La Majstro kaj Margarita

Ĉapitro 1 Neniam interparolu kun nekonato

Foje en Moskvo, dum malnormale varmega printempa sunsubiro, du civitanoj venis la ĝardenplacon de la Patriarĥa lageto. La unua, vestita per griza somera kompleto, estis malalta, diketa, kalva, sian malfrivolan ĉapelon li portis en la mano, kaj sur lia bone razita vizaĝo vastis kolosaj okulvitroj en nigra korna muntumo. La dua, larĝaŝultra juna viro kun senorda rufeta hararo kaj kvadratita kaskedo sur la nuko, surhavis buntan ĉemizon, ĉifitan blankan pantalonon kaj nigrajn sportoŝuojn.

La unua estis neniu alia ol Miĥaelo Aleksandroviĉ Berlioz, redaktoro de dika beletra revuo kaj la prezidanto de Massolit, unu el la plej grandaj Moskvaj literatur’asocioj. Lia akompananto estis la juna poeto Ivano Nikolaiĉ Ponirjov, verkanta sub la pseŭdonimo Senhejmulo.

Atinginte la ombron de apenaŭ verdiĝintaj tilioj, la literaturistoj tuj ĵetis sin al bunta budo kun surskribo «Biero kaj Trinkaĵoj».

Nu, oni notu la unuan strangaĵon de tiu terura maja vespero. Ne nur antaŭ la budo, sed en la tuta aleo paralela al la Malgranda Bronnaja strato, ne estis eĉ unu homo. Je horo, kiam oni apenaŭ povis spiri la varmegan aeron, kiam la suno, ardiginte Moskvon, en seka nebulo estis falanta ien trans Sadovaja-strato, neniu venis sub la tiliojn, neniu sidiĝis sur benkon, malplena estis la aleo.

— Mi petas mineral’akvon, — mendis Berlioz.

— Mineral’akvon mi ne havas, — ial ofendiĝis la virino en la budo.

— Ĉu vi havas bieron? — raŭkvoĉe demandis Senhejmulo.

— Bieron mi ricevos vespere, — respondis la virino.

— Do kion vi havas? — demandis Berlioz.

— Abrikot’akvon, sed varmetan, — diris la virino.

— Nu, donu, donu, donu!..

La abrikot’akvo eligis abundan flavan ŝaŭmon kaj la aero ekodoris je frizejo.

Sattrinkinte, la literaturistoj tuj komencis hiki, pagis kaj sidiĝis sur benkon vizaĝe al la lageto kaj dorse al la Malgranda Bronnaja strato.

Tiam okazis la dua strangaĵo, kiu koncernis nur la redaktoron. Subite li ĉesis hiki, lia koro saltis kaj por unu momento ien trafalis, poste revenis, sed kun malakra pinglo en ĝin enpikita. Krome, Berlioz eksentis senkaŬŬŭzan, sed tiel fortan teruron, ke li volis tuj forkuregi de la Patriarĥa.

Berlioz angore rigardis ĉirkaŭen, sen kompreni, kio lin timigis. Li paliĝis, viŝis la frunton per la poŝtuko, pensis: «Kio min trafis? Tio ja neniam okazis… La koro stultumas… Forlasu mi ĉion kaj veturu en Kislovockon!»

Kaj jen la varmega aero plidensiĝis antaŭ li kaj formis travideblan civitanon tre strange aspektantan: ĵokea kaskedo sur la malgranda kapo; kvadratita kaj tro mallonga jaketo, same aera; dumetra staturo, sed la ŝultroj mallarĝaj; nekredeble maldika; kaj la mieno — bonvole atentu! — sarkasma.

La vivo de Berlioz evoluis tiel, ke li ne kutimiĝis al fenomenoj eksterordinaraj. Ankoraŭ pli paliĝinte, li malsprite rigardegis kaj konsternite pensis: «Tio ne estas ebla!..»

Sed tio ja estis, kaj la longa travidebla civitano pendolis antaŭ li dekstren kaj maldekstren sen tuŝi la teron.

La teruro tiom ekposedis la redaktoron, ke li fermis la okulojn. Kiam li ilin remalfermis, li vidis, ke ĉio estas finita, la vizio aerdisiĝis, la kvadratita malaperis, kaj samtempe la malakra pinglo foriĝis el la koro.

— Ho, diablo! — ekkriis Berlioz. — Ĉu vi scias, Ivano, ĵus min preskaŭ trafis sunfrapo. Mi eĉ kvazaŭ haluciniĝis. — Li provis rideti, sed en liaj okuloj ankoraŭ flagris la angoro kaj liaj manoj tremis.

Iom post iom li tamen trankviliĝis, unu fojon sin ventumis per la poŝtuko, kaj bravete dirinte: «Do, bone», li daŭrigis la parolon, interrompitan pro la trinkado de abrikot’akvo.

Poste oni eksciis, ke ĝi temis pri Jesuo Kristo. La problemo estis jena. La redaktoro mendis al la poeto grandan kontraŭreligian poemon por la sekva numero de la revuo. Tiu verkis la poemon, kaj eĉ tre rapide, sed bedaŭrinde ĝi neniom kontentigis la redaktoron. La ĉefan personon, Jesuon, la poeto pentris per tre malhelaj farboj, kaj tamen Berlioz opiniis, ke ĉio estas reverkenda. Nun li faris kvazaŭ prelegon pri Jesuo, por komprenigi al la poeto lian precipan eraron.

Malfacilas diri, kio fakte miŝelpis Senhejmulon: ĉu la bildokrea forto de lia talento, ĉu la kompleta malkono de la temo, sed lia Jesuo estis perfekte viva, ja viva, iam ekzistunta Jesuo, kvankam cetere, havanta ĉiujn malvirtojn Jesuo.

Nu, Berlioz penis pruvi al la poeto, ke gravas ne tio, kia estis Jesuo — ĉu bona aŭ malbona — sed la fakto, ke ĉi tiu kiel individuo tute ne ekzistis, kaj ke ĉiuj rakontoj pri li estas nur fikcio, ordinara mito.

Menciendas, ke la redaktoro estis erudiciulo, kaj tre lerte li referencis antikvajn historiistojn, ekzemple la faman Filonon el Aleksandrio, la kleregan Jozefon Flavion, kiuj eĉ per unu vorto ne menciis Jesuon. Evidentigante vastajn sciojn, li komunikis al la poeto, ke la loko en la libro dek kvina, ĉapitro kvardek kvara de la famaj Analoj de Tacito, kie temas pri la ekzekuto de Jesuo, certe estas posta falsa intermeto.

La poeto, por kiu ĉio rakontata de Berlioz estis novaĵo, atente aŭskultis, fiksrigardante tiun per siaj viglaj verdaj okuloj, kaj nur malofte li hikis, duonvoĉe malbenante la flavan abrikot’akvon.

— Ne estas eĉ unu orienta religio, — diris la redaktoro, — en kiu junulino, plej ofte virga, ne naskus dion. Kaj la kristanoj inventis nenion novan, same elpensinte sian Jesuon, kiu fakte neniam vivis. Jen kio estas precipe emfazenda…

La alta tenoro de Berlioz sonoris en la malplena aleo, kaj avancante en la labirinto, kien nur tre klera homo povas penetri sen la risko perdiĝi, li konigadis al la poeto pli kaj pli da interesaj kaj utilaj informoj pri la egipta Oziriso, bona dio kaj filo de la Ĉielo kaj de la Tero, pri la fenica dio Tamuzo, pri Marduko kaj eĉ pri la malpli konata timinda dio Vitzliputzli, kiun iam adoris la aztekoj en Meksikio.

Ĝuste kiam Berlioz rakontis al la poeto, kiel la aztekoj modlis figurojn de Vitzliputzli el pasto, en la senhoma aleo aperis viro.

Poste, kiam verdire jam estis malfrue, pluraj organizoj prezentis siajn raportojn pri tiu homo. Maleblas sen miro kompari la raportojn. Ekzemple, la unua atestis, ke la homo estis malalta, ordenta, kaj lamis je la dekstra piedo. La dua, ke li estis altega, havis platenajn dentokronojn kaj lamis je la maldekstra piedo. La tria lakone informis, ke la homo havis nenian apartaĵon.

Oni devas konstati, ke ĉiuj ĉi raportoj estas fuŝaj.

Antaŭ ĉio, la priskribato tute ne lamis kaj estis nek malalta nek altega, sed simple alta. Koncerne la dentojn, maldekstre li havis platenajn dentokronojn kaj dekstre orajn. Li surhavis multekostan grizan vestokompleton, kun kiu kolore akordis liaj eksterlandaj ŝuoj. Sian grizan bereton li brave oblikvigis al la orelo, subbrake li portis promenbastoneton kun nigra tenilo en formo de pudela kapo. Kvardekjara, laŭ la aspekto. Tordita buŝo. Bone razita. Nigrahara. La dekstra okulo: nigra, la maldekstra: ial verda. La brovoj: nigraj, kaj unu pli alta ol la alia.

Unuvorte, alilandano.

Pasinte preter la benko kie sidis la redaktoro kaj la poeto, li oblikve rigardetis ilin, haltis kaj subite eksidis sur la apudan benkon je du paŝoj de la amikoj.

«Germano…», pensis Berlioz.

«Anglo…», opiniis Senhejmulo. «Jen, ne varmegas al li surhavi la gantojn!»

Dume la alilandano rigardis ĉirkaŭen al la altaj domoj, kvadrate kadrantaj la ĝardenplacon; estis evidenta, ke la lokon li vidas unuafoje, kaj ke ĝi lin ekinteresis. Li fiksis la rigardon sur la supraj etaĝoj, kies vitroj blindige brile spegulis la rompitan sunon, por ĉiam forirantan de Berlioz; poste direktis ĝin malsupren, kie la vitroj komencis antaŭvesperece malheliĝi, ial ridetis indulge, duonfermis la okulojn, metis la manojn sur la bastonettenilon kaj la mentonon sur la manojn.

— Vi, Ivano, — plu paroladis la redaktoro, — tre bone kaj satire prezentis, ekzemple, la naskiĝon de Jesuo la Dia filo, sed la interesaĵo ja estas, ke antaŭ Jesuo jam estis naskita tuta serio da diaj filoj, kiaj la fenica Adoniso, la Frigia Atiso, la persa Mitrao. Nu, resume, fakte naskiĝis neniu el ili, kaj neniu ekzistis, nek Jesuo, kaj endus ke vi, anstataŭ la naskon aŭ ekzemple la venon de la saĝuloj, prezentu la absurdajn onidirojn pri tiu alveno. Ĉar laŭ via rakonto li tamen estus naskita!

Ĉi tiam Senhejmulo provis ĉesigi la turmentan hikadon retenante sian spiron, sekve de kio li ekhikis eĉ pli dolore kaj laŭte; kaj je la sama momento Berlioz interrompis sian parolon, ĉar la alilandano subite ekstaris kaj paŝis al la literaturistoj. Tiuj rigardis lin mirigite.

— Bonvolu min pardoni, — ekparolis la alveninto kun fremda prononco, sed sen kripligi la vortojn, — ke mi, ne estante konata, tamen min trudas… Sed la temo de via klera konversacio min tiom interesas, ke… — Li ĝentile levis la bereton, devigante la amikojn duon-ekstari kaj responde kapklini.

«Ne, probable franco», decidis Berlioz.

«Polo?» — pensis Senhejmulo.

Menciendas, ke ekde siaj unuaj vortoj la alilandano tre malplaĉis al la poeto, dum la impreso de Berlioz estis plie favora — nu, ne ĝuste favora, sed kiel mi diru? — al la redaktoro li ŝajnis kurioza, eble tiel.

— Permesu ke mi alsidiĝu, — ĝentile petis la nekonato, kaj la amikoj iel nevole dismoviĝis, la alilandano lerte eksidis inter ilin kaj tuj reprenis la konversacion.

— Se mi ne misaŭdis, vi bonvolis diri, ke Jesuo neniam ekzistis, ĉu? — li demandis, turnante sian maldekstran, verdan okulon al Berlioz.

— Vi ne misaŭdis, — ĝentile respondis la redaktoro, — ĝuste tion mi diris.

— Aĥ, kiel interese! — ekkriis la alilandano.

«Pro la diablo, kion li volas?» pensis Senhejmulo kaj kuntiris la brovojn.

— Kaj vi, ĉu vi konsentis kun via interparolanto? — la nekonato sin turnis dekstren al Senhejmulo.

— Centprocente, — jesis tiu, ŝatante esprimojn fantaziajn kaj metaforajn.

— Mirinde! — ekkriis la neinvitita interparolanto. Li ial ŝteliste ĉirkaŭrigardis, kaj mallaŭtiginte sian basan voĉon, diris: — Indulgu mian trudemon, sed mi komprenis tiel, ke vi, krom ĉio cetera, ankaŭ ne kredas je Dio. — Li faris timigitan mienon kaj aldonis: — Mi ĵuras, tion mi al neniu diros.

— Jes, vi pravas, ni ne kredas je Dio, — delikate ridetis Berlioz pri la timo de la eksterlanda turisto. — Sed pri tio oni rajtas paroli tute libere.

La alilandano sin retroĵetis al la benk’apogilo kaj eĉ ekpepis pro scivolo, demandante:

— Do, vi estas ateistoj, ĉu?

— Jes, ni estas ateistoj, — respondis Berlioz kun la sama rideto, dum la poeto kolere pensis: «Jen tedulo eksterlanda!»

— Aĥ, kia ĉarmaĵo! — ekkriis la stranga alilandano, turnante la kapon jen al unu, jen al la alia literaturisto.

— En nia lando oni ne miras pri ateismo, — diris Berlioz kun diplomata ĝentileco. — La pliparto de nia loĝantaro konscie kaj jam delonge ĉesis kredi la fabelojn pri Dio.

Tiam la alilandano faris jenan strangaĵon: li ekstaris kaj premis la manon de la surprizita redaktoro, elparolante la sekvajn vortojn:

— Permesu al mi kore vin danki.

— Pro kio do vi lin dankas? — mire palpebrumis Senhejmulo.

— Pro tre grava informo kiu min kiel vojaĝanton ege interesas, — klarigis la eksterlanda strangulo, signifoplene levinte la montrofingron.

Evidente, la grava informo vere impresis la nekonaton, ĉar li hezite rigardis al la ĉirkaŭaj domoj, kvazaŭ timante vidi po unu ateiston en ĉiu fenestro.

«Ne, li ne estas anglo», decidis Berlioz, kaj Senhejmulo pensis: «Kie li tiel lertiĝis paroli ruse, jen interesaĵo!», kaj li denove malsereniĝis.

— Tamen permesu al mi vin demandi, — post angora medito ekparolis la eksterlanda gasto, — kion oni faru pri la pruvoj pri la ekzisto de Dio, da kiuj, kiel konate, estas precize kvin?

— Ho ve, — kompate respondis Berlioz, — ĉiuj ĉi pruvoj valoras neniom, kaj la homaro jam delonge formetis ilin al la arkivo. Konsentu ja, ke en la sfero de la pura racio la ekzisto de Dio estas nepruvebla.

— Brave! — ekkriis la nekonato, — Brave! Vi ĝuste ripetis la ĉi-rilatan penson de la senlaca maljunulo Immanuel. Sed jen kuriozaĵo: li ĝisfunde disbatis ĉiujn kvin pruvojn — kaj poste, kvazaŭ ironiante pri si mem, konstruis sian propran, sesan pruvon!

— La pruvo de Kantio, — kun subtila rideto kontraŭdiris la klera redaktoro, — estas same nekonvinka. Nemalprave Ŝilero diris, ke tiaj rezonoj povas kontentigi nur sklavojn, kaj Strauß rekte mokis tiun ĉi pruvon.

Parolante, Berlioz pensis: «Tamen kiu li estas? Kaj kial li tiel bone scipovas la rusan?»

— Pro tiaj ĉi pruvoj endus vian Kantion sendi al Solovki’ por kelkaj tri jaroj, — subite bruskis Senhejmulo.

— Ivano! — konfuziĝis Berlioz.

Tamen la ideo malliberigi Kantion en Solovki’ neniom ŝokis la alilandanon, ĝi lin eĉ entuziasmigis.

— Nu ĝuste, ĝuste! — li ekkriis, kaj lia maldekstra, verda okulo, turnita al Berlioz, ekbrilis. — Tie por li estas la ĝusta loko! Ja mi diris al li tiam, dum la matenmanĝo: «Vi, profesoro, min pardonu, sed vi ion implikan elpensis. Ĝi eble estas sprita, sed tro malkomprenebla. Oni vin mokos».

Berlioz elorbitigis la okulojn. «Dum matenmanĝo? al Kantio? Kion signifas tiu deliraĵo?»

— Tamen, — daŭrigis la alilandano sen atenti la miron de Berlioz kaj respondante al la poeto, — sendi lin al Solovki’ oni ne povas pro la simpla kialo, ke pli ol cent jarojn li restadas en loko multe pli malproksima ol Solovki’, kaj kredu al mi, eligi lin de tie absolute maleblas.

— Domaĝe! — replikis la batalema poeto.

— Ankaŭ mi bedaŭras tion, — kunsentis la nekonato, kaj denove fulmis lia okulo. Li daŭrigis: — Tamen jen kiu demando min maltrankviligas. Se Dio ne ekzistas, kiu direktas la homan vivon kaj ĝenerale la tutan ordon sur la tero?

— La homo mem ja direktas, — Senhejmulo rapidis malafable respondi tiun, verdire ne tre klaran, demandon.

— Pardonon, — milde diris la nekonato, — por direkti oni ja bezonas planon por ia, pli-malpli deca, tempodaŭro. Do permesu al mi vin demandi, kiel homo povas direkti, se li ne nur ne kapablas fari planon eĉ por ridinde mallonga daŭro, ekzemple je mil jaroj, sed ne povas certi eĉ pri sia propra morgaŭo. Nu fakte, — la nekonato sin turnis al Berlioz, — imagu, ke ekzemple vi komencas direkti kaj ordoni, aliajn kaj vin mem, kaj ĝenerale ĝui la aferon, kiam subite vi ekhavas — khe, khe! — pulmosarkomon. — La alilandano plezure ridetis, kvazaŭ la penso pri la sarkomo estus por li agrabla. — Jes, sarkomon, — li ripetis la sonoran vorton, kate duonfermante la okulojn. — Kaj jen finita via direktado!

«Nenies sorto, krom la via, plu vin interesas. La parencoj komencas al vi mensogi. Sentante misaĵon, vi ĵetas vin al spertaj kuracistoj, poste al ĉarlatanoj, eble al aŭguristinoj. Kompreneble, la unua kaj la dua, same kiel la tria, estas tute sensencaj. Kaj ĉio finiĝas tragike. La homo, kiu ĵus opiniis, ke li ion direktas, nun senmove kuŝas en ligna kesto, kaj liaj proksimuloj, komprenante, ke li ne plu taŭgas por io ajn, lin bruligas en forno.

«Cetere, okazas aferoj eĉ pli malbonaj. Ekzemple, iu ĵus decidis veturi al Kislovock’, — la alilandano sagace rigardis la redaktoron, — ŝajne, bagatelaĵo. Sed eĉ tion li ne sukcesos realigi, ĉar ial li glitstumblos, kaj lin surveturos tramo. Ja vi ne diros, ke li mem tiel sin direktis, ĉu? Ĉu ne pli ĝuste estus diri, ke direktis lin iu alia? — Kaj la nekonato strange ekridis.

Berlioz tre atente aŭskultis la malagrablan rakonton pri la sarkomo kaj la tramo, kaj maltrankviligaj pensoj komencis lin sieĝi. «Li ne estas alilandano… Li ne estas alilandano», pensis Berlioz. «Li estas strangega ulo. Tamen, mi petas, kio do li estu?»

— Mi vidas, ke vi deziras fumi, — subite la nekonato sin turnis al Senhejmulo. — Kiajn cigaredojn vi preferas?

— Ĉu vi havus diversajn? — malmilde demandis la poeto, kiu finfumis la siajn.

— Kiajn cigaredojn vi preferas? — ripetis la nekonato.

— Nu, La Sovetian Markon, — krude respondis Senhejmulo.

La nekonato tuj elpoŝigis cigaredujon kaj proponis ĝin al Senhejmulo:

— Jen, «La Sovetia Marko».

La poeton kaj la redaktoron precipe impresis ne tio, ke en la cigaredujo troviĝis ĝuste La Sovetia Marko, sed la cigaredujo mem. Ĝi estis grandega, el fajna oro, kaj dum la malfermo sur ĝia kovrilo blue kaj blanke fulmis brilianta triangulo.

Ĉi tiam la literaturistoj ekpensis malsame. Berlioz: «Tamen, alilandano!». Senhejmulo: «Ho, la diablo lin prenu!»

La poeto kaj la posedanto de la cigaredujo ekfumis, la nefumulo Berlioz malakceptis. «Mi respondu al li tiel», decidis Berlioz. «Jes, la homo estas mortema, tion neniu kontestas, tamen oni atentu, ke…» Sed antaŭ ol li povus eldiri tion, ekparolis la alilandano:

— Jes, la homo estas mortema, tamen ne tio estas la plej malbona. La malfeliĉo konsistas en tio, ke li estas subitmortema, jen kia truko. Kaj ĝenerale li ne povas diri, kion li faros hodiaŭ vespere.

«Jen absurda maniero prezenti aferon», pensis Berlioz kaj oponis:

— Nu, en tio estas troigo. La hodiaŭan vesperon mi scias pli-malpli precize. Kompreneble, se en Bronnaja sur mian kapon falos briko…

— Nenial, — impone interrompis la nekonato, — neniu briko iam falas sur ies kapon. Kaj kredu al mi, en via kazo tiu danĝero tute ne ekzistas. Vi mortos alimaniere.

— Vi eble scias, kiel nome, — kun tre komprenebla ironio diris Berlioz, implikante sin en absolute absurdan interparolon, — kaj informos min pri tio?

— Tre volonte, — respondis la nekonato. Per rigardo li mezuris la redaktoron, kvazaŭ intencante kudri vestokompleton por tiu, murmuris tra la kunpremitaj dentoj: «Unu, du… Merkuro en la dua domo, la luno foras, ses — malfeliĉo, vespero — sep…», kaj anoncis laŭte kaj ĝoje: — Oni fortranĉos vian kapon!

Senhejmulo sovaĝe kaj kolere elorbitigis la okulojn rigardante la impertinentan nekonaton, Berlioz demandis kun torda rideto:

— Kiu do? Ĉu malamikoj? Invadontoj?

— Ne, — respondis la interparolanto, — rusa virino, komsomolano.

— Hm, — grumblis Berlioz incitite pro la fi-ŝerco de la nekonato, — tio, pardonu, estas neprobabla.

— Ankaŭ mi petas pardonon, — respondis la alilandano, — sed tio estas vera. Interalie, mi volus vin demandi, se tio ne estas sekreto, kion vi faros hodiaŭ vespere?

— Tio ne estas sekreto. Tuj mi iros hejmen al Sadovaja, kaj poste, je la deka, en Massolit okazos kunsido, kiun mi prezidos.

— Nu, tio estas tute malebla, — firme kontraŭdiris la nekonato.

— Kial do?

— Tial, — respondis la alilandano, kaj rigardis per la duonfermitaj okuloj al la ĉielo, kie antaŭsentante la vesperan malvarmeton senbrue zigzagis nigraj birdoj, — ke Anjo jam aĉetis oleon, kaj ne nur aĉetis, sed eĉ lasis ĝin disflui. Do, la kunsido ne okazos.

Post tio, kompreneble, sub la tilioj estiĝis silento.

— Pardonu, — post paŭzo reparolis Berlioz, rigardetante la galimatiantan alilandanon, — kiel oleo rilatas al nia temo? Kaj kiu estas Anjo?

— La oleo rilatas jen kiel, — subite ekparolis Senhejmulo kun evidenta intenco deklari militon al la neinvitita interparolanto. — Diru, civitano, ĉu iam okazis al vi esti en frenezulejo?

— Ivano!.. — flustris Berlioz.

Tamen la alilandano neniom ofendiĝis, li eĉ tre gaje ekridis.

— Certe, certe mi estadis tie, pli ol unu fojon! — li ridis fiksante la rigardon de sia neridanta okulo sur la poeton. — Malfacilas diri, kie mi ne estis! Domaĝe nur, ke mi ne zorgis demandi la profesoron, kio estas skizofrenio. Do, pri tio vi mem lin demandu, Ivano Nikolaiĉ.

— Kiel vi scias mian nomon?

— Mi petas vin, Ivano Nikolaiĉ, vin ja ĉiu konas! — la alilandano elpoŝigis la hieraŭan numeron de «La Literatura Gazeto», kaj sur la unua paĝo la poeto rekonis sian portreton kaj sub ĝi sian versaĵon. Tamen tiu atesto pri liaj famo kaj gloro, kiu ĝojigis lin hieraŭ, nun ne estis al li agrabla.

— Mi pardonpetas, — li diris kuntirinte la brovojn, — ĉu vi povus atendi unu momenton? Mi volas diri du vortojn al la kamarado.

— Ho, kun plezuro! — respondis la nekonato. — Tiel bone estas ĉi tie sub la tilioj, kaj cetere mi havas tempon.

— Aŭskultu, Miĉjo, — flustris Senhejmulo, tirinte la redaktoron flanken, — ne turisto li estas, sed spiono. Rusa elmigrinto, enŝteliĝinta ĉe nin. Postulu de li la legitimilon, aliel li eskapos!..

— Vi opinias do..? — alarmiĝis Berlioz, kaj pensis: «Ja li pravas!»

— Nu certe, fidu min, — arde flustris en lian orelon la poeto, — li stultumas por kolekti iajn informojn. Vi ja aŭdis, kiel li parolas ruse, — la poeto per oblikva rigardo observis la nekonaton por preventi ties fuĝon, — iru ni lin reteni, aliel li eskapos…

Senhejmulo tiris je la mano Berliozon al la benko.

La nekonato ne plu sidis, sed staris apud ĝi, tenante en la mano libreton kun malhele griza bindaĵo, densan koverton el bona papero kaj vizitkarton.

— Pardonu al mi, ke entuziasmiĝinte pro la diskuto mi forgesis prezenti min. Jen miaj karto, pasporto kaj invito veni Moskvon por konsilado — impone diris la nekonato, sagace rigardante la du literaturistojn.

Tiuj konfuziĝis. «Diable, li ĉion aŭdis…», pensis Berlioz, kaj ĝentile gestis, ke li ne intencas ekzameni la dokumentojn. Dum la alilandano estis prezentanta ilin al Berlioz, la poeto rimarkis sur la karto la vorton profesoro, presitan en fremdaj, latinaj literoj kaj la komencliteron de la familinomo, duoblan von: W.

— Tre agrable, — konfuzite balbutis Berlioz, kaj la alilandano reenpoŝigis la dokumentojn.

Tiamaniere la rilatoj estis restarigitaj, kaj la triopo residiĝis sur la benkon.

— Ĉu vi, profesoro, estas invitita kiel konsilisto? — demandis Berlioz.

— Jes, kiel konsilisto.

— Vi estas germano, ĉu? — konjektis Senhejmulo.

— Ĉu mi? — redemandis la profesoro kaj subite enpensiĝis. — Nu jes, plie germano…

— Vi eminente parolas ruse, — rimarkis Senhejmulo.

— Ho, mi estas poligloto kaj scipovas tre multajn lingvojn.

— Kiu estas via fako? — demandis Berlioz.

— Mi estas eksperto pri nigra magio.

«Jen bele!» — klakis en la kapo de la redaktoro.

— Ĉ-ĉu pri tiu fako oni volas konsulti vin ĉi tie? — li balbutis.

— Jes, pri tiu fako, — konfirmis la profesoro kaj klarigis: — Ĉi tie en la Ŝtata biblioteko oni malkovris aŭtentajn manuskriptojn de Gerberto el Aŭrilako, magiisto de la deka jarcento. Necesas, ke mi ilin malĉifru. Mi estas la sola fakulo en la mondo.

— Ah ha, vi estas historiisto, ĉu? — kun grandaj faciliĝo kaj estimo demandis Berlioz.

— Mi estas historiisto, — jesis la profesoro kaj maltrafe aldonis: — Hodiaŭ ĉe la Patriarĥa okazos kurioza historio!

Kaj denove tre ekmiris la redaktoro kaj la poeto. La profesoro mansignis, ke ili proksimiĝu, kaj kiam ili sin al li klinis, li flustris:

— Atentu, ke Jesuo ekzistis.

— Vidu, profesoro, — igis sin rideti Berlioz, — ni estimas viajn grandajn sciojn, sed pri tiu demando ni staras sur alia vidpunkto.

— Necesas nenia vidpunkto! — respondis la stranga profesoro, — tute simple: li ekzistis, nenio plu.

— Tamen oni bezonas ja ian pruvon… — komencis Berlioz.

— Nenia pruvo estas bezonata, — respondis la profesoro. Li ekparolis nelaŭte kaj ĉiuj fremdaĵoj de lia prononco ial malaperis: — Ĉio estas simpla. En blanka mantelo kun sangruĝa subŝtofo, frumatene je l’ dek kvara tago de la printempa monato Nisan’…

Ĉapitro 2 Poncio Pilato

En blanka mantelo kun sangruĝa subŝtofo, frumatene je l’ dek kvara tago de la printempa monato Nisan’, Poncio Pilato, la prokuratoro de Judujo, kavaleriane trenante la plandumojn, eliris en la portikon inter la du aloj de la palaco de Herodo la Granda.

Pli ol ion ajn en la mondo la prokuratoro abomenis la odoron de roza oleo, kaj nun ĉio aŭguris malbonan tagon, ĉar ĝi persekutis lin ekde la mateniĝo. Ŝajnis al li, ke la cipresoj kaj palmoj en la ĝardeno verŝas la rozan odoron, ke malbeninda roza flueto miksiĝas al la leda kaj ŝvita odoro de lia eskorto. Amara fumeto penetris la portikon de trans la supra ĝardenteraso, de pavilonoj en la posto de la palaco, kie, veninte al Jerŝalaim kun la prokuratoro, kvartiris la Unua kohorto de la XII Fulma legio; kaj al la fumeto, indikanta ke la centuriaj kuiristoj komencis prepari la tagmanĝon, miksiĝis la sama grasa roz’odoro. Ho, dioj, dioj, pro kio vi min punas?

«Nu jes, sendube! Tio estas ĝi, ĝi denove, la nevenkebla, terura hemikranio, malsano ĉe kiu doloras duono de la kapo. Kontraŭ ĝi ne ekzistas rimedo, malestas kuraco. Mi provu ne movi la kapon.»

Brakseĝo jam estis pretigita sur la mozaika planko ĉe la fontano. Sen rigardi iun ajn, la prokuratoro sidiĝis sur ĝin kaj etendis la manon flanken.

La sekretario respekte metis en la manon pecon de pergameno. Ne sukcesinte superregi doloran grimacon, la prokuratoro ĵetis oblikvan rigardon sur la skribaĵon kaj pene diris:

— Juĝato el Galileo, ĉu? Ĉu la tetrarĥo ekzamenis la aferon?

— Jes, prokuratoro, — respondis la sekretario.

— Do kio?

— Li rifuzis konkludi pri la afero kaj la mortoverdikton de la Sinedrio sendis al vi por konfirmo.

La vango de la prokuratoro tremetis kaj li nelaŭte diris:

— Oni venigu la akuzaton.

Du legianoj tuj alkondukis de la ĝardenteraso sur la balkonon en la portiko viron verŝajne dudek sep jarojn aĝan kaj lasis lin stari antaŭ la seĝo de la prokuratoro. La homo surhavis malnovan kaj disŝiritan, hele bluan ĥitonaĉon; lian kapon kovris blanka tuko, fiksita per rimeneto transanta la frunton. Liaj manoj estis ŝnurligitaj malantaŭ la dorso. Sub la maldekstra okulo li havis grandan bluaĵon, ĉe la buŝ’angulo batvundon kun koaguliĝinta sango. La alkondukito rigardis la prokuratoron kun maltrankvila scivolo.

Tiu paŭzis, poste demandis lin en la aramea lingvo:

— Do, ci instigis la popolon ruinigi la Jerŝalaiman Templon, ĉu? — Dirante tion la prokuratoro sidis kvazaŭ ŝtona, nur liaj lipoj apenaŭ moviĝis. Li estis kvazaŭ ŝtona pro la timo svingeti la kapon ardantan per infera doloro.

La viro kun la ligitaj manoj iom moviĝis antaŭen kaj ekparolis:

— Bona homo! Kredu al mi…

Plu senmova, la prokuratoro tuj lin interrompis sen plilaŭtigi la voĉon:

— Ĉu min ci nomas bona homo? Ci eraras, ĉiu en Jerŝalaim murmuras pri mi, ke mi estas kruela monstro — kaj tio estas perfekte ĝusta. — Same senesprime li aldonis: — Centuriestron Ratobuĉulo ĉi tien.

Ŝajnis al ĉiuj, ke sur la balkono malheliĝis, kiam la estro de la speciala centurio Marko, alnome Ratobuĉulo, aperis antaŭ la prokuratoro.

La centuriestro je tuta kapo superis la plej altan soldaton de la legio, kaj havis tiom larĝajn ŝultrojn, ke li tute ŝirmis la ankoraŭ malaltan sunon.

La prokuratoro lin alparolis latine:

— La krimulo min titolas per bona homo. Por unu minuto prenu lin for kaj klarigu al li, kiel oni al mi parolu. Sed sen kripligo.

Kaj ĉiuj krom la senmova prokuratoro sekvis per la rigardo Markon Ratobuĉulon, kiu mansvingis al la arestito, ke tiu iru post li.

Ratobuĉulon oni ĉiam sekvis per la rigardo, kie ajn li aperis, pro lia staturo, kaj kiuj vidis lin unuafoje — ankaŭ pro lia misforma vizaĝo: ĝermana klabo iam rompis lian nazon.

La pezaj botoj de Marko forklakis kontraŭ la mozaiko, la ligito senbrue lin sekvis, plena silento estiĝis en la kolonaro. Turtoj kveris sur la ĝardenteraso kaj en la fontano la akvo lirlis sian kaprican, agrablan kanton.

La prokuratoro volus ekstari, meti la tempion sub la akvostrion kaj tiel resti senmova. Sed li sciis, ke ankaŭ tio ne mildigas la doloron.

Elkondukinte la juĝaton en la ĝardenon, Marko Ratobuĉulo prenis vipon el la manoj de legiano, staranta antaŭ la piedestalo de bronza statuo, ĝin svingetis kaj frapis la ligiton sur la ŝultrojn. La movo estis facila kaj senpena, sed la homo tuj falis teren kvazaŭ subhakite, misglutis la aeron, lia vizaĝo iĝis griza kaj la okuloj sensenciĝis. Same facile, kvazaŭ malplenan sakon, Marko levis la falinton superteren, lin surpiedigis kaj diris naze, malbone prononcante la arameajn vortojn:

— La Romian prokuratoron alparoli per — hegemono. Aliajn vortojn ne diri. Kviete stari. Ĉu ci komprenis min aŭ frapi cin?

La arestito ŝanceliĝis, sed sin superregis, la ruĝo reaperis sur lia vizaĝo, li retrovis la spiron kaj raŭke diris:

— Mi komprenis cin. Ne frapu min.

Post unu momento li staris antaŭ la prokuratoro.

Malsanule fremdigite eksonis ties voĉo:

— La nomo?

— Ĉu la mia? — haste redemandis la arestito. La tuta lia aspekto atestis pri la klopodo respondi ĝuste, ne plu kolerigi.

La prokuratoro nelaŭte diris:

— La mian mi scias. Ne ŝajnigu cin pli stulta ol ci estas. La cia.

— Jeŝua, — rapidis respondi la arestito.

— Alnomo?

— Ha-Nocri.

— De kie ci devenas?

— De la urbo Gamala, — la ligito montris per la kapo, ke ie for, malproksime, dekstre de li, estas la urbo Gamala.

— De kiu gento?

— Mi ne scias precize, — vigle respondis la arestito, — mi ne memoras miajn gepatrojn. Oni diris al mi, ke mia patro estis siriano…

— Kie estas cia hejmo?

— Mi ne havas fiksan loĝejon, — konfuzite respondis la ligito, — mi vojaĝas de urbo al urbo.

— Tion eblas esprimi pli koncize, per unu vorto: vagabondo, — diris la prokuratoro. — Ĉu ci havas parencojn?

— Neniun, mi estas sola en la mondo.

— Ĉu ci scipovas legi?

— Jes.

— Ĉu ci scias iun lingvon, krom la aramean?

— Jes. La grekan.

La ŝvelinta palpebro leviĝis, la okulo, nebula pro doloro, sin fiksis sur la arestiton. La alia okulo restis fermita.

Pilato ekparolis greke:

— Do, ĉu ci volis ruinigi la Templon kaj instigis al tio la popolon?

La arestito denove vigliĝis, liaj okuloj ĉesis esprimi timon kaj li respondis en la greka:

— Mi, bo… — ĉi tiam teruro trafulmis liajn okulojn pro la preskaŭa misparolo, — mi, hegemono, neniam intencis ruinigi la Templon kaj neniun instigis al tiu sensenca ago.

Miro aperis sur la vizaĝo de la sekretario, kiu kurbiĝante super la malalta tablo protokolis la depozicion. Li levis la kapon, sed tuj ree ĝin klinis al la pergameno.

— Multego da homoj alfluas la urbon antaŭ la festo. Inter ili estas magoj, aŭguristoj, astrologoj kaj murdistoj, — senesprime parolis la prokuratoro, — estas ankaŭ mensoguloj. Ekzemple, ci estas mensogulo. Estas ja klare skribite: instigis ruinigi la Templon. Tiel atestas la homoj.

— Tiuj bonaj homoj, — la arestito haltis kaj haste aldoninte: — hegemono, — daŭrigis: — estas neinstruitaj, ili konfuzis ĉion kion mi diris. Mi eĉ komencas timi, ke tiu miskompreno daŭros tre longan tempon. Kaj ĉio ĉi ĉar li malĝuste skribas miajn parolojn.

Estiĝis silento. Nun ambaŭ malsanulaj okuloj peze rigardis la arestiton.

— La lastan fojon mi cin admonas: ĉesu ŝajnigi cin frenezulo, ci krimulaĉo, — milde kaj senesprime diris Pilato, — pri ci estas skribite nemulte, sed tio sufiĉas por cin pendumi.

— Tamen jes, jes ja, hegemono, — diris la arestito tute streĉiĝinte pro la strebo kredigi, — sekvas, sekvadas min iu kun kapra pergameno, kaj senĉese skribas. Nu, foje mi ĵetis rigardon en lian pergamenon — tio estis terura! Absolute nenion el la skribita mi iam diris. Mi lin petegis: pro Dio, bruligu cian pergamenon! Sed li forŝiris ĝin el miaj manoj kaj forkuris.

— Kiu ankoraŭ? — mallogite demandis Pilato kaj tuŝis la tempion per la mano.

— Levio Mateo, — volonte klarigis la arestito. — Li estis impostisto kaj unue mi renkontis lin en Betfage, sur la vojo, tie kie elstaras la angulo de figĝardeno. Ni konversaciis. Komence li traktis min malafable kaj eĉ insultis min — nu, li opiniis ke li min insultas nomante min hundo, — la arestito ridetis, — mi vidas nenion malbonan en la besto, do nenion ofendan en la vorto…

La sekretario ĉesis skribi kaj kaŝe ĵetis mirrigardon, ĉi-foje ne al la arestito sed al la prokuratoro.

— … tamen aŭskultante min li iĝis pli milda, — daŭrigis Jeŝua, — fine li ĵetis sian monon sur la vojon kaj diris, ke li iros kun mi vojaĝi…

Pilato rikanis per unu vango, nudigante siajn flavajn dentojn, kaj turnis sian tutan trunkon al la sekretario:

— Ho, urbo Jerŝalaim! Ĉu estas absurdaĵo kiun oni ne aŭdus ĉi tie? Impostisto, aŭskultu do, impostisto ĵetis monon sur la vojon!

Ne sciante, kiel reagi, la sekretario decidis speguli la Pilatan rikanon.

— Nu, li diris, ke de tiam la mono iĝis al li abomena, — klarigis Jeŝua la strangan agon de Levio Mateo, kaj aldonis: — De tiam li iĝis mia kunvojaĝanto.

Ankoraŭ nuddenta, la prokuratoro rigardis la arestiton, poste la sunon, nerezisteble leviĝantan supren, super la rajdostatuoj de la hipodromo kuŝanta malproksime dekstre, malpli alte ol la palaco. Kaptite de naŭza turmento, li pensis, ke la plej simpla solvo estus forigi de la balkono ĉi tiun strangan krimulaĉon per nuraj tri vortoj: «Oni lin pendumu». Forigi ankaŭ la eskorton, foriri el la portiko en la internon de la palaco, ordoni ke oni kurtenu ĉambron kaj alportu malvarman akvon, lasi sin fali sur liton, plorvoĉe voki la hundon Banga’, plendi al ĝi pri la hemikranio. La penso pri veneno loge trafulmis la kapon de la prokuratoro.

Li rigardis la homon per la malklaraj okuloj kaj dum kelka tempo silentis, penante rememori, kial antaŭ li, sub la senkompata Jerŝalaima suno, staras arestito kun sia misforma pro batoj vizaĝo, kaj kiujn pluajn senutilajn demandojn li ankoraŭ devas fari.

— Ĉu Levio Mateo? — raŭke demandis la malsanulo kaj fermis la okulojn.

— Jes, Levio Mateo, — atingis lin la akra, lin turmentanta voĉo.

— Tamen kion ci diris pri la Templo al la hom’amaso en la bazaro?

La voĉo de la respondanto ŝajnis piki Pilaton en la tempion, ĝi estis neesprimeble doloriga. Ĝi estis diranta:

— Mi, hegemono, diris, ke falos la templo de la malnova kredo kaj kreiĝos nova templo de la vero. Mi diris tiel, por ke oni pli facile komprenu.

— Kial do ci, vagulaĉo, agitis la popolon en la bazaro parolante pri la vero kiun ci ne scias? Kio estas la vero?

Dirinte tion la prokuratoro pensis: «Ho, vi dioj! Mi demandas lin pri io malnecesa por la juĝo… Mia intelekto ne plu servas min…» Kaj refoje la kaliko kun malhela likvaĵo aperis en lia mensa vido. «Venenon al mi, venenon!»

Denove li ekaŭdis la voĉon:

— Antaŭ ĉio la vero estas, ke doloras cia kapo, doloras tiom forte, ke ci malkuraĝe pensas pri la morto. Ci apenaŭ povas al mi paroli, eĉ rigardi min estas al ci malfacile. Nun mi estas cia nevola turmentanto, tio min ĉagrenas. Ci ne povas eĉ pensi pri io ajn kaj nur revas, ke venu cia hundo, ŝajne la sola kara al ci estaĵo. Sed ciaj turmentoj tuj finiĝos, la kapo ĉesos dolori.

La sekretario je duonfrazo ĉesis skribi kaj mire ekgapis la arestiton.

Pilato levis sur tiun la martirajn okulojn kaj rimarkis, ke la suno jam estas altete super la hipodromo, ke ĝia radio, penetrinte la kolonaron, rampis ĝis la eluzitaj sandaloj de Jeŝua, ke tiu forflankiĝas por ĝin eviti.

La prokuratoro ekstaris, premis la kapon per ambaŭ manoj, lia flaveta, razita vizaĝo esprimis teruron. Sed tuj li ĝin superregis kaj residiĝis.

Dume la arestito daŭrigis sian parolon, sed la sekretario ne plu skribis. Ansere streĉinte la kolon, li nur klopodis ne eligi eĉ malplejan vorton.

— Jen, ĉio finiĝis, — parolis la arestito afable rigardante Pilaton, — mi tre ĝojas pri tio. Mi konsilas al ci, hegemono, por iom da tempo forlasi la palacon kaj promeni en la ĉirkaŭaĵo — nu ekzemple, en la ĝardenoj sur la Oliv’arba Monto. La fulmotondro… — sin turninte la arestito rigardis la sunon, — venos poste, antaŭ la vespero. Promeno cin efikus tre bone, kaj mi volonte cin akompanus. En mian kapon venis kelkaj novaj pensoj, kiuj eble cin interesos, kaj mi kun plezuro komunikus al ci ilin, des pli ke ci ŝajnas homo tre inteligenta.

La sekretario morte paliĝis kaj lasis fali la pergamenrulon.

— Cia malfeliĉo konsistas en tio, — nehaltigate parolis plu la ligito, — ke ci estas tro malkomunikema kaj tute perdis la fidon je la homoj. Konsentu ja, ke oni ne povas meti sian tutan ŝaton en hundon. Cia vivo estas magra, hegemono. — La parolinto permesis al si rideton.

La sekretario nun pensis nur pri tio, ĉu li kredu siajn orelojn. Devigite kredi, li penis imagi, en kiu fantazia formo manifestiĝos la furiozo de la kolerema prokuratoro ĉe tiu senprecedenca impertinentaĵo de la arestito. Sed li ne povis tion imagi, kvankam li bone konis la prokuratoron.

Eksonis la streĉovundita, raŭketa voĉo de la prokuratoro, latine diranta:

— Malligu liajn manojn.

Unu el la eskortanoj frapis per la lanco kontraŭ la planko, transdonis ĝin al alia, aliris la arestiton kaj forigis la ŝnuron. La sekretario reprenis la pergamenon kaj decidis dum kelka tempo nenion skribi kaj nenion miri.

— Konfesu, — mallaŭte demandis Pilato en la greka, — ci estas granda kuracisto, ĉu?

— Ne, prokuratoro, mi ne estas kuracisto, — respondis la arestito, delice frotante la ŝvelintan, malhele ruĝan manon, sulkigitan per la ŝnuro.

Klininte la kapon, Pilato boris la arestiton per fiksa rigardo. Ne plu nebula, ĝi reakiris siajn kutimajn spritobrilojn.

— Mi ne demandis cin, — diris Pilato, — ĉu ci ankaŭ scias latine?

— Jes, — respondis la arestito.

La flavetaj vangoj de Pilato iom ruĝiĝis kaj li demandis latine:

— Kiel ci divenis, ke mi volis voki mian hundon?

— Tio estas tre simpla, — latine respondis la arestito, — ci movis cian manon en la aero, — la parolanto ripetis la geston de la prokuratoro, — kvazaŭ ci volis ĝin karesi kaj ciaj lipoj…

— Jes, — diris Pilato.

Post paŭzo li demandis greke:

— Do, ci estas kuracisto, ĉu?

— Ne, ne, — energie kontraŭdiris la arestito, — kredu al mi, mi ne estas kuracisto.

— Nu bone, se ci volas kaŝi tion, kaŝu ĝin. La aferon ĝi ne koncernas. Do, ĉu ci asertas, ke ci neniun instigis detrui… aŭ forbruligi aŭ alimaniere difekti la Templon?

— Mi neniun instigis al tiaj agoj, hegemono, mi ripetas. Ja mi ne similas malsaĝulon, ĉu?

— Ho certe, ci ne similas malsaĝulon, — mallaŭte respondis la prokuratoro kaj timinde rikanis. — Do ĵuru ke tio ne okazis.

— Je kio ci volas ke mi ĵuru? — plivigliĝis la malligito.

— Nu, ekzemple je cia vivo, — respondis la prokuratoro, — nun estas la ĝusta tempo ĵuri je ĝi, ĉar sciu, ĝi pendas je hareto!

— Ĉu ci opinias, ke ĝin pendigis ci, hegemono? — demandis la arestito. — Se jes, ci ege eraras.

Pilato ektremis kaj diris tra la kunpremitaj dentoj:

— Mi povas distranĉi tiun hareton.

— Ankaŭ pri tio ci eraras, — kontraŭdiris la arestito kun serena rideto, per la mano sin ŝirmante kontraŭ la suno. — Ja konsentu, ke sendube, distranĉi ĝin povas nur la pendiginto, ĉu?

— Nu bone, — ridetis Pilato, — mi ne plu dubas, ke la nenifaremaj Jerŝalaimaj gapuloj senforlase cin sekvis. Mi ne scias, kiu pendigis cian langon, sed ĝi estas bone pendigita. Interalie, ĉu tio estas vera, ke ci envenis Jerŝalaimon tra la Pordego de Suzo, rajdante azenon kaj akompanate de popolaĉo kiu salutis cin per krioj kvazaŭ profeton?

La arestito mire rigardis la prokuratoron.

— Verdire, mi havas nenian azenon, — li respondis. — Mi envenis la urbon tra la Pordego de Suzo, tio estas ĝusta, sed mi venis piede. Min akompanis nur Levio Mateo kaj neniu kriis al mi ion ajn, ĉar tiam neniu en Jerŝalaim min konis.

— Ĉu ci konas tiujn homojn, — daŭrigis Pilato fiksrigardante la arestiton, — iu Dismas, poste Gestas kaj Bar-rabba?

— Ĉi tiujn bonajn homojn mi ne konas.

— Ĉu vere?

— Vere.

— Nun diru al mi, kial ci ĉiumomente diras «bona homo»? Ĉu ĉiun ci nomas tia?

— Ĉiun, — respondis la arestito, — en la mondo ne estas malicaj homoj.

— La unuan fojon mi tion aŭdas, — diris Pilato kun negaja rideto, — sed eblas, ke mi ne sufiĉe konas la vivon. Ne necesas skribi plu, — li sin ekturnis al la sekretario, cetere ĉesinta skribi jam antaŭe, kaj reparolis al la arestito: — Ĉu en iu greka libro ci legis pri tio?

— Ne, mi mem komprenis tion.

— Kaj ci predikas tion, ĉu?

— Jes.

— Nun kion ci dirus, ekzemple, pri centuriestro Marko, alnome Ratobuĉulo, ĉu ankaŭ li estas bona?

— Jes, — respondis la arestito, — kvankam li estas malfeliĉa homo. De kiam bonaj homoj lin kripligis, li iĝis kruela kaj senkompata. Estas interese, kiu faris tion?

— Mi volonte informos cin pri tio, — diris Pilato, — mi ja ĉeestis tie. Bonaj homoj sin ĵetadis sur lin kvazaŭ la hundoj sur urson. La ĝermanoj kroĉiĝis je liaj kruroj, brakoj, kolo. Lia manipuluso estis encirkligita, kaj se la turmo, kiun mi komandis, ne estus enhakinta sin de la flanko, ci, filozofo, ne havus la okazon interparoli kun Ratobuĉulo. Tio estis dum la batalo ĉe Idistavizo, en la Junulina Valo.

— Se mi povus interparoli kun li, — neatendite diris la arestito reve, — mi estas certa, ke li draste ŝanĝiĝus.

— Nu, — reagis Pilato, — se ci havus la kapricon interparoli kun oficiroj aŭ soldatoj de la legio, tio probable ne rezultigus grandan ĝojon por la legiestro. Tamen — feliĉe por ni ĉiuj — tio ne okazos, kaj mi estas la unua kiu zorgos pri la afero.

Ĉi tiam hirundo impetis en la portikon, flugis unu rondon tuj sub la ora plafono, malplialtiĝis, per la akra flugilo preskaŭ tuŝis la vizaĝon de bronza statuo staranta en niĉo kaj malaperis en kapitelo. Eble, ĝi ekvolis fari tie sian neston.

Dum ĝia flugado en la kapo de la prokuratoro, nun klara kaj facila, vortiĝis formulo. Ĝi estis jena: La hegemono konsideris la aferon pri la vaganta filozofo Jeŝua, alnome Ha-Nocri, kaj trovis nenian delikton. Speciale, ne estas malkovrita ia ajn rilato inter la faroj de Jeŝua kaj la ĵusa tumulto en Jerŝalaim. Evidentiĝis, ke la vaganta filozofo estas mense malsana, tial la prokuratoro ne konfirmas la mortoverdikton de la Malgranda Sinedrio pri Ha-Nocri. Tamen, ĉar ties malsaĝaj, utopiaj paroloj povas kaŭzi tumulton en Jerŝalaim, la prokuratoro lin forsendas el la urbo kaj ordonas malliberigi lin en Cezareo Stratona ĉe Mediteraneo — kie cetere rezidas la prokuratoro.

Necesis nur dikti tion al la sekretario.

La flugiloj de la hirundo susuris tuj super la kapo de la hegemono, la birdo ĵetis sin flanken, al la kaliko de la fontano kaj forflugis eksteren. La prokuratoro levis la rigardon sur la arestiton kaj vidis apud tiu brulantan polvofoston.

— Ĉu estas io plua pri li? — demandis Pilato la sekretarion.

— Bedaŭrinde jes, — kontraŭ lia atendo respondis tiu kaj donis al Pilato alian pergamenon.

— Kio do? — Pilato kuntiris la brovojn.

Lia mieno ŝanĝiĝis eĉ plie post ol li legis la pergamenon. Ĉu malhela sango alfluis liajn vizaĝon kaj kolon, ĉu okazis io alia, sed lia haŭto perdis la flavon, iĝis bruna kaj liaj okuloj ŝajnis sinki en la kapo.

Verŝajne pro la sama sango, kiu alfluis la tempiojn kaj komencis tie batadi, konfuziĝis lia vidado. Jen — ŝajnis al li, ke la kapo de la arestito ien forŝvebis kaj anstataŭ ĝi aperis alia. Sur tiu kalva kapo sidis ora krono kun disaj dentoj; la haŭton de la frunto korodis ulcero, ŝmirita per ungvento; la buŝo estis ensinkinta, sendenta, kun kaprica, pendanta malsupra lipo. Plu, ŝajnis al Pilato, ke la rozkoloraj kolonoj ĉirkaŭ li kaj la Jerŝalaimaj tegmentoj tie for, malsupre, trans la ĝardeno, malaperis, ke ĉio perdiĝis en la densega verdo de la Kapreaj ĝardenoj. Ankaŭ pri lia aŭdo okazis io stranga: ŝajnis, ke ie malproksime trumpetoj eksonis nelaŭte kaj minace, kaj tre klare li aŭdis nazan voĉon orgojle tiri la vortojn: «La leĝo pri majest’atenco…».

Rapide ekruliĝis pensoj — mallongaj, senordaj, nekutimaj: «Perdita!»; poste: «Perditaj!..» Kaj tute absurda ideo pri ia nepre venonta (al kiu?!) senmorteco — kaj tiu senmorteco ial naskis neelteneblan angoron.

Pilato sin streĉis, forpelis la vizion, revenigis la rigardon en la portikon. Antaŭ li denove estis la okuloj de la arestito.

— Aŭskultu, Ha-Nocri, — ekparolis la prokuratoro iel strange rigardante al Jeŝua: lia mieno estis severa, sed en la okuloj videblis maltrankvilo, — ĉu iam ci diris ion ajn pri la granda Cezaro? Respondu! Ĉu ci ion diris? Aŭ… ne… diris? — La vorton ne Pilato tiris iom pli longe ol konvenas ĉe juĝo. Per la rigardo li sendis al la arestito ian penson, kiun li volis kvazaŭ sugestii al tiu.

— Diri la veron estas facile kaj agrable, — rimarkis Jeŝua.

— Mi ne bezonas scii, — reagis Pilato per sufokata kolera voĉo, — ĉu estas al ci agrabla diri la veron. Tutegale ci ĝin diros. Tamen dirante ĝin, pesu ĉiun vorton se ci volas eviti morton ne nur certan sed ankaŭ turmentan.

Ne estas sciate, kio okazis al la prokuratoro de Judujo, sed li permesis al si levi la manon, kvazaŭ por ŝirmi sin kontraŭ la sunradio, kaj de malantaŭ la mano, kiel de malantaŭ ŝildo, sendi al la arestito ian subinstigan rigardon.

— Do, — li parolis plu, — respondu, ĉu ci konas iun Jehudon el Kirjat kaj kion ci diris al li, se ci tamen diris, pri Cezaro?

— Tio okazis jene, — volonte komencis rakonti la arestito, — antaŭhieraŭ vespere, ĉe la Templo, mi konatiĝis kun junulo kiu nomis sin Jehudo el la urbo Kirjat. Li invitis min en sian domon en la Malsupra Urbo kaj regalis min…

— Bona homo, ĉu? — demandis Pilato kaj diableska fajrero ekbrilis en liaj okuloj.

— Tre bona kaj sciama homo, — jesis la arestito, — li montris plej grandan interesiĝon pri miaj ideoj kaj tre varme min akceptis…

— … ekbruligis la lampojn, — je la sama tono, kiel la arestito, tradente diris Pilato. Liaj okuloj flagretis.

— Jes, — respondis Jeŝua, iom surpizite ke la prokuratoro tion scias, kaj daŭrigis: — Li petis min eldiri mian opinion pri la ŝtatregado. Tiu demando lin ege interesis.

— Do, kion ci diris? — demandis Pilato. — Ci respondos al mi, ke ci ĝin forgesis, ĉu? — sed lia voĉo jam estis senespera.

— Mi diris, ekzemple, — rakontis la arestito, — ke ĉia regado estas perforto kontraŭ la homoj kaj ke venos tempo kiam ne plu estos la regado de la Cezaroj nek ia alia regado. La homo eniros la regnon de la vero kaj justo, kie nenia regado estos bezonata.

— Poste!

— Poste estis nenio, ĉar tiam homoj enkuris, min ligis kaj kondukis en la malliberejon.

La sekretario rapide protokolis klopodante ne eligi eĉ unu vorton.

— En la mondo neniam estis nek estas nek estos regado pli granda aŭ pli bona por la homoj ol la regado de Tiberio Cezaro, — la streĉovundita kaj malsanula voĉo de Pilato ŝvelis, ial li furioze rigardis la sekretarion kaj la eskorton, — kaj ne decas ke ci, malsaĝa krimulaĉo, juĝu pri tio. — Ĉi tiam la hegemono kriegis:

— La eskorton for de la balkono! — Sin turninte al la sekretario li aldonis:

— Lasu min sola kun la krimulo, temas pri ŝtata afero!

La eskorto levis la lancojn kaj ritme klakante per la ferizitaj kaligoj eliris en la ĝardenon sekvate de la sekretario.

Dum kelka tempo la silenton sur la balkono plenigis nur la kanto de la akvo en la fontano. Pilato rigardis la akvon formi super la ŝprucilo ŝvelantan flu’teleron, ties randojn forrompiĝi kaj strie disfali.

Unua ekparolis la arestito.

— Mi vidas, ke okazis misaĵo pro mia interparolo kun tiu junulo el Kirjat. Mi antaŭsentas, hegemono, ke lin trafos malfeliĉo kaj mi lin tre kompatas.

— Ŝajnas al mi, — kun stranga rideto respondis la prokuratoro, — ke estas en la mondo iu alia, pli inda je cia kompato ol Jehudo el Kirjat kaj suferonta multe pli ol Jehudo. Do, Marko Ratobuĉulo, la flegma kaj senhezita torturisto, la homoj kiuj, kiel mi vidas, cin batis pro ciaj predikoj — la prokuratoro almontris la misforman vizaĝon de Jeŝua, — la krimuloj Dismas kaj Gestas, murdintaj kun siaj kunuloj kvar soldatojn, kaj fine la fi-perfidulo Jehudo — ĉu ili ĉiuj estas bonaj homoj?

— Jes, — respondis la arestito.

— Kaj venos la regno de la vero, ĉu?

— Ĝi venos, hegemono, — fide respondis Jeŝua.

— Neniam ĝi venos, — ekkriis Pilato per voĉo tiom terura ke Jeŝua ŝanceliĝis malantaŭen. Tiel li estis krianta antaŭ multaj jaroj al siaj kavalerianoj en la Valo de la Junulinoj: «Batu ilin! Batu! La ega Ratobuĉulo kaptitas!» Li ankoraŭ pli laŭtigis sian rompitan pro la komandado voĉon por ke en la ĝardeno oni aŭdu la vorton:

— Krimulo! Krimulo! Krimulo!

Poste li demandis pli trankvile:

— Jeŝua Ha-Nocri, ĉu ci kredas je dioj?

— Estas nur unu Dio, — respondis Jeŝua, — je li mi kredas.

— Do preĝu al li, forte preĝu! Cetere… — la voĉo de Pilato resinkis, — tio estas senutila. Ĉu ci havas edzinon? — ial malĝoje li demandis, ne komprenante kio al li okazas.

— Ne, mi estas sola.

— La abomeninda urbo, — subite murmuris la prokuratoro. Li movis la ŝultrojn, kvazaŭ pro malvarmo, kaj frotis la manojn, kvazaŭ lavante ilin. — Se ci estus murdita antaŭ cia renkonto kun Jehudo el Kirjat, tio certe estus multe pli bona.

— Ci prefere lasu min for, hegemono, — neatendite petis Jeŝua kaj lia voĉo iĝis maltrankvila, — mi vidas ke oni volas mortigi min.

Spasmo tordis la vizaĝon de Pilato, li turnis al Jeŝua la inflamajn okulglobojn kun ilia ruĝiĝinta vejnaro kaj diris:

— Ĉu ci, malfeliĉulo, imagas ke Romia prokuratoro liberigos homon dirintan tion, kion ci diris? Ho dioj! Ĉu ci pensas, ke mi pretas okupi cian lokon? Ciajn opiniojn mi malaprobas! Kaj atentu: se post ĉi tiu momento ci diros eĉ unu vorton, se ci ekparolos kun iu ajn, tiam kontraŭ mi cin gardu! Mi ripetas: cin gardu!

— Hegemono…

— Silentu! — kriis Pilato kaj lia furioza rigardo sekvis la hirundon, refoje flirtintan tra la kolonaron. — Al mi! — li vokis.

Kiam la sekretario kaj la eskorto reokupis siajn lokojn, Pilato deklaris ke li konfirmas la mortoverdikton de la Malgranda Sinedrio pri la krimulo Ha-Nocri kaj la sekretario protokolis tion.

Post unu minuto antaŭ la prokuratoro staris Marko Ratobuĉulo. La prokuratoro ordonis al li konduki la krimulon al la estro de la sekreta servo kaj konigi al tiu la instrukcion de la prokuratoro, ke Jeŝua Ha-Nocri estu gardata aparte disde la ceteraj kondamnitoj kaj ke al la personaro de la sekreta servo je la minaco de severa puno estu malpermesite interparoli kun Jeŝua Ha-Nocri pri io ajn aŭ respondi liajn demandojn.

Obeante la geston de Marko la eskorto ĉirkaŭis Jeŝuan kaj lin forkondukis de la balkono.

Poste antaŭ la prokuratoro aperis blondbarba belulo kun aglaj plumoj en la kaskokresto. Sur lia brusto brilis oraj leonkapoj, oraj platetoj garnis lian glavrimenon. Liaj triplandumaj botoj estis ŝnuritaj ĝis la genuo, purpura mantelo pendis de lia maldekstra ŝultro. Li estis legato, la legiestro. La prokuratoro lin demandis, kie nun troviĝas la Sebastea kohorto. La legiestro raportis, ke la sebasteanoj estas postenigitaj ĉirkaŭ la placo ĉe la hipodromo, kie estas anoncota la verdikto pri la krimuloj.

Pilato ordonis al la legiestro pretigi du centuriojn el la Italia kohorto. La unu, komandate de Ratobuĉulo, devos eskorti la krimulojn, la ĉarojn kun la ekzekutilaro kaj la ekzekutistojn ĝis la Kalva Monto kaj tie aliĝi la supran kordonon. La alia devos marŝi rekte al la Kalva Monto kaj komenci la posteniĝon. Pro la sama celo, tio estas por sekurigi la monteton, la prokuratoro petis la legiestron sendi kune la helpan skadron, la Sirian alaon.

Kiam la legiestro estis elirinta, la prokuratoro ordonis al la sekretario inviti la prezidanton de la Sinedrio, ĝiajn du membrojn kaj la estron de la Templa gardo. Krome, li petis la sekretarion aranĝi la inviton tiel ke li, la prokuratoro, povu interparoli kun la prezidanto antaŭ la kunveno kaj sola.

La ordonoj de Pilato estis plenumitaj rapide kaj ĝuste. La suno, kiu dum la lastaj tagoj iel aparte furioze ardigadis Jerŝalaimon, ankoraŭ malproksimis de sia plej alta punkto, kiam sur la supra ĝardenteraso, ĉe la du blankaj marmoraj leonoj gardantaj la ŝtuparon, renkontiĝis la prokuratoro kaj Josef Kajafo, la Juduja ĉefpastro prezidanta la Sinedrion.

En la ĝardeno estis kviete. Sed kiam la prokuratoro eliris el la portiko sur la ĝardenterason inundatan de la suna lumo, la terason kie staris hide elefantokruraj palmoj kaj de kie al lia rigardo prezentiĝis la tuta de li abomenata urbo Jerŝalaim, ĝiaj pendaj pontoj, ĝiaj fortikaĵoj kaj precipe la monstra marmorbloko kun ora drakoskvamo anstataŭ tegmento, la Templo de Jerŝalaim, — tiam lia akra aŭdo perceptis venantan de sube, kie muro disigis la malsupran palacan ĝardenterason disde la urba placo, obtuzan murmuron, el kiu fojfoje forflugadis sonoj malfortaj kaj akutaj, kiel ĝemoj aŭ krioj.

Pilato komprenis, ke tie sur la placo jam amasiĝis nenombreblaj Jerŝalaimanoj, incititaj de la ĵusa tumulto, ke la amaso malpacience atendas la verdikton kaj ke krias la senlacaj akvovendistoj.

La prokuratoro komencis per tio ke li invitis la ĉefpastron en la portikon, for de la senkompata ardo, sed Kajafo ĝentile petis pardonon kaj klarigis, ke antaŭfeste li ne rajtas fari tion. Pilato levis la kapuĉon sur sian apenaŭ kalviĝantan kapon kaj komencis la interparolon. La interparolo estis en la greka.

Pilato diris, ke li ekzamenis la aferon pri Jeŝua Ha-Nocri kaj konfirmis la mortoverdikton. Do, antaŭ la hodiaŭ okazonta ekzekuto mortoverdikton ricevis la tri banditoj — Dismas, Gestas, Bar-rabba — kaj krome tiu Jeŝua Ha-Nocri. La du unuaj, kiuj aŭdacis eksciti la popolon kontraŭ Cezaro, estas kaptitaj fare de la Romia potenco post armita rezisto, do pri ili oni ne parolu. Male, la du lastaj, Bar-rabba kaj Ha-Nocri, estas arestitaj de la juda estraro kaj kondamnitaj de la Sinedrio. Laŭ la leĝo kaj kutimo, unu el la du krimuloj estas liberigenda pro la granda festo de Pasko, komenciĝonta hodiaŭ.

Do, la prokuratoro deziras scii, kiun el la du krimuloj intencas liberigi la Sinedrio: ĉu Bar-rabban aŭ Jeŝuan Ha-Nocri?

Kajafo klinis la kapon signante ke li komprenis la demandon kaj respondis:

— La Sinedrio petas liberigi Bar-rabban.

Ĝuste tiun respondon atendis Pilato, sed lia tasko estis ŝajnigi sin mirigita.

Li faris tion majstre. Sur lia orgojla vizaĝo leviĝis la brovoj kaj li mire rigardis la ĉefpastron rekte en la okulojn.

— Verdire, tiu respondo min surprizas, — milde diris la prokuratoro, — mi timas ke okazis miskompreno.

Pilato klarigis sian starpunkton. La Romia administracio neniel atencas la rajtojn de la loka religia estraro, la ĉefpastro ja bone scias tion, tamen tiu kazo prezentas evidentan eraron kaj la Romia administracio havas intereson ĝin korekti.

Nu fakte: la krimoj de Bar-rabba kaj de Ha-Nocri tre diferencas laŭ la gravo. Dum la dua, nekontesteble homo mense malsana, kulpas je absurdaj paroladoj en Jerŝalaim kaj aliloke, la kulpo de la unua estas nekompareble pli grava. Li ne nur malkaŝe ekscitis ribelon, dum la aresto li ankoraŭ mortigis gardiston. Bar-rabba estas multe pli danĝera ol Ha-Nocri.

Pro la indikitaj rezonoj la prokuratoro petas la ĉefpastron rekonsideri la decidon kaj el la du kondamnitoj liberigi la malpli danĝeran, kaj tiu sendube estas Ha-Nocri. Do?

Kajafo diris per voĉo nelaŭta sed firma ke la Sinedrio zorge konsideris la aferon kaj ke la duan fojon ĝi sciigas sian intencon liberigi Bar-rabban.

— Kiel do? Eĉ post mia rekomendo, rekomendo de tiu, per kies buŝo parolas la Romia regado? Ĉefpastro, ripetu je tria fojo!

— Je la tria fojo mi ripetas ke ni liberigos Bar-rabban, — nelaŭte diris Kajafo.

Ĉio estis finita, plua insisto estis sensenca. Ha-Nocri estis malaperonta por ĉiam, neniu kuracos la terurajn, kruelajn dolorojn de la prokuratoro. Kontraŭ ili estas nenia rimedo krom la morto. Sed ne tiu penso nun frapis Pilaton. Lin tutan penetris la sama nekomprenebla angoro, kiu ĵus trafis lin sur la balkono. La prokuratoro serĉis la kialon sed la rezulto estis stranga: ŝajnis al li malklare, ke en la interparolo kun la kondamnito io restis nedirita, aŭ eble, ke li ion ne finaŭskultis.

Pilato forpelis tiun penson kaj ĝi tuj malaperis, same rapide kiel ĝi venis. Ĝi malaperis kaj la angoro restis neeksplikita, ĉar ne povis ja ĝin klarigi alia, fulme aperinta kaj tuj estingiĝinta, mallonga penso: «Senmorteco… La senmorteco venis…» Kies senmorteco? Tion la prokuratoro ne komprenis sed la ideo pri tiu enigma senmorteco glaciigis lin malgraŭ la sun’ardo.

— Nu, — diris Pilato, — estu tiel.

Li turnis la kapon, rigardis ĉirkaŭen kaj miris pri la okazinta ŝanĝo. Malaperis la florŝarĝita rozujo, malaperis la cipresoj kadrantaj la supran terason, la granat’arbo, la blanka statuo en verdaĵoj kune kun la verdaĵoj. Ĉion anstataŭis ia malhelruĝa ŝlimo, en ĝi ektremis kaj ien ekmoviĝis algoj kaj kun ili moviĝis Pilato mem. Sufoka kaj brula, lin forportis la plej terura kolero, la kolero de la malpovo.

— Premon, — eligis Pilato, — premon mi sentas!

Per malvarma, ŝvita mano li abrupte tiris la fibolon de la kolumo de sia mantelo. La fibolo falis sur la sablon.

— La vetero estas sufoka, ie pasas fulmotondro, — reagis Kajafo fikse rigardante la ruĝiĝintan vizaĝon de la prokuratoro kaj pensante pri la pluaj, ankoraŭ venontaj turmentoj. «Ho, terura estas ĉi-jare la monato Nisan’!» — Ne, — diris Pilato, — ne pro la vetero mi estas premata, sed ĉar tro malvaste iĝis ĉi tie por ni du. — Streĉinte la palpebrojn, Pilato ridetis kaj aldonis: — Gardu cin, ĉefpastro.

La malhelaj okuloj de la ĉefpastro ekbrilis kaj li, ne malpli lerte ol antaŭe la prokuratoro, igis sian vizaĝon esprimi miron.

— Kion mi aŭdas, prokuratoro? — fiere kaj trankvile respondis Kajafo, — ci minacas al mi post ol ci mem konfirmis nian verdikton? Ĉu tio estas ebla? Kutime Romia prokuratoro elektas vortojn por ion diri. Se iu aŭdus nin, hegemono..?

Pilato rigardis la ĉefpastron per malvivaj okuloj kaj nudigis la dentojn por esprimi rideton.

— Kion ci diras, ĉefpastro! Kiu povas nun aŭdi nin ĉi tie? Ĉu mi similas la junan vagantan malsaĝulon ekzekutotan hodiaŭ? Ĉu mi estus knabo? Mi scias, kion kaj kie mi diras. La ĝardeno estas gardata, egale kiel la palaco, muso ne povus penetri ĉi tien! Kaj ne nur muso, ne povus eĉ tiu — kiel li estas nomata? — el la urbo Kirjat. Ĉu ci lin konas, ĉefpastro? Ho, se iu tia penetrus ĉi tien, li amare sin domaĝus, pri tio ci ja ne dubas, ĉu? Do sciu, ĉefpastro, ke de nun ci ne havos ripozon! Nek ci, nek cia popolo, — Pilato montris dekstren kie en la foro flamis la Templo, — tion deklaras mi, Pilato de Ponto, kavaliro de la Ora Lanco!

— Mi scias, scias! — sentime respondis la nigrabarba Kajafo kaj liaj okuloj ekbrilis. Li levis la manon ĉielen kaj daŭrigis: — Scias la juda popolo, ke ci malamegas ĝin per furioza malamo kaj suferigos al ĝi multajn turmentojn, sed tutan ci ĝin ne ekstermos! Dio ĝin defendos! Nin aŭdos, aŭdos la potenca Cezaro, li ŝirmos nin kontraŭ la ekstermanto Pilato!

— Ho ne! — ekkriis Pilato. Nun ĉiu plua vorto lin faciligis: li jam povis forĵeti la maskon, ne plu zorgi pri la vortoj. — Tro multe ci plendis kontraŭ mi al Cezaro, nun estas veninta mia horo, Kajafo! Nun sciigon sendos mi, kaj ĝi iros ne al la provincestro en Antioĥion, nek al Romo, sed rekte al Kapreo, al Cezaro mem, la sciigo pri tio, ke notorajn ribelulojn vi kaŝas en Jerŝalaim kontraŭ la mortopuno. Kaj tiam ne per la akvo el la Salomona lageto malsoifigos mi Jerŝalaimon — kiel mi intencis antaŭe por via bono! Ne per akvo! Rememoru, vi devigis min forigi de la muroj la ŝildojn kun la emblemo de Cezaro, transloki trupojn, finfine mi mem devis veni ĉi tien kaj min okupi pri viaj misaĵoj. Memoru mian parolon, ĉefpastro. Ci vidos en Jerŝalaim ne unu kohorton, ho ne! Venos ĉe la urbomurojn la tuta legio Fulminata, venos la araba kavalerio, tiam ci aŭdos amarajn plorojn kaj ve-kriojn! Tiam rememoros ci la savitan Bar-rabban kaj bedaŭros, ke ci ekzekutigis la filozofon kun lia paca prediko!

Sur la vizaĝo de la ĉefpastro aperis makuloj, lia rigardo brulegis. Kiel la prokuratoro, li akradente ridetis kaj respondis:

— Ci mem, prokuratoro, ĉu ci kredas kion ci diras? Ne, ci ĝin ne kredas! Ne pacon, ho, ne pacon portis al ni en Jerŝalaimon la forlogisto de la popolo kaj ci, kavaliro, bonege tion komprenas. Ci volus liberigi lin por ke li profanu la religion, agitu la popolon kaj konduku ĝin sub la Romiajn glavojn! Sed dum vivas mi, la ĉefpastro de la judoj, la religio restos neprofanita kaj la popolo estos defendata. Ĉu ci aŭdas, Pilato? — ĉi tiam Kajafo impone levis la manon: — Aŭskultu tion, prokuratoro!

Kajafo eksilentis kaj denove Pilato aŭdis la bruon — kvazaŭ la maro torentis sub la murojn de la ĝardeno de Herodo la Granda. De malsupre la bruo estis leviĝanta al la piedoj de la prokuratoro kaj trafis lin vizaĝen. Samtempe de malantaŭ, de trans la aloj de la palaco, venis ekscitaj trumpetsignaloj, peza kraketo de centpieda marŝo, fera tintado; la prokuratoro komprenis, ke la Romia infanterio jam eliras sin direktante al la mortparado terura por la ribeluloj kaj krimuloj.

— Ĉu ci aŭdas, prokuratoro? — mallaŭte ripetis la ĉefpastro. — Ci ja ne diros, ke ĉion ĉi, — Kajafo levis ambaŭ brakojn kaj la malhela kapuĉo forglitis de lia kapo, — kaŭzis la mizera krimulo Bar-rabba?

Per la mandorso la prokuratoro viŝis de la frunto la malvarman ŝviton, rigardis teren, poste, levinte la duonfermitajn okulojn al la ĉielo, li rimarkis, ke la arda globo pendas preskaŭ super lia kapo, ke la ombro de Kajafo kuntiriĝis ĝis la leona vosto. Li diris nelaŭte kaj indiferente:

— Baldaŭ estos tagmezo. La interesa konversacio forturnis nian atenton, nun ni revenu al la afero.

En elegantaj esprimoj li pardonpetis la ĉefpastron kaj invitis Kajafon sidiĝi sur la benkon en la ombro de magnoliarbo kaj atendi ĝis li venigos la ceterajn partoprenontojn de la lasta mallonga interkonsilado — kaj faros ankoraŭ unu ordonon koncerne la ekzekuton.

La ĉefpastro ĝentile sin klinis tenante la manon sur la koro kaj restis en la ĝardeno, dum Pilato revenis sur la balkonon. Tie li ordonis al la sekretario konduki en la ĝardenon la legiestron, la tribunuson de la kohorto, la du sinedirianojn kaj la estron de la Templa gardo, kiuj estis atendantaj en la ronda pavilono kun fontano, sur la sekva pli malsupra teraso. La prokuratoro aldonis, ke li mem tuj venos, kaj eniris la palacon.

Dum la sekretario plenumis la ordonon, en ĉambro ŝirmita kontraŭ la suno per malhelaj kurtenoj Pilato rendevuis kun homo kies vizaĝon je duono kovris kapuĉo, kvankam tie la sunradioj ne povis lin ĝeni. La rendevuo estis tre mallonga. La prokuratoro mallaŭte diris al la homo kelkajn vortojn, tiu foriris kaj Pilato tra la portiko revenis en la ĝardenon.

Tie en la ĉeesto de ĉiuj invititoj la prokuratoro seke deklaris ke li konfirmis la mortoverdikton pri Jeŝua Ha-Nocri, kaj oficiale demandis la sinedirianojn, al kiu el la krimuloj ili volas lasi la vivon. Post la respondo, ke tiu estas Bar-rabba, la prokuratoro diris:

— Tre bone. — Li ordonis al la sekretario tuj protokoli la decidon, premis en la mano la fibolon, kiun la sekretario estis levinta de la sablo, kaj diris solene: — La tempo venis!

Ĉiuj ĉeestantoj direktis sin laŭ la larĝa marmora ŝtuparo inter la ebriige aromaj rozheĝoj, pli kaj pli malsupren, al la palaca muro, al la pordego kondukanta al granda, glatpavima placo kies kontraŭan limon formis la kolonoj kaj statuoj de la Jerŝalaima hipodromo.

Elirinte el la ĝardeno la grupo surpaŝis larĝan masonitan podion kiu dominis la placon. Tie Pilato tra la duonfermitaj palpebroj ĵetis rigardon ĉirkaŭen kaj tuj kaptis la situacion. La spaco kiun li ĵus trairis, tiu inter la palaca muro kaj la podio, estis senhoma; sed antaŭ si la placon Pilato ne vidis: ĝin formanĝis la amaso. La homoj estus inundintaj ankaŭ la podion kaj la malplenan spacon sed tion malhelpis tri vicoj de soldatoj — la sebasteanoj maldekstre de Pilato kaj la Iturea helpa kohorto dekstre.

Do, Pilato suriris la podion premante en la mano la senutilan fibolon kaj duonferminte la okulojn. Li duonfermis la okulojn ne pro la suna brilo, ho ne! Ial li malvolis vidi la kondamnitojn kiujn li precize sciis esti kondukataj post li sur la podion.

Apenaŭ la blanka mantelo kun purpura subŝtofo aperis en la alto sur la roko super la rando de la homa maro — tuj la orelojn de la nevidanta hegemono frapis son’ondo: «Haaa…». Unue nelaŭta, naskiĝinte ie malproksime, ĉe la hipodromo, ĝi kreskis kaj dum kelkaj momentoj restis tondra, poste komencis malleviĝi. «Ili ekvidis min» — pensis la prokuratoro. Ne atinginte la plej malaltan punkton la ondo subite rekreskis kaj balancante superis la unuan; sur la kresto de la dua ondo ekbolis, similaj al ŝaŭmo sur mara ondego, fajfo kaj izolaj inaj ŝrikoj distingeblaj malgraŭ la tondro. «Jen ili estas kondukataj sur la podion», pensis Pilato, «kaj la ŝrikojn kaŭzis tio, ke la amaso premegis kelkajn virinojn kiam ĝi moviĝis antaŭen».

Iom da tempo li atendis, ĉar li sciis ke nenia forto povas silentigi la amason antaŭ ol ĝi forspiros ĉion en ĝi akumuliĝintan kaj trankviliĝos per si mem.

Kaj kiam la momento venis, la prokuratoro levis la dekstran brakon kaj la lasta bruo forfalis.

Tiam Pilato enspiris kiom eble plej multe da varmega aero kaj kriis kaj lia raŭka voĉo ekŝvebis super la miloj da kapoj:

— Je la nomo de Cezaro imperatoro!

Tuj liajn orelojn plurfoje frapis fera, diŝakita krio — la kohortanoj, svinginte supren la lancojn kaj insignojn, timige elkriis:

— Vivu Cezaro!

Levinte la vizaĝon Pilato fiksis ĝin kontraŭ la suno. Sub liaj palpebroj ekflamis verda fajro, ĝi ekbruligis la cerbon kaj super la amaso ekflugis la arameaj vortoj:

— La kvar krimuloj arestitaj en Jerŝalaim pro murdoj, instigo al ribelo kaj atenco kontraŭ la leĝoj kaj la religio estas kondamnitaj al la malhonora ekzekuto per pendigo sur fosto! La ekzekuto estas senprokraste plenumota sur la Kalva Monto! La nomoj de la krimuloj estas: Dismas, Gestas, Bar-rabba kaj Ha-Nocri. Jen ili staras antaŭ vi!

Sen vidi la krimulojn Pilato montris per la mano dekstren: li sciis ke ili staras sur la ĝusta loko.

La amaso respondis per longa murmuro, kia povus esprimi miron aŭ faciliĝon. Kiam ĝi estingiĝis, Pilato daŭrigis:

— Tamen nur tri el ili estos ekzekutitaj, ĉar laŭ la leĝo kaj la kutimo, por honori la Paskofeston, la nobla Cezaro imperatoro redonas lian senvaloran vivon al unu el la krimuloj, laŭ la elekto de la Malgranda Sinedrio konfirmita de la Romia administranto.

Kriante la vortojn Pilato aŭskultis grandan silenton anstataŭi la murmuron. Nun liajn orelojn trafis nek ekspiro nek susuro. Eĉ ŝajnis al li unu momenton, ke ĉio ĉirkaŭ li tute malaperis. La abomenata urbo mortis kaj li staras sola, bruligate de la vertikalaj sunradioj, enŝovinte la kapon en la ĉielon. Pilato iom tiris la silenton, poste komencis krii la reston:

— La homo liberigota tuj antaŭ viaj okuloj estas…

Antaŭ ol diri la nomon li denove paŭzis, kontrolante, ĉu li diris ĉion, ĉar li sciis, ke apenaŭ li diros la nomon de la feliĉulo, la mortinta urbo reviviĝos kaj neniu plua vorto estos aŭdebla.

«Ĉu ĉio?» — senvoĉe sin demandis Pilato. «Ĉio. La nomon!»

Kaj rulegante la r-on super la silentanta urbo li kriis:

— Bar-rabba!

Ĉi tiam ŝajnis al li ke ektintinte la suno krevis super li kaj verŝis fajron en liajn orelojn. En la fajro furiozis muĝo, ŝrikoj, ĝemoj, ridego kaj fajfado.

Pilato sin turnis kaj iris sur la podio reen sen rigardi ion ajn krom la diverskolorajn pavimerojn, por ne mispaŝi. Li sciis ke malantaŭ lia dorso sur la podion hajlas bronzaj moneroj kaj daktiloj, ke en la muĝanta interpuŝego la homoj levas sin unu sur la ŝultrojn de alia por propraokule vidi la miraklon: kiel homo, kiun la morto jam tenis en siaj manoj, eskapis el ili! Kiel la legianoj malligas la ŝnuron, nevole kaŭzante brulan doloron en liaj brakoj, distorditaj dum la torturoj. Kiel li, malgraŭ la grimacoj kaj ĝemoj, tamen sensence, freneze ridetas.

Li sciis ke samtempe la eskorto jam kondukas la tri homojn kun ligitaj manoj al la flanka ŝtuparo por irigi ilin laŭ la okcidenta vojo ekster la urbon, al la Kalva Monto. Nur ekpaŝinte sur la placon, ŝirmate de la podio, Pilato levis la okulojn, ne plu timante vidi la kondamnitojn.

Al la ĝemoj de la kvietiĝanta amaso nun tre klare miksiĝis la tranĉaj voĉoj de la anoncistoj, greke kaj aramee ripetantaj kion Pilato estis proklaminta de la podio. Krome, la prokuratoro aŭdis ŝutiĝi proksimiĝantan hufobruon, meze de kiu lakone kaj gaje ion kriis trumpeto. Al tiuj sonoj respondis orelbora fajfo de la knaboj sur la tegmentoj laŭ la strato kondukanta de la bazaro al la hipodroma placo kaj krioj «Atentu!»

Soldato sole staranta en la malplena, gardata parto de la placo, atentige svingis sian insignon kaj la prokuratoro, la legiestro, la sekretario kaj la eskorto haltis.

La alao, plirapidigante la troton, impetis sur la placon por transpasi ĝin flanke, preter la amaso, kaj rajdi plu laŭ la strateto ĉe la vitkovrita muro, per la plej mallonga vojo al la Kalva Monto.

Pasante antaŭ Pilato la alaestro, siriano malgranda kiel knabo kaj brunhaŭta kiel mulato, helvoĉe kriis ion kaj ŝire elingigis la glavon. Lia impetema, nigra, ŝvitmalseka ĉevalo abrupte haltis kaj baŭmis. Ĵetinte la glavon en la ingon la alaestro vipis la ĉevalon sur la kolon, igis ĝin repreni la ĝustan lokon kaj galope rajdis en la strateton. Lin sekvis, meze de polvonubo, liaj kavalerianoj en vicoj po tri, tremetis la pintoj de la malpezaj bambuolancoj, preter la prokuratoro estis rapide pasantaj brile, gaje nuddentaj vizaĝoj, kiuj ŝajnis aparte malhelaj sub la blankaj turbanoj.

Kirlante la polvon ĝis la ĉielo la alao malaperis en la strateto. Laste preter Pilato rajdis la kavaleriano kun sunflama trumpeto malantaŭ la dorso.

Per la mano sin ŝirmante kontraŭ la polvo, kun malkontenta grimaco, Pilato ekmovis sin pluen, al la pordego de la palaca ĝardeno, sekvate de la legiestro, la sekretario kaj la eskorto.

Estis proksimume la deka horo matene.

Ĉapitro 3 La sepa pruvo

— Jes, estis proksimume la deka horo matene, estiminda Ivano Nikolaiĉ, — diris la profesoro.

Kvazaŭ ĵus vekiĝinte, la poeto viŝis la vizaĝon per la mano kaj rimarkis, ke ĉe la Patriarĥa jam vesperas.

La akvo nigriĝis kaj sur ĝi jam estis glitanta malpeza boato, oni aŭdis plaŭdon de remilo kaj ridon de civitanino en la boato. Publiko aperis sur la benkoj de la aleoj — pli ĝuste, en la tri aliaj lateroj de la kvadrato, escepte tiun kie sidis niaj interparolantoj.

La ĉielo super Moskvo iel senkoloriĝis, en la alto tute klare videblis la plena luno, kvankam pale blanka, ankoraŭ ne ora. Oni spiris multe pli facile kaj la voĉoj sub la tilioj sonis pli milde, vesperece.

«Kiel do povis okazi, ke mi ne rimarkis lin plekti tutan novelon?», mirigite pensis Senhejmulo. «Ja estas jam vespero! Cetere, eble ne li rakontis ĉi ĉion sed mi endormiĝis kaj mem ĝin sonĝis, ĉu?»

Tamen estas pli verŝajna, ke rakontis la profesoro, ĉar alie necesus akcepti, ke la samon sonĝis ankaŭ Berlioz, kiu diris, atente rigardante la vizaĝon de la alilandano:

— Via rakonto, profesoro, estas tre interesa, kvankam ĝi tute malakordas kun la Evangelioj.

— Mi petas pardonon, — kun indulgema rideto respondis la profesoro, — ja vi devas scii pli bone ol iu ajn, ke absolute nenio el la skribita en la Evangelioj iam okazis, kaj se ni komencos referenci la Evangeliojn kiel historian fonton… — li denove ridetis kaj Berlioz konfuziĝis, ĉar ĝuste tion li mem diris al Senhejmulo kiam ili iris laŭ la Malgranda Bronnaja strato al la ĝardenplaco.

— Vi pravas, — diris la redaktoro. — Tamen mi timas, ke neniu povas certigi, ke tio, kion vi rakontis, fakte okazis.

— Ho, tamen! Iu povas certigi kion! — en misa rusa lingvo tre memfide respondis la profesoro kaj subite li kun mistera mieno geste invitis la amikojn proksimiĝi.

De ambaŭ flankoj ili sin klinis al li, kaj li diris, denove en la bona rusa, sen la misprononco kiu pro nesciata kialo jen aŭdiĝis, jen malaperis:

— Fakte… — la profesoro timeme rigardis ĉirkaŭen kaj mallaŭtigis la voĉon ĝis la flustro, — fakte mi mem ĉeestis ĉion. Kaj sur la balkono kun Poncio Pilato, kaj en la ĝardeno kiam li interparolis kun Kajafo, kaj sur la podio — sed kaŝe, kvazaŭ inkognite, tial mi petas vin nepre teni ĉion en plej granda sekreto, ŝŝ!..

Ekestis silento kaj Berlioz paliĝis.

— Ĉu… ĉu vi jam longe estas en Moskvo? — li demandis per ŝanĝiĝinta voĉo.

— Mi ĵus venis en Moskvon, — perplekse respondis la profesoro, kaj nur ĉi tiam la amikoj rigardis lin pli atente en la okulojn kaj vidis, ke la maldekstra, la verda, estas tute freneza, dum la dekstra estas senesprima, nigra, malviva.

«Nun ĉio klaras!» pensis Berlioz ekscitite, «tute simple, venis freneza germano, aŭ eble li ĵus freneziĝis ĉe la Patriarĥa. Bela historio!»

Jes, tio klarigis ĉion: la strangegan matenmanĝon ĉe la forpasinta filozofo Kantio, la idiotajn parolojn pri la oleo kaj Anjo, la antaŭdirojn pri la fortranĉota kapo kaj la reston — la profesoro estis mense malsana.

Berlioz tuj komprenis, kio estas farenda. Sin retroĵetinte sur la benk’apogilon li palpebrumis al Senhejmulo malantaŭ la dorso de la profesoro kvazaŭ dirante: «Ne spitu lin!» — sed la konsternita poeto ne komprenis liajn signojn.

— Jes, jes, certe, jes, — ekscitite parolis Berlioz, — finfine ĉio ĉi estas ebla! Nu tute ebla, kaj Poncio Pilato, kaj la balkono, kaj la resto… Ĉu vi venis sola aŭ kun via edzino?

— Sola, sola, mi ĉiam estas sola, — amare respondis la profesoro.

— Do, kie estas viaj pakaĵoj, profesoro, — mielvoĉe demandis Berlioz, — ĉu en Métropole? Kie vi enhoteliĝis?

— Ĉu mi? Nenie, — respondis la freneza germano, pelante sur la lageto la angoran kaj sovaĝan rigardon de sia verda okulo.

— Kiel do? Sed kie vi loĝos?

— En via loĝejo, — kun subita impertinenteco respondis la frenezulo kaj palpebrumis.

— Mi… mi tre ĝojas, — ekbalbutis Berlioz, — sed vidu, en mia loĝejo estos al vi malkomforte… Dum en Métropole estas ravaj numeroj, ĝi estas bonega hotelo.

— Kaj la diablo, ĉu ankaŭ la diablo ne estas? — subite la profesoro gaje demandis Senhejmulon.

— Ankaŭ…

— Ne kontraŭdiru! — senvoĉe, nur per la lipoj flustris Berlioz, sin ĵetinte malantaŭ la dorson de la profesoro kaj terure grimacante.

— Ne estas ja ia ajn diablo! — maltrafe ekkriis Ivano Nikolaiĉ, tute malspritigite de ĉiuj ĉi sensencaĵoj. — Tie sufiĉus nenia pacienco! Vi ĉesu frenezumi!

Ĉi tiam la malsanulo ekridegis tiel, ke el la tilio super la sidantoj elflugis pasero.

— Nu, jen kio ĉe vi estas vere amuza, — eligis la profesoro skuate de la ridego, — oni demandu vin pri io ajn, ĝi nepre mankas! — Abrupte li ĉesis ridi kaj — la fenomeno kutima ĉe mensa malsano — de la ridego li pasis al la alia ekstremo, incitiĝinte li malmilde krietis: — Ĉu tamen ne estas?

— Trankviliĝu, profesoro, trankviliĝu, — murmuradis Berlioz klopodante ne spiti la malsanulon. — Bonvolu resti ĉi tie kun kamarado Senhejmulo, mi nur telefonos tre rapide de la strat’angulo kaj poste ni vin kondukos kien ajn vi volos. Ja vi ne konas la urbon…

La planon de Berlioz endas taksi ĝusta: necesis tuj kuri al la plej proksima telefonbudo kaj sciigi al la Alilandanburoo ke jen, en la ĝardenplaco de la Patriarĥa lageto sidas veninta el eksterlando konsilisto en evidente malnormala stato. Do, oni faru ion, ja okazas ia malagrabla misaĵo.

— Do, vi volas telefoni… Nu, telefonu, — malgaje konsentis la malsanulo, kaj kun subita pasio li aldonis: — Tamen adiaŭante mi vin petegas, kredu almenaŭ je tio, ke la diablo ekzistas! Pri io plia mi eĉ ne parolas. Sciu, ke pri tio estas sepa pruvo, la plej certa! Kaj ĝi tuj iĝos al vi prezentita.

— Bone, bone, — diradis Berlioz per false dolĉeta voĉo. Li palpebrumis al la ĉagrenita poeto, kiun neniel ĝojigis la neceso gardi la frenezan germanon, kaj impetis al tiu elirejo de la ĝardeno, kiu estas ĉe la angulo de la Malgranda Bronnaja kaj Jermolajevskij-strateto.

Nu, la profesoro tuj resereniĝis kaj kvazaŭ resaniĝis.

— Miĥaelo Aleksandroviĉ! — li postkriis al Berlioz.

Tiu skuiĝetis kaj sin returnis, sed lin tuj trankviligis la penso ke ankaŭ lian nomon la profesoro povis trovi en gazetoj. La profesoro metis la manojn voĉtube antaŭ la buŝo kaj kriis:

— Ĉu mi tuj sendigu telegramon al via onklo en Kievon?

Berlioz denove miregis. Kial la frenezulo scias, ke li havas onklon en Kievo? Tutcerte, nenia gazeto raportis tion. Ah ha, ĉu Senhejmulo tamen estus prava? La dokumentoj ja povas esti falsaj… Aĥ, kia stranga ulo! Telefoni, telefoni, tuj telefoni! Oni rapide lin klarigos.

Sen atendi daŭrigon Berlioz kuris pluen.

Tuj ĉe la elirejo al la Malgranda Bronnaja renkonte al la redaktoro ekstaris ĝuste tiu civitano kiu antaŭe, en la suna lumo, modliĝis el la grasa varmego. Tamen nun li estis ne aera sed ordinara, karna, kaj en la komenciĝanta krepusko Berlioz klare vidis, ke liaj lipharoj tre similas kokinajn plumojn, ke liaj malgrandaj okuloj estas ironiaj kaj ebrietaj, ke lia kvadratita pantalono estas tirita tiom alte ke videblas la malpuraj blankaj ŝtrumpetoj.

Berlioz eĉ paŝetis malantaŭen, sed li tuj sin trankviligis per la penso, ke tio estas banala koincido kaj ke nun mankas tempo por okupi sin pri tio.

— Ĉu turnokrucon vi serĉas, civitano? — per fendita tenoro demandis la individuo, — ĉi tien bonvolu! Iru rekte kaj vi venos ĝuste kien vi volas. Verdire, la indiko plene valoras kvaronlitron… resobrigan drinkon por eksa kapelestro! — la kvadratita larĝasvinge demetis sian ĵokean kaskedon.

Sen atenti la almozpetan histrionadon de la kapelestro, Berlioz kuris al la turnokruco kaj metis sur ĝin la manon. Ĝin turninte li estis paŝonta sur la relvojon, kiam en lian vizaĝon ŝprucis ruĝa kaj blanka lumo: sur la vitra kesto ekhelis la skribaĵo «Atentu tramon!»

Senprokraste aperis la tramo mem, sin turnante de Jermolajevskij al la Malgranda Bronnaja laŭ la nova linio. Pasinte la turnon kaj havante antaŭ si rektan vojon, la tramo subite eklumis de interne kaj plirapidiĝis.

La singardema redaktoro, kvankam li staris sekure, tamen volis reiri malantaŭ la baron, remetis la manon sur la turnilo kaj faris paŝon reen. Sed lia mano glitis for, lia piedo nehaltigeble, kvazaŭ sur glacio, ŝoviĝis sur la pavimŝtonoj deklivantaj malsupren al la reloj, la alia gambo saltis en la aeron kaj Berlioz trafis sur la trakon.

Penante kapti apogon li falis dorsen, lia nuko neforte puŝiĝis kontraŭ la pavimo. Li ankoraŭ havis la tempon vidi en la alto — sed ĉu dekstre aŭ maldekstre, tion li jam ne komprenis — la orizitan lunon. Li ankoraŭ sukcesis sin turni sur la flankon, per despera movo tirante la gambojn al la ventro; sin turninte li ekvidis nehaltigeble impeti sur lin la absolute blankan pro teruro vizaĝon de la tramkondukistino kaj ŝian skarlatan kaptuketon. Berlioz ne kriis, sed ĉirkaŭ li la tuta strato ŝrikis per histeriaj inaj voĉoj. La kondukistino tiregis la elektran bremson, la vagono kliniĝis antaŭen, poste saltetis, krakante kaj tintante la vitroj ŝutiĝis el ĝiaj fenestroj. Ĉi tiam en la cerbo de Berlioz iu freneze ekkriis: «Ĉu..?» Ankoraŭ unu fojon, la lastan fojon ekbrilis la luno, ĝi jam estis dispeciĝanta, poste iĝis mallume.

La tramo kovris Berliozon kaj sub la kradon de la Patriarĥa aleo, sur la pavumitan deklivon falis malhela ronda objekto. De la deklivo ĝi saltetante ruliĝis sur la pavimŝtonojn de la Malgranda Bronnaja strato.

Ĝi estis la fortranĉita kapo de Berlioz.

Ĉapitro 4 La postkuro

Finfine ĉesis la inŝrikoj, estingiĝis la orelbora fajfado de la milicianoj, du ambulancoj estis forportintaj: la unu — la senkapan korpon kaj la detranĉitan kapon al la kadavrejo, la alia — la belan kondukistinon vunditan per vitrorompaĵoj, la balaistoj kun siaj blankaj antaŭtukoj jam forigis la vitropecojn kaj ŝutis sablon sur la sangoflakojn; nur Ivano Nikolaiĉ plu sidis sur benko, tie kien li sinkis ne atinginte la turnokrucon.

Plurfoje li provis ekstari, sed la gamboj lin ne obeis; io simila al paralizo trafis Senhejmulon.

Impetinte ĉe la unua kriego al la turnokruco, la poeto vidis la kapon saltetadi sur la pavimo. La vidaĵo lin tiom konsternis, ke li falis sur la apudan benkon kaj ĝissange mordis sian manon. Nature, li tute forgesis pri la freneza germano kaj penis kompreni nur unu aferon: kiel tio eblas, ke li ĵus interparolis kun Berlioz, kaj unu minuton poste — la kapo…

En la aleo ekscititaj homoj rapidis preter la poeto, sonis emociaj voĉoj, sed la vortojn Ivano Nikolaiĉ ne perceptis.

Subite antaŭ li interpuŝiĝis du virinoj, kaj unu el ili, pintnaza kaj nudkapa, kriaĉis al la alia, preskaŭ en la orelon de la poeto:

— Tamen Anjo, nia Anjo! De Sadovaja! Tio ja estas ŝia faraĵo! En la butiko ŝi aĉetis sunfloran oleon, kaj jen, kontraŭ la turnokruco la litrujo rompiĝis. La tuta jupo makuliĝis, ŝi sakris-sakradis! Kaj li, la kompatinda, glitstumblis kaj sur la relojn…

El ĉio kriita de la virino la konfuzita menso de la poeto kaptis unu vorton: Anjo.

— Anjo… Anjo?! — li ekmurmuris kaj maltrankvile rigardis ĉirkaŭen, — atendu do, atendu…

Al la vorto Anjo kroĉiĝis oleo, poste ial — Poncio Pilato. Pliaton li tuj forĵetis kaj rekomencis ligi la ĉenon ekde la vorto Anjo. La ĉeneroj rapide kuniĝis kaj kondukis al la freneza profesoro.

Nu jes! Tiu ja diris, ke la kunsido ne okazos, ĉar Anjo lasis la oleon disflui. Kaj jen, bonvolu vidi, ĝi ne okazos! Eĉ pli ol tio: li malimplice diris, ke la kapon fortranĉos virino, ĉu? Jes, ĝuste tiel! Nu, la tramon ja kondukis virino!! Kiel oni komprenu tion? Nu kiel?

Ne restis eĉ ombro de dubo, ke la mistera konsilisto jam antaŭe precize sciis la tutan cirkonstancaron de la terura morto de Berlioz. Du pensoj tuj ekfulmis en la cerbo de la poeto. La unua: «Neniel li estas freneza, ĝi estas stultaĵo!»; kaj la dua: «Ĉu li mem ĉion ĉi aranĝis?»

Pardonon, sed kiel li povus fari tion?

— Nu, spit! Tion ni ekscios!

Streĉeginte sian volon, Senhejmulo sin igis leviĝi de la benko kaj impetis reen, tien kie okazis la interparolo kun la profesoro. Kaj evidentiĝis, ke feliĉe, tiu ankoraŭ ne foriris.

En la Malgranda Bronnaja jam lumis la stratlampoj, super la Patriarĥa lageto brilis la ora luno, kaj sub la ĉiam trompaj lunradioj ŝajnis al Ivano, ke tiu staras tenante sub la brako ne bastoneton sed spadon.

La almiksiĝema ekskapelestro okupis ĝuste la lokon kie antaŭ nelonge sidis la poeto. Nun li fiksis sur la nazon evidente senutilan nazumon, en kiu unu okulvitro tute mankis, kaj la alia estis fendita. Pro tio la kvadratita civitano iĝis eĉ pli abomena ol antaŭe, kiam li montris al Berlioz la vojon sur la relojn.

Sentante froston en la koro, Ivano proksimiĝis al la profesoro, rigardis lin en la vizaĝon kaj konvinkiĝis, ke ĝi ne havas, nek havis, ian ajn simptomon de frenezo.

— Nun vi konfesu, kio vi estas? — obtuze demandis Ivano.

— Ne kompreni… rusa paroli…

— Oni ne komprenas! — de la benko donis sian nepetitan klarigon la kapelestro.

— Ĉesu simuladi! — minace diris la poeto kaj sentis malvarmon sub la sternumo, — ĵus vi bonege parolis la rusan. Vi estas nek germano nek profesoro! Vi estas murdisto kaj spiono! Vian legitimilon! — li kriis furioze.

La mistera profesoro malŝate tordis sian, eĉ sen tio tordan, buŝon, kaj levetis la ŝultrojn.

— Civitano! — denove sin enmiksis la fia kapelestro, — kial vi ekscitas la alilandan turiston? Pro tio vi suferos severan punon! — Dume la suspektinda profesoro orgojle mienis, sin turnis kaj iris for.

Ivano sentis, ke li perdas la piedtenon. Sufokiĝante li diris al la kapelestro:

— Hej, civitano, helpu aresti la krimulon! Vi devas fari tion.

La kapelestro eksterordinare vigliĝis, salte sin levis de la benko kaj blekegis:

— Krimulo? Kiu? Kie? Ĉu alilanda krimulo? — liaj okuloj ĝoje ekbrilis, — ĉu ĉi tiu? Se li estas krimulo, endas tuj krii «Help!», alie li eskapos. Ek, ni ambaŭ! Kune! — kaj la kapelestro malfermis sian faŭkon.

La perpleksa poeto obeis la fi-ŝerculon kaj kriis «Help!»; sed la kapelestro lin trompis kaj nenion kriis.

La izola, raŭka krio de Ivano rezultigis nenion bonan. Du fraŭlinoj timigite paŝis flanken, for de li, kaj li aŭdis la vorton ebria.

— Ha, vi do estas lia kunulo, — kolere kriis Ivano, — ĉu vi volas min moki? For!

Ivano saltis dekstren, kaj ankaŭ la kapelestro dekstren! Ivano saltis maldekstren, la fripono same.

— Ĉu intence vi baras al mi la vojon? — ekfuriozis Ivano, — do vin mem mi transdonu al la milicio!

Ivano provis kapti la kanajlon je la maniko sed maltrafis: la kapelestro subite malaperis, kvazaŭ englutite de la tero.

La poeto mirkriis, rigardis ĉirkaŭen kaj vidis la malbenindan nekonaton. Tiu jam estis ĉe la elirejo al la Patriarĥa strateto kaj ne plu sola. La plej suspektinda kapelestro iel sukcesis lin atingi. Eĉ pli ol tio: tria en la bando, tie estis virkato, grandega kiel porko, fulge, korve nigra, kun aŭdacegaj kavalerianaj lipharoj. La triopo sin direktis al la Patriarĥa strateto, la kato iris sur la malantaŭaj piedoj.

Ivano impetis post la malbonulojn, kaj tuj komprenis, ke atingi ilin estos tre malfacile.

En unu momento la triopo trapasis la strateton kaj estis jam en Spiridonovka. Malgraŭ ĉiuj penoj de Ivano la distanco inter li kaj la persekutatoj neniom malpliiĝis. Fulmrapide traiginte la kvietan straton Spiridonovka, Ivano abrupte trafis la tre viglan placon Nikitskie-Vorota, kie la postkuro iĝis pli malfacila. Krome, la tri kanajloj aplikis la artifikon ŝatatan de la krimaj bandoj: sin disigi.

La kapelestro tre lerte saltis en preterpasantan aŭtobuson, kiu veturis al la placo Arbat’, kaj tiel eskapis. Perdinte unu persekutaton, Ivano turnis sian atenton al la stranga kato. Tiu aliris motorvagonon de la linio A, starantan ĉe la haltejo, senceremonie deŝovis de ties ŝtupeto virinon malgraŭ ŝia protesta ŝriko, sin kroĉis je la tenilo kaj, tra la fenestro malfermita pro la varmego, provis enmanigi al la konduktorino dekkopekan moneron.

La konduto de la kato tiom mirigis Ivanon, ke li gape haltis ĉe la strat’angula nutrovendejo, kaj tiam denove, sed eĉ pli forte, lin frapis la reago de la konduktorino. Apenaŭ ŝi ekvidis la katon sin trapuŝi en la vagonon, ŝi kriis bolante pro furiozo:

— La katoj ne rajtas! Sen katoj! Malpermesite! Huŝ! Malsupren, aŭ mi vokos la milicion!

Nek la konduktorinon nek la pasaĝerojn surprizis la ĉefaĵo: ke kato provas envagoniĝi estas stranga, sed multe pli mirinda estas, ke ĝi volas pagi!

La kato montris sin besto ne nur pagipova sed ankaŭ disciplinema. Jam post la unua krio de la konduktorino ĝi tuj ĉesigis sian avancadon, forlasis la vagonŝtupeton kaj kaŭris sur la haltejo frotante la lipharojn per la monero. Sed kiam la konduktorino tiris la signalŝnuron kaj la tramo ekmoviĝis, la kato kondutis kiel ĉiu elvagonigito kiu nepre devas veturi. Preterlasinte ĉiujn tri vagonojn, la kato saltis sur la malantaŭan bufron de la lasta, kaptis per la krifoj kaŭĉukan tubon fiksitan ĉe la malantaŭa vando kaj forveturis, tiel ŝparante dek kopekojn.

Okupite pri la sentaŭga kato, Ivano preskaŭ perdis la ĉefan el la tri, la profesoron. Feliĉe, tiu ankoraŭ ne sukcesis eskapi. Lian grizan bereton Ivano rimarkis ĉe la homplena pasejo trans la straton Granda Nikitskaja (t.e. la strato Herzen). Post unu momento Ivano estis tie. Sed la celon li ne atingis. La poeto provis iri pli rapide, kelkfoje li kuretis puŝiĝante kontraŭ la homoj — kaj tamen li eĉ je unu centimetro ne proksimiĝis al la profesoro.

Malgraŭ sia konsterniĝo Ivano miris pri la supernatura rapido de la postkuro. Apenaŭ pasis dudek sekundoj — kaj anstataŭ la placon Nikitskie-Vorota li vidis la blindigajn lumojn de la placo Arbat’. Ankoraŭ kelkaj sekundoj — kaj jen malluma strateto kun kaduka trotuaro, kie la poeto falis kaj kontuzis la genuon. La lumplena avenuo «Kropotkin», denove strateto, poste Ostoĵenka kaj ankoraŭ stratetaĉo, abomena kaj avare prilumata. Ĝuste tie Ivano Nikolaiĉ definitive perdis tiun, kiun li nepre volis atingi. La profesoro malaperis.

Post nelonga hezito la poeto decidis, ke la profesoro sendube estas en la domo n-ro 13 kaj certe en la apartamento 47.

Ivano impetis al la enirejo, surkuris la duan etaĝon, tuj trovis la serĉatan pordon kaj malpacience sonorigis. Li atendis ne longe: knabino, verŝajne kvin jarojn aĝa, malfermis la pordon kaj sen demandi lin pri io ajn tuj foriris reen.

De sub la alta, nigre malpura plafono, eta karbonfadena lampo mizere prilumis la vastan, terure malzorgitan antaŭĉambron. Biciklo sen pneŭmatikoj estis kroĉita al la muro, apude staris grandega ferizita ŝrankokesto, kaj sur la breto sub la vesthokaro kuŝis vintra ĉapo kies longaj orelklapoj pendis malsupren. De malantaŭ pordo radioaparato incitite kaj verse kriadis ion per resonanta vira voĉo.

Neniom embarasite en la nekonata ĉirkaŭaĵo la poeto rapidis en la koridoron. Ivano rezonis jene: «Kompreneble, li sin kaŝas en la banĉambro». En la koridoro estis mallume. Kelkfoje puŝiĝinte kontraŭ la muroj, la poeto finfine rimarkis palan lumstrieton sub pordo, palpe trovis la anson kaj ne tre forte ĝin ektiris. La ŝloŝoketo elingiĝis, li trafis ĝuste la banĉambron kaj pensis, ke tio estas bona ŝanco.

Ho ve, la ŝanco estis malpli bona ol estus dezirinde! Humida varmo lin renkontis, kaj streĉinte la okulojn li vidis, ĉe la lumo de karbo ardanta en la akvovarmigilo, grandajn lesivpelvojn kroĉitajn al la muro kaj la banujon kun monstraj nigraj makuloj de forkrevinta emajlo. Nu, en la banujo staris nuda civitanino, tuta en sapŝaŭmo kaj kun banstupo en la mano. Ŝi miope rigardis la enrompiĝintan poeton kaj, verŝajne erarigite de la infera lumo, diris nelaŭte kaj gaje:

— Kiĉjo, ĉesu petoli! Ĉu vi freneziĝis? Teodoro Ivaniĉ tuj revenos. Tuj iru for! — kaj ŝi svingis la banstupon kontraŭ Ivano.

La miso estis evidenta, kaj certe, la kulpa estis Ivano Nikolaiĉ. Sed li malvolis agnoski tion, riproĉe ekkriis: «Ah, friponino!..» kaj ial pasis al la kuirejo. Neniu estis en tiu preskaŭ malluma ĉambro. Kelkaj dek estingitaj primusoj silente staris sur la fornoplato. Unu sola luna radieto penetris tra la polva, tutajn jarojn ne purigata fenestro, kaj magre prilumis la angulon kie en polvo kaj araneaĵo pendis forgesita ikono. De malantaŭ la ikonujo elstaris la pintoj de du geedziĝritaj kandeloj, sub ĝi estis kroĉita malgranda papera ikoneto.

Neniu scias, kiun penson ekhavis tiam Ivano, ni diru nur, ke antaŭ ol elkuri al la malantaŭa ŝtuparo li proprigis al si unu el la kandeloj kaj la paperan ikoneton. Kun tiuj objektoj li forlasis la nekonatan loĝejon, murmurante ion, embarasite de la rememoro pri la ĵusa incidento en la banĉambro, nevole penante diveni, kio estas tiu impertinenta Kiĉjo kaj ĉu lia estas la abomena orelklapa ĉapo.

En la senhoma, enua strateto Ivano rigardis ĉirkaŭen sed la profesoron li tie ne trovis. Tiam la poeto senhezite diris al si mem:

— Tutcerte li estas ĉe Moskvo-rivero! Antaŭen!

Ĉi tiam endus demandi Ivanon, kial li opinias, ke la fuĝinto nepre estas ĉe Moskvo-rivero kaj nenie aliloke. Ho ve, neniu ĝin faris, la abomena strateto ja estis absolute senhoma.

Post plej mallonga tempo oni povis vidi la poeton sur la granitaj ŝtupoj de la amfiteatra riverbordo.

Demetinte siajn vestaĵojn li konfidis ilin al agrabla barbulo, kiu fumis memfaritan cigaredon apud paro de eluzitaj botetoj kaj blanka ĉifoniĝinta zonbluzo; poste Ivano iom svingis la brakojn por sin malvarmigi kaj hirundsalte sin ĵetis en la akvon. La elspiro haltis en lia brusto, tiom malvarmega estis la akvo, kaj dum unu momento Ivano eĉ dubis, ĉu li sukcesos elakviĝi. Tamen li reatingis la supraĵon kaj, kaĉalote snufante, kraĉospiregante, kun larĝe malfermitaj okuloj, li iom naĝis en la nigra akvo, odoranta je mazuto, inter la rompitaj rebriloj de la bordaj lanternoj.

Saltetante sur la granitaj ŝtupoj por iomete sin sekigi, li revenis al la loko kie antaŭ kelkaj minutoj li lasis sian vestaron al la prizorgo de la barbulo, kaj tie evidentiĝis, ke malaperis ne nur la gardataĵo sed ankaŭ la gardanto. Sur la loko, kien la poeto metis siajn vestojn, restis nur longa striita kalsono, la ĉifoniĝinta zonbluzo, la kandelo, la ikoneto kaj alumetujo. En senpova furiozo Ivano minacis per la pugno iun en la malproksimo kaj surmetis la lasitan.

Du aferoj maltrankviligis la poeton: unue, estis perdita lia Massolita membrokarto, kiun li kutimis ĉiam havi kune, kaj due, ĉu tiel vestite li povos sen malhelpo pasi tra Moskvo? En kalsono… Jes, tio ja koncernas neniun — kaj tamen povas estiĝi ĉikano.

Li forŝiris la butonojn ĉe la maleoloj, esperante per tio akceptigi la kalsonon kiel someran pantalonon, prenis la ikoneton, la kandelon kaj la alumetojn, kaj ekiris dirinte al si mem:

— Al Gribojedovo! Sendube, li estas tie.

La urbo jam estis vivanta sian vesperan vivon. Tintante per la ĉenoj, kamionoj rapidis tra la polvo, sur ilia ŝarĝplato, sur sakoj, ripoze kuŝis viroj. Ĉiuj fenestroj estis malfermitaj kaj trans ĉiu lumis lampo kun oranĝkolora ŝirmilo. El la fenestroj, el la pordoj kaj el la pordegoj, el la mansardoj, el la keloj kaj el la kortoj venis raŭka muĝo de la polonezo el la opero «Eŭgeno Onegin».

Tio, kion antaŭtimis Ivano, realiĝis: lia aspekto ekscitis skandalan interesiĝon, la pasantoj sin returnadis por lin rigardi. Tial li decidis forlasi la grandajn stratojn kaj avanci tra la flankaj stratetoj, kie la homoj estas malpli molestemaj, kie malpli probablas, ke oni ĝenados nudpiedan viron per demandoj pri lia kalsono, eĉ se ĝi obstine malsimilas someran pantalonon.

Ivano eniris la misteran stratetaron de Arbat’. Li sin ŝovis laŭ la muroj, ŝteliste rigardante ĉirkaŭen, fojfoje sin kaŝante en domoj malantaŭ ŝtupareja pordo, evitante semaforajn stratkruciĝojn kaj la elegantajn ambasadorejajn pordegojn.

Kaj en lia tuta malfacila vojo neesprimeble lin ial turmentis la ĉiea orkestro, de kiu akompanate, peza baso kantis pri sia amo al Tatiana.

Ĉapitro 5 La incidento en Gribojedovo

La malnova, duetaĝa, kremkolora palaceto situis ĉe la Bulvardoringo, meze de magra ĝardeno apartigita disde la trotuaro per punte gisita, fera krado. Negranda placo antaŭ la domo estis asfaltizita; vintre tie altis neĝoamaso kun ŝpato, sed ĉiun someron, ŝirmite per tola markezo, la loko iĝis bonega ĝardenrestoracio.

La palaceto havis la nomon Domo de Gribojedov, ĉar laŭfame, ĝi iam apartenis al onklino de la verkisto Aleksandro Sergejeviĉ Gribojedov. Verdire, pri tiu aparteno ni ne certas. Fakte ni emas opinii, ke la palacethava onklino neniam ekzistis. Tamen la domo havis tiun nomon, kaj Moskva babilulo eĉ rakontadis, kvazaŭ tie en la supra etaĝo, en la ronda salono kun kolonaro, la eminenta verkisto legis fragmentojn el sia teatraĵo «La Malfeliĉo esti tro Sprita» al la indikita onklino, mole duonkuŝanta sur sofo. Cetere, la diablo ĝin scias, eble li tamen legis, tio ja tute ne gravas!

La grava estas, ke nun la domo apartenis al Massolit, la asocio kiun la malfeliĉa Miĥaelo Aleksandroviĉ Berlioz estris ĝis sia apero ĉe la Patriarĥa lageto.

Laŭ la ekzemplo de la Massolitanoj, anstataŭ la longan «La Domo de Gribojedov» ĉiuj kutimis diri simple Gribojedovo: «Hieraŭ mi du horojn vicumis en Gribojedovo.» — «Kaj rezulte?» — «Du monatoj en Jalto.» — «Bona predo!»; aŭ: «Iru al Berlioz, hodiaŭ li akceptas en Gribojedovo de la kvara ĝis la kvina», ktp.

Massolit sin instalis en Gribojedovo tiel bone kaj komforte, ke ion pli oportunan ne eblas eĉ imagi. Enirinte, oni antaŭ ĉio nevole atentis la anoncojn de diversaj sportsocietoj, la individuajn kaj grupajn fotojn de Massolitanoj, kiuj (la fotoj) estis abunde pendigitaj sur la muro de la ŝtuparo kondukanta al la supra etaĝo.

Jam la unua pordo en la supra etaĝo prezentis grandan skribaĵon: Fiŝkaptista-Vilaa Sekcio kaj tuj sube estis desegnita karaso mordanta la hokon.

Sur la pordo de la ĉambro n-ro 2 estis skribita io ne tuj komprenebla: «Unutaga krea vojaĝo — ĉe M.V. Falsina».

La sekva pordo havis lakonan sed tute nekompreneblan surskribon: Parodiklino. Irante plu, la okaza vizitanto tute perdiĝis inter la buntaj anoncoj sur la juglandolignaj onklinaj pordoj: «Enviciĝo pri papero ĉe Pokljovkina», «Kaso», «Personaj Kontoj de la Skeĉistoj» ktp.

Traborinte longegan vicon, kies vosto estis malsupre, ĉe la pordistejo, oni povis legi la skribaĵon sur pordo, senĉese atakata de la amaso: «Loĝado».

Post la Loĝado etendiĝis luksa afiŝo. Ĝi prezentis rokon sur kies kresto rajdis kaŭkazano en burko kaj kun fusilo malantaŭ la dorso. Malpli alte estis palmoj kaj balkono, sur la balkono sidis juna viro kun bukla hartufo, li rigardis ien supren per tre-tre viglaj okuloj kaj tenis en la mano fontoplumon. La teksto: «Plentempaj kreaj forpermesoj, la daŭro — de du semajnoj (novelo) ĝis unu jaro (romantrilogio). Jalto, Suuk-Su, Borovoje, Ciĥisdziri, Maĥinĝauri, Leningrado (la Vintra Palaco)». Ankaŭ ĉe tiu pordo estis atendovico, sed ne tro granda, ne pli ol cent kvindek homoj.

Irante plu, supren kaj malsupren, laŭante la kapricajn turnojn de la Domo de Gribojedov, oni pasis preter «Estraro de Massolit», «Kasoj n-ro 2, 3, 4, 5», «Redakcio», «Prezidanto de Massolit», «Bilardejo», diversaj akcesoraj ejoj — ĝis la kolonara salono, kie la onklino iam ĝuis la komedion de sia genia nevo.

Do, apenaŭ enirinte Gribojedovon, ĉiu vizitanto, se li ne estis senespere stulta, de sia unua rigardo komprenis, kiom prosperas la feliĉuloj Massolitanoj, kaj nigra envio tuj komencis ronĝi lian koron. Samtempe li amare riproĉadis al la ĉielo, ke ĝi lin ne dotis je literatura talento, sen kiu, memkompreneble, absolute vana estis ĉia revo pri la Massolita membrokarto, la bruna, orranda, odoranta je multekosta ledo, de la tuta Moskvo konata membrokarto.

Kiu pledu favore al la envio? Tutcerte la sento estas malnobla, sed oni konsideru ankaŭ la situacion de la vizitanto. Ĉar tio, kion li vidis en la supra etaĝo, estis ja ne ĉio, eĉ ne ĉio precipe enviinda. La tutan ter’etaĝon de la onklina domo okupis restoracio, kaj kia restoracio! Prave oni opiniis ĝin la plej bona en Moskvo. Ne nur tial, ke ĝi situis en du grandaj salonoj sur kies volbo estis pentritaj siringviolaj ĉevaloj kun Asiria kolhararo; ne nur tial, ke sur ĉiu tablo staris lampo vualita per ŝalo; ne nur tial, ke tien ne povis penetri ĉiu ajn pasanto — sed ankaŭ pro tio, ke per la kvalito de siaj manĝaĵoj Gribojedovo tute eklipsis ĉiun ajn restoracion en Moskvo, kaj ĉar tiuj manĝaĵoj estis ofertataj je tre modera, neniel embarasa prezo.

Tial tute ne mirinda estas la interparolo, kiun la aŭtoro de tiuj verfidelaj linioj foje aŭdis ĉe la fera krado de Gribojedovo:

— Kie vi hodiaŭ vespermanĝos, Ambrozo?

— Stranga demando, memkomprene ĉi tie, kara Foko! Arĉibaldo Arĉibaldoviĉ flustris al mi hodiaŭ, ke laŭkarte estos sandroj au naturel. Virtuoza frandaĵo!

— Bone vi scias aranĝi vian vivon, Ambrozo! — sopire diris Foko, vireto maldika, malzorgita, kun granda karbunklo sur la kolo, al punclipa giganto, la orhara, rondvanga poeto Ambrozo.

— Ne temas pri speciala scio, — respondis Ambrozo, — tutsimple mi volas vivi home. Vi diras, Foko, ke sandroj aperadas ankaŭ en Koloseo. Sed en Koloseo unu porcio da sandroj kostas dek tri rublojn dek kvin kopekojn, dum ĉe ni, nur kvin kvindek! Krome, en Koloseo la sandroj estas antaŭhieraŭaj, kaj krome, en Koloseo oni havas nenian garantion, ke iu junulo, enrompiĝinta de la Teatra Trapasejo, ne frapos onin sur la muzelon per vinbergrapolo. Ne, mi estas nepre kontraŭ Koloseo, — tondris super la bulvardo la voĉo de la frandulo Ambrozo, — ne persvadu min, Foko!

— Mi ne persvadas vin, Ambrozo, — pepis Foko. — Hejme oni povas vespermanĝi.

— Grandan dankon, — trumpetis Ambrozo, — mi imagas vian edzinon aranĝi en la komuna kuirejo, en kaseroleto, amatorajn sandrojn au naturel! Hi-hi-hi!.. Au revoir, Foko! — kaj Ambrozo iris, kantetante, al la submarkeza verando.

Ah-ha-ha… Jes, estis, estis! Memoras la malnovaj moskvanoj la faman Gribojedovon! Kio ja estis tiuj kuiritaj sandroj? Bagatelaĵo, kara Ambrozo! Kion vi dirus pri la sterledo, sterledo en arĝentkolora kaserolo, sterledo en pecoj kun intermetitaj kankrovostoj kaj freŝa kaviaro? Pri la ovoj à la cocotte kun ŝampinjona kaĉo, en tasoj? Kaj la turdofileoj, ĉu ilin vi ne ŝatis? Kun trufoj? La koturnoj laŭ la Ĝenova maniero? Dek rublojn kvindek! Kaj la ĵazo, kaj la ĝentila priservado! Aŭ julie, kiam via tuta familio estas ĉe la vilao dum vin urĝaj literaturaj aferoj retenas en la urbo — sur la verando, ombrite de vitobranĉoj, en la ora makulo sur purega tablotuko staras telereto kun la supo printanière… Ĉu vi memoras, Ambrozo? Sed kial demandi, sur viaj lipoj vidas mi, ke vi memoras. Kio estis tiuj viaj koregonoj kaj sandroj? Sed la galinagoj, la galinagetoj, la galinagegoj, la skolopoj dumsezone, la koturnoj, la kurloj! La mineral’akvo ŝuŝanta en la gorĝo! Tamen haltu, leganto, vi forflankiĝas! Sekvu min!

Je la deka kaj duono de la vespero, kiam Miĥaelo Aleksandroviĉ pereis ĉe la Patriarĥa, nur unu ĉambro estis prilumata en la supra etaĝo de Gribojedovo. Tie langvoris dek du literaturistoj, venintaj por la kunsido kaj atendantaj Berliozon.

Tiuj homoj, sidantaj en la estrarejo de Massolit sur seĝoj, tabloj kaj eĉ sur la du fenestrobretoj, nebagatele suferis pro la sufoka varmego. Tra la malfermitaj fenestroj ne penetris eĉ unu freŝa bloveto. Moskvo estis redonanta la ardon akumulitan en la asfalto dum la tago, kaj estis evidenta, ke la nokto ne alportos faciliĝon. Oni sentis la cep’odoron venantan el la kelo de la onklina domo, kie funkciis la restoracia kuirejo, ĉiuj soifis, nervozis, koleris.

La beletristo Banajlov — kvieta, bone vestita viro kun atenta sed nekaptebla rigardo — elpoŝigis la horloĝon. La montrilo estis rampanta al la dek-unuo. Banajlov frapis per la fingro sur la ciferplaton, montris ĝin al sia najbaro, la poeto Dufratskij, kiu sidis sur la tablo kaj pro enuo balancis la krurojn, vidigante siajn flavajn kaŭĉukplandumajn ŝuojn.

— Tamen! — grumblis Dufratskij.

— Verŝajne, sur la bordo de Kljazma perdiĝis nia bravulo, — per brusta voĉo reagis Anastazia Lukiniŝna Neprova, Moskva orfino el negocista familio, kiu iĝis beletristino kaj verkadis marbatalajn rakontojn sub la pseŭdonimo NavigaciistoGeorges.

— Pardonon! — aŭdace ekparolis Nukaĉov, aŭtoro de popularaj skeĉoj. — Ankaŭ mi preferus sidi sur la balkono kaj trinki teon, ol stufiĝadi ĉi tie. La kunsido ja devis komenciĝi je la deka, ĉu?

— Tiom bone estas nun ĉe Kljazma, — incitis la ĉeestantoj Navigaciisto Georges, kiu bone sciis, ke Parodiklino, literaturista vilaaro ĉe la rivero Kljazma, estas ĉies neŭralgia punkto. — Verŝajne, tie jam kantas la najtingaloj. Mi ne scias kial, sed eksterurbe mi ĉiam laboras pli sukcese, precipe en printempo.

— Jam trian jaron mi kotizadas por sendi al tiu paradizo mian edzinon, suferantan je la bazedova malsano, kaj tamen nenio esperiga videblas en la malklaraj ondoj, — malice kaj amare diris la novelisto Hieronimo Popriĥin.

— Bone tiu sidas, al kiu la sorto ridas, — basis la kritikisto Ababkov de sia fenestrobreto.

Ĝojo ekhelis en la malgrandaj okuloj de Navigaciisto Georges kaj ŝi diris, mildigante sian kontralton:

— Kamaradoj, ni ne enviu. Entute estas dudek du vilaoj, konstruataj estas nur sep, kaj nia Massolit havas trimil membrojn.

— Trimil cent dek unu, — enŝovis iu el la angulo.

— Nu jen, daŭrigis la Navigaciisto, — kion do oni faru? Estas tute normala, ke la vilaojn ricevis la plej talentaj el ni…

— La generaloj! — rekte enhakiĝis en la disputon la scenaristo Glŭharjov.

Banajlov false oscedis kaj foriris el la estrarejo.

— Tiu havas por si sola kvin ĉambrojn en Parodiklino, — postdiris Glŭharjov.

— Laŭroviĉ por si sola havas ses, — ekkriis Deniskin, — kaj la manĝoĉambron tegitan je kverko.

— Eh, nun gravas ne tio, — basis Ababkov, — gravas, ke post duonhoro estos noktomezo.

Estiĝis bruo, minacis io simila al ribelo. Oni telefonis en la malamatan Parodiklinon, mise trafis la vilaon de Laŭroviĉ, eksciis, ke Laŭroviĉ estas foririnta al la rivero, kaj tio definitive miŝumorigis ĉiujn. Divenprove oni telefonis al la Komisiono pri Beletro, aldonante la internan telefonnumeron 930, kaj nature, trovis tie neniun.

— Li povus almenaŭ telefoni! — kriadis Deniskin, Glŭharjov kaj Kvant.

Aĥ, ili kriis vane: Berlioz nenien povis telefoni. Ie for, malproksime de Gribojedovo, en granda salonego prilumata per milkandelaj lampoj, sur tri zinkaj tabloj kuŝis tio, kio antaŭ nelonge estis Miĥaelo Aleksandroviĉ.

Sur la unua: la korpo, nuda, en koaguliĝinta sango, kun forpremita brako kaj frakasita torako. Sur la dua: la kapo sen la forbatitaj antaŭaj dentoj, la kapo kies malklariĝintajn apertajn okulojn ne ĝenis la akrega lumo. Sur la tria tablo kuŝis amaso de krustiĝintaj vestaĵoj.

Apud la senkapigito staris: la profesoro pri jurmedicino, la patologo-anatomiisto kaj lia prosektoro, enketistoj kaj la vicprezidanto de Massolit literaturisto Ĵeldibin, telefone alvokita disde sia malsana edzino.

La aŭtomobilo unue venis al Ĵeldibin kaj antaŭ ĉio veturigis lin, kune kun la enketistoj, al la loĝejo de la viktimo (estis preskaŭ noktomezo), kie oni sigelis ties paperojn, kaj nur poste ĉiuj veturis al la kadavrejo.

Nun la starantaj apud la korporestaĵoj interkonsiladis, kio estos pli bona: ĉu suturi la fortranĉitan kapon al la kolo, aŭ simple, antaŭ ol meti la mortinton sur la katafalkon en la granda salono de Gribojedovo kovri la korpon per nigra tuko ĝis la mentono.

Jes, Miĥaelo Aleksandroviĉ nenien povis telefoni, kaj tute malprave kriadis kaj indigniĝadis Deniskin, Glŭharjov, Kvant kaj Banajlov. Ĝuste je la noktomezo ĉiuj dek du literaturistoj forlasis la supran etaĝon kaj iris al la restoracio. Tie ili refoje pensis ion malafablan pri Berlioz, ĉar sur la verando, kompreneble, ĉiuj tabloj jam estis okupitaj kaj ili devis vespermanĝi en la belaj sed sufokvarmaj salonoj.

Kaj ĝuste je la noktomezo en la unua salono io knalis, ektintis, ŝutiĝis, kaj ekvibris. Kaj akuta vira voĉo tuj despere kriis laŭ la muziko: «Haleluja!!» Tio estis la fama ĵazo de Gribojedovo. La ŝvitmalsekaj vizaĝoj kvazaŭ eklumis, ŝajnis, ke viviĝis la ĉevaloj pentritaj sur la plafono, ke la lampoj iĝis pli helaj, kaj subite, kvazaŭ elĉeniĝinte, ekdancis ambaŭ salonoj kaj post ili ekdancis la verando.

Ekdancis Glŭharjov kun la poetino Tamara Lun’arko, ekdancis Kvant, ekdancis la romanisto Pugolov kun kinoaktorino en flava robo. Estis dancantaj: Dragonskij, Ĉifonĉi, la malgranda Deniskin kun la ega Navigaciisto Georges, dancis la bela arkitektino Semejkina-Gall, firme ĉirkaŭprenite de nekonato en blanka veltola pantalono. Dancis membroj kaj invititoj, la verkisto Johann el Kronŝtadt, iu Viĉjo Kuftik el Rostov, supozeble reĝisoro, havanta sur unu vango siringviolan haŭtlikenon, dancis la elito de la poezia fako de Massolit, nome Pavianov, Sakrilegijskij, Dolĉo, Denunciev kaj Adelfino Pelmelskaja, dancis junaj viroj kies profesion oni ne sciis, en ĉeŝultre vatizita jako kaj kun mallonga hartondo, dancis grand’aĝulo en kies barbo implikiĝis ŝenopraza tigeto, kaj kun li dancis fraŭlino nejuna, manĝata de anemio, en oranĝkolora, silka, ĉifita robeto.

Fandiĝante en ŝvitgutojn, la kelneroj disportadis nebultegitajn bierkruĉojn, raŭke kaj malame kriis: «Pardonon, civitano!» Voĉo komandadis per voĉtubo: «Karsa ŝaŝliko, unu! Salmo, du! Tripaĵo vilaĝeska!!» La akuta voĉo nun ne kantis sed hurlis: «Haleluja!» La bruego de la ora cimbalo fojfoje supersonis la bruegon de la teleroj, kiujn la vazlavistinoj mallevadis al la kuirejo per klinita glitvojo. Unuvorte, infero.

Kaj estis meznokte vizio en la infero. Sur la verando aperis belulo kun nigraj okuloj, ponardopinta barbo, en frako, kaj reĝe ĉirkaŭrigardis sian regnon. Rakontis, rakontadis mistikuloj, ke iam li kutimis surhavi ne frakon sed larĝan ledan zonon, super kiu palisaris pistolteniloj, kaj skarlata silka tuko ĉirkaŭligis liajn korvokolorajn harojn, kaj brigo sub lia komando velis en Karaiba Maro, kaj flirtis super ĝi la nigra mortostandardo kun kranio.

Tamen ne, ne kaj ne! Mensogas la forlogistoj mistikuloj, ne estas en la mondo Karaiba Maro, ne velas en ĝi riskemaj flibustroj, ne ĉasas ilin korveto, ne sterniĝas super la ondo pulvofumo. Nenio estas kaj neniam estis! Jen la magra tilio — ĝi estas, estas la fera krado kaj malantaŭ ĝi la bulvardo… Kaj fandiĝas la glaco en la kaliko, kaj ĉe la apuda tablo vidiĝas ies sangoŝvelaj bov’okuloj, kaj la timo, timo… Ho dioj, dioj miaj, venenon al mi, venenon!

Subite ĉe tablo ekflirtis la vorto: «Berlioz!» Subite la ĵazo disfalis kaj eksilentis, kvazaŭ frakasite per pugnobato. «Kio, kio, kio, kio?!!» — «Berlioz!!!» Jen tie, jen tie for, oni saltstariĝas, oni ekkrietas…

Ho, alta ve-ondego leviĝis ĉe la terura novaĵo pri Berlioz. Iu klopodadis, kriis, ke tuj, ĉi tie, sen forlasi la lokon, oni vortigu komunan telegramon kaj senprokraste ĝin sendu.

Sed kian telegramon, ni demandas, kaj kien? Kaj kial ĝin sendi? Nu jes, kien? Kaj kiel povas ia ajn telegramo helpi tiun, kies frakasitan nukon nun forte premas la prosektoro per siaj gumaj manoj, tiun, kies kolon nun pikas per la kurbaj saturnadloj la profesoro? Li mortis kaj bezonas nenian telegramon. Ĉio estas finita, ni ne troŝarĝu la telegrafon.

Jes li mortis, mortis… Sed ni ja vivas!

Jes, leviĝis la alta ve-ondego, ĝi pluis kelkan tempon, poste malkreskis, kaj jen iuj jam revenis al sia tablo kaj — komence kaŝe, sed fine tute senĝene — drinketis kaj almanĝetis. Nu fakte, kial oni lasu perei la kokidbulojn de volaille? Kion ni povas fari por Miĥaelo Aleksandroviĉ? Ĉu resti malsataj? Sed ni ja vivas!

Kompreneble, la pianon oni ŝlosis, la ĵazbando disiris, kelkaj gazetistoj forveturis ĉiu en sian redaktejon por verki nekrologon. Sciiĝis, ke el la kadavrejo venis Ĵeldibin. Li okupis la kabineton de la mortinto, kaj tuj disvastiĝis la famo, ke ĝuste li anstataŭos Berliozon. Ĵeldibin venigis el la restoracio la dek du estraranojn, kaj en la kabineto de Berlioz tuj komenciĝis kunsido por trakti la urĝajn aferojn: la dekoron de la kolonara salono, la transportadon de la korpo el la kadavrejo al la salono, la enlason de la publiko kaj ĉion ceteran kio koncernis la funebran eventon.

Dume la restoracio denove ekvivis sian kutiman noktan vivon, kiun ĝi vivus ĝis la fermo je la kvara horo matene, se ne estus okazinta io absolute eksterordinara, kio konsternis la gastojn multe pli forte ol la sciigo pri la morto de Berlioz.

Unuaj alarmiĝis la fiakristoj, atendantaj ĉe la pordego de Gribojedovo. Oni aŭdis iun el ili, leviĝintan de la kondukbenko, ekkrii:

— Oh ho! Vi nur rigardu!

Tujsekve ĉe la fera krado subite ekbrilis flameto moviĝanta al la verando. Homoj ĉe la tabloj duon-ekstaris streĉante la okulojn kaj vidis, ke kune kun la flameto al la restoracio venas blanka fantomo. Kiam ĝi atingis la vitkradon, ĉiuj rigidiĝis ĉe la tabloj, tenante sterledopecon sur la forko kaj larĝe malferminte la okulojn. La pordisto, ĵus elirinta el la vestejo por fumi cigaredon, ĝin surtretis kaj moviĝis al la fantomo kun la evidenta intenco bari al tiu la vojon al la restoracio — sed ial li ne faris tion kaj haltis, stulte ridetante.

La fantomo pasis tra la aperturo en la vitkrado kaj sen malhelpo paŝis sur la verandon. Ĉi tiam ĉiuj vidis, ke ne fantomo ĝi estas, sed Ivano Nikolaiĉ Senhejmulo, famega poeto.

Nudpieda, li surhavis disŝiritan blanketan zonbluzon kaj blankan striitan kalsonon. Surbruste al la zonbluzo estis alkroĉita per sendanĝera pinglo papera ikoneto kun duone forfrotita bildo de nekonata sanktulo, en la mano Senhejmulo portis brulantan edziĝritan kandelon. La dekstra vango de la poeto estis freŝe skrapvundita. Malfacilas mezuri la profundon de la silento, estiĝinta sur la verando. Oni povis vidi bieron flui sur la plankon el la kruĉo oblikve tenata de kelnero.

La poeto levis la kandelon super la kapon kaj laŭte diris:

— Saluton, kunfratoj! — post kio li rigardis sub la apudan tablon kaj angore ekkrietis: — Ne, ĉi tie li ne estas!

Aŭdiĝis du voĉoj. Baso diris senkompate:

— Jen prete. Drinkuldeliro.

La dua voĉo estis ina, ĝi timigite ekkriis:

— Kiel do la milicio lasis lin iradi en tiaj vestoj tra la stratoj?

Ĉi tion Ivano Nikolaiĉ aŭdis kaj respondis:

— Dufoje ili volis min aresti, en Skaretnij kaj ĉi tie, en Bronnaja, sed mi saltis trans la barilon kaj jen, la vangon disŝiris! — Li denove levis la kandelon kaj kriis: — Fratoj en la literaturo! (Lia raŭka voĉo iĝis pli forta kaj arda.) Aŭskultu min ĉiuj! Li aperis! Tuj lin kaptu, aliel li faros nepriskribeblajn malfeliĉegojn!

— Kio? Kion? Kion li diris? Kiu aperis? — eksonis voĉoj el ĉiuj direktoj.

— La konsilisto! — respondis Ivano, — kaj tiu konsilisto ĵus ĉe la Patriarĥa mortigis Miĉjon Berliozon.

Ĉi tiam homrojoj ekfluis el la internaj salonoj sur la verandon kaj ĉirkaŭ la flameto de Ivano ariĝis densa amaso.

— Pardonon, pardonon, bonvolu diri pli precize, — aŭdis Ivano nelaŭtan kaj ĝentilan voĉon tute proksime al sia orelo, — kiel do, mortigis? Kiu mortigis?

— Alilanda profesoro, konsilisto kaj spiono! — respondis Ivano rigardante ĉirkaŭen.

— Kiu estas lia familinomo? — nelaŭte demandis la voĉo.

— Nu jes, la familinomo! — afliktite kriis Ivano, — se mi scius la familinomon! Ne finlegis mi ĝin sur la vizitkarto… Nur la unuan literon mi memoras, per duobla vo komenciĝas la familinomo! Kiuj fremdaj familinomoj komenciĝas per vo? — metinte la manon sur la frunton sin demandis Ivano, kaj ekmurmuris: — Vo, vo, vo! Ve… va… Vaŝner? Vagnero? Vajner? Vegner? Vinter? — La haroj sur la kapo de Ivano hirtiĝis pro la streĉo.

— Ĉu Vulf? — per malforta voĉeto kriis virino.

Ivano ekkoleris.

— Ino! — li muĝis, serĉante ŝin per la okuloj. — Kial do Vulf? Vulf estas tute senkulpa! Vo, vo… Ne, tiel mi ĝin ne rememoros. Do, jen kio, gecivitanoj: tuj telefonu al la milicio, ili sendu kvin motorciklojn kun mitralo por kapti la profesoron. Kaj ne forgesu diri, ke kun li estas ankoraŭ du aliaj: iu kvadratita longulo… la nazumo fendita… kaj kato, nigra, dika. Mi dume traserĉos Gribojedovon, mi antaŭflaras lin ĉi tie!

Febre Ivano dispuŝis la ĉirkaŭstarantojn, komencis svingadi la kandelon, kies vakso fojfoje gutis sur lin, kaj rigardadi sub la tablojn. Aŭdiĝis la vorto: «Kuraciston!» — kaj ies afabla, karnodika vizaĝo, glate razita kaj surhavanta kornajn okulvitrojn, aperis antaŭ Ivano.

— Kamarado Senhejmulo, — ekparolis la vizaĝo per jubilea voĉo, — trankviliĝu! Vin afliktas la morto de nia kara, de ni ĉiuj amata Miĥaelo Aleksandroviĉ… ne, simple, de Miĉjo Berlioz. Ni ĉiuj bonege vin komprenas. Vi bezonas ripozon. Tuj la kamaradoj vin enlitigos kaj la dormo mildigos…

— Vi, — akre nudigante la dentojn interrompis Ivano, — ĉu vi komprenas ke oni devas kapti la profesoron? Kaj vi trudas vin al mi kun viaj stultaĵoj! Kreteno!

— Kamarado Senhejmulo, tamen permesu… — diris la vizaĝo ruĝiĝante, paŝante malantaŭen kaj jam bedaŭrante sian intervenon.

— Ne, al vi mi permesos nenion, — kun kvieta malamo diris Ivano Nikolaiĉ.

Spasmo tordis lian vizaĝon, per la maldekstra mano li rapide transprenis la kandelon el la dekstra, kaj larĝasvinge batis la kompateman vizaĝon sur la orelon.

Ĉi tiam oni ekhavis la ideon ĵeti sin sur Ivanon — kaj sin ĵetis. La kandelo estinĝiĝis, kaj la okulvitroj falintaj de la vizaĝo tuj frakasiĝis sub la piedoj. Ivano eligis teruran batalkrion, tente aŭdeblan eĉ sur la bulvardo, kaj sin defendis. Ŝutiĝante de la tabloj tintis vazaro, ŝrikis virinoj.

Dum la kelneroj ligis la poeton per viŝtukoj, en la vestejo la brigestro interparolis kun la pordisto.

— Ĉu vi vidis, ke li estas en kalsono? — trankvile demandis la pirato.

— Sed Arĉibaldo Arĉibaldoviĉ, — malkuraĝe respondis la pordisto, — kiel mi povis lin ne enlasi, li estas ja membro de Massolit!

— Ĉu vi vidis, ke li estas en kalsono? — ripetis la pirato.

— Tamen Arĉibaldo Arĉibaldoviĉ, — la vizaĝo de la pordisto iĝis purpura, — kion mi devis fari? Mi komprenas ja, sur la verando sidas sinjorinoj…

— Ne temas pri sinjorinoj, la sinjorinojn tio ne interesas, — respondis la pirato cindrigante la pordiston per la rigardo, — tio la milicion interesas! Homo en subvestoj povas trafiki sur la stratoj de Moskvo nur en unu kazo: se lin akompanas milicianoj, kaj nur al unu loko: en la miliciejon! Kaj vi kiel pordisto devas scii, ke rimarkinte tian homon vi devas tuj fajfi. Ĉu vi aŭdas tion?

La malesperiĝinta pordisto perceptis venantajn de la verando tumulton, tintadon de frakasata vazaro kaj inŝrikojn.

— Nu, kion mi faru pri vi pro tio? — demandis la flibustro.

La vizaĝo de la pordisto iĝis tifkolora, la okuloj vitriĝis. Al li ŝajnis, ke la nigrajn harojn, nun dislime kombitajn, ĉirkaŭvolvis flama silko. Malaperis la surĉemizo kaj la frako, super la larĝa leda zono montriĝis pistoltenilo. La pordisto imagis sin pendumita ĉe la antaŭtopjardo. Per siaj okuloj li vidis sian propran elbuŝigitan langon kaj la senvivan kapon falintan sur la ŝultrojn, li eĉ ekaŭdis la ondoplaŭdon sub la ferdeko. La pordisto sentis siajn genuojn moliĝi. Sed ĉi tiam la flibustro lin indulgis kaj estingis sian akran rigardon.

— Atentu, Nikolao, tio estis la lasta fojo. Tian pordiston bezonas neniu restoracio, prefere iĝu preĝeja gardisto. — Dirinte tion la brigestro komandis precize, klare, lakone: — Panteleon el la bufedejo. Milicianon. Protokolon. Veturilon. Al la psikiatria. — Li aldonis: — Fajfu!

Post kvaronhoro la konsternita publiko en la restoracio, sur la bulvardo kaj en la fenestroj de la domoj ĉirkaŭantaj la ĝardenon vidis Panteleon, la pordiston, milicianon kaj la poeton Gruntin porti el la Gribojedova pordego junan viron, vinditan kvazaŭ pupo, kiu, superverŝite je larmoj, sufokate de ili, kraĉadis, speciale celante al Gruntin, kaj hurlis:

— Merdulo!

La ŝoforo, kolermiena, startigis la motoron de sia kamiono. Apude fiakristo incitadis sian ĉevalon, frapis ĝin sur la gropon per la siringkolora brido kaj kriis:

— Jen kurĉevalo! Mi jam veturigis al la psika!

Ĉirkaŭe zumis la hom’amaso, komentante la senprecedencan okazaĵon. Resume, estis malgracia, hida, tenta, triviala skandalo, kiu finiĝis nur post ol la kamiono forportis de la Gribojedova pordego la malfeliĉulon Ivano Nikolaiĉ kun la miliciano, Panteleo kaj Gruntin.

Ĉapitro 6 Skizofrenio, kiel jam dirite

Kiam en la akceptejon de la fama psikiatria kliniko, antaŭ nelonge konstruita sur riverbordo apud Moskvo, paŝis viro kun pinta barbeto kaj surhavanta blankan kitelon, estis la unua kaj duono en la nokto. Tri subflegistoj senforlase rigardis Ivanon sidi sur la kanapo. Apude estis la ekstreme ekscitita poeto Gruntin. La viŝtukoj, per kiuj antaŭe estis ligita Ivano, amase kuŝis sur tiu sama kanapo. La manoj kaj piedoj de Ivano estis liberaj.

Vidante enveni la blankkitelan homon Gruntin paliĝis, tusis kaj nekuraĝe diris:

— Bonan vesperon, doktoro.

La kuracisto kapoklinis al Gruntin, tamen rigardante ne lin sed Ivanon.

Tiu sidis senmove, kolermiena, kuntirinte la brovojn, kaj neniel reagis je la enveno de la kuracisto.

— Jen, doktoro, — ekparolis Gruntin, ial flustre, timeme rigardetante Ivanon, — la famega poeto Ivano Senhejmulo… kaj… nu, ni timas, ĉu tio povas esti la drinkuldeliro…

— Ĉu li multe drinkadis? — tradente demandis la kuracisto.

— Ne, li ja drinkadis, sed ne tiom ke…

— Ĉu li ĉasas blatojn, ratojn, diabletojn aŭ ŝtelkurantajn hundojn?

— Ne, — tremeris Gruntin, — mi vidis lin hieraŭ kaj hodiaŭ matene. Li estis tute sana…

— Kial li estas en kalsono? Ĉu vi prenis lin el la lito?

— Li, doktoro, tiel vestite venis restoracion…

— Ah ha, ah ha, — tre kontente diris la kuracisto, — nun, kial tiu skrapvundo? Ĉu estis interbatado?

— Li falis de barilo, poste en la restoracio frapis iun… kaj aliajn…

— Jes, jes, jes, — diris la kuracisto kaj sin turnis al Ivano: — Bonan vesperon!

— Saluton, sabotulo! — kolere kaj laŭte respondis Ivano.

Gruntin tiom konfuziĝis, ke li eĉ ne kuraĝis rigardi al la ĝentila kuracisto. Tamen tiu neniel ofendiĝis, per rutine facila movo li demetis la okulvitrojn, levinte la kitelbaskon li ŝovis ilin en la glutean poŝon kaj demandis Ivanon:

— Kiom vi aĝas?

— Iru vi ĉiuj al la diablo, finfine! — insulteme kriis Ivano kaj sin turnis flanken.

— Kial vi koleras? Ĉu mi diris al vi ion malagrablan?

— Mi aĝas dudek tri jarojn, — ekscitite ekparolis Ivano, — kaj mi oficiale plendos kontraŭ vi ĉiuj. Kaj speciale pri vi, vipurido, — li aparte sciigis al Gruntin.

— Kaj pri kio vi volas plendi?

— Pri tio ke min, sanan homon, oni kaptis kaj perforte trenis en frenezulejon! — kolerege respondis Ivano.

Ĉi tiam Gruntin atente rigardis Ivanon kaj glaciiĝis: absolute nenia frenezo estis en ties okuloj. El febraj, kiaj ili estis en Gribojedovo, ili iĝis denove klaraj.

«Terure!» — konsternite pensis Gruntin, «ŝajnas, ke li fakte estas tute normala! Aĥ, kia misaĵo! Nu ĝuste, kial do ni venigis lin ĉi tien? Normala, tute normala, nur la muzelo estas disgratita…»

— Tie estas, — trankvile diris la kuracisto sidiĝante sur blankan tabureton kun brila piedo, — ne frenezulejo sed kliniko, kaj senbezone neniu vin retenos ĉi tie.

Ivano Nikolaiĉ rigardis lin nekredeme, tamen grumblis:

— Dankon al Dio! Finfine troviĝis iu normala inter la idiotoj, el kiuj la pleja estas la maltalenta sentaŭgulo Saĉjo!

— Kiu estas tiu maltalenta Saĉjo? — demandis la kuracisto.

— Jen li staras! — respondis Ivano kaj montris al Gruntin per la malpura fingro.

Tiu ruĝiĝis pro indigno.

«Jen estas lia danko!» — pensis Gruntin amare, «pro ĉiuj miaj zorgoj! Nu vera kanajlo!»

— Psikologie li estas tipa kulako, — ekparolis Ivano, al kiu ial urĝis senmaskigi Gruntinon, — sed li zorge kamuflas sin proleto. Rigardu lian fastan fizionomion kaj komparu ĝin kun la sonoraj versoj kiujn li verkis por la Unuamaja Festo! He-he-he… «la flagoj flirtu!» kaj «la kantoj flugu!» — sed vi rigardu en lian internon, kion li pensas, vi skuiĝos!

Gruntin estis ruĝa, spiris malfacile kaj pensis nur pri tio, ke li revarmigis sur sia brusto serpenton, ke li zorgis pri homo, kiu fakte montriĝis malica malamiko. La plej ĉagrena estis, ke oni nenion povus fari: ja oni ne disputas kontraŭ homo mense malsana!

— Kial do oni venigis vin ĉi tien?

— Ah, la diablo ilin prenu, tiujn sencerbulojn! Ili min kaptis, ligis per iuj ĉifonoj kaj ĵetis en la kamionon!

— Permesu vin demandi, kial vi venis en la restoracion en nuraj subvestoj?

— Neniom mirinda afero, — respondis Ivano, — mi min banis en Moskvo-rivero, nu, oni dume forkondukis miajn vestojn, kaj anstataŭe lasis ĉi tiun aĉaĵon. Mi ne povis ja nuda iri tra Moskvo, ĉu? Mi surmetis la lasitan, ĉar mi devis kiel eble plej rapide atingi Gribojedovon.

La kuracisto demande rigardis al Gruntin kaj tiu malserene murmuris:

— Tio estas la nomo de la restoracio.

— Ah ha, — diris la kuracisto, — kaj kial vi tiom hastis? Ĉu pro iu negoca rendevuo?

— Konsiliston mi ĉasas, — respondis Ivano kaj maltrankvile rigardis ĉirkaŭen.

— Kiun konsiliston?

— Ĉu vi konas Berliozon?

— Ĉu la komponiston?

Ivano ĉagreniĝis.

— Kial do komponiston? Ah, tiu, ne, ne lin! La komponisto estas samnomulo de Miĉjo Berlioz.

Gruntin neniom deziris ion diri, tamen li devis klarigi:

— Berlioz, la sekretario de MASSOLIT, pereis ĉi-vespere sub tramo ĉe la Patriarĥa lageto.

— Ne babilaĉu pri tio, kion vi ne scias! — koleriĝis Ivano kontraŭ Gruntin, — ne vi sed mi ĉeestis tie! Li intence lin surreligis!

— Ĉu puŝis?

— Kial do «puŝis»? — incitate de ĉies malkomprenemo ekkriis Ivano, — tia ulo ne bezonas puŝi! Li scipovas tiajn trukojn, ke oni sin gardu! Li anticipe sciis, ke Berlioz trafos sub tramon.

— Ĉu iu krom vi vidis tiun konsiliston?

— Ĝuste tio estas la misŝanco, ke nur mi kaj Berlioz.

— Ah ha. Do, kion vi entreprenis, por kapti la murdinton? — ĉi tiam la kuracisto sin turnis kaj ĵetis rigardon al virino en blanka kitelo sidanta flanke ĉe la skribotablo. La virino prenis formularon kaj komencis ĝin plenigi.

— Mi entreprenis jen kion. En kuirejo mi prenis kandelon…

— Ĉu ĉi tiun? — demandis la kuracisto almontrante la disrompitan kandelon, kiu kun la ikoneto kuŝis sur la tablo antaŭ la virino.

— Jes, ĝin, kaj…

— Kaj kial la ikoneto?

— Hm, la ikoneto… — Ivano ruĝiĝis, — ĝuste la ikoneto pleje ilin timigis, — li refoje montris al Gruntin per la fingro, — sed estas tia cirkonstanco, ke li, la konsilisto, nu, mi diru malkaŝe, li… interkomunikas kun la malsankta potenco… kaj nudmane kapti lin maleblas.

La subflegistoj ial malkrucigis la brakojn kaj eĉ pli atente observis Ivanon.

— Jes ja, — plu parolis Ivano, — li interkomunikas! La fakto estas nerefutebla. Li proprapersone parolis kun Poncio Pilato. Kaj ne gapu min tiel! Mi diras certaĵon. Ĉion li vidis, kaj la balkonon, kaj la palmojn. Resume, li estis ĉe Poncio Pilato, tion mi garantias.

— Nu, nu, pluen…

— Do, mi alpinglis la ikoneton sur la bruston kaj kuris…

Ĉi tiam horloĝo batis dufoje.

— Oh ho! — ekkriis Ivano sin levante de la kanapo, — jam estas la dua, kaj mi ĉi tie perdas kun vi la tempon! Pardonon, kie estas telefono?

— Lasu lin al la telefono, — ordonis la kuracisto al la subflegistoj.

Ivano kaptis la aŭdilon, kaj dume la virino mallaŭte demandis Gruntinon:

— Ĉu li estas edziĝinta?

— Fraŭlo, — timigite respondis Gruntin.

— Ĉu sindikatano?

— Jes.

— Ĉu tie estas la milicio? — kriis Ivano en la aŭdilon, — milicio, ĉu? Kamarado deĵoranto, tuj aranĝu, ke oni sendu kvin motorciklojn kun mitralo por kapti alilandan konsiliston. Kion? Venu min kunpreni, mi mem veturos kune… Parolas la poeto Senhejmulo el la frenezulejo… Diru vian adreson, — li flustris al la kuracisto metinte la manon sur la mikrofonon, poste en ĝin kriis: — Ĉu vi aŭskultas? Ha lo!.. Skandalaĵo! — subite kriegis Ivano kaj ĵetis la aŭdilon kontraŭ la muro. Poste li sin turnis al la kuracisto, prezentis al tiu la manon kaj seke diris «ĝis revido» kun evidenta intenco foriri.

— Permesu, kien vi volas iri? — ekparolis la kuracisto fikse rigardante Ivanon en la okulojn, — tiom malfrue, en nuraj subvestoj… Vi malbone fartas, restu ĉe ni!

— Lasu min trairi, — diris Ivano al la subflegistoj, barintaj antaŭ li la vojon al la pordo. — Ĉu vi lasos min aŭ ne?! — per terura voĉo kriis la poeto.

Gruntin ektremis; la virino premis butonon en la tablo, kaj sur ties vitran supraĵon elsaltis brila skatoleto kaj ampolo.

— Ĉu tiel? — Ivano sovaĝe rigardis ĉirkaŭen kvazaŭ ĉaskaptito, — bonege! Adiaŭ!.. — kaj li ĵetis sin kap’antaŭe en la fenestrokurtenon. Aŭdiĝis knalo, sed la nerompebla vitro malantaŭ la kurteno eltenis kaj je la sekva momento Ivano baraktis en la manoj de la subflegistoj. Li stertoris, penis mordi, kriis:

— Jen kiajn vitretojn vi havas do en la fenestroj!.. Lasu! Lasu do!

Injektilo ekbrilis en la manoj de la kuracisto, la virino per unu ektiro forŝiris la trivitan manikon de la zonbluzo kaj neine forte ĉirkaŭpremis la brakon. Ekodoris je etero, Ivano moliĝis en la manoj de la kvar homoj kaj la lerta kuracisto profitis la momenton kaj enpikis la injektonadlon en lian brakon. Oni tenis Ivanon ankoraŭ kelkajn sekundojn, poste sidigis lin sur la kanapon.

— Banditoj! — li kriis saltleviĝante de la kanapo, sed oni tuj lin residigis. Apenaŭ lasite li denove ekstaris, sed ĉi-foje mem mallevis sin sur la kanapon. Kelkan tempon li silentis kaj sovaĝete rigardis ĉirkaŭen, poste subite oscedis, poste kolere ridetis.

— Do, malliberigita, — li diris, ankoraŭfoje oscedis, subite kuŝiĝis, la kapon li metis sur la kusenon, infane ŝovis la pugnon sub la vangon kaj murmuris dormeme, sen kolero: — Estu do tiel… vi mem suferos pro tio. Vi estas avertitaj, faru kion vi volas. Min nun pleje interesas Poncio Pilato… Pilato… — ĉi tiam li fermis la okulojn.

— Banon, la cent dek sepan unulitan kaj flegiston por li, — ordonis la kuracisto surmetante la okulvitrojn. Gruntin refoje tremeris: blanka pordo subite malfermiĝis, malantaŭ ĝi vidiĝis koridoro prilumata per bluaj noktolampoj. El la koridoro enruliĝis tabulkuŝejo sur kaŭĉukizitaj radoj, oni metis sur ĝin la kvietiĝintan Ivanon, kaj li forveturis en la koridoron, kaj la pordo post li fermiĝis.

— Doktoro, — flustre demandis Gruntin, — ĉu efektive li estas malsana?

— Ho jes, — respondis la kuracisto.

— Kion li havas?

La laca kuracisto rigardis Gruntinon kaj malvigle respondis:

— Motora kaj parola ekscitiĝo… deliraj interpretoj… Probable skizofrenio. Kaj krome la alkoholismo…

El la dirita de la kuracisto Gruntin komprenis, ke la aferoj de Ivano Nikolaiĉ statas aĉe, li profunde ekspiris kaj demandis:

— Kaj kial li senĉese parolas pri iu konsilisto?

— Verŝajne li vidis iun, kiu forte impresis lian konfuzitan menson. Aŭ li haluciniĝis…

Post kelkaj minutoj la kamiono estis forportanta Gruntinon al Moskvo. Heliĝis, kaj la lumo de la ankoraŭ ne malŝaltitaj ŝoseaj lampoj estis jam senutila kaj malagrabla. La ŝoforo koleris pri la fuŝita nokto, senĉese akcelis kaj la veturilo joris ĉe la vojturnoj.

Jen la arbaro diskuris kaj restis ie malantaŭe, la rivero forŝoviĝis flanken, renkonte al la kamiono ŝutiĝis ĉiaj ajnaĵoj: bariloj kun gardobudoj kaj lignostakoj, altegaj fostoj kaj mastoj kun treditaj izolbidoj, gruz’amasoj, tero striita per kanaloj — resume, oni sentis, ke ĝi, Moskvo, estas tute proksime, tuj post la vojturno, tuj ĝi surruliĝos kaj inundos.

Gruntin estis skuata kaj ŝancelata, la ŝtipaĉo sur kiu li sidis ĉiumomente provis el sub li forsalti. La restoraciaj viŝtukoj, kiujn la miliciano kaj Panteleo ĵetis en la ŝarĝujon antaŭ ol forveturi per la trolebuso, glitadis sur la tuta ŝarĝoplato. Gruntin komencis ilin kolekti, sed tuj kolere eksplodis: «La diablo zorgu pri ili! Kial mi baraktu ĉi tie, kiel idioto!», piedpuŝis ilin malataŭen kaj ĉesis atenti ilin.

La animstato de la veturanto estis horora. Pli kaj pli klare evidentiĝis, ke la vizito en la domon de malĝojo lasis en li doloran spuron. Gruntin provis kompreni, kio lin turmentas. Ĉu la koridoro kun la bluaj lampoj, gluiĝinta al la memoro? Ĉu la penso, ke nenia malfeliĉo estas pli granda ol perdi la racion? Jes, certe, ankaŭ ĉi tio. Sed ĉi tio, finfine, kvankam malgaja, estas nur ĝeneralaĵo. Estas ankoraŭ io alia. Kio do? La ofendo, jen kio. Jes, la ofendaj vortoj, kiujn Senhejmulo ĵetis rekte en lian vizaĝon. Kaj gravas ne tio, ke ili estis insultaj, sed tio, ke ili esprimas la veron.

La poeto ne plu rigardis ĉirkaŭen, nun li fikse rigardis la tremantan malpuran plankon, ion balbutis, lamentis ronĝante sin mem.

Jes, liaj versaĵoj… Li aĝas jam tridek tri jarojn! Ververe, je kio li povas esperi? Li plu verkados po kelkajn versaĵojn jare. — Ĉu ĝis la maljun’aĝo? — Jes, ĝis la maljun’aĝo. Kion do li atingos per tiuj versaĵoj? Ĉu la gloron? «Kia stultaĵo! Almenaŭ vin mem ne trompu! Nenian gloron atingos tiu, kiu verkas fuŝajn versojn. Kial ili estas fuŝaj? Veron, veron li diris!» — senindulge vipadis sin Gruntin, «mi kredas je nenio el tio, kion mi verkas!»

La neŭrastenianta poeto ŝanceliĝis, la planko sub li ĉesis tremi. Gruntin levis la kapon kaj vidis, ke li jam delonge estas en Moskvo, ke en Moskvo aŭroras, ke de sube priradiate, ore brilas nubo, ke la kamiono haltis retenate en veturilkolumno antaŭ la turno al la bulvardo, kaj ke apud li staras sur piedestalo metala homo, klininta la kapon kaj indiferente rigardanta la bulvardon.

Strangaj pensoj ŝprucis en la kapo de la malsaniĝinta poeto. «Jen ekzemplo de vera bonŝancemo…» — Gruntin plenstature sin levis kaj per la mano minacis la pace starantan metalan homon, «ĉio ajn kion li entreprenis, ĉio ajn, kio lin trafis, ĉio evidentiĝis bona por li, ĉio kontribuis al lia gloro! Sed kion do valoran li kreis? Mi trovas nenion… Ĉu estas io eksterordinara en la vortoj: Ŝtormo nigrajn nubojn pelas? Mi ne perceptas!.. Hazardo, nura hazardo!» — malice konkludis Gruntin kaj sentis la kamionon moviĝeti sub li, «Pafis, pafis al li la blankgvardiano, pafis kaj frakasis lian kokson kaj lin senmortigis…»

La kolumno ekmoviĝis. Post kelkaj du minutoj la poeto, tute malsana kaj eĉ maljuniĝinta, eniris la verandon de Gribojedovo. Ĝi jam malplenis. Nur en angulo societo estis findrinkanta, en ĝia mezo klopodis konatulo, Varietea anoncisto, kun vertoĉapeto sur la kapo kaj ĉampanglaso da Abrau en la mano.

Arĉibaldo Arĉibaldoviĉ tre afable bonvenigis la poeton, kaj oni tuj malembarasis lin je la malbenindaj viŝtukoj. Se Gruntin ne estus tiom turmentita en la kliniko kaj sur la kamiono, li verŝajne plezurus rakontante pri la akcepto en la kliniko kaj ornamante sian raporton per elpensitaj detaloj. Sed nun la rakontado lin tedis, kaj krome, malgraŭ sia malobservemo, nun, post la torturo en la kamiono, li unuafoje pli atente rigardis la vizaĝon de la pirato kaj komprenis, ke kvankam tiu demandadas pri Senhejmulo kaj eĉ ekkrias «aj-aj-aj!», tamen fakte la sorto de Ivano estas al li tute seninteresa, kaj li neniom kompatas Senhejmulon. «Kaj prave! Bravulo!» — pensis Gruntin kun cinika, memdetrua malico, kaj rompinte la rakonton pri la skizofrenio li petis:

— Arĉibaldo Arĉibaldoviĉ, aranĝu por mi iom da vodko…

La pirato kompate mienis, flustris:

— Mi komprenas… tuj… — kaj li gestis al kelnero.

Post kvaronhoro Gruntin, ĝibetiĝinte super vimbo, sidis tute sola, drinkis glason post glaso, klare konsciante kaj agnoskante, ke nenio en lia vivo estas riparebla, ke al li restas nur forgeso.

La poeto fuŝis sian nokton dum aliaj festenis, kaj nun li sciis, ke ĝin maleblas reteni. Sufiĉis levi la kapon disde la lampo al la ĉielo por kompreni, ke la nokto pasis kaj ne revenos. La kelneroj hastis fortirante la tukojn de la tabloj. La katoj, vagantaj ĉirkaŭ la verando, mienis matenece. Sur la poeton nehaltigeble ruliĝegis la tago.

Ĉapitro 7 La misa loĝejo

Se je la veninta mateno al Steĉjo Latronov estus dirite: «Steĉjo! Tuj levu vin el la lito, alie oni vin pafmortigos!», li respondus per langvora, apenaŭ aŭdebla voĉo: «Pafmortigu, faru laŭplaĉe, mi min ne levos».

Ja eĉ malpli ol ellitiĝi — ŝajnis al li, ke eĉ malfermi la okulojn li ne povas, ĉar apenaŭ li tion farus, tuj ekbrilegus fulmo kaj lia kapo rompiĝus en pecojn. En tiu kapo resonegis peza sonorilo, inter la okulgloboj kaj la fermitaj palpebroj flosis brunaj makuloj kun fajre verda bordero, kaj super ĉio li sentis naŭzon, kaj en la naŭzo ŝajnis implikita muziko de ia trudiĝema gramofono.

Li streĉis sian memoron, sed rememoriĝis nur unu afero, ke, probable hieraŭ kaj nesciate kie, li staris kun buŝtuko en la mano kaj provis kisi sinjorinon, promesante viziti ŝin je la sekva tago ĝuste je la dek dua horo. La sinjorino tion malakceptis, ŝi ripetadis: «Ne, ne, mi ne estos hejme!», sed Steĉjo persistis pri sia ideo: «Spit, mi venos!»

Kiu estis la sinjorino, kioma horo estis nun, de kioma tago kaj de kiu monato — ĉio ĉi senspure forviŝiĝis el lia konscio, kaj — la plej malbona afero — li ne povis kompreni, kie li estas. Li provis determini almenaŭ la lastan kaj por tio li pene disigis la kungluiĝintajn palpebrojn de la maldekstra okulo. En la duonlumo li vidis ion malhele brileti. Finfine Steĉjo rekonis la plenstaturan spegulon kaj komprenis, ke li kuŝas surdorse en sia lito, tio estas en la ekse juvelistvidvina lito, en la dormoĉambro. Ĉi tiam li sentis tian puŝegon en la kranio, ke li fermis la okulojn kaj ekĝemis.

Ni klarigu la diritan. Steĉjo Latronov, direktoro de la teatro Varieteo, rekonsciiĝis je tiu mateno en sia hejmo, en la apartamento kiun li okupis kun la forpasinto Berlioz, en granda ses’etaĝa domo kiu krampoforme etendiĝis laŭ la strato Sadovaja.

Endas diri, ke tiu apartamento n-ro 50 jam delonge havis la reputacion se ne tute malbonan, do almenaŭ strangan. Antaŭ du jaroj ĝi ankoraŭ apartenis al la vidvino de la juvelisto de Fougeré. Anna Francevna de Fougeré, estiminda kaj tre negocema sinjorino kvindekjara, tri ĉambrojn el la kvin ludonis al du loĝantoj: la familinomo de unu estis, se ni ne eraras, Belomut, tiu de la dua ne konserviĝis.

Nu, antaŭ du jaroj en la loĝejo komenciĝis neklarigeblaj fenomenoj: el ĝi senspure malaperis homoj.

En iu ripoztago la apartamenton vizitis miliciano, li elvenigis en la antaŭĉambron la duan loĝanton (kies familinomo perdiĝis) kaj diris, ke tiu estas petata por unu minuto veni al la miliciejo por tie ion subskribi. La loĝanto ordonis al Anfisa, la malnova kaj fidela mastrumistino de Anna Francevna, respondi al la eventualaj telefonvokoj ke li revenos post dek minutoj, kaj li foriris kun la ĝentila blankganta miliciano. Tamen ne nur post dek minutoj li ne revenis sed neniam ajn li revenis. La plej mirinda estis tio, ke, evidente, kun li malaperis ankaŭ la miliciano.

La pia, aŭ, se diri la tutan veron, la superstiĉa Anfisa sen ĉirkaŭfrazo deklaris al sia ĉagrenita mastrino, ke tio estas sorĉo, ke ŝi bonege scias, kiu forportis la loĝanton kaj la milicianon, sed antaŭnokte ŝi malvolas diri tion. Do, estas sciate, ke unu fojon komenciĝinte la sorĉo iĝas nehaltigebla. La dua loĝanto malaperis, kiom ni memoras, lunde, kaj je la merkredo malaperis, kvazaŭ englutite de la tero, Belomut — kvankam, verdire, ĉe aliaj cirkonstancoj. Kiel kutime, je la mateno venis la aŭtomobilo por veturigi lin al la oficejo, sed poste ĝi neniun reportis kaj mem neniam reaperis.

La afliktego kaj la teruro de Mme Belomut estis nepriskribeblaj. Sed, ho ve, ambaŭ ne daŭris longe. En tiu sama nokto, reveninte kun Anfisa de la vilao, kiun Anna Francevna ial haste vizitis, ŝi jam ne trovis civitaninon Belomut en la loĝejo. Pli ol tio: la pordoj de ambaŭ ĉambroj, kiujn okupis la geedzoj Belomut, estis sigelitaj.

Iel-tiel pasis du tagoj. Je la tria tago Anna Francevna, kiu dum la lastaj diurnoj suferis je sendormeco, same haste forveturis al la vilao… Ĉu necesas diri, ke ŝi ne revenis!

Restinte sola, Anfisa satploris kaj enlitiĝis post la unua horo nokte. Ne estas sciate, kio okazis pri ŝi poste, sed la najbaroj el aliaj apartamentoj rakontis, ke el la n-ro 50 la tutan nokton aŭdiĝis klakbruoj kaj ke ĝis la mateno en ĝiaj fenestroj helis la elektra lumo. Matene oni eksciis, ke ankaŭ Anfisa malaperis!

Pri la malaperintoj kaj pri la malbenita loĝejo la domanoj dum longa tempo rakontadis ĉiajn legendojn, kiel ekzemple tiu, ke la magra kaj pia Anfisa portis sur sia velkinta brusto ŝaman saketon kun dudek kvin grandaj briliantoj, kiuj apartenis al Anna Francevna. Ke en la hejtligna ŝedo de la vilao, kiun haste vizitis Anna Francevna, tute meme malkovriĝis nekalkulebla trezoro en formo de tiaj samaj briliantoj kaj caraj ormoneroj… Kaj tiel plu en la sama ĝenro. Nu, kion ni ne scias certa, pri tio ni ne responsas.

Tiel aŭ alie, sed la apartamento restis vaka kaj sigelita nur unu semajnon, post kio tien enloĝiĝis: la forpasinto Berlioz kun sia edzino kaj tiu sama Steĉjo, ankaŭ kun sia edzino. Tute nature, apenaŭ ili sin instalis en la malbenita loĝejo, tuj komenciĝis ĉiaj misaĵoj. Nome, dum unu monato malaperis ambaŭ edzinoj. Sed ĉi tiuj ne senspure. Pri la edzino de Berlioz estis rakontate, ke oni vidis ŝin en Ĥarkovo kun baledestro, dum pri la edzino de Steĉjo oni diris, ke ŝi reaperis ĉe Boĵedomka kie, laŭ klaĉo, la direktoro de Varieteo, profitante sian sennombran konataron, per iu artifiko sukcesis havigi al ŝi ĉambron en plurfamilia apartamento, tamen sub la kondiĉo, ke neniam ŝi proksimiĝu al la domo ĉe Sadovaja…

Do, Steĉjo ekĝemis. Li volis voki la mastrumistinon Grunjo kaj postuli de ŝi piramidonon, sed li tuj komprenis, ke tio estas stultaĵo… ke nature, Grunjo ne uzas piramidonon. Li provis serĉi helpon de Berlioz, dufoje li ĝemvokis: «Miĉjo… Miĉjo…» sed, vi mem tion komprenas, li ne ricevis respondon. En la loĝejo regis absoluta silento.

Movinte la piedfingrojn Steĉjo konstatis, ke li kuŝas en ŝtrumpetoj; per tremanta mano li palpis sian femuron por kompreni, ĉu li surhavas ankaŭ pantalonon, sed ĉi tion li ne sukcesis kompreni.

Finfine, konvinkiĝinte ke li estas forlasita kaj sola, ke li povas kalkuli je nenies helpo, li decidis sin levi, kiom ajn grandan superhoman fortostreĉon li devus fari.

Steĉjo disigis la kungluiĝintajn palpebrojn kaj per la spegulo li vidis sin homo kun distaŭzita hararo, kun ŝvelinta, nigrastopla vizaĝo, kun sinkintaj okuloj, surhavanta malpuran ĉemizon kun kolumo kaj kravato, kalsonon kaj ŝtrumpetojn.

Tia li vidis sin en la spegulo, kaj apud la spegulo li vidis nekonatan viron, nigre vestitan, kun nigra bereto.

Steĉjo sidiĝis sur la lito kaj kiel eble plej multe elorbitigis la sangoŝvelajn okulojn gapante al la nekonato.

Tiu rompis la silenton, dirante per peza basa voĉo kaj kun fremdlingva prononcmaniero la jenajn vortojn:

— Bonan tagon, simpatiega Stefano Bogdanoviĉ!

Estiĝis paŭzo, post kiu per terura fortostreĉo Steĉjo igis sin eldiri:

— Kion vi volas? — kaj konsterniĝis ne rekoninte sian voĉon. La vorton kion li prononcis soprane, vi sonis base kaj pri volas li tute fiaskis.

La nekonato afable rikanetis, eligis grandan oran poŝhorloĝon kun brilianta triangulo sur la kovrilo, lasis ĝin sonorigi dek unu batojn kaj diris:

— La dek unua. Do, ĝuste unu horon mi atendas vian vekiĝon, ĉar vi fiksis nian rendevuon por la deka ĉe vi. Jen mi estas!

Steĉjo palpe trovis sian pantalonon sur seĝo apud la lito kaj flustris:

— Pardonu… — surmetinte la pantalonon li raŭke demandis: — Bonvolu diri, kiu vi estas?

Paroli estis por li malfacile. Ĉe ĉiu vorto li sentis pinglon enpikiĝi en lian cerbon, kaŭzante inferan doloron.

— Kiel do? Eĉ mian nomon vi forgesis? — ridetis la vizitanto.

— Pardonon… — stertoris Steĉjo sentante sin riĉigata je nova postdrinka simptomo: al li ŝajnis, ke la planko apud la lito ien foriĝis, kaj ke tuj, la kapon malsupren, li impetos al ĉiuj diabloj en la inferon.

— Kara Stefano Bogdanoviĉ, — sagace ridetante diris la nekonato, — piramidono vin ne helpos. Sekvu la saĝan maksimon de la antikvuloj: similan kuracu per simila. La sola rimedo kiu povas vin revivigi estas du glasetoj da vodko kun varma kaj spica almanĝaĵo.

Steĉjo estis ruzulo, kaj malgraŭ sia tuta misfarto li komprenis, ke trovite en tia stato li prefere ĉion konfesu.

— Verdire, — li komencis grandpene movante la langon, — hieraŭ mi iomete…

— Eĉ ne vorton plu! — respondis la vizitanto kaj facilmove deŝovis sin kun la brakseĝo flanken.

Steĉjo rond’okule gapis al la malgranda tablo, kie sur pleto estis aranĝita matenmanĝo: blanka pano, premita kaviaro en vazeto, marinitaj noblaj boletoj sur telero, malgranda kaserolo kaj fine, vodko en la ampleksa juvelistvidvina karafo. Precipe frapis Steĉjon tio, ke la karafo estis nebultegita pro malvarmo. Cetere, tio estis facile komprenebla, ja ĝi staris en la gargarpelveto plenŝtopita je glacio. Resume, la tuta aranĝo estis plej konvena kaj kompetenta.

La nekonato ne lasis la miregon de Steĉjo kreski ĝis patologiaĵo, tre lerte verŝinte al li duonglaseton da vodko.

— Kaj vi? — pepis Steĉjo.

— Kun plezuro!

Per la tremsaltanta mano Steĉjo portis la glaseton al la lipoj, la nekonato malplenigis la sian per unu gluto. Maĉante pecon de kaviaro Steĉjo trapuŝis la vortojn:

— Kial do vi… almanĝetu!

— Dankon, mi neniam almanĝas, — respondis la nekonato kaj duan fojon plenigis la glasetojn. La kaserolo iĝis malfermita, ĝi entenis kolbasetojn en tomata saŭco.

Kaj jen disiĝis la malbeninda verdo antaŭ la okuloj, la vortoj iĝis prononceblaj kaj, plej grave, Steĉjo rememoris kelkajn cirkonstancojn. Nome, ke la afero hieraŭ estis ĉe Ŝhodnja, en la vilao de la skeĉisto Ĥustov, kien tiu Ĥustov veturigis Steĉjon per taksio. Li eĉ rememoris, kiel la taksio estis prenata apud Métropole, tie ankoraŭ ĉeestis tiu — aktoro li estas aŭ io simila… kun portebla gramofono. Jes, jes, jes, tio estis en la vilao! La gramofono ja hurligis ĉiujn hundojn de la ĉirkaŭejo. Nur la sinjorino kiun Steĉjo volis kisi restis neklarigita… La diablo scias, kio ŝi estas… ĉu en la radiofonio ŝi laboras, ĉu ne.

Do, la hieraŭo komencis iom post iom malobskuriĝi, tamen nun Steĉjon multe plie interesis la aferoj hodiaŭaj, inter ili la apero de la nekonato en lia dormoĉambro, kaj ankoraŭ kun manĝo kaj vodko. Jen kion dezirindus klarigi!

— Nu, mi esperas ke nun vi rememoris mian nomon, ĉu?

Steĉjo nur hontigite ridetis kaj senhelpe disigis la brakojn.

— Tamen! Mi vidas, ke hieraŭ post la vodko vi trinkis portvinon! Karulo, ja tion fari ne decas!

— Mi volus peti vin ke tio restu inter ni, — kaĵolmiene diris Steĉjo.

— Ho, certe, certe! Sed pri Ĥustov, evidente, mi ne responsas.

— Ĉu vi lin konas?

— Hieraŭ mi dum mallonga tempo vidis lin en via oficejo, nu, unu supraĵa rigardo sur lian vizaĝon sufiĉas por kompreni, ke li estas malnobla, ĉikanema, senprincipa, pugolekema kanajlo.

«Precizege!» pensis Steĉjo frapite de tiom trafa, ĝusta kaj konciza karakterizaĵo de Ĥustov.

Jes, la hieraŭo estis rekonstruiĝanta el malgrandaj pecetoj, sed maltrankvilo ne forlasis la direktoron de Varieteo. Nome, en la ĵusa tago faŭkis grandega nigra truo. Pardonon, sed ĉi tiun berethavan nekonaton Steĉjo tutcerte ne vidis hieraŭ en sia oficejo.

La vizitanto rimarkis lian embarason, impone diris:

— Voland, profesoro pri nigra magio, — kaj rakontis ĉion de la komenco.

Hieraŭ posttagmeze li venis en Moskvon el la eksterlando, tuj vizitis Steĉjon kaj ofertis sian gastludon en Varieteo. Steĉjo telefonis al la Moskvoregiona komisiono pri la spektakloj kaj akordigis la aferon (Steĉjo paliĝis kaj mirigite palpebrumis), subskribis kontrakton kun profesoro Voland pri sep elpaŝoj (Steĉjo gape malfermis la buŝon) kaj interkonsentis kun Voland, ke por priparoli kelkajn detalojn tiu venu al li hodiaŭ matene je la deka horo… Do, li venis!

Veninte li trafis la mastrumistinon Grunjo, kiu klarigis al li ke ŝi mem ĵus venis, ke ŝi ĉi tie ne loĝas, ke Berlioz ne estas hejme, kaj se la vizitanto volas paroli al Stefano Bogdanoviĉ, tiam li mem iru en la dormoĉambron. Stefano Bogdanoviĉ dormegas tiom profunde, ke ŝi ne kapablas lin veki. Vidinte la staton de Latronov, la artisto sendis Grunjon al la plej proksima nutrovendejo por aĉeti la vodkon kaj la manĝon, al la apoteko por la glacio kaj…

— Permesu ke mi al vi kvitiĝu, — tute frakasite ĝemis Steĉjo kaj serĉis sian biletujon.

— Fi, lasu tiun bagatelon! — ekkriis la gastludanto kaj rifuzis plu diskuti ĉi tion.

Do, la vodko kaj la manĝo klariĝis, kaj tamen Steĉjo plu mienis plej mizere: absolute nenion li memoris pri la kontrakto, kaj je sia kapo li garantius, ke ĉi tiun Volandon li hieraŭ ne vidis. Ĥustov estis, jes, sed Voland ne estis.

— Permesu ĵeti rigardon sur la kontrakton, — mallaŭte petis Steĉjo.

— Bonvolu…

Steĉjo rigardis sur la paperon kaj rigidiĝis. Ĉio estis bonorda. Unue, lia propramana aŭdaca parafo! Ĉe la flanko, oblikva skribaĵo de la mano de la financa direktoro Rimskij, permesanta antaŭpagi al la artisto Voland dekmil rublojn el la tridek kvin mil rubloj ŝuldotaj al li pro la sep elpaŝoj. Kaj super ĉio, la ricev’atesto de Voland, ke la dekmil rublojn li jam enspezis!

«Kion do ĉi tio signifas?» pensis la malfeliĉa Steĉjo, kaj ĉio ekturniĝis antaŭ liaj okuloj. Ĉu komenciĝis jam la sinistraj memorbreĉoj? Tamen memkomprene, post ol la kontrakto estis prezentita, plu lasi vidi sian miron estus rekte maldeca. Steĉjo petis la gaston pri minuta forpermeso, kaj sur la ŝtrumpetoj kuris en la antaŭĉambron al la telefono. Kurante li kriis kuirejen:

— Grunjo!

Tamen neniu respondis. Tiam li ĵetis rigardon al la pordo de la kabineto de Berlioz, situanta apud la antaŭĉambro, kaj ĉi tiam, laŭ la rutina dirmaniero, li haltis kvazaŭ alforĝite al sia loko: sur la anso de la pordo li vidis ŝnuron kun grandega sigelo. «Saluton!» iu pafkriis en lia kapo, «Mankis nur ĉi tio!» Nun liaj pensoj ruliĝis laŭ duobla relvojo, sed, kiel ĉiam dum katastrofo, samdirekte kaj ĝenerale la diablo scias kien. La tutan konfuzegon en la kapo de Steĉjo malfacilas prezenti. Unue estis la diablaĵo pri la nigra bereto, malvarma vodko kaj la neimagebla kontrakto — kaj nun, bonvolu vidi, krom ĉio ĉi ankoraŭ la sigelo sur la pordo! Rakontu al iu ajn ke Berlioz ion tian faris — ja neniu ĝin kredos, nu neniu! Sed la sigelo, jen ĝi estas! Hm…

Ĉi tiam en lia cerbo ekzumis plej malagrablaj pensetaĉoj pri la artikolo kiun li — domaĝa koincido! — antaŭ kelkaj tagoj trudis al Berlioz por publikigo en lia revuo. Verdire, tute stulta artikolo! Kaj tute fuŝa, kaj la pago mizera…

La rememoron pri la artikolo tuj sekvis la rememoro pri dubinda interparolo, okazinta, kiom li memoris, la dudek kvaran de aprilo vespere, ĝuste tie, en la manĝoĉambro, kiam Steĉjo vespermanĝis kun Berlioz. Nu, nature, striktasence tiun ĉi interparolon oni ne povus kvalifi dubinda (tian Steĉjo neniam akceptus), sed ĝi estis interparolo pri malnecesa temo. Tute libere, civitanoj, oni povus pri tio ne paroli. Tutcerte, antaŭ la sigelo oni povus rigardi ĝin bagatelo, sed nun, kun la sigelo…

«Aĥ, Berlioz, Berlioz!» bolis la pensoj en la cerbo de Steĉjo, «Ja ĉi tion mi ne povas enkapigi!»

Sed nun ne estis tempo por malĝojado, kaj Steĉjo diskis la numeron de le kabineto de Rimskij, financa direktoro de Varieteo.

La situacio estis tikla: unuflanke, la alilandano povus ofendiĝi ke Steĉjo lin kontrolas post ol li prezentis la kontrakton, kaj alflanke, paroli al la financa direktoro estis tre malfacile. Nu fakte, oni ja ne povus lin demandi: «Diru, ĉu mi faris hieraŭ kontrakton je tridek kvin mil rubloj kun profesoro pri nigra magio?» Tute maltaŭga demando!

— Jes! — en la aŭdilo eksonis la akra, malagrabla voĉo de Rimskij.

— Bonan tagon, Gregoro Daniloviĉ, — mallaŭte ekparolis Steĉjo, — telefonas Latronov. Jen kia afero… hm… hm… ĉe mi sidas tiu… he… artisto Voland… Do… mi volis demandi, kio estas pri la hodiaŭa vespero?

— Ah, la nigra magiisto? — respondis Rimskij en la aŭdilo, — la afiŝoj tuj venos.

— Ah ha, — diris Steĉjo per malforta voĉo, — do, ĝis…

— Ĉu baldaŭ vi venos? — demandis Rimskij.

— Post duonhoro, — respondis Steĉjo kaj, pendiginte la aŭdilon, li premis sian brulantan kapon per la manoj. Aĥ, kia fiega rezultas aĉaĵo! Kio okazis pri la memoro, civitanoj? Kio?

Tamen plu restadi en la antaŭĉambro estus malĝentile, kaj Steĉjo rapide faris planon: li ĉiel kaŝu sian nekredeblan memortruon, kaj nun antaŭ ĉio li ruze paroligu la alilandanon, kion do ĉi tiu intencas hodiaŭ prezenti en la al Steĉjo konfidita Varieteo?

Steĉjo sin forturnis de la aparato kaj en la antaŭĉambra spegulo, jam delonge ne purigata de la maldiligenta Grunjo, li klare vidis strangan stangofiguran longulon kun nazumo (aĥ, se Ivano Nikolaiĉ estus tie! Li tuj estus rekoninta la ulon!). Nu, la homo speguliĝis kaj malaperis. Alarmite, Steĉjo pli atente rigardis tra la antaŭĉambro kaj duafoje li ricevis ekpuŝon, ĉar en la spegulo pasis grandega nigra virkato kaj same malaperis.

Por unu momento lia koro ekhaltis, li ŝanceliĝis.

«Kio do estas ĉi tio?» li pensis, «ĉu mi freneziĝas? De kie venas tiuj spegulbildoj?!» Rigardante tra la antaŭĉambro li timigite kriis:

— Grunjo! Kial ĉe ni vagas kato? Kiel ĝi trafis ĉi tien? Kaj la alia ulo?»

— Trankviliĝu, Stefano Bogdanoviĉ, — respondis voĉo, tamen ne tiu de Grunjo, sed la voĉo de la gasto el la dormoĉambro, — la kato estas mia. Ne nervozumu. Koncerne al Grunjo, ŝi ne estas ĉi tie, mi sendis ŝin al Voroneĵ, ŝia naskiĝloko, ĉar ŝi plendis, ke vi jam delonge retenas ŝian ferion.

Tiuj vortoj estis tiom surprizaj kaj absurdaj, ke Steĉjo decidis, ke li misaŭdis. Tute konsternite li trotetis en la dormoĉambron kaj stuporiĝis sur la sojlo. Liaj haroj moviĝetis kaj sur lia frunto ekbrilis malgrandaj ŝvitgutetoj.

La gasto ne plu estis sola en la dormoĉambro, nun li havis kompanion. La duan brakseĝon okupis la individuo kiun Steĉjo ĵus viziis en la antaŭĉambro. Nun li estis klare videbla: plumsimilaj lipharoj, unu vitro de la nazumo briletas, la alia mankas. Sed en la ĉambro estis io ankoraŭ pli malbona: sur la juvelistvidvina puftabureto senĝene duonkuŝaĉis iu tria, nome, la timige granda nigra kato, tenanta en unu piedo glaseton da vodko kaj en la alia, forkon kun alpikita fungo marinita.

La lumo, eĉ sen tio magra en la dormoĉambro, komencis estingiĝi antaŭ la okuloj de Steĉjo. «Estas do tiel ke oni freneziĝas» li pensis kroĉante sin je la pordokadro.

— Mi vidas, karega Stefano Bogdanoviĉ, ke vi estas iom surprizita, ĉu? — demandis Voland la klakantan per la dentoj direktoron de Varieteo. — Tamen la afero estas neniom mirinda. Tio estas mia sekvantaro.

Ĉe tiuj vortoj la kato eltrinkis sian vodkon kaj la mano de Steĉjo glitis laŭ la pordokadro malsupren.

— Nu, mia sekvantaro bezonas lokon, — daŭrigis Voland, — tiel ke unu el ni estas troa en la loĝejo. Al mi ŝajnas ke tiu troa estas ĝuste vi!

— Ili, ili estas troa! — kaprovoĉe kunkantis la kvadratita longulo, parolante pri Steĉjo en la lakeeca pluralo. — Ĝenerale dum la lasta tempo ili nekredeble porkumas. Ili drinkas, misuzas sian pozicion por malĉastadi kun la virinoj, en la ofico ili faras nenion, nek povas ion fari, ĉar ili nenion ajn komprenas pri la tasko al ili komisiita. Al la superuloj ili ĵetas polvon en la okulojn!

— La ofican aŭton li misuzas! — hipokrite aldonis la kato maĉante la fungon.

Kaj ĉi tiam, dum Steĉjo, tute sinkinte sur la plankon, per senforta mano gratis la pordokadron, okazis la kvara, lasta apero en la loĝejo.

Rekte el la plenstatura spegulo eliris malalta sed eksterordinare larĝaŝultra individuo, kun bulĉapelo sur la kapo kaj kun elbuŝigita kojnodentego hidiganta jam sen tio mirinde mallogan fizionomion. Krome, lia hararo estis fajre ruĝa.

— Ĝenerale, — li enmiksiĝis en la konversacion, — mi ne komprenas, kiel li povis iĝi direktoro, — la rufulo parolis pli kaj pli nazsone, — li tiom same estas direktoro, kiom mi estas episkopo!

— Vi ne similas episkopon, Azazello, — rimarkis la kato prenante al si kolbaseton sur la teleron.

— Ja ĝuste pri tio mi parolas, — nazvoĉis la rufulo kaj, sin turninte al Voland, li respekte aldonis: — Permesu, messire, lin ekspedi al ĉiuj diabloj?

— Huŝ!! — subite sputis la kato hirtigante sian hararon.

Kaj la dormoĉambro ekturniĝis ĉirkaŭ Steĉjo, lia kapo puŝiĝis kontraŭ la pordokadro kaj svenante li pensis: «Mi mortas…»

Sed li ne mortis. Kiam li malfermetis la okulojn, li vidis sin sidanta sur io ŝtona. Ĉirkaŭ li aŭdiĝis kontinua bruo. Bone malferminte la okulojn li vidis, ke bruas la maro, eĉ pli ol tion, ke ondo balancas tuj sub liaj piedoj, resume, ke li sidas sur la pinto de moleo, ke sub li lazuras brilanta maro, kaj malantaŭe sur la montoj etendiĝas bela urbo.

Steĉjo ne sciis, kiel konvenas konduti en similaj okazoj. Li levis sin sur la tremantajn gambojn kaj iris sur la moleo al la bordo.

Sur la moleo staris viro, li fumis kaj kraĉadis en la maron. Steĉjon li rigardis per sovaĝaj okuloj kaj ĉesis kraĉi. Tiam Steĉjo faris jenon: li surgenuiĝis antaŭ la nekonata fumulo kaj diris:

— Mi vin petegas, diru, kiu estas tiu urbo?

— Ne malbone! — diris la senkora fumulo.

— Mi ne estas ebria, — raŭke protestis Steĉjo, — mi estas malsana, io min trafis, mi estas malsana… Kie mi estas? Kiu estas tiu urbo?

— Nu, Jalto…

Steĉjo milde ekspiris, sinkis sur la flankon, lia kapo puŝiĝis kontraŭ la varma pavimero de la moleo. La konscio lin forlasis.

Ĉapitro 8 Duelo inter profesoro kaj poeto

Ĝuste je la momento, kiam la konscio forlasis Steĉjon en Jalto, do proksimume duonhoron antau la tagmezo, ĝi revenis al Ivano Nikolaiĉ Senhejmulo, vekiĝinta post profunda kaj longdaura dormo. Kelkan tempon li pripensis, kiamaniere li trafis en tiun nekonatan ĉambron kun blankaj muroj, kun mirinda noktotablo el helkolora metalo kaj kun blanka kurteno, malantau kiu estis divenebla la jam alta suno.

Ivano skuis la kapon, konvinkiĝis, ke ĝi ne doloras, kaj rememoris, ke li estas en sanigejo. Tiu penso sekvigis post si la rememoron pri la morto de Berlioz, ĉi foje sen kauzi troan emociegon. Satdorminte, nun li estis pli trankvila kaj pensis pli klare. Iom da tempo li kuŝis senmova en la purega, mola kaj komforta risortmatraca lito, poste li rimarkis apud si sonorilbutonon. Pro la natura inklino senbezone tuŝi la objektojn, Ivano ĝin premis. Li atendis estiĝi ian sonoradon au analogan fenomenon, sed okazis io tute alia.

Super la pieda parto de la lito ekhelis diafana cilindro, sur kiu estis skribite: Trinki. Kelkajn momentojn ĝi restis senmova, poste komencis turniĝi ĝis aperis la skribaĵo Flegistino. Nature, la inĝenia cilindro tre impresis Ivanon. La vorton Flegistino anstatauis la skribaĵo Voku la doktoron.

Hm… — grumblis Ivano, ne sciante, kion li f aru pri la cilindro. Lin helpis hazardo: je la vorto Vickuracistino li duan fojon premis la butonon. Responde la cilindro mallaute tintetis, haltis, estingiĝis, kaj en la ĉambron venis rondeta, simpatia virino en pura blanka kitelo; ŝi diris al Ivano:

— Bonan matenon!

Konsidere la cirkonstancojn Ivano juĝis tiun saluton malkonvena kaj ne respondis. Ja sanan homon oni enŝlosis en frenezulejo, kaj nun ankorau ŝajnigas, ke tio estas normala!

Dume la virino, sen ŝanĝi sian afablan mienon, per unu butonpremo forigis la kurtenon supren, kaj la ĉambron, tra grandmaŝa, la plankon atinganta, maldika fera krado, inundis suno. Malantau la krado montriĝis balkono, plue la bordo de serpentanta rivero kaj, sur la transa bordo, gaja pin’arbaro.

— Bonvolu preni vian banon, — invitis la virino, kaj sub ŝiaj manoj disŝoviĝis la flanka muro, malkaŝante banejon kaj bonege ekipitan klozeton.

Ivano, kvankam li estis decidinta ne interparoli kun la virino, tamen ne povis sin reteni kaj, rigardante la larĝan akvostrion torenti en la banujon el brilanta krano, li diris ironie:

— Oh ho! Kiel en Metropole!

— Ho ne, — fiere respondis la virino, — multe pli bone. Tian instalaĵon vi ne trovus eĉ eksterlande. Kuracistoj kaj sciencistoj speciale venas por ekskursi en nia kliniko. Ĉiun tagon nin vizitas alilandaj turistoj.

La vortoj alilandaj turistoj rememorigis al Ivano la hierauan konsiliston. Li malsereniĝis, rigardis la virinon el sub la kuntiritaj brovoj kaj diris:

— Alilandanoj… Kiel vi ĉiuj adoras la alilandajn turistojn! Sen atenti, ke inter ili estas ja ĉiaj subjektoj. Mi mem hierau konatiĝis kun unu, tiu estis luksa ekzemplero!

Li estis komenconta sian rakonton pri Poncio Pilato, sed li mem sin retenis, komprenante, ke la virinon tio ne koncernas, ke tutegale lin helpi ŝi ne povas.

Sin lavinte Ivano ricevis ĉion, kion viro bezonas post bano: gladitan ĉemizon, kalsonon, ŝtrumpetojn. Eĉ pli ol tio: malferminte ŝrankon, la virino montris internen kaj demandis:

— Kion vi deziras surmeti: kitelon au piĵamon?

Perforte katenite al sia nova loĝejo, Ivano preskau eksvingis la manojn antau la familiareco de la virino kaj senvorte li puŝis per la fingro piĵamon el punca fusteno.

Post tio Ivano Nikolaiĉ iĝis kondukita tra senhoma kaj silenta koridoro en kolosdimensian kabineton. Decidinte rigardi ironie ĉion renkontatan en tiu mirinde ekipita establaĵo, li en sia menso tuj baptis la ejon kuirejofabriko.

La metaforo ne estis maltrafa. Tie staris ŝrankoj kaj malgrandaj vitroŝranketoj kun brilaj nikelizitaj instrumentoj; eksterordinare komplikaj seĝoj, iaj dikventraj lampoj kun hele radianta lumŝirmilo, sennombraj flakonoj kaj fioloj, kaj gasbekoj, kaj konduktiloj, kaj de neniu konataj aparatoj.

En la kabineto tri homoj sin okupis pri Ivano: du virinoj kaj unu viro, ĉiuj vestitaj blanke. Antau ĉio oni kondukis Ivanon en angulon, al malgranda tablo, kun evidenta intenco eldemandi iujn informojn.

Ivano pripensis sian situacion. Antau si li havis tri vojojn. Tre logis la unua: sin ĵetegi sur la lampojn kaj ceterajn umaĵojn, ilin disfrakasi al ĉiuj diabloj kaj tiel esprimi sian proteston kontrau la arbitra izolado. Sed la hodiaua Ivano jam konsiderinde diferencis de la hieraua Ivano, kaj la unuan vojon li ĵuĝis dubinda: li riskis plifirmigi onian opinion, ke li estas furioze freneza. Tial li rezistis al la tento. Estis dua vojo: tuj komenci la rakonton pri la konsilisto kaj Poncio Pilato. Tamen la hieraua sperto mcmtris, ke lian rakonton oni ne kredas au komprenas ĝin iel mise. Do, ankau tiun vojon li rezignis decidinte elekti la trian: sin fermi en fiera silento.

Pri tio li ne tute sukcesis, ĉar vole-nevole li devis respondi — kvankam avare kaj malafable — al granda serio da demandoj.

Oni eldemandis absolute ĉion pri lia antaua vivo, inklude kiam kaj kiel li malsanis je skarlatino antau proksimume dek kvin jaroj. Surbaze de liaj respondoj unu el la blanke vestitaj virinoj plenskribis tutan paĝon, turnis la folion kaj pasis al la demandado pri la parencoj de Ivano. Komenciĝis speco de litanio: kiuj mortis, kiam kaj kial, ĉu drinkis, ĉu suferis je veneraj malsanoj kaj tiel plu. Fine oni petis Ivanon rakonti pri la hieraua okazo ĉe la Patriarĥa lageto, ĉi foje sen tro tedi lin per demandado kaj sen miri pri la novaĵoj koncerne Poncion Pilaton.

La virino cedis Ivanon al la blanke vestita viro, kiu traktis lin tute alimaniere kaj pri nenio lin demandis. La viro mezuris lian temperaturon, palpis al li la pulson, rigardis en liajn okulojn uzante specialan lampon. Poste la alia virino venis helpi la viron, ili pikis Ivanon, kvankam sen lin dolorigi, per io en la dorson, per la tenilo de martelo ili desegnis iajn signojn sur la hauto de lia brusto, frapis liajn genuojn per marteletoj saltigante liajn krurojn, pikis lian fingron kaj prenis kelkajn sangogutojn, pikis en la kubutfaldon, ĉirkaumetis iajn kauĉukajn brakringojn…

Ivano nur amare ridetis en sia interno meditante, kiel stulte kaj mizere ĉio okazis. Ja oni nur pensu! Provi averti ĉiujn pri la danĝero minacanta de la nekonata konsilisto, ĉion fari por lin kapti, kaj atingi nenion pli bonan ol esti venigita en misteran kabineton por rakonti ĉiajn sensencaĵojn pri sia onklo Peĉjo, kiu loĝis en Vologda kaj drinkis kiel funelo.

Fine ili lasis Ivanon trankvila. Li iĝis rekondukita en sian ĉambron, kie li ricevis tason da kafo, du mole kuiritajn ovojn kaj blankan panon kun butero.

Manĝinte kaj trinkinte ĉion ricevitan Ivano decidis atendi renkonton kun ia estro de la establaĵo por finfine igi tiun ĉefon unue, atenti lian kazon, kaj due, respekti la juston.

Lia atendo ne estis longa. Baldau post la matenmanĝo la pordo de lia ĉambro subite malfermiĝis kaj tra ĝi envenis amaso da blankkitelaj homoj. Antau ĉiuj iris viro aĝanta proksimume kvardek kvin jarojn, razita zorge, kiel aktoro, kun afabla, kvankam tre penetranta rigardo kaj ĝentilaj manieroj. Rilate al li la tuta sekvantaro sin tenis kun grandaj atento kaj respekto, tial lia enveno estis tre solena. «Kiel Poncio Pilato!» pensis Ivano.

Jes, sendube li estis la ĉefo. Li sidigis sin sur tabureton, la ceteraj restis stare.

— Doktoro Stravinskij, — li prezentis sin afable rigardante Ivanon.

— Bonvolu, Aleksandro Nikolaiĉ, — nelaute diris iu surhavanta flegitan barbeton, kaj donis al la ĉefo la folion pri Ivano, dense kovritan je skribaĵoj.

«Jam plenforman dosieron ili fabrikis!» pensis Ivano. La ĉefo per rutine rapida rigardo konsultis la folion, akompanante la legadon per kelkaj «Ah ha… ah ha», kaj interŝanĝis kun sia sekvantaro kelkajn frazojn en malvaste konata lingvo.

«Kaj kiel Pilato, li parolas latine…» malgaje pensis Ivano. Ĉi tiam li ekskuiĝis pro vorto trafinta lian audon, ĝi estis la vorto skizofrenio — ho ve, hierau jam prononcita de la malbeninda alilandano ĉe la Patriarĥa lageto, kaj hodiau ĵus ripetita de profesoro Stravinskij.

«Ja ankau ĉi tion li sciis!» angore pensis Ivano.

La ĉefo ŝajnis akceptinta por si la regulon: pri ĉio konsenti, ĝoji pri ĉio al li dirata, kaj esprimi tiun mensostaton per ĉiuokaza ripetado de «brave, brave…»

— Brave! — li diris, redonis al iu la folion kaj turnis sin al Ivano: — Vi estas poeto, ĉu?

— Jes, poeto, — malserene respondis Ivano, kaj la unuan fojon en sia vivo li subite eksentis ian neklarigeblan abomenon kontrau la poezio; ankau la rememoro pri siaj propraj versaĵoj ial estis al li malagrabla.

Kun grimaco de malkontento li siavice demandis:

— Vi estas profesoro, ĉu?

Stravinskij respondis per komplezeme ĝentila kapoklino.

— Kaj ĉi tie vi estas la ĉefo, ĉu? — daurigis Ivano.

Stravinskij denove sin klinis.

— Mi devas kun vi paroli, — signifoplene dirls Ivano Nikolaiĉ.

— Pro tio mi venis ĉi tien, — respondis Stravinskij.

— Jen pri kio temas, — komencis Ivano, sentante ke venis lia horo, — oni misprezentas min kiel frenezulon, neniu volas min auskulti!..

— Ho ne, ni auskultos vin plej atente, — serioze kaj trankvilige diris Stravinskij, — kaj neniel toleros ke oni misprezentu vin kiel frenezulon.

— Do, auskultu: hierau mi renkontiĝis kun mistera persono, eble alilandano, kiu antausciis la morton de Berlioz kaj mem vidis Poncion Pilaton.

La sekvantaro silente kaj senmove auskultis la poeton.

— Pilaton? Ĉu la samtempanon de Jesuo Kristo? — demandis Stravinskij observante Ivanon tra duonfermitaj palpebroj.

— Ĝuste tiun.

— Ah ha, — diris Stravinskij, — kaj tiu Berlioz pereis sub tramo, ĉu?

— Certe, hierau mi estis tie, ĉe la Patriarĥa, ĝuste kiam lin surveturis la tramo. Do, tiu enigma civitano…

— Ĉu la konatulo de Poncio Pilato? — demandis Stravinskij, sendube dotita je eminenta komprenpovo.

— Ĝuste li, — konfirmis Ivano ekzamenante la vizaĝon de Stravinskij, — do, li antauvidis, ke Anjo jam lasis disflui la sunfloran oleon… kaj ĝuste tie li glitstumblis! Kiel plaĉas al vi ĉi tio? — signifoplene mienis Ivano, esperante per siaj vortoj fari grandan efekton.

Sed la efekto ne okazis, kaj Stravinskij tre simple demandis:

— Kio estas tiu Anjo?

La demando iom konfuzis Ivanon, li grimacetis.

— Anjo nun tute ne gravas, — li diris nervoze, — la diablo scias, kio ŝi estas. Simple ulino de Sadovaja. La grava estas, ke li jam antaue, ĉu vi komprenas, antaue li sciis pri la sunflora oleo! Ĉu vi min komprenas?

— Tre bone mi vin komprenas, — serioze respondis Stravinskij kaj, tuŝetinte per la fingroj la genuojn de la poeto li aldonis: — Ne ekscitiĝu kaj daurigu.

— Mi daurigas, — diris Ivano, penante sin agordi al la tono de Stravinskij, ĉar el sia malfeliĉa sperto li jam sciis, ke nur trankvilo povas lin helpi, — do tiu terura individuo (li prezentas sin konsilisto) havas ian eksterordinaran povon… Ekzemple, kiam oni lin postkuras, neniel eblas lin atingi. Krome, kun li estas duopo, kaj ankau ĝi ne estas malforta, kvankam en alia maniero: longulo kun rompitaj vitroj, kaj nekredeble granda virkato meme vojaĝanta per tramo. Krome, — de neniu haltigate, Ivano parolis kun kreskantaj persvademo kaj ardo, — li proprapersone estis sur la balkono ĉe Poncio Pilato, tio estas absolute certa. Ĉio ĉi ja ne estas normala, ĉu? Necesas ilin aresti, aliel li estigos nepriskribeblajn malfeliĉegojn!

— Tial do vi volas, ke oni lin arestu, ĉu? Ĉu ĝuste mi vin komprenis? — demandis Stravinskij.

«Li estas inteligenta» pensis Ivano. «Endas agnoski, ke ankau inter la inteligencianoj oni fojfoje trovas neordinare inteligentajn kapojn. Negi tion estus eraro!» Li respondis:

— Tute ĝuste! Kiel do mi ne volu, vi mem pripensu! Kaj dume oni min perforte retenas ĉi tie, puŝas lampon en la okulojn, min banigas, pri onklo Peĉjo demandas ĉiajn ajnaĵojn!.. Kvankam li jam antaulonge forlasis la mondon!

— Nu, brave, brave, — reagis Stravinskij, — nun ĉio klariĝis. Efektive, kial teni en la kliniko sanan homon? Do, bone. Mi tuj vin elhospitaligos se vi diros al mi, ke vi estas normala. Mi ne petas ke vi pruvu tion, simple diru. Do, ĉu vi estas normala?

Estiĝis absoluta silento. La dikulino, kiu matene zorgis pri Ivano, rigardis la profesoron kun pia admiro kaj Ivano ankoraufoje pensis: «Decide, li estas inteligenta».

La propono de la profesoro al li tre plaĉis, tamen, antau ol respondi, li tre intense, sulkiginte la frunton, ĉion pripensis kaj fine firme deklaris:

— Mi estas normala.

— Do, bravege, — kun faciliĝo diris Stravinskij, — kaj ĉar vi estas normala, ni rezonu logike. Ni konsideru vian hierauan tagon, — ĉi tiam li turnis la kapon kaj oni tuj donis al li la folion pri Ivano. — Serĉante nekonatan homon, kiu sin prezentis al vi kiel personon akceptitan ĉe Poncio Pilato, vi plenumis hierau la sekvajn agojn, — Stravinskij komencis fleksi, unu post alia, siajn longajn fingrojn, rigardante jen sur la liston, jen al Ivano, — vi pendigis ikoneton sur la bruston. Ĉu fakto?

— Fakto, — malserene jesis Ivano.

— Falante de barilo vi lezis vian vizaĝon. Ĉu? Vi venis en restoracion tenante en la mano brulantan kandelon, en nuraj subvestoj, kaj en la restoracio vi iun batis. Oni vin ligis kaj veturigis ĉi tien. De ĉi tie vi telefonis al la miliciejo kaj petis sendi mitralojn. Poste vi provis ĵeti vin el la fenestro. Ĉu? Nun venas la demando: ĉu eblas, tiel agante, iun kapti au arestigi? Nu, se vi estas homo normala, vi mem respondos: nepre ne. Vi volas eliri de ĉi tie, ĉu? Estu lau via plaĉo. Tamen permesu al mi vin demandi: kien vi iros de ĉi tie?

— Al la milicio, nature, — respondis Ivano, ĉi foje malpli firme kaj iom konfuzite sub la rigardo de la profesoro.

— Ĉu rekte de ĉi tie?

— Jes ja.

— Do, sen antaue viziti vian hejmon, ĉu? — rapide demandis Stravinskij.

— Por tio mi ne havas ja tempon! Dum mi faros vizitojn li forŝteliĝos!

— Klare. Kaj pri kio vi unuavice parolos en la miliciejo?

— Pri Poncio Pilato, — respondis Ivano Nikolaiĉ, kaj liajn okulojn vualis malhela nebulo.

— Do, bravege! — ekkriis Stravinskij konvinkite; sin turninte al la barbetulo li ordonis: — Teodoro Vasiljeviĉ, bonvolu elhospitaligi civitanon Senhejmulo kaj transportigu lin en la urbon. Sed la ĉambron oni ne okupu, kaj ne necesas ŝanĝi la littolaĵojn. Post du horoj civitano Senhejmulo ree estos ĉi tie. Do, — li turnis sin al la poeto, — sukceson al vi mi ne deziras, ĉar je tiu sukceso mi neniom kredas. Ĝis la baldaua revido! — Li sin levis kaj lia sekvantaro moviĝetis.

— Kial mi ree estos ĉi tie? — maltrankvile demandis Ivano.

La profesoro ŝajnis atendi tiun demandon, li tuj residiĝis kaj diris:

— Tial, ke kiam vi en kalsono venos en miliciejon kaj deklaros, ke vi renkontis homon, kiu persone konis Poncion Pilaton, oni tuj reveturigos vin ĉi tien kaj vi denove trafos en ĉi tiun ĉambron.

— Kial temu pri kalsono? — demandis Ivano perplekse rigardante ĉirkauen.

— Precipe pri Poncio Pilato. Tamen ankau pri la kalsono. Ĉar la publikan havaĵon ni reprenos kaj redonos al vi viajn vestojn. Nu, vi estis venigita ĉi tien en kalsono, kaj viziti vian loĝejon vi neniel intencas, kvankam mi aludis al vi pri tio. Aldonu al tio Pilaton… kaj la kazo estas kompleta!

Ĉi tiam io stranga okazis pri Ivano Nikolaiĉ. Lia volo ŝajnis fendiĝi, li sentis sin malforta kaj preta peti konsilon.

— Kion do mi f aru? — li demandis senkuraĝe.

— Ah! Bravege, — respondis Stravinskij, — jen tre prudenta demando. Nun mi diros al vi, kio reale al vi okazis. Hierau iu forte vin timigis kaj konsternis per la rakonto pri Poncio Pilato kaj ceteraj aferoj. Nervozigite kaj tute ekster vi, vi kuras tra la urbo rakontante pri Poncio Pilato. Tute nature, oni prenas vin por frenezulo. Nur unu rimedo nun povas vin savi: plena kvieto. Kaj nepre vi devas resti ĉi tie.

— Tamen necesas lin kapti! — jam petvoĉe ekkriis Ivano.

— Bone, sed kial vi mem ĉion faru? Surpaperigu ĉiujn viajn suspektojn kaj akuzojn kontrau tiu homo. Nenio estas pli facila ol transdoni vian deklaron al la kompetenta instanco kaj se, kiel vi opinias, temas pri krimulo, ĉio baldau klariĝos. Tamen mi metas la kondiĉon, ke vi ne streĉu vian kapon, kaj provu malpli pensi pri Poncio Pilato. Homoj inventas plej eksterordinarajn historiojn; nu, ne ĉiun oni kredu!

— Komprenite, — decidmiene deklaris Ivano, — mi petas doni al mi plumon kaj paperon.

— Donu al li paperon kaj mallongan krajonon, — ordonis Stravinskij al la dika virino; kaj al Ivano li diris: — Tamen mi konsilas al vi hodiau nenion skribi.

— Ne, hodiau, nepre hodiau, — maltrankvile ekkriis Ivano.

— Nu, bone. Tamen ne lacigu la cerbon. Kion vi ne sukcesos fari hodiau, tion vi f aros morgau.

— Sed li eskapos!

— Ho ne, — senhezite replikis la profesoro, — certe li ne eskapos, tion mi garantias. Kaj bone memoru, ke ĉi tie ni ĉiel vin helpos, kaj ke sen nia helpo vi nenion atingos. Ĉu vi min audas? — li demandis kun subita emfazo kaj ekprenis ambau manojn de Ivano Nikolaiĉ. Tfenante ilin en la siaj li longe, fikse rigardis Ivanon en la okulojn kaj ripetadis: — Ni helpos vin… ni helpos vin… ĉu vi min audas?… Ni helpos vin… Vi faciliĝos. Ĉi tie estas kviete, trankvile… Ni helpos vin…

Ivano Nikolaiĉ subite oscedis, lia vizaĝo malstreĉiĝis.

— Jes, jes, — li diris nelaute.

— Do, brave, — lau sia kutimo konkludis Stravinskij kaj sin levis, — ĝis revido! — li premis la manon de Ivano kaj, jam elirante, li turnis sin al la barbetulo kaj diris: — Jes, la oksigenon ja provu… kaj la banojn.

Post kelkaj momentoj Ivano ne plu vidis kontrau si la profesoron nek lian sekvantaron. Malantau la fenestra dratreto, en la tagmeza sunlumo belis la ĝoja printempa pin’arbaro transborda, kaj pli proksime brilegis la rivero.

Ĉapitro 9 Kerubjevaĵoj

Nikanoro Ivaniĉ Nudokrudov, prezidanto de la loĝoasocio de la domo n-ro 302-bis ĉe la strato Sadovaja en Moskvo, kie loĝis la forpasinto Berlioz, ekde la ĵusa nokto inter la merkredo kaj la ĵaudo estis en frenezigaj klopodoj de l’ kapo ĝis piedoj.

Kiel ni jam scias, je la noktomezo al la domo venis la komisiono en kies laboro partoprenis Ĵeldibin, oni elvokis Nudokrudovon, informis lin pri la morto de Berlioz kaj de li akompanate iris en la apartamenton n-ro 50.

Tie la kornisiono plenumis sigeladon de la mamiskriptoj kaj de la apartenaĵoj de la mortinto. Nek Grunjo, la mastrumistino, nek la frivola Latronov tiutempe estis en la apartamento. La komisiono sciigis al Nikanoro Ivaniĉ, ke la manuskriptojn de la mortinto ĝi forportos por klasado, ke lia loĝejo, tio estas tri ĉambroj (la eksaj kabineto, salono kaj la manĝoĉambro de la juvelistvidvino), transiras je la dispono de la loĝoasocio, ke la propraĵoj de la mortinto restu en la indikita loĝejo ĝis la heredontoj estos determinitaj.

La informo pri la morto de Berlioz supernature rapide diskoniĝis en la tuta domo, kaj ĵaude, de la sepa horo matene, asocianoj komencis telefoni al Nudokrudov kaj iom poste lin viziti por prezenti skribajn pretendojn je la loĝejo de la forpasinto. Dum du horoj Nikanoro Ivaniĉ akceptis tridek du tiajn skribajn deklarojn.

Ili entenis petegojn, minacojn, kalumniojn, denuncojn, promesojn plenumi la riparojn je sia kostopago, atentigojn pri neeltenebla malvasteco kaj pri hororoj de loĝado en unu apartamento kun banditoj. Aparte menciindas la animskua en sia artismo priskribo de forrabo, rekte en jakpoŝon, de pelmenoj pretigitaj por kuirado en la apartamento n-ro 31, du minacoj pri memmortigo kaj unu konfeso pri sekreta gravedo.

Fojon post fojo oni vokis Nudokrudovon en la antauĉambron de lia apartamento, oni prenis lin je la maniko, ion flustris, palpebmmadis kaj promesis sin montri dankerna.

Tiu turmento dauris la tutan matenon, ĝis nelonge post la tagmezo, kiam Nikanoro Ivaniĉ eskapis el sia apartamento kaj provis rifuĝi en la administrejo, apud la stratpordego; tamen rimarkinte gvatantojn ĉe la oficejo li fuĝis ankau de tie.

Grandpene sin malembarasinte je kelkaj personoj, kiuj kuris post li tra la asfaltizita korto, la prezidanto sin kaŝis en la sesa enirejo kaj suriris la kvinan etaĝon, kie situis la malbenita apartamento n-ro 50.

Sur la ŝtuparplaceto la dikulo Nudokrudov haltis por retrovi spiron, poste sonorigis, sed neniu malfermis. Li sonorigis duan fojon, poste trian, komencis grumbli kaj nelaute sakri. Sed la pordo plu restis fermita. Lia pacienco krevis, kaj elpoŝiginte la rezervan ŝlosilfaskon administrejan, li per sia estrula mano malfermis la pordon kaj eniris.

— Hej, mastrumistino! — kriis Nikanoro Ivaniĉ en la duonlumo de la antauĉambro. — Kiu do estas via nomo… Grunjo, ĉu? Ĉu vi estas for?

Neniu respondis.

Tiam Nudokrudov forigis la sigelon de la pordo de la kabineto, prenis el sia teko faldmezurilon kaj paŝis en la kabineton.

Li faris ja paŝon en la kabineton sed haltis en surprizego ĉe la sojlo kaj eĉ ekŝanceliĝis.

Ĉe la tablo de la mortinto sidis nekonata civitano, maldika kaj longa, kun kvadratita jako, ĵokea kaskedo kaj nazumo… nu, tiu sama.

— Kiu vi estas, civitano? — konsternite demandis Nudokrudov, — Ba! Nikanoro Ivaniĉ! — kriegis la neatendita civitano per akra kaprotenoro kaj, salte ekstarinte, li salutis la prezidanton per subite trudita manpremo. Tamen tiu varma saluto neniel ravis Nudokrudovon.

— Pardonon, — li ekparolis suspekteme, — kiu vi estas, civitano? Ĉu vi estas oficialulo?

— Ah, Nikanoro Ivaniĉ, — ekkiris la nekonato per kore intima tono, — kio estas oficialulo kaj kio estas privatulo? Ĉio ĉi dependas de la vidpunkto el kiu oni rigardas la aferon, ĉio ĉi, Nikanoro Ivaniĉ, estas konvencia kaj malfirma. Hodiau oni estas persono neoficiala, kaj morgau, ek! — oficiala! Kaj ankau la malo povas okazi, Nikanoro Ivaniĉ, eĉ tre facile!

Tiu konsidero neniom kontentigis la prezidanton de la domkomitato. Homo nature suspektema, li konkludis, ke la rezonanta antau li civitano ĝuste estas persono neoficiala, kaj verŝajne, eĉ senokupa.

— Tamen kio do vi estas? Kiu estas via familinomo? — pli kaj pli malmilde demandadis Nudokrudov kaj eĉ faris paŝon kontrau la nekonaton.

— Mia f amilinomo, — respondis la civitano neniom impresite de la severa tono de la prezidanto, — estu, ekzemple, Kerubjev. Interalie, ĉu vi dezirus iom manĝeti, Nikanoro Ivaniĉ? Tute senceremonie! Ĉu konsentite?

— Pardonon, — diris Nudokrudov indigniĝante, — pri kiaj manĝetoj vi parolas ĉi tie? (Endas agnoski, ke bedaurinde la prezidanto estis nature iom maldelikata.) Restadi sur la metraro de la mortinto estas malpermesite! Kion vi faras ĉi tie?

— Bonvolu do sidiĝi, Nikanoro Ivaniĉ, — kriaĉis la civitano sen malpleja konfuziĝo kaj sin kurbigis prezentante seĝon al Nudokrudov.

Tute furioziĝinte, Nikanoro Ivaniĉ repuŝis la seĝon kaj blekegis:

— Ĉu vi diros finfine, kio vi estas?

— Se vi deziras, mi havas la honoron plenumi la oficon de interpretisto ĉe la persono de alilandano rezidanta en ĉi tiu apartamento, — sin prezentis la civitano atribuinta al si la nomon de Kerubjev, kunklakigante la kalkanumojn de siaj neciritaj, ruĝetaj ŝuoj.

La buŝo de Nudokmdov larĝe malfermiĝis. La estado de alilandano en tiu apartamento, kaj ankorau kun interpretisto, konsistigis por li perfektan surprizon, tial li postulis eksplikon.

La interpretisto volonte eksplikis. La alilanda artisto, sinjoro Voland, estis afable invitita de la direktoro de Varieteo, Stefano Bogdanoviĉ Latronov, loĝi en lia apartamento por la dauro de siaj prezentadoj, do proksimume unu semajnon, pri kio Latronov ĝuste hierau skribis al Nikanoro Ivaniĉ, petante lin registri la alilandanon por provizora loĝado en la domo dum li mem, Latronov, forveturos en Jalton.

— Nenion ajn li al mi skribis, — en granda miro diris la prezidanto.

— Nu, tamen vi fosu en via teko, Nikanoro Ivaniĉ, — mielvoĉe proponis Kerubjev.

Nudokrudov levetis la ŝultrojn, malfermis la tekon kaj trovis tie la leteron de Latronov.

— Kiel povis okazi, ke mi tute pri ĝi forgesis? — stultamiene rigardante la malfermitan koverton murmuris la prezidanto.

— Ordinara afero, kara Nikanoro Ivaniĉ, tute ordinara afero! — ekĉirpis Kerubjev. — Distriĝemo, distriĝemo, kaj trolaciĝo, kaj hipertensio, nia kara amiko Nikanoro Ivaniĉ! Mi mem estas terure distriĝema. Iun tagon, ĉe pokaleto, mi rakontos al vi kelkajn faktojn el mia biografio, vi krevos de rido!

— Kiam do Latronov forveturos al Jalto?

— Jam, jam li forveturis! — ekkriis la interpretisto, — li, pardonon, jam ruliĝegas! La diablo scias, kie li jam estas! — la brakoj de Kerubjev turniĝis kvazau aloj de venta muelejo.

Nudokrudov deklaris, ke li devas vidi la alilandanon, sed la interpretisto respondis rifuze: absolute maleble. Li estas okupita. Li dresas la katon.

— La katon, se vi deziras, mi povas al vi montri.

Tion Nikanoro Ivaniĉ malakceptis, kaj la interpretisto tuj prezentis al li surprizan sed tre interesan proponon.

Konsidere ke sinjoro Voland nepre malvolas loĝi en hotelo, kaj krome, ke loĝospacon li kutimas havi vasta, ĉu la loĝoasocio konsentos lui al li, ĝuste por unu semajno, tio estas por la dauro de liaj prezentadoj en Moskvo, la tutan apartamenton, do ankau la ĉambrojn de la mortinto?

— Por li tio ja estas egala, por la forpasinto, — flustre ŝuŝis Kerubjev, — ja konsentu, Nikanoro Ivaniĉ, li tiun ĉi loĝejon jam ne bezonas, ĉu?

Iom perplekse Nudokrudov obĵetis, ke normale la alilandanoj devas loĝi en Metropole, neniel en privataj loĝejoj…

— Ja mi diras al vi, — arde flustris Kerubjev, — li estas kapricema kiel mil diabloj! La sinjoro malvolas! La sinjoro malŝatas la hotelojn! Jen ĝis kie mi ilin havas, tiujn turistojn alilandajn! — intimtone plendis Kerubjev, puŝante la dikfingron en sian vejnozan gorĝon, — nekredeble, kiom da malbona sango al mi ili faris! Enlasite en la landon, tia ulo au ĉion prispionas, kiel plej fia kanajlo, au per siaj kapricoj tute fortrivas oniajn nervojn: tio ĉi ne taugas, tio f or ne konvenas!.. Dum por via asocio, Nikanoro Ivaniĉ, tio estas pura gajno kaj evidenta profito. Ja pri mono li tute ne zorgas, — Kerubjev ĵetis rigardon ĉirkauen kaj flustris al la prezidanto: — li estas milionulo!

La propono de la interpretisto havis evidentan sencon praktikan, ĝi estis tre serioza propono, sed io mirinde malserioza estis kaj en lia parolmaniero, kaj en liaj vestoj, kaj en tiu hida, tute senutila nazumaĉo. Tio kauzis malklaran sed ĝenan impreson en la animo de la prezidanto, kaj tamen li decidis akcepti la proponon. Ĉar la financa stato de la asocio prezentis, ho ve, nemalgrandan deficitegon. En la autuno estis aĉetenda mazuto por la vaporhejtado, sed kontrau kiaj groŝoj — tion sciis neniu. Kun la mono de la turisto oni eble povus elturniĝi. Sed la praktikema kaj prudenta prezidanto deklaris, ke antau ĉio li devos akordigi la aferon kun la Alilandanburoo.

— Kompreneble! — ekkriis Kerubjev. — Certe, akordigo ja estas nepraĵo. Jen la telefono, Nikanoro Ivaniĉ, tuj akordigu! Kaj pri la mono vi vin ne ĝenu, — li aldonis flustre, kondukante la prezidanton en la antauĉambron al la telefono, — se ne lin, kiun do pagigi! Se vi vidus lian vilaon en Nico! Promesu al mi, ke jam ĉi somere, dum via sekva vojaĝo eksterlanden, vi speciale venos ĝin vidi — vi ploros pro admiro!

La afero pri la alilandano aranĝiĝis pertelefone kun rapideco eksterordinara, tute konsterninta la prezidanton. Evidentiĝis, ke oni jam scias pri la intenco de sinjoro Voland loĝi en la privata loĝejo de Latronov, kaj havas nenian obĵeton.

— Do, eminente! — blekegis Kerubjev.

Iom malspritigite de lia ĉirpado, Nudokrudov deklaris, ke la loĝoasocio konsentas ludoni al artisto Voland la apartamenton n-ro 50 por unu semajno je la prezo po… — Nikanoro Ivaniĉ embarasite pauzetis kaj diris:

— Po kvincent rubloj tage.

— Tiam Kerubjev definitive konsternis la prezidanton. Li ŝteliste palpebrumis ĵetante rigardon en la direkto al la dormoĉambro, de kie audiĝis la molaj saltoj de la peza kato, kaj ŝuŝis:

— Do, por unu semajno tio estos trimil kvincent, ĉu?

Nudokrudov atendis, ke li aldonos: «Nemalbonan apetiton vi havas, Nikanoro Ivaniĉ!» sed Kerubjev diris ion tute alian:

— Ĉu tio estas konsiderinda monsumo? Postulu kvinmil, li pagos.

Nudokrudov konfuzite ridetis kaj sen rimarki sin veni troviĝis antau la skribotablo de la mortinto, kie Kerubjev, plej rapide kaj lerte, produktis kontrakton en tri ekzempleroj. Finskribinte li malaperis en la dormoĉambro kaj tuj revenis kun la elana parafo de la alilandano sur ĉiu ekzemplero. Ankau la prezidanto subskribis la kontrakton, kaj Kerubjev petis kvitanci kvin…

— Vorte, Nikanoro Ivaniĉ, vorte!.. kvinmil rublojn… — kaj kun histriona startosignalo, malkonvena ĉe serioza afero: — Ein, zwei, drei! — li metis antau la prezidanton kvin novajn biletpakojn bankajn.

Sekvis nombrado de la biletoj, akompanata de Kerubjev per proverboj kaj popoldiroj, kiel ekzemple «konfidu sed vidu», «bonaj kalkuloj, bonaj kunuloj» kaj similaj spritaĵoj.

Kalkulinte la monon Nudokrudov ricevis de Kerubjev la pasporton de la alilandano por la provizora registrado, metis ĝin kun la kontrakto kaj la mono en sian tekon kaj, ne sukcesinte sin deteni, li petis pri senpaga enirbileto…

— Certe, certe, senprobleme! — blekegis Kerubjev, — kiom da lokoj vi volas, Nikanoro Ivaniĉ, ĉu dek du? ĉu dek kvin?

La konfuzita prezidanto klarigis, ke li bezonas nur pareton da lokoj, por si kaj por sia edzino Pelagia Antonovna.

Per facila movo Kerubjev tuj elpoŝigis notblokon kaj brave skribis invitilon por du personoj en la unuan vicon. Ĝin la interpretisto transdonis al Nudokrudov per sia maldekstra mano, dum per la dekstra li lerte metis en lian alian manon dikan pakon kraketan. La prezidanto ĵetis rigardon sur la pakon, ruĝegiĝis kaj provis ĝin repuŝi.

— Tio estas malregula… — li murmuris.

— Eĉ audi tion mi rifuzas, — flustris Kerubjev rekte en lian orelon, — ĉe ni tio estas malregula, ĉe la alilandanoj, lauregula. Vi lin ofendos, Nikanoro Ivaniĉ, kaj tio estus malkonvena. Vi laboris…

— Severe punata afero, — mallautege flustris la prezidanto kaj rigardis ĉirkauen.

— Sed kie estas la atestantoj? — flustris Kerubjev en la alian orelon, — mi demandas, kie do ili estas? Kion vi diras?

Poste Nudokrudov asertis, ke ĉi tiam okazis miraklo: la pako mem rampis en lian tekon, kaj kelkajn sekundojn pli malfrue la prezidanto, iel moliĝinta kaj eĉ senfortigita, retroviĝis sur la ŝtuparo. Pensoj kirliĝis en lia kapo. Tie turniĝis la Nica vilao, kaj la katodresado, kaj la penso, ke vere ja atestantoj ne estis, kaj ke Pelagia Antonovna ĝojos pri la senpaga bileto. La pensoj senkoheraj sed entute agrablaj. Kaj tamen, ie en la plejprofundo de lia animo, dorneto pikis la prezidanton. La dorneto de maltrankvilo. Krome, tie sur la ŝtuparo lin, subita kiel bato, frapis la demando: «Sed kiel la interpretisto povis penetri en la kabineton kies pordo ja estis sigelita? Kaj kiel okazis ke li, Nikanoro Ivaniĉ, ne demandis pri tio?» Kelkan tempon Nudokrudov ŝafe gapis sur la ŝtupojn, sed finfine li decidis kraĉi sur la aferon kaj ne plu sin turmenti per la malfacila demando…

Apenau la prezidanto forlasis la loĝejon, el la dormoĉambro eksonis basa voĉo:

— Al mi tiu Nikanoro Ivaniĉ malplaĉis. Li estas fripono kaj avarulo. Ĉu oni povus aranĝi tiel, ke li ne plu venu?

— Messire, sufiĉas via ordono!.. — de ie respondis Kerubjev per voĉo neniel tremeta sed tre klara kaj sonora.

Tuj la malbeninda interpretisto aperis en la antauĉambro, diskis telefonnumeron kaj ial tre ploreme ekparolis en la audilon:

— Ha lo! Mi rigardas mia devo informi vin, ke nia prezidanto de la loĝoasocio de la domo 302-bis, strato Sadovaja, Nikanoro Ivaniĉ Nudokrudov, ŝakras per valuto. Nunmomente en lia apartamento n-ro 35, en la ventol’aperturo en la necesejo, pakite en gazetpaperon kuŝas kvarcent dolaroj. Parolas Timoteo Kvascov, loĝanto de la apartamento dek unua de la indikita domo. Sed mi suplikas ne malkaŝi mian nomon antautimante la venĝon de la supredirita prezidanto.

Kaj li remetis la audilon, la kanajlo!

Pri tio, kio plue okazis en la apartamento n-ro 50, informoj mankas, sed oni precize scias, kio okazis ĉe Nikanoro Ivaniĉ. Reveninte hejmen, li sin enŝlosis en la neceseĵo, prenis el la teko la biletpakon truditan de la interpretisto kaj konstatis, ke en ĝi estas kvarcent rubloj. La pakon Nudokrudov envolvis en ŝirpecon de gazeta folio kaj ŝovis en la ventoltruon.

Post kvin minutoj li sidis ĉetable en sia manĝoĉambreto. Lia honorinda edzino alportis el la kuirejo bele distranĉitan haringon, abunde surŝutitan per haketita ŝenoprazo. Nikanoro Ivaniĉ plenigis je vodko ruĝvinan glaseton, eltrinkis, denove ĝin plenigis, eltrinkis, kroĉis tri haringopecojn per la forko… kaj je tiu momento oni sonorigis ĉe la pordo, ĝuste kiam Pelagia Antonovna enportis vaporantan kaserolon, jam unua rigardo sur kiun ne lasis eĉ malplejan dubon, ke tie en la denso de la broga barĉo kuŝas tio, ol kio pli bongusta estas nenio en la mondo — medola osto.

Nikanoro Ivaniĉ glutis la salivon kaj grumblis kvazau incitata hundo:

— Iru ili en la inferon! Eĉ dum tagmanĝo mi ne havas kvieton. Neniun enlasu, for, for mi estas. Pri la loĝejo diru, ke oni ĉesu babilaĉi. Post semajno estos kunveno…

La edzino rapidis en la antauĉambron, kaj Nikanoro Ivaniĉ per la kulerego malmergis el la fajre arda lago ĝin, la laulonge fenditan oston. Kaj je tiu sama momento en la manĝoĉambron envenis du civitanoj sekvate de Pelagia Antonovna, ial tre paliĝinta. Jetinte rigardon sur la civitanojn ankau Nikanoro Ivaniĉ iĝis palega kaj sin levis.

— Kie estas la necesejo? — zorgomiene demandis la unua, kiu surhavis blankan rusan ĉemizon.

Bato audiĝis de la manĝotablo: Nikanoro Ivaniĉ lasis la kuleregon fali sur la laktolon.

— Ĉi tie, ĉi tie, — haste respondis Pelagia Antonovna.

La venintoj impetis en la koridoron.

— Pri kio temas? — mallaute demandis Nudokrudov irante post ili, — ni nenion tian havas en nia apartamento… Kaj viajn paperojn… mi pardonpetas…

Sen halti la unua montris al li sian legitimilon, kaj la dua je la sama momento jam staris sur tabureto en la necesejo, ŝovinte la manon en la ventoltruon. En la okuloj de Nikanoro Ivaniĉ estingiĝis la lumo. Malvolvinte la gazetŝiraĵon oni aperigis la pakon, tamen en ĝi estis ne rubloj sed nekonata papermono, bluete verdeta, kun prezentaĵo de iu maljunulo. Cetere, ĉion ĉi Nudokrudov vidis malklare, antau li ekŝvebis iaj makuloj.

— Dolaroj en la ventoltruo, — mediteme diris la unua kaj demandis la prezidanton milde kaj ĝentile: — Ĉu via estas la pakaĵo?

— Ne! — respondis Nudokrudov per terura voĉo. — La malamiko ĝin submetis!

— Ne maleble, — konscntis tiu, la unua, kaj same milde li aldonis: — Nu, bone, nun liveru al ni la reston.

— Ne havas mi tion! Neniom, je Dio, neniam en la manoj mi ĝin tenis! — despere kriis la prezidanto.

Li kuris al la komodo, bruege eltiris keston, eligis la tekon, akompanante tiujn agojn per sensencaj ekkrioj:

— Jen la kontrakto… la vipuro interpretisto ŝtelmetis… Keribjev… kun la nazumo!

Li malfermis la tekon, ŝovis en ĝin sian manon, bluiĝis kaj lasis la tekon fali en la barĉon. Nenio estis en la teko: nek la letero de Steĉjo, nek la kontrakto, nek la pasporto de la alilandano, nek la mono, nek la senpaga enirbileto. Nenio krom la faldmezurilo.

— Kamaradoj! — despere blekis la prezidanto, — arestu lin! En nian domon penetris la malsankta potenco!

Oni ne scias, kion imagis je tiu momento Pelagia Antonovna, sed ŝi eksvingis la manojn supren kaj ekkriis:

— Konfesu, Ivaniĉ! Pro konfeso ili rabatas la punon!

Kun sangoŝvelaj okuloj Nikanoro Ivaniĉ levis la pugnojn super la kapon de sia edzino kaj stertoris:

— Uh vi, malbeninda sencerbulino!

Ĉi tiam li malfortiĝis kaj sinkis sur seĝon: evidente, li rezignaciis antau la neevitebla.

Dume Timoteo Kondratjeviĉ Kvascov, vorate de scivolo, staris sur la ŝtuparplaceto kaj gluis jen orelon, jen okulon al la serurtruo en la pordo de la apartamento.

Post kvin minutoj domanoj, kiuj estis en la korto, vidis sian prezidanton iri rekte al la pordego akompanate de du personoj. Oni rakontis, ke la vizaĝo de Nudokradov ŝajnis kvazau renversita pro konsterniĝo, ke preterpasante li ŝanceliĝadis kiel homo ebria kaj ion murmuris.

Kaj post ankorau unu horo nekonata civitano venis en la apartamenton n-ro 11, ĝuste je la momento kiam Timoteo Kondratjeviĉ, sufokate de plezuro, rakontis al aliaj domanoj pri tio, kiel oni forprenis la prezidanton. Per fingrosigno la nekonato vokis Kvascovon el la kuirejo en la antauĉambron, ion al li diris kaj ambau malaperis.

Ĉapitro 10 Novaĵoj el Jalto

En la tempo kiam al Nikanoro Ivaniĉ okazis la malfeliĉo, nemalproksime de la domo n-ro 302-bis, ĉe la sama strato Sadovaja, en la ofica kabineto de Rimskij, la financa direktoro de Varieteo, estis du homoj: Rimskij mem kaj la administristo de Varieteo, Ivano Saveljiĉ Varenŭha.

Tiu granda kabineto situis en la dua etaĝo de la teatro kaj havis du fenestrojn rigardantajn al Sadovaja kaj trian, kiu rigardis en la someran ĝardenon de Varieteo, ekipitan je refreŝigaj kioskoj, pafejo kaj liber’aera scenejo. Rimskij sidis ĉe sia skribotablo dorse al la tria fenestro. Krom la skribotablo, la garnaĵon de la kabineto konsistigis kolekto de malnovaj afiŝoj, pendantaj sur la muro, malgranda tableto kun akvokarafo, kvar brakseĝoj kaj dekormodelo por forgesita revuo, staranta polvokovrite sur stablo en la angulo. Kaj super ĉio, memkomprene, apud la skribotablo ĉe la maldekstra mano de Rimskij estis negranda kiraskesto, sendube multon spertinta, kun skvame forfendiĝinta farbo.

Ekde la mateno la financan direktoron, sidantan ĉe sia skribotablo, ne forlasis malbona humoro; male, Varenŭha estis tre vigla kaj iel febre agema. Tamen al lia agemo mankis apliko.

Varenŭha rifuĝis en la kabineto de Rimskij por eviti la trudpetadon de pretendantoj je senpagaj biletoj, kiuj, precipe je la tagoj de programŝanĝo, venenis lian vivon. Nu, hodiau estis ĝuste tia tago. Ĉiun fojon, kiam sonoris la telefono, Varenŭha tuj prenis la audparolilon kaj en ĝin mensogis:

— Kiun? Varenulian? Li forestas. Li ne estas en la teatro.

— Telefonu do ankoraufoje al Latronov, mi petas, — incitite diris Rimskij.

— Vanaĵo. Mi eĉ sendis tien Karpovon, sed li neniun trovis en la apartamento.

— La diablo scias, kio ĝi estas, — siblis Rimskij, klikante per la meĥanika kalkulilo.

La pordo malfermiĝis kaj lokmontristo enportis pezan pakon da ĵus presitaj kromafiŝoj. La verdaj folioj anoncis en grandaj ruĝaj literoj:

Varenŭha metis unu afiŝon sur la dekormodelon, apreze ĝin ekzamenis kaj ordonis al la lokmontristo transdoni ĉiujn ekzemplerojn por disgluado.

— Tre bone, okulkroĉe, — li diris post la foriro de la lokmontristo.

— Nu, al mi tiu fantazio pleje malplaĉas, — grumblis Rimskij, malice rigardante la afiŝon tra siaj kornomuntumaj okulvitroj. — Cetere, mi miras, ke oni permesis al li surscenigi tion!

— Vi malpravas, Gregoro Daniloviĉ, tio estas tre inĝenia afero. La tuta subtilaĵo estas en la senmaskigo.

— Mi ne scias, mi ne scias, tie estas nenia subtilaĵo, kaj ĉiam li elpensas ion dubindan! Almenau, li devis montri al ni tiun magiiston. Vi mem, ĉu vi lin vidis? Kie do li elterigis tiun ulon, la diablo ĝin scias!

Evidentiĝis, ke ankau Varenufia, same kiel Rimskij, ne vidis la magiiston. Hierau Steĉjo impete («kiel frenezulo» lau la esprimo de Rimskij) eniris ĉe la financan direktoron, prezentis al tiu jam verkitan tekston de kontrakto, ordonis tuj ĝin netigi kaj elpagi la monon. Kaj la magiisto malaperis kaj neniu lin vidis, krom Steĉjo mem.

Rimskij eligis sian poŝhorloĝon, konstatis, ke ĝi montras kvin minutojn post la dua, kaj tute furioziĝis. Nu fakte! Latronov telefonis proksimume je la dek unua, diris, ke li venos post duonhoro, kaj jen, li ne imr ne venis, sed ankorau malaperis el sia loĝejo!

— Li bremsas mian laboron! — graulis Rimskij puŝante sian fingron sur la stakon de subskribendaj paperoj.

— Ja lin ne surveturis tramo, kiel tiun Berliozon, ĉu? — diris Varenŭha tenante ĉe sia orelo la audilon, el kiu viskoze tiriĝis voksignaloj, longaj kaj absolute senesperaj.

— Ne estus malbone… — preskau neaudeble murmuris Rimskij tra la dentoj.

Je tiu momento la kabineton envenis virino surhavanta uniformjakon, nigran jupon kaj platajn ŝuojn. Tirinte el sia zonsaketo blankan paper-kvadraton kaj kajeron ŝi demandis:

— Kiu ĉi tie estas Varieteo? Superfulma telegramo. Kvitancu.

Varenŭha strekis ian zigzagon en la kajero, kaj apenau la pordo klaketis post la virino, li malfermis la kvadrateton.

Leginte la telegramon li mirpalpebrumis kaj transdonis ĝin al Rimskij.

La telegramo tekstis jene:

— Bonan tagon, mi estas via onjo! — ekkriis Rimskij kaj aldonis: — Ankorau surprizo!

— Falsa Demetrio! — diris Varenŭha kaj ekparolis en la audilon de la telefono: — Ha lo, telegrafo! Je la konto de Varieteo. Fulma telegramo. Ĉu vi auskultas?.. «Jalto, kriminalmilicio… Direktoro Latronov en Moskvo. Financdirektoro Rimskij»…

Sen plu atenti la sciigon pri la Jalta nom’uzurpulo, Varenŭha rekomencis divenprove serĉi Steĉjon per telefono, kaj evidente, nenie lin trovis. Li tenis la audilon en la mano, cerbumante kien ankorau li telefonu, kiam envenis la virino alportinta la unuan fulmtelegramon kaj transdonis al Varenŭha novan koverteton. Haste ĝin malferminte, Varenŭha legis la tajpaĵon kaj fajfetis.

— Kio ankorau? — nervoze tikis Rimskij.

Senvorte Varenŭha prezentis al li la telegramon kaj la financa direktoro vidis la vortojn:

Interproksimiĝinte la kapojn, Rimskij kaj Varenulia relegis la telegramon, kaj releginte ili silente gapis unu sur la alian.

— Civitanoj! — subite ekkoleris la virino, — kvitancu kaj poste silentadu kiom vi deziras! Ja fulmojn mi disportas.

Sen demovi sian rigardon disde la telegramo, Varenŭha desegnis oblikvan zigzagon en la kajero kaj la virino malaperis.

— Tamen nelonge post la dek unua ja vi interparolis kun li telefone, ĉu?

— Ridindaj rezonoj! — akravoĉe kriis Rimskij. — Sendepende de tio, ĉu ni interparolis, ĉu ne, tutegale li ne povas nun esti en Jalto! Tio estas ridinda!

— Li estas ebria… — diris Varenŭha.

— Kiu estas ebria? — demandis Rimskij, kaj denove ili ekgapis unu la alian.

Ke el Jalto telegrafis nom’uzurpinto au frenezulo, tio estis nedubebla; tamen jen strangaĵo: kiel la Jalta mistifikanto povas scii pri Voland, kiu nur hierau venis en Moskvon? Kiel li eksciis pri la rilato inter Voland kaj Latronov?

— Hipnotismo… — ripetis Varenŭha la vorton el la telegramo, — kiel do li eksciis pri Voland? — Li mire palpebrumis kaj rezolute ekkriis: — Ne, absurdo, absurdo, absurdo!

— Kie li enloĝiĝis, tiu Voland, la diablo lin prenu? — demandis Rimskij.

Varenŭha tuj telefonis al la Alilandanburoo, kaj konsternis la financan direktoron per la informo, ke Voland loĝas ĉe Latronov. Post kio Varenŭha diskis la numeron de la apartamento kaj dum kelka tempo auskultis la dikajn vokzumojn. Inter ili audiĝis de malproksime venanta voĉo, peza kaj morna, kiu kantis: «… Rokoj, mia restadej’ …» — kaj li decidis, ke radiodissendo penetris en la telefonian reton…

— La apartamento ne respondas, — diris Varenŭha remetante la audilon, — eble provi ankorau…

Li ne finis la frazon. En la pordo denove aperis tiu sama virino, kaj ambau, Rimskij kaj Varenŭa, ekstaris renkonte, dum ŝi eligis el la saketo folion, kiu ĉi foje estis ne blanka sed ia malhela.

— Tio iĝas vere interesa, — tradente murmuris Varenulia, postrigardante la virinon rapideme foriri. Unua la folieton ekprenis Rimskij.

Sur la malhela fono de la fotopapero klare videblis nigraj linioj de manskribaĵo:

Dum la dudek jaroj de sia agado en teatroj Varenŭha vidis diversajn aferojn, tamen ĉi tiam li sentis sian menson droni en densa nebulo, kaj nenion li povis diri krom la banalan kaj absolute stultan frazon:

— Tio estas malebla!

Nu, Rimskij agis alimaniere. Li ekstaris, malfermis la pordon, de tie bojkriis al la kurierino sidanta sur tabureto:

— Neniun enlasi krom leterportistojn! — kaj ŝlosis la pordon.

Post tio li prenis el la skribotablo paperstakon kaj komencis zorge kompari la dikajn, maldekstren klinitajn literojn de la fototelegramo kun la literoj de Steĉjo en liaj decidoformuloj sur la dokumentoj kaj en liaj spiralparafaj subskriboj. Varenŭha, duonkuŝante sur la tablo, varme spiris sur la vangon de Rimskij.

— Tio estas lia mano, — finfine diris la financa direktoro konvinkite, kaj Varenŭha eĥis:

— Lia.

La administristo pli atente rigardis al Rimskij kaj miris pri tio, kiel ŝanĝiĝis ties vizaĝo. Nature maldika, la financa direktoro ŝajnis ankorau pli maldikiĝinta, eĉ maljuniĝinta, liaj okuloj en la korna muntumo pcrdis sian kutiman pikemon, en ili aperis ne nur maltrankvilo, en ili ankau estis eĉ io simila al melankolio.

Varenŭha plenumis ĉion, kio decas al homo en horo de granda miro. Li iris tien kaj reen tra la kabineto, dufoje li levis la brakojn kvazau krucumito, li eltrinkis plenan glason da ruĝeta akvo kiu stagnis en la karafo, kaj phirfoje li ekkriis:

— Mi ne komprenas! Mi ne kom-pre-nas!

Dume Rimskij rigardis tra la fenestro kaj streĉe pensis. La situacio de la financa direktoro estis tre malfacila. Necesis tuj, senprokraste trovi ordinaran eksplikon pri fenomenoj eksterordinaraj.

Kuntirinte la palpebrojn, la financa direktoro imagis Steĉjon en noktoĉemizo, senŝuan, grimpi hodiau matene, nelonge antau la dek unua kaj duono, en ian sekretan superrapidan avion, kaj poste, tiun saman ŝtrumpetvestitan Steĉjon, ankau je la dek unua tridek, stari sur la aerodromo de Jalto… groteska ideo!

Ĉu estas certe, ke ĝuste Steĉjo telefonis al li el sia loĝejo? Jes, certe, parolis Steĉjo! Ja pri ties voĉo li ne povis erari! Cetere, eĉ se ne Steĉjo parolis hodiau, ja ne pli frue ol fine de la hieraua tago Steĉjo estis veninta en ĉi tiun kabineton kun sia idiota kontrakto kaj ĉi tie incitadis la financan direktoron per sia frivolo. Kiel do li povis forveturi au forflugi nenion dirinte en la teatro? Kaj eĉ se li estus forfluginta hierau vespere, eĉ tiam li ne venus tien antau la hodiaua tagmezo. Ĉu?

— Kiom da kilometroj estas ĝis Jalto? — demandis Rimskij.

Varenŭa ĉesigis sian navedadon kaj kriis:

— Pensite! Jam mi pensis pri tio! Ĝis Sebastopolo per fervojo estas proksimume mil kvincent kilometroj. Ĝis Jalto aldonu ankorau okdek. Per aero, kompreneble, iom malpli.

Hm… Jes… Sekve, pri la fervojo ne temu. Sed kio do restas? Ĉas’avio? Sed kiu kaj en kian avion enlasos Steĉjon sen ŝuoj? Por kiu celo? Ĉu li demetis siajn botojn veninte en Jalton? La sama demando: Por kiu celo? Cetere, eĉ botvestitan neniu lin enlasus en ĉas’avion! Cetere ankau ĉas’avio ne estas solvo. Ja estas skribite, ke li venis la miliciejon je la dek unua kaj duono, mi, el Moskvo li ankorau telefonis je… sekundon… ĉi tiam antau la okuloj de Rimskij aperis la ciferplato de lia horloĝo… Li rememoris, kie estis la montriloj. Terure! Tio okazis je la dek unua dudek. Do, kio okazis? Oni supozu, ke tuj post la telefonado Steĉjo impetis al la aerodromo, ĝin atingis, ni diru, post kvin minutoj — kio, cetere, ankau estas malebla — do rezultas, ke la avio, tuj ekfluginte, dum kvin minutoj faris pli ol mil kilometrojn, ĉu? Sekve, dum unu horo ĝi faras pli ol dek du mil kilometrojn!! Tio estas malebla, do li ne estas en Jalto.

Kio restas? Ĉu hipnotismo? Ne estas en la mondo tia hipnotismo, kiu ĵetus homon je mil kilometroj for! Sekve, Steĉjo haluciniĝas, ke li estas en Jalto! Bone, li haluciniĝu, sed ĉu ankau la kriminala milicio de Jalto haluciniĝas?! Nu ne, pardonon, tio estas absurdaĵo!.. Sed ili telegrafas ja de tie!

La vizaĝo de la financa direktoro aspektis vere timige. De ekstere la anso de la pordo estis turnata kaj skuata, oni audis la kurierinon despere krii ĉe la pordo:

— Ne! Malpermesite! Unue min murdu! Kunsido!

Rimskij, kiom li povis, reakiris la memregadon, prenis la audparolilon kaj en ĝin diris:

— Donu superurĝan interparolon kun Jalto.

«Sprite!» mense ekkriis Varenŭha.

Sed la interparolo kun Jalto ne okazis. Rimskij remetis la audilon kaj diris:

— Kvazau speciale, la lineo difektiĝis.

Ŝajnis, ke la paneo lin ial tre impresis, eĉ seriozigis. Post kelka pripensado li per unu mano reprenis la audilon kaj per la alia komencis skribi la telefonatan mesaĝon:

— Akceptu superfulmon. Varieteo. Jes. Jalto. Kriminala milicio. Jes. «Hodiau ĉirkau 11h30 Latronov Moskve al mi telefonis stop Poste oficejon ne venis kaj telefone ne troveblas stop Skribmanieron mi konfirmas stop Zorgos observigi artiston. Financdirektoro Rimskij».

«Tre sprite!» pensis Varenŭha, sed antau ol li finis la penson, alia vorto ĝin eklipsis en lia menso: «Stultaĵo! Li ne povas esti en Jalto!»

Dume Rimskij jen kion faris: li zorge kolektis en unu stakon ĉiujn ricevitajn telegramojn kaj la kopion de la sia, ŝovis la stakon en koverton, ĝin glufermis, surskribis kelkajn vortojn kaj enmanigis la koverton al Varenŭha, dirante:

— Tuj, Ivano Saveljiĉ, mem portu tion. Malimpliki tion estas ilia afero.

«Jen kio estas vere sprita!» pensis Varenŭha kaj metis la koverton en sian tekon. Poste li lastaŝance diskis la telefonnumeron de Steĉjo kaj iom auskultinte li ĝoje kaj signifoplene ekgrimacis kaj ekpalpebmmadis. Rimskij etendis la kolon.

— Ĉu mi povas paroli al artisto Voland? — miele demandis Varenŭha.

— La sinjoro estas okupita, — kapravoĉe respondis la audilo, — sed kiu parolas?

— La administristo de Varieteo, Varenulia.

— Ĉu Ivano Saveljiĉ? — ekjubilis la audilo, — terure mi ĝojas audi vian voĉon! Kiel vi fartas?

— Merci, — tre surprizite respondis Varenŭha, — kiu estas ĉe la aparato?

— Lia helpanto, lia helpanto kaj interpretisto Kerubjev, — ĉirpis la audilo, — tute preta vin servi, karega Ivano Saveljiĉ! Disponu pri mi lau via bontrovo. Do?

— Pardonu, ĉu Stefano Bogdanoviĉ nun ne estas hejme?

— Ho ve, for! For! — kriis la audilo. — Li forveturis.

— Kaj kien?

— Ekster la urbon, promenveturi en automobilo.

— K.. kiel? Pro.. promenveturi? Kaj kiam li revenos?

— Nu, «Mi iom spiru», li diris, «freŝan aeron kaj poste mi revenos!»

— Bone… — konsternite diris Varenŭa, — merci. Bonvolu diri al monsieur Voland, ke lia elpaŝo estos hodiau en la tria parto.

— Certe. Nepre. Sendube. Urĝe. Ĉiel. Promesite, — tiktakis la audilo.

— Ĉion bonan, — diris Varenulia mirante.

— Bonvole akceptu, — plu parolis la aparato, — miajn plej korajn, plej varmajn salutojn kaj bondezirojn! Sukcesojn! Bonŝancon. Plenan feliĉon. Ĉion!

— Nu certe! Ĝuste kiel mi diris! — ekscitite ekkriis la administristo. — Temas pri nenia Jalto, li simple promenveturas ekster la urbo!

— Se estas tiel, — paliĝante pro kolero diris la financa direktoro, — tiam vere temas pri senprecedenca porkaĵo!

Je tiu momento la administristo saltetis kaj kriis tiel, ke Rimskij ekskuiĝis:

— Mi scias! Mi rememoris! En Puŝkino oni aranĝis tataran restoracion «Jalto»! Ĉio klaras! Li tien veturis, drinkis, kaj nun de tie telegrafas!

— Nu, tio estas troaĵo, — respondis Rimskij. Lia vango tikis, en liaj okuloj brulis vera, peza malicego. — Kare kostos al li tiu promenveturo, — ĉi tiam li stumble haltis kaj hezite aldonis: — Tamen… la milicio —?

— Mistifiko! Liaj propraj blagoj, — interrompis la ekscitiĝema administristo, kaj demandis: — Do, ĉu mi portu la koverton?

— Nepre, — respondis Rimskij.

Kaj ankoraufoje malfermiĝis la pordo: denove ŝi venis… «Ŝi!» ial angore pensis Rimskij. Kaj ambau viroj ekstaris renkonte al la leterportistino.

Ĉi foje la telegramo tekstis:

— Li freneziĝis… — diris Varenŭha per malforta voĉo.

Rimskij tintis per la ŝlosilo, prenis monon el la kiraskesto, denombris kvincent rublojn, sonorigis, enmanigis la monon al la kuriero kaj sendis lin al la telegrafejo.

— Pardonu, Gregoro Daniloviĉ, — murmuris Varenŭha ne kredante al siaj okuloj, — ŝajnas al mi, ke vane vi sendas la monon.

— Ĝi bon’orde revenos, — diris Rimskij mallaute, — sed por li tiu pikniketo havos nebagatelajn sekvojn. — Almontrante la tekon de Varenŭa, la financa direktoro aldonis: — Veturu, Ivano Saveljiĉ, ne pcrdu tempon.

Kaj Varenulia kun sia teko rapidis el la kabineto.

Li malsupriĝis al la ter’etaĝo, vidis la longegan atendovicon antau la kaso, ricevis de la kasistino la informon, ke probable dum unu horo ĉio disvendiĝos, ĉar de kiam aperis la kromafiŝo la publiko venas torente, ordonis al ŝi reteni tridek el la plej bonaj lokoj en loĝioj kaj en la partero, pafiĝinte el la kasejo li sen halti malembarasis sin je la teduloj ĉasantaj senpagan enirbileton kaj glitis en sian ĉambreton por preni sian kaskedon. Je tiu momento ektintis la tclefono.

— Jes! — kriis Varenŭa.

— Ĉu Ivano Saveljiĉ? — demandis la audilo per abomena nazsona voĉo.

— Li ne estas en la teatro! — komencis la administristo, sed la audilo tuj lin interrompis:

— Ne stultumu, Ivano Saveljiĉ, kaj auskultu. La telegramojn nenien portu kaj al neniu ilin montru.

— Kiu tie parolas? — blekegis Varenŭha, — ĉesu, civitano, tiujn ŝercojn! Oni tuj vin malkaŝos! Diru vian telefonnumeron!

— Varenŭa, — diris la abomena voĉo, — ĉu vi komprenas la rusan? Nenien portu la telegramojn.

— Do vi persistas! — furiozis la administristo, — nu, vin gardu! Vi pagos pro tio, — li kriis ankorau unu minacon kaj eksilentis, ĉar li sentis maleston de la auskultanto cn la audilo.

Ĉi tiam en la malvasta oficejo iel rapide krepuskiĝis. Varenŭa impetis eksteren, ĵetfermis la pordon kaj per la flanka elirejo rapidis en la somerĝardenon.

La administristo estis ekscitita kaj plena je energio. Post la insolenta telefonaĵo li estis jam certa, ke huligana bando aranĝas fi-ŝercojn, kaj ke tiuj fi-ŝercoj senpere rilatas la malaperon de Latronov. La deziro senmaskigi la malbonfarulojn bolis en lia animo, kaj — stranga afero — en li naskiĝis la antausento pri io agrabla. Tiel estas, kiam oni strebas iĝi la centro de la ĝenerala atento, kiam oni portas sensaciaĵon.

En la ĝardeno la vento ekblovis al la administristo en la vizaĝon kaj verŝis sablon en liajn okulojn, kvazau barante al li la vojon, kvazau avertante. En la supra etaĝo knalis fenestro kaj malmulte mankis, ke ĝiaj vitroj falu en rompopecoj, tra la pintoj de la aceroj kaj de la tilioj pasis alarma susuro. Malheliĝis kaj friskiĝis. La administristo frotis la okulojn kaj vidis flavventran nubegon fulmotondran malalte rampi super Moskvo. De fore audiĝis densa grumblego.

Malgrau la urĝo Varenulia ne povis rezisti la ideon forflankiĝi por unu sekundo al la somera necesejo por preterpase kontroli, ĉu la elektristo metis dratreton ĉirkau la lampon.

Kurinte preter la pafejo Varenŭa profundiĝis en la densan siringo-arbedaron meze de kiu staris la blueta neceseja konstruaĵo. La elektristo montris sin fidinda homo, la subtegmentan lampon en la vira parto jam protektis dratreto, tamen la administriston ĉagrenis tio, ke eĉ malgrau la krepusko de la venanta fulmotondro sur la muroj vidiĝis freŝaj skribaĵoj faritaj per karbo kaj krajono.

Kiel do nomi tiujn..! — komencis la administristo, sed subite li audis pepvoĉon malantaue miaui:

— Ĉu Ivano Saveljiĉ?

Varenŭa ekskuiĝis, sin turnis malantauen kaj vidis nealtan dikulon kies fizionomio ŝajnis al li tute kata.

— Jes, estas mi, — li respondis glacie.

— Tre, treege agrable, — ronronis la katsimila dikulo, kaj subite li larĝasvinge frapis la administriston sur la orelon tiel, ke la kaskedo forflugis de ties kapo kaj senspure malaperis en la neceseja truo.

Pro la frapo de la dikulo la tutan necesejon por unu momento inundis flagra lumo, kaj en la ĉielo ĝin ehis tondrobato. Sekvis ankorau unu ekbrilo, kaj antau Varenulia aperis dua figuro — malalta sed atlete larĝaŝultra individuo, fajre rufa, kun albugo en unu okulo kaj ponarda kojnodento en la buŝo. Tiu dua, evidente maldekstrulo, batis la administriston sur la alian orelon. La ĉielo refoje eĥis per knalo kaj sur la lignan togmenton de la necesejo ektorentis pluvego.

— Kion vi, kama… — konsternite balbutis la administristo, rimarkis, ke la vorto kamaradoj neniel konvenas al banditoj atakantaj homon en publika necesejo, stertoris: — civita… — sentis, ke ankau tiun titolon ili ne indas, kaj ricevis trian teruran baton, sen rimarki de kiu el la du, tian ke la sango ŝprucis el lia nazo sur la bluzon.

— Kion vi havas en la teko, vi, parazito? — tranĉvoĉe kriis la katsimila, — la telegramojn, ĉu? Ĉu oni avertis vin per telefono, ke vi nenien ilin portu? Ĉu oni vin avertis, mi vin demandas? — …ni ver… oni aver…tis, — sufokiĝante respondis la administristo.

— Kaj tamen vi tien kuris! Lasu la tekon, vipuro! — kriis la dua per tiu sama nazsona voĉo, kiu parolis en la telefono, kaj elŝiris la tekon el la tremantaj manoj de Varenŭha.

Ili kaptis la administriston je la ŝultroj, trenis lin el la ĝardeno kaj ekrapidis kun li lau la strato Sadovaja. La fulmotondro furiozis je sia plena forto, la akvo muĝis kaj frakasiĝis falante en la kloakajn aperturojn, ĉio bobelis, ĉie ŝvelis ondoj, de la tegmentoj la akvo superverŝiĝis preter la defluiloj, el sub la pordegoj ŝprucis ŝaumaj torentoj. Ĉio viva forlaviĝis de Sadovaja, kaj neniu povis savi Varenŭan. Saltante en la malklaraj riveroj, prilumate de la fulmoj, la banditoj en unu sekundo trenis la duonvivan administriston ĝis la domo 302-bis kaj enflugis kun li sub ĝian arkon, kie rifuĝis du nudpiedaj virinoj, tenantaj en la manoj siajn ŝuojn kaj ŝtrumpojn. Poste la malbonfaruloj impetis en la sesan enirejon, kaj levinte la preskau freneziĝintan administriston en la kvinan etaĝon ili lin ĵetis sur la plankon en la bone de li konata duonluma antauĉambro de la loĝejo de Steĉjo Latronov.

Ĉi tiam ambau banditoj malaperis anstatauite de absolute nuda fraulino, rufa kaj kun fosforeske brilantaj okuloj.

Varenŭha komprenis, ke ĉi tio estas la plej terura en la tuta afero kaj ekĝeminte li gluiĝis al la muro, La fraulino venis tute proksimen al la administristo kaj metis siajn manojn sur liajn ŝultrojn. La haroj stariĝis sur lia kapo, ĉar eĉ tra la malvarma, je akvo sorbigita bluzo li sentis, ke tiuj du manoj estas ankorau pli malvarmaj, ke ili estas glacie malvarmaj.

— Lasu min doni al vi unu kison, — tenere diris la fraulino, kaj Varenŭha vidis ŝiajn lumantajn okulojn tuj antau la siaj. Tiam li svenis kaj la kison ne perceptis.

Ĉapitro 11 La disduiĝo de Ivano

La transrivera pin’arbaro, sur kiun antaŭ unu horo ankoraŭ lumis la maja suno, malklariĝis, disfluis, kaj perdiĝis.

La densa akvovualo torentis malsupren. En la ĉielo fojon post fojo flamiĝis fajrofadenoj, la ĉielo krevadis, la ĉambron de la malsanulo inundadis timiga trembrila lumo.

Ivano mallaŭte ploris sidante sur la lito kaj rigardante la malklaran riveron ŝaŭme boli. Ĉe ĉiu tondrobato li ĝemetis kaj kaŝis la vizaĝon en la manoj. Paperfolioj kovritaj per liaj skribaĵoj dise kuŝis sur la planko; ilin forblovis de la tableto ventopuŝo penetrinta en la ĉambron ĵus antaŭ la fulmotondro.

La provoj de la poeto verki deklaron pri la danĝera konsilisto rezultigis nenion. Ricevinte de la dika vickuracistino, kies nomo estis Praskovja Fjodorovna, paperon kaj krajonstumpon, li, antaŭĝuante laboron, frotis siajn manojn kaj haste sin instalis ĉe la tableto. La unuaj linioj prosperis al li sufiĉe facile:

«Al la milicio. De la membro de MASSOLIT I.N.Senhejmulo. Deklaro. Hieraŭ vespere mi kun la forpasinto M.A.Berlioz venis al la Patriarĥa lageto…»

Kaj ĉi tie la poeto haltis, precipe embarasite de la vorto forpasinto. Jam la komenco prezentis absurdaĵon: kiel do — «venis kun la forpasinto»? La forpasintoj ja ne promenas! Certe, tiel li riskas ŝajni frenezulo!

Tion pensinte Ivano ŝanĝis la skribitan. Rezultis jeno:… kun M.A.Berlioz, poste forpasinta… Ankaŭ ĉi tio ne kontentigis la aŭtoron. Li provis trian redakcion, kiu tamen rezultis eĉ pli malbona ol la du unuaj: Berlioz, surveturota de tramo… — tiom pli, ke en la aferon implikiĝis la de neniu konata samnoma komponisto, kaj li devis precizigi: «kaj ne la komponisto».

Tiuj du Berliozoj elĉerpis lian paciencon, li ĉion forstrekis kaj decidis komenci rekte per io tre efekta, por tuj kapti la atenton de la leganto: li skribis, ke la kato provis envagoniĝi en la tramon, poste li revenis al la epizodo pri la fortranĉita kapo. La kapo kaj la antaŭdiro de la konsilisto pensigis lin pri Poncio Pilato, kaj por plia konvinkivo Ivano decidis prezenti la rakonton pri la prokuratoro ekde la momento, kiam tiu en blanka mantelo kun sangruĝa subŝtofo eliris en la portikon de la Heroda palaco.

Ivano fervore laboris, ion elstrekadis, superskribadis novajn vortojn kaj eĉ provis desegni Poncion Pilaton kaj la katon sur la malantaŭaj piedoj. Tamen la desegnaĵoj malmulte helpis, kaj ju pli li avancis, des pli konfuza kaj nekomprenebla iĝis la deklaro de la poeto.

Proksimume en la tempo kiam, sterniĝinte el la malproksimo, la timiga nubego kun sia fumanta rando kovris la pin’arbaron kaj ekblovis la vento, Ivano konsciis, ke li senfortiĝis, ke la deklaron li ne sukcesos ordigi; sen zorgi pri la disflugintaj folioj li amare kaj mallaŭte ekploris.

La bonkora vickuracistino Praskovja Fjodorovna vizitis la poeton dum la fulmotondro, maltrankviliĝis vidante lin plori, kuntiris la kurtenojn por ke la fulmoj ne timigu la malsanulon, kolektis la foliojn de sur la planko kaj tenante ilin en la mano kuris por venigi la kuraciston.

Tiu venis, faris al Ivano injekton en la brakon kaj asertis al li, ke li ne plu ploros, ke ĉio ĉi pasos, ĉio ŝanĝiĝos kaj ĉio forgesiĝos.

La kuracisto diris veron. Baldaŭ la transrivera pin’arbaro reprenis sian antaŭan aspekton. Ĉiu ĝia pino klare desegniĝis sub la ĉielo, lavita ĝis la antaŭa pura lazuro; ankaŭ la rivero kvietiĝis. Tuj post la injekto la angoro de Ivano komencis estingiĝi, tiel ke nun la poeto trankvile kuŝis sur sia lito kaj rigardis la ĉiel’arkon etenditan sur la firmamento.

Tiel daŭris ĝis la vespero, kaj li eĉ ne rimarkis la ĉielarkon disflui, nek la ĉielon iĝi malgaja kaj pala, nek la pinarbaron nigriĝi.

Trinkinte varmegan lakton, Ivano sin rekuŝigis kaj mem miris pri tio, kiel ŝanĝiĝis liaj pensoj. Iel mildiĝis la rememoro pri la malbeninda demonkato, ne plu horora estis la fortranĉita kapo, kaj forlasinte tiujn ideojn Ivano konstatis, ke finfine, en la kliniko estas tute nemalbone, ke Stravinskij estas klara kapo kaj famulo, ke havi kun li aferon estas tre agrabla. Krome, la vespera aero estas aroma kaj freŝa post la fulmotondro.

La domo de malĝojo estis endormiĝanta. En la kvietaj koridoroj estingiĝis la diafanaj blankaj ampoloj kaj anstataŭ ili konforme al la regularo heliĝis malfortaj bluaj noktolampetoj, ĉiam pli malofte tra la pordo aŭdiĝis delikata paŝetado de la vickuracistinoj sur la gumaj matoj de la koridoro.

Nun Ivano kuŝis en dolĉa langvoro, rigardis jen la lampoŝirmilon, kiu de la plafono verŝis mildigitan lumon, jen la lunon, leviĝantan de malantaŭ la nigra arbaro, kaj interparolis kun si mem.

— Kial do mi tiel ekscitiĝis pri tio, ke Berlioz trafis sub la tramon? — rezonis la poeto. — Finfine, lasu mi lin al lia sortaĉo! Ja nek per Eva nek per Adamo mi estas lia parenco. Se ekzameni la aferon tute objektive, endos agnoski, ke mi, fakte, nur tre supraĵe konis la forpasinton. Ja kion mi pri li sciis? Absolute nenion, krom ke li estis kalva kaj terure elokventa. Kaj plu, civitanoj, — daŭrigis Ivano iun alparolante, — ni esploru jenon: Kial do mi, bonvolu tion al mi malkonfuzi, ekfuriozis kontraŭ tiu mistera konsilisto, profesoro kaj magiisto kun lia malplena kaj nigra okulo? Pro kio estis la tuta absurda postkuro, en kalsono kaj kun kandeleto en la mano, kion celis la hida pelmelo en la restoracio?

— Tamen, tamen! — subite per severa voĉo obĵetis de ie, ĉu de interne, ĉu de super la orelo, la antaŭa Ivano al la Ivano nova, — pri tio, ke la kapo de Berlioz iĝos fortranĉita ja li antaŭsciis, ĉu? Kiel oni ne ekscitiĝu?

— Nu, kamaradoj, kiu tion kontraŭdiras! — respondis la nova Ivano al la arkaika, antaŭa Ivano. — Ke la afero estas suspektinda, tio klaras eĉ al infano. Li estas persono neordinara kaj centprocente mistera. Sed ĝuste tio ja estas la plej interesa! Homo, kiu persone konis Poncion Pilaton, kion pli interesan oni povas deziri? Kaj anstataŭ fari tiun stultan kverelaĉon ĉe la Patriarĥa, oni povis ja ĝentile lin demandi, kio poste okazis pri Pilato kaj Ha-Nocri. Ĉu tio ne estus multe pli inteligenta?

«Male, mi okupiĝis pri iaj sensencaĵoj! Vidu, kia grava evento: ĉefredaktoro de beletra revuo surveturita de tramo! Do kio, ĉu la revuo ĉesos aperadi? Finfine, la homo ja estas mortema, eĉ, kiel oni tre ĝuste rimarkigis, subitmortema. Nu, estu paco al lia cindro! Estos alia ĉefrdaktoro, eble eĉ pli elokventa ol la ĵusa.

Post nelonga duondormo la nova Ivano malicete demandis la antaŭan Ivanon:

— Resume, kio mi estas laŭ tiu afero?

— Kreteno! — klare respondis de ie baso, apartenanta al neniu el la du Ivanoj kaj ege simila al la baso de la konsilisto.

Ial neniom ofendite per la vorto kreteno, kaj eĉ agrable surprizite, Ivano ridetis kaj resinkis en la duondormon. Silentpaŝe estis venanta sonĝo, jam ekaperis la elefantokrura palmo, kaj la kato preterpasis — neniel timiga, eĉ amuza; do, Ivano estis plene endormiĝonta, kiam subite la krado senbrue forglitis flanken kaj sur la balkono vidiĝis mistera silueto evitanta la lunlumon kaj minacanta Ivanon per la fingro.

Sen malpleja ektimo Ivano sin levetis sur la lito kaj vidis viron stari sur la balkono. Tiu viro metis la fingron sur siajn lipojn kaj flustris:

— Ŝŝ!

Ĉapitro 12 La nigra magio kaj ĝia senmaskigo

Malgranda vireto kun trua flava bulĉapelo kaj piroforma frambokolora nazo, en kvadratita pantalono kaj lakledaj ŝuoj elvenis sur la scenejon de Varieteo rajdante ordinaran biciklon. Ĉe la sonoj de fokstroto li faris rondon, poste eligis venkokrion, tiel ke la biciklo baumis. Plu ruliĝante sur la postrado, li ekstaris sur la manoj, iel sukcesis malfiksi la antauan radon, sendis ĝin en la kulison kaj daurigis la veturadon pedalante per la manoj.

Surseligite sur metalan maston, ĉe kies malsupra ekstremo estis muntita velocipeda rado, diketa blondulino en trikotaĵo kaj jupeto prisemita je arĝentaj steloj elveturis sur la scenejon kaj ankaue faris rondojn. Renkontpasante preter ŝi la vireto eligadis salutkriojn kaj per la piedo levetis la bulĉapelon de sur sia kapo.

Laste venis maljunulvizaĝa okjarulo kaj ekslalomis inter la du adoltoj sur sia liliputa bicikleto kun kolosa automobila hupo.

Farinte kelkajn okojn, la tuta kompanio impetis, ĉe minaca tamburado de la orkestro, al la scenejrando, kaj la spektantoj de la unuaj vicoj sufokkrietis kaj retroĵetiĝis, ĉar al la publiko ŝajnis, ke la tuta triopo kun siaj maŝinoj tuj pumos en la orkestrejon.

Sed la velocipedoj haltis ĝuste je la momento, kiam la antauaj radoj jam estis ruliĝontaj en la abismon sur la kapojn de la muzikistoj. Kun lauta ekkrio «Hop!» la rajdantoj salte surpiediĝis, sin klinis, kaj ĉe tio la blondulino transĵetis kisojn al la publiko kaj la bubo trumpetis groteskan signalon per sia hupo.

Aplaudo skuis la teatron, la blua kurteno kuntiriĝis kaj ŝirmis la velocipedistojn, la verdaj lumoj kun la skribaĵo Elirejo estingiĝis kaj en la araneaĵo de la subkupolaj trapezoj sune heliĝis blankaj globoj. Komenciĝis la interakto antau la lasta parto.

Nur unu homon neniel interesis la mirakloj de la velocipeda arto de la familio Giulli: Gregoro Daniloviĉ Rimskij tutsole sidis en sia kabineto, mordetis siajn maldikajn lipojn, kaj fojon post fojo spasmo pasis sur lia vizaĝo. La eksterordinaran malaperon de Latronov sekvis tute neantauvidita malapero de la administristo Varenŭha.

Rimskij sciis, kien tiu iris, sed Varenŭha foriris kaj… ne revenis! De tempo al tempo Rimskij levetis la ŝultrojn kaj flustris al si mem:

— Tamen pro kio?

Mirinda afero: por homo praktika, kia estis la financa direktoro, la plej facila solvo estus telefoni tien, kien li sendis Varenŭhan, por ekscii, kio al li okazis; kaj tamen ĝis la deka horo vespere li ne povis sin decidigi.

Nu, je la deka, farante al si veran perforton, Rimskij deprenis la audilon de la aparato kaj tiam evidentiĝis, ke lia telefono estas senviva. La kuriero raportis, ke ne funkcias ankau la ceteraj telefon’aparatoj en la teatro. Tiu kvankam malagrabla, tamen neniom supernatura fenomeno ial finofare konsternis la financan direktoron, kaj samtempe ĝi lin ĝojigis, ĉar ĝi malembarasis lin je la telefonado.

Je la momento, kiam super la kapo de Rimskij ekhelis la ruĝa lampeto per intermita lumo signalanta interakton, enpaŝis la kuriero kaj anoncis, ke la alilanda artisto estas veninta. La financa direktoro ial tikis kaj, mienante pli malserena ol ŝtormnubo, li iris en la kulison por akcepti la gastludanton, ĉar en la teatro restis neniu pli tauga por fari tion.

El la koridoro, kie jam trilis la signalsonoriloj, scivoluloj je diversaj pretekstoj eniradis la grandan tualetejon. Tie jam estis iluziistoj en bunta orienta robo kaj turbano, rulsketisto en blanka svetro, palege pudrita rakontisto kaj ŝminkisto.

La ĵusveninta famulo sensaciis per mirinda fasono de sia eksterordinare longa frako kaj per la nigra duonmasko, kiun li havis sur la vizaĝo. Sed la plej surprizaj estis la du akompanantoj de la nigra magiisto: kvadratita longulo kun fendita nazumo, kaj grasdika nigra virkato kiu, paŝinte en la tualetejon sur la malantauaj piedoj, senzorge sidiĝis sur sofon kaj kuntiris la palpebrojn rigardante la lumon de la nudaj ŝminklampetoj.

Rimskij provis aranĝi rideton, pro kio lia vizaĝo ŝajnis acida kaj malica, kaj interŝanĝis salutan kapoklinon kun la silenta magiisto, sidanta sur la sofo apud la kato. Manpremo ne estis. Anstataue la kvadratita mem senceremonie sin prezentis al Rimskij kiel asistanto de la sinjoro. Tiu cirkonstanco surprizis la financan direktoron, kaj denove malagrable: nenia ajn asistanto estis menciita en la kontrakto.

Tre seke kaj malvolonte Rimskij demandis la kvadratitan, kie estas la aparataro de la artisto.

— Ho vi, nia juvelo ĉiela, karega sinjoro direktoro, — respondis kapravoĉe la helpanto de la magiisto, — nian aparataron ni ĉiam havas kune, jen ĝi estas! Ein, zwei, drei!

Li turnis siajn nodozajn fingrojn kaj subite eltiris de malantau la orelo de la kato la oran poŝhorloĝon de la financa direktoro, kun ĝia ĉeno.

Tiun horloĝon Rimskij ĵus havis en sia veŝta poŝo sub la butonita jako, kaj la ĉeno estis tredita tra la poŝa butontruo.

Nevole Rimskij metis la manon sur sian ventron, la ĉeestantoj mir-kriis, kaj la ŝminkisto, staranta en la duone malfermita pordo, aprobe gruntis.

— Ĉu via estas la horloĝeto? Bonvolu repreni! — diris la kvadratita kun impertinenta rikano, kaj sur malpura manplato li prezentis al la konfuzita financa direktoro lian apartenaĵon.

— En tramo kun tiu oni prefere ne veturu, — mallaute kaj gaje flustris la rakontisto al la ŝminkisto.

Tamen la kato faris trukon, kiu eklipsis la prestidigitaĵon pri la horloĝo. Subite ĝi levis sin de la sofo, sur la malantauaj piedoj iris al la subspegula tableto, per sia antaua piedo forprenis la ŝtopilon el la karafo, verŝis akvon en glason, reinstalis la ŝtopilon en ties lokon kaj viŝis la lipharojn per ŝminkĉifono.

Ĉi foje neniu mirkriis, nur la buŝoj malfermiĝis, kaj la ŝminkisto ravite flustris:

— Kia klaso!

Sed je la tria fojo alarme eksonis la sonoriloj, kaj la tuta ekscitita svarmo, antauĝuante interesan programeron, moviĝis for de la tualetejo.

Minuton poste en la spektejo estingiĝis la globoj, la lumo ŝpruciĝinta de la scenejlamparo ruĝete rebriligis la malsupron de la kurteno, kaj en la prilumata kurtenfendo antau la publiko aperis diketa viro, gaja kiel infano, kun razita vizaĝo, en ĉifita frako kaj malfreŝa ĉemizo. Li estis Georges Bengalskij, anoncisto bone konata de la tuta Moskvo.

— Do, civitanoj, — li diris radiante per beba rideto, — tuj vi ĉeestos… — li mem sin interrompis kaj ekparolis en alia tono: — Mi vidas, ke la kvanto de la publiko por la tria parto ankorau pligrandiĝis. Hodiau ni havas ĉi tie duonon de la urbo! Antau kelkaj tagoj mi renkontis amikon kaj diris al li: «Kial vi ne venas ĉe nin? Hierau ĉe ni estis duono de la urbo». Kaj li respondis: «Nu, mi loĝas en la alia duono». — Bengalskij pauzis por lasi eksplodi ĝeneralan ridon, tamen neniu ekridis kaj li daurigis: — … Do, tuj vi ĉeestos seancon de nigra magio, prezentotan de la fama alilanda artisto monsieur Voland! Nu, ni ĉiuj bone komprenas, — sur la vizaĝo de Bengalskij aperis saĝula rideto, — ke en la mondo estas nenia magio, ke ĝi estas nenio alia ol superstiĉo, kaj tutsimple maestro Voland je plej alta grado posedas la iluziistan teknikon, kion oni vidos el la plej interesa parto de lia prezentaĵo, tio estas, el la senmaskigo de tiu tekniko; do, ĉar ni ĉiuj unuanime subtenas kaj la teknikon, kaj ĝian senmaskigon, nun ni invitu sur la scenejon sinjoron Voland!

Finbabilinte tiun galimation, Bengalskij kunigis la manojn kaj salute ilin svingetis inter la du partoj de la kurteno, pro kio ĉi lastaj zumante disiĝis.

La elveno de la magiisto kun liaj senfina helpanto kaj kato paŝanta sur la malantauaj piedoj tre plaĉis al la publiko.

— Seĝon, — nelaute ordonis Voland, kaj je tiu sama momento, nesciate de kie nek kiel, sur la scenejo aperis velkintkolora brakseĝo, en kiun la magiisto sidiĝis; — diru al mi, kara Fagoto, — Voland demandis la kvadratitan burleskulon, kiu, evidente, havis ankorau alian nomon krom «Kerubjev», — kiel vi opinias, la Moskva loĝantaro ja konsiderinde ŝanĝiĝis, ĉu?

La magiisto rigardis la silentiĝintan publikon, impresitan per la apero de la brakseĝo el nenio.

— Jes, messire, — nelaute respondis Fagoto-Kerubjev.

— Vi pravas. La urbanoj tre ŝanĝiĝis — mi diru, ekstere — kiel cetere ankau la urbo mem. Pri la kostumoj eĉ malnecesas paroli, sed aperis ja tiuj… kiel do… tramoj, automobiloj…

— Autobusoj, — respekte sufloris Fagoto.

La publiko atente auskultis tiun interparolon, opiniante ĝin preludo al la magiaĵoj. La kulisoj estis plenŝtopitaj je artistoj kaj scenejlaboristoj, kaj inter iliaj vizaĝoj videblis la streĉita pala vizaĝo de la financa direktoro.

La fizionomio de Bengalskij, kiu lokis sin flanke de la scenejo, komencis esprimi kelkan surprizon. Li levetis siajn brovojn kaj, profitante pauzon, ekparolis:

— La alilanda artisto esprimas sian admiron pri Moskvo, kreskinta en la rilato teknika, kaj ankau pri la moskvanoj, — Bengalskij sendis du ridetojn, unue al la partero, poste al la galerioj.

Voland, Fagoto kaj la kato turnis sian kapon al la anoncisto.

— Ĉu mi esprimis admiron? — Voland demandis Fagoton.

— Neniel, messire, vi esprimis nenian admiron, — tiu respondis.

— Kion do diras tiu homo?

— Tutsimple mensogon! — respondis la kvadratita helpanto per sonora voĉo audebla en la tuta teatro. Li turnis sin al Bengalskij kaj aldonis: — Gratulon, civitano, pro la sukcesa mensoguliĝo!

De la galerio plaudetis mallonga rido, Bengalskij ekskuiĝis kaj elorbitigis la okulojn.

— Tamen min interesas ne tiom la autobusoj, telefonoj kaj la cetera…

— Aparataro! — sufloris la kvadratita.

— Tute ĝuste, dankon, — malrapide diris la magiisto per sia peza baso, — kiom la multe pli grava demando: ĉu tiuj ĉi urbanoj ŝanĝiĝis interne?

— Jes, tio estas plej grava demando, sinjoro.

En la kulisoj oni komencis interrigardadi kaj leveti la ŝultrojn, Bengalskij staris ruĝa, Rimskij estis pala. Sed ĉi tiam, kvazau diveninte la naskiĝantan maltrankvilon, la magiisto diris:

— Tamen ni parolas, kara Fagoto, ni konversacias, kaj la publiko enuas. Por komenci, montru do al ni ion simplan.

Tra la spektejo pasis moveto de malstreĉiĝo. Fagoto kaj la kato disiris al la du flankoj de la proscenio. Fagoto klakis per la fingroj, bataleme kriis: «Tri, kvar!», prenis el la aero kartaron, ĝin miksis kaj sendis al la kato en la formo de longa rubando. La kato kaptis la rubandon kaj sammaniere ĝin resendis. La satene brila serpento snufis, Fagoto, kvazau birdido, malfermis la buŝon kaj forglutis ĝin tutan, karton post karto.

La kato riverencis, farante rondon per la dekstra malantaua piedo, kaj ricevis neimageblan aplaudon.

— Kia klaso! Kia klaso! — oni entuziasme kriis en la kulisoj.

Fagoto puŝis la fingron al la partero kaj diris:

— La koncerna kartaro, estimataj gecivitanoj, nunmomente troviĝas en la sepa vico ĉe civitano Parĉevskij, ĝuste inter la trirubla bileto kaj juĝa asigno en afero pri alimento por civitanino Zelkova.

En la partero ekestis moviĝado, spektantoj sin levetis, kaj fine iu civitano, kies nomo efektive estis Parĉevskij, purpurvizaĝa pro la mirego, eligis el sia biletujo la kartaron kaj puŝis ĝin en la aero, ne sciante, kion li pri ĝi faru.

— Lasu la kartaron al vi por memoro, — kriis Fagoto. — Ja prave vi diris hierau ĉe la vespermanĝo, ke sen pokero via vivo en Moskvo estus absolute neeltenebla.

— Konata artifiko, — audiĝis de la pulbalkono. — Tiu en la partero estas ilia kunulo.

— Ĉu? — blekegis Kerubjev kaj rigardis la galerion kuntirinte la palpebrojn, — tiam ankau vi estas nia komplico, ĉar ĝi estas en via poŝo!

La pulbalkono vigliĝis, kaj ĝoja voĉo sciigis:

— Ĝuste! Li havas! Jen, jen… Halt! Sed tio ja estas ĉervoncoj!

La parteraj spektantoj turnis la kapon supren. En la galerio perpleksa viro trovis en sia poŝo paketon sur kies banka banderolo estis skribite: Unumil rubloj, Ĉirkaupremate de la najbaroj, li mirkonsternite skrapis per la ungo la banderolon por kompreni, ĉu la ĉervoncoj estas autentaj au magiaj.

— Je Dio, vere! Malfalsaj ĉervoncoj! — audiĝis ĝojaj krioj el la galerio.

— Ankau kun mi ludu tiajn kartojn, — gaje petis dikulo el la mezo de la partero.

— Avec plaisir! — respondis Fagoto, — sed kial kun vi sola? Ĉiuj entuziasme partoprenos! — Li komandis: — Bonvolu rigardi supren! Unu! — En lia mano aperis pistolo, li kriis: — Du! — La pistolo turniĝis supren. — Tri!

Fulmis fajro, audiĝis knalo kaj el sub la kupolo, flirtante inter la trapezoj, komencis fali en la spektejon blankaj paperetoj. Ili turniĝadis, disglisis al ĉiuj flankoj, ili penetris la galeriojn, la orkestron kaj la scenejon. Post kelkaj sekundoj la monpluvo, densiĝante, atingis la fotelojn, kaj la spektantoj komencis kaptadi la paperetojn.

Leviĝis centoj da manoj, spektantoj tenis la biletojn kontrau la sceneja lurao kaj konstatis la perfektan autentecon de ilia filigrano. Ankau la odoro ne lasis eĉ malplejan dubon: ĝi estis la senkompare rava odoro de ĵus presita mono. Unue gaja ekscitiĝo, poste mirego ekposedis la tutan teatron. Ĉie zumis la vorto «ĉervoncoj, ĉervoncoj», audiĝis ekkrioj «ah! ah!» kaj gaja rido. Iuj jam rampis en la pasejo, serĉante biletojn sub la seĝoj. Multaj staris sur sia seĝo kaptante la flirtemajn, kapricajn paperetojn.

Post kelka tempo sur la vizaĝoj de la deĵoraj milicianoj aperis ombro de perplekso, kaj la artistoj senceremonie sin alŝovis el la kuliso.

El la unua balkono audiĝis voĉo: «He, lasu ĉi tiun! Ĝi estis mia! Al mi ĝi estis fluganta!» kaj alia voĉo: «Vi min ne puŝu, au mi mem forpuŝos vin de la balkono!» Post kio audiĝis obtuza bato. Tuj sur la balkono aperis la kasko de miliciano, iu iĝis forkondukita.

Ĝenerale, la ekscito estis kreskanta, kaj oni ne scias, kiel povus ĉio ĉi finiĝi, se Fagoto ne estus ĉesiginta la monpluvon subite ekblovinte en la aeron.

Du junuloj, interŝanĝinte rigardon riĉan je gajaj subkomprenaĵoj, forlasis sian lokon kaj iris rekte en la bufedejon. La teatro zumis, la okuloj de ĉiuj spektantoj ekscitite brilis. Ververe, neniu scias, kiel povus ĉio ĉi finiĝi, se Bengalskij ne estus rekolektinta siajn fortojn por interveni. Por laueble retrovi la memregadon, li per kutima gesto frotis la manojn kaj jene ekparolis per sia plej sonora voĉo:

— Jen, gecivitanoj, ĵus ni ĉeestis kazon de tiel nomata amaŝipnoto. Pure scienca eksperimento, kiu plej konvinke pruvas, ke estas nek mirakloj, nek magio. Do, ni petu, ke maestro Voland senmaskigu al ni tiun eksperimenton. Tuj, gecivitanoj, vi vidos tiujn, ŝajne monajn, paperetojn malaperi same subite, kiel ili estiĝis.

Li ekaplaudis, sed tute sola, kaj kvankam sur lia vizaĝo ludis memfida rideto, tamen en la okuloj tiu memfido malestis, ili esprimis plie petegon.

La parolado de Bengalskij ne plaĉis al la publiko. Ekestis absoluta silento, kiun interrompis la kvadratita Fagoto.

— Ĉi tio ankoraufoje estas kazo de tiel nomata mensogado, — li deklaris per lauta mektenoro, — la paperetoj, gecivitanoj, estas malfalsaj!

— Brave! — abrupte ekbojis baso ie supre.

— Koncerne ĉi tiun, — Fagoto montris al Bengalskij, — li min tuttedis. Ĉiumomente li enŝovas sin en la aferojn, pri kiuj neniu lin demandas, fuŝas la tutan seancon per siaj misaj rimarkigoj! Kion ni pri li faru?

— Forŝiri la kapon! — iu severe diris el la galerio.

— Kiel vi bonvolis diri? Kion? — tuj reagis Fagoto je tiu hida propono, — ĉu forŝiri la kapon? Tio estas ideo! Behemoto! — li turnis sin al la kato, — f aru! Ein, zwei, drei!

Kaj tiam okazis senprecedenca afero. La nigra kato hirtigis la hararon kaj orelŝire miauis. Poste ĝi kuntiriĝis en bulon, pantere saltis rekte sur la bruston de Bengalskij kaj de tie sur lian kapon. Kun lauta ronrono la kato enigis la krifojn de siaj pufaj piedoj en la kalviĝantan kapon de la anoncisto kaj, sovaĝe ekhurlinte, en du turnoj ĝin forŝiris de la dika kolo.

La dumil kvincent homoj en la teatro eligis unu ekkrion. La sango gejsere ŝprucis supren el la disŝiritaj arterioj kaj verŝiĝis sur la surĉemizon kaj frakon. La senkapa korpo faris kelkajn malgraciajn piedgratojn kaj sidiĝis sur la plankon. En la spektejo audiĝis histeriaj inŝrikoj. La kato transdonis la kapon al Fagoto, tiu ĝin prenis je la magraj hartufoj kaj levis antau la publiko, kaj la kapo despere kriis per voĉo pleniginta la tutan teatron:

— Kuraciston!

— Ĉu vi ankorau babilados tiajn stultaĵojn? — Fagoto severe demandis la plorantan kapon.

— Neniam plu! — stertoris la kapo.

— Pro Dio, ne turmentu lin! — subite, superante la bruon, audiĝis virina voĉo, kaj la magiisto sin turnis al la loĝio de kiu ĝi venis.

— Do, gecivitanoj, kion oni faru? Ĉu oni lin pardonu? — demandis la publikon Fagoto.

— Oni lin pardonu! Oni lin pardonu! — eksonis izolaj kaj plejparte inaj voĉoj, kiuj baldau kunfluis en unu ĥoron kun la viraj.

— Kion vi bonvolos ordoni, messire? — Fagoto demandis la maskiton.

— Nu, — tiu mediteme respondis, — ili estas homoj, kiel aliaj. Ili amas la monon, sed tio ja ĉiam estis… La homoj amas la monon, el kio ajn ĝi estu farita, ĉu el ledo au papero, ĉu el bronzo au el oro. Frivolaj… nu jes… tamen ankau mizerikordo fojfoje ne estas fremda al ilia koro… ordinaraj homoj… maldetale, ili similas la antauajn, nur la loĝada demando mismoraligis ilin… — kaj laute li ordonis: — Surmetu la kapon.

Zorge celinte, la kato puŝis la kapon sur la kolon, kaj ĝi ĝuste retrovis sian lokon, kvazau ĝi neniam estus ĝin forlasinta. Kaj la plej interese, sur la kolo restis nenia ajn cikatro. Per siaj antauaj piedoj la kato viŝetis la frakon de Bengalskij kaj la surĉemizon, kaj de ili malaperis ĉia spuro de la sango. Fagoto surpiedigis la anonciston, ŝovis en lian poŝon pakon da ĉervoncoj, lin forkondukis de la scenejo kaj diris:

— Iru for! Sen vi estas pli gaje!

Ŝanceliĝante kaj ĵetante ĉirkauen senpensajn rigardojn, Bengalskij pene iris ĝis la kontrauincendia posteno, kaj tie lin atakis misfarto. Li ĝemkriis:

— La kapo, mia kapo!

Al li impetis pluraj homoj, inter ili Rimskij. La anoncisto ploris, per la manoj kaptadis ion en la aero, murmuradis:

— Redonu mian kapon! La kapon redonu! La apartamenton forprenu, la bildojn forprenu, nur la kapon al mi redonu!

La kuriero kuris voki kuraciston. Oni provis kuŝigi la anonciston sur la sofon en tualetejo, sed li rezistis, furioze baraktante. Oni devis venigi ambulancon. Kiam finfine la malfeliĉulo Bengalskij estis forportita, la financa direktoro kuris reen sur la scenejon kaj trovis tie novajn miraklojn. Ah, interalie, mi ankorau ne diris, ke tiam au iom pli frue de la scenejo malaperis la magiisto kun sia senkoloriĝinta brakseĝo, tamen la spektantoj tion tute ne rimarkis, fascinite per la eksterordinaraj aferoj kiujn prezentis al ili Fagoto.

Ĉi tiu, foriginte la viktimon de sur la scenejo, deklaris al la publiko jenon:

— Nuntempe, malembarasite je la tedulo, ni aranĝu sinjorinan butikon!

Tuj la planko de la scenejo kovriĝis je persaj tapiŝoj, aperis grandegaj speguloj de flanke prilumataj per verdetaj tuboj, inter la speguloj ekestis vitrinoj, kaj en ili la gaje ekscitita publiko vidis Parizajn inrobojn de diversaj koloroj kaj fasonoj. Tio estis en unuj vitrinoj, dum en aliaj aperis centoj da inĉapeloj, plumhavaj kaj senplumaj, kun buko kaj sen buko; centoj da ŝuoj — nigraj, blankaj, flavaj, ledaj, satenaj, ŝamaj, ŝuoj kun rimeneto. kaj ŝuoj kun brila straso. Inter la ŝuoj aperis skatoletoj el kiuj scintilis la fascetoj de kristalaj parfumflakonoj; montoj da mansakoj — antilopledaj, ŝamaj, silkaj; amasoj da oblongaj, ĉizelitaj, orkoloraj ingoj, kiajn oni fabrikas por lippaŝtelo.

La diablo scias de kie, antau la vitrino aperis rufa fraulino en nigra vespera tualeto kaj kun brila rideto de sperta komercistino, fraulino kiu estus tute ĉarma, se ŝia kolo ne estus fuŝita per stranga cikatro.

Sur la vizaĝo de Fagoto ekfloris siropa ridetaĉo, kaj li anoncis, ke la firmao aranĝas tute senpagan interŝanĝon de malnovaj inaj roboj kaj ŝuoj kontrau plej ĵusaj Parizaj kreaĵoj samspecaj. Li aldonis, ke tio sama validas ankau pri mansakoj, parfumoj kaj ĉio cetera.

La kato riverencadis farante rondojn per sia malantaua piedo, dum per la antaua ĝi plenumadis gestojn proprajn al pordisto malfermanta la pordon.

La rufulino kartave ekkveris, kvankam raukete tamen ja dolĉe, prononcante vortojn misterajn sed, juĝante lau la mieno de la spektantinoj el la partero, tre logajn:

— Guerlain, n-ro 5 de Ĉanel, Mitsouko, Narcisse Noir, vesperaj roboj, koktelaj roboj…

Fagoto tordiĝadis, la kato faris riverencojn, la fraulino malfermadis la vitrinojn.

— Bonvenon! — blekegis Fagoto, — senĝene kaj senceremonie!

La publiko estis ekscitita, sed ankorau neniu kuraĝis eliri sur la scenejon. Finfine brunulino sin levis en la deka vico de la partero kaj, montrante per sia rideto, ke ĉio ĉi estas bagateloj pri kiuj, resume, ŝi neniom zorgas, ŝi eliris kaj per la flanka ŝtuparo paŝis sur la scenejon.

— Brave! — kriis Fagoto, — mi salutas nian unuan klientinon! Behemoto, seĝon! Ni komencu per la ŝuoj, madame.

La brunulino sin sidigis kaj Fagoto tuj elŝutis sur la tapiŝon antau ŝi tutan amason da ŝuoj.

La brunulino demetis sian dekstran ŝuon, surprovis modaĵon, plurfoje stamfetis kontrau la tapiŝo, ekzamenis la kalkanumon.

— Cu certe ili min ne premos? — ŝi demandis penseme.

— Ah, madame, kion vi diras! — ŝokite ekkriis Fagoto, dum la kato pro la ofendo ellasis miauon.

— Mi prenas tiun paron, monsieur, — digne diris la brunulino surmetante ankau la duan ŝuon.

Ŝiaj malnovaj ŝuoj forflugis malantau la ŝirmilon, kaj ŝi mem iris tien akompanate de la rufulino kaj de Fagoto, portanta sur vest’arko kelkajn luksajn robojn. La kato klopodeme helpadis kaj, por fari sin pli impona, pendigis mezurrubandon sur sian kolon.

Minuton poste la brunulino revenis de malantau la ŝirmiloj en tia robo, ke suspiro pasis tra la tuta partero. La kuraĝa virino, mirinde beliĝinta, haltis antau la spegulo, gracie movetis la nudajn ŝultrojn, tuŝis la harojn sur la nuko kaj sin retrofleksis, penante vidi sian dorson.

— La firmao petas vin akcepti ĉi tion por memoro, — diris Fagoto prezentante al la brunulino malfermitan skatoleton kun parfumflakono.

— Merci, — orgojle respondis la brunulino, kaj per la ŝtuparo reiris en la parteron. Dum ŝia pasado spektantoj ekstaris por tuŝi la skatoleton.

Kaj tiam okazis la finofara trarompo, kaj de ĉiuj flankoj sur la scenejon ektorentis virinoj. En la ĝenerala ekscita parolbruo, ekridoj kaj suspiroj audiĝis vira voĉo: «Mi malpermesas al vi!» — kaj la respondo de virino: «Despoto kaj filistro! Lasu min, vi rompas mian brakon!» Unuj post aliaj, la virinoj foriris malantau la ŝirmilojn, lasis tie sian robon kaj reaperis vestite per ĉio nova. Sur taburetoj kun orizitaj piedoj sidis tuta vico da sinjorinoj energie stamfante sur la tapiŝon per surprovataj ŝuoj. Fojon post fojo Fagoto surgenuiĝis senlace manipulante la kornan ŝuvestilon, la kato, kurbiĝante sub amasoj da mansakoj kaj ŝuoj, senĉese trafikis inter la vitrinoj kaj la taburetoj, la kolcikatra fraulino ĉiumomente malaperis, revenis, remalaperis, ŝia mitralbabilo post kelka tempo iĝis tute franclingva, kaj la plej mirinda estis, ke ĉiuj virinoj ŝin komprenis je duonvorto, eĉ kiuj sciis nenian ajn vorton francan.

Surprize por ĉiuj, oni vidis viron penetri sur la scenejon. Li deklaris, ke lia edzino havas gripon, sekve de kio li petas, ke oni per li ion transdonu al la malsanulino. Por pruvi sian edziĝintecon la civitano pretis montri sian legitimilon. La deklaro de la zorgema edzo kauzis ĝeneralan rid’eksplodon. Fagoto blekegis, ke li ne bezonas vidi la legitimilon, ke li kredas al li kiel al si mem, kaj enmanigis al la civitano du parojn da silkaj ŝtrumpoj, al kiuj la kato, siavice, aldonis lippaŝtelon en skatoleto.

La malfruiĝantinoj sturmadis la scenejon, per la flankaj ŝtuparoj de la scenejo fluis feliĉulinoj en balrobo, en piĵamo ornamita per drakoj, en strikte eleganta tajlorkostumo, kun ĉapeleto oblikve ŝovita sur unu brovon.

Tiam Fagoto anoncis, ke konsidere la malfruan tempon, ĝuste post unu minuto la butiko fermiĝos ĝis la morgaua vespero, kaj neimagebla tumulto ekestis sur la scenejo. Sen ia ajn surprovo la virinoj haste prenadis ŝuojn. Iu spektantino kvazau kirloŝtormo impetis malantau la ŝirmilojn, deŝiris tie siajn vestojn, predis tion, kio trafis sub ŝian manon — silkan negliĝon ornamitan per kolosaj bukedoj — kaj ankorau trovis tempon por proprigi al si du parfumskatolojn.

Post ĝuste unu minuto knalis pistolpafo, la speguloj malaperis, trafalis la vitrinoj kaj la taburetoj, la tapiŝo disiĝis en la aero, same kiel la ŝirmiloj. Laste malaperis la altega amaso de malnovaj roboj kaj ŝuoj, post kio la scenejo ree iĝis austera, malplena kaj nuda.

Kaj je tiu momento sin enmiksis nova rolulo.

Agrabla, sonora kaj tre insista baritono audiĝis el la dua loĝio:

— Estas tamen dezirinde, civitano artisto, ke vi senprokraste senmaskigu antau la spektantoj la teknikon de viaj trukoj, precipe la trukon pri la monpaperetoj. Dezirinda estas ankau la reveno de la anoncisto sur la scenejon. Lia sorto maltrankviligas la spektantojn.

La posedanto de tiu bela voĉo estis neniu alia ol la honora gasto de la hodiaua vespero Arkadio Apolonoviĉ Semplejarov, prezidanto de la Akustika komisiono de la Moskvaj teatroj.

En la loĝio li estis kun du civitaninoj: la unu matur’aĝa, vestita lukse kaj laumode; la alia tute juna kaj beleta, vestita pli modeste. La unua, kiel baldau evidentiĝis dum la protokolado, estis la edzino de Semplejarov, la dua estis lia malproksima parencino, debutanta sed tre energia aktorino kiu, veninte el Saratov, loĝis ĉe li kaj lia edzino.

— Pardon! — respondis Fagoto, — mi pardonpetas, sed ĉi tie estas nenio senmaskiginda, ĉio ja klaras.

— Ne, pardonu! La senmaskigo estas nepre necesa. Sen tio viaj brilaj trukoj lasos preman impreson. La gespektant’amasoj postulas eksplikon.

— La spektantaj geamasoj, — interrompis la impertinenta burleskulo, — ŝajnas postuli nenion similan, ĉu? Tamen, atentante vian altestimatan deziron, Arkadio Apolonoviĉ, mi komplezos al vi per senmaskigo. Nu, por tiu celo, ĉu vi permesos ankorau unu etan programeron?

— Faru, se vi deziras, — indulgeme respondis Semplejarov, — tamen nepre kun senmaskigo!

— Konsentite. Do, permesu ke mi vin demandu, kie vi estis hierau vespere, Arkadio Apolonoviĉ?

Ĉe tiu malkonvena, eĉ sentakta demando la mieno de Semplejarov ŝanĝiĝis, tre rimarkeble ŝanĝiĝis.

— Arkadio Apolonoviĉ hierau vespere estis en kunsido de la Akustika komisiono, — tre orgojle deklaris lia edzino, — sed mi ne komprenas, kiel tio rilatas al la magio.

— Oui, madatne, — jesis Fagoto, — certe, ke vi ne komprenas. Tamen koncerne la kunsidon vi funde eraras. Jes, Arkadio Apolonoviĉ forveturis al la menciita aranĝo, kiun cetere neniu planis okazigi hierau; tamen resendinte sian ŝoforon antau la sidejo de la Akustika komisiono ĉe la bulvardo Ĉistoprudnij (la tuta teatro silentiĝis), li per autobuso veturis al la strato Jeloliovskaja kaj iris en la loĝejon de Milica Andrevna Pokobatko, aktorino de la migra gubernia teatro, kaj restis ĉe ŝi proksimume kvar horojn.

— Oj! — iu dolore ekkriis en la plena silento.

La juna parencino de Semplejarov ekridegis per voĉo prof unda kaj timiga.

— Ĉio klaras! — ŝi ekkriis, — kaj jam delonge mi suspektis tion. Nun mi komprenas, kial tiu stultulino ricevis la rolon de Luiza!

Kaj subite svinginte mallongan kaj dikan ombrelon malvokoloran ŝi frapis la prezidanton de la Akustika komisiono sur la kapon. Tiam la fiulo Fagoto, alinome Kerubjev, laute proklamis:

— Jen, estimataj gecivitanoj, ekzemplo pri senmaskigoj, kiujn Arkadio Apolonoviĉ tiom insiste eltrudadis!

— Kiel audacis vi, kanajlino, tuŝi Arkadion Apolonoviĉ? — per timinda voĉo demandis la edzino de Semplejarov levante sin en la loĝio je sia tuta kolosa staturo.

Dua mallonga atako de sataneska rido skuis la junan parencinon:

— Lin tuŝi, ha-ha! Guste je tio mi havas plenan rajton! — kaj je la dua fojo audiĝis la seka krako de la ombrelo resaltinta de la kapo de Semplejarov.

— Milicio! Arestu ŝin! — kriis la edzino de Semplejarov per voĉo tiom timiga, ke multaj spektantoj sentis sian koron glaciiĝi.

Super ĉio, ankorau la kato subite elsaltis al la scenejlamparo kaj hake blekegis per homa voĉo, kiu resonis tra la tuta teatro:

— La seanco estas finita! Maestro! Elkrevigu marŝon!

Sen konscii kion li faras, la duonfreneziĝinta direktisto eksvingis sian taktobastonon, kaj la orkestro — kiel nomi tion? — ĝi ne ekludis, nek ekrulis, nek ektondrigis, sed ĝuste, lau la abomena esprimo de la karo, elkrevigis ian neimageblan, super ĉia mezuro frivolan marŝon.

Ŝajnis dum unu momento, ke iam estis auditaj sub sudaj steloj, en koncertkafejo, la vortoj de tiu marŝo, vortoj malklaraj, apenau kompreneblaj sed bravaĉaj:

Cetere, eblas, ke neniam estis ĉi tiuj vortoj, ke estis aliaj je tiu sama muziko, iaj ekstreme maldecaj. Gravas ja ne tio, gravas, ke post ĉio ĉi en Varieteo komenciĝis speco de Babeltura konfuzego. Milicianoj kuris al la loĝio de Semplejarov, rigardemuloj grimpis sur la balustradon, audiĝis inferaj rid’eksplodoj kaj furiozaj ekkrioj superbruataj de la ora cimbal-tintego venanta el la orkestro.

Kaj estis vidite, ke la scenejo subite vakiĝis: la fripono Fagoto kaj la aroganta katego Behemoto aerdisiĝis kaj malaperis, same kiel antaue malaperis la magiisto en sia brakseĝo kun la senkoloriĝinta tegaĵo.

Ĉapitro 13 La heroo aperas

Do, la nekonato minacis Ivanon per la fingro kaj flustris: «ŝŝ!»

Ivano mallevis la piedojn sur la plankon kaj streĉis la vidon. De la balkono en la ĉambron singardeme rigardis viro, razita, pintanaza, kun malkvietaj okuloj kaj kun tufo da malhelaj haroj falinta sur la frunton; li povus aĝi tridek ok jarojn.

Certiĝinte, ke Ivano estas sola, la mistera vizitanto dum kelka tempo atente aŭskultis, poste kuraĝiĝis kaj paŝis en la ĉambron. Ĉi tiam Ivano rimarkis, ke la homo estas vestita kiel paciento. Li surhavis subvestojn, grizbrunan kitelon loze pendantan de la ŝultroj, pantoflojn metitajn sur la nudajn piedojn.

La enveninto palpebrumis al Ivano, enpoŝigis ŝlosilfaskon, flustre demandis: «Ĉu vi permesas, ke mi sidiĝu?», kaj ricevinte kapjeson li okupis la brakseĝon.

— Kiel vi pasis ĉi tien? — Ivano demandis flustre, obeante la sekan minacantan fingron, — la balkonkradoj ja estas ŝlositaj!

— La kradoj estas ŝlositaj, — konfirmis la gasto, — sed nia Praskovja Fjodorovna estas plej bonkora kaj, ho ve, distriĝema homo. Antaŭ unu monato mi ŝtelis ŝian ŝlosilfaskon kaj tio ebligas al mi eliri sur la eksteran balkonon, kiu etendiĝas laŭ la tuta etaĝo, kaj tial mi povas, fojfoje, viziti miajn najbarojn.

— Se vi povas eliri sur la balkonon, vi ankaŭ povas fuĝi, ĉu? Aŭ estas tro alte?

— Ne, — firme respondis la vizitanto, — mi ne povas fuĝi de ĉi tie ne pro la alto, sed ĉar mi ne havas kien fuĝi. — Post paŭzo li aldonis: — Do, oni gastas, ĉu?

— Oni gastas, — respondis Ivano fikse rigardante la brunajn, tre malkvietajn okulojn de la veninto.

— Jes… — ĉi tiam la vizitanto subite maltrankviliĝis, — Mi esperas, vi ne estas furiozulo? Ĉar vidu, mi ne povas suferi bruon, kverelojn, perforton kaj similajn aferojn. Precipe malamas mi la homan kriadon — la doloran, la furiozan, ĉian ajn. Trankviligu min, diru, vi ne estas furiozulo, ĉu?

— Hieraŭ en restoracio mi pugnis iun sur la muzelon, — brave konfesis la aliiĝinta poeto.

— Motivo? — severe demandis la gasto.

— Verdire, sen motivo, — respondis Ivano embarasite.

— Fi! — malaprobis la vizitanto la agon de Ivano, kaj aldonis: — Cetere, kial vi diras «pugnis sur la muzelon»? Tio ja ne estas tute certa, ĉu homo havas muzelon aŭ vizaĝon. Tamen verŝajne ja vizaĝon. Kaj pugni… Ne, ĉi tion vi rezignu por ĉiam.

Admoninte Ivanon la gasto demandis:

— Via profesio?

— Poeto, — ial malvolonte konfesis Ivano.

La veninto ĉagreniĝis.

— Denove misŝanco! — li ekkriis sed tuj sin rekaptis, pardonpetis kaj demandis: — Kaj kiu estas via familinomo?

— Senhejmulo.

— Eh… — grimacis la gasto.

— Do, vi malŝatas miajn versojn, ĉu? — scivole demandis Ivano.

— Malŝategas.

— Vi kiujn legis?

— Ne legis mi viajn versojn! — nervoze ekkriis la veninto.

— Kiel do vi juĝas?

— Kial ne, — respondis la gasto, — ĉu mi ne legis la versojn de aliaj? Cetere… ĉu tamen miraklo? Bone, mi akceptos vian juĝon. Diru mem, ĉu bonaj estas viaj versoj?

— Ili estas monstraj, — diris Ivano, subite malkaŝe kaj kuraĝe.

— Ne plu verku! — petegis la vizitanto.

— Mi ĵure promesas! — solene diris Ivano.

La ĵuron konfirmis manpremo, kaj ĉi tiam el la koridoro aŭdigis malbruaj paŝoj kaj voĉoj.

— Ŝŝ! — la gasto flustris, elsaltis sur la balkonon kaj ŝlosis post si la kradon.

Praskovja Fjodorovna envenis, demandis, kiel Ivano fartas kaj ĉu li preferas dormi en mallumo. Ivano petis la vickuracistinon lasi la lumon kaj ŝi foriris, dezirinte al la malsanulo bonan nokton. Kaj kiam ĉio kvietiĝis, revenis la gasto.

Li flustre informis Ivanon, ke en la 119-an ĉambron estas venigita novulo, senĉese balbutanta ion pri valuto en ventoltruo kaj ĵuranta, ke en lia domo ĉe Sadovaja ekloĝis demonoj.

— Li furiozas malbenante Puŝkinon kaj kriadas: «Diboĉadov, bis, bis!» — parolante, la gasto plurfoje angore tremeris. Trankviliĝinte, li denove sin sidigis, diris: — Cetere, ni lin lasu, — kaj daŭrigis la interparolon kun Ivano: — Do, kial vi estas ĉi tie?

— Pro Poncio Pilato, — miŝumore rigardinte la plankon diris Ivano.

— Kion?! — kriis la gasto forgesinte ĉian prudenton, kaj mem ŝtopis al si la buŝon per la mano, — kia nekredebla koincido! Mi vin petegas, rakontu!

Ial Ivano sentis konfidon al la nekonato, kaj komence nekuraĝe kaj balbute, poste pli verve li rakontis la hieraŭan historion de ĉe la Patriarĥa lageto. Jes, kunsenteman aŭskultanton havis Ivano Nikolaiĉ en la persono de la mistera ŝlosilŝtelinto! La gasto ne traktis la poeton frenezulo, li sekvis la raporton kun eksterordinara interesiĝo kiu fine kreskis ĝis vera ekzalto. Li senĉese interrompis la rakonton per ekkrioj:

— Nu, nu! Plu diru, mi vin petegas! Sed, pro ĉio sankta, nenion ajn preterlasu!

Ivano mem nenion preterlasis, tiel rakonti ja estis pli facile, kaj iom post iom li avancis ĝis la momento, kiam Poncio Pilato en blanka mantelo kun sangruĝa subŝtofo eliras sur la balkonon.

Tiame la gasto preĝmaniere kunigis la manojn kaj flustris:

— Ho, kiel mi divenis! Ho, kiel mi ĉion divenis!

La raporton pri la terura morto de Berlioz la aŭskultanto komentis per stranga rimarko, kiun akompanis malica ekbrilo en liaj okuloj:

— Mi tamen bedaŭras, ke tie ne okazis, anstataŭ via Berlioz, la kritikisto Latunskij aŭ la literaturisto Mstislavo Laŭroviĉ, — kaj pasie kvankam senvoĉe li ekkriis: — Plu!

La kato paganta al la konduktorino treege amuzis la gaston, kaj li skuiĝadis pro mallaŭta rido rigardante Ivanon kiu, ekscitite de la sukceso de sia rakonto, kaŭre saltetadis prezentante la katon kun la monero ĉe la lipharoj.

— Tiel, — raportinte pri la incidento en Gribojedovo, malgajiĝinte kaj malsereniĝinte finis Ivano, — mi trafis ĉi tien.

La gasto kondolence metis sian manon sur la ŝultron de Ivano kaj diris jene:

— Kompatinda poeto! Sed, karulo, vin mem vi riproĉu pri via malfeliĉo. Estis malprudentaĵo konduti antaŭ li tiel senrespekte, eĉ impertinentete. Pro tio vi suferis, kaj danku, ke oni vin traktis relative indulge.

— Sed, finfine, kio do li estas? — ekscitite skuante la pugnojn demandis Ivano.

La gasto atente lin rigardis kaj respondis per demando:

— Ĉu vi ne ekdeliros? Ĉi tie ni ĉiuj estas homoj nefidindaj… Ĉu certe oni ne bezonos la kuraciston, injektojn kaj ceteran klopodadon?

— Certe, certe! — ekkriis Ivano. — Diru do, kio li estas?

— Nu bone, — respondis la gasto kaj diris aŭtoritate, klare apartigante la vortojn: — Hieraŭ ĉe la Patriarĥa vi renkontiĝis kun Satano.

Ivano tenis sian promeson kaj ne ekdeliris, sed li estis ja tute malspritigita.

— Maleble! Li ne ekzistas.

— Pardonon! Ĝuste vi tion ne diru. Vi estis, probable, unu el liaj unuaj viktimoj. Nun bone sciante, ke vi estas en psikiatria kliniko, vi tamen plu ripetas, ke li malestas! Vere, tio estas stranga!

Konfuzite, Ivano silentis.

— De kiam vi komencis lin priskribi, — daŭrigis la gasto, — mi tuj antaŭsentis, kun kiu vi hieraŭ havis la plezuron interparoli. Sed pri Berlioz mi miras! Nu, vi evidente estas homo virga, — ĉi tiam la gasto refoje petis pardonon, — sed Berlioz, laŭ tio, kion mi pri li aŭdis, ja estis ion leginta! La unuaj paroloj de la profesoro forpelis ĉiujn miajn dubojn. Oni ne povas lin ne rekoni, mia amiko! Cetere, vi… mi ne volas vin ofendi, sed mi ja ne eraras, vi estas homo senklera, ĉu?

— Sendube, — konsentis Ivano, nerekonebla.

— Nu jes… Vidu, eĉ la vizaĝo kiun vi priskribis… la diverskoloraj okuloj, la brovoj! Sed, pardonu, eble vi eĉ la operon Faŭsto neniam aŭdis?

Ivano ial treege konfuziĝis kaj tute ruĝiĝinte komencis balbuti ion pri vojaĝo al sanatorio en Jalto…

— Nu jes, nu jes… tute ne mirinde! Sed Berlioz, mi ripetas, li min surprizas. Li estis homo ne nur erudicihava sed ankaŭ tre ruza. Kvankam pro la justo mi devas diri, ke Voland kapablas vuali la okulojn al homo eĉ pli ruza.

— Kiu?! — siavice kriis Ivano.

— Ŝŝ!

Ivano larĝasvinge frapis sian frunton per la maplato kaj ekŝuŝis:

— Jes, jes, mi komprenas. Li havis la komencliteron W sur la vizitkarto. Aj-aj-aj, kia umaĵo! — Dum kelka tempo li konsternite silentis, rigardante la lunon ŝvebi malantaŭ la krado, poste ekparolis: — Do, li fakte povis esti ĉe Poncio Pilato, ĉu? Ĉar tiam for li jam estis naskita, ĉu? Kaj ili traktas min frenezulo! — Ivano indigne montris al la pordo.

Amara falto aperis ĉe la lipoj de la gasto.

— Ni rigardu la veron rekte en la okulojn, — la gasto turnis sian vizaĝon al la nokta lumaĵo, fluganta tra la nuboj. — Kaj vi, kaj mi, ni estas frenezuloj, tion ni honeste agnosku! Vidu, li vin skuis, kaj vi freneziĝis, ĉar vi, verŝajne, havas dispozicion al tio. Tio, kion vi rakontis, sendube fakte okazis; sed ĝi estas tiom eksterordinara, ke eĉ la genia psikiatro Stravinskij ne povis ĝin kredi. Ĉu li vin ekzamenis? (Ivano kapjesis.) Via interparolinto estis ĉe Pilato, li matenmanĝis kun Kantio kaj nun li vizitas Moskvon.

— Sed li aranĝos terurajn diablaĵojn ĉi tie! Oni devas lin kapti, ĉu? — en la nova Ivano leviĝis, kvankam sen firma konvinko tamen ja leviĝis, la antaŭa, ankoraŭ ne finvenkita Ivano.

— Vi jam provis, por vi sufiĉas, — ironie replikis la gasto, — ankaŭ al la aliaj mi malkonsilas tiajn provojn. Kaj pri la diablaĵoj vi povas lin fidi. Aĥ, kia domaĝo, ke ne mi sed vi lin renkontis! Kvankam ĉio jam forbrulis kaj la karbojn kovris cindro, tamen, mi ĵuras, por tia renkonto mi fordonus la ŝlosilfaskon de Praskovja Fjodorovna, ĉar krom ĝi mi havas nenion. Mi estas malriĉa, kiel almozulo!

— Por kio vi lin bezonas?

Kelkan tempon la gasto silente malĝojis kaj tikadis, sed finfine li ekparolis:

— Tio estas stranga afero, ja ĉi tie mi estas same kiel vi, pro Poncio Pilato, — la gasto timeme rigardis ĉirkaŭen kaj diris: — Vidu, antaŭ unu jaro mi verkis romanon pri Pilato.

— Ĉu vi estas verkisto? — demandis Ivano interesite.

La gasto malsereniĝis kaj minacis Ivanon per la pugno, poste li diris:

— Mi estas majstro. — Solene li eligis el la poŝo de la kitelo grasmalpuran nigran ĉapeton sur kiu per flava silko estis brodita la litero M. Li surmetis la ĉapeton kaj sin montris al Ivano profile kaj fronte por pruvi, ke li estas majstro. — Ŝi mem ĝin por mi kudris, — li aldonis mistere.

— Kiu do estas via familinomo?

— Mi ne plu havas familinomon, — respondis la gasto kun sombra malaprezo, — mi rezignis pri ĝi, same kiel pri ĉio en la vivo. Ni forgesu pri tio.

— Almenaŭ pri la romano ion rakontu, — delikate petis Ivano.

— Bone, mi rakontos. Mia historio ja vere estas ne tute ordinara, — komencis la gasto.

… Fakulo pri historio, antaŭ du jaroj li ankoraŭ laboris en iu Moskva muzeo, kaj krome tradukadis.

— El kiu lingvo? — demandis Ivano interesite.

— Mi scias kvin fremdajn lingvojn, — respondis la gasto, — la lingvojn anglan, francan, germanan, latinan kaj grekan. Nu, iomete legas en la itala.

— Ne malbone! — envie flustris Ivano.

La historiisto vivis solece, nenie li havis ian ajn parencon, apenaŭ kelkajn konatojn en Moskvo. Kaj subite li gajnis centmil rublojn.

— Imagu mian miregon, — flustris la nigraĉapa gasto, — kiam, ŝovinte la manon en la lavaĵkorbon, mi eltiris ĝuste la numeron, kiun mi vidis en la gazeto! La obligacion, — li klarigis, — mi ricevis en la muzeo.

Gajninte la centmilon, la mistera gasto de Ivano faris jenon: li aĉetis librojn, forlasis sian ĉambron ĉe la strato Mjasnickaja…

— Uŭ, la malbeninda ĉambraĉo, — li graŭlis.

… kaj luis de konstrurajtigito en la strateto apud Arbat’…

— Ĉu vi scias, kio estas la konstrurajtigitoj? — demandis la gasto Ivanon, kaj tuj klarigis: — Ili estas negranda aro de friponoj, kiuj iel transvivis en Moskvo…

Li luis de konstrurajtigito du ĉambrojn en la kelo de malgranda domo en ĝardeno. Sian oficon li forlasis kaj komencis verki la romanon pri Poncio Pilato.

— Aĥ, tio estis la or’epoko! — la okuloj de la flustranto brilis, — tute izola loĝejeto, kun antaŭĉambro, kaj en ĝi lavabo, — ial ĉi tio lin aparte fierigis, — la malgrandaj fenestroj tuj super la vojeto kondukanta al la stratpordo. Je kvar paŝoj kontraŭe, ĉe la barilo, estis siringo, tilio kaj acero. Aah, aĥ, aĥ! Vintre mi tre malofte vidis tra la fenestro ies nigrajn krurojn kaj aŭdis la neĝon kraki sub ili. Kaj en mia forno ĉiam brulis la fajro! Sed subite venis la printempo, kaj tra la malklara fenestrovitro mi vidis la nudajn siringobranĉojn sin vesti per verdo. Kaj ĝuste tiam, la lastan printempon, okazis io multe pli rava ol gajni centmil rublojn. Kio, konsentu, estas ja grandega monsumo!

— Vi pravas, — jesis la atente aŭskultanta Ivano.

— Mi malfermis la fenestrojn kaj sidis en la dua, tute malgranda ĉambreto, — la gasto komencis mezuradi per la brakoj: — tiom… jen sofo, kontraŭe alia sofo, inter ili tableto, sur ĝi belega noktolampo, pli proksime al la fenestro estis libroj, ĉi tie malgranda skribotablo, kaj en la dua ĉambro (ĝi estis vastega, dek kvar kvadratajn metrojn!) mi havis librojn, librojn kaj la fornon. Aĥ, kian hejmon mi havis!

«Ebriige odoras la siringo! Mia kapo malpeziĝas pro laco kaj la historio de Pilato flugas al la fino…

— La blanka mantelo kun sangruĝa subŝtofo! Mi komprenas! — ekkriis Ivano.

— Ĝuste tiel! Pilato impetis al la fino, kaj mi jam sciis, ke la lastaj vortoj de la romano estos: «… la kvina prokuratoro de Judujo, la kavaliro Poncio Pilato». Nu, mi, kompreneble, eliradis por promeni. Centmil estas multe da mono, do mi havis tre belan vestokompleton. Aŭ mi iris tagmanĝi en malmultekostan restoracion. Ĉe Arbat’ estis ĉarma restoracio, mi ne scias, ĉu ĝi ankoraŭ ekzistas.

La okuloj de la gasto larĝe malfermiĝis kaj li plu flustris rigardante la lunon.

— En la manoj ŝi portis abomenajn, alarme flavajn florojn. La diablo scias ilian nomon, sed ial ili estas la unuaj kiuj aperas en Moskvo. Kaj tiuj floroj tre klare kontrastis ŝian nigran mantelon. Ŝi portis flavajn florojn! Malbona koloro. De Tverskaja ŝi sin turnis en strateton kaj de tie rigardis malantaŭen. Nu, la straton Tverskaja vi sendube konas, ĉu? Tie estis pasantaj miloj da homoj, sed mi ĵuras al vi, ke ŝi vidis nur min kaj ŝia rigardo estis pli ol angora, ĝi estis kvazaŭ malsana. Kaj min impresis ne tiom ŝia belo, kiom la eksterordinara, de neniu iam ajn vidita soleco en ŝiaj okuloj!

«Obeante la flavan signon, ankaŭ mi min turnis en la strateton kaj ŝin sekvis. Silente ni iris laŭ la kurba, teda strateto, mi ĉe unu flanko kaj ŝi ĉe la alia. Imagu, la strateto estis tute senhoma. Mi suferis, ĉar al mi ŝajnis, ke mi devas al ŝi paroli, kaj mi timis, ke mi diros nenion kaj ŝi foriros kaj neniam plu mi ŝin vidos.

«Kaj imagu, subite ŝi ekparolis:

«— Ĉu plaĉas al vi miaj floroj?

«Mi klare memoras, kiel sonis ŝia voĉo, malalteta kaj kun rompoj, kaj, kvankam tio estas stulta, ŝajnis al mi, ke ĝia eĥo eksplodis en la strateto kaj resonigis la malpure flavan muron. Mi rapide transiris la strateton kaj proksimiĝante al ŝi mi respondis:

«— Ne.

«Ŝi rigardis min mirigite kaj mi, abrupte kaj tute neatendite, komprenis, ke dum mia tuta vivo mi amis ĝuste tiun virinon! Nekredeble, ĉu? Vi, verŝajne, diros, ke mi frenezas, ĉu?

— Nenion mi diras! — ekkriis Ivano kaj aldonis: — Mi petegas, rakontu plu!

Kaj la gasto daŭrigis:

— Jes, ŝi rigardis min mirigite, kaj poste, rigardinte, ŝi demandis:

«— Ĉu vi tute ne ŝatas florojn?

«Io en ŝia voĉo impresis min kiel malamikema. Mi igis min iri sampaŝe, kaj — tio surprizis min mem — mi sentis nenian ĝenon.

«— Mi ŝatas florojn, sed ne tiajn, — mi diris.

«— Do kiajn?

«— Mi rozojn ŝatas.

«Ĉi tiam mi bedaŭris, ke mi tion diris, ĉar ŝi pardonpete ridetis kaj ĵetis siajn florojn en la kanaleton. Mi iom konfuziĝis, tamen relevis ilin kaj prezentis al ŝi, sed ŝi ridetante forpuŝis la florojn kaj mi portis ilin en mia mano.

«Kelkan tempon ni iris silente, poste ŝi forprenis la florojn el mia mano, ĵetis ilin sur la pavimon, ŝovis sian manon en la nigra grandmanuma ganto sub mian brakon kaj ni paŝis kune.

— Plu, — diris Ivano, — kaj mi petas, nenion preterlasu.

— Plu? — redemandis la gasto, — nu, la pluan vi povus mem diveni. — Per la dekstra maniko li viŝis subitan larmon kaj daŭrigis: — La amo elsaltis antaŭ ni, kiel el sub la tero murdonto elsaltas en strateto, kaj ĝi trafis nin ambaŭ!

«Tiel onin trafas fulmo, tiel trafas suoma duonponardo!

«Cetere, ŝi poste asertis, ke tio estas malvera, ke ni, sendube, amis unu la alian jam delonge, sen esti interkonataj, kaj kiam ŝi vivis kun alia viro, kaj mi kun tiu… kiu do estas ŝia nomo…

— Kun kiu? — demandis Senhejmulo.

— Kun tiu… nu… kun tiu… — diris la gasto klakante per la fingroj.

— Vi estis edziĝinta, ĉu?

— Jes, ja tial mi klakas… Al tiu… Banjo, Manjo… ne, Banjo… ŝi havis tian striitan robon… la muzeo… ne, mi ne plu memoras.

«Do, ŝi diris, ke portante la flavajn florojn ŝi eliris je tiu tago por ke mi finfine ŝin trovu, kaj ke se tio ne estus okazinta, ŝi sin venenus, ĉar ŝia vivo estis sensenca.

«Jes, la amo tuj nin trafis. Mi komprenis tion je tiu sama tago, jam post unu horo, kiam ni, sen atenti la urbon, venis sur la kajon de Moskvo-rivero ĉe la Kremla murego.

«Ni interparolis tiel, kvazaŭ ni estus disiĝintaj nur hieraŭ, kvazaŭ ni estus konataj jam multe da jaroj. Ni interkonsentis renkontiĝi la sekvan tagon samloke, ĉe Moskvo-rivero, kaj efektive ni renkontiĝis. La maja suno al ni lumis. Kaj baldaŭ, baldaŭ ŝi iĝis mia sektreta edzino.

«Ŝi venis ĉe min ĉiun tagon, kaj mi estis atendanta ŝin de la mateno. La atendo manifestiĝis en tio, ke mi movadis tien kaj reen la objektojn sur la tablo. Dek minutojn antaŭ la interkonsentita tempo mi sidiĝis apud la fenestro kaj aŭskultis, ĉu klakas la kaduka stratpordo. Kaj jen kuriozaĵo: antaŭ nia konatiĝo tre malofte, preskaŭ neniam iu ajn venis en nian korton, kaj nun mi havis la impreson, ke la tuta urbo pilgrimas tien. La stratpordo ekklakis, la koro ekbatis, kaj bonvolu vidi — je la nivelo de miaj okuloj, tuj antaŭ la fenestro nepre aperas ies malpuraj botoj. Akrigisto. Kiu do en nia domo bezonas akrigiston? Por kion akrigi? Kiajn tranĉilojn?

«Ŝi venis tra la pordo po unu fojon tage, kaj tiajn antaŭajn korbatojn mi havis po almenaŭ dek. Mi ne troigas. Kaj poste, kiam estis veninta ŝia horo kaj la horloĝo montris tagmezon, la palpitacio ne ĉesis ĝis la momento, kiam malbrue, apenaŭ aŭdeble, preter mia fenestro pasis la ŝuoj kun bantoj el nigra ŝamo kaj ŝtalaj bukoj.

«Fojfoje ŝi petolis: haltinte ĉe la dua fenestro ŝi frapetis per la ŝupinto kontraŭ la vitro. Mi tuj kuris tien, sed la ŝuo malaperis, malaperis la nigra silko ombranta la fenestron — kaj mi iris malfermi la pordon.

«Neniu sciis pri nia am’afero, tion vi kredu, malgraŭ ke tiaj sekretoj ĉiam sciiĝas. Ne sciis ŝia edzo, nek la konatoj. En la malnova pavilono kies kelon mi loĝis oni sendube sciis, oni rimarkis ke virino min vizitadas, sed neniu sciis ŝian nomon.

— Kaj kiu ŝi estas? — demandis Ivano, ege interesite de tiu amhistorio.

La gasto gestis, ke neniam li tion diros, kaj daŭrigis sian rakonton.

Ivano eksciis, ke la majstro kaj ŝi ekamis unu la alian tiel forte, ke ili iĝis nedisigeblaj. Nun Ivano klare imagis la du ĉambrojn en la kelo de la pavilono, ĉiam krepuskajn pro la siringo kaj la ĝardenbarilo. La trivitajn ruĝajn meblojn, la skribotablon, sur ĝi la horloĝon kiu batis ĉiun duonhoron, kaj librojn, librojn ekde la farbita planko ĝis la fumnigra plafono, kaj la fornon.

Ivano eksciis, ke lia gasto kaj ties sekreta edzino ekde la unuaj tagoj de sia kunesto konkludis, ke la destino mem renkontigis ilin ĉe la strat’angulo de Tverskaja, kaj ke ili estas kreitaj por resti kune sian tutan vivon.

Ivano eksciis, kiel la geamantoj pasigis la tagojn. Veninte, ŝi surmetis antaŭtukon kaj en la malgranda antaŭĉambreto kun la lavabo ial fieriganta la kompatindan malsanulon ŝi ekbruligis sur la ligna tablo petrolforneton, preparis la manĝon kaj aranĝis ĝin sur la ovala tablo en la unua ĉambro. Dum la majaj fulmotondroj, kiam la akvo brue torentis preter la blindetaj fenestroj al la stratpordo minacante inundi ilian lastan rifuĝejon, la geamantoj hejtis la fornon kaj bakis en ĝi terpomojn. De la terpomoj leviĝis vaporo, la nigra ŝelo makulis la fingrojn. En la kelo sonis rido, post la pluvo la arboj en la ĝardeno lasis fali rompitajn branĉetojn kaj blankajn florgrapolojn. Kiam ĉesis la fulmotondroj kaj venis la varmega somero, en la florvazo aperis la longe sopiritaj kaj de ambaŭ ŝatataj rozoj.

La homo kiu titolis sin majstro febre laboris super la romano, kaj ĝi fascinis lian nenomitan amatinon.

— Vere, fojfoje kontraŭ ĝi mi ĵaluzis, — flustris la nokta gasto veninta de la balkono.

Merginte en la harojn siajn sveltajn fingrojn kun la pinte fajlitaj ungoj, ŝi relegadis la skribitan, kaj releginte ŝi brodis ĉi tiun ĉapeton. Fojfoje ŝi kaŭris ĉe la malsupraj librobretoj, aŭ staris sur seĝo ĉe la supraj, kaj per ĉifono forviŝis polvon de centoj da librodorsoj. Ŝi antaŭdiradis gloron, ŝi lin kuraĝigis, kaj ĝuste tiam ŝi komencis nomadi lin majstro. Ŝi malpacience atendis la jam promesitajn lastajn vortojn pri la kvina prokuratoro de Judujo, ŝi deklamadis apartajn frazojn kiuj al ŝi precipe plaĉis, ŝi diris, ke tiu romano estas ŝia vivo.

La verko estis finita en aŭgusto, komisiita al nun forgesita tajpistino, kiu faris kvin kopiojn. Kaj fine venis la tempo, kiam endis forlasi la sekretan restadejon kaj eliri en la vivon.

— Kaj mi eliris en la vivon tenante ĝin en la mano, kaj tiam finiĝis mia vivo, — flustris la majstro kaj mallevis sian kapon kaj longan tempon balanciĝis la malgaja nigra ĉapeto kun la flava litero M. Li daŭrigis sian rakonton, sed ĝi iĝis iom konfuza. Nun unu afero estis klara, ke tiam la gaston de Ivano trafis katastrofo.

— Tiam mi unuafoje okazis en la mondo de la literaturo, sed nun, kiam ĉio finiĝis kaj mia pereo estas evidenta, la rememoro pri ĝi min hororigas! — solene flustris la majstro levante la manon. — Jes, li konsternis min, ho, kiom li min konsternis!

— Kiu? — apenaŭ aŭdeble flustris Ivano, penante ne interrompi la ekscitiĝintan gaston.

— Nu, la redaktoro, ja mi diras, la redaktoro. Do, li finlegis. Li min rigardis tiel, kvazaŭ mi havis flegmonan vangon, iel malrekte, kaj je iu momento li eĉ konfuzite gruntridis. Li tusetadis kaj senbezone taŭzis la manuskripton. La demandoj, kiujn li faris, ŝajnis al mi frenezaj. Sen diri ion ajn pri la romano mem li demandis min, kio mi estas kaj de kie mi venis, ĉu jam delonge mi verkadas kaj kial oni nenion aŭdis pri mi antaŭe; li eĉ prezentis tute idiotan, laŭ mia opinio, demandon: kiu do sugestis al mi verki romanon pri tia stranga temo?

«Tuttedite mi lin demandis rekte, ĉu li publikigos la romanon aŭ ne.

«Tiam li nervoziĝis, ion balbutis kaj fine deklaris, ke sola li ne rajtas tion decidi, ke mian verkon devas legi aliaj redakcianoj, nome la kritikisto Latunskij kaj Arimann kaj la literaturisto Mstislavo Laŭroviĉ. Li proponis al mi reveni post du semajnoj.

«Post du semajnoj min akceptis fraŭlino kies okuloj pro ĉiama mensogado strabis nazen.

— Ŝia nomo estas Lapŝonnikova, ŝi estas la sekretariino de la redakcio, — subridetis Ivano, kiu bone konis la mondon tiom kolere pentratan de lia gasto.

— Eblas, — bruske respondis la gasto. — Do, ŝi redonis al mi la manuskripton, ĝi aspektis trivita kaj malpura. Evitante rigardi min en la vizaĝon ŝi min informis, ke por la sekvaj du jaroj la redakcio jam havas sufiĉan provizon de verkoj, kaj ke tial la demando pri publikigo de mia romano, laŭ ŝia esprimaĵo, «forfalas».

«Kion postan mi rememoras? — murmuris la majstro frotante sian tempion, — ho jes, la defalintajn petalojn sur la titolpaĝo kaj krome la okulojn de mia amikino. Jes, tiujn okulojn mi memoras.

La rakonto de la gasto iĝis pli kaj pli konfuza kaj fragmenta. Li parolis ion pri oblikva pluvo kaj senespero en la kela restadejo, pri tio, ke ankoraŭ ien li iris. Flustre li kriis, ke ŝin, kiu instigis lin al la batalo, li tute ne riproĉas, ho ne, li ne riproĉas!

— Mi memoras, mi ankoraŭ vidas tiun malbenindan internan folion, — murmuris la gasto, per du fingroj desegnante en la aero gazetfolion. El liaj pluaj konfuzaj frazoj Ivano komprenis, ke alia redaktoro aperigis grandan fragmenton el la romano de tiu, kiu nomis sin majstro.

Laŭ ties vortoj, jam post ne pli ol du tagoj en alia gazeto aperis artikolo de la kritikisto Arimann, titolita «Malamiko sub la protekto de redaktoro», kiu avertis la leganton, ke la gasto de Ivano, profitante senzorgemon kaj malkleron de la redaktoro, provis kontrabandi en la gazetaron apologion de Jesuo Kristo.

— Ah jes, mi memoras tion! — ekkriis Ivano. — Sed mi forgesis vian nomon!

— Mi ripetas, ne parolu plu pri mia nomo, ĝi ne plu ekzistas, — respondis la gasto. — Tio ne gravas. Post unu tago mi trovis alian artikolon, subskribitan de Mstislavo Laŭroviĉ, kiu rekomendis sekompate frapi la fi-pilatismon kaj la ikonpentristaĉon kiu ekvolis kontrabandi (denove tiu malbeninda vorto!) ĝin en la gazetaron.

«Konsternite de tiu monstra fi-pilatismo mi malfaldis trian gazeton. Ĝi enhavis du artikolojn, la unu estis de Latunskij, kaj la alia estis subskribita per «N.E.». Kredu al mi, la verkoj de Arimann kaj Laŭroviĉ ŝajnis ŝerco kompare kun la artikolo de Latunskij. Sufiĉas diri, ke ĝia titolo estis «Militanta malnovritano». La legado de la artikoloj pri mi mem min tiom absorbis, ke mi ne rimarkis ŝin aperi antaŭ mi (ŝlosi la pordon mi forgesis) kun malseka ombrelo kaj same malsekaj gazetoj. El ŝiaj okuloj ŝprucis fajro, ŝiaj manoj tremis kaj estis malvarmaj. Ŝi impetis al mi por min kisi, poste ŝi diris raŭke kaj frapante per la mano kontraŭ la tablo, ke ŝi venenos Latunskijon.

Ivano konfuzite tusetis sed diris nenion.

— Venis tute senĝojaj tagoj. La romano estis verkita, restis nenio farinda, kaj la vivo de ni ambaŭ konsistis en tio, ke ni sidis sur la tapiŝeto sternita sur la planko apud la forno kaj rigardis en la fajron. Cetere, nun pli ofte ol antaŭe ni estadis dise. Ŝi kutimiĝis foriri por promeno, kaj al mi okazis strangaĵo, unu el multaj en mia vivo… Subite mi ekhavis amikon. Ja mi ne estas amkiĝema, malbenindan trajton mi havas: mi estas nekomunikema, malkonfidema, suspektema. Kaj jen mirindaĵo: malgraŭ tia karaktero ĉiam troviĝas iu neantaŭvidita, neatendita, groteska, kiu penetras mian animon, kaj ĝuste tiu ulo plaĉas al mi pli ol ĉiuj ceteraj.

«Do, en tiu malbeninda tempo foje malfermiĝis la stratpordo de nia ĝardeno — mi ankoraŭ memoras, ke la tago estis agrabla, aŭtuna. Ŝi estis for. Viro envenis tra la stratpordo, li iris en la domon al mia konstrurajtigito por iu afero, poste li elvenis malsupren en la ĝardenon kaj mirinde facile konatiĝis kun mi. Li prezentis sin gazetisto. Li treege al mi plaĉis, tiom, ke eĉ nun mi fojfoje lin rememoras, kaj imagu, ke iel li al mi mankas. Iom post iom li komencis vizitadi min. Mi eksciis, ke li estas fraŭlo, ke li loĝas apude en simila malgranda loĝejo, kiun li opinias tro malvasta, ktp. Lin viziti li ne invitis. Al mia edzino li malplaĉegis. Mi lin defendis. Ŝi diris:

«— Faru, kion vi volas, sed mi ripetas, ke tiu homo impresas min naŭze.

«Mi ekridis. Jes, tamen vere, kial do li min tiom ravis? Nu, ĝenerale, homo kiu interne, en sia skatolo, havas nenian surprizon, estas seninteresa. Tian surprizon Alojzo (mi forgesis mencii, ke nomo de mia nova konato estis Alojzo Bakŝiŝev) enhavis. Mi neniam renkontis — kaj tutcerte neniam renkontos — alian homon same sagacan. Se mi ne povis kompreni la sencon de gazetnotico, Alojzo tuj ĝin al mi klarigis, kaj estis evidenta, ke tion li faras tute senpene. Same estis pri la demandoj kaj fenomenoj de la vivo. Sed eĉ pli ol tio. Alojzo min ĉarmis per sia pasio pri la literaturo. Li ne ĉesis sieĝi min per siaj petoj ĝis mi konsentis voĉlegi al li la tutan romanon. Pri la verko li esprimis plej favoran opinion, sed poste li ripetis ĉiujn rimarkojn pri la romano, eldiritajn de la redaktoro. Li divenis ilin nekredeble precize, kvazaŭ li ĉeestis tie, kaj eĉ unu fojon li ne maltrafis. Krome, li detale klarigis al mi — kaj mi sentis, ke li ne eraras — kial mia romano ne povas esti publikigita. Ĉiun fojon li verdiktis: Ĉapitro tioma estas nepublikigebla…

«La artikoloj ne ĉesis. Pri la unuaj mi ridis. Sed ju pli da ili aperadis, des pli ŝanĝiĝis mia sinteno rilate al ili. La dua stadio estis miro. Io eksterordinare falsa kaj malbrava estis sentebla en ĉiu linio de la artikoloj, malgraŭ ilia minaca kaj memfida tono. Mi ne povis forpeli la persistan impreson, ke la aŭtoroj de tiuj artikoloj diras ion alian ol kion ili deziras, kaj ke ĝuste tio furiozigas ilin. Kaj poste, imagu, venis la tria stadio, la timo. Ne, ne la artikolojn mi timis, tion vi atentu, sed tute aliajn aferojn, neniel koncernantajn la artikolojn aŭ la romanon. Ekzemple, mi timis la mallumon. Resume, komenciĝis la stadio de mensa malsano. Se nokte mi estingis la lumon en la malgranda ĉambro, al mi tuj ŝajnis, ke tra la fenestro — kiun ja mi sciis fermita — enrampas polpo kun tre longaj kaj malvarmaj tentakloj. Tial mi devis dormi ĉe la lumo ŝaltita.

«Mia amatino tre ŝanĝiĝis (pri la polpo mi, kompreneble, al ŝi ne diris; sed ŝi mem vidis, ke mi iel misfartas). Ŝi maldikiĝis kaj paliĝis, ŝi ne plu ridis kaj senĉese petis min pardoni al ŝi tion, ke ŝi konsilis al mi publikigi la fragmenton. Ŝi volis, ke mi ĉion forlasu kaj veturu al la Nigra Maro kaj por tio elspezu la reston de la centmil rubloj.

«Ŝi tre insistis, kaj mi, malvolante ekspliki (iel mi antaŭsentis, ke la vojaĝo al la maro ne okazos), promesis al ŝi, ke mi forveturos je unu el la sekvaj tagoj. Sed ŝi diris, ke ŝi mem aĉetos por mi la bileton. Tiam mi eligis mian tutan monon, proksimume dekmil rublojn, kaj prezentis ĝin al ŝi.

«— Kial tiom multe? — ŝi miris.

«Mi pretekstis, ke mi timas ŝtelon kaj petas ŝin gardi la monon ĝis mia forveturo. Ŝi ĝin prenis, metis ĝin en sian mansaketon, kaj kisante min ŝi diris, ke ŝi preferus morti ol lasi min sola en tia stato, sed ke oni ŝin atendas, ke ŝi cedas al la neceso, ke ŝi venos morgaŭ. Ŝi min petegis timi nenion.

«Estis krepusko meze de oktobro. Kaj ŝi foriris. Mi kuŝigis min sur la sofon kaj endormiĝis ne ŝaltinte la lampon. Vekis min la sensaĵo, ke la polpo estas ĉi tie. Palpe mi apenaŭ sukcesis en la mallumo ŝalti la lampon. Mia poŝhorloĝo montris la duan nokte. Mi endormiĝis malsaniĝanta, mi vekiĝis malsana. Subite al mi ŝajnis, ke la aŭtuna mallumo tuj forpremos la vitrojn el la fenestroj, inundos la ĉambron kaj mi sufokiĝos en ĝi kvazaŭ en inko. Mi leviĝis homo, kiu ne plu sin regas. Mi ekkriis, aperis la penso kuri al iu ajn, eĉ supren al mia konstrurajtigito. Mi baraktis kontraŭ mi mem kiel frenezulo. En mi restis ankoraŭ sufiĉe da forto por atingi la fornon kaj ekbruligi en ĝi la lignon. Kiam la fajro ekkraketis kaj la pordeto komencis tintetadi, al mi ŝajnis, ke mia stato iĝis iomete pli bona… Mi impetis al la antaŭĉambro, ŝaltis tie lumon, trovis botelon da blanka vino, ĝin malŝtopis kaj trinkis rekte el la botelo. Tio obtuzigis mian timegon — almenaŭ tiom, ke mi ne kuris al la konstrurajtigito sed reiris al la forno. Mi malfermis la pordeton, la ardo komencis dolorigi al mi la vizaĝon kaj la manojn, mi flustradis:

«— Divenu, ke min trafis katastrofo. Venu, venu, venu!

«Neniu venis. En la forno blekis la fajro, pluvego batadis kontraŭ la fenestrovitroj. Tiam okazis la lasta. Mi prenis el la tirkesto la pezajn kopiojn de la romano kaj la malnetojn kaj komencis bruligi ilin. Tio estis tre peniga laboro, ĉar papero kovrita je densa skribaĵo brulas malbone. Rompante la ungojn mi disŝiradis la kajerojn, starigis ilin vertikale inter la ŝtipojn kaj per la fajrohoko taŭzis la foliojn. Plurfoje la cindro min superfortis kaj sufokis la fajron, sed mi plu batalis kontraŭ ĝi, kaj la romano, malgraŭ sia obstina rezisto, tamen estis pereanta. La konataj vortoj riveliĝadis antaŭ miaj okuloj, la flavo nehaltigeble grimpis sur la paĝoj supren, sed la vortoj persistis. Ili malaperadis nur kiam la papero nigriĝis kaj mi furioze disbatis ilin per la fajrohoko.

«Subite mi aŭdis iun nelaŭte grati la fenestron. Mia koro saltis, mi ŝovis la lastan kajeron en la fajron kaj kuris por malŝlosi la kortan pordon. Al ĝi kondukis brikaj ŝtupoj, mi stumblis kaj mallaŭte demandis:

«— Kiu estas tie?

«Voĉo, la ŝia, respondis:

«— Estas mi.

«Mallertiĝinte mi apenaŭ sukcesis obeigi al mi la ĉenon kaj la ŝlosilon. Ŝi enpaŝis, ŝi falis sur mian bruston, tuta malseka, kun malseka vizaĝo kaj malbukliĝintaj haroj, tremanta. Mi povis prononci nur unu vorton:

«— Vi… vi? — kaj mia voĉo rompiĝis kaj mi kuris malsupren. En la antaŭĉambro mi malembarasis ŝin je la mantelo kaj rapide ni eniris la unuan ĉambron. Ŝi ekkrietis, ŝovis sian manon en la fornon kaj ĵetis sur la plankon la reston de la romano, kies malsupra rando jam komencis bruli. La ĉambro tuj pleniĝis je fumo. Surtretante la fajron mi ĝin estingis, ŝi sinkis sur la sofon kaj ekploris nereteneble kaj spasme.

«Kiam ŝi silentiĝis mi diris:

«— Mi malamas la romanon kaj mi timas. Mi estas malsana. Mi hororas.

«Ŝi ekstaris.

«— Ho Dio, kiom vi estas malsana! Kial do ĉi tio, pro kio? Sed mi vin savos, mi vin savos. Kiel do tio povis okazi?

«Mi vidis ŝiajn okulojn, ŝvelintajn pro la fumo kaj ploro, mi sentis ŝiajn malvarmajn manojn karesi mian frunton.

«— Mi vin kuracos, mi vin kuracos, — ŝi murmuradis kroĉiĝante je miaj ŝultroj, — vi ĝin reskribos. Kial, nu kial mi ne lasis ĉe mi unu ekzempleron!

«Pro kolerego ŝi nudigis la dentojn, ŝi ankoraŭ diris ion malklare. Poste ŝi kunpremis la lipojn kaj komencis kolekti kaj glatigi la ĉirkaŭbrulintajn foliojn. Tio estis ĉapitro, mi ne plu memoras kiu, el la mezo de la romano. Ŝi zorge kunmetis la nigrarandajn foliojn, envolvis ilin en paperon, ĉirkaŭligis per rubando. Ĉiu ŝia ago montris, ke ŝi estas rezoluta kaj plene sin regas. Ŝi postulis vinon, trinkis kaj ekparolis pli trankvile.

«— Jen kiel oni pagas pro mensogo, — ŝi diris, — kaj mi malvolas plu mensogi. Jam nun mi restus ĉe vi, sed min naŭzas fari ĝin tiel. Mi malvolas ke en lia memoro restu, ke mi forlasis lin nokte. Li faris al mi nenian malbonon. Oni urĝe lin vokis, en la fabriko okazis incendio. Sed baldaŭ li revenos. Morgaŭ matene mi interparolos kun li, mi diros, ke mi amas iun alian, kaj mi revenos al vi por ĉiam. Tamen respondu al mi, eble vi ne volas tion, ĉu?

«Mi diris al ŝi:

«— Mia kara, mia kompatinda, mi ne lasos vin fari tion. Pri mi estas mise kaj mi malvolas vidi vin pereanta pro mi.

«— Ĉu ĝi estas la sola kaŭzo? — ŝi demandis proksimiĝante siajn okulojn al la miaj.

«— Jes, la sola.

«Ŝi tre vigliĝis, sin premis al mi brakumante min je la kolo kaj diris:

«— Mi estas pereonta kun vi. Morgaŭ mi estos ĉe vi.

«Kaj jen la lasta kion mi memoras el mia vivo: lumstrio penetranta el mia antaŭĉambro, kaj en la lumstrio — ŝia malbukliĝinta harfasketo, ŝia bereto kaj ŝiaj rezolutaj okuloj. Krome mi memoras la nigran silueton sur la sojlo de la ekstera pordo kaj la blankan volvaĵon.

«— Mi vin akompanus, sed mi ne plu havas la forton reveni sola, mi timas.

«— Ne timu. Paciencu kelkajn horojn. Morgaŭ matene mi estos ĉe vi. — Tiuj estis ŝiaj lastaj vortoj en mia vivo.

— Ŝŝ! — subite la malsanulo sin interrompis levante la fingron, — malkvietan lunnokton ni havas hodiaŭ.

Li malaperis sur la balkono. Ivano aŭdis la radojn preterruliĝi laŭ la koridoro, iu plorĝemis kaj ekkrietis.

Kiam ĉio kvietiĝis, la gasto revenis kaj komunikis, ke la 120-a ĉambro ricevis loĝanton. Estas venigita iu, kiu petas redoni al li lian kapon. Ambaŭ interparolantoj kelkan tempon angore silentis, tamen trankviliĝinte ili denove sin turnis al la interrompita rakonto. La gasto jam malfermis la buŝon por daŭrigi — sed la nokto vere estis malkvieta. En la koridoro ankoraŭ sonis la voĉoj, tial la gasto flustris al Ivano en la orelon tiom mallaŭte, ke la sekvan parton de lia rakonto eksciis sole nur la poeto — krom la unuan frazon:

— Kvaronhoron post ŝia foriro aŭdiĝis frapado al miaj fenestroj…

Evidentis, ke la malsanulon tre ekscitas tio, kion li flustras al la poeto en la orelon. Spasmoj tordis lian vizaĝon. En liaj okuloj flagris furiozo kaj timo. Per la mano la rakontanto almontris la lunon, jam antaŭlonge foririntan de la balkono. Nur kiam ekstere ĉesis ĉia bruo, la gasto sin forŝovis de Ivano kaj ekparolis pli laŭte.

— Do, estis mezo de januaro, nokto, mi surhavis tiun saman surtuton, sed sen butonoj. Mi kurbis pro malvarmo en mia korto. Malantaŭe neĝoamaso tute kaŝis la siringoarbedojn, antaŭ mi lumetis, kurtenite, miaj fenestroj; mi klinis min al la unua kaj aŭskultis — en miaj ĉambroj ludis gramofono. Nur tion mi sukcesis aŭdi; vidi mi povis nenion. Kelkan tempon mi staris tie, poste mi foriris el la ĝardeno. En la strateto ludis la neĝventego. Hundo impetis al miaj piedoj, mi ektimis kaj transkuris la strateton. La malvarmo kaj la sieĝanta min timo min trancigis. Mi ne havis kien iri, kaj la plej simpla solvo estus ĵeti min sub tramon en la avenuo kien kondukis mia strateto. De malproksime mi vidis tiujn lumplenajn, glacikovritajn kestegojn kaj aŭdis ilin hide grinci en la frosto. Sed, mia kara najbaro, la malfacilaĵo konsistis en tio, ke la timo penetris ĉiun ĉelon de mia korpo. Same kiel la hundon mi timis ankaŭ la tramojn. Ho, malsano pli malbona ol la mia en tiu domo ne estas, tion vi kredu!

— Sed vi povis ja al ŝi sciigi, — diris Ivano kompatante la mizerulon, — cetere, ŝi havas vian monon. Ja ŝi ĝin konservis, ĉu?

— Ne dubu pri tio, certe ŝi ĝin konservis. Tamen ŝajnas al mi, ke vi min ne komprenas. Aŭ, pli ĝuste, mi verŝajne perdis mian iaman kapablon priskribi. Finfine, apenaŭ mi ĝin bedaŭras, ĉar neniam plu mi ĝin bezonos. Al ŝi, — la gasto pie rigardis en la noktan mallumon, — venus letero el frenezulejo. Havante tian adreson, ĉu oni kuraĝas sendi leteron? Mense malsana? Vi ŝercas, mia amiko! Ĉu mi faru ŝin malfeliĉa? Mi ne kapablas.

Je tio Ivano ne trovis respondon, sed silente li kompategis sian gaston. Tiu, turmentate de siaj rememoroj, balancadis la kapon en la nigra ĉapeto kaj diris:

— La kompatinda virino. Cetere, mi havas la esperon, ke ŝi min forgesis!

— Sed eblas, ke vi resaniĝos… — hezite diris Ivano.

— Mi estas nekuracebla, — trankvile respondis la gasto, — kaj kiam Stravinskij diras, ke li revenigos min en la vivon, mi ne kredas. Li estas homama kaj volas min konsoli. Cetere, mi ne kontestas, ke nun mi fartas multe pli bone. Tamen, kie do mi haltis? La frosto, la rapidantaj tramoj. Mi sciis, ke ĉi tiu kliniko jam funkcias, kaj piede mi iris al ĝi tra la tuta urbo. Frenezaĵo! Ekster la urbo mi estis frostmortonta, sed min savis hazardo. Kamiono paneis, mi turnis min al la ŝoforo, tio estis proksimume kvar kilometrojn ekster la urbo, kaj, je mia miro, li min kompatis. La kamiono devis iri ĉi tien, kaj li min veturigis. Resume, mi estis savita, nur la piedfingroj de la maldekstra piedo frostvundiĝis. Sed tion oni kuracis. Ĉi tie mi estas jam kvaran monaton. Kaj imagu, mi trovas, ke ĉi tie estas tute ne malbone. Oni ne faru grandajn projektojn, mia kara najbaro, vere! Ekzemple, mi volis vojaĝi ĉirkaŭ la mondo. Nu, tion la sorto al mi rifuzis. Mi vidas nur infiniteziman peceton de la globo. Supozeble, ĝi ne estas ties plej rava parto, sed, mi ripetas, ĝi ne estas tro aĉa. Jen la somero venas, sur la balkono volviĝos hedero — tiel promesas Praskovja Fjodorovna. La ŝlosiloj donas al mi novajn eblojn. Nokte estos la luno. Ah, ĝi jam foriris! Friskiĝas. La noktomezo jam pasis. Mi devas foriri.

— Diru do, kio okazis poste pri Jeŝua kaj Pilato, — demandis Ivano, — mi vin petegas, mi volas scii tion.

— Aĥ ne, ne, — dolore tikis la gasto, — mi ne povas sen hororo rememori mian romanon. Kaj via konato de la Patriarĥa farus tion pli bone ol mi. Dankon pro la konversacio. Ĝis revido.

Kaj antaŭ ol Ivano povis reagi, la krado mallaŭte tintetis, fermiĝis, kaj la gasto malaperis.

Ĉapitro 14 Laudatu la koko!

La nervoj, se oni povas tiel diri, mankis al Rimskij, kaj sen atendi, ke la protokolo estu finfarita, li fuĝis en sian kabineton. Sidante ĉe la tablo li per inflamaj okuloj rigardis sur la antau li kuŝantajn ĉervoncojn kaj sentis sian menson tute konfuziĝi. De ekstere venis kontinua bruo. La publiko fluis el la teatro sur la straton. Subite la eksterodinare akriĝinta audo de la financa direktoro tute klare perceptis milician trilon. Per si mem ĝi neniam auguras agrablaĵon; sed kiam ĝi ripetiĝis, kiam ĝin subtenis alia fajfo, pli ordonema kaj pli longa, kiam al ili miksiĝis nemiskomprenebla ridegaĉo kaj eĉ ululado, tiam Rimskij jam ne dubis, ke sur la strato okazis io skandala kaj abomena. Ke tio, malgrau lia tuta deziro ĝin malatenti, senpere rilatas la fi-seancon prezentitan de la nigra magiisto kaj liaj kunuloj. La sagaca financa direktoro estis tute prava.

Apenau li ĵetis rigardon tra la fenestro sur la straton Sadovaja, tuj lia vizaĝo tordiĝis kaj li murmuris, au pli ĝuste, li siblis:

— Ja mi antausentis tion!

En la hela lumo de la grandpovumaj stratlampoj li vidis sur la trotuaro, rekte sub la fenestro, sinjorinon vestitan per nuraj ĉemizo kaj violkolora kalsoneto. Pli ĝuste, ŝi krome havis ĉapelon sur la kapo kaj ombrelon en la mano.

Ĉirkau tiu tute konfuzita persono, kiu provis jen kauri, jen forkuri, tumultis hom’amaso, pro kies ridegaĉo malvarmo pasis tra la dorso de la financa direktoro. Apud ŝi, demetante sian someran surtuton, baraktis civitano, kiu pro ekscito ne povis malimpliki sian manon el la maniko.

Krioj kaj muĝoridego audiĝis ankau de alia loko, de la maldekstra enirejo, kaj turninte tien sian kapon Rimskij vidis duan sinjorinon, en rozaj subvestoj. Ŝi eksaltis de la veturejo sur la trotuaron, provis rifuĝi en la enirejo, sed la elfluanta publiko baris al ŝi la vojon, kaj la kompatinda viktimo de siaj frivolo kaj elegantamo, trompite de la frauda firmao de la fiulo Fagoto, nun havis nur unu deziron: ke la tero ŝin englutu. Miliciano impetis al la malfeliĉulino borante la aeron per sia fajfado, kaj lin sekvis junaj gajuloj en kaskedo. Ĝuste ili eligadis la ridegon kaj ululadon.

Maldika fiakristo kun grandaj lipharoj impete veturis al la unua malvestitino kaj efekte tirinte la bridon haltigis apude sian ostozan ĉevalaĉon. Lia vizaĝo ĝoje rikanis.

Rimskij batis sian kapon per la pugno, kraĉis kaj forsaltis de la fenestro.

Kelkan tempon li sidis ĉe la tablo auskultante la bruon de la strato. La fajfado venanta de pluraj punktoj atingis la plej grandan intenson, poste malkreskis. Surprize por Rimskij, la skandalo ĉesis iel mirinde rapide.

Estis veninta la tempo por agi, li devis eltrinki la maldolĉan kalikon de la respondumo. Dum la tria parto de la spektaklo la aparatoj iĝis riparitaj, nun endis telefoni, raporti pri la okazinta, peti helpon, elturniĝi, la tutan kulpon atribui al Steĉjo, sin distancigi de la afero kaj tiel plu. Ah, diable! Du fojojn la miŝumora financa direktoro metis la manon sur la audilon, kaj du fojojn li ĝin retiris. Subite en la tomba silento de la kabineto la aparato mem eksplodis per sonorado rekte en la vizaĝon de Rimskij, li ekskuiĝis kaj sentis venton ekflugi sub la hauto. «Tamen grave misagordiĝis miaj nervoj» li pensis kaj levis la audilon. Sed tuj li de ĝi forŝanceliĝis kaj lia vizaĝo iĝis papere blanka. Ina voĉo, mallauta sed penetrema kaj malĉasta, flustris en la audilo:

— Nenien, Rimskij, telefonu, tio aĉe finiĝos.

La audilo tuj vakiĝis. Malvarmo trakuris la dorson de la financa direktoro, li remetis la audilon kaj ial turnis sin malantauen al la fenestro. Tra la maldensa, apenau verdiĝinta branĉaro de la acero li vidis la lunon rapidi tra la diafana nubeto. Ial fascinite de la branĉoj, Rimskij senmove sidis rigardante ilin, kaj ju pli longe li ilin rigardis, des pli forte lin invadis la timo.

Streĉinte sian volon la financa direktoro finfine sin igis returni de la lunplena fenestro kaj ekstaris. Ia ajn telefonado nun estis neimagebla, nun la financa direktoro pensis nur pri unu afero: foriri el la teatro kiel eble plej rapide.

Li auskultis: la granda domo silentis. Rimskij komprenis, ke li estas sola en la tuta etaĝo, kaj ĉe tiu konstato lin plenigis nevenkebla infana timo. Lin tremigis la nura penso, ke tuj li devos iri sola tra la senhomaj koridoroj kaj la dezerta ŝtuparo. Per febra movo li prenis de la tablo la hipnotigistajn ĉervoncojn, ŝovis ilin en sian tekon kaj tusis por almenau iomete sin kuraĝigi. La ektuso estis rauketa kaj malforta.

Ĉi tiam al li ŝajnis, ke de sub la pordo en la kabineton penetris putre humida bloveto. Tremo pasis sur la dorso de la financa direktoro. Je la sama momento subitaj horloĝbatoj anoncis noktomezon, kaj ankau la batoj lin tremigis. Sed lia koro tute sinkis, kiam li audis mallautan bruon de ŝlosilo turnata en la pordoseruro. Krampinte al la teko siajn ŝvitetajn, malvarmajn manojn, la financa direktoro sentis ke, se la susuro en la serurtruo tuj ne ĉesos, li ne eltenos kaj ekŝrikos.

Finfine la pordo cedis al ies penado, malfermiĝis, kaj en la ĉambron scnbrue paŝis Varenŭha. Rimskij sinkis sur la seĝon, ĉar liaj genuoj fleksiĝis. Enspirinte aeron en la bruston li preskau kaĵolmiene ridetis kaj milde diris:

— Ho Dio, kiel vi min timigis!

Jes, ĉiun ajn povus timigi tia subita apero, kaj tamen ĝi samtempe estis tre ĝojiga. Montriĝis almenau unu fadenfino en tiu implika afero.

— Nu, parolu do, ek, rapide! — stertoris Rimskij sin kroĉante je tiu fadenfino, — kion ĉio ĉi signifas?!

— Pardonu, mi petas, — obtuze diris Varenŭha refermante la pordon. — Mi pensis, ke vi jam foriris.

Kaj sen demeti la kaskedon Varenŭha venis al la seĝo ĉe la kontraua rando de la skribotablo kaj sidiĝis.

Menciendas, ke en la respondo de Varenŭha desegniĝis strangeta trajto, kiu tuj ekpikis la financan direktoron; ja pri la sentivo li povus konkuri ĉiun sismografon de la plej bonaj stacioj en la mondo. Kiel do? Kial Varenŭa iris en la kabineton de la financa direktoro, se li opiniis ĉi tiun foresti? Ja li havas sian oficejon. Tio estis unue. Kaj due: per kiu ajn enirejo Varenŭa estus veninta en la teatron, ĉie li nepre devus renkonti iun el la noktaj deĵorantoj, kaj al ili ĉiuj estis anoncite, ke Rimskij por kelka tempo restos en sia kabineto.

Tamen la financa direktoro ne pripensis longe tiun strangaĵon. Aliaj zorgoj okupis lian atenton.

— Kial vi ne telefonis? Kion signifas tiu arlekenado pri Jalto?

— Nu, ĝuste kiel mi diris, — respondis la administristo, ŝmacinte kvazau lin suferigis malsana dento, — oni lin trovis en gastejo en Puŝkino.

— Kiel, en Puŝkino? Ĉu apud Moskvo? Kaj kio pri la telegramoj el Jalto?

— Kia, pro la diablo, Jalto! Li drinkigis telegrafiston el Puŝkino, kaj ambau aranĝis stultajn blagojn, interalie dissendis telegramojn markitajn per Jalto.

— Ah ha, ah ha… Do bone, bone… — ne tiom diris, kiom kantetis Rimskij. En liaj okuloj ekhelis flaveta lumo. Li imagis la triumfan bildon pri malglora eksoficigo de Steĉjo Latronov. Liberiĝo! Li, la financa direktoro, finfine liberigita je tiu enkorpiĝinta plago, nomata Latronov! Kaj ne maleblas, ke Stefano Bogdanoviĉ meritos ion pli aĉan ol eksoficigon…

— La detalojn! — postulis Rimskij ekfrapinte la tablon per la paperpremilo.

Kaj Varenŭa rakontis la detalojn. Tie, kien Rimskij lin sendis, oni tuj lin akceptis kaj plej atente auskultis. Evidente, neniu eĉ por unu momcnto kredis, ke Steĉjo povas esti en Jalto. Ĉiuj de la komenco subtenis la konjekton de Varenŭha, ke Latronov, certe, estas en «Jalto» de Puŝkino.

— Kie do li estas nun? — ekscitite interrompis la administriston la financa direktoro.

— Kie vi volas ke li estu? — kun torda rideto respondis Varenŭha, — nature, li estas en la malebriigejo.

— Oh ho! Nu, dankon!

Varenŭa daurigis sian rakonton. Ju pli li avancis, des pli bunte malvolviĝis antau la financa direktoro la longega ĉeno de Latronovaj kanajlaĵoj kaj fi-faroj, kaj ĉiu sekva ĉenero estis pli abomeninda ol la antaua. Ekzemple, tiu ebria dancado interbrakumite kun la telegrafisto, sur la herbobedo antau la telografejo de Puŝkino, lau la sonoj de senokupa tirharmoniko! La kurado post civitaninoj ŝrikantaj pro teruro! La provo pugne batali kontrau la bufedisto en tiu «Jalto» mem! La disĵetado de haketita ŝenoprazo sur la plankon de tiu sama «Jalto». La frakasigo de ses boteloj de la seka vino blanka «Aj-Danila». Rompo de taksimetro ĉe ŝoforo rifuzinta apudigi sian automobilon al Steĉjo. La minaco aresti civitanojn, kiuj provis ĉesigi la diboĉon. Resume, nigra hororo.

Steĉjo estis bone konata en la teatra medio de Moskvo, kaj ĉiuj sciis, ke tiu homo ne estas anĝelo. Tamen tio, kion rakontis la administristo, eĉ por Steĉjo estis tro forta. Jes, tro forte. Eĉ multe tro forte.

De trans la tablo la pikemaj okuloj de Rimskij boris la vizaĝon de la administristo, kaj ju plu tiu parolis, des pli malsereniĝis la okuloj. Ju pli realismaj kaj kolorriĉaj iĝis la abomenaj detaloj, per kiuj spicis sian rakonton Varenŭha… des malpli kredis al li la financa direktoro. Kaj kiam Varenŭha rakontis, ke tute senbridiĝinte Steĉjo provis rezisti tiujn, kiuj alveturis por revenigi lin en Moskvon, tiam la financa direktoro jam certe sciis, ke ĉio rakontata de la noktomeze reveninta administristo estas pura mensogo. Mensogo, de la unua ĝis la lasta vorto.

Varenŭha ne veturis en Puŝkinon, kaj Steĉjo mem en Puŝkino ne estis. Ne estis la ebria telegrafisto, nek la frakasita vitro en la gastejo, Steĉjo ne estis ŝnurligata… Estis neniu el tiuj aferoj.

Apenau la financa direktoro certiĝis, ke Varenŭha al li mensogas, tuj la terurtremo ekrampis sur lia korpo leviĝante de la piedoj, kaj denove, ankorau du fojojn, ŝajnis al li ke putra humido malariporta disverŝiĝis sur la planko. Sen formovi eĉ por unu momento sian rigardon de la administristo — kiu, iel strange baraktante sur la seĝo, klopodis resti en la blueta ombro de la tablolampo kaj iel bizare sin ŝirmis per gazeto, ŝajnigante, ke lin ĝenas la lumo de la lampo — Rimskij pensis nur pri unu afero: kion ĉio ĉi signifas? Kial la tro malfrue reveninta administristo tiel impertinente mensogas al li en la senhoma kaj silenta teatro? La konscio pri danĝero, danĝero nekonata sed timinda, komencis turmenti la animon de Rimskij. Ŝajnigante ne atenti la elturniĝojn de Varenŭha nek la artifikojn pri la gazeto, la financa direktoro ekzamenis lian vizaĝon, apenau auskultante lin babili. Unu cirkonstanco ŝajnis eĉ pli enigma ol la nesciate kial elpensita kalumnia rakonto pri la aventuroj en Puŝkino: tiu cirkonstanco estis ŝanĝo en la aspekto kaj la manieroj de la administristo.

Malgrau la anasbeka viziero de la kaskedo, kiun Varenŭha tiris sur la okulojn por ombri sian vizaĝon, malgrau la manipulado per la gazet-folio — la financa direktoro tamen rimarkis grandegan bluaĵon etendiĝantan dekstren de lia nazo. Krome, la kutime vivoplena administristo nun estis malsane, krete pala, kaj lia kolo en tiu sufokvarma nokto ial estis ĉirkauvolvita per malnova striita koltukaĉo. Konsidere ankorau la abomenan manieron suĉeti kaj ŝmaceti, kiun la administristo ŝajnis ricevi dum sia foresto, la drastan ŝanĝon de lia voĉo, kiu iĝis obtuza kaj kruda, la friponeme malbravan esprimon aperintan en liaj okuloj — oni rajtis diri, ke Ivano Saveljiĉ Varenŭa iĝis nerekonebla.

Kaj ankorau io brule maltrankviligis la financan direktoron, sed kio nome, — tion li ne povis kompreni, kiom ajn forte li streĉis sian febran cerbon, kiel ajn atente li ekzamenis la admimstriston. Tamen ekster ĉia dubo, estis io malnatura, ĥimera en tiu kombinaĵo el la administristo kaj la bone konata seĝo.

— Nu, finfine oni lin superfortis, ĵetis en la automobilon, — plu zumadis.Varenulia, rigardetante de malantau la gazetfolio kaj kaŝante la bluaĵon per la mano.

Rimskij subite etendis sian brakon, kvazau senkonscie pianumante sur la tablo, per la polmo premis la butonon de la elektra sonorilo kaj lia koro glaciiĝis.

En la malplena teatro nepre estus audebla la akrasona signalo. Tamen audiĝis nenia sonoro, la butono senefike sinkis en la tabloplaton. La butono estis malviva, la sonorilo estis difektita.

La ruzaĵo de la f inanca direktoro ne eskapis la atenton de Varenŭa. Lia vizaĝo ektikis, en la okuloj trafulmis klare malica ekbrilo, kaj li demandis:

— Kial vi sonorigas?

— Automate, — obtuze respondis Rimskij, retiris la manon kaj siavice demandis per malf irma voĉo: — Kion vi havas sur la vizaĝo?

— La automobilo joris kaj mi puŝiĝis kontrau la anso de la pordo, — respondis Varenufia deturnante la okulojn.

«Mensogo!» interne ekkriis la financa direktoro. Kaj subite liaj okuloj iĝis rondaj kaj absolute frenezaj, lia rigardo ŝajnis katenita al la dors-apogilo.

Malantau la seĝo de Varenŭha, sur la planko, kruce kuŝis du ombroj, la unu pli densa kaj nigra, la alia magra kaj griza. Sur la planko klare desegniĝis la ombra apogilo de la seĝo kaj ĝiaj pintaj piedoj, sed super la planka apogilo malestis la ombra kapo de Varenŭha, same kiel inter la seĝopiedoj mankis la ombro de liaj kruroj.

«Li ne havas ombron!» mense kriegis Rimskij. Lin skuis tremo.

Varenŭha ŝtele sin deturnis, lauis la frenezan rigardon de Rimskij trans la apogilon kaj komprenis, ke li estas malkovrita.

Li sin levis de la seĝo (ankau la financa direktoro ekstaris) kaj faris paŝon for de la tablo, konvulsie premante la tekon per la manoj.

— Nu jes, certe vi tion divenis, malbeninda ruzulo! Sagaca kiel ĉiam, — malicege rikanis Varenŭha rekte en la vizaĝon de la financa direktoro.

Subite li sallis de la seĝo al la pordo kaj rapide movis malsupren la serurblokilon. Rimskij terurite rigardis ĉirkauen, retropaŝante al la ĝardena fenestro, kaj en tiu lunlume inundata fenestro li vidis la vizaĝon de nuda fraulino premiĝi al la vitro kaj ŝian nudan brakon, ŝovitan tra la vazistaso, serĉi la malsupran riglilon. La supra jam estis malfermita.

Al Rimskij ŝajnis, ke la lumo en la tablolampo estingiĝas kaj la skribotablo tangas. Sur lin ruliĝis glacia ondo, sed feliĉe por si li sin superregis kaj ne falis. La resto de liaj fortoj sufiĉis por murmuri — sed jam ne por krii:

— Helpon…

Varenŭha saltetadis antau la de li gardata pordo, ĉiun fojon ekŝvebante kaj kelkan tempon balanciĝante en la aero. Li siblis kaj ŝmacis, svingante siajn hokfingrajn manojn direkte al Rimskij, kaj palpebrumadis al la transfenestra fraulino.

Ŝi ekhastis, ŝovis sian rufan kapon tra la vazistaso, etendis la brakon kiom ŝi povis, per la ungoj gratis la malsupran riglilon skuante la fenestroframon. La brako plilongiĝis, kvazau kauĉuka, kaj kadavre verdiĝis. Fine la verdaj fingroj de la mortintino kaptis la riglilbutonon, ĝin levis kaj la fenestroklapoj cedis. Rimskij eligis malfortan krion kaj gluiĝis al la muro tenante antau si sian tekon kiel ŝildon. Li komprenis ke venas lia pereo.

La fenestro larĝe malfermiĝis, sed anstatau la nokta freŝo kaj la aromo de la tilioj en la ĉambron fluis kela odoro. La mortintino paŝis sur la fenestrobreton. Rimskij klare vidis la putromakulojn sur ŝia brusto.

Subite, ĝoja hela kokokrio leviĝis el la ĝardeno, el tiu malalta konstruaĵo, kiu situis malantau la pafejo kaj kie estis tenataj la bestoj aperantaj en iuj programoj. Voĉforta koko dresita klarionis anoncante ke al Moskvo ruliĝas de la oriento la matenkrepusko.

Sovaĝa furiozo tordis la vizaĝon de la fraulino, ŝi raukvoĉe sakris; ĉe la pordo Varenŭha ekŝrikis kaj el la aero peze falis sur la plankon.

La kokeriko ripetiĝis, la fraulino klakis per la dentoj kaj ŝiaj rufaj haroj krute leviĝis supren. Ĉe la tria kokokrio ŝi sin forturnis kaj elflugis eksteren. Post ŝin, saltinte supren kaj horizontale etendiĝinte en la aero, pensigante pri fluganta Kupido, forŝvebis super la skribotablo kaj malaperis en la fenestro la administristo.

La neĝe blanka, ne havanta eĉ unu nigran haron maljunulo, kiu antau nelonge estis Rimskij, rapidis al la pordo, movis supren la serurblokilon, malfermis la pordon kaj kuregis tra la senluma koridoro. Apud la ŝtuparejo li, ĝemante pro teruro, palpe trovis la ŝaltilon, kaj la ŝtuparejo prilumiĝis. Sur la ŝtupoj la skuiĝanta, tremanta maljunulo falis, ĉar al li ŝajnis, ke de supre sur liajn ŝultrojn mole sinkis Varenŭha.

Rimskij kuris malsupren. En la vestiblo deĵoranto dormis sur seĝo apud la kaso. Rimskij kaŝiris preter li piedpinte kaj elglitis tra la ĉefa pordo. Sur la strato li sentis sin iom pli bone. Li tiom rekonsciiĝis, ke preminte la kapon inter la manoj li sukcesis kompreni, ke lia ĉapelo restis en la kabineto.

Evidente, li ne revenis por ĝin preni. Anhelante li kuris trans la larĝa strato al la kontraua strat’angulo, kie antau la kinejo malhele briletis mĝeta lumo. Post unu minuto li estis apud la taksio. Feliĉe, neniu lin devancis.

— Al la Leningrada ekspreso, bona trinkmono, — brue spirante kaj tenante la manon sur la koro diris la maljunulo.

— La garaĝon mi revenas, — malamege respondis la ŝoforo kaj sin forturnis.

Tiam Rimskij malbukis la tekon, eligis kvindek rublojn kaj etendis ilin tra la malfermita antaua fenestro al la ŝoforo.

Post unu minuto la tute vibranta veturilo kirlovente rapidegis lau la stratringo Sadovaja. Skuate sur la benko, la pasaĝero vidis en la spegul-peco, kroĉita antau la ŝoforo, jen ties okulojn ĝojajn, jen la siajn frenezajn.

Antau la stacidomo Rimskij saltis el la automobilo kaj kriis al la unua vidita homo kun blanka antautuko kaj identiga ŝildeto:

— Unuan klason, unu, tridek por vi! — li prenis el la teko manplenon da ĉervoncoj. — Se ne estas unua, duan, alie prenu ajnan!

La ŝildethava viro rigardis la lumantan horloĝon kaj ŝirprenis la ĉervoncojn el la manoj de Rimskij.

Post kvin minutoj la ekspresa trajno forlasis la vitran kupolon de la stacidomo kaj dronis en la mallumo. Kun ĝi malaperis ankau Rimskij.

Ĉapitro 15 La sonĝo de Nikanoro Ivaniĉ

Sendube, la leganto jam divenis, ke la ruĝvizaĝa dikulo lokita en la ĉambron n-ro 119 de la kliniko estis Nikanoro Ivaniĉ Nudokrudov.

Tamen ne rekta estis lia vojo al profesoro Stravinskij: antaue li kelkan tempon restadis en alia loko.

Pri tiu alia loko la memoro de Nudokrudov retenis malmulton. Memoriĝis nur skribotablo, ŝranko kaj sofo.

Tie kun Nikanoro Ivaniĉ, kies vidado iel konfuziĝis pro la sangoalfluo kaj anim’ekscito, oni havis interparolon; sed la interparolo rezultis stranga, konfuza, au pli ĝuste, tute ne rezultis.

La unua demando al li farita estis ĉi tiu:

— Ĉu vi estas Nikanoro Ivaniĉ Nudokrudov, prezidanto de la komitato de la domo n-ro 302-bis, strato Sadovaja?

Responde Nudokrudov eksplodis per timiga ridego kaj diris lauvorte jenon:

— Nikanoro mi estas, certe Nikanoro! Sed kia, je l’ kukolo, mi estas prezidanto?

— Kion vi volas diri? — oni lin demandis kuntirante la brovojn.

— Tion, — li respondis, — ke la vera prezidanto tuj devis konstati, ke li estas demono! Ja kiel li aspektis! La nazumo fendita… vestita per ĉifonaĵoj… Kiel li povus esti interpretisto de alilandano?

— Pri kiu vi parolas? — oni demandis.

— Kerubjev! — ekkriis Nikanoro Ivaniĉ, — instalis sin ĉe ni en la kvindeka apartamento! Skribu: Kerubjev. Necesas tuj lin kapti! Skribu: la sesa enirejo, tie li estas.

— Kiel la valuton vi akiris? — oni lin demandis per kore intima tono.

— La Dio vera, la Dio ĉiopova, — ekparolis Nudokrudov, — ĉion Li vidas, kaj jen mi havas kion mi meritas. Mia mano neniam ĝin tuŝis, kaj ne sciis mi, kia ĝi estas, tiu valuto! La Sinjoro min punas pro mia abomenindaĵo, — emocie daurigis Nikanoro Ivaniĉ, jen malbutonante sian ĉemizon, jen ĝin rebutonante, jen sin krucosignante, — mi prenis subaĉetojn! Jes, mi prenadis, sed en nia mono Sovetia! Aranĝadis kontrau mono domicilregistradon, mi ne negas, fojfoje mi tion faris. Ankau Proleĵnev, nia sekretario, estas ruza artifikulo, kaj mi diru malkaŝe, ĉiuj estraranoj estas ŝtelistoj. Sed valuton mi neniam prenis!

Petite ne stultumi sed rakonti, kiamaniere la dolaroj trafis en la ventoltruon, Nudokrudov sin metis sur la genuojn kaj ŝanĉeliĝis malfermante la buŝon, kvazau por engluti pecon de la ŝake kvadratita pargeto.

— Teron mi pretas manĝi, — li blekis, — por pruvi, ke mi ne prenis valuton! Sed Kerubjev, li estas diablo.

Ĉia pacienco havas siajn limojn, kaj de trans la tablo oni levis la tonon, komprenigante al Nikanoro Ivaniĉ, ke jam tempas paroli homlingve.

Ĉi tiam la ĉambron plenigis sovaĝa muĝego de la admonato, salte sin surpiediginta:

— Jen li estas! Jen malantau la ŝranko! Jen li rikanaĉas! Lia nazumo… Kaptu lin! Aspergigu la ejon!

La sango forfluis de la vizaĝo de Nudokrudov, tremante per sia tuta korpo li krucosignadis la aeron, sin ĵetadis al la pordo kaj reen, ekkantis preĝon kaj finfine falis en senesperan galimatiadon.

Iĝis perfekte klara, ke Nikanoro Ivaniĉ absolute ne taugas por eĉ malpleja interparolo. Oni lin forkondukis, lokis en apartan ĉambron, kie li iom kvietiĝis kaj nur preĝadis singultante.

Certe, oni veturis al Sadovaja, kaj la apartamenton n-ro 50 oni vizitis. Sed nenia Kerubjev estis trovita, kaj neniu en la domo konis au vidis personon tiele nomatan. La apartamento, kie loĝis la mortinto Berlioz kaj la al Jalto forveturinta Latronov, estis senhoma, kaj en la kabineto sur la ŝrankoj pace pendis de neniu difektitaj sigelaĵoj. Kun tiu konstato oni forveturis de Sadovaja, cetere, kunpreninte la perpleksan kaj deprimitan sekretarion de la domestraro Proleĵnev.

Vespere oni transportis Nudokrudovon en la klinikon de Stravinskij. Li estis tiom ekscitita, ke oni devis fari al li injekton lau recepto de Stravinskij, kaj nur post la noktomezo Nikanoro Ivaniĉ endormiĝis en la ĉambro 119-a, kvankam iam kaj iam li eligadis doloran muĝon sufokan.

Tamen post kelka tempo lia dormo iĝis pli kvieta. Li ĉesis sin turnadi kaj ĝemi, spiris facile kaj egale, do oni lasis lin sola.

Tiam lin vizitis sonĝo, kies bazo, sendube, estis liaj hodiauaj travivaĵoj. Komence li sonĝis, ke iaj homoj kun ora trumpeto en la mano kondukas lin, kaj eĉ tre solene, al granda pordo lakita. Ke veninte ĉe la pordon la akompanantoj ludis al Nikanoro Ivaniĉ salutan fanfaron, post kio resonanta baso gaje diris de la ĉielo:

— Bonvenon, Nikanoro Ivaniĉ! Liveru la valuton.

Nudokrudov ekmiregis kaj vidis super si nigran lautparolilon.

Poste li subite troviĝis en teatra spektejo, kie de sub la orizita plafono radiis kristalaj lustroj kaj ĉe la muroj helis barokbranĉaj lumiloj. Ĉio estis kiel konvenas en dimensie negranda sed tre riĉa teatro: scenejo, kies kuntirita karmezina kurteno estis stele prisemita je figuraĵoj de pligrandigitaj dekrublaj ormoneroj; suflorkesto; eĉ publiko.

Surprizis Nudokrudovon tio, ke la tuta publiko apartenis al unu sama sekso: estis nur viroj, kaj — kuriozaĵo! — ĉiu havis barbon. Krome, eĉ pli mirinde, en la spektejo malestis seĝoj, kaj la tuta publiko sidis sur la pargeto, bonege vaksita kaj tre glitiga.

Ĝenite en la nova kaj multnombra societo, Nudokrudov kelkan tempon staris perpleksa, poste sekvis la ĝeneralan ekzemplon kaj turkmaniere sin sidigis sur la planko, trovinte lokon inter fortika barbulo rufa kaj alia civitano, pala kaj delonge nerazita. En la publiko neniu atentis la novan spektanton.

Audiĝis milda tintado de sonorileto, la lumo en la spektejo estingiĝis, kaj la kurteno disiĝis aperigante sur la prilumata scenejo brakseĝon, tableton sur kiu staris la ora sonorileto, kaj fundokurtenon el nigra dika veluro.

El la kuliso venis artisto en smokingo, glate razita, dislime kombita, kun tre agrablaj vizaĝotrajtoj. La publiko plivigliĝis, ĉiuj kapoj turniĝis al la scenejo. La artisto paŝis al la suflorkesto kaj frotis la manojn.

— Plu ĉi tie, ĉu? — li demandis per velura baritono, ridetante al la spektantaro.

— Ĉi tie, — ĥore respondis al li el la spektejo tenoroj kaj basoj.

— Hm… — mediteme diris la artisto, — mirinde, ke tio vin ankorau ne tuttedis! La normalaj homoj nun, pasante sur la stratoj, ĝuas la varmon de la printempa suno, dum vi kauras ĉi tie en la sufoka salono! Ĉu vere tiom interesa estas la programo? Nu, ĉiu havas sian preferon, — filozofie konkludis la artisto.

Ŝanĝinte la tembron kaj la intonaciojn de sia voĉo li gaje kaj sonore anoncis:

— Do, nia sekva programero: Nikanoro Ivaniĉ Nudokrudov, prezidanto de domkomitato kaj estro de dieta manĝejo. Ni petas vin, Nikanoro Ivaniĉ!

La publiko respondis per ĝenerala aplaudo. Nudokrudov, surprizite, elorbitigis la okulojn, sed la anoncisto, sin ŝirmante per la mano kontrau la lumo de la scenejlamparo, rigarde trovis lin inter la sidantoj kaj karesmiene vokis lin per fingrogesto sur la scenejon. Post unu momento Nudokrudov staris apud la artisto sen scii, kiel li tien venis. Ŝprucante en liajn okulojn de malsupre kaj de antaue, la lumo de diverskoloraj lampoj dronigis en la ombro la spektejon kaj la publikon.

— Do, kara Nikanoro Ivaniĉ, donu al ni ekzemplon, — varme diris la juna artisto, — kaj liveru la valuton.

Estiĝis silento. Nudokrudov pauzis por ekspiri kaj mallaute diris:

— Je Dio mi ĵuras, ke…

Sed antau ol li findiris, la tuta spektejo eksplodis per indignaj krioj. Nikanoro Ivaniĉ embarasite eksilentis.

— Se mi bone vin komprenis, — ekparolis la kondukanto de la programo, — vi volis ĵuri je Dio, ke vi ne havas valuton, ĉu? — Kompateme li rigardis al Nudokrudov.

— Ĝuste tiel, mi ne havas, — respondis tiu.

— Bone, — diris la artisto, — nun pardonu sentaktan demandon, sed kion ni pensu pri la kvarcent dolaroj, trovitaj en la necesejo de la apartamento, kies solaj posedantoj estas vi kaj via edzino?

— Magiaj dolaroj! — evidente ironie iu diris en la malhela spektejo.

— Ĝuste tiel, magiaj, — nekuraĝe respondis Nudokrudov sen montri tute klare, al kiu li parolas, ĉu al la artisto, ĉu en la malhelan spektejon. Li klarigis: — Tio estis la malsankta potenco, la kvadratita interpretisto ilin ŝtelmetis.

Denove la spektejo indignite ekblekis. Kiam ĝi resilentiĝis, la artisto diris:

— Jen kiajn fabelojn Lafontenajn mi devas auskulti! Oni ŝtelmetis al li kvarcent dolarojn! Ni ĉiujn demandu — ja ĉi tie vi ĉiuj estas valutistoj — do, kiel fakulojn mi vin demandas: ĉu la afero estas pensebla?

— Ni ne estas valutistoj, — dise eksonis ofenditaj voĉoj el la spektejo, — sed la afero estas nepensebla.

— Mi tute samopinias, — firme diris la artisto, — kaj plu vin demandas: kion oni kutimas ŝtelmeti?

— Infanon! — kriis iu el la spektejo.

— Absolute ĝuste, — jesis la programkondukanto, — oni ŝtelmetas forlasatan infanon, anoniman leteron, propagandilon, inferan maŝinon, sennombran aron de ajnaĵoj, sed kvarcent dolarojn neniu ŝtelmetus, ĉar tia idioto ne ekzistas en la naturo, — kaj, sin turninte al Nudokrudov, la artisto aldonis riproĉe kaj malgaje: — vi min ĉagrenis, Nikanoro Ivaniĉ! Je vi mi esperis. Do, nia programcro fiaskis.

La spektejo per fajfo esprimis al Nudokrudov sian malaprobon.

— Valutisto li estas! — oni kriadis. — Pro tiaj, kiel li, suferas ni senkulpuloj!

— Ne insultu lin, — milde diris la anoncisto, — li pentos! — Kaj, levinte al Nudokrudov siajn larmoplenajn bluajn okulojn li aldonis: — Bone, Nikanoro Ivaniĉ, reiru sur vian lokon!

Post kio la artisto tintis per la sonorileto kaj laute anoncis:

— Interakto, kanajloj!

Tute konsternite de tiu, de li neniel atendita, partopreno en teatra programo, Nikanoro Ivaniĉ retroviĝis sur sia loko sur la pargeto. Nun li sonĝis, ke la spektejo sinkis en plenan mallumon kaj sur la muroj fajre ekhelis la ruĝaj literoj: «Liveru la valuton!» Poste la kurteno remalfermiĝis kaj la anoncisto invitis:

— Mi petas, ke Sergio Gerardoviĉ Dunĉill venu sur la scenejon.

Dunĉill montriĝis dignoplena sed delonge malzorgata viro, kiu povus aĝi kvindek jarojn.

— Sergio Gerardoviĉ, — diris al li la anoncisto, — jam ses semajnojn vi sidas ĉi tie, obstine rifuzante liveri la reston de via valuto, kiun la lando tiom bezonas, dum por vi ĝi estas tute senutila, kaj tamen vi plu malcedas. Vi estas kultura homo, bonege ĉion ĉi komprenas, kaj tamen vi malvolas fari al mi tiun komplezon.

— Bedaurinde, mi nenion povas fari, ĉar plian valuton mi ne havas, — trankvile respondis Dunĉill.

— Almenau, ĉu vi havas briliantojn? — demandis la artisto.

— Ankau briliantojn mi ne havas.

La artisto mallevis la kapon, enpensiĝis, poste kunfrapis la manojn. El la kuliso venis sur la scenejon mez’aĝa sinjorino, vestita laumode, tio estas surhavanta senkoluman mantelon kaj malgrandegan ĉapeleton. Ŝi ŝajnis maltrankvila, sed Dunĉill ŝin rigardis sen eĉ brovon moveti.

— Kiu estas tiu sinjorino? — lin demandis la programkondukanto.

— Ŝi estas mia edzino, — digne respondis Dunĉill kaj rigardis al la longa kolo de la sinjorino kun kelka maldeziro.

— Mi malkvietigis vin, madame Dunĉill, — diris al ŝi la artisto, — jen por kiu afero: ni volus vin demandi, ĉu via edzo ankorau havas valuton?

— La antauan fojon li ĉion fordonis, — emocie respondis Mme Dunĉill.

— Ah ha, — diris la artisto, — nu, se tiel estas, do, bone. Se Sergio Gerardoviĉ ĉion liveris, ni tuj devas lin adiaui, ja kion ankorau oni faru? Se vi tion deziras, Sergio Gerardoviĉ, vi povas forlasi la teatron, — kaj la artisto faris majestan geston.

Trankvile kaj digne Dunĉill sin turnis kaj iris al la kuliso.

— Unu minuton! — haltigis lin la anoncisto, — permesu prezenti al vi nian adiauan programeron, — kaj li ankorau unu fojon kunfrapis la manojn.

La nigra fundokurteno disiĝis lasante veni sur la scenejon junan belulinon en bala robo. En la manoj ŝi tenis oran pleteton sur kiu kuŝis dika pako ĉirkauligita per bombonuja rubando, kaj brilianta koliero disĵetanta bluajn, flavajn kaj ruĝajn flamojn.

Dunĉill faris paŝon malantauen, lia vizaĝo paliĝis. La spektejo retenis la spiron.

— Dek ok mil dolarojn kaj kolieron valoran je kvardekmil oraj rubloj, — solene anoncis la artisto, — tenis Sergio Gerardoviĉ en la urbo Ĥarkovo en la loĝejo de sia amdonantino Ida Herkulanovna Wors, kiun ni havas la plezuron vidi antau ni kaj kiu afable helpis malkovri tiun trezoron senprezan, sed senutilan en la manoj de privatulo. Grandan dankon, Ida Herkulanovna, La belulino ridetis; ekbrilis ŝiaj dentoj kaj moviĝetis la longaj kaj densaj okulharoj.

— Koncerne vin, — la artisto sin turnis al Dunĉill, — sub via dignoplena masko sin kaŝas avida araneo, notora deloganto kaj mensogulo. Dum tiuj ses semajnoj via stulta obstino morte tedis ĉiujn. Nun iru hejmen, kaj la infero, kiun aranĝos por vi via edzino, estu via puno.

Dunĉill ŝanceliĝis kaj ŝajnis falonta, sed ies kompatemaj manoj lin subtenis. La antaua kurteno fermiĝis kaj kaŝis ĉiujn estantajn sur la scenejo.

Furiozaj aplaudoj skuis la teatron, tiel, ke al Nudokrudov ŝajnis, ke la lustrobriloj komencis tremeti. Kiam la antaua nigra kurteno remalfermiĝis, sur la scenejo estis neniu krom la artisto. Li ricevis duan aplaudosalvon, danke sin klinis kaj diris:

— En la persono de tiu Dunĉill vi vidis elpaŝi en nia programo tipan azenon. Ja hierau mi havis jam la plezuron rimarkigi al vi, ke sekreta retenado de valuto estas sensenca. Neniam kaj neniel vi povos ĝin uzi, pri tio vi ne dubu. Konsideru ekzemple tiun Dunĉill. Li estas eminente salajrata kaj nenio al li mankas. Li havas bonegan loĝejon, edzinon kaj tre lindan amdonantinon. Kaj tamen! Anstatau vivi trankvile kaj pace, sen zorgoj, liverinte sian valuton kaj la juvelojn, tiu akirema ŝtipkapulo tamen atingis publikan senmaskigon kaj por la deserto, gravegan familian malagrablaĵon. Do, kiu liveras? Ĉu neniu? Nu, se estas tiel, tiam nia sekva programero: nia speciala invitito aktoro Diboĉadov, la konata talentulo drama, deklamos fragmentojn el La avara kavaliro de la poeto Puŝkin.

La anoncita Diboĉadov ne lasis onin lin atendi. Li estis belstatura kaj karnodika, glate razita viro surhavanta frakon kaj blankan kravaton. Sen ajna antauparolo li aranĝis malserenan mienon, kuntiris la brovojn kaj ekparolis per nenatura voĉo, ĵetante oblikvajn rigardojn sur la oran sonorileton:

— Kiel atendas juna frivolulo Kun friponin’ malĉasta rendevuon…

Kaj Diboĉadov rakontis pri si multe da fiaĵoj. Nudokrudov audis lin konfesi, ke iu malfeliĉa vidvino, ploregante sub la pluvo, staris antau li sur la genuoj, sed ne sukcesis tuŝi la malmolan koron de la aktoro. Antau sia sonĝo Nikanoro Ivaniĉ konis absolute nenion el la verkoj de la poeto Puŝkin, sed lin mem li konis bonege, kaj ĉiun tagon li plurfoje prononcis frazojn tiaspecajn: «Ĉu Puŝkin pripagos vian loĝadon?» au «La lampon en la ŝtuparejo verŝajne Puŝkin elŝraubis, ĉu?», «Ĉu Puŝkin aĉetu la mazuton?»

Nun, audante unu el liaj verkoj, Nikanoro Ivaniĉ malgajiĝis. Li imagis la virinon genui sub la pluvo kun siaj georfoj, kaj nevole pensis: «Tamen kia fiulo estas tiu Diboĉadov!»

Dume tiu, ankorau lautigante sian voĉon, plu pentoparoladis, kaj tute konfuzis Nudokrudovon, ĉar subite li komencis paroli al iu, kiu sur la scencjo malestis, mem anstatau li al si respondadis, kaj super ĉio sin titolis jen duka moŝto, jen barono, jen patro, jen filo, jen vi, jen ci.

Nikanoro Ivaniĉ komprenis nur tion, ke mortis la aktoro malbonan morton, kriinte: «Ŝlosil’! Slosiloj miaj!», falinte post tio sur la plankon, stertorante kaj delikate ŝirtirante sian kravaton.

Finmortinte, Diboĉadov sin relevis, forskuis la polvon de sia frakpantalono, sin klinis false ridetante kaj foriris akompanate per magraj aplaudoj. Kaj la anoncisto diris tiel:

— En la eminenta plenumo de la aktoro Diboĉadov ni kune ĵus audis La avaran kavaliron. Tiu kavaliro esperis, ke de ĉie al li kuros facilmovaj nimfoj kaj okazos multe da similaj agrablaĵoj. Tamen, kiel vi vidis, nenio tia okazis, neniaj nimfoj alkuris, ne ricevis li la tributon de la muzoj nek palacon konstruigis, sed tute male, li finis tre aĉe, krevis je apopleksio kiel hundo sur sia ŝrankokcsto plena je valuto kaj juvelŝtonoj. Mi vin avertas, ke ankau vi spertos ion similan, au eĉ pli malbonan, se vi ne liveros vian valuton!

Ĉu la poezio de Puŝkin tiel efikis, ĉu la proza parolado de la anoncisto, ĉiukaze el la spektejo subite audiĝis timida voĉo:

— Mi liveras valuton.

— Bonvenon sur la scenejon, mi petas! — ĝentile invitis la anoncisto, per streĉa serĉorigardo penante penetri la malhelon de la spektejo.

Al li elvenis malalta civitano blonda; la aspekto de lia vizaĝo supozigis, ke li ne razis sin almenau tri semajnojn.

— Mi pardonpetas, kiu estas via familinomo? — demandis la artisto.

— Kanavkin, Nikolao, — timide respondis la veninto.

— Ah! Tre agrable, civitano Kanavkin. Do?

— Mi liveras, — diris Kanavkin mallaute.

— Kiom?

— Mil dolarojn kaj dudek ordekojn.

— Brave! Ĉu ĉion, kion vi havas?

La artisto fiksis sian rigardon rekte en la okulojn de Kanavkin, kaj Nudokrudov eĉ havis la impreson, ke el liaj okuloj ŝprucis radioj, penetrintaj civitanon Kanavkin trae, kvazau iks-radioj. La spektantoj retenis la spiron.

— Mi kredas! — finfine ekkriis la artisto, estingante sian rigardon, — mi kredas al vi! Tiuj okuloj ne mensogas. Ja kiom da fojoj mi parolis al vi pri via precipa eraro: vi subtaksas la gravecon de la homaj okuloj. Komprenu, ke la lango povas kaŝi la veron, la okuloj — neniam! Oni faras al vi subitan demandon, vi eĉ ne ektremetas, tuj retrovas la memregadon kaj jam scias kion vi diru por kaŝi la veron, vi parolas tre kredeble kaj neniu trajto moviĝetas sur via vizaĝo, sed, ho ve, la vero, perturbite de la demando, malmergiĝas de la fundo de via animo, por unu momento lasas sin vidi en viaj okuloj, kaj ĉio finitas. Ĝi estas rimarkita, kaj vi, kaptita!

Prononcinte, kaj tre arde, tiun tre konvinkan oratoraĵon, la artisto tenere demandis Kanavkinon:

— Kie estas la kaŝejo?

— Ĉe mia onklino Porohovnikova, strato Preĉistenka…

— Ah! Tio estas… atendu… ĉe Klaudia Iliniĉna, ĉu?

— Jes.

— Ah jes, jes, jes! Malgranda palaceto, ĉu? Kontraue estas ĝardeno? Certe, certe, mi konas. Do, kien vi ilin ŝovis?

— En la kelo, en skatolo de kakao «Einem>…

La artisto eksvingis la manojn.

— Ĉu vi vidis ion similan? — li ekkriis afliktite. Sed ili tie malseketiĝos kaj ŝimos! Ĉu imageblas, ke ni povus lasi la valuton konfidita al tiaj homoj? Ĉu? Absolute kiel infanoj, mi ĵuras!

Konscia pri la puninda frivolo de sia absurda misago, Kanavkin kulpamiene mallevis sian hirtan kapon.

— La mono, — daurigis la artisto, — estas konservenda en la ŝtata banko, en spcciala ejo, seka kaj bone gardata, sed neniel en onklina kelo, kie, ekzemple, ĝin povus difekti la ratoj! Vere, hontu, Kanavkin, vi estas ja adolto!

Tute konfuzite Kanavkin skrapadis per la fingro la randon de sia jako.

— Nu, bone, — mildiĝis la artisto, — ni forgesu tion… — kaj subite li aldonis: — Ah, ankorau unu afero: por ŝpari la veturojn de la ŝtata automobilo… la onklino mem, ja ankau ŝi havas ion, ĉu?

Kanavkin, kiu neniel atendis tian turnon, ekskuiĝis, kaj en la teatro estiĝis silento.

— Aĥ, Kanavkin! — diris la anoncisto per tono de amika riproĉo. — Malgrau tio, ke mi kredis al li kaj lin laudis, nu, jen li subite paneas! Sed tio estas stultaĵo, Kanavkin! Ja ĵus mi parolis pri la okuloj. Ĉiuj ja vidas, ke ŝi havas. Do, kial vi nin turmentas?

— Jes, ŝi havas! — audace kriis Kanavkin.

— Brave! — kriis la anoncisto.

— Brave! — terure blekegis la publiko.

Kiam ĉio kvietiĝis, la anoncisto gratulis Kanavkinon, premis lian manon, proponis, ke oni veturigu lin en la urbon hejmen per automobilo, kaj ordonis al iu en la kuliso, ke tiu sama veturilo vizitu la onklinon por inviti ŝin al la programo en la inan teatron.

— Mi ankorau volis vin demandi: ĉu la onklino menciis, kie ŝi tenas la siajn? — la anoncisto sin turnis al Kanavkin, afable prezentante al li cigaredon kaj brulantan alumeton. Tiu ekfumis kaj melankolie ridetis.

— Mi kredas, mi kredas, — suspiris la artisto, — la maljuna avarulinaĉo ne nur al sia nevo — eĉ al la diablo ŝi tion ne konfidus. Nu, tamen ni provu veki en ŝi homajn sentojn. Kiu scias? Eble ne ĉiuj kordoj forputris en ŝia uzurista fi-animo. Cion bonan, Kanavkin!

Kaj la feliĉa Kanavkin forveturis. La artisto demandis, ĉu ankorau iuj deziras liveri sian valuton, sed la publiko respondis per silento.

— Stranguloj, je mia honorvorto! — diris la artisto levetinte la ŝultrojn, kaj la kurteno lin ŝirmis.

La lampoj estingiĝis, kelkan tempon estis mallumo kaj de fore en ĝin venis nervoza tenoro, kiu kantis:

Poste de ie dufoje audiĝis malproksimaj aplaudoj.

— En la ina teatro iu sinjorinjo liveras sian valuton, — subite ekparolis la rufbarba najbaro de Nikanoro Ivaniĉ kaj, suspirinte, li aldonis: — Aĥ, se mi povus esti trankvila pri miaj anseroj! Mi, kara homo, havas batal-anserojn en Lianozovo. Sen mi, mi timas, ili forkrevos. La ansero, ĝi estas birdo batalema, delikata, ĝi bezonas prizorgon… Aĥ, se ne temus pri la anseroj! Ja per Puŝkin oni min ne priruzus, — kaj li denove suspiris.

Ĉi tiam la spektejon plenigis hela lumo, kaj Nudokrudov sonĝis, ke el ĉiuj pordoj ŝutiĝis blankĉapelaj kuiristoj, ĉiu kun ĉerpilo en la mano. Kuirknaboj enportis tinon plenan je supo kaj pletegon ŝarĝitan je distranĉita sekala pano. La spektantoj plivigliĝis. La gajaj kuiristoj klopodadis inter la teatruloj, disverŝadis la supon en la bovlojn kaj distribuis la panon.

— Manĝu, knabegoj, — kriis la kuiristoj, — kaj liveru la valuton! Kial vi sidij ĉi tie? Jen granda ĝuo, sorbadi tiun atriposupaĉon! Revenu hejmen, bone drinku, almanĝetu — agrable!

— Ekzemple vi, patro, nu kial vi restas enŝlosite ĉi tie? — dika kuiristo kun frambokolora nuko demandis rekte Nudokrudovon, prezentante al li bovlon plenan je likvaĵo, en kiu solece flosis peceto de brasikfolio.

— Sed nenion mi havas, nenion! — per terura voĉo kriis Nikanoro Ivaniĉ, — ĉu vi komprenas, nenion!

— Ĉu nenion? — per timiga baso muĝis la kuiristo, — nenion, ĉu? — li redemandis per milda ina voĉo, — nenion, nenion, — li trankvilige murmuris ŝanĝiĝante en la vickuracistinon Praskovja Fjodorovna.

Ŝi delikate skuetis la ŝultron de Nudokrudov, kiu ĝemis en sia dormo. Tiam aerdisiĝis la kuiristoj kaj disfalis la teatro kun la kurteno. Tralarme Nikanoro Ivaniĉ distingis sian kuracejan ĉambron kaj du homojn en blanka kitelo — tamen neniel la impertinentajn kuiristojn ĝenantajn onin per siaj konsiloj, sed doktoron kaj la ĵus menciitan vickuracistinon, kiu tenis ne bovlon sed telereton kovritan per gazo, sur kiu kuŝis injektilo.

— Ja kio do ĉio ĉi estas? — amare diris Nudokrudov dum oni faris al li injekton. — Nenion mi havas, nenion kaj nenion! Puŝkin liveru al ili valuton. Mi havas nenion.

— Nenion, tute nenion, — trankviligadis lin la kompatema Praskovja Fjodorovna. — Kaze de nulo vanas postulo.

Post la injekto Nudokrudov sin sentis pli bone kaj endormiĝis sensonĝe.

Sed sekve de liaj elkrioj la angoro komunikiĝis en la ĉambron 120-an, kie la paciento vekiĝis kaj ekserĉis sian kapon, kaj en la 118-an, kie la nekonata majstro maltrankviliĝis kaj angore tordis siajn manojn, rigardante la lunon, rememorante la amaran, lastan en la vivo autunan nokton, la lumstrieton el sub la pordo kaj la malbukliĝintajn harojn.

El la 118-a ĉambro, per la balkono, la angoro transflugis al Ivano, li vekiĝis kaj ekploris.

Sed la deĵora kuracisto rapide kvietigis ĉiujn maltrankviliĝintojn, suferantajn je la kapo, kaj unu post alia ili endormiĝis. Laste endormiĝis Ivano, kiam super la rivero la ĉielo komencis heliĝi. Post la kuracilo, malsoifiginta lian tutan korpon, la kvieto kvazau ondo venis lin kovri. La korpo malpeziĝis, la kapon milde ĉirkaublovetis dormemo. La lasta, kion li audis maldorme, estis la antaumatena kvivito de la birdoj en la arbaro. Sed baldau ili silentiĝis, kaj li sonĝis, ke la suno jam komencas malleviĝi super la Kalva Monto, kaj ke duobla kordono ĉirkauas la altaĵon.

Ĉapitro 16 La ekzekuto

La suno jam komencis malleviĝi super la Kalva Monto, kaj duobla kordono ĉirkaŭis la altaĵon.

La alao, kiu antaŭ la tagmezo krucis la vojon de la prokuratoro, trote venis al la Ĥebrona Pordego. Ĝia vojo jam estis pretigita. La infanterianoj de la Kapadocia kohorto dispuŝis al la flankoj la amasojn de homoj, muloj kaj kameloj, kaj la alao, trotante kaj levante ĉielen blankajn polvokolonojn, atingis la disirejon: la suda vojo kondukis al Bet-Leĥem, la nord’okcidenta — al Jafo. La alao impetis laŭ la nord’okcidenta vojo. La kapadocianoj borderis la vojon, anticipe forflankiginte la karavanojn, kiuj rapidis al la festo en Jerŝalaimon. Pilgrimuloj forlasis siajn porokazajn striitajn tendojn, starigitajn sur la herbo, kaj amasiĝis malantaŭ la kapadocianoj. Irinte proksimume kilometron, la alao devancis la duan kohorton de la Fulma legio, kaj post ankoraŭ unu kilometro ĝi unua atingis la piedon de la Kalva Monto. Ĉi tie la alao deĉevaliĝis. La alaestro ĝin dividis en plotonojn, kiuj encirkligis la piedon de la nealta monteto, lasante libera nur unu pasejon de la Jafa vojo.

Post kelka tempo venis la dua kohorto, ĝi iris pli alten kaj kordonis la pinton.

Fine venis la centurio komandata de Marko Ratobuĉulo. Ĝi marŝis disigite en du kolumnojn inter kiuj, eskortate de la sekreta gardistaro, ĉaro transportis la tri kondamnitojn, sur kies brusto pendis blanka tabulo kun la surskribo: «Krimulo kaj ribelano», en du lingvoj, la aramea kaj la greka. La ĉaron de la krimuloj sekvis aliaj, portantaj freŝe tajlitajn fostojn, transversajn trabojn, ŝnurojn, sitelojn kaj hakilojn. Post tiuj ĉaroj veturis la ses ekzekutistoj. Post ili rajdis centuriestro Marko, la estro de la Jerŝalaima Templa gardo, kaj la kapuĉulo, kiun Pilato mallonge rendevuis en la kurtenita ĉambro de la palaco. Malantaŭe iris soldatvico, sekvate de kelkaj dumil spektemuloj, kiuj malgraŭ la infera varmego volis vidi la kuriozaĵon.

Al la spektemaj urbanoj aliĝadis interesitaj pilgrimuloj, kiujn neniu malhelpis sekvi la procesion. Akompanate de la akutaj krioj de la anoncistoj, senditaj kun la centurio kaj ripetantaj la kriitan de Pilato antaŭ la tagmezo, la procesio atingis la Kalvan Monton.

La alao enlasis ĉiujn en la unuan zonon; male, la dua kohorto tralasis supren nur tiujn, kiuj havis rolon en la ekzekuto, kaj per rapida manovro disŝutis la amason ĉirkaŭ la tuta monteto, inter la infanteria gardo supre kaj la kavaleria malsupre. Oni povis spekti la ekzekuton tra la maldensa ĉeno de la infanterianoj.

Do, pli ol tri horoj pasis post kiam la procesio suriris la altaĵon, la suno jam estis malleviĝanta super la Kalva Monto, sed la varmego restis neeltenebla, la soldatoj en ambaŭ kohortoj suferis pro ĝi, langvoris pro la enuo, kaj senvoĉe malbenadis la tri krimulojn, sincere dezirante al ili plej rapidan morton.

La malgranda alaestro, kiu restis ĉe la piedo de la monteto apud la kordonpasejo, havis ŝviton sur la frunto, pro la ŝvito lia blanka ĥitono malheliĝis sur la dorso, fojon post fojo li iris al la unua plotono, per la manoj ĉerpis akvon el la leda sitelo, ĝin trinkis kaj verŝis sur sian turbanon. Tio iomete lin faciligadis, li forlasadis la sitelon kaj rekomencadis sian navedan paŝadon laŭ la polva vojo kondukanta al la pinto. Lia longa glavo frapadis la ŝnuritan ledan boton. Li volis prezenti al siaj kavalerianoj ekzemplon pri eltenemo, tamen kompatante ilin li permesis al siaj soldatoj piramide starigi lancojn kaj kovri ilin per blankaj manteloj. Per tiuj tendoj la sirianoj sin ŝirmis kontraŭ la senkompata suno. La siteloj rapide malpleniĝadis kaj kavalerianoj de diversaj plotonoj laŭvice iradis preni akvon en la ravino ĉe la montetpiedo, kie en magra ombro de mizeraj morus’arboj malklara rojo vivis siajn lastajn tagojn, sekigate de la diabla varmego. Kaptante la paseman ombron tie enuis la ĉevalgardantoj kun la malvigliĝintaj ĉevaloj.

La langvoro de la soldatoj kaj iliaj malbenoj kontraŭ la krimuloj estis kompreneblaj. Feliĉe, ne praviĝis la antaŭtimo de la prokuratoro pri eventuala tumulto dum la ekzekuto en la de li abomenata urbo Jerŝalaim. Kiam komenciĝis la kvara horo de la ekzekuto, inter la du kordonoj, la infanteria supre kaj la kavaleria ĉe la montetpiedo, male al ĉiuj supozoj ne restis eĉ unu homo. La suno forbruligis la amason kaj pelis ĝin reen al Jerŝalaim. Nur ekster la kordono el la du Italiaj centurioj restis du hundoj, nesciate kial venintaj nek al kiu apartenantaj. Tamen ankaŭ ilin malvigligis la varmego kaj ili kuŝis eliginte la langon, brue spiris kaj neniel atentis la verddorsajn lacertojn, la solajn vivulojn kiujn ne maloportunis la suno kaj kiuj rapide sin movis inter la ardaj ŝtonoj kaj iaj granddornaj rampaĵoj.

Neniu provis liberigi la kondamnitojn — nek en Jerŝalaim, plenplena je trupoj, nek ĉi tie, sur la gardata monteto — kaj la amaso reiris en la urbon ĉar fakte, absolute nenio interesa estis pri tiu ekzekuto, dum tie for, en la urbo, jam progresis la preparoj al la granda festo de Pasko, komenciĝonta vespere.

La Italia infanterio en la supra kordono suferis eĉ pli ol la kavalerianoj. La sola cedo de centuriestro Ratobuĉulo estis, ke li permesis al la soldatoj demeti la kaskon kaj kovri sin per blanka tuko trempita en akvo; tamen ili devis stari tenante la lancon en la mano. Li mem surhavis similan tukon, sed sekan, kaj paŝadis tien kaj reen apud la grupo de ekzekutistoj ne demetinte de sur sia brusto la ornamon el arĝentaj leonkapoj, ne demetinte la kruringojn nek la glavon nek la ponardon. La suno batadis rekte sur la centuriestron sen iel ajn lin damaĝi, kaj oni ne povis rigardi la leonkapojn, ĉar la okulojn brulvundis la blindiga brilo de la arĝento kvazaŭ bolanta sub la sunradioj.

La misforma vizaĝo de Ratobuĉulo esprimis nek lacon nek malplezuron. Ŝajnis, ke la grandegulo centuriestro kapablas tiel paŝadi la tutan tagon, la tutan nokton, kaj ankoraŭ tagon — tiom, kiom necesos. Plu tiel paŝadi, metinte la manojn sur la pezan zonon kun ĝiaj kupraj platetoj, same ĵetante la severajn rigardojn jen al la fostoj kun la ekzekutatoj, jen al la soldatoj en la gardoĉeno, per la pinto de sia vila boto same indiferente forpuŝeti la survoje renkontatajn homajn ostojn, blankigitajn de la tempo, aŭ malgrandajn silikojn.

La kapuĉulo estis sin instalinta sur tripieda tabureto nemalproksime de la fostoj, kaj sidis serena kaj senmova, nur foje-foje li pro enuo fosis la sablon per vergo.

La antaŭa aserto, ke ekster la legianĉeno ne restis eĉ unu homo, ne tute ĝustas. Ekzakte unu homo ja tie estis, kvankam ne ĉiuj povis lin vidi. Li lokis sin ne sur tiu deklivo, kie estis lasita la pasejo sur la monteton kaj de kie oni povis la plej oportune spekti la ekzekuton, sed sur la deklivo norda, ne la malkruta kaj facile surirebla, sed la malglata, kun eroziaĵoj kaj fendoj, kie sin kroĉante je la senakva tero malbenita de la ĉielo, en rokkrevaĵo, provis vivi malsana fig’arbaĉo.

Ĝuste sub ĝi, sub la arbaĉo donanta nenian ombron, sin instalis tiu sola spektanto — ne partoprenanto! — de la ekzekuto, kaj tie li sidis sur ŝtono ekde la komenco, jam pli ol tri horojn. Jes, por spekti la ekzekuton li elektis ne la plej bonan sed la plej malbonan lokon. Tamen ankaŭ de tie la fostoj estis videblaj, tra la kordono videblis ankaŭ la du brilmakuloj sur la brusto de la centuriestro, kaj tio, verŝajne, plene sufiĉis al la viro, kiu evidente volis eviti troan atenton kaj eventualan ĉikanon.

Sed antaŭ kvar horoj, kiam la ekzekuto estis komencota, tiu homo, tute male, agis eĉ tre atentige, kaj supozeble ĝuste tio nun devigis lin ŝanĝi sian konduton kaj sin retiri.

Antaŭ kvar horoj, kiam ĵus pasinte la kordonon la procesio atingis la pinton, li unuafoje aperis ĉi tie kaj aspektis kiel homo evidente malfruiĝinta. Li anhelis, sur la monteton li ne paŝe iris sed kuris, li dispuŝadis la antaŭirantojn, kaj kiam li vidis, ke antaŭ li, same kiel antaŭ ĉiuj aliaj, fermiĝis la gardoĉeno, li naive provis, ŝajnigante ke li ne komprenas la kolerajn avertokriojn, tragliti inter la soldatoj sur la lokon mem de la ekzekuto, kie la kondamnitoj jam estis deĉarigataj. Pro tio li ricevis sur la bruston puŝegon per la malakra ekstremo de lanco, kaj forsaltis de la soldatoj kun krio esprimanta ne doloron sed malesperon. Al la puŝinta lin legiano li ĵetis malklaran kaj tute indiferentan rigardon, kiel homo nesensiva pri korpa doloro.

Tusante kaj anhelante, tenante sian manon sur la brusto, li kuris ĉirkaŭ la monteto, serĉante sur la norda deklivo ian ajn interspacon en la gardoĉeno, kie li povus tragliti enen. Sed li malfruis. La ringo jam fermiĝis. Kaj la viro, kies vizaĝon tordis aflikto, devis rezigni siajn provojn penetri al la ĉaroj, de kiuj oni jam malŝarĝis la fostojn. Tiuj provoj povis rezultigi nur lian areston, kaj esti arestita en tiu tago neniel akordis kun lia plano.

Tial li deiris malantaŭen al la rokkrevaĵo, kie estis pli kviete kaj kie neniu lin ĝenis.

Nun, sidante sur ŝtono, tiu viro, nigrabarba, kies okuloj pusis pro la suno kaj maldormado, sopiregis. Jen li suspiris, malfermante sian eksbluan, malpure grizan taliton trivitan dum la vagadoj, kaj nudigis la kontuzitan bruston, sur kiu fluetis la malklara ŝvito; jen li, en neeltenebla turmento, levis la okulojn al la ĉielo kaj observis la tri vulturojn, kiuj jam delonge kroze ŝvebis en la alto antaŭsentante baldaŭan regalon; jen li fiksis sian senesperan rigardon sur la flavan teron kaj vidis tie duone disfalintan hundan kranion kaj kurantajn ĉirkaŭ ĝi lacertojn.

Lia turmento estis tiom granda, ke fojon post fojo li rekomencis paroli al si mem.

— Ho, stultulo mi estas! — li murmuris, en sia animdoloro ŝanceliĝante sur la ŝtono kaj per la ungoj skrapante sian brunhaŭtan bruston, — stultulo, malsaĝa virino, timulo! Ne homo mi estas sed kadavraĵo!

Li silentiĝadis mallevante la kapon, poste, trinkinte el sia ligna pendbotelo kelkajn glutojn da varma akvo, li denove plivigliĝadis, ekprenante jen la tranĉilon, kaŝitan sub la talito sur la brusto, jen la pergamenon kuŝantan antaŭ li sur ŝtono, apud kalamo kaj inkujo.

Poste:

Nun Levio Mateo senespere skribis per la akra kalamo jenon:

Tion skribinte li senlarme singultis kaj refoje per la ungoj skrapis sian bruston.

La afliktegon de Levio kaŭzis la terura misŝanco, trafinta Jeŝuan kaj lin, kaj krome, la grava eraro kiun li, Levio, sin opiniis farinta. Antaŭ du tagoj Jeŝua kaj Levio estis en Betanio, apud Jerŝalaim, gastigate de legomkultivisto kiu tre ŝatis la predikojn de Jeŝua. La tutan matenon ambaŭ gastoj laboris en la legomĝardeno helpante la mastron, kaj intencis iri al Jerŝalaim vespere, profitante la malvarmeton. Tamen Jeŝua ial ekhastis, diris, ke en la urbo li havas urĝan aferon, kaj proksimume je la tagmezo li foriris sola. Ĉi tio estis la unua eraro de Levio Mateo. Kial, nu kial li lasis lin foriri sola!

Vespere Mateo ne sukcesis iri al Jerŝalaim. Subite lin trafis ia terura misfarto. Li havis tremfebron, lia korpo pleniĝis je fajro, li klakis per la dentoj kaj ĉiuminute petis, ke oni donu al li trinki. Nenien li povis iri. Li falis sur ĉevalkovrilon en la ŝedo de la legomkultivisto kaj kuŝis sur ĝi ĝis la frua mateno de la vendredo, kiam la malsano forlasis lin same subite kiel ĝi estis lin kaptinta. Kvankam li estis ankoraŭ malforta kaj liaj gamboj tremis, tamen li, premate de antaŭsento pri malfeliĉo, adiaŭis la gastiganton kaj iris al Jerŝalaim. Tie li eksciis, ke la antaŭsento lin ne trompis. La malfeliĉo estis okazinta. Levio estis en la hom’amaso kaj aŭdis la prokuratoron anonci la verdikton.

Kiam la kondamnitoj estis kondukataj al la ekzekutejo, Levio Mateo kelkan tempon kuris en la amaso de la spektemuloj tuj apud la gardoĉeno, ĉiel penante kaŝe sciigi al Jeŝua almenaŭ tion, ke li, Levio, estas ĉi tie, apud li, ke li ne forlasis lin sur lia lasta vojo, kaj ke li preĝas, ke la morto venu al Jeŝua kiel eble plej rapide. Sed Jeŝua rigardis antaŭen for, laŭ la direkto kien li estis veturigata, kaj certe Levion li ne vidis.

Do, kiam la procesio estis pasinta preskaŭ trionmejlon ekster la urbo, Mateo, puŝate en la amaso apud la gardoĉeno, ekhavis simplan kaj brilan ideon, kaj kun sia kutima flamiĝemo li tuj superŝutis sin per malbenoj pro tio, ke li ne trovis ĝin pli frue. La soldatoj iris en ne tre densa ĉeno. Inter ili estis iom da spaco. Aplikante grandan lerton kaj tre ĝuste kalkulitajn movojn oni povis, fleksinte la dorson, trakuri inter du legianoj, atingi la ĉaron kaj salti sur ĝin. Tiam Jeŝua estus savita je la turmento.

Unu momento sufiĉos por ponardi Jeŝuan en la dorson, kriinte al li: «Jeŝua! Mi vin savas kaj kun vi foriras! Mi, Mateo, via fidela kaj ununura disĉiplo!»

Kaj se Dio benus lin per ankoraŭ unu libera momento, tiam ankaŭ sin mem li povus ponardi kaj tiel eviti la morton sur fosto. Cetere, ĉi tio malmulte interesis Levion la eksimpostiston. Li ne zorgis, kiamaniere li mortos. Li volis nur ke Jeŝua, kiu dum sia tuta vivo al neniu ajn faris eĉ malplejan malbonon, evitu la turmenton.

La plano estis bonega, sed malfeliĉe, Levio havis kune nenian ponardon. Ankaŭ da mono li ne havis eĉ unu moneron.

Furiozante kontraŭ si mem, Levio sin malimplikis el la amaso kaj kuris reen al la urbo. En lia brulanta kapo pulsegis nur unu febra penso pri tio, ke li tuj, iel ajn, havigu al si en la urbo ponardon kaj reatingu la procesion antaŭ ol estos tro malfrue.

Li kuris ĝis la urba pordego manovrante en la karavansvarmo ensuĉata de la urbo, kaj maldekstre de si li ekvidis la malfermitan pordon de panbutiko. Anhelante post la kuro sur la varmega vojo, Levio sin ordigis, tre digne eniris la butikon, salutis la butikistinon, petis ŝin mallevi al li de la breto la plej supran panon, ial plaĉintan al li pli ol la ceteraj, kaj kiam ŝi sin forturnis, silente kaj rapide li prenis de sur la vendotablo aĵon, ol kiu pli taŭga estas nenio en la mondo: la razile akran, longan pantranĉilon — kaj impetis for el la butiko. Post kelkaj minutoj li denove estis sur la Jafa vojo. Sed la procesio jam ne estis videbla. Li ekkuris. Fojfoje li devis fali en la polvon kaj senmove kuŝi por respiri. Tiel li kuŝadis, mirigante la homojn kiuj piede aŭ sur mulo pasis al Jerŝalaim. Li kuŝis, aŭskultante sian koron marteladi ne nur en la brusto sed ankaŭ en la kapo kaj ankaŭ en la oreloj. Apenaŭ retrovinte la spiron li saltis sur la piedojn kaj kuris plu, tamen pli kaj pli malrapide. Kiam li fine ekvidis la longan procesion iri en polvonubo, ĝi jam estis apud la piedo de la monteto.

— Dio… — ĝemis Levio, komprenante ke li malfruiĝas.

Li estis veninta tro malfrue.

Kiam finiĝis la kvara horo de la ekzekuto, la turmento de Levio atingis la plej altan gradon kaj li furioziĝis. Li sin levis de la ŝtono, svingĵetis la tranĉilon kies ŝtelon li nun opiniis vana, piede dispremis la pendbotelon, tiel sin senigante je akvo, forŝiris la turbanon de la kapo, kaj tirante sian maldensan hararon li komencis sin malbeni.

Li sin malbenadis, kriis sensencajn vortojn, li muĝis kaj kraĉis, li malgloris siajn gepatrojn, enmondigintajn stultulon.

Vidante ke liaj malbenoj kaj insultoj ne efikas, ke nenio ŝanĝiĝas sub la ardaj sunradioj, li pugnigis la tendenozajn manojn, ferminte la okulojn li levis la pugnojn al la ĉielo, al la suno kiu plu deglitis malsupren longigante la ombrojn kaj flankiĝante por sinki en Mediteraneo, kaj li postulis de Dio senprokrastan miraklon. Li postulis, ke Dio tuj sendu al Jeŝua la morton.

Malferminte la okulojn li vidis, ke sur la monteto ĉio restas senŝanĝa, krom ke estingiĝis la blindigaj brilmakuloj sur la brusto de la centuriestro. La suno sendis la radiojn sur la dorsojn de la ekzekutatoj, kies vizaĝoj estis turnitaj al Jerŝalaim. Tiam Levio kriis:

— Mi malbenas vin, Dio!

Raŭkvoĉe li kriis plu, ke li konvinkiĝis pri la maljusto de Dio kaj ke li ĉesas lin fidi.

— Surdulo! — graŭlis Levio, — se vi ne estus surda, vi estus min aŭdinta kaj jam lin mortigus.

Levio fermis la okulojn atendante fajron fali sur lin de la ĉielo kaj lin mem forbruligi. Tio ne okazis, kaj sen malfermi la okulojn Levio plu kriis al la ĉielo siajn malicajn kaj ofendajn parolojn. Li kriadis pri sia kompleta seniluziiĝo kaj pri tio, ke ekzistas ankaŭ aliaj dioj kaj religioj. Jes, alia dio neniam permesus tion, neniam tolerus ke homo, simila al Jeŝua, estu bruligata de la suno sur fosto.

— Mi eraris! — kriis Levio per la tute raŭkiĝinta voĉo, — vi estas dio de la malbono! Aŭ — ĉu la incensa fumo el la Templo tute kovras viajn okulojn, ĉu viaj oreloj ĉesis aŭdi ion ajn krom la trombonaĵojn de la pastroj? Vi ne estas la ĉiopova Dio! Vi estas la nigra Dio! Mi malbenas vin, dio de la krimuloj, ilia protektanto kaj ilia animo!

Ĉi tiam io blovis sur la vizaĝon de la eksimpostisto kaj io susuris ĉe liaj piedoj. Refoje venis blovo, kaj malferminte la okulojn Levio vidis, ke ĉio en la mondo — ĉu influite de liaj malbenoj, ĉu pro alia kaŭzo — estas ŝanĝiĝinta. La suno malaperis sen atingi la maron en kiu ĝi ĉiuvespere sinkis. Ĝin forglutinte, sur la ĉielo minace kaj nerezisteble estis leviĝanta de la okcidento fulmotondra nubego. Ties rando jam bolis per blanka ŝaŭmo, la nigra fuma ventrego flavete flagris. La nubego grumblis kaj foje-foje lasis fali fajrajn fadenojn. Pelate per subita vento, polvokolonoj flugis super la Jafa vojo, tra la malfekunda Gihona valo, super la tendoj de la pilgrimuloj. Levio silentiĝis konsiderante, ĉu la fulmotondro, tuj finkovronta Jerŝalaimon, ion ŝanĝos en la sorto de la malfeliĉulo Jeŝua. Kaj vidante la fajrofadenojn distranĉi la nubojn, li komencis petegi, ke fulmobato trafu la foston de Jeŝua. Pente rigardante en la klaran ĉielon, kiun ankoraŭ ne tute voris la nubego kaj kie la vulturoj estis forflugantaj por eviti la fulmotondron, Levio pensis, ke malsaĝe li rapidis pri siaj malbenoj. Nun Dio lin ne aŭskultos.

Mallevinte sian rigardon al la montetpiedo, Levio fiksis ĝin al tiu loko, kie dise staris la alao, kaj li vidis, ke tie okazis atentindaj ŝanĝoj. De alte Levio klare vidis la soldatojn haste eltiri la lancojn el la tero kaj surmeti la mantelojn, li vidis la ĉevalgardantojn kureti al la vojo, je la bridrimeno kondukante la nigrajn ĉevalojn. La alao estis retirota, tio estis evidenta. Levio, per la mano ŝirmante sian vizaĝon kontraŭ la ŝprucanta polvo, ĝin elkraĉante, penadis diveni, kion tio signifas, ke la kavalerio estas forironta? Lia rigardo glitis alten kaj li vidis malgrandan figuron en purpura militista ĥlamido iri supren al la ekzekutplaceto. Kaj pro la antaŭsento de ĝojiga fino frostiĝis la koro de la eksimpostisto.

La homo suriranta la monteton post pli ol kvar horoj da sufero de la krimuloj estis la estro de la kohorto; li ĵus alrajdis el Jerŝalaim kun sia servsoldato. Obeante geston de Ratobuĉulo, la gardoĉeno malfermiĝis kaj la centuriestro salutis la tribunuson. Tiu forkondukis Ratobuĉulon flanken kaj ion al li flustris. La centuriestro refoje salutis kaj iris al la ekzekutistoj, sidantaj sur ŝtonoj ĉe la fostopiedoj. Dume la tribunuso direktis siajn paŝojn al la homo sidanta sur la tripieda tabureto, kaj tiu ĝentile sin levis renkonten. Ankaŭ al li la tribunuso mallaŭte diris ion, kaj ambaŭ iris al la fostoj. Ilin sekvis la estro de la Templa gardo.

Malplezure ĵetinte oblikvan rigardon al la malpuraj ĉifonaĉoj kuŝantaj sur la tero apud la fostoj, la ĉifonaĉoj kiuj antaŭ nelonge estis la vestoj de la krimuloj kaj kiujn rifuzis la ekzekutistoj, Ratobuĉulo vokis al si du el ili kaj ordonis:

— Sekvu min!

De la plej proksima fosto aŭdiĝis raŭka sensenca kantetado. Sur la fosto pendis Gestas, pro la muŝoj kaj pro la suno li freneziĝis nelonge antaŭ la kvara horo de la ekzekuto kaj nun mallaŭte kantis ion pri vinberĝardeno; tamen sian kapon, kovritan per turbano, li foje-foje skuetis, kaj tiam la muŝoj malvigle sin levis de lia vizaĝo sed tuj revenis.

Sur la sekva fosto estis ekzekutata Dismas. Li suferis pli ol la du aliaj, ĉar lin ne forlasis la konscio, kaj li movis la kapon, ofte kaj ritme, jen dekstren jen maldekstren, per la orelo batante la ŝultron.

Pli feliĉa ol la du aliaj estis Jeŝua. Ekde la unua horo li havis svenojn, poste li tute senkonsciiĝis kaj sian kapon en la malligiĝinta turbano li lasis senmove pendi. Tial lin tute kovris muŝoj kaj tabanoj, tiom ke lia vizaĝo malaperis sub nigra tavolo de la gluiĝema, svarmanta maso. En la ingvenoj, sur la abdomeno, en la akseloj sidis dikaj tabanoj suĉante la flavan, nudan korpon.

Obeante la gestojn de la kapuĉulo, unu el la ekzekutistoj prenis lancon, la alia portis al la fosto sitelon kaj spongon. La unua levis sian lancon kaj frapetis la maldekstran, poste la dekstran brakojn de Jeŝua, disetenditajn kaj ligitajn al la transversa trabo de la fosto. La korpo kun la elstarantaj ripoj tremeris. La ekzekutisto glitigis la lancopinton sur la ventro de Jeŝua. Tiam Jeŝua levis la kapon, la muŝoj zumante disiĝis kaj aperis la vizaĝo de la pendanto — ŝvelinta pro la pikoj, kun sinkintaj okuloj, nerekonebla vizaĝo.

Pene Ha-Nocri malgluis la palpebrojn kaj rigardis malsupren. Liaj okuloj ne plu havis sian kutiman klaron.

— Ha-Nocri! — diris la ekzekutisto.

Ha-Nocri movetis siajn ŝvelintajn lipojn kaj respondis per raŭka rabista voĉo:

— Kion vi volas? Kial vi venis al mi?

— Trinku! — diris la ekzekutisto, kaj la spongo sorbigita je akvo sur la lancopinto leviĝis al la lipoj de Jeŝua. Ĝojo fulmis en ties okuloj, li fiksis la lipojn sur la spongon kaj avide suĉis la likvon. De la apuda fosto aŭdiĝis la voĉo de Dismas:

— Maljustaĵo! Mi estas tia sama krimulo, kiel li!

Dismas sin streĉis sed ne povis moviĝi: po tri diverslokaj ŝnurligiloj retenis liajn brakojn ĉe la transverso. Li entiris la ventron, enpikis la ungojn en la ekstremojn de la transversaj traboj, la kapon li tenis turnita al la fosto de Jeŝua, malamo furiozis en la okuloj de Dismas.

Polvonubo kovris la placeton, iĝis multe pli malhele. Kiam la polvo pasis for, la centuriestro kriis:

— Silenton ĉe la dua fosto!

Dismas silentiĝis. Jeŝua sin deŝiris de la spongo kaj penante igi sian voĉon soni milde kaj konvinke, sed ne sukcesinte pri tio, li raŭke petis la ekzekutiston:

— Al li donu iom.

Plu malheliĝis. La nubego jam inundis la ĉielduonon; avancante al Jerŝalaim, blankaj, bolantaj nubetoj rapidis antaŭ la fulmotondra nubego satsorbinta nigran malsekon kaj fajron. Fulmo brilegis kaj tondris ĝuste super la monteto. La ekzekutisto forprenis la spongon disde la lanco.

— Gloru la noblan hegemonon! — li flustris solene, kaj delikate pikis Jeŝuan en la koron. Tiu tremeris, flustris:

— Hegemono…

Sangostrio fluis sur lia ventro, lian malsupran makzelon skuis konvulsio kaj lia kapo sinkis.

Ĉe la dua tondrobato la ekzekutisto jam estis trinkiganta al Dismas, kaj dirinte la samajn vortojn:

— Gloru la hegemonon! — li mortigis ankaŭ ĉi tiun.

Gestas, ne plu kapabla ion ajn kompreni, timigite ekkriis, kiam antaŭ li aperis la ekzekutisto, sed apenaŭ la spongo tuŝis liajn lipojn, li graŭlante ĝin kaptis per la dentoj. Post kelkaj sekundoj ankaŭ lia korpo malstreĉe pendis en la ligiloj.

La kapuĉulo iris post la ekzekutisto kaj la centuriestro, lin sekvis la estro de la Templa gardo. Haltinte antaŭ la unua fosto, la kapuĉulo atente rigardis la sangantan korpon de Jeŝua, per sia blanka mano li tuŝis ties piedon kaj diris al la akompanantoj:

— Li mortis.

Same tio ripetiĝis ĉe la du aliaj fostoj.

Kiam la ekzameno estis finita, la tribunuso gestis al la centuriestro, sin turnis kaj foriris de la pinto kun la estro de la Templa gardo kaj la kapuĉulo. Estiĝis krepusko, fulmoj sulkis la nigran ĉielon. Subite el ĝi ŝprucis fajro, kaj la krio de la centuriestro: «Retiru la gardon!» dronis en la tondro. Feliĉaj, la soldatoj kuris malsupren surmetante la kaskon. Mallumo kovris Jerŝalaimon.

La pluvego verŝiĝis abrupte kaj trafis la centurion ĉe la mezo de la deklivo. La akvo falis tiom abunde, ke kiam la soldatoj ankoraŭ kuris malsupren, post ili jam impetis torentaj fluegoj. La soldatoj glitis kaj falis sur la moliĝinta argilo rapidante al la ebena vojo sur kiu — apenaŭ videbla tra la pluvnebulo — galopis al Jerŝalaim la ĝisoste malseka kavalerio. Post kelkaj minutoj nur unu homo restis sur la monteto en la vapora bolado de tondro, akvo kaj fajro. Svingante la malvane ŝtelitan tranĉilon, falante ĉe la glitigaj kavetoj, sin kroĉante je ĉio ajn, fojfoje kvarpiede grimpante, li impetis al la fostoj. Jen li dronis en la kompleta malhelo, jen subite li reaperis en la flagra lumo.

La akvo jam kovris liajn piedojn ĝis la maleoloj kiam li, finfine atinginte la fostojn, forŝiris sian pezan pro la sorbita akvo taliton, lasis sur si nur la ĥitonon kaj sin premis al la piedoj de Jeŝua. Li distranĉis la ŝnurojn ĉe la kruroj, grimpis sur la malsupran transversaĵon, ĉirkaŭprenis Jeŝuan kaj forigis la suprajn ligilojn de liaj brakoj. La nuda malseka korpo de Jeŝua peze falis sur Levion kaj renversis lin teren. Levio volis tuj meti ĝin sur siajn ŝultrojn, sed alia penso lin haltigis. Li lasis la korpon kun la malantaŭen klinita kapo kaj la disetenditaj brakoj kuŝi en la akvo, kaj tra la argillikvaĵo li kure vadis sur la disglitantaj piedoj al la aliaj fostoj. Ankaŭ tie li distranĉis la ŝnurojn, kaj la du korpoj falis sur la teron.

Pasis kelkaj minutoj. Sur la pinto de la monteto restis nur tiuj du korpoj kaj la tri nudaj fostoj. La akvo batis kaj turnis la korpojn.

Levio kaj la korpo de Jeŝua ne plu estis supre sur la altaĵo.

Ĉapitro 17 Malkvieta tago

Je la vendredo matene, tio estas la sekvan tagon post la malbenita seanco, el la tuta efektiva personaro de la oficistoj de Varieteo: la librotenisto Bazilo Stepanoviĉ Lastoĉkin, du kontistoj, tri tajpistinoj, ambau kasistinoj, kurieroj, lokmontristoj kaj purigistinoj — resume, el ĉiuj estantaj en la teatro — neniu laboris sur sia loko. Sidante sur la fenestro-bretoj ili observis, kio okazas malsupre, en la strato Sadovaja ĉe la muro de Varieteo. Al la muroj premiĝis du kelkmilhomaj atendovicoj, kies vosto atingis la placon Kudrinskaja. En la komenco de ambau vicoj staris proksimume po dek revendistoj bone konataj de la tuta Moskva teatrularo.

La atendovicoj mienis tre ekscitite, kroĉis la atenton de la preterfluantaj civitanoj, kaj pasigis sian tempon pridiskutante la logajn raportojn pri la hieraua senprecedenca seanco de nigra magio. Tiaj samaj raportoj pleje konfuzis la libroteniston Lastoĉkin, kiu je la antaua vespero la spektaklon ne ĉeestis. La lokmontristoj rakontis pri harstarigaj aferoj, ekzemple, ke post la fino de la fama seanco civitaninoj kuradis sur la strato duonvestite, kaj tiel plu. La pruda kaj milda Lastoĉkin nur frap-frapis per la palpebroj audante la historiojn pri ĉiuj ĉi mirakloj, kaj absolute ne sciis, kion fari; nu, fari ion nepre necesis, kaj tio estis ĝuste lia devo, ĉar nun li restis la plej altranga oficisto en la tuta ŝipanaro de Varieteo.

Ĉirkau la deka horo la bilet’avida amaso tiom ŝvelis, ke la famo pri ĝi atingis la milicion, kaj mirinde rapide aperis taĉmentoj, rajdaj kaj surpiedaj, kiuj ordigis la amason. Tamen eĉ en bona ordo starante, la kilometra serpento per si mem prezentis grandan faligilon kaj tute konsternis la civitanojn sur la strato Sadovaja.

Tio estis ekstere, sed ankau interne de Varieteo estis tre mise. De la frua mateno senĉese sonoris la telefonoj en la kabineto de Latronov, en la kabineto de Rimskij, en la kontadejo, en la kaso, en la oficejo de Varenŭha. Komence Bazilo Stepanoviĉ provis respondi ion, ankau la kasistinoj respondadis, ion balbutis en la telefonon la lokmontristoj, sed finfine ĉiuj ĉesis respondi, ĉar je la demandoj, kie estas Latronov, Varenŭha, Rimskij, tute mankis respondoj. Unue ili provis sin malembarasi per «Latronov estas hejme», sed el la urbo oni replikis, ke oni jam telefonis al lia loĝejo kaj la loĝejo respondis, ke Latronov estas en Varieteo.

Telefonis ekscitita sinjorino postulante Rimskijon, oni rekomendis al ŝi telefoni al lia edzino, je kio la audilo ekploreginte respondis, ke ĝuste ĝi estas la edzino, kaj ke Rimskij nenie troveblas. Estiĝis ia absurdaĵo. Purigistino jam rakontis al ĉiuj, ke veninte en la kabineton de la financa direktoro por ĝin ordigi, ŝi trovis la pordon larĝe malfermita, la lampojn ŝaltitaj, la ĝardenflankan fenestron disfrakasita, seĝon renversita kaj neniun en la ĉambro.

Post la deka en la teatron sturme enkuris Mme Rimskij. Ŝi ploregis tordante siajn manojn. Bazilo Stepanoviĉ tute perpleksiĝis kaj nenion povis al ŝi konsili. Kaj je la deka kaj duono venis la milicio. Ĝia unua kaj tre trafa demando estis:

— Kio okazas ĉe vi, civitanoj? Pri kio temas?

La ŝipanaro sin retiris malantau la palan kaj ekscititan libroteniston. Necesis nomi la aferojn per ilia nomo kaj agnoski, ke la estraro de Varieteo, en la persono de ties direktoro, financa direktoro kaj administristo, estas malaperinta kaj troviĝas nesciate kie, ke la anoncisto sekve de la hieraua seanco estas veturigita al psikiatria kuracejo, ke, resume, tiu hieraua seanco estis vera skandalaĵo.

La ploregantan edzinon de Rimskij, laueble ŝin kvietiginte, oni resendis hejmen, kaj pli ol ĉion ceteran atentis la rakonton de la purigistino pr la stato en kiu ŝi trovis la kabineton de la financa direktoro. La oficistojn oni petis reveni al sia laborloko kaj okupiĝi pri siaj aferoj, kaj post nelonga tempo en la teatro aperis enketistoj kun pint’orela, dikmuskola hundo havanta tre inteligentajn okulojn kaj cigarcindran felkoloron. Inter la varieteanoj tuj trasusuris flustrado, ke tiu virhundo estas neniu alia ol la fama Karoaso. Nu, fakte, ĝi estis ĝuste Karoaso. Ĝia konduto mirigis ĉiujn. Apenau enkurinte en la kabineton de la financa direktoro, Karoaso ekgraulis nudigante monstrajn flavetajn dentegojn, poste sin kuŝigis sur la ventron, kaj kun stranga mikso de melankolio kaj furiozo en la okulo, rampis al la rompita fenestro. Venkinte sian timon, la hundo subite saltis sur la fenestrobreton kaj, levinte supren sian maldikan muzelon, sovaĝe kaj malicege ekhurlis. Ĝi malvolis foriri de la fenestro, graulis, tremetadis kaj sin pretigis elsalti en la ĝardenon.

Oni foririgis la hundon el la kabineto kaj relasis ĝin en la vestiblo; ĝi spur’iris tra la granda enirejo sur la straton kaj venigis la enketistojn al la taksia haltejo. Tie ĝi perdis la sekvatan spuron, kaj Karoason oni forkondukis.

La enketistoj sin instalis en la oficejo de Varenŭha kaj venigis unu post alia tiujn oficistojn de Varieteo, kiuj ĉeestis la incidentojn de la hieraua seanco. Menciendas, ke ĉiupaŝe la enketo frontis neantauvideblajn malfacilaĵojn. Fojon post fojo la okazaĵfadeno rompiĝis en la manoj.

Ĉu estis afiŝoj? Estis. Tamen dum la nokto oni surgluis novajn, kaj nun — faru kion vi volas — ne restis eĉ unu. Nu, tiu magiisto, de kie li venis? Demandu iun alian. Tamen oni devis ja fari kontrakton?

— Oni devis, — perplekse konfirmis Bazilo Stepanoviĉ.

— Se estis kontrakto, ĝi devis pasi tra la librotenado, ĉu?

— Nepre, — ekscitite jesis Lastoĉkin.

— Kie do ĝi estas?

— Ĝi mankas, — ankorau pli paliĝante respondis la konsternita librotenisto. Kaj fakte, nek en la paperujoj de la kontadejo, nek ĉe la financa direktoro, nek en la kabineto de Latronov estis eĉ malpleja spuro de la kontrakto.

Kiu estas la familinomo de la magiisto? Bazilo Stepanoviĉ ne scias, li ne ĉeestis la hierauan spektaklon. La lokmontristoj ne scias. Unu el la biletvendistinoj sulkigis la frunton, pensis, pensadis, fine diris:

— Vo… ŝajnas Voland.

Ĉu eblas, ke tamen ne Voland? Eble ne Voland. Eble Faland.

Iĝis konstatite, ke en la Alilandanburoo oni nenion ajn audis pri Voland nek pri Faland nek pri ia ajn magiisto.

La kuriero Karpov deklaris, ke la magiisto ŝajnis sin instali en la loĝejo de Latronov. Certe, oni tuj vizitis la apartamenton. Nenia magiisto tie troviĝis. Forestis ankau Latronov mem. La mastrumistino Grunjo forestas, kie ŝin trovi scias neniu. La prezidanto de la domkomitato Nikanoro Ivaniĉ Nudokrudov forestas, la sekretario Proleĵnev forestas!

Rezultis perfekte absurda misaĵo: malaperis la tuta estraro, hierau okazis stranga skandala seanco, sed kiu ĝin realigis kaj lau kies instigo — tion scias neniu.

Tamen proksimiĝis la tagmezo, la horo kiam oni devus malfermi la kason. Sed tio ja estis absolute nepensebla! Sur la pordo de Varieteo oni alkroĉis grandegan kartonpecon kun la surskribo: La hodiaua spektaklo ne okazos. Tra la atendovicoj, de la kapo ĝis la vosto, pasis tumulteto, sed post kelka ekscitiĝo ili tamen komencis disiĝi, kaj dum ne pli ol unu horo tute malaperis. La enketistoj foriris por daurigi sian laboron en alia loko, la oficistojn, krom la deĵorantojn, oni forpermesis, kaj la pordojn de Varieteo oni fermis.

La librotenisto Lastoĉkin devis plenumi du urĝajn taskojn. Unue, li devis veturi al la Komisiono pri la Spektakloj kaj pri la Amuz’aranĝoj de la pli Leĝera Tipo por raporti pri la hierauaj okazintaĵoj, kaj due, li devis viziti la Spektaklofinancan Sekcion por liveri la hierauan enspezon, 21711 rublojn.

La ordema kaj diligenta Bazilo Stepanoviĉ pakis la monon en tagĵurnalon, kruce ĉirkauligis la pakaĵon per ŝnureto, ŝovis ĝin en sian tekon kaj, konforme al la instrukcio, li, kompreneble, iris ne al la autobuso nek al la tramo sed al la taksia haltejo.

Tie staris tri veturiloj, sed apenau ties ŝoforoj ekvidis la pasaĝeron rapidi al la haltejo, tuj ĉiuj tri forveturis vakaj el sub lia nazo, sendante al li, sen evidenta motivo, tre malafablajn rigardojn.

Tre surprizite de tiu cirkonstanco la librotenisto longan tempon staris kiel ŝtipo, cerbumante, kion ĝi signifu.

Post ĉirkau tri minutoj alruliĝis vaka taksio, sed la vizaĝo de la ŝoforo tuj tordiĝis, de kiam li vidis la pasaĝeron.

— Ĉu vakas? — mirtusinte demandis Bazilo Stepanoviĉ.

— Montru la monon, — malafable respondis la ŝoforo sen rigardi la pasaĝeron, Ankorau pli surprizite, la librotenisto, premante subbrake la valoregan tekon, tiris el sia biletujo ĉervoncon kaj montris ĝin al la ŝoforo.

— Ne! — mallonge diris tiu.

— Pardonon… — komencis la librotenisto, sed la ŝoforo lin interrompis:

— Ĉu trirublajn biletojn vi havas?

Nenion komprenante, la librotenisto eltiris du trirublajn biletojn kaj montris ilin al la ŝoforo.

— Enveturiĝu! — tiu kriis kaj mallevis la flageton de sia taksimetro per frapo, kiu ĝin preskau disfrakasis. — Ni iru.

— Vi ne havas ŝanĝmonon, ĉu? — nekuraĝe demandis la librotenisto.

— Plenan poŝon da ŝanĝmono mi havas! — blekegis la ŝoforo, kaj Lastoĉkin vidis en la retrospegulo liajn sangoŝvelajn okulojn, — tio estus hodiau mia tria okazo. Ankau al la kolegoj la samo okazis. Iu kanajlo donas al mi ĉervoncon, mi denombras al li la restaĵon, kvar rublojn kvindek… li elveturiĝas, la fiulo! Post kvin minutoj mi rigardas — anstatau la ĉervonco estas etikedo de mineral’akva botelo! — La ŝoforo prononcis kelkajn nepreseblajn vortojn. — Alia, ĉe la placo Zubovskaja. Ĉervonco. Mi redonas tri rublojn. La ulo foriris! Mi ŝovas la manon en la monujon, tie sidas abelo — pik en la fingron! kaj forflugas. Ah vi!.. — la ŝoforo refoje enŝovis nepreseblajn vortojn, — kaj la ĉervonco mankas. Hierau en tiu Varieteo (nepreseblaĵo) iu vipuro prestidigitisto prezentis seancon kun ĉervoncoj (nepreseblaĵo).

La librotenisto stuporis, ŝrumpis kaj faris tian mienon, kvazau la vorton Varieteo li audas unue en sia vivo, kvankam en si mem li pensis: «Eh he!»

Veturigite kien li bezonis, la librotenisto bonorde pagis, eniris la konstruaĵon, rapidis tra la koridoro al la kabineto de la direktoro, kaj jam survoje li komprenis, ke li trafis mistempe. Nekutima malordo regis en la kancelario de la Spektaklokomisiono. Preter la librotenisto kuris kurierino kun la kaptuko deglitinta malantauen kaj kun elorbitiĝantaj okuloj.

— Nenio, nenio, ja nenio, miaj karaj! — ŝi kriis en la aeron, — la jako kaj la pantalonoj estas ĉi tie, sed en la jako estas nenio!

Ŝi malaperis en iu pordo, kaj tujsekve audiĝis tintado de frakasata vazaro. El la sekretariejo elkuris konatulo de Lastoĉkin, la estro de Unua Sekcio de la Komisiono, sed li estis en tia stato, ke la libroteniston li ne rekonis kaj senspure malaperis.

Frapite de ĉio ĉi tio, la librotenisto atingis la sekretariejon, kiu samtempe estis la antauĉambro de la kabineto de la prezidanto de la Komisiono, kaj tie li tute konsterniĝis.

De malantau la fermita pordo de la kabineto audiĝis timinda voĉo, sendube apartenanta al Proĥoro Petroviĉ, la prezidanto de la Komisiono. «Li ŝajnas ordigi al iu la kapon» pensis la konfuzita librotenisto; li turnis sin malantauen kaj vidis ion alian: en la leda brakseĝo, retroklininte sian kapon sur la apogilon, nehaltigeble ploregante, kun malseka poŝtuketo en la mano, kuŝis, etendinte siajn longajn gambojn preskau ĝis la mezo de la ĉambro, la persona sekretariino de Proĥoro Petroviĉ, la belulino Anna Riĉardovna.

Ŝia tuta mentono estis makulita je lippaŝtelo, nigraj flustrioj de likviĝinta tuĉo treniĝis de la okulharoj sur ŝiajn persikajn vangojn.

Rimarkinte la veninton, Anna Riĉardovna salte leviĝis, sin ĵetis al Lastoĉkin, kroĉis sin je la refaldoj de lia jako kaj skuante la libroteniston ŝi ekkriis:

— Laudatu Dio! Finfine troviĝis almenau unu kuraĝulo! Ĉiuj diskuris, ĉiuj perfidis! Ni iru, iru al li, ja mi ne scias, kion fari! — Kaj, plu ploregante, ŝi tiris la libroteniston en la kabineton.

La unua ago de Lastoĉkin tuj post ol li paŝis en la kabineton estis lasi sian tekon fali sur la plankon; kaj due, ĉiuj pensoj en lia kapo renversiĝis piedosupren. Ja vere, estis sufiĉa kauzo.

Ĉe la grandega skribotablo kun masiva inkujo sidis malplena vira vestokompleto kaj promenigis sur paperfolio sekan, seninkan plumon. La vestokompleto surhavis kravaton, el ĝia brustpoŝeto montriĝis fontoplumo, tamen nek kolo nek kapo videblis super la kolumo, kaj same la manumoj prezentis nenian manon. La vestokompleto estis absorbita de la laboro kaj neniom atentis la pelmelon kiu regis ĉirkaue. Audante iun veni, la vestokompleto dors’apogiĝis en la brakseĝo kaj de super la kolumo eksonis la de Lastoĉkin bone konata voĉo de Proĥoro Petroviĉ:

— Kio okazis? Ja sur la pordo estas skribite, ke mi neniun akceptas!

La bela sekretariino ekŝrikis kaj tordante siajn manojn ŝi kriis:

— Ĉu vi vidas? Ĉu vidas?! Li ne estas ĉi tie! Ne estas! Revenigu lin, revenigu!

Iu ŝovis sian kapon tra la duonfermita pordo, diris «Aĥ!» kaj resaltis for. La librotenisto sentis siajn genuojn ektremi, li sidiĝis sur la randon de seĝo, cetere, sen forgesi antaue repreni la tekon. Anna Riĉardovna saltetis ĉirkau la librotenisto ĉifante lian jakon, kaj krietadis:

— Mi ĉiam, ĉiam lin haltigis, kiam li komencis diablosakri! Tamen finfine li sin forsakris, — la belulino kuris al la skribotablo kaj per muzika, tenera voĉo, iomete nazsona post la plorado, ŝi vokis:

— Proĉjo! Kie vi estas?

— Kiun vi alparolas ĉi tie per Proĉjo? — orgojle demandis la vestokompleto, ankorau pli profunden ŝovante sin en la brakseĝo.

— Li ne rekonas! Min ne rekonas! Ĉu vi komprenas? — reekploregis la sekretariino.

— Bonvolu ne ploregi en mia kabineto! — jam kolerete diris la incitiĝema striita vestokompleto, kaj per la maniko ĝi ŝovis al si pluan paperstakon kun la evidenta intenco provizi ilin je la koncernaj decido-formuloj.

— Ne, tion mi ne povas vidi, ne, mi ne povas! — kriis Anna Riĉardovna elkurante en la sekretariejon; kaj post ŝin el la kabineto pafiĝis la librotenisto.

— Imagu do, mi sidas, — tremante pro la ekscito rakontis la sekretariino, rekroĉiĝinte je la maniko de Lastoĉkin, — kaj subite envenas virkato. Tute nigra kaj granda kiel hipopotamo. Nature, mi kriis al ĝi «huŝ!» Ĝi forkuras kaj anstatau ĝi envenas dikulo, ia katmuzela, kaj diras: «Fi, civitanino, maldecas krii huŝ al vizitanto». Kaj hop rekte en la kabineton, kaj mi, nature, kuras post lin, krias: «Ĉu vi freneziĝis?» Kaj li, la arogantulo, iras rekte al Profioro Petroviĉ kaj sin sidigas kontrau li en la brakseĝon. Nu, la ĉefo, li estas plej bonkora homo, tamen nervoza. Li ekkoleris! Tion mi ne negas. Jes, nervoza homo, laboras kiel bovo, li ekkoleris. «Kial do» li diris «vi permesas al vi enrompiĝi sen esti anoncita?» Kaj la impertinentulo, vi imagu, li duonkuŝiĝis en la brakseĝo kaj kun rideto respondas: «Mi» li diras «venis por priparoli kun vi negoceton». Proĥoro Petroviĉ denove koleriĝis: «Mi estas okupita!» Ĉu vi scias, kion la ulo respondis? «Neniel vi estas okupita…» Ĉu bele? Tiam, nature, la pacienco de Profioro Petroviĉ krevis kaj li ekkriis: «Tio ja estas skandalaĵo! Oni lin forkonduku au la diabloj min prenu!» Kaj la alia, imagu, ridetis kaj diris: «Ĉu la diabloj vin prenu? Nu, tio estas aranĝebla!» Kaj paf! mi eĉ ne havis tempon por ekkrio: malaperis tiu katmuzela kaj sii… sidas… la vestokompleto… Hiii! — distirinte sian tute senforman, la lastajn konturojn perdintan buŝon hurlis Anna Riĉardovna.

Plorsingulto ŝin silentigis, ŝi reakiris la spiron kaj ekbabilis ion tute senkoheran:

— Kaj skribas, skribas, skribas! Frenezige! Per telefono ĝi interparolas! Vestokompleto! Ĉiuj forkuris, kvazau la leporoj!

La librotenisto staris tremante. Sed finfine la sorto lin helpis. Trankvile kaj afereme en la sekretariejon paŝis la milicio en la kvanto de du homoj. Ekvidinte ilin la bela sekretariino ploregis ankorau pli forte, puŝante la fingron al la pordo de la kabineto.

— Ne plu ploregu, civitanino, — trankvile diris la unua miliciano, dum la librotenisto, sentante sin troa, rapide forlasis la sekretariejon kaj post unu minuto jam estis en la libera aero. Pensoj kirliĝis en lia kapo, zumis kvazau en tubo, kaj en tiu zumado audiĝis ŝiraĵoj el tio, kion la lokmontristoj rakontis pri la kato partopreninta la hierauan seancon. «Eh he! Ĉu la kato ilin vizitinta estus nia konatulo?»

Nenion aranĝinte en la Komisiono, la diligenta librotenisto decidis viziti ĝian filion, situantan en la strateto Vagankovskij. Kaj por sin iomete trankviligi la tutan vojon li iris piede.

La urba Spektaklofilio okupis malnovan kadukiĝantan palaceton, ĉirkauatan de ĝardeno kaj faman pro siaj porfiraj kolonoj en la vestiblo.

Tamen je tiu tago ne la kolonoj impresis onin en la filio, sed tio, kion oni vidis sub ili.

Kelkaj vizitantoj stupore staris rigardante plori fraulinon, kiu sidis ĉe vendotablo ŝarĝita je speciala spektaklofaka literaturo. Ĉi momente la fraulino al neniu ofertis ion ajn el tiu literaturo kaj je ĉiuj kompatemaj demandoj ŝi respondis per rifuza mangesto. Dume de supre, de malsupre, de la aloj, el ĉiuj sekcioj de la Filio ŝutiĝis telefontriloj de almenau dudek desperaj aparatoj.

Post kelka tempo la fraulino ĉesis plori, ekskuiĝis kaj histerie kriis:

— Jen denove! — kaj subite ŝi ekkantis per tremeta soprano:

Sur la ŝtuparo kuriero minacis iun nevideblan per la pugno kaj per senbrila, malsonora baritono li kantis kun la fraulino:

Malproksimaj voĉoj aliĝis al la kantado, la ĥoro ŝvelis kaj baldau la kanto plenigis la tutan Filion. En la apuda ĉambro n-ro 6, kie situis la kontokontrola fako, elstaris potenca, rauketa baso. La ĥoron akompanis la kreskanta telefontrilado.

— blekegis la kuriero sur la ŝtuparo.

Larmoj fluis sur la vangoj de la fraulino, ŝi provis kunpremi la dentojn, sed ŝia buŝo meme malfermiĝadis kaj ŝi kantis je oktavo pli alte ol la kuriero:

Surprize por la silentaj vizitantoj, la disaj ĥoranoj formis mirindan ensemblon, kvazau ĉiuj kantantoj staris kune direktate de nevidebla ĥorestro.

Sur la strateto Vagankovskij la pasantoj haltis ĉe la ĝardenkrado, surprizite de la gajo reganta en la Filio.

Apenau finiĝis la unua strofo, la kantado abrupte ĉesis, kvazau obeante la taktobastonon de ĥorestro. La kuriero nelaute sakris kaj foriris. Je tiu momento malfermiĝis la granda pordo kaj envenis civitano surhavanta someran mantelon el sub kiu montriĝis basko de blanka kitelo. Lin sekvis miliciano.

— Faru ion, doktoro, mi vin petegas! — histerie kriis la fraulino.

Sur la ŝtuparon elkuris la sekretario de la filio, kaj tute ruĝa, verŝajne pro honto kaj konfuziĝo, li ekparolis balbute:

— Vidu, doktoro, ni havas kazon de amasa hipnoto… Do necesas… — antau ol li finis la frazon, lia gorĝo ŝtopiĝis per la vortoj kaj subite li ekkantis tenore:

Idioto! — ankorau sukcesis krii la fraulino, tamen ŝi ne precizigis, kiun ŝi insultas, sed anstataue eligis perfortan koloraturon kaj mem ekkantis pri Ŝilka kaj pri la minejgardo.

Regu vin! Ĉesu kanti! — la doktoro ordonis al la sekretario.

Ĉio atestis, ke la sekretario de si mem kare pagus por ne kanti, sed ĉesi li neniel povis, kaj kun la ĥoro li audigis al la pasantoj en la strateto la komunikon, ke lin en la tajgo ne tuŝis la best’, kaj krome, kuglo soldata ne trovis!

Apenau la strofo finiĝis, la fraulino tuj ricevis de la kuracisto porcion da valeriano, poste li kun la sekretario kuris al la ceteraj, por ankau al ili trinkigi.

— Pardonu, civitanjo, — subite la librotenisto sin turnis al la fraulino, — ĉu nigra kato vin vizitis?

— Kial, kato? — kolere kriis la fraulino, — azenon ni havas en la Filio, azenon! — kaj, aldoninte al sia ekkrio: — Li audu, mi ne zorgas pri tio, mi diros ĉion! — ŝi fakte rakontis, kio okazis.

Evidentiĝis, ke la estro de la Urba Filio, «definitive ruiniginta la pli leĝerajn amuz’aranĝojn» (lau la vortoj de la fraulino), suferis je manio organizi ĉiajn rondetojn.

— Por ŝuti polvon en la okulojn de la ĉefoj! — voĉegis la fraulino.

Ĉi jare la filiestro jam sukcesis organizi rondeton pri Lermontov, ŝakan-daman rondeton, tablotenisan rondeton kaj rajdoartan rondeton. Por la somero li minacis organizi rondeton de remado en nesalaj akvoj kaj alpisman rondeton.

Kaj jen hodiau, dum la tagmeza pauzo, oni vidas lin, la filiestron, enveni…

— Brak-en-brake kun ia kanajlo, — plu rakontis la fraulino, — de neniu konata, en kvadratita pantalonaĉo, kun fendita nazumo kaj… monstre fripona fizionomio!

Lau la rakonto de la fraulino, la filiestro tuj prezentis la ulon al ĉiuj tagmanĝantaj en la kantino kiel eminentan fakiston pri la organizado de ĥorrondetoj.

La vizaĝoj de la futuraj alpistoj malsereniĝis, sed la filiestro vokis al ĉies braveco, kaj la fakisto iom ŝercis, spritis kaj solene ĵuris, ke da tempo la kantado postulas plej malmulte, dum da utilo, interalie, ĝi alportos tutajn vagonplenojn.

Lau la fraulino, kiel ĉiam, la unuaj elsaltis Fanov kaj Kosarĉuk, la du fi-famaj botlekuloj, kiuj tuj deklaris, ke ili aniĝas. Tiam la ceteraj oficistoj komprenis, ke la kantado estas neevitebla, do ankau ili devis aniĝi al la rondeto. Oni decidis kantadi dum la tagmeza pauzo, ĉar la tuta cetera tempo jam estis okupita de Lermontov kaj. de la damoj. Por doni ekzemplon, la estro anoncis, ke li havas tenoran voĉon, kaj poste ĉio okazis kiel en malbona sonĝo. La striita fakisto-ĥorestro blekegis:

— Do-mi-sol-do! — eltiris kelkajn timidulojn de malantau la ŝrankoj, kie ili provis sin savi je la kantado, deklaris al Kosarĉuk, ke tiu havas absolutan sonsenton, ekhurletis, ekĝemis, petegis plezurigi la maljunan kapelestron kantaman, frapetis per la agordoforko kontrau la fingroartikoj, persvadante onin ektondrigi la Gloran Maron.

Oni ektondrigis. Eĉ tre brave ektondrigis. La striita vere estis kompetentulo. Oni finkantis la unuan strofin. Ĉi tiam la kapelestro pardonpetis, diris: «Mi por unu minuto forestu!» kaj… malaperis. Ĉiuj kredis, ke li vere tuj revenos. Tamen eĉ post dek minutoj li plu forestis. Ĝojo plenigis la oficistojn — li forŝteliĝis!

Kaj subite iel de si mem oni ekkantis la duan strofon. Ĉiujn kondukis post si Kosarĉuk, pri kies absoluta sonsento oni prefere ne insistu, sed kiu certe havis sufiĉe agrablan altan tenoron. Oni finkantis. La kapelestro plu forestas! Oni disiris al siaj laborlokoj, sed apenau sidiĝinte, ĉiuj, malgrauvole, reekkantis. Kaj nenia eblo ĉesi. Triminuta silento kaj denova ektondro. Oni silentas. Oni kantas. Kaj tiel plu! Ĉi tiam oni komprenis, ke estas miso. Pro la hontego la filiestro sin enŝlosis en sia kabineto.

Ĉi tiam la rakonto de la fraulino interrompiĝis. Neniom la valeriano helpis.

Post kvaronhoro ĉe la ĝardenkrado en Vagankovskij haltis tri kamionoj, sur kies ŝarĝplatojn sin levis la tuta personaro de la Filio, gvidate de sia filiestro.

Apenau la unua kamiono, ŝanceliĝinte en la pordego, elveturis en la strateton, la oficistoj, kiuj staris sur ĝia platformo tenante unu la aliajn je la ŝultroj, ĉiuj samtempe malfermis la buŝon kaj la tuta strateto resonis de la populara kanto. La ĥoron tuj aliĝis la dua kamiono, ĝin sekvis la tria. Tiel oni veturis kantante. Sur la stratoj la pasantoj rapidis al siaj aferoj, lasis sian rigardon gliti preter la kamionoj, neniom surprizite, pensante ke temas pri eksterurba ekskurso. Kaj fakte, oni veturis eksterurben, tamen ne por ekskurso, sed en la klinikon de profesoro Stravinskij.

Post duonhoro la tute konfuzita librotenisto atingis la financan sekcion, esperante finfine sin malembarasi je la ŝtata mono. Jam instruite de sia sperto, li antau ĉio ĵetis prudentan rigardon en la longan ĉambregon, kie malantau malpoluritaj vitroj kun orliteraj surskriboj sidis la oficistoj. Li trovis nenian simptomon de alarmo au skandalo. Estis kviete, kiel konvenas en respektinda institucio.

Bazilo Stepanoviĉ ŝovis la kapon en la giĉeton super kiu estis skribite: Enpagoj, salutis la oficiston, kiun li antaue neniam vidis, kaj ĝentile petis enpagilon.

— Por kiu celo? — demandis la oficisto.

La librotenisto ekmiris.

— Mi volas liveri monon. Mi estas el Varieteo.

— Unu minuton, — respondis la oficisto kaj rapide fermis per la dratreto la truon en la vitro.

«Strange!» pensis la librotenisto. Lia miro estis tute natura. La unuan fojon en sia vivo li renkontis tian okazon. Ĉiu scias, kiom malfacile estas elpagigi monon: ĉiam povas aperi ia obstaklo. Sed en la tridekjara praktiko de la librotenisto ne estis okazo, ke iun ajn, ĉu juran, ĉu privatan personon, embarasus la postulo akcepti monon.

Tamen finfine la dratreto deŝoviĝis kaj la librotenisto regluis sian kapon al la giĉeto.

— Ĉu multe? — demandis la of icisto.

— Dudek unu mil sepcent dek unu rubloj.

— Oh ho! — ial ironie diris la oficisto kaj etendis al Lastoĉkin verdan folieton.

Bone sciante la formon, la librotenisto momente ĝin plenigis kaj komencis malligi la ŝnureton de sia pakaĵo. Kiam li malvolvis la gazetfolion, lia vidado konfuziĝis kaj li ĝemvoĉe ion balbutis.

Antau liaj okuloj ekflirtis fremdaj monbiletoj. Tie estis pakoj da kanadaj dolaroj, anglaj pundoj, nederlandaj guldenoj, latvaj latoj, estonaj kronoj…

— Jen li estas, unu el tiuj artifikuloj de Varieteo, — audiĝis timinda voĉo super la ŝtoniĝinta librotenisto. Kaj Bazilo Stepanoviĉ tuj iĝis arestita.

Ĉapitro 18 Misŝancaj vizitantoj

Ĝuste en la tempo, kiam la diligenta librotenisto rapidis en la taksio renkonte al la memskribanta vestokompleto, konvene vestita civitano eliris, inter aliaj pasaĝeroj, el la unuaklasa lokbileta vagono n-ro 9 de la Kieva trajno, ĵus veninta en Moskvon. La pasaĝero estis neniu alia ol la onklo de la forpasinto Berlioz, la ekonomiplanisto Maksimiliano Andreiĉ Poplavskij, loĝanta en Kievo ĉe la eksa Instituta strato. La kauzo de lia veno en Moskvon estis telegramo, kiun Poplavskij ricevis antaŭierau vespere kaj kiu tekstis jene:

Maksimiliano Andreiĉ estis opiniata, kaj laumerite, unu el la plej inteligentaj kapoj en Kievo. Tamen tia telegramo povas embarasi eĉ la plej inteligentan homon. Se iu telegrafas, ke li estas surveturita, tio signifas, ke la okazaĵo ne estis morta. Kial do temas pri entombigo? Ĉu lia stato estus tiom grava, ke li antauvidas sian morton? Eble tiel, sed plej stranga estas tiu precizo — kiel li povas scii, ke oni entombigos lin vendrede je la dek kvina? Mirinda telegramo!

Tamen la intelgentaj homoj ĝuste tial estas inteligentaj, ke ili scipovas klarigi la plej implikajn aferojn. Tre simple. Okazis eraro, kaj la mesaĝon oni transsendis konfuzita. La vorto min, sendube, apartenis al alia telegramo kaj okupis la lokon de la vorto Berliozon, kiu lasta ŝanĝiĝis kaze kaj trafis en la finon de la telegramo. Kun tia konjekto la senco de la telegramo iĝis klara, kvankam, certe, tragika.

Post ke pasis la paroksismo de malĝojo, atakinta la edzinon de Poplavskij, li senprokraste komencis prepari sin al vojaĝo en Moskvon.

Ĉi tie ni malkaŝu sekreton de Maksimiliano Andreiĉ. Certe, li kompatis sian bonevon, pereintan en la floro de siaj jaroj; sed li estis homo praktika kaj, evidente, li bonege sciis, ke pri lia partopreno en la entombigo estas nenia speciala bezono. Kaj malgrau tio, li tre rapidis veni Moskvon. Kiujn motivojn li havis? Unu solan: la loĝejon. Loĝejo en Moskvo, tio estas serioza afero! Oni ne scias kial, Maksimiliano Andreiĉ ne ŝatis Kievon, kaj la penso pri transloĝiĝo en Moskvon tiom ronĝis lin lastatempe, ke li apenau povis dormi. Lin ne plezurigis la printempaj akvoaltiĝoj de Dnepro, kiam la riverego, dronigante la insulojn ĉe la maldekstra bordo, disfluas ĝis la horizonto; li ne ĝuis la animskue belan vidaĵon, kiu prezentiĝas al la rigardo de apud la monumento al la princo Vladimiro; lin ne gajigis la sunaj lummakuloj, en la printempo ludantaj sur la brikpulvoraj vojetoj de la Vladimira Monteto. Nenion tian li volis, li volis nur unu aferon: transloĝiĝi en Moskvon.

La ripetaj gazet’anoncoj pri proponata interŝanĝo de apartamento ĉe la Instituta strato en Kievo kontrau malpli granda loĝejo en Moskvo rezultigis nenion. Interesitoj ne troviĝis au, en la maloftaj okazoj kiam kelkaj tamen troviĝis, iliaj proponoj estis malhonestaj.

La telegramo skuis Poplavskijon. Ĝi prezentis okazon, kian preterlasi estus peko. La negocemaj homoj scias, ke tiaj okazoj ne ripetiĝas.

Do, necesis malgrau ĉiuj obstakloj iel heredi la loĝejon de la bonevo ĉe la strato Sadovaja. Jes, tio estis malfacila, tre malfacila, tamen tiuj malfacilaĵoj estis ĉiakoste transvenkendaj. Homo sperta, Maksimiliano Andreiĉ sciis, ke por atingi tion la unua paŝo devis esti la jena: nepris per ĉiaj rimedoj registrigi sian loĝadon, almenau provizoran, en la tri ĉambroj de la mortinta boparenco.

Je la vendredo posttagmeze Poplavskij malfermis la pordon de la ĉambro, kie lokiĝis la administrejo de la domo 302-bis ĉe la strato Sadovaja en Moskvo.

En la mallarĝa ĉambraĉo, sur la muro pendis flaviĝinta afiŝo, kiu en kelkaj bildoj prezentis la procedojn por revivigi homon dronintan en rivero, kaj ĉe la granda tablo ligna sidis, tute sola, mez’aĝa nerazita viro, kies okuloj rigardis iel alarmite.

— Ĉu mi povas paroli al la prezidanto de la domkomitato? — ĝentile demandis la ekonomiplanisto demetante la ĉapelon kaj lokante sian valizeton sur vakan seĝon.

Tiu banala demando ial konfuzis la sidanton, tiom ke lia vizaĝo ŝanĝis la koloron. Angore deturnante la okulojn, li malklare murmuris, ke la prezidanto forestas.

— Ĉu li estas en sia loĝejo? — demandis Poplavskij. — Mi havas urĝegan aferon.

La sidanto denove respondis per io tre malklara; tamen estis divenebla, ke ankau hejme la prezidanto ne estas.

— Do, kiam li revenos?

Ĉi foje la sidanto respondis nenion kaj iel melankolie rigardis tra la fenestro.

«Ah ha!» diris al si mem la sagaculo Poplavskij, kaj demandis pri la sekretario.

La ĉetabla strangulo eĉ purpuriĝis pro streĉo kaj balbutis same malklare, ke ankau la sekretario forestas… kiam li revenos, tion oni ne scias, kaj… ke la sekretario malsanas…

«Ah ha!» diris al si Poplavskij kaj demandis: — Tamen iu ja estas el la estraro, ĉu?

— Mi, — per malforta voĉo respondis la homo.

— Vidu, — impone ekparolis Poplavskij, — mi estas la sola heredanto de la forpasinto Berlioz, mia nevo, pereinta, kiel vi scias, ĉe la Patriarĥa, kaj mi devas, lau la leĝo, transpreni la heredaĵon, kiu konsistas en nia apartamento n-ro 50…

— Ne konas mi la aferon, kamarado, — deprimite diris la homo.

— Tamen permesu do, — sonorvoĉe protestis Poplavskij, — vi estas estrarano, kaj vi devas…

Ĉi tiam la ĉambron envenis civitano. Ĉe lia vido la sidanto paliĝis.

— La estrarano Pjatnaĵko, ĉu? — demandis la civitano la sidanton.

— Jes, — apenau audeble respondis tiu.

La veninto ion flustris al la sidanto kaj tiu, tute afliktite, sin levis de la seĝo kaj post kelkaj sekundoj Poplavskij restis sola en la malplena administrejo.

«Aĥ, ankorau komplikaĵo! Kia misŝanco, ke ilin ĉiujn samtempe…» ĉagrenite pensis Poplavskij, trans la asfaltizita korto rapidante al la apartamento n-ro 50.

Apenau la ekonomiplanisto sonorigis, la pordo tuj malfermiĝis kaj Maksimiliano Andreiĉ paŝis en la mallumetan antauĉambron. Iom surprizis lin la cirkonstanco, ke estis nekompreneble, kiu malfermis al li la pordon: en la antauĉambro estis neniu, krom kolosa nigra virkato sidanta sur seĝo.

Poplavskij iom tusetis, stamfetadis, post kio la pordo de la kabineto malfermiĝis kaj en la antauĉambron envenis Kerubjev. Maksimiliano Andreiĉ ĝentile sed digne sin klinis kaj diris:

— Mia familinomo estas Poplavskij. Mi estas la onklo…

Sen lasi al li tempon por fini la frazon, Kerubjev rapidmove elpoŝigis malpuran tukon, ŝovis en ĝin sian nazon kaj ekploris.

— … de la forpasinto Berlioz…

— Certe, certe, — interrompis Kerubjev, forigante la poŝtukon de sia vizaĝo. — De la unua rigardo mi komprenis, ke tio estas vi! — ĉi tiam lin atakis plortremo kaj li ekveis: — Ha, kia malfeliĉo, ĉu? Ja kio ĉio ĉi estas? Kio?

— Tramo lin surveturis, ĉu? — flustre demandis Poplavskij.

— Ĝisfunde, — kriis Kerubjev, kaj larmoj torentis el sub lia nazumo, — ĝisf unde! Mi estis tie, mi ĉion vidis. Ĉu vi kredos — ek! La kapo for! La dekstra gambo — krak, en du pecojn! La maldekstra — krak, en du pecojn! Jen kio rezultas el tiuj tramoj! — Verŝajne, ne povante sin reteni, Kerubjev lasis sian nazon piki la muron apud la spegulo kaj konvulsie ploregis.

La onklon de Berlioz vere kortuŝis la konduto de la nekonato. «Kaj oni diras, ke en nia epoko ne estas kompatemaj homoj!» li pensis, mem sentante juketon en siaj okuloj. Tamen je tiu sama momento malagrabla nubeto ombris lian animon, kaj serpente fulmetis la penso, ĉu la kompatema homo iel sukcesis registrigi sian loĝadon en la apartamento de la mortinto, ja tiaj precedencoj jam estis en la vivo.

— Pardonu, ĉu vi estis amiko de mia forpasinta Miĉjo? — li demandis, per la maniko viŝante sian sekan maldekstran okulon, dum per la dekstra li ekzamenis la skuatan de la afliktego Kerubjevon. Sed tiu jam ploregis tiom forte, ke nenio estis komprenebla, krom la ripetataj vortoj «krak — en du pecojn!» Satplorinte, Kerubjev finfine malgluiĝis disde la muro kaj eligis:

— Ne, mi jam ne povas! Mi iru preni tricent gutojn da etera valeriano! — kaj turninte al Poplavskij sian tute larmokovritan vizaĝon li aldonis: — Jen kio ĝi estas, la tramo!

— Mi pardonpetas, ĉu estas vi kiu sendis al mi la telegramon? — demandis Poplavskij, penegante diveni, kio povus esti tiu mirinda ploremulo.

— Ĝi! — respondis Kerubjev, kaj per la fingro almontris la katon.

Poplavskij elorbitigis la okulojn, ne kredante al siaj oreloj.

— Ne, mi ne povas, forkonsumiĝis miaj fortoj, — snufante daurigis Kerubjev, — kiam mi rememoras: la rado sur lia gambo… la sola rado kvintalon pezas… Krak! Mi iru min enlitiĝi, en la dormo mi serĉu la forgeson… — kaj li tuj malaperis el la antauĉambro.

Tiam ekmoviĝis la kato, ĝi saltis de la seĝo malsupren, ekstaris sur la malantauaj piedoj, la antauajn apogis kontrau la koksoj, malfermis la faukon kaj diris:

— Nu, mi telegrafis. Kion ankorau?

Poplavskij sentis kapturniĝon, liaj gamboj kaj brakoj intertiĝis, li lasis fali la valizeton kaj sinkis sur la seĝon kontrau la kato.

— Ŝajnas, ke mi ruslingve vin demandis, — severe diris la kato, — kion ankorau?

Sed Poplavskij nenion respondis.

— La legitimilon! — komandoblekis la kato kaj etendis sian pufan antauan piedon.

Sen konscii kion li faras, kaj vidante nenion krom la du fajrerojn brulantajn en la kataj okuloj, Poplavskij fulmrapide eligis sian legitimilon el la poŝo, kiel oni elingigas ponardon. La kato prenis de la spegulkonzolo okulvitrojn en nigra dika muntumo, surmetis ilin sur sian muzelon, pro kio ĝia tuta aspekto iĝis ankorau pli impona, kaj eltiris la legitimilon el la tremanta mano de Poplavskij.

«Interese, ĉu mi svenos au ne?» pensis Poplavskij. El la profundo de la apartamento plu audiĝis singultoj de Kerubjev, la tutan antauĉambron plenigis la odoroj de etero, valeriano kaj de ankorau ia nauza abomenaĵo.

— Kiu miliciejo liveris la dokumenton? — demandis la kato ekzamenante paĝon en la malfermita legitimilo. Respondon li ne ricevis.

— La kvarcent dek dua, — mem respondis al si la kato, kondukante la antauan piedon sur la legitimilo, kiun ĝi tenis renversita, — jes, nature! Bonege mi konas tiun miliciejon, al ĉia ajnulo ĝi liveras legitimilon! Nu, ekzemple mi, mi ne estus liverinta legitimilon al tia ulo, kiel vi! Nepre ne! Post la unua rigardo sur vian vizaĝon mi tuj estus rifuzinta! — la kato tiom koleriĝis, ke ĝi ĵetis la legitimilon sur la plankon. — Via invito ĉeesti la entombigon estas malvalidigita, — of icialtone daurigis la kato, — volu reveni al via domicilo. — Kaj ĝi vokkraĉis en la pordon: — Azazello!

Responde en la antauĉambron elkuris malgranda, lametanta individuo en strikta nigra akrobatvestaĵo, zonita per leda rimeno en kiu estis fiksita duonponardo, rufa, kun flava kojnodentego, havanta albugon sur la maldekstra okulo.

Poplavskij sentis ke al li mankas la aero, li levis sin de la seĝo kaj retropaŝis tenante la manon ĉe la koro.

— Azazello, elakompanu! — ordonis la kato kaj forlasis la antauĉambron.

— Poplavskij, — nelaute nazvoĉis la enveninto, — ĉio jam komprenita, ĉu?

Poplavskij kapjesis.

— Tuj revenu al Kievo, — daurigis Azazello, — restu tie silente kaj kviete, kaj ne revu pri Moskvaj loĝejoj. Ĉu klare?

La malgrandulo, kies kojnodentego, duonponardo kaj misa okulo kauzis mortan timegon al Poplavskij, stature apenau atingis la ŝultron de la ekonomiisto, sed li agis energie, lerte kaj metode.

Unue li levis la legitimilon kaj ĝin prezentis al Maksimiliano Andreiĉ, kiu akceptis la libreton per senviva mano. Poste la nomito Azazello per unu mano prenis la valizeton, per la alia malfermegis la pordon kaj, preninte la kievanon je la brako, elkondukis lin sur la ŝtuparplaceton. Poplavskij sin apogis kontrau la muro. Sen ia ajn ŝlosilo Azazello malfermis la valizeton, elprenis grandegan rostitan kokinon, mankan je unu femuro kaj envolvitan en grasmakulan gazetfolion, metis ĝin sur la ŝtuparplaceton. Poste li eligis du kompletojn de subvestoj, razrimenon, libron kaj necesujon. Per unu piedmovo li ŝovis ĉion ĉi, krom la kokinon, for en la ŝtuparŝakton. Samdirekte forflugis ankau la malplenigita valizo. Oni audis ĝin pumi malsupre, kaj lau la bruo oni povus konkludi, ke ĝia kovrilo deiĝis.

Poste la rufa bandito firme prenis la kokinon je la kruro kaj per tiu tuta kokino plate, peze kaj timinde albatis la onklon de Berlioz sur la nukon tiel, ke la korpo de la kokino resaltis for kaj la kruro restis en la mano de Azazello. «Ĉio konfuziĝis en la domo de la Oblonskijoj», trafege rimarkigis la fama verkisto Leono Tolstoj. Ĝuste tiun esprimmanieron li uzus en nia kazo. Jes! Ĉio konfuziĝis en la kapo de Poplavskij. Longa fajrero preterkuris antau liaj okuloj, ĝin sekvis funebra serpento, kiu por unu momento estingis la helon de la maja tago — kaj Poplavskij ruliĝis sur la ŝtuparo tenante la legitimilon en la mano. Ĉe la ŝtuparturno li puŝis per piedo la fenestron, frakasis ties vitron kaj eksidis sur ŝtupo. Saltetante sur la ŝtupoj, la senkrura kokino pasis preter li kaj falis en la ŝakton. Sur la supra placeto, Azazello fulmrapide ĉirkaumanĝis la kokinan kruron kaj ŝovis la oston en la flankan poŝon de sia trikotaĵo, poste reiris en la apartamenton kaj brue fermis la pordon. Je tiu momento de malsupre audiĝis singardema paŝado de supren iranta homo.

Poplavskij kuris pluen ĝis la sekva placeto kaj sidiĝis sur benkon por iom trankviliĝi.

Miniatura maljunetulo kun eksterordinare melankolia vizaĝo, surhavanta tusoran vestokompleton el pasinta epoko kaj pajlan kanotĉapelon kun verda rubando, nerapide paŝis supren sur la ŝtuparo. Atinginte la placeton kie sidis Maksimiliano Andreiĉ, li haltis antau la ekonomiisto.

— Permesu, civitano, vin demandi, — melankolie diris la hometo en la tusora vesto, — kie estas la apartamento n-ro 50?

— Supre! — abrupte respondis Poplavskij.

— Grandan dankon, civitano, — same melankolie diris la hometo kaj iris pluen; Poplavskij leviĝis kaj kuris malsupren.

Trudiĝas demando, ĉu Maksimiliano Andreiĉ rapidis al la miliciejo por plendi pri la barbara perforto farita de la banditoj en hela tago? Ne, nepre ne, tion oni povas aserti senhezite. Enveni miliciejon kaj deklari, ke jen, kato kun okulvitroj ĵus legis mian legitimilon, kaj poste homo en akrobatvestaĵo kun ponardo… ne, civitanoj, Maksimiliano Andreiĉ ja vere estis homo inteligenta!

Li estis jam malsupre kaj tie apud la enirejo li rimarkis pordon kondukantan en ian kamereton. La vitro de tiu pordo estis forrompita. Poplarskij enpoŝigis la legitimilon kaj rigardis ĉirkauen, esperante vidi siajn desupre ĵetitajn aĵojn. Tamen de ili eĉ spuro ne restis. Li mem ekmiris, kiom malmulte lin tio ĉagrenis. Lin okupis alia penso, loga kaj interesa: per tiu hometo retesti la malbenitan loĝejon. La ulo ja demandis, kie ĝi situas, do li iras tien unuafoje. Sekve nun li iras rekte en la ungegojn de la afabla kompanio, nestiĝinta en la apartamento n-ro 50. Antausento diris al Poplavskij, ke la hometo tre baldau forlasos la loĝejon. Klare, Maksimiliano Andreiĉ ne plu intencis partopreni ian ajn entombigon de iu ajn bonevo, kaj aliflanke, ĝis la forveturo de la Kieva trajno ankorau restis sufiĉe da tempo. La ekonomiisto ĵetis rigardon ĉirkauen kaj glitis en la kameron. Je tiu momento supre klakis pordo. «Li eniris!» pensis Poplavskij sentante sian koron kunpremiĝi. En la kamero estis malvarmete, odoris je musoj kaj botoj. Maksimiliano Andreiĉ sidiĝis sur lignoblokon kaj decidis atendi. La pozicio estis oportuna, el la kamero li povis rekte observi la pordon de la sesa enirejo.

Tamen la atendado dauris pli longe ol supozis la kievano. La tutan tempon la ŝtuparo ial restis senhoma. La audeblo estis bonega, kaj finfine en la kvina etaĝo klakis pordo. Poplavskij retenis la spiron. Jes, tio estas lia singarda paŝado. «Li iras malsupren». Unu etaĝon sube pordo malfermiĝas. La paŝetoj silentiĝas. Ina voĉo. Voĉo de la melankolia homo. Jes, la lia… ĝi prononcis ion similan al «lasu, pro Kristo…»La orelo de Poplavskij estis elŝovita tra la vitrotruo. Tiu orelo perceptis inan ridon. Rapidaj kaj viglaj paŝoj malsupren; jen ekaperis virina dorso. La virino kun verda kvadratita aĉetsako en la mano pasis tra la enirejo en la korton. Dume reaudiĝis la paŝetoj de la malgranda homo. «Strange, li reiras al la apartamento. Supre remalfermiĝas la pordo. Nu, ni ankorau atendu».

Ĉi foje la atendo estis mallonga. La pordobruo. Paŝetoj. La paŝetoj ĉesis. Despera krio. Miauado. Paŝetoj hastaj, ŝutiĝantaj: malsupren, hop, hop, malsupren!

Poplavskij finatendis. Sin krucosignante kaj ion balbutante preterhastis la melankolia homo, sen ĉapelo, kun tute freneza vizaĝo, kun multaj skrapvundoj sur la kalvaĵo, en tute malseka pantalono. Kelkan tempon li baraktis kontrau la pordo de la ĉefenirejo, ne komprenante en sia timego, ĉu ĝi malfermiĝas enen au eksteren, sed fine li ĝin obeigis kaj impetis en la korton al la suno.

La apartamento estis fintestita, kaj sen pluaj pensoj pri la pereinta bonevo au pri la loĝejo, tremante ĉe la ideo pri la pasinta danĝero, Maksimiliano Andreiĉ, flustrante nur du vortojn: «Ĉio klaras! Ĉio klaras!» elkuris en la korton. Post kelkaj minutoj trolebuso estis forportanta la ekonomiplaniston al la Kieva Stacidomo.

Nu, la melankolia homo, dum la kievano sidis en la kamero, spertis plej malagrablan aventuron. La hometo estis Andreo Fokiĉ Sokov, bufedisto en Varieteo. Dum la enketo en la teatro Andreo Fokiĉ restis flanke kaj oni rimarkis nur unu aferon, tion, ke li iĝis ankorau pli malgaja ol kia li ĉiam estis, kaj krome, ke li demandis la kurieron Karpov pri tio, kie enloĝiĝis la gastludanta magiisto.

Do, forlasinte la onklon de Berlioz sur la placeto, la bufedisto atingis la kvinan etaĝon kaj sonorigis ĉe la pordo de la apartamento n-ro 50.

Oni tuj al li malfermis, tamen la bufedisto ekskuiĝis, retropaŝis kaj nur post kelka hezito li decidis eniri. Tio estis komprenebla. La pordon malfermis fraulino, kiu surhavis nenion krom koketan puntan antautuketon kaj elegantan blankan kufon sur la kapo. Ŝiaj piedoj, cetere, estis en oraj ŝuetoj. Ŝi havis senriproĉan figuron, kaj la sola difekto, kiun oni povus trovi en ŝia eksteraĵo, estis purpura cikatro sur la kolo.

— Nu, envenu do, se vi jam sonorigis! — diris la fraulino fiksante sur la bufediston la malĉastan rigardon de siaj verdaj okuloj.

Andreo Fokiĉ hikis, interfrapis la palpebrojn kaj paŝis en la antauĉambron, demetinte la ĉapelon. Je tiu momento en la antauĉambro ektintis la telefono. La senpudora ĉambristino metis unu piedon sur la seĝon, dekroĉis la audilon kaj diris en ĝin:

— Ha lo!

La bufedisto, ne sciante, kien li direktu siajn okulojn, konfuzite balanciĝis de unu piedo sur la alian kaj pensis: «Eh he, kian ĉambristinon havas la alilandano! Ho, kia fiaĵo!» Kaj por eviti la fiaĵon li deturnadis sian rigardon jen dekstren, jen maldekstren.

La tuta granda kaj duonluma antauĉambro estis plenplena je ekzotaj objektoj kaj vestoj. Ekzemple, sur la apogilon de la seĝo estis ĵetita funebra mantelo kun fajrokolora subŝtofo, sur la spegulkonzolo kuŝis longa spado kies ora tenilo briletis en la ombro. Tri arĝenttenilaj spadoj staris en la angulo tiel simple, kvazau ili estus ordinaraj ombreloj au promen-bastonoj. Kaj sur cerva kornaro pendis beretoj kun aglaj plumoj.

— Jes, — la ĉambristino parolis en la audilon, — kion? Ĉu barono von Meigel? Mi auskultas. Jes! La sinjoro artisto hodiau estas hejme. Jes, li ŝatos vin vidi. Jes, gastoj… Frako au nigra jako. Kion? Noktomeze. — Fininte la interparolon ŝi remetis la audilon kaj turnis sin al la bufedisto:

— Kion vi deziras?

— Necesas ke mi parolu al la civitano artisto.

— Kiel? Ĉu al li persone?

— Al li mem, — respondis la bufedisto melankolie.

— Mi demandos, — kun evidenta hezito diris la ĉambristino kaj, malferminte la pordon de la kabineto de la forpasinto Berlioz, ŝi raportis: — Kavaliro, tie estas veninta malgranda homo, kiu diras ke li bezonas paroli al messire.

— Nu hej, li eniru, — audiĝis el la kabineto la trema voĉo de Kerubjev.

— Iru en la salonon, — diris la fraulino tiel simple, kvazau ŝi estus normale vestita; kaj duone malferminte la pordon de la salono, ŝi foriris en alian ĉambron.

Obeinte ŝian inviton, la bufedisto eĉ pri sia afero forgesis, tiom lin frapis la aranĝo de la salono. Tra la koloraj vitroj de la altaj fenestroj (fantazio de la senspure malaperinta juvelistvidvino) fluis lumo mistera, simila al la kirka. En pramalnova, grandega kameno, malgrau la varmego de la printempa tago, flamis brulŝtipoj. Tamen neniom varmege estis en la salono, eĉ male, enirante oni sentis sin trempita en ian kelan malsekon. Antau la kameno, sur tigra felo kauris, plezure rigardante la fajron tra la duonfermitaj okuloj, nigra virkatego. Tie staris tablo, kies aspekto igis la diotiman bufediston ekskuiĝi: la tablo estis kovrita per kirka brokaĵo. Sur la brokaĵa kovrotuko altis multego da boteloj — dikventraj, ŝimaj kaj polvaj. Inter la boteloj briletis plato, kaj oni tuj vidis, ke ĝi estas el pura oro. Ĉe la kameno iu malgranda, rufa, kun duonponardo ŝovita malantau la zonon, rostis per longa ŝtala spado viandopecojn, kaj la fumo leviĝis en la kamentubon. Odoris ne nur je rostaĵo, sed ankau je ia fortega parfumo kaj incenso, kio por unu momento igis la bufediston, kiu el la gazetoj jam sciis pri la morto kaj la adreso de Berlioz, sin demandi, ĉu tamen por Berlioz estus celebrita la funebra diservo, kiun penson, cetere, li tuj forpelis, kiel evidente absurdan.

Subite la konsternita bufedisto ekaudis pezan bason:

— Do, pri kio mi povas esti al vi utila?

Ĉi tiam la bufedisto vidis en la ombro tiun, kiun li bezonis.

La nigra magiisto duonkuŝis sur ia senlima divano, malalta, kun dise surĵetitaj kusenoj. Kiom povis vidi Andreo Fokiĉ, la artisto surhavis nur nigrajn tolaĵojn kaj same nigrajn pintajn ŝuojn.

— Mi, — amare komencis Andreo Fokiĉ, — estas la bufedestro de la teatro Varieteo…

Kvazau barante lian buŝon, la artisto etendis sian manon, sur kies fingroj scintilis gemoj, kaj arde ekparolis:

— Ne, ne, ne! Eĉ ne unu vorton plu! Neniokaze kaj neniam prenos mi ion ajn en via bufedo! Hierau, estimato, mi pasis preter via vendotablo, kaj neniel mi povas forgesi vian sturgaĵon au vian brindzon. Mia karega amiko! Brindzo neniam estas verda, pri tio vin iu trompis. Ĝi devas esti blanka. Kaj kion diri pri via teo? Postgargaraĵo! Mi per miaj propraj okuloj vidis ian malpurulinon verŝi el sitelo neboligitan akvon en vian kolosan samovaron, sen ke oni ĉesu distribui la teon. Ne, karulo, tio ja ne taugas!

— Mi pardonpetas, — diris la bufedisto, konfuzite de tiu subita atako, — mi havas alian aferon, kaj la sturgaĵo neniel rilatas…

— Kiel do, «neniel rilatas», ja ĝi estas nemanĝebla!

— La sturgaĵon ni ricevis en la dua freŝogrado, — sciigis la bufedisto.

— Karulo, tio estas galimatio!

— Kio estas galimatio?

— La dua freŝogrado, jen kio estas galimatio! Estas nur unu freŝogrado — la unua, kiu ankau estas la lasta. Se via sturgaĵo havas duan freŝogradon, tio signifas, ke ĝi estas putra!

— Mi pardonpetas… — rekomencis Andreo Fokiĉ ne sciante kiel sin malembarasi je la ĉikanoj de la artisto.

— Mi ne pardonas, — firme diris tiu.

— Ne pri tiu afero mi venis paroli! — tute malespere diris la bufedisto.

— Ĉu ne pri tiu? — ekmiris la alilandano. — Sed kiu alia afero povus vin al mi venigi? Se mia memoro min ne perfidas, el la personoj, profesie al vi proksimaj mi konis nur unu armean kantinistinon, sed tio estis antau tre longe, kiam vi ankorau ne ekzistis. Cetere — tre agrable. Azazello! Tabureton al la sinjoro bufedestro.

La rostanta viandon sin turnis, liaj kojnodentoj ekteruris la bufediston, kaj tre lerte li donis al Andreo Fokiĉ unu el la malhelaj kverkaj benketoj. Aliaj seĝoj en la ĉambro ne estis.

La bufedisto diris:

— Grandan dankon, — kaj sin mallevis sur la benketon. Ĝia malantaua piedo tuj krake rompiĝis, kaj li kun ekĝemo tre dolore albatiĝis per la postaĵo kontrau la planko. Falante li per la piedo kroĉis alian benketon lokitan antau li kaj renversis sur sian pantalonon kalikon plenan je ruĝa vino.

La artisto ekkriis:

— Aj! Ĉu vi kontuziĝis?

Azazello helpis la bufediston sin levi kaj prezentis alian seĝon. Larmvoĉe la bufedisto malakceptis la proponon de la mastro demeti la pantalonon por sekigi ĝin antau la fajro, kaj aĉege sin sentante en la malsekaj subvesto kaj pantalono, li singarde sidigis sin sur la alian benketon.

— Mi ŝatas sidi malalte, — diris la artisto, — de malalte oni falas malpli danĝere, Do, ni haltis ĉe la sturgaĵo. Karulo mia! Freŝo, freŝo kaj refoje freŝo, jen kio devas esti la devizo de ĉiu bufedisto. Cetere jen, ĉu vi bonvolos gustumi…

En la purpura lumo de la kameno ekbrilis antau la bufedisto la spadoklingo, Azazello demetis sur oran teleron grandan ŝuŝantan viandopecon, ĝin aspergis je citronsuko kaj etendis al la bufedisto oran dudentan f orkon.

— Grandan… mi…

— Tamen jes, jes ja, gustumu!

Pro ĝentileco Andreo Fokiĉ metis peceton en la buŝon kaj tuj komprenis, ke li manĝas ion vere tre freŝan kaj, precipe, eksterordinare bongustan. Tamen, dum li maĉis la agrable odorantan sukoplenan viandon, malmulte mankis, ke li misglutu kaj duan fojon falu: el la apuda ĉambro flugis granda malhela birdo kaj per sia flugilo tuŝetis la kalvaĵon de la bufedisto. La birdo sin mallevis sur la kamenbreton, apud la horloĝon, kaj evidentiĝis, ke ĝi estas strigo. «Sinjoro mia Dio!» pensis Andreo Fokiĉ, nervoza kiel ĉiuj bufedistoj, «Jen bela loĝejo!»

— Kalikon da vino? Ĉu blankan, ĉu ruĝan? Vinon de kiu lando vi preferas por tiu diurnotempo?

— Grandegan… mi ne drinkas…

— Domaĝe! Ĉu vi degnus fari partion de ĵetkuboj? Ĉu vi pli ŝatas aliajn ludojn? Domenon, kartojn?

— Mi ne ludas, — jam lacigite respondis la bufedisto.

— Tute malbone, — konkludis la mastro. — Se vi permesas, io misa estas en viro, kiu evitas la vinon, la kompanion de ĉarmaj virinoj, la ĉetablan konversacion. Tiaj homoj au estas grave malsanaj, au ili sekrete malamas siajn proksimulojn. Verdire, tiu kriterio havas esceptojn: inter la personoj, kiuj sidis kun mi ĉe la festena tablo, fojfoje troviĝis mirindaj kanajloj! Nu, mi auskultas vian aferon.

— Hierau vi bonvolis fari prestidigitaĵojn…

— Ĉu mi? — ekstreme mirigite ekkriis la magiisto. — Mizerikordon, ja tio tute ne konvenas al mia stato!

— Pardonon, — mirkonfuzite diris la bufedisto, — sed hierau… la seanco pri nigra magio…

— Ah jes, nu jes, certe! Mia kara, mi malkaŝu al vi sekreton. Neniel mi estas artisto, simple mi volis vidi moskvanojn en amaso, kaj plej oportune povis fari tion en teatro. Tial mia sekvantaro, — per kapmovo la mastro almontris la katon, — aranĝis tiun seancon, kaj mi, mi nur sidis kaj rigardis la moskvanojn. Tamen ne faru tian mienon sed prefere diru, kio koncernanta la seancon venigis vin ĉi tien?

— Se vi permesas, inter aliaj aferoj, de la plafono flugis paperetoj, — la bufedisto mallautigis la voĉon kaj embarasite rigardis ĉirkauen, — nu, ĉiuj ilin diskaptis. Kaj jen juna viro venas en mian bufedejon kaj prezentas al mi ĉervoncon, mi redonas al li ok kvindek… Poste alia…

— Ĉu ankau juna viro?

— Ne, maljuneta… Poste tria, kvara… Al ĉiu mi redonas la restaĵon. Nu, hodiau mi volis kontroli la kason, mi ĝin malfermas kaj ek — anstatau la monon mi trovas tie papertranĉaĵojn. Cent nau rublojn perdis la bufedo.

— Aj-aj-aj! — ekkriis la artisto, — kiel do ili kredis, ke tio estas autentaj biletoj? Ja mi ne povas allasi la penson, ke ili faris tion konscie.

La bufedisto iel malrekte kaj deprimite rigardis ĉirkauen sed nenion diris.

— Ĉu tamen frauduloj? — angore demandis sian gaston la magiisto. -Ĉu inter la moskvanoj estas frauduloj?

Responde la bufedisto tiel amare ridetis, ke forfalis ĉiaj duboj: jes, inter la moskvanoj estas frauduloj.

— Sed tio estas malnobla! — indigniĝis Voland, — vi estas homo malriĉa… ja vi estas homo malriĉa, ĉu?

La bufedisto entiris la kapon inter la ŝultrojn, tiel ke iĝis evidenta, ke li estas homo malriĉa.

— Kiom da ŝparaĵoj vi havas?

La demando sonis kompateme, tamen oni ne povus negi, ke ĝi estis sentakta. La bufedisto embarasiĝis.

— Ducent kvardek nau mil rublojn en kvin ŝparkasoj, — respondis el la apuda ĉambro fendita voĉo, — plus ducent ordekojn hejme sub la planko.

La bufedisto stuporiĝis sur sia tabureto.

— Jes, kompreneble, tio ne estas atentinda monsumo, — degne diris Voland al sia gasto, — kvankam, cetere, eĉ tiom vi ne bezonas. Kiam vi mortos?

La bufedisto indigniĝis.

— Tion neniu scias kaj tio neniun koncernas, — li respondis.

— Dirlididi, «neniu scias», — refoje audiĝis la sama aĉa voĉo el la kabineto, — jen nova dunomialo Neutona! Li mortos post nau monatoj, de hepatkancero, en la februaro de la sekva jaro, en la universitata kliniko de la Unua medicinfakultato, en la kvara ĉambro.

La vizaĝo de la bufedisto iĝis flava.

— Nau monatoj, — meditmiene kalkulis Voland, — ducent kvardek nau mil… Do, rondnombre po dudek sep mil monate, ĉu? Nemulte, sed por modesta vivmaniero sufiĉos… Kaj krome, la ordekoj…

— La dekojn li ne sukcesos ŝanĝi, — enmiksiĝis la sama voĉo glaciigante la koron de la bufedisto, — tuj post la morto de Andreo Fokiĉ oni malkonstruos la domon kaj la ordekojn liveros al la ŝtata banko.

— Nu, mi malkonsilus al vi enhospitaliĝi, — daurigis la artisto, — kial morti en kliniko, meze de ĝemoj kaj stertorado de la senespere malsanaj? Ĉu ne pli bona estus uzi la lastajn dudek sep mil por aranĝi grandan festenon kaj, preninte venenon, transloĝiĝi en la alian mondon akompanate de kordosonoj, ĉirkauite de belaj bakĥantinoj kaj maltimaj amikoj?

La bufedisto sidis senmove kaj ŝajnis ege maljuniĝinta. Malhelaj ringoj ĉirkauis liajn okulojn, liaj vangoj molaĉiĝis, gape pendis lia makzelo.

— Cetere, ni revas, ni revas, — ekkriis la mastro, — al la afero! Montru al mi viajn papertranĉaĵojn.

Emociite, la bufedisto elpoŝigis pakon, ĝin malvolvis kaj stuporiĝis: en la gazetŝiraĵo estis ĉervoncoj.

— Kara amiko, vi efektive estas malsana, — diris Voland levetante la ŝultrojn.

La bufedisto, freneze ridetante, ekstaris.

— K-kaj k-kion… — li balbutis, — se ili denove… tiel?

— Hm, — enpensiĝis la artisto, — nu, tiam ankoraufoje venu ĉe nin. Bonvenon! Mi ĝojas pri nia konatiĝo.

Tuj el la kabineto elkuris Kerubjev, kroĉiĝis je la mano de Andreo Fokiĉ kaj skuante ĝin en arda manpremo li petegadis la bufediston al ĉiuj, nepre al ĉiuj, transdoni liajn korajn salutojn. Tute malspritigite, Andreo Fokiĉ moviĝis al la antauĉambro.

— Hella, elakompanu! — kriis Kerubjev.

Ankoraufoje la nuda rufulino en la antauĉambro! La bufedisto elglitis tra la pordo, pepis «Ĝis revido», kaj iris for kvazau ebria. Iom pasinte malsupren li haltis, sidiĝis sur ŝtupon, elpoŝigis la pakon, ĝin kontrolis — la ĉervoncoj estis en ordo.

Ĉi tiam el la apuda apartamento eliris la virino kun la verda aĉetsako. Ĉe la vido de la homo sidanta sur ŝtupo kaj gapanta sur siajn ĉervoncojn ŝi ridetis kaj mediteme diris:

— Kian domon ni havas! Ankau ĉi tiu jam matene estas ebria. Ankorau unu ŝtuparuja vitro frakasita, — kaj, pli atente rigardinte al la bufedisto ŝi aldonis: — Eh he, civitano, vin embarasas tiom da ĉervoncoj, ĉu? Donu al mi duonon!

— Lasu min, pro Kristo, — ektimis la bufedisto kaj per rapida movo kaŝis la rnonon. La virino ekridis:

— La koboldoj vin prenu, vin maljunan avarulon! Mi ŝercis, — kaj ŝi iris malsupren.

La bufedisto malrapide ekstaris, levis la manon por ordigi la ĉapelon, kaj rimarkis, ke ĝi malestas sur la kapo. Terure malagrabla estis la penso pri reiro, sed lasi la ĉapelon ankau estus domaĝe. Post kelka hezito li tamen reiris kaj sonorigis.

— Kion vi volas ankorau? — demandis lin la malbeninda ĉambristino.

— La ĉapeleton mi forgesis, — flustris la bufedisto almontrante sian kalvaĵon. Hella sin deturnis, Andreo Fokiĉ mense kraĉis kaj fermis la okulojn. Kiam li ilin malfermis, Hella estis prezentanta al li lian ĉapelon kaj longtenilan spadon.

— Tio ne estas mia, — flustris la bufedisto repuŝante la spadon kaj haste surmetante la ĉapelon.

— Kiel do? Ĉu vi venis sen spado? — ekmiris Hella.

La bufedisto malklare ion grumblis kaj rapide iris malsupren. Sur la kapo la ĉapelo ial sentiĝis maloportuna kaj tro varma; li ĝin demetis kaj, saltetinte pro ektimo, eligis nelautan krion: en la mano li tenis veluran bereton kun trivita kokplumo. La bufedisto sin krucosignis. Je la sama momento la bereto ekmiauis, ŝanĝiĝis en nigran katidon, resaltis sur la kapon de Andreo Fokiĉ kaj enigis siajn krifojn en lian kalvaĵon. Kun despera ekŝriko la bufedisto kuregis malsupren, dum la katido, falinte de lia kapo, forŝprucis en la mala direkto.

Elrompiĝinte al la libera aero, la bufedisto trotis tra la korto eksteren kaj por ĉiam forlasis la diablan domon n-ro 302-bis.

Estas precize sciate, kio poste pri li okazis. Elkurinte sur la straton, la bufedisto sovaĝete rigardis ĉirkauen, kvazau ion serĉante. Post unu minuto li estis trans la strato en apoteko. Li apenau diris la vortojn: «Diru, mi petas…», kiam la virino staranta malantau la vendotablo ekkriis:

— Civitano! Via tuta kapo estas skrapvundita!

Antau ol pasis kvin minutoj la bufedisto estis pansita per gazo, eksciis, ke la reputacion de la plej bonaj specialistoj pri la hepatmalsanoj havas la profesoroj Bernadskij kaj Kuzmin, demandis, kiu estas pli proksime, ĝoje ekardis, informite ke Kuzmin loĝas ĝuste trans la korto en malgranda blanka domo aparta, kaj post ankorau du minutoj li jam estis tie. La dometo estis malnova sed tre, tre komforta. Fiksiĝis en la memoro de la bufedisto, ke la unua persono renkontita estis maljuna subflegistino, kiu volis preni lian ĉapelon, sed ĉar ĉapelon li ne havis, ŝi ien foriris maĉante per la malplena buŝo.

Anstatau ŝi aperis, antau spegulo kaj ŝajne, sub iaspeca arko, mez’aĝa virino, kiu tuj diris, ke ŝi povas envicigi lin por la dek naua de la monato, neniel pli frue. La bufedisto tuj trovis la manieron por aranĝi la aferon. Lia estingiĝanta rigardo glitis trans la arkon, kie tri homoj atendis en ejo, kiu evidente estis antauĉambro, kaj li flustris:

— Mi estas morte malsana.

La virino perplekse rigardis sur lian bandaĝitan kapon, iom hezitis kaj poste diris:

— Nu, tiukaze… — kaj lasis la bufediston trans la arkon.

Je la sama momento la kontraua pordo malfermiĝis, en ĝi ekbrilis ora nazumo, la virino en la blanka kitelo diris:

— Civitanoj, tiu paciento pasos ekstervice.

Post unu sekundo li staris en la kabineto de profesoro Kuzmin. La longforma ĉambro aspektis neniom timige nek solene nek medicine.

— Kion vi havas? — per agrabla voĉo demandis profesoro Kuzmin, kaj iom alarmite rigardis al la bandaĝita kapo.

— Ĵus el fidinda fonto mi eksciis, — respondis la bufedisto, sovaĝe rigardante al fotografa grupo en vitrita kadro, — ke en la februaro de la sekva jaro mi mortos pro hepatkancero. Mi petegas, haltigu.

Sur sia gotika seĝo la profesoro sin retroĵetis al la alta ledotegita dors’apogilo.

— Pardonu, mi vin ne komprenas… vi… ĉu vi vizitis kuraciston? Kial vi havas la kapon bandaĝita?

— Kuraciston, kian kuraciston?… Se vi vidus tiun kuraciston!.. — subite Andreo Fokiĉ ekklakis per la dentoj. — La kapon ne atentu, nenia rilato, — respondis la bufedisto, — lasu ĝin flanke, ne pri ĝi temas. La hepatkanceron mi petas haltigi.

— Sed permesu, kiu diris al vi tion?

— Kredu al li, — arde petis la bufedisto, — ja li scias.

— Nenion mi komprenas, — diris la profesoro kuntirante la ŝultrojn kaj ruliĝante sur sia seĝo disde la skribotablo. — Kiel li povis scii, kiam vi mortos? Kaj ankorau, se li ne estas kuracisto!

— En la kvara ĉambro de la universitata kliniko, — respondis la bufedisto.

La profesoro ankoraufoje rigardis sur la pacienton, lian kapon, la malsekan pantalonon kaj pensis: «Jen kio ankorau mankis! Frenezulo!» Li demandis:

— Ĉu vi drinkas vodkon?

— Neniam, eĉ ne guton, — respondis la bufedisto.

Post unu minuto li estis malvestita, kuŝis sur malvarma lakleda liteto, kaj la profesoro knedis lian ventron. La rezulto, ni diru, konsiderinde plibonigis la humoron de Andreo Fokiĉ. La profesoro firme deklaris, ke nun, almenau ĉi momente, la bufedisto havas nenian simptomon pri kancero; sed ĉar… ĉar li timas, ĉar iu ĉarlatano lin timlgis, do oni faru ĉiujn testojn… La profesoro rapide skribadis sur paperfolietoj, buŝe instrukciante al la bufedisto, kien tiu iru kaj kion alportu. Krome, li skribis bileton por la neurologiisto profesoro Bourre, klarigante al Andreo Fokiĉ, ke liaj nervoj estas tute ruinigitaj.

— Kiom mi pagu al vi, profesoro? — per tenera tremanta voĉo demandis la bufedisto elpoŝigante la dikan biletujon.

— Lau via plaĉo, — seke respondis tiu.

La bufedisto eligis tridek rublojn kaj metis ilin sur la skribotablon, poste per subite mola, kvazau katpieda movo li starigis sur la ĉervoncojn ektintintan staketon envolvitan en gazetpaperon.

— Kio ĝi estas? — demandis Kuzmin kaj tuŝetis la lipharojn.

— Ne malŝatu, civitano profesoro, — murmuris la bufedisto, — mi petegas, haltigu la kanceron.

— Tuj forprenu vian oron, — fierante pri si mem diris la profesoro. — Prefere zorgu pri viaj nervoj. Jam morgau portu urinon por la testo, ne trinku multe da teo kaj manĝu tute sen salo.

— Ĉu ankau la supon ne sali?

— Nenion sali, — ordonis Kuzmin.

— Aĥh! — suspiris la bufedisto, adore rigardante la profesoron, reprenante la ordekojn kaj sin retroŝovante al la pordo.

Tiuvespere la profesoro havis nemulte da pacientoj, kaj komence de la krepuskiĝo foriris la lasta. Demetante sian kitelon la profesoro ĵetis rigardon sur la lokon, kie la bufedisto lasis la ĉervoncojn kaj vidis, ke anstatau la biletoj tie kuŝas tri etikedoj de ĉampanaj boteloj Abrau Durso.

— La diablo scias, kio ĝi estas! — murmuris Kuzmin, trenante la duone demetitan kitelon sur la planko kaj palpante la paperetojn. -Do, li estas ne nur skizofreniulo sed ankorau fraudisto! Tamen mi ne komprenas, kion de mi li bezonis? Ĉu la preskribon por la urin’analizo? Ho! Li certe ŝtelis mantelon! — la profesoro impetis en la antauĉambron, plu trenante la kitelon, kies unu maniko restis nedemetita. — Ksenia Nikitiŝna! — tranĉvoĉe li kriis de la antauĉambra pordo, — kontrolu, ĉu mankas iu mantelo!

Ĉiuj manteloj estis en ordo. Sed kiam la profesoro revenis al la tablo, finfine sin malembarasinte je la kitelo, li haltis kvazau alforĝite al la pargeto, kroĉinte la rigardon al sia skribotablo. Sur la loko, kie ĵus kuŝis la etikedoj, nun sidis nigra katido orfa kaj malfeliĉmiene miauis super pladeto plena je lakto.

— Kio do estas ĉi tio, mi petas?! Tio jam… — li sentis sian nukon malvarmiĝi.

Audinte lian nelautan plendoĝemon alkuris Ksenia Nikitiŝna, kaj tute lin trankviligis. Ŝi tuj diris, ke sendube, iu el la pacientoj ŝtelmetis la katidon, ke tio nemalofte okazas ĉe la profesoroj.

— Ili, probable, vivas malriĉe, — klarigis Ksenia Nikitiŝna, dum ĉe ni, evidente…

Kelkan tempon estis diskutate kiu povis ŝtelmeti la katidon. La suspekto falis sur maljunulinon kiu havis stomakan ulceron.

— Certe, — diris Ksenia Nikitiŝna, — ŝi rezonas jene: mi ĉiel mortos, do almenau la katido estu prizorgata.

— Sed permesu! — ekkriis Kuzmin, — kaj la lakto? Ĉu ankau ĝin ŝi alportis? La pladeton?

— En boteleto ŝi ĝin alportis, kaj ĉi tie verŝis ĝin en la pladeton, — klarigis Ksenia Nikitiŝna.

— Ĉiukaze, forprenu ĉion ĉi, la katidon kaj la pladeton, — diris Kuzmin kaj akompanis ŝin ĝis la pordo. Kiam li revenis, la situacio estis ŝanĝiĝinta.

Kroĉante sian kitelon al la najlo li audis ridegon en la korto, rigardis tra la fenestro kaj, nature, mirŝtoniĝis. Tra la korto al la kontraua alo kuris sinjorino en nura ĉemizo. La profesoro eĉ sciis ŝian nomon: Maria Aleksandrovna. Ridegis knabo.

— Kio do? — malestime diris Kuzmin.

Ĉi tiam en la apuda ĉambro de lia filino la gramofono ekludis la fokstroton Haleluja kaj je la sama momento pasera kvivito audiĝis malantau lia dorso. Li sin turnis kaj vidis grandan paseron salteti sur lia skribotablo.

«Hm… trankvilon», pensis la profesoro, «ĝi enflugis kiam mi deiris de la fenestro. Ĉio ordas» sin persvadis Kuzmin sentante, ke ĉio malordas, kaj precipe pro tiu birdo. Li ĝin rigardis pli atente kaj tuj konstatis, ke ĝi ne estas ordinara pasero. La fia besteto evidente histrionadis lametante je la maldekstra piedo, ĝin altrenante, sinkopante — resume, ĝi svingo-dancaĉis lau la sonoj de la fokstroto, kiel ebriulo ĉe la verŝbreto. Farante ĉiujn kanajlaĵojn je kiuj ĝi estis kapabla, ĝi impertinente rigardis al la profesoro. Kuzmin inetis la manon sur la audilon, li volis telefoni al sia universitata studoamiko Bourre por lin demandi, kion signifas tia paseraĉo kiam oni aĝas sesdek jarojn kaj kiam ĝin akompanas subita kapturno?

Dume la paseraĉo eksidis sur la donacitan inkujon, en ĝin fekis (mi ne ŝercas!), poste ekflugis supren, unu momenton ŝvebis en la aero, poste larĝasvinge, kvazau per ŝtala beko, frapis la vitron de la fotografaĵo prezentanta la tutan universitatan finstudintaron de la jaro 1894, disfrakasis la vitron kaj nur post tio forflugis tra la fenestro. La profesoro ŝanĝis la numeron kaj telefonis ne al Bourre sed al la hirudoservo, diris, ke parolas profesoro Kuzmin, ke li petas tuj sendi al li hirudojn hejmen.

Remetinte la audilon li ankoraufoje sin turnis al sia skribotablo, kaj je la sama momento eligis ŝrikegon. Malantau la skribotablo sidis virino surhavanta flegistinan kaptuketon, ŝi tenis saketon kun la surskribo Hirudoj. La profesoro ŝrikegis precipe ĉe la vido de ŝia buŝo: ĝi estis vira, tordita, larĝa ĝis la oreloj, kun unu kojnodentego. Ŝiaj okuloj estis malvivaj.

— La monon mi forprenu, — diris la flegistino per vira baso, — ĝi ne kuŝaĉu ĉi tie senutile. — Per sia birdpieda mano ŝi rastis la etikedojn kaj aerdisiĝis.

Pasis du horoj. Profesoro Kuzmin sidis en la dormoĉambro en sia lito. Sur liaj tempioj, malantau liaj oreloj kaj sur lia kolo pendis hirudoj. Ĉe liaj piedoj sur la silka peplomo sidis profesoro Bourre kun siaj blankaj lipharoj, li kompate rigardis al Kuzmin kaj persvadis lin, ke ĉio ĉi estas bagatelaĵo. En la fenestro jam estis nokto.

Kiuj aliaj mirindaĵoj okazis tiunokte en Moskvo, ni ne scias kaj esplori tion, certe, ni ne intencas — tiom malpli, ke venas la tempo pasi al la dua parto de tiu verfidela rakonto. Sekvu min, leganto!