Het tijdperk van de tweeling

Hoofdstuk 1

Denubis liep met trage passen door de brede, frisse gangen van de met licht gevulde tempel van de Goden in Istar. Hij was elders met zijn gedachten, en zijn blik was gericht op de ingewikkelde patronen in de marmeren vloer. Als je hem zo zag lopen, doelloos en afwezig, zou je misschien hebben gedacht dat de priester zich er niet van bewust was dat hij door het hart van het universum liep. Maar daar was Denubis zich wel degelijk van bewust, en hij zou het ook niet licht vergeten. Dat kon bijna niet, want elke ochtend hielp de Priesterkoning hem er in zijn oproep tot het gebed aan herinneren.

‘Wij zijn het hart van het universum,’ zei de Priesterkoning met zijn muzikale stem, die zo prachtig was dat je soms gewoon vergat te luisteren naar wat hij precies zei. ‘Istar, de meest geliefde stad van de goden, is het middelpunt van het universum, en aangezien wij ons in het hart van de stad bevinden, vormen wij het hart van het universum. Zoals het bloed vanuit het hart zelfs naar het allerkleinste teentje stroomt om het te voeden, stromen ons geloof en onze leer vanuit deze grootse tempel zelfs naar de kleinste en meest onbeduidende lieden. Denk daaraan wanneer je je aan je dagelijkse verplichtingen wijdt, want jullie, die hier werken, zijn gezegend door de goden. Zoals de lichtste aanraking aan het kleinste draadje trillingen in het hele web kan veroorzaken, kan zelfs je kleinste daad in heel Krynn voelbaar zijn.’

Denubis huiverde. Verzon de Priesterkoning maar een nieuwe metafoor. Denubis had een hekel aan spinnen. Aan alle insecten, trouwens, iets wat hij nooit toegaf en waar hij zich zelfs voor schaamde. Hoorde hij niet alle wezens lief te hebben, met uitzondering, uiteraard, van de schepsels van de Koningin van de Duisternis? Daaronder vielen ogers, kobolden, trollen en andere kwade rassen, maar van spinnen wist Denubis het niet zeker. Hij wilde het al een hele tijd vragen, maar hij wist dat het zou leiden tot een urenlang filosofisch debat tussen de eerwaarde zonen, en eigenlijk vond hij het niet de moeite waard. Hij zou gewoon stiekem een hekel blijven houden aan spinnen.

Zachtjes gaf Denubis zichzelf een pets op zijn kale hoofd. Hoe kwam hij nou weer op spinnen? Ik word oud, dacht hij met een zucht. Nog even en ik word als die arme Arabacus, die de hele dag niets anders doet dan in de tuin zitten en dutten tot iemand hem voor het avondeten komt wekken. Bij die gedachte moest Denubis opnieuw zuchten, maar het was eerder een zucht van afgunst dan van medelijden. Hoezo, arme Arabacus? Hij hoeft tenminste niet...

‘Denubis...’

De priester bleef staan. Hij keek om zich heen in de brede gang, maar zag niets. Hij rilde. Had hij die zachte stem echt gehoord, of had hij het zich ingebeeld?

‘Denubis,’ klonk de stem weer.

Deze keer keek de priester wat beter in de schaduw van de reusachtige marmeren zuilen die het vergulde plafond ondersteunden. Nu kon hij een donkerdere schaduw onderscheiden, een zwarte vlek in de duisternis. Denubis onderdrukte een uitroep van ergernis. Hij onderdrukte de tweede rilling die over zijn rug liep, veranderde van koers en liep langzaam op de gestalte af, wetend dat die de schaduw niet zou verlaten om naar hem toe te komen. Niet dat het licht schadelijk was voor degene die op Denubis stond te wachten, zoals voor sommige wezens van de duisternis. Sterker nog, Denubis vroeg zich af of er ook maar iets op de wereld was wat voor deze man schadelijk kon zijn. Nee, hij gaf gewoon de voorkeur aan de schaduw. Theatraal gedoe, dacht Denubis sarcastisch.

‘Riep u me, zwarte heer?’ vroeg Denubis, die zijn best deed zijn stem aangenaam te laten klinken.

Hij zag de man in de schaduw glimlachen en wist dat die deelgenoot was van al zijn gedachten.

‘Verdomme!’ vloekte Denubis, een gewoonte die de Priesterkoning afkeurde, maar die Denubis, een eenvoudig man, nooit had kunnen afleren. ‘Waarom laat de Priesterkoning hem aan het hof rondhangen? Waarom stuurt hij hem niet weg, net als de anderen die hij heeft verbannen?’

Dat zei hij bij zichzelf, natuurlijk, want diep in zijn hart wist Denubis best wat de reden was. Deze was te gevaarlijk, te machtig. Deze was niet zoals de anderen. De Priesterkoning hield hem alsof hij een woeste hond was die zijn huis diende te beschermen; hij wist dat de hond zou aanvallen wanneer hem dat werd opgedragen, maar moest wel regelmatig controleren of hij nog stevig aan de ketting lag. Want als die ooit brak, zou het dier hem naar de strot vliegen.

‘Neem me niet kwalijk dat ik je stoor, Denubis,’ zei de man met die zachte stem van hem, ‘want ik kon zien dat je diep in zwaarwichtige gedachten verzonken was. Maar er gebeurt op dit moment iets zeer belangwekkends. Ga met een eskader tempelwachters naar het marktplein. Daar, op de kruising, tref je een eerwaarde dochter van Paladijn aan. Ze is op sterven na dood. Ook zul je daar de man aantreffen die haar heeft aangevallen.’

Denubis zette grote ogen op, maar kneep ze vervolgens achterdochtig samen.

‘Hoe weet u dat?’ vroeg hij dwingend.

De gestalte in de schaduw bewoog, de donkere streep die zijn dunne lippen vormden werd breder: zijn benadering van een glimlach.

‘Denubis,’ zei hij berispend, ‘je kent me nu al vele jaren. Je vraagt toch ook niet aan de wind hoe die waait? Je vraagt toch ook niet aan de sterren waarom ze schitteren? Ik weet het gewoon, Denubis. Dat zou voldoende moeten zijn.’

‘Maar...’ Verward legde Denubis zijn handen om zijn hoofd. Hij moest dit kunnen uitleggen, het melden bij de autoriteiten. Hij kon immers niet zomaar een eskader tempelwachters tevoorschijn toveren.

‘Snel, Denubis,’ zei de man vriendelijk. ‘Ze heeft niet lang meer te leven...’

Denubis slikte. Een eerwaarde dochter van Paladijn, aangevallen! Stervende, op het marktplein. Waarschijnlijk omringd door een gapende menigte. Wat een schandaal! De Priesterkoning zou hoogst ontstemd zijn...

De priester deed zijn mond open en weer dicht. Even keek hij naar de gestalte in de schaduw, maar toen die geen aanstalten maakte om hem te helpen, draaide hij zich met een ruk om en rende met wapperend gewaad terug door de gang. Zijn leren sandalen klepperden op de marmeren vloer.

Bij het hoofdkwartier van de commandant van de tempelwacht slaagde Denubis erin hijgend zijn wensen kenbaar te maken aan de luitenant van dienst. Zoals hij al had voorzien, ontstond er grote commotie. Terwijl hij wachtte op de commandant zelf, liet Denubis zich op een stoel vallen om uit te hijgen.

Over de identiteit van de schepper van de spin mocht je dan kunnen twisten, dacht Denubis zuur, persoonlijk twijfelde hij er geen moment aan wie de schepper was van het duistere wezen dat hem op dit moment ongetwijfeld in de schaduw stond uit te lachen.

‘Tasselhof!’

De kender opende zijn ogen. Even had hij geen idee waar hij was, of zelfs wie hij was. Degene die zijn naam sprak, klonk vagelijk bekend. Verward keek de kender om zich heen. Hij lag boven op een forse man, die op zijn beurt op zijn rug midden op straat lag. De forse man lag volkomen verbijsterd naar hem te kijken, mogelijk omdat hij boven op zijn dikke buik lag.

‘Tas?’ zei de grote man nogmaals, en nu trok hij een verward gezicht. ‘Hoor jij hier wel te zijn?’

‘Ik... dat weet ik eigenlijk niet zo goed,’ zei de kender, die zich afvroeg wie ‘Tas’ was. Toen kwam het ineens allemaal weer terug: Par-Salian die zangerig sprak, de ring die hij van zijn duim had geschoven, het verblindende licht, de zingende stenen, de hoge kreet van ontzetting die de magiër had geslaakt...

‘Natuurlijk hoor ik hier te zijn,’ snauwde Tas geërgerd, terwijl hij de herinnering aan Par-Salians angstkreet naar de achtergrond schoof. ‘Je denkt toch zeker niet dat ze je alleen hiernaartoe zouden sturen?’ De kender lag bijna neus aan neus met de man.

Caramon had een duistere blik in zijn ogen. ‘Ik weet het niet zeker,’ mompelde hij, ‘maar volgens mij...’

‘Nou, ik ben hier nu toch.’ Tas liet zich van Caramons ronde lijf af rollen en kwam op de geplaveide straat terecht. ‘Waar dat ook wezen mag,’ mompelde hij binnensmonds. ‘Ik zal je overeind helpen,’ zei hij tegen Caramon, en hij stak zijn hand uit in de hoop Caramon daarmee af te leiden. Tas wist niet of hij kon worden teruggestuurd, maar dat wilde hij liever niet afwachten.

Moeizaam ging Caramon rechtop zitten. Hij leek wel een schildpad die op zijn rug was beland, dacht Tas giechelend. Op dat moment viel het de kender op dat Caramon heel andere kleren aanhad dan toen ze uit de Toren waren verdwenen. Toen droeg hij nog zijn eigen wapenrusting (voor zover die hem nog paste) en een ruimvallende tuniek van eersteklas stof, liefdevol vervaardigd door Tika.

Maar nu droeg hij iets van slordig aan elkaar genaaide, ruwe lappen stof. Om zijn schouders hing een primitief leren vest. Misschien hadden er ooit knopen aan gezeten, maar zo ja, dan waren ze nu verdwenen. Ze waren toch overbodig, bedacht Tas, want het vest kon toch met geen mogelijkheid worden dichtgeknoopt over Caramons dikke hangbuik. Een leren slobberbroek en opgelapte leren laarzen met een groot gat ter hoogte van een van zijn tenen maakten het onfrisse ensemble compleet.

‘Getver,’ mompelde Caramon. Hij snoof. ‘Waar komt die stank vandaan?’

‘Van jou,’ zei Tas. Hij kneep zijn neus dicht en wapperde met zijn handen alsof hij zo de stank zou kunnen verjagen. Caramon stonk naar dwergenwater. De kender bestudeerde hem aandachtig. Caramon was broodnuchter toen ze vertrokken, en ook nu zag hij er nuchter uit. Zijn ogen stonden wat verward, maar waren helder, en hij stond met kaarsrechte rug, zonder te wankelen.

De grote man keek naar beneden en zag hoe hij erbij liep.

‘Hè? Hoe?’ vroeg hij verbijsterd.

‘Je zou toch denken,’ zei Tas streng, terwijl hij vol afkeer naar Caramons kleren keek, ‘dat magiërs zich wel iets beters zouden kunnen veroorloven. Ik bedoel, ik snap dat je kleren te lijden kunnen hebben onder zo’n betovering, maar...’

Opeens bedacht hij iets. Angstig keek hij naar zijn eigen kleren, maar vrijwel meteen slaakte hij een zucht van verlichting. Aan hem was niets veranderd. Zelfs zijn buidels waren er nog allemaal, met inhoud. Een geniepig stemmetje in zijn hoofd opperde dat dat waarschijnlijk te maken had met het feit dat hij hier helemaal niet hoorde te zijn, maar de kender verkoos daar geen acht op te slaan.

‘Nou, laten we eens rondkijken,’ zei Tas opgewekt, en meteen voegde hij de daad bij het woord. Aan de stank kon hij al raden waar ze waren: in een steegje. De kender trok zijn neus op. En hij vond al dat Caramon stonk! Het steegje, dat vol lag met afval en rommel, was donker, want het lag in de schaduw van een enorm hoog, stenen gebouw. Maar het was dag, zag Tas toen hij naar het uiteinde van het steegje keek. Het leek uit te komen op een drukke straat, waar het wemelde van de mensen.

‘Ik denk dat daar een markt is,’ zei Tas belangstellend. Hij liep naar het eind van het steegje om beter te kunnen kijken. ‘Naar welke stad hebben ze ons ook alweer gestuurd, zei je?’

‘Istar,’ hoorde hij Caramon achter zich mompelen. Toen: ‘Tas!’

Toen hij de angstige klank in Caramons stem hoorde, draaide de kender zich snel om, en zijn hand schoot naar de kleine dolk die hij aan zijn riem droeg. Caramon zat op zijn knieën naast iets wat in het steegje lag.

Tas rende terug. ‘Wat is er?’ riep hij.

‘Vrouwe Crysania,’ zei Caramon. Hij tilde een donkere mantel op.

‘Caramon!’ Tas slaakte een kreetje van ontzetting. ‘Wat hebben ze met haar gedaan? Is er iets misgegaan met de magie?’

‘Weet ik niet,’ zei Caramon zachtjes, ‘maar we moeten hulp zoeken.’ Voorzichtig legde hij de mantel weer over het bont en blauwe, bebloede gezicht van de vrouw heen.

‘Ik ga wel,’ bood Tas aan. ‘Blijf jij maar bij haar. Dit lijkt me niet het veiligste deel van de stad, als je begrijpt wat ik bedoel.’

‘Ja,’ zei Caramon met een diepe zucht.

‘Het komt wel goed,’ zei Tas, en hij gaf de grote man een geruststellend schouderklopje. Caramon knikte, maar zei niets. Na een laatste klopje draaide Tas zich om en rende in de richting van de straat. Daar schoot hij de stoep op.

‘Hel...’ begon hij, maar op dat moment nam iemand zijn arm in een ijzeren greep en tilde hem zo van de stoep.

‘Zeg,’ zei iemand streng, ‘waar ga jij naartoe?’

Tas keek om en zag een bebaarde man wiens gezicht deels schuilging achter het glanzende vizier van een helm. De man keek hem met donkere, kille ogen aan.

Een stadswacht, besefte de kender vrijwel meteen, want hij had ruime persoonlijke ervaring met dergelijke functionarissen.

‘Nou, ik was net naar u op zoek,’ zei Tas, die zich probeerde los te wurmen en tegelijkertijd een zo onschuldig mogelijk gezicht trok.

‘Dat lijkt me sterk voor een kender.’ De wachter snoof en omklemde Tas nog steviger. ‘Als het waar zou zijn, zou het voor Krynn een historische gebeurtenis zijn, dat is zeker.’

‘Maar het is echt waar,’ zei Tas, terwijl hij de man verontwaardigd aankeek. ‘Daar ligt een kennis van ons, gewond.’

Hij zag dat de wachter een blik wierp op een man die hem nog niet was opgevallen: een priester in een wit gewaad. Tas’ gezicht klaarde op. ‘O! Een priester? Hoe…’

De wachter legde zijn hand op de mond van de kender.

‘Wat denkt u, Denubis? Dat is het Bedelaarssteegje. Waarschijnlijk een steekpartij, een ruzie tussen een stel dieven, meer niet.’

De priester was een man van middelbare leeftijd met dunner wordend haar en een tamelijk melancholiek, ernstig gezicht. Tas zag dat hij om zich heen keek, het marktplein rond, en zijn hoofd schudde. ‘De zwarte heer had het over de kruising, en dat is hier. Ongeveer. We moeten maar eens gaan kijken.’

‘Goed dan.’ De wachter haalde zijn schouders op. Hij wees twee van zijn mannen aan en keek toe terwijl ze voorzichtig het smerige steegje in liepen. Hij liet zijn hand op de mond van de kender rusten, en Tas, die langzaam dreigde te stikken, maakte een zielig piepgeluidje.

De priester, die de wachters bezorgd na stond te kijken, keek vluchtig om.

‘Hij kan zo niet ademen, commandant,’ zei hij.

‘Maar als ik mijn hand weghaal, kletst hij ons de oren van het hoofd,’ mopperde de commandant geïrriteerd. Toch trok hij zijn hand terug.

‘Hij houdt zijn mond wel, toch?’ vroeg de priester, die Tas aankeek met een afwezige, maar vriendelijke blik in zijn ogen. ‘Hij beseft heus wel hoe ernstig de situatie is, nietwaar?’

Omdat Tas niet zeker wist of de priester het tegen hem of tegen de commandant had, of tegen allebei, leek het hem het veiligst maar gewoon instemmend te knikken. Tevredengesteld richtte de priester zijn blik weer op de wachters. Tas wurmde net zo lang tot ook hij kon kijken. Hij zag dat Caramon opstond en gebaarde naar het donkere, vormeloze bundeltje dat naast hem lag. Een van de wachters knielde en tilde de mantel op.

‘Commandant!’ riep hij, en op hetzelfde moment greep de andere wachter Caramon vast. Geschrokken en boos om die ruwe behandeling rukte de grote man zich los. De wachter schreeuwde, zijn metgezel stond op. Er klonk gerinkel van staal tegen staal.

‘Verdomme!’ vloekte de commandant. ‘Hier, hou die kleine rotzak in de gaten, Denubis!’ Hij duwde Tasselhof in de richting van de priester.

‘Kan ik niet beter gaan?’ vroeg Denubis, die de kender opving toen die struikelend tegen hem aan viel.

‘Nee!’ De commandant rende het steegje al in, met zijn zwaard in de aanslag. Tas hoorde hem iets mompelen van ‘grote bruut... gevaarlijk.’

‘Caramon is helemaal niet gevaarlijk,’ protesteerde Tas. Bezorgd keek hij omhoog naar de priester, Denubis. ‘Ze doen hem toch geen pijn? Wat is er aan de hand?’

‘Ik vrees dat we dat snel genoeg zullen merken,’ zei Denubis streng, maar hij hield Tas zo voorzichtig vast dat de kender zich gemakkelijk had kunnen losrukken. Even overwoog hij te ontsnappen. Er was immers geen betere plaats denkbaar om je te verbergen dan een grote stadsmarkt. Maar die gedachte was reflexmatig, net als de beweging waarmee Caramon zich had losgerukt. Tas kon zijn vriend niet in de steek laten.

‘Ze doen hem geen pijn als hij rustig meekomt.’ Denubis zuchtte. ‘Hoewel, als hij heeft gedaan...’ De priester huiverde en zweeg even. ‘Als hij dat heeft gedaan, zou hij misschien nog wensen dat hij hier was omgekomen.’

‘Als hij wat heeft gedaan?’ Tas snapte er zo langzamerhand helemaal niets meer van. En Caramon kennelijk ook niet, want Tas zag dat hij zijn handen in de lucht stak alsof hij zijn onschuld wilde bewijzen.

Maar terwijl hij het probeerde uit te leggen, liep een van de wachters van achteren op de grote man af en sloeg hem met de steel van zijn speer in de knieholten. Caramons benen begaven het. Terwijl hij nog stond te wankelen, werkte de man die voor hem stond hem met een bijna nonchalante duw tegen zijn borst tegen de grond.

Caramon lag nog niet goed en wel op de stenen of er werd al een speerpunt op zijn keel gericht. Zwakjes hief hij zijn handen in een gebaar van overgave. Snel draaiden de wachters hem op zijn buik en bonden vlot en bedreven zijn handen op zijn rug.

‘Hou ze tegen!’ riep Tas. Hij rukte zich los. ‘Dat kunnen ze niet maken...’

De priester greep hem vast. ‘Nee, kleine vriend, het is beter als je bij mij blijft. Alsjeblieft,’ zei hij. Hij hield Tas losjes bij zijn schouders vast. ‘Je kunt hem toch niet helpen, en als je het probeert, maak je het jezelf alleen maar moeilijk.’

De wachters hesen Caramon overeind en fouilleerden hem grondig. Ze staken zelfs hun handen in zijn leren broek. Om zijn middel vonden ze een dolk, die ze aan hun commandant gaven, en een flacon. Ze draaiden de dop eraf, roken eraan en gooiden hem vol afkeer weg.

Een van de wachters gebaarde naar het donkere bundeltje op de grond. De commandant knielde en tilde de mantel op. Tas zag dat hij zijn hoofd schudde. Vervolgens tilden de commandant en een van zijn wachters het bundeltje op en liepen ze het steegje uit. In het voorbijgaan zei de commandant iets tegen Caramon. Tas hoorde het scheldwoord geschrokken aan, net als Caramon, kennelijk, want de grote man werd lijkbleek.

Tas wierp een vluchtige blik op Denubis en zag dat die zijn lippen op elkaar klemde. De handen op Tas’ schouders beefden.

Toen begreep Tas het pas.

‘Nee,’ fluisterde hij zachtjes, gekweld, ‘o, nee! Dat denken ze toch niet echt? Caramon doet geen vlieg kwaad! Hij heeft vrouwe Crysania niets aangedaan! Hij wilde haar alleen maar helpen! Daarom zijn we hier. Nou ja, dat is een van de redenen, tenminste. Toe!’ Tas draaide zich met gevouwen handen om naar Denubis. ‘Toe, u moet me geloven! Caramon is soldaat. Hij heeft heus wel eens gedood, natuurlijk. Maar alleen gemene wezens als draconen en kobolden. Toe, alstublieft, u moet me geloven!’

Maar Denubis keek hem streng aan.

‘Nee! Hoe kunt u dat denken? Ik haat het hier. Ik wil naar huis!’ riep Tas ellendig, toen hij Caramons ontzette, verwarde gezicht zag. De kender barstte in tranen uit, begroef zijn gezicht in zijn handen en snikte hartstochtelijk.

Hij voelde dat er aarzelend een hand op zijn rug werd gelegd, die hem vervolgens zachtjes een klopje gaf.

‘Sst, stil maar,’ zei Denubis. ‘Je krijgt heus wel een kans om je verhaal te vertellen. En je vriend ook. Als jullie onschuldig zijn, zal jullie niets overkomen.’ Maar Tas hoorde de priester zuchten. ‘Je vriend heeft gedronken, hè?’

‘Nee.’ Tas snufte en keek Denubis smekend aan. ‘Geen druppel, dat zweer ik...’

De stem van de kender stierf echter weg toen hij Caramon zag, die door de wachters het steegje uit werd geleid naar de straat waar Tas en de priester stonden. Zijn gezicht zat onder de modder en viezigheid van het steegje, bloed sijpelde uit een wondje in zijn lip. Zijn bloeddoorlopen ogen stonden verwilderd, en hij staarde angstig voor zich uit. Zijn vroegere drankgebruik was duidelijk af te lezen aan zijn gezwollen, rode wangen, bevende handen en onvaste tred. De mensenmenigte die zich sinds de komst van de wachters had verzameld, begon te joelen.

Tas liet zijn hoofd hangen. Waar was Par-Salian mee bezig, vroeg hij zich verward af. Was er iets misgegaan? Waren ze eigenlijk wel in Istar? Of waren ze verdwaald? Misschien was het wel een afschuwelijke nachtmerrie...

‘Wie... Wat is er gebeurd?’ vroeg Denubis aan de commandant. ‘Had de zwarte heer gelijk?’

‘Gelijk? Natuurlijk had hij gelijk. Hebt u ooit meegemaakt dat hij geen gelijk had?’ snauwde de commandant. ‘En wat die vrouw betreft, ik weet niet wie ze is, maar ze behoort wel tot uw orde. Ze draagt het medaillon van Paladijn om haar hals. En ze is zwaargewond. Sterker nog, ik dacht dat ze dood was, maar in haar hals is nog een flauwe hartslag te voelen.’

‘Denk je dat ze... dat ze...’ stamelde Denubis.

‘Dat weet ik niet,’ zei de commandant grimmig. ‘Maar ze is in elkaar geslagen. Kennelijk heeft ze een toeval gehad of zoiets, want haar ogen zijn wijd open, maar ze lijkt niets te zien of te horen.’

‘We moeten haar direct naar de tempel brengen,’ zei Denubis kordaat, maar Tas hoorde dat zijn stem beefde. De wachters hielden de nieuwsgierige toeschouwers met hun speren op afstand en dreven hen uiteen.

‘Niks aan de hand. Gewoon doorlopen, gewoon doorlopen. Nog even en de markt gaat dicht. Als je nog boodschappen wilt doen, moet je snel zijn.’

‘Ik heb haar niets gedaan,’ zei Caramon wanhopig. Hij rilde van angst. ‘Ik heb haar niets gedaan,’ herhaalde hij, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden.

‘Ja, ja,’ zei de commandant verbitterd. ‘Breng die twee naar de gevangenis,’ beval hij zijn wachters.

Tas jammerde. Een van de wachters greep hem ruw vast, maar in zijn verwarring klampte de kender zich vast aan Denubis’ gewaad en weigerde los te laten. De priester, die zijn hand op het roerloze lichaam van vrouwe Crysania had gelegd, draaide zich om toen hij voelde dat hij werd vastgehouden.

‘Toe,’ smeekte Tas. ‘Toe, het is echt waar wat hij zegt.’

Denubis’ strenge gezicht verzachtte. ‘Je bent een trouwe vriend,’ zei hij vriendelijk. ‘Een tamelijk ongebruikelijke eigenschap voor een kender. Ik hoop dat je vertrouwen in deze man terecht is.’ Afwezig en met een verdrietig gezicht streek hij over Tas’ knotje. ‘Maar je moet beseffen dat een man onder invloed van alcohol soms dingen doet…’

‘Meekomen jij,’ grauwde de wachter. Hij trok Tas met zich mee. ‘Hou maar op met toneelspelen. Het werkt toch niet.’

‘Trek het u niet aan, eerwaarde zoon,’ zei de commandant. ‘U weet hoe kenders zijn.’

‘Ja,’ antwoordde Denubis, die naar Tas bleef kijken terwijl de twee wachters hem en Caramon over het marktplein leidden, tussen de zich snel verspreidende mensen door. ‘Ik weet inderdaad hoe kenders zijn. En dat is een opmerkelijk exemplaar.’ Vervolgens richtte de priester hoofdschuddend zijn aandacht weer op vrouwe Crysania. ‘Als u haar wilt vasthouden, commandant,’ zei hij zachtjes, ‘zal ik Paladijn vragen ons met spoed naar de tempel te brengen.’

Tas draaide zich om in de greep van de wachter en zag de priester en de wachtcommandant samen op het plein staan. Er blikkerde een wit licht, en ze waren verdwenen.

Tas knipperde met zijn ogen, vergat te kijken waar hij liep en struikelde over zijn eigen voeten. Hij kwam hard op de geplaveide stoep terecht en schaafde zijn handen en knieën lelijk. Met ferme hand werd hij aan zijn kraag overeind gehesen, en hij kreeg een duw in zijn rug.

‘Meekomen. Geen geintjes meer.’

Tas liep door, te ellendig en verdrietig om zelfs maar om zich heen te kijken. Zijn blik ging naar Caramon, en zijn hart schrijnde. Overweldigd door schaamte en angst sjokte Caramon blindelings en onvast over straat.

‘Ik heb haar niets gedaan,’ hoorde Tas hem mompelen. ‘Dit is een vergissing...’

Hoofdstuk 2

De prachtige elfenstemmen rezen op, zoete klanken die langs de toonladder omhoogklommen alsof ze op die manier de gebeden rechtstreeks naar de hemel konden tillen. De gezichten van de elfenvrouwen, die werden beroerd door de stralen van de ondergaande zon die door de hoge kristallen ramen naar binnen kwamen, hadden een zachte, roze gloed en in hun ogen lag een vurige, geïnspireerde glans.

De pelgrims die naar hen luisterden weenden om al die schoonheid, waardoor de witte en blauwe gewaden van het koor – wit voor de dochters van Paladijn, blauw voor de dochters van Mishakal – vervaagden. Velen zouden later met de hand op het hart zweren dat ze hadden gezien dat de elfenvrouwen opstegen naar de hemel, omringd door pluizige wolken.

Toen hun gezang een zoet crescendo bereikte, viel er een koor van diepe mannenstemmen in om de gebeden, die als losgelaten vogels naar de hemel wilden opstijgen, aan de grond te kluisteren – ze te kortwieken, zogezegd, dacht Denubis zuur. Kennelijk begon hij cynisch te worden. Als jongeman had ook hij zijn ziel schoongewassen met tranen toen hij de Avondhymne voor het eerst had gehoord. Jaren later was het routine geworden. Hij kon zich nog levendig herinneren wat een schok het voor hem was geweest te beseffen dat zijn gedachten tijdens het gezang waren afgedwaald naar dringende kerkzaken. En nu was het niet eens routine meer. Het was irritant, zoetsappig en ergerlijk geworden. Sterker nog, tegenwoordig zag hij op tegen dit moment van de dag en nam hij elke gelegenheid te baat om eronderuit te komen.

Waarom? Grotendeels gaf hij de elfenvrouwen er de schuld van. Je reinste racisme, zei hij knorrig bij zichzelf. Maar hij kon er niets aan doen. Elk jaar kwam er een groep elfenvrouwen, eerwaarde dochters en leerlingen, uit het schitterende land Silvanesti naar Istar om zich daar een jaar lang aan de kerk te wijden. Dat hield in dat ze elke avond de Avondhymne zongen en de hele dag door iedereen om hen heen eraan herinnerden dat de elfen de lievelingetjes waren van de goden, dat ze van alle rassen als eerste waren geschapen en dat hun een levensspanne van vele honderden jaren was geschonken. Maar toch leek behalve Denubis niemand zich daaraan te storen.

Met name vanavond vond Denubis het gezang irritant, omdat hij zich zorgen maakte over de jonge vrouw die hij die ochtend naar de tempel had gebracht. Sterker nog, bijna was hij die avond niet gekomen, maar op het laatste moment was hij onderschept door Gerald, een oudere priester wiens dagen op Krynn geteld waren en die zijn grootste troost putte uit het bijwonen van het avondgebed. Waarschijnlijk, bedacht Denubis, omdat de oude man zo goed als doof was. Daardoor kon hij Gerald ook onmogelijk duidelijk maken dat hij – Denubis – ergens anders naartoe moest. Uiteindelijk had Denubis het maar opgegeven en de oude priester zijn arm aangeboden. Nu stond Gerald met een verrukt gezicht naast hem, en ongetwijfeld zag hij de hemel al voor zich waar hij binnenkort naartoe zou gaan.

Daar stond Denubis aan te denken, en aan de jonge vrouw, van wie hij niets meer had gezien of gehoord sinds hij haar die ochtend naar de tempel had gebracht, toen hij een zachte aanraking op zijn arm voelde. De priester schrok en keek schuldbewust om zich heen, zich afvragend of zijn gebrek aan aandacht was opgemerkt en zou worden gemeld. Aanvankelijk kon hij niet vaststellen wie hem had aangeraakt, want zijn beide buren leken volledig op te gaan in hun gebeden. Toen voelde hij opnieuw die aanraking, en besefte hij dat die van achteren kwam. Hij keek achterom. Onopvallend was er een hand door het gordijn gestoken dat het balkon waarop de eerwaarde zonen stonden scheidde van de antichambres eromheen.

De hand wenkte, en verwonderd verliet Denubis zijn plaats in de rij. Onhandig prutste hij met het gordijn in zijn poging weg te glippen zonder de aandacht op zich te vestigen. De hand was verdwenen, en Denubis kon de spleet niet vinden tussen de plooien van de zware fluwelen gordijnen.

Uiteindelijk, ervan overtuigd dat iedere aanwezige pelgrim hem inmiddels vol afkeer aankeek, vond hij de opening en glipte hij erdoor.

Een jonge acoliet met een glad, uitdrukkingsloos gezicht maakte een buiging voor de rood aangelopen en zwetende priester alsof er niets aan de hand was.

‘Neem me niet kwalijk dat ik u stoor in uw avondgebed, eerwaarde zoon, maar de Priesterkoning wil u graag even spreken, als het u schikt.’ De acoliet sprak die voorgeschreven woorden met zulke nonchalante hoffelijkheid dat een toevallige omstander het niet vreemd zou hebben gevonden als Denubis had geantwoord: ‘Nee, nu niet. Ik heb nu andere zaken die ik direct moet regelen. Een andere keer misschien?’

Dat zei Denubis echter niet. Zichtbaar bleek mompelde hij iets in de trant van ‘zeer vereerd’, maar zijn stem haperde. De acoliet was dat echter gewend. Hij knikte begrijpend, draaide zich om en ging hem voor door de uitgestrekte, frisse doolhof van gangen van de tempel naar de vertrekken van de Priesterkoning van Istar.

Denubis haastte zich achter de jongeling aan. Hij hoefde zich niet af te vragen waar dit om ging. Over de jonge vrouw, natuurlijk. Hij was al meer dan twee jaar niet meer bij de Priesterkoning geweest, en het kon geen toeval zijn dat hij juist werd ontboden op de dag dat hij een eerwaarde dochter op het randje van de dood in een steegje had gevonden.

Misschien is ze overleden, dacht Denubis bedroefd, en wil de Priesterkoning me dat in eigen persoon vertellen. Dat zou erg vriendelijk van hem zijn. Het paste misschien niet echt bij iemand die belangrijke staatszaken aan zijn hoofd had, maar vriendelijk zou het wel zijn.

Hij hoopte dat ze niet was overleden. Niet alleen vanwege haarzelf, maar ook vanwege de man en de kender. Over hen had Denubis ook veel nagedacht. Met name over de kender. Zoals veel anderen op Krynn had Denubis niet veel op met kenders, die hoegenaamd geen respect hadden voor regels en persoonlijke eigendommen – die van henzelf, noch die van anderen. Maar deze kender leek anders. De meeste kenders die Denubis kende (of meende te kennen) zouden bij het eerste teken van problemen zijn weggerend. Deze was, ontroerend loyaal, bij zijn forse vriend gebleven en had het zelfs voor hem opgenomen.

Bedroefd schudde Denubis zijn hoofd. Als het meisje stierf, zouden ze... Nee, daar kon hij niet aan denken. Hij prevelde een oprecht gebed tot Paladijn om alle betrokkenen te behoeden, indien ze dat waard waren, en schoof die deprimerende gedachten van zich af. In plaats daarvan dwong hij zichzelf de pracht en praal van de privévertrekken van de Priesterkoning in de tempel te bewonderen.

Hij was vergeten hoe mooi het er was. De melkwitte muren die hun eigen gloed uitstraalden, volgens de legenden afkomstig van de stenen zelf. Zo prachtig gevormd en gedetailleerd waren ze dat ze als grote, glanzende, witte rozenblaadjes uit de glimmende witte vloer leken te steken. Ze waren dooraderd met dunne, lichtblauwe lijntjes, die het strakke wit doorbraken.

De wonderbare pracht van de gang maakte plaats voor de schoonheid van de antichambre. Hier leken de muren omhoog te vloeien om de koepel te ondersteunen, zoals het gebed van een sterveling opsteeg naar de goden. Fresco’s van de goden waren in zachte pastelkleuren vervaardigd. Ook die leken hun eigen gloed uit te stralen: Paladijn, de Platina Draak, de god van het Goede; Gilean van het Boek, de god van de Neutraliteit; zelfs de Koningin van de Duisternis was vertegenwoordigd, want de Priesterkoning wilde geen enkele godheid openlijk beledigen. Zij was afgebeeld als een vijfkoppige draak, maar die draak zag er zo mak en gedwee uit dat het Denubis nog meeviel dat ze zich niet op haar rug liet vallen en Paladijns voeten likte.

Dat dacht hij overigens achteraf pas. Op dat moment was hij veel te zenuwachtig om naar de prachtige schilderingen te kijken. Zijn blik was gevestigd op de rijk bewerkte platina deuren die toegang gaven tot het hart van de tempel.

De deuren zwaaiden open en er scheen een schitterend licht naar buiten. Het moment voor Denubis’ audiëntie was aangebroken.

De audiëntiezaal liet iedereen die binnenkwam meteen voelen hoe nietig hij was. Dit was het hart van al het goede. Hier waren de macht en glorie van de kerk zichtbaar. De deuren gaven toegang tot een reusachtige, ronde ruimte met een vloer van glimmend wit graniet. Uit die vloer rezen de muren op, in de vorm van de blaadjes van een gigantische roos die de koepel ondersteunde. De koepel zelf was van mat kristal, dat het licht van de zon en de manen absorbeerde. Die gloed vulde de hele ruimte.

Een reusachtige, gewelfde golf in het zachte blauw van zeeschuim rees vanuit het midden van de vloer op naar een nis tegenover de deur. Daar stond één enkele troon. Nog schitterender dan het licht dat door de koepel naar binnen viel waren het licht en de warmte die de troon uitstraalde.

Denubis betrad de zaal met zijn hoofd gebogen en zijn handen voor zich gevouwen, zoals het hoorde. Het was avond en de zon was inmiddels ondergegaan. De ruimte die Denubis binnenliep was slechts met kaarsen verlicht. Toch had Denubis zoals altijd de indruk dat hij een open binnenplaats betrad, die baadde in het zonlicht.

Sterker nog, even werd hij verblind door het felle licht. Volgens de voorschriften hield hij zijn ogen neergeslagen tot hij toestemming kreeg om op te kijken, waardoor hij vooral de vloer zag, en slechts glimpen opving van de voorwerpen en lieden die in de zaal aanwezig waren. Hij zag de trap toen hij die op liep. Maar het stralende licht voor in de zaal was zo prachtig dat hij werkelijk nergens anders oog voor had.

‘Kijk op, eerwaarde zoon van Paladijn,’ sprak een stem zo muzikaal dat Denubis, zelfs nu hij immuun was geworden voor de schitterende liederen van de elfenvrouwen, er de tranen van in de ogen kreeg.

Denubis keek op en zijn ziel beefde van ontzag. Het was twee jaar geleden dat hij zo dicht bij de Priesterkoning was geweest, en de tijd had zijn herinneringen doen vervagen. Het was heel anders wanneer je hem elke ochtend van een afstandje zag, zoals je ’s ochtends de zon aan de horizon zag verschijnen, wanneer je je koesterde in de warme gloed, opvrolijkte van het licht. Het was niet te vergelijken met worden ontboden door de zon, er vlak voor staan en voelen hoe je ziel verschroeit door de zuiverheid en helderheid van zijn stralen.

Deze keer zal ik het niet vergeten, dacht Denubis streng. Maar niemand kon zich na een audiëntie met de Priesterkoning nog precies herinneren hoe hij eruitzag. Sterker nog, het voelde als heiligschennis om het te proberen, alsof het godslastering was om hem als een mens van vlees en bloed te zien. Het enige wat iedereen zich herinnerde was dat hij in de aanwezigheid had verkeerd van ongelooflijke schoonheid.

De lichtkrans omhulde Denubis, en meteen werd hij verscheurd door een verschrikkelijk schuldgevoel vanwege zijn twijfels, bange vermoedens en wantrouwen. Vergeleken met de Priesterkoning vond Denubis zichzelf het meest waardeloze wezen op heel Krynn. Hij liet zich op zijn knieën vallen, smekend om vergiffenis, zich nauwelijks bewust van wat hij deed, maar wetend dat het het enige juiste was.

En er werd hem vergiffenis geschonken. De muzikale stem sprak, en meteen werd Denubis vervuld met een zalig gevoel van rust en vrede. Hij stond op, wendde zich eerbiedig en nederig tot de Priesterkoning en vroeg hoe hij hem kon dienen.

‘Vanochtend heb je een jonge vrouw, een eerwaarde dochter van Paladijn, naar de tempel gebracht,’ zei de stem, ‘en we hebben begrepen dat je je zorgen om haar maakte, wat niet meer dan juist en natuurlijk is. We dachten dat het je zou troosten te weten dat ze kerngezond is, en volledig hersteld van haar vreselijke beproeving. Ook zal het je wellicht geruststellen, Denubis, geliefde zoon van Paladijn, te weten dat ze lichamelijk niet gewond was.’

Denubis dankte Paladijn voor de genezing van de jonge vrouw en wilde juist een stap opzij doen om zich nog even te koesteren in het schitterende licht, toen de volle betekenis van de woorden van de Priesterkoning tot hem doordrong.

‘Ze... ze is dus niet mishandeld?’ stamelde hij.

‘Nee, mijn zoon,’ antwoordde de stem, die klonk als een vreugdevolle lofzang. ‘In zijn grenzeloze wijsheid had Paladijn haar ziel bij zich genomen, en na urenlange gebeden slaagde ik erin hem ervan te overtuigen die schat aan ons terug te geven, aangezien die voortijdig uit haar lichaam was weggenomen. De jonge vrouw rust nu, diep in een helende slaap.’

‘Maar de wonden op haar gezicht dan?’ wierp Denubis verward tegen. ‘Het bloed...’

‘Er waren geen wonden,’ zei de Priesterkoning op milde, maar ietwat berispende toon, waarop Denubis zich onmiddellijk ellendig voelde. ‘Zoals ik al zei, ze was lichamelijk niet gewond.’

‘Ik... ben erg blij dat ik me heb vergist,’ antwoordde Denubis oprecht. ‘Met name omdat dit betekent dat de jongeman die we hebben gearresteerd inderdaad zo onschuldig is als hij beweerde en nu kan worden vrijgelaten.’

‘Net als jij, eerwaarde zoon, ben ik oprecht dankbaar te weten dat een van onze medemensen niet de afschuwelijke misdaad heeft begaan waarvan we hem aanvankelijk verdachten. Maar wie onder ons is werkelijk onschuldig?’

De muzikale stem was even stil en leek op een antwoord te wachten. En het antwoord kwam. Overal om zich heen hoorde de priester prevelende stemmen die het gepaste antwoord gaven, en nu pas drong echt tot Denubis door dat er anderen om de troon heen stonden. De Priesterkoning had zo’n sterke invloed op hem dat hij bijna had geloofd dat ze alleen waren.

Denubis mompelde met de anderen mee en wist opeens, zonder dat iemand het hem hoefde te zeggen, dat hem werd verzocht de majesteitelijke aanwezigheid te verlaten. Het licht scheen niet meer rechtstreeks op hem, maar was op een ander gericht. Hij had het gevoel dat hij vanuit het felle zonlicht in de schaduw was gestapt, en half verblind wankelde hij de trap af. Daar, terug op de grond, kon hij op adem komen, zich ontspannen en om zich heen kijken.

De Priesterkoning zat achter in de zaal, omringd door licht. Maar inmiddels leken Denubis’ ogen zich aan dat licht te hebben aangepast, zogezegd, want nu herkende hij de anderen om hem heen. Daar waren de hoofden van de verschillende ordes, de eerwaarde zonen en eerwaarde dochters. Een beetje gekscherend werden ze ‘de handen en voeten van de zon’ genoemd, want zij waren degenen die zich bezighielden met de dagelijkse beslommeringen van de kerk. Zij waren degenen die heersten over Krynn. Maar er waren ook anderen, afgezien van de hooggeplaatste kerkfunctionarissen. Denubis voelde dat zijn blik naar een hoek van de zaal werd getrokken, de enige hoek, zo leek het, die in schaduw was gehuld.

Daar zat een gestalte in het zwart, die een duisternis leek uit te stralen die in het niet viel bij het licht van de Priesterkoning. Maar Denubis huiverde en had sterk de indruk dat de duisternis rustig afwachtte, in de wetenschap dat de zon uiteindelijk een keer moest ondergaan.

Het besef dat de zwarte heer, zoals Fistandantilus aan het hof werd genoemd, de audiëntiezaal van de Priesterkoning mocht betreden, kwam voor Denubis als een schok. De Priesterkoning deed zijn best om het kwaad uit de wereld te verjagen, maar het was zelfs hier, aan zijn eigen hof, aanwezig. Toen kwam er een troostende gedachte bij Denubis op: zodra de wereld volledig vrij was van kwaad, zodra zelfs het laatste ogerras was uitgeroeid, zou Fistandantilus wellicht ook ten val komen.

Maar op het moment dat Denubis om die gedachte glimlachte, zag hij dat de magiër zijn kil glinsterende ogen op hem richtte. Denubis huiverde en keek haastig weg. Wat een contrast tussen die man en de Priesterkoning. Wanneer hij zich koesterde in het licht van de Priesterkoning, voelde hij zich kalm en vredig. Telkens als hij Fistandantilus per ongeluk in de ogen keek, werd hij krachtig herinnerd aan de duisternis in hemzelf.

En onder die kille blik vroeg hij zich opeens af wat de Priesterkoning had bedoeld met die merkwaardige vraag: ‘Maar wie onder ons is werkelijk onschuldig?’

Met een ongemakkelijk gevoel liep Denubis een antichambre binnen, waar een reusachtige bankettafel stond.

De geur van de heerlijke, exotische gerechten, vanuit de verste hoeken van Ansalon meegebracht door pelgrims of aangeschaft op de reusachtige openluchtmarkten van verre steden als Xak Tsaroth deed Denubis eraan denken dat hij al sinds die ochtend niets meer had gegeten. Hij pakte een bord, keurde de verschillende gerechten en nam een beetje van dit en een beetje van dat. Hij was nog niet halverwege de tafel, die letterlijk kraakte onder zijn geurige last, toen zijn bord al vol was.

Een bediende kwam ronde bekers met geurige elfenwijn brengen. Denubis pakte er een, liet zich met het bord en zijn bestek in de ene hand en de beker in de andere op een stoel zakken en begon smakelijk te eten. Hij zat juist te genieten van de hemelse combinatie van geroosterde fazant en de afdronk van de elfenwijn, toen er een schaduw op zijn bord viel.

Denubis keek op, verslikte zich bijna, kauwde haastig de hap weg die hij in zijn mond had en depte gegeneerd de wijn weg die over zijn kin sijpelde.

‘Eer... eerwaarde zoon,’ stamelde hij, en hij deed een zwakke poging om op te staan in het teken van respect dat het hoofd van de broederschap verdiende.

Quarath nam hem met sardonische geamuseerdheid op en maakte een loom handgebaar. ‘Toe, eerwaarde zoon, stoor je niet aan mij. Het is niet mijn bedoeling je je maaltijd te laten onderbreken. Ik wilde je alleen even spreken. Misschien als je uitgegeten bent...’

‘Ik, eh... ben al uitgegeten,’ zei Denubis haastig, terwijl hij zijn nog halfvolle bord en beker aan een passerende bediende gaf. ‘Kennelijk heb ik niet zoveel trek als ik dacht.’ Dat was in elk geval niet gelogen. De eetlust was hem volledig vergaan.

Quarath glimlachte flauwtjes. Zijn magere elfengezicht met de delicate, gebeeldhouwde trekken leek wel van breekbaar porselein, en hij glimlachte altijd heel voorzichtig, alsof hij bang was dat het zou breken.

‘Goed dan, maar heb je geen zin in een nagerecht?’

‘N-nee, helemaal niet. Zoetigheid... s-slecht voor de spijsvertering, z-zo laat op de...’

‘Kom dan mee, eerwaarde zoon. Het is lang geleden dat we elkaar hebben gesproken.’ Nonchalant en vertrouwelijk pakte Quarath Denubis’ arm vast, hoewel het maanden geleden was dat de priester zijn meerdere had gezien.

Eerst de Priesterkoning, nu Quarath. Denubis had het gevoel dat er een steen op zijn maag lag. Terwijl Quarath hem de audiëntiezaal uit leidde, klonk de muzikale stem van de Priesterkoning. Denubis keek achterom en koesterde zich nog één keer in dat schitterende licht. Met een zucht wendde hij zijn blik af, en weer zag hij de magiër in het zwarte gewaad. Fistandantilus glimlachte en knikte. Een rilling liep over Denubis’ rug terwijl hij haastig samen met Quarath de zaal verliet.

De twee priesters liepen door rijk versierde gangen naar een kleine kamer, die van Quarath. Ook die was schitterend ingericht, maar Denubis was te zenuwachtig om oog te hebben voor de details.

‘Ga toch zitten, Denubis. Zo mag ik je toch wel noemen nu we gezellig onder ons zijn?’

Of het gezellig was, wist Denubis nog zo net niet, maar ‘onder ons’ waren ze in elk geval wel. Hij ging op het randje zitten van de stoel die Quarath hem aanbood, nam een klein glaasje likeur aan waar hij niets van dronk en wachtte af. Een tijdje sprak Quarath over onbelangrijke zaken en stelde hij vragen over Denubis’ werk – hij vertaalde passages van de schijven van Mishakal in zijn moedertaal, het Solamnisch – en andere dingen waarvoor hij overduidelijk geen enkele belangstelling had.

Vervolgens zei Quarath na een korte stilte op nonchalante toon: ‘Ik ving toevallig op dat je de Priesterkoning een vraag stelde.’

Denubis zette zijn glaasje op tafel met een hand die zo hevig beefde dat de likeur bijna over de rand klotste. ‘Ik... ik maakte me gewoon zorgen... over... de jongeman... die ten onrechte is gearresteerd,’ stamelde hij zwakjes.

Quarath knikte ernstig. ‘En terecht. Zeer terecht. In de schrift staat dat we ons dienen te bekommeren om onze medemens. Erg betamelijk van je, Denubis. Daar zal ik zeker een aantekening van maken in mijn jaarverslag.’

‘Dank u, eerwaarde zoon,’ prevelde Denubis, die niet goed wist wat hij anders moest zeggen.

Quarath zei niets, maar nam de priester tegenover hem aandachtig op met zijn scheefstaande elfenogen.

Denubis depte met de mouw van zijn gewaad het zweet van zijn gezicht. Het was ongelooflijk warm in de kamer. Elfen waren ook zulke koukleumen.

‘Was er verder nog iets?’ vroeg Quarath vriendelijk.

Denubis ademde diep in. ‘Mijn heer,’ zei hij ernstig, ‘over die jongeman. Wordt hij nu vrijgelaten? En de kender ook?’ Opeens kreeg hij een inval. ‘Ik dacht dat ik hen misschien zou kunnen helpen weer op het goede pad te geraken. Aangezien de jongeman onschuldig is...’

‘Wie onder ons is werkelijk onschuldig?’ vroeg Quarath, terwijl hij naar het plafond keek alsof hij verwachtte dat de goden zelf het antwoord daar voor hem zouden opschrijven.

‘Dat is ongetwijfeld een zeer goede vraag,’ zei Denubis gedwee, ‘een vraag die een grondige studie en discussie waard is, maar deze jongeman lijkt werkelijk onschuldig te zijn. Tenminste, voor zover hij in enig opzicht onschuldig kan zijn...’ Enigszins in verwarring gebracht deed Denubis er het zwijgen toe.

Quarath glimlachte bedroefd. ‘Zie je nu wel?’ zei hij. Hij spreidde zijn handen en keek de priester recht aan. ‘Achter de vacht van het konijn gaat de tand van de wolf schuil, zoals het gezegde luidt.’

De elf leunde naar achteren in zijn stoel en keek weer naar het plafond. ‘De twee worden morgen op de slavenmarkt verkocht.’

Denubis stond halfop uit zijn stoel. ‘Wat? Mijn heer...’

Meteen richtte Quarath zijn blik weer op de priester, die als verstijfd bleef staan waar hij stond.

‘Vragen? Alweer?’

‘Maar... hij is onschuldig!’ was het enige wat Denubis kon bedenken.

Weer glimlachte Quarath, vermoeid en toegeeflijk deze keer.

‘Je bent een goed mens, Denubis. Een goed mens en een goede priester. Een eenvoudig man misschien, maar wel goed. Het was geen lichtvaardig besluit. We hebben de man ondervraagd. Zijn verhaal over zijn herkomst en wat hij in Istar doet waren, op zijn zachtst gezegd, verward. Ook al heeft hij dat meisje niet verwond, ongetwijfeld heeft hij zich schuldig gemaakt aan andere misdaden die zijn ziel verteren. Zoveel is aan zijn gezicht af te lezen. Hij kan zichzelf niet onderhouden, had geen geld op zak. Hij is een zwerver die waarschijnlijk zijn toevlucht zal nemen tot diefstal als we hem aan zijn lot overlaten. We bewijzen hem een gunst door een meester voor hem te regelen die voor hem zal zorgen. In de loop van de tijd kan hij zijn vrijheid verdienen, en hopelijk gaat zijn ziel tegen die tijd niet langer gebukt onder schuldgevoel. Wat de kender betreft...’ Quarath maakte een geringschattend gebaar.

Denubis raapte al zijn moed bij elkaar en vroeg: ‘Weet de Priesterkoning hiervan?’

Quarath zuchtte, en nu zag de priester een vaag lijntje van irritatie op het gladde voorhoofd van de elf. ‘De Priesterkoning heeft belangrijkere zaken aan zijn hoofd, eerwaarde zoon Denubis,’ zei hij kil. ‘Hij is zo goedaardig dat zijn verdriet om het lijden van deze man hem dagenlang van streek zou maken. Hij heeft niet met zoveel woorden gezegd dat de man moest worden vrijgelaten, dus hebben we besloten hem niet met de beslissing te belasten.’

Toen hij de twijfel op Denubis’ afgetobde gezicht zag, boog Quarath zich naar voren en keek hij zijn priester strak aan. ‘Goed dan, Denubis, als je het echt wilt weten: de jonge vrouw is onder zeer vreemde omstandigheden ontdekt. Niet in de laatste plaats is er het feit dat het, voor zover wij hebben begrepen, de zwarte heer was die je op haar attendeerde.’

Denubis slikte en liet zich weer op zijn stoel zakken. Opeens leek het niet meer zo warm in de kamer. Hij rilde. ‘Dat is zo,’ zei hij ellendig. Hij streek met zijn hand over zijn gezicht. ‘Hij zocht me op…’

‘Dat weet ik!’ snauwde Quarath. ‘Dat heeft hij me verteld. De jonge vrouw blijft hier, bij ons. Ze is een eerwaarde dochter. Ze draagt het medaillon van Paladijn. Ook is ze enigszins verward, maar dat was te verwachten. Wij houden wel een oogje op haar. Maar je beseft vast wel dat het ondenkbaar is die jongeman gewoon te laten gaan. In de oudheid zou hij zonder meer in een kerker zijn gesmeten. Gelukkig zijn wij tegenwoordig beschaafder. We regelen een goed tehuis voor hem, waar we hem tevens goed in de gaten kunnen houden.’

Zoals Quarath het verwoordt, klinkt het als een daad van barmhartigheid om iemand als slaaf te verkopen, dacht Denubis verward. Misschien is het dat ook. Misschien heb ik het mis. Zoals hij al zei, ik ben maar een eenvoudig man. Duizelig stond hij op uit zijn stoel. Het vette voedsel dat hij had gegeten lag als een baksteen op zijn maag. Met een gemompelde verontschuldiging tegen zijn meerdere liep hij naar de deur. Ook Quarath stond op, met een verzoenende glimlach op zijn gezicht.

‘Kom nog eens langs, eerwaarde zoon,’ zei hij met zijn hand op de deurklink. ‘En wees niet bang ons vragen te stellen. Daar leren we van.’

Denubis knikte zwijgend en aarzelde. ‘Dan... dan heb ik nog één vraag,’ zei hij voorzichtig. ‘U zei iets over de zwarte heer. Wat weet u over hem? Ik bedoel, wat doet hij hier? Hij... hij maakt me bang.’

Quaraths gezicht stond ernstig, maar hij leek niet ontstemd over die vraag. Misschien was hij opgelucht dat Denubis over iets anders begon. ‘Wie weet hoe de magiegebruikers denken,’ antwoordde hij, ‘behalve dat ze anders denken dan wij, en dan de goden? Juist om die reden voelde de Priesterkoning zich gedwongen hen zo goed en zo kwaad als het ging van Ansalon te verdrijven. Nu hebben ze zich verschanst in de enige Toren van de Hoge Magie die er nog over is, in dat vermaledijde Wayrethwoud. Maar aangezien we de scholen hebben gesloten, is het slechts een kwestie van tijd voordat hun aantallen slinken en ook die Toren verdwijnt. Heb je het gehoord van de vervloeking van de Toren in Palanthas?’

Denubis knikte zwijgend.

Wat een afschuwelijk incident!’ Quarath fronste zijn wenkbrauwen. ‘Zo zie je maar weer hoezeer de goden die magiërs hebben vervloekt: die arme ziel werd zo krankzinnig dat hij zich aan de poort spietste, de toorn van de goden over zich afriep en de Toren voorgoed verzegelde, zo vermoeden we. Waar hadden we het ook alweer over?’

‘Over Fistandantilus,’ mompelde Denubis, die al spijt had dat hij erover was begonnen. Het liefst wilde hij terug naar zijn kamer om een poedertje voor zijn maag te nemen.

Quarath trok zijn veerachtige wenkbrauwen op. ‘Het enige wat ik over hem weet is dat hij hier al was toen ik hier een jaar of honderd geleden aankwam. Hij is oud, ouder zelfs dan veel van mijn verwanten, want zelfs onder de oudsten van mijn ras zijn er slechts weinigen die zich de tijd kunnen herinneren dat zijn naam niet werd gefluisterd. Maar hij is menselijk, wat inhoudt dat hij zijn magische kunst moet gebruiken om zijn leven te verlengen. Hoe, daar durf ik niet eens aan te denken.’ Quarath keek Denubis aandachtig aan. ‘Begrijp je nu waarom de Priesterkoning hem aan zijn hof duldt?’

‘Omdat hij bang voor hem is?’ vroeg Denubis onschuldig.

Even verstijfde Quaraths porseleinen gezicht, maar toen vertrok hij zijn lippen in de glimlach van een vader die iets eenvoudigs uitlegt aan een dom kind. ‘Nee, eerwaarde zoon,’ zei hij geduldig. ‘Fistandantilus is erg nuttig voor ons. Wie kent de wereld beter? Hij heeft alle windstreken bezocht. Hij kent de talen, de tradities, de verhalen van elk ras op Krynn. Zijn kennis is enorm. Hij is van nut voor de Priesterkoning, dus laten we hem hier blijven in plaats van hem te verbannen naar Wayreth, zoals we met zijn broeders en zusters hebben gedaan.’

Denubis knikte. ‘Ik begrijp het,’ zei hij met een zwak glimlachje. ‘En... en nu moet ik gaan. Dank u voor uw gastvrijheid, eerwaarde zoon, en voor het wegnemen van mijn twijfels. Ik... ik voel me al een stuk beter.’

‘Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen,’ zei Quarath vriendelijk. ‘Mogen de goden je een goede nachtrust schenken, mijn zoon.’

‘En u,’ prevelde Denubis, zoals het hoorde, waarna hij wegging en tot zijn opluchting de deur achter zich dicht hoorde vallen.

Haastig liep de priester langs de audiëntiezaal van de Priesterkoning. Licht scheen onder de deur door en het muzikale stemgeluid raakte hem in zijn hart toen hij erlangs liep, maar hij was bang dat hij moest overgeven, dus weerstond hij de verleiding om nog even naar binnen te gaan.

Verlangend naar de rust en stilte van zijn eigen kamer liep Denubis snel door de tempel. Eén keer verdwaalde hij, omdat hij in de doolhof van gangen een verkeerde afslag nam. Maar een vriendelijke bediende liep een stukje met hem mee in de richting van het deel van de tempel waar hij woonde.

Dat deel was sober in vergelijking met de vertrekken van de Priesterkoning en zijn hofhouding, maar was naar de maatstaven van Krynn nog altijd van alle denkbare luxe voorzien. Terwijl Denubis door de gangen liep, bedacht hij hoe huiselijk en troostend hij het zachte kaarslicht vond. Andere priesters passeerden hem glimlachend en wensten hem fluisterend goedenavond. Hier hoorde hij thuis. Het was hier eenvoudig, net als hij.

Met alweer een zucht van opluchting bereikte Denubis zijn eigen kamertje. Hij opende de deur (in de tempel was er nooit iets op slot, want dat zou betekenen dat je de mensen om je heen niet vertrouwde) en wilde naar binnen gaan, maar bleef stokstijf staan. Uit zijn ooghoek ving hij een beweging op, een schaduw in de diepere duisternis. Ingespannen speurde hij de gang af. Er was niets te zien. De gang was verlaten.

Ik word echt oud. Mijn ogen houden me voor de gek, hield Denubis zichzelf voor. Vermoeid met zijn hoofd schuddend liep hij zijn kamer binnen. Zijn witte gewaad ruiste zachtjes om zijn enkels toen hij de deur stevig dichtdeed en zijn maagpoeder pakte.

Hoofdstuk 3

Er rammelde een sleutel in het slot van de celdeur. Tasselhof schoot overeind. Door een klein tralieraam hoog in de dikke, stenen muur scheen een bleek licht naar binnen. Ochtend, dacht hij slaperig. De sleutel rammelde opnieuw, alsof de gevangenbewaarder moeite had met het slot. Tas wierp een bezorgde blik op Caramon aan de andere kant van de cel. De grote man lag roerloos op de stenen richel die hij als bed gebruikte, en niets wees erop dat hij het kabaal had gehoord.

Een slecht teken, dacht Tas ongerust, wetend dat de goedgetrainde krijger ooit (wanneer hij niet dronken was) al wakker zou zijn geworden van de eerste voetstappen in de gang. Maar Caramon had zich niet verroerd en niets meer gezegd sinds de wachters hen hier gistermiddag naartoe hadden gebracht. Hij weigerde voedsel en water (hoewel Tas hem ervan had verzekerd dat het beter was dan het eten in de gemiddelde gevangenis). Hij was op de stenen richel gaan liggen staren naar het plafond, tot het donker werd. Toen had hij zich wel verroerd, zij het minimaal: hij had zijn ogen dichtgedaan.

De sleutel rammelde luider dan ooit tevoren, en nu klonk ook het gevloek van de gevangenbewaarder. Haastig stond Tas op en liep naar de deur. Onderweg plukte hij stro uit zijn haar en streek hij zijn kleren glad. In de hoek zag hij een gebutst en gedeukt krukje staan. Hij sleepte het naar de deur, waarna hij erop klauterde en door het tralieraam neerkeek op de gevangenbewaarder aan de andere kant.

‘Goedemorgen,’ zei de kender opgewekt. ‘Lukt het niet?’

De gevangenbewaarder schrok zich een hoedje van dat onverwachte geluid, maakte een reuzensprong en liet bijna zijn sleutels vallen. Het was een kleine man, grijs en verweerd als de muren. Met een grauw wierp hij een vluchtige blik op het gezicht van de kender, stak de sleutel weer in het slot en porde en rammelde er verwoed mee. Achter de gevangenbewaarder stond een boos kijkende man. Hij was groot, goedgebouwd en chic gekleed in een mantel van berenbont die hem beschermde tegen de ochtendkou. In zijn hand had hij een lei waaraan een leren koordje bungelde met een stuk kalksteen aan het uiteinde.

‘Schiet op,’ snauwde de man tegen de gevangenbewaarder. ‘De markt gaat om twaalf uur open en voor die tijd moet ik dat stel nog een beetje opkalefateren.’

‘Zal wel kapot zijn,’ mompelde de gevangenbewaarder.

‘O, nee hoor, het is niet kapot,’ zei Tas behulpzaam. ‘Ik denk dat uw sleutel prima zou passen als mijn stukje ijzerdraad niet in de weg zat.’

Langzaam liet de gevangenbewaarder de sleutels zakken, en hij keek de kender dreigend aan.

‘Het was een zeer merkwaardig ongelukje,’ ging Tas verder. ‘Ziet u, ik verveelde me nogal gisteravond – Caramon was al vroeg in slaap gevallen – en u had al mijn spullen afgepakt, dus toen ik toevallig in mijn sok op een stukje ijzerdraad stuitte dat u over het hoofd had gezien, besloot ik te proberen het slot open te peuteren, om een beetje in vorm te blijven, zogezegd, en om te zien wat voor gevangenissen jullie hier hebben. Dit is trouwens een erg fijne gevangenis,’ zei Tas ernstig. ‘Een van de fijnste waar ik ooit in heb gezeten... eh, die ik ooit heb gezien. Ik heet overigens Tasselhof Klisvoet.’ De kender perste zijn hand tussen de tralies door, voor het geval de mannen hem wilden schudden. Niet dus. ‘En ik kom uit Soelaas. Net als mijn vriend. We zijn bezig met een soort missie, zou je kunnen zeggen, en... O, ja, het slot. Nou, u hoeft me niet zo boos aan te kijken, het was niet mijn schuld. Sterker nog, het komt door dat stomme slot van u dat mijn ijzerdraadje brak. En het was nog een van mijn beste ook. Nog van mijn vader geweest,’ zei de kender bedroefd. ‘Ik heb het van hem gekregen toen ik meerderjarig werd. Ik vind,’ voegde hij er streng aan toe, ‘dat u me op zijn minst een excuus verschuldigd bent.’

De gevangenbewaarder maakte een vreemd geluid dat het midden hield tussen een snuif en een ontploffing. Hij schudde met zijn sleutelring naar de kender en snauwde iets onsamenhangends over ‘wegrotten in de cel’. Hij wilde weglopen, maar de man met de berenmantel hield hem tegen.

‘Niet zo snel. Ik moet de man hebben die hier zit.’

‘Weet ik, weet ik,’ jammerde de gevangenbewaarder met zijn ijle stem, ‘maar u zult op de slotenmaker moeten wachten…’

‘Uitgesloten. Ik heb opdracht gekregen hem vandaag onder de hamer te laten brengen.’

‘Nou, als u dan een manier weet om hem eruit te krijgen, gaat uw gang,’ sneerde de gevangenbewaarder. ‘Geef die kender maar een nieuw stukje ijzerdraad. Wilt u de anderen nog hebben of niet?’

Hij drentelde weg, en de man met de berenmantel bleef staan, grimmig starend naar de deur. ‘Je weet van wie mijn bevelen afkomstig zijn,’ zei hij dreigend.

‘Van dezelfde lui als mijn bevelen,’ zei de gevangenbewaarder over zijn benige schouder, ‘en als het ze niet aanstaat, dan mogen ze wat mij betreft komen proberen het slot open te bidden. En als dat niet werkt, zullen ze op de slotenmaker moeten wachten, net als alle anderen.’

‘Gaat u ons vrijlaten?’ vroeg Tas gretig. ‘Zo ja, dan kunnen we misschien helpen...’ Opeens kwam er een gedachte bij hem op. ‘U gaat ons toch niet terechtstellen, hè? Want in dat geval denk ik dat we liever op de slotenmaker wachten...’

‘Terechtstellen,’ grauwde de man met de berenmantel. ‘Er is al in geen tien jaar een terechtstelling geweest in Istar. Dat heeft de kerk verboden.’

‘Ja, een snelle, nette dood was te goed voor de mensen,’ kakelde de gevangenbewaarder, die zich inmiddels weer had omgedraaid. ‘Maar wat bedoelde je toen je zei dat jullie misschien konden helpen, kleine rotzak?’

‘Nou,’ zei Tas aarzelend, ‘als u ons niet gaat terechtstellen, wat gaat u dan met ons doen? Wilt u ons niet gewoon vrijlaten? We zijn immers onschuldig. Ik bedoel, we hebben niets…’

‘Met jou ga ik helemaal niets doen,’ zei de man met de berenmantel sarcastisch. ‘Ik moet die vriend van je hebben. En, nee, ze gaan hem niet vrijlaten.’

‘Snelle, nette dood,’ mompelde de oude gevangenbewaarder met een tandeloze grijns. ‘En er kwam ook altijd veel volk op af. Zo had je als veroordeelde nog het gevoel dat je dood er iets toe deed, en dat is precies wat Harry Scheef tegen me zei toen hij zou worden opgehangen. Hij hoopte dat er veel volk zou zijn, en dat was ook zo. De tranen sprongen hem in de ogen. “Al die mensen,” zei hij tegen me, “die hun vrije dag opofferen, alleen om mij uitgeleide te doen.” Een heer tot het eind.’

‘Hij gaat onder de hamer!’ zei de man met de berenmantel luid, zonder acht te slaan op de gevangenbewaarder.

‘Snel, netjes.’ De gevangenbewaarder schudde zijn hoofd.

‘Nou,’ zei Tas weifelend, ‘ik weet niet wat dat betekent, maar als u ons echt gaat vrijlaten, kan Caramon misschien wel helpen.’

De kender verdween en ze hoorden hem roepen: ‘Caramon, wakker worden! Ze willen ons eruit laten en ze krijgen de deur niet open en ik ben bang dat dat mijn schuld is, nou ja, deels...’

‘U beseft toch wel dat u ze allebei moet meenemen?’ vroeg de gevangenbewaarder sluw.

‘Hè?’ De man met de berenmantel draaide zich boos om naar de gevangenbewaarder. ‘Daar is niets over gezegd…’

‘Ze moeten samen worden verkocht. Dat zijn mijn bevelen en aangezien uw bevelen en die van mij van dezelfde lieden afkomstig zijn...’

‘Heb je dat zwart op wit?’ vroeg de man boos.

‘Natuurlijk,’ antwoordde de gevangenbewaarder zelfvoldaan.

‘Dan lijd ik verlies! Wie wil er nou een kender kopen?’

De gevangenbewaarder haalde zijn schouders op. Dat was zijn zorg niet.

De man met de berenmantel deed zijn mond weer open, maar sloot hem toen er een gezicht achter het tralieraam verscheen. Niet dat van de kender. Dit was het gezicht van een mens, een jongeman van een jaar of achtentwintig. Ooit was hij misschien knap geweest, maar nu ging de krachtige kaak schuil onder een laag vet, stonden de bruine ogen dof en was het krullende haar een en al vieze klitten.

‘Hoe gaat het met vrouwe Crysania?’ vroeg Caramon.

De man met de berenmantel knipperde verward met zijn ogen.

‘Vrouwe Crysania. Ze hebben haar naar de tempel gebracht,’ verduidelijkte Caramon.

De gevangenbewaarder porde de man met de berenmantel in de ribben. ‘U weet wel, de vrouw die hij in elkaar heeft geslagen.’

‘Ik heb haar niet aangeraakt,’ zei Caramon effen. ‘Maar hoe gaat het met haar?’

‘Dat gaat jou niks aan,’ snauwde de man met de berenmantel, die zich opeens leek te herinneren hoe laat het was. ‘Ben jij slotenmaker? De kender zei dat jij de deur wel open kon krijgen.’

‘Ik ben geen slotenmaker,’ antwoordde Caramon, ‘maar misschien kan ik hem toch openmaken.’ Zijn blik ging naar de gevangenbewaarder. ‘Als u er tenminste geen bezwaar tegen hebt dat hij stukgaat.’

‘Het slot is nu toch al kapot,’ zei de gevangenbewaarder schril. ‘Veel erger kun je het niet maken, tenzij je de deur inbeukt.’

‘Dat ben ik nou juist van plan,’ zei Caramon koeltjes.

‘De deur inbeuken?’ krijste de gevangenbewaarder. ‘Je bent niet goed bij je hoofd. Waarom…’

‘Wacht even.’ De man met de berenmantel had tussen de tralies een glimp opgevangen van Caramons brede schouders en stierennek. ‘Dit wil ik wel eens zien. Als het hem lukt, zal ik de schade vergoeden.’

‘Nou en of je de schade zult vergoeden!’ zei de gevangenbewaarder verontwaardigd. De man wierp hem een zijdelingse blik toe, en hij hield zijn mond.

Caramon sloot zijn ogen en haalde een paar keer diep adem, om de lucht vervolgens langzaam weer uit te blazen. De man met de berenmantel en de gevangenbewaarder gingen wat verder van de deur af staan. Caramon verdween uit het zicht. Ze hoorden een grom, gevolgd door een machtige dreun tegen de massief houten deur. De deur beefde aan zijn scharnieren; sterker nog, zelfs de stenen muur leek te trillen door de kracht van de klap. Maar de deur hield het. De gevangenbewaarder deinsde echter met open mond een paar passen verder achteruit.

In de cel klonk nog een grom en nog een dreun. De deur spatte met zo’n formidabele klap uit elkaar dat de enige herkenbare overblijfselen de verbogen scharnieren waren, en het slot dat nog stevig vastzat aan de deurpost. Caramon had zoveel snelheid dat hij de gang in vloog. Uit de omringende cellen, waar andere gevangenen hun gezichten tegen de tralies hadden gedrukt, klonk gedempt gejuich.

‘Dat moet jij betalen!’ piepte de gevangenbewaarder tegen de man met de berenmantel.

‘Het is elke cent waard,’ zei de man, die Caramon overeind hielp en het stof van zijn kleren klopte, terwijl hij hem kritisch opnam. ‘Een beetje te goed gegeten de laatste tijd, hè? En je lust zeker ook wel een glaasje? Zo ben je hier vast verzeild geraakt. Ach, geeft niet. Dat is zo opgelost. Dus je heet Caramon?’

De grote man knikte somber.

‘En ik ben Tasselhof Klisvoet,’ zei de kender, die over de restanten van de deur heen stapte en zijn hand maar weer eens uitstak. ‘Ik ga echt altijd met hem mee, waar hij ook naartoe gaat. Dat heb ik Tika beloofd, en…’

De man met de berenmantel stond iets op zijn lei te schrijven en schonk de kender slechts een afwezige blik. ‘Hmm, op die manier.’

‘Enne,’ ging de kender verder terwijl hij met een zucht zijn hand in zijn zak stak, ‘als u deze ketenen van onze voeten haalde, zouden we een stuk gemakkelijker kunnen lopen.’

‘Inderdaad,’ mompelde de man met de berenmantel terwijl hij wat cijfers op zijn lei noteerde. Hij telde ze op en glimlachte. ‘Toe maar,’ droeg hij de gevangenbewaarder op. ‘Ga de anderen maar halen die je vandaag voor me hebt.’

De oude man schuifelde weg, na een venijnige blik te hebben geworpen op Tas en Caramon.

‘Gaan jullie twee daar maar bij de muur zitten tot we klaar zijn voor vertrek,’ beval de man met de berenmantel.

Caramon hurkte op de grond, wrijvend over zijn schouder. Met een tevreden zucht ging Tas naast hem zitten. De wereld aan de andere kant van de celdeur zag er nu al zonniger uit. Hij had het nog tegen Caramon gezegd: ‘Zodra we hier uit zijn, hebben we een kans. Maar zolang we hier vastzitten, kunnen we geen kant op.’

‘O, trouwens,’ riep Tas de weg schuifelende gevangenisbewaarder na, ‘zou u ervoor willen zorgen dat ik mijn ijzerdraadje terugkrijg? Sentimentele waarde, u begrijpt het wel.’

‘Een kans, hm?’ zei Caramon tegen Tas terwijl de smid aanstalten maakte de ijzeren band om zijn hals te bevestigen. Het had even geduurd voordat er een was gevonden die groot genoeg was, en Caramon was de laatste die het teken van slavernij om kreeg. De grote man kromp ineen van pijn toen de smid het slot met een gloeiend heet stuk ijzer vast soldeerde. De geur van verbrand vlees steeg op.

Tas trok ellendig aan zijn eigen halsband en kromp ineen bij het zien van Caramons pijn. ‘Het spijt me,’ zei hij snuffend. ‘Ik wist niet wat hij bedoelde met “onder de hamer”. Ik dacht dat hij onze ketenen met een hamer wilde stukslaan. Ze praten hier nogal raar. Echt, Caramon...’

‘Geeft niet,’ zei Caramon met een zucht. ‘Jij kunt er niets aan doen.’

‘Maar iemand wel,’ zei Tas peinzend. Hij keek belangstellend toe terwijl de smid zalf op Caramons brandwond smeerde en vervolgens zijn werk met kritische blik bekeek. Hij zou niet de eerste smid in Istar zijn die zijn baan kwijtraakte omdat een slaveneigenaar was komen klagen over een weggelopen slaaf die zijn halsband los had weten te krijgen.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Caramon met doffe stem. Zijn gezicht kreeg weer die berustende, lege uitdrukking.

‘Nou,’ zei Tas met een vluchtige blik op de smid, ‘denk er maar eens over na. Wat voor kleren had je aan toen we hier aankwamen? Je zag eruit als een schurk. En toen kwamen opeens de priester en de wachters opdagen, alsof ze ons al verwachtten. En weet je nog hoe vrouwe Crysania eruitzag?’

‘Je hebt gelijk,’ zei Caramon. Er laaide een vonkje op in zijn doffe ogen. De vonk werd een vlam, alsof er een smeulend vuur oplaaide. ‘Raistlin,’ prevelde hij. ‘Hij weet dat ik wil proberen hem tegen te houden. Hij heeft dit gedaan.’

‘Daar ben ik niet zo zeker van,’ zei Tas nadenkend. ‘Ik bedoel, hij zou je toch gewoon hebben verpulverd of een wandtapijt van je hebben gemaakt of zoiets?’

‘Welnee,’ zei Caramon, en Tas zag de opwinding in zijn ogen. ‘Snap je het dan niet? Hij wil me hier houden... zodat ik iets kan doen. Hij zou ons niet vermoorden. Die... die zwarte elf die voor hem werkt zei het ook, weet je nog?’

Tas was niet overtuigd en wilde nog iets zeggen, maar op dat moment hees de smid de krijger overeind. De man met de berenmantel, die vanuit de deuropening van de smidse ongeduldig had staan toekijken, gebaarde naar twee van zijn eigen slaven. Ze liepen haastig naar binnen, grepen Caramon en Tas ruw vast en duwden hen in de rij achter de rest van de slaven. Er kwamen nog twee slaven bij, die de ketenen om de benen van de nieuwe slaven aan elkaar bevestigden, tot ze allemaal met elkaar waren verbonden. Vervolgens kwam de levende keten van mensen, halfelfen en twee kobolden op een gebaar van de man met de berenmantel schuifelend in beweging.

Ze hadden nog geen drie passen gezet toen ze massaal dreigden te struikelen, omdat Tasselhof per ongeluk de verkeerde richting op liep.

Na een hoop gevloek en een paar tikken met een wilgentak (nadat hij eerst om zich heen had gekeken om te controleren of er geen priesters in de buurt waren) kreeg de man met de berenmantel de rij in beweging. Tas hopte in het rond in een poging in de pas te lopen. Pas nadat de kender tot twee keer toe op zijn knieën was gevallen en de boel had opgehouden, sloeg Caramon zijn grote arm om zijn middel, tilde hem met keten en al op en liep door.

‘Dat was best wel leuk,’ merkte Tas buiten adem op. ‘Vooral toen ik viel. Zag je het gezicht van die man? Ik…’

‘Wat bedoelde je daarstraks?’ viel Caramon hem in de rede. ‘Waarom denk je dat Raistlin hier niet achter zit?’

Tas trok een ongewoon serieus en bedachtzaam gezicht. ‘Caramon,’ zei hij na een tijdje. Hij sloeg zijn armen om Caramons nek en praatte recht in zijn oor, zodat de grote krijger hem kon horen boven het gerammel van de kettingen en het lawaai van de stad uit. ‘Raistlin moet het verschrikkelijk druk hebben gehad met de reis hiernaartoe en zo. Zelfs Par-Salian had er dagen voor nodig om de tijdreisspreuk voor te bereiden en uit te voeren, en hij is een ontzettend machtige magiër. Dus het moet Raistlin heel veel energie hebben gekost. Hoe kan hij er dan in vredesnaam tegelijkertijd voor hebben gezorgd dat dit ons overkwam?’

‘Goed,’ zei Caramon met een frons op zijn gezicht, ‘maar als hij het niet heeft gedaan, wie dan wel?’

‘Wat dacht je van... Fistandantilus?’ fluisterde Tas theatraal.

Caramon hapte naar adem. Zijn gezicht betrok.

‘Hij... hij is een erg machtige magiër,’ hielp Tas hem herinneren, ‘en, nou ja, je hebt er geen geheim van gemaakt dat je hiernaartoe wilde om, eh... nou ja, om hem het hoekje om te helpen, zogezegd. Ik bedoel, dat heb je midden in de Toren van de Hoge Magie gezegd. En we weten dat Fistandantilus soms in die Toren rondhangt. Daar heeft hij Raistlin toch ontmoet? Stel dat hij erbij was en je heeft gehoord? Dan denk ik dat hij behoorlijk boos zou zijn.’

‘Ach, als hij echt zo machtig was, zou hij me ter plekke hebben gedood,’ zei Caramon minachtend.

‘Nee, dat kan hij niet doen,’ zei Tas stellig. ‘Luister, ik ben er helemaal uit. Hij kan de broer van zijn eigen leerling niet doden. Zeker als Raistlin je hier met een bepaalde reden naartoe heeft laten komen. Weet Fistandantilus veel, misschien houdt Raistlin diep in zijn hart nog steeds van je.’

Caramon verbleekte, en meteen had Tas zin om zijn eigen tong af te bijten. ‘Maar goed,’ ging hij haastig verder, ‘hij kan zich niet meteen van je ontdoen. Hij moet het handig aanpakken.’

‘Ja, dus?’

‘Dus...’ Tas ademde diep in. ‘Ze mogen hier dan geen mensen meer terechtstellen, ze hebben kennelijk andere manieren om af te rekenen met lieden die ze liever niet zomaar laten rondlopen. Die priester en de gevangenbewaarder zeiden in feite allebei dat een terechtstelling een “snelle” dood was vergeleken met wat er nu gebeurt.’

Een zweepslag over Caramons rug maakte een einde aan het gesprek.

Met een woedende blik op de slaaf die hem had geslagen – een hielenlikkende huichelaar die duidelijk van zijn werk genoot – verviel Caramon in een somber stilzwijgen, terwijl hij nadacht over wat Tas had gezegd. Het klonk erg logisch. Hij had met eigen ogen gezien hoeveel energie en concentratie het Par-Salian had gekost om die moeilijke betovering uit te spreken. Raistlin mocht dan machtig zijn, maar zo machtig nu ook weer niet. Bovendien was hij lichamelijk nog steeds zwak.

Opeens werd het Caramon duidelijk. Tasselhof heeft gelijk! We worden in de val gelokt. Fistandantilus zal me op de een of andere manier uit de weg ruimen en vervolgens Raistlin wijsmaken dat mijn dood een ongelukje was.

Ergens in zijn achterhoofd hoorde hij een barse oude dwergenstem zeggen: ‘Ik weet niet wie er een grotere domkop is, jij of dat leeghoofd van een kender. Het zou me hogelijk verbazen als een van jullie het er levend van af zou brengen.’ Caramon glimlachte bedroefd toen hij aan zijn oude vriend dacht. Maar Flint was er niet, net zomin als Tanis; niemand die hem met raad en daad kon bijstaan. Hij en Tas moesten het zelf uitzoeken, en als de kender niet zo impulsief midden in de betovering was gesprongen, zou hij hier helemaal alleen zijn geweest. Die gedachte vervulde hem met afschuw. Hij huiverde.

‘Dit betekent gewoon dat ik Fistandantilus moet uitschakelen voordat hij mij uitschakelt,’ zei hij zachtjes bij zichzelf.

De hoge torenspitsen van de tempel boden uitzicht op de straten van de stad, die zorgvuldig schoon werden gehouden – met uitzondering van de steegjes. Op straat wemelde het van de mensen. Tempelwachters liepen rond om de orde te bewaren en vielen te midden van de mensenmassa op door hun kleurige mantels en de pluimen op hun helmen. Beeldschone vrouwen wierpen vanuit hun ooghoeken bewonderende blikken op de wachters terwijl ze tussen de bazaars en winkeltjes door liepen, gekleed in schitterende japonnen die met de zoom over het plaveisel sleepten. Er was echter één plek in de stad waar de vrouwen niet in de buurt kwamen, hoewel menigeen er een nieuwsgierige blik op wierp: het deel van het plein waar de slavenmarkt zich bevond.

Het was druk op de slavenmarkt, zoals gewoonlijk. Eén keer per week werd er een veiling gehouden, en dat was een van de redenen dat de man met de berenmantel, de veilingmeester, er zo op gebrand was geweest om zijn wekelijkse quotum aan slaven uit de gevangenissen op te halen. Hoewel de opbrengst van de verkoop van gevangenen in de schatkist van de gemeenschap verdween, ontving de veilingmeester uiteraard ook een deel. Deze week zag er erg veelbelovend uit.

Zoals hij tegen Tas had gezegd werd er tegenwoordig niemand meer terechtgesteld in de delen van Krynn die onder het bestuur van Istar vielen. Nou ja, bijna niemand. De ridders van Solamnië stonden er nog steeds op ridders die de orde verrieden op de oude, barbaarse wijze te straffen: door hun met hun eigen zwaard de keel door te snijden. Maar de Priesterkoning was in gesprek met de ridders en er was goede hoop dat zelfs aan die gruwelijke traditie een eind zou komen.

Natuurlijk had het afschaffen van terechtstellingen in Istar ook voor een probleem gezorgd: wat diende er te gebeuren met de gevangenen? Er kwamen er immers steeds meer en ze kostten de gemeenschap handenvol geld. De kerk had een onderzoek laten uitvoeren. Daaruit was gebleken dat de meeste gevangenen arm, dakloos en platzak waren. De misdaden die ze hadden begaan – diefstal, inbraak, prostitutie en dergelijke – waren daaruit voortgekomen.

‘Is slavernij,’ zei de Priesterkoning tegen zijn raadgevers op de dag dat hij de officiële mededeling deed, ‘daarom niet alleen de meest logische oplossing voor de overbevolking van onze gevangenissen, maar bovendien een vriendelijke, menslievende manier om iets te doen voor deze arme mensen, wier enige misdaad feitelijk is dat ze verstrikt zijn in een web van armoede waaraan ze zich niet kunnen ontworstelen?

Natuurlijk is dat zo. Het is dan ook onze plicht hen te helpen. Als slaven krijgen ze eten en drinken, kleding en een dak boven het hoofd. Ze krijgen alles wat ze hebben moeten ontberen, waardoor ze gedwongen waren voor de criminaliteit te kiezen. Natuurlijk zullen we erop toezien dat ze goed worden behandeld, en als voorwaarde stellen dat ze na een bepaalde diensttijd hun vrijheid mogen kopen, vooropgesteld dat ze goed gedrag hebben vertoond. Dan kunnen ze terugkeren in de maatschappij en er een bijdrage aan leveren.’

Meteen werd het plan in de praktijk gebracht, tien jaar geleden inmiddels. Er hadden zich wat problemen voorgedaan. Maar die waren nooit onder de aandacht gebracht van de Priesterkoning, want ze waren niet belangrijk genoeg om hem mee lastig te vallen. Onderraadgevers hadden er efficiënt mee afgerekend, en nu draaide het systeem tamelijk soepel. De kerk ontving jaarlijks een behoorlijk bedrag uit de verkoop van de gevangenisslaven (niet te verwarren met slaven die door bedrijven werden verkocht), en de dreiging van slavernij leek zelfs een preventief effect te hebben op de misdaadcijfers.

De problemen die zich voordeden, hadden te maken met twee groepen criminelen: kenders en lieden die iets zeer onverkwikkelijks op hun kerfstok hadden. Het werd duidelijk dat het onmogelijk was een kender aan iemand te verkopen, en het viel ook niet mee om moordenaars, verkrachters, krankzinnigen en dergelijke aan de man te brengen. De oplossing was eenvoudig. Kenders werden een nacht opgesloten en vervolgens naar de poorten van de stad geëscorteerd (wat elke ochtend tot een behoorlijke stoet leidde). Voor de meest weerspannige criminelen waren speciale inrichtingen gebouwd.

Met de dwerg die de leiding had over zo’n inrichting stond de man met de berenmantel die ochtend een geanimeerd gesprek te voeren, wijzend naar Caramon, die samen met de andere gevangenen in een smerige, stinkende kooi achter het podium stond waar de veiling zou plaatsvinden. Hij maakte een theatraal gebaar alsof hij een deur met zijn schouder inbeukte.

Het hoofd van de inrichting leek niet onder de indruk. Dat was echter niet ongebruikelijk. Hij had lang geleden al geleerd dat je het niet moest laten merken als je van een gevangene onder de indruk was, anders verdubbelde de vraagprijs ter plekke. Daarom wierp de dwerg een boze blik op Caramon, spuugde op de grond, sloeg zijn armen over elkaar en plantte zijn voeten stevig op de grond terwijl hij de man met de berenmantel aankeek.

‘Hij is uit vorm, te dik. Bovendien is het een dronkenlap, moet je zijn neus zien.’ De dwerg schudde zijn hoofd. ‘En hij ziet er niet gemeen uit. Wat heeft hij volgens jou gedaan? Een priesteres mishandeld? Ha!’ De dwerg snoof. ‘Als je het mij vraagt, zou hij hooguit een wijnkruik mishandelen.’

Dat was de man met de berenmantel natuurlijk wel gewend.

‘Je laat de kans van je leven voorbijgaan, Steenbreker,’ zei hij gladjes. ‘Je had hem moeten zien toen hij die deur inbeukte. Zo’n sterke kerel heb ik nog nooit gezien. Ja, misschien is hij een beetje te zwaar, maar dat is gemakkelijk op te lossen. Als je hem een beetje opkalefatert, wordt het een hartenbreker. De vrouwtjes zullen dol op hem zijn. Moetje die smachtende bruine ogen en die krullen zien.’ De man met de berenmantel liet zijn stem dalen. ‘Het zou erg jammer zijn als hij naar de mijnen werd gestuurd... Ik heb geprobeerd stil te houden wat hij heeft gepresteerd, maar ik vrees dat Haarold er toch iets over heeft opgevangen.’

Zowel de man met de berenmantel als de dwerg keek naar een man die een eindje verderop stond te praten en lachen met enkelen van zijn potige lijfwachten. De dwerg streek over zijn baard, maar zijn gezicht verried niets.

De man met de berenmantel ging verder. ‘Haarold heeft gezegd dat hij hem koste wat het kost wil hebben. Zegt dat hij net zoveel werk zal kunnen verzetten als twee gewone mannen. Maar omdat je een speciale klant van me bent, zal ik proberen je te matsen.’

‘Haarold mag hem hebben,’ grauwde de dwerg. ‘Slonzige vetzak.’

Maar de man met de berenmantel zag dat de dwerg Caramon schattend opnam, jarenlange ervaring had hem geleerd wanneer hij iets moest zeggen en wanneer hij beter zijn mond kon houden, dus maakte hij een buiging voor de dwerg en liep handenwrijvend weg.

Caramon, die het gesprek had opgevangen en zag dat de dwerg hem opnam alsof hij een eersteklas varken was, werd overvallen door het plotselinge, wilde verlangen om zijn ketenen te breken, dwars door de kooi heen te stampen waarin hij gevangenzat en zowel de man met de berenmantel als de dwerg te wurgen. Het bloed gonsde in zijn slapen, de spieren in zijn armen rimpelden, een tafereel waar de dwerg met grote ogen naar keek en dat de bewakers om de kooi heen geschrokken hun zwaarden deed trekken. Maar Tasselhof gaf hem met zijn elleboog een por in de ribben.

‘Caramon, kijk!’ zei de kender opgewonden.

Even hoorde Caramon niets door het geraas in zijn oren. Tas stootte hem opnieuw aan.

‘Kijk dan, Caramon. Daar, aan de rand van de mensenmassa, in zijn eentje. Zie je hem staan?’

Caramon ademde beverig in en dwong zichzelf te kalmeren. Hij keek naar de plek waar de kender naar wees, en opeens stolde hem het verhitte bloed in de aderen.

Aan de rand van de mensenmassa stond een gestalte in het zwart. Hij was alleen. Sterker nog, in een flinke straal om hem heen stond niemand. De mensen durfden niet bij hem in de buurt te komen. Velen maakten een flinke omweg om maar niet langs hem heen te hoeven lopen. Niemand sprak hem aan, maar iedereen was zich van zijn aanwezigheid bewust. De mensen het dichtst bij hem, die geanimeerd met elkaar hadden staan praten, zwegen ongemakkelijk en wierpen nerveuze blikken op hem.

Het gewaad van de man was gitzwart en vrij van opsmuk. Er glansde geen zilverdraad aan zijn manchetten of langs de rand van de kap die hij ver over zijn gezicht had getrokken. Hij had geen staf en geen gidsdier aan zijn zijde. Andere magiërs mochten dan afwerende en beschermende runen dragen, leunen op een staf van macht of een dier bij zich hebben dat hun bevelen opvolgde, deze man had dat alles niet nodig. Zijn macht ontsprong aan zijn binnenste en was zo groot dat hij de eeuwen overspande, en zelfs de dimensies van het bestaan. Het was voelbaar, het blikkerde om hem heen als de hitte van een smidsvuur.

Hij was lang en goedgebouwd; de zwarte mantel hing om slanke, maar gespierde schouders. Zijn witte handen – het enige wat er van zijn lichaam te zien was – waren krachtig, elegant en soepel. Hoewel hij zo oud was dat er op Krynn slechts weinigen waren die zelfs maar naar zijn leeftijd konden gissen, had hij het lichaam van een sterke jongeman. Duistere geruchten deden de ronde over de manier waarop hij zijn magische kunsten aanwendde om de nadelige gevolgen van de ouderdom te vermijden.

Daar stond hij, in zijn eentje, alsof er een zwarte zon op het marktplein was neergedaald. Zelfs de glinstering van zijn ogen was niet zichtbaar in de schaduw van zijn kap.

‘Wie is dat?’ vroeg Tas vriendelijk aan een van zijn medegevangenen, knikkend naar de gestalte in de zwarte mantel.

‘Weet je dat dan niet?’ vroeg de gevangene nerveus, alsof hij liever niet wilde antwoorden.

‘Ik kom niet uit de stad,’ zei Tas verontschuldigend.

‘Nou, dat is de zwarte heer, Fistandantilus. Van hem heb je toch wel eens gehoord?’

‘Ja,’ zei Tas met een blik op Caramon alsof hij wilde zeggen: ik zei het toch! ‘Ja, van hem hebben we wel eens gehoord.’

Hoofdstuk 4

Toen Crysania bijkwam uit de betovering die Paladijn over haar had uitgesproken, was ze zo verward en verbijsterd dat de priesters zich grote zorgen maakten en bang waren dat haar beproeving haar gek had gemaakt.

Ze sprak over Palanthas, dus gingen ze ervan uit dat ze daarvandaan kwam. Maar ze vroeg telkens naar het hoofd van haar orde, ene Elistan. De priesters kenden de hoofden van alle ordes op Krynn, maar ze kenden geen Elistan. Maar ze was zo stellig dat er aanvankelijk werd gevreesd dat er iets was gebeurd met het huidige hoofd in Palanthas. Haastig werden er boodschappen verzonden.

Vervolgens sprak Crysania over een tempel in Palanthas, waar helemaal geen tempel was. Uiteindelijk sprak ze nogal wild over draken en de terugkeer van de goden, waarop de aanwezigen in het vertrek – Quarath en Elsa, hoofd van de eerwaarde dochters – elkaar vol ontzetting aankeken en beschermende gebaren maakten tegen godslastering. Crysania kreeg een kruidendrankje, dat haar kalmeerde, en ten slotte viel ze in slaap. De twee bleven nog lang nadat ze in slaap was gevallen bij haar en bespraken met zachte stem haar geval. Toen kwam de Priesterkoning binnen om hun angst weg te nemen.

‘Ik heb tot Paladijn gebeden,’ zei de muzikale stem, ‘en mij werd verteld dat de god haar bij zich had geroepen om haar te beschermen tegen een kwade toverspreuk die tegen haar werd gebruikt. Ik ga ervan uit dat wij geen reden zien om daaraan te twijfelen.’

Quarath en Elsa schudden het hoofd en wisselden een veelbetekenende blik. De haat van de Priesterkoning jegens magiegebruikers was algemeen bekend.

‘Dus ze is de afgelopen tijd bij Paladijn geweest, in dat schitterende rijk dat we op deze aarde trachten na te bootsen. Terwijl ze daar was heeft ze ongetwijfeld kennis opgedaan over de toekomst. Ze spreekt van een prachtige tempel die in Palanthas wordt gebouwd. Wij hebben toch plannen om een dergelijke tempel te bouwen? Ze spreekt over ene Elistan, waarschijnlijk een priester die is voorbestemd daar te heersen.’

‘Maar... draken, de terugkeer van de goden?’ prevelde Elsa.

‘Wat de draken betreft,’ zei de Priesterkoning op een toon vol genegenheid en geamuseerdheid, ‘dat is waarschijnlijk een verhaal uit haar jeugd dat haar tijdens haar ziekte heeft achtervolgd, of misschien had het iets te maken met de spreuk die de magiegebruiker tegen haar heeft gebruikt.’ Zijn stem werd streng. ‘Er wordt namelijk gezegd dat magiërs het vermogen hebben je dingen te laten zien die niet bestaan. En wat de “terugkeer van de goden” betreft...’

De Priesterkoning zweeg even. Toen hij verder sprak, klonk zijn stem zacht en ademloos. ‘Jullie tweeën, mijn naaste adviseurs, kennen de droom van mijn hart. Jullie weten dat ik op een dag – en die dag komt snel dichterbij – naar de goden wil gaan om hun hulp te eisen bij het bestrijden van het kwaad dat zich nog steeds in ons midden bevindt. Op die dag zal Paladijn zelf mijn gebeden verhoren. Hij zal zich aan mijn zijde scharen, en samen zullen we de duisternis bestrijden tot die voorgoed overwonnen is! Dat heeft ze voorzien. Dat bedoelt ze met “de terugkeer van de goden”.’

Licht vulde de kamer. Elsa fluisterde een gebed, en zelfs Quarath sloeg zijn ogen neer.

‘Laat haar slapen,’ zei de Priesterkoning. ‘Morgenochtend zal ze zich beter voelen. Ik zal voor haar bidden tot Paladijn.’

Hij verliet de kamer, die donker werd nu hij er niet meer was. Elsa keek hem zwijgend na. Toen de deur naar Crysania’s kamer dichtsloeg, wendde de elfenvrouw zich tot Quarath.

‘Heeft hij de macht?’ vroeg Elsa aan haar metgezel, die bedachtzaam naar Crysania stond te kijken. ‘Is hij werkelijk van plan... om te doen wat hij zegt?’

‘Hè?’ Quarath was ver weg met zijn gedachten. Hij wierp een blik op de deur waardoor de Priesterkoning was verdwenen. ‘O, dat. Ja, natuurlijk heeft hij daar de macht voor. Je hebt met eigen ogen gezien hoe hij deze jonge vrouw heeft genezen. En de goden spreken tot hem wanneer hij bidt, dat beweert hij althans. Wanneer heb jij voor het laatst iemand genezen, eerwaarde dochter?’

‘Dus jij gelooft dat verhaal over Paladijn die haar ziel bij zich heeft genomen en haar de toekomst heeft laten zien?’ Elsa leek verbijsterd. ‘Geloof je werkelijk dat hij haar heeft genezen?’

‘Ik geloof dat er iets heel merkwaardigs is aan deze jonge vrouw en aan de twee die haar vergezelden,’ antwoordde Quarath ernstig. ‘Ik zorg wel voor hen, als jij een oogje op haar houdt. En wat de Priesterkoning betreft...’ Quarath haalde zijn schouders op. ‘Laat hem de macht van de goden maar aanroepen. Als ze afdalen om hem te helpen, prima. Zo niet, dan maakt het voor ons niet uit. Wij weten wie het werk van de goden op Krynn verricht.’

‘Dat vraag ik me af,’ merkte Elsa op, terwijl ze het donkere haar uit Crysania’s slapende gezicht streek. ‘In onze orde was er een meisje dat over het talent van ware genezing beschikte. Het jonge meisje dat door die Solamnische ridder werd verleid. Hoe heette hij ook alweer?’

‘Sothis,’ zei Quarath. ‘Heer Sothis van Fort Dargaard. O, daar twijfel ik niet aan. Soms tref je iemand, meestal een heel jong of een heel oud iemand, die het talent heeft. Of denkt het te hebben. Eerlijk gezegd ben ik ervan overtuigd dat het grotendeels te verklaren is doordat mensen zo graag ergens in willen geloven dat ze zichzelf ervan weten te overtuigen dat het echt waar is. En dat komt ons geen van allen slecht uit. Hou die jonge vrouw scherp in de gaten, Elsa. Als ze morgenochtend nog over dergelijke dingen praat, terwijl ze al is hersteld, zullen we misschien drastische maatregelen moeten nemen. Maar voorlopig...’

Hij deed er het zwijgen toe. Elsa knikte. Wetend dat de jonge vrouw vast zou slapen onder invloed van het drankje, lieten ze haar alleen, diep in slaap in een kamer in de vooraanstaande tempel van Istar.

Toen Crysania de volgende ochtend wakker werd, was het alsof haar hoofd vol zat met watten. Ze had ontzettende dorst en een bittere smaak in haar mond. Duizelig ging ze rechtop zitten en probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Er klopte helemaal niets van. Ze had een onduidelijke, maar schrikwekkende herinnering aan een griezelig wezen uit het dodenrijk dat op haar afkwam. Daarna was ze met Raistlin in de Toren van de Hoge Magie, en verder wist ze nog vagelijk dat ze omringd was geweest door magiërs in witte, rode en zwarte gewaden, dat ze stenen had horen zingen en dat ze een lange reis had gemaakt.

Ook wist ze zich te herinneren dat ze wakker was geworden in de aanwezigheid van een man wiens schoonheid overweldigend was, wiens stem haar gedachten en haar ziel vulden met rust en vrede. Maar hij had gezegd dat hij de Priesterkoning was en dat ze zich in de tempel van de Goden in Istar bevond. Dat sloeg helemaal nergens op. Ze wist nog dat ze om Elistan had gevraagd, maar dat niemand hem scheen te kennen. Ze had hun over hem verteld: dat hij was genezen door Goudmaan, priesteres van Mishakal, dat hij de strijd tegen de kwade draken had geleid en dat hij de mensen nu vertelde over de terugkeer van de goden. Maar de priesters hadden haar slechts medelijdend en geschrokken aangekeken. Uiteindelijk hadden ze haar een vreemd smakend drankje gegeven en was ze in slaap gevallen.

Nu was ze nog steeds in de war, maar vastbesloten erachter te komen waar ze was en wat er aan de hand was. Ze stapte uit bed, dwong zichzelf zich zoals elke ochtend te wassen, waarna ze aan de vreemd uitziende kaptafel ging zitten en rustig haar lange, donkere haar borstelde en vlocht. Die vertrouwde handelingen werkten ontspannend.

Ze nam zelfs even de tijd om de slaapkamer te bekijken, en onwillekeurig was ze onder de indruk van de schoonheid en de pracht en praal. Alleen vond ze het niet erg passen bij een tempel die aan de goden was gewijd, als ze zich daar inderdaad bevond. Haar slaapkamer in het huis van haar ouders in Palanthas was nog niet half zo weelderig geweest, en die was uitgerust met elke luxe die er te koop was.

Opeens moest ze denken aan wat Raistlin haar had laten zien – de armoede en ellende vlak bij de tempel – en ze werd rood van schaamte.

‘Misschien is dit een gastenverblijf,’ zei Crysania hardop bij zichzelf, omdat ze de vertrouwde klank van haar eigen stem als troostend ervoer. ‘De gastenverblijven in onze nieuwe tempel zijn er immers ook op ingericht om het onze gasten zo gerieflijk mogelijk te maken. Maar toch...’ Peinzend liet ze haar blik rusten op een kostbaar gouden beeldje van een dryade met een kaars in haar handen. ‘Dat is wel erg extravagant. Een gemiddeld gezin zou daar maanden van kunnen eten.’

Wat was ze dankbaar dat hij dit niet kon zien! Ze zou spreken met het hoofd van deze orde, wie het ook was. (Ze had hem vast verkeerd verstaan, hij kon de Priesterkoning immers niet zijn.)

Nu ze had besloten wat ze moest doen en haar hoofd weer helder was, trok Crysania de nachtkleding uit die ze droeg en trok ze het witte gewaad aan dat keurig over het voeteneinde van haar bed uitgespreid lag.

Wat een vreemd, ouderwets gewaad, dacht ze toen ze het over haar hoofd liet glijden. Heel anders dan de eenvoudige, ascetische witte gewaden die de leden van haar orde in Palanthas droegen. Deze waren rijk versierd. Gouddraad fonkelde langs de mouwen en de zoom, op de voorkant pronkte een scharlakenrood-met-paars lint, en een zware, gouden riem hield de plooien om haar ranke middel bijeen. Nog meer extravagantie. Ontstemd beet Crysania op haar lip, maar ze kon het niet laten zichzelf even te bekijken in de spiegel met vergulde lijst. Het stond haar wel mooi, moest ze toegeven terwijl ze de plooien van het gewaad gladstreek.

Op dat moment voelde ze dat er een briefje in haar zak zat.

Ze haalde een velletje rijstpapier tevoorschijn dat in vieren was gevouwen. Nieuwsgierig staarde ze ernaar, zich afvragend of de eigenaresse van het gewaad het er per ongeluk in had laten zitten, maar toen zag ze tot haar schrik dat het aan haar was geadresseerd. Verwonderd vouwde ze het open.

Crysania liet zich op het bed zakken, want haar knieën begaven het. De hand waarmee ze de brief vasthield beefde. Verdwaasd staarde ze ernaar; keer op keer las ze hem, maar de woorden wilden niet tot haar doordringen. Na een poosje werd ze echter kalmer en dwong ze zichzelf hem woord voor woord door te nemen, hem zin voor zin te lezen, tot ze zeker wist dat ze begreep wat er stond.

Daar was bijna een half uur lezen en peinzen voor nodig. Eindelijk meende ze het te begrijpen. Grotendeels althans. Opeens wist ze weer waarom ze naar het Wayrethwoud was afgereisd. Dus Par-Salian wist het al. Verwachtte haar. Des te beter. En hij had gelijk: de aanval door de doodsridder was duidelijk een voorbeeld geweest van de interventie van Paladijn, die ervoor wilde zorgen dat ze hier, in het verleden, terecht zou komen. En wat die opmerking over haar rechtschapenheid en haar geloof betrof...

Crysania stond op. Haar bleke gezicht stond vastberaden, ze had lichte blossen op haar wangen en haar ogen glinsterden van woede. Ze vond het alleen maar jammer dat ze hem daar niet persoonlijk mee had kunnen confronteren. Hoe durfde hij?

Met haar lippen opeengeklemd in een strakke, rechte streep vouwde Crysania het briefje weer op en streek er snel met haar vingers overheen, alsof ze het het liefst doormidden zou scheuren. Een gouden kistje – van het soort dat door dames aan het hof werd gebruikt om hun sieraden in te bewaren – stond op de kaptafel naast de vergulde spiegel en de haarborstel. Ze pakte het kistje op, haalde het sleuteltje uit het slot, stak de brief erin en deed de deksel dicht. Ze stak het sleuteltje in het slot en draaide tot ze een klik hoorde. Het sleuteltje stopte ze in de zak waar ze het briefje had aangetroffen, waarna ze nogmaals in de spiegel keek.

Ze streek het zwarte haar uit haar gezicht en zette de kap van haar gewaad op. Toen ze de blos op haar wangen zag, dwong ze zichzelf te kalmeren en liet ze haar woede wegvloeien. De oude magiër bedoelde het immers goed, hielp ze zichzelf herinneren. En hoe kon een magiër ooit een gelovige begrijpen? Ze kon over haar kleinzielige woede heen stappen. Ze stond immers op het punt de grootste daad uit haar leven te verrichten. Paladijn was met haar. Ze kon zijn aanwezigheid bijna voelen. En de man die ze had gezien was wel degelijk de Priesterkoning!

Ze glimlachte toen ze dacht aan het vredige gevoel dat hij haar had geschonken. Hoe was het mogelijk dat hij verantwoordelijk was geweest voor de Catastrofe? Nee, dat weigerde haar ziel te geloven. In de geschiedenis was hij te zwart afgeschilderd. Natuurlijk had ze hem maar een paar tellen lang meegemaakt, maar zo’n mooie, goede en heilige man, verantwoordelijk voor zoveel dood en verderf? Dat was onmogelijk. Misschien zou ze hem in ere kunnen herstellen. Misschien was dat nog een reden dat Paladijn haar hiernaartoe had gestuurd: om de waarheid te achterhalen.

Crysania’s ziel was vervuld van vreugde. En op dat moment leek het of haar vreugde werd beantwoord door het gelui van de klokken die opriepen tot het ochtendgebed. De schoonheid van de muziek deed de tranen in haar ogen springen. Met een hart dat dreigde te barsten van opwinding en geluk verliet Crysania haar kamer en haastte zich de prachtige gang op, waar ze bijna tegen Elsa op botste.

‘In naam van de goden,’ riep Elsa uit. ‘Is het mogelijk? Hoe voel je je?’

‘Stukken beter, eerwaarde dochter,’ zei Crysania een beetje verward. Ze bedacht dat wat ze haar eerder hadden horen zeggen zeer wild en onsamenhangend moest hebben geklonken. ‘A-alsof ik ben ontwaakt uit een vreemde, levensechte droom.’

‘Paladijn zij geprezen,’ prevelde Elsa, die Crysania met samengeknepen ogen en scherpe, indringende blik opnam.

‘Ik heb dan ook niet nagelaten dat te doen, dat kan ik je verzekeren,’ zei Crysania oprecht. In haar vreugde merkte ze niet op dat de elfenvrouw haar bevreemd aankeek. ‘Was je op weg naar het ochtendgebed? En zo ja, mag ik je dan vergezellen?’ Vol ontzag keek ze om zich heen naar het schitterende gebouw. ‘Ik vrees dat het even zal duren voor ik hier de weg leer kennen.’

‘Natuurlijk,’ zei Elsa, die zich vermande. ‘Deze kant op.’ Ze liepen de gang in.

‘Ik maak me ook een beetje zorgen om de... de jongeman die... bij mij is aangetroffen,’ stamelde Crysania, die opeens besefte dat ze heel weinig wist over de omstandigheden waarin ze in dit tijdperk was aangetroffen.

Elsa’s gezicht werd kil en streng. ‘Hij is op een plek waar goed voor hem zal worden gezorgd, lief kind. Is hij een vriend van je?’

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Crysania snel, denkend aan haar laatste ontmoeting met de dronken Caramon. ‘Hij... hij was mijn begeleider. Ik had hem ingehuurd,’ stamelde ze. Opeens besefte ze dat ze erg slecht was in liegen.

‘Hij is op de School van de Spelen,’ zei Elsa. ‘Je zou hem een bericht kunnen sturen, als je je zorgen maakt.’

Crysania had geen idee wat voor school dat was, en ze durfde niet te veel vragen te stellen. Daarom bedankte ze Elsa en liet ze het onderwerp varen, gerustgesteld. Nu wist ze in elk geval waar Caramon was en dat hij veilig was. Ze had een manier om terug te keren naar haar eigen tijd, dus kon ze zich volledig ontspannen.

‘Ah, kijk eens, lief kind,’ zei Elsa. ‘Daar komt nog iemand die wil weten hoe het met je gaat.’

‘Eerwaarde zoon.’ Crysania maakte een eerbiedige buiging toen Quarath op hen afkwam. Daardoor miste ze zijn vluchtige, vragende blik op Elsa en haar korte knikje.

Quarath nam Crysania’s hand in de zijne en zei: ‘Ik ben dolblij te zien dat je weer op de been bent.’ Het klonk zo gemeend dat de jonge vrouw bloosde van genoegen. ‘De Priesterkoning heeft de hele nacht gebeden voor je genezing. Dit bewijs van zijn geloof en macht zal hem goeddoen. Vanavond zullen we je formeel aan hem presenteren. Maar,’ zei hij snel toen hij merkte dat Crysania iets wilde zeggen, ‘ik houd jullie maar aan de praat terwijl jullie naar het ochtendgebed willen. Laat je niet langer door mij ophouden.’

Quarath maakte voor hen allebei een prachtige, sierlijke buiging en liep verder de gang in.

‘Gaat hij niet naar de dienst?’ vroeg Crysania terwijl ze de priester nakeek.

‘Nee, lief kind,’ zei Elsa, glimlachend om zoveel naïviteit. ‘Elke ochtend vroeg staat hij de Priesterkoning bij tijdens diens persoonlijke ceremonie. Quarath is immers de rechterhand van de Priesterkoning en heeft elke dag vele belangrijke kwesties die zijn aandacht vragen. Je zou kunnen zeggen dat de Priesterkoning het hart en de ziel is van de kerk, en Quarath het brein.’

‘Hemel, wat merkwaardig,’ prevelde Crysania, die aan Elistan moest denken.

‘Merkwaardig, lief kind?’ vroeg Elsa met een ietwat afkeurende blik. ‘De gedachten van de Priesterkoning zijn bij de goden. Je kunt toch niet van hem verwachten dat hij zich bezighoudt met de alledaagse routine van de kerk?’

‘O, nee, natuurlijk niet.’ Crysania bloosde beschaamd.

Wat moest ze provinciaals lijken in de ogen van deze mensen, eenvoudig en onontwikkeld. Terwijl ze achter Elsa aan door de lichte, ruime gangen liep, vulden de schitterende muziek van de klokken en het glorieuze gezang van een kinderkoor haar ziel met extase. Crysania moest denken aan de simpele dienst die Elistan elke ochtend verzorgde. En daarnaast deed hij het grootste deel van het werk met betrekking tot de kerk nog altijd zelf.

Opeens vond ze die eenvoudige dienst maar sjofel en het werk dat Elistan deed beneden zijn waardigheid. Bovendien had het een hoge tol geëist van zijn gezondheid. Misschien, dacht ze met een steek van spijt, zou hij zijn leven niet zo hebben bekort als hij omringd was geweest door mensen als deze, die hem konden helpen.

Nou, dat zou veranderen, besloot Crysania opeens, beseffend dat dit nog een reden moest zijn waarom ze was teruggestuurd in de tijd: zij was uitverkoren om de glorie van de kerk te herstellen. Bevend van opwinding, in gedachten al druk bezig met plannen om alles te veranderen, vroeg Crysania aan Elsa of ze wilde uitleggen hoe de kerkhiërarchie werkte. Daar wilde Elsa maar al te graag over uitweiden terwijl ze samen door de gangen liepen.

Crysania ging zo op in het gesprek en hing zo volledig aan Elsa’s lippen, dat ze geen moment meer dacht aan Quarath, die op datzelfde moment zachtjes de deur van haar slaapkamer opende en naar binnen glipte.

Hoofdstuk 5

Binnen een paar tellen had Quarath het briefje van Par-Salian gevonden. Bij binnenkomst was hem vrijwel meteen opgevallen dat het gouden kistje op de kaptafel er niet meer stond. Snel doorzocht hij de lades, waar hij het aantrof, en aangezien hij lopers had van elk kistje, elke lade en elke deur in de tempel, had hij het zo open.

Het duurde echter even voor de priester iets begreep van de brief die erin zat. De inhoud had hij zich binnen een paar tellen ingeprent. Hij zou er niets van vergeten; Quaraths fenomenale vermogen om alles wat hij zag precies te onthouden was een van zijn grootste gaven. Het kostte hem dan ook niet veel moeite om de inhoud van de brief in zijn geheugen te griffen. Maar hij besefte al snel dat er uren van overpeinzing voor nodig zouden zijn om hem te begrijpen.

Afwezig vouwde Quarath het velletje rijstpapier op en stopte het terug in het kistje, waarna hij het op precies dezelfde plek in de la terugzette. Hij sloot het af met zijn sleutel, keek zonder veel belangstelling nog even in de overige lades, vond daar niets en verliet diep in gedachten verzonken de kamer van de jonge vrouw.

De inhoud van de brief was zo verwarrend en verontrustend dat hij al zijn afspraken van die ochtend afzegde of afschoof op zijn ondergeschikten. Vervolgens ging hij naar zijn werkkamer. Daar dacht hij na over elk woord, elke zin.

Uiteindelijk wist hij de brief te doorgronden, misschien niet naar zijn volle tevredenheid, maar voldoende om te besluiten wat hij moest doen. Drie dingen waren duidelijk. Ten eerste, de jonge vrouw mocht dan priesteres zijn, ze had omgang met magiegebruikers en was daarom verdacht. Ten tweede, de Priesterkoning verkeerde in gevaar. Dat was geen verrassing, want de magiegebruikers hadden goede reden om de man te haten en te vrezen. Ten derde, de jongeman die bij Crysania was aangetroffen, was ongetwijfeld een huurmoordenaar. Mogelijk was Crysania zijn handlanger.

Quarath grimlachte en feliciteerde zichzelf omdat hij al de juiste maatregelen had genomen om de dreiging af te wenden. Hij had ervoor gezorgd dat de jongeman – Caramon heette hij kennelijk – zijn tijd uitzat in een oord waar zich van tijd tot tijd ongelukjes voordeden.

Wat Crysania betrof: die bevond zich veilig binnen de muren van de tempel, waar ze in de gaten kon worden gehouden en subtiel kon worden ondervraagd.

Met een zucht van opluchting en een verlicht gemoed ontbood de priester zijn bediende en vroeg hem het middagmaal te komen brengen. Het deed hem deugd te weten dat de Priesterkoning in elk geval voorlopig veilig was.

In veel opzichten was Quarath een opmerkelijke man, niet in de laatste plaats omdat hij weliswaar ambitieus was, maar wist waar de grenzen van zijn mogelijkheden lagen. Hij had de Priesterkoning nodig en had daarom geen enkele behoefte om zijn plaats in te nemen. Quarath was er tevreden mee zich te koesteren in het licht van zijn meester, terwijl hij tegelijkertijd zijn eigen invloed, macht en autoriteit liet gelden in de wereld om hem heen, allemaal in naam van de kerk.

En door zijn eigen autoriteit uit te oefenen, vergrootte hij de macht van zijn ras. Doordrongen van de overtuiging dat zij superieur waren aan alle andere wezens en bovendien van nature goed waren, vormden de elfen de drijvende kracht achter de kerk.

Het was eigenlijk jammer, vond Quarath, dat de goden het nodig hadden gevonden om andere, zwakkere rassen te creëren. Rassen zoals de mens, die zo’n kort, hectisch leven leidden dat ze extra gevoelig waren voor de verlokkingen van het kwaad. Maar langzamerhand leerden de elfen daarmee om te gaan. Als ze het kwaad in de wereld niet volledig konden uitroeien (en daar waren ze druk mee bezig), dan konden ze het in elk geval beheersbaar maken. Vrijheid leidde tot het kwaad, en met name keuzevrijheid. Zeker bij mensen, die doorlopend misbruik maakten van dat geschenk. Je moest ze strenge regels geven waar ze zich aan moesten houden, in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk maken wat goed en slecht was en die wilde vrijheid inperken die ze op grote schaal misbruikten. Quarath geloofde heilig dat de mensen zich dan zouden gedragen. Dat ze dan tevreden zouden zijn.

Wat de andere rassen op Krynn betrof, gnomen, dwergen en (zucht) kenders, die werden door Quarath (en de kerk) in hoog tempo teruggedrongen in kleine, geïsoleerde gebieden waar ze weinig problemen konden veroorzaken en na verloop van tijd waarschijnlijk zouden uitsterven. (Dat plan werkte uitstekend in het geval van de gnomen en de dwergen, die toch niet veel belangstelling hadden voor de rest van Krynn. Helaas had het weinig effect op de kenders, die nog steeds vrolijk over de wereld rondzwierven, allerlei ellende veroorzaakten en zich kostelijk amuseerden.)

Dat alles speelde Quarath door het hoofd terwijl hij zijn middagmaal verorberde en plannen smeedde. Wat vrouwe Crysania betrof zou hij geen overhaaste maatregelen nemen. Dat was niet zijn stijl, en bovendien paste dat niet bij de elfen in het algemeen. Geduld hebben, dat was het beste. Toekijken. Afwachten. Het enige wat hij nu nodig had, was meer informatie. Daarom luidde hij een klein gouden belletje. De jonge acoliet die Denubis naar de Priesterkoning had gebracht, verscheen zo snel en stilletjes dat het leek of hij onder de deur door was geglipt in plaats van hem gewoon te openen.

‘Wat kan ik voor u doen, eerwaarde zoon?’

‘Twee kleine dingen,’ zei Quarath zonder op te kijken, want hij was druk bezig een briefje te schrijven. ‘Breng dit naar Fistandantilus. Het is lang geleden dat hij bij me te gast is geweest tijdens het avondmaal, en ik wil hem graag spreken.’

‘Fistandantilus is er niet, mijn heer,’ zei de acoliet. ‘Dat wilde ik u net komen vertellen.’

Verbijsterd hief Quarath het hoofd.

‘Hij is er niet?’

‘Nee, eerwaarde zoon. Hij is gisteravond vertrokken. Dat denken we althans, want sindsdien heeft niemand hem gezien. Zijn kamer is leeg, zijn spullen zijn weg. Op basis van bepaalde dingen die hij heeft gezegd, wordt aangenomen dat hij naar de Toren van de Hoge Magie in Wayreth is gegaan. Volgens de geruchten willen de magiërs daar een Conclaaf houden, maar dat is niet bevestigd.’

‘Een Conclaaf...’ herhaalde Quarath fronsend. Even zweeg hij en tikte met de punt van zijn ganzenveer op het perkament. Wayreth was ver weg... maar wellicht toch niet ver genoeg. Catastrofe... Dat merkwaardige woord werd in de brief gebruikt. Was het mogelijk dat de magiegebruikers plannen maakten voor een massale vernietiging? Quarath kreeg het koud. Langzaam verkreukelde hij de uitnodiging die hij had zitten schrijven.

‘Zijn zijn gangen nagegaan?’

‘Uiteraard, eerwaarde zoon. Voor zover dat mogelijk is bij iemand als hij. Het lijkt erop dat hij maandenlang de tempel niet heeft verlaten. Maar gisteren is hij gesignaleerd op de slavenmarkt.’

‘De slavenmarkt?’ Quarath voelde dat de kilte zich door zijn hele lichaam verspreidde. ‘Wat had hij daar te zoeken?’

‘Hij heeft twee slaven gekocht, eerwaarde zoon.’

Quarath zei niets, maar keek de priester onderzoekend aan.

‘Hij heeft de slaven niet zelf gekocht, mijn heer. De aankoop was uitbesteed aan een tussenpersoon.’

Welke slaven?’ Maar Quarath wist het antwoord al.

‘Degenen die ervan werden beschuldigd de priesteres te hebben aangevallen, eerwaarde zoon.’

‘Ik heb opdracht gegeven die twee aan de dwerg of aan de mijnen te verkopen.’

‘Barak heeft zijn best gedaan, en de dwerg heeft inderdaad op ze geboden, mijn heer. Maar de tussenpersoon van de zwarte heer bood meer. Barak kon er niets tegen beginnen. Dat zou een groot schandaal zijn geweest. En trouwens, zijn tussenpersoon heeft ze alsnog naar de school gestuurd...’

‘Ja,’ prevelde Quarath. De puzzelstukjes begonnen op hun plaats te vallen. Fistandantilus had zelfs de euvele moed gehad om de jongeman, de huurmoordenaar, te kopen. Vervolgens was hij verdwenen. Om verslag uit te brengen, ongetwijfeld. Maar waarom zouden de magiërs gebruik willen maken van huurmoordenaars? Fistandantilus had de Priesterkoning bij talloze gelegenheden zelf kunnen doden als hij dat had gewild. Quarath had het onplezierige gevoel dat hij van een duidelijk, goedverlicht pad was afgedwaald en midden in een donker, verraderlijk woud verzeild was geraakt.

Hij bleef zo lang gehuld in bezorgd stilzwijgen zitten, dat de jonge acoliet tot drie keer toe zijn keel moest schrapen om hem op subtiele wijze aan zijn aanwezigheid te herinneren, voordat de priester naar hem opkeek.

‘Had u nog een taak voor me, eerwaarde zoon?’

Quarath knikte langzaam. ‘Ja, en na dit nieuws is die taak nog belangrijker geworden. Ik wil dat je het zelf afhandelt. Ik moet de dwerg spreken.’

De acoliet maakte een buiging en vertrok. Hij hoefde niet te vragen wie Quarath bedoelde, want er was maar één dwerg in Istar.

Wie Arack Steenbreker precies was en waar hij vandaan kwam, wist niemand. Zelf begon hij nooit over zijn verleden, en wanneer het onderwerp werd aangeroerd trok hij over het algemeen zo’n boos gezicht dat men onmiddellijk over iets anders begon. Er deden verschillende interessante theorieën de ronde, en de populairste was dat hij was verbannen uit Thorbardin, de oeroude thuisbasis van de bergdwergen, waar hij een misdaad had gepleegd waar verbanning op stond. Wat hij dan precies zou hebben misdaan, wist niemand. Ook werd er geen rekening gehouden met het feit dat misdaden onder de dwergen nooit werden bestraft met verbanning. Terechtstelling vond men daar humaner.

Volgens andere geruchten was hij in werkelijkheid een Dewar, behorend tot een ras van boosaardige dwergen die door hun verwanten bijna waren uitgeroeid en gedwongen waren hun toevlucht te nemen tot de krochten van de wereld, waar ze een ellendig bestaan leidden. Hoewel Arack niet echt leek op een Dewar en zich ook niet zo gedroeg, was dit een populair gerucht vanwege het feit dat zijn favoriete (en enige) metgezel een oger was. Volgens weer een ander gerucht kwam Arack niet eens uit Ansalon, maar uit een land aan de overkant van de zee.

Hoe dan ook was hij de gemeenst ogende dwerg die men ooit had gezien. Door de lelijke littekens die verticaal over zijn gezicht liepen, leek hij altijd boos te kijken. Hij was niet dik, er zat geen grammetje vet aan zijn lijf. Hij bewoog zich met katachtige gratie, en wanneer hij stilstond plantte hij zijn voeten zo stevig op de grond dat ze ermee vergroeid leken.

Waar hij ook vandaan kwam, Arack woonde inmiddels al zo lang in Istar dat hem nog maar zelden werd gevraagd waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Hij en de oger, die Raag heette, waren op de Spelen afgekomen, vroeger, toen de Spelen echt nog iets voorstelden. Ze werden vrijwel meteen de grote publiekslievelingen. De inwoners van Istar vertelden nog steeds verhalen over die keer dat Raag en Arack de machtige minotaurus Darmoork in drie ronden hadden verslagen. Het begon ermee dat Darmoork de dwerg zó de arena uit slingerde. Dat dreef Raag tot een uitzinnige woede. Hij tilde de minotaurus op, sloeg geen acht op de vreselijke steekwonden die hij opliep en spietste hem boven op de reusachtige Vrijheidstoren in het midden van de ring.

Hoewel de dwerg (die het alleen overleefde doordat er stomtoevallig een priester op straat stond toen hij over de muur van de arena zeilde en hij zowat aan zijn voeten was neergekomen) noch de oger die dag zijn vrijheid won, leed het geen enkele twijfel wie de strijd had gewonnen. (Het duurde een paar dagen voordat iemand de gouden sleutel op de toren kon bemachtigen, want zoveel tijd kostte het om het lichaam van de minotaurus weg te halen.)

Arack vertelde zijn twee nieuwe slaven over de gruwelijke details van het gevecht.

‘Zo ben ik aan dat ouwe, gehavende gezicht van me gekomen,’ zei de dwerg tegen Caramon terwijl hij de grote man en de kender door de straten van Istar leidde. ‘En zo hebben Raag en ik naam gemaakt bij de Spelen.’

‘Welke spelen?’ vroeg Tas, die vervolgens over zijn ketenen struikelde en plat op zijn gezicht viel, tot groot vermaak van de mensen op het marktplein.

Arack trok een geïrriteerd gezicht. ‘Maak die stomme dingen los,’ beval hij de gigantische oger met de gele huid die als bewaker fungeerde. ‘Je gaat er vast niet vandoor zonder je vriend hier, hè?’ De dwerg nam Tas aandachtig op. ‘Nee, dat dacht ik al. Ze hebben me verteld dat je de kans had om weg te lopen en dat je het toen niet hebt gedaan. Haal het in elk geval niet in je hoofd om bij mij weg te lopen.’ Aracks natuurlijke frons werd nog dieper. ‘Zelf zou ik nooit een kender hebben gekocht, maar ik had geen keus. Zij zeiden dat jullie samen dienden te worden verkocht. Vergeet dat niet: wat mij betreft ben jij waardeloos. Wat was nou die stomme vraag die je me stelde?’

‘Hoe ga je de ketenen losmaken? Heb je daar geen sleutel voor nodig? O...’ Tas keek opgetogen en verbijsterd toe terwijl de oger de ketenen met beide handen vastpakte en met een korte, ferme ruk kapot trok.

‘Zag je dat, Caramon?’ vroeg Tas terwijl de oger hem optilde, overeind zette en een duw gaf waardoor de kender bijna weer op de grond viel. ‘Hij is hartstikke sterk! Ik heb nog nooit een oger ontmoet. Wat vroeg ik ook alweer? O, ja, de spelen. Welke spelen?’

‘Nou, gewoon, de Spelen,’ snauwde Arack geërgerd.

Tas wierp een blik op Caramon, maar de grote man schokschouderde en schudde fronsend zijn hoofd. Kennelijk was dit iets wat iedereen hier kende. Als ze te veel vragen stelden, zou dat wantrouwen wekken. Tas zocht verwoed in zijn geheugen, haalde elk verhaal op dat hij ooit had gehoord over de tijd voor de Catastrofe. Opeens stokte de adem hem in de keel. ‘De Spelen!’ zei hij tegen Caramon, zonder eraan te denken dat de dwerg meeluisterde. ‘De grote Spelen van Istar! Weet je het niet meer?’

Caramons gezicht werd grimmig.

‘Gaan we daar echt naartoe?’ Met grote ogen draaide Tas zich om naar de dwerg. ‘Worden we gladiatoren? En mogen we vechten in de arena, met publiek erbij en alles? O, Caramon, stel je voor! De grote Spelen van Istar! Daar heb ik verhalen over gehoord…’

‘Ik ook,’ zei de grote man langzaam, ‘dus vergeet het maar, dwerg. Ik heb heus wel eens iemand gedood, dat geef ik toe, maar alleen wanneer het ging om zijn leven of het mijne. Ik heb er nooit plezier in gehad. Soms zie ik ’s nachts hun gezichten nog voor me. Ik weiger voor de lol te moorden.’

Dat zei hij zo streng dat Raag de dwerg een vragende blik toewierp en zijn knots een eindje optilde, met een gretige uitdrukking op zijn gele gezicht vol wratten. Maar Arack beantwoordde zijn blik en schudde zijn hoofd.

Tas bekeek Caramon met een nieuw respect. ‘Daar heb ik geen moment bij stilgestaan,’ zei hij zachtjes. ‘Je hebt eigenlijk wel gelijk, Caramon.’ Hij wendde zich weer tot de dwerg. ‘Het spijt me vreselijk, Arack, maar we kunnen niet voor je vechten.’

Arack kakelde. ‘O, maar jullie zullen wel degelijk vechten. Waarom? Omdat dat de enige manier is om van die band om je nek af te komen, daarom.’

Koppig schudde Caramon zijn hoofd. ‘Ik weiger te moorden…’

De dwerg snoof. ‘Waar hebben jullie de afgelopen tijd gezeten? Op de bodem van de Sirrion? Of zijn ze in Soelaas allemaal zo dom als jullie? Niemand vecht tegenwoordig nog tot de dood in de arena.’ Aracks ogen werden vochtig. Zuchtend veegde hij ze droog. ‘Die tijd is voorgoed voorbij, jammer genoeg. Het is allemaal nep.’

‘Nep?’ herhaalde Tas verbijsterd. Caramon keek de dwerg boos aan, maar deed er het zwijgen toe. Hij geloofde er duidelijk geen woord van.

‘Er is al in geen tien jaar een echt gevecht geweest in de oude arena,’ bezwoer Arack. ‘Het is allemaal begonnen met de elfen.’ De dwerg spuugde op de grond. ‘Tien jaar geleden wisten de elfenpriesters – dat ze in de Afgrond terecht mogen komen, waar ze thuishoren – de Priesterkoning ervan te overtuigen dat hij een eind moest maken aan de Spelen. “Barbaars” noemden ze ze! Barbaars, ha!’ De frons van de dwerg werd dieper, maar toen zuchtte hij opnieuw en schudde zijn hoofd.

‘Al de grote gladiatoren zijn weggegaan,’ zei hij weemoedig, met een starende blik in zijn ogen alsof hij het weer voor zich zag. ‘Danark de kobold, de felste strijder die je je kunt voorstellen. En de oude Josepf Eenoog. Weet je nog, Raag?’ De oger knikte bedroefd. ‘Beweerde dat hij een ridder van Solamnië was, die oude Josepf. Vocht altijd in volledig harnas. Allemaal zijn ze weggegaan, behalve Raag en ik.’ Diep in de kille ogen van de dwerg laaide een vonk op. ‘We konden nergens naartoe, zie je, en trouwens, diep vanbinnen had ik het gevoel dat de Spelen niet voorbij waren. Nog niet.’

Arack en Raag waren in Istar gebleven. Ze woonden in de verlaten arena en werden na verloop van tijd de officieuze beheerders van het gebouw. Passanten zagen hen daar dagelijks: Raag die over de tribunes sjokte en de gangpaden veegde met een zelf in elkaar geknutselde bezem, of gewoon met doffe ogen zat te staren naar de arena waar Arack aan het werk was. De dwerg onderhield liefdevol de machines in de doodskuilen, oliede ze en hield ze aan de praat. Degenen die de dwerg zagen, viel het soms op dat hij een merkwaardige glimlach op zijn bebaarde gezicht met de gebroken neus had.

Arack had gelijk. De Spelen waren nog maar een paar maanden afgeschaft toen de priesters merkten dat het niet meer zo vredig was in hun vredige stad. In cafés en kroegen braken met alarmerende regelmaat gevechten uit, er werd gevochten op straat en één keer was het zelfs tot een echte rel gekomen. Er gingen geruchten dat de Spelen ondergronds (letterlijk) werden voortgezet, in grotten buiten de stad. De ontdekking van verschillende verminkte lichamen leek dat gerucht te ondersteunen. Uiteindelijk stuurde een groep heren van het mensen- en elfenras een delegatie naar de Priesterkoning met het verzoek de Spelen nieuw leven in te blazen.

‘Zoals een vulkaan af en toe moet uitbarsten om de stoom en de gifgassen uit de aarde te laten ontsnappen,’ zei een elfenheer, ‘hebben met name de mensen de Spelen kennelijk nodig als uitlaatklep voor hun primitiefste emoties.’

Die uitspraak maakte de elfenheer niet bepaald populair bij zijn menselijke medestanders, maar ze moesten noodgedwongen toegeven dat er een kern van waarheid in zat. Aanvankelijk wilde de Priesterkoning er niets van weten. Het leven was een kostbaar geschenk van de goden, niet iets wat zomaar mocht worden opgeofferd ter vermaak van een bloeddorstig publiek.

‘En vervolgens heb ik ze de oplossing aan de hand gedaan,’ zei Arack zelfgenoegzaam. ‘Ze wilden me niet binnenlaten in hun mooie, chique tempel.’ De dwerg grijnsde. ‘Maar niemand houdt Raag tegen als hij ergens naartoe wil. Dus ze hadden weinig keus.

“Blaas de Spelen nieuw leven in,” zeg ik tegen ze, en ze kijken me uit de hoogte aan. “Maar er hoeven geen doden te vallen,” zeg ik. “Geen echte doden, bedoel ik. Laat me nou even uitpraten. U hebt op straat toch wel eens toneelspelers gezien die Huma naspeelden? U hebt de ridder op straat zien vallen, bloedend en kreunend en spartelend. En vijf minuten later staat hij weer overeind en drinkt hij een biertje bij de kroeg verderop in de straat. Ik heb in mijn tijd ook wel eens bij het straattoneel gewerkt, en... nou je... kijk zelf maar. Kom hier, Raag.”

Dus Raag komt op me af met een brede grijns op die lelijke, gele kop van hem.

“Geef me je zwaard, Raag,” beveel ik hem. En nog voor ze een woord kunnen zeggen, ram ik dat zwaard in Raags buik. Je had hem moeten zien. Overal bloed! Het stroomt over mijn handen, het spuit uit zijn mond. Hij brulde het uit en liet zich kronkelend en kreunend op de grond vallen.

Je had die lui moeten horen schreeuwen,’ zei de dwerg meesmuilend. Hij schudde zijn hoofd bij de herinnering. ‘Ik dacht dat we die elfenheren van de grond zouden moeten rapen. Dus voordat ze de wachters kunnen roepen om me de deur uit te zetten, geef ik die oude Raag een schop.

“Je mag nu wel opstaan, Raag,” zeg ik.

En hij gaat rechtop zitten en grijnst breeduit naar ze. Nou, toen begonnen ze allemaal door elkaar heen te praten.’ De dwerg imiteerde hoge elfenstemmen.

‘“Opmerkelijk! Hoe gaat dat in zijn werk? Dit zou wel eens de oplossing kunnen zijn…”’

‘Hoe ging het dan in zijn werk?’ vroeg Tas gretig.

Arack haalde zijn schouders op. ‘Dat leer je vanzelf. Veel kippenbloed, een zwaard met een kling die in het gevest schuift... het stelt niks voor. Dat heb ik ook tegen hen gezegd. En zo moeilijk is het niet om gladiatoren te leren doen alsof ze gewond zijn. Zelfs een dommerik als die ouwe Raag kan het.’

Tas wierp de oger een behoedzame blik toe, maar Raag grijnsde vol genegenheid naar de dwerg. ‘De meesten dikten hun gevechten toch al een beetje aan, om het mooier te laten lijken voor de gieren – het publiek, moet ik eigenlijk zeggen. Nou, de Priesterkoning was er helemaal voor.’ De dwerg stak trots zijn borst vooruit. ‘Hij heeft mij zelfs tot meester benoemd. Dat is nu mijn titel. Meester van de Spelen.’

‘Ik begrijp het niet,’ zei Caramon langzaam. ‘Dus mensen betalen ervoor om voor de gek te worden gehouden? Ze hebben toch inmiddels wel door…’

‘Ja, natuurlijk,’ sneerde Arack. ‘We hebben er nooit een groot geheim van gemaakt. En nu is het de populairste sport op Krynn. Mensen reizen honderden mijlen om de Spelen te zien. De elfenheren komen erop af, en soms zelfs de Priesterkoning. Nou, we zijn er,’ zei Arack. Hij bleef vlak voor een reusachtig stadion staan en bekeek het trots.

Het was gebouwd van steen en eeuwenoud, maar waar het oorspronkelijk voor had gediend, wist niemand. Op dagen dat de Spelen werden gehouden, wapperden er kleurige vlaggen op de stenen torens en zat het er stampvol. Maar vandaag waren er geen Spelen, pas aan het eind van de zomer weer. Het stadion was grauw en kleurloos, afgezien van de schreeuwerige schilderingen op de muren, waar grote gebeurtenissen in de geschiedenis van de sport waren afgebeeld. Buiten stonden een paar kinderen, die hoopten een glimp op te vangen van een van hun helden. Arack keek boos naar hen en gebaarde naar Raag dat hij de enorme houten deuren moest openen.

‘Dus er gaat niemand dood,’ zei Caramon vasthoudend, terwijl hij somber naar de arena met zijn bloederige schilderingen keek.

De dwerg wierp Caramon een vreemde blik toe, zag Tas. Opeens stond Aracks gezicht wreed en berekenend en fronste hij zijn donkere, borstelige wenkbrauwen boven zijn kleine oogjes. Caramon zag het niet, want die keek nog steeds naar de muurschilderingen. Tas maakte een geluidje, en meteen keek Caramon om naar de dwerg. Maar die merkwaardige uitdrukking op zijn gezicht was al verdwenen.

‘Niemand,’ zei de dwerg grijnzend, terwijl hij Caramon een klopje op zijn arm gaf. ‘Niemand...’

Hoofdstuk 6

De oger bracht Caramon en Tas naar een grote ruimte. Caramon had de koortsachtige indruk dat het er wemelde van de mensen.

‘Hij nieuwe man,’ bromde Raag. Met een smerige, gele duim wees hij naar Caramon, die naast hem stond. Zo werd Caramon voorgesteld aan de ‘school’. Met een rood gezicht en zich pijnlijk bewust van de band om zijn hals die aangaf dat hij iemands eigendom was, hield Caramon zijn blik op de met stro bedekte houten vloer gericht. Toen hij alleen wat gemompel hoorde als reactie op Raags mededeling, keek hij op. Hij zag dat hij in een eetzaal was. Daar zaten twintig of dertig mannen van verschillende rassen en nationaliteiten in kleine groepjes te eten.

Sommige mannen namen Caramon belangstellend op, maar de meesten keurden hem geen blik waardig. Een enkeling knikte, de meerderheid at gewoon verder. Caramon wist niet goed wat hij nu moest doen, maar Raag loste dat probleem voor hem op. Hij legde een hand op Caramons schouder en duwde hem ruw in de richting van een tafel. Caramon struikelde en viel bijna, maar wist zijn evenwicht te hervinden voordat hij tegen de tafel viel. Met een ruk draaide hij zich om en keek de oger boos aan. Raag beantwoordde grijnzend zijn blik. Hij kromde dreigend zijn vingers.

Hij probeert me uit mijn tent te lokken, besefte Caramon, want die blik had hij vaak genoeg gezien in de kroeg, waar altijd wel iemand was die de grote man wilde uitdagen tot een gevecht. En dit was een gevecht waarvan hij wist dat hij het niet kon winnen. Caramon mocht dan bijna zesenhalve voet lang zijn, hij kwam niet eens tot aan de schouder van de oger. Bovendien kon Raag hem met één hand wel twee keer om zijn dikke nek grijpen. Caramon slikte, wreef over de pijnlijke plek op zijn been en ging op de lange houten bank zitten.

Met een snerende blik op de grote man liet Raag met samengeknepen ogen zijn blik door de eetzaal gaan. Schouderophalend en teleurgesteld mompelend richtten de mannen hun aandacht weer op hun bord. Aan een tafel in de hoek, waar een groep minotaurussen zat, werd gelachen. Raag grijnsde naar ze en verliet de zaal.

Met een blos van gêne maakte Caramon zich zo klein mogelijk op de bank, alsof hij het liefst wilde verdwijnen. Er zat iemand tegenover hem, maar de grote krijger kon het niet opbrengen de man recht aan te kijken. Tasselhof kende zulke remmingen echter niet. Hij klauterde naast Caramon op de bank en nam hun tafelgenoot met belangstelling op.

‘Ik ben Tasselhof Klisvoet,’ zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak naar de grote man met de zwarte huid met ook een band om zijn hals, die tegenover hen zat. ‘Ik ben ook nieuw,’ voegde de kender eraan toe, een beetje gekwetst omdat hij niet was voorgesteld. De zwarte man keek op van zijn bord, negeerde Tas’ uitgestoken hand en richtte zijn blik op Caramon.

‘Zijn jullie partners?’

‘Ja,’ antwoordde Caramon, dankbaar dat de man niet over Raag was begonnen. Opeens werd hij zich bewust van de etensgeuren, en hij snoof ze hongerig op. Het water liep hem in de mond. Hij wierp een goedkeurende blik op het bord van de man, waar een flinke portie geroosterd hert, aardappels en brood op lag. Hij slaakte een zucht. ‘Zo te zien krijgen we in elk geval goed te eten.’

Caramon zag dat de zwarte man een blik wierp op zijn bolle buik en een geamuseerde blik wisselde met de uitzonderlijk mooie vrouw die naast hem kwam zitten, met een bord dat al net zo vol was. Toen Caramon haar zag, werden zijn ogen groot. Onhandig probeerde hij op te staan en een buiging te maken.

‘Uw dienaar, mevrouw...’ begon hij.

‘Ga zitten, grote sukkel die je bent!’ snauwde de vrouw boos. Haar bruine huid werd een tint donkerder. ‘Straks beginnen ze allemaal te lachen!’

En inderdaad, verschillende mannen grinnikten. De vrouw draaide zich om en keek hen boos aan, met haar hand al bij de dolk die ze aan haar riem droeg. Bij het zien van de felle blik in haar groene ogen, slikten de mannen hun gelach in en gingen verder met eten. De vrouw wachtte af tot ze zeker wist dat iedereen zich gedeisd zou houden. Pas toen richtte ook zij haar aandacht weer op haar bord. Met snelle, geïrriteerde bewegingen prikte ze in het vlees.

‘Het... het spijt me,’ stamelde Caramon met een rood hoofd. ‘Ik wilde je niet...’

‘Laat maar,’ zei de vrouw met haar hese stem. Ze had een merkwaardig accent dat Caramon niet kon plaatsen. Ze leek menselijk, afgezien van die vreemde manier van praten – vreemder nog dan de andere mensen hier – en het feit dat haar haar een ongewone kleur had: dofgroen, als uitgeslagen metaal. Het was dik en steil en ze droeg het in een lange vlecht die op haar rug hing. ‘Je bent hier nieuw, begrijp ik. Je leert het vanzelf: je moet mij niet anders behandelen dan de rest. Hier of in de arena. Begrepen?’

‘De arena?’ vroeg Caramon verbijsterd. ‘Ben je dan... gladiator?’

‘Een van de beste, bovendien,’ zei de zwarte man die tegenover hen zat grijnzend. ‘Ik ben Pheragas uit Noord-Ergoth, en dit is Kiiri de Sirine...’

‘Een sirine! Uit de zee?’ vroeg Tas opgewonden. ‘Zo’n vrouw die van gedaante kan veranderen en...’

De vrouw wierp de kender zo’n woeste blik toe dat hij met zijn ogen knipperde en er het zwijgen toedeed. Toen schoot haar blik naar Caramon. ‘Vind je dat soms grappig, slaaf?’ vroeg ze, met haar blik op Caramons nieuwe halsband gericht.

Caramon legde zijn hand erop en werd opnieuw rood. Kiiri lachte kort en bitter, maar Pheragas keek hem meelevend aan.

‘Je went er wel aan, na een tijdje,’ zei hij schouderophalend.

‘Ik zal er nooit aan wennen,’ zei Caramon. Hij balde zijn machtige vuist.

Kiiri keek hem vluchtig aan. ‘Wen eraan, anders breekt je hart en ga je dood,’ zei ze koeltjes. Zelf was ze zo mooi en zo trots dat de halsband net zo goed een schitterende gouden ketting had kunnen zijn, dacht Caramon. Hij wilde antwoord geven, maar werd onderbroken door een dikke kerel met een wit, vettig schort voor die met een klap een bord vol eten voor Tasselhofs neus neerzette.

‘Dank u,’ zei de kender beleefd.

‘Ik maak hier geen gewoonte van,’ grauwde de kok. ‘In het vervolg kom je zelf je bord halen, net als de rest. Hier.’ Hij wierp een houten schijfje voor de kender op tafel. ‘Dat is je maaltijdpenning. Als je hem niet kunt laten zien, krijg je niks te eten. En deze is voor jou,’ voegde hij eraan toe, terwijl hij Caramon er ook een toewierp.

‘Waar is mijn eten?’ vroeg Caramon. Hij stak het houten schijfje in zijn zak.

De kok zette een kom voor de neus van de grote man neer en wilde weglopen.

‘Wat is dit?’ grauwde Caramon na één blik in de kom.

Tas boog zich over de kom. ‘Kippenbouillon,’ zei hij behulpzaam.

‘Ik weet ook wel dat het kippenbouillon is,’ zei Caramon met diepe, dreigende stem. ‘Ik bedoel: is dit soms een grapje? Want ik kan er niet om lachen,’ voegde hij eraan toe, met een boze blik op Pheragas en Kiiri, die allebei naar hem zaten te grijnzen. Caramon draaide zich om op zijn bank, greep de kok vast en trok hem naar zich toe. ‘Gooi dat afwaswater weg en breng me iets fatsoenlijks te eten.’

Verrassend snel en behendig rukte de kok zich los, draaide de arm van de grote man op zijn rug en duwde zijn gezicht in de kom soep.

‘Je eet het gewoon op. En geniet er maar van,’ grauwde de kok nadat hij Caramons druipende gezicht bij het haar uit de kom had getrokken, ‘want iets anders krijg je de komende maand niet te eten.’

Tasselhof hield op met eten en keek verwachtingsvol op. De kender zag dat alle andere aanwezigen ook waren opgehouden met eten, ervan overtuigd dat het deze keer wel op een gevecht zou uitdraaien.

Caramons gezicht, dat drijfnat was van de soep, was lijkbleek. Er zaten rode vlekken op zijn wangen en er lag een gevaarlijke glinstering in zijn ogen.

De kok nam hem zelfgenoegzaam op, met zijn beide vuisten gebald.

Gretig wachtte Tas af tot Caramon de kok alle hoeken van de zaal zou laten zien. Caramon balde zijn grote vuisten zo stevig dat de knokkels wit werden. Hij tilde één hand op, waarop hij langzaam de soep uit zijn gezicht veegde.

Met een snuif van minachting draaide de kok zich om en slenterde weg.

Tas zuchtte. Caramon was nog lang niet de oude, zei hij bedroefd bij zichzelf, denkend aan de man die twee draconen met zijn blote handen had gedood door ze met de koppen tegen elkaar te slaan, de Caramon die ooit vijftien schurken in verschillende stadia van verwonding had achtergelaten toen ze de fout hadden begaan te proberen hem te beroven. Hij wierp Caramon vanuit zijn ooghoek een vluchtige blik toe, slikte de scherpe woorden in die op het puntje van zijn tong lagen en ging met pijn in zijn hart verder met eten.

Caramon at langzaam, lepelde de soep naar binnen en slikte hem door, zonder hem te proeven, zo leek het. Tas zag dat de vrouw en de zwarte man een blik wisselden, en even was hij bang dat ze de grote man zouden uitlachen. Kiiri wilde iets zeggen, maar toen ze in de richting van de deur keek, besloot ze abrupt haar mond te houden en verder te eten. Tas zag dat Raag weer binnenkwam, op de voet gevolgd door twee potige mannen.

Ze liepen op Caramon af en bleven vlak achter hem staan. Raag gaf de grote man een por.

Langzaam keek Caramon om. ‘Wat is er?’ vroeg hij met een doffe stem die Tas nauwelijks herkende.

‘Kom mee, nu,’ zei Raag.

‘Ik zit te eten,’ begon Caramon, maar de twee mannen grepen hem bij de armen en hesen hem van het bankje voordat hij zijn zin kon afmaken. Toen zag Tas een glimp van zijn oude vechtlust. Met een lelijke, donkerrode kleur op zijn wangen haalde Caramon onhandig naar een van de mannen uit. Maar die wist hem met een minachtende grijns gemakkelijk te ontwijken. Zijn partner gaf Caramon een felle schop in zijn buik. Met een kreun viel de krijger op handen en voeten op de grond. De twee mannen sleurden hem overeind. Met hangend hoofd liet Caramon zich afvoeren.

‘Wacht! Waar...’ Tas stond op, maar voelde dat er een sterke hand op de zijne werd gelegd.

Kiiri schudde waarschuwend haar hoofd, en Tas ging weer zitten.

‘Wat gaan ze met hem doen?’ vroeg hij.

De vrouw haalde haar schouders op. ‘Eet je bord leeg,’ zei ze streng.

Tas legde zijn vork neer. ‘Ik heb niet zoveel trek,’ mompelde hij verslagen. Hij moest denken aan de vreemde, wrede blik die de dwerg buiten de arena op Caramon had geworpen.

De zwarte man glimlachte naar de kender. ‘Kom mee,’ zei hij. Hij stond op en stak in een vriendschappelijk gebaar zijn hand uit. ‘Ik zal je je kamer laten zien. Dit krijgen we allemaal te verduren op onze eerste dag. Het komt wel goed met je vriend. Uiteindelijk.’

‘Uiteindelijk,’ snoof Kiiri. Ze schoof haar bord van zich af.

Tas lag moederziel alleen in de kamer waarvan hem was gezegd dat hij hem met Caramon moest delen. Het stelde niet veel voor. Het vertrek bevond zich onder de arena en leek nog het meest op een gevangeniscel. Maar Kiiri had hem verteld dat alle gladiatoren zo’n kamer hadden. ‘Ze zijn schoon en warm,’ zei ze. ‘Er zijn er niet veel op deze wereld die dat kunnen zeggen over de plek waar ze slapen. En trouwens, een luxeleventje is niets voor ons. Hier word je hard van.’

Nou, daar was geen ontkomen aan als je het de kender vroeg. Hij liet zijn blik gaan over de kale stenen muren, de met stro bedekte vloer, de tafel met een waterkan en een kom en de twee kleine kisten waar ze hun bezittingen in dienden te bewaren. Eén raampje in het plafond, ter hoogte van de begane grond, liet een bundel zonlicht binnen. Liggend op het harde bed keek Tas toe terwijl het zonlicht zich door de kamer verplaatste. De kender had op onderzoek uit kunnen gaan, maar hij had het gevoel dat hij er niet echt van zou kunnen genieten zolang hij niet wist wat ze met Caramon hadden gedaan.

De streep zonlicht op de grond werd steeds langer. Er ging een deur open, en Tas sprong gretig overeind, maar het was gewoon een andere slaaf, die een zak naar binnen gooide en de deur weer dichtdeed. Tas keek in de zak, en de moed zakte hem in de schoenen. Het waren de spullen van Caramon. Alles wat hij bij zich had, zelfs zijn kleren. Tas bestudeerde ze aandachtig om te zien of er bloedvlekken op zaten. Dat was niet zo. Er leek niets mee aan de hand... Hij voelde iets hards in een geheime binnenzak.

Snel haalde Tas het tevoorschijn. De adem stokte hem in de keel. Het magische instrument van Par-Salian! Hoe hadden ze dat over het hoofd kunnen zien, vroeg hij zich af, terwijl hij de prachtige hanger van edelsteen van alle kanten bewonderde. Natuurlijk, het was een magisch instrument, hielp hij zichzelf herinneren. Nu zag het eruit als een onbeduidend snuisterijtje, maar hij had zelf gezien dat het eerst een soort scepter was geweest, voordat Par-Salian er iets anders van maakte. Ongetwijfeld had het de macht om verborgen te blijven als het niet ontdekt wilde worden.

Terwijl hij eraan voelde, het vasthield en keek naar het zonlicht dat op de schitterende edelstenen speelde, slaakte hij een verlangende zucht. Dit was het mooiste, wonderlijkste, meest fantastische voorwerp dat hij in zijn leven had gezien. Hij wilde het wanhopig graag hebben. Zonder erbij na te denken stond hij op, en hij was al op weg naar zijn buidels toen hij zich bedacht.

Tasselhof Klisvoet, zei een stem die verdacht veel leek op die van Flint, dit zijn ernstige zaken waar je je mee bemoeit. Dit is de weg naar huis. Par-Salian zelf, de grote Par-Salian, heeft het tijdens een plechtige ceremonie aan Caramon overhandigd. Het behoort Caramon toe. Het is van hem, jij hebt er geen recht op.

Tas huiverde. Zulke gedachten had hij nog nooit gehad. Weifelend staarde hij naar het instrument. Misschien plantte dat ding die rare gedachten wel in zijn hoofd!

Hij besloot dat hij daar geen zin in had. Haastig liep hij met het instrument naar Caramons kist en stopte het daarin. Als extra voorzorg deed hij de kist op slot en stopte de sleutel tussen Caramons kleren. Hij voelde zich nog ellendiger toen hij terugliep naar zijn bed.

Het zonlicht was zo goed als verdwenen, en de kender werd steeds bezorgder, toen hij buiten een geluid hoorde. De deur werd ruw open geschopt.

‘Caramon!’ riep Tas vol ontzetting, terwijl hij overeind sprong.

De twee potige mannen sleepten de grote man over de drempel en slingerden hem op zijn bed. Vervolgens verlieten ze grijnzend de kamer en sloegen de deur achter zich dicht. Vanaf het bed klonk een zacht gekreun.

‘Caramon,’ fluisterde Tas. Haastig pakte hij de kan, goot wat water in de kom en liep ermee naar het bed van de grote krijger. ‘Wat hebben ze gedaan?’ vroeg hij zachtjes terwijl hij voorzichtig Caramons lippen bevochtigde.

Caramon kreunde weer en schudde zwakjes zijn hoofd. Tas wierp een snelle blik op het lichaam van de grote man. Er waren geen zichtbare verwondingen, geen bloed, geen zwellingen, geen paarse striemen of bewijzen van zweepslagen. Maar hij was gemarteld, dat was duidelijk. Hij verging van de pijn. Hij baadde in het zweet, zijn ogen waren weggerold in de kassen. Nu en dan begonnen er spieren krampachtig samen te trekken, en dan kwam er een kreun van pijn over zijn lippen.

‘Hebben... hebben ze je op de pijnbank gelegd?’ vroeg Tas moeizaam slikkend. ‘Of op het rad? Met duimschroeven?’ Die lieten geen van alle sporen na op het lichaam. Dat had hij althans gehoord.

Caramon mompelde iets.

‘Hè?’ Tas boog naar hem toe, terwijl hij zijn gezicht depte met water. ‘Wat zeg je? Grond... grond... wat? Dat verstond ik niet goed.’ De kender fronste zijn voorhoofd. ‘Ik heb nog nooit gehoord van een martelmethode die met het woord “grond” begint,’ mompelde hij. ‘Wat zou het kunnen zijn?’

Caramon herhaalde het, kreunend en wel.

‘Grond... grond... grondoefeningen!’ zei Tas triomfantelijk. Toen liet hij de kan met water vallen. ‘Grondoefeningen? Dat is helemaal geen marteling!’

Weer kreunde Caramon.

‘Dat is gewoon training, watje!’ riep Tas verontwaardigd. ‘Dus ik heb me hier al die uren zorgen zitten maken en me de verschrikkelijkste dingen zitten voorstellen, en al die tijd heb jij gewoon getraind!’

Caramon had nog net genoeg kracht om zichzelf van het bed omhoog te duwen. Hij greep Tas met zijn grote hand in de kraag, sleurde hem naar zich toe en keek hem recht in de ogen.

‘Ik ben een keer gevangengenomen door kobolden,’ zei hij met schorre fluisterstem, ‘en ze hebben me aan een boom gebonden en me een hele nacht lang gemarteld. Ik ben in Xak Tsaroth verwond door draconen. In de kerkers van de Koningin van de Duisternis hebben er pasgeboren draakjes aan mijn benen gekloven. Maar ik zweer je dat ik nog nooit in mijn leven zoveel pijn heb gehad als nu. Laat me met rust, dan kan ik doodgaan.’

Weer kreunde Caramon, en hij liet zwakjes zijn hand zakken. Hij sloot zijn ogen. Tas onderdrukte een grijns en sloop terug naar zijn bed.

‘Dus hij denkt dat hij nu pijn heeft,’ zei de kender bij zichzelf. ‘Wacht maar tot morgen.’

De zomer in Istar liep ten einde. De herfst brak aan, een van de mooiste ooit. Caramons training begon, en de krijger ging niet dood, al waren er momenten dat dat hem de gemakkelijkste uitweg leek. Ook Tas kwam meer dan eens sterk in de verleiding om de grote, verwende zeurpiet uit zijn lijden te verlossen. Zoals die keer dat Tas midden in de nacht wakker werd van een hartverscheurende snik.

Tas ging rechtop in zijn bed zitten. ‘Caramon?’ vroeg hij slaperig.

Geen antwoord, alleen weer een snik.

‘Wat is er?’ vroeg Tas, opeens bezorgd. Hij stond op en draafde over de koude stenen vloer. ‘Heb je gedroomd?’

In het maanlicht kon hij zien dat Caramon knikte.

‘Over Tika?’ vroeg de teerhartige kender, bij wie de tranen in de ogen sprongen toen hij zag hoe verdrietig de grote man was. ‘Nee. Over Raistlin? Nee. Over jezelf? Ben je soms bang…’

‘Over een muffin!’ snikte Caramon.

‘Hè?’ vroeg Tas niet-begrijpend.

‘Over een muffin!’ snotterde Caramon. ‘O, Tas, ik heb zon honger. En nu droomde ik over een mufhn, zo een als Tika altijd bakte, met kleverige honing en van die kleine, brosse nootjes...’

Tas raapte een schoen op, smeet die Caramon vol afkeer naar het hoofd en ging terug naar bed.

Aan het eind van de tweede maand vol zware trainingen nam Tas Caramon eens aandachtig op, en moest hij toegeven dat dit precies was wat de grote man nodig had. De vetrollen rond zijn middel waren verdwenen, zijn slappe bovenbenen waren weer hard en gespierd en de spieren rimpelden in zijn armen, zijn borst en zijn rug. Zijn ogen stonden helder en alert; de doffe, lege blik was verdwenen. Het dwergenwater was uit zijn lijf gezweet en zijn gezicht was niet meer zo opgeblazen. Zijn huid was diep gebronsd van al die buitenlucht. De dwerg had verordonneerd dat Caramon zijn bruine haar moest laten groeien, aangezien lang haar op dat moment in Istar in de mode was, en nu hingen de krullen om zijn gezicht, tot op zijn rug.

Bovendien was hij nu een uiterst vaardige krijger. Hij was altijd al goed getraind geweest, maar een formele opleiding had hij nooit genoten. Zijn wapentechniek had hij grotendeels opgepikt van zijn oudere halfzus Kitiara. Arack haalde echter trainers van over de hele wereld binnen, en nu leerde Caramon nieuwe technieken van de allerbesten.

Dat niet alleen, hij was ook gedwongen zich dagelijks te bewijzen in gevechten tussen de gladiatoren onderling. Ooit was Caramon trots geweest op zijn worsteltalent, maar tot zijn grote schande lag hij na slechts twee ronden tegen de vrouw, Kiiri, al plat op zijn rug. De zwarte man, Pheragas, sloeg Caramon bij de eerste de beste aanval het zwaard uit de handen en gaf hem op de koop toe een ferme dreun op zijn hoofd met zijn eigen schild.

Maar Caramon was een gedreven, oplettende leerling. Hij had zoveel aangeboren talent dat hij alles vlot oppikte, en al snel kon Arack tevreden toekijken terwijl de grote man Kiiri met gemak op haar rug werkte en vervolgens Pheragas koeltjes in zijn eigen net wikkelde, waarna hij de zwarte man met zijn eigen drietand aan de vloer van de arena vastpinde.

Zelf was Caramon gelukkiger dan hij in lange tijd was geweest. Nog steeds verafschuwde hij de ijzeren band om zijn hals, en aanvankelijk ging er bijna geen dag voorbij waarop hij niet in de verleiding kwam hem stuk te trekken en ervandoor te gaan. Die gevoelens trokken echter weg naarmate zijn interesse in de training toenam. Caramon had altijd genoten van het soldatenleven. Hij vond het prettig als iemand hem vertelde wat hij moest doen en wanneer. Het enige echte probleem waar hij tegenaan liep was zijn gebrek aan acteertalent.

Altijd was hij openhartig en eerlijk geweest, soms zelfs te, dus werd zijn training pas echt moeilijk toen hij moest doen alsof hij verloor. Hij moest het uitschreeuwen van de pijn wanneer Rolf op zijn rug stampte. Hij moest leren zich te laten vallen alsof hij dodelijk gewond was, wanneer de Barbaar hem met een nepzwaard met een schuivende kling aanviel.

‘Nee! Nee! Nee! Grote stomkop!’ schreeuwde Arack keer op keer. Eén keer liep de dwerg al vloekend op Caramon af en gaf hem een stomp in zijn gezicht.

Aah!’ riep Caramon uit, want hij had echt pijn. Raag stond vol leedvermaak toe te kijken, dus durfde hij niets terug te doen.

‘Zo,’ zei Arack terwijl hij triomfantelijk een stap achteruit deed. Aan de knokkels van zijn gebalde vuist zat bloed. ‘Onthoud die schreeuw. De gieren zullen ervan smullen.’

Maar wat toneelspelen betrof leek Caramon een hopeloos geval. Zelfs wanneer hij schreeuwde, klonk hij ‘eerder als een meid die in haar kont wordt geknepen dan iemand die op het punt staat te sterven’, zoals Arack vol afschuw tegen Kiiri zei. Maar op een dag kreeg de dwerg een ingeving.

Het gebeurde toen hij die middag naar de training stond te kijken. Toevallig was er publiek bij. Nu en dan liet Arack enkele toeschouwers binnen, want hij had ontdekt dat dat goed was voor de zaken. Die dag ontving hij een edelman die met zijn gezin vanuit Solamnië naar Istar was gereisd. De edelman had twee zeer charmante jonge dochters, en vanaf het moment dat ze de arena binnenkwamen, konden ze hun ogen niet van Caramon afhouden.

‘Waarom hebben we hem laatst niet zien vechten?’ vroeg een van hen aan haar vader.

De edelman keek de dwerg vragend aan.

‘Hij is nieuw,’ antwoordde Arack bars. ‘We zijn hem nog aan het trainen. Maar hij is er bijna klaar voor. Sterker nog, ik overweeg hem te laten meedoen... Wanneer zei u dat u weer eens naar de Spelen wilde?’

‘Daar heb ik niets over gezegd,’ begon de edelman, maar zijn dochters slaakten allebei een kreet van teleurstelling. ‘Nou,’ verbeterde hij zichzelf, ‘misschien, als we aan kaartjes kunnen komen.’

De meisjes klapten allebei in hun handen, en hun blik gleed weer af naar Caramon, die samen met Pheragas oefende met het zwaard. Het gebruinde lijf van de jongeman glom van het zweet, zijn vochtige krullen kleefden aan zijn gezicht en hij bewoog zich met de gratie van een getrainde sportman. Toen de dwerg de bewonderende blikken van de meisjes zag, besefte hij opeens wat een opvallend knappe jongeman Caramon eigenlijk was.

‘Hij moet winnen,’ verzuchtte een van de meisjes. ‘Ik zou het niet kunnen aanzien als hij verloor.’

‘Hij wint wel,’ zei het andere meisje. ‘Hij is geboren om te winnen. Hij ziet eruit als een overwinnaar.’

‘Natuurlijk! Dat is de oplossing voor al mijn problemen!’ zei de dwerg opeens. De edelman en zijn gezin keken hem bevreemd aan. ‘De Overwinnaar! Zo zal ik hem noemen. Nooit verslagen! Weet niet wat het is om te verliezen! Heeft gezworen zich van het leven te beroven als hij ooit wordt verslagen!’

‘O, nee!’ riepen de twee meisjes ontzet uit. ‘Zeg dat nou niet!’

‘Het is echt waar,’ zei de dwerg plechtig. Opgetogen wreef hij in zijn handen.

‘Van mijlenver zullen ze erop afkomen,’ zei hij die avond tegen Raag, ‘in de hoop dat ze erbij zijn als hij op een avond verliest. Maar natuurlijk verliest hij niet – dat gaat nog heel lang duren. Ondertussen zal hij uitgroeien tot een hartenbreker. Ik zie het al helemaal voor me. En ik heb het volmaakte kostuum voor hem...’

Ondertussen vond Tasselhof zijn eigen leven in de arena machtig interessant. Aanvankelijk had het hem diep gegriefd toen hij te horen kreeg dat hij geen gladiator kon worden (Tas zag zichzelf al als de nieuwe Kronin Distelknoop, de grote held van Kenderheem), en een paar dagen lang liep hij verveeld rond door het gebouw. Dat eindigde ermee dat hij bijna werd vermoord door een boze minotaurus, die hem had betrapt terwijl hij innig tevreden zijn kamer doorzocht.

De minotaurussen waren woedend. Aangezien ze puur uit liefde voor de sport in de arena vochten, beschouwden ze zichzelf als een superieur ras, en ze woonden en aten apart van de rest. Hun vertrekken waren hun heilig, en niemand mocht er komen.

De minotaurus sleepte Tas mee naar Arack en eiste het recht op hem open te snijden en zijn bloed te drinken. Onder andere omstandigheden zou de dwerg daar wellicht mee hebben ingestemd – zelf had hij namelijk ook weinig op met kenders – maar hij moest denken aan het gesprek dat hij met Quarath had gehad, kort na de aanschaf van de twee slaven. Om de een of andere reden wilde de hoogste kerkautoriteit in het land de verzekering dat deze twee niets zou overkomen. Daarom had Arack het verzoek van de minotaurus afgewezen, maar hij had hem gecompenseerd met een wild everzwijn dat hij mocht afslachten. Daarna nam Arack Tas terzijde, gaf hem een paar flinke tikken in zijn gezicht en gaf hem ten slotte toestemming de arena te verlaten en de stad te verkennen, zolang de kender beloofde ’s avonds terug te komen.

Tas, die toch al een paar keer de arena uit was geglipt, was hier opgetogen over, en hij beloonde de dwerg voor zijn vriendelijkheid door allerlei kleinigheidjes voor hem mee te nemen die hij wellicht mooi zou vinden. Arack waardeerde die aandacht, en toen hij Tas erop betrapte dat hij een pasteitje voor Caramon wilde meesmokkelen, gaf hij de kender alleen maar een pak slaag met een stok in plaats van met de zweep, zoals hij anders zou hebben gedaan.

Zo kon Tas in Istar min of meer gaan en staan waar hij wilde, en hij leerde algauw de stadswachten te ontwijken, die een alleszins onredelijke afkeer hadden van kenders. Zo kwam het dat Tas zelfs de tempel binnen kon komen.

In beslag genomen als hij was door zijn training, zijn dieet en andere problemen, had Caramon zijn echte doel geen moment uit het oog verloren. Hij had een kil, kort bericht ontvangen van vrouwe Crysania, dus hij wist dat met haar alles in orde was. Maar daar bleef het bij. Van Raistlin was geen spoor te ontdekken.

Aanvankelijk was Caramon bang dat hij zijn broer en Fistandantilus nooit zou vinden, want hij mocht de arena niet verlaten. Maar al snel besefte hij dat Tas veel gemakkelijker op onderzoek uit kon gaan dan hij ooit zou hebben gekund, ook al was hij vrij geweest. Mensen hadden de neiging kenders net zo te behandelen als kinderen: alsof ze er niet waren. En Tas was er nog beter in om zich in de schaduwen te verstoppen, achter een gordijn weg te duiken of stilletjes door gangen te sluipen dan de gemiddelde kender.

Verder was het een voordeel dat de tempel ontzettend groot was en dat het er de hele dag door wemelde van de mensen, zodat een kender gemakkelijk over het hoofd werd gezien, of in het ergste geval op geïrriteerde toon te horen kreeg dat hij uit de weg moest gaan. Het werd hem nog gemakkelijker gemaakt door het feit dat er in de keukens verschillende kenderslaven werkten, en dat er zelfs enkele kenderpriesters waren, die vrij in en uit konden lopen.

Tas zou niets liever hebben gewild dan vragen te stellen over zijn vaderland en vriendschap te sluiten met zijn soortgenoten, vooral met de kenderpriesters, want hij had nooit geweten dat die bestonden. Maar dat durfde hij niet. Caramon had hem op het hart gedrukt niet te veel te kletsen, en voor de verandering nam hij de waarschuwing serieus. Hij vond het zenuwslopend om altijd maar op te moeten passen dat hij niets zei over draken, de Catastrofe of iets anders waardoor iedereen van streek zou raken, dus besloot hij dat het gemakkelijker zou zijn om de verleiding helemaal uit de weg te gaan. Daarom stelde hij zich er tevreden mee om in de tempel rond te neuzen en informatie te verzamelen.

‘Ik heb Crysania gezien,’ vertelde hij op een avond aan Caramon, toen ze na het eten en een potje armpje drukken met Pheragas weer op hun kamer waren. Tas lag op het bed terwijl Caramon in het midden van de kamer oefende met een goedendag en een ketting, omdat Arack wilde dat hij zich ook in het vechten met andere wapens dan het zwaard bekwaamde. Omdat hij al snel besefte dat Caramon nog veel moest oefenen, kroop Tas naar het verste hoekje van zijn bed, ruim buiten het bereik van de wildere uithalen van de krijger.

‘Hoe gaat het met haar?’ vroeg Caramon, die de kender een belangstellende blik toewierp.

Tas schudde zijn hoofd. ‘Weet ik niet zo goed. Zo te zien mankeert haar niks. Tenminste, ze ziet er niet ziek uit. Maar ze kijkt ook niet erg blij. Haar gezicht is bleek, en toen ik haar aansprak, negeerde ze me gewoon. Volgens mij herkende ze me niet eens.’

Caramon fronste. ‘Kijk maar eens of je kunt uitzoeken wat er aan de hand is,’ zei hij. ‘Zij was ook op zoek naar Raistlin, weet je nog? Misschien heeft het iets met hem te maken.’

‘Goed,’ antwoordde de kender, waarop hij snel wegdook voor de goedendag, die vlak langs zijn hoofd suisde. ‘Zeg, pas eens op! Ga alsjeblieft een stukje achteruit.’ Bezorgd voelde hij aan zijn knotje om te controleren of hij al zijn haar nog had.

‘Over Raistlin gesproken,’ zei Caramon met gedempte stem, ‘je bent vandaag zeker niets meer te weten gekomen?’

Tas schudde zijn hoofd. ‘Ik heb er talloze keren naar gevraagd. Fistandantilus heeft leerlingen die hem soms komen opzoeken. Maar niemand heeft er iemand gezien die op Raistlin lijkt. Mensen met een goudkleurige huid en zandlopervormige ogen vallen toch behoorlijk uit de toon, zou je zeggen. Maar’ – de kender keek iets vrolijker – ‘misschien kom ik binnenkort meer te weten. Ik heb gehoord dat Fistandantilus terug is.’

‘O, ja?’ Caramon hield de goedendag stil en draaide zich naar Tas om.

‘Ja. Ik heb hem zelf niet gezien, maar een paar priesters hadden het erover. Hij schijnt gisteravond opeens te zijn verschenen in de audiëntiezaal van de Priesterkoning. Zomaar opeens: poef! Daar was hij. Heel theatraal.’

‘Ja,’ bromde Caramon. Hij zwaaide bedachtzaam met de goedendag en zweeg zo lang dat Tas begon te gapen en bijna in slaap viel. Hij schrok wakker van Caramons stem.

‘Tas,’ zei hij, ‘dit is onze kans.’

‘Onze kans? Hoezo?’ De kender gaapte weer.

‘Onze kans om Fistandantilus te vermoorden,’ zei de krijger zachtjes.

Hoofdstuk 7

Bij het horen van die kille uitspraak van Caramon was Tas opeens klaar wakker.

‘V-vermoorden! Ik, eh... vind dat je daar even goed over moet nadenken, Caramon,’ stamelde Tas. ‘Ik bedoel, nou ja, bekijk het eens van deze kant. Fistandantilus is een heel, heel goede... i-ik bedoel, getalenteerde magiegebruiker. Beter nog zelfs dan Raistlin en Par-Salian bij elkaar, als het klopt wat ze zeggen. Zo iemand kun je niet even besluipen en vermoorden. Zeker wanneer je nog nooit iemand hebt vermoord. Daarmee wil ik niet zeggen dat we zouden moeten oefenen, hoor, maar...’

‘Hij moet toch een keer slapen?’ vroeg Caramon.

‘Nou,’ zei Tas aarzelend. ‘Ja, dat zal wel. Iedereen moet uiteindelijk een keer slapen, lijkt me, zelfs een magiegebruiker…’

‘Vooral een magiegebruiker,’ viel Caramon hem kil in de rede. ‘Weet je nog hoe zwak Raist werd wanneer hij niet kon slapen? En dat geldt voor alle magiërs, zelfs voor de aller-machtigste. Dat is een van de redenen dat ze de grote veldslagen hebben verloren: de Verloren Oorlogen. Omdat ze moesten slapen. En zeg niet steeds “wij”. Ik doe het wel. jij hoeft niet eens mee. Je hoeft alleen maar uit te zoeken waar zijn kamer is, wat voor beveiligingsmaatregelen hij heeft genomen en wanneer hij gaat slapen. Dan regel ik het verder wel.’

‘Caramon,’ begon Tas aarzelend, ‘denk je dat dat wel goed is? Ik bedoel, ik weet dat de magiërs je daarom hiernaartoe hebben gestuurd. Tenminste, dat denk ik. Aan het eind raakte ik de draad een beetje kwijt. En ik weet dat Fistandantilus een heel boosaardig iemand moet zijn en dat hij de Zwarte Mantel draagt en zo, maar is het wel goed als we hem vermoorden? Ik bedoel, zijn wij dan niet net zo erg als hij?’

‘Kan me niet schelen,’ zei Caramon emotieloos, met zijn blik strak gericht op de goedendag die hij langzaam heen en weer liet zwaaien. ‘Het is zijn leven of dat van Raistlin, Tas. Als ik Fistandantilus nu vermoord, in deze tijd, kan hij in de toekomst Raistlin niet pakken. Dan zou ik Raistlin kunnen bevrijden uit dat wrak van een lichaam, Tas, dan zou ik hem kunnen genezen. Als ik hem eenmaal heb losgemaakt uit de boosaardige greep van die man... dan zal hij weer de oude Raist zijn, dat weet ik zeker. Het broertje van wie ik zo hield.’ Caramons stem klonk weemoedig en zijn ogen werden vochtig. ‘Dan zou hij bij ons kunnen komen wonen, Tas.’

‘En Tika?’ vroeg Tas aarzelend. ‘Hoe zou zij het vinden als je iemand vermoordde?’

Caramons bruine ogen flitsten van woede. ‘Ik heb het je al eerder gezegd: hou je mond over haar!’

‘Maar Caramon...’

‘Ik meen het, Tas!’

En deze keer lag er een ondertoon in de stem van de grote man waaraan Tas kon horen dat hij te ver was gegaan. Ellendig ineengedoken zat de kender op zijn bed. Caramon keek hem aan en zuchtte.

‘Luister, Tas,’ zei hij zachtjes, ‘ik zal het je één keer uitleggen. Ik... ik ben niet erg goed geweest voor Tika. Ze had gelijk dat ze me buiten de deur zette, dat besef ik nu, maar er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik het haar nooit zou vergeven.’ De grote man zweeg even om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Toen ging hij met een nieuwe zucht verder. ‘Ik heb een keer tegen haar gezegd dat Raistlin, zolang hij leefde, voor mij op de eerste plaats zou komen. Ik heb haar aangeraden op zoek te gaan naar iemand die haar al zijn liefde kon geven. Eerst dacht ik dat ik dat wel zou kunnen, toen Raistlin er in zijn eentje vandoor ging. Maar...’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Het lukte niet. En nu moet ik dit doen, snap je? En daarbij kan ik niet aan Tika denken. Die... die loopt alleen maar in de weg.’

‘Maar Tika houdt zielsveel van je!’ was het enige wat Tas kon zeggen. En natuurlijk was dat helemaal verkeerd. Caramon keek boos en begon weer met de goedendag te zwaaien.

‘Goed dan, Tas,’ zei hij met zo’n diepe stem dat hij vanuit de aarde leek te komen. ‘Dan kunnen we beter afscheid van elkaar nemen. Vraag de dwerg om een andere kamer. Ik ga dit doen, en als er iets misgaat, wil ik niet dat jij in de problemen komt...’

‘Caramon, je weet best dat ik niet bedoelde dat ik je niet wilde helpen,’ zei Tas zachtjes. ‘Je hebt me nodig.’

‘Ja, misschien ook wel,’ mompelde Caramon met een rood hoofd. Toen keek hij Tas aan en glimlachte verontschuldigend. ‘Het spijt me. Maar begin niet meer over Tika, goed?’

‘Goed,’ zei Tas ongelukkig. Hij beantwoordde Caramons glimlach en keek toe terwijl hij zijn wapens opruimde en zich klaarmaakte om naar bed te gaan. Maar het was een ziekelijk glimlachje, en toen Tas onder de lakens kroop, voelde hij zich minstens zo ellendig en ongelukkig als toen Flint stierf.

Hij zou het niet hebben goedgekeurd, dat is zeker, zei Tas bij zichzelf, denkend aan de norse oude dwerg. Ik weet precies wat hij zou zeggen. ‘Stom leeghoofd van een kender!’ zou hij zeggen. ‘Een magiër vermoorden! Waarom pleeg je niet gewoon zelfmoord? Dan bespaar je een ander de moeite.’ En dan is er Tanis nog, dacht hij, en hij voelde zich nog ellendiger. Ik kan me levendig voorstellen wat hij zou zeggen. Tas draaide zich om en trok de dekens op tot aan zijn kin. Was hij er maar bij, dacht hij. Was er maar iemand die ons kon helpen. Caramon denkt niet helder, dat weet ik zeker. Maar wat kan ik eraan doen? Ik moet hem helpen. Hij is mijn vriend. En waarschijnlijk zou hij zonder mij in zeven sloten tegelijk lopen.

De volgende dag zou Caramon voor het eerst deelnemen aan de Spelen. Tas bezocht de tempel vroeg in de ochtend en was op tijd terug om Caramons gevecht te zien, dat die middag zou plaatsvinden. Zittend op het bed liet hij zijn korte benen bungelen terwijl hij verslag uitbracht aan Caramon, die zenuwachtig heen en weer liep in afwachting van de dwerg en Pheragas, die hem zijn kostuum zouden komen brengen.

‘Je hebt gelijk,’ gaf Tas met tegenzin toe. ‘Fistandantilus schijnt heel veel slaap nodig te hebben. Hij gaat elke avond vroeg naar bed en slaapt dan als een os tot de volgende ochtend.’

Caramon keek hem grimmig aan.

‘Bewakers?’

‘Nee,’ zei Tas schouderophalend. ‘Hij doet zijn deur niet eens op slot. Dat doet niemand in de tempel. Het is immers een gewijd gebouw, en kennelijk vertrouwt iedereen elkaar, of anders hebben ze niets wat de moeite van het verstoppen waard is. Weet je,’ zei de kender bedachtzaam, ‘ik heb altijd een hekel gehad aan sloten, maar inmiddels heb ik besloten dat het leven zonder sloten wel erg saai zou zijn. Ik heb een paar kamers in de tempel vanbinnen bekeken’ – Tas sloeg geen acht op Caramons blik van ontzetting – ‘en geloof me, het is de moeite niet waard. Je zou denken dat een magiegebruiker anders zou zijn, maar Fistandantilus bewaart zijn spreukeningrediënten niet eens in zijn kamer. Kennelijk gebruikt hij die kamer alleen om in te slapen wanneer hij het hof bezoekt. Trouwens,’ merkte de kender op toen hem opeens een licht opging, ‘hij is de enige slechterik aan het hof, dus hoeft hij zichzelf tegen niemand te beschermen, behalve tegen zichzelf.’

Caramon, die al een hele tijd niet meer luisterde, mompelde iets en bleef heen en weer lopen. Tas keek ongemakkelijk. Opeens kwam de gedachte bij hem op dat hij en Caramon zich verlaagden tot het niveau van de slechte magiegebruikers. Dat hielp hem bij zijn beslissing.

‘Hoor eens, het spijt me, Caramon,’ zei Tas na een tijdje. ‘Maar ik denk bij nader inzien niet dat ik je kan helpen. Kenders gaan niet altijd even zorgvuldig met hun spullen om, of met die van anderen trouwens, maar ik geloof niet dat er ooit een kender is geweest die iemand heeft vermoord.’ Hij zuchtte en ging met bevende stem verder: ‘En ik moest opeens denken aan Flint en... en Sturm. Je weet best dat Sturm dit zou afkeuren. Daar was hij te eerzaam voor. Het is gewoon niet goed, Caramon. Dan zijn we net zo erg als Fistandantilus, of misschien nog wel erger.’

Caramon opende zijn mond en wilde net antwoord geven, toen de deur openvloog en Arack naar binnen beende.

‘Hoe gaat het ermee, grote jongen?’ vroeg de dwerg, die Caramon met een scheve glimlach aankeek. ‘Je ziet er wel een tikje anders uit dan toen je hier binnenkwam, hè?’ Hij klopte bewonderend op de harde spieren van de grote man, waarop hij zonder waarschuwing vooraf zijn vuist balde en hem een stomp in zijn maag gaf. ‘Staalhard,’ zei hij grijnzend, terwijl hij zijn pijnlijke hand schudde.

Caramon keek vol afkeer op de dwerg neer, wierp een blik op Tas en slaakte een zucht. ‘Waar is mijn kostuum?’ bromde hij. ‘Het is bijna Hoge Wacht.’

De dwerg hield een zak omhoog. ‘Het zit hierin. Maak je geen zorgen, je hebt niet veel tijd nodig om je om te kleden.’

Nerveus pakte Caramon de zak aan en maakte hem open. ‘Waar is de rest?’ vroeg hij op hoge toon aan Pheragas, die net binnenkwam.

‘Dat is alles,’ kakelde Arack. ‘Ik zei toch dat je niet veel tijd nodig zou hebben om je om te kleden?’

Caramons gezicht werd vuurrood. ‘Ik... ik kan niet alleen... dit aantrekken...’ stamelde hij, terwijl hij haastig de zak weer dichtdeed. ‘Je zei dat er dames bij zouden zijn...’

‘En ze zullen genieten van elk gebronsd stukje huid!’ zei Arack schaterend. Toen maakte de lach op zijn beschadigde gezicht plaats voor een duistere, dreigende blik. ‘Trek aan, grote sukkel die je bent. Waar denk je dat ze voor betalen? Een uitvoering van een dansschool? Nee, ze willen lichamen zien die onder het zweet en bloed zitten. Hoe meer lichaam, zweet en bloed – echt bloed – hoe beter!’

‘Echt bloed?’ Caramon keek op, en woede vlamde op in zijn bruine ogen. ‘Hoe bedoel je? Ik dacht dat je zei...’

‘Ach wat! Help hem, Pheragas. En neem meteen de gelegenheid te baat om dat verwende joch uit te leggen hoe het er in de echte wereld aan toegaat. Tijd om volwassen te worden, Caramon, mooi popje van me.’ Met die woorden en een krassende lach beende de dwerg de kamer uit.

Pheragas deed een stap opzij om de dwerg te laten passeren en liep het kamertje binnen. Zijn gezicht, gewoonlijk zo vrolijk en opgewekt, was een uitdrukkingsloos masker. Ook zijn ogen verrieden niets, en hij wilde Caramon niet recht aankijken.

‘Wat bedoelde hij daarmee? Volwassen worden?’ vroeg Caramon. ‘Echt bloed?’

‘Hier,’ zei Pheragas bars, zonder op de vraag in te gaan. ‘Ik zal je helpen met de gespen. Het is in het begin even wennen. Ze zijn eigenlijk alleen maar voor de sier, dus ze gaan gemakkelijk kapot. Het publiek vindt het prachtig als er iets losraakt of afvalt.’

Hij haalde een rijk bewerkte schouderplaat uit de zak en gespte die van achteren om Caramons schouder, met zijn blik strak op de gespen gericht.

‘Dit is van goud,’ zei Caramon langzaam.

Pheragas bromde.

‘Boter zou een mes nog beter tegenhouden dan dit spul,’ ging Caramon verder terwijl hij eraan voelde. ‘En moet je al die frutsels zien! Daar blijft gemakkelijk een zwaardpunt achter hangen.’

‘Ja.’ Pheragas lachte, maar het klonk geforceerd. ‘Zoals je ziet kun je eigenlijk nog beter naakt gaan dan met dit spul.’

‘Dan hoef ik me eigenlijk geen zorgen te maken,’ merkte Caramon grimmig op terwijl hij de leren lendendoek uit de zak pakte, het enige wat er nog in zat, afgezien van een rijk bewerkte helm. Ook de lendendoek was met goud afgezet, en hij bedekte zijn edele delen maar nauwelijks. Nadat hij zich met behulp van Pheragas had aangekleed, moest zelfs de kender blozen toen hij Caramon van achteren zag.

Pheragas wilde al weggaan, maar Caramon hield hem met een hand op zijn arm tegen. ‘Je kunt het me maar beter vertellen, mijn vriend. Als je tenminste nog mijn vriend bent.’

Pheragas keek Caramon strak aan en haalde zijn schouders op. ‘Ik dacht dat je het inmiddels wel doorhad. We gebruiken scherpe wapens. O, de kling verdwijnt wel in het gevest,’ voegde hij eraan toe toen hij zag dat Caramon zijn ogen samenkneep. ‘Maar als je wordt geraakt, bloed je. Echt bloed. Daarom hebben we zoveel aandacht besteed aan je steekbewegingen.’

‘Dus er raken echt mensen gewond? Ik zou iemand kunnen verwonden? Iemand als Kiiri, of Rolf, of de Barbaar?’ Caramon verhief woedend zijn stem. ‘Wat gebeurt er nog meer? Wat heb je me nog meer niet verteld... vriend?’

Pheragas nam Caramon koeltjes op. Waar denk je dat ik al die littekens heb opgelopen? Tijdens het spelen met mijn kindermeisje? Luister, ooit zul je het begrijpen. Ik heb nu geen tijd om het uit te leggen. Vertrouw gewoon op ons, op mij en Kiiri. Volg ons voorbeeld. En hou de minotaurussen goed in de gaten. Die vechten voor zichzelf, niet voor een meester of eigenaar. Ze hoeven aan niemand verantwoording af te leggen. O, ze houden zich aan de regels. Dat moeten ze wel, anders verscheept de Priesterkoning ze meteen naar Mithas. Maar... nou ja, ze zijn populair bij het publiek. De mensen vinden het prachtig als ze iemand laten bloeden. En ze kunnen net zoveel incasseren als ze uitdelen.’

‘Eruit!’ grauwde Caramon.

Pheragas staarde hem even aan, maar draaide zich toen om en liep naar de deur. Daar bleef hij echter staan.

‘Luister, vriend,’ zei hij streng. ‘De littekens die ik in de ring oploop zijn eretekens, net zo belangrijk als de sporen die een ridder bij een toernooi kan winnen. Het is de enige eer die we kunnen peuren uit die smakeloze toneelopvoering. De arena kent zijn eigen code, Caramon, en het heeft helemaal niks te maken met de ridders en edellieden die op de tribunes zitten en zich vermaken door ons slaven te zien vechten en bloeden. Zij hebben de mond vol over hun eer. Nou, wij hebben zo onze eigen eer. Dat houdt ons in leven.’ Hij zweeg. Even leek het erop dat hij nog iets wilde zeggen, maar Caramon keek strak naar de vloer en weigerde koppig naar de zwarte man te luisteren of hem aan te kijken.

Uiteindelijk zei Pheragas: ‘Je hebt nog vijf minuten.’ Hij ging weg en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.

Tas wilde dolgraag iets zeggen, maar toen hij Caramons gezicht zag, begreep zelfs de kender dat dit een goed moment was om zijn mond te houden.

Ga met kwaad bloed de strijd in, en het zal vloeien voor de avond valt. Caramon kon zich niet herinneren welke barse oude commandant hem dat had verteld, maar hij had het altijd al een goede stelregel gevonden. Vaak hing je leven af van de loyaliteit van je medestrijders. Daarom was het een goed idee om onderlinge ruzies zo veel mogelijk bij te leggen. Bovendien hield hij er niet van om wrok te koesteren. Daar kreeg hij maar maagklachten van.

Het viel hem dan ook niet zwaar om Pheragas een hand te geven en hem zijn verontschuldigingen aan te bieden, toen de zwarte man zich vlak voordat ze de arena betraden van hem wilde afwenden. Pheragas aanvaardde zijn excuses ruimhartig, en Kiiri – die duidelijk het hele verhaal van Pheragas te horen had gekregen – toonde haar goedkeuring met een glimlach. Ze toonde ook haar goedkeuring voor Caramons kostuum. Ze keek hem met zulke openlijke bewondering in haar smeulende groene ogen aan dat Caramon er vuurrood van werd.

Met z’n drieën stonden ze in de gangen onder de arena te wachten tot ze het strijdperk mochten betreden. Bij hen waren de andere gladiatoren die vandaag zouden vechten: Rolf, de Barbaar en de Rode Minotaurus. Boven zich hoorden ze het publiek af en toe schreeuwen, maar het geluid was gedempt. Als Caramon zich lang maakte, kon hij net door de toegangsdeur heen kijken. Was het maar vast tijd. Hij had zich zelden zo zenuwachtig gevoeld, zelfs niet voor een echte veldslag, besefte hij.

Ook de anderen voelden de spanning. Dat kon je merken aan Kiiri’s lach, die te luid en te schril klonk, en aan het zweet dat op Pheragas’ gezicht parelde. Maar het was een plezierige spanning, vermengd met opwinding. En opeens besefte Caramon dat hij ernaar uitkeek.

‘Arack heeft ons aangekondigd,’ zei Kiiri. Zij, Pheragas en Caramon liepen naar de deur, want aangezien ze zo goed konden samenwerken, had de dwerg besloten dat ze maar samen moesten vechten. (Hij hoopte ook dat de twee veteranen eventuele fouten van Caramon zouden maskeren.)

Het eerste wat Caramon opviel toen hij de arena betrad was het lawaai. Dat overspoelde hem als rollende donder, de ene golf na de andere, en het leek afkomstig van de zonnige hemel boven hem. Even raakte hij volledig in verwarring. De inmiddels vertrouwde arena, waar hij de afgelopen maanden zo hard had getraind en geoefend, was opeens een vreemde plek. Zijn blik ging naar de uitgestrekte, ronde tribunes rondom de arena, en de aanblik van die duizenden mensen die, zo leek het, allemaal stonden te gillen, schreeuwen en stampen was overweldigend.

De kleuren dansten voor zijn ogen: vrolijk wapperende vlaggen die aangaven dat er vandaag Spelen werden gehouden, de zijden wimpels van alle adellijke families van Istar, en de meer bescheiden spandoeken van degenen die van alles verkochten, van vruchtenijs tot teerbonenthee, afhankelijk van het seizoen. Alles leek in beweging. Hij werd er duizelig en misselijk van. Toen voelde hij Kiiri’s koele hand op zijn arm. Hij draaide zich om en zag dat ze hem geruststellend glimlachend aankeek. Achter haar zag hij de vertrouwde arena, Pheragas en zijn andere vrienden.

Meteen voelde hij zich een stuk beter, en hij concentreerde zich op wat hij moest doen. Hij moest er wel met zijn hoofd bijblijven, hield hij zichzelf streng voor. Als hij ook maar één gerepeteerde beweging oversloeg, zou hij niet alleen zelf voor gek staan, maar zou hij bovendien per ongeluk iemand kunnen verwonden. Hij moest eraan denken hoezeer Kiiri erop had gehamerd dat hij zijn zwaardbewegingen zo secuur mogelijk moest uitvoeren. Nu, dacht hij grimmig, wist hij waarom.

Hij hield zijn blik gericht op zijn medestrijders en de arena en besteedde geen aandacht aan het kabaal en het publiek terwijl hij zijn plaats innam en wachtte tot ze konden beginnen. De arena zag er anders uit dan anders, en even wist hij niet waarom. Toen besefte hij dat de dwerg hen niet alleen in kostuums had gehesen, maar bovendien de arena had versierd. De oude met zaagsel bedekte verhogingen waar hij elke dag op vocht waren er nog, maar nu waren ze versierd met symbolen die de vier windstreken van de wereld verbeeldden.

Rondom die vier verhogingen gloeiden de hete kolen, brandde het vuur en pruttelde de kokende olie. Over de doodskuilen, zoals ze werden genoemd, lagen houten bruggen die de vier verhogingen met elkaar verbonden. Aanvankelijk was Caramon geschrokken van die doodskuilen. Maar het drong al snel tot hem door dat ze puur voor de show waren. Het publiek vond het prachtig wanneer een strijder een brug op werd gedreven. De toeschouwers werden wild van enthousiasme wanneer de Barbaar Rolf aan zijn enkels boven de kokende olie hield. Omdat hij het tijdens de repetitie allemaal al eens had gezien, kon Caramon met Kiiri lachen om Rolfs doodsbange gezicht en zijn wanhopige pogingen om het vege lijf te redden, die er – zoals altijd – in resulteerden dat Rolf de Barbaar met zijn machtige armen een klap tegen zijn hoofd gaf.

De zon bereikte zijn hoogste punt, en een goudkleurige flits in het midden van de arena trok Caramons aandacht. Daar stond de Vrijheidstoren, een hoog bouwsel van goud, zo verfijnd en rijk bewerkt dat hij niet op zijn plaats leek in die primitieve omgeving. Bovenaan hing een sleutel, een sleutel waarmee je het slot van elke willekeurige ijzeren halsband kon openen. Tijdens de repetities had Caramon de toren vaak genoeg gezien, maar de sleutel niet, want die lag in Aracks kantoor achter slot en grendel. Als hij er alleen maar naar keek had hij al het gevoel dat zijn ijzeren halsband zwaarder werd. Opeens vulden zijn ogen zich met tranen. Vrijheid... ’s ochtends wakker worden en gewoon de deur uit kunnen lopen, de wijde wereld in, kunnen gaan en staan waar je wilde. Het was zoiets eenvoudigs. En wat miste hij het nu.

Toen hoorde hij dat Arack zijn naam riep en zag dat hij naar hem wees. Caramon omklemde zijn wapen en draaide zich om naar Kiiri, maar het beeld van de gouden sleutel liet hem niet los. Aan het eind van het jaar mochten de slaven die het tijdens de Spelen goed hadden gedaan vechten om het recht om langs die toren omhoog te klimmen en de sleutel te bemachtigen. Natuurlijk was het allemaal nep. Arack selecteerde altijd degenen die het meeste publiek trokken. Tot nu toe had Caramon er niet bij stilgestaan, want het enige waar hij aan kon denken was zijn broer en Fistandantilus. Maar nu besefte hij dat hij een nieuw doel had. Met een wilde kreet hief hij zijn nepzwaard hoog in de lucht, bij wijze van groet.

Al snel ontspande Caramon zich en begon hij er lol in te krijgen. Hij genoot van het geschreeuw en het applaus van het publiek. Meegesleept door hun enthousiasme deed hij zijn best hen te behagen, precies zoals Kiiri al had voorspeld. De paar wondjes die hij tijdens de inleidende gevechten opliep stelden niets voor. Schrammetjes waren het. Hij voelde ze niet eens. Hij moest lachen om zijn eigen bezorgdheid. Pheragas had gelijk dat hij niet over zoiets onbeduidends was begonnen. Het speet hem dat hij er zo’n heisa om had gemaakt.

Tijdens een rustpauze keek Kiiri hem grijnzend aan. ‘Je bent populair,’ zei ze. Weer liet ze haar blik bewonderend over Caramons gespierde, vrijwel naakte lichaam gaan. ‘En dat snap ik best. Ik kijk uit naar onze worstelwedstrijd.’

Kiiri moest lachen om zijn rode wangen, maar Caramon kon aan haar ogen zien dat ze het echt meende, en opeens was hij zich pijnlijk bewust van haar vrouwelijkheid, iets wat hem tijdens de repetities nooit was overkomen. Misschien kwam het door haar eigen kostuum, dat speciaal leek te zijn ontworpen om alles te onthullen en tegelijkertijd de meest begeerlijke delen aan het zicht te onttrekken. Caramons bloed kookte, zowel van hartstocht als van het plezier dat hij altijd uit de strijd putte. Verwarde herinneringen aan Tika kwamen bij hem boven, en haastig wendde hij zijn blik af van Kiiri, in het besef dat zijn eigen ogen veel meer hadden verraden dan zijn bedoeling was geweest.

Hij slaagde maar deels in zijn opzet, want nu keek hij recht naar de tribunes, recht in de bewonderende ogen van vele mooie vrouwen, die duidelijk zijn aandacht probeerden te trekken.

Kiiri stootte hem aan. ‘Wij zijn weer aan de beurt,’ zei ze, en Caramon keerde dankbaar terug in de ring.

Hij grijnsde naar de Barbaar, die met grote passen op hem af liep. Dit was hun grote act, en ze hadden hem vele keren geoefend. De Barbaar knipoogde naar hem toen ze tegenover elkaar gingen staan, met van woeste haat verwrongen gezichten. Grauwend en sissend als beesten draaiden ze een poosje ineengedoken om elkaar heen, om de spanning flink op te bouwen. Caramon betrapte zichzelf erop dat hij op het punt stond te gaan grijnzen, maar hielp zichzelf net op tijd herinneren dat hij gemeen diende te kijken. Hij mocht de Barbaar graag. De Vlakteman deed hem in veel opzichten denken aan Waterwind: lang, donker haar, alleen veel minder ernstig dan de strenge woudloper.

De Barbaar was ook een slaaf, maar de ijzeren band om zijn hals was oud en bekrast als gevolg van talloze gevechten. Dit jaar zou hij worden verkozen om te vechten om de gouden sleutel, dat was zeker.

Caramon stak toe met het nepzwaard. De Barbaar ontweek hem gemakkelijk en liet Caramon struikelen over zijn hak. Brullend liet Caramon zich vallen. De toeschouwers kreunden (de vrouwen zuchtten), maar er werd ook gejuicht voor de Barbaar, een publiekslieveling. De Barbaar sprong met een speer op de gevallen Caramon af. De vrouwen gilden het uit. Op het laatste moment draaide Caramon zich op zijn zij, greep de Barbaar bij zijn voet en trok hem op de met zaagsel bedekte verhoging.

Donderend gejuich. De twee mannen worstelden op de vloer van de arena. Kiiri schoot haar gevallen kameraad te hulp, maar de Barbaar wist hen allebei op afstand te houden, tot groot vermaak van het publiek. Toen beval Caramon Kiiri in een galant gebaar weer achter de streep te gaan staan. Het publiek begreep meteen dat hij zelf wilde afrekenen met zijn brutale uitdager.

Kiiri gaf Caramon een klap op zijn achterste (dat was niet gerepeteerd, en Caramon vergat bijna wat hij nu moest doen) en rende weg. De Barbaar dook op Caramon af, die zijn nepdolk trok. Dit was het geplande hoogtepunt van de voorstelling. Met een handige beweging dook Caramon onder de geheven arm van de Barbaar door en stak de nepdolk recht in de buik van de Barbaar, waar een blaas vol kippenbloed listig onder zijn gevederde borstplaat was verborgen.

Het werkte! Het kippenbloed spetterde over Caramon heen en stroomde over zijn hand en arm. Caramon keek de Barbaar aan, klaar voor een triomfantelijk knipoogje...

Er klopte iets niet.

De man had zijn ogen opengesperd, zoals ze hadden afgesproken. Maar er stond echte pijn en schrik in te lezen. Hij wankelde naar voren. Ook dat was afgesproken, maar het moeizame happen naar adem niet. Toen Caramon hem opving, besefte hij tot zijn afschuw dat het bloed op zijn arm warm was.

Caramon trok zijn dolk los en staarde ernaar, terwijl hij zijn uiterste best deed de Barbaar vast te houden, die tegen hem aan viel. De dolk was echt!

‘Caramon...’ sputterde de man verstikt. Het bloed spoot uit zijn mond.

Het publiek brulde. Zulke goede trucage hadden ze al maanden niet meer gezien.

‘Barbaar! Ik wist het niet, dat zweer ik!’ riep Caramon, die vol ontzetting naar de dolk staarde. ‘Dat zweer ik!’

Opeens stonden Pheragas en Kiiri naast hem en hielpen ze hem de stervende Barbaar op de vloer van de arena te leggen.

‘Doen alsof het zo hoort!’ snauwde Kiiri bars.

In zijn woede gaf Caramon haar bijna een klap, maar Pheragas hield zijn arm tegen. ‘Jouw leven en dat van ons hangt ervan af,’ siste de zwarte man. ‘En dat van je kleine vriend.’

Verward staarde Caramon hen aan. Waar hadden ze het over? Wat bedoelden ze? Hij had zojuist een man gedood, een vriend. Kreunend rukte hij zich los uit Pheragas’ greep en knielde naast de Barbaar neer. In de verte hoorde hij het publiek juichen, en ergens diep van binnen besefte hij dat ze hiervan smulden. De Overwinnaar die de ‘dode’ de laatste eer bewees.

‘Vergeef me,’ zei hij tegen de Barbaar, die knikte.

‘Het ligt niet aan jou,’ fluisterde de man. ‘Geef jezelf niet de schuld...’ Zijn ogen kregen een starende blik en een belletje bloed spatte op zijn lippen uiteen.

‘We moeten hem de arena uit dragen,’ fluisterde Pheragas scherp tegen Caramon, ‘en het moet er goed uitzien. Zoals we hebben gerepeteerd. Begrepen?’

Caramon knikte, als verdoofd. Jouw leven... het leven van je kleine vriend. Ik ben een krijger. Dit is niet de eerste keer dat ik iemand heb gedood. Het is niets nieuws. Het leven van je kleine vriend. Bevelen gehoorzamen. Dat ben ik gewend. Eerst de bevelen gehoorzamen, dan denk ik er later wel over na...

Door dat in gedachten keer op keer te herhalen, slaagde Caramon erin het deel van zijn brein dat brandde van razernij en verdriet het zwijgen op te leggen. Kalm en koel hielp hij Kiiri en Pheragas het ‘levenloze’ lichaam van de Barbaar overeind te zetten, zoals ze tijdens de repetities talloze keren hadden gedaan. Hij vond zelfs de kracht om zich om te draaien naar het publiek en een buiging te maken. Met een vaardige beweging van zijn vrije arm liet Pheragas het lijken alsof ook de ‘dode’ Barbaar een buiging maakte. Het publiek vond het prachtig en juichte wild. Vervolgens sleepten de drie vrienden het lichaam van het podium, naar de donkere gangen eronder.

Daar aangekomen hielp Caramon de anderen de Barbaar op de koude stenen te leggen. Een hele tijd bleef hij staan staren naar het lichaam, zich vaag bewust van de andere gladiatoren, die op hun beurt stonden te wachten om de arena te betreden. Ze keken even naar het levenloze lichaam en versmolten vervolgens weer met de schaduwen.

Langzaam stond Caramon op. Hij draaide zich om, greep Pheragas vast en slingerde de zwarte man met alle kracht die hij in zich had tegen de muur. Hij haalde de met bloed bevlekte dolk achter zijn riem vandaan en hield hem voor Pheragas’ ogen.

‘Het was een ongeluk,’ zei Pheragas met opeengeklemde kaken.

‘Scherpe wapens!’ schreeuwde Caramon. Hij duwde Pheragas’ hoofd met kracht tegen de stenen muur. ‘Een beetje bloed! Vertel me nu in naam van de Afgrond wat er precies gaande is!’

‘Het was een ongeluk, sukkel,’ klonk een snerende stem.

Caramon draaide zich om. Voor hem stond de dwerg, als een kleine, verwrongen schaduw in de donkere, vochtige gang onder de arena.

‘En ik zal je vertellen hoe het zit met die ongelukken,’ zei Arack met zachte, boosaardige stem. Achter hem doemde de gestalte van Raag op, met een knots in zijn reusachtige hand. ‘Laat Pheragas los. Hij en Kiiri moeten terug naar de arena om het applaus in ontvangst te nemen. Jullie hebben vandaag gewonnen.’

Caramon wierp een korte blik op Pheragas en liet zijn hand zakken. De dolk gleed uit zijn verdoofde vingers op de grond en hij liet zich met zijn rug tegen de muur zakken. Kiiri keek hem zwijgend aan en legde meelevend een hand op zijn arm. Pheragas zuchtte, wierp de dwerg een venijnige blik toe en liep samen met Kiiri de gang uit. Ze ontweken het lichaam van de Barbaar, dat onaangeroerd op de stenen lag.

‘Jij zei dat er geen doden zouden vallen,’ zei Caramon met een stem die werd verstikt door woede en verdriet.

De dwerg ging voor de grote man staan. ‘Het was een ongeluk,’ zei hij nogmaals. ‘Ongelukken gebeuren van tijd tot tijd. Vooral met mensen die niet voorzichtig zijn. Het kan jou ook overkomen, als je niet voorzichtig bent. Of die kleine vriend van je. En de Barbaar is onvoorzichtig geweest. Of liever, zijn meester is onvoorzichtig geweest.’

Caramon hief zijn hoofd en staarde de dwerg met grote ogen van afschuw en ontzetting aan.

‘Aha, ik zie dat je het eindelijk begrijpt,’ zei Arack knikkend.

‘Deze man is nu dood omdat zijn eigenaar iemand tegen de haren in heeft gestreken,’ zei Caramon zachtjes.

‘Ja.’ De dwerg grijnsde en trok aan zijn baard. ‘Beschaafd, hè? Heel anders dan vroeger. En niemand heeft het door. Behalve zijn meester, uiteraard. Ik zag hem daarstraks kijken. Hij wist het, zodra je de Barbaar neerstak. Het was alsof je hem met die dolk had doorboord. Hij heeft de boodschap duidelijk begrepen.’

‘Dus dit was een waarschuwing?’ vroeg Caramon met verstikte stem.

De dwerg knikte opnieuw en haalde zijn schouders op.

‘Wie? Wie was zijn eigenaar?’

Arack aarzelde even en keek Caramon schattend aan. Zijn gehavende gezicht vertrok in een meesmuilende grijns. Caramon kon zijn berekenende gedachten bijna horen: wat zou het hem opleveren als hij het zei, wat zou het hem opleveren als hij zweeg? Kennelijk sloeg de balans snel door, want hij aarzelde niet lang. Hij gebaarde dat Caramon moest bukken en fluisterde een naam in zijn oor.

Caramon keek niet-begrijpend.

‘Een hogepriester, een eerwaarde zoon van Paladijn,’ voegde de dwerg eraan toe. ‘De rechterhand van de Priesterkoning zelf. Maar hij heeft er een gevaarlijke vijand bij, een gevaarlijke vijand.’ Arack schudde zijn hoofd.

Boven hen barstte een gedempt gejuich los. De dwerg keek vluchtig op en richtte zijn blik op Caramon. ‘Je moet nog even naar boven om het applaus in ontvangst te nemen. Dat wordt van je verwacht. Je bent een van de winnaars.’

‘En hij dan?’ vroeg Caramon. Zijn blik dwaalde af naar de Barbaar. ‘Hij gaat niet mee naar boven. Zal dat geen vragen oproepen?’

‘Verrekte spier. Gebeurt zo vaak. Kan het applaus niet in ontvangst nemen,’ zei de dwerg nonchalant. ‘We zullen bekendmaken dat hij ermee ophoudt, dat hij is vrijgelaten.’

Vrijgelaten! De tranen sprongen Caramon in de ogen. Hij wendde zijn blik af, keek naar de gang. Weer werd er gejuicht. Hij moest terug naar de arena. Jouw leven. Ons leven. Het leven van je kleine vriend.

‘Dat is de reden,’ zei Caramon moeizaam. ‘Dat is de reden dat je hem door mij hebt laten doden. Want nu heb je me klem. Je weet dat ik er niets over zal zeggen…’

‘Dat wist ik toch al,’ zei Arack met een gemene grijns. ‘Laten we het erop houden dat het een extraatje was om hem door jou te laten doden. Dat vinden de klanten prettig, het toont aan dat ik betrokken ben. Zie je, jouw meester was degene die de waarschuwing wilde geven. Ik dacht dat hij het wel op prijs zou stellen als ik zijn eigen slaaf daarvoor zou gebruiken. Natuurlijk verkeer je nu wel een beetje in gevaar. De dood van de Barbaar moet worden gewroken. Maar het zal de zaken enorm goeddoen als het gerucht zich eenmaal verspreidt.’

‘Mijn meester!’ zei Caramon verschrikt. ‘Maar jij hebt me gekocht! De school…’

‘Ach, ik was alleen maar een tussenpersoon.’ De dwerg kakelde. ‘Ik dacht al dat je dat niet zou weten.’

‘Maar wie is dan mijn...’ Maar op dat moment wist Caramon het antwoord al. Hij hoorde niet eens wat de dwerg zei. Hij kon het niet horen boven het plotselinge geraas uit dat in zijn hoofd galmde. Een bloedrode golf overspoelde hem, dreigde hem te verstikken. Zijn longen schrijnden, zijn maag keerde om en zijn benen begaven het.

Voor hij het wist zat hij in de gang en drukte de oger zijn hoofd tussen zijn knieën. De duizeligheid trok weg. Caramon hapte naar adem en hief zijn hoofd. De hand van de oger schudde hij van zich af.

‘Het gaat wel,’ zei hij met bloedeloze lippen.

Raag keek hem vluchtig aan en richtte zijn blik op de dwerg.

‘In deze toestand kunnen we hem niet naar buiten laten gaan,’ zei Arack. Hij bestudeerde Caramon vol afkeer. ‘Niet nu hij eruitziet als een vis die ondersteboven in het water drijft. Sleep hem naar zijn kamer.’

‘Nee,’ zei een klein stemmetje vanuit de duisternis. ‘Ik... ik zorg wel voor hem.’

Tas dook op uit de schaduw. Zijn gezicht was bijna net zo bleek als dat van Caramon.

Arack aarzelde, waarna hij iets grauwde en zich afwendde. Met een gebaar naar de oger liep hij haastig weg, de trap op, om de overwinnaars lof toe te wuiven.

Tasselhof knielde naast Caramon neer en legde zijn hand op zijn arm. De blik van de kender dwaalde af naar het lichaam dat vergeten op de stenen vloer lag. Caramon keek er ook naar. Toen Tas de pijn en het verdriet in de ogen van zijn vriend zag, kreeg hij een brok in zijn keel. Hij kon geen woord uitbrengen, kon Caramon alleen maar een klopje op zijn arm geven.

‘Hoeveel heb je gehoord?’ vroeg Caramon moeizaam.

‘Genoeg,’ prevelde Tas. ‘Fistandantilus.’

‘Hij heeft dit allemaal van tevoren uitgedacht.’ Caramon zuchtte, legde zijn hoofd tegen de muur en sloot vermoeid zijn ogen. ‘Zo kan hij zich van ons ontdoen. Hij hoeft er zelf geen vinger voor uit te steken. Hij hoeft er alleen voor te zorgen dat die... die priester...’

‘Quarath.’

‘Die ja. Dat die priester ons laat doden.’ Caramon balde zijn vuisten. ‘De magiër hoeft zijn handen niet eens vuil te maken. Raistlin zal het geen moment vermoeden. En vanaf nu zal ik het me tijdens elk gevecht afvragen. Is die dolk in Kiiri’s hand soms echt?’ Caramon opende zijn ogen en keek de kender aan. ‘En dan jij, Tas. Jij zit hier ook middenin. Dat heeft de dwerg zelf gezegd. Ik kan niet weg, maar jij wel. Je moet hier weg.’

‘Waar moet ik dan naartoe?’ vroeg Tas hulpeloos. ‘Hij vindt me toch wel, Caramon. Hij is de machtigste magiegebruiker die ooit heeft geleefd. Zelfs een kender kan zich niet verstoppen voor iemand als hij.’

Even bleven ze zwijgend zitten, terwijl boven hen het geschreeuw van het publiek klonk. Toen zag Tas een metaalachtige glans verderop in de gang. Toen hij het voorwerp herkende, stond hij op om het tersluiks op te rapen.

‘Ik kan ons de tempel in krijgen,’ zei hij nadat hij diep had ingeademd om zijn stem vast te laten klinken. Hij gaf de met bloed bevlekte dolk aan Caramon. ‘Vanavond nog.’

Hoofdstuk 8

De zilveren maan, Solinari, piepte boven de horizon uit. Toen ze boven de centrale toren van de tempel van de Priesterkoning uitsteeg, leek ze wel een vlammetje op een lange, gecanneleerde kaars. Die avond was Solinari vol en helder, en straalde ze zoveel licht uit dat de diensten van de lichtbegeleiders overbodig waren. De jongens die de kost verdienden door feestgangers van het ene huis naar het andere te begeleiden en hen met hun wonderlijke, zilveren lantaarns bij te lichten, bleven die nacht thuis en vervloekten het felle maanlicht, dat hun het brood uit de mond stootte.

Solinari’s vaste metgezellin, de bloedrode Lunitari, was nog niet opgekomen, en het zou ook nog enkele uren duren voordat ze de straten zou baden in haar griezelige, paars-rode gloed. Wat de derde betrof, de zwarte maan: haar donkere contouren te midden van de sterren werden opgemerkt door één man, die er een korte blik op wierp terwijl hij zijn zware, zwarte gewaad, dat vol zat met allerlei spreukeningrediënten, verwisselde voor een eenvoudiger, zacht, zwart nachthemd. Hij trok de zwarte kap over zijn hoofd om het kille, indringende licht van Solinari buiten te sluiten, ging op zijn bed liggen en viel in de diepe slaap die zo noodzakelijk was voor hem en zijn kunst.

Zo stelde Caramon het zich tenminste voor terwijl hij samen met de kender over de maanverlichte, drukke straten liep. Het was een levendige, vrolijke boel. De ene na de andere groep feestgangers kwamen ze tegen: groepen mannen die luid lachten en de Spelen bespraken; groepjes vrouwen die dicht bij elkaar bleven en Caramon vanuit hun ooghoeken verlegen aankeken. Hun dunne japonnen zweefden om hen heen in het zachte briesje, dat erg mild was voor de tijd van het jaar. Een van die groepjes herkende Caramon, en bijna zette de grote man het op een rennen, bang dat ze de stadswachten erbij zouden roepen om hem terug te brengen naar de arena.

Maar Tas – die een stuk wereldwijzer was – dwong hem te blijven staan. De groep was erg van hem gecharmeerd. Ze hadden hem die middag zien vechten, en nu al had hij hun harten gestolen. Ze stelden onnozele vragen over de Spelen en luisterden vervolgens niet naar zijn antwoorden. Dat was maar goed ook, want Caramon was namelijk zo zenuwachtig dat hij erg onsamenhangend praatte. Eindelijk liepen ze verder, lachend en hem gelukwensend. Toen hij dat hoorde, keek Caramon de kender vragend aan, maar die schudde slechts zijn hoofd.

‘Waarom denk je dat je je van mij moest verkleden?’ vroeg hij kortaf.

Dat had Caramon zich inderdaad afgevraagd. Tas stond erop dat hij de goudkleurige zijden mantel zou omdoen en de helm zou opzetten die hij die middag in de ring had gedragen. Het leek hem niet de handigste kleding om een tempel mee binnen te glippen, want hij stelde zich voor dat ze door riolen of over daken zouden moeten kruipen. Maar toen hij protesteerde, kreeg Tas een kille blik in zijn ogen. Caramon had maar te doen wat hij zei, anders kon hij het vergeten, had hij op scherpe toon gezegd.

Zuchtend had Caramon zich verkleed, zoals hem was opgedragen, en de mantel aangetrokken over zijn gewone ruimvallende hemd en leren broek. De met bloed bevlekte dolk stak hij achter zijn riem. Uit gewoonte wilde hij hem al gaan schoonmaken, maar hij bedacht zich. Nee, dit was passender.

Het was voor de kender een fluitje van een cent om de deur open te maken nadat Raag hen voor die nacht had opgesloten, en samen waren ze zonder incidenten door het slaapgedeelte van het gladiatorenkwartier geslopen. De meeste vechters sliepen, of waren – in het geval van de minotaurussen – stomdronken.

Open en bloot liepen ze over straat, waarbij Caramon zich zeer ongemakkelijk voelde. Maar de kender leek daar geen last van te hebben. Tas was ongewoon somber en stil en besteedde geen enkele aandacht aan Caramons vragen. Ze kwamen steeds dichter bij de tempel. Hij doemde in al zijn pracht en praal voor hen op, dat gebouw van paarlemoer en zilver, en ten slotte bleef Caramon staan.

‘Wacht eens even, Tas,’ zei hij zachtjes. Hij trok de kender mee een donker hoekje in. ‘Hoe wil je precies naar binnen gaan?’

‘Door de voordeur,’ antwoordde Tas.

‘Door de voordeur?’ herhaalde Caramon verbijsterd. ‘Ben je niet goed wijs? De wachters! Ze zullen ons tegenhouden…’

‘Het is een tempel, Caramon,’ zei Tas zuchtend. ‘Een tempel gewijd aan de goden. Kwade wezens proberen er niet eens naar binnen te gaan.’

‘Fistandantilus anders wel,’ zei Caramon bars.

‘Maar alleen omdat de Priesterkoning het toestaat,’ zei Tas schouderophalend. ‘Anders zou hij niet naar binnen kunnen. De goden zouden het niet toestaan. Tenminste, dat heeft een priester me verteld toen ik ernaar vroeg.’

Caramon keek bedenkelijk. De dolk achter zijn riem leek zwaar en het metaal voelde heet aan tegen zijn huid. Dat verbeeldde hij zich maar, zei hij bij zichzelf. Hij had immers wel vaker een dolk gedragen. Hij stak zijn hand onder zijn mantel en legde er een geruststellende hand op. Vervolgens liep hij met op elkaar geperste lippen in de richting van de tempel. Na een korte aarzeling kwam Tas naast hem lopen.

‘Caramon,’ zei de kender met een klein stemmetje, ‘ik... ik denk dat ik weet wat je denkt. Daar maak ik me ook zorgen om. Stel dat de goden ons niet willen binnenlaten?’

‘We zijn eropuit het kwaad te vernietigen,’ zei Caramon effen, met zijn hand nog op het heft van de dolk. ‘Ze zullen ons niet tegenhouden, ze zullen ons helpen. Wacht maar af.’

‘Maar Caramon...’ Nu was het Tas die vragen stelde en Caramon die ze grimmig negeerde. Uiteindelijk bereikten ze de schitterende trap naar de tempel.

Caramon bleef staan en staarde naar het gebouw. Zeven torens reikten naar de hemel, alsof ze de goden prezen om hun schepping. Maar er was er een die boven de rest uitstak. Hij glansde in het licht van Solinari en leek de goden niet zozeer te prijzen als wel ze naar de kroon te steken. De schoonheid van de tempel, het paarlemoer en het roze getinte marmer dat zachtjes glansde in het maanlicht, de roerloze vijvers waarin de sterren werden weerspiegeld, de uitgestrekte tuinen vol prachtige, geurige bloemen, de versieringen van goud en zilver, het benam Caramon de adem en sneed door zijn ziel. Hij kon zich niet verroeren, maar bleef in de ban van het wonder staan.

Toen steeg er uit de krochten van zijn geheugen een sluipend gevoel van ontzetting op. Dit had hij al eens gezien, maar dan in een nachtmerrie waarin de torens mismaakt en vervormd waren... Verward sloot hij zijn ogen. Waar? Hoe? Toen wist hij het weer. De tempel in Neraka, waar hij gevangen was gehouden. De tempel van de Koningin van de Duisternis. Dat was deze zelfde tempel, bezoedeld door haar kwaad, verwrongen, veranderd in een afschuwelijk iets. Caramon beefde. Overweldigd door die afgrijselijke herinnering vroeg hij zich af of het soms een slecht voorteken was, en even overwoog hij om te keren en op de vlucht te slaan.

Toen voelde hij dat Tas aan zijn arm trok. ‘Loop door!’ beval hij. ‘Je trekt de aandacht.’

Caramon schudde zijn hoofd en zette de herinneringen van zich af. Ze waren stom en betekenisloos, hield hij zichzelf voor. Samen liepen ze op de poortwachters af.

‘Tas!’ zei Caramon opeens, terwijl hij de kender zo stevig bij zijn schouder pakte dat hij piepte van de pijn. ‘Tas, dit is een proeve! Als de goden ons binnenlaten, weet ik dat we de juiste beslissing hebben genomen. Dan hebben we hun zegen.’

Tas zweeg even. ‘Denk je?’ vroeg hij weifelend.

‘Natuurlijk!’ Caramons ogen schitterden in het felle licht van Solinari. ‘Wacht maar af. Kom mee.’

Met hernieuwd zelfvertrouwen beende de grote man de trap op. Hij bood een imposante aanblik met die goudkleurige, zijden mantel die om hem heen wapperde en de gouden helm die glansde in het maanlicht. De wachters hielden op met praten en keken naar hem. De ene stootte de andere aan, zei iets en maakte een steekbeweging met zijn hand. De andere wachter grijnsde en schudde zijn hoofd terwijl hij bewonderend naar Caramon keek.

Caramon begreep meteen waar het gesprekje over ging, en bijna bleef hij staan, want hij voelde het warme bloed weer over zijn hand stromen en hoorde de laatste, verstikte woorden van de Barbaar. Maar het was nu te laat om zich nog te bedenken. En misschien was dit ook een teken, zei hij tegen zichzelf. Misschien was de geest van de Barbaar met hem, gebrand op wraak.

Tas keek hem bezorgd aan. ‘Laat mij het woord maar voeren,’ fluisterde hij.

Caramon knikte en slikte nerveus.

‘Gegroet, gladiator,’ riep een van de wachters. ‘Je bent nieuw bij de Spelen, hè? Ik zei net tegen mijn maat dat hij vandaag een mooi gevecht heeft gemist. Dat niet alleen, je hebt me bovendien zes zilverstukken opgeleverd. Hoe word je genoemd?’

‘Hij heet “de Overwinnaar”,’ zei Tas gladjes. ‘En vandaag was nog maar het begin. Hij is nog nooit verslagen, en dat zal ook nooit gebeuren.’

‘En wie ben jij, kleine zakkenroller? Zijn agent?’

Die opmerking werd beloond met een bulderende lach van de andere wachter, en een nerveus, hoog lachje van Caramon. Toen wierp hij een vluchtige blik op Tas en wist dat er een ramp stond te gebeuren. Tas’ gezicht was lijkbleek. Zakkenroller! De verschrikkelijkste belediging, het ergste waar je een kender voor kon uitmaken. Caramon sloeg zijn grote hand voor de mond van de kender.

‘Jazeker,’ zei Caramon, die de tegenstribbelende kender stevig vasthield, ‘en een goede, ook.’

‘Nou, hou hem in de gaten,’ zei de andere wachter, die nog harder moest lachen. ‘We willen dat je kelen opensnijdt, geen beurzen!’

Tasselhofs oren – het enige deel van zijn hoofd dat boven Caramons brede hand te zien was – werden scharlakenrood. Uit zijn mond kwamen onsamenhangende geluiden.

‘Ik... ik denk dat we maar beter naar binnen kunnen gaan,’ stamelde Caramon, die zich afvroeg hoe lang hij Tas nog kon tegenhouden. ‘We zijn aan de late kant.’

De wachters knipoogden veelbetekenend naar elkaar, en een van hen schudde afgunstig het hoofd. ‘Ik heb de vrouwen naar je zien kijken vandaag,’ zei hij. Zijn blik ging naar Caramons brede schouders. ‘Ik had kunnen weten dat je zou worden uitgenodigd voor, eh... een etentje.’

Waar hadden ze het over? Bij het zien van Caramons verbaasde gezicht barstten de wachters opnieuw in lachen uit.

‘Bij de goden!’ sputterde de ene. ‘Moet je hem zien kijken! Hij is echt nieuw.’

‘Ga maar,’ zei de andere wachter. Hij wuifde hen naar binnen. ‘Eet smakelijk!’

Nog meer gelach. Met een vuurrood hoofd, niet wetend wat hij moest zeggen en nog steeds met zijn hand voor Tas’ mond ging Caramon de tempel binnen. Hij hoorde dat de wachters schunnige opmerkingen uitwisselden, en opeens besefte hij waar ze op doelden. Hij sleurde de spartelende kender een gang in en schoot de eerste de beste zijgang in die hij tegenkwam. Hij had geen flauw idee waar hij was.

Zodra de wachters niet meer te zien of te horen waren, liet hij Tas los. De kender was bleek en zijn ogen waren groot als schoteltjes.

‘O, die, die... Ik... Ze krijgen nog spijt…’

‘Tas!’ Caramon schudde hem heen en weer. ‘Hou op. Doe rustig. Vergeet niet waarom we hier zijn.’

‘Zakkenroller! Alsof ik een ordinaire dief ben!’ Tas schuimbekte zowat. ‘Ik...’

Caramon keek hem boos aan, en de kender beet op zijn tong. Hij vermande zich, ademde diep in en weer uit. ‘Het gaat wel weer,’ zei hij chagrijnig. ‘Het gaat wel weer, zei ik!’ snauwde hij toen Caramon hem weifelend bleef aankijken.

‘Nou, we zijn binnen, al ging het niet bepaald zoals ik had verwacht,’ mompelde Caramon. ‘Hoorde je wat ze zeiden?’

‘Nee, na “za-zakken...” na dat woord, hoorde ik niets meer. Je hand lag deels op mijn oren,’ zei Tas verwijtend.

‘Het... het klonk alsof... de dames hier mannen uitnodigden om... je weet wel...’

‘Caramon, luister,’ zei Tas geërgerd. ‘Je hebt je teken gekregen. Ze hebben ons binnengelaten. Waarschijnlijk plaagden ze je maar. Je weet toch hoe goedgelovig je bent. Jij trapt overal in! Dat zegt Tika zo vaak.’

Een herinnering aan Tika kwam bij Caramon op. Hij hoorde haar die woorden zeggen, lachend. Het stak hem. Met een boze blik op Tas zette hij de herinnering van zich af.

‘Ja,’ zei hij verbitterd en met een rood hoofd. ‘Waarschijnlijk heb je gelijk. Ze steken gewoon de draak met me. En ik trapte er nog in, ook. Maar...’ Hij keek op, en nu pas had hij oog voor het schitterende interieur van de tempel. Het begon tot hem door te dringen waar hij was: in een gewijd gebouw, het paleis van de goden. Opnieuw werd hij overspoeld door de eerbied en het ontzag die hem hadden getroffen toen hij de tempel voor het eerst had gezien, badend in het licht van Solinari. ‘Je hebt gelijk. De goden hebben ons een teken gegeven.’

In de tempel was een gang waar bijna niemand kwam, en de enkeling die erdoorheen liep, deed dat nooit vrijwillig. Als ze er een keer moesten zijn, handelden ze hun zaken snel af en gingen ze zo vlug mogelijk weer weg. Met de gang zelf was niets mis. Hij was net zo mooi als de andere gangen van de tempel. Prachtige tapijten in zachte kleuren sierden de muren, zachte tapijten bedekten de marmeren vloer, sierlijke standbeelden vulden de schaduwrijke nissen. Rijk bewerkte deuren gaven toegang tot kamers die net zo aangenaam waren ingericht als elk ander vertrek in de tempel. Maar de deuren konden niet meer open. Ze waren allemaal afgesloten. Ze waren allemaal leeg, op één na.

Die kamer bevond zich helemaal aan het eind van de gang, waar het zelfs overdag donker en stil was. Het was alsof de bewoner van die kamer een ondoordringbare schaduw wierp op de vloer waar hij overheen liep, op de lucht die hij ademde. Degenen die deze gang betraden, beklaagden zich erover dat ze het gevoel hadden dat ze stikten. Ze hapten naar adem als iemand die in een brandend huis dreigt te sterven.

Die kamer was van Fistandantilus. Al jaren, sinds de Priesterkoning aan de macht was gekomen en de magiegebruikers had verjaagd uit hun Toren in Palanthas, de Toren waar Fistandantilus had gezeteld als hoofd van het Conclaaf.

Wat voor afspraak hadden ze gemaakt, de leiders van goed en kwaad in de wereld? Wat voor afspraak hadden ze gemaakt, dat de zwarte heer mocht wonen in het mooiste, heiligste gebouw van heel Krynn? Niemand wist het, maar er werd wel naar gegist. De meesten geloofden dat het een teken was van de goedertierenheid van de Priesterkoning, een hoffelijk gebaar jegens een verslagen vijand.

Maar zelfs hij, zelfs de Priesterkoning zelf, waagde zich niet in deze gang. Hier was de grote, duistere, angstaanjagende magiër oppermachtig.

Helemaal aan het eind van de gang was er een hoog raam. De dikke, zware gordijnen waren dichtgetrokken en hielden overdag het zonlicht en ’s nachts de maanstralen tegen. Zelden drong het licht door de dikke plooien van het gordijn heen. Maar die nacht, misschien omdat de bedienden van het hoofd van de huishouding opdracht hadden gekregen om de gang af te stoffen en te boenen, zaten de gordijnen niet helemaal dicht en scheen het zilveren licht van Solinari de sombere, lege gang in. De stralen van de maan die door de dwergen de Nachtkaars werd genoemd doorkliefden de duisternis als lange, dunne messen van glinsterend staal.

Of misschien als de magere witte vingers van een lijk, dacht Caramon terwijl hij de stille gang in keek. De vingers van maanlicht staken door het glas heen en reikten over de gehele lengte van de gang tot aan de plek waar hij stond.

‘Dat is zijn deur,’ zei de kender, zo zachtjes fluisterend dat Caramon hem nauwelijks kon verstaan boven het bonzen van zijn hart uit. ‘Links.’

Caramon stak zijn hand weer onder zijn mantel, zoekend naar het heft van de dolk, de geruststellende aanwezigheid ervan. Maar het heft was koud. Hij rilde toen hij het aanraakte en trok schielijk zijn hand terug.

Het leek een heel eenvoudige opgave, door de gang lopen. Toch kon hij zich er niet toe zetten. Misschien kwam het door de enormiteit van wat hij van plan was: een man van het leven beroven, niet tijdens een gevecht, maar terwijl hij sliep. Een man vermoorden in zijn slaap, het moment waarop we het meest weerloos zijn, wanneer we ons lot in handen van de goden leggen. Was er een gruwelijkere, laffere daad denkbaar?

De goden hebben me een teken gegeven, hielp Caramon zichzelf herinneren, en streng dwong hij zichzelf aan de stervende Barbaar te denken. Hij dwong zichzelf te denken aan de martelingen die zijn broer in de Toren had moeten doorstaan. Hij hielp zichzelf eraan herinneren hoe machtig deze kwade magiër zou zijn wanneer hij wakker was. Hij ademde diep in en greep het heft van zijn dolk stevig vast. Met zijn hand eromheen geklemd, maar zonder hem achter zijn riem vandaan te halen, liep hij de stille gang in, waar het maanlicht hem nu leek te wenken.

Achter zich voelde hij een aanwezigheid, zo dichtbij dat Tas tegen hem op botste toen hij bleef staan. ‘Hier blijven,’ beval Caramon.

‘Nee...’ begon Tas verontwaardigd, maar Caramon legde hem het zwijgen op.

‘Je moet. Iemand moet aan deze kant van de gang op wacht blijven staan. Als er iemand aankomt, moet je een geluid maken of zoiets.’

‘Maar...’

Caramon keek boos op de kender neer.

Toen hij het grimmige gezicht en de kille, emotieloze blik van de krijger zag, slikte Tas moeizaam en knikte. ‘Ik... ik ga daar wel staan, in de schaduw.’ Hij wees en sloop weg.

Caramon wachtte even om te controleren of Tas niet ‘per ongeluk’ achter hem aan zou komen. Maar de kender bleef ellendig ineengekropen zitten in de schaduw van een plantenpot met een reusachtige boom die al maanden dood was. Caramon wendde zich af en liep door.

Gezeten naast het dorre skelet waarvan de blaadjes ritselden wanneer hij zich verroerde, keek Tas Caramon na terwijl hij de gang in liep. Hij zag dat de grote man het eind van de gang bereikte, zijn hand uitstak en die op de deurklink legde. Hij zag dat Caramon er een zacht duwtje tegen gaf. De deur zwaaide zachtjes open. Caramon verdween in de kamer.

Tasselhof begon te beven. Een afschuwelijk gevoel van misselijkheid verspreidde zich vanuit zijn maag door zijn hele lichaam en een zachte jammerklacht ontsnapte aan zijn lippen. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond zodat hij het niet zou uitschreeuwen, drukte zich met zijn rug tegen de muur en dacht aan doodgaan, alleen, in het donker.

Caramon stapte voorzichtig om de deur heen, die hij slechts een klein stukje open had gedaan, voor het geval de scharnieren zouden piepen. Maar hij ging geruisloos open. Het was sowieso stil in de kamer. De geluiden uit de rest van de tempel drongen hier niet door, alsof al het leven werd opgeslokt door de verstikkende duisternis.

Caramon voelde zijn longen branden en herinnerde zich levendig de keer dat hij bijna was verdronken in de Bloedzee van Istar. Vastberaden weerstond hij de aandrang om naar adem te happen.

Even bleef hij in de deuropening staan in een poging zijn op hol geslagen hart tot bedaren te brengen, en hij keek om zich heen. Het licht van Solinari stroomde naar binnen door een spleet tussen de zware gordijnen voor het raam. Een dunne, zilverkleurige straal doorkliefde de duisternis, alsof het licht zich een weg baande naar het bed aan de andere kant van de kamer.

De kamer was sober ingericht. Caramon zag de vormeloze massa van een zware, zwarte mantel die over een houten stoel was gehangen. Ernaast stonden laarzen van zacht leer. In de open haard brandde geen vuur, daarvoor was het die nacht te warm. Caramon omklemde het heft van de dolk wat steviger, trok hem en liep door de kamer, bijgelicht door de gloed van de zilveren maan.

Een teken van de goden, dacht hij. Zijn hart bonsde zo hard dat hij het gevoel had te stikken. Hij voelde een angst zoals hij die nog nooit in zijn leven had ervaren: een rauwe, verpletterende, misselijkmakende angst die zijn spieren deed verkrampen en zijn keel droog maakte. Wanhopig dwong hij zichzelf te slikken om te voorkomen dat hij moest hoesten en de slaper wakker zou maken.

Ik moet dit snel doen, dacht hij, bang dat hij zou flauwvallen of moest overgeven. Het zachte tapijt dempte zijn snelle voetstappen. Nu kon hij het bed zien, en de contouren van degene die erin lag te slapen. Hij zag de gestalte duidelijk, want het maanlicht viel in een scherp afgebakende lijn over de vloer, over het bed en de deken en van daaruit omhoog naar het hoofd dat op het kussen lag. De slaper had zijn kap over zijn gezicht getrokken om het licht tegen te houden.

‘De goden wijzen me de weg,’ prevelde Caramon, zich er niet van bewust dat hij het hardop zei. Hij sloop naar het bed en bleef, met de dolk in zijn hand, even staan luisteren naar de zachte ademhaling van zijn slachtoffer, alert op een verandering in het diepe, gelijkmatige ritme dat erop zou wijzen dat hij was betrapt.

In en uit... in en uit... De ademhaling was krachtig, diep, vredig. De ademhaling van een gezonde jongeman. Caramon huiverde toen hij eraan dacht hoe oud deze magiër naar verluidt al was en hoe hij volgens de duistere geruchten zijn jeugd in stand hield. De man ademde rustig, regelmatig door. Geen hapering, geen versnelling. Het maanlicht stroomde naar binnen, kil, standvastig, een teken...

Caramon hief zijn dolk. Eén steek – snel en precies – diep in de borst en het was voorbij. Hij deed een pas naar voren, maar aarzelde. Nee, voordat hij toesloeg, wilde hij het gezicht zien, het gezicht van de man die zijn broer had gemarteld.

Nee! Dwaas! schreeuwde een stem in Caramons hoofd. Steek hem dood, nu, snel! Opnieuw hief Caramon de dolk, maar zijn hand beefde. Hij moest dat gezicht zien. Met bevende hand raakte hij zachtjes de zwarte kap aan. De stof was zacht en soepel. Hij duwde hem weg.

Solinari’s zilveren licht raakte Caramons hand en viel vervolgens op het gezicht van de slapende magiër, dat hel leek op te lichten. Caramons hand verstijfde en werd koud en lijkbleek toen hij naar het gezicht staarde dat op het kussen rustte.

Het was niet het gezicht van een oeroude, boze magiër, getekend door talloze zonden. Het was niet eens het gezicht van een gekweld wezen wiens ziel uit zijn lichaam was weggerukt om de stervende magiër in leven te houden.

Het was het gezicht van een jonge magiegebruiker, vermoeid van de vele nachten dat hij met zijn neus in de boeken had gezeten, maar nu ontspannen, dankbaar voor de rust. Het was het gezicht van iemand die koppig een constante pijn verdroeg, wat zich uitte in de diepe, permanente lijntjes rond de mond. Het was een gezicht dat Caramon even vertrouwd was als dat van hemzelf, een slapend gezicht dat hij talloze keren had gezien, een gezicht dat hij had gebet met koel water...

De hand met de dolk erin maakte een stekende beweging, en het lemmet verdween in het matras. Er klonk een wilde, verstikte kreet, en Caramon liet zich naast het bed op de grond vallen, klauwend naar de deken met vingers die gekromd waren van pijn. Zijn grote lijf schokte krampachtig, geteisterd door hevig gesnik.

Raistlin opende zijn ogen en ging rechtop zitten, knipperend met zijn ogen in het felle licht van Solinari. Hij trok zijn kap weer over zijn ogen, waarna hij met een geïrriteerde zucht voorzichtig de dolk uit de krachteloze vingers van zijn broer plukte.

Hoofdstuk 9

Wat was ontzettend stom van je, broer,’ zei Raistlin, die de dolk een tikje afwezig van alle kanten bekeek. ‘Ik kan het maar moeilijk geloven, zelfs van jou.’

Op zijn knieën naast het bed keek Caramon op naar zijn tweelingbroer. Zijn gezicht was afgetobd, gekweld en lijkbleek. Hij opende zijn mond.

“Ik begrijp er niks van, Raist,” jammerde Raistlin spottend.

Caramon klemde zijn kaken op elkaar en zijn gezicht verhardde tot een donker, verbitterd masker. Zijn blik ging naar de dolk die zijn broer nog steeds in zijn handen had. ‘Misschien zou het beter zijn geweest als ik de kap niet had afgezet,’ mompelde hij.

Raistlin glimlachte zonder dat zijn broer het zag.

‘Je had geen keus,’ antwoordde hij. Toen schudde hij zuchtend het hoofd. ‘Broer van me, dacht je nu werkelijk dat je gewoon mijn kamer binnen kon sluipen en me in mijn slaap kon vermoorden? Je weet hoe licht ik slaap, altijd al.’

‘Nee, jou niet!’ riep Caramon verstikt uit. Hij sloeg zijn ogen op. ‘Ik dacht...’ Hij kon zijn zin niet afmaken.

Even in verwarring gebracht staarde Raistlin hem aan, waarna hij opeens begon te lachen. Het was een afschuwelijke lach, lelijk en honend, en Tasselhof, die nog steeds aan het begin van de gang stond, sloeg zijn handen voor zijn oren terwijl hij door de gang heen op het geluid af sloop om te zien wat er gebeurde.

‘Je wilde Fistandantilus vermoorden!’ zei Raistlin, die zijn broer geamuseerd opnam. Bij die gedachte moest hij weer lachen. ‘Lieve broer,’ zei hij, ‘ik was vergeten hoe vermakelijk je kon zijn.’ Caramon werd rood en stond onvast op.

‘Ik wilde het doen... voor jou,’ zei hij. Hij liep naar het raam, trok het gordijn open en staarde somber naar de binnenplaats van de tempel en naar het paarlemoer en zilver dat glansde in het maanlicht.

‘Natuurlijk,’ snauwde Raistlin, en een spoortje van de oude verbittering sloop in zijn stem. ‘Alles wat je ooit hebt gedaan, deed je toch voor mij?’

Hij sprak een scherp machtswoord, en een fel licht vulde de kamer, afkomstig van de Staf van Magius die in een hoek tegen de muur stond. De magiër gooide de dekens van zich af en stond op. Bij de open haard sprak hij nog een woord, en vlammen laaiden op uit het kale steen. Het oranje licht scheen op zijn bleke, magere gezicht en werd weerkaatst in zijn heldere bruine ogen.

‘Nou, je bent te laat, broer,’ ging Raistlin verder. Hij hield zijn handen boven de vlammen om ze te warmen en boog en strekte zijn soepele vingers. ‘Fistandantilus is dood. En ik heb het gedaan.’

Caramon draaide zich met een ruk om en keek zijn broer aan, getroffen door de merkwaardige ondertoon in diens stem. Maar de magiër bleef bij het vuur in de vlammen staan staren.

‘Jij dacht hier binnen te lopen en hem dood te steken terwijl hij sliep,’ prevelde Raistlin met een grimmig lachje om zijn dunne lippen. ‘De grootste magiër die ooit heeft geleefd. Tot nu toe.’

Caramon zag dat zijn broer tegen de schoorsteenmantel leunde, alsof hij zich opeens zwak voelde.

‘Hij was verbaasd me te zien,’ zei Raistlin zachtjes. ‘En hij bespotte me, net als in de Toren. Maar hij was bang. Dat kon ik zien aan zijn ogen.

“Zo, kleine magiër,” sneerde Fistandantilus, “en hoe ben jij hier terechtgekomen? Heeft de grote Par-Salian je gestuurd?”

“Ik ben zelf gekomen,” antwoordde ik. “Ik ben nu Meester van de Toren.”

Dat had hij niet verwacht. “Onmogelijk,” zei hij lachend. “Ik ben degene wiens komst wordt voorspeld. Ik ben de meester van heden en verleden. Wanneer ik er klaar voor ben, zal ik mijn eigendom weer opeisen.”

Maar de angst in zijn ogen nam toe terwijl hij dat zei, want hij kon mijn gedachten lezen. “Nee,” zei ik als antwoord op zijn onuitgesproken vraag, “de voorspelling werkte niet zoals je had gehoopt. Je was van plan van het verleden naar het heden te reizen, met de levenskracht die je uit mij perste om in leven te blijven. Maar je was vergeten, of misschien kon het je niet schelen, dat ik jouw geesteskracht kon aanspreken. Je moest me in leven houden, anders kon je mijn levenssappen niet meer opzuigen. Daarom schonk je me de woorden en leerde je me de drakenbol te gebruiken. Toen ik stervend aan Astinus’ voeten lag, blies je lucht in dit wrak van een lichaam dat je al zo lang martelde. Je bracht me naar de Duistere Koningin en smeekte haar me de sleutel te geven waarmee ik de oude magische teksten kon ontsluiten die ik niet kon lezen. En wanneer je eindelijk zover was, wilde je de verwoeste huls van mijn lichaam voor jezelf opeisen.”’

Raistlin draaide zich om naar zijn broer, en Caramon deed een stap achteruit, geschrokken van de haat en razernij die hij in zijn ogen zag branden, feller dan de dansende vlammen in de open haard.

‘Daarom wilde hij me zwak en broos houden. Maar ik verzette me tegen hem. Ik verzette me,’ herhaalde Raistlin zachtjes, fel, en zijn ogen staarden in het niets. ‘Ik heb hem gebruikt. Ik heb zijn geest gebruikt en met de pijn leren leven en die overwonnen. “Jij bent meester van het verleden,” zei ik tegen hem, “maar het ontbreekt je aan de kracht naar het heden te reizen. Ik ben meester van het heden en sta op het punt meester te worden van het verleden.”’

Raistlin zuchtte. Hij liet zijn hand zakken, het licht in zijn ogen flakkerde en doofde, en wat overbleef was een duistere, gekwelde blik. ‘Ik heb hem gedood,’ mompelde hij, ‘maar het was een bittere strijd.’

‘Heb je hem vermoord? M-maar ze zeiden dat je bij hem in de leer wilde gaan,’ stamelde Caramon. Het onbegrip was van zijn gezicht af te lezen.

‘Dat heb ik ook gedaan,’ zei Raistlin zachtjes. ‘Maanden heb ik met hem doorgebracht, in een andere gedaante, en ik maakte me pas aan hem bekend toen ik er klaar voor was. En toen heb ik hem leeggezogen.’

Caramon schudde zijn hoofd. ‘Dat kan niet. Je bent die avond ongeveer op hetzelfde moment vertrokken als wij. Dat zei die zwarte elf tenminste...’

Geïrriteerd schudde Raistlin zijn hoofd. ‘Voor jou, broer, is de tijd een reis van zonsopgang tot zonsondergang. Voor degenen die de geheimen van de tijd hebben doorgrond, is het een reis voorbij de zonnen. Seconden worden jaren, uren... millennia. Ik loop nu al maanden als Fistandantilus door deze gangen. De afgelopen twee weken ben ik alle Torens van de Hoge Magie afgereisd – dat wil zeggen, de Torens die nog overeind staan – om te studeren, te leren. Ik ben bij Lorac in het elfenrijk geweest en heb hem geleerd de drakenbol te gebruiken, een dodelijk geschenk voor een zwak, ijdel man als hij. Het zal niet lang duren voor hij erin verstrikt raakt. Vele uren heb ik doorgebracht met Astinus in de grote bibliotheek. En daarvoor heb ik gestudeerd onder de grote Fistandantilus. Vele andere plaatsen heb ik bezocht, en ik heb verschrikkingen en wonderen gezien waar jij je geen voorstelling van kunt maken. Maar wat Dalamar betreft, bijvoorbeeld, ben ik nog maar een dag en een nacht weg. Net als jij.’

Dit ging Caramon volledig boven de pet. Wanhopig trachtte hij zich vast te klampen aan iets wat echt voelde.

‘Maar... betekent dat dan... dat alles nu goed met je is? In het heden, bedoel ik? In onze tijd?’ Hij gebaarde. ‘Je huid is niet meer goudkleurig en je hebt geen zandloperogen meer. Je ziet eruit... zoals toen je nog jong was en we naar de Toren reden, zeven jaar geleden. Blijf je nu zo als we teruggaan?’

‘Nee, broer,’ zei Raistlin op de geduldige toon die men gebruikt om iets uit te leggen aan een kind. ‘Dat heeft Par-Salian je toch wel uitgelegd? Ach, misschien ook niet. De tijd is als een rivier. Ik heb de loop ervan niet veranderd. Ik ben er alleen even uitgeklauterd en een eindje stroomopwaarts weer in het water gesprongen. De rivier sleurt me gewoon mee. Ik...’

Raistlin zweeg abrupt en wierp een scherpe blik op de deur. Met een snel handgebaar liet hij de deur openvliegen, en Tasselhof Klisvoet tuimelde naar binnen en kwam op zijn gezicht terecht.

‘O, hallo,’ zei Tas opgewekt terwijl hij overeind krabbelde. ‘Ik wilde net gaan aankloppen.’ Hij klopte het stof van zijn kleren en wendde zich gretig naar Caramon. ‘Ik snap het! Zie je, eerst was het Fistandantilus die in Raistlin veranderde die in Fistandantilus veranderde. En nu is het Fistandantilus die in Raistlin verandert die in Fistandantilus verandert en dan weer in Raistlin verandert. Snap je?’

Nee, dat snapte Caramon niet. Tas draaide zich om naar de magiër. ‘Zo zit het toch, Raist...’

De magiër gaf geen antwoord. Hij stond Tasselhof met zo’n merkwaardige, gevaarlijke blik in zijn ogen aan te kijken dat de kender een ongeruste blik op Caramon wierp en een paar passen dichter bij de krijger ging staan. Voor het geval Caramon hulp nodig had, uiteraard.

Opeens maakte Raistlin een snel, ontbiedend gebaar. Tasselhof had niet het gevoel dat hij bewoog. Wel werd alles om hem heen een halve tel lang vaag, en opeens werd hij bij zijn kraag vastgehouden en keek hij recht in Raistlins magere gezicht.

‘Waarom heeft Par-Salian jou gestuurd?’ vroeg Raistlin met een zachte stem die de kender kippenvel bezorgde, zoals Flint altijd zei.

‘Nou, hij dacht natuurlijk dat Caramon hulp nodig zou hebben, en...’ Raistlin verstevigde zijn greep en kneep zijn ogen samen. Tas begon te stamelen. ‘Eh... nou ja, ik geloof niet dat het, eh... helemaal zijn bedoeling was om mij mee te sturen.’ Tas probeerde zijn hoofd te draaien zodat hij Caramon smekend kon aankijken, maar Raistlins greep was krachtig en de kender stikte bijna. ‘H-het was eigenlijk een beetje een ongelukje, geloof ik, tenminste, vanuit zijn optiek. En ik k-kan beter praten als je me even laat ademen... af en toe.’

‘Ga door,’ beval Raistlin. Hij schudde Tas kort heen en weer.

‘Raist, hou op...’ begon Caramon, die met een frons op zijn voorhoofd een stap in hun richting deed.

‘Hou je mond!’ commandeerde Raistlin woedend, zonder zijn brandende blik van de kender af te wenden. ‘Vertel verder.’

‘Ie-iemand had ergens een ring laten slingeren... nou ja, misschien is dat niet helemaal waar...’ hakkelde Tas, die zo schrok van de blik in Raistlins ogen dat hij de waarheid vertelde, voor zover hij daar als kender toe in staat was. ‘Ei-eigenlijk heb ik iemands kamer een beetje doorzocht en t-toen v-viel hij in mijn buidel, denk ik, want ik heb geen idee hoe hij daar terecht is gekomen, maar t-toen de man in de rode mantel Boepoe naar huis stuurde, wist ik dat hij dat met mij ook zou doen. En ik kon Caramon niet achterlaten. D-dus heb ik gebeden tot F-Fizban – Paladijn, bedoel ik – en de ring omgedaan, en poef!’ Tas stak zijn handen in de lucht. ‘Ik veranderde in een muis.’

Op dat moment zweeg de kender even theatraal, hopend op een gepast verbijsterde reactie van zijn publiek. Maar Raistlins ogen werden groot van ongeduld en hij trok Tas’ kraag nog iets strakker. Daarom praatte Tas snel verder, ook al werd ademhalen steeds moeilijker.

‘Zo kon ik me verstoppen,’ piepte hij met net zo’n hoog stemmetje als toen hij een muis was, ‘en toen ben ik Par-Salians labora... larovatorium binnengeslopen, en hij deed allerlei wonderbaarlijke dingen en de stenen zongen en Crysania lag lijkbleek op de grond en Caramon keek doodsbang en ik kon hem echt niet alleen laten gaan, dus... dus...’ Tas haalde zijn schouders op en keek Raistlin een en al ontwapenende onschuld aan. ‘Hier ben ik dan.’

Nog even hield Raistlin hem vast, alsof hij hem met zijn ogen wilde verslinden, alsof hij de huid van zijn botten wilde stropen zodat hij recht in zijn ziel kon kijken. Kennelijk was hij echter tevreden, want hij liet de kender op de grond vallen en draaide zich om naar het vuur. Bedachtzaam staarde hij in de vlammen.

‘Wat betekent dit?’ prevelde hij. ‘Een kender, verboden volgens alle wetten van de magie! Betekent dit dat de koers van de tijd toch kan worden veranderd? Vertelt hij de waarheid? Of maakt dit deel uit van hun plan mij te dwarsbomen?’

Tas, die op het tapijt een beetje bij zat te komen, keek op. ‘Wat zeg je nou?’ vroeg hij belangstellend. ‘De koers van de tijd veranderen? Ikke? Denk je dat ik dat...’

Raistlin draaide zich met een ruk om en keek de kender zo venijnig aan dat die zijn mond hield en snel naar de plek kroop waar Caramon stond.

‘Ik was erg verrast je broer te zien. Jij niet?’ vroeg Tas aan Caramon, zonder acht te slaan op de huivering van pijn die over zijn gezicht trok. ‘En Raistlin was ook verbaasd mij te zien, hè? Dat is vreemd, want ik heb hem op de slavenmarkt zien staan, dus ik ging ervan uit dat hij ons had gezien…’

‘De slavenmarkt!’ zei Caramon opeens. Hij had genoeg van dat geklets over rivieren en de tijd. Dit was iets wat hij kon bevatten. ‘Raist, je zei dat je hier al maanden was. Dus jij hebt ervoor gezorgd dat iedereen dacht dat ik Crysania had mishandeld. Jij hebt me gekocht. Jij hebt me naar de Spelen gestuurd.’

Raistlin maakte een ongeduldig gebaar, geïrriteerd omdat zijn gedachtegang werd onderbroken.

Maar Caramon hield vol. ‘Waarom?’ vroeg hij boos. ‘Waarom heb je me juist daar naartoe gestuurd?’

‘O, in naam van de goden, Caramon!’ Raistlin draaide zich weer om. De blik in zijn ogen was kil. ‘Wat had ik aan je in de toestand waarin je verkeerde toen je hier aankwam? Ik heb een sterke krijger nodig waar we straks naartoe gaan, geen dikke dronkenlap.’

‘En... en jij hebt opdracht gegeven de Barbaar te doden?’ vroeg Caramon met een boze blik. ‘Heb jij die waarschuwing gestuurd aan, hoe heet hij ook alweer... Quarath?’

‘Doe niet zo dom, broer,’ zei Raistlin grimmig. ‘Wat kunnen die onbeduidende hofintriges mij schelen? Hun onbelangrijke, stompzinnige spelletjes? Als ik me van een vijand zou willen ontdoen, zou ik binnen een paar tellen een eind kunnen maken aan zijn leven. Quarath verbeeldt zich heel wat als hij denkt dat ik zoveel belangstelling voor hem aan de dag zou leggen.’

‘Maar de dwerg zei…’

‘De dwerg hoort alleen het gerinkel van het geld dat in zijn hand valt. Maar je mag geloven wat je zelf wilt.’ Raistlin haalde zijn schouders op. ‘Mij kan het niets schelen.’

Caramon zweeg een tijdje bedachtzaam. Tas opende zijn mond – hij had wel honderd vragen die hij aan Raistlin wilde stellen – maar Caramon keek hem boos aan en de kender deed zijn mond snel weer dicht. Caramon ging langzaam alles na wat zijn broer hem had verteld, en opeens keek hij op.

‘Wat bedoel je met “waar we straks naartoe gaan”?’

‘Ik ga jou mijn plannen niet vertellen,’ antwoordde Raistlin. ‘Je merkt het vanzelf wanneer het moment daar is, zo te zeggen. Mijn werk hier vordert, maar is nog niet helemaal afgerond. Er is hier nog iemand die moet worden gebroken en gevormd.’

‘Crysania,’ prevelde Caramon. ‘Dit heeft iets te maken met je plan om d-de Duistere Koningin uit te dagen, hè? Zoals ze al zeiden. Je hebt een priester nodig…’

‘Ik ben erg moe, broer,’ viel Raistlin hem in de rede. Eén gebaar van hem en de vlammen in de open haard verdwenen. Eén woord en het licht van de Staf ging uit. Kille, sombere duisternis omhulde de drie aanwezigen in de kamer. Zelfs het licht van Solinari was weg, want de maan was weggezakt achter de gebouwen. Raistlin liep naar zijn bed toe. Zijn zwarte gewaad ruiste zachtjes. ‘Laat me slapen. Je kunt hier sowieso beter niet te lang blijven. Ongetwijfeld is jullie aanwezigheid door spionnen gemeld, en Quarath kan een dodelijke tegenstander zijn. Zorg ervoor dat je niet wordt vermoord, als het enigszins kan. Het zou erg vervelend zijn als ik een nieuwe lijfwacht zou moeten opleiden. Vaarwel, broer. Wees paraat. Ik zal je binnenkort ontbieden. Denk om de datum.’

Caramon wilde iets zeggen, maar hij richtte zich tot een deur. Hij en Tas stonden buiten, in de inmiddels donkere gang.

‘Dat is ongelooflijk!’ zei de kender met een zucht van verrukking. ‘Ik heb niet eens gevoeld dat ik werd verplaatst, jij wel? Het ene moment zijn we nog daar en het volgende moment zijn we hier. Met een enkel handgebaar. Wat moet het geweldig zijn om te kunnen toveren,’ zei Tas weemoedig, starend naar de dichte deur. ‘Om door tijd en ruimte en dichte deuren te kunnen zoeven.’

‘Kom mee,’ zei Caramon abrupt, en met grote passen beende hij de gang door.

‘Hé, Caramon,’ vroeg Tas zachtjes terwijl hij achter de krijger aan rende. ‘Wat bedoelde Raistlin met “denk om de datum”? Is het soms bijna zijn Dag van het Levenslicht? Moet je een cadeautje voor hem kopen?’

‘Nee,’ grauwde Caramon. ‘Doe niet zo raar.’

‘Ik doe helemaal niet raar,’ wierp Tas beledigd tegen. ‘Over een paar weken is het immers midwinter, en waarschijnlijk verwacht hij dan een cadeautje. Tenminste, ik ga ervan uit dat ze hier in Istar gewoon midwinter vieren, net als wij in onze tijd. Denk je...’

Opeens bleef Caramon staan.

‘Wat is er?’ vroeg Tas, geschrokken van de ontzetting op het gezicht van de grote man. Snel blikte de kender om zich heen, en hij legde zijn hand op het heft van een kleine dolk die hij achter zijn riem had gestoken. ‘Wat zie je? Ik zie…’

‘De datum!’ riep Caramon uit. ‘De datum, Tas! Midwinter! In Istar!’ Hij draaide zich met een ruk om en greep de geschrokken kender vast. ‘Welk jaar is het? Welk jaar?’

‘Nou...’ Tas slikte moeizaam en probeerde na te denken. ‘Ik geloof... Ja, iemand heeft me verteld dat het... 962 is.’

Kreunend liet Caramon Tas los en greep naar zijn hoofd.

‘Wat is er nou?’ vroeg Tas.

‘Denk na, Tas, denk na,’ mompelde Caramon. Met zijn handen nog steeds om zijn hoofd strompelde de grote man blindelings in het donker de gang door. ‘Wat willen ze dat ik doe? Wat kan ik doen?’

Tas liep langzaam achter hem aan. ‘Eens denken. We hebben het over midwinter in het jaar 962 LA. Wat een belachelijk hoog getal. Om de een of andere reden klinkt het me bekend in de oren. Midwinter 962... O, ik weet het weer!’ zei hij triomfantelijk. ‘Dat was de laatste midwinter vlak voor... vlak voor...’

De gedachte benam de kender de adem.

‘Vlak voor de Catastrofe,’ fluisterde hij.

Hoofdstuk 10

Denubis legde zijn ganzenveer weg en wreef in zijn ogen. In de stilte van de bibliotheek bleef hij met zijn hand voor zijn ogen zitten, in de hoop dat een kort rustmoment zou helpen. Maar nee. Toen hij zijn ogen opende en de ganzenveer weer oppakte om door te gaan met zijn werk, dansten de woorden die hij wilde vertalen nog steeds onleesbaar voor zijn ogen.

Streng berispte hij zichzelf en beval zichzelf zich te concentreren, en eindelijk vormden de woorden weer een logisch geheel. Maar het ging zwaar. Hij had hoofdpijn. Voor zijn gevoel al dagen, een doffe, bonzende pijn die zelfs in zijn dromen niet wegging.

‘Het komt door dat rare weer,’ vertelde hij zichzelf keer op keer. ‘Het is veel te warm voor het begin van de winter.’

Het was inderdaad te warm, merkwaardig warm. Bovendien was het vochtig, waardoor het zwaar en drukkend aanvoelde. Frisse briesjes leken te zijn opgeslokt door de hitte. Honderd mijl verderop in Karthai, zo had hij gehoord, lag de zee er vlak en kalm bij onder de brandende zon, zo kalm dat zeilen onmogelijk was. De schepen lagen in de haven, de kapiteins vloekten en hun vracht rotte weg.

Denubis depte zijn voorhoofd en probeerde vlijtig door te gaan met het vertalen van de schijven van Mishakal in het Solamnisch. Maar zijn gedachten dwaalden af. De woorden deden hem denken aan het verhaal waarover hij de vorige avond een stel Solamnische ridders had horen praten, een gruwelijk verhaal dat Denubis verwoed van zich af trachtte te zetten.

Een ridder, Sothis genaamd, had een jonge elfenpriesteres verleid en was met haar getrouwd, waarna hij haar als zijn bruid had meegenomen naar zijn kasteel in Fort Dargaard. Alleen was die Sothis al getrouwd geweest, beweerden de ridders, en er waren meerdere redenen om aan te nemen dat zijn eerste vrouw op afschuwelijke wijze aan haar eind was gekomen. De ridders hadden er een delegatie op uitgestuurd om Sothis te arresteren en te berechten, maar Fort Dargaard, zo ging het verhaal, was inmiddels een gewapende vesting, waar Sothis’ trouwe ridders hun heer verdedigden. Wat het allemaal des te schokkender maakte was dat de elfenvrouw die door de heer was misleid toch bij hem bleef, onwankelbaar in haar liefde en trouw, ook al was zijn schuld bewezen.

Denubis rilde en probeerde de gedachte uit te bannen. Kijk nou, hij had een fout gemaakt. Dit was hopeloos. Hij wilde net de ganzenveer weer neerleggen toen hij de deur van de bibliotheek open hoorde gaan. Haastig raapte hij de ganzenveer weer op en begon te schrijven.

‘Denubis,’ zei iemand zachtjes, aarzelend.

De priester keek op. ‘Crysania, lief kind,’ zei hij glimlachend.

‘Stoor ik je? Ik kan een andere keer wel terugkomen...’

‘Nee, nee,’ verzekerde Denubis haar. ‘Ik ben blij je te zien. Heel blij.’ Dat was waar. Om de een of andere reden gaf Crysania hem een kalm, vredig gevoel. Zelfs zijn hoofdpijn leek weg te trekken. Hij stond op van zijn schrijfstoel met de hoge rugleuning, haalde een stoel voor zichzelf en voor haar en ging naast haar zitten, zich afvragend wat ze kwam doen.

Alsof ze antwoord gaf op zijn onuitgesproken vraag keek Crysania om zich heen in het stille vredige vertrek en glimlachte. ‘Ik vind het hier prettig,’ zei ze. ‘Het is zo stil en, nou ja, zo besloten.’ Haar glimlach vervaagde. ‘Soms word ik moe van... van al die mensen,’ zei ze met een blik op de deur die naar het hoofdgedeelte van de tempel leidde.

‘Ja, het is hier stil,’ zei Denubis. ‘Tegenwoordig wel, tenminste. In het verleden is dat wel anders geweest. Toen ik hier voor het eerst kwam, zat het hier vol met mensen die de woorden van de goden in allerlei talen vertaalden, zodat iedereen ze kon lezen. Maar de Priesterkoning vond dat niet nodig, en een voor een gingen ze weg en zochten ze belangrijkere bezigheden. Behalve ik.’ Hij zuchtte. ‘Ik zal wel te oud zijn,’ voegde hij er vriendelijk, verontschuldigend aan toe. ‘Ik probeerde iets belangrijkers te bedenken wat ik kon doen, maar dat lukte niet. Dus ben ik hier gebleven. Niemand leek dat heel erg te vinden.’

Onwillekeurig fronste hij licht zijn voorhoofd, denkend aan die lange gesprekken met de eerwaarde zoon Quarath, die hem probeerde te stimuleren om iets met zijn leven te doen. Uiteindelijk had de hogepriester het opgegeven en tegen Denubis gezegd dat hij hopeloos was. Dus had Denubis zich weer aan zijn werk gewijd. Dag in, dag uit vertaalde hij in vredige eenzaamheid allerlei rollen en boeken, die hij vervolgens naar Solamnië stuurde, waar ze ongelezen in een grote bibliotheek werden bewaard.

‘Maar genoeg over mij,’ voegde hij eraan toe toen hij zag hoe bleek Crysania was. ‘Wat is er, lief kind? Voel je je niet lekker? Vergeef me, maar het is me de afgelopen weken keer op keer opgevallen hoe ongelukkig je lijkt.’

Zwijgend staarde Crysania naar haar handen, waarna ze de priester aankeek. ‘Denubis,’ begon ze aarzelend, ‘vind je... dat de kerk is... zoals hij zou moeten zijn?’

Dat was helemaal niet wat hij had verwacht. Ze zag eruit als een jong meisje dat door een minnaar is verraden. ‘Ja, natuurlijk, lief kind,’ antwoordde hij een beetje verward.

‘Echt waar?’ Ze keek hem recht in de ogen met een intense blik die hem even van zijn stuk bracht. ‘Je bent al een hele tijd bij de kerk, al sinds de tijd voor de komst van de Priesterkoning en Quar... zijn raadgevers. Je hebt het vaak over de goede oude tijd. Je hebt de dingen zien veranderen. Is het tegenwoordig beter?’

Denubis deed zijn mond al open om te zeggen dat het tegenwoordig zeker veel beter was. Hoe kon het anders, met zo’n goede, heilige man als de Priesterkoning als hoofd van de kerk? Maar de grijze ogen van vrouwe Crysania leken recht in zijn ziel te kijken, besefte hij opeens, en hij voelde hoe die speurende, onderzoekende blik alle donkere hoekjes verlichtte waar hij, zo wist hij, al jaren bepaalde dingen verborgen hield. Hij moest aan Fistandantilus denken, en dat verontrustte hem.

‘Ik... nou ja... het is natuurlijk wel zo...’ Hij kletste maar wat, en dat wist hij donders goed. Blozend zweeg hij. Crysania knikte ernstig, alsof ze dat antwoord had verwacht.

‘Jawel, het is wel degelijk beter,’ zei hij vastberaden, omdat hij niet wilde dat haar prille geloof een deuk zou oplopen, zoals dat van hem vroeger. Hij pakte haar hand en boog zich naar voren. ‘Ik ben maar een oude man, lief kind. En oude mannen houden nu eenmaal niet van verandering. Dat is alles. Wat ons betreft was alles beter in de goede oude tijd.’ Hij grinnikte. ‘Zelfs het water smaakte toen beter, zo lijkt het. Ik ben niet gewend aan al dat moderne gedoe. Ik vind het moeilijk te begrijpen. Maar de kerk doet heel veel goeds, lief kind. Hij herstelt de orde in het land en structureert de samenleving...’

‘Of de samenleving dat nu wil of niet,’ mompelde Crysania, maar Denubis deed alsof hij dat niet hoorde.

‘Hij roeit het kwaad uit,’ ging hij verder, en opeens kwam het verhaal over die ridder – die heer Sothis – onverwacht weer bovendrijven. Haastig duwde hij het terug onder water, maar toen was hij de draad van zijn betoog al kwijt. Halfslachtig probeerde hij hem weer op te pakken, maar het was al te laat.

‘Is dat zo?’ vroeg vrouwe Crysania. ‘Roeit de kerk het kwaad uit? Of zijn we net een stel kinderen dat ’s avonds in het donker alleen thuis is en de ene kaars na de andere aansteekt om de duisternis op afstand te houden? We zien niet in dat de duisternis een functie heeft – ook al begrijpen we die niet – dus draait het erop uit dat we in onze angst het huis laten afbranden.’

Denubis knipperde met zijn ogen, want hier begreep hij helemaal niets van, maar Crysania praatte verder en werd steeds rustelozer. Het was duidelijk, besefte Denubis bezorgd, dat ze dit al weken opkropte.

‘We ondernemen geen enkele poging degenen te helpen die de weg zijn kwijtgeraakt. We keren hun onze rug toe en noemen hen onwaardig, of we roeien ze uit.’ Ze keek Denubis recht aan. ‘Wist je dat Quarath de wereld wil zuiveren van alle ogerrassen?’

‘Maar lief kind, ogers zijn immers moordzuchtige, schurkachtige wezens…’ protesteerde Denubis zwakjes.

‘Geschapen door de goden, net als wij,’ zei Crysania. ‘Hebben wij dan het recht, met ons onvolmaakte inzicht in het grote geheel, om iets te vernietigen wat de goden hebben gecreëerd?’

‘Spinnen bijvoorbeeld?’ vroeg Denubis weemoedig, zonder nadenken. Bij het zien van haar geërgerde gezicht moest hij glimlachen. ‘Laat maar. Het geklets van een oude man.’

‘Toen ik hier kwam was ik ervan overtuigd dat de kerk stond voor alles wat goed en puur is, maar nu...’ Ze verborg haar gezicht in haar handen. Denubis’ hart deed bijna net zoveel pijn als zijn hoofd. Hij stak zijn bevende hand uit en streek zachtjes over Crysania’s blauwzwarte haar, haar troostend alsof ze de dochter was die hij nooit had gehad.

‘Schaam je niet voor je twijfels, kind,’ zei hij, terwijl hij zijn best deed te vergeten hoezeer hij zich voor zijn eigen twijfels had geschaamd. ‘Ga met de Priesterkoning praten. Hij zal je twijfel wegnemen. Hij is wijzer dan ik.’

Crysania keek hoopvol op. ‘Denk je echt...’

‘Jazeker.’ Denubis glimlachte. ‘Ga vanavond naar hem toe, lief kind. Dan houdt hij audiëntie. Wees niet bang. Hij wordt niet boos om zulke vragen.’

‘Goed dan,’ zei Crysania. De vastberadenheid straalde van haar af. ‘Je hebt gelijk. Het is dwaas van me te proberen hier in mijn eentje uit te komen, zonder hulp. Ik zal het aan de Priesterkoning vragen. Ongetwijfeld kan hij de duisternis voor me verlichten.’

Denubis glimlachte en stond tegelijk met Crysania op. Impulsief boog ze zich naar hem toe en kuste hem zachtjes op de wang. ‘Dank je, mijn vriend,’ zei ze zachtjes. ‘Ik laat je verder werken.’

Denubis keek haar na terwijl ze de stille, zonovergoten kamer verliet, en opeens werd hij overvallen door een onverklaarbare droefheid en een overweldigende angst. Het was alsof hij op een felverlichte plek stond en toekeek terwijl zij een eindeloze, verschrikkelijke duisternis betrad. Het licht om hem heen werd steeds feller, terwijl de duisternis die haar omringde steeds dieper en afschuwelijker werd.

Verward sloeg Denubis zijn hand voor zijn ogen. Het licht was echt! Het scheen het vertrek binnen en baadde hem in een gloed die zo fel en prachtig was dat hij er niet naar kon kijken. Het licht sneed door zijn hoofd, de pijn was verschrikkelijk. En toch, dacht hij wanhopig, moet ik Crysania waarschuwen, ik moet haar tegenhouden...

Het licht omhulde hem en vulde zijn ziel met zijn schitterende stralen. Toen opeens was het verdwenen. Hij stond weer in het zonlicht. Maar hij was niet alleen. Knipperend met zijn ogen in een poging ze te laten wennen aan de relatieve duisternis keek hij om zich heen, en hij zag dat er een elf bij hem in de kamer stond die hem koeltjes opnam. De elf was al oud en kaal, en had een zorgvuldig gekamde, lange witte baard. Hij droeg een lang, wit gewaad en om zijn hals hing het medaillon van Paladijn. Het gezicht van de elf straalde zoveel droefheid uit dat Denubis tot tranen werd bewogen, hoewel hij geen idee had waarom.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei Denubis hees. Hij legde zijn hand tegen zijn hoofd, en opeens drong tot hem door dat de pijn weg was. ‘Ik... ik heb u niet zien binnenkomen. Kan ik u helpen? Zoekt u iemand?’

‘Nee, ik heb degene die ik zoek al gevonden,’ antwoordde de elf kalm, maar nog steeds met die droevige uitdrukking op zijn gezicht, ‘als jij tenminste Denubis bent.’

‘Dat ben ik,’ antwoordde de priester verwonderd. ‘Maar vergeef me, ik kan u niet plaatsen...’

‘Mijn naam is Loralon,’ zei de elf.

Denubis slaakte een kreet. Loralon, de meest vooraanstaande elfenpriester, had zich jaren geleden verzet tegen Quaraths machtsovername. Maar Quarath bleek te sterk. Hij werd gesteund door grote krachten. Loralons woorden van verzoening en vrede werden niet op prijs gesteld. Verdrietig was de oude priester teruggekeerd naar zijn volk, naar het wonderbaarlijke land Silvanesti dat hij liefhad, en had gezworen dat hij nooit zou terugkeren naar Istar.

Wat deed hij hier?

‘U bent vast op zoek naar de Priesterkoning,’ stamelde Denubis. ‘Ik kan…’

‘Nee, er is er maar één in deze tempel die ik zoek, en dat ben jij, Denubis,’ zei Loralon. ‘Kom mee. We hebben een lange reis voor de boeg.’

‘Een reis!’ herhaalde Denubis verdwaasd. Hij vroeg zich af of hij soms gek was geworden. ‘Onmogelijk. Ik ben niet meer weg geweest uit Istar sinds ik hier dertig jaar geleden ben aangekomen...’

‘Kom mee, Denubis,’ zei Loralon vriendelijk.

‘Waar naartoe? En hoe? Ik begrijp niet...’ riep Denubis uit. Hij zag Loralon midden in de zonovergoten, vredige kamer staan, nog steeds met een gezicht vol onuitsprekelijke, diepe bedroefdheid. Loralon raakte het medaillon aan dat hij om zijn hals droeg.

Toen zag Denubis het. Paladijn schonk zijn priester inzicht. Hij zag de toekomst. Bleek van ontzetting schudde hij zijn hoofd.

‘Nee,’ fluisterde hij. ‘Dat is te afgrijselijk.’

‘Er is nog niets besloten. De weegschaal slaat door, maar nog niet onherroepelijk. Wellicht is deze reis slechts tijdelijk, en misschien zal hij langer duren dan we ons kunnen voorstellen. Kom, Denubis, je bent hier niet langer nodig.’

De grote elfenpriester stak zijn hand uit. Denubis voelde zich gezegend met een gevoel van rust en begrip dat hij nog nooit had ervaren, zelfs niet in aanwezigheid van de Priesterkoning. Hij boog het hoofd en pakte Loralons hand vast. Toch vergoot hij onwillekeurig tranen...

Crysania zat met een bleek, maar beheerst gezicht en haar handen kalmpjes gevouwen op haar schoot in de hoek van de weelderig ingerichte audiëntiezaal van de Priesterkoning. Wie haar zo zag zitten zou niets hebben vermoed van het tumult in haar ziel. Misschien afgezien van één man, die onopgemerkt de zaal was binnengekomen en nu in een schaduwrijke nis naar Crysania stond te kijken.

Terwijl Crysania daar zat te luisteren naar de muzikale stem van de Priesterkoning, die belangrijke staatszaken besprak met zijn raadgevers en van politieke beslommeringen overschakelde op het oplossen van de grote mysteries van het universum met andere raadgevers, bloosde ze bij de gedachte dat ze zelfs maar had overwogen hem lastig te vallen met haar onbeduidende vragen.

Ze moest denken aan iets wat Elistan had gezegd. ‘Ga niet bij anderen op zoek naar antwoorden. Kijk in je eigen hart, onderzoek je eigen geloof. Dan zul je het antwoord vinden, of inzien dat het antwoord voorbehouden is aan de goden, niet aan de mens.’

Dus bleef Crysania in gedachten verzonken zitten terwijl ze in haar binnenste speurde. Helaas ontglipte haar de vrede die ze zocht. Misschien waren er geen antwoorden op haar vragen, besloot ze abrupt. Toen voelde ze een hand op haar arm. Geschrokken keek ze op.

‘Er zijn wel degelijk antwoorden op je vragen, eerwaarde dochter,’ zei een stem die haar een schok van herkenning bezorgde. ‘Er zijn wel degelijk antwoorden, maar je weigert te luisteren.’

Ze kende die stem, maar hoe gretig ze ook in de schaduw van de kap keek, ze kon het gezicht niet onderscheiden. Ze keek naar de hand op haar schouder en meende die te herkennen. De mouw van een zwart gewaad hing eromheen, en haar hart maakte een sprongetje. Maar er zaten geen zilveren runen op het gewaad, zoals bij dat van hem. Weer staarde ze naar het gezicht. Het enige wat ze kon zien was de glans van verborgen ogen, bleke huid... Toen werd de hand van haar schouder gehaald en de rand van de kap omgeslagen.

Aanvankelijk was Crysania bitter teleurgesteld. De ogen van de jongeman waren niet goudkleurig en hadden niet die kenmerkende zandlopervorm. De huid was niet goudgetint, het gezicht was niet zwak en ziekelijk. Het gezicht van deze man was bleek, alsof hij veel tijd doorbracht met studeren, maar gezond, knap zelfs, afgezien van die onuitwisbare uitdrukking van bitter cynisme. De ogen waren bruin, helder en kil als glas, weerkaatsten alles wat ze zagen en verrieden niets van wat zich erachter afspeelde. De man was slank, maar gespierd. Het zwarte, onopgesmukte gewaad dat hij droeg onthulde de contouren van krachtige schouders in plaats van het gebogen, verwoeste lijf van de magiër. Maar toen glimlachte de man en weken zijn lippen een beetje vaneen.

‘Je bent het wel!’ fluisterde Crysania. Ze wilde opstaan.

De man legde zijn hand weer op haar schouder en duwde haar met zachte dwang op haar stoel. ‘Je hoeft niet op te staan, eerwaarde dochter,’ zei hij. ‘Ik kom wel bij je zitten. Het is hier rustig, en we kunnen ongestoord praten.’ Hij draaide zich om en wenkte elegant, en een stoel die eerst aan de andere kant van de zaal had gestaan, verscheen opeens naast hem. Crysania slaakte een zacht kreetje en keek schichtig om zich heen. Maar als het iemand was opgevallen, deden ze allemaal hun uiterste best de magiër te negeren. Toen ze weer naar Raistlin keek, zag ze dat hij haar geamuseerd aankeek, en haar huid gloeide.

‘Raistlin,’ zei ze op formele toon om haar verwarring te verhullen, ‘ik ben blij je te zien.’

‘En ik ben blij jou te zien, eerwaarde dochter,’ zei hij op de spottende toon die haar zo op de zenuwen werkte. ‘Maar ik heet niet Raistlin.’

Ze staarde hem aan en werd nog roder van schaamte. ‘Vergeef me,’ zei ze terwijl ze ingespannen zijn gezicht bestudeerde, ‘maar je doet me sterk denken aan iemand die ik ken... die ik ooit heb gekend.’

‘Misschien kan ik het mysterie voor je ophelderen,’ zei hij zachtjes. ‘Hier word ik Fistandantilus genoemd.’

Onwillekeurig huiverde Crysania, en het licht in de zaal leek uit te doven. ‘Nee,’ zei ze langzaam, ‘dat kan niet. Je bent teruggegaan... om van hem te leren.’

‘Ik ben teruggegaan om hem te worden,’ antwoordde Raistlin.

‘Maar... ik heb verhalen gehoord. Hij is slecht, verderfelijk...’ Vol afschuw deinsde ze terug voor Raistlin, met haar blik strak op hem gericht.

‘Het kwaad is verdwenen,’ antwoordde Raistlin. ‘Hij is dood.’

‘Door jou?’ Het was slechts een fluistering.

‘Anders zou hij mij hebben gedood, Crysania,’ zei Raistlin slechts, ‘zoals hij talloze anderen heeft vermoord. Het was mijn leven of dat van hem.’

‘We hebben het ene kwaad ingeruild voor het andere,’ antwoordde Crysania met bedroefde, hopeloze stem. Ze wendde zich af.

Ik raak haar kwijt, besefte Raistlin onmiddellijk. Zwijgend nam hij haar op. Ze had zich op haar stoel omgedraaid en haar gezicht afgewend. Hij kon haar profiel ziel, kil en zuiver als het licht van Solinari. Koeltjes bestudeerde hij haar, zoals hij de diertjes bestudeerde die onder zijn mes kwamen wanneer hij naar de geheimen van het leven zocht. Zoals hij hun huid afstroopte om het kloppende hart eronder te kunnen zien, brak hij in gedachten de muur af die Crysania om zich heen had opgetrokken, zodat hij in haar ziel kon kijken.

Ze luisterde naar de prachtige stem van de Priesterkoning, en haar gezicht straalde een diepe vrede uit. Maar Raistlin herinnerde zich hoe ze eruit had gezien toen hij binnenkwam. Hij was het gewend om anderen te observeren en de emoties te onderscheiden die ze meenden te kunnen verbergen, en hij had gezien dat er een lijntje tussen haar donkere wenkbrauwen verscheen en dat haar grijze ogen donker en troebel werden.

Haar handen had ze op haar schoot gehouden, maar hij had gezien dat ze aan de stof van haar gewaad plukte. Hij was op de hoogte van haar gesprek met Denubis. Hij wist dat ze twijfelde, dat haar geloof wankelde, dat ze op de rand van de afgrond balanceerde. Een klein zetje zou voldoende zijn. En met een beetje geduld van zijn kant zou ze misschien zelfde sprong wagen.

Raistlin herinnerde zich dat ze ineen was gekrompen onder zijn aanraking. Hij schoof dichter naar haar toe en legde zijn hand op haar pols. Ze schrok en probeerde zich vrijwel meteen los te rukken. Maar hij hield haar stevig vast. Crysania keek hem recht in de ogen en kon zich niet verroeren.

‘Geloof je dat werkelijk van mij?’ vroeg Raistlin op de toon van iemand die een lange lijdensweg heeft afgelegd en vervolgens bij zijn terugkeer ontdekt dat het allemaal voor niets is geweest. Hij zag dat zijn verdriet haar diep in haar ziel raakte. Ze wilde iets zeggen, maar Raistlin strooide nog wat extra zout in de wonde.

‘Fistandantilus wilde afreizen naar onze tijd, mij vernietigen, mijn lichaam in bezit nemen en verdergaan waar de Koningin van de Duisternis was gebleven. Hij wilde de macht grijpen over de kwade draken. De Drakenheren, zoals mijn zus Kitiara, zouden van alle kanten zijn toegestroomd om hem te steunen. Dan zou de wereld opnieuw worden ondergedompeld in oorlog.’ Raistlin zweeg even. ‘Die dreiging is nu weggenomen,’ voegde hij er zachtjes aan toe.

Met zijn ogen hield hij Crysania’s blik vast, met zijn hand haar pols. Ze keek hem recht aan en zag zichzelf weerspiegeld op het spiegelende oppervlak. En ze zag zichzelf niet als de bleke, scrupuleuze, strenge priesteres die ze in de ogen van velen was, maar als een mooie, meelevende vrouw. Deze man had zich vol vertrouwen tot haar gewend en ze had hem in de steek gelaten. De pijn in zijn stem was ondraaglijk, en weer probeerde Crysania iets te zeggen, maar Raistlin trok haar dichter naar zich toe en praatte verder.

‘Je kent mijn ambities,’ zei hij. ‘Voor jou heb ik mijn ziel blootgelegd. Ben ik eropuit de oorlog nieuw leven in te blazen? Wil ik de wereld veroveren? Mijn zus Kitiara kwam naar me toe om me te vragen haar daarbij te helpen. Ik heb geweigerd, en ik vrees dat jij de gevolgen daarvan hebt ervaren.’ Zuchtend sloeg Raistlin zijn ogen neer. ‘Ik heb haar verteld over jou, Crysania, over je goedheid en je kracht. Ze was woedend en stuurde haar doodsridder erop uit om je te vernietigen en zo een eind te maken aan de invloed die je op me hebt.’

‘Heb ik dan invloed op je?’ vroeg Crysania zachtjes. Ze probeerde zich niet meer los te rukken. Haar stem beefde van vreugde. ‘Mag ik hopen dat je de handelwijze van de kerk hebt aanschouwd en…’

‘De handelwijze van deze kerk?’ vroeg Raistlin. Zijn stem klonk weer verbitterd en spottend. Abrupt trok hij zijn hand terug en leunde achterover op zijn stoel. Hij wikkelde zijn zwarte gewaad om zich heen en nam Crysania met een snerende glimlach op.

Schaamte, boosheid en schuldgevoel kleurden Crysania’s wangen lichtroze, en haar grijze ogen werden donkerblauw. De kleur op haar wangen breidde zich uit naar haar lippen, en opeens was ze inderdaad mooi, iets wat Raistlin onwillekeurig opmerkte. Die gedachte ergerde hem mateloos en dreigde zijn concentratie te verstoren. Geïrriteerd onderdrukte hij hem.

‘Ik ken je twijfels, Crysania,’ ging hij abrupt verder. ‘Ik weet wat je hebt gezien. Je hebt ontdekt dat de kerk zich meer bezighoudt met het besturen van de wereld dan met het verspreiden van het woord van de goden. Je hebt gezien dat de priesters oneerlijk zijn, politieke spelletjes spelen en geld waarmee veel armen gevoed hadden kunnen worden uitgeven aan pracht en praal. Je had gehoopt de kerk van blaam te zuiveren toen je hier kwam, te ontdekken dat anderen ervoor hadden gezorgd dat de goden in hun rechtvaardige woede de vuurberg hadden neergesmeten op degenen die hun de rug hadden toegekeerd. Je wilde de schuld leggen bij... de magiegebruikers, misschien.’

Crysania’s wangen werden nog roder, ze kon hem niet recht aankijken en wendde haar gezicht af, maar haar verdriet en vernedering waren overduidelijk.

Meedogenloos ging Raistlin door. ‘Het moment van de Catastrofe nadert. De ware priesters hebben het land al verlaten... Ja, wist je dat niet? Je vriend Denubis is weg. Jij, Crysania, bent de enige ware priester die nog in dit land over is.’

Crysania staarde Raistlin ontzet aan. ‘Dat is... onmogelijk,’ fluisterde ze. Ze keek om zich heen in de zaal. En voor het eerst hoorde ze de gesprekken van degenen die in groepjes een eindje bij de Priesterkoning vandaan stonden. Ze hoorde hen praten over de Spelen, ze hoorde hen ruziën over de verdeling van publieke gelden, over de inzet van het leger, de beste methodes om een opstandig land te onderwerpen, en dat alles in naam van de kerk.

Toen klonk, alsof hij de andere, harde stemmen wilde overstemmen, de zachte, muzikale stem van de Priesterkoning in haar ziel, als balsem voor haar gekwelde ziel. De Priesterkoning was er ook nog. Ze wendde zich af van het duister, richtte zich op het licht dat hij uitstraalde en voelde dat haar geloof, krachtig en puur, oprees om haar te beschermen. Met koele blik keek ze naar Raistlin.

‘Er is nog steeds goedheid in de wereld,’ zei ze streng. Ze stond op en wilde weggaan. ‘Zolang die heilige man, die overduidelijk door de goden is gezegend, aan de macht blijft, kan ik niet geloven dat de goden hun toorn zouden uitstorten over de kerk. Het lijkt me aannemelijker dat die toorn wordt uitgestort over de wereld, omdat die de kerk negeert.’ Haar zachte stem klonk hartstochtelijk. Ook Raistlin was opgestaan. Hij keek haar ingespannen aan en ging dichter bij haar staan.

Ze leek het niet te merken, maar praatte verder. ‘Of omdat die de Priesterkoning negeert. Hij voorziet het ongetwijfeld. Misschien probeert hij het op dit moment te voorkomen. Smeekt hij de goden om genade.’

‘Kijk maar eens goed naar die man,’ fluisterde Raistlin, ‘die zo “overduidelijk door de goden is gezegend”.’ De magiër pakte Crysania met zijn krachtige handen vast en dwong haar zich om te keren naar de Priesterkoning. Overweldigd door schuldgevoel vanwege haar twijfels en boos op zichzelf omdat ze Raistlin in haar ziel had laten kijken, probeerde Crysania zich los te rukken, maar hij hield haar stevig vast. Zijn vingers leken te branden op haar huid.

‘Kijk dan,’ herhaalde hij. Hij schudde haar zachtjes heen en weer en dwong haar recht in het licht en de luister te kijken die de Priesterkoning omhulden.

Raistlin voelde hoe het lichaam dat hij zo dicht tegen het zijne hield begon te beven, en hij glimlachte tevreden. Met zijn gezicht vlak bij haar oor, zodat zijn adem over haar wang streek, fluisterde hij: ‘Wat zie je, eerwaarde dochter?’

Het enige antwoord was een hartverscheurend gekreun.

Raistlins glimlach werd breder. ‘Zeg het dan,’ drong hij aan.

‘Een man.’ Crysania aarzelde even, haar blik strak gericht op de Priesterkoning. ‘Gewoon een mens. Hij ziet er vermoeid uit, en... en bang. Zijn huid hangt slap, hij heeft al nachten niet meer geslapen. Lichtblauwe ogen schieten angstig heen en weer...’ Opeens besefte ze wat ze allemaal zei. Zich pijnlijk bewust van Raistlins nabijheid, de warmte en aanraking van zijn sterke, gespierde lichaam onder het zachte, zwarte gewaad, rukte ze zich los en draaide zich naar hem om.

‘Wat voor betovering heb je over me uitgesproken?’ vroeg ze boos.

‘Het is geen betovering, eerwaarde dochter,’ zei Raistlin zachtjes. ‘Ik heb juist de betovering verbroken waarmee hij zichzelf in zijn angst omringt. Die angst zal zijn ondergang worden en de vernietiging afroepen over de wereld.’

Met een wilde blik in haar ogen staarde Crysania Raistlin aan. Ze hoopte dat hij loog, ze wilde dat hij loog. Maar toen besefte ze dat het niet uitmaakte. Ze kon niet langer tegen zichzelf liegen.

Verward, bang en verbijsterd draaide Crysania zich om en rende, half verblind door haar tranen, de audiëntiezaal uit.

Raistlin keek haar na. Hij was opgetogen noch tevreden over zijn overwinning. Het was immers precies wat hij had verwacht. Vlak bij de open haard ging hij zitten, koos een sinaasappel uit de schaal met fruit op de tafel en pelde hem werktuiglijk terwijl hij bedachtzaam in de vlammen staarde.

Er was nog iemand die zag dat Crysania de audiëntiezaal uit rende. Hij keek toe terwijl Raistlin de sinaasappel at, door eerst het sap er uit te zuigen en vervolgens het vruchtvlees te verorberen.

Woede en angst streden om voorrang op Quaraths bleke gezicht toen ook hij de audiëntiezaal verliet en naar zijn kamer ging, waar hij tot zonsopgang getergd heen en weer liep.

Hoofdstuk 11

Achteraf werd het de Nacht van de Doem genoemd, de nacht dat de ware priesters Krynn verlieten. Waar ze naartoe gingen en wat er van hen geworden is, staat zelfs niet in de annalen van Astinus vermeld. Sommigen beweren dat ze weer opdoken tijdens de sombere, bittere dagen van de oorlog van de Lans, driehonderd jaar later. Er zijn vele elfen die bij alles wat ze liefhebben volhouden dat Loralon, de grootste en vroomste van de elfenpriesters, door het gekwelde land Silvanesti dwaalde, rouwend om het verval, en dat hij zijn zegen gaf aan de inspanningen van degenen die zichzelf wijdden aan de wederopbouw.

Maar de meeste bewoners van Krynn merkten niets van het verdwijnen van de ware priesters. Voor anderen bleek die nacht echter in vele opzichten een Nacht van de Doem.

Vervuld van angst en verwarring vluchtte Crysania weg uit de audiëntiezaal van de Priesterkoning. Haar verwarring was gemakkelijk te verklaren. De machtigste van allemaal, de Priesterkoning, de man die zelfs door priesters uit haar eigen tijd nog werd vereerd, had ze gezien als een mens die bang was voor zijn eigen schaduw, een mens die zich verstopte achter betoveringen en het landsbestuur aan anderen overliet. Al haar twijfels en bange vermoedens over de kerk en haar doel op Krynn keerden in volle hevigheid terug.

Waar ze precies bang voor was, dat kon of wilde ze niet begrijpen.

Aanvankelijk strompelde ze blindelings door de gangen, niet wetend waar ze naartoe ging of wat ze deed. Toen dook ze weg in een hoekje, droogde haar tranen en vermande zich. Ze schaamde zich omdat ze haar zelfbeheersing had verloren, en nu wist ze wat ze moest doen. Ze moest op zoek naar Denubis. Dan kon ze Raistlins ongelijk bewijzen. Bijgelicht door de gloed van Solinari liep ze door de lege gangen naar Denubis’ kamer. Dat verhaal over verdwenen priesters kon niet kloppen. Sterker nog, Crysania had nooit geloofd in de oude legenden over de Nacht van de Doem. Ze beschouwde ze als ouwewijvenpraatjes. En zelfs nu weigerde ze nog het te geloven. Raistlin... vergiste zich.

Ze spoedde zich voort. Ze kende de weg goed. Vaak had ze Denubis in zijn kamer opgezocht om te discussiëren over theologie of geschiedenis, of om zijn verhalen over zijn vaderland aan te horen. Ze klopte aan. Er werd niet opengedaan.

‘Hij slaapt al,’ zei Crysania bij zichzelf, geërgerd over de plotselinge rilling die over haar rug liep. ‘Natuurlijk, het is al na Diepe Wacht. Ik kom morgenochtend wel terug.’

Maar ze klopte nogmaals aan en riep zelfs zachtjes zijn naam: ‘Denubis!’

Nog steeds niets.

‘Ik kom een andere keer wel terug. Het is immers nog maar een paar uur geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien,’ zei ze tegen zichzelf, maar haar hand lag al op de deurknop en draaide hem zachtjes om. ‘Denubis?’ fluisterde ze met haar hart in haar keel. Het was donker in de kamer, die grensde aan een binnenplaats, waardoor er geen maanlicht door het raam naar binnen scheen. Even liet Crysania’s vastberadenheid haar in de steek. ‘Dit slaat nergens op,’ sprak ze zichzelf berispend toe. Ze zag al levendig voor zich hoe gênant het voor haar en voor Denubis zou zijn als hij wakker werd en haar betrapte terwijl ze midden in de nacht zijn slaapkamer binnensloop.

Met een ferme beweging gooide Crysania de deur open, zodat de toortsen in de gang het kamertje konden verlichten. Het was nog precies zoals hij het had achtergelaten: schoon, opgeruimd... en leeg.

Nou ja, niet helemaal leeg. Zijn boeken, zijn ganzenveer en zelfs zijn kleren waren er nog, alsof hij maar heel even weg was en elk moment weer terug kon komen. Maar het leven was uit de kamer verdwenen, en hij was net zo koud en leeg als het keurig opgemaakte bed.

Even werd het licht op de gang wazig in Crysania’s ogen. Haar benen voelden slap aan en ze leunde tegen de deur. Vervolgens dwong ze zichzelf opnieuw kalm te blijven, logisch na te denken. Vastberaden sloot ze de deur, en al net zo vastberaden dwong ze zichzelf door de stille gangen naar haar kamer te lopen.

Goed, dus de Nacht van de Doem was aangebroken. De ware priesters waren verdwenen. Het was bijna midwinter. Dertien dagen na midwinter zou de Catastrofe zich voltrekken. Die gedachte bracht haar tot staan. Zwak en misselijk leunde ze tegen een raam, en met niets ziende ogen staarde ze naar een tuin, badend in wit maanlicht. Dus dit was het einde van haar plannen, haar dromen, haar doelen. Ze zou gedwongen zijn terug te keren naar haar eigen tijd en te melden dat ze jammerlijk had gefaald.

De met maanlicht overgoten tuin danste voor haar ogen. Ze had ontdekt dat de kerk een en al corruptie was en dat de Priesterkoning verantwoordelijk leek te zijn voor de afschuwelijke vernietiging van de wereld. Ze had zelfs gefaald in haar oorspronkelijke opzet om Raistlin van het kwaad te redden. Hij zou nooit naar haar luisteren. Op dit moment lachte hij haar waarschijnlijk uit met die afschuwelijke hoonlach van hem...

‘Eerwaarde dochter?’ klonk een stem.

Haastig veegde Crysania haar tranen weg en draaide zich om. ‘Wie is daar?’ vroeg ze, nadat ze had geprobeerd haar keel te schrapen. Knipperend met haar ogen staarde ze in de duisternis, en de adem stokte haar in de keel toen er een donkere gedaante in een gewaad uit de schaduw opdook. Ze kon geen woord uitbrengen, haar stem liet haar in de steek.

‘Ik was op weg naar mijn vertrekken toen ik je hier zag staan,’ zei hij, en nu was er geen lach of spot in zijn stem. Die was koel en een tikje cynisch, maar er klonk ook iets vreemds in door, iets hartelijks dat Crysania deed beven.

Raistlin kwam naast haar staan. ‘Ik hoop dat je niet ziek wordt,’ zei hij. Ze kon zijn gezicht niet zien, verborgen in de schaduw van zijn donkere kap. Maar ze kon zijn ogen zien, glinsterend, helder en kil in het maanlicht.

‘Nee,’ prevelde Crysania verward. Ze wendde haar gezicht af, vurig hopend dat elk spoor van haar tranen verdwenen was. Maar het hielp niet. Vermoeidheid, spanning en haar eigen tekortkomingen overweldigden haar. Ze deed haar uiterste best om zich te beheersen, maar de tranen stroomden alweer over haar wangen.

‘Ga weg, alsjeblieft,’ zei ze. Ze kneep haar ogen dicht en slikte haar tranen in als een bitter medicijn.

Ze voelde een warmte die haar omringde, en de zachte aanraking van een zwart fluwelen gewaad tegen haar blote arm. Ze rook de zoete geuren van specerijen en rozenblaadjes en een ietwat weeë stank van bederf – vleermuisvleugels misschien, of de schedel van een of ander dier – de mysterieuze dingen die magiërs gebruikten voor hun betoveringen. Toen voelde ze een hand op haar wang, slanke vingers, gevoelig en sterk, gloeiend van die merkwaardige warmte.

Misschien veegden die vingers de tranen weg, misschien verdampten ze onder die brandende aanraking; dat wist Crysania niet. Zachtjes tilden de vingers haar kin op en wendden haar gezicht af van het maanlicht. Crysania kreeg geen adem, het bonzen van haar hart dreigde haar te verstikken. Ze hield haar ogen dicht, bang voor wat ze zou zien. Maar ze voelde dat Raistlins slanke lichaam, stevig onder het zachte gewaad, tegen het hare drukte. Ze voelde die verschrikkelijke warmte...

Opeens wilde Crysania wegkruipen in zijn duisternis, zich erin verbergen en er troost in zoeken. Ze wilde dat die warmte de kou uit haar binnenste zou verdrijven. Gretig hief ze haar handen... maar hij was al weg. Ze hoorde het geruis van zijn gewaad wegsterven in de stille gang.

Geschrokken opende Crysania haar ogen. Weer biggelden de tranen over haar wangen terwijl ze haar wang tegen het koude glas drukte. Maar dit waren tranen van vreugde.

‘Paladijn,’ fluisterde ze, ‘dank u. Mijn koers is duidelijk. Ik zal niet falen!’

Een gedaante in een donker gewaad beende door de gangen van de tempel. Eenieder die hem tegenkwam, deinsde angstig terug, geschrokken van de woede die voelbaar, zij het niet zichtbaar was op het in schaduw gehulde gezicht. Uiteindelijk liep Raistlin zijn eigen, verlaten gang in, ramde de deur van zijn kamer zo hard open dat die bijna versplinterde en liet met één blik de vlammen oplaaien in de open haard. Het vuur brulde door de schoorsteen, en Raistlin liep door de kamer heen en weer, zichzelf vervloekend tot hij te moe was om te lopen. Toen liet hij zich op een stoel zakken en staarde hij met koortsachtige blik naar de vlammen.

‘Dwaas!’ herhaalde hij. ‘Dit had ik moeten voorzien.’ Hij balde zijn vuist. ‘Ik had het kunnen weten. Hoe sterk dit lichaam ook is, het vertoont nog altijd die grote zwakte die de mensheid eigen is. Hoe intelligent en gedisciplineerd de geest ook is, hoezeer de emoties ook worden beheerst, altijd houdt dat zich in de schaduw schuil, wachtend op een kans om op te duiken en het over te nemen.’ Grauwend van razernij begroef hij zijn nagels in zijn handpalm, tot bloedens toe. ‘Ik zie haar nog steeds voor me! Ik zie haar ivoorblanke huid, haar bleke, zachte lippen. Ik ruik haar haren en voel de zachte rondingen van haar lichaam tegen het mijne.

Nee!’ Het was bijna een gil. ‘Dit mag niet, kan niet gebeuren. Of misschien...’ Een plotselinge gedachte. ‘Stel dat ik haar zou verleiden? Zou ik haar daarmee niet nog meer in mijn macht krijgen?’ De gedachte was zeer aanlokkelijk, en de jongeman werd overspoeld door zo’n hevige golf van begeerte dat hij ervan beefde.

Maar al snel nam het kille, berekenende, logische deel van Raistlins geest het weer over. ‘Wat weet jij nou van het bedrijven van de liefde?’ vroeg hij met een sneer. ‘Van de kunst van het verleiden? Op dat gebied ben je nog maar een kind, nog dommer dan die kolos van een broer van je.’

Achter elkaar kwamen er herinneringen aan zijn jeugd naar boven. Frêle en ziekelijk als hij was, bekend om zijn bijtende sarcasme en gladde manier van doen, had Raistlin nooit veel vrouwelijke belangstelling gewekt, in tegenstelling tot zijn knappe broer. En hij werd zo in beslag genomen door zijn obsessie, de studie van de magie, dat hij er niet mee kon zitten – meestal niet tenminste. O, hij had heus wel eens geëxperimenteerd. Een van Caramons vriendinnetjes had kennelijk genoeg van al haar gemakkelijke veroveringen en besloot dat de tweelingbroer van de grote man wellicht interessanter zou blijken. Aangespoord door de dubbelzinnige opmerkingen van zijn broer en zijn metgezellen was Raistlin ingegaan op haar weinig subtiele toenaderingspogingen. Het was voor hen allebei een teleurstellende ervaring. Het meisje keerde dankbaar terug in Caramons armen. Voor Raistlin was het slechts een bevestiging van wat hij al een hele tijd vermoedde: hij vond ware extase alleen in de magie.

Maar dit lichaam – jonger, sterker, een beetje zoals dat van zijn broer – schrijnde van een hartstocht die hij nog nooit had ervaren. Toch kon hij er niet aan toegeven.

‘Dat zou uiteindelijk mijn ondergang betekenen,’ besefte hij met kille afstandelijkheid. ‘Bovendien komt het mijn plannen niet ten goede. Sterker nog, het zou ze zelfs kunnen schaden. Ze is een maagd, zuiver van geest en lichaam. Die zuiverheid is haar kracht. Ik moet haar bezoedelen, maar niet beschadigen.’

Nu hij zijn besluit had genomen, en omdat hij veel ervaring had met het krachtig onderdrukken van zijn emoties, slaagde de jonge magiër erin zich te ontspannen. Hij leunde achterover in zijn stoel en liet zich overspoelen door zijn vermoeidheid. Het vuur doofde uit, zijn ogen vielen dicht en de rust die zijn afnemende krachten weer zou aanvullen overspoelde hem.

Maar voordat hij in slaap dommelde, zittend in zijn stoel, zag hij ongewild glashelder die ene traan weer voor zich, die glinsterde in het maanlicht.

De Nacht van de Doem vorderde. Een acoliet werd uit zijn diepe slaap gewekt en kreeg de opdracht zich bij Quarath te melden. Hij trof de elfenpriester op een stoel in zijn vertrekken aan.

‘U wilde me spreken, mijn heer?’ vroeg de acoliet, terwijl hij zijn best deed een geeuw te onderdrukken. Hij zag er slaperig en verfomfaaid uit. In zijn haast te gehoorzamen aan de oproep die zo diep in de nacht was gekomen, had hij zijn gewaad binnenstebuiten aangetrokken.

‘Wat heeft dit verslag te betekenen?’ vroeg Quarath op hoge toon, tikkend op een vel perkament op zijn bureau.

De acoliet wreef de slaap uit zijn ogen om de woorden te kunnen lezen en boog zich over het vel.

‘O, dat,’ zei hij na een poosje. ‘Precies wat er staat, mijn heer.’

‘Dat Fistandantilus niet verantwoordelijk was voor de dood van mijn slaaf? Dat vind ik zeer moeilijk te geloven.’

‘Desondanks, mijn heer. U mag het de dwerg zelf vragen. Er was enige geldelijke overtuigingskracht voor nodig, maar uiteindelijk bekende hij dat hij in werkelijkheid was ingehuurd door de hier genoemde heer, die kennelijk zeer verbolgen is over het feit dat de kerk zijn eigendommen aan de rand van de stad in beslag heeft genomen.’

‘Ik weet heus wel waar hij verbolgen over is!’ snauwde Quarath. ‘En mijn slaaf doden zou net iets voor Onygion zijn: stiekem en achterbaks. Hij durft het niet openlijk tegen me op te nemen.’

Peinzend keek Quarath voor zich uit. ‘Maar waarom heeft hij het dan door die grote slaaf laten doen?’ vroeg hij opeens met een sluwe blik op de acoliet.

‘De dwerg heeft verklaard dat hij en Fistandantilus dat onderling hebben bekokstoofd. De afspraak was dat de eerste “klus” van dien aard die zich aandiende aan de slaaf Caramon zou worden toegewezen.’

‘Dat stond niet in het verslag,’ zei Quarath. Hij keek de jongeman streng aan.

‘Nee,’ gaf de acoliet met een rood hoofd toe. ‘Ik... ik vertrouw liever niets over... de magiegebruiker... aan het perkament toe. Stel dat hij het onder ogen zou krijgen...’

‘Tja, dat kan ik je eigenlijk niet kwalijk nemen,’ mompelde Quarath. ‘Goed dan, je mag gaan.’

De acoliet knikte, maakte een buiging en ging dankbaar terug naar zijn bed.

Het duurde echter nog vele uren voor Quarath zijn bed opzocht. Hij bleef in zijn werkkamer zitten en las keer op keer het verslag. Toen slaakte hij een diepe zucht. ‘Ik word al net zo erg als de Priesterkoning, ik schrik van mijn eigen schaduw. Als Fistandantilus zich van me wilde ontdoen, zou hij dat binnen een paar tellen voor elkaar hebben. Ik had moeten beseffen dat dit zijn stijl niet is.’ Eindelijk stond hij op. ‘Maar toch. Hij was bij haar vanavond. Ik vraag me af wat dat te betekenen heeft. Misschien niets. Misschien is die man menselijker dan ik ooit zou hebben gedacht. Het lichaam waar hij deze keer in is verschenen is in elk geval een stuk beter dan wat hij gewoonlijk opdregt.’

De elf grimlachte bij zichzelf terwijl hij zijn bureau opruimde en het verslag zorgvuldig archiveerde. ‘Het is bijna midwinter. Ik zal het tot na de feestdagen van me afzetten. Het moment waarop de Priesterkoning de goden zal oproepen het kwaad uit Krynn te verdrijven nadert met rasse schreden. Dan zullen Fistandantilus en zijn volgelingen worden verdreven naar de duisternis die hen heeft voortgebracht.’

Hij gaapte en rekte zich uit. ‘Maar eerst reken ik af met heer Onygion.’

De Nacht van de Doem was bijna ten einde. De dageraad kwam, en Caramon lag in zijn cel naar het grijze licht te staren. Morgen waren er weer Spelen, zijn eerste sinds het ‘ongeluk’.

De afgelopen dagen waren niet aangenaam geweest voor de grote krijger. Uiterlijk was er niets veranderd. De andere gladiatoren waren over het algemeen oudgedienden die allang waren gewend aan de grillen van de Spelen.

‘Het is geen slecht systeem,’ zei Pheragas schouderophalend toen Caramon hem de dag na zijn terugkeer uit de tempel aansprak op wat er was gebeurd. ‘Het is in elk geval te verkiezen boven duizend man die elkaar op een slagveld afslachten. Als een edelman zich beledigd voelt door een ander, handelen ze hun vete hier heimelijk en in alle beslotenheid af, tot tevredenheid van iedereen.’

‘Behalve van de onschuldige man die sterft voor een doel dat hij niet begrijpt en waar hij niets om geeft,’ zei Caramon boos.

‘Doe niet zo naïef, je bent geen klein kind meer,’ zei Kiiri, die een nepdolk aan het oppoetsen was, snuivend. ‘Je hebt ons zelf verteld dat je wel eens als huurling hebt gewerkt. Begreep je toen het doel, gaf je er iets om? Heb je niet gevochten en gedood omdat je er goed voor werd betaald? Zou je hebben gevochten als dat niet zo was? Ik zie het verschil niet.’

‘Het verschil is dat ik een keus had,’ antwoordde Caramon. ‘En ik wist waar ik voor streed. Ik zou nooit hebben gevochten voor iemand die naar mijn mening niet in zijn recht stond. Hoeveel geld me ook werd geboden. Mijn broer dacht er net zo over. Hij en ik...’ Caramon deed er het zwijgen toe.

Kiiri wierp hem een bevreemde blik toe, maar schudde toen grijnzend het hoofd. ‘Trouwens,’ voegde ze er luchtig aan toe, ‘het voegt iets toe, een vleugje echte spanning. Vanaf nu zul je nog beter worden. Let maar op.’

Liggend in de duisternis dacht Caramon terug aan dat gesprek en probeerde er op zijn eigen trage, zorgvuldige manier logica in te ontdekken. Misschien hadden Kiiri en Pheragas gelijk, misschien gedroeg hij zich inderdaad als een verwend kind dat begint te huilen omdat het zich onverwachts sneed aan het mooie, glanzende speeltje waar het zo graag mee speelde. Maar hoe hij het ook wendde of keerde, hij kon nog steeds niet geloven dat het rechtvaardig was. Iedereen verdiende het zelf te kunnen kiezen hoe hij leefde en hoe hij stierf. Niemand had het recht dat voor een ander te bepalen.

Opeens, in die momenten vlak voor de dageraad, werd Caramon overvallen door een verpletterende gedachte. Hij duwde zich op zijn elleboog overeind en staarde met niets ziende ogen voor zich uit in de grijze cel. Als dat waar was, als iedereen het verdiende zelf te kunnen kiezen, gold dat dan niet ook voor zijn broer? Raistlin had er bewust voor gekozen om de paden van de nacht te bewandelen in plaats van die van de dag. Had Caramon dan wel het recht zijn broer van die paden af te sleuren?

In gedachten keerde hij terug naar de tijd waar hij tijdens zijn gesprek met Kiiri en Pheragas aan was herinnerd, de tijd vlak voor de Proeve, toen hij gelukkiger was geweest dan op enig ander moment in zijn leven, de tijd waarin hij samen met zijn broer als huurling werkte.

De twee waren uitstekend op elkaar ingespeeld en werden altijd met open armen door de adel ontvangen. Krijgers waren er dertien in een dozijn, maar magiegebruikers die in staat en bereid waren zich in een gevecht te mengen waren een zeldzaamheid. Vele edellieden keken ietwat sceptisch bij het zien van Raistlins frêle, ziekelijke verschijning, maar raakten al snel onder de indruk van zijn moed en bekwaamheid. De broers werden goed betaald en waren algauw erg gewild.

Ze kozen de doelen waar ze voor streden echter zorgvuldig uit.

‘Dat kwam door Raist,’ fluisterde Caramon weemoedig bij zichzelf. ‘Ik was bereid voor iedereen te vechten, het doel maakte me niet zoveel uit. Maar Raistlin vond dat het doel rechtvaardig moest zijn. Meer dan eens hebben we een klus niet aangenomen omdat hij zei dat het gewoon een kwestie was van een sterke man die nog sterker wilde worden door anderen op te slokken...

Maar dat doet Raistlin nu zelf ook,’ zei Caramon zachtjes, starend naar het plafond. ‘Toch? Tenminste, dat beweren zij, de magiegebruikers. Maar kan ik hen wel vertrouwen? Par-Salian is degene die dit over Raistlin heeft afgeroepen, dat heeft hij zelf toegegeven. En Raistlin heeft de wereld verlost van die Fistandantilus. Dat lijkt me voor iedereen beter. En Raist heeft me verteld dat hij niets te maken had met de dood van de Barbaar. Dus eigenlijk heeft hij niets verkeerd gedaan. Misschien hebben we hem verkeerd beoordeeld. Misschien hebben we helemaal niet het recht om hem te dwingen te veranderen.’

Caramon zuchtte. ‘Wat moet ik doen?’ Wanhopig en vermoeid sloot hij zijn ogen. Hij viel in slaap, en al snel vulden zijn dromen zich met de geur van warme, versgebakken muffms.

De zon verlichtte de hemel. De Nacht van de Doem was voorbij. Tasselhof stond op, begroette gretig de nieuwe dag en besloot dat hij hoogstpersoonlijk de Catastrofe zou tegenhouden.

Hoofdstuk 12

‘De tijd veranderen!’ zei Tasselhof gretig terwijl hij over de tuinmuur heen glipte naar het gewijde terrein van de tempel en zich midden in een bloembed liet vallen. Er waren enkele priesters in de tempel aan het wandelen, pratend over de geneugten van de ophanden zijnde midwinterfestiviteiten. In plaats van hun gesprek te onderbreken deed Tas wat hij beleefd achtte: hij drukte zich tussen de bloemen plat op de grond tot ze weg waren, ook al betekende dat dat zijn blauwe maillot vies werd.

Het was best aangenaam om tussen de rode midwinterrozen te liggen, die zo werden genoemd omdat ze alleen tijdens midwinter bloeiden. Het was warm, te warm, zeiden de meeste mensen. Tas grijnsde. Echt iets voor mensen. Als het koud was geweest, zoals het tijdens midwinter hoorde te zijn, zouden ze daarover hebben geklaagd. Zelf vond hij de warmte heerlijk. Het was misschien een tikje benauwd, maar je kon immers niet alles hebben.

Belangstellend luisterde Tas naar de priesters. De midwinterfeesten moeten wel heel bijzonder zijn, dacht hij, en even overwoog hij ernaartoe te gaan. Het eerste was vanavond, het midwinterwelkom. Het zou vroeg afgelopen zijn, want iedereen wilde goed slapen ter voorbereiding op de echte midwinterfeesten, die de volgende dag bij zonsopgang zouden beginnen en dagenlang zouden doorgaan: de laatste festiviteiten voordat de koude, donkere winter zijn intrede deed.

Misschien ga ik morgen wel naar het feest, dacht Tas. Hij had verwacht dat een midwinterwelkomstviering in de tempel plechtig en chic zou zijn, en dus erg saai, tenminste, vanuit het oogpunt van een kender. Maar afgaand op wat de priesters zeiden, zou het er levendig aan toegaan.

Caramon moest morgen vechten, want de Spelen waren een van de hoogtepunten van de midwinterfestiviteiten. Morgen zou worden beslist welke ploegen het recht zouden hebben het tegen elkaar op te nemen in de Laatste Ronde, het laatste gevecht van het jaar voordat de arena voor de winter moest worden gesloten. De winnaars van die Laatste Ronde zouden hun vrijheid terugkrijgen. Natuurlijk was al van tevoren besloten wie er morgen zou winnen: Caramons ploeg. Om de een of andere reden had dat nieuws Caramon in een diepe depressie gedompeld.

Tas schudde zijn hoofd. Hij zou die man nooit begrijpen, had hij besloten. Al dat gemok over eer. Het was toch maar een spelletje? En trouwens, het maakte alles een stuk gemakkelijker. Het zou voor Tas een makkie zijn om weg te glippen en zich te vermaken.

Maar toen slaakte de kender een zucht. Nee, hij had een serieuze taak. Het tegenhouden van de Catastrofe was belangrijker dan een feestje, of zelfs meerdere feestjes. Hij zou zijn eigen amusement moeten opofferen voor de goede zaak.

Overtuigd van zijn eigen goedheid en nobele hart (en opeens erg verveeld) keek de kender boos en geërgerd naar de priesters. Schoten ze nou maar eens op. Eindelijk slenterden ze naar binnen en bleef de tuin verlaten achter. Met een zucht van verlichting stond Tas op en klopte het vuil van zijn kleren. Hij plukte een midwinterroos, stak hem bij wijze van eerbetoon aan de feestdagen in zijn knotje en glipte de tempel binnen.

Ook die was versierd voor de feestdagen, en de schitterende pracht en praal benam de kender de adem. Opgetogen blikte hij om zich heen, verbijsterd door de duizenden midwinterrozen die in tuinen verspreid over heel Krynn waren gekweekt en hiernaartoe waren gebracht om de gangen van de tempel te vullen met hun zoete geur. Kransen van immerbloei voegden er een kruidig accent aan toe; de puntige, gladde blaadjes, omwikkeld met rood fluweel en zwanenveren, glansden in het zonlicht. Manden vol zeldzaam, exotisch fruit stonden op bijna elke tafel, geschenken uit heel Krynn waar iedereen in de tempel van kon genieten. Schalen vol heerlijke taartjes en gekonfijt fruit stonden ernaast. Denkend aan Caramon stopte Tas zijn buidels vol. Hij zag het opgetogen gezicht van de grote man al voor zich. Hij had nog nooit meegemaakt dat Caramon depressief kon blijven met een luchtig, gesuikerd amandelbroodje in zijn handen.

Volmaakt gelukkig dwaalde Tas door de gangen. Hij vergat bijna waarvoor hij was gekomen en moest zichzelf telkens weer herinneren aan zijn belangrijke missie. Niemand besteedde aandacht aan hem. Iedereen die hij tegenkwam werd in beslag genomen door de ophanden zijnde festiviteiten of staatszaken of kerkzaken, of allebei. Slechts een enkeling keurde Tas een blik waardig. Nu en dan keek een bewaker streng naar hem, maar dan glimlachte Tas opgewekt, zwaaide en liep door. Er was een oud kendergezegde: ‘Pas je kleur niet aan aan die van de muren. Wek de indruk dat je er thuishoort en de muren zullen zich aan jou aanpassen.’

Uiteindelijk, na veel bochten en omwegen (en enkele tussenstops om interessante voorwerpen te bestuderen, waarvan er enkele per ongeluk in de buidels van de kender terechtkwamen), kwam Tas uit in een gang die niet was versierd, waar geen opgewekte mensen rondliepen die genietend voorbereidingen troffen voor een feestje, waar niet het gezang te horen was van koren die midwinterliederen oefenden. In deze gang waren de gordijnen dicht, zodat de zon niet naar binnen kon schijnen. Het was er kil, donker en grimmig, meer nog dan gewoonlijk vanwege het contrast met de rest van de wereld.

Tas sloop door de gang. Hij had niet echt een reden om zo zachtjes te lopen, behalve dat er een grimmige, sombere stilte heerste die van elke bezoeker eenzelfde stemming leek te verwachten, en hij het gevoel had dat de gang zelf beledigd zou zijn als hij niet aan die verwachting voldeed. Het laatste wat Tas wilde was een gang beledigen, hield hij zichzelf voor, dus sloop hij. De mogelijkheid dat hij Raistlin misschien ongemerkt zou kunnen besluipen en een glimp zou opvangen van een of ander wonderlijk magisch experiment kwam in elk geval geen moment bij de kender op.

Vlak bij de deur hoorde hij Raistlin praten, en het klonk alsof hij bezoek had.

Verdorie, was Tas’ eerste gedachte. Nu moet ik wachten tot die persoon weggaat voordat ik met hem kan gaan praten. En dat terwijl mijn missie zo belangrijk is. Wat onattent van hem. Ik vraag me af hoe lang dat gesprek nog gaat duren.

Tas legde zijn oor tegen het sleutelgat – gewoon om vast te stellen hoe lang de bezoeker nog wilde blijven – en schrok toen hij een vrouwenstem hoorde.

‘Die stem klinkt bekend,’ zei de kender bij zichzelf, terwijl hij zijn oor nog wat steviger tegen het sleutelgat drukte. ‘Natuurlijk! Crysania! Ik vraag me af wat ze daar doet.’

‘Je hebt gelijk, Raistlin,’ hoorde Tas haar met een zucht zeggen. ‘Het is hier veel rustiger dan in die kakelbonte gangen. Toen ik hier voor het eerst kwam, was ik bang. Ja, lach maar! Maar het is echt zo. Dat geef ik toe. Deze gang leek zo somber, verlaten en koud. Maar nu zijn de gangen van de tempel gevuld met een drukkende, verstikkende warmte. Zelfs de midwinterversieringen maken me neerslachtig. Ik zie zoveel verspilling, verspild geld dat ook gebruikt had kunnen worden om de behoeftigen te helpen.’

Ze deed er het zwijgen toe, en Tas hoorde iets ruisen. Aangezien er toch niets werd gezegd, hield de kender op met luisteren en gluurde hij door het sleutelgat. Hij kon de kamer heel duidelijk zien. De zware gordijnen waren dicht, maar kaarsen verspreidden een zachte gloed. Crysania zat op een stoel, met haar gezicht naar hem toe. Het geruis dat hij had gehoord had zij zeker veroorzaakt met haar ongeduldige of gefrustreerde heen- en weer geschuif. Ze legde haar hoofd in haar hand, en haar gezicht straalde verwarring en onthutsing uit.

Maar dat was niet de reden dat de kender zijn ogen opensperde. Crysania was veranderd. Weg waren het eenvoudige, onopgesmukte witte gewaad en de strenge haardracht. Net als de andere priesteressen droeg ze een wit gewaad, maar dit was versierd met fijne borduursels. Haar armen waren bloot, maar om haar bovenarm droeg ze een smalle gouden band die de blankheid van haar huid benadrukte. In haar haar had ze een middenscheiding, en haar zachte, vederachtige lokken hingen tot over haar schouders. Haar wangen waren roze, er lag een warme blik in haar ogen en ze keek naar de in het zwart gehulde gedaante die tegenover haar zat, met zijn rug naar Tas gekeerd.

‘Hm,’ zei de kender verrast. ‘Tika had gelijk.’

‘Ik weet niet waarom ik hier steeds weer kom,’ hoorde hij Crysania na een korte stilte zeggen.

Ik wel, dacht de kender opgetogen. Snel legde hij zijn oor weer tegen het sleutelgat, zodat hij het beter kon horen.

Ze ging verder. ‘Wanneer ik je kom opzoeken, ben ik altijd vol hoop, maar ik ga altijd terneergeslagen en ongelukkig weg. Ik wil je laten zien wat deugdzaamheid en waarheid inhouden en je bewijzen dat we alleen daarmee op wereldvrede kunnen hopen. Maar je draait mijn woorden altijd om.’

‘Je twijfels zijn van jezelf afkomstig,’ hoorde Tas Raistlin zeggen, en er klonk weer geruis omdat de magiër dichter naar de vrouw toe schoof. ‘Ik help je alleen je ervoor open te stellen. Elistan heeft je toch zeker wel gewaarschuwd voor de gevaren van blind geloof?’

Tas hoorde een sarcastische ondertoon in de stem van de magiër, maar Crysania kennelijk niet, want ze gaf snel en eerlijk antwoord. ‘Natuurlijk. Hij moedigt ons aan om vragen te stellen en vertelt ons vaak over het voorbeeld dat Goudmaan ons heeft gesteld. Haar twijfels hebben immers geleid tot de terugkeer van de ware goden. Maar vragen horen tot meer begrip te leiden, en jouw vragen brengen me in de war en maken me ongelukkig.’

‘Dat gevoel ken ik maar al te goed,’ prevelde Raistlin, zo zachtjes dat Tas hem bijna niet kon verstaan. De kender hoorde Crysania verschuiven op haar stoel en gluurde snel even naar binnen. De magiër zat vlak bij haar en had zijn hand op haar arm gelegd. Toen Crysania hoorde wat Raistlin zei, schoof ze dichter naar hem toe en legde in een impulsief gebaar haar hand op de zijne. Toen ze sprak, klonk er zoveel hoop, liefde en vreugde in haar stem door dat Tas er helemaal warm van werd.

‘Meen je dat?’ vroeg Crysania. ‘Raken mijn ontoereikende woorden je dan toch? Nee, niet je blik afwenden. Ik kan aan je gezicht zien dat je erover hebt nagedacht, gepiekerd zelfs. We lijken erg op elkaar. Dat besefte ik al toen ik je voor het eerst ontmoette. Ach, nu lach je me weer uit. Ga je gang. Ik weet hoe het echt zit. In de Toren heb je het zelf gezegd. Je zei dat ik net zo ambitieus was als jij. Ik heb erover nagedacht, en je had gelijk. Onze ambities nemen verschillende vormen aan, maar misschien zijn ze niet zo verschillend als ik ooit dacht. Allebei leiden we een eenzaam leven, wijden we ons aan onze studie. We stellen ons hart voor niemand open, zelfs niet voor degenen die het meest om ons geven. Jij omringt je met duisternis, maar Raistlin, ik heb gezien wat daarachter ligt. De warmte, het licht...’

Snel bracht Tas zijn oog weer naar het sleutelgat. Hij gaat haar zoenen, dacht hij opgetogen. Wat fantastisch! Dit moet ik Caramon vertellen.

‘Toe dan, dwaas,’ spoorde hij Raistlin ongeduldig aan, want de magiër bleef maar zitten met zijn hand op Crysania’s arm. ‘Hoe kan hij daar nou weerstand aan bieden?’ prevelde de kender bij het zien van Crysania’s vaneen geweken lippen, haar glanzende ogen.

Opeens liet Raistlin Crysania los en wendde zich van haar af. Abrupt stond hij op. ‘Je kunt maar beter gaan,’ zei hij hees.

Tas zuchtte en trok zich terug. Hij leunde tegen de muur en schudde geërgerd zijn hoofd.

Er klonk hevig gehoest, gevolgd door Crysania’s stem, teder en bezorgd.

‘Het stelt niets voor,’ zei Raistlin terwijl hij de deur opende. ‘Ik voel me al een paar dagen niet zo lekker. Kun je de reden niet raden?’ vroeg hij. De deur stond nu halfopen. Tas drukte zich met zijn rug tegen de muur zodat ze hem niet zouden zien, want hij wilde hen niet storen (en hij wilde niets missen). ‘Voel je het dan niet?’

‘Ik voel wel iets,’ prevelde Crysania ademloos. ‘Wat bedoel je?’

‘De toorn van de goden,’ antwoordde Raistlin, en Tas zag duidelijk aan Crysania dat dit niet het antwoord was waarop ze had gehoopt. Ze leek ter plekke te verwelken. Raistlin merkte het niet en praatte gewoon verder. ‘Hun woede teistert me, alsof de zon steeds dichter bij deze ellendige wereld komt. Misschien is dat de reden dat je zo neerslachtig en ongelukkig bent.’

‘Misschien,’ mompelde Crysania.

‘Morgen is het midwinter,’ ging Raistlin zachtjes verder. ‘Dertien dagen daarna zal de Priesterkoning zijn eis aan de goden stellen. Hij en zijn raadgevers zijn al volop plannen aan het maken. Dat weten de goden. Ze hebben hem een waarschuwing gestuurd: de verdwijning van de priesters. Maar hij heeft er geen acht op geslagen. Vanaf midwinter zullen de waarschuwingssignalen elke dag sterker en duidelijker worden. Heb je De kronieken van de laatste dertien dagen van Astinus gelezen? Het is geen aangenaam verhaal, en het zal nog veel minder aangenaam zijn om het aan den lijve te ondervinden.’

Crysania keek hem aan, en haar gezicht klaarde op. ‘Ga dan voor die tijd met ons mee terug,’ zei ze gretig. ‘Par-Salian heeft Caramon een magisch instrument gegeven waarmee hij ons terug kan brengen naar onze eigen tijd. De kender heeft me verteld…’

‘Wat voor magisch instrument?’ vroeg Raistlin opeens eisend, en de merkwaardige klank in zijn stem deed de kender beven en maakte Crysania aan het schrikken. ‘Hoe ziet het eruit? Hoe werkt het?’ Er lag een koortsachtige glans in zijn ogen.

‘D-dat weet ik niet,’ stamelde Crysania.

‘Dat kan ik je wel vertellen,’ bood Tas aan terwijl hij een stap naar voren deed. ‘O, neem me niet kwalijk, ik wilde jullie niet aan het schrikken maken. Ik ving toevallig op waar jullie het over hadden. Vrolijke midwinter, trouwens.’ Tas stak zijn hand uit, maar niemand pakte hem aan.

Zowel Raistlin als Crysania keek hem aan met een gezicht alsof er tijdens het eten opeens een spin in de soep was gevallen. Ongegeneerd stak de kender een hand in zijn zak en babbelde verder. ‘Waar hadden we het ook alweer over? O, ja, het magische instrument. Ja, nou,’ ging Tas haastig verder toen hij zag dat Raistlin dreigend zijn ogen samenkneep. ‘Wanneer je het uitvouwt, ziet het eruit als een... een scepter met aan het uiteinde een bol die flonkert van de edelstenen. Zo groot ongeveer.’ Hij hield zijn handen ongeveer een armlengte uit elkaar. ‘Maar alleen als het uitgevouwen is. Toen deed Par-Salian er iets mee, en…’

‘Hij vouwde het op,’ maakte Raistlin de zin af, ‘tot het klein genoeg was om in je zak te stoppen.’

‘Ja, inderdaad,’ zei Tas opgewonden. ‘Precies. Hoe weet je dat?’

‘Ik ben bekend met het instrument,’ antwoordde Raistlin, en opnieuw viel Tas een merkwaardige klank in zijn stem op, een zekere spanning, een trilling... van angst? Of verrukking? De kender wist het niet.

Het was Crysania ook opgevallen. ‘Wat is er?’ vroeg ze.

Raistlin gaf niet direct antwoord, en zijn gezicht was opeens een masker, ondoorgrondelijk, emotieloos, kil. ‘Dat durf ik nog niet goed te zeggen,’ antwoordde hij. ‘Hier moet ik over nadenken.’ Hij richtte zijn blik op Tas. ‘Wat wil je van me? Of stond je alleen maar aan de deur te luisteren?’

‘Natuurlijk niet!’ zei Tas beledigd. ‘Ik wilde je spreken, als jij en vrouwe Crysania uitgepraat zijn, tenminste,’ voegde hij er haastig aan toe met een vluchtige blik op Crysania.

Ze nam hem uiterst onvriendelijk op, vond hij, en wendde zich vervolgens tot Raistlin. ‘Zie ik je morgen?’ vroeg ze.

‘Dat denk ik niet,’ zei hij. ‘Ik zal uiteraard niet bij het midwinterfeest aanwezig zijn.’

‘O, maar daar wil ik ook niet naartoe,’ begon Crysania.

‘Je wordt verwacht,’ zei Raistlin bruusk. ‘En trouwens, ik heb mijn studie te lang verwaarloosd om van jouw gezelschap te genieten.’

‘Aha,’ zei Crysania. Zelf klonk ze ook weer koel en afstandelijk, maar Tasselhof kon zien dat ze gekwetst en teleurgesteld was.

‘Goedendag, heren,’ zei ze, toen na een poosje duidelijk werd dat Raistlin niet van plan was nog iets te zeggen. Met een lichte buiging draaide ze zich om en liep de donkere gang in. Het licht leek tegelijk met haar witte gewaad te verdwijnen.

‘Ik zal Caramon de groeten doen namens jou,’ riep Tas haar behulpzaam na, maar Crysania draaide zich niet om. Met een zucht wendde de kender zich tot Raistlin. ‘Ik ben bang dat Caramon geen beste indruk op haar heeft gemaakt. Maar hij was dan ook helemaal van de wereld door het dwergenwater…’

Raistlin kuchte. ‘Ben je hier gekomen om het over mijn broer te hebben?’ viel hij Tas kil in de rede. ‘Want in dat geval kun je gaan.’

‘O, nee hoor!’ zei Tas haastig. Toen keek hij grijnzend naar de magiër op. ‘Ik wil de Catastrofe tegenhouden.’

Voor het eerst in zijn leven kreeg Tas het voor elkaar om Raistlin perplex te doen staan. Lang kon hij er echter niet van genieten. Het gezicht van de magiër werd bleek en star en de spiegels van zijn ogen leken te barsten, zodat Tas naar binnen kon kijken, in de donkere, brandende diepten die de magiër verborgen hield. Handen zo sterk als de klauwen van een roofvogel klemden zich pijnlijk stevig om zijn schouders. Voor hij het wist, werd hij Raistlins kamer in geslingerd. De deur sloeg met een oorverdovende knal dicht.

‘Hoe kom je daarbij?’ vroeg Raistlin op hoge toon.

Geschrokken deinsde Tas achteruit. Steels keek hij om zich heen, want zijn kenderintuïtie vertelde hem dat hij maar beter snel een veilig heenkomen kon zoeken.

‘Eh... jij h-hebt me op h-het idee gebracht,’ stamelde Tas. ‘Nou ja, d-dat is niet helemaal w-waar, maar jij zei iets over dat ik d-de koers van de tijd zou kunnen veranderen. En ik dacht dat het b-best wel goed zou zijn als ik de C-Catastrofe tegenhield...’

‘Hoe wilde je dat aanpakken?’ vroeg Raistlin. In zijn ogen brandde zo’n fel vuur dat Tas het zweet uitbrak als hij er alleen maar naar keek.

‘Nou, ik wilde het eerst met jou bespreken, natuurlijk,’ zei de kender in de hoop dat Raistlin nog steeds gevoelig zou blijken voor vleierij, ‘en als jij dan zou zeggen dat het goed was, wilde ik met de Priesterkoning gaan praten en hem vertellen dat hij een heel grote fout maakt. Een van de grootste fouten aller tijden, als je begrijpt wat ik bedoel. En ik weet zeker dat hij wel zou luisteren als ik het zou uitleggen...’

‘Vast,’ zei Raistlin, en zijn stem klonk koel en beheerst. Maar vreemd genoeg meende Tas een ondertoon van grote opluchting te bespeuren. ‘Dus’ – de magiër wendde zich af – ‘je wilt met de Priesterkoning gaan praten. En als hij weigert te luisteren? Wat dan?’

Met open mond deed Tas er het zwijgen toe. ‘Daar heb ik niet bij stilgestaan,’ zei de kender na een poosje. Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. ‘Dan gaan we naar huis.’

‘Er is een andere manier,’ zei Raistlin zachtjes. Hij ging op zijn stoel zitten en keek de kender met zijn ogen als spiegels aan. ‘Een zekere manier. Een manier om de Catastrofe onherroepelijk af te wenden.’

‘O, ja?’ vroeg Tas gretig. ‘Wat dan?’

‘Het magische instrument,’ antwoordde Raistlin. Hij spreidde zijn slanke handen. ‘Het herbergt enorme krachten, veel groter dan Par-Salian tegen die idioot van een broer van me heeft gezegd. Als je het op de dag van de Catastrofe activeert, zal de magie de vuurberg hoog boven de grond vernietigen, zodat er niemand gewond raakt.’

‘Echt waar?’ vroeg Tas verbijsterd. ‘Dat is fantastisch.’ Hij keek bedenkelijk. ‘Maar hoe weet ik zeker dat het werkt? Als het mislukt...’

‘Wat heb je te verliezen?’ vroeg Raistlin. ‘Als het om de een of andere reden zou mislukken, en dat betwijfel ik ten zeerste...’ De magiër glimlachte om de naïviteit van de kender. ‘Het is immers vervaardigd door magiegebruikers van het hoogste niveau…’

‘Net als de drakenbollen?’ viel Tas hem in de rede.

‘Net als de drakenbollen, ja,’ snauwde Raistlin, geïrriteerd over de onderbreking. ‘Maar stel dat het mislukt, dan kun je het instrument altijd nog gebruiken om op het laatste moment te ontsnappen.’

‘Samen met Caramon en Crysania,’ voegde Tas eraan toe.

Raistlin gaf geen antwoord, maar dat merkte de kender in zijn opwinding niet. Toen bedacht hij iets.

‘Maar stel dat Caramon al eerder weg wil?’ vroeg hij angstig.

‘Dat wil hij niet,’ antwoordde Raistlin zachtjes. ‘Geloof me nou maar,’ voegde hij eraan toe toen hij zag dat Tas wilde tegenstribbelen.

De kender dacht er nog even diep over na en slaakte een zucht. ‘Ik bedenk opeens iets. Ik denk niet dat Caramon me het instrument zal willen geven. Par-Salian heeft gezegd dat hij het met zijn leven moet beschermen. Hij houdt het ding altijd in het zicht en legt het achter slot en grendel in een kist als hij weg moet. En ik weet zeker dat hij me niet zou geloven als ik hem probeerde uit te leggen waar ik het voor nodig heb.’

‘Dan vertel je het hem niet,’ zei Raistlin schouderophalend. ‘De dag van de Catastrofe is ook de dag van de Laatste Ronde. Als het dan heel even weg is, merkt hij het toch niet.’

‘Maar dat is diefstal!’ zei Tas ontzet.

Raistlins lippen trilden. ‘Welnee, je leent het alleen,’ verbeterde hij de kender sussend. ‘En met een heel nobel doel bovendien. Daar kan Caramon niet boos om worden. Ik ken mijn broer. Bedenk eens hoe trots hij op je zal zijn.’

‘Je hebt gelijk,’ zei Tas met glanzende ogen. ‘Dan zou ik een echte held zijn, groter nog dan Kronin Distelknoop zelf! Hoe kom ik erachter hoe ik het ding in werking moet stellen?’

‘Ik zal je instructies meegeven,’ zei Raistlin, die opstond. Hij begon weer te hoesten. ‘Kom over... drie dagen terug. En nu... moet ik rusten.’

‘Natuurlijk,’ zei Tas opgewekt. Ook hij stond op. ‘Ik hoop dat je je snel beter voelt.’ Hij wilde naar de deur lopen. Daar bleef hij echter weifelend staan. ‘O, trouwens, ik heb geen geschenk voor je. Het spijt me...’

‘Je hebt me al een geschenk gegeven,’ zei Raistlin, ‘een onbetaalbaar geschenk. Dank je wel.’

‘O, ja?’ vroeg Tas verbijsterd. ‘O, je bedoelt dat ik de Catastrofe ga tegenhouden. Nou, graag gedaan hoor. Ik...’

Opeens stond Tas midden in de tuin te staren naar de rozenstruiken en een hoogst verbaasde priester, die de kender schijnbaar uit het niets midden op het pad had zien verschijnen.

‘Bij de baard van Reorx! Ik wou dat ik dat kon,’ zei Tasselhof weemoedig.

Hoofdstuk 13

Op midwinterdag deed zich de eerste voor van wat later bekend zou worden als de Dertien Rampen (hoewel Astinus ze in de Kronieken de Dertien Waarschuwingen noemt).

De dag brak heet en rusteloos aan. Het was de warmste midwinterdag die zowel mensen als elfen zich konden herinneren. In de tempel verwelkten en verdroogden de midwinterrozen, de immerbloeikransen roken alsof ze in de oven waren gebakken en de sneeuw die de wijn in zilveren schalen koel moest houden, smolt zo snel dat de bedienden de hele dag niets anders deden dan met emmers heen en weer rennen van de diepste rotskelders naar de feestzalen.

Die ochtend werd Raistlin in het donkere uur voor de dageraad zo ziek wakker dat hij niet kon opstaan. Naakt en badend in het zweet bleef hij liggen, ten prooi aan de koortsachtige hallucinaties die er de oorzaak van waren dat hij zijn gewaad had uitgetrokken en het beddengoed van zich af had geschopt. De goden waren dichtbij, maar het was de nabijheid van één godheid in het bijzonder – zijn eigen godin, de Koningin van de Duisternis – waar hij zoveel last van had. Hij kon haar woede voelen, en de woede van alle andere goden om de poging van de Priesterkoning om het evenwicht in de wereld waar ze naar streefden te vernietigen.

Hij had gedroomd van zijn Koningin, maar ze had verkozen niet in woede aan hem te verschijnen, zoals hij zou hebben verwacht. Hij had niet gedroomd van de verschrikkelijke vijfkoppige draak, de Draak van Alle en Geen Kleuren die in de oorlog van de Lans de wereld aan zich zou proberen te onderwerpen. Ook had hij haar niet gezien als de Zwarte Krijger die haar legioenen aanvoerde om dood en vernietiging te zaaien. Nee, ze verscheen aan hem in de gedaante van de Duistere Verleidster, de mooiste van alle vrouwen, de verleidelijkste, en ze bracht de nacht met hem door en kwelde hem met de zwakte, het opperste genot van het vlees.

Met zijn ogen dicht, rillend omdat het in zijn kamer nog altijd koel was, ondanks de hitte buiten, zag Raistlin opnieuw het geurige donkere haar dat over hem heen hing; hij voelde haar aanraking, haar warmte. Hij liet zich wegzakken in haar betovering, hief zijn handen en spreidde het verwarde haar. Het gezicht dat hij zag was dat van Crysania.

De droom eindigde, versplinterde toen zijn verstand de regie overnam. En nu lag hij wakker, verrukt over zijn overwinning, maar zich bewust van wat het hem had gekost. Alsof iets hem daaraan wilde helpen herinneren, werd hij overvallen door een verscheurende hoestbui.

‘Ik zal niet toegeven,’ prevelde hij zodra hij weer gewoon kon ademen. ‘Zo gemakkelijk haalt u me niet over, mijn koningin.’

Wankel stond hij op, trok zijn zwarte gewaad aan en liep naar zijn bureau, zo zwak dat hij meer dan eens moest rusten. Vloekend op de pijn in zijn borst opende hij een oeroud boek over magische attributen en begon aan zijn lange zoektocht.

Ook Crysania had slecht geslapen. Net als Raistlin voelde ze de nabijheid van alle goden, maar met name die van haar eigen god, Paladijn. Ze voelde zijn woede, maar die was doorspekt met zo’n intens, verwoestend verdriet dat Crysania het niet kon verdragen. Overweldigd door schuldgevoel wendde ze zich af van zijn vriendelijke gezicht en zette het op een rennen. Steeds verder rende ze, huilend, zonder te zien waar ze liep. Ze struikelde en viel in het niets; haar ziel werd verscheurd door angst. Toen vingen sterke armen haar op. Ze werd gehuld in een zacht zwart gewaad, tegen een gespierd lichaam gedrukt. Slanke vingers streelden sussend haar hoofd. Ze keek op in een gezicht...

Klokken. Klokken verbraken de stilte. Geschrokken schoot Crysania rechtovereind in haar bed, wild om zich heen kijkend. Ze moest denken aan het gezicht dat ze had gezien, aan de warmte van zijn lichaam en de troost die ze bij hem had gevonden, en ze legde haar bonzende hoofd in haar handen en huilde.

Toen Tasselhof wakker werd, was teleurstelling het eerste gevoel dat hem overviel. Vandaag was het midwinter, wist hij, en dus de dag waarop volgens Raistlin de eerste van een reeks verschrikkingen zich zou voordoen. Hij keek om zich heen in het grijze licht dat door het raam naar binnen kwam, maar de enige verschrikking die hij zag was Caramon, die op de grond puffend en blazend zijn ochtendtraining afwerkte.

Hoewel Caramons dagen gevuld waren met wapentraining, oefeningen doen met zijn ploeggenoten en het bedenken van nieuwe elementen voor de show, vocht de grote man nog altijd onophoudelijk tegen overgewicht. Hij hoefde geen dieet meer te volgen en mocht hetzelfde eten als de anderen. Maar de opmerkzame dwerg zag al snel dat Caramon vijf keer zoveel at als de rest.

Ooit had de grote man gegeten omdat hij het lekker vond. Nu, nerveus en ongelukkig en piekerend over zijn broer, zocht Caramon troost in voedsel, zoals anderen troost zouden zoeken in de drank. (Dat had Caramon trouwens een keer geprobeerd; hij had Tas bevolen een fles dwergenwater voor hem binnen te smokkelen. Maar inmiddels was hij niet meer gewend aan de sterke drank, en hij was er vreselijk misselijk van geworden, tot grote opluchting van de kender.)

Arack besloot daarom dat Caramon alleen zoveel mocht eten als hij elke dag een reeks inspannende oefeningen afwerkte. Vaak vroeg Caramon zich af hoe de dwerg het wist als hij een dagje oversloeg, want hij deed ze immers vroeg in de ochtend, nog voordat de anderen wakker werden. Maar op de een of andere manier wist hij het altijd. Eén keer had Caramon ’s ochtends de oefeningen overgeslagen, en toen was hem door een grijnzende, met een knuppel zwaaiende, Raag de toegang tot de eetzaal ontzegd.

Tas had er al snel genoeg van om naar Caramons gekreun en gevloek te luisteren, dus klom hij op een stoel en tuurde door het raam naar buiten om te zien of zich daar soms een verschrikking afspeelde. Hij vrolijkte meteen op.

‘Caramon! Kom eens kijken,’ riep hij opgewonden. ‘Heb je wel eens meegemaakt dat de lucht zo’n rare kleur had?’

‘Negenennegentig, honderd,’ pufte de grote man. Toen hoorde Tas een luid ‘Oef!’ en met een bons die de kamer deed trillen liet Caramon zich op zijn inmiddels staalharde buik vallen om uit te rusten. Toen hees hij zichzelf van de stenen vloer en kwam naar het tralieraam toe, terwijl hij met een handdoek het zweet van zijn lichaam veegde.

Caramon wierp een verveelde blik naar buiten, in de verwachting een doodgewone zonsopgang te zien, maar wat hij zag deed hem verbijsterd met zijn ogen knipperen.

‘Nee,’ prevelde hij. Hij hing de handdoek om zijn nek en kwam vlak achter Tas staan. ‘Nooit. En ik heb heel wat vreemde dingen gezien in mijn leven.’

‘O, Caramon!’ riep Tas. ‘Raistlin had gelijk. Hij zei…’

‘Raistlin!’

Tas slikt moeizaam. Daar had hij helemaal niet over willen beginnen.

‘Waar heb jij Raistlin gezien?’ vroeg Caramon met zware, strenge stem.

‘In de tempel natuurlijk,’ antwoordde Tas alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Heb ik je gisteren niet verteld dat ik daar was geweest?’

‘Jawel, maar je…’

‘Nou, waarom zou ik ernaartoe gaan als ik niet bij vrienden op bezoek wilde?’

‘Je bent nog nooit…’

‘Ik heb vrouwe Crysania en Raistlin gezien. Volgens mij heb ik dat tegen je gezegd. Je luistert ook nooit naar me,’ klaagde Tas gekwetst. ‘Elke avond zit je daar op je bed te piekeren en te mokken en in jezelf te praten. Ik zou kunnen zeggen: “Caramon, het dak komt naar beneden,” en dan zou jij antwoorden: “Goed zo, Tas.”’

‘Hoor eens, kender, als je het erover had gehad, dan zou ik het heus nog wel…’

‘Vrouwe Crysania, Raistlin en ik hebben een heel leuk gesprek gevoerd,’ ging Tas haastig verder, ‘over midwinter en zo. Trouwens, Caramon, je zou moeten zien hoe mooi de tempel is versierd! Overal rozen en immerbloei, en... hé, heb ik er eigenlijk aan gedacht je die zoetigheid te geven? Wacht even, het zit nog in die buidel daar. Momentje...’ Tas wilde van de stoel springen, maar Caramon gaf hem er geen ruimte voor. ‘Nou ja, het kan ook wel even wachten. Waar was ik ook alweer gebleven? O, ja,’ zei hij haastig toen hij zag dat Caramon een dreigend gezicht trok, ‘Raistlin en vrouwe Crysania en ik hebben zitten praten en... o, Caramon! Het is zo spannend. Tika had gelijk, ze is verliefd op je broer.’

Caramon knipperde met zijn ogen, want hij was de draad van het verhaal helemaal kwijt, en Tas maakte het er niet gemakkelijker op door zo onzorgvuldig met persoonlijke voornaamwoorden te smijten.

‘Nee, ik bedoel niet dat Tika verliefd is op je broer,’ voegde Tas eraan toe zodra hij Caramons verwarde blik zag. ‘Ik bedoel dat vrouwe Crysania verliefd op hem is. Het was hartstikke leuk. Ik leunde zo’n beetje tegen Raistlins deur om wat uit te rusten terwijl ik wachtte tot ze uitgepraat waren, en toen keek ik toevallig even door het sleutelgat en hij had haar bijna gekust, Caramon! Jouw broer! Stel je voor. Maar hij deed het niet.’ De kender zuchtte. ‘Hij schreeuwde zowat tegen haar dat ze weg moest gaan. Dat wilde ze eigenlijk niet, dat kon ik aan haar merken, maar ze ging toch. Ze had heel mooie kleren aan en ze zag er beeldschoon uit.’

Caramons gezicht betrok en er sloop een afwezige blik in zijn ogen. Tas haalde opgelucht adem. ‘We raakten aan de praat over de Catastrofe, en Raistlin zei dat zich vanaf vandaag – midwinter – allerlei verschrikkingen zouden voordoen, omdat de goden de mensen willen waarschuwen dat ze moeten veranderen.’

‘Verliefd op hem?’ mompelde Caramon. Fronsend wendde hij zich af, en Tas liet zich van zijn stoel glijden.

‘]a, onmiskenbaar,’ zei de kender gladjes, terwijl hij zich naar zijn buidel haastte en erin groef tot hij het gekonfijte fruit had gevonden dat hij had meegenomen. Het was half gesmolten, kleefde als een plakkerige klomp aan elkaar en had bovendien een extra laagje opgedaan van allerlei rommel uit de buidel, maar Tas was er vrij zeker van dat Caramon het niet eens zou opmerken. Hij had gelijk. De grote man pakte het snoepgoed aan en nam er zonder te kijken een hap van.

‘Hij heeft een priester nodig, zeiden ze,’ mompelde Caramon met volle mond. ‘Hadden ze dan toch gelijk? Zet hij zijn plan door? Moet ik hem zijn gang laten gaan? Moet ik proberen hem tegen te houden? Heb ik het recht om hem tegen te houden? Mag ze niet zelf beslissen of ze met hem mee wil? Misschien zou dat het beste voor hem zijn,’ zei Caramon zachtjes terwijl hij zijn kleverige vingers aflikte. ‘Misschien, als ze genoeg van hem houdt...’

Tasselhof slaakte een zucht van verlichting en liet zich op het bed zakken om te wachten tot ze werden geroepen voor het ontbijt. Caramon had nagelaten te vragen waarom de kender eigenlijk naar Raistlin toe was gegaan. En Tas was ervan overtuigd dat hij dat geen moment zou beseffen. Zijn geheim was veilig...

De hemel was helder op midwinterdag, zo helder dat het leek of je dwars door de reusachtige koepel heen kon kijken die boven de wereld zweefde, naar het rijk dat erachter lag. Maar hoewel iedereen wel even opkeek, waren er slechts weinigen die het konden opbrengen hun blik er lang genoeg op gericht te houden om iets te kunnen zien. Want de hemel had inderdaad een ‘merkwaardige kleur’, zoals Tas had gezegd. Hij was groen.

Een vreemd, lelijk gifgroen dat in combinatie met de drukkende hitte en de drukkende, moeilijk in te ademen lucht het midwinterfeest beroofde van alle vreugde en vrolijkheid. Degenen die de deur uit moesten naar een feestje, haastten zich door de benauwde straten en praatten op geïrriteerde toon over het vreemde weer, dat ze beschouwden als een persoonlijke belediging. Maar ze spraken op gedempte toon, want iedereen voelde een vleugje angst dat de feestvreugde bedierf.

Het feest in de tempel was iets vrolijker, want het werd gehouden in de vertrekken van de Priesterkoning, die waren afgesloten van de buitenwereld. Daar kon niemand de rare lucht zien, en iedereen die binnen de invloedssfeer van de Priesterkoning kwam, voelde de irritatie en angst wegsmelten. Nu Raistlin er niet bij was, was Crysania weer helemaal in de ban van de Priesterkoning, en ze bleef een hele tijd bij hem zitten. Ze zei niets, maar liet zich simpelweg troosten door zijn stralende aanwezigheid, die haar duistere, nachtelijke gedachten uitbande. Maar ook zij had de groene hemel gezien. Denkend aan Raistlins woorden probeerde ze zich te herinneren wat ze had gehoord over de Dertien Dagen.

Maar het waren slechts ouwewijvenpraatjes, vermengd met de dromen die ze die nacht had gehad. De Priesterkoning zal het toch wel merken, dacht ze. Hij zal toch wel acht slaan op de waarschuwingen... Ze wenste vurig dat de tijd een andere koers zou kiezen, en als dat niet kon, dan wenste ze vurig dat de Priesterkoning onschuldig zou blijken. Terwijl ze daar zat in zijn stralende licht, verdrong ze het beeld dat ze had gezien van een angstige sterveling met lichtblauwe, rusteloze ogen. Ze zag een sterke man die de raadgevers hekelde die hem, onschuldig slachtoffer van hun verraad, hadden misleid...

Die dag was er weinig publiek in de arena, want de meeste mensen hadden geen zin om buiten te zitten onder de groene hemel, die steeds donkerder en dreigender werd naarmate de dag vorderde.

De gladiatoren zelfwaren onrustig en nerveus en brachten de voorstelling met weinig overtuiging. De weinige toeschouwers die waren komen opdagen waren somber, weigerden te juichen, maar floten afkeurend en smeten zelfs hun lievelingen schimpscheuten naar het hoofd.

‘Heeft de hemel wel vaker zo’n rare kleur?’ vroeg Kiiri, die huiverend opkeek terwijl ze met Caramon en Pheragas in de gang stond te wachten tot ze aan de beurt waren om de arena te betreden. ‘Want in dat geval begrijp ik waarom mijn volk liever in zee leeft.’

‘Mijn vader heeft alle zeeën bevaren,’ grauwde Pheragas, ‘net als zijn vader voor hem, en ikzelf ook, tot ik de eerste stuurman op andere gedachten probeerde te brengen met een korvijnagel en voor straf hiernaartoe werd gestuurd. En ik heb nog nooit gezien dat de hemel zo’n rare kleur had. Ik heb er ook nog nooit van gehoord. Het is een slecht voorteken, durf ik te wedden.’

‘Ongetwijfeld,’ zei Caramon, slecht op zijn gemak. Opeens drong het tot de grote man door dat de Catastrofe zich over dertien dagen al zou voltrekken. Dertien dagen nog maar... en dan zouden deze twee vrienden, die hem inmiddels net zo dierbaar waren als Sturm en Tanis, omkomen. Om de rest van Istar gaf hij niet zoveel. Voor zover hij kon beoordelen was het een egoïstische bende die vooral leefde voor plezier en geld uitgeven (al kon hij niet naar de kinderen kijken zonder een steek van verdriet te voelen), maar deze twee... Hij moest hen op de een of andere manier waarschuwen. Als ze de stad ontvluchtten, zouden ze misschien in leven blijven.

In beslag genomen door zijn gedachten besteedde hij weinig aandacht aan het gevecht in de arena. Dat ging tussen de Rode Minotaurus – die zo werd genoemd omdat de vacht op zijn beestachtige gezicht een opvallende roodbruine kleur had – en een jonge strijder, een nieuweling die pas een paar weken eerder was gearriveerd. Caramon had met een toegeeflijke geamuseerdheid de training van de jongeman gevolgd.

Maar nu voelde hij dat Pheragas, die naast hem stond, verstijfde. Meteen vloog Caramons blik naar de ring. ‘Wat is er?’

‘Die drietand,’ zei Pheragas zachtjes. ‘Heb je er in de rekwisietenruimte ooit zo een zien staan?’

Caramon staarde ingespannen naar het wapen van de Rode Minotaurus, met samengeknepen ogen tegen de felle zon aan de groene hemel. Langzaam schudde hij zijn hoofd, en de woede borrelde op in zijn binnenste. De jongeman werd volledig overklast door de minotaurus, die al maanden in de arena vocht en die tegen Caramons ploeg streed om het kampioenschap. Dat de jongeman zich zo lang staande had weten te houden was uitsluitend te danken aan het uitstekende toneelspel van de minotaurus, die zogenaamd in de greep van een grote razernij door de ring denderde, wat hem zowaar wat gelach van het publiek opleverde.

‘Een echte drietand. Ongetwijfeld wil Arack de jongeman laten bloeden,’ mompelde Caramon. ‘Kijk, ik had gelijk,’ zei hij, wijzend op de drie bloedende krassen die opeens op de borst van de jongeman verschenen.

Pheragas zei niets, maar wierp een vluchtige blik op Kiiri, die haar schouders ophaalde.

‘Wat is er?’ schreeuwde Caramon boven het gebrul van het publiek uit.

De Rode Minotaurus had zojuist gewonnen door zijn tegenstander te laten struikelen en op de grond vast te pinnen, waarna hij de punten van de drietand aan weerszijden van zijn nek in de mat drukte.

De jongeman kwam wankel overeind en veinsde schaamte, woede en vernedering, zoals hem was geleerd. Hij schudde zelfs even met zijn vuist naar zijn tegenstander voordat hij de arena uit beende. Maar in plaats van in het voorbijgaan te grijnzen naar Caramon en zijn ploeg, genietend van het feit dat ze het publiek weer eens voor de gek hadden gehouden, liep de jongeman hen afwezig voorbij, zonder hen een blik waardig te keuren. Hij was bleek, zag Caramon, en het zweet parelde op zijn voorhoofd. Zijn gezicht was vertrokken van pijn en hij hield zijn hand tegen de bloederige krassen gedrukt.

‘De slaaf van heer Onygion,’ zei Pheragas zachtjes. Hij legde zijn hand op Caramons arm. ‘Prijs jezelf gelukkig, vriend. Je hoeft je geen zorgen meer te maken.’

‘Hè?’ Caramon keek zijn twee kameraden verward aan. Toen hoorde hij in de ondergrondse tunnel een schrille kreet en een bons. Met een ruk draaide hij zich om naar de jongeman, die kronkelend op de grond was gevallen, klauwend naar zijn borst en schreeuwend van de pijn.

‘Nee!’ zei Kiiri op bevelende toon. Ze hield Caramon tegen. ‘Wij zijn aan de beurt. Kijk, de Rode Minotaurus verlaat de arena.’

De minotaurus slenterde langs hen heen zonder acht op hen te slaan, zoals allen behorend tot zijn ras iedereen negeerden die ze beneden hun stand achtten. Ook de stervende jongeman passeerde hij zonder hem een blik waardig te keuren. Arack schuifelde haastig door de tunnel, op de voet gevolgd door Raag. Met een handgebaar droeg de dwerg de oger op het nu levenloze lichaam te verwijderen.

Caramon aarzelde, maar Kiiri drukte haar nagels in zijn arm en sleurde hem mee, het afzichtelijke zonlicht in.

‘De Barbaar is gewroken,’ siste ze uit haar mondhoek. ‘Kennelijk had jouw meester er niets mee te maken. Het was heer Onygion, en nu staan hij en Quarath weer quitte.’

Het publiek begon te juichen, en de rest van wat Kiiri zei werd daardoor overstemd. De toeschouwers begonnen hun zorgen te vergeten bij de aanblik van hun favoriete trio. Maar Caramon hoorde het niet eens. Raistlin had hem de waarheid verteld. Hij had niets te maken met de dood van de Barbaar. Het was gewoon puur toeval geweest, of misschien had de dwerg het een goede grap gevonden. Caramon werd overspoeld door opluchting.

Hij kon naar huis! Eindelijk begreep hij het. Raistlin had geprobeerd het hem duidelijk te maken. Ze hadden voor verschillende paden gekozen, maar zijn broer had het recht zijn eigen weg te kiezen. Caramon had ongelijk, de magiegebruikers hadden ongelijk, Crysania had ongelijk. Hij zou naar huis gaan om het iedereen uit te leggen. Raistlin deed niemand kwaad, hij vormde geen bedreiging. Hij wilde gewoon in alle rust kunnen studeren.

Caramon liep de arena in en zwaaide opgetogen naar het juichende publiek.

Die dag genoot de grote man van het gevecht. Natuurlijk was al van tevoren afgesproken dat zijn team zou winnen, zodat de Laatste Ronde op de dag van de Catastrofe tussen hen en de Rode Minotaurus zou gaan. Maar daar hoefde Caramon zich geen zorgen over te maken. Tegen die tijd zou hij allang weer thuis zijn, bij Tika. Natuurlijk zou hij wel zijn twee vrienden waarschuwen en hen aansporen de verdoemde stad te ontvluchten. Daarna zou hij zijn broer zijn verontschuldigingen aanbieden, zeggen dat hij het begreep, met vrouwe Crysania en Tasselhof terugkeren naar zijn eigen tijd en een nieuw leven beginnen. Morgen zou hij weggaan, of misschien de dag erna.

Maar juist op het moment dat Caramon en zijn ploeggenoten het applaus in ontvangst namen na een goed gespeelde strijd, raasde de cycloon over de tempel van Istar.

De groene hemel had inmiddels de tint van donker, stilstaand moeraswater, toen de kolkende wolken een tentakel vormden die zich uit de eindeloze leegte om een van de zeven torens van de tempel slingerde en hem van zijn fundering rukte. De toren vloog de lucht in, het marmer werd door de cycloon vermalen tot stukjes zo fijn als hagel en daalde als een snijdende regenbui kletterend op de stad neer.

Niemand raakte ernstig gewond, al liepen velen kleine sneetjes op omdat ze waren geraakt door scherpe stukjes steen. Het deel van de tempel dat was verwoest, werd gebruikt voor studie en voor het werk van de kerk. Gelukkig was er niemand aanwezig tijdens die feestdag. Maar de inwoners van de tempel en de rest van de stad vielen ten prooi aan paniek.

Bang dat er overal cyclonen zouden ontstaan, vluchtte het publiek weg uit de arena en probeerde via de overvolle straten wanhopig thuis te komen. In de tempel viel de muzikale stem van de Priesterkoning stil en flakkerde het licht dat om hem heen hing. Nadat ze de ravage hadden aanschouwd, trokken hij en zijn raadgevers – de eerwaarde zonen en dochters van Paladijn – zich in een besloten ruimte terug om de kwestie te bespreken. Alle anderen liepen gehaast rond om op te ruimen, want de wind had meubels omvergeblazen, schilderijen van de muren gestoten en grote stofwolken doen opwaaien.

Dit is het begin, dacht Crysania angstig. Ze probeerde haar verdoofde handen te dwingen op te houden met beven terwijl ze in de eetzaal de scherven van het prachtige porselein opraapte. Dit is nog maar het begin.

En het wordt alleen maar erger.

Hoofdstuk 14

‘Het zijn de kwade machten die me willen dwarsbomen,’ riep de Priesterkoning, en zijn muzikale stem schonk de luisteraars moed. ‘Maar ik zal niet buigen. En jullie ook niet! We moeten sterk zijn nu we met deze dreiging worden geconfronteerd...’

‘Nee,’ fluisterde Crysania wanhopig bij zichzelf. ‘Nee, u hebt het helemaal mis. U begrijpt het niet. Hoe kunt u zo blind zijn?’

Ze woonde het ochtendgebed bij, twaalf dagen nadat de eerste van de Dertien Waarschuwingen was gegeven, en was genegeerd. Sindsdien stroomden uit alle hoeken van het werelddeel verslagen binnen waarin over andere merkwaardige gebeurtenissen werd bericht, elke dag iets nieuws.

‘Koning Lorac meldt dat de bomen in Silvanesti een dag lang bloed hebben geweend,’ vertelde de Priesterkoning met een stem die aanzwol van ontzag en ontzetting over de gebeurtenissen die hij opsomde. ‘In de stad Palanthas hangt een dikke mistbank, waardoor iedereen prompt verdwaalt zodra hij zich op straat waagt.

In Solamnië kan men geen vuur meer maken. De open haarden zijn koud en leeg. De smederijen zijn gesloten en de kolen lijken wel ijs, zo weinig warmte geven ze af. Maar op de vlakte van Abanasinië is het prairiegras in brand gevlogen. Het vuur verspreidt zich snel en is niet te stuiten; er hangt dikke, zwarte rook die de Vlaktelieden uit hun stamhutten jaagt.

Vanochtend meldden de griffioenen dat de elfenstad Qualinost wordt belegerd door dieren uit het bos, die opeens vreemd en wild zijn geworden...’

Crysania kon het niet langer verdragen. De andere vrouwen keken haar misprijzend aan toen ze opstond, maar ze besteedde er geen aandacht aan en verliet de dienst. Ze vluchtte de gangen van de tempel in.

Een felle bliksemschicht verblindde haar; bij het horen van de rollende donder die er direct op volgde begroef ze haar gezicht in haar handen.

‘Dit moet ophouden, anders word ik gek,’ prevelde ze ontmoedigd, weggedoken in een hoekje.

Al twaalf dagen lang, sinds de cycloon, werd Istar geteisterd door onweer en een stortvloed van regen en hagel. Het bliksemde en donderde bijna doorlopend. De tempel schudde op zijn grondvesten, slapen was onmogelijk en het effect was geestdodend. Gespannen, verdoofd van uitputting en angst, liet Crysania zich met haar hoofd in haar handen op een stoel zakken.

Een zachte aanraking op haar arm maakte haar aan het schrikken, en ze sprong overeind. Ze zag een lange, knappe jongeman met een drijfnatte mantel om zijn schouders. Eronder waren de contouren van zijn spieren zichtbaar.

‘Neem me niet kwalijk, eerwaarde dochter, ik wilde je niet aan het schrikken maken,’ zei hij met een zware stem die haar, net als zijn gezicht, vaag bekend voorkwam.

‘Caramon!’ kreet Crysania opgelucht, en ze klampte zich vast aan zijn tastbare, stevige lijf. Weer kwam er een felle lichtflits en een donderklap. Crysania kneep haar ogen dicht en zette haar tanden op elkaar. Ze kon voelen dat zelfs Caramon verstijfde van de zenuwen. Hij hield haar vast, zodat ze niet zou vallen.

‘Ik... ik moest naar het ochtendgebed,’ zei Crysania zodra ze zich weer verstaanbaar kon maken. ‘Het moet verschrikkelijk zijn buiten. Je bent tot op de draad doorweekt.’

‘Ik probeer je al een paar dagen te spreken te krijgen…’ begon Caramon.

‘I-ik weet het,’ stamelde Crysania. ‘Het spijt me. Ik h-heb het alleen zo d-druk…’

‘Vrouwe Crysania,’ viel Caramon haar in de rede. Hij deed zijn best om zijn stem rustig te laten klinken. ‘We hebben het niet over een uitnodiging voor een midwinterfeest. Morgen houdt deze stad op te bestaan! Ik…’

‘Stil!’ beval Crysania. Nerveus blikte ze om zich heen. ‘Daar kunnen we het hier niet over hebben.’ Ze kromp ineen bij alweer een bliksemflits en een donderklap, maar ze vermande zich vrijwel meteen. ‘Kom mee.’

Caramon aarzelde even, maar liep toen fronsend achter haar aan terwijl ze hem voorging naar een van de vele donkere kamers in het binnenste van de tempel. Hier was de bliksem in elk geval niet te zien en werd het geluid van de donder gedempt. Zorgvuldig sloot Crysania de deur, waarna ze ging zitten en gebaarde dat Caramon haar voorbeeld moest volgen.

Even bleef Caramon staan, maar toen ging hij zitten, gespannen en slecht op zijn gemak, want hij werd op pijnlijke wijze herinnerd aan de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, toen hij zo dronken was geweest dat ze allemaal bijna waren omgekomen. Mogelijk moest Crysania daar ook aan denken. Ze nam hem op met ogen zo koud en grijs als de dageraad. Caramon werd rood.

‘Ik ben blij te zien dat je gezondheid zo is verbeterd,’ zei Crysania. Ze deed haar best om niet te streng te klinken, maar dat mislukte faliekant.

Caramon werd nog roder. Hij keek naar de grond.

‘Het spijt me,’ zei Crysania abrupt. ‘Neem het me alsjeblieft niet kwalijk. Ik heb al nachten niet geslapen door dat onweer.’ Ze legde een bevende hand op haar voorhoofd. ‘Ik kan niet helder denken,’ zei ze hees. ‘Dat onophoudelijke kabaal...’

‘Ik begrijp het,’ zei Caramon. Hij keek vluchtig naar haar op. ‘En je hebt het volste recht om me te minachten. Ik minacht mezelf ook om wie ik was. Maar dat doet er nu niet meer toe. We moeten weg, vrouwe Crysania.’

‘Ja, je hebt gelijk.’ Crysania ademde diep in. ‘We moeten maken dat we wegkomen. We hebben nog maar een paar uur de tijd om te ontsnappen. Daar ben ik me heus wel van bewust, geloof me.’ Zuchtend keek ze naar haar handen. ‘Ik heb gefaald,’ zei ze mat. ‘Tot op het laatste moment ben ik blijven hopen dat er iets zou veranderen. Maar de Priesterkoning is blind. Stekeblind.’

‘Maar dat is niet de reden dat je me al die tijd hebt ontweken, of wel soms?’ vroeg Caramon toonloos. ‘Zodat ik niet weg kon?’

Nu was Crysania degene die bloosde. Ze keek naar haar handen, die onrustig op haar schoot lagen. ‘Nee,’ zei ze zo zachtjes dat Caramon haar nauwelijks kon verstaan. ‘Nee, ik... ik wilde niet weg zonder... zonder...’

‘Raistlin,’ maakte Caramon de zin af. ‘Vrouwe Crysania, hij heeft zijn eigen magie. Daarmee is hij ook hier gekomen. Hij heeft zijn keus gemaakt. Dat besef ik nu. We moeten weg…’

‘Je broer is doodziek geweest,’ zei Crysania abrupt.

Met een ruk keek Caramon op. Zijn gezicht was vertrokken van bezorgdheid.

‘Ik probeer hem al dagen te spreken te krijgen, al sinds midwinterdag, maar hij weigert iemand binnen te laten, zelfs mij. Maar vandaag heeft hij me laten weten dat hij me wil spreken.’ Crysania’s wangen gloeiden onder de indringende blik van Caramon. ‘Ik ga met hem praten, proberen hem over te halen met ons mee te gaan. Als zijn gezondheid hem in de steek laat, heeft hij niet genoeg kracht om zijn magie te gebruiken.’

‘Nee,’ prevelde Caramon, denkend aan de inspanning die het kostte om zo’n krachtige, complexe betovering uit te voeren. Zelfs Par-Salian had er dagen voor nodig gehad, en die verkeerde in goede gezondheid. ‘Waar heeft Raist last van?’ vroeg hij opeens.

‘Van de nabijheid van de goden,’ antwoordde Crysania, ‘zoals vele anderen, hoewel die weigeren het toe te geven.’ Haar stem haperde van verdriet, maar ze klemde haar lippen stevig op elkaar en ging verder. ‘We moeten klaar zijn om snel in actie te komen, als hij met ons mee wil…’

‘En als hij dat niet wil?’ viel Caramon haar in de rede.

Crysania bloosde. ‘Ik denk... van wel,’ zei ze verward. Ze moest denken aan die keer in zijn vertrekken toen hij zo dicht bij haar was geweest, aan zijn hunkerende blik vol begeerte, vol bewondering. ‘Ik heb... veel met hem gesproken... over hoe verkeerd het pad is dat hij heeft gekozen. Ik heb hem laten zien dat het kwaad niets kan bouwen of scheppen, dat het alleen maar dingen kan vernietigen en zich uiteindelijk tegen zichzelf keert. Hij heeft toegegeven dat mijn argumenten hout snijden en heeft beloofd erover na te denken.’

‘En hij houdt van je,’ zei Caramon zachtjes.

Crysania kon de grote man niet recht aankijken. Ze kon geen antwoord geven. Haar hart klopte zo snel dat ze even niets anders hoorde dan het razen van haar eigen bloed. Ze voelde dat Caramon haar met zijn donkere ogen aankeek, terwijl de donder de tempel op zijn grondvesten deed trillen. Crysania klemde haar handen ineen om het beven tegen te gaan. Toen zag ze dat Caramon opstond.

‘Vrouwe,’ zei hij zachtjes, plechtig, ‘als je gelijk hebt, als jouw goedheid en liefde hem ertoe kunnen brengen de donkere paden te verlaten die hij bewandelt en uit eigen beweging te kiezen voor het licht, dan zou ik... dan zou ik...’ Caramons stem begaf het en hij wendde haastig zijn gezicht af.

Toen ze de liefde hoorde die in de stem van de grote man doorklonk en de tranen zag die hij trachtte te verbergen, werd Crysania overmand door verdriet en berouw. Ze begon zich af te vragen of ze hem verkeerd had beoordeeld. Ze stond op en legde zachtjes haar hand op Caramons gespierde arm. De krachtige spieren spanden zich aan terwijl Caramon zich moeizaam probeerde te beheersen.

‘Moet je echt terug? Kun je niet blijven…’

‘Nee.’ Caramon schudde zijn hoofd. ‘Ik moet Tas nog ophalen, en het instrument dat Par-Salian me heeft gegeven. Dat bewaar ik achter slot en grendel. Bovendien heb ik een paar vrienden... Ik probeer hen ervan te overtuigen dat ze de stad moeten ontvluchten. Misschien is het al te laat, maar ik moet nog één poging doen…’

‘Uiteraard,’ zei Crysania. ‘Dat begrijp ik. Kom zo snel mogelijk terug. Laten we afspreken... laten we afspreken bij Raistlins vertrekken.’

‘Ik zal er zijn, vrouwe,’ beloofde hij plechtig. ‘Maar nu moet ik gaan, voordat mijn vrienden naar de repetitie gaan.’ Hij pakte even stevig haar hand vast en haastte zich weg.

Crysania keek hem na terwijl hij de gang in liep, waar het toortslicht de sombere duisternis maar deels verdrong. Hij liep snel en zeker, en gaf geen krimp toen hij aan het eind van de gang een raam passeerde dat opeens werd verlicht door een felle bliksemschicht. Hoop was het anker van zijn door storm geteisterde ziel, dezelfde hoop die Crysania opeens in haar binnenste voelde opwellen.

Caramon werd opgeslokt door de duisternis. Crysania tilde met één hand de rokken van haar witte gewaad op, draaide zich om en liep de trap op naar het deel van de tempel waar de magiër met de zwarte mantel verbleef.

Haar hoop en vertrouwen zakten een beetje weg toen ze die gang betrad. Hier leek het brute onweer vrij spel te hebben. Zelfs de dikste gordijnen konden het verblindende licht niet tegenhouden, zelfs de dikste muren konden de donderklappen niet dempen. Misschien was er ergens een raam dat niet helemaal dicht kon, want zelfs de wind leek door de muren van de tempel heen te zijn gedrongen. Toortsen wilden hier niet branden. Niet dat dat nodig was, want het bliksemde aan één stuk door.

Crysania’s haar waaide in haar ogen, haar gewaad wapperde om haar heen. Toen ze de kamer van de magiër aan het eind van de gang naderde, hoorde ze de regen tegen het raam kletteren. Het was koud en vochtig. Rillend versnelde ze haar pas, en ze had haar hand al geheven om aan te kloppen, toen er opeens een blauwwitte bliksemflits door de gang knetterde. De gelijktijdige donderklap wierp Crysania tegen de deur. Die vloog open, en ze kwam in Raistlins armen terecht.

Het was net als in haar droom. Bijna snikkend van doodsangst nestelde ze zich in de fluwelen zachtheid van het zwarte gewaad en warmde ze zichzelf aan zijn verhitte lichaam. Aanvankelijk was dat lichaam gespannen, maar na een tijdje voelde ze dat het ontspande. Abrupt sloeg hij zijn armen om haar heen en hief zijn hand om haar sussend, troostend over haar hoofd te strelen.

‘Rustig maar, rustig maar,’ fluisterde hij alsof hij het tegen een bang kind had. ‘Wees niet bang voor het onweer, eerwaarde dochter. Wees er blij om! Proef de macht van de goden, Crysania. Dit doen ze om de dwazen bang te maken. Ons kunnen ze niets doen, als je daar tenminste voor kiest.’

Langzaam maar zeker werd Crysania’s gesnik minder hevig. Wat Raistlin zei was niet bepaald het tedere geprevel van een moeder. De betekenis ervan drong in één klap tot haar door. Ze keek naar hem op.

‘Hoe bedoel je?’ stamelde ze, opeens banger dan ooit. Er leek een barst te zijn ontstaan in de spiegels van zijn ogen, waardoor ze een glimp kon opvangen van de brandende ziel erachter.

Onwillekeurig probeerde ze zich los te rukken, maar hij streek met bevende handen de slordige, zwarte lokken uit haar gezicht en fluisterde: ‘Ga met me mee, Crysania. Ga mee naar een tijd waarin je de enige priesteres in de hele wereld zult zijn, naar de tijd waarin we wellicht door de poort kunnen om de goden uit te dagen. Stel je eens voor hoe het zou zijn om te regeren, om de wereld een dergelijke macht te tonen!’

Raistlin liet haar los. Hij hief zijn handen, en het zwarte gewaad leek om hem heen te dansen toen het opnieuw bliksemde en donderde. Hij lachte. Pas toen zag Crysania de koortsachtige glans in zijn ogen en de felrode vlekken op zijn doodsbleke wangen. Hij was mager, veel magerder dan de laatste keer dat ze hem had gezien.

‘Je bent ziek,’ zei ze. Ze liep achteruit naar de deur, stak haar hand al uit naar de klink. ‘Ik ga hulp halen...’

‘Nee!’ Raistlins schreeuw was luider dan de donder. Zijn ogen werden weer als spiegels, zijn gezicht was koel en beheerst. Hij greep haar pijnlijk stevig bij haar pols en trok haar terug de kamer in. De deur sloeg met een klap achter haar dicht. ‘Ik ben inderdaad ziek,’ zei hij zachtjes, ‘maar er is niets tegen te doen. Er is geen geneesmiddel tegen mijn kwaal, behalve ontsnappen aan al deze krankzinnigheid. Mijn voorbereidingen zijn bijna afgerond. Morgen, op de dag van de Catastrofe, zal de aandacht van de goden gericht zijn op de harde les die ze deze arme drommels moeten leren. Dan zal de Duistere Koningin me niet kunnen tegenhouden terwijl ik mijn magie gebruik om naar het enige moment in de toekomst te reizen waarop ze kwetsbaar is voor de macht van een ware priesteres!’

‘Laat me los!’ riep Crysania, wier pijn en verontwaardiging sterker waren dan haar angst. Boos rukte ze zich los. Maar ze herinnerde zich nog levendig zijn omhelzing, de aanraking van zijn handen... Gekwetst en beschaamd wendde Crysania zich af. ‘Je zult je kwaad zonder mij moeten verrichten,’ zei ze met een door tranen verstikte stem. ‘Ik ga niet met je mee.’

‘Dan zul je sterven,’ zei Raistlin grimmig.

Met een ruk draaide Crysania zich naar hem om. De schrik en de woede hadden haar tranen in één klap gedroogd. ‘Hoe waag je het mij te bedreigen!’ riep ze.

‘O, ik zal je niet zelf doden,’ zei Raistlin met een vreemde glimlach. ‘Dat zullen degenen doen die je hiernaartoe hebben gestuurd.’

Verbijsterd knipperde Crysania met haar ogen, maar ze herstelde zich snel. ‘Alweer een list?’ vroeg ze kil. Achteruit liep ze bij hem weg, maar de pijn in haar hart om zijn bedrog was bijna ondraaglijk. Ze wilde alleen nog maar weg, voordat hij zou zien hoezeer hij haar had gekwetst.

‘Het is geen list, eerwaarde dochter,’ zei Raistlin slechts. Hij gebaarde naar een boek met een rode kaft dat opengeslagen op zijn bureau lag. ‘Kijk zelf maar. Ik heb er lang op gestudeerd...’ Hij gebaarde naar de vele rijen rode boeken die de muur bedekten.

Crysania slaakte een kreetje van verwondering. De laatste keer dat ze hier was, waren die er nog niet.

Raistlin keek haar aan en knikte. ‘Ja, ik heb ze van heinde en verre gehaald. Voor vele ervan heb ik grote afstanden moeten afleggen. Dit heb ik uiteindelijk gevonden in de Toren van de Hoge Magie in Wayreth, zoals ik al die tijd al vermoedde. Kom er maar eens naar kijken.’

‘Wat is het?’ Crysania staarde naar het boek alsof het een gifslang was die elk moment kon toeslaan.

‘Een boek, meer niet.’ Raistlin glimlachte vermoeid. ‘Ik kan je verzekeren dat het niet in een draak zal veranderen die je op mijn bevel zal ontvoeren. Nogmaals: het is een boek, een encyclopedie, zou je kunnen zeggen. Een heel oude, geschreven in de Dromentijd.’

‘Waarom wil je het me laten zien? Wat heeft het met mij te maken?’ vroeg Crysania achterdochtig. Maar ze schoof niet meer in de richting van de deur. Raistlins kalmte stelde haar gerust. Even sloeg ze zelfs geen acht op het gedonder en gebliksem buiten.

‘Het is een encyclopedie van magische voorwerpen die tijdens de Dromentijd zijn vervaardigd,’ ging Raistlin onverstoorbaar verder, staand naast zijn bureau. Hij liet Crysania’s blik geen moment los en leek haar zelfs naar zich toe te trekken. ‘Lees maar...’

‘Ik kan de taal van de magie niet lezen,’ zei Crysania met een frons, die echter al snel verdween. ‘Of ga je het soms voor me “vertalen”?’ vroeg ze hooghartig.

Woede laaide op in Raistlins ogen, maar die maakte vrijwel meteen plaats voor een blik van droefheid en uitputting die dwars door Crysania’s ziel sneed.

‘Het is niet geschreven in de taal van de magie,’ zei hij zachtjes. ‘Anders zou ik je niet hebben gevraagd te komen.’ Hij wierp een blik op het zwarte gewaad dat hij droeg en vertrok zijn lippen in een bittere glimlach. ‘Lang geleden heb ik bereidwillig de vereiste prijs betaald. Ik weet ook niet waarom ik hoopte dat je me zou vertrouwen.’

Diep beschaamd, al begreep ze niet waarom, beet Crysania op haar lip en liep om het bureau heen. Aarzelend bleef ze staan. Raistlin ging zitten en wenkte haar, en ze deed nog een stap naar voren, zodat ze naast het opengeslagen boek stond. De magiër sprak een machtswoord, en de staf die vlak naast Crysania tegen de muur stond straalde een fel, geel licht uit waar ze bijna net zo van schrok als van de bliksem.

‘Lees maar,’ zei Raistlin, wijzend op de bladzijde.

Nog steeds een beetje geschrokken liet Crysania haar blik over de bladzijde gaan, hoewel ze geen idee had waar ze naar zocht. Toen werd haar aandacht ergens door getrokken. Tijdreisinstrument luidde een van de lemma’s, en ernaast stond een afbeelding van een voorwerp dat leek op wat de kender had beschreven.

‘Is dat het?’ vroeg ze met een blik op Raistlin. ‘Het instrument dat Par-Salian aan Caramon heeft gegeven, waarmee we terug kunnen?’

De magiër knikte. Het gele licht van de staf werd weerkaatst door zijn ogen.

‘Lees maar,’ herhaalde hij zachtjes.

Nieuwsgierig liet Crysania haar blik over de tekst gaan. In iets meer dan een alinea werd een beschrijving gegeven van het instrument, de grote tovenaar – allang vergeten – die het had ontworpen en vervaardigd, hoe het diende te worden gebruikt. De beschrijving ging grotendeels haar pet te boven omdat er over esoterische zaken werd gesproken. Er waren slechts fragmenten die ze begreep.

... zal de persoon die reeds onder de betovering verkeert naar voren dan welnaar achteren voeren... dient op de juiste manier te worden samengesteld, de facetten dienen in de juiste volgorde te worden gedraaid... kan slechts één persoon transporteren, degene aan wie het instrument wordt overhandigd wanneer de betovering wordt uitgesproken... het instrument kan uitsluitend worden gebruikt door elfen, mensen en ogers... geen magisch woord nodig...

Crysania had het eind van de alinea bereikt en keek onzeker op naar Raistlin. Hij stond met een vreemde, verwachtingsvolle uitdrukking op zijn gezicht naar haar te kijken. Kennelijk stond er in de tekst iets wat ze had moeten ontdekken. En diep van binnen voelde ze verontrusting, angst, verdoving, alsof haar hart de tekst sneller had begrepen dan zijzelf.

‘Nog een keer,’ zei Raistlin.

Hoewel ze zich nu weer bewust was van het onweer buiten, dat in hevigheid leek toe te nemen, deed Crysania haar best zich te concentreren toen ze zich opnieuw over de tekst boog.

En daar stond het. De woorden sprongen eruit, vlogen haar naar de keel, verstikten haar.

Kan slechts één persoon transporteren...

Kan slechts één persoon transporteren!

Crysania’s benen begaven het. Gelukkig zette Raistlin net op dat moment een stoel achter haar neer, anders zou ze misschien zijn gevallen.

Een hele tijd staarde ze voor zich uit. Hoewel de kamer werd verlicht door de bliksem en het magische licht van de staf, had ze het gevoel dat het er opeens pikdonker was.

‘Weet hij het?’ vroeg ze uiteindelijk met gevoelloze lippen.

‘Caramon?’ Raistlin snoof. ‘Natuurlijk niet. Als ze het hem hadden verteld, zou hij over zijn eigen voeten zijn gestruikeld in zijn haast het ding naar je toe te brengen, je op zijn knieën hebben gesmeekt het zelf te gebruiken en hem de eer te gunnen in jouw plaats te sterven. Ik kan niet veel bedenken wat hem gelukkiger zou maken.

Nee, vrouwe Crysania, hij zou het instrument vol vertrouwen hebben gebruikt, ongetwijfeld met zowel jou als de kender naast zich. En hij zou er kapot van zijn geweest als ze hem vervolgens hadden uitgelegd waarom alleen hij was teruggekeerd. Ik vraag me af hoe Par-Salian dat zou hebben opgelost,’ voegde Raistlin er met een grimmige lach aan toe. ‘Caramon zou alleszins in staat zijn die Toren ter plekke met de grond gelijk te maken. Maar dat doet er nu niet toe.’

Hij ving haar blik, hoewel ze de zijne het liefst zou hebben ontweken. Op pure wilskracht dwong hij haar hem in de ogen te kijken. Weer zag ze zichzelf, maar deze keer zag ze er eenzaam en doodsbang uit.

‘Ze hebben je hiernaartoe gestuurd om te sterven, Crysania,’ zei Raistlin met een stem die nauwelijks meer was dan een fluistering, maar Crysania desondanks tot in de kern van haar wezen raakte en luider dan de donder nagalmde in haar hoofd. ‘Is dat het goede waar je het steeds over hebt? Ha! Ze leven in angst, net als de Priesterkoning. Ze vrezen je, zoals ze mij vrezen. Het enige pad naar het goede, Crysania, is mijn pad. Help me het kwaad te verslaan. Ik heb je nodig...’

Crysania sloot haar ogen. Levendig zag ze Par-Salians handschrift voor zich op het briefje dat ze had gevonden.... riskeert zowel je leven als je ziel... om het ene te redden, zul je het andere moeten opofferen. Er staan je vele manieren ter beschikking om het tijdperk waarin je je nu bevindt te verlaten. Eén ervan is middels Caramon. Hij had haar opzettelijk misleid! Wat voor andere manier was er dan, afgezien van Raistlins manier? Bedoelde de magiër dat? Wie kon haar antwoord geven? Was er ook maar iemand in deze sombere, verlaten wereld die ze kon vertrouwen?

Met krampachtig trekkende spieren duwde Crysania zichzelf uit de stoel omhoog. Ze keek niet naar Raistlin, ze staarde voor zich uit in het niets. ‘Ik moet gaan...’ mompelde ze verslagen. ‘Ik moet nadenken...’

Raistlin probeerde haar niet tegen te houden. Hij ging niet eens staan. Hij zei helemaal niets, tot ze bij de deur was.

‘Morgen,’ fluisterde hij. ‘Morgen...’

Hoofdstuk 15

Caramon had al zijn kracht en de hulp van twee wachters nodig om tegen de stormachtige wind in de grote deuren van de tempel open te duwen. Toen de grote man naar buiten stapte, sloeg de wind met volle kracht tegen hem aan en duwde hem tegen de stenen muur alsof hij niet groter was dan Tas. Moeizaam vocht Caramon ertegen, en uiteindelijk won hij het en kon hij de trap af lopen.

Tussen de hoge gebouwen van de stad was de storm iets minder woest, maar lopen was nog steeds niet gemakkelijk. Op sommige plaatsen stond het water tot vlak onder zijn knieën, en het stroomde zo hard dat hij een paar keer bijna onderuit werd gesleurd. De bliksem verblindde hem en de donder was oorverdovend.

Het sprak vanzelf dat hij weinig mensen tegenkwam. De inwoners van Istar hielden zich binnen schuil en vervloekten de goden, of riepen hen juist aan. De paar lieden die hij tegenkwam, omdat ze zich om de een of andere wanhopige reden in de storm moesten wagen, klampten zich vast aan gevels of stonden ineengedoken in portieken.

Maar Caramon ploeterde verder, want hij moest terug naar de arena. Zijn hart was vol hoop en vertrouwen, ondanks de storm. Of misschien juist door de storm. Nu zouden Kiiri en Pheragas toch zeker wel naar hem luisteren in plaats van hem vreemde, kille blikken toe te werpen wanneer hij hen probeerde over te halen Istar te ontvluchten.

‘Ik kan jullie niet vertellen hoe ik het weet, maar ik weet het zeker,’ zei hij smekend. ‘Er staat een ramp te gebeuren, ik kan het gewoon ruiken.’

‘En het laatste toernooi mislopen?’ vroeg Kiiri koeltjes.

‘Dat gaat met dit weer toch niet door!’ Caramon zwaaide wild met zijn armen.

‘Zo’n felle storm kan nooit lang aanhouden,’ zei Pheragas. ‘Hij drijft vanzelf over en dan wordt het schitterend weer. Trouwens’ – hij kneep zijn ogen samen – ‘hoe denk jij je in de arena te redden zonder ons?’

‘Als het moet, vecht ik in m’n eentje,’ zei Caramon, een beetje van de wijs gebracht. Tegen die tijd zou hij allang weg zijn als het aan hem lag, samen met Tas en Crysania en misschien... misschien...

‘Als het moet,’ herhaalde Kiiri op vreemde, barse toon, terwijl ze een blik wisselde met Pheragas. ‘Fijn dat je aan ons denkt, vriend,’ zei ze met een vernietigende blik op de ijzeren halsband die Caramon droeg, net zo een als ze zelf had, ‘maar nee. Ons leven zou niets meer waard zijn. Weggelopen slaven! Hoe lang denk je dat we het zouden volhouden?’

‘Dat doet er toch niet meer toe na... na...’ Caramon zuchtte en schudde verslagen zijn hoofd. Wat kon hij zeggen? Hoe kon hij het hun duidelijk maken? Maar ze hadden hem niet eens de kans gegeven. Zonder een woord te zeggen waren ze opgestaan en hadden ze hem alleen in de eetzaal achtergelaten.

Maar nu zouden ze toch zeker wel luisteren. Inmiddels beseften ze vast wel dat dit geen gewone storm was. Zouden ze nog genoeg tijd hebben om zich veilig uit de voeten te maken? Caramon keek peinzend voor zich uit, en voor het eerst van zijn leven wenste hij dat hij eens wat vaker een boek had ingekeken. Hij had geen flauw idee hoe groot het gebied was dat door de val van de vuurberg zou worden verwoest. Hij schudde zijn hoofd. Misschien was het al te laat.

Nou ja, hij had zijn best gedaan, zei hij tegen zichzelf terwijl hij door het water ploeterde. Hij dwong zichzelf aan iets prettigers te denken dan aan het lot dat zijn vrienden wachtte. Nog even en hij was weg uit deze vreselijke stad. Nog even en dan zou dit alles alleen nog maar een nare droom lijken.

Dan zou hij thuis zijn, bij Tika. Misschien zelfs samen met Raistlin. ‘Ik ga het nieuwe huis afbouwen,’ zei hij, en spijtig dacht hij aan alle tijd die hij had verspild.

Er verscheen een beeld voor zijn geestesoog. Hij zag zichzelf in hun nieuwe huis bij de open haard zitten, met Tika’s hoofd op zijn schoot. Hij zou haar alles vertellen over hun avonturen, ’s Avonds zou Raistlin bij hen komen zitten om te lezen of te studeren, gekleed in een wit gewaad...

‘Tika zal hier geen woord van geloven,’ zei Caramon bij zichzelf. ‘Maar dat geeft niet. Ze zal in elk geval de man terugkrijgen op wie ze ooit verliefd is geworden. En deze keer zal hij haar nooit meer verlaten, om wat voor reden dan ook!’

Hij zuchtte. Bijna kon hij haar rode lokken voelen die zich om zijn vingers krulden, hun glans zien in het licht van de open haard.

Die gedachten hielpen Caramon door de storm heen naar de arena. Hij trok het blok in de muur los dat door alle gladiatoren werd gebruikt als ze ’s nachts naar buiten wilden. (Arack was zich van het bestaan ervan bewust, maar de stilzwijgende overeenkomst was dat hij het door de vingers zou zien zolang het voorrecht niet werd misbruikt.) Natuurlijk was er niemand in de arena. Alle trainingen waren afgelast. Iedereen zat binnen te schuilen, vloekend op het slechte weer en weddenschappen aangaand over de vraag of het toernooi morgen wel of niet door zou gaan.

Aracks stemming was bijna net zo duister als de onweerslucht, en keer op keer telde hij de goudstukken die hem door de vingers zouden glippen als hij de Laatste Ronde, hét jaarlijkse sportevenement van Istar, moest aflassen. Hij probeerde zichzelf op te vrolijken met de gedachte dat hij hem goed weer had beloofd en dat hij het kon weten. Desalniettemin staarde hij somber naar buiten.

Vanachter het raam hoog in de toren van de arena zag hij dat Caramon door het gat in de stenen muur kroop. ‘Raag!’ Hij wees. Raag keek naar beneden, knikte begrijpend en wachtte met zijn reusachtige knuppel in de hand tot de dwerg zijn kasboeken had opgeborgen.

Caramon haastte zich naar de cel die hij met de kender deelde, popelend om hem alles te vertellen over Crysania en Raistlin. Maar toen hij binnenkwam, zag hij dat het kamertje leeg was.

‘Tas?’ zei hij vragend. Hij keek nog een keer om zich heen, voor het geval de kender ergens in de schaduw stond en hij hem over het hoofd had gezien. Maar een bliksemflits feller dan het daglicht verlichtte het interieur, en nog steeds was Tas nergens te bekennen.

‘Tas, kom tevoorschijn. Dit is niet het juiste moment voor spelletjes,’ beval Caramon streng. Ooit had Tas hem zo vreselijk laten schrikken dat het hem bijna zes jaar van zijn leven had gekost, door zich onder het bed te verstoppen en tevoorschijn te springen terwijl hij met zijn rug naar hem toe stond. De grote man stak een toorts aan, liet zich mopperend op handen en voeten zakken en keek onder het bed. Geen Tas.

‘Ik hoop dat die kleine dwaas niet naar buiten is gegaan met die storm,’ zei Caramon bij zichzelf. Zijn ergernis sloeg om in bezorgdheid. Dan wordt hij helemaal teruggeblazen naar Soelaas. Of misschien zit hij in de eetzaal op me te wachten. Misschien is hij bij Kiiri en Pheragas. Dat zal het zijn. Ik pak het instrument even en dan ga ik hen opzoeken...’

In zichzelf pratend liep Caramon naar de houten kist waar hij zijn wapenrusting in bewaarde. Hij maakte hem open en haalde het gouden kostuum eruit. De onderdelen gooide hij na een laatste minachtende blik op de grond. ‘Die rare spullen hoef ik in elk geval niet meer aan,’ zei hij opgelucht. ‘Hoewel...’ Hij grinnikte een beetje beschaamd. ‘Ik ben benieuwd hoe Tika zou reageren als ik ze aantrok. Wat zou ze lachen. Maar ik geloof dat ze het ook wel mooi zou vinden.’

Vrolijk fluitend haalde Caramon snel de kist leeg, waarna hij de rand van een nepdolk gebruikte om voorzichtig de valse bodem eruit te wippen die hij er zelf in had gemaakt. Het gefluit stierf op zijn lippen. De kist was leeg.

Wanhopig tastte Caramon de binnenkant van de kist af, ook al wist hij best hoe onwaarschijnlijk het was dat zo’n grote hanger als het magische instrument in een kier was verdwenen. Met een wild kloppend hart van angst krabbelde Caramon overeind en doorzocht de kamer. Hij scheen met de toorts in alle hoeken en gaten en keek nog een keer onder de bedden. Hij trok zelfs zijn stromatras uit elkaar en wilde net aan dat van Tas beginnen toen hem iets opviel.

Niet alleen de kender was weg, maar ook al zijn buidels, al zijn geliefde bezittingen. En zijn mantel.

Opeens snapte Caramon het. Tas had het instrument meegenomen. Maar waarom? Even had Caramon het gevoel dat hij door de bliksem was getroffen, want het plotselinge besef verspreidde zich met een verlammende schok van zijn brein naar zijn lichaam.

Tas was bij Raistlin geweest, dat had hij Caramon verteld. Maar wat deed Tas daar? Waarom was hij Raistlin gaan opzoeken? Opeens drong het tot Caramon door dat Tas het gesprek handig een andere kant op had gestuurd om daar niet over te hoeven praten.

Caramon kreunde. De nieuwsgierige kender had hem natuurlijk allerlei vragen gesteld over het instrument, maar hij leek altijd tevreden met Caramons antwoorden. Hij had er in elk geval nooit met zijn vingers aangezeten. Caramon keek regelmatig of het er nog lag, iets wat je uit gewoonte deed wanneer je een kamer of een huis deelde met een kender. Maar als Tas er nieuwsgierig genoeg naar was, zou hij ermee naar Raistlin zijn gegaan... Dat had hij in het verleden vaak genoeg gedaan met magische voorwerpen die hij had gevonden.

Of misschien had Raistlin Tas overgehaald om het instrument naar hem toe te brengen. Zodra hij het had, kon hij hen allemaal dwingen met hem mee te gaan. Was hij dit al die tijd van plan geweest? Had hij Tas voor de gek gehouden en Crysania misleid? De gedachten buitelden over elkaar in Caramons verwarde brein. Of misschien...

Opeens nam hij een besluit en kwam meteen in actie. ‘Tas!’ riep hij. ‘Ik moet Tas zien te vinden. Ik moet hem tegenhouden!’

Koortsachtig greep de grote man zijn drijfnatte mantel. Hij wilde net de deur uit stuiven, toen een reusachtige, donkere schaduw hem de weg versperde.

‘Uit de weg, Raag,’ grauwde Caramon, die in zijn bezorgdheid even helemaal vergat waar hij was.

Raag hielp het hem onmiddellijk herinneren door zijn enorme hand om Caramons schouder te klemmen. ‘Waar toe, slaaf?’

Caramon trachtte zich los te rukken uit de greep van de oger, maar die verstevigde gewoon zijn greep. Er klonk gekraak, en Caramon hapte naar adem van pijn.

‘Laat hem heel, Raag,’ klonk een stem ter hoogte van Caramons knieën. ‘Hij moet morgen nog vechten. Sterker nog, hij moet winnen.’

Raag duwde Caramon terug de kamer in, met hetzelfde gemak waarmee een volwassen man speels een kind de lucht in gooit. De grote krijger struikelde naar achteren en viel met een bons op de stenen vloer.

‘Je hebt het maar druk vandaag,’ zei Arack opgewekt, terwijl hij de cel binnenliep en op een van de bedden ging zitten.

Caramon ging rechtop zitten en wreef over zijn gekneusde schouder. Hij wierp een snelle blik op Raag, die nog steeds de deur blokkeerde. Arack praatte verder.

‘Je bent al een keer naar buiten gegaan in dit beestenweer, en nu wil je alweer weg?’ De dwerg schudde zijn hoofd. ‘Nee, nee. Dat kan ik niet toestaan. Straks word je nog verkouden...’

‘Hé,’ zei Caramon met een flauwe grijns. Hij likte zijn droge lippen. ‘Ik was gewoon op weg naar de eetzaal om Tas te zoeken...’ Onwillekeurig kromp hij ineen toen buiten ergens de bliksem insloeg. Er klonk gekraak, en opeens was er de geur van brandend hout.

‘Laat maar. De kender is weg,’ zei Arack schouderophalend, ‘en ik heb de indruk dat hij niet meer terugkomt. Hij had al zijn spullen ingepakt.’

Caramon slikte en schraapte zijn keel. ‘Laat me dan naar hem op zoek gaan...’ begon hij.

Opeens veranderde Aracks grijns in een venijnige frons. ‘Die kleine rotzak kan me geen moer schelen! Wat ik voor hem heb betaald heb ik volgens mij al dubbel en dwars terugverdiend, als je nagaat wat hij allemaal voor me heeft gestolen. Maar jij... In jou heb ik veel geïnvesteerd. Je ontsnappingsplannetje is mislukt, slaaf.’

‘Ontspanningsplannetje?’ Caramon lachte hol. ‘Ik ben nooit van plan geweest... Je begrijpt het niet...’

‘O, begrijp ik het niet?’ grauwde Arack. ‘Wat ik niet begrijp is waarom je twee van mijn beste gladiatoren probeert over te halen om weg te gaan. Wil je me soms ruïneren?’ De stem van de dwerg werd een hoog gekrijs dat zelfs boven het geraas van de wind uitkwam. ‘Wie heeft je hiertoe aangezet?’ Opeens verscheen er een sluwe blik in Aracks ogen. ‘En je meester was het niet, dus lieg niet. Hij is bij me langs geweest.’

‘Raist... eh... Fist... Fistandantil...’ stamelde Caramon. Zijn mond viel open.

De dwerg glimlachte zelfvoldaan. ‘Ja. En Fistandantilus waarschuwde al dat je zoiets zou proberen. Zei dat ik je scherp in de gaten moest houden. Hij heeft zelfs een passende straf voor je bedacht. De Laatste Ronde morgen gaat niet tussen jouw ploeg en de minotaurussen. Jij neemt het op tegen Kiiri, Pheragas en de Rode Minotaurus.’ De dwerg boog zich naar voren en keek Caramon grijnzend recht in de ogen. ‘En hun wapens zijn echt!’

Even staarde Caramon Arack niet-begrijpend aan. Toen mompelde hij somber: ‘Waarom? Waarom wil hij me dood hebben?’

‘Dood hebben?’ De dwerg kakelde. ‘Hij wil je helemaal niet dood hebben. Hij denkt dat je zult winnen. “Het is een proeve,” zei hij tegen me. “Ik wil geen slaaf, tenzij hij de allerbeste is. En hiermee zal hij dat bewijzen. Tegen de Barbaar heeft Caramon me laten zien wat hij kan. Dat was zijn eerste proeve. Laten we de volgende een beetje moeilijker maken,” zei hij. O, hij is me er een, die meester van je!’

De dwerg grinnikte en sloeg zich op de knieën bij de gedachte, en zelfs Raag slaakte een grom die mogelijk op geamuseerdheid wees.

‘Ik doe het niet,’ zei Caramon, en zijn gezicht verhardde in een masker van vastberadenheid. ‘Dood me maar. Ik vecht niet tegen mijn vrienden. En zij zullen niet tegen mij vechten.’

‘Hij zei al dat je dat zou zeggen,’ brulde de dwerg. ‘Nietwaar, Raag? Precies in die bewoordingen. Bij de goden, wat kent hij je goed. Je zou bijna denken dat jullie familie van elkaar waren! “Dus,” zei hij tegen me, “als hij weigert te vechten, en ik twijfel er geen moment aan dat hij dat zal doen, dan zeg je maar tegen hem dat zijn vrienden dan in zijn plaats tegen de Rode Minotaurus moeten vechten, en dat alleen de minotaurus echte wapens krijgt.”’

Caramon herinnerde zich levendig de jongeman die kronkelend van de pijn op de stenen vloer had gelegen terwijl het gif van de drietand van de minotaurus zich door zijn lichaam verspreidde.

‘En wat je bewering betreft dat je vrienden toch niet tegen je willen vechten,’ sneerde de dwerg, ‘dat heeft Fistandantilus ook al geregeld. Na wat hij hun heeft verteld, denk ik dat ze staan te popelen om de arena te betreden.’

Caramon liet zijn hoofd op zijn borst zakken. Hij begon te beven. De rillingen liepen over zijn rug, zijn maag keerde om. De afschuwelijke omvang van het kwaad in Raistlin drong met een klap tot hem door, en zijn geest vulde zich met duisternis en wanhoop.

Raistlin heeft ons allemaal misleid, dacht hij, Crysania, Tas en mij. Raistlin zat achter de dood van de Barbaar. Hij heeft tegen me gelogen. En tegen Crysania ook. Hij is helemaal niet in staat om van haar te houden, net zomin als de zwarte maan in staat is de nachtelijke hemel te verlichten. Hij gebruikt haar alleen maar. En Tas? Tas! Caramon sloot zijn ogen. Hij herinnerde zich hoe Raistlin had gekeken toen hij de kender zag staan, en wat hij had gezegd. ‘Een kender... Betekent dit dat de koers van de tijd toch kan worden veranderd? Of maakt dit deel uit van hun plan om mij te dwarsbomen?’ Tas vormde een gevaar voor hem, een bedreiging. Nu twijfelde hij er niet meer aan waar de kender naartoe was.

Buiten raasde en krijste de wind, maar zelfs dat kon het tumult van de pijn en smart in Caramons ziel niet overstemmen. Misselijk, geteisterd door ijzige, messcherpe steken verloor de grote krijger elk besef van wat zich om hem heen afspeelde. Hij zag Aracks gebaar niet, voelde Raags reusachtige handen niet die hem vastgrepen. Zelfs de koorden om zijn polsen merkte hij niet op.

Pas later, toen het afschuwelijke gevoel van misselijkheid en ontzetting wegtrok, drong tot hem door waar hij was. Hij bevond zich in een piepkleine, raamloze cel onder de grond, waarschijnlijk ver onder de arena.

Raag bevestigde juist een ketting aan de ijzeren band om zijn hals, een ketting waarvan het andere uiteinde was vastgeklonken aan een ring in de stenen muur. Vervolgens duwde de oger hem plat op de grond en controleerde de leren koorden om zijn polsen.

‘Niet te strak,’ hoorde Caramon de dwerg waarschuwend zeggen. ‘Hij moet morgen nog vechten.’

In de verte klonk het gerommel van de donder, dat zelfs daar, diep onder de grond, duidelijk hoorbaar was. Hoopvol keek Caramon op. In dit weer kunnen we niet vechten, dacht hij.

De dwerg grijnsde terwijl hij achter Raag aan door de houten deur naar buiten liep. Hij wilde hem al dichtgooien, maar stak nog even zijn hoofd om de hoek, en zijn baard wiebelde van pret toen hij Caramons gezicht zag.

‘O, trouwens, Fistandantilus zegt dat het morgen een prachtige dag wordt. Een dag die iedereen op Krynn nog lang zal heugen...’

De deur sloeg dicht en werd op slot gedaan.

Moederziel alleen zat Caramon in de drukkende, vochtige duisternis. Hij was kalm, want de misselijkheid en de shock hadden alle gevoelens, alle emoties weggevaagd, en zijn geest was een schone lei. Hij was alleen. Zelfs Tas was weg. Er was niemand wie hij om advies kon vragen, niemand die zijn beslissingen voor hem kon nemen. Opeens besefte hij dat hij ook niemand nodig had. Niet voor deze beslissing.

Nu wist hij het, nu begreep hij het. Dit was de reden dat de magiërs hem hiernaartoe hadden gestuurd. Zij kenden de waarheid. Maar ze wilden dat hij er zelf achter zou komen. Zijn tweelingbroer was voorgoed verloren, kon niet meer worden gered.

Raistlin moest dood.

Hoofdstuk 16

Die nacht deed niemand in Istar een oog dicht. De storm verhevigde tot het leek of niets er nog weerstand aan zou kunnen bieden. Het krijsen van de wind was als het dodelijke gejammer van een banshee en kwam zelfs boven het doorlopende gerommel van de donder uit. Vorken van bliksem dansten door de straten, bomen explodeerden als ze er maar even door werden geraakt. Hagelstenen ratelden en stuiterden op het wegdek, beschadigden de stenen in de muren en vernielden zelfs het dikste glas, waardoor de wind en de regen als woeste plunderaars de huizen binnendrongen. Grote hoeveelheden water raasden door de straten en sleurden marktkraampjes, slavenkooien, karren en rijtuigen mee.

Toch raakte er niemand gewond.

Het was alsof de goden in dat laatste uur de levenden met beide handen afschermden in de hoop, de vurige hoop, dat ze acht zouden slaan op de waarschuwingen.

Tegen de dageraad ging de storm liggen. Een doodse stilte daalde neer over de wereld. De goden wachtten gespannen af en durfden niet eens adem te halen, uit angst dat ze dan die ene, zachte kreet zouden missen die de wereld nog kon redden.

De zon kwam op in een lichtblauwe, waterige hemel. Geen vogel floot om hem te verwelkomen en geen blaadje ritselde in het ochtendbriesje, want dat was er niet. De lucht was roerloos, dodelijk kalm. Vanaf de smeulende bomen steeg de rook in een rechte lijn op naar de hemel, en het water in de straten stroomde weg alsof er ergens een reusachtige afvoer was. De mensen waagden zich voorzichtig buiten en staarden ongelovig om zich heen, verbijsterd dat er niet meer schade was. Vervolgens gingen ze, uitgeput na al die doorwaakte nachten, weer naar bed.

Toch was er één iemand in Istar die de hele nacht door vredig sliep. Sterker nog, de plotselinge stilte maakte hem wakker.

Zoals Tasselhof Klisvoet graag zei, had hij in het Duisterwold met spoken gepraat, verschillende draken ontmoet (en er twee bereden), was hij heel dicht bij het vervloekte Shoikanbos gekomen (elke keer dat hij het verhaal vertelde, werd de afstand kleiner), had hij een drakenbol vernietigd en was hij persoonlijk verantwoordelijk geweest voor de nederlaag van de Koningin van de Duisternis (met een beetje hulp). Een dergelijke onweersbui, ook al was het dan een helse, daar werd hij echt niet bang van, laat staan dat hij er wakker van lag.

Het was heel eenvoudig gebleken om het magische instrument te pakken. Tas schudde zijn hoofd om Caramons naïeve trots omdat hij zo’n slimme bergplaats had bedacht. Tas had de grote man maar niet verteld dat zelfs een kender van drie de dubbele bodem in de kist zou hebben ontdekt.

Gretig haalde Tas het magische instrument uit de kist, en hij staarde er vol verwondering en verrukking naar. Hij was vergeten hoe mooi en sierlijk het was wanneer het was opgevouwen tot een ovale hanger. Hij kon zich bijna niet voorstellen dat hij er een instrument van kon maken dat zo’n groot wonder kon verrichten.

Haastig nam Tas in gedachten Raistlins instructies nog eens door. De magiër had ze hem nog maar een paar dagen geleden gegeven en had erop gestaan dat hij ze uit zijn hoofd zou leren. Met bijtend sarcasme had Raistlin gezegd dat Tas geschreven instructies prompt zou kwijtraken.

Ze waren niet zo moeilijk, en Tas kende ze al snel.

Het instrument was zo mooi dat Tas het uren zou hebben kunnen bewonderen. Maar hij had geen uren, dus stopte hij het haastig in een van zijn buidels, pakte zijn andere buidels (voor het geval hij iets tegenkwam wat de moeite van het meenemen waard was, of voor het geval iets hem tegenkwam), trok zijn mantel aan en draafde de kamer uit. Onderweg moest hij denken aan zijn laatste gesprek met de magiër, nog maar een paar dagen geleden.

‘“Leen” het voorwerp de avond tevoren,’ raadde Raistlin hem aan. ‘Dan zal de storm angstaanjagend zijn en bedenkt Caramon misschien opeens dat hij weg moet. Trouwens, terwijl het zo stormt, zal het gemakkelijker voor je zijn om onopgemerkt het vertrek binnen te glippen dat bekendstaat als het Heiligdom van de tempel, ’s Ochtends zal de storm gaan liggen, en dan zullen de Priesterkoning en zijn raadgevers met de processie beginnen. Dan gaan ze naar het Heiligdom, en daar zal de Priesterkoning de goden zijn eisen voorleggen.

Jij moet al in dat vertrek zijn, en op het moment dat de Priesterkoning uitgesproken is, moet je het instrument activeren…’

‘Maar hoe zal het instrument de Catastrofe dan tegenhouden?’ viel Tas hem gretig in de rede. ‘Zie ik dan een lichtstraal omhoogschieten naar de hemel of zo? Of wordt de Priesterkoning dan tegen de vlakte geslagen?’

‘Nee,’ antwoordde Raistlin zachtjes hoestend, ‘de Priesterkoning wordt niet, eh... tegen de vlakte geslagen. Maar je hebt gelijk wat het licht betreft.’

‘O, ja?’ Tas’ mond viel open. ‘Het was maar een gokje. Wat goed! Kennelijk krijg ik dat magische gedoe een beetje in de vingers.’

‘Ja,’ antwoordde Raistlin droogjes. ‘Maar goed, om verder te gaan waar ik was gebleven voordat ik werd onderbroken…’

‘Sorry, het zal niet weer gebeuren,’ zei Tas verontschuldigend, maar hij hield zijn mond toen hij Raistlins boze blik zag.

‘’s Nachts moetje het Heiligdom binnenglippen. Het gedeelte achter het altaar is afgeschermd met gordijnen. Als je je daar verstopt, zal niemand je vinden.’

‘Dan hou ik de Catastrofe tegen, ga terug naar Caramon en vertel hem er alles over. Dan ben ik een held...’ Tas zweeg toen er opeens een gedachte bij hem opkwam. ‘Maar hoe kan ik nou een held zijn als ik iets tegenhoud wat nog niet eens is begonnen? Ik bedoel, hoe zullen ze weten dat ik iets heb gedaan als ik niet…’

‘O, ze merken het heus wel,’ zei Raistlin zachtjes.

‘O, ja? Maar ik begrijp nog steeds niet... O, je zult het wel druk hebben. Ik kan zeker maar beter gaan? Goed dan. Hé zeg, als dit allemaal achter de rug is, ga je weg,’ zei Tas, die door Raistlin met een ferme hand op zijn schouder naar de deur werd gebracht. ‘Waar ga je naartoe?’

‘Waarheen ik wil,’ zei Raistlin.

‘Mag ik met je mee?’ vroeg Tas gretig.

‘Nee, jij bent in je eigen tijd te hard nodig,’ antwoordde Raistlin. Hij keek de kender met een heel vreemde blik aan, dat vond Tas op dat moment tenminste. ‘Om voor Caramon te zorgen.’

‘Ja, je zult wel gelijk hebben.’ De kender zuchtte. ‘Hij heeft echt iemand nodig die op hem let.’ Inmiddels waren ze bij de deur. Tas keek er even naar en wierp toen Raistlin een weemoedige blik toe. ‘Kun je me niet gewoon, zeg maar... ergens naartoe laten zoeven, zoals de vorige keer? Dat was hartstikke leuk...’

Raistlin onderdrukte een zucht en liet de kender naar een eendenvijver ‘zoeven’, tot Tas’ grote pret. Hij kon zich niet herinneren dat Raistlin ooit zo aardig tegen hem was geweest.

Het zal wel komen doordat ik de Catastrofe ga tegenhouden, besloot Tas. Hij is waarschijnlijk ongelooflijk dankbaar, maar weet niet goed hoe hij dat moet laten blijken. Of misschien mag hij helemaal niet dankbaar zijn, omdat hij slecht is.

Dat was een interessante gedachte waar Tas eens goed over nadacht terwijl hij de vijver uit waadde en druipend terugliep naar de arena.

Toen hij de avond voor de Catastrofe die niet zou plaatsvinden de arena verliet, moest hij er weer aan denken, maar zijn gedachten werden bruut onderbroken. Hij had zich niet gerealiseerd hoe hevig de storm was geworden en verbaasde zich enigszins over de kracht van de wind, die hem, zodra hij naar buiten stoof, letterlijk optilde en met zijn rug tegen de stenen muur van de arena smeet. Nadat hij even was blijven zitten om op adem te komen en te controleren of hij niets had gebroken, krabbelde de kender overeind en ging weer op weg naar de tempel, met het magische instrument stevig in zijn hand geklemd.

Deze keer had hij de tegenwoordigheid van geest om dicht bij de gebouwen te blijven, want hij ontdekte dat de wind daar niet zo hard op hem inbeukte. Lopen door die storm bleek een tamelijk opwindend avontuur te zijn. Eén keer sloeg vlak bij hem de bliksem in een boom, die helemaal aan diggelen werd geslagen. (Hij had zich vaak afgevraagd wat een ‘diggel’ nu eigenlijk was.) Even later schatte hij de diepte verkeerd in van het water dat door de straat stroomde en werd hij in hoog tempo meegesleurd. Dat was erg amusant en zou nog leuker zijn geweest als hij had kunnen ademen. Eindelijk dumpte het water hem nogal abrupt in een steegje, waar hij overeind wist te krabbelen en zijn reis kon vervolgen.

Tas vond het bijna jammer toen hij na al die avonturen de tempel wist te bereiken, maar hij hielp zichzelf eraan herinneren dat hij een belangrijke missie had en sloop via de tuin naar binnen. Daar was het, zoals Raistlin al had voorspeld, heel eenvoudig om op te gaan in de verwarring die de storm had veroorzaakt. Overal renden priesters heen en weer om water op te dweilen, glasscherven van gebarsten ramen op te vegen, uitgeblazen toortsen aan te steken en de lieden te troosten die de spanning niet langer aankonden.

Hij had geen idee waar het Heiligdom was, maar hij vond niets zo leuk als op onbekende plekken rondzwerven. Twee of drie uur (en enkele uitpuilende buidels) later kwam hij een vertrek tegen dat precies voldeed aan Raistlins beschrijving.

Het vertrek werd niet door toortsen verlicht, want op het moment was hij niet in gebruik, maar de bliksemflitsen verlichtten hem zo goed dat Tas duidelijk het altaar kon zien, met erachter de gordijnen waar Raistlin het over had gehad. Omdat hij inmiddels behoorlijk moe was, was Tas blij dat hij kon uitrusten. Nadat hij het vertrek had verkend en tot de slotsom was gekomen dat er niets interessants te vinden was, liep hij langs het altaar (ook al leeg) en dook weg achter de gordijnen. Hoe moe hij ook was, eigenlijk hoopte hij een of andere geheime grot aan te treffen waar de Priesterkoning heilige riten uitvoerde die niet voor de ogen van stervelingen bestemd waren.

Zuchtend keek Tas om zich heen. Niets. Gewoon een muur met gordijnen ervoor. Hij ging achter de gordijnen op de grond zitten, spreidde zijn mantel uit zodat die kon drogen, wrong het water uit zijn knotje en begon bij het licht van de bliksem dat door de glas-in-loodramen naar binnen kwam de interessante voorwerpen te sorteren die in zijn buidels terecht waren gekomen.

Na een tijdje werden zijn ogen zo zwaar dat hij ze niet meer open kon houden, en hij moest zo hevig gapen dat zijn kaken er pijn van deden. Met opgetrokken benen ging hij op de grond liggen en viel in slaap, slechts een beetje geërgerd over het gerommel van de donder. Zijn laatste gedachte was of Caramon al had gemerkt dat hij weg was, en of hij heel boos zou zijn...

Opeens merkte Tas dat het stil was. Waarom juist dat hem nu uit zijn volmaakt diepe slaap zou wekken, was hem aanvankelijk een groot raadsel. Ook was het een beetje een raadsel waar hij precies was, maar toen wist hij het weer.

O, ja. Hij was in het Heiligdom van de tempel van de Priesterkoning in Istar. Vandaag was de dag van de Catastrofe; tenminste, dat zou het zijn geweest. Om precies te zijn was dit juist niet de dag van de Catastrofe. Of zou het vandaag de dag van de Catastrofe zijn geweest. Dat was allemaal erg verwarrend – lastig hoor, de koers van de tijd veranderen – dus besloot Tas er niet meer bij stil te staan en in plaats daarvan uit de zoeken waarom het opeens zo stil was.

Het muntje viel. Natuurlijk, de storm was gaan liggen. Precies zoals Raistlin al had gezegd. Hij stond op en tuurde tussen de gordijnen door naar het Heiligdom. Door het raam zag hij fel zonlicht. Tas moest een kreet van opwinding wegslikken.

Hij had geen idee hoe laat het was, maar afgaand op het felle licht van de zon was het halverwege de ochtend. De processie zou zo meteen beginnen, wist hij, maar het zou even duren voor die heel de tempel door was getrokken. De Priesterkoning zou de goden aanroepen om Hoge Wacht, wanneer de zon zijn hoogste punt aan de hemel bereikte.

En inderdaad, zodra Tas dat bedacht, begonnen vlak boven hem klokken te luiden. Daar schrok hij heviger van dan van de donder. Even vroeg hij zich af of hij ertoe was veroordeeld om de rest van zijn leven de echo’s van klokgelui in zijn hoofd te horen. Toen hielden de klokken in de toren boven hem op, en na een tijdje die in zijn hoofd ook. Met een zucht van verlichting gluurde hij tussen de gordijnen door naar het vertrek, en hij vroeg zich net af of er een kans bestond dat iemand achter de gordijnen zou willen schoonmaken, toen hij een schaduwachtige gestalte naar binnen zag glippen.

Tas trok zich terug. Hij deed de gordijnen iets verder dicht en gluurde er met slechts één oog doorheen. De gestalte liep met gebogen hoofd, langzaam en onzeker. Even leunde ze tegen een van de stenen banken aan weerszijden van het altaar, alsof ze te moe was om verder te lopen, waarop ze zich op haar knieën liet vallen. Hoewel ze zoals bijna iedereen in de tempel in het wit gekleed was, kwam deze gestalte Tas heel bekend voor, dus zodra hij ervan overtuigd was dat ze niet in zijn richting keek, maakte hij de opening iets groter.

‘Crysania,’ zei hij belangstellend bij zichzelf. ‘Wat doet zij hier zo vroeg?’ Toen werd hij opeens overspoeld door een overweldigend gevoel van teleurstelling. Stel dat ook zij was gekomen om de Catastrofe tegen te houden? ‘Verdorie! Raistlin zei dat ik het mocht doen,’ mompelde Tas.

Opeens besefte hij dat ze sprak. Misschien praatte ze tegen zichzelf, misschien zat ze te bidden, Tas wist het niet. Hij ging zo dicht mogelijk bij het gordijn staan en luisterde naar haar zachte stem.

‘Paladijn, grote, wijze god van eeuwige goedheid, hoor mij op deze tragische dag. Ik weet dat ik niet kan verhinderen wat er staat te gebeuren. En misschien is het een teken van mijn gebrek aan vertrouwen dat ik vraagtekens zet bij wat u wilt doen. Het enige wat ik vraag is dit: help me het te begrijpen! Als het waar is dat ik moet sterven, vertel me dan waarom. Zeg me dat mijn dood een doel zal dienen. Laat me zien dat ik niet heb gefaald in alles wat ik hier wilde bereiken.

Sta me toe hier te blijven, ongezien, en te luisteren naar wat geen enkele sterveling ooit heeft gehoord, wat niemand voor zijn dood heeft kunnen doorvertellen: de woorden van de Priesterkoning. Hij is een goed man, te goed misschien.’ Crysania liet haar hoofd in haar handen zakken. ‘Mijn geloof hangt aan een zijden draadje,’ zei ze zo zachtjes dat Tas haar nauwelijks kon verstaan. ‘Bewijs me dat er enige rechtvaardiging is voor deze afschuwelijke daad. Als u het wenst, zal ik sterven zoals wellicht de bedoeling was, te midden van degenen die lang geleden hun geloof in de ware goden zijn kwijtgeraakt…’

‘Zeg niet dat ze hun geloof zijn kwijtgeraakt, eerwaarde dochter,’ zei een stem in de lucht, waar Tas zo van schrok dat hij bijna vooroverviel, tussen de gordijnen door. ‘Zeg liever dat hun geloof in de ware goden plaats heeft gemaakt voor hun geloof in valse goden: geld, macht, ambitie...’

Met een kreet hief Crysania haar hoofd, en ook Tas hapte naar adem, maar dat kwam door haar gezicht, niet door de zinderende witte gestalte die opeens naast haar verscheen. Crysania had duidelijk al nachten geen oog dichtgedaan. Haar ogen waren donker en groot, weggezonken in haar gezicht. Haar wangen waren hol, haar lippen droog en gebarsten. Ze had haar haar niet geborsteld, en het hing als zwarte spinnenwebben om haar gezicht terwijl ze angstig en geschrokken naar de vreemde, spookachtige gedaante keek.

‘Wie... wie bent u?’ stamelde ze.

‘Mijn naam is Loralon. En ik ben gekomen om je mee te nemen. Het is niet de bedoeling dat je sterft, Crysania. Je bent nu de laatst overgebleven ware priesteres op Krynn, en je mag je voegen bij ons, die dagen geleden al zijn weggegaan.’

‘Loralon, de machtige priester van Silvanesti,’ prevelde Crysania. Een hele tijd keek ze hem aan, maar toen boog ze haar hoofd en wendde ze haar blik af in de richting van het altaar. ‘Ik kan niet weg,’ zei ze vastberaden. ‘Nog niet. Ik moet de Priesterkoning aanhoren. Ik moet begrijpen…’

‘Begrijp je nog niet genoeg?’ vroeg Loralon streng. ‘Wat voelde je in je ziel vannacht?’

Crysania slikte en veegde met bevende hand het haar uit haar gezicht. ‘Ontzag, nederigheid,’ fluisterde ze. ‘Zo voelt toch zeker iedereen zich die met de macht van de goden wordt geconfronteerd...’

‘En verder niets?’ drong Loralon aan. ‘Afgunst misschien? Het verlangen om hen te evenaren? Hun gelijke te worden?’

‘Nee!’ antwoordde Crysania boos. Ze bloosde en wendde haar gezicht af.

‘Kom met me mee, Crysania,’ zei Loralon indringend. ‘Het ware geloof heeft geen behoefte aan bewijs, aan rechtvaardiging voor iets waarvan je diep in je hart weet dat het juist is.’

‘De woorden die mijn hart spreekt, krijgen in mijn hoofd een holle klank,’ zei Crysania. ‘Het zijn slechts schaduwen. Ik moet de waarheid zien, helder en duidelijk in het licht van de dag. Nee, ik ga niet met u mee. Ik wil blijven, ik wil horen wat hij te zeggen heeft. Ik wil weten of de goden een gegronde reden hebben.’

Loralon nam haar op met een blik waar meer medelijden dan woede in besloten lag. ‘Je kijkt niet in het licht, je staat ervoor. De schaduw die je voor je ziet, is die van jezelf. De eerstvolgende keer dat je helder zult zien, Crysania, zul je verblind zijn door de duisternis... eindeloze duisternis. Vaarwel, eerwaarde dochter.’

Tasselhof knipperde met zijn ogen en keek om zich heen. De oude elf was verdwenen! Was hij er eigenlijk wel geweest, vroeg de kender zich af. Dat moest echter wel, want Tas kon zich precies herinneren wat hij had gezegd. De rillingen liepen hem over de rug en hij was in de war. Wat bedoelde de elf? Het klonk allemaal zo vreemd. En wat bedoelde Crysania toen ze zei dat ze hiernaartoe was gestuurd om te sterven?

Maar al snel vrolijkte de kender weer op. Geen van beiden wisten ze dat de Catastrofe zich niet zou voltrekken. Geen wonder dat Crysania zo somber en uit haar doen was.

‘Ze zal zich waarschijnlijk een stuk beter voelen zodra ze hoort dat de wereld toch niet zal worden vernietigd,’ zei Tas bij zichzelf.

Op dat moment hoorde de kender in de verte zingende stemmen. De processie! Hij was begonnen. Bijna slaakte Tas een kreet van opwinding. Bang dat iemand hem zou horen sloeg hij snel zijn handen voor zijn mond. Toen tuurde hij nog één keer tussen de gordijnen door naar Crysania. Ze zat er verloren bij en kromp ineen bij het horen van de muziek. Die was nog zo ver weg dat het geluid werd vervormd, waardoor het gezang schril, schel en lelijk klonk. Haar gezicht was zo asgrauw dat Tas er even van schrok, maar toen zag hij dat ze haar lippen stevig op elkaar klemde en dat haar ogen donker werden. Niets ziend staarde ze naar haar gevouwen handen.

Nog even en je voelt je weer een stuk beter, zei Tas in gedachten tegen haar, waarna hij zich terugtrok achter het gordijn om het wonderbaarlijke magische instrument uit zijn buidel te halen. Met het instrument in zijn hand ging hij zitten en wachtte af.

De processie duurde een eeuwigheid; tenminste, in de beleving van de kender. Hij gaapte. Belangrijke missies waren wel erg saai, besloot hij geërgerd, en hij hoopte maar dat het achteraf zou worden gewaardeerd wat hij allemaal had moeten doorstaan. Hij wilde niets liever dan een beetje met het magische instrument spelen, maar Raistlin had heel duidelijk gezegd dat hij eraf moest blijven tot het zover was en dan de instructies minutieus moest opvolgen. Er lag zo’n dwingende blik in Raistlins ogen en zijn stem klonk zo kil dat hij zelfs tot de zorgeloze kender was doorgedrongen. Tas bleef zitten met het magische voorwerp in zijn handen en durfde zich nauwelijks te verroeren.

Hij wilde het in zijn wanhoop al bijna opgeven (temeer omdat hij zo langzamerhand geen gevoel meer had in zijn linkervoet) toen hij vlak voor de deur van het vertrek een koor van prachtige stemmen hoorde. Een fel licht scheen door de gordijnen. De kender vocht tegen zijn nieuwsgierigheid, maar kon de verleiding niet weerstaan om heel even te kijken. Hij had de Priesterkoning immers nog nooit gezien. Hij hield zichzelf voor dat hij moest kunnen zien wat er gebeurde en gluurde tussen de gordijnen door.

Het licht verblindde hem bijna.

‘Bij Reorx!’ mompelde de kender. Snel sloeg hij zijn handen voor zijn ogen. Hij moest denken aan die keer dat hij als kind naar de zon had gekeken om te kunnen zien of het inderdaad een reusachtig gouden muntstuk was, en zo ja, hoe hij hem dan uit de lucht kon plukken. Vervolgens had hij drie dagen in bed gelegen met koele, natte doeken op zijn ogen.

‘Ik vraag me af hoe hij dat doet,’ zei Tas toen hij weer tussen zijn vingers door durfde te kijken. Hij staarde naar het hart van het licht, zoals hij ook naar de zon had gestaard. En hij zag de waarheid. De zon was geen gouden muntstuk. De Priesterkoning was maar een man.

De kender ervoer niet de verschrikkelijke schok die Crysania had gevoeld toen ze door de illusie heen had gekeken en de man erachter had gezien. Misschien kwam dat doordat Tas geen beeld had van hoe de Priesterkoning eruit hoorde te zien. Kenders hebben werkelijk voor niets of niemand ontzag (hoewel Tas moest toegeven dat hij zich een beetje naar voelde in de aanwezigheid van heer Sothis, de doodsridder). Hij was daarom maar een beetje verrast te zien dat de heiligste der heiligen, de Priesterkoning, gewoon een mens was van middelbare leeftijd, kalend, met lichtblauwe ogen en de angstige blik van een hert dat verstrikt is geraakt in het kreupelhout. Tas was verbaasd, en teleurgesteld.

Al die moeite voor niks, dacht de kender geïrriteerd. Er komt helemaal geen Catastrofe. Ik geloof niet eens dat die man me zo boos zou kunnen krijgen dat ik hem een taart naar het hoofd zou smijten, laat staan een vuurberg.

Maar aangezien Tas toch niets beters te doen had (en bovendien stond te popelen om het magische instrument te gebruiken), besloot hij toch maar te blijven kijken en luisteren. Misschien gebeurde er toch nog iets. Eigenlijk wilde hij graag zien wat Crysania hiervan vond, maar de stralenkrans die de Priesterkoning omhulde was zo fel dat hij de rest van het vertrek niet kon zien.

De Priesterkoning liep naar het altaar, langzaam, terwijl hij schichtig van links naar rechts keek. Tas vroeg zich af of de Priesterkoning Crysania zou zien zitten, maar kennelijk was hij verblind door zijn eigen licht, want hij keek dwars door haar heen. Bij het altaar knielde hij niet neer om te bidden, zoals Crysania had gedaan. Tas had de indruk dat hij op het punt stond te knielen, maar toen schudde hij boos het hoofd en bleef staan.

Vanaf de plek waar hij zich bevond, achter en iets links van het altaar, kon Tas het gezicht van de man duidelijk zien. Nu omklemde hij opgewonden met beide handen het magische instrument, want de doodsbange blik in de waterige ogen had plaatsgemaakt voor een masker van arrogantie.

‘Paladijn,’ schalde de Priesterkoning, en Tas vond dat het klonk alsof hij het tegen een onderdaan had. ‘Paladijn, u ziet het kwaad dat me omringt. U bent getuige geweest van de rampen die Krynn de afgelopen dagen hebben geteisterd. U weet dat dit kwaad tegen mij persoonlijk is gericht, omdat ik de enige ben die het bestrijdt. U beseft toch zo langzamerhand wel dat die doctrine van het evenwicht niet werkt?’

De stem van de Priesterkoning verloor zijn schallende klank en werd zacht als een fluit. ‘Ik begrijp het wel, natuurlijk. In vroeger tijden, toen u nog zwak was, moest u zich wel aan die doctrine houden. Maar nu hebt u mij, uw rechterhand, uw ware vertegenwoordiger op Krynn. Met uw macht en de mijne samen kan ik het kwaad uit deze wereld verdrijven! De ogerrassen vernietigen! De eigenzinnige mensen in het gareel krijgen! Ver weg nieuwe gebieden aanwijzen voor de dwergen, de kenders en de gnomen, die u niet hebt geschapen...’

Wat een belediging, dacht Tas hevig verontwaardigd. Als hij zo doorgaat, sta ik gewoon toe dat ze een vuurberg op zijn hoofd laten vallen!

‘En ik zal glorieus heersen.’ De stem van de Priesterkoning bereikte een crescendo. ‘En een tijd scheppen waarbij zelfs de legendarische Dromentijd zal verbleken!’ De Priesterkoning spreidde zijn armen. ‘Dit en meer hebt u Huma geschonken, Paladijn, en hij was slechts een afvallige ridder van lage afkomst. Ik eis dat u ook mij de kracht schenkt om de schaduw van het kwaad te verdrijven die dit land verduistert!’

De Priesterkoning zweeg en wachtte af, met zijn armen nog altijd gespreid.

Ook Tas wachtte met ingehouden adem af, het magische instrument nog steeds stevig in zijn handen.

En toen voelde de kender het. Het antwoord. Een gevoel van ontzetting bekroop hem, een angst zoals hij nog nooit had gekend, zelfs niet in de aanwezigheid van heer Sothis of in het Shoikanbos. Bevend liet de kender zich op zijn knieën zakken en boog het hoofd, jammerend en trillend, terwijl hij een ongeziene macht smeekte om genade, om vergiffenis. Aan de andere kant van het gordijn hoorde hij nog iemand onsamenhangend mompelen, en hij wist dat Crysania daar was en dat ook zij de verschrikkelijke, brandende woede voelde die als de donder van de afgelopen dagen over hem heen rolde.

Maar de Priesterkoning zei geen woord. Hij bleef gewoon verwachtingsvol staan staren naar de hemel die hij niet kon zien door de dikke muren en hoge plafonds van zijn tempel heen, de hemel die hij niet kon zien vanwege zijn eigen licht.

Hoofdstuk 17

Nu Caramon eindelijk had besloten wat hij moest doen, viel hij uitgeput in slaap, en enkele uren lang verkeerde hij in zalige vergetelheid. Hij schrok wakker toen Raag zich over hem heen boog en zijn ketenen doormidden brak.

‘En deze dan?’ vroeg Caramon, terwijl hij zijn gebonden polsen omhooghield.

Raag schudde zijn hoofd. Hoewel Arack dacht dat zelfs Caramon niet zo dwaas zou zijn om te proberen de oger ongewapend te overmeesteren, had de dwerg de vorige avond zoveel krankzinnigheid in de ogen van de man gezien dat hij liever geen risico wilde nemen.

Caramon slaakte een zucht. Die mogelijkheid had hij inderdaad overwogen – hij had die avond wel meer overwogen – maar hij had hem snel verworpen. Het belangrijkste was dat hij in leven zou blijven, in elk geval tot hij zeker wist dat Raistlin dood was. Daarna deed het er niet meer toe...

Arme Tika... Ze zou eindeloos op hem wachten, om op een dag wakker te worden in het besef dat hij niet meer thuiskwam.

‘Loop,’ gromde Raag.

Caramon zette zich in beweging en liep achter de oger aan de vochtige wenteltrap op die van de voorraadkelders naar de arena leidde. Hij schudde zijn hoofd en zette alle gedachten aan Tika van zich af. Die zouden mogelijk zijn vastbeslotenheid ondermijnen, en dat mocht niet gebeuren.

Raistlin moest dood. Het was alsof de bliksem gisteravond een deel van Caramons brein had verlicht waar het al die jaren donker was geweest. Eindelijk zag hij in hoe ver de ambitie en de machtswellust van zijn broer werkelijk reikten. Eindelijk hield hij op met excuses voor hem te verzinnen. Het stak hem, maar hij moest toegeven dat zelfs de zwarte elf Dalamar Raistlin veel beter kende dan hijzelf, zijn tweelingbroer.

Zijn liefde had hem verblind, en zo was het Crysania kennelijk ook vergaan. Caramon moest denken aan een uitspraak van Tanis. ‘Ik heb nog nooit meegemaakt dat iets wat uit liefde werd gedaan kwaad afliep.’ Caramon snoof. Nou, eens moest de eerste keer zijn, dat was een geliefde uitspraak van Flint geweest. De eerste keer... en de laatste.

Hoe hij zijn broer precies zou gaan doden, wist Caramon nog niet. Maar hij maakte zich geen zorgen. Hij voelde zich merkwaardig vredig vanbinnen. Hij dacht na met een helderheid en een logica die hem verbaasden. Hij wist dat hij het kon. En Raistlin zou hem niet kunnen tegenhouden, deze keer niet. De magiër zou zijn volle concentratie nodig hebben voor de tijdreisspreuk. Het enige wat Caramon mogelijk zou kunnen tegenhouden, was de dood zelf.

En daarom, hielp Caramon zichzelf grimmig herinneren, moet ik in leven blijven.

Stilletjes bleef hij staan, zonder een spier te vertrekken of een woord te zeggen, terwijl Arack en Raag hem moeizaam in zijn kostuum hesen.

‘Ik vind het maar niks,’ mompelde de dwerg meer dan eens tegen de oger terwijl ze Caramon aankleedden. Het kalme, emotieloze gezicht van de grote man maakte de dwerg nog nerveuzer dan een razende stier. De enige keer dat Arack een vonkje leven op dat stoïcijnse gezicht zag, was toen hij het zwaard aan zijn riem gespte. De grote man keek er even naar, zag dat het een nutteloos rekwisiet was en glimlachte verbitterd.

‘Hou hem in de gaten,’ beval Arack, en Raag knikte. ‘En hou hem bij de anderen vandaan tot hij de arena in gaat.’

Raag knikte nogmaals en leidde Caramon, wiens handen nog steeds gebonden waren, naar de gangen onder de arena, waar de anderen stonden te wachten. Kiiri en Pheragas wierpen Caramon een vluchtige blik toe toen hij binnenkwam. Kiiri trok haar lip op en wendde zich koeltjes af. Onbevreesd, zonder ook maar een spoor van een smeekbede in zijn ogen, beantwoordde Caramon Pheragas’ blik. Kennelijk was dat niet wat Pheragas had verwacht. Aanvankelijk leek de zwarte man van zijn stuk gebracht, maar na enkele gefluisterde woorden van Kiiri wendde ook hij zich af. Maar Caramon zag dat de man zijn schouders liet hangen en zijn hoofd schudde.

Op dat moment begon het publiek te schreeuwen, en Caramon richtte zijn blik op wat hij van de tribunes kon zien. Het was bijna middag en de Spelen zouden klokslag Hoge Wacht beginnen. De zon stond hoog aan de hemel, de toeschouwers – die eindelijk wat hadden geslapen – waren in groten getale toegestroomd en in opperbeste stemming. Er stonden enkele inleidende gevechten op het schema om het publiek op te warmen en de spanning op te voeren. Maar de ware attractie was de Laatste Ronde, waarin de kampioen zou komen bovendrijven, de slaaf die zijn vrijheid zou terugkrijgen, of – in het geval van de Rode Minotaurus – genoeg rijkdommen zou ontvangen om jaren van te kunnen leven.

Arack hield de eerste paar gevechten wijselijk levendig, luchtig en zelfs een tikje komisch. Voor de gelegenheid had hij enkele greppeldwergen laten aanrukken. Hij had ze echte wapens gegeven (waarmee ze natuurlijk helemaal niet konden omgaan) en de arena in gestuurd. De toeschouwers brulden van pret, en bij velen biggelden de tranen van het lachen over de wangen bij de aanblik van de greppeldwergen die over hun eigen zwaard struikelden, fel op elkaar instaken met het heft van hun dolk of zich omdraaiden en gillend de arena uit renden. Natuurlijk genoot het publiek nog niet half zoveel van het spektakel als de greppeldwergen zelf, die uiteindelijk alle wapens weggooiden en een moddergevecht begonnen. Ze moesten met dwang uit de arena worden verwijderd.

De toeschouwers applaudisseerden, maar nu begonnen velen goedmoedig, maar een tikje ongeduldig naar de hoofdattractie met hun voeten te stampen. Dat liet Arack even doorgaan, want hij was ervaren genoeg om te weten dat de opwinding op die manier alleen maar toenam. Hij had gelijk. Al snel schommelden de tribunes heen en weer onder het geweld van het klappende, stampende en scanderende publiek.

Zo kwam het dat niemand in het publiek de eerste aardschok voelde.

Caramon voelde hem wel, en zijn maag keerde om toen de grond onder zijn voeten begon te beven. Rillingen van angst liepen hem over de rug. Niet dat hij bang was te sterven. Hij was bang te sterven voordat hij zijn doel had bereikt. Met een bezorgde blik op de hemel probeerde hij zich alle legenden te herinneren die hij ooit over de Catastrofe had gehoord. Die had zich halverwege de middag voltrokken, meende hij zich te herinneren. Maar overal op Krynn hadden zich aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en allerlei andere afschuwelijke natuurrampen voorgedaan, nog voordat de vuurberg de stad Istar zo ver onder de grond beukte dat de zee naar binnen kon stromen om het gat te vullen.

Caramon zag weer levendig voor zich hoe het restant van deze verdoemde stad eruit had gezien, toen hun schip was meegezogen in de maalstroom van wat inmiddels bekendstond als de Bloedzee van Istar. De zee-elfen hadden hen gered, maar voor deze mensen was geen redding mogelijk. Opnieuw zag hij de beschadigde en verwoeste gebouwen voor zich. Zijn ziel deinsde er ontzet voor terug, en geschrokken besefte hij dat hij dat afschuwelijke beeld al die tijd op afstand had gehouden.

Ik heb nooit echt geloofd dat het zou gebeuren, realiseerde hij zich met een rilling van angst die leek te worden beantwoord door de bevende grond. Ik heb nog maar een paar uur, misschien zelfs minder. Ik moet hier weg! Ik moet Raistlin zien te bereiken!

Toen bedaarde hij. Raistlin verwachtte hem. Raistlin had hem nodig. Tenminste, hij had een ‘getrainde krijger’ nodig. Raistlin zorgde er wel voor dat hij ruim voldoende tijd had, tijd om te winnen en hem op te zoeken. Of tijd om te sterven en te worden vervangen.

Tot zijn onnoemelijke opluchting voelde Caramon dat de grond ophield met beven. Toen hoorde hij de stem van Arack, die in het midden van de arena de Laatste Ronde aankondigde.

‘Ooit streden ze samen, dames en heren, en zoals jullie allemaal weten, vormden ze de beste ploeg die we hier de laatste jaren hebben gezien. Menigmaal hebt u kunnen zien hoe ze hun leven op het spel zetten om een ploeggenoot te redden. Ze waren als broeders’ – Caramon kromp ineen bij het horen van dat woord – ‘maar nu zijn ze gezworen vijanden, dames en heren. Want als het aankomt op vrijheid, op rijkdom, op het winnen van de belangrijkste editie van alle Spelen, mag liefde geen rol spelen. Ze zullen alles geven, daar kunt u op vertrouwen, dames en heren. Dit is een gevecht op leven en dood tussen Kiiri de Sirene, Pheragas van Ergoth, Caramon de Overwinnaar en de Rode Minotaurus. Zij zullen deze arena hooguit tussen zes planken verlaten!’

Het publiek juichte en brulde. Ze wisten dat het allemaal nep was, maar ze vonden het heerlijk om zichzelf voor de gek te houden. Het gebrul werd luider toen de Rode Minotaurus de arena betrad, zoals altijd met een minachtende uitdrukking op zijn beestachtige gelaat. Kiiri en Pheragas wierpen een blik op hem, vervolgens op de drietand die hij in zijn hand had en tot slot op elkaar. Kiiri klemde haar hand stevig om haar dolk.

Weer voelde Caramon de grond beven. Toen riep Arack zijn naam. Het was tijd voor de Laatste Ronde.

Toen Tasselhof de eerste bevingen voelde, dacht hij even dat hij het zich inbeeldde, dat het een reactie was op die afschuwelijke woede die hen had overspoeld. Toen zag hij dat de gordijnen heen en weer wiegden en besefte hij dat het moment was aangebroken.

Activeer het instrument, zei een stemmetje in Tasselhofs hoofd. Zijn handen beefden toen hij naar de hanger keek en de instructies uit zijn geheugen opdiepte.

‘“De tijd is aan jou.” Eens even kijken, ik moet het voorste plaatje naar me toe keren. Zo. “Al reis je er dwars doorheen.” Dit plaatje van links naar rechts verschuiven. “Hij breidt zich uit.” Het achterste plaatje valt open en vormt twee schuiven, verbonden met staafjes... Het werkt!’ Opgewonden ging Tas verder. ‘“Tolt door de eeuwigheid.” Draai het bovenste deel aan mijn kant tegen de klok in weg van de onderkant. “Hinder zijn koers niet.” Zorg ervoor dat de ketting van de hanger nergens achter blijft haken. Zo, ja. Dan: “Pak begin en eind stevig vast.” De schijf aan weerszijden vastpakken. “Draai ze naar elkaar toe.” Zo dus, en: “Alles wat los is, zal vast zijn.” De ketting zal zich om het instrument wikkelen. Kijk nou! Het werkt, wat fantastisch! Ten slotte: “Het lot hangt boven je eigen hoofd.” Het instrument boven mijn hoofd houden en... Wacht eens even. Er klopt iets niet. Volgens mij hoort dit niet te gebeuren...’

Er viel een piepklein, met edelstenen bezet onderdeel van het instrument, boven op Tas’ neus. Toen nog een, en nog een, tot het fonkelende onderdelen regende op het hoofd van de verontruste kender.

‘Hè?’ Met wilde blik staarde Tas naar het instrument dat hij boven zijn hoofd hield. Wanhopig draaide hij de uiteinden nog een keer om. Nu veranderde de regen van onderdeeltjes in een ware stortbui. Tinkelend vielen ze op de grond.

Tasselhof wist het niet zeker, maar hij had de indruk dat dat niet de bedoeling was. Maar goed, je kon nooit weten, zeker niet met de speeltjes van magiërs. Met ingehouden adem keek hij ernaar, wachtend op het licht...

Opeens schokte de grond onder zijn voeten, waardoor hij tussen de gordijnen door werd gesmeten en languit aan de voeten van de Priesterkoning terechtkwam. Maar de man zag de asgrauwe kender niet eens. De Priesterkoning keek hooghartig en onbezorgd om zich heen, staarde met afstandelijke nieuwsgierigheid naar de gordijnen, die golfden als de zee, naar de piepkleine barstjes die opeens in het marmeren altaar verschenen. Glimlachend bij zichzelf, alsof hij dat opvatte als een teken van instemming van de goden, wendde de Priesterkoning zich af van het afbrokkelende altaar en liep door het middenpad langs de trillende banken het vertrek uit.

‘Nee,’ kreunde Tas, rammelend met het instrument. Op dat moment raakten de staafjes los die de twee delen van de scepter bijeenhielden. De ketting glipte tussen zijn vingers door. Langzaam, net zo hevig bevend als de vloer waar hij op lag, krabbelde Tasselhof overeind. In zijn handen hield hij de kapotte restanten van het magische instrument.

‘Wat heb ik gedaan?’ jammerde Tas. ‘Ik heb Raistlins instructies opgevolgd, dat weet ik zeker! Ik...’

Opeens drong de waarheid tot de kender door. De glinsterende, kapotte resten vervaagden door de tranen die opwelden in zijn ogen. ‘Hij deed heel aardig tegen me,’ prevelde Tas. ‘Keer op keer liet hij me de instructies herhalen, om zeker te weten dat ik ze zou onthouden, zei hij.’ Tas kneep zijn ogen dicht, vurig hopend dat het allemaal een nare droom zou blijken te zijn wanneer hij ze weer opende.

Maar dat was niet zo.

‘Ik heb precies gedaan wat hij zei. Hij wilde kennelijk dat ik het instrument kapot zou maken,’ jammerde Tas rillend. ‘Waarom? Zodat we hier allemaal vast zouden komen te zitten? Zodat we allemaal zouden omkomen? Nee. Hij wil Crysania hebben, dat hebben de magiërs in de Toren gezegd. Dat is het!’ Met een ruk draaide Tas zich om. ‘Crysania!’

Maar de priesteres hoorde en zag hem niet. Recht voor zich uit starend, onverstoorbaar, ook al beefde de grond onder haar, zat ze op haar knieën, en in haar grijze ogen brandde een griezelig licht. Haar handen, die ze nog steeds gevouwen had alsof ze bad, omklemden elkaar zo stevig dat haar vingers paars-rood waren geworden en haar knokkels wit.

Haar lippen bewogen. Bad ze?

Tas liep terug naar het gordijn, raapte onderweg haastig alle gevallen onderdeeltjes van het instrument op, waaronder de ketting die in een barst in de vloer dreigde te verdwijnen, en stopte alles in een buidel, die hij stevig dichtbond. Na een laatste blik op de grond liep hij voorzichtig het Heiligdom weer in.

‘Crysania,’ fluisterde hij. Hij vond het vreselijk om haar tijdens het gebed te moeten storen, maar dit was te dringend.

‘Crysania?’ zei hij vragend, en hij ging vlak voor haar staan, want het was wel duidelijk dat ze zich niet eens van zijn bestaan bewust was.

Van haar lippen kon hij haar geluidloze woorden aflezen.

‘Nu weet ik het,’ zei ze. ‘Ik weet wat hij verkeerd heeft gedaan. Misschien zullen de goden mij schenken wat ze hem weigerden!’

Ze ademde diep in en boog het hoofd. ‘Paladijn, dank u. Dank u!’ hoorde hij haar vurig zeggen. Toen stond ze snel op. Ietwat verbijsterd keek ze om zich heen naar de voorwerpen in het vertrek, die een dodelijke dans leken uit te voeren, maar nog steeds zag ze de kender niet staan.

Daarom greep hij haar witte gewaad maar vast. ‘Crysania!’ ratelde hij. ‘Crysania, ik heb het stukgemaakt. Onze enige weg terug! Ik heb een keer een drakenbol stukgemaakt. Maar toen deed ik het expres. Het was helemaal niet mijn bedoeling om het instrument stuk te maken. Arme Caramon. Je moet me helpen! Kom met me mee naar Raistlin, haal hem over om het te repareren.’

De priesteres staarde Tasselhof niet-begrijpend aan, alsof hij een vreemde was die haar op straat lastigviel.

‘Raistlin,’ prevelde ze, terwijl ze zachtjes maar vastberaden haar gewaad losmaakte uit de greep van de kender. ‘Natuurlijk! Hij heeft geprobeerd het me uit te leggen, maar ik wilde niet luisteren. En nu weet ik het, nu ken ik de waarheid!’

Crysania duwde Tas van zich af, tilde de golvende witte rokken van haar gewaad op, schoot tussen de banken vandaan en rende over het middenpad weg, zonder ook maar één keer om te kijken. De tempel schudde op zijn grondvesten.

Pas toen Caramon de trap op liep naar de arena, maakte Raag de koorden om zijn polsen los. Grimassend boog en strekte hij zijn vingers terwijl hij zich achter Kiiri, Pheragas en de Rode Minotaurus aan naar het midden van de arena begaf. Het publiek juichte. Caramon nam zijn plaats in tussen Kiiri en Pheragas en keek nerveus naar de lucht. Het was al Hoge Wacht geweest, de zon zakte alweer aan de hemel.

De zonsondergang zou Istar niet meer meemaken.

Toen hij daaraan dacht, en aan het feit dat ook hij nooit meer zou zien hoe de stralen van de ondergaande zon op de kantelen van een verdedigingsmuur schenen, of versmolten met de zee, of de toppen van de vallenbomen in een rode gloed hulden, voelde hij de tranen prikken in zijn ogen. Hij huilde niet zozeer om zichzelf, maar om de twee die aan weerszijden van hem stonden en vandaag moesten sterven, en voor alle andere onschuldigen die zouden omkomen zonder dat ze wisten waarom.

Ook huilde hij om de broer van wie hij had gehouden, maar zijn tranen om Raistlin waren bestemd voor iemand die lang geleden al was gestorven.

‘Kiiri, Pheragas,’ zei Caramon zachtjes toen de minotaurus naar voren liep om een buiging te maken voor het publiek, ‘ik weet niet wat de magiër jullie heeft wijsgemaakt, maar ik heb jullie nooit verraden.’

Kiiri weigerde hem zelfs maar aan te kijken. Hij zag dat ze haar lip optrok. Pheragas, die hem vanuit zijn ooghoek een blik toewierp, zag de tranen op Caramons gezicht en aarzelde, fronsend, voordat ook hij zich afwendde.

‘Het doet er eigenlijk niet toe,’ ging Caramon verder, ‘of jullie me geloven of niet. Slacht elkaar maar af om die sleutel als jullie willen, want ik kies mijn eigen weg naar de vrijheid.’

Nu keek Kiiri hem wel aan, met grote ogen van ongeloof. Alle toeschouwers waren opgestaan om de minotaurus toe te juichen, die zwaaiend met zijn drietand een rondje door de arena liep.

‘Je bent gek!’ fluisterde ze zo hard als ze durfde. Ze wierp een veelzeggende blik op Raag. Zoals altijd blokkeerde de oger met zijn reusachtige gele lijfde enige uitgang.

Onverstoorbaar volgde Caramon haar blik. Hij vertrok geen spier.

‘Onze wapens zijn echt, mijn vriend,’ zei Pheragas bars. ‘Die van jou niet.’

Caramon knikte, maar gaf geen antwoord.

‘Doe het nou niet!’ Kiiri kwam iets dichterbij staan. ‘We helpen je vandaag in de arena, gewoon doen alsof. Ik... Eigenlijk hebben we de man in het zwarte gewaad geen moment geloofd. Maar je moet toegeven dat het een vreemde indruk wekte dat je ons probeerde over te halen de stad te verlaten. We dachten dat je de prijs voor jezelf wilde hebben, zoals hij beweerde. Luister, doe gewoon vrijwel meteen alsof je gewond bent. Dan word je afgevoerd. Vanavond helpen we je te ontsnappen…’

‘Er komt geen vanavond,’ antwoordde Caramon zachtjes. ‘Niet voor mij, niet voor jullie. Ik heb niet veel tijd. Ik kan het niet uitleggen. Het enige wat ik van jullie vraag, is dat jullie me niet tegenhouden.’

Pheragas wilde iets zeggen, maar de woorden stierven op zijn lippen toen de grond opnieuw beefde van een aardschok, een hevigere deze keer. Nu merkte iedereen het. De arena zwaaide op zijn palen heen en weer, de bruggen over de doodskuilen kraakten, de grond rees en daalde en de Rode Minotaurus viel bijna. Kiiri klampte zich vast aan Caramon. Pheragas zette zich schrap als een zeeman aan boord van een rollend schip. De toeschouwers werden plotseling stil toen de tribunes heen en weer wiegden. Iemand gilde toen het hout begon te kraken. Sommigen stonden op. Maar de aardschok hield even abrupt op als hij was begonnen.

Het was stil, te stil. Caramon voelde dat de haartjes in zijn nek overeind gingen staan, en zijn huid prikte. Geen vogelgezang, geen hondengeblaf. Zelfs het publiek zweeg, angstig afwachtend. Ik moet hier weg, besloot Caramon. Zijn vrienden deden er niet meer toe, niets deed er nog toe. Hij had maar één duidelijk doel voor ogen: Raistlin tegenhouden.

En hij moest nu iets doen, voordat er weer een aardschok kwam of de mensen waren bijgekomen van de vorige. Hij keek snel om zich heen en zag dat Raag naast de uitgang stond en dat zijn gele, vlekkerige gezicht vertrokken was van verwondering terwijl hij met zijn trage brein probeerde te bedenken wat er aan de hand was. Arack stond opeens naast hem en keek om zich heen, waarschijnlijk hopend dat hij niet gedwongen zou zijn de toeschouwers hun toegangsgeld terug te betalen. Het publiek werd al rustiger, hoewel menigeen nog slecht op zijn gemak om zich heen blikte.

Caramon ademde diep in, sloeg zijn armen om Kiiri heen en smeet de geschrokken vrouw met al zijn kracht tegen Pheragas aan, zodat ze allebei op de grond tuimelden.

Nog voordat ze de grond raakten, had Caramon zich al omgedraaid en stoof hij op Raag af. Met zijn volle gewicht en alle kracht die zijn maandenlange training hem had opgeleverd dreef hij zijn schouder in de buik van de oger. Het was een klap die een mens fataal zou zijn geworden, maar bij de oger werd hooguit de lucht even uit zijn longen gedreven. Caramon had nog zoveel snelheid dat ze allebei met hun rug tegen de muur klapten.

Wanhopig, terwijl Raas naar adem hapte, probeerde Caramon diens knuppel te pakken te krijgen. Op het moment dat hij hem uit Raags hand rukte, herstelde de oger zich. Brullend van woede gaf hij Caramon met beide handen zo’n harde klap tegen de onderkant van zijn kin dat hij pardoes terug de arena in vloog.

Caramon kwam met een klap neer, en even zag hij niets, behalve de hemel en de arena die om hem heen tolden. Verdwaasd door de klap liet hij zich leiden door zijn krijgerinstinct. Op het moment dat hij links van zich iets zag bewegen, rolde hij zich om, en een fractie later kwam de drietand van de minotaurus neer op de plek waar zijn zwaardarm tot voor kort had gelegen. Hij hoorde de minotaurus grauwen en grommen van beestachtige razernij.

Moeizaam krabbelde Caramon overeind, schuddend met zijn hoofd om de mist te verjagen, maar hij wist dat hij een tweede aanval van de minotaurus met geen mogelijkheid zou kunnen pareren. Toen schoof er ineens een zwart lichaam tussen hem en de Rode Minotaurus in. Staal blikkerde toen Pheragas met zijn zwaard de drietand afweerde die Caramons dood zou hebben betekend. Wankelend deinsde Caramon achteruit om even op adem te komen, en hij voelde dat Kiiri hem met haar koele handen ondersteunde.

‘Gaat het wel?’ mompelde ze.

‘Wapen,’ wist Caramon uit te brengen. Zijn hoofd tolde nog door de klap van de oger.

‘Hier, neem het mijne,’ zei Kiiri. Ze duwde hem haar eigen zwaard in handen. ‘Kom maar even rustig bij. Ik reken wel af met Raag.’

De oger, wild van woede en de opwinding van het gevecht, stoof met wijd open, kwijlende muil op hen af.

‘Nee! Dat heb je zelf...’ wierp Caramon tegen, maar Kiiri grijnsde naar hem.

‘Let op,’ zei ze luchtig, waarna ze enkele woorden sprak in een vreemde taal die Caramon deed denken aan de taal van de magie. Kiiri had echter een licht, bijna elfs accent.

Opeens was ze verdwenen. In haar plaats verscheen een reusachtige berin. Caramon slaakte een kreet, even niet in staat te bevatten wat er was gebeurd. Toen herinnerde hij zich dat Kiiri een sirene was en het vermogen had van gedaante te veranderen.

Staand op haar achterpoten torende de berin hoog boven de enorme oger uit. Met grote ogen van schrik bleef Raag staan. Kiiri brulde woest naar hem, en haar scherpe tanden blikkerden. Haar klauwen blonken in het zonlicht toen ze met haar reusachtige voorpoot uithaalde naar Raags vlekkerige gezicht.

De oger brulde het uit van de pijn. Geel bloed gutste uit de diepe wonden en één oog was veranderd in een geleiachtige massa. De beer sprong boven op de oger. Caramon keek vol ontzag toe, maar het enige wat hij zag was gele huid, bloed en bruine vacht.

Aanvankelijk schreeuwden de toeschouwers het uit van pret, maar toen drong het opeens tot hen door dat dit geen nepgevecht was. Het was maar al te echt. Er zouden doden vallen. Even heerste er een geschrokken stilte, maar toen werd er hier en daar gejuicht. Algauw waren het applaus en het wilde geschreeuw oorverdovend.

Caramon was de mensen op de tribunes echter snel vergeten. Hij zag zijn kans. Alleen de dwerg blokkeerde nu de uitgang nog, en hoewel Aracks gezicht vertrokken was van woede, was er ook angst op af te lezen. Het zou voor Caramon een makkie zijn om hem te passeren...

Op dat moment hoorde hij de minotaurus brommen van blijdschap. Hij draaide zich om en zag dat Pheragas hijgend van pijn voorover klapte na een stoot met de voet van de drietand tegen zijn middenrif. De minotaurus draaide zijn wapen om en hief het hoog in de lucht voor de doodssteek, maar Caramon schreeuwde zo hard als hij kon. De minotaurus was afgeleid.

Met een grijns op zijn met rood bont bedekte gelaat draaide de Rode Minotaurus zich om naar deze nieuwe uitdaging. Toen hij zag dat Caramon alleen een zwaard had, werd die grijns nog breder. De minotaurus dook op de grote krijger af, met de bedoeling er snel een eind aan te maken. Maar Caramon stapte behendig uit de weg, hief zijn voet en schopte de knieschijf van de minotaurus aan diggelen. Het was een pijnlijke, zware verwonding, en de minotaurus viel struikelend op de grond.

In de wetenschap dat zijn tegenstander in elk geval een poosje was uitgeschakeld, rende Caramon op Pheragas af. De zwarte man bleef ineengedoken staan, met zijn handen tegen zijn buik gedrukt.

‘Kom op,’ bromde Caramon, terwijl hij zijn arm om zijn vriend heen sloeg. ‘Je hebt wel vaker zo’n klap gekregen, en dan stond je op en werkte je even later een vijfgangen diner weg. Wat is er nou?’

Maar er kwam geen antwoord. Caramon voelde dat de man hevig rilde en zag dat zijn glanzende zwarte huid nat was van het zweet. Toen pas zag hij de drie bloedende wonden die de drietand in Pheragas’ arm had achtergelaten.

Pheragas keek op naar zijn vriend. Zodra hij de blik van ontzetting in diens ogen zag, wist hij dat hij het snapte. Rillend van pijn door het gif dat door zijn aderen stroomde liet Pheragas zich op zijn knieën zakken. Caramon sloeg zijn sterke armen om hem heen.

‘Pak... mijn zwaard.’ Pheragas’ adem stokte in zijn keel. ‘Schiet op, dwaas!’

Aan de geluiden die de minotaurus maakte kon Caramon horen dat die weer overeind was gekrabbeld. Hij aarzelde heel even, maar pakte toen het grote zwaard uit Pheragas’ bevende hand.

Kronkelend van pijn liet Pheragas zich vallen.

Met het zwaard stevig in zijn handen en verblindende tranen in zijn ogen stond Caramon op en draaide zich met een ruk om, net op tijd om de plotselinge stoot van de Rode Minotaurus af te weren. Hoewel hij op één voet moest hinkelen, was de minotaurus zo sterk dat hij de pijnlijke verwonding gemakkelijk kon opvangen. Maar goed, de minotaurus wist dan ook dat hij zijn tegenstander met het kleinste schrammetje kon doden, terwijl Caramon zich binnen het bereik van de drietand zou moeten wagen om zijn zwaard te kunnen gebruiken.

Langzaam draaiden de twee om elkaar heen. Caramon hoorde het publiek niet meer, dat woest stampte, floot en juichte bij de aanblik van echt bloed. Aan ontsnappen dacht hij niet langer; hij wist niet eens meer precies waar hij was. Zijn krijgerinstinct nam het over. Hij wist maar één ding. Hij moest doden.

Dus wachtte hij af. Minotaurussen hadden één grote zwakte, had Pheragas hem geleerd. Ze waren er stellig van overtuigd dat ze superieur waren aan alle andere rassen, met als gevolg dat ze hun tegenstanders stelselmatig onderschatten. Als je maar lang genoeg wachtte, zouden ze uiteindelijk een fout maken. De Rode Minotaurus was geen uitzondering. Caramon kon duidelijk zien wat er in zijn hoofd omging: pijn en woede, verbolgenheid over de belediging, een hevig verlangen om een eind te maken aan het leven van die domme, onbeduidende man.

De twee kwamen langzaam maar zeker steeds dichter bij de plaats waar Kiiri nog steeds in een venijnig gevecht verwikkeld was met Raag. Dat kon Caramon horen aan het gegrauw en gegil van de oger. Op het oog afgeleid door Kiiri’s gevecht gleed Caramon uit in een plas geel, slijmerig bloed. Brullend van blijdschap sprong de Rode Minotaurus op hem af om hem met de drietand te doorboren.

Maar de glijpartij was geveinsd. Caramons zwaard blikkerde in het zonlicht. Zodra de minotaurus besefte dat hij voor de gek werd gehouden, probeerde hij zich terug te trekken. Maar hij was vergeten dat zijn knie kapot was. Die kon zijn gewicht niet dragen, en hij viel met een klap op de vloer van de arena. Op hetzelfde moment doorkliefde Caramons zwaard zijn beestachtige hoofd.

Moeizaam trok Caramon zijn zwaard los. Achter zich hoorde hij een afschuwelijk gegrauw, en hij draaide zich net op tijd om om te kunnen zien hoe de berin haar enorme kaken om Raags dikke nek sloot. Schuddend met haar kop scheurde Kiiri de halsslagader open. De oger opende zijn mond in een kreet die niemand ooit zou horen.

Caramon wilde net op hen af lopen, toen hij rechts van zich een plotselinge beweging zag. Met al zijn zintuigen op scherp draaide hij zich om, maar Arack stoof al langs hem heen, zijn gezicht vertrokken van woede en verdriet. Caramon zag de dolk in de hand van de dwerg en maakte een snoekduik, maar hij was te laat. Hij kon het lemmet niet tegenhouden dat zich in de borst van de berin boorde. Warm, rood bloed stroomde over de hand van de dwerg. De enorme berin brulde het uit van pijn en woede. Ze haalde uit met haar machtige klauw. Met haar laatste krachten greep Kiiri de dwerg vast, tilde hem op en smeet hem dwars door de arena heen. Arack smakte tegen de Vrijheidstoren waar de gouden sleutel aan hing en werd doorboord door een van de talloze decoratieve uitsteeksels. De dwerg slaakte een angstaanjagende kreet, en toen stortte de hele toren in, om in een kuil vol vlammen terecht te komen.

Kiiri viel; bloed gutste uit de wond in haar borst. Het uitzinnige publiek schreeuwde Caramons naam. De grote man hoorde het niet. Hij bukte en nam Kiiri in zijn armen. De magische spreuk die ze had gebruikt verloor zijn werking. De berin was verdwenen, en hij drukte Kiiri tegen zijn borst.

‘Je hebt gewonnen, Kiiri,’ fluisterde Caramon. ‘Je bent vrij.’

Kiiri keek glimlachend naar hem op. Toen sperde ze haar ogen open en vloeide het leven eruit weg. Haar starende blik was op de hemel gericht, bijna afwachtend, vond Caramon, alsof ze nu wist wat er ging komen.

Zachtjes vlijde hij haar lichaam op de met bloed doordrenkte vloer van de arena en stond op. Hij zag Pheragas, wiens lichaam was verstijfd in de laatste, pijnlijke stuiptrekkingen. Hij zag Kiiri’s niets ziende, starende ogen.

‘Hier zul je voor boeten, mijn broer,’ zei Caramon zachtjes.

Achter hem klonk een geluid, een geroezemoes als het boze gebulder van de zee vlak voor de storm. Grimmig omklemde Caramon zijn zwaard en draaide zich om, klaar om de nieuwe tegenstander die hem wachtte het hoofd te bieden. Maar het waren geen tegenstanders, het waren de andere gladiatoren. Bij het zien van Caramons betraande, bebloede gezicht gingen ze een voor een opzij om hem door te laten.

Caramon keek naar hen en besefte dat hij eindelijk vrij was. Vrij om op zoek te gaan naar zijn broer, vrij om voorgoed een eind te maken aan diens kwaad. Zijn ziel raakte vervuld van verrukking; de dood had weinig betekenis meer en joeg hem niet langer angst aan. De geur van bloed drong in zijn neusgaten en een zoete razernij overspoelde hem.

Hunkerend naar wraak rende Caramon naar de rand van de arena, en hij stond op het punt de trap af te lopen naar de ondergrondse tunnels, toen de eerste van een reeks verwoestende aardbevingen de verdoemde stad Istar trof.

Hoofdstuk 18

Crysania hoorde en zag Tas niet eens. Haar geest was verblind door een caleidoscoop van kleuren die fonkelden als schitterende juwelen, want opeens begreep ze het. Dit was de reden dat Paladijn haar hiernaartoe had gebracht: niet om de Priesterkoning in ere te herstellen, maar om van zijn fouten te leren. En diep in haar ziel wist ze heel zeker dat ze er inderdaad van had geleerd. Ook zij kon de goden aanroepen, alleen zouden ze in haar geval niet met woede antwoorden, maar met macht! De kille duisternis in haar binnenste barstte open en het bevrijde wezen kroop uit de schaal, het zonlicht in.

In een visioen zag ze zichzelf. Ze hield het medaillon van Paladijn hoog in de lucht, zodat het platina glansde in de zon. Met haar andere hand riep ze grote scharen van gelovigen op, en ze schaarden zich met verrukte, bewonderende gezichten om haar heen terwijl ze hun voorging naar een onvoorstelbaar mooi land.

Ze had de sleutel nog niet waarmee ze de deur kon openen, wist ze. En het mocht hier niet gebeuren, want de toorn van de goden was zo groot dat ze nu, onmogelijk tot hen kon doordringen. Maar waar moest ze de sleutel zoeken, en de deur, niet te vergeten? De dansende kleuren maakten haar duizelig, ze kon niet zien, niet denken. Toen hoorde ze een stem, een klein stemmetje, en voelde ze handen die aan haar gewaad plukten. ‘Raistlin...’ hoorde ze de stem zeggen; de rest van de woorden ging aan haar voorbij. Maar opeens werd haar geest helder. De kleuren verdwenen, net als het licht, en ze bleef alleen achter in een duisternis die haar ziel kalmeerde en troostte.

‘Raistlin,’ prevelde ze. ‘Hij probeerde het me nog uit te leggen...’

Nog steeds plukten die handen aan haar. Afwezig maakte ze ze los en duwde ze van zich af. Raistlin zou haar meenemen naar de Poort en haar helpen de sleutel te vinden. Het kwaad keert zich tegen zichzelf, zei Elistan altijd. Ongewild zou Raistlin haar helpen. Crysania’s verrukte ziel zong een schallende lofzang op Paladijn. Wanneer ik glorieus terugkeer, met goedheid in mijn hand, wanneer al het kwaad in de wereld is verslagen, zal Raistlin zelf inzien hoeveel macht ik heb, dan zal hij het begrijpen en het geloof vinden.

‘Crysania!’

De grond beefde onder haar voeten, maar ze merkte het niet. Ze hoorde iemand haar naam roepen met een zachte stem, onderbroken door gehoest.

‘Crysania.’ Daar was hij weer. ‘We hebben niet veel tijd. Haast je!’

Raistlins stem! Wild keek Crysania om zich heen, zoekend naar hem, maar ze zag niemand. Opeens besefte ze dat ze zijn stem in haar hoofd hoorde, dat hij haar wilde leiden. ‘Raistlin,’ prevelde ze. ‘Ik hoor je. Ik kom eraan.’

Ze draaide zich om en rende over het middenpad het vertrek uit. De kreet van de kender achter haar was aan dovemansoren gericht.

‘Raistlin?’ zei Tas verwonderd, om zich heen kijkend. Toen snapte hij het. Crysania ging naar Raistlin toe. Op de een of andere magische manier had hij haar geroepen, en nu ging ze naar hem op zoek. Tasselhof stoof de gang in, achter Crysania aan. Als iemand Raistlin kon dwingen het instrument te repareren...

Eenmaal op de gang keek Tas heen en weer, en hij zag Crysania vrijwel meteen. Maar de moed zakte hem in de schoenen, want ze rende zo snel dat ze al bijna het eind van de gang had bereikt.

Nadat hij snel had gecontroleerd of de kapotte onderdelen van het magische instrument nog veilig in zijn buidel zaten, rende Tas grimmig achter Crysania aan. Zo lang mogelijk probeerde hij haar wapperende witte gewaad in het oog te houden.

Helaas was dat niet lang. Vrijwel meteen verdween ze om de hoek.

De kender rende zoals hij nog nooit had gerend, zelfs niet toen hij door de denkbeeldige verschrikkingen van het Shoikanbos werd achtervolgd. Zijn knotje wiebelde op zijn hoofd, zijn buidels stuiterden wild in het rond en er viel van alles uit, waardoor hij een glinsterend spoor van ringen, armbanden en andere snuisterijen achterliet. De buidel met de onderdelen van het magische instrument erin hield hij echter stevig vast.

Aan het eind van de gang wilde hij de bocht nemen, maar hij had zoveel snelheid dat hij tegen de muur klapte. O, nee! Hij had het gevoel dat zijn hart, dat tot op dat moment wild in zijn borst rond had gestuiterd, moedeloos voor zijn voeten op de grond viel. Geïrriteerd wenste hij dat het ding eens gewoon op zijn plaats zou blijven. Hij werd misselijk van al die wilde bewegingen.

De gang was gevuld met priesters, allemaal gekleed in een wit gewaad. Hoe kon hij Crysania ooit nog terugvinden? Toen zag hij haar opeens, ongeveer halverwege de gang; haar zwarte haar glansde in het licht van de toortsen. Ook zag hij dat er her en der priesters voor haar opzij sprongen en haar boos nakeken of -riepen.

Met hernieuwde hoop zette Tas de achtervolging in. De vele mensen in de tempel remden Crysania’s wilde vlucht af. De kender rende hen voorbij, zonder acht te slaan op hun verontwaardigde kreten, en wist hun grijpende handen behendig te ontwijken.

‘Crysania!’ schreeuwde hij wanhopig.

Er doken steeds meer priesters op in de gang, want iedereen haastte zich naar buiten, zich afvragend wat die vreemde bevingen veroorzaakte en wat het te betekenen had.

Tas zag dat Crysania meer dan eens moest inhouden om zich een weg te banen door de massa. Ze was er net doorheen toen Quarath de hoek om kwam, roepend om de Priesterkoning. Omdat ze niet uitkeek waar ze liep, botste Crysania zo tegen hem op, en hij ving haar op.

‘Rustig! Lief kind,’ riep Quarath. Hij schudde haar heen en weer in de veronderstelling dat ze hysterisch was geworden. ‘Kalmeer toch een beetje!’

‘Laat me los!’ Crysania stribbelde wild tegen.

‘Ze is gek geworden van angst! Help me haar tegen te houden!’ riep Quarath tegen enkele priesters die vlakbij stonden.

Opeens bedacht Tas dat Crysania er inderdaad uitzag alsof ze gek was geworden. Nu hij vlakbij was, kon hij haar gezicht zien. Haar zwarte haar was een woeste pruik, haar ogen waren heel donkergrijs, dezelfde kleur als onweerswolken en haar gezicht was rood van inspanning. Ze leek niets te horen, geen enkele stem drong door in haar bewustzijn, mogelijk op één na.

Op bevel van Quarath grepen nog meer priesters haar vast. Onsamenhangend gillend vocht Crysania om zich los te rukken. De wanhoop schonk haar zoveel kracht dat ze meer dan eens bijna wist te ontsnappen. Haar witte gewaad scheurde op de plekken waar ze haar trachtten vast te houden en Tas meende op verschillende gezichten bloed te zien.

Tas rende eropaf en stond net op het punt om de dichtstbijzijnde priester te bespringen en een dreun op zijn hoofd te geven, toen hij werd verblind door een stralend licht dat iedereen – zelfs Crysania – deed verstijven.

Niemand verroerde zich. Het enige wat Tas hoorde was het gehijg van Crysania en van degenen die hadden geprobeerd haar tegen te houden. Toen klonk er een stem.

‘De goden komen,’ zei de muzikale stem vanuit het hart van het licht, ‘op mijn bevel...’

De grond onder Tasselhofs voeten bokte, en de kender zweefde als een veertje de lucht in. De vloer zakte in terwijl hij omhoogvloog en kwam weer omhoog toen hij naar beneden viel. De kender klapte op de grond, zo hard dat alle lucht uit zijn lijf werd geperst.

Opeens was de gang gevuld met stof, glas en splinters, met gegil, gekrijs en gekraak. Tas kon niets doen, behalve vechten voor elke ademhaling. Liggend op de marmeren vloer die onder hem bokte en schudde keek hij verbijsterd toe terwijl zuilen barstten en afbrokkelden, muren doormidden spleten, pilaren vielen en mensen stierven.

De tempel van Istar stortte in.

Kruipend op handen en voeten probeerde Tas wanhopig Crysania in het oog te houden. Ze leek zich helemaal niet bewust van wat er om haar heen gebeurde. Degenen die haar vasthielden, lieten in hun doodsangst hun greep verslappen, en Crysania, die nog steeds niets anders hoorde dan Raistlins stem, wilde verder rennen. Tas schreeuwde en Quarath dook op haar af, maar op dat moment viel de reusachtige marmeren zuil vlak naast haar om.

Tas’ adem stokte in zijn keel. Even kon hij niets zien, tot het marmerstof neersloeg. Quarath was nog slechts een bloederige massa op de grond. Crysania, op het oog ongedeerd, staarde verdwaasd naar de elf, wiens bloed was opgespat tegen haar witte gewaad.

‘Crysania!’ schreeuwde Tas hees. Maar ze hoorde hem niet. Ze draaide zich om en strompelde door de ravage, zonder iets te zien, zonder iets te horen, behalve de stem in haar hoofd die haar nu dringender dan ooit toesprak.

Moeizaam hees Tas zijn bont en blauwe lijf overeind en rende achter haar aan. Aan het eind van de gang zag hij Crysania rechts afslaan en een trap af rennen. Voordat hij achter haar aan ging, riskeerde Tas een snelle blik over zijn schouder, aangespoord door een verschrikkelijke nieuwsgierigheid.

Het felle licht vulde nog steeds de gang en scheen op de lichamen van de doden en de stervenden. Er zaten gapende gaten in de tempelmuren, het plafond was doorgezakt en er hing een verstikkende stofwolk. In het hart van het licht hoorde Tas nog steeds die stem, alleen was de prachtige, muzikale klank eruit verdwenen. Hij klonk schel, schril en vals.

‘De goden komen...’

Caramon had de grote arena achter zich gelaten en rende door Istar, zich een weg banend door straten waar de dood heerste. Net als Crysania hoorde hij Raistlins stem. Alleen riep die hem niet. Nee, Caramon hoorde hem zoals hij hem had gehoord in de schoot van hun moeder: hij hoorde de stem van zijn tweelingbroer, de stem van het bloed dat ze deelden.

Dus besteedde Caramon geen aandacht aan de kreten van de stervenden of de smeekbedes van degenen die onder het puin bekneld lagen. Hij besteedde hoegenaamd geen aandacht aan wat er om hem heen gebeurde. Gebouwen stortten bijna boven op hem neer, stenen scheerden rakelings langs hem heen en vielen op straat. Al snel zaten zijn armen en bovenlichaam onder de kleine, rafelige sneetjes. Ook zijn benen waren bedekt met wondjes.

Maar hij bleef niet staan. De pijn voelde hij niet eens. Hij klauterde over het puin, tilde reusachtige houten balken op en slingerde ze uit de weg, en op die manier kwam hij langzaam maar zeker dichter bij de tempel in de verte, die glansde in het zonlicht. In zijn hand had hij een met bloed besmeurd zwaard.

Tasselhof volgde Crysania steeds verder naar beneden, naar de krochten van de wereld; die indruk had hij althans. Hij wist niet eens van het bestaan van dit deel van de tempel, en hij vroeg zich af hoe hij al die verborgen trappen over het hoofd had kunnen zien tijdens zijn vele omzwervingen. Ook vroeg hij zich af hoe het kwam dat Crysania van het bestaan ervan op de hoogte was. Ze liep door geheime deuren heen die zelfs Tas met zijn scherpe kenderogen niet kon zien.

De aardbeving was ten einde, de tempel schudde nog even na alsof hij in de greep was van een afschuwelijke herinnering, maar na een laatste stuiptrekking hield het op. Buiten heersten dood en chaos, maar binnen was het opeens heel stil. Tas had het gevoel dat de hele wereld afwachtend zijn adem inhield...

Hierbeneden – waar dat ook mocht zijn – zag Tas weinig schade. Misschien kwam dat doordat hij zo diep ondergronds was. Er hingen stofwolken waardoor hij bijna niets zag en ademhalen moeilijk was, en nu en dan verscheen er een barst in de muur of viel er een toorts op de grond. Maar de meeste toortsen hingen nog in hun houder aan de muur en brandden nog altijd. In hun licht kreeg het ronddwarrelende stof een griezelige gloed.

Crysania aarzelde geen moment en bleef niet één keer staan. Ze liep vlug verder, en al snel was Tas al zijn gevoel voor richting kwijt. Hij wist niet meer waar hij was. Het kostte hem niet veel moeite om haar bij te houden, maar hij raakte vermoeid en hoopte maar dat ze snel op de plaats van bestemming zouden aankomen. Zijn ribben deden vreselijk pijn. Elke ademtocht brandde als vuur, en zijn benen voelden aan alsof ze toebehoorden aan een potige dwerg met lood in zijn schoenen.

Hij dwong zijn pijnlijke spieren in beweging te blijven en liep achter Crysania aan alweer een marmeren trap af. Onderaan keek Tas vermoeid op, en tot zijn opluchting zag hij dat ze zich in een donkere, smalle gang bevonden die eindigde bij een muur in plaats van alweer een trap.

Hier brandde één toorts in een houder boven een donkere deuropening.

Met een gelukkige kreet rende Crysania naar binnen en verdween in de duisternis.

‘Natuurlijk,’ zei Tas opgelucht bij zichzelf. ‘Raistlins laboratorium. Dat zal hier wel zijn.’

Hij rende op de deur af en was er bijna, toen een grote, donkere gedaante hem van achteren naderde en hem liet struikelen. Tas tuimelde op de grond, en de pijn in zijn ribben deed hem naar adem happen.

Vechtend tegen de pijn keek de kender op, en hij ving een glimp op van een gouden wapenrusting en de glans van het toortslicht op de kling van een zwaard. Hij herkende het gebronsde, gespierde lichaam van de man, maar zijn gezicht – een gezicht dat heel vertrouwd zou moeten zijn – was dat van iemand die Tas nooit eerder had gezien.

‘Caramon?’ fluisterde hij terwijl de man langs hem heen rende. Maar Caramon zag noch hoorde hem. Verwoed probeerde Tas op te staan.

Toen kwam de naschok, en de grond bokte onder Tas’ voeten. Hij wankelde tegen een muur, hoorde een luid gekraak boven zich en zag dat het plafond het dreigde te begeven.

‘Caramon!’ riep hij, maar hij werd overstemd door het geraas van hout dat boven op zijn hoofd viel. Ondanks de pijn deed Tas zijn uiterste best om bij bewustzijn te blijven. Maar het was alsof zijn brein halsstarrig weigerde nog iets met deze chaos te maken te hebben, want het deed het licht uit. Tas zonk weg in de duisternis.

Hoofdstuk 19

In Crysania’s hoofd klonk Raistlins kalme stem, die haar langs dood en vernietiging leidde, en zonder aarzeling rende ze het vertrek ver onder de tempel binnen. Eenmaal binnen bleef ze echter weifelend staan. Ze blikte om zich heen, terwijl haar hart pijnlijk in haar keel klopte.

Ze was blind geweest voor de verschrikkingen in de getroffen tempel. Zelfs nu ze het bloed op haar gewaad zag, kon ze zich niet herinneren hoe het daar was gekomen. Maar hier, in deze kamer, was alles heel helder, ook al werd het laboratorium slechts verlicht door een kristal in de knop van een magische staf. Overvallen door het gevoel dat hier een groot kwaad heerste staarde ze om zich heen, maar ze durfde niet verder te lopen dan de deuropening.

Opeens hoorde ze een geluid en voelde ze een aanraking op haar arm. Geschrokken draaide ze zich om, naar de donkere, levende, vormeloze wezens die in kooien opgesloten waren. Zodra ze haar warme bloed roken, waren ze in het licht van de staf in beweging gekomen, en de aanraking die ze had gevoeld was de grijpende hand van een van hen geweest. Huiverend deinsde Crysania voor ze terug, en ze botste tegen iets stevigs.

Het was een open kist met daarin het lichaam van wat ooit mogelijk een jongeman was geweest. Maar zijn huid spande zich als perkament over zijn botten en zijn mond hing open in een afgrijselijke, geluidloze schreeuw. De grond bokte onder haar voeten, en het lichaam in de kist stuiterde wild op en neer. Met zijn lege oogkassen leek het haar aan te staren.

Crysania hapte naar adem, maar er wilde geen geluid over haar lippen komen en het koude zweet brak haar uit. Met bevende handen omklemde ze haar hoofd en ze kneep haar ogen dicht om de vreselijke beelden buiten te sluiten. De werkelijkheid dreigde haar te ontglippen, maar opeens hoorde ze een zachte stem.

‘Kom, lief kind,’ zei de stem die in haar hoofd had geklonken. ‘Kom verder. Bij mij ben je veilig. De wezens van het kwaad van Fistandantilus kunnen je niets doen zolang ik erbij ben.’

Crysania voelde het leven terugstromen in haar lichaam. Raistlins stem troostte haar. De misselijkheid trok weg, de grond hield op met beven, het stof ging liggen. Een doodse stilte daalde neer.

Opgelucht opende Crysania haar ogen. Ze zag Raistlin een eindje verderop staan. Hij keek naar haar vanuit de schaduw van zijn kap, met ogen die glinsterden in het licht van zijn staf. Maar terwijl Crysania naar hem keek, ving ze vanuit haar ooghoeken een glimp op van de kronkelende wezens in hun kooien. Huiverend hield ze haar blik strak op Raistlins bleke gezicht gericht.

‘Fistandantilus?’ vroeg ze met droge lippen. ‘Heeft hij dit gebouwd?’

‘Ja, dit laboratorium is van hem,’ antwoordde Raistlin koeltjes. ‘Hij heeft het vele jaren geleden gebouwd. Zonder dat de priesters het wisten, gebruikte hij zijn krachtige magie om als een worm onder de tempel door te graven, massief steen te vermalen en er trappen en geheime deuren van te maken, die hij vervolgens betoverde zodat slechts weinigen van het bestaan ervan op de hoogte waren.’

Crysania zag dat er een flauw, sardonisch glimlachje op Raistlins gezicht verscheen toen hij zich naar het licht toe keerde.

‘In de loop van de jaren heeft hij het slechts aan een enkeling laten zien. Hooguit een handvol leerlingen mocht het geheim met hem delen.’ Raistlin haalde zijn schouders op. ‘En ze hebben geen van allen lang genoeg geleefd om het door te vertellen.’ Zijn stem verzachtte. ‘Maar toen maakte Fistandantilus een fout. Hij liet het aan een van zijn jonge leerlingen zien. Een broze, briljante jongeman met een scherpe tong, die iedere bocht en wending in de geheime gangen bestudeerde en onthield, die zich elk woord inprentte van elke spreuk die een geheime doorgang onthulde. Elke avond voordat hij ging slapen zei hij ze in gedachten keer op keer op, zodat hij ze niet zou vergeten. En daarom staan we nu hier, jij en ik, voorlopig veilig voor de woede van de goden.’

Hij gebaarde dat Crysania naar het achterste deel van het vertrek moest komen, naar het grote, rijk bewerkte houten bureau waar hij naast stond. Erbovenop lag een spreukenboek met een zilveren kaft waarin hij had zitten lezen. Een kring van zilverkleurig poeder was om het bureau heen uitgestrooid. ‘Goed zo. Hou je blik maar op mij gericht. Dan is de duisternis niet zo angstaanjagend meer, nietwaar?’

Crysania kon geen antwoord geven. Ze besefte dat haar ogen in een moment van zwakte opnieuw meer hadden verraden dan ze hem had willen laten zien. Blozend wendde ze haar blik af.

‘Ik... ik was alleen maar een beetje geschrokken,’ zei ze. Maar ze kon een rilling niet onderdrukken toen ze naar de kist keek. ‘Wat is – of was – dat?’ fluisterde ze ontzet.

‘Een van de leerlingen van Fistandantilus, ongetwijfeld,’ antwoordde Raistlin. ‘De magiër zoog de levenskracht uit hem om zijn eigen leven te verlengen. Dat was iets wat hij... met enige regelmaat deed.’

Raistlin hoestte. Er trok een schaduw langs zijn ogen, de schaduw van een vreselijke herinnering, en Crysania zag dat zijn gewoonlijk zo emotieloze gezicht vertrok van angst en pijn. Maar voordat ze nog iets kon vragen, klonk er een krakende bons in de deuropening. De magiër in het zwart vermande zich snel. Hij keek op, langs Crysania heen.

‘Aha, kom binnen, broer. Ik moest net denken aan de Proeve, en daarmee natuurlijk ook aan jou.’

Caramon! Licht in het hoofd van opluchting draaide Crysania zich om om de grote man met zijn solide, geruststellende aanwezigheid en zijn joviale, goeiige gezicht te begroeten. Maar de woorden stierven op haar lippen, opgeslokt door een duisternis die alleen maar dieper leek te worden nu de krijger was gearriveerd.

‘En over beproevingen gesproken, ik ben blij te zien dat je die van jou hebt overleefd, broer,’ zei Raistlin. Zijn sardonische glimlach was terug. ‘Deze dame’ – hij wierp een blik op Crysania – ‘zal daar waar wij naartoe gaan een lijfwacht nodig hebben. Je hebt geen idee hoeveel het voor me betekent dat er iemand meegaat die ik ken en vertrouw.’

Crysania kromp ineen bij het horen van het scherpe sarcasme in zijn stem, en ze zag dat Caramon ineenkromp alsof Raistlins woorden piepkleine gifpijltjes waren die zich in zijn vlees boorden. De magiër leek het echter niet te merken, of anders kon het hem niets schelen. Hij las in zijn spreukenboek, prevelde zachtjes enkele woorden en maakte met zijn sierlijke handen tekens in de lucht.

‘Ja, ik heb je proeve overleefd,’ zei Caramon zachtjes. Hij liep verder de kamer in en betrad de lichtkring van de staf. De adem stokte Crysania in de keel.

‘Raistlin!’ riep ze angstig. Ze deinsde terug voor de grote man toen die met het bebloede zwaard in zijn hand langzaam naar voren liep. ‘Raistlin, kijk dan!’ Vlak bij de plek waar de magiër stond stootte Crysania tegen het bureau, waarbij ze zonder het te beseffen in de kring van zilverkleurig poeder stapte. Enkele korreltjes bleven kleven aan de zoom van haar gewaad en sprankelden in het licht van de staf.

Geïrriteerd over de onderbreking keek de magiër op.

‘Ik heb je proeve overleefd,’ herhaalde Caramon, ‘zoals jij de Proeve in de Toren hebt overleefd. Daar hebben ze je lichaam verwoest. Hier heb jij mijn hart verwoest. Er is niets meer van over, behalve een kille leegte zo zwart als jouw gewaad. En net als dit zwaard is het besmeurd met bloed. Een arme stakker van een minotaurus is aan dit zwaard gestorven. Een vriend heeft zijn leven voor me gegeven, een vriendin is in mijn armen gestorven. En je hebt de kender ook zijn dood tegemoet gestuurd, of niet soms? En hoeveel anderen zijn er gestorven ten behoeve van jouw boze plannen?’ Caramons stem daalde tot een dodelijk gefluister. ‘Hier houdt het op, broer. Vanaf nu zal er niemand meer sterven door jouw toedoen. Op één na: ikzelf. Toepasselijk, hè, Raistlin? We zijn samen ter wereld gekomen, en nu zullen we samen sterven.’

Hij deed nog een stap naar voren. Raistlin leek iets te willen zeggen, maar Caramon was hem voor.

‘Je kunt je magie niet gebruiken om me tegen te houden, deze keer niet. Ik weet genoeg over die spreuk die je wilt gebruiken. Ik weet dat je daar al je kracht, al je concentratie voor nodig hebt. Als je ook maar een klein beetje magie tegen mij gebruikt, zul je niet genoeg kracht overhebben om hier weg te komen, en dan is mijn doel alsnog bereikt. Als ik je niet dood, zullen de goden het voor me doen.’

Zonder iets te zeggen staarde Raistlin zijn broer aan, waarna hij schouderophalend zijn aandacht weer op zijn boek richtte. Pas toen Caramon nog een stap naar voren deed en Raistlin zijn gouden wapenrusting hoorde rammelen, slaakte de magiër een geërgerde zucht en sloeg zijn blik op naar zijn tweelingbroer. Zijn ogen, die glinsterden in de schaduw van zijn kap, leken de enige lichtpuntjes in de hele kamer.

‘Je hebt het mis, broer,’ zei Raistlin zachtjes. ‘Er is nog iemand die zou sterven.’ Zijn spiegelende ogen gingen naar Crysania, die in haar eentje tussen de twee broers in stond. Haar witte gewaad glansde in het donker.

Een meelevende blik verzachtte Caramons ogen toen ook hij naar Crysania keek, maar zijn vastberadenheid wankelde niet. ‘De goden zullen haar tot zich nemen,’ zei hij zachtjes. ‘Ze is een ware priesteres. Geen enkele ware priester is tijdens de Catastrofe omgekomen. Daarom heeft Par-Salian haar hiernaartoe gestuurd.’ Hij wees. ‘Kijk, daar staat er al een te wachten.’

Crysania hoefde zich niet eens om te draaien; ze kon Loralons aanwezigheid voelen.

‘Ga naar hem toe, eerwaarde dochter,’ zei Caramon. ‘Jouw plaats is in het licht, niet hier in de duisternis.’

Raistlin zei niets, maakte geen enkel gebaar, maar bleef stilletjes bij het bureau staan met zijn slanke hand op het spreukenboek.

Crysania verroerde zich niet. Caramons woorden sloegen tegen haar geest als de vleugels van de kwade wezens die om de Toren van de Hoge Magie fladderden. Ze hoorde ze wel, maar ze hadden geen betekenis voor haar. Het enige wat ze zag was zichzelf, terwijl ze met een stralend licht in haar hand het volk voorging. De sleutel... de Poort... Ze zag dat Raistlin de sleutel in zijn hand had, en hij wenkte haar. Opnieuw voelde ze de aanraking van Raistlins brandende lippen op haar voorhoofd.

Een licht flakkerde en stierf weg. Loralon was verdwenen.

Ik kan het niet, wilde Crysania zeggen, maar de woorden kwamen niet over haar lippen. Dat was ook niet nodig. Caramon begreep het. Hij aarzelde, staarde haar een tijdlang aan en slaakte een zucht.

‘Het zij zo,’ zei hij koeltjes, terwijl ook hij de zilverkleurige kring betrad. ‘Eén dode meer of minder maakt nu ook niet meer uit, ofwel soms, broer?’

Gebiologeerd staarde Crysania naar het met bloed besmeurde zwaard dat glansde in het licht van de staf. Ze zag levendig voor zich hoe het haar lichaam zou doorboren, en toen ze Caramon in de ogen keek, besefte ze dat hij het ook voor zich zag en dat zelfs dat hem niet zou weerhouden. Ze betekende niets voor hem; in zijn ogen was ze niet eens een levend wezen. Ze was slechts een obstakel dat in de weg stond van zijn eigenlijke doelwit: zijn broer.

Wat een verschrikkelijke haat, dacht Crysania, maar toen ze diep in de ogen keek die zo dicht bij de hare waren, was daar opeens het inzicht: wat een verschrikkelijke liefde!

Met uitgestrekte hand dook Caramon op haar af, met de bedoeling haar vast te pakken en uit de weg te slingeren. In paniek ontweek Crysania hem, waardoor ze achteruit tegen Raistlin aan wankelde, die geen aanstalten maakte om haar aan te raken. Caramon kreeg alleen maar haar mouw te pakken, die afscheurde. Woedend smeet hij de witte lap stof op de grond, en nu besefte Crysania dat ze ten dode opgeschreven was. Toch schermde ze Raistlin af voor zijn broer.

Caramons zwaard flitste.

Wanhopig greep Crysania het medaillon van Paladijn vast dat ze om haar hals droeg.

‘Halt!’ riep ze bevelend, maar tegelijkertijd sloot ze angstig haar ogen. Ze kromp ineen, wachtend op de afschuwelijke pijn van het staal dat zich in haar lichaam boorde. Toen hoorde ze een kreun en het gekletter van een zwaard dat op de stenen viel. De opluchting die haar overspoelde deed haar knieën knikken en maakte haar licht in het hoofd. Ze zakte in elkaar.

Maar slanke handen vingen haar op; magere, gespierde armen werden om haar heen geslagen en een zachte stem sprak triomfantelijk haar naam. Ze werd omhuld door warme duisternis, verdronk in warme duisternis, zakte er steeds dieper in weg. En in haar oor werden woorden gefluisterd in de vreemde taal van de magie.

Als spinnen of strelende handen kropen de woorden over haar lichaam. De zangerige stem werd steeds luider, steeds krachtiger. Een zilveren licht laaide op en doofde weer uit. Raistlins armen om Crysania verstrakten in extase, en opeens begon ze rond te tollen, meegesleurd door diezelfde extase, en samen wervelden ze de inktzwarte duisternis in.

Ze sloeg haar armen om hem heen, vlijde haar hoofd tegen zijn borst en liet zich wegzakken in het donker. Ze viel, en de woorden van de magie vermengden zich met het zingen van haar bloed en het gezang van de stenen in de tempel...

Maar de harmonie werd verstoord door één valse noot: een schor, hartverscheurend gekreun.

Tasselhof Klisvoet hoorde het gezang van de stenen en glimlachte dromerig. Hij was een muis, herinnerde hij zich, en hij scharrelde zo snel als hij kon door het zilverkleurige poeder heen terwijl de stenen zongen...

Opeens kwam hij bij. Hij lag op een koude, stenen vloer, bedekt met een laag stof en puin. De grond onder zijn lichaam begon wederom te schokken. Aan het vreemde, onbekende gevoel van angst dat in hem opborrelde kon hij merken dat het de goden deze keer ernst was. Deze keer zou de aardbeving niet meer ophouden.

‘Crysania! Caramon!’ schreeuwde Tas, maar het enige wat hij hoorde was de echo van zijn schrille stem die hol weerkaatste tussen de bevende muren.

Zonder acht te slaan op de pijn in zijn hoofd krabbelde Tas onvast ter been overeind, en hij zag dat de toorts nog steeds brandde boven de deur naar de donkere kamer die Crysania was binnengegaan. Zo te zien was dat het enige deel van het gebouw dat niet was aangetast door de krampachtige aardschokken. Magie, dacht Tas vaag terwijl hij naar binnen liep en allerlei magiërspullen herkende. Hij zocht een teken van leven, maar het enige wat hij zag waren de afschuwelijke wezens die zich tegen de deurtjes van hun kooien wierpen. Ze wisten dat het eind van hun gekwelde bestaan in zicht was, maar desondanks waren ze niet bereid hun leven op te geven, hoe pijnlijk het ook was.

Wild blikte Tas om zich heen. Waar was iedereen gebleven? ‘Caramon?’ vroeg hij met een klein stemmetje. Maar er kwam geen antwoord, alleen een gerommel in de verte terwijl de grond steeds heviger begon te beven. Toen ving Tas in het schemerige licht van de toorts een glimp op van glanzend metaal, op de grond vlak bij het bureau. Met wankele pas wist Tas het te bereiken.

Zijn hand klemde zich om het gouden heft van een gladiatorenzwaard. Met zijn rug tegen het bureau om niet te vallen staarde hij naar de zilverkleurige kling, die besmeurd was met bloed. Toen raapte hij nog iets op wat naast het zwaard op de grond lag: een stukje witte stof. Het gouden borduursel met het teken van Paladijn glansde dof. Er lag een kring van poeder op de grond, poeder dat ooit zilverkleurig moest zijn geweest maar nu zwart was.

‘Ze zijn weg,’ zei Tas zachtjes tegen de brabbelende wezens in de kooien. ‘Ze zijn weg... Ik ben helemaal alleen.’

Bij een plotselinge schok viel de kender op handen en voeten op de grond. Er klonk een knappend, krakend geluid, zo luid dat Tas zijn hoofd hief. Vol ontzag keek hij naar het plafond, dat finaal in tweeën spleet. Het steen barstte. De fundering van de tempel week uiteen.

Meteen daarna ontplofte de tempel. De muren werden naar buiten geblazen. Het marmer scheurde. De ene verdieping na de andere barstte open, als de blaadjes van een roos die zich ontvouwen in het licht van de ochtend, een roos die voor de avond dood zal zijn. Met zijn blik volgde de kender het afschuwelijke proces, tot uiteindelijk zelfs de toren van de tempel doormidden ging en neerstortte. Die klap veroorzaakte nog meer schade dan de aardbeving zelf.

Niet in staat zich te verroeren, beschermd door de krachtige, duistere spreuken van een boze magiër die allang dood was, keek Tas in het laboratorium van Fistandantilus naar de hemel.

En zag dat het vuur regende.