Рэшта

* * *

Нястрымна і смела ляцелі арэлі,

Насуперак страхам, насустрач вятрам...

І тахкалі сэрцы, і шчокі гарэлі

І вольнае волі хацелася нам...

А сонца свяціла і мружыла вочы,

Хацелася гучна крычаць і спяваць,

Імкнуліся ў высі мы, у зааблочча,

І вецер за намі не мог паспяваць.

Ах, вольная воля, ты вабіш і клічаш,

Пяшчотна ўсміхаешся людзям здаля,

Ты рай абяцаеш, ты радасці зычыш,

А ўнізе чакае нас маці-зямля.

Мы дом павітаем, мы маму абдымем,

Мы іх не забудзем, дзе б мы ні былі.

Жыць будзем заўжды з незаплямленым імем,

І весяліцца на роднай зямлі.

* * *

Ціхі вецер вее ў полі,

Мякка гладзіць каласы.

Песня чуецца на волі,

Звонка льюцца галасы.

Дзеці рушылі ў паходы,

На жаданы вольны ўрок,

Да прыроды, дзе прыгоды

Іх чакаюць, што ні крок.

Разгадаюць таямніцы,

Здзівяцца не раз, не два…

Піць ваду будуць з крыніцы,

Слухаць, як расце трава.

Сонца сыйдзе за пагоркі

І на змену ноч прышле,

Заміргаюць хітра зоркі,

Месяц ў небе паплыве.

І ніхто больш не гамоніць

У зялёным шалашы.

Толькі звон нябесны звоніць

У прасветленай душы.

Любы край

Любы край, жыцця крыніца,

Ружай гожаю цвіцеш.

Мне табой не надзівіцца,

Песняй мне душу усцеш.

Любы край, званочкі кветак

Урачыста ўсім звіняць.

Радуеш старых і дзетак.

Хочацца ўвесь свет абняць.

Любы край, ты напаўняеш

Слодыччу маю душу.

І ты, пэўна, добра знаеш,

Да каго найперш спяшу.

Любы край, сваю Радзіму,

Я з малых гадоў люблю.

Я ў бядзе цябе не кіну,

Віншаванні ў песні шлю.

* * *

На вольную волю, да сонца

Імкнемся душою заўжды,

У свет наш, шырокі, бясконцы,

Вясёлы і малады.

На волі спяваецца звонка

Пра луг, пра палі і лясы.

А з намі спявае старонка

На розныя галасы.

У доме высокім ці ў хаце

Імкнецца народ да святла,

Мы чуем, як родная маці,

Свой голас у песню ўпляла.

І ў хоры магутным запела

Прырода і з ёю народ.

І песня удаль паляцела

Без межаў і перашкод.

Расслабцеся!

* * *

Стаўся да сябе так, як ставішся да іншых.

Жудасна будзе тады застацца

сам-на-сам з сабой!

* * *

Дэманстравала дзеўка гожасць ног.

Дзед не глядзеў.

А што ён мог?

* * *

Як гэта нясмачна, як гэта банальна.

Але рагочуць дружна ўсе, павальна.

* * *

Адбіваюся сам ад сябе...

Няма пераможцы ў той барацьбе.

* * *

– На тым і стаю! – упарціўся муж.

– Паглядзі, куды ўлез... – кпіла жонка.

* * *

У цесным трамваі

жанчына пайшла на мяне грудзьмі.

Ніякай эротыкі.

* * *

Прафесар студэнту

пасля вельмі сціслага адказу:

«Мала, мала, мала...»

Студэнт: «Іваноў даў яшчэ менш.»

* * *

Была прыгажуня нялёгкіх паводзін,

Таму з ёй ужыцца не мог аніводзін.

* * *

Схаваўся за суседаву шырокую спіну.

Ударылі ззаду.

* * *

Ад думак замарыўся, лёг у ложак,

Ды колкай прасціна была, як вожык.

* * *

Схапіліся ў бойцы вар‘ят і псіх.

«Давай, давай!» – падзуджавалі іх,

пакуль адзін нарэшце не заціх.

* * *

Нядбайла на хвалу начальніка купіўся,

наліў яму віна, сам, як свіння, напіўся.

* * *

«Без мяне народ няпоўны»...

Народ маўчыць, бо ёсць Галоўны.

* * *

Дзіка б’юць пад дыхаўку, а ён не здаецца.

«Вы не замарыліся?» – з’едліва смяецца.

* * *

Хочацца глыбока задумацца.Толькі, пра што, не ведаю.

* * *

Дурань ёсць дурань.

Трымайся спакойна.

Не пераробіш яго пад сябе.

Войнаў не трэба.

Паводзься прыстойна.

Сорам

Быць з дурнем у барацьбе.

Нарэшце

Пад старасць болей цягне да прыроды,

да траваў, дрэваў,

нівы і раллі.

Разгадваю затоеныя коды,

як дасягнуць мне

існасці зямлі.

Ці не зачаста мы грашылі словам,

не ўкладваючы ў слова

пачуцця?

Хваліліся нябачаным «уловам»,

урваўшы кус тлусцейшы

у жыцця.

Здавалася: ажыццявяцца мары,

і мы адмолім

цяжкія грахі.

Гляджу на неба...

Праплываюць хмары.

І сонейка між іх.

У сэрцы боль

глухі.

* * *

Ну вось

і ўсё.

На гэтым

развітаюся.

Што на душы ў вас,

не пытаюся...