Najlepsza załoga słonecznego. Tom 2

Część druga. Poza Ziemią

Latarnia na Cerberze wbrew swojej nazwie nie spełniała funkcji nawigacyjnych. Służyła tylko jako głośny korek czy może raczej zatyczka sygnałowa. Na oblodzonym kawałku żelastwa, jakim był dziesiąty glob Układu Słonecznego, trzymała się sensorowymi mackami jedynej wartościowej rzeczy, jaka tam się znajdowała – kontrolowała żyłę uranu. I gdyby jakiś idiota (bo jedynie idiota leciałby po uran taki kawał drogi) tylko przysunął się do żyły, latarnia zamiast dyżurnego OK wysłałaby w przestrzeń alarmujący wrzask.

To niezawodne i praktycznie wieczne ustrojstwo zamontowali kiedyś na Cerberze marsjańscy geolodzy. Red City było w tych czasach jeszcze lojalne, pławiło się w ziemskich inwestycjach, o niezależności nawet nie myślało i nie korzystało z usług przemytników. Grupy badawcze Marsjan szwendały się po Słonecznym za pieniądze Ziemian i wszędzie upychały latarnie i czujniki. Jak się potem okazało, wysyłane na Błękitną Planetę informacje o odkrytych złożach ujmowały jedynie połowę stanu faktycznego. Wszystko to, co Red City przemilczało i zachowało dla siebie, było bogatsze, zasobniejsze, a do tego znajdowało się w ciemnych kątach wewnątrz Pasa, które koloniści zbadali porządnie, a Ziemianie wcale. Tak więc kiedy Mars ogłosił się republiką, a Ziemia zastosowała twardą blokadę, właśnie w tych ukrytych punktach rebelianci rozmieścili bazy przemysłu wydobywczego. Zamaskowanych kosmodromów na powierzchni Czerwonej Planety było wystarczająco dużo, by towar jakoś przesączał się na glob i docierał do klienta.

Oczywiście aneksję złóż na Cerberze Marsjanie znieśli bez słowa protestu, ponieważ i tak mieli tam za daleko. Ziemski remontowiec przestroił latarnię i od tego momentu nie pisnęła ani razu niczego poza OK, OK, OK. Co dowodziło, że choć wśród przemytników można było natknąć się na durnia, to sensowni ekonomiści należeli do większości.

Tak więc latarnia pełniła służbę, wojsko zatrzymywało podejrzane ciężarówki, policjanci węszyli w Pasie, a Red City uparcie zaprzeczało, jakoby nielegalne wydobycie było finansowane na poziomie rządowym. Czasem Marsjanie aresztowali jakiegoś przesadnie gamoniowatego handlarza i urządzali sądową pokazówkę. Po czym przestępca, z powodu braku na Czerwonej Planecie więzień, udawał się do aresztu domowego, skąd prowadził nadal swoją nielegalną działalność, potrzebną jak woda gospodarce nowej republiki. Na jej własnym globie zasobów było mało, a Wenus, nieposiadająca – oficjalnie – własnej floty, za każdy gram wzbogaconego uranu płaciła żywą gotówką. Inna sprawa, że pieniądze, tak czy inaczej, szły z Ziemi, której z kolei Wenus raz na jakiś czas podrzucała do banków zarodków swoje w odróżnieniu od ziemskich zdrowe jajeczka. Głupia sytuacja, wszyscy się z tym zgadzali i tylko ambicje ziemskich menadżerów nie pozwalały dojść do zgody z byłymi koloniami. Alians jednakże wykluwał się sam. Ziemi szło zbyt kiepsko, musiała przyznać, że metody siłowe nie zdają egzaminu i należy negocjować z separatystami. Nadchodzące Zebranie Akcjonariuszy zamierzało rozwiązać ten problem raz na zawsze, a jednym ze skutków przejścia od zimnej wojny do prawdziwego pokoju miało być demonstracyjne rozwiązanie floty wojennej.

Mądry Wujek Gunnar przewidział tę sytuację już podczas drugiej kampanii marsjańskiej. Admirał floty długo i usilnie myślał, aż uznał, że uratować go od honorowego przejścia do rezerwy może tylko wykrycie przeciwnika zewnętrznego, jednakowo niebezpiecznego dla wszystkich planet. Wezwał więc do siebie szefa wywiadu i kazał sobie streścić posiadane dane o Obcych. Ale choć informacji było sporo, to żadna nie wydała mu się przekonująca, a mówiąc szczerze – temat Alienów cuchnął lekką schizofrenią. Tym niemniej Wujek Gunnar zorganizował przeciek pewnych danych do Sieci i czekał, co się wykluje.

Odzew nadszedł nie tylko od strony drobnych Akcjonariuszy, ale też od Rady Dyrektorów. Ludzie pohałasowali trochę i jakby się uspokoili. Za to zarząd globu wezwał Königa na rozmowę, z której ten wyszedł blady. Od tej pory każde gadanie o Obcych w murach admiralicji wywoływało konsekwencje służbowe, a sam Wujek Gunnar wpadał w depresję. Wcześniej też zdarzało mu się występować w charakterze usłużnej marionetki, jednak teraz już się nie szczypał i ślepo realizował linię władzy cywilnej. Dokładniej, pogonił Grupę F na Marsa, chociaż mocno powątpiewał w sens wysyłania elitarnej brygady na operację wybitnie typu policyjnego.

Nie zdając sobie z tego sprawy, König osiągnął to, co zaplanował. Myśl o tym, że kosmos może być wrogi, nie wywołała co prawda natychmiastowego odzewu w umysłach Ziemian, ale została gdzieś tam w podświadomości. Socjologowie odnotowali, że wynik głosowania nad likwidacją floty wcale nie musi być taki jednoznaczny. Niestety, za decyzją o przerobieniu okrętów wojennych na transportowce kryły się pieniądze, jakich Wujek Gunnar nawet nie podejrzewał, poza tym zarówno Mars, jak i Wenus uzależniały rozwój kontaktów handlowych od likwidacji ziemskich środków nacisku, czyli floty. Ekonomia i polityka zawisły nad wojskowymi astronautami i miały ich zmiażdżyć.

Oczywiście w świetle takich problemów nikogo nie obchodziło, że Uspienski, chcąc zaspokoić swoją ciekawość, za służbowe pieniądze wysłał na skraj świata jakiegoś Abrahama Feina. Zwłaszcza że dowódca Grupy F do polityki się nie pchał, wszystkie swe ambicje w zakresie intryg zaspokajał, gryząc się z admiralicją. Poza tym admirał Raszyn zachowywał się jak uczciwy służbista. Nikt go więc na razie nie ruszał. Także drobne przepuszczanie pieniędzy nie sprawiało wrażenia przestępstwa, które zasmarowałoby nieskalaną reputację sławnego astronauty. Flota miała aż nadto dowódców z reputacją krwawych potworów – przy nich Uspienski wyglądał jak rycerz bez skazy, na kozła ofiarnego w ogóle się nie nadawał.

Dlatego Grupa F ruszyła na Marsa, i to nie zwyczajnie, a na boosterach. Zaś w Sieci niemal codziennie pojawiały się materiały przypominające Akcjonariuszom o bestialstwie wojskowych, przez których zginęło znacznie więcej cywilnej ludności, niż mogła sobie na to pozwolić wycieńczona z powodu genetycznego deficytu Ziemia.

A scout „Ripley” wolno zbliżał się do strefy aktywnych poszukiwań. Abraham Fein uważnie kontrolował pracę załogi i szeptał w duchu nieumiejętnie złożone modlitwy. Religijność uważana była na Ziemi za coś w rodzaju choroby psychicznej, ale Fein teraz miał to w nosie. Przekonany o istnieniu Alienów potrzebował co najmniej wsparcia Bożego.

Modlił się więc, żeby zamiast Obcych odkryć jedynie piratów.

Dobre pół wieku przed Północą, w epoce rozkwitu nauki i przemysłu, kiedy surowców oraz produktów było jeszcze w bród, piractwo na handlowych szlakach Słonecznego kwitło i uważano je za dochodowy interes. Moralność społeczeństwa upadła, tak więc wiele kompanii posiadających własną flotę zabawiało się przechwytywaniem ładunków konkurencji. Dlatego holowniki latały w towarzystwie zbrojnej eskorty, która zawsze mogła odskoczyć w bok, w kierunku widniejącego na ekranie radaru kuszącego stateczka. Wróciwszy ze zdobyczą, eskorta nieraz odkrywała, że jej własny podopieczny leci z opróżnionymi ładowniami, zaś kapitan, ucieszony, że wszyscy żyją, wali z gwinta schowany na taką okazję bimber.

Wartość towarów z nadwyżką pokrywała ryzyko, stało się więc jasne, że po przestworzach Słonecznego dosłownie nie da się zrobić kroku bez ryzyka abordażu. Z reguły przejęciu ładunku nie towarzyszyła widowiskowa wymiana ognia – mimo wszystko holowników nie buduje się jednego dnia, astronauci też nie rozmnażają się przez pączkowanie. A ktoś przecież musi wozić towary, które zamierzasz capnąć. Tak więc piraci odpinali sekcje ładunkowe, robili pa, pa! i spadali w cholerę. Kapitan Luntz, odbywający rejsy na holowniku „Yankee Fair” i mający szczęśliwie zaliczone osiem grabieży, wyrósł na postać legendarną i tak pięknie opowiadał na dole o swoich przygodach, że się w końcu rozpił.

Potem eksplodowała Północ, zmiotła całe narody z powierzchni Ziemi, sprowokowała długotrwałą zimę postjądrową i zniszczyła tyle zasobów, że część ludzi nie miała czym rozpalić ogniska. Ekonomia, polityka, religia i kultura – wszystko poszło w diabły. Koszmarna Kotłowanina poprzedzająca Północ o trzy wieki nie nauczyła ludzkości bycia elastyczną. Dopiero Północ ustawiła wszystko na właściwych miejscach, udowodniwszy, że jeśli człowiek dwa razy włazi na te same grabie, to mądrzej będzie podnieść je i wyrzucić. Resztki ludności, zwłaszcza ocalali żołnierze, żądały radykalnych zmian. Jednocześnie obok pozytywnej idei wszyscy łaknęli prądu i chcieli jeść, cokolwiek. A do zjedzenia nawet śmierdzącej chlorelli potrzebny był prąd. I czysta woda. Czyli znowu energia. Zatem podskoczyły ceny uranu. Powstał potężny czarny rynek. Tam, gdzie wcześniej miał miejsce konflikt interesów konkurencyjnych firm, gryzły się teraz zajęte troską o przeżycie swoich obywateli rządy.

Piraci przesiedzieli rzeź w kolonialnych dokach, a teraz zaczęli nielegalnie wydobywać pożyteczne kopaliny. Wymagało to floty ciężarowej, zatem coraz częściej ginęły statki wraz z załogami. Od biegunowej czapy Marsa ktoś oderwał ogromny kawał lodu i opchnął go, jak później wyszło na jaw, Amerykanom. W ruinach starych ziemskich miast zaczął się podejrzany ruch i wkrótce policyjne scouty wykryły trzy dobrze umocnione pirackie bazy, które zdołano opanować dopiero po intensywnym bombardowaniu.

Jakość wyposażenia w podziemnych fabrykach zadziwiała, a broń piraci mieli często lepszą niż polujące na nich wojsko. Ale dopiero kiedy zaczajona w zgliszczach Pekinu żydowska banda, otoczona i bez perspektyw na ucieczkę, wysadziła się w powietrze przy pomocy ładunków jądrowych o sile pięciu kiloton, Ziemianie stracili cierpliwość. Wybuchł ostry globalny kryzys, w wyniku którego radykalnie zmieniono formę rządów oraz stopień uczestnictwa obywateli w podejmowaniu decyzji. Grupa młodych, ambitnych polityków, opierając się na socjologicznych wykładniach, uważanych do tej chwili za abstrakcyjne i utopijne, cisnęła masom ideę dyktatury kapitału prywatnego, takiego ludowego kapitalizmu, i się nie przeliczyła. Ziemię przekształcono w jedno wielkie przedsiębiorstwo holdingowe, gdzie każdy obywatel otrzymał pakiet bazowy akcji i prawo głosu podczas Zebrania Akcjonariuszy. Suwerenne państwa stały się kompaniami. Zaskakujące, ale nagle wszystko wróciło do normy. Okazało się po raz kolejny, że punkt siedzenia może całkowicie zmienić punkt widzenia.

Większa część ludności, sama tego nie podejrzewając, żyła na kredyt. Zamiast politycznych sporów między ziemskimi rządami powstały wprawdzie spory na innym gruncie, ale udało się nasycić rynek towarami i Ziemianie przestali umierać z głodu, więc nikt za bardzo nie myślał o buntach. Przeciętny człowiek stawał się coraz mniej wypłacalny, za to struktury państwowe krzepły. Do tego stopnia, że nieprawne wydobycie zostało przy pomocy okrutnych czasem metod szybko zlikwidowane. Przy okazji zatrzymano degradację biosfery, choć jej parametrów już nie udało się poprawić. Stąd przyjście na świat zdrowego dziecka ciągle uważano za fart. A kiedy zaświtał konflikt z koloniami, na bazie eskadry policyjnej zaczęto budować wartościową armię.

Już po stu latach zjednoczona jak nigdy dotąd Ziemia zbombardowała Marsa i mocno przywaliła Wenus, która na swoje nieszczęście miała czelność odezwać się w niezbyt dla siebie dogodnym momencie. Wybuchła ciężka i krwawa wojna. Wkrótce po jej zakończeniu piractwo się odrodziło, tyle że w bardziej wyrafinowanej postaci. Ekonomiczna blokada Marsa i częściowe embargo na kontrakty handlowe z Wenus zmusiły separatystów do sięgnięcia po sposób stary i wypróbowany na ziemskich morzach i oceanach – kaperstwo. No bo co jeszcze można zrobić, jeśli złoża kontroluje przeciwnik i pozwala na wydobycie w takiej tylko ilości, jaka pozwala ledwo przeżyć populacji? Bardzo szybko na poły legalni przemytnicy i wolni myśliwi Wenus i Marsa urządzili w Słonecznym zamieszanie na tyle duże, że od czasu do czasu na polowanie ruszała niemal cała ziemska armia. Oczywiście do schwytanych piratów i korsarzy nikt się nie przyznawał, a sam przestępca zazwyczaj w ostatniej chwili strzelał sobie w łeb, truł się albo skakał w otwarty kosmos. To byli ludzie zdeterminowani, prawdziwi fanatycy w przeszłości walczący z Ziemią o niezależność swoich planet, a często i tak już zaocznie skazani na śmierć. Rzadko udawało się schwytać którego żywcem, zaś wyników przesłuchań pod hipnozą w międzyplanetarnej praktyce sądowej nikt nie respektował.

Dopóki przemytnicy sprawnie zaopatrywali oblężone planety w paliwo, materiały budowlane i inne takie – w ilości przekraczającej ustanowione przez Ziemian normy – interes szedł jak po maśle. Ale kiedy Akcjonariusze Błękitnej Planety popuścili i sami zaczęli rozmowy o partnerstwie, z całą tą hordą kosmicznych poszukiwaczy trzeba było coś zrobić. Kryzys pogłębiał również fakt, że wyroki śmierci nie zostały anulowane. Oblężone globy z troską drapały się po głowach – uzbrojeni po zęby rycerze lewych dostaw pokazali, do czego są zdolni. Być może wymarliby sami niczym dinozaury w zmienionych warunkach środowiska, gdyby nie pewien drobiazg – czarny rynek był po prostu potrzebny. Nadal wielu chętnie kupowało po dumpingowych cenach rzadkie towary – i to nie tylko w ekskoloniach, ale i w byłej metropolii. Poza tym w Pasie działały dobrze wyposażone laboratoria wytwarzające medykamenty i aparaturę precyzyjną, na które również istniało stałe zapotrzebowanie. Interpol ganiał z wywieszonym językiem, kosmiczna policja zdzierała podeszwy, a przemyt kwitł.

Na tym tle informacja, że jakieś bezczelne bydlę otworzyło zamkniętą kopalnię na marsjańskiej powierzchni, nikogo nie zdziwiła. Grupa F pędziła do roboty bez szczególnego zachwytu, ale przecież ktoś to musiał zrobić. Co nad Czerwoną Planetą czekało wzmocnioną brygadę Attack Force, nie trapiło admirała Uspienskiego.

Przejmował się natomiast tym, co zobaczy Abraham Fein na Cerberze. Latarnia nie mogła zamilknąć z przyczyn naturalnych. Nawet gdyby Cerber rozpadł się na kawałki, zdążyłaby pisnąć alarmowo. Żaden okręt zbudowany w granicach Słonecznego nie miał takiej siły ognia, żeby załatwić ją jednym impulsem.

Dlatego Raszyn, zbliżając się do Marsa, był coraz bardziej zdenerwowany. Nawet wiadomość z Ziemi, że został dziadkiem całkowicie zdrowej dziewczynki, nie wprawiła go w dobry humor. Inna rzecz, że wiadomość miała oficjalny, oschły charakter. Igor Uspienski nie kochał ojca. Nie potrafił mu wybaczyć zawodu astronauty wojskowego, zimnego i wyrachowanego zabójcy Marsjan, wśród których syn admirała miał wielu przyjaciół.

Takich niewinnych winnych było na „Skoczku” bez liku. Fox stracił na Marsie wuja, co spowodowało, że na zawsze odsunęła się od niego matka. Siostra Candy nie rozmawiała z nią z powodów zasadniczych. Nieco zbzikowany brat Lindy, naoglądawszy się w Sieci newsów z marsjańskiego frontu, poczekał, aż siostra pojawi się na dole, i niemal ją udusił. Technik Di Lanza, lubiący wpadać do pizzerii nieopodal bazy Orly, dwa razy oberwał po pysku od swoich impulsywnych rodaków.

To wszystko robili ludzie, którzy odprowadzali astronautów na wojnę jak bohaterów. Normalni ludzie, dobrzy ludzie. W czasie, jaki astronauci spędzili daleko od domu, świadomość tych, co zostali na Ziemi, mocno się zmieniła. Załogi Grupy F nie były na taki zwrot przygotowane. Wykonywały swoją pracę, sądząc, że działają w imieniu wszystkich Ziemian, takich samych jak i oni szeregowych posiadaczy Akcji.

A w praktyce okazało się, że jest inaczej.

Zatwierdzony przez admirała floty plan operacji oczyszczenia powierzchni globu spadł na Raszyna niespodziewanie, tak że zaskoczony nawet nie zdołał porządnie się wykląć. Grupie F zostało pół godziny do rozpoczęcia hamowania, gdy terminal zgłosił otrzymanie kodowanej wiadomości o najwyższym priorytecie. Admirał włączył deszyfrator i odnotował z niezadowoleniem, że nowe dane wyjściowe – a co do tego, że to nowe rozkazy, nie miał wątpliwości – będą gotowe do odczytania na kilka minut przed rozpoczęciem manewru.

Pośpiesznie wywołał szefa sztabu.

– Dostałeś? – zapytał.

– Taaa – mruknął Essex.

– I co zrobisz?

– Jak to co? Rozkoduję, co jeszcze…

– Słuchaj, co to może być?

– Jakieś świństwo – bez cienia wątpliwości oszacował Tyłek. – Bo po co by w innym przypadku wysyłali na oba adresy?

Raszyn zastanawiał się przez sekundę.

– Racjonalne – skinął głową. – Łapiesz, Phil.

– Jak się do tego ustosunkujemy? – ostrożnie zapytał Essex.

– Najpierw przeczytamy – westchnął admirał. Strasznie nie chciało mu się wdawać w rozmowy, na szczęście Tyłek rozumiał go już niemal bez słów. Też wiedział, że sprawa cuchnie na kilometr. Rozkazy admiralicji zawsze przychodzą ściśle według regulaminu – do dowódcy, a dopiero ten rozprowadza je między podwładnych.

Ale dziś szef sztabu otrzymał kopię dokumentu. Oczywiście domyślał się, że nie poprzedzi jej formułka typu: Jeśli dowódca Grupy zignoruje poniższe rozkazy albo przekaże je w zniekształconej postaci, należy go aresztować i zagwarantować pełne wykonanie poniższych. To nie jest potrzebne, wystarczyło, że Essex miał przed oczami kopię dyspozycji i chcąc nie chcąc musiał patrzeć przełożonemu na ręce. Admiralicja uważała to za kapitalny pomysł, zwłaszcza wtedy, gdy między dowódcą i szefem sztabu istniały różnice zdań. A Tyłek i Raszyn byli według niej jedną wielką chodzącą obstrukcją.

– Hamujemy? – zapytał kontradmirał.

– Przecież powiedziałem, że najpierw poczytamy! – warknął Uspienski, po czym rozłączył się, opadł na oparcie fotela i zamknął oczy.

– Stanowisko Dowodzenia Okrętem! – ryknął głośnik. – Gotowość do hamownia za piętnaście minut!

– SDO, czekać na rozkazy – powiedział zmęczonym tonem Raszyn.

– Przepraszam, sir? Tak jest, sir! SDO, czekać na rozkazy… Panie admirale, proszę o pozwolenie zwrócenia się. Mamy przeliczyć hamowanie czy jak?

– Co to znaczy: czy jak?. – wycedził dowódca. – Gdzie jesteśmy, astronauto? Czekać! Kutas!

– Aye-aye, sir!

– Bydlak… – mruknął Raszyn. Poczuł się zawstydzony. Sam rozpuścił ludzi, zaszczepiwszy im ciągoty do własnej inicjatywy, a teraz gotów był wyładować kiepski humor na podwładnym, który nie powiedział niczego tak obraźliwego. Ale właśnie teraz admirał wolałby, żeby przy pulpicie kapitana siedział jakiś profesjonał ze starej szkoły, który potrafił niczemu się nie dziwić, ponieważ w latach jego kursanckiej młodości przesadne dziwienie się szalonym rozkazom wybijano ludziom z głowy już na uczelni. I to nie odgórnymi szykanami, ale rękoma mniej niezależnych kolegów z roku. Przy tym o ile w męskiej uczelni tylko bito, w żeńskiej mogło się człowiekowi przydarzyć coś gorszego.

Cel był szlachetny – wykonywać polecenia bez namysłu. Stanąć w szyku i utrzymać pozycję. Ale kursantowi Uspienskiemu, którego i tak ciągle dziobano za to, że był Rosjaninem, wymiary mordobicia wydawały się przesadne. Zresztą w ogóle nie pochwalał tego rodzaju praktyk. Zostawszy oficerem i zdobywszy już autorytet, stracił wiele sił, by stosunki na uczelni stały się bardziej liberalne. A teraz czasem tego żałował. Jeszcze jako porucznik Uspienski, żeby przeżyć, potrzebował podwładnych-przyjaciół. Będąc jednak admirałem Raszynem, do tego samego potrzebował tylko śrubek i nakrętek.

Nie to, żeby sam się zmienił przez te lata. Zmienił się za to charakter jego zadań.

– Tu Borowski, sir. Mamy problem?

– Czekać – powtórzył nie wiadomo który raz Raszyn. Tym razem z wdzięcznością. Sądził, że starszy oficer ustawi wzburzonego kapitana.

– Rozumiesz?! – admirał usłyszał z głośnika, jak spełniają się jego domysły. – Lepiej przelicz wszystko, w dupę. Po pierwsze, policz zwrot do Ziemi. I na wszelki wypadek wyjście do Pasa. I na wszelki przeciwpożarowy wyjście na Marsa po stycznej z przelotem nad punktem. Kapujesz? I wyluzuj się. Sam sobie napytałeś. Mogłeś samodzielnie o wszystkim zdecydować, nie zadając głupich pytań.

– Chciałbym wiedzieć, co się stało – zauważył odzyskujący rezon kapitan, wprowadzając zadania do procesora marszowego.

– Co ci za różnica?! – jęknął Borowski. – Dowiesz się wszystkiego we właściwym czasie.

– Ciekawe, od kiedy to dowiadujemy się wszystkiego? – zapytał złośliwie nawigator.

– Ciekawe, kiedy ostatni raz byłeś porucznikiem? – niezbyt zrozumiale, ale z wyraźną groźbą w głosie rzucił zamiast odpowiedzi ZDO.

Kapitan zerknął na niego zaskoczony i natychmiast skapitulował.

Raszyn w swojej kajucie wpił się wzrokiem w monitor.

– Ja cię! – zdołał wykrztusić.

Rozkaz odwoływał zamówioną przez admiralicję operację oczyszczenia powierzchni. Pełne zadumy strzelanie z bezpiecznej odległości przestało być aktualne. Ni z tego, ni z owego Wujek Gunnar zażądał od Grupy F błyskawicznego ataku. W starożytności nazywało się to szarżę kawaleryjską.

Wykaz figur pilotażu podstawowego określał ten manewr szturmówką. Każdy kadet musiał umieć wyrecytować w nocy o północy: Szturmówka to przelot nad powierzchnię na stycznej o minimalnej możliwej wysokości z maksymalną możliwą do prowadzenia celnego ognia prędkością, sir! A także powinien wiedzieć, że zazwyczaj takie manewry wykonuje się, gdy na dole czekają na atakującego silne umocnienia przeciwlotnicze. Pojawiasz się niespodziewanie, dajesz salwę, a ci, co ocaleją, nie mają już do czego strzelać. Ty bowiem jesteś już po drugiej stronie i spokojnie odlatujesz załatwiać inne sprawy. To prawie niemożliwe trafić w idący do szturmu cruiser lub megadestroyer.

Najważniejsze to lecieć możliwie nisko, by lasery obrony przeciwlotniczej nie nadążały za tobą. Mocne naziemne działo z łatwością przedziurawi poszycie, ale odwrócenie go o duży kąt trwa kilkadziesiąt sekund. A ty przelatujesz górną sferę w ciągu kilku. I póki ta dupa na dole kręci się jak żółw, który chce zobaczyć własny ogon, drugi taki sam zdeterminowany jak ty zachodzi ją z boku. Trzeci już z reguły nie jest potrzebny.

Wszystko pod warunkiem, że nie zahaczysz brzuchem o powierzchnię i nie walniesz prosto w obóz wroga. Wydech silników prawie zawsze jest nieco niestabilny, statek trochę się wierci. W przestrzeni nie ma to znaczenia, ale tuż nad powierzchnią odchylenie o dziesięć metrów może oznaczać katastrofę. Na małych wysokościach siada również awionika. Krótko mówiąc, akcja szturmowa to zabawa dla asów, którzy prowadzą dobrze wyskalowane okręty.

Oczywiście, w gęstych atmosferach Ziemi czy Wenus takie numery w ogóle nie mają szans realizacji – każdy obiekt poruszający się nazbyt szybko spłonie. Z kolei gdy rozsądnie zwiększysz wysokość, zauważą cię z daleka, wyliczą trajektorię i na pewno przywalą choćby w oddalającą się rufę. Nad planetami z atmosferą znacznie bardziej skuteczny jest niewidzialny zwis i ostrzał z jakichś pięciuset kilo. Strzał – odskok. Znowu strzał. Niech ich kompy zatrą sobie mózgi, usiłując przewidzieć, gdzie odskoczysz. Tę taktykę Ziemianie stosowali nad Wenus i tam się bardzo sprawdziła.

Ale marsjańskie quasi-powietrze pozwala na podejście szturmowe, atmosfera jest tam rozrzedzona i według ziemskiej skali ma nikczemną wysokość. Raszyn wykonywał podobne rajdy nad Czerwoną Planetą niejednokrotnie, zarówno sam, jak i w składzie eskadry – choćby wtedy, gdy atakował umocnienia Red City. Straty ograniczyły się do destroyera, który i tak zdołał z rozpędu umknąć na orbitę, chociaż rufę miał jak rzeszoto. Ale w zamian odstrzelony z niego reaktor z uszkodzonym chłodzeniem spadł na głowy separatystów i mówiło się potem, że to zaimprowizowane bombardowanie atomowe odegrało w szturmie na marsjańską stolicę niebagatelną rolę. Co prawda reaktor nie wybuchł, ale to też zapisano Grupie F na plus – nie zniszczyła zdobytego miasta.

Tyle że teraz problem stwarzały nie baterie obrony przeciwlotniczej. Problemem był czas.

Sądząc z komunikatu admiralicji, Marsjanie nagle stanęli okoniem, zrezygnowali z usług desantowca i postanowili przejąć bazę przemytników własnymi siłami. Widać przypomnieli sobie, że taki ziemski desant prowadzi do ogromnych zniszczeń, ludzie giną na prawo i lewo. W każdym razie tak to argumentowali. Grupa F miała tylko wykonać przygotowanie artyleryjskie, resztę Marsjanie chcieli zrobić sami.

– Ciekawe – wymamrotał Raszyn. Niemal wcale nie interesowało go, kogóż tak cennego mogli schwytać albo zabić Ziemianie. Ani co też tak cennego kryło się przed ich wzrokiem w podziemnym mieście dokoła kopalni. W admiralicji musieli to rozumieć, ale zapewne otrzymali polecenie od Dyrektorów, żeby nie wtrącać się do spraw suwerennego globu. Skoro zaś Marsjanie już w pośpiechu podciągali wojsko pod bazę, Grupa F musiała teraz gnać, a nie tylko się śpieszyć.

Raszyn otrzymał również rozkaz niezwłocznego odesłania do domu megadestroyera „Stark”, desantowca „Dekard-2” i wszystkich swoich czterech battleshipów wraz z eskortą, a z całą resztą kontynuować rozpędzanie. Przechodząc po skraju atmosfery, miał ostrzelać wyznaczoną powierzchnię, po czym szerokim łukiem wrócić do Pasa w celu połączenia się z policyjnymi siłami Rabinowicza i oczekiwać dalszych rozkazów.

Pod koniec komunikatu admiralicja przypominała, że Uspienski ma zachować ciszę radiową i nie nawiązywać kontaktu z Siecią. Do wejścia w nią grupa dostała wydzielony kanał, na którym wisiał fałszywy użytkownik udający rutynową wymianę danych. Miało to sprawiać wrażenie, że okręty Raszyna ciągle znajdują się w okolicach Ziemi – standardowa osłona tajnej operacji. Tyle że wraz z oddalaniem się grupy od naziemnych stacji informacyjnych zmieniała się charakterystyka sygnału i nawet kiepsko wyedukowany operator mógł zrozumieć, że okręty idą w przestrzeń, a nawet w przybliżeniu obliczyć ich prędkość. Po drugie, w trakcie akcji flota tradycyjnie już była odcinana od informacji, żeby opinia publiczna nie wpływała na charakter działań. Argumentując taką politykę, admiralicja zawsze przytaczała casus kapitana Reeza, który naczytawszy się przed walką pacyfistycznych bzdur, nabrał kompleksu winy i zniweczył ważną operację desantową.

Ostatnim kategorycznym poleceniem było żądanie powrotnego zakodowania rozkazu. Raszyn z westchnieniem jeszcze raz przeczytał dokument i przywrócił mu postać bezsensownego ciągu znaków. Nie zdążył wywołać Esseksa, gdy ten pojawił się na monitorze we własnej osobie.

– No? – zapytał szef sztabu.

– Jak ci się to podoba?

– Nie wiem. Niby logiczne. Battleshipów szkoda. Zanim wrócimy, już zrobią z nich ciężarówki. A „Stark”? Taka maszyna! Jakoś to się jednocześnie wszystko zwaliło… W Grupie F zostanie ledwie dwadzieścia aktywnych jednostek.

– Jakby celowo wszystko opracowali tak, żebyśmy wrócili cisi i pokorni. Żebyśmy znali swoje miejsce w szeregu.

– Dokładnie! – poparł go Tyłek. – Nie pozwolili nam przemyśleć sytuacji, tylko popędzili do walki. Teraz odgryźli pół brygady. Klasyczny spisek przeciwko Grupie F, wspomnisz moje słowa, Aleks. Nie przypadkiem po ataku nie wracamy na Ziemię, tylko oddajemy się w łapy policjantów. Boją się nas, bardzo się boją…

– No, z tym oddawaniem w łapy policjantów to przesadziłeś. Nawet bez liniowców usmażymy całą policję w pięć minut. Nie panikuj. Policja nie będzie się z nami tłukła, nigdy w życiu. Znasz ich, to zawodowcy. Ale że się nas boją, to się zgadzam. No to co, Phil? Kończy się nasza flota? Czujesz to?

– Nie sądziłem, że to nabierze takiego przyspieszenia – przyznał Essex.

– Nie dali nam czasu na przygotowania – westchnął Raszyn. – Dobra. Przed Zebraniem Akcjonariuszy i tak nie zdążymy wrócić, paliwa do boosterów już nie dostaniemy. Może pozwolą nam dalej latać, choćby nawet w obciętym składzie?

– Optymista! – rzucił Tyłek, ale zabrzmiało to jak przekleństwo.

– A ty to nie? Dobra, co dalej? My wychodzimy na Marsa bardzo wygodnie, akurat na styczną do przewidywanego punktu ostrzału. Ale ty będziesz musiał trochę nadłożyć.

Essex zacisnął zęby. Jego sztab na „Gordonie” powinien był korygować wyjście grupy na cel i kierować ogniem. Tak więc w zmienionej sytuacji „Gordon”, żeby trochę nadłożyć, musiał wykonać manewr na największych w grupie przyspieszeniach, zaraz potem na największym hamowaniu i na dodatek jeszcze raz się rozpędzić. Żylasty Tyłek przyspieszania się nie bał. Po prostu wiedział, jakim obciążeniom poddany zostanie napęd, i już się denerwował, że niewiele z niego zostanie.

– Czyli wszyscy ci zbędni niech się zwijają i walą z powrotem – podsumował admirał. – Nie będzie uroczystego pożegnania. Ani nie ma co ich denerwować, ani rozkaz nie jest jawny. A pozostali… Sam wiesz, cała naprzód.

– Zaraz policzę – skinął głową Essex.

– Poczekaj chwilę. Założymy się, że moje stado już policzyło wszystkie możliwe manewry? Łącznie z podejściem szturmowym?

– Za cholerę nie będę się zakładał. Mnie to pasuje, mniej roboty.

– I nie świruj, Phil.

– Pilnuj siebie.

– Wyślij ludzi do domu.

– Domyśliłem się, panie admirale, sir…

Dowódca odciągnął kołnierzyk i pokręcił głową.

– Proszę cię, Phil, nie przejmuj się tak… – poprosił.

Tyłek mruknął coś krnąbrnie i przerwał połączenie.

Raszyn wstał i nagle musiał złapać się oparcia fotela, bo zniosło go w bok. Jeśli ktoś nie był przygotowany na to, że niespodziewanie odgryzą mu połowę grupy, to był nim właśnie jej commander. Co innego wrócić zwycięsko na Ziemię, zebrać całą siłę woli w garść i za jednym zamachem pozbyć się dowodzenia – to mógłby zrobić, ale tracić wszystko po kropli… Nagła utrata najmocniejszych okrętów i całej mrówczej floty mocno uderzyła w jego miłość własną. Poniżyła go jak nic dotąd w życiu. Widocznie w admiralicji naprawdę chcieli zrobić wszystko, co możliwe, byle Raszyn wrócił do domu – jak sam powiedział – cichy i potulny, znający swoje miejsce w szeregu.

A im więcej czuł poniżenia, tym bardziej rosła w nim złość.

Rosyjski chłopak Oleg Uspienski od dzieciństwa przyzwyczajony był do dyskryminacji, pogróżek i innych metod plucia w duszę. Dlatego zanim skończył dwadzieścia lat, nikt nie potrafił go zastraszyć, zmusić do posłuszeństwa, złamać czy choćby nagiąć. On sam zaś – zamiast nauczyć się straszyć, zmuszać i naginać, nabył rzadkiej umiejętności werbowania zwolenników oraz przekonywania przeciwników. Dostał się na świecznik wyłącznie dzięki oszałamiającej uczciwości i szczerości. Wierzyli mu nawet najwięksi łgarze gotowi wszystkich posądzać o kłamstwo.

Za każdym razem, stykając się z podłością i intrygami, Raszyn chwytał się jednak za głowę, nie chcąc jej stracić.

Przeczuwał już, że połączenie Grupy F z siłami policyjnymi wymyślono z jakimś nie najlepszym zamiarem, nie wiedział tylko, na czym to świństwo miało polegać. Admiralicja sądziła, że kiedy się dowie, ruszy na Ziemię szukać sprawiedliwości, a wtedy policja weźmie „Skoczka” abordażem i pojmie zbuntowanego dowódcę. A Essex grzecznie odprowadzi Grupę F do stoczni na rekonstrukcję. Bardzo racjonalny plan.

Tyle że Raszyn mógł wyrzucić nad Marsem jednego scouta i zmusić go do przesłuchiwania eteru, żeby – o ile się uda – złapał kontakt z Siecią. Czyli uczestnicząca w tajnej akcji Grupa F, odzyskawszy uszy, szybko się dowie, co przeciwko niej wymyślono. A to była sprawa niezwykle istotna, uwzględniając wybuchowe nastroje szeregowych astronautów, którzy gotowi byli raczej ostrzelać Ziemię, niż lądować na niej.

Oraz bardzo przeceniając chęć policjantów do boksowania się z elitarną brygadą szturmową dowodzoną przez człowieka, u którego całe życie uczyli się kunsztu walki. Może wyjątkiem był policyjny wiceadmirał, który pobierał nauki razem z Raszynem.

Został tylko jeden problemik: jak, wiedząc to wszystko, wytrzymać napięcie najbliższych dni? Ustrzec się udręki rozmyślań, kto i jak cię wystawił? Zachować opanowanie, kiedy stanie się coś niedobrego? Nie wpaść w histerię, z zimną krwią znaleźć wyjście?

Najlepsze wyjście. Może jedyne.

Raszyn namacał dźwignię interkomu.

– ZDO commander Borowski! – powiedział. – Do mnie!

W muszli klozetowej właśnie coś cicho mruczało i pluskało, gdy scout „Ripley” ostrożnie wysunął się z cienia, obmacując powierzchnię Cerbera skanerami optycznymi.

– Oto jest nasza latarenka… – zagruchał Fein, wpatrując się w monitor. – Caluteńka. Dlaczego, zarazo, milczysz? Dobra. Chłopy, a to co?

– W zakresie radarowym go nie widać. W podczerwieni nie widać. Szefie, można wysoką częstotliwością?

– Nawet nie próbuj. No, chłopy, patrzymy, pókiśmy żywi.

Na powierzchni po obu stronach latarni znajdowały się dwie dziwne machiny – pogięte zakrzywiałki nieludzkiego kształtu, przypominające bardziej uschnięte konary drzew niż mechanizm. Zero symetrii. Żadnego maskowania, do jakiego przywykło ziemskie oko. Srebrzyste, miękko świecące pokrycie. Od czasu do czasu przez korpusy pojazdów przebiegało ledwo widoczne drżenie.

– Bardzo duże – zauważył drugi nawigator. – Co najmniej jak battleship. Aż nie do wiary…

Fein odpiął się od ściany i podciągnął do siebie terminal dalekiej łączności. Wybrał polecenie, ale jego ręka zawisła na chwilę nad pulpitem kontaktowym. Jeden ruch i informacja o tym, że wykryto Alienów, pójdzie w głąb Słonecznego, gdzie zostanie przechwycona przez anteny „Gordona”. Ale wysyłając sygnał, „Ripley” się zdemaskuje. Teraz wyskanowanie scouta, przynajmniej znanymi na Ziemi metodami, byłoby niezwykle trudne. Sądząc po indyferentnym zachowaniu Obcych, oni też jeszcze nie zauważyli małego statku zwiadowczego.

Tylko sterowany promień mógłby wymacać „Ripley”, ale trzeba by się było domyślić, że ta metalowa pchła leci nie od strony systemu planetarnego, a z zewnątrz. Jednak i tak – promień jest wąski, a scout mały…

Ale zaraz „Ripley” da głos. Choć tylko jeden jedyny impuls, i tak strasznie…

Dowódca zwiadu pchnął terminal za plecy, na rufę, gdzie siedział i mdlał ze strachu młody technik.

– Hej, mały! – zawołał Fein, nie odwracając się. – Na mój rozkaz wyślesz sygnał. Przygotujcie się, zaraz będzie pełny ciąg i fikołek. Johny, sterowanie przekaż mnie. Tatuś Abe ma ochotę sobie pokierować.

– Przynajmniej powiedz, coś wymyślił, szefie – poprosił drugi nawigator.

– Chcę uratować wasze sprytne tyłki, jak zwykle. Mały, gotów?

– Tak, sir – wykrztusił technik.

– Zuch! Panowie, zaraz odwrócimy się i pokażemy im rufę. Polecimy w cień, na ile to tylko możliwe, potem staniemy do tych fiutów dziobem i pełny ciąg. Jasne?

Załoga milczała. Dowódca nie proponował niczego rewolucyjnego, po prostu w razie pościgu Obcych zamierzał wypróbować na nich standardową ziemską taktykę.

Wszystkie okręty bojowe made in Słoneczny miały jeden demaskujący feler – wydech. Dlatego podczas walki starały się trzymać do nieprzyjaciela bokiem albo dziobem, byle nie rufą. Jeśli ktoś wlazł ci na ogon, to jeszcze nie znaczy, że jesteś skazany – przecież między zwierciadłami znajdują się mocne lasery. Zaczyna się wtedy artyleryjski pojedynek. Ale przeciwnik ciebie świetnie widzi, a ty jego tak sobie.

Jeszcze gorzej, gdy lecisz scoutem, który w ogóle nie ma broni, poza etatowym pistoletem dowódcy przeznaczonym do rozwiązywania potencjalnych konfliktów na pokładzie. Dlatego zwiadowca raczej popędzi w kierunku wroga, niż się od niego odwróci. Przeskoczy w bezpiecznej odległości, kopnie w ciąg i odleci miniaturowy i niewidoczny. Jeśli w pobliżu znajdują się planety, to scout wykorzysta na dodatek ich pola grawitacyjne tak, żeby wykreślić jakiś ciekawy łuk i zwiać w kierunku nieprzewidzianym przez kompy przeciwnika.

– Może nie zafiksują… – rzucił Johny.

– To się zaraz zobaczy, co?

– Ale historia: Obcy – wymamrotał technik, jakby dopiero teraz się obudził.

– Ciśnij przycisk, mały – powiedział z uśmiechem Fein. – I niech Śmoc będzie z tobą.

Młody astronauta nie docenił żartu, westchnął i stuknął palcem w pulpit.

Kilka sekund minęło w kompletnej ciszy i znieruchomieniu. Potem ktoś nerwowo zgrzytnął zębami.

I jakby słysząc ten zgrzyt, Obcy poruszyli się. Przez poszycia ich statków przeszły fale drobnej wibracji. A potem obie zaschnięte gałęzie z nieoczekiwaną lekkością odkleiły się od powierzchni i niespiesznie wzniosły w górę. Jakim sposobem mogły tak manewrować?

– Mały, ciśnij znowu! – ryknął Fein.

Technik posłusznie wdusił kontakt i drugi impuls ruszył do domu, przekazując informację o sposobie poruszania się Alienów.

– Gotowe! – zameldował chłopak.

– W pytę! – wrzasnął commander, po czym cisnął scouta w niewyobrażalny przewrót przez dziób.

Obcy nagle przyspieszyli i rzucili się w pościg.

– Idioci! – warknął Abraham Fein. – Od razu widać, że nie Żydzi. Po co obaj?

– Zara jak palną… – zauważył Johny.

– Nie-e – pokręcił głową dowódca. – Oni potrzebują języka.

Skorygował nieco ruch silnikami manewrowymi, zbliżając trajektorię ku Cerberowi. Obcy odsunęli się od siebie, wyraźnie zamierzając przycisnąć scouta do powierzchni globu.

– Marsjanie, jako żywo – powiedział drugi nawigator. – Durnie. Szefie, reaktor gotów do pełnego ciągu. Wszystkie systemy OK.

Fein usunął energię ze zwierciadła i jednosteczka szła dalej tylko dzięki rozpędowi. Alieni nagle zaczęli się miotać na wszystkie strony.

– Nie widzą… – szepnął Johny. – Nie może być… Ale jesteśmy cwani!

I w tym momencie korpus „Ripley” drgnął, a potem zawibrował jak po trafieniu. Mdlące drżenie spowodowało, że przed oczami astronautów wszystko popłynęło. Wydawało się, że ludzie i aparatura zaraz popękają na kawałki. Ktoś z załogi głośno jęknął.

– Trzymajcie się! – krzyknął commander.

Scout wykonał kolejny ryzykowny przechył, celując dziobem w przestrzeń między Obcymi. Drgnął tym razem z własnej woli i jak pocisk armatni wystrzelił przed siebie.

Dygotanie ustało, widocznie zwrotny okręt minął granicę wycelowanego weń pola Obcych. Przemknął między Alienami, runął pionowo ku powierzchni Cerbera i muskając go nieledwie skrzydłami jak rasowy myśliwiec, przemknął dokoła planetki, zwinnie manewrując między spiczastymi skałami. Po drugiej, oświetlonej stronie odskoczył pełnym ciągiem od niebezpieczeństwa i poleciał tyłem do przodu, na trajektorii inercyjnej, w kierunku wnętrza Układu.

Obcy wolno wysunęli się zza Cerbera i przystanęli jakby niezdecydowani.

Fein pomrugał, strząsając wodę z rzęs. Z trudem udało mu się dojrzeć indykator czasu wśród innych danych rzucanych na wewnętrzną stronę hełmu. Od początku manewru minęło dwadzieścia pięć minut. Mimo wściekłego wysiłku systemu przedmuchu i odwadniania wewnątrz skafandra można było utonąć we własnym pocie. Takie bączki jak dzisiejszy commander rzadko wykręcał nawet podczas wojny. Ludziom można było zwiać, korzystając ze znacznie mniejszych przeciążeń, ale Alienom? Choć wyglądało na to, że strach ma wielkie oczy. Obcy wcale nie byli aż tak zręczni ani tak cwani.

Dowódca odpiął pasy i ostrożnie, żeby nie ulecieć w powietrze, przeciągnął się całym ciałem.

– Jeśli damy radę zwiać – powiedział – trzeba będzie jakoś zatrzymać ten kretyński remontowiec. Bo jak nie, to go złapią i wypreparują. Pewne jak dwa razy dwa. Jak tylko otrzymamy potwierdzenie od Tyłka…

Nie zdołał dokończyć. Obraz Obcych powiększony na ekranie zadrżał, najwyraźniej przez przyrządy przemknęło drobne falowanie. Po czym nagle rozsypały się.

Eksplodowały oślepiającym białym, ciepłym światłem.

Fein odruchowo zamknął oczy. I zaraz poczuł, że nie ma siły się poruszyć. Jakby ktoś go chwycił za skórę i podniósł w powietrze, i teraz wisiał tak bezsilny i żałosny.

Uchylił jedną powiekę. Dokoła wszystko zalewało pulsujące białe światło. Nie dało się zobaczyć niczego w najbliższym otoczeniu – otulała je szczelna jasna mgła.

Nagle poczuł przyspieszenie, niewielkie, ale wyraźne. Obcy w jakiś sposób podciągali „Ripley” do siebie. Bezwolnie zwisająca ręka Feina odzyskała nagle wagę, opadła obok pulpitu kontaktowego. Commander ze smutkiem skonstatował, że została im jedna szansa – wystarczy nacisnąć kontakt i reaktor da ciąg, płynnie zwiększając prędkość do maksimum. Scout skoczy na spotkanie Alienom i być może nie uda im się go schwytać. Ale może… Tylko jak? Możliwość jakiegokolwiek ruchu została całkowicie zablokowana. Napłynęła fala strachu. Paraliżując ciało, Obcy usiłowali na dodatek stłamsić również wolę, wykorzystując w tym celu naturalne reakcje ludzkiego mózgu. Strach zabija myśl. Kto to powiedział? Niemające podłoża przerażenie rodziło się gdzieś w piersi i wypełniało całą duszę.

Niewyraźne jęki w słuchawkach tylko potęgowały przerażenie. Fein znowu zamknął oczy, usiłując znaleźć jakieś wyjście z szalonej sytuacji, i pojął, że sam nic nie rozumie. Chciał tylko, żeby ta męczarnia się wreszcie skończyła. Skończyła się… Skończyła… Jak zmusić Obcych, żeby przestali go torturować? A niby dlaczego ich? Może należy zmusić siebie, żeby się wyłączyć? A wtedy będzie miał w nosie wszystko, co się dzieje. A wtedy…

Nawet nie miał siły wykrzesać odrobiny radości z tego odkrycia. Za bardzo się bał. Potwornym wysiłkiem woli zmusił gardło do przełknięcia wypełniającej usta śliny, żeby się potem nie zakrztusić. Zrobił mocny wydech.

I nie robił wdechu.

Ten numer nie był dla Feina niczym nowym. Abe często chlał, w pijanym widzie tracił ludzkie oblicze, znów chlał łapczywie, oblewając się alkoholem i zachłystując, by potem walczyć z udręką czkawki. Stosował wtedy prosty sposób – wstrzymywał oddech aż do omdlenia. Najważniejsze było oszukać samego siebie, zmusić organizm, by uwierzył, że bez powietrza jest mu lepiej.

Gardło zdusił bolesny spazm. Przed oczami popłynęły kręgi. Jeszcze trochę musi wytrzymać. Jeszcze. I wszystko będzie OK. I wszystko się u… nor… mu…

Fein stracił przytomność. Jego ciało uwolnione z pasów wychyliło się do przodu. Ciężki hełm uderzył w oczekujący na dyspozycje pulpit.

Łup!

Reaktor posłusznie charknął energią w zwierciadło. W punkcie zapłonu plazmy rozjarzyło się małe słońce. „Ripley” jak użądlona skoczyła do przodu. Przyspieszyła. Potem przygazowała, sypiąc pełnym ciągiem.

I zrobiło się ciemno.

Jak wiele innych wynalazków, jakie otrzymał ród ludzki w spadku po utalentowanym, ale specyficznym plemieniu Rosjan – typu soczyste przekleństwa, pierożki i tańce z prysiudami – daleka łączność wyróżniała się prostotą pomysłu i ograniczonymi możliwościami zastosowania. Kwanty promieniowania elektromagnetycznego w zakresie optycznym niosły informację z prędkością światła, nie ulegając zniekształceniom i zanikowi sygnału. Nawet słaby nadajnik „Ripley” pozwalał na wysłanie bez problemu czułego powitania choćby nawet do mgławicy Andromedy. Ale choć nadanie sygnału to była betka, jednak komplikacje przy deszyfrowaniu niwelowały wiele zalet tego rodzaju wynalazku. Poza tym radio kosztowało znacznie mniej, więc daleka łączność zgodnie ze swą nazwą miała sens tylko na rzeczywiście dużych odległościach, kiedy najważniejsza była niezawodność i precyzja przekazu.

Dlatego boja nasłuchowa Grupy F, przewidująco wyrzucona zupełnie gdzie indziej, niż spodziewała się ciekawska admiralicja, otrzymała z „Ripley” dobrej jakości obraz. Abraham Fein, poleciwszy technikowi wduszać przycisk wysyłania informacji, mógł pozwolić sobie na – jak sam lubił mawiać – luksus kopnięcia w kalendarz z siła, przyjemnością i z czystym sumieniem.

A resztki eskadr uderzeniowych Grupy F w postaci cruiserów i czterech destroyerów przeformowywały się w szyk atakujący.

Wysunięty daleko do przodu na „Gordonie” Essex wyhamowywał nad strefą rażenia i olewając instrukcje admiralicji, przygotowywał się do wyrzucenia scoutów. Dodany do grupy remontowiec kuśtykał w bezpiecznym oddaleniu, po uszy pogrążony w autoremoncie. Na „Skoczku” na całego bzyczały nieszczęsne uszczelki. Na „von Reyu-3” – niebezpiecznie grzał się reaktor. „Rocannon-2” w ogóle, jak się okazało, nie był zdolny do prowadzenia ognia z powodu awarii aparatury telemetrycznej, ale załoga nie mogła nikogo o tym powiadomić, ponieważ w przestrzeni panowała nakazana odgórnie cisza radiowa.

Pierwszy naruszył ją Essex, kiedy czarne cienie ziemskich jednostek wychodziły już do szturmu. I zakłócił ją nie byle jak, a otwartym kanałem głosowym. Powiedział dwa słowa na awaryjnej fali międzyplanetarnej.

– Foxtrot Whisky! – zaskrzypiał w głośnikach jego słynny w całym Słonecznym głos, który spowodował, że marsjańscy łącznościowcy na dole najpierw znieruchomieli, a potem się posikali.

FW – to oznaczało ostrzeżenie dla Grupy F.

Potem chwalono Tyłka za ten czyn cechujący się tak zwanym wysokim humanizmem. Nazywano go szlachetnym rycerzem i tak dalej.

A on tylko otrzymał ze scoutów brakujące dane, przyjrzał się uważnie pełnemu, panoramicznemu obrazowi powierzchni i zauważył, że coś tam nie gra. Szybko przeliczył warianty i podjął heroiczną decyzję: tak na wszelki wypadek, by uniknąć nieprzyjemności, lepiej będzie narobić szumu.

Stanowisko Dowodzenia Okrętem cruisera serii 100 kończy się półokrągłym ekranem, przed którym są rozmieszczone niczym fotele w teatrze stanowiska oficerów. Z przodu i na dole, skierowane na pole ekranu, znajdują się pulpity starszego nawigatora i kanoniera, którzy mają za plecami stanowisko kontrolne dowódcy. Potem są dwaj łącznościowcy. Jest tu też para rezerwowych pulpitów uniwersalnych na wypadek, gdyby trzeba było posadzić w nich pośrednika albo jakieś wysokie dowództwo, które – jak wiadomo – jeśli już idzie do teatru, to nie siada nigdzie indziej jak w loży. Ale zazwyczaj na SDO pracuje piątka ludzi. Cały pozostały personel rozlokowany jest na pokładach na pierwszy rzut oka bez sensu. Wielu podwładnych podczas walki w ogóle nie wie, co robi, no i bardzo dobrze, bo nadmiar informacji skłania człowieka raczej do refleksji niż szybkiego wykonania rozkazów.

W czasie ataku wszystko, co dzieje się dokoła jednostki, można podziwiać tylko z SDO. Dobry widok zapewniają monitory grupy ogniowej, siedzącej dokładnie w geometrycznym środku okrętu. Niezły przegląd sytuacji ma też rezerwa – młodzi nawigatorzy, zajmujący podczas walki rezerwowe stanowisko dowodzenia. W sumie bezpośredni uczestnicy wydarzeń to maksimum pięćdziesięciu ludzi. Wachta wypoczywająca leży w kajutach z opuszczonymi maskami speckostiumów i dusi komara. Jeśli trzeba będzie kogoś zmienić czy w ogóle opuścić uszkodzoną jednostkę, zostaną obudzeni.

Zasada mniej wiesz – lepiej śpisz nie dotyczy podczas boju tylko dowódcy, jego zastępcy i brygady techników. Ci są niezastąpieni. I tak Raszyn czuwa na SDO, Borowski na Stanowisku Ogniowym Okrętu (które teoretycznie powinno mieć równie zwięzły skrót SOO, ale nawet w admiralicji ktoś zrozumiał, że może to budzić nieco niewłaściwe skojarzenia z małpami w klatkach), a Werner z drużyną czeka przy osłonie sekcji reaktora. Poza nimi na idącym do walki „Skoczku” powinien czuwać doktor Epstein i asystująca mu w ciężkich przypadkach Linda. Ale ta para zawsze działała wbrew regulaminowi – skoro w marszu mają roboty powyżej łokci, właśnie podczas walki korzystali z okazji, żeby się wyspać. Wtedy jakoś nikt nie skręcał sobie nogi ani nie wpadał w depresję, gdyby zaś – co na cruiserach rzadko się zdarza – okręt zaliczył dziurkę w strefie roboczej, umarli na śmierć raczej nie wymagają terapii.

Do chwili zakłócenia przez kontradmirała Esseksa ciszy radiowej życie na cruiserze „Paul Atrydes” toczyło się zwyczajnym trybem. Okręt flagowy idealnie utrzymywał pozycję w centrum atakującej grupy i, basowo pomrukując zasobnikiem, opadał na Marsa. Lecąca w awangardzie grupka destroyerów już musnęła wierzchnie warstwy atmosfery.

– Na dole mamy niewielką turbulencję – powiedziała Ive. – Może nas na podejściu lekko trząchnąć. Wszyscy zapięli pasy, mam nadzieję?

Raszyn, którego funkcje admiralskie w tym momencie już się zakończyły i sprowadzały wyłącznie do konsumpcji informacji z monitora, powiedział: Hm.

– Dwie minuty do otwarcia ognia – zameldował Fox.

– Tak. Hej, co tam w eterze? Klient się nie rusza?

– Nie, sir. Wyłapujemy niewielkie tło radiowe, ale to tylko ich radiostacje przenośne.

„Skoczek” nagle szarpnął się i odbił w lewo. Niewielka turbulencja wyglądała raczej na poważną burzę. Po krótkim majtnięciu okręt wrócił na kurs.

– Burza – mruknęła Candy. – Tornado. Proszę popatrzeć, sir, na dole mamy prawdziwe tornado. Idzie na nasz cel.

– Dlatego się nie ruszają – podsumował Raszyn. Oznaczające położenie okrętów gwiazdki na jego monitorze pokazywały, że grupa znakomicie trzyma szyk. – Dobrze idziemy. Dokładnie według rozpiski. Nawet…

W tym momencie Essex wypowiedział swoje słynne dwa słowa.

Astronauci twierdzili potem, że kiedy rozległo się owo demaskujące Grupę F FW, mieli wrażenie, jakby to świętokradztwo wprawiło w osłupienie cały zamieszkany kosmos.

– Idiota! – ryknął na stanowisku ogniowym Raszyn i wywołał Esseksa na kodowanym zakresie.

– Mamy zafiksowany cel – beznamiętnym tonem zameldował Fox.

Idący do ataku cruiser brzęczał jak napięta cięciwa.

Admirał głośno powiedział po rosyjsku coś, czego nikt nie zrozumiał. Na „Skoczku” podstawowy słownik admirała był raczej znany, ale w tym momencie dowódca użył czegoś nowego.

Jednak szef sztabu nie dał mu okazji do długiej wiąchy.

– Duże nagromadzenie sprzętu w strefie rażenia – powiedział szybko, pojawiwszy się na ekranie. – I żadnych ludzi.

– Coś ty narobił, skurwielu?! Zwieją!

– Nie zdążą. Powtarzam: nie ma tam nikogo w promieniu co najmniej stu mil.

– No to co, pieprzony admirale?!

– Kontradmirale. Według regulaminu armie sojusznicze powinny tu już być w odległości trzydziestu mil i czekać, aż damy salwę.

– Jaki znowu regulamin, durniu! Przecież to Marsjanie!

– Tak, ale to nasi uzgadniali operację. Czyli powinniśmy się orientować na ziemski regulamin walki. W przeciwnym przypadku zostalibyśmy powiadomieni.

– Rzeczywiście Tyłek z ciebie – rzucił Raszyn i rozłączył się.

Essex wykonał gest, jakby umywał ręce. Gapiło się na niego kilka par zdumionych oczu – nikt z podwładnych siedzących na SDO „Gordona” nie był najwyraźniej biegły w gestach biblijnych.

Na dole pojawiły się żółte błyski eksplozji – ktoś na chybił trafił młócił niebiosa laserem. Nie miało to żadnego sensu, Grupa F i tak przecież wybrała do przeprowadzenia ataku maksymalnie szaloną trasę.

Admirał, mamrocąc pod nosem rosyjskie słowa, odwrócił się do ekranu przeglądowego.

– Marsjańską falę natychmiast – polecił. – Łączność głosową!

– Minuta do otwarcia ognia – przypomniał Fox.

– Wiem! – ryknął Raszyn. – Dajcie mi łączność! Znajdźcie ich!

Ive, naprowadzająca kiwającego się na boki „Skoczka” na cel, nie mogła wprawdzie odwrócić wzroku, ale świetnie wyobrażała sobie, jakie wściekłe oczy ma dowódca. Takiego czegoś, co działo się w tym momencie, jeszcze nie widziała w życiu. Do głowy jej nie przychodziło, że kilka chwil przed atakiem można szukać kontaktu z wrogiem.

Bezładna strzelanina z dołu ustała. Odżyły głośniki.

– Powierzchnia wzywa admirała Esseksa! – krzyknął obcy głos. – Ną Boga, admirale!

– Kontradmirała Esseksa – tym razem to Raszyn poprawił upierdliwie. – Co za fiut nadaje?

– Nie można zidentyfikować – pośpiesznie zameldował łącznościowiec. W kartotece głosowej „Skoczka” znajdowały się dane wszystkich czynnych marsjańskich dowódców. Czasem dzięki temu szło rozszyfrować obcy podstęp wojenny.

– Tu Essex – rozległo się w eterze. – Kim jesteś?

– Pułkownik Ton, samoobrona Republiki! Gdzie pan jest, admirale? Co się dzieje?!

– Dlaczego zaatakowaliście, nie czekając na nas?

– Ale… jak to… Co znaczy: nie czekając na nas⁷.

– Mamy rozkaz o wspólnej operacji. My ostrzeliwujemy powierzchnię, wy przejmujecie.

– Kogo przejmujemy? – zdziwił się Marsjanin.

Potem zapanowała grobowa cisza. Zapewne szefa sztabu ogarnęły wątpliwości albo już żałował okazanej szlachetności i szacował, jak oberwie od Raszyna.

– Do otwarcia ognia trzydzieści – powiedział Fox.

– Żadnego pułkownika Tona – zameldował łącznościowiec – nie było i nie ma, sprawdziłem.

– Tak myślałem – skinął głową Raszyn. – Kiwają nas. Och, niech tylko stąd ujdziemy z życiem, Tyłek pożałuje… Zaduszę tego panikarza.

– Tu są tylko kopalnie… – wymamrotał Marsjanin. – A my ochraniamy… Tylko nie strzelajcie, na Boga…

– Niestety, Boga nie ma – powiedział Essex ze smutkiem w głosie. – Hej, Aleks! – zawołał. – Wybacz mi, kretynowi.

– Bóg niech ci wybaczy – syknął zjadliwie dowódca Grupy F. Lipny pułkownik ostatecznie się zdradził. Marsjanie nie byli religijni. A piraci i przemytnicy, ludzie przesądni z samej definicji złodziejskiego fachu – tak.

– Admirale Uspienski! – rozległy się wrzaski z dołu. – Nie róbcie tego! Jesteśmy swoi!

– Czas! – sapnął Fox.

Marsjańską bazę znowu rozjaśniły błyski. Kolejne pudło!

– Zezwalam – cicho powiedział Raszyn.

Kanonier delikatnym ruchem przejechał po pulpicie kontaktowym. „Skoczek” drgnął całym potężnym ciałem, skalisty płaskowyż na dole zasnuła bura chmura. Po ułamku sekundy Grupa F, spluwając ogniem, przemknęła nad celem i zniknęła. Do ziemskich okrętów nie został oddany ani jeden wystrzał. Najprawdopodobniej już nie miał kto strzelać. Obrabiany fragment powierzchni przesłoniła szczelna powłoka pyłu, przez który słabo przeświecał wolno puchnący malinowy grzyb.

– Cel zdławiony – zameldował Fox.

– Jak tam z nami? – zapytał admirał.

– „Rocannon” nie strzelał. Awaria systemu, blokada głównej lufy. Reszta w porządku.

– Odwołanie stanu gotowości. – Raszyn wyprowadził na ekran obraz pozostawionej już daleko za sobą powierzchni Marsa. – Ta-a-ak… Trochę im zepsuliśmy bazę… Kapitanie-poruczniku Kendall!

– Słucham, sir! – ochryple odezwała się Ive. Utrzymanie „Skoczka” w locie koszącym kosztowało ją sporo trudu.

– Dalej działamy według planu. Zuch dziewczynka!

– Tak jest, sir.

– A teraz Tyłek do mnie, na rozszarpanie! – niemal wesoło rzucił dowódca,

Abraham Fein ocknął się i odkrył ze zdziwieniem, że wcale nie jest nagi i nie leży w łóżku żony, w którym właśnie pokazał, co to znaczy prawdziwy astronauta. W rzeczywistości zwiadowca był zapakowany w skafander bojowy i bezwolnie zwisał z fotela na pokładzie „Ripley”. Wyprostował się z trudem. Przez pewien czas, chcąc dojść do siebie, siedział nieruchomo, często mrugając. Potem poruszył głową, chwycił zębami ustnik i wypił kilka łyków energizera. Napój przyniósł mu ulgę. Mógł się już rozejrzeć.

Namierniki pokazywały, że z dwudziestu ostatnich godzin blisko trzydzieści minut commander przebywał w głębokim omdleniu, a przez resztę czasu spał. Inni członkowie załogi byli nieprzytomni godzinę albo dwie, potem zapadli w sen, nie do końca zdrowy, pełen koszmarów, ale mimo wszystko regenerujący.

Scout oddalał się od Słońca z przyspieszeniem bliskim granicznego. Obraz mapy nieba nie wywoływał zachwytu. Fein wyprowadził na monitor dane optyki obserwującej, szybko przewinął zapis i skamieniał.

Alieni dwukrotnie doganiali „Ripley” podczas niesterowanego lotu. Po dwóch godzinach od omdlenia dowódcy i po kolejnej półtorej. Dwa połyskujące wykrętasy nieoczekiwanie wyskakiwały przed dziób jednostki, usiłując oddziaływać na nią przy pomocy jakiegoś pola grawitacyjnego. Za każdym razem malutki scout szczęśliwie przeskakiwał między prześladowcami i gdy oddalał się na jakąś setkę mil, Obcy znikali. Pojawianie się i znikanie Alienów było wręcz magiczne – z niczego gęstniał szary obłok, a w nim statek wroga. Wisiał chwilę, drżał, otulał się mgłą i tajał.

Fein jęknął zachwycony. Legendarny zero-transport, który Ziemianie usiłowali opanować na prototypie „Gorbowskiego” i w który – jak się wydawało – nie wierzyli nawet projektanci statku, istniał naprawdę. Abraham przypomniał sobie przypadek „Skywalkera”, oszacował, jakie zalety da Obcym zero-T w prawdziwej walce, i jęknął ponownie.

Dlaczego nas puścili? – pomyślał. – To raczej nieprawdopodobne, że u nich, jak u nas, i broń, i napęd są zasilane z jednego źródła. Na pewno nie. Przecież generowali swoje tajemnicze promienie od razu po wynurzeniu się z podprzestrzeni czy jak jej tam. Czyli mogli również wystrzelić nam w rufę. Znaczy, że wypuścili nas z premedytacją. A może mam o nich zbyt wysokie mniemanie… Ze strachu.

Mocno zacisnął powieki. Potem drążącą ręką dotknął kontaktów na podłokietniku fotela i zaczął pracować. Po kilku minutach zakończył obliczenia i wprowadził do kompa nowy kurs.

„Ripley” płynnie zmieniła kierunek. Powoli zaczęła odchodzić w górę, opuszczając płaszczyznę ekliptyki. W tym momencie Fein był gotów nawet przez miesiąc kręcić się nie wiadomo gdzie, żeby tylko nie spotykać znowu Obcych. Zwyczajne nawigacyjne sztuczki nie dawały takiej gwarancji. A obszerna półpętla wyrzucała scouta ze strefy zainteresowań Alienów.

Należało zameldować dowództwu o ostatnich obserwacjach, ale commander nie odważył się na to w tym momencie. Był za bardzo wykończony i stłamszony. Nie zamierzał wysyłać meldunku, zanim nie wróci do Układu Słonecznego wysoko nad płaszczyzną, po której poruszały się planety i statki.

Załoga spała. Fein westchnął. Budzić ludzi nie było sensu, ich psychika wyraźnie nie otrząsnęła się jeszcze z szoku. Przyjdzie czas – sami się ockną. A może by tak…

Usunął niemal całą energię ze zwierciadła, przyspieszenie spadło do jeden G. Commander sprawdził stan powietrza w pomieszczeniu, uznał go za dobry, podniósł więc pokrywę hełmu, odpiął maskę antyprzeciążeniową i zaczął spazmatycznie kasłać, uwalniając płuca z mieszanki oddechowej. Potem odpiął pasy, by ostrożnie stanąć na nogi. Kiwnął się, ale ustał. I wolno, chwytając się wszystkiego, czego tylko mógł, ruszył na rufę.

Z szafki nad sedesem wyjął hermetycznie zamkniętą plastykową kolbę. Przerzucił kilka przełączników na panelu i uważnie wsłuchał się w syk wymyślnej konstrukcji. Pokiwał z zadowoleniem głową, następnie podniósł pokrywę z groźnym napisem nie srać! Wsunął w trzewia muszli wielką z powodu wzmacniającej rękawicy, ale wystarczająco zręczną dłoń. Chwycił i wyciągnął przewód z kranikiem na końcu, podłączył go do kolby. Przekręcił wentyl. Kosmiczny węzeł sanitarny chrumknął, by wypluć porcję brunatnej cieczy.

Na pokładzie innego scouta Grupy F tego typu działania oznaczałyby, że odznaczany wielokrotnie commander Fein oszalał ostatecznie. Ale nie na „Ripley”. Werner, były podwładny Abrahama, zaczął eksperymenty z kiblem, jeszcze latając na „din Alcie”. Konstrukcja urządzenia była zbyt zaawansowana, żeby się do niego po prostu wypróżniać. Byłoby to uwłaczające dla ziemskiej myśli technicznej.

Fein zahermetyzował ponownie muszlę, po czym wrócił na swoje miejsce. Połączył się z fonoteką i nastawił cichą muzykę. Odkorkował kolbę, przysunął do szyjki nos, powąchał.

– Do-obrze – powiedział zadowolony. – Do przyjęcia.

Rozejrzawszy się jak przestępca, uniósł naczynie w błazeńskim toaście, zrobił konieczny w takim wypadku wydech i łyknął. Z trudem złapał oddech. Błysnął oczami.

– Matko kochana! – zawołał. – No, chłopaki, żebym zawsze takie coś miał, a wy żebyście się obudzili!

I łapczywie łyknął znowu.

Szef sztabu polecił zwolnić. Grupa F odpięła maski i przebrała się ze speckostiumów w lekkie robocze mundury. Astronauci radośnie poszli pod prysznice, a potem łapczywie pochłaniali zwykłe, ludzkie jedzenie. Ale normalnego upojenia z powodu ziemskiej grawitacji nikt nie odczuwał. Na grupę zwalił się taki problem, przed jakim jeszcze nie stała w ciągu całej historii bojowej.

Oleg Igoriewicz Uspienski, trzygwiazdkowy admirał floty kosmicznej, kawaler wielu orderów i medali, niemłody i śmiertelnie już zmęczony mężczyzna, leżał w swojej kajucie, odwróciwszy się twarzą do ściany. Leżał bezwładnie jak szmaciana lalka. Na środku stojącego na biurku monitora tliła się gasnąca czerwona kropka – pozostawiony za rufą Mars.

To była demonstracja. Ktokolwiek by wszedł do kajuty, a tym razem admirał nie zamknął drzwi, zobaczyłby właśnie to, przeklętą Czerwoną Planetę na monitorze. Tym sposobem Raszyn okazywał, że nie ma ochoty na szczerą rozmowę.

Minęła doba od chwili, kiedy odsunął się od pełnienia służby i leżał w milczeniu i nieruchomo, odmawiając jedzenia i nie odpowiadając na próby wciągnięcia go do rozmowy. Chwilami wydawało się, że po prostu śpi.

Pozbawiona dowództwa Grupa F nadal leciała w kierunku Pasa. Zgodnie z rozkazami okręty zachowywały ciszę radiową i nie usiłowały połączyć się z ziemską Siecią.

Ale samotnemu scoutowi, kryjącemu się w meteorytowym kraterze na Fobosie, nikt nie bronił podłączenia się do prywatnej marsjańskiej boi i ściągnięcia z niej newsów z trzech planet.

Gdy tylko zaczął przekazywać dane, Raszyn chciwie pożerał oczami monitor. A potem, nie mówiąc ani słowa, dał na ekran widok Marsa, ułożył się w łóżku i odwrócił nosem do ściany.

Formalnie nie przekazał nikomu pełnomocnictw dowódcy. Oszołomiona zaś wiadomościami załoga Grupy F nie miała pretensji do Raszyna. Ale on sam wycofał się z gry.

Tak jak oczekiwał – wykiwano go.

Zdrada była bardzo wyrafinowana.

Grupa F wykonała postawione przed nią przez admiralicję zadanie wyśmienicie. Po marsjańskiej kopalni i całym jej cywilnym personelu nie pozostał nawet ślad. Zlikwidowane zostały również strzegące obiektu oddziały – siły republikańskiej samoobrony na czele z pułkownikiem Tonem.

Nie było tam nigdy żadnej pirackiej bazy.

Był natomiast z całą pewnością splot finansowych interesów. Komuś ta cholerna kopalnia stała kością w gardle. I ten ktoś był gotów na wszystko, byle zaniechano wydobycia. Może konkurencja? A może cała Rada Dyrektorów chciała zwiększyć kontyngent uranowego eksportu na Marsa?

Może też ktoś chciał skomplikować stosunki między Red City i mocno zależną od marsjańskiej rudy Wenus?

Gdy na Ziemi Akcjonariusze rozważali rozwiązanie floty, jak na zamówienie znalazł się ktoś cyniczny i bezlitosny, kto połączył dwie sprawy w jedną.

Kontradmirała Esseksa przy głównej śluzie powitał Borowski. Tym razem Tyłek przybył na „Skoczka” bez ochrony i wyglądał na nieco zmiętolonego. Od szefa sztabu na kilometr jechało harą.

– Panie kontradmirale… – zaczął ZDO, ale Essex zamknął mu usta niedbałym ruchem ręki.

– Przestań! – rzucił. – Nie czas na formułki. Już nie jesteśmy armią. Jesteśmy piratami. Kryminalistami.

Borowski skrzywił się niechętnie, ale nic nie powiedział.

– Masz jakieś pomysły? – zapytał Essex. – Co robimy?

– Pomysły są – burknął zachmurzony pierwszy oficer. – Rzecz jasna, to nie moja sprawa, ale gdyby mnie ktoś zapytał, powiedziałbym, że powinniśmy wracać na Ziemię.

– Ha! – Tyłek rozejrzał się nerwowo, jakby rozmowę mógł ktoś podsłuchać.

– Na Ziemię – powtórzył Borowski. – Albo na Marsa. Albo i na Wenus, czemu nie. Ale nie uciekać.

– A my wcale nie uciekamy. Tylko policja na nas czeka, doczekać się nie może.

– Czy to prawda, że rozkazy wsadziliśmy w dupę?

– Yhy. To znaczy nie całkiem w dupę. Mamy teraz inny rozkaz. Ultimatum. Żądanie, żeby Aleks zaniechał samowolnych działań, przekazał grupę mnie i wracał.

– Biedny Raszyn! – westchnął Borowski.

– Nie pęka, jak myślisz?

– Po prostu jest zmęczony – powiedział twardo ZDO. – Przecież pan wie, Philipie, że on jest nie do złamania. Ma lekką depresyjkę. Minie.

– Kto to mówi? Wasza psycholog, ta, jak jej tam?…

– Linda. Tak, ona też.

Essex w zamyśleniu podrapał się po szczecinie na brodzie.

– Dobra – powiedział. – Spróbujmy go reanimować. Musimy w końcu coś postanowić.

– Chodźmy – zgodził się Borowski. Ruszyli pustym korytarzem. Pierwszy oficer maszerował w milczeniu, gapił się pod nogi, a Tyłek hymkał i sapał, coś obracając w głowie.

– Nigdy nie podobał mi się tutejszy zastępca do spraw liniowych – powiedział w końcu. – A tobie jak?

– Nijak – mruknął Borowski.

– Chcesz przejść na jego miejsce?

– A on? – z niedowierzaniem popatrzył na kontradmirała ZDO.

– A on się zastrzelił – rzucił niedbale Essex.

– Poważnie? -

– Godzinę temu. Ósme samobójstwo w ciągu doby. Krwawym sadystom wysiadają nerwy. Jak tam jeszcze prasa o nas pisze, zapomniałem?

– Pana to rusza?

– Nieszczególnie – przyznał Tyłek. – Po prostu wkurza mnie, że flota została pochowana naszymi własnymi rękami. No to jak, wracasz na stanowisko?

– Jeśli Raszyn tak zdecyduje…

– A jeśli już o niczym nie zdecyduje? – podstępnie zapytał Essex.

Zamiast odpowiedzi Borowski nagle zatrzymał się, mocno chwycił kontradmirała za klapy kurtki i cisnął o ścianę.

– Tyłek… – syknął z uczuciem. – Żebym więcej takich tekstów… Jasne, panie kontradmirale, sir?! Tyś tego nie powiedział, ja tego nie słyszałem!

– Zgłupiałeś?! – nie podnosząc głosu, zainteresował się Essex. – Znowu mózg ci popuszcza? Weź te łapy!

– Nie ruszaj mojego Ruskiego, rozumiesz?! – ryknął ZDO. – Nie jesteś wart jego małego palca! Dupa sztabowa! Łeb urwę i nafaszeruję gównem!

– Psychopata. – Tyłek oderwał od swoich klap wczepione weń dłonie Borowskiego i odsunął się o krok. – Kto go rusza?! Ja tylko tak, na wszelki wypadek…

– Ja ci dam wypadek… – Pierwszy oficer nagle się uspokoił. – Twoi ludzie walą sobie w łeb na prawo i lewo, a ty chlejesz samogon. Ty to się ze wstydu nie zastrzelisz, co, Phil?

– Commander Borowski! Proszę skończyć z tą histerią!

– Nie mam zamiaru!

– No to pocałuj mnie w dupę! – Essex odwrócił się plecami i pomaszerował dalej.

ZDO kilka razy kopnął ścianę, ale ruszył za nim.

– Nie miałem nic złego na myśli – rzucił przez ramię Tyłek, gdy Borowski go dogonił. – Po prostu jestem zaniepokojony. Co będzie, jeśli Aleks postanowi leżeć sobie tak dalej jeszcze z tydzień? A poza tym wcale nie jest żadnym twoim Ruskiem. On jest naszym Ruskiem. I ty, nawiasem mówiąc, też jakoś nie śpieszysz się ze strzelaniem sobie w łeb.

– A idź ty… – mruknął skonfundowany Borowski na znak zakończenia awantury.

– No i dobrze – skinął głową szef sztabu, zatrzymując się przy admiralskich drzwiach i wduszając przycisk przywołania.

Gdy wszedł, skonstatował z satysfakcją, że w zachowaniu Raszyna wystąpiła zmiana – leżał z zamkniętymi oczami, ale już nosem do góry.

– Cześć, Aleks – powiedział Essex, siadając na łóżku obok admirała. – Jak się czujesz?

Ten nie odpowiedział, zacisnął tylko mocniej powieki.

Borowski ustawił się za fotelem, oparł łokciami i zwiesił głowę.

– Czyli tak, Aleks – zaczął Tyłek – możesz sobie milczeć, a ja ci po prostu wyłuszczę warianty proponowane przez sztab. A ty zdecyduj. Tak? Hej, chłopie, śpisz?

– Nie śpi – mruknął ZDO. – Proszę mówić, Philipie, proszę mówić. Jak przyjdzie czas, to on powie swoje.

– Mam nadzieję! – prychnął kpiąco Essex. – Dobrze by było, żeby się odezwał, zanim cały personel wystrzela nam się w dupę. Dobra, Aleks, układ jest taki: piłować dalej tym samym kursem nie ma sensu. Musimy wyprzedzić przeciwnika, a nie pchać się na rożen. Flota jest załatwiona. Grupa F – kaplica. Ale warto powalczyć przynajmniej o nasze głowy. Czyli musimy hamować, zawracać na Marsa.

Borowski podniósł głowę i popatrzył z niezadowoleniem na szefa sztabu. Opanowało go przeświadczenie, że jeszcze kilka minut temu w głowie Tyłka nie mieściły się żadne pozytywne warianty i kiedy ZDO robił z siebie na korytarzu histerycznego durnia, kontradmirał bezczelnie rąbnął mu jego pomysł. Za każdym razem w takiej sytuacji Borowski przypominał sobie, że gdyby nie problemy ze zdrowiem, też mógłby nosić teraz na piersi wielką admiralską gwiazdę. I zaczynał się wtedy złościć.

– Wylądujemy przy Red City – ciągnął Essex. – Nie pozwolimy im ochłonąć. Wyślemy parlamentariusza i powiemy: Stało się, chłopaki, tak i tak, możecie nas sądzić, ale to nie nasza wina. Niech sami wyczają, komu przeszkadzała ta nieszczęsna kopalnia. A wtedy natychmiast wypłynie całe gówno. Wybuchnie wielki skandal, a my będziemy zrehabilitowani. Najważniejsze, by zrobić to jak najszybciej. Im dalej odlatujemy od Marsa, tym bardziej przypominamy wariatów i przestępców.

Raszyn cicho westchnął i obrócił się na bok, twarzą do ściany.

– Nie wariuj, Aleks – poprosił szef sztabu. – Przecież to nasza jedyna szansa. Co, chcesz się bić z policją? Przypuśćmy, że ich załatwimy. Ale jaki to ma sens? Tylko jeszcze raz udowodnimy, że jesteśmy winni.

Admirał wzruszył ramionami.

– Szczerze mówiąc, wcale mi się to nie podoba – wtrącił Borowski. – Gdyby mnie ktoś pytał…

– No? – ponaglił go Essex.

– Walmy na Ziemię! – zaproponował ZDO. – Zawiśniemy nad Paryżem. Ogłosimy ultimatum, niech w ciągu dwudziestu czterech godzin przywloką za fraki tego, kto to wszystko wymyślił. Bo jak nie, to bombniemy. Załóżmy się, że to wyjdzie?

– Ekstremista z ciebie – pokręcił głową Tyłek.

– A poddawanie się Marsjanom to zdrada – odparował Borowski. – W każdym razie tak to zinterpretują. Na kij nam arbitrzy i pośrednicy? Po co wynosić śmieci z domu? Trzeba wyjaśnić co należy w swoim gronie. Jak nasi niemal poczują na dupie bombardowanie, to od razu gruchną na plecki i łapki do góry.

– Tak czy siak, myśl, Aleks – powiedział Essex. – A my poczekamy. Jeszcze jest trochę czasu. Idziemy, Jean Paul, nie przeszkadzajmy mu.

– Powodzenia, driver – powiedział Borowski do pleców Raszyna.

– Po coś się uwziął z tym bombardowaniem? – zapytał Tyłek zastępcę dowódcy, gdy znaleźli się na korytarzu. – Co to za numery? Zawiśniemy nad Paryżem! Tak przy okazji: to jego rodzinne miasto.

– No to co?! – plasnął w dłonie Borowski.

– I tak nie mamy czym bombardować – uświadomił mu Essex. – Wszystkie rakiety zostały na „Starku”. A Wujek Gunnar świetnie o tym wie.

– No, jak nie bombniemy, to palniemy.

– Słuchaj, przestań pieprzyć jak potłuczony!

– Przewrót wojskowy! – drapieżnie oznajmił ZDO. – Pucz. Przejęcie władzy! W dupę całą tę resztę!

– Maniak – postawił diagnozę Tyłek.

– Mam już dość tego burdelu na Ziemi – wyjaśnił Borowski. – Ty nie? Bo ja od dawna.

– Może na razie zajmijmy się sprawami organizacyjnymi – ugodowo zaproponował Essex. – Jak rozruszać Aleksa?

– Idziemy do Lindy – zadecydował ZDO. – To inteligentna kobieta.

– I jakie bufory! – przytaknął Essex. – Jeśli proporcjonalne do rozumu, to ho-ho!

Kapitan Stanfield powitała gości niezbyt przyjaźnie.

– Czego? – zapytała napastliwie, nie udając nawet, że na widok przełożonych zamierza wstać. Ci w rewanżu, nie przywitawszy się nawet, od razu przystąpili do rzeczy.

– Ile jeszcze Raszyn może się boczyć? – zapytał kontradmirał, siadając na brzegu biurka.

– Ile się da – odparowała Linda. – I nie proście mnie o nic, nie będę się nim zajmować.

– Dlaczego? – zdziwił się szef sztabu. – Wydawało mi się, że to jest pani obowiązek, że tak powiem.

– Byle nie z nim.

– Ale dlaczego?

– Nie będę i już.

– Lindo, droga moja – powiedział czule Borowski – może Philowi to się wydaje dziwne, ale ja cię dobrze rozumiem. Słuchaj, nie prosimy cię na razie o nic takiego. Tylko podpowiedz nam, jak go postawić na nogi?

– A po co? Niech sobie poleży. Odsapnie, to sam wstanie.

– Mamy mało czasu. Musimy podjąć pewne decyzje.

– Zaproponowaliście mu już coś?

– No.

– Domyślam się – burknęła lekceważąco Stanfield. – Poradziliście mu udowodnienie, że to my mamy rację, a Ziemia nas wykiwała. Udowodnienie przy pomocy siły, tak?

– A pani kapitan – wycedził Essex – ma inne pomysły?

– Ależ nie, panie kontradmirale. Tylko nie jestem pewna, czy nasz szef jest już gotowy do takich siłowych działań. Nie rozumiecie, że on ma dość walenia głową

. w ścianę? Przecież nie robi nic innego od dwudziestu lat. Ciągle bez rezultatu.

– Proszę posłuchać, Lindo – zaczął Tyłek – pani uwagi… Wszystko to piękne. Ale jakoś nie słyszę tu głosu profesjonalisty. Może jednak by się pani skoncentrowała i zabrała do roboty? Do czego Aleks jest gotów, a do czego nie, to nie ma teraz znaczenia. Grupa potrzebuje, żeby był gotów na wszystko. Niech pani idzie i coś z tym zrobi.

Na początek Linda zrobiła taką minę, jakby miała się rozpłakać. Essex popatrzył na nią zdziwiony, przeniósł spojrzenie na Borowskiego. ZDO odwrócił wzrok.

– Nawet pan nie wie, skąd on mnie wyciągnął – wychrypiała Stanfield. – Jest dla mnie jak ojciec. Kocham go, rozumiecie?

– Jak ja mam dość tych waszych problemów osobistych! – syknął Essex. – Proszę zrozumieć, Lindo, teraz nie czas na smarkanie w rękaw! Chodzi o być albo nie być całej naszej grupy. Okrętów już nie uratujemy, ale musimy przynajmniej zatroszczyć się o ludzi… A od tego, czy Aleks będzie z nami, czy będzie się wylegiwał w kajucie, zależy niemal wszystko. Rozumie pani? Aleks musi się podnieść. Inaczej będzie miał na sumieniu półtora tysiąca ludzi. Pani też będzie ich miała na sumieniu, jeśli zaraz się pani nie opanuje i nie poskromi swoich emocji.

– Jeśli uda mi się go ruszyć, zabierze mnie pan na „Gordona” – odpowiedziała beznamiętnie. – Ja już tu potem nie zostanę. Albo on mnie przepędzi. On jest taki… On wszystko rozumie.

– Dobrze – zgodził się Tyłek. – Jeśli Aleks wstanie i zacznie działać, może pani pakować swoje rzeczy. A teraz proszę iść, pani kapitan. To rozkaz.

Linda podniosła się wolno, ominęła Borowskiego, zaglądając mu przy tym w oczy. ZDO odwrócił głowę. – Musimy – westchnął. – Wybacz, siostrzyczko. Stanfield wsadziła ręce do kieszeni, trąciła nogą kontakt na drzwiach i wyszła.

– Dom wariatów! – skonstatował zdumiony Essex.

– Nie – zaoponował ponuro Borowski. – Wcale nie. W domu wariatów jest cicho i spokojnie. Nic się nie dzieje. Żadnych problemów. Jak w raju.

Na korytarzu oparta o ścianę Linda kilka razy głęboko odetchnęła. Odwróciła się w stronę admiralskiej kajuty, ale nagle stanęła jak wryta. Potem niemal biegiem ruszyła w przeciwnym kierunku.

Ive z rozkoszą ułożyła się na łóżku i cicho podśpiewywała pod nosem jakąś prostą melodyjkę. Andrew siedział w jej fotelu i wertował ziemskie komunikaty z Sieci. Na monitorze widniał wybór danych o admirale Uspienskim. Analizując historię jego życia, dziennikarz bardzo przekonująco udowadniał, że Raszyn nie miał innej drogi poza szaleństwem. Z materiału wynikało, że chory na umyśle Rosjanin postanowił zemścić się na całym świecie i atak na Marsa jest tylko pierwszą akcją, za którą pójdą kolejne, jeszcze silniejsze uderzenia, tym razem w Ziemię. Przewidywał także, że Uspienski albo aresztował, albo wymordował wszystkich wiernych przysiędze oficerów. W tym kontekście autor ze szczególną goryczą pisał o kontradmirale Esseksie, którego wysiłki w ostatnich latach pozwalały utrzymać w ryzach wpadającego w szaleństwo Raszyna.

Wnioski były obszerne i niezbyt pochlebne dla admiralicji. Jako ilustrację do materiału przytaczano statystykę chorób psychicznych wśród oficerów floty kosmicznej. Andrew przejrzał wyniki badań bardzo uważnie i uznał liczby za zawyżone. W przeciwnym wypadku trzeba by było przyznać, że po przestrzeni kosmicznej sunie jeden wielki dom wariatów, zatem flotę należy nie rozwiązać, tylko załadować prosto z kosmodromu do karetek i rozwieźć po szpitalach.

Oczywiście ziemskie agencje informacyjne nie mogły wyjaśnić wszystkich zachowań Grupy F. Dywagacje obracały się wokół osoby Raszyna i kondycji psychicznej oraz moralnej na powierzonych mu jednostkach. Na admiralicję jako taką nikt szczególnie nie napierał, co najwyżej oskarżano Wujka Gunnara o niedbalstwo i utratę kontroli nad wojskiem. Admirał floty König w odpowiedzi podał się do dymisji, uczynił głośny, publiczny rachunek sumienia z powodu swojej haniebnej ślepoty i zwalił odpowiedzialność na departament służby zdrowia. No bo to przecież podlegli mu psycholodzy i lekarze nie potrafili w porę zdiagnozować rozwijającej się u Raszyna schizofrenii. Medycy z kolei w zawoalowany sposób narzekali na trudności w pracy z astronautami i przypomnieli sobie, że König również nie tak dawno temu wyłgał się od badań kontrolnych. Wszyscy byli zgodni tylko z tym, że Rosjanie nie powinni przemierzać kosmosu, ponieważ są przesadnie wrażliwi.

Andrew przesunął stronę i zerknął przez ramię na Ive.

– Rozumiesz coś z tego?

– Yhy – wymruczała, przeciągając się. – Wystawili nas. Teraz dopiero się zacznie…

– Co się zacznie? – tępo zapytał Werner.

– Stawianie na uszach – wyjaśniła Candy spokojnie. – Raszyn spuści tym bydlakom wpierdol. Nie będzie pretensji, że za mały.

– Komu im⁷

– Cywilom. Kretyni, chcieli staruszka utopić! No to teraz on ich utopi. Ci idioci nawet nie wyobrażają sobie, na kogo się porwali. Raszyna nie wolno obrażać, bo on siedzi cicho, ale jak wybuchnie!…

Technik wziął ze stołu gumkę i zaczął zgarniać włosy w ogon. Ive obróciła się na bok i obserwowała go z rozchylonymi z zadowolenia ustami.

– Po co facetowi takie wspaniałe włosy? – zapytała na głos.

– Żeby robił wrażenie na dziewczynach – uśmiechnął się Andrew.

– A ile ich miałeś?

– Włosów?

– Nie uchylajcie się od odpowiedzi, poruczniku. Kocie jeden… Znamy my takich.

– Nie wszystko ci jedno? – Obrócił się wraz z fotelem, chytrze mrużąc oczy.

– Wszystko jedno. Tylko jestem ciekawa. – Ive przemknęła spojrzeniem po jego ciele i któryś już raz uznała, że mężczyzn zbudowanych lepiej widziała milion, ale takiego kochanego…

– Mało ich było – powiedział Werner – i za każdym razem coraz wyraźniej widziałem, że one wcale mi nie są potrzebne. Znasz może takie uczucie, kiedy myślisz sobie: No, z tym człowiekiem wszystko będzie dobrze, jest miły i wspaniały. Bęc! Nic bardziej błędnego. Jeszcze jeden epizod niepotrzebny ani sercu, ani rozumowi. Już nawet myślałem, że jestem jakimś wyrodkiem emocjonalnym… Wszystko się odbywało z litości albo tak sobie, na gazie, rozumiesz? Wypijemy, potańczymy i tak dalej, a rano jakby nic się nie wydarzyło. Tylko osad w duszy zostaje, jakbym kogoś okradł albo zajął cudze miejsce…

– A teraz? – zapytała Candy, kładąc się na brzuch i majtając nogami.

– A teraz jestem szczęśliwy. – Andrew wstał i podszedł do niej.

Kendall wyciągnęła rękę i wolno przejechała dłonią po jego nodze.

– Ooo… Jak ja kocham twój dotyk. Takie czułe dłonie…

– To z miłości… – szepnęła Ive, czując, jak Werner kładzie się na niej miękko i delikatnie, tak że niemal nie czuła jego wagi, jak obejmuje ją za ramiona i całuje w szyję. Wygięła plecy, żeby czuć go całym ciałem. Dłonie Andrew nagle znalazły się pod nią i objęły jej piersi tak zręcznie i naturalnie, jakby były specjalnie do tego wyhodowane. Pocałunki przeszły w delikatne kąsania i Candy wyobraziła sobie, że jest kotką, sytą i zadowoloną, którą zaraz doświadczony kocur chwyci zębami za kark… I nic nie trzeba robić, nie trzeba o niczym myśleć, bo wszystko pójdzie znakomicie. Tylko trzeba się obrócić na spotkanie tego, co powinno się zdarzyć, tylko wchłonąć swojego mężczyznę w siebie. On jest twój i wszystko, co będzie z tobą robił, jest realizacją twoich marzeń. A to, co podoba się tobie, spodoba się jemu. Nie może być inaczej.

– Nie tak, ty świntuchu! – powiedziała.

– Pardon – umyślnie zduszonym głosem wychrypiał Andrew. – Ale jak się kocha…

Ive mocno zacisnęła pośladki i zaczęła się wyrywać.

– Aha! Coś w tym jest! – mruknął Werner.

Jakiś czas minął im w szarpaninie.

– To nieuczciwe – powiedział w końcu Andrew. – Przecież jestem silniejszy.

I od razu znalazł się na plecach.

– A tak? – zapytała drapieżnie Candy. – Albo tak…

– Jesteś cudowna – szepnął, z oddaniem i zachwytem wpatrując się w jej oczy. – Z tobą… jest dobrze… jak zawsze… Bo z tobą… Ooo…

Może już wiedzieli o sobie wszystko albo – stworzeni dla siebie – posiadali tę wiedzę od urodzenia. Już za pierwszym razem osiągnęli szczyt rozkoszy jednocześnie. I teraz też Ive upadła z jękiem nasycenia na pierś Wernera, czując, jak ten w rozkosznej męce pulsuje w jej wnętrzu.

I w tym momencie interkom na drzwiach odezwał się energicznie i bezapelacyjnie.

Głowa master-technika opadła na poduszkę, otworzył usta i przewrócił oczami.

– Dobre i to – westchnął.

Candy z trudem, przez przenikającą ciało falę rozkoszy, roześmiała się.

– Kochana… – szepnął Andrew, mocniej przyciskając ją do siebie.

– A ty mój, mój i mój – odparła, ale zsunęła się z niego, wyciągnęła rękę i wdusiła przycisk na podłokietniku fotela.

– Wy tam, kochane gołąbeczki, ubierać się! – zażądały drzwi głosem Lindy. – Jest robota.

– Znowu wojna? – rzucił ponurym głosem Andrew. – Jeszcze nie macie dosyć, co?

– O czym ty mówisz? – zapytała Linda, obracając się do niego w marszu.

– Wiesz o czym. Najpierw postraszymy policję, potem Ziemię… Będziemy udowadniali, że nie jesteśmy źli i że nie myśleliśmy o niczym złym. Nam na spotkanie poślą battleshipy i „Starka”, i tego drobiazgu od cholery… No i stracimy pół grupy. No i rozwalimy kilka eskadr takich samych idiotów jak my. No i zagrozimy ostrzałem…

– Powstrzymaj te ruskie jęki! – rozkazała kapitan Stanfield. – Jak nie rozwalimy my, to rozwalą nas.

– Przecież to nasi, jak do nich strzelać? – mruknął Werner i ciężko westchnął.

– Przestań, Andy – poprosiła Ive. – Myślisz, że tylko ty masz sumienie?

– Nie chodzi o sumienie – odparł. – Po prostu w tym momencie dotarło do mnie, że zachowujemy się jak wojskowi. Usiłujemy rozwiązać problem przy pomocy siły. Niedobrze. Już na trzech globach uznano nas za wrogów. Ciekawe, czy pokochają Grupę F, jeśli nadal będzie strzelała i zastraszała? Rozumiem, że mamy kłopot, ale czy nie da się pokojowo?

– Nie da się – wycedziła Linda przez zęby.

– Dlaczego? Za mało naszych zginęło? – zapytał zjadliwie Andrew.

– Głupiś, poruczniku… Jeśli Grupa F okaże teraz słabość, zacznie się wahać, to będzie najlepszy dowód na to, że Raszyn jest wariatem, a my tylko tańczymy jak nam zagra. Admirał sfiksował, i teraz sami nie wiemy, co robić… O to właśnie idzie, że musimy prowadzić tę samą politykę. Naprawdę zachowywać się jak armia.

– No nie wiem – pokręcił głową Werner. – Nie jestem specjalistą. Ale wydaje mi się, że należy teraz wykonać jakiś ładny spektakularny gest. Nie straszyć. A nawet wręcz przeciwnie: podłożyć się. Naprawdę dość już tych działań bojowych. Ci, co mają rację, powinni przekonywać, a nie ścinać głowy.

– Lubicie, wy, Rosjanie, tak o sobie myśleć! – prychnęła Stanfield. – Wszechogarniające przebaczenie i nieingerencja. Opowiedz to swojemu papciowi Raszynowi. Pogłaszcze cię po główce i z radości wykręci takiego depresona, że trafi do mnie na oddział. Tfu! Zawsze mówiłam, że flotą powinni dowodzić Amerykanie.

Ive zatrzymała się przed drzwiami kajuty admirała, spojrzała na Wernera i położyła mu rękę na ramieniu.

– Co ci jest? – zapytała cichutko, widząc, że Andrew stoi, patrząc sobie pod nogi.

– Wybacz mi – szepnął, unikając jej wzroku. – Po prostu czuję… Nie wiem. Idź sama. Ze mnie nie będzie teraz pożytku.

– Szlachetny pasożyt – rzuciła Linda i odwróciła się.

– Nie mów tak – powiedziała Candy. – Za to też cię kocham.

– Ja też cię kocham. Wybacz mi, proszę.

Ive szybko pocałowała go w policzek i dotknęła przycisku na ścianie. Drzwi się otworzyły, Kendall przekroczyła próg. Werner wsunął ręce w kieszenie i ruszył korytarzem przed siebie.

– Brawo! – zawołała za nim Stanfield.

Ramiona technika w odpowiedzi uniosły się i opadły. Oparta o ścianę Linda zaczęła wściekle ogryzać paznokcie.

– Dzień dobry, driver – tymczasem Candy powiedziała niepewnie. – Ja do pana. Mogę?

– Co się pytasz, skoro weszłaś? – burknął Raszyn. Już nie leżał, a siedział przy biurku, podpierając głowę pięściami.

– W czyim imieniu ta delegacja? – zapytał.

– Przepraszam?

– Kto cię przysłał, pytam… Borowski? Czy Linda?

– Ja…

– Linda – domyślił się admirał. – Niepotrzebnie. Już jestem OK. Względnie. Czy ci twoi popierdoleńcy mają jakiś bimber?

– Nie mam pojęcia – zdziwiła się Ive.

– Przed akcją mieli cały kanister – wyjaśnił Raszyn. – Ale co to jest dziesięć litrów dla pięciu, i to na całą dobę?! Tylko gardło przepłukać…

– Skąd pan wie? – wykrztusiła oszołomiona Kendall.

– Ja na tej balii robię za coś jakby dowodzącego – zauważył admirał. – Czy może już nie?

– Proszę posłuchać, driver, ja…

– Dzięki, że przyszłaś – nieoczekiwanie zmienił temat. Spojrzał na Candy, a ta zdumiała się zapadniętymi oczami i sińcami pod nimi. Raszyn wyglądał na chorego. I nieszczęśliwego.

– Mogłaś się przecież nie zgodzić – ciągnął. – Ale jesteś. Żal ci się zrobiło starego durnia. I-dio-ty.

– Niech pan skończy! – Ive straciła panowanie nad sobą.

– Kończę w nocy i na ścianę! – rzucił admirał z taką złością, że Candy zarumieniła się i wbiła oczy w podłogę. – A na dodatek przychodzą tu gapić się na mnie jak na mumię wodza. Stoją nad moim ciałem i przemawiają. A ja sobie leżę i przewracam się w grobie…

– Mam sobie pójść? – zapytała cicho Kendall.

– W żadnym wypadku – warknął Raszyn. – Jesteś na tej balii jedynym normalnym człowiekiem. Siadaj, siadaj! Komu jeszcze mogę się wypłakać?

– Nic pan jeszcze nie zdecydował – uświadomiła sobie Ive.

– Tfu! – obruszył się. – Czy ty jesteś pierwszy dzień pod moim dowództwem? Ja mam wszystkie warianty już dawno przekalkulowane.

– I? – zapytała z nadzieją.

– I nie widzę nic dobrego. W każdym wypadku co najmniej jedna trzecia grupy idzie pod nóż. I rozwalimy przy okazji tylu policjantów, że przykro myśleć. I nie zapominaj o naszych battleshipach, na których już pewnie zostały wymienione załogi. I jeszcze ten walony „Stark”… Co za szczęście, że cała reszta armii poszła na złom! – zawołał admirał. – Gdyby mi miesiąc temu powiedzieli, że będę się z tego cieszył… A tak mamy jakąś szansę. Ale na samą myśl, że na przykład ty i ja ocalejemy, a cała reszta nie… Wszystkie destroyery można już skasować! A jak tak, to czy to jest wojna? O nie, to morderstwo!

Ive zacisnęła ręce między kolanami i bezradnie patrzyła na dowódcę.

– A ilu naszych już się zastrzeliło? – zapytał Raszyn.

– Proszę posłuchać… – jęknęła Kendall. – Może zawróćmy, co? Polecimy na Marsa. Poddamy się. No?

– Rozumiesz… – powiedział admirał z szaloną goryczą w głosie. – Poddać się możemy wszędzie, to nie problem. Mnie jest wsio rowno, w każdym wypadku zostanę rozstrzelany…

– Jak to?!

– Tak to. Widziałaś rozkaz z dołu? Nie? No, to wszystko wyjaśnia. Rozkaz otrzymaliśmy obaj, ja i Tyłek. A po dekodowaniu rozkaz wyparował. Nie mogę niczego udowodnić. Wychodzi więc, że jestem zwyczajnym pieprzniętym oficerem, jakich pełno dokoła, i nic więcej. Jak kapitan Reez z „Gorbowskiego”. Jedyna różnica jest taka, że on spalił własne desantowce, a ja zaatakowałem Marsjan.

– No przecież Essex potwierdzi…

– Ależ on nie może wystąpić jako świadek w sądzie! – ryknął Raszyn. – On od roku nie był na dole! Wariatkowo czeka na niego z otwartymi ramionami, łaknie go jak kania dżdżu! To dzięki mnie udało się go wybronić z ostatniej komisji medycznej. Bo uważam, że jest normalniejszy od nas wszystkich. Ale to ja tak uważam, a jak medycy patrzą na tych, co się boją dołu?! Grupa F została kiwnięta w sposób idiotyczny, ale skuteczny! My jesteśmy astronautami, po nas można się spodziewać wszystkiego… Czekaj, co to ja…?

– O tym, że pana rozstrzelają – podpowiedziała Ive i nagle głupio zachichotała. Admirał uśmiechnął się jedną stroną ust, zmrużył oczy i nagle Kendall zobaczyła takiego Raszyna, jakiego znała bardzo dobrze: pewnego siebie, ironicznego, mądrego. Ale ta maska szybko opadła i oto znowu siedział przed nią zmęczony starzec.

– Właśnie – skinął głową. – Ale najgorsze, że ucierpi całe dowództwo. Więzienie gwarantowane. Wszystkim, którzy z jakiegoś powodu byli blisko ze mną, postarają się zamknąć gęby na długo, o ile nie na zawsze. Mogą zwyczajnie izolować. Mogą doprowadzić do szaleństwa. Rozumiesz, że z rozwiązaniem floty wiążą się ogromne pieniądze. Aż wolę nie myśleć, kto z kim się skumał, żeby nas zniszczyć. Gdyby nas tylko skasowali i posłali na dół, to jedno, ale teraz ta kwota może się zwiększyć o cały rząd jednostek.

– Nie rozumiem… – przyznała Candy.

– Wiesz, kto jest w tej chwili najbardziej zainteresowany zatajeniem prawdy? – zapytał Raszyn. – Mars. Red City.

– Ale dlaczego…?

– Kontrybucja, skarbeńku. Mogę się założyć, że w tej nieszczęsnej kopalni było uranu tyle co kot napłakał. Ale w obecnej sytuacji handel z Zi,mią zacznie się odbywać na innych zasadach i za inne pieniądze. Nasza kochana ojczyzna potrzebuje materiału genetycznego jak pijak wódki. A republika, zdecydowanie nie chciała się nim z nami dzielić. Teraz też nie będzie chciała, ale postawi jeszcze twardsze warunki.

– Czyli to wszystko nie nasi zainscenizowali?

– A czy u nas bydlaków mało? – uśmiechnął się admirał. – Generalnie to mam w nosie, kto nam podłożył świnię. Interesuje mnie, jak będziemy się z tego wyplątywali. Bo gdziekolwiek spojrzeć, czeka nas jatka. A ja, szczerze mówiąc, mam dość strzelania do swoich. Już podczas drugiej marsjańskiej miałem tego powyżej uszu. I już więcej nie mogę, rozumiesz?

Ive poczuła, że zaraz się rozpłacze. Żelazna logika dowódcy wcale jej nie przekonała. Ale że Raszyn więcej nie wyda rozkazu Do boju!, to była katastrofa. On – talizman Grupy F, jej szczęśliwa gwiazda i godło. Jeśli przekaże dowództwo, jednostka się rozpadnie. Kendall rozumiała, że to samo wie Essex, Borowski i cała reszta dowódców. W Grupie F służyło wielu znakomitych oficerów, ale Raszyn był jeden.

– Nie mamy żadnych atutów – ciągnął. – Nie mamy z czego zawistować. Tak to jest, mała. Jak mawiał mój dziadek, stary, doświadczony chirurg, kiedy przychodził do niego jakiś nieprzyjemny pacjent: To jest pizdiec, a pizdieca nie leczymy… Hej, dziewczyno, chodź do tatusia na kolana, póki się jeszcze nie rozpłakałaś.

Candy wolno, jak we śnie, wstała i podeszła do admirała. Raszyn objął ją, posadził sobie na kolanach i wcisnął nos w jej włosy.

– Wybacz mi – szepnął. – Nie miałem się przed kim wyżalić. Tylko nie myśl sobie, że coś ze mną nie tak. Ja się zwyczajnie boję. Po raz pierwszy. Nigdy się wcześniej nie bałem.

– Proszę nas nie opuszczać, Olegu Igoriewiczu – poprosiła Ive, tłumiąc szloch. Jej rosyjski zabrzmiał koślawie, ale czule.

– A gdzie bym się bez was podział… – powiedział Raszyn z niezwykłą goryczą w głosie.

Te słowa przyniosły Candy ulgę. Nawet oczy jej wyschły. Usadowiła się wygodnie i przylgnęła policzkiem do piersi admirała. Nie pamiętała swojego ojca, ale mężczyzna na starych zdjęciach pokazywanych jej przez matkę w jakiś nieuchwytny sposób przypominał Raszyna. Być może potrafił równie dobrze osłonić dziecko od każdego nieszczęścia, sadzając je sobie na kolanach.

– Tylko powiedz mi, jak mam strzelać do Rabinowicza – mruknął Raszyn. – Bo dla mnie to zagadka. Przecież on uzna, że to coś osobistego. Dwadzieścia lat temu odbiłem mu dziewczynę. Co prawda potem i tak do niego wróciła…

Ive się uśmiechnęła. Nie znała takich szczegółów z życia dowódcy. A wiceadmirał Rabinowicz dowodził policyjną eskadrą czekającą na Grupę F na granicy Pasa. Ive też miała przyjaciół wśród policyjnych nawigatorów.

– Żadna dziewucha w Vancouver nie chciała wyjść za Rosjanina – poskarżył się jej dowódca. – Nawet za astronautę. Nawet z naszego wydziału…

– Nieprawda! – wypaliła Ive. – Ja chcę! – I nagle zamilkła.

Przyszło jej do głowy, że Raszyn może opacznie zrozumieć ten okrzyk. A co najważniejsze, sama była zdziwiona, jak swobodnie wyrwały jej się te słowa.

– Andy to wspaniały facet. – Admirał zrozumiał zmieszanie Candy. – Jest bardzo subtelny i inteligentny. Aż za bardzo jak na astronautę. Dobrze, że nie przyszedł z tobą. Tu i tak mamy po kolana różowych smarków.

– Wołałam go, ale nie chciał – powiedziała Ive.

– Też cały sfrustrowany? – domyślił się Raszyn.

– To wasza cecha narodowa? – zapytała Kendall.

– Tak mówią. Ale to nieprawda, moim zdaniem. My, Rosjanie, wcale nie jesteśmy jacyś szczególni. Nas jest po prostu mało i każdy, kto tylko chce, dźga w nas palcami i zawiesza metki. Oto – powiada – odłamki wielkiego narodu. Ach, jaka szkoda!… A ten wielki naród jedyne, co robił, to dawał siebie siekać na kawałki, wyręczając innych. Byliśmy przecież strefą buforową między Europą a całą resztą świata. Ze sto razy podbijano nas, niewolono, niszczono. Nie wiem, czy istniało państwo, z którym nie walczyliśmy! I Tatarzy jacyś, i Mongołowie, i faszyści różnego kroju… Szkoda, że nie zdążyliśmy z Ameryką. Dalibyśmy wam popalić! Żydzi też za dużo na siebie biorą. Ech… No dobra, złaź. A gdzie jest Tyłek, masz jakieś pojęcie?

– Chyba gdzieś tutaj. – Ive znów usiadła na łóżku.

– Jas-s-sne… – Admirał przysunął do siebie pulpit. – Dobra. Halo?! Moser, gdzie jesteś?

– Melduję się, sir! – radośnie odrzekł adiutant flagowy.

– Słuchaj no… Wachta Kendall miała gdzieś samogon. Wal szybko do nich. Zgłoś się do tego młodego, jak mu tam…

– Christoff Bulion – niechętnie podpowiedziała Ive.

– Nawigator Bulion, nie zapomnisz chyba nazwiska, co? I powiedz mu, że należy dzielić się z dowództwem. Jakby się stawiał, zagroź mu konfiskatą, i żebym tu miał litra za pół godziny!

– Nie za dużo? – zapytał tonem doświadczonego ordynansa Moser.

– Roz-strzelam! – ryknął admirał.

Adiutant flagowy zniknął z ekranu.

– Ciebie – powiedział Raszyn, odwracając się do Ive – będę potrzebował za dwadzieścia godzin mniej więcej. Idź, na razie odpoczywaj, kochaj swojego Ruskiego i powiedz mu, żeby się nie martwił. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było, nie? Potem zawołam cię, będziemy razem myśleć, rysować schemaciki i wykresiki. I dziękuję ci, Kendall.

– Ale tam… – zawstydziła się Ive. – Nie ma za co…

– Jest – zdecydowanym tonem rzucił admirał. – Aha, jak spotkasz Lindę, powiedz jej, że jest suką, ale i tak ją kocham.

– Aye-aye, sir! – zasalutowała Candy i skoczyła do drzwi, chcąc uniknąć kolejnych równie mało przyjemnych wyznań.

Na korytarzu na podłodze siedziała kapitan Stanfield. Miała podpuchnięte oczy.

– No i? – zapytała.

– Walczymy! – radośnie rzuciła Ive.

– No to do dupy – powiedziała psycholog. – Miałam nadzieję urodzić jeszcze kiedyś dziecko. A teraz to już na pewno gówno z tego będzie.

– Coś ty?! – zdziwiła się Candy. – Wszystko będzie OK. Przecież to Raszyn.

– Głuptasie! – westchnęła Linda współczująco. – Tylko byś latała i strzelała. Mało ci jednego Purpurowego Serca, chcesz jeszcze mieć urnę z pokrywką.

– Jak mam to rozumieć? – Kendall chwyciła się pod boki. – A kto mnie podpuszczał, żebym wyciągnęła starego z depresji?

– Myślałam, że jest mądrzejszy i że się poddamy – odparła Stanfield. – Wszystko do tego zmierzało. A ty, koleżanko, jak widać, przeszarżowałaś. Nadgorliwość gorsza od… Powiedz sama, jak my na naszych dwudziestu czajnikach mamy się równać z trzema planetami?

– Może „Skoczek” to czajnik, ale ma najlepszą załogę w Słonecznym – wypaliła Ive. – O resztę też się nie martw. Najpierw musimy przeżyć, potem przywrócimy sprawiedliwość. Wsadź sobie, wiesz gdzie, te swoje defetystyczne humory.

– Sama sobie wsadź – niemrawo burknęła Linda. – Wal się, póki możesz.

Kendall przykucnęła, przyłożyła dłonie do płonących policzków Stanfield i obróciła jej twarz do siebie.

– Coś się wydarzyło? – zapytała delikatnie.

– Nie – westchnęła Linda. – Według mnie w moim życiu nic się już nie wydarzy. Wiesz co, przyjaciółko, już mi się to wszystko przejadło… Od piętnastu lat jestem we flocie i po co?

– Może po to, że wszyscy cię tu kochają. W końcu cały „Skoczek” przeszedł przez twój gabinet i wszystkim przyniosło to ulgę. Myślisz, że ktokolwiek o tym zapomniał?

– On do mnie nie przyszedł – szepnęła Stanfield. – A kiedy potrzebował pomocy, to ja nie potrafiłam do niego przyjść… musiałam ciebie namawiać…

– Przecież on jest w porządku – zaoponowała Ive, a sama pomyślała: To ci historia! Ależ ze mnie ślepa dupa…

– Nawet nie wiesz, jak on tego potrzebował! – słabo uśmiechnęła się Linda. – Żeby przyszła jakaś kobieta i nic nie mówiła. Tylko słuchała. Wszystko zrobiłaś wspaniale. Po prostu…

– Zrobiłabyś to sto razy lepiej ode mnie.

– Wcale nie! – Stanfield odwróciła się do ściany. Jej policzek, jak zauważyła Kendall, drżał z powodu tiku. – Mnie nie wolno, rozumiesz? To znaczy mogłabym, ale… Etyka zawodowa zabrania nam leczenia bliskich osób. Tylko w wyjątkowych, ekstremalnych wypadkach. Ale gdybym to zrobiła, to już nie mogłabym pozostać przy nim. To trudno wytłumaczyć, jednak tak jest.

– Wybacz mi, ale… Nie próbowałaś mu tego powiedzieć? No wiesz, że…

– Kochana Candy, co ty o mnie wiesz… – powiedziała Linda szeptem. – Chociaż teraz to już nieważne. I tak nas wkrótce nie będzie, więc niech ktoś… Zaczynałam latać jako desantowiec, Candy. Łącznościowiec batalionu desantowo-szturmowego.

– Co? – nie uwierzyła własnym uszom Ive.

– Właśnie przyjechaliśmy z uczelni do bazy w Orły. – Głos kapitan Stanfield nabrał mocy, stał się dźwięczny i suchy. Wymawiała słowa, jakby ich nie słyszała, niczym automat. – Przygotowywaliśmy się do załadunku. Obok, jak wiesz, jest miasto. Chodziliśmy na przepustki. No i ja wdałam się w bójkę z jedną taką z centrali z powodu faceta. Najgorsze, że facet był do dupy… W koszarach zrobiła się z tego afera, ktoś sobie przypomniał, że jestem za mądra, i tak dalej. Szczerze mówiąc, sama sobie to od dawna kroiłam. Miałam wybitną samoocenę, wy-bit-ną! Mogłam przebić człowiekowi kość na skroni jednym palcem. Ale kiedy przeciwko mnie stanął cały pluton… Krótko mówiąc, zgwałcili mnie na oczach całych koszar. Czekali, aż dojdę do siebie, i znowu… Wiesz, co to znaczy, kiedy robią to kobiety?… Nasza koleżanka Margot dobrze wiedziała. Ostatnio już nie pomagała jej nawet hipnoza. Co noc we śnie widziała, jak odmawia zrobienia loda, a wtedy wsadzają w nią nogę krzesła…

Candy mocno zacisnęła powieki, z całej siły starała się nie wyobrażać sobie, jak to jest.

– Aleks był tej nocy dyżurnym oficerem bazy – ciągnęła Linda. – Robił obchód i zdjął mnie ze sznura. I doprowadził do tego, że cały pluton poleciał na katorgę. Sam przychodził do mnie do szpitala. Rozmawiał ze mną, przemawiał do mnie niczym doświadczony psychoterapeuta. Ma talent, to pewne. Wiesz sama, że teraz ma to w nosie, ale wcześniej rozkochiwał w sobie ludzi w ciągu jednej sekundy, jednym spojrzeniem.

Ive przytaknęła ruchem głowy. Raszyn mocno się zmienił w ostatnich latach, jednak i tak wybaczano mu wszystko, pamiętając, jaki był wcześniej.

– Wiesz – mówiła dalej Stanfield – powinnam była go za to znienawidzić, przecież wiedział, co ze mną wyprawiali… Ale ja patrzyłam na niego jak pies i marzyłam tylko o jednym, żeby mnie pogłaskał. Miał takie oczy… Gdyby nie on, na pewno bym zwariowała. Ale nie zwariowałam, wyciągnął mnie z tego. Zaciągnął tu. Taką, jaka jestem. A teraz wszystko się wali… Zero nadziei. Zabiją nas, Candy! – jęknęła i w końcu się rozryczała.

Dwie kobiety siedziały na podłodze pod ścianą objęte i szlochały rozpaczliwie. Obok nich na palcach przemknął adiutant flagowy Moser, przyciskając do piersi dziesięciolitrowy kanister z bimbrem.

Fotele w salonie admiralskiego kutra były miękkie i głębokie jak na statku wycieczkowym. Usiadłszy, Raszyn założył nogę na nogę, skrzyżował ręce na piersi i zrobił niedostępną minę. Essex i Borowski za jego plecami rozmawiali o czymś szeptem.

– Czekam na rozkaz startu – zameldował Moser.

– Pajechali – rzucił admirał.

Adiutant z wyczuciem doświadczonego pilota plasnął w dechę. Startowe elektromagnesy odepchnęły kuter od węzła cumowniczego, stateczek wyskoczył z głębokiej szczeliny w kadłubie „Skoczka”. Moser włączył ciąg, przeciążenie wzrosło.

– Nie szalej – poprosił Raszyn.

– Tak jest, sir.

– Proszę posłuchać, driver – odezwał się Borowski. – Rozumiem, że to nie mój interes, ale gdyby mnie ktoś zapytał…

– Coś się tak zawiesił: nie moja sprawa, nie moja sprawa?… O co chodzi?

– Po co nam to referendum? Marnujemy tylko czas.

– Nie referendum, a narada robocza – skorygował Essex.

Admirał wysunął głowę zza wysokiego oparcia i uważnie przyjrzał się podwładnym.

– Bunt na pokładzie? – zapytał niemal z czułością.

– Absolutnie nie, sir! – ryknął pośpiesznie Borowski.

– N-no! – pochwalił go Raszyn.

Za jego plecami ponownie rozległy się szepty. Słychać było, że ZDO mamrocze coś oburzony, a Tyłek go uspokaja. Przed admirałem komputer rysował już na ekranie kontury „Gordona”. Dowódca patrzył, jak między gwiazdami pojawiają się zarysy zamaskowanego megadestroyera. Nagle przypomniał sobie, jak ćwierć wieku temu na zajęciach z psychologii ogólnej udowadniał, że astronauci winni podświadomie odczuwać walkę jak grę w wirtualnej rzeczywistości. Bardzo trudno jest walczyć z bezcielesnym i niewidocznym przeciwnikiem poważnie. Oczywiście do chwili, kiedy człowiek złapie pierwszą przestrzelinę w korpusie.

Ale – o paradoksie! – jeśli zostałeś postrzelony, a przeżyłeś i mogłeś poddać analizie to, co się wydarzyło, wojna w kosmosie też nie nabiera realniejszych kształtów. Po prostu człowiek zaczyna się jej bać. Jest też oburzony, że za błąd w grze nagle dostał w łeb. A potem są dwie drogi. Albo już zawsze będziesz się bał – jak Moser na przykład, albo całą resztę walecznego żywota spędzisz ręka w rękę z nerwicami czy na skraju wariactwa.

Raszyn czytał kiedyś w college’u wspomnienia oficerów floty z czasów Kotłowaniny i na zawsze zapamiętał, jak marynarze pisali o odwadze wojsk lądowych. My pracujemy przy kompach i rozwiązujemy niemal abstrakcyjne problemy – zwierzał się jeden z doświadczonych taktyków. – To nie wymaga żadnych nadzwyczajnych cech osobowości. Ale żeby siedzieć w okopie i z krzykiem „Hura!” rzucić się do ataku – tu potrzebna jest wielka odwaga. To wcale nie przypomina tego, co my odczuwamy. Oczywiście jeśli w przypadku błędu nas trafią… No jasne, konsekwencje mogą być niezbyt przyjemne. Ale i tak, jeśli ktoś wpadnie na pomysł, żeby podczas walki wrzasnąć na stanowisku dowodzenia: „Hura! Do ataku!”, popatrzą na niego jak na świra. Nasza wojna jest pracą, przede wszystkim pracę intelektu, gdzie nie ma miejsca na emocje, które mogą zniekształcić rozwiązanie zadania i w sumie doprowadzić do utraty okrętu.

Już jako porucznik Uspienski przekonał się o słuszności tych słów na własnej skórze. Ale na morzu było przynajmniej morze, niebezpieczne, jednak zawsze coś, czego można było dotknąć. A kosmos, nie mniej niebezpieczny, wydawał się pusty i bezcielesny. Okręt podwodny można było wykryć na trzy lub cztery proste sposoby. Ale wyszukanie czarnego jak pustka, znakomicie zaekranowanego bojowego statku kosmicznego wymagało użycia dziesiątków skomplikowanych metod. Z rozbitej łodzi podwodnej wypływała na powierzchnię przynajmniej plama oleju, zaś międzyplanetarny jądrowy destroyer z rozwalonym reaktorem ginął bez dźwięku, a po wybuchu nie było nawet czego szukać.

W kosmicznej wojnie zabrakło romantyzmu. Zabrakło też ziemskich realiów, a zadowolenie ze zwycięstwa pomniejszała jego abstrakcyjność. Ludzie zaczęli więc sami sobie modelować rzeczywistość, każdy znajdował coś dla siebie w szalonych wyścigach pośród mroku. Każdy też wiedział, że jeśli po walce nie klepniesz kolegi w ramię, następnym razem on może skiepścić. To spowodowało, że wzajemny szacunek, akceptacja, dostrzeganie sukcesów innych ludzi stało się w załogach podstawą wzajemnych stosunków – nieco specyficznych, ale bardzo ciepłych, niemal rodzinnych. Może dlatego wśród astronautów nie było par małżeńskich, a kontakty seksualne podczas przepustek i urlopów na dole nie miały później niemal żadnego znaczenia. Nawigatorzy, kanonierzy, technicy – wszyscy oni spędzali większość swojego czasu w iluzorycznym świecie lotów między planetami, zajmując się oszukiwaniem samych siebie. Stale sobie wmawiali, że ciągła gra ze śmiercią jest prawdziwym życiem. W przeciwnym wypadku zbyt często myliliby się i lekceważyli niebezpieczeństwo.

Z drugiej strony – uwierzyć w to, że bezładne kręcenie się na dole jest właśnie prawdziwym życiem, mogło niewielu. Zwłaszcza że w ostatnich latach, szczególnie po nieudanej już w zamyśle drugiej kampanii marsjańskiej, Ziemia odwróciła się od własnych żołnierzy.

Raszyn pokręcił głową, odpędzając ponure myśli, westchnął, a mamrotanie za plecami natychmiast umilkło. Essex i Borowski jednocześnie pochylili się w kierunku admirała, usiłując zajrzeć mu w oczy. Ciągle jeszcze mieli stracha, że ich commander porzuci dowodzenie.

Kuter zgrabnie zbliżył się do burty „Gordona” i pokręcił dziobem, wyszukując tarczę cumowniczą.

– Wszyscy już są? – zapytał Raszyn.

– Tak – skinął głową Tyłek. – W małej sali konferencyjnej.

– Tam jest przecież mały ekran – powiedział z wyrzutem admirał.

– Ale jest przytulnie.

Dowódca cmoknął z niezadowoleniem, ale przypomniał sobie, że szef sztabu cierpi na agorafobię i postanowił, że nie będzie go katował.

– Wszystko się ułoży, Phil – powiedział. – Spoko.

– Siebie przekonujesz? – zapytał Essex.

Borowski dźgnął go łokciem w bok i zrobił straszną minę.

– Bzdura! – powiedział Raszyn. – Po co mam przekonywać siebie? Wręcz przeciwnie, przed nami najciekawsze sprawy. Ocean radości.

– Tak? – zdziwił się Tyłek.

– Oczywiście. A tobie nie znudziły się nasze dotychczasowe sposoby walki?

– A jakie to były sposoby? – Essex popatrzył na Borowskiego.

– Teraz już nie jesteśmy armią – wyjaśnił admirał. – Jesteśmy prawdziwą piracką eskadrą. Przynajmniej na jakiś czas. Póki nie udowodnimy, że Ziemia nas kocha i potrzebuje.

– I co? – ostrożnie zapytał Tyłek.

Już dawno wyczuł, że w takiej luźnej rozmowie z admirałem lepiej od razu pytać, niż bawić się w domysły. W głowie Raszyna roiło się od zaskakujących pomysłów.

– To, że piraci muszą być elastyczni i wyluzowani. Wiesz, ile mamy do wychlania? Za chwilę cała rada się nawali jak rakiety… Nie od razu, rzecz jasna, ale kiedy już ustalimy, jak mamy dalej żyć. Po pół litra na pysk. Moser się wysilił. A właśnie, bydlę z pana, kapitanie.

– Dlaczego?! – zdziwił się adiutant, nie odwracając głowy. Wprowadzał właśnie kuter do śluzy.

– Przecież ci powiedziałem, żebyś nie konfiskował wszystkiego.

– Pan mnie krzywdzi, sir. Oni mieli dwa kanistry. Jeden sami mi dali. Powiedzieli, że jeśli będzie potrzeba, to jeszcze napędzą.

– Dowiedziałeś się, gdzie mają aparaturę? – natychmiast zapytał służbowo Borowski.

– Pytanie! – Raszyn zarechotał. – Wszystkie aparaty do pędzenia na okrętach mają podwójne przeznaczenie. U mnie na „Rocannonie” lekarz pędził niemal czysty spirt przy pomocy sztucznej nerki. Na desantowcach też robi się niezły zacier. Potrzebny zbiornik na dziesięć litrów i kupa giętych rurek…

– Tu już przeginasz – powiedział niedowierzająco ZDO. – Niby gdzie to jest?

– W transporterach opancerzonych! – wyjaśnił Essex. – Co z ciebie za szef sekcji bojowej?

– Przecież nie widziałem desantowca na oczy – zaczął się wycofywać Borowski. – I w ogóle…

– Jeśli się nie mylę, Abraham miał coś takiego w sraczu. – Raszyn posmutniał nagle.

Wszyscy zamilkli. Fein ciągle nie dał znaku życia. Tymczasem admiralski kuter bez najmniejszego wstrząsu przyssał się do śluzy.

– Jubilerska robota! – pochwalił się Moser. – Aż miło. Sir, ciśnienie wyrównane. Otwieram luki.

– Dobrze prowadzisz małe tonaże – powiedział ponuro dowódca. – Ale Abraham jeszcze lepiej.

– Pamiętam, Olegu Igoriewiczu – pokiwał głową Moser. – Proszę nie wyciągać pochopnych wniosków. Stary Abe nie da się tak łatwo wykończyć. I nasi, i Obcy połamią sobie na nim kły.

– Nasi, jak widać, są gorsi – uśmiechnął się Essex, wstając. – To co, Aleks, idziemy?

– Nie ma we Wszechświecie niczego gorszego od Grupy F – twardo rzucił Raszyn. – Zakarbujcie to sobie na nosach. Póki o tym pamiętamy, żyjemy. A jak zapomnimy, pizdiec.

Podniósł się z wysiłkiem i zgarbiony, zmęczony powędrował do wyjścia.

Megadestroyer „John Gordon” przypominał z zewnątrz latający talerz o średnicy kilometra. Teoretycznie okręty serii 105 projektowane były jako uniwersalne jednostki bojowe. W praktyce zaś, jak każda jednostka wieloprofilowa, „Gordon” wszystkie funkcje realizował tak sobie. Ziemianie zrozumieli to, kiedy zbudowali dziesięć egzemplarzy stopiątek. Kilka monstrów przerobiono na barki desantowe, jeden uroczyście przekazano policji, a dwa wciśnięto Grupie F. Policja przekształciła swój pancernik w mobilną bazę wojenną, z kolei brygada Attack Force na „Gordonie” urządziła ruchomy sztab, a „Stark” latał z nią jako czynnik podnoszący autorytet formacji. „Gordon” robił za magazyn amunicji, w razie czego mógł pełnić funkcję latającej twierdzy, a najlepiej spełniał rolę straszaka na okopanych na dole. Rakietowo-bombowe wyposażenie miał całkiem przyzwoite, w wojsku zaś nie ma nic milszego od poczucia, że ktoś tuż za tobą targa jeszcze większą giwerę.

Stopiątki miały też jeszcze jedną niepodważalną zaletę – ludzkości nie udało się zbudować bardziej odpórnej jednostki. Niezwykłe rezerwy wytrzymałości i moc ognia taka, że za Wielkim Multifunkcyjnym Okrętem mogła się ukryć cała eskadra. Z powierzchni planety nie da się ustrzelić „Gordona”, a pobić go w otwartym kosmosie to czystej wody fantastyka. Trzy reaktory (marszowy, ogniowy i rezerwowy), osiem zwierciadeł, potężne baterie rufowe niezawodnie osłaniające ogon. Wszystko to sprawiało, że megadestroyer był jednostką jednocześnie bezużyteczną i robiącą wrażenie. Obcykany w historii Essex, przesiadłszy się na „Gordona”, często przytaczał odległą w czasie historię niemieckiego morskiego battleshipa, który ani razu nie uczestniczył w boju z powodu swojej potęgi. Wystarczyło, że wysunął się z portu, a cały drobiazg w okolicy wiał gdzie się dało. Niektórzy badacze forsowali nawet tezę, że jednostka ani razu nie wypłynęła z doku – przecież wystarczyło do zapewnienia powodzenia operacji bąknąć o wyjściu potwora w morze. Tyłek wyszperał też informację, że właśnie w porcie kolos został zlikwidowany przez lotnictwo. No, ale jego battleshipa takie niebezpieczeństwo nie dotyczyło!

I samego Esseksa też nie, bo ledwo zadokowali, ochrona szefa sztabu zgrabnie ustawiła się na korytarzu za śluzą.

– Spocznij – łaskawie rzucił Raszyn, starając się nie roześmiać. Za każdym razem, kiedy widział takie efektowne, paradne szyki, dręczył go niemal niepowstrzymany chichot. To przekonywało admirała, że ciągle jeszcze nie jest prawdziwym wojskowym.

Borowski rzeczowo poszarpał ochroniarzy za zbyt luźne pasy, po czym rzucił drapieżne spojrzenie ich dowódcy. Ten pokrył się czerwonymi plamami i wytrzeszczył zeszklone oczy. Essex pociągnął Raszyna za sobą. Ochroniarze sprawnie otoczyli starszych dowódców szczelnym murem, ale z tyłu nadbiegł Moser i zręcznie manewrując ciężkim kanistrem, przebił się przez kordon do admirałów.

– A naczynia? – zapytał Tyłka, wyraziście podnosząc swój ładunek.

– Steward zabezpieczy – powiedział szef sztabu, z przyjemnością zerkając na kanister. – Idź pierwszy, uruchomisz go.

– Już lecę – powiedział adiutant i pocwałował przodem.

– Sensowny facet – pochwalił go Essex.

– Nawet za bardzo – rzucił Raszyn. – W ciągu ostatniej doby jakby mu skrzydła urosły. Wiesz, jak on wspaniale wyczuł całą sytuację! Czuł, że jestem pod nożem i już się szykował, żeby wiać na dół. Tylko z powodu młodości bardzo to przeżywał. A teraz nie ma wyboru i rozterek, więc aż podskakuje z radości, że nie okazał się bydlakiem.

– Nie bydlakiem, a umarlakiem – skorygował Borowski. Wstąpiwszy na pokład „Gordona”, nagle stał się zły i poważny. Może dlatego, że przypomniał sobie o szansie powrotu na wilcze stanowisko zastępcy dowódcy do spraw operacyjnych.

Raszyn nie zwrócił uwagi na rymowany wtręt.

– Dziwni jesteśmy – rzekł poważnie Tyłek. – Mam na myśli nas, astronautów.

– Taaa – zgodził się Borowski. – Niechluje jak rzadko, ale dumy tyle, że można by na niej do Milky Way dolecieć.

– Pozostały tylko postawa i honor – zanucił Raszyn wers z piosenki Aleksandra Rozenbauma, którego kilka nagrań jakimś cudem uchowało się mimo Kotłowaniny i Północy. – Ale, ale! Nie wiem, czy wiecie, panowie… We wszystkich językach świata Milky Way to Milky Way, znaczy Droga Mleczna. Ale był też taki naród, Ukraińcy, u których mówiło się Słona Droga.

– Czy oni żyli na słonych jeziorach? – zapytał Essex.

– A kto ich tam wie. Nie ma już kogo zapytać.

– Słona droga… – zamyślił się Tyłek.

– Dajcie spokój! – zaproponował Borowski. – Lepiej go zapytaj, dlaczego Moskwa nie wierzy łzom.

– Dlaczego? – natychmiast zapytał Essex.

– Kiedyś tam pojadę – powiedział z rozmarzeniem w głosie Raszyn. – Podobno Moskwa jest już czysta. Co prawda mało zostało po minionej urodzie, ale i tak… To było twarde miasto, Phil. W samym jego środku było miejsce na publiczne kaźnie, to o jakich łzach mowa?!

– Dzikusy – podsumował szef sztabu.

– A wy, Amerykanie, to co? Lepsi?! Może powiesz, że u was w Londynie nie linczowano Murzynów!

– Sam jesteś Amerykanin – obraził się Essex. – Londyn był i jest stolicą wielkiego imperium. Nawet jeśli Stonehenge jest zburzone, to w sercu każdego prawdziwego Brytyjczyka…

– W skrócie rzecz ujmując, Żydzi was załatwili – przerwał mu Raszyn.

– I słusznie – dodał Borowski.

– Fiuty – mruknął dowódca. – A co do Żydów! Słuchaj no, ty tam, zwycięzca! Na razie za cholerę nie potrzebujemy zastępcy do spraw operacyjnych, dlatego ze „Skoczka” nie ruszysz się ani na krok. Rozumiesz?

– Tak jest, sir! – Borowski cały rozpromieniony wyprostował ramiona.

– Dlaczego za cholerę nie potrzebujemy? – poderwał się Tyłek. – A kto…

– Nie przewidujemy działań bojowych – odciął Raszyn.

Szef sztabu i ZDO „Skoczka” wymienili spojrzenia i zaskoczeni przystanęli na korytarzu. Ochrona, usiłując wykonać powierzone jej obowiązki, zaczęła się miotać, dzielić i przekonfigurowywać. Admirał spokojnie odchodził w głąb okrętu.

– Sir! – Borowski miał głos jak z drewna.

Raszyn uniósł rękę, dźwięcznie strzelił palcami, po czym niedbale pomachał do nich ręką. Szef sztabu i ZDO jeszcze raz popatrzyli na siebie. A później na goryli.

– Biegiem do sali konferencyjnej! – wrzasnął Essex.

Ochrona migiem wyparowała z pola widzenia. Tyłek z Borowskim rzucili się za admirałem i chwycili go pod ramiona.

– Co ci? – jęknął Essex.

– Co z panem, driver… – wymamrotał Borowski. – Znaczy, to nie moja sprawa, ale…

Dowódca z łatwością ruszył podwładnych z miejsca i pociągnął za sobą.

– Co, zwaliliście się w portki? – zapytał z uśmiechem, zadowolony z efektu.

Essex rzucił na ZDO oszalałe spojrzenie. Ten zaserwował mu identyczne.

– Ruskie bydlę! – zawył Tyłek.

Borowski bardzo przekonująco chwycił się za serce.

– Do dupy z takimi jajami, driver – powiedział. – Coś mi się wydaje, że nie zasłużyliśmy sobie na takie traktowanie.

– Piracka eskadra. – Raszyn pokręcił ze smutkiem głową. – Zero dyscypliny. Skubani, zbezczelnieliście! – wrzasnął nagle z całej siły. – Kto tu dowodzi? Co? Commanderze Borowski, taka wasza mać!

– Jestem!!!-ryknął ZDO.

– Kontradmirale Essex?

– Tak jest! – odparł szef sztabu, jeszcze nie rozumiejąc, jak patetyczną scenę odgrywają.

– Bacz-ność!!!

Starsi oficerowie stanęli w postawie zasadniczej, Essex – uśmiechając się niepewnie, Borowski – z kamiennym obliczem.

Admirał założył ręce za plecami i przespacerował się przed zaimprowizowanym szeregiem.

– Powiem tak – zaczął – wy, cholerne pasożyty, rozpuściliście się, jak widzę. Dwie wojny bez mrugnięcia okiem wisieliście na mojej szyi, a teraz coś wam nie pasuje. Dobra, przypomnę wam, kto jest szefem Attack Force. Zaraz wam wyjaśnię, kto tu decyduje. Kto?

– Pan, panie admirale, sir! – zameldował Borowski.

– A ty jak sądzisz? – zapytał Raszyn, przysuwając się do Essexa.

– Aleks… – zaczął ten łagodnie.

– Nie słyszę odpowiedzi!

– No ty, uspokój się, ty…

– Kto?!

– Tu decyzje podejmuje tylko i wyłącznie pan, panie admirale, sir!

– Nareszcie – powiedział Raszyn ze sceniczną radością. – Właśnie tak, wy-łącz-nie! A wy, drodzy… Borowski, nie było spocznij!

– Przepraszam, sir! – ZDO wciągnął brzuch i wyprostował się.

– No więc, moi kochani towarzysze broni i przyjaciele, taka wasza mać… Możecie to sobie zapamiętać, możecie też zapisać, żeby nie zapomnieć. Dranie! Jeśli nadal uważacie mnie za swojego dowódcę, to zachowujcie się jak należy. Jasne? Prawo głosu, rzecz jasna, jak mieliście, tak macie. Ale to jest prawo do głosu doradczego. Rozumiecie? Nie słyszę odpowiedzi!

– Tak jest, sir – odparli jednocześnie.

– Wasza pierdzielona opinia jest dla mnie bardzo cenna. Ale tylko tyle. I co?!

– Tak jest, sir!

– Czy przynajmniej jest wam wstyd, panowie oficerowie?

– Tak jest, sir!

– Czy może nie bardzo?

– Nie, bardzo, bardzo, panie admirale, sir!

W korytarzu pojawili się Moser i szef łączności „Gordona” z zatroskanymi minami.

– Wynocha! – ryknął Raszyn i obu jakby zdmuchnął wicher.

– Dwie wojny pod rząd robiliście to, co wam kazałem – kontynuował dowódca Grupy F. – Kiedy otrzymywałem od was dobre rady, słuchałem was. Kiedy źle radziliście, nie słuchałem. W sumie żyjemy. Czy wam się to nie podoba? No powiedzcie?

– Podoba, sir! – wrzasnęli pouczani.

– Czy będziecie mnie słuchali?

– Tak jest, panie admirale, sir!

Raszyn włożył palec do ucha i potrząsnął głową.

– Odzwyczaiłem się – powiedział ugodowo. – Dobrze drzecie mordy, zarazy. Niemal jak na placu uczelnianym. Spocznij… buntownicy nieszczęśni.

Nieszczęśni buntownicy nieco się odprężyli, ale tylko nieco.

– Wyciągnę grupę z tarapatów – obiecał Raszyn, wyciągając palec w kierunku nosa Essexa. Powiedział to z taką mocą, jakby chciał przy okazji przekonać i siebie. – Sto razy wyciągałem i teraz też wyciągnę. Bez walki, rozumiecie? Nie możemy teraz walczyć. Nie możemy nawet odpierać ataków. Przeklną nas, jeśli będziemy sprawcami choćby jeszcze jednego zgonu, rozumiecie? Przeklną i nie wybaczą. Tak więc póki mamy choćby mizerną szansę przywrócenia grupie dobrego imienia, nie będziemy się bili. Koniec, rzekłem. Wierzycie mi?

– Bez pytań, driver – za obu odpowiedział Borowski.

– No to za mną – polecił admirał. – Hej, Moser, gdzie się tam chowasz?

W kołnierzyku dowódcy dźwięcznie pyknął przełącznik komunikatora. To adiutant, sprytnie niepakujący się szefowi w oczy, uruchomił łączność pokładową.

– Tak? – zapytał Raszyn, przyciskając brodą przełącznik na piersi.

– Otrzymaliśmy komunikat od Feina, sir! – pisnęła słuchawka.

W małej sali konferencyjnej „Gordona” zebrało się około trzydziestu ludzi – dowódcy jednostek i sztabu. Poniżej kapitana nie było nikogo. Wojskowi wyglądali dość mizernie i niepewnie jak dzieci, którym odebrano ulubione zabawki.

– Jak tam, panowie, może po kielichu? – zaproponował dowódca „Rocannona”, patrząc na kusząco wystający spod stołu kanister. – Gówno nam już to zaszkodzi, młodym piratom. Pewnie nawet trzeba. – Po czym zachichotał nerwowo.

– Nie – usłyszał humorysta. – Trzeba, ale nie wolno. Stary się wkurzy, że bez niego.

– Najpierw napraw swoje armaty – wtrącił ktoś z tyłu. – Później będziesz się popisywał.

Amator bimbru wstał i poszukał wzrokiem kąśliwego złośliwca.

– Aaa… – westchnął z rozczarowaniem i usiadł.

– Właśnie, aaa! – dobił go czyjś głos. – Kto to widział, żeby wypiździć system podczas podejścia do szturmu?

– Ja widziałem – powiedział zarumieniony dowódca „Rocannona”. – A ty byłeś na mojej łajbie chociaż raz? – Rozzłościł się nagle. – To wpadnij, zapraszam na wycieczkę… To już nie destroyer, a latająca kupa nieszczęścia.

– U mnie się przegrzewa reaktor – przypomniał commander „von Reya”, który podczas ataku na Marsa musiał poza swoimi celami pokryć również kwadrat wyłączonego z boju „Rocannona”. – To może się zamienimy łajbami. Ale, serio, posłuchaj, u mnie jest fajnie. Obszerna strefa robocza, szerokie korytarze. Basen, jak by nie było. Dziewczyny jak malowanie… Chociaż nie, dziewczyn nie oddam.

– Spadaj! – warknął pierwszy po Bogu pechowego destroyera.

– Nie to nie, pożałujesz – nie zamierzał mu darować zjadliwy commander. – Pomyśl tylko, pierdoło, kto ci taki znakomity barter zaproponuje: zamienić twoją wszalnię na porządny cruiser. Znakomicie nadający się do życia. Co prawda są małe problemy z hermetycznością i do terminu przeglądu zostało kilka minut, ale co do reszty… Najważniejsze, żebyś od razu katapultował reaktor, i możesz sobie latać do usmarkanej śmierci.

– A nie da się go wyremontować? – zapytał ktoś z pierwszego rzędu.

– Nie-e. Tylko do wymiany. Koszula mu sparciała. Przecieki w otulinie, podwyższone promieniowanie, przegrzewa się i takie tam… Przynajmniej nie jest z nim nudno. Do sekcji reaktora bez skafandra się nie da. Technicy prawie szczą wrzątkiem. Nie wiedzą, jak dziękować tym, co robili profilaktykę. Fest jednostka, według papierów niemal nowa…

– A co mówią na naszym wspaniałym remontowcu?

– Udzielili kupy dobrych rad. Na przykład mamy polewać z góry wodą.

– No jak…

– Polewamy z góry wodą.

– Wodą… Tfu! Poważnie pytam!

– A! Jak poważnie, to nie wiem. Słowo honoru.

– Meldowałeś Tyłkowi?

Dowódca „von Reya” prychnął ze złością i powstrzymał się od odpowiedzi.

– Ja meldowałem – poskarżył się ten od „Rocannona”. – A on mi mówi: naprawiaj. Niby jak mam podczas lotu naprawiać, skoro system mi padł?

– Czyli co, nadal nie możesz strzelać?

– Dlaczego nie możesz? Już mogę. Ale niecelnie i niedaleko.

– A wróćmy, panowie, do tematu, kto nas tak wystawił, co? – powiedział z goryczą kapitan z całym blokiem baretek na piersi. – Przed nami stary, dobry Rabinowicz, za nami pieprzona ukochana ojczyzna…

– A po bokach republikanie i neutraliści – przypomniał ktoś.

– I dookoła trybunał – podsumował zasmucony kapitan. – Hej, chłopy! Dawać ten kanister! Niech któryś poleje. Co to, żałujecie mi? To terapia. Bo nerwy mi siadają, jeszcze chwila i zacznę łamać meble.

– Zamknij się… Neurastenik! – rzucił ktoś. – Nam nerwy nie siadają? Widziałeś, że Moser pognał gdzieś z szefem łączności? No to siedź spokojnie.

– Pewnie ultimatum przyszło – mruknął ktoś z kąta.

– A w dupie ma Raszyn ich ultimatum…

– Wiadomo. Zaraz przyjdzie i naleje wszystkim dla kurażu. Nie możecie chwilę poczekać? Cholerni nałogowcy. Swoją gołdę wychlali, a teraz na krzywkę szybciorem przylecieli…

– A coś ty taki wściekły, don Pedro?

– Nie wściekły! Tylko wy sobie siedzicie i gadacie o pierdołach, a Raszyn sam rozwiązuje problemy!

– No, taka jego praca…

– Właśnie – odciął się Pedro.

– O wilku mowa…! – zawołał Raszyn.

– Co? Kto? Czyżby Abe? – ucieszył się Essex, włączając swój interkom.

– Dekodowanie w trakcie, obrazek będzie za pół godziny – zameldował Moser. – Ale mamy już wynik wyszukiwania. Tak, to on. Panie admirale, może wstrzymamy się z rozpoczęciem narady? Nie wiadomo, co jest w meldunku.

– Nie – pokręcił głową Raszyn. – Zaczniemy naradę zgodnie z planem. Idziemy. Informację od Feina przekażesz mi natychmiast, jak się zdekoduje.

– Kamień z serca – sapnął Borowski. – Czyżby to przeżył, stara cholera?

– Niekoniecznie – zauważył Tyłek. – Nie słyszałeś? Znalazł ślady Obcych. Co najmniej ślady.

– A co najgorsze – powiedział dowódca – nas to ani ziębi, ani grzeje.

– Bzdury! – nie wytrzymał Essex. – Przecież to zwycięstwo! Skoro mamy Obcych na granicy Słonecznego, to możesz uważać, że wygraliśmy! Nikt nawet paluszkiem się na nas nie zamachnie, bo kto by bronił tych idiotów? Kto, jak nie my?

– Posłuchaj, Phil – poprosił Raszyn. – Pamiętasz, co mówiłem o twoich pierdolonych opiniach?

– O naszych pierdolonych opiniach, sir – skorygował go Borowski.

– A ty się w ogóle nie odzywaj. Mniej ci się dostanie. Phil, kocham cię. Uwielbiam. Jesteś najlepszym na świece szefem sztabu i wspaniałym człowiekiem. Ale drugiego takiego kretyna… Posłuchałbyś, co pieprzysz! Rozumiesz przynajmniej, co ty pieprzysz?

– Sekundę! – Tyłek wysunął do przodu dłoń, jakby chciał powstrzymać napór obelg admirała. – Co ja takiego powiedziałem?

– Na czym polega różnica między armią i piratami? – zapytał Raszyn.

– Pytanie retoryczne.

– Ale?,v

– Na czym? – korzystając z dobrego, starego przyzwyczajenia, Essex postanowił od razu otrzymać gotową odpowiedź.

– Póki jesteśmy poza prawem, nikt nam nie uwierzy – wyjaśnił dowódca. – Przypuśćmy nawet, że Fein przysłał fajny obrazek. Możesz nawet wpuścić go do Sieci, a i tak natychmiast powiedzą, że to mistyfikacja, że jesteś gotów na wszystko, byle tylko przekonać Ziemię, że cię potrzebuje. To raz.

– No, z tym się mogę zgodzić – przytaknął Tyłek.

– Przypuśćmy, że dali nam wiarę. Ale! W przypadku zagrożenia zewnętrznego mogą wciągnąć do służby wojskowej piratów. Ale nie żyjemy w piętnastym wieku. Piętna pirata nie zmyje żaden bohaterski czyn. Po pierwsze, byli piraci pójdą jako mięso armatnie, przecież takich nie szkoda. Po drugie, załóżmy, że wywalczymy rehabilitację. Przecież i tak znajdzie się ktoś, kto nas potem opluje, i masa takich, co chętnie mu uwierzą. Rozumiesz? Nieważne więc, czy są Obcy, czy ich nie ma. Zanim zaczniemy się nimi zajmować, Grupa F musi odzyskać status legalnej formacji. W innym przypadku nie mamy gwarancji, że poprztykamy się z wrogiem, a Ziemia nas z radości nie powywiesza na rejach. Jasne?

– Zgadzam się – westchnął Essex. – Argument numer trzy?

– Po trzecie, popatrz na siebie. Powiedziałeś: Kto tych cywili będzie bronił? A siebie to co, nie zamierzasz bronić, Phil? Ciebie nie dotyczy to zagrożenie Obcych?

– Och, niekoniecznie!

– A ja ci mówię, że spuszczą nam wpierdol. – Raszyn niczym jakiś biblijny prorok wsączył w swoje słowa tyle pewności, że Borowski mógł powiedzieć tylko jedno:

– No tak…

– Tak czy siak… – Admirał uniósł palec wskazujący. -…musicie się, panowie, wyzbyć odruchów separatystów. Ojczyzna nie lubi was dopiero dobę, a wy już gadacie jak zbójcy. Już stajecie w opozycji do społeczeństwa. O dupę rozwalić takie rozumowanie.

– Słuchaj, filozofie! Ojczyzna nas olała, wysyłając do walki! – obruszył się Tyłek. – Nic jej nie jesteśmy winni. Mamy do niej taki stosunek, jaki ona do nas.

– Masz jeszcze dwadzieścia lat życia, Phil – przypomniał Raszyn. – Gdzie chcesz je spędzić? W kosmosie? Już wkrótce ze względu na stan zdrowia nie będziemy mogli latać nawet na ciężarówkach, co oznacza, że będziemy musieli zjechać na dół. Czy chcesz tam żyć jak człowiek, czy jak wyrzutek?

– W ogóle – wtrącił Borowski – to ja nie pakuję się w tak wysokie materie, ale gdyby mnie ktoś zapytał, to powiedziałbym, że ma pan rację, driver. Zachowujemy się nie jak ludzie, a jak mieszkańcy niebios. Tymczasem ja mam żonę i dzieci… Co mamy robić, driver?

– Na razie idziemy na naradę – powiedział dowódca. – Odwołujemy chlanie. Zamiast tego musimy wypracować plan operacyjny. Pracujemy, jasne? Znowu działamy. Jak zwykle. Idziemy.

I delikatnie popchnął oficerów w odpowiednim kierunku.

Essex i Borowski, jak dzieci prowadzone za ręce, posłusznie ruszyli przed siebie.

Andrew wisiał na ścianie w odciążonej strefie i smętnie patrzył na blokader sterowania ogniem centralnej lufy zamontowany przez jego poprzednika, Schacciego. Urządzenie było wyłączone, ale kilka prostych ruchów mogłoby przywrócić je do życia. A wtedy, gdy tylko „Skoczek” zbliży się do Ziemi, przesłany radiem rozkaz wyłączy z użytku główne lasery.

Mniej więcej taki sam blokader czekał na sygnał w sekcji reaktora, również na razie wyłączony. Ale niezniszczone Werner powiedział admirałowi, że blokady najważniejszych funkcji statku zostały usunięte. Bo tak właściwie było. Chyba że Andrew by uznał, że „Skoczek” powinien z groźnego krążownika zmienić się w bezradną międzyplanetarną barkę.

Ale na razie master-technik wisiał na ścianie i walczył z ambiwalentną chęcią albo rozpłakania się, albo wydania z siebie straszliwego wrzasku, albo popełnienia samobójstwa. Werner wpakował się w taką sytuację, że silniejsi od niego mieliby problemy z jej rozegraniem. Rok temu w celi więziennej postanowił, że wykiwa los. Nie przyszło mu wtedy do głowy, że los to kategoria raczej moralna niż jakakolwiek inna. Miał wtedy nadzieję, że złe fatum prześladuje człowieka tylko z powodu zbiegu wielu niesprzyjających okoliczności. Zatem można, zachowując się mądrze i wyrachowanie, pokazać mu wała.

Jednak w praktyce okazało się, że nie sposób uciec przed losem, ponieważ ten siedzi wewnątrz człowieka.

Kiedy znalazł się w celi, nie pękał tylko dlatego, że nie uwierzył w realność tego, co się dzieje. Tylko przywarł mocno do zimnej ściany i zamknął oczy, przekonując siebie, że prędzej czy później zwieje. Uranowa katorga na Ganimedesie, skąd jeszcze nikt nie wrócił, nie dla mnie – myślał. Dlatego też taki wariant odrzucił od razu jako nierealny i zaczął rozważać inne. Przede wszystkim te, które niosły szansę szybkiej i skutecznej ucieczki.

Trybunał jakoś się nie śpieszył z wyrokiem, czasu na rozmyślania Werner miał więc dużo. I kiedy już zaczął skłaniać się ku myśli, że ucieczka jest skazana na niepowodzenie, wolno tracąc tym samym panowanie nad sobą, do jego celi zajrzał bezpieczniak z naszywkami majora piechoty.

– Nieźle cię dowódca bazy kiwnął – powiedział major współczująco. – Musiałeś mu nieźle dopiec! No, no, pułkownik własny pysk podstawił, żeby się tylko ciebie pozbyć… Nieźle… Dobra, co się stało, to się nie odstanie. Między nami, masz spore szanse na dwie dychy. Uranowa katorga na Ganimedesie. A życie kochasz, poruczniku?

– Jasne! – powiedział Andrew. – Jakich mam się spodziewać propozycji?

– Zuch! – pochwalił go major, otwierając przenośny terminal. – Lubię mieć do czynienia z Ruskimi. Żadnych jęków i stękań, od razu przechodzą do rzeczy. Czują się w pierdlu jak w domu, taka cecha narodowa. Oto, popatrz, taki sobie dokumencik. Typowa zgoda, nic szczególnego. Podpiszesz?

– A co mi to da? – zapytał Werner, już rozumiejąc co.

– Na początek odłożenie wykonania wyroku na czas nieokreślony. Potem zobaczymy, jak będziesz się zachowywał.

– Kapusta ze mnie kiepska – oświecił bezpieczniaka Andrew.

– Ale dobry technik! – uśmiechnął się major. – Nie szczyj w pory, poruczniku. Nie będziesz kapował. Nie będziesz kłamał… No, kapinkę. Będziesz pracował w swojej specjalności. To ci gwarantuję. Co ja, nie wiem, do kogo przyszedłem? Nie będę rosyjskiego chłopaka werbował w kablarzy. O nie, ja dziękuję, jeszcze mi życie miłe. Przecież zawsze i ciągle jesteś na widoku, fajfusie!

Werner skrzywił się ze złością. Major trafił w dziesiątkę – wielu Rosjan traktowano jak jarmarczne potwory: baby z brodą, karły, olbrzymy i inne takie. Żyło ich tak mało, że naród obrósł w najrozmaitsze bajki. Wystarczyło bąknąć coś o swoim pochodzeniu, a towarzystwo od razu zasypywało człowieka głupimi pytaniami. Nie to, żeby Rosjanie byli znienawidzeni, może nawet na odwrót, ale powszechna litość wymieszana z lekkim obrzydzeniem również nie należała do przyjemności. Każdy radził sobie jak umiał. Oleg Uspienski brzemię pochodzenia niósł dumnie jak herb rycerski i wszędzie podkreślał, że jest Rosjaninem. Andrew w dzieciństwie zachowywał się podobnie – póki za plecami miał powszechnie szanowanych rodziców. Ale zostawszy sierotą, starał się nie wyróżniać, raczej zniknąć w tłumie. Choć wcześniej czy później i tak wytykano mu pochodzenie…

Najgorsze w sytuacji Rosjanina na Ziemi było to, że nikt mu niczego nie zarzucał. Żydowi można było powiedzieć, że jego rodacy urządzili straszliwą Północ, napuściwszy na siebie wszystkie narody globu. Amerykaninowi – że Stany zyskały na tym najwięcej. Francuzowi – że skąpy. Niemcowi – że tępy. Włochowi – że za dużo macha rękami i w ogóle jest makaroniarzem. Etnicznym Brytyjczykom wyrzucano wyniosłość, Skandynawom – oziębłość. A na Rosjan po prostu wszyscy patrzyli krzywo – zupełnie jakby sami siebie eksterminowali, aby wszystkim zrobić na złość. Ach, jaki to był wielki kraj, ojczyzna wspaniałych poetów i pisarzy, genialnych konstruktorów i znakomitych artystów! – zdawali się mówić ludzie za plecami. – Ach, jakże czekaliśmy, że coś nam znowu wielkiego powie, a my staniemy się przez to lepsi, szlachetniejsi, mądrzejsi! Tysiąc lat czekaliśmy! A Rosja, zamiast uczynić z nas jednostki szlachetne i wysoko moralne, włożyła do swoich skarbców miny atomowe i odpaliła je pod stopami chińskich hord… No, czy nie świnie ci Rosjanie, co?

Andrew siedział w celi i wrogo mrużąc oczy, przetrawiał usłyszaną od majora niemiłą prawdę.

– Co do kabli, mam do dyspozycji furę Amerykanów – ciągnął ten. – Oni kapowanie mają we krwi. A ty będziesz robił to co przedtem: genialnie skręcał te swoje śrubki. To jak, przybite?

Werner w milczeniu wystukał na podsuniętej mu desce swój identyfikator i przyłożył dłoń do skanera odcisków.

– Mądry facet – powiedział bezpieczniak. – Teraz słuchaj uważnie. Niedługo przyjdzie do ciebie kapitan Reez z „Gorbowskiego”. Zaproponuje, byś poleciał z nim w tę podprzestrzeń czy jak ją tam… W skrócie mówiąc, zgódź się.

– Czy pan ochujał, majorze?! – zapytał Andrew.

Bezpieczniak uniósł wzrok do sufitu, jakby głęboko przemyśliwał: Ochujałem czy nie? Kurde, może jednak…

– Aaa! – powiedział w końcu. – Nie, chłopcze, krzywdzisz mnie swoimi podejrzeniami. Problemy osobowościowe ma właśnie kapitan Reez. Przykładowo: naprawdę chce przetestować zero-T, jego zasadę. A nam to nie jest do niczego potrzebne. Bo, rozumiesz, „Gorbowski” jest nieprzetestowaną maszyną. Ale kto go tam wie, może Reezowi uda się zero-transport? Podobno szanse na to, że się zanurzy w podprzestrzeni i z niej z powrotem wynurzy: fifty-fifty. To jest problem. A wymienić tego schizofrenika na bardziej normalnego faceta, takiego, który nie chce umierać, nie można żadnym sposobem. Koncern Heavy Industries wykupił go od wojska razem z flakami. Nawet nie możemy teraz tego psychola zastrzelić, od razu wyskoczą z zarzutem ekonomicznej dywersji.

– Nic nie rozumiem – przyznał Werner. – Od kiedy to Ziemia nie potrzebuje gwiazdolotu zero-T?

– Epoka ekspansji kosmicznej się zakończyła – wyjaśnił major. – Najważniejsze to odrodzenie Ziemi. Zaoranie jej i uprawianie. Zero-T, jeśli okaże się możliwe, może spowodować, że resztki Ziemian pomyślą: Jaki to ubaw skoczyć gdzieś w cholerę, gdzie powietrze jest czyste, a trawa zielona! W tym aspekcie interesy Rady Dyrektorów nie zgadzają się z interesami monopoli. Kompanie mają dość stanu aktualnego, one łakną nowych światów, żeby tam sobie budować własne państwa według swoich koncepcji. Nasz ludowy kapitalizm zbankrutował, kapujesz? A Rada Dyrektorów pragnie zachować to, co jest. I dopóki zero-T nie działa, jest OK. Rozumiesz?

– Rozumiem – zgodził się Andrew. – Krótko mówiąc, chcecie, żeby „Gorbowski” nie wyleciał poza kosmiczne doki?

– Niech sobie leci, gdzie chce – odparł z wyrozumiałym uśmiechem bezpieczniak. – Ale na zwyczajnym silniku jądrowym. Jak sądzisz, dasz radę?

– Muszę przyjrzeć się budowie.

Major wyjął z kieszeni dysk, władował go do terminala i wyprowadził na ekran wykaz dokumentacji dotyczącej „Gorbowskiego”.

– Badaj sobie – zaproponował, wypinając z terminala kilka chipów. – Wpadnę do ciebie jutro.

Andrew zgłupiał. Albo major nie kapował, z kim tak naprawdę ma do czynienia, albo psycholodzy z więziennej komisji nie wyczuli zagadek rosyjskiej duszy i uznali, że więzień jest złamany i gotów do współpracy. Tak czy siak, po dwóch godzinach wściekłego bębnienia w klawisze Werner zdobył soft dużo lepszy niż ten, który major wyniósł w kieszeni. Przed świtem miał już dostęp do lokalnej sieci więziennej i mógł z czystym sumieniem zgodzić się z własną wcześniejszą diagnozą – ucieczka stąd to robota głupiego. Wtedy zły i zrezygnowany popatrzył na schemat „Gorbowskiego”. Wkrótce już wiedział, że zepsuć to cudo techniki może w pięć minut, i to gołymi rękami.

– Zgoda, majorze – powiedział następnego dnia bezpieczniakowi. – Dawaj tu tego swojego maniaka.

Tydzień później Andrew odbył interesującą rozmowę z kapitanem Reezem, podczas której powstrzymywał się, żeby nie ryknąć śmiechem. Może commander „Gorbowskiego” był maniakiem, ale nie durniem. Kochał życie, w zero-T nie wierzył i jego najważniejszym problemem było znalezienie sposobu na to, aby nie pozwolić wejść jednostce w zero-przestrzeń. Nie mówił tego głośno. Nawet więcej – na głos pieprzył straszliwe głupoty, udowadniając, że jego statek to niezawodna maszyna, i opisując, jak dziarsko będą przemierzać obce światy. Ale ręka kapitana, drżąca jak u prawdziwego psychola, spoczywała na ramieniu Wernera i wystukiwała długie teksty morsem. Andrew zaś czule trzymał Reeza za kolano, starając się nie słuchać jego werbalnej biegunki. A jednocześnie oponować i upierać się w sposób prawdopodobny, oczekiwany przez ukrytą gdzieś w kącie kamerę.

Kiedy zadowolony kapitan wyszedł, Werner pomyślał nawet, że może warto byłoby zademonstrować majorowi swoje oddanie i zakapować faceta, w końcu Reez niczym szczególnym nie ryzykował. Ale po długim namyśle więzień uznał, że, po pierwsze, dowódcę „Gorbowskiego” mogą uznać za nie aż tak nienormalnego, jak sądzili, i mimo wszystko rozstrzelać za spalony desant i zmarnowaną operację. Po drugie, sztuczka z morsem mogła się jeszcze przydać. Poza tym, choć zacząć karierę tajnego agenta od wartościowego donosu było kuszące, ale też i wstrętne.

Trybunał okazał się hojny i zaserwował porucznikowi Andrew dożywotnią katorgę z degradacją i pozbawieniem wszystkich nagród, medali i odznaczeń. Ale bezpieczniak nie skłamał – zamiast wędrówki na Ganimedesa Werner dostał zamianę wyroku i do chwili startu „Gorbowskiego” miał przebywać w zamkniętym ośrodku treningowym przeznaczonym dla takich właśnie skazańców. Teraz różnił się od innych tylko tym, że stracił konwojentów, zamieszkał oddzielnie i został przypisany do personelu obsługującego.

A potem poproszono go, by zgodził się na propozycję więźniów, którzy chcieli, żeby popsuł system ochrony. Była ich cała grupa i zamierzali wiać, a wywiad chciał, by ucieczka częściowo się udała. Pięciu uciekinierów miało stracić życie, a pozostali dwaj powinni byli zbiec. Andrew się zgodził, choć zgrzytał zębami. Na rozmowę przyszedł do niego jeden z przyszłych trupów, przystojny młodzieniec o delikatnych rysach twarzy i nienagannych manierach. Jako zapłatę zaproponował Wernerowi pistolet z dwoma nabojami, litr siwuchy i siebie. Werner popatrzył w oczy człowiekowi, który miał lada dzień zginąć nie bez jego udziału, i omal nie powiedział mu: Me uciekaj. Ale przypomniał sobie, że też kocha życie. Wziął flachę, z pistoletu i usług seksualnych zrezygnował.

Młodzieniec załapał kulkę w potylicę na granicy obozu. Andrew pocieszał się, że umarł natychmiast i nie cierpiał.

– Jak ci się spodobała jego dupeczka? – zapytał potem major. – Czy może dałeś mu do buzi?

– Mnie to nie bawi – odpowiedział Werner.

– Będzie bawiło – zapewnił go bezpieczniak. – Będziesz tu jeszcze siedział od cholery czasu.

– Dlaczego? – zdziwił się Andrew.

– Nie polecisz na „Gorbowskim” – wyjaśnił major. – Mamy dla ciebie tutaj ważniejszą sprawę. Za miesiąc, może dwa. Nie pożałujesz, słowo honoru! Odpowiedzialna misja. Będziesz dumny z siebie, chłopcze, będziesz pracował dla dobra całej planety.

Werner zaklął po rosyjsku, czym bardzo rozśmieszył oficera kontrwywiadu, po czym wrócił do siebie. Zarobioną siwuchę wypił z komendantem obozu i razem pojechali służbowym wozem do burdelu. Na przegubie Andrew cały czas znajdowała się bransoletka-lokalizator, którą podobno można było zdjąć tylko odrąbawszy dłoń. Gdy pijany technik otworzył bransoletę na oczach komendanta, ten poradził mu, by nie wyłączał namiernika, bo w obozie wybuchnie afera i wyjazd na dupy skończy się za wcześnie. Poruchać może zdążą, ale na pewno nie uda im się tam posiedzieć spokojnie jak ludzie.

– Zresztą – filozoficznie zauważył komendant – tobie, Ruskiemu, bransoletka za bardzo nie jest potrzebna. I tak cię znajdą w razie czego.

– A co, na pysku mam napisane, że jestem Rosjaninem? – eksplodował Werner.

– Tak – bez wahania odparł sympatyczny komendant. – Oświadczam ci to z całą odpowiedzialnością jako policyjny oficer. Nie masz szans na ucieczkę, Andrew, i nawet o tym nie myśl. I tak cię capną. Tylko wtedy już staniesz pod ścianą.

– To co mam robić? – zapytał podłamany więzień.

– Na górę – powiedział gliniarz. – Tylko na górę. Ale pamiętaj, to nie będzie łatwe.

– Domyślam się – skinął głową Werner. – Już mam pięciu na sumieniu.

– Och, przestań! – roześmiał się komendant obozu. – To dopiero początek, jeszcze każą ci osobiście kogoś rozwalić, tak, tak! W tym momencie masz jak na razie paragraf taki więcej… nieegzekucyjny. A i sama sprawa jest szyta grubymi nićmi. W cywilnym sądzie rozpadłaby się na kawałki. Ale kiedy będziesz miał na sumieniu prawdziwe zabójstwo, i to takie, że nie tylko trybunał wojenny, ale i cywilny skazałby cię na śmierć… Ooo, wtedy dopiero zdaniem kontrwywiadu będziesz gotów do pracy. Wtedy pojedziesz na górę. A jak tylko podskoczysz, capną cię za kołnierz, migiem na dół i kulka w łeb. Żaden astronauta cię nie obroni. Inna sprawa obić pułkownikowi ryj, a inna zabić niewinnego człowieka.

Gaworząc sobie spokojnie, dojechali do domu publicznego, skąd rano, zalewających się pijackimi łzami i zarzyganych, wypędzono ich na kopach.

Andrew miał jednak szczęście. Nie tylko nie zdążył nikogo zabić, ale nawet nie pokiblował długo. Nie minął dzień, jak duże chłopaki z żandarmerii wojskowej zawiązali mu oczy, wpakowali do wozu i powieźli gdzieś, gdzie już czekał major, a obok niego cała komisja z dwugwiazdkowym generałem na czele. Długo kompostowali mózg porucznikowi, ważąc jego poczucie obowiązku i obywatelskiej odpowiedzialności. A potem powiedziane zostało coś, co spowodowało, że Werner omal nie zemdlał.

– Istnieją podstawy, by sądzić, że admirał Uspienski jest lekko trącony – oświadczył generał. – Wygląda, że jest przemęczony. Traci kontakt z realnością. Mamy za chwilę rozwiązać flotę i admirał może w związku z tym wykręcić jakiś gorący numer. Rozumiesz, poruczniku, admirał ma poważne problemy osobiste. Rodzina nie wybaczyła mu, że walczył, i takie tam… Krótko mówiąc, on nie ma powodu, żeby wrócić na dół. Nikt na Ziemi go nie potrzebuje, więc coraz częściej mówi publicznie, że nie należy likwidować floty. Uspienski chce zachować swój wewnętrzny świat. A sercem jego wewnętrznego świata jest cruiser „Paul Atrydes”. Może admirał wpadnie na pomysł porwania okrętu albo coś w tym stylu? Jak sądzisz, czy to możliwe?

Zaskoczony Andrew podniósł z podłogi opadniętą szczękę. Kto jak kto, on wiedział, że Raszyn jest w stanie porwać nie tylko swój okręt, ale też zbuntować połowę floty. Oczywiście o ile ci durnie z dołu ukąszą go boleśnie demilitaryzacją. Admirał, mający zdaniem Wernera duszę artysty, i tak był nie do pogodzenia z armią. Nie służył jak inni, tylko starał się wycisnąć ze służby maksimum zadowolenia. Oczywiście kontrwywiad robił z muchy słonia. Ale Andrew dawno już nie widział Uspienskiego i wszystko to wydało mu się nader prawdopodobne.

– Nie chcemy, by admirał miał jakieś nieprzyjemności – powiedział generał. – Ty przecież też nie życzysz mu źle, prawda?

Werner wymruczał w odpowiedzi, że oczywiście nie życzy.

– Kiedy człowiek przez całe życie lata w kosmosie… – Pranie mózgu trwało. -…i chcą mu nagle odebrać okręt, bardzo łatwo jest przekroczyć linię i powiedzieć wszystkim, żeby spierdalali. Ale z tej drogi nie ma już odwrotu. Można tylko posuwać się do przodu. A to oznacza najpierw grozić bronią, potem się ostrzeliwać, a potem… A my bardzo nie chcemy, żeby admirał sfiksował. Nie uważasz, że postępujemy słusznie?

Andrew tylko prychnął, ponieważ to pytanie nie wymagało odpowiedzi.

– Najgorsze jest to, że Uspienski został przez wszystkich zdradzony – wtrącił się major. – Admirał floty König usiłuje go utopić, cywile chcą wykiwać, syn się odżegnał… I wszyscy bardzo chcą, żeby nie wytrzymał, żeby coś zmalował, narobił głupstw. Nie można też powiedzieć, że wrogowie Uspienskiego nie mają powodów do nienawiści. Sam wiesz, że to nie jest dobry chłopiec. On jest taki… Rosyjski wojownik. A teraz osamotniony jak nigdy. I bardzo zły. Nadszedł więc czas, by się o niego zatroszczyć. Nie będę ukrywał, nie robimy tego z zadowoleniem. Nacierpieliśmy się przez niego… Ale bardziej racjonalne jest okazać Uspienskiemu współczucie, niż doprowadzić go do wybuchu. A ty jesteś jego przyjacielem, poruczniku. Byłeś w każdym razie.

– Ale ja… – wymamrotał Werner. – No, oczywiście. Nie, no jasne… tylko mam nadzieję, że nie będę musiał nic takiego… Rozumie pan, sir?

– Wiemy wszystko o waszych stosunkach – powiedział major. – Nie miej złudzeń. I nie jesteśmy firmą asenizacyjną, tylko kontrwywiadem wojskowym. Nie zaproponujemy ci nic niehonorowego. Po prostu pomożesz człowiekowi, który wpadł w tarapaty.

– Aha, rozumiem, sir! – nie zrozumiał Andrew. – A w jaki sposób? To znaczy zgoda, tak, ale jeśli…

– No to wspaniale! – ucieszył się generał. – W takim razie zapoznaj się z sytuacją. Aktualnie nasi ludzie montują na okręcie flagowym i na kilku jeszcze okrętach blokadery, żeby w razie czego… No, rozumiesz chyba. Blokady reaktorów i sterowników ognia. Tak więc, jeśli nawet Uspienski zechce się urwać z choinki, to nic z tego nie wyjdzie. Jak ochłonie, będzie mógł nawet powiedzieć, że nic złego nie miał na myśli. Widzisz, jak dobrze się dla niego wszystko układa?

– No tak – powiedział Werner bez szczególnego entuzjazmu.

– Właśnie! – skinął głową generał. – Ale tu powstał pewien problem. Nasz admirał zaczyna się domyślać, że jego starszy technik prowadzi podwójną grę. Lada dzień Uspienski pośle tego człowieka na dół. I będzie szukał kogoś na jego miejsce. Potrzebuje wykwalifikowanego technika, któremu zaufa jak sobie. Czyli komu, jak nie tobie?

– Niestety, nie – odparował Andrew. – Przecież wiecie, że po wybuchu na „Wigginie”, jak tylko mnie pocerowali, poszedłem do Raszyna… znaczy admirała Uspienskiego, żeby mnie przyjął do załogi. A tak naprawdę powinienem był iść do sanatorium dla nerwowo chorych. Gdzie w sumie znalazłem się już po tygodniu… Admirał zapewne nie uwierzy, że wyszedłem, bo było ze mną naprawdę krucho.

– Nie, chłopcze – powiedział major niemal czule. – Nie doceniasz go. Uwierz mi na słowo: Uspienski będzie cię szukał. I znajdzie. I zaprosi. A ty mu nie odmówisz.

Werner udawał przez kilka minut, że się waha, choć wewnątrz wył z radości. Potem oczywiście przystał na plan kontrwywiadu.

– Dobrze – usłyszał. – Na początek gratulujemy ci, poruczniku, z powodu otrzymania piętnastu lat w zawiasach. A właśnie, znowu jesteś porucznikiem i masz, z powrotem swoje medale. A teraz wypieprzaj stąd.

– To znaczy co? – zdziwił się Andrew. – To co mam robić tam, na górze?

– Co chcesz – padła obojętna odpowiedź. – Co ci serce podpowie.

– Jak to? – znów zdumiał się Werner. – A jeśli, przypuśćmy, opowiem Raszynowi wszystko o blokaderach?

– Proszę bardzo. Ale mamy prośbę: nie od razu. Najpierw się rozejrzyj, popatrz, co i jak. A potem decyduj sam. Naszkicowałem ci sytuację. Masz ustrzec Uspienskiego przed samym sobą. Obronić go. Pięć lat temu nie widział tego, że potrzebujesz pomocy. A teraz ty możesz zrobić dla niego to, czego on nie zrobił dla ciebie… Pomyśl o tym, jak będziesz miał wolną chwilę, poruczniku. No, powodzenia.

Do swojej obozowej klitki Andrew wrócił cywilnym krokiem i bezsilnie zwalił się na łóżko. Nie przypuszczał, że tak sprytnie go załatwią, to on miał wykiwać kontrwywiad, a okazało się, że spętali mu ręce i nogi. Kazali decydować samemu.

No i właśnie nadeszła chwila decyzji!

Obijał się teraz w nieważkości przypięty liną asekuracyjną do ściany i gryzł wargi, nie wiedząc, co ma zrobić.

Wiedział za to, w jakim stanie był dowódca, i Werner spodziewał się po nim raczej rozwiązań siłowych. Raszyn miał pod ręką wspaniałe narzędzie do przywrócenia sprawiedliwości – okręty Grupy F z wiernymi załogami. Najmniejsza różnica zdań między nim a oficerami zmusiłaby admirała do dokonania wyboru. Znalazłby jakieś pokojowe wyjście z kryzysu, zawsze szanował ludzi i ich opinie. Ale teraz nie było o czymś takim mowy – Grupa F pałała żądzą skopania dupy swoim krzywdzicielom. Innych opinii Andrew nie słyszał. Tak więc admirał mógł w każdej chwili zmieść policyjną eskadrę, żeby mieć posprzątane na tyłach, a potem ruszyć ku Ziemi i przedstawić swoje ultimatum.

Werner nie miał też wątpliwości, że walka z eskadrą Rabinowicza nie przyniesie większych strat. Ale potyczka z ziemskim systemem obronnym mogła wyjść Grupie F bokiem. Wielu fajnych ludzi zginęło z rąk innych fajnych ludzi tylko dlatego, że finansiści łaknęli pieniędzy, a politycy władzy. Jeśli więc Raszyn zrobi to, czego oczekują od niego nadmiernie pobudzeni podwładni, to tak się właśnie stanie. W Andym rósł niepokój, że uraza i gniew zmącą rozsądek dowódcy.

W zasadzie nie było to odległe od prawdy. Po co admirał wylegiwał się w kajucie? Przeczekiwał bardzo ciężki atak złości. Ale Werner tego nie wiedział i wysnuwał fałszywe wnioski.

Może dlatego, że to jego umysł zmąciło poczucie krzywdy. Kiedy Raszyn w sposób przemyślany i ostrożny zajmował się sobą, Andrew miał pod dostatkiem własnych emocji. Tamten troszczył się o losy półtora tysiąca ludzi – on rozwiązywał problem osobisty. Dlatego admirał usiłował wyciszyć siebie, a Werner się podkręcał.

No i przyszedł strach. Taki prawdziwy, ludzki – miał teraz co stracić. Miał Candy.

Oczywiście martwił się losem grupy, ale inaczej niż Raszyn. Uważał podobnie jak dowódca, że Grupa F nie powinna już strzelać. Słusznie domyślał się, że Ziemia potrzebuje obecnie głowy tylko Raszyna. Ale po jednej jedynej salwie do swoich Dyrektorzy wypiszą nakazy aresztowania wszystkich oficerów.

W tym kapitan-porucznik Kendall.

Może ci, którzy zostaną złapani, wykręcą się długotrwałym więzieniem. Ale uranowa katorga to też śmierć. Oczywiście jeśli Candy spodoba się komuś z przełożonych, będzie miała łatwiej… Pomyślawszy to, Werner zacisnął pięści. Wyobraził sobie Ive brudną, wychudzoną, żałosną, z popromiennymi krostami na twarzy, jęczącą z bólu pod którymś z kolei mężczyzną… Ona jeszcze nie wie, co to znaczy czepiać się życia pazurami, zębami i pochwą. Andrew nie mógł do tego dopuścić.

Teraz, patrząc na blokader i zastanawiając się, kiedy będzie najlepszy moment, by unieruchomić i rozbroić okręt, Werner nie myślał o sobie. Przejmował się raczej losem Candy. Kochał ją. I był gotów poświęcić wszystko, żeby żyła, nie znając bólu. Nawet jej miłość.

Ive, podobnie jak większość oficerów Grupy F i całkiem inaczej niż Andrew, chciała tylko jednego – walczyć, bić się, gryźć w obronie swojego honoru. Jak tylko stanie się jasne, dlaczego okręt stracił ciąg, pierwsze, co zrobi, to spróbuje udusić ukochanego własnymi rękami. Werner był o tym przeświadczony. Istniała oczywiście szansa, że Candy kiedyś mu wybaczy, ale nie wiedział, jak odległa to będzie przyszłość i czy Raszyn nie zabije go na długo przed tą chwilą.

Było mu wstyd, smutno, gorzko, czuł do siebie wstręt. Ale każda minuta zbliżała go do samobójczego ruchu – zaktywizowania blokaderów podczas podejścia do eskadry Rabinowicza. Policjanci wezmą bezbronny cruiser abordażem, a wszyscy jeńcy niestawiający zbrojnego oporu wykręcą się degradacją i zwolnieniem z floty bez emerytur i ulg. Major wyjaśnił mu to przed lotem na górę.

Tuż przed pożegnaniem pokazał Andrew zdjęcie.

– Co to? – zawołał ten, w panice odsuwając fotkę. Było na niej dużo, dużo krwi, cała kałuża, w której leżała naga dziewczyna ze zniekształconą twarzą. – Po co to?

– Nie poznajesz? – zdziwił się fałszywie major. – Oczywiście, byłeś tak nachlany, że nie poznałbyś własnej matki… To z tą panienką się zabawiałeś.

– Gdzie?! – wykrztusił oszołomiony Werner, spodziewając się najgorszego. Najgorsze nie kazało na siebie długo czekać.

– W burdelu, gdzie byłeś z komendantem – przypomniał oficer kontrwywiadu. – Rozumiesz, taka jest sprawa: twój przyjaciel Uspienski wie oczywiście, że już nie jesteś psychiczny. Myśli, że zostałeś wyleczony. Ale jak tylko zobaczy tę fotkę i przeczyta orzeczenie o twoich odciskach na nożu, którym została pocięta ofiara, o twojej spermie w jej wszystkich otworach i tak dalej… A właśnie, może ty też chcesz to przeczytać?

– Po co? – zapytał Andrew, zanim walnął majora pięścią w nos. Zabiłby go, gdyby ten nie znalazł się nagle z tyłu i nie kopnął więźnia w kość ogonową.

– Po to, skarbie – powiedział czule oficer do zwijającego się z bólu w kącie Wernera – że jesteś Rosjaninem. A ja bardzo dobrze poznałem wasz gatunek. Rosjanie ciągle jeszcze uważają, że tylko oni są mądrzy, a reszta to tępe gówno. Dlatego też nie uznają wdzięczności. Założymy się, że chciałeś mnie kiwnąć, co? Z wdzięczności, że tak powiem, za to, że cię wyciągnąłem z tarapatów. Ale teraz, myszko, wiesz, gdzie cię mam! – Pokazał Andrew zaciśniętą pięść. – Do samego końca. Na zaw-sze!

Tym sposobem Werner znalazł się na pokładzie okrętu flagowego Grupy F – pocierając skopany tyłek i myśląc, czy nie powinien poderżnąć sobie gardła.

Podobne uczucia buzowały w nim obecnie, kiedy samotny i zrozpaczony wisiał w centralnym rdzeniu „Skoczka”.

Tyle tylko, że teraz nie bolała go stłuczona część ciała, a coś w okolicy serca.

– Panowie oficerowie! – ryknął dowódca „von Reya”, podrywając się i prężąc jak struna.

– Spocznij! – zawołał od progu Raszyn i usadził wszystkich władczym ruchem ręki. – Panowie oficerowie, mamy bardzo, bardzo mało czasu. Bierzcie terminale, słuchajcie.

Dowódcy, wymieniwszy znaczące spojrzenia, otworzyli pokrywy swoich dech. Raszyn usiadł przy biurku i odwrócił do siebie monitor. Essex stanął za jego plecami, uważnie wpatrując się w obecnych. Borowski zajął miejsce pod ścianą przy drzwiach i skrzyżował ręce na piersi.

– Gotowi? – zapytał admirał. – Patrzcie. Schemat operacyjny zero-jeden. Wszyscy znaleźli swoje miejsce?

– Ho-ho! – nie wytrzymał ktoś.

Na monitorach pojawiło się rozmieszczenie okrętów Grupy F w bezpośredniej bliskości Ziemi. Wszystko wskazywało na to, że schemat był przygotowywany na wypadek zdławienia lokalnego konfliktu albo buntu na ojczystej planecie.

– Tajne opracowanie naszego sztabu – wyjaśnił Raszyn. – Bardzo dobra robota. A admiralicja nie ma o tym pojęcia. Jak widzicie, z powierzchni nic nam nie mogą zrobić. Atak siłami reszty ziemskiej floty też jest nierealny: zauważymy ich pierwsi i zdążymy się przegrupować lub wycofać. Teraz, panowie, stawiam zadanie. Dział liniowy przygotowuje rozkład, wkrótce zostanie wam dostarczony. Po pięciu godzinach od tego momentu zaczniecie zgodnie z tym rozkładem cumować przy „Gordonie” i odbierać jego załogę… Co?!

– Nic, panie admirale, sir – pośpiesznie odpowiedział ktoś z tylnych rzędów.

– Trzeba będzie się trochę ścieśnić – ciągnął więc Raszyn. – Moglibyśmy przenieść około trzystu ludzi na remontowiec, tam są puste magazyny, ale to by było nie fair.

Sala zaszumiała z aprobatą.

– To nic, jakoś się pomieścimy – wyraził ogólną opinię dowódca „von Reya”. – Dobrze mówię?

– Bardzo dobrze – uśmiechnął się admirał. – Pamiętajcie, z „Gordona” schodzą wszyscy. Dalej! Ewakuacja trwa godzinę. Następnie grupa rozdziela się i pojedynczo odchodzi do przewidywanych w schemacie operacyjnym punktów. Tam zatrzymujecie się i czekacie na dalsze rozkazy. Zabraniam jakichkolwiek działań bojowych podczas manewrów. Unikać wszelkich kontaktów. Łączność ze sztabem tylko w przypadkach nadzwyczajnych, wyłącznie przez naszą boję. Pamiętajcie, że zmieniają się wszystkie kody. Ze schematem łączności i nowym systemem szyfrowania zapozna was kontradmirał Essex. Na czas operacji wyznaczam go na dowódcę Grupy F. Panie kontradmirale, przystępuje pan do wykonywania obowiązków natychmiast po zakończeniu narady.

– Tak jest. – Tyłek skinął głową, zachowując kamienny wyraz twarzy.

– Okrętem flagowym na czas operacji będzie „Lock von Rey”.

– Ja nie mogę, reaktor mi się grzeje – od razu oświadczył jego dowódca.

– Naprawisz – powiedział Raszyn.

– Nie daje się naprawić!

– To go zmusisz – rzucił z groźbą w głosie Borowski.

Commander „von Reya” posłał mu spojrzenie pełne bezsilnej nienawiści, odwrócił się do admirała i zrobił nieszczęśliwą minę.

– Olegu Igoriewiczu! – jęknął. – Za co to? Przecież ja ledwie pełznę! Chłodzenie mam już prawie na zerze…

– Bardzo nie chcesz? – zapytał Raszyn, najwyraźniej szykując jakiś podstęp.

– Przepraszam… – Oficer opuścił głowę i wbił wzrok w ekran terminala.

Sala wymieniła następną porcję spojrzeń, ale nikt nie odważył się odezwać.

– Pytań nie ma – stwierdził więc admirał. – Essex, rozkaz.

– Panowie oficerowie – niezbyt głośno rzucił Tyłek.

Dowódcy poderwali się z pogrzebowymi minami. Szczególnie załamany był commander „von Reya”.

Raszyn wyszedł zza biurka i przespacerował się przed pierwszym szeregiem krzeseł. W sali panowała grobowa cisza. Nikt z oficerów nawet nie drgnął, pochłaniali tylko wzrokiem dowódcę, a w spojrzeniach można było znaleźć wszystko: od niemego pytania do głębokiego współczucia.

– N-no tak… – powiedział admirał do Essexa. – To nazywam siłami zbrojnymi. To nie jest banda Rabinowicza. I nie banda Wujka Gunnara. To jest prawdziwa Attack Force. Przejmuj grupę, Phil.

Tyłek uśmiechnął się szeroko.

– Spocznijcie, panowie – zezwolił. – Proszę siadać.

Przez salę przeleciało chóralne westchnienie.

– W imieniu dowództwa grupy – zaczął Essex – wyrażam podziękowanie wszystkim obecnym. W tych niełatwych chwilach pokazaliście, że jesteście prawdziwymi wojskowymi astronautami. Panowie, głos ma admirał… Admirał Raszyn.

– Dziękuję, Phil. – Ten skinął głową z zadowoloną miną. – Cóż, sądzę, że swoją godną pochwały jednomyślnością i oddaniem Grupie F zasłużyliście na pewne wyjaśnienia. Zauważyliście, że w schemacie operacyjnym nie ma położenia dwóch jednostek. To „John Gordon” i „Paul Atrydes”. To nie błąd. Po tym jak grupa odleci ku Ziemi, obsadzę „Gordona” jedną wachtą, swoją, i poprowadzę go na spotkanie z eskadrą Rabinowicza. Powiem Bobowi kilka słów, zostawię mu w prezencie „Gordona”, a sam wrócę na „Skoczku”. Wy nie musicie się śpieszyć, a ja polecę na pełnych przepustnicach, więc nawet nie zdążycie zatęsknić za mną. Jakiś tydzień będziecie dręczyć swoim widokiem Ziemię, przypomnicie, z kim mają do czynienia, a ja w tym czasie wrócę. I to właściwie wszystko. Słucham, Pedro, co pana tak niepokoi?

– Przepraszam, sir. – Oficer wstał. – My oczywiście wiemy, że pan i Rabinowicz jesteście starymi przyjaciółmi, ale to jeszcze nie powód, żeby pan tak ryzykował. Nie jesteśmy dziećmi, sir. Świetnie rozumiemy, że pan nie wróci.

– Serio? – zapytał Raszyn, chytrze mrużąc oczy.

– Szanuję pana zdanie, sir. Ale według mnie, zamiast ratować nasze życia, nadstawiając własną głowę, mógłby pan zapytać nas o zdanie – oświadczył Pedro.

– Właśnie! – wtrącił ochoczo dowódca „von Reya”; który wyraźnie nie chciał brać na pokład kontradmirała Tyłka, zwłaszcza jako dowódcy całej grupy. – Wszyscy do czerwonodupków strzelaliśmy, to i wszyscy możemy za to odpowiadać. Dobrze mówię?

– Tak! – chór głosów nie był zsynchronizowany, ale donośny.

Raszyn rzucił na Essexa krótkie spojrzenie. Ten dumnie wypiął pierś.

– Tacy są nasi ludzie! – powiedział z dumą.

Sala eksplodowała, oficerowie zrywali się z miejsc i gwałtownie gestykulowali.

– Wszyscy lecimy do Rabinowicza! – krzyknął commander „Rocannona”. – Niech tylko coś piśnie!

– Mam rozumieć, młodzieńcze, że już się pan nauczył strzelać? – złośliwie zapytał admirał. – System spieprzony, a do walki się pcha jak dorosły. Dobra, cicho wszyscy! Siadamy! Siadamy na miejsca! Do kogo mówię?!

Wszyscy ucichli, ale patrzyli wojowniczo i wyraźnie nie zamierzali porzucać dowódcy w kłopotach.

Ten przechylił się przez biurko i popatrzył na monitor.

– Jeszcze niegotowe – powiedział Essex.

– Co za dupek wymyślił tę daleką łączność! – syknął wściekły Raszyn. – Tylko się człowiek denerwuje za każdym razem…

– Rosjanin wymyślił – przypomniał Borowski. – Zapomniałem nazwiska. Coś jak Ajwenoff. Albo Aiwen…

– Coś jak Eisenstein – wycedził Raszyn. – Albo typu Borowski. Czego tam stoisz, tylko ludzi straszysz? Chodź tutaj!

– Stąd lepiej widzę – powiedział ZDO „Skoczka”. – I pilnuję, żeby w zamieszaniu ktoś nie podpieprzył nam bimbru.

Sala eksplodowała głośnym śmiechem. Admirałowi też kąciki ust uniosły się w górę. Borowski utrafił idealnie.

Nikt nie umiał lepiej od niego podsuwać idiotycznych odzywek w przesadnie patetycznych chwilach. Teraz też kilkoma słowami zlikwidował narastające w sali napięcie.

– Grupa, cisza! Uwaga! – polecił Raszyn. – Łącznościowcy jeszcze nie mają wideo. Otrzymaliśmy doniesienie od commandera Feina. Trzymajcie się krzeseł, panowie oficerowie. Fein trafił na Obcych. A ci go zaatakowali.

Dowódcy jak porażeni gromem wytrzeszczyli oczy na admirała. Przez kilka chwil w sali panował bezruch i martwa cisza. Potem ze swojego miejsca odezwał się znowu Pedro. Tym razem wstawał wolno.

– Panie admirale, sir – zaczął ze smutkiem – proszę mi wybaczyć moją kretyńską eksplozję emocji. Zachowałem się niegodnie. Bardzo pana przepraszam.

– Dziękuję, commanderze – powiedział Raszyn. – Nie ma problemu. Nie obraziłem się. Mam nadzieję, że rozumiecie, dlaczego trzymałem was w niewiedzy?

– Tak, sir. Teraz tak. Chciał pan sprawdzić…

– Oczywiście. Proszę o wybaczenie za ten mały eksperyment. Wszyscy, moi przyjaciele, jesteśmy tylko ludźmi i wszyscy mamy taki, a nie inny system nerwowy. Ilu astronautów straciliśmy w ciągu tej doby, Phil?

– Dziesięciu – westchnął Essex.

– Rozumiecie – ciągnął admirał – musiałem być pewien, że Grupa F przechorowała ten stres i nadal jest gotowa do walki jak jeden organizm. Otrzymałem odpowiedzi na swoje pytania i jestem dumny ze swoich oficerów. Proszę siadać, Pedro. Dziękuję. Tak więc, panowie, gdy tylko zobaczymy, co tam znalazł Fein, odeślę meldunek do boi policyjnej eskadry. Czy teraz też uważacie, że Rabinowicz mnie aresztuje?

– Gdzież tam, przecież nie jest chory! – mruknął dowódca „von Reya”.

– Ale reaktor i tak naprawisz – rzucił do niego Borowski.

– Teraz tak – zgodził się commander.

– Są pytania? – Raszyn chrząknął. – Nie? Dobrze. Panowie, otrzymacie raport Feina na swoje terminale natychmiast po zakończeniu dekodowania. Zamierzam z okazji tej niespodzianki za jakieś dwie godziny wystąpić na grupowym interkomie z apelem do stanu osobowego. Teraz zaś proszę mi wybaczyć, czas… Essex!

– Panowie oficerowie!

– Spocznij! Dziękuję wszystkim! Życzę równego ciągu, przyjaciele. I do spotkania.

– Na cześć admirała Raszyna, hura! – ktoś wrzasnął. Dowódca wyraźnie zmieszany niemal biegiem opuścił salę żegnany trzykrotnym rykiem. Regulamin floty nie przewidywał takiej demonstracji uczuć, zresztą wcześniej w Grupie F takie rzeczy się nie zdarzały.

– Moser! – krzyknął Borowski, kiedy echo wsiąkło w ściany. – Gdzie jesteś? Bierz kanister i spadamy!

– Nie rozumiem tylko jednego – rzucił w przestrzeń commander destroyera „Rocannon-2”. – Po co mamy poddać „Gordona”?

– Dupa wołowa – zjadliwie skwitował Pedro. – Bez „Gordona” nie jesteśmy dla Ziemi tak niebezpieczni. Ustali się równowaga sił.

– W dupie mam taką równowagę!

– Póki mamy Raszyna, i tak przewaga jest po naszej stronie – zauważył dowódca „von Reya”. – Moser, świnio! Gdzie z tym lecisz?! No chluśnij przynajmniej jedną szklaneczkę!…

Kiedy interkom Wernera, pisnąwszy cicho, przełączył się na odbiór, ten już trzecią godzinę pełzał po rozładowanym rdzeniu, testując działanie systemu kierowania ogniem. Sam nie za bardzo wiedział, po co to robi, ale praca go uspokajała, zwłaszcza że miał już dość rozmyślań i rozważań. A powrót do strefy roboczej, gdzie mieszkali drodzy mu ludzie, których zamierzał zmusić do haniebnego poddania okrętu, był ponad jego siły. Może czułby się lepiej, gdyby już podjął ostateczną decyzję, ale ciągle nie potrafił. Dlatego z ciężkim sercem i z kruszonymi bólem skroniami mechanicznie badał wnętrzności głównej lufy, łażąc niczym mucha w plątaninie kabli. Andrew już znacznie przekroczył normę przebywania w nieważkości, ale to go nie martwiło, wręcz przeciwnie. Zbawczy powód, by nałykać się prochów i zwalić w ciężki, pozbawiony majaków sen.

– Uwaga! – usłyszał naraz w słuchawkach. – Za minutę z wystąpieniem skierowanym do stanu osobowego zwróci się dowódca grupy. Wszyscy wolni od wachty proszeni są o włączenie monitorów. Powtarzam…

Werner z ulgą włożył do kieszeni sondy testujące i rozejrzał się. Najbliższy terminal kontroli narzędziowej był o kilkadziesiąt metrów od niego, na przeciwległej ścianie. Zdaniem producenta nie służył do odbioru pokładowego wideo, ale miejscowi technicy rozwiązali ten problem jeszcze długo przed pojawieniem się Wernera na pokładzie „Skoczka”. Zamiast ubogiego szarego ekraniku terminal miał zamontowane potężne biblioteczne monitorzysko, zresztą całkiem nowe. Okręt flagowy w ogóle był jednostką dobrze przystosowaną do życia. W miejscach, do których rzadko zaglądali oficerowie, było wszystko prócz dyskotek. No i może nikt nie wpadł na pomysł zajmowania się seksem w rdzeniu. Choć pewnie jedynie dlatego, że atmosfera na okręcie bojowym nie sprzyjała erotycznym zabawom. Takie uczucia, jakie przytrafiło się Andrew i Ive, zazwyczaj nie wybuchały między astronautami.

Technik odpiął linę asekuracyjną i odepchnąwszy się lekko, przeskoczył na drugą stronę centralnej lufy. Zaczepił karabińczyk o reling i popłynął wzdłuż ściany do terminala. Zamienił miejscami klika wtyków, wszedł do sieci pokładowej i podłączył się do wideo. Wtedy spojrzały na niego lekko zmrużone oczy admirała.

– Dzień dobry państwu – powiedział Raszyn.

– Czołem – rzucił Andrew.

Coraz mocniej bolała go głowa.

– Zwracam się do was z komunikatem specjalnym. Zaraz obejrzycie krótki film dopiero co przesłany ze scouta „Helen Ripley” z trawersu Cerbera. W zasadzie to tajna informacja, ale w aktualnych okolicznościach dowództwo uważa, że każdy członek naszych załóg ma prawo to zobaczyć… – Dowódca na chwilę zawahał się, dobierając słowa. – Zobaczyć to, z czym być może przyjdzie nam spotkać się w walce. Patrzcie, panie i panowie!

I przed Wernerem pojawiły się statki Obcych.

Mocno złapał poręcz, błyskawicznie zapominając o bólu głowy. Alieni oderwali się od powierzchni Cerbera i zaczęli pościg. Andrew wyobraził sobie, jak musiał czuć się Fein, kiedy zaczęły go ścigać dwa ogromne pierdolniki nieznanego wroga. Nerwowo oblizał wargi. Potem mocno zacisnął powieki. A kiedy otworzył oczy, znowu patrzył na niego Raszyn.

– Mamy nadzieję, że commander Fein zdołał umknąć pościgowi i wkrótce będzie mógł przekazać nam szczegółowy raport – mówił admirał. – Ale cokolwiek się wydarzy, wiemy już teraz z całą pewnością, że Obcy naprawdę istnieją i że ich zamiary nie pozostawiają miejsca na wątpliwości. Oto nasz przeciwnik, panowie. Realny. I jeśli pokonał ogromne przestrzenie, żeby znaleźć się na granicach Słonecznego, możecie sobie wyobrazić, jakie ma silniki i jakimi zasobami energetycznymi dysponuje. Nie będę teraz gadał o modelach współdziałania z Alienami wypracowanych przez sztab naszej grupy. Możliwe, że kontakt nie będzie miał charakteru siłowego. Nie wykluczam, że błędnie oceniamy zachowanie Obcych. Może też wszystko zakończy się walką z tymi konkretnymi dwiema jednostkami, które pojawiły się u nas z powodu jakiegoś błędu i za którymi nie podąża silna armada. Ale w każdym z tych przypadków, panie i panowie, pojawienie się Alienów zmienia sytuację Grupy F.

Raszyn zamyślił się na chwilę, kierując wzrok ku podłodze. Dotknął koniuszkami palców skroni. Może też bolała go głowa.

– Jesteśmy astronautami wojskowymi – powiedział, podnosząc wzrok do kamery. – Powinniśmy być przygotowani na wszystko. W szczególności musimy, zgodnie z naszą przysięgą, bronić Układu Słonecznego przed agresją z zewnątrz. Wiem, że przez ostatnie doby na okrętach grupy odbywały się burzliwe dyskusje o tym, kim jesteśmy i co powinniśmy zrobić. Teraz już nie mamy takich problemów. Nie jestem przekonany, czy pojawienie się przeciwnika spoza Układu jest najlepszym rozwiązaniem. Prawdopodobnie atak Obcych może być tragedią dla całej ludzkości. Jednakże w każdym wariancie na drodze tej agresji stanie Attack Force. A to oznacza, że jesteśmy tym, czym byliśmy. Nie ma co do tego dwóch zdań. Znajdujemy się na okrętach wzmocnionej brygady wojennej floty kosmicznej podporządkowanej Ziemi. Bronimy swojego domu. Dlatego, drodzy państwo, wszystko zostaje po staremu. Dowództwo grupy oczekuje od każdego członka załogi pracy zgodnej z wykazem obowiązków służbowych. Dowództwo z kolei gwarantuje wam, że w najbliższej przyszłości status Grupy F zostanie potwierdzony przez Radę Dyrektorów i, o ile okaże się to konieczne, specjalnym dekretem Rady Akcjonariuszy.

Admirał przekrzywił lekko głowę i uśmiechnąwszy się, dodał:

– No i to właściwie wszystko. Znowu działamy, panie i panowie! Pracujemy. W najbliższym czasie będziemy musieli sporo manewrować… Zresztą szczegóły otrzymacie w normalnym trybie, w zakresie dotyczącym każdego z was. Żegnając się, pragnę podziękować wszystkim, którzy w ciężkich chwilach nie utracili wiary w Grupę F i jej szczęśliwą gwiazdę. Dziękuję wam. I do widzenia.

Na monitorze pojawiły się bieżące informacje. Andrew z trudem oderwał rękę od poręczy i podniósł ją do twarzy. Po policzkach coś ciekło.

To były łzy.

Andy wyszedł ze strefy roboczej na pokład ładunkowy nieopodal głównej śluzy. Luk centralnego rdzenia otwierał się tuż przy podłodze i pierwszą rzeczą, jaką zobaczył Werner, były czyjeś pośpiesznie maszerujące po korytarzu nogi. Do śluzy mknęli niemal biegiem ZDO Borowski i nawigator Christoff Bulion. Obu wystawały spod pach pięciolitrowe butle tlenowe.

Gdy Borowski usłyszał, jak mlasnęła pokrywa luku, gwałtownie odwrócił się niczym zaskoczony na miejscu przestępstwa.

– Aaa, to ty – powiedział z ulgą. – Czołem. No i jak? Widziałeś gnojów? Ciekawe, co to za napęd?

– Jakiś antygraw – sapnął Andrew, wyłażąc przez okrągły otwór. – Och, dadzą nam popalić.

– Właśnie – przytaknął ZDO. – A nasi jakby powariowali. Wszyscy się tak ucieszyli, że nie musimy wojować z Ziemią… Jakby Obcy byli lepsi. Słuchaj, powiedz mi taką rzecz. Jaki kabel siłowy lepiej pracuje: osiemnaście bi dwa czy osiemnaście si osiem⁷.

– Si osiem lepiej trzyma maksymalne obciążenie. – Werner przykucnął, żeby zamknąć luk. – A bi dwa to po prostu dobry, niezawodny kabel. Przy okazji, nam w tej chwili nie jest do niczego potrzebny, a widziałem w magazynie dwie szpule.

– Potrzebujemy czterech – mruknął Borowski. – Dobra, zobaczymy, co oni tam mają.

– Po co komu tyle? – zdziwił się Andrew.

– Po to, że „von Rey” chce tyle za komplet uszczelek. Christoff, proszę iść na razie do kutra, ja muszę coś skonsultować… Powiedz, Andy, czy procesor marszowy z megadestroyera nie przyda się nam do czegoś? Oni powinni tam mieć rezerwowy, o ile go nie przepili, rzecz jasna.

– Łupimy „Gordona” czy jak?

– A co myślałeś? Przecież go oddajemy Rabinowiczowi. A, ty jeszcze nie wiesz wszystkiego. No to ci powiem, że Raszyn chce wykonać przyjazny gest.

Werner podrapał się po głowie. Ciągle jeszcze kiepsko szło mu myślenie i nie do końca rozumiał, co się dokoła niego dzieje, ale plan admirała brzmiał sensownie. ZDO czekał na odpowiedź. Andrew przejechał zamyślonym spojrzeniem po butlach, które tamten trzymał pod pachami.

– Możemy wziąć – uznał. – W najgorszym wypadku będą części zapasowe. Możemy go też później opylić Rabinowiczowi. O ile nie powystrzela nas przedtem.

– Robert to swój chłop – pokręcił głową Borowski. – Dogadamy się z nim. A co do tego opylenia, jak proponujesz, to też się zastanawiałem. Ale rozumiesz, najpierw trzeba by podpieprzyć procesor marszowy „Gordona”.

– Niedobrze – powiedział Andrew.

– Właśnie – przytaknął ZDO. – Dobra, zobaczymy, co tam jeszcze mają nieprzykręcone do podłogi. Przy okazji, astronauto, wyglądasz trochę do dupy…

– Przesadziłem z nieważkością. A co z tym tlenem? Też będziecie na coś wymieniać? Kto potrzebuje?

– Nasz tlen każdemu się przyda – uśmiechnął się Borowski. – Firmowy. Ciekły. Bardzo ciekły. No, to narazicho! – I pobiegł do śluzy.

Technik tępo pokiwał głową i przytrzymując ją rękoma, żeby nie kręciła się tak mocno, zniknął w trzewiach strefy roboczej.

Drzwi sekcji medycznej otworzyły się dokładnie na tyle, żeby mógł wyjrzeć przez nie potężny kinol doktora Epsteina.

– Czego? – zapytał lekarz niezbyt przyjaźnie. – Na co się pan tym razem uskarża, poruczniku?

– Na sytuację w strefie roboczej – odrzekł Werner. – Nie wiem dlaczego, ale ja tam latam.

– Długo? – Epstein nie zareagował na żart.

– Dziś około trzech godzin.

– No to głupi jesteś. Czekaj, zaraz! – I zamknął swoją kabinę.

Andrew czekał chwilę oparty o ścianę.

Drzwi się otworzyły, znowu tylko na kilka centymetrów. W szczelinie technik zobaczył lufę pneumoiniektora.

– Dawaj tu szyję – polecił doktor.

– Może lepiej w ramię? – spytał Werner niespokojnie.

– A może w dupsko? – odpowiedział mu pytaniem na pytanie Epstein.

– Dlaczego wy, lekarze, jesteście tacy złośliwi… – wymamrotał Andrew, wykrzywiając kark i przysuwając go do szczeliny, żeby doktorowi łatwiej było strzelać.

– Bo wy, astronauci, jesteście tacy durni. Walę!

– Och! – Technik odskoczył, chwytając się za szyję. – Dziękuję, doc! Przepraszam za kłopot.

– Na zdrowie. Idź spać. Kto ty jesteś? Porucznik Werner?

– To ja, doc.

– Dobra, wpiszę do dziennika. Osiem godzin odpoczynku. To rozkaz. Koniec. Wolny.

– Do widzenia. – Andrew pożegnał się z zamkniętymi drzwiami i pocierając szyję, pokuśtykał do siebie.

Epstein zablokował wejście do swojej sekcji, poczłapał boso do biurka i wziął do ręki plastykowy kubek z przeźroczystą cieczą. Wypuścił powietrze z płuc, łyknął, chrząknął radośnie, po czym odwrócił się do sarkofagu laboratorium ekspresowego. Pod szkłem leżało nagie ciało, metalowe macki sprawnie oddzielały mięso od kości.

– Lindo, słoneczko – poprosił lekarz. – Zapisz proszę w dzienniku: Porucznikowi Wernerowi wykonano kompleksową iniekcję przeciwko „syndromowi lotnika”. Zalecono ośmiogodzinny wypoczynek. Zalecono surowo.

Wygodnie zwinięta w kłębek na siedzisku fotela Linda przysunęła do siebie kontaktowy pulpit i wykonała wpis.

– Nie będzie wypoczywał ośmiu godzin – powiedziała wyraźnie pijanym głosem. – Wywalą go na „Gordona” razem z wachtą Kendall.

– No to tam dośpi – obojętnie rzucił doktor. Laboratorium cicho brzęknęło, na monitorze pojawiły się słupki liczb. Epstein z uwagą patrzył na nie przez chwilę. Potem prychnął i przez ramię spojrzał na Lindę.

– No to jak, siostrzyczko, w górę szkło – powiedział. – Wypijemy za wieczny odpoczynek Issiaha Meyera, człowieka bardzo przypominającego człowieka.

– A co, jak prawdziwy? – zapytała Stanfield. – W takim razie pijmy.

Stuknęli się szklaneczkami i wypili po łyku.

– Uff! – sapnęła Linda. – W pytę. Słuchaj, a co robimy dalej?

– Dalej? Badania genetyczne. To wszystko, co możemy tu i teraz zrobić. Ja sądzę, że Meyer to naprawdę klon. Dobry, ale klon. Ech, żeby tak wiedzieć, co miał za życia w głowie! Tam była odpowiedź.

– A może to jednak prawdziwy Meyer – powiedziała w zadumie Stanfield.

– A na „Skywalkerze” w takim razie kto zginął? Myślisz, że Werner kłamał co do jego resztek? A jego nieśmiertelnik skąd się tam wziął? I w ogóle po co by mu to było?

– Oglądałeś sprawozdanie komisji?

– Nie.

– Właśnie! Nikt go nie widział. Rozumiesz… – Linda znacząco zawiesiła głos. – Andy Werner to facet na medal. Tylko jakoś mu nie wierzę. Kryje jakiś sekret, i to poważny, powiem ci. Bardzo po-waż-ny. Poza tym Rosjanin…

– Nasz dowódca też jest Rosjaninem – przypomniał Epstein.

– Raszyn to zupełnie inny Ruski – machnęła ręką Linda. – Zresztą nic w sumie nie wiem… To co robimy, doc?

– Chodź tu, będziesz asystować.

– A to, że jestem goła, to nic? – zapytała, wstając i przeciągając się.

– Wcale nic. Zwłaszcza z przodu.

– Aztyłu?

– Z tyłu też ładnie. Linda! Odczep się! Nie teraz…

– Głupi, przecież za dziesięć godzin będziemy się ubierać… Pełny ciąg. Może to nasza ostatnia okazja. Jesteś pewien, że nie będzie walki? Jak nie z Rabinowiczem, to z Obcymi…

Lekarz pokładowy przymknął oczy i zamruczał rozkosznie, czując, jak czułe dłonie ściągają z niego kombinezon.

– Rabinowicz nie jest oczywiście Ruskim – powiedział – ale nie jest też durniem. A Obcy też nie wiadomo, czego chcą. Natomiast ja wiem, czego chcę.

– To widać – zagruchała Stanfield, z zachwytem patrząc w dół.

Grupa F rozsypała się we wszystkie strony i zniknęła w pustce. Na poprzednim kursie pozostały tylko dwa okręty. Od jednego z nich, malutkiego, oderwał się kuter i zmierzał ku drugiemu, ogromnemu. Otwarte wrota śluzowe połknęły stateczek niczym muchę.

Wielki Wielofunkcyjny Okręt „John Gordon” został rozszabrowany. Pracowicie i z zaangażowaniem oderwano wszystko, co można było rąbnąć bez uszczerbku dla możliwości marszowych jednostki. Zniknęły nawet awaryjne skafandry z głównej śluzy. Wewnątrz poszycie zostało poszarpane na strzępy, a z sufitu zwisały końcówki kabli. Zaspany Andrew najpierw tylko melancholijnie cmokał, natrafiając na kolejny przypadek grabieży, ale potem potknął się o czyjś porzucony na środku korytarza but, omal nie rozwalił sobie nosa i wtedy się obudził.

– Nie padamy – polecił Borowski, chwytając Wernera za pas i pomagając mu wstać. – Jesteś nam potrzebny żywy. Wyśpisz się, jak będziemy w ciągu. Candy! Trzymaj swojego pupila.

Ive mocno chwyciła Andrew pod rękę. Werner popatrzył na nią z czułością i ukradkiem pocałował w czubek głowy. Zarumieniona dziewczyna lekko trąciła go łokciem w bok. Z tyłu ktoś zachichotał z aprobatą.

Po szerokim korytarzu megadestroyera mogły maszerować trzy osoby i nie było ciasno. Dziesięciu ludzi wachty Kendall, pięciu techników i trzech strzelców prowadzonych przez Foxa i Borowskiego, wolno zbliżało się do stanowiska dowodzenia. Zostało im do przejścia jakieś trzysta metrów.

– Ktoś jeszcze śpi? – zapytał Borowski, odwracając się. – To „Gordon”. Tu nie wolno kimać w marszu, bo się pogubicie. Wszyscy pobrali schemat okrętu?

– Pobrali – odpowiedział kanonier, pełniący czasowo obowiązki zastępcy. – Najważniejsze, żeby ścianki działowe były na miejscach. Ale sądząc po rozmiarach grabieży… Jak myślisz, Andy? – zawołał do Wernera. – Mamy reaktory?

Andrew uśmiechnął się i przywołał swoich ludzi.

– Moim zdaniem, zaraz będzie rozwidlenie – powiedział. – Ettore, ty wal w lewo, do reaktora, i zerknij, czy tam wszystko w porządku. Fred, ty sprawdź sterowanie ogniem. To trzy poziomy niżej. Tam można odkręcić sporo rzeczy, więc proszę cię, przyjrzyj się uważnie, dobra? Pozostali do lufy centralnej, identyczne zadanie. Jak się rozejrzycie, natychmiast meldujcie.

Technicy po chwili zniknęli w bocznych odnogach korytarza. Tym ludziom nie trzeba było zlecać zadań, sami wiedzieli, co i jak. Ich zawód przypominał medycynę, dlatego doświadczony bosman służby technicznej ceniony był we flocie bojowej nie mniej niż master-nawigator.

– Bardzo duży okręt – powiedział w zamyśleniu Christoff, wpatrując się w schemat. – Po prostu bardzo duży. Masz ci, kort tenisowy!

– Pewnie się w tej chwili Tyłek wścieka! – zarechotał Fox. – W malutkiej kajutce, bez referentów, ochrony…

– Nic podobnego – rzucił przez ramię Borowski. – Tutaj też miał malutką kajutę. Essex nie lubi otwartej przestrzeni. Kiedy byłem zastępcą liniowym, zapytałem go, dlaczego ciągle się kryje po kątach. A on mi odpowiedział całkowicie poważnie, że im więcej miejsca, tym bardziej może się rozkręcić drugie prawo termodynamiki…

– Świr – podsumował kanonier.

– Nie większy niż ty i ja – burknął do jego pleców Werner.

Z lewej na ścianie pojawiła się wielka krwawa plama. Borowski, przechodząc, przejechał po niej palcem i wsadził go do ust.

– Jaka szkoda! – powiedział. – Tylko dżem. A już zamierzałem się wystraszyć… Długo jeszcze mamy iść? A, jest mała sala konferencyjna! No to teraz już blisko.

Obok drzwi prowadzących do sali konferencyjnej ktoś narysował czerwonym markerem na oślepiająco białej ścianie karykaturę szefa sztabu. Essex wyglądał jak żywy, chociaż nieznany artysta maznął go niemal jednym pociągnięciem ręki.

– Tu też był nasz maniak… – szepnął Andrew na ucho Ivetcie.

– Ale numer! – zachwycił się Fox, patrząc na rysunek. – Ale jaja! Panowie, patrzcie! Autor! Autor!

Astronauci zatrzymali się przed karykaturą. Borowski, który odszedł już dość daleko, przystanął obok wyrwanego ze ściany terminala interkomu i nie wiadomo po co poszturchiwał zmasakrowaną konsolę.

– Hej, Jean Paul? – zawołał go kanonier. – Widziałeś? Wspaniałe malarstwo!

– Ja widzę to – ponuro rzucił Borowski, pochylając się i patrząc w otwór. – Werner! Andy, jak myślisz, czym to zostało zrobione?

Technik podszedł i ostrożnie dotknął stopionego metalu.

– Ciekawe – powiedział. – To nie jest przecinak, commanderze.

– Też tak sądzę. Nie to cięcie. Oczywiście nie moja sprawa, ale gdyby mnie ktoś zapytał, tobym powiedział, że konsola nie została odcięta, tylko odstrzelona. Michael? Chodź no tu. To twoja domena.

– Moim zdaniem bez Foxa też jasne – powiedział Andrew. – Ręczny laser desantowy. Impulsowy.

– No? – zapytał kanonier, odsuwając Wernera i patrząc na konsolę. – Aa?! No i co? Ktoś tu się bawił mauserem.

– Dlaczego akurat mauserem? – zdziwił się Borowski.

– Bo duże dziury. Nasze lasery są słabsze. A Niemcy robią ciężkie, ale cholernie mocne maszynki.

– Ta-ak… – rzucił zastępca Raszyna. – Musimy przeczesać okręt. Dobra, znajdziemy go w wolnej chwili.

– Po co? – zdziwił się Fox.

– W specyfikacji dla takiej jednostki nie ma broni strzeleckiej. Poza oficerskimi pistoletami, oczywiście. Gdyby Essex gdzieś ukrył desantowe lasery, to nie zapomniałby zabrać ich ze sobą. Ale tak się nie stało. Skoro więc nie zabrał ze sobą, to pewnie i nic o nich nie wiedział. A kto latał na „Gordonie” przed Essexem?

– Commander Fush – powiedział Andrew i nagle przerwał.

Borowski uważnie mu się przyjrzał, ale nie chciał te – raz ciągnąć tego wątku. Za dużo ludzi stało dokoła i słuchało.

– Kontynuujemy – wycedził nieprzyjemnym głosem. – Candy, wszyscy idą na SDO. Dogonimy was.

– Tak jest – rzuciła Ive. Przesłała Wernerowi współczujące spojrzenie, po czym odeszła. Nawigatorzy i strzelcy powlekli się za nią, od czasu do czasu ciekawie spoglądając za siebie.

– O ile wiem, commander Fush miał permanentnie na pieńku z załogą – powiedział Borowski poufałym tonem. – Jego załoga buntowała się długo przed incydentem na „Dekardzie”. Andy, ja, oczywiście, nie pakuję się w cudze sprawy, ale powiedz: Fush bał się buntu? Spodziewał się tego?

– Rozumiem pana, Jean Paul – skinął głową Andrew. – Nic nie wiem o nielegalnym składzie broni na „Gordonie”, ale… Sądzę, że ma pan rację. Na „Dekardzie” był taki magazyn. I Fush rzeczywiście spodziewał się buntu. Czasem myślę, że po prostu chciał takiego wybuchu. Prowokował. Tylko kiedy bunt wybuchł, Fush nie zdążył rozdać broni zaufanym ludziom. Nie dożył. Zresztą to nieważne.

– Gdzie ukrył lasery? – zapytał starszy oficer. – I ile?

– W jednym z modułów awaryjnych. Myślę, że w tym, który był najbliżej jego kajuty: w module SDO. A ile… Na „Dekardzie” co najmniej setka. Tak… – Technik pokręcił głową, oddając się wspomnieniom. – Niech pan nie lata na desantowcach, Jean Paul. I ty, Michael, jeśli los cię rzuci na desantowiec, wiej z niego ile sił. Tam to jest prawdziwe wariatkowo. U nas nawet nasi jawni psychole są udomowieni. A tam… Przepraszam, panowie. Wyrwało mi się.

– Nie ma sprawy – powiedział Fox, kładąc Wernerowi rękę na ramieniu. – Zapomnij. Słuchaj, Jean Paul, nie zrozumiałem. Przypuśćmy, że uda nam się znaleźć tu jakieś mausery, tuzin albo dwa. Ale na cholerę nam one?

– A co zrobisz, jak zacznie się abordaż? – zapytał Borowski.

– Nie będzie abordażu! – sprzeciwił się kanonier z niezachwianą pewnością w głosie. – Po co tu jestem, jak myślisz?

– Jak mi się wydaje, w ogóle mieliśmy nie walczyć – przypomniał Andrew.

– My tak – powiedział Fox. – A jeśli Rabinowicz zacznie walić głupa?

– Co ty z tym Rabinowiczem! – wrzasnął Borowski. – Bobby nas nie ruszy, zero szans. Przecież nie jest samobójcą. Ma żonę, dzieci… Kurna, ja też mam! – dodał nagle z lekką niepewnością w głosie. – Dobra, jedźmy już. Ale jak dolecimy do Ziemi, to wtedy coś się może wydarzyć. Wszystko się może wydarzyć.

– No – przytaknął kanonier. – Zgoda. Tylko, pierwszy to mówię, moich żołnierzy nie wysyłaj na poszukiwania. My i tak mamy powyżej uszu problemów, odpuść nam szukanie jakichś pukaczy po kątach.

– Andy – starszy oficer zmienił temat – a kto stłumił bunt na „Dekardzie”? Kto katapultował reaktor?

Werner poruszył ramieniem, strącając dłoń Foxa.

– Wie pan co, Jean Paul – zaczął posępnie – pan to wcale mnie nie żałuje, a przecież też pan zakosztował domu bez klamek.

– Zostałeś wyleczony – zauważył Borowski. – A może nie?

– Wyleczony. Ale do tej pory się boję – bardzo cicho powiedział Andrew. – Kiedy później nasz „Wiggin” rozleciał się w trzy piczki, nawet się nie skrzywiłem. Natomiast rok wcześniej, na „Dekardzie”, byłem gotów nawet się modlić. Rozumie pan?

– Przepraszam… – Borowski spuścił oczy. – Przepraszam, szczerze. Przecież wiesz, że jestem paranoikiem, czego można ode mnie oczekiwać? Idziemy już czy jak? Do pełnego ciągu mamy… – Popatrzył na zegarek. -…osiem i pół godziny. O ile nie wynieśli reaktorów w kawałkach.

– Nie może być – uśmiechnął się Fox. – Przecież było powiedziane: reaktorów i części napędowej nie ruszać.

– Terminali wyłuskiwać ze ścian też nie proszono. Zwłaszcza przy pomocy laserów.

Przed nimi pokazały się drzwi do SDO. Na nich ktoś napisał niebieskimi literami Essex’s the Arse. Słynna formuła odkryta kiedyś przez Raszyna. Essex właśnie otrzymał stopień kontradmirała, czyli zgodnie z oficjalnym zapisem używanym we flocie: rear admiral. A wtedy Raszyn jak nie zacznie naraz rechotać! Zapytano go, o co chodzi, a ten z właściwą sobie pasją językoznawczą wyjaśnił, że angielskie rear admiral bardzo śmiesznie brzmi w rosyjskim przekładzie: tylny admirał. Tylko anglojęzyczni nie widzą w tym nic śmiesznego, przyzwyczaili się. A Essex na dodatek ma nazwisko brzmiące podobnie jak… ass, tak więc wychodzi, że ten stopień pasuje do niego jak ulał. I tym właśnie sposobem Tyłek został Tyłkiem.

– To już świństwo takie podśmiechujki na porządnym okręcie! – oburzył się Borowski. – Nie dość, że wszystko rozszabrowali…

– Dostał pan kabel? – przypomniał sobie Andrew.

– Dostałem i zamieniłem na uszczelki. Ale nie zdążyłem z procesorem marszowym. Kiedy tu przyszedłem, to już tylko obudowa po nim została. No nic, jeszcze coś wyszperamy. Ani grama ojczystego żelaza wrogowi! Tak naprawdę, niezły wieziemy Rabinowiczowi prezencik… Za sam remont wybulą z dziesięć milionów.

– Doprowadzimy siły policyjne do bankructwa! – zarechotał Fox, wyjmując z kieszeni cygaro i zapalając je.

– Hm, wydaje mi się, że to moja jednostka – zauważył Borowski. – Ale ponieważ robisz u mnie za ZDO, to niech ci tym razem będzie… Truj się. Zapamiętaj moje dobre serce. Ucz się, jak należy postępować z podwładnymi.

– Yhy… – wymruczał kanonier, zaciągając się z rozkoszą.

– Dziękuję, Jean Paul – powiedział nagle Andrew.

– Proszę bardzo – uśmiechnął się Borowski. – A za co?

– Za „Dekarda”. Zmusił mnie pan do wspomnień i okazało się, że już tak nie bolą. Wie pan… Chyba już się wszystko wypaliło. Bo przecież byłem tam nieźle pokaleczony. No i to ja katapultowałem reaktor.

– Tak myślałem – skinął głową starszy oficer. – Dlatego tu jesteś. Ty, Michael, Ivette… Brak tylko Aleksa i Tyłka. Abraham też by się nadał.

– Cholernie nas mało, taka nasza mać! – zawołał Fox.

Gdy „Gordon” i „Skoczek” wyhamowały na granicy Pasa, Borowski natychmiast rozpoczął na powierzonej mu jednostce niezdrowo burzliwą działalność. Raszyn umyślnie zostawił jeden dzień swobodnego lotu przed spotkaniem z policyjną eskadrą, żeby wszystko szczegółowo przemyśleć i jednocześnie dać załodze szansę na doprowadzenie się do porządku. Jego zastępca postanowił więc, że wyciśnie z tego dnia wszystko, co się da.

Po pierwsze, zażądał na „Gordona” dyżurnych ze „Skoczka”, żeby zorganizowali kursy promowe z zagrabionymi manelami. Niewiarygodnych rozmiarów kupa różnego chłamu wypełniła już po sufit śluzę towarową megadestroyera i ujawniała tendencję do rozpełzania się w kierunku wnętrza jednostki. Dyżurni, otworzywszy luk, wbili się w stertę złomu i znieruchomieli jak rażeni piorunem. Nie mieli szans, żeby przecisnąć się gdzieś dalej na pokład olbrzyma i znaleźć bezpieczną kryjówkę, nie udałoby im się również zasymulować jakiejś awarii transportu i uciec z powrotem, porzuciwszy wszystko tak, jak leżało – na okoliczność takich działań czekał tu na nich Borowski.

– No to – rozległ się jego stłumiony odległością głos z przeciwległej strony hałdy – tam z brzegu macie skrzynie, zaczynajcie od nich. Tuzin skrzyń z etykietką Mauserwerke.

– Panie commanderze, sir! – zawołał ktoś. – Do końca pan tę skorupę wypatroszył czy coś jeszcze zostało w środku?

– Póki nie zobaczę waszych pysków zza tej kupy złomu, nie pozwolę na odpoczynek – uprzedził pierwszy oficer. – A jeśli choć raz zatrzymacie się na „Skoczku” dłużej niż na kwadrans… Żebyście się potem nie skarżyli!

– Czyli musimy brać z wierzchu – zauważył jeden z dyżurnych, z miną skazańca patrząc w górę, gdzie hałda stykała się z sufitem.

Kuter zaczął kursować między jednostkami. Borowski ze swej strony upierdliwie pytał, co dokładnie zostało zabrane, i stawiał ptaszki w zaimprowizowanym wykazie. Po godzinie stracił głos i przeszedł na komunikację przy pomocy interkomu. Po następnej – na hałdzie pojawiła się czerwona z wysiłku fizjonomia bosmana.

– Dzień dobry, panie commanderze, sir. Schudł pan. Źle tu karmią czy jak?

– Praca i praca – ugodowo odpowiedział Borowski. – Jak tam nasz „Mahdi”?

– Leci sobie spokojnie. To znaczy w czasie pana nieobecności nic szczególnego nie wydarzyło się.

– No! Uważaj, wrócę, wszystko sprawdzę. A nowe uszczelki jak, dobrze trzymają?

– Ciśnienie w normie, sir.

– Jak tam admirał?

– Niby dobrze. Przeklina.

– Z powodu? – zasępił się Borowski.

– Mówi, że bez pana na pokładzie jest bałagan, panie commanderze, sir! Burdel, mówi.

– Pewnie znowu spotkał gołą babę na korytarzu – mruknął pierwszy oficer pod nosem.

– Ale gdzie tam, sir! Jakie znowu gołe baby, przecież waliliśmy na ciągu…

– Goła baba, kolego, to taka sprawa – powiedział Borowski pouczającym tonem – która zawsze może wystąpić…

Bosman cofnął się na wszelki wypadek.

– Dobra – powiedział Borowski. – Dzięki za nowiny. Kontynuujcie wyładunek. Dużo tam jeszcze?

– Koszmar. Dyżurny magazynowy mówi, że już nie ma gdzie składować.

– Dyżurnemu potem wyjaśnię, jak należy troszczyć się o powierzchnię magazynową. Jakby miał wątpliwości, powiedzcie, że Borowski kazał, i kropka. No to wracajcie do pracy!

– Przepraszam, sir, ale mówił pan, że kiedy…

– Pracować, młodzieńcze! Odpoczynek czeka nas na tamtym świecie.

Rozżalony bosman zaczął złazić tyłem z hałdy, ale zaplątał się w coś i runął na dół.

– No i? – Otoczyli go ciekawi nowin dyżurni.

Zamiast odpowiedzi tylko pokręcił palcem przy skroni.

– Podzielimy się – zarządził po chwili. – Połowa ładuje, połowa leży. Bo dostaniemy wszyscy przepukliny.

– Najpierw trzeba było wyłączyć mikrofon, kretynie! – rozległ się z głośnika głos Borowskiego. – Ileż razy trzeba wam powtarzać takie podstawowe rzeczy, matoły?! Nawet wykiwać dowódcy nie potraficie. Aż mi za was wstyd…

Werner siedział na krawędzi basenu, drapiąc swój wyszorowany do czerwoności tyłek i obserwując, jak podnosi się poziom wody. Basen na „Gordonie” miał dwadzieścia pięć metrów długości, jak w pięciogwiazdkowym hotelu na Ziemi.

Ive wyszła spod prysznica i przymknęła za sobą drzwi.

– Może zamknij? – zaproponował Andrew.

– Nikt nie przyjdzie – padła odpowiedź. – Wszyscy śpią. Tylko Borowski biega po śluzie towarowej, nijak nie może się oderwać od swoich maneli.

– No to chodź do mnie.

– Nie mam zamiaru.

– Dlaczego?

– Najpierw mnie złap.

– A jak nie złapię?

– Jak to: nie złapiesz? – zdziwiła się Candy. Podobnie jak Andrew miała zaróżowioną skórę pokrytą drobnymi kropelkami wody. Kto nie chodził przez kilka tygodni w speckostiumie, nie wie, jaki to odlot, rozebrać się i stanąć pod prysznicem.

– Na pewno złapiesz – powiedziała z daleka, zerkając Wernerowi między nogi.

– Akurat teraz nie bardzo. Niewygodnie się biega…

– No to podejdę trochę. O!

– Jeszcze trochę.

– Wstręciuch! Masz! – Ive ze śmiechem zrobiła fikołka do wody, ochlapując Andy’ego tęczową fontanną.

– Ach tak! – wrzasnął. – Pani kapitan, proszę łapać bombę głębinową! – I również rzucił się na główkę do wody.

Candy pływała dobrze, ale Andrew lepiej. Przez kilka minut ganiał ją od brzegu do brzegu, wreszcie przyparł dziewczynę do rogu, odwrócił do siebie twarzą i objął mocno.

– Teraz zostanie pani storpedowana, pani kap… – nie dokończył, ponieważ zamknęła mu usta pocałunkiem, mocnym i namiętnym.

Najpierw kochali się w wodzie, co było dla nich nowym i nader interesującym przeżyciem. Tylko cały czas musieli się czegoś trzymać, co kosztowało wiele wysiłku. Wyszli więc na brzeg. I tu, na brzegu, na plastykowym materacu, który cudem umknął uwadze Borowskiego, miało miejsce coś magicznego, coś, w co Ive wcześniej by nie uwierzyła. Andrew wzniósł ją na takie wyżyny rozkoszy, że krzyczała z całych sił, a w końcu na kilka sekund straciła przytomność.

– Co ty ze mną wyprawiasz? – wyszeptała, z trudem wracając do siebie.

– Kocham cię – odpowiedział poważnie Andrew.

– Kochany… – Przejechała palcem po jego poharatanej piersi, potem chwyciła rękę i delikatnie ucałowała kolejną długą, białą szramę.

– Czy to z tego desantowca? Tego „Dekarda”? – zapytała.

Werner skinął głową.

– Obiecałeś mi opowiedzieć – przypomniała. – Nie zapomnij.

– Wszystko? – zapytał. – Jak było naprawdę?

– Nie możesz pewnie? Zabronili ci? – domyśliła się Candy.

– Zabronili – przytaknął. – Ale tobie opowiem. Ty powinnaś wiedzieć. Rozumiesz, kochanie… Jeśli można w stosunku do ciebie użyć tego słowa, jesteś rycerzem. Uczciwym żołnierzem. Jesteś admirałem Raszynem z jego młodości, tylko ty jesteś dziewczynką, a on chłopcem.

– Pewnie tak – zgodziła się Ive. – Raszyn jest dla mnie jak rodzina. Czasem wydaje mi się, że mój ojciec był taki sam.

– Wy naprawdę zachowujecie się podobnie. Ja to widzę, bo stoję z boku, zwłaszcza że znam starego od wielu lat i też ciebie mam jak na dłoni. On też cię kocha za to, że… za to, że… Jak to powiedzieć… Rozumiesz, w jego życiu zawsze było miejsce na niezwykłe czyny. To jego naturalna reakcja na zagrożenie: nie uciekać, nie kryć się za plecami innych, a po prostu dokonać tego, co inni nazwą później bohaterstwem. Nawet jeśli się nie chce, jeśli trzeba przekroczyć własne granice. Mnie też tego uczył, ale mu się nie udało. Ja nie jestem rycerzem. Ja, jeśli mam dokonać czegoś niezwykłego, muszę mieć poważny powód.

– Czynnik do czynu! – rzuciła Ive. – Nie brzmi dobrze. Raczej kpina, a nie metafora.

– Właśnie do tego zdążam. Są tacy ludzie, którzy w niebezpiecznej sytuacji walczą przede wszystkim o własne życie. Mogą uratować statek, ale tylko przy okazji ratowania siebie. Tacy ludzie to większość. Ale są też i tacy, którzy najpierw ratują innych, jakby spełniali jakiś obowiązek, rozumiesz mnie, prawda? Tacy nie potrzebują powodów, oni takie poważne decyzje podejmują na innym poziomie. Z nakazu serca, jak się o tym mówi. Tacy jesteście ty i Raszyn. A ja należę do tej większości.

– No to co?

– Nie mam pojęcia – przyznał Werner. – Ja tylko tak głośno myślę.

– Coś spaprałeś? Tam, na „Dekardzie”? – ostrożnie zapytała Candy.

– Nie wiem. Może ty mi to powiesz.

– Chodźmy do kajuty – zaproponowała Ive. – Położymy się, przytulimy, będę się na ciebie patrzyła, a ty mi będziesz opowiadał.

– A mogę też się w ciebie wpatrywać? – zapytał Andrew i po raz pierwszy, odkąd zaczął filozofować, jego twarz rozjaśnił uśmiech.

– Oczywiście! – odparła wesoło Candy.

Jak wszystkie desantowce, „Rick Dekard” był cylindryczną barką z własnym napędem. Kilometrowa rura gęsto oklejona z zewnątrz lądownikami. Połowę wewnętrznej przestrzeni zajmowały sale treningowe i koszary na półtora tysiąca ludzi, drugą połowę wypełniała część napędowa i pomieszczenia służbowe załogi. Desantowiec nie był uzbrojony, miał za zadanie tylko przemieszczać się w ogonie atakującej eskadry, a po przygotowaniu artyleryjskim – wyrzucić na powierzchnię planety ciężko uzbrojoną piechotę.

Mięso armatnie, w roli którego występował rozmieszczony na „Dekardzie” wzmocniony pułk desantowo-szturmowy, mało przypominało legendarny ziemski specnaz z czasów Kotłowaniny. Pododdziały dywersyjne, w których każdy żołnierz wart był plutonu piechoty, odeszły w niepamięć z powodu braku zapotrzebowania. Pozostała tylko nazwa – desant. Oraz przerażające insygnia, dumne hasła i różnokolorowe berety. Tyle że ludzie w tych beretach byli już inni. Ziemia nie mogła sobie pozwolić na marnowanie podczas wojny cennego materiału. Do desantu kierowane były odrzuty produkcyjne. Ludzkie odpadki.

Werner dość często bywał w koszarach, sprawdzając działanie systemów podtrzymywania życia. Najpierw łaził tam z brygadą, potem zaczął chodzić sam. Tak – sądził – jest pewniej. Wolał dawać do potrzymania swoje testery któremuś z żołnierzy, na co ci zgadzali się niemal z dziecinną dumą. To było zdrowsze niż zasłanianie własnym ciałem techników, którym desantowcy ciągle mieli ochotę wpieprzyć. Profesjonalni astronauci na każdym kroku okazywali im swoją pogardę. A Werner, choć też astronauta – nigdy. Dobrze rozumiał, co to znaczy być wyrzutkiem, dlatego nikt w koszarach go nie napastował i żołnierze uważali Andrew niemal za kumpla. Miał nawet przyjaciółkę w plutonie łączności – ładną, tępą jak komp, psychopatyczną i biseksualną. To był spory sukces – zazwyczaj panienki z desantu prędzej dałyby astronaucie kopa niż dupy.

Załoga natomiast patrzyła na Wernera zezem, spluwała za jego plecami i uważała, że skoro to Ruski, człowiek bez rodziny i plemienia, to nie ma też pojęcia o kontaktach międzyludzkich. Andrew nie odzywał się i wykonywał, co do niego należało. Cała ta sytuacja na „Dekardzie” drażniła go, wcześniej nie latał na jednostkach, gdzie ludzie dzielili się na naszych i nie naszych. Permanentny konflikt między załogą a jego żywym ładunkiem, stale tlący się i gotowy wybuchnąć, zdaniem Wernera był czymś dzikim. Niestety, neurastenik Fush nie tylko podtrzymywał ten stan zapalny, ale jeszcze go nakręcał, drąc stale koty z dowództwem desantu.

Andrew z przyjemnością spieprzyłby z tej kloaki, ale wtedy miałby wstawione w papierach ograniczona zdolność z powodu nieodpowiedniej psychiki. Stare urazy, jeszcze z „von Reya” i nurkowania w Jowiszu, dawały o sobie znać. Więc Werner łykał transwitalizatory, niecierpliwie czekając na następną komisję medyczną. W konfliktach między załogą a piechotą starał się nie brać udziału. Lecz gdyby przyszło co do czego, wolałby znaleźć się po stronie tych, co zostali lepiej wyszkoleni w walce wręcz.

Szczególnie, że żal mu było desantowców.

W ich szeregi przyjmowano osobników intelektualnie opóźnionych i bezpłodnych. Niejeden żołnierz spełniał nawet oba te warunki. Cały system werbowania polegał na przekonywaniu ludzi, że po dziesięciu latach (o ile się je przeżyje, rzecz jasna) zarobią na skomplikowaną i drogą operację albo przeszczep komórek. Niektórym piechociarzom rzeczywiście udawało się, przeszedłszy ogień i wodę, doczekać emerytury i mieć nawet dzieci. Ale dla większości z nich już samo życie wojskowego było niezłą premią. Nie każdy mógł wyrwać się z hydroponicznej farmy albo z odlewni metalu – tu potrzebna była dobra kondycja fizyczna, wytrzymałość i głupkowata odwaga. Desantowcy czuli więc dumę i szczerze kochali swój los. Jeśli człowiek od czternastego roku życia zapieprzał na plantacji chlorelli, a po przyjściu do domu musiał sam myśleć o tym, co można zeżreć i skąd wziąć na to pieniądze, to odmierzony i opisany armijny tryb życia koszarowego może przypominać raj. Fakt, troska dowództwa o żołnierzy przejawiała się w nieco szorstki sposób, ale byli zawsze syci, czyści, schludni i wyspani. Krótko mówiąc – los się do ciebie, człeku, uśmiechnął. Tym bardziej że poza wszystkim desantowcy byli szkoleni – niektórzy z wysiłkiem odkrywali tajemnice alfabetu, a inni nawet mieli zajęcia na uniwersyteckim poziomie. Nie było jednak wśród nich elit albo inaczej – rosły one naturalnie w gronie żołnierzy. Każdy oficer zaczynał od sierżanta, co było świetnym bodźcem dla nieokrzesanych proletariuszy. Ich generałowie wyłazili z tego samego szamba i mogli służyć za żywy przykład sukcesu.

Na „Dekardzie” piechota od świtu zajmowała się musztrą bojową, po obiedzie siadała w ławkach, wieczorem szalała na dyskotekach i w salach sportowych, a w nocy dymała się w parach lub grupach w specjalnie do tego celu przeznaczonych pomieszczeniach. Czasem w koszarach wybuchały bójki, ale ofiar zazwyczaj nie było – zabójcę czekała egzekucja na miejscu. Poważne konflikty rozwiązywały sądy koleżeńskie, przestępcom groził trybunał, złodziej albo gwałciciel mógł wylądować na katordze. Desantowcy byli dowodzeni żelazną ręką.

Kapitan okrętu, pełniący w tym przypadku funkcję przewoźnika, nigdy się nie wtrącał do spraw wewnętrznych, choć jednocześnie to on kontrolował żołnierzy. Klucze do arsenału miał bowiem w kieszeni nie dyżurny oficer piechoty, a dowódca wachty. No i słusznie, bo jeden przypadkowy strzał ze szturmowego karabinu laserowego mógł narobić tyle szkód na pokładzie, że zajęcia z użyciem tej broni były całkowicie zakazane w przestrzeni. Oczywiście ani impulsowy westinghouse, ani nawet mauser nie przebiłyby poszycia zewnętrznego, ale mogły śmiało dokonać poważnych zniszczeń w komunikacji wewnętrznej. Tak więc piechota ćwiczyła z replikami, a astronauci pilnowali jej arsenału, co było jeszcze jednym powodem do okazywania desantowi pogardy.

Przed rozpoczęciem drugiej kampanii marsjańskiej Werner miał już półroczny staż służby na „Dekardzie”. Okręt wykonał w tym czasie trzy ćwiczebne zrzuty, jeden trening marszowy i wszystko szło jak po maśle. Dwa światy – desantowcy i astronauci – wypracowały w końcu zbrojny i pełen napięcia rozejm. Jeśli nie liczyć kilku rozkwaszonych w tygodniu nosów, to na pokładzie panował spokój i ład. Przyjaciółka Andrew mówiła mu, że jest cudowny, w koszarach zawsze czekała na niego szklana. Wojny nie planowano, piechota pompowała muskuły i podnosiła poziom intelektualny. Pułkownik desantu i commander Fush pryncypialnie komunikowali się wyłącznie za pośrednictwem adiutantów. Głupiejący z nudów nawigatorzy uczyli procesor marszowy kląć po szewsku.

W takim stanie ducha „Dekard” kończył ćwiczebny rajd, wlokąc się w ariergardzie eskadry Baskina, kiedy doszło do nieszczęścia. Pod nimi był Mars.

Kłopoty dopadły Wernera w chwili zadumy, kiedy siedział tępo wpatrzony w drzwi kibla. Nagle odezwał się alarm. Andrew zaklął, spuścił wodę, uszczelnił muszlę i trzymając spodnie w ręku, pognał włożyć speckostium. Alarm nie ustawał. To nie są ćwiczenia – pomyślał zdziwiony technik i zaklął raz jeszcze, mocniej. Nie chciał wojny. Miał dość przelewu krwi i był – jak zaczął podejrzewać – zmęczony kosmosem.

Na jego spotkanie gnał facet z rozbitym pyskiem i szalonym spojrzeniem – ZDO. Andrew zdziwił się jeszcze bardziej, zastępca miał być przecież na wachcie. Zdecydowawszy się powstrzymać od pośpiesznych wniosków, Werner skoczył do windy, po trzech sekundach wypadł z niej na pokładzie technicznym i natychmiast załapał czymś ciężkim w czubek głowy.

Ocknął się w pozycji leżącej, na czymś twardym i z mgłą przed oczami, a także z krwią na ustach. Ktoś cisnął mu między oczy mokrą serwetkę. Andrew odruchowo przetarł twarz, spróbował podnieść głowę z podłogi – bo to była podłoga – i zawył z bólu.

– Nie miotaj się, poruczniku – ktoś mu poradził. – Leż, odpoczywaj.

– Co jest? – zapytał Werner. Język mu się plątał i zawodził go aparat głosowy. – Zostaliśmy trafieni?

– Coś jakby. Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie.

Andrew pomyślał, że skoro żyje, to ktoś się o niego zatroszczy. Zamknął oczy. Zwłaszcza że i tak nic właściwie nie widział.

Rana na głowie została oczyszczona i opatrzona, zalana klejem. Poczuł, że robią mu jakąś iniekcję, po której od razu zaczął ziewać i zapadł w sen. Obudziwszy się, ze zdziwieniem skonstatował, że siedzi przypięty do fotela, a na skroniach ma jakieś nieznane mu czujniki. Przed fotelem znajdowało się biurko, zza którego patrzył na niego kapitan piechoty i pułkowy lekarz naczelny. Obu Andrew znał z widzenia, ale teraz ich widok nie wróżył nic dobrego. Doktor posępnie wodził oczami po wystającym z blatu monitorze, a kapitan szklanym wzrokiem wpijał się Wernerowi w nasadę nosa.

– Imię, nazwisko, kwalifikacje, stanowisko – powiedział bezbarwnym tonem.

– Andrew Werner, porucznik floty, master-technik, starszy technik WOB „Dekard” – tępo wyrecytował Andy. Z ukosa zerknął na opis panelu klimatyzacji. Sądząc po kodzie, znajdowali się gdzieś w głębi pokładu służbowego. Werner domyślił się, że to musi być posterunek kontroli służby kwatermistrzowskiej. Dotychczas był tu tylko raz, kiedy przyjmowano go do załogi.

– Jesteście marsjańskim szpiegiem? – zapytał kapitan.

– Co?! – zdziwił się Andrew.

– Czy realizujecie na okręcie działalność wywrotową? – ciągnął niezrażony oficer, nie przejmując się zdziwieniem przesłuchiwanego.

– Kapitanie, czy pan nie jest przypadkiem jebnięty?

W odpowiedzi ktoś z tyłu jebnął go w obolałą głowę. Andrew wrzasnął z bólu.

– Czy otrzymałeś rozkaz sabotowania wyrzutu desantu na Marsa?

– Nie jestem niczemu winien! – oświadczył Werner.

Znowu ktoś go uderzył, zabolało jeszcze bardziej. Andrew z przyjemnością splunąłby przynajmniej na oprawcę, ale nie mógł poruszyć przypiętą pasami głową.

– Odpowiadać na zadawane pytania – powiedział kapitan. – Czy jesteście marsjańskim szpiegiem?

– Nie – westchnął Werner. Jeszcze nie bardzo rozumiał, co się dzieje, ale już targały nim niedobre przeczucia.

– Znajdujecie się w związku seksualnym z młodszym sierżantem Jordan?

– A co to ma…

– Odpowiadać!

– No… Tak…

– Jordan namawiała was do zdrady z pożytkiem dla Marsa?

Andrew uniósł wzrok do sufitu. Przed oczami stanęła mu Janet Jordan. Chciałabym mieć z tobą dziecko, Andy. Za jakieś pięć lat, o ile mnie trochę podreperują i jeśli będę jeszcze żyła… Zrobisz mi? – zapytała kiedyś. Andrew skłamał wówczas, że tak. Nie kochał Janet i nie chciał, by jego dzieci pętały się nie wiadomo gdzie i rosły w towarzystwie jakichś niedorozwojów. Ale nie chciał też urazić dziewczyny, która przecież nie zrobiła mu nic złego, wręcz przeciwnie. Miała w sobie jakąś zaskakującą czystość duszy, może dlatego, że w koszarach spała tylko z dziewczynami i nie dawała Andy emu powodów do zazdrości większego kalibru.

– Czego ode mnie chcecie? – jęknął Werner. – Jestem lojalnym obywatelem. Jestem wierny przysiędze. Co się dzieje?!

– Czekamy na odpowiedzi, poruczniku. Jordan namawiała pana do zdrady. Tak czy nie?

– Nie, nie namawiała. Czy ja jestem aresztowany? Proszę o przedstawienie zarzutów!

– Ktoś z desantowców nakłaniał pana do zdrady?

– Nie!

– Wiedzieliście o tajnym składzie broni?

– O jakim znowu, wasza mać, składzie broni?

Tym razem odpowiedź zabolała strasznie.

– Nie-e-e! – wrzeszczał Andrew. – Przestańcie, sukinsyny! Nic nie wiem! Zabierzcie ode mnie tego swojego kata! Po cholerę wam poligraf? Żeby was…

– Ten jest w porządku – powiedział milczący do tej chwili lekarz. – Nasz.

– Rozwiązać! – polecił kapitan. – Co to jest poligraf, poruczniku?

– Wykrywacz kłamstw – powiedział Werner, stopniowo się uspokajając.

– Aaa… Jasne. Chciał pan wiedzieć, co się dzieje. Mamy kłopoty, poruczniku. Przepraszam za przesłuchanie, ale nie było innego wyjścia.

– A kolbą w łeb też jedyne wyjście? – zjadliwie zapytał technik.

Pasy jednak zostały odpięte, odwrócił się i zobaczył za sobą jakiegoś buhaja z naszywkami kaprala i automatem pod pachą.

– Gnojek – poinformował go Andy, odklejając od skroni czujniki i ciskając je na stół.

Kapral nawet nie poruszył brwią.

– Nie kolbą was potraktowano, a kantem dłoni – powiedział kapitan. – I nie my. My was odbiliśmy.

– Od kogo? Od Marsjan czy jak?

– Z rąk buntowników, poruczniku. Do pańskiej wiadomości, na statku trwa walka. Pewna część żołnierzy… oczywiście nieznaczna część!… poddawszy się agitacji marsjańskich szpiegów, odmówiła wykonania zrzutu. Agentów wroga unieszkodliwiliśmy, ale buntownicy, rozumiejąc, co ich teraz czeka, nie chcą się poddać i stawiają rozpaczliwy opór. Kilka okrętów eskadry Baskina leci nam na pomoc, ale tam nie ma piechoty, więc i tak musimy stłumić bunt sami. W przeciwnym wypadku „Dekard” zostanie storpedowany i rozwalony. Ale opanujemy to, zanim dojdzie do dramatu. Tak wyglądają sprawy, poruczniku.

– Odmówili skoku… Więc mamy jednak wojnę?

– No-o, może nie na taką skalę. Raczej manewr zastraszania. Marsjanie pakują się w nasze sprawy wewnętrzne. Zdecydowali, że będą dyktować Ziemi warunki.

– N-no tak… I rzeczywiście mieli agentów na pokładzie?

– Mieli. Proszę posłuchać, poruczniku. Jesteśmy jakieś dwadzieścia megametrów od powierzchni. Przyspieszenie zero, prędkość… Proszę popatrzeć. Czy zdoła pan zatrzymać tę barkę na pięciu megametrach?

Andrew wlepił spojrzenie w oczy kapitana.

– Nie jest mi łatwo o tym mówić – powiedział tamten. – Ale tak wyszło, że pan jest jedynym członkiem załogi pozostałym przy życiu.

– Ja pier… – wykrztusił Werner, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał.

– Musimy wyhamować, poruczniku. Buntownicy wycofali się do trzeciej śluzy desantowej i tam się umocnili. Wykurzyć ich stamtąd nie jest łatwo, to może potrwać kilka godzin. Niestety, oni mają lasery, a my tylko automaty. Jeśli w tym czasie „Dekard” zbliży się do Marsa na dwa – trzy megametry, zdrajcy będą usiłowali wyskoczyć i przejść na stronę czerwonodupków. A to by było nie w porządku.

– Skąd mają lasery… – pomyślał na głos Andrew, ale już w jego obitym umyśle rodziły się podejrzenia.

– Wygląda, że mieli skrytkę, tajny arsenał. Niestety nie wiedzieliśmy o nim.

– Pewnie, że nie wiedzieliście – niewesoło uśmiechnął się Werner. – Przecież to commander Fush go urządził.

– Czyli?! – zdziwił się kapitan.

– Fush miał problem z nerwami. Panicznie bał się buntu. Ufał tylko oficerom floty. Przytaszczył kilka skrzyń z laserami do jednego z modułów awaryjnych i powiedział, że jeśli piechota zacznie robić problemy, to nas uzbroi i urządzimy desantowi Północ. Przepraszam, ale to jego słowa.

– Kto tu mówił, że potrafi obsługiwać wykrywacz kłamstw? – Przesłuchujący oficer wyszczerzył się na lekarza.

– Ja nie mówiłem, że potrafię. Mówiłem, że spróbuję…

– Co jeden, to lepszy… – mruknął kapitan. – Teraz wszystko rozumiem. Zaczęło się od tego, że buntownicy ujęli commandera Fusha. Stary pierdzieli Kapralu, słyszeliście? Migiem do pułkownika z meldunkiem! I zaraz z powrotem. Zobaczcie, jak tam sprawy stoją.

Żołnierz wyszedł z pomieszczenia. Oficer przygryzł wargi i pokiwał głową. Andrew z zainteresowaniem patrzył w ślad za kapralem. Wyglądało, że dzielni wojacy albo rozpieprzyli pokładowy system łączności, albo stracili nad nim kontrolę. Gdzie w takim razie ich radiostacje? Dlaczego wszyscy są w lekkich ćwiczebnych mundurach? Coś to nie wyglądało na tłumienie buntu…

– Ale z was numery, panowie astronauci… – rzucił kapitan. – Naprawdę, Werner. Magazyn broni w tajemnicy przed nami… Przecież to zdrada. Mam was rozstrzelać czy jak?

– Proszę bardzo – powiedział Andrew. – A kto będzie hamował? I w ogóle co ja mam do tego? Ja nie widziałem tych laserów na oczy.

– Ale słyszał pan o nich! Nie rozumiem, dlaczego nikt nie wpadł na pomysł, żeby przyjść i o tym zameldować.

– Desant umie robić sobie z załogi wrogów – zauważył technik. – Wasi zasrani komandosi…

– A wy umiecie tylko walić się ze zdrajcami ojczyzny – przerwał mu kapitan. – Proszę pamiętać, poruczniku, pański związek z Jordan będzie jeszcze przedmiotem dochodzenia.

– Ona jest z nimi? – zapytał Andy.

– Ona została zabita, Werner. Usiłowała się poddać, za co została zabita przez buntowników.

Andrew przejechał dłonią po twarzy. Janet… To już nie miało znaczenia. Żywa czy martwa, była już sama. A on musiał teraz wybrać, co dalej? Ale Janet… Strasznie żal…

– Nawet panu nie współczuję, Werner – oznajmił mściwie kapitan.

Rozgniotę – pomyślał Andy. – Rozgniotę ich wszystkich, jak tylko się dorwę do speckostiumu. I zwieję na kutrze desantowym. Niech się co do jednego rozwalą o Marsa, ci, co mają rację, i ci winni, i dobrzy, i źli.

– Astronauci! – rzucił oficer tonem przekleństwa.

Mój zapasowy speckostium jest w rdzeniu głównym – rozważał Werner. – Do najbliższego luku mam stąd dwa kroki. Awaryjny ciąg „Dekarda” to osiem G. Pewnie, że rozgniotę! Jeśli tylko…

– Buntownicy mają speckostiumy? – zapytał Andrew.

– A o co chodzi? – poderwał się kapitan.

– Pytam: mają czy nie?

– Mają. Pancerz szturmowy. My też mamy.

Niech to… Taki pancerz wytrzymuje z piętnaście G. Odpada numer z przeciążeniem. Ale speckostium i tak mi jest potrzebny. Chroni przed niektórymi pociskami. Co mam robić? Najpierw muszę się zapakować w nieważkość, do rdzenia centralnego. To pierwsza rzecz. Tam coś wymyślę.

– Dlaczego w takim razie jesteście w lekkich mundurach?

– Za dużo pytań, poruczniku. Nadal pan nie odpowiedział: zdoła pan wyhamować czy nie?

– Zależy od prędkości. Proszę się nie denerwować. Jeśli Baskin wie, w czym problem i że straciliśmy sterowanie, to doprowadzi tu parę battleshipów i zahaczy „Dekarda” za mocowanie boostera. Nasza barka, jak pan powiedział, jest ciężka, ale battleshipy dadzą radę.

Lekarz nagle wstał i zaczął nerwowo przemierzać kajutę.

– Nie mamy łączności z Baskinem – przyznał się kapitan. – My tylko zakładamy, że on tu leci. Powinien lecieć. Wydarzenia na „Dekardzie” trwają od trzech godzin. Bunt zaczął się niemal od razu po ogłoszeniu stanu wojennego.

– No to gratuluję – powiedział Werner. – No to już niczewo nie pieriejebiosz.

– Co? – oficer nie zrozumiał rosyjskiego zwrotu.

– Ech, piechota… Nie jesteśmy na powierzchni – wyjaśnił Andrew. – Dowolny manewr grupowy w przestrzeni wykonuje się według wcześniej opracowanych schematów. Tych schematów są miliony, na wszelkie okoliczności. Jeśli ogłoszono stan wojenny, to eskadra już realizuje jakiś schemat. Dyżurny nawigator ładuje go do procesora marszowego i dalej jednostka wali na autopilocie. Zachowując milczenie radiowe, nawiasem mówiąc. Oczywiście inne jednostki aktywnie manewrują. Ale „Dekarda” to nie dotyczy. Nasz cel to lot w kierunku wcześniej zadanego punktu. Jasne?

– I co, nie otrzymamy żadnych danych wyjściowych? – ostrożnie zapytał kapitan.

– Kim pan jest tak w ogóle? – zdziwił się Werner. – Intendentem? Bo to by się zgadzało, że pan tak do magazynów lgnie…

– Jestem szefem wywiadu pułku!!! – ryknął ten zaczerwieniony na twarzy. – Odpowiadać mi tu!!!

– A nasz kapral zaginął?… – bąknął Andrew pokojowym tonem.

– Swołocz ruska! – kapitan walnął w biurko pięścią. – Odpowiadać mi! Będzie łączność czy nie?

– W najbliższych godzinach na pewno nie. Powtarzam, nie jesteśmy teraz potrzebni eskadrze. Przecież nie jesteśmy destroyerem, a jak pan słusznie zauważył, barką. O nas na razie nikt jeszcze nie myśli. Baskin musi najpierw ostrzelać planetę.

– Ale sztab eskadry powinien kontrolować nasze położenie – rzucił oficer, uspokajając się.

– No i kontroluje. „Dekard” leci? Leci. Przyspieszenia brak? Brak. Czyli jak trzeba. Przecież jesteśmy na autopilocie. A trzy godziny to betka! Nawet im do głowy nie przyjdzie, że coś u nas nie gra. Lepiej załóżcie swoje pancerze. Procesor marszowy w każdej chwili może walnąć pełny ciąg.

– Czy mogę odejść? – natychmiast zapytał lekarz.

– Won! – wrzasnął kapitan. – I zorientujcie się, co się dzieje. Proszę też przysłać tu tego kretyna!

– Zamierza pan iść ze mną na SDO czy jak? Nie wykluczam, że mamy bardzo mało czasu – przypomniał Andrew.

– My… – zaczął szef wywiadu, ale nie dokończył.

Kajuta zadygotała po potwornym wstrząsie. Fotel z siedzącym Wernerem wyrwał się z uchwytów i wraz z pasażerem walnął w ścianę.

Kiedy Andy oprzytomniał, pierwszym, co zobaczył przez mgłę, była ponura gęba lekarza.

– Dzień dobry, doktorze – powiedział Werner. – A co pan tu…

– Proszę leżeć i się nie ruszać. Drugi uraz w ciągu jednego dnia…

– A kiedy był pierwszy? – zdziwił się Andrew. – Co się dzieje? Trafili nas?

– Trafili, bez wątpienia. Pana trafili, poruczniku. Na bank.

– Nie pamiętam – westchnął technik. – Wojna czy co? Jakieś cholerstwo…

Doktor nagle został odsunięty, w polu widzenia pojawiły się jakieś jakby znajome uśmiechnięte pyski.

– Ale ty masz fart, poruczniku! Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin! Możesz uważać, że dziś ci się życie zaczyna od nowa…

– Wiem, co mi się zaczyna – powiedział zrzędliwie Werner. – Dynamiczna neuralgia na gruncie poważnego urazu, oto co mi się zaczyna. Lepiej się odsuńcie, panowie, bo jak zaraz rzygnę…

– Wygląda, że wcale go nie cieszy nasz widok – zauważył jeden z pysków. – A ta… jak jej tam… neuralgia… naprawdę rzyganiem się objawia?

– Rzygać mi się chce na twój widok – burknął ktoś inny, sądząc z tonu, podoficer. – Idź się umyj, saperze pieprzony. Hej, poruczniku, ile pan widzi palców?

– Osiem – oznajmił Andrew. Wzrok mu zaczynał funkcjonować, ale czuł się ogólnie fatalnie. Poza tym nie wiedział, gdzie jest ani co się dzieje dokoła. Szczególnie niepokoiła go obecność uzbrojonych desantowców, podnieconych i usmolonych od stóp do głów. A żołnierz, który rozmawiał z Wernerem, miał na policzku plamę zaschłej krwi.

– Nie pieprz. To jeden palec. Poznajesz mnie? Sierżant Weil, z wywiadu. Pamiętasz?

– Ten Weil, który jakiś rok temu topił w kiblu drugiego nawigatora?

– Ten, właśnie ten! – ucieszył się żołnierz. – No, to już lepiej z tobą. Naprawdę cię mdli? W głowie ci się kręci?

– Głowa… Gdzie to jest?

– Między nogami. Panowie, według mnie wszystko z nim w porządku. Doktorze, może się ruszać?

– Jeśli mu życie niemiłe, proszę bardzo.

– Co to za jakieś pogrzebowe nastroje, doc?! Jeszcze pana chyba nikt nie zabił.

– Jak nie teraz, to później – oświadczył lekarz lodowatym tonem.

– Słuchaj, zarazo – wtrącił się ktoś trzeci. – Jeśli porucznik umrze, ty na pewno nie pożyjesz dłużej. Więc. się nie wypindrzaj, tylko stawiaj go na nogi.

– Ja wykonałem wszystkie niezbędne iniekcje – powiedział łapiduch sztucznie spokojnym tonem. – Lepiej niż w tej chwili w najbliższym czasie się nie poczuje.

– To do dupy – podsumował sierżant. – Dobra, najważniejsze, żeby nie kojfnął. Poruczniku, zaraz wykombinujemy dla ciebie nosze i będzie OK. Leż, odpoczywaj. Dobra, chłopy, gdzie by tu go…

– Chłopaki, a co się, kurde, dzieje? – zapytał Andrew.

– Nie wiem – krótko rzucił sierżant. – No to, panowie, raze-em!

Werner został delikatnie podniesiony i ułożony na czymś twardym. Najprawdopodobniej na blacie biurka.

– Co to znaczy: nie wiem? – nalegał technik. Zaimprowizowane nosze zostały wyniesione na korytarz, wtedy oczom rannego ukazał się zmacerowany sufit. Wykładzina z wypalonymi dziurami, przez otwory widać było przewody mediów.

– No i jakoś głupio to wszystko wyszło – zaczął tłumaczyć sytuację sierżant. – Wasz ZDO nie był aby homisiem?

Andrew prychnął twierdząco. Nieraz sam opędzał się od niego trzymanymi w ręku narzędziami. ZDO należał do facetów kochliwych i bliski związek z commanderem Fushem mu nie wystarczał. Tylko dlaczego oni mówią o nim w czasie przeszłym? – pomyślał Werner. Ale nie zdążył zapytać.

– Tak myślałem. – Sierżant pokiwał głową. – Same kłopoty przez tych pedałów. Krótko mówiąc, wasz ZDO zastrzelił pod prysznicem jednego naszego chłoptasia. No to myśmy gnoja złapali i wyrychtowali trochę. Nie na śmierć, sam wiesz, u nas takie rzeczy nie przechodzą, nic podobnego. Ale ludzie się bardzo na was, astronautów, rozzłościli. I już mieliśmy go oddać dyżurnemu, a tu inni wasi przylecieli. I zaczęło się… Zjawia się dyżurny. Co to za napaść na oficera? – pyta. – Wszystkich aresztujemy, będę strzelać! A tu ktoś mu w czachę jak nie gwizdnie… No i już po chwili nie było wiadomo, kto kogo i za co bije. Wszyscy ocipieli, i nasi, i wasi. Ogłoszono alarm, żeby skończyć mordobicie, ale w koszarach już wybuchła strzelanina. Walą do nas z pistoletów jak na strzelnicy. Myśmy ich, wiadomo, załatwili, wzywamy pułkownika, żeby się zorientował, żeby obronił, przecież nie nasza wina. A ten się zamknął w kabinie i drze mordę, że teraz wszystkich nas czeka zimna mogiła. Że niby zdrada i takie tam… I nagle pojawia się ten piździelec, commander Fush, z jakimiś gnojami. Z laserami. Czyli przyszli nas wyciąć. No i to tyle. Dlatego powiadam, masz farta, poruczniku.

– Zwariowaliście… – wykrztusił Andrew.

– Sami się dziwimy – westchnął sierżant. – Jesteś na tej barce jedyny, któremu trybunał nie grozi.

Nosze dogonił ktoś ogromny i tupiący głucho, a w pole widzenia Wernera wpadła nowa twarz. Tego człowieka Andrew rozpoznał od razu – Bunny, kapral z plutonu łączności. I od razu w głowie pojawiły się jakieś strzępy wspomnień. A wnętrze ciała zalał chłód – to nie były dobre myśli.

– Żywy! – sapnął Bunny. – Świetnie. W porządku. Jak się czujesz, poruczniku?

– Jenny… – wykrztusił Werner. – Gdzie?

– Wybacz, poruczniku. – Kapral spochmurniał i zasępił się.

– Co wybacz?

– No… Wybacz i tyle.

– Co za świnie z was… – szepnął Andrew i mocno zacisnął powieki.

– To nie nasza wina – powiedział Bunny tonem skrzywdzonego dzieciaka. – To wasi. Laserem. Na miejscu. Myślisz, że mi jej nie żal?

– Jesteśmy – powiedział Weil. – Ostrożnie, panowie. Raz, dwa!

Silne ręce podniosły Wernera i usadowiły na czymś miękkim i sprężynującym. Andrew otworzył oczy. Zalewały je łzy. Ktoś delikatnie włożył mu w dłoń serwetkę.

– Może potem tym się zajmiemy, co? – poprosił sierżant. – To jest taka sprawa, że już się nie wróci…

– Właśnie – przytaknął Bunny. – A ty teraz odpowiadasz za okręt. Nikogo innego nie ma.

Technik otarł łzy i cisnął serwetkę. Siedział w SDO, w fotelu starszego nawigatora. Jedno spojrzenie wystarczyło, by zobaczyć, że tu też walczono. Zostały ślady krwi i większa część oprzyrządowania wymagała remontu. Wszędzie kręcili się desantowcy, z ciekawością spoglądając w ekrany i kopiąc resztki aparatury. Spoza rezerwowego pulpitu sterczały czyjeś nogi w nadpalonych butach. Jedna podeszwa jeszcze lekko dymiła. Wernerowi wydało się, że to nawigator Kaminski, i nagle poczuł, że za sekundę zacznie rzygać. Nie czuł nawet przerażenia, raczej złość. Tępa siła piechoty szturmowej w końcu wzbudziła w nim gdzieś w głębi wściekłość. Bezmózga siła, która zabiła Jenny. Idiotyczna agresja, która omal nie zabiła i jego. Bezsensowne dążenie do likwidacji wszystkich i wszystkiego, co żołnierze uważali za obce i niesłuszne.

Andrew nagle zrozumiał, że nienawidzi tych ludzi. Więcej – że zawsze ich nienawidził. Po prostu wcześniej sądził, że to duże dzieci, ofermy i niedojdy zasługujące na litość nie mniej niż on sam, taki nieprzystosowany i samotny. Ale teraz desantowcy pokazali zęby i już nie było za co ich żałować.

– Czego ode mnie chcecie? – zapytał.

– Zrób coś, żeby nas od razu nie zabili – powiedział Weil.

– Znaczy co? – zdziwił się Andrew.

– No, na przykład niech to gówno doleci do domu.

– Do domu?

– Przestań szydzić! – nagle eksplodował sierżant.

– Te, spokojniej! – pohamował go Bunny. – Przecież on jest ranny. Nie rozumie.

Weil przykucnął przed Wernerem i ufnie spojrzał mu w oczy.

– Poruczniku – westchnął – dynamiczna neuralgia to poważna choroba. Ja ją mam od trzech lat. Właśnie z powodu takiego fizycznego urazu. Tak więc z góry mi wybacz. Ja się nie zawsze kontroluję. Ale rozumiem, że jesteś nam bardzo potrzebny. Siedzimy po uszy w gównie, a każdy popapraniec może cię rozwalić tylko dlatego, że jesteś astronautą. Za to, że nas wyruchaliście. Tak więc zrób coś, proszę. Zostaniesz przy życiu.

– Och, za ostro sobie poczynasz, sierżancie – zauważył Bunny.

– Spadaj! – rzucił Weil. Kapral zasępił się, ale zmilczał. Wyglądało, że nie bardzo mu się podoba łażenie za jakimś podoficerem w charakterze przydupasa, ale w każdym stadzie dowodzi najokrutniejszy osobnik. A z Weila aż tryskała zwierzęca nienawiść.

– Rozumiesz mnie? – dopytywał się teraz Andy ego, udając, że umie mówić ludzkim głosem. – Ta balia leci. Chyba na Marsa. Skieruj ją do domu. Musimy połączyć się ze sztabem naszej brygady i wszystko zameldować. Nie dowództwu floty, a piechoty. Baskin nas po prostu rozstrzela i po wszystkim. Tylko nasi mogą to roztrząsnąć uczciwie. Bo my nie jesteśmy tu winni, rozumiesz?

– A co ci przeszkadza wysłać stąd sygnał na Ziemię? – zapytał Andrew. – Twój wspaniały sztab wyśle wiadomość do Baskina i powie mu, żeby się nie napalał.

– Stacja dalekiej łączności spłonęła – powiedział ponuro Bunny. – Nie możemy się z nikim połączyć, chyba że z eskadrą.

Werner dał sierżantowi znak, by się odsunął. Przed nim, na środku ekranu, świecił czerwony Mars.

– Sam widzisz, dokąd lecimy – ponuro odezwał się Weil. – Przecież nie wylądujemy u czerwonodupków. Przyjmą nas z otwartymi rękami i wszystkich postawią pod murem.

– Kiedy został ogłoszony alarm bojowy? – przypomniał sobie coś Andrew.

– Jakieś pięć godzin temu…

Werner pochylił się nad pulpitem nawigatora. Zgodnie z odruchem doświadczonego technika uruchomił system diagnostyki. Potem wszedł do menu poczty elektronicznej.

– Skąd ta pewność, że alarm był ćwiczebny? – zapytał.

– Nie wiem, o co ci chodzi… – zdziwił się Weil.

– Chodzi mi o to, że walczymy. Eskadra obrabia jakiś schemat na powierzchni Marsa. Czas do desantu… trzy godziny.

– Mamo! – powiedział wolno i wyraźnie Bunny.

Sierżant chwycił się za głowę obiema rękami.

– Gratuluję, panowie – powiedział jeden ze sterczących z tyłu desantowców. – Jesteśmy trupami. Kto nie wierzy, niech czyta regulamin.

Wypowiedź była trafiona. Urządziwszy pogrom w czasie pokoju, żołnierze mieli jeszcze szansę wykręcić się katorgą albo przeniesieniem do karnego batalionu. Te same działania w warunkach wojennych rozpatrywane były jako bunt i świadoma dywersja przeciw zdolności bojowej. A buntownicy nie mieli prawa do korzystania ze starej reguły zmycia krwią przestępstwa. Niepewny żołnierz, zdolny do przejścia na stronę wroga, kosztował zbyt wiele, by można mu było dawać taką możliwość. Znacznie racjonalniej takiego zabić.

– No to się wpieprzyliśmy…

– Gorzej. Już po nas.

– Won mi stąd! – ryknął Weil. – Wszyscy! Natychmiast! Do koszar!

– Ty, wiesz co… Może nie tak ostro – rzucił ktoś.

Podoficer nieprzyjemnie zmienił się na twarzy i podniósł laser. Miał ciężki Mauser-500 zdolny jednym impulsem zrobić z człowieka przypalony befsztyk.

– Nie rozkazuj tu – nieoczekiwanie dla siebie powiedział Andrew. – Jesteś na Stanowisku Dowodzenia Okrętem, sierżancie.

Weil natychmiast wycelował wylot lasera w Wernera.

– Na Ziemię! – rozkazał ochryple.

– Po kiego wała? – zapytał ktoś z tyłu. – Przecież tam jest artyleria.

– Nie wszędzie. Są nieosłonięte strefy. Wyskoczymy nad Ameryką Południową.

– To może od razu nad biegunem południowym?

– Powiedziałem, nad Ameryką Południową. Tam jest roślinność, czyli będzie żarcie. Zadupie, więc i nie znajdą. Baby są, będziemy żyli jak ludzie. Na Ziemię, poruczniku!

– Dobrze kuma – ocenił inny desantowiec. – Słyszysz, latawiec, wal do domu!

– Hej, Bunny! – zawołał Andrew, próbując nie zwracać uwagi na wbijający mu się w brzuch wylot lasera. – A gdzie są nawigatorzy?

– Nie zrozumiałeś? – zdziwił się kapral. – Zostałeś tylko ty, poruczniku. Nikogo więcej z waszych nie ma. Naszych oficerów też nie ma. Był pułkownik, ale się zastrzelił. Słuchaj, może naprawdę skorzystamy z zadymy i skoczymy na Ziemię? Przecież ty niczym nie ryzykujesz. Zostałeś przez nas zmuszony.

Werner wolno rozejrzał się po żołnierzach. Oczy członków desantu płonęły nadzieją. Oni naprawdę nie mieli już wyjścia. Na Marsa wyraźnie nie chcieli – wpajana od dziecka niechęć do czerownodupków zrobiła swoje. A gdyby zdołali choćby w tej Ameryce Południowej zapaść się pod ziemię, to mogliby jeszcze trochę pożyć. Nie chcieli ponosić odpowiedzialności za to, co zrobili. Zresztą nikt nigdy ich nie uczył, że istnieje coś takiego jak odpowiedzialność, dobro czy zło. Znali tylko nagrodę i karę. Takie podejście nie spodobało się Andy’emu jeszcze bardziej. Mimo, a może dzięki wrodzonej samodzielności, zawsze rozliczał się z tego, co robił, nawet z najbardziej głupich rzeczy. Jak każdy astronauta, starał się wszystko przewidzieć trzy ruchy do przodu. A ci troglodyci sami się wpakowali w pułapkę.

Zapłacicie mi za Jenny – pomyślał Werner. – I za swoja tępotę, i za tchórzostwo. Dam ja wam Południową Amerykę!

– Tak szczerze – powiedział na głos – mi to zwisa, czy do Ziemi, czy na Alfę Centauri. Może was to rozśmieszy, chłopaki, ale ja nie potrafię kierować okrętem. Rzeczywiście roześmiali się niedowierzająco. Wszyscy poza Weilem.

– Zastrzelę – ostrzegł rzeczowo.

– Mówię poważnie – westchnął Andrew. – Ja potrafię przestawić napęd na przyspieszanie albo na hamowanie. Ale w nawigacji nie kumam ni cholery.

Sierżant odłożył laser i wyjął nóż.

– Nie potrafiłbym nawet ustawić „Dekarda” na orbicie Marsa – ciągnął Werner. – Oszczędziliście nie tego człowieka, co trzeba. Należało pilnować nawigatorów. A tak macie tylko jedną drogę. – Wskazał palcem glob na ekranie. – Tam.

– A mówili, że Ruscy… – mruknął ktoś z oburzeniem w głosie.

– On się mści za swoich.

– Co tam za swoich, przecież oni mu kobietę rozwalili…

– Gnój zwyczajny! Przestań, poruczniku, sobie robić jaja, potniemy cię na kawałki!

– Poczekajcie! – powstrzymał ich Bunny. – Mówisz poważnie?

– A jaki byłby sens, żeby was okłamywać? – szczerze zapytał Andrew, patrząc w ekran. Diagnostyka wykazywała, że napęd jest w porządku, ale linie komunikacyjne są poważnie uszkodzone. SDO, ośrodek nerwowy okrętu, został praktycznie odcięty od całej reszty. Widocznie ktoś nieostrożnym strzałem rozwalił gródź i przeciął kable. Teraz sterować „Dekardem” można było tylko z rezerwowego procesora na rufie. Ale w tym celu należało go odpalić. Z tym że polecenie autopilota, jakie zostało zapisane przez reaktor w buforze, mogło zaktywować ciąg dopiero za godzinę z hakiem. Okręt wychodził na cel.

– Masz po co kłamać – uznał Weil. – Jesteś astronautą, oficerem… Mógłbyś przynajmniej pilnować min na swoim kaprawym pysku. Chcesz nas wpakować pod ostrzał czerwonodupków? Żeby zrobili z nas kotlety? No nic, zaraz cię z tego wyleczę – mówiąc to, gwałtownym ruchem dźgnął nożem przedramię Wernera. Jakby wbijał gwóźdź.

Tkanina kombinezonu pękła z trzaskiem. Andrew zgiął się wpół z bólu i jęknął.

Sierżant wyszarpnął nóż i oblizał krew z ostrza. Oczy miał zamglone.

Technik, sycząc, zacisnął palcami płytką, ale długą ranę.

– Czujesz? – zapytał Weil. – Teraz ci wytnę oczko. No, chłopaki, trzymajcie go!

Werner został przyciśnięty do oparcia fotela. Sierżant wolno zbliżył ostrze do jego oka. Na ustach żołnierza błąkał się żądny krwi uśmieszek. Między działaniem i celem nie było żadnego związku. Tortura wcale nie musiała doprowadzić do pożądanego wyniku. Ale półszalony Weil wyraźnie rozkoszował się tym, co robił.

Naprawdę mnie zabije – przemknęło przez myśl Andrew.

– Wyluzuj – powiedział. – Popatrz na monitor. Umiesz czytać?

Sierżant potrząsnął głową, jakby budząc się z transu.

– No co? – rzucił, odwracając głowę.

– Widzisz napis utrata łącza? Kto strzelał w strefie odciążonej?

– A o co chodzi?

– Nie ma łączności między SDO i napędem. Idziemy na rufę. Muszę odpalić procesor rezerwowy.

– Czyli jednak polecimy? – zapytał Weil z kpiącym uśmieszkiem.

I nagle trzonkiem noża mocno uderzył Wernera w kość policzkową. Przed oczami technika któryś już raz tego dnia zapadł mrok.

– I poprawka – powiedział sierżant, uderzając ponownie. Tym razem to był bolesny siarczysty policzek. – To taka zaliczka. Na wszelki wypadek. No, idziemy, poruczniku.

Andrew został wyszarpnięty z fotela i postawiony na nogach. W głowie mu się kręciło, ale w sercu wrzała złość. Nie powinni go bić po twarzy. To definitywnie utwierdziło Wernera w jego planach.

Potrzebował tylko jednego otwartego luku technicznego po drodze.

Szli wolno korytarzem, starając się nie dotykać nadpalonego poszycia ścian. Desantowcy otoczyli Andy’ego ze wszystkich stron, ale nikt go nie trzymał. Tym sposobem demonstrowali swoją pogardę dla człowieka, którego dotychczas traktowali po ludzku, a ten zachował się jak jakiś zasrany astronauta. Nikt też nie zaproponował mu opatrunku na przedramię. Tylko kapral Bunny ciągle sapał Wernerowi nad uchem, jakby zamierzał coś powiedzieć. Jednakże nie wypluł z siebie ani słowa.

Idący na czele sierżant Weil półgłosem wydawał polecenia. Widocznie wśród tych ludzi ocalały resztki wojskowej dyscypliny. Oczywiście, wybiwszy oficerów, desant natychmiast stał się zwyczajną bandą, ale ta banda też chciała przeżyć.

Andrew, patrząc pod nogi, wypatrywał luków technicznych. Ale wszystkie pokrywy były, jak na złość, zamknięte i jeszcze zablokowane.

– Hej, ostrożnie – zawołał ktoś z przodu. – Mamy tu niewielką dziurkę.

– Dobra mi dziurka! Przecież było powiedziane, żeby bez granatów…

– To nie granat, tu były gaśnice.

– Wszystko jedno, chyba kiepsko strzelamy.

– No chyba. Tędy, pod ścianę. Po prawej! Desantowcy zaczęli pojedynczo omijać ziejący mrokiem otwór z nadtopionymi krawędziami.

– Ho-ho! Na wylot! Nieźle się można wpieprzyć – z szacunkiem powiedział idący przed Wernerem szeregowiec.

Andy chwycił się tych słów jak tonący brzytwy i będąc tuż przy otworze, zrobił krok w lewo.

Oddałby w tej chwili pół życia za speckostium – w nim można było skoczyć z wieży Eiffla.

– Stój!!! – ryknął Bunny.

Ale Werner, choćby nawet chciał, nie mógłby go już teraz posłuchać.

Przeleciał trzy metry z hakiem i gdyby nie elastyczna podłoga, na pewno coś by sobie złamał albo zwichnął. Uderzenie było tak mocne, że duszę poczuł dosłownie w piętach, niemal znowu stracił przytomność. Ale poderwał się na czworaka i nie marnując czasu na wstawanie, pogalopował przed siebie.

Z tyłu coś syknęło, huknęło, poleciały iskry i gorące bryzgi.

– Nie strzelać! – wrzasnął Weil. – Bunny, durniu, przestań! Za nim, idioto!

Na środku korytarza, absurdalnie i zaskakująco, zabawiała się para – oboje nadzy i podobnie jak Andrew na czworakach. Pancerze i broń walała się obok. Przeskoczył przez nich i od razu zobaczył upragniony luk.

– Ale numer! – powiedziała kobieta, odwracając głowę i mocniej się zapierając, żeby mniej nią trzęsło i lepiej było widać. – Oficerek! Żywy! I przystojniutki…

Mężczyzna nie zareagował wcale na Wernera. Coś innego zaprzątało mu umysł.

Andrew szarpnął pokrywę luku, usiadł i spuścił do środka nogi.

Z tyłu coś huknęło, tym razem bez syku, ale z przeraźliwymi przekleństwami. To kapral Bunny zaliczył twarde lądowanie.

– Leżeć, suki! – ryknął do kochanków. – Zastrzelę, mać wasza!…

Werner zwalił się w luk, odruchowo postawił stopy na poprzeczce windy linowej, jedną ręką chwycił poręcz nasadki sterującej, drugą pociągnął do siebie ciężką pokrywę, żeby zablokować ją od wewnątrz. Ranna kończyna zareagowała szaleńczym bólem. Andrew krzyknął, ale nie wypuścił poręczy. Brakowało jeszcze tylko, żeby stracił chwyt i zwalił się w głąb szybu.

– Nie strzelaj, kretynie! – słychać było z góry rozkazy Weila. – Łap go! Łap!

Pokrywa luku zatrzasnęła się, w szybie zapanowała gęsta cisza. Werner przekręcił blokady do oporu, wdusił klawisz na poręczy i winda pociągnęła go do góry.

Teraz on miał przewagę. Desantowcy nie znali, bo i nie musieli, schematu okrętu. Zanim go znajdą, zanim opanują… Andrew w ciągu jakichś dziesięciu sekund przeleciał przez wszystkie poziomy i wyskoczył na szorstką powierzchnię zewnętrznego poszycia strefy roboczej.

Znajdował się teraz jakby w środku olbrzymiej matrioszki – dokładnie między dwiema laleczkami. Ta, na której stał, poruszała się, ta, która była jego celem – nie. Grawitacja w sektorze przejściowym miała wartość jednej trzeciej ziemskiej. Poczuł, że jeszcze bardziej kręci mu się w głowie.

Przyciskając do brzucha nękającą bólem rękę i kulejąc ciężko, podbiegł do posterunku kontroli technicznej. Wyjął apteczkę, zaaplikował sobie anestetyk, przełknął kilka piguł tonizujących i pośpiesznie opatrzył przedramię. Szybko wpakował się w speckostium i przyczepił od frontu napierśnik narzędziowy. Działał świadomie, racjonalnie, szybko, ale jakby we mgle.

Nad głową przepłynął luk. Andrew pomyślał złośliwie, że wielcy i ciężko uzbrojeni desantowcy będą go straszliwie przeklinać, pełzając po takich katakumbach, i pogonił za uciekającą pokrywą. On po takich szczelinach codziennie pełzał jak karaluch… i w sumie go to bawiło. Raszyn powiedział kiedyś, że każdy technik codziennie rodzi się od nowa, wyłażąc z wąskich kanałów na światło dzienne. To pewnie oznaczało, że także wybór zawodu spowodowany był nieświadomym życzeniem powrotu do łona matki, ukrycia się tam na wieki.

Dawne czasy… Raszyn był wtedy kapitanem Uspienskim. Jeśli sądzić po ilości zakamarków, to nasze ciągi komunikacyjne raczej przypominają jelita! – odpowiedział mu wówczas Andrew. – Czyli technicy nie chcą się ukrywać, a latać. Jak nie da się inaczej, to przynajmniej z góry na dół. Ludzie dziko zarechotali. Sam się przyznałeś! – wrzasnął Fox, jeszcze wtedy młody i wcale niegruby strzelec. – Sam przyznałeś się, że technicy to gówno! – W takim razie nie stój na dole, kiedy lecę! – odparował Werner i wspiął się na sufit. Fox zaczął w udawanej panice biegać tu i tam po pomieszczeniu, a Raszyn patrzył z rozczuleniem na swoją załogę i mruczał pod nosem: Ech, dzieciaki… Jak dorosnę, sam sobie takich narobię. Po miesiącu strzelec pojechał na dół na trening, a po kolejnym na trawersie Jupitera „von Rey” głupio nadział się na marsjański battleship „Enterprise”.

Andrew wisiał teraz w strefie odciążonej i z zacietrzewieniem ciął przewody, a przed oczami widniały mu twarze przyjaciół. Najbardziej ze wszystkiego chciałby znaleźć się między nimi. Nie dlatego, że Raszyn gasił w zarodku każdy konflikt na pokładzie. Nie, chociaż Werner nie wątpił, że jego mentor zapędziłby desantowców z powrotem do koszar samym tylko spojrzeniem. Zresztą robił takie numery, będąc oficerem dyżurnym na ziemskich bazach. Wszyscy go szanowali, a jeszcze bardziej się go bali.

Nie, Andrew chciał być blisko Raszyna dlatego, że ten mógłby teraz położyć mu rękę na ramieniu i powiedzieć: Andriej, postępujesz słusznie.

Werner poskręcał jakoś kable i włączył komp posterunku technicznego. Sprawdził łącza, uruchomił pośpiesznie sklecony program, a sam oparł się o ścianę, szukając chwili odpoczynku. Postąpił w stosunku do desantowców sprawiedliwie, bez wysilania się na zemstę. Po prostu tak, jak mu nakazywało sumienie. Postanowił, że da im wybór. Ci ludzie postąpili źle i głupio, ale właściwie nie mogli inaczej. Taki był sens ich istnienia – zabijać w ataku złości, a potem udawać, że wszystko jest w porządku. Tak ich uczyła Matka Ziemia – zabijać albo umierać. To ona stworzyła im takie warunki życia, w których jeden incydent prowadził do szaleńczego wybuchu.

„Dekard” drgnął, przez kadłub przetoczyło się głuche echo. Reaktor wyrzucił do kompensatorów niezbędny zapas energii. Teraz okręt mógł tylko siłą bezwładności zbliżyć się do punktu wyrzutu, a potem zalec w orbitalnym dryfie. Niech desant sam rozstrzygnie, co mu bardziej pasuje – do Marsjan w gościnę czy przed sąd do wiceadmirała Baskina. Andrew nie mógł im nic innego zaproponować, w końcu naprawdę nie potrafił kierować tak wielkimi jednostkami. Ale pewne działania automaty łatwo wykonują bez udziału człowieka. Najważniejsze to katapultować reaktor, wtedy „Dekard” będzie sam się o siebie troszczył.

W przeciwnym wypadku, gdyby piechota została na okręcie, niewykluczone, że jednostka po wyrzucie desantu wbiłaby się w powierzchnię globu. Jak każdy okręt wojenny, „Dekard” nie miał w procesorze marszowym programów awaryjnych, które wyprowadziłyby go z niebezpiecznych sytuacji w razie braku działania załogi. Jednostki bojowe po prostu zobowiązane były do wykonywania manewrów na granicy możliwości albo i nawet poza tą granicą. Dlatego niesterowny desantowiec najpewniej stałby się dla swojego ładunku przestronnym i komfortowym grobowcem. Werner nie tłumaczył tego sierżantowi Weilowi. Skoro ten nie wierzył, że nie każdy astronauta jest dobry w nawigacji…

Andrew z trudem rozwarł powieki i popatrzył na zegarek. Miał bardzo mało czasu. Musiał przedostać się do śluzy, a prosta, ale ryzykowna trasa przez szyby techniczne, gdzie w każdym luku mógł siedzieć strzelec, odpadała.

Popłynął wzdłuż ściany centralnego rdzenia, sprawdzając po drodze butle z tlenem i resztę próżniowego wyposażenia stroju bojowego. Przemieszczał się w kierunku rufy, w stronę zwierciadła oraz luków kontrolnych.

Przecisnąwszy się do komory śluzy, Werner nałożył maskę speckostiumu, zdjął ze ściany pistolet manewrowy, przyczepił go do pasa, obok przypiął karabińczyk liny asekuracyjnej. Teraz należało zamknąć drzwi wewnętrzne. Andrew wyciągnął rękę i znieruchomiał.

– Kto nie zdążył, ten się spóźnił – usłyszał.

Dziesięć metrów od niego ze ściany wystawał desantowiec z laserem w ręku. Sądząc z widoku, nie mógł cały przejść przez ciasną krtań luku w grubym pancerzu szturmowym. Nawet nie miał hełmu na głowie. Ale to, co przecisnęło się do strefy rozładunku, wystarczało do zabicia Wernera.

– To mi się właśnie nie podoba w nieważkości – powiedział żołnierz. – Że człowiek ma zawsze gały na czole i włosy stoją mu dęba.

Przeklinając wszystko na świecie, Andrew wymacał za plecami klamrę awaryjną. Na wypadek awarii hydrauliki w śluzie zamontowane były pironaboje. Drzwi zamknęłyby się w ciągu pół sekundy. Czy ten typ zdąży wystrzelić? Najprawdopodobniej tak. Kuli Werner się nie bał. Ale laser…

– No – ciągnął desantowiec spokojnie. – Płyń ku mnie, kochaniutki. Czekają na ciebie, doczekać się nie mogą…

Andy wolno pociągnął za klamrę, wybierając luz.

Ależ niektórzy ludzie kochają napawać się agonią ofiary! – pomyślał. – Ten typ pewnie sądzi, że osłupiałem z przerażenia…

– A! – rozległ się gdzieś z oddali głos i przez kolejny luk, nieco dalszy, wyjrzała jeszcze jedna lufa, a za nią głowa. – Jest, zaraza! No, poruczniku, proszę do mnie!

– A może to wy do mnie? – zapytał spokojnie Andrew, czując, jak gdzieś we wnętrzu zaczyna mu bulgotać nieznana wcześniej odwaga skazańca. Szansa na wyjście cało z zasięgu laserowego promienia była niewielka. Ale czuł też, że rozjuszona piechota chciałaby go załatwić nie przy pomocy lasera, a własnoręcznie.

– Daję ci sekundę – spokojnym, równym głosem rzekł flegmatyczny zabójca. – Moje kochanie…

W tym momencie „Dekard” postanowił pomóc astronaucie. Potężnie wstrząsnął całym ogromnym cielskiem i z ogłuszającym hukiem katapultował sekcję reaktora.

Centralny rdzeń zadygotał. Przerażeni desantowcy zaczęli wrzeszczeć. Werner szarpnął za klamrę, zobaczył oślepiający błysk, coś potężnie walnęło go w pierś i straciwszy oddech, wypadł za burtę.

Tym razem oprzytomniał pod wpływem piekielnego bólu. Wisiał na końcu liny asekuracyjnej, dokoła miał kosmos, pod stopami – cielsko okrętu, a pierś mu płonęła.

Najprawdopodobniej do przytomności doprowadził go speckostium, programowo pompując do organizmu końską porcję narkotyku. Któryś już raz kosmiczna technika ratowała Andy ego z, mogłoby się wydawać, beznadziejnych sytuacji.

Wykrzykując przekleństwa w trzech językach jednocześnie, rycząc i puszczając bąble ze śliny, chwycił się za pierś. Pod palcami nie wyczuł niczego szczególnego, potem przypomniał sobie, że ma na dłoniach rękawice, więc badanie się dotykiem nic nie da. Pochylił głowę, na ile pozwoliła mu kryza, i popatrzył. Nie miał na piersi miękkiego pokrycia, a sterczący na zewnątrz kewlarowy tors był mocno nadtopiony. Widocznie wypadając ze śluzy, załapał przypadkowe trafienie. Bez wątpienia jeszcze minutę temu fajczył się jak pochodnia.

Skóra paliła tak, że najchętniej by z niej wyskoczył. Przed oczami pływały mu tęczowe kręgi. Trzeci tego dnia powrót do przytomności był straszny. Andrew nie ucieszył się nawet, że wszystko tak dobrze pamięta.

Narkotyk zaczynał działać, ból stopniowo gasł. Werner mógł się poruszać. To wcale nie oznaczało, że za jakiś czas nie wykituje. Apteczka speckostiumu była wyposażona tak, by umożliwić rannemu astronaucie wykonanie zadania, ale nic poza tym. Andrew odwrócił się plecami do okrętu, chwycił pistolet manewrowy i nacisnął na spust. Dobrze, że lina się nie spaliła – pomyślał. – Bo lądowałbym już na Marsie… A jeszcze lepiej, że pancerz desantowy jest taki wielki. Nie uda im się wcisnąć do naszych mysich dziurek. I jest po prostu wspa-nia-le!

Rzeczywiście, z otwartych drzwi śluzy nikt tym razem nie wystawał. Może desantowcy szukali pozostałych po załodze speckostiumów, zamierzając dokończyć polowanie w przestrzeni, ale – jak na razie – wyraźnie ich wyprzedzał. Był nieprzytomny najdłużej kilka minut, na więcej nie pozwoliła apteczka.

Kilka impulsów przeniosło go w pobliże „Dekarda”. Przeleciał nad ogromnymi kutrami desantowymi i nagle nim zakręciło. Z trudem zniwelował wirowanie, po czym odczepił linę, która – rozciągnięta na całą długość – uparcie chciała, by astronauta Werner został żywym satelitą zawieszonego w przestrzeni okrętu. Podleciał do kutra sztabowego przeznaczonego dla dowództwa piechoty. Z wysiłkiem wlazł do środka przez śluzę awaryjną, zaplątał się na chwilę w nieznanych przejściach i korytarzykach, ale wkrótce trafił na mostek. Usiadł w fotelu i pokonując zmęczenie, wprowadził rozkaz zrzutu. Kuter zeskoczył z cumy „Dekarda”, wisiał chwilę jakby nieco zamyślony i doczekawszy się rozkazu, runął w ślad za eskadrą Baskina.

Gdyby Andrew nie latał na scoucie pod dowództwem Abrahama Feina, który każdego członka załogi uczył pilotażu na wszelki wypadek… Gdyby kierowanie jednostkami floty nie było zoptymalizowane aż do przesady… Gdyby eskadra wykonała jakiś dziarski mylący manewr z wyjściem na pozycje z drugiej strony globu… W każdym razie co najmniej dziesięć bardzo ważnych gdyby mogło tego dnia obrócić się przeciwko master-technikowi porucznikowi Wernerowi. Ale tak się nie stało, co umocniło później jego reputację szczęściarza. W odpowiedzi na wysłany przez Andy ego sygnał SOS ruszył w jego stronę nie jakiś zakichany fighter, a megadestroyer flagowy – głownie dlatego, że Baskin nie lubił się pakować w piekło. I nawet, co najbardziej nieprawdopodobne, Werner nie umarł. Nawet zdążył przytomnie podyktować do dziennika pokładowego szczegółowy raport o wydarzeniach na „Dekardzie”. Potem, po jakichś trzech dniach, wyszedł z komy nadal nadający się do służby, może tylko nieco szalony po wszystkim, co przeżył.

Purpurowe Serce dostarczono mu do szpitala.

Ale pozostał porucznikiem i nikt go w żaden specjalny sposób nie nagrodził. Musiał też podpisać kwit, że pod groźbą trybunału wojennego nigdy i nikomu nie powie, co się właściwie stało na pokładzie desantowca. Oficjalna informacja głosiła, że reaktor pokładowy został wysadzony przez marsjańskiego dywersanta. A porucznik Werner, prowadzący profilaktyczne prace na zewnętrznym poszyciu jednostki, był jedynym, który uratował się z katastrofy. A tak naprawdę wiceadmirał Baskin, wysłuchawszy relacji Andrew, zdecydował, że skoro na pokładzie nie ma żywych oficerów, to nie ma też z kim rozmawiać. Podprowadził flagowy okręt do bezradnie latającego dokoła Marsa „Dekarda” i urządził swoim zesztywniałym bez zajęcia strzelcom trening ogniowy.

Tego, że desantowiec ma wszystkie kutry przypięte do cum, co oznaczało, że ludzie są na pokładzie, rozkazał nie widzieć. Potem bezpieczniaki poleciły strzelcom również podpisać kwity.

Baskin dostał od Wujka Gunnara opieprz za wielkie straty i medal za umiejętność właściwego działania w trudnej chwili.

A Andrew Werner starał się więcej o „Dekardzie” nie myśleć. I nie myślał aż do dnia, kiedy Borowski wprost zapytał go, co tam się tak naprawdę stało.

I wyszło, że w sumie to nic tam się nie stało. Szrama na ręce, opalona pierś, Purpurowe Serce, pół roku terapii – wszystko to Andrew zyskał tylko dlatego, że potrafił utrzymać się przy życiu. Nikomu nie pomógł, nikogo nie uratował, niczego nie osiągnął.

Dlatego poprosił o przeniesienie na dół. To samo myślał, wygłupiając się w ziemskich bazach. Mniej więcej to samo – w więzieniu. Gdyby tylko nie to poczucie, że życie mija bez sensu, na pewno nie wpakowałby się w aferę z pracą dla kontrwywiadu. I był bardzo zdziwiony, kiedy zrozumiał, że właśnie zdrada dała mu jeszcze jedną szansę.

Kompletnie niezamierzenie bezpieczniaki pomogły Wernerowi wyrwać się z Ziemi w zupełnie nowy kosmos, nie ten znany mu wcześniej. W kosmos Grupy F.