Сустрэчны бой

СЯРГЕЙ БЕЛАЯР

СУСТРЭЧНЫ БОЙ

Навукова-фантастычнае апавяданне

Свет знік, каб праз імгненне з’явіцца ў выглядзе віртуальнай рэальнасці.

Перад сяржантам Уваравым слалася шырокае поле з рэдкімі дрэвамі. Злева знаходзілася станцыя Прохараўка, справа — лукавіна ракі Псёл, праз якую нямецкае камандаванне збіралася выйсці да Курска пасля няўдалага наступу на Абаяньскім кірунку.

Шлем ствараў ідэальны эфект прысутнасці — камп’ютарная мадэль «World of tanks 2.0» выглядала як сапраўдная. Паветра было чыстым і свежым, цішыня заспакойвала. У параўнанні з першай версіяй гульня рушыла далёка наперад — пачынаючы ад рэжыму «анлайн» і заканчваючы мноствам дадатковых гаджэтаў.

— Гэй, сяржант! — даляцеў да Аляксея голас камандзіра, лейтэнанта Доргаша. — Чаго ўтаропіўся? Залязай! З хвіліны на хвіліну пачнецца артпадрыхтоўка!

— Ёсць у танк! — адгукнуўся ды паспяшаўся заняць сваё месца Увараў, які ў экіпажы быў зараджаючым і наводчыкам. — Прывітанне ўсім!

Таварышы адгукнуліся бязладным хорам галасоў.

— Света, як малы?

— Яшчэ дваццаць пяць—трыццаць перамог — і ў мяне атрымаецца сабраць грошы, неабходныя для выплаты авансу! — адказаў механік-вадзіцель, яфрэйтар Ілья Купчын. Па-за гульнёй — Святлана Літвіновіч, дваццаць адзін год, студэнтка філфака са Смаленска. Яе адзіную з экіпажа старшакласнік мог назваць сябрам. Яны перапісваліся па «асьцы».

— Поспехаў! — пажадаў сяржант, які прымаў чужое гора — у малодшага брата дзяўчыны быў востры лейкоз — як уласнае. Увараў зачыніў люк і правёў позіркам па снарадах, правяраючы гатоўнасць да бою.

— Дзякуй, Лёша! — усміхнуўся аватар. — А ты як?

— Нармальна. Ніяк не дачакаюся, калі буду мець уласны танк!

— Галоўнае — не здавацца! Усё атрымаецца!

— Хацелася б.

Лейтэнант Пётр Доргаш — у рэальным свеце Віктар Пятроўскі, дваццаць два гады, маскоўскі «мажор» — яшчэ некаторы час памаячыў у люку, а затым нырнуў у вежу і спытаў:

— Гатовыя?

— Вядома, камандзір!

— Гатовыя! — кіўнуў Аляксандр Карко. Аватар стралка-радыста насіў Браніслаў Ягелончык, дваццацісямігадовы мастак-афарміцель з Кракава.

— Мінчук, ты як?

— Заўсёды гатовы! — пацвердзіў Аляксей.

— Чакаем! — лейтэнант Доргаш прытуліўся да перыскапічнага агляднага прыбора.

Нягледзячы на тое, што чакаць пачатку бою заставалася нядоўга, хвіліны здаваліся вечнасцю. Увараў увесь знерваваўся і сустрэў першы залп з радасцю і палёгкай. Катаныя пліты і лісты гамагеннай сталі толькі збольшага прыглушалі грукат кананады. Не дапамагаў справіцца з шумам і шлемафон.

Каб адцягнуцца і «забіць» час, Аляксей вырашыў агледзецца. «Трыццацьчацвёрцы» лейтэнанта Доргаша давядзецца дзейнічаць у складзе роты, якая складалася з такіх жа Т-34, англійскіх пяхотных Mk IV «Чэрчыль» і лёгкіх Т-70. Падраздзяленню былі выдадзены самаходныя штурмавыя гаўбіцы СУ-122 і лёгкія штурмавыя гарматы падтрымкі пяхоты СУ-76.

Праціўніка сяржант бачыць не мог, так што пра тыпы нямецкіх танкаў застава­лася толькі здагадвацца. Увараў быў упэўнены ў тым, што 5-й гвардзейскай танкавай арміі будуць супрацьстаяць сярэднія Т-III, Т-IV і цяжкія «Тыгры», узмоцненыя САУ StuG III.

— Пачынаем праз пяць хвілін! — паведаміў па танкавай перагаворнай прыладзе стралок-радыст, каторы сядзеў над сімплекснай радыёстанцыяй.

Увараў адарваўся ад назіральнай шчыліны, зачыніў яе трыплексным шклаблокам і падцягнуўся.

— Пачынаем рух адразу пасля атрымання загаду! Напрамак — саўгас Кастрычніцкі! У выпадку з’яўлення праціўніка — прымаем бой! Пытанні ёсць?

Пытанняў не было.

— Наперад! — скамандаваў Доргаш, калі па радыёстанцыі давялі загад генерал-лейтэнанта Ротмістрава.

Рухавік зароў, і Т-34 жвава ўзяў з месца.

Жалезная лавіна спачатку павольна, а пасля паступова паскараючы тэмп, панеслася наперад.

Трэсла неміласэрна. У сярэдзіне танка грукатала, як у кузні. Паветраачышчальнікі са смуродам дызельнага паліва не спраўляліся — дым лез у нос і ў рот.

Прыкладна праз пятнаццаць хвілін паказаліся варожыя танкі. Сяржант не памыліўся: немцы сапраўды выставілі супраць савецкіх танкістаў T-III, T-IV і T-VI, за якімі кацілі штурмавыя гарматы.

— Да бою! — закрычаў Доргаш.

Увараў зарадзіў гармату каліберным бранябойным снарадам і далажыў:

— Гатовы!

— Зараз павесялімся! — ухмыльнуўся Пётр. У «World of tanks 2.0» яго прывяла прага вострых адчуванняў. Масквіч любіў рызыку, а ў «рэале» ён быў пазбаўлены магчымасці паказытаць сабе нервы з-за празмернай клапатлівасці бацькоў, якія кантралявалі кожны крок адзінага дзіця. Толькі ў гульні Віктар мог «адарвацца» на поўную.

Стралок-радыст кіўнуў. Паляк існаваў дзеля гульні — усё роўна, якая яна. Танкістам ён стаў пасля таго, як насыціўся

Поле — роўнае, як стол. Схавацца не было дзе — заставаліся толькі манеўр і хуткасць. Змагацца з магутнымі дальнабойнымі нямецкімі гарматамі ні савецкія, ні англійскія не маглі.

Немцы пачалі бой першымі. Нягледзячы на перавагу савецкіх танкістаў — узыходзячае сонца сляпіла ворага — немцы лёгкімі і большай часткай сярэдніх танкаў атакавалі карпусы Ротмістрава з флангу, тым самым вымусіўшы першы наступаючы эшалон на хаду мяняць напрамак атакі. Сумятнёй, якая ўзнікла ў шэрагах савецкіх танкістаў, скарысталася рота «Тыграў»: пры падтрымцы САУ, часткі Т-III і Т-IV цяжкая бранетэхніка атакавала чырвонаармейцаў з іншага боку.

Вакол Т-34 Доргаша ўздыбілася зямля.

Увараў злавіў бліжэйшы T-IV у тэлескапічны прыцэл і крыкнуў:

— Можна!

— Атрымай! — рыкнуў камандзір танка. Услед рушыў стрэл. Аляксей нездарма лічыўся адным з лепшых наводчыкаў — даўбешка ўдарыла варожы танк у лоб кор­пуса і без цяжкасці прабіла браню. — Гатовы!

Са звонам вылецела з казённіка пустая гільза, запахла порахам.

Сяржант схапіў новы снарад і загнаў яго ў гармату. Своечасова.

— «Тройка» злева! — папярэдзіў лейтэнант, паварочваючы вежу.

Увараў прыпаў да прыцэла, навёў перакрыжаванне на T-III і крыкнуў:

— Можна!

Лейтэнант стрэліў. Нямецкі танк рэзка сышоў направа — механік-вадзіцель быццам адчуў, што ў машыну трапіць снарад. Даўбешка ўрэзалася ў зямлю, падняўшы вялікі слуп травы і пяску.

— Прамазалі! Зараджай! Хутчэй!

Аляксей вырваў з кладкі снарад і ўвагнаў яго ў ствол.

На гэты раз пазбегнуць сустрэчы са стрэлам T-III не змог. Снарад трапіў яму ў вежу.

— Ёсць! — радасна закрычаў Пётр, але ўжо ў наступную секунду змяніўся ў твары — адзін з «Тыграў», выпусціўшы чорнае воблака дыму, накіраваўся насустрач Т-34. Гармата пачала лавіць цэль.

—Ілья!

— Бачу, камандзір! — адгукнуўся Купчын і, дадаўшы хуткасці, узяў налева, каб праз некалькі метраў спыніцца, павярнуцца на месцы і пакаціць направа. Ад рэзкіх рухаў танкістаў кідала на сценкі.

Для пушкі «Тыгра» пяцьсот метраў — не адлегласць, але варожы стралок здолеў прамахнуцца. Затое прыцэльна паклаў снарад Т-IV. На шчасце, браня Т-34 вытрымала стрэл.

— Снарад! — запатрабаваў камандзір танка.

— Можна!

Доргаша апярэдзілі — хтосьці з суседзяў першым падбіў «чацвёрку». Танк атрымаў снарад у стык вежы і задыміў. З люкаў пасыпаліся немцы.

Карко пачаў страляць па ворагу з кулямёта. Пры гэтым на твары Аляксандра не завагаўся ніводзін мускул — паляк набіраў балы. Пераважная большасць удзельнікаў пазбягала знішчэння аватараў, бо адна справа — браніраваныя машыны, а зусім іншае — асобасныя абалонкі. Стралок-радыст быў падобны да робата.

Кожная сотня метраў каштавала сапернікам немалых страт, аднак ні Чырвоная армія, ні Вермахт паварочваць не збіраліся. Перамога значыла занадта шмат...

Баявыя парадкі змяшаліся. Ад прамых пападанняў танкі ператвараліся ў вогненныя шары. Ад дэтанацыі боекамплектаў зрывала вежы, зляталі гусеніцы, адрываліся каткі і распырскваліся кроплі распаленага металу.

Не хацелася і думаць пра тое, як даводзілася дзядам у далёкім сорак трэцім.

Адзіночных стрэлаў было не чуваць — стаяў суцэльны грукат. Поле бою завалакло дымам, і арыентавацца атрымлівалася выключна па сілуэтах. Нягледзячы на тое, што бітва была ўсяго толькі гульнёй, абодва бакі змагаліся адчайна.

Па брані барабанілі аскепкі, кулі і камякі зямлі. З шчылін цягнула выхлапамі і порахам. Ад дыму слязіліся вочы, вымаць снарады з укладак і валізак даводзілася ледзь ці не навобмацак. Ляск глушыў — каб пачуць адно аднаго, танкісты крычалі. Механік-вадзіцель тузаў рычагі і ціснуў педалі. Т-34 то рэзка спыняўся, то ірваўся наперад, то віляў, як папяровы караблік у бурным вясновым ручаі. Доргаш страляў бесперапынку. Эфір ператварыўся ў сапраўдны кацёл чалавечых эмоцый, на радыёхвалях рабілася нешта няўяўнае...

Танкістаў Ротмістрава падвяла рызыка — захопленыя наступленнем, яны патрапілі пад шчыльны агонь StuG III. Нямецкія САУ адзін за адным выбівалі савецкія і англійскія машыны.

Не пашанцавала і экіпажу Доргаша. Кумулятыўны снарад трапіў у левы борт насупраць месца механіка-вадзіцеля. Па Т-34 быццам ударылі кувалдай, адсек у адно імгненне напоўніўся дымам і агнём.

— Пакінуць танк!

Увараў штурхнуў металічны блін і літаральна вываліўся з падбітай машыны. У вачах дваілася, а ў вушах стаяў звон. З рассечанага лба цурчэла кроў.

Сяржант імкнуўся адпаўзці ад танка як мага далей. Баявы камплект — семдзе сят сем стрэлаў. Выбухне — Бог душу не знойдзе. Любое раненне, роўна як і пашко джанне машыны, вяло за сабой зняцце балаў і спісанне грошай з рахунку. Горш за ўсё была смерць аватара — у гэтым выпадку ўдзельнік заставаўся наогул без балаў і грошай.

За дваццаць метраў ад Т-34 знайшлася варонка. Аляксей залез у яе і перавёў дух а затым прыўзняўся над краем, каб зарыентавацца ў становішчы. З-за дыму і пылуздавалася, што надышла ноч. Карко ўцякаў у тыл. Страціўшы танк, паляк страціў і цікавасць да «World of tanks 2.0». Аватар лейтэнанта Доргаша рассыпаўся квадрацікамі — «мажор» выходзіў з гульні.

«Добра яму, — са злосцю падумаў сяржант. — Зараз “перазагрузіцца” і ўступіць у бой на новым танку з новым экіпажам!». У адрозненне ад Пятроўскага, для Аляксея выхад з гульні ў самы яе разгар азначаў развітанне з марай.

Купчына нідзе не было відаць.

Увараў выцер рукавом лоб, страсянуў галавой і паспрабаваў знайсці поглядам механіка-вадзіцеля. Неўзабаве старшакласнік здолеў разгледзець у дыме руку, што тырчала з люка. Аўра яфрэйтара адрознівалася насычаным чырвоным колерам і паступова цямнела — аватар атрымаў сур’ёзнае раненне з вельмі высокай верагоднасцю распаду лічбавай выявы.

Сэрца сяржанта ёкнула.

Полымя разгаралася, і дэтанацыя боекамплекту была толькі пытаннем часу.

Увараў нервова праглынуў. У галаве Аляксея круцілася адна-адзіная думка: «Яна страціць усё!» З выкрыццём маскі дзесяцігадовы Інакенцій губляў надзею на лячэнне. Бацькі ў Светы і Кешы не было, а маці піла — разлічваць на яе дапамогу не даводзілася. Родных і сяброў не мелася.

Сяржант сціснуў кулакі і заскрыгатаў зубамі, ліхаманкава спрабуючы адшукаць выйсце. Увараў разрываўся паміж жаданнем дапамагчы таварышу і страхам пазбавіцца заробленых балаў, гэтым самым на няпэўны час забыўшыся на мару.

Агонь усё бліжэй падбіраўся да Купчына. Колер аўры аватара стаў цёмна-чырвоным.

Адмовіцца ад мары было нялёгка. Не менш цяжка аказалася ўсведамляць, што без дапамогі сябра Літвіновіч памрэ. І тое, што смерць аватара была камп’ютарнай, зусім не мяняла справы — шмат чаго залежала ад стану рахунку Светы. Калі б не хвароба брата, дзяўчына даўно магла б мець самы прасунуты танк з падрыхтаваным на найвышэйшым узроўні экіпажам.

Вакол грымелі выбухі, свісталі аскепкі і кулі, рушылі танкі. Увараў нічога гэтага не заўважаў — погляд сяржанта быў прыкаваны да аватара.

Вучань выпускнога класа прапусціў імгненне, калі з падсвядомасці вынырнула думка пра тое, што Перамогі ніколі б не было, калі б усе думалі толькі пра сябе. І гэтая думка дапамагла Аляксею зрабіць выбар.

Увараў ускочыў і рвануў да Купчына, зусім не думаючы пра тое, што здзяйсняе свой першы ў жыцці подзвіг...