Нарач

За шыбамі тлеюць у інеі сінія зоры.

Мерзнуць ад сцюжы апухлыя пальцы, баляць.

Ведаю, песні, вам хочацца новых разораў,

Шолаху лесу зялёнага, звону азёраў, —

Сніцца не раз вам шчаслівая наша зямля.

Будзе ўсё гэта… Гартоўным нарогам падымем

Новыя дні; залатых ураджаяў зару

Збяруць у снапы маторы рукамі стальнымі;

I вёснамі будзе цвісці маладымі,

Вясёлкамі песняў мая Беларусь.

А сёння ідзіце ў батрацкія хаты, пад стрэхі, —

Пазнаюць вас там па глыбокіх шрамах,

Па чорных мазолях, па гулкаму рэху.

Як сонечныя, загарайцеся вехі

На горных вяршынях, на новых шляхах!

А сёння ідзіце між родных загонаў,

Дзе многа знаёмых спаткаеце вы.

Рассцелюць вам нівы узорны настольнік,

Як прыйдзеце ў госці ў дзень заўтрашні, вольны,

Ці з славаю паўшых, ці з славай жывых.

I поўнач мінае. За шыбамі вецер…

За сына дзесь моліцца матка цяпер.

А я хачу сонца пранесці па свеце

I ворагам кінуць у вочы з-пад сэрца

Крывёю гарачай апырсканы верш.

Вось раніца ціха лягла на падлогу…

Я песні бяру свае ў дальні паход.

Іх трэба рассеяць вясной па разлогах,

Каб заўтра на струнах, на новых дарогах

Нам з песнямі стрэціць свабоды прыход.