Хоку

Вясна на дварэ.

Толькі дзевяць дзён

палям і пагоркам.

Сакуры зацьвілі —

і ночы

мінулі ў наўкольлі.

Цягне цыбаты дождж

парасткі ўгору.

Утравянела сьцежка.

Перад красою кветак

і месяц зьніякавеў: схаваўся

за аблачынку.

Спадае вада: вярба

гладзіць нахіленым вецьцем

ціну.

Вясна адыходзіць:

птушкі смуткуюць, у рыбін

вочы-сьлязіны.

Цёхкаюць салаўі!

Тут — перад гэтым гаем,

там — за тою вярбінай.

І самага доўгага дня

замала,

каб высьпевацца, жаўруку.

Ластаўкі, выпадкова

мне ў чарку зь віном ня ўкіньце

глебы драбок!

Рассталіся двое сяброў —

двое дзікіх гусей: між імі

шырэе захмараная мяжа.

Старая сажалка.

Жабка ў ваду

скокнула: гук усплёску.

Лётае матылёк

трапятлівы ў полі —

вось і ўвесь цень.

О, прачніся, прачніся —

зрабіся маім сябруком,

зьнерухомлены матылёк!

На кветку, якая не пахне,

сеў матылёк —

вяльможлівыя прыцуды.

Блукалец-крумкач, ці знойдзеш

леташняе гняздо?

У квецені — сьлівы.

Разлі свой водар і тут, ля ўзгорка,

дзе здабываюць зьляжалы торф,

квяцістая сліва.

Дзяржальна гэтага малатка

калісьці было камлём

камеліі ці мо — слівы?

Зрабілі душою сваёй салаўя

і сьпяць?

Ніцыя вербы.

Стварайцеся, на мой стары твар

не падобныя вершы!..

Першай сакуры цвет.

О, колькі сёньня

прыгадваецца ўсяго: гляджу

на сакуру ў цьвеце.

І гэтак штогод!

Ападаючы з сакуры, цьвет

корміць карэньне.

О, як я зайздрошчу ёй:

у гарах

сакура закрасавала.

Нават галяндцы, і тыя

прыехалі сакурам дзівавацца.

На конях — сёдлы.

На сакуры, што зацьвілі,

дуб не звяртае ніякай увагі:

сам сабе постаць!

Ах, верабейка-дружа,

ня зь'еш авадня: і яго

прывабілі кветкі.

Нават славуты вой,

захоплены сакурай, ператварыўся

ў сем простых ваяк.

Згук звону растаў. Паветра

дыхае водарам.

Вечар.

Мо для мяне пакінуў?

Прайшоў журавель, не абскубшы

балотнай пятрушкі.

Сьпякотлівы ліпень!

Акрыла хмурынкаю галаву

гара Арасі.

Летнія ліўні!

Вада ў рацэ

зраўнялася з вадаспадам.

Месяц дажджоў. Схілілі

сланечнікі галаву:

можа, сонца — унізе?

Згадаў галінку сасны —

і ўраз

адчуў прахалоду.

З вязанкаю сена на сьпіне:

дарожны ўказальнік

мне той чалавек у стэпе.

Верхнюю вопратку зьняў

і нясу на сабе — вось і ўсё

зьмены зь зімы на лета.

На рысавым полі ўвішна.

І я вандрую ўвесь век — няйначай,

рыхтую сьвет пад сяўбу.

Хадземце, сябры, са мною!

Калосьсе будзем жаваць,

спаць на траве пад небам.

Схапіўся, як за апору,

за колас жытнёвы.

О, ростань!

Ірысы. Прысесьці ля іх

і пагутарыць — хіба гэта

таксама не падарожжа?

Ніякага знаку, што неўзабаве

памерці мусяць:

сьпевы цыкад.

Белыя макі!

Здаецца, што расьцвілі

восеньскія дажджыны.

Дажджыць і дажджыць!

Пачарнела

на полі сьвежае ржышча.

Захад, усход — усюды

аднолькавы смутак.

Восеньскі вецер.

Зьмяркаецца. Адно голас

дзікае качкі

бялее ледзь-ледзь над морам.

Вымавіш слова —

здубеюць губы.

Восеньскі вецер.

На ссохлым суку крумкач

нанач знайшоў прытулак.

Глухая восень.

Тады зразумееце мае вершы,

калі заначуеце ў полі

пад сьцюжным ветрам.

Поўня!

Ёю любуючыся, прахадзіў

наўкола сажалкі ноч.

У сьцюжы начной на дол

апала гусь у зьнямозе — вось гэтак

начуюць вандроўцы.

Усё, што ні ёсьць на сьвеце,

пашамаціць і аціхне —

нібы чараціна.

Дзікая ружа,

што красавалася ўскрай дарогі,

трапіла ў пашчу майму каню.

Нібы раніцовыя кветкі — манахі:

колькі ўжо іх адцьвіло!

А вера стаіць, як хваіна.

Гэткія розныя, а цьвіце

кожная зёлка па-свойму.

Вось гэта і подзьвіг.

Вада — халадэча.

Ніяк не можа на ёй заснуць

самотная чайка.

Карэньне цыбулі

адмыта да гэткай чысьціні —

аж сьцюжна.

Можа, пазычыць апратку

у пудзіла — каб заснуць?

Апоўначы шэрань.

Выпаў на досьвітку сьнег —

і стрэлкі цыбулі

сталі адзнакамі агароду.