Настальгія па вечнасьці

З прадмовы да кнігі “Настальгія па вечнасьці”

“Музыкай душы назваў паэзію нямецкі пісьменьнік і філосаф Ёган Гердэр. Сапраўды, вершы нараджаюцца тады, на маю думку, калі сьпявае або плача-маркоціцца, крычма крычыць ад болю ці салодка ные ад каханьня самотніца-душа. Спакой-ціша душы ня здольная нарадзіць Паэзію. Толькі боль, пакуты абуджаюць Музу, і выплёскваюцца на паперу вершаваныя радкі.

Вершы, што ўвайшлі ў кніжку, напісаныя ў перыяд з 1989-га па 1999 год. Усё, што перажыла за гэты час краіна, перажыў і я. Менавіта ў 1989-м я стаў БЕЛАРУСАМ. Першыя шматтысячныя мітынгі, праўдзівая гісторыя нашага Краю на старонках газет і часопісаў — усё гэта адкрыла мне вочы…

Я ўсьвядоміў сябе Беларусам, сынам цудоўнай і загадкавай, з трагічным лёсам, Краіны, адкрыў для сябе багацьце й мілагучнасьць роднае беларускае мовы.

Я не спрабаваў парадкаваць-падганяць свае вершаваныя радкі пад той альбо іншы спосаб-стыль вершаскладаньня — як нараджалася, гэтак і запісана…

Таксама прашу не лічыць за памылкі ўжываньне мяккага знака і прыназоўнікаў ня і бяз. Гэта ўсяго толькі элементы “тарашкевіцы” — беларускага правапісу, рэпрэсаванага ў 1933 годзе”.

У 33-м рэпрэсавалі-зьнявечылі мову, ў 95-м — “адмянілі” мову і нацыянальную сімволіку. Але ўсё яшчэ вернецца. І мова зойме пачэснае месца ў грамадстве, і “Пагоня” зь бел-чырвона-белым сьцягам зноўку стануць сімваламі Беларускае Дзяржавы. Усё толькі пачынаецца…А гэты зборнічак няхай будзе цаглінкай у падмурак новай Беларусі — Краіны ХХI стагодзьдзя. “Я не самотны, я кнігу маю…” І ахвярую сваю першую кніжку сваёй маці — Генадзіі Юльянаўне.

Юрась ПІВУНОЎ,

Ліпень 2000 г.”