Так сказаў Заратустра

Дзiця з люстэркам

Пасля гэтага Заратустра зноў адышоў у горы, у самотнасць пячоры сваёй, у адлюдненасць: так чакае сейбiт, пасеяўшы сваё насенне. А яго душа была ўся ў нецярплiвасцi i палкай тузе па тых, каго ён палюбiў, бо шмат чаго яшчэ было ў яго, каб даць iм. А гэта цяжэй за ўсё: з любовi пацiскаць адкрытую руку i, адараючы, захоўваць сарамлiвасць.

Так праходзiлi ў самотнiка месяцы i гады; а мудрасць яго ўсё расла i прыносiла яму пакуты ад сваёй поўнiцы.

Аднойчы ён прачнуўся на досвiтку, доўга нешта ўспамiнаў, седзячы на ложку, i нарэшце так сказаў свайму сэрцу:

"Што ж так напалохала мяне ў сне, што я аж прачнуўся? Цi не падышло да мяне дзiця з люстэркам?

"Заратустра, - сказала дзiця мне, - зiрнi на сябе ў люстэрку!"

Але паглядзеўшы ў люстэрка, я ўскрыкнуў, i сэрца маё скаланулася: не сябе я пабачыў у iм, а д'ябальскую морду i з'едлiвы смех.

Сапраўды, я ясна разумею азнаку майго сну i перасцярогу: маё вучэнне ў небяспецы, жыцiца хоча звацца жытам!

Мае ворагi ўмацавалiся i знявечылi вобраз майго вучэння, так што мае любасныя вучнi пасаромелiся дарункаў, якiя iм даў я.

Я страцiў сяброў сваiх; настала часiна шукаць, каго я страцiў".

З гэтымi словамi Заратустра ўскочыў, але не так, як, задыхаючыся, ускокваюць у страху, а як прарок i спявак, калi ён ахоплены натхненнем. Са здзiўленнем глядзелi на яго арол i змяя, бо, як ранiшняя зара, на яго твары заззяла будучае шчасце.

"Што са мной сталася, звяры мае? - сказаў Заратустра. - Цi не перамянiўся я? Цi не наведала мяне, як подых буры, шчасце?

Неразумнае шчасце маё, i неразумнае ўсё, што пачне выказваць яно: занадта яшчэ маладое маё шчасце - будзьце ж паблажлiвыя да яго.

Я паранены сваiм шчасцем: усе пакутнiкi няхай стануць маiмi гаiцелямi!

Зноў я змагу сысцi да сваiх сяброў, а таксама i да ворагаў! Заратустра зноў будзе гаварыць, i дарыць, i тварыць любоў любасным!

Мая нецярплiвая любоў патокамi вылiваецца з вышыняў у далiну, да ўзыходжання i падзення. З маўклiвых гор i з навальнiчных хмар болю бурлiва ападае яна ўнiз, у далiны.

Занадта доўга сумаваў я, гледзячы ўдалечыню. Занадта доўга належаў адлюдненасцi: так я развучыўся маўчаць.

Я ўвесь зрабiўся вуснамi i цурчаннем ручая, якi бяжыць з высокiх скал: у далiну хачу я скiнуць казань сваю.

I хай паток маёй любовi спадае ў бездараж! Бо як жа патоку не знайсцi дарогi да мора!

Праўда, ёсць ува мне возера, пустэльнае i самадастатковае; але паток маёй любовi i яго парывае ўнiз - да мора!

Новымi дарогамi iду я, новыя казанi нараджаюцца ўва мне; як i кожны, хто стварае, стамiўся я ад старых слоў. Не хоча мой дух больш хадзiць на стаптаных падэшвах.

Занадта павольна цячэ для мяне любая казань: на тваю каляснiцу ўскокваю я, о бура! Але i цябе яшчэ буду бiчаваць маёй лютасцю!

Нiбы крык i воклiч радасцi, прамчуся я па марскiх прасторах, пакуль не знайду тых шчасных выспаў, дзе жывуць мае сябры!..

I ворагi мае сярод iх! Як я люблю цяпер кожнага, з кiм магу гутарыць! I ворагаў маiх - iх таксама прымае шчаснасць мая.

I калi я ўскокваю на сама наравiстага свайго каня, мой найлепшы памочнiк дзiда: яна - сама надзейная служка мая.

Дзiда, якую я кiдаю ў сваiх ворагаў! Як я iм удзячны, што магу нарэшце кiнуць дзiду!

Вялiкае было напружанне маёй хмары: пад грамовы рогат маланак я асыплю градам далiны.

Магутна захвалююцца мае грудзi, грознай бураю праляцiць па гарах iх подых: так прыйдзе палёгка сэрцу.

Сапраўды, як бура, iдзе маё шчасце i свабода! А ворагi няхай думаюць, што нехта лiхi лютуе над iх галовамi.

I нават вы, сяброве мае, збаiцеся маёй неацуглянай мудрасцi; i, магчыма, уцечаце, з маiмi ворагамi.

О, калi б я мог пастушынай жалейкаю адклiкаць вас назад! О, калi б мая мудрасць-iльвiца навучылася рыкаць пяшчотна! А мы ж разам ужо шмат чаго навучылiся!

У бязлюдных гарах зачала мая дзiкая мудрасць; на жорсткiх камянях нарадзiла яна сваё сама малое дзiця.

Цяпер, як шалёная, носiцца яна па пустынi i ўсё шукае мяккага дзёрну - мая старая дзiкая мудрасць!

На мяккае дзярно вашых сэрцаў, сяброве мае! - на любоў вашых сэрцаў яна прагне пакласцi сваё любаснае дзiця!"

Так сказаў Заратустра.

На шчасных выспах

Смоквы падаюць з дрэў сакавiтыя i салодкiя; i пакуль яны падаюць, лопаецца iх чырвоная скурка.

Паўночны вецер я спелым смоквам.

Дык вось, як i смоквы, дастаюцца нам гэтыя павучаннi, сяброве мае: дык пiце з iх сок i ежце iх салодкую плоць! Восень навокал, i яснае неба, i дзень на ўшчэрбе.

Паглядзiце, якая багацiна вакол нас! I як хораша глядзець з гэтага багацця ў далячынi марскiя!

Калiсьцi казалi "Бог", гледзячы ў марскую далеч; а сёння я вучу вас казаць "Звышчалавек".

Бог - гэта нейкая здагадка; але я не хачу, каб ваша здагадка сягала далей за вашу творчую волю.

Цi маглi б вы стварыць Бога? - Дык памаўчыце мне лепей пра ўсiх багоў! А Звышчалавека стварыць вы маглi б.

Можа, нават не вы самыя, братове мае! Але перарабiць сябе ў бацькоў i продкаў Звышчалавека можаце, - гэта быў бы ваш сама лепшы твор?..

Бог - гэта здагадка; але я хачу, каб ваша меранне было ў гранiцах памыснага.

Маглi б вы змыслiць Бога? - Але воля да iсцiны азначала б вам, што ўсё павiнна пераўтварыцца ў па-чалавечы памыснае, па-чалавечы бачнае i па-чалавечы адчувальнае! Вашы ўласныя пачуццi павiнны вы прадумаць да канца!

I тое, што называеце вы светам, павiнна быць спачатку створана вамi: ваш розум, ваша ўяўленне, ваша воля, ваша любоў павiнны зрабiцца светам! I сапраўды, для вашай шчаснасцi, о спазнаўцы!

I як бы вы пераносiлi жыццё без гэтай надзеi, вы, спазнаўцы? Нельга вам зраднiцца нi з неспасцiгальным, нi з неразумным.

Але адкрыю вам цалкам сваё сэрца, сяброве мае: калi б багi iснавалi, як бы я вытрываў, што я не Бог! Значыцца, нiякiх багоў няма.

Вось такую выснову зрабiў я; i цяпер яна мяне вабiць...

Бог - гэта здагадка; але хто выпiў бы ўсю пакуту гэтай здагадкi i не памёр бы? Няўжо трэба адабраць веру ў таго, хто творыць яе, забаранiць арлу лунаць у арлiных вышынях?

Бог - гэта думка, якая ўсё простае робiць крывым i ўсё, што стаiць - каб круцiлася. Як? Значыцца, i сам час адкiнуць, i ўсё, што мiнушчае, лiчыць маною?

Думаць такое - гэта вiхура i крутня касцей чалавечых i ванiты страўнiка: сапраўды хваробай крутнi я называю такiя загадкi.

Пахiбным i варожым чалавеку я называю гэта вучэнне пра адзiнае, i цэльнае, i нерухомае, I сытае, i нязбытнае!

Усё нязбытнае - гэта толькi сiмвал! А паэты занадта многа iлгуць...

А пра час i станаўленне павiнны гаварыць сама высокiя сiмвалы: яны павiнны хвалiць усё збытнае i быць апраўданнем яму!

Стварэнне - гэта найбольшае збавенне ад цярпенняў i палёгка жыцця. Але каб явiўся стваральнiк, патрэбныя цярпеннi, i многае ў жыццi павiнна перамянiцца.

Так, шмат горычы памiрання павiнна быць у вашым жыццi, стваральнiкi! Так рабiцеся заступнiкамi збытнага i нясiце апраўданне яму.

Каб сам стваральнiк зрабiўся дзiцём, якое толькi што нарадзiлася, яму трэба зрабiцца парадзiхай i перацерпець пакуты яе.

Праўду кажу вам, праз сотнi душ прайшоў я дарогай сваёй, праз сотнi калысак i радзiльных патугаў. Колькi разоў расставаўся я i ведаю апошнiя гадзiны родавых енкаў.

Але так ужо хоча мая стваральная воля, мой лёс. Альбо, слушней будзе сказаць, менавiта такога лёсу хоча мая воля!

Усё адчувальнае ўва мне пакутуе, яно ўвязнена ў цямнiцу; але маё жаданне пастаянна прыходзiць да мяне як вызвалiцель i вяшчун радасцi.

Жаданне вызваляе: вось сапраўднае вучэнне пра волю i свабоду - так вучыць вас Заратустра.

Больш-не-хацець, больш-не-ацэньваць, больш-не-ствараць! - о, калi б гэтая вялiкая стома была заўсёды далей ад мяне!

Нават спазнаючы, я адчуваю толькi радасць волi маёй, радасць зачацця i станаўлення; i калi спазнанне маё нявiннае, дык таму, што жыве ў iм воля да зачацця.

Прэч ад Бога i ад усiх багоў вабiла мяне гэтая воля; навошта было б ствараць, калi б яны iснавалi!

Але зноў i зноў мяне цягне да людзей, да творчасцi - мая палымяная творчая воля; так цягне молат да каменя.

О людзi, у каменi дрэмле мне вобраз, вобраз маiх вобразаў! О, чаму ў сама грубым i неачасаным каменi наканавана яму спаць!

Цяпер жа мой молат шалёна руйнуе ягоную вязнiцу. Ад каменя ляцяць асколкi: што мне да таго?

Я хачу закончыць пачатае, бо цень падышоў да мяне - сама цiхi, сама лёгкi цень аднаго разу падышоў да мяне!

Ценем прыйшла да мяне прыгажосць Звышчалавека. О братове мае! Што мне цяпер багi!"

Так сказаў Заратустра.

Пра мiлажальных

Сяброве мае, пакеплiвыя словы дайшлi да вашага сябра: "Падзiвiцеся на Заратустру! Цi ж не ходзiць ён сярод нас, бы сярод звяроў?"

Але лепей сказаць так: "Той, хто спазнае, ходзiць сярод людзей, як сярод звяроў".

А сябе чалавек называе таму, хто спазнае: звер з чырвонымi шчокамi.

Як такое сталася ў яго? Цi не таму, што яму даводзiцца часта саромецца?

О, сяброве мае! Так гаворыць той, хто спазнае: "Сорам, сорам i сорам вось гiсторыя чалавека!"

I таму высакародны пастанаўляе сабе не сарамацiць: сарамлiвасць ён пакiдае сабе, саромецца перад усiмi пакутнiкамi.

Сапраўды, я не люблю мiлажальных, святашчасных у сваiм мiлажалi: надта ж бо пахiбныя яны ў сваiм сораме.

Калi я павiнен быць мiлажальны, дык не хачу, каб мяне такiм называлi; а ўжо калi я мiлажальны, дык толькi на адлегласцi.

Я лепей накрываю сваю галаву i ўцякаю прэч раней, чым пазнаюць мяне; i я заклiкаю вас рабiць гэтаксама, сяброве мае!

Няхай лепей доля мая вядзе па дарозе тых, якiя, як i вы, нiколi не пакутуюць, i з тымi, з кiм я змагу падзялiць надзею, бяседу i мёд!

Сапраўды, я дапамагаў так цi iначай пакутнiкам; але мне заўсёды здавалася лепшым навучыцца радавацца.

З таго часу, як жывуць людзi, надта мала радаваўся чалавек; толькi гэта, братове мае, ёсць спадчынны грэх!

I калi мы навучымся больш радавацца, дык так мы найлепей развучымся крыўдзiць iншых i выдумляць розныя цярпеннi.

Таму я ўмываю рукi, якiя памагалi пакутнiку, таму я таксама ачышчаю i сваю душу.

Бо тое, што я мiлажальна глядзеў на пакутнiка, змушае мяне саромецца праз сорам ягоны; i калi я памагаў яму, дык гэта горка пакрыўдзiла гонар ягоны.

Вялiкая запабеглiвасць не робiць удзячным, а толькi ахвочым да помсты; i калi дробная дабрачыннасць не забываецца, дык, як чарвяк, точыць.

"Будзьце раўнадушныя, прымаючы што-небудзь! Рабiце гонар ужо тым толькi, што прымаеце" - так я раю тым, каму няма чым аддарыць.

Але я - дару: я ахвотна дару, як сябар дорыць сваiм сябрам. А чужыя i бедныя няхай самi рвуць плады з майго дрэва: гэта не так сорамна.

А жабракоў след было б зусiм звесцi! Сапраўды, непрыемна i даваць iм i не даваць.

А разам з iмi грэшнiкаў, i каго грызе сумленне! Паверце мне, сяброве мае: згрызоты сумлення вучаць кусаць.

Але сама горшае - дробныя змыслы. Сапраўды, лепей рабiць лiхое, чым мець дробныя змыслы!

Хоць вы i кажаце: "Асалода ад дробных змыслаў ухiляе нас ад буйных лiхадзействаў". Аднак у гэтым выпадку не варта разменьвацца на дробязi.

Лiхадзейства - як скула: яно свярбiць, i чэшацца, i нарывае - яно заяўляе пра сябе сумленна.

"Глядзi, я - хвароба" - так кажа лiхадзейства; у гэтым яго сумленнасць.

А нiкчэмны намысел падобны да грыбка: ён паўзе, пранiкае, стараецца, каб яго не ўбачылi, - пакуль усё цела не струхлее i не зжухне ад гэтых драбнюткiх iстотаў.

А таму, хто апантаны нячыстым, я кажу гэта слова на вуха: "будзе лепей, калi твой чорцiк праявiцца чортам, - памажы яму! I ў цябе яшчэ ёсць дарога да велiчы!.."

О братове мае! Пра кожнага з нас вядома занадта многа! Многiя робяцца для нас празрыстымi, але мы яшчэ доўга не можам пранiкнуць праз iх толькi па гэтай прычыне.

Цяжка жыць з людзьмi, бо цяжка маўчаць. I найбольш мы несправядлiвыя не з тымi, хто нам агiдны, а з тымi, да каго мы нiяк не дачыняемся.

А калi ў цябе ёсць сябар-пакутнiк, дык стань яму месцам супакаення, але адначасова i мулкiм ложкам, паходным ложкам: так ты найлепей дагодзiш яму.

I калi сябар учынiць табе лiхое, скажы так: "Я дарую табе за тое, што ты мне ўчынiў; але як дараваць за лiха, якое ты гэтым учынкам зрабiў сабе?"

Так гаворыць вялiкая любоў: яна адольвае i дараванне, i шкадаванне.

Трэба стрымлiваць сваё сэрца; бо варта толькi даць патуранне яму, як страцiш галаву!

О, дзе ў свеце хто нарабiў большага глупства, як мiлажальнiкi? I што ў свеце спрычынiла болей пакут, чым дурасць мiлажальных?

Гора тым, якiя любяць, але яшчэ не дасягнулi вышынi, якая вышэй за iх мiлажаль!

Сказаў мне аднаго разу д'ябал: "I ў Бога ёсць сваё пекла: гэта ягоная любоў да людзей".

А нядаўна я чуў ад яго: "Бог памёр; ад мiлажальнасцi да людзей памёр Ён".

Дык вось, я засцерагаю вас ад мiлажальнасцi: адсюль сунецца на людзей чорная хмара! Паверце, я разбiраюся ў прыкметах надвор'я!

Дайце ўвагi i такому слову: усякая вялiкая любоў вышэйшая за ваш спагадны мiлажаль, бо яна яшчэ мусiць стварыць тое, што любiць.

"Сябе самога прыношу я ахвяраю любовi, i блiзкага майго, як i сябе" - так гавораць стваральнiкi.

Але ўсе стваральнiкi жорсткiя".

Так сказаў Заратустра.

Пра святароў

Аднаго разу Заратустра даў знак сваiм вучням i сказаў такiя словы:

"Вось святары: i хоць яны ворагi мае, спакойна iдзiце мiма iх, i хай вашыя мячы спяць!

I сярод iх ёсць героi; многiя з iх адпакутавалi ўдосыць: таму яны хочуць, каб i iншыя пакутавалi.

Злыя ворагi яны: нiшто так не помсцiцца, як iхняя пакорлiвасць. I лёгка апаганьваецца той, хто чапае iх.

Але мая кроў зродненая з iхняй; я хачу, каб мая кроў шанавалася i праз iхнюю..."

I калi яны прайшлi мiма, горыч агарнула Заратустру; нядоўга змагаўся ён са сваiм болем, i прамовiў так:

"Шкада мне гэтых святароў. Яны вельмi мне не да густу; але мне гэта мала абыходзiць з таго часу, як я сярод людзей.

Але я пакутую i пакутаваў з iмi: яны палонныя, мечаныя. Той, каго называюць Збаўцам, закаваў iх у аковы...

У аковы фальшывых каштоўнасцяў i аблудных слоў! О, калi б збавiў iх хто-небудзь ад гэтага Збаўцы!

Яны думалi, што высадзiлiся на шчасным востраве, калi навакол бушавала мора; але глядзiце, гэта была пачвара, якая яшчэ спала.

Фальшывыя каштоўнасцi i аблудныя словы: гэта сама горшыя пачвары ў смяротных: доўга спiць i чакае ў iх наканаванне.

Але нарэшце прачынаецца, жарэ i глытае тых, што паставiлi на iм свае буданы.

О, паглядзiце толькi на тыя буданы, што паставiлi святары! Цэрквамi называюць яны свае лёхi з салодкiмi пахошчамi.

О, гэта сфальшаванае святло, гэта непрадыхлiвае паветра! Тут, дзе душы трэба лунаць у вышынях, узляцець ёй не дазволена!

Але так iм наказана паводле веры: "На каленi, угору па лесвiцы, грэшнiкi!"

Сапраўды, лепей пабачыць бессаромнага, чым вылупленыя вочы iх сораму i багавейнасцi!

Хто ж стварыў гэтыя лёхi i лесвiцы каяння? Цi не тыя, што хацелi схавацца i саромелiся яснага неба?

I толькi калi яснае неба прагляне праз дзiравыя дахi, а разваленыя сцены зарастуць травою i чырвоным макам - толькi тады захоча маё сэрца звярнуцца да котлiшчаў гэтых багоў.

Яны назвалi Богам тое, што супрацьстаяла i мучыла; i праўда, шмат гераiчнага было ў гэтым пакланеннi!

I не ведалi яны, як iнакш iм любiць свайго Бога, як толькi крыжуючы людзей!

Яны думалi пражыць мерцвякамi, у чорнае апраналi яны сваiх нябожчыкаў; i нават у прамовах iхнiх унюхваю я паганы смурод склепа.

I хто жыве паблiзу iх, той жыве каля чорных сажалак, дзе жабы выспеўваюць саладжавую скруху сваю.

Лепшыя песнi мусiлi б спяваць яны мне, каб я навучыўся верыць у iхнiх Збаўцаў: збавёнымi мелiся б выглядаць iхнiя вучнi!

Голых хацеў бы я ўбачыць iх, бо толькi прыгажосць павiнна прапаведаваць каянне. А каго пераканае гэтая закукленая ў чорнае нудота?

Далiбог, iх збаўцы самi з'явiлiся не са свабоды i не з сёмага неба! Далiбог, яны самi нiколi не ступалi па дыванах спазнання!

З прагалаў складаецца дух iх збаўцаў; але ў кожную пустую рамiну ўставiлi яны сваю хiмеру, сваю затычку, якую назвалi Богам.

У спагадзе захлынуўся iхнi дух, i калi яны брыняюць ад яе, наверх заўсёды выплывае вялiкае глупства.

Старанна пакрыкваючы, гналi яны статак па кладцы: нiбыта ў будучыню толькi адна дарога! Далiбог, i гэтыя пастухi не больш чым авечкi!

Шырокая душа i малы дух у гэтых пастухоў; але, братове мае, нават сама шырокая душа - якая ж убогая яна паша!

Крывавыя знакi пакiдалi яны на дарозе, якою iшлi, i iхняе глупства вучыла, што праўда даказваецца толькi крывёю.

Але кроў - найгоршае сведчанне праўды; кроў затручвае сама чыстае вучэнне, робiць з яго аблуду i нянавiсць сэрца.

I калi хто iдзе за сваё вучэнне на вогнiшча - што даказвае гэта! Больш пераканаўча, калi з твайго полымя паўстане тваё вучэнне!

Адурманенае сэрца i халодная галава: калi яны злучаюцца, узнiкае смерч "Збаўца".

Калiсьцi былi сапраўды больш велiчныя i высакародныя, чым тыя, каго люд называе збаўцамi, якiя сiлай смерчу ўцягвалi за сабою!

I вы мусiце, братове мае, знайсцi збавенне ад яшчэ большых збаўцаў, магутнейшых, калi толькi хочаце знайсцi дарогу да свабоды!

Яшчэ нiколi не было Звышчалавека. Бачыў я голых абодвух - i сама велiчнага чалавека, i сама мiзэрнага...

Надта ж бо падобныя яны памiж сабою. Далiбог, нават у сама Вялiкiм знайшоў я залiшне Шмат чалавечага!"

Так сказаў Заратустра.

Пра цнатлiвых

Громам i нябеснымi феерверкамi трэба гаварыць да вялых i санлiвых пачуццяў.

Але голас прыгажосцi гаворыць цiха: ён пранiкае толькi ў сама разбуджаныя душы.

Цiха трымцеў i смяяўся сёння мой шчыт; гэта прыгажосцi святы смех i трымценне.

З вас, цнатлiўцы, смяялася сёння мая прыгажосць. I чуўся мне голас яе: "Яны яшчэ хочуць, каб iм заплацiлi!"

Вы, цнатлiвыя, хочаце, каб вам яшчэ й заплацiлi! Хочаце платы за цноту, i неба за зямлю, i вечнасць за вашае "сёння"?

I цяпер абураецеся мною, калi я вучу, што няма таго, хто плацiў бы? I сапраўды, я нават не вучу, што цнота сама па сабе ўжо ёсць плата.

Ах, вось што мяне засмучае: за аснову ўсiх рэчаў прымаецца iлжа - плата i кара, а цяпер гэта ўсё i ў аснове вашых душаў, цнатлiўцы!

Але, як дзiковыя iклы, словы мае распоруць асновы вашых душаў; я хачу быць вам плугам.

Усё запаветнае вашых асноваў павiнна выйсцi на святло; i калi ўспоратыя i зламаныя вы будзеце ляжаць на сонцы, ваша iлжа аддзелiцца ад праўды.

Бо ваша праўда вось у чым: вы надта чыстыя для бруду такiх слоў, як помста, кара, плата, адплата.

Вы любiце вашую цноту, як мацi сваё дзiця; але дзе вы такое чулi, каб мацi хацела платы за сваю любоў?

Тое, што вы ў сабе любiце найбольш, якраз i ёсць ваша цнатлiвасць. У вас ёсць прага колца: каб дагнаць само сябе, дзеля гэтага круцiцца i абарочваецца кожнае колца.

I на зорку, якая ўжо гасне, падобныя ўсе ўчынкi вашае цноты; святло яе недзе яшчэ ў дарозе i блукае ў прасторы, - i калi ж яно ўжо будзе не ў дарозе?

Так i святло вашае цноты ўсё яшчэ ў дарозе, нават калi ўчынак ужо адбыўся. Хай сабе ён ужо забыўся, ужо мёртвы: святло яго ўсё яшчэ блукае ў прасторы.

Каб жа цнотнасць ваша стала вашай Самасцю, а не чым-небудзь пабочным, абалонкай, покрывам: гэта ёсць праўда глыбiняў вашай душы, дабрадзеi вы мае!

Вядома, ёсць i такiя, у каго цнатлiвасць - гэта сутарга пад бiчом: iх ляманту вы ўдосыць наслухалiся!

Ёсць i яшчэ iншыя, у якiх цнатлiвасць - гэта лянота iх заганаў: i кожнага разу, калi iхняя нянавiсць i зайздрасць соладка пазяхаюць, прачынаецца ў iх "справядлiвасць" i працiрае заспаныя вочы.

А тых цягне ўнiз: гэта iх спакушае iхнi ж д'ябал. Але чым больш яны апускаюцца, тым большым жарам гараць у iх вочы i тым большая ў iх пажада да Бога.

Ах, i такi лямант дайшоў да вашых вушэй, цнатлiўцы. "Што не я, тое i ёсць мой Бог i цнота!"

Ёсць яшчэ i такiя, якiя ледзьве рухаюцца, ды яшчэ i скрыпяць, бы калёсы, накладзеныя цяжкiм каменнем: гэтыя шмат гамоняць пра годнасць i дабрачыннасць - свае тармазы яны называюць цнотаю!

Ёсць яшчэ i такiя, што падобныя на будзiльнiк, якi ўжо заведзены; яны адстукваюць свае "цiк-так" i хочуць, каб цнотаю называлi iхняе "цiк-так".

Вось ужо хто-хто, а гэтыя распацешылi мяне: дзе толькi знайду такi гадзiннiк, буду накручваць яго сваiмi кпiнамi; хай пры гэтым яны яшчэ й цiктакаюць мне.

А iншыя ганарацца прыгаршчамi сваёй справядлiвасцi i прагнуць за гэта, каб iм дазвалялася ўсё i ва ўсiм: каб аж увесь свет захлынуўся ў сваёй несправядлiвасцi.

Ах, як паскудна гучыць у iх вуснах слова "цнота". I калi яны кажуць: "я справядлiвы", дык гэта заўсёды гучыць, як: "я адпомшчаны!"

Сваёй цнотаю яны сваiм ворагам вочы выдралi б; i яны ўзвышаюцца толькi, каб прынiзiць iншых.

I зноў жа ёсць такiя, якiя загразлi ў сваiм балоце i гавораць праз чарацiнку: "цнота - гэта каб цiха сядзець у багне.

Мы нiкога не кусаем i саступаем дарогу куслiвым; i ва ўсiм трымаемся думкi, як нас навучылi".

I зноў жа ёсць такiя, што любяць выстаўляцца i думаюць: цнота - гэта пэўным чынам рухацца.

Iх каленi заўсёды сагнутыя, i рукi iх складзены на малiтву за цноту, а iх сэрца нiчога пра тое не ведае.

I зноў жа ёсць такiя, якiя лiчаць за цноту казаць: "цнота патрэбная"; а па сутнасцi, яны думаюць, што патрэбная толькi палiцыя.

А некаторыя, не ўмеючы разгледзець у чалавеку высокае, лiчаць за цноту бачыць зблiзку i нiзкасць: так яны цнотаю лiчаць сваё сурочлiвае вока.

А некаторыя ж хочуць адукавацца ды ўзвысiцца i гэта называюць цнотай: iншыя хочуць адмовiцца ад усяго i быць скiнутымi, i таксама называюць гэта цнотай.

I вось амаль усе такiя думаюць, што маюць сваю долю ў цноце; i кожны хоча сама мала лiчыцца знаўцам "дабра" i "зла".

Але не на тое прыйшоў Заратустра, каб сказаць усiм гэтым хлусам i дурням: "Што вы ведаеце пра цноту! Што вы можаце ведаць пра цноту!.."

А каб вы, сяброве мае, стамiлiся ад старых слоў, якiх вы навучылiся ад дурняў i хлусаў: ад слоў: "плата", "адплата", "кара па справядлiвасцi"...

Каб стамiлiся казаць: "учынак добры, у iм няма сябелюбнасцi".

Ах, сяброве мае! Каб жа вашая Самасць была ва ўчынках, як мацi ў дзiцяцi: вось гэта хай будзе вашым словам пра цноту!

Сапраўды, я забраў у вас, мусiць, сотню слоў i любiмыя цацкi вашае цноты; i вось вы сярдуеце на мяне, як малыя.

Яны гулялi каля мора - накацiлася хваля i змыла iхнiя цацкi: i вось яны плачуць.

Але тая самая хваля прынясе iм новыя цацкi i новыя блiскучыя ракавiны i высыпле перад iмi!

I яны суцешацца; як i яны, атрымаеце вы, сяброве мае, суцяшэнне i новыя блiскучыя ракавiны!.."

Так сказаў Заратустра.

Пра набрыдзь людскую

Жыццё - гэта крынiца асалоды; але дзе п'е набрыдзь людская, там усе крынiцы затручаныя.

Я - за ўсё чыстае; але не трываю ашчэраных пашчаў i смагi нячыстых.

Яны заглядвалi ў глыбiню крынiцы: i вось свецiцца мне iх агiдная ўсмешка з глыбiнi крынiцы.

Святую ваду апаганiлi яны сваiм пахацiнствам; а калi свае брудныя сны яны называлi асалодаю, затручвалi i словы.

Працiвiцца полымя, калi яны кладуць на агонь свае сырыя сэрцы; сам дух дымiць i бурлiцца, калi набрыдзь падыходзiць да агню.

Мляўкiм i гнiлым робiцца плод у iхняй руцэ; у сухi лоўж ператварае iх позiрк дрэва.

I многiя, адвярнуўшыся ад жыцця, адвярнулiся толькi ад людской набрыдзi: бо не хацелi дзялiць з поганню нi крынiцы, нi агню, нi пладоў.

I шмат каторыя, што адышлi ў пустыню да дзiкiх звяроў i знемагалi ад смагi, не хацелi толькi сядзець каля вады разам з бруднымi пагонцамi вярблюдаў.

I шмат каторыя, што прыходзiлi спусташэннем i градам на ўрадлiвыя палеткi, хацелi толькi таптаць карак набрыдзi людской, каб заткнуць ёй глотку.

I гэта яшчэ не той кавалак, якiм я душыўся найбольш, - каб ведаць, што самому жыццю патрэбная варожасць, i смерць, i крыжавыя цярпеннi.

Але калiсьцi я спытаўся i ледзь не ўдавiўся сваiм пытаннем: як? няўжо жыццю патрэбен i гэты зброд?

Патрэбны затручаныя крынiцы, i смярдзючыя вогнiшчы, i брудныя сны, i чэрвi ў хлебе жыцця?

Не мая нянавiсць, а мая агiда прагна жэрла маё жыццё! Ах, як часта я гiдзiўся нават духам, калi бачыў, што i ў гэтай набрыдзi ёсць дух!

Нават ад уладароў я адвярнуўся, калi ўбачыў, што яны называюць уладараннем: па-гандлярску тузацца за ўладу - з набрыддзю людскою!

Жыў я сярод народаў, заклаўшы вушы, чужы iм моваю: каб не чуць i не разумець iх казаняў, iх дробязнага торгу за ўладу.

I, зацiснуўшы нос, паныла iшоў я праз усё ўчарашняе i сённяшняе: сапраўды, гнюсна смярдзiць мярзотаю ўсё ўчарашняе i сённяшняе ў пiсучай набрыдзi!

Я доўга жыў, як калека, - глухi, сляпы i нямы: толькi каб далей ад апанаванага свербам пiсання развясёленькага зброду.

Цяжка, асцярожна ўздымаўся мой дух па лесвiцы; мiзэрныя скраўкi радасцi былi яму асалодаю; з кульбакаю валаклося жыццё ў сляпога.

Што ж сталася са мною? Як я пазбыўся агiды? Хто абмаладзiў мой позiрк? Як узнёсся я на вышынi, дзе ўжо не сустрэнеш нiякага зброду каля крынiцы?

Цi ж не агiда дала мне крылы i сiлу, каб падляцець да крынiцы? Далiбог, мне трэба было ўзняцца ў вышынi, каб зноў здабыць крынiцу радасцi.

О, я здабыў яе, братове мае! Тут, у вышынях струменiць гэтая крынiца! Усё-такi ёсць жыццё, з якога не п'е нiякая погань людская!

Надта бурлiва струменiшся ты, крынiца радасцi! Часта спаражняеш ты келiх, хочучы напоўнiць яго!

I ўсё ж я павiнен навучыцца наблiжацца да цябе больш сцiпла: занадта бурлiва струменiцца табе насустрач маё сэрца...

Маё сэрца, у якiм палае лета, кароткае, спякотнае, смутнае, звышшчаснае: як тужыць маё сэрца-лета па тваёй прахалодзе!

Мiнулася нясмелая скруха маёй вясны! Мiнулася лютасць маёй снежнай замецi ў чэрвенi! I ўвесь я - лета i полудзень летнi!

Лета ў самым росхрысце са сцюдзёнымi крынiцамi i дабрашчаснаю цiшай: о, прыйдзiце, сяброве мае, каб цiша яшчэ болей ушчасцiла!

Бо гэта нашая вышыня i наша радзiма: занадта высока i стромка ўзнеслi мы сваё жытлiшча, каб не дасталi нас апраметнiкi i смага iхняя.

Кiньце ж позiрк ваш чысты ў крынiцу маёй радасцi, сяброве мае!

Не замглiцца яна ад вашага позiрку! Яна адкажа вам усмешкай сваёй чысцiнi.

На дрэве будучынi ладзiм мы наша гняздо; арлы будуць нам, самотным, ежу ў сваiх дзюбах насiць!

Вядома, не тую ежу, ад якое ядуць нячыстыя! Агонь хай бы елi яны i папяклi свае храпы!

Вядома, не падрыхтавалi мы тут жытлiшчаў нячыстым! Ледзяным лёхам здалося б нашае шчасце iх целу i духу!

Магутнымi вятрамi будзем мы жыць пад iмi, суседзi арлоў, суседзi снягоў, суседзi сонца: так жывуць магутныя вятры.

I, як вецер, узвею я сярод iх i сваiм духам перайму дыханне ў iхняга духу: так хоча мая будучыня.

I тое праўда: якi магутны вецер для ўсiх нiзiнаў - Заратустра; i вось што раiць ён сваiм ворагам i ўсiм, хто плюецца: "не наравiце пляваць супроць ветру!"

Так сказаў Заратустра.

Пра тарантулаў

Зiрнi, вось норка тарантула! Цi не глянеш сам? Вось яго сетка: кранi, хай задрыжыць.

А вось i ён сам, выпаўзае: здароў быў, тарантуле! Чорны трохкутнiк на спiне ў цябе - твая мецiна: яшчэ я ведаю, што ў цябе на душы.

Мсцiвасць у цябе на душы: куды ўджалiш ты, там вырастае чорны струп; твой помслiвы яд змушае душу курчыцца!

I вось я прамаўляю да вас, прапаведнiкаў роўнасцi, якiя змушаюць душу курчыцца! У мяне вы - тарантулы i схаваныя помснiкi!

Але я хачу ваша схаванае вывесцi на святло: таму я i смяюся вам у твар смехам узвышаных.

I таму я рву вашу сетку, каб шаленства вырвала вас з iлжывай нары i прага помсты выйшла з па-за слова "справядлiвасць".

Бо хай будзе чалавек збаўлены ад помсты: вось мост, якi вядзе да найвышэйшай надзеi, i вясёлка пасля доўгай слоты.

Але iншага хочуць, вядома, тарантулы. "Справядлiвасць у нас - гэта каб свет напоўнiўся навальнiцамi нашай помсты" - так гамоняць яны памiж сабою.

"Мы хочам помсты i паганьбення ўсiм, хто не роўны з намi" - так прысягаюцца сэрцы тарантулаў.

"I воля да справядлiвасцi - вось што павiнна сёння стаць назовам цноты; супроць усяго, што мае ўладу, ускiнемце клiч!"

Вы, прапаведнiкi роўнасцi, тыранская бязглуздасць бяссiлля крычыць з вас пра "роўнасць": ваша запаветнае жаданне тыранii куклiцца ў словах пра дабрадзейства!

Прыкрае славалюбства, затоеная зайздрасць, а магчыма, яшчэ i славалюбства, i зайздрасць вашых бацькоў - усё гэта шугае з вас полымем i шалам помсты.

Тое, пра што змоўчваў бацька, выслоўлiваецца ў сыне; часта i я знаходзiў у сыне бацькаву таямнiцу - непрыхарошаную i распраненую.

На натхнёных падобныя яны: але не сэрца натхняе iх - а помста. I калi яны робяцца пражорлiвымi i стрыманымi, дык гэта не розум, а зайздрасць робiць iх такiмi.

Зайздрасць вядзе iх на сцежку мыслiцеляў: i вось якая прыкмета такое зайздрасцi - яны заходзяць так далёка, што ўрэшце, стомленыя, засынаюць на снезе.

У кожнай iхняй скарзе чуецца помслiвасць, у кожнай пахвале тоiцца абраза; i быць суддзямi здаецца iм шчасцем.

Але я заклiкаю вас, сяброве мае: не давярайце нiкому, у кiм бушуе прага караць!

Гэта людзi благое пароды i благога роду; у iх тварах - кат i сышчык!

Не давярайце i тым, хто шмат разводзiць пра сваю справядлiвасць. Далiбог, iх душам бракуе толькi мёду.

I калi яны называюць сябе "добрымi i справядлiвымi", не забывайце, што, каб зрабiцца фарысеямi, iм не хапае толькi аднаго - улады!

Сяброве мае, я не хачу, каб мяне з кiм-небудзь пераблыталi. Бо ёсць такiя, што прапаведуюць маё вучэнне пра жыццё: i пры гэтым яны - прапаведнiкi роўнасцi i тарантулы.

Калi i гавораць на карысць жыцця, засеўшы ў сваiх норах, гэтыя ядавiтыя павукi, адвярнуўшыся ад усяго жывога, дык толькi, каб шкодзiць.

Так яны хочуць нашкодзiць тым, у каго ўлада: бо ў тых яшчэ колькi хочаш у запасе пропаведзяў смерцi.

Каб было яно iначай, дык i тарантулы вучылi б iнакш: менавiта ж бо яны былi колiсь зацятымi паклёпнiкамi на жыццё i спальшчыкамi ерэтыкоў.

Я не хачу, каб мяне блыталi з гэтымi прапаведнiкамi роўнасцi, бо справядлiвасць кажа мне так: "людзi не роўныя".

I яны не павiнны быць роўныя! Чым была б мая любоў да Звышчалавека, калi б я гаварыў iнакш?

Тысячамi мастоў i сцежак хай людзi цiснуцца ў будучыню, i ўсё больш павiнны буяць памiж iмi варожасць i няроўнасць: так кажа мне мая вялiкая любоў.

Хай яны будуць вынаходцамi ўяваў i прывiдаў у сваёй варожасцi, i тады памiж iмi адбудзецца вялiкая бiтва.

Дабро i зло, багацце i беднасць, высокае i нiзкае, i ўсе iмёны каштоўнасцяў - усё гэта стане зброяй i будзе ваяўнiча сцвярджаць, што жыццё павiнна ўвесь час пераадольваць самое сябе.

Угору, ставячы калоны i прыступкi, хоча ўзнесцi сябе жыццё; яно хоча глядзець у бясконцыя далячынi, на святую прыгажосць, - вось навошта яму вышыня!

Але калi жыццю так патрэбна вышыня, дык яму патрэбныя i прыступкi, а таксама супярэчлiвасць мiж прыступкамi i тымi, хто па iх узыходзiць! Узыходзiць хоча жыццё i пераадольваць сябе, узыходзячы.

Зiрнiце ж, сяброве мае! Вось, побач з нарою тарантула, - руiны старадаўняга храма; зiрнiце на iх прасветленым вокам!

Бо праўда, хто ўмацаваў думку сваю i ў каменi ўзнёс яе ўгору, той ведаў усе таямнiцы жыцця, як сама вялiкi мудрэц!

Што барацьба i няроўнасць ёсць i ў прыгажосцi, вайна за ўладу i звышмагутнасць - усяму гэтаму вучыць ён нас праз гэты ясны сiмвал.

Паглядзiце, як ламаюцца аркi i скляпеннi, пераходзячы адно ў адно ў боскiм супрацьстаяннi, як разам са святлом i ценем iдуць яны адно на адно, па-боску iмклiвыя.

Хай жа будзем ворагамi i мы, верныя i прыгожыя! Па-боску рынемся адзiн на аднаго!

Ах! Вось i мяне самога джгнуў тарантул, мой даўнi вораг! Па-боску надзейна i прыгожа джгнуў ён мяне ў палец!

"Павiнна ж быць расплата i справядлiвасць - так думае ён, - не за так жа спяваць яму гiмны ў гонар варожасцi!"

Так, ён адпомсцiў за сябе! На жаль! Цяпер душа мая будзе курчам помсты!

Але каб не курчыцца мне, сяброве, прывяжыце мяне мацней да гэтага слупа! Лепей я буду стоўпнiкам, чым курчам помсты!

Праўда, не курч i не смерч Заратустра; а калi ён i танцор, дык не танцуе тарантэлу!.."

Так сказаў Заратустра.

Пра славутых мудрацоў

Народу служылi вы i прымхам народу служылi вы, славутыя мудрацы! - а не праўдзе! Таму вам i была пашана.

Таму i трывалi ваша няверства, што яно было хiтрынай i ўзбочнай дарогай да народу. Так гаспадар дае волю сваiм рабам i нават цешыцца з iхняй дзёрзкасцi.

Але хто ненавiсны народу, як воўк сабакам, дык гэта - свабодны дух, вораг кайданоў, якi не кланяецца нiкому i жыве ў лясах.

Выгнаць такога з ягонага логава - гэта заўсёды называлася ў людзей "пачуццём справядлiвасцi"; на яго нацкоўваюць сама зубастых сабак i сёння.

"Бо праўда там, дзе народ! Гора, гора тым, што шукаюць!" - так у вас было спрадвеку.

Вы хацелi апраўдаць свой народ у ягоным пакланеннi: вы называлi гэта "воляй да праўды", вы, славутыя мудрацы!

У сэрцы сваiм вы заўсёды казалi: "З народу я выйшаў, адтуль сышоў на мяне i голас Божы".

Упартыя i разумныя, як аслы, вы заўсёды былi заступнiкамi народа.

I многiя ўладыкi, каб паладзiць з народам, запрагалi наперадзе сваiх коней вослiка - якога-небудзь славутага мудраца.

I цяпер я хачу, славутыя мудрацы, каб вы зусiм скiнулi з сябе iльвiную скуру!

Плямiстую скуру драпежнага звера i калматы хiб даследчыка, шукальнiка i заваёўнiка!

Ах, каб хутчэй паверыў я ў вашую "шчырасць", вы павiнны спачатку зламаць у сабе волю да пакланення.

Шчырым я называю таго, хто iдзе ў пустэльню бязбожнасцi i там скрушвае сэрца сваё, гатовае да пакланення.

Сярод жоўтых пяскоў, пад скварным сонцам, касавурыцца ён, смяглы, на крынiчныя аазiсы, дзе ўсё жывое раскошуе ў халадку.

Але i смага не можа прымусiць яго прыпадобнiцца да гэтых самазадаволеных: бо, дзе аазiсы, там i iдалы.

Галодным, самотным, бязбожным: такiм яму быць накануе iльвiная воля.

Свабодным ад шчасця раба, вызваленым з-пад божышчаў i пакланенняў, страханосным i бясстрашным, вялiкiм i самотным: гэта воля шчырага.

У пустынi заўсёды жылi шчырыя, свабодныя духi, жылi валадарамi пустынi; а ў гарадах жывуць славутыя мудрацы - укормленыя ўючныя жывёлы.

Заўсёды цягнуць яны, як аслы, тачку народа.

Не тое каб я на iх гневаўся: для мяне яны заўсёды застануцца слугамi ў збруi, нават калi яна зiхацiць золатам.

I часта яны былi добрыя слугi, вартыя пахвалы. Бо цнота кажа так: "Калi ты хочаш быць слугою, пашукай таго, каму твая служба будзе найбольш карысная!

Дух i цнота гаспадара твайго павiнны ўзрастаць таму, што ты ягоны слуга: так i сам ты росцiшся разам ягоным духам i ягонаю цнотаю".

Далiбог, так, славутыя мудрацы, слугi народа! Вы ўзрасталi разам з духам i цнотай народа - i народ узрос праз вас! Да гонару вашага кажу я вам гэта!

Але народ застаецца для мяне ў вашай цноце, народ з дурнымi вачыма, народ, якi не ведае, што такое дух!

Дух ёсць жыццё, якое само пажынае жыццё; сваёю ж пакутаю памнажае яно сваё веданне: цi ведалi вы ўжо гэта?

I шчасце духу ў тым, каб быць памазанцам i ахвярнаю жывёлаю, асвечанай слязьмi: цi ведалi вы ўжо гэта?

Слепата сляпога i яго шуканне навобмацак сведчаць пра сiлу сонца, на якое ён зiрнуў: цi ведалi вы ўжо гэта?

Трэба, каб спазнавальнiк навучыўся будаваць гарамi! Мала, што дух перастаўляе горы, - цi ведалi вы ўжо гэта?

Вы ведаеце толькi iскры духу, але не бачыце, што ён - кавадла, не бачыце вусцiшнасцi ягонага молата!

Далiбог, вы не ведаеце гордасцi духу! Але яшчэ больш невыноснай была б вам яго ўпакоранасць, калi б яна захацела загаварыць!

I вы яшчэ нi разу не асмелiлiся ўкiнуць ваш дух у снежную яму: бо вы недастаткова гарачыя! Таму вы i не ведаеце асалоды ягонага холаду.

Ва ўсiм вы з духам вельмi даверлiвыя i з мудрасцю часта абыходзiцеся так, нiбыта яна багадзельня i лякарня для бедных i благiх паэтаў.

Вы не арлы: i таму вы не зведалi шчасця ў жудасцi духу. А хто не птах, таму не дадзена адпачываць над прорваю.

Вы цёплыя: а крынiцы ўсякiх глыбокiх ведаў - халодныя. Сцюдзёныя, як лёд, сама глыбокiя вытокi духу - асалода рукам, гарачым дзеям.

Вы стаiце перада мною, ганарыстыя, з несагнутымi спiнамi, славутыя мудрацы! Нi моцны вецер, нi магутная воля не ўзрушваюць вас.

Цi бачылi вы калi-небудзь, як ляцiць па моры ветразь, круглы, напяты ветрам, як ён трымцiць ад шаленства яго?

Як ветразь з трымценнем ад буры, ляцiць мая мудрасць па моры - неакiлзаная мудрасць мая!

А вы, знакамiтыя мудрацы, слугi народа, - як можаце вы ляцець разам са мною.

Так сказаў Заратустра.

Начная песня

Вось ноч: грамчэй загаварылi ўсе струмянiстыя крынiцы. I мая душа таксама струмянiстая крынiца.

Вось ноч: прачынаюцца песнi закаханых. I мая душа - песня закаханага.

Нешта неспатоленае, неспатольнае ёсць ува мне; яно хоча голасу. Нейкая прага кахання ўва мне, яна гаворыць голасам кахання.

Светлы я; о, калi б я быў ноч! Але ў тым мая самотнасць, што я аперазаны святлом.

О, калi б я зрабiўся цёмны, як ноч! Як бы я пiў з грудзей святла!

Як бы я дабрасловiў вас самiх, iскрыстыя зоркi i светлячкi начныя ўгары! Якi б я быў шчаслiвы ад дарункаў вашага святла!

Але ў ззяннi сваiх прамянёў я жыву i п'ю полымя, якое шугае з мяне.

Я не ведаю радасцi таго, хто бярэ; я няраз думаў: стакроць шчаснейшы той, хто крадзе, чым хто дае.

У тым беднасць мая, што мая рука нiколi не стамляецца дарыць; у тым дбайнасць мая, што бачу я вочы спрагненыя i цемру, прасветленую жаданнем.

О лiхая доля даравальнiкаў! О зацьменне сонца майго! О прага маёй прагi! О ненасытны голад перанасычанасцi!

Яны бяруць у мяне: але цi кранаю я iхнюю душу? Прорва памiж "дарыць" i "браць"; а наймалейшая прорва пераадольваецца ў апошнюю чаргу.

Голад нараджаецца з маёй прыгажосцi: наклiкаць на вас бяду, асвечаную мною, абабраць тых, што прынялi дарункi, - да зла iмкнецца мая прагнасць.

Адхапiць руку, калi ёй працягнута iншая рука; марудзiць, як вадаспад, якi спрабуе затрымаць сваё падзенне - да зла iмкнецца мая прагнасць.

Такая помслiвасць ад лiшнiцы маёй; такое падступства сочыцца з маёй самотнасцi.

Маё шчасце даравальнiка памiрае ў дараваннi, дабрачыннасць мая стамiлася ад лiшнiцы ўсяго!

Хто заўсёды дорыць, жыве ў небяспецы страцiць сорам; хто заўсёды раздае у таго рука i сэрца ў мазалях ад раздачы.

Мае вочы не слязяцца ад сораму за просьбiтаў; мае рукi агрублi i не дрыжаць ад напоўненасцi.

Куды падзелiся слёзы з вачэй маiх? Куды падзелася мяккасць майго сэрца? О самотнасць усiх, хто дорыць! О маўклiвасць усiх светланосцаў!

Шмат сонцаў кружыцца ў пустой прасторы: усяму цёмнаму гавораць яны сваiм святлом. А ў мяне яны нямыя.

О варожасць святла да ўсяго, што свецiцца: без жалю iдзе яно сцежкамi сваiмi.

У безданях сонца несправядлiвае да ўсяго светланоснага, халоднае да ўсiх iншых сонцаў - так робiць кожнае свяцiла свае кругi.

Нiбы буры, праносяцца сонцы шляхамi сваiмi, у гэтым iх жыццё. Сваёй няўмольнай волi наровяць яны, у гэтым iхнi холад.

Толькi вы адны, цёмныя ночы, здабываеце цяпло з усяго, што свецiцца! Толькi вы адны кормiцеся малаком з поўных грудзей святла!

Я скаваны лёдам, ён пячэ мне далонi! О, гэтая прага ўва мне, якая прагне вашае смагi.

Вось i ноч: каб я быў святлом! I прагаю Начнога! I самотнасцю!

Вось i ноч: быццам крынiца, лiецца з мяне жаданне гаварыць.

Вось i ноч: гавораць толькi струменi крынiчныя. I душа мая - струмянiстая крынiца.

Вось i ноч: толькi цяпер прачынаюцца песнi закаханых. I душа мая - песня закаханага.

Так спяваў Заратустра.

Скочная песня

Аднаго разу ўвечары iшоў Заратустра са сваiмi вучнямi праз лес; i, шукаючы крынiцу, выйшаў на зялёную лугавiну сярод дрэў i кустоўя: там скакалi дзяўчаты. Пазнаўшы Заратустру, яны перасталi танцаваць, а ён падышоў да iх з прыветлiвым тварам i сказаў:

"Скачыце сабе, скачыце, мiлыя дзяўчаткi! Не ненавiснiк забаваў са злымi вачыма, не вораг дзяўчат прыйшоў да вас.

Я - заступнiк Бога перад д'яблам, якi ёсць Дух Цяжару. Як жа мне, рэзваногiя, не любiць боскiх скокаў? Альбо прыгожых дзявочых ножак?

Праўда, я - лес i ноч цёмных дрэў: але хто не баiцца мораку, той знойдзе ружоўнiк пад маiмi кiпарысамi.

I спаткае маленькага бажка, наймiлейшага дзяўчатам: цiха спiць ён каля крынiцы, самкнуўшы павекi.

Вось як, сярод белага дня заснуў ён, гультай!

Мабыць, удосыць нагойсаўся за матылькамi?

Не сярдуйце на мяне, красунi-танцоркi, калi я крышачку пакараю бажка! Вядома, ён будзе плакаць i крычаць - але ён такi пацешлiвы, нават як плача!

Увесь у слязах ён пачне прасiць вас, каб вы паскакалi; а я паспяваю вам пад ваш танец: песню скочную, песню-смешку з Духа Цяжару - найвышэйшага i наймагутнейшага дэмана, пра якога кажуць, што ён "князь свету".

Вось тая песня, якую спяваў Заратустра, пакуль Купiдон i дзяўчаты скакалi:

"О Жыццё! Зiрнуў я нядаўна ў твае вочы, i мне здалося, што я апускаюся ў невымерную глыбiню.

Але не залатую вуду працягнула ты мне i смяялася з мяне, калi я называў цябе безданню.

"Так гавораць памiж сабою рыбы, - адказала ты мне, - якiя не могуць дастацца да дна; усё, што ў iх занадта глыбокае, яны называюць бяздонным i недасягальным.

А я толькi пераменлiвая i маю свой нораў, i ва ўсiм я жанчына, i зусiм не дабрадзейка.

I хоць вы, мужчыны, называеце мяне i "глыбокаю", i "вечнаю", i "таямнiчаю", але вы заўсёды адорваеце нас сваiмi дабрачыннасцямi, - эх вы, дабрадзеi!"

Так смяялася яна, недаверлiвая; але я ёй не веру, не веру яе смеху, калi яна лiхасловiць сама сябе.

А калi я сам-насам гаварыў са сваёй дзiкай мудрасцю, яна гнеўна сказала мне: "Ты жадаеш, iмкнешся i кахаеш - i таму толькi ты хвалiш Жыццё!"

Ледзь-ледзь не сказаў быў злосна ёй, угневанай, праўды; а нельга ж адказаць злосней, чым праўдаю сваёй мудрасцi.

Так яно ўсё памiж намi траiмi. Шчырым сэрцам люблю я толькi Жыццё i, сапраўды, найбольш тады, калi ненавiджу яго!

А што я прыхiльны да мудрасцi i часта нават аж занадта, - усё гэта таму, што ўжо ж вельмi яна мне нагадвае Жыццё!

Вочы Жыцця ў яе, усмешка i нават залатая вуда; што мне рабiць, калi яны такiя падобныя?

I калi аднойчы Жыццё спыталася: "Хто яна, твая мудрасць?" - я палка адказаў: "О! Мудрасць!

Прагнуць яе i не могуць насыцiцца, нiжуць вачыма яе покрывы, спрабуючы забрытаць у цянёты.

Цi прыгожая яна? Адкуль мне ведаць! Але i самым бывалым карасям яна прынада.

Яна зменлiвая i ўпартая; няраз я бачыў, як кусала яна сабе вусны i грэбенем наўмысна блытала валасы.

Магчыма, яна злая i iлжывая, i ва ўсiм - жанчына; але i калi бэсцiць сама сябе, нават тады здаецца сама спакушальнай".

Калi я гэта сказаў Жыццю, яно злосна засмяялася i заплюшчыла вочы. "Пра каго ты гаворыш? Цi не пра мяне?"

Нават калi праўда твая - хiба ж такое кажуць у вочы? Але раскажы мне пра мудрасць тваю!"

Ах, ты зноў расплюшчыла вочы, о любае Жыццё! I зноў мне здаецца, што я апускаюся ў невымерную глыбiню".

Так спяваў Заратустра. А калi танец закончыўся i дзяўчаты разышлiся, засмуткаваў ён.

"Сонца даўно ўжо села, - сказаў ён нарэшце - на луг апала раса, ад лясоў вее халадок. Нешта невядомае акружыла мяне i задуменна пазiрае. Як! Ты яшчэ жывы, Заратустра?

Чаму? Навошта? Дзеля чаго? Дзе i як? Цi не вар'яцтва - жыць далей?

О сяброве мае, гэта вечар пытаецца ўва мне. Даруйце мне скруху маю!

Настаў вечар: даруйце мне, што ён настаў!"

Так сказаў Заратустра.

Хаўтурная песня

"Там маўклiвая выспа магiл; там магiлы маёй маладосцi. Туды занясу я вечназялёны вянок жыцця".

Так думаючы сэрцам сваiм, плыў я па моры. О вобразы i вiдзежы маёй маладосцi! О позiркi любовi, вы, боскiя iмгненнi! Як хутка вы паўмiралi! Я спамiнаю вас сёння, як памiнаюць нябожчыкаў.

Ад вашых капцоў, любасныя нябожчыкi мае, чуюцца мне салодкiя пахошчы, якiя слязьмi заспакойваюць мне сэрца. Сапраўды, водар гэты хвалюе душу i дае палёгку самотнаму плыўцу.

Я ўсё яшчэ багацейшы за ўсiх i дагэтуль мне моцна зайздросцяць - я, самотнiк! Бо вы былi са мною, а я i дагэтуль з вамi: скажыце, каму яшчэ падалi з дрэва чырвоныя яблыкi, як мне?

Я ўсё яшчэ ваш спадкаемец, я - зямля, якая цвiце ў памяць пра вас яркiмi дзiкiмi цнотамi, о любасныя!

Мы былi створаныя адно аднаму, мiлыя далёкiя дзiвосы; i не як баязлiвыя птушкi наблiжалiся вы да мяне i да жаданняў маiх, не, як даверлiвыя да вернага!

Так, падобна мне, былi вы створаны на вернасць i пяшчотную вечнасць; цi павiнен я цяпер называць вас па iмёнах нявернасцi вашай, вы, боскiя позiркi i iмгненнi? Пакуль што я не ведаю iншых iмёнаў.

Сапраўды, зарана паўмiралi вы, уцекачы. Але не вы ўцяклi ад мяне, i не я ад вас, невiнаватыя мы адно перад адным у нявернасцi нашай.

Каб забiць мяне, душылi вас, спеўныя птушкi маiх спадзяванняў! Так, па вас, любасныя, злосць пускала заўсёды свае стрэлы, - каб пацэлiць мне ў самае сэрца!

I яны пацэлiлi! Бо вы заўсёды былi мне найблiжэй да сэрца; вы былi ўсё тое, чым валодаў я i што валодала мною, - таму i мусiлi вы памерцi такiмi маладымi!

У сама адчувальнае багацце маё пусцiлi стралу: у вас, чыя скура, быццам пяшчотлiвы пух, або, бадай што, - усмешка, якая памiрае ад аднаго позiрку!

Але я так скажу маiм ворагам: "Што ёсць забойства чалавека ў параўнаннi з тым, што вы зрабiлi мне!

Вы ўчынiлi большае лiха, чым забойства; вы адабралi ў мяне незваротнае так я кажу вам, ворагi!

Вобразы маладосцi i любыя мне дзiвосы адабралi ў мяне, адабралi шчасных духам, таварышаў маiх гульняў! На памяць пра iх я кладу гэты вянок i шлю вам праклён!

Гэта праклён вам, мае ворагi! Бо скарацiлi вы маю вечнасць, - так у холадзе начы гасне гук! Iмгненнем была мая вечнасць, мiмалётнасцю божага позiрку!"

Калiсьцi, у шчасную часiну, абвясцiла мая чысцiня: "Хай будзе мне боскiм усё жывое".

Тады падступiлiся вы да мяне са сваiмi бруднымi хiмерамi; куды падзелася шчасная тая часiна?

"Усе днi хай будуць свяшчэнныя мне" - так казала калiсьцi мая маладосць; i праўда, гэта была прамова вясёлай мудрасцi!

Але тады вы ўкралi ў мяне мае ночы i прадалi iх за пакуты бессанi: куды падзелася тая вясёлая мудрасць?

Калiсьцi ў вобразах птушак я шукаў шчаслiвых прыкметаў: тады вы пусцiлi саву - злавесную пачвару - на мой шлях. О, дзе вы цяпер, мае пяшчотныя пошукi?

Калiсьцi я даў зарок адцурацца ад усякай агiды: тады вы ператварылi маiх блiзкiх i сваякоў у гнойныя струпы. Ах, што сталася тады з маiм высокiм зарокам?

Як сляпы, хадзiў я калiсьцi шчаснымi сцежкамi: тады вы накiдалi бруду на дарогу сляпому. I цяпер з'агiдзелi яму былыя сцяжынкi.

I калi я спраўдзiў сама цяжкае для сябе i ўжо святкаваў перамогу маiх пераадоленняў, вы прымусiлi енчыць тых, што любiлi мяне, кажучы, быццам я iм спрычынiў найбольшы боль.

Сапраўды, вы заўсёды рабiлi так: вы атруцiлi найсаладзейшы мой мёд i зглумiлi працу маiх сама руплiвых пчол.

Сама нахабных жабракоў слалi вы насустрач майму мiлажалю; сцiжмы невылечна бессаромных тлумiлiся заўсёды вакол спагады маёй. Так паранiлi вы дабрачынствы мае ў iх веры.

I калi я ахвяраваў сваiм сама святым, што меў, адразу i ваша "пабожнасць" клала свае тлустыя дары: так што густым чадным дымам душылася маё сама святое.

I аднойчы схацелася мне танцаваць так, як яшчэ нiхто не танцаваў, - вышэй за нябёсы хацеў я лунаць у сваiм танцы. Тады падбухторылi вы майго любага спевака.

I заспяваў ён панылую, смутную песню; о, быццам злавесны рог затрубiў мне ў вушы!

Забойчы спявак - прылада зла, сама невiнаваты! Ужо я ўстаў, гатовы да свайго найлепшага танца; але сваёй мелодыяй ён забiў маё захапленне.

Толькi праз танец магу я выявiць сiмвалы i падабенствы сама высокiх рэчаў: i вось найвышэйшы сiмвал так i не адбiўся ў рухах майго цела!

Засталася нявыказаная i не знайшла выйсця мая найвышэйшая надзея! I памерлi вобразы i суцяшэннi маёй маладосцi!

Як перанёс я ўсё гэта? Як вылечыў i адолеў гэтыя раны? Як паўстала мая душа з гэтых магiл?

Так, ёсць у мне нешта неўмiручае, чаго нельга замкнуць у склеп, што здольнае ўзарваць нават скалы: гэта - мая воля. Моўчкi, не мяняючыся, праз гады.

Як i раней - сваiм ходам, але маiмi нагамi хоча iсцi мая воля; суровае i непераможнае адчуванне яе.

Толькi гэтая мая пята - непацэльная. Ты жывая i верная сабе, ты сама цярплiвая! I заўсёды прабiваешся цераз скляпы!

Што не вырашылася ў маладосцi, усё жыве ў табе; як маладосць, як жыццё, поўнае надзей, сядзiш ты тут, на магiльных руiнах.

Вiтаю цябе, мая воля, разбуральнiца скляпоў! Толькi там, дзе ёсць магiлы, магчымыя ўваскрэсеннi!"

Так спяваў Заратустра.

Пра самапераадоленне

"Воля да праўды" - цi не так называеце вы, наймудрэйшыя, тое, што парывае вас i робiць палкiмi?

Воля да памыснасцi ўсяго iснага: так называю я вашу волю!

Усё iснае вы хочаце спачатку зрабiць яўным, памысным: бо сумняваецеся - а цi памыснае яно.

Але яно не павiнна схiлiцца перад вамi i дапасавацца да вас! Так хоча ваша воля. Усё iснае павiнна зрабiцца гладкiм i падданым духу, як яго люстраны адбiтак.

Уся ваша воля, наймудрэйшыя, у гэтым памкненнi да ўлады, нават калi вы гаворыце пра дабро i зло, пра ацэнку ўсiх каштоўнасцяў.

Стварыць свет хочаце вы, перад якiм вы маглi б укленчыць: такая ёсць ваша апошняя надзея i ваша ап'яненне.

Тым часам як нямудрыя, гэта значыць народ, - падобныя на раку, па якой плыве човен, а ў iм урачыстыя i пышна ўбраныя каштоўнасцi.

Вашу волю i каштоўнасцi вы пусцiлi па рацэ станаўлення; я пазнаю вашу старую волю да ўлады па тым, у што верыць народ як у дабро i зло.

Гэта вы, наймудрэйшыя, пасадзiлi вашых гасцей у човен, далi iм бляск i гордыя iмёны, вы i ваша ўладнiцкая воля!

Далей нясе рака ваш човен: яна павiнна несцi яго. Не абыходзiць вам, што пенiцца ўзбураная вамi рака i гнеўна працiвiцца кiлю!

Не рака - небяспека вам i канец вашаму дабру i злу, наймудрэйшыя; але небяспечная сама воля да ўлады - невычэрпная самазарадная воля да жыцця.

Але каб вы зразумелi маё слова пра дабро i зло, хачу расказаць вам пра жыццё i ўласцiвасцi ўсяго жывога.

Я iшоў следам за ўсiм жывым, я прайшоў па вялiкiх i малых сцежках жывых, каб зведаць iх уласцiвасцi.

Стагранным люстэркам я лавiў позiрк жывога, калi былi сцiснуты ягоныя вусны; каб позiрк той гаварыў мне. I ён гаварыў.

Але дзе б я нi знаходзiў жывое, усюды чуў словы пра паслушэнства. Усё жывое слухаецца.

А цяпер другое, што ўведаў я: загадваюць таму, хто не ўмее слухацца самога сябе. Такая ўласцiвасць усяго жывога.

А вось трэцяе, што я чуў: загадваць цяжэй, чым слухацца. I не толькi таму, што той, хто загадвае, нясе цяжар тых, якiя падпарадкоўваюцца, i што цяжар гэты можа лёгка раздушыць яго: спробаю i дзёрзкасцю здаваўся мне любы загад. I, загадваючы, жывое заўсёды ставiць сябе пад рызыку.

Нават загадваючы самому сабе, трэба яшчэ акупiць свой загад i стаць суддзёю, мсцiўцам i ахвяраю свайго ж закону.

"Як жа гэта адбываецца? - пытаюся я ў сябе. - Што прымушае жывое падпарадкоўвацца i загадваць, i, загадваючы, падпарадкоўвацца сабе?"

Дык слухайце ж маё слова, наймудрэйшыя! Пераканайцеся, цi сапраўды я пранiк у аснову асноваў жыцця i да самых нетраў яе сэрца?

Усюды, дзе было што жывое, я знаходзiў волю да ўлады; i нават у паслушэнстве слугi я бачыў жаданне быць панам.

Воля слабога схiляе яго падпарадкоўвацца моцнаму, бо хоча панаваць над тым, хто яшчэ слабейшы: толькi гэтай радасцi прагне ён i не хоча страцiць яе.

I як меншае аддаецца большаму, каб радавацца i панаваць над яшчэ меншым, так ахвяруе сабою i найвялiкшае, рызыкуючы жыццём дзеля ўлады.

У тым якраз i ёсць самаахвяраванне вялiкага, што яно - парыванне, i небяспека, i гульня, дзе стаўка - жыццё.

I там, дзе ёсць ахвяра, i служэнне, i позiркi кахання, - там ёсць i воля да панавання. Патайнымi сцежкамi прадзiраецца слабы ў крэпасць моцнага - да самага сэрца - i забiрае ўладу.

I вось якую таямнiцу расказала мне жыццё: "Глядзi, - сказала яно, - я тое, што ўвесь час пераадольвае самое сябе.

Хоць вы i называеце гэта прагай узнаўлення альбо iмкненнем да мэты - да найвышэйшага, далёкага, разнастайнага, але ўсё гэта - адзiнае i ёсць адна таямнiца.

Я хутчэй загiну, чым адмоўлюся ад гэтага: далiбог, там, дзе пагiбель, захад i лiстапад, там жыццё ахвяруе сабой дзеля ўлады!

Я - жыццё i павiнна быць барацьбой i станаўленнем, мэтаю i супярэчнасцю мэтаў: хто адгадае маю волю, той зразумее, якiмi крывымi дарогамi павiнна iсцi жыццё!

Што б нi стварала я, як бы нi любiла свой твор, - i яму i каханню я павiнна зрабiцца супрацiўцам, ты толькi сцежка i след маёй волi: сапраўды, мая воля да ўлады iдзе нагамi тваёй волi да праўды!

Хто ўзвясцiў "волю да iснавання", той прайшоў мiма праўды; такой волi няма!

Тое, чаго няма, не можа хацець; а што ёсць, - не захоча быць, бо ўжо ёсць!

Толькi там, дзе ёсць жыццё, ёсць i воля: але не воля да жыцця - а воля да ўлады! Так я вучу цябе.

Многае цэнiць той, хто жыве вышэй, чым жыццё; але i ў самой гэтай ацэнцы гаворыць воля да ўлады!"

Так вучыла мяне калiсьцi жыццё: гэтаксама, наймудрэйшыя, вырашаю i я загадку вашага сэрца.

Праўду кажу вам: няма такога дабра i зла, каб яны не мiналiся. Няспынна павiнны яны адольваць самiх сябе.

З дапамогаю вашых каштоўнасцяў i таго, што вы кажаце пра дабро i зло, вы чынiце гвалт, вы, ацэншчыкi: i ў гэтым ваша таемная любоў, бляск, трапятанне i парываннi душы.

Але яшчэ больш магутная сiла i новае пераадоленне вырастаюць з вашых каштоўнасцяў; аб гэтую сiлу i пераадоленне разаб'ецца яйцо i яго шкарлупа.

I той, хто павiнен быць творцам дабра i зла, той, праўда, павiнен быць спачатку разбуральнiкам, якi разбiвае каштоўнасцi.

Так найвышэйшае зло належыць да найвышэйшай даброцi - быць стваральным.

Дык будзем гаварыць толькi пра яго, наймудрэйшыя, хоць i злое яно ў сутнасцi сваёй. Аднак маўчанне - яшчэ горш? Усякая праўда, якую замоўчваюць, робiцца ядавiтай.

Хай разаб'ецца аб нашую праўду ўсё, што можа разбiцца! Многа будынкаў мы маем яшчэ пабудаваць!"

Так сказаў Заратустра.

Пра ўзвышаных

Спакойная глыбiня майго мора: хто адгадае, якiх пацешных пачвараў хавае яно!

Няўзбураная мая глыбiня; але яна блiшчыць плывучымi загадкамi i ўсмешкамi.

Я сёння бачыў узвышанага, святочнага, пакаянца духам: о, як рагатала душа мая з яго брыдкасцi!

Выгнуўшы грудзi, быццам затрымлiваючы дыханне, стаяў ён, гэты ўзвышаны, i маўчаў.

Ён быў увешаны агiднымi праўдамi, трафеямi свайго палявання, i задаваўся падранаю вопраткаю; i шмат калючак было на iм, але не было нiводнай ружы.

Ён яшчэ не навучыўся смеху i прыгажосцi. Змрочны вярнуўся гэты паляўнiчы з лесу пазнання.

Пасля бiтвы з дзiкiмi звярамi вярнуўся ён дамоў; але праз сур'ёзнасць яго праглядвае яшчэ дзiкi звер - не пераможаны!

Быццам тыгр, якi падрыхтаваўся да скачка, - так трымаецца ён; але я не люблю гэтых напружаных душ, i не даспадобы мне ўсе гэтыя затоеныя.

А вы, сяброве, кажаце, што пра густ i смак не спрачаюцца? Але ўсё жыццё i ёсць спрэчка пра густ i смак!

Густ - гэта адначасова i вага, i шалi вагаў, i той, хто важыць; i гора жывым, якiя хочуць пражыць без спрэчкi пра вагу, шалi i вагара!

О, калi б гэты ўзвышаны стамiўся ад сваёй узвышанасцi: толькi тады выявiлася б яго прыгажосць, i толькi тады я пакаштаваў бы яго i палiчыў бы смачным.

I толькi адвярнуўшыся ад самога сябе, пераскочыць ён цераз свой цень праўда! - проста ў сваё сонца!

Надта доўга сядзеў ён у цянi, пабялелi шчокi ў пакаянца духам: ён ледзь не памёр з голаду, чакаючы.

Яшчэ тоiцца ў ягоных вачах пагарда, i агiда - на вуснах у яго. I хоць ён дасягнуў супакаення, няма сонца ў ягоным спакоi.

Ён мусiў бы працаваць, як вол; i зямлёю мусiла б пахнуць ягонае шчасце, а не пагардай да зямлi.

Я хацеў бы бачыць яго белым валом, валом, якi, чмыхаючы i рыкаючы, iдзе перад плугам; i сам рык яго павiнен усхваляць усё зямное!

Твар у яго яшчэ змрочны: цень ад рукi грае на яго твары. Пачуццi ў вачах у яго яшчэ зацененыя.

Дзеi яго ляжаць на iм ценем: сама рука азмрочвае таго, хто рухае ёю. Не пераадолеў ён яшчэ дзеi сваёй.

Як мне падабаецца гэты бычыны хiб! Аднак я хацеў бы ўбачыць, што позiрк ягоны - позiрк анёльскi.

I сваю волю героя ён таксама мусiць забыць:

хай будзе ён узнесены, а не проста ўзвышаны: хай сам эфiр носiць яго, бязвольнiка!

Ён перамагаў пачвараў i адгадваў загадкi: збаўцам, разбуральнiкам i пераможцам усяго пачварнага i загадкавага ў сабе самiм хай ён стане цяпер i ператворыць сваiх пачвараў у нябесных дзяцей.

Пазнанне яго яшчэ не навучылася ўсмiхацца i не ведаць зайздрасцi; яшчэ не ацiхла ў прыгажосцi яго бурлiвая палкасць.

Праўда, у прыгажосцi, а не ў сытасцi павiнны патануць i змоўкнуць парываннi яго! Велiкадушнасць прывабная ў тых, у каго настрой узвышаны.

Паклаўшы руку на галаву - так павiнен адпачываць герой, хай ён нават пераадольвае свой адпачынак.

Але якраз у героя сама цяжкае - прыгажосць. Яна недасяжная нават сама моцнай волi. Крыху больш, крыху менш: але ў гэтым "крыху" якраз многае, якраз гэтае "крыху" i ёсць сутнасць.

Расслабiць мускулы i волю - гэта ў вас сама цяжкае, вы, узвышаныя!

Калi сiла, робячы лiтасць, сыходзiць у бачнае, такi сыход я называю прыгажосцю.

I нi ад кога я не патрабую прыгажосцi так, як ад цябе, моцны: няхай дабрыня будзе тваё апошняе самапераадоленне.

Зло я залiчваю на твой рахунак: таму патрабую ад цябе дабра.

Праўда, я часта смяяўся з слабых, якiя ўважаюць сябе за добрых, бо iх няма кiпцюроў!

Ты павiнен бачыць узор цноты ў калоне: чым вышэйшая яна, тым далiкатнейшая i прыгажэйшая, а ўсярэдзiне - цвярдзейшая i мацнейшая.

Так, узвышаны, ты яшчэ будзеш прыгожы i будзеш трымаць люстэрка перад сваёй прыгажосцю.

Тады скаланецца твая душа ад боскiх жаданняў, i пакланенне будзе нават у тваiм славалюбстве!

У гэтым - таямнiца душы: толькi калi герой пакiнуў яе, у сне да яе наблiжаецца Звышгерой".

Так сказаў Заратустра.

Пра край адукаванасцi

"Надта далёка заляцеў я ў будучыню: жудасць ахапiла мяне.

I калi я агледзеўся, бачу! - вось толькi адзiн час быў мой адзiны сучаснiк.

Тады назад паляцеў я, дахаты - хутчэй i хутчэй: так прыйшоў я да вас, людзi цяпершчыны, у край адукаванасцi.

Упершыню наважыўся я як след разгледзець вас, i не было лiхога намыслу ў маiм жаданнi; праўда ж, прыйшоў я да вас з тугою ў сэрцы.

Але што сталася са мною? Як нi баяўся я, а мусiў смяяцца! Нiколi яшчэ вочы мае не бачылi нiчога больш стракатага!

Я смяяўся i смяяўся, аж бакi мае рвалiся, а сэрца трымцела: "вось яна, бацькаўшчына ўсiх горшчыкаў на фарбы!" - сказаў я сабе.

З целам i чэлесамi, размаляванымi ў пяцьдзесят колераў: такiя сядзелi вы, сучаснiкi, на вялiкае маё здзiўленне!

I пяцьдзесят люстраў, якiя лiслiва дагаджалi вам, стаялi вакол вас i паўтаралi гульню вашых фарбаў!

Праўда, людзi цяпершчыны, вы не прыдумаеце сабе лепшае маскi, чым ваш свой твар! Хто можа пазнаць вас?

Спiсаныя знакамi мiнуўшчыны, а паўзверх iх - яшчэ i новымi знакамi: так, вы хораша схавалiся ад усiх талмачоў!

А няхай бы i знайшоўся якi даследчык нырак: але цяжка даць веры, што ў вас ёсць ныркi! Здаецца ж, зварганiлi вас з фарбаў i ярлыкоў.

Усе часы i народы стракацяць з-пад вашых строяў; стракацiзна нораваў i веравызнанняў у манерах i рухах вашых.

I калi зняць з вас вашыя строi, покрывы, i фарбы, i выдыганнi вашыя, дык застанецца - каб толькi палохаць птушак.

Праўда, я i сам - напалоханая птушка, якая ўбачыла вас аднаго разу голых i без фарбы; i я паляцеў ад вас, як паляцеў бы ад шкiлета, якi пазаляцаўся б да мяне.

Лепей быць парабкам у пекле i слугаваць ценям мiнуўшчыны! Нават жыхары падземнага тагасвецця таўсцейшыя i сыцейшыя за вас!

Так, у тым якраз i горыч вантробы маёй, што не пераношу я вас голых i апранутых!

Усё, што ёсць страшнага ў будучынi i што палохала птушак, якiя збiлiся з дарогi, - далiбог, блiжэй сэрцу майму, чым вашая "рэчаiснасць".

Бо так кажаце вы: "Мы - гэта рэчаiснасць, без веры i без паняверкi"; - ну i хвалiцеся, напiнаеце грудзi свае i не бянтэжыцеся, што iх няма!

Ды i як можаце вы верыць, размаляваныя! Вы размаляваныя карцiнамi, спiсанымi з усяго, у што калi-небудзь верылi!

Вы - хадзячае абвяржэнне веры, абрыўкi i канцы думак. Спанявераныя - так я называю вас, апалагеты рэчаiснасцi!

Усе эпохi маюць адна адну наўме i балабоняць пра ваш дух: але сонныя мроi i балбатня мiнуўшчыны ўсё ж блiжэйшыя да рэчаiснасцi, чым ваша чуванне!

Вы - бясплённыя: i таму - няма ў вас веры. Але стваральнiк заўсёды бачыў вешчыя сны i зорныя азнакi - i ён верыў у веру!

Вы - напалавiну адчыненая брама, каля якое чакаюць далакопы. I вось яна, вашая рэчаiснасць: "Усё асуджана на пагiбель".

Вы стаiце перада мною, худыя i бясплённыя! Як тырчаць скабы вашыя! Некаторыя з вас самi не заўважаюць гэтага.

I кажуць: "Здаецца, пакуль я спаў, Бог нешта забраў у мяне? Гэтага цалкам хапiла б, каб зрабiць сабе з гэтага кабетку!

Дзiвосная худзiзна скабаў маiх!" - так кажудь многiя мае сучаснiкi.

Так, людзi цяпершчыны, вы смешныя мне! I асаблiва калi дзiву даяцеся самi з сябе!

Шчасце, што я магу смяяцца з вашага здзiўлення i не даводзiцца мне каўтаць розную дрэнь з вашых мiсак.

Але не бяда, бо я маю панесцi нешта больш цяжкае: не бяда, калi жукi i мухi сядуць на ношу маю!

Праўда, не стане яна цяжэйшая ад гэтага! I не праз вас, сучаснiкi, ляжа на мяне сама вялiкая стома.

Ах, куды б жа яшчэ падняцца мне з маёй скрухаю! З усiх гор выглядаю я сабе бацькоўскiя i мацярынскiя землi.

Але нiдзе не знайшоў я бацькаўшчыны: у любым месцы я не на месцы i каля нiводнае брамы не затрымлiваюся.

Чужыя мне сучаснiкi, прадмет кпiнаў маiх! А зусiм жа нядаўна цягнуўся я да iх сваiм сэрцам. Выгналi мяне з бацькоўскiх i мацярынскiх земляў.

Толькi адзiн край я люблю - край дзяцей маiх, яшчэ не адкрыты, яшчэ далёкi ў акiянах: хай нястомна шукаюць яго мае караблi.

У дзецях маiх я спраўджу тое, што я - сын свайго бацькi: усёй будучыняй адкуплю - гэтую цяпершчыну!"

Так сказаў Заратустра.

Пра незаплямленае пазнанне

"Калi ўчора ўзыходзiў месяц, мне здалося, быццам ён хоча нарадзiць сонца: так шырока i цяжарна раскiнуўся ён на небасхiле.

Але ашукаў мяне гэты хлус сваёй цяжарнасцю; i я хутчэй паверу, што месяц мужчына, а не жанчына.

Але мала падобны i да мужчыны гэты нясмелы начны летуценнiк. Далiбог, з нядобрым сумленнем блукае ён па дахах.

Бо ён пажадлiвы i зайздрослiвы, гэты мнiшак; пажадлiвы да зямлi i ўцехаў кахання.

Не, не люблю я гэтага ката на даху! Агiдны мне кожны, хто падкрадваецца да прачыненых вокнаў!

Пабожна i маўклiва пераступае ён па зорных кiлiмах; але я не люблю такой цiхай мужчынскай хады, калi не звiняць шпоры!

Кожны сумленны крок сумленна папярэджвае; а кот прыпадае да зямлi i паўзе. Глянь, па-кашэчы прыпадаючы, паўзе i месяц.

Такое параўнанне я даю вам, датклiвыя крывадушцы, вам, "чыстыя спазнавальнiкi"! Я называю вас пажаднiкамi.

I вы любiце зямлю i зямное: я добра вас разгадаў! Але сораам i нядобрае сумленне ў любовi вашай - вы падобныя да месяца!

Пагарджаць зямным намовiлi дух, а не нутробiну вашу, вось што наймацнейшае ў вас!

I вось духу вашаму брыдка, што ён падначальны вантробам i ўцякае ад свайго сораму на дарогi хлуснi i ашукi.

"Сама высокае было б мне, - так гаворыць сабе ваш схлусянелы дух, сузiраць жыццё без пахацiнства, а не па-сабачы - высалапiўшы язык.

Быць шчаслiвым у сузiраннi, з памерлай воляй, без прыступаў прагнасцi i сябелюбства, быць халодным i знэнджаным, але з п'янымi вачыма месяца!

Найлепшаю доляю было б мне любiць зямлю так, - спакушае сябе спакушаны, як любiць яе месяц, i толькi адным позiркам дакранацца да яе.

Менавiта гэта я называю незаплямленым пазнаннем, калi мне ад рэчаў нiчога не трэба, - толькi ляжаць перад iмi, як люстэрка з сотняй вачэй".

О вы, датклiвыя крывадушцы i пахацiнцы! Вам бракуе нявiннасцi ў жаданнi: таму вы i хлусiце на яго!

Далiбог, не як стваральнiкi, вытворцы, не як радасныя станаўленцы любiце вы зямлю!

У чым нявiннасць? Яна там, дзе ёсць воля да зачацця. I ў таго найчысцейшая воля, хто хоча ствараць звыш сябе.

У чым прыгажосць? У тым, што я павiнен хацець усёй сваёй воляй; што я прагну любiць i загiнуць дзеля таго, каб вобраз не застаўся толькi вобразам.

Любiць i загiнуць: гэта спалучэнне - вечнае. Воля да любовi азначае гатоўнасць памерцi. Так кажу вам я, баязлiўцы!

Але ваш погляд, косы позiрк пакладанца, хоча называцца "сузiраннем"! А тое, што можна абмацаць баязлiвым позiркам, ахрышчана ў вас iмем "прыгожае"! О вы, плюгаўнiкi высокiх назоваў!

Але ў тым праклён ваш, незаплямленыя, чыстыя спазнавальнiкi, што вы нiколi нiчога не народзiце! Хоць i раскiньцеся, як парадзiхi, на небасхiле!

Праўда, у вашых вуснах цесна ад высокiх слоў. I што ж, мы павiнны паверыць, што i ў сэрцах вашых цесна ад высакародства, вы, хлусы?

А мае словы - грубыя, пагарджаныя, гаркавыя словы: я ахвотна падымаю тое, што падае пад стол на банкетах вашых.

I ўсё ж гэтымi словамi я магу вам казаць праўду, крывадушнiкi! Так, няхай едкiя пахошчы ракавiн i рыбiных касцей i калючае лiсце паказычуць вам ноздры!

Паганы пах заўсёды вакол вас i банкетаў вашых: вашымi пажадлiвымi думкамi, аблудамi i крыўляннем прасмердла паветра!

Майце ж адвагу паверыць сабе i нутробе сваёй! Хто не верыць сабе, той заўсёды хлусiць.

Абалонкаю божышча прыкрылiся вы, "чыстыя": пад абалонкаю гэтаю схаваўся ваш агiдны кольчаты чарвяк.

Праўда, вы ашукваеце, "сузiральнiкi"! Самога Заратустру абдурылi вы калiсьцi боскаю абалонкаю сваёю: не распазнаў ён пад ёю гадзючых колцаў.

Калiсьцi здалося мне, што нейкая боская душа гуляе ў гульнях вашых, вы, чыстыя пазнавальнiкi! Я тады лiчыў, што лепшага мастацтва за ваша няма!

Далячынь хавала ад мяне гадзючую нечысць i мярзотны смурод, i я не падазраваў, што там вывiнаецца пажадлiвая яшчарчына хiтрына.

Але я падышоў да вас блiжэй: i развiднела мне, а цяпер развiднела i вам скончылiся любоўныя залёты месяца!

Зiрнiце! Стаiць ён, заспеты на месцы, бледны, перад ранiшняй зарою!

Бо ўжо iдзе палаючае сонца, да зямлi хiлiцца каханне яго? Каханне сонца нявiннасць i жаданнi стваральнiка!

Зiрнiце, як нецярплiва падымаецца яно з-за мора! Цi ж не адчуваеце вы прагi i гарачага подыху яго кахання?

Яно прагне ўпiцца морам i падняць у сваю вышыню блакiтнасць яго; i тысячаю грудзей падымаецца да яго мора.

Бо мора хоча, каб сонца цалавала яго i ўпiвалася iм; яно хоча зрабiцца паветрам, i вышынёю, i сцежкаю святла, i самiм святлом!

Далiбог, як сонца, люблю я жыццё i ўсе глыбокiя моры.

I вось што ў мяне называецца пазнаннем: каб усё глыбокае паднялося на вышыню маю!"

Так сказаў Заратустра.

Пра вучоных

"Аднаго разу, калi я спаў, баран з'еў плюшчавы вянок на маёй галаве; з'еў i сказаў: "Заратустра больш не вучоны".

I, сказаўшы гэта, ён пагардлiва адышоў i ганарыста. Адно дзiця расказала мне пра гэта.

Я люблю ляжаць тут, дзе гуляюць дзецi, каля разваленага мура, у бадзяках i чырвоных маках.

Я ўсё яшчэ вучоны для дзяцей, i бадзякоў, i чырвоных макаў. Не вiнаватыя яны нават у злосцi сваёй.

Але ў бараноў я ўжо больш не вучоны: такая ўжо доля мая - хай будзе яна дабраславёная!

Бо праўда яна вось: пайшоў я з жытлiшча вучоных, ды яшчэ i дзвярыма бразнуў.

Надта доўга сядзела мая галодная душа за iх сталом: не навучыўся я спазнаваць, як яны, - з такiм самым спрытам, як лускаюць арэхi.

Я люблю свабоду i чыстае паветра над свежай зямлёю; лепей мне спаць на бычыных скурах, чым на iхнiх годнасцях i шаноўлях.

Я занадта гарачы i таму згараю ад сваiх думак: мне часта перасмыкае дыханне. I тады трэба мусова вырвацца на прастору, прэч з усiх гэтых пыльных пакояў.

А яны вылежваюцца ў халадку: яны хочуць быць толькi гледачамi i не смеляцца сядзець там, дзе сонца палiць прыступкi.

Як разявы на вулiцах, што лупяць вочы на прахожых, так чакаюць i яны, i лупяць вочы на думкi, прыдуманыя не iмi.

Пачапай iх рукамi, i падымецца пыл, як ад мяхоў з мукою; хто б мог падумаць, што гэты пыл - ад зерня i залатых дарункаў нiвы?

Калi яны ўдаюць з сябе мудрацоў, мяне мароз па скуры дзярэ ад iх нiкчэмных праўд i выслоўяў; i часам ад iх мудрасцi патыхае такiм смуродам, быццам яе спарадзiла балота: i праўда, я нават чуў, як жабы кумкалi з яе!

Спрытнюгi яны, i разумныя ў iх пальцы: што там мая прастадушнасць перад iхняй крывадушнасцю! Яны могуць усё - шыць, вязаць, ткаць: вось i вяжуць яны панчохi духу!

Яны - выдатныя гадзiннiкавыя механiзмы: трэба толькi ў час накручваць! Тады яны без памылак паказваюць час, з далiкатным шумком.

Нiбы млыны i ступы, працуюць яны - толькi паспявай падсыпаць у iх зерне! Ужо ж яны перамелюць яго ў белы пыл.

Кожны пiльна сочыць за пальцамi суседа, i не надта давяраюць яны адно аднаму. Здатныя да маленькiх хiтрын, яны сочаць за тымi, чые веды накульгваюць, i пiльнуюць, як павукi.

Я бачыў, як асцярожна гатуюць яны атруту: пры гэтым заўсёды нацягваюць шкляныя пальчаткi на пальцы.

I такiмi касцямi яны ўмеюць гуляць: i гуляюць з запалам, аж iх кiдае ў пот.

Чужыя мы адно аднаму, i iхнiя цноты мне нават больш агiдныя, чым падступства i фальшывыя косцi ў гульнi.

I калi я жыў сярод iх, жыў я над iмi. I за гэта яны не любiлi мяне.

Яны i слухаць не хацелi пра тое, каб хто-небудзь хадзiў над iхнiмi галовамi; i таму памiж мною i сабою, над галовамi сваiмi, яны наклалi дрэваў, зямлi i смецця.

Так заглушылi яны шум крокаў маiх: да гэтага часу найгорш мяне чулi сама найвучонейшыя.

Усе памылкi i слабасцi людзей паклалi яны памiж сабою i мною: "чорнай падлогай" называецца гэта ў iхнiх дамах.

Але нягледзячы на гэта, я са сваiмi думкамi хаджу паверх iхнiх галоў; i калi б я захацеў пайсцi дарогаю сваiх памылак, дык i тады я быў бы вышэй.

Бо людзi не роўныя: так кажа справядлiвасць. I тое, чаго я хачу, яны не маюць права хацець!"

Так сказаў Заратустра.

Пра паэтаў

"З таго часу, як я лепей ведаю цела, - сказаў Заратустра аднаму свайму вучню, - я кажу пра дух толькi ў параўнаўчым сэнсе; i ўсё "непрамiнальнае таксама толькi параўнанне".

"Я ўжо чуў гэта ад цябе аднаго разу, - адказаў вучань, - i тады ты яшчэ дадаў: "А паэты залiшне маняць". Чаму ты сказаў, што паэты залiшне маняць?"

"Чаму? - сказаў Заратустра. - Ты пытаешся чаму? Я не той, у каго можна пытацца пра ўсе iх "чаму".

Не ўчора пачалося маё жыццё! Даўно ўжо я перажыў асновы сваiх меркаванняў.

Цi не быў бы я бочкаю памяцi, калi б насiў пры сабе ўсе свае асновы!

Захоўваць свае меркаваннi - ужо i гэта залiшне для мяне; а колькi птушак ужо адляцела!

I сярод iх у галубятнi маёй ёсць нейкая залётная, не вядомая мне; яна дрыжыць, калi я кладу на яе руку.

Дык што ж табе аднаго разу сказаў Заратустра? Што паэты залiшне маняць? Але i сам Заратустра - паэт.

А цяпер цi верыш ты, што тут ён сказаў праўду? Чаму верыш?"

Вучань адказаў: "Я веру ў Заратустру". Але Заратустра пахiтаў галавою i ўсмiхнуўся.

"Вера не робiць з мяне праведнага, - сказаў ён, - тым больш вера ў мяне.

Але пастановiм сабе, што нехта сказаў сур'ёзна, быццам паэты залiшне маняць: ён меў бы рацыю - мы залiшне манiм.

Мы вельмi мала ведаем i блага вучымся: таму мы i мусiм манiць.

I хто з нас, паэтаў, не разводзiў свайго вiна? Колькi атрутных мяшанак было прыгатавана ў скляпах нашых; там шмат чаго адбывалася, чаго i апiсаць не спасобiць.

I як што мы мала ведаем, нам даспадобы ўбогiя духам, асаблiва - маладыя жанчыны!

Мы таксама вельмi кiдкiя да ўсяго, што вечарамi распавядаюць старыя кабеты. Гэта ў сабе мы называем Вечна-Жаночым.

I нiбыта iснуе нейкi таямнiчы, адмысловы шлях да ведання, прысыпаны, таму, хто нечагась навучыўся: во так во - верым мы ў народ i ў "мудрасць" ягоную.

А вось у што вераць усе паэты: калi хто ляжыць у траве альбо на голым пагорку i цiкуе вухам, дык улоўлiвае нешта такое, што лунае памiж небам i зямлёй.

I калi паэтаў ахiнаюць наплывы пяшчоты, яны перакананыя, што сама прырода закахалася ў iх.

I што яна цiхенька скрадаецца да iх i нашэптвае iм нешта таямнiчае, лiслiвыя словы: гэтым яны ганарацца i задаюцца перад усiмi смяротнымi!

О, як многа розных рэчаў памiж небам i зямлёй, пра якiя даюць сабе летуценiць толькi паэты!

I тым больш пра тое, што над небам: бо ўсе багi - сiмвалы i паэтычныя вычуды!

Праўда, нас заўсёды цягне ўгору, у царства захмар'я: на хмары мы садзiм стракатыя пудзiлы называем iх багамi i Звышчалавекамi...

Яны занадта лёгкiя на такiя крэслы! - i гэтыя багi, i Звышчалавекi!

Ах, як я змакрэў ад усяго гэтага недасягальнага, што мусова пнецца зрабiцца падзеяй! О, як я стамiўся ад паэтаў!"

Пакуль гаварыў Заратустра, вучань сердаваў на яго, але маўчаў. Замоўк i Заратустра: а позiрк ягоны быў скiраваны ўсярэдзiну сябе, i здавалася, што глядзеў ён кудысьцi ўдалечыню. Нарэшце ўздыхнуў.

"Я - ад сёння i ад учорага, - сказаў ён, - але ёсць ува мне i нешта ад заўтра, i ад паслязаўтра, i ад запаслязаўтра.

Я стамiўся ад паэтаў, старых i новых: надта павярхоўныя для мяне ўсе гэтыя плыткiя моры.

Яны мыслiлi недастаткова ўглыбiню: таму i пачуццё iх не даставала да самых асноў.

Трошкi юрлiвасцi, трошкi нуды - гэта яшчэ лепшыя iхнiя думкi.

А мне iх прывiдныя павевы i подыхi - гэта ад брынчання iхнiх арфаў; што яны дагэтуль ведалi пра палкасць гукаў!..

Яны таксама недастаткова чыстыя: каламуцяць ваду, каб яна здавалася глыбейшаю.

Яны любяць выдаваць сябе за ўлагодцаў: але ў мяне яны заўсёды толькi пасрэднiкi i мяшальнiкi, неданоскi i нячыстыя!..

Ах! Часта закiдваў я мярэжы ў iхняе мора, каб злавiць добрую рыбiну; а лавiў заўсёды толькi галаву якога-небудзь старавечнага божышча.

Так, галоднаму мора дало камень. Магчыма, што i самыя яны выйшлi з мора.

Вядома, i сярод iх пракiдаюцца перлы: але гэта яшчэ больш надае iм падабенства з цвёрдымi ракавiнамi. I часта замест душы я знаходзiў у iх толькi салёную слiзь.

У мора навучылiся яны i гардзейства: цi ж бо мора - не пава над павамi?

I перад найбрыдчэйшым буйвалам раскукольвае яна хвост i нiколi не стамляецца круцiць сваiм карункавым веерам з срэбра i шоўку.

Атупела глядзiць на яе буйвал, i душа яго падобная на пясок, яшчэ больш падобная на нетру, а найбольш на балота.

Што яму хараство, i мора, i павiныя строi! Такую вось прыпавесць апавядаю я пра паэтаў.

Праўда, дух у iх - таксама пава над павамi i мора гардзейства!

Духу паэтаваму патрэбныя гледачы: хай гэта будуць хоць буйвалы!..

Але я стамiўся ад гэтага духу: i прадбачу час, калi ён стомiцца сам ад сябе.

Я ўжо бачыў паэтаў, якiя пераўтварылiся i звярнулi свой позiрк на сябе.

Я бачыў пакаянцаў духам: яны выраслi з паэтаў".

Так сказаў Заратустра.

Пра вялiкiя падзеi

На моры ёсць выспа - непадалёк ад шчасных выспаў Заратустры, - на ёй заўсёды курыцца вулкан; народ, i асаблiва старыя кабеты, казалi пра гэтую выспу, што яна каменная глыбiна перад брамаю ў пекла; а ўсярэдзiне самога вулкана ёсць вузкая дарога ўнiз да самай брамы.

I вось, у той самы час, калi Заратустра жыў на шчасных выспах, сталася так, што адзiн карабель кiнуў якар каля выспы, на якой курыўся той вулкан; i каманда сышла з карабля на бераг, каб папаляваць на трусоў. А калi пазней, недзе пад полудзень, капiтан i яго людзi сабралiся разам, яны раптам убачылi, што нехта ляцiць да iх у паветры, i нечы голас ясна сказаў: "Пара! Даўно пара!" Калi ж гэты прывiд наблiзiўся да iх - а ён шпарка, як цень, ляцеў да вулкана, - яны, ашаломленыя, пазналi ў iм Заратустру; бо ўсе, акрамя капiтана, бачылi яго няраз i любiлi, як любiць люд - спалучаючы любоў з нясмеласцю.

"Паглядзiце! - сказаў стары стырнiк, - Заратустра ляцiць у пекла!.."

Якраз таго самага часу, калi карабельнiкi прысталi да выспы, разнеслася пагудка, што Заратустра знiк; i калi пыталiся ў сяброў пра яго, тыя казалi, што ён уначы пайшоў да карабля, не сказаўшы, куды хоча адплысцi.

Так узнiк закалот, а праз тры днi, калi даведалiся пра вiдзежы ў карабельнiкаў, ён памацнеў; i ўвесь народ загаварыў, што Заратустру звалок д'ябал. Праўда, ягоныя вучнi смяялiся з гэтае галамоўзiны; адзiн сказаў нават: "Я хутчэй паверу, што Заратустра сам звалок д'ябла". Аднак у глыбiнi душы ўсе сумелiся i хвалявалiся: дзiва што радасцi было, калi на пяты дзень Заратустра паявiўся сярод iх.

I вось Заратустраў расказ пра гутарку з Агнявым Сабакам.

"Зямля, - сказаў ён, - мае абалонку; i абалонку гэтую абчапiлi хваробы. Напрыклад, адна такая хвароба называецца - "чалавек".

А другая хвароба называецца "Агнявы Сабака": i пра яго людзi хлусiлi i дазвалялi хлусiць.

Каб разамкнуць таямнiцу, перайшоў я мора i ўбачыў праўду голую! Босую з ног да галавы.

Цяпер я ведаю, што такое Агнявы Сабака i ўсе гэтыя дэманы вывяржэння i абвяржэння, якiх баяцца не адны толькi старыя кабеты.

"Выходзь, Агнявы Сабака, са сваёй прорвы! - крыкнуў я. - I прызнавайся, цi настолькi глыбокая прорва твая? Адкуль бярэцца ўсё тое, што ты вырыгаеш на нас?

Ты многа п'еш з мора: гэта вiдаць па солi твайго красамоўства. Сапраўды, як на сабаку з прорвы ты залiшне ясi з паверхнi!

Я лiчу цябе нутравешчам зямлi, i не болей за тое: кожнага разу, чуючы дэманаў вывяржэння i абвяржэння, я лiчыў iх падобнымi да цябе - падсоленымi, хлуслiвымi i пляскатымi.

Вы ўмееце рыкаць i засыпаць попелам! Вы - непамысныя выхвалякi, вы дасканала авалодалi майстэрствам так награваць глей i слiзь, каб яны закiпалi.

Дзе вы, там паблiзу заўсёды павiнен быць глей i мноства губкападобных, пячорыстых i створкава-зашчэмленых: усё гэта рвецца на волю.

"Воля", - радасна рыкаеце вы: але я адвык верыць у вялiкiя падзеi, калi вакол iх так многа ляманту i чаду.

I павер мне ты, пякельны шум! Найвялiкшыя падзеi - гэта не сама галаслiвыя, а нашы сама сцiшаныя гадзiны.

Не вакол выдумшчыкаў новага галасу, а вакол вынаходцаў новых каштоўнасцяў круцiцца свет; нячутна круцiцца ён.

I прызнай, што як толькi рассеецца дым i астыне твой грукат, выявiцца, што не было анiчога. Вялiкая важнасць, калi якi-небудзь горад знябыўся, як мумiя, а якая-небудзь статуя ляжыць у брудзе?

I вось што яшчэ я хачу сказаць усiм звяргальнiкам статуяў: далiбог, гэта найвялiкшае глупства - кiдаць соль у мора, а статуi ў бруд.

У брудзе пагарды вашай ляжала статуя: але на тым i трымаецца закон яе, што з прынiжэння зноў паўстае жыццё i жывая прыгажосць!

I вось - у боскiм нiмбе падымаецца яна цяпер, яшчэ больш панадная ў пакутнiцтве сваiм; i сапраўды, яна яшчэ падзякуе вам за тое, што вы скiнулi яе, разбуральнiкi!

Такую параду я даю каралям, i цэрквам, i ўсяму, што злядашчылася пад цяжарам гадоў i аслабла ад цнотаў сваiх: дайце скiнуць сябе! I вы зноў вернецеся да жыцця, а дабрачыннасць вернецца да вас!"

Так я казаў Агнявому Сабаку. Тут ён панура перапынiў мяне i спытаўся: "Царква? Што гэта такое?"

"Царква, - адказаў я, - гэта своеасаблiвая дзяржава, але вельмi iлжывая. Аднак жа замоўкнi, падступны сабачыска! Цi ж ты не ведаеш суродзiчаў сваiх!

Як i ты сам, дзяржава ёсць сабака крывадушнасцi; як i ты, яна любiць гаварыць сярод дыму i грукату, каб прымусiць верыць, як гэта робiш i ты, быццам гаворыць яна з нутра рэчаў.

Бо яна мусова хоча быць найважнейшым зверам на зямлi; i вераць ёй, што яна здольная на гэта".

Пасля маiх слоў Агнявы Сабака стаў, як кручаны, круцiцца ад зайздрасцi. "Як так? - закрычаў ён. - Як так найважнейшым зверам на зямлi? I ў гэта вераць?" I столькi дыму i жахлiвага ляманту шуганула з пашчы яго, што я аж падумаў, а цi не задыхнецца ён ад гневу i зайздрасцi.

Нарэшце ён супакоiўся, i аслабла пыхценне яго; але як толькi ён змоўк, я сказаў яму са смехам:

"Ты злуешся, Агнявы Сабака: значыцца, я слушна думаў пра цябе!

А каб мне так i застацца слушным, паслухай пра другога Агнявога Сабаку: ён i праўда вяшчуе з самога сэрца зямлi.

Золата i залаты дождж вывяргае дыханне ягонае: так хоча сэрца. Што яму попел, што яму чад i гарачая слiзь!

Як каляровыя хмары, вылятае смех з ягонае пашчы; гiдзяць яго тваё клекатанне, i пляўкi, i турзоты твайго чэрава!

А золата i смех - ён бярэ з сэрца зямлi: бо, ведай жа i ты, нарэшце: сэрца зямлi - з золата".

Калi Агнявы Сабака пачуў гэта, ён не меў болей змогi слухаць мяне. Прысаромлены, падцяў ён хваста, неяк лянiва збрахнуў сваё "Гаў! Гаў!" i папоўз у бярлог свой".

Так расказваў Заратустра. Але вучнi ледзьве слухалi яго: так рупела iм расказаць яму пра карабельнiкаў, трусоў i лятучага чалавека.

"Што мне сказаць вам на гэта? - адказаў Заратустра. - Хiба я прывiд?

Мусiць, то быў мой цень. Вы, напэўна, ужо чулi што-небудзь пра вандроўнiка i ягоны цень?

Пэўнасць адна: мне трэба мацней зашворыць яго, iнакш загубiць ён маю добрую славу".

I зноў пахiтаў галавою Заратустра i здзiвiўся. "Што гэта азначае? паўтарыў ён. - Чаму прывiд крычаў: "Пара! Даўно пара?!"

Што - даўно пара?"

Так сказаў Заратустра.

Вяшчун

"...i ўгледзеў я: вялiкая маркота сышла на людзей. Сама лепшыя стамiлiся ад працы сваёй.

Вучэнне з'явiлася, побач з iм подбегам - вера: "усё пустое, усё роўнае, усё ўжо было!"

I рэхам з усiх пагоркаў пайшло: "усё пустое, усё роўнае, усё ўжо было!"

Праўда, мы сабралi ўраджай: але чаму пагнiлi, чаму пацвiлi плады? Што ўпала апошняе ночы з лiхога месяца?

Марная была ўся наша праца, атруцянела наша вiно, сурочлiвае вока зжухлiла нашы палеткi i сэрцы.

Усе мы высахлi; i калi б агонь нас усiх ахапiў, мы попелам рассыпалiся б: але i сам агонь мы стамiлi.

Усе студнi высахлi ў нас, нават мора адступiла. Зямля хоча раскалоцца, але бездань не хоча нас паглынаць!

"Ах, дзе тое мора, каб у iм утапiцца?" - такая наша скарга сярод панылых балот.

Сапраўды, да смерцi стамiлiся мы; i вось мы чуваем i жывём далей - у магiльнях!"

Такiя словы пачуў Заратустра ад аднаго вешчуна; i прароцтва ягонае запала ў сэрца, i ён перамянiўся. Маркотны i стомлены хадзiў ён усюды; i зрабiўся падобны да тых, пра якiх гаварыў вяшчун.

"Сапраўды, - сказаў ён вучням сваiм, - яшчэ крыху, i прыйдуць гэтыя доўгiя поцемкi. Ах, як ўратаваць ад iх маё святло!

Каб не патухла яно сярод гэтай маркоты! Далёкiм сусветам павiнна свяцiць яно i сама далёкiм ночам!"

Так, замаркочаны ў сэрцы сваiм, хадзiў паўсюды Заратустра; тры днi ён нiчога не еў i не пiў, не меў адпачынку i страцiў дар слова. Нарэшце сталася так, што заснуў ён глыбокiм сном. А вучнi яго сядзелi доўгiя ночы вакол яго i клапатлiва сачылi, калi прачнецца ён, калi загаворыць зноў, ацалёны ад сваёй скрухi.

I вось словы, якiя сказаў Заратустра, прачнуўшыся; а голас ягоны даходзiў да вучняў, нiбы з далёкае далечы.

"Паслухайце, сяброве мае, сон, якi я саснiў, i дапамажыце мне разгадаць яго сэнс!

Загадка ён мне, гэты сон, яго сэнс схаваны i не лунае над iм на крылах.

Снiлася мне, быццам я адмовiўся ад жыцця. Я стаў начным вартаўнiком на могiлках; там, на самотнай гары - у палацы Смерцi.

Там я ахоўваў труны: поўныя былi скляпеннi трафеяў яе перамог. Са шкляных дамавiн глядзела на мяне пераможанае жыццё.

Я дыхаў паветрам запыленай вечнасцi; задыхалася пылам, млела мая душа. Хто мог там асвяжыць сваю душу?

Светлыня поўначы атачала мяне, а побач, на кукiшках, сядзела мая адзiнота, i яшчэ трэцяя - хрыплiвая мёртвая цiшыня, найпершая сяброўка.

Насiў я з сабою ключы, сама паржавелыя; i сама рыпучыя дзверы ўмеў я адчыняць iмi.

Як злавеснае краканне, ляцеў скрыгат па калiдорах, калi падымалiся палавiны дзвярэй: вусцiшна крычаў гэты птах, не даваўся, каб будзiлi яго.

Але яшчэ вусцiшней сцiскалася сэрца, калi ўсё зноў ацiхала, калi ўсё зноў апаноўвала цiшыня, i я заставаўся адзiн у падступнай моўчы.

Так iшоў i поўз час, калi толькi яшчэ быў час; што я ведаю пра тое! Але аднаго разу сталася нешта такое, што абудзiла мяне.

Тры разы бразнулi ў браму, як громам, тройчы загулi, завылi скляпеннi ў адказ: i тады я падышоў да брамы.

"Альпа! - крыкнуў я. - Хто нясе свой попел на гару? Альпа! Альпа! Хто нясе свой попел на гару?"

I я нацiскаў на ключ i напiраў на браму, каб адчынiць яе. Але нi на палец не адчынiў.

Раптам вiхурны вецер расхiнуў свае крылы: са свiстам разрэзаў паветра i кiнуў мне чорную дамавiну.

I ў вiску, i ў выццi, i грукаце дамавiна раскалолася i выплюнула тысячастайны рогат.

I тысяча твараў дзяцей, анёлаў, соваў, блазнаў i матылькоў ростам з дзяцей - усё гэта здзеклiва раўло i рагатала з мяне.

Я страшна спалохаўся, i ўпаў на зямлю, i крычаў ад жудасцi так, як не крычаў нiколi.

I мой крык разбудзiў мяне - i я апамятаўся..."

Заратустра расказаў свой сон i замоўк, бо не ведаў яшчэ, як яго растлумачыць. Тады вучань, якога ён найболей любiў, падняўся, схапiў Заратустру за руку i сказаў:

"Само жыццё тваё тлумачыць нам твой сон, о Заратустра!

Цi ж сам ты не вецер з вiхурным свiстам, якi адчыняе браму ў замку Смерцi.

Цi ж сам ты не дамавiна, поўная разнастайных i стракатых твараў зла, а таксама анёльскiх аблiччаў жыцця?

Сапраўды, як разнастайны - на тысячу ладоў - дзiцячы смех, уваходзiць Заратустра ва ўсе магiльнiцы, смяецца з начных ахоўцаў магiл, што брынчаць сваiмi ржавымi ключамi.

Страшыць i скiдаць ты iх будзеш сваiм смехам; i няпамяць iхняя, i абуджэнне засведчаць тваю ўладу над iмi.

I нават калi настануць доўгiя поцемкi i смяротная стома, ты не сыдзеш з небасхiлу нашага, о заступнiк жыцця!

Новыя зоркi ты нам паказаў i па-новаму даў нам убачыць велiкапышнасць начы; сам смех ты раскiнуў над намi, быццам шматкаляровы кiлiм.

Ад сёння i назаўсёды трупы мерцвякоў стануць крынiцай дзiцячага смеху; заўсёды будзе дзьмуць магутны вецер, будзе трыумфаваць над смяротнай стомленасцю: у гэтым ты зарука i вяшчун!

Сапраўды, iх ты саснiў, тваiх ворагаў: гэта быў твой сама цяжкi сон!

Але як пазбыўся ты гэтых вiдзежаў i здабыў сябе, так i яны павiнны прачнуцца ад самiх сябе - i прыйсцi да цябе!"

Так сказаў вучань; i ўсе астатнiя зграмадзiлiся вакол Заратустры, хапалi яго за рукi i ўмаўлялi яго пакiнуць ложак i скруху сваю i вярнуцца да iх. А Заратустра сядзеў проста на ложку, з чужым позiркам. Як чалавек, што вярнуўся з далёкай чужыны, глядзеў ён дапытлiва ў твары сваiм вучням; i яшчэ не пазнаваў iх. Калi ж яны аднялi яго i паставiлi на ногi, тады адразу перамянiўся позiрк ягоны; ён зразумеў усё, што адбылося, пагладзiў сваю бараду i сказаў вялiкiм голасам:

"Ну што ж! На ўсё свой час; але парупцеся мне, вучнёве мае, каб у нас сёння быў добры абед, ды баржджэй, баржджэй! Так я хачу акупiць свае благiя сненнi!

А вяшчун няхай есць i п'е поруч са мною: сапраўды, я пакажу яму мора, у якiм ён можа патануць!"

Так сказаў Заратустра. I пасля доўга ўзiраўся ў твар свайго вучня, якi растлумачыў сон, i пры гэтым хiтаў галавой.

Пра збавенне

Аднаго разу, калi Заратустра iшоў цераз вялiкi мост, абступiлi яго калекi i жабракi, i адзiн гарбаты сказаў яму так:

"Бачыш, Заратустра! Ужо i народ вучыцца ў цябе i пачынае верыць у тваё вучэнне: але каб ён да канца паверыў табе, патрэбна вось яшчэ што - ты павiнен пераканаць нас, калек! Тут ты маеш выдатны выбар, i, сапраўды, спрыяльная магчымасць: скарыстайся ёю! Ты можаш ацаляць сляпых, i кульгавыя ў цябе бегаюць, ты мог бы хоць крыху палегчыць ношку тым, у каго яна лiшне цяжкая i мулкая: гэта была б выдатная нагода, каб калекi паверылi ў Заратустру!"

Але Заратустра запярэчыў таму, хто гаварыў:

"Калi адабраць у гарбатага горб, гэтым самым ты пазбавiш яго духу ягонага - так вучыць народ. I калi сляпому вярнуць зрок, лiшне шмат благога ўбачаць вочы ягоныя на зямлi - i пракляне ён лекара свайго. А той, хто дае кульгаваму бегаць, робiць яму вялiкую шкоду: бо наўрад цi ён здолее бегаць так борзда, каб заганы яго не апярэджвалi - так гаворыць народ пра калек. I чаму б Заратустру не павучыцца ў народа, калi народ вучыцца ў Заратустры?

З таго часу, як я жыву сярод людзей, у мяне гэта зло найменшае, калi бачу я, што ў аднаго не хапае вока, у другога - вуха, у трэцяга - нагi; а ёсць i такiя, што без языка або без носа, а то i без галавы.

Я бачу i бачыў горшае, а часам - настолькi брыдкае, што пра тое-сёе не хацелася б гаварыць, а шмат пра што ўжо не магу маўчаць, а менавiта: ёсць людзi, якiм бракуе ўсяго, але яны маюць непамерны лiшак у адным, гэта - людзi, якiя яўляюць сабою толькi адно вялiзнае вока, альбо адзiн вялiкi рот, альбо жывот, альбо яшчэ што-небудзь адно, але велiзарнае, - калека навыварат называю я такiх.

I калi я пакiнуў сваю самоту i першы раз iшоў па гэтым мосце, дык не паверыў сваiм вачам, - доўга я прыглядваўся i нарэшце сказаў: "Гэта ж бо вуха! Вуха велiчынёю з чалавека!" Яшчэ пiльней прыгледзеўся я, i сапраўды, пад вухам варушылася нешта незвычайна нiкчэмнае, маленькае i кволае. Пачварнае вуха сядзела на слабой тоненькай сцяблiне, а сцяблiнай гэтай быў чалавек! Праз павелiчальнае шкло можна было нават разгледзець малюпасенькi, зайздрослiвы тварык, а таксама пухленькую душку, якая трымцела на той сцяблiнцы. А народ сказаў мне, што гэтае вялiкае вуха не толькi чалавек, але i вялiкi муж, генiй. Але я не веру народу, калi ён гаворыць пра вялiкiх людзей, i таму застаюся пры цвёрдай думцы, што гэта - калека навыварат, у якога ўсяго надта мала i толькi аднаго занадта шмат".

Сказаўшы так гарбатаму i тым, за каго ён заступаўся i каму быў тлумачом, Заратустра з глыбокiм абурэннем звярнуўся да вучняў i сказаў:

"Праўда, сяброве мае, я хаджу сярод людзей, нiбы сярод абломкаў чалавека!

Найжахлiвейшае ў маiх вачах - бачыць чалавека разарванага i раскiданага, як на бойнi або на полi бою.

I калi мае вочы ўцякаюць ад цяперашняга да мiнулага - яны знаходзяць адно i тое: абломкi, i асобныя часткi, i фатальныя выпадковасцi - але анiводнага чалавека!

Цяперашняе i мiнулае на зямлi - о сяброве мае! Гэта сама невыноснае мне; i калi б я наперад не бачыў таго, што iдзе, я б не ведаў, як мне жыць.

Прарок i стваральнiк, якi выконвае волю сваю, - гэта ёсць будучыня i мост да яе; а апрача таго, нешта накшталт калекi на гэтым мосце: усё гэта Заратустра.

I вы таксама часта пыталiся ў сябе: "Хто нам Заратустра? Як мы павiнны называць яго?"

I, як i я, вы адказвалi сабе пытаннямi.

Абяцальнiк? Або выконвае абяцанне? Заваёўнiк? Або спадчыннiк? Восень? Або плуг? Лекар? Або вылечаны?

Цi не паэт ён? Цi не выступае за непрыхарошаную праўду? Вызвольнiк? Утаймавальнiк? Добры? А мо лiхi?

Я хаджу сярод людзей, як сярод руiнаў будучынi: той будучынi, якую бачу я.

I ў гэтым сэнсе i жаданнi мае - сабраць разам i злучыць гэтыя абломкi, загадкi i фатальныя выпадковасцi.

I як бы перажыў я тое, што я - чалавек, калi б чалавек не быў паэтам, збаўцам ад выпадковасцi i адгадчыкам усiх загадак.

Выратаваць тых, што былi да нас, i ўсякае "Было" ператварыць у "Такая-была-воля-мая!" - толькi гэта я назваў бы збавеннем!

Воля - вось iмя вызвольнiка i веснiка радасцi: так я вучыў вас, сяброве мае! А цяпер навучыцеся яшчэ i вось чаго: сама воля яшчэ ў палоне.

"Хацець" - вызваляе: але як назваць тое, што i вызвольнiка закоўваюць у кайданы?

"Было" - так называецца ў волi яе скрыгат зубоўны i яе затоеная скруха. Бяссiлая супроць таго, што ўжо спраўдзiлася, злосна глядзiць яна на ўсё мiнулае.

Воля не можа хацець назад; не можа яна адолець час i яго прагную ўпартасць - у гэтым яе затоены смутак.

"Хацець" - вызваляе: што ж прыдумвае воля, каб пазбыцца смутку i пасмяяцца са свайго турэмшчыка?

Ах, блазнам робiцца кожны палонны! I дурасць усё тое, як вызваляе сябе паланёная воля.

Яе патаемная дурасць - што час не бяжыць назад; "Было" - так называецца камень, якi яна не можа зрушыць з гнязда.

I вось коцiць яна камянi дурасцi i абурэння i помсцiць тым, хто, як яна, не адчувае нянавiсцi i прыкрасцi.

Так воля, вызвольнiца, пачала прычыняць боль усяму, што здольнае адчуваць пакуты; помсцiць яна за тое, што не можа павярнуць час назад.

Сутнасць гэтае помсты толькi ў адным: у агiдзе волi да часу i ягонага "Было".

Праўда, найбольшая дурасць жыве ў волi нашай, i праклёнам стала ўсяму чалавецтву тое, што дурасць гэтая ўспрыняла дух!

Дух помсты: сяброве мае, дагэтуль гэта ўважалася за сама значнае дасягненне чалавечай думкi: i там, дзе была пакута, заўсёды абавязкова жыла i кара.

"Кара" - менавiта так называе сябе помста; хаваючы ману сваю за гэтым словам, яна лiслiва пераконвае сябе ў чысцiнi свайго сумлення.

I як што чалавек, выяўляючы сваю волю, заўсёды пакутуе, што не можа павярнуць яе назад, дык i самую гэтую волю, i жыццё наогул палiчылi караю!

I вось - хмара за хмарай грувасцiлiся над духам, пакуль нарэшце вар'яцтва не прамовiла: "Усё мiнае, таму ўсё вартае таго, каб мiнаць!"

"I ў гэтым сама справядлiвасць i закон часу, - каб час жэр дзяцей сваiх" так прапаведавала шаленства.

"У свеце ўсе рэчы маральна ўсталяваны паводле закону i кары. О, у чым здабыць збавенне ад зменлiвасцi рэчаў i кары на iмя "Быццё"? - так прапаведавала вар'яцтва.

"Цi можна ўратавацца, цi ёсць якое вечнае права? На жаль, не зрушыць камень здзейсненага ў мiнулым: помста таксама павiнна быць вечная!" - так прапаведавала вар'яцтва.

"Нiводнага ўчынку ўжо нельга адмянiць: немагчыма караю зрабiць учынак няўчыненым. Бо вось у чым вечнасць гэтай кары, кары Быццём: Быццё навек асуджана зноў i зноў рабiцца ўчынкам i вiною!

Пакуль нарэшце воля не здабудзе збавення ад сябе самой i не зробiцца воляй да адсутнасцi волi", - але вы i самыя ведаеце, братове мае, гэтую песню шаленства!

Я зводзiў вас далей ад гэтых баек, калi вучыў: "Воля - гэта стваральнiца".

Усялякае "Было" - гэта абломак, загадка, фатальная выпадковасць, - да таго часу, пакуль стваральная воля не абвесцiць: "Але ж так хачу я! Так захачу я!"

Хiба яна так ужо казала? Калi ж гэта? Цi вызвалiлася воля ад сваёй дурасцi?

Цi стала яна сама сабе збавiцелькай i веснiцай радасцi? Цi забылася пра дух помсты i скрыгат зубоў?

I хто навучыў яе мiрыцца з часам i што - вышэй за ўсякае замiрэнне?

Вышэй, чым усякае замiрэнне, павiнна хацець, воля, якая ёсць воля да ўлады: але калi тое будзе? Хто навучыў яе яшчэ i хацець назад?"

Але на гэтым месцы сваёй прамовы Заратустра раптам спынiўся; здалося, быццам напаў на яго вялiкi страх. Спалоханымi вачыма абвёў ён сваiх вучняў; нiбы страла, пранiзаў яго позiрк iх думкi i таемныя намыслы. Але праз хвiлiну ён засмяяўся i дабрадушна сказаў:

"Цяжка жыць з людзьмi, бо цяжка маўчаць. Асаблiва - балбатуну".

Так казаў Заратустра. А гарбаты прыслухоўваўся да яго слоў, схаваўшы твар; пачуўшы, што Заратустра смяецца, цiкаўна зiрнуў на яго i паволi сказаў:

"Але чаму Заратустра гаворыць з намi iнакш, чым са сваiмi вучнямi?"

Заратустра адказаў: "Якое ж тут дзiва! З гарбатымi i гаварыць трэба гарбата".

"Добра, - адказаў гарбаты, - а з вучнямi, значыцца, i балбатаць трэба школьна.

Толькi чаму гэта Заратустра гаворыць iнакш са сваiмi вучнямi, чым з самiм сабою?"

Пра людскую мудрасць

"Страшная не вышыня, страшны схiл!

Схiл, дзе позiрк зрываецца ўнiз, а рука ўзлятае ўгору, каб за што-небудзь учапiцца. Тады трымцiць сэрца ад раздваення волi.

О сяброве мае, цi ўгадваеце вы i ў маiм сэрцы двайную волю?

Вось ён, мой схiл i мая небяспечная схiльнасць, калi мой позiрк iмкнецца ўгору, а рука шукае апоры ў пустой прасторы, спрабуе ўтрымацца за бездань!

За людзей чапляецца мая воля, ланцугамi вяжу сябе з людзьмi, бо мяне парывае ўгору да Звышчалавека; бо да яго iмкнецца мая другая воля.

Вось чаму я слепа жыву сярод людзей; проста, як бы я iх зусiм не ведаў: каб мая рука не зусiм страцiла веру ў цвёрдую апору.

Я не ведаю вас, людзi: гэтая цемра вакол мяне часта была мне суцяшэннем.

Я сяджу каля дарожнае брамы перад усiмi шэльмамi i пытаюся: хто хоча мяне ашукаць?

Мая першая людская мудрасць, што я даюся на падман, каб не дацца падманшчыкам.

Ах, калi б я баяўся чалавека, як бы ён тады мог быць якарам майму шарыку! Дужа лёгка панёс ён мяне ўгору i ўдалечыню!

Такое ўжо наканаванне майму лёсу, каб я жыў без асцярогi.

Калi той, хто жыве сярод людзей, не хоча памерцi ад смагi, ён павiнен навучыцца пiць з любой шклянкi; i хто не хоча застацца чыстым, павiнен умець умыцца i бруднай вадой.

Так я часта суцяшаў сам сябе: "Дарма! Нiчога, стары! Няшчасце ўвiнулася ад цябе: цешся ж гэтым, як шчасцем сваiм!"

А другая мая людская мудрасць: я болей шаную славалюбных, чым ганарыстых.

Цi ж параненая славалюбнасць не мацi ўсiх трагедый? А дзе паранена ганарыстасць, там вырастае нешта лепшае, чым яна сама.

Каб на жыццё было любасна глядзець, трэба, каб яго гульня была любасна згуляная: а на гэта спатрэбяцца добрыя акторы.

Добрых актораў я бачыў ва ўсiх славалюбцах: яны iграюць i хочуць, каб iмi захаплялiся - увесь дух iхнi ў гэтым жаданнi.

Яны выстаўляюць сябе, яны выдумляюць сябе: калi я побач з iмi, я люблю назiраць жыццё - гэта ацаляе ад маркоты.

Таму я i шкадую славалюбных, што яны мне - лекары ад маёй маркоты i прывязваюць мяне да чалавека, як да вiдовiшча.

I пасля: хто вымераў у славалюбнасцi ўсю глыбiню яе сцiпласцi! Я добры i спагадлiвы да яе, бо яна сцiплая.

Яна хоча, каб вы навучылi яе верыць у сябе; яна кормiцца з вашых вачэй, яна есць пахвалу з вашых рук.

Вашай iлжы яна яшчэ верыць, калi вы хлусiце пра яе нешта прыемнае: бо ў самых глыбiнях яе сэрца ўздыхае: "што такое я!"

I калi сапраўдная цнота ёсць тая, што не ведае сама пра сябе, дык гэтая вось яна: славалюбны нiчога не ведае пра сваю сцiпласць!

I вось мая трэцяя людская мудрасць: я не дапускаю, каб ад вашай пудлiвасцi мне спрыкрала бачыць лiхiх.

Я шчаслiвы, калi бачу дзiвосы, спароджаныя гарачым сонцам, - тыграў, пальмы, грымучых змей. Ёсць i сярод людзей дзiвосныя спараджэннi гарачага сонца, i ў лiхiх ёсць шмат чаго, каб дзiву дацца.

I, як вашыя мудрацы паказалi сябе не тое каб дужа мудрымi, так i вашае зло не выцягнула на рэпутацыю лiха.

I я часта пытаўся, круцячы галавою: "Навошта яшчэ гэты ваш гром, грымучыя змеi?"

Праўда, i ў лiха ёсць свая будучыня! I сама гарачы поўдзень яшчэ не адкрыты чалавеку.

Як многае ўжо сёння называецца лiхiм злом, хоць ушыркi яно дванаццаць крокаў i тры месяцы ўдоўж! Але калi-небудзь прыйдуць на свет большыя цмокi.

Каб Звышчалавеку не забракавала свайго цмока - Звышцмока, трэба, каб гарачае сонца яшчэ доўга палала над сырою нетрай!

Вашыя дзiкiя каты павiнны яшчэ зрабiцца тыграмi, а чарапахi кракадзiламi: бо спраўнаму мыслiўцу - спраўныя ловы!

I праўда, мае вы добрыя i справядлiвыя! Шмат смешнага ў вас, асаблiва страх перад тым, што дагэтуль называлася "чортам"!

Вы такiя чужыя душою вялiкаму, што Звышчалавек быў бы вам страшны ў сваёй даброцi!

I вы, мудрыя i ўсёведныя, уцяклi б ад палкай гарачы той мудрасцi, у якой Звышчалавек вялiкi ахвотнiк абмываць сваю галiзну!

А вы, людзi найвышэйшыя, якiх бачылi мае вочы! Я спаняверыўся ў вас i ўпотай смяюся з вас: я здагадваюся, - вы майго Звышчалавека чортам назвалi б!

Ах, я стамiўся ад гэтых "вышэйшых" i "найлепшых": мяне парывае падняцца вышэй ад iх "вышынi", прэч ад iх, угору, да Звышчалавека!

Жах агарнуў мяне, калi я ўбачыў гэтых "найлепшых" голых; i тады крылы выраслi ў мяне, каб лунаць у далёкiя будучынi.

У далёкiя будучынi, сама паўднёвы Поўдзень, далей за мроi ўсiх мастакоў: туды, дзе багi саромеюцца любой вопраткi.

Але я хачу бачыць пераапранутых вас, суседзi мае i блiзкiя, у прыгожых строях, шаноўных i славалюбных, як яно i належыць "добрым" i справядлiвым".

I сам я хачу сядзець сярод вас пераапрануты - каб не пазнаваць нi вас, нi сябе: i ў гэтым мая апошняя людская мудрасць.

Так сказаў Заратустра.

Найцiшэйшая гадзiна

"Што сталася са мною, сяброве мае? Вы бачыце, я - не ў гуморы, гнаны, слухаюся процi волi, гатовы iсцi - ах, iсцi ад вас!

Так, яшчэ раз мусiць Заратустра вярнуцца ў сваю самоту: але гэтым разам мядзведзь вельмi неахвотна вяртаецца ў бярлог.

Што сталася са мною? Хто мяне змушае на гэта? - О, гэтага вымагае мая гнеўная спадарыня, гэта яна гаварыла са мною; цi называў я вам яе iмя?

Учора ўвечары са мною гаварыла мая найцiшэйшая гадзiна: гэта iмя маёй жудаснай уладаркi. Гэта было так - бо я павiнен расказаць вам усё, каб угневалася ваша сэрца на мяне, хто так раптоўна развiтваецца з вамi!

Цi ведаеце вы спалох таго, хто засынае?.. Страх забiрае яго да кончыкаў пальцаў, бо зямля выходзiць у яго з-пад ног i пачынаецца сон.

Такую вось прыпавесць раскажу я вам. Учора, у сама цiхi час, у час вечаровай цiшынi, зямля вымкнулася ў мяне з-пад ног, i пачаўся сон.

Стрэлка пасунулася, гадзiннiк майго жыцця перавёў дух - я нiколi яшчэ не чуў такой цiшынi вакол сябе; дык вось, маё сэрца спалохалася.

I вось да мяне загаварыла без голасу: "Ты гэта ведаеш, Заратустра?"

I я закрычаў жахлiва да гэтага шэпту, i кроў адплыла з майго твару: але я маўчаў.

Тады зноў загаварыла мне без голасу: "Ты ведаеш гэта, Заратустра, але толькi не кажаш!.."

I я нарэшце адказаў, як зацяты: "Ведаю, ведаю, але казаць не хачу!"

I яна зноў безгалоса загаварыла са мною: "Ты не хочаш, Заратустра? Праўда? Не хавайся ў сваёй упартасцi!"

I я, плачучы i дрыжучы, як малое, казаў: "Ах, i праўда, я хацеў, але я не магу! Вызвалi мяне ад гэтага! Гэта мне не ў сiлу!"

I зноў яна сказала: "Пры чым тут ты, Заратустра! Скажы мне сваё слова i памры!"

Я адказаў ёй: "Ах, хiба ж гэта маё слова? Хто я такi? Я чакаю больш вартага: я не варты нават таго, каб загiнуць дзеля яго".

Тады яна зноў сказала безгалоса: "Пры чым тут ты? У табе яшчэ мала пакоры. У пакоры сама шорсткая скура".

I я адказаў: "Чаго толькi ўжо не вынесла скура маёй пакоры! Я жыву ля падножжа сваёй вышынi: якiя высокiя мае вяршынi? Нiхто яшчэ мне не сказаў гэтага. А мае далiны мне добра вядомыя".

I зноў бязгучна загаварыла цiшыня: "О Заратустра, хто павiнен рушыць горы, той дасць рух i далiнам, i нiзiнам.

Я адказаў: "Яшчэ нiводнай гары не зрушыла слова маё, i тое, што я казаў, не даходзiла да людзей. Так я пайшоў да людзей, але пакуль што не дайшоў да iх".

I зноў мне моўчкi сказала цiшыня: "што ты можаш ведаць пра гэта! Раса ападае на траву ў сама маўклiвы час ночы".

I я адказаў: "Яны кпiлi з мяне, калi я знайшоў сваю дарогу i пайшоў па ёй; праўда, мае ногi дрыжалi тады".

А яны сказалi: "Ты збiўся з дарогi, а цяпер яшчэ i з нагi!"

I зноў безгалоса сказала яна: "Што табе да кпiнаў! Ты той, хто развучыўся слухацца: цяпер ты павiнен загадваць!

Хiба ты не ведаеш, хто людзям сама патрэбны? Хто загадвае вялiкае.

Цяжка здзейснiць вялiкае: але яшчэ цяжэй загадаць яго.

Вось што самае-самае, што не даруецца: ты маеш уладу i не хочаш панаваць".

I я адказаў: "Мне бракуе голасу льва, каб загадваць".

I тады зноў, як бязгучны шэпт, яна сказала: "Словы, якiя прыносяць буру, сама цiхiя. Думкi, якiя прыходзяць галубiнымi лапкамi, кiруюць светам.

О Заратустра, ты павiнен быць ценем таго, што iдзе: так будзеш загадваць ты i, загадваючы, пойдзеш паперадзе".

I я адказаў: "Мне брыдка".

I зноў безгалоса сказала яна: "Ты яшчэ павiнен зрабiцца дзiцём i не саромецца.

Гонар юнацтва яшчэ ёсць у табе, позна ты стаў хлопцам; але хто хоча зрабiцца дзiцём, павiнен адолець i сваё юнацтва".

I я доўга вагаўся i дрыжаў i, нарэшце, сказаў тое самае, што i напачатку: "Я не хачу".

Тады вакол мяне выбухнуў смех. Гора мне! Як гэты смех рваў мае вантробы i кроiў сэрца!

I апошнi раз маўклiвы голас: "О Заратустра, паспелi твае плады, але сам ты яшчэ не паспеў, каб iх спажываць!

I таму табе зноў патрэбна самота: бо ты яшчэ павiнен даспець".

I зноў пачуўся смех, цяпер ужо ён аддаляўся ад мяне; потым вакол мяне стала цiха, стала як бы двайная цiшыня. А я ляжаў на зямлi, i пот лiўся з мяне.

Цяпер вы ўсе чулi: чаму я павiнен вярнуцца ў самоту. Я нiчога не ўтоiў ад вас, сяброве мае.

I ўсё гэта вы пачулi ад мяне, сама шчырага чалавека, - такiм я хачу застацца i далей!

О, сяброве мае! I яшчэ сёе-тое я мог бы сказаць вам; i яшчэ штосьцi я мог бы даць! Чаму ж не даю? Хiба я скупы?"

Калi Заратустра сказаў гэтыя словы, апанавала яго сiла вялiкае скрухi, бо блiзiлася разлука з сябрамi, i ён загаласiў; i нiхто не мог суцешыць яго. А ўначы ён пайшоў i пакiнуў сваiх сяброў.