Начальнiкава дзяцiнства (на белорусском языке)

- Ды вы сядайце.

- О, не-не, пане Люсьен, цi можна пры пане Люсьене...

Тады ён узяў яе пад пахi i пасадзiў сабе на каленi.

- А так? - спытаў ён.

Яна паддалася i адно прашаптала: "Вам на каленi?" - з нейкай дзiўнаю iнтанацыяй, у якой адначасова чулiся i захопленасць, i папрок; Люсьен падумаў: "Нешта мяне заносiць, абсалютна не варта было заходзiць гэтак далёка". Ён прамаўчаў. Дзяўчына сядзела ў яго на каленях, цёпленькая i цiхмяная, i Люсьен адчуваў, як б'ецца ў яе сэрца. "Яна мая рэч, - падумаў ён, - я магу зрабiць з ёй усё, што захачу". Ён выпусцiў яе, узяў iмбрычак i падняўся ў свой пакой: Берта не зрабiла нiякага руху, каб яго затрымаць. Раней чым напiцца чаю, Люсьен вымыў рукi духмяным матчыным мылам, бо ад iх пахла падпахамi.

"Няўжо я з ёю перасплю?" Наступнымi днямi Люсьен быў дужа занепакоены гэтай невялiчкай праблемай; Берта ўвесь час узнiкала ў яго на праходзе i глядзела на яго вялiкiмi сумнымi спанiелевымi вачыма. Але мараль перамагла: Люсьен зразумеў, што рызыкуе зрабiць яе цяжарнаю (у яго ў падобных рэчах бракавала вопыту, а купiць прэзерватывы ў Феролi было немагчыма - яго тут усе ведалi), а гэта наклiкала б на пана Флёр'е вялiкiя непрыемнасцi. Апроч таго, ён пераканаў сябе, што пасля на заводзе ў яго будзе меней аўтарытэту, калi дачка якога-небудзь рабочага зможа хвалiцца, што некалi з iм спала. "Я не маю права да яе дакранацца". Апошнiмi днямi верасня ён пачаў пазбягаць заставацца з Бертай адзiн.

- Ну, - сказаў яму Вiнкельман, - чаго ты яшчэ чакаеш?

- Нiчога, - суха азваўся Люсьен, - проста я не хачу. Мне не падабаецца рабiць з наймiчкi наложнiцу.

Вiнкельман, якi ўпершыню пачуў пра наложнiц, цiха свiснуў i змоўк.

Люсьен быў вельмi горды сабой: ён абышоўся з Бертай, як сапраўдны шыкоўны тып, i гэта акупала шмат яго ранейшых памылак. "Яе заставалася толькi сарваць", - казаў ён сабе з пэўным жалем. Але па развазе вырашыў: "Увогуле, можна сказаць, што я яе меў: яна аддалася, але я адмовiўся". I ён палiчыў, што з гэтага часу ён больш не нявiннiк. Падобныя прыемныя думкi цешылi яго яшчэ некалькi дзён, але i яны ўрэшце расталi ў тумане. У кастрычнiку, адпраўляючыся на заняткi, ён адчуваў сябе гэтак жа змрочна, як у пачатку мiнулага навучальнага года.

Берлiяк так i не з'явiўся, i нiхто не меў ад яго навiн. Люсьен заўважыў вакол шмат незнаёмых твараў: яго сусед справа, напрыклад, на прозвiшча Лемардан, год правучыўся на матэматычных курсах у Пуацье. Ён быў яшчэ вышэйшы за Люсьена i дзякуючы сваiм чорным вусам выглядаў зусiм як дарослы мужчына. Сустрэча з таварышамi не прынесла Люсьену задавальнення, яны здавалiся яму шумлiвымi i бязвiннымi дзецьмi: семiнарысты. Ён яшчэ, праўда, далучаўся да iх калектыўных выбрыкаў, але праз паблажлiвасць, на якую, зрэшты, меў поўнае права, як другакурснiк. Лемардан яго вабiў больш - у iм адчувалася сталасць; але гэтая сталасць, вiдаць, далася яму не так, як Люсьену, за кошт шматлiкiх спроб i памылак: ён быў дарослы ад нараджэння. Люсьен часта з захапленнем глядзеў на гэтую буйную, задумлiвую галаву, без шыi, коса пасаджаную на плечы: здавалася, у яе немагчыма нiчога ўвапхнуць - нi праз вушы, нi праз гэтыя маленькiя, шклiстыя i ружовыя кiтайскiя вочкi. "Гэта тып з перакананнямi", - з павагай думаў Люсьен; ён не без зайздрасцi пытаўся ў сябе, чым можна тлумачыць гэтую ўпэўненасць, якая дазваляе Лемардану дзейнiчаць з такою самаўсвядомленасцю. "Вось якiм я павiнен быць: як скала". Яго нават крыху здзiўляла, што Лемардан яшчэ можа ўспрымаць нейкiя матэматычныя вылiчэннi; але пан Юсон яго супакоiў, раздаўшы сшыткi з першай кантрольнай: Люсьен быў на сёмым месцы, а Лемардан атрымаў "пяць" i меў семдзесят восьмы вынiк; усё стала на сваё месца. Лемардана адзнака не ўсхвалявала; здавалася, ён чакаў горшага, i наогул - яго маленечкi рот i вялiкiя, гладкiя i жоўтыя шчокi былi створаны не дзеля таго, каб выяўляць пачуццi; гэта быў Буда. Угняўлёнага яго бачылi толькi аднойчы - у той дзень, калi Левi штурхнуў яго ў раздзявальнi. Спачатку ён, пылаючы вачыма, разоў дзесяць пранiзлiва рыкнуў i пасля закрычаў: "Прэч, у Польшчу! У Польшчу, жыд пархаты! I каб да нас не прыязджаў тут смярдзець!" Ён насунуўся на Левi ўсiм торсам, i яго магутнае цела захiсталася на доўгiх нагах. Урэшце, ён такi ўляпiў яму пару поўхаў, i маленькi Левi папрасiў прабачэння: на гэтым усё i скончылася.

Кожны чацвер Люсьен хадзiў да Гiгара, i яны разам выпраўлялiся на танцулькi да сябровак яго сястры. Але ўрэшце Гiгар прызнаўся, што гэтыя скокi яму ўжо абрыдлi.

- У мяне ёсць адна сяброўка, - па сакрэце паведамiў ён, - першая майстрыха ў Плiснье, на вулiцы Руаяль. I ў яе ёсць прыяцелька, у якой якраз нiкога няма. Дык вось, калi можаш, хадзi з намi ў суботу.

Люсьен закацiў бацькам сцэну i дамогся дазволу гуляць па вечарах у суботу; ключ, як было дамоўлена, яму павiнны былi пакiдаць пад каберцам.

У дзевяць гадзiн ён сустрэўся з Гiгарам у бары на вулiцы Сэнт-Анарэ.

- Зараз убачыш, - сказаў Гiгар, - Фанi зацная баба, i сама галоўнае - умее апранацца.

- А мая?

- Я яе не ведаю; знаю толькi, што яна падручная швачка i ў Парыжы нядаўна, яна з Ангулему. Дарэчы, - дадаў ён, - ты ж глядзi, не дай маху. Мяне зваць П'ер Дара. А ты ў нас бялявы, дык я сказаў, што ў цябе ангельская кроў, так лепей. I зваць цябе Люсьен Баньер.

- А навошта гэта? - заiнтрыгавана спытаў Люсьен.

- Ты што, стары, - адказаў Гiгар, - гэта ж прынцып. Можаш рабiць з гэтымi бабамi ўсё, што хочаш, але нiколi не называй iм сапраўднага свайго iмя.

- А-а, - сказаў Люсьен. - А чым я займаюся ўвогуле?

- Можаш сказаць, што студэнт, гэта сама лепшае. Цямiш? Па-першае, iх гэта ўсцешыць, а па-другое, ты будзеш не абавязаны рабiць багатыя пачастункi. Мiж iншым наконт выдаткаў - натуральна, усё напалам; толькi сёння давай я зафундую: я тут ужо прызвычаiўся; у панядзелак я скажу, колькi ты вiнен.

Люсьен адразу падумаў, што Гiгар хоча мець невялiкую выгаду. Але пасля ўсмiхнуўся: "Якi я ўжо зрабiўся недаверлiвы". Хвiлiнай пазней у бар увайшла Фанi; гэта была высокая, худая i чарнявая дзяўчына з доўгiмi ляжкамi i вельмi нафарбаваным тварам. Яе выгляд трошкi збянтэжыў Люсьена.

- Гэта Баньер, пра якога я табе гаварыў, - пазнаёмiў Гiгар.

- Вельмi прыемна, - сказала Фанi, блiзарука прыжмурыўшы вочы. - А гэта мая сяброўка, Мод.

Люсьен убачыў маленькую незразумелага ўзросту кабецiну з перакуленым вазонам на галаве. Яна была зусiм ненафарбаваная i побач з блiскучаю Фанi здавалася шэрай. Люсьен быў горка расчараваны, але супакоiўся, заўважыўшы, што ў яе даволi прыгожы рот, - дый потым, з ёю яму, прынамсi, не трэба будзе курчыць з сябе немаведама што. Гiгар загадзя паклапацiўся заплацiць за выпiтае i, скарыстаўшыся сумятнёй, што ўзнiкла пасля прыходу, злаўчыўся весела падштурхнуць дзяўчат да дзвярэй, так i не даўшы iм часу чым-небудзь пачаставацца. Люсьен быў вельмi яму ўдзячны: пан Флёр'е выдаткаваў яму ўсяго сто дваццаць пяць франкаў на тыдзень, i з гэтых жа грошай даводзiлася яшчэ плацiць за праезд. Вечар быў вельмi вясёлы; яны пайшлi танцаваць у Лацiнскi квартал, дзе ў маленькай ружовай утульнай зале з цёмнымi закуткамi кактэйль каштаваў сто су*.

* 100 су - 5 франкаў.

Тут было шмат студэнтаў з дзеўкамi накшталт Фанi, але не такiмi ладнымi. Фанi была - найвышэйшы клас: яна дзёрзка зiрнула ў вочы нейкаму барадатаму таўстуну, якi палiў люльку, i вельмi гучна прамовiла: "Цярпець не магу мужыкоў, якiя кураць люльку ў дансiнгу". Таўстун пачырванеў як бурак i, нават не загасiўшы, схаваў люльку ў кiшэню. Да Гiтара з Люсьенам Фанi ставiлася паблажлiва i некалькi разоў, гэткiм ласкавым матчыным тонам, казала: "Ах вы гадкiя хлапчукi!" Люсьен млеў ад задавальнення i ледзь не раставаў у камплiментах; ён расказваў Фанi розныя забаўныя штучкi i ўвесь час усмiхаўся. Урэшце ўсмешка ўжо не сыходзiла з яго твару, i яму ўдалося знайсцi своеасаблiвы элегантны тон, у якiм было трошкi развязнасцi i далiкатнай пяшчоты з тонкiм дамешкам iронii. Але Фанi адказвала яму рэдка; яна брала Гiгара рукамi за падбародак i так нацягвала яму шчокi, што наперад высоўваўся толькi рот; калi вусны рабiлiся тоўстыя i трошкi слiнявыя, як налiтыя сокам плады цi як два слiмакi, яна iх пачынала лiзаць, каротка высоўваючы язык, i казала: "Бэбi". Люсьена гэта страшэнна бянтэжыла, i Гiгар яму здаваўся смешным: куточкi губ у яго былi звэндзаныя памадай i на шчаках ад пальцаў чырванелi сляды. Але iншыя парачкi паводзiлi сябе яшчэ развязней: усе вакол цалавалiся; час ад часу кабета з раздзявальнi праходзiла па зале з маленькiм кошыкам i, раскiдваючы серпанцiн i рознакаляровыя гулькi, крычала: "Гэй, дзеткi мае, гэй, смейцеся, весялiцеся!" - i ўсе рагаталi. Нарэшце Люсьен успомнiў пра iснаванне Мод i, усмiхаючыся, сказаў:

- Вы паглядзiце на гэтых галубкоў, - ён паказаў на Гiгара i Фанi i дадаў: - Ну а нам, шаноўным дзядам... - ён не закончыў фразы, але так пацешна ўсмiхнуўся, што Мод таксама не стрымала ўсмешкi. Яна зняла капялюш, i Люсьен з задавальненнем зазначыў, што яна, бадай, прыгажэйшая за iншых дзевак у дансiнгу; ён запрасiў яе патанцаваць i расказаў, якiя закатваў канцэрты сваiм настаўнiкам у апошнi год перад экзаменам на бакалаўра. Мод танцавала добра, у яе былi чорныя i сур'ёзныя вочы i насцярожаны твар. Люсьен расказаў ёй пра Берту i прызнаўся, што мучаецца згрызотамi.

- Але ўсё роўна, - дадаў ён пад канец, - ёй гэта самой жа лепей.

Мод гiсторыя з Бертай здалася сумнай i паэтычнай, i яна спытала, колькi Берта зарабляла ў Люсьенавых бацькоў.

- Не вельмi весела, - дадала яна, - быць служанкаю, калi ты яшчэ маладая дзяўчына.

Гiгар з Фанi ўжо зусiм не звярталi на iх увагi i толькi лашчылiся, твар у Гiгара быў увесь мокры. Час ад часу Люсьен паўтараў: "Вы паглядзiце на гэтых галубкоў, вы толькi паглядзiце", - i на языку ў яго так i круцiлася фраза: "Зiрнеш на iх, дык i самому захочацца". Але ён не асмельваўся яе вымавiць i задавальняўся ўсмешкаю; потым ён пачаў прыкiдвацца, быццам яны з Мод даўнiя прыяцелi, якiя пагарджаюць каханнем, называў яе "стары браце" i рабiў выгляд, нiбы лопае па плячы. Раптам Фанi павярнулася i здзiўлена зiрнула на iх.

- Гэй вы, першаклашкi, - сказала яна, - вы чаго гэта робiце? Ану, давайце цалуйцеся, вы ж памiраеце, так вам хочацца.

Люсьен адразу абняў Мод; яго крыху бянтэжыла, што на iх глядзiць Фанi, яму хацелася, каб пацалунак выйшаў доўгi i ўдалы. Але ён не ведаў, як гэта людзi робяць, каб пры гэтым яшчэ i дыхаць. Урэшце, усё аказалася не так ужо цяжка, як ён меркаваў, - трэба было толькi цалаваць наўскасяк, каб ноздры былi свабодныя. Ён пачуў, як Гiгар лiчыць: "Адзiн... два... тры... чатыры..." - i выпусцiў Мод на пяцьдзесят два.

- Няблага дзеля пачатку, - сказаў Гiгар, - але я магу лепей.

Люсьен зiрнуў на наручны гадзiннiк i ўзяўся лiчыць у сваю чаргу: Гiгар выпусцiў Фанiны губы толькi на сто пяцьдзесят дзевятай секундзе. Люсьена гэта ўзлавала, ён лiчыў такое спаборнiцтва iдыёцкiм. "Я выпусцiў Мод ад сцiпласцi, -падумаў ён, - але нiчога хiтрага тут няма; калi навучыўся дыхаць, можна цалаваць хоць да бясконцасцi". Ён прапанаваў паспрабаваць яшчэ раз i выйграў. Калi яны скончылi, Мод зiрнула на Люсьена i сур'ёзна сказала:

- Вы добра цалуецеся.

Люсьен пачырванеў ад задавальнення i, схiлiўшы галаву, адказаў:

- Да вашых паслуг, - але цалавацца яму ўсё-такi хацелася больш з Фанi.

А палове першай ночы яны рассталiся: у гэты час канчала хадзiць метро. Люсьен быў рады бязмежна; з падскокам, прытанцоўваючы, ён iшоў па вулiцы Рэйнуар i думаў: "Ну, цяпер поўны парадак". Губы ў куточках яму трошкi балелi ад таго, што ён столькi ўсмiхаўся.

Ён завёў звычку сустракацца з Мод а шостай гадзiне ў чацвер i па суботах вечарам. Яна дазваляла сябе цалаваць, але аддацца нiяк не згаджалася. Люсьен паскардзiўся на гэта Гiгару, i той яго супакоiў.

- Не хвалюйся, - сказаў Гiгар, - Фанi ўпэўненая, што яна з табой ляжа; проста яна яшчэ маладая: у яе былi толькi два каханкi. Таму Фанi раiць табе быць з ёй болей пяшчотным.

- Пяшчотным? - сказаў Люсьен. - Ты што - зусiм ужо?

Яны абодва зарагаталi, i Гiгар падвёў рысу:

- Трэба - значыць, трэба, стары.

Люсьен зрабiўся вельмi ласкавы, ён многа цалаваў Мод i паўтараў, што моцна яе кахае, але з часам усё гэта пачало здавацца яму крыху манатонным. Апроч таго, гуляючы з Мод, ён адчуваў сябе не такiм ужо гордым: яму ўвесь час рупiла параiць ёй лепш апранацца; але ў яе было шмат забабонаў, i яна адразу пачынала злавацца. Памiж пацалункамi яны сядзелi моўчкi i, трымаючыся за рукi, нерухома глядзелi перад сабой. "Чорт ведае, пра што яна думае, з такiм строгiм позiркам". Люсьен жа думаў заўжды пра адно i тое ж: як сумна i невыразна ён усё-такi жыве; ён казаў сабе: "Я хацеў бы быць, як Лемардан. Вось ужо хто ведае сваю дарогу!" У такiя хвiлiны ён уяўляў сябе некiм iншым i нiбыта глядзеў на сябе збоку: ён сядзiць побач з жанчынай, якая кахае яго, ён трымае яе за руку i яго губы яшчэ вiльготныя ад яе пацалункаў, але ён адмаўляецца ад цiхага шчасця, што яна яму дорыць: адзiн. I тады ён моцна сцiскаў пальцы Мод, i на вочы яму набягалi слёзы: яму так хацелася зрабiць яе шчаслiвай.

Аднойчы снежаньскiм ранкам да Люсьена падышоў Лемардан, у руках у яго была нейкая паперка.

- Падпiшаш? - спытаў ён.

- А што гэта?

- Гэта з-за поджыдкаў з Педагагiчнага: яны даслалi ў "Эўр" сваю анучу супраць абавязковай вайсковай падрыхтоўкi i сабралi дзвесце подпiсаў. А мы пратэстуем; нам трэба, прынамсi, тысячу iмёнаў. Дадзiм падпiсаць сiрарам, марнарам, агронам, палiтэхам - карацей, збяром увесь студэнцкi цвет.

Люсьена гэтыя словы ўсцешылi, i ён спытаў:

- I гэта надрукуюць?

- Вядома, у "Аксьёне". А можа, яшчэ i ў "Эко дэ Пары".

Люсьену карцела адразу паставiць подпiс, але ён падумаў, што гэта будзе не надта сур'ёзна. Ён узяў паперку i ўважлiва прачытаў.

- Ты, па-мойму, палiтыкай не займаешся, - сказаў Лемардан. - Увогуле, гэта твая справа. Але ты француз i маеш права таксама сказаць сваё слова.

Як толькi Люсьен пачуў: "маеш права сказаць сваё слова", - яго працяла раптоўная i невытлумачальная радасць. Ён падпiсаў. Ужо назаўтра ён купiў у кiёску "Аксьён Франсэз", але адозвы там не было. Яе надрукавалi толькi ў чацвер, i Люсьен знайшоў яе на другой старонцы пад загалоўкам "Французская моладзь праводзiць добры прамы ў скiвiцу мiжнароднаму жыдоўству". Яго прозвiшча фiгуравала таксама: спорнае, выразнае, яно было зусiм непадалёку ад прозвiшча Лемардана i здавалася такiм жа чужым, як Флеш цi Флiпо, што стаялi абапал; глядзець на яго было вельмi прыемна. "Люсьен Флёр'е, - падумаў Люсьен, - iмя селянiна, сапраўднае французскае прозвiшча". Ён уголас прачытаў усе iмёны, што пачыналiся на лiтару "Ф", i калi дайшоў да свайго, вымавiў яго так, нiбыта не пазнае. Потым ён сунуў газету ў кiшэню i радасны рушыў дамоў.

Праз некалькi дзён ён сам падышоў да Лемардана.

- Ты займаешся палiтыкай? - спытаў ён.

- Я сябра лiгi, - адказаў Лемардан. - Ты калi-небудзь чытаеш "Аксьён"?

- Не часта, - прызнаўся Люсьен, - раней мяне гэта мала цiкавiла. Але цяпер, па-мойму, погляды ў мяне пачынаюць мяняцца.

Лемардан зiрнуў на яго без нiякай цiкаўнасцi, са звычайным для сябе непрабiўным выглядам. У сама агульных рысах Люсьен расказаў яму пра тое, што Бержэр называў "збянтэжанасцю".

- Ты адкуль? - спытаў Лемардан.

- З Фероля. Там у майго бацькi завод.

- I колькi ты жыў там?

- Да другога класа.

- Тады ўсё ясна, - сказаў Лемардан, - ты проста страцiў корань. Чытаў Барэса?

- Чытаў - "Калету Бадош".

- Гэта не тое, - раздражнёна сказаў Лемардан. - Я ўвечары прынясу табе "Страчаны корань": дакладна твая гiсторыя. Там знойдзеш i сваю бяду, i як ад яе збавiцца.

Кнiга была ў зялёным скураным пераплёце. На першай старонцы гатычнымi лiтарамi было выбiта: "ех libris Андрэ Лемардана". Люсьен быў уражаны: яму нават у галаву не прыходзiла, што апроч прозвiшча ў Лемардана можа быць яшчэ i iмя.

Чытаць ён пачаў з вялiкiм недаверам: ужо столькi разоў яму спрабавалi растлумачыць яго асобу, столькi разоў пазычалi кнiгi, гаворачы: "На, пачытай, гэта якраз пра цябе". З сумнаю ўсмешкай Люсьен падумаў, што ён зусiм не той, каго можна было б раскласцi вось так - у некалькiх фразах. Эдыпаў комплекс, Збянтэжанасць - якiя ўсё гэта дзiцячыя глупствы i як усё гэта далёка! Але ўжо з першых старонак ён адчуў зацiкаўленасць: сама галоўнае, гэта была не псiхалогiя - псiхалогiяй Люсьен быў сыты па горла, - юнакi, пра якiх расказваў Барэс, былi не нейкiя абстрактныя тыпы цi дэкласаваныя элементы накшталт Рэмбо i Верлена, гэта былi не хворыя, падобныя да гультаяватых венскiх паненак, з якiмi рабiў свае псiхааналiтычныя вопыты Фрэйд. Барэс пачынаў з таго, што апiсваў iх асяроддзе, сям'ю: усе яны атрымалi добрае выхаванне, у правiнцыi, у трывалых традыцыях; i нарэшце Люсьен палiчыў, што да яго вельмi падобны Стурэль. "Значыць, усё так i ёсць, - падумаў ён, - я страцiў корань". Ён падумаў пра маральнае здароўе сямейства Флёр'е, здароўе, якое можна набыць толькi ў вёсцы, пра iх фiзiчную сiлу (яго дзед згiнаў бронзавую манету ўсяго двума пальцамi); ён з хваляваннем успомнiў ферольскiя ўсходы - як ён уставаў, па-воўчы, каб не пабудзiць бацькоў, краўся на вулiцу, сядаў на ровар i - вось ужо яго ахiнаў сваёю мяккай вынегай мiлы краявiд Iль-дэ-Франса. "Я заўжды ненавiдзеў Парыж", - з пачуццём падумаў ён. Потым ён узяўся чытаць "Сад Берэнiчэ"; час ад часу ён адкладаў кнiгу ўбок i, уперыўшыся вачыма ў пустату, пачынаў разважаць: вось iзноў яму прапануюць характар i нейкi лёс, сродак унiкнуць невычэрпнага словаблудства свядомасцi, метад вызначыць i ацанiць сябе. Але наколькi больш за Фрэйдавых гнюсных i юрлiвых жывёлiн яму падабалася гэтая поўная вясковымi пахамi неўсведамлёнасць, якую яму падносiў Барэс. I каб авалодаць такiм падарункам, Люсьену трэба было спачатку адкiнуць бясплённае i небяспечнае самаўзiранне, пачаць вывучаць зямныя i падземныя скарбы Фероля: ён мусiць адкрыць сабе сэнс хвалiстых узгоркаў, што спускаюцца да Сэрнеты, павярнуцца душой да гiсторыi i геаграфii чалавецтва. Цi нават прасцей - ён павiнен вярнуцца ў Фероль, жыць там, i ён зноў убачыць каля сваiх ног гэты родны, бяскрыўдны i такi жыццятворны край, яго бязмежныя нiвы i раскiданыя мiж iмi лясы, крынiцы i травы, гэты сiлкавальны гумус, з якога Люсьен зможа нарэшце ўзяць неабходную сiлу, каб зрабiцца начальнiкам. Пасля такiх летуценняў Люсьен адчуваў сябе ўзбударажана, i часам яму нават пачынала здавацца, што ён таксама знайшоў свой шлях. Цяпер, моўчкi седзячы побач з Мод i агарнуўшы яе за талiю рукою, ён чуў, як у iм гучаць, звiняць словы, урыўкi фраз: "аднавiць традыцыю", "зямля i тыя, хто ў ёй спачыў", - гэта былi глыбокiя, важкiя, бяздонныя словы. "Як усё гэта вабiць", - думаў Люсьен i ўсё ж не адважваўся паверыць: надта ўжо часта яму даводзiлася пасля адчуваць расчараванне. Ён выказаў сваю засцярожанасць Лемардану:

- Каб яно было так, дык усё было б надта проста.

- Мiлы мой, - адказаў Лемардан, - людзi адразу нiколi не вераць у тое, чаго яны хочуць: гэта трэба выпрабаваць на сабе.

Ён задумаўся крыху i дадаў:

- Табе варта было б пахадзiць з намi.

Люсьен пагадзiўся ўсёю душой, але не прамiнуў зазначыць, што захоўвае за сабой права быць вольным.

- Я прыйду, - сказаў ён, - але гэта мяне нi да чаго не абавязвае, Спачатку я хачу паглядзець i падумаць.

Таварыскасць юных камелотаў* зачаравала Люсьена; яны сустрэлi яго сардэчна i проста, i ён адразу адчуў сябе ў iх кампанii раскавана.

* Каралеўскiя камелоты - былая арганiзацыя французскiх раялiстаў.

Неўзабаве ён ведаў ужо ўсю Лемарданаву "банду", чалавек дваццаць студэнтаў, якiя амаль пагалоўна хадзiлi ў аксамiтных берэтах. Iх сходы адбывалiся на другiм паверсе ў пiўной "Пальдэр", дзе яны гулялi ў брыдж i на бiльярдзе. Люсьен пачаў часта завiтваць у пiўную i хутка ўразумеў, што яны яго прынялi, бо заўжды сустракалi крыкамi: "А, вось i наш прыгажун!" цi: "Да нас прыйшоў сапраўдны француз Флёр'е!" Але больш за ўсё Люсьена падкупляў iх вясёлы настрой: у iх не было нiякага педантызму, анi варожасцi, i пра палiтыку яны гаманiлi не часта. Проста спявалi, смяялiся, незласлiва шумелi цi скандавалi лозунгi ў гонар студэнцкай моладзi. Нават сам Лемардан, нiколi не забываючы пра сваю кiраўнiчую ролю, якую ў яго, зрэшты, нiхто не асмельваўся аспрэчваць, - i той дазваляў сабе ўсмiхнуцца. Люсьен жа болей маўчаў, ён блукаў позiркам па гэтых шумлiвых i мускулiстых юнаках i думаў: "Вось яна, сiла". Седзячы сярод iх, ён паступова адкрываў сабе праўдзiвы сэнс маладосцi; ён быў, аказваецца, зусiм не ў той штучнай зграбнасцi, якую гэтак цанiў Бержэр; маладосць - гэта была будучыня Францыi. Дый, зрэшты, у Лемарданавых прыяцеляў ужо не было зыбкага юнацкага шарму: гэта былi дарослыя людзi i многiя нават паспелi вырасцiць бараду. Пры ўважлiвым позiрку ў iх можна было разгледзець пэўную сваяцкую крэўнасдь: усе яны пакончылi з хiстаннямi i няўпэўненасцю свайго ўзросту, iм нiчога не заставалася зведаць, яны былi цалкам сфармаваныя i акрэсленыя асобы. Спачатку iх легкадумныя i грубаватыя жарты крыху шакавалi Люсьена: яны выглядалi зусiм неабдуманымi. Калi Рэмi паведамiў, што панi Дзюбюс, жонцы лiдэра радыкалаў, грузавiком адрэзала ногi, Люсьен чакаў, што хлопцы перш за ўсё выявяць хоць невялiкае спачуванне да свайго няшчаснага сапернiка. Але яны ажно зайшлiся ад смеху i, лопаючы сабе па ляжках, выкрыквалi: "Так ёй, старой чучцы!" i: "Малайчына шафёр!" Люсьен адчуў сябе трошкi нiякавата, але раптам уразумеў, што гэты вялiкi ачышчальны смех быў iх адмаўленнем: яны чулi небяспеку сваёй барацьбы i, не чакаючы нi ад каго подленькага шкадавання, не пакiдалi яму месца i ў сабе. Люсьен засмяяўся таксама. Пацiху-патроху свавольствы хлопцаў пачалi паўставаць перад iм у сапраўдным святле: пустымi яны здавалiся толькi звонку, па сутнасцi ж - гэта было сцверджанне пэўнага права; iх перакананнi былi настолькi глыбокiя, настолькi непахiсныя, што давалi iм права выглядаць фрывольна i са смехам, з кпiнамi ўспрымаць i адкiдаць прэч усё неiстотнае. Памiж чорным гумарам Шарля Мара i жартачкамi Дэсперо, напрыклад (а той цягаў у кiшэнi стары абрывак прэзерватыва, называючы яго Блюмавай крайняю плоццю), была толькi рознiца ва ўзроўнi.

У студзенi ва ўнiверсiтэце было аб'яўлена ўрачыстае пасяджэнне, падчас якога мелася адбыцца пасвячэнне ў ступень ганаровага доктара навук двух шведскiх мiнералогаў.

- Пабачыш, якi сёння будзе вясёленькi гвалт, - сказаў Лемардан, перадаючы Люсьену запрашальную картку.

Галоўная канферэнц-зала была напакавана бiтком. I калi Люсьен убачыў, як з гукамi "Марсельезы" ў яе ўвайшлi прэзiдэнт рэспублiкi i рэктар, яго сэрца моцна забiлася i ён спалохаўся за сяброў. Але амаль у той жа момант некалькi юнакоў паўскоквалi з месцаў i пачалi крычаць. Люсьену было прыемна пазнаць сярод iх Рэмi: той быў чырвоны, як памiдор, i, адбiваючыся ад двух мужыкоў, якiя цягнулi яго за пiнжак, гарлаў: "Францыя для французаў!" Але асаблiва прыемна было назiраць за адным пажылым панам, якi з выглядам шкадлiвага дзiцяцi дзьмуў у маленькую дудку. "Як гэта здорава", - падумаў Люсьен. Ён да душы ўпiваўся гэтым незвычайным спалучэннем упартай сур'ёзнасцi i шумлiвай гарэзлiвасцi, што дазваляла маладым здавацца больш сталымi i надавала старэйшым гэткую хлапечую чартаўшчынку. Люсьен паспрабаваў таксама адпусцiць пару жартаў, i некалькi разоў у яго атрымалася вельмi ўдала. А калi ён крыкнуў пра Эрыо: "Калi гэты памрэ ў сваiм ложку - значыць, Бога болей няма!" - ён адчуў, як у iм запаляецца святая нянавiсць. Ён моцна сашчапiў зубы i пачуў сябе гэткiм жа ўпэўненым, гэткiм жа згуртаваным, гэткiм жа дужым, як Рэмi цi Дэсперо. "Лемардан мае рацыю, - падумаў ён, - гэта трэба выпрабаваць на сабе, толькi так".

Неўзабаве ён навучыўся не паддавацца дыскусiям; Гiгар, якi быў усяго толькi рэспублiканец, засыпаў яго заўвагамi, i Люсьен спачатку яго ветлiва слухаў, але пасля - адключаўся. Гiгар усё гаварыў i гаварыў, а Люсьен ужо нават не глядзеў на яго: ён разгладжваў на штанах складку цi пазiраў на дзяўчат, забаўляючыся цыгарэтным дымком i выпускаючы з яго колцы. Праўда, ён усё роўна крыху яшчэ чуў Гiгаравы словы, але раптам яны страчвалi вагу i слiзгалi па iм, здаючыся нiкчэмнымi i пустымi. Нарэшце Гiгар, вельмi ўражаны, змаўкаў таксама.

Люсьен расказаў пра сваiх новых сяброў бацькам, i пан Флёр'е запытаўся, цi не збiраецца ён таксама пайсцi ў камелоты. Люсьен завагаўся i сур'ёзна сказаў:

- Мяне спакушае гэтая думка, яна сапраўды вельмi мяне спакушае.

- Люсьен, прашу цябе, не рабi гэтага, - пачала малiць мацi, - яны такiя неспакойныя, а няшчасцю нядоўга здарыцца. Цi ты хочаш, каб цябе аддубасiлi цi пасадзiлi ў турму?

Люсьен адказаў непакорнай усмешкай, i пан Флёр'е яго падтрымаў.

- Дарагая, дай яму вырашаць самому, - ласкава прамовiў ён, - няхай робiць, як сам думае; праз гэта таксама трэба прайсцi.

З гэтага дня, як здалося Люсьену, бацькi пачалi ставiцца да яго з пэўнай павагай. I ўсё-такi ён не рашаўся; апошнiя тыднi яго шмат чаму навучылi: ён перабiраў у памяцi лагодную бацькаву зацiкаўленасць, трывогi панi Флёр'е, з кожным днём усё большую пашану ў Гiгара, Лемарданаў напор, нецярплiвасць Рэмi i, кiваючы галавой, казаў сабе: "Гэта не жартачкi!" Ён меў доўгую размову з Лемарданам, i той выдатна зразумеў яго довады, пагадзiўшыся, што спяшацца не варта. У Люсьена яшчэ здаралiся прыступы нуды: часам, калi ён сядзеў на лаве ў кавярнi, у яго ўзнiкала ўражанне, што ён усяго толькi дрыготкая студзянiстая кашыца, i шумлiвая сумятня камелотаў здавалася яму абсурднай. Але ў iншыя моманты ён адчуваў сябе цвёрдым i важкiм, як камень, i быў амаль шчаслiвы.

У бандзе яму пачувалася ўсё лацвей i прывольней. I аднойчы ён праспяваў "Рэбекiна вяселле", якое пачуў на мiнулых канiкулах ад Эбрара. Хлопцы заявiлi, што гэта было вельмi пацешна. Тады, натхнiўшыся, Люсьен выдаў некалькi з'едлiвых заўваг у адрас жыдоў i сказаў пра Берлiяка, якi быў вялiкi жмiнда:

- А я вось i думаў увесь час: i чаго гэта ён такi скупенда, гэта ж немагчыма быць гэткiм скупендам. А потым сцямiў: ён жа з iхняга племя.

Усе зарагаталi, i Люсьена раптам ахапiла гарачая ўзбуджанасць: ён адчуў сапраўдную нянавiсць да ўсiх жыдоў, i ўспамiн пра Берлiяка быў яму глыбока непрыемны. Лемардан зiрнуў яму ў вочы i сказаў:

- Ты сумленны француз.

Потым хлопцы часта прасiлi Люсьена: "Ану, Флёр'е, раскажы нам якую фацэцiю пра жыдоў", - i Люсьен расказваў жыдоўскiя гiсторыi, якiя некалi чуў ад бацькi; варта яму было пачаць з адмысловаю iнтанацыяй: "Зустрракае аднойцы Лефi Плюма..." - i сяброў ужо апаноўвала весялосць. Аднойчы Рэмi з Патнотрам расказалi, як сустрэлi на набярэжнай Сены аднаго алжырскага жыда i як той жудасна напалохаўся, калi яны рушылi на яго з такiм выглядам, нiбыта збiраюцца скiнуць у ваду.

- Я тады падумаў сабе, - сказаў пад канец Рэмi, - шкада, што з намi няма Флёр'е.

- А можа, якраз i добра, што не было, - перапынiў яго Дэсперо, - а то ён мог бы сапраўды шпурлянуць яго ў раку.

Люсьен не меў сабе роўных вызначаць жыдоў па адной толькi форме носа. Калi яны гулялi з Гiгарам, ён штурхаў яго локцем i цiха казаў:

- Толькi не азiрайся: той карантышка-таўстун, ззаду, - з iхнiх.

- Ну i ну, - здзiўляўся Гiгар, - ды ў цябе на iх нюх!

Фанi таксама цярпець не магла жыдоў. Аднойчы ў чацвер, калi яны ўсе чацвёра сядзелi ў пакоi ў Мод, Люсьен заспяваў "Рэбекiна вяселле". Фанi памiрала ад смеху i ледзь выцiскала з сябе: "Вой, хопiць, хопiць, бо я зараз нацурчу ў штаны", - а калi ён скончыў, зiрнула на яго шчаслiвым i амаль пяшчотным поглядам.

У пiўной "Пальдэр" з Люсьена нарэшце пачалi на гэту тэму пакеплiваць. Кожны дзень знаходзiўся нехта, хто нiбы незнарок прамаўляў: "Наш Флёр'е, якi так любiць жыдоў..." або: "Леон Блюм, вялiкi Люсьенаў сябар..." - а ўсе астатнiя, затаiўшы подых i разявiўшы рот, з захапленнем чакалi. Люсьен чырванеў i, грукнуўшы па стале, крычаў: "Ну, вашу так!.." - i ўсе заходзiлiся ад смеху, кажучы: "Во пайшоў, во пайшоў! Ды не пайшоў: пабег!"

Люсьен часта хадзiў з хлопцамi на розныя палiтычныя сходы, дзе чуў прафесара Клода i Максiма Рэал дэль Сарта. Вучоба праз такiя новыя абавязкi, вядома, крыху цярпела, але таму што, як бы там нi было, разлiчваць на поспех ва ўступных экзаменах у Цэнтральную Вышэйшую школу Люсьену ў той год не даводзiлася, то i пан Флёр'е глядзеў на ўсё гэта памяркоўна.

- Нiчога, - казаў ён жонцы. - трэба нарэшце i яму навучыцца мужчынскай прафесii.

Пасля падобных сходаў галава ў Люсьена i ягоных сяброў гарэла, i яны пачыналi выкiдаць розныя хлапечыя штучкi. Аднойчы, гуляючы ўдзесяцёх па Сэнт-Андрэ-Дэзар, яны напаткалi нейкага невысокага смуглявага мужычка, якi пераходзiў вулiцу, чытаючы "Юманiтэ". Яны прыцiснулi яго да сцяны, i Рэмi загадаў:

- Ану, кiнь газету.

Тып хацеў быў занатурыцца, але Дэсперо шмыгнуў яму за спiну i ўзяў рукамi ў замок, а Лемардан магутнаю пяцярнёй выдраў газету ў яго з рук. Усё гэта выглядала дужа пацешна. Мужычок пачаў разлютавана дрыгаць у паветры нагамi i з нейкай дзiўнаю iнтанацыяй закрычаў: "Пусцiце мяне, пусцiце мяне!" - а Лемардан тымчасам спакойна раздзiраў газету на кавалкi. Аднак калi Дэсперо выпусцiў тыпчыка, справа пачала псавацца: той кiнуўся на Лемардана i збiраўся ўжо яго ўдарыць, але Рэмi своечасова ўляпiў яму добрага грымака амаль у самае вуха. Тып адляцеў да сцяны i, зiрнуўшы на ўсiх злым вокам, прамовiў:

- Паскудныя французы!

- Паўтары, што ты сказаў, - халодным голасам спытаў Маршэсо.

Люсьен зразумеў, што зараз адбудзецца што-небудзь кепскае: Маршэсо не дапускаў жартаў, калi гаворка заходзiла пра Францыю.

- Паскудныя французы! - зноў прамовiў чужынец.

У той жа момант на яго абрушыўся жудасны ўдар. Мужык схiлiў галаву, рынуўся наперад i загарлаў:

- Паскудныя французы, буржуi паскудныя, каб вы падохлi ўсе, усе, усе! - i яшчэ цэлы паток розных нечуваных абраз, з такою нянавiсцю, якой Люсьен раней не мог сабе ўявiць.

Тады хлопцы страцiлi астатняе цярпенне i вымушаны былi ўзяцца за мужычка ўсёй талакой, каб задаць яму добрага дыхту. Праз пэўны час яны нарэшце яго пусцiлi: тып прывалiўся да сцяны i ледзь стаяў на нагах, ад удара кулаком у яго зацякло правае вока. Стамiўшыся бiць, хлопцы стаялi вакол i чакалi, калi ён упадзе. Але тып скрывiў рот i плюнуў.

- Паскудныя французы. - прамовiў ён.

- Ты што, хочаш яшчэ, - спытаў Дэсперо, цяжка пераводзячы дых.

Тып нiбы не пачуў: ён з выклiкам глядзеў на хлопцаў сваiм ацалелым вокам i паўтараў:

- Паскудныя французы, паскудныя французы!

На хвiлiну хлопцы завагалiся, i Люсьен зразумеў, што яны зараз адступяцца. I тады ў яго выйшла неяк само сабой: ён скочыў наперад i з усяе сiлы ўдарыў. Пад рукой нешта хрупнула, мужычок млява i здзiўлена зiрнуў на яго i прабалбатаў:

- Паскуды...

Але яго набрынялае ад удара вока раптам шырока расплюшчылася, агалiўшы чырвонае вiрла без зрэнкi, ён упаў на каленi i змоўк.

- Цякаем, - цiха крыкнуў Рэмi.

Яны кiнулiся бегчы i спынiлiся толькi на плошчы Сэн-Мiшэль: нiхто за iмi не гнаўся. Яны паправiлi гальштукi i прычасалi адзiн аднаго пяцярнёй.

За рэшту вечара хлопцы нi разу не згадалi пра тое, што адбылося, былi адзiн з адным надзвычай ветлiвыя i пакiнулi тую сарамлiвую рэзкасць, якою звычайна прыхоўвалi свае пачуццi. Яны гутарылi памiж сабою пачцiва, i Люсьен падумаў, што ўпершыню, вiдаць, бачыць iх такiмi, якiя яны ў сваiх сем'ях. Сам ён таксама адчуваў сябе ўзрушана: у яго зусiм не было звычкi бiцца пасярод вулiцы з рознымi там нягоднiкамi. I ён з пяшчотай падумаў пра Фанi i Мод.

Уначы сон доўга не iшоў да яго. "Я больш не магу ўдзельнiчаць у iх вылазках як аматар, - падумаў ён. - Цяпер, калi ўсё ўзважана i абдумана, я мушу падзялiць iх адказнасць". Паведамляючы гэтую добрую навiну Лемардану, ён адчуваў сябе важна i амаль набожна.

- Вырашана, - сказаў ён, - я з вамi.

Лемардан ляпнуў яго па плячы, i ўся банда адсвяткавала падзею, выпiўшы некалькi добрых бутэлек. Да iх зноў вярнуўся звычайны грубавата-вясёлы настрой, але пра ўчорашняе здарэнне яны не гаманiлi. I толькi перад тым як расстацца, Маршэсо нiбы мiж iншым сказаў Люсьену:

- У цябе выдатны накаўтуючы ўдар.

- Гэта быў жыд! - адказаў Люсьен.

Праз два днi, iдучы на спатканне з Мод, Люсьен прыхапiў тоўсты трысняговы кiй, куплены напярэдаднi ў краме на бульвары Сэн-Мiшэль. Мод адразу ўсё зразумела.

- Значыць, такi ўступiў, - сказала яна, зiрнуўшы на кiй.

- Уступiў, - усмiхаючыся, адказаў Люсьен.

Мод, вiдаць, гэта ўсцешыла; асабiста яна мела большую прыхiльнасць да iдэй левых, але ўвогуле прытрымлiвалася шырокiх поглядаў. "Па-мойму, ва ўсiх партыях ёсць нешта добрае", - сказала яна. У той вечар яна часта казытала Люсьену патылiцу i называла яго сваiм камелоцiкам. На наступным спатканнi, суботнiм вечарам, Мод паскардзiлася, што адчувае сябе стомленаю.

- Я, напэўна, пайду дадому, - сказала яна, - але ты, калi абяцаеш мне быць рахманым, можаш пайсцi са мной: ты будзеш трымаць мяне за руку i будзеш вельмi ласкавы са сваёй маленькаю Мод, якой усё так балiць. I будзеш расказваць мне розныя гiсторыi.

Люсьена падобная перспектыва не надта ўзрадавала: Модзiн пакой прыгнятаў яго сваёй акуратнаю беднатой - ён быў падобны на катушок нейкай служанкi. Але выпускаць такi выдатны выпадак было б злачынства. Ледзь пераступiўшы парог, Мод кiнулася на ложак i прастагнала:

- Ух! Як тут добра!

Потым змоўкла i ўтаропiлася Люсьену ў вочы, ашчэрыўшыся ўсмешкай. Люсьен павалiўся побач. Мод схавала вочы рукой i, распялiўшы пальцы, сказала:

- Ку-ку! А я цябе бачу! Люсьен, ведаеш, а я цябе бачу!

Ён адчуваў сябе цяжкiм i млявым. Мод усунула яму ў рот пальцы, i ён пачаў iх смактаць. Потым ён загаманiў пяшчотным голасам:

- Мая маленькая Мод захварэла, якая ж яна бедненькая, мая маленькая, няшчасная Мод! - i ён пачаў лашчыць яе па ўсiм целе.

Яна заплюшчыла вочы i таямнiча ўсмiхалася. Нарэшце ён задраў ёй спаднiцу, i выйшла так, што яны пакахалiся. Люсьен падумаў: "Я здольны, у мяне добра атрымлiваецца". Калi яны скончылi, Мод сказала:

- Ну-ну, цi ж я такога чакала?! - Яна зiрнула на Люсьена з ласкавым папрокам. - Гадкi свавольнiк, а я яму паверыла, што ён будзе рахманы!

Люсьен пачаў апраўдвацца, што i сам здзiўлены не менш, чым яна.

- Гэта выйшла неяк само, - сказаў ён.

Мод крыху задумалася i сур'ёзна прамовiла:

- А я нi пра што не шкадую. Раней, можа быць, гэта было i больш чыста, але не так поўна.

"У мяне ёсць каханка", - падумаў Люсьен у метро. Ён адчуваў сябе стомлена i спустошана i быў нiбыта наскрозь прапiтаны пахам палыну i свежай рыбы; сеўшы на крэсла, ён напружыўся, стараючыся не датыкацца да мокрай ад поту кашулi. Яму здавалася, што ўсё цела ў яго зроблена з творагу. Ён паўтарыў сабе з нацiскам: "У мяне ёсць каханка", -але яму падалося, што яго ашукалi: усё, што яшчэ ўчора вабiла яго ў Мод, - яе вузкi, з непадступным выглядам твар, якi выдаваў такiм зграбным, яе тонкi стан, хада, поўная годнасцi, яе рэпутацыя сур'ёзнай дзяўчыны, пагарда, з якою яна ставiлася да мужчын, усё, што рабiла яе нi да каго не падобнай, па-сапраўднаму iншай, вызначанаю i суровай, нiколi не дасягальнай, з такiмi чыстымi думкамi i сарамлiвасцю, з яе шаўковымi панчошкамi, мошаставай сукенкай i заўсёднаю перманентнай прычоскай, - усё гэта растала ў яго абдымках, i засталася адна толькi плоць; ён наблiзiў вусны да бязвокага, голага, як жывот, твара, ён валодаў вялiкаю кветкай, злепленаю з вiльготнае плоцi. Перад iм зноў узнiк сляпы звер, што бiўся ў пасцелi, у нейкiм плёхкаце, разяўляючы махнатыя пашчы, i ён падумаў: "Гэта былi мы". Яны злiлiся ў адно, i Люсьен ужо не мог нават адрознiць, дзе яго, а дзе Модзiна цела; нiхто нiколi не выклiкаў у яго такога пачуцця млоснае блiзкасцi, апроч хiба што Рыры, калi той за кустом паказваў свой пiцэк цi, напаскудзiўшы, ляжаў на жываце з голым задам i дрыгаў нагамi, пакуль сохлi яго штаны. Люсьен адчуў сябе крыху лягчэй, успомнiўшы пра Гiгара; заўтра ён яму скажа: "Я пераспаў з Мод, гэта, стары, шыкоўная баба, у яе гэта ў крывi". Але ўсё роўна яму было нiякавата: ён адчуваў сябе голым у пыльнай гарачынi метро, голым пад тонкiм покрывам вопраткi, здранцвелым i голым - побач з свяшчэннiкам i насупраць дзвюх шаноўных паняў: доўгая спэцканая жардзiна.

Гiгар горача павiншаваў Люсьена i прызнаўся, што Фанi яму крыху надакучыла.

- У яе сапраўды нейкi надта ўжо паганы характар. Учора зноў увесь вечар на мяне крыўдзiлася.

Яны пагадзiлiся на агульнай думцы: такiя жанчыны, вядома, патрэбны, бо, як бы там нi было, заставацца цнотнiкам да самага шлюбу нельга, - тым больш што бабы яны бескарыслiвыя i не хворыя, - але прывязвацца да iх было б памылкай. Гiгар з пяшчотай у голасе пачаў разважаць пра сапраўдных дзяўчат, i Люсьен спытаў, што новага ў яго сястры.

- Усё добра, стары, - сказаў Гiгар. - Але яна кажа, што ты здраднiк. Ведаеш, - дадаў ён крыху развязным тонам, - я не шкадую, што ў мяне сястра: ёсць рэчы, якiя iначай было б немагчыма ўявiць.

Люсьен выдатна разумеў. Пасля гэтай размовы яны часта яшчэ гаманiлi пра маладзенькiх дзяўчат i кожны раз адчувалi сябе паэтычна; Гiгар любiў прыводзiць словы аднаго свайго дзядзькi, якi карыстаўся вялiкiм поспехам у жанчын: "Можа быць, я не заўжды ўсё рабiў добра ў сваiм сабачым жыццi, але ёсць адна рэч, якую мне абавязкова залiча пан Бог: я хутчэй аддаў бы адсячы сабе рукi, чым дакрануўся б да нявiннай дзяўчыны". Яны пачалi зноў зрэдку сустракацца з сяброўкамi П'ерэты Гiгар. П'ерэта вельмi падабалася Люсьену, ён гаварыў з ёй трошкi насмешлiвым тонам, як старэйшы брат, i быў ёй вельмi ўдзячны, што яна не абрэзала свае доўгiя валасы. Многа часу цяпер у яго забiралi новыя палiтычныя абавязкi; кожную нядзелю ўранку ён хадзiў да царквы Нёйi i прадаваў перад ёй "Аксьён Франсэз". Больш за дзве гадзiны Люсьен прагульваўся сюды i туды з вельмi сур'ёзным тварам. Дзяўчаты, якiя выходзiлi па iмшы, падымалi часам на яго свае прыгожыя шчырыя вочы, i Люсьен адтаваў; ён адчуваў сябе чыстым i дужым i адказваў iм усмешкай. Хлопцам з банды ён заявiў, што паважае жанчын, i быў шчаслiвы сустрэць у iх разуменне, на якое так спадзяваўся. Зрэшты, амаль ва ўсiх у iх былi сёстры.

17 красавiка з нагоды П'ерэцiнага васемнаццацiгоддзя Гiгары наладзiлi скокi, i, вядома, Люсьен быў запрошаны таксама. Ён ужо вельмi здружыўся з П'ерэтай, якая называла яго "мой танцорчык", i падазраваў, што яна ў яго крыху закаханая. Панi Гiгар заклiкала дзеля скокаў пiянiстку, i вечар абяцаўся быць дужа вясёлы. Люсьен патанчыў колькi разоў з П'ерэтай i пайшоў да Гiгара, якi гаманiў з прыяцелямi ў палiльнi.

- Прывiтанне, - сказаў Гiгар. - Вы, па-мойму, ужо ўсе знаёмыя: Флёр'е, Сiмон, Ванюс, Леду.

Пакуль Гiгар называў сяброў, Люсьен заўважыў, што да iх нерашуча наблiжаецца высокi бледнаскуры юнак з жорсткiмi чорнымi бровамi i кучараваю рудой шавялюрай. Яго ажно скаланула ад абурэння. "Што гэты тып тут робiць, падумаў ён, - Гiгар жа ведае, што я цярпець не магу жыдоў!" Ён крутануўся на абцасах i хутка пайшоў прэч, каб пазбегчы знаёмства.

- Што гэта за жыд? - спытаў ён у П'ерэты.

- Гэта Вэйль, з Вышэйшых камерчаскiх курсаў. Брат пазнаёмiўся з iм у фехтавальнай школе.

- Ненавiджу жыдоў, - сказаў Люсьен.

П'ерэта цiхенька хмыкнула.

- Ну, гэты якраз добры хлопец, - сказала яна. - Лепш правядзiце мяне ў буфет.

Люсьен выпiў келiх шампанскага i толькi паспеў яго паставiць, як апынуўся нос у нос з Гiгарам i Вэйлем. Прасвiдраваўшы Гiгара вачыма, ён павярнуўся, збiраючыся пайсцi, але П'ерэта спаймала яго за руку. Гiгар падышоў i са шчырым выглядам, без нiякай няёмкасцi прамовiў:

- Мой сябар Флёр'е, мой сябар Вэйль. Ну вось, цяпер вы знаёмыя.

Вэйль працягнуў руку, i Люсьен адчуў сябе вельмi тужлiва. На шчасце, яму раптам прыгадалiся словы Дэсперо: "Флёр'е сапраўды кiнуў бы гэтага жыда ў ваду". Ён глыбока сунуў рукi ў кiшэнi, павярнуўся да Гiгара спiнай i рушыў прэч. "Цяпер я не змагу пераступiць парог гэтага дома", - падумаў ён, беручы сваю вопратку. Усярэдзiне ён адчуваў сумную гордасць. "Вось што значыць цвёрда трымацца сваiх меркаванняў; жыць у грамадстве ўжо немагчыма". Але на вулiцы гордасць растала, i Люсьен адчуў сябе вельмi занепакоена. "Гiгар, напэўна, злуецца". Ён трасянуў галавой i пастараўся сябе пераканаць: "Калi ён запрасiў мяне, ён не меў права запрашаць гэтага жыда!" Але гнеў ужо адышоў; ён адчуў сябе крыху няёмка, прыгадаўшы здзiўлены Вэйлеў твар i тое, як хлопец стаяў з працягнутаю рукой. У iм пачала нараджацца гатоўнасць да прымiрэння. "П'ерэта, вядома, думае, што я хам. Трэба было пацiснуць яму руку. Урэшце, гэта мяне нi да чаго не абавязвала. Стрымана павiтацца i адысцi: вось што я мусiў зрабiць". Ён падумаў, што, можа, яшчэ не позна вярнуцца да Гiгараў. Ён падыдзе да Вэйля i скажа: "Прабачце, я адчуў сябе блага", - потым пацiсне руку i перакiнецца парачкай ветлiвых словаў. Не: цяпер надта позна, гэтага ўчынку ўжо не паправiць. "I навошта было перад iмi выстаўляць свае перакананнi! - з раздражненнем падумаў ён. - Усё роўна яны не здольныя зразумець". Ён знервавана пацiснуў плячыма: проста бяда. А Гiгар з П'ерэтай, напэўна, абмяркоўваюць цяпер яго ўчынак, i Гiгар кажа: "Ну i дурань!" У Люсьена сцiснулiся кулакi. "Ух! Як я iх ненавiджу! - у роспачы падумаў ён. - Ненавiджу жыдоў!" Ён пастараўся распалiць у сабе гэту бязмежную нянавiсць, спадзеючыся пачэрпнуць з яе хоць трошачкi сiлы. Але яна растала ў яго на вачах. Дарэмна ён прымушаў сябе думаць пра Блюма, якi браў грошы ў немцаў i ненавiдзеў французаў, - усё гэта выклiкала ў яго толькi змрочную абыякавасць. Але яму пашанцавала: Мод аказалася дома. Люсьен сказаў, што кахае яе, i ў нейкай раз'юшанай роспачы памеў колькi разоў. "Усяму гамон, - думаў ён, - я нiколi не буду асобай".

- Не, не, - казала Мод, - спынiся. Мiлы мой, не трэба, гэтага нельга.

Але нарэшце яна саступiла: Люсьен хацеў цалаваць яе па ўсiм целе. Ён адчуваў сябе адначасова дзiцём i распуснiкам, i яму хацелася плакаць.

Назаўтра, калi Люсьен ранiцай убачыў у лiцэi Гiгара, у яго сцiснулася сэрца. Той трымаўся неяк загадкава i рабiў выгляд, быццам не заўважае яго. Люсьена гэта настолькi ўзлавала, што ён нават не мог нiчога пiсаць. "Поскудзь, - думаў ён, - поскудзь!" Але пасля заняткаў Гiгар усё ж падышоў, твар у яго быў бледны. "Калi зараз пачне вякаць, - зацкавана падумаў Люсьен, - дастане ў мяне ў вуха". Пэўны час яны стаялi моўчкi, утаропiўшыся ў наскi чаравiкаў. Нарэшце Гiгар ненатуральным голасам выцiснуў:

- Прабач, стары, я не павiнен быў ставiць цябе ў такое становiшча.

Люсьен ускiнуў голаў i недаверлiва зiрнуў на сябра. Але Гiгар сiламоц прамовiў зноў:

- Мы з iм сустракаемся ў зале, ведаеш... ну i... я хацеў... Мы фехтуем разам, ён часам запрашаў мяне ў госцi... Але я разумею, я не павiнен быў... Сам не ведаю, як гэта выйшла. Але калi я пiсаў запрашэннi, у мяне нават на хвiлiну ў галаве не было...

Люсьен маўчаў, словы нiбыта заселi ў яго ў горле, хоць ён адчуваў спагаду да сябра. Нiзка схiлiўшы голаў, Гiгар дадаў:

- Даў я маху...

- Ёлуп ты ёлуп, - адказаў Люсьен, лопаючы яго па плячы, - я ж ведаю, што ты не знарок, - i велiкадушна прамовiў: - Зрэшты, я таксама не меў рацыi. Павёў сябе як звычайны хам. Але што ўжо тут зробiш: гэта мацней за мяне - я не магу да iх дакранацца, проста фiзiчна, у мяне такое пачуццё, быццам у iх на далонях луска. А што П'ерэта?

- Рагатала, як звар'яцелая, - жаласна прабалбатаў Гiгар.

- Ну а той?

- Ён адразу сцямiў. Я яму растлумачыў як мог, але праз чвэртку гадзiны ён сам навастрыў лыжы.

Гэтак жа сарамлiва Гiгар дадаў:

- Бацькi кажуць, што ты меў рацыю: ты не мог абысцiся iначай, калi ў цябе перакананнi.

Люсьен з асалодаю пасмакаваў гэтае слова: "перакананнi", - яму хацелася сцiснуць Гiгара ў абдымках.

- Нiчога, стары, - сказаў ён, - нiчога. Галоўнае, што мы застаемся сябрамi.

Ён iшоў па бульвары Сэн-Мiшэль у незвычайна ўзнёслым настроi, яму здавалася, што ён цяпер - зусiм iншы. "Дзiўна, - думаў ён, - я цяпер нiбыта не я, я сябе не пазнаю!" Было бязветрана i цёпла, вакол няспешна гулялi людзi, на iх тварах, здзiўленых гэтак нечакана насталай вясне, блукала першая ўсмешка; Люсьен сталёвым клiнам прарэзваў гэты млявы натоўп i думаў: "Гэта ўжо не я". Яшчэ ўчора "я" было ўсяго нейкая тоўстая, заблытаная ў павучынне казяўка, накшталт тых цвыркуноў у Феролi, а цяпер - цяпер Люсьен адчуваў сябе дакладным i зладжаным, як гадзiннiк. Ён зайшоў у "Сурс" i заказаў порцыю перно. Хлопцы з банды не заходзiлi ў гэту кавярню, бо тут заўсёды кiшэлi чужынцы, але ў гэту хвiлiну замежнiкi i жыды не краналi Люсьена. У гэтым смуглым натоўпе, якi шапацеў - цiха, бы поле аўса пад ветрам, Люсьен адчуваў сябе недарэчным, як гiганцкi, прыслонены да лавы гадзiннiк, якi пагрозлiва зiхацеў чырвона-крывавым святлом. З забаўным здзiўленнем ён пазнаў маленькага жыдочка, якому хлопцы з юрыдычнага ў мiнулай чвэрцi задалi добрага дыхту ў калiдоры свайго факультэта. У гэтага тлустага i задумлiвага брыдзючка не засталося ўжо нiякiх слядоў ад той бойкi: вiдаць, ён пэўны час проста хадзiў пакамячаны, а потым зноў набыў сваю кругленькую форму. Але i цяпер у iм адчувалася нейкая агiдная ўпартасць.

Выгляд у яго быў шчаслiвы, ён соладка пазяхаў, сонечны промень казытаў яму ў ноздрах, ён пацёр сабе нос i ўсмiхнуўся. Але цi было гэта ўсмешкай? Можа, гэта быў усяго толькi ледзь прыкметны павеў, якi нарадзiўся дзе-небудзь звонку, у нейкiм закутку гэтай залы i адбiўся ў яго на вуснах? Здавался, усе чужынцы плаваюць у цёмнай, цяжкай вадзе, што прымушае скаланацца iх бязвольныя целы, падымае iм рукi, варушыць пальцамi, гуллiва перабiрае губамi. Няшчасныя небаракi! Люсьену было iх шкада. Нашто яны прыехалi ў Францыю? Якiмi марскiмi плынямi iх прынесла i выкiнула сюды? Яны марна стараюцца апранацца прыстойна, купляюць гарнiтуры ў краўцоў з бульвара Сэн-Мiшэль: яны ўсё роўна ўсяго толькi медузы. Люсьен падумаў, што ён не медуза, ён не належаў да гэтай нiкчэмнай фаўны. I ён сказаў сам сабе: "Я нiбыта нырнуў". I раптам "Сурс" i чужынцы знiклi, i ён убачыў спiну, шырокую спiну з буграмi мышцаў, што аддалялася, несучы ў сабе спакойную сiлу, i знiкала, няўмольна знiкала ў тумане. I ён убачыў Гiгара: той стаяў бледны i, праводзячы спiну вачыма, казаў нябачнай П'ерэце: "Ды ўжо ж, даў я маху!.." Люсьена апанавала амаль невыцерпная радасць: гэтая магутная, гэтая самотная спiна - была яго! I ўся гэта сцэна адбылася ўчора! Цаной неверагоднага намагання яму на хвiлiну ўдалося стаць на месца Гiгара, ён прасачыў за сваёй спiнай Гiгаравымi вачыма i адчуў перад самiм жа сабой жудасную Гiгараву разгубленасць. Салодка жахнуўшыся, ён прашаптаў: "Гэта iм паслужыць урокам!" Цяпер абстаноўка змянiлася: гэта было ў П'ерэцiнай спальнi i адбывалася ў будучым. З трошкi ялейным выглядам Гiгар i П'ерэта абдумвалi, каго ўпiсаць у лiст запрошаных. Люсьена побач не было, але яго ўлада над iмi адчувалася. Гiгар сказаў: "Не-не! Гэтага нельга! Вельмi будзе вясёла, калi яго ўбачыць Люсьен. Люсьен жа цярпець не можа жыдоў!" Люсьен яшчэ раз зiрнуў на сябе збоку i падумаў: "Люсьен - гэта я! Той, хто не можа цярпець жыдоў!" Ён часта паўтараў гэтую фразу, але сёння яна гучала iначай. Зусiм iначай. Вядома, звонку яе можна было прыняць за звычайную канстатацыю, такую, як, напрыклад: "Люсьен не любiць вустрыц" цi: "Люсьен любiць патанцаваць". Але тут трэба было не блытаць: той жыдочак таксама, можа, любiў патанцаваць, гэта мела значэнне не больш за трымценне медузы; досыць было толькi зiрнуць на гэтага поджыдка, каб адразу зрабiлася ясна, што ўсе яго прыязнасцi i непрыязнасцi настолькi ж ад яго неадмыўныя, як яго смуродлiвы пах, як цьмяны адлiў яго скуры, i што яны знiкнуць - разам з iм, як лыпанне яго вырачаных вачэй цi лiпкая, саладжавая ўсмешлiвасць. Люсьенаў жа антысемiтызм быў зусiм iншы: ён быў няўмольны, чысты, ён тырчаў з яго, як настаўлены ў грудзi iншым пагрозлiвы сталёвы клiнок. "Гэта... чорт... як гэта здорава!" - падумаў Люсьен. Ён прыгадаў, як мацi, калi ён быў маленькi, казала часам вельмi своеасаблiвым тонам: "Тата працуе ў сваiм кабiнеце". I гэтая фраза здавалася яму нейкай сакраментальнаю формулай, якая раптам абрыньвала на яго цэлы ком рэлiгiйных павiннасцяў i абавязкаў: не гуляць з пнеўматычным карабiнам, не крычаць: "Тарарара-бум!" - i ён хадзiў у калiдоры на дыбачках, як у касцёле. "Цяпер настала мая чарга", - задаволена падумаў Люсьен. Нехта казаў прыцiшаным голасам: "Люсьен не любiць жыдоў", - i на ўсiх нiбы нападаў паралюш, цела ў кожнага дранцвела, працятае роем маленькiх балючых iголак. "Сапраўды, - расчулена падумаў ён, - Гiгар з П'ерэтай зусiм яшчэ дзецi". Яны вельмi правiнавацiлiся, i досыць было Люсьену трошкi ашчэрыць зубы, каб яны адразу пачалi прасiць прабачэння, загаварылi шэптам i ўсталi на дыбачкi.

Люсьен зноў адчуў вялiкую павагу да сябе. Але цяпер яму былi непатрэбны Гiгаравы вочы: ён быў варты павагi ў сваiх вачах - яго позiрк прабiўся нарэшце праз абалонку плоцi, праз завесу прыязнасцяў i непрыязнасцяў, звычак i зменлiвасцi настрою. "Там, дзе я заўсёды сябе шукаў, - падумаў ён, - я нiколi не мог бы сябе знайсцi". Дагэтуль ён сумленна перабiраў i вывучаў усё, чым ён быў. "Але каб я мусiў быць толькi тым, што я ёсць, - цана мне была б не больш чым гэтаму поджыдку". Што можна было знайсцi ў душы ў гэтага згустка слiзi, апроч пакут плоцi, гнюснага самападману аб роўнасцi i поўнага беспарадку? "Першае правiла, - падумаў Люсьен, - нiколi не глядзець у сябе; няма памылкi больш небяспечнай". Цяпер ён ведаў - сапраўднага Люсьена трэба шукаць у вачах у iншых, у П'ерэцiным i Гiгаравым баязлiвым паслушэнстве, у поўным надзеi чаканнi тых, хто расце i сталее дзеля яго, у юных чаляднiках, што мусяць зрабiцца яго рабочымi, у малых i дарослых ферольцах, якiм ён некалi будзе мэр. Люсьену рабiлася амаль страшна, ён адчуваў сябе занадта вялiкiм для самога сябе. Столькi людзей чакалi яго, выцягнуўшыся напагатоў, i ён быў, ён заўсёды будзе гэтым бязмежным чаканнем i спадзяваннем iншых.

"Гэта i ёсць - быць начальнiкам!" - падумаў ён. Перад iм зноў узнiкла згорбленая i мускулiстая спiна i потым, адразу - касцёл. Люсьен быў усярэдзiне, ён прагульваўся мяккай воўчай хадою пад прасеяным вiтражамi святлом. "Але гэты раз касцёл - гэта я!" Ён напружана ўтаропiўся на свайго суседа, доўгага, гладкага i карычневага, як сiгара, кубiнца. Трэба было знайсцi нейкiя словы, выказаць гэтае нечаканае, незвычайнае адкрыццё. Паволi i асцярожлiва, як да запаленай свечкi, Люсьен наблiзiў руку да лба i на хвiлiну, нiбы пры малiтве, задумаўся - i раптам словы прыйшлi самi сабой. Ён прамармытаў: "У мяне ёсць правы!" Правы! Гэта было нешта накшталт трохкутнiкаў або колаў: настолькi дасканалае, што проста не iснавала; цыркулем можна было рысаваць тысячы, сотнi тысяч кругоў, але было немагчыма ўтварыць нiводнага кола. Таксама i цэлыя пакаленнi рабочых маглi безумоўна падпарадкоўвацца ўсiм загадам Люсьена, але ўсё роўна нiколi яны не вычарпалi б яго права кiраваць; правы - гэта было нешта па-за iснаваннем, як матэматычныя мадэлi цi рэлiгiйныя догмы. I Люсьен якраз уяўляў сабой адну такую мадэль: гэта быў неахопны пук правоў i абавязкаў. Раней ён доўга верыў, што iснуе выпадкова, што яго нясе па жыццi, як трэску, невядома куды: але гэта было ад таго, што ён рэдка задумваўся. Яго месца пад сонцам было вызначана задоўга да яго нараджэння - у Феролi. I даўно - задоўга нават да жанiцьбы ягонага бацькi - яго ўжо чакалi; i калi ён прыйшоў у гэты свет, то менавiта каб заняць гэтае месца. "Я iсную, бо маю на гэта права", - падумаў ён. I, мабыць, упершыню, нiбы наяве, перад яго вачыма паўстаў яго будучы, блiскучы i слаўны, лёс. Рана цi позна ён будзе прыняты ў Цэнтральную школу (што, зрэшты, абсалютна не мела значэння). Потым кiне Мод (ёй увесь час карцела бавiцца з iм у ложку, што наганяла на яго жудасную нуду; у нясцерпнай спёцы, што стаяла гэтай вясной, iх сплеценыя целы вылучалi пах перасмажанага рагу з трусяцiны. "I галоўнае - Мод належыць усiм: сёння мне, заўтра другому - усё гэта не мае нiякага сэнсу"). Пазней ён пераедзе ў Фероль. I ўжо цяпер недзе ў Францыi жыве светлавалосая дзяўчына накшталт П'ерэты, правiнцыялачка з вачыма-кветкамi, якая захоўвае нявiннасць дзеля яго; часам яна стараецца ўявiць сабе свайго будучага гаспадара, гэтага грознага i ласкавага мужа, але ёй не ўдаецца. Яна цнатлiвая i некранутая, i недзе ў сама патаемным закутку свайго цела яна прызнае права, якое мае Люсьен: валодаць ёю адзiн. Ён ажэнiцца з ёю, яна будзе яго жонка - сама пяшчотнае з яго правоў. I калi яна ўвечары сцiплымi, набожнымi рухамi будзе здымаць з сябе вопратку - гэта будзе як ачышчальнае ахвярапрынашэнне. З ухвалы ўсiх ён возьме яе ў абдымкi i скажа: "Ты належыш мне!" Тое, што яна перад iм адкрые, яна будзе павiнна паказваць толькi яму; i сам акт iх кахання будзе ў яго як салодкi пералiк яго ўласнасцi. Сама пяшчотнае яго права, сама патаемнае яго права: права быць паважаным аж да самае плоцi, падпарадкоўваць нават у ложку. "Я ажанюся малады", - падумаў Люсьен. I чамусьцi рашыў, што ў яго будзе шмат дзяцей. А потым прыгадаў бацькаву справу: яму не цярпелася прадоўжыць яе, i ён падумаў, цi хутка памрэ пан Флёр'е.

Гадзiннiк прабiў паўдня; Люсьен устаў. Метамарфоза скончылася: гадзiну назад у кавярню ўвайшоў зграбны i няўпэўнены ў сабе юнак, цяпер адсюль выходзiў мужчына, начальнiк сярод французаў. На рагу вулiцы Эколь i бульвара Сэн-Мiшэль ён падышоў да канцылярскай лаўкi i паглядзеўся ў люстра; яму вельмi хацелася ўбачыць на сваiм твары той непранiкальны выгляд, якi яму так падабаўся ў Лемардана. Але ў люстры адбiвалася сiмпатычнае, насупленае аблiчча, у якiм не было яшчэ нiчога асаблiва грознага. "Я адпушчу вусы", вырашыў ён.