Страчанае шчасце

Васіль ГІГЕВІЧ

СТРАЧАНАЕ ШЧАСЦЕ

Аповесць

1

Калі вочы Таго ўсемагутнага, які жыў наверсе, заплюшчваліся, усё ўнізе — і зялёныя кусты, і вершаліны высокіх дрэў, і гнуткія травы, і нават белы вытаптаны нагамі пясок на стаянцы — усё станавілася мок­рым ад цяжкой расы. Угары святлела. Толькі рог Месяца свяціў гэтак жа, як і ноччу — белым халаднаватым святлом. Неба ў тым баку, дзе кожны дзень паяўляўся памочнік Таго ўсемагутнага, які ўсю ноч азіраў міготкімі вачыма свае ўладанні, святлела і ружавела, — і рэдкія шэрыя слаістыя аблачыны, і чысты бясконцы блакіт. І чым болей ружавела неба, тым больш гусцеў туман, — хвалямі ўкрываў нізіны і пагоркі, агортваў кусты, слаіўся між сосен і елак і белай сцяною падымаўся над ціхай соннай Пры.

Яшчэ ціха было на зямлі, толькі дружнае дзумканне камароў парушала ціш. У будане людзі спалі. Адна скалечаная Вая сядзела ў цэнтры будана, дзе мелася ў зямлі ямка, абкладзеная знутры каменнем і ў якой па чырвоным вуголлі бегалі кволыя мітуслівыя чырвона-белая язычкі. Час ад часу Вая падкладвала язычкам высахлыя галінкі, невялічкія палкі, сухія сасновыя шышкі, і тады язычкі большалі і весялелі.

Агонь трэба было ўвесь час карміць. Калі яго не карміць, то ён памрэ і тады для ўсяго роду будзе гора, — людзі не змогуць сагрэцца сцюдзёнай парою, калі зямлю ўкрыюць белыя мятлікі, не змогуць засмажыць мяса. Нават ад куслівых камароў яны не змогуць пазбавіцца. І днём, і вечарам, і ноччу — заўсёды ля агню былі людзі, якія ўлагоджвалі яго і кармілі.

Ён бываў розным: мяккім і пяшчотным, пякучым, калі абпальваў скуру і рукі, а мог, калі раззлуецца, з’есці ўвесь будан разам з дзідамі і дубінамі.

Неяк у маленстве Вая бачыла, як Той, які жыў наверсе, раззлаваўся на людзей. Спачатку ён сярод дня прагнаў з неба свайго памочніка. Затым, накрыўшы неба шэранню, пачаў незадаволена пагрукваць і пагрымліваць. «Гр-рруу, гр-руу», — грукацеў ён каменнем. Ён разышоўся зусім. Калі на зямлю паліліся кроплі вады, Той тут жа то ў адным, то ў другім баку пачаў паліць неба бялюткім агнём, ад якога ў людзей самі па сабе заплюшчваліся вочы. Невядома адкуль паявіўся моцны вецер, і спалоханыя дрэвы, кусты тут жа залапаталі лісцем, зашушукаліся, зашумелі: «Шшу-шу, шш-шу...» Нават Пры захвалявалася, — вялікімі пластамі вады яна біла і біла ў пясчаны бераг, вымываючы з пяску кусты і дрэвы. Неба зусім сцямнела, і жахлівыя белыя дзіды, праразаючы цемру, лёталі ўгары, асляпляючы вочы і напаўняючы людзей жахам. «Трэськ-трэськ», — так і чулася, як Той усемагутны ірваў на шматкі неба. Адна з тых дзідаў з магутным, аж у вушах закладала, трэскам упілася ў сухую елку, што высілася недалёка ад стаянкі на ўскрайку лесу. Агонь тут жа ахапіў елку, — ад камля і да вяршыні. І жахліва стала людзям, калі бачылі, што кроплі вады ніяк не зганяюць агонь з дрэва. Але і гэтага Таму, які жыў наверсе, было мала. Ён напусціў на зямлю Віхор. Апусціўшыся да зямлі, Віхор адразу ж завыў і засвістаў: «Гуу-ууу, ггууу-уу... Ффюссс-фюссс...» Затым, усмоктваючы ў сябе ўсё, што траплялася: пыл, апалае лісце, палкі, ломячы галлё на дрэвах, Віхор пачаў насіцца па ўскрайку лесу недалёка ад стаянкі. З карэннем ён лёгенька вывернуў сасну, якая сваёй вершалінаю ледзьве не пашкодзіла будан і, зноўку, завываючы і пасвістваючы, жахлівы Віхор панёсся ўглыб лесу, на хаду ламаючы і крышачы дрэвы. Тады старэйшына роду выбег з будана, упаў на калені і, падняўшы ўгору вочы, закрычаў:

— Ты, усемагутны, прабач нам... Мы не ведаем, чым цябе прагнявілі. Мы ніколі не прасілі ў цябе таго, што нам не патрэбна: не білі лішніх звяроў, не ламалі дарэмна дрэў — мы нікога і нічога не чапаем без твайго дазволу. Але ты за нешта прагневаўся на нас і таму прашу цябе, прабач нам...

Той, які жыў наверсе, пачуў словы старэйшыны роду і пачаў памалу супакойвацца, — перастаў кідацца белымі дзідамі, пакаціў каменне далей ад людзей, туды, на другі бераг Пры, дзе былі заліўныя шырокоя лугі. А затым ён выпусціў на свабоду свайго памочніка — белае яркае Сонца. Яно лёгенька выскачыла з-за хмар і тут жа, каб супакоіць людзей, намалявала ў небе прыгожую каляровую вясёлку.

Тая чорная абгарэлая елка і цяпер высіцца недалёка ад стаянкі, людзі ведаюць, што агонь хаваецца не толькі ў елцы, але і ў сухіх палачках. Калі палачкі церці адна аб адну, то можна вызваліць агонь з дрэва. Але не ўсе людзі маглі такое зрабіць, зрабіць гэта маглі толькі такія людзі, як Вая — захавальнікі агню.

Вая моўчкі глядзела на мітуслівыя чырвона-белыя язычкі. Яна любіла агонь. Бо, калі агонь грэў яе скалечаную руку, ён перадаваў Ваі сваю сілу, і боль у руцэ знікаў.

Даўно, калі Вая была падлеткам, яна пабегла ў лес па салодкія арэхі. Там на яе напала рысь: шэрай плямістай кошкаю яна кінулася з галіністай зялёнай елкі. Лапаю рысь цэлілася трапіць Ваі ў шыю. У апошні міг Вая падняла руку і гэтым зберагла сабе жыццё. На крык дзяўчыны прыбеглі людзі.

Акрываўленую Ваю завялі ў будан, палажылі на скуру мядзведзя. Старэйшына Рун спачатку прамыў рану вадою з Пры. Затым ён абклаў рану лістамі трыпутніку, што рос ля сцежак. Зверху туга абкруціў карою маладога дуба. Ухутаную руку Ваі ніхто не чапаў. Дзень і ноч у Ваі гарэлі шчокі, заплюшчыўшы вочы, яна шаптала: «Рысь, рысь...» Людзі думалі, што Вая пакіне гэты свет, але старэйшына Рун штодзень мяняў лісце трыпутніку, абкладваў рану новай карою — старэйшына Рун верыў, што трыпутнік і кара дуба перададуць Ваі сваю сілу [1].

Так і сталася. Кроў з раны перастала цячы, Вая перастала баяцца рысі і, калі рана загаілася, яна змагла падняцца з мядзведжай скуры.

Але рука Ваю больш не слухалася, — з таго часу яна не магла збіраць у лесе ягады, як гэта рабілі ўсе жанчыны і дзеці.

Мудры старэйшына Рун на сходзе роду аб’явіў Ваю захавальніцай агню, і цяпер яна не хадзіла ў лес, цяпер у яе быў іншы клопат.

Час ад часу Вая адводзіла позірк ад агню і азірала будан, дзе спалі людзі. У паўзмроку яна не магла ўсіх бачыць, але ведала, хто і дзе спіць. Ля ўвахода групаю ляжалі маладыя хлопцы, якія хутка стануць паляўнічымі, глыбей, дзе было зацішней і ўтульней, спалі сем’і і малыя дзеці, а яшчэ далей, таксама групкаю, спалі сарамлівыя дзяўчаты, якія неўзабаве павінны былі зноў мець свае сем’і. У кожнага чалавека роду ў будане мелася сваё месца, якое ён даглядаў: штодня чысціў, усцілаў зямлю мяккім веццем, высахлай сухой травою, якая соладка пахла, скурамі...

Хоць вочы Рана былі заплюшчаны, але ён бачыў Маю, дачку старэйшыны роду. Яна разам з іншымі жанчынамі вярталася з лесу, — выходзіла на стаянку з гушчару. У адной руцэ Мая несла кошык, сплецены з ліпавага лыка, у ім горкаю высіліся чарніцы. У другім — грыбы. Мая набліжалася чамусьці не да таго будана, дзе было сховішча дароў лесу, а да яго, Рана.

Гледзячы на Рана бліскучымі вачыма, Мая чамусьці ўсміхалася і ўсмешкаю сваёю, як гэта часта бывае, без слоў на штосьці намякала. Яе чырвоныя з пухлінкаю вусны, невялічкі тонкі носік, загарэлы на Сонцы пругкі з ямачкаю ў цэнтры жывот, невялічкія грудкі, якіх — і гэта Ран ведаў — яшчэ не краналася мужчынская рука, яе маленькія лёгкія ногі, тонкія рукі, чорныя валасы, якія Мая, каб не заміналі, падвязала галінкаю вярбы — усё было такім блізкім, жаданым, што яго цела міжвольна поўнілася пякучым салодкім трымценнем. Здавалася яму цяпер, ува сне, што апроч яе нічога не існуе, — ні роду, ні буданоў, ні лесу...

З адчуваннем блізкага шчасця ён і прачынаецца.

Яшчэ з таго часу, калі зямлю ўкрывалі белыя мятлікі, Ран амаль штоночы бачыў Маю. Так атрымлівалася, што днём вочы ягоныя шукалі яе гнуткую лёгкую фігурку. Яму хацелася быць побач з Маяй, але чамусьці ён баяўся падысці да яе блізка. Чаго ён баяўся — гэтага Ран не ведаў, незразумелае пачуццё сораму апякала яго кожны раз, калі набліжаўся да Маі.

Як толькі Ран расплюшчыў вочы, яна тут жа знікла, і ён убачыў знаёмы з маленства будан: белыя біўні мамантаў угары, дзе мелася дзірка, цераз якую выходзіў дым ад агню, белыя без кары ствалы маладых бярозак — усё гэта, пераплеценае лазою, было ўкрыта ласінымі скурамі, якія не прапускалі вады. У цэнтры будана ля агню сядзела скалечаная Вая. Далей ад агню, у глыбіні буда­на, нічога не было бачна, але Ран ведаў, што недзе там сярод дзяўчат сцішана ляжыць Мая, і гэтае веданне, што яна недалёка, напаўняла яго радасцю.

Па-маладому хутка Ран адарваў ад зямлі пругкае цела і рукою дакрануўся да Му і Г алу, якія спалі побач. Тыя, здаецца, толькі і чакалі гэтых дотыкаў.

Хлопцы тут жа падаліся да выхада з будана, туды, дзе ляжалі дзіды. Адну з іх Ран узяў, — тую, якую звычайна бралі з сабою паляўнічыя, калі ішлі паляваць на вялікага звера. Дзіды былі агульныя. Любой з іх мог карыстацца кожны паляўнічы. Толькі малыя дзеці не смелі чапаць дзідаў, бо, гуляючы, яны часта ламалі іх, а то яшчэ гублялі дарагі крэмень. І хоць Ран яшчэ не лічыўся паляўнічым, але з гэтай вясны старэйшына дазволіў яму карыстацца ўсімі дзідамі. Дзіды былі розныя, адны прызначаліся для палявання на вялікіх звяроў, — на ласёў, зуброў, мамантаў, другія — на драбнейшых, на тых жа вёрткіх лісіц, зайцоў, барсукоў — і гэтыя дзіды можна было далёка кідаць моцнай рукою паляўнічага. А былі і зусім лёгкія дзіды, — тыя, якімі лавілі рыбу, выдру ці таго ж асцярожнага бабра.

Выбраўшыся з будана, Ран звыкла агледзеў стаянку, блізкі затуманены лес.

Ужо днелася. Вочы Таго ўсемагутнага заплюшчыліся. Рог Месяца, які дапамагаў усемагутнаму, стаў зусім бляклым. І першыя вароны з карканнем, па адной зыбаючыся ў паветры, ляцелі з лесу, дзе яны начавалі на вяршынях дрэў, у бок Пры, — на другі бераг, дзе былі заліўныя лугі.

Ран першым падаўся да ракі, — па вытаптанай людзьмі сцежцы, туды, дзе магутная шырокая Пры, падмываючы высокі абрывісты бераг, запавольваючы бег, рабіла паварот. Там была чорная завадзь, дзе бесперастанку бегалі адзін за адным вёрткія віры, якія засмоктвалі ўглыб кару, лісце, галіны — усё, што плавала на вадзе. Перад заваддзю мелася водмель, на ёй днём дзеці любілі плаваць.

Раса студзіла целы, але холаду хлопцы не адчувалі, наадварот, ад халоднай расы, ад укусаў жыгучкі крапівы целы іх наліваліся бадзёрасцю, як гэта было кожную раніцу, калі яны купаліся ў рацэ.

Якраз такім раннем Ран неяк і пачуў, як у завадзі нешта гучна бабухнула: ба-бух, ба-бух... І тут жа ён убачыў — штосьці чорнае і доўгае пялёхнулася ў вадзе і знікла. Затаіўшыся ў траве, Ран узіраўся ў тое месца, дзе толькі што хтосьці гучна бабахнуў. Напачатку падумалася, што гэта бабёр сваім пляскатым хвастом нарабіў гэтулькі шуму. Але бабёр глыбокія вірыстыя завадзі не любіў, звычайна ён сяліўся ў ціхіх лясістых рэчках і затоках, дзе вострымі зубамі пілаваў дрэвы для сваіх хацін. Біць хвастом магла выдра, але гнуткая выдра залішне разумная і асцярожная, каб лішні раз палохаць рыбу. Мабыць, то быў шчупак. Вялізны агромністы шчупак, які ганяўся за плоткаю. Так думалася Рану, калі збіраўся адыходзіць ад берага.

І тут, азірнуўшыся напаследак на пясчаную водмель, Ран закамянеў — з глыбокай завадзі паволі высоўвалася нешта агромністае і доўгае, як камлісты абломак дрэва. Гэта быў той, які нядаўна бабахаў па вадзе хвастом, аглушаючы сонную рыбу.

Колькі разоў пасля гэтага Ран, Му і Галу прыходзілі раніцай да берага Пры. Затаіўшыся ў траве, трымаючы ў руках рыбацкія дзіды, яны глядзелі, як з чорнай бяздоннай завадзі на водмель высоўваецца тоўсты галавасты сом. Ля рота ў яго меліся доўгія гнуткія вусы, якімі ён вадзіў па пяску, у яго была шырачэнная пляскатая галава і гэткая ж шырачэнная пашча з вострымі зубамі, тлустае чорнае тулава і вузкі, як у гадзюкі, гнуткі хвост. Там, у вадзе, сом адчуваў сябе гэтак жа вольна, як адчуваў сябе зубр у навакольных лясах.

Але як толькі сябры падпаўзалі бліжэй да вады, сом тут жа адплываў ад берага, — ляніва і павольна, быццам бы дражнячыся.

Кідаць здаля дзідаю ў сома было няварта. Нават калі б яны і патрапілі ёю ў рыбіну, то сом лёгка пацягнуў бы дзіду ў завадзь, і тады старэйшына роду сарамаціў бы прылюдна іх, няўмелых рыбакоў, за страчаны крэмень. І ўвесь род, гледзячы на іх, пасміхаўся б. І, самае балючае, пасміхалася б Мая.

Мінулым вечарам, калі Ран глядзеў у вочы Таму ўсемагутнаму, які жыў наверсе, ён прасіў парады, як злавіць сома. Ран шаптаў:

— Усемагутны, дазволь мне злавіць сома. Калі я злаўлю сома, род будзе паважаць мяне, як сапраўднага паляўнічага. Мяне будзе паважаць Мая. Я не ведаю, як злавіць сома. Бо ён, сом, усё бачыць і чуе, хоць і жыве ў іншым свеце. Усемагутны, падкажы мне, як злавіць сома...

І — дзіва! — Той усемагутны моўчкі падказаў Рану, як злавіць сома. Побач з водмеллю на беразе Пры расла тоўстая старая вярба са звешаным да вады веццем. Пад гэтым веццем у спёку хавалася рыба. Тут па вадзе заўсёды шнырылі групкамі хуткія вадамеркі. Сваім цячэннем Пры падмывала карані вярбы, і таму яна была нахіленай якраз у тым месцы, дзе заканчвалася завадзь і пачыналася водмель.

Паверхня ракі, укрытая туманам, была роўнай і ціхай, але Ран ведаў, што пад паверхняю моцнае цячэнне запраста зносіць як чалавека, так і звера. Людзі гэта добра ведалі і таму, калі дзеці выпраўляліся да Пры вучыцца плаваць, з імі звычайна ішоў стары вопытны паляўнічы, бо не раз здаралася, што нехта з дзяцей незваротна знікаў...

Лёгка і хутка, бы кот, Ран ускараскаўся на пахіленую вярбу. Трымаючы ў руцэ дзіду, ён вострым крэменем накіраваў яе ў бок водмелі. Затым рукою паказаў сябрам, каб тыя схаваліся ў траве.

Усе закамянелі ў чаканні. Паволі на палаючым небасхіле паказаўся агромністы малінавы дыск. Ён яшчэ не наліваўся беллю і таму на яго можна было глядзець. І тут жа дружна зацвілінькалі дагэтуль нябачныя птушкі. Першыя берагавыя ластаўкі выпырхнулі са сваіх глыбокіх нораў, у якіх здаля чулася птушынае слабае папіскванне. Ластаўкі імклівымі дзідамі насіліся над вадою ля самай вярбы, не зважаючы на застылага Рана.

Нямела рука, але паварушыць ёю ён не мог. Здавалася, што Ран быў зліты з вярбою, і моцная дзіда з крэмневым наканечнікам была як звешаная да вады высахлая галіна.

Туман рассейваўся, цяпер ён толькі легкім дымком забельваў ціхую ваду, на паверхні якой то там, то сям разыходзіліся кругі. Пачынала гуляць рыба. Тыцкаліся знізу ў паверхню вады чародкі далікатных лёгкіх плотак. Гэткімі ж чародкамі ля берага, дзе быў аер і чарот, плавалі калючыя настырныя акуні, якія ганяліся за малькамі, — час ад часу тыя малькі з шуханнем, падымаючы хвалі, ратаваліся ці то ад акунёў, ці то ад шчупакоў. Гусцера і яльцы лавілі на паверхні ўсялякую жыўнасць: мух, жукоў, мятлікаў. Плоскія вялікія ляшчы таксама выплывалі да паверхні, каб зірнуць на гэты чужы і загадкавы для іх свет, а затым, пакрасаваўшыся, бліснуўшы на сонцы белай лускою, зноўку вярнуцца ўніз да сваіх цёмных багністых уладанняў, дзе, пускаючы бурбалкі, маглі шукаць корм.

Калі зусім дранцвела рука, якой Ран трымаў дзіду, калі яму здавалася, што сом неяк уведаў пра ягоны намер і сёння перадумаў выплываць на водмель, тады Ран зноў і зноў прасіў:

— Усемагутны, дазволь мне злавіць сома. І ты, магутная Пры, адпусці сома на водмель. Няхай ён выплыве на водмель, дзе пагрэецца на цёплым пяску, бо тут ён можа знайсці вялікага смачнага вужа, чорнага ўюна, п’яўку ці тую ж недарэку жабу. Выплыві, выплыві з завадзі, сом! Дай мне яшчэ раз зірнуць на цябе. Няўжо ты, сом, баішся мяне?..

І яны дазволілі, адпусцілі сома...

Вялізнай чорнай карчавежынай высунулася з бяздоннай завадзі шырачэн­ная пляскатая галава, наперадзе якой варушыліся і варушыліся доўгія вусы. Услед за галавою паказалася тулава, злітае з галавою. Яно было такім доўгім, што, здавалася, яму і канца не будзе...

Трэба было не спяшацца. Але і не спазняцца. На вялікай глыбіні Ран не даставаў дзідаю сома. Але і на водмелі, калі сом аддаляўся ад пахіленай вярбы, дзіда таксама не даставала рыбіну. Цэліць дзідаю ў яе пляскатую галаву Ран баяўся — дзіда магла саслізнуць з моцнай косткі. Трэба было біць толькі ў адно месца — туды, дзе заканчвалася тулава і пачыналіся жабры.

Штосілы Ран кінуў дзіду ў ваду. Разам з дрэўкам дзіды ён таксама кінуўся ўніз, — гэтак некалі кінулася на Ваю рысь, якая доўга нерухома сядзела над сцежкаю, высочваючы сваю ахвяру.

Дзіда тарганулася і застыла. Яе ўдар быў такі магутны, што крэменем наскрозь працяла сома і яе завостраны канец увайшоў у пясчаную водмель.

Толькі гэта Рана і ўратавала. Калі б ён не здолеў працяць наскрозь сома, то рыбіна лёгка пацягнула б дзіду, а заадно і Рана ў свае ўладанні — у бяздонную цёмную завадзь.

— Ааа-ааа! — закрычаў узбуджаны Ран. Ягонае цела трэслася, як падчас хваробы. Калі б цяпер сом здолеў вырваць з пяску крэмень дзіды і пацягнуў бы яе ў завадзь, то і Ран, не выпускаючы з рук дрэўка, кінуўся б туды, дзе не было чым дыхаць, дзе жылі вялікія і малыя рыбы. Нішто цяпер не магло раз’яднаць Рана і сома.

На крык Рана імгненна выскачылі з травы сябры. Вёрткі невысокі Му кінуўся яму дапамагаць — да дрэўка дзіды. Му разумеў, што цяпер самае важнае — не выпусціць з дзіды сома. Высокі Г алу, заскочыўшы ў ваду, нават разгубіўся, угледзеўшы шырачэзную пашчу, якая пакручвалася перад ягонымі нагамі. А мо яго напалохалі вялізныя круглыя мутнаватыя вочы, якіх Галу ніколі не бачыў?

— Хапайце яго за вусы ці за жабры. Іначай мы яго не выцягнем, — зноўку закрычаў Ран.

Вады на водмелі было па плечы. Ля ног адчувалася магутнае хуткае цячэнне, якое вымывала і вымывала з-пад ног белы пясок. Трое рыбакоў і сом круціліся на водмелі, падымаючы пырскі, з шумам каламуцячы ваду. У любы міг сом мог саслізнуць з дзіды ці пацягнуць рыбакоў уніз па цячэнні, дзе была невымерная глыбіня. Му і Галу нарэшце ўхапілі рыбіну за жабры, але, пляснуўшы хвастом па вадзе, сом тут жа вылузнуўся з рук і толькі магутная дзіда стрымала яго — Ран чуў рытмічнае торганне дзіды ўнізе, дзе быў крэмень. І боязна было — а раптам дзіда зломіцца?..

Урэшце Му і Галу аберуч добра ўчапіліся ў рыбіны жабры, і тады ўжо, аслабіўшы дзіду, рыбакі павалаклі бярвеністага сома да берага.

Дзіўна, гаспадар глыбіняў пакуль надта і не трывожыўся. Але Ран ведаў: калі сом захоча, дык адным ударам моцнага хваста зваліць з ног любога з іх, таму трэба трымацца як мага бліжэй да пляскатай галавы. Але і там было не весялей — шырачэзная пашча з белымі вострымі зубамі ўвесь час пакручвалася ва ўсе бакі.

Не выцягваючы з цела дзіды, трымаючы сома за жабры, сябры вывалаклі яго на белы пясок. І толькі цяпер, на пясчаным беразе, рыбіна, мабыць, адчула, што трапляе ў чужы нямілы і жахлівы свет. Яна нечакана і рэзка выгнулася і ўдарам хваста зваліла Рана на пясок. Сом, можа, і валюхнуўся б у ваду, ды моцная дзіда ўсё яшчэ ўтрымлівала яго на беразе. Ран ускочыў на ногі, не адчуваючы болю.

Рыбакі штосілы валаклі цяжкога сома па пяску, — хутчэй, хутчэй і як мага далей ад Пры, блізкасць якой сом, як і ўсякая рыбіна, адчуваў падсвядомым чуццём і да якой жадаў дабрацца.

Рыбакоў калаціла. Трэсліся рукі. Трэсліся ногі.

Час ад часу сом выварочваўся, выгінаўся дугою, абапіраючыся хвастом аб белы пясок.

Адцягнуўшы рыбіну ад берага, — туды, дзе была лагчына, зарослая гнуткай лазой, крапівой і калючым дзядоўнікам, яны яе адпусцілі. Толькі цяпер, як гэта бывае ў рыбакоў, убачылі, які сом вялізны — большы за высокага Г алу. Рукі ў хлопцаў былі акрываўленыя моцнымі вусамі сома, але болю, як і ўсякія пераможцы, яны не адчувалі. Ды і часу не заўважалі.

Сонца адарвалася ад вяршынь сосен, — падняўшыся ў чыстым блакіце, яно стала меншым, але белым і сляпучым настолькі, што на яго нельга было глядзець. Туман рассеяўся, і ва ўсёй велічы паказалася чорная спіна Пры. Але раса на траве не спадала, яна ў гэтыя дні ляжала на ёй доўга, бо наступалі дні, калі на бярозах жаўцелі выпетраныя на ветры лёгенькія лісты і паволі па адным падалі ўніз, дзе ў траве хаваліся жоўтыя лісічкі. І першыя чароды маладых нявопытных птушак з шорханнем праносіліся над травамі ў чыстым блакіце.

Радасць змусіла рыбакоў абняцца і скакаць ля сома. Нават трэснутая дзіда не трывожыла Рана. Крэмень, дарагі крэмень яны не згубілі. «Го-о — о-о, го-о — го-о!» — крычалі хлопцы, і ў іх рытмічных воклічах праразалася тая мелодыя, якую яны з маленства чулі ў лесе, дзе спявалі, заліваліся птушкі і дзе гаманілі між сабою сосны, у чыстых лугах, калі вецер, рытмічна прыгінаючы травы, хвалямі казытаў іх маладыя лёгкія целы [2].

Потым Ран падняў угору руку і сказаў:

— Пойдзем дзякаваць Пры, якая падаравала нам сома.

Пакінуўшы рыбіну змагацца з небыццём, рыбакі пайшлі да Пры. Ля вады яны апусціліся на калені, і Ран сказаў:

— Дзякуй, Пры! Ты нас поіш чыстай гаючай вадою. Ты даеш нам рыбу, ракаў. У тваіх прыбярэжных кустах і чаратах жывуць чаплі, качкі, гусі — тут шмат птушак, на якіх ты дазваляеш нам паляваць. Ты, Пры, выгадавала нам сома. Некалі ён быў маленечкі, не большы за плотку. Але ты яго штодзень карміла, і ён урэшце стаў такі вялікі, што сам змог паляваць на рыбу, ён нават на качак мог паляваць. Ты, мудрая Пры, апякуеш нас, і мы кланяемся табе.

Яны пакланіліся Пры і, сцішаныя, пайшлі ад берага. На паверхні ракі пад мяккім ветрыкам паявілася бліскучая, як у рыбіны, луска.

Пры была рознай: затоена-сцішанай летнімі бязветранымі ранкамі, калі ўкрывала сябе белым туманам; сярдзітай, калі, раскатурханая ветрам, вялікімі пластамі вады біла і біла ў бераг і валіла ў ваду высокія прыбярэжныя дрэвы; наравістай, калі па вясне ні з таго ні з сяго мяняла рэчышча. Ахінуўшы сябе кустамі алешніку, вербалозам, рабінаю, ухутаная высокімі травамі, рака жыла сваім таямнічым жыццём, і ніхто з людзей не ведаў, дзе яна пачынаецца і куды сцякае.

Рыбакі вярнуліся да сома. Трэба было папрасіць у яго прабачэння за тое, што яны яго злавілі. І зноўку Ран апусціўся на калені. Ён сказаў:

— Прабач, сом, што мы цябе злавілі. Ты вялікі і дужы. І мы цябе паважаем. Мы цябе не чапалі б, але нам трэба есці. У нашым родзе ёсць бездапаможная скалечаная Вая, якая корміць агонь, і за гэта мы павінны клапаціцца пра яе. У нашым родзе ёсць малыя дзеці, ёсць Мая, без якой мне цяжка жыць і пра якую я таксама хачу клапаціцца. Сом, я хачу быць сапраўдным паляўнічым і я хачу клапаціцца пра ўвесь род. Мы чэсна з табою змагаліся, сом. У любы міг ты мог пацягнуць нас у свой свет. Але ты, сом, ленаваўся. Ты быў такі магутны, што не паверыў у нашу сілу, спрыт і лоўкасць. Барацьба наша была чэснай. Прабач, сом, што мы цябе злавілі!

Пасля гэтага яны панеслі рыбіну да стаянкі. Аднаму чалавеку сома было не падняць. Дрэўкам дзіды Ран працяў жабры сома, а затым ускінуў дрэўка на плячо. Другі канец дзіды ўскінуў на сваё плячо высокі Галу. Хвост рыбіны даставаў да зямлі, і таму Му, каб не абразіць сома, падчас хадзьбы прыпадымаў над зямлёю слізкі доўгі хвост.

2

Стаянка роду месцілася на чыстым пагорку, які з аднаго боку аточвалі

высокія гонкія сосны, а з другога — пагорак межаваў з лагчынаю, зарослай лазняком і высокімі травамі. Кожны раз, калі з вандровак вярталіся птушкі, гэтак жа, як заліваліся лугі на другім беразе Пры. За лагчынаю быў нізкі бераг ракі, — там, на мелкаводдзі, дзеці вучыліся плаваць, там людзі бралі ваду.

Некалі Пры бегла ля самага пагорка, падмываючы яго, але аднойчы вясною наравістая, яна наважылася ўзяць сабе іншае рэчышча — адступіла ад пагорка, пакінуўшы травяністую старыцу. Мінуў час, і старыца высахла, зарасла кустамі і травою, цяпер кваканне па вясне жаб ды вузкія балацяністыя пааброслыя травамі сцяжыны, што вялі цераз яе да новага рэчышча, нагадвалі тыя дні, калі тут, у лагчыне, некалі імчала Пры.

Недалёка ад стаянкі бераг ракі быў высокі і стромкі, на тым жа, супрацьлеглым, таксама раслі сосны, здавалася, што там месца было лепшым. Але там часта дзьмулі халодныя вятры з шырокіх зарэчных заліўных лугоў, якія бясконца прасціраліся за Пры. Там, з высокага берага, штодня трэба было спускацца да ракі і гэтак жа караскацца наверх, несучы з сабою ваду. Не, месца там было горшае.

Тут жа, між сосен, рос зялёны калючы ядловец, які сваім пахам праганяў машкару і камароў, тут вятроў не адчувалася, тут заўсёды было суха, ды і да Пры было недалёка.

На стаянцы горбіліся буданы, накрытыя скурамі звяроў. У адных — людзі начавалі, у другіх хавалі дары лесу. Збоку ад стаянкі, дзе пачыналася лагчы­на, меўся невысокі буданчык — лядоўня. Шмат дзён людзі капалі тут зямлю крэмневымі скрабкамі. Выкапаўшы яму, яны абклалі яе дно і сцены тоўстым пластом моху. Сцюдзёнай парою, калі зямлю ўкрывалі белыя мятлікі, людзі паклалі ў яму тоўсты празрысты лёд, прынесены з Пры. Па вясне той лёд укрылі мохам.

Цёплай парою, калі вярталіся з вандровак птушкі, калі знікалі белыя мятлікі, а мядзведзі, павылазіўшы з бярлогаў, качаліся па траве і пакутліва раўлі на ўвесь лес, людзі пачыналі хаваць мяса ў лядоўню. Скалелае, яно там не псавалася доўгі час.

Між буданоў у цэнтры стаянкі мелася выкапаная ў зямлі ямка, абкладзеная знутры чорным абгарэлым каменнем — там часта смажылася мяса вялікага звера.

На стаянцы было чыста, нідзе не валялася ні смецця, ні костак. Штодзень дзеці, прывучаючыся да парадку, павінны былі прыбіраць яе. За імі звычайна назіралі старыя паляўнічыя.

Але дзеці — ёсць дзеці. Апошні час яны зусім распусціліся, не слухаліся старых паляўнічых, прыбіраць стаянку ім было некалі — беглі на бераг Пры, дзе лямантавалі і крычалі, пялёскаліся ў вадзе, ганяліся ў лесе за птушкамі. Нарэшце старэйшына Рун на сходзе роду рашуча заявіў:

— Вы паглядзіце, як мы забрудзілі стаянку: косткі валяюцца, смецце вакол буданоў. І — усім няма часу яе прыбіраць. Паляўнічыя ў лесе за зверам палююць, жанчыны — грыбы, ягады і травы збіраюць. А чым занятыя ў нас дзеці? Чаму мы іх не можам навучыць парадку і чысціні? Каравыя, выпацканыя ў гразь, носяцца па стаянцы, бы тыя маленькія вяпраткі, якія толькі што з балота вылезлі...

— Бабун, — звярнуўся Рун да старога вопытнага загоншчыка, які нядаўна падвярнуў на паляванні нагу і цяпер шмат часу праводзіў на стаянцы, дапамагаючы жанчынам. — Бярыся вучыць дзяцей.

— Заўтра вы не пазнаеце ні дзяцей, ні стаянкі, — ціха сказаў вопытны Бабун.

Людзі здзіўлена глядзелі на яго — за ноч, усяго за адну ноч, дзеці стануць іншымі?

— Бабун, — тут жа не вытрымала Хлюндра, у якой было адно дзіцятка. Жанчына звярнулася да загоншчыка і замоўкла. Яна была высокая і худая, бы асіна на ўзлеску. Як і многія балбатлівыя жанчыны, Хлюндра спачатку гаварыла, а потым думала. Хлюндру мужчыны роду недалюблівалі. Калі яе муж, маўчун і добры чалавек, знік у вадзе Пры, то многія мужчыны казалі, што знік ён не проста так, а таму, што сваімі доўгімі размовамі Хлюндра давяла яго да Бяды, — падвяла і кінула аднаго каля яе... А калі чалавек адзін на адзін застаецца з Бядою, то яна тут жа і прыдушвае яго. Таму людзі і стараюцца ніколі не пакідаць чалавека адзін на адзін з Бядою...

Не сказаць, каб Хлюндра была зусім бесталковая, не... Бывала, што яна і парады давала людзям разумныя, але ж усюды ёй надта хацелася ўмяшацца, усюды хацелася ўсунуць свой даўгаваты дзюбасты нос, — падказаць маладым дзяўчаткам, як лепей выбіраць патрэбнага хлопца, жанчынам раіла не спускаць з мужоў вачэй, бо тыя, толькі дай ім волю, тут жа адаб’юцца ад рук. Калі дзяўчаты і жанчыны прыбіралі і даглядалі свае валасы: часта мылі ў Пры, падразалі іх вострымі крэмневымі скрабкамі, падвязвалі травою, лазовай карою, а то яшчэ ўтыкалі ў тыя валасы пахкія кветкі, то Хлюндры было не да гэтай прыгажосці. З распушчаным доўгім пакамечаным валоссем, лапочучы, яна днямі лётала як па стаянцы, так і па лесе, і нідзе ёй не было ніякага ўходдзя: адных яна ганіла, а другіх хваліла, і заўсёды завадатаркаю ўсіх сварак між жанчын была яна, Хлюндра. Як гэта часта бывае, такіх гаманкіх людзей, як яна, людзі не надта слухалі, звычайна пра іх казалі: «Ат, Хлюндра — яна і ёсць Хлюндра, што ты з яе возьмеш... Хай бы вунь дзіцёнка глядзела, дык жа не — расце неслухам».

А дзіцёнак яе і сапраўды рос неслухам, — без строгага бацькі ён зусім адбіўся ад рук: крыўдзіў ні за што дзяцей, не слухаўся старых паляўнічых. Калі ж хто са старэйшых сварыўся на неслуха, то на яго тут жа каршуном налятала Хлюндра і лямантавала тое, што часта лямантуюць многія маці: «Ты спачатку свайго выгадуй і выхавай, а тады ўжо за майго бярыся...» Адчуваючы ахову маці, неслух вырастаў звераватым і злым. Старэйшыя людзі, якія спрабавалі прывучыць яго да парадку, учуўшы лямант Хлюндры, махалі рукамі і адступаліся ад хлапчука.

І вось цяпер, пачуўшы ад Бабуна, што дзеці заўтра стануць іншымі, Хлюндра ўстрывожылася. Найперш яна падумала пра сваё адзінае дзіцятка. Яна пакутліва думала, што ж сказаць такое загоншчыку, каб адбіць у яго ахвоту чапаць яе пестуна.

— Бабун, — праз нейкі час паўтарыла тоненькім пісклявым галаском Хлюндра, — ты ж толькі не ўздумай біць нашых дзетак... Калі табе Рун даў над імі ўладу, дык гэта не значыць, што табе дазволена іх калечыць, як тых звяроў на паляванні. Табе гэта зрабіць нядоўга — вопыт маеш, кулакі вунь, як тыя дубовыя балдавешкі...

Хлюндра на гэты раз праўдачку казала: кулакі ў Бабуна былі, як тыя балдавешкі...

Бабун моўчкі паглядзеў у вочы гаваркой жанчыны, ад чаго той стала непамысна, і больш да самага заканчэння сходу ні слоўца не сказаў.

Сход скончыўся. Бабун тут жа сабраў крыклівых разбэшчаных дзетак і павёў іх на ўскраек лесу, дзе не было людзей. Але дзе там — следам за ім Хлюндра павяла ўстрывожаных жанчын роду, каб пачуць і паглядзець, што ж будзе вытвараць з іх дзетачкамі Бабун. Хлюндра ішла наперадзе і, як заўсёды, махаючы ва ўсе бакі рукамі, лапатала: «Паглядзім, паглядзім, што гэты Бабун надумаў рабіць з нашымі дзетачкамі... Я не ведаю, што вы пра сваіх думаеце, але калі гэты Бабунішча хоць пальцам кране майго, я яму вось гэтымі во рукамі вочы выдзеру... » І тут жа яна паказвала жанчынам свае каравыя, доўгія, з чорнымі пазногцямі, пальцы. Жанчыны глядзелі на тыя пальцы і не сумняваліся: быць сягоння Бабуну бязвокім...

Але сядзець жанчынам побач з малымі Бабун не дазволіў — прагнаў іх, сказаўшы: «Глядзець за дзецьмі — глядзіце, хай твае вочкі, Хлюндра, хоць павылазяць. А слухаць нашы гаворкі з імі — нечага. Я таямніцы ім буду казаць, якія вам нельга ведаць...»

Што можа быць саладзейшым для дзяцей, чым таямніцы? Яны самі адагналі жанчын ад Бабуна, каб тыя меней ведалі, пра што будзе гаворка. Бо таямніцы на тое і таямніцы, каб іх ніхто са старонніх не ведаў.

Акружыўшы Бабуна, дзеці слухалі кожнае ягонае слоўца.

— Дзеці, — так пачаў гаварыць Бабун, — паглядзіце, як чысцяць і мыюць сябе ў Пры птушкі, — і качкі, і гусі, і лебедзі. Паглядзіце, звяры таксама даглядаюць як сябе, так і адно аднаго, — выскубваюць бруд са скуры, мыюцца ў гаючай Пры. Вы штодня бачыце, як старанна чысцяць і мыюць сябе ў рацэ выдры. І бабры тое ж самае робяць. І няўжо мы, людзі, горшыя? [3] Паслухайце, як жывуць барсукі і лісы, як яны чысцяць свае норы...

Супакоеныя разумнай гаворкай Бабуна, жанчыны, якія сцішана сядзелі воддаль, але ўсё чулі да слоўца, памалу пакінулі яго і дзяцей, — разышліся па стаянцы і заняліся сваімі справамі, балазе іх было шмат. Засталася адна Хлюндра, — сядзела, як каменная, і старалася пачуць кожнае слова Бабуна. Але нічога таямнічага ён не гаварыў. Расказаўшы дзецям пра жыццё ліс і барсукоў, загоншчык пачаў гаварыць пра вужоў і гадзюк, якія па вясне, імкнучыся быць чысценькімі, аж вылузваліся з каравай бруднай скуры, пакідаючы яе ашмоткі на калючках і кустах, шаптаў пра злых мядзведзяў і вяпроў у балотах — і усе яны, як гаварыў Бабун, не брудзілі тыя мясціны, дзе жылі і харчаваліся. І чым болей ён гаварыў, тым цішэй. Урэшце ён перайшоў на шэпт, — нават Хлюндра, як ні прыслухоўвалася, не змагла пачуць ягоных апошніх слоў.

— Калі мы, людзі, — шаптаў Бабун ціхім голасам, — не будзем прыбіраць стаянку, то да нас тут жа прылятуць чорныя брыдкія мухі. Яны прынясуць на лапах смярдзючых белых чарвякоў. Паветра тады стане смуродлівым, і хваробы пасыплюцца на ўвесь род. На гэты смурод прыбягуць з лесу мышы і пачнуць есці арэхі, грыбы, ягады — усё тое смакоцце, якое вы так любіце і якое цяпер нечапаным ляжыць у будане. Галоднымі вы тады будзеце, галодным будзе ўвесь род. Услед за мышамі прыбягуць ненажэрныя з доўгімі чорнымі хвастамі пацукі, якія яшчэ болей, чым мышы, любяць смурод і бруд. Цёмнымі начамі, калі будзеце спаць, яны пачнуць рыць у зямлі норы і, прабраўшыся цераз іх у будан, будуць абгрызаць вашы каравыя нямытыя ў Пры пяты...

Каму хочацца, каб у яго ноччу пацукі абгрызалі пяты, хай сабе і нямытыя?..

Маніць Бабун не мог, бо ён быў вопытны загоншчык, які добра ведаў звычкі звяроў і птушак, дзеці пра гэтыя звычкі толькі што чулі. На ўсякі выпадак ён пачаў паказваць ім, як цёмнай ноччу пацукі, у якіх чорныя доўгія і гладкія хвасты, пачнуць абгрызаць іх каравыя пяты — амаль што заплюшчыў вочы, над якімі кусціліся шырачэзныя чорныя бровы і ашчэрыў шырокі рот, аброслы такімі ж чорнымі вусамі. Выставіўшы напаказ зубы, Бабун спачатку зло сна зашыпеў, а затым, падсунуўшы пад дзіцячыя вочкі свае кручкаватыя сагнутыя пальцы, пачаў імі варушыць і часта-часта зацокаў белымі зубамі: цок-цок-цок.... Ён быў цяпер надта падобны на вялізнага жахлівага пацука. Калі б яму яшчэ хвост прыляпіць...

Хоць і быў ужо надвячорак, — тая пара, калі распальвалася ў цэнтры стаянкі вогнішча і дзяцей ад таго вогнішча ніхто ніякай сілаю не мог адагнаць, на гэты раз малыя, забыўшыся пра агонь і будучае смакоцце, без ніякай каманды пырснулі ад Бабуна і панесліся да Пры, дзе старанна мыліся і белым рачным пяском шаравалі свае чорныя пяты. Болей за ўсіх дзяцей стараўся прыціхлы Хлюндрын сын...

Людзі толькі дзівіліся таму парадку і чысціні, якія назаўтра былі на стаян­цы. Вечарамі дзеці чамусьці старанна аглядалі адно ў аднаго пяты, а днём пільнымі хуткімі вочкамі так і шнырылі па стаянцы, шукаючы ўсялякае смецце...

Сямейка вожыкаў, якая доўгі час жыла на стаянцы, бо тут ёй хапала і мышэй, і чарвякоў, і казюрак, якая спадзявалася тут выгадаваць сваіх дзетак, схуднелая ў трэсачку, пасунулася ў лес, ледзьве перастаўляючы аслабелыя тонкія ножкі...

Сонца адарвалася ад вяршынь сосен і белым яркім святлом заліло стаянку. З буданоў выходзілі людзі. Жанчыны ішлі да будана, дзе хаваліся грыбы, ягады, ядомыя карэнні — усё, што трэба было высушыць і што рыхтавалася на халодную пару. Там жа, у будане, хавалася высушынае лісце кустоў, розныя травы, лушчаныя арэхі, гронкі чырвонай рабіны, каліны, маленькія яблыкі.... Там заўсёды востра пахла нечым смачным, але ўсе пахі перабіваў гаркаваты пах палыну, якога надта не любілі мышы і іншая шкодная драбяза.

Паляўнічыя аглядалі дзіды і дубіны. Сёння яны збіраліся ісці ў лес, — у той бок, дзе з вечара чуўся рык мядзведзя. Усе ведалі, чаго роў мядзведзь, нават малыя дзеці, яны торкалі пальчыкамі ў свае галоўкі і казалі: «Дурны мядзведзь робіць сабе тум-тум...» І смяяліся весела.

Там, у лесе, на высокай сасне мелася дупло, у якім жылі працаўніцы пчолкі. Людзі даўно агледзелі яго і бераглі як зрэнку вока, бо пчолкі давалі ім мёд, белы воск, які хаваў у сабе бяздымны агонь, і людзі бераглі пчолак ад настырнага мядзведзя, — той, апроч маліны, надта любіў салодкія соты.

На тую высокую сасну даўным-даўно лазовымі моцнымі лыкамі людзі ўсцягнулі таўшчэзную дубовую балдавешку. Яе яны падвесілі перад самым дуплом, — якраз у тым месцы, дзе з раніцы да вечара гудзелі і лёталі пчолкі, прыносячы на лапках у дупло кветкавую слодыч. І вось з таго часу ў лесе калінікалі чуўся роў мядзведзя.

Ускараскаўшыся па гладкім ствале сасны да самага дупла, мядзведзь лапаю спрабаваў залезці ўсярэдзіну, дзе былі жаданыя пахкія соты. Ды тут незразумела адкуль перад мордаю мядзведзя паяўлялася балдавешка. Лапаю мядзведзь адкідваў яе ўбок. Зыбнуўшыся ў паветры, балдавешка вярталася назад і стукала звера па мордзе. Ён зноў адпіхваў ад сябе балдавешку, але ўсё паўтаралася: палена балюча біла па мордзе.

Забыўшыся на салодкія соты, мядзведзь распачынаў бойку з настырнай балдавешкаю. Бойка кожны раз заканчвалася адным і тым жа: збіты да крыві, абкусаны злымі пчолкамі, так і не паспытаўшы мёду, касалапы з грукатам падаў з высокай сасны і пачынаў раўсці ад болю і роспачы.

Паляўнічыя, пачуўшы яго роў, збіраліся ісці да дупла, бо ведалі — мядз­ведзь проста так ад дупла не адступіцца, і дубінамі, дзідамі ў яго трэба надоўга адбіць ахвоту ласавацца мёдам.

Між людзей круціўся ваўчок — любімец Маі. Неяк паляўнічыя прынеслі з лесу маленечкага, з далоньку, ваўчка. Мая пачала яго карміць. Як ні дзіўна, ён прывык да людзей і цяпер не думаў уцякаць у лес, ягонае звонкае екатанне часта разносілася па стаянцы, весяліла не толькі дзяцей, але і дарослых. Асабліва звонкім яно было, калі ваўчок бачыў калючага вожыка ці шумных вераб’ёў — кідаўся за імі і нікога не мог злавіць: вераб’і з шумам пырхалі ўгору, а калючык выстаўляў вострыя іголкі і злосна чмыхаў. Пару разоў ваўчок тыцнуўся носам у тыя іголкі, і болей у яго не паяўлялася ахвоты чапаць вожыка. Ён быў яшчэ нявопытны.

Убачыўшы, што ў будане няма трох маладых паляўнічых, што разам з імі знікла моцная дзіда, старэйшына Рун раззлаваўся. Ён усё зразумеў. Мабыць, маладыя супляменнікі агледзелі ў балоце лежбішча вяпроў і вырашылі даказаць роду, што яны ўжо — сапраўдныя паляўнічыя.

Маладосць, нявопытная маладосць!..

Яны не думаюць, што могуць скалечыцца, што могуць зламаць дзіду і згубіць дарагі крэмень.

А ва ўсім вінаваты Ран. Ён хоча як мага хутчэй стаць паляўнічым. І на тое ў яго мелася прычына. Бачыў вопытны Рун, як часта пазірае Ран на Маю, як чырванее, калі яна праходзіць ля яго.

Мімаволі старэйшына ўспамінаў сваю маладосць, — тады ён гэтаксама саромеўся сваёй цяперашняй жонкі, сваёй мудрай дарадцы, слова якой было важным для ўсяго роду.

Жанчына давала жыццё, і таму яна кіравала родам: вырашала, калі мяняць стаянку, мірыла сварлівых маладых жанчын, яна нават магла выбраць сабе мужа. І хоць падчас палявання людзьмі камандаваў вопытны паляўнічы, але на стаянцы звычайна верхаводзіла жанчына.

Калісьці на сходзе роду жонка Руна сама адмовілася ад старшынства. Тады ж яна і папрасіла, каб старэйшынай абралі яе мужа, умелага, дужага паляўнічага. Людзі паслухаліся яе, і з таго часу не шкадавалі, што старэйшынаю роду стаў мужчына.

Мудрая жонка Руна ніколі на сходзе не падавала лішняга голасу, але мала хто ведаў, што кожны раз перад тым, як прымаць важнае рашэнне, старэйшы­на Рун раіўся з ёю і, як ведаў род, рашэнне тое было мудрым і справядлівым.

І на гэты раз Рун вывеў з будана жонку і, адвёўшы яе ўбок, дзе людзі не маглі пачуць іх гаворкі, сказаў:

— Нам трэба штосьці рабіць з Ранам. Вось ужо каторы раз ён самавольна бярэ дзіду і ідзе на паляванне. Ён становіцца непасляхмяным. Гледзячы на яго, гэткімі ж непаслухмянымі становяцца ягоныя сябры. Ён забывае, што ў адзіночку ніхто з нас не выжыве. І таму паляваць на звера мы павінны ўсе разам.

— Рун, няўжо ты не разумееш, што Ран становіцца сапраўдным паляўнічым? Яму шмат зім, — адказала жонка. — Ён такога ж узросту, як і наша Мая. Ран марыць мець сваю сям’ю. Мы ўжо старыя, Рун, і часта не адчуваем таго, што адчуваюць нашы дзеці. Мы думаем, што яны, нашы дзеці, увесь час павінны заставацца дзецьмі. А гэта няпраўда, у іх павінна быць сваё жыццё, і калі мы будзем да старасці апекаваць іх, то скалечым, яны так і не стануць дарослымі. Ты нават не думаеш, што Мая павінна мець сваю сям’ю.

— Ты хочаш сказаць, што наша Мая гэтай зімою будзе мець сям’ю?

— Так, — сказала жонка Руна. — І я нават зараз скажу табе, хто будзе яе мужам — асілак Сын мядзведзя. Я бачу, як ён настырна пазірае на Маю. Пасля таго, як у лесе ваўкі загрызлі ягоную жонку, Сын мядзведзя не зводзіць вачэй з Маі.

— Але ж з яе не зводзіць вачэй і Ран.

—Так. І гэта я таксама бачу. Але ён яшчэ наіўны малады паляўнічы, па сіле не раўня асілку Сыну мядзведзя. Я прадчуваю, што ў любы міг можа здарыцца бяда: Ран і Сын мядзведзя сутыкнуцца між сабою ў лесе адзін на адзін і тады ў родзе не стане аднаго паляўнічага. Нам трэба як мага хутчэй на сходзе прымаць рашэнне. Як самы дужы паляўнічы, Сын мядзведзя захоча ўзяць у жонкі нашу Маю, адмовіць яму мы ніяк не можам.

— Але што нам сказаць Рану? Я не ведаю, што ён можа зрабіць, калі мы аддадзім сваю дачку Сыну мядзведзя. Перад тым, як выправіцца на Той свет, бацька Рана прасіў мяне, каб я апекаваў ягонага сына. І я апякую яго, — бараню ад Сына мядзведзя, вучу на паляванні кідаць дзіды. Хоць ён яшчэ і малады паляўнічы, але ўжо цяпер удала палюе на звера, і гэткі ж адважны, як і старыя паляўнічыя. Мне здаецца, што Ран і Мая кахаюць адно аднаго. Калі мы аддадзім яе Сыну мядзведзя, то зробім гора абоім, — і Маі, і Рану.

— Іх каханне бачыш не толькі ты. Яго бачыць увесь род, — сказала жонка Руна. — Каханне не схаваеш ад вачэй людскіх...

У час гэтай размовы ваўчок, які, павільваючы хвастом, круціўся ля ног Маі, заекатаў і кінуўся па сцежцы між кустоў туды, дзе цякла Пры. Па тым, як екатаў ваўчок, людзі здагадаліся, што якоча ён не са злосці.

Так і сталася.

Першым з кустоў выбег ваўчок. Ён радасна павільваў хвосцікам. Ваўчок, адчуваў сябе ўладаром, бо вёў за сабою маладых паляўнічых. Першымі паказаліся Ран і Галу. Між імі на дрэўку дзіды вісела шырачэнная пляскатая галава сома. Му ішоў апошні — прыпадымаючы над травою чорны хвост.

Такой вялікай рыбы ў Пры ніхто дагэтуль не лавіў. Лавілі шырокіх пляскатых, з ружаватымі бакамі, ляшчоў. Лавілі па вясне ахмялелых ад кахання шчупакоў — білі іх рыбацкімі дзідамі. Халоднай парою, калі на рацэ паяўляўся першы празрысты лёд, ля берага білі па лёдзе драўлянымі балдавешкамі, аглушаючы рыбу і, праламаўшы лёд, рукамі вымалі яе з вады, ільдзіністахалодную. Цёплай сонечнай парою ў старыцах, каламуцячы ваду, плеценымі без донца кошыкамі накрывалі лянівых карасёў, лінёў, плотак з чырвонымі плаўнікамі — плоткі надта любілі смактаць сок травы, ад чаго тая ўвесь час варушылася. У карчах, пад карэннем прыбярэжных кустоў, у глыбокіх берагавых норах падчас спёкі рукамі выцягвалі сонную разамлелую рыбу, не зважаючы на нечаканыя і балючыя ўкусы кляшністых ракаў. Шмат рыбы лавілі людзі, але такога вялікага сома яшчэ ніхто не мог злавіць, нават многія старыя паляўнічыя. Што да дзяцей — тыя проста закамянелі, не зводзячы нерухомых вочак з дзіўнага відовішча.

На тварах рыбакоў свяціліся ўсмешкі. Яны былі яшчэ юнакі і не навучыліся хаваць ад людзей сваіх пачуццяў. Як толькі рыбакі апынуліся на стаянцы, падалося, што яны сталі вышэйшымі і страйнейшымі.

Так атрымалася, што Ран, прайшоўшы па вытаптанай траве, падышоў да Маі і толькі тады зняў з плячэй дрэўка дзіды. Тое ж самае зрабіў і высокі Галу. Асцярожна рыбакі палажылі на траву сома — якраз ля ног Маі.

Ран быў малады. Хоць ён і ведаў, што цяпер сом, як і ўсякая здабыча, належыць не яму і нават не Маі, а ўсяму роду, але не змог стрымаць палкіх пачуццяў, якія бурлілі ў ім, і таму гэтым жэстам хацеў паказаць Маі сваю адданасць. Ран і Мая абмяняліся хуткімі агністымі бліскучымі позіркамі. Здаецца, яны зусім забыліся, што за імі назірае род. У гэты час ад Рана і Маі зыходзіла лёгкае чыстае блакітнаватае ззянне, якое ўсе бачылі і якім звычайна свецяцца закаханыя.

Старыя людзі, гледзячы на іх, чамусьці ўсміхаліся. Яны добра ведалі, што Той, які жыў наверсе, нікога не пакрыўдзіў, кожнага надзяліў пароўну: у маладосці ён дае людзям палкія салодкія жаданні, якімі пакутліва спапяляецца цела, але не дае мудрасці, у старасці дае мудрасць, ды забірае немаведама куды салодкія жаданні. Таму толькі і застаецца чалавеку, што ўсклікваць час ад часу: «Калі б маладосць ведала, а старасць магла!..»

Толькі малыя дзеці не бачылі таго, што бачылі старыя людзі. Ачомаўшыся, малыя з крыкамі, падскокваючы ад узбуджанасці, акружылі рыбіну. Адны зазіралі ў агромністую шырачэзную пашчу, дзе блішчэлі жахлівыя вострыя зубы, другія мералі яе крокамі, каб на ўсё жыццё запамятаць, якія ж агромністыя калісьці, у маленстве, вадзіліся ў Пры рыбы, трэція паказвалі рукамі на рыбакоў і крычалі ў захапленні: «Го-о-о-о, вы — сапраўдныя паляўнічыя!»

Толькі адзін чалавек у гэты час быў хмурны і чымсьці незадаволены. Магутны асілак, які некалі рагацінай адолеў у лесе касалапага і якога з таго часу называлі Сынам мядзведзя, быў цяпер злы. Ён не падышоў ні да рыбіны, ні да шчаслівых паляўнічых, ні да гурту ўзбуджаных людзей. Стоячы воддаль, Сын мядзведзя хмурыў нізкі пляскаты лоб, над якім кучаравіліся чорныя густыя валасы, пакусваў час ад часу вузкія тонкія палоскі вуснаў, якія часта бываюць у злых і помслівых людзей. Не зводзячы маленькіх, блізка пасаджаных ад шырокага пераносся, вочак з Рана і Маі, Сын мядзведзя штосьці абдумваў.

Ён даўно ненавідзеў гэтага настырнага юнака Рана і, калі б не старэйшына Рун, то, знайшоў бы зачэпку, мог бы скалечыць ці забіць Рана. Але Ран увесь час быў акружаны аднагодкамі, якія, бы малькі на мелкаводдзі Пры, жылі сваім шумным вясёлым жыццём, а за спінаю Рана — і гэта Сын мядзведзя ведаў — маячыў старэйшына роду.

Рун з’яўляўся сябрам бацькі Рана. Бацька Рана лічыўся лепшым паляўнічым роду, але мінулай зімою ён быў моцна паранены.

Тады быў вялікі загон. Бацька Рана першым агледзеў у лесе статак прышлых зуброў. Сабраўшы паляўнічых, ён прапанаваў зрабіць вялікае паляванне.

Паляўнічыя атачылі статак зуброў і, хаваючыся за дрэвамі, пагрукваючы па іх палкамі і дзідамі, пачалі памалу падганяць зуброў да высокага абрывістага берага Пры. Там жа, сярод паляўнічых, знаходзіўся і Ран. То быў ягоны першы загон і таму яшчэ нявопытны Ран бег не ўслед за бацькам, а ўсярэдзіне гурту паляўнічых. І ён, Ран, таксама пагрукваў дзідаю па дрэвах.

Напачатку зубры, не надта ўстрывожаныя незразумелым перастукваннем, што неслася да іх здаля, пасунуліся ў той бок, куды іх падганялі. Затым, калі да абрывістага берага было не так ужо і далёка, паляўнічыя загрукацелі мацней. Яны пачалі крычаць, галёкаць і ўсё бліжэй і бліжэй падыходзіць да ўстрывожанага статку.

І зубры пабеглі. Наперадзе — зубрыхі, усярэдзіне статка, як і звычайна, хаваўся маладняк, апошнім бег Галоўны зубр — высачэнны, з магутным гарбатым каркам, з невялікай, але шырокай галавою, над якой тырчалі кароткія вострыя рогі, а ўнізе пад пысаю звешвалася доўгая барада. Галоўны зубр быў стары і вопытны. Як і ўсе зубры, ён бег скокамі, — перавальваючыся з задніх ног на пярэднія, лёгка, без ніякіх намаганняў, нёс над зямлёю сваё грузнае тулава.

Паляўнічыя ведалі — прышлых зуброў трэба як мага болей напалохаць, тады яны і не заўважаць высокага абрыву. Таму цяпер людзі ўжо зусім не хаваліся, беглі ўслед за зубрамі і махалі над галовамі дзідамі. Бацька Рана бег адразу ж за Г алоўным зубрам. Як і ўсе, ён гэтаксама крычаў і размахваў дзідай.

Раптам Галоўны зубр запаволіў скокі. Мабыць, калісьці ён бываў у гэтых мясцінах і ведаў, што наперадзе небяспека. Мыкнуўшы, спыніўся і пачаў паварочвацца галавою да паляўнічых. Тут жа, пачуўшы яго мыканне, спыніўся ўвесь статак. Гэтаксама, як і Галоўны зубр, звяры пачалі паварочвацца мордамі да паляўнічых.

Спыніліся і паляўнічыя, не ведаючы, што рабіць.

Толькі бацька Рана не спыніў пагоні, ён ведаў — калі заваліць Галоўнага зубра, тады статак разгубіцца і пад крыкі паляўнічых пабяжыць да абрыву.

Наблізіўшыся да галавы Галоўнага зубра, бацька Рана з усяе сілы кінуў дзіду ў магутнае тулава. Ён цэліў трапіць дзідаю пад пярэднюю лапатку, туды, дзе пульсавала вялікае сэрца, ганяючы кроў па тулаве звера. Магчыма, бацька Рана і параніў бы моцна зубра, ды той у апошняе імгненне апусціў уніз галаву са злямчанай сівой барадою і магутным чэрапам захаваў сабе жыццё. Крэмень дзіды трапіў не ў тулава, а між рагоў, у тоўстую моцную костку. Слізгануўшы па ёй, не нарабіўшы зубру асаблівай шкоды, дзіда зламалася і ўпала на зямлю, дзе ляжалі белыя мятлікі.

Бацька Рана застаўся адзін на адзін з раз’ятраным Галоўным зубрам. Усе паляўнічыя ведаюць, што няма ў лесе больш страшнага звера, чым паранены зубр. Мыкнуўшы, успароўшы пярэднімі нагамі белых мятлікаў, Галоўны зубр кінуўся на бацьку Рана.

У апошняе імгненне бацька Рана не разгубіўся, схаваўся за бліжэйшую маладую танкастволую елку. Раз’ятраны зубр, падчапіўшы рагамі елку, з карэннем вырваў яе з падмерзлай зямлі і разам з бацькам Рана перакінуў цераз спіну. Затым звер, не азірнуўшыся на скалечанае цела чалавека, тут жа панёсся на астатніх паляўнічых. Следам за Галоўным зубрам з грукатам, аж дрыжала скалелая зямля, кінуўся ўвесь статак.

Паляўнічыя пачалі хавацца за тоўстымі камлістымі дрэвамі, і толькі гэта іх уратавала.

Праз імгненне, калі яны апамяталіся, зубры ўжо зніклі, пакінуўшы пасля сябе белы дым ад мятлікаў. Людзі падбеглі да бацькі Рана. Туды ж, да нерухомага бацькі, падбег і Ран. Угледзеўшы акрываўленыя рэбры, белыя косткі, што выторкваліся з чырвонага мяса, Ран закамянеў і нічога не мог сказаць. Нерухомымі вачыма ён глядзеў на бацьку. Рану стала чагосьці боязна, — так боязна, як яму ніколі яшчэ не было. Рукі і ногі, усё цела прабіралі дрыжыкі. Толькі што, зусім нядаўна, бацька быў побач, мог крычаць і сварыцца на яго, свайго сына, і вось цяпер ён нерухомы...

Вопытны Рун, адразу ж усё зразумеўшы, нахіліўся да галавы бацькі Рана, каб пачуць ягоныя словы.

І ён пачуў:

— Рун, мы з табою разам вучыліся ў Пры плаваць, разам палявалі на звера, у адно лета мы сустрэлі сваіх жонак, у адно лета ў нас паявіліся дзеці. Цяпер, калі я пакідаю гэты свет, прашу цябе — памажы Рану стаць сапраўдным паляўнічым, глядзі, каб яго не крыўдзілі старыя паляўнічыя. Бо несправядлівая крыўда калечыць чалавека болей за ўсё, і, калі боль ад несправядлівых удараў паляўнічых забудзецца, то крыўда ад несправядлівасці застаецца на ўсё жыццё, скалечаным тады становіцца чалавек, сам таго не разумеючы. Прашу цябе, як старэйшыну роду, якому дадзена ўлада — як ні цяжка табе будзе, але не крыўдзі нявінных: ні Рана, ні іншых людзей... Запамятай, Рун, кроў і слёзы нявінных заўсягды адпомсцяць за сябе...

— Абяцаю табе — ён будзе сапраўдным паляўнічым, — прашаптаў Рун. — Я запомню твае словы...

Тады бацька Рана, уцягнуўшы ў апошні раз халаднаватае, настоенае на жыцці паветра, назусім заплюшчыў вочы.

Пахавалі яго на высокім абрывістым беразе Пры, адкуль далёка ўсё бачылася, — і гнуткая шырокая спіна ракі, прыхаваная з берагоў кустамі і дрэвамі, пакрытая зверху льдамі і белым і мятлікамі, і бялюткія ад мятлікаў зарэчныя ціхія лугі, і далёкія, у палец, палоскі блакітных лясоў, якія сутыкаліся з шэрым захмараным небам, дзе вісела чырвонае халоднае Сонца.

У магілу, выкапаную крэмневымі скрабкамі, палажылі ўсё неабходнае, каб Там бацька Рана мог жыць: дзіду, каменную сякеру, крэмневыя скрабкі і нават невялічкі кубачак з бяросты — для таго, каб ён змог напіцца з падземных гаючых водаў Пры. Затым у зямлю асцярожна палажылі бацьку Рана, — укрылі яго скураю аленя, бо Там было холадна.

І хоць сын ведаў, што калісьці сустрэне бацьку, але дзіўна: у апошні міг, калі паляўнічыя пачалі закідваць яго цела мерзлай зямлёю, Ран нечакана для сябе заплакаў. Дагэтуль ён ні разу не плакаў. Пачуццё страты было такім моцным, што ў яго задрыжалі вусны. І тут жа першыя ў жыцці пачуцці адзіноты і безабароннасці апяклі яго. Дагэтуль, калі бацька быў жывы, Ран адчуваў, што ў любы міг, і днём і ноччу, ён схаваны ад усялякіх бед і непрыемнасцей, бо ў яго ёсць БАЦЬКА, які самы дужэйшы, які ўсё ведае і ўсё ўмее. Ён, БАЦЬКА, быў як тая нябачная сцяна, за якой Рану было спакойна і лёгка жыць. І вось цяпер тая нябачная сцяна абвалілася, і сын разгубіўся перад тым, што яму адкрылася, бо цяпер усё, што ён бачыў, чуў, успрымалася іначай...

Ран ведаў, што паляўнічыя не плачуць, не павінны плакаць, ды не мог стрымаць слёз.

Да яго тады падышоў Рун, палажыў цяжкую руку на галаву і сказаў:

— Не трэба, не трэба... Твой бацька ўсё бачыць і чуе. Ён цябе будзе апекаваць. Свой дух адважнага паляўнічага ён перадасць табе. Перадасць і сваю сілу.

Вось і ўсё...

Колькі разоў, калі ніхто не бачыў, прыбягаў Ран на высокі бераг Пры. Там ён садзіўся ля курганка зямлі і пачынаў шаптаць:

— Ты бачыш, як магутная Пры лёгка разрывае белыя ільды і разносіць іх па заліўных лугах? Ты бачыш, як чародамі вяртаюцца птушкі з далёкіх вандровак, — лапатлівыя качкі, гагатлівыя гусі, як журавы нясуць нам свае курлыканні, як белыя буслы доўга-доўга, не махаючы крыламі, кружаць у высокім блакіце, выглядаючы месцы для гнёздаў? Ты чуеш, як соладка пахнуць першыя пралескі, як соладка пахнуць бэз і чаромха, як соладка пахне ўсё на зямлі: і лісце на дрэвах, і травы, і кветкі, над якімі з дзумканнем лётаюць пчолкі, як чароўным пахам поўніцца лес, што звініць ад птушыных спеваў, у якім чуецца рытмічнае чамусьці балючае сэрцу ку-ку, ку-ку... Ты чуеш усё гэта? Ты бачыш?..

І тады, калі Ран шаптаў, ён адчуваў, што бацька і сапраўды ўсё бачыць і чуе, ён, бацька, пачуўшы сынаў шэпт, тут жа пачынаў перадаваць яму свой дух, сваю смеласць... І палёгкаю поўніўся Ран, калі з прасветленымі вачыма пакідаў высокі бераг ракі.

Цяпер жа, калі Ран злавіў сома, упэўніўся — бацька не пакінуў яго, перадаў яму свой дух адважнага паляўнічага, і з гэтага часу ён зусім іншымі вачы­ма глядзеў на людзей, на таго ж Сына мядзведзя. Цяпер Ран нікога не баяўся.

Нечаканая здабыча маладых паляўнічых абрадавала род. Не трэба было ісці на паляванне, людзі заняліся іншым.

Захавальніца агню Вая павінна была асцярожна перанесці агонь з буда­на ў тое заглыбленне ў цэнтры стаянкі, дзе было выкладзена каменне і дзе звычайна смажылася мяса вялікага звера. Паклаўшы на чорнае каменне белы высахлы мох, ігліцу, галіны, Вая прынесла з будана на палцы агонь і тут жа пачала прыкормліваць яго. Для таго, каб агонь пачаў хутчэй есці новую ежу, Вая, нагнуўшыся да камення, перадавала агню свой дух — лёгенька дзьмухала і дзьмухала на яго.

Нарэшце язычок полымя перабег на мох, ухапіўся за сухую ігліцу і тады ўжо Вая пачала падсоўваць агню большыя палкі і галіны.

Жанчыны пайшлі ў лес збіраць травы і дубовае лісце. Знайшоўся занятак і дзецям — пабеглі па вялікія палкі.

Урачыста сома аблажылі травою, крапівою, лістамі маліны, шчаўем — усім, што звычайна елі і што магло напоўніць сома смакатою. Нават грыбы паклалі людзі ў траву.

Цяпер, калі перад вачыма людзей ляжала вялікая рыбіна, здаецца, яны зусім забыліся пра голад, нават пра паляванне на мядзведзя забыліся. Усе, здаецца, толькі тым і былі занятыя, што пазіралі на кемлівых адважных рыбакоў. Між людзей, павільваючы хвастом, круціўся ваўчок, ведаючы, што хутка і яму перападзе спажыва. І нават шэры кот, унюхаўшы пах рыбы, раз за разам мільгаў у кустах. Праўда, да людзей пакуль не падыходзіў, але далёка ад стаянкі таксама не адбрыдаў. Тут яму заўсёды штосьці перападала: тут бегалі вёрткія мышы, тут у пяску, калі нікога не было, купаліся шумныя дурнаватыя вераб’і, ды і пасля яды людзі спецыяльна штосьці пакідалі для ката. З лесу на бліжэйшую ад стаянкі сасну шухнула трашчотка-сарока. Звесіўшы ўніз дзюбастую галаву, круцячы ёю, то адным, то другім вокам пазіраючы на сома, яна дзелавіта распытвала ў людзей, дзе ж яны знайшлі такую смачную спажыву: «Чачэ-чачэ... Чачэ-чачэ...»

Так атрымалася, што побач з Ранам была пачырванелая, нечым узбуджаная Мая. Знарок ці незнарок, хто ведае, але яе рука дакраналася да яго рукі. Тады Ран уздрыгваў, як ад агню, і гэтаксама чырванеў.

Хто ведае, хто можа сказаць, чаму закаханыя гэтак хочуць дакрануцца адно аднаго рукамі? Не зважаючы ні на людзей, ні на час, цалюткімі днямі, не расплятаючы рук, яны сонна блэндаюць па зямлі, — як нешта адзінае, суцэльнае, непадуладнае ні людзям, ні свету... І глядзяць вакол сябе дзіўнымі замглёнымі вачыма, бо, мабыць, чуюць і бачаць тады штосьці іншае, — што іх яднае і чаго ў звычайным жыцці людзі не бачаць і не чуюць.

О-о, што ёсць каханне?..

Яно, каханне, усіх яднае: і вуркатлівых гуллівых галубоў, якія, галава да галавы, штодня гугукаюцца між сабою, і белых гордых лебедзяў, што аднойчы паруюцца на ўсё жыццё ў нястрымнай радасці, і гордых магутных ласёў, якія дзеля кахання калечаць сябе і сабе падобных, і рыб, якія па вясне, ломячы прыбярэжныя травы, клупцяцца і клупцяцца адна ля адной... Не толькі звяры і птушкі, мурашы і казюркі, але і травы і кусты напоўнены каханнем, — салодкімі пахкімі кветкамі яны вымольваюць пчол і мятлікаў, каб тыя паядналі іх... Усё, усё пранізана каханнем, без якога ніхто жыць не можа...

І хто асмеліцца расказаць пра гэту таямніцу?..

Асілак Сын мядзведзя ўсё гэтак, як і дагэтуль, злосна касавурыўся на шчаслівых рыбакоў, на ўзбуджаную Маю. Ён пакусваў вусны. Штосьці задумаў, гэта людзі разумелі, але што?

Сына мядзведзя ў родзе не надта любілі. Ні з таго ні з сяго ён мог зазлаваць і тады ніхто, апроч Руна і ягонай жонкі, не мог яго суцішыць. Яго аббягаў нават бязвінны ваўчок — неяк людзі бачылі, як Сын мядзведзя без прычыны нечакана нагою шпурнуў ваўчка ад сябе. Той ударыўся аб сасну і пакутліва заскуголіў. Пасля гэтага ваўчок аббягаў Сына мядзведзя і, як толькі яго бачыў, шчэрыў зубкі, шыпеў злосна, а то і гыркаў, не зводзячы вочак з яго. Сын мядз­ведзя тут жа хапаўся за палку, каб прыбіць ці змусіць ваўчка замоўкнуць, але той, адбегшы, шчэрыў зубкі. Людзі глядзелі на сутычкі ваўчка і Сына мядзведзя і пасміхаліся. Пасміхаліся, канечне ж, з гэтага асілка, які нічога не мог парабіць з маленькім ваўчком.

Урэшце Сын мядзведзя штосьці надумаў — пайшоў у будан, дзе ляжалі дзіды і сякеры, узяў каменную сякеру і знік у гушчары лесу.

Людзі моўчкі глядзелі яму ўслед — на ягоную магутную валасатую спіну, на тоўстыя калодзістыя рукі і ногі, на калматыя немаведама калі мытыя валасы, што грываю спадалі на шырокія, трохі сутулыя, плечы. Пасля таго, як Сын мядзведзя знік у гушчары, людзі неяк разам вальней уздыхнулі, як гэта бывае, калі ад іх сыходзіць нечым нялюбы па духу чалавек. Сын мядзведзя не любіў і не разумеў жартаў, а гэта для людзей роду многае азначала, бо калі чалавек не любіць жартаў, то яго трэба асцерагацца.

Хутка з лесу пачуўся стук каменнай сякеры, трэск ламачча.

— Рун, навошта Сын мядзведзя без прычыны палохае звяроў і птушак? Чаму ты, Рун, не спыніў яго? — спытаў хтосьці з паляўнічых.

Рун нічога не адказаў. Ён толькі моўчкі глядзеў у той бок, адкуль чуўся ляскат каменнай сякеры. Рун быў заклапочаны, ён штосьці абдумваў — гэта ўсе бачылі.

Людзі ведалі, што Рун — стары паляўнічы, ведалі, калі ён скалечыцца на паляванні, то Сын мядзведзя тут жа на сходзе роду запатрабуе, каб яго абралі старэйшынаю. І гэта адных палохала, другіх насцярожвала, некаторыя — былі і такія — ужо цяпер лісліва заглядвалі ў вочкі Сыну мядзведзя.

У апошні час нешта нядобрае тварылася ў родзе. Паляўнічыя хадзілі на паляванне, лавілі ў Пры рыбу, жанчыны збіралі ў лесе грыбы, ягады, травы і карэнне, якія патрэбны былі сцюдзёнай парою — усё, здавалася, ішло звыклым парадкам, а між тым нядобрая трывога пранізвала, здавалася, што гэтая трывога лунае ў паветры. І зыходзіла яна ад Сына мядзведзя. Настырна і надта пільна ён глядзеў у вочы кожнаму чалавеку. Ад ягонага бліскучага чорнага позірку людзі адчувалі сябе ніякавата — і вінаватымі невядома за што. Усё часцей, не пытаючыся дазволу ў Руна, ні з кім не раячыся, Сын мядзведзя сыходзіў у лес, а то яшчэ, як гэта часта робяць некаторыя людзі, рабіў выгляд, што не чуе, калі да яго хтосьці звяртаецца з просьбаю. «Аа — аа, што ты кажаш? Паўтары, я не чую», — казаў ён і яшчэ далонь прыкладваў да вуха. І прыніжаны чалавек, ведаючы, што Сын мядзведзя ўсё добра чуе, змушаны быў ці замаўкаць, ці паўтараць сваю просьбу...

Го-о-о-о, як лёгка можна скалечыць і прынізіць чалавека! Не трэба біць яго, не трэба голадам марыць, не трэба... Можна ўсяго толькі сказаць адно адзінае слоўца, можна зрабіць выгляд, што не заўважаеш позірку змучаных стомленых вачэй, можна проста адвярнуцца ад яго і — усё, ты — уладар, а ён — прыніжаны...

Але ці доўга ты будзеш цешыцца шчасцем сваім? Бо тут жа хваля крыўды пакрыўджанага пачне захлістваць цябе і, калі не адразу, дык потым адчуеш сябе прыніжаным перад нечым грозным і непазбежным, што некалі абавязкова спасцігне цябе і што зыходзіць не ад чалавека, — яно, тое грознае і непазбежнае, нікому з жывых непадуладнае і аточвае душу пакутлівым маўклівым колам адзіноты. І тады ўжо — жах непазбежнай расплаты ахоплівае чалавека...

Нарэшце, калі агонь нагрэў каменне, Вая перастала яго карміць. На гарачае каменне паляўнічыя палажылі дубовае сырое лісце, а на яго абкладзенага травамі і грыбамі сома. Зверху, каб ён лепей засмажыўся, яго ўкрылі дубовым лісцем.

Хутка па стаянцы разнёсся салодкі пах. Тады паляўнічыя дзідамі асцярож­на перавярнулі рыбіну на другі бок. Навокал соладка пахла, што асцярожны шэры кот не вытрымаў, высунуўся з кустоў і, аблізваючы маленькім чырвоным язычком доўгія вусы, намякнуў людзям: «Мяя-ааў!..» Людзі, гледзячы на ката, усміхаліся.

У гэты час з гушчару высунуўся Сын мядзведзя. У адной руцэ ён трымаў каменную сякеру, а ў другой вялізную дубовую дубіну. Ён падышоў да Руна і глуха прабубнеў:

— Я зрабіў новую дубіну.

Мабыць, Сын мядзведзя чакаў воклічаў захаплення, якія тут нядаўна чуліся. Але маўчалі людзі. Дубіна была такая вялікая і цяжкая, што толькі Сын мядзведзя мог цягаць яе з сабою. Рун агледзеў дубіну. Ён нават аберуч патрымаў яе. А затым, каб супакоіць Сына мядзведзя, сказаў:

— Добрая дубіна. Я скажу паляўнічым, каб яны яе не чапалі. Яна будзе тваёй. Толькі трэба, каб дубіну апаліла Сонца. Тады яна стане лёгкай. І яшчэ трэба, каб агонь даў ёй сваю сілу.

Сын Мядзведзя палажыў дубіну навідавоку перад уваходам у будан і горда агледзеў род, чакаючы слоў калі не захаплення, то хоць бы ўдзячнасці. Але зноўку — ніхто ні слова не сказаў, нават малыя дзеці і тыя блізка не падыходзілі да Сына мядзведзя. А яны — і гэта ўсім вядома — без слоў ведаюць, хто перад імі; добры чалавек ці злы. І ўвогуле любоў людскую, як і каханне, ніякай сілаю, а тым больш дубінаю, не заслужыш, тут штосьці іншае патрэбна...

Нарэшце паляўнічыя дасталі з ямкі засмажанага сома і паклалі яго на чыстую траву, куды звычайна клалі смажаніну.

Крэмневым скрабком Рун адломваў кавалкі смажанай рыбіны і раздаваў супляменнікам. Першыя кавалкі сома ён даў дзецям, пасля — жанчынам, прадаўжальніцам роду. За імі елі старыя паляўнічыя, скалечаная Вая. Апошнімі — тыя, хто здабыў і сам Рун.

Людзі елі смакату і час ад часу пазіралі то на Руна, то на Сына мядзведзя. Яны ведалі, — калі той стане старэйшынаю, то напачатку ля спажывы будзе ён, за ім — паляўнічыя, а потым ужо — жанчыны, дзеці, старыя і ўсе тыя нямоглыя, хто не можа пастаяць за сябе.

Мабыць, людзі якраз і адрозніваліся ад ваўкоў тым, што спазналі за­кон Таго ўсемагутнага, які жыў наверсе: памажы слабейшаму — і табе ўсё вернецца...

Сом быў з’едзены. Людзі, канечне ж, не забыліся на ката, Мая аднесла яму ў кусты частку плаўніка. Калі косткі рыбіны былі перанесены ў будан, а навокал усё чыста прыбрана, Рун сказаў:

— Сягоння ў нас будзе сход. І на гэтым сходзе мы будзем гаварыць...

Нечакана для ўсіх падняўся з травы Сын мядзведзя і, перабіваючы

Руна — чаго дагэтуль ніхто ніколі не рабіў — прагудзеў:

— Сягоння будзе гаварыць Сын мядзведзя. Сын мядзведзя хоча сказаць, што яму патрэбна жонка. І жонкаю ягонай будзе Мая.

Людзі прыціхлі. Усе глядзелі то на натапыранага Сына мядзведзя, то на Руна.

Словы Сына мядзведзя былі настолькі нечаканымі для Руна, што ў яго перахапіла дыханне... Ён цяпер нічога не мог вымавіць перасохлымі вуснамі. Рун не мог адмовіць Сыну мядзведзя ў ягоным жаданні мець за жонку Маю — адзіную пястуху дачку.

Ран збялеў. Сам не заўважыў, як падняўся з травы, на якой дагэтуль сядзеў побач з Маяй. Хуткім позіркам ён акінуў стаянку, шукаючы паляўнічую дзіду. Але дзіда, якой палявалі нядаўна на сома, цяпер ляжала ў будане. Тады яму кінулася ў вочы таўшчэзная толькі што выламаная ў лесе сырая дубіна, што грэлася на Сонцы перад уваходам у будан. Да той дубіны — гэта Ран ведаў — ён мог дамчаць першым і тады ўжо, ухапіўшы дубіну... Пальцы Рана міжвольна сціснуліся ў кулакі. Нерухомым позіркам ён упіўся ў чорныя маленькія вочкі Сына мядзведзя. Цяпер яны былі паяднаныя нябачнай, але рэальнай сілаю ўзаемнай нянавісці.

Не толькі каханне, але і нянавісць уладарыць над людзьмі. І як часта людзі, паяднаныя нянавісцю, не могуць адступіцца адно ад аднаго, — гадамі пакутуюць, наліваючыся злосцю і адчаем і ўсё ж, як ні дзіўна, яны ніяк не могуць парваць няўлоўную повязь, назва якой — нянавісць. Яна можа быць моцнай, можа быць слабейшай, і многім людзям надта ўжо неабходная, бо без яе яны тут жа чахнуць, як часта чахне чалавек без кахання.

І каханне, і нянавісць увесь час існуюць на зямлі, яны жывуць сярод людзей па сваіх нікому невядомых, невытлумачальных законах, прыносячы ім як шчасце, так і гора. І шкада тых людзей, якія трапляюць пад уладу гэтых пачуццяў, — усясільныя, каханне і нянавісць штурхаюць іх на здраду, на забойства і самазабойства. Тым, хто ні разу не адчуваў кахання, нянавісці, здаецца дзіўным усё тое невытлумачальнае, што творыцца сярод людзей.

Гаротныя, неразумныя, яны не ведаюць, часта нават і не здагадваюцца, хто ж імі ўладарыць...

Побач з Ранам стаяла пабялелая спалоханая Мая — ведала, што зараз, праз імгненне, вырашыцца яе лёс, і тады ўжо ўсе далейшыя дні будуць напоўнены ці радасцю, ці глухім адчаем.

Усё вырашалі імгненні. Нават дзеці прыціхлі...

Дзеці першымі адчулі, што над родам пачала навісаць Бяда. Яна, Бяда, гэтаксама, як каханне, як нянавісць увесь час кружыць над людзьмі, шукаючы спажыву. Нябачная, яна высочвае людскія крыўды, людскую зайздрасць і, насыціўшыся імі, неспадзявана, калі людзі радуюцца і весяляцца, абрыньваецца на ўсіх скопам, вінаватых і невінаватых. Разгубленыя, напалоханыя яе грознаю сілаю, яны тут жа пачынаюць шукаць прычыны свайго гора. Напачатку ім здаецца, што яны справяцца са сваім горам... Але потым людзі са здзіўленнем разумеюць, што прычын гэтых — безліч, урэшце ім толькі і застаецца — змірыцца, што ва ўсім вінавата нябачная, але рэальная Бяда. І ўладарыць тады яна над разгубленымі людзьмі, гаротныя, яны плачуць, забіваюць і калечаць адно аднаго і, самі не ведаючы — чаму, мітусліва кідаюцца па зямлі, імкнучыся спасцігнуць, адкуль і чаму сярод іх паявілася гэтулькі гора. І ўрэшце, адкінуўшы ўсе прычыны і ўсе тлумачэнні, людзі пачынаюць разумець, што Бяда ім непадуладная, і тады з іх вуснаў са стогнам вырываецца: «Бяда, Бяда прыйшла...»

А Бяда, як вядома, адна не прыходзіць, з сабою дзвюх ці трох прыводзіць...

Потым ужо, наздзекаваўшыся ўдосталь над людзьмі, насмакаваўшыся слёз і крыві, яна адступаецца ад слабых і зноўку пачынае чакаць свайго часу, калі ж ягонае кодла пакліча яе...

У цішыні пачулася туктуканне дзятла. Яно даносілася з лесу: тук-тук, тук-тук-тук... Рану падалося, што сваім туктуканнем дзяцел выразна гаварыў: «Так-так, так-так... Так і будзе, Сын мядзведзя стане мужам Маі. Так і будзе, як ён захацеў. І нічога ты не зробіш. Так-так, так-так...»

Гледзячы на Рана і на Сына мядзведзя людзі адчувалі — зараз на стаянцы праліецца кроў. Ні Ран, ні Сын мядзведзя не маглі адмовіцца ад свайго шчасця. І якое Рун цяпер ні прыме рашэнне, яно не магло супакоіць і прымірыць Рана і Сына мядзведзя. А між тым Рун павінен быў сказаць сваё Слова.

Ці ведаюць, ці здагадваюцца людзі пра сапраўдную сілу Слова? Мо і праўда, што напачатку было Слова? Яно мірыць людзей, яно суцяшае іх, з-за яго пачынаюцца бойкі і ліецца кроў. Слова мае сваю моц, бо, зыходзячы з чала­века, яно насычаецца яго духам. Слова і дух чалавека паяднаны між сабою і асцярожна, ой, як асцярожна, трэба ім карыстацца!..

Нечакана для людзей, паднялася з травы жонка Руна. Стоячы побач з мужам, спакойна гледзячы ў бліскучыя вочы Сына мядзведзя, яна загаварыла роўным ціхім голасам:

— Сёння я хачу гаварыць. Калісьці род хацеў абраць мяне старэйшынай, але я адмовілася ад гэтага і папрасіла, каб старэйшынай роду абралі майго мужа. Сёння, калі вырашаецца лёс маёй дачкі, я хачу гаварыць. Я скажу так: ты, Сын мядзведзя, можаш забраць за жонку маю адзіную дачку. Мы не можам парушаць закон роду.

Жонка Руна на нейкі час заціхла. Пачуўшы гэтыя словы, Сын мядзведзя падняў угору рукі і ад шчасця радасна засмяяўся. Ён тут жа ўявіў, што ўжо сёння вечарам ляжа спаць у будане побач з Маяй. Сын мядзведзя быў шчаслівы. Пачуўшы словы жонкі старэйшыны роду, ён адчуў, што ў ім немаведама куды падзеліся злосць і нянавісць.

Ран не верыў пачутаму. Ён закамянеў. Міжвольна да ягонай рукі пацягнуліся халодныя льдзіністыя пальцы Маі. Адчуўшы гэты холад, Ран зразумеў: ніхто і нішто не разлучыць яго з каханай, адзінае, што магло іх раз’яднаць — халоднае забыццё і доўгі шлях Туды, адкуль ніхто не вяртаецца.

Памаўчаўшы, па-ранейшаму спакойна гледзячы ў вочы Сына мядзведзя, жонка Руна гаварыла зноў:

— Я не закончыла, Сын мядзведзя. Апроч цябе маю дачку кахае малады паляўнічы Ран. Яны разам выраслі, разам некалі бегалі да Пры, дзе вучыліся плаваць, разам хадзілі ў лес. Іхняе чыстае каханне бачыць увесь род. Сёння, калі Ран з сябрамі злавіў вялікага сома, ён даказаў нам, што стаў сапраўдным паляўнічым. Па лоўкасці ён цяпер нічым не саступае табе, Сын мядзведзя. І таму скажу так: Ран таксама можа стаць мужам Маі.

— Тады будзем біцца! — імгненна выгукнуў Сын мядзведзя і сціснуў кулакі. Цела ягонае зноўку напоўнілася злосцю і нянавісцю.

— Не, Сын мядзведзя, мы — не звяры, мы — людзі, у нас ёсць закон роду, які аберагае нас ад боек і забойстваў. Мы павінны яго выконваць. Ніхто не можа парушаць закон роду, ні я, ні ты, ні старэйшына Рун. Усе мы роўныя перад гэтым законам. Нам не трэба, каб у родзе загінуў адзін паляўнічы. Сёння на сходзе Рун хацеў сказаць пра іншае, не пра лёс Маі, не пра твой лёс, Сын мядзведзя. Рун хацеў сказаць, што ў нас заканчваецца крэмень. Хутка дрэвы паснуць, травы пахаваюцца ў зямлю, і Той, які жыве наверсе, напусціць на зямлю белых мятлікаў. Тады нам вельмі спатрэбіцца крэмень. Без яго паляўнічыя не могуць здабываць мяса.

— Я пайду і прынясу крэмень, — зноўку выгукнуў Сын мядзведзя. — І тады Мая стане маёй жонкаю.

— Не, Сын мядзведзя, ты не пойдзеш па крэмень. І я зараз скажу, чаму ты не зможаш пайсці па крэмень. Ты дужы паляўнічы, і мы цябе паважаем. Ты аберагаеш нас ад звяроў, разам з іншымі ты прыносіш нам ежу. Без цябе паляўнічым будзе цяжка здабываць звера. Ты, Сын мядзведзя, не ведаеш, дзе ляжыць крэмень. Дарогу туды ведае Ран, які некалі разам з бацькам хадзіў па крэмень. І таму я закончу так. Калі Ран зможа прынесці гэты камень, тады Мая сама будзе выбіраць сабе мужа. Бо вы абодва роўныя. Калі ж Ран не прынясе крэмень, то яе мужам станеш ты, дужы Сын мядзведзя. Так і будзе. І род гэтаму сведка. Ран, ты зможаш пайсці па крэмень?

— Так, — ледзь чутна прашаптаў Ран адзеравянелымі вуснамі. Яму не верылася ў пачутае.

Толькі цяпер, як гэта часта бывае ў жыцці, Сын мядзведзя зразумеў — ён размінуўся са сваім шчасцем. Толькі што ён быў шчаслівы, толькі што... Жонка Руна ўсё зрабіла, каб адабраць у яго Маю. Ён яшчэ не ведаў, як гэта ёй удалося, ён толькі адчуваў боль і крыўду. Але на каго яму было крыўдаваць? Закон роду ніхто не парушыў. Яго, як дужага паляўнічага, ніхто не пакрыўдзіў, яго нават пахвалілі прылюдна... Яму нават паабяцалі шчасце, і ён змушаны чакаць яго. Праўда, была надзея, што нявопытны Рун загіне ў дарозе і не прынясе крэмень. Але надзея — усяго толькі надзея, а рэальная жывая Мая пакуль недасяжная.

Ад бяссілля перад нечым яму неадольным Сын мядзведзя застагнаў. Ён тут жа павярнуўся да людзей спінаю і, паказаўшы ім чорнае валоссе, падаўся ў лес...

Людзі маўчалі. Людзі яшчэ не верылі, што жонка Руна Словам адагнала ад роду Бяду. А потым яны загаварылі, перабіваючы адзін аднаго:

— Яна мудрая, маці Маі.

— Нам не трэба, каб Ран і Сын мядзведзя біліся між сабою.

— Хай і Мая скажа сваё слова. Яна — прадаўжальніца роду.

— Ран, з кім ты пойдзеш па крэмень? — аднекуль зверху, дзе жыў Той, які назіраў за парадкам, данёсся да Рана голас старэйшыны роду.

Моўчкі побач з Ранам паявіліся Му і Галу. Яны былі розныя. Галу — высокі плячысты падлетак. У яго былі яшчэ па-юначы тонкія рукі і ногі, але вопытныя паляўнічыя, гледзячы на яго спрактыкаваным вокам, ведалі, што пасля зімы цела Галу наліецца мужчынскай сілаю, і тады ўжо ён нічым не будзе саступаць Сыну мядзведзя. Му быў ніжэйшы за Рана, але сваёй вёрткасцю ён нікому з паляўнычых не саступаў ужо цяпер. Ягонае невялічкае цела было мяккім, як у ката. І гэткім жа, як у ката, яно было хуткім і вёрткім.

Трое паляўнічых стаялі перад людзьмі, і ўвесь род, гледзячы на іх, усміхаўся. Людзі разумелі — род не загіне, бо старым паляўнічым падрасла доб­рая змена.

3

Старэйшына роду падышоў да Рана і сказаў:

— Я некалі знарок адправіў цябе з бацькам. Я хацеў, каб і ты, будучы паляўнічы, ведаў, дзе ляжыць крэмень. Цяпер жа пойдзем да будана. Вам трэба ўзяць зброю і ўсё неабходнае, каб выжыць падчас вандроўкі. Бо дарога доўгая і цяжкая.

У будане старэйшына выбраў каменную сякеру, дзіду і дубіну, — не тую цяжкую, якую нядаўна прывалок з лесу Сын мядзведзя, а лёгкую, ёмкую, ручка якой была адшліфавана вострым крэменем і рукамі паляўнічых. На заканчэнні ручкі мелася пашырэнне, пры ўдары яно ўтрымлівала дубіну ў руцэ, і тады яна не выслізгвала з пальцаў.

— Гэтай дубінаю часта карыстаўся твой бацька, — сказаў Рун, — беражы яе.

Род ведаў, што здабыча крэменю — вялікая рызыка, таму цяпер усе хацелі хоць чым, ды памагчы маладым паляўнічым.

Захавальніца агню Вая адвяла Рана ад людзей і паказала, як трэба церці палачкі адна аб адну, каб перадаваць агню свой дух. Пад націскам дужых рук Рана палачкі крышыліся, і агонь не хацеў паказвацца людзям. Яны, Ран і Вая, па чарзе перадавалі свой дух сухому пачарнеламу дрэву і, нарэшце першыя жарынкі ўспыхнулі, — яны нечым нагадвалі вочы Таго ўсемагутнага, які жыў наверсе. Ран і Вая радасна ўсміхнуліся, зірнуўшы адно аднаму ў вочы. І тут ён нечакана са здзіўленнем убачыў, што Вая — яшчэ маладая дзяўчына, яна, можа, усяго на некалькі зім старэйшая за Маю. Вая па-свойму была прыгожая, бо на яе твары была разліта дабрыня, якая выспела ў яе душы пакутлівымі начамі, тая дабрыня, якой ніколі не ўбачыш на тварах спешчаных людзей. Калі б не злая рысь, то цяпер у Ваі быў бы муж, дзеці, якія сваім крыклівым цяплом кожны вечар сагравалі б яе. І што цяпер думала Вая, калі начамі глядзела на агонь? Што яна адчувала?..

Яны без слоў зразумелі адно аднаго. Штосьці бліскучае, як раса, паявілася ў Ваіных вачах, і яна тут жа, чагосьці саромеючыся, пачала выціраць скалечанай рукою тое бліскучае. Затым неяк надта спяшаючыся, Вая паклала ў лазовы кошык высахлы мох, абвугленыя чорныя палачкі, якія хавалі агонь.

Непрыкметна да Рана падышла Мая з кошыкам у руках. У ім горкаю ляжалі лушчаныя арэхі.

— Я сама збірала, — шапнула Мая, перадаючы кошык Рану. І зноўку, як і раней, салодкае пачуццё еднасці з Маяй апякло яго, падалося, што ён і Мая — адно цэлае...

Нарэшце настаў час развітання. Людзі чамусьці журыліся, бо ўсе яны, а не толькі заплаканая Мая, ведалі, што паляўнічыя могуць вярнуцца, а могуць і не вярнуцца.

Што ёсць развітанне? Мо ўсё жыццё наша, кожны пражыты міг не што іншае, як яно?.. Ці не таму ў юныя гады, калі востра адчуваецца смак жыцця, калі цела поўніцца няпэўнымі жаданнямі, маладыя людзі часта беспрычынна плачуць і сумуюць, адчуваючы, як з кожным мігам і ў свеце, і ў іх саміх штосьці адмірае, навечна адыходзіць?

Што адмірае?..

Куды сыходзяць палкія пякучыя жаданні?..

Паляўнічыя пайшлі супроць цячэння Пры. Ран памятаў, што бацька вёў яго па беразе ў той бок, адкуль кожную раніцу паказвалася Сонца.

Бераг ракі быў розны. Трапляліся мясціны нізкія, зарослы лазовымі кустамі, чаротам, вострай асакою, пад нагамі хлюпала чорная вада, і ногі вязлі ў чорнай твані. А былі мясціны з высокімі пагоркамі, узабраўшыся на якія, паляўнічыя, бы на далоні, бачылі далёкія хвалістыя лясы, зарэчныя лугі, на якіх пасвіліся маманты, прабягалі з узлеску да ўзлеску ласі, горда несучы на галовах галіністыя рогі, пасвіліся коні з доўгімі хвастамі і гэткімі ж доўгімі грывамі. І над усімі звярамі віліся птушкі, якія збіралі з іх машкару, чарвякоў — птушкі чысцілі звяроў... Ран ведаў, што недзе там, у лугах і лясах, насіліся зграямі ваўкі, блэндалі магутныя мядзведзі, па дрэвах бегалі ўніз-угору вёрткія вавёркі, за імі палявалі гнуткія і доўгія куніцы, птушкі там жылі і пладзіліся. І тады, калі Ран звысоку глядзеў на наваколле, цела ягонае поўнілася сцішанасцю, яму хацелася спазнаць штосьці...

Агледзеўшы далейшую дарогу, паляўнічыя спускаліся з пагорка і сцежкамі, пратаптанымі звярамі, ішлі далей, узбоч берага Пры. Час ад часу яны скарачалі дарогу — у тых мясцінах, дзе рака рабіла вялікі паварот.

Сонца стамілася і пачало хіліцца да лесу, за якім яно кожны раз адпачывала. Той, у якога было мноства вачэй, рыхтаваўся аглядаць свае ўладанні.

Начаваць паляўнічыя вырашылі пад высокім маладым дубам, які стаяў на лузе недалёка ад лесу. Як і многія дубы, гэты таксама любіў прыволле і адзіноту. Месца тут, пад ім, было добрым яшчэ і таму, што слабым ветрыкам зносіла куслівых камароў да лесу. Ды і зверу дабрацца сюды непрыкметным было цяжка.

Пасля сытнага абеду на стаянцы есці паляўнічыя пакуль не хацелі, балазе дарогаю, калі ішлі па лесе, яны на хаду збіралі кіславатыя чарніцы, маліну на ўзлеску, шчаўе, якое расло ў балацяністых мясцінах. Нават арэхі трапляліся ім, але арэхі былі яшчэ няспелымі.

Набраўшы ў лесе зялёных мяккіх галінак, уклаўшы іх на зямлю пад дубам, паляўнічыя ўлегліся. Му і Галу хутка засаплі, а Ран ніяк не мог заснуць. Пакуль што ён не адчуваў стомы. За адзін дзень было столькі ўражанняў і змен: сом, які ледзьве не зацягнуў іх у свой свет, сход, словы Сына мядзведзя, і вось цяпер ён, Ран, як сапраўдны паляўнічы, павінен адказваць за жыццё сяброў...

Сонца схавалася. Перагарэлі лёгкія малінавыя аблокі ў тым баку, дзе яно пайшло на адпачынак. Угары спачатку ўсё налілося сінечаю, а потым там пачалі паказвацца вочы Таго ўсемагутнага, які жыў наверсе і які назіраў за парадкам на зямлі.

Гледзячы ў ягоныя міготкія вочы, Ран спрабаваў уявіць Таго ўсемагутнага. Мабыць, ён быў вялікі-вялікі, бо мог грукацець угары каменнем. Мог, раззлаваўшыся, ірваць неба і кідаць на зямлю белыя жахлівыя дзіды [4]. Таксама мог паліваць яе кроплямі вады. Ён валодаў вятрамі, якія то сагравалі зямлю, то сцюдзёнелі — ён многае што мог... Днём, калі Той усемагутны заплюшчваў вочы, ён ператвараўся ў розных звяроў, якія адно за адным плылі і плылі ў чыстым блакіце. Ягоны памочнік Сонца паказвала, якім ён мог быць: і вялізным, на паўнеба, мядзведзем, і мамантам, і зубрам... Адно за адным плылі звяры ў чыстым блакіце, ім не было ні канца ні краю, мядзведзі станавіліся мамантамі, зубры рагацістымі аленямі. Там трапляліся і такія звяры, якіх Ран ніколі не сустракаў, мабыць, яны жылі далёка-далёка за лесам, у тым баку, куды адыходзіла штодня Сонца.

Ён, Той, які цяпер аглядаў свае ўладанні, быў не толькі магутны, але і мудры.

Ён уладарыў дрэвамі, якія цяпер сцішана спалі, а днём, раскатурханыя вятрамі, гаварылі між сабою. Найбольш балбатлівыя з іх палахлівыя асіны і бярозы з доўгім веццем. Гамоняць стромкія высокія сосны ў лесе, — ківаючы вяршынямі, шушукаюцца і шушукаюцца між сабою, бывае, што, захварэўшы, жаляцца скрыпучымі галасамі, і тады, пачуўшы жальбу, да іх прылятаюць дзятлы і вострымі дзюбамі дастаюць з-пад кары жукоў-караедаў. Гамоняць нават маўчуны дубы.

У дрэў маецца кроў, якую людзі называюць сокам. Як і травы, кусты, той сок дрэвы бяруць з зямлі. У бяроз і клёнаў ён салодкі, па вясне ўвесь род збірае яго ў гліняныя збанкі. У сосен і елак сок густы і ліпкі. Дрэвам, як і людзям, і звярам, і птушкам баляць раны. Калі параніцца дрэва, то сокам яно загойвае сваю рану. У сосен і елак сок жаўтаваты і ліпкі, зацягваючы рану, ён тут жа цвярдзее. Людзі ведаюць пра гаючую сілу соку — збіраюць яго і, прыкладаючы да хворага цела, лечацца.

Ён, Той усемагутны, уладарыў травамі. Сцюдзёнай парою, калі зямлю ўкрываюць белыя мятлікі, травы хаваюцца ў зямлю, дзе спяць да самай вясны, як спяць у бярлогах мядзведзі і барсукі. Потым травы прачынаюцца і, сагрэтыя Сонцам, красуюць адна перад адной. Упрыгожыўшы сябе пахкімі кветкамі, яны адразу ж пачынаюць частаваць салодкім сокам птушак, пчолак, чмялёў, мятлікаў, без якіх ніяк не могуць абысціся, бо тыя разносяць іх насенне.

Які ж ён мудры Той, хто жыве наверсе!

Усе яны — і травы, і дрэвы, і ледзь бачныя казюркі, і птушкі, і звяры адно аднаго ведаюць...

І як жа Яму ўдаецца ўсіх паяднаць і ўсіх прымірыць?..

Непрыкметна Ран заснуў. Снілася стаянка. Ён бачыў безабаронную Маю і побач, недалёка ад яе, высіўся Сын мядзведзя. Чамусьці ён трымаў у руцэ дубовую дубіну. Рану стала боязна, што Сын мядзведзя, парушыўшы закон роду, не паслухаўшыся ні старэйшыны, ні ягонай жонкі, сілаю забярэ Маю.

З гэтым пачуццём трывогі Ран і прачнуўся.

Сонца вісела над мокрымі задымленымі кустамі — у тым баку, дзе цякла Пры. Высокая густая трава з высахлымі сцяблінамі таксама была мокрай ад расы.

Пачыналася тая пара, калі днём на гэтых сцяблінах маленькія павучкі вывешвалі бязважкія белыя павуцінкі, а затым, трымаючыся за іх, падхопленыя мяккім ветрыкам, выпраўляліся ў свае вандроўкі. Ран ведаў, што хутка сцюдзёныя вятры пачнуць абрываць лісце на кустах і дрэвах, зверху пасыпяцца частыя кропелькі вады, і тады, прамытая імі Пры, нечакана стане празрыстай. У нізкім захмараным небе чародамі паляцяць у адзін і той жа бок птушкі, — першымі нябачна знікнуць імклівыя ластаўкі, за імі з шумам паляцяць шпакі і іншая драбяза, затым панясуцца шумлівыя гагатлівыя гусі, услед за імі пачнуць клініцца ў высокім небе буслы, лебедзі і апошнімі закурлыкаюць свае сумныя песні журавы: курлы-курлы, курлы-курлы... Мабыць, ім надта цяжка развітвацца з гэтым някідкім утульным краем, дзе яны маглі спакойна гадаваць сваіх дзе­так... Дзень за днём вятры будуць станавіцца ўсё халаднейшымі, і тады ўжо, калі зямля закамянее, аднойчы ноччу, каб ніхто не бачыў, Той, які жыве наверсе, выпусціць белых мятлікаў. Паволі, па адным, яны будуць кружыць і кружыць у халаднаватым, вымытым паветры і ўсё ніяк не асмеляцца падаць на шэрую стылую зямлю, некаторыя нават і ўгору паспрабуюць падняцца...

А раніцай, калі людзі выйдуць з буданоў, яны ўбачаць новую зямлю. І дзеці, нацягнуўшы на ногі лапці з мяккімі цёплымі скурамі, тут жа выскачаць з будана, закрычаць, загалёкаюць, коўзаючыся па белых мятліках. І ніякай сілаю малых нельга будзе утрымаць ля буданоў, — панясуцца да Пры, дзе ля берага будзе блішчэць гладкі лёд. І ўслед за імі да ракі пасунуцца паляўнічыя з даўбешкамі, каб злавіць першую рыбіну.

Яны пачнуць ставіць петлі на сцежках, — цяпер ім стане лягчэй паляваць на звера, па слядах яго будзе лёгка высачыць.

А вечарам настылыя на холадзе паляўнічыя вернуцца да буданоў. Там Вая будзе смажыць на агні смачнае мяса. Утульна будзе паляўнічым ля агню, дзе яны змогуць сушыць скуры і лапці. Да іх стануць лашчыцца дзеці, і жанчыны ўвесь час будуць пільна пазіраць на сваіх абаронцаў. І тады, ля агню, людзі адчуюць салодкую нябачную еднасць, якую ўвесь час адчуваюць мурашы, пчолкі, назва якой — род. Зноўку і зноўку людзі зразумеюць, што без гэтага пачуцця еднасці ім ніколі, ні цяпер, ні ў будучым, не выжыць...

Але ўсё гэта будзе наперадзе. А цяпер?..

Нечакана ў лесе пачуўся незразумелы трэск. Нехта вялікі і дужы ламаў кусты. Яны трашчалі ўсё мацней і мацней. Ран, раскатурхаўшы сяброў, ускочыў на ногі і пачаў узірацца ў той бок, адкуль даносіўся трэск.

З ламачча высунулася агромністая галава, пакрытая бурай доўгай поўсцю. Вялізны гнуткі нос, які целяпаўся ля самай зямлі паміж пярэдніх ног, невялічкія лапчастыя вушы, якія ўвесь час варушыліся, агромністае, большае за зубра, тулава — усё было пакрыта поўсцю. Наперадзе з-пад носа выторкваліся загнутыя ўгору белыя біўні.

Гэта быў мамант.

Імгненне звер стаяў на ўскрайку лесу і вадзіў у паветры гнуткім носам. Ён нюхаў паветра. Нешта яго трывожыла. Затым, падняўшы ўгору гнуткі нос, мамант гучна-гучна затрубіў. «Рр-гру-ууу, рр-груууу!..» — разнеслася над ціхай травою. З бліжэйшага кустоўя выпырхнулі дзве дагэтуль нябачныя качкі. Лапочучы крыламі, яны зрабілі круг над ім і, угледзеўшы маманта, панесліся ў бок Пры. Пачулася, як за кустамі сарваліся з месца спалоханыя коні, якія пасвіліся побач усю ноч.

Зноўку рыкнуўшы, мамант выправіўся да дуба. На хаду ён памахваў доўгім носам.

Імгненні ўсё вырашалі. Ран ведаў, што адолець маманта яны не змогуць: гнуткім носам ён лёгка зламае дзіду, адной жа дубінаю яго не заб’еш. Уцякаць ад маманта... Ён хутка бегае, у гнуткай густой траве проста дагоніць іх і затопча тоўстымі нагамі.

Гледзячы на маманта, Ран зразумеў, чаму ён злы. На лбе між біўняў меўся белы шрам, не зарослы поўсцю. Гэта быў той мамант, на якога яны некалі, калі бацька быў жывы, рабілі вялікі загон.

Яны тады пагналі маманта ў балота. Крычалі, білі палкамі і дзідамі па дрэвах, — акружаны паляўнічымі, ён нетаропка бег да багны. Тады ўжо, калі ягоныя ногі пачалі вязнуць у чорнай мяккай твані, мамант зразумеў, што яго чакае наперадзе.

І ён гучна-чучна затрубіў. Ягоны роў рэхам азваўся ў лесе. На гэты роў аднекуль здаля адказаў ровам другі мамант.

«Хутчэй, хутчэй, — падганяў паляўнічых бацька, — зараз паявіцца другі мамант. Тады мы ўжо нічога не зробім».

Бацька падбег да маманта, які паспеў павярнуцца гнуткім носам да паляўнічых, вялікай дзідаю стукнуў звера ў чэрап і садраў са скуры бурую поўсць. Адтуль, з-пад поўсці, паказалася чырвоная кроў. Гнуткім носам мамант лёгенька, як былінку, абхапіў дрэўка дзіды і пераламаў яе.

«Дубіну. Дайце мне дубіну!» — закрычаў тады штомоцы бацька.

Ды было позна. За спінаю паляўнічых трашчала галлё, кусты — сюды бег другі мамант. Здавалася, пад ягонымі тоўстымі нагамі дрыжала зямля.

Не гледзячы на людзей, ён падбег да таго месца, дзе ў багне завяз першы звер. Паляўнічым нічога не заставалася, як спадзявацца, што мамант не выберацца з багны, і гэта іх выратуе.

Маманты абмяняліся рыкамі. А затым пачалося неверагоднае: звер, які прыбег, працягнуў нос таму, што быў у багне. Яны счапіліся гнуткімі насамі. Сагнуўшы пярэднія ногі, мамант пачаў памалу выбірацца з твані на сухі пагорак. Адчуваючы падтрымку, ён вылез з балота і пачаў атрэсваць з сябе гразь, якая з пырскамі паляцела ва ўсе бакі. Затым, памахваючы насамі, звяры нета­ропка пайшлі ў гушчар лесу. Паляўнічым нічога не заставалася, як вяртацца да стаянкі ні з чым.

Ран зразумеў, чаму гэты мамант так ненавідзіць людзей. Маманты помслівыя. Яны не толькі злыя, але і помслівыя.

— Хутчэй залазьце на дуб, — крыкнуў Ран сябрам. Галлё дуба вісела высока над зямлёю, таму Ран прыставіў да ствала дзіду, і сябры, трымаючыся і абапіраючыся аб яе дрэўка, ускараскаліся наверх, дзе пачыналіся тоўстыя галіны.

Усё рабілася хутка. Мамант, падбегшы да дуба, падняў угору доўгі нос, спрабуючы дастаць паляўнічых. Ён нават прыўзняўся, абапіраючыся на заднія ногі. Але цяпер, калі Ран быў на дрэве, ён, схапіўшы дзіду, магутным ударам стукнуў звера па паднятым угору носе. Паказалася кроў.

Ад нечаканага болю мамант апусціў нос да зямлі і зароў.

— Мала табе, мала, што цябе біў бацька... — закрычаў узбуджаны Ран. — Паспрабуй яшчэ раз падняць угору свой нос, паспрабуй!..

Але другі раз мамант угору нос не падымаў. Ад злосці ён стукнуў дуб магутнымі белымі біўнямі. Ад удараў дрэва задрыжала. Але яно было моцным.

Тады мамант пачаў хадзіць вакол дуба кругамі. Раз-пораз ён біў па ім біўнямі, спадзеючыся заваліць яго ці стрэсці паляўнічых на зямлю. Цяпер ён і не глядзеў на людзей.

Ран спусціўся на ніжэйшую галіну, узяўшы ў рукі дубіну, у той міг, калі мамант праходзіў пад ім, з усяе сілы ўдарыў ёю па чэрапе звера, — якраз у тым месцы, дзе быў белы шрам. Удар быў такі моцны, што мамант спыніўся і захістаўся. Здавалася, што ён вось-вось упадзе. Але звер выстаяў. Ачуняўшы ад удару, хістаючыся, ён паволі пабрыў па прымятай траве да гушчару лесу, адкуль нядаўна выйшаў.

Мамант зразумеў, што гэтыя слабыя істоты, якіх ён мог задушыць гнуткім носам, затаптаць тоўстымі нагамі, аказаліся дужэйшымі за яго, і цяпер, калі сустрэне іх на сцяжыне, ім трэба саступаць дарогу.

— Хутчэй злазім з дуба і ідзем адсюль, — скамандаваў Ран. — Пакуль ён не ачуняў, нам трэба як мага далей адысці ад дуба. Ён вернецца. Як толькі суцішыцца боль, звер абавязкова вернецца. Маманты помслівыя.

Але, як бы яны ні спяшаліся, падзякаваць дубу трэба было.

Узяўшыся за рукі, паляўнічыя пачалі хадзіць вакол камля. Ран гаварыў:

— Дуб, ты самы магутны ў лесе. Няма дрэва, дужэйшага за цябе. Сваімі глыбокімі каранямі ты сілкуешся з падземных чысцюткіх гаючых вод, таму ты такі дужы. Мы збіраем твае салодкія жалуды, тваёю карою лечым свае раны, лісцем тваім усцілаем зямлю ў будане, з тваіх галін робім моцныя дзіды, дубіны, каменныя сякеры. Дзякуй табе, дубе, што ты клапоцішся пра нас. І сягоння ты, мудры магутны дуб, уратаваў нас ад злога маманта. Дзякуй, дубе...

Пакланіўшыся дубу, паляўнічыя пайшлі, ведаючы, што мудрае дрэва чула ўсё і тут жа напоўніла іх сваёй сілаю, стрыманасцю і мудрасцю.

4

Сонца стамілася і хілілася да лесу, за якім кожны раз адпачывала.

Гледзячы на змарнелыя стомленыя твары Му і Г алу, Ран разумеў — час здабываць ежу. І не тую, якую яны збіралі па дарозе, калі ішлі па лесе, не, цяпер ім патрабавалася іншая. Арэхі, падораныя Маяй, Ран даўно падзяліў з сябрамі, а больш ежы не было. Тыя ж арэхі, якія ім трапляліся, былі яшчэ няспелымі.

Можна было вярнуцца назад да берага Пры і там на мелкаводдзі, дзе рос салодкі аер і гнулася да вады трава, рукамі пашукаць рыбу, але цяпер рака была далёка, цяпер вакол іх на ўзвышку высіліся сосны, кара якіх пад вячэрнім святлом Сонца была чырвона-жоўтай. Ад кожнай сасны на чарнічніку, прыкрытым зялёным лапчатым верасам, ляжаў доўгі цень — дух сасны...

Вузкія сцяжыны, пратаптаныя звярамі, вялі ў лагчыну. Там сосен ужо не было, а ўсё часцей трапляліся галіністыя шырокія елкі — пачыналася балацявіна, дзе зямля была мяккай і чорнай. Тут рос пахкі, аж у галаве кружыла, багун. Вольха, кусты арэшніку, тонкія бярозкі ўзвышаліся на высокіх купах, пакрытых мохам. Наперадзе было балота. Паветра стала вільготным, настоеным на паху крапівы, багуну — нечага глухога, куды не хацелася ісці.

Трэба было ці вяртацца назад, да берага Пры, ці рушыць наперад цераз балота, за якім віднеўся высокі пагорак.

Пры аббягала балота, тут яна рабіла вялікі паварот і, калі б паляўнічыя ішлі ўвесь час берагам, то страцілі б цэлы дзень, каб дабрацца да цяпер недалёкага пагорка.

У балацявіне сцежкі разбягаліся, знікалі зусім. Ран угледзеў сляды, дзенідзе пад кустамі і ля дрэў былі выкапаны неглыбокія ямкі. Тут хадзілі вепры. Ран ведаў, што вепры надта любяць балоцістыя мясціны, тут яны маглі знайсці арэхі, карэнне, розных жукоў і чарвякоў, тут было шмат смачнай травы, і яшчэ дзікі маглі ўдосталь паваляцца ў чорнай мяккай зямлі, дзе былі іх лежбішчы і дзе іх ніхто не чапаў.

Жэстам рукі Ран паказаў сябрам, каб ішлі як мага цішэй, — не трашчалі голлем, не ламалі галіны кустоў. Ран ведаў ад старых паляўнічых, што ў такіх глухіх мясцінах можа блэндаць шарсцісты злы насарог. Хоць гэты звер дрэнна бачыў, але ў яго добры нюх. Калі насарог чуў чужы пах, то, выставіўшы перад сабою жахлівы востры, як крэмень, рог, ломячы кусты як траву, не зважаючы ні на што, нёсся наперад. У тыя імгненні яму было абыякава, хто перад ім, вепр ці мядзведзь, сваім вострым рогам ён мог парваць любога звера.

Нечакана Ран наткнуўся на чорную ямку і ў ёй убачыў сям’ю вепраў: з хібам на спіне шэрага вепра, вяпрыху і маленькіх паласатых жвавых вепручкоў. Мабыць, дзікі не чакалі, што іх нехта асмеліцца патрывожыць.

Учуўшы чужы пах, вепр з рохканнем вылез з лежбішча. Следам за ім падалася і вяпрыха з вывадкам.

Дзік і не думаў уцякаць. Тут ён нікога не баяўся, — моцным лычом, вострымі ікламі ён не толькі рыў зямлю пад дрэвамі, ён мог парваць каго заўгодна, нават мядзведзь саступаў яму дарогу.

Рохкаючы, вепр нацэліў лыч на Рана. «Рух-рух, рух-рух!» — папярэдзіў ён, каб людзі ўцякалі. Нерухомымі злымі вочкамі дзік упіўся ў Рана. І яшчэ, чаго хлопец дагэтуль не бачыў зблізку — белыя іклы, якія надта ўразілі сваёй вастрынёй.

Трэба было ці ўцякаць, як хлопцы нядаўна ўцякалі ад маманта, ці ўступаць у бойку, якая невядома чым магла скончыцца. Але як было заваліць гэтага злога звера?

Ран успомніў, як некалі Сын мядзведзя хваліўся перад паляўнічымі. Мядз­ведзь, стаўшы на заднія лапы, аказаўся вышэйшы за яго. Перавальваючыся з нагі на нагу, звер пайшоў на чалавека. І тады, калі здавалася, што не было ніякага паратунку, убачыўшы перад сабою чырвоную шырока разяўленую зяпу з вострымі зубамі, адчуўшы смярдзючы пах, угледзеўшы блізка ад сябе пярэднія лапішчы, што цягнуліся да галавы паляўнічага, — а мядзведзь, як усім паляўнічым вядома, найперш імкнецца вырваць у чалавека вочы, позірку якіх ён чамусьці баіцца — Сын мядзведзя ўпаў на зямлю. У апошняе імгненне ён выставіў перад сабою вострую дубовую рагаціну. Ачмурэлы ад злосці звер кінуўся на чалавека і адразу ж, наткнуўшыся на рагаціну, сам сябе і загубіў. Некаторыя паляўнічыя, якія бачылі яго сутычку са зверам, казалі, што падаў на зямлю Сын мядзведзя найперш ад жаху і адчаю, і рагаціну ён выставіў выпадкова... Так гэта, ці не, — цяпер было няважна...

Прысеўшы на зямлю, паклаўшы на траву побач з сабою вострую дзіду, Ран чакаў, калі ж вепр кінецца на яго.

Рохнуўшы апошні раз, дзік панёсся на Рана. Калі ўжо, здавалася, адно імгненне, і вепр вострымі ікламі лёгка перакіне цераз спіну белую слабую двухно­гую істоту, Ран хутка падняў з травы схаваную дзіду і крэмневым канцом нацэліў яе пад лапатку звера, — туды, дзе было сэрца... Другі канец дзіды Ран уваткнуў у зямлю, бо ведаў — сам ніяк не здолее ўтрымаць дзіду, калі на яе наткнецца магутны вепр. З разбегу, нічога не ўцяміўшы, вепр наляцеў на крэмневы канец дзіды. Раз’юшаны, гатовы вось-вось разарваць на шматкі белую істоту, вепр нават прыўзняўся на заднія ногі і гэтым самым яшчэ глыбей загнаў у цела крэм­невы канец дзіды. І толькі адчуўшы пякучы боль, які пранізаў цела, вепр пра ўсё здагадаўся, ды, як гэта часта бывае, здагадка ягоная была позняй... Ён заваліўся на бок і, спрабуючы вызваліцца ад пякучага болю, заторгаў нагамі...

— Біце яго... Біце па галаве! — закрычаў Ран сябрам.

Тыя падскочылі да вепра. Удары пасыпаліся на яго — дубінаю, каменнай сякерай.

Вяпрыха, угледзеўшы пабоішча, тут жа павярнулася і панеслася ўглыб балота. Следам за ёю шухнулі паласатыя вепручкі.

Ран выцягнуў дзіду з цела звера і зноўку ўваткнуў яе ў тое ж самае месца. Ад бывалых паляўнічых Ран ведаў, што вепр надта жывучы, здараліся выпадкі, калі, здавалася, забіты звер нечакана ўскокваў на ногі і, скалечыўшы паляўнічых, уцякаў ад іх.

Як і звычайна падчас палявання людзей прабіралі дрыжыкі, бо яны кожны міг адчувалі тую няўлоўную жахлівую мяжу, апынуўшыся за якой, не маглі вярнуцца назад...

Папрасіўшы ў вепра прабачэння за тое, што яны забілі яго, паляўнічыя пачалі рыхтавацца да вячэры.

Усяго вепра яны не маглі падняць і аднесці на сухое месца. Але заставацца ў балоце паляўнічыя таксама не маглі, — куслівыя камары ўжо цяпер з дзумканнем віліся над іх мокрымі ад поту целамі.

Сонца схавалася.

Узяўшы лепшыя і смачнейшыя кавалкі мяса, паляўнічыя пайшлі назад, на ўзвышша, дзе раслі сосны і елкі.

Яны не шкадавалі пакінутага мяса, — ведалі, што яно не прападзе. Ужо ноччу, бліскаючы белымі агністымі вачыма, да мяса прыбягуць згаладалыя ваўкі, якія тонкім нюхам учуюць спажыву. Следам за імі паявяцца рыжыя хітрыя лісіцы, якія, кружачы ля ваўкоў, будуць цярпліва чакаць пачастунку. Але ўсіх можа адагнаць мядзведзь, — валюхаючыся з задніх ног на пярэднія, ён, унюхаўшы салодкі пах свежага мяса, прыбяжыць здалёку і рашуча адгоніць ад ежы і ваўкоў, і лісіц. Толькі ён ніяк не зможа адагнаць ад спажывы мурашоў і казюрак, якім гэтаксама захочацца паласавацца. А раніцаю да белых костак з хрыплаватым карканнем злятуцца шэрыя вароны. Яны тут жа пачнуць выдзёўбваць кавалачкі мяса з костак і, падскокваючы, налятаючы адна на адну, будуць крыкліва сварыцца між сабою. І трашчотка-сарока заявіцца тут, — гаротніца, засакоча, зачачэкае, што спазнілася: «Чачэ-чачэ.... Чачэ-чачэ...»

І ўсе яны — і звяры, і птушкі, і мурашы — будуць удзячныя адважным паляўнічым за салодкую спажыву. Нічога тут, на зямлі, не знікала і не прападала, бо Той, які жыў наверсе і які назіраў за парадкам, пра ўсіх аднолькава клапаціўся і ўсіх пароўну апекаваў.

Яшчэ нядаўна чыстае неба, усеянае рэдкімі аблачынамі, цяпер усё больш і больш гусцела, наліваючыся сінечаю. Вось-вось павінны былі паказацца вочы Таго ўсемагутнага, які жыў наверсе. Унізе між дрэвамі было ўжо зусім змрочна, і таму Ран наважыўся вызваліць з палачак агонь, які, як і заўсёды, мог суцішыць, абагрэць, абсушыць і развесяліць людзей.

Пад высокай разлапістай елкаю было суха, як у будане. Тут паляўнічыя вырашылі начаваць.

Ран усё зрабіў, як вучыла Вая: цёр палачкі адна аб адну, асцярожна перадаваў жарынкам свой дух. Нарэшце агонь ухапіўся за сухі мох, пераскочыў на ігліцу і, паядаючы яе, адразу ж пачаў радасна патрэскваць: трэсь-трэсь, трэсь-трэсь...

Крэмневым скрабком паляўнічыя нарэзалі невялікія кавалачкі мяса і, насадзіўшы іх на бярозавыя пруткі, падсунулі агню новую спажыву. Агонь сквапна аблізваў мяса. Калі ж яно пачынала шыпець і сквірчэць, паляўнічыя хавалі яго ад агню.

Яны елі мяккае салодкае мяса і, як гэта часта бывае пасля перажытых прыгод, гучна смяяліся. Цяпер многае з таго, што нядаўна было жахлівым, здавалася смешным. І той жа мамант, які нядаўна ледзьве не раздушыў іх сваім гнуткім носам, цяпер быў смешны — чамусьці паляўнічых смяшыў кароткі валасаты хвост, яны часта ўспаміналі тыя імгненні, калі звер, падцяўшы яго, хістаючыся, ішоў ад іх да лесу. І той жа вепр здаваўся смешным, калі ні пра што не думаючы, у злосці сваёй спадзяваўся лёгка загубіць чалавека і зусім не заўважыў дзіды...

Кожны паляўнічы, калі весела смяяўся, адчуваў сябе ўладаром нечага. І не навакольнага свету, не ўладаром звяроў, — не, людзі цяпер уладарылі над нечым іншым, імі да канца не спазнаным і не асэнсаваным...

Удосталь насмяяўшыся, Му і Галу хутка заснулі. Ран пачаў глядзець у вочы Таго, які жыў наверсе.

Зусім сцямнела. Як часта бывае з людзьмі ў цемені, цела Рана поўнілася незразумелай сцішанасцю.

Кугукнула ўдалечыні нябачная сава. Асветлены агнём, блізка ля елкі матлянуў у паветры кажан, і дзіўна было, як мог ён у цемры ўсё бачыць. У траве ля елкі хтосьці з шамаценнем прабег.

Мо гэта быў вожык?

А мо — мыш уцякала ад задушлівай гадзюкі?

А мо гэта ён паявіўся, — выскачыў з любімага топкага балота і з шорганнем, ломячы вецце на кустах і дрэвах, прымчаўся і цяпер пільнымі круглымі чырвонымі вочкамі ўзіраўся, хто ж гэта асмеліўся паявіцца ля ягоных уладанняў? У цемры яго цяжка разгледзець, але Ран, як і людзі ўсяго роду, ведаў, які ён: сярэдняга росту, увесь пакрыты чорнай густой поўсцю, ён бегае па зямлі на тонкіх, як у казы, ножках, у яго ёсць калматы доўгі хвост, невялічкія, але затое чэпкія кіпцюрастыя пальцы на тонкіх ручках. Галава ягоная як у казы, з вострымі белымі рожкамі над вушкамі, а нос — як у вепра.

І ўсё ў яго да ладу: махаючы хвастом, ён можа падымацца над зямлёю і лётаць між сосен і елак. Сваімі капыткамі ён грукоча і палохае дзяцей. Вострымі рожкамі і хвастом ува сне казыча маладых дзяўчат, ад чаго яны ўскрыкваюць, саромеючыся ягоных брыдкіх настырных дамаганняў...

Ён і ад дарослых не адступаецца, — глухімі начамі кругамі водзіць чала­века па лесе ці па лузе і непрыкметна заводзіць няшчаснага ў свае ўладанні, адкуль чалавеку не выбрацца. Ён заўсёды паспявае і ўсюды, як тая Хлюндра, усоўвае свой вяпрачы нос: там пасварыць людзей, якія самі не ведаючы чаму, пачынаюць налівацца злосцю і крычаць адно аднаму крыўдныя словы; тут раскідае ў будане смецце, недзе схавае касцяную іголку, а дзесьці ні з таго ні з сяго падставіць старому чалавеку сваю ножку, і той, спатыкнуўшыся аб яе, падае і калечыцца. Начамі ў лесе ён надта любіць екатаць і рагатаць, а ў чалавека, які пачуе тыя екатанні, на целе паяўляюцца дрыжыкі і ляскочуць зубы.

Ён і днём гойсае між людзей. Але днём ён нябачны, хаця ўсе людзі добра ведаюць, што ён ёсць, і таму асцерагаюцца яго, часта кажуць: «Ідзі, што ты да мяне чэпішся? Ідзі ў сваё балота... »

Але ж — такая натура — у балоце яму сумна і адзінока, таму адзін, а калі з кодлай гэткіх жа, як і сам, ён неадчэпна ідзе за людзьмі. Нябачны, ён нашэптвае ім на вуха, каб яны нікога не слухаліся, каб кожны жыў сваім розумам. Даводзіць, што кожны сабе гаспадар, і ніхто над чалавекам уладарыць не смее, і таму, ні пра што не думаючы, трэба найперш займацца салодкімі гулі-вулямі... І калі чалавек прыслухоўваецца да ягоных салодкіх нашэптванняў, калі перастае адганяць яго ад сябе, то ён тут як тут — коле яго рожкамі ў рэбры і цяпер ужо нашмат мацней і смялей шэпча ў самае вушка ласкавыя слоўцы: «Пойдзем, пойдзем на гулі-вулі, бо жыццё, як дым, кароткае...» Развесіўшы вушы, чалавек не бачыць і не чуе, як жа і калі ён ускоквае на яго і вядзе на тыя гулі-вулі.

А на гулях-вулях «гулівудзіць» хеўра, на якую ягонае кодла даўно ўселася. І яна якоча і крыўляецца, і не разабраць, хто ж перад табою выпендрываецца — жанчына ці мужчына ў жаночым абліччы. Тая хеўра выдурняецца перад людцамі. Ёй усё смешненька, над усім і ўсімі яна хі-хі ды ха-ха, пасмейваецца над быццём і небыццём. Яна нікому не дае спуску — ні скалечанаму нямогламу чалавеку, ні праведніку, і заўсёды радая свежаму чалавеку, крычыць, ад шчасця заліваецца: «Хутчэй валі да нас, мы цябе даўно чакаем. У нас усё можна, так што давай гулівудзіць разам... »

І чалавек, на ўсё забыўшыся, аддаецца ў чэпкія кіпцюрастыя лапкі ягонаму кодлу. А яно носіць, водзіць і поіць няшчаснага — «гулівудзіць» пачынае чалавек...

А між тым ягонае кодла не спіць у шапку — насядае і насядае на людзей, як на старых, так і на малых, і кліча сабе ў помач Бяду і Нянавісць. Тыя ж гэтага клічу толькі і чакаюць — навальваюцца на людзей скопам. І тады ўжо — гора як чалавеку, так і ўсяму роду: беспрычынна брат кідаецца на брата, сын матку рэжа і душыць...

О-о, ён хітранькі!..

Яшчэ болей, чым гулямі-вулямі, ён спакушае чалавека шчасцем, якое той атрымае, калі даб’ецца таго-сяго. І вось чалавек, убіўшы сабе ў галаву «тоесёе», з дня на дзень, з рання да змяркання піцуе, недасыпае, недаядае, каб нечага дабіцца. І калі здаецца чалавеку, што шчасце ў ягоных руках, ён зноўку — тут! Ён ці падстаўляе яму ножку, каб той падаў вобзем і выпраўляўся на Той свет, ці з рогатам адступаецца ад няшчаснага, і тады спакушаны, абдураны чалавек з жахам разумее, што шчасце ягонае — не ў «тым-сім», а ў нечым іншым. Але ж зноў — не вярнуць, не адкруціць назад марна патрачаныя гады... І дранцвее тады чалавеча. А ён ужо зноўку тут як тут — пельку падсоўвае, супакойвае няшчаснага: «Не бойся, я цябе не пакіну...»

Спустошаны, азіраецца вакол сябе чалавек, шукаючы падтрымкі і помачы. Камянее перад бясплатнай пелькаю. «Гулі-вулі» абрыдлі, уяўнае шчасце, як дым, развеяна... Што рабіць, чым заняцца?

О-о, як балюча яму тады!..

Надыходзіць ноч і, чалавек, схаваўшыся ад людзей, саромеючыся сябе, пачынае ліць слёзы з задымленых былым едкім шчасцем вачэй. Ён пачынае шаптаць, хоць каму шэпча, каго кліча, каб дапамог, чалавек пакуль і сам не ведае. Ён шэпча, што нічога не ведае ні пра сябе, ні пра навакольны свет. Ён шэпча, што хацеў радасці і шчасця... Ён шэпча, што яму страшна ў гэтым свеце...

Пачуўшы гэты шэпт, ля чалавека паяўляецца Адзінота. Мудрая Адзінота напачатку нічога не гаворыць, нават і не спрабуе суцішваць яго, яна і паяўляецца толькі дзеля таго, каб падказаць яму, што няшчасны не толькі ён адзін, што кожны з людзей хоць аднойчы ды павінен спазнацца з ёю. «Супакойся, суцішся, — нарэшце ціха вымавіць Адзінота, — вы ўсе адзінокія... »

«Я вінен... Я з імі валэндаўся... Я радасць і шчасце шукаў...» — будзе каяцца і апраўдвацца шэптам растрывожаны чалавек.

«А гэта ты ўжо не мне гавары, — будзе казаць Адзінота. — Цяпер, калі мяне спазнаў, я пакіну цябе. Цяпер Жальбе спавядайся».

І тут жа Адзінота адступіцца, Жальбу падпусціць...

І пачне чалавеча знаёміцца з Жальбою, пра якую дагэтуль, можа, і не ведаў нічога — часу спазнаць не знаходзілася, бо надта сваім шчасцем быў заклапочаны...

Усё, што цяпер Ран чуў і бачыў, поўнілася няясным невядомым сэнсам, як быццам Той, які жыў наверсе, прыадкрываў таямніцу, якую чалавеку было боязна разгадваць, і таму пачуццё жаху міжвольна ахоплівае яго ў такія імгненні. Кажуць, што ў ціхія чорныя ночы немаўляты часта беспрычынна плачуць, а старэйшыя дзеці шчэмяцца да дарослых. Мо ўсё гэта таму, што ён неадчэпна блэндае за спінамі людскімі?..

Ран задрамаў. Ён ведаў, што не спіць, ведаў, што сядзіць ля агню і між тым поўніўся дзіўным трызненнем.

Ён адчуў, што здольны лётаць. Паяўлялася такое адчуванне ў яго і дагэтуль, але цяпер адчуванне палёту было надта вострым і салодкім. Падняўшыся ў палёце над елкаю, Ран убачыў сваіх сонных сяброў, якія соладка і сцішана спалі ля агню, ён нават і сябе ўбачыў, і агонь... Лёгкім намаганнем Ран мог пералятаць з дрэва на дрэва, — гэтак робяць птушкі. Але птушкаю ён не быў, нават рук не расстаўляў, каб падняцца над зямлёю.

Падняўшыся ўгору, ён бачыў унізе сцішаныя дрэвы, травы, кусты, нават саму шырокую Пры, прыхаваную кустамі — усё было асветлена вачыма Таго, які жыў наверсе. Мякка і соладка зыбаючыся ў паветры, Ран пралятаў над травамі, а потым падымаўся ўгору. І чым вышэй падымаўся, тым меншымі станавіліся дрэвы, кусты, і нават Пры зусім хавалася ў кустах — усё злівалася ў суцэльныя чорныя плямы. І вось ён ужо не мог разгледзець тую елку, пад якой спалі сябры. І яшчэ вышэй падымаўся Ран, і вочы Таго ўсемагутнага станавіліся яркімі, бясконцай іскрыстай беллю разгараліся яны. І чым вышэй ён падымаўся, тым вастрэй адчуваў трывогу. Вось ужо аблокі грувасціліся пад ім, і зямля ўжо за тымі аблокамі не бачылася. І адно і тое ж білася, пульсавала ў Рана: дзе ж знаходзіцца Той усемагутны, які качае каменне па небе, які кідае на зямлю белыя жахлівыя дзіды?⁴

І от жа дзіўна — Ран не збаяўся іскрыстых белістых вачэй Таго ўсемагутнага. Бы кропелькі расы пад ранішнім Сонцам вочы Таго ўсемагутнага разгараліся, яны пачыналі пералівацца то чырвонымі, то жаўтавата-белымі агнямі, іх станавілася ўсё больш і больш, і акружалі гэтыя вочы Рана паўсюль.

Цела сваё Ран перастаў адчуваць; як гэта часта бывае ў снах, ён поўніўся аднымі адчуваннямі. Цяпер у яго з’явілася адчуванне, што стаў ён бязважкім і пульсуючым, і адносіла яго немаведама якой сілаю далёка-далёка ад звыклага вядомага свету. Нібы на Той свет адносіла яго і ўжо адтуль, з далечы недасяжнай, ён пачынаў са здзіўленнем глядзець на ўсё, што яму адкрывалася і чаго дагэтуль ніколі не бачыў.

Нешта падобнае Ран адчуваў у маленстве, калі, застудзіўшыся на холадзе, палаючы ад гарачкі, ён у трызненні кідаўся на мядзведжай скуры і адчуваў, як невядомая сіла насіла яго ў чорнай бездані, падымаючы над мядзведжай скураю, над буданом, над усёй зямлёю — то агромністым пульсуючым шарам, то малюпасенькай кропелькаю.

Але гэта было ў маленстве. Цяпер жа Ран не быў хворы, але між тым, як і калісьці, ён адчуваў сябе пульсуючай кропелькаю, якая насілася ў чорнай бездані.

І вось бачыў Ран, як аддаляўся ён ад зямлі і як яна мянялася, — станавілася выпуклаю і круглаю, бы агромністая-агромністая кропля пералівалася ў святле Сонца. І гэтая кропля, ахутаная воблакамі, усё аддалялася і аддалялася ад яго. І Сонца, напачатку вогненнае і сляпучае, пачало аддаляцца і змяншацца, — круглае, задымленае, яно пыхкала гарачымі даўжэзнымі языкамі... І тут Ран нечакана ўбачыў, што вакол Сонца кружаць гэткія ж, як і зямля, задымленыя шары...

Дзіўна, усё было дзіўна!

І ніякай цемры не было, усё вакол стала светлым ад бляску бясконцых вачэй Таго ўсемагутнага.

Далей і хутчэй панесла Рана невядомая сіла ад звыклых мясцін. Сонца зменшылася, сталі зусім маленечкімі шары, што кружылі вакол яго; асветленыя цяпер ім невялічкім і негарачым, яны блішчэлі халодным белым святлом і нагадвалі вочы Таго ўсемагутнага. А потым Ран убачыў, што вочы Таго ўсемагутнага пачалі злівацца ў суцэльныя плямы, згушчаліся.

Бачыў ён, што бясконцыя вочы Таго ўсемагутнага раскіданы ў пэўным парадку, — то бліжэй між сабою, то далей... Нечакана Ран здагадаўся, што яны ствараюць нейкія знаёмыя лініі.

І яшчэ далей у бездань апраметную адносіла Рана немаведамая сіла, і там, як на Тым свеце, ён пачаў упэўнівацца, што вочы Таго ўсемагутнага нагадваюць ліст. ...Кляновы ліст, у якім выразна бачыліся пражылкі, злепленыя з блісчастых ліній-вачэй, з маленькімі ледзь бачнымі кропелькамі-вочкамі на яго гнуткіх краях. І яшчэ адзін ліст убачыў Ран, і яшчэ...

Далей аднесла хлопца немаведамая сіла.

І тады ён угледзеў, што гэтыя бліскучыя кляновыя лісты знаходзяцца на агромністым дрэве, якое ўсё выразней і выразней вымалёўвалася ў бяздоннай чарнечы. Як быццам Той усемагутны, які жыў наверсе, і быў гэтым дрэвам, запоўненым бясконцымі бліскучымі вачыма: з доўгімі каранямі, апушчанымі ў бясконцую і жахлівую чарнечу, з пышнай галіністай кронаю, дзе вымалёўвалася лісце. На тым дрэве сярод лісця ўгледзеў Ран згушчэнні вачэй Таго ўсемагутнага, — яны былі раскіданы паўсюль у агромністай кроне, тыя згушчэнні ўвесь час віравалі, як віруе вада ў Пры, пераліваліся яркімі вясёлкавымі фарбамі, нагадвалі кветкі, якія то распускаліся, то згортваліся...

Як гэта часта бывае ў снах, Ран чамусьці ведаў, што з тых карэнняў, апушчаных у чарнечу, па ствале дрэва да лісця і кветак увесь час струменіць штосьці нябачнае, але жывое і гаючае, як сок у дрэвах. Толькі тое жывое і гаючае не было сокам, а чымсьці іншым, назвы чаму Ран не ведаў, ведаў толькі, што яно нябачнае жывое і гаючае ўвесь час жывіла лісце на дрэве, кветкі, само карэністае дрэва...

Бачыў Ран, як час ад часу з дрэва ападалі асобныя лісты. Яны, пакалыхваючыся, з агністым бляскам апускаліся ўсё ніжэй і ніжэй да каранёў і там, на зямлі, распадаліся, знікалі ў загадкавай чарнечы. Гэтаксама, як і лісты, падалі ўніз кветкі, распырскваючы вакол сябе каляровае ззянне.

Як яны распадаліся, куды бясследна знікалі загадкавыя бліскучыя вочы Таго ўсемагутнага?..

А ў гэты ж час на дрэве паяўляліся новыя лісты, распускаліся новыя кветкі...

І само квяцістае дрэва, і лісце, што ўвесь час варушылася пад нябачнымі вятрамі, і кветкі — было такім агромністым і бяздонна-прыгожым, што Рану захацелася закрычаць ад радасці і захаплення, як гэта часта бывае з чалавекам, калі ён страчаецца з нечым надта ўражлівым і прыгожым. Гледзячы на дрэва, Ран пачуў мелодыю, — яна гучала паўсюль, хвалямі пранізвала яго. І ён чамусьці ведаў, што зыходзіць гэта мелодыя адтуль, ад дрэва, ад бясконцых вачэй Таго ўсемагутнага.