Я вас люблю...

ТАЯ ЎСМЕШКА

Праўду кажуць, што ўпоцемках доля брыдзе,

Бо не раз і не два спатыкнецца,

Хоць магічны ліхтарык даецца —

Тая ўсмешка, якая на вуснах цвіце,

А карэніцца ў саменькім сэрцы.

Як багата людзей умурована ў змрок

Страху, злосці або нараканняў,

Ні сабе, ні камусьці ў блуканнях

Не пасвецяць ні поблізу, ані здалёк,

Пераслеплыя - да шкадавання.

І як мала, як мала між люду такіх,

Хто ва ўласнай хадзе на выбоях

Зберагае, як найдарагое,

Чысты вогнік свайго міласэрдзя да ўсіх,

Сам аж свеціцца хто дабратою.

Але вось ён, нябесны ці дар, ці заклён:

Покуль ляжаш грудочкам пад сосны —

Аддавайся жыццю светланосна!

І цвіце тая ўсмешка, якая спакон -

Знак абранасці тайнай, дзівоснай.

13 траўня '89

СТУДНЯ

Піць.

Не толькі вуснам.

Сэрцу піць.

Кожны сам сваю капае студню.

Дзе ж мая крынічка спіць?

Важкі, вязкі глей далоні студзіць.

Піць.

Каб не адной.

Яшчэ кагось,

Шчэ адну хоць

Блізкую мне душу

Напаіць з калодзежа майго.

Да крынічкі я дабрацца мушу!

Уздыхну, шчаслівая, тады,

Праз гады дарогу пацалую,

Прыпаду да ломкае вады,

Смагу наталю

I... засмуткую.

'78

ЛЯ БЕЛАГА ВОЗЕРА

...I ўскіне возера, ускалыхне

3 таемпага прадоння белы ранак.

Мой светлы друг!..

Вялікшае, што мне

3 вялікшых радасцяў наканавана.

Мой шчодры друг!..

Адзінае, над чым

Уладны тлен не будзе мець улады,

Калі, як скнара, возьмецца лічыць

Па мне

маю

за права дыхаць

плату.

Усё ягоным будзе, нат пітво

3 кастальскае крыніцы, нат маўчанне.

Без намагання толькі вобраз твой

Узмые горда з рук яго кашчавых.

Калі ж пад восень кіне цераз луг

Дарогу месяц, выштукуе срэбрам,

Я і з нябыту ўбачу: ты, мой друг...

Душ знітаванасць...

Хваль азёрных грэбні...

'74

ОДА ДЗІВОСНА ПРЫГОЖАМУ ЧАЛАВЕКУ

Існуе ж хараство!.. Як на ікону,

Так і глядзела б на цябе да скону,

Не заўважаючы ваколля, часу -

Ва ўладзе неўгаданейшага шчасця

Наяве анынуцца раптам сведкай

Гармоніі невераемнай гэткай

Духоўнага і вонкавага, -

мусіць,

Такі адзіны ты на Беларусі!

Бо цуд, каб часты быў, не зваўся б цудам.

Відаць, ніколі з памяці не збуду

Прадоннай, засяроджанае плыні

3 вачэй тваіх, нібы валошкі, сініх,

Такіх сінюткіх - аж безабаронных

Пры смолі валасоў рассераброных!

Нібы крынічку, не стамлюся слухаць

Бянтэжлівасць усмешкі, годнасць рухаў,

Усё тваё прыўкраснае аблічча,

Сагрэтае, ажыўленае знічам

Душ волелюбных нашага народу,

Якім -

ты - знак таго -

не будзе зводу!

'85

МАТЫЛЁК

Нахалолі шыбы з ночы, затуманелі,

Па-асенняму глядзяцца ў мокры сад.

Не забавілася слота, хмурай паняю

На пачэсны самы просіцца пасад.

3 ёю жарты, з ёю сваркі - надарэмныя,

Гаспадарліва шчыруе ад душы:

Носіць жухлую лістоту абярэмкамі,

Носіць суткамі дажджы ў гнілым кашы.

Ды бывае - неба гляне так падсінена!

І тады, нібы дзівосны госць здалёк,

У акно, што па нагоду зноў расчынена,

Трапятліва залятае матылёк.

Ах ты, госць мой! Рэха лета - выпадковае!

Аж вачам уласным веры не даю...

Як жа хораша замовай каляроваю

Ты няўтульнасць заварожваеш маю!

Матылёчак, летуценнейка дзіцячае...

І лагодзяцца маршчынкі на ілбе,

І шчэ гэтулькі пяшчоты нерастрачанай:

Знік ты - я ж усё ўсміхаюся табе!..

'84

ЗВЕЗДА

Когда обступит черная беда,

Такою гранью мир вдруг повернется,

Такая бездна мрака распахнется,

Что всякий свет в нем канет без следа.

И думаешь в смятении тогда:

Вот так всегда, - где тонко, там и рвется,

Нам эта жизнь единожды дается,

А жизнь уходит, как в песок вода...

Но призрачно мелькнет случайный лучик,

И всё, чем был унижен ты и мучим,

Отступит вдруг за далынюю гряду.

И вдруг поймешь: покуда живы люди,

Всенепременно кто-то теплить будет

Твоих надежд бессмертную звезду.

25 кастрычніка '82, Разань

ВАСІЛЁК

Само лета ў імені тваім,

Само лета.

Цэлы лёс наш аказаўся ім

Абагрэты.

А высокай радасці куток

Не абжыты...

Ходзіць хваляй, чыстай і крутой,

Поле жыта.

Расхінуцца раптам каласы -

Прама ў вочы

Таямніцай смутку і красы -

Васілёчак!

Столькі лета ў імепі тваім!..

20 красавіка '77

• • •

Паклікала - але зачынена

Душэўнай падзарадкі школа...

Мой дружа, просіш немагчымага:

У смутку верш пісаць вясёлы.

3 абставінамі недалужнымі

Змагацца, здэцца, ўжо нязмога...

...Ах, паііляваць па лёд і лужыпы,

Прыеду!

Прывітанне ёгам!

14 снежня '78

РАНДО ДЛЯ МАР’І НОВІК

Вось і для верша ёсць прычына,

Яна зусім навідавочку:

Касіла Мар'я канюшыну

У Ярашэўскага ў садочку.

Каітнелі ружы і вяргіні.

Ступала быццам па шнурочку

Адважная касінярыня

У Ярашэўскага ў садочку.

Пракосы ж клаліся крывенька...

Касіла Мар’я аж да ночкі,

Аж покуль конік не заценькаў

У Ярашэўскага ў садочку.

Зацёхкаў конік, як салоўка...

І села Мар'я ў халадочку,

Схіліла гожую галоўку

У Ярашэўскага ў садочку.

Залюбавалася міжволі,

Хоць і зажурваліся вочкі:

"Няўжо не буду больш ніколі

У Ярашэўскага ў садочку?.."

Душы не кратай, паняверка,

Сумненні, адбягайце ўпрочкі:

Яшчэ паходзіць касінерка

У Ярашэўскага ў садочку!

3 вечара на 14 жніўня '97,

Гота (Цюрынгія)

СУХМЕНЬ. 1979

Цяпер, калі ўсёеўрапейская спякота

3 неміласэрнай сілаю сягнула

3 нябёсаў высквараных і сюды,

На старану палескую маю,

У дольных водах некалі купаную, -

Цяпер яна жадна глытку вады.

Як дзіўна: гэту смагу

Непрыспанаю

Нашу ў сабе ўсе помныя гады.

Мяне ў дарозе -

У любой -

Заўжды

Да чыстага калодзежа цягнула.

2 ліпеня '79

НА АДВІТАННЕ 3 БАШКІРЫЯЙ

Скажу яшчэ раз "дзякуй!" краю гэтаму

За радасць лучнасці з харошымі людзьмі,

За песню цёплую курая, мне напетую

У самых весніцах пяклівае зімы.

Шмат што адпрэчу, шмат забуду я, ды знаю:

Ужо мне помніць, каб жыла хоць сто гадоў.,

Як чуйная душа трысціны той - таго кура'я —

Трысцінку мыслячую прагла ўкрыць

ад халадоў.

Вялізная Зямля мая, мая маленькая!..

Пад кронай сонца, над трывог давечнай кронай

Усюды марыш ты і верыш так жалейкава,

Усюды дзецям тваім трэба ласка, абарона...

13 лютага '86

ЗАЛАТАЯ ДЗІДА

Тваё жыццё і праўда - як прадвесне,

Калі зіма змагаецца з вясной,

Калі нябёсаў жаўрукова песня

Ледзь выжывае ў золі снегавой.

І немач цела, і зямныя страты,

І марны пошук праўды на зямлі, -

Як сіляцца яны твой дух за краты,

У гіблы лёх адчаю пасяліць!..

І як бы йшчэ, якім бы чынам-дзівам

Убараніцца ад бяды ён змог,

Калі б не той святоўны абярог -

Тваёй любові залатая дзіда?

5 красавіка '97

• • •

Поклон Вам низкий, Игорь Алексеевич!

Вы для меня - ярчайшая звезда,

Чьей лучезарности вовеки не рассеяться,

В судьбе моей не смеркнуть никогда.

Так много горя в жизни понасеяно...

Но в душу радость вдруг дохнет так росно!

Поверить в счастье никогда не поздно.

Поклон Вам низкий,

Игорь Алексеевич!

22 верасня '77,

Хоста

СВІТАННЕ

Няўжо быў морак і грымоты? -

Блакіт прасушвае крыло.

І ты са мной - сама пяшчота,

І ты са мной — само святло.

Сачу здзіўлёна, як світае,

Як соладка ўва мне трымціць

Танюсенькая, залатая

Жаварановачкава ніць.

Сама з сабою шчэ не ў згодзе:

Было ўжо добра й пры сычах...

Нашто мне сонца, што ўзыходзіць

3-за ўтульнага твайго пляча?

Ці выдужаю шчэ раз потым,

Як вызірне і ў гэтым тло?

А ты са мной - сама пяшчота,

А ты са мной — само святло...

22 красавіка '87