Сноски

1

Пер. А. И. Курошевой.

2

Посол Франции в Англии Шарль де Марийяк думал, что Маргарет было «больше восьмидесяти лет», Эсташ Шапюи, посол императора Священной Римской империи, считал, что ей «почти девяносто». L&P XVI 868; CSP Spain, 1538–1542, 166.

3

Здесь и далее см.: H. Pierce, The Life, Career and Political Significance of Margaret Pole, Countess of Salisbury 1473–1541 (University of Wales, Bangor, 1996), гл. 8.

4

CSP Spain, 1538–1542, 166.

5

D. Seward, The Last White Rose: Dynasty, Rebellion and Treason – The Secret Wars against the Tudors (London, 2010), 291.

6

CSP Venice, V (1534–1554) 104–106.

7

Там же, с. 108.

8

M. Callcott, Little Arthur's History of England (London, 1835), 112. For further historical uses and development of the phrase, see OED 'Rose', 6a. Eng. Hist.

9

W. A. Rebhorn (ed. and trans.), The Decameron, Giovanni Boccaccio (London/New York, 2013), 351 n. 3.

10

См., например: BL Arundel 66 f. 1v; BL Egerton 1147 f. 71; BL Royal 16 f. 173v.

11

Особенно семья Д'Арси, см.: H. Gough and J. Parker, A Glossary of Terms Used in Heraldry (London, 1894), 500–501.

12

Robbins, R. H. (ed.), Historical Poems of the Fourteenth and Fifteenth Centuries (New York, 1959), 215–218.

13

B. Williams, Chronique de la traison et mort de Richart Deux roy Dengleterre (London, 1846), 151; см. примечание 24 к главе «Суди меня, Боже».

14

H. Riley (ed.), Ingulph's Chronicle of the Abbey of Croyland with the Continuations of Peter of Blois and Anonymous Writers (London, 1908) (hereafter Croyland Continuations), 506.

15

Хорошим примером служит заказанная Эдуардом IV книга BL 16 F II (особенно f. 137). Ее не успели закончить до смерти Эдуарда, и при Генрихе VII художники обильно украсили ее красными розами и другими символами Ланкастеров-Тюдоров.

16

Джонс Д. Плантагенеты: Короли и королевы, создавшие Англию. – М.: Альпина нон-фикшн, 2022.

17

T. Johnes (ed.), The Chronicles of Enguerrand de Monstrelet, I 439.

18

T. Rymer, Foedera, conventiones, literae, et cujuscunque generis acta publica, inter reges Angliae, et alios quosuis imperatores, reges…. ab anno 1101, ad nostra usque tempora, habita aut tractata;… In lucem missa de mandato Reginae (London, 1735), IX 907.

19

Карл убил своего друга, Оливье де Клиссона, констебля Франции.

20

Болезнь Карла всесторонне рассмотрена в: R. C. Gibbons, The Active Queenship of Isabeau of Bavaria, 1392–1417: Voluptuary, Virago or Villainess (University of Reading, 1997), 27–40.

21

Henrici Quinti Angliae Regis Gratia, quoted in EHD IV 211–218.

22

Henrici Quinti Angliae Regis Gratia, quoted in EHD IV 211–218.

23

Краткое описание завоеваний Генриха после битвы при Азенкуре см.: J. Barker, Conquest: The English Kingdom of France 1417–1450 (London, 2009), 1–45.

24

Из-за этого репутация королевы Изабеллы в истории Франции так никогда и не была восстановлена. На нее регулярно клевещут как на величайшую прелюбодейку и изменницу своего времени. Среди бесчисленных сексуальных похождений ей приписывают связь с герцогом Филиппом и то, что дофин был бастардом. Обоснованное восстановление доброго имени королевы см. в: T. Adams, The Life and Afterlife of Isabeau of Bavaria (Baltimore, 2010) and Gibbons, Active Queenship and 'Isabeau of Bavaria' in Transactions of the Royal Historical Society 6 (1996).

25

Цит. по: A. Strickland, Lives of the Queens of England, from the Norman Conquest: With Anecdotes of their Courts (12 vols, London, 1840–1848), III 97.

26

Там же, III 98.

27

J. Shirley (trans. and ed.), A Parisian Journal 1405–1449 (Oxford, 1968), 151.

28

Rymer, Foedera, IX 920.

29

J. Watts, Henry VI and the Politics of Kingship (Cambridge, 1996), 113.

30

Там же, с. 439.

31

Gower, quoted in G. L. Harriss, Shaping the Nation: England 1360–1461 (Oxford, 2005), 588.

32

Gower, quoted in G. L. Harriss, Shaping the Nation: England 1360–1461 (Oxford,

2005), 588–594.

33

Песня об Азенкуре напечатана в EHD IV 214–215.

34

Цит. по: Strickland, Queens of England, III 101.

35

D. Preest (trans.), and J. G. Clark (intro.), The Chronica Majora of Thomas Walsingham (1376–1422) (Woodbridge, 2005), 438.

36

C. L. Kingsford, Chronicles of London (Oxford, 1905), 162–165.

37

Strecche in EHD IV 229.

38

Shirley (ed.), Parisian Journal, 356 n. 1.

39

B. Wolffe, Henry VI (2nd edn, London, 2001), 28.

40

Всесторонне тема несовершеннолетних монархов в средневековой Англии рассмотрена в: C. Beem (ed.), The Royal Minorities of Medieval and Early Modern England (New York, 2008).

41

Екклесиаст 10:16.

42

R. A. Griffiths, The Reign of King Henry VI (Stroud, 1981), 51–57; Wolffe, Henry VI, 29–38.

43

Об истории Элтемского дворца см.: R. Brook, The Story of Eltham Palace (London, 1960).

44

H. M. Colvin, History of the King's Works (London, 1963), II 934–935.

45

Концептуальные основы правительства и то, как оно в действительности функционировало в начале XV в., см.: Watts, Henry VI, 13–101.

46

На самом деле, по завещанию Генриха, регентство над Францией было вначале передано Филиппу Бургундскому Доброму с оговоркой, что, если он откажется, этот право перейдет Бедфорду. После смерти Карла VI именно это и произошло.

47

Kingsford, Chronicles of London, 279–280.

48

Kingsford, Chronicles of London, 281.

49

CCR Henry VI 1422–1429, 46.

50

CCR Henry VI 1422–1429, 54.

51

POPC III 233.

52

POPC III 86–87.

53

PROME 1428.

54

J. Gairdner (ed.), The Historical Collections of a Citizen of London in the Fifteenth Century ('Gregory's Chronicle') (1876), 159. Подробно спор Глостера и Бофорта рассмотрен в: Griffiths, Henry VI, 73–81; G. L. Harriss, Cardinal Beaufort: A Study of Lancastrian Ascendancy and Decline (Oxford, 1988), 134–149; L. Rhymer, 'Humphrey Duke of Gloucester, and the City of London' in L. Clark (ed.), The Fifteenth Century 8, 47–58.

55

J. Gairdner (ed.), The Historical Collections of a Citizen of London in the Fifteenth Century ('Gregory's Chronicle') (1876), 159.

56

Педру, герцог Коимбры, был вторым сыном Филиппы Ланкастерской и короля Жуана I. Его дедом по материнской линии был Джон Гонт, таким образом, Педру приходился Генриху VI двоюродным братом. Герцог был известен своими путешествиями по всей Европе и позже вернулся в Англию еще раз в 1420-е годы на коронацию Генриха VI.

57

Kingsford, Chronicles of London, 84.

Загрузка...