Duma I Uprzedzenie

XV

Pan Collins nie był rozumnym człowiekiem, a ani edukacja, ani odpowiednie towarzystwo nie wspomogły niedostatków jego umysłu, gdyż przez większą część życia pieczę nad nim sprawował nieuczony a skąpy ojciec. Choć pastor studiował na jednym z uniwersytetów, wykonywał tam tylko obowiązkowe studenckie zajęcia i nie nawiązał w tym czasie żadnych pożytecznych znajomości. Uległość, jaką wpajał weń ojciec, sprawiła, iż od zarania miał niezwykle skromny sposób bycia, obecnie zaś przeciwwagą stało się zarozumialstwo płynące z głupoty, z życia w odosobnieniu i z głębokiego poczucia wczesnego i niespodziewanego powodzenia. Do lady Katarzyny de Bourgh, gdzie wolne było właśnie probostwo w Hunsford, zaprowadził go szczęśliwy nad wyraz traf. Respekt, jaki miał dla wysokiego urodzenia wielkiej damy, oraz podziw dla lady Katarzyny jako swojej patronki połączył teraz z wysoką opinią o samym sobie, z poczuciem własnej ważności jako duchownego oraz należnych mu praw jako plebana. Wszystko to razem wzięte uczyniło zeń zlepek pychy i płaskiej uniżoności, zarozumialstwa i pokory.

Zdobywszy przyzwoity dom i niezły dochód, zapragnął się ożenić i dlatego właśnie dążył do zgody z rodziną z Longbourn, chciał bowiem wybrać sobie za żonę jedną z sióstr Bennet, oczywiście jeśli okażą się ładne i miłe. W ten sposób właśnie wyobrażał sobie owo zadośćuczynienie – naprawę krzywdy, jaką było dziedziczenie majątku ich ojca. W pojęciu pastora był to plan wspaniały i absolutnie właściwy, jak również wielce szlachetny i całkowicie bezinteresowny.

Zobaczywszy młode damy pan Collins nie zmienił swych zamiarów. Wdzięczna twarz najstarszej panny Bennet umocniła jeszcze postanowienie i utrwaliła surowe pojęcie pastora o tym, co się należy starszeństwu. Tak więc na pierwszy wieczór Jane została jego wybranką. Ranek następnego dnia przyniósł jednak zmianę. Przed śniadaniem, w czasie piętnastominutowego tête-à-tête z panią Bennet, pastor rozpoczął rozmowę od opisu wiejskiej swojej plebanii, a skończył – co było dosyć oczywiste – wyznaniem, iż ma nadzieję znaleźć w Longbourn panią tego domu. Na to pani Bennet spomiędzy grzecznych i wielce zachęcających uśmiechów wysunęła zastrzeżenie właśnie przeciwko jego wybrance – Jane. Co do młodszych córek, trudno jej coś powiedzieć, trudno coś ostatecznie stwierdzić, w każdym razie ona nie wie nic o jakichś szczególnych ich skłonnościach, ale o najstarszej musi wspomnieć – uważa za swój obowiązek wspomnieć – że według wszelkiego prawdopodobieństwa wkrótce się zaręczy.

Panu Collinsowi pozostawało tylko zrobić jeden krok – od Jane do Elżbiety – co zostało dokonane w czasie, gdy pani Bennet podsycała ogień na kominku Elżbieta była następna po Jane zarówno pod względem wieku, jak urody, toteż ona oczywiście musiała zająć jej miejsce.

Ową cenną wypowiedź pana Collinsa pani Bennet skrzętnie zanotowała w pamięci. Była już prawie pewna, iż wkrótce wyda za mąż dwie najstarsze córki. Tak więc człowiek, którego imienia nawet wspomnieć nie chciała poprzedniego dnia, teraz pozyskał jej względy.

Lidia nie porzuciła zamiaru pójścia do Meryton, a wszystkie siostry, oprócz Mary, postanowiły iść razem z nią. Towarzyszyć im miał pan Collins, na uprzejmą prośbę pana Benneta, który bardzo pragnął pozbyć się wreszcie gościa i zostać sam w bibliotece. Tam bowiem podążył za nim pastor po śniadaniu i tam byłby pozostał, niby to zajmując się czytaniem jednego z najgrubszych tomów ze zbioru, w rzeczywistości gadając bezustannie o swym domu i ogrodzie w Hunsford. Wyprowadzało to pana Benneta z równowagi. W swojej bibliotece zawsze znajdował spokój i ciszę, i choć, jak mówił Elżbiecie, gotów był zetknąć się z głupotą i samochwalstwem w każdym innym pokoju, tutaj chciałby być od nich wolny. Z największą więc skwapliwością poprosił pana Collinsa, by przyłączył się do towarzystwa młodych dam w czasie ich przechadzki, a że pastor był o wiele lepszym piechurem niż czytelnikiem, z przyjemnością zamknął księgę i poszedł.

Przechadzka do Meryton upłynęła na chełpliwych przechwałkach pastora i grzecznym potakiwaniu dam. Kiedy jednak znaleźli się w miasteczku, młodsze panienki całkowicie straciły zainteresowanie kuzynkiern. Wzrok ich błąkał się po ulicach w poszukiwaniu oficerów i nic oprócz pięknego czepeczka czy jakiegoś nowego muślinu w oknie wystawowym nie mogło ich od tego zajęcia oderwać.

W pewnej chwili uwagę wszystkich dam przyciągnął młody człowiek, którego nigdy tu jeszcze nie widziały, a który z jakimś oficerem szedł po przeciwnej stronie ulicy. Wyglądał szlachetnie i wytwornie. Oficerem okazał się nie kto inny jak właśnie pan Denny o którego przyjazd chciała zapytać Lidia. Skłonił się gdy je mijał. Wszystkich uderzył wygląd nowo przybyłego, wszyscy się zastanawiali, któż by to mógł być, Kitty zaś i Lidia postanowiły koniecznie się tego dowiedzieć. Przeszły przez ulicę pod pretekstem, że szukają czegoś w sklepie naprzeciwko, i udało im się wejść na chodnik akurat w chwili, gdy dwaj panowie, zawracając, właśnie tam się znaleźli. Pan Denny przywitał się natychmiast z panienkami i prosił, by pozwoliły sobie przedstawić jego przyjaciela, pana Wickhama, który wczoraj przyjechał z nim z Londynu i – o czym je z przyjemnością może zawiadomić – przyjął patent oficerski w ich pułku. Przybysz nie mógł postąpić bardziej właściwie, bowiem do ideału brakowało mu tylko munduru. Wygląd świadczył bardzo na jego korzyść – miał to, co do urody niezbędne: przystojną twarz, zgrabną figurę i ujmujące maniery. Po ceremonii prezentacji okazał miłą gotowość do rozmowy – gotowość grzeczną i nieprzesadną – cała więc grupka stała gawędząc mile, póki rozmowy nie przerwał stukot kopyt końskich. Darcy i Bingley jechali właśnie ulicą. Poznawszy damy, obaj panowie skierowali się natychmiast ku nim i rozpoczęły się zwykłe grzeczności. Mówił głównie Bingley, a słowa swoje kierował przede wszystkim do najstarszej panny Bennet. Powiedział, że właśnie się wybierał do Longbourn, by się dowiedzieć o jej zdrowie. Pan Darcy potwierdził to skłaniając głowę i właśnie postanawiał nie zwracać oczu na Elżbietę, kiedy wzrok jego przykuł nieznajomy mężczyzna. Elżbieta, która przypadkiem spoglądała na nich, oniemiała widząc, jak zareagowali obaj na to spotkanie. Obaj zmienili się na twarzy: jeden zbladł, drugi poczerwieniał. Po krótkiej chwili pan Wickham dotknął kapelusza, pan Darcy zaledwie raczył mu odpowiedzieć w ten sam sposób. Cóż to mogło znaczyć? Trudno było odgadnąć – trudno było nie pragnąć odgadnąć.

Po chwili pan Bingley, nie dając wcale poznać po sobie, czy to zauważył, pożegnał się i odjechał wraz z przyjacielem.

Pan Denny i pan Wickham odprowadzili młode damy do drzwi domu państwa Philipsów i tam je pożegnali mimo usilnych nalegań Lidii, by weszli do środka, i mimo iż zaproszenie to zostało głośno poparte przez samą panią Philips, wychyloną z okna bawialni.

Wizyty siostrzenic zawsze sprawiały pani Philips wielką przyjemność, dzisiaj zaś przywitała obie starsze panienki ze szczególną serdecznością, a to ze względu na ich długą nieobecność. Właśnie wyrażała żywo swe zdumienie ich tak nagłym powrotem do domu (w ogóle by o tym nie wiedziała, bo przecież nie wróciły własnym powozem, ale spotkała przypadkiem na ulicy chłopca sklepowego od pana Jonesa i ten jej powiedział, że nie będą już posyłać lekarstw do Netherfield, ponieważ panna Bennet wróciła do domu) gdy zwrócono jej uwagę na pana Collinsa, którego Jane usiłowała przedstawić ciotce. Powitała go z wielką uprzejmością, na którą on odpowiedział jeszcze większą, przepraszając za nie zapowiedzianą wizytę, i to w domu, którego pani nie został jeszcze przedstawiony, lecz pozwoli sobie pochlebnie suponować, że może usprawiedliwi go fakt pokrewieństwa z tymi oto damami, które poleciły go jej łaskawym względom. Pani Philips była wniebowzięta, lecz jej zachwyty niezwykłą grzecznością jednego przybysza zostały przerwane okrzykami i pytaniami na temat drugiego, o którym, niestety, mogła powiedzieć tylko to, co jej siostrzenice już wiedziały, a mianowicie, że pan Denny przywiózł go z Londynu i że ma otrzymać patent oficerski w stacjonującym tutaj pułku hrabstwa X. Mówiła, że właśnie przez ostatnią godzinę przyglądała mu się, jak spacerował tam i z powrotem po ulicy; gdyby się tam obecnie pojawił, Lidia i Kitty z pewnością kontynuowałyby jej zajęcie. Na nieszczęście jednak nikt nie przechodził pod oknami oprócz paru oficerów, którzy w porównaniu z nowo przybyłym okazali się nagle „głupi i wstrętni”. Kilku z nich miało zaproszenie na obiad do Philipsów na następny dzień, a pani Philips obiecała siostrzenicom, że zmusi męża, by złożył wizytę panu Wickhamowi i zaprosił go również pod warunkiem, że cała rodzina z Longbourn przyjedzie wieczorem. Oczywiście zaproszenie zostało przyjęte, a pani Philips obiecała urządzić potem miłą, nie męczącą, a hałaśliwą grę w loteryjkę, a następnie skromną gorącą kolację. Nadzieje na te rozkosze były ogromnie krzepiące i wszyscy rozstawali się w wyśmienitych humorach. Pan Collins opuszczając pokój znów zaczął się tłumaczyć i przepraszać, i znów z taką samą grzecznością został upewniony, że wszystko to jest zupełnie zbędne.

Kiedy wracali do domu, Elżbieta opowiedziała Jane, co zaszło pomiędzy obydwoma panami, lecz Jane nie więcej wywnioskowała z tego wszystkiego niż jej siostra, choć z pewnością broniłaby jednego czy też obu dżentelmenów, gdyby coś w ich zachowaniu sprawiło niewłaściwe wrażenie.

Po powrocie pan Collins zrobił pani Bennet ogromną przyjemność wynosząc pod niebiosa zarówno obycie, jak i grzeczność pani Philips. Stwierdził, że nigdy nie widział wytworniejszej kobiety, z wyjątkiem lady Katarzyny i jej córki. Pani Philips bowiem nie tylko przyjęła go z najwyższą uprzejmością, ale w dodatku wyraźnie objęła go swym zaproszeniem na następny dzień, choć przecież nigdy go przedtem na oczy nie widziała. Oczywiście, sądzi, że część tej uprzejmości trzeba przypisać jego pokrewieństwu z miłymi kuzyneczkami, ale w każdym razie nigdy jeszcze w życiu nikt nie okazał mu tyle atencji.