Spuroj de miaj paŝoj

La akvosupro kaptas la nubojn,

ombron de birdo,

la ruinon de la sunsubiro.

La mola balailo de la krepusko

balaas kaj balaas,

la aĵoj deformiĝas, ŝanĝiĝas, forviŝiĝas en nenion.

La mateno kuŝas fore en la valo

aŭ sur la alia flanko

de la forgesitaj arbaroj —

ekblovo de iam sonĝitaj vojaĝoj,

sur ŝtuparo de la disfalanta lunlumo

sidas la sopiranto kun sia plumo

kaj trinkas tagojn neniam venontajn —

la sopiro kvietiĝas

kaj kantas la kanton de la sendomuloj —

la memoro turnas sin for,

prujno fluas super la kuirangulo —

renoviĝo estas mensogo kun buklaj haroj.

Baldaŭ niaj vocoj estos ŝpinitaj en groto

de sentema mallumo.

Longe mi vojaĝis. Longe.

La ĉevalon mi ne trinkigis.

La cevalo ŝanceliĝas sub la selo.

Mi spronas lin per varma voĉo.

Mi flustras al li: Mi amas vin.

Laca estas la ĉevalo. Laca.

Blanka ŝaŭmo. Polvoplenaj kolharoj.

Li ĝemas sub mi. Mi petas lin:

Eltenu! Mi diras al li: Nu, bona,

bejme ni estas. Li turnas sin. Rigardas min.

Per la okuloj de mia patrino.

Bonaj okuloj, profunda malĝojo en ili.

Longe mi vojaĝis. Longe.

La cevalon mi ne trinkigis.

Nu, bona. Tendo de belulino

malantaŭ la deklivo. Fojno odora.

Viva fonto. Ĝisgenue vi envadas ĝin.

Mi konas la araneajn

surkanajn retojn ĉe l'akvo,

la arbarojn erike florplenajn,

kie treme l'aŭror' malhelas.

Kaj mi nombris la rojajn digojn

el brancoj betulaj, brunflavaj,

krucforme jetitaj de l'vento —

kaj mi vidis la junajn lutrojn

en malklaraj rojondoj ĉasadi

sub herbtufoj balanciĝantaj

kaj luliĝanta flavgrund'.

De l'obskur' mi sentis l'obskuron,

vivanta en ĝuo, sufero,

sub la kovra herboplektaĵo,

ĝi krablas, ŝoviĝas kaj rampas

kaj kaptas, mortigas kaj manĝas

kaj naskas kaj mortas por vivi

revive en tempoj venontaj...

Mi konas la vojojn de l' akvo,

kie rojoj murmuras novnaske

sub la muskoarbaroj humiĝaj,

sub ondantaj arbkronoj vivplenaj

je blanko, brun-nigro, krurhasto

flugonta per plunioj kreskantaj

sundancen en monta printemp'.

Ekfajfas la sturn' sen timo,

rapidas ia vulp' tra l'erik',

lepor' saltas, ĉasviktimo —

premiĝas sub ŝu' lumbrik'.

Min ekvekis vivobruo —

nun min tenas printempoĝuo,

eĉ malsato min kanti instigas,

dum gutas de l'alnoburĝon',

min printempo ebria igas,

mi pluiras vagul' sen mon'.

Ne forgesu havi

kelkajn florojn en la haroj.

Vidu ilin velki

kaj fali

mortintaj petaloj

sur

mortintaj petaloj,

dum via spontaneco

via amo

ankaŭ velkas —

mortinta espero sur

mortinta espero.

Eble

plastaj floroj

povas kontroli

la malrapida morton

se

vi nur povus akcepti

la plastajn homojn

portantaj ilin.

Via amo estas kiel vento

la mia kiel ŝtono,

kiu estas senmova.

Freneza mi fariĝos,

ĉar vitejon, kiu mia estas,

iu alia rikoltas.

Entute ne gravas por mi,

ke la pasero en la aleo

flugas de unu arbo al alia.

Veron diras mi al vi:

se Sevilla estus mia,

la duonon havus vi.

Nun mortis mia patrino:

kaj mia nura ĉemizo

ne havas iun, kiu lavu ĝin.

Ho jes, kun dolor' burĝono krevas.

Kial la printempo ne hezitu?

Kial nia varma vivsopiro

palan frostamaron ne evitu?

La burĝono vintre estis selo.

Kio nova ŝvele ĝin disigas?

Ho jes, kun dolor' burĝono krevas;

ĝin doloro ŝiras,

doloro ligas.

Ho ne, ne facile gutoj falas.

Timotremaj peze ili pendas,

kroĉas sin al branĉo, ŝvelas, glitas —

pezo ilin tiras kaj etendas.

Timas kaj malcertas, dissplitiĝas,

sentas la profundon voki, tiri,

dum plupendas ili kaj plutremas —

ili volas resti

kaj volas iri.

Kaj kiam nenio helpi povas,

krevas la burĝono ĝojokrie,

kiam timo ne plu tenkapablas,

falas ia branĉguto eŭforie

kaj forgesas timon pri la novo,

la korpremon antaŭ ol ĝi iras —

dum sekundo sentas sin sekura

en la fido, kiu

la mondon stiras.

"Rapidas knabo tra iu strato,

tiel malplena, ke neniu vekiĝis.

etan fajfilon li tenas enbuŝe

kaj blovas en ĝin trilantan tonon."

Tiel fruestas, ke estas blankningre,

blanka la sonĝo, nigra la fruo.

Estas la bildo, sed kion signifas ĝi?

Ion tre gravan, ĉe kiu estas ĝi?

Estas nenia certa jarsezono, nur frue,

okazas en 1938, nedifineblan tagon,

kiam la horo estas inter kvar kaj kvin matene.

Tiu, kiu sola atestas tion ĉi, estas dujara.

Se vi lin povas trovi, vi povus ekscii,

sed sensignifas kaj neeblas, li ja malaperis,

ESTAS JA Ll KIU ESTAS Ml, 27 jAROjN AĜA,

malaperinta dum mi malaperas, ĉu vi vidas?

Kredu min, ke ne ekzistas ordo,

ke en ekzistas ia ajn ekstero,

nek iu, kiu povas ion diri,

ekzistas domo kaj fera balustrado,

ĵus ekmoviĝis arbo, daŭras la trilanta tono...

Vi koinpreneble povas iri tien, vidi la domon,

la arbojn, balustradon, laktvendejon, Frankegatan,

ĉio restas ankoraŭ, estas hazardo,

kaj povus same bone esti kie ajn alie.

Estas nur tio, kio ĉiam plurestas,

sed ne tio, kio por ciam restas,

estas neeble, neeble, neeble:

TIU, KIUN VI SERĈAS, NE ESTAS EN BlLDOJ.

Kaj ĉio, kio restas, estas nur la bildoj,

neniu scias, kiu posedis ilin, kaj kion ili signifis,

kredu min, ke ne ekzistas ordo, ena aŭ ekstera;

"Etan fajfilon li tenas enbuŝe

kaj blovas en ĝin trilantan tonon."

LA MONDO ESTAS PLENA DE FORĴETITAJ BILDOJ,

kiuj plurestis, neniu scias kial,

NI DEVAS SAVI ILIN!

Certe.

Iun vi devas ami,

eĉ se nur herbojn, riveron, arbon aŭ ŝronon,

la manon vi devas apogi sur ies ŝultron,

por ke ĝi, malsata, satiĝu ĉe la tuŝo,

al iu vi devas, devas,

tio estas kiel pano, kiel akvogluto,

devas doni viajn blankajn nubojn,

viajn sentimajn sonĝbirdojn,

viajn timemajn nepovbirdojn

— ie devas esti por ili

nesto kun paco kaj tenero —

iun vi devas ami,

eĉ se nur herbojn, riveron, arbon aŭ ŝtonon—

ĉar arboj kaj ŝtonoj konas solecon

— ĉar la paŝoj ĉiam daŭrigas la vojon,

eĉ se ili haltas por momento —,

ĉar rivero konas malĝojon

— se ĝi nur kliniĝas sur sian profundon —,

ĉar ŝtono ekkonis doloron

— kiom da pezaj piedoj

jam iris sur ĝia muta koro —,

iun vi devas ami,

iun vi devas ami,

kun iu vi devas iri

la saman spuron —

ho herboj, rivero, ŝtono, arbo,

silentaj kunirantoj de soluloj kaj stranguloj,

bonaj grandaj estaĵoj,

kiuj ekparolas nur,

kiam homoj eksilentas.

La vortoj viaj, kvazaŭ sem',

radikas ĝis profund".

Elvekas min sekretdolor',

nekuracebla vund'.

Erodas min amarsoif'

pri ĉiu via ag'.

Kaj ĉiu sono kaj rigard'

reklaras el la vag'.

La tagoj grizas je nur mi,

nebulas via sin'.

Sed klare brilas nia nokt',

vi regas ĝin sen fin'.

Sur la pinto de la monto

estas arbo verda.

Paŝtisto iranta

paŝtisto venanta.

La dormantaj olivarboj

kurbiĝas al varma ebenajo.

Paŝtisto iranta

paŝtisto venanta.

Nek blankajn ŝafinojn nek hundon

nek bastonon nek amon mi havas.

Paŝtisto iranta.

Kiel ombro ora

vi malaperas en la grenkampo.

Paŝtisto venanta.

La tero estis

flava.

Ora, ora

paŝtisto.

Nek la luno bianka

nek la steloj brilis.

Ora, ora

paŝtisto.

Vitejistino bruna

tranĉu la ploron de la vitejo.

Ora, ora

paŝtisto.

Du ruĝaj bovoj

en la ora kampo.

La bovoj iras en ritmo

de malnovaj sonoriloj,

la okuloj paseraj.

Ili ŝatas la matenojn

nebulajn, sed tamen

traboras la oranĝon

de la aero, somere.

Maljunaj jam denaske,

sen mastro,

memoras la flugilojn

sur siaj ŝultroj.

La bovoj

iras ciam sopirante

tra la kampoj de Rut,

serĉante la spuron,

la eternan spuron,

ebriaj de la steloj,

kaj maĉas siajn plorojn

Du ruĝaj bovoj

en la ora kampo.

Sur la ĉielo

de lekantetoj mi iras.

Mi pensas ĉivespere,

ke mi estas sanktulo.

Mi ricevis la lunon

en la manojn.

Sed mi remetis ĝin

en la universon,

kaj la Sinjoro premiis min

per la rozj kaj la brilo.

Sur la ĉielo

de lekantetoj mi iras.

Kaj nun mi iras

sur ĉi tiu kampo

savante knabinojn

de malbonaj amantoj

kaj donante ormonerojn

al ciuj knaboj.

Sur la ĉielo

de lekantetoj mi iras.

Maria, vi revsidas

sur la printempe verda herbejo

sub la pala betulo,

kie dormas Jesuo-infano

en blanka betulŝela lulilo,

kaj vi rigardas

la ĉielbluon,

l'arĝente purajn nubojn.

Viaj bukloj, Maria,

estas flavaj kaj helaj,

bluaj kaj profundaj

viaj okuloj.

Delikata vi estas, malalta,

Maria,

kaj etaj kaj fajnaj viaj junaj mamoj.

Mi volas sidi ĉe vi, Maria,

apogi mian kapon

sur vian varman genuon,

al via blua jupo.

Lasu min revi, Maria,

je l'odoro de via sino,

betulfolia kaj rezina! —

Ĉar nur je 1'odoroj, Maria,

kaj la memoro de I 'kantoj,

kiujn vi kantis al mi,

kiam mi etulis,

kaj je la blankaj foraj nuboj

balanciĝas mia kredo,

ekzistas mia kortrankvilo.

Lasu min kunrevi, Maria,

pri la paradiza ĝardeno,

kie l'infanetoj promenas

en silke blankaj vestoj

inter sovaĝrozaj arbustoj

kaj klaraj murmurantaj rojoj,

kie ruĝaj pomoj pendas

sur malhelverdaj pomarboj

kaj turdoj kantas

en l'orpala vespero.

Maria,

friska kaj kvieta venas la nokto,

la steloj lumiĝas en la spacobluo,

svagiĝas la nuboj kaj pasas —

Vi revas, Maria,

vi ŝvebas al la silenta foro

sur leĝeraj, arĝente blankaj nuboj

en la vasta spacobluo

inter radiantaj silentaj steloj.

Cirko.

Galerio.

Sidloko n-ro....

Kolombina

malvestas sin, malvestas sin.

Ĉiuj rigardas.

Neniu vidas,

ke ŝi tenas sin je la dentoj.

Ŝi levas sin. Jam sub la tendo.

Aŭdacaj rimarkoj.

Hontiga rido.

Nun fallasas la lastan vualon.

Ili rigardas ŝin,

mordas per la okuloj

ŝian molan korpon.

Aplaŭdas.

Belajn femurojn ŝi havas.

Ondantajn mamojn.

Aplaŭdas

kaj priridas

ŝian suferon

kaj hontigas.

Vidu: besto

aplaŭdas homon.

Homo estas besto.

Besto estas homo.

Klapo eksplodas.

La leonoj hurlegas.

En februaro ĉio vivanta haltiĝis.

La birdoj nialvole flugis kaj l'animo

alskrapis la pejzaĝon kiel boato skrapanta

la kajponton, al kiu ĝi estas ligita.

La arboj staris dorsoflanke al ni.

La neĝalto mezuriĝis laŭ mortaj tigoj.

La piedspuroj maljunis sur la neĝokrusto.

Sub baŝaro degelis la lingvo.

lun tagon alvenis io al la fenestro.

La laboro haltiĝis, mi alrigardis.

Brulis la koloroj. ĉio turniĝis.

La grundo kaj ini eksaltis renkonten.

La mondon ne eblas refari.

Ne eblas alia rezon'.

Nun ion vi povas regali:

alian homon per bon'.

Sed tio jam estas amaso,

eĉ steloj nun ridas al vi.

Ĉar unu maplia povrulo signifas ja fraton pli.

Ĉarmbrila nimf', fulma rigardo,

estas haven'por mia am-ardo,

vana fervoro

nun ek al adoro

de Morfe', la sonĝo-di',

nur je lum' de lunradi'.

Pordo fermita. Fenestro samas.

Jam vian kapon ĉapo ornamas

kaj la peruk' sur ŝnur'

jam pendas de la mur'.

Ekdormu je muzikplezur',

ekdormu je muziltplezur'.

De fringo jus, ĵus Kajsa Lisa,

venis la kant' vesperon ĝisa.

Suno jam foras,

ĉielo jam oras,

estas la soleca hor'.

Nun mi pensas al amor'.

Pluvon kun vent'kaj tondro muĝa

sekvas la ark' brulfajre ruĝa

kun strioj de verdblu',

plenigas nin kun ĝu'

post la pluvega tondra sku',

post la pluvega tondra sku'.

Dormu, bo nimf! Sonĝu en paco

kaj kun la sun' vekiĝu kun graco.

Ridon vi sendas,

la brakon etendas,

al brakumo, al likvor',

jam vi pretas al amor'.

Mortas, ho vi! Ne, vi respiras.

Morto kaj viv' kaj amo kuniras.

Videblas la langvor',

sed en okul' fervor'.

Vi dormu nun ĝis la aŭror',

vi dormu nun ĝis la aŭror'.