Срэбная ружа (на белорусском языке)

Дарыян Чакану

Срэбная ружа

Пераклад: Галiна Шаранговiч

У гэтую ноч у мяне расцвiла ружа. За адну ноч, зусiм нечакана, ды яшчэ якая! Яе срэбныя пялёсткi прамянiлiся таямнiчым святлом, абуджаючы пачуццё нейкага дабратворнага супакаення.

Я адчынiў акно, каб ружа магла дыхаць свежым паветрам. Ад лёгкага ветрыку яе пялёсткi трапяталiся, яны быццам струменiлiся, напаўняючы наваколле спакоем i цiшынёй.

Я паклiкаў жонку, каб яна таксама ўбачыла дзiвосную кветку:

- Сiльвiя!

Вiдаць, яна спала.

- Сiльвiя! - крыкнуў я. - Iдзi сюды! У нас расцвiла ружа!

Яна з'явiлася за спiною, зiрнула на маё стварэнне.

- Прыгожая.

Пазяхнула i пайшла з пакоя. Я праводзiў яе збянтэжаным позiркам. Жончына абыякавасць была незразумелая: ружа не проста цвiла, яна пульсавала, рухаючыся ў танцы пад гукi нейкай, адной ёй чутнай музыкi.

- Сiльвiя! - зноў паклiкаў я. - Не, ты паглядзi, якое хараство!

- Ну я ж сказала, што прыгожая.

- Ты толькi мiмаходзь зiрнула, а на такое трэба глядзець i глядзець!

- Ты б лепей схадзiў кавун купiў. Тры днi дзецi ныюць, просяць кавуна, а iх бацька з ружамi няньчыцца... Чуеш?..

Ружа ўсё танцавала i танцавала. Потым пачала спяваць. Я слухаў яе як зачараваны. Добра, што яна не чуе Сiльвiю! Добра, што i я не чуў Сiльвiю!

У пакой зайшоў Раду.

- Ого, якая прыгожая ружа, - сказаў ён, пазяхаючы, i тут жа пайшоў прэч.

- Раду, сынок, пачакай, куды ж ты? Ты бачыў ружу?

- Бачыў, бачыў.

- I табе падабаецца?

- Падабаецца.

I Раду нiчога не разумее.

Я падняў з ложка свайго малодшага, Сэндзела, i панёс яго да кветкi. Ён быў яшчэ сонны i супрацiўляўся, а калi зразумеў, што гэта не паможа, залiўся горкiмi слязьмi.

- Не плач, мой маленькi, паглядзi, якая прыгожая кветка.

Ружа, аднак, анi яго не супакоiла.

- Сэндзел, сынок, панюхай гэтую кветачку!

- Не хасю! - адварочваўся Сэндзел. - Хасю кавуна!

- Не чапай дзiця, што ты яго мучыш?! - накiнулася на мяне жонка.

Да мяне нiяк не даходзiла, што, нарэшце, адбываецца: як можна заставацца абыякавым побач з такой прыгажосцю? Срэбная ружа! I справа не ў тым, што я яе вывеў, выпесцiў i аддаў ёй некалькi гадоў жыцця, я быў у страшэннай роспачы, бо не было ў маiх сямейнiкаў элементарнага пачуцця прыгожага...

- Не журыся, добры чалавек, - пачуўся аксамiтавы голас.

Я здзiўлена азiрнуўся.

- Гэта я.

Гаварыла... ружа!

* * *

Праз два днi ў дзверы пастукалi, i Сiльвiя пабегла адчыняць.

На парозе стаяў высокi стройны мужчына. Ён паправiў сонцаахоўныя акуляры i ветлiва ўсмiхнуўся.

- Панi Сiльвiя, я ад вашага мужа.

- Праходзьце. Што з iм?

Незнаёмы зайшоў у кватэру.

- Калi ласка, не турбуйцеся. Я лiтаральна на некалькi хвiлiн.

- Што з маiм мужам? - настойлiва паўтарыла Сiльвiя.

Толькi цяпер яна здолела добра разгледзець госця. Ён выняў з кiшэнi насоўку i пачаў старанна працiраць акуляры. Сiльвiю ўразiлi яго вочы, яны былi незвычайнага колеру i выпраменьвалi нейкае загадкавае святло. Быццам загiпнатызаваная, глядзела яна ў гэтыя вочы, адчуваючы, што ўсю яе iстоту запаўняюць цёплыя промнi. Але тут незнаёмы начапiў акуляры i загаварыў да яе:

- Панi Сiльвiя, не хвалюйцеся. Ваш муж жывы-здаровы, але... ён не можа прыйсцi, бо...

- Што з iм? - усклiкнула Сiльвiя. Гiпнатычны стан, у якiм яна патанула, знiк гэтаксама хутка, як i з'явiўся.

- Панi Сiльвiя, прашу вас, супакойцеся.

Незнаёмы вiдавочна разгубiўся i, напэўна, таму паспяшаўся выдаць iнфармацыю, якую хацеў паведамiць спакваля:

- Ён знаходзiцца ў Краiне Ружаў.

У душы ў Сiльвii змагалiся два пачуццi: нявер'е i адчай. Кожнае з iх магло выклiкаць прыступ нястрыманага шаленства, а гэтага больш за ўсё i асцерагаўся незнаёмы.

- Што-о? Дзе-е?! - як i меркаваў ён, абурылася Сiльвiя i грозна рушыла на яго.

- Панi Сiльвiя! Панi Сiльвiя! - спрабаваў супакоiць яе госць.

Але яна наблiжалася, i было вiдаць, што намеры ў яе самыя агрэсiўныя. Госць зразумеў гэта i, адступаючы да дзвярэй, апошнi раз паспрабаваў яе супакоiць:

- Панi Сiльвiя, ваш муж адчувае сябе добра i прасiў мяне перадаць вам грошы!

I ён падаў ёй канверт. Аднак грошы выклiкалi адваротны эфект.

- Грошы?! Я пакажу табе грошы! Шантажыст!.. - зараўла яна. - Каб зараз жа, чуеш, у гэтую ж хвiлiну, ты вярнуў мне майго мужа! Iнакш...

Каб хутчэй скончыць з гэтай непрыемнай сцэнай, незнаёмы зняў акуляры, зiрнуў на Сiльвiю срэбным позiркам i, прыкаваўшы яе да месца, знiк...

* * *

...Сiльвiн муж, бледны, непрытомны, ляжаў у ложку. Ён з'явiўся дома гэтаксама нечакана, як, зрэшты, i знiк два днi таму. Сiльвiя збянтэжана глядзела на яго.

- Гэта... ты?

Ён, натуральна, не адказваў.

Праз гадзiну ён апамятаўся, расплюшчыў вочы i агледзеўся. Каля ложка сядзела заплаканая жонка.

- Чаго ты плачаш, Сiльвiя? - цiха спытаўся ён.

- Я не плачу, Мiрча, - яна з палёгкай уздыхнула i стала выцiраць слёзы.

Ён прыўзняўся, сеў i, застагнаўшы, схапiўся за галаву.

- Не разумею, што са мною...

- Ну, я ж казала, не патрэбныя табе гэтыя ружы. Бачыш, мая праўда, Мiрча...

- ?

У пакой з плачам увайшоў Раду.

- Тата, глядзi, ружу сарвалi!

Срэбная ружа, сапраўды сарваная i звялая, ляжала на далонi ў хлопчыка, стаўшы звычайнаю шэраю кветкаю...

- Сарвалi? Ну i што? - хмура прамармытаў бацька. Раду глядзеў на яго спалохана, са здзiўленнем.

- Як ну i што? Ружа памерла, тата!

Сiльвiя зiрнула на сына i адчула, як яе пранялi дрыжыкi: карыя хлопчыкавыя вочы засерабрылiся, выпраменьваючы таямнiчае пранiклiвае святло. I яна адразу ўспомнiла незнаёмага з Краiны Ружаў.