Чорт (на белорусском языке)

Гi дэ Мапасан

Чорт

Пераклад: Сяргей Мурашка

Пры ложку хворай стаяў лекар, а насупраць яго - мужык. Старая спакойнымi яснымi вачыма глядзела на мужчын i слухала iх гамонку. Яна памiрала без скаргаў, бо выжыла свой век: ёй споўнiлася дзевяноста два гады.

У расчыненыя вокны i дзверы струменiлiся сонечныя промнi i гарачым цяплом аблiвалi чорную пыльную падлогу, убiтую нагамi чатырох пакаленняў сялян. Сюды ж пякучы вецер прыгнаў водар палёў i траў, збажыны i лiсця, што быццам прыгарэлi над паўднёвай спёкай. Там, у палях, на ўсю моц цвыркаталi конiкi, напаўняючы паветра гучным цвырканнем, падобным на ляск драўляных бразготак, якiя купляюць дзецям на кiрмашы.

Доктар голасна казаў:

- Анарэ, вы не кiнеце сваю мацi ў такiм цяжкiм стане. Яна вось-вось памрэ.

А той сумна паўтараў:

- Але ж мне трэба пшанiцу жаць. I так ужо перастаяла. Дый пагода сама раз. Што, мацi, няпраўду я кажу?

А старая i на парозе смерцi, трывала сцiснутая абцугамi нармандскай скупасцi, вачыма i тварам гаварыла: "Праўда, хутчэй сажнi пшанiцу i дай мне спакойна памерцi адной".

Але доктар зазлаваўся i тупнуў нагою:

- Гэй вы, нягоднiк, я не дазволю вам гэта рабiць, чуеце? А калi вам так прыспiчыла з пшанiцай якраз сёння, схадзiце да Рапэ, лiха вам! Схадзiце, чулi? А не сходзiце - здохнеце, як сабака, калi вы, вы самi захварэеце, зразумелi?

Даўгалыгi, цельпукаваты мужык пакутаваў ад сваёй нерашучасцi, ад доктаравых пагроз i спрадвечнай прагi да грошай; муляўся, штосьцi падлiчваў i нарэшце прамармытаў:

- Гэта, а колькi тая Рапэ возьме за працу?

Доктар зароў:

- Адкуль я ведаю?! Усё залежыць ад часу! Самi дамоўцеся, халера! Але каб праз гадзiну яна была тут, уцямiлi?

Мужык рашыўся:

- Iду, iду, не злуйцеся, доктарка.

Той пасунуўся з хаты, кiнуўшы на хаду:

- Ну то глядзiце, вы мяне ведаеце, са мной лепш не жартаваць, калi я злы.

Застаўшыся адзiн, селянiн павярнуўся да мацi i цвёрда сказаў:

- Я iду да Рапэ, бо так хоча гэты чалавек. Глядзi не памры, пакуль я не вярнуся.

I таксама выйшаў.

Старая прасавальнiца Рапэ абмывала нябожчыкаў i рабiла апошнi дагляд хворых у сваёй i ў суседнiх вёсках. Зашыўшы клiента ў зрэб'е, якое таму больш не суджана было зняць, яна зноў вярталася прасаваць бялiзну жывым. З тварам, як леташнi яблык, звадная i зласлiвая, сквапная, што лiхвяр, зламаная напалам ад бясконцага нагiнання над цяжкiм прасам, яна, здавалася, адчувала да чалавечай агонii нейкую нялюдскую цынiчную любоў. Яна толькi i гаварыла, што пра мёртвых, пра розныя смерцi, якiх яна багата пабачыла, прычым гаварыла заўсёды з аднолькавымi дакладнымi падрабязнасцямi; i тады рабiлася вельмi падобная на паляўнiчага, якi хвалiцца здабычай.

Калi Анарэ Бантан зайшоў да яе, яна якраз дамешвала сiнькi да жаночых каўнерыкаў.

Ён павiтаўся:

- Вечар добры. Як маешся, цётка Рапэ?

Яна зiрнула на яго:

- Нiшто, нiшто сабе. А вы?

- О, са мной усё добра, але мацi зусiм кепска.

- Мацi?

- Але ж, мацi.

- А што з ёй?

- Ды вось, сабралася памiраць.

Старая выняла рукi з вады, i празрыстыя блакiтныя кроплi скацiлiся з кончыкаў пальцаў у ночвы.

З нечаканай пяшчотай у голасе яна азвалася:

- Ёй гэтак дрэнна?

- Доктар кажа, не дацягне да ранiцы.

- Ну, тады напэўна памрэ.

Анарэ вагаўся. Ён шукаў словы, з якiх можна было б пачаць сваю прапанову. Але, так нiчога i не прыдумаўшы, раптам сказаў:

- Колькi возьмеце з мяне за апошнi дагляд? Ведаеце, я не багатыр. У мяне нават няма грошай на адну парабчанку. Таму мацi так спрацавалася i змарнела за ўсё жыццё, што канае цяпер. Яна рабiла за дзесяцёх, не зважаючы на свае дзевяноста два. Такiх, як яна, цяпер не знойдзеш!

Рапэ сур'ёзна адказала:

- У мяне два рахункi: сорак су за дзень i тры франкi за ноч з багатых. Дваццаць су за дзень i сорак франкаў за ноч з астатнiх. Дасце дваццаць i сорак.

Мужык разважаў. Ён надта добра ведаў мацi - моцная i ўчэпiстая, яна магла пратрываць яшчэ з тыдзень, што б там нi думаў той доктар.

Ён рашуча сказаў:

- Не. Назавiце лепш адну цану, адну да канца. Я ўзважыў усё. Доктар кажа, яна пойдзе хутка. Калi так - вам лепш, мне горш. Але калi яна дажыве да заўтрага цi болей - мне лепш, вам горш.

Старая здзiўлена глядзела на мужчыну. Яна нiколi не брала за нябожчыкаў агулам i не ведала, што рабiць, баючыся пратрацiцца. I западозрыла, што яе хочуць ашукаць.

- Нiчога я не скажу, пакуль не ўбачу вашу мацi, - сказала яна.

- Дык хадземце.

Яна выцерла рукi i адразу пайшла за iм.

Па дарозе маўчалi. Яна перабiрала нагамi, а ён ступаў так шырока, быццам кожнага разу сягаў праз ручай.

Ачмурэлыя ад спёкi каровы, што ляжалi ў полi, цяжка падымалi галовы i цiха рыкалi людзям - як бы прасiлi свежай травы.

Каля дома Анарэ Бантан шапнуў:

- Цi не сканала яна?

I гэтыя словы мiжволi выказалi яго падсвядомае жаданне.

Але старая не спяшалася памiраць.

Яна ляжала на сваiм лядачым ложку, сашчапiўшы на фiялетавай паркалёвай коўдры страшэнна худыя вузлаватыя рукi, падобныя на дзiўныя стварэннi, на крабаў, скурчаныя раматусам, стомай, цяжкай бясконцай працай амаль за стогадовае жыццё.

Рапэ падышла да ложка i паглядзела на старую. Памацала пульс, грудзi, паслухала, як дыхаюць лёгкiя, нешта спыталася - паслухаць, як тая адкажа, i доўга яшчэ прыглядалася, а пасля выйшла разам з Анарэ. Яна супакоiлася. Старая не перажыве гэтае ночы.

Ён спытаўся:

- Ну што?

Рапэ адказала:

- Што? Ёй жыць яшчэ два цi тры днi. Дасце мне за ўсё шэсць франкаў.

Ён аж заенчыў:

- Шэсць франкаў! Шэсць франкаў? Вы часам не звар'яцелi? Я кажу, гэта на пяць-шэсць гадзiн, не больш.

Яны доўга i зацята спрачалiся. Але ён нарэшце згадзiўся, бо старая мерылася пайсцi i час мiнаў, а збажына сама не ссыпалася ў мяхi.

- Добра, згода, шэсць франкаў за ўсё разам з абмываннем цела.

- Згода, шэсць франкаў.

I ён пашыбаваў да сваёй пшанiцы, якая пачаўрэла ад спякотнага, але шчодрага на ўраджай сонца.

Наймiчка вярнулася дахаты.

Яна прыхапiла з сабою бялiзну, бо не кiдала працы нават помеж з нябожчыкамi i хворымi i ўвесь час нешта мыла, цi то сабе, цi то сям'i, якая наймала яе i плацiла за дзве работы разам.

Раптам яна спыталася:

- Цi паспавядалiся вы, цётка Бантан?

Хворая варухнула галавой, i набожная Рапэ адразу падхапiлася:

- Божачкi Iсусе, цi можна так? Я паляцела да плябана.

I яна так хутка памкнула да плябанii, што дзецi, якiя гулялi на плошчы, адразу зразумелi - хтосьцi памiрае.

Неўзабаве паказаўся святар у белым стыхары, наперадзе ў яго iшоў хлопчык-харыст i званiў у званок, каб абвясцiць, што яшчэ адна душа заручаецца з Богам у гэтай гарачай цiхай вёсцы. Мужчыны, занятыя працай, здалёк здымалi шырокiя брылi i не краталiся, аж пакуль белая вопратка не знiкала за хатай; вязальнiцы снапоў разгiналi спiны i жагналiся; перапалоханыя чорныя куры, куляючыся на лапках, уцякалi ўздоўж равоў i хавалiся ў добра iм вядомых дзiрках; кураня, навязанае шнурком за нагу, вар'яцела ад выгляду стыхара i з цiўканнем бегала кругамi. Хлопчык у чырвонай споднi спяшаўся, святар, схiлiўшы набок галаву з квадратным капялюшыкам, з цiхiмi малiтвамi ступаў следам; Рапэ, пераламаная напалам, як бы збiралася ўкленчыць на хаду i, склаўшы рукi перад сабой, як на iмшы, клыпала ззаду.

Анарэ здалёк заўважыў iх i спытаўся:

- Да каго гэта наш плябан?

Кемлiвы парабак адказаў:

- Да каго? Iдзе запрашаць Бога да тваёй мацi!

Мужык не здзiвiўся:

- Добра, добра, хай iдзе!

I зноў узяўся за работу.

Матухна Бантан паспавядалася, атрымала дараванне i прычасцiлася. Святар пайшоў, жанчыны засталiся адны ў спякотным пакоi.

Дзень канчаўся; свежы вецер дыхаў прахалодай, ад яго павеваў гойдаўся папяровы абраз, прыколаты дзвюма шпiлькамi да сцяны; фiранкi на акне, калiсьцi белыя, а цяпер палiнялыя i заседжаныя мухамi, трапяталiся, матлялiся, рвалiся ў паветра, iмкнулiся паляцець гэтаксама, як i душа старой.

Анарэ вярнуўся ў прыцемках. У ложку ён заўважыў яшчэ жывую мацi i спытаўся:

- Як маешся?

Ён i раней так казаў, калi той нездаровiлася.

Адаслаў Рапэ, загадаўшы:

- Заўтра а пятай, не спазнiцеся.

Тая паўтарыла:

- Заўтра, а пятай.

I праўда, яна прыйшла досвiткам. Перад працай у полi Анарэ сiлкаваўся звараным iм самiм крупнiкам.

Наймiчка спыталася:

- Ну, памерла ваша мацi?

Ён хiтра ўсмiхнуўся аднымi вачыма i адказаў:

- Ёй нават палепшала.

I пайшоў з хаты.

Занепакоеная Рапэ падышла да старой, якая ляжала ў нязменнай позе - з расплюшчанымi вачыма, сцiскаючы рукамi коўдру, абыякава церпячы пакуты.

Кабета зразумела, што так можа цягнуцца два, тры днi, цi нават тыдзень, i яе хцiвае сэрца сцiснулася ад страху, а ў душы ўсхадзiўся гнеў на хiтруна, якi пасмяяўся з яе, i на старую, што не памiрае.

Тым не менш яна ўзялася за работу i чакала, не адводзячы вачэй ад зморшчанага твару цёткi Бантан.

Анарэ вярнуўся абедаць, здавалася, ён задаволены, ледзь не вясёлы. Неўзабаве ён зноў пайшоў. Што i казаць, яго ўраджай не прападзе.

Рапэ цiха шалела ад злосцi; цяпер кожная хвiлiна здавалася ёй крадзеным часам, крадзеным грошам. Ёй хацелася, ёй карцела ўпiцца ў горла гэтай старой руiне, гэтай учэпiстай бабе, гэтай упартай калодзе i, пакрысе сцiскаючы яго, спынiць кароткiя ўздыхi, што крадуць яе час i яе грошы.

Але зрабiць так было небяспечна, i iншая думка прыйшла ёй у галаву. Яна стала каля ложка:

- Вы яшчэ не бачылi д'ябла?

Матухна Бантан прашаптала: "Не".

Тут кабета пачала расказваць розныя страхi, каб збiць з розуму хворую.

За некалькi хвiлiн да смерцi, казала яна, чорт з'яўляецца кожнаму. У руцэ ў яго мятла, на галаве чыгунок, i крычыць як рэзаны. Калi бачыш яго, жыць застаецца iмгненне. I яна пералiчыла ўсiх, каму сёлета паказаўся чорт: Жазэфэн Луазэль, Эўлалi Рацье, Сафi Паданнё, Серафiна Грап'е.

Нарэшце матухна Бантан захвалявалася, заварушылася, засоўгала рукамi i паспрабавала павярнуць галаву, каб зазiрнуць у цёмныя куткi ў хацiне.

Раптам Рапэ знiкла за бiлам ложка. Яна выцягнула з шафы нейкi сувой, укруцiлася ў яго; начапiла на галаву чыгун з крывымi ножкамi, падобнымi на рогi; у правую руку ўзяла дзяркач, у левую - бляшанае вядро i знянацку падкiнула яго ўгору, каб яно з ляскатам бразнулася на падлогу.

Вядро нарабiла страшэннага грукату. Наймiчка ўскочыла на крэсла, адхiнула шырму, што закрывала ложак, i, як вятрак, закруцiла рукамi, заскавытала i завiшчала ў чыгун на галаве, замахала на старую дзеркачом, быццам той чорт у тэатры марыянетак.

Напалоханая, ашалелая, старая зрабiла нечалавечае намаганне, каб устаць i ўцячы; яна аж да пояса высунулася з-пад коўдры... i з цяжкiм апошнiм уздыхам адкiнулася на падушку. Усё было скончана.

А Рапэ пачала няспешна прыбiрацца: дзяркач кiнула ў кут, сувой запхнула ў шафу, чыгун паставiла на печ, вядро на палiцу, а крэсла каля сцяны. Пасля прафесiйнымi рухамi закрыла вылупленыя вочы нябожчыцы, паставiла на ложак талерку i налiла ў яе свянцонай вады, памачыла самшытавую галiнку, што вiсела на цвiку над камодай, укленчыла i пачала казаць шчырыя пацеры, якiя ведала на памяць.

I калi надвячоркам прыйшоў Анарэ i заспеў яе на каленях, ён хуценька падлiчыў, што страцiў дваццаць су, бо яна даглядала толькi тры днi i адну ноч, што каштавала пяць, а не шэсць франкаў, якiя ён мусiў заплацiць.