Анатоль АСТАПЕНКА


НЭЙСІ


Фантастычнае апавяданне


І. Антон Дворжык


На першы погляд Антон Дворжык нічым не вылучаўся сярод сваіх аднагодкаў - і калі вучыўся ў школе, і калі студыяваў на факультэце псіхалогіі ва ўніверы, і потым, калі пайшоў на “свае хлябы” ў Інстытут малекулярнай псіхалогіі. Адным словам, быў просты як граблі і прадсказальны, як выбары ў СССР. Ціхі, сціплы, правільны. Але, як і ў многіх ціхоняў, была ў яго змалку адна таямніца, ці хутчэй асаблівая зацікаўленасць да ўсім вядомай, але таму і мала зразумелай з’явы - да звычайнага чалавечага сну. Дакладней, не самога сну, а да тых перажыванняў, страшных альбо, наадварот, радасных падзеяў, а часам сапраўдных прыгодаў, што здараюцца з людзьмі ўва сне.

- Ён будзе знакамітым вучоным, - казала маці суседцы па лесвічнай пляцоўцы.

- Не, ён будзе нашым дэпутатам, - адказвала суседка, маючы на ўвазе культуру паводзінаў Антона. Сапраўды ён заўсёды ветліва вітаўся з ёю і пытаўся пра здароўе, чым вельмі цешыў старую.

- Ён будзе чалавекам! - ставіў кропку ў размовах мудры дзед Максім.

Сны... Таемныя, загадкавыя... Цьмяныя або выразныя, пустыя або “вешчыя”, але заўжды са сваім настроем і патаемным сэнсам.

Спачатку Антон проста цікавіўся начнымі відзежамі. Ён пачаў калекцыянаваць падзеі з персанажамі сну, вёў гутаркі на гэтыя тэмы з рознымі людзьмі, запісваў іх аповеды. Аднойчы, калі Антон вучыўся ўжо ў дзявятым класе, да іх прыйшоў новы хлапец, які захапляўся нейкімі таямнічымі навукамі, што зваліся эзатэрычнымі, і выдаваў сябе за вялікага разумніка. У яго было безліч кніг з адметнымі назвамі: “Тайная дактрына”, “Агні ёга”, “Чаша Грааля” і іншая, як здавалася ўсяму класу, цудоўная літаратура. Корпаючыся ў гэтым багатым арсенале патаемных ведаў, Антон неяк выпараў кнігу “Сны і іх тлумачэнні” - і сэрца яго ёкнула ў прадчуванні адкрыццяў. “Нарэшце я буду ведаць пра сны ўсё!” - пераможна адбівалася ў скронях радасная думка. На крылах архімедаўскае эўрыкі ён імчаў па вуліцах начнага горада, і яму здавалася, што вялікае адкрыццё яго даганяе, спалучаецца з ім і вось-вось стане набыткам усяго людства, і гэтае людства нарэшце навучыцца кіраваць светам падсвядомасці, снамі.

Як дурань у пельку кінуўся хлопец у тую кнігу аднакласніка, потым з’явілася яшчэ адна, потым - ужо калі быў студэнтам - натрапіў у Фундаментальнай бібліятэцы на цэлую серыю такіх кніг, і ў выніку атрымаў... поўнае расчараванне. Дзіва што: адзін і той жа сон у розных аўтараў трактаваўся настолькі па-рознаму, што тыя кнігі толькі заблытвалі прадмет яго цікаўнасці і яшчэ больш натхнялі на сапраўды навуковае і дакладнае вывучэнне.

Таму Антон паступіў на факультэт псіхалогіі ўніверсітэта, дзе была спецыяльнасць “Падсвядомая каўзалістыка”.

Вучоба праляцела імгненна, і спыняцца на тых гадах, поўных юнацкага імпэту і пасіянарнага рыўка ў новае, не мае сэнсу. Ад іншых студэнтаў розніла яго адно: за ўсе гады вучобы так і не знайшоў малады рамантык тую адзіную і каханую, з якой сумесна крочыў бы па цернях жыцця. Нельга сказаць, што Антон цураўся жаночага полу ці быў занадта зацяты й нясмелы ў знаёмствах. Былі ў яго даволі блізкія дзяўчаты, з імі ён хадзіў у кіно, тэатры, вандроўнічаў па ваколіцах Заслаўскага вадасховішча ў выходныя дні... Але вось Той, якая б стала і жыццём, і мэтай жыцця, якая б мроілася ў снах і засланіла сабой цэлы свет, - не сустрэў. Нейкі невідочны бар’ер заўсёды ўзнікаў перад магчымай абранніцай, невядомая сіла ўтрымлівала Антона ад сур’ёзных адносінаў. Толькі навука ніколі не ставіла бар’ераў, яна вабіла, захапляла ўсю яго істоту.

Не дзіва, што пасля заканчэння ўніверсітэта Антон па накіраванні трапіў у Інстытут мозгу - апошні прарыў, месца гонару і славы новай прэзідэнцкай палітыкі ў навуцы. Пасля краху праекта пад назвай “Белавежская сіліконавая даліна” і запаўнення нацыянальнага рынку зусім не нацыянальнай прадукцыяй з айфонаў, айпадаў, авесалонідаў і іншай суперсучаснай нанатэхналогіяй, нечакана ўзнікла і, больш таго, пачала трывала заваёўваць сусветны рынак зусім іншая тэхналогія - кібербіялогія. Новы крок быў у тым, што мікрапрацэсары пачалі ўзрошчвацца на біялагічным узроўні, кампутары і іншая прадукцыя інфармацыйных тэхналогій сталі паступова набываць рысы біялагічных істотаў і нават замяняць іх на побытавым узроўні. Ужо пабеглі першыя мопсы і ратвейлеры на транзістарнай аснове, а кібернентычны кашачы подыюм збіраў поўны аншлаг фанатыкаў новай забавы.

Мікраэлектроніка пачала падбірацца і да самага складанага біялагічнага аб’екта - да чалавечага мозгу. Таму і не дзіва, што наступным крокам па заваёве сусветнага рынку мадэрных тэхналогій быў штурм “мазгоў”, г.зн. распрацоўка сістэмнага дзяржаўнага праекта “Мозг і электрон” і адкрыццё Інстытута мозгу.

Антон патрапіў у зусім новую лабараторыю пад назвай “Лабараторыя энцэфалатомных і нейрафлюітобных працэсаў”, у якой, нягледзячы на гучную назву, займаліся даследваннямі звычайных сноў. Так, так - менавіта тых сноў, што з дзяцінства не давалі спакою Антону, якім ён прысвяціў столькі часу і з якімі звязваў столькі няспраўджаных думак. Атрымалася так, як у жыцці мала калі й бывае: мара і рэчаіснасць супалі. Тое, аб чым марыў Антон, і тое, што ў выніку амаль атрымаў, з’ядналася. Звычайна на сакраментальнае пытанне “Кім ты хочаш стаць?”, што прынята задаваць дзеткам, можна пачуць самыя розныя адказы, але фактычна ніколі тыя адказы не атрымліваюць блаславення звыш і застаюцца смешнымі і пяшчотнымі марамі дзяцінства. У жыцці рэдка хто робіцца касманаўтам, лётчыкам альбо мараком.

Такім чынам, Антон стаў маладым вучоным, спачатку быў залічаны стажорам-даследнікам, а з восені ён збіраўся падаць дакументы ў аспірантуру. Ягоны шэф, загадчык лабараторыі Мікалай Іванавіч Захараў, паставіў перад сваімі падначаленымі шэраг канкрэтных задач, якія ў перакладзе на звычайную мову беларускага гарамадзяніна зводзіліся да наступных пытанняў: “Што такое сон, што такое “сніць”, шляхі ўзнікнення сноў, ступень уздзеяння сну на чалавека і г.д.”.

Сам Мікалай Іванавіч пры сваім маладым узросце (яму было крыху за сорак) быў доктарам ажно дзвюх навук: біялогіі і псіхалогіі. Ён першы адкрыў тэорыю аператыўных цэнтраў мозгу і паклаў пачатак цэламу накірунку ў нейрапсіхалогіі, які сумяшчаў напаўзабыты метад псіхааналізу дзядулі Фрэйда і закон апісання псі-неўрыда дзеючага неўрасептона, які вядомы ці не кожнаму першакурсніку як закон Герфа-Кура. Злучэнне гэтых зусім не падобных між сабой метадаў дало нечаканыя вынікі: з’явілася - хоць і тэарэтычна - магчымасць актыўна ўздзейнічаць на цэнтры галаўнога мозгу падчас чалавечага сну. І самае важнае ў тых “сонных” доследах, што стала магчымым змяняць увесь арганізм чалавека.


ІІ. Эксперымент


...З раніцы нешта ўсё пайшло не так. Спачатку Антон прапаліў прасам новенькую кашулю, бо, каб зэканоміць час, адначасова з прасаваннем улез у Інтэрнэт. Не паспеў выйсці з пад’езда, як вялізны чорны кот літаральна перад носам перабег дарогу. І хоць у прыкметы Антон не верыў, але сам выпадак адсачыў, і настрой яго канчаткова сапсаваўся.

“Значыцца, не зацвердзяць, не пройдзе мой план. Не, Захараў не прапусціць такое.” - круціліся ў галаве змрочныя думкі.

Справа ў тым, што зусім нядаўна ён прыняў рашэнне прапанаваць сябе ў якасці паддоследнага, у якасці так званага “труса”. Гэтаму рашэнню папярэднічала ягоная геніяльная, як сам лічыў, ідэя пад назовам “кіраванае трансфармаванне”.

Гэтая ідэя прыйшла да яго пры даволі цікавых абставінах.

Калі ў аўторак Антон вяртаўся з працы дадому, на скрыжаванні вуліц Леніна і Інтэрнацыяльнай, акурат насупраць рэстарана “Патсдам”, ён лоб у лоб сутыкнуўся з Генкам. Гена быў аднакурснік, вельмі добра вучыўся, як кажуць, падаваў надзеі, але на пятым курсе з ім нешта незразумелае здарылася. Можа, тое было з-за непадзельнага кахання - усе ведалі пра яго раман з Юлькай, які вельмі раптоўна скончыўся. А можа, фазы маладзіка пераблыталіся... Як бы там ні было, але Генка цалкам закінуў вучобу - ледзь дыплом потым атрымаў, - і ўсе свае маладыя сілы кінуў на развіццё Супертэорыі, якую ён актыўна развіваў... у шматлікіх піўбарах горада.

- Разумеет, два - мала, але пасля трох куфляў піва свет змяняецца, - сцвярджаў Генка, - і трэба злавіць той момант (не дай Бог перабраць!), калі табе адкрыецца... не абавязкова адразу, але патрэніраваўшыся... адкрыецца шлях да тонкіх “светаў”.

Так казаў не ніцшэанскі Заратустра, якога вельмі любіў цытаваць Генка, так гаварыў ён сам. І тады, на скрыжаванні вуліц Леніна і Інтэрнацыяльнай, праслухаўшы аповед Антона пра ягоныя няўдачы, Генка сказаў:

- А хадзем па куфлі піва зробім. Лепш па тры. І пабачыш: мая тэорыя спрацуе. Толькі трэба “злавіць момант” - не празяваць сувязнога з таго боку. З боку тонкага Свету. Ён з’яўляецца на кароткі час - можа, хвілінаў на пяць, не больш, і калі ўвайсці з ім у кантакт - многае можна зрабіць. Бо той Свет уздзейнічае на наш спрадвеку. Многія сведкі той няўлоўнай сувязі вядомыя чалавецтву.

- Я не вялікі аматар піва, ты ж ведаеш, - паспрабаваў адгаварыцца Антон.

- А хто на Новы год, у вялікай біялагічнай аўдыторыі ўсіх пераспяваў? Як гэта?.. “Снег кружыцца, кружыцца, а мне танчыць і любіць хаціцца, хаціцца...” - зарагатаў Генка.

- Ну было, было. Але ж даўно і няпраўда, - адкручваўся Антон.

- Я табе сур’ёзна рэкамендую пайсці са мною ў “Ясень” і ўдарыць па піўку.

І Антон пайшоў.

Менавіта пасля трэцяга куфля іх гаворка сціхла - здаецца, усё было перагаворана, Генка адышоў у прыбіральню, Антон застаўся адзін. Галаву кружыў лёгкі прыемны хмель, турботы некуды зніклі. Антон перавёў свой позірк з апусцелага куфля на недагрызеную галаву вялізнага ляшча, што нядаўна ўпрыгожваў іх столік-стойку. І раптам яго нібы з-за вугла хто па галаве ляснуў. Не, не ўдарыў фізічна, а неяк як бы знутры скалануў. І пачуўся голас. Ён ішоў не звонку, а гучаў у галаве і станавіўся ўсё выразней. Антон агледзеўся, але піўнушка жыла сваім штодзённым жыццём, мільгацелі куфлі, за суседнім столікам гучна спрачаліся мужыкі, афіцыянтка несла паднос... Раптам з падноса зваліўся куфаль і рассыпаўся тысячай дробных шкельцаў па плітах падлогі кавярні. На шкельцах пераліваліся сонечныя промні, што выслізнулі з-пад лёгкай парцьеры, якая захінала вялікія шкляныя вокны “Ясеня”.

Таямнічы голас прамаўляў: “Разгадка падсвядомых працэсаў ва ўзаемадзеянні нашых Сусветаў. І мост паміж намі - гэта ты. Ты павінен прапанаваць метад кіраванай трансфармацыі, а сябе - у якасці паддоследнага... І тады вы, людзі, будзеце ведаць, што...”

На гэтым сувязь перарвалася. Антон зірнуў на гадзіннік - мінула роўна 5 хвілінаў ад пачатку кантакту. Генка меў рацыю. Толькі пяць хвілінаў. “Што ж было недагаворана?” - варочаліся думкі ў галаве.

Вярнуўся Генка. Убачыўшы ўсхваляванага Антона, ён адразу пра ўсё здагадаўся:

- Было?

- Так. Але мы не дагаварылі.

- Можна паспрабаваць схіліць іх на дадатковы кантакт. Яны любяць, калі на піва “накаціць” гарэлкі. Хадзем на той бок, пасядзім яшчэ ў “Патсдаме”.

Аднак нічога больш не атрымалася. І хоць выпіта было нямала, канктакцёр так і не з’явіўся.

Тым не менш, у агульным плане Антон ужо ведаў, як праводзіць эксперымент. І разумеў, што неабходна ахвяраваць сабой. Дзеля незвычайных ідэй, дзеля развіцця навукі. З такімі думкамі ён праставаў па амаль пустым калідоры інстытута да свайго шэфа.

Ідэя была геніяльная, ды, разам тым, і слабая. Слабасць заключалася ў тым, што малады навуковец нічога канкрэтнага не прапаноўваў. Ён спасылаўся больш на інтуіцыю, бо тое, што мы шукаем у доследах сну, немагчыма апісаць праз свядомае. Ісціна знаходзіцца ў іншай сферы. І сфера гэтая ёсць не што іншае, як падсвядомае.

“Праўда на баку старога Фрэйда!” - з нейкім замілаваннем адзначыў пра сябе Антон ужо каля кабінета Захарава. - “Нейкая няведомая Сутнасць, ці Існае прысутнічала ва ўсіх гэтых доследах. І самае дзіўнае і незвычайнае - я сам,” - ужо зусім упэўнена адзначыў ці не ўслых Антон Дворжык.

Асэнсаванне гэтай канчатковай праўды паступова прывяло да глыбокага пераканання аб выключнасці ягонай місіі: “Паддоследным буду я! Толькі я!”

Без усялякай надзеі Антон пастукаў у дзверы шэфа. Іх размова была нечакана выніковай. Кароткай і на дзіва пазітыўнай. План Антона быў зацверджаны!

“Вось і вер пасля гэтага ў прымхі і забабоны”, - ухмыляўся Антон, успамінаючы ранішняга ката.

Больш за тое! Высветлілася, што шэф і сам думаў вылучыць для доследа некага з іх калектыву і нават думаў пра ягоную кандыдатуру, але не асмеліўся дайсці да актыўных дзеянняў. Усё ж чалавек - гэта самае каштоўнае ў Сусвеце. А сам гэты Сусвет, як казаў Вальтэр, у сваю чаргу - лепшы з усіх Сусветаў, таму ў выніку простых лагічных высноваў няцяжка прадбачыць, да чаго можна дайсці, калі кінуцца ў доследы на злом галавы.

Але пойдзем далей. Усё ж занадта рашучы крок зрабіў Антон, і наступствы не прымусілі сябе доўга чакаць. Вось што запісана ў журнале назіранняў інстытуцкай лабараторыі № 32.

“...Антон Пятровіч Дворжык знаходзіцца ў крэсле-персептоне. На ягоную галаву надзяваюць сігма-шлём. Ён засынае...

Эксперымент пачаўся. Павялічваецца напружанне ў вобласці перакрыжаванай нейрастаксіі. Застаецца толькі некалькі секунд да снакантакту Дворжыка з сігма-полем...”

Раптам запальваецца серыя аварыйных лямпачак. Здарылася нешта надзвычайнае. Яшчэ нядаўна пакорлівыя і нерухомыя стрэлкі прыладаў пачалі бязладна мітусіцца, а з-пад сілавога блока пацянула дымам.

Дворжык стрымгалоў падскочыў уверх, адпіхнуў маладога асістэнта Колю, які кінуўся быў на дапамогу... І пачаў прыглушана, як у гіпнатычным сеансе, гаварыць дзіўнае. Але амаль нічога з ягоных словаў не ўдалося запісаць. Праўда, пасля сеансу з усёй неразбярыхі меркаванняў сведкі ўсё ж сышліся на больш-менш задавальняючай версіі. Гэта адбылося пасля даволі грувасткай метамарфозы, якая раптам здарылася з Антонам. Голас яго пачаў выроўнівацца, афарбаваўся прыгожым барытанальным тэмбрам, і самае цікавае - выглядала на тое, што ён усё бачыць, а не спіць у лабараторным крэсле.

...Антон гаварыў пра нейкія вялікія чырвоныя кветкі, што растуць на прыгожых сініх дрэвах. Пра лес з сініх дрэваў, які нясцерпна ззяў чырванню пялёстка-кветкавага раю. Твар яго прасвятлеў, голас сцішыўся, і пяшчотным шэптам ён загаварыў пра казачна прыгожую дзяўчыну, якую ён кахае з самага дня народзінаў, якую ні разу не бачыў, якую нарэшце сустрэў, але сустрэў тут - у краіне сініх дрэваў і вялікіх чырвоных кветак.

Магло здацца, што сэнсу ў ягонай блытанай прамове мала, а то й зусім няма. Але раптам у гэтай гаворцы пачалі вылучацца нейкія новыя матывы. Ранейшая логіка пачала хутка, як падпаленая папера, дэфармавацца. Антон, цяжка, павольна асеў на падлогу - і змоўк.

Хвілінаў праз пяць Антон прыйшоў у прытомнасць і адразу запытаўся аб выніках доследу. Сам ён анічагуткі не памятаў - адчуваў сябе не вельмі добра, нясцерпна балелі галава й вочы.

Такім чынам, першая спроба вывучэння феномену сну правалілася. Больш за ўсіх перажываў няўдачу сам шэф - Захараў. Але яму хапіла мужнасці, каб сказаць:

- Эксперымент прыпыняецца. Працу зварочваем.


III. Нэйсі


У той памятны дзень Антон і сустрэў Нэйсі. Сустрэў не пры якіх-небудзь незвычайных ці хаця б проста адметных абставінах. Не. Так сустракаюцца людзі, якім наканавана сустрэцца. Так сустрэў Майстар сваю Маргарыту. Так сустрэў Рамэа Джульету.

Ён выйшаў з Інстытута і адразу ўбачыў яе. Апранутая ў лёгкую блакітную сукенку Нэйсі ішла насустрач. І было зразумела, што з тысячаў жанчын, якія, нібы здані, пранесліся за многія гады міма яго асобы - яна адзіная, хто раз і назаўсёды імкліва набліжаецца толькі да яго аднаго.

І хоць бачыліся яны ўпершыню, нейкім шостым пачуццём Антон зразумеў, што гэта - яна, яшчэ незнаёмая, але такая родная і блізкая дзяўчына. Каханая.

Мала каму шанцуе сустрэць сваё сапраўднае шчасце - шчасце належнае толькі табе. Яны нават нічога не сказалі адно аднаму, на хвіліну прыпыніліся, а пасля пакрочылі разам. Не выбіраючы дарогі, не думаючы і не пытаючы ні аб чым адно аднаго.

...Яны пачалі бачыцца кожны дзень. Звычайна Нэйсі прыходзіла да ўваходных дзвярэй першага корпусу інстытута а шостай гадзіне вечара і, прытуліўшыся да ствала раскідзістага граба, што ахоўваў па начах сакрэты навукоўцаў, стаяла і чакала свайго каханага. Чакала яго, Антона. На некалькі гадзінаў для іх знікаў навакольны свет, яны блукалі па вузкіх вулачках старога горада, хадзілі ў суперновыя 5-D і 8-G кіно, а аднойчы ім пашчасціла, і яны трапілі на рок-оперу “Ісус Хрыстос - суперзорка”, што прывезлі сталічныя артысты.

Так працягвалася некалькі месяцаў. Але аднойчы Нэйсі сказала:

- Заўтра я не прыйду.

Антон разгубіўся: “Гэтага не можа быць! Чаму?”

- Так трэба. Не пытайся. Прыйдзе час, я ўсё раскажу.

Антон не ведаў, што сказаць. Горкі камяк падкаціўся да горла і паралізаваў вусны. Яму прыйшло ў галаву: “Я ж нічога не ведаю пра яе. Не ведаю дзе жыве, з кім жыве. Дзе вучыцца... А можа, яна працуе?..”

Здранцвенне пакінула яго толькі тады, калі ён адчуў мяккія, салодкія вусны Нэйсі на сваіх, а праз імгнененне яе ўжо не было. Толькі як рэха ў пустым і чужым паветры ціха растваралася: “Да паслязаўтра. Да паслязаўтра...”

Апусцелая вуліца раскрыла абдымкі імкліва надыходзячай ночы. Нібы кроплі пасля летняга дожджыка ў спякоту, знікалі з вуліцаў людзі. У сапраўднасці толькі здавалася, што яны знікаюць. Насамрэч самотныя мінакі ў паўзмроку зліваліся са сваімі ценямі.

Коўдра цішыні ахутала горад.

І Антон раптам адчуў прысутнасць новага невядомага пачуцця, яно вокамгненна захапіла яго цалкам - здавалася, што ў гэты момант парваліся тыя нябачныя ніты, што з маленства звязваюць чалавека з рэальнасцю, у якой ён мусіць існаваць, нарадзіўшыся ў гэтым жорсткім і разам з тым прыгожым свеце... Адчувалася знітаванасць з навакольным асяроддзем, людзьмі - блізкімі, роднымі і, наадварот, нябачнымі, але таксама вельмі патрэбнымі для нас.

“Чаму Нэйсі заўсёды так раптоўна знікае пасля адзінаццаці гадзінаў вечара?” - думаў ён. “І яшчэ: дзе яна жыве? Дзе той прыватны дом у вёсцы альбо кватэра ў шматпавярховым будынку вялікага горада, дзе яна адпачывае ноччу?”

“І наогул я амаль не маю пра яе інфармацыі, - падганялі надыходзячую роспач дакучлівыя думкі. - Мы знаёмыя ўжо тры месяцы. Але я ведаю толькі тое, што яе завуць Нэйсі, і нават прывык да гэтага незвычайнага імя. Дзіўна - мне ніколі не карцела ведаць нешта большае, мне не трэба было ведаць ні прозвішча яе, ні як завуць па-бацьку, ні хто ейныя бацькі.

Думкі змянялі адна адну новымі, зусім нечаканымі. Аднекуль прыгадалася нават іхняя навуковая праца над снамі:

“Сувязь з рэальнасцю. А што такое рэальнасць? Ці рэальнасць сам сон? Альбо - дзе ёсць доказ, што ўсе падзеі “соннай рэальнасці” не матэрыяльныя?” - усе гэтыя пытанні карагодам праносіліся ў галаве Антона.

Раптам побач завішчэлі тармазы таксоўкі:

- Эй, хлопец, ты што, з глузду з’ехаў? - злосна закрычаў таксіст. Выявілася, што Антон ішоў проста па праезнай частцы праспекта. Нешта невыразна прабурчаўшы ў апраўданне, ён падняў вочы, але кіроўцы не ўбачыў, бо той, не даслухаўшы, даў газу і знік. “Сам ты асёл!” - чамусьці падумаў Антон.

І ён зразумеў: сувязь Нэйсі з іхнімі доследамі існуе! Узгадаў казачныя карціны, што апошнім часам прысутнічалі ў ягоных снах. Бездань кветак, блакітных, зялёных, памаранчавых і зноў блакітных, блакітных. І - Нэйсі. Павінна быць сувязь! Але ж якая?

Антон, нібы на пажар, пабег да прыпынку таксі. На гэты, яшчэ не надта позні час, вольных машынаў ставала. Да яго высунуўся першы з чаргі кіроўца.

“Да шэфа, хутчэй да шэфа!” - выгукнуў закаханы навуковец і, схамянуўшыся, дадаў: - “Вуліца Курчатава, дом 32, кватэра.” Ён змоўк, зразумеўшы, што нумар кватэры таксісту непатрэбны.

...Шэф слухаў блытаны аповед Антона пра магчымую сувязь іх нядаўняга эксперымента з ягонай таксама нядаўняй знаёмай Нэйсі. Чым больш гаварыў малады навуковец, тым большы сумнеў выказваў прафесар Захараў, што было бачна па тым, як усё часцей ён ківаў галавой. Усе ведалі пра гэтую прыкмету, што не раз дапамагала своечасова выправіць не надта прыемную сітуацыю.

- Ты, відаць, моцна стаміўся, мой хлопчык. Усё, пра што ты кажаш, гэта твае фантазіі. Трэба б табе крыху адпачыць. Я разумею. Той няўдалы эксперымент. Вось ты кажаш: адчуваю, адчуваю. Гэтага ж мала! І ў той раз ты абапіраўся толькі на эмоцыі - і што гэта дало? Таму слухай: даю табе два тыдні адпачынку. З’ездзі куды-небудзь, пазагарай, у моры паплёскайся - і ўсё будзе о’кэй. А што пра тваю каханую. Ты ж можаш сам прасачыць, куды яна ўцякае ноччу. Упэўнены - жыве ў нейкім мікрараёне! - усміхнуўся шэф на заканчэнне.

- Нікуды я не паеду! Я цвёрда ведаю: усё ў сапраўднасці менавіта так, як я сказаў! Вось пабачыце.

- А загараць у гэты восеньскі час лепей за ўсё ў Егіпце, бяры гарачую пуцёўку ў Хургаду - я там быў, цуд! З’ездзіш на экскурсію ў старажытную сталіцу Луксор да фараона Рамзеса другога... , - як і не пачуўшы Антона, працягваў Мікалай Іванавіч, - і паглядзіш на ўсё зусім іншымі вачыма.

Антон пры апошніх словах шэфа раптам пачаў губляць логіку думак, энергетыка спрэчкі некуды знікла, ён яўна адчуў на сабе позірк Рамзеса ІІ і ціха-мірна сказаў:

- Я згодзен. У Хургаду дык у Хургаду.

Чаму ён так сказаў - невядома. Бо нікуды Антон не збіраўся. У сваіх перакананнях ён застаўся ўпэўнены.

Адчуванне хуткага раскрыцця таямніцы не пакідала яго тыя два дні, што ён пражыў без Нэйсі. Тыя бясконца даўгія хвіліны, што доўжыліся стагоддзі, тыя хвіліны без каханай, тое жыццё - не жыццё без яе...


IV. Сустрэча двух Сусветаў


Іх сустрэча прайшла як звычайна. Нібы нічога не адбылося, нібы не было тых бясконца цягучых, змрочных дзён, што прайшлі без яе. Зноў, як і раней, аб адзінаццатай вечара яны развіталіся. Але на гэты раз у Антона быў, можа, не бездакорны і не надта арыгінальны, але рэальны план. На гэтыя дзеянні яго якраз і натхніла прамова з шэфам.

Дачакаўшыся, калі Нэйсі села ў тралейбус, ён, як у дэтэктыўным фільме, злавіў таксі і загадаў таксісту рухацца за ледзь бачным у тлуме машынаў тралейбусам. На тралейбусным кальцы дзяўчына выйшла і рушыла ў накірунку выхаду з горада. Антон разлічыўся з таксістам і на бяспечнай адлегласці пайшоў услед за дзяўчынай. Ён асцярожна крочыў, губляючыся ў супярэчлівых думках, не ведаючы, што атрымаецца, усё больш дакараючы сябе за бязглуздую ідэю.

Адразу за кальцавой дарогай пачынаўся хвойнік, і тое, што Нэйсі ішла менавіта да ляснога масіва, а не прыгараднага пасёлку, які быў адразу за кальцавой, спачатку здзівіла, а потым спалохала Антона.

Было відавочным, што нейкая таямніца хаваецца за незразумелымі паводзінамі дзяўчыны. Яму прыгадаліся дзіцячыя жахі, што тычыліся зданяў, лесавікоў, ваўкалакаў і іншых казачных персанажаў. “Жахлівае - тое, што не ўмяшчаецца ў сістэму нашае логікі”, - падумаў ён, але адступаць назад было ўжо запозна.

Жаданне раскрыць таямніцу Нэйсі стала непадуладным ягонай волі. Змрок ужо даўно заслаў зямлю, і ў цемры гусцеючых дрэў постаць дзяўчыны пачала спачатку злівацца з лісцем, а потым, наадварот, раздвойвацца, множыцца, і здавалася, нібы ўжо не адна Нэйсі ішла насустрач невядомаму, а мноства ў розных вымярэннях...

Раптам чорныя начныя хмары разам, нібы па сігнале, закрылі абыякавае месячнае святло, і ён ужо зусім нічога не бачыў. Пайшоў дождж. Дождж быў дробны і цёплы. Прыкметна пацяплела, лагодны спакой апанаваў цела. Яму стала вельмі добра і нічога ўжо не хацелася, а засталася толькі безуладная думка, што трэба некуды ісці, а куды - ён ужо не ведаў, хаця заставалася яшчэ нейкая надзея. Дзеля нечага ён жа прыйшоў сюды. Куды гэта - сюды?

Антон, нібы самнамбула, крочыў і крочыў наперад, хоць тое, што было перад ім, даўно ўжо стала незнаёмым ці, дакладней, нечым іншым. Ён даўно ўжо забыў усе веды пра Нэйсі, і гэтая акалічнасць чамусьці яго не закранула зусім. Толькі адно засталося вядомым: трэба ісці, ісці. Часам нават здавалася, нібы гучыць нечы механічна-жалезны голас, і рэхам у галаве аддаецца:

“Ідзі сюды.. Сюды. Павярні туды... Ідзі, ідзі.”

Невядома, колькі прайшло часу, але Антон адчуў, што дожджык скончыўся. Цяжкія хмары неўзабаве разышліся, распаліся перад светлай прысутнасцю на незвычайна чыстым небе яркага сонца.

І стала незвычайна ціха.

Ад гэтай нясцерпнай цішыні поўня, якая разам з бліскучымі зоркамі таксама была побач з сонцам на небе, здавалася вялізнай і важкай. Яна выглядала нашмат салідней і сур’ёзней за маленькае й вясёлае сонейка, і гэтая неадпаведнасць прадвяшчала хуткую перамогу тых іншых, новых уяўленняў аб сэнсе й бясконцасці жыцця.

Простыя лініі сталі гнуцца, закручвацца ў спіраль, кругі, наадварот, ператварыліся ў квадраты. Лес быў ужо не лес, ён стаў тым інакшым, іншым, і гэтае іншае нешта знікала ў матэматычнай бясконцасці, бо сама рэальнасць даўно знікла. Карагод з’яў у свеце скажонай геаметрыі хутка змяняўся, і нарэшце, як скрозь туман, Антон убачыў Нэйсі.

Час і прастора паволі прыпынілі свой вар’яцкі бег, і ўрэшце ўсё супакоілася. Ні поўні, ні зорак ужо не было. У блакітным зеніце дня лагодна ззяла сонейка. Да самага небасхілу цягнулася раўніна, злёгку прарэзаная акуратнымі лапінамі незвычайнага, магчыма, трапічнага лесу ўперамешку з прагаламі якойсьці нізкай квітнеючай расліннасці. Антон стаяў пасярод вялізнага поля, проста перад ім да самага небасхілу гарэлі чырванню кветкі незвычайнай велічыні. Павярнуў галаву і ўбачыў густы незвычайны лес. Спачатку ён не ўцяміў, што тут не так, у чым незвычайнасць. Але праз імгненне здагадаўся: дрэвы былі сінімі! У галаве яго пранёсся няпэўны ўспамін, што гэта ўжо ён недзе бачыў. “Так! Гэта было ў маіх дзіўных снах!” - мільганула нечаканая думка. Менавіта такі лес ён бачыў у сваіх відзежах з таго няўдалага, але памятнага эксперыменту.

Нэйсі, апранутая ў лёгкую летнюю сукенку, стаяла зусім блізка, яе блакітныя вочы з сумам глядзелі на яго. Разам з тым нешта святочнае адчувалася ў яе абліччы.

- Ну вось. Ты прыйшоў сам, - ледзь чутна сказала яна. - Тады ведай: я гэтага не хацела, ты сам вінаваты. што пайшоў за мной. Ведай тады праўду пра мяне і свае сны. Ведай.

Нешта цяжкае падкаціла да горла Антона, сэрца зашчымела ад прадчування непазбежнага, і яму нават хацелася спыніць Нэйсі, каб больш нічога не чуць і не ведаць таго, што будзе сказана. Але словы ўжо гучалі.

- Паглядзі наўкол. Пэўна, ты бачыў падобнае ў сваіх снах. Дык вось, ведай: гэта і ёсць твой сон. Калі дакладней, сам ты не спіш - у звычайным сэнсе гэтага слова, а знаходзішся ў іншай рэальнасці, у якую, можна сказаць, сам напрасіўся. Згодна з вашай чалавечай логікай, гэты іншы Сусвет можна было б назваць краінай сноў. І я таксама твой сон. Ты, магчыма, успомніш, што гадоў пяць таму я прыходзіла да цябе ў снах. Я любіла прыходзіць да цябе, бо ўжо тады цябе кахала. Але памяць пра той сон амаль сцертая. Гэта неабходная мера бяспекі. У нас ёсць сродак, каб вы, людзі з альтэрнатыўнага нам свету, раніцай памяталі далёка не ўсё, а то і зусім нічога.

- Нэйсі, - прыпыніў незвычайную прамову Антон, - пачакай. Калі гэта не сон, дык як жа ўсё можна сумясціць? Як?

Ён не знаходзіў словаў. Стала ціха.

- Добра, слухай і паспрабуй зразумець. Свет, у якім я жыву, падпарадкаваны іншай логіцы, чым ваш, тут уладараць свае законы, свой парадак. Ён і падобны і не падобны на ваш, але галоўнае - мы непарыўна злучаныя з вашым светам. Ты мог бы яго назваць светам сноў, аднак ён такі ж рэальны для нас, як ваш эўклідаўскі - для вас. На першы погляд, у нас тыя ж людзі, што і ў вас, тыя ж праблемы. Больш за тое, у нас амаль такая ж прырода: лясы і рэкі, вёскі і гарады. Ну, можа быць, толькі лес з сініх дрэваў - нашая адметнасць. Ну падумаеш - сіні лес, дык той бяды!..

Нэйсі прыпынілася і пільна паглядзела на Антона:

- Галоўнае вось што: у нашым свеце не хапае вашае логікі! Ды дзе там “не хапае”! З пункту гледжання простага чалавека - яе няма зусім! Вось глядзі.

Антон павярнуўся і ад здзіўлення спачатку нават спалохаўся. На месцы сініх дрэў узнік горад. Добра былі бачныя дзевяці- і шаснаццаціпавярховыя будынкі, вымалёўваліся цыбуліны некалькіх цэркваў і шпілі нейкіх іншых культавых вежаў. Чуўся гарадскі шум, гул тысячаў аўто, лязгат трамвайных рэек і сірэнаў машынаў “хуткай дапамогі”. Горад быў нібы прывід, міраж - ён рухаўся. Горад набліжаўся, набліжаўся, і вось ён проста наехаў на іх, паглынуў...

Яны стаялі на асфальтаванай сцяжынцы ў вельмі знаёмым парку. З-за агароджы была бачная таксама добра знаёмая вуліца, што жыла сваім звычайным гарадскім жыццём. Дзе ж ён бачыў гэтую вуліцу, гэты парк?..

Ён успомніў. Гэта быў Піцер. Але любімы з дзяцінства горад быў нейкі дзіўны і незразумелы. Парк ён пазнаў - гэта, канечне, Летні сад. Неверагоднасць была ў страшэннай дыспрапорцыі перспектываў, парушэнні звыклых геаметрычных формаў і адлегласцяў.

Па Няве плылі прыгожыя старажытныя караблікі пад ветразямі. На палубе некалькі хлопцаў і дзяўчат спявалі пад гітару песню. Антона асабліва ўразіла тое, што гучала песня яго студэнцкіх гадоў: “А я еду, а я еду за туманом, за мечтами и за запахом тайги.”

Антон павярнуўся і ўбачыў, што скульптура Афіны жывая. Яна сышла . са свайго пастаменту і, закінуўшы за плячо канец сваёй тунікі, падышла да Пасейдона. Яны пачалі аб чымсьці весела размаўляць. Позірк Антона прабег далей, адкрываючы захапляльныя карціны ажылага Летняга сада. За антычным сонмам багоў, герояў, наяд і німфаў сталі паказвацца знакамітасці іншых часоў. Прамільгнула постаць Дыянісія, які ўрачыста нёс сваю галаву праз гісторыю, потым запахла дымам вогнішчаў інквізіцыі. Нешта крычала скрозь полымя Жанна д’Арк. Цікава, што яна выкрыквала? “Не вінаватая я.” - падумаў механічна і тупа Антон.

Позірк Антона затрымаўся на адметных на гэтым гістарычным тле фігурах двух барадатых мужчынаў у пацертых джынсах і характэрных акулярах інтэлігенцыі ягонага часу. Яны стаялі пад раскошнай пальмай і пілі нешта падобнае да піва з вялізных бліскучых куфляў. Адзін з іх трымаў у левай руцэ карычневы партфель.

“Аспіранты”, - чамусьці падумаў Антон. І тут ён успомніў: “Піва! Яны пілі піва! І ўсё ў падзеях гэтага імкліва-бурнага апошняга часу пачалося таксама з піва. Каб не тая сустрэча з Генкам пад “Ясенем”, можа і не было б усяго гэтага.”

Голас Нэйсі вывеў яго са здранцвення:

- Вось я цяпер размаўляю з табой і, разам з тым, у нейкім сэнсе жыву ў тваёй логіцы. Але ўсё астатняе навокал, усё, што ты зараз бачыш, гэта наш свет. І ты не спрабуй яго зразумець.

Яна весела засмяялася, убачыўшы, як ледзь не варожа Антон пазірае на двух Арыэляў, што гулялі ў гарадкі на невялікай - можа, з паўметра - вышыні. Адзін, відавочна, лідар паядынку - раз за разам заўзята кідаў біты па даволі складаных фігурах з самаробных круглых брускоў, якія з кожным кідком разляталіся ўбакі.

Антон сутаргава схапіў Нэйсі за руку. Ён адчуў цяпло яе роднага цела, але ад гэтага яго яшчэ больш скаланула. Яму не хапала паветра, сэрца шалёна білася. Ён адчуў яе пяшчотныя тонкія пальцы ў сваёй далоні і здзівіўся, што насуперак усяму яе далонь была такая зямная, маленькая і цёплая і тое страшэннае, што трымала яго ўжо колькі бясконцых хвілінаў, раптам разам адышло.

Ён бачыў яе каханыя вочы. Ён чуў яе такі знаёмы і пяшчотны голас.

- Ты бачыш, Антон, свет нашых сноў, але для мяне гэта рэальны свет, я жыву ў ім, - гаварыла яна, - я не буду спрабаваць растлумачыць яго табе, ды і няма ў гэтым патрэбы. Сутнасць жа ў тым, што мы не можам жыць без вас, істотаў, якія адпаведныя нам. Так, вы з’яўляецеся, у пэўным сэнсе, нашым люстраным адбіткам. Мы нават сустракаемся з вамі, і гэта адбываецца вельмі часта - калі вы спіце. Падчас “соннага” кантакту мы атрымліваем асаблівую энергію жыцця, і адначасна мы аказваем уплыў на вас. Такія двухбаковыя зносіны знаходзяцца ў гарманічнай раўнавазе. Дзякуючы вам, мы змяняем, па вялікім рахунку - будуем наш свет, а з іншага боку, каб ты ведаў, колькі дзівосных адкрыццяў было зроблена на Зямлі з нашай дапамогай. Успомні пра інтуіцыю, натхненне. - Нэйсі ўважліва і неяк па-асабліваму пранікнёна зазірнула ў вочы Антону:

- Нішто дагэтуль не парушала гармонію. І вось нечакана пачаліся вашыя доследы, якія закранулі наш свет, закранулі спрадвечную гармонію. Той эксперымент, які вы палічылі няўдалым, зрабіў неверагоднае: у адным месцы нашыя прасторы зліліся. і тады ўпершыню я прыйшла да цябе не як сон. Прыйшла менавіта да цябе, бо была бліжэй за ўсіх да цябе. Я кахала цябе. Разумеет цяпер?..

Апошнія словы яна вымавіла ледзь чутна, але менавіта гэтыя гукі, што ціха растварыліся ў паветры яе Сусвету, вывелі Антона са здранцвення і ён ужо адкрыў быў рот, каб нешта сказаць сваёй каханай, але не мог. Вусны застылі, нібы прыклееныя да зубоў, і не маглі разамкнуцца, выказваючы маўклівы пратэст і нежаданне гэтага містычнага і неверагоднага кантакту. Нейкім нечалавечым намаганнем волі ён усе ж выціснуў:

- Разумею. але што ж з намі будзе далей?

- Далей будзе, на жаль, горшае. І ты сам вінаваты ў гэтым. Прасторы хутка разыдуцца, і мы развітаемся назаўсёды. Толькі адзін раз мы яшчэ можам сустрэцца, але я прашу цябе аб адным. Ты павінен пакінуць даследванні сноў. Немагчыма сумясціць такія розныя логікі нашых першасных прыродаў. Калі вы, людзі, навучыцеся кіраваць снамі, то гэтым парушыце законы прыроды, адзінства гаромоніяў нашых Сусветаў. І тое, што адбудзецца потым, дасць непажаданыя вынікі, магчыма нават будзе вайна паміж намі. І ваш, і наш Сусветы могуць загінуць у гэтай страшнай вайне. Але мой час заканчваецца, - раптам спахапілася дзяўчына.

На вачах Нэйсі паказаліся слёзы, яна абняла Антона і пацалавала. Яна здавалася такой зямной, неймаверна блізкай і роднай, і гэта зусім не пасавала пачутаму. “Немагчыма, каб мы развіталіся зараз назаўсёды!” - гучала ў ягонай галаве. - “Немагчыма... Не. Як я кахаю яе!. Яна мой адзіны і сапраўдны Сусвет!” - здавалася, закрычаў ён, але вусны па- ранейшаму не варушыліся.

Раптам контуры наваколля зноў пачалі губляць выразнасць. І разам з гэтым прывідным наваколлем пачала мяняцца і сама Нэйсі. Урэшце яна растварылася ў гэтым вечным танцы быцця і небыцця, і да яго даляцелі яе апошнія словы: “Я прыйду да цябе. Не ведаю, калі, але прыйду. Няхай гэта будзе каштаваць мне жыцця. Але ты ніколі не забывай пра тое, аб чым я цябе прасіла. Кінь доследы.”

У наступны момант Антон убачыў сябе ў тым лесе, куды трапіў спачатку. Ноч замыкала свой чарговы цыкл зыбкім, дрыжачым ранкам новага дня. Дзень урываўся ў яго свядомасць да болю знаёмымі і цяпер вельмі роднымі прыкметамі. Весела пераклікаліся між сабой вераб’і і нетаропка стукаў па сасне нястомны дзяцел. Верхавіны магутных разлапістых грабаў гайдаліся ў прывітальным руху галінаў. Ласкава шапацела пад нагамі мокрая, набрынялая расой трава.

“Як жа прыгожа тут!” - падумаў бы яшчэ ўчора Антон. Але як нельга ўступіць двойчы ў адну і тую ж раку, так і нельга прадубляваць учарашняе шчасце. І ён не адчуваў і не заўважаў прыгажосці новага дня. Ён крочыў у бок горада, увесь ва ўладзе перажытага, і нешта новае паступова захлынула яго, напоўніла нечаканай рашучасцю і яснасцю.

З таго часу Антона Дворжыка ніхто не мог пазнаць. Зусім нядаўна вясёлы, дасціпны, ён цяпер амаль увесь час маўчаў і ўключаўся толькі ў службовыя размовы. Працаваў шмат і, мусіць, яшчэ больш упарта, але толькі дзеля таго, каб забыць пра перажытае. І гэта ў яго атрымалася - у ім нарадзіўся зусім новы чалавек. Тое, мінулае “Я” засталося разам з Нэйсі і назаўсёды для яго знікла.

У першы ж працоўны дзень ён патэлефанаваў шэфу і напісаў заяву аб пераводзе ў іншы аддзел. З даследаваннямі сноў усё было скончана.

Да сённяшняга часу ніхто так і не даведаўся, што ж такое з ім раптоўна здарылася. Сам жа ён маўчаў і на ўсе пытанні толькі паціскаў плячыма. Антон ведаў, што загадка сну, якая адкрылася яму, не павінна быць разгаданай у маштабах усяго чалавецтва. Прынамсі, у цяперашні, вельмі складаны час прагматычных адносінаў і духоўнай дэградацыі грамадства.

Антон разумеў: калі людзі авалодаюць тэхнікай кіравання снамі, пачнецца новая эра - эра міфічнага Эдэма чалавецтва. Відавочна, кожнаму захочацца сніць цікавыя сны - яны будуць нешта накшталт кіно, але больш рэальнымі, матэрыяльнымі, бо адбываюцца пры актыўным удзеле самога чалавека.

І надыдзе момант, калі людзі будуць жыць у сне больш, чым у звычайным стане.

Навошта шукаць задавальненне ў працы, сям’і, каханні. Навошта? Можна ж змайстраваць сабе любое шчасце: вялікае і маленькае, усіх колераў і ўсіх гатункаў. І гэта загубіць чалавецтва, бо яно проста выпадзе з рэальнасці.

Дворжак ведаў пра гэта і маўчаў. Ён чакаў Нэйсі.

...Прайшло шмат гадоў. А ён па-ранейшаму чакаў, памятаючы: яна сказала, што яшчэ адзін раз прыйдзе.

І аднойчы, калі чаканне зрабілася нясцерпным, гэта адбылося.

Неяк пад вечар ён адчуў сябе вельмі кепска. Ледзь дабраўся да ложка, лёг і заснуў. Ноччу, упершыню за ўсе гады пасля працяглага растання з Нэйсі, яму з’явіліся старыя сны. Да яго прыйшла Нэйсі. Вялікая цяга адно да аднаго нарэшце зноў звяла іх разам на скрыжаванні двух Сусветаў, і яны былі разам усю ноч. Яны ведалі, што памруць, але былі бясконца шчаслівыя ад таго, што нарэшце разам.

Раніцой прасторы светаў зноў разышліся, і яны памерлі.

А можа, яны пайшлі ў нейкі іншы Сусвет? Гэтага ніхто не ведае. Памерлі ж яны толькі ў сваіх сусветах...

Загрузка...