Варгін

СЯРГЕЙ БЕЛАЯР

Варгін

Размаляваныя маркерам створкі ліфта са скрыпам раз'ехаліся, выпускаючы Сяргея Мірановіча, трыццаціпяцігадовага кандыдата гістарычных навук. На званок адкрыла Ася Швабіна, калега дацэнта. Адразу, нібы чакала яго за дзвярыма.

— Добры вечар! — Сяргей Мірановіч адзначыў адбітак заклапочанасці на тва ры Асі Швабінай.

— Добры дзень, Сярожа! Праходзь!

Сяргей Мірановіч зняў куртку і разуўся, пасля чаго рушыў услед за калегай на кухню. На стале ўсё было гатова да чаявання, вада закіпала.

— Сядай, калі ласка! Добра, што ты прыйшоў! — як ні спрабавала Ася Швабіна валодаць сабой, у яе голасе чуліся ноткі панікі. — Калі ты не супраць, я запалю!

У дрыготкіх руках Асі Швабінай колца запальніцы некалькі разоў пракруцілася ўхаластую.

— Нешта здарылася?

У жанчыны нарэшце атрымалася прыпаліць, і яна зрабіла некалькі глыбокіх зацяжак.

— Так! — Ася Швабіна сцяла губу, але стрымаць слёзы не змагла.

— Ты чаго? — Сяргей Мірановіч прыціснуў калегу да грудзей.

— Бяда, Сярожа!

— Супакойся і расказвай!

Некалькі імгненняў Ася Швабіна змагалася са слязамі, а потым пачала:

— З Алісай дрэнна! Яна ўжо два тыдні як згасае, быццам з яе выпіваюць сілы. Амаль нічога не есць і пастаянна скардзіцца на тое, што ў яе ў галаве завяліся атрутныя восы...

— Ты паказвала яе ўрачу?

— Тэрапеўт сказаў, што ўся справа ў ператамленні, недахопу вітамінаў і адсутнасці ўвагі з боку бацькі. Пасля разводу Андрэй бачыўся з Алісай усяго тры разы, а прайшло ўжо амаль два гады... — Ася Швабіна зноў заплакала.

Сяк-так дацягнуўшыся да аптэчкі, Сяргей Мірановіч накапаў валяр'янкі ў шклянку.

— Выпі!

Жанчына кіўнула і залпам перакуліла ў сябе валяр'янку. Праз некаторы час Асі Швабінай палягчэла, і яна змагла працягнуць:

— Справа тут зусім не ў ператамленні і вітамінах! Усё пачалося з таго часу, як у кватэры з'явіўся кот! Праклятая пачвара!.. Мне не варта было дазваляць Алісе браць яго дадому! Трэба было даць Чарняшу выспятка, але ты ж ведаеш, што я не магу пакрыўдзіць слабага! Тым больш, што Алісе ён так спадабаўся...

У гэты самы момантудзвярахз'явіўся велізарны чорны кот. Пухнаты хвост, нібы гадзюка, круціўся па падлозе, вочы палалі, як гарачае вуголле.

Сяргей Мірановіч злавіў сябе на думцы аб тым, што погляд Чарняша выклікае ў яго дрыжыкі.

Кот глядзеў так, нібыта ацэньваў патэнцыйную пагрозу.

— ...Я разлічвала, што праз дзень-другі Аліса нагуляецца з катом, і я завязу яго ў прытулак, аднак яна ўпёрлася. Справа дайшла да істэрыкі! Прыйшлося пакінуць...

Сяргей Мірановіч здзіўлена хмыкнуў. Чатырохгадовая Аліса, колькі ён яе ведаў, заўсёды была паслухмянай дзяўчынкай.

— ...Я проста не магла адмовіць. Калі ў цябе не будзе больш дзяцей, адзінае дзіця становіцца сапраўды бясцэнным!

Для Сяр гея Мі ра но ві ча не з'яў ля ла ся та ям ні цай, што пры ро дах паў ста лі сур'ёзныя ўскладненні — Асю Швабіну ледзь выратавалі.

— Ты не паверыш — два тыдні таму Чарняш быў падобны на мех костак! Аліса не толькі карміла яго, гуляла з ім, але і клала з сабой спаць. Вой, зноў ён! — голас Асі Швабінай уздрыгнуў.

— Апсік!

Кот чмыхнуў, паказаў кіпцюры і паважна пайшоў.

Сяргей Мірановіч не мог адкараскацца ад думкі, што кот змераў яго пагардлівым позіркам.

Ася Швабіна ўзяла сябе ў рукі і запаліла ля адкрытага вакна.

— Аліса настолькі прывязалася да Чарняша, што забылася пра іншыя цацкі і кнігі. Ёй больш не падабалася хадзіць у дзіцячы сад і мець зносіны з аднагодкамі. Яна пазбягала сваякоў. Стала капрызнай і раздражняльнай. А потым... Прабач, ігнарую свае абавязкі! — жанчына расціснула недапалаку попельніцы і пачала разліваць чай. — Дзве лыжкі?

— Так.

— Потым Аліса пачала слабець... Падумаць толькі — я ўласнымі рукамі ўнесла ў кватэру заразу!

— Можа, Чарняш тут не прычым?

— Я на сто адсоткаў упэўнена ў тым, што Чарняш і слабасць Алісы ўзаемазвязаны. Можаш называць гэта як заўгодна — жаночым нюхам, інтуіцыяй, — але нішто не пераканае мяне ў зваротным!.. Да з'яўлення Чарняша ў нашым доме панавала гармонія. Андрэя я не лічу!.. Пі чай, Сярожа! Чорны, як ты любіш! У мяне ёсць пернікі, сушкі і торт. Праўда, заўчарашні!

Жанчына апусціла вочы. Каб не бянтэжыць яе, Сяргей Мірановіч узяў пернік. Чай быў добры. Пернік таксама. Ідылію псавала тое, што Ася Швабіна сядзела як на іголках.

— А ты чаго не п'еш ?

— П'ю! — жанчына зрабіла глыток, затым пачала нервова кусаць вусны.

— Ты пра нешта хочаш папрасіць мяне?

— Ты, як заўсёды, праніклівы!.. Не ведаю нават, як сказаць.

Сяргей Мірановіч не падганяў.

Нарэшце Ася Швабіна парушыла працяглую паўзу.

— Сярожа, я хачу, каб ты забраў Чарняша з нашага дома і... — жанчына сціснула запальнічку так моцна, што Сяргей Мірановіч занепакоіўся, як бы яна не выбухнула ў кулаку. — І ўтапіў ката!

Словы даліся Асі Швабінай нялёгка. Каб супакоіць нервы, яна запаліла.

— Нечаканая просьба!

— Канешне ж, ты можаш адмовіцца! — паспяшалася сказаць Ася Швабіна. — Але ў мяне няма больш блізкіх сяброў, каб звярнуцца да іх з падобнай просьбай! Быў бы бацька жывы...

— Андрэй?

— Андрэй проста пашле мяне падалей! Я даўно пераканалася ў тым, што Аліса яму не патрэбна. Везці да ветэрынара, каб ён усыпіў Чарняша, мне не хопіць ду­ху!.. Я дам табе грошай, колькі скажаш! — вочы Асі Швабінай былі поўныя надзеі.

Сяргей Мірановіч не могяе разбурыць.

— Добра, я зраблю тое, пра што ты просіш! Грошай не трэба!

— Дзякуй, ты мяне ў каторы раз выратоўваеш! — Ася Швабіна кінулася да калегі на шыю і пацалавала ў шчаку. — Я набыла пераноску!

Сяргей Мірановіч падумаў пра тое, што пластыкавы кантэйнер будзе вельмі дарэчы — нягледзячы на набліжэнне ночы, народу на вуліцы хапала. Не цяжка ўявіць, якую рэакцыю выкліча прыстойна апрануты мужчына, які нясе за шкірку ката.

— Я дам табе рукавіцы і фартух!

— А яшчэ шлем з плексігласавым забралам!..

— Думаеш, Чарняш такі агрэсіўны?

— Ты не бачыў яго кіпцюроў — гэта сапраўдныя шаблі!

Сяргей Мірановіч не адказаў. У галаве чамусьці з'явіліся вобразы рыцара і дракона.

— Хутка Аліса засне. Спіць яна моцна — з гарматы не абудзіш!

На ступ ная га дзі на бы ла за ня та ча я ван нем і раз мо ва мі аб пра цы і на ды ходзячай сесіі. Ася Швабіна перыядычна адлучалася ў дзіцячы пакой.

— Можна пачынаць!.. Я так табе ўдзячная, Сярожа!

— Не кажы «дзякуй» за тое, чаго я не зрабіў! Сяргей Мірановіч надзеў фар­тух і сунуў рукі ў рукавіцы. Матэрыял быў тоўстым, але ці вытрымае ўкус, калі кот пачне супраціўляцца?

Ася Швабіна падала мужчыне пераноску.

У дзіцячым пакоі панавала паўцемра — начная свяцільня ў форме мышаня Мікі-Маўса давала занадта мала святла.

Уба чыў шы Сяр гея Мі ранові ча, кот вы гнуў ду гой спі ну, вы пус ціў кіп цю ры і злосна зашыпеў, агаліўшы доўгія вострыя іклы.

Сэрца Сяргея Мірановіча забілася хутчэй. Дацэнту падумалася: «Вочы жывой істоты не могуць мець такога насычанага памяранцава-чырвонага колеру!».

Кот саскочыў з ложка ў двух метрах ад Сяргея Мірановіча. Дацэнт уразіўся таму, наколькі Чарняш велізарны. Не кот, а сапраўдны тыгр!

Варта было зрабіць крок, як кот зашыпеў мацней і пачаў секчы пярэднімі лапамі паветра. Намёк больш чым недвухсэнсоўны.

«Толькі б дзяўчынка не прачнулася!», — Сяргей Мірановіч аблізнуў вусны і зняў пінжак, пасля чаго зрабіў яшчэ адзін крок да ката.

Вушы ката прыціснуліся да галавы, поўсць устала дыбам. Пакой запоўніла злоснае шыпенне.

Падобная на прывід дзяўчынка неспакойна варочалася ў ложку, ціха стагнала, але працягвала спаць.

«Я не аддам яе табе!» — чыталася ў вачах ката.

— Аліса табе не належыць! — ціха сказаў Сяргей Мірановіч, думаючы пра тое, што Ася Швабіна мела рацыю.

Хвост біў па падлозе. Кіпцюры ўпіліся ў дыван. Вочы ката гарэлі нянавісцю.

«Гэта ўсяго толькі кот!» — Сяргей Мірановіч набраў поўныя лёгкія паветра, зрабіў выдых і падступіў яшчэ на паўкрока.

Кот выскаліўся.

Сабраўшы волю ў кулак, Сяргей Мірановіч шпурнуў пінжак на ката і кінуўся ў атаку. Сутычка выйшла адчайнай і хуткабежнай. Атрымаўшаму некалькі глыбокіх драпін дацэнту ўсё ж удалося спавітаць ката і засунуць яго ў скрыню. Ад граху падалей Сяргей Мірановіч не стаў здымаць з ката пінжак.

Сяргей Мірановіч схапіў пераноску і зачыніў за сабой дзверы.

Разарваўшы пінжак, Чарняш пачаў біцца ў пераносцы і паласаваць кіпцюрамі пластык. Скрыня хадзіла ходырам.

— У цябе ўсе рукі ў крыві! — ахнула Ася Швабіна.

— Нічога!

— Раны трэба апрацаваць! — жанчына пацягнула Сяргея Мірановіча на кухню, дзе адразу ж кінулася да аптэчкі. — Не дапамаглі рукавіцы... Здымай фартух!

Ася Швабіна была засмучаная. Заліўшы рукі дацэнта перакісам вадароду, жан чы на за кле і ла дра пі ны плас ты рам і ска за ла:

— Пакажыся заўтра лекару!.. Твой пінжак!

— Я ўсё роўна збіраўся яго выкідаць! — кот ніяк не хацеў супакойвацца.

— Не кажы глупства — ты купіў яго ўсяго паўгода таму! Я куплю табе новы!.. І не думай пярэчыць!

Сяргей Мірановіч пацешыўся таму, што не забыўся дома пальчаткі. Вадзілася за ім такая звычка — пакідаць патрэбныя рэчы.

— Дзякуй, Сярожа!

— Быў рады дапамагчы! — дацэнт некалькі разоў энергічна страсянуў пе­раноску. Чарняш трохі астыў.

— Калі хочаш, у суботу мы можам схадзіць у кафэ!

— Не забудзь узяць з сабой Алісу! — усміхнуўся Сяргей Мірановіч. — Спадзяюся, што да выходных ёй стане лепш!

— Я таксама на гэта спадзяюся! Да заўтра!

Сяргей Мірановіч развітаўся і пайшоў уніз па лесвіцы. Кот зноў узяўся біць лапамі па пластыку.

«Калі так пойдзе і далей, пераноска не вытрымае!», — сумна падумаў дацэнт. Здавалася, шыпенне з кожным імгненнем становіцца мацнейшым.

Вуліца сустрэла Сяргея Мірановіча лёгкім марозам. Зашпіліўшы куртку пад горла, дацэнт накіраваўся да ракі. Ісці было недалёка — нейкіх тры кварта­лы. Браць таксі, каб пазбегнуць непатрэбных роспытаў, Сяргей Мірановіч не стаў.

Халодны серпік месяца праглядваў скрозь растрапаныя снежаньскія аблокі. Зорны россып быў рэдкі. Яшчэ больш рэдкімі былі вулічныя ліхтары.

Паступова думкі дацэнта пераключыліся на доктарскую дысертацыю. Тэма была надзвычай цікавай і адбірала ўвесь вольны час.

Занураны ў свае думкі, Сяргей Мірановіч не заўважыў «Волгу», якая выскачыла з падваротні. Машына з п'яным кіроўцам за рулём неслася з велізарнай хуткасцю.

Удар адкінуў дацэнта на грузавік, які стаяў ля гаспадарчай крамы...

Калі да Сяргея Мірановіча вярнулася свядомасць, ён не мог паварушыцца. Кожны ўдых хваравітым рэхам адгукаўся ў грудзях. Перад вачыма раз-пораз плылі рознакаляровыя кругі.

На праезнай частцы, у некалькіх метрах ад дацэнта, ляжала на баку пераноска. Дзверцы былі адчынены.

Сяргей Мірановіч сутаргава праглынуў і з крыўдай падумаў: «Збег!».

У наступнае імгненне нешта цяжкае прызямлілася на грудзі дацэнта.

Сяргей Мірановіч сустрэўся позіркам з катом. У яго вачах свяцілася ўрачыстасць.

— Ты?

Чарняш ухмыльнуўся.

Сяргей Мірановіч паспрабаваў падняць руку, каб сагнаць ката, аднак нічога не атрымалася.

Усмешка ката стала шырэйшай.

Гледзячы на яхідную морду ката, дацэнт нечакана ўспомніў пра Варгіна. Кацінага караля. Знайшлі сваё тлумачэнне і слабасць Алісы, і атрутныя восы, і незвычайныя памеры, і агрэсія да тых, хто не шанаваў ката як караля...

Удосталь нацешыўшыся трыумфам, Варгін упіўся ў горла дацэнта.