La Konsolanto

Chico Xavier

La Konsolanto

S c^o/^ĝ^Ornmanue^

Francisco Candido Xavier

(Mediumo)

La Konsolanto

Diktita de la Spirito EMMANUEL

El la portugala lingvo tradukis Esperanten: Benedicto Silva

e

Eldonfako de Brazila Spiritisma Federacio DEPARTAMENTO EDITORIAL e GRAFICO Rua Souza Valente, 17 - CEP 20941 - 040 Rio de Janeiro, RJ - BRAZILO

1^a. Eldono en Esperanto

6000 ekzempleroj Kovrilo de Cecconi

El la portugala lingvo tradukis Esperanten: Benedicto Silva

73 - AA; 001.6-0; 3/1977 Copyright 1975 by

FEDERACAO ESPIRITA BRASILEIRA

(Brazila Spiritisma Federacio) SGAN 603 - Conjunto F- Av. L2 Norte Brasilia - DF - Brasil - CEP 70.830-030

Kompostado, fotolitografio kaj ofset-preso de

Presejo de la Eldona Fako de FEB

Rua Souza Valente, 17

20941-040 - Rio de Janeiro - RJ - Brasil

C.G.C. n° 33.644.857/0002-84 IE. n° 81.600.503

Presita en Brazilo Impresso no Brasil

TABELO DE LA ENHAVO [1]

19

KLARIGO

UNUA PARTO

21

SCIENCO

21

22

Spiritismo kaj bezono de Scienco.

I - FUNDAMENTAJ SCIENCOJ

Pozicio de la vivoscienco.

KEMIO

La spiritaj fortoj kaj kampo de la Kemio. — Originfonto de la Elementoj. — Movoj de Brown. — Bazo de la organa karaktero. — Progreso de la kemia individuiĝo. — Biologia kaj industria ke­mio. — Radioaktiveco. — Fonto de energio. — Ne- nio kreiĝas, nenio perdiĝas. — Diverseco de la organaj karakteroj. — Atmosfero de la mondo. — Termika morto de nia planedo.

26

FIZIKO

Plenumiĝo de la fizikaj leĝoj. — Konvenciaj ba- zoj. — Nuntempaj Scioj de la Fiziko. — La Fizi- ko kaj la ekzisto de Dio. — La nocioj de la homo.

— La etero. — La Fiziko kaj la evoluplano. — Substanco. — Leĝo de ekvilibro kaj leĝo de flu- idaĵoj. — Leĝoj de gravito. — Teledinamismo ĉe la interrilatoj inter la du sferoj. — Kompreno pri la magnetismo.

30

BIOLOGIO

Naturo. — Manifestiĝoj de la vivo. — La Spirito kaj la homa embrio. — Organoj en la spirita kor- po. — Komenco de la reenkarniĝo. — Interpenetro de fluidaĵoj inter la gravedulino kaj la Spirito. — Relernado. — Genealogia arbo. — Genetiko. — La genetiko kaj la pliboniĝo de la homo. — Kom- bino de genoj. — Mendelismo. — Teratologiaj mo- nstroj. — La fekundeco kaj la sterileco. — Ideo pri evoluo.

35

PSIKOLOGIO

Sperto de la materiaj sentumo. — La Psikologio sur la vojo al la vero. — Ĉe la studado de la mensaj malordoj. — Psikanalizo. — Asociiĝo de ideoj. — Kontraŭaj opinioj. — Sidejo de la intelekto. — La sonĝo. — Inklino. — Frenezeco. — Halucinacio. — Influo de la bonaj kaj malbo- naj pensoj.

39

SOCIOLOGIO

Patrujo. — Malegaleco. — Koncepto pri absolu- ta egaleco. — Proletaj demandoj. — La ŝtato kaj la armeoj. — Spiritismo kaj Sociologio. — La spi- ritistoj kaj la politiko. — Rasismo. — Ne mortigu. — Ne juĝu. — Kriminalaj procesoj. — Respondeco ĉe la publikaj oficoj. — Evangelia abnegacio. — Feminisma movado. — Nuntempa maltrankvileco.

II - ABSTRAKTAJ SCIENCOJ

Pozicio de la abstraktaj sciencoj

III - SPECIALAJ SCIENCOJ 47

46

Konkero de la homa spirito. — Pozicio de la Tero.

— Malsuperaj sferoj. — Homaro. — Ebleco de interplanedaj vojaĝoj. — Fluidaj kondiĉoj. — Meteologiaj fenomenoj. — La Spiritoj kaj la Botaniko. — Zoologio. — Parenceco de la homo kun la bestoj.

IV - KOMBINITAJ SCIENCOJ.

Klopodoj de la homo. — La historio de la surtera civilizacio en la spirita sfero. — Eraraj juĝoj.

Respondeco de la historiisto. — Kanonizo kaj

50

spirita realaĵo. — Unuaj planedaj formoj. — Evo- luaj stadioj de la Tero. — Elementoj de formado.

54

65

Geologiaj skuoj. — Sciigoj en la sanktaj skri- boj.

V - APLIKATAJSCIENCOJ.

Laborkampo. — inspiroj el la supera sfero. — La terkulturisto. — La inĝeniero. — La surtera me- dicino. — Sano. — La malsano kaj ĝia psika kura- cado. — Aplikado de la homaj rimedoj. — La emanaĵo. — Fluigo de emanaĵo. — La "sorĉkura- cado". — Nekuraceblaj fizikaj malsanoj. — Ag- ado de la amikaj spiritoj sur la mikroban flaŭron. — Magnetizita akvo. — Kondiĉoj de la spirita helpo. — La medicina konsilo de spirita amiko ne estas neerarema. — Eŭtanazio. — Spiritisma hospitalo. — Bazo de la edukmetodoj. — La infanaĝa periodo. — La plej bona lernejo de preparado. — Seksa edukado. — Renovigo de la edukaj procedoj. — Devoj de la spiritistaj gepa- troj. — Direktata ekonomio.

DUA PARTO

FILOZOFIO

interpretado de la Filozofio.

I - VIVO

LERNADO 65

La homo kaj lia pasinteco. — intelekto. — inter-na posedaĵo. — Pluigo de kapablo. — Intelekto kaj sento. — Medio. — Intuicio. — La kredanto kaj la altrudoj. — Homa parolo. — Obstakloj al la supera inspiro. — Vibroj de la bono kaj de la malbono. — Korpo sana kaj menso sana. — Vivo de la besto. — Nutreraro. — Sanktigo de la sabato.

SPERTO 70

Akiro de sperto. — Samtempaj determinismo kaj libera volo. — Interna libereco. — Modifo de la determinismo. — Bono kaj malbono. — Absoluta determino. — Vigleco pri la libereco. — Ebleco de eraro. — La cirkonstancoj. — Influo de la astroj. — Influo de la nomoj. — Numerologio. — Kaŝita influo de objektoj. — Antaŭavertaj fenomenoj. — Kartaŭguro kaj Spiritismo.

TRANSIĜO 76

Momento de la morto. — Ŝanĝoj. — Unuaj tem- poj de la homo en la Transtombo. — La rerenkon- tiĝo kun la amataj estuloj. — La spiritistoj ĉe konsterniteco pro morto. — Kremaciado. — Akci- denta morto kaj natura morto. — Minacoj kaj danĝeroj. — Unuaj impresoj de la memmortigin- toj en la Transtombo. — Timo antaŭ la morto. — Ĝojo de la elkarniĝintoj. — Kapabloj de la spi- ritoj. — Persekutoj el la Nevideblo. — La per- sekuto kaj niaj Gvidantoj. — Karakteroj de la elkarniĝintaj Spiritoj.

II - SENTO

ARTO 83

Arto. — La artisto kaj lia misio. — Eduko de la artisto. — La genio. — La psikismo de la artistoj. — Rememoroj el la Senfino. — La grandaj mu- zikistoj. — La elkarniĝintaj Spiritoj kaj la artaj valoroj. — Disciplino de la emociiĝemo. — La

genio kaj la malbono. — Arta pliriĉiĝo de perso- no. — Antikva kaj nova artoj.

ALLIGITECO 88

Simpatio kaj antipatio. — Amikeco. — Sistemo de familio. — Spiritaj familioj. — Spirita estro. — Afineco en la nevidebla sfero. — Manifestiĝoj de alligiteco. — Kolero. — Konsciencriproĉo. — Ĵaluzo. — Memedukado pri seksaj problemoj.

DEVO 93

Bonfaro. — Hazardo. — Favora menskonduto. — Geedzaj devoj. — Devoj de la surteraj patrinoj. — Nekorekteblaj infanoj. — Agado de la gepatroj sur la Tero. — Mensogo. — Malkaŝa vero. — Spirita helpo. — Interna klarigo. — La spiritaj amikoj kaj la plendoj de la kredantoj.

III - KULTURO

RACIO 98

La surtera kulturo en la spirita sfero. — La racio- nalismo kaj la evoluo de la Tero. — Racio kaj fido. — Deturnoj de la homa racio. — Scienco kaj filo- zofio. — Limoj al la racionalismo. — Fieraj ra- cionalistoj.

INTELEKTISMO 101

Morala kaj intelekta progresoj. — Intelekta kapa- blo de la homo. — Nuntempa intelekta pozicio de la Tero. — Intelekta dekadenco. — Faka tasko de la intelekto. — Respondeco de la verkisto. — La laborantoj por Spiritismo kaj la mondaj inte- lektuloj.

PERSONECO 104

Nocio pri personeco. — Mezklera homo. — Perso­na magnetismo. — Talismanoj. — Bonŝancaj ho- moj. — Socia koncepto pri la digneco. — Vigleco.

IV - PRILUMO

NECESECO 107

Doktrina propagando. — Elementoj de prilumado. — Kredo kaj prilumado. — Esploro per la racio. — Anima inspiro. — Laboro pro la interna prilum- ado. — Penado de la elkarniĝintoj.

LABORO 110

Animsavo. — La spiritaj Gvidantoj kaj la prilum- ado de la homo. — Graco. — Memprilumado. — Purigo en la monda medio. — Komenco de klo- podo. — Tiuj, kiuj plej bezonas lumon.

REALIGO 114

La plej granda bezono de iu homo. — Kaŭzo de malprogreso de la spirita homo. — Homaj dekretoj. — Prilumado en la Evangelio. — De- zirego de prozelitismo kaj bezono de prilumado. — instrui kaj prediki la evangelion. — Religiaj renoviĝoj.

V - EVOLUADO

DOLORO 118

Fizika kaj morala doloroj. — Feliĉo en la Tero.

Definitiva helpo por elaĉeto. — La Evangelio kaj la homaj ĝojoj. — Ĝeneraleco de la doloro.

Pentolokoj en la nevidebla sfero. — Doloro kaj preĝo.

PROVO 120

Provo kaj elaĉeto. — Leĝo de la provoj. — Falo de la Spirito. — Falo de la spirito ekster la Tero. — Kolektiva provo. — Nekredemo. — Intenseco kaj fataleco de la provo.

VIRTO 123

Nocio pri virto. — Pacienco. — Karitato. — Mate- ria almozo. — Espero kaj Fido. — Disĉiploj de Jesuo. — Ĉe la praktiko de la karitato.

TRIA PARTO

RELIGIO 127

La Religio antaŭ la Scienco kaj la Filozofio.

- LA MALNOVA TESTAMENTO

REVELACIO 127

En la komenco estis la Vorto. — Izraelo. — Judis- mo. — La Sanktega Triunuo de la katolika teolo- gio. — Absurda ideo pri la "nenio". — La tagoj de la Kreado. — Pozicio de la Malnova Testamento antaŭ la edukaj valoroj.

LEĜO 130

La dek ordonoj. — Moseo sur la Sinajo. — Misio de Moseo. — Moseo kaj la definitiva leĝo. — Leĝo de egala repuno. — Modifo en la dua ordono. — La malpermeso de la Readimono.

PROFETOJ 133

La libroj de la Malnova Testamento. — La an- taŭdiro kaj la antaŭvido de la sanktaj skriboj. — Anĝeloj. — Multnombraj profetoj. — Profetoj el Izraelo. — La konstanta kunlaboro de la misiuloj de la Kristo en la mondo. — La legado de la Biblio en la familiaj rondoj.

- EVANGELIO

JESUO 136

Pozicio de la Evangelio de Jesuo. — Aserto de Johano. — Misio de Johano. — Universa misio de Jesuo Kristo. — Ofero de Jesuo. — Doloro de la Kristo. — Aserto de Jesuo. — La cirkloj de surtera aktiveco kaj la ĉeesto de la Sinjoro. — La evangeliaj paraboloj. — La Antikristo.

RELIGIOJ

Koncepto pri religioj. — Religioj antaŭaj al la veno de la Kristo. — Kristanaj doktrinoj. — Tasko de la Reformacio. — La spirito kaj la pre- fero por difinitaj religiaj ideoj. — Promeso de la Kristo al liaj apostoloj. — La spiritistoj kaj la bapto. — La spiritistoj kaj la geedziĝo. — Difino pri la katolika meso. — La faktoj ĉe la origino de la eklezioj.

INSTRUOJ 143

"Vi estas dioj". — "Ĉiuj pekoj estos pardonitaj al vi". — "Enkonduki pacon sur la Teron". — "Ĉar mi venis, por kontraŭmeti viron kontraŭ lian patron, kaj filinon kontraŭ ŝian patrinon, kaj bofilinon kontraŭ ŝian bopatrinon". — "Kaj ĉion, kion vi petos per preĝado, kredante, vi ricevos". — "La lumo brilas en la mallumo, kaj la mallumo ĝin ne komprenis". — "Kiu havas la fianĉinon, tiu estas la fianĉo, ktp". — Transfiguriĝo de Je- suo. — "Ĉar Dio ne volis oferon nek donacon, jen Li formis por li korpon". — "Tri estas la atestantoj en la ĉielo: la Patro, la Vorto kaj la Sankta Spirito". — Feliĉeco al la malriĉaj en spi- rito. — Leciono de Jesuo, kiam Li lavis la piedojn de siaj disĉiploj. — Kial Jesuo sin ĉirkaŭvolvis per viŝtuko, kiam Li lavis la piedojn de siaj dis- ĉiploj. — Helpleciono de Simono, Kirenano. — Reviviĝo de Lazaro. — Eŭkaristio. — Judaso kaj la pastro. — Forneo de Petro. — Traduko de la Evangelio de Jesuo.

III - AMO

KUNIĜO 150

139

Gradiĝo de la amo en la Naturo. — Ĝemelaj ani- moj. — Konfirmo de la teorio de la ĝemelaj animoj en la sankta teksto. — Altiriĝo de la ĝe- melaj animoj. — La ĝemelaj animoj kaj la univer- sa amo. — Leciono de Jesuo Kristo. — Geedziĝoj

en la mondo. — Sopiro kaj la progresintaj Spi- ritoj. — Helpo de la enkarniĝinta animo. — Eŭnukoj pro la regno de la ĉielo.

PARDONO 155

Pardoni kaj ne pardoni. — La pardono en la dia leĝo. — Pardono kaj klarigo. — Sincera pardono. — Pento kaj kulpelaĉeto. — Reamikiĝo. — Par­doni sepdekoble sep fojoj. — Mallamo. — Pardono kaj forgeso. — La elkarniĝintoj kaj la akuzoj de la mondo.

FRATECO 158

Leciono de Jesuo. — Spiritoj en misio de frateco. — Amo al la proksimulo. — La evangelia konsilo kaj la korpa agreso. — Frateco kaj malbona in- terpreto. — Lernejo de frateco. — Homa indife- renteco pri la sincera frateco. — Frateco kaj ega- leco. — Frateco kaj abnegacio. — Amo al ni mem.

IV - SPIRITISMO

FIDO 162

Reviviĝinta Kristanismo. — Misio de Spiritismo.

Fidi. — Fido kaj rezonado. — Rezonata dubo.

Revelacioj el la supera sfero. — Plej bona pose- daĵo. — Ĉe la meditado pri la fido. — La spirit- istoj kaj la dogmoj. — Ĉe la propagando de la fido.

PROZELITOJ 166

Devoj de la spiritisto. — Kontraŭfrataj luktoj. — Progreso de la spiritisto. — Atakoj de la kritiko. — Doktrinaj strangaĵoj. — Oportuneco de la doktrina konversacio. — Okazigo de feno- menoj el la nevideblo. — Nekonveneco de la rekta kaj persona elvoko. — Pasintaj vivoj. — Mediu- maj fenomenoj.

PRAKTIKO 170

Spiritisma kunsido. — Metodoj. — La direktan- toj kaj la mediumoj. — Societoj sen mediumoj. — Difino de doktrina programo. — La studemuloj ne dezirantaj internan evangelizon. — Ĉe la laboro de instruado. — Identigo de la komunikiĝantaj Spiritoj. — Spiritista devo rilate amatan estulon, forpasintan en la Transmondo. — Plendoj de tiuj, serĉantaj Spiritismon sen serioza celo.

V - MEDIUMECO

ELVOLVIĜO 173

Difino de mediumeco. — Komuna mediumeco. — Mediuma elvolviĝo. — Neceso de sento por la plenumo de la mediuma tasko. — Ĉia kapablo estas utila. — La plej granda bezono de mediumo. — Specialiĝo. — La mediumeco povas esti forpre- nita. — La mediumo kaj konvertiĝo de la nekre- dantoj. — La bestoj kaj la mediumeco.

PREPARIĜO 177

La mediumo kaj la bezono de studo. — Obsedo.

Doktrininstruado. — Obsedo kaj frenezeco. — Movo de malbonefikaj fluidaĵoj. — Neceso de mediuma eduko. — Neceso de disciplino. — Ironiaj aŭ insultaj opinioj pri la laboro de la mediumoj.

Mediumoj serĉantaj aliajn mediumojn. — Mis- tifiko.

APOSTOLADO 181

187

Mona pago. — Materiaj aferoj. — La mediumo kaj liaj sociaj devoj ĉe la familio. — La apostola- do kaj la malkvietaj spiritistoj. — Agado de la esplorantoj. — La spiritisma veraĵo kaj la hel- po de mediumo. — Societoj de materia helpo al la mediumoj. — Valorigo de la apostolado. — Ri- fo de la mediumeco. — Venko de la mediuma apostolado.

NOTO

KLARIGO

En kunsido, okazinta la 31-an de oktobro 1939, ĉe la Spiritisma Grupo "Luis Gonzaga", en la urbeto Pedro Leopoldo, Brazilo, unu amiko el la spirita sfero sugestis al ĝiaj membroj la diskuton de doktrinaj temoj, per demandoj farotaj al la Spirito Emmanuel, por pliigi la sferon de niaj scioj.

Konsultite pri la afero, la Spirito Emmanuel estigis pro- gramon de laboroj pene plenumotan de ni, kaj kiu estis komencita per la du jenaj demandoj:

Ĉar, en sia karaktero de Konsolanto promesita de la Kristo, Spiritismo prezentas tri diferencajn aspektojn: sciencan, filozofian, religian, kiu el tiuj aspektoj estas la plej grava?

"Ni povas rigardi Spiritismon, tiel simboligitan, kiel ian triangulon de spiritaj fortoj.

"La Scienco kaj la Filozofio ligas al la Tero tiun simbolan figuron, sed la Religio estas ja la dia angulo, ĝin liganta al la ĉielo. En sia scienca kaj filozofia aspekto, la doktrino ĉiam estos ia nobla kampo de homaj esploroj, simile al aliaj kolekti- vaj movadoj kun intelekta naturo, celantaj la pliperfektiĝon de la Homaro. En ĝia religia aspekto tamen kuŝas ĝia dia grandeco, ĉar ĝi estas mem la restarigo de la Evangelio de Jesuo, definitive renovigante la homon por la grandeco de lia senmezura spirita estonteco."

Por pliigi niajn sciojn pri la triobla aspekto de Spi- ritismo, ĉu ni povos daŭrigi niajn demandojn?

"Vi povos demandi, sed ni ne povas nutri la pretendon doni al vi la definitivajn solvojn, kvankam ni plej volonte kunlaboros kun vi.

"Cetere, per la reciproka helpo ni atingos ja la plej altajn esprimojn de la intelektaj kaj sentimentalaj valoroj.

"Trans la tombo, la elkarniĝinta Spirito ne trovas la miraklojn de la saĝeco, kaj la novaj realaĵoj el la senmorta sfero transcendas la kadrojn de la nuntempa sciaro, sin kon- servante en sfero preskaŭ nealirebla por la homa penso, kaj eskapante do el niaj kapabloj de elmontro, pro la manko de analogiaj komparoj, sola impresrimedo sur la tabulo de la limigitaj valoroj de la homa menso.

Krome, ni ankoraŭ troviĝas en tia evolua sfero, ke ni ne povas porti al via lernorondo la lastajn malkovrojn en tiu aŭ alia sektoro de esploro kaj analizo. Jen la motivo, kial ni povas nur kunlabori kun vi sen la pretendo al la definitiva parolo. Konsiderinte nian kontribuon laŭ tiu nepre necesa koncepto de relativeco, ni penos vin helpi per nia modesta sumo de sperto, ne haltante ĉe la teknika ekzameno de sciencaj demandoj aŭ de la objekto de la polemikoj pri Filozofio kaj religioj, ambaŭ tro multmovaj post la kulisoj de la opinio, sed ni konsideru sole nur la spiritan lumon, disradiantan el ĉio, kaj la mistikan superecon de ĉiuj aktivecoj de la homa spirito en ĝia benata surtera lernejo, sub la favorkora protekto de Dio".

La prezentitaj demandoj estis plej variaj kaj nombraj. Ĉiuj membroj de la Grupo, kiel ankaŭ aliaj spiritistoj-amikoj el diversaj lokoj, kunlaboris por la provizo de demandoj, jen manifestante siajn bezonojn de interna klariĝo ĉe la studado de la Evangelio, jen interesiĝante pri novaj temoj, kiujn la res- pondoj de Emmanuel inspiradis.

Poste, la spirita aŭtoro elektis demandojn, ilin ordigis kaj registris laŭ fakaj temoj, kaj jen estas la nova libro.

Ke la saĝaj, konsolaj vortoj de Emmanuel havigu al ĉiuj doktrinaj kunuloj la saman spiritan bonon, kiun ili faris al ni, estas ja la bondeziroj de la modestaj laborantoj el la Spi- ritista Grupo "Luis Gonzaga", en Pedro Leopoldo, ŝtato Minas Gerais.

Pedro Leopoldo, la 8-an de marto 1940.

UNUA PARTO

SCIENCO

1 - Ĉu Spiritismo absolute bezonas la surteran sciencon?

Tiu bezono neniel povas esti absoluta. La scienca kun- laboro estas utila ĉiam, kiam ĝi originas el klarmensa konscienco kaj el kora sincereco. Estas grave konsideri tamen, ke, se la monda scienco ne volas ludi plu la rolon de tirano kaj detruanto, ĝi nepre bezonas Spiritismon, kies dia celo estas la lumigo de la sentoj, ĉe la sankta plibonigo de la moralaj karakteroj de la homo.

I

FUNDAMENTAJ SCIENCOJ

2. - Se ni rekonos la Kemion, la Fizikon, la Biologion, la Psikologion kaj la Sociologion kiel la kvin fundamentajn sciencojn, kia estos la pozicio de la scienco de la vivo, rilate al la ceteraj?

Studante la internan agadon de la korpoj, iliajn in- terrilatojn kaj iliajn proprecojn, la Kemio kaj la Fiziko estas la registro de la valoroj de la materia scienco. Ekzamenante la sentojn kaj la sociajn problemojn, la Psikologio kaj la Sociologio reprezentas klasifikan tabelon de la konkeroj de la intelekta scienco. En la centro de ĉiuj troviĝas la Biologio, signifanta la vivo-sciencon en ties profundaĵoj, rivelanta la transcendon de la origino - la Spiriton, la Dian Verbon.

Ĝis nun, ankaŭ la Biologio troviĝas enfermita en la ma- terialismaj skoloj sur la Tero, sed, ĉe siaj plej aŭtentikaj karakteroj, ĝi elvolviĝos al Dio per siaj sublimaj elmontroj, kaj estas necese, ke ni rekonu, ke, eĉ nuntempe, ĝiaj profundaj enigmoj estas la plej noblaj alvokoj al la spirita realo kaj al la ekzameno de la diaj fontoj de la ekzistado.

KEMIO

- Ĉu, en la kampo de la Kemio, la fortoj el la spirita mondo helpas la surteran homon?

La komisiitoj de Jesuo troviĝas en ĉiuj sektoroj de la homa laboro kaj, en ĉiuj epokoj, ili kunlaboris kun la homo en lia penado por perfektiĝo; cetere, la studemuloj kaj la scienculoj sur nia planedo ne kreis la kemiajn fenomenojn, kiuj ekzistis ĉiam, ekde la aŭtoro de la tempoj, certigante ian superan intelekton.

Vere, la homoj lernis Kemion el la Naturo. Ili kopiis ĝiajn asociiĝojn, elvolvante sian sferon de studoj, kaj elpensis nomenklaturon, reduktante la kemiajn valorojn, ne komprenante ilian dian originon.

- Ĉe la studoj de Kemio, oni kalkulas je ĉirkaŭ kvarona miliardo la terajn substancojn, kiuj ja povas reduktiĝi, kvazaŭ ili estus devenintaj el proksimume nur naŭdek elementoj. Kiam la studoj de tiu scienco estos pliigitaj, ĉu povos reduktiĝi ankoraŭ plu la originaj fontoj?

La Kemio bezonas prezenti tiun dividon de elementoj por la registrado de la edukaj valoroj celante la sciencajn esplorojn, en la mondo. Se tamen en ĝia bazo troviĝas la atomoj en plej vasta karaktero de diverseco, eĉ tiamaniere ĝi ĉiam direktiĝos al la substanca unueco, revenante, konforme al spiritaj instruoj, al siaj originaj fontoj.

Cetere, rilate la kemiajn individuiĝojn, vi jam scias, ke, en la kadro de la surteraj scioj, la hidrogeno estas la plej simpla el ĉiuj elementoj. Ĝia atomo estas la primitiva formo de la planeda materio, kaj ĝi konsistas el absolute simpligita sistemo, ĉar ĝin formas nur unu elektrono, de kie devenas la ceteraj individuiĝoj de la evolua meĥanismo de la materio, en siaj rudimentaj manifestiĝoj.

- Ĉu, en la nomataj Brown-aj movadoj kaj en la mo- lekulaj altiroj, ni povos rimarki manifestiĝojn de spiritoj?

En la tiel nomataj Brown-aj movadoj, same kiel en la molekulaj altiroj, ni ankoraŭ ne povos vidi ĝustasencajn ma- nifestiĝojn de spiritoj kiel komencon de intelekto, sed nur rudimentajn fenomenojn de la vivo en ĝia elmontro de potenciala energio, en la evoluo de la materio sur vojo al la animaj principoj, sub la luma beno de la dia naturo.

- Ĉu estis ia materia unueco por la formado de la diversaj organaj estaĵoj ekzistantaj sur la Tero?

Same kiel la homa kemiisto trovas en la hidrogeno la plej simplan formulon por difini la direkton de siaj substancaj komparoj, tiel same la spiritoj kunlaborintaj kun la Kristo, en la unuaj tempoj de nia planeda organizado, trovis en la protoplasmo la deirpunkton por sia realiga laboro, prenante ĝin kiel esencan bazon de ĉiuj vivaj ĉeloj de la surtera organismo.

- Ĉu ekzistas ia leĝo de progreso por la kemia in- dividuiĝo?

Laŭ la koncepto pri la spiritaj valoroj, la leĝo estas de evoluo por ĉiuj estuloj kaj aĵoj de la Universo. Ankaŭ la kemiaj individuiĝoj sekvas sian direkton, por havigi al si la unuajn animajn karakterojn, kaj estas juste rimarki, ke, en la industria rondo, la individuiĝo estas ellaborata laŭ la plej krudaj procesoj, ĝis ĝi povos esti utiligita de la nevidebla aganto en la biologia kemio, kie ĝi eniras en novan vivo-ciklon, ascendante al sia destino.

- Kiu estas la diferenco, kiun la Spiritoj rimarkis, inter la biologia kaj la indurstria kemioj?

Ĉe la unua superstaras la spiritaj influoj sur ĉiuj organismoj; dume, ĉe la dua, ĉiuj faktoroj havas, ĝustedire materian efikon.

En tio kuŝas ja la granda diferenco. Tiel estas, ĉar en la interno de la organa ĉelo la vivo-fenomeno submetiĝas al ia dia aganto, en sia profunda naturo, kaj, en la industriaj komponaĵoj, la kemiaj kombinoj povas obei al ia homa aganto.

- Ĉu la radioaktiveco okazigas la detruiĝon aŭ la evoluon de la materio?

Per la radioaktiveco okazas la evoluo de la materio. El tiu kontinua konsumiĝo okazas ja la kemiaj individuiĝoj, transformitaj en energion, movadon, elektron, lumon, en ilia ascendo al novaj evoluaspektoj, obee al la leĝoj regantaj la Universon.

- Car la radioaktiveco agas senĉese, ellaborante siajn fortojn, kie troviĝas la fonto de energio por la materio?

La Suno estas tiu vivofonto por ĉiuj nukleoj de la planeda vivo. Ĉiuj estaĵoj, same kiel ĉiuj centroj, kie agas la fortoj de la embria vivo, ricevas la senĉesan renovigon de siaj energioj per daŭra atompluvo sendita de la sistemo-sidejo al la familio de mondoj ekvilibritaj en ties altiro, en la Senlimo.

-Kiel ni komprenu la aserton de la kemiistoj: "nenio kreiĝas, nenioperdiĝas"?

Vere, la homa spirito ne kreas la vivon, kio estas atributo de Dio, fonto de la senfina, senĉesa kreado. Se tamen la homo ne povas krei la vivo-fluidaĵon, nenio perdiĝas el la Dia faritaĵo, ĉirkaŭ li, ĉar substancoj aliiĝas en ascenda evoluado.

- Konsiderante la ekzaktecon, kun kiu efektiviĝas la naturaj kombinoj de la organika kemio, kiel ni komprenu la plurajn manifestiĝojn de la naturo, en ĝiaj unuaj tempoj?

Ĉe siaj primitivaj molekulaj asociiĝoj, la diversaj manifestiĝoj de la surtera naturo obeas al la dia penso de la komisiitoj de Jesuo, okaze de la unuaj signoj de vivo sur la krusto de la terglobo.

Se vi turnos vin al tiuj plej antikvaj originoj, tiam vi povos rimarki la penadon de la saĝaj Spiritoj de la nevidebla sfero ĉe la manipulado de la valoroj de la biologia kemio en la komenco de la planeda vivo, starigantaj la definitivan karakte- rizon de la Naturaj procedoj en la fiksado de la specioj, an- taŭvidantaj ĉian meĥanismon de la estonteca evoluo, kaj konfidantaj sian laboron al la leĝoj de la natura selekto, leĝoj, kiuj, sub la egido de Jesuo, estis daŭrigontaj tra la tempo la perfektigon de la tera verko.

- Ĉu la spiritaj fortoj organizis ankaŭ la mondan atmosferon?

Sendube. La inteligenteco, kun kiu estis aranĝitaj la elementoj de la scenejo, por la evolviĝo de la vivo sur nia planedo, pruvas tion al vi.

Je distanco de kelkdeke da kilometroj estis metitaj tavoloj el ozono, destinitaj filtri la sunradiojn kaj dozi ties naturon por protekti la vivon.

El la atmosfero vi ricevas pli grandan kvanton da nutraĵo por la konservado de viaj ĉeloj.

Kaj, ĉar ne estas nia celo erudicie citi, nek rediri la sciencajn instruojn de la mondo, ni memoru, ke unu homo, por la konservado de sia organa vivo, bezonas ioman kvanton da oksigeno, dek kvin gramojn da azoto (nutra) kaj kvincent gramojn da karbono (nutra). La oksigeno estas donaco de Dio por ĉiuj kreitaĵoj; rilate la azoton kaj la karbonon, estas ja pro ilia havigo, ke la homo penege luktas sur la Tero, kio rememorigas al ni la admonon de la sanktaj tekstoj al la erarinta spirito: "En la ŝvito de via vizaĝo vi manĝados panon". [2]

Laŭ tiu kemia kalkulo, la baza problemo de nutrado estas konfirmo pri la patra grandanimeco de la Kreinto kaj la elaĉeta stato en kiu troviĝas la reenkarniĝintaj animoj en tiu ĉi mondo.

- Kiel kompreni la aserton de la astronomoj, rilate al la termika morto de la planedo?

Certe estas, ke iam ĉiu materia organismo aliiĝos, prenante novajn formojn. La energioj de la Suno, same kiel la teraj fortoj, ĉi tie elĉerpiĝos kaj aperos aliloke. Laŭ kalkulo de kelkaj astronomoj, la termika morto de la planedo okazos post ĉirkaŭ unu miliono da jaroj, de nun.

Oni jam asertis tamen, ke la vivo estas la eterna nuno. Kaj nia ĉefa devo ne estas kalkuli la tempon, difinante sur nefirmaj bazoj la daŭron de la, kiel sciate, pasemaj faritaĵoj, sed valorigi ĝin kiel sanktan okazon por la definitivaj kons- truaĵoj de nia spirito, konstruaĵoj liberaj de ĉiaj materiaj aliiĝoj, en la senfino.

FIZIKO

- Ĉu ekzistas Spiritoj especiale komisiitaj por plenumi la fizikajn leĝojn sur la tera planedo?

Tiu veraĵo estas ja nekontraŭstarebla, kaj la homo povos senĉese esplori kaj studi, tirante la plej bonan profiton ĉe sia rutino de persistaj penadoj; sed ĉiuj difinoj de la materialismo estas neutilaj antaŭ la nerefutebla realeco de la transcendaj faktoroj ĉe ĉiaj gravaj fizikaj fenomenoj de la Naturo.

- Ĉu la novaj sciencaj riveloj pri la atomoj kaj la elektronoj, efektivigitaj de la profesoroj Thomson, Rutherford,

Ramsay kaj Soddy, inter aliaj, sur la kampo de la fiziko, povas ja doni la ekzaktan scion pri ĉiuj stadioj de la animevoluo?

La scienco ĝustadire homa povos starigi konvenciajn bazojn, sed ne la aŭtentikan bazon, en ĝia dia origino, ĉar la atomoj kaj la elektronoj estas fazoj de karakterizado de la materio, kaj ili ne konsistigas, en tiu senfina skalo, la principon, egale troviĝantan en la sfero de la ekstreme malgrandaj.

- Kiel estas rigardataj, en la spirita sfero, la nun- tempaj scioj pri la Fiziko, sur la Tero?

La nuntempaj nocioj pri la Fiziko pli kaj pli pro- ksimiĝas al la scio pri la universaj leĝoj, sur kies supro kuŝas la dia direktado, reganta ĉiujn mondojn.

La antikvaj sistemoj maljuniĝis. La hieraŭaj konceptoj cedis lokon al novaj deduktoj. Ĵusaj studoj pri la materio igas vin rekoni, ke ĝiaj elementoj disiĝas per la analizo, ke la atomo ne estas nedividebla, ke ĉiu materia manifestiĝo povas aliformiĝi en forton kaj ke ĉiu energio revenas al la provizejo de la universa etero. Kun la tempo, la akademiaj formuloj renoviĝos je aliaj konceptoj de la transcenda realaĵo, kaj la surteraj fizikistoj ne povos malbezoni Dion ĉe siaj deduktoj, kaj ili restarigos la Naturon en ĝia pozicio de pasiva kampo, kie la dia intelekto manifestiĝas.

- Kie la senpera punkto de observo, por ke la Fiziko konfesu la ekziston de Dio?

Ekde la komenca punkto de siaj observoj, la Fiziko estas devigita rekoni la ekziston de Dio ĉe Liaj diaj atributoj. Por demonstri la mondo-sistemon, ĉu la scienculo ne sin turnis al la tiel nomata "imaga akso"? Sufiĉas tiu rimedo, por ke la homo estu kondukita al pli altaj konkludoj, sur la kampo de la transcendo.

La ĉiela meĥaniko pruvas la nerefuteblecon de la teorio de la movado. La planedo moviĝas en la senlimaĵo. La materio vibras ĉe siaj plej diversigitaj formoj.

Kiu naskis la movon? Kiu donis la unuan vibran impulson al la universa organismo?

La Scienco klarigas, ke la energio faras la movadon, sed la forto estas blinda kaj la materio ne havas spontaneecon.

Nur en la dia intelekto ni renkontas la originon de ĉia kunordigo kaj ĉia ekvilibro; tial, ĉe siaj plej intimaj demandoj, la surtera Fiziko ne povos disiĝi je la logiko kun Dio.

- Cu la fiziko-nocioj konataj de la homoj estas realaj, definitivaj difinoj?

Pri la materio la homoj posedas la sciojn livereblajn de ilia menso kaj ni komprenu, ke la reala aspekto de la mondo ne estas tiu, kiun la mortemaj okuloj povas ampleksi, ĉar la homaj komprenoj estas kondiĉitaj al la sensoj, kaj la homo ne sukcesas transpasi la regionon de certaj vibroj.

Dronitaj en la pezaj vibroj de la karnaj rondoj, la homoj ricevas tre neperfektajn informojn pri la Universo, pro la nesufiĉeco de siaj kvin limigitaj sentumoj.

Estas ja pro tio, ke ĉiam estos limigita la homa observado de la materio, forto kaj movado, ne nur pro nesufiĉeco de la sensoria percepto, sed ankaŭ pro la strukturo de lia okulo, kie la dia saĝeco limigis la homajn eblecojn de analizo, por valorigi la klopodojn kaj iniciativojn de la kreito.

- Kiel ni komprenu la eteron?

En la sciencaj rondoj sur nia planedo oni jam multe parolis pri la etero, sed neniu povis doni, per la konataj konvencioj, perfektan bildon de ĝia realeco.

Efektive, la homo ne povas imagi ĝin per la limigitaj perceptoj de sia menso. Niaflanke, ni ne povas doni al vi pli klaran instruon pro manko de analogiaj terminoj.

Se, kiel elkarniĝintoj, ni komencas ekzameni ĝin en ĝia profunda esenco, por la surteraj homoj la etero estas preskaŭ abstraktaĵo. Sed ni iel penu kompreni ĝin kiel ian sanktan vivo-fluidaĵon de la Universo, kiu, en ĉiuj direktoj, estas la portilo de la dia penso.

- Ĉu la Fiziko povas doni al ni elementojn por taksi la dian evoluplanon?

Ankaŭ per ĝi vi povas observi la profundan belecon de la universaj leĝoj. En la inteligenta blovo de la dia volo densiĝas la kosma materio en la organismo de la Universo. Aperas la grandaj amasoj da nebulozoj kaj, poste, la familio de la mondoj, kies movadoj estas regataj de la leĝoj de la ekvilibro, en la altira sfero, en la senlima korpo de la kosmo.

La evoluciklo prezentas per ĝi unu el siaj plej belaj aspektoj. Sub la dia gvido, la materio produktas forton, la forto naskas movon, la movo estigas la ekvilibron de la altiro kaj la altiro aliiĝas en amon. Tiam, ĉiuj sferoj de la vivo identiĝas en la sama leĝo de unueco, kiun la dia saĝeco starigis en la Universo.

- Ĉu la substanco estas la sama en ĉiuj mondoj? Kiel ni komprenu la rivelaĵon de la spektroskopo?

Rekoninte, ke la Universo obeas al ia leĝo de unueco, ni devas akcepti, ke, kio troviĝas en la tuto, tio ekzistas same en la partoj.

Sed la spektroskopo ne povas riveli al vi ĉiujn substancojn troviĝantajn en la aliaj mondoj, kaj ni ne povas forgesi, ke la Tero estas tre modesta apartamento en la universa konstruaĵo, kaj ni ne povas ne rekoni, per ĝiaj simplaj detaloj, la senliman grandecon de la verko de la Kreinto.

- Ĉu ekzistas ia leĝo de ekvilibro kaj ia leĝo de

fluidaĵoj?

La grandaj ĝeneralaj leĝoj de la ekvilibro havas sian sanktan sidejon en Dio, eterna fonto de ĉia vivo. Kaj, koncerne la leĝon de fluidaĵoj, ĉiu mondo ĝin posedas laŭ sia planeda organizo.

Rilate al la tera sfero, nur Jesuo kaj Liaj plej altrangaj senditoj plene konas ĝiajn procesojn, kaj tiu leĝo konsistigas ian dian kampon de studoj ne nur por la homa intelekto, sed ankaŭ por la elkarniĝintaj estuloj, kiuj jam liberigis sin el la plej maldelikataj laboroj ĉe la rondoj de la karno, por evolui en la sferoj pli proksimaj al la tera scenejo.

- Ĉu la leĝoj de gravito estas similaj en ĉiuj planedoj?

La leĝoj de gravito ne povas esti tiuj samaj por ĉiuj planedoj, des pli ĉar, sekve de via scienca evoluo, vi jam komprenas, ke la principoj de Newton estis iamaniere ans- tataŭitaj de la konceptoj de relativeco, konceptoj, kiuj siavice ankaŭ sekvas la progreson de la kono.

- Ĉu la teledinamismo estas aplikata al la rilatoj inter la videbla kaj nevidebla mondoj?

Ĉar la teledinamismo estas la manifestado de fortoj, agantaj en distanco, ni klarigu, ke plurfoje ekfunkcias, en la fenomeno de la komunikoj, la teledinamikaj agoj nepre bezonaj por certaj manifestiĝoj de mediumeco.

26. - Antaŭ la principoj de la Fiziko, kiel ni komprenu la magnetismon, kaj kiuj estas ĝiaj karakteroj en la interrilato inter enkarniĝintoj kaj elkarniĝintoj?

La magnetismo estas fenomeno de la vivo, ĉar ĝi estas la natura manifestiĝo en ĉiuj estaĵoj.

Se la monda scienco jam atingis la kampon de rimarkindaj solvoj per eksperimentoj rilataj al tiu temo, pruvante la ĝeneralecon kaj delikatecon de la magnetaj fenomenoj, vi do devas kompreni, ke tiaspecaj elmontroj, ĉe la rilatoj inter la du mondoj, estas ĉiam pli altaj kaj subtilaj, ĉar en tia okazo estas ia montro de supera vivo.

BIOLOGIO

27. - Kiel ni komprenu la Naturon?

La Naturo estas ĉiam la dia libro, kie la manoj de Dio skribas la historion de Lia saĝeco; libro de la vivo, kiu estas la lernejo por la spirita progreso de la homo, senĉese elvolviĝanta per penado kaj sindonemo de Liaj disĉiploj.

- Ĉu la manifestiĝoj de vivo en la diversaj regnoj de la Naturo, inkluzive de la homo, signifas la esprimon de la Dia Vorto laŭ grada skalo en la procesoj de la surtera perfektiĝo?

Jes, en ĉiuj regnoj de la Naturo pulsas la Dio-vibro, kiel la Dia Vorto de la Senfina Kreado; kaj, en la senfina kadro de laboro kaj sperto, ĉiuj principoj, same kiel ĉiuj individuoj, registras siajn valorojn kaj sanktajn akiraĵojn por la senmorta vivo.

- Ĉu la Spiritoj kunlaboras en la elvolviĝo de la embrio de la korpo, en kiun ili reenkarniĝos? Se jes, ĉu ili influas sur la ĉelajn kompleksojn de la fizikaj heredaĵo, por ke la estontaj korpoj estu dotitaj per certaj elementoj kapablaj kontentigi la sekvojn de la provo aŭ misio, kiujn ili devas plenumi?

En la okazo de la progresintaj Spiritoj, mastroj de propraj, netransdoneblaj faroj, tiu kunlaboro preskaŭ ĉiam okazas ĉe la penado de la komisiitoj de Jesuo, kiuj agas por tio, celante la estontecon de siaj luktoj en la materia medio. Ni tamen konsideru, ke la ribelemaj aŭ indiferentaj Spiritoj, senigitaj je la nepre necesaj propraj valoroj, devas akcepti la decidon de la menciitaj komisiitoj, kiuj elektas ja la provojn, kiujn ili meritas, aŭ kiuj estas nepre necesaj por ilia proceso de elaĉeto aŭ evoluo.

- Ĉu estas organoj en la spirita korpo?

Laŭ la esencaj leĝoj, regantaj la surteran vivon, ampleksante la spiritajn sferojn pli proksimajn al nia planedo, escepte de iaj aliiĝoj truditaj de la provo aŭ plenumota tasko, la fizika korpo jam estas preskaŭa eksteraĵo de la perispirita korpo, subordigita al la imperativoj de pli kruda materio, en la meĥanismo de la ĉelaj heredaĵoj, kiuj siavice adaptiĝas al la nepre necesaj provoj aŭ atestoj de ĉiu individuo.

- Ĉu la reenkarniĝo komenciĝas kun la unuaj vivo- manifestiĝoj de la homa embrio?

Ekde la unuaj momentoj de tiaj manifestiĝoj, la Spi- rito spertas la efikojn de sia nova situacio. Sed estas grave konfesi, ke la spiritoj pli klarmensaj, kontraŭe al tiuj pli malklarmensaj kaj nesciaj, ĝuas preskaŭ plenan liberecon, ĝis la kompleta firmiĝo de la materiaj ligiloj ĉe sia nova naskiĝo en la mondo.

- Kiam la embrio formiĝas, ĉu okazas ia interpenetro de fluidaĵoj inter la gravedulino kaj la spirito tiam ligita al la feto? Ĉu ekzistas kontroleblaj sekvoj?

Tiu interpenetro de fluidaĵoj estas natura kaj pravigebla, ne malofte okazigante tre subtilajn fenomenojn, kiel la tiel nomatajn "denaskajn signojn", kiuj nur pli malfrue povos esti komprenataj de la monda scienco, pliriĉigante la kadron de valoroj de la biologio, ĉe la profunda studado de la originoj.

- Ĉu la Spirito, en ĉiu el siaj enkarniĝoj, rememoras siajn evoluajn stadiojn, same kiel okazas al la materia embrio, kiu rememoras, antaŭ la naskiĝo, la tutan evoluon de sia specio?

Tiu rememoro en la plimulto da okazoj efektiviĝas pro la oportuneco, kiun ĝi donas al la enkarniĝinta animo dece konduti, en la samaj cirkonstancoj de sia kulpa pasinteco; sed ĝi ne estas ĝenerala regulo, kaj ni atentigu, ke, ju pli grandaj estas la akiraĵoj de saĝeco kaj amo, des pli malproksime troviĝos la spirito, ĉe sia surtera lernado, de tiu rememoro pri la materiaj spertoj, de kies dolora ĉeesto li tiam povos liberiĝi pro sia supera spiriteco.

- Ĉu la tiel nomata genealogia arbo de la homoj havas identan signifon en la spirita sfero?

En la spirita sfero persistas la sama penado por la konservado kaj plivastigo de la familiaj korinklinoj, kaj, jen ĉe la surteraj regeneraj laboroj, jen en la sanktiga lumo de la astraj sferoj, la pasioj kaj malpuraj sentoj aliiĝas en sanktajn ligilojn de la spirito.

Sed la genealogia arbo, tiel, kiel ĝi estas konata en la surtera lukto, ne transportiĝas al la nevidebla sfero, ĉar tie la sangaj ligiloj estas anstataŭataj de la altiroj de la sublimaj amo-sentoj purigitaj per la abundo da spertoj kaj luktoj komune travivitaj.

- Cu la genetiko estas submetia al pure materiaj

leĝoj?

La genetikaj leĝoj estas gvidataj de nombraj psikaj agantoj, kiujn la surtera scienco tute ne povas formuli, konforme al siaj materialismaj postulatoj. Ofte, tiuj psikaj agantoj estas vigligitaj de la spiritaj senditoj komisiitaj por tiu aŭ alia misio ĉe la fluoj de la profunda vivofonto. Jen kial la genetikistoj ofte renkontas neatenditajn problemojn, kiuj translokas la centron de iliaj antaŭaj konkludoj.

- Cu la genetiko povas starigi rimedojn por plibonigi la homon?

El la fizika vidpunkto, la naturo mem de la mondo senĉese plibonigas la homoj per siaj procesoj de natura selekto. En tiu senco, la genetiko povas agi nur kopiante la propran materian naturon. Sed se tiu scienco esploros la spiritajn faktorojn, aliĝante al la altaj principoj, celantaj la prilumon de la homaj animoj, tiam ĝi povos fondi vastan servon de plibonigo kaj regenerado de la spirita homo en la mondo, des pli ĉar, alie, ĝi povos esti notinda mentoro de eŭgeniko - granda skulptisto de la ĉelaj formoj, sed ĝi estos ĉiam senefika por la homa spirito, kaj povos ja transformiĝi en abomenindan marioneton, en la senkompataj manoj de rasismaj politikistoj.

- Cu la kombinoj de genoj, konsilitaj de la genetiko, povas doni al la homo certajn kapablojn aŭ certajn inklinojn?

Kelkaj nuntempaj scienculoj proklamas tiujn eblecojn, sed ili forgesas, ke la inklino aŭ kapablo estas atributo de la spirita individuo, neatingebla por iliaj observoprocesoj.

La genetikistoj povas efektivigi nombrajn elmontrojn de la materiaj ĉeloj; sed tiuj eksperimentoj ne iros trans tiu supraĵa kono, rilate la akirojn, provojn aŭ evoluan pozicion de la enkarniĝintaj Spiritoj.

- Se la genetiko estas orientita de psikaj elementoj kiel ni klarigu la tiel ekzaktajn konkludojn de mendelismo?

Mendelismo faris ja notindajn eksperimentojn, sed ĝi ankoraŭ renkontas neeksplikeblajn fenomenojn ĉe la proceso de siaj pozitivaj observoj. Estas nepre necese konsideri, ankaŭ, ke, laŭ malkreskanta skalo, en la regnoj de la Naturo, la genetiko prezentas feliĉajn rezultatojn en siaj elmontroj, pro la simpla kaj primitiva materialo prenita por siaj praktikaj observoj, kiaj la ĉelaj kompleksoj de vegetaĵoj kaj animaloj, konsistantaj el rudimentaj formoj. Sed laŭ kreskanta skalo, kie la psika evoluo prezentas siajn karakterojn de intenseco kaj efektivigo, la genetiko ĉiam renkontos la spiritan faktorojn ĝin kunvokantajn al pli vasta kaj sublima agokampo.

- Kiuj estas la kaŭzoj de naskiĝo de monstraĵoj ĉe la homoj kaj ĉe la bestoj?

Ni ne povas forgesi, ke ĉe la homoj tiuj doloraj fe- nomenoj rezultas el la kadro de purigaj provoj, kaj ni ne forgesu ankaŭ, ke la tera mondo ankoraŭ estas lernejo prepara al perfektiĝo.

La teratologiaj produktoj konsistigas kulpelpagan lukton ne nur por la sentemaj gepatroj, sed ankaŭ por la Spirito, enkarniĝinta por penigaj elaĉetoj el sia kulpa pasinteco.

Koncerne la bestojn, ni devas konfesi la urĝan bezonon de la multoblaj eksperimentoj en la dramo de la vivevoluo.

En ĉio tamen ni penu ekvidi la edukan aspekton de la surteraj laboroj.

La Tero estas vasta metiejo. Sur ĝi laboras la komisiitoj de la Sinjoro, kiujn ni povas konsideri kiel teknikajn di- rektantojn ĉe la verko de perfektigo kaj elaĉeto. En iaj fakoj de penado, la homoj estas malbonaj lernantoj aŭ ribelaj laboristoj. En tiuj fakoj, la komisiitoj de Jesuo povas plenumi la saman kutiman laboron; ili tamen renkontas konfuzon kaj reziston de la favoratoj mem, kaj pro tio la fonto de puraj energioj ne povas respondi por la fenomenoj ĝin difektantaj, fenomenoj kaŭzitaj de la indiferento, krima intenco aŭ krueleco de la propraj homoj, kiuj estas ĉiam celo de la amplena zorgo de la Sinjoro sur ĉiuj vojoj de siaj destinoj.

- Ĉu fekundeco kaj sterileco estas provoj?

Laŭ la surteraj interpretoj, tiuj konceptoj povas indiki provosituaciojn al la animoj spertantaj sian edifon. Se tamen ni konsideros la aferon el ĝia spirita aspekto, ni devos konfesi, ke sterileco ne ekzistas por la spirito, kiu sur la Tero aŭ ekster ĝi povas esti fekunda je laboroj de beleco, perfektiĝo kaj elaĉeto.

- Ĉu la ideo pri evoluo, kiu de longe influas la sferojn de ĉiuj sciencoj en la mondo, ekde la darvinaj teorioj, prezentas nun ian novan stadion de alproksimiĝo inter la sciencaj scioj de la homo kaj la veraĵoj de Spiritismo?

Ĉiuj evoluismaj teorioj en la mondo marŝas al al- proksimiĝo al la veraĵoj de Spiritismo, ĉe fina brakumo kun la superega vero.

PSIKOLOGIO

- Kiel ni komprenu, per Spiritismo, la psikologian normon, asertantan, ke la sperto de niaj kvin sentumoj estas la tuta fundamento de nia mensa vivo?

Spiritismo klarigas, ke la homo estas mastro de pli vasta posedaĵo firmigita sur liaj spertoj en pasintaj ekzistadoj, kaj ĝi pruvas, ke la efektiva fundamento de la mensa vivo ne sidas absolute sur la korpaj sentumoj, sed ankaŭ sur la latentaj memoraĵoj el la pasinteco, pri kiuj la fenomenoj de antaŭtempa inteligenteco, sur la Tero, estas plej elokventaj atestoj.

- Ĉu la monda Psikologio, difinante kiel sidejon de la memoro, de la juĝ- kaj imag-povo, tiujn partojn de la homa cerbo, kies funkcioj ankoraŭ ne estas precize konataj de la Scienco, prokrastas la solvon de iu problemo, kiu povas esti plenumata nur per spiritismaj scioj?

Malakordante kun la diaj pensoj, la surtera Psikologio okazigas tiun prokraston, tiel longe, ĝis ĝi sukcesos atingi la profundan estuaron de la tuta vero.

- Ĉu la Psikologio povos trovi ian plenan solvon de la problemo de la mensaj malordoj, nomataj psikologiaj ano- malioj?

Utiligante sole nur la materialojn de la homa scienco, la Psikologio ne plenumos tiun deziron, konservante sin sur la kampo de la difinoj kaj studoj, malproksimaj de la kaŭzo.

La mondaj scioj tamen marŝas, celante la evoluon de tiu scienco laŭ la principoj de Spiritismo. Tiam, ĝiaj esplorantoj povos atingi la necesajn solvojn.

- Ĉu, valorigante la nekonatajn povojn de nia mensa aparato, la Freŭda psikanalizo prezentas ian alproksimigan strekon inter Psikologio kaj Spiritismo?

Tiuj mondaj skoloj ĉiam estas gravaj provoj al akiro de la profundaj spiritaj veraĵoj, sed iliaj majstroj, kun raraj esceptoj, perdiĝas en la vantamo de akademiaj titoloj aŭ en la falsa taksado de la konvenciaj valoroj.

Almenaŭ nun, la sciencaj antaŭjuĝoj malebligas la efektivan alproksimiĝon de la oficiala Psikologio kaj Spiritismo.

La procesoj de la unua koncernas la nekonatan parton de la mensa mondo, kiun oni nomas konscienco, tute ne difi- nante tiun misteran kripton de la homa personeco, ĝin ekza- menante nur ĉe la pompa klasifiko de vortoj. Sed nur per la spiritismaj principoj la psikologiaj metodoj sukcesos kompreni, ke tiu sekreta regiono de la psika sfero de ĉiu homo estas la profunda rezervejo de la spertoj el la pasinteco, el multoblaj ekzistadoj de la kreito, mirinda arkivo, kie ĉiuj pasintaj konkeroj estas deponitaj en potencialaj energioj, tiel, ke ili reaperos en oportuna momento.

- Kiel ni komprenu la tiel nomatajn kompleksojn aŭ asociojn de ideoj en la mensa fenomeno?

Ni scias, ke la asociadoj de ideoj ne havas sian kaŭzon en la nervaj ĉeloj, sed ke ili estas spontaneaj agoj de la spirito en la vasta cirkonstanca meĥanismo, agoj originantaj el lia senĉesa klopodo, kaj ili estas projektitaj per la materia cerbo, kiu estas nenio alia ol pasiva instrumento.

- Kial, rilate la studon de la mensaj procesoj, la psikologoj de la mondo estas dividitaj, sur la kampo de la opinio?

La homaj psikologoj, ankoraŭ troviĝantaj tre mal- proksime de la spiritaj veraĵoj, dividiĝas sole nur pro persona vanto, en siaj skoloj, des pli ĉar, analizante nur la efikojn, ili ne esploras la kaŭzojn kaj perdiĝas en la komplikaj sciencaj nomenklatura], ne donante seriozan kaj simplan difinon de la mensa proceso, kie superstaras la profundaj realaĵoj de la spirito.

- Cu Spiritismo klarigos al la psikologio la problemon pri la sidejo de la intelekto?

Nur kun helpo de Spiritismo la psikologia scienco povos difini la sidejon de la homa intelekto, ne en la nervaj aŭ glandaj kompleksoj de la pereema korpo, sed en la senmorta Spirito.

- Kiel ni komprenu la sonĝon?

Plej ofte la sonĝo estas refleksa aktiveco de la psikaj situacioj de la homo en la meĥanismo de la ĉiutagaj luktoj, kiam la organaj fortoj dormetas por necesa ripozo.

Sed en certaj cirkonstancoj, same kiel en la antaŭavertaj fenomenoj, aŭ en tiuj de somnambulismo, en kiuj la enkarna animo atingas altan gradon da parta liberiĝo, la sonĝo prezentas la relativan liberecon de la Spirito katenita sur la Tero, kiam povas okazi la komunikiĝo "inter vivos" [3], kaj, kiom eble, okazas la profetaj vizioj, faktoj ĉiam aranĝitaj de la spiritaj mentoroj el alta hierarkio, obeantaj al noblaj celoj, kaj kiam la enkarniĝinto, en kelkatempa libereco, povas ricevi de siaj amikoj kaj gvidantoj el la nevidebla sfero la senperajn parolon kaj influon.

- Ĉu la inklino estas ia memoraĵo el la pasintaj ekzistadoj?

La inklino estas natura impulso devenanta de la ripeto de analogaj spertoj, tra pluraj ekzistadoj. Ĝiaj karakteroj, en la infana stato, estas la plej konvinka pruvo pri la doktrino de reenkarniĝo.

- Ĉu frenezeco ĉiam estas provo?

La mensa perturbo ĉiam estas malfacila, dolora provo. Sed, povante prezenti la elpagon de ŝuldo el la malfacilega, nekonata pasinteco, tiu realaĵo eble estas rezulto de hodiaŭa senzorgemo, en la pasema nuno, kaj estas necesa, super ĉiuj ceteraj, tiu admono, rekomendanta preĝon kaj viglecon.

- Ĉu halucino estas cerba aŭ spirita fenomeno?

La halucino ĉiam estas ekskluzive spirita fenomeno, sed ĝi povas estiĝi el ekskluzive organaj perturboj, kiuj fariĝos refleksaj en la sensoria aparato, difektante la instrumenton de la sentumoj, per kiuj la spirito manifestiĝas.

- Ĉu la bonaj aŭ malbonaj pensoj de la enkarniĝinta estulo atingas la psikon de liaj surteraj fratoj, al kiuj tiuj pensoj direktiĝas?

La animoj, kiuj efektive preĝas kaj viglas laŭ la evangeliaj lecionoj, konstruas sian propran fortikaĵon por ĉiuj agoj de spontanea defendo.

La bonaj pensoj ĉiam naskas la plej grandan bonon ĉe tiuj, kiujn ili celas, ĉar ili adaptiĝas al la esenco de la unika Leĝo, kiu estas la Amo en la pleneco de ĝiaj diaj manifestiĝoj. La malsuperaj pensoj povas atingi sian celon en identaj cirkonstancoj, kiam la homo fariĝas inda je tiuj doloraj batoj, laŭ la kompensanta justeco.

Sed ĉiuj tiaspecaj faroj estas superataj de la Dia Pro- videnco, plenumanta siajn planojn de justeco, kun favorkoreco kaj saĝo.

SOCIOLOGIO

- Kun la disvastiĝo de la spirita lumo, ĉu la homo plilarĝigos sian komprenon pri patrujo, tiel ke li metos sur la saman nivelon ĉiujn naciojn de la mondo?

La spirita lumo donos al la homoj novan koncepton pri patrujo, tiel ke nuliĝos la detrua movado farita de la hommortigaj kugloj kaj kanonoj.

Kiam tio okazos, la homo lernos valorigi per laboro kaj amo sian naskolandon, samtempe detruante la materiajn limojn kaj cedante lokon al la nova erao por la homara familio. Tiam la rasoj estos anstataŭitaj de la animoj kaj la patrujo estos honorata ne per morto, sed per vivo bone uzata kaj bone travivata.

- Koncerne la ĝuadon de la surteraj riĉaĵoj, ĉu la socia malegaleco daŭros plu en la estontaj tempoj?

La socia malegaleco estas la plej alta pruvo de reenkar- niĝo, per kiu ĉiu spirito akiras sian difinitan pozicion de regenerado kaj elaĉeto. En tiu okazo, ni konsideras, ke malriĉeco, mizero, milito, malklereco kaj aliaj kolektivaj malfeliĉoj estas ja malsanoj de la socia organismo, kaŭze de la situacio de provado de preskaŭ ĉiuj ĝiaj membroj. Post malapero de la patogena kaŭzo, per la spirita iluminado de ĉiuj homoj en Jesuo Kristo, la kolektiva malsano estos forigita de la homaj medioj.

- En Sociologio, ĉu oni povas akcepti la koncepton pri absoluta egaleco?

La absoluta koncepto egaligema estas grava eraro de la sociologoj, en ĉiu ajn fako de la vivo. La politika tiraneco povos provi altrudon tiucele, sed ĝi estos nenio alia ol spek- takloriĉaj simbolaj unuformigoj, por eksteraj efikoj, ĉar la vera valoro de iu homo kuŝas ja en lia interno, kie ĉiu spirito havas sian pozicion difinita de sia propra diligenteco.

En tiu afero ekzistas ia absoluta egaleco de homrajtoj antaŭ Dio, kiu donas al ĉiuj siaj infanoj egalan okazon en la netakseblaj trezoroj de la tempo. Tiuj estas rajtoj de la konkero de saĝeco kaj amo tra la vivo, per la plenumo de la sankta devo de laboro kaj individua diligenteco. Jen kial ĉiu homo havos sian planon de meritoj sur la evoluovojoj. Ĉe la surteraj luktoj, tiu situacio estas ja grandioza ŝtuparo de progreso, se oni parolas pri rezonadoj kaj sentoj, ŝtuparo, kiun supreniros ĉiu homo mobilizanta la eblecojn disponigitajn al lia ekzistado, por la edifa iluminado de si mem, ĉe la sanktaj elmontroj de la individua diligenteco.

57. - Ĉu la homoj povos solvi sen malpaco la tiel nomatajn proletajn demandojn?

Jes, kiam ili decidiĝos akcepti kaj apliki la sanktajn principojn de la Evangelio. La pasiaj regularoj, la strikoj, la unuflankaj dekretoj, la revoluciaj ideologioj estas senefikaj kataplasmoj pligravigantaj la vundon de la kolektivo.

Socialismo estas bela esprimo de la homa kulturo, dum ĝi ne glitas sur la polusojn de ekstremismo.

Ĉiuj absurdaĵoj de la sociaj teorioj rezultas de la mal- klereco de la homoj, rilate la neceson de ilia kristaniĝo. De ĉi tie ni vidas la malbonajn direktantojn kaj la malbonajn direktatojn, ne kiel riĉulojn kaj malriĉulojn, sed kiel avarulojn kaj ribelantojn. En tiuj du situacioj, la homoj okazigis la perturbon de ĉiuj meĥanismoj de la natura laboro.

Estas vero, ke ĉiuj homoj estas proletoj de la evoluo, kaj neniu bona klopodo, sur la Tero, estas neinda je la enkarniĝinta Spirito.

Ĉiu maŝino postulas specialan direktadon, kaj la monda meĥanismo bezonas senliman nombron da kapabloj kaj scioj.

Se ĉiu peco ne harmonie adaptiĝas al sia funkcio, ĉia laboro estas kontraŭefika, kaj neebla estas ĉia bona tasko.

Je la benoj de Dio, ĉiuj homoj estas riĉaj, kaj ĉiuj devas sukcesplene profiti la ricevitajn "talantojn", ĉar, sen escepto eĉ de unu, iam en la transtombo ĉiuj raportos pri siaj penoj.

La estroj sciu ami, kaj la subuloj neniam malamu. Tiu estas la vero, per kiu ni komprenas, ke ĉiuj laborproblemoj, sur la Tero, havas ian evangelian solvon.

- Tial, ke oni rekonas la ŝtaton kiel ian aparaton de konvenciaj leĝoj, ĉu estas pravigebla ĝia ekzisto, kaj ankaŭ tiu de la armeoj ĝin defendantaj en la mondo?

En la nuna situacio (aŭ kondiĉo) de la mondo, kaj konsiderante la diversecon de la karakteroj kaj evoluaj aspektoj de la homoj, kiam ili estas aparte ekzamenataj, oni pravigas la bezonon de ŝtataj aparatoj ĉe la politikaj konvencioj, kaj la bezonon de la armeoj ilin subtenantaj sur la terglobo. Ili ambaŭ estas institucioj de ordo por la plenumado de la individuaj provoj, laŭ la homaj eventualecoj, ĝis kiam la homo perceptos la sencon de konkordo kaj frateco en la leĝoj de la Kreinto, tiam malbezonante certajn devigajn determinojn de la homaj leĝoj, konvenciaj kaj nedaŭraj.

- Cu Spiritismo havas ian specialan rolon ĉe la Sociologio?

En la nuna momento de la surtera homaro, kiam ĉiuj konkeroj de la civilizacio degeneras en la ekstremismojn, Spiritismo estas la granda inicanto de la Sociologio, ĉar ĝi signifas la reviviĝintan Evangelion, kiun la laŭliteraj religioj provis enterigi en ekonomiajn interesojn kaj en la eksteran konvencion de siaj prozelitoj.

Restarigante por la homo la instruojn de Jesuo, kaj klarigante, ke la efektivaj valoroj de la homo estas tiuj, kiuj devenas de la konscienco kaj de la koro, la konsolanta doktrino de la Spiritoj reasertas la veraĵon, ke al ĉiu homo estos donite laŭ lia indeco, laŭ la persona diligenteco, en la aplikado de la leĝo de laboro kaj bono. Pro tio, ĝi prezentas la plej efikan antidoton kontraŭ la sociaj venenoj nun disverŝitaj en la mondo per la politikaj filozofioj de la absurdo kaj senmezura ambicio, restarigante en la koroj la veron kaj la konkordon.

- Kiel la spiritisto kondutu antaŭ la mondapolitiko?

Ĉiu sincera disĉiplo de Jesuo havas pli subliman mision ĉe la politika tasko saturita de materiaj luktoj. Tiu estas la motivo, kial li ne devas estigi situacion de evidenteco ĉe la pasemaj mondaj administracioj. Kunvokite al tiaj situacioj, pro la cirkonstancoj, li devas akcepti ilin ne kiel premion por sia doktrino, sed kiel necesegan, penigan provon, en kiu ĉia sukceso estas ĉiam malfacila. Sincera spiritisto devas kompreni, ke la prilumado de unu konscienco estas kvazaŭ la prilumado de unu mondo, kaj ni atentigu, ke la tasko de la Evangelio ĉe la animoj enkarniĝintaj sur la Tero estas la plej grava el ĉiuj, ĉar ĝi estas definitiva, reala faro. La misio de la doktrino estas konsoli kaj instrui, en Jesuo, por ke ĉiuj mobilizu siajn diajn kapablojn sur la vivovojo. Ŝanĝi ĝin por unu loko ĉe la bankedo de la ŝtato estas inversigi la valoron de la instruoj, ĉar ĉiuj homaj organizaĵoj estas nedaŭraj pro la bezono de renovigo de ĉiuj formuloj de la homo laŭ la leĝo de la universa progreso. El tio ni konkludu, ke la vera konstruado de la ĝenerala feliĉo estos efektiva nur se ĝi havos firmajn bazojn en la spirito de la homoj.

- Kiel ni rigardu la politikon pri rasismo?

Se estas prave, ke en la patrujoj ni observu la grupigon de pluraj kolektivoj per la afinaj ligiloj de edukado kaj sento, la rasisma politiko devas esti rigardata kiel grava eraro neniel pravigebla, ĉar ĝi ne povas prezenti seriozan bazon ĉe sia argumentado, apenaŭ kaŝanta la pereigan intencon de tiraneco kaj separatismo.

- Ĉu la ordono "ne mortigu" atingas la ĉasiston, kiu mortigas por distro, kaj la ekzekutiston, kiu ekstermas pro devo de ofico?

Laŭmezure kiel vi evoluos laŭ la evangelia sento, vi komprenos, ke ĉiuj mortigantoj malobeas la sanktan skribon.

Ĉe la grado de viaj nunaj scioj, vi komprenas, ke nur la murdistoj, kiuj mortigas pro malico, estas kontraŭ la dia leĝo. Kiam vi antaŭeniros plu sur la vojo, plibonigante la socian aparaton, tiam vi ne plu toleros la ekzekutiston, kaj kiam vi estos pli spiritigitaj, rigardante la bestojn kiel viajn malsuperajn fratojn en via vivo, tiam la klaso de la ĉasistoj ne havos pravon de ekzisto.

Legante niajn vidpunktojn, vi memoros pri la nocaj bestoj, kaj vi intime pensos pri la neceso de ilia ekstermado. Sed estas eble, ke vi ne memoros tiam pri la homoj nocaj kaj kruelegaj. Ĉu la kalumnianto ne venenas pli multe ol piko de serpento? Ĉu la armigistoj aŭ la ambicia politikisto, kiuj senkompate muntas la maŝinaron de nekomprenebla milito ne estas ja pli senkompataj ol la sovaĝa leono? ...

Ni pensu tiujn veraĵojn, kaj ni rekonos, ke la estonta spirita homo, kun la lumo de la Evangelio en la intelekto kaj en la koro, estos modifinta sian medion de luktoj, helpante ankaŭ la evoluan penadon de siaj malsuperaj kunuloj en la surtera vivo.

- Konsiderante la pozitivan ordonon "ne juĝu" kiel ni distingu bonon disde malbono, sen juĝado?

Inter juĝo kaj distingo ĉiam estas granda distanco. La juĝado, celanta specifi definitivajn sekvojn, apartenas al la dia aŭtoritato, sed la analizo-rajto estas donita al ĉiuj Spiritoj, ke, distingante inter bono kaj malbono, inter eraro kaj vero, la homoj povu plani sian plej bonan vojon al Dio.

- Ĉe la leĝo de la homoj, kiam oni troviĝas antaŭ kriminala proceso, ĉu oni devas voĉdoni por kondamni, konforme al la krimoproceso, aŭ por absolvi la krimulon, obee al la ordono "ne juĝu"?

En la sfero de niaj spertoj, ni konsideras, ke, kvankam la pecoj de la homaj procesoj estas kondamnaj, oni devas memori tamen la figuron de la Kristo apud la ŝtonumita pekulino, ĉar Jesuo ankaŭ troviĝis antaŭ juĝantaro.

"Kiu el vi estas senpeka, tiu unua ĵetu sur ŝin ŝtonon"

- estas la maksimo, kiu ĉiam devus memorigi pri nia komuna situacio de defalintaj spiritoj, por ke ni ne kondamnu tiun aŭ alian el niaj similuloj. "Iru, kaj de nun ne plu peku"

- devas esti nia kondutnormo interne de nia propra koro, forigante la herbon de la malbono, kiu en ĝi vigle kreskas.

En la publikaj procesoj, la juĝa aŭtoritatulo, kvazaŭ peco de la ŝtata maŝino, plenumanta siajn fakajn funkciojn, devas scii kie troviĝas la konvena rimedo por korekti aŭ reeduki la socian organismon, mobilizante en tiu ofico la valorojn de siaj sperto kaj respondeco.

Sed ni individue penu lerni tion, ke se ni povas "juĝi" ion, ni ĉiam juĝu unue nin mem, kiel plej proksima frato de tiu, al kiu atribuiĝas krimo aŭ eraro, por ke ni estu konformaj al Tiu, kiu estas la lumo de niaj koroj.

En la ordinaraj horoj de nia ekzistado, ni serĉu la evagelian lumon por analizi la eraron kaj la veron, por ke ni distingu inter bono kaj malbono. Sed en la momento de la definitivaj juĝoj, ni transdonu la procesojn al Dio, kiu, antaŭ ol ni, ĉiam konos la plej bonan vojon de regenerado por siaj devojiĝintaj filoj.

65. - Cu la homo, kiu prenis sur sin la respondecon de publikaj oficoj sur la Tero, respondas, en la spirita sfero, por la ordonoj, kiujn li plenumas kaj plenumigas?

- Pro siaj moralaj karakteroj, la respondeco de publika ofico ĉiam estas pli grava ol tiu, kiun Dio donis, pri materia riĉaĵo. De tio venas la fakto, ke en la spirita vivo la deponprenan- to de la publikaj aferoj ĉiam respondos por la ordonoj diktitaj de sia aŭtoritato en la surteraj taskoj.

Johano, 8:7. - La Trad.

Johano, 8:11. - La Trad.

- Ĉu la evangelia instruo - "Kiu do el vi ne forlasas ĉiujn siajn posedaĵojn, tiu ne povas esti mia disĉiplo" - devas esti komprenata laŭ absoluta senco?

Ankoraŭ tiu instruo de la Majstro devas esti kon- siderata en sia dia simboleco.

Ankaŭ la homaj riĉaĵo kaj aŭtoritato estas vojoj al spertoj kaj provoj, kaj la homo ilin memvole forĵetinta de si kondutus kun la konscio pri sia nerespondeco, flanke lasante la okazon por progreso, kiun la Dia Providenco metis al li en la manojn.

Ĉiuj homoj estas fruktuzantoj de la diaj havaĵoj, kaj tiuj, kiuj estas kunvokitaj al la adiministrado de tiuj havaĵoj, rigardu sian respondecon kiel unu el la plej seriozaj problemoj en la vivo.

Forlasante egoismon, fieron, malfortecon, elmontron de vantemo, la homo plenumos la evangelian ordonon, kaj, sentante la grandecon de Dio, la sola disdonanto de la reala riĉaĵo de la vivo, li estos la disĉiplo de la Sinjoro en ĉia cirkonstanco, ĉar li uzas siajn materiajn kaj spiritajn kapablojn sen la mondaj venenoj, kiel ia sincera interpretanto de la diaj planoj por ĉies feliĉo.

- Kiel ni interpretu la feminisman movadon en la nuntempa civilizacio?

Per la geeza institucio, viro kaj virino estas kvazaŭ cerbo kaj koro de la hejma organizo.

Ambaŭ portas egalan respondecon ĉe la sankta familia grupo; se la ina animo ĉiam prezentis pli altan gradon de spiriteco en la vivo, tiel estas, ĉar de longe la vira spirito venenis la fontojn de sia libereco per ĉiaj misuzoj kaj malutilis al sia morala pozicio tra sennombraj ekzistadoj, en multoblaj jarcentaj spertoj.

Sed la feminisma ideologio de la modernaj tempoj, kun siaj diversaj politikaj kaj sociaj standardoj, povas esti ia veneno por la virino neglektanta siajn grandajn spiritajn devojn sur la Tero. Se ekzistas ia aŭtentika feminismo, ĝi devas esti tiu de la reedukado de la virino por la hejmo, sed neniam por kontraŭefika agado ekster ĝi. Tiel estas, ĉar la virinaj problemoj ne povos esti solvitaj per la viraj kodoj, sed nur konforme al la diaj, noblaj principoj de la Evangelio.

- Kiel ni difinu la spiritostaton de la moderna homo, kiu tiom multe priokupiĝas pri "prosperi en la vivo", "gajni multe" kaj "labori por riĉiĝi"?

Tiu celo de la nuntempa degenerinta homo estas for- ta karaktero de nescio de la spiritaj valoroj sur la Tero, kie okazas la inversigo de preskaŭ ĉiuj moralaj konkeroj.

Estis ja tiu eksceso de maltrankvilo, en la plej senbrida egoismo, kiu okazigis la moralan krizon en la mondo, el kies sinistraj spektakloj ni povas konfesi, ke la fizika homo de la epoko de radiofonio kaj transatlantika ŝipo bezonas pli multe da vero ol da mono, pli multe da lumo ol da pano.

II

ABSTRAKTAJ SCIENCOJ

- En la kadro de la spiritaj valoroj, kia estas la pozicio de la abstraktaj sciencoj, kiaj Matematiko, Statistiko kaj Logiko, kiuj postulas la maksimumon da metodo kaj observo por siaj deduktaj aktivecoj?

Ankaŭ en ĉi tiu okazo ni vidas Matematikon kaj la Statistikon mezurantaj, kalkulantaj kaj denombrantaj la ma- terian posedaĵon, kaj la Logikon orientanta la intelektajn aktivecojn de la homo ĉe la eventualaĵoj de ties vivo sur la Tero.

Ni ne povas malestimi la kontribuon de la abstraktaj sciencoj al la edukaj principoj, ĉar ili lertigas la intelekton, plivastigante la spiritan spontaneecon, tiel ke fariĝas pli facila la komprenado de la valoroj de la surtera vivo. Sed ni konfesu, ke iliaj aktivecoj, preskaŭ ĉiuj ligitaj al la mondomedio, estas procedoj aŭ rimedoj per kiuj la homo atingos la vivoscion en ĝiaj plej profundaj spiritaj revelacioj, scion simbolantan la dian celon de ĉiuj esploroj kaj analizoj de la surteraj organizaĵoj.

III

SPECIALAJ SCIENCOJ

- Ĉu la specialaj sciencoj, kiaj Astronomio, Meteologio, Botaniko kaj Zoologio estis kreitaj per la klopodo de la homa spirito ĉe la evoluado de la fundamentaj sciencoj?

Kiel aldonaj aktivecoj de la fundamentaj sciencoj, tiuj specialaj studoj prezentas ian amason da konkeroj de la homa spirito ĉe la sankta laboro de la abstrakta estaĵo, kiun ni nomas "civilizacio".

Tiaj klopodoj estas la registro de la esploroj kaj faroj ĝustadire homaj; ili tamen konverĝas al la integra scienco laŭ la senfina plano, kie ili asociiĝos al la moralaj valoroj, ĉe la glorado de la saviĝinta homo.

- Kiel ni juĝu la pozicion de la Tero rilate al la aliaj

mondoj?

La grandeco de la astra spaco, kie moviĝas la tutaĵo de la sistemoj, estas tro profunda, por ke ni povu starigi ĝian difinon per la mizeraj surteraj formuloj.

En la kirlego de la Senfino, la planeda sistemo, kies centro estas nia Suno, estas tro simpla, konsistigante tre malriĉan aspekton de la Kreitaĵaro.

Sufiĉas memori, ke Kaprino, unu el niaj plej proksimaj najbaroj, estas suno 5.800-oble pli granda ol la nia, kaj ni ne forgesu, ke la Tero estas 1.300.000-oble malpli granda ol nia Suno.

Per tiuj grandiozaj ciferoj ni komprenas la amplekson de nia malgrandeco en la Universo, sincere komparante la situacion de ĉiaspecaj homaj konkerantoj, kiuj, sopirante akapari materiajn havaĵojn, faris al ni la impreson de ridindaj, vantaj marionetoj de la vivo.

- Cu ekzistas planedoj en kondiĉoj pli malbonaj ol tiuj de la Tero?

Ekzistas mondoj, kiuj prezentas pli malbonajn pers- pektivojn de ekzistado ol la via, kaj, rilate al perspektivoj, la Tero estas gaja, bela sfero de lernado. La sola elemento sur ĝi, ne harmonianta kun la Naturo, estas ja la homo, kiun la egoismo submetis.

Ni konas planedojn, kies loĝantoj estas devigitaj al kontinua, laciga penado por havigi al si la elementojn esencajn al sia vivo; ankoraŭ aliajn, kie multegaj estuloj troviĝas en dolora ekzilo. Sed sur la via vi havas, tute senpage kaj sen iu ajn peno por vi, bluan ĉielon, riĉajn fontojn, abundan oksigenon, amikajn arbojn, fruktojn kaj florojn, koloron kaj lumon kaj sanktajn laboreblecojn, kiujn en ĉiuj tempoj la homo forlasas.

- Cu la surtera homaro estas identa al tiu de aliaj

mondoj?

Ĉe la fizikaj trajtoj tia analogeco estas neebla pro la esencaj leĝoj, regantaj ĉian evoluan sferon; sed ni penu kompreni kiel homaron la tutan spiritan familion konsistantan el ĉiuj kreitoj de Dio, kiuj loĝatigas la Universon, kaj, esplorante la demandon tra tiu prismo, ni vidos la surteran komunumon identigita kun la universa kolektivo.

- Cu scienculo povos rigardi kiel sukcesplenajn la eblecojn de interplaneda vojaĝo?

Almenaŭ dum daŭros ĝia konfuza, egoisma kaj ribela sinteno, la surtera homaro ne nutru iun ajn intencon al interplaneda vojaĝo.

Kion ni diru pri la homo, kiu, ne tenante ordon en sia propra domo, volus invadi la loĝejon de siaj najbaroj? Se tiom da fojoj la surteraj homoj de longe forlasas la riĉaĵojn, kiujn la Dia Providenco metis al ili en la manojn, ĉu ne estus juste teni ilin en ilia malvasta, malriĉa sfero?

La izoliteco de la Tero estas netaksebla bono.

Ni observu la rezultojn de la homa progreso, rezultojn kiuj estas mobilizitaj por milito kaj detruo ĉe la triumfoj de la forto, kaj ni gloru la Ĉielan Patron pro tio, ke Li ne plivastigis sur la Tero la observoprocesojn de siaj fieraj kreitoj.

- Ĉu la spirito estas devigita adaptiĝi al la fluidaj kondiĉoj de ĉiu mondo, en la diverseco de siaj spertoj?

Tio estas imperativo por la akiro de liaj evoluaj valoroj, laŭ la leĝoj de perfektiĝo.

- Ĉu pli malfrue la meteologiaj fenomenoj povos esti kontrolataj de la homoj?

Kvankam ne kontroleblaj por la homoj, la meteologiaj fenomenoj tamen tiaj ne estas por la komisiitoj de Jesuo, kiuj penas distribui ilin laŭ la spiritaj valoroj, kiuj devos esti observataj ĉe ĉiuj evoluaj procesoj.

Ni tamen ne forgesu, ke la Tero estas lernejo.

Se en la nuna momento ne estas eble doni ateston pri plena scio al ribelaj kaj mallaboremaj lernantoj, iam tio estos ebla, kiam la morala evoluo estos atinginta la nivelon necesan por la utiligo de tia aŭ alia forto, je profito de ĉiuj.

- Ĉu la spiritojpriokupiĝas pri Botaniko?

Ĉe Botaniko vi trovas la samajn problemojn de originoj eksplikeblajn nur per la transcendaj faktoroj, kio pruvas la atenton de la spirita sfero al la tiel nomata vegetala regno.

Tiu fakto de la Naturo, evolukampo simila al la ceteraj, ankaŭ ricevas la sanktan influon de la Sinjoro, per helpo de Liaj senditoj, de antaŭ la organizo de la Tero.

Memoru, ke la homo estas lernanto en lernejo, kiun lia rezonkapablo jam trovis organizita de la dia saĝo, kaj en la nomo de Tiu, kiu estas la sankta fonto de niaj vivoj, amu la arbojn kaj zorgu pri la kampoj, kie floras la ĉielaj benoj.

- Ĉu ankaŭ Zoologio estas objekto de atento de la spiritaj sferoj?

Sendube, ankaŭ Zoologio indas la zorgon de la nevidebla sfero, sed estas necese, ke ni konsideru la utilecon de iu averto, invitanta la homojn atente ekzameni siajn parencajn ligilojn kun la bestoj, en la limo de la evoluaj linioj. Estas do juste, ke ili penu amike zorgi pri la malsuperaj estaĵoj de la surtera vivo.

Cetere, la regnoj de la Naturo estas kampo de aktiveco kaj laboro de la homoj, kaj estas ja akceptinda, ke tiuj regnoj estas sub ilia respondeco pli multe ol ĝustedire sub tiu de la Spiritoj. Tial, ili respondos antaŭ la diaj leĝoj por tio, kion ili konscie faris el la posedaĵoj de la surtera naturo.

- Kiel ni klarigu nian parencecon kun la bestoj?

Konsiderante, ke ankaŭ ili havas en la tempo ian estontecon de fruktoriĉaj faroj. Tra multenombraj spertoj ili iam alvenos al la tiel nomata homa regno, same kiel ni niavice atingos, en la fluo de jarmiloj, la rangon de anĝeloj. La progresoskalo estas sublima kaj senfina. En la malvastega kadro de viaj scioj, ni serĉu figuron, kiu nasku en ni senton de solidarecon kaj amo, kiu devas superregi en ĉiuj apartaĵoj de la naturo videbla kaj nevidebla. La mineralo estas altiro. La vegetalo estas senso. La animalo estas instinkto. La homo estas racio. La anĝelo estas dieco. Ni penu rekoni la grandan nombron da ligiloj nin kunigantaj ĉe la gradaj valoroj de la evoluo, kaj ni konstruu en nia internaĵo la eternan sanktejon de la universa frateco.

IV

KOMBINITAJ SCIENCOJ

- Ĉu la tiel nomataj kombinitaj sciencoj, inter kiuj troviĝas la Historio, la Geologio kaj la Geografio, aperis en la mondo nur el la klopodo de la ĉi tie enkarniĝintaj Spiritoj?

Nerekte, la homoj ricevadas, en ĉiuj epokoj, la kunla- boron el la spirita sfero, por la starigo de siaj plej aŭtentikaj valoroj.

La tiel nomataj kombinitaj sciencoj estas esprimoj de la sama kadro de homaj scioj, same konverĝantaj al la integra scio, en la senlima plano.

Ĉu la Historio, kia vi ĝin konas, ne estas ia statistiko pri la surteraj eventoj?

Ĉiuj tiuj sciencoj estas procesoj evoluaj al la intelektaj valoroj de la homo survoje al la definitivaj konkeroj de sia senmorta personeco.

- Ĉu en la spiritaj sferoj la historio de la surteraj civilizacioj estas konata sammaniere kiel ni ĝin konas el la homaj historiistoj?

La priskribo de la faktoj estas proksimume la sama; sed la metodoj de taksado de la okazaĵoj kaj situacioj estas preskaŭ absolute malsamaj.

Plurfoje la herooj en la surteraj libroj estas tre mizeraj estuloj en la spirita sfero. Okazas do la malo. Ni konas superegajn Spiritojn, kiuj venis el la mondo kovritaj per gloraj virtoj, kaj pri kiuj tamen la Homaro gardas nenian memoron. La altaroj kaj patriotaj galerioj sur la Tero ĉiam estis kompro- mititaj de la malnobla politiko de pasioj. Malmultaj surteraj herooj indas tiun titolon en la mondo de la vero.

Jen la motivo, kial la monda historio, estante ekzakta rilate la priskribon kaj kronologion, estas ja malĝusta koncerne la justecon kaj sincerecon.

- Ĉu la falsaj juĝoj de la Historio pligravigas la situacion de tiuj, kiuj foriras de la Tero kiel herooj, ne estante tiaj?

La solenaj funebraj ceremonioj, la brilaj nekrologoj, la pompaj adjektivoj, kiujn oni konsentas al la "mortintoj" kontraŭ la postlasita oro de la konvencia pozicio, kaŭzas nedireblan afliktiteco al la forpasintoj. Estas peniga la angoro, kiu estiĝas por tiuj suferantaj, menskonfuzitaj Spiritoj, kiuj hontas pri si mem, espertante la plej profundan abomenon kontraŭ la ricevitaj omaĝoj.

Post tiu fazo de la nesincera monda juĝo, oni ofte povos rimarki la senkoherecon de la homoj.

La "iama heroo" revenas en la mondon kun vestoj de almozulo aŭ kruda proleto: per silentaj larmoj li lernas komponi kantikojn pri la sanktigaj devo kaj laboro. Sed neniu vidas lin, ĉar en la mondhistorio, en ĉiuj tempoj, la homo ĉiam incensadis la tiranecon, kaj nur tre malofte li fiksis sian malkvietan rigardon sur la karesa, humila floro de la virto.

- Cu la historiisto respondas por la falsaj juĝoj de la

Historio?

Konsiderante, ke ĉiu spirito enkarniĝinta havas sian specialan taskon en tiu aŭ alia evolua sektoro, la historiistoj, kiuj sin lasas droni en la ekonomia intereso de la politikaj sinekuroj, ebriigitaj de la vino de la vulgareco, en la transtombo respondos por la komerca ekspluato de la intelekto, kiun ili praktikis sur la Tero, malvirtigante la justicon kaj la juron, evitante la veron, aŭ liverante mensogojn al la kredema spirito de la posteularo.

- Se en la nevidebla sfero iu Spirito ne estas efektive sanktigita estulo, kiel li ricevos la preĝojn de la siaj kultantoj, se la mondhistorio kanonizis lin?

La kanonizo estas tre aŭdaca proceso de la homa ambicio por esti konsiderata ĉe la spirita vero.

Ni scias pri inkvizitoroj, ekzekutistoj de gentoj kaj per- fidintoj de la bono, kiuj estis kondukitaj sur altaron, dank'al la falsa juĝo de la homa politiko. La preĝo por ilia helpo, fare de kultantoj plurfoje ne memorantaj la patrecon de Dio, eĥas en iliaj konsternitaj koroj, kvazaŭ voĉoj de terura, dolora akuzo, ĉar tiuj ĉi plinudigas iliajn vundojn.

Ofte la Spiritoj troviĝantaj en tiu peniga situacio petas al Jesuo, ke Li konsentu al ili la plej modestajn spertojn sur la Tero, por ke ili forgesu la nocan bruadon de la falsa surtera gloro, en la silento de la grandaj doloroj, kiuj iluminas kaj regeneras.

- Cu la unuaj surteraj formoj obeis iun specialan modelon antaŭekzistintan?

Jesuo estis la dia skulpitinto de la geologia verko de la Tero. Kune kun siaj komisiitoj, Li prilumis la ombrajn originojn per la sublimaj emanaĵoj el Lia amo, emanaĵoj saturintaj ĉiujn substancojn de la tiam formiĝanta mondo.

Ni ne povas aserti, ke, ĉe sia komenca manifestiĝo, la formoj de la Naturo obeis antaŭekzistintan modelon, kvazaŭ ia imitado, ĉar ili ĉiuj ricevis la sanktan influon de la koro de la Kristo.

La vero estas, ke, tiel same, kiel ĉe viaj materiaj konstruaĵoj, ĉiuj verkoj antaŭe vivis en la cerbo de ia inĝeniero aŭ de ia arkitekto, tiel same ĉiuj formoj de vivo sur la Tero estis unue konceptitaj de Lia dia imago.

- Ĉar la Tero formiĝis de la dia povo, kial tiu ĉi planedo trairis tiom da evoluaj stadioj, el kiuj multaj daŭris milionojn da jaroj?

En la senfina Universo, la evoluado de la spirita principo nepre eskapas ĉiuj viajn limigojn de tempo kaj spaco, laŭ la tabelo de la surteraj valoroj.

La akiraĵoj de ĉiu individuo rezultas el la leĝo de la persona diligenteco sur la senlima vojo de la Kreado, kaj ĉe tio elstariĝas la plej diversaj evoluaj pozicioj de la homoj, kaj fariĝas kompreneble, ke tempo kaj spaco estas diaj laboratorioj, kie ĉiuj vivoprincipoj estas submetitaj al la pliperfektigaj eksperimentoj, tiel ke ĉiu ŝuldas al si mem ĉiujn farojn, en la tago de la akirado de la plej altaj valoroj de la vivo.

- El kie estis tiritaj la elementoj por la formado de

la Tero?

Ni scias, ke la molekula aglutino, same kiel la trans- cenda mondomotoro, obeis la generan blovon de la vivo, devenintan de la Ĉiopova kaj ĵetita sur la senfinan universan kreaĵon. Sed ni ankoraŭ estas simila al la lernanto, kiu trovis la lernejon jam konstruita, kaj tial ni devas laŭdi kaj serĉi, per laboro kaj pliboniĝo, ĝian Dian Aŭtoron.

- Ĉu la surtera homo devas vidi en la geologiaj skuoj de la terglobo elementojn de provado por sia vivo?

La sismaj skuoj ne estas simplaj akcidentoj de la Naturo. La mondo ne estas direktata de blindaj fortoj. La skuoj de la terglobo estas instrumentoj de kolektivaj provadoj, krudaj kaj penigaj. Ĉe tiuj kataklismoj la homamaso elpagas ankaŭ siajn iamajn krimojn kaj ĉiu membro ĝin konsistiganta kvitiĝas el la individuaj ŝuldoj faritaj en la pasinteco.

- Kial ne ekzistas en la sanktaj tekstoj pozitiva sciigo pri la regionoj eltrovitaj post la veno de Jesuo sur la Teron?

Pri tiu afero ni konsentu, ke la profetaĵoj, tra ĉiuj epokoj kaj situacioj de la Tero, kvazaŭ ia eĥo de la diaj regionoj, celis nenion alian ol la konstruadon de la Regno de Dio en la koroj, flankelasante la nefirmajn, pereemajn homajn fondaĵojn. Sed en la disvolviĝo de la revelacioj, vi ektrovos sciigojn pri la novaj regionoj poste eltrovitaj, sciigojn troviĝantajn sub la simbolaj vualoj, kiel okazis al ĉiuj ceteraj informoj, kiujn la Malnova kaj Nova Testamentoj transdonis al la spirita homo.

V

APLIKATAJ SCIENCOJ

- Ĉu la aplikataj sciencoj, kiaj la Terkulturo, la Inĝenierarto, la Medicino, la Edukado kaj la Ekonomio prezentas la laborkampon de la enkarniĝintaj Spiritoj, cele al pliam- pleksigo de la homaj konoj, por materia profito de la Homaro?

La aplikataj sciencoj estas fortoj mobilizitaj por la komforto de la civilizacio; sed, malgraŭ iliaj materiaj ka- rakteroj, estas ja interne de iliaj kadroj, ke organiziĝas la benataj klopodoj de la spirito, ĉe regeneraj provoj aŭ ĉe purigaj misioj, en lia suprenira marŝo al la perfekteco.

Akordante kun la akcesoraj aktivecoj de la ceteraj sciencoj de la Tero, ili ĉiuj harmoniiĝas ĉe la luktoj de la homo, kvazaŭ iaj surteraj rimedoj por la plenumado de la diaj celoj.

- Ĉu, en la kadro de la scienco, la inspiroj el la supera sfero sin destinas al difinitaj studemuloj, aŭ ĉu ili estas senditaj al ĉiuj scienculoj ĝenerale?

En la apartaĵoj de la scienca aktiveco iafoje ekzistas tiu aŭ alia misiulo kun tasko specifa kaj al li donita nur pro lia diligenteco.

Sed rilate al novaj ideoj kaj aparatoj en la evoluaj movadoj, la inspiroj el la spirita sfero estas disdonitaj al ĉiuj fluoj de la homa penso, sed ilin kaptas nur tiuj, kiuj estas agorditaj al iliaj vibradoj.

- Aplikante la sciencajn sciojn al la plibonigo de sia medio kaj plialtigo de sia socia nivelo, ĉu ankaŭ la terkulturisto plenumas ian spiritan mision?

La homo ankaŭ ricevis gravan taskon ĉe la tera grundo, fonto de subteno de lia vivo, kaj li devas plenumi la bonan servon kulturi kaj plibonigi la agrokulturon, kiu provizore kuŝas sub lia mastrado, ĉar en la laborejo de la terglobo li ja preparas sin por sia senfina estonteco plena de beleco kaj definitivaj faroj en la eterna sfero.

- Ĉu la inĝeniero, plivastigante la eblecojn de inter- popola komunikado, per la utiligado de la materiaj posedaĵoj de la terglobo, estas ja helpata de la spiritaj fortoj?

La fontoj de protekto el la nevidebla sfero helpas al la noblaj, sinceraj klopodoj, celantaj ne nur la plibonigon de la tera lernejo, sed ankaŭ tiun de ĝiaj idoj. Tiamaniere, ni devas rekoni en la abnegacia inĝeniero iun laboriston de la progreso kaj frateco.

Tiu estas la motivo, kial kvankam materiaj, la grandaj inĝenieraj verkoj posedas, ĉe sia bonfara aspekto, tre altan signifon, pro la vasteco de sia utileco por la kolektiva spirito.

- Kiel, en la spiritaj sferoj, estas konsiderata la surtera Medicino?

Komprenata kaj aplikata laŭ siaj superaj celoj, la homa Medicino estas nobla spirita misio.

La honesta, sincera kuracisto, amiko de la vero kaj sin- donema al la bono, estas ja apostolo de la Dia Providenco, de kiu li ricevas la necesan helpon kaj inspiron, kiaj ajn estas la religiaj principoj al kiuj li sin donis en la vivo.

- Rilete la penojn de la Medicino, kiel ni konsideru

la sanon?

Por la surtera homo sano povas signifi la perfektan ekvilibron de la materiaj organoj; por la spirita sfero tamen sano estas la perfekta harmonio de la animo, por kies akiro estas plurfoje necesa la altvalora kontribuo de la malsanoj kaj nedaŭraj surteraj neperfektaĵoj.

- Cu ĉia korpa malsano havas spiritajn kaŭzojn?

La vundoj de la animo manifestiĝas tra la homa envol- vaĵo. La malsana korpo spegulas la internan staton de la mal- sana Spirito. La patogenezo estas tuto da malsuperaĵoj de la psika aparato.

En la animo kuŝas ja la primara fonto de ĉiuj definitivaj kuracaj rimedoj. La farmacia helpo en la mondo ne povas formovi la transcendajn kaŭzojn de la malsana karaktero de la individuoj. La efika kuracilo estas en la agado de la malsana spirito mem.

Vi povas kontraŭdiri, ke la injekcioj kaj tablojdoj forigas la doloron; sed la malsano reaperos pli malfrue en la ĉeloj de la korpo. Afliktite, vi demandos pri la malsanoj nekuraceblaj por la surtera scienco, kaj mi diros al vi, ke la reenkarniĝo per si mem jam prezentas, en la cirkonstancoj de la mondo mal- juniĝinta pro la misuzoj, ian stadion de flegado kaj kuracado, kaj ke estas animaj malsanoj tiel persitaj, ke ili povas postuli plurajn sinsekvajn stadiojn, kun la sama intensecon, kiel en la regeneraj procesoj.

- Se la malsanoj havas spiritan originon, ĉu estas ĝusta la aplikado de homaj medikamentoj, de la kirurgo, ktp, ktp?

La homo devas mobilizi ĉiujn atingeblajn rimedojn por sia organa ekvilibro. Ankoraŭ dum longa tempo, la homaro ne povos forlasi la kontribuon de la kuracisto, de la kirurgisto kaj de la farmaciisto, misiuloj de la kolektiva bono. La homo flegos la korpan sanon, ĝis li lernos antaŭsavi kaj defendi ĝin, konservante la altvaloran sanon de sia animo.

Super ĉio, ni devas konfesi, ke la servoj por defendo de la organaj energioj, ĉe la homaj procesoj, kiel ili nun efektiviĝas, certigas la firmecon de granda fabrikejo de sanktigaj penoj en la mondo. Sed kiam la spirita homo superregos la fizikan homon, tiam la medikamentaj elementoj el la Tero estos ŝanĝitaj en la bonegajn psikajn rimedojn, kaj tiu granda fabrikejo aliiĝos en sanktejon de spiritaj fortoj kaj eblecoj ĉe la animoj.

- Ĉe la procesoj de sanigo, kiel ni komprenu la fluigon de emanaĵo?

Same kiel la transfuzo de sango estas ia renovigo de la fizikaj fortoj, tiel same la fluigo de emanaĵo estas ia transfuzo de psikaj energioj, kun la diferenco, ke la organaj rimedoj estas eltirataj el limigita provizejo, kaj la psikaj elementoj venas el la senlima provizejo de la spiritaj fortoj.

- Kiel ni ricevu kaj fluigu emenaĵon?

La fluigo de emanaĵo povos obei procedon kun plej granda procento da fidindeco, ne nur por la aplikanto, sed ankaŭ por la ricevanto. Ni klarigu tamen, ke la fluigo de emanaĵo estas la trandono de psika kaj spirita forto, estante nenecesa ĉia fizika kontakto ĉe ĝia aplikado

- Ĉu la tiel nomata "benado", konata en lapopularaj medioj, estas ia aspekto de la fluigo de emanaĵo?

Ĉiam, kiam ili estas uzataj por karitato, la tiel nomataj "benadoj", tiel komunaj en la populara medio, estas malgravaj aspektoj de la regenera fluigo de emenaĵo, vulgarigita ĉe la spiritistaj helpinstitucioj.

Jesuo donis al ni la unuan ekzemplon tiaspecan, surmetante siajn diajn manojn sur malsanulojn kaj suferantojn, pri kio Li estis imitata de la apostoloj de la primitiva Kristanismo.

"Ĉiu bona donaĵo kaj ĉiu perfekta donado estas de supre" [4] - diris la apostolo, en siaj profundaj instruoj.

La praktiko de la bono povas prezentiĝi laŭ plej diversaj aspektoj. Sed ĝia esenco estas ĉiam la sama antaŭ la Sinjoro.

- Kial ne estas permesite al la Spiritoj la revelacio de procesoj de kuracado de lepro, kancero, ktp?

Antaŭ ĉia konsidero, ni ekzamenu la provoleĝon kaj la neceson de ĝia plenumado.

En la naturo mem de la Tero kaj ĉe la organizado de la fluidaĵoj propraj al via planedo kuŝas ja ĉiuj tiuj rimedoj ĝis hodiaŭ nekaptitaj de la homa scienco. Jesuo kuracadis la leprulojn per la simpla surmeto de siaj manoj.

La spirita plano ne povas rompi la ritmon de la leĝoj de la diligenteco, same kiel la direkcio de unu lernejo ne povas klarigi la problemojn rilatajn al la evoluado de siaj lernantoj.

Krom tio, la nekuracebla malsano portas en si profundajn bonojn. Kio estus kun la surteraj kreitoj sen la doloraj malsanoj putrigantaj al ili la vantamon? Ĝis kie povus iri la fiero kaj la aroganteco de la homa spirito sen la konstanta minaco de ia febla, turmentita karno?

Ni observu la Diajn donacojn sur la kampo de la grandaj eltrovoj, donacoj mobilizitaj por la ekstermomilitoj, kaj ni rigardu kun simpatio la hospitalojn izolitajn kaj mallumajn, kie multfoje la homa animo enfermiĝas por la necesaj meditadoj.

- Ĉu la amikaj Spiritoj povas influi la mikroban flaŭron ĉe la nekuraceblaj malsanoj, mildigante la suferojn de la homo?

La amikaj Spiritoj povas malgradigi la intensecon de la doloro ĉe la nekuraceblaj malsanoj, kaj tute forigi ĝin, se tiu bono povos efektiviĝi en la kadro de la individuaj provadoj, laŭ la saĝaj, favorkoraj projektoj de la supera sfero.

- Ce la kuracado fare de la amikaj Spiritoj, ĉu la akvo magnetizita por unu malsanulo havas la saman efikon sur alian malsanulon?

Ĝenerale, la akvo povas esti magnetizita en profito por ĉiuj; sed ĝi ankaŭ povas esti magnetizita speciale por ia malsanulo, kaj, tiaokaze, konvenas, ke la uzo estu persona kaj ekskluziva.

- Por ke la amikaj Spiritoj povu magnetizi puran akvon, ĉu ekzistas specialaj kondiĉoj, kiel, ekzemple, la ĉeesto de sanigivaj mediumoj, kuniĝoj de diversajpersonoj, ktp, ktp?

La karitato ne povas priatenti specialajn situaciojn. La ĉeesto de sanigivaj mediumoj, tiel same kiel la specialaj kunsidoj, neniel povas esti la prezo de bonfaro al la malsanuloj, ĉar la rimedoj de la spiritaj gvidantoj, en tiu agokampo, povas nedependi de la mediuma kunlaboro, konsidere al la problemo de la individuaj meritoj.

- Cu la fakto, ke unu spirita gvidanto receptas por ia malsanulo, nepre signifas, ke tiu ĉi estos resanigita?

Ankaŭ la spirita gvidanto estas frato kaj amiko, kiu neniam vundos viajn plej karajn esperojn.

Konsilante pri la uzo de medikamenta substanco, re- komendante ĉi tiun aŭ tiun antaŭzorgon, li kunlaboros por la pliboniĝo de malsanulo, kaj, se eble, por lia kompleta fizika resaniĝo, sed li ne povos modifi la leĝon de la provoj aŭ la superegajn projektojn de la superaj sferoj, okaze de elkarniĝo, ĉar, laŭ la Leĝo, nur Dio, lia Kreinto, povas lin senigi de suferoj.

- En kazoj de nekuracebla malsano, ĉu eŭtanazio estas bono?

La homo ne havas la rajton praktiki eŭtanazion en iu ajn okazo, eĉ ne en tiuj okazoj, kiam ĝi estas ŝajna elmontro de bonfaro.

Daŭra agonio povas havi utilegan celon por la animo kaj la nekuracebla malsano eble estas bono, kvazaŭ la sola valvo por elfluo de la neperfektaĵoj de la spirito marŝanta al la sublima akirado de la riĉaĵoj de la senmorta vivo. Krome, la diaj projektoj estas nesondeblaj, kaj la nefirma scienco de la homoj ne povas decidi pri la transcendaj problemoj de la spiritaj bezonoj.

- Ĉu spiritisma hospitalo havas utilon por la spi- ritisma familio?

La fondo de hospitalo, ĉe kies kuracprocesoj estas vivaj la principoj de la evangelia Spiritismo, estas ja nobla realigo altiganta la konsolajn instruojn de la ĉielaj senditoj.

Tiaspecaj fondaĵoj tamen postulas maksimuman rezig- nacion flanke de tiuj, kiuj ilin efektivigas, ĉar en ili la monda kuracisto estas devigita forgesi la universitatajn titolojn, por fariĝi unu el la plej aŭtentikaj misiuloj de Tiu Kuracisto de Animoj, kiu kuracis la blindulojn kaj la leprulojn, la malga- julojn kaj la demonhavantojn, donante ekzemplon de amo kaj humileco en la meĥanismo de ĉiuj servoj por la bono de la similuloj.

Spiritisma hospitalo devas esti hejmo de Jesuo.

Ĝiaj aparatoj estas ia dia maŝinaro, postulanta identan superecon en la servistoj vokitaj por movi ĝiajn pecojn, tiel ke ne estu difektita la profunda grandeco de ĝiaj celoj.

- Kie troviĝas la plej nobla bazo por la edukaj

metodoj?

La religiaj scioj, kun la ekzemploj de la plej altaj devoj de la vivo, estas ja la bazo de la tuta edukado, en la sankta familisistemo.

- Ĉu la infanaĝo estas la plej grava periodo por la eduka tasko?

La infanaĝa periodo estas la plej serioza kaj la plej favora por la asimilado de la edukaj principoj.

Ĝis la aĝo de sep jaroj la spirito ankoraŭ troviĝas en fazo de adaptiĝo al la nova ekzistado, lin koncernanta en la mondo. Ĉe tiu aĝo ankoraŭ ne ekzistas perfekta interligiĝo inter li kaj la organa materio. Tial, liaj rememoroj pri la spirita sfero estas pli vivaj, plifaciligante la renovigon de lia karaktero kaj la starigon de nova vojo por la firmigo de la principoj de respondeco, se li trovos en siaj gepatroj efektivajn reprezen- tantojn de la familia grupo.

Jen kial la hejmo estas tiel grava por la edifado de la homo, kaj kial estas tiel profunda la misio de la virino antaŭ la diaj leĝoj.

Post la infanaĝo, inda je ĉia atento kaj kareso de la patraj energioj, la procesoj de morala eduko, formantaj la karakteron, fariĝas pli malfacilaj por la interligiĝo de la Spirito al sia materiala organa mondo. Kaj, atinginte la plenaĝecon, se la edukado ne fariĝis en la hejmo, tiam, nur la perforta proceso de la krudaj provoj, en la mondo, povas renovigi la penson kaj la komprenon de la homoj, ĉar la reenkarniĝinta animo jam reprenis sian tutan nocan posedaĵon de la pasinteco kaj ĝi nepre ripetos la samajn erarojn, se mankis al ĝi la internan lumon de la sanktaj edukaj principoj.

- Kiu estas la plej bona lernejo por preparado de la reenkarniĝintaj animoj, sur la Tero?

La plej bona lernejo ankoraŭ estas la hejmo, kie la homo ricevos la bazojn de la sento kaj de la karaktero.

La lernejoj propre de la mondo povas instrui, sed sole nur la familio povas eduki. Jen do la kaŭzo, kial la universitato povas fari la civitanon, sed nur la hejmo kapablas edifi la homon.

En sia grandioza tasko de kristanigo, tiu estas la tre grava celo de la evangelia Spiritismo, nome: prilumi la kons- ciencon de la homo, por ke la hejmo restariĝu kaj nova ciklo de spirita progreso manifestiĝu, ĉe la homoj, en kristanaj hejmoj, por la nova erao de la Homaro.

- Ĉu estas justa la fondado de institucioj por seksa

edukado?

Kiam la surteraj instruistoj estos tute senzorgaj pri la administraciaj tabeloj, pri la oficialaj helpoj, pri la klasifiko de salajroj, pri la elstaraj pozicioj en la instruado, pri la promocioj, ktp, kaj rigardos siajn gelernantojn kvazaŭ amatajn infanojn de sia koro, tiam estos juste pensi pri la fondo de tiaj edukejoj, ĉar tiam estos multe da amo en la animoj, certigante la sukceson de tiuj iniciatoj.

Konsiderinte la aŭtentikajn esceptojn, la surteraj ins- truistoj tamen ankoraŭ estas nenio alia ol ŝtataj oficistoj, afliktitaj de la profesia konkurado. Ĉe la sankta instrua misio, ili informas la intelekton, sed ĝenerale ili ankoraŭ ne scias prilumi la koron de la gelernantoj, ĉar al ili mem mankas la propra prilumo.

Tiel ekzameninte la aferon, kaj atentante la cirkons- tancojn de la evolupozicioj, ni konsideras, ke la gepatroj estas la majstroj nature indikitaj por tiu tasko, ĝis nia mondo posedos ĉie la verajn lernejojn de Jesuo, kie la virino, ĉe iu ajn civila stato, integriĝu al la dia misio de spirita patrino de siaj etaj zorgatoj, kaj kie la viro, vokita al la eduka laboro, transformiĝu en centron de patreca amo kaj ama respekto al siaj gelernantoj.

- Kiel renovigi la edukprocesojn por la plibonigo de la mondo?

La surteraj instrulernejoj ĉiam povos renovigi siajn pedagogiajn metodojn per ĉi tiuj aŭ tiuj novaj procedoj, laŭ la infanpsikologio, sed la eduka lernejo de la hejmo havas sole nur unu fonton de renovigo, kiu estas la Evangelio, kaj sole nur unu modelon de majstro, kiu estas la sublima personeco de la Kristo.

- Ĉu la spiritistaj gepatroj devas doni la doktrinan edukon al siaj infanoj, aŭ ĉu ili povas ne fari tion, argumen- tante, ke, pri religia afero, ili preferas la plenan liberecon de siaj infanoj?

La infanaĝo, en sia unua fazo, estas la plej grava periodo por ĉiuj edukaj bazoj, kaj la kristanaj spiritistaj gepatroj ne povas forgesi siajn devojn de orientado al siaj infanoj, ĉe la grandaj okazaĵoj de la vivo. En nenia okazo tiu unua stadio de la surteraj luktoj devas esti indiferente rigardata.

La preteksto, ke la infano devas elvolviĝi kun la maksimu- ma nocio pri libereco, povas okazigi gravajn danĝerojn. Jam estis dirite, en via mondo, ke libera infano estas semo de krimulo. Ĉu la reenkarniĝo ne estas, per si mem, ia konsiderinda limigo al la absoluta sendependeco de la animo, bezonanta kulpe- laĉeton kaj korektadon?

Krom tio, la spiritistaj gepatroj devas kompreni, ke ĉia indiferento en tiu rilato povas konduki la infanon al aliulaj religiaj antaŭjuĝoj, al alligiĝo al la konveneco, kaj al la manko de amo al la vero.

La infana koro devas sin nutri per la kredo, per la boneco, per la espero kaj per la fido al Dio. Agi kontraŭe al tiuj normoj estas malfermi al la hieraŭa pekinto la saman larĝan pordon al la ĉiaspecaj ekscesoj, kondukantaj al sindetruo kaj al krimo.

La spiritistaj gepatroj devas kompreni tiun karakteron de siaj sanktaj devoj, konsciante, ke la hejmo ne stariĝis por la egoisma kontemplado de la homo, sed, kontraŭe, por esti la sanktejo, kie iafoje estas postulataj la rezignacio kaj la sinofero de tuta ekzistado.

114. - Cu la ekonomio devas esti direktata?

- Koncerne la teknikon de produktado, la neceson de disdivido kaj la konsumprocedojn, estas pli ol justa la direktado de la ekonomio. Sed, en tiu senco, ĉia politika eksceso, ma- lutiliganta la harmonion de la leĝo de interŝanĝoj, de kiu tute dependas la progreso, estas kondamninda eraro kun danĝeraj sekvoj por la tuta strukturo de la kolektiva organismo.

Tiuj ekscesoj okazigis la aŭtarkiajn sistemojn de regado en la nuntempo, kiam pereas ĉiuj idealoj de ekonomia justeco kaj frateco, pro la eraraj vidpunktoj de la malbona naciismo.

La vivo dependas de konstantaj interŝanĝoj kaj ĉia limigo al tiuj altaj principoj de harmonio estas transiro al revolucia eldetruo, kie inversiĝas ĉiuj vivovaloroj.

Estu direktata la ekonomio, sed la politikaj pasioj ne penetru en ĝiajn kampojn de ekvilibro kaj reciprokeco, ĉar, pro sia pereiga influo, la "memsufiĉo" estas la nigra ideologio de la ambicio kaj egoismo, kie la fermento de la milito trovas la favoran klimaton por siaj manifestoj de perforto kaj ekstermado.

DUA PARTO

FILOZOFIO

- Ĉu la Fiolozio estas konciza interpretado de ĉiuj aktivecoj de la spirito evoluanta sur la Tero?

La Filozofio estas, efektive, la renumo de la evoluaj aktivecoj de la enkarniĝinta Spirito sur la Tero.

Ĝiaj rezultoj estas la energioj fekundigantaj la Sciencon, malmateriigante ties prrincipojn, ĝis kiam, nedisigeble kuniĝintaj unu al la alia, ili penetros en la dian atrion de la eternaj veraĵoj.

I

VIVO LERNADO

- Ĉu la fizika homo estas ĉiam ligita al sia spirita pasinteco?

Ĉar la plimulto de la homoj troviĝas ĉe elaĉetaj luktoj, ni povas prezenti la surteran homon kiel iun, luktantan por liberiĝi de sia propra kadavro, kiu estas la kulpa pasinteco, por ascendi al la vivo kaj al la lumo kuŝantaj en Dio.

Tiun bildon ni vidas en la semo de la mondo, kiu, por elvolvi sian embrion plenan de vivoforto kaj beleco, bezonas kelkatempan restadon en la ŝlima sino de la Tero, por liberiĝi de sia volvaĵo, poste kreskante en la direkto al la sunlumo kaj plenumante sian sanktan mision ornamitan per floroj kaj fruktoj.

- Konsiderate laŭ la homa modelo, ĉu la inteligento estas la resumo de la diversaj spertoj de la Spirito sur la Tero?

La intelektaj valoroj prezentas la sumon de multaj spertoj en diversaj ekzistadoj de la Spirito en la materia sfero. Profunda inteligento signifas grandegan amason da surteraj luktoj. Se la homo, atinginte tiun pozicion, konservas ĉe si mem identan karakteron de spirita progreso per la sento, tiam li estos kapabla altiĝi al novaj sferoj de la Senfino, por la konkero de sia perfekteco.

- Kiel estas registrataj la spertoj de la Spirito en ia enkarniĝo, por ke ili servu kiel evolua posedaĵo en la postaj enkarniĝoj?

En sia propra interna posedaĵo la animo registras siajn spertojn akiritajn dum la lernado, ĉe la vivoluktoj. Li ĉiam gardos pri ili ian denaskan rememoron dum la purigaj laboroj de la estonteco.

- Kiel ni kondutu por plilarĝigi nian spiritan kapablon?

Ni ankoraŭ ne trovis ian konduton pli noblan kaj pli belan ol tiun de la propra diligenteco kun humileco kaj amo en la medio de laboro kaj lecionoj sur la Tero, kie Jesuo konsentis instali nian metiejon de perfektigebleco por la estonta nobligo de niaj destinoj de senmortaj spiritoj.

- Ĉu povas ekzisti inteligenteco sen spirita elvolviĝo?

Ni parolu pli klare: homa inteligenteco sen sentel- volviĝo, ĉar sur tiu maelekvilibro inter sento kaj racio kuŝas nuntempe la dolora realaĵo de la mondo. La surtronigo nur de la inteligenteco, forgesante la efektivajn valorojn de la koro sur la vojoj de la vivo estis ja la granda eraro de la homaro.

- Ĉu la medio influas sur la spiriton?

La medio, kie la animo renaskiĝis, plurfoje estas la elaĉeta provo. Ĉar ĝi potence influas sur la personecon, la nobla koro nepre kunlaboru por ĝia pliboniĝo, plibonigante kaj plialtigante la materiajn kaj moralajn kondiĉojn de ĉiuj, kiuj vivas sur lia kampo de influo.

- Kion ni faru por la elvolviĝo de la intuicio?

La kampo de persista studo, kune kun la sincera dili- genteco kaj la altpensa meditado, estas ja la granda vehiklo por la plilarĝigo de la intuicio, en ĉiuj ĝiaj aspektoj.

- Ĉu la kredanto devas krei al si mem absolutajn devigojn, celante atingi pli rapide la spiritan perfektiĝon?

La kredanto devas kiel eble plej multe klopodi, sed li neniel nutru la pretendon atingi per unu fojo la kompletan spiritan superecon, ĉar la homa vivo estas lernado de purigaj luktoj, kaj, en la elaĉeta krisolo, ne ĉiam la temperaturo povas esti milda, sed iafoje devas atingi la plej altan gradon por la dezirata purigado.

En ĉiuj cirkonstancoj la kristano preĝu kaj viglu: aktiva preĝo, kiu estas la laboro de bono, kaj vigleco, kiu estas la necesa prudento por ne preni sur sin novajn kompromisojn. Kaj, en tiu klopodo, la animo estos preparita por strukturi sian propran estontecon sur la eterna vojo de la spaco kaj tempo, sen la senkuraĝiĝo de la malĝojaj kaj sen la maltrankvileco de la plej kuraĝaj.

- Kia estas la graveco de la homa parolo por la evoluo de la spirito?

La parolo estas dia bono, se akompanata de la agoj ĝin atestantaj. Per ĝiaj parolaj aŭ skribaj signoj, la homo ricevas la posedaĵojn de sanktaj spertoj de ĉiuj, kiuj antaŭiĝis al li en la evolua meĥanismo de la civilizacioj. Per ĝia forto, la dia fajro de la progreso, en la benata surtera lernejo, transiras de generacio al generacio.

- Konfesante, ke niaj amikoj el la spirita sfero ĉiam estas ĉe ni, ĉe ĉiuj laboroj kaj malfacilaĵoj, por nin inspiri, kiuj estas la plej grandaj malhelpoj, kiujn ilia bonkoreco trovas ĉe ni, por ke ni ricevu ilian nerektan, ameman, efikan helpon?

La plej grandaj psikaj malhelpoj, kiujn la surtera homo antaŭmetas al siaj spiritaj amikoj kaj mentoroj, originas el la manko de sincera humileco en la koroj, humileco necesa por la ekzamenado de la propra situacio de egoismo, ribelemo kaj bezono je sufero.

- Ĉu la vibroj rilataj al la bono kaj malbono, eligitaj de la enkarniĝinta animo dum sia surtera lernado, daŭras plu en la Spaco, por la ekzameno kaj pesado de la estonteco?

Vi devos konsenti kun ni, ke ekzistas fizikaj fenomenoj tro transcendaj, por ke ni povu ilin ĝuste ekzameni en la mallarĝaj limoj de viaj nuntempaj scioj.

Temante tamen pri vibroj elsenditaj de la enkarniĝinta Spirito, ni estas devigitaj konfesi, ke tiuj vibroj restas porĉiame gravuritaj sur la memoro de ĉiu homo; kaj la memoro estas kvazaŭa fotografa plako, kie la figuroj neniam konfuziĝas. Sufiĉos la manifesto de la memoro, por ke efektiviĝu pli malfrue ĉiuj konsideroj sur la kampo de la esprimoj de malbono kaj bono.

- Ĉu la instruo "sana korpo, sana menso" povas esti observata sole nur per la praktikado de sportoj kaj atletismo?

Rilate la "sanan korpon", atletismo ludas gravan rolon kaj havus plej edifan agadon ĉe la problemo de la fizika sano, se la homo, en sia vantamo kaj egoismo, ne estus difektinta ankaŭ la fonton de gimnastiko kaj sporto, aliigante ĝin en scenejon por surtronigo de perforto, de la morala bastardigo de la junularo iluziita per la bruta forto kaj trompita per la imperativoj de la tiel nomata eŭgenio aŭ per la strangaj konkuroj de la sektaj grupoj, deturnante de ĝiaj noblaj celoj unu el la grandaj kolektivaj movadoj por kunfratiĝo kaj sano.

Sufiĉos ja tiu rimarko, por ke ni komprenu, ke "sana menso" estos realaĵo nur tiam, kiam estos perfekta ekvilibro inter la mondomovadoj kaj la internaj konkeroj de la animo.

- Cu ankaŭ la vivo de besto havas misiajn ka- rakterojn?

La besta vivo ne estas ĝustedire ia misio, sed ĝi prezentas ian superan celon, kiu estas ĝia propra perfektiĝo laŭlonge de la bonfaraj spertoj de laboro kaj akirado de la sanktaj principoj de la intelekto, tra senĉesaj, paciencaj penadoj.

- Cu estas eraro la fakto, ke la homo sin nutras per besta vianto?

La englutado de besta viando estas ja eraro je gravaj sekvoj, el kiu originis malbonaj kutimoj de la homa nutrado. Estas bedaŭrinda tiu situacio, des pli ĉar, se la materia stato de la homo postulas la kunagadon de certaj vitaminoj, tiuj nutraj valoroj povas troviĝi en la vegetalaj produktoj, sen la absoluta bezono de buĉejoj kaj fridujoj.

Sed ni devas konsideri la ekonomian maŝinon de la intereso kaj kolektiva harmonio, en kiu tiom multe da laboristoj fabrikas sian ĉiutagan panon. Ĝiaj pecoj ne povas esti subite detruataj sen gravaj danĝeroj. Ni konsolu nin ĉe la vido de la estonteco, kaj estas juste, ke ni sindone laboru por la alveno de novaj tempoj, kiam la surteraj homoj ne plu bezonos sin nutri per la sangaj restaĵoj de siaj malsuperaj fratoj.

- Kiel ni, laborantoj ĉe la surtera lernado, povos rigardi la sanktan tekston: "memoru pri la tago sabata, ke vi tenu ĝin sankta" ⁽¹⁾, kiam la laborkontraktoj difinas por tio la dimanĉon?

La homo devas sanktigi la dimanĉan ripozon ne pro tio, ke temas pri dimanĉo, sed pro la bezono starigi semajnan paŭzon al la agado de la fizika vivo, por spirita rifuĝo de la animo en sin mem, sur la vojo de la surtera aktiveco. La dimanĉa ripozo plene anstataŭas la antikvan sabaton, kaj ni atentigu, ke la rigideco de ĝia observado estis starigita de la hebreaj leĝodonintoj pro la ambicio kaj potenco de la sinjoroj de sklavoj, en tiu epoko tre nombraj, kaj kiuj nur tiamaniere obeis la homaman normon, permesante halton al la laciga diligenteco, kutime neniiganta la vivon de malfortaj, sendefen- daj sklavoj.

La homo ĉiam devas dediĉi la semajnan ripozon al la spiritaj praktikoj de sia vivo, sed ne sindonante al iu ajn ekscesoj laŭ la senco de la litero en tiu afero, ĉar post la vorto de Moseo, ni devas aŭdi la lecionon de la Sinjoro, kiu klarigis, ke "la sabado estiĝis por la homo, kaj ne la homo por la

sabato". ⁽¹⁾

SPERTO

- Kiel la enkarniĝinta Spirito akiras sperton?

La lukto kaj la laboro estas tiel nepre necesaj por la pliperfektiĝo de la spirito, kiel la materia pano estas neforigebla por la subtenado de la fizika korpo. Laborante kaj luktante, suferante kaj lernante, la animo akiras la necesajn spertojn dum sia marŝo al perfektiĝo.

- Ĉu estas, samtempe, determinismo kaj libera volo en la homa ekzistado?

Determinismo kaj libera volo kunekzistas en la vivo, eniĝante unu en la alian sur la vojo de la destinoj, por la altiĝo kaj elaĉeto de la homoj.

La unua estas absoluta en la plej malaltaj evoluaj tavoloj, kaj la dua pligrandiĝas per la valoroj de la edukado kaj sperto. Plie, ni rimarku, ke super ili ambaŭ staras la diaj ordonoj, bazitaj sur la sankta, unika leĝo de amo, kies plej elokventa atesto ĉiam estis la profetaĵoj.

Ĉu vi ne rimarkas nun la okazaĵojn antaŭviditajn de la senditoj de la Sinjoro jam antaŭ du kaj kvar jarmiloj, en la diaj simboloj de la Sankta Skribo?

Fiksita la veraĵo, ke la homo estas libera laŭ siaj edukado kaj meritoj, laŭ la leĝo de la provoj, koncernas nin konfesi, ke, laŭmezure kiel li fariĝas respondeca, la homo mem organizas la determinismon de sia ekzistado, pligrandigante aŭ mildigante ŝian rigorecon, ĝis li povos definitive altigi sin ĝis la superaj sferoj de la Universo.

- Se ekzistas samtempe determinismo kaj libera volo, en la homa vivo, kiel ni komprenu la parolon de la spiritaj gvidantoj, kiam tiuj ĉi asertas, ke al ili ne estas eble influi sur nian liberecon?

Ni ne devas forgesi, ke ni parolas pri korpa valoro, kiam temas pri la natura determinismo, pli influanta la homajn destinojn.

La submetiĝo de la homo, en la limoj de lia fizika mondo, estas logika kaj natura laŭ la leĝoj de la kompensoj, en la necesaj provoj, sed, en sia interno, regiono de pura spirita influado, la homo estas libera por elekti sian estontan vojon. Liaj amikoj el la nevideblo tie lokas la sanktejon de lia sankta sendependeco.

En ĉiuj situacioj la edukita homo povas rekoni, kie la cirkonstancoj de la Dia volo parolas favore por li, kaj kie parolas tiuj, kiujn formiĝas per la forto de lia persona vantamo aŭ per lia egoimo. Ĉe li ĉiam do troviĝos la merito de la elekto, en tiu punkto.

- Kiel la homo povas pligrandigi aŭ mildigi la determinismon de sia vivo?

En la sankta universa leĝo la dia determino ĉiam estas tiu de la bono kaj feliĉo, por ĉiuj homoj.

Ĉu vi ne vidas, en la homa hejmo, ameman, aktivan patron kun vasta programo de laboro por la feliĉo de siaj infanoj? kaj, ĉesinte la penado de la eduko en la infanaĝo, ĉu ĉiu infano ne devus esti, ĉe la preparo por la vivo, ia fidela kunlaboranto de la grandanima gepatra antaŭzorgo por la bono de la tuta familio? La plimulto de la homaj gepatroj tamen foriras de la Tero, ne estante komprenataj, malgraŭ ĉia penado en la edukado de siaj infanoj.

Kompare kun la dia patreco, en tiu modesta figuro ni vidas ian similaĵon de la situacio.

La spirito, iel konservanta iajn edukajn valorojn, estas kunvokita al tiu aŭ alia respondeca laboro kune kun aliaj estuloj en kruda provado, aŭ serĉantaj konojn por akiro de libereco. Tiu laboro devas esti farita laŭ la rekta linio de la bono, tiamaniere, ke tiu infano estu la bona helpanto de sia Superega Patro, kiu estas Dio. La administranto de institucio, la estro de laborejo, la verkinto de libro, la instruisto ĉe lernejo, havas sian parton de sendependeco por kunlabori en la dia verko, kaj ili devas reciproki la spiritan konfidon donitan al ili. Tiuj, kiuj edukiĝas kaj konkeras naturajn rajtojn proprajn al la personeco, ĉesas tute obei en la evolua deter- minismo, ĉar ili estos kapablaj kunlabori per ordonoj, kaj povos krei cirkonstancojn por la suprenira marŝo de siaj subuloj aŭ homaj fratoj, ĉe la meĥanismo de la klara konscienco.

En tiu laboro ordoni kun Dio, la infano devas konsideri la patrajn zorgemon kaj amon, por ke li ne deturnu sian taskon for de la rekta vojo, supozante, ke li estas arbitra sinjoro de la situacioj, komplikante la vivon de la homa familio, kaj prenante certajn kompromisojn iafoje tre penigajn, ĉar, kontraŭ la intenco de la patroj, ekzistas infanoj, kiuj misuzas la "talantojn" metitajn en siajn manojn, pro mallaboremo, egois- mo, vantamo kaj fiero.

De tio la neceso, ke ni konkludu kun la apologio de la Homaro, reliefigante, ke la homo atinginta ian parton de libereco reciprokas la konfidon de la Sinjoro, ĉiufoje kiam li agas laŭ Lia favorkora, saĝa volo, rekonante, ke lia individua klopodo estas tre valora ne pro li, sed pro la amo de Dio, kiu lin protektas kaj prilumas en la konstruado de sia senmorta verko.

135. - Se la dia determinismo estas tiu de la bono, kiu do kreis la malbonon?

- Lia dia determinismo konsistas el ununura leĝo, kiu estas la leĝo de amo al la universa komunumo. Sed, fidante al si mem, pli ol al Dio, la homo transformas sian malfortecon en fokuson de agoj kontraŭaj al tiu sama leĝo, tiamaniere efektivigante ian nekonvenan intervenon en la dia harmonio.

Jen estas la malbono.

Urĝas al ni rekunigi la sanktajn ĉenerojn de tiu sublima harmonio.

Jen estas la elaĉeto.

Vidu do, ke la malbono, konsiderata en sia esenco, ne povas ekzisti por Dio, ĉar ĝi estas devio de la homo, kiu estas nulo rilate la diajn saĝon kaj providencon.

La Kreinto ĉiam estas la grandanima kaj saĝa, justa kaj amika Patro, konsideranta la devojiĝintajn filojn, spertantajn longajn provojn. Sed, ĉar Jesuo kaj ties komisiitoj estas liaj diaj kunlaborantoj, kaj ili mem estigas la taskojn kontraŭ la deturno de la homoj, ili enfokusigas la malutilojn de la malbono per la forto de siaj edukaj respondumoj, por ke la Homaro rekte iru sian veran vojon al Dio.

- Cu ekzistas estaĵoj agantaj sur la Tero, sub absoluta determinismo?

La bestoj kaj la preskaŭ sovaĝaj homoj donas al ni ideon pri estaĵoj agantaj sur tiu ĉi planedo, sub absoluta determino. Kaj tiuj estaĵoj servas por starigi la malluman realaĵon de la monda etoso ankoraŭ malproksima de la amofor- mulo, per kiu la homo devas fariĝi la efektiva kunhelpanto de Dio, ordonante per sia patra saĝeco.

Ne sciante ami la bestojn kaj siajn fratojn pli malklerajn, metitajn sub ilia senpera protekto, la plej edukitaj homoj sur la Tero ekstermas la unuajn, por sin nutri per ili kaj sklavigas la duajn, por krudaj ekspluatoj, kun esceptoj, por ilin mobilizi je profito pro siaj egoismo kaj ambicio.

- Cu la edukita homo devas vigli super sia grado de

libereco?

La homo bezonas ja plejmulte vigli super sia propra sendependeco.

Kiam la edukita homo permesas al si ekzameni aliulan konduton, senpripense aŭ nekonvene, tio signifas, ke lia vigleco suferas danĝeran mankon, ĉar ies libereco finiĝas tie, kie komenciĝas aliula libereco, kaj ĉiu respondos por si mem, iam, antaŭ la Dia Vero.

- Rilate la demandojn pri determinismo, ĉu ĉiu ajn raciulo povas esti submetita al eraroj?

Ĉiu raciulo povas erari, sed li ne devas esti subigita al

eraro.

En sferoj de provoj kaj spertoj, kia la Tero, la eraro ĉiam devas esti rigardata kiel tiuj spertoj mem, tuj kiam tiu eraro estos rekonata de sia rekta aŭ nerekta aŭtoro, klopodanta uzi ĝiajn rezultatojn en identaj cirkonstancoj de la vivo, kaj estos laŭdinde, ke la homoj rezignu ripeti la spertojn, por sia propra bono ĉe la senfina irado de la tempo.

- Se ĉie, en la lukto de la surtera vivo, ekzistas cirkonstancoj, el ĉiuj, kiu estas ja la plej bona kaj sekvinda?

En ĉiuj situacioj de la ekzistado la homa intelekto alfrontas cirkonstancojn de la dia kaj de la homa determinismo. Sed la cirkonstanco akceptota ĉiam devas esti tiu de la unua determinismo, por ke la dua estos prilumita. Tiu sama cirkons- tanco elstariĝas pro sia karaktero de ĝenerala bonfaro, plurfoje kun ofero de la egoisma kontentiĝo de la persono. Pro tiu karaktero, en sia interno la homo ĉiam estas kapabla elekti la definitivan bonon de ĉiuj kaj la pasema kontentigo de sia memo, plifortigante la fratecon kaj la lumon, aŭ pliigante sian propran egoismon.

- Ĉu ankaŭ la astroj influas la homan vivon?

La antikvaj astrologiaj asertoj havas sian pravon de ekzisto. La magneta kampo kaj la konjunkcioj de la planedoj influas ja la ĉelan komplekson de la fizika homo, lian organan formiĝon kaj lian naskiĝon sur la Tero. Sed la surplaneda ekzistado estas sinonimo de lukto. Se la astraj influoj ne estas favoraj al iuj homoj, urĝas al ili lukti kontraŭ la malhelpantaj elementoj, ĉar, super ĉiaj astrologiaj veraĵoj, ni havas la Evan- gelion, kaj la Evangelio instruas al ni, ke ĉiu ricevos proporcie al siaj verkoj, kaj ke ĉiu homo troviĝas sub la influoj, kiujn li meritas.

- Ĉu estas spiritaj influoj inter la homo kaj ties nomo, tiel sur la Tero, kiel en la Spaco?

Sur la Tero aŭ en la nevidebla sfero ni havas la sanktan simbolon de la vortoj. Sed la studo de tiuj influoj postulas grandan nombron da specialaj konsideroj, kaj, tial, ke nia modesta verko estas ia apologio de la klopodo de ĉiu homo, ni ankoraŭ devas rekoni ĉi tie, ke ĉiu ricevas la influojn, kiujn li rajtas. Koncernas ĉiun koron renovigi siajn proprajn valo- rojn en la irado al realigoj pli kaj pli altaj, ĉar la determinismo de Dio estas ja tiu de la bono, kaj ĉiuj, kiuj sin dediĉas efektive al la bono, triumfos super ĉiuj mondaj malhelpaĵoj.

- Ĉu ni povus ricevi ian instruon pri la numero sep, tiel ofte utiligita en la instruado de la sanktaj tradicioj de la Kristanismo?

Izola opinio kondukos nin al multaj analizoj sur la kampoj de la tiel nomata numerologio, deturnante nin de la celo de niaj spiritaj pripensoj.

Same kiel la vibroj, tiel ankaŭ la numeroj havas sian naturan mistikon, sed, pro niaj bezonoj de eduko, ni devas konsenti, ke ĉiuj numeroj, same kiel ĉiuj vibroj, estos por ni sanktaj, kiam ni estos sanktigintaj nian koron por Dio. Pri tio estas ja juste, ke ni rememoru la malnovan atentigon de la Kristo pri la sabato, ke la numeroj estas faritaj por la homoj, kaj ne la homoj por la numeroj.

- Ĉu oni devas kredi en la okulta influo de certaj objektoj, kiel juveloj, ktp, kiuj ŝajnas akompanataj de ia malfeliĉiga, fatala influo?

La objektoj, precipe tiuj de persona uzo, havas sian vivan historion kaj, iafoje, ili povas esti punkto de atento de konsternitaj spiritoj, de siaj iamaj posedantoj en la mondo. Tial ili iafoje estas kvazaŭ tuŝitaj de strangaj kaŝitaj influoj, sed nia klopodo devas esti tiu de la spirita liberiĝo, kaj estas ja nepre necese, ke ni luktu kontraŭ la fetiĉoj, por konsideri sole nur la moralajn valorojn de la homo en ties irado al la Perfekta.

- Ĉu la antaŭavertaj fenomenoj atestas la eblecon de antaŭscio, rilate al la estonteco?

La spiritoj de nia sfero ne povas diskonigi la estontecon, kaj ili konsideras tiun aktivecon kiel ian karakterizaĵon de la atributoj de la Superega Kreinto, kiu estas Dio.

Ni tamen konsideru, ke la homaj ekzistadoj estas submetitaj al ia plano de ĝeneralaj provoj, kie la persono devas moviĝi per sia klopodo koni la estontecon, kaj, en tiu plano la plej altaj spiritaj mentoroj povas organizi la antaŭavertajn faktojn, kiam ĉi tiuj konvenas al la elmontro, ke la homo ne konsistas nur el konglomeraĵo de kemiaj elementoj, konforme al la difino de la dissolviĝanta materialismo.

- Kion ni diru pri kartaŭguro, rilate la Spiritismo?

La kartaŭguro povas enkadriĝi en la psikajn feno- menojn, sed ne en la evangelian Spiritismon, kie la kristano devas kulturi la valorojn de sia intima mondo kun viva fido kaj kun amo en la koro, penante servi la Jesuo en la sanktejo de sia animo, havante ne alian volon ol tiun, sin altigi ĝis lia amo per la laboro kaj ilumino de si mem, sen iu ajn zorgo pri la nocaj okazintaĵoj, aŭ pri la venontaj faktoj, laŭ la ne ĉiam sincera sugesto de tiuj, kiuj invadas la kaŝitan mondon.

TRANSIĜO

- Ĉu estas fatala la momento de la morto?

Esceptinte memmortigon, ĉiuj kazoj de elkarniĝo estas antaŭe ordonitaj de la spiritaj fortoj, gvidantaj la homan aktivecon sur la Tero.

Klarigante al vi tiun escepton, ni konsideru, ke, se la homo estas sklavo de la eksteraj kondiĉoj de sia vivo en la mondo, li male estas ja libera en sia intima mondo. Jen la motivo, kial, tenante en sia plano de provoj la tenton dizerti el la elaĉeta, reboniga vivo, li prenas sur sin penigan ŝuldon, ruinigante sin mem kaj detruante siajn proprajn energiojn.

La edukado kaj la prilumado de nia intimo estas la amo al la sanktejo de Dio en nia animo. Kiu ilin efektivigas en si mem, en la profundo de la interna libereco, tiu povas ŝanĝi la determinismon de la materiaj kondiĉoj de sia ekzistado, ĝin altigante ĝis la lumo kaj la bono. Kiuj tamen ekstermas siajn proprajn energiojn, tiuj atencas kontraŭ la dia lumo, brilanta en ili mem. El tio rezultas la komplekso de iliaj doloraj ŝuldoj.

Kaj ankoraŭ ekzistas la malrapidaj, gradaj memmortigoj, kaŭzitaj de la ambicio aŭ inerteco, de trouzo aŭ nesingardemo, ĉiuj tiel danĝeraj por la vivo de la animo, kiel tiuj spektaklecaj, okazantaj inter la mondoluktoj.

Jen la motivo, kial la instruantoj de la enkarniĝintoj multajn fojojn avertas pri ĉiama bezono de preĝo kaj viglo, por ke siaj amikoj ne fiasku ĉe la tentoj.

147. - Cu la morto kaŭzas neatenditajn ŝanĝojn kaj certajn rapidajn aliiĝojn, kiel dezirinde?

- La morto ne havigas statojn miraklajn al nia kons-

cienco.

Elkarniĝi estas ŝanĝi sian sferon, kvazaŭ iu translikiĝus de unu urbo al alia, tie en la mondo, kaj tiu fakto tute ne aliigus al li la malsanojn aŭ la virtojn pro la nura modifo de la eksteraj aspektoj. Estas grave, ke ni nur rimarku la ampleksiĝon de tiuj aspektoj, komparante la surteran sferon kun tiu de la agado de la elkarniĝintoj.

Prezentu al vi homon, kiu translokiĝas de sia vilaĝo en modernan metropolon. Kiel li kondutos, se li ne estos bone preparita por la devoj de sia nova vivo?

La komparo estas ja modesta, sed ĝi servas por klarigi, ke la morto ne estas salto en la Naturo. La animo daŭrigos sian evoluan iradon sen iaj eksterordinaraj mirakloj.

La du mondoj, videbla kaj nevidebla, interprenetras, kaj, se la homo estas nekapabla percepti la sferon de la nemateria vivo, estas pro tio, ke lia sensorio kapablas kapti nur iujn perceptojn, kaj dume al li ne estas eble trairi la mallarĝan fenestron de la kvin sentumoj.

- Kion la elkarniĝinta homo esperas jam en la unuaj tempoj de sia transtomba vivo?

La elkarniĝinta animo nature serĉas siajn aktivecojn preferatajn en la rondoj de la materia vivo, obee al la alligiteco, ĝuste tiel, kiel okazas en la socioj de via mondo.

Ĉu viaj urboj ne estas plenaj de asocioj, kluboj kaj tutaj klasoj kuniĝantaj kaj sindikataniĝantaj kun difinitaj celoj, por komunaj interesoj de pluraj individuoj? Ĉu tie ne brakumas unu la alian la aĝiotistoj, la politikistoj, la komercistoj, la pastroj, ĉiu grupo, celanta defendi siajn proprajn interesojn?

La elkarniĝinta homo aflikte serĉas, en la Spaco, la grupojn pensantajn kiel li mem, por ke li povu daŭrigi la saman specon de vivo, kiun li forlasis sur la Tero. Tenante tamen pri pasiaj, malvirtaj estuloj, ilia menso retrovos materiajn obsedojn, nome tiujn de la mondo, alkoholaĵo, ktp, obsedojn fariĝantajn ilia ĉiumomenta morala turmentego, en la sferoj plej proksimaj al la Tero.

De tio la neceso, ke ni rigardu ĉiujn niajn surterajn aktivecojn, kiel taskon preparan por la spirita vivo, estante nepre necesa por nia transtomba feliĉo, ke ni tenu nian koron ĉiam puran.

- Tuj post la morto, ĉu la homo liberiĝinta de la materia envolvaĵo povas ĝui la kuneston de siaj amataj estuloj, kiuj antaŭiĝis al li en la transtombo?

Se lia surtera ekzistado estis ia apostolado de laboro kaj amo al Dio, la transiro de la tera al la spirita sfero estos ĉiam milda.

En tiaj kondiĉoj li povos tuj renkonti tiujn spiritojn, kiuj estis objekto de lia amemo sur la Tero, se ili troviĝos sur la sama nivelo de evoluo. Ia dolĉa feliĉo kaj ia eterna ĝojo ekestas en tiuj amikaj, afablaj koroj post la amaraĵoj de la disiĝo kaj longedaŭra foresto.

Sed tiuj, kiuj liberiĝas de la Tero saturitaj de obsedemo pro la pasemaj posedaĵoj de la mondo kaj tuŝitaj de la ombro de la nekompreneblaj ribeloj, tiuj ne trovos tre rapide siajn amatajn estulojn, kiuj antaŭvenis al ili en la tombo. Iliaj perceptoj limigitaj al la malluma atmosfero de iliaj pensoj kaj iliaj negativaj valoroj malebligas al ili la dolĉajn plezurojn de la rerenkontiĝo.

Estas ja pro tio, ke vi plurfoje rimarkas, ke suferantaj, konsternitaj Spiritoj aspektas kvazaŭ estuloj forlasitaj kaj forgesitaj de la superega boneco, sed kiuj, efektive, estas forlasitaj de si mem, pro sia persistemo en la malbono, en la krima intenco kaj en la malobeo al la sanktaj planoj de Dio.

- Ĉu estas eble, ke post la morto la spiritistoj suferos konsternitecon?

La morto ne kaŭzas konsternitecon al la rekta kons- cienco nek al la koro, ŝatanta la veron kaj la amon de tiuj, kiuj vivis sur la Tero nur por kulturi la praktikadon de la bono en ĝiaj diversaj formoj kaj laŭ la plej diversaj kredoj.

La kristana spiritisto ne rigardu sian titolon de lernanto de Jesuo kiel nuran etikedon, konsiderante la evangelian admonon: "Kaj al kiu multo estas donita, el tiu estos multo postulata" ⁽¹⁾, preparante sin per la scioj kaj la bonfaroj, ĉe la mondaj spertoj, por sia estonta vivo, kiam la nokto de la tombo malfermos antaŭ liaj spiritaj okuloj la vidon je vero, en la irado al la senmorta vivo.

- Ĉu la elkarniĝinta Spirito eble suferas el la brulado de la kadavraj elementoj?

Ĉe kremaciado necese estas kompati la kadavrojn, prokrastante je pliaj horoj la detruadon de la materiaj visceroj, ĉar, ĉe la unuaj horoj post la forpaso, pro la organikaj fluidaĵoj ankoraŭ altirantaj la animon al la sensacoj de la materia ekzistado, ĉiam ekzistas, iamaniere, multaj interŝanĝoj de sento inter la elkarniĝinta Spirito kaj la korpo en kiu estingiĝis la "viva tonuso".

- Ĉu la nenatura morto kaŭzas al la elkarniĝintoj sensacojn malsamajn ol tiujn de la tiel nomata "natura morto"?

Kaŭze de la situacio de surprizo antaŭ la gravegaj, neeviteblaj okazintaĵoj, la elkarniĝo pro akcidentoj, la subitaj disiĝoj estigas ja tre dolorajn sensacojn al la elkarniĝinta animo. En tiaj cirkonstancoj, la estulo preskaŭ ĉiam ne troviĝas sufiĉe preparita, kaj la subiteco de la situacio alportas al li amarajn, terurajn emociojn.

Tiuj malĝojaj surprizoj tamen ne okazas al la animoj en okazo de doloraj kaj longedaŭraj malsanoj, ĉe kiuj la koro kaj la intelekto estas atingataj de la lumo de edifaj meditoj, kaj rimarkas la trompojn kaj malprofitojn de la troa alkroĉiĝo al la Tero, kaj estas juste, ke ni konsideru la utilecon kaj bezonon de la fizikaj doloroj en tiu aparta situacio, ĉar nur per ĝia valora helpo la homo povas liberiĝi de la ŝarĝo de siaj nocaj impresoj el la mondo, por trankvile pasi tra la sojlo de la vivo en la Senfino.

- Se ne estos alveninta la horo de la morto, ĉu la homo povos perei sub la danĝeroj lin minacantaj?

Ĉe la eksteraj aspektoj de la vivo, se nur la enkarna Spirito kondutas laŭ la reguloj de pura konscienco kaj bonin- tenca koro, sen la malprudento de la rapidemaj kaj la egoismo de la ambiciaj, ĉia defendo de la homo kuŝas en Dio.

- Kiaj estas la unuaj impresoj de tiuj, kiuj elkar- niĝis per memmortigo?

La unua elreviĝo lin atendanta estas la realeco de la vivo, kiu ne estingiĝas per la morto de la fizika korpo, vivo gravigita de la timigegaj turmentoj, pro lia decido plena de ekstrema ribelemo.

Ekzistas memmortigintoj, kiuj spertas plu la senfinajn fizikajn suferojn de sia lasta surtera horo. Dum tutaj jaroj ili sentas la terurajn impresojn de la tokso, neniiginta al ili la energiojn, la traboradon de la cerbo pro fremda korpo elpafita el la armilo uzita ĉe lia lasta ago, la pezon de la pezaj radoj, sub kiujn ili sin ĵetis ĉe la dezirego foriri el la vivo, la pasadon de la silentaj, malgajaj akvoj sur sia kadavro, kie ili serĉis la kriman forgeson de siaj taskoj en la mondo, kaj, ordinare, la plej malagrabla sensaco de la memmortiginto estas akompani minuton post minuto la malkomponiĝadon de la korpo forlasita en la sino de la tero, plena de vermoj kaj putrinta.

El ĉiuj devojiĝoj de la homa vivo, memmortigo estas eble la plej grava pro sia karaktero de falsa heroeco, de absoluta neado de la amoleĝo kaj de ekstrema ribelo kontraŭ la volo de Dio, kies justeco neniam sentiĝis, ĉe la homoj, sen la lumo de la favorkoreco.

- Cu la timo al la morto montras mankon de spirita

evoluo?

En tiu senco, ni ne povas ĝeneraligi tian difinon.

Rilate al tiuj timoj, ni plurfoje estas devigitaj akcepti la pravigojn prezentitajn de la amo, pravigojn ĉiam sublimajn en sia spirita manifestiĝo. Sed ne estas juste, ke la sincera kredanto pleniĝu de timegoj antaŭ la ideo de sia transiro al la sfero nevidebla por la homaj okuloj, kaj estas ja oportuna la konsilo pri ĉiama preparado de la homo por la nova vivo, kiun la morto prezentos al li.

- Tuj post sia elkarniĝo, ĉu la Spiritoj ĝojas pro la ebleco komunikiĝi kun ni?

Ĝenerale, estas tre malgranda la nombro da homoj, kiuj, dum siaj ordinaraj laboroj sur la Tero, sin preparas por la mortoemocioj, kaj ofte la meditoj dum la malsanoj ne sufiĉas por starigi situacion de perfekta trankvileco en la unuaj tempoj de la transtombo. Jen la motivo, kial fariĝas tiel edifaj viaj kunsidoj por studoj kaj predikado de la Evangelio, en kiuj partoprenas granda nombro de niaj fratoj, avidaj je parolo el la Tero, ĉar la impresoj, kiujn ili portas el la mondo, ne ebligas al ili percepti la altrangajn mentorojn el la plej altaj spiritaj sferoj.

- Cu la elkarniĝintaj Spiritoj povas aŭdi kaj vidi nin ĉiam, kiam ili volas? Kiel iliplenumas tiun deziron?

Tio estas ebla ne tiam, kiam ili volas, sed kiam ili tion meritas, des pli ĉar ekzistas kulpaj Spiritoj, kiuj nur multajn jarojn post sia disiĝo je la mondo sukcesas permeson por aŭdi la amikan, konsolan parolon de siaj fratoj aŭ amataj estuloj sur la Tero, por sin gvidi en la labirinto de la elaĉetaj suferoj. La ĉeesto de ĵuselkarniĝinta estulo ĉe evangelia kunsido jam signifas benon de Dio por lia seniluziiĝinta koro, ĉar tiu cirkonstanco estas sekvata de la plej altaj helpoj al lia inter­na vivo.

Koncerne la proceson de ilia kontakto kun ni, ni konsideru, ke, por komunikiĝi en la monda sfero, la transtombaj estuloj devas, en sia ĝeneraleco, adaptiĝi al via naturo, kaj ili akordigas siajn kapablojn kun via fluida situacio sur la Tero. Jen la motivo, kial en tiuj momentoj, en komuna formo, ili posedas vian sensorian kapablon kaj limigas siajn vibrojn, tiel ke ili ree adaptiĝas al la surtera medio.

- Se iu elkarniĝas postlasante malamikojn sur la Tero, ĉu estas eble, ke li daŭrigu plu sian persekuton kontraŭ sia kontraŭulo, en la situacio de nevidebleco?

Sur la kampo de la surteraj interrilatoj, tio estas ebla kaj preskaŭ ĝenerala, ĉar se la amo estas ligilo kuniganta la animojn en la ĝojoj de la libereco, la malamo estas la kateno de la erarintoj, ilin reciproke katenanta en la karcero de la malfeliĉo.

Se iu foriris kun malamo, kaj se en la mondo lia kontraŭulo obstinas en la kulturado de la ĝermoj de antipatio kaj kruelaj rememoroj, estas ja pli ol nature, ke en la nevidebla sfero persistu la elementoj de la senkompataj malamikeco kaj venĝo, konforme al la leĝo de reciprokeco. El tio ni konkludu, ke pardono kun plena forgeso pro la malbono estas bezono, ke la pura frateco manifestiĝu per la preĝo kaj vigleco, transformante malamon en amon kaj kompaton, surbaze de la plej sanktaj ekzemploj prenitaj el la Evangelio de Jesuo.

- Rilate al la persekutoj fare de la spiritaj mala- mikoj, ĉu ties agado efektiviĝas sen la kono de niaj amemaj, klarmensaj gvidantoj?

La tiel nomataj persekutoj de la nevidebla sfero, je ĉiu ajn speco, ne okazas sen la konscio de Jesuo kaj liaj senditoj, mentoroj de la homo en ties irado en la direkto al la scio kaj al la lumo.

La persekutoj de nevidebla malamiko havas limon kaj atingas sian objekton, nur en okazo de propra bezono, ĉar, en la amemaj okuloj de viaj gvidantoj el la supera sfero, ĉiuj tiuj movadoj havas la sanktan celon instrui al vi la moralan forton, la toleremon, la paciencon, la rezignacion, laŭ la plej sanktaj devoj de frateco kaj bono.

- En la sferoj plej proksimaj al la Tero, ĉu la elkarniĝintaj Spiritoj ankaŭ dividiĝas en inajn kaj virajn estulojn?

En la sferoj plej proksimaj al la Tero, la elkarniĝintaj animoj konservas la karakterojn, kiuj al ili estis pli agrablaj en la aktivecoj de la materia ekzistado. Konsideru, ke iuj el tiuj animoj, vagantaj en la mondo, en organa vesto, al ili trudita de la cirkonstancoj de la tasko plenumota apud surteraj estuloj, reprenas, nun pli spertaj, siajn kondiĉojn antaŭajn al ilia reenkarniĝo, se ili sciis plenumi siajn devojn sur la kampo de la doloroj kaj materiaj malfacilaĵoj.

Plilongigante tamen la demandon, ni konsideru, ke la Spiritoj, kun ĉi tiuj aŭ tiuj karakteroj, marŝas en la direkto al Dio, purigante ĉiujn sentojn kaj plibeligante siajn kapablojn, por respeguli la dian lumon. Tiam ili sin transformas, en tiuj aŭ ĉi tiuj kondiĉoj, en perfektajn plenumantojn de la projekto de la Eternulo.

II

SENTO ARTO

- Kio estas la arto?

La arto pura estas la plej alta spirita kontemplado de la kreitoj. Ĝi signifas la plej profundan eksterigon de la idealo, la dian manifestiĝon de tiu "pli transa", kiu respegulas la esperojn de la animo.

La vera artisto estas ĉiam la "mediumo" de la eternaj belaĵoj, kaj en ĉiuj tempoj lia laboro estis vibrigi la plej delikatajn kordojn de la homa sento, ĝin altigante de la Tero ĝis la Senfino, kaj malfermante sur ĉiuj vojoj la deziregojn de la koroj al Dio, dum ties superegaj manifestiĝoj de belo, saĝo, paco kaj amo.

- Ĉu ĉiu artisto povas esti ankaŭ misiisto de Dio?

Ankaŭ la artistoj, same kiel la tiel nomataj saĝuloj el la mondo, povas esti venkitaj de la surtera konvenciemo, kiam en iliaj koroj ne trembrulas la flamo de la diaj idealoj. Sed plej ofte ili fariĝas grandaj misiistoj de la ideoj, sub la egido de la Sinjoro, en ĉiuj fakoj de sia propra aktiveco, kiel de literaturo, muziko, pentrarto, plastiko.

Ĉiufoje kiam ilia arto liberiĝas de la nedaŭraj, pereemaj mondaj interesoj, por konsideri sole nur la spiritan lumon, venantan de la koro akordanta kun la cerbo, en la realigoj de la vivo, tiam la artisto estas ja unu el la plej sindonaj misiistoj de Dio, ĉar li scios penetri en la korojn ĉe la paco de la meditado kaj silento, atingante la plej altan sencon de la evoluo de si mem kaj de siaj homfratoj.

- Ĉu iu povas fariĝi artisto sole nur per la faka edukado en ununura ekzistado?

La teknika, individua perfektiĝo de ia artisto, same kiel liaj plej notindaj karakterizaĵoj, ne estas la rezulto de la aktivecoj de ununura vivo, sed de centjaraj spertoj sur la Tero kaj en la spirita sfero, ĉar la genio, en ĉiu ajan senco, en la plej diversaj artaj manifestiĝoj, estas ja la profunda sintezo de pluraj vivoj, en kiuj la persistemo kaj klopodo kuniĝis por la plej brilaj kaj spontanea) floradoj.

- Kiel ni komprenu la genion?

La genio estas la resumo de la plej longa penado tra multoblaj ekzistadoj je abnegacio kaj laboro por la konkero de la spiritaj valoroj.

Komprenante la vivon tra ĝia reala aspekto, li plurfoje malatentas la malvastan rondon de la surtera vivo, koncerne ĝiajn konvenciajn formulojn kaj antaŭjuĝojn, fariĝante ia fremdulo en sia propra medio, pro siaj superaj, nekonfuzeblaj ecoj.

Jen la motivo, kial la surtera scienco, katenita al la konvenciaj reguloj, pretendas vidi en la genio ian damnindan psikozon, kaj preskaŭ ĉiam lin traktas kvazaŭ malsanan ĉelon de la socia organismo, por plurfoje lin glori, post lia morto, tuj post kiam ĝi povas kapti la grandecon de lia spirita vido en la pejzaĝo de la estonteco.

- Kiel ni konprenu la psikismon de la artistoj, psikismon tiel diferencan de tiu, karakterizanta la ordinaran homon?

- Ĝenerale, la artisto preskaŭ ĉiam vivas prefere en la spirita sfero ol ĝustedire en la tera mondo.

Lia psikismo ĉiam estas la sekvo de lia interna mondo, plena de sennombraj rememoroj pri la pasintaj ekzistadoj, aŭ de la sublimaj vizioj, kiujn li sukcesis kapti en la spiritaj rondoj, antaŭ sia reenkarniĝo sur la Tero.

Pro la multenombraj spertoj en la pasinteco, liaj sentoj kaj perceptoj transcendas tiujn de la ordinara homo, situacio iafoje kaŭzanta la falsan taksadon de la homa scienco, kiu erare interpretas liajn ekstazojn kiel neŭrozon aŭ nenormalaĵojn.

Vere, pro sia speciala psika pozicio, la artisto neniam cedas al la konvenciaj postuloj de la Tero, sin tenante super la nuntempaj antaŭjuĝoj. Ni reliefigu, ke plurfoje, pro troa indiferento al la disciplino, malgraŭ siaj superaj kvalitoj, li ne povas doni sin al la ekscesoj nocaj al la libereco, kiam ĝi estas malbone direktita aŭ false utiligita.

Jen kial, en ĉiuj situacioj, la dia idealo de la fido ĉiam estos la antidoto kontraŭ la moralaj venenoj, malobstrukcante la vojon de la animo al la altaj konkeroj de la perfekteco.

- Rilate al la artistoj, kiuj triumfis sen iu ajn helpo de la mondo, kaj kiuj fariĝis notindaj nur pro la klopodoj de sia inklino, ĉu iliaj verkoj estas iaj rememoroj el la vivo en la Senfino?

Plej ofte, la grandaj artaj ĉefverkoj signifas ja la konkretigon de tiuj profundaj rememoroj. Sed ne ĉiam ili estas eĉ simpla skizo de la belaĵoj duonviditaj, en la Transmondo, de la menso, kiu ilin konceptis, sed rememoroj el antaŭaj ekzistadoj, inter la luktoj kaj larmoj sur la Tero.

Iuj eminentaj pentristoj, mirindaj pro verkoj faritaj sen la homaj modeloj, kreis nenion alian ol siajn proprajn reme- morojn perditajn en la tempo, en la duonombro de la pejzaĝo de forpasintaj vivoj. Rilate la verkistojn, la amikojn de la literatura fikcio, ne ĉiam iliaj konceptaĵoj obeas al la fantazio, ĉar tiuj ĉi estas fruktoj de denaskaj rememoroj, per kiuj ili restarigas la dramon travivitan de sia propra individueco, en la mortintaj jarcentoj.

La impresema mondo de la artistoj havas konstantajn rilatojn kun la spirita pasinteco, el kie ili tiras la materialon necesan por la spirita konstruado de siaj verkoj.

- Kiam ili komponas senmortajn verkojn, ĉu ankaŭ la grandaj mizikistoj povas ricevi influon de rememoroj el iu antaŭa ekzistado?

Tiu influo povas okazi koncerne iliajn eblecojn kaj tendencojn, sed, sur la kampo de la komponado, la grandaj surteraj muzikistoj universale rekonataj, ne obeas al rememoroj el la pasinteco, kaj jes al la gloraj impulsoj de la fortoj de la Senlimo, ĉar la muziko sur la Tero estas la plej altgrade dia arto.

La senmortaj operoj ne naskiĝis ja el la surtera ŝlimo, sed el la profunda harmonio de la Universo, kies sublimaj kantikoj estis parte kaptitaj de la mondaj komponistoj, en la momentoj de sankta inspiro.

Nur tiamaniere vi povos kompreni la sanktan influon de la nobla muziko sur la animojn, ilin forportante, en iuj ajn okazoj, el la dubaj ideoj de la Tero al la vibroj de ilia interno akorde kun la Senlimo.

- En la sferoj nevideblaj por la homoj, ĉu la elkarniĝintaj Spiritoj ankaŭ zorgas pri la artismaj valoroj?

Ni konsentu, ke ĉiuj artesprimoj sur la Tero estas signoj de spiriteco plurfoje fremda al la surtera vivo.

Laŭ tiu realeco, vi povos rekoni, ke la arto, en kiu ajn el siaj puraj formoj, estas objekto de zorga atento de la Spiritoj, havantaj aliajn eblecojn, kiujn la surtera artisto apenaŭ povas prezenti al si.

En la Transtombo, per ĝia helpo transformiĝas la plej kruelaj sentoj, inklinigante la malfeliĉajn Spiritojn al la elaĉetaj, purigaj provoj. Altiĝante al ĝiaj regionoj de perfekteco kaj beleco, la animo elvolviĝas al Dio kaj riĉiĝas per liaj sublimaj mirindaĵoj.

- Ĉu la emocio devas esti disciplinata?

Ĉia emocia esprimo devas esti disciplinata de la fido, ĉar ĝia libera elverŝiĝo, pro la monda nekomprenemo, povas havi gravajn sekvojn.

- Kun tiom da superaj kvalitoj por la bono, ĉu la genia artisto povas transformiĝi en instrumento de malico?

La genia homo similas al la intelekto, atinginta la plej perfektajn kondiĉojn de realiganta tekniko, pro tio, ke li sukcesis havigi al si la elementojn de la spontaneeco. Tiu havigo tamen ne liberigas lin de la neceso morale progresi, prilumante lian koron.

Ĉar sennombraj geniuloj ne atingis la kulminon de la sento, ni ofte vidis en la mondo la plej noblajn talentulojn enkarcerigitaj en teruraj obsedoj aŭ degenerintaj en dolorajn devojiĝojn, ĉar la homo devas meti la fidon super ĉiaj ĝustedire materiaj konkeroj, kiel eternan dian idealon.

- Generale, ĉu ĉiuj homoj devos serĉi la artajn valorojn por sia personeco?

Jes; tra siaj pluraj vivoj, la homa animo penos havigi al si tiujn posedaĵojn, ĉar estas juste, ke la surteraj estuloj povu kunporti el sia lernejo de provoj kaj pliperfektiĝo, kiu estas la Tero, ĉiujn spertojn kaj valorojn troveblajn en la luktoj de la materia sfero.

- Cu ekzistas, efektive, unu arto antikva kaj alia

moderna?

La arto elvolviĝas kun la homoj, kaj, estante la spirita kontemplado de ĉiuj, kiuj eksterigas ĝin, ĝi ĉiam estos la manifestiĝo de la eterna beleco, kondiĉita al la tempo kaj medio de ĝiaj disvastigantoj.

La arto do ĉiam estos unu sola en sia riĉeco de celoj, en sia senlima spiriteco.

Ni tamen konsideru, ke, se hodiaŭ ekzistas granda nombro da telentuloj kun troa priokupiĝo pri originaleco, senbridigante la plej strangajn esprimojn de primitivismo, tiuj estas la senripozaj flatantoj de la monda gloro, kiuj, pli malproksimaj de la aŭtentika arto, sukcesas fari nenion alian ol respeguli la konfuzon de la pasintaj tempoj, apogante la nedaŭran regadon de la frivoleco kaj forto. Tiuj tamen forpasos, kiel forpasos ja ĉiaj necertaj situacioj de kataklismo, kvazaŭ burdoj de la sankta abelujo de la dia beleco, kiuj, anstataŭ spiritigi la naturon, penas malnobligi ĝin per siaj strangaj, nocaj kon- ceptoj.

ALLIGITECO

- Kiel ni rigardu la simpation kaj la antipation?

Simpatio aŭ antipatio havas profundajn radikojn en la spirito, ĉe la subtilega kombino de fluidaĵoj propraj al ĉiu, kaj, ĝenerale, preskaŭ ĉiam ili atestas ian renovigon de sensacoj spertitaj de la homo, ekde la delikta pasinteco, en identaj situacioj.

Sed ni konsideru, ke ĉia antipatio, eĉ la ŝajne plej justa, devas morti por doni lokon al la simpatio, kiu edifas la koron por la konstrua, aŭtentika laboro de frateco.

- Cu ni povas ricevi ian difinon de la amikeco?

Ĉe la skalo de la homaj sentoj, la sincera amikeco estas ja la oazo de ripozo por la vojiranto de la vivo, en lia irado al perfekteco.

Sur la surteraj vojoj, la lojala amikeco estas la plej bela speco de fratamo, sanktiganta la korimpulsojn ĉe la plej doloraj kaj maltrankviligaj luktoj de la ekzistado.

Kiu scias esti vera amiko, tiu ĉiam estas la sendito de feliĉo kaj paco, aliĝante al la vicoj de la disĉiploj de Jesuo, per la natura prilumiĝo de sia spirito, kiu, konkerante la plej grandajn simpatiojn de la enkarniĝintoj kaj bonkoraj estuloj el la Nevideblo, povos disradii ĉie siajn vibrojn de purigaj sentoj.

Havi amikecon estas same kiel havi koron, kiu amas kaj klarigas, kiu komprenas kaj pardonas, en la plej amaraj horoj de la vivo.

Jesuo estas la Dia Amiko de la Homaro.

Ni sciu kompreni lian subliman sindonemon, kaj ni trans- formos nian aman medion en oceanon da eternaj paco kaj konsolo.

- Ĉu la familia institucio estas organizita en la spirita sfero, antaŭ ol ĝi reuniĝos sur la Tero?

- La familia grupo havas sian sanktan originon en la spirita sfero. Per ĝiaj ligiloj, kuniĝas ĉiuj, kiuj en la Trans- mondo prenis sur sin la kompromison konstrui sur la Tero realan, definitivan fratecon.

Super tiu dia institucio superstaras la amoĉeneroj forĝitaj per la spertoj en aliaj tempoj. Sed tien alfluas ankaŭ la malamoj kaj la persekutoj el la malluma pasinteco, por ke ili disfandiĝu en fratecan solidarecon, celante la estontecon.

Per la malfacilaĵoj komune provitaj, per la doloroj kaj spertoj ricevitaj sur la sama vojo de elaĉeta evoluo, oni forgesas la amaraĵojn de la fora pasinteco, transformante ĉiujn malsuperajn sentojn en rebonigitajn, sanktigajn esprimojn.

Purigante la alligitecojn, super la sangaj ligiloj la sankta familisistemo eterniĝas en la Senlimo per la nepereemaj ligiloj de la Spirito.

- Ĉu en la nevidebla sfero la spiritaj familioj grupiĝas laŭ falangoj kaj pligrandiĝas aŭ plimalgrandiĝas, kiel okazas sur la Tero?

Ankaŭ en la Transtombo la familioj grupiĝas laŭ fa- langoj, daŭrigante tie la instruadon kaj elaĉeton de kelkaj membroj de la grupoj, elementoj pli ribelemaj kaj nepro- gresemaj, kiuj estas pelataj de siaj afinaj kunuloj al la edifaj laboroj por konkeri amon kaj saĝon.

Laŭmezure kiel ili ekkomprenas la Ĉiopovan, ĉiuj tiuj grupoj nature plivastiĝas, ĝis ili atingos la luman sferon de la dia unuiĝo per la eternaj, netransdoneblaj akiraĵoj en la Senlimo.

- Ĉu ankaŭ la spiritaj familioj havas estron?

Ĉiuj spiritaj kolektivoj grupiĝas laŭ siaj familiaj karakteroj per la sanktaj animaj alligitecoj, kaj ĉiu posedas sian grandan mentoron en la plej altaj sferoj, el kie venas la eternaj substancoj de amo kaj saĝo.

- Ĉu ni povus ricevi ian klarigon pri la leĝo de la alligiteco inter la elkarniĝintaj Spiritoj?

Sur la Tero la homoj multfoje malkaŝas siajn afi- necojn ĉe la materiaj interesoj, kiuj povas maski la veran moralan pozicion de personeco. Sed en la mondo de la superaj Spiritoj la aŭtentikaj alligitecoj elmontriĝas sen iu ajn artifiko, per la plej puraj sentoj.

- Sur la kampo de la surteraj korinklinoj, ĉu geedziĝi aŭ ne geedziĝi dependas aŭ ne de la homa volo?

La geedziĝo sur la Tero ĉiam estas rezulto de certaj decidoj faritaj jam en la vivo en la Senfino, antaŭ la reenkarniĝo de la Spiritoj, ĉu sub gvidado de la pli altaj mentoroj, kiam la estulo ne havas la necesan edukitecon por uzi siajn proprajn kapablojn, ĉu pro kompromisoj libere prenitaj de la animoj antaŭ siaj novaj spertoj en la mondo. Tial la homaj geedziĝoj estas antaŭviditaj por la ekzistado de la individuoj, en la malluma kadro de la elaĉetaj provoj, aŭ en la amaso da valoroj de la regeneraj, sanktigaj misioj.

- Ĉe la evoluprocesoj de la surtera vivo, en la horoj de ĉagreno kaj ĝojo, ĉu indiferento ĉe la manifestiĝoj de ama sentemo estas ja pravigebla sinteno kiel rimedo de spirita vigleco?

La indiferento rigardata kiel neŝanĝemo de la sentoj estas ĉiam danĝera por la animovivo; sed ĉe la eksterigo de emocio ekzistas sintenoj, kiuj estas pravigitaj pro la nobleco de sia eduka karaktero.

- Kiel oni komprenu la senton de kolero sur la vojoj de la homa vivo?

La kolero ne solvas la evoluajn problemojn kaj ĝi signifas nenion alian ol rememoraĵoj el la unuaj tempoj de la homa vivo en ĝiaj plej krudaj manifestiĝoj.

La serena energio ĉiam edifas, en la formado de la purigaj sentoj; sed la impulsiĝema kolero, ĉe siaj atrabilaj movoj, estas kvazaŭa venenita vino, el kies ebriigo la animo ĉiam vekiĝas kun la koro plena de amareco.

- Ĉu la konsciencriproĉo estas puno?

La konsciencriproĉo estas forto preparanta la penton, same kiel tiu ĉi estas la energio antaŭiĝanta al la reboniga klopodo. Estante spirita bato ĉe siaj profundaj karakterizaĵoj, la konsciencriproĉo estas la interspaco al la lumo, per kiu la homo ricevas la nerektan kunlaboron de siaj amikoj el la Nevideblo, ke li riparu siajn devojiĝojn kaj renovigu siajn moralajn valorojn dum sia irado al Dio.

- Kiel oni komprenu laĵaluzon en la spirita sfero?

La ĵaluzo, konsiderata en siaj manifestoj de skandalo kaj perforto, estas ja signo de morala malprogreso aŭ de halto de egoismo, dolora situacio, kiun la homo superos nur per multe da klopodoj, ĉe preĝo kaj vigleco, ke li riĉigu sian internon per la lumo de la universala amo, komencante per kompato al ĉiuj, kiuj suferas kaj eraras, ankaŭ konservante sinceran deziron kunlabori en la plialtigo de ĉiu estulo.

Nur la kompreno de la vivo, metanta nin en la situacion de tiu, kiu eraris aŭ kiu suferas, por ke ni lumigu nian rezonadon por serena analizado de la okazintaĵoj, nur tiu kompreno povos neniigi la ĵaluzon en la koro, tiel ke fermiĝu al la danĝero la pordo, tra kiu ĉiu animo povas sin ĵeti al teruraj tentoj, kun grandaj sekvoj en la estontaj tagoj.

184. - Kiel ni efektivigu nian memedukadon klarigitan per la evangelia lumo, rilate al la problemoj de la seksaj altiroj, kies egoismaj tendencoj multfoje kondukas nin al kontraŭfrataj kondutoj?

- Ni ne forgesu, ke la seksamo devas esti komprenata kiel la vivimpulso, kondukanta la homon al la grandaj realigoj de la dia amo, en la progreso de sia spiritigo, ĉe sindonemo kaj ofero.

Ĉiun fojon, kiam vi spertos kontraŭfratajn impulsojn en via rondo, tio signifas, ke en via psika organizaĵo superregas nocaj rememoroj, inklinantaj al halto ĉe la evolua irado.

Tiam urĝiĝas ja la penado por memedukado, ĉar ĉiu homo bezonas solvi la problemon de siaj propraj valoroj.

Vi devas rimarki, ke Dio ne ekstermas la homajn pasiojn, sed ilin evoluigas, ilin transformante, per la doloro, en sanktajn posedaĵojn de la animo. Koncernas ĉiujn homojn bridi la koron, gvidi la impulsojn, direkti la tendencojn, ĉe la sublima evoluado de siaj sentoj.

Ekzamenante plu la grandan nombron da devioj de la seksamo, kreitan de la homoj por ilia destino, ni estas devigitaj konsideri, ke, se multaj prenas sur sin penigajn ŝuldojn, inter la ekscesoj de riĉaĵo, intelekto kaj povo, aliaj tion faras per la sekso, trouzante unu el la plej sanktaj punktoj de sia vivo.

Tial ni plurfoje vidas sennombrajn animojn lernantaj, inter la seksaj angoroj de la mondo, la rezignon kaj oferon, serĉe de akiroj de dia amo.

El tio oni konkludas, ke, anstataŭ la seksa edukado per la kontentigo de la instinkto, estas nepre necese, ke la homoj eduku sian animon por la sankta kompreno de la sekso.

DEVO

- Kiuj estas la karakteroj de bona ago?

La bona ago estas ĉiam tiu, celanta la bonon de aliulo kaj de ĉiuj, kiuj en la vivo ĉirkaŭas lian klopodon.

En tiu problemo, la kriterio pri la ĝenerala bono devas esti la esenco de ĉia konduto. La plej bona ago iafoje povas suferi la malkomprenon de aliulo, en la momento, kiam ĝi estas praktikata, sed ĝi estos ĉiam triumfanta pro la bono farita al la individuo aŭ al la kolektivo.

- Cu kristana spiritisto povas pensi pri hazardo?

La hazardo mem ne povas esti pripensata de la sincera disĉiplo de la evangelia veraĵo.

Sur la kampo de laboro kaj sufero, la klarmensa homo sentas la bezonon de la propra elaĉeto, konsiderante la deliktan pasintecon. Koncerne la nuntempajn devojiĝojn kaj erarojn, pli bone ol neniu alia, lia konscienco devas scii pri la nejustaĵo farita kontraŭ la amoleĝo starigita de Dio, koncernante lin atendi, sen ia ajn penso pri hazardo, la estontajn dolorajn elaĉetojn kaj regenerojn.

- Kia mensa konduto plej multe helpos nian spiritan sukceson ĉe la surteraj laboroj?

Tiu konduto devas esti tiu, kiu al vi estas instruata de la dia leĝo, dum via nuna enkarniĝo, tio estas, la leĝo de la forgeso pri ĉia malbono, por ke vi memoru nur la bonon kaj la sanktan okazon de laboro kaj edifo ĉe la eterna posedaĵo de la tempo.

Forgesi la malbonon estas neniigi ĝin, kaj pardoni tiun, kiu ĝin praktikis, estas instrui amon, konkerante sincerajn, karajn amikojn.

El tio venas la neceso de la pardono en la mondo, por ke la brulego de la malbono povu esti estingita, kaj la aŭtentika paco revenu en la korojn.

- Kiel kondutu la geedzoj por bone plenumi siajn

devojn?

Sur la Tero, tre ofte la geedziĝo estas provo malfacila sed elaĉeta.

Klopodante por bone plenumi siajn diajn taskojn, la geedzoj devas kiel eble plej multe observi reciprokajn atenton, respekton kaj kareson, kaj koncentri sin en sia hejmo, ĉiufoje kiam iu danĝero minacos al ili la hejman feliĉon, ĉar en la preĝo kaj spirita vigleco ili ĉiam trovos la plej bonajn defendojn.

En la hejmo, plurfoje kiam unu el la geedzoj deflankiĝas, la tasko estas de penigaj luktoj kaj larmoj. Ĉe la ofero tamen ĉiu animo sin sanktigas kaj iluminas, fariĝante modelo en la sankta institucio de la familio.

Por atingi la hejmajn paciencon kaj heroecon, estas ja necesa la plej profunda fido al Dio, kaj preni kiel Dian spegulon la ekzempladon de Jesuo en ties apostolado de abnegacio kaj doloro sur la Tero.

- Kion faru la surtera patrino por evangelie plenumi siajn devojn kaj konduki siajn infanojn al la bono kaj vero?

En la hejma medio la patrina koro devas esti la dia eksponento de ĉia spirita komprenemo kaj de ĉiaj oferoj por la familia paco.

En tia sfero de laboro, ĉe la plej sankta tasko de persona abnegacio, la kristana virino ekverŝas la veran lumon sur la vojon de siaj infanoj, tra la vivo.

La patrina misio konsistas nur el la ĉiama disdonado de la amo de Dio, la Patro de Senlima Boneco, kiu metis en la koron de la patrinoj la sanktan vivesencon. En la surteraj laboroj ekzistas tiuj, kiuj lasas sin treni de la egoismo kaj individueco; estas necese tamen vekiĝi ĝustatempe, tiamaniere ke ne difektiĝu la fonto de amemo.

Antaŭ ĉio, la surtera patrino komprenu, ke ĉiaj infanoj estas unue infanoj de Dio.

Ekde la infanaĝo, ŝi devas prepari ilin por la laboro kaj lukto, ilin atendantaj.

Ekde la unuaj jaroj, ŝi instruu al la infanoj eviti la abismon de libereco, kontrolante al ili la sintenojn kaj korektante iliajn pensmanierojn, ĉar tiu estas ja la plej oportuna okazo por la fiksado de la vivobazoj.

Ŝi devas senti la infanojn de aliaj patrinoj, kvazaŭ ili estas de ŝi mem, neniel nutrante la falsan komprenon, ke la ŝiaj estas pli bonaj kaj plimulte dotitaj ol tiuj de la aliaj patrinoj.

Ŝi instruu al ili la plej puran toleremon, sed ne flankemetu la energion, kiam ĝi estos necesa en la edukprocedo, rekonante la variecon de tendencoj kaj la diversecon de la temperamentoj.

Ne rompante la normon de spirita grandeco de sia tasko, ŝi oferu sin ĉiel, kiel ŝi povos, por la paco de siaj infanoj, instruante al ili, ke ĉia doloro estas respektinda, ke ĉia edifa laboro estas dia, kaj ke ĉia malŝparo estas grava peko.

Ŝi instruu al ili la respekton al la aliula malfeliĉo, ke ankaŭ ili estu protektataj en la mondo, en la ilin atendanta suferhoro, komuna al ĉiuj enkarnaj spiritoj.

Ĉe la problemoj de doloro kaj laboro, de provo kaj sperto, ŝi ne pravigu ĉian plendon de siaj infanoj sen senpasia, skrupula ekzameno de la demandoj, altigante iliajn sentojn al Dio, ne permesante, ke ili haltu ĉe la frivolaĵoj aŭ moralaj antaŭjuĝoj de la nedaŭraj situacioj de la mondo.

Hejme, ŝi estu la bona, senpartia konsilantino, la stimulo al la laboro kaj la fonto de harmonio por ĉiuj.

Ŝi serĉu en la kompatema Patrino de Jesuo la simbolon de la kristanaj virtoj, transdonante al siaj ĉirkaŭantoj la sublimajn dotojn de humileco kaj persistemo, sen ia ajn priokupiĝo pri la pasemaj gloretoj de la materia vivo.

Se tamen ĉiuj ŝiaj sindonoj kaj rezignoj fiaskos ĉe la plenumado de tiu programo de evangelia diligenteco, koncernas la nekomprenatajn patrinoj n transdoni al Dio la frukton de siaj laboroj, malbezonante ĉian juĝon de la mondo, ĉar la Favorkora Patro scios taksi ŝiajn oferojn kaj benos ja ŝiajn penojn, en la sankta institucio de la familia vivo.

190. - Kiam la infanoj estas ribelemaj kaj nekorekteblaj, rezistantaj al ĉiaj edukaj procedoj, kiel kondutu la gepatroj?

- Uzinte ĉiujn procedojn de amo kaj energio ĉe la laboro de eduka gvidado de la infanoj, estas juste, ke la respondantoj pri la familia institucio atendu, sen interrompo de siaj sindono kaj ofero, la manifestiĝon de la Dia Providenco por la klarigo de siaj nekorekteblaj infanoj, komprenante, ke tiu manifestiĝo nepre venos tra akraj doloroj kaj provoj, tiel ke la kampo de kompreno kaj sento estu sukcesplene semita.

- Kiel la gepatroj povos veki en la sino de sia ribelema infano la sanktajn sentojn pri la devo kaj ŝuldoj al la Ciopova Dio, kies infanoj ni estas?

Post la elĉerpiĝo de ĉiuj rimedoj por la bono de la infanoj kaj post la sincera praktikado de ĉiuj amaj, energiaj procedoj por ilia spirita evoluo, sen ia ajn sukceso, estas necese, ke la gepatroj vidu en tiuj plenaĝaj infanoj, kiuj ne komprenis iliajn parolon kaj ekzempladon, indiferentajn aŭ krudajn fratojn de sia animo, krimhelpantojn en delikta pasinteco, kiujn estas necese transdoni al Dio, tiel ke ili estu nature prilaboritaj de la doloraj, perfortaj procedoj de la monda eduko.

La doloro havas nekonatajn povojn por penetri en la spiritojn, kie la amolimfo ne sukcesis flui, malgraŭ la netaksebla agado de la gepatra, homa amemo.

Tial, en certaj cirkonstancoj de la vivo estas nepre necese, ke la gepatroj havu superegan rezignon kaj konstatu en la sufero de siaj infanoj la manifestiĝon de ia supera boneco, kies kaŝita ĉizilo el suferoj reformas kaj perfektigas por la spirita estonteco.

- Cu la mensogo prokrastas la spiritan elvolviĝon?

Mensogo ne estas ago gardi la veraĵon por oportuna momento, ĉar tiu mensa sinteno praviĝas ĉe la leciono mem de la Sinjoro, kiu rekomendis al siaj disĉiploj ne ĵeti trafe-mal- trafe la benitan semon de liaj instruoj de amo.

La mensogo estas insida ago, celanta tujan profiton por la mensoganto, kun malprofito por la aliulaj interesoj, laŭ ties aŭtentika, sankta mieno. Kaj tiu mensa sinteno de la homo estas el tiuj, kiuj plej humiligas la homan personon, ĉiel prokrastante la dian evoluon de la spirito.

- Kiam ĝi estas dirita kun nudaj sincereco kaj nekaŝemo, ĉu la vero povas prokrasti la spiritan progreson, pro la doloro, kiun ĝi kaŭzas?

La vero estas la spirita esenco de la vivo.

Ĉiu homo aŭ ĉiu grupo da homoj posedas ja sian porcion da relativaj veroj, per kiu la animoj sin nutras, en la diversaj evoluaj sferoj.

La koro havanta pli grandan porcion, estas kapabla nutri siajn fratojn sur la vojo al pli altaj akiroj, sed estas nepre necesa la plej bona ama kriterio ĉe la disdonado de la bonaĵoj de la vero, ĉar tiuj bonaĵoj devas esti liverataj laŭ la komprenkapablo de la Spirito, al kiu sin destinas la instruo, tiamaniere ke la klopodo ne estu akompanata de kontraŭefikaj sekvoj.

Ankoraŭ en ĉi tiu okazo ni povas ekzameni la ekzemplojn de la materia naturo.

La nutraĵo de infano devas enhavi la substancon sub- tenantan la vivon, sed ĝi ne povas esti egala al la nutraĵo de plenaĝulo. La senzorgemo pri tiu afero povus konduki la infanon al konsumiĝo, kvankam la substancoj donataj estas plenaj de vivigaj elementoj.

- Ĉu ni devas nepre kalkuli je la helpo de la spiritaj gvidantoj al niaj homaj realigoj?

Spirita gvidanto povos ĉiam kunhelpi ĉe viaj laboroj, ĉu nerekte helpante vin ĉe viaj malfacilaĵoj, ĉu konsolante vin ĉe via doloro, stimulante vin al la morala edifado, nepre necesa por ĉies ilumino. Vi tamen ne prenu liajn fratecajn esprimojn por fomala promeso, sur la kampo de la mondaj realigoj, ĉar tiuj realigo dependas de via propra klopodo kaj troviĝas alĝustigitaj la la meĥanismo de la provoj nepre necesaj por via perfektiĝo.

- Kiel ni povu trovi en ni mem la elementon klarigantan ĉian dubon, koncerne la fratecan, bonegan kvaliton de la ago, kiun ni deziras efektivigi en la ĉiutagaj luktoj de la interrilata vivo?

Pri tio ni estas devigitaj rememori la malnovan ordonon: "ami nian proksimulon kiel nin mem". ⁽¹⁾

Ĉe ĉiuj siaj faroj, la disĉiplo de Jesuo devos konsideri, ĉu li estus kontenta, ricevante ilin de unu sia frato, en la sama kvalito, intenseco kaj maniero, en kiu li intencas apliki la maksimon aŭ ekzemplon al la aliaj.

Per tiu introspekta procedo, ĉesus ĉiuj ventanimaj kam- panjoj de agoj kaj paroloj, kaj la kristana komunumo estute iradus sian efektivan vojon.

- Kiel la spiritaj gvidantoj rigardas niajnplendojn?

Multaj plendoj estas konsiderataj veraj preĝoj, indaj je ĉia zorga atento de la elkarniĝintaj amikoj.

Sed la plimulto de ili estas nenio alia ol vana lamentado, al kiu la homo alkutimiĝis, kvazaŭ al iu ajn malvirto, ĉar, se vi havas en la manoj la efikan kuracilon de la Evangelio de Jesuo kaj la konsolajn klarigojn de la Doktrino de la Spiritoj, la ripetado de certaj plendoj esprimas malbonan volon ĉe la aŭtentika apliko de la spiritisma scio al vi mem.

III

KULTURO RACIO

- En la spirita sfero, kiel oni rigardas la posedaĵon de la surtera kulturo?

En la nevidebla sfero, ĉiuj esprimoj de la homa kulturo estas taksataj kiel sankta kolekto da klopodoj de la planeda homo en ties kontinuaj, respektindaj laboroj.

Sed estas necese reliefigi, ke sur ĉi tiu "alia flanko" de la vivo, via kultura pozicio estas konsiderata kiel proceso, ne kiel celo, ĉar ĉi tiu kuŝas en la perfekta saĝo, glora sintezo de la animo, edifinta sin mem tra ĉiuj okazoj de laboro kaj studo en la materia ekzistado.

Inter la surtera kulturo kaj la spirita saĝo estas eksteror- dinara diferenco, kiun oni bezonas konsideri. La unua ŝanĝiĝas ĉiutage kaj varias laŭ vidpunkto de la individuoj, kiuj estas ĝiaj eksponantoj, en la plej evidentaj karakteroj de nekons- tanteco; la dua tamen estas la dia, pura kaj netransdonebla scio, kiun la animo amasigas dum sia marŝo survoje al la senmorta vivo.

- Ĉu la racionalismo povas garantii la evoluadon sur

la Tero?

Per si mem la racionalismo ne povas efektivigi tiun grandiozan penadon, des pli, ĉar ĉiuj centroj de la surtera kulturo jam de longe tro misuzas tiun koncepton. Ĉe iliaj ekscesoj ni rimarkas ian respektindan civilizacion kondamnita al amaraj ruinoj. La racio sen la sento estas malvarma kaj senkompata, same kiel la numeroj, kaj la numeroj povas esti faktoroj de observado kaj registrado de aktiveco, sed ili neniam kreis la vivon. La racio estas nepre necesa bazo, sed sole nur la sento kreas kaj edifas. Tial la konkeroj de humanismo neniam malaperos tra la evoluaj procesoj de la Homaro.

- Ĉu la Racio eble malbezonos la Fidon?

La homa racio ankoraŭ estas tre malforta kaj ne povos malbezoni la kunhelpon de la fido, ĝin prilumanta, por la solvo de la grandaj, sanktaj problemoj de la vivo.

Pro la disigo de ili ambaŭ, sur la vivovojoj, ni vidas ja la surteran homon en la terura labirinto de mizero kaj detruo.

Pro la malsaĝeco de la racio, sen la dia lumo de la fido, la forto faras siajn lastajn provojn por alproprigi al si ĉiujn konkerojn de la mondo.

Vi tro parolis pri racio kaj tamen vi restas plu en la detrua milito, kie nur iradas mizeraj venkitoj; vi elmontris la plej altajn signojn de inteligento, sed mobilizas vian tutan konon por la senkompata buĉado; vi predikis la pacon, kaj fabrikis hommortigajn kanonojn; vi pretendis esti solvinta la sociajn problemojn, intensigante la konstruadon de prizonoj kaj bordeloj.

Tia estas la progreso de la racio sen la fido, kie la homoj perdiĝas en senglora, sencela lukto.

- Kie oni lokalizu la originon de la deturnoj de la homa racio?

La origino de tiu malekvilibro kuŝas en la dizertado de la pastraro en la diversajn ekleziojn fonditajn konforme al la instruoj de Kristanismo. Kaŝante la veron, por ke superregu la ekonomiaj interesoj de ĝiaj malvirtaj elmontrantoj, la religiaj sektoj okazigis la degeneradon de la fido, pro absoluta manko de kunlaboro kun la prudento, sur la senfina vojo de la vivokonkeroj.

- En la kadro de la raciaj valoroj, ĉu Scienco kaj Filozofio sin kompletigas reciproke, celante la realigojn de la spirito?

Ili ambaŭ kompletiĝas sur la kampo de la mondaj aktivecoj, same kiel du grandaj riveroj, kiuj, servante al diversaj regionoj en la sfero de produktado nepre necesa por la vivotenado, kuniĝas ĉe difinita punkto de la fluejo por kune enflui en la saman oceanon, kiu estas tiu de la saĝo.

- Ĉu en la problemo de la esplorado estas limoj por apliko de la racionalismaj metodoj?

Tiuj limoj ekzistas ne nur por la apliko, sed ankaŭ por la observo; tiuj limoj dependas de la spiritaj fortoj, regantaj la planedan evoluon, obee al la konveno kaj stato de morala progreso de la homoj.

Tial la limoj de la tiel nomataj pozitivaj aplikoj kaj analizoj ĉiam akompanas kaj ĉiam sekvos la spiritan evoluadon de la Spiritoj enkarniĝintaj sur la Tero.

- Kiel oni juĝu la racionalistojn, fierantajn pri siaj surteraj realigoj, per kiuj ili pretendas trovi lastajn, definitivajn valorojn?

Tiuj, kiuj fieras pri io, preskaŭ ĉiam falas en la izolisman egoismon, ilin apartigantan disde la universa plano, sed tiuj, amantaj sian penon ĉe la aliulaj efektivigoj aŭ la sanktan kontinuecon de la aliulaj verkoj, ĉe sia propra aktiveco, neniam konservas absurdajn pretendojn kaj neniam limigas sian evolusferon, ĉar la profundaj energioj de la spiritoj sanktigas al ili la sincerajn penojn, ilin kondukante al la grandaj faroj, tra la noblaj vojoj de la inspiro.

INTELEKTISMO

- Cu la homa animo povos sin levi al Dio sole nur per la morala progreso, sen la intelektaj valoroj?

Sento kaj saĝo estas la du flugiloj, per kiuj la animo sin levos al la senlima perfekteco.

En la malvasta rondo de la Tero, ili ambaŭ estas kon- siderataj kiel morala progreso kaj intelekta progreso, sed, ĉar ni ekzamenas nun la ĝustedire mondajn valorojn, aparte, tial ni devas konfesi, ke ili ambaŭ estas nepre necesaj por la progreso. Estas juste tamen konsideri la superecon de la unua super la dua, ĉar la intelekta parto, sen la morala, povas oferi plurajn okazojn de falo ĉe la ripetado de la eksperimentoj, dum la morala progreso neniam estos troa, prezentante la plej gravan nukleon el la evoluaj energioj.

- Cu ni povas havi ideon pri la amplekso de nia intelekta kapablo?

La intelekta kapablo de la surtera homo estas tro malvasta, kompare kun la altaj povoj de la spirita estulo libera de la materiaj ligiloj.

La ĉeneroj de la reenkarniĝo ludas la rolon de lumŝirmilo super ĉiuj antaŭaj konkeroj de la reenkarniĝinta Spirito. En tiu ombro kuŝas la amaso da neklaraj rememoroj, da denaskaj inklinoj, da sennombraj spertoj, da naturaj, spontanea) valoroj, kiujn vi nomas subkonscio.

La ordinara homo estas parta reprezento de la transcenda homo, kiu revenos al siaj akiraĵoj de la pasinteco, post kiam li estos plenuminta la provon aŭ mision postulatajn de liaj moralaj kondiĉoj, en la meĥanismo de la dia justeco.

Cetere, la intelekta nekapablo de la fizika homo havas sian originon en lia propra situacio, karakterizita de la neceso de amaraj provoj.

La homa cerbo estas fragila, nesufiĉa aparato, kie la falinta Spirito devas valorigi siajn laborajn realigojn.

Prezentu al vi la kranion, kie kuŝas mikroskopaj ĉeloj tute okupitaj pri sia soifo je oksigeno, ne malbezonante eĉ por unu miliono da sekundo da sangofluon ilin irigaciantan; la fragilecon de la filamentoj, ilin kunigantaj, kies konektivoj mezuras cent milionojn da milimetro, kaj tiel vi havos ĝustan ideon pri la mizero de la pensanta maŝino, kiun la saĝulo el la Tero havas por siaj fieraj deduktoj. Kaj tiam vi rimarkos, ke, pro lia kondiĉo de Spirito falinta en la elaĉeta lukto, ĉio emas elpruvi al la surtera homo lian humilan pozicion, tiel ke, en ĉiuj kon- diĉoj, li povu kulturi al aŭtentikajn valorojn de la sento.

- En la spirita sfero, kiel estas konsiderata la nuntempa intelekta pozicio de la Tero?

En la modernaj tempoj la surteraj intelektaj valoroj suferas la humiligon de ĉiuj malvirtigaj fortoj de la dekadenco. La nuntempa generacio, kiu tiom da fojoj sin donis al fan- faronado, atribuante al si mem la plej altajn konkerojn sur la kampo de la pozitiva rezonado, kaŭzis la plej vastajn malekvilibrojn en la evoluaj fluoj de la terglobo, per sia nepravigebla apartiĝo de la sento.

La edukaj rondoj el la Tero neniam posedis tiom da facileco por plivastiĝo, kiel nun, dank' al la evoluo de la presarto; la libro kaj la ĵurnalo neniam estis tiel disvastigitaj; malgraŭ tio, la gazetaro estas, preskaŭ ĝenerale, ilo de skandalo por la komunumo, kaj centro de ekonomia intereso por la privata me- dio, dum malmultaj libroj triumfas sen helpo de la privata aŭ oficiala bonŝanco, en la okazo, ke ili pritraktos la altajn vivopro- blemojn.

- Ĉu la intelekta dekadenco povas pligravigi la malekvilibron de la mondo?

Sen ia dubo. Tial ni rimarkas en la politika-socia pejzaĝo de la Tero la deflankiĝojn, la teoriajn absurdojn, la ekstre- mismojn, estigantajn la renverson de ĉiuj valoroj.

Tro multe priokupitaj pri siaj ekstravagancoj, la misiuloj de la intelekto ŝanĝis sian laboron ĉe la spirito por okupo de superregado, kiel la religiaj pastroj, kiuj ŝanĝis la lumon de la fido por la tuŝeblaj prebendoj de la ekonomia situacio. Tia situacio kaŭzis ja la plej altan malekvilibron al la socia organismo de la Tero, kaj, kiel reala pruvo, de tiu aserto, ni memoru, ke la milito de 1914-1918 kostis al la plej inteligentecaj popoloj el la mondo pli ol cent mil miliardojn da frankoj, reliefigante, ke, per malpli ol la centona parto de tiu kvanto, tiuj nacioj povus esti elpelintaj la fantomon de la sifiliso el la scenejo de la Tero.

- Ĉu la intelekto havas specialan taskon sur la

terglobo?

Kiel multenombraj Spiritoj ricevas la provon de riĉeco, de nedaŭra regado kaj de aŭtoritato, tiel same ekzistas tiuj, kiuj ricevas la santkan mision, en elaĉetaj luktoj aŭ sanktigaj komisioj, plenumi la bonan taskon de la intelekto, por reala profito de la kolektivo.

Sed, kiel la mono kaj la elstara pozicio estas kvazaŭ medioj de luktoj, kie ĉiu spirita sukceso estas pli disputata kaj malfacila, tiel ankaŭ la intelekta reliefo ofte malpliigas en la mondo la vidokapablon de la enkarna spirito, kondukante lin al la nepravigebla vantemo, kie la plej puraj intencoj neniiĝas.

- Ĉu la verkinto de ia libro estos juĝata laŭ la efikoj produktitaj de sia intelekta laboro sur la Tero?

La libro similas al semado. La solida, sincera, bon- intenca verkisto estas kvazaŭ antaŭzorgema terkulturisto, kiu trafos abundan rikolton kaj altan rekompencon de la diaj leĝoj por sia aktiveco. La frivola literaturisto, amiko de bagatelaĵoj kaj vantemo, estas ĝuste tiu mallaborema, sen- valora laboristo, kiu "semas ventojn por rikolti tempeston" ⁽¹⁾. Kaj la intelektulo, kiu vendas sian plumon, sian opinion kaj sian penson, ĉe la merkato de la kalumnio, intereso, ambicio kaj malico, tiu estas simila al la krima terkulturisto, kiu humiligas la malavarajn eblecojn de la Tero, kiu priŝtelas najbarojn, kiu nek plantas nek permesas la disvolviĝon de la aliula semejo, ĉar li kulturas dornojn kaj pliigas ŝuldojn, por kiuj li respondos unu tagon, kiam li estos demetinta siajn karnajn vestojn por aperi antaŭ la veraĵoj de la Senlimo.

- Por kompreni siajn spiritajn devojn, ĉu la la- borantoj de Spiritismo devas iri al la intelektuloj?

La laborantoj de la doktrino estu ĉiam pretaj en la klariga tasko, ĉiufoje, kiam al ili venos tiuj, kiuj sincere deziras kunlabori kun ili. Sed veki la atenton de aliuloj por ilin regeneri, kiam ni ĉiuj, eĉ la elkarniĝintoj, strebas al perfektiĝo kaj lernado, ne ŝajnas juste, ĉar ni ankoraŭ havas unu esencan devon, kiu estas tiu de nia propra edifado.

En la doktrina laboro ni devas konfesi, ke Spiritismo estas la reviviĝinta Kristanismo, per kiu ni devas atesti la veron, kaj, laŭ nia koncepto pri relativeco, la tuta fundamento de la vero, sur la Tero, troviĝas en Jesuo Kristo.

La vero triumfas per si mem, sen la helpo de la malfortaj homaj eblecoj. Neniu homo devos serĉi ĝin, opiniante sin elemento nepre necesa por ĝia venko. Kiel ĝia voĉo sur la Tero, Spiritismo ne bezonas iajn homojn por konsoli kaj instrui la estulojn. El tio oni konkludas, ke la surteraj intelektuloj mem devas ja spontanee serĉi, ĉe la fonto de la doktrinaj scioj, la favoron de ĝia prilumado.

PERSONECO

- Kiel oni komprenu la nocion pri personeco?

En la mondo, la nocio pri personeco estas tre deturnata de siaj aŭtentikaj valoroj, fare de la strangaj spiritoj treege priokupitaj pri sia altrangeco en la vasta mondo de beletro. Multaj opinias, ke "havi personecon" estas posedi spiriton de ribelo kaj kontraŭdiro en la parolo ĉiam preta por kritiki la aliajn, forgesante sian propran situacion. Aliaj opinias, ke la "homo de personeco" devas iri tra la mondo, serĉante notindajn poziciojn per falsaj triumfoj, ĉar ĉi tiuj postulas la plenan forgeson pri la plej sanktaj devoj de la koro. Malmultaj zorgas pri la bono de humileco kaj rezigno por la vera edifo de la homa personeco, ĉar, por la sfero de la pura spiriteco, la konkero de la interna prilumado valoras ĉion, se oni konsideras, ke ĉiuj esprimoj de la noca, maltrankvila personeco de la surtera homo forpasos kun la tempo, kiam la nefleksebla morto estos malferminta la realajn okulojn de la homo.

- Cu homo sen grandaj intelektaj kapabloj estas ĉiam senvalora homo?

- La koncepto pri senvaloreco ŝanĝiĝas en la sfero de niaj universaj konkeroj, post la transiĝoj de la morto.

En via mondo vi kutimas surtronigi la verkiston, kiu trompis la publikon; la politikulon, kiu makulis la juron; la kapitaliston, kiu riĉiĝis sen skrupuloj de konscienco, ĉiuj lokitaj en la galerio de la superaj homoj. Altigante al ili la individuajn meritojn per ekscesaj flataĉoj, vi multe parolas pri "senvaloreco", "bando", "rutino", "supera personeco".

Por ni, la virto de la rezigno de la saĝaj, abnegaciaj patroj de familio, ĉe la vasta amaso da rutinaj aktivecoj de la surtera ekzistado, estas ja nekomparebla, laŭ grandeco, kun la spiritaj dotoj de la intelektuloj, kiu senespere baraktas ĉe tribuno, sen iu ajn serioza edifo, aŭ kiu embarasiĝas en vortaj konfuzoj en la literatura sfero, sen la sincera priokupiĝo lerni el la ekzemploj de la vivo.

La laboristo, kiu pasigas la tutan vivon en la sunlumo, kulturante la teron, fabrikante la bongustan vivopanon, estas pli valora en la okuloj de Dio ol la artistoj kun malvirta intelekto, kiuj faras nenion alian ol malordigi la dian marŝon de liaj leĝoj.

Notu al vi tamen, ke la karaktero de la intelekto tre valoras, sed ne povas malbezoni la valorojn de la sento en ties sublima esenco, kaj oni fine komprenas, ke la "senvalora homo" ne estas la surtera laboristo, amanta siajn hejmajn realigojn kaj la sanktan plenumadon de siaj devoj, sur kies abnegacio konstruiĝis la mirinda organizaĵo de la monda havaĵo.

- Cu ni lulu la deziron akiri la elementojn de la tiel nomata persona magnetismo?

Tiu deziro estas tre nobla, sed neniu pretendu efektivigi ĝin sole nur per la sperto el la legado de libroj pri tiu temo.

Ne malmultaj estas tiuj, kiuj serĉas tian legaĵon, dezirante trovi magiajn formulojn sur la vojo de malpli granda peno.

Sed estas nepre necese reliefigi, ke neniu studemulo povas konkeri simpation, se li ne estas aliiginta sian koron en fonton de spontanea, sincera boneco. En la vivo ne sufiĉas scii. Estas nepre necese kompreni. La libroj instruas, sed sole nur la propra klopodo perfektigas nian animon por la granda, benata kom- preno. Forgesu la facilan konkeron, la meĥanikan operacion, nepravigeblajn ĉe la spiritaj edifadoj, kaj turnu viajn atenton kaj penson al via propra interna mondo. Tie multo estas farenda, kaj, ĉe tiu bona laboro, la animo memkompreneble prilumiĝas heligante la vojon de siaj fratoj.

- Kiel ni komprenu la impulsojn de tiuj, kiuj kredas la influon de la tiel nomataj talismanoj de la persona feliĉo?

Ekzistas homoj, kiuj, por teni ĉiam aktiva sian spiritan energion, bezonas koncentri sian atenton sur tuŝeblan objekton, celante la sugestiajn statojn nepre necesajn por siaj realigoj, kiel tiuj kredantoj nepre bezonantaj materiajn bildojn kaj simbolojn por akcepti la efikon de siaj preĝoj.

Estu certaj tamen, ke la talismano por la definitiva persona feliĉo konsistas el la bona koro ĉiam kutimiĝinta al harmonio, humileco kaj amo, ĉe la efektiva plenumado de la projektoj de Dio.

- Ĉu la tiel nomataj "bonŝancaj homoj" estas gvi- dataj de la amikaj Spiritoj?

Kion vi konsentis nomi "bonŝanco", tio estas natura situacio en la pleno de la laboroj de la enkarna Spirito, kaj ne estas necese, ke vi akceptu la intervenon de la nevidebla sfero en la plenumado de la personaj spertoj.

La "bonŝanco" estas ankaŭ priresponda provo en la me- ĥanismo de la vivo, kaj ĝi postulas de la persono ĝin ricevinta multe da kompreno rilate la dian favorkorecon, por ke li ne misuzu la havon de sanktaj kapabloj al li donitan.

216. - "Memamo", "digno", "karaktero", "honoro", estas atributoj, kiujn la homa socio postulas de la persono; kiel ni kondutu tiuokaze, kiam la faktoj kolizios kun niaj evangeliaj scioj?

La socio postulas tiajn atributojn de la persono, kaj tamen tiu sama socio ankoraŭ ne scias kompreni ilin, se ne konforme al siaj konvencioj, dum memamo, digno, karaktero kaj honoro devus esti trajtoj de spirita perfekteco kaj neniam elmontroj de egoismo, vantemo kaj fiero, kiaj ili ordinare manifestiĝas sur la Tero.

Kiam la homo kristaniĝos, komprenante tiujn moralajn poziciojn en ties reala aspekto, tiam ne plu okazos iu ajn kolizio de la eventoj de la ordinara ekzistado kun liaj evangeliaj scioj, ĉar lia penado estos ĉiam tiu de la sincera kunlaboro por la restarigo kaj spirita altigo de siaj similuloj.

217 - Kia estas la plej facila maniero efektivigi la personan viglecon, por eviti la falon pro tentoj?

La plej simpla maniero estas tiu, ke ĉiu starigu tri- bunalon de memkritiko en sia propra konscienco, kondutante al alia tiel honeste, kiel oni deziras, ke aliaj kondutu al oni.

IV

PRILUMO NECESECO

218. - Ĉu la doktrina propagando, celanta la multobligon de prozelitoj estas ja la tuja neceseco de Spiritismo?

Neniel. La direktado de Spiritismo, en ĝia karaktero de reviviĝinta Evangelio, apartenas la la Kristo kaj ties komisiitoj, antaŭ ĉia homa diligenteco, fragila kaj pereema. La tuja neceseco de la spiritistaj rondoj estas tiu de scio kaj aŭtentika apliko de la Evangelio fare de ĉiuj, kiuj batalas en ĝiaj vicoj, avidaj je siaj prilumo kaj evoluo. La unuopa laboro pro la prilumo de si mem devas esti konstanta kaj metoda. La fenomenoj vekas la spiriton dormantan en la karno sed ili ne liveras la internajn lumojn atingeblajn sole nur per grandaj individuaj peno kaj laboro. La parolo de la gvidantoj kaj mentoroj el Transmondo instruas, sed ĝi ne povas esti definitivaj elementoj de elaĉetoj, kies efektivigo postulas de ĉiu homo sanktigajn oferojn kaj rezignojn, ĉe la peniga lernado de la vivo.

- Ĉe la spiritistaj laboroj, kie ni trovu la ĉefan fonton de instruo, kiu nin orientu al la prilumado? Ĉu ni povos atingi ĝin per la mesaĝoj de niaj karaj estuloj, aŭ nur per la fakto, ke ni konservas en la koro la valoron de la kredo?

Sennombraj filozofoj resumis la tezojn kaj konkludojn de Spiritismo en ties filozofia, scienca kaj religia aspektoj. Por la interna prilumo tamen vi nur havas en la mondo la Evangelion de la Sinjoro, kiun nenia doktrina gvidlibro povos superi.

Cetere, en siaj kristanaj valoroj Spiritismo ne havas pli grandan celon ol tiun restarigi la evangelian veron por la senesperaj, nekredemaj koroj.

Neesksplikeblaj teorioj kaj fenomenoj ekzistis ĉiam en la mondo. La doktrinaj verkistoj kaj scienculoj povos utiligi siajn sciojn ĉe la konstruado de novaj formuloj por la surteraj filozofioj, sed la definitiva verko de Spiritismo estas tiu de la edifado de la profunda konscienco laŭ la Evangelio de Jesuo Kristo.

La nevidebla sfero povos alporti al vi la kortuŝajn kaj konvinkajn mesaĝojn de viaj karuloj; vi povos gardi en via impresa mondo la plej altajn kredprincipojn. Tiu tamen estas la penado, la realigo de la doktrina meĥanismo, aganta ĉe via personeco. Sole nur la laboro de memevangelizo estas tamen firma kaj nepereema. Sole nur la individua diligenteco en la Evangelio de Jesuo povas prilumi, nobligi kaj elaĉeti la spiriton, ĉar, post via edifado per la ekzemploj de la Majstro, vi atingos tiun veron, kiu faros vin libera.

- Ĉu estas ia diferenco inter kredo kaj prilumado?

Ĉiuj homoj sur la Tero, eĉ la materialistoj mem, kredas ion. Sed estas tre malmultaj tiuj, kiuj prilumiĝas. Kiu kredas, tiu nur akceptas; sed kiu prilumiĝas, tiu vibras kaj sentas. La unua dependas de la eksteraj elementoj, en kiuj li metas la objekton de sia kredo; la dua estas libera de la eksteraj influoj, ĉar estas multe da lumo en lia propra interno, tiamaniere ke li kuraĝe triumfos ĉe la provoj, al kiuj li estis kondukita en la mondo.

Tial la sinceraj spiritistoj devas kompreni, ke ne estas sufiĉe kredi la fenomenon aŭ la aŭtentikecon de la komuniko kun la Transmondo, por ke iliaj sanktaj devoj estu perfekte plenumitaj, ĉar la ĉefa kondiĉo estas la diligento, la laboremo, la sereneco ĉe la provoj de la vivo, la sinofero, tiel ke ili plene komprenu la ekzempladon de Jesuo Kristo, serĉante la Dian Lumon por la plenumado de ĉiuj siaj laboroj en la mondo.

- Ĉu la racia analizo povas definitive helpi ĉe la laboro de nia spirita prilumado?

- Estas certe, ke la homo ne povas flanken meti la racion por venki en la tasko konfidita al lia diligenteco, dum la vivo; estas necese tamen konsideri, ke jam de longaj jarcentoj tiu racio estas prilaborata de ĉiaspecaj malvirtoj, sur la Tero.

Plenan konfirmon pri tiu aserto ni havas en la eŭropa ultraracionalismo, kies progresa evolupozicio ankoraŭ nun ne hezitis inter la paco kaj la milito, inter la rajto kaj la forto, inter la ordo kaj la agreso.

Pli ol ĉie ajn en la terglobo, la homa racio tie sin altigis al la plej altaj kulminoj de efektivigo, kaj tamen, malekvilibrita pro manko de sento, ĝi revivigas la sovaĝecon kaj la krimon, malgraŭ la pompo de la civilizacio.

Ni do konfesas, ke en ĉi tiu momento de la terglobo ĉia prilumado de la homo nepre naskiĝos prefere el la sento. Por zorgi pri la aŭtentikaj valoroj de la koro, la senespera saĝulo el la mondo devas sin turni al Dio kiel humila infano, ĉar nur per la reeduko de sento, per propra klopodo, oni povos atendi la sopiratan pliboniĝon de la homoj.

- Kion signifas la tiel nomata "anima inspiro", kiun tiel ofte aludas la amikaj Spiritoj?

Kiam sincereco kaj bonvolo kunfratiĝas interne de unu koro, en tiu interna sanktejo estiĝas la spirita lumo por la sublima kompreno de la vero.

Tiu estas la tiel nomata "anima inspiro", neebla por ĉiuj, kiuj persistas en la konvencia logiko de la mondo, aŭ en la negativaj esprimoj de nedaŭraj situacioj de la materio, en ĉiuj sencoj.

- Cu en la vivo de la surtera homo estas difinita tempo, kiam li povu sin doni al la laboro de prilumiĝo, kun plimulte da sukcesebleco?

La ekzistado sur la Tero estas bonega, konstanta lernado. Ne estas aĝoj por la laboro por spirita prilumiĝo. La gepatroj devas orienti la infanon, ekde liaj unuaj paŝoj, rilate la evangeliajn instruojn, kaj la maljunulo ne rajtas preteksti la organan lacecon antaŭ tiuj studoj necesaj al li.

Estas certe, ke la akiroj de maljunulo, rilate al novaj scioj, ne povas esti tiel facilaj kiel tiuj de junulo, pro ties sana organizaĵo, por nur paroli pri la fizika kondiĉo de ĉi tiu. La pliaĝaj homoj havas tamen, favore al si, la vivspertojn, kiuj faciligas la komprenon kaj nobligas la penon de la prilumado de si mem, konsiderante, ke, se la maljunaĝo estas nokto, la animo havos en la morgaŭo de la estonteco la brilan aŭroron de nova vivo.

- Cu la elkarniĝintaj animoj ankaŭ daŭrigas la laboron de prilumado de si mem?

En la nevideblaj sferoj, la Spirito daŭrigas plu la benatan taskon de akirado de la propraj valoroj, kaj en la mondo la reenkarniĝo ĉefe celas la plenumon de tiu klopodo.

LABORO

- Kiel kompreni la saviĝon de la animo, kaj kiel ni atingu ĝin?

En la limon de la spirita heleco, kiun la Konsolanto disĵetas sur la religiajn kaj filozofiajn kulisojn el la mondo, ni devas konsideri la koncepton pri saviĝo kiel prilumadon de si mem, sur vojo al la plej altaj konkeroj kaj realigoj en la Senlimo.

Konsiderante tiun realan aspekton de la problemo pri "saviĝo de la animo", ni estas devigitaj konfesi, ke, se la Dia Providenco uzis ĉiujn rimedojn nepre necesajn por la materia progreso de la fizika homo sur la Tero, la Evangelio de Jesuo estas ja la superega donaco de la Ĉielo por la elaĉeto de la spirita homo, marŝanta al la universaj amo kaj saĝo.

Jesuo estas la Superega Modelo.

La Evangelio estas la gvidlibro por la altiĝo de ĉiuj luktantaj spiritoj, la surtera lernaĵo por la superaj sferoj de la Senlimo. De ĝia apliko venas la lumo de la Spirito.

En la tumultego de la ĉiutagaj taskoj, memoru la aserton de la Sinjoro: - "Mi estas la Vojo kaj la Vero kaj la Vivo" ⁽¹⁾. Se sieĝas vin la aŭtoritato kaj la povo, la riĉaĵo kaj la inteligento, memoru ankoraŭ plu liajn vortojn: "Neniu venas al la Patro krom per mi" [5]. Kaj se vi sentos vin tuŝitaj de la malvarma vento de malfeliĉo kaj doloro, se vi estos superŝarĝitaj de la mondaj laboroj, penu aŭskulti ĉiam Lin en la plejprofundo de via animo: "Kiu deziras trovi la Dian Regnon, tiu prenu sian krucon kaj sekvu miajn paŝojn". [6]

226. - Ĉu la spiritaj gvidantoj havas aktivan parto- prenon ĉe nia tasko de persona prilumiĝo?

- Tiu kunlaboro efektiviĝas nur tiel, kiel en la okazo de la malpli junaj fratoj, aŭ de la amikoj pliaĝaj en la surteraj spertoj.

La mentoroj de la Transmondo povos ja montri al vi la rezultojn de siaj propraj penoj sur la Tero, aŭ, tiam, klarigi la instruojn, kiujn la homo jam ricevis per la mizerikordo de la Kristo kaj per la bonvolemo de ties senditoj. Sed ili neniel povos forigi la enkarnan animon for de la laboro plenumota de li en la nedaŭraj lecionoj en la mondo.

Kion diri pri instruisto, kiu solvus la ordinarajn problemojn de siaj gelernantoj?

Krome, la spiritaj amikoj ne troviĝas en beateco. Iliaj aktivecoj kaj devoj estas pli grandaj ol la viaj. Iliaj novaj problemoj estas multenombraj, kaj ĉiu spirito devas serĉi en si mem la lumon necesan por la klara vido de la vojo.

Laboru ĉiam. Tiu estas la leĝo por vi kaj por ni, kiuj jam foriris de la malvastaj limoj de la karna korpo. Ni klopodu konstante.

La parolo de la gvidanto estas agrabla kaj amika, sed la laboro de prilumiĝo apartenas al ĉiu. Ĉe la solvado de niaj problemoj ni neniam atendu helpon de la aliaj, ĉar, kun la penso turnita al la fonto de saĝo kaj mizerikordo, kiu estas Dio, neniam mankos al ni la dia inspiro de Lia senlima boneco.

- Ĉu Dio donas ja la favoron, kiun ni nomas graco?

Estas tiel granda la dia favorkoreco, ĉirkaŭanta nian spiriton, en ĉiu ajn vivosfero, ke sufiĉas unu rigardo al la fizika aŭ nevidebla naturo, por ke ni sentu ĉirkaŭ ni ian inundon de gracoj.

Sed la difavoro, kian la homo deziras ricevi en sia antropomorfismo, ne okazas sur la vivovojo, ĉar Dio ne povas simili al ia homa monarĥo, plena de personaj preferoj aŭ subaĉetita pro malnoblaj kialoj.

Tie ĉi aŭ aliloke, la homo ĉiam ricevos de la laboro de edifado de si mem. Estas ja la homo mem, kiu inventas sian inferon aŭ kreas la belaĵojn de sia ĉielo. Kaj kia ajn estas lia konduto, ekcelanta la evoluproceson per propra klopodo, Dio povos favori lin, laŭ la leĝo, ĉar la Leĝo estas unu sola kaj Dio estas lia Superega, Eterna Juĝisto.

- Ĉu la memprilumado povas esti atingita nur per la laboro farita dum unu ekzistado sur la Tero?

Unu enkarniĝo estas same kiel unu labortago. Kaj por ke la spertoj estu sekvataj de pozitivaj, profitaj rezultoj en la vivo, estas nepre necese, ke la tagoj da observo kaj diligento sekvu unu la alian.

En la komplekso de la pluraj vivoj, la studo preparas, sed nur la sincera apliko de la instruoj de la Kristo povas doni pacon kaj saĝon proprajn al la stato de plena prilumiĝo de la savitoj.

- Kiel ni komprenu la laboron de purigado en la sferoj de la mondo?

Sur la Tero, la purigado ankoraŭ similas al la blankega lilio naskiĝanta el la ŝlimo, el amaraĵoj kaj pasioj.

Ĉiuj enkarniĝintaj Spiritoj tamen konsideru, ke ili troviĝas sur la Tero kvazaŭ en potenca krisolo por purigado kaj regenero, kaj al ili estas nepre necese kulturi la floron de la interna prilumiĝo en la angoro de la homa vivo, en la rondo de la familio aŭ de la socio, per la plej granda severeco al si mem kaj plej granda tolero al aliaj, ke ĉiu faru el sia ekzistado ian edukan apostoladon, en kiu la plej favorata estas lia propra spirito.

- Kiel ni komencu la laboron de prilumado de nia propra animo?

Tiu individua laboro komenciĝu per la memregado, per la disciplinado de la egoismaj, malsuperaj sentoj, per la silenta laboro de la homo, por ekstermado de la propraj pasioj.

Pri tio ni ne povas malbezoni la scion akiritan de aliaj animoj nin antaŭintaj ĉe la surteraj luktoj per siaj sanktigaj spertoj - pura akvo de konsolo kaj espero, kiun ni povas trinki el la paĝoj de iliaj memoraĵoj aŭ el la atestoj pri ofero, kiujn ili postlasis en la mondo.

Sed la scio estas la amika pordo, nin kondukantan al la plej puraj rezonadoj, ĉar en la definitiva reformo de nia spirito, estas ja nepre necesa la bato de nia propra agado, ke ni modlu nian internan sanktejon, ĉe la sankta prilumado de la vivo.

- Konsiderante, ke multenombraj spiritistaj grupoj estiĝas nur por la instruado de la konsternitaj Spiritoj el la nevidebla sfero, kiuj ja plej bezonas lumon: ĉu la enkarniĝintoj, aŭ la elkarniĝintoj?

Tia bezono estas komuna al unuj kaj aliaj. Estas juste, ke oni donu fratecan helpon al la konsternitaj suferantaj estuloj el la sferoj plej proksimaj al la Tero. Sed estas necese akcepti, ke la enkarniĝintaj spiritoj bezonas pli multe da evangelia prilumado ol la nevideblaj, des pli, ĉar, sen ĝi, kian helpon ili povos oferi al sia malklera, malfeliĉa frato? Ĉu la leciono de la Sinjoro ne parolas ja pri la absurdo de blindulo, kondukanta aliajn blindulojn?

Tial ĉia kunsido por sincera studo, en la Doktrino, estas grandvalora klopodo por starigi spiritan projekton al tiuj, kiuj deziras trafi la bonan vojon.

La misio de la lumo estas revelacii kun serena vereco. Prilumita koro ne bezonas multajn parolrimedojn, ĉar en la laborejo de la frateco sufiĉas ĝia sento klarigita de la Evangelio. La granda mirindaĵo de la amo estas ĝia profunda, dia kontaĝo. Tial, por regeneri siajn fratojn el la ombro, la enkarniĝinta Spirito bezonas unue prilumi sin mem.

REALIGO

- Rilate al la scio, kie ni povas loki la plej grandan bezonon de la homo?

Same kiel en la plej foraj tempoj de la mortintaj civilizacioj, ni devas reaserti, ke la plej granda bezono de la homo ankoraŭ estas tiu, de la konado de si mem.

- Kial la surtera homo estas tiel malrapida je solvado de la problemo de sia memkonado?

Tio estas eksplikebla. Nur nun la homa animo povas sufiĉe enpensiĝi por kompreni la bezonojn kaj la anguletojn de sia spirita personeco.

Iam la homa ekzistado limiĝis al lukto kontraŭ la eksteraj fortoj, por krei unu harmonian leĝon inter li kaj la surtera naturo. Multaj jarcentoj fluis, ĝis li duonvidis la konvenon de solidareco por alfronti la komunajn danĝerojn. La organizado de tribo, familio, tradicioj, kolektivaj provoj postulis multajn jarcentojn da lukto kaj doloraj malfeliĉaĵoj. La scienco de interrilatoj, la utiligo de materiaj fortoj, lin ĉirkaŭantaj, postulis ne malpli da tempo.

Nun tamen, ĉe la kulmino de sia fizika evoluo, la homo ne bezonas tiel profunde priokupiĝi pri la eksteraĵo, lin ĉirkaŭanta, pro tio, ke ĉiuj spiritaj energioj nuntempe sin mobilizas ĉirkaŭ la homoj, ilin kunvokante al la sanktaj konado de si mem, meze en la senlimaj valoroj de la vivo.

- Kion ni diru pri tiuj, luktantaj pro leĝoj, celantaj la socian bonstaton, per meĥanikaj procesoj de aplikado, ne atentante la spiritan prilumadon de la individuo?

La ŝtatuloj aŭ kondukantoj de homamasoj, kiuj penas agi tiucele, baldaŭ falos en la seniluziiĝon pri siaj politikaj kaj sociaj utopioj.

La monda harmonio ne venas el dekretoj nek el parlamentoj, karakterizantaj sian agadon per ia tro pasema forto. Ĉu vi ne vidas, ke la meĥanismo de la homaj leĝoj ĉiutage ŝanĝiĝas? Ĉu la sistemoj de regado ne malaperas por doni lokon al aliaj, kiuj, siavice, nepre renoviĝos tra la tempo? Nuntempe, sur la Tero, vi rimarkas la elreviĝon de multaj tiaspecaj utopiistoj, kiuj revis pri senkondiĉa egaleco de la homoj, ne komprenante, ke, ricevante la samajn rajtojn de laboro kaj akirado antaŭ Dio, la homoj, per siaj propraj faroj, estas profunde malsamaj inter si, je intelekto, virto, komprenemo kaj moralo.

La homo kiu iluminiĝas konkeras al si mem la ordon kaj la harmonion. Kaj por ke la kolektivo efektivigu tian konkeron por la socia organismo, estas ja nepre necese, ke ĉiuj ĝiaj elementoj komprenu la sanktajn devojn de memprilumado.

- Ĉu estas aliaj scifontoj por la prilumado de la homoj, krom tiu, konsistanta el la diaj instruoj de la Evangelio?

La mondo estas plena de edukaj elementoj, ĉefe koncerne la teoriojn nobligantajn la vivon kaj la homon, per la laboro kaj edifado de liaj kapabloj kaj karaktero.

Sed, temante pri spirita prilumado, ekzistas nenia fonto krom tiu de la ekzemploj de Jesuo en ties Evangelio de Vero kaj Vivo.

La filozofoj mem, kiuj predikis antaŭ ol Li sur la Tero, estis nenio alia ol senditoj de liaj boneco kaj saĝo, venintaj en la karnon, por prepari lian luman restadon en la mondo de ombroj, kaj tial la modelo de Jesuo estas definitiva kaj unika por la estigo de lumo kaj vero en ĉiu homo.

236. - Kiel ni komprenu la deziregon fari spiritistojn per fenomenismo, antaŭ tiu bezono de prilumado?

- La sinceraj spiritistoj komprenu, ke la fenomenoj vekas la animon, same kiel la bato de eksteraj fortoj, kiuj vekas dormanton; sed nur la klopodo realigas la moralan edifon, aŭtentikan kaj definitivan.

Estas ia ekstravaganco kun malagrablaj sekvoj la fakto, ke iu sin ĵetu al la propagando de unu ideo, ne firmiginte sin mem per la suko de ĝiaj nobligaj principoj. Spiritismo ne estas lernejo de frivoleco. Identiĝinte kun ĝia konsola, dia esenco, la homo ne povas senkuraĝiĝi antaŭ la intensaj provoj kaj spertoj. La altrangaj spiritistoj farus grandan eraron, se ili promesus al siaj surteraj amikoj ian facilan, senzorgan vivon, solvante ĉiujn iliajn problemojn kaj donante al ili la ŝlosilon de ĉiuj studoj.

Elvoki la nevideblan sferon pro malnoblaj personaj kapricoj estas ja egoismo kaj malsaĝo.

Ĉiu studemulo elvolvu sian kapablon de laboro kaj prilumiĝo, kaj li ne lasu alian fari tion, kion li devas fari profite por si mem.

Spiritismo sen Evangelio povas atingi plej noblan rezul- taton, sed ĝi estos nenio alia ol aktiveco destinita ŝanĝiĝi aŭ malaperi, same kiel ĉiuj nedaŭraj surteraj aferoj. Kaj la spi- ritisto, kiu ne zorgis pri sia prilumiĝo kun Jesuo Kristo, povas esti scienculo kaj filozofo kun la plej altaj intelektaj akiraĵoj, sed li ĉiam estos sen direktilo kaj vojira plano ĉe la momento de la neevitebla tempesto de la provo kaj sperto, ĉar sole nur la dia fidosento povas deturni la homon de la malsuperaj surteraj zorgoj al la superegaj vojoj al la spirita firmamento.