La Konsolanto

- Ĉu ekzistas diferenco inter instrui doktrinon kaj evangelizi?

Estas granda diferenco inter ambaŭ taskoj. Por instrui doktrinon, sufiĉas la intelekta scio de la spiritismaj principoj; por evagelizi estas necesa la amolumo en la interno. En la unua, sufiĉos la legado kaj la scio; por la dua estas necese vibri kaj senti kun la Kristo. Tial, la instruanto de doktrino multefoje estas nenio alia ol kanalo de la scioj, sed la sincera evangelizanto estos ĉiam la ujo de la vero, estante kapabla servi la aliulajn bezonojn, ne senigante sin mem je la propra spirita riĉaĵo.

- Por akceli la prilumiĝon, ĉu la Homaro bezonos iajn religiajn ennovaĵojn?

Ĉia ennovaĵo estas nepre necesa, des pli, ĉar la leciono de la Sinjoro ankoraŭ ne estis komprenata. La kristaniĝo de la homaj animoj ankoraŭ ne transiris la unuan stadion.

Kelkajn jarcentojn antaŭ Jesuo, la spirita sfero, per la buŝo de la profetoj kaj filozofoj, admonis la surteran homon al sia memkonado. La Evangelio estas la interna lumo de tiu edifado. Nu, nur nun la surtera homo prepariĝas por la memkonado per la doloro. Sekve, la evangelizado de la kolektiva animo por la nova erao de konkordo kaj frateco povos efektiviĝi, entute, nur en la tria jarmilo.

Estas fakte, ke la Tero jam posedas siajn apartajn esprimantojn de aŭtentika evangeliismo, vere maloftajn, sed konsolantajn kaj lumajn. Tiuj esprimantoj tamen estas devigitaj al la plej altvaloraj ekzemploj de rezigno antaŭ la malklereco kaj maljusteco de la mondo. Tiuj nekonataj apostoloj estas tiu "salo de la tero" ⁽¹⁾ kaj ilia dia klopodo estos respektata de la estontaj generacioj, same kiel la vivantaj simboloj de la spirita prilumado kun Jesuo Kristo, tre amataj en lia Regno, kie ili scipovis persisti ĝis la fino.

V

EVOLUADO DOLORO

- Rilate la fizika kaj morala doloroj, kiu el ili plej profunde vibrigas la homan spiriton?

Ni povas konsideri la spiritan suferon kiel realodoloron, kaj la ĉiaspecan fizikan turmenton kiel iluziodoloron.

Vere, ĉia fizika doloro celas la vekiĝon de la animo al ĝiaj noblaj devoj, ĉu kiel kulpelpago pro la homaj ekscesoj, ĉu kiel admono de la naturo al la mastro de unu organismo.

Sed ĉia fizika doloro estas fenomeno, dum la morala doloro estas esenco. De tio la kaŭzo, kial la unua venas kaj forpasas, eĉ kiam ĝi fariĝas sekvata de la morto de la materiaj organoj, kaj nur la spirita doloro estas sufiĉe intensa kaj pro- funda por efektivigi la brilan laboron de perfektigo kaj elaĉeto.

- Cu oni povas iel koncepti la feliĉon sur la Tero?

Se ĉiu spirito havas en si mem la nocion pri feliĉo, tio signifas, ke ĝi ekzistas kaj ke ĝi ie atendas la animojn.

Sed sur la Tero ĝis nun ne povas ekzisti la feliĉo tia, kia la homo ĝin revas, ĉar la homoj ĝenerale estas venenitaj kaj ne scias kontempli la grandecon de la eksteraj pejzaĝoj, ilin ĉirkaŭantaj en la mondo. Estas necese tamen observi, ke la homo konstruas ja sur la terglobo la bazojn de sia reala feliĉo, per la laboro kaj ofero, en la direkto al la plej sublimaj akiraĵoj por la dia mondo de sia konscienco.

- Kie troviĝas la plej granda helpo por nia spirita

elaĉeto?

Ĉe la laboro por nia individua aŭ kolektiva elaĉeto, la doloro ĉiam estas la amika, nepre necesa elemento. Kaj la elaĉeto de Spirito enkarniĝinta sur la Tero estas ja la elpago de ĉiuj liaj ŝuldoj, kun la sekva akiro de moralaj valoroj konkereblaj ĉe la surteraj luktoj, situacio, altiganta la spiritan personecon al novaj, plej sublimaj horizontoj de la vivo en la Senlimo.

- Kial la Evangelio ne parolas al ni pri la ĝojoj de la homa vivo?

La Evangelio ne povus prezenti la spektaklon de la monda maskita rido, sed estas ja vero, ke ĉiaj lecionoj de la

Dia Majstro efektiviĝis en la medioj de la plej perfekta spirita ^ĝoj°.

Lia unua revelacio okazis ĉe la geedziĝo en Kana, ĉe la sankta ĝojo de la familio. Liaj instruoj, sur la bordoj de Tiberias, elvolviĝis ĉe simplaj, ĝojaj homoj firmigitaj de la fido kaj utila laboro.

En Jerusalemo tamen, ĉe la hipokriteco de la Templo aŭ antaŭ siaj duraj ekzekutistoj, la Dia Majstro ne povus rideti, nutrante la mensogon aŭ uzante la metodojn de sendankemo kaj perforto.

Jen kial, en sia natura etoso, la tuta evangelia historio estas ĉiam poemo el lumo, amo, ravo kaj ĝojo.

- Rilate la problemon de doloro, ĉu ĉiuj spiritoj pasintaj sur la Tero havis samajn evoluajn karakterizaĵojn?

Ĉiuj spiritaj estaĵoj enkarniĝintaj sur la terglobo estas Spiritoj, kiuj sin elaĉetas aŭ lernas el la homaj spertoj, post la pasinttempaj faloj, escepte de Jesuo Kristo, fundamento de la tuta vero en tiu ĉi mondo, kies evoluo efektiĝis laŭ rekta linio al Dio, kaj en kies puregaj manoj sidas la spirita regado de la Tero, ekde ties komenco.

- Ĉu ekzistas pentolokoj en la spirita sfero? Kaj ĉu povas esti eterna sufero por la Spiritoj enradikiĝintaj en eraro kaj ribelo?

Konsiderante la penton laŭ ĝia elaĉeta formo, ekzistas multenombraj lokoj de provoj en la por vi nevidebla sfero, lokoj destinitaj por regenero kaj preparo de Spiritoj malicaj aŭ obstinaj en la krimo, por ke tiuj ĉi konu la unuajn manifestiĝojn de konsciencriproĉo kaj pento, komencaj stadioj de la elaĉeto.

Rilate la ideon de eterna sufero, se ekzistus Spiritoj poreterne enradikiĝintaj en la krimo, por ili estus ja kontinua sufero, tia kiel ilia eraro mem. La Paŝtisto tamen ne volas, ke unu sola el liaj ŝafinoj perdiĝu. Venos tago, kiam la plej nigra konscienco spertos en sia interno la helegan lumon de la aŭroro de Lia amo.

- Se estas prave, ke, dum la surtera provado, ni estu pretaj por difinitaj suferoj, ĉu ni devas ĉiam preĝi?

La leĝo de la provoj estas unu el la plej gravaj universaj sistemoj por la distribuado de la diaj helpoj.

Vi bezonas kompreni tion, akceptante ĉiujn dolorojn kun nobla sento.

La preĝo ne povos forigi la malplezurojn kaj profitajn lecionojn de ĉagreno, troviĝantajn sur la plano de servoj, kiujn ĉiu Spirito devas plenumi dum sia surtera misio, sed ĝi devas esti kulturata en la interno, kiel la lumo, estiĝanta por heligi la malluman vojon, aŭ esti tenata en la koro, kvazaŭ nepre necesa nutraĵo preparata por kontentigi la proprajn bezonojn dum la longa, malfacila vojaĝo, ĉar la sincera preĝo estigas la viglecon kaj estas mem la plej granda faktoro de morala forto en la kerno de la plej malfacilaj kaj plej severaj provoj.

PROVO

- Kiu estas la diferenco inter provo kaj elaĉeto?

Provo estas lukto instruanta al la ribela, maldiligenta disĉiplo la vojon al la laboro kaj spirita edifo. Elaĉeto estas puno trudita al la kriminta maliculo.

- Cu estas neflekseblecaj la leĝoj de provo kaj elaĉeto?

Ĉu la tribunaloj de la homa justeco, kvankam neper- fektaj, iafoje ne malpligravigas la punojn kaj ne favoras la krimulojn per "sursis"?

La nefleksebleco kaj rigoro ne ekzistas por la dia mi- zerikordo, kiu, konforme al la konduto de la enkarniĝinta Spirito, povas per la leĝo favori la homon, kiam lia ekzistado iel jam esprimas la amon, kovrantan la amason da pekoj.

- Kiel okazas la falo de la Spirito?

Konkerinte konsciencon kaj la raciajn valorojn, ĉiuj Spiritoj havas respondecon, en la limoj de siaj agokapabloj; sed estas malmultaj tiuj, kiuj plenumas siajn vere moralajn devojn, pliigante siajn diajn rajtojn en la universa havaĵo.

Metita de Dio sur la vivovojo, tiel same kiel lernanto finanta la bazajn studojn, la animo ne ĉiam scias agi reciproke al la favoroj ricevitaj el la Kreinto, falante pro fiero kaj vantemo, pro ambicio aŭ egoismo, rompante la dian harmonion je la unua fojo, kaj penetrante en penigajn spertojn, por restarigi la ekvilibron de sia ekzistado.

- Cu la falo de la Spirito okazas nur sur la Tero?

La Tero estas sfero de vivo kaj evoluo, simila al iu alia, kaj en la plej diversaj sferoj la animo povas fali sur sia evolua vojo, ĉar ni devas kompreni, ke la sidejo de ĉiuj bonaj aŭ malbonaj, superaj aŭ malnoblaj sentoj kuŝas en la interno de la nepereema Spirito, kaj ne en la karno, kiu putriĝos kun la tempo.

- Kiel okazas la kolektiva provo?

Ĉe la kolektiva provo okazas kunvoko de la enkarni- ĝintaj Spiritoj, havantaj la saman ŝuldon rilate al la delikta, malnobla pasinteco.

Tiam, en la leĝo de la kompensoj, la meĥanismo de la justeco funkcias spontanee, per la komisiitoj de la Kristo, kiuj kunvokas por la komuna elpago la pasintatempajn kunŝuldantojn, kaj tial vi plurfoje nomos "dolora hazardo" la cirkonstancojn, kunigantajn la plej malsamajn personojn en saman akcidenton, kiu kaŭzas al ili la morton de la fizika korpo aŭ la plej diversajn mutilojn, en la kadro de iliaj individuaj kompromisoj.

- Ĉu nekredemo estas provo?

Ateismo aŭ absoluta nekredemo ne ekzistas, krom en vortludoj el la malesperaj cerboj, en la mondaj teorioj, ĉar interne, ĉiuj Spiritoj identiĝas kun la ideo pri Dio kaj de la postvivo de la homo, ideo denaska al ili. Tiu supera ideo ŝvebos super ĉiuj negativismoj kaj fine triumfos super ĉiuj perfortaj dekretoj kreitaj de la homaj ŝtatoj, ĉar ĝi estas la vivolumo kaj la plej kara espero de la animoj.

- Ĉu oni ricevas nur la ofendon, kiun oni meritis ĉe la plenumo de la provoj? Kaj, konsiderante la intensecon de tiu aŭ alia provo, ĉu iu Spirito povos reenkarniĝi antaŭdestinita por memmortigo kaj la krimo?

Ni ricevos la doloron laŭ niaj propraj bezonoj, cele al la elaĉeto de niaj iamaj eraroj kaj al nia estonta spirita situacio.

Rilate al ofendo, kiam ni ĝin ricevas de iu troviĝanta sur nia nivelo de komprenado kaj evolua sfero, estas vere, ke temas pri tre amara provo nepre necesa por nia propra regenerpro- ceso.

En la mondo ekzistas tamen la ŝtonĵetoj de malklereco kaj malsincereco, naskitaj de la malsuperaj sentoj. Kaj estas bone, ke la kristano estu preta kaj trankvila, por ne ricevi ilin kun malsaneca sentemo, sed kun la intenco diligente labori, kons- ciante, ke tiuj ŝtonĵetoj estas parto de lia plano de kelkatempa vivo, kien li venis por edukiĝi, samtempe kunhelpante en la edukado de liaj similuloj.

Koncerne la memmortigon, estas oportune rediri, ke la verko de Dio estas tiu de la amo kaj bono, de ĉiuj vivoplanoj, kaj ni devas konfesi, ke, se multaj Spiritoj reenkarniĝas kun la provo de la tentoj al la memmortigo kaj krimo, tio okazas ja tial, ke ili kondutu kiel lernantoj, kiuj, preterlasinte ekza- menon en sia kurso, revenas al la studado de tiu lernobjekto en la venonta jaro, ĝis li havigos al si scion kaj pli altan gradon en ĝi. Multaj animoj refaras saman penadon kaj plurfoje malvenkas ĉe la luktoj, ne komprenante la bezonon de vigleco. Kaj al ni estas neniel eble imputi al Dio la malsukceson de iliaj esperoj, ĉar la Dia Providenco donas al ĉiuj estuloj la samajn okazojn de laboro kaj prepariĝo.

VIRTO

- Ĉu la virto estas donaĵo de Dio aŭ akiraĵo de la

homo?

La doloro, la lukto kaj la sperto estas ia sankta okazo donita de Dio al siaj kreitaĵoj, en ĉiuj tempoj. Sed la virto ĉiam estas sublima, senmorta akiraĵo de la spirito sur la vivovojo, akiraĵo poreterne kuniĝinta al liaj valoroj, konkeritaj per lia propra diligenta laboro.

- Kio estas la pacienco, kaj kiel ni akiru ĝin?

La vera pacienco estas ĉiam ia eksteriĝo de la animo, realiginta multe da amo en si mem, por ĝin doni al aliulo, per ekzemplo.

Tiu amo estas la esprimo de frateco, konsideranta ĉiujn homojn kiel siajn fratojn en ĉia cirkonstanco, ne flankmetante la energion por ĵeti lumon sur la nekomprenon, kiam tio fariĝos nepre necesa.

Per la spirita prilumo de nia interno ni akiras tiujn sanktajn valorojn de nobla toleremo. Kaj, por ke ni edifu nin ĉe tiu dia heleco, estas ja necese eduki la volon, forigante centjarajn psikajn malsanojn, nin akompanantajn tra la sinsekvaj vivoj, malsanojn konsistantajn en tio, ke ni forlasas nian diligenton mem, ke ni estas indiferentaj, kaj ke ni plendas pri la eksteraj fortoj, kvankam la malbono loĝas en ni mem.

Por efektivigi tiel subliman edifon, estas necese ke ni komencu per la disciplinado de ni mem kaj per la deteno de niaj impulsoj, konsiderante la liberecon de la interna mondo, de kie la homo devas superregi sian vivofluon.

Populara proverbo konsideras, ke "la kutimo estas dua naturo", kaj ni lernu, ke la disciplino antaŭas la spontaneecon, per kiu la animo povas plej facile atingi sian deziratan elaĉeton.

255. - Ĉu ni, la spiritistoj, devas praktiki nur la spiritan karitaton, aŭ ankaŭ la materian?

- La fundamenta devizo de la kardeka kodigo, nome "ekster karitato, nenia savo", estas sufiĉe signifa, por ke ni ne perdiĝu en detalaj konsideroj.

Ĉiu tasko de la neprofitema karitato estas dia helpo en la verko de la homa frateco kaj universa elaĉeto.

Sed urĝas al la sinceraj spiritistoj, instruitaj pri la Evangelio, peni tuj kompreni la edukan aspekton de la doktrinaj principoj, rekonante, ke la tuja laboro de la modernaj tempoj estas tiu de la interna prilumado de la homo, por plibonigi liajn korajn kaj konsciencajn valorojn.

Laŭ tiuj imperativoj, estas juste laŭdegi la bonegecon de la edukaj planoj de la evangelia instruado, por formi spirita- kristanan penson por la estonteco.

Ni ne povas malestimi la materian karitaton, kiu faras la evangelian Spiritismon ia konsola ripozejo por ĉiuj malfeliĉuloj. Sed ni ne povas forgesi, ke ankaŭ la sektaj religiaj anoj organizas la materiajn konstruaĵojn por la karitato en la mondo, kaj ni ne forgesu la templojn, azilojn, orfejojn kaj monumentojn. Preskaŭ ĉiuj iliaj konstruaĵoj tamen senkreditiĝis pro manko de prilumo de la enkarniĝintaj Spiritoj.

La Roma eklezio estas tipa ekzemplo.

Sinjoro de konsiderinda riĉaĵo kaj fondinte sennombrajn, realajn organizaĵojn de socia helpo, hodiaŭ ĝi sentas, ke ĝiaj konstruaĵoj estas nur el ŝtono, ĉar, en siaj pompaj konstruaĵoj, la nuntempa homo spertas la plej dolorajn elreviĝojn.

La materia karitato nur atingas sian dian trajton kiam ĝi celas la spiritigon de la homo, renovigante liajn intimajn valorojn, ĉar, post la reformo de la homo en Jesuo Kristo, ni havos sur la Tero transformitan socion, kie la aŭtentike kristana hejmo estos memkompreneble la azilo de ĉiuj suferantoj.

Oni konkludas do, ke la laboro de sincera kristanigo de la konsciencoj estas ja definitiva edifo, al kiu la spiritistoj devas turni la rigardon, antaŭ ĉio komprenante la vastecon kaj kompleksecon de la eduka tasko, kiun ili devas plenumi ĉe ĉia homa realigo, ĉe la ĉiutaga lukto, ĉe la tasko de amo kaj vero.

- Kiel ni komprenu la materian almozon?

En la meĥanismo de la ordinaraj interrilatoj, la peto je materia helpo havas siajn signifon kaj oportunan utilon, kiel sekvon de la ekvilibroleĝo, reganta la interŝanĝomovojn en la vivorganismo.

La materia almozo estas tamen montro de manko de spiriteco en la sociaj karakterizaĵoj, ĝin progresigantaj.

Certe, neniu povos malaprobi la agon peti kaj eĉ ne povos ne laŭdi la iniciaton de tiu, kiu donas la materian almozon; sed estas oportune konsideri, ke, laŭmezure kiel la homo kristaniĝas, prilumante siajn internajn energiojn, li pli kaj pli foriĝas de la kondiĉo de petanto por atingi la altan kondiĉon de indeco, per la noblaj signoj de sia laboro.

Kiu klopodas en la kuliso de la rektlinia konscienco, tiu nobliĝas kaj riĉigas la kadron de siaj individuaj valoroj.

Kaj, post kiam li konkeris la elementojn de la evangelia eduko, la sincera kristano ne bezonas materiigi la ideon de la materia almozpeto, komprenante ke esperante aŭ suferante, agante aŭ luktante, ĉe la klopodo por agado kaj bono, li ĉiam ricevos laŭ siaj faroj kaj konforme al la promeso de la Kristo.

- Ĉu la Espero kaj la fido devas esti rigardataj kiel unu sola virto?

La Espero estas la preferata filino de la Fido. Ili ambaŭ estas unu al la alia tiel same kiel la reflekta lumo de la planedoj estas por la centra, pozitiva lumo de la Suno.

La Espero estas simila al la lunlumo, konsistanta el la balzamoj de la kredo. La Fido estas la dia heleco de la certeco.

- Sur la vojo de la virto, ĉu la surteraj malriĉulo kaj riĉulo povas identiĝi kiel disĉiploj de Jesuo?

La titolo disĉiplo estas donata de la Dia Majstro al ĉiuj bonvolaj homoj, sen distingo pri situacioj, klasoj aŭ iu ajn sekta karaktero.

Kun respondeco pri la materiaj riĉaĵoj aŭ sen ĝi, la homo estas ĉiam riĉa, pro sia kondiĉo de ĝuanto de la diaj gracoj kaj, krom tio, ni konsideru, ke ĉe ĉia situacio la homo trovos respondecon en la ekzistado; tial, la sinceraj disĉiploj de la Sinjoro estas egalaj antaŭ liaj okuloj, sen iu ajn prefero.

259. - Koncerne la praktikadon de karitato, kiel ni komprenu la jenan lecionon de Jesuo: "Al tiu, kiu havas, estos donita abunde, kaj for de tiu, kiu ne havas, eĉ tio, kion li havas, estos prenita"?

- Ĉe ĉiuj cirkonstancoj, la parolo de Jesuo estis plena de ia kaŝita lumo prezentanta prismajn rebrilojn, en ĉiuj tempoj, por la homa animo, dum ties supreniro al la saĝeco kaj al la amo.

Antaŭ ĉio, ni penu alĝustigi la lecionon al ni mem.

Se ni havas la veran spiritan karitaton, se ni laboras por nia interna prilumado, memvole disradiante lumon sur la vojon de niaj fratoj en lukto kaj lernado, ni ricevos plimulton el la puraj fontoj de la pli altaj spiritaj sferoj, ĉar, profitinte la oportunan okazon al ni donitan, senfinaj horizontoj etendiĝos al niaj animoj sur la senlima kampo de la universo. Tio ne povos okazi al tiuj, kiuj ricevis la sanktan okazon de memilumino, sur la vivovojoj, kun la plej evidenta malzorgo pri siaj aŭ- tentikaj devoj, forgesante la pli bonan vojon, tiam anstataŭatan de la efemeraj plezuroj de la surtera ekzistado, prenante sur sin novajn ŝuldojn kaj forigante de si mem la okazojn por la estonteco, tiam pli malfacilajn kaj dolorajn.

TRIA PARTO

RELIGIO

- Antaŭ la Scienco kaj la Filozofio, kiel ni komprenu la Religion en la aktivecoj de la vivo?

Religio estas la Dia sento, kies eksteraj signoj estas ĉiam la Amo, ĉe la plej sublimaj aspektoj. Dum la Scienco kaj la Filozofio agas sur la kampo de eksperimento kaj rezonado, la Religio edifas kaj lumigas la sentojn.

La unuaj kunfratiĝas en la Saĝo, la dua personigas la Amon, la du diaj flugiloj per kiuj iam la homa animo traflugos la sanktajn portikojn de la spiriteco.

I

MALNOVA TESTAMENTO REVELACIO

- "En la komenco estis la Vorto ..." - Kiel ni komprenu tiun aserton de la sankta teksto?

La apostolo Johano ankoraŭ admonas nin, ke "la Vorto estis Dio kaj la Vorto estis kun Dio". [7]

Dio estas amo kaj vivo; kaj la plej perfekta esprimo de la Vorto, por la terglobo, estis kaj estas Jesuo, identigita kun liaj favorkoreco kaj saĝo, ekde la komenca organizado de nia planedo.

Videbla aŭ kaŝita, la Vorto estas la signo de la dia lumo en ĉiuj aĵoj kaj en ĉiuj estuloj, en la plej diversaj kondiĉoj de la proceso de perfektiĝo.

- Kial laŭŝajne la vorto de la profetaĵoj estas konstante direktita al la popolo de Izraelo?

En ĉiuj tekstoj de la profetaĵoj Izraelo devas esti konsiderata kiel la simbolo de la tuta surtera homaro, sub la sankta egido de la Kristo.

- Ĉu oni atribuu al la judsimo mision specialan, kompare kun la ceteraj religiaj ideoj de la antikvaj tempoj?

Malgraŭ la altaj religiaj konceptoj, florintaj en Hindujo kaj Egiptujo, kaj malgraŭ ĉiuj grandaj idealoj de scio pri la diideo, ĉiam ekzistintaj en la antikva Azio, oni devas rekoni, ke apartenis al la judismo la granda misio de la revelacio de la unika Dio.

Dum la religiaj kultoj perdiĝis ĉe dividiĝo kaj multobliĝo, nur la judismo estis sufiĉe forta laŭ energio kaj unueco por kulturi la monoteismon kaj starigi la bazojn de la universala leĝo, sub la lumo de la dia inspiro.

Tial, malgraŭ la penigaj kompromisoj kaj ŝuldoj, kiuj laŭŝajne eternigas ĝiajn suferojn tra la generacioj kaj la homaj patrujoj dum la dolora fluado de la jarcentoj, la popolo de Izraelo devas meriti la respekton kaj amon de ĉiuj surteraj societoj, ĉar nur ĝi estis sufiĉe granda kaj unuigita por gardi la veran ideon pri Dio, tra la turmentoj de la sklaveco kaj de la dezerto.

- Kiel devas esti konsiderata, en Spiritismo, la tiel nomata "Sanktega Triunuo" de la katolika teologio?

La primitivaj tekstoj de la kristana organizaĵo ne parolas pri la koncepto de la Roma Eklezio, rilate al la tiel nomata "Sanktega Triunuo".

Ni ankoraŭ klarigu, ke la katolika vidpunkto venas de teologiaj subtilaĵoj sen serioza bazo en la instruoj de Jesuo.

Dum longaj jaroj, antaŭ ol la Bona Novaĵo, la bramanismo gardis la koncepton de Dio dividita en tri esencajn principojn, kiujn ĝiaj pastroj nomis Bramo, Viŝnuo kaj Ŝivao.

Sed la Teologio, kiu sin organizis sur la antikvaj principoj de la roma politeismo, bezonis prezenti komplekson de religiaj formuloj, por konfuzi la pli simplajn spiritojn, des pli ĉar ni scias, ke, se en la komenco la Eklezio estis gardanto de la kristanaj tradicioj, ne tre malfrue la pastraro forigis la plej belajn karakterojn de la profetismo, enterigante la Evangelion en amason da religiaj konvencioj, kaj senigante la primitivajn revelaciojn je ilia aspekto de simpleco kaj amo.

Por atingi tion, la fortoj venintaj pridisputi la regadon de la ŝtato, pro la invado de la popoloj konsiderataj kiel barbaroj, rapidis, jam ĉe la regado, aliformigi la instruojn de Jesuo en instrumenton de la administra politiko, falsante la evangeliajn principojn en ties primitivaj tekstoj kaj asimilante malnovajn doktrinojn, kiaj tiuj de la legenda Hindujo, kaj organizante teologiajn novaĵojn, per kiuj Katolikismo reduktiĝis al res- pektinda, sed pure homa forto, malproksima de la Regno de Jesuo, kiu, laŭ la simpla kaj profunda aserto de la Majstro, an- koraŭ ne havas diajn fundamentojn sur la Tero.

265. - Kiel ni interpretu la antikvan sentencon: "Dio faris la mondon el nenio"?

Por la Spiritoj de mia sfero, la unua momento de la materio estas tiel nekonata, kiel la unua momento de la spirita energio en la rondoj de la universa vivo.

Ni tamen komprenas, ke, se Dio estas ja la Vorto de la Kreado, la "nenio" neniam ekzistis por nia koncepto de obser- vado, ĉar la Vorto estas por ni la lumo de la tuta Eterneco.

- Cu en la antikvaj asertoj de la Malnova Tes- tamento la tagoj de la Kreado respondas al plenaj periodoj de la geologia evoluo?

La tagoj de la aktiveco de la Kreinto, ekzakte kiel rakontas al ni la sankta testo, respondas al la longaj periodoj de la geologia evoluo, en la daŭro de la jarmiloj nepre necesaj por la planeda genezo. Ni ankaŭ atentigu, ke, kune kun tiuj, la Biblio enhavas aliajn grandajn simbolojn proprajn al la nememoreblaj tempoj, el la originoj de la planedo.

- Kiu estas la pozicio de la Malnova Testamento, en la kadro de valoroj de la religia eduko de la homo?

En la kadro de valoroj de la religia eduko, en la kristana civilizacio, malgraŭ siaj alte simbolaj aspektoj, malofte kom- preneblaj por la ordinara intelekto, la Malnova Testamento devas esti konsiderta kiel fundamento aŭ ĉefa fonto de la dia revelacio.

LEĜO

- Cu la dek ordonoj ricevitaj de Moseo sur la monto Sinajo, ĝis hodiaŭ bazo de ĉia justeco en la mondo, estis aliigitaj de la religiaj sektoj?

En ĉiuj tempoj, la religiaj sektoj penas modifi, per la influo de siaj pastroj, la sanktajn tekstojn. Sed malgraŭ la nedaŭraj ŝanĝoj, la dek ordonoj senditaj al la Tero pere de Moseo ĉiam reaperas en sia primitiva pureco, kiel bazo de la tuta juro en la mondo, subteno de ĉiuj kodoj de la surtera justeco.

- Kiel ni komprenu la parolon de la Malnova Testamento, kiam ĝi diras, ke Dio parolis al Moseo sur la monto Sinajo?

Nuntempe vi kapablas kompreni, ke Moseo havis la plej altan mediuman kapablon, malgraŭ sia kondiĉo de homa leĝodonanto.

Estas neimageble, ke la granda misiulo de la judoj kaj de la Homaro povis aŭdi la Spiriton de Dio. Vi tamen estas kapablaj kompreni nun, ke la Leĝo aŭ la bazo de la Leĝo, en la dek ordonoj, al li estis diktita de la senditoj de Jesuo, ĉar ĉiuj movadoj de materia kaj spirita evoluo sur la terglobo efektiviĝis, kiel ili ĝis hodiaŭ efektiviĝas, sub lia altega kaj favorkora protekto.

270. - Malgraŭ siaj tiel homaj esprimoj, ĉu Moseo venis en la mondon kiel dia misiulo?

Ekzamenante liajn energiajn homajn farojn, oni devas konsideri la karakterizaĵojn de la epoko, kiam plenumiĝis la eminenta tasko de la hebrea misiulo, aŭtentika sendito de la supera sfero, por transdoni al la Tero la grandan kaj subliman mesaĝon de la unua revelacio.

Per aliaj esprimoj la granda sendito ne povus ĝuste plenumi siajn altvalorajn taskojn, pro la malklereco kaj materialismo de la Homaro.

270. - Ĉu Moseo transdonis al la mondo la definitivan

leĝon?

La profeto de Izraelo donis al la Tero la bazojn de la dia, neŝanĝebla Leĝo, sed ne la tutan Leĝon, kompletan kaj definitivan.

Cetere, ni estas devigitaj konfesi, ke la homoj ĉiam ricevos la diajn revelaciojn konforme al sia evolua pozicio.

Ĝis nun la Homaro de la kristana erao ricevis la grandan Revelacion en tri esencaj aspektoj: Moseo alportis la mision de la Justeco; la Evangelio, la nesupereblan revelacion de la Amo, kaj Spiritismo, siavice, en sia aspekto de reviviĝinta Krista- nismo, alportas la subliman taskon de Vero. En la centro de la tri revelacioj troviĝas Jesuo Kristo, kiel fundamento de la tuta lumo kaj de la tuta saĝo. Kun la Amo, la Leĝo manifestiĝis ja sur la Tero en sia plej intensa brilego; la Justeco kaj la Vero estas nenio alia ol la diaj instrumentoj de ĝia eksteriĝo, kun tiu Ŝafido de Dio, animo de la elaĉeto de la tuta Homaro. La Justeco do ebenigis al li la vojon, kaj la Vero, sekve, klarigas liajn diajn instruojn. Jen kial, kun Spiritismo, simbolanta la Trian Revelacion de la Leĝo, la surtera homo prepariĝas, atendante la sublimajn realigojn de sia spirita estonteco, en la venontaj jarmiloj.

- Kia estas la signifo de la egala repuno "okulon pro okulo, denton pro dento" ⁽¹ antaŭ la bezono de la elaĉeto de ĉiuj spiritoj per la sinsekvaj reenkarniĝoj?

La leĝo de egala repuno superregas por ĉiuj spiritoj, kiuj ankoraŭ ne estigis la amosanktejon en la koroj, kaj kiuj reprezentas preskaŭ la tutan homaron.

Ankoraŭ katenitaj al la pasintaj jarmiloj, ili ne ekpensis akcepti kaj apliki la Evangelion al si mem, restante plu enkarcerigitaj en malvirtaj rondoj en penigaj reenkarniĝoj, elpagaj kaj purigaj.

Multajn jarcentojn antaŭ la Sinjoro, Moseo proklamis la antikvan Leĝon. Kiel jam dirite, la hebrea profeto prezentis la Revelacion kun la dia mieno de justeco; sed, kun Jesuo, la homo de la mondo ricevis la perfektan kodon de Amo. Se Moseo instruis la "okulon pro okulo, denton pro dento", Jesuo klarigadis, ke la "amo kovras amason da pekoj". [8]

De tio la fakto, ke la homoj saviĝos per la amo kaj per ĝi altiĝos al Dio, nuligante per bonfaro ĉiujn fortojn, kiuj povus enfermi ilian koron en la mondaj suferoj.

- Kiu vere estas la dua ordono: - "Ne faru al vi idolon, nek bildon de io, kio estas en la ĉielo supre, ktp." ^(3>, laŭ kelkaj tekstoj, aŭ "Ne malbonuzu la nomon de la Eternulo" ⁽⁴, konforme al la instruo de la romkatolika eklezio?

La unua formulo estis provo reversi la primitivajn tekstojn, provo, kiun la Roma Eklezio efektivigis, por ke ĝia pastraro trovu liberan kampon por kreskigi la heredaĵojn de la paganismo, koncerne la pompajn elmontrojn de la ekstera kulto.

- Kia estis la intenco de Moseo, kiam, en la Readmono, li rekomendas, "ke neniu demandu la mortintojn por ekscii la veron"? ⁽¹⁾

Antaŭ ĉio, estas necese konsideri, ke la temo estas celpunkto de longa maljusta diskutado de la kontraŭuloj de la nova revelacio, kiun Spiritismo alportis al la homoj, en sia rolo de Konsolanto.

La sektoj tamen konsideru, ke la epoko de Moseo ne ebligis la esplorojn de la Nevideblo, tial ke la komunikiĝo kun la elkarniĝintoj fariĝus kun homa materialo tro kruda kaj malbonkvalita.

PROFETOJ

- Ĉu la kvin plej gravaj libroj de la Biblio enhavas specialajn simbolojn por la religia eduko de la homo?

Ĉiuj religiaj dokumentoj de la Biblio identiĝas inter si en la tutaĵo, ekde la unua revelacio kun Moseo, vekante en la homo la verajn nocojn pri lia devo al liaj proksimuloj kaj al Dio.

- Ĉu la antaŭvido kaj la antaŭdiro, en la sanktaj libroj, komprenigas, ke la profetoj estis rekte inspiritaj de la Kristo?

En la sanktaj tekstoj de la diaj fontoj de Kristanismo la antaŭvidoj kaj la antaŭdiroj efektiviĝis sub la rekta agado de la Sinjoro, ĉar nur Li povus sufiĉe koni la korojn, la malfortaĵojn kaj la bezonojn de siaj ribelemaj protektatoj, por precize sondi la vojojn de la estonteco, sub la favorkoreco kaj saĝo de Dio.

- Ĉu la altrangaj Spiritoj, same kiel la antikvaj profetoj, devas esti konsiderataj kiel anĝeloj aŭ kiel elektitaj Spiritoj?

Kiaj la misiuloj de la Sinjoro en la sfero de aktiveco ĝustedire materia, ankaŭ la antikvaj profetoj apartenis al la nombro de tiuj "vokitaj" al la luma semado.

Por montri komprenkapablo, la vorto "anĝelo", en tiu uzado, devas montri nur la Spiritoj n, kiuj, jam plene elaĉetitaj, supreniris al la supera sfero, kie ili estas "elektitoj" ĉe la sankta tasko de Tiu, kies vortoj ne forpasos. La Elektito tamen estas tiu, kiu supreniris al Dio laŭ la rekta linio, sen niaj ordinaraj faloj, kaj estas juste aserti, ke la terglobo vidis nur unu elektiton, kiu estas ja Jesuo Kristo.

Sed temante pri anĝeleco, la homa komprenkapablo ĝe- neraligis la difinon, ĝin etendante al ĉiuj virtaj, bonaj animoj, post la kulisoj de la literaturo, kio praviĝas, se oni prenas la vorton "anĝelo" kiel "kuriero".

- Ĉu ni devas konsideri kiel profetojn nur tiujn, kiujn aludas la paĝoj de la Malnova Testamento?

Krom la instruoj postlasitaj de iu Elija, aŭ de iu Jeremia, ni devas konsenti, ke multaj misiuloj el la supera sfero antaŭis la venon de la Kristo, distribuante en la mondo la spiritan panon de liaj eternaj veraĵoj.

Ankaŭ iu Ŝakjamunio, iu Konfuceo, iu Sokrato, estis profetoj de la Sinjoro ĉe la glora preparado de liaj vojoj. Se ili agadis malproksime de la izraelaj medioj kaj kutimoj, ili tamen direktis la mision laŭ la sama universalisma plano, al kiu la triboj de Izraelo estis vokitaj labori pli preferinde por la religia progreso de la mondo.

- Ĉu la hebreaj profetoj ludis la rolon de pastroj de la kredantoj de la Leĝo?

En ĉiuj tempoj ekzistis la plej profunda diferenco inter la pastreco kaj la profeteco.

La antikvaj profetoj de Izraelo neniam karakteriziĝis per iu ajn signo de sklaveco al la sociaj konvencioj kaj al la ekonomiaj interesoj, tiel plaĉa al la organizita pastraro, ĉiam kaj ĉie.

Ekstreme diligentaj, ili ne enspezis al si el la altaro de sia religio, sed el la edifa laboro, ĉu en la vesto de la subpremataj sklavoj, ĉu en la izoliteco en la dezerto, kiun iliaj religiaj aspiroj sciis plenigi per ia sankta konstrua dinamismo.

- Cu la profetoj de la Kristo jam revenis en la ma- terian sferon por porti al la homoj novan lumon por la estonteco de la Homaro?

- La homaj kolektivoj ĉiam ricevis la subliman kunhelpon de la senditoj de la Sinjoro, por la solvo de la grandaj problemoj de la estonteco.

Ne ĉiam la profeta parolo povos esti prezentata de la samaj Spiritoj el la pasinteco; sed la profetoj de Jesuo, nome la potencaj spiritaj organizaĵoj el la superaj sferoj senĉese estas ĉe vi, vin pelante al la evoluado en ĉiuj direktoj, multobligante viajn sukceskapablojn ĉe la malfacilaj, doloraj spertoj. Estas vero, ke la novaj senditoj ne bezonas diri tion, kio jam estas skribita pri religiaj revelacioj; sed ili agas en la sektoroj de la Scienco kaj de la Filozofio, de la Beletro kaj de la Arto, altigante vian malviglan penson al la mirindaj spiritaj konstruoj de la estonteco. Estas certe ankaŭ, ke la novaj misiuloj ne trovis la dezerton de sovaĝaj figarboj, kie iliaj antaŭuloj sin nutris nur per akridoj kaj sovaĝa mielo, sed kiuj ankoraŭ estas devigitaj vivi en la dezerto de la tumultaj urboj, ĉe indiferentaj, nekompre- nemaj koroj, ĉirkaŭataj de la sendankemo kaj moko de siaj samtempuloj, ofte trudantaj al ili la pelorion kaj la oferon.

La amo de Jesuo estas tamen la dia suko, nutranta al ili la fibron de laboro kaj realigo, kaj, sub Liaj abundaj benoj, la grandaj solecaj animoj trairas la mondon, disdonante la lumon de la Sinjoro laŭlonge de la ombraj vojoj.

- Cu la legado de la Malnova Testamento kaj de la Evangelio en la familiaj rondoj, laŭ kutimo de multe da eŭropaj popoloj, favoras la renovigon de la bonefikaj pacfluidaĵoj en la koro kaj en la hejma medio?

Tiu legado ĉiam estas utila, kaj se ĝi ne naskas la tujan pacon, pro la heterogenaj spiritaj kondiĉoj de tiuj, kune ĝin aŭdantaj, ĝi estas ĉiam profita evangelia semado, ankaŭ atinganta la Spiritojn en la nevidebla sfero, kiuj ĝin ĉeestas, kaj estas juste atendi ĝian floradon kaj fruktodonadon pli malfrue.

II

EVANGELIO JESUO

- Se ni devas konsideri la Malnovan Testamenton, kiel la fundamenton de la Dia Revelacio, kia estas la pozicio de la Evangelio de Jesuo en la religia eduko de la homoj?

La Malnova Testamento estas la bazo de la Dia Re- velacio. La Evangelio estas la konstruaĵo de la elaĉeto de la animoj. Tial la leciono de Jesuo devas esti serĉata ne plu por iu ajn teoria elmontro, sed pro tio, ke ĉiu disĉiplo celu la plibonigon de si mem, elvolvante la edifajn lecionojn de la Dia Majstro sur la definitiva tereno de la Spirito.

- Rilate al Jesuo, kiel ni interpretu la vortojn de Johano: - "Kaj la Vorto fariĝis karno kaj loĝis inter ni, plena de graco kaj vero"?

Antaŭ ĉio, ni devas kompreni, ke Jesuo ne estis iu filozofo, nek povos esti klasigita inter la valoroj ĝustasence homaj, konsiderante la diajn valorojn de lia spirita hierarkio, ĉe la direktado de surteraj kolektivoj.

Sendita de Dio, Li estis la reprezento de la Patro ĉe la amaso da filoj deturniĝintaj de lia amo kaj de lia saĝo, filoj, kies protekto estis konfidita al Li ĉe la sanktaj ordonoj de la vivo en la Senlimo.

Anĝela direktanto de la terglobo, lia koro ne malestimis lian rektan restadon ĉe la mizeraj, malkleraj protektatoj, kio okazigis la ĉi-supre menciitajn vortojn de la apostolo.

- Ĉu la apostolo Johano ricevis malsaman mision, ĉe la organizado de la Evangelio, se oni konsideras la diversecon de liaj rakontoj, kompare kun tiuj de liaj kunuloj?

Ankaŭ en tiu okazo ni konsideru la specialecon de la taskon, koncerne la laborojn donitajn al ĉiu. La pecoj de la evangeliaj rakontoj memkompreneble identiĝas inter si, kiel nepre necesaj partoj de tutaĵo, sed ni estas devigitaj rimarki, ke, se Mateo, Marko kaj Luko ricevis la taskon prezenti en la sanktaj testoj la Paŝtiston de Izraelo en ties sublima aspekto, al Johano apartenis la tasko malkaŝi la Dian Kriston ĉe ties sankta universala misio.

- "Jesuo Kristo estas sen patro, sen patrino, sen genealogio" - Kiel ni interpretu tiun aserton, laŭ la parolo de Mateo?

Estas necese, ke ni komprenu la universalisman mision de la Evangelio de Jesuo, laŭ la rakonto de Johano, por asimili tiun aserton, koncerne la genealogion de la Dia Majstro, kies sanktaj radikoj kuŝas en la senfinaj amo kaj saĝo de Dio.

- Ĉu la ofero de Jesuo devas esti taksata sole nur per la dolora sceno de la Kalvario?

La Kalvario prezentis la kroniĝon de la agado de la Sinjoro, sed la ofero per ekzemplo okazis en ĉiuj tagoj, kiujn Li pasigis sur la Tero. Kaj, antaŭ ĉio, la kristano devas serĉi sian modelon en la ekzemploj de la Majstro, ĉar la Kristo ame kaj humile instruis la sekreton de la spirita feliĉo, kaj estas nepre necese, ke ĉiuj disĉiploj estigu interne de si tiujn virtojn, per kiuj ili scios supreniri altege super la Kalvario de siaj doloroj, en la ĝusta momento.

- Sennombraj disĉiploj de la Evangelio opinias, ke la ofero sur la Golgoto ne estus kompleta sen la maksimuma materia doloro por la Dia Majstro. Kiel ni ekspliku tiun supozon antaŭ la intensecon de la morala sufero, kiun la kruco kaŭzis al Li?

La materia doloro estas fenomeno simila al tiu de artfajraĵoj, rilate al la aŭtentikaj spiritaj valoroj.

Surteraj homoj, kiuj mortis pro unu ideo, plurfoje eĉ ne spertis la fizikan doloron, kaj sentis nur la ĉagrenon pro tio, ke lia idealo ne estis komprenita.

Prezentu do al vi la Kriston, kiu sin oferis pro la tuta Homaro, kaj vi sukcesos vidi Lin en lia senmezura spirita doloro, altega kaj nedifinebla por nia malvasta, simpla takska- pablo.

Ni neniel povus fari ian psikologian studon de Jesuo, starigante komparajn elementojn inter la Sinjoro kaj la homo.

Ĉe lia dia ekzempla konduto estas necese konsideri, antaŭ ĉio, lian amon, lian humilecon, lian rezignon pro la tuta Homaro.

Ekzameninte tiujn faktorojn, ĉu la materia doloro havus specialan signifon, por ke la kristana laboro estus konsekrita? Ĉu la spirita doloro, tro granda por esti komprenata, ne estis la esenca punkto de lia perfekta rezignacio pro la homoj?

Pri tiu detalo tamen la homoj diskutos plu, same kiel la infanoj, kiuj akceptas la realaĵojn de la vivo de plenaĝulo nur tiam, kiam oni liveras al ili la scion, prenante por modeloj lian tuj disponeblan ludilaron.

- "Mi kaj la Patro estas Unu" Cu ni povos ricevi plian sciigon pri tiu aserto de la Kristo?

Tiu aserto vidigis lian perfektan identecon kun Dio, ĉe la direktado de ĉiuj procesoj, rilate la evoluan marŝon de la Tero.

- Sur la Tero aŭ en la pli proksimaj sferoj, ĉu estas multenombraj la evoluantaj Spiritoj, kiuj jam vidis la Kriston, spertante la gloron de Lia dia ĉeesto?

La tuta kolektivo de la Spiritoj enkarniĝintaj sur la Tero, aŭ troviĝantaj en siaj sferoj de spirita laboro, pli ligitaj al nia planedo, sentas ja la sanktan influon de la Kristo, per helpo de liaj komisiitoj. Sed tre malmultaj atingis la purecon nepre necesan por vidi la Majstron en Lia dia sfero.

- Ĉu oni povos rekoni en la paraboloj de Jesuo la fenomenan karakteron de la vortoj, gardantaj la eternan vibron de lia sento, ĉe la instruoj?

Jes. La paraboloj de la Evangelio similas la diajn semojn, poste aliiĝontajn en arbojn de favorkoreco kaj saĝo por la Homaro.

- Kiel ni komprenu la Antikriston?

Ni povas simboligi per Antikristo la tuton de fortoj agantaj kontraŭ la Evangelio, sur la Tero kaj en la sferoj proksimaj al la homo, sed ni ne devas figuri en tiu Antikristo ian absolutan, definitivan povon, kiu nuligus la agadon de Jesuo, ĉar, per tia supozo, ni malkonfesus la senlimajn antaŭzorgon kaj bonecon de Dio.

RELIGIOJ

- En kiu senco ni devos preni la koncepton pri

religio?

Por ĉiuj homoj, religio devus esti komprenata kiel dia sento, kiu prilumas la vojon de la animoj, kaj kiun ĉiu spirito lernos konforme al sia evolua nivelo.

En tiu senco, la Religio ĉiam estas la altega, suverena vizaĝo de la Vero, sed, ĉe la maltrankvileco, karakterizanta ilian surteran ekzistadon, la homoj dividiĝis en plurajn religiojn, kvazaŭ ankaŭ la fido povus havi limojn, simile al la materiaj patrujoj, multfoje dronintaj en la egoismo kaj ambicio de siaj idoj.

El tiu falsa interpreto estiĝas en la mondo la kontraŭfrataj luktoj kaj la religiaj skismoj en ĉiuj tempoj.

- Ĉu ankaŭ la religioj, aperintaj en la mondo antaŭ ol la Kristo havis kiel ĉefan mision la preparadon de la homa menso por lia alveno?

Ĉiuj religiaj ideoj, kiujn la homoj portis kun si el la jarmila pasinteco, estis destinitaj prepari la homon por ricevi kaj akcepti la ŝafidon de Dio, kun ties mesaĝo pri eterna amo kaj definitiva spirita pliboniĝo.

Kristanismo estas la simpla, luma sintezo de ĉiuj plej antikvaj religiaj n sistemoj, fragmenta montro de la sublimaj veraĵoj prezentitaj al la mondo per la senmorta parolo de Jesuo.

Sed la homoj, malgraŭ ĉiaj preparoj, restis plu dividitaj, kaj, ĉe siaj karakterizaĵoj de ribelemo, prokrastis sian edifon, kiun ili atingos per la renovigaj lecionoj de la Evangelio.

- Konfesante, ke diversaj sektoj naskiĝis ankaŭ el Kristanismo, ĉu ni devas konsideri ilin kiel kristanajn, aŭ kiel simplajn izolajn religiajn manifestaĵojn de la vero de Jesuo?

Ĉiuj religiaj karakteroj, naskiĝintaj de Kristanismo, identiĝas inter si per la suko de amo de la trunko, ilin kuntenanta, malgraŭ la homaj eraroj de iliaj disvastigantoj.

La pastroj de la plej diversaj kastoj elpensis la teologiajn kompendiojn, la dogmajn principojn kaj la pokitikajn formulojn; sed nenia homa peno sukcesis paligi la dian helecon de la maksimo "amu unu la alian", ⁽¹⁾ senmorta bazo de ĉiuj instruoj de Jesuo, kies brilega esenco identigas la kastojn inter si, ĉe ĉiuj specialaj pozicioj kaj taskoj al ili destinitaj.

- Se la religiaj sektoj, naskiĝintaj el Kristanismo, havas specialan taskon, kia estas tiu de la protestantaj eklezioj, devenintaj de la Reformacio?

La Reformacio kaj la postaj movadoj venis en la mondon kun la speciala misio elterigi la "literon" de la Evangelio, ĝis tiam enfermitan en la arĥivoj de la pastra netoleremo, en la seminarioj kaj monaĥinejoj, por ke, post sia tasko, la promesita Konsolanto povu instrui al la homoj, per la voĉo de la kristana Spiritismo, la "dian spiriton" de ĉiuj lecionoj de Jesuo.

- Antaŭ ol reenkarniĝi, ĉu la Spirito elektas ankaŭ la kredojn aŭ kultojn, al kiuj li devas submetiĝi dum la vivospertoj?

Reenkarniĝante sur la Tero, ĉiuj Spiritoj portas en si la ideon pri Dio, ĝenerale identiĝante per tiu sankta principo.

La surteraj kultoj estas tamen la eksterigo de tiu dia principo en la konvencia mondo. El tio oni konkludas, ke la Vero estas unu sola, kaj ke la surteraj sektoj estas materialo por sperto kaj evoluo. La prefero de ĉiu homo dependas ja de la evolua lernogrado en kiu li troviĝas en la homa ekzistado, kaj ni atentigu, ke la elekto estas ĉiam konforma al lia interna stato, ĉu ĉe la malbona inklino ripozi en la iluzioj de la eksteraj kultoj, ĉu ĉe la senĉesa serĉado de la dia edifo, per la sincera penado evolui.

- Konsiderante, ke la socia konvencio donas al la pastroj de la kristanaj sektoj certajn prerogativojn, ĉe iuj viveventoj, kiel ni komprenu la vortojn de Mateo: - "Ĉio, kion vi ligos sur la tero, estos ligita en la Ĉielo" - se multfoje la pastroj ne estas indaj paroli, en la mondo, en la nomo de Dio?

Estas nepre necese rimarki, ke la vortoj de la Kristo estis direktitaj al la apostoloj, kaj ke la misio de iliaj kunuloj ne estis limigita al la medio de la triboj de Izraelo kaj havis sian dian daŭrigon post la surteraj aktivecoj mem. Ĝis hodiaŭ, la plej proksimaj disĉiploj de la Sinjoro havas sian sanktan taskon, en kunlaboro kun la Dia Majstro, ĉe la Homaro - la mistika Izraelo de liaj instruoj.

La meritoj de la apostoloj neniel povus aŭtomate trans- doniĝi al la pastroj malbonigitaj de la politikaj kaj monaj interesoj de certaj surteraj grupoj. El tio oni konkludas, ke la Roma Eklezio, kiu plej multe trouzas tiujn konceptojn, ankoraŭfoje deviis la sanktan sencon de la leciono de la Kristo.

Estas necese tamen, ke, pri tiu afero, ni memoru la promeson de Jesuo, ke li ĉiam estos inter tiuj, kiuj sincere kolektiĝos en lia nomo.

En tiuj cirkonstancoj, la lojalaj disĉiploj devas teni sin en sfero supera al tiu de la surtera konvencio, agante ĉie en la mondo kun la propra konscienco kaj kun la plej bona nocio de respondeco, ĉar tiel, se nur ili agadas laŭ la bono, pro la bono kaj por la bono, en la nomo de la Sinjoro, iliaj evangeliaj faroj estos tuŝitaj per la sankta lumo de la diaj sankcioj.

- Konsiderante, ke la religioj alvokas la Evangelion de Mateo por pravigi la neceson de la bapto laŭ ties ceremoniaj karakterizaĵoj, kiel kondutu la spiritisto rilate al tiu afero?

Ĉe sia sankta misio de patreco, la sinceraj spiritistoj komprenu, ke la bapto menciita en la Evangelio estas tiu de la alvoko de la diaj benoj al ĉiuj, kiuj al ili kolektiĝas ĉe la sankta sistemo de la familio.

La spiritisto tute ne rigardu la bapton, kiel iun ajn ceremonion de religia naturo, kiu estus ia daŭrigo de la fetiĉismoj de la Roma Eklezio, profitinta la evangelian simbolon por la tiel nomata vendo de sakramentoj, sed li prenu ĝin kiel la alvokon de sia koro al la Kompatema Patro, por ke liaj klopodoj estu sanktigitaj ĉe la gvidado de la animoj al li konfiditaj ĉe la familia sistemo. Kaj li komprenu, krome, ke tiu ago de amo kaj dia kompromiso devas esti daŭrigata tra la tuta vivo per rezignacio kaj ofero, je profito de la perfekta kristanigo de siaj infanoj, ĉe apostolado de laboro kaj sin- donemo.

- Kiel la spiritistoj kondutu ĉe la konfirmado de la geedziĝo, por ne vundi la sociajn konvenciojn de la religiaj kultoj?

Laŭ sia dogma karaktero, ankaŭ la religiaj kultoj estas nedaŭraj, simile al ĉiuj formuloj de la homa konvencio.

Prenante sur sin la geedzajn kompromisojn antaŭ la homaj leĝoj, la sincera kaj kristana spiritisto penu honori siajn promeson kaj decidon, sanktigante la geedzecon per la rigora plenumo de ĉiuj siaj evangeliaj devoj antaŭ la surteraj normoj kaj antaŭ la neŝanĝebla dia leĝo vibranta en lia kristanigita konscienco.

- Kiel ni komprenu la meson de la ekstera kulto de la Katolika Eklezio?

Antaŭ la sincera, frateca koro de la kredantoj, la meso elpensita de la Roma Eklezio devas esti ia ekstera ago res- pektinda por ni, kiel iu ajn konvencia monda ceremonio, postulanta la reciprokan socian konsideron ĉe la meĥanismo de la supraĵaj rilatoj sur la Tero.

La Eklezio de Romo pretendas memori per ĝi la sinoferon de la Majstro pro la Homaro. Sed la ceremonio efektiviĝas konforme al la socia kaj mona pozicio de la kredanto.

Tiamaniere, ekzistas la plej diversaj mesoj, nome la "noktomeza", la "nova", la "privata", la "pontifika", la "por la animoj", la "seka", la "kun kanto", la "simpla", la "subĉiela", ktp., ĉiuj obeantaj al indiklibro tiel konvencia, tiel supraĵa, ke estas mirige, ke pastro inteligenta kaj sincera adaptiĝu al ties konfuzaĵo.

- Cu fantomoj kaj la tiel nomataj mirakloj ligitaj al la historio de la origino de la eklezioj estas mediumaj faktoj?

Ĉiuj tiuj okazintaĵoj, konsiderataj kiel supernaturaj, estis psikaj fenomenoj, sur kiuj konstruiĝis la konataj eklezioj, faktoj, kiujn Spiritismo registris kaj klarigis ĉe sia dia misio de Konsolanto.

INSTRUOJ

302. - Kiel ni komprenu la aserton de Jesuo al la judoj: - "Vi estas dioj"? ⁽¹⁾

En ĉiu homo kuŝas la dia ero de la Kreinto, per kiu la surtera homo povas partopreni en la sanktaj povoj de la Kreado.

La enkarniĝinta Spirito ankoraŭ ne ĝuste taksis la amason da diaj eblecoj gardataj en siaj manoj, sanktaj dotoj plurfoje transformitaj en elementoj de ruino kaj detruado.

Sed tiuj malmultaj, kiuj scias kreski ĉe sia dieco, per la ekzemploj kaj instruoj, estas alnomataj sanktuloj kaj herooj, sur la Tero, ĉar ili konfesis sian spiritan kondiĉon, kaj estas juste, ke ĉiuj homoj penu atingi tiujn valorojn, disvolvante sian dian naturon en la direkto al la bono kaj al la lumo.

- Kion signifas la jena evangelia instruo: - "Ĉiuj pekoj estos pardonitaj al vi; sed ne tiuj, kiujn vi faros kontraŭ la Sankta Spirito "?

La akiro de la spirita scio kun la perfekta konscio de niaj devoj vekas en nia interno la fajreron de la dia spirito, troviĝantan en la sino de ĉiuj homoj.

Ĉe tiu momento, malfermiĝas antaŭ nia profunda rigardo la sanktejo de la lumo de Dio interne de ni mem, firmigante kaj gvidante niajn plej aŭtentikajn nociojn pri respondeco en la vivo.

Dum la homo deturniĝas aŭ malfortiĝas, for de tiu prilumo, lia eraro iel praviĝas pro liaj malklereco aŭ blindeco. Sed la eraro farita kun plena konscio de devo, post la beno de la interna scio gardata en la koro kaj en la intelekto, signifas ja la 'pekon kontraŭ la Sankta Spirito", ĉar tiam la homa animo estos kontraŭ si mem, forpelante siajn diajn kapablojn.

Estas tamen logike, ke tiuj eraroj estas la plej gravaj el la vivo, ĉar ili konsistas el la malestimo de la homoj por la karaktero de Dio, kiu loĝas en ili.

- Kiu estas la spirito de tiu ĉi frazo "Ne supozu, ke mi venis, por enkonduki pacon sur la teron; mi venis, por enkonduki ne pacon, sed glavon"? [9]

Konforme al la medio, kie ili formiĝis, ĉiuj evangeliaj simboloj preskaŭ ĉiam estas energiaj kaj konvinkigaj.

Jesuo ne venis por alporti en la mondon la vorton de tratolerado al la homa malforteco, sed la fajreron de lumo, por ke la homo sin prilumu por la diaj projektoj.

Kaj ankoraŭ kaj ĉiam la sublima leciono de la Kristo povas esti konata kiel la renoviga "glavo", per kiu la homo luktu kun si mem, elradikante el sia koro la malnovajn malamikojn ĉiam komandatajn de la malklereco kaj vantemo, de la egoismo kaj fiero.

305. - Kiel devas esti komprenata, laŭ spirito kaj vero, la jena aserto de la Majstro: - "Ĉar mi venis, por kontraŭmeti viron kontraŭ lian patron, kaj filinon kontraŭ ŝian patrinon, kaj bofilinon kontraŭ ŝian bopatrinon"? ⁽¹

Ankaŭ rilate tion ni devas konsideri la antikvan ka- rakteron de la hebrea lingvo, kun ĝia energia esprimmaniero.

Estus absurde akcpeti, ke la Sinjoro venis, por estigi malordon en la sankta sistemo de la homa familio, ĉe ĝiaj noblaj amaj esprimoj, sed oni devas kompreni, ke liaj konsolaj instruoj estos la dia fermento de la opinioj, fermento estiganta la naturajn movadojn de la renovigaj ideoj, prilumantaj la interno de ĉiu homo, per la propra diligento, por la feliĉo de ĉiuj koroj.

306 - "Kaj ĉion, kion vi petos per preĝado, kredante, vi ricevos" [10]. - Ĉu tiu ĉi instruo de la Majstro ankaŭ aplikiĝas al tio, koncerne la materiajn havojn?

La frazo "fariĝu volo via" [11] de la komuna preĝo estas nia ĝenerala peto al Dio, kies Providenco, per liaj kurieroj, havigos al nia spirito aŭ vivokondiĉo tion plej utilan, konvenan kaj necesan por nia spirita progreso, por la scio kaj por la amo.

Kion la homo ne devas forgesi, en ĉiuj aferoj kaj cirkons- tancoj de la vivo, tio estas la preĝo de laboro kaj sindonemo, en la sanktejo de la purigaj luktoj, ĉar Jesuo benos liajn sincerajn, diligentajn farojn.

- Kial Jesuo diris, ke "estas necese, ke venu faliloj, sed ve al tiu homo, per kiu la falilo venas"?

En vivosfero, kie preskaŭ ĉiuj troviĝas pro la falilo, kiun ili kreis en la pasinteco, estas juste, ke tiu sama "falilo" estu necesa kiel elemento de elaĉeto, de provo aŭ lernado, ĉar ankoraŭ mankas al la homoj tiu "amo, kiu kovras amason da pekoj". [12]

La vortoj de la instruo de la Majstro tamen perfekte alĝustiĝas al la situacio de la enkarniĝintoj en la mondo, kaj estas bedaŭrindaj tiuj, kiuj ne viglas, ĉar tiel ili fariĝas instrumentoj de tento ĉe siaj konstantaj faloj sur la longaj vojoj.

- Ĉu la vortoj de Johano: - "Kaj la lumo brilas en la mallumo, kaj la mallumo ĝin ne komprenis" aplikiĝis nur en la tempo de la instruo de la Kristo, antaŭ du mil jaroj, aŭ tiu apliko etendiĝas al nia erao?

La vortoj de la apostolo rilatis al lia epoko. Sed la evangelia simboleco de lia eldiro etendiĝas al la nunaj tempoj, kiam la leciono de la Sinjoro restas nekomprenata por la plimulto de la koroj, kiuj obstine ne vidas la lumon, evitante la veron.

- Kiel ni komprenu la sentencojn de Johano, la Baptisto: - "Kiu havas la fianĉinon, tiu estas la fianĉo; sed la amiko de la fianĉo, kiu staras kaj lin aŭdas, tre ĝojas pro la voĉo de la fianĉo; ĉi tiu mia ĝojo do plenumiĝis. Li devas altiĝi, sed mi devas malaltiĝi"? [13]

La fianĉo de la surtera Homaro estas Jesuo Kristo, la sama Ŝafido de Dio, kiu elŝiras la homajn animojn de sur la mallumaj vojoj de la senpento.

La amiko de la fianĉo estas lia antaŭulo, kies homa karaktero devus malaperi, por ke Jesuo brilegu por la tuta mondo, per sia Evangelio de Vero kaj Vivo.

- Cu ankaŭ la transfiguriĝo de la Sinjoro estas ia simbolo por la Homaro?

Ĉiuj evangeliaj esprimoj havas ian dian signifon, kaj, sur Tabor, ni vidas la grandan lecionon, ke la homo devas travivi sian ekzistadon en la mondo, sciante, ke, pro sia sankta origino, li apartenas al la ĉielo, kaj tial estas nepre necese, ke li ĉiumomente senmateriiĝu, por ke li progresu en amo kaj saĝo, ĉe la sankta eksterigo de la ĉiela virto, kies ĝermoj dormetas en lia koro.

- Kion dignifas la aserto de la jena sankta teksto pri Jesuo: "Car Dio ne volis oferon nek donacon, jen Li formis por li korpon"?

Por Dio, la mondo ne plu devus persisti en la malnova kutimo oferi en lia nomo sur la materiaj altaroj; tial Li sendis al la homoj la parolon de la Kristo, por ke la Homaro lernu oferi sur la altaro de sia koro, ĉe la dia altiĝo de la sentoj al lia amo.

- Kiel ni komprenu la jenan aserton de Johano: "Tri estas la atestantoj en la ĉielo: la Patro, la Vorto kaj la Sankta Spirito"? [14]

Johano aludis la Kreinton, Jesuon, kiu estis sur la Tero Lia plej perfekta personiĝo, kaj la legion de la Spiritoj liberiĝintaj kaj sanktigitaj, kunlaborantaj kun la Dia Majstro sub la kompato de Dio, ekde la unuaj tagoj de la organizado de la Tero.

- Kiel ni komprenu la feliĉecon donitan de Jesuo al la "malriĉaj en spirito"?

Tiu instruo de la Dia Majstro aludis la simplajn animojn, senigitajn je la "spirito de ambicio kaj egoismo", kutime triumfantaj ĉe la mondaj luktoj.

Ĉu vi ne emis, ĝis hodiaŭ, nome "homoj de spiritoj" tiujn venkantajn ĉe la tute materiaj aferoj? Jen kial, parolante al la popolamaso, la Sinjoro aludis la sempretendajn kaj humilajn korojn, pretajn sekvi liajn instruojn, sen certaj malnoblaj priokupoj el la materia ekzistado.

- Kia estas la plej granda leciono, kiun la Homaro ricevis de la Majstro, kiam Li lavis la piedojn de siaj disĉiploj?

Tion farante, la Dia Majstro volis atesti al la homoj la subliman lecionon de humileco, ankoraŭfoje montrante, ke, en la kristana kolektivo, la plej granda por Dio ĉiam estas tiu, kiu fariĝas la plej malgranda el ĉiuj.

- Kial Jesuo sin zonis per viŝtuko, kiam li lavis la piedojn de siaj disĉiploj?

La Kristo, kiu ne flankemetis la fratecan energion ĉe la forigo de la eraroj de la homo, certigante sin kiel la Filon de Dio sur la diaj fundamentoj de la Vero, volis fari tion por montriĝi kiel sklavo pro amo al la Homaro, al kiu li portis la vivolumon per abnegacio kaj superega ofero.

- Akceptante la helpon de Simono, kirenano, ĉu Jesuo volis postlasi novan lecionon al la homoj?

Tiu evangelia pasaĵo enhavas la instruon de la Kristo, koncernantan la bezonon de frateca kunhelpo inter la homoj, sur ĉiuj vojoj de la vivo.

- Ĉu la reviviĝo de Lazaro, farita de la Majstro, havas ian kaŝitan sencon, kiel lecionon por la Homaro?

Tiu epizodo de Lazaro estis dia sigelo identiganta la restadon de la Sinjoro en la mondo, sed ĝi ankaŭ estis la sankta simbolo de la agado de la Kristo sur la homon, atestante, ke lia amo elŝiris la Homaron el ĝia tombo de mizeroj, Homaron, por kiu la Sinjoro oferas siajn larmojn, ĝin revivigante por la suno de la eterna vivo, per la sanktaj lecionoj de sia Evangelio de amo kaj elaĉeto.

- Konsiderante la tradician kutimon de la Roma Eklezio, kiu memorigas la verpermanĝon de la disĉiploj per la vino kaj la hostio, ĉu ni povas ricevi ian lecionon pri la eŭkaristio?

La vera evangelia eŭkaristio ne estas tiu de la materiaj pano kaj vivo, kiel volas la Eklezio de Romo, sed la aŭtentika kaj plena identiĝo de la disĉiplo kun Jesuo, de kies ama kaj saĝa instruo li devas elĉerpi la profundan esencon por la prilumo de siaj sentoj kaj intelekto, sur ĉiuj vojoj de la vivo.

- Kiu estus ricevinta pli grandan kvanton da fa- vorkoreco de la dia justeco: ĉu Judaso, la malfidela, sed trompita kaj pentinta disĉiplo, aŭ la malica, indiferenta pastro, kiu lin kondukis en ribelon?

Kiu ricevis pli da favorkoreco, tiu estas la malbona pastro el ĉiuj tempoj, ĉar li estas pli bezona kaj kompatinda. Tute ne konfuzante eĉ por unu fojo la lecionon de la Kristo, li faradas la spiritan ribelon kontraŭ la Dia Majstro, jam de longaj jarcentoj.

- Kiujn instruojn donas al ni la malkonfeso de

Petro?

La malkonfeso de Petro signifas la malfortecon de la homaj animoj perdiĝintaj pro malvigleco kaj malzorgo pri la spirita realo, kaj indiferente lasantaj sin konduki en la plej mallumajn kirlojn da sufero, tute ne pensante pri ia aŭtentika, sincera peno, ĉe la definitiva edifo de si mem.

321. - Kiu eldono de la Evangelioj pli fidele prezentas la originalan fonton?

- La originala skribaĵo de la Evangelioj jam prezentas per si mem la propran instruon de Jesuo, kiam ni konsideras, ke tiu tasko estis komisiita al liaj apostoloj.

Ĉar estas juste taksi, en ĉiuj cirkonstancoj, la sincerajn penojn, kia ajn estas la medio, kie ili disvolviĝis, ni nur konsideras, ke en ĉiuj tradukoj de la instruoj de la Dia Majstro estas nepre necese apartigi la literon de la spirito.

Vi povos kontraŭdiri, ke la litero devus esti simpla kaj

klara.

Ni konsentu, sed estas necese konsideri, ke la Evangelioj estas la gvidilo de la animoj, kaj ili devas esti legataj per la spiritaj okuloj, ĉar, starigante la katedron de Jesuo, la disĉiplo, proksimiĝanta al ili kun la sincera intenco lerni, trovos, sub ĉiuj simboloj de la litero, la konvinkan, dolĉan kaj energian kaj inspiran parolon de sia senmorta Majstro.

III

AMO KUNIĜO

322. - Ĉu ekzistas ia ama gradiĝo en la sino de la manifestiĝoj de la videbla kaj nevidebla naturoj?

- Sendube, tiu gradiĝo ekzistis en ĉiuj tempoj, same kiel laŭgrada estas la pozicio de ĉiuj estaĵoj en la senfina skalo de la progreso.

La amo estas la leĝo mem de la vivo, kaj, sub ĝia sankta regado, ĉiuj homoj kaj ĉiuj aĵoj kuniĝas al la Kreinto, en la limoj de la grandioza plano de la universa unuo.

Ekde la plej simplaj manifestiĝoj de la malsuperaj regnoj de la Naturo, ni observas la eksterigon de la amo en ĝia dia aspekto. En la kosma polvo, sintezo de la vivo, ni havas la profundajn magnetajn altirojn; en la simplaj korpoj ni vidas la tiel nomatajn "precipitaĵojn" de la kemio; en la minerala kaj vegetala regnoj ni observas la problemojn de la necesaj kombinoj. Ĉe la esprimoj de la animala vivo ni observas la amon en ĉio, en senfinaj gradiĝoj, ekde la perforto ĝis la karesemo, ĉe la manifestiĝoj de la neraciulo.

Sur la vojo de la homoj ankaŭ la amo regas ĉiujn aktivecojn de la ekzistado en la familio kaj socio.

Konstatinte la dian lumon de amo en ĉiuj medioj, ni konsideros la kuniĝon de la estaĵoj kiel sanktan celon de tiu unika leĝo, gvidanta la Universon.

De la seksaj karakteroj, la amo iras al la transseksismo, marŝante al la sublimaj emocioj de la pura spiriteco, per la sanktigaj rezigno kaj laboro, ĝis atingo de la dia amo, atributo de la anĝelaj estuloj, kiuj sin edifis por la kuniĝo kun Dio, ĉe la plenumado de liaj sanktaj projektoj en la Universo.

323. - Cu estas vera la teorio pri la ĝemelaj animoj?

- En la sankta mistero de la vivo, ĉiu koro havas en la senfino sian ĝemelan animon, dian kunulinon por la vojaĝo al la glora senmorteco.

Kreitaj unuj por la duaj, la ĝemelaj animoj serĉas sin reciproke, ĉiufoje kiam ili estas apartigitaj. La eterna kuniĝo estas ilia superega, nedifinebla aspiro. Se ili deturniĝis al la krimo kaj senkonscienco, miloj da animoj spertas la disiĝon de la animoj ilin subtenantaj, kiel plej krudan kaj doloran pro von, kaj, en la dramo de la plej obskuraj ekzistadoj, ni ĉiam vidas la eternan altiriĝon de la animoj, kiuj eble profunde sin amas, elvolviĝante unu al la dua en kirlo da angoraj afliktoj, altiriĝon superan al ĉiaj konvencioj de la surtera vivo. Kiam ili renkontas unu la duan ĉe la amaso de la mondaj laboroj, ili sentas kvazaŭ ili posedus la realan feliĉon por siaj koroj - la feliĉon de sia kuniĝo, kiun ili ne ŝanĝus por ĉiuj imperioj de la mondo. La sola ĉagreno, ombranta al ili la ĝojon, estas ja la perspektivo de nova disiĝo per la morto, perspektivo, kiun la lumo de la Nova Revelacio venis forigi, malfermante la eternajn vivohorizontojn al ĉiuj spiritoj, amantaj la bonon kaj la veron.

- Ĉu en la sanktaj tekstoj ekzistas iu elemento, pruvanta la teorion pri la ĝemelaj animoj?

Ni estas el la unuaj, kiuj konfesas, ke en ĉiuj tekstoj ni devas apartigi la spiriton disde la litero. Sed estas juste memori, ke en la unuaj paĝoj de la Malnova Testamento, bazo de la Dia Revelacio, estas skribita: "Kaj Dio vidis, ke la homo

ne devas esti sola." [15]

- Ĉu la altiriĝo de la ĝemelaj animoj estas karakteriza trajto de ĉiuj sferoj de luktoj sur la Tero?

La Universo estas la senfina sfero, kiun la dia penso plenigis per senlimaj, neesprimeblaj belaĵoj.

Por ni, la unua momento de la kreado de la estaĵo estas droninta en milda mistero, same kiel la profunda, neklarigebla altiro, tiranta unu animon al alia en la sistemo de laboroj, spertoj kaj provoj, sur la senfina vojo de la Tempo.

Por nia relativa scio, la ligiĝo de la ĝemelaj animoj baziĝas sur la diaj projektoj nesondeblaj en ilia sankta origino, kaj ĝi estas la vitala fonto de la homaj interesoj por la edifoj de la vivo.

Apartigitaj aŭ kunigitaj ĉe la spertoj de la mondo, la frataj animoj marŝas avidaj je la superegaj kuniĝo kaj harmonio, ĝis ili eniros en la spiritan sferon, kie ili kuniĝos por ĉiam en la plej sublima montro de dia amo, profunda celo de ĉiuj aspiroj de la estaĵo, en la labirinto de la destino.

- Ĉu la kuniĝo de la ĝemelaj animoj povas esti limigo al la universa amo?

La amo de la ĝemelaj animoj ne povas fari tian limigon, ĉar, atingite la evolua kulmino, ĉiuj karakteroj de amemo samniveliĝas ĉe la konkero de la dia amo. Resume, la amo de la ĝemelaj animoj estas tiu, kiun la Spirito iam sentos por la tuta Homaro.

- Se ĉiuj estuloj posedas sian ĝemelan animon, kiu estas la ĝemela animo de Jesuo Kristo?

Ni ne opinias juste kondiĉigi la figuron de la Kristo al la homaj rimedoj, ĉe nepravigebla komparo, ĉar en Jesuo ni devas observi la sanktan celon de la gloraj destinoj de la spirito.

En Li ĉesis la procesoj, kaj estas nepre necese rekoni en lia lumo la laborojn, kiujn ni devas plenumi.

Ĉar Li reprezentas por ni la sintezon de la dia amo, ni estas devigitaj konsideri, ke, post kiam Li efektivigis la superegan amon, de sur sia spirita kulmino, Li kaptis en sia nobla koro, kun la sama sindonemo, la tutan Homaron.

- Antaŭ la teorio pri la ĝemelaj animoj, kiel ni klarigu la situacion de la vidvoj, kiuj serĉas novajn geedziĝojn, aludante la feliĉon trovitan en la unua hejmo?

Ni ne forgesu, ke la Tero ankoraŭ estas lernejo de regeneraj kaj elaĉetaj luktoj, kie la homo povas regeedziĝi plurajn fojojn, sen ke efektiviĝu lia edziĝo kun lia ĝemela animo, plurfoje troviĝanta malproksime de la materia sfero.

Dum li ne senmateriiĝos por kompreni tiujn sublimajn ligilojn, la degenerinta homo estas submetita al tiaj spertoj, ofte pezaj kaj doloraj, laŭ la plano de siaj provoj.

La situacio de maltrankvileco kaj renversado de valoroj en la homa animo pravigas ja tiun surteran provon, karakterizitan de la malproksimeco de la amataj Spiritoj, troviĝantaj en sfero de supera komprenemo. Tiuj spiritoj, tute ne malestimante la bonajn spertojn de siaj amemaj kunuloj, penas ebligi al ili tiajn spertojn per maksimuma sindonemo, tiel ke fariĝu facila ilia marŝo rekte al la plej altaj spiritaj konkeroj.

- Pro tio, ke ili postlasis amatan estulon sur la Tero, ĉu la progresintaj Spiritoj restas plu ligitaj al la planedo per la ligiloj de la sopiro?

La superaj Spiritoj ne restas ĝustedire ligitaj al la Tero, sed ili ne perdas ja la amikan intereson por siaj amatoj postlasitaj en la mondo, por kiuj ili fervore laboras, ilin pelante sur la vojo de la savantaj luktoj, serĉe de la kulminoj de perfekteco.

En tiuj sanktigitaj, puraj animoj, la sopiro estas multe pli sublima kaj forta, ĉar ĝi naskiĝas el supera sentemo, kaj ni reliefigu, ke, ŝanĝite en dian intereson, ĝi naskas la grandajn ĉielajn abnegaciojn, kiuj sekvas la hezitajn paŝojn de la enkar- niĝinta Spirito, dum ties elaĉeta kaj liberiga vojaĝo sur la Tero.

- Ĉu nur per la preĝo la enkarniĝinta animo povos helpi amatan Spiriton, kiu lin antaŭiris al la tomba vojaĝo?

La preĝo efike helpas al tiu, kiu plurfoje foriris kun la spirito katenita en la reto de iluzioj el la materia ekszistado. Sed la amika koro, restinta tie en la mondo, per silenta vibrado kaj per la persista deziro esti utila al la kunulo, lin antaŭirinta en la tombo, por la vivomovoj, ĉe la ripozmomentoj de la korpo, kiam la progresinta animo povas ĝui relativan liberecon, povas renkonti la suferantan aŭ vagantan Spiriton de la elkarniĝinta amiko, veki lian volon por la plenumado de la devo, same kiel gvidi lin en lia nova vivo, sen ke lia korpa memoro registru la okazintaĵon ĉe la ordinara maldormo.

El tio naskiĝas la aserto, ke nur la amo povas trairi la abismon de la morto.

- Kiel ni interpretu la sentencon: - "Estas eŭnukoj, kiuj eŭnukigis sin pro la regno de la ĉielo"? ⁽¹

Ekzistas animoj, kiuj, por havigi al si mem la sanktajn fruktojn de Dio, sin donas al sankta abnegacio dum la vivo.

Ĉe tiu afero, ili ordinare rezignas por kelka tempo la homajn ligiĝojn por elpurigi siajn korinklinojn kaj sentojn per ekzistado je asketismo kaj longaj materiaj disciplinoj.

Preskaŭ ĉiam, tiuj, kiuj sur la Tero fariĝas eŭnukoj pro la regnoj de la ĉielo, agas konforme al la sanktaj preceptoj de liberigaj misioj, ĉe kiuj per ofero kaj sindono sin elaĉetas amataj estuloj aŭ ilia ĝemela animo, ekzilitaj sur la vojoj de pentofaro. Multaj Spiritoj ricevas de Jesuo permeson por tiu speco de sanktigaj penoj, ĉar, ĉe tiu tasko, tiuj, kiuj fariĝas eŭnukoj pro la regnoj de la ĉielo, akcelas la procesojn de elaĉeto de la estulo aŭ estuloj amataj, dronintaj en la provoj, kaj ili samtempe povas, pro sia progreso, esti pli facile transformitaj sur la Tero en instrumentojn de la vero kaj bono, kaj ilia laboro rezultigas netakseblajn bonfarojn por la amataj estuloj, por la kolektivo kaj por ili mem.

PARDONO

- Cu pardoni kaj ne pardoni signifas absolvi kaj kondamni?

En la plej signifoplenaj lecionoj de Jesuo ne ekzistas, ĝustedire, la kondamnoj al la eterna sufero, kiel volis la elpen- sintoj de ia mitologia infero.

La evangeliaj instruoj aludas la pardonon aŭ ĝian foreston.

Kion oni faru al la malbona ŝuldanto, kiun oni jam plurfoje indulgis? Se ne ekzistas plu solvo por la ŝuldoj, kiuj multobliĝas, tiu homo estas devigita ilin pagi.

Tio okazas ja al la homaj animoj, kies ŝuldoj, ĉe la tribunalo de la dia justeco, estas solvitaj dum la reenkarniĝoj, el kies sinsekvo ili eliros, frue aŭ malfrue, per sia diligento ĉe la laboro kaj per bonvolo ĉe la pago.

- Cu estaspardono senpento, en la dia leĝo?

La dia leĝo estas unu sola, nome tiu de la amo, am- pleksanta ĉiujn aĵojn kaj ĉiujn homojn de la senlima Universo.

La patra donaĵo de Dio, koncerne la reenkarniĝon kiel sanktan okazon por nova sperto jam signifas per si mem la pardonon aŭ la grandanimecon de la Leĝo. Sed tiu okazo estas donita nur kiam la Spirito deziras regeneriĝi kaj renovigi siajn internajn valorojn per la diligento ĉe la sanktigaj laboroj.

Jen kial ĉies bonvolo estas ĉiam la pento, kiun la Dia Providenco utiligas favore por la individua kaj kolektiva pliboniĝo, dum la marŝo de la estuloj al la kulminoj de la spirita evoluo.

- Antaŭ ol pardoni iun, ĉu estas konvene klarigi la

eraron?

Kiu sincere pardonas, tiu ĝin faras senkondiĉe kaj forgesas la kulpon en la plejprofundo de sia koro; sed la bona parolo estas ĉiam utila kaj la frateca modereco ĉiam estas elemento de lumo, heliganta la vojon de la animoj.

- Kiam iu pardonas, ĉu li devos montri la superecon de siaj sentoj, por ke la kulpinto pentu pri sia peko?

La sincera pardono estas spontanea frukto de la amo, kaj tia pardono postulas nenian rekompencon.

-Cu la pentanta kulpinto povas ricevi de la dia justeco la rajton ne sperti certajnprovojn?

La okazo elaĉeti la kulpon jam estas, per si mem, ia ago de la dia kompatemo, kaj, de tio venas la motivo, kial ni konsideras la laboron kaj la individuan klopodon, kiel la mirindan lumon de la vivo.

Sed, etendante la demandon al ĉiuj provoj, ni ankoraŭ konkludu, per la instruo de Jesuo, ke "la amo kovras amason da pekoj" [16], strekas por la homoj la rektan vivolinion kaj estas la unika forto, nuligantan la postulojn de la leĝo de egala repuno en la senfina Universo.

- "Konsentu rapide kun via kontraŭulo" [17]. - Tiu estas la parolo de la Evangelio, sed, se la kontraŭulo ne estos kun bona deziro je frateco, kiel ni efektivigu tiun reamikiĝon?

Ĉiu plenumu sian evangelian devon, serĉante la kon- traŭulon por la necesa reamikiĝo, kun forgeso pri la ricevita ofendo. Se persistos lia venĝemo, la afero estu forgesita per la sincera frateco, ĉar la revenĝemo jam estas, per si mem, ia viva ulcero al ĉiuj, kiuj ĝin konservas en sia koro.

338. - Kial Jesuo konsilis pardoni "sepdekoble sep fo-

La Tero estas sfero de spertoj kaj elpagoj kelkfoje tre penigaj, kaj, kiu sin sentas ofendita de iu, tiu ne forgesu, ke ankaŭ li mem povas erari sepdekoble sep fojojn.

- Parolante pri pardono, ĉu ni povos esti instruitaj pri la naturo de malamo?

Malamo povas signifi la tiel nomatajn instinktajn an- tipatiojn, en kiuj estas multe da animaleco, kiun ĉiu homo forigos de si per la valoroj de la memedukado, por ke lia komprenkapablo estu altigita al supera nivelo.

Sed pli ofte, la malamo estas la ĝermo de la amo, kiu estis sufokita kaj kripligita de koro sen Evangelio. La grandaj korinklinoj, transformitaj en malordajn pasioj n, sen aŭtentika kompreno de la sublima amo, kelkafoje brulegas en la interno, ĉe la momento de la moralaj tempestoj de la vivo, lasante post si la amarajn postsignojn de malamo, kvazaŭ karbojn, kiuj nigr- igas la animon.

Nur la evangelizo de la spirita homo povos konduki lin en superan sferon de kompreno, tiel ke la korinklinaj energioj neniam fariĝu fortoj, detruantaj la koron.

- Ĉupardono kaj forgeso devas signifi la samon?

Por la surtera konvencio, la pardono signifas rezignon al venĝo, tiel ke la ofendito ne bezonu tute forgesi la eraron de dia frato; por la evangelizita spirito tamen pardono kaj forgeso devas iri kune, kvankam en ĉiuj momentoj de la ekzistado superstaras la bezono de preĝo kaj vigleco.

Cetere, la leĝo mem de reenkarniĝo instruas al ni, ke sole nur la forgeso pri la pasinteco povas prepari la aŭroron de la elaĉeto.

- Ĉu la Spiritoj, kiuj kunvivis kun ni sur la Tero kaj kiuj foriras al la Spaco, ne ĝuinte la ĝojon de nia pardono, povos suferi pro niaj akuzoj, rilate al siaj dumvivaj faroj?

La elkarniĝinta Spirito multe suferas pro la nejustaj aŭ senpripensaj opinioj pri si formulitaj en la mondo.

Prezentu al vi, ke vi ricevas la juĝon de surtera frato kaj taksu, kiom multe vi dezirus lian rememoron pri tio bona, kion vi posedas, por ke malbono ne superstaru sur via vojo, sufokante viajn plej bonajn esperojn pri regenero.

Memorante tiun, kiu antaŭiris vin en la tombo, kompatu tiujn, kiuj eraris, kaj estu fratamaj.

Rememori la bonon estas vivigi la feliĉon. Forgesi la eraron estas ekstermi la malbonon. Krom ĉio, ni ne forgesu, ke ni estos juĝataj per la sama mezurilo, per kiu ni juĝos.

FRATECO

- Ĉu la respondo de Jesuo al liaj disĉiploj: "Kiu estas mia patrino? kaj kiuj estas miaj fratoj?" estas ja ia instigo al la tutmonda frateco?

La Sinjoro aludis la malfirmecon de la sangaj ligiloj, starigante la amoformulon, kiu ne devas esti limigita al la intima medio, sed ligita al la tutmonda medio, sur kies vojoj ni nepre devos frate priatenti kaj helpi ĉiujn bezonantojn, ekde la ŝajne plej feliĉaj ĝis la plej mizeraj.

- Kiel ni rekonu en la surteraj leĝoj de frateco la misian spiriton?

Ni konsideru, ke ankaŭ la misia Spirito spertas siajn provojn ĉe realigota laboro, restante tamen atingebla por la surteraj suferoj, pro sia spirita supereco.

Sed vi povos identigi la mision de la animo per ĝiaj faroj kaj paroloj, ĉe ĝiaj ekzemploj kaj instruo de la tasko, kiun ĝi estis vokita plenumi, ĉar sendito de amo postlasas ja ĉe ĉiuj siajn paŝoj la luman sigelon de la bono.

- Cu la "amo al la proksimulo" devas esti obser- vata eĉ ĝis submetiĝo, malrespekto kaj kruelaĵoj fare de homoj malpli instruitaj pri la evangeliaj lecionoj, tiel ke la ofendito ilin humile toleru, sen la rajto ilin klarigi rilate al iliaj eraroj?

La amo al la proksimulo entenas la fratan klarigon, ĉiam, kiam ĝi montriĝas utila kaj necesa. La pasiva submetiĝo al malrespekto aŭ la krudeco povas plilongigi la procedojn de la forto kaj agresemo; sed, ricevante iliajn manifestiĝojn, la kredanto sciu polvigi ilin per maksimumo da sereneco kaj saĝo, por ke ili estu ekstermitaj ĉe sia origino mem, sen povo de renoviĝo.

Klarigi ankaŭ estas ami.

La tuta afero kuŝas en tio, ke ni bone sciu ekspliki, sen montro de malutilaj personaj esprimoj, eĉ per la plej granda kontribuo de energio, por ke la eraro aŭ la devio de la bono ne superstaru.

Rilate al la procedoj de klarigado, tiuj ĉi nepre malhavu, ĉe ĉiuj ajn tempo kaj situacio, la helpon de la fizika forto, kaj estas juste, ke ili elmontru la nuancojn de energio, postulatajn de la cirkonstancoj, tiamaniere variajn, laŭ la okazaĵoj kaj la neŝanĝebla bazo de la ĝenerala bono.

- Cu la evangelia instruo: "Sed al tiu, kiu frapas vian desktran vangon, turnu ankaŭ la alian" [18] devas esti observata de la kristano, eĉ kiam li estas viktimo de ne provokita korpa agreso?

Kun siaj centjaraj malvirtoj, la surtera homo jam de longe elpensas sennombrajn rimedojn por pravigi la tiel noma- tan "necesan sindefendon", sed, efektive, ĉia defendo de la homo kuŝas en Dio.

Miaopinie, agante per la ŝlosilo de la kristana frateco, la homo povas neniigi la fermenton de la agreso per la lumo de la bono kaj de la morala sereneco.

Kredante tamen al la fiasko de ĉiuj pacaj provoj, la sincera kristano, en sia individua konduto, neniam devas samniveliĝi al sia agresanto, kaj li sciu estigi, ĉe ĉiaj cirkonstancoj, la dife- rencon inter siaj moralaj valoroj kaj la brutecaj instinktoj de la fizika perforto.

- Ĉe la vivoluktoj, kiel ni instruu la evangelian fratecon al tiuj, kiujn ni plej estimas, se iafoje nia peno povos esti miskomprenata, kio nin kondukos al pli penigaj situacioj?

Konforme al la evangeliaj planoj, koncernas nin, ĉe ĉiuj malagrablaj cirkonstancoj de la ekzistado, instrui niajn proksimulojn kun frata amo, tiel same kiel ni ĉe indenta situacio dezirus esti helpataj de tiuj, kiuj troviĝas maltrankvilaj; sed superstarante la konflikto de la bestecaj instinktoj en tiuj, al kiuj ni plej deziras serenecon kaj pacon, estas ja bone lasi al ili la energion, post niaj superegaj penoj por purigado, ĉe la perforto, kiun ili elektis, ĝis kiam ili povos sperti la mensan serenecon nepre necesan, por ke ili profitu la korinklinajn manifestiĝojn de amo kaj vero.

- Ĉu la Tero estas lernejo de frateco, aŭ pundomo por regenero?

La Tero devas esti rigardata kiel lernejo de frateco por la plibonigo kaj regenero de la enkarniĝintaj Spiritoj.

Plurfoje, la animoj, tie troviĝantaj en purigaj taskoj, celas la sol von de tro pezaj ŝuldoj. De tio la motivo, kial la plejmulto trovas amaraj la laborojn en la mondo, kiu al ili aspektas kiel kruda pundomo plena de veoj kaj afliktoj.

La nekontestebla vero estas, ke la diaj aspektoj de la Naturo estos ĉiam majestaj kaj lumplenaj; sed ĉiu spirito ilin rigardos tra la prismo de sia koro. En la doloro, kiel en la ĝojo; en la feliĉa laboro, kiel ankaŭ ĉe la malfacilega sperto tamen ĉiuj homoj rigardu la reenkarniĝon, kiel ian rimedon de sublima frata lernado, de Dio donitan al siaj infanoj, sur la vojo al progreso kaj elaĉeto.

- Ĉar oni observas, ke ordinare en ĉiuj homoj estas granda entuziasmo por la materia hegemonio de iliaj grupoj, iliaj urboj, kluboj kaj societoj, kie elstare evidentiĝas la persono, kiu estas la kaŭzo de la homa indiferento por la sincera frateco?

Ordinare, la homoj ankoraŭ konservas multon de la triba karaktero, kaj troviĝas enkarcerigitaj en la ĝustedire homaj instinktoj, ĉe la luktoj por pozicioj kaj akiroj, en preskaŭ sovaĝa egoismo, kvazaŭ ili senfine konservus en si mem la he- redaĵoj de la besta vivo. Estas necese rememori tamen, ke, post eksplodo de tiuj entuziasmoj, ĉiam restas la amara gusto de la neutileco en la interno de la spiritoj seniluziiĝintaj pri la nefirma hegemonio en la mondo, momento, en kiu la animo spertas la plivastiĝon de siaj profundaj emoj al io "pli supera". Je tiu horo, la frateco konkeras ian novan esprimon en la interno de la homo, por ke la Spirito povu altigi sian flugon al siaj plej gloraj destinoj.

- Ĉu frateco kaj egaleco povas meriti unu solan

difinon?

Ni jam rimarkigis, ke absoluta egaleca koncepto estas neebla en la mondo, pro la heterogeneco de la inklinoj, sentoj kaj evoluaj pozicioj en la rondo de la individueco. Sed la frateco estas la leĝo de la reciproka helpo kaj de la komuna solidareco, sen kiu ĉiu progreso, en la mondo, estus praktike neebla.

- Ĉu frateco povas manifestiĝi sen abnegacio?

Frateco povas signifi sinceran kaj efektivan kunlaboron ĉe ĉiuj taskoj de la vivo, kaj, ĉe ĉiu vera kunlaboro, la egocen- trismo ne povas ekzistadi. Ni atentigu, ke, kiu kunlaboras, tiu ĉiam donas ion de si mem, atestante sian abnegacion, sen kiu la frateco neniel manifestiĝus en la mondo.

- Kiel ni komprenu la "amon al ni mem " laŭ la evangelia formulo?

La amo al ni mem estu interpretita kiel la bezono de preĝo kaj vigleco, kiujn ĉiuj homoj estas devigitaj observi.

Ami nin mem ne estos la vulgarigo de ia nova teorio de memadorado. Por ni, la memadorado jam finiĝis, ĉar nia pro- blemo estas tiu de interna prilumado, ĉe marŝo al Dio. Tiu amo tamen devas transformiĝi en individuan klopodon, memeduka- don, plenumon de devo, obeon al la leĝoj de realigo kaj laboro, persiston en la fido, sinceran deziron lerni kun la unika Majstro, kiu estas Jesuo Kristo.

Kiu sin prilumas, tiu plenumas la lumomision sur la Tero. Kaj la lumo ne bezonas aliajn rimedojn por montri la veron, krom tiu de spontanea disradiado de sia propra trezoro.

Ni bezonas alrigardi tiun novan formulon de amo al ni mem, konsciaj pri tio, ke ĉiu bono akirita de ni favore por la proksimulo estas nenio alia ol la bono de nia animo mem, pro la realeco de unu sola leĝo, kiu estas la leĝo de amo, kaj de unu disdonanto de bonoj, kiu estas Dio.

IV

SPIRITISMO FIDO

- Ĉu ni devas rekoni en Spiritismo la reviviĝintan Kristanismon?

La evangelia Spiritismo estas la Konsolanto promesita de Jesuo, kiu, per la voĉo de la elaĉetitaj estuloj, disvastigas la diajn lumojn sur la tuta Tero, restarigante la veron kaj fo- rigante la vualon, kiu kovras la instruojn en ties aspekto de reviviĝinta Kristanismo, por ke la homoj vekiĝu por la grandioza erao de la spirita kompreno kun la Kristo.

- Ĉu Spiritismo venis en la mondon por anstataŭi la aliajn kredojn?

Kiel Jesuo, ankaŭ la Konsolanto nepre asertos: - "Mi venis, ne por detrui la Leĝon". [19]

Spiritismo ne povas pretendi ekstermi la aliajn kredojn, erojn de la vero, kiun ilia doktrino prezentas, sed labori por ilin transformi, altigante iliajn antikvajn konceptojn al la lumo de la senmorta vero.

La misio de la Konsolanto nepre plenumiĝos ĉe la animoj kaj ne apud nedaŭraj vantaĵoj de la materiaj triumfoj. Klarigan- te la religian eraron, kie ajn ĝi troviĝas, kaj montrante la veran lumon per faroj kaj instruoj, la sincera spiritisto, pliriĉigante la valorojn de sia fido, reprezentas ja la laboriston de la regenero el la Templo de la Sinjoro, kie la homoj kuniĝas en diversajn apartaĵojn, antaŭ diversaj altaroj, sed kie ekzistas unu sola Majstro, kiu estas Jesuo Kristo.

- Cu oni povas difini kio estas fidi?

Fidi estas teni en la koro la luman certecon pri Dio, certecon, kiu transpasis la limon de la religia kredo, igantan la koron ripozi en ia konstanta energio de dia realigo de la personeco.

Akiri fidon estas atingi la eblecon ne plu diri: "mi kredas", sed aserti: "Mi scias", kun ĉiuj valoroj de la racio tuŝitaj de la sentolumo. Tiu fido ne povas stagni en iu ajn cirkonstanco de la vivo, kaj ĝi scias ĉiam labori, intensigante la amplekson de sia lumo per la doloro aŭ per respondeco, per klopodo aŭ per la plenumita devo.

Signifante la certecon pri la helpo de Dio, ĝi esprimas la konfidon, kiu scias alfronti ĉiujn luktojn kaj problemojn, kun la dia lumo en la koro, kaj ĝi esprimas la elaĉetan humilecon, kiu konstruas en la interno de la spirito la sinceran emon de la disĉiplo, rilate al la deziro: "Plenumiĝu en la sklavo la volo de la Sinjoro". [20]

- Cu estus fido la senrezona kredo?

Kredi estas ia esprimo de kredo, en kiu troviĝas la embrioj de la aŭtentikaj valoroj de la fido.

La ago kredi al io postulas la neceson de la sento kaj rezonado, por ke la animo konstruu la fidon en si mem. Akcepti la plej strangajn asertojn, sen detala ekzameno, estas ja kvazaŭ marŝi al la interkrutejo de la absurdo, kie la dogmaj fantomoj kondukas la homojn al ĉiuj sensencaĵoj. Sed ankaŭ la enmiksiĝo en la esencajn problemojn de la vivo, kun la racio ne prilumita de la sento, estas iri al la sama deklivo, per kiu la kruelaj fantomoj de la neado kondukas la animojn al multe da krimoj.

- Ĉu la rezona dubo, en la sincera koro, estas ia bazo por la fido?

Ĉia dubo, kiu manifestiĝas en la animo plena de bonvolo, kiu ne trorapidas en aprioraj difinoj en sia sincereco, aŭ kiu ne serĉas la ruzon por helpi siajn pensojn, estas ja bonefika elemento por la animo, ĉe la marŝo de la intelekto kaj de la koro, direkte al la sublima lumo de la fido.

- Ĉu estas justa la priokupiĝo, superreganta en multe da studemuloj de Spiritismo, pri la revelacioj el la supera sfero, je preteksto de pliriĉigo de la fido?

Ĉia bonintenca scivolemo estas ja natura. Sed la homo komprenu, ke la solvo de tiuj problemoj venos al li tute nature, post la reguligo de lia situacio de ŝuldanto antaŭ liaj similuloj, kiam li fariĝos inda je la diaj revelacioj.

- Kia estas la plej bona posedaĵo de la homa vivo, por la elkarniĝintaj Spiritoj, jam akirintaj multajn valorojn rilate al la fido?

En siaj karakteroj de laboro por la spirita elaĉeto, la homa vivo prezentas al niaj okuloj multajn karegajn posedaĵojn, ĉe la sinsekvo de luktoj, penadoj kaj oferoj de ĉiu spirito. Sed por ni, la plej granda trezoro de la surtera ekzistado kuŝas ja en la solida, pura konscienco prilumita de la fido kaj konstruita ĉe la plenumado de ĉiuj plej noblaj devoj.

- Ĉe la meditado pri la fido, ĉu la enkarniĝinta Spirito devas limigi siajn pensojn al tio necesa por siaj spertoj sur la Tero?

Estas juste, almenaŭ, ke li meditu nur pri la transcendaj valoroj de sia medio, post kiam li efektivigis ĉiun penon por sia prilumo, kiun la mondo povas disponigi al li laŭ siaj procesoj de purigo kaj plibonigo.

- Kia devas esti la ago de la spiritisto, rilate al la religiaj dogmoj?

La novaj disĉiploj de la Evangelio komprenu, ke la dogmoj forpasis. Kaj la laŭliteraj religioj, kiuj ilin konstruis, ĉiam faris tion nur en obeo al la politikaj postuloj, ĉe la regado sur la popolamasoj.

Laŭ la novaj evoluaj valoroj tamen la spiritistoj evitu la dogmajn esprimojn, kaj komprenu, ke la Doktrino estas pro- gresema, malakceptante ĉian pretendon de neeraremo, antaŭ la netransirebla majesto de la Evangelio.

- Ĉe la propagando de la fido, ĉu estas juste, ke la spiritistoj aŭ mediumoj priokupiĝu konverti al la principoj de la Doktrino la homojn de elstara pozicio en la mondo, nome juĝistojn, kuracistojn, profesorojn, beletristojn, politikistojn, kip?

La kristanaj spiritistoj multe devas pensi pri la prilu- mado de si mem, antaŭ ĉiu ajn deziro por konverti la aliajn.

Kaj, rilate al la altrangaj homoj de la surtera mondumo, tiu zorgo estu ankoraŭ pli granda, ĉar en la mondo ekzistas ia suverena koncepto pri "forto" por ĉiuj homoj, troviĝantaj en la spiritaj ekbatoj por la havigo de la progrestitoloj. Tiu "forto" ekzistos plu ĉe la homoj ĝis la homaj animoj plene ekkonscios la bezonon de la regno de Jesuo en sia koro, kaj laboros por sia plena realigo. Escepte de tre malmultaj, la homoj de la surtera regado ofte akceptas nur la ordonojn, kiujn la "forto" sankcias, aŭ la principojn, pri kiuj ĝi konsentas. Kelkatempe blindigitaj de la vualoj de la vantemo kaj fantazio, kiujn la "forto" havigas al ili, estas necese lasi, ke ili estu liberaj ĉe siaj spertoj. Venos unu tago, kiam brilos sur la Tero la eternaj rajtoj de la vero kaj bono, neniigante tiun paseman "forton". Vi havas ja la ekzemplon de la Dia Majstro, kiu, transdonante al la mondo la plej grandan mesaĝon pri amo kaj vivo por ĉiuj tempoj, ne havis la priokupiĝon konverti al la Evangelio la siatempajn Pilatojn kaj Antipasojn.

PROZELITOJ

- Ĉu ni povas ricevi novan instruon pri la devoj koncernantaj la spiritistojn?

Ni ne detaligu la devojn de la kristana spiritisto, ĉar nenia vorto povos superi la ekzempladon de la Kristo, kiun ĉiu disĉiplo devas preni kiel modelon por sia vivo.

Konsilinde estas, ke, en siaj ordinaraj aktivecoj la spiritisto estu ekstreme indulga al siaj similuloj, kaj tute ne indulga al si mem, ĉar, antaŭ ol pensi pri la prilumado de la aliaj, li devos peni prilumi sin mem per la plenumo de siaj devoj.

- Kiel oni pravigas la ekziston de certaj kontraŭfra- taj luktoj en la sino de la spiritistaj grupoj?

La spiritistaj grupoj bezonas kompreni, ke ilia organizo ne povas simili tiujn de la ĝustedire homaj societoj.

Spirita-kristana societo havu, pli ol ĉion alian, la familian karakteron, kie la amo kaj la simpleco vidiĝu en la manifestiĝo de ĉiuj sentoj.

Kiam, en spiritisma organizaĵo, aperas malkonsentoj kaj internaj luktoj, montrante partianecojn kaj malamikecojn, tio signifas foreston de la Evangelio en la koroj, manifestiĝantan per la eksceso de homa materialo kaj aŭgurantan la pereon de la plej bonkoraj intencoj.

En tiuj studnukleoj nenia laboro efektiviĝos sen aŭtentikaj frateco kaj humileco, kaj estas nepre necese, ke ĉiuj kunuloj, inter si, viglu kun bonvolo kaj sincereco, por ke ili ne transformu sian bonegan spiritan posedaĵon en imitaĵon de la katolikaj sekretaj kunvenoj, difektitaj de la intrigo kaj hipokriteco.

- Por progresi en la Doktrino, ĉu la spiritisto bezonas studi kaj mediti per si mem, aŭ sufiĉas vizitadi la doktrinajn organizaĵojn, atendante la parolojn de la gvidantojn?

Al ĉiu estas nepre necesa la diligenteco ĉe la studado, meditado, kulturado kaj aplikado de la Doktrino, ĉe ĉiu momento de lia intima vivo.

La vizitado al seancoj aŭ la fakto ĉeesti tiun aŭ alian fenomenon, akceptante ĝian aŭtentikecon, tio ne signifas sciakiron.

Spirita gvidanto povas ja esti bona amiko, sed li neniam povos plenumi viajn proprajn devojn nek deturni vin de la provoj kaj spertoj nepre necesaj por via prilumado.

El tio naskiĝas la bezono, ke vi individue sin preparu ĉe la Doktrino por travivi tiajn spertojn kun spirita digno, ĉe oportuna momento.

- Kiel ni ricevu la kritikajn atakojn?

La spiritistoj ricevu la kritikon de la kampoj de kon- traŭa opinio kun maksimumo da morala sereneco, rekonante ĝian esencan utilecon.

Preskaŭ ĉiam tiuj kritikoj prezentiĝas kun netaksebla celo, tia, nature elekti la kontribuojn de la doktrina propagando, forigante la malordigajn, konfuzajn elementojn, kaj valorigante la aŭtentikan, sinceran kunlaboron, ĉar ĉiu atako kontraŭ la pura vero servas nur por elstarigi kaj altigi tiun saman veron.

- Kiel devos agi la sincera spiritisto, kiam li troviĝos antaŭ certaj doktrinaj strangaĵoj?

Ĉe la lumo de la pura frateco ni ne rifuzu la helpon de la saĝa parolo kaj de la rekta kontribuo, ĉiam, kiam ĝi estos konvena al la klarigado de ĉiuj, sed zorgante neniam malobei la verajn evangeliajn principojn, ne ofendante tamen la sentojn de aliaj personoj. Kaj se tiuj personoj persistos en la nekom- prenemo, ĉiu laboristo zorgu pri sia tasko, ĉar Jesuo asertis,

ke la tritiko kreskas flanke de la lolo, en lia sankta kultivejo,

sed Li, la Kulturanto de la Dia Vero, scios elekti la bonan grenon en la tempo de la rikolto.

- Ĉu estas juste, ke, pri ĉiuj aferoj, la spiritisto penu tuŝi spiritismajn temojn en siaj ordinaraj konversacioj?

La sincera kredanto devas konsciiĝi pri la oportuneco, en la tempo kaj medio, rilate al la doktrinaj temoj, ĉar, ĉia nesingardemo, en tiu afero, povas konduki al abomeninda fanatikeco, sen iu ajn edifa karaktero.

- Ĉu ni devas iamaniere okazigi, en la spiritismaj grupoj, tiun aŭ alian manifestiĝon el la Transmondo?

En tiuj doktrinaj kunsidoj, super ĉiaj fenomenaj faktoj regu la individuaj sincereco kaj sindonemo, ĉe la studado de la moralaj leĝoj, regantaj la interŝanĝon inter la Tero kaj la nevideblaj sferoj.

Neniel oni okazigu la mediumajn manifestiĝojn, kies aŭten- tikeco kuŝas en ilia spontaneeco, des pli, ĉar la spirita programo de la seancoj estas plenumataj de mentoroj, ilin gvidantaj el la nevidebla sfero. Tiam, oni postulas de ĉiu studemulo plej multe da individua klopodo por akirado de scio, ĉar la spirita sfero ĉiam disdonas laŭ la bezonoj kaj meritoj de ĉiu. Trudi la mediuman fenomenon estas makuli fonton de pura akvo per la ŝlimo de la surteraj egoismaj pasioj, aŭ per ĝiaj nepravigeblaj maltrankviloj.

- Ĉu estas konsilinda la rekta elvoko de iaj Spiritoj?

Ni ne estas el tiuj, kiuj konsilas la rektan, personan elvokon, en ĉia ajn okazo.

Se tia elvoko prosperas, ĝia plenumo povas esti ekzamenata nur en la spirita sfero. De tio la neceso, ke ni estu spontaneaj, ĉar, en la tutaĵo de la spiritaj fenomenoj, la solvado de pluraj problemoj atendas la moralan progreson de la sinceraj lernantoj de la Doktrino. La bonintenca studemulo tamen petu, ne postulante, preĝu, ne plendante, observu ne rapidante, ĉar la spirita sfero konas liajn meritojn kaj rekompencos liajn klo- podojn konforme al la bezono de lia evolua pozicio kaj laŭ la merito de lia koro.

Vi povos kontraŭdiri, ke Allan Kardec interesiĝis pri la rekta elvoko, efektivigante tiajn laborojn, sed ni devas konsideri, en lia penado, la esceptan taskon de la Kodiginto, ligitan al bezonoj kaj meritoj ankoraŭ malproksimaj de la sfero de aktiveco de la ordinaraj lernantoj.

- Ĉu estus pravigeble esplori, per la amikaj spiritoj, niajn antaŭajn vivojn? Efektiviĝante tiaj revelacioj, ĉu ili alportas respondecon al tiuj, kiuj ilin ricevas?

Se vi estas dronintaj en kelkatempa forgeso, tiu forgeso estas nepre necesa por la valorigo de viaj iniciatoj. Vi ne devas okazigi tiajn revelaciojn, ĉar la spiritaj amikoj pli bone konas viajn bezonojn, kaj ili povos provizi vin je necesaĵoj en oportuna tempo, ne rompante la regulon de spontaneeco postulata por tiu celo.

La kono pri la pasinteco, per revelacioj aŭ rememoroj, alvenas ĉiam, kiam la homo fariĝas inda je favoro, kia tiu, kiu estas akompanata, siavice, de tre grandaj respondecoj en la sfero de la scio; kaj tio estas des pli vera al multaj homoj, ĉar tiuj rememoroj kutime fariĝas ia dolora privilegio, en la medio de maltrakvilecoj kaj iluzioj sur la Tero.

- Ĉu devas esti plimultigitaj, en Spiritismo, la seancoj de mediumaj fenomenoj?

Ankoraŭ estas tre malmultaj la spiritismaj nukleoj kapablaj sin doni al la mediuma praktiko kun plena konscio pri la tasko, kiun ili havas en la manoj; tial estas konsilinda la plimultigo de kunsidoj por legado, meditado kaj ĝenerala komentario, por la nepre necesaj moralaj konkludoj por la doktrina preparado, por ke sennombraj bonintencaj societoj ne falu en senkuraĝecon aŭ en malkomprenon, pro ia antaŭtempa interrilato kun la energioj de la nevidebla sfero.

PRAKTIKO

- Kiel ni komprenu la seancon?

La seanco ĉie devus esti ia fidela kopio de la frateca, simpla, humila kunvenejo en Tiberias, kie la Evangelio de la Sinjoro respeguliĝus en spirito kaj vero, sen iu jan konvencio de la mondo, tiamaniere ke, interplektitaj ĉiuj pensoj por la sama ama kaj sincera celo, la kunvenantaro povus estigi tiun kuniĝon de du aŭ pli da koroj, en la nomo de la Kristo, kie la klopodoj de la disĉiploj ĉiam estos sanktigitaj de la ĉeesto de lia amo.

- Kiel devas esti direktita unu spiritisma kunsido, ekde sia malfermiĝo ĝis sia fermiĝo?

En tiu rilato, oni devas konsideri la bonegecon de la Kodo de Kardec; sed estos ĉiam utile memori, ke la doktrinaj kunsidoj devos observi maksimumo da simpleco, kiel la humilaj, sinceraj kunvenoj de la primitiva Kristanismo, kaj ili sin de­tenu de ĉia ajn esprimo, pli alvokanta la materiajn sencojn ol la profundan animon, la grandan forgesiton de ĉiuj tempoj de la Homaro.

- Ĉe la seancoj, ĉu la direktantoj kaj la mediumoj havas ian difinitan kaj malsaman taskon inter si?

Ĉe la doktrinaj kunsidoj, la rolo de la orientanto kaj tiu de la mediumo devas esti ĉiam identigitaj per la sama karaktero de frateco kaj amo super ĉio. Sed oni atentigu, ke la spiritaj laboroj produktu la plej altajn efikojn, reliefigante, ke la direktantoj de la seancoj estu la racio kaj la logiko, dum la mediumo devas reprezenti la fonton de pura akvo de la sento. Tial, en la kunsidoj, kie la orientantoj ne atentas pri la logiko kaj kie la mediumoj ne havas fidon kaj abnegacion, la bona tasko estas neebla, ĉar la natura malordo estigos la ste- rilecon sur la kampo de la koroj.

- Ĉu la spiritistaj societoj povas esti organizitaj sen la kontribuo de la mediumoj?

En la doktrinaj kunsidoj, la mediumoj estas utilaj, sed ne nepre necesaj, ĉar ni estas devigitaj konsideri, ke ĉiuj homoj estas mediumoj, kvankam sen difinitaj taskoj en tiu rilato, kaj ĉiu, en la intuicia sfero, povas senti kaj interpreti la aman, saĝan vorton de siaj spiritaj gvidantoj, en la plejprofundo de la konscienco.

- Cu estas konsilinda la difino de iu semajntago por la normala okazigo de seancoj?

Ĉiu ajn tago kaj horo povas esti dediĉitaj al la bona laboro de frateco kaj bonfaro, ĉiam, kiam ĝi estas necesa. Sed en la kunsidoj dediĉitaj al la doktrina klopodo, fariĝas nepre necesa la metodigo de ĉiuj laboroj en antaŭdifinitaj tagoj kaj horoj.

- Estas studemuloj de la Doktrino, kiuj foriĝas de la kunsidoj, kiam tiuj ĉi ne prezentas fenomenojn. Kiel oni agu rilate al ili?

Tiuj, kiuj tiel agas, atestas, per si mem, plenan ne- kapablecon por la vera laboro de la sincera Spiritismo. Se ili preferas la pasemajn emociojn de la nervoj anstataŭ servon de sia prilumado, estas ja pli bone, ke ili kelkatempe foriĝu de la seriozaj studoj de la Doktrino, antaŭ ol preni sur sin iun ajn kompromison. La kompreno de Spiritismo ankoraŭ ne estas sufiĉe elvolviĝinta en ilia interna mondo, kaj estas juste, ke la spiritistoj daŭrigu plu siajn eksperimentojn por ĝin atingi.

La sukceso de la klopodo de la spirita sfero, profite al la reviviĝinta Kristanismo, ne dependas de la kvanto da homoj, ĝin serĉantaj, sed de la kvalito de la laboristoj, batalantaj en ĝiaj vicoj.

- Kial la evangelizado, ĉe la spiritistaj kunsidoj, favoras ankaŭ la elkarniĝintojn, se estus pli juste, ke ĉi tiuj profitu la lecionojn ricevitajn en la spirita sfero mem?

Granda nombro da animoj elkarniĝintaj sub la iluzioj de la fizika vivo, iluzioj preskaŭ tute konservataj en la interno, restas kelkatempe nekapablaj kapti la vibrojn el la supera sfero, kaj tiuj animoj estas kondukataj de siaj gvidantoj kaj elaĉetitaj amikoj al la frataj kunvenoj de la evangelia Spiritismo, kie, en la amemaj okuloj de tiuj samaj mentoroj el la nevidebla sfero, plenumiĝas la ordonoj de la leĝo de reciproka helpo kaj bonfaroj, reganta la vivofenomenojn en la du sferoj.

- Kiel devos agi la studemulo, por identigi la spi- ritojn komunikiĝantajn?

La spiritoj, kiuj manifestiĝas pere de la mediumoj, devas esti identigitaj per siaj ideoj kaj per la spirita esenco de siaj vortoj.

Iuj mediumoj, kun specialaj taskoj, povas esti multvalora helpilo ĉe la persona identigado, ĉu ĉe literatura fenomeno, ĉe la sciencaj ekvacioj, ĉu plenumante certajn postulojn de la kontrolo, sed tiu ne estas la ĝenerala regulo. Oni elstarigu, ke la spiritoj ofte trovas nenion alian ol neperfektan materialon, ilin devigantan al tio nepre necesa, rilate al la komunikiĝo.

Ni tamen komprenu, ke la lingvaĵo de la Spirito estas universala, estiĝanta per la nevideblaj fadenoj de la penso, kio, cetere, ne nuligas la neceson de ia atenta studado de ĉiuj ideoj entenataj en la mediumaj mesaĝoj, kaj ni estu tre zorgemaj rilate al la famaj nomoj, kiuj eventuale ilin subskribas.

Ĉe ĉiaspecaj manifestiĝoj tamen la kredanto aŭ studemulo de la problemo de identigo ne povas meti flanken tiun spiritan observemon, kiu ĉiam parolos al li en la plejprofundo de lia konscienco.

- Suferinte la apartiĝon de kara estulo, pro lia morto, ĉu estas juste, ke spiritisto okazigu lian manifestiĝon en mediumaj seancoj?

Ĉe tiaj okazoj, la sincera spiritisto serĉu la moralan komforton en la propra fido, kiu devas edifi al li la koron.

Ne estas juste okazigi aŭ trudi komunikiĝon al tiu aŭ alia elkarniĝinto. Krom tio, ke vi ne konas la eblecojn de lia nova kondiĉo en la spirita sfero, vi atentu la problemon de viaj meritoj mem.

La homo povas ja deziri tion aŭ alion, sed ekzistas ia Providenco, kiu planas la aferon, ekzamenante la meriton de la petanto kaj la utilecon de la dono.

Ĉiu komunikiĝo kun la Nevideblo devas esti spontanea, kaj la kristana spiritisto serĉu en sia fido la plej altan rimedon por la ĉesigo de la homa egoismo, konsiderante la neceson de ripozo por tiuj, kiujn li amis, kaj atendante lian rektan parolon, kiu ja venos kiam kaj kiel la spiritaj mentoroj opinios konvene kaj oportune.

- Multaj serĉas Spiritismon, plendante pri persekutoj el la Nevideblo. Ĉu tiuj, kiuj protestas kontraŭ tiaj maltrankvi- ligoj, estas iel forlasitaj de siaj spiritaj gvidantoj?

La protekto de la Dia Providenco etendiĝas al ĉiuj

kreitaĵoj.

La agado de persekutantaj kaj konfuzitaj Spiritoj praviĝas en la kadro de elaĉetaj provoj, sed tiuj, kiuj plendas kontraŭ la sieĝado de malsuperaj fortoj el la sferoj ligitaj al la terglobo, devas konsulti sian propran koron, antaŭ ol formuli siajn plendojn, tiel ke ili observu, ĉu la perturbanta Spirito ne troviĝas en ili mem.

Ekzistas ja teruraj obsedantoj de homoj, nomataj "fiero", "vantemo", "mallaboremo", "avareco", "malklereco" aŭ "mal- bonvolo", kaj estas grave esplori, ĉu ni ne estas viktimoj de tiuj malvirtigaj energioj multfoje loĝantaj en la koro de la homo, ĝin blindigante je la kompreno de la lumo de Dio. Kontraŭ tiuj detruaj elementoj estas necesa ia nova speco de preĝoj, konsistanta el laboro, fido, klopodo kaj bonvolo.

V

MEDIUMECO ELVOLVIĜO

- Kia estas la vera difino de mediumeco?

Mediumeco estas tiu lumo, kiu estas disĵetata sur ĉiun karnon, kaj kiu estas promesita de la Dia Majstro al la tempo de la Konsolanto, nuntempe floranta sur al Tero.

Se ĝi havas siajn ĝenojn kaj dolorajn luktojn, la mediuma misio estas tamen unu el la plej belaj okazoj de progreso kaj elaĉeto donitaj de Dio al siaj mizeregaj filoj.

Estante lumo brilanta en la karno, la mediumeco estas ja atributo de la Spirito, posedaĵo de la senmorta animo, elemento renoviganta la moralan pozicion de la surtera homo, pliriĉigante ĉiujn siajn valorojn sur la kampo de la virto kaj intelekto, ĉiufoje kiam ĝi troviĝas ligita al la evangeliaj pricipoj, ĉe sia irado sur la Tero.

- Ĉu estas juste, ke ni rigardu ĉiujn homojn kiel mediumojn?

Ĉiuj homoj havas sian gradon de mediumeco laŭ siaj plej variaj evoluaj pozicioj, kaj tiu spirita atributo ankoraŭ reprezentas la aŭroron de novaj perceptoj por la homo de la estonteco, kiam, pro la progreso de la monda intelekto, la homoj vidos plilarĝigi la malvastan fenestron de iliaj kvin sentumoj.

Sed nuntempe ni devas konfesi, ke sur la vasta kampo de la psikaj potencoj de la homo ekzistas ja mediumoj kun difinita tasko, pioniroj de la novaj homaj akiraĵoj. Estas vere, ke tiuj taskoj postulas oferemon kaj multfoje konsistas el krudaj pro­voj; se tamen la laboristo serĉas la evangelian substancon por la plenumo de siaj devoj, li efektive estas la laboristo, rajtanta aldonon da favorkoreco, promesitan de la Majstro al tiuj bonvolaj disĉiploj.

- Ĉu oni trudi la elvolviĝon de la mediumeco?

La mediumeco ne estu frukto de trorapido en tiu aŭ alia sektoro de la doktrina aktiveco, ĉar, tiurilate, ĉia spon- taneeco estas nepre necesa, pro tio, ke la mediumaj taskoj estas direktataj de la mentoroj de la spirita sfero.

- Ĉu la virino aŭ la viro, aparte, posedas specialajn disponojn por la mediuma elvolviĝo?

Koncerne la mediumecon ne ekzistas, ĝustasence, pri- vilegioj por tiuj, kiuj troviĝas en difinita situacio; sed, en siaj laboroj, venkas nur tiuj, kiuj entenos la plej grandan kvanton da sento. Kaj la virino, pro la evoluo de sia sentemo en ĉiuj klimatoj kaj situacioj tra la tempoj, troviĝas nun en sfero supera al tiu de la viro, por interpreti, kun plimulte da precizo kaj beleco, la mesaĝojn de la nevideblaj sferoj.

- Kia mediumeco estas plej kara por la bona servado al la Doktrino?

Neniu devos trudi la elvolviĝon de tiu aŭ alia kapablo, ĉar, sur tiu kampo, ĉia spontaneeco estas necesa, sed, observante la floradon de la spontanea mediumeco, ĉe ĝiaj plej simplaj aspektoj, oni devas akcepti la okazaĵojn kun la plej bonaj intencoj de laboro kaj bonvolo, eĉ en la okazoj, se tiu psika kapablo estas la plej humila ol ĉiuj.

Ne ekzistas ja mediumeco pli kara ol alia.

Ĉia ajn estas kampo malfermita al la plej belaj spiritaj realigoj, kaj estas juste, ke la mediumo, kun difinita tasko, pleniĝu de la misia spirito, kun sincera sindonemo kaj pura frateco, por ke lia komisio ne estu objekto de perfida sen- frukteco.

- Kia estas la plej granda bezono de la mediumo?

La unua bezono de la mediumo estas evangelizi sin mem antaŭ ol sin doni al aliaj grandaj doktrinaj taskoj, ĉar alie li ĉiam povos renkonti la fantomon de memadorado, malprofite de sia misio.

- Ce la mediumaj laboroj, ĉu ni ĉiam konsideru ankaŭ la imperativojn de la specialiĝo?

En la sferoj de siaj individuaj eblecoj, la monda homo, sur la kampo de devoj, lin koncernantaj en la vivo, devos foriĝi de la ĝeneraleco por produkti tion utilan kaj agrablan.

Pri mediumeco, ni submetiĝu al la samaj principoj. Laŭ kapableco, la enciklopedia homo ankoraŭ ne ekaperis, krom en ĝermo, en la geniaj estuloj malofte aperantaj sur la Tero, kaj ni devas konsideri, ke la mediumeco nur nun ekaperas en la tutaĵo de atributoj de la transcenda homo.

La specialiĝo en la mediuma tasko estas do pli ol necesa, kaj nur el ĝia komprenado povos naskiĝi la harmonio de la granda realigota laboro vulgarigi la veron.

- Ĉu la mediumeco povas esti forprenita en certaj cirkonstancoj de la vivo?

La mediumaj atributoj estas kiel la talantoj de la Evangelio. Se la dia posedaĵo estas deturnita de siaj celoj, la malbona servisto fariĝas neinda je la konfido de la Sinjoro de la kultivejo de vero kaj amo. Multobligitaj per la bono, la mediumaj talantoj plumultiĝos por Jesuo, sub la diaj benoj; sed, se ili estos makulitaj de la egoismo, de la fiero, de la vantemo aŭ de la malnobla ekspluato, ili povas forlasi la peranton de la nevideblo en la densaj ombroj de neniofarado, kun la plej doloraj perspektivoj de pentofaro, pro la pliigo de liaj sen- pripensaj ŝuldoj.

- Ĉu estas juste, ke mediumo fidu je si mem por la okazigo de fenomenoj, organizante specialajn laborojn, kun la celo konverti nekredantojn?

Kie troviĝas la mediumo en tiel alta kondiĉo de pureco kaj indeco por kalkuli je siaj propraj kapabloj por produkti tiun aŭ alian fenomenon? Sur la Tero, neniu utilas, krom pro la dia favorkoreco, lin akompananta, kaj la saĝo de la supera sfero detale konas la bezonojn kaj la meritojn de ĉiu homo. La provo de tiaj laboroj estas grava eraro. Unu fenomeno ne konstruas la sinceran fidon, kiu estas atingita nur per la perso- naj klopodo kaj bonvolo ĉe la meditado kaj interna laboro. Unu tagon la nekredantoj alvenos al la Vero, kaj la Vero estas Jesuo. Ĉu antaŭveni al la agado de la Majstro ne estus ia atesto pri malordo? Organizi mediumajn seancojn kun la celo varbi prozelitojn estas agi kun troa ventanimeco. Kio estas sankta kaj dia, tio estus elmetita al la trorapidaj juĝoj de la plej malkleraj kaj al la detrua atako de la plej kruelaj, kvazaŭ la Vero de Jesuo estus objekto de spektakloj en la arenoj de ia cirko.

- Ĉu la bestoj posedas mediumecon?

La bestoj ne posedas ĝustasence mediumajn kapablojn. Sed ili havas embriajn psikajn perceptojn, respondajn al ilia evolua stato, per kiuj ili povas montri la sendube konfuzantajn Spiritojn, kun malnoblaj celoj, por starigi hezitemon en tiuj, ilin akompanantaj, en difinitaj cirkonstancoj.

PREPARIĜO

- Ĉu mediumo povas absolute fidi je siaj spiritaj gvidantoj, formetante la studojn?

Kiom ajn sindonemaj kaj evoluaj estas la mentoroj de mediumo, ili ne povos bari lian volon nek deturni lian koron de la nepre necesaj luktoj de la vivo, per kies bonfaroj ĉiuj homoj elpagas sian kriman, malluman pasintecon, konkerante novajn meritojn.

La mediumo estas devigita multe studi, intense observi kaj labori, ĉiumomente, por sia prilumado. Nur tiamaniere li povos pretiĝi por la plenumo de la tasko al li konfidita, efike kunhelpante la sincerajn Spiritojn dediĉitajn al la bono kaj vero.

Se mediumo multe atendas de siaj gvidantoj, estas pra- vigeble, ke liaj spiritaj mentoroj multe atendu de lia klopodo. Kaj tial, ke ĉia homa progreso, por esti daŭrigata, ne povas ne bezoni siajn bazojn jam konstruitajn en la spaco kaj tempo, la mediumo nepre sin donu al la studado, ĉiam, kiam tio estas ebla, kreante la kutimon kunvivi kun la lumohava, bonfara spirito de la instruintoj de la Homaro, sub la egido de Jesuo, ĉiam vivaj en la mondo, per siaj libroj kaj ekzemploj.

La kutimo, ĉion atendi de gvidanto, povas ŝanĝiĝi en abomenindan malvirton, nuligante la plej karajn kapablojn de la animo. Alveninte al tiu malvirtiĝo, oni atingas la deklivon de la mistifikoj kaj doktrinaj strangaĵoj, kaj la mediumo fariĝas mallaborema kaj ventanima, respondante por la devio de sia sankta tasko.

- Kiel ni komprenu la obsedon? Ĉu ĝi estas fatala provo, aŭ akcidento, kiun oni povas facile forigi, nuligante ĝiajn efikojn?

La obsedo ĉiam estas provo, sed neniam eventuala okazaĵo. Ĉe ĝia ekzameno tamen ni devas konsideri la meritojn de la viktimo kaj la favoron de la dia mizerikordo al ĉiuj suferantoj.

Por mildigi aŭ forigi ĝiajn efikojn, estas nepre necesa la sento de universala amo en la koro de tiu, kiu parolas en la nomo de Jesuo. Ne sufiĉos la doktrinaj formuloj. Estas nepre necesa la sindonemo per la plej pura fratamo. Kiuj sin donas al la kuracado de la obsedoj, tiuj devas pesi, antaŭ ĉio, la bezonon de interna prilumado de la konsternita mediumo, ĉar en lia spirita eduko sidas la kuracado mem. Se tiu penado ne plenumiĝas, estu zorgema, ĉar tiam la efikoj etendiĝos al ĉiaj centroj de organa kaj psika fortoj. La obsedito, kiu sen morala rezisto forlasas sian korpon al la malkleraj, konfuzantaj Spiritoj, similas la artiston, kiu transdonus sian multvaloran violonon al malbonfaranto, kiu iam povos rezigni la instrumenton ne apartenantan al li, lasante ĝin disrompita, tiel ke ĝia posedanto laŭrajta, sed ne antaŭzorga, ne povos utiligi ĝin por la sanktaj vivoceloj.

- Por la kuracado de obsedito, ĉu estos ĉiam utila la instruado al la konsternita Spirito, fare de konvinkiĝinta spi- ritisto?

La kunlaboro de la kunulo tre valoras kaj ĉiam tre utilas, precipe al la elkarniĝinto; sed la plena resanigo de la mediumo ne dependas sole nur de tiu rimedo, ĉar se plurfoje estas facila la instruado al la malfeliĉa, suferanta Spirito, la instruado al la enkarniĝinto estas la plej malfacila el ĉiuj, ĉar ĝi postulas la valorojn de liaj sento kaj bonvolo, sen kio la psika kuracado fariĝas neplenumebla.

395. - Ĉu obsedo povas ŝanĝiĝi en frenezecon?

Ĉia ajn obsedo povas ŝanĝiĝi en frenezecon, ne nur kiam la provoleĝoj tiel ĝin postulas, sed ankaŭ en la okazo, kiam la obsedito memvole sin forlasas al la sieĝo de malutilaj fortoj, lin ĉirkaŭantaj, preferante tian specon de spertoj.

- Temante pri la bezono de prepariĝo por la mediuma tasko, ĉu estas juste kredi la movadon de malutilaj fluidaĵoj malprofite de la proksimulo?

Ĝi estas la kazo, ke ni demandu, ĉu vi ne agigis la malutilajn energiojn, dum la vivo, kontraŭ via feliĉo mem.

En mondo kiel la Tero, kie multo da malsuperaj fortoj preskaŭ frakase superas la efektivajn valorojn de la bono, la movado de la malbonefikaj fluidaĵoj estas afero pli ol natura; sed estas necesege instrui al tiuj, kiuj agas sur tiu kampo de malico, ke iliaj penoj efektivigas la malfeliĉan semadon, kies estontaj dornoj sin turnos kontraŭ ili mem, per amaraj returnaj batoj, kaj estas necese ankaŭ eduki la hodiaŭajn viktimojn pri la vera fido al Jesuo, tiel ke ili komprenu la problemojn pri la meritoj ĉe la tasko en la mondo.

La nuntempa afliktiteco povas esti bono naskonta alt- valorajn konkerojn en la estonteco, kaj, se Dio permesas la influon de tiuj malsuperaj energioj en difinitaj fazoj de la surtera ekzistado, tiel estas, ĉar tiu influo havas sian profundan celon, ĉe la dia servo de la individua regenero.

- Kial kelkaj mediumoj laŭŝajne suferas pro la fe- nomenoj de enkorpiĝo, dum aliaj tute nature manifestas tiun saman fenomenon?

En la mediumaj manifestiĝoj ekzistas distingiloj propraj al ĉiu peranto inter la homoj kaj la elkarniĝintoj; sed la manko de spontaneeco de la mediumo, ĉe la momento praktiki siajn kapablojn, preskaŭ ĉiam rezultas de la manko de psika eduko.

- Cu estas kompreneble, ke dum la studkunsidoj la mediumoj sin lasu influi de la malordigantaj Spiritoj, kiuj kutimas rompi la ritmon de la profitaj, sinceraj laboroj de edukado?

Tia interveno ne estas komprenebla kaj ĝi devas esti tre miriga al ĉiuj bonvolaj studemuloj.

Se la mediumo sindoninta al la malutila agado nescias siajn devojn diktitajn de la doktrinaj instruoj, tio okazas ĉar li estas obsedito, postulanta maksimumon da frata helpo; sed, se tio okazas per kunulo havanta ĝustan scion de siaj devoj en la rondo de la doktrinaj aktivecoj, estas juste fari lin respondeca pri la konsterniteco, ĉar tiam la fakto devenas de liaj malvigleco kaj neantaŭzorgemo rilate al la sanktaj devoj, koncernantaj ĉiun el ni, ĉe la penado por la bono kaj vero.

- Kiam la ironia aŭ insulta opinio atakas la veron, sur la mediuma kampo, ĉu estas juste, ke ni serĉu la helpon de la amikaj Spiritoj, por la rebato?

Via maltrankvileco en la mondo kutimas konduki vin al multaj malsaĝaĵoj.

Tia peto al la elkarniĝintoj estus ja unu el tiaj malsaĝaĵoj. La valoroj de mediuma kampo triumfas per si mem, per la esenco de amo kaj vero, de konsolo kaj lumo, kiujn ili enhavas, kaj estus nepravigeble kunvoki la Spiritojn por diskuti kun la homoj, kiam jam troas la polemikoj de la homaj studemuloj inter si.

Krome, ankaŭ tiuj, kiuj ne akceptas la sinceran, fratan parolon de la kurieroj el la supera sfero, iam devos aliri la tombon, kaj estas vane perdi tempon kun paroloj, kiam ni havas multon farotan sur la tereno de niaj edifoj mem.

- Ĉu oni povas permesi, ke mediumo sin helpu de alia mediumo por havigi al si la subtenon de siaj spiritaj amikoj?

Estas juste, ke amiko sin turnu al la frateca estimo de kunkredanto pri aferoj de intima, reciproka konfido, sed, ĉe la mediuma funkcio, la portanto de tiu aŭ alia kapablo serĉu en sia propra valoro la elementon, ligantan lin al liaj mentoroj el la nevidebla sfero, kaj estas ja kontraŭefike, en tiu aparta okazo, serĉi subtenon ekster siaj kapabloj, ĉar alie li sin apogus sur aliula fido, kiam la fido devas fonti interne de ĉiu homo, en la meĥanismo de la vivo.

Krome, ĉiu mediumo posedas sian agosferon en la medio al li destinita. Forlasi la propran fidon por sin turni al aliulo estus superŝarĝi la dorson de kunulo de laboro, forgesante la elaĉetan krucon, kiun ĉiu enkarniĝinta Spirito devos porti, serĉe de la dia heleco.

- Ĉu la mistifiko, trafinta mediumon, signifas, ke al li mankis la subteno de la spiritaj mentoroj?

La mistifiko spertita de mediumo ĉiam havas ian utilan celon, kia estas tiu forigi lin de la memamo, de la mallaboremo ĉe la studado de siaj propraj bezonoj, de la persona vantemo aŭ de la ekscesoj de fido al si mem.

La faktoj de mistifiko ne okazas sen la konscio de liaj plej altaj mentoroj, kiuj, nur tiel, lin kondukas al la efektiva vigleco kaj al la realigoj de la humileco kaj prudento en lia subjektiva mondo.

APOSTOLADO

- Ĉu estas juste akcepti monan pagon por la prak- tikado de la mediumeco?

Kiam mediumo decidas transformi siajn kapablojn en fonton de materia profito, estas pli bone forgesi siajn psikajn kapablojn kaj tute ne aventuri sur la delikata tereno de la spiritaj studoj.

La mona pago, rilate al la profundaj demandoj de la animo, estigas kriman komercon, de kiu la mediumo devos atendi la plej dolorajn elpagojn, en la estonteco.

La mediumeco ne estas monda ofico, kaj la Spiritoj prilumitaj de la vero kaj bono konas, pli ol siaj enkarnaj fratoj, la bezonojn de siaj perantoj.

- Ĉu estas akcepteble, ke la mediumoj pensu pri la solvado de materiaj aferoj apud siaj mentoroj el la nevidebla sfero?

Oni ne forgesu, ke la kampo de la materiaj aktivecoj estas la sankta lernejo de la Spiritoj enkorpiĝintaj sur la ter- globo. Se al la spiritaj amikoj ne estas eble rompi la leĝon de libereco propran al siaj fratoj, ne estas juste, ke la mediumo pensu pri la solvado de materiaj problemoj apud siaj amikaj Spiritoj. La mondo estas vojo, sur kiu la animo devas kolekti la sperton, atesti la fidon, elvolvi la superajn inklinojn, koni la bonon, lerni la plej bonan, pliriĉigi la individuajn naturdotojn.

La mediumo, kiu riskas deturni siajn psikajn kapablojn al la tereno de la monda materialismo, marŝas en la direkto al la krudaj manifestiĝoj de la malsuperaj sferoj, kie li eble prenos sur sin la plej penigajn ŝuldojn.

- Ĉu la mediumo devas oferi la plenumadon de siaj devoj ĉe la ĉiutaga laboro kaj ĉe la sankta medio de la familio, favore al la doktrina propagando?

Al la doktrinaj servoj la mediumo donu nur la tempon, kiun li povas disponi, inter la santkaj perlaboroj de la ĉiutaga pano kaj la plenumado de siaj noblaj familiaj devoj.

La plenumado de tiuj devoj estas ja sankta kaj urĝas al li ne fali sur la deklivon de la parazitaj situacioj, aŭ de la religia fanatikeco.

Ĉe la laboro por la vero, Jesuo iras antaŭ ol ĉia homa klopodo kaj neniu havu pretendon konverti iun ajn, dum ĉe la mondotaskoj ĉiam estas okazo por la necesa kono de si mem.

Neniu mediumo trompiĝu ĉe tiaj perspektivoj. Estas pre- ferinde suferi la nekomprenemon de la kunuloj ol malobei la principojn, kaj fali en nerespondecon aŭ en penigajn konscien- coŝuldojn.

- Ĉu oni povos akcepti, ke la spiritistoj sin helpu al mediuma apostolado, por solvi ĉiujn malfacilaĵojn de la vivo?

La mediumo ne estu superŝutita per la postuloj de siaj kunuloj, rilate al la malfacilaĵoj de la sorto. Estas pravigeble, ke liaj fratoj sin helpu de liaj kapabloj, en esceptaj cirkons- tancoj de la ekzistado, kiaj en la okazoj de malsano kaj similaj. Ĉirkaŭigi mediumon per ĉiaspecaj petoj estas tamen misuzi la taskon de amiko kaj nuligi liajn plej valorajn kapablojn, krome, oni ne devos ripeti en la sincera Spiritismo la mensan sintenon de la romkatolikoj, kiuj sin forlasas apud la "bildo" de "sanktuloj", forgesante ĉiujn valorojn de la individua klopodo.

La spiritistaj nukleoj devas konsideri, ke ĉe iliaj laboroj ekzistas tiu, kiu ilin akompanas el la supera sfero, kaj ke ili ĉiam ricevos la spiritan kunhelpon de siaj fratoj liberiĝintaj el la karno, kaj ke la solvo de tiu aŭ alia aparta problemo dependas de la persona merito. Agi kontraŭe estas ja nuligi la mediuman aparaton, kaj doni doloran ateston pri malkom- prenemo.

- Kiam esploranto penas sin helpi de la servoj de mediumo, ĉu estas juste, ke li submetu la mediuman aparaton al ĉiaspeca eksperimento, por certiĝi pri siaj vidpunktoj?

Dependas de la karaktero de tiuj samaj eksperimentoj, kaj, kiaj ajn ili estas, la mediumo devas esti tre zorgema, ĉar, sur la vojo de la spiritaj akiroj, ĉiu esploranto trovas la materialon, kiun li serĉas. Kaj kiu alproksimiĝas al spirita fonto, ĝin makulante per la trompemo kaj malsincereco, tiu certe ne povas sensoifigi sin per pura akvo.

- Por ke iu certiĝu pri la spiritisma veraĵo, ĉu sufiĉos sin helpi de bona mediumo?

Ankoraŭ ne havante valoran, seriozan konvinkon sur la tereno de la fido, la studemuloj de Spiritismo devas konfesi, ke en tiaspecaj laboroj ne sufiĉas la rimedo de bona mediumo. La peranto ne faros miraklojn en la naturo. Estas necese, ke la esploranto posedu, kune kun edifa scivolemo, neforigeblajn moralajn valorojn, kiaj sincereco kaj amo al la bono, servante al ekzistado honesta kaj riĉa je puraj faroj.

- Ĉu estus profita la kreado de societoj por materia helpo al la mediumoj?

En Spiritismo estas ĉiam prudente eviti la iniciativojn, celantajn estigi novan pastran klason en la mondo.

En tiu aŭ alia sektoro de la homa socio, la mediumoj ŝuldas la saman tributon al la laboro, al la lukto kaj al la sufero, ĉiuj nepre necesaj al la havigo de ŝirmo kaj materia pano. Krome, super ĉia malfirma protekto el la mondo, ni konsideru la protekton de Jesuo al siaj bonvolemaj laboristoj. Ĉia elmontro de sincera oferemo estas saturita de dia lumo, ĉia sincera laboro estas nobleco, kaj ĉia doloro estas lumo, kiam elportata kun sereneco kaj fido al la Majstro el la majstroj.

- Kiel devas konduti la sincera mediumo, por la valorigo de sia apostolado?

La sincera mediumo devas kompreni, ke, antaŭ ol pensi instrui la Spiritojn aŭ siajn kunbatalantojn sur la Tero, estas necesa la prilumado de si mem per lernado, per plenumo de la plej noblaj devoj kaj per sia klopodo ĉe la perfekta asimilado de la doktrinaj principoj.

Ĉe la elvolvado de tiu tasko, li neniam malzorgu la vigle- con, penante profiti la kapablon al li donitan de Jesuo, ĉe daŭra, utila laboro de edifado. Li ne devas kulturi la suferadon per nekonvenaj kaj troaj plendoj, nek sin ĉiumomente helpi de siaj gvidantoj, kvazaŭ li persite kondutus kiel malsperta infano. La studado de la Doktrino kaj, super ĉio, la kulturado de la memevangelizo estu konstantaj. La sincera mediumo povas vigli, evitante la materian aŭ sentimentalan ekspluaton, ĉiuokaze komprenante, ke, kiu la plej bezonas favorkorecon, tiu estas li mem, por ke li donu plenan ateston pri sia apostolado.

- Kie troviĝas la plej granda rifo al la mediuma apostolado?

La unua malamiko de la mediumo sidas en li mem. Ofte ĝi estas la egocentrismo, la ambicio, la malklereco aŭ la ribelemo ĉe la memvola nescio de siaj evangeliaj devoj, kio estas ja faktoroj de morala malsupereco, plurfoje lin kondukantaj al malvigleco, al ventanimeco kaj al la konfuzo de la senproduktaj kampoj.

Kontraŭ tiu malamiko estas ja necese movi la internajn energiojn per studado, per kulturado de la humileco, per bonvolemo, kun la plej bona memedukado, ĉe la heleco de la Evangelio.

La dua pli potenca malamiko de la mediuma apostolado ne sidas sur la kampo de la aktivecoj kontraŭaj al la disvastiĝo de la Doktrino, se en la sino mem de la spiritistaj organizaĵoj, kiuj konsistas el tiuj, kiuj konvinkiĝis pri la fenomenoj, sed ne konvertiĝis per la koro al la Evangelio. Ili portas al la vicoj de la Konsolanto siajn personajn kapricojn, siajn malnoblajn pasiojn, malutilajn inklinojn, opiniojn kristaliĝintajn de la malmoleco de la koro, ne rekonante la realecon de siaj neperfektaĵoj kaj la malgrandecon de siaj internaj riĉaĵoj. Kutimiĝintaj al la haltado, tiuj malfeliĉaj fratoj malestimas la klopodon - unikan vojon al definitiva, sincera edifo - por sin helpi de la amikaj Spiritoj ĉe la plej malgrandaj malfacilaĵoj de la vivo, kvazaŭ la mediuma apostolado estus ia seĝo de kartdivenistino. Neka- pablaj por la interna laboro por la edifado de si mem per la fido kaj konfido al Dio, ili opinias, ke ili bezonas konsolon. Se nekontentigitaj pri siaj malnoblaj kapricoj kaj pri siaj personaj aferoj, ili estas ĉiam pretaj akuzi kaj moki. Ili parolas pri karitato, humiligante ĉiajn fratecajn principojn; ili ne konas alian intereson ol tiun, kiu nutras al ili la egoismon. Ili estas ironiaj, akuzemaj kaj preskaŭ ĉiam kondutas kiel infanoj ven- tanimaj kaj malkvietaj. Tiuj ĉi ankaŭ estas la konfuzelementoj, ne penetrantaj en la templon de Jesuo kaj ne permesantaj la eniron de siaj fratoj.

Tiu speco de malamikoj de la mediuma apostolado estas tre komuna kaj persista ĉe tiuj procedoj de sugestio, kaj estas nepre necese, ke la misiulo de la bono kaj lumo sin gardu ĉe la preĝo kaj vigleco. Kaj tial, ke la vero ĉiam devas aperi ĉe oportuna momento, por ke la apostolkampo ne steriliĝu, estas ja nepre necese apartiĝi de ili.

411. - Kie troviĝas la definitiva lumo por la venko de la mediuma apostolado?

- Tiu dia heleco estas en la Evangelio de Jesuo, kun kiu la misiulo devas esti plene identigita por la sankta plenumo de sia tasko. Sen la Evangelio, la mediumo povas liveri la plej altajn informojn al la kadro de fragmentaj filozofioj kaj sciencoj sur la Tero; li povas esti mondfama profesiulo, agento de eksperimentoj el la nevideblo, sed li ne povos esti apostolo per la koro. Sole nur la sindonemo al la Dia Majstro preparas en la interno de la laboranto la fibron de prilumado por la amo, kaj tiun de la rezisto kontraŭ la detruaj energioj, ĉar la evangelizita mediumo povas ja kulturi la humilecon per amo al la ĉiutaga laboro, per la prilumita toleremo, per sia eduka klo- podo de si mem, per la signifo de la vivo, ankaŭ povante leviĝi por defendi sian amotaskon, defendante la veron sen malobeo al la principoj, ĉe la oportuna momento.

La mediuma apostolado ne estas do nur la movado de psi- kaj energioj laŭ ties fenomenaj kaj meĥanikaj esprimoj, ĉar ĝi postulas la laboron kaj oferemon de la koro, kie la lumo de la konfirmo kaj de la sciigo estas ja tiu, naskiĝanta el la kom- prenemo kaj sindonemo al Jesuo Kristo.

NOTO

En "La Libro de la Spiritoj" de Allan Kardec, la teorio pri la ĝemelaj animoj aŭ eternaj duonoj estas pritraktita jene:

Demando n-ro 298. "Ĉu la animoj, devantaj kuniĝi unu kun la dua, estas, ekde sia origino, antaŭdestinitaj por kuniĝo? Ĉu ĉiu el ni havas, ie en la universo, sian duonon, kun kiu ĉiu estas iam fatale kuniĝonta?"

Respondo. "Ne; nenia aparta kaj fatala kuniĝo estas inter du animoj. Kuniĝo ekzistas inter ĉiuj Spiritoj, sed malsamgrada, laŭ la respektivaj rangoj, tio estas, laŭ iliaj perfektiĝo-gradoj; ju pli perfektaj, des pli forte kunigitaj. El malkonkordo naskiĝas ĉiaj ĉagrenoj de la homaro, kaj el konkordo rezultas kompleta feliĉo.

Poste, resumante la instruon elvolviĝanta de la §§ 291 ĝis 302, la Kodiginto ĝin ilustras per la jena persona komentario:

"La teorio pri la "eternaj duonoj" estas figuro pri la kuniĝo de du reciproke simpatiantaj Spiritoj; tio estas esprimo uzata eĉ en la vulgara parolo, kaj tial ni ĝin ne prenu laŭlitere; certe, la Spiritoj, ĝin uzantaj, ne apar- tenas al la alta ordo; la sfero de ties ideoj estas, tute certe, malvasta, kaj ili esprimas sian penson per vortoj, kiujn ili uzadis dum sia enkorpa vivo. Devas do esti flanken metita la ideo, ke du Spiritoj estas kreitaj unu por la dua kaj ke ili iam nepre kuniĝos por la tuta eterna tempo, post pli aŭ malpli daŭra diseco."

⁽¹⁾ Por tiu ĉi transkribo mi permesas al mi uzi la klasikan tradukon faritan de la karmemora D-ro Porto Carreiro Neto. - La Trad.

Ĉi tiu cirkonstanco kaj la supozo, ĉiam akceptebla, pri iu manko ĉe la mediuma ricevado, tiel subtila kaj delikata, igis nin formuli al la mediumo, por ke li ilin submetu al sia eminenta Mentoro kaj Aŭtoro de tiu ĉi libro, la jenajn kontraŭdirojn:

"Tiu ĉi teorio, aŭ hipotezo, en tiu ĉi libro, ŝajnas al ni iom malklara. Ĝi ne kontentigas nin kaj, laŭ la formo en kiu ĝi estas prezentita, ĝi ŝajnas al ni nelogika kaj kontraŭdira. Efektive, tiu originala, duobla kreado, igas nin konkludi, ke la animoj estiĝas nekompletaj. Ĝi estas konkludo neakordigebla kun la ĉioscieco de Dio. Cetere, ĝi estas ideo refutata de Allan Kardec, en "La Libro de la Spiritoj". La spirita alligiteco devas etendiĝi al ĉiuj kreaĵoj, kaj, se tiu binara genezo povus praviĝi, la universa komunumo neniam estus unueca kaj kompleta. Eble oni povus akcepti ĝin, kiel hazardan okazintaĵon sur la vojo de la defalintaj estuloj, sed, eĉ tiel, en provizora, kondiĉa, sed neniel absoluta karaktero. Alie, ŝajnas al ni, ĝi estus escepta dualismo, baro kontraŭa al la leĝo de amo, kiu devas enfermi ĉiujn kreitaĵojn de Dio en perfekta identeco de origino kaj celoj. Plie, nia granda Amiko kaj luma Instruanto firme asertas, ke Jesuo translimas aŭ trans- cendas lian koncepton. Nu, konsentite, kiel nekontraŭdi- rebla aserto, ke ekzistas pluraj Kristoj, ni opinias, ke la teorio aŭ sistemo de la ĝemelaj animoj komencas perdi sian karakteron universan, kaj nenecese estas konsideri ĝin.

Por ni, la problemo multe pli bone alĝustiĝas al la familiosistemo kiel provo de duhoma societo, sed ĉiam kondiĉa aŭ hazarda kaj provizora, celante la kolektivan unuiĝon kun la Kristo, al Dio."

Al tiuj konsideroj, la eminenta, bonkora Emmanuel bonvolis respondi per la jena mesaĝo:

"Mia amiko, Dio benu al vi la koron en la materiaj luktoj. Dankante vin pro via frata koreco en la amika, sincera kunlaboro de ĉiam, mi petas modifi la tekston de la demando n-ro 378 de la nova verko, kiu devos esti prezentata per la sekvantaj vortoj:

"Granda nombro da animoj elkarniĝintaj sub la iluzioj de la fizika vivo, iluzioj preskaŭ tute konservataj en la interno, restas kelkatempe nekapablaj kapti la vibrojn el la supera spirita sfero. Tiuj animoj estas kondukataj de siaj gvidantoj kaj elaĉetitaj amikoj al la frataj kunsidoj de la evangelia Spiritismo, kie, en la amemaj okuloj de tiuj samaj mentoroj el la nevidebla sfero, plenumiĝas la ordonoj de la leĝo de kunlaboro kaj reciprokaj bonfaroj, regantaj la vivofenomenojn en la du sferoj."

"Atribuante al la materio certajn ĉefkarakterojn, apar- tenantajn nur al la spirito, mi ŝuldas la rimarkitan erareton al malordigoj en la metodo de "mediuma filtrado", kie nia penso estis difektita.

"Petante tiun modifon, mi petas ankaŭ, ke vi konservu en la teksto la modestan komentarion pri la tezo de la "ĝemelaj animoj", kvankam, en konscienco, la amikoj el la Domo de Iŝmael estu devigitaj prezenti noton, obeante la lojalecon de tia respektinda vidpunkto. La tezo tamen estas pli kompleksa ol ĝi ŝajnas ĉe la unua rigardo, kaj ĝi inspiras pli longan meditadon pri la tendencoj de tiu ĉi jarcento, rilate al "divorco" kaj "tutsekseco", kiujn la malpli edifa scienco ĵetadas en la spiritojn, des pli ĉar, per la esprimo "ĝemelaj animoj" ni ne deziras diri "eternaj duonoj", kaj neniu ĝustedire povas sin apogi al tiu eldiro por rezigni la respektegindajn kompromisojn prenitajn en la elaĉeta lernejo de la mondo, riskante pliigi siajn proprajn ŝuldojn per malfacilaj devoj antaŭ la Leĝo. Koncerne la aferon de la Kristo, ni devas alvoki la tutan respekton por la trakto de lia dia persono, motivo, kial mi pritraktis la tezon nur rilate al la homoj, konsiderante, ke la dumvivaj kuniĝoj estas orientataj per imperativoj de amo pli profundaj ol tiuj estigitaj de la homaj konceptoj, kiuj ŝanĝiĝas sur la evolua vojo. Se eble, jen kion mi permesas al mi peti de vi, renovigante al la kara frato mian sinceran dankon kaj mian ĉiutagan amikecon."

Emmanuel

Jen por la legantoj la noto, celanta akordigi la fidelecon de nia tuta programo kun la respekto kaj danko, pli ol merititaj, al la klera kaj saĝa kulturanto de la Kristana Kultivejo, por ke ĉiu povu interpreti kaj decidi, konscience, kun tiu prerogativo de libereco, kiu estas la plej granda karaktero de nia Doktrino.

La Eldonistoj (BSF)

⁽¹⁾ Readmono, 5:17. - La Trad.

⁽¹⁾ Mateo, 7:1. - La Trad.

⁽¹⁾ Luko, 14:33. - La Trad.

⁽¹⁾ Johano, 14:6. - La Trad.

⁽¹⁾ Johano, 1:1. - La Trad.

⁽¹⁾ Pastro Alta, en "La Kristanismo de la Kristo kaj tiu de ĝiaj pastroj", diras al ni, ke la katekisma formulo - 3 personoj en Dio - estis vera en la latina lingvo, kie la vorto "persona" signifas formon, aspekton, ŝajnon. Ĝi tamen estas falsa en la franca aŭ en la portugala, en kiuj ĝi havas la sencon de individuo. - Noto de la Eldonistoj.

⁽¹⁾ Eliro, 21:24. - La Trad.

⁽³⁾ Eliro, 20:4. - La Trad.

⁽⁴⁾ Eliro, 20:7. - La Trad.

⁽¹⁾ Laŭ Mateo, 1:18-25, oni efektive konludas, ke Jesuo ne havis genealogion, nek patron, nek patrinon. - La Trad.

⁽¹⁾ Mateo, 12:31. - La Trad.

⁽¹⁾ Mateo, 10:35. - La Trad.

⁽¹⁾ Mateo, 18; 7. - La Trad.

⁽³⁾ Kp. Johano, 1:15. - La Trad.

⁽¹⁾ Kp. Hebreoj, 10:5. - La Trad.

⁽¹⁾ Mateo, 5:43. - La Trad.

[1] La frazoj metitaj sub la titolojn kaj subtitolojn montras la naturon de la temoj pritraktitaj en la demandoj kaj respondoj de la teksto.

[2] Genezo, 3:19. - La Trad.

[3] Latina esprimo, signifanta: inter vivantoj. - La Trad.

[4] Jakobo, 1:17. - La Trad.

[5] Johano, 14:6. - La Trad.

[6] Kp. Mateon, 16:24. - La Trad.

[7] Johano, 1:1. - La Trad.

[8] I Petro, 4:8. - La Trad.

[9] Mateo, 10:34. - La Trad.

[10] Mateo, 21:22. - La Trad.

[11] Mateo, 6:9- 15. - La Trad.

[12] I Petro, 4:8. - La Trad.

[13] Johano, 3:29-30. - La Trad.

[14] Kp. I Johano, 5:7. - La Trad.

[15] Kp. Genezo, 2:18. - La Trad.

Vidu noton en la fino de ĉi tiu volumo. - La Eldonistoj.

[16] I Petro, 4:8. - La Trad.

[17] Mateo, 5:25. - La Trad.

[18] Mateo, 5:39. - La Trad.

[19] Mateo, 5:17. - La trad.

[20] Kp. Lukon, 1:38. - La Trad.