Эліза Ажэшка Выбраныя творы
Каралева жывога слова
На адной з цэнтральных вуліц Горадні ўзвышаецца помнік нашай выдатнай пісьменніцы Элізе Ажэшцы. Зусім невыпадкова знайшла яна тут вечную прапіску. Усё жыццё «каралевы польскай прозы і пакутлівай праўды» (Францішак Багушэвіч) было звязана з гэтым старажытным беларускім горадам і яго блізкімі і далёкімі ваколіцамі.
На працягу стагоддзяў Горадню насялялі людзі розных нацыянальнасцяў і канфесій — беларусы, палякі, жыды, татары. Былі і расейцы, але пераважна настаўнікі, чыноўнікі, пачынаючы ад самога генерал-губернатара і заканчваючы паліцэйскім на скрыжаванні. У гэтым асяроддзі пісьменніца знаходзіла невычэрпную крыніцу сваёй творчасці, тут падгледжвала яна рэальныя сюжэты для апавяданняў, аповесцяў, раманаў. Родная беларуская зямля шчодра дарыла ёй радасць і пакуты, суцяшала яе веліччу наднёманскай прыроды, а мужны і цярплівы народ вучыў яе непакоры.
Творчая спадчына Элізы Ажэшкі вялікая — больш за пяцьдзесят тамоў розных празаічных жанраў. Да іх далучаецца дзесяць тамоў эпісталярнага жанру высокай мастацкай вартасці: лісты да літаратараў, людзей навукі, да сяброў-пісьменнікаў, перакладнікаў, рэдактараў і выдаўцоў.
Усе яе раманы, аповесці і апавяданні, літаратурна-крытычныя і публіцыстычныя артыкулы звязаныя з канкрэтнымі асаблівасцямі беларускага і польскага жыцця другой паловы ХІХ ст. У сваіх творах яна заўсёды закранала вострыя праблемы сучаснасці, імкнулася перадаць сутнасць і дух часу.
Ва ўмовах панавання расейскага царызму, калі беларуская мова была забаронена, а польская выкраслена з ужытку ў грамадскіх установах, пісьменніца абуджала душу народа, апявала гераічныя традыцыі нацыянальна-вызваленчай барацьбы, выкрывала заганы арыстакратычна-шляхецкага і буржуазнага колаў, узнімала свой голас у абарону абяздоленых і прыгнечаных. Незвычайна чуйная да грамадскіх змен, яна хвалявала праўдай свайго мастацтва, шчырай любоўю да чалавека. У яе творчасці над усім пераважае рашучы пратэст супраць усялякага сацыяльнага і нацыяльнага ўціску, бязмежная вера ў навуку, у чалавечы розум, у неабходнасць працы.
Нарэшце, творы пісьменніцы маюць асаблівую значнасць для беларускага чытача. Лепшая частка яе творчай спадчыны прысвечана беларускаму народу. Гэта многія апавяданні, аповесці «Нізіны», «Дзюрдзі» (у расейскіх перакладах «Ведьма»), «Хам», раман «Над Нёманам», а таксама фальклорна-этнаграфічныя нарысы «Людзі і кветкі над Нёманам» і іншыя.
Сапраўды, працягваючы традыцыі Міцкевіча, пісьменніца са спагадай зазірнула ў хату беларускага селяніна, жахнулася яго нядолі, але і ўбачыла высакародную духоўную прыгажосць беларусаў, працавітасць і пачуццё адзінства з прыродай, непаўторнасць залатых россыпаў вусна-паэтычнай творчасці.
Шчырае сяброўства і ўзаемная павага лучылі Э.Ажэшку з Францішкам Багушэвічам, які высока цаніў яе за гуманізм і праўдзівасць. Ёй паэт прысвяціў верш на беларускай мове «Яснавяльможнай пані Арэшчысе», дзе падкрэсліў сувязь пісьменніцы з беларускім селянінам, да якога яна «смела заглянула ў хату, усё зразумела і нашаму брату працягнула руку».
Выключную зацікаўленасць да творчасці сваёй таленавітай сучасніцы выявіў і ўкраінскі пісьменнік Іван Франко. У лістах да Элізы Ажэшкі ён пісаў аб сваім захапленні яе цудоўнымі творамі, яе тонкім майстэрствам у стварэнні характараў: «Смела магу сказаць, што на небасхіле сучаснай польскай літаратуры Вы з'яўляецеся для мяне зоркай першай велічыні...» І.Франко лічыў першаступеннай задачай пераклад яе твораў пра беларусаў на ўкраінскую мову: «Я, таксама, як і мае землякі на Украіне, адчуваю патрэбу перакласці на нашу мову асабліва такія дасканалыя і напісаныя з такой душэўнай цеплынёй творы, як Вашы аповесці з жыцця беларускага народа».
Эліза Ажэшка нарадзілася 25 (6) траўня 1841 года ў радавітай шляхецкай сям'і Паўлоўскіх у маёнтку Мількаўшчына, непадалёку ад Горадні. Старыя людзі прадказвалі ёй незвычайны лёс, звязаўшы яе нараджэнне з паэтычнай легендай. «Я нарадзілася травеньскай ноччу 1842 года, — успамінала пісьменніца ў сваіх мемуарах. — Казалі, што якраз у той час — не ведаю раней ці пазней — упершыню ў мількаўскім садзе заспяваў салавей. Мо гэта была проста выдумка ці вынік бесклапотнага ўяўлення слуг і дваровых, але маці мая яшчэ многа год любіла расказваць тое хатняе паданне і асабліва любіла ўспамінаць пра яго тады, калі пачынала ганарыцца маёй пісьменніцкай прафесіяй, якую спачатку не цярпела...»
З малых гадоў дзяўчынка прывыкла чуць беларускую мову, бо ў наваколлі жылі беларусы. Часам яна гуляла разам з сялянскімі дзецьмі: «Якраз тады я пачула мужыцкія казкі, якія ўмеў апавядаць Франак, і навучылася трохі гаварыць па-беларуску, бо мае сябры размаўлялі паміж сабой на гэтай мове, а да мяне звярталіся па-польску».
А ўвогуле выхаванне дзяўчынак (яе і старэйшай сястры) ляжала на гувернантках і хатніх настаўніцах, якія вучылі іх польскай і французскай мовам, маці ж размаўляла з дзецьмі толькі па-французску.
Бацьку, Бенедыкта Паўлоўскага, яна ледзьве памятала, бо ён памёр, калі дзяўчынцы было тры гады. Для свайго часу чалавек высокаадукаваны, абраны старшынёй павятовага суда, ён вызначаўся вальнадумствам, сярод навакольнай шляхты лічыўся «вальтэр'янцам». Пасля яго засталася вялікая бібліятэка, пераважна з французскіх асветнікаў ХVІІІ стагоддзя — Вальтэр, Дзідро, Гельвецый, Русо, а таксама цудоўная калекцыя карцін. Бацькава бібліятэка ў далейшым значна паўплывала на духоўнае развіццё дачкі, тым больш што ў маленстве бабуля клапатліва напамінала: «Будзь такая, як ён». У доме шанаваліся, дзякуючы бабулі, патрыятычныя польскія традыцыі, чыталіся па-польску кнігі, напрыклад, «Гістарычныя песні» Ю.Нямцэвіча і «Конрад Валенрод» А.Міцкевіча.
Маці, прыгожая і багатая пані, другі раз выйшла замуж, старэйшая сястра памерла, і Эліза адчула сябе адзінокай. Вырашана было аддаць дзяўчынку на выхаванне ў адзін з лепшых манастырскіх пансіёнаў у Варшаве, дзе яна прабыла пяць гадоў (1852-1857). Дарэчы, у пансіёне яна пасябравала з аднакласніцай Марыяй Васілоўскай, пазней знакамітай паэтэсай Канапніцкай.
Выхоўвалі і вучылі ў пансіёне, зыходзячы з традыцыйнага погляду на ролю жанчыны ў шляхецкім асяроддзі: многа часу адводзілася на засваенне свецкіх манераў, ігры на фартэп'яна, дасканалілася французская мова. Яркім промнем у сценах манастырскага пансіёна былі лекцыі настаўніка польскай літаратуры Кавалеўскага. Эліза з задавальненнем пісала сачыненні на зададзеную настаўнікам тэму, часам дапамагала тварыць менш абазнаным у літаратуры каляжанкам.
Амаль адразу пасля заканчэння пансіёна, на сямнаццатым годзе жыцця, яе выдалі замуж за трыццаціпяцігадовага палескага шляхціча Пятра Ажэшку. Сама яна даволі абыякава ставілася да выбару жаніха, а ён быў у сваяцтве амаль з усёй павятовай знаццю, да таго ж някепска танцаваў, быў спагадлівы. Зімой 1858 года Пятро Ажэшка адвёз маладую жонку ў свой маёнтак Людвінава (цяпер — вёска ў Драгічынскім раёне). Захоплены паляваннем і картамі, ён даволі скептычна ставіўся да ўзнёслых парыванняў маладой жонкі, якая адчула ілюзорнасць свайго шчасця. Эліза ў Людвінаве ўбачыла марнатраўства і нікчэмнасць «сытых», на заможных гаспадароў гнулі спіны прыгонныя беларускія сяляне: «Я адчула тады дзіўнае жаданне пайсці ў гэты туман, на гэтыя палі, падысці да гэтых цёмных, сагнутых, натруджаных у хадзе постацяў і зрабіць... Я сама не ведаю, што? — сказаць ім што-небудзь, паціснуць ім руку?..»
Падчас аграрнай рэформы, напярэдадні паўстання 1863 года Эліза Ажэшка апынулася ў гушчыні гістарычных падзей. Пад уплывам дэмакратычна настроенай моладзі, якую ўзначаліў Фларыян Ажэшка (малодшы мужаў брат), выпускнік Пецярбургскай медыка-хірургічнай акадэміі, маладая жанчына рашуча далучылася да прыхільнікаў вызвалення сялян. Разам з Фларыянам адкрыла школу для вясковых дзяцей, дзе навучалася 20 хлопчыкаў, марыла працаваць для народа. Займаючыся прыватнай лекарскай практыкай у Кобрынскім павеце, Фларыян меў магчымасць завязваць кантакты, весці рэвалюцыйную агітацыю сярод шляхты і сялянства.
Эпоху сялянскай рэформы і нацыянальна-вызваленчай барацьбы 1863-1864 гадоў Эліза Ажэшка назвала «сваім універсітэтам». Яна сама была не толькі сведкай, але і ўдзельніцай гераічнай барацьбы беларусаў, палякаў і летувісаў супраць расейскага самадзяржаўя.
Эліза становіцца сувязной Кобрынскага партызанскага атрада Рамуальда Траўгута, які дзейнічаў на тэрыторыі беларускага Палесся, дапамагае паўстанцам харчаваннем, медыкаментамі, стварае «жаночы легіёнік», які выпякаў хлеб, мыў бялізну, трымаў з атрадам пастаянную сувязь.
Цікавасць выклікае і сама асоба Рамуальда Траўгута — нядаўняга афіцэра царскай арміі, удзельніка Крымскай вайны, патрыёта, адданага ідэалам свабоды. З вялікай сімпатыяй і пашанай успамінае яго пісьменніца: «Рамуальд Траўгут быў маім аднадумцам і амаль што суседам. Перад паўстаннем я яго ўжо крыху ведала, калі на пасяджэнні членаў Кобрынскага атрада ён выказаў згоду ўзначаліць партыю, якая павінна была сфармавацца. Пазней я пазнаёмілася з ім вельмі блізка».
Сярод удзельнікаў атрада былі і «чырвоныя» (Ян Ваньковіч і іншыя), цесна звязаныя з ідэолагам паўстання ў Беларусі Кастусём Каліноўскім.
Пасля задушэння паўстання Эліза Ажэшка давала прытулак Рамуальду Траўгуту ў сваім доме, дзевяць разоў ёй удавалася схаваць яго ў садзе, калі адбываліся наезды жандараў у пагоні за інсургентамі. Яна ратавала яго, цяжка параненага, і пасля апошняй бітвы і разгрому атрада ў Горацкіх лясах. Рызыкуючы жыццём, Эліза Ажэшка адвезла Р.Траўгута ў сваёй карэце да межаў Каралеўства Польскага, дзе ён спадзяваўся падняць усенароднае апалчэнне супраць царскай арміі. Але чакала яго не паўстанне, а шыбеніца ў Варшаўскай цытадэлі.
У гэтым жа годзе па выраку ваенна-палявога суда ўсе трое братоў Ажэшкаў — Фларыян, Пётр і нават паралізаваны Браніслаў, дом якога ў следчай справе названы «складам зброі», — былі сасланыя ў глыб Расеі.
Паўстанне было патоплена ў крыві, дзесяткі тысяч ваяроў звінелі кайданамі па дарогах Сібіры, цэлыя сем'і ішлі ўслед за імі на вечнае пасяленне. «Гэтыя людзі не хлебаробы, ім не патрэбна ўрадлівая глеба, яны могуць пражыць свой век і ў Якуцкай вобласці, і ў Туруханскім краі», — дакладваў цару Мураўёў-Вешальнік.
Не адзін раз звяртаючыся да тэмы свабоды ў сваіх творах, пісьменніца лепш за многіх тагачасных гісторыкаў зразумела прычыну разгрому паўстання. «Да велічнага пераможнага пажару не дапусціла, на жаль, замкнутая мужыцкая хата», — пісала яна ў сваёй апошняй кнізе «Gloria victis» («Слава пераможаным»). Але гісторыя барацьбы славянскіх народаў «за вашу і нашу вольнасць» папоўнілася імёнамі новых герояў — Я.Дамброўскага, К.Каліноўскага, В.Урублеўскага і З.Серакоўскага, — яны заклікалі да сялянскай рэвалюцыі — за права перадачы зямлі сялянству.
Гераічныя падзеі часу ва ўсіх іх драматызме і супярэчнасцях вызначылі лёс Элізы Ажэшкі, абудзілі жаданне служыць Радзіме. Вымушаная праз усё жыццё маўчаць пра свой асабісты ўдзел у паўстанні, яна толькі на схіле жыцця ў лісце да М. Дубецкага, аўтара кнігі пра Р.Траўгута, прызналася: была побач з народам, які паўстаў супраць сваіх прыгнятальнікаў. «Гэты момант зрабіў вырашальны ўплыў на маю будучыню... Гэты момант запаліў ува мне жаданне прынесці хоць маленькую цаглінку да таго выратавальнага маста над безданню, праз які павінен быў прайсці народ... Усё гэта зрабіў са мной і ўва мне год 1863. Калі б не яго молат і разец, мой лёс быў бы іншы і, відаць, я не стала б пісьменніцай».
Людвінаўская сядзіба Ажэшкаў была даведзена да галечы пастоямі расейскіх вайсковых атрадаў, а затым канфіскавана. Застаўшыся без сродкаў, без сям'і, маладая жанчына страціла назаўсёды сваю бесклапотнасць і ў канцы 1864 года вярнулася ў родныя гарадзенскія мясціны. Так скончылася шасцігадовае жыццё Элізы Ажэшкі на Палессі.
Пачаліся пошукі працы і месца ў жыцці. Пасля дарэмных спробаў уладкавацца ў Горадні Эліза едзе ў Варшаву. Ведаючы чатыры мовы — польскую, французскую, расейскую, нямецкую (і забароненую пятую — беларускую), яна разлічвала атрымаць пасаду настаўніцы ці тэлеграфісткі. У адказ на яе прашэнне царскі чыноўнік холадна растлумачыў, што «польцы» не могуць даць працу ў дзяржаўнай установе. Абуранай і абражанай, маладой жанчыне давялося вярнуцца ў спустошаную і разрабаваную Мількаўшчыну.
Неабходна было заваяваць права на працу, інтэлектуальна стаць упоравень з векам, авалодаць дасягненнямі сучаснай мастацкай думкі, каб выступіць у абарону прыгнечанага народа.
Выратаваннем стала напружаная самаадукацыя. Зноў прачнулася вялікая прага да кніг. У Мількаўшчыну пачалі прыходзіць перыядычныя польскія, французскія і расейскія выданні. Вывучаючы прыродазнаўчыя навукі, яна звярнулася да прац Дарвіна, захапілася польскай старажытнасцю, пачала глыбока знаёміцца з літаратурай ХVІ-ХVІІІ стагоддзяў (М.Рэй, Я.Каханоўскі, З.Красіцкі) — дзякуй Богу, ацалела бацькава бібліятэка. Ашаламілі творы Шэкспіра, Бальзака, Гюго, яны далі магчымасць па-новаму ўбачыць чалавека і яго характар. Моцна паўплывала на Элізу вучэнне Льва Талстога аб «паляпшэнні душы чалавека», яна зразумела, якая бездань паміж самадзяржаўем і веліччу расейскай літаратуры. Невыпадкова ў юбілейны год Л.Талстога (1908) у расейскай прэсе быў апублікаваны адкрыты ліст Элізы Ажэшкі, дзе сцвярджалася сусветнае значэнне пісьменніка: «Вялікі мастак і вялікі мысляр узвышаецца... як апостал міжчалавечай любасці».
Настойліва штудыявала Э.Ажэшка і працы эўрапейскіх філосафаў-пазітывістаў Фогта, Конта, Міля, цалкам успрыняўшы іх тэорыі эвалюцыйнага развіцця грамадства.
Адначасова Эліза Ажэшка пачынае пісаць. Пазней яна прыгадвае ў аўтабіяграфіі: «Я памятаю хвіліны, калі блакітнае світанне, падаючы на мой стол, рабіла святло лямпы падобным да святла грамнічнай свечкі і прымушала мяне ўзнімаць галаву ад спісанай паперы... Я ўскоквала, выбягала з дому, выпраўлялася на палоску лугу...»
Увесну 1866 года ў часопісе «Tygodnik ilustrowany» з'явілася яе першае друкаванае апавяданне «Малюнак з галодных гадоў», навеянае людвінаўскімі ўспамінамі пра голад беларускай прыгоннай вёскі. Публіцыстычна завостранае, хоць трохі схематычнае, яно прымушала задумацца над лёсам прыгоннага сялянства, а галоўнае — з'явілася пачаткам вялікага мастацкага цыкла пра беларусаў.
З гэтым творам Э.Ажэшка адразу і назаўсёды ўвайшла ў літаратуру, мастацкая творчасць стала клопатам яе жыцця, а літаратурны заробак — адзіным сродкам для існавання.
У далейшым Эліза Ажэшка пераходзіць да жанру сацыяльнага рамана. Аднак яе творы канца 70-х, напісаныя ў духу «варшаўскага пазітывізму» (грамадска-літаратурная плынь з заклікам да асветы народа, яднання з ім дэмакратычнай шляхты), даволі расцягнутыя і трохі схематычныя («Цнатлівыя», «На правінцыі», «У клетцы»). У вобразах герояў — капіталістычных дзялкоў знайшлі адбітак ілюзіі маладой пісьменніцы наконт буржуазнага прагрэсу і ўсеагульнага дабрабыту. У хуткім часе рэчаіснасць адкінула гэтыя ідэалы. Яна пераглядае канцэпцыю «тэндэнцыйнага рамана», каб стаць мастаком выразна рэалістычнага кірунку.
Адбыліся змены і ў асабістым жыцці пісьменніцы. Вымушаная ў 1869 годзе прадаць Мількаўшчыну, яна сустракае падтрымку з боку гарадзенскага адваката С.Нагорскага, пераязджае ў Горадню. Разам з ім яна прайшла свой далейшы шлях, хоць у вачах арыстакратычнай чэрні па-ранейшаму застаецца адзінокай «эмансіпанткай», бо ў Нагорскага хворая, прыкутая да ложка жонка, а сама Эліза носіць прозвішча пакінутага мужа і «складае раманы».
У іхніх адносінах да гэтай пары многа нявысветленага. Яраслаў Івашкевіч, адзначыўшы самотнасць пісьменніцы, заўважыў: «Нехта павінен быў бы заняцца найцяжэйшай у біяграфіі справай зацемненага стасунку: Ажэшка — Нагорскі». Акурат С.Нагорскі пазнаёміў пісьменніцу з Францішкам Багушэвічам, які стаў жаданым госцем у яе доме.
Большую цікавасць у сённяшняга чытача выклікаюць раманы «Пампалінскія» і «Сям'я Брохвічаў», якія сатырычна адлюстравалі саслоўную фанабэрыю, эгаізм і маральны распад арыстакратычных колаў шляхты. Прынцыпы сатырычнага гратэску сведчаць аб добрым знаёмстве пісьменніцы з творчасцю М.Салтыкова-Шчадрына.
Адначасова Эліза Ажэшка становіцца на чале жаночага руху ў Польшчы, змагаецца за свабоду і раўнапраўе жанчын. У новых умовах станаўлення капіталізму жаночы рух — адна з цэнтральных праблем ХІХ стагоддзя.
Агульнаэўрапейскую вядомасць атрымаў раман «Марта» (1873), успрыняты як палымяны пратэст супраць рабства жанчыны ў капіталістычным свеце. Тагачаснае «шляхецкае выхаванне» з абавязковай францушчынай, фартэп'яна і свецкімі манерамі не рыхтавала гераіню да самастойнага жыцця, не давала прафесійных навыкаў. Фінал трагічны — Марта гіне. Цалкам змяніць характар выхавання жанчыны, надаць ёй грамадзянскія правы, адукаваць, падрыхтаваць да карыснай працы — вось сэнс мастацкіх і публіцыстычных твораў Элізы Ажэшкі.
З назіранняў над побытам вузкіх вулачак прадмесця ўзніклі творы пра жыццё жыдоўскай беднаты, сярод якіх асаблівым поспехам карыстаўся раман «Меір Эзаховіч» (1878).
Акурат на іх звярнуў увагу М.Салтыкоў-Шчадрын, калі змясціў адно з апавяданняў Э.Ажэшкі «Самсон Магутны» ў рэвалюцыйна-дэмакратычным часопісе «Отечественные записки» (1880 г., No.12). Крыху пазней артыкулам «Июльское веяние» (1882) вялікі расейскі сатырык вітаў новыя гуманістычныя ідэалы ў літаратуры, звязаныя з яе імем.
Тагачаснай мастацкай прозе пісьменніцы ўласцівы імкненне актыўна ўплываць на грамадскую свядомасць, рух да аднаўлення і дасканаласці. Пра гэта сведчыць серыя апавяданняў «З розных сфер». У іх адчуваецца выразны мастацкі стыль, пазбаўлены ранейшага маралізатарства і дыдактызму. Рэалістычныя замалёўкі прасякнуты спачуваннем да пакрыўджанай беднаты. «Я хацела ведаць, — піша Ажэшка, — як жыве, што думае і адчувае чалавек у маленькай хатцы з акенцам ля самай зямлі...»
Васьмідзесятыя гады — час найвялікшага ўздыму творчасці пісьменніцы, калі яна стварае эпічны раман «Над Нёманам» і аповесці з жыцця беларускага народа. Без перабольшання можна сцвярджаць, што яны стаяць ля вытокаў тых мастацкіх адкрыццяў, якімі ўзбагацілася польская рэалістычная проза мінулага стагоддзя. У аповесцях «Нізіны», «Дзюрдзі», «Хам» і шэрагу апавяданняў Эліза Ажэшка данесла да шырокага чытача суровую праўду жыцця беларуса, стварыла яго псіхалагічна дакладны вобраз, даказала, якія пачаткі вялікага развіцця тояцца ў прыніжаным, але цярплівым і вынослівым беларускім народзе. «Беларускі цыкл» твораў адзначаны вострай сацыяльнасцю, паэтычнасцю і глыбокай чалавечнасцю. Сапраўды наватарскім было глыбокае даследаванне жыцця беларусаў, мастацкае пранікненне ў духоўны свет чалавека, якому суджана было заваяваць права грамадзянства ў літаратуры.
І тут пісьменніца не стаяла наводшыбе. Сваімі найбліжэйшымі папярэднікамі, праўдзівей, сваімі сучаснікамі, што належалі да старэйшага пакалення, Эліза Ажэшка называе паэта Уладзіслава Сыракомлю ды Ігната Крашэўскага.
Тагачасная польская крытыка папракала Э.Ажэшку ў залішняй меладраматычнасці і надуманасці канфліктаў. На самой справе канфлікты і сюжэты чэрпала Ажэшка не толькі з побыту навакольных вёсак, але і непасрэдна з судовай залы, якую часта наведвала і дзе адвакатам па «мужыцкіх справах» быў С.Нагорскі. Сілай свайго таленту яна здолела ўзняць шэраг крымінальных працэсаў і судовых спраў на ступень сацыяльна-псіхалагічнага мастацкага даследавання. Пра свой намер звяртацца толькі да рэальных фактаў жыцця яна паведамляла аднаму са сваіх сяброў: «Я хацела перанесці на паперу жывую натуру, без усялякіх ружовых прыхарошванняў...»
Лёс гераіні аповесці «Нізіны» парабчанкі Хрысціны і яе двух сыноў, як і сям'і Ясюка, што жывуць «кутнікамі» ў страшэннай галечы, абрабаваныя панам, міраедам-старастам і рознымі прайдзісветамі накшталт «адваката» Капроўскага — тыповая з'ява парэформеннай вёскі, дзе змяшаліся рэшткі прыгону з капіталістычнай пагоняй за грашыма і «ўладай зямлі». У размовах сялян, што сабраліся для судовага разбору з памешчыкам за сервітуты, чуюцца адгалоскі «Мужыцкай праўды» К.Каліноўскага. Паступова акрэсліваецца галоўная тэма як супярэчнасць эпохі — пратэст сялянства супраць рабскіх умоў жыцця. Цэлыя пласты беларускай гутарковай мовы, сакавітая народная лексіка, як і ўзоры вусна-паэтычнай творчасці, смела ўключае пісьменніца ў мастацкую тканіну аповесці. Яны надаюць беларускі нацыянальны каларыт падзеям і характарам. Так плачы-маналогі Хрысціны, якія ствараюць выключны па сіле малюнак душэўных перажыванняў, дапамагаюць раскрыць у ёй таленавітую натуру імправізатара. Яе лірычныя галашэнні-прычытанні адзначаны асаблівай сілай уздзеяння, мелодыя вясельнай беларускай песні ў вуснах парабчанкі гучыць як пахавальнае галашэнне над загубленым жыццём: «Бывала... сватоў праганяў... Не мяне дружкі на дзяжу саджалі, не мне спявалі: «Коні да цугу! Коні да цугу!» Не я зерне ў куты мужавай хаты сыпала, не мне свякроў дзяжой галаву накрывала...»
Асаблівы беларускі каларыт аповесці быў узмоцнены праз увядзенне ўстойлівых агульнанародных беларускіх выразаў, па-народнаму афарыстычных параўнанняў, эпітэтаў, метафар накшталт: «Такая доля мая, як гэтая ночка...»
Прыкладна з 1870-х гадоў пачалося захапленне пісьменніцы вусна-паэтычнай творчасцю беларусаў, яна сістэматычна запісвае і збірае фальклорна-этнаграфічныя матэрыялы. Штогод праводзячы летні адпачынак у беларускіх вёсках Міневічы, Панямонне, Свіслач, Лунна, Эліза Ажэшка запісвала ад мясцовых кабетаў песні, казкі, прымаўкі, замовы, занатоўвала рэцэпты народнай медыцыны, складала спіс лекавых зёлак.
Лёс беларускіх сялянаў не пакідаў хваляваць Элізу Ажэшку. Неўзабаве пасля «Нізін» яе творчыя задумы засяродзіліся на палемічна завостраным у тагачаснай польскай літаратуры пытанні аб гістарычнай ролі народа (навелы М.Канапніцкай, гістарычная трылогія Г.Сянкевіча, «Фарпост» Б.Пруса) і знайшлі адлюстраванне ў аповесці «Дзюрдзі» (1885).
Глыбокім роздумам аб злачынстве і пакаранні ў сялянскім асяроддзі, іх сацыяльных перадумовах прасякнуты драматычныя старонкі твора. Э.Ажэшка ўслаўляе народ-працаўнік: «Земляробы, якім божыя ветры прыносяць свежасць і здароўе, гаспадары, якім уласная зямля родзіць буйное калоссе... працаўнікі, абпаленае сонцам чало якіх па чысціні і велічы можа зраўняцца толькі з чалом, увенчаным лаўрамі...» Беларусь ажывае на старонках аповесці ў яркіх вобразах сялян, у жанрава-бытавых сцэнах, у малюнках прыроды.
Але чаму ж у гэтым асяроддзі становяцца злачынцамі, нават як след не асэнсаваўшы гэтага? Аповесць пачынаецца пралогам-судом і заканчваецца эпілогам-судом: у ярка асветленай судовай зале з ценю бакавых дзвярэй узнікаюць шэрыя постаці абвінавачаных — чацвёра сялян па прозвішчы Дзюрдзі, што забілі «вядзьмарку». Забойства такое павінна быць апраўданым — так лічыць вёска. Па сутнасці, адбываецца суд над сялянствам, што нясе з мінуўшчыны ўвесь цяжар забабонаў, цемрашальства. Ахоўнікі закону не жадаюць зразумець сутнасць народнай драмы, адчуць таямніцы народнага жыцця. Прыгон, цяжкая праца, частыя галадоўкі нараджалі фаталістычную веру сялянства ў лёс, у «нячыстую сілу», у «чарадзейства» — у сялянскай свядомасці захаваліся перажыткі анімастычных уяўленняў пра сілы прыроды.
Таму забойства разумнай, вясёлай Пятрусі не выклікае ў сялянаў абурэння. Гэта яна, паводле ўяўлення вяскоўцаў, звязана з «нячыстай сілай», гэта яна, вяртаючыся дамоў з песняй і бярэмам пахучых траў і зёлак, прыйшла на заклінанне да вогнішча, распаленага з асінавых дроў...
Усе клопаты, грамадскія, гандлёвыя, асабістыя вёска вырашае ў карчме — тут п'юць барыш за прададзеную жывёлу, ад роспачы і гора прапіваюць беднякі апошні грош. Сацыяльныя кантрасты выяўляюцца ў карчме з гранічнай завостранасцю. Так развязка аповесці падрыхтавана ўсім развіццём сюжэта. Атлумленыя гарэлкай Дзюрдзі знайшлі першакрыніцу свайго ліха ў Пятрусі, якая сустрэлася ім на зімовай дарозе.
Пятруся — адзін з самых прывабных жаночых вобразаў з народа ў тагачаснай літаратуры. Ствараючы яго, пісьменніца выкарыстала беларускую вусна-паэтычную творчасць — лірычную песню, баладу «Маці сына ціха навучае», казкі, прымаўкі.
Паказваючы цемру, невуцтва, прымхі і забабоны, абумоўленыя гістарычным развіццём беларускай вёскі, пісьменніца разгледзела творчыя сілы народа, яго розум і дабрыню, «звонкай крыніцай» назвала Пятрусіны песні.
Сваю палеміку з пэўнымі польскімі коламі аб высокім прызначэнні чалавека Эліза Ажэшка завяршыла аповесцю «Хам». Сама яе назва — гэта востры сатырычны выпад супраць саслоўнай фанабэрыі шляхецкіх вярхоў, якія зняважліва называлі просты народ «быдлам», «хамамі», людзьмі ніжэйшага гатунку. Назвай свайго твора пісьменніца як бы нагадала іранічную рэпліку героя паэмы А.Міцкевіча «Пан Тадэвуш» Гервазія адносна шляхецкага эгаізму: «Хоць пачаліся людзі ўсе з Адама, сяляне, чуў, свой род вядуць ад Хама...»
Поспех аповесці ў чытача быў абумоўлены гуманістычнай ідэяй — паказаць непаўторную вартасць чалавечай асобы, сцвердзіць героем жыцця простага чалавека з народа, выявіць яго гуманістычную сутнасць — розум, працавітасць, сумленнасць, высокае пачуццё чалавечай годнасці.
Гарачыя сімпатыі пісьменніцы да простага народу вызначылі выбар героя Э.Ажэшкі. Павел Кабыцкі — нёманскі рыбак, надзвычай моцная і духоўна цэласная натура, улюбёны ў водны прастор і свабоду. Талстоўскія пошукі ідэі ўдасканалення чалавека і свету пакінулі моцны адбітак на аповесці пісьменніцы. Аднак не толькі імкненне ідэалізаваць героя, вызваліць яго ад «улады зямлі», а значыць, і ад сацыяльных канфліктаў, прымусіла вырваць Паўла са сферы сацыяльнай. Як і дзесяткі тысяч беларускіх сялян, ён застаўся без зямлі пасля зямельнай рэформы. Яго ўладанні — хата і човен з сеткамі, а знітаванасць з прыродай апраўдана і псіхалагічна, і сацыяльна: «Неба — мая хата, а рака — жонка». Тут ён захаваў высокія этычныя прынцыпы, застаўся філосафам-самавучкай, каб думаць аб «пакутах свету»...
Яго суправаджаюць жыццёвыя няўдачы — жаніцьба з гарадской пакаёўкай, якая праз нейкі час кідае «хама» і пераходзіць да лёкая. Аднак галеча прымушае зноў вярнуцца да Паўла, затым жанчына спакушае сваяка, робіць спробу атруціць мужа, калі ж ён усё даруе, узрушаная яго звышчалавечай дабрынёй і ўласнай злачыннасцю, ідзе на самагубства.
Што гэта, дэтэктыўная займальнасць? Пісьменніца ніколі не была прыхільніцай таннай белетрыстыкі, хоць у мастацкім адборы жыццёвых з'яў у аповесці — не распаўсюджанасць факта, а незвычайнасць, часам нават выключнасць. Такі спосаб тыпізацыі ў шэрагу выпадкаў прыводзіць яе як мастака да рамантычнай трактоўкі, пэўнай ідэалізацыі ў паказе героя. «Драмай незвычайнай сілы» назвала аповесць «Хам» Марыя Канапніцкая, бо якраз тут адбываецца выпрабаванне на чалавечнасць. Прататып Франкі давялося паэтцы пабачыць у рэальных, хоць і выключных умовах (у акне вар'яцкага дома).
Не толькі пачуццё кахання кіруе Паўлам, калі ён звязвае свой лёс з Франкай, якую лёкайства ў паноў, прастытуцыя пазбавілі асноў чалавечай маралі. Ён спадзяецца выратаваць чалавека, вывесці на дарогу сумленнага жыцця. У цэльнай натуры Паўла ёсць тое, што дазваляе яму стаць носьбітам супраціўлення злу, маецца сваё ўласнае разуменне таго, што свет трэба будаваць на высокім маральным грунце. «Калі чалавеку на гэтым свеце кепска, то і сам ён кепскі, а калі добра, то і ён добры», — кажа Павел. Цягай народа да ведаў, да асветы прасякнуты вобраз рыбака, яго прыгнятае непісьменнасць, ён просіць Франку паказаць яму літары па малітоўніку.
Аптымістычным эпілогам, скіраваным у будучыню, заканчваецца аповесць. Прайшлі гады, Франкі даўно няма. Яе сына выхоўвае Павел: зімовымі вечарамі, калі за акном вые завіруха, ён вучыць хлопчыка грамаце — па малітоўніку і буквары, іншых кніжак у вёсцы не было. Улетку «яшчэ і цяпер можна бачыць таго наднёманскага рыбака, як ён плыве па срэбнай рацэ ранкам насустрач ружоваму світанню... З ім часта едзе дзіця, хлопчык гадоў дзесяці, з доўгімі льнянымі валасамі і вялікімі чорнымі вачыма... Адразу відаць, што паміж імі пануе поўная згода, што ім разам добра».
У маральна здаровым асяроддзі фармуецца сын Франкі, яго маленства пазбаўлена ўсяго разбэшчанага, што калечыць чалавечую асобу. Для пісьменніцы важна было знайсці ў сваім героі сапраўды чалавечае, прыгожае, што яднае яго з лёсам народа. У гэтай пастаяннай сувязі асобы і народа — характэрная рыса эпічнай манеры пісьменніцы.
Да аповесцяў беларускай нізкі тэматычна далучаюцца апавяданні «Раманіха», «На следстве», «Рэха». Дзецям, пазбаўленым маленства ў прыгоннай вёсцы, прысвечана адно з лепшых і журботных апавяданняў «Тадэвуш» (1884). Вялікай папулярнасцю карысталася апавяданне «Зімовым вечарам» (1887), перастворанае па-беларуску В.Ластоўскім. Як драматычны твор пад назвай «Рысь», яно з поспехам ставілася ў вандроўным тэатры І.Буйніцкага. Апавяданне нібы працягвала тэму аповесцяў. Яго нескладаны сюжэт: на вясковай вечарыне з'яўляецца ўцякач з катаргі Бонк. Сялянскага сына, народжанага для подзвігу і дабра, грамадства штурхнула на дно жыцця.
Э.Ажэшка сур'ёзна займалася вывучэннем фальклору і этнаграфіі беларусаў. У польскім навукова-этнаграфічным часопісе «Вісла» (рэдактар Ян Карловіч) яна апублікавала паэтычныя нарысы «Людзі і кветкі над Нёманам» (1888-1892), у якіх глыбока даследавала народны светапогляд, нацыянальны характар і культуру беларусаў.
Нарысы надзвычай багатыя зместам: гэта і псіхалагічны партрэт беларуса, і запісы песень, прымавак, казак і імкненне паказаць, як беларусы стварылі своеасаблівы прававы і этычны кодэкс, сваю філасофію дабра і зла, як узніклі іх язычніцкія ўяўленні пра сілы прыроды. Бясспрэчнымі доказамі розуму і пачуцця прыгожага ў беларусаў служаць лірычная народная песня, балада, паэтычныя назвы раслін, народная медыцына. Пісьменніца палемізавала з афіцыйнай думкай, згодна з якой беларуса выстаўлялі страшэнна абмежаванай істотай: «Гэтай думцы без сумнення супярэчыць таксама і веданне народам расліннага свету, настолькі дакладнае, што смела можна сцвярджаць: ад самага высокага дрэва да найдрабнейшай травінкі, якія растуць на той жа самай зямлі, што і ён, няма такой расліны, якая ў яго мове не мела б свае назвы, а ўжо ў саміх гэтых назвах выяўляецца назіральнасць, выказаная жывапісна і паэтычна, часам грубавата, але затое дакладна».
Падарожнічаючы па Гарадзеншчыне, Эліза Ажэшка сабрала 228 назваў раслін — лекавых і прысушлівых, вядомых і малараспаўсюджаных. Усім беларускім назвам траў яна дала лацінскія адпаведнікі пры дапамозе знаёмага батаніка. Наколькі пісьменніца была блізкая да жыцця народа і глыбока яго вывучала, сведчыць хоць бы той факт, што збірала яна свой гербарый пад кіраўніцтвам вясковых жанчын, у прыватнасці лекаркі Люці з Глядовіч. Дарэчы, назваў многіх раслін і траў не было нават у беларускім слоўніку І.Насовіча. Між тым яны шырока вядомыя ў народзе, за імі трывала замацаваліся назвы — загартушка, парушэнец і інш. Такім чынам, крыніцу развіцця і ўзбагачэння беларускай літаратурнай мовы Эліза Ажэшка бачыла ў жывой народнай мове.
Сэнс і значэнне нарысаў можна вызначыць словамі самой Э.Ажэшкі: «Мы павінны сумленна працаваць і, наколькі гэта магчыма, сумесна, каб праўдзіва паказаць і правільна ацаніць гэты асноўны грамадскі клас і гэтыя мільёны чалавечых істот, якія называюцца вясковым людам» («Wisla», t.IV, s.31).
У гарадзенскім доме пісьменніцы ўсё часцей з'яўляўся Францішак Багушэвіч — не проста як добры сябра, але перадусім як «паэт-юрыст» (так называла яго пасля смерці польская крытыка). Можна смела сцвярджаць, што пісьменніца адна з першых ацаніла грамадзянскі подзвіг і значнасць таленту Ф.Багушэвіча, была першым крытыкам і папулярызатарам яго вершаў сярод сялян, а таксама сярод шматлікіх сваіх добрых сяброў і знаёмых. «Быў у мяне нядаўна пан Багушэвіч, — паведамляла яна Яну Карловічу, — і чытаў мне казку — доўгую, поўную фантазіі, цудоўную, якую напісаў па-беларуску. Гэта прыгожы талент. Польскія вершы яго слабыя, але беларускія, на мой погляд, выдатныя. Трэба было б, усімі сіламі заклікаць яго да працы ў гэтым напрамку» (ліст ад 22 лютага 1888 года).
Творчыя сувязі Элізы Ажэшкі і Францішка Багушэвіча працягваліся і ў 90-я гады, калі беларускі паэт стаў шырока вядомы як аўтар вершаваных зборнікаў «Дудка беларуская» (1891) і «Смык беларускі» (1894). Ён разам з польскімі літаратарамі ўдзельнічаў у юбілейнай урачыстасці 9 лютага 1892 года з выпадку 25-годдзя літаратурнай дзейнасці пісьменніцы, якая была сарвана царскімі ўладамі ў Варшаве і шырока адзначалася ў Горадні. Іхняе сяброўства і творчая ўзаемадапамога з'явіліся неацэнным укладам у падмурак нашай культуры.
Пасля выхаду ў канцы 80-х гадоў рамана «Над Нёманам», які быў вяршыняй творчых дасягненняў Элізы Ажэшкі, і беларускіх нарысаў пісьменніца стварыла яшчэ шэраг твораў, залічаных крытыкамі да безумоўных літаратурных здабыткаў. Але не ўсё было раўназначнае ў яе творчай спадчыне. Пачынаючы з 90-х гадоў, калі на арэну гісторыі пачалі выходзіць новыя грамадскія сілы і ўзнікалі новыя літаратурныя плыні, у творчасці пісьменніцы працягвала адчувацца цікавасць да пытанняў духоўнага перараджэння чалавека, паэтызацыя вясковага жыцця і прыроды (раманы «Два полюсы», «Аўстральчык»). Новыя грамадскія падзеі не заўсёды выклікалі ў яе адгалосак, чытач больш прыслухоўваўся да голасу С.Жэромскага, У.Оркана, У.Рэйманта. Але ў гэтым моцным мужчынскім хоры быў чуваць і яе голас.
Безумоўную цікавасць для айчыннага чытача ўяўляе і эпісталярый Э.Ажэшкі. Трыста старонак мастацкай прозы (а менавіта так мы схільныя разглядаць лісты пісьменніцы) адрасаваны ў беларускае Флар'янова, наднёманскі маёнтак Тадэвуша Бохвіца. Гаспадар маёнтка, унук вядомага філосафа-мараліста Фларыяна Бохвіца, прыстойны і добра выхаваны, уяўляў з сябе летуценніка той пары, калі пад націскам капіталістычнай эканомікі затрашчалі «вішнёвыя сады». У летнія месяцы ён вымушаны быў засяліць флар'яноўскі двор дачнікамі з розных канцоў Беларусі і Польшчы. Не вельмі прыстасаваны да жыцця, пакінуў галоўнае кіраванне домам у руках жонкі, а сам «ахвотна ўцякаў да сваіх папер».
У Флар'янова завітала ўлетку 1908 года і Эліза Ажэшка, бо гэтая мясціна ў пэўнай меры адпавядала яе запатрабаванням. Сярод шматлікіх у гэтых месцах маёнткаў Флар'янова вылучалася высокім узроўнем духоўнай культуры, моцнымі традыцыямі асветніцтва, трываласцю нацыянальна-вызваленчых і патрыятычных ідэалаў. Не апошнюю ролю ў флар'яноўскай гаспадарцы адыгрываў вялізны маляўнічы сад у суседстве з рэчкай Ведзьмай і купальняй.
Так апошнія два гады жыцця пісьменніцы былі азораны сяброўствам з панам Тадэвушам. Яно было — як ачышчальная навальніца ў скрушлівым адзінокім жыцці стомленай і ўжо хворай Элізы Ажэшкі, якая штодня пісала да яго лісты. Ліставанне пачалося з першага дня іх сустрэчы і пазней склала цэлую кнігу. Прачытаўшы гэтую кнігу, Яраслаў Івашкевіч назваў яе «сенсацыйнай, незвычайнай», тым больш, што адрасат быў гадоў на дваццаць маладзейшы ад аўтаркі лістоў.
Яны з самага пачатку мелі спавядальны тон, набывалі характар дзённіка, сталі «гісторыяй душы». Лістоў пана Тадэвуша не захавалася, аднак не даводзіцца сумнявацца, што літаратурнае партнёрства было няроўным і двухгадовая перапіска патрабавала ад яго вялікіх намаганняў.
Важнай падзеяй для пані Элізы была паездка ў Ракаў да братоў Здзяхоўскіх. На адзін дзень яна затрымалася ў Менску, дзе яе цёпла віталі. Аднак самым моцным уражаннем ад паездкі застаўся ўсё ж Ракаў, які пісьменніца назвала «літоўскімі Афінамі».
З нецярплівасцю чакала Эліза Ажэшка другога флар'яноўскага лета. Дзякуючы ёй у беларускім маёнтку сабраліся славутасці — празаік, аўтар «Мужыкоў» і «Зямлі запаветнай» Уладзіслаў Рэймант, прафесар Варшаўскага універсітэта доктар Генрык Нусбаўм, тэатральны дзеяч і крытык Юзаф Катарбінскі, піяністка пані Асяцімская, будучы вядомы артыст Страхоцкі...
Неўзабаве ўсе запрошаныя знайшлі сабе занятак па душы, быў створаны «флар'яноўскі тэатрык», які амаль кожны вечар чакаў гледачоў. На адным з гэтых літаратурных спектакляў пані Эліза і Катарбінскі прачыталі «Псалом добрай волі» З.Красінскага ў суправаджэнні хору беларускай моладзі.
Цэнтрам усяго флар'яноўскага жыцця былі двое класікаў. Праца земляроба карысталася вялікай пашанай у творчасці Элізы Ажэшкі і Уладзіслава Рэйманта. Яны абодва лічылі, што чалавек да таго часу застаецца чалавекам, пакуль любіць зямлю, разумее і ўспрымае яе як карміцельку. Настроеныя на гэткі лад, усе госці флар'яноўскага дому былі запрошаны на свята дажынак...
Вяртанне ў Горадню стала для пісьменніцы трагічным. Цяжка перажыла яна расстанне з Флар'яновым, яе лісты прасякнуты горыччу, жалем, нават адчаем: «Цяпер адчуваю сябе слабой супраць тугі, болю і магу безнадзейна марнаваць дарагія дні, напэўна нямногія». Прадчуванне не падманула — 18 траўня 1910 года Э.Ажэшкі не стала.
Нечаканасцю для царскай цэнзуры быў выхад яе апошняй кнігі «Gloria victis» (1910). Перайначыўшы лацінскае выслоўе «Гора пераможаным» на «Слава пераможаным», яна стварыла дакументальны помнік рэальным героям нацыянальна-вызваленчай барацьбы беларускага і польскага народаў.
У кнігу ўвайшло пяць навел: «Яны», «Афіцэр», «Гекуба», «Бог ведае хто» і «Gloria victis».
Першая навела «Яны» прысвечана рамантыцы подзвігу і барацьбе паўстанцаў — палескай эпапеі Р.Траўгута з дня сфармавання атрада да моманту яго разгрому ў Горацкіх лясах. Яна служыць экспазіцыяй да далейшага то велічна-ўрачыстага, то вельмі ўсхваляванага апавядання.
Літаратурную крытыку крыху бянтэжыла незвычайнасць, неадпаведнасць мастацкага жанру, калі ў навелістычную аснову раптам уключаюцца старонкі дзённіка або ўласны «паэтычны рэпартаж». У гэтым «разбурэнні» навелістычнага жанру выявілася мастацкая сіла, а не слабасць пісьменніцы. Захаваўшы набыткі, яна ўзбагаціла жанр наватарскімі знаходкамі, выкарыстаўшы прыклады аўтабіяграфічнай дакументалістыкі, дзе філасофія і падзеі эпохі прапушчаны праз сэрца аўтара.
Расейскаму царызму было мала тых здзекаў, што рабіліся Элізе Ажэшцы пры жыцці. Царызм пастараўся адпомсціць ёй нават пасля смерці. У снежні 1911 года ў Віленскай судовай палаце пачаўся суд над яе кнігай пра герояў 1863 года. Кнігу выдаў у Вільні накладам 3000 асобнікаў Вацлаў Макоўскі, таварыш пісьменніцы па сумеснай выдавецкай дзейнасці ў канцы 70-х гадоў. Пакуль царская цэнзура спахапілася, ужо было позна. Паводле загаду Часовага камітэта па справах друку кніга была канфіскавана, але на паліцах кнігарняў заставалася яшчэ 20 кніг. Яны былі імгненна раскуплены, што сведчыла аб поспеху «Gloria victis» сярод чытачоў.
У гэты том увайшлі найбольш значныя аповесці, апавяданні і нарысы Элізы Ажэшкі, творы, у якіх праўдзіва, з вялікай мастацкай сілай адлюстраваны розныя бакі жыцця беларускага народа другой паловы ХІХ стагоддзя.
Але змешчанымі тут творамі не заканчваецца знаёмства беларускага чытача з вялікай літаратурнай спадчынай нашай славутай зямлячкі. Наперадзе яго чакае яшчэ не менш прыемная сустрэча з раманам-эпапеяй Элізы Ажэшкі «Над Нёманам», які рыхтуецца да выдання ў гэтай жа серыі «Беларускага кнігазбору».
Валянціна Гапава
Аповесці
Нізіны
І
На палі ападаў вясновы вечар, напоўнены пахам свежаўзаранай зямлі. Імжэў дождж. Было пахмурна і ціха. Па дарозе, абсаджанай рэдкімі дрэвамі, ішла босая жанчына ў сярмязе. Яна ішла хутка, не разбіраючы дарогі ў змроку і імгле, не абмінаючы ні лужын, ні глыбокіх каляін, якія з-пад яе босых ног пырскалі вадой і рэдкай сакавіцкай гразёй. Цяжкімі і дужымі былі гэтыя ногі і спрадвеку зжытыя з зямлёй, па якой ішлі. Ім было ўсё роўна, дзе ісці, абы толькі ісці хутка. Як і самой жанчыне было ўсё роўна, што яе акружае, абы толькі хутчэй дайсці туды, куды яна так спяшалася. Яна нічога не баялася: ні цемры, што насоўвалася з кожным крокам, ні цішыні, якая ахапіла наваколле, ні рассыпаных па палях грушаў-дзічак і таполяў, якія нагадвалі зданяў. І гэтаксама як нішто яе не палохала, так нішто і не захапляла: ні нерухомае скляпенне неба, аздобленае белымі і шэрымі аблокамі, ні пахі зямлі, якія прыносіў з загонаў цёплы вецер, ні зоркі, што самотна там-сям міргалі сярод хмар. Бясстрашная і абыякавая да ўсяго, стройная і дужая, гнаная нейкім клопатам, яна ішла і ішла...
У канцы дарогі перад ёй мігнулі два асветленыя акны. Гэта былі будынкі нейкага фальварка, абгароджаныя звычайным драўляным плотам. Паміж доўгай варыўнёй і градамі можна было таксама разгледзець драўляную брамку, якая адчынялася толькі ў адзін бок. Якраз цяпер гэтая брамка рыпнула, з цяжкасцю пасунулася наперад і зарылася ў гразі. Тады рука, што яе адчыняла, пачала яе трэсці. Да грукату і ляскату, што рабіла тузаная туды-сюды брамка, далучыўся нізкі мужчынскі голас, які казаў:
- Каб ты скісла! Каб цябе ваўкі!
Аднак пажаданне, каб ваўкі з'елі браму, засталося няскончаным. Чалавек, што гэта казаў, з цяжкім мяшком на плячах, крэкчучы, праціснуўся праз вузкую дзірку і пайшоў па дарозе ў кірунку, супрацьлеглым таму, адкуль спяшалася кабета. Спачатку здалося, што яны размінуцца, не звяртаючы адно на другога ніякай увагі. Але мужчына, не паварочваючы твару, трошкі прыгорблены пад цяжарам мяшка на плячах, сказаў:
- Хрысціна?
- Я, - адказала кабета.
- Які чорт цябе носіць па начах?
- Такі самы, што і цябе, - адрэзала.
З тону іх галасоў можна было падумаць, што яны ненавідзелі адно аднаго альбо былі ў зацятай сварцы. Аднак мужчына спыніўся.
- Куды? - запытаўся зноў.
- Да вуканома, - сказала жанчына і таксама спынілася. Яны стаялі здалёку адзін супраць аднаго праз дарогу.
- Ардынарыя? - спыталася яна, рухам галавы паказваючы на мяшок.
- Але! Асьміну жыта за мінулы месяц... з мякінай змяшала... каб ёй косці скруціла!
- Хто? Бахрэвічыха? Ці гэта яна выдавала?
- А яна... ведзьма! Каб ён выдаваў, мякіны б не даў... ды сама з ключамі прыляцела... «Давай, хаме, мяшок!» І насыпала палову жыта, а палову мякіны... каб ёй так хваробаў насыпала...
Калі мужчына гэта расказваў, Хрысціна набліжалася да яго. А спынілася - было відаць, што ўглядаецца ў ягоны твар.
- Ай, Ясюк, Ясюк! Каб яна дзень і ноч сыпала, не насыпала б табе столькі мякіны, колькі слёз вылілася праз яе з маіх вачэй... Вочы я праз яе над сабой і маімі сынкамі выплакала і думала, што за маю крыўду Пан Бог на яе хуткі канец нашле... Не наслаў. Пануе і раскашуе...
Стаяла выпрастаўшыся і трэсла галавой. Мужчына толькі раз абыякава кіўнуў галавой.
- Ага! - буркнуў.
Раптам, аднак, спытаўся:
- Чаго ты туды ляціш? Паглядзець яшчэ хочацца? Калі маладая была, выгнаў, то чаго ўжо зараз у вочы лезці? Лепш бы спала ў хаце на печы!
Усё яшчэ выпрамленая, нерухомым позіркам упёршыся ў чалавека, сціснуўшы падбародак пальцамі правай рукі, кабета сказала:
- Выгнаў, то і выгнаў... Але чаго ён перад тым сватоў, што прыязджалі да мяне, выганяў? Калі не кахаў, то навошта сватоў выганяў?
Прамаўляла яна манатонным, ці то задумлівым, ці то здзіўленым голасам.
І далей працягвала:
- Кажа, бывала: «Хрысця, пачакай толькі! Як вуканомам мяне зробяць, ажанюся з табой». Сватоў праганяў... Ні мяне дружкі на дзяжу садзілі, ні мне спявалі: «Коні цугам! Коні цугам!», ні я зерне ў куты мужавай хаты сыпала, ні мне свякроўка галаву дзяжой накрывала...
Голас яе набіраў гук манатоннага спеву. Ясюк нецярплівым рухам паправіў мяшок на спіне.
- От, - сказаў, - прыпомніла сабе баба дзявочы вечар і плакаць стала...
Але нялёгка было спыніць Хрысцініны прызнанні і скаргі. Не гаварыла, а хутчэй галасіла далей:
- Ніхто мне гараваць не памагаў, ніхто маіх сынкоў на руках сваіх не калыхаў, ніхто маёй галоўкі не пашкадаваў. Сама, адна я жыла, працавала, гаравала, скуру з рук сабе здзірала, босая хадзіла, поснае ела, а ўсё пра сынкоў сваіх...
- Годзе! Годзе! - буркнуў Ясюк. - Хадзі дахаты! Разам ісці весялей будзе!
- Не магу я дахаты ісці, Яська, не магу дахаты! - завяла жанчына. - Мушу я ісці да Бахрэвіча і пакланіцца яму нізка, і пра ратунак для майго Піліпкі прасіць...
- Ага! - прамармытаў мужчына, як быццам цяпер ужо зразумеўшы, чаго Хрысціна ішла да аканома.
- Разумнейшы ён за мяне... можа, злітуецца над сваім уласным дзіцем... можа, парадзіць... можа, паможа... можа, уратуе...
- Ага! - паўтарыў мужчына. І дадаў: - З Богам!
- З Богам! - адказала кабета, і яны разышліся. Расстанне гэтае было раптоўным і развітанне кароткім.
Яму цяжка было стаяць з асьмінай жыта на плячах, ёй трэба было спяшацца прасіць паратунак для Піліпкі. Жылі яны разам ці блізка адно каля аднаго, бо, адышоўшы колькі крокаў, мужчына павярнуўся і спытаў:
- Калі дахаты вернешся?
- Сёння, зараз! Ці ж я тут гуляць буду?
Праз тую самую дзірку трошкі пахіленай брамкі, дзе са сваім мяшком ледзь праціснуўся Ясюк, яна лёгка ўвайшла на цёмны і гразкі панадворак фальварка. Пасярод гэтага панадворка на фоне вячэрняга змроку выдзялялася вялікаю цёмнаю плямай купка невысокіх дрэў: можа, кусты акацый, а можа, бэз. Шырокія палосы святла падалі на іх з двух асветленых вокан невялікага дома, залоцячы і аздабляючы далікатнымі ўзорамі яшчэ голыя, без лісця галіны. Хрысціна стала пад дрэвамі і цалкам злілася з іх фонам. З-за асветленых вокан далятала на панадворак гучная гамана. Грубы і раз'ятраны голас крычаў:
- Не па-нямецку і не па-французску табе казала. Не раз і не дзесяць разоў, але сто разоў, тысячу разоў, мільёны разоў казала: «Як едзеш на імшу ў Рудню, дык прывязі бутэльку пантаку*!» Ці ты калі прывёз? Га? Чаму не прывёз? Узяў з сабою рубель, а дахаты прывёз дзесяць капеек... Як спаць пайшоў, я ўсе кішэні ў сурдуце і ў камізэльцы перавярнула і толькі дзесятку знайшла. А дзе ж рубель падзеўся? Пэўна, за яго для якой каханкі стужак накупляў, а віна для жонкі і дзяцей, каб не сорамна было госця прыняць, шкадуеш...
* Пантак - гатунак чырвонага віна.
Тут гэтая лавіна жаночых слоў была перапынена іншым голасам, таксама жаночым і таксама разгневаным, але гучаў ён маладзей і больш прыемна...
- Мая мамка! Але ж хіба татка думае калі пра нас? Ці ж татка дбае пра тое, што з намі будзе?
Трэцяя жанчына, таксама, відаць, маладая, падхапіла:
- Здаецца ж, мы не галадранцы, каб госця як якія мужыкі прымаць... Што кузен Капроўскі падумае сабе, калі нават віна...
- Але ж на боскую літасць, Мадзя, Рузя, Карольця... - спрабаваў адазвацца мужчынскі бас.
- Маўчаць! - рашуча перапыніла яго самая старэйшая з жанчын. - Будзеш ты мне тут яшчэ рот адкрываць! Не з хамкай жаніўся, і дзеці твае - не хамскія дзеці. Ажаніўся з Капроўскай, і май пашаноту! Ці чуеш?
- Чую, Мадзя, чую, але здаецца мне, што з раднёй не трэба такіх цырымоній рабіць і ў нашым становішчы... віно...
- У нашым становішчы! У нашым становішчы!.. У тваім становішчы, а не ў маім! Лапцюжным шляхцюком быў і лапцюжным шляхцюком застаўся! Трэба было са сваёй хамкай Хрысцінай жаніцца, а не браць Капроўскую... Дурань!
Пасля гэтай апошняй кропкі, якой яна так энергічна закончыла свой шумны пасаж, пачулася, як гучна стукнулі дзверы, і на ганак, аздоблены двума тонкімі слупкамі і дзвюма лаўкамі, выбег сярэдняга росту мужчына, шыракаплечы, каржакаваты, з непакрытай галавой. Выбег так, як стаяў, без шапкі; апынуўшыся на ганку, палез ва ўнутраную кішэню сурдута, выцягнуў адтуль насоўку і выцер ёй сабе твар. Цяжка ўздыхнуўшы, сышоў з ганка і ступіў колькі крокаў, як быццам збіраючыся ісці куды вочы глядзяць. І тады з глыбога ценю, што кідала на сярэдзіну панадворка купка дрэў, пачуўся вельмі ціхі воклік:
- Паночку! Паночку!
Бахрэвіч спыніўся, і ў тую ж хвіліну ад чорнай плямы адарвалася і высунулася на адну з палосаў святла, што спадала з вокнаў і залаціла ўзоры пасплятаных галін, Хрысціна. Босыя ногі яе ўвязлі ў гразі, высокая і зграбная постаць у грубай сярмязе не то трывожна, не то пакорліва згорбілася; галава ў чырвонай хустцы схілілася ў нізкім паклоне - так, што твару нельга было распазнаць, і толькі ў залацістым святле агніста бліснулі чорныя запалыя вочы. Гэтыя вочы і пазнаў, відаць, Бахрэвіч.
- Ага! Гэта ты, Хрысця! - прамовіў.
І адразу ж поўным перасцярогі рухам выцягнуў руку.
- Чаго на святло вылазіш? - перапалохана зашаптаў. - Хавайся! Хуценька! Вунь там стань, паміж дрэў! Ну, чаго ты хочаш, кажы хуценька, бо калі бабы, барані Божа, убачаць, дрэнна будзе і мне, і табе. Чаго ты хочаш?
Сялянка ў сярмязе з нізка схіленай галавой злілася зноў з агромністай чорнай плямай, і ў чорнай той цемры, дзе яна знікла, пачуўся здушаны шэпт, у якім гучалі хваляванне і просьба:
- Пане, дарагі! Мілы! Злітуўся нада мной, няшчаснай сіратой, парадзь, дапамажы, ратуй Піліпку!
Бахрэвіч, плячыстая постаць якога грузна вымалёўвалася на фоне пазалочаных галін, усё азіраўся на вокны дома і няўцямным рухам час ад часу выціраў насоўкай лоб. Пачуўшы імя Піліпкі, ён апусціў руку з насоўкай, моцна ўздыхнуў і, павагаўшыся крыху, ледзь чутным голасам спытаў:
- Ну! Узялі хлопца ў войска? Дык ужо ж ведаю пра гэта, бо ты ж мне таксама тры месяцы таму вушы аб'ядала просьбамі, каб яго ўратаваў...
- Раз толькі, паночку! Далібог, раз толькі прасіла... - зашэмраў у чорнай цемры пакорлівы ціхуткі голас, але Бахрэвіч нецярпліва махнуў рукой.
- Забралі, дык і забралі! Не такія, як ён, ідуць... Паны і графы ў войска ідуць... дурніца ты! Што я табе на гэта парадзіць магу?.. От, дарэмна толькі ходзіш тут, на мяне і сябе бяду наклікаеш... Сядзела б лепей у хаце. Ну што, як табе зараз? Ясюк лепшы за Максіма? Бачыш, які я добры, не звер які... Як дазнаўся, што Максім вас крыўдзіў, дык адразу змясціў вас у Ясюковай хаце. З Ясюкамі лепш табе жыць, га? Ардынарыю Антоська бярэ такую самую, што і Ясюк, хоць маладзейшы і слабейшы. Хлеба вам хапае, га?
Зноў абцёр насоўкаю лоб і чакаў адказу. Аднак не дачакаўся. Ягоную гаворку жанчына выслухала цярпліва, не перапыняючы яе нават уздыхам, але калі змоўк, замест таго, каб адказаць на пытанні, пачала:
- Забралі, дык забралі. Ведаю я, што не такія, як ён, у войска ідуць... На тое яны ўжо нараджаюцца, каб ісці... паплакала, паплакала, дый плакаць перастала. Граматны, думаю сабе, і такі маленькі, такі прыгожы... дасць сабе рады, людзі любіць яго будуць, апека Божая над ім, сіратой...
Сцішаны голас яе перарваўся на хвілю, чуваць былі ў ім слёзы.
- Ну, дык чаго ж зараз хочаш? - з нецярплівасцю, усё часцей пазіраючы на вокны, спытаўся Бахрэвіч.
У чорнай цемры штосьці хруснула, як быццам дзве рукі заламаліся ў роспачы.
- Пане, дарагі, мілы! Яго шлюць зараз, шлюць далёка, далёка, на край свету... Пісаў ён мне, рыбка мая міленькая: «Мамачка, не вытрываю... грудзі мне баляць і ў жываце сілы ніякай няма... дарогі такой далёкай не вытрываю, тамтэйшага холаду і чужых людзей не вытрываю... Мамачка, каб мяне тут пакінулі, то хоць бы часам мог людзей нашых пабачыць і твае старыя вочы пацалаваць... Але не мне, не мне ўжо паміж вамі быць, паеду, дый памру на канцы свету... прыйдзі ты яшчэ да мяне, мамачка, хоць разочак, хай я хоць развітаюся з табой!»
Заплакала яна ўжо па-сапраўднаму, але, трывожачыся, што не паспее ўсё сказаць, здушыла слёзы і шаптала далей:
- Пайшла я ў Ангрод*... свету божага за слязамі не бачыла, але ішла... прыйшла да казармаў. «Піліпка!» - клічу. Выскачыў ён на ганак... кінуўся мне ў ногі і калені цалуе... «Мамачка, мы ўжо з табой апошні раз бачымся на гэтым свеце».
* Ангрод - пад гэтай назвай Э.Ажэшка мае на ўвазе горад Горадню.
- Глупства! - усклікнуў Бахрэвіч. - Ці ж ён адзін ў далёкі край ідзе... І іншыя ідуць і варочаюцца...
- Ой, доля мая! - енкнула кабета. - Ідуць, ды не такія недалэнгі, як ён... бледненькі быў і слабенькі ад нараджэння... потым да яго тая ліхаманка прычапілася...
- Ано! То чаму ж Антоську лепш не аддала? Той здаровы і моцны.
- Альбо я каго аддавала, паночку, ой доля мая! Піліпку пазвалі... пайшоў. Старэйшы. Дваццаць і адзін гадок на мінулага, значыць, святога Юзафа скончыў, а Антоську дзевятнаццаты з восені пайшоў... Каб жа ён здаровы быў... але ж такі ніякенькі... Пачалі, паночку, яго вучыць, дый не скончылі... Забыліся пра беднага сірату... Парабка сапсулі, а ксяндза не зрабілі...
Бахрэвіч нецярпліва адмахнуўся.
- От! Яшчэ мне тут выгаворваць будзе! Дужага мужчыну ёй пакінулі, а недалэнгу забралі. Дык чаго ж болей хочаш? Што я табе параджу? Ідзі прэч і не цягайся тут дарэмна, бо як раззлуюся, то зусім цябе з Антоськам з маёнтка выпраўлю...
Павярнуўся, каб адысці, але з цемры на залатую паласу святла высунуліся наперад дзве рукі, якія ўхапілі ягоныя рукі, а потым галава ў чырвонай хустцы схілілася нізка і пачала абсыпаць пацалункамі тыя рукі.
- Пане! Найдаражэйшы! - шаптала кабета, цалуючы ягоныя рукі. - Злітуйся... ты мудрэйшы за мяне і за ўсіх нас, бедных людзей. Дай раду! Куды мне ісці, каго прасіць, каб не слалі яго далёка, каб пакінулі яго тут... Можа б, вы самі паехалі ў горад... у вас там знаёмыя розныя... можа б, што для яго выстараліся... Гэта ж тваё роднае дзіцятка... Гэта ж я праз цябе ўсё жыццё нешчаслівай была... Ні мяне дружкі на дзяжу садзілі, ні мне да шлюбу спявалі, ніхто мне гараваць не памагаў, ніхто галоўку маю не пашкадаваў...
Раптам перастала. Узняла галаву. Чорныя, запалыя, сплаканыя вочы бліснулі і ўпёрліся ў твар мужчыны.
- Паночак! Стафанка! Я на цябе не гнеўная... Не праклінала я цябе і праклінаць не стану...
Голас яе зноў патануў у слязах.
- Любіла я цябе, ой, любіла, як сваю ўласную душу... Пашкадуй ты мяне хоць крышку і Піліпку майго ўратаваць памажы...
Бахрэвіч адчуваў сябе, відаць, заклапочаным і расчуленым. Ён пераступаў з нагі на нагу, гучна соп і ўвесь час мармытаў:
- Ну, і чаго ўжо? Чаго? Досыць ужо! Ну, досыць! Памагу, параджуся... можа...
У гэты момант на ганку пачуўся крык, грубы і адначасова прарэзлівы. Вельмі нізкія тоны спалучаліся ў ім адначасова з тонамі надзвычай высокімі, і выкрыквалі адно толькі слова, адно толькі імя:
- Стафан! Ста-а-а-фан! Ста-а-а-афа-а-а-ан!
Стафан Бахрэвіч здрыгануўся з галавы да ног і паспешлівым, усхваляваным шэптам кінуў Хрысціне некалькі слоў:
- Вымятайся! Хутчэй! Каб і духу твайго не было!
Пабегла, але, на жаль, устрывожаная ўцёкамі, не зважала на гульню святла і ценяў, што стваралі пасярод панадворка асветленыя вокны. Не толькі яе дух, але і сама яна, высокая і хударлявая, прыгорбленая страхам, гучна чвякаючы босымі нагамі па гразі, паказалася ў адной з палос святла, прамінула яе і знікла ў цяні.
Але яе заўважыла і пазнала кабета, якая стаяла на ганку і з шырокіх грудзей якой вылятаў гэты покліч. Усёй таўшчэзнай сваёй паставай яна пахілілася наперад, выцягнула шыю; у святле, што падала з найбліжэйшага акна, паказалася яе галава з гладка зачасанымі валасамі, круглым, тлустым, чырвоным тварам і пукатымі блакітнымі вачыма, што набылі цяпер такі выраз, як быццам яна раптоўна ўбачыла вампіра ці васіліска.
- А-а-а-а!
Яна знікла з ганка, у сярэдзіне дома знік таксама і Бахрэвіч; за двума асветленымі вокнамі закіпела, як у катле.
За тымі вокнамі быў досыць вялікі квадратны пакой, са звычайнай столлю з бэлькамі, з простай, пафарбаванай чырвонай падлогай, са старасвецкай мэбляй, аббітай квяцістым паркалем, з мноствам святых абразоў і свецкіх партрэтаў у блішчастых рамках на сценах, абклееных самымі таннымі шпалерамі, з мноствам, на камодзе і на століках, прэтэнцыёзных і надта ж брыдкіх цацак, як, да прыкладу: букетаў з ніцяных і папяровых кветак, кошычкаў з пацерак, кілішкаў і чарнільніц з каляровага шкла, гіпсавых лялек, сабачак і анёлкаў з цукру і г.д. На вокнах не было ні зялёных раслін, ні кветак, замест гэтага на сетачных, ручнога вырабу фіранках віселі розныя дзіўныя кошычкі, вазонікі, букецікі, таксама ручной работы, - з нітак, пацерак, паперы, паркалю і г.д. Пасярод стала, накрытага да вячэры, гарэла досыць масіўная лямпа, прыцемненая празрыстай засняй, якую таксама нейкія жаночыя пальчыкі вырабілі з паперы, вельмі старанна і па-майстэрску выкалаўшы на ёй шпількай разнастайныя ўзоры. Пакой дапаўняла ў адным з кутоў шырока пасаджаная печ з зялёнай цэглы, а ў другім куце стаяла вельмі старэнькае і занядбанае фартэпіяна, з аблезлай палітурай і пажоўклымі ад старасці клавішамі.
У гэтым вось пакоі, у яркім, хоць і прыцемненым святле лямпы, крычучы і жэстыкулюючы, бегалі адна за адной чатыры асобы ў нейкай дзіўнай і вартай жалю барацьбе. Мужчына там быў адзін, Стафан Бахрэвіч. Жанчын жа было трое. Самая старэйшая, тоўстая, з вялікімі грудзьмі ў ваўнянай сукенцы, у прасторнай кофце, трымала ў тлустай чырвонай руцэ элегантны, з пазалочанай булдавешкай кіёчак, і круціла ім высока над сваёй галавой і над галовамі дзвюх маладых прыгожа прыбраных дзяўчат, што падымаючыся на дыбачкі і цягнучы рукі ўверх, рабілі роспачныя спробы ўхапіць і адабраць золатагаловы кіёчак. Такія ж і з такой самай мэтай намаганні спрабаваў чыніць і Бахрэвіч, але не мог, бо жонка ягоная, Мадзя з дому Капроўскіх, адной рукой баронячы прыладу сваёй помсты, другой трымала каўнер ягонага сурдута так моцна, што ён нізка згінаў свае шырокія плечы і шырока вылупліваў напаўпрытомныя блакітныя вочы. Кабета круцілася, сапла і размахвала кіёчкам; дзяўчаты цягнуліся за ім, падскоквалі і пішчалі; мужчына вырываўся, падымаў рукі, каб вызваліць каўнер свайго сурдута, і соп усё гучней. Пры гэтым яны падобна таму, як рухаюцца ў космасе сістэмы планет, бегалі падчас свайго зацятага змагання вакол накрытага да вячэры стала. Ніхто з іх не маўчаў, усе гаварылі адначасова. Гаворка гэтая была задыханая, перарывістая, але ўсё ж можна было пачуць асобныя сказы і словы, як, напрыклад, гэтыя:
- З кім бацечка размаўляе... ля клумбы... Езус Хрыстус... З Хрысюняй сваёй... вечарочкам... мілы бацечка... воўк да лесу цягне... лапцюжны шляхціц да хамкі...
- Мадзя! Сэрца маё... дзеці глядзяць...
- Мама! Проша аддаць кіёчак! Гэта Людвікаў кіёчак... мама паломіць кузенаў кіёчак...
- Мятлу! Езус Хрыстус, прынясіце мне мятлу, то аддам кіёчак... Вечарком... па клумбах з Хрысюняй...
- Мадзя! Сэрца маё... ты ж ведаеш, што гэта ўсё прайшло!..
- Пакажу я табе прайшло, аж табе зоркі ў вачах засвецяць...
- Мама! Не выпадае так з бацькам біцца...
- Мама нас кампраметуе... мы праз гэта ніколі замуж не павыходзім...
- Мятлу! Езус Хрыстус! Мятлу! Прэч, блазнота, не перашкаджайце...
- Мама! Проша аддаць кіёчак... Мы не дазволім...
- Не перашкаджайце, бо дам...
І гэтая абяцанка не была дарэмнай. Кіёчак упаў на зямлю, Бахрэвічаў каўнер здабыў свабоду, затое два кулакі ўпалі на плечы дзяўчат, і яны, выбухнуўшы плачам, пакінулі поле змагання і з насоўкамі каля воч адвярнуліся да зялёнай печы. Бахрэвіч адным скачком апынуўся каля дзвярэй, і ў той жа час за вокнамі пачуўся ляскат брычкі.
- Людвік прыехаў! - крыкнуў Бахрэвіч, і на твары яго адбілася невымоўная радасць. Як заяц цераз мяжу, ён пераскочыў цераз парог і знік у сенях. Бахрэвічыха гучна адсаплася, паправіла на галаве каптурык, абцягнула сукенку і паставіла ў кут кіёчак з пазалочанай булдавешкай. Паненкі дзьмухалі ў насоўкі і выціралі свае вочы ад слёз. Вусны іх, толькі што скрыўленыя, расцягнуліся ад задавальнення; яны прыгладзілі далонямі валасы, даткнуліся бантаў, што аздаблялі станікі і, насоўкамі, як веерамі, ахалоджваючы твары, пачалі хадзіць наўкруг стала, адна за другой, з дыстанцыяй, - гэта значыць павольна і паважна, з горда ўзнятай галавой і нядбайным пакалыхваннем рук туды і назад. Калі казаць увогуле, то яны рабілі прыемнае ўражанне. Зграбныя постаці, круглыя і шыракаскулыя тварыкі, як у бацькі і маці, але белыя і свежыя, кірпатыя носікі і малыя вочкі, ружовыя шчочкі і густыя валасы. Апрануты яны былі вельмі модна, а мода якраз у гэтым годзе змушала жаночыя строі як мага больш падкрэсліваць пышнасць грудзей і клубоў. Таму іхнія сукенкі з самай таннай тканіны былі надзьмутыя і выпуклыя ажно залішне. Брунетка Рузя ўпрыгожыла свае валасы пунсовай стужкай, а бландзінка Карольця - блакітнай. Усё было на іх і ў іх старанна дапасаваным і вытанчаным: ад свежых тварыкаў, якія, відаць, ніколі не апальвала спёка і не марозіў вецер, да чаравічкаў, што зграбна абціскалі моцныя і плоскія ступні. Рукі, што так грацыёзна памахвалі насоўкамі, таксама былі шырокія і грубыя і здаваліся на першы погляд не абы-якой сілы, але затое былі яны пакрытыя белай скурай, гладкай, як атлас. Вось так апранутыя і з такім вось выглядам, з высока ўзнятымі галоўкамі, хадзілі яны адна за другой наўкруг стала. Нельга сказаць, што іхнія крокі нагадвалі шум пралятаючага зефіру, але гэты тупат заглушаўся звонам, а хутчэй ляскатам талерак, якія расстаўляла на стале яшчэ разгарачаная і задыханая, але ўжо трошкі супакоеная Мадзя. Дзяўчаты два разы абышлі наўкруг стала, пакуль з трэскам не адчыніліся дзверы з сеняў і ў пакой не ўвайшоў Людвік Капроўскі. За ім, як цень, абвялы і нясмелы, усунуўся і, паглядам ацэньваючы сітуацыю, затрымаўся ля сцяны гаспадар дому.
Калі б у гасцёўні Бахрэвічаў было цёмна, то постаць госця асвятліла б яе. Гэта быў чалавек не такі ўжо і маладзенькі, бо меў на выгляд пад трыццаць гадоў, але надзвычай элегантны, смелы, можна сказаць, вытанчаны, хударлявы, невысокі, з ног да галавы акрыты тонкім і добра скроеным сукном. Блішчаў ён шырокай, цвёрдай і беласнежнай манішкай кашулі, залатым ланцужком ад гадзінніка, залатой аправай блакітных шкельцаў, умешчаных на не зусім ужо каб і грэцкім носе, рудымі бакенбардамі, што аздаблялі бледны, адутлаваты твар з нізкім паморшчаным лбом, з вачыма, што кідалі з-за шкельцаў акуляраў вострыя і праніклівыя позіркі.
- Вітаем! Вітаем пана адваката-дабрадзея! - выпрастаўшыся і працягнуўшы тлустую і чырвоную руку, надзвычай прыязна ўсміхаючыся, загаварыла Мадзя Бахрэвіч. Паненкі зашчабяталі:
- Добры вечар, кузен! Дзе гэта, кузен, так доўга сядзеў?
- Я ўжо думала, што кузен так закахаўся ў кагосьці, што і пра нас забыўся.
Ходзячы каля стала, яны кідалі гэтыя словы госцю цераз плячо. Потым захіхікалі і на знак паразумення штурхнулі адна другую локцем.
Людвік Капроўскі з размашыстай і шумнай элегантнасцю падступіўся напачатку да гаспадыні дому і, злёгку пацалаваўшы ёй ручку, падбег да паненак. Яны ўсё яшчэ хадзілі вакол стала, толькі ўзяліся пад рукі... Ён пачаў хадзіць перад імі, з рухамі і ўсмешкаю бывалага сэрцаеда. Усчаўся зноў вялікі шум, але на гэты раз вясёлы. Паненкі дапытваліся ў кузена: ці кахае ён там каго ў Ангродзе, ці тут у іхняй парафіі? На што ён, не даючы выразнага адказу, даваў зразумець, аднак, што кагосьці вельмі кахае, і панну Разалію пацвельваў нейкім панам Каролем, суседам.
- Хай яго ліха возьме! - буркнула паненка. - Было б кім галаву сабе забіваць!
- Чаму ж не? Прыстойны кавалер...
- Ой, кавалер! Каршун нейкі! - адказалі абедзве ў адзін голас.
- Як? Як паненкі яго называюць? - з вясёлымі іскрынкамі прытоенага смеху ў вачах пытаўся Капроўскі.
- От, шляхцюра, недалэнга, і ўсё! Нізашто на свеце не выйшла б за такога...
- Я таксама. Нам абедзвюм тутэйшыя кавалеры не да густу. Нам падабаецца толькі гарадская моладзь... Што за параўнанне!
Капроўскі паклонам і ўдзячнай усмешкай падзякаваў за гарадскую моладзь, да якой і сам належаў. У гэты час Бахрэвічыха, якая перад гэтым знікла была з гасцёўні, унесла і паставіла на стале дзве талеркі, дзе на адной яшчэ сквірчэлі падсмажаныя каўбасы, а на другой дымілася баранова пячонка. Бахрэвіч запрашаў госця на гарэлачку, Бахрэвічыха, рэжучы пячонку, штурхнула старэйшую дачку Карольцю локцем:
- Скокні на кухню, прынясі смажаную бульбу...
Паненка нічога не адказала, але, зрабіўшы сур'ёзны выгляд, адвярнулася і, скубучы бант ля станіка, павольна адышла да печы. Тут ужо, выпіўшы гарэлачкі, падышлі да стала абодва мужчыны. На пытанне, што пан будзе есці, пан адвакат паведаміў, што каўбас не есць, але ад пячонкі не адмовіцца... Бахрэвічыха злёгку ўдарыла ў плечы малодшую дачку Рузю.
- Бульбу смажаную да пячонкі... скокні ў кухню...
Паненка нічога не адказала, але стала сур'ёзнай, адвярнулася і павольна адышла да акна. Бахрэвічыха счырванела, сыкнула, але стрымалася. Не просячы больш нічыёй дапамогі, скокнула сама. Ад таго скоку затросся стол, зазвінелі талеркі і ўздрыгнуў Бахрэвіч. Аднак не прайшло і дзвюх хвілін, як поўная смажанай бульбы салатніца стаяла на стале, і ўся кампанія, не выключаючы гаспадыні, села за вячэру.
Падчас вячэры ішлі ажыўленыя і разнастайныя размовы. Перш за ўсё Мадзя загаварыла пра пантак. Перапрашала госця, што няма віна, і расказала, як Стафан забыўся прывезці з Рудні пантаку, хоць яму пра гэта настойліва гаварыла. Здагадлівы чалавек па бляску вачэй госця і дрыжанні мускулаў пад рудымі бакенбардамі мог бы без цяжкасці прачытаць: «Гэтая баба ўяўляе сабе, што я піў бы такое паскудства, як пантак! Ці яна пра іншае віно ніколі не чула?» Уголас, аднак, ён сказаў:
- Але хай жа дарагая цёця не робіць са мной ніякіх цырымоній... Ці ж я чужы чалавек!
- Гэта праўда, Людвісю, гэта праўда... твой бацька быў маім стрыечным братам... але зараз... ты пан адвакат... вялікая фігура...
Кажучы гэта, яна ўсміхалася з неапісанай ветлівасцю і прыемнасцю, а калі з твару сваяка пераносіла пагляд на твар Карольці, здавалася, што промнямі сваіх вачэй прагне злучыць і звязаць гэтую пару. У гэты момант яна выглядала лагоднай і нават добрай. Узрадаваны гэтымі яе паводзінамі, пасмялелы Бахрэвіч напачатку паціху, а потым ўсё жывей і жывей пачаў размаўляць з госцем. З гэтай размовы выявілася, што пан адвакат з Ангрода гасцяваў у сваякоў ужо некалькі дзён, штодзень выязджаючы ў ваколіцы дзеля ўпарадкавання інтарэсаў. Інтарэсам, які парадкаваўся сёння, была размова з сялянамі адной з суседніх вёсак на тэму працэсу, які гэтыя сяляне вялі з адным з найбагацейшых землеўладальнікаў за тры валокі лугу і дзве валокі ворнай зямлі, што межавалі з іхнімі надзеламі. Капроўскі вёў гэты працэс і галоўнаю мэтай ягонага прыезду сюды было здабыць ад сялянаў на кошты інтарэсу пэўную грашовую суму. Бахрэвіч на ўсе вочы ўглядаўся ў яго, слухаючы гэтыя прызнанні.
- Пабойся, пане, Бога! - усклікнуў ён. - Гэта ж дзікія прэтэнзіі! Той луг і тая зямля спрадвеку належалі Дзельскаму! Я ж тут нарадзіўся, пане... ведаю...
Капроўскі пасур'ёзнеў і, паклаўшы на талерку відэлец і нож, засунуў рукі ў кішэні.
- Хм! - сказаў ён, - калі не выйграюць, дык прайграюць...
Засмяяўся і, нахіліўшыся да Бахрэвіча, утаропіўшы ў ягоны твар свае праніклівыя вочы, прамовіў раўнадушна:
- Калі б, дарагі пане, мы вялі толькі тыя працэсы, што можам выйграць, мы б з голаду паўміралі...
Нейкая своеасаблівая крывая ўсмешка, што прыадкрыла счарнелыя зубы, надала ягонаму твару цынічны выгляд спрытнюгі. У сямейным гурце, пад уплывам сытнай вячэры, а таксама, можа, і свежага тварыка Карольці, што сядзела насупраць, адчуў ён патрэбу выгаварыцца і адначасова трошкі пахваліцца сваімі ўмельствамі і сваімі ведамі. Не губляючы сур'ёзнасці, што сышла на яго разам з першай згадкай пра інтарэсы, ажывіўся і пачаў апавядаць не пра сябе, праўда, але пра некаторых сваіх калегаў, што на гэтым шляху мелі надзвычай удалыя вынікі. Былі гэта справы розныя і дзіўныя. Адзін уцягнуў засцянковага шляхціча ў працэс з суседам за кавалак зямлі, што меў вартасць сто рублёў, і выцягнуўшы з яго на працягу некалькіх гадоў у дзесяць разоў большую суму, прайграў працэс, і яшчэ, спаганяючы свой ганарар, выставіў на публічны продаж карову і каня кліента. Другі ж знайшоў удаву небагатага землеўладальніка, і праз колькі гадоў рэгулявання розных яе спраў выставіў на продаж за бясцэнак яе невялічкі, але сімпатычны фальварак і сам патаемна яго набыў, так што баба, не паспеўшы нават агледзецца, вылецела з чатырма дзецьмі на гарадскі брук.
Бахрэвіч ляпнуў сябе па калене і, гучна засмяяўшыся, усклікнуў:
- Але ж, бестыя, спрытны! І зараз уласны фальварак мае! Хо, хо! Чаму ж гэта чалавек не нарадзіўся з такім спрытам!
Капроўскі расказваў далей. З-за адсутнасці таго няшчаснага пантаку Бахрэвіч усё наліваў яму ў кілішак дасканалую вішнёўку хатняга вырабу. Павінна была быць яна добрай, бо госць з выглядам знаўцы і аматара цмокаў языком і выпіваў кілішак за кілішкам, апавяданне сваё перапыняючы пахваламі:
- Добрая! Сапраўды добрая! Дасканалая!
Ён ужо добра разагрэўся, размахваў рукамі альбо, сунуўшы іх у кішэні, калыхаўся разам з крэслам, на якім сядзеў, узад і ўперад. Блакітныя шкельцы ў залатой аправе зваліліся з ягонага носа і, гайдаючыся на шнурку, пазвоньвалі аб ланцуг гадзінніка. Вочы яго без шкельцаў аказаліся быстрымі і шэрымі, і нібы ўвесь час чымсьці занепакоенымі. Цяпер блішчалі яны з-за прадмета гаворкі. Шчыра кажучы, быў гэта доўгі маналог, у якім штохвіліны мільгалі большыя і меншыя лічбы ад розных выйграных і прайграных працэсаў. Штохвіліны паўтараліся ў ім і такія словы, як палата, міравыя суды, справы, артыкулы закону, указы сенату і г.д. Нехта з калегаў купіў ужо сабе ў Ангродзе сімпатычную камянічку, нехта нядаўна ажаніўся і абставіў сваю кватэру, як князь, а хтосьці ўжо мае, напэўна, зараз трыццаць тысяч рублёў чыстымі, як бобу. Апошні выстаўляў на аўкцыён маёнткі і браў значныя сумы за адмову ад гандлявання, ён валодаў майстэрствам знаходзіць, калі трэба, усялякіх фальшывых сведкаў, і ўрэшце ад сялянаў нейкай багатай вёскі атрымаў такія паўнамоцтвы, што да гэтага часу ўсё яшчэ тую малочную карову доіць і доіць...
- Вось спрытная шэльма! - усклікнуў зноў Бахрэвіч. - Чаго гэта чалавек з такім спрытам не нарадзіўся!
- Не для пса каўбаса! - з пагардай зірнуўшы на мужа, буркнула Бахрэвічыха.
І слухалі далей. Ад спосабу здабывання грошай прамоўца перайшоў да спосабу іх ужывання. Ён некалькі разоў наведаў вялікія гарады: быў у Варшаве і Пецярбургу, расказваў дзівосы аб тым, як жывуць людзі на свеце: ядуць, п'юць, забаўляюцца. Цэлымі начамі гуляюць у карты, шампанскае ліецца ракой, а якія жанчыны! Ці бачыў Капроўскі ў вялікіх гарадах нешта большае, чым карты, шампанскае, жанчыны? Невядома. Але з выразу пажадлівасці і суму, што адбіўся на ягоным твары, можна было здагадацца, што і гэтыя тры складнікі раскошнага жыцця ён бачыў толькі здалёк, не могучы не толькі спажыць, але нават даткнуцца да іх. Ён глыбока ўздыхнуў.
- Дальбог, - сказаў, - жыццё без грошай такое глупства, што...
Махнуў рукой. Не хапіла яму слоў на заканчэнне меланхалічнай тырады.
Бахрэвіч уздыхнуў таксама.
- Ат! - сказаў, - некаторым людзям Пан Бог дае такі спрыт, што з нічога багацеямі робяцца.
- Спрыт спрытам, - абазваўся Капроўскі, - але і выпадак не апошняя справа. Адным грошы самі ідуць у рукі, іншыя ж, і шукаючы, не знаходзяць. На ўсё трэба шчасце.
Уздыхнуў зноў.
- І пры тым, - скончыў, - страшная канкурэнцыя... Барацьба за існаванне, як кажа Дарвін.
- А хто ён такі? - выцягваючы шыю і настаўляючы вуха, спытаўся Бахрэвіч.
- Дарвін? - гледзячы ў столь і разам са сваім крэслам адхінаючыся назад, перапытаў госць.
- Ага! - з ротам, поўным смажанай бульбы, азвалася Рузя. - Памятаю... панна Шуркоўская, наша гувернантка, чытала нам аповесці Дарвіна...
- Аповесці ён не пісаў, гэта быў вучоны, - растлумачыў Капроўскі.
- Дык ты, Людвісю, вучоныя кніжкі чытаў? - здзівілася Бахрэвічыха.
Госць пагардліва ўсміхнуўся.
- А чаму ж не, цёця? Я ўсё чытаў...
- Бачыш, Мадзюня, - надзвычай салодкім голасам прамовіў Бахрэвіч, - які з кузена вучоны адвакат! Усе законы, пане дабрадзею, як рэпу грызе...
Мадзюня ўстала і, абышоўшы стол, узяла ў абедзве рукі галаву стрыечнага пляменніка і пакінула на яго ілбе пацалунак гучны, як стрэл з пісталету.
- Езус Хрыстус, - пачала яна, - як бы твой бацька, а мой стрыечны брат, вечны адпачынак дай яму, Пане, пацешыўся б, каб зараз мог бы ўбачыць свайго сынка. Бядак марыў аб тым, каб свайго Людвіка ва ўніверсітэт паслаць і на доктара вучыць, а тут і школы нават не было за што скончыць... Вось, з чацвёртага класа выйшаў, а не горшы за іншых...
Яна ўзняла галаву, вочы яе былі поўнымі слёз. Заплаканымі вачыма зірнула на Карольцю, якая таксама кінула на маці вільготны летуценны пагляд. Аднак госцю згадка пра няскончаныя чатыры класы не была прыемнай. Пацалунак аканоміхі выклікаў на яго вуснах выраз гідлівасці, які быў, аднак, хутка прыхаваны, і таму нікім не заўважаны.
- Ах, мая цёця! - сказаў ён. - Глупства - гэтыя школы і ўніверсітэты! Я і без іх усё ведаю, і, далібог, ведаю нават такіх, што выйшлі з другога класа, а грошы ўмеюць рабіць лепш за кожнага з тых спадароў прысяжных, што нібыта і надта вучоныя, але часам такія інтарэсы з рук выпускаюць, якія б чалавек як за сябе закінуў і аблізаўся. Яны кажуць, што гэта непрыстойна, а тое брыдка, а іншае зноў з людской крыўдай і таму не хочуць... але хай ім цёця не верыць... ілгуць! Пабажуся, што ілгуць! Не бяруць такіх інтарэсаў, бо не ведаюць, як за іх узяцца... не ўмеюць... не з іхнім спрытам!..
- Пэўна! Пэўна! - у адзін голас пацвердзілі Бахрэвічы і зноў пачалі слухаць гаворку сваяка так, як яе слухалі раней: ён, павярнуўшы тоўсты карак да госця, з акругленымі вачыма і ліслівай усмешкай, яна - аблакаціўшыся на стол і падпёршы аголенымі рукамі падбародак. Рузя, брунетка з пунсовай жычкай у валасах, слухала таксама, але няўважліва, бо ўсімі сваімі белымі зубкамі малола каўбасы, пячонку і бульбу. Бландзінка Карольця, аздобіўшы валасы блакітнай стужкай, не слухала зусім, а толькі глядзела. Яна амаль нічога не ела. Узіралася ў кузена, як у ікону, і з выразу яе твару было відаць, што да яе не даходзяць ані маральныя, ані псіхалагічныя адценні ягонай гаворкі: з асаблівым замілаваннем аналізавала яна ягоныя рысы і рухі. Апошнія асабліва яе захаплялі. Як толькі Капроўскі, з рукамі ў кішэнях, так адхінаўся назад, што можна было не сумнявацца, што вось-вось пляснецца паміж чатырох ножак свайго крэсла, Карольціны вочы ласкава мружыліся, а на вуснах блукала закаханая ўсмешка. Відаць, гэты рух выдаваўся ёй апошнім крыкам элегантных паводзін і рабіў на яе непаўторнае ўражанне. Яе пастава таксама рабілася ўсё больш прывабнай. Адной з белых ручак яна механічна качала хлебныя шарыкі, другой жа падперла задуманы лоб. Раптам яна ўздрыгнула. Кузен звярнуўся да яе. Нахіліўшыся праз стол, голасам прыязным і спачувальным сказаў:
- Кузіначка нічога не есць...
Яна ўзняла галаву, затуманеным паглядам адказала на ягоны агністы пагляд і, моцна пачырванеўшы, адказала:
- О, нічога! Так наелася сёння за абедам, што і зараз не галодная.
- Карольця, дачушка! - папрасіў Бахрэвіч. - Заспявай што-небудзь!
Вячэра скончылася. Бахрэвічыха з дапамогай босай дзеўкі ў даматканай спадніцы і кашулі прыбірала са стала. Дзеўка, хоць босая і ў даматканай кашулі, была здаровай, дужай сялянкай. На шыі ў яе вісела некалькі нітак каляровых пацерак, а над чырвонымі, разагрэтымі ля кухоннай печы шчокамі і пад ілбом, запэцканым сажай, па-маладому свяціліся васільковыя вочы. Капроўскі паглядам знаўцы і заўзятага каханка так загледзеўся на яе, што не пачуў просьбы Бахрэвіча, звернутай да дачкі. Пачуў ён адно голас Бахрэвічыхі.
- Каролька! Ці чуеш? А ну ж! Уставай і ідзі да фартэпіяна. Ці ж панна Шуркоўская на тое вас іграць і спяваць вучыла, каб вы тут перад вераб'ямі выступалі!
Паненка ўстала, падышла да фартэпіяна, села перад ім і, узяўшы некалькі акордаў, глянуўшы на кузена, заспявала:
О, анёле, што з гэтай зямлі
У нагорныя сферы лёт узносіш...
Гэта была любімая песня Бахрэвіча, і таму ўжо на другім радку ён пачаў падцягваць сваім грубым голасам:
У нагорныя сферы лё-о-о-о-т узно-о-о...
Але раптоўна змоўк. Бо Мадзя прашыла яго маланкавым позіркам. Сама ж, падсеўшы да Капроўскага, шаптала яму ў самае вуха, відаць, уяўляла сабе, што, гаворачы такім чынам, не перашкаджае таму слухаць спевы дачкі:
- Гувернантак для іх трымала... трое было... адна за другой... па-французску вучыліся, музыку, спевы, усё... У Рузі да музыкі здольнасцяў не было, але Карольці Пан Бог даў вялікі талент, дык тут пры панне Шуркоўскай яго выкарыстала... Езус Хрыстус! Колькі мне іхняя адукацыя каштавала! Той Шуркоўскай, мой Людвісю, пяцьдзесят рублёў плаціла, а яшчэ ж тая малпа так шмат ела, што нічога назапасіцца на яе было нельга. Возьме, бывала, і цалюткую глыбокую талерку смятаны з'есць... А такая была, перапрашаю, свіння, што пойдзе, бывала, і рыецца ў каморы... кавалкаў цукру ў кішэню нацягае.
Тут змоўк і голас Карольці, і акорды фартэпіяна.
- Ну, а зараз п'есу якую зайграй... тую, што са зменай рук... правая рука налева, а левая направа...
Клавішы стукнулі зноў, забрынчэлі струны, басавы ключ гудзеў, скрыпічны пішчаў і ў найбольш патэтычным месцы кампазіцыі выдатна імітаваў крык кагосьці, каго цягнуць за валасы: «ай! ай! ай! ай-ай-ай-ай-ай!»
Бахрэвічыха зноў наблізіла свае вусны да вуха кузена.
- Страшна працавітыя дзяўчаты! Гэтыя фіранкі і гэтыя патарафкі (падстаўкі), і гэтыя кошычкі, і гэты абажур зрабілі самі ўласнымі рукамі. Цэлымі днямі сядзяць, бедненькія, адна пры адным акне, другая пры другім і майструюць... Прызнаюся табе, Людвісю, як ксяндзу на споведзі, гледзячы на іх, часам маё мацярынскае сэрца крывёй абліваецца... марнуюцца... Адукаваныя паненкі... у глушы такой. Ці ж тут можна выйсці замуж так, як належыць? Ці ж тут якая адпаведная партыя знойдзецца?
Размова пра будучае замужжа кузінак, мусіць, не надта падабалася Капроўскаму, бо, падняўшы вочы на лямпу, ён перапыніў яе пытаннем:
- Сімпатычны абажур! Ці яго панна Караліна рабіла?
- Ага, Карольця, Карольця! - з шырокай усмешкай голасна сказала Бахрэвічыха і, зняўшы з лямпы засню, пачала яе паказваць з усіх бакоў госцю. І сапраўды, была гэта работа надзвычай цяжкая і далікатная. Каб выканаць яе, трэба было найменш тысячу разоў пракалоць іголкай паперу і з тых праколаў сфармаваць разнастайныя ўзоры. Капроўскі дзівіўся цярплівасці і працавітасці панны Караліны, калі раптам Бахрэвіч, які, седзячы за жончыным крэслам, прыслухоўваўся да іхняй размовы, высунуў яму перад тварам пухнатую, знятую з канапы, падушку, з усмешкай і нейкім гонарам вымаўляючы пры гэтым адно толькі слова:
- Ракака!
Падушка была такая вялікая і пульхная, а высоўванне яе пад самы нос Капроўскага такім нечаканым, што Капроўскі, у якога нервовая сістэма, мусіць, была трошкі не ў парадку, скалануўся з галавы да ног і, толькі праз некалькі секунд апрытомнеўшы, спытаўся:
- Што гэта!
- Ракака! - паўтарыў Бахрэвіч.
- Гэта таксама работа паненкі Караліны? Толькі чаму спадар яе так называе?
- От, быў тут неяк малады пан Дзельскі... пан Густаў, з вялікага свету кавалер, заехаў з палявання, паглядзеў на іхнія работы і кажа: «Работы дачушак пана дабрадзея - гэта сапраўднае ракака...» Тады Карольця якраз гэтую падушку вышывала.
- Можа, ракако? - задумліва перапытаў Капроўскі.
- А можа! Хто ж яго ведае! Але што гэта значыць?
- Што?
- Ну гэтае ракака ці ракако? Што гэта значыць?
- Ага? Ты часам не ведаеш, Людвік, што гэта значыць, - падтрымала мужа Бахрэвічыха. У абаіх блішчэлі цікаўнасцю вочы.
Капроўскі чмыхнуў, трошкі надзьмуў шчокі і зірнуў у столь.
- Ну, - сказаў ён, - так называліся даўней розныя будынкі.
- А-а-а-а-а! - здзівіліся Бахрэвічы, зусім нічога не разумеючы, чаму работы іхніх дачок насілі такія самыя назвы, што і нейкія там будынкі.
Карольця ўстала з-за фартэпіяна. Рузя, шырока пазяхаючы, паднялася з канапы. Бахрэвіч, гледзячы ў вочы госцю, як бы жадаючы сказаць таму вялікую таямніцу, спытаўся:
- Што ж? Можа, ужо пан адвакат засумаваў па Марфеі?
Сумаваць то ён і сапраўды сумаваў, толькі не па Марфеі. Гаворка з Бахрэвічыхай і яе мужам выклікала на ягоным бледным прывялым твары выраз нудоты і смутку. Можа быць, смуткам напаўняла яго думка аб тым, што цяжкія абставіны жыцця змушаюць яго праводзіць падобныя вечары...
- Слова гонару! - сказаў ён устаючы. - Чалавек так ператросся па вашых д'яблавых дарогах, што, можа, ужо і пара адпачыць. Заўтра раніцай дасьце мне, спадару Стафане, конікаў... Мушу вяртацца дадому.
Пасля гэтых словаў усе, апрача Карольці, паўставалі з месца і пачалі ўпрошваць госця яшчэ пабыць у іхнім доме. Бахрэвіч абдымаў яго і цалаваў у абедзве шчакі, так, што шчокі сталі вільготнымі і блішчастымі. Бахрэвічыха, абхапіўшы яго кароткімі тоўстымі рукамі, крычала, што нябожчык, бацька Людвіка, перавярнуўся б у труне, калі б ведаў, якую крыўду ён робіць сястры, і так расчулілася, што ажно галасіць пачала. Рузя казала, што кузен, кавалер з вялікага свету, пагарджае сваімі сваякамі, бо яны вяскоўцы і парафіяне, адна толькі Карольця, пачуўшы пра ад'езд кузена, стаяла, як укапаная, і, утаропіўшыся ў яго, як у абраз, прасіла адно вачыма.
Ён, аднак, не згадзіўся.
- Інтарэсы! - паўтараў. - Інтарэсы! Інтарэсы!.. Далібог, не магу! Слова гонару! Інтарэсы. Там мяне чакаюць!
І пачаў усім казаць дабранач. Каля Карольці затрымаўся на хвіліну і шапнуў ёй вельмі ціха некалькі слоў. Дзяўчына зачырванелася, як мак, і на знак згоды кіўнула галавой.
Хутка ў аканомавым доме панавала ціша. Цемра ахінула гасцёўню і ўсе «ракака», што аздаблялі яе. Затое ў прылеглай хацінцы, поўнай скрыняў і гаспадарчых прыладаў, так што ледзьве можна было праціснуцца праз іх, на адным з двух шырокіх, засланых ложкаў, Бахрэвічава Мадзя ў кароткай сподняй спадніцы з грубага, хатняга вырабу палатна і ў бруднаватай начной кофце расплятала і ўкладала на ноч сваю вартую жалю рэдзенькую касу. Перад ёй, таксама з распушчанымі, але густымі і доўгімі валасамі, стаяла Рузя. Яна ўжо зняла станік і расшпіляла гарсэт, што надзвычай шчыльна аблягаў яе пульхную, ладную фігурку. Вочы Бахрэвічыхі блішчалі, і яна дапытвалася ў дачкі:
- Як табе здаецца, Рузя, выйдзе з гэтага што ці не?
- Ці ж я ведаю, мама! Каролька ў яго так закахалася, што цэлымі начамі не спіць, толькі ўздыхае альбо плача. Мне здаецца, што ён таксама ў яе закахаўся. Калі былі мы ў Ангродзе, хадзіў увесь час з ёй на шпацыр, а тут я некалькі разоў бачыла, як яны цалаваліся. Але ж ці я ведаю? Можа, ён толькі так... баламуціць Карольку!
- Хай толькі паспрабуе! - усклікнула Бахрэвічыха, падымаючы кулак і страляючы з вачэй маланкай.
Рузя нарэшце расшпіліла гарсэт і з палёгкай уздыхнула.
- Так мне гэтыя рогі ў цела ўядаюцца, што часам проста трываць не магу... Усе мужчыны такія...
- Якія? Што ты вярзеш?
- Баламуты! А татка што, лепшы быў? Хрысціну кінуў... Можа, і кузен Карольцю...
- Што ты разумееш? - крыкнула маці. - Хамка адно, а шляхецкая дзіця іншае... Хай толькі пасмее ён Карольцю збаламуціць і кінуць!..
Яе ахапіла яе вялікая трывога, але не за Карольцю.
- Дзе татка? - спыталася.
- Альбо я ведаю? - адказала Рузя, вельмі занятая развязваннем шнуркоў ад турнюра.
- Чуеш, што кажу! Ідзі зараз жа і паглядзі, дзе татка...
А калі Рузя, дзвюма рукамі падтрымліваючы расшпіленую спаднічку, выпрасталася і, надзьмуўшыся, збіралася адысці да печы, мацярынская далонь з глухім пляскам упала на яе белыя пульхныя плечы.
- Пойдзеш ты ці не, калі табе кажу?..
Рузя скочыла так хутка, што турнюр сам сабой зваліўся з яе пад самыя ногі маці. Не зважаючы на гэта, Рузя выскачыла на ганак і ўбачыла чырвонае святло ліхтара, што мільгала то тут, то там паміж забудовамі фальварка. На адной назе ўляцела ў хату і, не ўваходзячы больш у бацькоўскі пакой, з каморкі, што займала разам з сястрой, надзвычай цеснай і бруднай, заваленай усялякім рыззём, праз парог крыкнула:
- Татка з ліхтаром будынкі абходзіць.
Бахрэвічыха, відаць, добра разумела значэнне тых слоў, бо адразу ж супакоілася і толькі спытала:
- А дзе Карольця?
- Ці ж я ведаю! Можа, на шпацыр з кузенам пайшла, - адказала надзьмутая Рузя.
Бахрэвічыха нічога не сказала, толькі хвіліну гучна сапла і чмыхала. Суняўшы перажыванні за мужа, пачала трывожыцца за дачку. Можа, раздумвала, што рабіць. Аднак не зрабіла нічога. Укруцілася ў коўдру і яшчэ раз азвалася да дачкі:
- Рузя, глядзі, каб мне ў аўторак нагадала пра посны абед. Будзем усе дзеля шчасця Каролькі пасціць дзевяць аўторкаў ажно да святога Антонія.
Некалькі хвілін не было ніякага адказу. Відаць, Рузя набіралася адвагі, бо яшчэ пакрыўджаным голасам адказала:
- Мая ты мамуля, калі кузен Карольцю сапраўды кахае, дык ажэніцца з ёй без святога Антонія, а калі толькі баламуціць, дык тут і сам д'ябал не дапаможа...
- Дурніца! Тваё шчасце, што я ўжо ляжу... Як Каролька прыйдзе, скажаш, каб сюды ішла. Мушу і ёй трохі маралі пачытаць...
На дзядзінцы чырвонае святло ліхтара доўга соўгалася і мігцела паміж будынкамі фальварка. Абышло яно хату парабкаў, стадолу, абору, спіжарню. Бахрэвіч ужо шмат гадоў штовечар, перш чым легчы спаць, хацеў паглядзець уласнымі вачыма, ці пагашаны ўсюды агні, ці не спяць начныя вартаўнікі, ці не залезлі дзе злодзеі. Гаспадар з яго быў дбайны і працавіты, таму вось ужо дваццаць гадоў займаў ён адну з лепшых аканомскіх пасад, што былі ў вялікім Краснавольскім маёнтку. Уладары гэтых багаццяў, вялікія паны, знаходзіліся звычайна там, «дзе цвітуць лімоны і апельсіны». Стары і вялікі двор у галоўным маёнтку займаў кіраўнік, а па фальварках жылі аканомы, якія былі пад кантролем кіраўніка, але досыць незалежныя і добра аплочваліся. Бахрэвіч жыў у Лясной, але меў пад сваёй апекай яшчэ адзін фальварак - Вульку, што месціўся за тры вярсты ад Лясной. Грашовую суму ён атрымліваў невялікую - разам са штогадовымі ўзнагародамі складала яна каля двухсот рублёў. Але ардынарыю давалі яму шчодрую, і складалася яна з усіх гатункаў збожжа. Ён меў права трымаць некалькі кароў, пару коней і колькі яму хацелася птаства, свіней і авечак. Меў ён таксама на сваю карысць морг лёну, пару моргаў бульбы, вялікі і дагледжаны гарод. Словам, у аканомавым доме ўсяго было ўдосталь: булак, гародніны, вяндліны, мукі і круп розных гатункаў. Дзякуючы Мадзі, ад гэтага дастатку, што зрабіў шчокі ўсёй сям'і поўнымі і румянымі, назбіралася яшчэ і ў шуфлядзе камода трохі асігнацый. Няшмат, бо адкуль жа магло назбірацца многа? Але і на тую драбязу каля дваццаці гадоў рупліва і цяжка працавалі абое з Мадзяй... Ох, гэтая Мадзя! Гэта брыльянт быў, не кабета! Ніхто б нават спадзявацца не мог, што спадарыня асэсарка, у бацькоў якой бывалі самыя лепшыя ў ваколіцы паны і якую, толькі страціўшы месца, бацька рашыўся выдаць за аканома; каб дачка чыноўніка, што з дочкамі спраўніка была калісьці запанібрата і нават на вечарынах пару разоў у знатных дамах танцавала, магла стаць такой ашчаднай і працавітай гаспадыняй. Насамрэч, асэсар Капроўскі, звольнены з пасады, якую заняў новапрыбылы станавы, памёр бы ў галечы, калі б зяць напрыканцы жыцця не прыняў яго ў свой аканомскі дом. Праўду кажучы, Мадзя не прынесла ў дом мужа нічога, апрача срэбных лыжак, ахвяраваных калісьці асэсару нейкім чалавекам, які, з выпадку не аплочаных у пару падаткаў, заўсёды меў патрэбу ў сімпатыях дзяржаўных падатковых службаў. Але, з другога боку, злучэнне Бахрэвіча з гэтай жанчынай сямейным вузлом надало яму значнасці: Капроўскія ў параўнанні з Бахрэвічамі былі такой арыстакратыяй, што калі б Мадзя была нават гультайкай, ніхто б не пасмеў яе за гэта ўпікнуць. Аднак яна, наадварот, была такой жанчынай, на якой трымаецца дом мужа. Шчыравала, ашчаджала, напаўняла хату дастаткам, ад якога яшчэ заставалася крыху, каб адкласці ў шуфляду камоды. Уставала на досвітку і ў простым адзенні і абутку даглядала ўсё: кароў, курэй, гарод, кухню. Займалася гандлем: высылала ў Ангрод на кірмаш гладышы з маслам, змяшаным у нейкай частцы з бульбяной кашай. Людзі куплялі масла з кашай, з чаго Мадзя рагатала да колікаў у жываце, пад акампанемент мужавага смеху, які прыходзіў ад яе ў захапленне. Пасылала таксама на продаж сыры, яйкі, птушак, курынае і гусінае пер'е. Калі ў якім-небудзь з гэтых прадуктаў магла зрабіць якую дамешку ці падман, то рабіла. Калі якому-небудзь з парабкаў пры выдачы ардынарыі магла дасыпаць ў зерне мякіны, то дасыпала, а добрае зерне, што сэканоміла, пакідала сабе. Часта недасыпала і ніколі не сядзела, склаўшы рукі, толькі адзін раз на тыдзень, едучы ў касцёл, старанна прыбіралася. Аб адным яна толькі думала, над адным толькі галаву ламала - каб дому і сям'і якім-кольвек чынам прыдбаць рубель, залатоўку ці хоць грош. Любіла смачна і шмат паесці, аднак да раскошы не імкнулася. З вясёлай усмешкай і з поўнымі талеркамі прымала сяброў мужа, а таксама кавалераў дачок, але пра іншыя забавы нават не думала. Няраз падчас мыцця бялізны, біцця масла ці разбірання свежаніны босая цэлы Божы дзень, з закасанымі рукавамі так уходжвалася, што, ледзь толькі дападала да ложка, у імгненне вока пачынала так храпці, як быццам гучалі некалькі духавых інструментаў. Такая яна была. А яе мацярынскія пачуцці і надзвычайны розум, што выявіўся падчас выхавання дачок? Сам Бахрэвіч ніколі б так не здолеў выхаваць дзяўчат, як патрафіла яна. Дзе там! Нават не ведаў бы, як за гэта ўзяцца!
Гэта яна, што была некалі з дочкамі спраўніка на «ты» і пару разоў на вечарынах танцавала ў ядвабнай сукенцы, падумала не толькі пра тое, каб даць дочкам адукацыю, але і змагла ажыццявіць сваю задуму. Яна, што сама калісьці вучылася, ведала, чаму паненкі павінны навучыцца. Выйшаўшы за аканома, яна хутка забыла ўсё дашчэнту, чаму яе некалі вучылі, апусцілася і агрубела. Аднак валодала рэччу найважнейшай - тэорыяй. І кіруючыся ёю, з вялікай цяжкасцю вышуквала гувернантак: напачатку абы-якіх, і нарэшце, на заканчэнне адукацыі адкрыла панну Шуркоўскую, якая, хоць і брала вялікую плату (ажно пяцьдзесят рублёў у год) і ў дадатак жахліва шмат ела, але затое была выдатнай настаўніцай. Гэта пры ёй Каролька навучылася спяваць: «О, анёле, што з гэтай зямлі» ды іграць «La ariere d'une Vierge», а Рузя, якая да музыкі ніякіх талентаў не мела, так захапілася французскай мовай, што, калі аднойчы звярнулася на гэтай мове да Густава Дзельскага, які адведваў яе бацьку, дык кавалер з вялікага свету ад здзіўлення аж анямеў. Гэтая панна Шуркоўская панавучвала іх таксама выробліванню разнастайных дрындушак, якімі цяпер, калі не было гасцей, займаліся яны цэлымі днямі, і яшчэ навучыла іх шматлікім таямніцам і дробязям у дамскіх паводзінах і дамскіх строях. Кошты ўтрымання такой дарагой настаўніцы, яе ненажэрнасць і капрызы Мадзя зносіла з сапраўды анёльскай цярплівасцю: за тры гады яна аблаяла яе не больш дзесяці разоў і ні разу не набіла. Крыніцай гэткай цярплівасці і гэткага самакантролю была толькі мацярынская любоў. Дачок яна берагла, як зрэнку вока. Злавала яе часам тое, што ад іх няма ніякай дапамогі ў гаспадарцы, і калі дзяўчаты не хацелі паставіць самавар ці прынесці з кухні ежу, задумвалася над тым, ці часам іхняя адукацыя не зайшла занадта далёка. У падобных выпадках і ў шмат якіх іншых, а таксама і зусім без усялякіх нагод, плечы паненак уздрыгвалі ад мацярынскіх кухталёў, ці ад мятлы, ці скручанага матка тоўстых нітак хатняга вырабу. А наогул любіла іх самаахвярна. Калі хварэлі - адпойвала іх настоямі зёлак і абкладала горамі кампрэсаў, калі жадалі якога-небудзь убрання - даставала ім грошы, за іхні гонар і дасканаласць гатовая была заўсёды выдрапаць вочы нават роднаму бацьку, калі б яшчэ жыў. А паколькі была схільная да плачу амаль гэтаксама, як і да прыступаў гневу, дык па сто разоў на год плакала, то над іхняй доляй, то ад захаплення іхняй дасканаласцю, то ад злосці, што яны ў доме ні да чога не здатныя.
Такая яна была. Ці ж мог Бахрэвіч не цаніць такога брыльянту, ці ж мог пры ўсіх гэтых яе вартасцях не пераносіць пакорліва адзінай яе заганы, якой было шчодрае злоўжыванне крыкам і недалікатнымі выразамі, а таксама лёгкасць, з якой хапалася яна за мятлу? Увогуле, гэтыя праявы моцнага характару яшчэ нават павялічвалі павагу, якую меў ён да жонкі, і падагравалі ягоную прыхільнасць да яе. Ён належаў да той вялікай катэгорыі людзей (значна большай, чым думае нехта, хто мяркуе пра чалавецтва павярхоўна), да той катэгорыі, што шануе бізун і любіць яго прыхільнікаў на зямлі. Бахрэвіч баяўся жонкі, і якраз гэты страх абуджаў у ім да яе пашану і ўдзячнасць. Калі б не той бізун, то, можа, быў бы ён як шмат іншых - распіўся б, разгультаіўся б і ні да чога не дайшоў. Калі б той бізун адразу ж пасля шлюбу не апынуўся ў яе энергічных руках, дык ён бы трымаў яго над ёй і здзекаваўся б з лагоднай, ціхай і пакорлівай. Вакол той, што трымала гэты сімвал зямнога каралеўства, хадзіў ён на дыбачках, асцярожна, гаварыў з ёю мякка, нясмела, глядзеў ёй у вочы, як сабака, што жадае адгадаць волю свайго гаспадара; у хвіліны зацішша цалаваў яе грубыя чырвоныя рукі. Калі б гэтыя рукі былі тонкія і далікатныя, ападалі б на іх замест пацалункаў рамяні бізуна.
Аднак былі часы, калі Бахрэвіч кахаў трошкі іначай; не праз павагу да бізуна, не праз удзячнасць за продаж на сямейную карысць масла, змяшанага з бульбяной кашай, не за прызнанне ў кабеты вышэйшага роду і розуму, але так, з Божай ласкі, нібы з натхнення сэрца і захаплення вачэй, якія не мог адарваць ад статнай і гнуткай постаці, ад смуглага твару і кучаравых валасоў, ад сакавітых, як спелая вішня, вільготных вуснаў сялянкі. Была гэта сялянка, нават не гаспадарская дачка, сірата, без дому, вартая жалю парабчанка. Быў ён тады малады і з грудзей ягоных яшчэ не зусім выветрылася свежасць і паэзія шляхецкага засценка, які ён толькі што пакінуў дзеля службы ў двары. Быў ён засцянковы шляхціц. У бацькавым засценку на пятнаццаці моргах зямлі вырасла ажно чатыры браты Бахрэвічы. Двое старэйшых пажаніліся і засталіся на месцы, двое малодшых пайшлі ў свет. Стафан далёка не пайшоў. Чытаць, пісаць і лічыць навучыў яго дарэктар, наняты ў складчыну для дзяцей некалькімі сем'ямі ў ваколіцы. Спрытны, стройны і пакорлівы, з лёгкасцю атрымаў ён у краснавольскім маёнтку месца дробнага чыноўніка, з гучнай назвай «намеснік». Стаў ён намеснікам не якога-небудзь манарха, але аднаго з краснавольскіх аканомаў. У гэтым жа самым фальварку была і яна: прыгожая, зграбная, чарнавокая дзяўчына. Бахрэвіч так закахаўся ў яе, што надоўга нават забыўся пра тое, што яна сялянка. Станам сваім нагадвала яна маладую бярозу, вочы яе былі поўныя агню, з-за пунсовых вуснаў паказваліся ва ўсмешцы белыя зубы, а калі расплятала косы, хавалася да пояса ў хвалях кучаравых валасоў. Была яна працавітая, бо сярод чужых людзей ніколі не атрымала дарма кавалка хлеба, але нясмелая і паслухмяная, бо як бяздомная сірата залежала ад усіх. Намеснік быў для яе асобай настолькі важнай, як для намесніка сам ўладальнік краснавольскіх зямель. Быў ён да таго ж у той час хлопец зграбны і жвавы. З загарэлым тварам і белым ілбом, з пшанічнымі вусамі над пунсовымі вуснамі, з тым агнём у вачах, якім маладосць і фізічнае здароўе напаўняюць чалавека, што гадаваўся сярод палявой свежасці, на начлежных росах, мужнеў за плугам і на касьбе. Цяпер ужо сам не араў і не касіў, аднак працу гэтую ведаў добра, спрытна і дбайна нёс сваю службу, працадаўцам плаціў паслухмянасцю і марыў заняць пасаду аканома. Добра было яму тады на свеце. Чорнавалосая дзяўчына цудоўна дапамагала яму ў цярплівым чаканні спаўнення амбіцыйных надзей. Пакуль прыйшла тая фартуна, была ў яго каханка, адданая яму целам і душой, пакорлівая, якая і думала толькі пра тое, каб яму падабацца. Час ад часу лаяў ён яе і нават трошкі біў. «Варона, - казаў, - каб хоць калі мне слова сказала, як лаяць яе пачну. Толькі пойдзе ў кут і плача, зацірка з малаком!» Аднак сілаю яе прывязанасці да яго сам прывязваўся да яе ўсё больш. Неўзабаве сталася тое, чаго ён так горача прагнуў і што з усёй сваёй душы і ўсіх сваіх сіл імкнуўся зарабіць. Далі яму аканомства, і не абы-якое, а ў самой Лясной, ды яшчэ з дадаткам Вулькі. Тады чарнявая Хрысця надзіва хутка яму збрыдла. Што мог сабе дазволіць намеснік, не было ўжо годным аканома, і ў дадатак не абы-якога, а таго, што сядзеў на двух найлепшых фальварках краснавольскага маёнтка. Акурат тады прыгадаў ён сабе, што была яна сялянкай. І забыўся зусім пра тое, што два ці тры разы з вялікай злосцю і галасам выгнаў з парабчанскай хаты вясковых сватоў, якія прыходзілі браць прыгожую і працавітую дзяўчыну за жонку для гаспадарскіх сыноў. Сам сабе ён казаў: «Чаго яна прычапілася да мяне?» Аднак ёй сказаць гэта не мог: хацеў некалькі разоў, але словы колам стаялі ў горле, бо добра памятаў, як доўга і палка мусіў старацца, каб пераадолець яе сарамлівасць і страх. Зрэшты, нельга было і цяпер сказаць, што ён перастаў яе кахаць. Наадварот, ён добра разумеў, што расстацца з ёй будзе яму вельмі цяжка. Калі б не была яна сялянкай, дык ажаніўся б з ёй, хоць бы яна і не мела нічога. Да грошай ён не быў надта падкі, але гонар шляхецкі цаніў. Быў ён амбітным. Абдымаў і цалаваў Хрысцю з жарсцю і замілаваннем, але гадзіну пазней марыў пра жаніцьбу з паненкай з добрага дому. «Калі б трафіла, - казаў ён сваім прыяцелям, - то ажаніўся б з босай і голай, была б толькі з добрай сям'і і з адукацыяй». Трафіла. Прыяцелі засваталі, павезлі да паненкі, заручылі і ажанілі. Быў перад тым яшчэ дзень, калі з Лясной выйшла высокая чорнавалосая сялянка з маладым, але звялым ад пакут і слёз тварам, ведучы за руку адно маленькае дзіцятка, а другое трымаючы каля грудзей. Старэйшага з тых хлопцаў звалі Філіп, у сялянскім вымаўленні Піліп, малодшага Антосік. У той жа самы дзень Бахрэвіч, на ўсе зашчапкі замкнуўшыся ў сваім пакоі, ажно выў ад плачу. Такі ён быў. Але толькі аднаго разу змагаўся са сваім сэрцам. Самым блізкім прыяцелям прызнаваўся ён тады, што сэрца ваявала ў ім з розумам і розум перамог, пане дабрадзею. Потым усё жыццё ён віншаваў сябе, што не зрабіў глупства, дзеля сялянкі не завязаў для сябе свет. Але яшчэ доўга, калі ўспамінаў гэтую сялянку, нешта яму так сціскала сэрца, што ажно твар насоўкай выціраў, сплёўваў і як мага хутчэй ішоў у поле, каб забыцца ў працы. Былі гэта, аднак, часовыя з'явы. Потым нарадзіліся дочкі, пачалі збірацца грошыкі... Мадзя паказала ўвесь шык сваіх вартасцяў... Начальства яго любіла, за пасаду сваю ён не баяўся, выгады ўсялякія меў, прыгажосцю і адукацыяй дачок ганарыўся, і часам нават які ўрадовец ці нават пан наведваў ягоны дом. Адчуваў сябе амаль шчаслівым. Праўда, меў часам трошкі і непрыемнасцяў - з-за мятлы, але значна больш хацеў гэтага, чым таго, каб ягоная жонка была заціркай з малаком.
Цемра і цішыня ахінулі фальварак у Лясной. Каля парабчанскай хаты начны вартаўнік сек дровы, другі ж за стадолай час ад часу працягла свістаў. Зрэдку вялікі дварняк, што спаў у будцы на саломе, брахаў адрывіста і тут жа змаўкаў. Бахрэвіч, абышоўшы будынкі і зазірнуўшы ў кожны кут, згасіў ліхтар і падняўся на ганак. Аднак у хату не пайшоў, сеў на вузкую лаўку, паставіў каля сябе ліхтар і задумаўся. Толькі што ішоў каля таго месца, дзе колькі гадзінаў таму размаўляў з Хрысцяй, і прыпомніў сабе тую гаворку. Быў ён такі, як ёсць, але злога сэрца не меў. Цэлы вечар, бавячыся з госцем, адведзіны якога прынеслі яму гонар і надзею выдаць замуж адну з дачок, і тады, калі еў з апетытам баранову пячонку, і тады, як з захапленнем слухаў песню: «О, анёле, што з гэтай зямлі...», адчуваў, аднак, што нешта глуха яму дакучае. Цяпер, седзячы на ганку, у густой цемры думаў:
«Што я ёй параджу? Ці ж я магу Піліпку тут чым дапамагчы? Бяруць у войска? Бяруць. Шлюць салдата далёка? Шлюць. Што я за фігура, каб у такія інтарэсы ўмешвацца... Можа, з Капроўскім пра гэта парадзіцца... Пайду, вось, спытаюся, ці не знойдзе ён якой рады... Можа, просьбу падаць ад маткі, каб хлопца па хваробе пакінулі... Але зноў жа, а як Капроўскі, барані Божа, перад Мадзяй прагаворыцца, што мяне гэтая справа абходзіць! Нічога з ім не станецца. Хоць свет паглядзіць і на чалавека выйдзе. Баба - заўсёды баба. Як была заціркай з малаком, так і засталася. Бывала... жывот у мяне забаліць, а яна ўжо так перажывае: ногі мне абдымае, галавой да іх туліцца, як бы ў труну са мной разам кладзецца... Так і за сынамі свету Божага не бачыла і не бачыць, дык і выдумляе невядома што. Сказаў бы Капроўскаму, ды баюся, каб перад Мадзяй... Лепш ужо нічога не буду казаць... Што ўжо там? Баба паплача-паплача, а Піліпка праз пару гадоў і вернецца...»
Махнуў рукой, устаў і пайшоў у дом.
ІІ
Пакінуўшы фальварак у Лясной, ішла яна раскіслай дарогай па цемры, толькі павольней, як дагэтуль. Нашто ўжо цяпер спяшацца? Вярталася з тым самым, з чым гадзіну таму ішла туды. Нічога не выхадзіла, таму і прыгорбілася яе высокая постаць і стала цяжкай хада. Цемра ўсё гусцела, узняўся вецер і пачаў падаць дробны дождж. Сярод пустых і чорных палёў абсаджаная дрэвамі дарога з Лясной да Вулькі здавалася доўгім тунелем, над якім сярод расплаканых аблокаў не свяціла ніводная зорка і ў глыбіні якога павольна сунулася жаночая фігурка, самотная і вельмі ж дробная ў параўнанні з навакольным абшарам цемры і пусткі.
- Такая доля мая, як гэтая ночка! - сказала напаўголаса яна, і магло здацца, што вецер, які ў тую хвіліну пралятаў над дарогай, падхапіў гэтыя словы, панёс іх на густое поле, круціў іх там, як сухія лісты, з шэптам, уздыхамі і енкам. Калі заенчыў вельмі гучна, жанчына перажагналася: - У імя Айца і Сына і Святога Духа... - прамовіла зноў напаўголаса.
Можа, думала, што там ў начной цямрэчы заенчыла ад пакутаў чыясьці душа. І замаўчала. Вецер усё мацней пачаў шкуматаць яе сярмягу, хустка ў яе на галаве так змокла, што струмені вады з яе ліліся на вушы і шыю. З-пад босых ног пырскалі з лужынаў фантаны рэдкай гразі. Прайшоўшы тры вярсты, што аддзялялі Лясную ад Вулькі, яна зноў пачала гаварыць сама з сабой:
- От, яшчэ не спяць! Можа, дзіцятка хворанькае!
Гэтыя словы выклікала маленькае чырвонае святло, што блішчала сярод цёмных збудаванняў Вулькі. Яна сышла з дарогі і крыху прайшла па заараным загоне, пад сцяной пуні ці аборы, потым пералезла праз нейкі невысокі плоцік і, гэтак скараціўшы сабе дарогу, апынулася перад дзвярыма таго дома, у невялічкім акне якога мігцела тое святло. Гэта быў так званы чацвяртак, дзе знаходзілася жыллё для сем'яў чатырох парабкаў. Кожная сям'я павінна была там мець пакой і каморку з асобным уваходам. Аднак вулькаўская гаспадарка вымагала васьмі парабкаў, а чацвяртак быў там толькі адзін. Кіраўнік маёнтка быў чалавек ашчадны, і яму не хацелася будаваць тут другі будынак. На сесіі аканомаў, што адбывалася пад ягоным старшынствам штосуботы, калісьці запытаўся ў Бахрэвіча:
- Што рабіць? Будаваць у Вульцы другі чацвяртак ці не?
Мадзін мужык добра ведаў усе схільнасці і норавы свайго начальніка. Падумаўшы крыху, адказаў:
- Не будаваць, яснавяльможны пане. Навошта будаваць?
- А як жа будзе?
- У кожнай кватэры размесцім па дзве сям'і.
- Праўда? А ці змогуць яны там змясціцца?
- Ой-ой! Чаму ж гэта ім не змясціцца? Ці ж ім выгоды якія патрэбны?
Яны і сапраўды змясціліся, бо што ж было рабіць? Парабак ёсць парабак, таму што быць ім павінен, ці тут, ці там, але павінен. З другога боку, у Вульцы было не горш, чым дзе-небудзь, з жыллём і ў іншых месцах было не лепш. Адным у Вульцы за год службы станавілася прыкра, і яны пакідалі яе, другія сядзелі тут па шмат гадоў, як ужо каму выпадала. Ясюк служыў тут даўно, жывучы то з тымі, то з іншымі людзьмі. Год таму пасялілі да яго маладога парабка Антося і ягоную маці Хрысціну, якіх перавялі сюды ад іншага парабка - Максіма, бо Максім абзываў Антоську крапіўнікам, а Максіміха пару разоў цягала па хаце за валасы Хрысціну, прыгадваючы той усё: якой яна была і адкуль сваіх двух сынкоў прынесла. Ясюкі былі людзьмі спакойнымі і ўмелі жыць у згодзе з усімі. З Хрысцінай і яе сынам нават пасябравалі, можа, таму, што маці маладога парабка не толькі ніколі першай сваркі не пачынала, але, нават калі яе чапалі, маўчала. Дзяцей Ясюковых яна вельмі палюбіла і дапамагала мацеры іх даглядаць так, як быццам яны не былі чужымі. Цяпер, паказаўшыся ў дзвярах, павіталася:
- Хай будзе пахвалёны...
- На векі вякоў, - адказалі ёй тры мужчынскія галасы і адзін жаночы.
Як выглядала хата? Была яна вялікая, але вельмі нізкая, з закурэлымі да чарнаты сценамі і столлю, з глінабітнай падлогай і адным невялікім акном, праз рамы якога дзьмуў сакавіцкі вецер. Бахрэвіч праўду казаў: «Ці ж ім выгоды якія патрэбныя?» Маглі б паабтыкаць акно так, каб божыя вятры не заляталі ў хату, але не рабілі гэтага. Можа, не мелі чым, а можа, так ужо зжыліся з ветрам, што прымалі ягоныя адведкі без прыкрасці. Гэты пакой хоць і быў досыць вялікі, але рабіў уражанне надта цеснага, найперш з-за нізкай столі, а яшчэ таму, што напаўняла яго мноства гаспадарчых прылад і жыўнасць. Былі там лаўкі, сталы, двое кроснаў, балеі, вёдры, чыгуны, прылады для цёркі і часання лёну, матавілы, бочкі з квашанымі буракамі і капустай, мяшкі з бульбай, збожжам, мукой і г.д. У куце стаяла печ з чорнай, як пекла, сярэдзінай з падпечкамі і прыпечкамі. На печы былі відаць чатыры босыя дзіцячыя ножкі, што вылазілі з-пад саматканых кашуль, пад печчу спалі тры курыцы і адзін пеўнік, на палку ляжала жанчына пад саматканай коўдрай і худой цёмнай рукой калыхала сплеценую з лазы і падвешаную вяроўкамі да столі калыску. У калысцы спала немаўлятка, якому было толькі некалькі дзён. Гэтая жанчына была Ясюковай жонкай, слабая яшчэ пасля нядаўніх родаў. Звычайна не рабіла яна сабе такіх цырымоній, каб некалькімі днямі ляжання плаціць за тое, што прывяла на свет новага чалавека. Паляжыць дзень які, дый годзе! Калі ўставала, то не для ўсякай работы, а хаця б абіраць бульбу, гатаваць ежу, даглядаць старэйшых дзяцей. Гэтым разам, аднак, аслабела надаўжэй, чым звычайна: схуднела і неяк збялела. Невядома чаму. Можа, так сабе проста па Божай волі, а можа, і таму, што роды былі цяжкімі і доўгімі і пакліканая з суседняй вёскі знахарка, на хвіліну, на адну толькі хвіліну, падвесіла яе да столі нагамі ўверх... «Каб толькі дзіцятка ў жываце выпрасталася!» - казала. Дзіцятка і сапраўды, відаць, выпрасталася, бо на свет прыйшло жывое і здаровае. Але маці ніяк не магла ачуняць і ўсё яшчэ ляжала, а паколькі ў той дзень і другая гаспадыня хаты адсутнічала, то вячэра значна спазнілася. Ясюк і Антосік пачалі яе рыхтаваць, вярнуўшыся з поля, якое аралі да змроку, а потым яшчэ кармілі і паілі сваіх коней, а потым ставілі плугі ў належнае месца і трошкі пасварыліся з іншымі парабкамі перад дзвярыма ўжо за нейкую вязку сена. Цяпер перад агнём, што гарэў у печы, час ад часу памешваючы нешта драўлянай лыжкай у чыгунах, стаяў толькі Антосік, прыгожы малады парабак, з светлымі, ільнянымі валасамі і агністым паглядам блакітных вачэй. Ясюк, вусаты і плячысты мужчына, з чорнай шчэццю на смуглявым твары і цёмнымі быстрымі вачыма, сядзеў на лаве за сталом і гаварыў з чалавекам, які з выгляду быў поўнай яму процілегласцю. Моцны і плячысты парабак выглядаў стомленым і апатычным. Сядзеў згорбіўшыся, расклаўшы на стале локці, і глядзеў з-пад густых броваў досыць лагодна, але хмурна і як бы недаверліва. Госць жа, наадварот, быў хударлявы, рухавы і выпрамлены, немалады бледны твар яго з доўгім носам і барадой клінам, аздабляла сівая шчэць. Маленькія шэрыя вочы глядзелі смела, нават трошкі нахабна, часам мільгала ў іх жорсткасць і хцівасць. Адзенне ягонае было з жоўтага сукна і зусім іншага фасону, чым сялянскія сярмягі, паблісквала металёвымі гузікамі і бронзавым медалём, навешаным каля пятліцы. Ужо толькі зірнуўшы на яго, па выпрамленай і мускулістай постаці, па выразу вачэй і крою адзення можна было распазнаць у ім былога салдата.
Прыход Хрысціны не перапыніў размову Ясюка з госцем. «На векі вякоў», - адказалі ёй і больш не звярталі на яе ўвагі. Яна ж кіўнула галавой сыну, які гэткім самым кіўком ёй адказаў, і стала каля агню. Чырвоны водбліск полымя асвяціў яе ўсю: чорныя ад гразі ногі, намоклае адзенне, высокую і яшчэ зграбную постаць, адно што худую і знясіленую, пасмы зблытаных, ужо з сівізною валасоў, што выбіваліся з-пад намоклай чырвонай хусткі на лоб, загарэлую і агрубелую скуру, што сабралася ў шматлікія маршчыны. Гэта быў лоб шасцідзесяцігадовай бабулі, а ёй не было і сарака. Шчокі яе таксама былі звялыя і зморшчаныя, амаль аранжавага колеру. Затое вялікія чорныя агністыя вочы і бледныя, але прыгожай формы вусны, з-пад якіх выглядаў рад белых зубоў, былі на гэтым састарэлым твары яшчэ не загубленымі адзнакамі маладосці, напамінкам пра былую прыгажосць Хрысціны. Яна стала каля печы, абапёршы локаць на адной далоні, другой жа падпёршы сабе галаву. Стаяла так і ўзіралася ў агонь. У форме яе далікатных вуснаў, у запалых шчоках і ў выразе нерухомых вачэй была цэлая бездань смутку. Светлавалосы парабак, мяшаючы ў гаршку зацірку з салам, спытаўся ў маці:
- Ну што, мама?
Не змяняючы ані паставы, ані выразу вачэй, адказала:
- Нічога сынок. Пойдзе наш Піліпка на край свету, і не пабачаць больш яго нашыя вочы. Відаць, што для нас, бедных, ніякага ўжо ратунку няма.
Антосік уздыхнуў і паківаў галавой. У калысцы заплакала малое, і Хрысцініну задумлівасць як ветрам здзьмула. Яна зусім не дбала аб тым, каб перасушыць адзенне, абагрэць застылыя ногі. Хутка падышла да ляжанкі і нахілілася над хворай. Пашапталіся трошкі між сабой, і хворая са стогнам павярнулася тварам да святла. Хрысціна выцягнула з калыскі малое і паднесла да яе грудзей. Потым прысела на край ляжанкі ля хворай і, склаўшы на каленях рукі, упершыню звярнула ўвагу на гаворку Ясюка і госця. Перад імі стаяла бутэлька гарэлкі і алавяная чарка. Частаваліся ўзаемна з вялікай далікатнасцю, абменьваючыся пасля кожнай перакуленай чаркі пажаданнямі здароўя. Аднак перакуленых чарак было няшмат. Ясюк не быў п'яніцам, што ж да госця, то хоць ягоны пачырванелы нос, здавалася, і выдаваў любоў да моцных напояў, але цяпер чалавек заставаўся цалкам пад уплывам размовы. Ён пераконваў і да нечага надта імкнуўся схіліць Ясюка. З недапітай чаркай у руцэ, выпрамлены, уставіўшыся сваімі быстрымі і хітраватымі вочкамі ў твар парабка, ён гаварыў:
- Яй-богу, Ясюк! Каб я быў на тваім месцы, дык даўно б ужо ў сваёй уласнай хаце сядзеў, еў, піў і ні пра што не дбаў бы. Ці табе так добра на парабкоўскім хлебе, што дзядзьку на сваёй уласнай зямлі панаваць дазваляеш?
Парабак павольна пахітаў сваёй цемнавалосай цяжкай галавой.
- Ой, добра! - адказаў. - Каб маім ворагам так добра было! А што рабіць? Чалавек быў яшчэ дзіцем, калі злыя людзі пакрыўдзілі, ведама, сірата, без бацькі. Як толькі бацька памёр, дык дзядзька зараз усю зямлю і ўсадзьбу і ўсё на сваё імя, значыць, перапісаў. «Мяне, кажа, камісія, гаспадаром зрабіла, дык і ўся зямля мая, а брат, кажа, у мяне парабкам быў і братаваму сыну тут, значыць, нічога не належыць». Людзі мне парадзілі, каб у суд ішоў, а ён хадваката наняў сабе такога, што як пачаў брахаць, дык і выбрахаў сабе ўсё дарэшты. А я, значыць, ужо без нічога застаўся, тай з гаспадарскага сына зрабіўся парабкам...
Махнуўшы рукой і ўліўшы сабе ў чарку крыху гарэлкі, кіўнуў госцю галавой:
- На здароўе! - сказаў.
- А што рабіць? - казаў далей. - Што прапала, то прапала. Над сіратою Бог з калітою. З жонкай і дзецьмі з голаду не памром. Цесць сто рублёў пасагу даў... Багаты... агароднікам служыць... Даў бы і больш... «Як ты, Яська, кажа, будзеш мець за што кавалак зямлі купіць, другія сто дам...» От, можа, і дасць Пан Бог Усемагутны, што і куплю... то жонка заробіць, то з пенсіі застанецца... сякі-такі грош ёсць.
- Шмат? - хціва спытаўся былы салдат.
Селянін хітравата ўсміхнуўся. Скрытнасць і асцярожнасць узялі ў ім верх над гаварлівасцю, абуджанай гарэлкай.
- Сам не ведаю, - напаўсур'ёзна, напаўжартам адказаў. - Можа, шмат, можа няшмат... а такі ёсць...
- Ну, а гэта ж зямля, што дзядзька ў цябе ўкраў, так і прападзе?
- А што рабіць? - уздыхнуў Ясюк. - Можа, мая праўда была, а можа, ягоная. Хай нас Пан Бог судзіць.
- Ой, ты дурань! - з дзіўнай гарачнасцю і энергічнасцю закрычаў салдат. - І ты сабе думаеш, што ўжо скончана, запячатана і прапала! Маўчыш і трываеш! А ці ж не можаш ты зараз таксама хадваката наняць і дзядзьку за сваю крыўду ў суд пацягнуць. Ці ж ён адзін хадваката мець мог? А ты не можаш? Га? Я тваю справу з дзядзькам ведаю, як свае пяць пальцаў. Далібог, тыя ягоныя прэтэнзіі нічога нявартыя, і даўнасць яшчэ не настала. А хапеляцыя для чаго? А зеркала ў палаце нашто?.. Гэй!..
Ён узняў указальны палец і круціў ім у паветры.
- Гэй, гэй! - паўтарыў. - Ты палаты не бачыў. А я бачыў. Вялікая такая зала, як касцёл, а ў ёй стол чырвоным сукном накрыты, а за сталом яснавяльможныя паны сядзяць у мундурах, золатам вышываных, і судзяць...
- Золатам вышываных... - паўтарыў Ясюк, які з такой цікавасцю ўслухоўваўся ў апавяданне госця, што ажно рот разявіў.
- А што ж ты думаў? Не ў такіх сярмягах, як твая. Блішчаць ад золата... на стале зеркала стаіць...
Абодва з пашанай пахілілі галовы. Ясюк уздыхнуў.
- Перад царскім зеркалам, перад чырвоным сталом, перад яснавяльможнымі панамі, што блішчаць ад золата, стаяць хадвакаты і гавораць... Так і так, яснавяльможны суд, кажуць... так і так кажуць... а суд маўчыць і слухае... Слухае, слухае, потым устае і выходзіць.
- Выходзіць? - паўтарыў Ясюк такім тонам, быццам шкадаваў, што ўжо заканчваецца прыгожая дзівосная казка.
- Ага, выходзіць: дык што ж, што выходзіць? Ідзе сабе ў другі пакой, каб пагаманіць пра тое, што хадвакаты брахалі. Потым вяртаецца... усе ўстаюць... а найважнейшы з суду, яво правасхадзіцельства з паперы голасна чытае: «Іск Ясюка Гарбара прызначыць справядлівым, у дзядзькі ягонага Паўлюка Гарбара зямлю і сядзібу адабраць і аддаць Ясюку».
На гэтае неспадзяванае заканчэнне Ясюк Гарбар падняў галаву і хмурныя вочы яго заблішчалі.
- Ага! - усклікнуў. - Каб жа так і было...
- Чаму ж не будзе? - з удаванай абыякавасцю азваўся салдат. - Каб ты, Ясюк, толькі захацеў, то і было б... Я б табе такога хадваката прывалок, які так піша, што ажно сам міністар дзіву даецца, а як пачне брахаць, то ажно суд рот разяўляе і на ўсе вушы слухае.
Ясюк ажывіўся.
- Можа, гэта той самы, што вядзе працэс грыньскіх сялян з Дзельскім? - спытаўся.
- Той самы, а ты яго бачыў?
- Бачыў, здалёку... Я з сенам праз Грынькі праязджаў і бачыў, як з грыньскімі перад карчмой гаварыў. Кажацца, вельмі мондры.
- Ого! - пацвердзіў госць. - Я ж табе, Ясюк, казаў, што ён як напіша, дык сам міністар дзівуецца...
- Мусіць і вельмі багаты, такі залацісты ланцуг на жываце ў яго...
- Ей, ей! Яшчэ які багаты... Чаму ж яму багатым не быць?.. Людзі да яго, як у касцёл, ідуць... А за чый працэс возьмецца, дык заўсёды выйграе, далібог, заўсёды...
- Заўсёды? - задзіваваўся Ясюк.
- Заўсёды, - пацвердзіў госць. - Такі ўжо ў яго розум. Як ён ужо людзям напамагаўся, гэй, кожнаму паможа... Каб там хто ўжо невядома якую бяду меў, дык ён як возьме ў свае рукі, шчасце з яе зробіць...
Парабак глыбока задумаўся і па добрай хвіліне ледзь прыўзняў галаву.
- Слухай, Мікалай! - пачаў гаварыць цішэй, чым перад гэтым, - а вельмі дарагі гэты хадвакат?
Мікалай зморшчыў сівыя бровы і, перабіраючы ў паветры пальцамі, пачаў штосьці мармытаць. Даваў зразумець, што робіць нейкую таямнічую арыфметычную аперацыю.
- От, і не вельмі дарагі, - сказаў голасна, - пяць працэнтаў бярэ... ніколі больш, барані Бог, ніколі больш чым пяць працэнтаў...
- Што ж гэта такое гэтыя працэнты?
- Гэта такая аплата, - патлумачыў Мікалай. - Гэта аплата, дык ужо трэба яму даць... Без гэтага нельга. Калі ён табе скажа: «Ясюк, дай мне за гэты інтарэс сто рублёў», значыць, дай яму сто рублёў... гэта значыць і будзе пяць працэнтаў ад таго, значыць, маёнтка пра які ідзе працэс... О! А калі ён табе скажа: «Ясюк, дай грошы наперад», значыць дай наперад, бо як не дасі, дык ён на цябе і глядзець не захоча... А нашто ты яму? Ці ён такіх, як ты, дзела вядзе? Дорага ён ад цябе не возьме, пяць працэнтаў возьме, больш не возьме... Але гэта ўжо трэба... Без гэтага ўжо няможна... Ці ж ты яму брат ці сват, каб ён табе дарма рабіў?
Было відаць, што Ясюк слухаў Мікалая ўсёй душой і з усіх сваіх сілаў, аднак поўнага сэнсу ягоных слоў зразумець не мог. Можа, і зразумеў бы, калі б не гэтыя працэнты... Гэтыя працэнты былі для яго поўнай загадкай і разам з тым імпанавалі яму, змушалі яшчэ больш верыць у розум Мікалая, у які ён верыў і так.
- Значыць, - прамовіў ён, - калі б да яго ішоў з просьбай пра тое... значыць... пра зямлю, што ў мяне дзядзька забраў, трэба яму колькі грошай занесці адразу...
- Ці ж я ведаю? Можа, пяць працэнтаў ад той зямлі, можа, дваццаць рублёў будзе... можа, трыццаць...
- Хай будзе дзесяць!.. - пачаў ужо нервавацца парабак.
- А пойдзеш да яго заўтра? - з іскрамётнымі вачыма спытаўся салдат. - Ён заўтра чуць свет з Лясной выедзе і заедзе ў грыньскую карчму пагаварыць... Калі ты, Ясюк, туды прыйдзеш, я цябе яшчэ зарэкамендую... далібог зарэкамендую... Ты мне не чужы, я цябе от такім маленькім знаў... ты з Грынек і я з Грынек... як я ў войска ішоў, ты от такі маленькі быў...
Расчуліўшыся, ён выцер сабе пальцамі нос, выцягнуў з кішэні шыняля чырвоную паркалёвую хустку і абцёр ёй сабе вусы.
Селянін задумаўся. Адну руку ўсадзіў у чупрыну густых, чорных і шорсткіх валасоў, другую нерухома трымаў на стале. Вочы ўбіў у стол. Вагаўся і думаў. Змагаліся ў ім супярэчлівыя пачуцці: жаданне супакою і задаўненая, разбуджаная сёння, крыўда на дзядзьку, страх выпусціць з рук заробленыя грошы і ахвота вярнуць страчаную зямлю.
У гэты час на стале з'явіліся бохан чорнага хлеба і міса гарачай заціркі з салам. Хлеб разам з вялікім нажом у драўляным тронку прынёс з каморы Антосік; зацірку ж Хрысціна толькі што пераліла ў місу з гаршка і місу паставіла на стол. Тут пры місе паклала чатыры драўляныя лыжкі і, склаўшы рукі пад грудзямі, не рухаючыся, пільна пачала ўзірацца ў твар Мікалая. Ясюк кроіў хлеб, Антосік з лыжкай у руцэ нецярпліва чакаў, каб старэйшыя далі знак есці. Яна ж стаяла і глядзела на былога салдата. Той засмяяўся.
- А табе што, Хрысціна? - спытаўся жартам. - Вылупіла на мяне вочы, як быццам першы раз на гэтым свеце бачыш.
Не спускаючы з яго вачэй, паволі і задуменна яна пачала гаварыць:
- Не першы раз, Мікалай, я бачу цябе на гэтым свеце... Не чужы ты мне, так, як і Ясюку... Ты з Грынек і я з Грынек, усе мы з Грынек, толькі што я бедная сірата была, над якой ніхто ніколі літасці не меў. Май жа ты, Мікалай, зараз да мяне літасць... Памажы, уратуй... Слухала я, слухала, што ты тут Ясюку казаў... калі той вялікі хадвакат дапамагчы яму можа, значыць, і мне можа, калі ўсіх ратуе, значыць, і майго Піліпа выратуе...
Перастала гаварыць, і яе пагляд з праніклівага зрабіўся жаласным. Мужчыны ўжо елі зацірку. Мікалай, трошкі пааднекваўшыся, таксама падсеў да стала. Па-ранейшаму прамы, як палка, лыжку ад місы да рота і ад рота да місы нёс запаволеным рухам, глытаў густую, запраўленую з'ялчэлым салам ежу, за кожным разам тыльным бокам левай далоні выціраючы сабе вусны і падбародак. Пры гэтым ён глядзеў на Хрысціну і сумна ківаў галавой.
- Ой, што бяда будзе твайму Піліпку, то бяда! - казаў. - І так ужо нялёгкае жыццё маладога салдаціка, як яго ад мацярынскай спадніцы возьмуць і ў шыхт паставяць. «Зброю на плячо! Зброю да нагі! Направа, налева марш!» А тут, барані ты, Пане Божа мой, нагу не так як трэба паставіць, фельдфебель падскочыць і кулаком у твар...
Словы вайсковых каманд Мікалай выкрыкваў грубым голасам, прытым жахліва моршчыў бровы і энергічна ўзнімаў над галавой лыжку, з якой сцякалі кроплі заціркі. І кожны раз, калі ён так крычаў, павекі Хрысціны пачыналі хутка міргаць і маршчыны на яе лбе хваравіта ўздрыгвалі. Антосік жа затрымліваў лыжку ля рота і, узіраючыся наіўнымі вачамі ў апавядальніка, узрушаным голасам выкрыкваў:
- А Езус!
- Нялёгкае, нялёгкае жыццё салдаціка маладога, - цягнуў далей былы салдат, - але там, куды твайго Піліпку пашлюць, будзе яшчэ горш... Я там быў, ведаю... Скура з мяне ад марозу злазіла, і ў жываце ўсё застыла... Бывае, што з'ем, усё ў чысты лёд ператвараецца... У лазарэце мяне паклалі... шэсць месяцаў ляжаў з жоўтай трасцай, і жоўты такі стаў, як сланечнік... А як з лазарэту выйшаў, дык родная маці мяне не пазнала б. Будзе таксама і Піліпку твайму, матуля, ой будзе... толькі горш яшчэ, бо я быў моцны і здаровы хлопец, дык вытрымаў, а ён такі дахадзяга, не вытрымае... далібог, не вытрымае!
Хрысціна, якая таксама пачала была есці, трымала лыжку ў паветры, і твар яе быццам скамянеў. Рамтам кінула лыжку, заенчыла і абедзвюма рукамі ўхапілася за галаву. Сагнула галаву аж да лаўкі, ківалася і галасіла:
- Божа ж мой, Божа! Божа ж мой, Божа!
Антосік перастаў есці і, стоячы над маткай, пачаў паўтараць:
- Годзе, мама! Ну, годзе! Годзе!
Не чапаў яе зусім і нічога больш не казаў, толькі адны гэтыя словы, але ўсё больш настойліва і жаласна.
- Годзе! - грубымі галасамі паўтарылі Ясюк і Мікалай. Апошні ж пачаў казаць:
- Эй, дурная баба, дурная! Чаго ты енчыш і лямантуеш і Пана Бога надарэмна ўспамінаеш? Пан Бог паслаў ужо табе шчасце. Пан Бог паслаў ужо табе такога пана, што твайго Піліпку ўратуе. Ты мяне толькі папрасі, каб я цябе яму зарэкамендаваў, а ён ужо, калі толькі захоча, то твайго Піліпку паблізу пакіне, дальбог, пакіне, от, можа, і да Грынек на зімовыя кватэры прышлюць.
Хрысціна, як бы ўзнятая нейкай дужай рукой, выпрасталася ў імгненне вока і прыпала да Мікалая.
- Дабрадзейку, бацюхна родненькі, зарэкамендуйце і памажыце мне ўпрасіць таго пана!
Кажучы гэта, цалавала локаць былога салдата, і здавалася, што зараз пачне цалаваць ягоныя калені.
- Ну, то і добра! - з раз'яснелымі шэрымі вачыма прамовіў Мікалай. - Але, - дадаў тут жа, - трэба заплаціць пяць працэнтаў... без гэтага нічога не выйдзе... пяць працэнтаў, о, калі, баба, у цябе ёсць грошы...
- Ёсць, дабрадзею! Ёсць мае крывавыя, што я сабе за дваццаць гадоў для сыноў сваіх і на смерць сваю збірала... Што для Антосіка, то пакіну, а што для Піліпкі, то аддам, хай яму на збавенне будзе... Працавала я, гаравала, жала, палола, наймалася да ўсякай работы, скуру работай сабе з рук здзірала, поснае ела, босая хадзіла, а ўсё для іх збірала...
Кажучы пра скуру, здзіраную з рук, выставіла пад святло лучыны, што гарэла ў пячной шчыліне, свае малыя, худыя, чорныя, як зямля, рукі, з скрыўленымі, гузаватымі ад сярпа і каромыслаў пальцамі, ад капання зямлі і іншых непасільных работ, якія рабіла яна дзевятнаццаць гадоў без перадыху... Што поснае дваццаць гадоў ела, верылася без цяжкасці, і нават у гэты сакавіцкі вечар яе ногі былі абутыя толькі ў слой бруду. Мікалай паглядам, які можна было б назваць саркастычным, акінуў постаць гэтай бядачкі і скрывіў вусны.
- Многа ты там грошай можаш мець? - сказаў нядбала. - Пэўне, на пяць працэнтаў не хопіць.
Хрысціна, відаць, спалохаўшыся, што яе падазраюць у недахопе сродкаў і што Мікалай можа адмовіцца ад сваёй пратэкцыі, ударыла сябе кулаком у грудзі.
- Маю! - крыкнула. - Далібог маю, хопіць!
- Ну, а ці шмат маеш?
Скрыжавала рукі на грудзях і пачала казаць:
- От, скажу табе, Мікалай, усё, як ксяндзу на споведзі... Сто рублёў я маю для Антосіка, сто рублёў для Піліпкі і сто рублёў для сябе на смерць... каб мяне, як памру, сыны добра пахавалі, у прыгожай труне, з ксяндзом і з харугвамі... Жыла я ў цяжкай бядзе, хай жа мяне пахаваюць у багацці... і хай сынкі жабракам грошы даюць і ксяндзу на імшу за маю душу, і на маёй магіле маляваны крыж паставяць. Вось што я маю, працай цяжкай сабрала. Поснае ела, босая хадзіла і сабрала. Сама, апрача Пана Бога, аніхто мне не дапамог.
Прызнанне гэтае распачынала яна з неахвотай і толькі пад пагрозай страты пратэкцыі Мікалая. Але на апошніх сказах выпрамілася, змучаны твар яе праяснеў і быццам памаладзеў, чорныя вочы заблішчалі. І дзіўна, заблішчалі яны пачуццём гонару.
- Сама працавала, сама назбірала. Ніхто мне не дапамагаў, - паўтарыла.
Калі стаяла такая выпрамленая і гарачымі сваімі шчырымі вачыма глядзела на двух мужчын, а на далікатных бледных вуснах яе блукала лагодная ўсмешка, то са спрацаванай жабрачкі, з цёмнага, усімі зневажанага быдла перамянілася ў чалавека, што ведае сваю вартасць і годнасць.
Мікалай глядзеў на яе са здзіўленнем. Псіхалагічны аспект, як расла і расцвітала душа кабеты, зусім не закрануў ягонай увагі, затое ўразілі яго пачутыя лічбы. Радасны выраз з'явіўся на ягоным твары.
- Ну, баба! - крыкнуў. - Гэй, каб я з такой ажаніўся, то зараз бы свет перавярнуў. Але мая распуста пайшла сабе ў свет, а дзяцей мне на карку пакінула... Вяртайся ў хату, салдацік, а жонкі тваёй ані духу! Дзе яна зараз, гэтая Марыська мая, дзе?..
На імгненне нават забыўся пра Хрысціну, трос галавой, і штосьці вільготнае заслала яму шэрыя вочы. І ў глыбіні грудзей нейкі сумны ўспамін зварухнуўся, агарнуў жаль... Нядоўгай была, аднак, гэтая расчуленасць былога салдата, які, вярнуўшыся з вайсковай службы, у хаце не застаў сваёй Марыські. Праблемы бліжніх займалі яго, надзіва, значна больш.
- Ну, - сказаў ён, - дык і ты прыходзь заўтра разам з Ясюком у грыньскую карчму.
Ясюк як быццам ачнуўся.
- Калі ж, - запусціў ён руку ў валасы, - калі ж я і сам яшчэ не ведаю, як зрабіць... Ісці ці не.
На гэты раз пачуўся ад печы лагодны і слабы голас.
- Ідзі, Ясюк, ідзі... Не адкідай ласкі Божай! Паспрабуй... Можа, табе зямлю прысудзяць і гараванне нашае скончыцца... Ой, бяда, што я такая слабая... сама б пайшла і ў ногі таму пану пакланілася. Ідзі, Ясюк, калі Бога баішся, ідзі! Я нядужая, можа, памру хутка, хоць паміраючы буду ведаць, што ты на парабкоўскім хлебе жыць перастаў і дзеці...
Не магла скончыць. Была такая слабая, што голас яе перарваўся. Застагнала толькі і паклікала Хрысціну, каб дзіцятка ад яе забрала і паклала ў калыску. Ясюк хвіліну пазіраў у той паўзмрок, адкуль гаварыла да яго жонка і дзе паціху кугакала немаўлятка.
- Ну добра, сказаў ён, устаючы. - Пайду! Хай будзе, што будзе, пайду! Трохі грошай з сабой вазьму. Можа, Пан Бог злітуецца і ўзнагародзіць...
Мікалай ззяў.
- Ну, - закрычаў, - вып'ем!
- Вып'ем, - азваўся Ясюк, які, відаць, гучным голасам і энергічнымі жэстамі хацеў задушыць у сабе рэшткі неспакою і сумненняў.
- На здароўе!
- На шчасце!
- Пі, Хрысціна!
Узяла чарку з рук Ясюка і, адвярнуўшы галаву і локцем засланіўшы твар, выпіла яе да паловы.
- Пі! - налягаў разахвочаны Ясюк.
- Пі! Ды дзякуй Пану Богу за сваё шчасце! - крычаў Мікалай.
- Не магу, - прасілася жанчына. Далібог, не магу! Не піла я ніколі гарэлкі, бо і грошай шкадавала і п'яніцай зрабіцца баялася страшна... Столькі, колькі магла, за здароўе добрых людзей выпіла... больш не магу...
Яны і сапраўды ведалі, што ніколі болей як паўчаркі не выпівала, і таму пакінулі яе ў спакоі.
Затое прычапіліся да Антосіка:
- Пі, парабак, - крычаў Мікалай. - Салдатам не будзеш, каля старой маткі цябе пакінулі...
- Пі, - далучаўся Ясюк. - На добрую жаніцьбу і шчаслівую долю...
Антосік трошкі па-дурному ўсміхаючыся, відочна ўзрадаваны ўвагай старэйшых, працягнуў сваю руку па чарку.
- І не думай! - крыкнула Хрысціна і стала перад сынам у такой паставе і з такім выразам твару, як быццам хацела засланіць яго сваім целам ад смяротнай кулі.
- Пусціце, мама! - спрабуючы адсунуць яе, пачаў разахвочаны парабак.
- І не думай! - паўтарыла і так паглядзела на яго, што апусціў галаву і прысаромлены адышоў ад стала. Яна ж звярнулася да двух старэйшых мужчын:
- Сама я не піла і ім не дазваляла. Сама піць не стану і, пакуль жыць буду, ім не дазволю... Яны не такія, як іншыя... шануюць матчыну волю...
Антосікаў выгляд сведчыў, што яна гаворыць праўду. Ён стаяў, апусціўшы вочы, нават не думаючы рвацца да гарэлкі. Яна ж гаварыла далей:
- Выраслі яны ў мяне не п'яніцамі і не злодзеямі... Берагла іх ад п'янства і ад усялякай распусты, як ад агню... З малых гадоў да паслухмянасці і да працы прывучала. Ведалі яны, як я з імі гаравала, свету за імі не бачыла, то і шкадавалі мяне і слухаліся. Вось так іх і пагадавала. Сама. Апрача Бога, аніхто не дапамагаў.
Ясюк і Мікалай у знак згоды ці пашаны ківалі галовамі. Антосік падышоў да маткі і пацалаваў ёй руку, яна пагладзіла яго па ільняных валасах, але зараз жа звярнулася да Мікалая. Той, другі, далёкі і ў бядзе, як стрэмка, балеў у яе сэрцы. Зноў пачала прасіць былога салдата, каб за яе да таго вялікага хадваката слова замовіў.
- Мы ўжо ўдваіх з Ясюком прыйдзем, і што мой бабскі розум расказаць не патрапіць, Ясюк дагаворыць.
Былы салдат устаў з лавы і пачаў развітвацца з гаспадаром. Не п'яныя ад выпітай гарэлкі, але трохі расчуленыя, абдымаліся і гучна цалаваліся. Праз нейкі час у хаце стала зусім цёмна і ціха. Затое праз шчыліны ў дзвярах было відаць святло ў бакавой каморцы і чуліся адтуль прыглушаныя шэпты. Там перад адчыненай невялікай скрыняй сядзела на зямлі Хрысціна, а каля яе стаяў Антосік і трымаў у руках запаленую лучыну. Жанчына паспешліва адхінула ўбок крыху адзення, свайго і сынавага, і з-пад яго, з самага дна куфра, выцягнула нейкі прадмет, прадаўгаваты, як вузкі мех, звязаны ўверсе шнурком. Была гэта нечым напханая тоўстая ніцяная панчоха. Хрысціна развязала мноства вузлоў, якімі быў завязаны верх панчохі, і спачатку выцягнула адтуль дзве нейкія паперы, пажоўклыя, пачарнелыя, з абдзёртымі краямі. З вялікай пашанай агледзеўшы іх з усіх бакоў, асцярожна, як быццам бы гэта было шкло, якое магло пабіцца, адклала іх убок. Гэта былі гмінныя пасведчанні пра яе паходжанне і паходжанне яе сыноў, а таксама пра розныя правы, якія мелі яны на гэтым свеце. Тых правоў было няшмат, і не было ў іх нічога надзвычайнага, аднак без гэтых пасведчанняў правы іхнія ўвогуле зводзіліся да нуля. І таму гэта быў скарб, які Хрысціна берагла як вока ў лобе; пасля выйсця яго на свет з панчохі паказаўся другі скарб: асігнацыі адна- і трохрублёвыя, а таксама срэбныя саракоўкі, залатоўкі і дзесяткі, нават трошкі медных манет. Відаць, што складала яна ў панчоху ўсё, што мела, як трапляла да рук. За тое, што дзень палола пшаніцу, - саракоўка, за два дні жніва - рубель, за тое, што насіла ваду каромысламі гаспадыні намесніка, - шэсць грошаў, за згрэбанае сена - два злотых, за цэлыя два тыдні жніва - дзве трохрублёўкі, трэцяя - за тры месяцы даення кароў, чацвёртая і пятая - зберагла з парабкоўскага заробку Антосіка і г.д. і г.д. Колькі разоў штодзённым спажыткам былі для яе і сыноў ячныя крупы, бульба, хлеб і соль, столькі разоў кожны грош, што трапляў у руку, хаваўся ў глыбінях ніцяной панчохі. Хавалася там усё гэта на працягу цэлых дзевятнаццаці гадоў.
Цяпер Хрысціна лічыла асігнацыі. Лічыла б яна доўга, калі б не дапамагаў ёй у гэтым сын. Малады парабак, якога нейкі вясковы разумнік, таксама з былых салдатаў, паводле жадання маткі чытаць, пісаць і лічыць вучыў, умеў чытаць так слаба, што амаль зусім не ўмеў, пісаць жа нават не браўся, затое лічыў добра. Відаць, меў да лічэння асаблівы талент, і маці яго да гэтага больш, чым да чаго іншага, заахвочвала. Агульнымі намаганнямі налічылі сто рублёў. Хрысціна хвіліну трымала іх у руках, гледзячы сыну ў вочы.
- Гэта Піліпкавы грошы, - сказала.
Парабак адказаў кіўком галавы:
- Ведаю.
- Цябе я не пакрыўджу... тваіх не парушу...
Антосік махнуў рукой, што павінна было зноў азначаць:
- Што мне там!
Аднак узіраўся ў глыбіню панчохі. Нягледзячы на філасофскую абыякавасць, выказаную праз павагу да маці, было відаць, што грошы, прызначаныя для яго, вельмі яго цікавілі. Хрысціна, трымаючы ў адной руцэ асігнацыі, другой падперла твар і задумалася. І яе таксама, як гадзіну таму Ясюка, ахапіла трывога за гэтыя грошы, крывавым потам заробленыя. А з другога боку, у галаве яе, нібы віхор, шумелі словы Мікалая: «Скура з мяне ад марозу злязала і ў жываце усё застыла, шэсць месяцаў жоўтая трасца трэсла...»
- Езус! - войкнула кабета і пачала хуценька завязваць панчоху, прыкрываць яе адзеннем і замыкаць куфар. Хаваючы за пазуху выцягнутыя грошы, сказала паўшэптам сама сабе:
- Можа, злітуецца Пан Бог Найвышэйшы...
Вярнуўшыся ў хату, узлезла на печ. У цёмнай, як сажа, хаце быў чуваць храп двух мужчын, што спалі на лавах, ціхае сапенне дзяцей на печы і цяжкае, трошкі хрыплае дыханне хворай Ясюковай жонкі. Неўзабаве да гэтага хору далучылася і пахропванне Хрысціны. Заснула і яна таксама. За сцяной шумеў вецер, дождж хлюпаўся ў лужыны, а ў палове ночы разнёсся па хаце крык:
- Піліп! Піліп! Піліпка!
Гэтае імя, што доўга-доўга паўтаралася, гучала ў цемры рознымі тонамі: то сцішаным шэптам, то крыкам трывогі, то спеўным галашэннем, нагадваючы тужлівы матыў, з якім жанкі вяртаюцца вечарам з поля. Але кабета, што вымаўляла і выспеўвала яго на такі лад, спала... І спалі ўсе, хто быў побач. Не было каму абудзіць яе ад цяжкага сну: ніхто не адарваў галавы ад падушкі, каб супакоіць яе. Пад ранне Ясюк і Антосік перасталі храпці, хворая і дзеці спалі як каменныя. У гэтай глыбокай начной цішыні і цемры, у шуме ветру за сцяной яшчэ некалькі разоў сонны жаночы голас заводзіў:
- Піліп! Піліп! Піліп!
Так на досвітку ў густой і халоднай расе азяблая перапёлка склікае сонным голасам сваіх птушанят.
Свет за вакном хаты афарбаваўся ў сіні колер. Заспявалі на панадворку пеўні: то разам, то адзін за другім. Голасна зачырыкалі вераб'і ў застрэшшы, а таксама ў бязлістых і мокрых галінах раскідзістай вярбы. Распачаўся рух і ў чацвертаках. За тонкай сцяной раздаўся крык Максіміхі, самай звяглівай з усяго жаночага насельніцтва фальварка. Нейкае дзіця там раўло немым голасам, можа, адлупцаванае маткай. Іншыя дзіцячыя галасы, вясёлыя, адгукаліся з сяней, а потым на панадворку шчабятаннем сваім заглушалі ціўканне вераб'ёў. Уставалі парабкі, гучна пазяхалі, апраналі кажухі і ішлі ў аборы і стайні. Іхнія цяжкія крокі бухалі наўкол чацвертака па размоклай зямлі. Фальварковы сабака, вялікі жоўты дварняк з пушыстым хвастом, бегаў па дзядзінцы, кідаючыся ва ўсе бакі, выпушчаныя з падпечка куры пранізліва кудахталі. А каля аборы грымеў гучны голас намесніка, што раздаваў загады і падганяў парабкаў да хуткага іх выканання. То тут, то там сунуліся па панадворку жоўтыя і зялёныя горы на двух нагах. Гэта былі парабкі, што неслі на плячах з пуні ў аборы і стайні салому і сена. Усе вокны ў чацвертаку, а таксама вокны іншага будынка, дзе жылі намеснік і арандатар, засвяціліся залатым святлом ад распаленых агнёў. Праз нейкі час з комінаў паказаліся струменьчыкі дыму, што потым скручваліся ў клубы і, гнаныя вільготным паветрам долу, развейвалі шэрую імглу на дзядзінцы і напаўнялі наваколле гаркаватым пахам сажы. Дажджу не было, але ўсё на свеце: неба, зямля, дрэвы, дахі і плот здаваліся як быццам толькі што выцягнутымі з вады. Нягледзячы на рух і занятасць працай, парабкам, відаць, было халаднавата. Зябкая вільгаць сакавіцкага рання расіла жоўтую скуру іхніх кажухоў. Намеснік, малады і жвавы хлопец з гучным голасам, апрануты ў кажушок, які адрозніваўся ад парабкоўскіх толькі тым, што быў карацейшы і зверху абцягнуты сукном, у ботах ажно да калена, паціраў чырвоныя рукі і паспешліва запрагаў дагледжанага коніка ў пафарбаваны ў зялёны колер вазок. Пры гэтым ён весела пасвістваў. Збіраўся ехаць у парафіяльны касцёл, бо была нядзеля. Каровы, авечкі і коні былі ўжо накормленыя, наставалі на цэлы дзень адпачынак і свабода ўсім старэйшым і маладзейшым работнікам Вулькі.
Адпачынку не мелі толькі жанчыны. Варылі яны ежу на раніцу і полудзень, у балеях ці начоўках купалі дзяцей, часалі і пераапраналі іх у чыстыя кашулькі. Гэтае купанне, часанне і прыбіранне ў чыстыя кашулі адбывалася ўсяго толькі адзін раз у тыдзень, у нядзелю, але з вялікай пунктуальнасцю. У хаце Ясюка яно ішло таксама, як і ў іншых хатах. Галена, хоць і была хворая, спаўзла з ляжанкі і з дапамогай старэйшай дзяўчынкі, дзевяцігадовай Насткі, рабіла, што магла. Памочніца ў яе была добрая. Настка прынесла дроў і вады, запаліла печ, паставіла перад агнём гаршкі з вадой і ўзялася часаць меншага брата. Галена толькі кіравала яе дзейнасцю, сама ж усыпала ў гаршкі круп і солі і, ужо стаміўшыся, прысела на ляжанку абіраць бульбу. Была яна маладая, хударлявая, з бледным змучаным тварам. Яе нездаровы стан выдавалі худыя рукі і сумны выраз блакітных вачэй. Сядзела на ляжанцы скурчыўшыся і высунуўшы босыя ступні з-пад доўгай сіняй спадніцы. Абабранае з бульбы лушпінне старанна скідвала ў цабэрак на корм для парсючка, які акурат цяпер, рохкаючы і шукаючы спажывы, з'явіўся пад сталом і лавамі. Час ад часу яна азывалася да малога Юзіка, які нецярпліва рваўся з-пад грэбеня сястры да парсючка ці, выцягваючы рукі, штурхаў лазовую калыску, дзе ціха ляжала немаўлятка. Паміж Юзікам і гэтым немаўляткам прыходзілі на свет яшчэ трое дзяцей, але адразу пасля нараджэння яны паўміралі. Не дзіва, што Галена, не маючы трыццаці гадоў, выглядала слабай і змучанай. Цяжка нараджаць дзяцей, хаваць іх - яшчэ цяжэй.
Ясюка і Хрысціны дома ўжо не было. Выйшлі яны адначасова, як толькі парабак скончыў сваю абавязковую работу. Пайшлі ў грыньскую карчму за кіламетр ад Вулькі. Напрыканцы Грынек, вялікай, доўгай і разбудованай вёскі, стаяла гэтая карчма - вялікая хата, абстаўленая лавамі і сталамі, з аднаго боку якой былі сені, а з другога - стайня. У стайню падарожнікі маглі ўязджаць праз вялізную бясформенную дзірку, якая звалася тут брамай, проста з дарогі, што вузкай сцежкай, поўнай лужын, выбоін і каляін вілася праз роўнядзь палёў. З гэтай вялікай хаты з лавамі, сталамі і вялізным чорным, як сажа, комінам вузенькія дзверы вялі ў маленькі пакой, дзе жыла сям'я арандатара. Усе карчомныя сцены і столь былі ўчарнелыя і вышчарбленыя, усе падлогі - гліняныя. Ад мноства ног, што па іх хадзілі, пабіліся яны ў глыбокія ямы. Шырокім вокнам не хапала многіх шыбаў, якія былі заменены кавалкамі старой паперы, а тое шкло, што трымалася яшчэ ў спарахнелых рамах, было зялёнае і мутнае і ўпускала святла толькі на тое, каб у хаце вечна магла панаваць шарая гадзіна.
Цяпер у гэтай хаце было тлумна і шумна. Грыньскія сяляне збіраліся тут, каб яшчэ раз пагаварыць са сваім адвакатам, які вось ужо два гады вёў працэс за луг і ворныя землі супраць колішняга іх уладальніка Дзельскага. Паінфармаваныя былым саладатам Мікалаем, што пан хадвакат гэтым ранкам будзе праязджаць тут, едучы з Лясной, прыйшлі сюды, вядома, не ўсе, бо вёска мела шэсцьдзесят двароў, а дэлегавалі са свайго гурту некалькі больш кемлівых, а можа, проста тыя, якія з выйгранага працэсу маглі мець найвялікшую карысць і таму неслі большыя кошты. Выпадак быў вельмі зручны. Замест таго, каб ехаць у Ангрод за тры мілі, як столькі разоў яны рабілі за гэтыя два гады, маглі яны ў сябе на месцы канчаткова дамовіцца са сваім прадстаўніком. Гэтая дамова павінна была быць канчатковай, як было падобных ёй ужо нямала. Дадуць яны прадстаўніку грашовую суму ў пяцьсот рублёў ці не? Калі дадуць, то працэс, напэўна, неўзабаве будзе выйграны, калі ж не дадуць, прадстаўнік ні за што не адказвае. Так было ўжо неаднойчы. Выдаткі іхнія на гэты працэс былі як агромністая рака, што пачыналася з маленькай крынічкі. Адразу казалі ім, што можна выйграць яго за трыццаць рублёў, і пасля доўгіх роздумаў далі яны па паўрубля з хаты. Потым трэба было заплаціць дваццаць, потым яшчэ дзесяць і зноў пяцьдзесят, потым адразу сто, потым зноў дзесяць і пятнаццаць, а неяк аднойчы ажно дзвесце. Гэтыя розныя сумы пасля доўгіх абмеркаванняў вырашалі яны заўсёды выплочваць і плацілі, і кожная папярэдняя служыла ім за аргумент для наступнай. Калі ўжо тую на інтарэс патрацілі, дык павінны і гэтую патраціць, каб папярэдняя не прапала. Цяпер ішла гаворка пра адну суму, але павінна яна была быць апошняй, і гэта ўжо ясна, як амэн у пацерах. Яшчэ ўчора вагаліся - выплочваць яе ці не, і ў выніку прадстаўнік пакінуў іх страшна раззлаваны. Гэтае злосці яны і спалохаліся. Прападзе інтарэс, і прападуць патрачаныя на яго грошы. Мікалай жа ўзрадаваў іх весткай, што сёння яны змогуць перахапіць хадваката на дарозе. А то ўжо пагаворвалі, што трэба будзе зноў вандраваць у Ангрод.
Таму і прыйшло ў карчму некалькі дэлегатаў, а некаторыя іншыя прывалакліся з цікавасці і таму, што была нядзеля. Ясюк з Хрысцінай таксама прыйшлі і селі ў кут на лаву. Моцны пах авечых кажухоў змяшаны з пахам скураных ботаў з доўгімі халявамі напаўняў хату. Амаль усе былі абутыя і выглядалі досыць заможнымі. Кажухі на ўсіх былі амаль новыя, з багатымі каўнярамі з чорнага футра альбо трошкі паношаныя і забруджаныя, але ў сярмягах, што не надзяваліся ў гэтую халодную пару, было толькі пару чалавек. Адразу было відаць, што жыхары Грынек мелі добрую зямлю і менш за іншыя вёскі былі ахоплены п'янствам. Сядзелі яны па-рознаму, і твары таксама былі ў іх розныя. Адны, седзячы на лаўках, паклалі локці на стол, другія, маладзейшыя, бязвусыя, апусціўшы рукі на калені, разявіўшы раты, услухваліся ў размовы старэйшых. Большасць жа таўклася перад сталом, крычучы, штурхаючыся і замаўкаючы на хвілю, каб паслухаць, што кажа Мікалай. Былы салдат сядзеў пад сцяной пасярод лавы, увесь блішчасты ад ззяння начышчаных гузікаў шыняля. Між бледных шчок чырванеў канец ягонага завостранага носа; сівая кароткая шчэць падкрэслівала сухасць і завостранасць ягонага профілю. З іскрамётнымі вачамі і хітраватай усмешкай на тонкіх вуснах расказваў ён надзвычай цікавыя рэчы. Амаль пятнаццаць хвілін даводзіў ён сваім слухачам, што нікому іншаму, а толькі яму абавязаны грыньскія сяляне сваім цяперашнім розумам.
- Дурнямі былі, - казаў, - дазваляючы Дзельскаму засяваць землі і касіць лугі, якія паверачная камісія толькі памылкова ў план не паставіла, далібог, толькі памылкова. Дзяды і прадзеды вашы там сеялі і касілі. Праўду я кажу ці не?
- Праўда, то праўда, - хорам азвалася некалькі галасоў, а адзін з іх дадаў:
- Толькі бачыце, Мікалай, дзяды і прадзеды нашыя паўсюды сеялі і касілі, на ўсёй зямлі сеялі і касілі, а нам жа ўсё ж гэтай зямлі не аддалі...
Гэтыя словы трошкі са шчырай, а трошкі са злой весялосцю казаў Паўлюк Гарбар, Ясюкоў дзядзька, немалады сіваваты селянін, апрануты ў добры кажух і абуты ў самыя дарагія боты. Быў гэта, відаць, самы заможны з грыньскіх гаспадароў селянін і пасля Мікалая найбольш паважаны ў вёсцы.
- Але! - пацвердзіла ягоныя словы некалькі галасоў. - Казалі, што ўсё аддадуць, а цяпер за сваё мусім ваяваць.
Мікалай лістасціва ківаў галавой.
- Ой вы, дурныя людзі! - пачаў. - Як гэта вы хочаце, каб усё адразу зрабілася. Сам Бог сем дзён свет ствараў, а вы хочаце, каб вам адразу ўсю зямлю аддалі...
- Адразу! - буркнуў Паўлюк. - Дзевятнаццаты год як надзялілі, і да гэтага часу нічога лепшага яшчэ няма...
- Будзе! - урачыстым голасам выгукнуў Мікалай. Узняў указальны палец і паўтарыў: - Я ведаю, што будзе, усё будзе!
- Усё? - задзіваваўся нейкі разяваты голас.
- Усё! - ударыўшы кулаком аб стол, пацвердзіў Мікалай і ўзяўся расказваць аб тым, што чуў і бачыў на шырокім свеце. А чуў ён і даведаўся, што калі не ў гэтым годзе, дык праз два гады, а калі не праз два гады, то праз дзесяць гадоў, але ўся зямля будзе належаць сялянам: і ворная, і лугі, і пашы, і лясы, словам - уся зямля... Калі быў ён дзеншчыком, чуў як палкоўнік і генералы пра гэта гаварылі... Так і гэтак казалі, так і гэтак... А ён, стоячы за дзвярыма, у дзірку для ключа глядзеў і слухаў... І розныя такія кніжачкі на свеце ёсць, дзе напісана, што ўсю зямлю трэба раздаць сялянам. Ён гэтыя кніжачкі чытаў. Былі такія добрыя людзі, што яму далі пачытаць, а ён чытаў і запамінаў, а зараз ім кажа, што ўсё будзе...
- Як Бог Богам, усё будзе і ўжо нават указ на гэта ёсць, толькі яшчэ міністар яго не пусціў. Як міністар пусціць і па паліцыях разашле, тады... усё будзе!..
Гаворачы так, Мікалай ажывіўся і расхваляваўся. Шчыраю праўдай было, што ў тое, пра што гаварыў, ён сам верыў вельмі моцна. Шэрыя вочы яго гарэлі, голас гучаў пераканальна ды імпэтна. Гэтаксама моцна верылі альбо хацелі верыць у ягоныя словы і слухачы. Адны твары свяціліся радасцю і светлай надзеяй, на іншых - з'яўляўся смутак, як бывае звычайна з людзьмі, калі думаюць яны пра сваю самую запаветную мару. Мікалай сваімі апавяданнямі і абяцаннямі закранаў у гэтых грубых і моцных грудзях струны іх мараў, іхніх самых дарагіх і запаветных жаданняў. Як чэрві, што, бясконца точачы зямлю, набіраюцца яе колеру, так і гэтыя людзі колерам сваёй скуры амаль дараўняліся да колеру глебы. Была яна для іх роднай стыхіяй, мацярынскімі грудзьмі, што іх кармілі, каханкай, якую ад першых крокаў свайго жыцця штодзённа абдымалі спякотнымі абдымкамі цяжкай працы. Таму так і жадалі яе, прагнулі яе моцна і яшчэ больш, і так без канца... Мікалай сваімі словамі кранаў і казытаў гэтыя іхнія жаданні, так што смяяліся і плакалі яны ў іхніх грудзях, выбухаючы агнём у вачах, абдымаючы тугой цёмнае, парослае шорсткімі валасамі чало. Але ж ці не быў і сам ён чарвяком, народжаным на загоне, і хоць паўжыцця і правандраваў па свеце, ці ж не захаваў і ён у сваіх жылах той самай крыві, што цякла ў іх? І ягоная хата з палоскай зямлі таксама была на ўскрайку вёскі, і неаднойчы ў сваіх марах падаўжаў ён гэтую палоску аж да небакараю. Таму і яго, калі гаварыў пра ўсю зямлю, ахоплівала жарсць. Асцерагаць пачаў сваіх слухачоў, што ўказ, пра які ён гаварыў і які міністар вось-вось са сваёй канцылярыі выпусціць, «зробіць усё» толькі для тых, якія цяпер пільнуюцца сваіх інтарэсаў і для таго, што ім належыць, іншым не аддаюць...
- Калі Капроўскаму грошай пашкадуеце і працэс з Дзельскім прайграеце, міністар пра гэта дазнаецца і прышле ў паліцыю такое прадпісанне: «Грыньскіх сялян больш зямлёй не надзяляць, бо дурні, не ўмелі бараніць свайго, і тую зямлю, што ім належыла, добраахвотна аддалі іншаму». О!
Скончыў. Сярод сялян узняўся гармідар.
- Не дадзім! - крычалі. - Як Бог Богам, не дадзім. Памром, а не дадзім! Апошніх валоў прададзім, душы жыдам папрадаем, а не дадзім! Капроўскаму грошы мы прынеслі. Няхай бярэ і адбярэ наша. Твая праўда, Мікалай. Хто дурань, таму нічога не дадуць, а хто разумны і інтарэс свой ведае, таму будзе ўсё...
У гэты час перад карчмой пачуўся грукат колаў і данёсся крык:
- Мікалай! Мікалай!
Салдат ускочыў і пабег да дзвярэй, да якіх паціснуліся грамадой і сяляне. Усім тлумам высунуліся за карчомныя дзверы, дзе на брычцы, запрэжанай парай укормленых коней аканома, сядзеў Капроўскі. З нерухомай галавой і тварам, схаваным у футраны каўнер, пачаў гаварыць ён з Мікалаем пра нейкага ягонага сына Юрку, які, як можна было зразумець, служыў у яго лёкаем.
На сялян, што акружылі ягоную брычку, ён нават не зірнуў. А тыя прасілі яго, каб вылез з брычкі і зайшоў у карчму.
- Яснавяльможны пане, - пачынаў Паўлюк, - толькі на мінутку ўвайдзіце... пагаворым...
- На мінутку! - плаксіва паўтаралі іншыя.
- Не пакідайце нас, яснавяльможны пане! Не гневайцеся на нашую дурасць... - схіляючыся сівой галавой аж да колаў брычкі, цягнуў Ясюкоў дзядзька.
- Але! Не гневайцеся! - падтрымліваў і енчыў хор.
Урэшце Капроўскі павярнуў да іх свой твар, пабліскваючы блакітнымі шкельцамі акуляраў.
- Мае дарагія, - сказаў ён, - калі не давяраеце мне і сказалі ўчора, што не хочаце далейшых выдаткаў на інтарэс, дык рабіце, як вам падабаецца, ідзіце да іншага. Іншы, можа, будзе вам таннейшы. Толькі прышліце каго па свае паперы.
Гаварыў гэта ўсё звысоку, пагардліва, але худы твар яго нервова ўздрыгваў, а вусны сціскаліся ў хваравітую і неспакойную грымасу. Няцяжка было здагадацца, што ў глыбіні сваёй душы ён добра калаціўся і думаў: «А калі і праўда пойдуць да іншага!» На секунду з-за акуляраў утаропіў свой пільны пагляд у вочы Мікалая. Той усміхнуўся ледзь-ледзь, але шматзначна.
- Хай ужо яснавяльможны пан даруе ім іхнюю дурасць, - сказаў, - яны нічога не разумеюць...
І, звяртаючыся да сялян, спытаўся:
- Ну, праўда, што вы нічога не разумееце?
- Не разумеем, не разумеем, яснавяльможны пане, - кланяючыся, адказалі ўсе, апроч Паўлюка, які не хацеў прызнаваць таго, што нічога не разумее, і нават трошкі нахабна хадваката цягнуў за рукаў сурдута.
- Вылезьце, пане, - казаў, - мы грошы прынеслі. Сваёй зямлі Дзельскаму не дадзім, згінем, а не дамо...
- Ну, - сказаў Капроўскі, стоячы на брычцы, - толькі ўжо па просьбе Мікалая...
Тады пачалі высаджваць яго з брычкі і весці ў карчму. Падставілі яму пад локці свае чорныя спрацаваныя далоні, ішлі перад ім, за ім, каля яго, зазіралі яму ў твар, гаворачы, крычучы, расказваючы ўсе разам.
Калі Капроўскі ўвайшоў у карчму і скінуў з плячэй на рукі сялян воўчае футра, было відаць, што адчуваў сябе адразу крыху ніякавата і не ведаў, што яму рабіць і казаць. Нязмушаная элегантнасць, якой фанабэрыўся ўчора ў гасцёўні Бахрэвічаў, сёння пакінула яго амаль цалкам. Добра разумеў, што тут была б яна не да месца, затое імкнуўся замяніць яе надзьмутым тварам і строгай паставай. Меў, аднак, ён тут свайго супольніка і, ведаючы пра гэта, хутка вярнуў сабе былую ўпэўненасць. Супольнікам жа ягоным быў тут Мікалай. Быў ён нават яшчэ нечым большым, сувязным паміж ім і той грамадой, якая без яго і не ведала б пра існаванне хадваката, не кажучы ўжо пра пачатак працэсу. Мікалай, гэты вясковы разумнік, рыхтаваў і ачышчаў дарогі Капроўскаму, гарадскому разумніку. Першы ведаў вясковых людзей, другі - напамяць артыкулы закону, і разам яны дапаўнялі адзін другога, і не маглі абысціся адзін без аднаго. Мікалай хутка перабег карчму і пачаў дзьмухаць на лаву, якую таксама некалькі сялян узяліся старанна выціраць поламі сваіх кажухоў. На гэтае вычышчанае месца салдат і Паўлюк пасадзілі Капроўскага, падтрымліваючы яго за локці. Паўлюк зараз жа палез за пазуху і выцягнуў адтуль жменю асігнацый. Як музыкі, паслухмяныя дырыжорскай палачцы, усе іншыя зрабілі тое самае. Усунулі рукі за пазухі і павыцягвалі з-пад кашуляў жмені папяровых грошай. Некаторыя развязвалі рагі анучак, з якіх выпадалі паперкі, скручаныя ў форме шарыкаў. Над карчомным сталом, зробленым з некалькіх старых, заплямленых, павышчэрбліваных дошак, у кірунку хударлявага чалавека ў зграбным сурдуце, з залатым ланцужком і блакітнымі акулярамі на ўздзёртым носе выцягнулася некалькі пар рук, дужых і чорных, амаль як зямля, з вузлаватымі, скрыўленымі, са шрамамі пальцамі. Некаторыя з гэтых рук цягнуліся смела і нават настойліва, іншыя, такія дужыя, трошкі дрыжалі і адступалі, каб праз нейкую хвіліну трывожным і нясмелым рухам зноў высунуцца наперад. Мікалай час ад часу падкідаў які-небудзь вясёлы жарцік. Капроўскі сваімі малымі худымі рукамі з кароткімі пальцамі ў пярсцёнках хутка і спраўна лічыў грошы. Сяляне слухалі гэтае лічэнне з вялікай увагай, з пахіленымі да яго галовамі, з нерухомымі тварамі. Непадалёк ад гэтае групы на фоне чорнага коміна з'явілася хударлявая постаць і рудавалосая галава жыда-арандатара, які здалёк з дагодлівай усмешкай чакаў хвіліну, калі пасля заканчэння інтарэсу настане час усеагульнага піцця гарэлкі.
- Пяцьсот! - голасна і з прыціскам вымавіў Капроўскі, устаў, выпраміўся і пачаў гаварыць. Гаварыў ён хутка, манатонна, з трошкі пахіленай галавой, але з упэўненым выразам твару, які слухачы ўжо добра памяталі. Стараўся выбіраць выразы зразумелыя для ўсіх, а калі ў яго гэта не атрымлівалася, то Мікалай, што стаяў за яго плячыма, дапаўняў і тлумачыў ягоныя словы. Праўда, сяляне слухалі Капроўскага так ўважліва і з такім захапленнем, што ўмяшанне Мікалая выклікала ў іх толькі незадавальненне. Адмахваліся ад яго рукамі, нецярпліва кажучы:
- Знаем, знаем! Ты ўжо маўчы, Мікалай! Хай яснавяльможны пан гаворыць.
І яснавяльможны пан гаварыў: пра маніфест дзевятнаццатага лютага, пра ліквідацыйную камісію, пра камітэт па зямельных пытаннях, пра з'езд міравых пасрэднікаў, пра палату, сенат, сенацкія ўказы, апеляцыі, артыкулы закону з такога, такога і такога года... Бязвусая моладзь так шырока паразяўляла раты, што ў іх магла ўляцець варона, старэйшыя пачалі дабрадушна ўсміхацца і ківаць галовамі, час ад часу пераглядаючыся паміж сабой. У іхніх усмешках адбівалася поўнае супакаенне за лёс толькі што выдаткаваных грошай; погляды выяўлялі думку: «От дык брэша! Але ж разумны!» На заканчэнне прамоўца сказаў: «Будзьце здаровыя, мае дарагія» і жэстам, у якім можна было лёгка ўбачыць жаданне як мага найхутчэй уцячы адсюль, схапіў са стала сваю далікатную футравую шапку. Сяляне расступіліся ў глыбокай пашане, а Ясюк і Хрысціна высунуліся з кута, дзе дагэтуль сядзелі як нямыя і нікім не заўважаныя сведкі ўсяго, што тут рабілася. Тады Мікалай ухапіў Капроўскага за локаць і вельмі ціха сказаў яму на вуха некалькі слоў. Хадвакат зморшчыў бровы і незадаволена прыцмокнуў языком. Надта ж пільна, мусіць, яму хацелася пакінуць карчму. Меў ён пэўныя эстэтычныя густы, якія змагаліся ў ім з патрэбаю матэрыяльных выгод, і паколькі на гэты раз ладны яго партфель ажно распух ад грошай грыньскіх сялян, можа быць, першае і пераважыла б другое, калі б Мікалай зноў не адыграў для яго ролю анёла-вартаўніка. Ён так хутка і спрытна, што сяляне амаль не заўважылі, што адбылося, упіхнуў Ясюка і Хрысціну ў каморку арандатара, куды таксама, але ўжо значна далікатней, адправіў і Капроўскага, а сам, застаўшыся ў карчме, прымкнуў дзверы гэтай каморы. Ясюк і Хрысціна апынуліся паміж двума высока засланымі ложкамі перад абліччам адваката, што пабліскваў шклом залатых акуляраў у жоўтым святле мутнага акна.
Ясюк трымаўся яшчэ нядрэнна, бо падтрымлівала яго нянавісць, якой з учарашняга вечара загарэўся ён да свайго дзядзькі Паўлюка. Пару дзён назад ён яшчэ гаварыў з ім мірна і нават прыязна. Нават не быў перакананы, хто з іх у гэтай спрэчцы меў рацыю. «Можа, мая праўда была, а можа, яго, хай Пан Бог судзіць», - казаў. Паўлюк, са свайго боку, ставіўся да яго нядрэнна. Што там было даўней, то было, але потым быў яму сватам да агароднікавай Галены, дзяцей да хросту насіў і пару разоў дапамагаў у малых клопатах. Сёння ўсё змянілася. Ясюк з кута, у якім сядзеў, сачыў за дзядзькам хмурным і злосным паглядам, і цяпер, стоячы перад адвакатам, нясмеласць, што адчуваў, перамагаў сваёй нянавісцю. Інакш было з Хрысцінай. Яна склала рукі пад грудзьмі і, упіўшыся ў Капроўскага поўнымі слёз вачыма, плаксівым голасам пачала гаварыць:
- Не мяне, яснавяльможны пане, дружкі на дзяжы саджалі, не мне да шлюбу спявалі...
Тады Ясюк, адсунуўшы яе рукой, выйшаў наперад.
- Я, яснавяльможны пане, і яе і сваю справу раскажу...
Хрысціна спалохалася, што Ясюк будзе дрэнна расказваць і з гэтага выйдзе бяда для Піліпкі. І таму, адпіхаючы яго, цягнула сваё:
- Дзевятнаццаць гадоў сыноў сваіх я гадавала, працавала, гаравала, поснае ела...
Парабак сваёй шырокай рукой зноў яе адсунуў.
- Хай яснавяльможны пан будзе ласкавы паслухаць...
Кабета, ухапіўшыся за яго плячо, зноў высунулася наперад.
- Недалужны, яснавяльможны пане, ад самага нараджэння благенькі быў і худзенькі, а потым як тая ліхаманка прывязалася, што пяць месяцаў...
На гэты раз Ясюк штурхнуў яе так моцна, што яна ажно ўсперлася на парэнчы жыдоўскага ложка.
- Баба гаворыць, як вецер вее... Хай яснавяльможны пан паслухае...
- Ціха, Ясюк, - зноў не вытрымала кабета. - Калі ён нарадзіўся, яснавяльможны пан, бабка сказала, што даўжэй як тры дні не пражыве... Пан Бог даў! Выжыў! Чытаць і пісаць навучыўся... Далікатны.
Капроўскі стаяў як статуя, з насупленымі ад унутранага абурэння брывамі, але трываў. Калі ўжо Мікалай рэкамендаваў яму гэтых людзей, значыць, яны каштавалі гадзіну ягонага часу. Але нават усёй гадзіны ў яго яны не забралі. Скончылася тым, што Ясюк расказваў, а Хрысціна, стоячы за ягонымі плячыма, хліпала толькі і часам дадавала слова-другое. Парабак пра яе і свой клопат гаварыў павольна, разважліва, хмурна і досыць звязана.
Расказ селяніна, адказ і абяцанні адваката, пераход з рук Ясюка і Хрысціны ў ягоныя рукі пачкі асігнацый - усё заняло не больш як паўгадзіны. Потым Капроўскі ў арандатарскай каморы перагаварыў яшчэ трошкі з Мікалаем, уручыў яму добрую частку атрыманых грошай і паехаў. Мікалай, старанна пералічыўшы і схаваўшы ў кішэню шыняля грошы, вярнуўся ў карчму, дзе разышоўся ўжо пах гарэлкі, чуліся крыкі і калатня. Ясюк, што не меў з сабой грошай, апроч тых, якія ўручыў адвакату, зажадаў гарэлкі ў крэдыт, чаго дагэтуль ніколі не рабіў. Піў ён таксама, як ніколі дагэтуль, і адразу ж распачаў сварку з Паўлюком. Той пра нешта здагадаўся і, раз'ятраны ўзноўленай пляменнікам даўно забытай спрэчкай, пачаў даводзіць слушнасць сваіх правоў на зямлю нябожчыка брата. Сярод сведкаў адны падтаквалі Паўлюку, іншыя ж бралі бок Ясюка, які, ужо добра падпіўшы, бэсціў дзядзьку і двух ягоных сыноў, што ўступаліся за бацьку. Самая вялікая і самая стыхійная з жарсцяў гэтых душ - жарсць валодання зямлёй, зманлівая, абвостраная, выбухала тут полымем нянавісці ў вачах, брыдкімі праклёнамі ў вуснах. Нянавісць паліла грудзі, трывога за грош, кінуты на шалі ўдачы, грызла іх неспакоем, прахалоду і супакаенне павінен быў прынесці мутны трунак з гідлівым пахам алкаголю, які ў бутэльках і алавяных чарках з дапамогаю дваіх сваіх дзяцей разносіў ці ставіў на стол арандатар.
Хрысціна тым часам не ішла, а ляцела назад у Вульку. Здавалася, што разам з клопатам пра сына скінула яна з сябе цяжкія кайданы. Памаладзела, свежы румянец з'явіўся на ейных шчоках, чорныя вочы ззялі, як дваццаць гадоў таму. Калі ўляцела такая ў чацвяртак, Галена, што ўсё сядзела на ляжанцы, абазвалася з прыязнасцю:
- Ну што? Ці Пан Бог пацешыў?
Хрысціна абняла яе і, сеўшы на зямлю, задыханая, узрадавана пачала расказваць:
- Вялікі пан... Мудры вельмі і багаты, мусіць, найпершы адвакат у Ангродзе, Піліпку абяцаў выратаваць... Казаў... «Можна, чаму нельга? Генерала, значыць, таго палка, дзе Піліпка служыць, ведаю... З ім пагавару, каб яго далёка не пасылалі, каб у іншы полк перавялі, што ў Ангродзе застанецца... А калі, кажа, генерал не захоча, то, кажа, да вайсковага міністра просьбу падамо...» А такі Піліпку не пашлюць туды, дзе скура ад марозу злазіць і жоўтая трасца трасе.
Расказваючы ўсё гэта, задаволена смяялася, і, калі паказвала ва ўсмешцы свае здаровыя белыя зубы, можна было назваць яе яшчэ маладой і прыгожай. Падхапілася з зямлі і, узяўшы на рукі немаўлятка, якое расплакалася, пачала з ім хадзіць па хаце, калыхаць яго і гушкаць. Галена спыталася пра Ясюка.
- Абяцаў, - адказала Хрысціна, - і яму абяцаў, што ад дзядзькі зямлю адбярэ...
- Слава табе, Пане Божа! - шапнула Ясюкова. - А дзе ж ён цяпер? - спыталася.
- З грыньскімі застаўся ў карчме, цешыцца...
У гэтую хвіліну вясёлая пара ўбегла ў хату. Былі гэта Настка з Юзікам. Дзяўчынка ў паркалёвай спаднічцы і чыстай кашулі, зашпіленай на блішчасты гузік, з выгаралай тоненькай коскай, заплеценай ззаду і аздобленай кавалкам чырвонай стужкі, убегла ў хату з крыкам і смехам, апярэджваючы меншага браціка, усім адзеннем якога была доўгая кашулька, падвязаная паскам, вытканым маткай, і лес ільняных валасоў на галаве. Ён гнаўся за сястрой, прарэзліва спяваючы і піскліва брынкаючы на скрыпачцы. Гэта была незвычайная скрыпачка, зробленая з драўляных прутоў і туга нацягнутых шнуроў. Быў да яе таксама і смык з нацягнутымі замест струн ніткамі. Падобныя інструменты ў вялікай колькасці вырабляў Мікалай, раздаючы іх потым дзецям у вёсцы і ў фальварку. Юзік колькі дзён таму толькі атрымаў гэты падарунак ад салдата і таму рэзаў ад вуха, танцуючы пры гэтым і спяваючы. Пачынаючы ад дзвярэй аж да ляжанкі, дзе сядзела маці, ён круціўся колам па хаце, гучна прытопваючы босымі ножкамі, дрыготкім ад вялікай радасці голасам спяваў:
Дылі, дылі скрыпачка,
Упала баба з прыпечка...
Настка таксама круцілася за братам па крузе і прытопвала босымі ножкамі, толькі спяваць не магла, бо рагатала так гучна і залівіста, што ажно круглы і бледнаваты яе тварык разружавеўся, як мак. У абаіх дзяцей вочы іскрыліся, нібы абсыпаная брыльянтамі біруза, а коратка падстрыжаныя валасы хлопца пры кожным ягоным падскоку ўзляталі ўверх і рассыпаліся па галаве, як сноп бледна-залатых промняў. Хворую Галену гэтая сцэнка развесяліла. Яна ўсміхалася бледнымі вуснамі і чулліва шаптала:
- Ой, дурненькія вы, дурненькія! Ой, неразумныя такія!
А Хрысціна хутка паклала малое ў калыску, узялася ў бакі і, нахіліўшыся да Юзіка, таксама прытупнула нагамі.
Дылі, дылі скрыпачка,
Упала баба з прыпечка... -
задыхаючыся ад смеху, пачынаў Юзік.
Хрысціна заканчвала:
А дзед яе за вуха!..
- А бадай вас, бадай жа вас! - смяялася да знямогі Галена. А ў гэтую хвіліну адчыніліся дзверы і ў хату ўвайшоў па-святочнаму прыбраны Антосік, у зграбнай сярмязе і доўгіх ботах. Вяртаўся з касцёла. Хрысціна кінулася да сына.
- Ужо я Піліпку выратавала, сыночак, ужо я браціка твайго мілага ўратавала.
Малады парабак шчыра ўзрадаваўся і адразу ж папрасіў паесці. Даўно ўжо быў час палуднаваць. Полудзень з'елі ў гэты раз без Ясюка, які прыйшоў дадому значна пазней і п'яны. Галену гэта трошкі здзівіла.
- А! Што гэта з ім сталася? - спытала. - Ніколі ж такога не было!
Але ўрэшце, думала яна сабе, нічога дзіўнага, што селянін часам нап'ецца, а яшчэ ў такі дзень, які, можа, увесь ягоны далейшы лёс вырашае. Таму і не злавала на мужа, і ўчынак ягоны не брала да галавы. Пад вечар абодва мужчыны, адзін на лаве, другі на печы, заснулі. Галена, Хрысціна і дзеці лушчылі боб, які збіраліся гатаваць на вячэру. Каля ног Галены, што сядзела на ляжанцы, стаяла сіта, напоўненае пачарнелымі струкамі, і гаршчок, куды кідалі вылушчаны боб. Хрысціна, Настка і Юзік сядзелі на зямлі. Усе маўчалі. Настка ажно надзьмула губы і голасна сапла, так моцна захапіла яе работа. Юзік трошкі драмаў... У цішыні, што панавала ў хаце, было чуваць толькі гучнае дыханне мужчын, якія спалі, і лусканне сухіх струкоў бобу. І раптам здалёку, з-за брамы фальварка недзе з ціхіх палёў прыплылі гукі вайсковай трубы, што грала манатонную ваенную пабудку... Хрысціна ўзняла галаву.
- Гэта Мікалай... - сказала.
- Ага, - пацвердзіла Галена.
Мікалай і сапраўды, зняўшы свой шынель і бліскучыя медалі, меў звычку садзіцца вечарам перад сваёй хатай і граць на трубе.
Вячэрняе сонца з-за дажджлівых аблокаў выслала на зямлю пару касых промняў. Акенца Ясюковай хаты зарумянілася, як іскрысты рубін. Чырвонае полымя ўпала на людзей, што месціліся каля ляжанкі. Боб, што падаў у гаршчок з рук дзвюх жанчын і дзяўчынкі з льнянымі валасамі, стаў падобным у яго святле да залатых пацерак. Басаногае хлапчанятка ў кашульцы заснула, паклаўшы галаву на плячо сястры. Мікалаева труба далёка-далёка ўсё яшчэ грала манатонную салдацкую пабудку, а Хрысціна, не ўзнімаючы галавы і хутка-хутка разлушчваючы бабовыя струкі, думала, напэўна, пра сына-салдата, бо па ейным твары павольна і ціха з маршчынкі на маршчынку каціліся слёзы.
ІІІ
Ані брудная хата, поўная сялян, ані гасцёўня аканома, ўпрыгожаная хай сабе і найлепшымі «ракака», не былі для Капроўскага роднай і любімай стыхіяй. Роднай і любімай стыхіяй яго быў горад, не якая-небудзь вялізная сталіца, вымаганні якой, аднолькава як і радасці, цалкам пераўзыходзілі меру ўсіх ягоных сіл, але адзін з тых сярэдніх гарадоў, якія найлацвей, пры пэўных варунках грамадскай атмасферы, робяцца збіральнікамі пылу і каламуці, дзе паўстаюць і віруюць раі людскіх мікробаў. Гэтыя арганізмы такія дробныя, што заўважыць іх на целе грамадства можна толькі праз мікраскоп. Такім гарадскім мікробам быў і Капроўскі. Быў ён настолькі малым і настолькі малую, здавалася б, ролю іграў у гэтым свеце, што кожны, хто на людскі мурашнік паглядае зверху і няўважліва, ледзь-ледзь змог бы яго заўважыць, і, пэўна, не захацеў бы да яго прыглядацца. Не вызначаўся ён ні паходжаннем, ні багаццем, ні прыгажосцю, ні талентам, ані асаблівымі вартасцямі, ані добрымі ўчынкамі. Было б каму і чаго прыглядацца! Мікроб, і ўсё! Хай сабе застаецца, які ён ёсць, і жыве, як яму падабаецца, такой драбязой чалавецтву займацца няварта! Так сказаў бы кожны, хто глядзіць на людскі мурашнік зверху і няўважліва. Але калі хто-небудзь аднойчы больш пільна прыгледзеўся б да яго і ягонага руху, то павінен бы быў задаць сабе пару цікавых пытанняў: «З чаго ён узнік? Якое ягонае мінулае? Чым ён займаецца на свеце?»
Узнік ён проста з гарадскога пылу і бруду. Можна было б нават сказаць, што ягоная знешнасць прыстасавалася да гэтай стыхіі, альбо нават што яна стварылася з розных яе складнікаў. Так як колер сялянскай скуры робіцца амаль аднолькавым з колерам зямлі, так і скура ягонага твару, рыхлая і жоўтая, была падобная да пылу, які спякотнай парой завісае над вуліцамі і асядае на дамы Ангроду. Ягоныя вочы з пачырванелымі і міргаючымі павекамі, здавалася, былі аслепленыя святлом, якое сонечнымі днямі адбіваюць белыя гарадскія муры, і выедзеныя тытунёвым дымам, што напаўняе цукерні. Вочы гэтыя, аслепленыя нездаровымі водбліскамі і выедзеныя тытунёвай атрутай, засланяў ён блакітным шклом акуляраў, часткова таму, што яны міргалі і балелі, а часткова і таму, каб аслабіць іхні бляск, востры, нібы запалены ля газавых лямпаў, і іхнюю хцівую рухавасць, якая, здавалася, сочыць за бесперапынным і неспакойным гарадскім вірам. Задзёрты нос і грымаса бледных вуснаў надавалі ягонаму твару выраз нахабнай самаўпэўненасці, вузкі лоб парэзаны быў ніцямі зморшчынак, што выпісвалі гісторыі таямнічых згрызотных турбот і няўдач. Невысокі і худы, з малымі рукамі і нагамі, усёй сваёй фігурай ён паказваў перавагу нерваў над іншымі складнікамі свайго арганізму; можна было нават сказаць, што ён увесь быў з нерваў і што ў дадатак нервы гэтыя былі хворымі. Пры самым маленькім хваляванні нервовыя дрыжыкі прабягалі па ягоных вуснах і шчоках, рукі пачыналі дрыжаць. У гэтай фізічнай слабасці, хутчэй у рысах, што яе вызначалі, відаць было, як на далоні, няправільнае харчаванне, бяссонныя ночы, праведзеныя сярод узбуджанай азартнай гульні і гаму, якім напаўнялі задымленую атмасферу вандроўныя спявачкі і музыкі, відаць былі ў ёй вынішчальныя жарсці і атрутныя ўцехі, пагоня за грашыма, пустыя растраты іх і здабыванне зноў. Уся гэтая постаць гарадскога мікроба была задрапавана палітурай вытанчанага адзення і своеасаблівай элегантнасцю ў рухах і мове, так як чырвоная ці шакаладная фарба пакрывае аблупленыя сцены старых гарадскіх дамоў і як лайкавыя пальчаткі хаваюць рукі людзей на вуліцы, учора ці сёння яшчэ забруджаныя людской крыўдай і слязамі.
Якім было ягонае мінулае? Капроўскія былі калісьці дробнымі землеўладальнікамі, і акурат гэтая сямейная акалічнасць значна прычынілася да ўтварэння таго арэолу, якім акружыла Бахрэвіча жаніцьба з Мадзяй. У досыць даўнія часы некаторыя члены гэтай сям'і, не могучы змясціцца ўжо на вузенькім зямельным надзеле, пайшлі ў свет, паступілі на службу ў дзяржаўныя ўстановы і зрабілі сабе там, зрэшты, сціплую кар'еру. Адным з такіх быў бацька Мадзі, які на працягу дваццаці гадоў цешыўся пасадай паліцэйскага, што ў даўнейшыя часы мела назву асэсар. Свайго пляменніка, бацьку Людвіка, паводле пратэкцыі ўвёў ён у аддзел ангродскай паліцыі. Людвік нарадзіўся ўжо ў горадзе; ён быў сынам паліцэйскага чыноўніка і засцянковай шляхцянкі, якую ягоны бацька ўзяў замуж за трыста рублёў пасагу і прывёз у горад. Вясковая дзеўка, гожая, працавітая і вясёлая ў родным сваім засценку, ператварылася на гарадскім бруку ў жанчыну смешную і дурную. Ганарылася новым сваім становішчам і разам з тым была праз яго ж нешчаслівай. Насіла капелюшы, а на іх цэлыя велізарныя кветнікі, свае тоўстыя рукі зацягвала ў пальчаткі і больш ахвотна сябравала з самымі цёмнымі мяшчанкамі і гарадскімі кухаркамі. Ціхі і абмежаваны бацька, затурканы працай, цэлыя дні праводзіў у канцылярыі, а калі быў вольны, спаў ці ішоў да таварышаў на партыю прэферанса. Людвік рос сярод мітуслівых клопатаў і праблем убогай гаспадаркі, сярод бесперапынных размоў і плётак маці і яе сябровак, у таварыстве сыноў гэтых сябровак, тыповых вулічных падшыванцаў, якім быў і сам. У падзёртым швэдары і напаўбосы цэлымі днямі гойсаў ён па дзядзінцах і гарадскіх плошчах, з захапленнем і хцівасцю разглядаючы вітрыны крам. Гарадскія пейзажы, размовы з таварышамі, убоства бацькоўскага дому заўчасна распалялі яго апетыт да бліскучых і смачных уцех гэтага свету. Ягоны бацька, ціхі і сонны бюракрат, усё ж, відаць, меў у сваёй галаве разумныя думкі, бо, калі Людвіку споўнілася дзесяць гадоў, загадаў яму хадзіць у гімназію. Хадзіў і нават нядрэнна вучыўся. Нараджаліся ў ім амбіцыі, успрынятыя з бледных вуснаў бацькі, які часта казаў яму пра сваю найзапаветнейшую мару аб тым, каб сын ягоны калі-небудзь стаў доктарам. Доктарства падабалася і хлопцу, як нешта такое, што прыносіць часам багацце і значнасць. Не надта здольны ад прыроды, ён старанна працаваў, і можна сказаць, што быў гэта самы чысты і самы ўзнёслы перыяд у ягоным жыцці. Нават з пункту гледжання асабістага: здабытыя веды пачыналі адмываць яго ад бруду вулічных знаёмстваў і гулянак, ад вульгарнай прыземленасці мацярынскіх сябровак. Такім чынам скончыў ён чацвёрты клас і меў пятнаццаць гадоў, калі раптам ад бледнага, замучанага бюракрата адабралі крэсла, на якім сядзеў ён больш як дваццаць гадоў. Гэта не было пакараннем за асабістыя грахі, а толькі вынікам грамадскага крызісу, які адначасова закрануў і сямейны гонар, таго самага асэсара, бацьку Мадзі. Увесь род знаходзіўся ў поўным заняпадзе. Цяжкая бяда зазірнула туды і сюды, ніхто нікому не мог дапамагчы.
Без людской дапамогі для пятнаццацігадовага хлапчаня, аслабленае нялёгкім дзяцінствам, не надта здольнае, без пэўнай сілы характару і падтрымкі маці, школьная навука стала не магчымая. Калі ніхто не ўнёс за яго чарговай аплаты і не было за што купіць падручнікі, Людвік зняў школьны мундзір, сеў у куце халоднага дому і горка заплакаў. Была гэта зноў самая ўзнёслая хвіліна ў ягоным жыцці, з якой пазней неаднойчы смяяўся... У другім куце гэтага халоднага дому заходзіўся кашлем ягоны бацька, а ля стала, на якім нічога, апрача кавалка хлеба, не было, плакала маці. Праз год бацькі ў Людвіка не стала. Скінуты са свайго крэсла канцылярыст памёр ад сухотаў, якія пачаліся ў яго ад нуды, а таксама з жабрацтва, пераадолець якое не дазволіла яму хвароба. Пасля доўгіх старанняў і мноства нізкіх паклонаў Людвік атрымаў пасаду, маленькую і няпэўную, бо трымалася яна на валаску, але адганяла ад яго і ягонай маці прывід галоднай смерці. Прайшоў ужо час цудоўных летуценняў пра будучае доктарства, летуценняў, што, плывучы з тых ці іншых крыніц, сеялі ў ягонай душы ўзнёслыя зярняты; настаў час абароны ад канчатковага жабрацтва, унутранай раззлаванасці на лёс, жарсцлівых пажаданняў лепшае долі, глухой зайздрасці, нізкіх паклонаў, нявольніцкага згінання плячэй пад усялякі плот, пад які можна пралезці. Праз дванаццаць гадоў пасля таго, як ён развітаўся са школьным мундзірам, у Людвіка не было ўжо маці, і ён пакінуў службу. Зрабіў гэта добраахвотна ў выніку разлікаў і добра прадуманых цёмнымі начамі планаў, выпешчаных ў ягоным раз'едзеным атрутай гневу і жалю сэрцы. Зрабіўшы гэта, стаў ён на гарадскі брук, як сябра той змрочнай дзіўнай суполкі людзей у элегантных сурдутах і лайкавых пальчатках, ахвочых да ўсялякіх прысмакаў жыцця; яны не мелі пад нагамі ані кавалачка зямлі, ані маральнага грунту, - нічога, апрача разбэшчаных інстынктаў спажывання, апрача тых схільнасцяў і сімпатый, што выспяваюць на каменнях гарадскога бруку і ў пыльных, брудных гарадскіх завулках.
Зрабіўшыся гэткім пралетарам, Капроўскі, аднак, не адчуў трывогі. Зусім шчыра меркаваў, што мае ў сваіх руках спецыяльнасць, у якой нават лічыцца майстрам. Добрая памяць і шматгадовая практыка ў канцылярыі, а ў дадатак успаміны, што захаваліся з дзяцінства, дазволілі яму стварыць у галаве багаты спіс законаў, працэдур, звілістых сцежак і цесных юрыдычных пералазаў. Адчуў сябе так, як быццам скончыў якую акадэмію. Добра ведаў, што і як павінен рабіць, і не хапала яму толькі аднаго - сувязяў з людзьмі. Ахвотна, ах як ахвотна і з якой радасцю ўзнёсся б ён да высокіх грамадскіх сфер! Аднак адразу зразумеў, што гэта было неверагодным, і таму не траціў часу на дарэмныя лятункі і спробы. Адразу зышоў да нізоў, да людзей безабаронных, цёмных, даверлівых, затурканых нястачай і нязбытнымі пажаданнямі. Але ў роспачы зразумеў, што гэты грунт быў для яго такім самым чужым, як і ранейшы. Не ўмеў па ім хадзіць, бо яго не разумелі і ён не разумеў, ішоў і рабіў усё навобмацак, абыходзілі яго іншыя, тыя, хто ўмеў свае языкі і галасы зніжаць да вульгарных гукаў і слоў, хто не захапляўся шляхетнымі вінамі так, як ён, не гідзіўся так непераадольна, як ён, звычайнай гарэлкі і смуроду авечых кажухоў. Абыходзілі яго, і атрымлівалася ў іх значна лепш, хоць, як ён быў упэўнены, не мелі яны і сотай часткі яго здольнасцяў. Тады прыклад іншых і дастатковы ўласны спрыт дарадзілі яму ўзброіцца рукамі, якія б выконвалі для яго тую працу, што ў васьмінога выконваюць ягоныя шчупальцы. Такіх рук, адной з якіх быў камісаваны салдат у Грыньках, знайшоў ён шмат, і яны добра працавалі, бо разумелі, што яны без яго, як, зрэшты, і ён без іх, - нішто. Таму работы ніколі не бракавала, і яна прыносіла плён, і ўсё ішло як найлепш, і Капроўскі ўжо дасягнуў бы сваёй мэты, якою было багацце, калі б...
Шмат часу прайшло з той пары, калі быў ён у Лясной і Грыньках. І аднойчы бліжэй да абеду, седзячы ля акна сваёй спальні, чытаў ён нейкі ліст, накрэмзаны на ружовай паперцы. Быў тады жнівень, пагодны і яшчэ спякотны... Жыллё гарадскога мікроба напаўняла задушлівае і смярдзючае паветра брудных і зачыненых памяшканняў. Вокны вітальні і двух невялікіх і невысокіх пакояў выходзілі на дзядзінец, акружаны спарахнелымі платамі і хаткамі, падобнымі больш да сабачых будак, чым да чалавечага жылля. Ад чырванаватых круглых камянёў, з якіх быў зроблены брук дзядзінца, ішла сухая, пякучая гарачыня, на сценах хатак і парканах сонца паразвешвала шаты манатоннага, нязноснага бляску. Унутры дома, у вітальні, пятнаццацігадовы хлопец у портках і кашулі, седзячы на сенніку, які служыў яму ложкам, ляніва чысціў дарагія, модныя чаравікі. Гасцёўня, што адначасова была і прыёмнай і кабінетам, калісьці, відаць, старанна прыбіралася. Насупраць уваходных дзвярэй вісела вялікае люстэрка ў раме, якая з-пад тоўшчы пылу яшчэ кідала цьмяныя водбліскі золата. Каля сцяны стаялі канапы і крэслы са старой, але мяккай абіўкай, пасярод жа распасціраўся вялізны стол з мноствам папер і юрыдычных даведнікаў, упрыгожаны безліччу разнастайных дрындулак са шкла і бронзы. Гэты стол разам з фатэлем з высокімі парэнчамі, што суседнічаў з ім, рабілі сур'ёзнае, нават грознае ўражанне. Палінялы і затаптаны дыван упрыгожваў гэты пакой, аздаблялі яго таксама рэпрадукцыі на сценах, на адной з якіх жывымі фарбамі свяцілася дзіцячая галоўка. Ніжнюю частку гэтай карціны заседзелі мухі і пакрыў пыл і толькі сам дзіцячы твар, ружовы і наіўны, з усмешкаю райскай нявіннасці, здзіўляў у гэтым памяшканні, быццам пераломлены ў гнілой вадзе промень ідэалу. Спальня была цеснай, бо перапаўнялі яе: ложак з раскіданай бялізнай, шэзлонг, што схаваўся пад гурбай адзення, вешалка, поўная разнастайных убораў, столік з тазікам і кавалкам мыла, нэсэсар з люстэркам і рознымі прадметамі мужчынскага туалету, стол, на якім сярод розных камізэлек і гальштукаў, насовак і грабянёў, кавалкаў хлеба, сыру і селядца на шчарбатых талерках, сярод бутэлек поўных і напаўвыпітых, стаяў, пыхкаючы параю, укаранаваны імбрычкам, самавар. Клубы пару, якія вырываліся з самавара, яшчэ больш згушчалі і награвалі паветра ў пакоі, дыхаць якім было сапраўды цяжка, і пагражала гэтае дыханне павольным, але няўхільным атручваннем. Аднак Капроўскі ані цяжкасці, ані атрутнасці зусім не адчуваў. Было гэта роднае ягонае паветра, іншага ён не ведаў і не прагнуў. Не адчыняў нават акна сваёй спальні, ля якога сядзеў. У халаце і тапачках, з нерасчасанымі валасамі, бо толькі што ўстаў. Ягоны твар быў больш чым калі стомлены і азызлы, але свяціўся ўсмешкай, калі чытаў наступнае:
«Мой анёлак! Пяты ўжо ліст пішу да цябе, а адказу як не было, так і няма. Ці ты пра мяне забыўся, ці перастаў кахаць? Памятай, калі гэта так, то згубіш мяне навекі. Няхітрая штука, калі такі чалавек, як ты, разумны і з вялікага свету, падмане маладую дзяўчыну, але памятай пра тое, што са мной будзе, калі ты мяне пакінеш і ўсё адкрыецца. Я ўжо і зараз цэлымі начамі плачу і думаю, што прыйдзецца мне некалі ўтапіцца з адчаю. А толькі чакаю і чакаю, ці часам не прыедзеш альбо не напішаш да бацькоў, што будзеш браць мяне замуж. Памятаеш, як абяцаў тады зараз жа сказаць маім бацькам, што будзеш са мною жаніцца. А цяпер ужо нават не пішаш мне. Анегдай у сакрэце ад мамы Тарэску (гэта дачка нашага парабка) паслала на пошту, ці часам ліста мне няма, а як яна вярнулася і сказала, што няма, са злосці дала ёй у карак. Ах, мой Людвік! Ты мой ідэал, мая зорка на шляху, мой анёл. Калі спяваю маю любімую песню: «О, анёле, што з гэтай зямлі ў нагорныя сферы лёт узносіш», ты заўсёды стаіш перад маімі вачыма і так узлятаеш, узлятаеш аж пад самае неба. Не магу табе ўсё апісаць, што са мной робіцца. Апетыт страціла зусім. Мама ўчора першы раз у гэтым годзе зрабіла дасканалую сялянку (гэта такая страва, што робіцца са смятаны). Даўней так аб'ядалася гэтай сялянкай, што мне ажно ў бакі калола, а ўчора аніразу ў рот не ўзяла. Прытым маю розныя непрыемнасці з боку мамы, якая летам заўсёды больш крычыць на нас, чым зімой, бо мае вельмі шмат работы. Я б нават хацела ёй часам дапамагчы, бо і праўда матухна забіваецца з гэтай работай, і Рузя таксама хацела б, але нам тут усё выглядае агідным, за што ні вазьміся. Рузя дык трохі больш празаічная, чым я, у яе няма свайго ідэалу, дык часам і дапаможа ў чым маме, а я дык толькі пра цябе і пра цябе думаю, мой анёле, а мама, як раззлуецца, дык крычыць. Анегдай дык нават дала мне кухталя, а сёння зноў пачала мяне ні з таго ні з сяго цалаваць і дапытвацца, чаму я такая сумная. Вядома, я ёй нічога не сказала. Хай Пан Бог бароніць, каб бацькі даведаліся пра тое, што паміж намі адбылося да шлюбу. Але я веру, што гэта настане хутка, што ты злітуешся нада мной і не будзеш зважаць на тое, што я бедная вясковая дзяўчына і парафіянка, а ты разумны кавалер з вялікага свету і, як бацька кажа, мецьмеш вялікі маёнтак.
Два сэрцы звязаныя,
Ключ кінуты ў мора,
Ніхто нас не разлучыць,
Хіба ты, о Божа!
Калі ты мяне любіш, дык хуценька адпішы. І бацькам напішы, што мы жэнімся. Я думаю, што наш шлюб павінен адбыцца не пазней, чым на святога Стафана, на імяніны бацькі. Калі ты так не зробіш, дык я ўтаплюся з адчаю. Злітуйся і ратуй, твая да магілы
Карольця».
Скончыўшы чытаць гэты ліст, Капроўскі спахмурнеў.
- Д'ябальская сітуацыя, - буркнуў, - я быў бы вар'ятам, каб дзеля нейкай аканомавай дачкі свет сабе завязаў. Закахалася ў мяне, дала сябе злавіць, а зараз чакай, Пятро, сыр з'ясі...
Зноў кінуў вока на ліст.
- Узвышана выказваецца, бядачка... «Мой анёл, мая зорка на шляху...»
Штосьці падобнае на выраз расчуленасці прабегла па ягоным твары. Сваім звычайным рухам ён пачаў разгойдвацца з крэслам узад і ўперад. Неўзабаве спахмурнеў зноў. Яшчэ раз перачытаўшы ліст, падзёр яго на дробныя кавалачкі.
- Кепская гісторыя, - паўтарыў. - І як тут з яе выблытацца.
Нервовы ўздрыг прабег па ягоных шчоках і брывах.
- Бяда на свеце!
Ён цяжка ўздыхнуў і задумаўся, але ўжо не пра яе, а пра іншыя свае беды. Прыбытак меў значны, але ніколі не мог затрымаць гроша пры сваёй душы. Наканаванасць нейкая пераследуе яго бясконца. Хоць бы калі якую значную суму выйграў у карты. Ніколі! Бывае нават ужо і выйграе, дык зараз жа яшчэ з большым выдаткам усё і страціць. Наканаванасць! Калі пачынае гуляць, то ўпадае ў страшэнную заўзятасць, а так нельга, бо людзі адразу ж гэта выкарыстоўваюць. Доўга раздумваў пра розныя спосабы гульні і аналізаваў прычыны сваіх карцёжных няўдач. Прыйшло яму ў галаву, што мінулай ноччу ён стаў ахвярай нейкага ашуканца, які толькі што прыехаў сюды з далёкіх краёў. Прысягаў сабе, што павінен яго дапільнаваць і злавіць на гарачым учынку. І праз увесь гэты час піў гарбату, усё даліваючы ў шклянку патрошку пахучага рому.
- А тая ж Кларка! Што за сімпатычная шэльмачка! І нават вялікая артыстка. Як яна спявала тую шансанетку: «Willst du spazieren gehen? Miau!»
Ён усміхнуўся і рысамі твару несвядома паўтараў вульгарную і цынічную мінку нямецкай шансанеткі. Раз нават паціху тоненька паўтарыў:
- Мяў!
- Як бы гэта зрабіць, каб яна яшчэ з месяц у Ангродзе пагасціла! Грошай на гэта патрэбна было б!.. Грошы! Грошы! Грошы!
Пачаў у халаце бегаць па пакоі, каля стала і крэслаў, злосна штурхаючы іх і энергічна размахваючы рукамі. Мог бы ўжо даўно быць багатым, каб не гэтыя праклятыя пасіі... Што заробіць, тое зараз жа і спусціць... Зарабляў нават шмат, а ўвосень і зімою асабліва. Дык што ж калі ніколі грош гроша дагнаць не можа. Мае ён нават дакучлівыя даўгі. Па вушы сядзіць у пазыках ліхвяроў. З такой галавой на плячах, як ягоная, так часта трываць нястачу - ці не ёсць гэта наканаванасць? Каб жа такі інтарэс знайшоўся калі-небудзь, з якога можна было б вялікую суму (напрыклад, некалькі тысяч рублёў) зарабіць! Выплаціў бы даўгі і змяніў бы сваё жыццё. Але дзе там! Не з ягоным шчасцем! Ліхвяры яго заядуць і даканаюць яго жарсці, якія ў роспач прыводзяць, але з якімі немагчыма даць рады...
Чым больш думаў ён пра карты, Клару, Карольцю і грошы, тым больш адчуваў сябе раздражнёным, разгневаным, устрывожаным. Некалькі разоў хапаўся за свае рудыя вільготныя валасы, нібы хацеў іх вырваць з галавы. Дрыготкімі вуснамі і здушаным шэптам абазваў сябе ідыётам, дурнем, вар'ятам. Колькі ён траціць грошай, цяжка гэта сабе ўявіць! І на што? От, на карты, на такую, напрыклад, Клару, за гадзіну вясёлай гулянкі ў пекла спусціўся б, а потым, калі апусцеюць кішэні і ліхвяры не даюць яму спакойна прайсці па вуліцы, раздзёр бы сябе ўласнымі рукамі. У гэтую хвіліну разарваў ён на грудзях свой ядвабны паплямлены халат, а апамятаўшыся, узяў з бруднага нэсэсера флакон нейкай парфумы і абліў сабе ўспацелы лоб і дрыгатлівыя рукі. Трошкі супакоіўшыся, голасна закрычаў:
- Юрка!
З вітальні пачуўся ў адказ тоненькі дзіцячы голас:
- Зараз!
У спальню ўвайшоў сын Мікалая з чаравікам у адной руцэ і са шчоткай у другой. Моцны гэта быў хлопчык, з кірпатым носам і быстрымі вачамі. Два гады таму Мікалай аддаў яго на службу да Капроўскага. Гэтая служба не адабрала яшчэ ў дзіцяці вясковай сілы і крамянасці, але твару надала цынічны і хітраваты выраз. Ён з'явіўся ў пакоі і адразу хутка і непрыкметна сцягнуў булку з недаедзеным кавалкам сыра з талеркі.
- Ніхто сёння не прыходзіў? - гаркнуў Капроўскі.
- Нават сабакі не было! - пісклівым голасам адазваўся Юрка.
Капроўскі зморшчыўся і сыкнуў.
Малы лёкай знік са спальні.
- Юрка! - зноў крыкнуў Капроўскі.
- Іду! - адгукнуўся яму з вітальні тонкі голас хлопца, які паспешліва даядаў булку.
- Апранацца!
Праз паўгадзіны, ужо апрануты, ён увайшоў у гасцёўню. Як звычайна, быў элегантны, блішчэў ланцугом гадзінніка, пярсцёнкамі і залатой аправай акуляраў, ад насоўкі разыходзіліся моцныя пахі парфумы. Юрка вынес за ім капялюш-цыліндр, чысцячы яго па дарозе рукавом падзёртага швэдара. На дне капелюша ляжалі лайкавыя пальчаткі.
Капроўскі стаяў хвіліну ля стала, забыўшыся пра дакумент аднаго кліента, які ўчора так і не знайшоў, хаця справа яго будзе сёння слухацца ў судзе. Доўга думаў над нечым, потым сеў у фатэль з высокімі падлакотнікамі і хутка напісаў два лісты: адзін вельмі кароткі на звычайнай паперы, другі, значна даўжэйшы, пісаўся на пахучым аркушыку, аздобленым нейкім рамантычным сімвалам, кветкай ці галубком. Улажыўшы гэтыя лісты ў канверты і надпісаўшы адрасы, крыкнуў так голасна, як быццам бы ягоныя апартаменты складаліся найменш з дзесяці пакояў:
- Юрка!
- Ужо іду! - таксама голасна азваўся хлопец і тут жа ўляцеў у гасцёўню. Капроўскі хутка зазірнуў яму ў вочы.
- У гэтую ж хвіліну, - сказаў ён, - паляціш у Грынькі да свайго бацькі!
- Разумею, вашэці, разумею! - пераступаючы з нагі на нагу, нецярпліва казаў падлетак.
- Аддасі яму гэты ліст...
- Разумею!
У гэты момант ён спрытна нахіліўся і падняў з дывана дзесятку, што выпала з партманэ Капроўскага, моцна сціснуў яе ў жмені, а потым незаўважна ўсунуў у кішэню штаноў.
- А той другі, меншы, пастарайся аддаць паненцы з Лясной... спадарыні Бахрэвічавай... пане Караліне... маладзейшай...
- Разумею!
- І каб гэтых двух лістоў, апрача твайго бацькі і той паненкі, нічыё вока людское больш не бачыла...
- Ай, разумею!
І, не могучы больш стрымаць сваёй радасці, на чвэрць локця падскочыў уверх.
- Дурны, сваімі скокамі напалохаў мяне. На, ляці, а калі заўтра падвечар вернешся з адказам бацькі, дам рубель...
Хлопец схаваў лісты за пазуху і праз пяць хвілін, зняўшы падраныя боты і павесіўшы іх сабе на плячах, пераскочыў парог дому свайго гаспадара і як страла памчаў гарадскімі вуліцамі, мільгаючы босымі пяткамі. Ужо колькі гадоў ягоны гаспадар часта пасылаў яго з падобнымі даручэннямі ў родную вёску. Апошні раз быў ён там у час сенакосу і калі палолі лён ды пшаніцу...
Сядзіба камісаванага салдата, што мясцілася паміж вялікай вёскай Грынькі і фальваркам Вулька, была невялікая: з паўморга градаў і пару моргаў ворнай зямлі. Дзельскія, даўнія валадары Грынек, падарылі яе ягонаму бацьку, які паходзіў з гэтай вёскі, але ўсё жыццё служыў у двары. Старая і ўчарнелая хата, без коміна і з маленькімі вокнамі, самотна тулілася паміж гародам і нешырокай дарогай з вёскі да фальварка і далей. Дзве грушы-дзічкі, што стаялі непадалёк, раслі ўжо на зямлі Дзельскіх, якая вялікім клінам убівалася паміж палямі грыньскіх сялян і тымі, што належалі да Вулькі. З гэтай хаты Мікалай пайшоў у войска, пакідаючы тут старога бацьку і маладую, гожую жонку, з якой толькі што пабраўся. Вяртаўся да яе некалькі разоў на кароткія адпачынкі і пад канец вярнуўся зусім. Вярнуўся, але ўжо ані бацькі, ані жонкі тут не знайшоў. Бацька памёр, жонка пацягнулася з некім у свет і прапала без весткі. Затое былі там чацвёра дзяцей рознага ўзросту, з якіх старэйшыя даглядалі і так-сяк кармілі меншых. Даведаўшыся пра знікненне жонкі, Мікалай спачатку ўпаў на зямлю і аж зайшоўся плачам, потым цэлы тыдзень піў у карчме да бяспамяцтва і ўрэшце вярнуўся дахаты. Найменшае дзіцятка ўзяў на рукі, насіў яго па хаце, галубіў, калыхаў, нешта прыгаворваючы яму пра дзядулю, які ляжыць у магіле, і пра маці, якая пайшла ў свет, а потым аддаў яго старэйшай, ужо дарослай дзяўчыне, а сам сеў на парозе хаты і пачаў граць на трубе, якую прынёс з сабою з войска. Дзьмуў у трубу і кідаў на сцішаныя позняй восенню палі працяжныя, сумныя, аднастайныя гукі, як быццам кагосьці з далёкага свету клікаў, і клікаў, і клікаў... А паколькі быў тады яшчэ трошкі п'яны, дык гукамі сваёй трубы зваў з далёкага свету сваю Марыську, увесь час плакаў, адрываючы інструмент ад вуснаў, выціраў пальцамі нос і цяжка ўздыхаў. З таго часу прайшло шмат гадоў, але былы салдат ніколі не мог згадаць сваёй Марыські без уздыхання і слёз. Аднак нячаста ўспамінаў яе, бо было яму пра што думаць і што рабіць. Самую старэйшую дзеўку аддаў замуж, аднаго з сыноў адправіў на службу ў горад і меў зараз пры сабе сына, маладога парабка, і дачку, што выбіралася на дзеўку, якая яму ў хаце была за гаспадыню. Але ж тая хата! Ратуй Божа! Амаль валілася ад старасці, вецер свістаў праз усе дзіркі, і мела яна выгляд чорнай прорвы ад дыму, што напаўняў яе ўвесь час. А той кавалак поля каля яе! І казаць няма чаго. На пракорм аднаго рота не хапіла б таго збожжа, якое на ім расло. Калі Мікалай садзіўся на парозе сваёй хаты і пачынаў дзьмуць у сваю трубу, шэрыя, хітрыя, бліскучыя ягоныя вочы блукалі па тым вялікім кліне зямлі, які, убіваючыся паміж землямі Грынек і Вулькі, як быццам заціскаў у клешчы ягоную сядзібу. Па гэтым кліне, засеяным напалову пшаніцай, а напалову ячменем, урадлівым, дагледжаным, вочы салдата прабягалі з тугой, расчулена, а часам пажадліва і зайздросліва. Калі ж уставаў з парога і з гучным уздыхам размінаў свае косці, рукі яго, здавалася, падаўжаліся і напружваліся, як быццам хацелі яны згарнуць, скруціць і прыціснуць да грудзей гэты зямельны клін. Людзі казалі, што стане яна неўзабаве ўласнасцю Мікалая, бо Дзельскія жылі шумна і не адну ўжо ўскраіну маёнтка свайго прадалі розным людзям.
Падчас сенакосу і праполкі лёну ды пшаніцы Мікалай без шыняля, адно ў портках і кашулі, босы, абкопваў матыкай у сваім гародзе ўжо даволі вялікія парасткі бульбы. Іншыя людзі рабілі гэта невялікай сошкай, запрэжанай канём. Але ж яму, зжалься Божа, не хацелася дзеля гэтага выцягваць са стайні каня. Колькі ён там тае бульбы садзіць! Чвэрць морга, не больш, а другую палову гарода Ўллянка засявала буракамі, морквай, макам, ільном і каноплямі. От там, на тым баку кліна пад лесам, добры кавалак зямлі на бульбу... са два моргі, а можа, і больш... але ж тое яшчэ Дзельскім належыць. Таму паўморга бульбы акучваў ён уручную матыкай, а прысадзістая чырванашчокая Ўллянка, седзячы на зялёнай мяжы, палола буракі. Над схіленай галавой дзяўчыны рос сланечнік, які з высокага свайго бадыля свяціўся на фоне блакітных воблакаў сваім вялікім жоўтым тварам. Уллянка ўзняла галаву на дарогу, што выгіналася з-за хаты доўгім белым пасам, глянула і закрычала:
- Тата! Юрка бяжыць!
Босыя ногі хлопца і ягоная белая кашуля былі відаць на сонцы здалёку. Сурдут і боты нёс на плячах. Задыханы, са спацелым тварам, падлетак убег на гарод і, падышоўшы да бацькі, пакорліва пацалаваў яго пару разоў у руку. Мікалай ласкавым голасам перакінуўся з ім некалькімі словамі, узяў ад яго ліст Капроўскага і, кінуўшы на зямлі матыку, пайшоў у хату. Юрка напачатку павітаўся з сястрой такім магутным штурхалём у бок, што тая ажно крыкнула і таксама стукнула ў адказ, потым ён два разы цмокнуў яе ў спацелыя шчокі і на заканчэнне выцягнуў з кішэні штаноў і кінуў на загон прынесены ёй у якасці гасцінца абаранак. Задаволеная дзеўка пагладзіла яго далонню па твары і паказала два рады белых, як перлы, зубоў. Ён ва ўвесь рост выцягнуўся на мяжы і папрасіў есці. Чатыры мілі прабег, і апрача двух абаранкаў, якія купіў выходзячы з горада, нічога не меў у роце. Уллянка ўстала і пайшла ў хату, каб прынесці яму адтуль кавалак хлеба і скурат ад вэнджанай саланіны, каб перакусіў, пакуль настане час палуднаваць. Калі яна ўвайшла ў хату, застала там бацьку, які сядзеў на лаве ля акна і чытаў ліст, атрыманы ад Капроўскага. Дзеля чытання ён начапіў на свой доўгі нос вялізныя акуляры ў драцяной аправе, якія яму, аднак, не надта дапамагалі ў гэтай нязвыклай працы, і з вялікай цяжкасцю разбіраў пісаныя літары. Цэлыя паўгадзіны ўзіраўся ён праз акуляры ў карацюсенькі ліст Капроўскага: напаўголаса слібізаваў яго і ўсміхаўся пры гэтым трошкі здзекліва і трошкі нахабна. З гэтай усмешкай вярнуўся на гарод, падняў з зямлі матыку, і, абкапваючы парасткі бульбы, паклікаў да сябе Юрку. Хлопец, з поўным ротам хлеба і бліскучымі ад саланіны вуснамі, сеў на мяжы і, адказваючы на бацькавы пытанні, падрабязна і доўга расказваў яму пра жыццё, звычкі, размовы і сувязі свайго гаспадара. У залацістым сонечным святле высокі прамы чалавек у портках і кашулі старанна матычыў, а гэтаксама апрануты хлапчук, седзячы на мяжы, падымаў да яго румяны круглы твар, на якім свяціліся хуткія, свавольныя блікітныя вочы, і з мімалётнай усмешкай неўсвядомленага самім сабой цынізму, тонкім дзіцячым галаском шчабятаў, шчабятаў пра ўсё, што бачыў калі ў свайго гаспадара ці чуў ад яго і пра што ягонаму бацьку трэба было абавязкова ведаць.
На захадзе сонца палі каля хаты Мікалая напоўніліся рыканнем кароў, бляяннем авечак, грукатам колаў і людскімі галасамі. Па дарогах, што пераразалі палеткі здалёк і зблізку, сунуліся статкі ў Грынькі, Вульку і ў фальварак Дзельскіх, які шарэў каля лесу. Наладаваныя сенам вазы, запрэжаныя двума коньмі, як быццам рухомыя зялёныя пагоркі, цягнуліся павольна, разліваючы моцны і прыемны пах. Над вёскай з аднаго боку і над фальваркам з другога ўзнімаліся ў залацістым паветры слупы ружовага дыму. Тут і там брахалі сабакі, адтуль і адгэтуль цягнуліся шнуры касцоў, свецячы здалёку белымі кашулямі і ззяючы ў апошніх сонечных промнях бляскам кос. За касцамі, гучныя галасы і смех якіх чуваць былі нават тады, калі зніклі яны сярод шэрых будынкаў фальварка, дарогай, абмінаючай зблізку Мікалаеву хату, ішлі грабельніцы. Былі гэта жыхаркі Грынек, якія наймаліся на работу летам у навакольныя двары і фальваркі. Сёння ішлі ў Вульку па аплату за адпрацаваны дзень. Пераважна маладыя і прыгожыя, стройныя, у грубых кашулях і саматканых спадніцах, босыя, з загарэлымі шыямі, аздобленымі шнурамі шкляных пацерак. Граблі, якімі цэлы дзень зграбалі яны на лугах скошанае сена, неслі так, што над іхнімі галовамі ўтварыўся цэлы лес густых, сухіх і зубатых шчытоў. Было іх, можа, дваццаць. Ішлі хутка і на ўвесь голас спявалі працяжную, манатонную, падобную да галашэння песню. Мінаючы сядзібу Мікалая, яны перапынілі спевы і магутным хорам выгукнулі:
- Хай будзе пахвалёны!
Гэтымі словамі павіталі салдата, што сядзеў на парозе сваёй хаты. Сёння ён не граў на трубе, а з вялікім стараннем і засяроджанасцю стругаў ножыкам драўляныя калодачкі розных памераў, з якіх рабіў скрыпкі ды іншыя цацкі для дзяцей. Здавалася б, цалкам захоплены працай, ён, аднак, увесь час скоса паглядаў на людзей, што праходзілі па дарозе. Можа, каго-небудзь чакаў. Пачуўшы харавое вітанне грабельніц, ён падняў галаву, адказаў: «На векі вякоў!» і, хуткім позіркам акінуўшы грамаду кабет, затрымаў вочы на той, якая, адлучыўшыся ад таварышак, ішла на некалькі крокаў за імі, адна. Не была яна такой статнай і прыгожай, як іншыя. Нават тыя, хто быў з ёй аднаго веку, выглядалі намнога мацнейшымі за яе, жвавейшымі і нейкімі больш упэўненымі ў сабе, што адбівалася ў іхніх рухах і на іхніх тварах. Адпрацаваўшы цэлы дзень, яны не стаміліся, а развесяліліся надзеяй заробку і мажлівасцю паспяваць сабе разам на свежым паветры, на шырокіх палях. Гэтая не спявала.
- Гэй, Хрысціна! - паклікаў Мікалай.
Мог бы яе і не зваць, бо яна сама скіравалася да ягонай хаты. Грабельніцы, спяваючы ўвесь час, пайшлі далей, яна ж стала перад салдатам, які сядзеў на парозе. Худая постаць яе і сухі профіль твару пазначыліся на цёмнай асноведзі хаты, граблі нерухома тырчалі над яе плячамі і галавой. Мікалай з узнятым тварам глядзеў на яе.
- Што ж так пляцешся, як бы ад работы нежывая? - пачаў ён. - Дурная! Паспявала б сабе з іншымі, табе б зараз весялей стала.
Кабета паківала галавой і падперла далоняй шчаку.
- Ой, Мікалай, Мікалай! - сказала яна. - Ці ж такой, як я, да спеваў! Добра спяваці тым, што мужыкоў сваіх і хату сваю і ўсенька па парадку маюць, а мне ў сіроцкай маёй долі не да спявання... Я ўжо, от, з дваццаць гадоў не спявала, хіба толькі хлопцам маім альбо чужым дзецям да сну ці для забавы... Больш ніколі, далібог, больш ніколі!
- Дзіўная ты баба, - пачаў Мікалай, але яна ўжо, разгаварыўшыся і адчуваючы асаблівы давер да разумнага салдата, нерухомымі вачыма ўзіраючыся ў прастору, вяла далей сваё:
- Не мяне дружкі на дзяжу садзілі, не мне да шлюбу спявалі, не я залацістае збожжа жменямі ў куты мужавай хаты кідала... Не так я жыла, як іншыя, і не так зараз, як іншыя, па гэтым свеце хаджу...
- Годзе ўжо, годзе! - перапыніў Мікалай. - От, хочаш, можа, навіну пачуць? Ад пана хадваката сёння ліст атрымаў!
Кабета ў імгненне вока змяніла паставу і выраз твару. Выпрамілася, некалькі разоў пераступіла з нагі на нагу, вочы яе загарэліся, граблі раптоўна закалыхаліся над галавой.
- Пісаў! Пра Піліпку, можа, пісаў! Езус! Кажыце! Што з маім сыночкам любімым будзе?
Мікалай, беручыся зноў стругаць калодку, флегматычна адказаў:
- А што павінна быць? Добра будзе. Застанецца ў Ангродзе і ў Грынькі на зіму яго прышлюць.
Граблі Хрысціны зваліліся на зямлю. З крыкам радасці кінулася яна да яго, як быццам хацела пацалаваць ягоныя рукі.
- От, ужо баба і ўзрадавалася! - злёгку адсоўваючыся, цягнуў Мікалай. - А яшчэ няма чаго. Яшчэ дэкрэт не выйшаў.
- Не выйшаў! - выпрамляючыся зноў і скрыжаваўшы рукі, паўтарыла жанчына.
- Ужо б ён і выйшаў... Толькі там адзін хафіцэр ёсць... такі шэльма, што не дазваляе... Не дазваляе і не дазваляе... Што яму зрабіць? Колькі ўжо пан хадвакат яго напрасіўся, колькі ўжо да яго нахадзіўся... «Не дазволю», кажа... «Няхай, кажа, Піліп вандруе туды, куды яму прызначана. Ці ж я, кажа, сына свайго за яго туды пашлю, га?» От што ў пісьме пана хадваката напісана!
- Вы ж, Мікалаю, казалі, што добра будзе... - моцна сціскаючы рукі, шапнула кабета.
- Калі захочаце, дык, можа, яшчэ і будзе добра, - скрыплючы ножыкам па дрэве, адказаў салдат. Потым узняў галаву, сціснутымі пальцамі правай рукі даткнуўся некалькі разоў да левай далоні. Хрысціна, уся душа якой перамясцілася ў вочы, гэты жэст зразумела.
- Зноў грошы!
- А ты, баба, што думала? Што ў такім вялікім горадзе такі важны інтарэс за некалькі дурных рублёў можна зрабіць? От, не толькі што, але яшчэ і пан хадвакат сам сваіх пяць працэнтаў не ўзяў... дальбог, не ўзяў... Усенькія аддаў... А там спраўкі, а там штэмпелі, а там пасведчанні ад дактароў, што хворы, а то таму ў руку ўсунуць, а то гэнаму... так грошы і разышліся, а зараз, што з тым хафіцэрам рабіць? Можна зрабіць, але зноў грошы трэба... Можна і не зрабіць, дык што ж? Вялікая бяда! Павандруе сабе Піліпка туды, дзе і я быў... Ой, ой! Не вялікі пан! Паляжыць сабе, як я, у лазарэце на жоўтую трасцу і абсыпле яго, як мяне, высыпкай такой вялікай, як боб, рукі сабе адмарозіць так, што распухнуць яму, як падушкі, ці вушы яму згніюць ад той высыпкі і паадвальваюцца... Ці ж я такога не бачыў! Ну дык што? Вялікая бяда! Можа, і выжыве, а як не выжыве, дык памрэ... і косці ягоныя, гэй, гэй, далёка пахаваюць... Толькі крукі ды вароны на магілку ягоную залятаць будуць, а ты над ёй не заплачаш, бо не ўбачыш яе ніколі. Вялікая табе бяда!
Хрысціна стаяла як укапаная. Унутраная барацьба адбівалася на яе твары праз нахмураныя маршчыны на лбе і моцна сціснутыя вузкія бледныя вусны. Абаперлася шчакой на далонь і глядзела ў зямлю. Праз хвілю ціха, як быцца сама сабе, пачала казаць:
- Бледненькі быў і далікатны такі ад нараджэння, а такі ласкавы і рахманы, як ягнё. Бывае, Антосік часам не паслухае маці, а ён... ніколі! Ручкамі мяне за шыю, бывала, абдыме і кажа: «Ужо я табе, мама, ніколі згрызоты не зраблю, твая доля і так горкая...»
Салдат, нацягваючы паміж дзвюма дзеравякамі ніцяныя струны, маўчаў.
Яна ж зноў пачала гаварыць.
- Вочкі ў яго сіненькія, такія, як тыя кветкі ільну... а хоць слабенькі быў заўсёды, вырас, як тая таполя... Вырас, у войска яго ўзялі, а як мяне ўбачыў, на зямлю перада мной, як перад святым абразом, упаў і калені мне цалаваў. Ой, дзіця ты маё наймілейшае, крывіначка мая, у слязах маіх выгадаваная... сонейка маё бледненькае, кветачка мая, што ж цябе вецер ад мяне ў далёкія старонкі нясе...
Мікалай усё яшчэ слоў яе як бы не чуў і толькі невядома чаму канец яго схіленага над работай носа зачырванеўся яшчэ мацней. Не ўзняў галавы і доўга ані словам да кабеты не азываўся. Урэшце коратка сказаў:
- Рабіце сабе, як хочаце. Мне што да таго.
І гучна высмаркаўся, потым рукавом кашулі правёў па вусах, што ён заўсёды рабіў у хвіліны, калі быў вельмі ўзрушаны. Хрысціна граблі з зямлі падняла і кіўнула галавой салдату на развітанне. Твар яе набыў уласцівы яму выраз змрочнай энергіі.
- Калі грошы прынесці? - спыталася.
- А калі сабе хочаш, - з выразнай неахвотай буркнуў салдат. - Мой хлопец, што ў пана хадваката служыць, заўтра чуць свет назад у горад паляціць.
- Чуць свет і я прыйду, - адказала Хрысціна і дадала: - З Богам, Мікалай!
- З Богам! З Богам!
Застаўшыся сядзець на парозе хаты, ён злажыў рукі на каленях і задумаўся. Хвіліну крывіўся так, як быццам праглынуў нешта вельмі нясмачнае, але потым пагляд ягоны паводле звычкі перакінуўся на той кавалак зямлі, які шырокімі межамі трохкутніка, цягнуўся ад лесу, забіраў у агромністыя абцугі ўсю ягоную невялічкую сядзібу. Ляжала там гэтая любімая, гэтая жаданая зямля, якая ў шэрані змроку яшчэ зелянела парам і залацілася ад даспяваючага жыта. Мікалай перастаў крывіць вусны, а замест гэтага склаў іх для свісту. Хвіліну пасвістваў сабе, можа быць, пайшоў бы ў сваю хату па трубу, але не мог яшчэ пакінуць свайго месца. Яшчэ кагосьці чакаў, бо ўсё паглядаў на дарогу. Урэшце дачакаўся. Запозненая фурманка з сенам павольна сунулася да ягонай хаты. На версе фурманкі сядзеў чалавек, які павітаўся з ім:
- Хай будзе пахвалёны!
- На векі вякоў! Ясюк?
- А я!
- Як будзе ў цябе час, прыйдзі сёння пагаварыць са мной... толькі абавязкова сёння... чуеш?
- Добра. Чаму не. Прыду! - сваім спакойным, трохі лянівым голасам адказаў парабак, а паколькі было ўжо позна, сцебануў коней і трошкі хутчэй са сваёй фурай пацягнуўся ў фальварак.
У фальварку гаспадарыў сёння сам Бахрэвіч. Усё ўжо як трэба агледзеў, на каго належала, накрычаў, што трэба было пералічыць, пералічыў, а цяпер перад домікам, дзе жылі намеснік і арандатар, аддаваў работнікам і работніцам заробленую імі плату. Сядзеў на табурэце, а на каленях трымаў два мяшочкі дробных манет. Намеснік і арандатар дапамагалі яму лічыць і раздаваць грошы, касцы і грабельніцы бралі іх, кланяліся і казалі: «Хай будзе пахвалёны!» і па адным ці грамадкамі пакідалі фальварак. Сярод грабельніц была і Хрысціна. Узяла грошы і таксама адышла, аднак не да чацвертака, а да аборы, за якой і схавалася. Ля плота стаяў асядланы ўкормлены конь аканома. Калі ўсе справы былі скончаныя і распараджэнні аддадзеныя, намеснік адвязаў ад плота коніка і прывёў яго да начальніка. З Бахрэвічавых рухаў і з выразу ягонага твару можна было здагадацца, што ён вельмі спяшаўся. Прычына гэтай спешкі была зразумелая. Мадзя жахліва не любіла гэтых паездак у Вульку, дзе жыла Хрысціна, і калі там затрымліваўся крыху даўжэй... дык што ж, хоць і нічога там не было - дома чакала мятла! Сёння ж работы тут у яго было шмат, і за брамай ён збіраўся ўжо пусціць каня на поўны галоп, як высунулася з-за стадолы і заступіла яму дарогу Хрысціна. У летнім празрыстым змроку ён пазнаў яе адразу. Не ў пару яна з'явілася. Калі ж, аднак, напаўголаса паклікала: «Пане, пане, пачакай, крышку», затрымаў каня і трошкі злосна адгукнуўся.
- Добры вечар, Хрысціна! Ну і чаго ж ты зноў хочаш?
Не хацела гаварыць з ім на фальварковым дзядзінцы, але тут заступіла яму дарогу, бо саромелася гаварыць з ім на людзях. Гады ішлі, яе твар састарэў, яго дочкі і яе сыны дарослыя! - што ўжо там! Саромелася - і ўсё! Здавалася ёй, што не толькі людзі, але дрэвы і птушкі з іх смяяліся б: «Кінуў! Узяў і кінуў! З двума байструкамі кінуў, а баба яшчэ лётае за ім!» А яна за ім ніколі не бегала, ніколі, з таго часу, як яе з-пад сваёй страхі выправіў і іншую ўзяў за жонку. Лепш бы яна пад зямлю правалілася, чым бегаць за ім. Толькі ў сіроцкім яе жыцці без сваякоў і зычліўцаў з двума хлопцамі на карку здараліся сітуацыі, у якіх патрэбна была ёй апека і парада, і даўнія, даўнія ўспаміны, што ўсё яшчэ час ад часу ўсплывалі на дне яе душы, штурхалі яе да яго, па ягоную апеку і параду. Цяпер, калі ён сядзеў на кані, стройны, крамяны, моцны, у доўгім да каленяў адзенні і зграбнай шапачцы на галаве, яна стаяла каля ягонага сядла худзенькая, нясмелая, босая, з пасмамі валасоў, што выбіваліся з-пад вылінялай хусткі на маршчыністы, завялы лоб. Нясмела і прыцішаным голасам расказвала яму свой вялікі клопат. Ці той хадвакат з Ангроду, той Капроўскі сапраўды можа выратаваць Піліпку, ці не? Ці не прападуць яе грошы? Ці даваць яму іх больш?
- Вы, пане, ведаеце гэтага хадваката. Ён нядаўна ў вас гасціў. Мікалай яго ведае, а Мікалай то ўжо вельмі разумны і добры чалавек... але, вядома, чалавек памыліцца можа... Што мне рабіць?
Бахрэвіч пра таго адваката, якога ведаў Мікалай, меў самае добрае ўражанне. Можна нават сказаць, што ягоны розум, адносіны, элегантнасць абуджалі ў ім пэўную павагу. Лічыў яго, зрэшты, ужо амаль сваім зяцем. Але, нягледзячы на неспакой, цярпліва выслухаў кароткія пытанні жанчыны і лагодна сказаў тое, у чым сапраўды быў абсалютна перакананы, а менавіта, што больш спрытнага і больш уплывовага адваката, як Капроўскі, не толькі ў Ангродзе, але і на ўсім белым свеце няма. Калі ўжо што-небудзь у чыім-небудзь інтарэсе і можна зрабіць, то ўжо ён сапраўды зробіць, але без грошай на свеце нічога не робіцца. Колькі ён іх ад Хрысціны запатрабаваў, колькі яна іх мела і магла яму даць, не спытаўся, як таксама не падумаў пра тое, ці і праўда магчыма праз якія-небудзь захады затрымаць у родных мясцінах хлопца, якога кудысьці высылаюць. Але хіба каб дзень і ноч над гэтым раздумваў, усё роўна выйшла б тое самае. Проста зусім не ведаў, было гэта мажліва ці немажліва. Здавалася яму: чаму ж не? За грошы, ды з такім спрытам, які ёсць у Капроўскага, і яшчэ з такімі сувязямі ўсё можна зрабіць. Сказаў гэта Хрысціне і з вышыні свайго сядла, гледзячы на яе спытаўся:
- Што? Як табе там? Не надта дрэнна з Ясюкамі жыць? Га?
Яна не адказала. Як ніколі не бегала за ім, ніколі не расказвала яму, як ёй жылося: добра ці дрэнна. Пыталася часам пра што-небудзь, пра які ратунак для сына, папрасіла, і годзе! Што ёй з таго, што яму раскажа? Ці ж ён яе пашкадуе? Не пашкадаваў маладой, то цяпер састарэлай тым больш шкадаваць не будзе!
- Дабранач, Хрысціна! - развітаўся ён, ад'язджаючы.
- Едзьце, пане, шчасліва! - адказала яна, але не адышлася.
Ён пусціў каня хуткім галопам і, моцна трымаючыся ў сядле, аддаляўся і знікаў ва ўсё больш густым змроку. У паветры паступова сціхаў тупат конскіх капытоў. Яна, падпёршы далонню шчаку, стаяла ўсё на тым самым месцы, дзе толькі што размаўляла з ім. Да зорак, якіх ужо шмат засвяцілася на небе, вачэй не ўзняла. О, не! Глядзела ў зямлю, у зямлю, змочаную расой, як слязамі, у зямлю, на якой вырасла, як адзінокая травінка, людзям для патаптання, для сораму і клопату. Успаміны, якія на дне яе душы пад тоўстым пластам клопатаў, сораму і працы ўвесь час затоена жылі, пры тупаце конскіх капытоў, які ўсё аддаляўся і аддаляўся, цяпер разварушыліся і разбалеліся. Апушчаныя да зямлі яе вочы былі сухія, але пад грубай кашуляй, у запалых грудзях расплакалася незагойная рана. Некалькі разоў яна ціха паўтарыла:
- Едзьце, пане, шчасліва! Едзьце, пане, шчасліва! Едзьце шчасліва! З Богам!
І былі гэтыя словы, як дараванне і блаславенне.
Раптоўна ў яе вачах паўстаў воблік маладога хлопца: стрыжанага па-салдацку, бледнага і хударлявага, з вачыма, падобнымі да кветак ільну. Нявольнік толькі, і нічога больш. Сумны, як бы трошкі заплаканы, і кавалак салдацкага шыняля засвяціўся металічным гузікам. Хрысціна сарвалася з месца і подбегам рушыла да чацвертака. Зараз у яе душы нічога не было, апрача тысячу разоў паўтаранага слова: сын! сын! сын! сын! - і радасць, якая кружылася наўкол гэтага слова, бо яго можна выратаваць. Бахрэвіч сказаў, што можна і што той хадвакат - вялікі чалавек... Яна і перад тым сама сабе думала, што калі Мікалай так кажа, то, пэўне, праўда, але Бахрэвіч лепш яго ведае і яшчэ разумнейшы за Мікалая, а тое самае гаворыць.
У чацвертаку, як толькі павячэралі і заснулі дзеці, Ясюк падсеў да жонкі, якая ўсё яшчэ нездаровая сядзела на адзіным тут ложку, засцеленым сенам і грубым палатном. Пачалі абое вельмі ціха і ажыўлена гаварыць. Ясюк успамінаў пра Мікалая, ад якога вярнуўся перад самай вячэрай, чухаў сабе патыліцу і цяжкімі сваімі рухамі паказваў заклапочанасць і трывогу. Галена, як было відаць, з нечага цешылася і на нешта мужа намаўляла. Пасля тых нешчаслівых родаў часта кашляла і колькі разоў ішла ў яе з рота кроў. Ясюк гэтага кашлю не выносіў і казаў, што калі яго чуе, то яму пад сэрцам нешта круціць пачынае. «Шруба не шруба, казаў, от так і ўкручваецца пад сэрца». Таму цяпер, калі Галена, пераконваючы яго ў нечым і нечага просячы, зайшлася кашлем, ён устаў і сказаў:
- Ну, добра ўжо, добра! Пайду, занясу яшчэ, рызыкну... Можа, Бог злітуецца і пацеху пашле, а ты, баба, як узрадуешся, дык і выздаравееш...
- А пэўне, - адказала Галена, - мусіць, радасць - гэта наймудрэйшая знахарка... найлепей лечыць...
- Але! - пацвердзіў муж, і яны пераглянуліся. Яна, узрадаваная, усміхалася яму сваімі бледнымі, лагоднымі вуснамі, а ў яго раз'ясніўся прыкрыты цёмнай, густой чупрынай лоб.
- Можа, Пан Бог злітуецца і пашле суцяшэнне! - паўтарыў ён.
Потым, калі Ясюк з жонкай заснулі, Хрысціна і Антосік усунуліся ў камору. Так, як і тры месяцы таму, кабета села на падлогу і адчыніла куфар, а малады парабак, стоячы за ёй, трымаў у руках запаленую лучыну. І так, як тры месяцы таму, паказалася са дна куфра панчоха, ужо толькі на дзве траціцы напханая грашыма. Хрысціна выцягнула з яе спачатку два аркушы паперы, пажоўклыя, складзеныя ў чатыры столкі, спаважна адклала іх убок і пачала лічыць медныя і срэбныя манеты. І гэтаксама, як і тады, Антосік дапамагаў ёй лічыць, але, калі ўжо яна адлічыла патрэбную суму, зазірнуў у глыбіню панчохі і з нейкім ваганнем у голасе сказаў:
- Мама, а тое, што засталося, значыць, ужо маё!
- Тваё, сынку, тваё, - адказала і задумалася на хвіліну.
- Вось табе і пахаванне з ксяндзом і харугвамі! Вось табе і прыгожая труна! Вось табе і крыж на магіле, прыгожы, маляваны! Як сабака жыла, як сабаку мяне і пахаваюць. Ой, Піліпка, Піліпка, на смерць я сабе тыя грошы хавала, на годную смерць, хрысціянскую і магілку прыгожую, каб сорам мне ўзнагародзіла, які я за жыццё піла... Але... Божая воля! Смяротныя гэтыя грошы мае на твой ратунак, дзіця ты маё, аддаю...
Некалькі слязінак скацілася з яе вачэй на медныя і срэбныя манеты. Антосік слухаў яе шэпты з панурым выглядам. Калі яна асцярожна і з пашанай засунула пажоўклыя паперы ў звыклую для іх схованку і бралася ўжо завязваць панчоху, парабак раздражнёна і неяк зласнавата буркнуў:
- Але маіх то ўжо, мама, адсюль не бярыце... Каб там невядома што, не бярыце! Досыць ужо надаваліся Піліпку, хай і мне трошкі застанецца... Усё ж і я ваша дзіця, а не чыё... Чуеце, мама!
Хрысціна паглядзела на яго са здзіўленнем. Вочы хлопца гарэлі такім агнём, якога дагэтуль у іх не бачыла, голас ягоны таксама дзіўна перамяніўся. Хацела палаяць яго за тое, што без належнай павагі азваўся да яе, але апошнія словы яго абудзілі ў ёй шкадобу.
- А чыё ж ты дзіця? - адказала яна. - Вядома, што маё, таксама як і Піліпка. На абодвух вас я працавала і абодвух любіла... толькі што цяпер той бяднейшы... ты тут і, дзякаваць Богу, здаровы і дужы, а ён слабенькі, недалэнга, і шлюць яго туды, дзе жоўтая трасца і такая высыпка, ад якой вушы гніюць і адвальваюцца... Затое я, бачыш, сынок, яму і аддала ягоныя грошы і свае, што на смерць хавала...
- Але маіх то ўжо не аддавайце, - паўтарыў Антосік і яшчэ дадаў: - А калі аддасце, то вам гэтага да смерці не забуду... Далібог, не забуду!..
- Не аддам, сыночак, не аддам! Толькі гэтыя ўжо пашлю... хафіцэр той згодзіцца і выдасць дэкрэт, што Піліпка на зіму ў Грынькі прыйдзе...
- Ну, добра, і я сам гэтага вельмі б хацеў, - скончыў супакоены ўжо хлопец і дапамог мацеры замкнуць куфар.
Усё гэта адбывалася ў чэрвені, падчас сенакосу, абворвання бульбы, праполкі лёну і пшаніцы. Цяпер, у жніўні, Юрка зноў прыбег да бацькоўскага дому, але бацькі ў хаце не было. Уллянка сказала яму, што старэйшы брат арэ ў полі, а бацька пайшоў да Дзельскіх пагаварыць пра тую зямлю, якую яны прадаюць, а ён хоча купіць. Хата была бітком набітая снапамі высушанага лёну. Стаялі тут яны на лавах і на глінянай падлозе, уздоўж чорных, закурэлых сценаў. Дзяўчына, занятая лёнам, паспешна дала брату міску крупніку і кавалак хлеба. Юрка паеў, наплёў сястры розных дзівосаў пра горад, у якім жыў, а потым сарваўся з лавы, выбег з хаты на дарогу і, пасвістваючы, падскокваючы і абрываючы галінкі з дрэў, кідаючы каменьчыкі на поле, памчаў у кірунку Лясной. Досыць хутка, бо, можа, праз гадзіну, вярнуўся да роднай хаты. Вяртаўся ён з іншым настроем. Ногі ледзь перастаўляў, як быццам бы было яму гадоў пад восемдзесят, надзімаў вусны з выразам разгневанасці і пакрыўджанасці, вочы ў яго распухлі ад плачу, каўнер кашулі быў падзёрты і адна шчака была апухлая і чырвоная, як быццам бы ад аплявухі. Усунуўся ў хату, як злодзей, стаў каля дзвярэй і, прыклаўшы кулакі да воч, зарумзаў. Шапка звалілася з ягонай галавы, валасы былі ўскудлачаныя.
Уллянка, якая паліла ў печы, убачыўшы яго такім, крыкнула:
- А што гэта такое? На каго ты падобны? Чаго плачаш? Ці цябе хто набіў?
- Забіла! - усё яшчэ прыціскаючы кулакі да вачэй, заенчыў хлопчык. - Зусім забіла!
Дзяўчына агледзела яго з галавы да ног.
- Хто цябе забіў? - спыталася.
- Тая ведзьма з Лясной... Бахрэвічыха... - заенчыў зноў.
- А чаго ты ў Лясную лятаў?
- З лістом ад гаспадара... Каб ён так свету не бачыў, як ён мяне туды паслаў... гу, гу, гу...
І ён зноў заплакаў. Дзяўчыне стала шкада брата, і яна раззлавалася на Бахрэвічыху. Сваімі чырвонымі рукамі прыгладзіла ягоныя валасы, спарадкавала каўнер і, пасадзіўшы на лаву, дзеля суцяшэння прынесла яму з каморы дзве жмені сланечнікавых семачак, якія высыпала перад ім на стол.
- Еш, - сказала, - ну, еш, а не раві! Бацька зараз прыйдзе, а ты пакуль раскажы мне, як гэта сталася...
Яна вярнулася да печы гатаваць вячэру, а Юрка, лушчачы і з'ядаючы смачныя зярняткі, паволі супакоіўся, пачаў спачатку жаласлівым, а потым ужо весялейшым голасам расказваць сястры, як усё было.
А было гэта так.
У малой гасцёўні Бахрэвічаў дзве паненкі сядзелі, як звычайна, ля двух вокнаў. Паколькі ў той дзень аніякіх гасцей не чакалі, то яны не прышпілілі сабе на галовы валікі, а на таліі не прывязалі турнюры. Тоўстыя, прыгожыя косы ападалі на белыя блузкі, аздобленыя вышыўкай і карункамі сваёй работы. Як звычайна, седзячы ля акна, паводле выразу маці, «калупаліся». Рузя паднаўляла фальбоны і буфы на святочнай сукенцы. Карольця вельмі старанна абшывала нейкую яркую стужку бліскучымі пацеркамі. І сапраўды, трэба было яркае адзенне, каб ажывіць трошкі прывялую і бледнаватую ў апошнія месяцы скуру дзяўчыны. Яна зусім была на сябе непадобная. Свежасць, як і радасць, знікла з яе твару. Яе вочы з сінімі кругамі мелі часам выраз вялікага смутку, а часам увогуле напаўняліся слязамі. Яна ўздыхала, ловячы іголкай рассыпаныя па стале пацеркі. Тоўсценькая і румяная, як і раней, Рузя часам пазірала скоса на сястру і думала: «От, узяў і кінуў! Дурыў, дурыў і кінуў! А Карольця такая дурная, што перажывае па ім. Я б ужо даўно ў вочы яму плюнула і не азірнулася!»
Раптам Карольця, зірнуўшы ў акно, зачырванелася і саскочыла з крэсла. Сумныя вочы яе бліснулі радасцю. Яна ўбачыла Юрку, што стаяў пад плотам сярод зараснікаў акацый і барбарысу, што ўтваралі на дзядзінцы дзве густыя цяністыя клумбы. Ён стаяў у ценю акацый, бэзу і барбарысу на тым самым месцы, дзе ў той сакавіцкі вечар Хрысціна чакала Бахрэвіча, каб прасіць у яго рады для няшчаснага Піліпкі. Юрка, таксама, як і яна, не спускаў вачэй з вокнаў дома, толькі што вочы малога распусніка блішчалі свавольна і нахабна. За два гады службы ў Капроўскага ён многаму навучыўся: цудоўна разумеў значэнне свайго пасланіцтва і, гледзячы ў вокны аканомскага дома, падміргваў ім, пацешна крыўляўся і рукавом швэдара закрываў свой насмешлівы рот. Карольця яго добра ведала, як ведала і тое, дзе ён цяпер служыць. Таму, убачыўшы яго праз акно, раптоўна зачырванелася, радасна бліснула вачамі і як страла вылецела на дзядзінец. Выбегла з пакоя і Рузя, але не на дзядзінец, а ў парабкоўскую хату, што знаходзілася на другім баку дома.
- Мама! Мама! - клікала яна прыцішаным голасам. - Калі мама хоча адкрыць Карольціну таямніцу, то ідзіце зараз на дзядзінец... там лякайчук кузена Людвіка да яе прыйшоў...
У парабкоўскай хаце дзве дзеўкі білі масла і ціснулі сыры. Бахрэвічыха ўласнымі рукамі секла траву для свіней. Пачуўшы паспешлівы шэпт дачкі, у якой гарэлі вочы ад цікаўнасці, кінула на зямлю жалезны сякач і пабегла да дзвярэй.
«Гэтая Рузя спрытная дзяўчына! Заўсёды дазнаецца што-небудзь пра бацьку, сястру ці парабкаў і мігам мацеры данясе. Карольця дык ніколі не была здатная на такія рэчы. Толькі румзаць умее. Вось і зараз! Чытае нейкі ліст, а слёзы, як боб, на паперу падаюць».
У Бахрэвічыхі, што глядзела здалёку на бледны твар дачкі, па якім з-пад спушчаных павек каціліся слёзы, сэрца сціснулася ад жалю і трывогі. Але, як заўсёды, далікатныя і трывожныя пачуцці выклікалі ў яе прыліў крыві да твару і невытлумачальную злосць. Яна выглядала проста страшнай, калі на дыбачках, асцярожна абходзіла зялёную клумбу, каб падкрасціся да Карольці і Юркі ззаду і ўрэшце раскрыць тую таямніцу, якая вось ужо некалькі месяцаў стрэмкай сядзела ў яе сэрцы. Як звычайна пры гаспадарскай працы, была яна босая і раскудлачаная, у кароткай спадніцы і кофце, залітай маслянкай. Убор гэты, аднак, дазваляў выяўляцца ўсім яе магутным формам. Як гром з яснага неба ўпала яна на Карольцю і Юрку, хлопца ўхапіла за каўнер, а ў дзяўчыны вырвала з рук ліст. Дзяўчына так напалохалася, што ажно асунулася на траву і, закрыўшы далонямі твар, як быццам акамянела ў роспачы. Юрка колькі разоў крыкнуў і таксама скамянеў з шырока адкрытым ротам і вытарашчанымі вачыма. Магутная Мадзя, трымаючы адной рукой хлопца за каўнер, другую руку з лістом паднесла да твару. Хоць і была яна магутная, аднак плечы яе ўздрыгвалі ад хвалявання. Была яна калісьці адукаванай, і таму пісаныя літары досыць бегла магла чытаць, а Капроўскі меў почырк буйны і выразны. Усяго за некалькі хвілін прачытала яна гэты кароткі ліст і дазналася з яго пра вялікае, вялікае няшчасце сваёй дачкі. Як на далоні ўбачыла ўсё... Роспачным голасам закрычала:
- Божа мой! Божа мой! Божа мой міласэрны!
Страшны боль скрывіў яе твар, вочы наліліся крывёй і слязамі - і яна пачала лупцаваць хлопца, якога трымала за каўнер. Яе гнеў, падаграваны адчуваннем болю, здавалася, не меў межаў. Насуперак сваёй звычцы, яна зусім не крычала, а толькі са сціснутымі зубамі біла няшчаснага пасланца, драла яго за валасы і вушы, ірвала на ім адзенне. Яна магла б яго забіць, калі б не вяртлявасць хлопца, які, як вуж, выгінаўся ў яе руках. Уратавала яго і з'яўленне на полі бітвы Рузі, якая, не шкадуючы сваіх плячэй і атрымаўшы ў спадчыну ад маткі гэткую ж магутную сілу, пачала хапаць яе за рукі. Больш ніхто на Юркавы крыкі не прыбег. Мужчынскае насельніцтва фальварка было ў аборы альбо на полі, фальваркоўскія ж дзеўкі, занадта прызвычаеныя да хавантур, што вырабляла гаспадыня, ужо на іх і не рэагавалі. Але Рузя ваявала з маці бясстрашна і мужна і ўрэшце вырвала з яе рук хлопца, які тут жа стралою кінуўся да брамы. Тады Бахрэвічыха хацела тут жа кінуцца з кулакамі на Карольцю, якая ўсё яшчэ сядзела на траве і ажно задыхалася ад плачу. Але і гэтым разам Рузя смела стала паміж маткай і сястрой. Засланяючы апошнюю сваёй па-маладому пружыністай постаццю, яна казала:
- Хай мама апамятаецца! Хай мама авантур на дзядзінцы не робіць! Я ўжо пра ўсё здагадалася і кажу вам, што крыўдзіць Карольцю не дазволю! Досыць яе ўжо той пракляты баламут пакрыўдзіў. І мяне гэта кампраметуе... і я, можа, праз гэта замуж не выйду, аднак жа не злую на яе, бо мне яе шкада...
І, расплакаўшыся, схілілася да сястры, абняла яе за плечы і, падняўшы з зямлі, ледзьве жывую павяла да ганка.
- Але ж і дурная ты! - шаптала Рузя, падтрымліваючы яе і цалуючы ў лоб. - Ну і дурная! Каб так цалкам паверыць...
- Рузя! - шапнула Карольця. - Ён мой ідэал... анёл...
- Хай яго д'яблы возьмуць! - буркнула сястра і, прыспешваючы крок, дадала, - уцячом ад мамы... дзверы нашага пакоя замкнём на ключ, каб яна не ўвайшла, і раскажаш мне ўсё...
Залітыя слязамі шчырага спачування, яе вочы засвяціліся цікаўнасцю. Мадзя ж тым часам бегала па фальварку, заглядаючы ў аборы і пуні, і да ўсіх, каго сустракала, крычала:
- Дзе гаспадар? Дзе пан?
У сваім узрушэнні яна зусім забылася, што муж паехаў на сесію аканомаў і павінен вярнуцца толькі вечарам. Парабкі і іхнія жонкі паціскалі плячыма, перашэптваючыся між сабой, што Бахрэвічыха, відаць, зусім ужо з глузду з'ехала. І сапраўды, у вялікім сваім болі, змяшаным з яшчэ большым гневам, мела яна выгляд вар'яткі. Уляцеўшы ў хату, яна невядома што ўчыніла б з Карольцяй, але Рузя замкнулася з сястрой на ключ, і цэлыя дзве гадзіны вяла з маці праз замкнёныя дзверы парламенцкія перамовы. Перамовы гэтыя былі зусім непадобныя да тых, што адбываюцца ў законатворчых арганізацыях розных эўрапейскіх краін. Словы, жэсты і гукі былі там цалкам іншыя: і вынікам Рузінага бясстрашша сталася тое, што праз дзве гадзіны Мадзя перастала калаціць у дзверы, лаяцца і крычаць, а асунуўшыся на зямлю пад парогам, пачала прасіць Рузю, каб паказала ёй Карольцю хоць на хвілінку.
- Можа, яна ўжо нежывая... - галасіла. - Езус Хрыстус, можа, той мярзотнік ужо зусім яе забіў...
- Карольця ледзь жывая! - закрычала ў адказ Рузя. - І калі мама будзе яе мучыць, дык і праўда памрэ...
- Рузя, Рузечка! Пусці ты мяне да яе! Яна нічога з раніцы не ела... Ой, бедная мая, бедная! Трэба ёй трошкі пантаку даць! Адчыніце дзверы, бо як не адчыніце, то, Езус Хрыстус, парабкаў паклічу і скажу, каб узламалі... Што гэта такое, ці ж ты мне забароніш уласнае дзіця ўбачыць і суцешыць?
Цяпер ужо Рузя ведала, што дзверы можна было спакойна адчыніць. Пасля бязмежнага гневу настала, як заўсёды, бязмежная чуласць. Праз адчыненыя дзверы Бахрэвічыха ўбегла ў пакой дачок і абхапіла сваімі дужымі рукамі Карольцю, якая хацела асунуцца перад ёй на калені. Дзяўчына і праўда была ў такім стане, які выклікаў толькі спачуванне. Бахрэвічыха, плачучы і сапучы, з енкам узняла яе з зямлі, прыціснула да сваіх грудзей і пачала пакрываць пацалункамі твар і валасы.
- Бедная ты мая, нешчаслівая, загубленая! Ці ж на тое я цябе ледзь не ў птушыным малаку купала, ці на тое я табе такую адукацыю дала...
У гэты час на дзядзінцы загрукаталі колы.
- Бацька! - закрычала Рузя.
- Пантаку ёй дай! - сказала Бахрэвічыха Рузі. - І пільнуй, каб ніводзін волас з яе галавы не ўпаў, бо, калі, барані Божа, што, то цябе так адлупцую...
У гасцёўню яна ўбегла ў тую хвіліну, калі Бахрэвіч пераступіў яе парог з процілеглага боку. Уваходзіў з салодкай усмешкай на пульхных вуснах. Меў для Мадзі добрую навіну: атрымаў ад радцы абяцанне большай, чым звычайна, аплаты, але ледзь толькі зірнуў на жонку, перапалохаўся і затрымаў свой крок каля парога. Доўга мусіў услухоўвацца ў бурлівую гамонку кабеты, якая сыпала толькі выклічнікамі, галасіла, сапла, абзывала яго балванам, сляпым недалэнгам, глухім і дурным і, перш за ўсё, благім, нядбалым, нягодным бацькам. Доўга ён павінен быў услухоўвацца ў гэтую гаворку, пакуль зразумеў, што сталася. Калі ж зразумеў, закрычаў, схапіўся за галаву, і, узняўшы ўгору круглы паліраваны кій, з якім звычайна ездзіў і хадзіў, а зараз трымаў у руках, кінуўся да пакоя дачок. Але жонка загарадзіла сабой туды дарогу...
- І не думай! - крыкнула. - Я аблаяла яе і хацела набіць, толькі мне Рузя перашкодзіла... а ты і не думай! Я ёй даравала і злітавалася, што сэрца мне амаль не трэснула... і ты скандалу вырабляць не смей, бо калі зробіш, то я табе таксама зраблю, і такі што... О Езус Хрыстус! Загадай запрэгчы коней і неадкладна выбірайся ў Ангрод... Неадкладна! Да таго нягодніка... Як запрагуць, прыйдзі да мяне перагаварыць... Распараджэнні табе дам, што і як маеш там рабіць... Можа, апамятаецца...
Бахрэвіч далонню стукнуў сабе па лбе.
- Ты, Мадзя... заўсёды маеш розум за нас дваіх! - сказаў. - Бягу, бягу... коней запрагаць! Коней запрагаць!
З гэтымі выкрыкамі ён выбег на дзядзінец і кінуўся ў бок стайні, часам толькі прыпыняючыся на хвіліну, каб, сціскаючыся ад гневу, прамармытаць:
- О! Які лотр, нягоднік, вісельнік!.. Абдурыць дзяўчыну, загубіць яе, а потым не жаніцца... «Не магу з табой ажаніцца», - піша. Пачакай, пакажу я табе, што гэта значыць загубіць дзяўчыну, а потым не ажаніцца з ёю... лотр, нягоднік, вісельнік...
І, бегучы да стайні, грозна размахваў у паветры сваім кіем.
А ў гэты час у доме Мікалая Юрка, цалкам ўжо суцешаны пасля перажытых непрыемнасцяў, весела спажываў радасці вясковага жыцця. Быў ён яшчэ дзіцем, нягледзячы на тую навуку, якую атрымліваў у Капроўскага і якая прыспешвала ягонае даспяванне. Плечы і шчокі балець яму не перасталі, але ён на гэта не зважаў. Зняўшы боты, узлез на гнядую кабылку, якую старэйшы брат толькі што выпраг з плуга, і гайсаў на ёй па дарозе на вялікую пацеху Ўллянцы, якая стаяла тут перад хатай і, адкрыўшы рот, цешылася коннымі практыкаваннямі малодшага брата. Старэйшы ж малаціў у аборы жыта на насенне. Хутка з поля, з боку ледзь бачнага ля лесу фальварка Дзельскіх, пачуўся вясёлы і гучны свіст, а неўзабаве паказалася высокая і тонкая постаць Мікалая, што паблісквала здалёк на сонцы меднымі гузікамі шыняля. Скараючы сабе шлях ад двара Дзельскіх да сваёй хаты, ішоў ён межамі і на ўвесь шырокі прастор насвістваў разгульную салдацкую песню. Радасцю і трыумфам свяціўся ягоны доўгі бледны твар. Набліжаючыся да хаты, заўважыў старэйшага сына, што з цэпам у руках стаяў у дзвярах аборы, Уллянку, што карміла свінню, і Юрку, які вёў за аброць да стайні гнядую кабылку, за якой з падскокам і гучным ржаннем бегла жарабятка.
- Эй, эй! Рабяты! - паклікаў. - Эй, эй, мае вы сіроты! Спачатку Богу, а потым мне, вашаму бацьку, пакланіцеся да зямлі! Не хамы мы ўжо цяпер, а паны, паны сабе на ўсю губу!
Шырокі жэстам намаляваў у паветры паўкруг.
- Гэй, га! - крыкнуў. - Поле наша... і тыя будынкі пад лесам нашы... і частка выгану за будынкамі наша... Гэй, га!..
Нагой аб нагу прыстукнуў, рукі ў бокі ўзяў і з выразам неапісанай любасці на твары аглядаў поле - далёка-далёка, ажно да цёмнай стужкі лесу. Дзеці цудоўна зразумелі значэнне ягоных слоў. Закончыў торг з Дзельскімі, набыў ад іх не толькі гэты ўрадлівы клін зямлі, але яшчэ і фальварковыя будынкі, што стаялі ля самага лесу, і добры кавалак выдатнай пашы. З распрамененымі тварамі падыходзілі да яго дзеці і з вялікай пашанай цалавалі ў руку. Юрка аддаў яму ліст ад Капроўскага, які ён, як звычайна, уздзеўшы на нос вялікія акуляры, доўга чытаў пры акне. Праз паўгадзіны яго зноў ужо не было ў хаце. Энергія былога салдата стомы не ведала. Напачатку пайшоў у Грынькі, дзе доўга размаўляў з Ясюковым дзядзькам Паўлюком, потым напаткаў Ясюка, што вёз з поля фуру гароху, і, затрымаўшы яго на дарозе, успёршыся на воз, нешта шаптаў парабку так ціха, каб іншыя парабкі, што пад'язджалі таксама з фурамі гароху, нічога не маглі пачуць. Урэшце падаўся туды, дзе жанчыны, сярод якіх была і Хрысціна, рвалі буракі. Там затрымаўся даўжэй і вярнуўся дадому амаль на заходзе сонца. З'еўшы вячэру, Мікалай сеў на парозе хаты і прылажыў да вуснай сваю трубу. Працяжныя і сумныя, а часам абрывістыя і кароткія гукі ягонай трубы доўга ў той вечар парушалі цішыню сонных палёў...
У гэтай вячэрняй цішы, сцяжынкаю, што вілася па разлеглым іржышчы, ішла да фальварка Хрысціна. Кабеты, што ў той дзень працавалі разам з ёй, пайшлі сабе гасцінцам, што вёў да вёскі, яна ж захацела пайсці пустым полем. Цэлы дзень, сагнуўшыся да зямлі, рвала яна буракі, а цяпер ад тых слоў, што сказаў ёй Мікалай, галава яе гарэла агнём, а па скуры праходзілі халодныя дрыжыкі. Хутчэй спадзявалася смерці, чым таго, што чула. Грошы! Яшчэ грошы! І шмат, як мага больш. Столькі, колькі мае, альбо столькі, колькі мець іх можа. Інакш і Піліпка прападзе, і тыя грошы, што ўжо выдала дзеля ягонага ўратавання, таксама прападуць. Праз тры дні канчатковы дэкрэт пра Піліпку павінен выйсці. Той упарты хафіцэр ужо даў сябе ўлагодзіць, але зараз новая бяда! Пан хадвакат напісаў да Мікалая, што прыехалі нейкія рэвізоры, значыць, вайсковыя рэвізоры, важныя генералы, якія ўвесь інтарэс сапсуць могуць. Адзін з тых рэвізораў называецца правасхадзіцельства, а другі сіяцельства, што ўжо з'яўляецца ацэнкай найвышэйшых у свеце годнасцяў. Калі б яны не прыехалі, то ўжо ўсё было б добра, але ўзялі і прыехалі, а без іхняй згоды нічога адбыцца не можа. Пан хадвакат тады да Мікалая напісаў, што калі баба дасць грошы, то ён бярэцца і з правасхадзіцельствам і з сіяцельствам пра інтарэс пагаварыць, а калі не дасць, то ён ужо нічога не парадзіць, ад усяго гэтага рукі ўмывае і праз тры дні выйдзе дэкрэт, каб паслаць Піліпку туды, дзе вось нядаўна адзін са знаёмых Мікалая ўсе лёгкія з сябе выплюнуў. «Далібог, казаў Мікалай, на сухоты ад марозу захварэў і як пачаў пляваць, так яму ўсе лёгкія праз горла і вылецелі...»
- Божа! Будзь літасцівы да мяне грэшнай! - зашаптала кабета, што ішла вузкай сцежкай сярод іржышча.
Грошы! Адкуль жа яна іх возьме! Іх жа ўжо зусім няма, бо тыя, што ў скрынцы на дне панчохі яшчэ засталіся, гэта ўжо не яе ўласнасць. Яны ўжо Антосікавы. Шкада ёй было і Антосіка. За што ж яго павінна была крыўдзіць? І ён жа таксама быў яе дзіцяткам, як і той. І калі б ягонае дабро на карысць таго, другога, забрала, то гневаўся б на яе вельмі. Ён жа і сам сказаў пра гэта! Любілі яе сыночкі да гэтага часу і слухаліся ва ўсім: цяпер старэйшага так ці інакш, але доўга каля яе не будзе, а гэты як разгневаецца і сэрца да яе страціць, то што тады будзе? От, і апошняе сонейка яе на гэтай зямлі згасне. І так дрэнна, і гэтак нядобра! Што ж тут рабіць?
- Божа, будзь літасцівы да мяне дурной!
Каб жа было з кім парадзіцца! Мікалай мудры і добры, але чужы, сэрца яму ад яе вялікага клопату не баліць. А каму ж забаліць? Ясюк таксама добры чалавек і памяркоўны, але што ён можа ёй дарадзіць?.. У яго такі самы розум, як і ў яе... З Антосікам пра гэта і не загаварыць. Не дазволіць ёй узяць тых грошай, па вачах ягоных тады здагадалася, што не дазволіць. Больш ужо не прыдумае, да каго пайсці і папрасіць рады, нізашто не прыдумае. Жывой душы роднай на гэтым свеце няма. Крэўныя нейкія ёсць у Грыньках, але што гэта за сваякі! Далёкія і даўно ўжо яе, бедную, і знаць не хочуць. Больш нікога, нікога свайго на гэтым свеце няма.
- Божа, будзь літасцівы да мяне, сіраты!
Бахрэвіч? Два ж месяцы таму пыталася яна ў яго, ці можна ўжо да канца таму хадвакату верыць? Сказаў, што можна. Значыць, можна. Значыць, калі б цяпер яму гэтыя грошы паслала, то ўжо дакладна Піліпка войска сваё ў родных краях адбыў, да Грынек на зіму на пастой прыходзіў і не вандраваў бы на канец свету, дзе такія страшныя маразы і хваробы. Значыць, бледненькі яе хлопчык з вачыма, як кветкі льну, здалёк выцягвае да яе рукі і кажа: «Калі захочаце, мама, то выратуеце мяне, а калі не захочаце, то не выратуеце. Антосік здаровы і дужы, грошы свае будзе мець, а ў мяне ўжо зараз ані грошай, ані сілы ў жываце няма. Пайду на край свету, дый згіну!»
Яна прысела на камень, бо ад вялікай унутранай барацьбы аслаблі ногі. Змрок ападаў на разлеглае іржышча, на цёмным небе загараліся зоркі, пах палявых кветак і свежай саломы напаўняў паветра, у якім здалёк ад Мікалаевай хаты плылі гукі трубы, сумныя, працяжныя, і як быццам кагосьці ўсё клікалі і клікалі...
Так і там, дзесьці на краі свету, салдацкая труба клікала Піліпку: «Хадзі сюды ад маці і роднай вёскі, ідзі сюды на смутак! Ідзі сюды на пакуты! Хадзі сюды на марную пагібель!»
А ён ідзе па шырокім свеце, па чужым свеце, ідзе малады салдацік, бледненькі і гонкі, як таполя, з вачыма, падобнымі да кветак льну... Труба яго кліча, а ён ідзе... Бацьку не ведаў, але на маці азіраецца і кажа: «Не выратавалі мяне, мама, ой, не выратавалі мяне, сірату, які свайго бацькі не ведаў!..»
А вось і вароны і чорныя груганы хмарай навіслі над далёкай магілкай, над жоўтай магілкай, без крыжа і травы... Навіслі вялікай хмарай вароны і чорныя груганы над магілкай бледненькага хлопца, маладога салдаціка і каркаюць, каркаюць, каркаюць... А салдацкая труба грае і грае, грае і грае... да мацярынскага сэрца яна грае... «Ой, перакінься ты, маці, у гругана ці варону і ляці на край свету, над магілкаю сына закаркаць: «Вечны адпачынак!..»
Сарвалася з каменя. Цяпер ужо толькі адно жаданне засталося ў яе душы: убачыць Піліпку. Вырашыла пайсці ў Ангрод. Пабачыць Піліпку і пагаварыць з хадвакатам.
«Пагавару з ім сама, - думала, - рукі і калені яму пацалую, каб ужо за тыя грошы, што дала, зрабіў інтарэс, а больш не жадаў...»
Чула сёння, як Паўлюк Гарбар, Ясюкоў дзядзька, казаў другому селяніну, што пасля поўначы выправіцца ў Ангрод, каб пагаварыць з хадвакатам. Пойдзе ён пешшу, бо каня цяпер ад плуга забраць не можа... яна сыдзецца з ім дзе-небудзь на дарозе і разам павандруюць у горад да хадваката...
Але... ці ўзяць з сабой Антосікавы грошы, ці не ўзяць? Можа б, лепей не браць? А можа, на ўсялякі выпадак узяць?
Ноччу, калі ўжо ў чацвертаку ўсе спалі і Антосік хроп ля печы на сенніку, Хрысціна спаўзла з печы і босая, на дыбачках, пачала красціся да дзвярэй каморы. Згорбленая, скурчаная, зладзейскім крокам увайшла туды, сын гэтым разам ёй ужо не свяціў лучынай. Як зладзейка, паціху ў цемры адчыніла куфар, намацала на дне яго панчоху з грашыма і, не развязваючы яе, схавала за пазуху. Шчокі як гарэлі, рукі трэсліся. Яна ніколі ў жыцці не крала. Цяпер ёй здавалася, што абакрала яна роднага сына.
- Божа! Будзь літасцівы да мяне грэшнай!
ІV
Каля адзінаццаці гадзін раніцы невялікая вітальня Капроўскага была запоўнена людзьмі. Юрка, які да ўсходу сонца вярнуўся ў горад і ў дзвярах кватэры сутыкнуўся са сваім гаспадаром, які такой парой таксама вяртаўся дадому, сядзеў цяпер на сенніку надзьмуты, раскудлачаны, з распухлымі ад слёз вачыма. Чысціў элегантныя чаравічкі свайго гаспадара і ўсё яшчэ румзаў. І сапраўды было яму чаго плакаць! Тры мілі туды і назад за няпоўныя суткі прабег, нарваўся на Бахрэвічысіну цяжкую руку, а калі Капроўскі дазнаўся пра прыгоду з лістом, дык не толькі не даў абяцанага рубля, але яшчэ і вылаяў яго і нацягаў за вушы так, што яны і дагэтуль гарэлі, як півоні. Непрычасаны, з чырвонымі вушамі, босы, бо ногі яму вельмі балелі пасля адбытага падарожжа, чысціў чаравічкі і штохвіліны выціраў сабе слёзы з вачэй рукой, выпацканай у ваксу, з-за чаго шчокі і лоб яго пакрыліся чорнымі разводамі ў выглядзе фантастычных малюнкаў. Чысцячы чаравічкі, плачучы і пакрываючы сабе твар чорнай татуіроўкай, не забываўся ён, аднак, запіхваць сабе ў рот печаную бульбу, якой Улляна яму досыць шмат насыпала ў кішэні штаноў і швэдара. Да людзей, што знаходзіліся ў вітальні, насуперак сваёй звычцы, ён павярнуўся плячыма, яны таксама не звярталі на яго ніякай увагі.
У вітальні апрача Юркі было пяць чалавек. Каля акна стаялі, ціха размаўляючы паміж сабой, два барадатыя жыды. Адзін з іх быў пасрэднікам, які жыў тут у Ангродзе, і выконваў для Капроўскага такую ж самую функцыю, як Мікалай у Грыньках, другі ж - ліхвяром, які прыходзіў у гэтую вітальню часта, каб нагадваць пра працэнты ад пазычаных раней капіталаў - было гэта недзе каля дваццаці працэнтаў у месяц. На фоне старых, запыленых аконных шыбаў схіленыя адна да другой галовы пасрэдніка і ліхвяра абазначыліся двума вострымі профілямі з доўгімі насамі, густымі брывамі і худымі бледнымі шчокамі, дзвюма клінкаватымі бародкамі, з якіх адна была чорная, а другая вогненна-рудая, якія трэсліся ў запале гаворкі. Жыдоўская гаворка, на якой паміж сабой размаўлялі, то ўздымалася часам да гучных гартанных выкрыкаў, то ападала да свісцячага шэпту.
За чорнай спіной пасрэдніка стаяў ля запыленай сцяны высокі, плячысты і загарэлы мужчына ў ботах з доўгімі халявамі і ў простым, але акуратным адзенні. Выглядаў ён заможным засцянковым шляхціцам, але стаяў ціха і цярпліва з таго часу, як пасрэднік прывёў яго сюды, трымаючы ў адной руцэ аўчынную шапку, а ў другой тоўсты скрутак папераў. Галаву звесіў на грудзі, утаропіўшы вочы ў зямлю, цвёрдыя пшанічныя вусы яго варушыліся над вуснамі, ён пра нешта думаў і чакаў.
У процілеглым куце, ля глінянай пафарбаванай у жоўты колер печы, сядзеў на крэсле Паўлюк Гарбар. Гэты ссівелы селянін у доўгай сярмязе і ботах, што моцна пахлі скурай і дзёгцем, таксама трымаў у руках аўчынную шапку і гэтак жа, як і засцянковы шляхціц, звесіўшы галаву на грудзі, думаў і чакаў. Сядзеў і трошкі драмаў, а як толькі жыды, што стаялі ля акна, пачыналі гучней гергетаць, усхопліваўся, уздымаў густую чупрыну і глядзеў на дзверы. Убачыўшы, што нічога не змянілася, зноў апускаў галаву на грудзі і заплюшчваў вочы.
Паміж Паўлюком і дзвярыма, што вялі ў гасцёўню, абапёршыся плячыма аб сцяну, стаяла Хрысціна. На галаве яе была чырвоная паркалёвая хустка, з-пад якой спераду выбіваліся дзве пасмачкі кучаравых, пацягнутых срэбнымі ніткамі валасоў, з-пад кароткай сярмягі і доўгай даматканай спадніцы былі відаць ногі, абутыя ў грубыя, невысокія чаравікі. Гэта быў адзіны яе абутак, які купіла яна пятнаццаць гадоў таму і абувала толькі тады, калі ішла ў касцёл альбо ў горад. Усю дарогу ад Вулькі да Ангрода несла яна гэтыя чаравікі ў руках, і толькі ўваходзячы ў горад, сеўшы на зямлю, усунула ў іх ногі. Зараз, прыпёршыся плячыма да сцяны, схаваўшы рукі ў рукавы сярмягі, думала і чакала. Цёмныя апушчаныя яе павекі кідалі на худыя шчокі цень доўгіх чорных веек, завялыя, сціснутыя вусны былі з выразам цярплівага смутку, на загарэлым ілбе часам варушыліся маршчынкі, нібы выказваючы нейкія ўнутраныя перажыванні і пачуцці.
Цяжкая няўлоўная турбота вісела ў паветры, што запаўняла гэтыя чатыры брудныя сцяны. На сенніку скурчаны, заплаканы хлопчык еў халодную бульбу; жыды неспакойна гергеталі ля акна, матляючы сваімі вострымі бародамі; плячысты і пакорлівы шляхціц, сонны ссівелы селянін і засмучаная, задумлівая сялянка - уся гэтая грамадка людзей, здавалася, дыхала нудой і нейкай неакрэсленай пакутай, якая паволі запаланяла іх. За мутнымі, бруднымі шыбамі відаць быў дзядзінец, з якога веяла тугой і спёкай. На платах і сценах хатак віселі плямы белага яркага святла, чорны дым з комінаў блукаў у паветры, нейкае маленькае дрэўца, запыленае, з рэдкай, паедзенай гусеніцамі, лістотай, самотна стаяла сярод чырвонага камення бруку, якія, здавалася, дыхалі гарачынёй.
Паспешлівыя цяжкія крокі пачуліся на бруку дзядзінца і праз хвіліну ў прыадчыненых дзвярах вітальні паказалася мужчынская галава з коратка пастрыжанымі валасамі, з круглым румяным тварам, на якім свяціліся блакітныя вочы, гнеўна тапырыліся вусы.
- А што? Юрка! Ці твой гаспадар яшчэ спіць?
- Спіць! - не азіраючыся, буркнуў хлопец.
У прыадчыненых дзвярах пачулася раззлаваная кляцьба:
- А каб вас д'яблы ўзялі...
З гэтым няскончаным праклёнам ў вітальню ўваліўся Бахрэвіч. Яго прыход зрабіў пэўнае ўражанне. Жыды перасталі гергетаць і, ацэньваючы, разглядалі яго з ног да галавы, шляхціц, што стаяў у куце, шырока расплюшчыў вочы, Паўлюк кіўнуў галавой у знак прывітання, Хрысціна ж, пачуўшы ягоны голас, пераступіла з нагі на нагу, маршчыны на яе лбе заварушыліся, вусны задрыжэлі, але яна не сказала ні слова, зноў апусціла павекі і яшчэ мацней прыціснулася плячамі да сцяны.
Мужчына ў чорнай тужурцы і камізэльцы, зашпіленай ля горла, з круглым паліраваным кіем у руках, плячысты і румяны, адкормлены ў вясковым простым дабрабыце, здавалася, прыйшоў сюды дзеля таго, каб сваёй прысутнасцю дапоўніць сабраны тут людскі тыпаж. На першы погляд можна было распазнаць у ім вясковага арандатара. Гнеў і нецярплівасць білі ў яго з вачэй. Абапёршыся на кій, ён звярнуўся да Юркі:
- З шасці гадзін хаджу тут і хаджу, не магу дачакацца, каб твой пан устаў з ложка. Ці вы тут у горадзе цэлы дзень спіце?
- Я не сплю, - прабурчаў Юрка.
- А твой гаспадар?
- Часам дык і цэлы дзень спіць...
- Ну, дык дай жа мне хоць табурэтку якую, каб прысесці...
Хлопец устаў з сенніка і тонкім голасам прамовіў:
- То, можа, пан у залу пройдзе... Мой гаспадар заўсёды кажа паноў у залу запрашаць...
Гэтая фраза трошкі ўлагодзіла аканома.
Падабалася яму тое, што Юрка яго залічваў да паноў.
- Ну, дык дзе ж гэта ваша заля? - спытаўся.
А сам сабе падумаў: «Фу! Залю мае! Спрытная бестыя... Да чаго дайшоў... залю мае... вісельнік!»
Юрка расчыніў дзверы. Засцянковы шляхціц, Паўлюк і нават Хрысціна павярнуліся туды тварам і ажно выцягнулі шыі. Перад іхнімі вачыма бліснулі залатыя рамы і люстэркі, палінялыя, але разнастайныя колеры дывана, бронзавыя скульптуркі, што аздаблялі стол... Раты іхнія параскрываліся, вочы заміргалі як бы ад асляплення. У гэты ж момант са спальні пачуўся хрыплаваты, але гучны голас:
- Юрка!
- Бягу! - прарэзліва адгукнуўся хлопец і, ухапіўшы з сенніка вычышчаныя чаравікі, кінуўся за Бахрэвічам у залу, з трэскам зачыніўшы за сабой дзверы. Шляхціц, што стаяў у куце, локцем штурхануў пасрэдніка ў плечы.
- Прачнуўся, - шапнуў.
Паўлюк зірнуў на Хрысціну.
- От, і прачнуўся!
Яна кіўнула галавой і моцна сціснула рукі, засунутыя ў рукавы сярмягі. Жыды загаварылі гучней. Зневажальныя, пагардлівыя ўсмешкі мільгалі на іхніх худых знерваваных тварах, непавага заўважалася нават ва ўздрыгванні вострых бародак.
Капроўскі не заўсёды так доўга спаў. Аднак учора ў яго было столькі прыемных і непрыемных уражанняў, і ён быў імі настолькі змучаны, што спатрэбіўся яму больш доўгі адпачынак. Прыемнасць справіла яму выйграная ў судзе невялічкая, праўда, справа невялікага землеўладальніка, але ж землеўладальніка, а гэта было ў яго практыцы вельмі рэдка і да таго ж было гэта цудоўнай абяцанкай на будучыню. Калі б змог наладзіць адносіны з вясковай шляхтай, го, го! Як бы змянілася ягонае фінансавае і грамадскае становішча. Сялян бы цалкам не кінуў, бо давалі яны яму нядрэнны прыбытак, але разам з тым былі б у яго ганаровыя кліенты, з якімі было б прыемна бавіць час і сярод якіх, можа, лягчэй было б знайсці мажлівасць хуткага ўзбагачэння, таксама як і выгаднай з любога боку жаніцьбы. Таму з асаблівым імпэтам ён займаўся працэсам гэтага чалавека, з якім пазнаёміўся, дзякуючы пасрэдніку Янкелю. На карысць гэтага працэсу старанна расшукаў усе адпаведныя артыкулы закону і скарыстаў усе свае прамоўніцкія здольнасці. І хоць суддзі, звычайна, крыва і падазрона паглядалі і на ягоную асобу, і на ягоныя справы, аднак гэтым разам ён узяўся за працэс так заўзята і спрытна, што выйграў яго. Грошы за гэта атрымаў невялікія, бо да чалавека, хоць колькі-небудзь адукаванага і які ўжо цёрся ў свеце, нельга было стасаваць прыёмы, ужываныя для сялян. Затое шляхціц паціскаў рукі, цалаваў шчокі шаноўнаму адвакату, які выйграў ягоную справу, і абяцаў па ўсёй ваколіцы расказваць пра яго і прысылаць да яго сваіх суседзяў, што таксама вядуць судовыя працэсы. Была гэта ў прафесійнай практыцы Капроўскага, бадай, першая ўдача, але ўдача, якая давала шмат спадзяванняў і адкрывала шырокую дарогу зманлівым лятункам. Уручыўшы значную частку заробку Янкелю, які не пакінуў бы яго ні на секунду, пакуль не атрымаў гэтых грошай, сам з рэштаю падаўся ў цукерню, дзе на малой эстрадзе была ўжо Клара, убраная ў фантастычна-чырвоны касцюм, і невялікая купка мужчын, перад якімі яна па-майстэрску выконвала сваю канцэртную «Willst du spazieren gehen, miau!». Гэтае «мяў» так уздзейнічала на яго, што не акрэсліць словамі, проста іграла яму на нервах і наскрозь працінала сэрца. У гэтую ноч ён не гуляў у карты, бо цалкам быў заняты перамогай, атрыманай над сірэнай з цукерні, якая ўрачыста паабяцала яму застацца ў Ангродзе яшчэ на пару тыдняў. Вяртаўся дахаты ў цудоўным настроі, памахваючы кіёчкам і напяваючы сабе: «мяў, мяў», але вестка пра гісторыю, што адбылася ў Лясной, якую прынёс яму Юрка, прывяла яго проста ў шаленства... З гэтым хлопцам ён бы абышоўся яшчэ горш, калі б не згадаў пра Мікалая. Ведаў, што салдат ажно дрыжыць над сваімі дзецьмі. Калі б пакрыўдзіў ягонага хлопца, мог бы парваць з ім усялякія адносіны, вельмі карысныя для яго. Го, го! Такога Мікалая шмат ягоных калегаў ахвотна ўхапілі б за свайго пасрэдніка. Але не дачакаюцца! Толькі ён адзін умее знаходзіць такіх Мікалаяў і такіх Янкеляў! Таму і ўстрымаў гнеў, якім загарэўся на Юрку, аднак з гадзіну не мог заснуць, раздумваючы над тым, што яго чакае ў адносінах з бацькамі Каролькі... Цяпер, калі хлопчык увайшоў у спальню, ён досыць лагодна ў яго спытаў:
- Ёсць хто-небудзь?
- Ай, ай! Поўна! - ускрыкнуў Юрка, прыемна здзіўлены лагоднасцю свайго гаспадара.
- І хто там ёсць?
- Янкель прывёў нейкага шляхціца з паперамі.
Капроўскі ўсміхнуўся. Ужо калі Янкель каго прывёў, то тым чалавекам нельга гардзіць.
- Паўлюк Гарбар з Грынек і тая баба з Вулькі, Хрысціна, ці як яе там, даўно ўжо прыйшлі і чакаюць...
І гэта добра, нават выдатна, што гэтыя сяляне прыйшлі самі. Гэта азначала, што сёння яны хочуць абысціся без пасрэдніцтва Мікалая, і тое, што прынесеныя грошы ўручаць яму непасрэдна. Значыць, не трэба будзе палову аддаваць салдату. Го, го! Салдат разумны, але хамы гэтым разам яго абдурылі. Самі грошы прынеслі!.. Толькі адна бяда: ён зусім забыўся, што гэта за баба з Вулькі і які мог быць інтарэс, за які прысылала і прыносіла яму грошы. Тут Юрка, адскочыўшы на некалькі крокаў ад ложка, крыху памаўчаўшы, з нейкай мешанінай трывогі і фамільярнасці прамовіў:
- Той... проша пана, прыйшоў... з Лясной - Бахрэвіч!
- Даскакаўся!
Шчокі і рукі пачалі ў яго дрыжаць.
Пачаў апранацца, але рабіў гэта вельмі павольна, пагружаны ў глыбокі роздум. І дзіўна! Апранаўся так старанна і з такім густам, як быццам меўся выбрацца на нейкі баль. Толькі фрак з белымі пальчаткамі не апрануў, але затое доўга грэбаўся ў стосах свайго адзення: выбраў найлепшую бялізну, самую новую тужурку, найлепшай парфумай абліў кашулю спераду, а манжэты зашпіліў шклянымі запінкамі з падробленымі рубінамі.
- Ці прыбраў залю? - спытаўся ў Юркі.
- Заля - як шкло! - адказаў хлопец. - Старая Юстына ўсё ўчора вычысціла і вымыла...
Гэта была жонка вартаўніка, якая падчас адсутнасці Юркі апекавалася жыллём кватаранта, і якраз учора, калі ні слугі і ні гаспадара не было дома, некалькі гадзінаў мыла і прыбірала гэтае жыллё. У чыстую і прыбраную гасцёўню, што мела тут назву залы, Бахрэвіч увайшоў шпарка і размашыста, як чалавек, які ледзьве стрымліваў свой гнеў. Праз пару крокаў ад парога спыніўся і пільней, чым звычайна, пачаў узірацца ў агульны выгляд залы. Нічога прыгажэйшага ў сваім жыцці ён не бачыў. Салон кіраўніка краснасельскага маёнтка і ягоная гасцёўня былі вельмі прыгожымі, але ці ж параўнаеш іх з гэтай залай адваката! Фі! Люстэрка ў пазалочанай раме, такі вялікі дыван, такія прыгожыя карціны на сценах, а на стале столькі пазалочаных цацак! Фі! Падлога блішчыць, паліраваная, ці што? А горы кніжак! Якім чынам гэты чалавек мог прачытаць усе гэтыя кнігі? А спісаных папер цэлыя стосы! Пэўне, гэта самыя важныя дакументы! Як жа людзі, аднак, высока яго цэняць, калі столькі папераў даверылі яму! Фі! От спрытная бестыя, вісельнік!..
Пашана і абурэнне, нясмеласць і шкадаванне ўтваралі ў душы Бахрэвіча заблытаны хаос пачуццяў і думак. Спачатку меў жаданне шырокімі крокамі прайсці залу і сваім кіем пальнуць з усяе сілы ў замкнутыя дзверы спальні, але, затрымаўшыся на момант, павольна і асцярожна ўсеўся на беражок канапкі, што стаяла ля сцяны. Цацка гэта была, а не канапка! Мадзя разам з іншымі рэчамі прынесла ў ягоны дом і канапу, якая і дагэтуль стаяла ў іхняй гасцёўні, заваленая падушкамі, вырабленымі «а ля ракака». Але што за параўнанне! Была гэта ляжанка, вялікая, шырокая і цвёрдая. На гэтай жа, маленькай і мяккай, ён ледзьве асмеліўся прысесці. Яму здавалася, што можа зламацца пад цяжарам яго добра развітых касцей і мускулаў. Не здагадваўся зусім пра тое, што гэтая цацка ўжо мела зламаныя ўнутры спружыны, а адну з адсутных ножак замяняла ёй падпёртае да сцяны палена. Думкі ў галаве ягонай блыталіся, мяшаліся выразы і сказы:
«Пан сабе на ўсю моц... зладзюга! Разумнік... галган! Выдатная партыя... вісельнік! Ну, скажу ўжо яму, ажно мароз у яго па скуры пойдзе! Як жа гэта з такім панічом і разумнікам сварку распачынаць! Мадзя б сумела... ого! Чаму ж Мадзя сама на гэтую экзекуцыю не прыехала... яна ж то... ага!»
Тут дзверы спальні адчыніліся: прыбраны, напарфумаваны Капроўскі, бліскаючы каштоўнасцямі, з самай сардэчнай усмешкай на адутлаватым, нервовым твары, увесь пахілены наперад ад вялікай ветлівасці, пачаў вітаць свайго неспадзяванага госця. З элегантнасцю падбег да госця і схапіў у свае малыя белыя рукі яго чырвоныя і мясістыя далоні, патрос імі пару разоў і, падсоўваючы крэсла на колах да канапы, загаварыў:
- Не спадзяваўся ўбачыць пана дабрадзея ў сваім доме... пэўне, за нейкім інтарэсікам у наш гарадок... А можа быць, я чым-небудзь магу паслужыць, у чым дапамагчы... Чакалі, відаць, пакуль я прачнуся... Сто разоў перапрашаю... От ужо гэтая гасціннасць вясковая і гарадская... Спадарства дабрадзейства таксама мяне там у Лясной частавалі, а я... як на тое акурат сёння, больш чым калі, заспаўся... Ды гэта не без прычыны! Кліент мой, Калінскі, спадар, пэўне, ведае яго, бо з вашых краёў, заняў мне ўчора ўвесь дзень сваім інтарэсам, які, зрэшты, я выйграў яму... Дык цэлую ноч вымушаны быў правесці за чытаннем актаў, што пераслаў мне кліент Зямбіцкі, сусед Калінскага... Вялікі інтарэс... справа ідзе амаль пра ўвесь маёнтак Зямбіцкага... Кліент мой, Калінскі, паехаў усцешаны, запрасіў мяне да сябе ўвосень на паляванне. «Прадстаўлю спадара сваім дачушкам, казаў, таксама суседзям, якія ўсе з гэтага часу будуць старацца атрымаць ад спадара параду і дапамогу...»
Нешта падобнае Капроўскі плёў доўга, хутка і не спыняючыся, з усмешкамі, што паказвалі час ад часу з-пад завялых вуснаў пачарнелыя зубы, з мігатлівым бляскам блакітных шкельцаў акуляраў і залатых пярсцёнкаў, з нядбалай элегантнасцю пакалыхваючыся ў крэсле. Бахрэвіч сядзеў на беражку канапы як скамянелы, выпрамлены, усё больш і больш чырванеючы, нерухомым позіркам утаропіўшыся ў гасціннага, элегантнага і красамоўнага гаспадара. Колькі разоў румянец узлятаў з яго загарэлых шчок ажно да белага лба, а нерухомыя зрэнкі загараліся злосцю і нецярплівасцю. Але таксама колькі разоў яго пульхныя вусны складваліся ў чырвоны бутончык і міжволі, пэўне, выдавалі свісцячы гук: «Фі!»
«Ягоны кліент Калінскі чалавек з дастаткам... Фі! Запрасіў яго на паляванне і будзе прадстаўляць дачушкам! Ягоны кліент Зямбіцкі яшчэ багацейшы за Калінскага... на Дзельскай жанаты... Фі! З якімі людзьмі бестыя водзіцца! Вісельнік! Разумнік! Фі!»
Раптам унутры яму нешта кальнула: «Дам я яму дачушак Калінскага... а маё дзіцятка, то што?» Як чым ашпараны, падскочыў і, перапыняючы няспынную гутарку гаспадара, загаварыў:
- Але ж я да спадара з прэтэнзіяй... з вялікай прэтэнзіяй і жалем... Збаламуціў мне спадар дзяўчыну, а зараз кінуць яе хочаш... я гэтага не дазволю... я бацька... Я прыехаў нагадаць пра крыўду, нанесеную маёй сям'і... Я спадара змушу... каб спадар...
Не мог больш гаварыць. У горле здушыла, сэрца зайшлося болем, што выліўся слязамі, якія зрасілі ягоныя вочы і пацяклі па шчоках. Каролька, як зачараваная, усё стаяла яму перад вачыма, тут ля гэтага праклятага вісельніка, які вось зараз устаў з крэсла, павольна сабе і з усмешкай, як бы нічога ніякага...
- Але ж, ласкавы спадару, - пачаў, - чаго ж спадарства ад мяне хоча?..
Чаго яны ад яго хацелі? Такая спрытная бестыя, а дадумацца не можа!
- Тысячу д'яблаў! - крыкнуў Бахрэвіч. - Чаго мы ад спадара хочам! Натуральна, што таго, каб спадар узяў шлюб з дзяўчынай, якую збаламуціў і загубіў, як апошні...
Тут ён устрымаўся. Бо меў на языку: як апошні лотр і вісельнік! Але не мог гэтага сказаць, нізашто не мог! Каб Мадзя была на ягоным месцы, ого! Але як ён такому чалавеку... мог такія рэчы... Будзь, што будзе, быў гэта, аднак, такі, такі чалавек...
- Спакайней, мой ласкавы спадару, спакайней... - адсоўваючыся да сцяны і незаўважна загароджваючыся крэслам, пачаў гаспадар, - такі чалавек, як я, не можа так сабе, як з пісталета выстраліць... ажаніцца... Спадарыняй Каралінай захапляўся і сапраўды... трошкі, можа, і задужа... не пярэчу... але ажаніцца зараз не магу... з часам, калі-небудзь... не скажу... можа, і да таго прыйдзе...
У Бахрэвіча з твару ледзь кроў не пырснула. З грудзей ягоных вырваўся нейкі рык, у якім злосць мяшалася з плачам.
- Езус Хрыстус укрыжаваны! Калі-небудзь! Можа! Але ж і цудоўная гэта абяцанка! А што тымчасам будзе з маім дзіцяткам! Я хачу зараз... у гэты момант... да алтара... я спадару пакажу, што гэта значыць... я спадара прымушу...
Збялелы Капроўскі, прыпёршыся плячыма да сцяны, з усіх сіл трымаўся за ручкі крэсла і гатовы быў у кожную хвіліну ўзняць яго дзеля сваёй абароны. Аднак не горбіўся і захоўваў на вуснах напаўгасцінную, напаўіранічную ўсмешку.
- Мой ласкавы спадару... - пачаў казаць, - такога чалавека, як я, цяжка да чаго-небудзь прымусіць... Маю розум, становішча, сувязі... Ад усялякіх бед абараніцца патраплю.
Бахрэвіч раптоўна змоўк, і хвіліну рот яго заставаўся адкрытым. Праўду сказаў шэльма! Хто яго да чаго-небудзь можа прымусіць! Розум, сувязі, становішча... Што ж у параўнанні з ім нейкі бедны вясковы чыноўнік можа значыць?..
Як быццам вычытаўшы гэтую думку пад бледным лбом свайго праціўніка, Капроўскі ўзняў галаву, і задзёрты нос яго набраў выраз уласцівай яму самаўпэўненасці.
- Хай спадар падумае... ці можа быць, каб такі чалавек, як я, так адразу... у гэты ж момант... без роздуму... для нейкай аканомавай дачкі завязаў сабе свет...
О! Ці не палічыў ён патрэбным выказаць гэтыя словы дзеля апошняга прыніжэння свайго супраціўніка, на доказ сваёй вышэйшасці, якой, як пяском, засыпаў яму вочы?
Бахрэвіч страшна засоп, енкнуў, сарваўся з месца і з нейкім здушаным пракляццем, з вачыма, налітымі крывёй, ускінуў угору свой паліраваны кій. Яшчэ секунда, і няроўная барацьба, што выбухнула б у зале, водгаласам сваім прыцягнула б увагу людзей, што былі ў вітальні. Але ў гэтае імгненне з Бахрэвічам зрабілася нешта дзіўнае... «Для нейкай аканомавай дачкі свет сабе завязваць»! Чарадзейнымі былі гэтыя словы, якія напачатку абудзілі ў ім шаленства, а потым як быццам аблілі яго вядром халоднай вады. Што гэта значыла?! Ён чуў гэтыя словы не першы раз у сваім жыцці... толькі з невялікай розніцай... «Вар'ятам бы быў, каб дзеля нейкай сялянкі свет сабе завязаў!»
- Ох!
Ён голасна застагнаў і схаваў у сваіх чырвоных мясістых далонях перакошаны твар. Перад ягонымі вачыма, якія моцна прыціснуў сваімі тоўстымі пальцамі, побач з тварам маладзенькай, маркотнай Каролькі ўзнік іншы твар, зусім іншы, састарэлы, спакутаваны, пакорлівы... Толькі што, толькі што акурат гэты твар прамільгнуў перад яго вачыма... Прамільгнуў, і ён не затрымаў на ім позірку ані на хвіліну. Цяпер стаяла перад ім, як жывая: убіўшы ў яго чорныя, агністыя, стомленыя вочы, і выразна, выразна шэпчучы: «Вар'ятам бы быў, каб дзеля нейкай сялянкі свет сабе завязаў!» Бахрэвіч быў набожным. Адной рукой засланяючы сабе вочы, другой, сціснутай у кулак, ударыў сабе ў грудзі.
- Божа Ўсемагутны! За мае грахі не карай майго дзіцяці!
Прамовіў гэтыя словы ўголас, з сардэчнаю скрухай чалавека, у душы якога прачнулася сумленне, са слязамі бацькоўскай трывогі, жалю, з тварам узбуджаным і перакошаным ад плачу. Гэты выкрык і стук моцнага кулака не ў менш моцныя грудзі суправаджаў сцішаны іранічны смяшок Капроўскага. Адным хуткім позіркам заўважыў ён прыгнечанасць свайго супраціўніка і нават часткова зразумеў яе прычыны: таму пакінуў сваё абарончае становішча паміж крэслам і сцяною, ступіў пару крокаў, узяў у свае малыя белыя далоні ўсё яшчэ сціснуты, чырвоны і цвёрды, як камень, кулак аканома. Бахрэвіч раскрыў рот, утупіў у зямлю вочы, знямеў і знерухомеў. Тады амаль па-сяброўску трасучы ягоным кулаком, прыяцельскім, ліслівым і трошкі з прысвістам галаском Капроўскі пачаў казаць:
- А што гэта за грашкі, каханы спадар Бахрэвіч, якія гэта там грашкі ўспамінаюцца спадару, што так сябе ў грудзі б'еш і Ўсемагутнага Бога на дапамогу заклікаеш? Ха, ха, ха! Можа, і я што ведаю пра тыя твае грашкі маладосці... ха, ха, ха! Шыла ў мяшку не схаваеш! Зараз успомнілася мне нейкая сялянка, якая мне адзін інтарэс пра свайго сыночка даверыла... а салдат Мікалай мне пра яе ўсё расказаў... Ха, ха, ха! Усе ў адзін бок грашым... каханы спадару, усе... На тым свет трымаецца і няма чаго так моцна біць сябе ў грудзі...
Ці слухаў Бахрэвіч тое, што ён казаў? Цяжка было зразумець. Усё стаяў як адурэлы і нямы, з раскрытым ротам, са скрыўленым тварам, з позіркам, убітым у зямлю.
- Сялянка... - шапнуў ён.
Капроўскі выпусціў са сваіх далоняў ягоныя рукі і схаваў абедзве свае рукі ў кішэні.
- Спадару, каханы, - сказаў ён лагодна, - я спадарства прыніжаць не хачу... вельмі спадарства шаную... і мая сяброўская прыхільнасць да вас... мая павага... Панна Караліна цудоўная дзяўчына і надзвычай мне падабалася... Але бачыць спадар... хай спадар толькі задумаецца... без гневу... хай спадар падумае... калі спадар лічыў для сябе немажлівым ажаніцца з сялянкай, то, можа, і я... зважайце, пане-дабрадзею... у такой самай сітуацыі ў адносінах да дачкі спадара аканома.
Што ж яму запярэчыш! Меў слушнасць! Вучоны чалавек, напамяць усе артыкулы закону як рэпу грызе, элегантны кавалер на шляху да фартуны, які пра такіх людзей, як Калінскі і Зямбіцкі мог казаць: «мае кліенты», меў права прэтэндаваць на выдатную партыю, так, на выдатную партыю... Ці ж ён сам не ўзяў Мадзю дзеля таго, што з пэўных пунктаў гледжання была яна для яго выдатнай партыяй!.. Так, ні слова гэтаму не запярэчыш! Меў слушнасць! Але ж зноў так усё скончыцца не можа... Бахрэвіч узняў галаву і, некалькі разоў спрабуючы нешта сказаць, не мог вымавіць ні слова. Праз усё сваё жыццё меў дачыненні з парабкамі, сялянамі і дробнымі чыноўнікамі і ніколі голасу перад імі не траціў. Але з гэтым вось... ніякай ужо рады даць не можа.
- Ведаеце што, спадар? - здушаным голасам сказаў урэшце, - усё гэта брыдота... І я нягоднік, і пан нягоднік, але Мадзя гэта ўжо зусім нешта іншае...
Гаварыць пачынаў з плачам, а скончыў са злосцю і нейкім гонарам:
- Мадзя сюды прыедзе! - і пакруціў кіем у паветры. - Ого! Пачакай! Гэта ўжо зусім іншае!..
Выбег з залы ў вітальню, дзе ягоны выгляд выклікаў вялікае ажыўленне. Кожны з наведнікаў чакаў і спадзяваўся, што пасля аканома прыходзіць акурат ягоная чарга размовы з адвакатам. Але Гарбар, які сядзеў бліжэй за ўсіх да дзвярэй, падскочыў з крэселка, локцямі адпіхнуў жыдоў і шляхціца, улез у дзверы сам і за рукаў сярмягі ўцягнуў за сабой Хрысціну. Юрка са стукам зачыніў за імі дзверы.
Сяляне ў залу ўваходзілі як у касцёл: павольна, асцярожнымі крокамі, з прыгнутымі плячамі і пахіленымі галовамі. Нават Гарбар, што як грыньскі вясковы дэлегат быў тут ужо некалькі разоў, і быў заможнейшы і смялейшы за іншых, стаў як укапаны ля самага парога, сагнуўшыся, з апушчанымі вачыма і шапкай у руках. Затое Хрысціна гэтым разам паказала неспадзяваную смеласць. Не адна толькі думка пра грашовыя страты ці карысць прывяла яе сюды. У сэрцы яе плакала і віравала нешта такое, што зрабіла яе невідушчай на прыгоствы, падобных якім не бачыла ў сваім жыцці ніколі раней. Ужо ад самага парога ўпілася вачыма ў невысокага чалавечка, што стаяў ля стала, хутка і цяжка, грукаючы абуткам, перайшла пакой, проста перад ім упала на зямлю і абняла рукамі ягоныя калені. Капроўскі крыху адхінуўся і, вырываючы ад яе рукі, якія яна пачала цалаваць, нецярплівым голасам буркнуў:
- Ну, ну, не трэба... не трэба... Кажы, чаго хочаш!
Казаў гэта раздражнёным голасам, але на ўсхваляваным і збялелым пасля размовы з Бахрэвічам твары паказалася задавальненне. Быў ён з тых, хто любіць бліжніх сваіх бачыць ля ног. Праўда, задавальненне гэтае змяншалася тым, што цалкам не ведаў, чаго гэтая баба можа прасіць. Нешта надта смутна згадваў сабе: нейкі сын слабы здароўем, відавочна салдат ці нешта такое? Але, можа, гэта зусім і не яна з сынам-салдатам, а зусім іншая... Зморшчыўшы бровы, ён паўтарыў:
- Чаго ты хочаш? Гавары хутка.
Выпрастаўшыся і сплёўшы рукі на грудзях, яна пачала паспешліва гаварыць:
- Я, яснавяльможны пан, пра майго Піліпку... На досвітку сёння ў горад прыйшла і напачатку хацела ўбачыцца з сынам... Але потым спалохалася, што яснавяльможнага пана не ўбачу, прыйшла сюды і чакала...
- Ну, дык і добра, але чаго ты хочаш ад мяне?
- Пра сынка майго, Піліпку...
Капроўскі задумаўся.
- А дзе ж гэта твой сынок? - спытаўся.
Яна цяжка ўздыхнула.
- А дзе ж бы ён быў, яснавяльможны пане! Калі апошні раз бачылі яго мае вочы, быў у казармах... Худзенькі, як таполя... Бледненькі такі... У салдацкім шыняльку... На сходы выскачыў і ў ногі мне грымнуў: «Мамачка, ратуй! Каб мяне тут пакінулі...»
А! Цяпер ужо досыць ясна згадаў, што ёй трэба. Аднак не перапыняў сялянку. Цярплівае выслухоўванне кліентаў неаднойчы прыносіла яму добрую карысць. Хрысціна расказвала далей:
- Ні мяне, яснавяльможны пане, дружкі на дзяжу саджалі, ні мне да шлюбу спявалі, ні мела я хаты ўласнай ці людской пашаноты не ведала... Працавала, гаравала, скуру сабе з рук здзірала і сыночкаў сваіх, два сонейкі мае адзіныя, любіла і гадавала... Ой, любіла, шкадавала і ў пачцівасці гадавала. Яны не злодзеі. Яны не п'яніцы, людзям услужлівыя і мацеры паслухмяныя... Кожны хутчэй бы сабе руку адсек, чым мацеру скрыўдзіў. От, як я іх выгадавала. Сама. Ніхто не дапамагаў...
Вочы яе, перад тым згаслыя і спалоханыя, засвяціліся радасцю і гонарам, разгладзіліся зморшчынкі на ілбе, выпрасталася постаць.
Капроўскі падумаў: «Прыгожай калісьці гэтая сялянка павінна была быць... яшчэ і зараз, дальбог, нічога... Што за вочы!»
Яна ж, спахмурнеўшы зноў, працягвала далей:
- Я да яснавяльможнага пана, як да Бога... Мікалай сказаў: «Занясі пану грошы, ён Піліпку выратуе»... Занесла спачатку тыя, што для Піліпкі зарабіла... Потым сказаў пра таго хафіцэра, што не пагаджаўся, я і тыя грошы, што на смерць сабе збірала, яму аддала, каб ён яснавяльможнаму пану для таго хафіцэра паслаў. І ўжо маё сэрца цешылася, што Піліпка ўратаваны... У Ангродзе яго пакінуць і на зіму ў Грынькі прышлюць...
Ага! Ну, зараз Капроўскі ўжо зусім усё ўспомніў пра гэтую бабу. Хацеў перапыніць яе, каб хутчэй з ёй скончыць, але яна дадала яшчэ:
- А зараз, яснавяльможны пан, я сюды прыйшла, каб аб тым правасхадзіцельстве і аб тым сіяцельстве дазнацца... Што тут з імі зробіць? Хай яснавяльможны пан ратуе мяне бедную, каб тыя рэвізоры Піліпку выслаць не захацелі...
Вось табе на! Зноў ніякага ўяўлення не меў, што значылі гэтыя правасхадзіцельства, і сіяцельства, і рэвізоры.
- А хто ж табе пра тых рэвізораў казаў? - спытаў ён з раздражненнем.
- Мікалай, яснавяльможны пане! А хто б іншы, як не Мікалай! Сказаў учора: «Пан хадвакат напісаў мне так і так»... Я думала, думала... Божа ж мой, Божа! Што я зраблю! Дык узяла і прыйшла...
Капроўскі на хвілінку задумаўся.
- А ці казаў табе Мікалай, што грошы трэба?..
Кабета зноў схінулася да яго каленяў і потым, выпрастаўшыся, з трывогай зазірнула ў ягоныя вочы. Дрыготкім голасам пачала гаварыць:
- Пане яснавяльможны, злітуйцеся нада мной... Зрабіце ўжо зараз без грошай... То ж я дала... І Піліпкавы грошы аддала, і што сабе на смерць збірала... Зрабіце ўжо зараз так без нічога... Адкуль жа я вазьму?
Капроўскі спахмурнеў і зноў спытаўся:
- Ці ж табе Мікалай не казаў, навошта, дзеля чаго і колькі трэба?
- Казаў, яснавяльможны пане, усё казаў... Але, найміласцівейшы пане, злітуйцеся нада мной і зрабіце што-небудзь з тымі рэвізорамі... Так ужо, без нічога...
Капроўскі напружыўся, узняў галаву, надзьмуў вусны.
- Мая дарагая, - сказаў холадна, - скажы ты мне, ці ж я ёсць Пан Бог?
На гэтае дзіўнае пытанне чорныя, сумныя вочы з мальбой і здзіўленнем паглядзелі на яго і сарамліва прыкрыліся вейкамі.
- Ну, кажы ж! Язык жа ў цябе ёсць. Ці ж я ёсць Панам Богам?
Прыгожыя калісьці, але цяпер бледныя і завялыя вусны ціхутка шапнулі:
- Не.
Капроўскі пытаўся далей:
- Ці я ёсць цар?
Сумныя чорныя вочы зноў з палахлівым здзіўленнем зірнулі на ягонае аблічча, а дрыготкія вусны адказалі:
- Не.
- Ага! Калі я не ёсць ані Панам Богам, ані царом, дык як жа ты хочаш, каб я мог што-небудзь зрабіць без грошай. Грошы на гэтым свеце, мая дарагая, гэта ўсё, усё і ўсё. Без грошай сам чалавек нічога не варты і інтарэс ягоны нічога не варты...
Тут ён, як прамоўца, выцягнуў руку і паварушыў далонню.
- Што можна дастаць на свеце без грошай. Чалавек без грошай - гэта як зламаны кол у плоце. Хто будзе яго падпіраць, каб не ўпаў? Ніхто. Праўда?
Падчас гэтага маналога, звернутага да Хрысціны, ягоны пагляд з-пад блакітных шкельцаў скіраваўся да дзвярэй, туды, дзе стаяў Гарбар. Пасівелы селянін у сярмязе з разумным і досыць упэўненым выразам твару ўслухваўся ў ягоныя словы так уважліва, што ажно выцягваў шыю, як бы хочучы праглынуць гэтую размову. Час ад часу ён ківаў галавой у знак згоды, усміхаўся і бліскаў вачыма. Было відаць, што выказаная хадвакатам дактрына пра ўсемагутнасць грошай і пра тое, што яны на свеце значаць усё, лёгка праклала сабе дарогу да свядомасці Паўлюка Гарбара. А што пра гэтую прамову думала Хрысціна? Яна ні разу не ўзняла вачэй і не распляла складзеных на грудзях рук... Далікатны і хударлявы профіль яе твару набыў выраз глыбокага роздуму. Можа, думала пра тое, што калі б мела грошы не была б усё сваё жыццё зламаным калком у плоце, якога ніхто не хацеў падперці. А хутчэй за ўсё думала пра тое, што ў гэты момант захапіла яе цалкам, бо калі Капроўскі змоўк, павольна ўзняла вейкі і яшчэ раз пачала пра сваё:
- Пане яснавяльможны! Злітуйцеся нада мной, зрабіце ўжо зараз... так... Без нічога...
Капроўскі зрабіў гнеўны жэст.
- Калі не маеш грошай, не трэба было прыпаўзаць сюды, каб мяне нудзіць і час займаць... Ідзі сабе, ну, пайшла! З Панам Богам!
Хрысціна амярцвела ад трывогі. Можна было падумаць, што гнеў хадваката ператварыў яе ў нямы і мёртвы слуп. Ёй зрабілася непамысна. Выганяе яе! Калі выганіць, дык і нічога не зробіць, а калі нічога не зробіць, то што будзе з Піліпкам і тымі грашмі, якія ўжо на яго выдала? Яе рука, пакрытая цёмнай, паморшчанай скурай, уся ў шнарах і мазалях, дрыжучы ўзнялася да грудзей, а скрыўленыя пальцы з белымі пазногцямі і парэпанымі гузамі, усунуліся ў сярмягу, як быццам бы хацелі нешта выцягнуць з-за пазухі. Аднак ужо на першым гузіку рука знерухомела зноў. Прыгадаўся Антосік. Божа ж мой, Божа! То ж ягоныя грошы, і ён жа яе дзіця таксама, як і той! Згадала ягоны зласнаваты голас, цвёрды жэст і суровы пагляд, з якімі гаварыў ёй некалі, каб ягоныя грошы не аддавала, ні ў якім разе не аддавала, бо да смерці ёй таго не забудзе. А калі і праўда не забудзе і сэрца сваё ад яе адверне? А Піліпка?
Азірнулася і звярнула амаль непрытомны позірк на Гарбара. Паглядам гэтым, здавалася, гаварыла: «Ты разумнейшы за мяне, дурную бабу, мужык! Калі ёсць у цябе Бог у сэрцы, дапамажы, ратуй»!
Гарбар і сам ужо з парадай паспяшаўся.
Ступаючы на дыбачках па нацёртым паркеце, ён наблізіўся да Хрысціны і з таямнічым выглядам штурхануў яе пару разоў локцем у бок. Пры гэтым пачаў ёй штосьці амаль на вуха шаптаць. Шэпчучы, увесь час падштурхоўваў локцем і, здавалася, што падсмейваўся з яе. Грыньскія сяляне не столькі далі, колькі яна, і яшчэ дадуць, а што ж? Як трэба, дык трэба! Хрысціна слухала шэпт заможнага і паважанага гаспадара, якога і сама, ведаючы з усіх бакоў, вельмі высока цаніла, - і ўсё яшчэ вагалася. Думка пра Антосіка, пра крыўду, якую яна яму зрабіла б, і пра магчымую страту ягонай любові да яе, стрэмкай сядзела ў сэрцы і ўстрымлівала руку. Раптам узняла вочы і сустрэлася паглядам з дзіцячай галоўкай, што глядзела на яе з партрэта на сцяне вачыма, падобнымі да кветак лёну. О! Той праменьчык ідэалу ў гэтай гнілой затоцы! Прыцягнуў ён да сябе вочы гэтай сялянкі, што не мела на свеце нічога, нічога, нічога і нікога апрача дваіх сваіх дзетак, якіх грудзьмі і крывёй сваёй узгадавала, выкарміла - сама. Сама! Ніхто не дапамагаў. У дзвюх тых кветках лёну, што глядзелі на яе з карціны, пазнала Піліпкавы вочы, і такі самы кругленькі ён быў і ружовенькі, калі быў яшчэ маленькі, і пакуль яго тая ліхаманка, з-за якой пяць месяцаў ляжаў... Як жывы Піліпка... Божа, мой Божа! Яна ж прыйшла ў горад, каб пабачыць яго... Мора тугі разлілося ў яе грудзях. Уся сіла пачуццяў, што жылі ў яе спрацаваным целе і зняверанай душы, тая сіла, што гарэла агнём у яе чорных вачах, а калі была маладой, чарамі захаплення з'яднала яе з каханкам - зараз дрыготкаю прабегла па яе плячах, высока прыўзняла грудзі, задрыжала ў руках і асвяціла полымем румянку спакутаваны, састарэлы твар. Яна адвярнулася тварам да сцяны і выцягнула з-за пазухі тоўстую палатняную панчоху, перавязаную на канцы шнурком. Доўга яе развязвала, доўга яшчэ, нягледзячы на моцнае хваляванне, асцярожна выцягвала з яе пажоўклыя паперы, аж пакуль зноў не павярнулася тварам да пакоя і, стукаючы тоўстымі падэшвамі чаравікаў, не падышла да стала. Звон высыпаных на стол манет раздаўся ў пакоі. Капроўскі глядзеў, падкідваючы ў руках залаты ланцужок гадзінніка, і смяяўся:
- Але ж і грошы! Па два злотых, саракоўкі, залатоўкі, дзесяткі, нават шасцёркі - усяго поўна!.. Ха, ха, ха! Адкуль ты, баба, такіх грошай столькі набраць магла?
Рассыпаныя на стале грошы выразна адказвалі сваім пацямнелым выглядам: «За дзень, што палола пшаніцу, за два дні жніва, за тое, што насіла ваду каромысламі, за даенне кароў у арандатара, за ірванне буракоў, за выбіранне бульбы... за грабенне сена... За дзевятнаццаць гадоў... За дзевятнаццаць гадоў... За дзевятнаццаць гадоў...»
Нежывыя прадметы маюць сваю мову, часам вельмі выразную. Грошы, высыпаныя Хрысцінай на стол, гаварылі, расказвалі. Пра сумную долю, пра цяжкую працу, пра вечны пост, пра спіну, цэлымі днямі сагнутую да зямлі, пра лоб, па якім рагамі цёк пот, пра босыя ногі, пра рукі, пакрытыя гузамі і шнарамі - гаварылі і расказвалі срэбныя і медныя манеты, пакамечаныя папяровыя рублі, што праз момант, ссунутыя з глухім звонам на дно шуфляды, падалі апошні выразны і тужлівы гук, быццам апошні акорд спяванай імі элегіі. Але Капроўскі, які нейкім чынам ведаў аб тым, што слова «ракако» азначае спосаб узвядзення будынкаў, зусім нічога не разумеў у паэзіі нежывых прадметаў. Перад яго вачыма прамільгнула рудая барада ліхвяра, што чакаў сваіх працэнтаў, а ў вушах загучаў галасок сірэны з цукерні, што выспеўваў чароўнае: «Мяў, мяў, мяў!» Вусны яго скрывіліся ў напаўіранічнай, напаўзадаволенай усмешцы, і ён адчуў, што яго зноў абдымаюць за калені.
- Чаго ж ты хочаш яшчэ? - спытаўся досыць лагодна.
- Яснавяльможны пане! То ўжо гэтыя рэвізоры, значыць, нічога не зробяць?
- Нічога, нічога не зробяць, супакойся і вяртайся дахаты...
- Пане найміласцівейшы! - усклікнула яна. - Хай Пан Бог Усемагутны ўзнагародзіць... я ўжо больш дакучаць пану не буду... пайду толькі з сыночкам убачуся, дый дахаты...
Радасць раз'ясніла яе твар, але Капроўскі раптам чагосьці спалохаўся.
- Вось табе на!..
Нецярпліва ўскочыў і рэзка сказаў:
- І не думай, мая дарагая, і не думай... да сына ісці... зараз убачыць яго не зможаш...
Можа, што прачытала па ягоным твары? Ці тая карціна з дзіцячай галоўкай, на якую на хвілю ўзняла вочы, нешта ёй падказала, але яна зноў кінулася да пульхных белых рук, якія спрабавалі яе адштурхнуць.
- Найяснейшы пане! - усклікнула. - Дазвольце мне дзіця маё ўбачыць... дазвольце мне яго ўбачыць хоць на хвілінку, на хвіліначку, хоць бы я раз на яго зірнула...
У яе руках, у выразе яе вачэй, ва ўсім яе твары было такое адчайнае жаданне і просьба, што Капроўскі на хвіліну сумеўся.
- Вось табе маеш...
- Дазвольце, паночак, дазвольце, ой, дазвольце, хоць на хвіліначку, каб я яго толькі ўбачыла, што ён тут ёсць, што жывы... ой, дазвольце.
Цяпер ужо павалілася яму ў ногі і не толькі абдымала іх, але і цалавала ягоныя калені, ужо і не плачучы, а толькі ў агні тых гвалтоўных пачуццяў, што раскудлачылі яе ўжо ледзь пасівелыя валасы, распраменілі завялы твар і ўсёй яе постаці надалі выраз трагічнай прыгажосці. Кірпаты нос Капроўскага страціў трошкі сваёй задзірыстасці, адутлаватыя шчокі яго ўздрыгнулі. Аднак, зразумеўшы, што неабходна захоўваць спакой і раўнавагу, упэўненым тонам сказаў:
- Мая дарагая! Убачыць зараз свайго сына не можаш... ён лічыцца хворым і знаходзіцца ў такім месцы, куды нікога-нікога не пускаюць... Калі не хочаш, каб увесь інтарэс пайшоў прахам, вяртайся бягом дахаты, бягом, зараз жа, адразу, і сядзі ціха... і тут не паказвайся... ці чуеш?
Як жа магла не чуць, калі слухала вушамі, вачамі, усёй душой! Слухала і зразумела. Калі будзе настойваць, каб убачыць Піліпку, то ўвесь інтарэс прападзе. Павінна быць задаволена тым, што рэвізоры нічога ўжо не зробяць, і зараз, бягом, вяртацца дамоў. Узняла вочы на карціну. Выліты Піліпка, як быў маленькі. Вочы такія самыя і таксама смяяўся... Што ж не ўбачыць яго, то і не ўбачыць, дзеля ягонага дабра! Дзеля таго, каб не загубіць увесь інтарэс. Нізка пакланілася Капроўскаму і ціха сказала:
- Дзякую яснавяльможнаму пану! Я ўжо задаволеная і пайду дахаты! Каб толькі тыя рэвізоры нічога не зрабілі, значыць, Піліпка на зіму ў Грынькі прыйдзе. Дзякую яснавяльможнаму пану...
Адвярнулася і цяжкімі крокамі, стукаючы тоўстымі падэшвамі, выйшла з залы. Да стала наблізіўся Паўлюк Гарбар. Да гэтага селяніна Капроўскі меў пэўную павагу і пра інтарэс, з якім ён да яго прыходзіў, памятаў дакладна. Грыньскія сяляне, дэлегатам якіх быў Паўлюк, прадстаўлялі цалкам іншую лічбу, чым нейкая там баба-парабчанка і, зрэшты, забываць пра сябе не дазвалялі... Капроўскі нават ведаў, у якой шуфлядзе стала ляжалі дакументы, што адносіліся да іхняй справы, і адразу ж тую шуфляду адчыніў, прапануючы Гарбару выслухаць апошнія заявы ў суд, якія ён напісаў па іхняй справе. Заявы тыя і сапраўды былі напісаныя і, як думаў Капроўскі, напісаныя былі выдатна. Але Паўлюк не хацеў адразу слухаць той шэдэўр.
- Хай яснавяльможны пан паслухае, - сказаў, - тую просьбу пазней прачытаема, а зараз я наконт таго інтарэсу з Ясюком... Я ведаю, што вяльможны пан той інтарэс яму вядзе... і прыйшоў прасіць вяльможнага пана... каб пан так яго правёў, каб я выйграў... От!
Вочы селяніна, з бляскам трошкі палахлівай хітрасці, спыніліся на твары хадваката: усміхаўся і правай рукой корпаўся за пазухай.
- Вяльможны пан сам казаў, што чалавек без грошай, як зламаны кол у плоце. Навошта яго падпіраць? Ён ужо так ці гэтак, будзе крывы. Той Ясюк, каб яго паралюш кінуў, каб яму косці пакруціла, то такі саўсім як той кол... Заўжды ў мяне больш грошай, як у яго...
Капроўскі ўсеўся ў крэсла з высокімі падлакотнікамі і, барабанячы па стале пальцамі, аздобленымі пярсцёнкамі, жартаўліва спытаў:
- Ну, і ці многа ж ты там прынёс? Га? Пакажы! Можа, варта будзе цябе падпіраць, а можа, не варта! Убачым!..
Калі праз пятнаццаць хвілін Гарбар пакідаў залу, размінуўшыся ў дзвярах з высокім плячыстым шляхціцам са скруткам папераў у руках, якога падпіхаў пасрэднік, Хрысціна была ўжо за горадам. За колькі сажняў ад апошніх гарадскіх дамоў, каб трапіць на дарогу, якой трэба было ісці ёй далей, павінна яна была перайсці вузкі насып, на якім ляжалі рады жалезных рэек. Шлагбаўм быў зачынены. Праз некалькі хвілін тут павінен быў праходзіць цягнік. Вартаўнік, убачыўшы жанчыну, што хуткім крокам падыходзіла да шлагбаўма, закрычаў.
- Нельга!
Спынілася за некалькі крокаў ад апушчанага шлагбаўма. Гэтая нязначная няўдача не зрабіла ёй ніякай прыкрасці. Пачакаць, дык пачакаць. Стала на пажоўклай, стаптанай траве і, развязаўшы палатняны хатуль, што несла ў руках, выцягнула адтуль акраец чорнага хлеба, пасыпала яго соллю і пачала есці. Ад учарашняй вячэры нічога ў роце не было... Ела і азіралася навокал. Недалёка ад таго месца, дзе яна стаяла, узносіліся муры чыгуначнага вакзала. Было гэта так недалёка, што можна было добра разгледзець чорныя трубы лакаматываў, вялізныя клубы дыму, што вырываліся з іх, і мноства людзей, што стаялі і рухаліся па доўгай і вузкай брукаванай платформе. Віравалі там і разыходзіліся далёка шум, гвалт, свіст, крыкі. Для вясковай жанчыны было гэта настолькі незвычайнае відовішча, што яна заглядзелася на яго шырока расплюшчанымі вачыма. Водгалас вакзала, што выразна даносіўся сюды, адурманьваў і аглушаў яе трошкі, таму твар як бы набіраў выраз крыху разгубленай зацікаўленасці, павялічанай яшчэ тым, што, слухаючы і ўзіраючыся, яна не пераставала есці. Увогуле, згаладаўшыся, хутчэй угрызалася, чым ела, у чэрствую скарынку хлеба. Тут за яе спіной нейчы мужчынскі голас спытаўся ў вартаўніка, што стаяў ля шлагбаўма:
- Што гэта значыць? Цягнікі гэтай парой ніколі не ходзяць. Што ж гэта будзе за цягнік?
Вартаўнік адказаў адным толькі словам:
- Салдацікі.
Пачуўшы гэтыя словы, Хрысціна заміргала замглёнымі вачыма, што ўзіраліся ў бок муроў чыгуначнага вакзала, а рука яе, што трымала акраец хлеба, міжволі пацягнулася да грудзей. Азірнулася на суразмоўцаў. Нейкі чалавек у чорнай тужурцы, з перакінутым праз руку палітонам, глядзеў на залаты гадзіннік, а вартаўнік, крыху прыўздымаючы шапку, у якасці інфармацыі яшчэ дадаў:
- Навабранцаў кудысьці павязуць...
Па цёмным завялым твары жанчыны, што трымала ля грудзей кавалак хлеба, хваляю пракацілася чырвань. У гэты момант на вакзальнай платформе выбухнуў магутны рознагалосы шум, і той вузкі брукаваны кавалачак зямлі пакрыўся густым мурашнікам люду. Над гучным шумам і гвалтам, што вылятаў з таго мурашніка, узносіліся кароткія і загадныя словы камандаў. Труба лакаматыва, што тырчала над доўгім шэрагам вагонаў, час ад часу выкідвала ў паветра клубы чорнага, як сажа, дыму. Адлегласць ад платформы да шлагбаўма была такая, што самае пільнае вока не змагло б разгледзець у людскім мурашніку, што віраваў на платформе, ніводнага твару. Аднак кожны мог бачыць, што там былі адны салдаты і што там было іх вельмі шмат. Хрысціна быццам аслупянела. Пэўне, падумала, ці не тыя гэта салдаты, з якімі Піліпка павінен быў ехаць на край свету. Можа быць, таксама думала, што калі б не яе старанні, ён таксама ад'язджаў бы ў гэтую хвіліну. Не дапускала нават думкі, што яе сын можа знаходзіцца ў гэтым людскім натоўпе, які павінен вось-вось пакінуць родны край. Аднак хлеб ужо не ела. Усхвалявалі яе самі салдаты, якія адсюль ад'язджалі. Раптам чорная труба пранізліва засвістала, доўгі той свіст паўтарыўся яшчэ некалькі разоў, і цягнік пачаў рухацца ад вакзала. Рухаўся ўсё хутчэй і хутчэй па жалезных рэйках... Паўхвіліны - і каля спушчанага шлагбаўма праляцеў увесь... Доўгі рад чорных зачыненых вагонаў, змяшаная мазаіка твараў з коратка пастрыжанымі валасамі, што тлумна вызіралі на волю з-за маленькіх акенцаў, і салдацкая песня, якую ўсе гэтыя людзі спявалі, гучная, разгульная, але там і сям перабіваная адчаем, быццам вырванымі з гэтых развесялелых грудзей крыкамі болю... Зашумела, задрыжала, заспявала - праляцела. І толькі ўдалечыні на павароце сунуўся яшчэ агромністы чорны вуж і цягнуліся ў паветры ўсё больш рэдкія шматкі чорнага дыму...
Недаедзеная скарынка хлеба ляжала на пажоўклай траве ля ног, здавалася, скамянелай кабеты. Яе твар гарэў агнём, а маршчыны на ім дрыжалі, як быццам раптоўна зачэпленыя нейчай рукой струны. Паветраная хваля ад хуткіх вагонаў развявала над яе ілбом злёгку пасівелыя валасы. Апушчаныя рукі заламаліся. Чаго ж яна так стаяла, з тварам у агні і дрыжучы, як асінавы ліст? Ведала ж добра, што сярод гэтых салдат яе Піліпкі не было! Ды што з таго! Нейкія жалезныя абцугі сціснулі яе сэрца, і ўзяла яе такая нуда, што, здаецца, упала б на зямлю, калі б стук адчыненага шлагбаўма не вярнуў ёй прытомнасць. На вартаўніка, што адчыняў гэты шлагбаўм, глянула такімі вачыма, як быццам толькі што прачнулася. Снілася ёй, нібы ў адным з тых чорных вагонаў ад'язджаў на край свету Піліпка, што нават заўважыла сярод твараў, якія выглядалі праз акенцы, ягоны бледны і сумны твар. Нібы снілася ёй гэта, а цяпер яна прачнулася і ўспомніла, што Піліпка ўратаваны, што яго пан хадвакат дзесьці схаваў ад рэвізораў, што калі ўжо тыя салдаты паехалі, а ён з імі не паехаў, значыць, ужо застаўся і зусім не паедзе. Яна села на зямлю і зняла з ног чаравікі, павесіла іх сабе на плечы і хуткім крокам пайшла па дарозе. Недаедзены акрайчык чорнага хлеба застаўся ляжаць на пажоўклай траве. Забылася пра яго, выгляд салдат, што ад'язджалі ў далёкі свет, заглушыў у ёй адчуванне голаду.
Для сялянкі, прызвычаенай быць увесь час на нагах, прайсці тры мілі было дробяззю, пра якую і гаварыць не варта. На заходзе сонца Хрысціна была ўжо ў Вульцы. Настка з Юзікам прывіталі яе ў чацвертаку радаснымі крыкамі. Дала ім па грашовым абаранку, купленым спецыяльна дзеля іх у прыдарожнай карчме, і адразу ж пачала мітусіцца каля агню і вячэры. Ахапіла яе вялікая радасць. Усё, дзякаваць Богу, скончана. Навабранцы паехалі, а яе Піліпка застаўся. Грошай, праўда, ужо зусім няма, пустая панчоха, засунутая за кашулю, трошкі пячэ яе ў прадчуванні гневу і скаргаў Антосіка, але затое сваё зрабіла. Сынка ўратавала. На гэты раз не зрабіла гэта сама. Хадвакат і Мікалай дапамаглі. Як будзе час, сходзіць падзякуе Мікалаю... Зараз, завіхаючыся каля печы, расказвала Галене пра сваё вялікае шчасце. Юзік са сваім абаранкам выбег на дзядзінец, Настка, седзячы каля печы, абірала бульбу, а Галена, дробненькая і скурчаная, зноў сядзела на ляжанцы і павольным рухам худой рукі гайдала калыску, дзе ляжала наймалодшае з яе дзяцей. Неўзабаве перапыніла Хрысціну і перарывістым ад слабасці голасам пачала скардзіцца, што вельмі непакоіцца за Ясюка. Дазнаўся пра тое, што дзядзька паехаў у горад, і здагадаўся, што паехаў ён туды да хадваката, каб таго перакруціць на свой бок... З раніцы пайшоў да карчмы, каб распытацца пра намеры Паўлюка ў сялян і арандатара, на абед вярнуўся трошкі п'яны і дзядзьку кляў на чым свет стаіць. Страх, як ён цяпер яго зненавідзіў. Каб Галена ведала, што на яго нападзе такая нянавісць да дзядзькі і такая ахвота да гарэлкі, ніколі б не парадзіла яму распачынаць гэты працэс... Але цяпер... Так ужо сталася! Грошай на інтарэс выдалі шмат, і хоць і ў пазыкі ўлезуць, але на сваім паставіць мусяць - зямлю ад Паўлюка адабраць! На бледныя шчокі яе выбіўся яркі сухотны румянец, а мова стала паспешлівай. Хрысціна спыталася ў яе, дзе Ясюк.
- А ў карчме! Казаў, што будзе датуль сядзець у карчме, пакуль не дапільнуе дзядзькі, як той будзе вяртацца ад хадваката...
- А як дапільнуе, то што?
- Ой, бедная мая галовачка! - енкнула Галена. - Ці ж я ведаю, што? Вядома, п'яны і ненавідзіць яго страшна!
Шырока расплюшчыўшы свае блакітныя вочы, цішэй шапнула:
- Ведаеце, Хрысціна? Каб жа ён толькі, барані Божа, якога злачынства не нарабіў!
І закашлялася так, што ажно задыхнулася. Хрысціна паднесла ёй да вуснаў збаночак з вадой.
- Напіся, - сказала, - напіся, а то яшчэ памрэш з тым кашлем.
- Ой, памру, ці ж я не памру хутка... - крыху супакоіўшы свой кашаль, зноў пачала кабета, - але што ж пасля мяне з гэтымі малымі станецца... Калі Паўлюк хадваката на свой бок перакруціць і інтарэс выйграе... Мы ўжо і так у пазыкі ўлезлі...
Прызналася Хрысціне, што на працэс з Паўлюком ужо аддадзены не толькі яе пасаг, але яшчэ пазычылі і ў яе бацькі некалькі рублёў, і ў арандатара столькі сама пазычылі. Жахлівы неспакой за лёс выдадзеных грошай мучыў яе, душыла трывога, каб п'яны і злосны Ясюк не зрабіў чаго благога са сваім дзядзькам. Хрысціна супакойвала яе:
- Хадвакат добры чалавек, не дасць сябе Паўлюку ў іншы бок перакруціць. Калі даў слова, дык стрымае. Мне паабяцаў і зрабіў. Што ж да Ясюка, то што благога ён можа зрабіць? Паўлюк з горада не пяшком ідзе, а едзе са сваім кумам, з якім спаткаўся ў горадзе... І белы дзень на дварэ, і ў карчме поўна людзей, бо нядзеля...
Галена трошкі супакоілася і сказала Настцы выйсці на двор паклікаць у хату брата. Дзяўчынка пабегла і хутка, можа праз хвілін пятнаццаць, уляцела ў хату з крыкам. Пранізліва, хутка і неразборліва, размахваючы рукамі і неяк дзіўна пакрывіўшы вусны, пачала расказваць пра нешта такое, што робіцца ў карчме, дзе адзін з парабкаў, які там быў, прыляцеў за спадаром намеснікам, і спадар намеснік паляцеў у карчму, а каля карчмы такі гвалт, што як толькі за браму выйдзеш і пачуць яго можна, а парабкі, што туды паляцелі, казалі што там сяляне страшна б'юцца, ці што? Яна раптоўна змоўкла і, не могучы стрымаць цікавасці, на нікога і на нішто не звяртаючы ўвагі, зноў вылецела з хаты. Галена заламала свае худыя рукі так, што яны ажно затрашчалі ў суставах, а потым схапілася за галаву:
- Ясюк! - енчыла. - Ой, Ясюк... Ясюк...
Хрысціна адняла ад галавы яе рукі і пацалавала ў лоб. Жаль узяў да гэтай хворай, лагоднай, устрывожанай за мужа жанчыны.
- Збегаю ў карчму, пагляджу, што там робіцца, і вомігам назад вярнуся, каб табе расказаць... Ну, не бядуй так і не енчы, бо зноў дрэнна стане... От, каб Антосік тут быў, а дзе ж ён?
- У Лясную па ардынарыю пайшоў, - ледзьве дыхаючы, прашаптала Галена.
Хрысціна ішла ўжо да дзвярэй, калі яны самі расчыніліся, і з мяшком на плячах, у якім была асьміна жыта, у хату ўваліўся хлопец. Хрысціна дапамагла яму паставіць на зямлю мяшок, а потым абняла за шыю і пацалавала ў загарэлыя здаровыя шчокі. Ён пацалаваў яе таксама.
- Што чуваць, мама? Піліпка здаровы?
- Здаровы, галубочак мой, здаровы! - смеючыся і паказваючы свае белыя зубы, прамовіла кабета. - Салдаты паехалі ўжо, а ён не паехаў, яго дзесьці пан хадвакат, дай Бог яму здароўя, схаваў ад рэвізораў. Значыць, застаўся ў Ангродзе і зімаваць у Грынькі прыйдзе.
Гэтая вестка ўсцешыла хлопца.
- Ну, то і добра, - сказаў, - а я думаў, што ён паехаў...
- А чаму ты так думаў? - спыталася Хрысціна.
Антосік палез за сярмягу.
- А бо, от пісьмо вам ад яго... Якуб Шылка ўночы, значыць, адразу, як вы пайшлі адсюль, з Ангрода тут ехаў, у чацвяртак дастукаўся і мне пісьмо перадаў. «Для Хрысціны, кажа, ад Піліпкі... ён сам мне гэтае пісанне аддаў і сказаў, што пільна!» Я за ім на дзядзінец, каб спытаць, што і як, а ён сеў на воз дый паехаў... Дахаты, відаць, на досвітку хацеў вярнуцца, бо кабылу ад плуга ўзяў...
Хрысціна стаяла, як скамянелая, круцячы ў руках пададзены ёй сынам ліст. Бедны гэта быў ліст, напісаны на сіняй, скамечанай, запэцканай паперы і зусім не заклеены. Аслабелым голасам, хутка зірнуўшы сыну ў вочы, Хрысціна спыталася:
- То што там напісана?
Антосік апусціў вейкі і, панура адвярнуўшы твар, без ніякай патрэбы пачаў выціраць пальцамі нос. Потым неахвотна прабурчаў:
- А я не ведаю, што там напісана?! Ці ж я напісанае ўмею чытаць!
Хрысціна загарэлася гневам.
- Трэба было да Мікалая пайсці! - крыкнула.
- Ці ж я час меў! - агрызнуўся парабак.
Жанчына сарвалася з месца і за сярмягу пацягнула за сабой сына. Твар яе зноў пылаў агнём, а маршчыны дрыжалі, як абарваныя струны. Бегла да Мікалая і сына за сабой вяла. Мікалай амаль усім навакольным сялянам чытаў лісты, што прыходзілі на іх адрас. Праўду кажучы, гэтая функцыя не прыносіла яму шмат карысці, але затое была адной з прычын усеагульнай павагі і даверу да яго. За некалькі крокаў ад фальварковых будынкаў да вушэй маці і сына, што паспешліва ішлі дарогай, данёсся з боку карчмы вялікі шум і гвалт.
- А што там такое? - прамармытаў Антосік.
Хрысціна не адказала. Ці ж магла яна думаць пра сялян, што біліся ў карчме? У руках трымала ліст ад Піліпкі і яшчэ не ведала, што ў ім напісана. Набліжаючыся ўжо да хаты Мікалая, яны заўважылі натоўп людзей, што цягнуўся ў бок фальварка. Неўзабаве распазналі некалькі фальварковых парабкаў, што тузаліся з нейкім чалавекам, якога яны вялі сілай і які, вырываючыся ад іх, крычаў страшныя праклёны. Чалавекам, якога вялі, быў Ясюк. Выглядаў ён страшна. П'яны, без шапкі, з ускудлачанай чупрынай, з пасінячаным тварам і ў парванай у некалькіх месцах сярмязе. Ён вырываўся і крычаў з пенай на вуснах, з чырвонымі ад шаленства вачыма. Не пазнаць было ў ім спакойнага і разважлівага, трошкі панурага селяніна, якім быў ён пару месяцаў таму. Цяпер меў выгляд звера, якога прыводзіла ў шаленства нейкая падаграваная кімсьці жарсць. Парабкі, што вялі яго, таксама крычалі, як крычаў і намеснік, што ішоў краем дарогі, як крычалі з дзесятак вясковых баб і дзяцей, што са смехам і падскокам цягнуліся за імі. Увесь гэты дзікі шум і гвалт разносіўся ў чыстым паветры жнівеньскага адвячорка і ляцеў далёка за шырокае жоўтае ржышча, пад бледны, затканы ружовымі аблокамі блакіт неба... Антосік, перахапіўшы аднаго з парабкаў, пачаў з цікавасцю распытваць, што там сталася з Ясюком, чаму яго так, як злачынцу, у фальварак цягнуць.
- На свайго дзядзьку п'яны напаў і страшна яго збіў, па станавога паслалі... - адказаў парабак.
Антосік стаяў, раскрыўшы рот.
- А! - дзівіўся. - Такі акуратны чалавек быў і не піў! Ну, так ужо яму Паўлюковай зямлі захацелася, ці што?
З парога Мікалаевай хаты, прыспешваючы, яго клікала Хрысціна. Што ёй было да Ясюка, да ягонага шаленства і да ягонага няшчасця? Яна хацела дазнацца, што напісана ў Піліпкавым лісце.
Уваходзячы ў Мікалаеву хату, яна пакланілася і сказала:
- Хай будзе пахвалёны!
- На векі вякоў! - адказалі два галасы. Гэта былі Мікалай і ягоная дачка Ўлляна.
Былога салдата не выцягнула з хаты цікавасць да таго, што дзеелася сёння ў карчме. Дазнаўся ад нейкага чалавека, які ішоў па дарозе, што б'юцца там Паўлюк з Ясюком, і не пайшоў. Уллянка хацела пабегчы, але ён загадаў, каб засталася. Старэйшы сын яшчэ не вярнуўся ад Дзельскіх, куды ён паслаў яго з інтарэсам. То і добра! Ні ён, ні хто з ягонай сям'і не мае дачынення да таго, што ўчынілася паміж дзядзькам і пляменнікам. Цяпер ужо гэта можа дайсці і да злачынства, так абодва ўз'еліся адзін на аднаго. А яму, Мікалаю, трэба падалей ад гэтых сварак і боек. Ён тут ні пры чым! Сядзеў сабе на лаве і чысціў анучкай сваю трубу, макаючы гэтую анучку ў дробна скрышаную крэйду. Сяброўка ягоных вандровак па свеце павінна заўсёды блішчаць як залатая. Пачуўшы просьбу Хрысціны прачытаць ёй ліст, устаў, выцягнуў са старой, падзёртай і зашмальцаванай кніжкі для набажэнстваў вялікія акуляры і, начапіўшы іх на свой доўгі нос, усеўся ля акна і разгарнуў пакамечаную, сінюю, заплямленую паперку. Абцёршы фартухом драўляны зэдлік, Улляна падсунула яго Хрысціне і, паводле вясковага звычаю называць старэйшую за сябе кабету цёткай, ветліва запрасіла:
- Сядайце, цётка.
Потым прысела на зямлю ля печы і скоса паглядала на светлавалосага парабка. Але ні Хрысціна, ні яе сын не звярталі ніякай увагі на таўсматую, чырванатварую дзяўчыну. Абое не спускалі вачэй з твару Мікалая, і была паміж імі толькі тая розніца, што хлопец глядзеў хоць і з вялікай цікавасцю, але быў амаль спакойны, затое жанчына цяжка і хутка дыхала, а вочы яе трывожна гарэлі. Мікалай крыху адхінуў назад сваю прамую хударлявую спіну і, трымаючы здалёк ад твару ў выцягнутых руках кавалак сіняй паперы, вельмі павольна і з вялікай цяжкасцю пачаў чытаць:
«Праз Якуба Шылку, таго, чыя хата стаіць ля Гарбаровай, дасылаю вам, мамачка, гэтае пісанне, а калі не прыйдзеце да мяне, як толькі прачытаеце, то ўжо і ніколі мяне на гэтым свеце не ўбачыце. Учора нашаму камандзіру прыйшло прадпісанне, каб усе навабранцы выязджалі туды, куды ім загадана. Ой, далёка, далёка ім быць загадана! Ужо нас тут ніколі ані вока не ўбачыць, ані вуха не пачуе. Мы не ўсе адразу паедзем. Ротамі загадана выязджаць, а тая рота, у якой я чыслюся, першай выязджае. Заўтра я, мамачка, заўтра я ўжо на край свету паеду...»
Тут у хаце раздаўся страшны крык, які заглушыў заіклівае чытанне Мікалая. Але з чыіх жа грудзей ён вылецеў? Ніхто б не сказаў, што з Хрысцініных, якая стаяла ўсё, як слуп, не варушачыся, як быццам уросшы ў зямлю, як быццам прыкметы жыцця пакінулі яе цела. Толькі шчокі яе, чырвоныя ад хвалявання, пажоўклі і дрыжалі, дрыжалі так, што ажно зубы заляскалі. Уллянка, амаль нічога не разумеючы, ускочыла з зямлі і стаяла, успёршыся плячыма на печ, а Антосік лёгенька штурхануў маці локцем і зашаптаў:
- Ціха, мама, ціха!
Мікалай чытаў далей:
«Кажуць людзі, каб я не бедаваў, бо едуць і іншыя на край свету і вяртаюцца. Але не мне ўжо ездзіць і вяртацца на гэтым свеце. У жываце няма ніякай сілы, і грудзі баляць і баляць. Месяц быў у лазарэце, і лепей мне стала, але зараз ад вялікага смутку зноў горш. Калі хочаце мяне, мамачка, яшчэ адзін разок на гэтым свеце ўбачыць, прыйдзіце ў горад, як толькі прачытаеце гэта пісьмо. Хай я яшчэ разочак на тваю галоўку пагляджу. І прынясіце мне з тых грошай, якія вы для мяне прызначылі, хоць пяць рублёў на дарогу, каб я сабе за іх што купіў, калі мне будзе трэба, каб жывот свой чым падсілкаваць, і на тытунь таксама, і на пашыў ботаў, з той скуры, што раздаюць салдатам, а я сам шыць не ўмею, дык ёсць тут такі вайсковец, што шые боты салдатам, і яму трэба што даць, каб пашыў. То вы мне, мамачка, прынясіце з пяць рублёў, а можа, і дзесяць з тых, што вы для мяне прызначылі. Злітуйцеся і ратуйце. Прыйдзіце развітацца і прынясіце грошы. Я ўжо заўтра паеду, бо тая рота, у якой я чыслюся, першай выязджае. А зараз кланяйцеся ад мяне Антосіку і Ясюку, і Ясюковай жонцы, і Максіму, і Максімісе, і Хведару Корбуту, дачцэ Хведаравай Еўцы, і Мікалаю, і сыну Мікалая Андруку, і дачцэ Мікалаевай Улляне, і Паўлюку Гарбару, і жонцы Гарбаровай, Настассі, і Юзіку Шылку, і ягонаму брату».
Тут Мікалай апусціў на калені руку з кавалкам сіняй паперы і так моцна страсянуў галавой, што ажно вялікія ягоныя акуляры ссунуліся на самы канец яго доўгага носа. Спалохаўся. У хаце гучаў доўгі, пранізлівы крык, які, здавалася, прасвідраваў яе нізкую чорную столь. І адначасова пачуўся грукат цела, што ўпала на гліняную падлогу. З гэтым страшным крыкам, учапіўшыся рукамі ў валасы, упала на гліняную падлогу Хрысціна. Але прытомнасці не страціла, не! Ці ж такім, як яна, млець і хоць бы на некалькі хвілін забывацца на згрызоты жыцця? І не плакала яна таксама. Адарваўшы ад галавы рукі, раскінула іх па глінянай падлозе, і так усім целам сваім прыціснулася да яе, як быццам адзіным жаданнем яе цяпер было ўнурыцца ў гэтую зямлю і схавацца пад ёй. І толькі адзінае, адзінае слова, якое яна безупынна паўтарала, вырывалася з яе вуснаў:
- О, Езус! Езус! Езус! Езус, мой Езус!
Гэтае адзінае, бесперапынку паўторанае слова разносілася па хаце гамай самых разнайстайных тонаў: ад пранізлівага крыку роспачы да ціхай скаргі, такой ціхай, нібыта выходзіла яна з канаючых грудзей. З гэтым кіданнем на зямлю, з гэтым паўтораным на розныя лады адным словам, з раскудлачанымі валасамі і гарачымі вачыма выглядала яна ў гэты момант як вар'ятка. Але яна не звар'яцела, не! Наадварот, занадта добра ўсё зразумела. Зразумела, што не ўратавала сыночка і што Піліпка паехаў ужо ў тыя далёкія краі, пра якія столькі жахаў расказваў Мікалай...
- Езус! Езус! Езус мой, Езус!
Паехаў ён сёння, якраз тады, калі яна была ў горадзе і ёй не дазволілі пайсці да яго і яшчэ адзін разочак зірнуць на яго... Паехаў ён у тых вагонах, якія проста перад ёй праляталі, а яна і не ведала, што ён быў там, і калі ягоны твар мільгануў сярод іншых твараў, яна думала, што гэта здалося ёй, што прыснілася нібы... А ён там быў... у тых чорных вагонах...
- Езус! Езус! Езус мой, Езус!
Напісаў ёй: «Мамачка! Ратуйце! Прыйдзіце да мяне на развітанне», а яна не прыйшла... так як быццам бы не любіла яго і не шкадавала: ні развітацца з ім, ні блаславіць мацярынскай рукой яго не прыйшла... Была за некалькі крокаў ад свайго наймілейшага дзіцяткі і не абняла яго, не ўбачыла...
- О Езус!
Мікалай сядзеў пад акном і маўчаў, толькі вузкія вусны яго трошкі прыадкрыліся і пачырванеў мацней, чым звычайна, канец ягонага доўгага носа. Улляна, сама не ведаючы чаму, зашмыгала носам ля печы, а Антосік прамы, як палка, стаяў над распасцёртай на зямлі маткай і манатонным, плаксівым голасам паўтараў:
- Годзе, мама, годзе, годзе, годзе, ужо годзе!
Слёзы стаялі ў яго вачах. Ён, відаць, таксама шкадаваў брата, а яшчэ больш матку, і суцяшаў яе, як умеў.
- Годзе, мама, годзе, годзе!
Але Хрысціна яшчэ гучней і яшчэ страшней і пранізлівей крыкнула:
- Езус!
І адначасова прыўзнялася з зямлі. Стоячы на каленях, выцягнула ўверх рукі і пляснуўшы ў далоні так, што ажно рэха пайшло па хаце, заламала іх. Успомнілася ёй цяпер яшчэ адна страшная рэч.
- А ўжо ўсе, усенькія грошы ім аддала... што я яму зараз пашлю, каб меў ён чым свой жывот падсілкаваць?.. Адкуль я яму тыя пяць рублёў вазьму... У мяне ўжо ні грошыка няма... ніводнага грошыка... для яго няма... О мой Езус! Што я нарабіла! Каб жа мне лепей у зямлю пайсці, каб жа мне лепей перад тым ногі адняло, як я тыя грошы аддала... Ой, Піліпка мой, кветачка мая, сонейка ты маё бледненькае, няма ўжо ў мяне нічога, каб паслаць табе...
І толькі цяпер зайшлася плачам, Антосік таксама расплакаўся. Нахіліўся да мацеры, што ўсё яшчэ стаяла на каленях, і асцярожна крануў яе за плячо.
- Годзе, мама, - шаптаў, - годзе! Не перажывай так! Вазьміце ўжо з маіх грошай пяць рублёў і пашліце Піліпку! Што ўжо рабіць! Ці ж я для яго пяці рублёў пашкадую. Чуеце, мама, што я кажу, ну, чуеце?
Чула. І адчувала, што тут ужо прыйшло для яе самае жахлівае. Узняла на сына мокрыя ад слёз вочы, і твар яе скрывіўся спазмамі болю і трывогі. Здушаным шэптам, выцягваючы зноў над галавой сплеценыя рукі, прамовіла:
- Сынку, ой, сынку! Не гневайся, я і тыя грошы... тыя, што для цябе былі, аддала...
Хлопец выпрастаўся, вочы ягоныя прасохлі, а на твары выступілі чырвоныя плямы.
- Калі? - крыкнуў.
- Сённячы, сёння ў горадзе, хадвакату аддала...
Настала хвіліна глухога маўчання. Па твары парабка прабягалі цені гневу, вочы яго пачалі гарэць. Ён адышоў на некалькі крокаў ад кабеты, што ўсё яшчэ стаяла на каленях, сціснуў кулакі і грубым голасам, такім, якім ніколі дагэтуль не гаварыў, крыкнуў:
- Ну, калі так, то ты сучка, а не матка!.. Я табе гэтага ніколі не дарую!
Сеў на лаву ля сцяны і, абапёршыся локцямі на калені, схаваў у далонях свой твар. Заплакаў уголас і, плачучы, гаварыў. Зайздрасць мяшалася ў ягоных словах з дзікім гневам:
- Яму ўсё, а мне нічога... як быццам я не яе дзіця. Што, ён лепшы за мяне, каб яму было ўсё, а мне нічога... Ці ж я табе што дрэннага зрабіў?.. Такі самы быў я паслухмяны і ўважлівы, як ён... Ой, каб жа знаў, што мяне Пан Бог пакараў такой паскуднай маткай, не быў бы такім... лаяў бы, дый тоўк, як іншыя сяляне са сваімі маткамі робяць... лаяць цябе і таўчы, не слухаць трэба... Калі ты такая дурная, зусім без розуму ніякага і такая сучка, што адно сваё дзіця ліжа, а другое кусае...
Потым адкрыў твар і, звярнуўшыся да Мікалая, ажыўлена размахваючы рукамі, пачаў расказваць, што адзін з грыньскіх гаспадароў хацеў яго з ягонымі ста рублямі ўзяць у прымакі да адзінай сваёй дачкі... Мар'янай дзеўку завуць, ладная дзеўка і гаспадыня добрая... Праз год вяселле было б... У прымакі пайшоў бы і сваю гаспадарку б меў... А зараз, без нічога, хто яго ў прымы возьме? Якуба Шылку возьмуць, а яму вечны адпачынак!
Кінуўся зноў да маці.
- Я ж прасіў, каб не аддавала! Аддала. Шэльма ты! За што яна мне дарогу да шчасця загарадзіла! Што я ёй дрэннага зрабіў? Чым я горшы за таго! Свіння яна, а не матка!
І зноў, закрыўшы твар далонямі, расплакаўся. Тады жаночая постаць, схіленая да зямлі, пачала пакорліва паўзці па глінянай падлозе да той лавы, на якой сядзеў разжалены і раз'юшаны парабак. Адна палова ейнага сэрца ляцела за тым, няшчасным, загубленым, другая рассцілалася ля ног гэтага беднага, якога сама ж і скрыўдзіла. Калі б раней ён гэтак загаварыў з ёй, то строга пакарала б яго, як рабіла не раз з імі абодвума за кожную правіну. Але цяпер была ўся ў слязах. Падпаўзла да яго на каленях і хацела абняць. Але ён, пачуўшы яе дотык, сарваўся з лавы, і кулаком штурхануў яе ў грудзі так моцна, што яна ажно адхіснулася і зноў упала на падлогу. Узняў на яе руку!
- О Езус! Езус! Езус!
Нічога. Яна паднялася з зямлі і, уся пахіліўшыся наперад, з выцягнутымі рукамі зноў пайшла да яго.
- Не гневайся, сынку, ой не гневайся! Ты ўжо цяпер у мяне адзін, адзіны застаўся...
- Пайшла! Прэч! Ты... - крыкнуў ён і на гэты раз кулаком ударыў у сагнутыя плечы.
- Езус! О Езус!
Аднаго забралі і пагналі далёка... другі пабіў яе... Калі пабіў адзін раз, то ўжо і заўсёды біць будзе. Страціў да яе сэрца і пашану... Езус!
Тады падняўся з лавы Мікалай, схапіў за рукаў сярмягі парабка, крыху зніякавелага, і выпхнуў за дзверы. Потым звярнуўся да Хрысціны:
- Годзе, баба, плакаць дый лямантаваць... пазычу табе пяць рублёў, каб Піліпку паслаць, як дазнаешся, куды пасылаць трэба... На адработку пазычу... адробіш!
Гучна выцер пальцамі нос і рукавом кашулі доўга выціраў вусы. Відаць, быў моцна ўсхваляваны.
Хрысціна ўхапіла руку салдата і доўга, без памяці, яе цалавала. Зможа паслаць пяць рублёў Піліпку! Што за шчасце! Але тут жа кінулася да дзвярэй. Дзе той, другі? Ці ён ужо з ёю не памірыцца... гэты адзін, адзіны, які ў яе застаўся. Куды ён пайшоў? Выбегла за хату і амярцвелымі вачыма глядзела, глядзела на Антосіка, які з задзірыста ўзнятым тварам, насвістваючы нешта са злосці, паспешлівым крокам ішоў да карчмы. Да карчмы пайшоў - і яна дарэмна ўжо клікала б яго з дарогі і забараняла б яму туды ісці... Не паслухае і яшчэ паб'е...
- О Езус!
1884
Дзюрдзі
Прадмова
У агромністай судовай зале машына правасуддзя адкрылася перад вачыма людзей ва ўсёй сваёй грознай велічы.
Быў зімовы вечар. Патокі святла з падвешаных да столі жырандоляў, з лямпаў каля белых гладкіх сцен залівалі чырвонае сукно на вокнах і сталах, стракатасць адзення і твараў тлумнай і шматлікай сёння публікі. У глыбіні залы засядалі суддзі, збоку пад адной са сцен на двух высокіх разьбяных лавах занялі свае месцы прысяжныя. Каля аднаго акна публічны абвінаваўца, схіліўшыся над ярка асветленым сталом, пільна ўзіраўся ў раскрыты звод законаў, ля другога - судовы сакратар перабіраў стос папер. Чыноўнік, прызначаны пільнаваць парадак, у шытым золатам мундзіры з пяром у руцэ шпарка і ціха перабег залу і сеў збоку. У поўнай цішыні, якую не парушала нават на момант стоенае дыханне соцень грудзей, старшыня суда голасна і выразна зачытаў абвінавачванне. Гэта не было звычайнае парушэнне закону, гэта было злачынства, страшнае злачынства, адно з тых, якія часам, нібы жахлівы сон, праплываюць перад смутным паглядам чалавецтва. Хто ж былі, да якога грамадскага класа належалі, як выглядалі тыя няшчасныя і страшныя людзі, што яго ўчынілі? Некалькі соцень вачэй адначасна зірнулі на лаву абвінавачаных.
Там, насупраць высокіх разьбяных лаваў прысяжных, сядзеў задумлівы і неспакойны судовы абвінаваўца, які нервова крэсліў алоўкам на паперы нейкія размашыстыя запісы. Вось тут, над высокай парэнчай ягонай лавы, падняліся і сталі ў яркім святле чатыры мужчынскія постаці ў доўгім турэмным адзенні. Яны толькі што ўвайшлі сюды праз нізкія дзверы, адкуль зеўрала цемра нейкага падсобнага памяшкання, і таму здавалася, што з'явіліся яны з бездані. Дзверы гэтыя зачыніліся амаль адразу ж, як толькі чатыры стражнікі пасталі з абодвух бакоў лавы, трымаючы над галовамі ўзнятыя штыкі, якія быццам купаліся ў сляпучым святле лямпаў.
Акружаныя блішчастымі вастрыямі штыкоў, стоячы твар у твар са сваімі суддзямі ў патоках святла, што высвечвала кожную рыску і амаль кожную маршчынку на тварах, чатыры падсудныя, нібы застыўшы ў сваёй скаванасці, пачалі адказваць на пытанні старшыні.
Іхнія прозвішчы?
Чатыры мужчынскія галасы досыць выразна, голасна адказалі па чарзе:
- Пётра Дзюрдзя.
- Стафан Дзюрдзя.
- Сымон Дзюрдзя.
- Клеменс Дзюрдзя.
Іхні стан?
Сяляне, земляробы і ўладальнікі зямлі. Толькі апошні ўласнай зямлі яшчэ не меў, але быў сынам і спадкаемцам першага, Пётры Дзюрдзі, які не толькі яе меў, але некалькі гадоў займаў у сваёй вёсцы важную ў грамадскім жыцці сялян пасаду старасты.
Цяпер пытанне найбольш цікавае.
Ці прызнаюцца яны, што ўчынілі злачынства, у якім абвінавачваюцца?
Зноў чатыры галасы па чарзе, хто ціха, а хто больш гучна, але аднолькава выразна адказалі:
- Прызнаюся.
Прызнаюцца. Значыць, няма ўжо сумнення, што яны ўчынілі гэтае злачынства. Не жабракі, не валацугі, не пралетарыі, што жывуць у атрутнай атмасферы пякучай зайздрасці і подлага разбою, але земляробы, якім божыя вятры прыносяць моц і здароўе... гаспадары, якім уласная зямля родзіць буйное калоссе... працаўнікі, абпаленае сонцам чало якіх па чысціні і велічы можа зраўняцца з чалом, увенчаным лаўрамі. Што ж гэта такое? Ці яны нарадзіліся ўжо вылюдкамі? Ці калі былі яшчэ ў калысках, геній злачыннасці адурманіў іх сваім дыханнем? Ці яны не мелі сэрца і сумлення ў сваіх грудзях і ніводнай з тых струн дабрыні, літасці, справядлівасці, якія векавым мазалём выпрацавала чалавецтва ў сваім лоне? Можа, гэта былі вар'яты, ідыёты, дурні, што не маглі адрозніць добрае ад ліхога?
Дзіўная рэч. Дарэмна некалькі соцень людскіх вачэй утаропілася ў іхнія твары: сувязі паміж імі і тым, што зрабілі, знайсці было немагчыма. Не выглядалі ані на тых, што прыходзяць у свет са злачыннымі задаткамі, ні на вар'ятаў, ні на ідыётаў.
Першы з іх, якога звалі Пётра Дзюрдзя, быў высокі, хударлявы і ўжо немалады, але яшчэ моцны і дужы чалавек. Густыя цёмна-русыя валасы яго, прысыпаныя сівізной, былі такія доўгія, што ажно спадалі на каўнер турэмнай апраткі. Абрамлены гэтымі доўгімі з лёгкай сівізною валасамі і коратка падстрыжанай бародкай яго бледнаваты твар прыемна ўражваў сваёй лагоднасцю і сур'ёзным выразам. Шчокі, схуднелыя, можа, у вязніцы, падкрэслівалі правільны і прыгожы авал, вусны пад пшанічнымі вусамі крыху дрыжэлі, на высокім ілбе цямнела некалькі глыбокіх маршчын, а шэрыя задумлівыя вочы з-пад навіслых і густых броваў глядзелі наўкол паважным і вельмі сумным паглядам. У час, як толькі стаў ля лавы абвінавачаных, можна было заўважыць ледзьве відочны рух рукі, якім на сваіх грудзях накрэсліў знак крыжа, а калі ўжо адказаў на ўсе зададзеныя пытанні, абапёр складзеныя рукі на парэнчы лавы і падняў вочы ўгору. У гэты час на ягоным твары з'явілася нешта летуценнае, нешта, што выяўляла пакорліва шаптаную ў глыбіні душы малітву. Неўзабаве, аднак, павекі прыкрылі яго разамлелыя зрэнкі, карак прыгнуўся, галава звесілася на грудзі і ўжо так са складзенымі рукамі ён стаяў да канца, паважны, лагодны і вельмі зажуроны.
Зусім непадобным да Пётры быў ягоны стрыечны брат Сцяпан. Таксама высокі, але плячысты і статны брунет з чорнымі, як ноч, валасамі і чорнымі густымі вусамі, быў бы ён цудоўнай выявай моцнага, пародзістага і прыгожага селяніна, калі б не заўчасна састарэлы твар. Яму не было яшчэ і сарака, а прадаўгаватыя і правільныя рысы яго твару былі так пераараныя і зморшчаныя, што, здаецца, на ім нельга было знайсці ніводнага гладкага месца. Здавалася, што нейкі вялікі агонь абпальваў гэты твар да таго часу, пакуль скура яго не зрабілася цёмнай, амаль карычневай. Відаць было і тое, што не фізічныя пакуты зрабілі яго такім, а знішчылі і спалілі яго раптоўныя жарсці і патаемныя згрызоты. Твар гэты быў пануры і роспачны, смелы і разумны. Чорныя Сцяпанавы вочы абыякава, але разумна і нават жвава глядзелі проста перад сабой, у яго паставе і рухах адчувалася энергія, лішак якой павінен быў знаходзіць сабе выйсце ў нястрымнай, раптоўнай запальчывасці.
Трэцім і цалкам адрозным ад іх быў Сымон Дзюрдзя. Нізкі, худы, з хвалістымі, зблытанымі валасамі, якія амаль закрывалі лоб, з трошкі прыадкрытымі вуснамі, малым кірпатым носам, уціснутым ля самага лба. Быў гэта немалады чалавек, брыдкі, адурманены відавочным злоўжываннем алкаголю і зведзены ім да жывёльнага стану. Ягоныя вочы п'янтоса з бледна-блакітнымі зрэнкамі аплывалі хваравітай вільгаццю, тоўстым і чорным пальцам абціраў ён часам слёзы з павек і бессэнсоўным рухам размазваў іх па худой пажоўклай шчацэ. Ягоныя рухі, позірк і постаць выяўлялі разжаленасць, змешаную са страхам. Устрывожаны, раздражнёны і адурэлы, не ведаў, што рабіць з рукамі, якія то складаў, то апускаў, не закрываючы пры гэтым ні на хвіліну рот.
Наймаладзейшым з усіх, зусім яшчэ маладым, бо меў толькі-толькі дваццаць два гады, быў Клеменс, сын былога старасты Пётры Дзюрдзі. Гэты прыгожы светлавалосы хлопец, круглатвары, румяны, з блакітнымі, як неба, вачамі, выглядаў дзікім макам, што буйна расцвіў сярод поля і быў раптоўна перасаджаны ў гэты людскі тлум, у гэтую прасякнутую штучным святлом атмасферу, напоеную грозьбай непазбежнага прысуду. Сорам быў галоўным пачуццём, якое малявалася на ягоным юначым і свежым, як ранак, твары. Калі першы раз звярнуліся да яго позіркі натоўпу, агністая чырвань заліла яму шчокі і лоб. Зачырванеўся зноў, кажучы: «Прызнаюся!», і потым чырванеў штораз, калі падчас судовага працэсу згадвалася ягонае імя. Задумваўся часам і глядзеў кудысьці далёка-далёка. Тады набягалі на ягоныя вочы слёзы. Але часам маладая цікавасць брала верх над усім іншым. Тады з-пад павек нясмела, але з цікаўнасцю прыглядваўся ён да ўсяго, што яго акружала і аб чым пад сваёй страхою ён нават не сніў. Божа мой, як тут светла, як быццам расчыніліся нябёсы і ўсё сваё святло вылілі на зямлю, як тут людна, нібыта збеглася сюды паўсвета, якія прыгожыя ва ўсіх строі, нібы тут павінен адбыцца нейкі вялікі і вясёлы фэст. А ён чаго тут? Бандыт, якога павінны судзіць. На колькі засудзяць? Адзін толькі Бог ведае. За гэтымі сценамі веюць божыя вятры, лятуць да ягонай роднай вёскі, лятуць да хаты, дзе старая маці засталася з заламанымі рукамі, лятуць да таго поля, якое ён ужо некалькі гадоў араў, калі сонейка свяціла ясна, пахлі зёлкі, сэрца білася роўна, ціха, вясёла, не так, як цяпер, ажно калоціцца ў грудзях ад сораму і трывогі, нібы звон, што б'е на хаўтурах...
Значыць, вось гэтыя чацвёра ўчынілі страшнае злачынства, панурае, як сон зімовай завірушнай ночы. Тады таксама была зімовая завейная ноч... Але чаму? Як? Пад уплывам якіх спакус і падшэптаў?
З выказванняў сведкаў, з судовых роспытаў, са старанна выслуханых пазней людскіх апавяданняў, з прызнанняў, якія давалі падсудныя свайму абаронцу, ад пачатку і да канца свайго адкрылася перад тымі, хто прагнуў яе спазнаць, наступная гісторыя.
І
У Сухой Даліне панаваў відочны разумовы рух, які часам дасягаў вяршынь абурэння. Што ж так абыходзіла жыхароў гэтай вёскі, якая доўгай чарадой, можа, сорак хат і гародаў, досыць маляўніча расцягнулася сярод палёў, асінавых і бярозавых гаёў, што аздаблялі яе? Большасць хат тут мела заможны выгляд; былі, праўда, між імі і аселыя, спарахнелыя развалюхі, але не бракавала і такіх, што свяціліся белымі комінамі, вялікімі вокнамі і акуратнымі ганкамі, абапёртымі на слупкі, з прыладжанымі на іх вузкімі лавачкамі для сядзення. Хвалістыя палі мелі дагледжаны і пладародны выгляд, за імі зелянелі лугі і пашы, у гародах стаялі саспелыя густыя каноплі, адцвітала бульба, абяцаючы добры ўраджай, даспявалі вялікія качаны капусты, густа пасаджаныя вішні павінны былі даваць шмат ягад. Значыць, нястача заглядала сюды толькі час ад часу і толькі ў бяднейшыя хаты; самыя заможныя выглядалі так, як быццам у іх не бракавала не толькі хлеба, але нават малака і мёду, а можа, і грошай. Дык які ж неспакой узрушыў у гэты прыгожы летні вечар жыхароў вёскі? Пра што так ажыўлена гаварыла грамадка баб перад адной з найбольш багатых сядзіб, што да яе далучаліся нават старэйшыя і малодшыя дзеці? Дзяўчаткі ад сямі да чатырнаццаці гадоў, у сініх спаднічках і шэрых кашульках, босыя, з чырвонымі хусткамі на галовах, з-пад якіх выбіваліся русявыя кудзеркі, стаялі пад плотам чародкай і, сплёўшы на спаднічках малыя, чорныя, як зямля, рукі, з цікавасцю глядзелі шырока расплюшчанымі вачамі, а ў іх блакітных ці карых зрэнках вячэрняе сонца рассыпала рухомыя іскры. А бабы гаварылі, махалі рукамі, крычалі. Хлопцы, рознага ўзросту, стаялі за бабамі, але не так спакойна, як дзяўчаткі, што ўмасціліся пад плотам. Таксама босыя і светлавалосыя, апранутыя ў шэрае палатно, уціскаліся яны паміж мацяркамі і цёткамі, узнімалі да твараў кабет свае загарэлыя смелыя і вясёлыя тварыкі, крыўляючыся, свавольна перадражнівалі бабскую гамэрню і зацятасць. Старэйшыя цягнулі кабет за фартухі і нахабна ўмешваліся ў гаворку; адзін з наймалодшых, можа, пяцігадовы, у доўгай, ажно да пят, кашулі, з вялікім жыватом і апухлымі жоўтымі шчокамі, трымаў увесь час пальцы ў засліненых вуснах і бяздумнымі нерухомымі зрэнкамі глядзеў у твар сваёй мацеры і плаксівым працяжным голасам час ад часу ныў:
- Та... та!
Каля хаты, на вузкім дзядзінцы, дзе тоўпіліся бабы і дзеці, таксама чуўся нейкі гоман, але значна меншы, бо тут сабралася грамадка мужчын, што гаварылі няшмат і цішэй за жанчын. Адзін з іх, укленчыўшы ля дзвярэй стайні, расшчапляў сякерай на дробныя трэскі палена, быў моцна захоплены гэтай працай, як быццам выконваў надзвычай урачыстую і вельмі важную работу. Гэты селянін, з пахіленай галавой і прыгнутымі плячамі, ужо немалады і хударлявы, але яшчэ моцны і здаровы, быў адным з найзаможнейшых і найлепшых гаспадароў Сухой Даліны, уладальнікам гэтага дому. Яго звалі Пётра Дзюрдзя. Каля яго стаялі двое ягоных сыноў, маладыя, але ўжо дарослыя хлопцы, далей - стрыечны брат Пётры, аднак зусім непадобны да яго, Стафан, альбо Сцяпан, як звалі яго ў вёсцы, Дзюрдзя, які прыглядваўся да ягонай працы з панурым выразам на заўчасна састарэлым і нібыта абпаленым твары; яшчэ далей стаяў таксама Дзюрдзя, што называўся Сымон, змізарнелы і знішчаны, які за кожным уздыхам выдыхаў з сябе моцны пах гарэлкі. Відаць, гарэлка зацягнула бялкі ягоных вачэй крывяністаю плёнкай, высушыла і зжаўціла шчокі, можа быць, была яна таксама прычынай падранай кашулі і таго, што быў босы, у той час як іншыя былі ў прыстойных даматканых сярмягах і грубых, але высокіх, ажно да каленяў, ботах. Апрача пяці Дзюрдзяў было яшчэ там некалькі маладзейшых і старэйшых сялян, больш ці менш ажыўленых, якія, аднак, здавалася, былі таксама моцна зацікаўленыя тым, што вырабляў Пётра Дзюрдзя, яны пераглядваліся паміж сабой, пасмейваючыся, часам паціскалі плячыма і перакідваліся словам. А перад брамай усё яшчэ гаманілі кабеты, крычалі і махалі рукамі. Часам тая ці іншая ад вялікай узбуджанасці ажно прысядала да зямлі ці біла рукамі ў плечы і шчокі суседак. А тыя, павярнуўшыся, паспешліва адпіхвалі яе і правілі далей сваё ажно да страты дыхання, напружваючы галасы да найвышэйшых і самых прарэзлівых гукаў людской гартані. Якраз такім голасам адна з іх, павярнуўшыся да дзядзінца, загукала:
- Пятрук! Гэй, Пятрук! Скончыш ты калі ці не? А то сонца зойдзе і сабакі, а не людзі, пачнуць хадзіць па палях!
- Пара ісці, далібог, пара! - хорам паўтарыла некалькі пісклівых жаночых галасоў.
Іншыя дадалі:
- Ці вам не сорам, Пятрук, так марудзіць? Эх, дужы мужчына! А баба хутчэй бы тых трэсак нашчапала, як ён... вялікі гаспадар!
Пётра Дзюрдзя гэтых выкрыкаў, звернутых да яго, нібыта не пачуў; і галавы не падняў, і вуснамі не паварушыў. Усё шчапаў і шчапаў палена на тоненькія трэсачкі з такой сур'ёзнасцю і ўрачыстасцю, што магло здацца, нібыта вось-вось перажагнаецца і працу сваю пажагнае, такой была яна для яго важнай і амаль святой. Двое сялян, што стаялі паблізу, адначасова спыталі ягонага стрыечнага брата Сцяпана Дзюрдзю:
- Няма! Ну, і ані трошачкі няма?
Зморшчаны, учарнелы Сцяпан адказаў:
- Так, як няма нічога! Кроплю з сябе пусціць і, каб яе забіў, больш ужо не дасць! Дзіцяці, як раскрычыцца, няма чаго ў губу даць...
- А-а-а-а! - голасна і працяжна дзівіліся тыя.
- А перад тым як было? - пацікавіўся нехта збоку.
- Перад тым, - адказаў селянін, - бывала, і больш як гарнец дадуць...
- Дзве?
- А дзве.
- То так, як у мяне! - заўважыў мізэрны Сымон. - Адна толькі, а бывала, з гарнец дасць...
Сяляне штурхануліся локцямі і пераглянуліся між сабой, паглядаючы на панурага Сцяпана.
Азваўся нейчы жартаўлівы голас:
- Ой, будзе табе, Сцяпане! То ж там у цябе зараз гарачае пекла.
Другі з грубым смехам дакінуў:
- Я ж учора чуў, як тая верашчала ў сваёй хаце, як ачынёна*...
* Ачынёна (дыялект.) - вар'ятка.
- Хто? - спытаўся нехта збоку.
- А Разалька, Сцяпанава жонка...
- Ой, злосная баба, дык злосная... як агонь... - дадаў адзін з суразмоўцаў.
Сцяпан яшчэ ніжэй схіліў галаву і маўчаў.
Ад брамы даляцеў зноў той самы жаночы голас, толькі яшчэ больш прарэзлівы і раззлаваны:
- Пятрук! Ой, Пятрук! Скончыш ты калі ці не?
Мужчыны зарагаталі.
- От, як Сцяпанава жонка галосіць, так пільна ёй ведзьму лавіць! Гэй, Пятрук, хутка ідзі, бо баба як раззлуецца, дык бяда будзе... ты ўжо ёй рады не дасі... паб'е!..
Пётра Дзюрдзя аддаў аднаму з сыноў сякеру, каб той занёс яе ў хату, а сам прыўзняўся з каленяў і, пэўна, не таму, што перапалохаўся гневу Сцяпанавай жонкі, а таму, што ўжо скончыў сваю работу. Пад сцяной стайні ляжала вялікае бярэмя тонкіх, сухіх, адборных для распальвання паленцаў. Пятро схіліўся, узяў гэтае бярэмя і выйшаў з ім за браму. Тут прывіталі яго гучныя крыкі баб і акружыў дзяціны рой. Дзяўчаткі паадрываліся ад плота і спаважна падыходзілі да яго, хлапчукі, як жарабяты, скакалі вакол, з падбрыкваннем і віскам.
- Прэч пайшлі! - крыкнуў Дзюрдзя на дзяцей, якія тут жа разбегліся ва ўсе бакі, але, запыніўшыся паблізу, усё прыглядаліся да дроў, што ён нёс, быццам бачылі іх упершыню ў жыцці.
Адна з кабет, якраз тая, што вяла паміж іншымі рэй, высокая, худая і смуглявая, з чорнымі гарачымі вачыма, Сцяпанава жонка, Разалька, выскачыўшы наперад і ўпёршыся рукамі ў бокі, з вялікім імпэтам спыталася ў Пётры:
- А дрэва асінавае?
- Ну, а якое ж? - пагардліва азваўся сур'ёзны мужчына.
- Ці ж і праўда асінавае?
І зноў пачала зацята:
- Бо калі не асінавае, дык нічога з таго не будзе... ведзьма не прыйдзе на іншае дрэва, толькі на асінавае... Прысягні, Пятрук, што асінавае дрэва ўзяў, прысягні тут жа, зараз пальцы на крыж злажы і прысягні, што асінавае...
Задыхаючыся ад хуткай гаворкі, торгала рукаў і полы саматканай Пётравай світкі, локцямі адштурхоўвала ад сябе таварышак, што спрабавалі, цягнучы яе за плечы і кашулю, паўстрымаць яе заўзятасць. Хацеў зрабіць гэта і Сцяпан. Цёмныя вочы яго заіскрыліся, сціснутым кулаком ён ударыў жонку ў плечы так моцна, што яна пахіснулася і, відаць, упала б праз некалькі крокаў, каб не абаперлася рукой аб плот. Аднак хуткая, як бліскавіца, і спрытная, як вавёрка, яна ўмомант падскочыла да мужа, гучна пляснула яму па твары і, больш не зважаючы на яго, пабегла зноў за Пётрам, забягаючы таму наперад і на розныя лады паўтараючы:
- А асінавае дрэва? Сапраўды асінавае?.. Прысягні, Пятрук, што асінавае...
У грамадзе, што ішла за Пётрам, выбухнуў гучны рогат. Сцяпан ішоў, звесіўшы галаву, маўклівы, як нябожчык. Да шчакі, якая ад поўхі налілася крывавай чырванню, нават не даткнуўся, а цёмная і грубая скура ягонага твару так зморшчылася, што не засталося на ёй ніводнага роўнага месца. Вочы, з якіх ляцелі іскры, ён убіў у зямлю, а праз сціснутыя зубы выцадзіў кароткі і невыразны праклён. Відаць, ён саромеўся і адначасова ўвесь дрыжэў ад абурэння.
- Стыдна! - гучна сказала немаладая, змучаная хваробамі, але яшчэ прыгожая жонка Пётры Дзюрдзі, найлепш сярод іншых кабет апранутая і найменш крыклівая. - Я з маім век пражыла, сыноў пагадавала, што выраслі, як тыя дубы, а ніколі паміж намі сварак і боек не было, далібог, не было.
- Стыдна! - паўтарыла некалькі галасоў, а адзін з мужчын, паказваючы на Сцяпана, з усмешкай дадаў:
- Такі з яго мужык? Бабе кіраваць дазваляе! Я б яе...
Над гаманой і рогатам натоўпу зноў узнёсся Разальчын голас, але на гэты раз настолькі роспачны і тонкі, як бы ёй хто нож да горла прыставіў:
- А асінавае дрэва? Пэўна асінавае? Прысягні, Пятрук, што асінавае...
Стары, невысокі і худы селянін, што зваўся Якубам Шышкам, выйшаў з натоўпу і падышоў да кабеты, якую прыводзілі ў шаленства сумненні, з якога дрэва нашчапаны трэскі. Ён паважна прамовіў:
- Не дурыся, Разалька! Я ж там быў і бачыў, што дрэва асінавае... То ж і ў мяне няшчасце... і я хачу той праклятай ведзьме ў вочы зірнуць... ці ж я б пагадзіўся, каб дрэва іншае было, не асінавае?..
Словы гэтыя нібы халоднай вадой абдалі Разальку, замоўкла, і, крыху адстаўшы ад Пётры, паспешлівым і хісткім крокам, што так уласцівы нервовым і неспакойным істотам, далучылася да гурту іншых жанчын. Зрэшты, па меры шэсця грамада змяншалася. На панадворках хат, якія міналі, рыкалі толькі што прыгнаныя з пашы каровы, дрыготкім блёкатам азываліся авечкі, нераспрэжаныя плугі і бароны стаялі так, як пакінулі іх гаспадары, відаць, гнаныя спехам і цікаўнасцю. То тут, то там нехта з тых, хто заставаўся ў хаце, распальваў у печы, і залацістыя бляскі агню за малымі вокнамі нагадвалі пра голад, запрашаючы на вячэру. Тады мужчыны і кабеты адлучаліся ад тлуму і знікалі за брамамі дзядзінцаў альбо ў хатах. Перад тым, аднак, збіваліся на колькі хвілін у невялікія чародкі і перакідваліся абрывістымі фразамі, якія павінны былі сцісла перадаць усе іхнія думкі.
- Камедыя! - паціскаючы плячыма, казалі адны.
- Хай тую камедыю ліха возьме! - сярдзіта абзываліся жанчыны. - Гэта бяда, згрызота, вялікая ўтрата, а не камедыя...
- Цікава! Ну, цікава, хто гэтая ведзьма?
- Прыйдзе яна на агонь ці не?
Гэтае апошняе пытанне завісла на ўсіх вуснах; розныя галасы, мужчынскія і жаночыя, дзіцячыя, старыя і маладыя, паўтаралі яго ў хатах, аборах, стайнях, на дзядзінцах і каля студні, дзе дзяўчаты пад скрып жураўля чэрпалі ваду.
- Прыйдзе яна на агонь ці не?
Самыя старэйшыя адказвалі:
- Чаму ж ёй не прыйсці! За дзядоў і прадзедаў нашых прыходзіла, то і зараз прыйсці павінна...
А Пётра Дзюрдзя ў той час усё ішоў наперад павольным і размераным крокам. Выходзячы са свайго двара, ён надзеў на густыя, пабеленыя ўжо сівізною валасы старую, абшытую аўчынаю шапку. У доўгай палатнянай світцы, пафарбаванай у чырвоны колер, у высокіх ботах і ў гэтай шапцы, аўчынка якой звісала над брывамі, з бярэмем дроў, меў ён выгляд святара, які рыхтуецца да выканання ўрачыстага абраду. Выраз ягонага хударлявага з кароткай бародкай твару зусім не быў ані панурым, ані раззлаваным, а толькі роздумным і амаль урачыстым. Маўчаў, як нябожчык, глядзеў перад сабой шэрымі вачыма, у якіх адбівалася пакорлівасць і нейкая нямая просьба, звернутая невядома да каго. Можна было падумаць, што ў глыбіні сваёй душы ён у гэты час горача маліўся. Адразу ж за ім ішлі два ягоныя сыны, высокія, светлавалосыя, з адкрытымі і вясёлымі тварамі хлопцы; далей, нізка схіліўшы галаву, цяжкім крокам ступаў Сцяпан, побач валокся ў сваім падзёртым адзенні, з прапітым тварам Сымон Дзюрдзя і вельмі паважна крочыў стары невысокі сівы Якуб Шышка. З жанчын засталіся толькі жонкі трох Дзюрдзяў і нейкая гожая дзяўчына, што весела зіркала час ад часу на маладога Клеменса Дзюрдзю. Ёю і заканчвалася шэсце. Усе дзеці, як дзяўчаткі, так і хлопчыкі, надта ж хацелі далучыцца да працэсіі, але іх адагналі, і застаўся толькі адзін чатырохгадовы хлапчынка ў доўгай кашулі, з выпучаным жыватом і апухлымі шчокамі. Хутка-хутка перабіраў ён сваімі малымі ножкамі, дрыпаючы па чорнай, няроўнай вясковай вуліцы ўслед за натоўпам і час ад часу плаксіва, працяжна клікаў:
- Та... та!
Аднак людзі не зважалі на гэты дзіцячы покліч. То тут, то там зрываліся са стрэх галубы і з салодкім буркатаннем узляталі ў паветра на серабрыстых ці ружовых крылах; шыкоўныя, у рознакаляровым апярэнні пеўні, спалоханыя тупатам шматлікіх крокаў, цяжка ўздымаліся з зямлі і сядалі на платах, праз адчыненыя брамы выбягалі жоўтыя, чорныя і рабыя сабакі, пазнаўшы сваіх, з цікавасцю альбо абыякава паглядалі на натоўп. Недзе там за вёскай, за палямі і гаямі, павінна ўжо было садзіцца сонца, бо апошнія яго промні кідалі на сцены хат і людскія твары мігатлівыя ружовыя водбліскі. Яшчэ толькі што рубінава-чырвоныя, шыбы вокнаў бляклі і згасалі, затое ўсё часцей залаціў іх бляск ад распаленага ў печах агню. Дымы над комінамі, перад тым румяныя і серабрыстыя, шарэлі, рык быдла, бляянне авечак, стук адчыняных і зачыняных брам ціхлі і замаўкалі.
За вёскай, за палямі і гаямі цёмныя густыя хмары паўкругам ахапілі заходні край неба; сонца прабівала яшчэ іхнюю глыбіню пурпурам і фіялетам, але само было ўжо нябачным. Пад апошнімі, яшчэ іскрыстымі бляскамі яго ўзносілася над зямлёй бледнае і амаль бэзавае, далей ад небакраю цямнейшае, а ў цэнтры амаль сапфірнае неба. Зямля вельмі павольна пакрывалася змрокам, настолькі празрыстым, што выразна адбіваліся ў ім жоўты колер ржышча і прывялых лугоў, шараватая зеляніна гаёў і пясчаная бель дарог, што беглі праз поле. Менш чым за вярсту ад крайніх вясковых хат чатыры дарогі разбягаліся з аднаго месца ў розных кірунках. Адна з іх вяла да вёскі, другая - няроўная, вілася і знікала недзе ў невідочнай воку далечыні, трэцяя - прамая і гладкая, сваім доўгім канцом упіралася ў найбліжэйшы гай, чацвёртая, самая кароткая, абсаджаная вербамі і бярозамі, заканчвалася ля плота, што акружаў пабудаваную наводшыбе самотную хату ў засені старых дрэў. Недалёка ад гэтай хаты стаяў невялікі будынак, нізкі і без акон, у якім адразу кожны, хто хоць трошкі ведае вёску, распазнаў бы кузню. Гэта было скрыжаванне дарог. На месцы, з якога разыходзіліся яны ў розныя бакі свету, на фоне густых зараснікаў алешніку і зеляніны навакольнага поля, рваўся ў неба стары высокі крыж. Насупраць крыжа, аддзелены ад яго вузкім пасам дарогі, ляжаў аграмадны, парослы шэрым мохам валун. За колькі крокаў ад валуна Пётра Дзюрдзя спыніўся і скінуў на зямлю сваю ношу. Выпрастаўся, аддыхаўся, зірнуў на неба і, дастаўшы з кішэні світкі крэсіва, моўчкі пачаў выкрасаць агонь. Глыбокая ціша запанавала таксама і сярод людзей, што акружалі яго. Збіліся яны ўсе ў цесны гурт, вочы ўтаропілі на ягоныя рукі і, здавалася, затрымалі на момант дыханне ў грудзях. Відаць, забыліся на ўсё, што не было звязана з гэтым асаблівым дзействам, дзеля якога сюды прыйшлі. Сцяпаніха моцна сцяла вусны, Пётрава жонка і адзін з ягоных сыноў, наадварот, раскрылі раты так шырока, што ў іх спакойна магла заляцець якая-небудзь невялікая птушка. Якуб Шышка выпрастаўся і стаў у такой урачыстай паставе, што выглядаў намнога вышэйшым, ягоная ўнучка, тая гожая дзяўчына, якая ўсё паглядала на Клеменса Дзюрдзю, цяпер з цікавасцю і жахам на твары схавалася за плячыма прыгожага хлопца, уся прыціснулася да яго і сваю бараду паклала яму на плячо. Хлопец, найменш сярод прысутных заняты тым, што адбывалася, адразу ж адчуў гэтае збліжэнне, трошкі ўсміхнуўся, ці то з задавальненнем, ці то з пагардай. Здавалася, што крыху пагарджаў і прывабнай Франькай, і тым, што рабілася і павінна было рабіцца перад ягонымі вачыма. Пётра Дзюрдзя пахіліўся да зямлі і частка прынесеных ім сухіх трэсак выбухнула агнём. Чатыры жанчыны ўскрыкнулі ў адзін голас:
- Езус!
Чаму агонь так моцна перапалохаў ці ўзрушыў іх? І з бляскам, і з гарачынёй яго асвоіліся яны ад першага дня свайго існавання, ад раніцы да вечара кожнага дня! Зараз магло падацца, што яны ніколі ў сваім жыцці агню не бачылі. Усе чатыры крыкнулі разам «Езус!», а потым Сцяпаніха павяла далей:
- А мой Езус, Езус найміласэрнейшы!
Петрачыха раз за разам голасна ўздыхала. Сымоніха ківала галавой і таксама ўздыхала. Франька ж, абхапіўшы абедзвюма рукамі плечы Клеменса, так моцна сціснула яго, што хлопец адштурхнуў яе і пагардліва буркнуў:
- Адчапіся! Чаго да мяне прыклеілася... як той клешч!
Абазваная кляшчом, дзеўчына, аднак, не адчапілася і, прыціскаючыся яшчэ мацней да спіны хлапца, напаўголаса ў самае ягонае вуха пішчала:
- Ай, Клеменс, Клеменс, Клеменс! Ай, ай, Клеменс!
Мужчыны маўчалі, неўзабаве змоўклі таксама і кабеты, зноў пасціскалі вусны ці шырока параскрывалі раты і, стаіўшы дыханне, чакалі. Усе чакалі... чаго? Што зробіць агонь, які, жоўтым языком абдымаючы асінавыя паленцы, гарэў спачатку нізка, ля зямлі, а потым полымя шуганула ўгору.
На палях было пуста і ціха. Хмара, што стаяла на захадзе, цалкам згасла, толькі бледны залацісты водбліск, што выплываў з-пад яе, асвятляў небакрай. Недзе за ўзгоркам загрукатаў воз і змоўк удалечыні; ад вёскі далятаў сабачы брэх і глухі пошум людскога мурашніку, на ніводнай з дарог, што разыходзіліся ад крыжа ў чатыры канцы свету, не было відаць жывой душы, толькі ў канцы адной з іх разгарэліся чырванню дзверы кузні і азвалася адтуль некалькі ўдараў молата, якія голасна і працяжна паўтарыла рэха ў бліжэйшым гаі. Але потым некалькі доўгіх хвілін не абзываўся нават кавальскі молат, затое ў нізкіх вербах, што раслі пры дарозе, якая вяла да кузні, плаксіва заскуголіў ляляк. У людской грамадзе, што тоўпілася ля агню пры абымшэлым валуне насупраць крыжа, малады мужчынскі голас гучна і выразна прамовіў:
- Альбо гэта праўда?
Усе, нават паважны і засяроджаны ў сабе Пётра Дзюрдзя, азірнуліся на яго. Гэта сказаў высокі і ладны Клеменс.
- Што такое? што такое? што ты кажаш? - застракатала Сцяпаніха.
- Альбо гэта праўда, што ведзьма на агонь прыйдзе? - пераступаючы з нагі на нагу, паўтарыў хлопец.
На гэты раз усе кабеты шырока паадкрывалі раты, а Франька напаўголаса зноў заенчыла:
- Ай, Клеменс, Клеменс!
Але сівы, худы і нізкі Якуб Шышка ўрачыстым голасам адказаў:
- За дзядоў і прадзедаў нашых прыходзіла, то чаму ж бы і зараз не павінна была б прыйсці?
- А-л-е! - паўтарыў хор галасоў.
Клеменс зноў пераступіў з нагі на нагу і не так смела, як раней, заўважыў:
- Можа, яе і зусім на свеце няма?
- Каго? - заверашчала Сцяпаніха.
- А ведзьмы... - ужо завагаўшыся, адказаў хлопец.
О! На гэты раз супраць такога ўжо зусім скрайняга сумнення выбухнула цэлая бура. Сцяпаніха, узяўшы рукі ў бокі, падскочыла да Клеменса.
- Ведзьмы няма? - крычала. - А чаму малако ў кароў прапала? Ці то я лгу, што прапала? Калі я лгу, то спытайся ў роднай маці, ці не прапала?.. І ў Сымона спытайся, і ў Якуба, і ўва ўсіх... Ой! бедная ж мая галовачка! Малака ў кароў і кроплі няма... дзіцяці ў губу нечага даць... а ён кажа, што ведзьмы няма... Ой, доля мая нешчаслівая! Ой, паскуднік ты, недавярак, гератык такі, што хай Пан Бог бароніць...
У гэты паток жаночай лаянкі і крыкаў Клеменс здолеў укінуць яшчэ некалькі слоў, здаецца, больш каб падражніць.
- Вядома! Суша такая, што хай Пан Бог бароніць, паша кепская, дык і малако прапала...
Але на гэты раз да сына звярнуўся сам Пётра Дзюрдзя, які свяшчэннадзенічаў у гэтым урачыстым акце, і лагодна з вялікай сур'ёзнасцю пачаў гаварыць:
- Годзе, Клеменс, калі нашыя дзяды і прадзеды ў гэта верылі, мусіць, гэта праўда. Не брашы дарма і чакай. Можа, Божы цуд з'явіцца для нас нягодных, і тая, што нам такую крыўду ўчыніла, прыйдзе на гэты агонь, запалены з асінавага дрэва, на якім павесіўся Юда, сабачая ягоная душа, што ў жыдоўскія рукі выдаў Пана нашага Езуса Хрыстуса. Аман.
Гэтай прамове адказала некалькі гучных уздыхаў, над якімі ўзвіўся прарэзлівы, вісклівы, зацяты голас Сцяпаніхі:
- А асінавае дрэва? Пэўна асінавае?
Але Якуб Шышка сцішыў неспакойную кабету, і зноў у грамадзе і наўкол яе запанавала ціша. У нізкіх вербах ля дарогі заенчыў ляляк, за некалькі крокаў ад людзей, што стаялі ля агню, слабы, змучаны дзіцячы голас паклікаў, плачучы:
- Та... та!
Ніхто на той голас беднай малечы не звярнуў увагі, апроч панурага Сцяпана, які азірнуўся, ступіў некалькі крокаў і з глухім сварлівым бурчаннем падняў з зямлі хлопчыка ў кашулі з выпучаным жыватом, апухлымі шчокамі, з пальцамі, засунутымі ў рот і блакітнымі вачыма, поўнымі слёз. Гэта быў ягоны і Разальчын сын, адзіны. З сярдзітым бурчаннем Сцяпан падняў яго з зямлі, але адразу ж моцна абхапіў рукамі і прыціснуў да грудзей, босыя ножкі яго, мокрыя ад вячэрняй расы, прыкрыў крысом сваёй світкі. Дзіця пахіліла на ягонае плячо ацяжэлую галаву і адразу ж заплюшчыла вочы. Ой, відаць, патрабавала яно, нязмерна патрабавала таго добрага, салодкага малака, якое ад кароў ягоных бацькоў адабрала злосная ведзьма!
Ціха і ціха! На полі і дарогах ні жывой душы. У кузні зноў чуецца стук молата, рэха паўтарае яго ў бліжэйшым гаі, агонь у ціхім паветры гарыць павольна, але ўсё вышэй. Пётра падкінуў яшчэ добрую вязанку дроў. Сцяпанісе не церпіцца спытацца зноў: «Ці асінавыя дровы? Ці сапраўды асінавыя?» Але яна трошкі баіцца Пётры і старога Шышкі, дык маўчыць і толькі нецярпліва абедзвюма рукамі камечыць свой фартух. Полымя ўзляцела высока, і бляск яго ўпаў на крыж, што стаіць насупраць, іскры залатым роем павіліся па ім усё вышэй і вышэй ажно да распяцця. Убачыўшы раптам крыж у залатым бляску, усе, без выключэння, пахілілі галовы і перажагналіся, павольна, набожна...
І тут за ўзгоркам на дарозе, якая вілася і знікала ў прасторах, пачулася яшчэ далёкая, але шырокая песня. Па сцішаных прасторах, па пустых палях, па задрамалым свеце гэты спеў плыў меладычна і шырока на далікатнай і смутнай ноце. Жаночы голас, што спяваў гэтую песню, быў моцны, чысты, голасна і выразна ляцелі ў прастору словы пра закаханых:
- Цераз рэчаньку, цераз быструю
Падай ручаньку, падай мілую;
Цераз балота, цераз рудэнька
Хадзі да мяне, маё сардэнька.
На тварах грамады, што стаяла каля агню, насупраць пазалочанага крыжа, адбіліся змяшаныя пачуцці задавальнення, жаху, але найбольш цікавасці.
Нават недаверлівы Клеменс шырока расплюшчыў вочы і ўзняў руку, каб перажагнацца яшчэ раз, але ад хвалявання затрымалася яна ў паветры.
- Ідзе, ужо ідзе! - зашапталі кабеты.
Франька ад страху перад ведзьмай прысела да зямлі, але з усяе сілы трымалася рукамі за полы Клеменсавай світкі.
Нябачная жанчына, набліжаючыся, спявала далей:
- Гдзе ты, дзеўчына, мыслямі блудзіш?
Скажы ты праўду, каго ты любіш?
- Ой, знаю, знаю, каго кахаю,
Толькі не знаю з кімся звянчаю!
На гэты раз тры Дзюрдзіхі адначасова пераглянуліся.
- Каваліха, ці што? - шапнула Пётрава жонка.
- Але! - прашаптала Сымоніха. - Ніхто гэтак не спявае, толькі яна!
Сцяпаніху з ног да галавы працяла нервовая дрыготка, аднак, насуперак сваёй звычцы, яна нічога не сказала, толькі хутка са здзеклівым выразам у вачах, што загарэліся, як вугольчыкі, азірнулася на мужа. Дзіўна! Сцяпан так выцягнуў шыю і так увесь падаўся наперад, як быццам хацеў зазірнуць праз пагоркі і ўбачыць тую, чый голас толькі далятаў да ягоных вушэй. У адначассе ад напружанасці мускулаў цалкам разгладзілася цёмная скура на ягоным твары, і толькі лоб, зморшчаны і завялы, надаваў гэтаму твару выраз пакуты.
На вяршыні малога пагорка паказалася і хутка сышла з яе постаць кабеты, рысаў якой яшчэ нельга было распазнаць. Шпарка набліжаючыся, спявала яна сваю песню:
- Ой, пайду, пайду ў лес і лясочкі,
Дзе расцвітаюць дробныя лісточкі,
Там я хадзіла і гаварыла,
Судзі мне, Божа...
Раптам голас спявачкі абарваўся і змоўк. Апынулася яна за некалькі крокаў ад распаленага вогнішча і стала, як укапаная. У апошнім дзённым святле і бляску полымя яе постаць і твар пазначыліся са скульптурнай выразнасцю. Была яшчэ маладая, рослая і дужая. З-пад высока падаткнутай спадніцы былі відаць моцныя голыя ногі, што босымі ступнямі ніклі ў густой траве. Апрача сіняй спадніцы была на ёй толькі грубая кашуля, вялікі фартух у паскі, двума рагамі моцна прывязаны да пояса і так моцна напханы зёлкамі, што выбіваліся яны з яго на спадніцу, і, чапляючыся адна за другую, цягнуліся па зямлі. Гэта былі ліловы чабор і барункі, ружовая і белая канюшына, зоркападобныя рамонкі, блакітны палявы цыкорый. Апрача таго, у абедзвюх руках несла яна агромністы сноп раслін з цвёрдымі і доўгімі сцябламі: жоўтую дзіванну і снежны крываўнік. І быў гэты сноп такі вялікі, што закрываў усе яе грудзі і нават твар. Віднелася над ім толькі галава, злёгку прыкрытая чырвонай касынкай, з-пад якой з усіх бакоў на даматканую кашулю, загарэлую шыю і вузкі гладкі лоб выбіваліся кароткія пасмы цёмных кучаравых валасоў. Захінуты кветкамі і валасамі яе твар выглядаў звычайным і простым: загарэлы і румяны, з вішнёвымі вуснамі, выпуклымі шчочкамі і вясёлым кірпатым носікам. Прыгожылі яго толькі вялікія прадаўгаватыя вочы, бліскучыя шэрыя зрэнкі якіх, здавалася, гаварылі, смяяліся, песцілі і спявалі... Так і спынілася яна пад крыжам, асветленым вогнішчам. Так і стаяла: босая, з паружавелымі ад агню нагамі, з зёлкамі, што выпадалі з фартуха і снапом засланялі грудзі, са зблытанымі валасамі і вясёлым смелым позіркам. Першая фраза, якая зляцела з яе вуснаў, гучала трошкі здзіўлена і недарэчна:
- А-а-а-а! - сказала яна. - Што вы тут робіце, людзі?
Але адразу ж, нібы згадаўшы даўно вядомае, папыталася:
- Ведзьму на агонь ловіце, ці што?
Махнула галавой і ўпэўнена скончыла:
- Ага! Малако ў кароў прапала.
І, паківаўшы галавой, задзівілася зноў:
- А-а-а-а-а! Ум-ум, дзівосы, дзівосы!
Сярод людзей панавала магільная ціша. Здавалася, што ўсе іхнія душы зліліся ў гэты момант у адну, якая ўсёй сілай свайго розуму, пачуцця і слыху ўпілася, нібы вострае джала, у гэтую жанчыну. Павыцягваўшы шыі, яны не спускалі з яе вачэй. Рознае малявалася ў іхніх позірках. У некаторых было яшчэ толькі здзіўленне, змяшанае з невыразнай варожасцю. І толькі Сцяпаніха са з'едлівай усмешкай хутка перавяла свой распалены позірк з твару кабеты, што стаяла пад асветленым крыжам, на твар свайго мужа. А гэты твар набыў цяпер асаблівы выраз. Прыхаваная ўсмешка патаемнага любавання раптам асвятліла яго, цалкам сцёршы панурасць, якая змянілася нейкім крыху блазнаватым захапленнем, што запаланіла ўсю ягоную істоту. Ён глядзеў і глядзеў, як быццам ніяк не мог наглядзецца. А жанчына з зёлкамі запыталася зноў:
- Што ж? Ці ўжо прыходзіла?
Ніхто не адказваў. Ва ўсмешлівых зрэнках яе мільгануў неспакой.
- Што ж? - паўтарыла. - Бачылі ведзьму? прыходзіла?
На гэты раз з натоўпу азваўся спакойны, але вельмі сур'ёзны голас Пётры Дзюрдзі:
- Або не ведаеце, што каторая першая прыйдзе да вогнішча, тая і ведзьма.
- Ну, - тонам глыбокага пераканання адказала кабета. - Каб я таго не ведала, ведаю! То і каторая ж першая прыйшла?
Два паважныя мужчынскія галасы, адзін з якіх належаў Пётру Дзюрдзю, а другі Якубу Шышку, адказалі:
- Ты.
А потым нібы выбухнуў з трэскам феерверк, жаночы голас на самых высокіх нотах жарсці, даведзенай да раз'юшанасці і нейкага роспачнага жалю, паўтараў несканчона адзінае гэтае слова:
- Ты, ты, ты, ты!
Нічога, апрача аднаго гэтага слова, Сцяпаніха вымавіць не магла, бо дрыжала з галавы да ног, а з гарачых вачэй яе цяклі на смуглявыя і худыя шчокі буйныя слёзы. Смяялася, калацілася ўся, плакала і, тупаючы нагамі, пагражаючы кулакамі, крычала:
- Ты, ты, ты, ты!
- Я, - прамовіла кабета, што стаяла пад асветленым крыжам, і апусціла рукі. Жоўтая дзіванна і белы крываўнік рассыпаліся па траве і прыкрылі яе босыя ногі.
- Я, - паўтарыла і заламала на спадніцы цёмныя, спрацаваныя рукі. Вішнёвыя вусны яе шырока раскрыліся, у вачах мільганула пачуццё страху. Трывала гэта, аднак, толькі адну кароценькую хвіліну, і тут жа па румяных яе шчоках, па вузкім ілбе і прыадкрытых вуснах пачало пералівацца мноства здзеклівых вясёлых усмешак, аж пакуль, перамогшы здзіўленне і страх, не выбухнуў з яе грудзей звонкі і залівісты смех. Як раней песня, так зараз яе смех разносіўся па дарозе і полі шырока, гучна і голасна. Адчувалася ў ім жывая і здаровая душа, нейкая дзіцячая наіўнасць і першабытная вясёласць птушак.
- Я, я! - казала са смехам. - Я першая прыйшла на агонь! Я малако ў кароў адабрала, я ведзьма, ой, людзі, людзі, што вы выдумалі! Ці вы здурнелі, ці вам у галовах памяшалася!
І ўсё смяялася, ды так, што аж рукамі хапалася за паясніцу, і згінала ва ўсе бакі сваю моцную і стройную постаць. А калі ўжо высмеялася так, што абедзвюма рукамі мусіла сабе ацерці вочы ад слёз, з уздрыгваючымі яшчэ ад смеху грудзьмі, гучна сплюнула:
- Цьфу! - гукнула. - Такую брыдоту на хрысціянскую душу сказаць! Ці ж вам не сорам!
Сагнуўшыся, нейкі час збірала з зямлі параскіданыя зёлкі і кветкі. Потым выпрасталася і, мінаючы людзей, сказала:
- Стойце ж тут і чакайце ведзьмы, бо калі Бог ёсць на небе, яна яшчэ не аб'явілася. Мне пара да мужа і дзяцей. Бывайце здаровы!
Кіўнула галавой усім так вясёла і прыязна, як быццам цалкам забыўшыся на тое, як яе тут сустрэлі, і хутка пайшла дарогай, што вяла да самотнай хаты і чырвона асветленай кузні. Ідучы ўжо сваёй дарогай, пачала спяваць на вясёлай ноце адну з жартаўлівых вясковых песень:
- Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на рэку,
Ой, як звяжуць белы ручкі,
Не развяжуць да веку!..
Людзі, што засталіся ля вогнішча, моўчкі стаялі з апушчанымі галовамі. Першым азваўся Пётра Дзюрдзя:
- От і паказаў нам Пан Бог усемагутны крыўдзіцельку нашу...
Жонкі Пётры і Сымона гучна ўздыхнулі, а Сцяпаніха падскочыла да мужа, што трымаў на руках дзіця. Упёршы рукі ў бокі, пахіліўшыся наперад, утаропіўшыся ў яго вачмі, праз сціснутыя зубы прасіпела:
- Ведзьма каваліха! Ведзьма твая мілая! Ведзьма тваё сэрданька наймілейшае!
Здавалася, што гэтыя тры выкрыкі кідае яму ў твар, як тры поўхі. Ён жа пахіліў сваю галаву да соннага дзіцяці і выглядаў такім самым спакутаваным, панурым, як заўсёды. Жонкі як бы і не бачыў, а з'едлівых слоў яе, сыкання як бы не чуў. Сам сабе паціху буркнуў:
- То я ўжо даўно ведаў, што яна ведзьма!
Франька адпусціла плечы і рукі дзецюка і, павярнуўшыся ў той бок, куды пайшла каваліха, прыклаўшы палец да вуснаў, над нечым глыбока задумалася. Забытае вогнішча згасала, і бляск яго ўжо спаўзаў з крыжа, які ўзносіўся зараз у змроку высокі, нямы і чорны. Людзі, што, нібы мятліка на свечку, злавілі ведзьму на раскладзены з асінавага дрэва агонь, маглі ўжо адысці да сваіх сядзіб. Аднак не адыходзілі, нешта думалі і слухалі, як пры дарозе, што вяла да кузні, у вербах і дзікіх бярозах усё часцей енчылі і плакалі лялякі. Некалькі кажаноў крутым лётам прамільгнулі над дарогай і ўпалі на ржышча. На дарозе, што вяла да кузні, чуўся яшчэ звонкі і чысты жаночы голас, што спяваў другі слупок жартаўлівай песні:
- Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на пясок,
Пацярала ляты млоды
І свой тонкі галасок.
Гэтаму спеву, здавалася, падтаквалі ўсё больш частыя ўдары молата, а праз дзверы кузні пачалі вылятаць у змрочны прастор усё гусцейшыя раі чырвоных іскраў. Кабета-спявачка прыспешыла крок, а калі невялікая адлегласць аддзяляла яе ад самотнай хаты, з напоўненай ясным святлом кузні пачуўся мужчынскі бас, які пры няспынным стуканні молата злучыўся з жаночым голасам і гучна, весела падцягнуў трэці слупок:
- Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на Дунай,
Не хацела ісці замуж,
Цяпер сядзі і думай!
ІІ
Ой, даўно, ужо даўно жыхары Сухой Даліны падазравалі Пятрусю, унучку сляпой Аксені, што валодала яна такімі ведамі і моцай, якімі нельга валодаць без ніякіх стасункаў з нячыстай сілай. Шчыра кажучы, былі гэтыя падазрэнні няясныя і нікім уголас не выказаныя, але адбывалася так толькі таму, што сярод незлічоных турбот і клопатаў штодзённага жыцця ніхто на іх не зважаў, і яшчэ таму, што ў нікога не было пэўных доказаў, каб Пятруся зрабіла каму-небудзь што-небудзь ліхое. І ўсё ж гэтыя падазрэнні існавалі ў глухім і амаль зародкавым стане. А як жа маглі не існаваць, калі пэўныя акалічнасці Пятрусінага жыцця, а таксама і пэўныя яе ўчынкі і рысы характару былі выключнымі, гэта значыць, не зусім такімі, як ува ўсіх іншых кабет Сухой Даліны. Усе тыя іншыя, напрыклад, нарадзіліся ў гэтай вёсцы, на вачах у людзей, і вяскоўцы памяталі іхнія хрысціны і дзіцячыя гады, потым, калі выходзілі замуж, жылі яны не ў самотных хатах, што стаялі сярод поля, але ў збудаваных адна пры другой, так што з адной было добра відаць і чуваць, што дзеелася ў іншай. Жыццё іхняе цякло па-рознаму: у сварках ці ў згодзе, у працы альбо ў гультайстве, заможна ці бедна, якая там ужо ў якой была натура і як Пан Бог даў, але так, як Пятруся, жонка каваля Міхала, не жыла і не выходзіла замуж ніводная. Ніводная таксама не ведала столькі дзіўных рэчаў, як яна. Адкуль яна іх магла ведаць? Хіба ад сваёй сляпой бабкі Аксені, якая шмат гадоў таму прывандравала аднекуль з маленькай унучкай і тады, яшчэ не сляпая, прасіла ў людзей працы, як ласкі, і, атрымаўшы яе, парабкуючы то ў найбольш заможных гаспадароў Сухой Даліны, то ў суседніх маёнтках, выгадавала сваю Пятрусю на дарослую дзеўку. Здавалася, што таго толькі і чакала, каб аслепнуць, а калі гэта ўжо сталася, не крычала і не лямантавала, толькі, ускараскаўшыся вобмацкам на печ, узяла ў рукі кудзелю і верацяно і сказала ўнучцы:
- Цяпер ты вялікая і, дзякаваць Богу, дужая. Можаш працаваць і карміць мяне да канца майго жыцця, так, як я цябе карміла з малых гадоў, калі твае бацька і маці ў адзін год памерлі. На адзенне я сама сабе зараблю. Прасці і напамяць патрафлю.
Ужо тады сухенькая і вельмі старая была бабулька, з тварам, што выглядаў, нібы выразаным з жоўтай косці, і з вачамі, зацягнутымі нейкай белай плёнкай. Нос яе быў доўгі і востры, вусны такія сухія і завялыя, што іх амаль не было відаць, лоб пераараны тысяччу дробных маршчынак. Адзенне яе было сціплым, і няцяжка было паверыць, што сама сабе на яго заробіць, прадучы навобмацак. Саматканая сіняя спадніца, фартух, грубая кашуля і каптур з чорнай бавоўны, які так гладка абціскаў галаву, што толькі трошкі белых, як малако, валасоў выбіваліся з-пад яго на лоб. Нібы даводзячы праўду сваіх слоў, узлезшы на печ, адну руку паднесла да кудзелі, а другую - з верацяном выцягнула перад сабой і пачала прасці. Была зусім сляпая, нават дня ад ночы не магла адрозніць, аднак з-пад пальцаў яе выплывала доўгая нітка, і такая роўная і тонкая, што і з найлепшым зрокам выпрасці такую было нялёгка. Час ад часу слініла пальцы і цягнула доўгае, роўнае, тонкае прадзіва; у жоўтай і нібы з косці выразанай руцэ яе круцілася і фурчэла верацяно, на высахлых вуснах свяцілася ледзь бачная ўсмешка, а зацягнутыя беллю вочы, здавалася, глядзелі ў твар унучкі і казалі: «А што? бачыш? Я хоць і сляпая, але яшчэ нечага вартая. Есці мне толькі дай, а на адзенне сама сабе зараблю».
Пятруся, семнаццацігадовая ў той час дзеўка, здаровая і румяная, хоць яшчэ, як маладая таполя, тонкая і гнуткая, сядзела на краёчку печы з вачыма, поўнымі слёз, і ўжо ледзь не заплакала над калецтвам бабкі; але, убачыўшы, што тая не плача, а, наадварот, нібы трошкі ўсміхаецца і фуркае і фуркае верацяном, стала на калені, пацалавала ёй ногі і толькі сказала:
- Добра, бабуля, буду я карміць цябе і пільнаваць, як вока ў лобе, так, як ты мяне карміла і пільнавала з малых гадоў, калі мае бацька і маці ў адзін год памерлі. Як перад Богам кажу...
Пры апошніх словах ударыла сябе кулаком у грудзі і трошкі заплакала, але плакала нядоўга, бо і сама не была слязлівая, і бабка, пагладзіўшы яе па галаве, сказала:
- Ну, цяпер да работы ідзі. Няма часу нудзіцца. Петрачыха сёння нядужая, кароў сама не падоіць і свіней не накорміць. Ідзі даіць кароў і карміць свіней.
Пятруся пайшла і, нібы жвавы дух дбайнасці, круцілася па сядзібе. Была гэта сядзіба Пётры Дзюрдзі, жонка якога хварэла, недамагала некалькі гадоў, а як дачкі ў хаце не было, а сыны былі яшчэ падлеткамі і не маглі жаніцца, то бабскую работу рабіла раней Аксеня, а цяпер пачала ўсё рабіць Пятруся. Пётра быў заможны гаспадар, які мог сабе дазволіць такую раскошу, каб ягоную хворую жонку замяняла парабчанка. Зрэшты, ад гэтай неабходнасці было не найгорш. Як раней Аксеня, так цяпер Пятруся рабіла ўсё, што трэба, з дбайнасцю жанчын, якія зусім нічога на гэтай зямлі не маюць, а людзям, якія нешта маюць, з усіх сваіх сіл мусяць дагаджаць. І дагаджалі яны, як толькі маглі. У Пётравай хаце было шмат не толькі жаночай працы, што ашчаджала і прыспорвала ўсялякае дабро, але і яшчэ чагосьці іншага, што хоць і не было неабходным для жыцця, а рабіла яго цікавейшым і радасным. Гэтыя дзве жанчыны, з якіх адна была старая і сляпая, другая - маладзенькая, жвавая і стройная, напаўнялі ягоную хату байкамі і спевамі. Аксеня ведала шмат казак, а Пятруся мноства песень. Былі там казкі і песні, вядомыя тутэйшай ваколіцы і тыя, якія Аксеня прынесла з сабой з тых далёкіх краёў, адкуль некалькі гадоў таму прывандравала. Хадзіла па свеце, шукаючы прытулку і працы, аж пакуль не прыйшла сюды, прытулілася разам з дзіцем і ўсё, што мела, аддала жыхарам Сухой Даліны. Расказвала зімовымі вечарамі казкі, пазбіраныя з розных краёў, а песням, хоць сама ўжо ніколі не спявала, навучыла сваю ўнучку, для якой роднай стыхіяй, здавалася, былі смех, рух і спеў. Адкуль у гэтай убогай сіраціны і тулячкі ўзялася такая жывасць і весялосць, што параўнаць яе можна было толькі з празрыстым і булькатлівым крынічным струменем? Цяжка сказаць. Напэўна, такой яна нарадзілася. Але шмат значыла і тое, што, зведаўшы бяду і голад, яна ніколі не зведала крыўды. Аберагала бабка, выслугоўваючыся перад людзьмі так, каб ніхто і ніколі яе не скрыўдзіў. Душы не чула ў дзіцяці, і малілася на яго, як моліцца падарожнік на адзіную зорку ў цёмную ноч, што асвятляе яго камяністую і самотную дарогу. Усіх сваякоў на сваім жыццёвым шляху страціла Аксеня. Дачка, нарадзіўшы Пятрусю, неўзабаве памерла. Зяця змёў з гэтай зямлі подых мору. Муж, упусціўшы руку ў кола малатарні, памёр у шпіталі. Сын пайшоў у войска некуды на край свету, ды так і не вярнуўся. Можа, разлайдачыўся і згінуў у астрозе, а можа, забілі яго на вайне... А яшчэ страціла яна і родную вёску, якая з пясчаным грунтам, не маючы лугоў і пашаў, была такой беднай, што не змагла даць ёй кавалак хлеба, калі спатрэбілася. Не па волі свайго жадання, а з нявыкруткі пайшла яна ў чужы свет. І хто, ведаючы гэта, папракнуі бы яе ці здзівіўся б, што ўнучка была для яе адзіным святлом, якое свяціла на цёмнай і камяністай дарозе вандроўніка. Таму і не біла, і не сварылася на яе. Праўда, і цалавала, і песціла яе рэдка. І часу на гэта не было, і, заўсёды спакутаваная, нягледзячы на пругкія мускулы і моцныя нервы, не адчувала ў тым патрэбы. Затое ніколі не з'ела лыжкі стравы, пакуль не накарміла ўнучку, нічога сабе не купіла, пакуль не апранула яе ва ўсё новае. Ноччу брала яе з сабою на печ і старанна накрывала суконнай посцілкай. У нядзелю і ў свята вучыла яе спяваць і расказвала ёй розныя гісторыі пра даўніну, пра далёкую родную старонку, пра чарцей, ваўкалакаў, бандытаў і - анёлаў, якія вартуюць сірот і распасціраюць над імі свае срабрыстыя крылы. Пятруся адчувала сябе ахінутай анёльскім крылом і часам казала сваім равесніцам:
- Яна як той анёл нада мною...
Але ніколі распачатай гаворкі не заканчвала. Слоў ёй бракавала ці, можа, сорам яе браў, што так смела патаемныя думкі свае хацела выказаць, замаўкала, апускала доўгія вейкі на шэрыя вочы і круціла пальцамі рог фартуха. Але сарамлівасць, як усялякае іншае смутнае ці прыкрае пачуццё, хутка ў яе праходзіла. Ні ў смутку, ні ў маўчанні, ні ў нерухомасці доўга не заставалася. Ідучы, падскоквала звычайна, нібы яе брала ахвота да танцаў; працуючы, падпявала сабе, нават калі ела, то разам гаварыла і смяялася. Такая была ўжо ў яе натура. Калі бабка зусім аслепла, Пятруся на некалькі дзён прыціхла і прымоўкла, але і гэта ў яе хутка прайшло. Аксеня зусім не наракала, седзячы на печы цэлымі днямі і вечарамі, спакойна сабе прала і, калі была ў яе патрэба, гаварыла з людзьмі, расказвала ім розныя рэчы, давала парады, як быццам і не сталася з ёю нічога асаблівага. Пятруся насіла ёй на печ стравы, дзьмухаючы на іх, калі былі гарачымі, бульбу расціскала лыжкай у крупніку, даставала скваркі з заціркі ці кашы. У рукі сляпой, што цягнуліся па ежу і блукалі ў паветры, укладала лыжку і хлеб і, угаворваючы, казала:
- Еж, бабуля, еж сабе, я міску патрымаю.
Раніцой у кожную нядзелю, як толькі ўсё ў хаце было перароблена, з кубкам вады і грэбенем у руках узлазіла на печ і цэлыя паўгадзіны мыла і расчэсвала бабку. Анучкай, намочанай у вадзе, мыла і шаравала яе твар так заўзята, што пару дзён потым блішчаў ён, нібы быў зроблены з жоўтай выпаліраванай косці. Потым на яе белыя валасы надзявала каптур з чырвонай ці чорнай бавоўны, а калі ў суботу мела больш, як звычайна, часу, густа абшывала яго баваўнянай стужкай ці вузкім і блішчастым галуном, тады была ўжо надта задаволеная і, любуючыся прыбранай бабуляй, ківала галавой, прыцмоквала языком і казала:
- От, як прыгожа! Ой, як прыгожа!
Аздоблены чырвонай стужкай ці блішчастым галуном касцяны твар старой, здавалася, сляпымі сваімі вачамі сурова ўзіраўся ў круглы, румяны, усмешлівы твар унучкі. Датыкаючыся жоўтым пальцам свайго чапца, старая пыталася:
- А адкуль жа ўзяла галонік?
- Пётра ездзіў у горад, дык папрасіла яго, каб купіў.
- А адкуль жа ў цябе былі грошы?
- З лета яшчэ прыхавала, калі жаць у двор хадзіла.
Старая змаўкала. Чула ў голасе ўнучкі шчырасць. Але праз хвілю пыталася зноў:
- А ці не заляцаецца да цябе хто?
Апускаючы вочы, дзяўчына адказвала:
- А заляцаецца. Дык я ж табе, бабуля, на мінулым тыдні казала.
- Сцяпан Дзюрдзя? - шаптала старая.
- Але!
- А хто больш?
- То я ж табе казала, Міхалка Кавальчук.
- Ага! то нічога... На тое ты дзеўка, каб да цябе кавалеры ўдаваліся. Але галону ад іх не брала, ні пацерак, ні грошы, ані нічога? Не брала?
- Не брала.
- Праўда?
- Далібог!
- Памятай. Ты сірата і толькі пад Божай апекай, не дайся сябе пакрыўдзіць, бо загінеш, як тая кропля вады ў вялікай рацэ... Я ўжо цяпер на цябе не гляджу, але Пан Бог глядзіць, і людзі таксама глядзяць. Памятай, каб на табе грэху перад Богам, а сораму перад людзьмі не было. Калі каторы любіць, дык няхай жэніцца, а як жаніцца не хоча, то ты яго пры ўсялякім набліжэнні раз, два, тры - у пысу! Дый годзе! Дзяўчына павінна быць як тая шклянка, калі яе ў вадзе крынічнай вымыюць, вось што!
І яшчэ доўга так гаварыла бабуля сваёй унучцы, і паўтаралася гэта штотыдзень. Аднойчы ў нядзелю сказала:
- Калі каго палюбіш і захочаш, каб ён з табой ажаніўся, скажы мне. Я на гэта знайду сродак... На тое я ўжо твая бабка і адзіная на гэтым свеце апякунка, каб цябе ў кожны час ратаваць...
Засаромленая, але разам з тым і зацікаўленая Пятруся шапнула:
- А які ж гэта сродак, бабуля?
Старая паціху пачала казаць:
- Усялякія на гэта ёсць сродкі. Можна кажана ў мурашнік закапаць, і як яго мурашкі зусім з'ядуць, з ягоных костачак выбраць адну; можна і зёлак такіх пашукаць, што называюцца загартушка, а карэньчыкі маюць такія, быццам дзве ручкі злучаныя... Можна і іншага зелля...
Расказвала пра гэта старая сур'ёзна і нават таямніча, і расказвала б нашмат даўжэй, калі б Пятруся моцна не пацягнула яе за фартух, засмяяўшыся сарамліва і радасна.
- Годзе, бабуля, - шаптала, - годзе! Нічога такога мне не трэба. Ані кажана, ані загартушкі, ані якога іншага зелля не трэба. Ён і так ажэніцца са мной.
Старая навастрыла вушы.
- Каторы? - спыталася.
- А Міхалка.
- Кавальчук?
- Але.
Бабка ў знак згоды кіўнула галавой.
- Добра, - сказала, - добра, чаму ж не? Хаціну сваю і кавалак зямлі пасля бацькоў мае. Прытым і рамеснік... ай-яй... Як бы было добра! Каб толькі жаніўся!
- Ой, ой! - радасна зазвінела Пятруся. - Далібог, ажэніцца, казаў мне не раз, але сто раз...
Кажучы так, зачырванелася ўся. З маладзенькіх вясёлых воч яе пырснуў сноп промняў, зубы, як перлы, бліснулі з-за чырвоных вуснаў. І вялікая бурная радасць так захапіла яе ўсю, што, не могучы ўседзець на месцы, саскочыла з печы і пачала скакаць па хаце, спяваючы на ўвесь голас:
- Ёсць у мяне мой міленькі,
Уся мая радзіна,
Як прыедзе ён да мяне,
Шчаслівая гадзіна!
Хата была пустая, бо раніцой у нядзельку Пётра з Петрачыхай паехалі ў касцёл, а хлопцы гулялі на вуліцы з равеснікамі. Пятрусіна песня мела другі, трэці і чацвёрты слупок, і дзяўчына праспявала іх усе, круцячыся, як ваўчок, па хаце, выціраючы стол мокрай анучкай, заглядаючы ў печ, дзе варыліся стравы, урэшце, праганяючы курэй, што павыходзілі на сярэдзіну хаты, у цёмныя падпечкі. Калі ўрэшце дзяўчынін спеў, і кудахтанне курэй, і рохканне падсвінка, выгнанага ў сені, змоўклі, з печы азваўся Аксенін голас:
- Пятруся?
- А што?
- Хадзі сюды!
Ускочыла на тапчан, што стаяў ля печы, і спытала:
- Што, бабуля?
- От што. Міхалку зараз дваццаць першы год ідзе.
- Але, - пацвердзіла дзяўчына.
- То гэта і бяда. Як жа ён з табой ажэніцца, калі яму трэба ў войска ісці?
Дзяўчыну гэтая бабуліна заўвага моцна перапалохала.
- Не можа быць! - крыкнула.
Старая паківала галавой.
- Ой, дзіця з цябе горкае! Ці ж ты пра гэта не ведала?
Што яна там павінна была ведаць пра нейкае войска? І не падумала ніколі, што нейкае войска на свеце ёсць. І мілы ні разу ёй не казаў, што ў салдаты пойдзе, хоць пра гэта добра быў павінен ведаць, але як зазвычай малады, калі кахаў дзяўчыну і шаптаўся з ёй пры плоце ці туліў яе да сябе, аб тым, што некалі будзе, не думаў. Старая ж Аксеня шмат ведала пра свет. Не раз, ужо не раз у сваім жыцці бачыла хлопцаў, браных у салдаты, якія няхутка-няхутка вярталіся, а часам, так, як і яе родны сын, не вярталіся ніколі. Калі ўжо якая дзяўчына і чакала іх, павінна была ўсё жыццё сеяць руту, бо калі які і вяртаўся, то з іншым сэрцам і з іншымі думкамі. А калі шлюб з ім брала, перад тым як у свет пойдзе, было яшчэ горш, бо жыццё салдаткі ўжо такое жыццё, што хай ад яго святы Божа абароніць! Усё гэта і шмат чаго іншага доўга шаптала Аксеня на вуха дзяўчыне, аж пакуль Пятруся, закрыўшы рукамі твар, не расплакалася горкімі слязьмі.
- Ну, - угаворваючы, пачала бабка, - дык ідзі за Сцяпана Дзюрдзю. І ён да цябе ахвочы, і гаспадар з яго заможны. Салодкае табе жыццё з ім будзе.
Дзяўчына затупала на тапчане босымі нагамі.
- Нізашто! - крыкнула. - Каб я там не ведаю што, Сцяпанавай жонкай не буду.
- Чаму? Гаспадар такі, і малады, і высокі, як той дуб, і браты ў яго багатыя.
Пятруся, не адымаючы рук ад вачэй, выяўляючы рухамі нецярплівасць і агіду, паўтарала толькі адно:
- Нізашто! не пайду за яго! не пайду за яго!
І толькі на настойлівыя роспыты бабкі пра прычыну такога нежадання прызналася. Былі там хутчэй дзве прычыны.
- Гадкі ён мне і вельмі запальчывы. Біць будзе!
Ні слова насуперак гэтаму Аксеня сказаць не магла. Ведала Сцяпана Дзюрдзю даўно, і сапраўды ведала, што ён быў злосны і гарачы, ахвочы да спрэчак і боек. Вочы ягоныя змоладу неслі бляск моцных і гарачых жарсцяў, жэсты былі хуткія і парывістыя, голас злосны і грубы. Быў працавіты, разумна гаварыў і даваў добрыя парады, напіваўся вельмі рэдка, гаспадарку меў заможную, і доўгу ніводнага граша не меў, аднак на вёсцы згоды і павагі не меў, бо збрыдзеў усім сваёй зацятасцю, грубай лаянкай і хуткім да бойкі кулаком. Дзяўчаты проста ўцякалі ад яго, так баяліся. Ужо некалькі разоў пасылаў сватоў у розныя хаты, і нідзе яго не прынялі. Дзяўчаты, заходзячыся плачам, крычалі:
- Біць будзе! яшчэ калі заб'е.
І кідаліся ў ногі бацькам, молячы, каб не выдавалі за таго Гірада. Сцяпан пачаў казаць, што і не дбае пра гэтых дурных і пашле сватоў у другую вёску, але неўзабаве ў хаце яго стрыечнага брата Пётры вырасла Пятруся, і з таго часу Сцяпан на ніякую іншую дзеўку і не зірнуў. Воч з яе не спускаў і да брата ў хату хадзіў і хадзіў. Бывала, прыйдзе і без ніякай патрэбы сядзіць на лаве гадзіну і дзве. Часам араць трэба, альбо касіць, ці малаціць, а ён сядзіць і за дзяўчынай вачыма водзіць, глядзіць на яе скокі і мітусню, слухае яе спевы, і ягоны злосны твар робіцца такім лагодным, што, здаецца, можна было б яго, нібы масла, на хлеб намазваць. Аднойчы сказаў Пётру:
- Бедная яна ці не бедная, я да яе сватоў прышлю...
- Прыблудная, - заўважыў Пётра.
- Прыблудная ці не прыблудная, сватоў прышлю, як толькі ў яе якую прыхільнасць убачу.
Але прыхільнасці да яго ў Пятрусі не было і следу. Як Сцяпан на яе, так яна на Міхала Кавальчука заглядалася. А пра Сцяпана, як іншыя дзяўчаты, з плачам казала бабцы:
- Не хачу! Нізашто не хачу! біць будзе! яшчэ калі заб'е!
Выплакалася пасля таго, што сказала ёй бабка пра будучы незайздросны Міхалаў лёс, і зноў замітусілася па хаце і заспявала:
- Ні там шчасце, ні там доля,
Дзе багаты людзі.
Хто з мілосцю сень залучыць,
Таму міласць будзе!
Перарваўшы спевы, сказала:
- От, можа, не пойдзе... чаго там! Можа, Міхалка ў салдаты і не пойдзе...
Потым дадала:
- Каб толькі сёння прыйшоў...
Аксеня, якая ўжо шкадавала, што сваёй гаворкай давяла ўнучку да слёз, азвалася на печы:
- Кінь венік у агонь!
- А навошта? - здзівілася Пятруся.
- Кінь венік у агонь, - паўтарыла бабка, - як спаліш венік, госці будуць.
Пятруся кінула ў агонь старую мятлу, а калі ў той дзень і сапраўды Кавальчук прыйшоў у хату Пётры, свята паверыла ў чарадзейнасць таго сродку і раіла яго потым усім сваім равесніцам. І не адну яшчэ таксама дзіўную і яшчэ больш дзіўнейшую рэч гаварыла і радзіла Пятруся людзям. Пра ўсё даведалася ад бабкі, а паколькі любіла памянціць языком, нічога ў таямніцы не захоўвала і не падумала нават ніколі, каб затаіцца з нечым. Аднак, нягледзячы на сваю раннюю мудрасць, не адгадала аднойчы варажбы пра ўласную долю. Неяк даставала лапатай хлеб з печы. Звычайна хлеб удаваўся ў яе найлепшы. Нават спрактыкаваныя гаспадыні заўсёды дзіваваліся дасканаласці яе караваяў, перашэптваючыся паміж сабой, што хіба ёй нейкая сіла дапамагае. Гэтай сілай сапраўды былі пільнасць і спрыт дзяўчыны, якая калі што ўжо рабіла, дык з усёй душой і з дбайнай стараннасцю. Вось і цяпер боханы хлеба адзін за другім паказваліся на лапаце і з лапаты ссоўваліся на стол, румяныя, пульхныя, выпечаныя, напоўніўшы хлебным пахам хату. Добры акраец хлеба - радасць для селяніна. Пётра, седзячы на лаве, абапёршыся локцямі на стол, усміхаўся, як звычайна, лагодна і паважна; усё яшчэ хваравітая Петрачыха, мыючы, аднак, каля печы штодзённую вопратку, таксама з усмешкай пра нешта расказвала; два падлеткі з галасам спрабавалі пальцамі пульхнасць хлеба, і адна толькі ўмелая пякарка не толькі не смяялася, але нават не ўсміхнулася. Такі важны занятак, як даставанне з печы хлеба, рабіўся ёю заўсёды з расчырванелымі ад агню шчокамі, з закасанымі па локаць рукавамі, з надзьмутымі вуснамі і трошкі нават наморшчаным ілбом. Раптам яна крыкнула:
- Ай, ай!
І, ссунуўшы апошні бохан на стол, апусціла лапату на зямлю і заламала рукі.
- Ой, Божа ж, мой Божа! - завяла амаль з плачам.
Пётра і Петрачыха амаль адначасова павыцягвалі шыі, зірнулі на хлеб і ў адзін голас спыталі:
- Трэснуты, ці што?
Не памыліліся. Апошні бохан выйшаў з печы амаль наскрозь трэснуты, як быццам нажом разрэзаны на дзве палавіны.
- Трэснуты, - паўтарыла Пятруся.
Некалькі секунд было маўчанне, пакуль не азваўся з печы стары Аксенін голас:
- Нехта адлучыцца!
Петрачыха ўзняла руку да ілба і грудзей.
- У імя Айца і Сына... Хай Пан Бог міласэрны... нас ад усялякага няшчасця бароніць!
- Нехта адлучыцца! - паўтарыла старая.
- З хаты ці з вёскі? - спытаўся Пётра.
Аксеня, хвіліну падумаўшы, адказала:
- Можа, з хаты, а можа, з вёскі, але нехта, чыя душа некага ў хаце Пётры Дзюрдзі кранае.
І сапраўды, адлучыўся хтосьці з Сухой Даліны, чыя душа кагосьці ў хаце Пётры Дзюрдзі кранала: Міхал Кавальчук выцягнуў жэрабя і пайшоў з вёскі - у войска. Бачылі, аднак, перад тым у змроку дваіх чалавек, што сядзелі на вялікім абымшэлым валуне за вёскай, там, дзе дарогі разыходзіліся ў чатыры канцы свету і ўзносіўся стары, высокі крыж. Два парабкі ішлі з двара, куды наймаліся малаціць, і расказалі ў вёсцы, што Пятруся на камені пад крыжам развітваецца са сваім Кавальчуком. Расказвалі пра гэта, рагочучы на ўвесь голас. Жанчыны засмяяліся:
- Няхай развітваецца, - казалі, - бо гэта ўжо будзе на векі вякоў, аман.
Усе, як адзін, у вёсцы вырашылі, што Пятруся развіталася са сваім каханым на векі вякоў, аман. Вярнуцца сюды дык ён і сапраўды вернецца, бо мае ў Сухой Даліне сваю зямлю і хату, але ажно праз шэсць гадоў, а шэсць гадоў для дзяўчыны - век. Альбо за каго іншага тым часам выйдзе, альбо састарэе і Кавальчук яе не захоча. Каб ён там ды праз шэсць гадоў яе захацеў! З іншым сэрцам і з іншымі думкамі вернецца з далёкага свету. Нават старая Аксеня тое самае гаварыла сваёй унучцы, якая, аднак, адмоўна хітала галавой і ўсё паўтарала:
- Сказаў, што як вернецца, дык ажэніцца са мной. Сказаў: «Ты чакай мяне, Пятруся...».
- І ты, дурная, будзеш чакаць?
- Буду!
Старая вельмі занепакоілася; з гэтага часу яе завялыя вусны і касцістыя сківіцы часта варушыліся так, быццам яна нешта з цяжкасцю перажоўвала сваімі бяззубымі дзяснамі. Некалькі разоў яшчэ звярталася да ўнучкі:
- Ідзі за Сцяпана: можа, не будзе біць, а калі як-небудзь і паб'е, дык што? Заўсёды лепш у мужавай хаце сядзець, чым цэлае жыццё па чужых гараваць.
Але на ўсе гэтыя намовы ў Пятрусі быў толькі адзін адказ:
- Не хачу, не пайду.
Петрачыха таксама яе ўгаворвала, каб ішла за Сцяпана.
- Багаты, - казала, - і працавіты, гаспадарлівы, не п'е. Будзеш з ім у купленых паркалях хадзіць ды сала напоўніцу есці.
Дзяўчына адказвала:
- Хай Сцяпанава сала свінні ядуць.
Гэтыя ўгаворы, што чуліся з усіх бакоў, абудзілі ў ёй гнеў, відаць, першы ў жыцці. Потым сціскала вусны і нічога не адказвала. Каб там невядома што гаварылі пры ёй пра Міхалку і Сцяпана - маўчала. Бабы сваё, а яна сваё. Яны гавораць, намаўляюць, шкадуюць яе дурноты, нават часам сварацца - яна маўчыць; кароў, бывала, доіць, ці адзенне мые, ці свіней корміць, ці хлеб месіць - і маўчыць. Зацялася. І, напэўна, думала таксама, што людзі пагавораць, пагавораць і пакінуць яе ў спакоі, дазваляючы, каб жыла сабе паводле сваёй волі. І, відаць, так хутчэй за ўсё і сталася б, каб толькі Сцяпан адчапіўся ад яе. Але ён пра гэта і не думаў. Некалькі разоў ужо хацеў абняць яе і пацалаваць, то на дзядзінцы, то ў гародзе, то ў аборы, аднак заўсёды паспявала яна ўцячы ад яго, так што ані да абдымкаў, ані да сваркі не дайшло. Аднойчы прыйшоў у нядзелю, калі ў хаце, апрача яе і старой Аксені, нікога не было. Убачыўшы яго ў дзвярах, Пятруся скочыла ў камору, дзе быццам пачала насыпаць гарох з мяшка ў гарнак на вячэру, але Сцяпан уміг апынуўся каля яе і, адбымаючы адной рукой, другой спрабаваў засунуць знутры дзверы каморы. Выглядаў ён так страшна і так жахліва праклінаў дзяўчыну, якую ўжо зараз дык сапраўды, як ён казаў, злавіў у пастку, што закрычала яна адразу немым голасам і пацямнела ў яе вачах. Аднак умомант апрытомнела і, можа, згадаліся ёй словы і парады бабкі, бо з чырвоным, як півоня, тварам, з іскрыстымі вачмі і са сціснутымі вуснамі вырвалася з абдымкаў хлопца і ўзняла абедзве рукі ўгору. Раз, два, тры ў пысу! дый годзе! Сцяпан, як апараны, выскачыў з каморы, а потым і з хаты. Зрабіў так галоўна таму, што пачуў у сенях крокі Пётры, а сведкі свайго сораму мець не хацеў. Пятруся ўся разгарачаная і ў слязах прыпала да бабуліных каленяў, якая на яе крык ссунулася з печы і, абапёршыся на кіёк, стаяла ля дзвярэй каморы, хутка рухаючы касцянымі сківіцамі і, здавалася, з напружаннем углядаючыся ў прастору зацягнутымі бельмамі вачмі. Але не стала яна ні крычаць, ні лямантаваць, толькі зжоўклыя рукі яе, хвіліну паблудзіўшы ў паветры, знайшлі галаву ўнучкі і абнялі яе так, быццам нанова адшукалі нейкую страчаную каштоўнасць. Потым яна сказала:
- Ну, Пятруся, тут ужо нам няма чаго заставацца... Тут ужо табе добрай волі не будзе. Паклонімся Пётру і Пётравай жонцы за хлеб і соль і куды-небудзь павандруем.
Хлеб і соль Пятруся адшукала лёгка, бо славілася на ўсю ваколіцу як дбайная працаўніца. У невялікім суседнім шляхецкім маёнтку ўзялі яе дваровай дзеўкай і дазволілі трымаць пры сабе бабку з умовай, каб за ежу старая прала для двору лён і воўну. Праз два дні пасля таго, як Сцяпан Дзюрдзя атрымаў тры звонкія поўхі ад убогай сіраціны, на досвітку адчыніліся дзверы Пётравай хаты і выйшла з іх Пятруся ў кароткай світцы і сіняй спадніцы, у нізкіх чаравічках і чырвонай хустцы на галаве. Усё сваё і бабуліна адзенне несла на плячах у палатняным мяшку, а каля грудзей трымала загорнутую ў радно прасніцу. За ёю ішла сляпая Аксеня таксама ў сярмязе, нізкіх чаравіках і чорным каптуры. Адной рукой кіем мацала зямлю, другою - трымалася за рукаў унуччынай світкі. Былі яны абедзьве высокія і хударлявыя. Выйшаўшы з хаты Пётры, ішлі праз вёску выпрамленыя і маўклівыя. Над імі пад вясновым небам яшчэ тулілася белая начная імгла, з абодвух бакоў дарогі стаялі пазачыняныя хаты і нерухомыя дрэвы ў садах. Каровы не рыкалі, куры не кудахталі, і нават сабакі яшчэ не брахалі. Толькі часам каля адчыненых брам ці за нізкім плотам паказваўся хтосьці, хто прачнуўся раней за іншых, і, пабачыўшы дзвюх кабет, што ішлі на сінім досвітку праз вёску, абыякава ці са шкадаваннем у голасе казаў:
- Ідзіце з Богам!
Яны ж у адзін голас адказвалі:
- Заставайцеся з Богам!
І ішлі далей. Румяная дзяўчына з вясёлымі вачмі выпрамлялася і прыспешвала крок, і, учапіўшыся за рукаў яе світкі, старая бабка паспешна, але спакойна, тупала за ёю ў свет, якога не бачыла, упіраючы ў яго свае сляпыя зрэнкі і адчуваючы дотык ранняга ветру, які варушыў і раздзімаў наўкол яе касцявага твару і чорнага чапца белыя, як малако, валасы.
Як жылося Пятрусі ў шляхецкім фальварку за тры вярсты ад Сухой Даліны, жыхары вёскі ведалі няшмат. Служыла, і ўсё. Замуж не ішла. Праз год, як яна пайшла з Сухой Даліны, Сцяпан Дзюрдзя паводле правіл і ўсіх звычаяў пасылаў да яе сватоў. Адправіла сватоў з нічым, а Сцяпан потым цэлы тыдзень піў гарэлку ў карчме і біўся з кім папала. Людзі ўжо ўсур'ёз пачалі гаварыць, што дзеўка яму нешта зрабіла, калі так забыць яе не можа і перажывае па ёй. Напіцца яму нечага дала, каб ніколі ад яе не адстаў. І навошта ёй гэта, калі яго не любіць і не хоча? Яшчэ жывая ў тыя часы Сцяпанава маці, раззлаваная за сына на Пятрусю, аднойчы злосна сказала:
- Вядома! Бабка ў яе ведзьма, дык толькі тое і выдумляе, каб людзям якую бяду зрабіць.
Неўзабаве, аднак, Сцяпан ажаніўся з дзеўкай з суседняй вёскі, і людская гамана пра Пятрусю сціхла. Бачылі яе рэдка; часам толькі дзяўчаты з Сухой Даліны, ідучы са жніва ці з сенакосу, спатыкаліся з ёю, калі таксама ішла дадому з сярпом ці граблямі, і, мінаючы дзяўчыну, гады якой ужо перайшлі за дваццатку, нібы так сабе, але ж і пра яе, пачыналі спяваць:
Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на Дунай,
Не хацела ісці замуж,
Цяпер сядзі і думай!
Часам хто-небудзь са старых знаёмых, сустрэўшы яе, са шкадобай ківаў галавой ці жартаваў:
- А што, хутка вернецца твой Кавальчук?
Няхутка, але вярнуўся. Трэба было яму вярнуцца, бо меў пад вёскай пасля бацькоў спадчынную зямлю і хату, у якой тым часам сядзеў нейкі чужы чалавек, мабыць, арандатар, - гаспадарыў. Аднаго дня, у нядзелю, грымнула па вёсцы вестка пра тое, што Кавальчук вярнуўся ўжо з войска і ў сваёй хаце робіць парахункі з арандатарам. Вечарам, калі шмат людзей размаўляла, піло і танцавала ў карчме, ён сам паказаўся там. Але так змяніўся, што ледзьве яго пазналі. Пакідаючы вёску, быў нейкі сухі і хударлявы, выглядаў на падлетка, а не на дарослага, прыгожага мужчыну. Апранаўся, як і ўсе хлопцы ў Сухой Даліне, у суконную сярмягу ці світку з сіняга ці чырванаватага палатна. А зараз, дзе там! Гады вайсковай муштры і маршаў разгарнулі ягоныя плечы і грудзі. Твар, раней бледны, пакрыўся здаровым глыбокім загарам; узмужнеў ён і распраміўся: чорныя вусы выраслі над ягонымі вуснамі, вочы глядзелі смела і ўпэўнена. Апрануты быў не ў сярмягу і не ў світку, а ў сурдут з цёмнага сукна, добрыя боты на нагах, а на шыі яркая хустка. У такім адзенні з цыгарэтай у руцэ з'явіўся ў карчме. Яго віталі з усіх бакоў і захапляліся ім. Ён таксама пачаў пазнаваць усіх і вітацца. Па ім адразу можна было здагадацца, што шмат чаго на свеце пабачыў, паразумнеў, набраўся далікатнасці, але вярнуўся ў сваю вёску ахвотна. Старым знаёмым ён паставіў гарнец гарэлкі і пару кілішкаў выпіў сам, але больш наадрэз адмовіўся. Паліў цыгарэты, жартаваў, расказваў пра далёкі свет і, далучыўшыся да танцораў, вытанцоўваў мяцеліцу і круцяля з дзяўчатамі так заўзята і зграбна, як быццам ніколі з вёскі і не выязджаў. На сярэдзіне карчмы ўзносіліся такія клубы пылу, што ледзь-ледзь можна было распазнаць у іх цяжкія постаці танцораў-хлапцоў і стракатае адзенне дзяўчат. Але Кавальчука кожны мог бы адразу ж адрозніць у гэтым віруючым коле людзей, што круцілася ў густым пыле, і не толькі па цёмным сурдуце і яркай хустцы на шыі, але і па гнуткасці і прыгажосці ягоных рухаў. Гэта ён з найбольшай фантазіяй выкрыкваў пасярод танца: «Гу, га!», і пасля колькіх дзесяткаў кругоў мяцеліцы грацыёзна абводзіў сваю задыханую партнёрку наўкруг хаты. З усімі дзяўчатамі распачынаў жартаўлівыя кпіны, з усімі хоць адзін раз патанцаваў, зазірнуў кожнай у вочы, нават адну, што сарамліва ўцякала ад яго, злавіў паміж дзвярмі і печчу і пацалаваў - а пра Пятрусю ані ўспомніў, ані ў каго-небудзь не спытаўся пра яе. Нагадалі яму пра яе старэйшыя жанчыны, якія, выцягнуўшы яго з круга танцораў, цесным колам пасталі каля яго і, параспускаўшы языкі, гаварылі: так і так з Пятрусяй было, так і так, казалі. І пра тое, што адбылося паміж ёю і Сцяпанам, і што раілі ёй людзі, і куды пайшла, і як кпяць з яе часам і здзеклівыя песні ёй спяваюць. Кавальчук слухаў бабскую гаворку і смяяўся так, што блішчэлі ягоныя зубы з-пад чорных вусоў, так, што ягоны гучны рогат заглушаў часам бабскія словы, але сам не гаварыў нічога. Ні пра Пятрусю, ні пра свае намеры нічога не сказаў і, пачаставаўшы кабет гарэлкай і сырам, пачаў зноў танцаваць і гуляць яшчэ больш заўзята, чым раней. Тады стала зразумела ўсім, што пра Пятрусю ён і не думае.
- З іншым сэрцам і з іншымі думкамі вярнуўся, - казалі.
Іншыя дадавалі:
- Дзе яму зараз пра яе думаць. Прыблудная яна і толькі тое мае, што кашулю на спіне, і старая ўжо з яе дзеўка, от, хіба ёй ужо дваццаць чацвёрты год ідзе. Ён бы мог зараз ажаніцца і з паненкай якой...
Можа, тыя, што так думалі, зусім і не памыляліся, можа, сапраўды Кавальчук і не думаў ужо пра Пятрусю, і пражытыя гады, спазнаныя ўражанні зацерлі ў ім памяць пра дзяўчыну і тыя абяцанні, якія ён ёй даваў. Два тыдні не бачыў яе і не стараўся ўбачыць. Казалі, што са сваім арандатарам усё парадкаваўся, і гэта значыла, што выпраўляў яго з хаты не без гвалту і прэтэнзіі аб зруйнаванай гаспадарцы, з чым нават пайшоў у суд. Адразу было відаць, што меў намер закасаць рукавы да працы не толькі на зямлі, але і да кавальскай: бо сказаў грамадзе, што як дзед ягоны і бацька працавалі ў кузні, так і ён будзе, і хто мае ласку, хай прыходзіць да яго ў кузню. І толькі праз колькі тыдняў пасля свайго вяртання гарачым летнім днём пайшоў ён сабе па дарозе далёка-далёка паміж шырокіх палёў. У белым палатняным сурдуце і ў вайсковай шапцы на галаве ішоў ён, відаць, без мэты, павольна, паліў цыгарэту і разглядваўся трошкі ў розныя бакі, як звычайна робіць заможны кавалер, што ведае сабе цану і якому ні пра што галава не баліць... Так зайшоў ён ажно за бярозавы лясок, што рос на адным з навакольных пагоркаў, а за ім ляжала поле, пакрытае збажыной. Якраз сёння гэтае збожжа пачалі жаць: некалькі жнеек пахіліліся над залацістай хваляй, якая падчас мерных рухаў іхніх рук, здавалася, кланялася ім да ног. Кавальчук спыніўся на ўскрайку лесу і глядзеў на адну са жней, якая, выпрастаўшыся, падняла ў руках вялікі сноп жыта і, ступіўшы некалькі крокаў, кінула яго туды, дзе ўжо ляжала шмат такіх снапоў. Потым, бліснуўшы сярпом у паветры, пахілілася зноў і пачала жаць, жнучы, набліжалася яна ўсё больш да таго месца, дзе стаяў Кавальчук, але галавы не ўзнімала зусім і толькі рукі яе рухаліся хутка, усё хутчэй і хутчэй, крэслячы сярпом над зямлёй сталёвыя бліскавіцы. Кавальчук трошкі прыадкрыў рот і ўглядваўся ў гэтую жняю, як у люстэрка, адкінуў недакураную цыгарэту і скрыжаваў на грудзях рукі. На ўскрайку лесу паміж бяроз стаяў, як слуп, і хаваў усмешку пад чорным вусам. Здагадаўся, што жняя, якая набліжалася да яго, нават схіліўшыся добра бачыла, што ён там стаіць, і часам кідала на яго позіркі з-пад павек, але не адзывалася ані словам і галавы не ўзнімала, а проста ўсё хутчэй і энергічней жала. Калі нарэшце апынулася за некалькі крокаў ад яго, Кавальчук азваўся сам:
- Добры вечар, Пятруся!
Тады і яна выпрасталася, апусціла рукі з сярпом на спадніцу і адказала:
- Добры вечар.
Але не глядзела на яго, павекі з доўгімі вейкамі закрывалі ёй зрэнкі; павярнулася да яго бокам і, здавалася, нечага чакае альбо проста хвіліну адпачывае ад працы. Кавальчук грацыёзна абапёрся локцем аб сук дрэва, ля якога стаяў, і, мружачы вочы, прамовіў зноў:
- Ці ж гэта добра старому знаёмаму паказваць такую абыякавасць?
Жняя паціснула плячмі і, не ўздымаючы павек, як бы гнеўным тонам буркнула:
- Якая там абыякавасць!
- А як жа! Ці ж так Пятруся павінна са мной павітацца?
- Калі хто са мной не вітаецца, дык і мне вітацца няма патрэбы!
Кавальчук пакінуў дрэва, аб якое апіраўся, і ступіў да яе. Вочы яе былі ўвесь час апушчаныя, а рукі з сярпом ападалі на спадніцу. Жала яна ўжо некалькі гадзін, дзень быў спякотны і густыя кроплі поту блішчалі на яе лбе і шчоках амаль такіх жа чырвоных, як палявы мак, які з цёмных яе валасоў ападаў за вуха. Кавальчук глядзеў на яе, не адрываючыся. Здавалася, што прыглядаўся да тых кропляў поту, якімі быў густа абсыпаны яе твар.
- Што ж ты?.. - пачаў зноў. - Працуеш, а гаруеш...
- Гарую, - адказала.
- Як той вол у ярме?
- Як той вол...
- У чужых людзей?
- У чужых.
- І старую бабулю пры сабе корміш?
- Кармлю.
Зноў ступіў да яе крок.
- А чаму за Сцяпана Дзюрдзю не пайшла? - спытаўся.
- Бо не хацела, - адказала.
- А ўгаворвалі людзі?
- Угаворвалі.
- І бабуля казала?
- Казала.
- То чаму ж не ішла? Трэба было ісці, ва ўласнай хаце б працавала, у куплены паркаль убіралася б, штодзень яечню са скваркамі ела...
На гэты раз дзяўчына хутка пераступіла з нагі на нагу і адказала:
- Няхай Сцяпанаву яечню свінні ядуць...
- А зараз дзяўчаты здзеклівыя прыпеўкі табе спяваюць, што нібы ўжо старая дзеўка з цябе.
Паціснула плячыма.
- Няхай спяваюць.
Кавальчуковы вочы заіскрыліся, а рукі трошкі задрыжэлі.
- Што ты так да мяне гаворыш, нібы не гаворыш... як да сабакі якога... Кіне слоўка і зноў маўчыць, і ў вочы нават не гляне... што я табе злога зрабіў?
На гэты раз Пятруся серп з рук выпусціла і, падносячы рукі да галавы, зажалілася:
- Ой, зрабіў ты мне, зрабіў нядолю для ўсяго жыцця і пасмешышча для людзей... Два тыдні таму вярнуўся, а пра мяне і не ўспамінаў, ані прыйшоў добрае слова сказаць, ані ў той бок, дзе я была, глянуць...
Устрымала слёзы, якія амаль сыпаліся з яе вачэй, схілілася па серп, нібыта збіраючыся пайсці, і ледзь не з плачам, гнеўна загаварыла:
- Не хочаш ты мяне, не хачу і я цябе... Ідзі ажаніся з Лабудовай дачкой... найбагацейшая ва ўсім сяле і вочы мае такія, што адно ўправа глядзіць, другое ўлева... Ідзі да Лабудовай дачкі... З Богам ад мяне.
Вось жа гэтыя вочы, якія ў Лабудовай дачкі былі касыя і непрыгожыя, валодалі ў Пятрусі такімі чарамі, што мацнейшых ад іх ніякая ведзьма прыдумаць не магла. Зрэшты, нічога надта асаблівага ў ёй не было. Такіх зграбных і свежых, як яна, можна было знайсці на свеце мноства. Але вочы яе былі такія, што проста гаварылі і гэтай гаворкай сваёй прыцягвалі, як залатым шнурам. Расказвалі яны пра ўсю яе душу, пра якую вусны шмат казаць не ўмелі і не маглі. І зараз у шэрых яе зрэнках, што ўзіраліся ў твар Кавальчука, была такая жаллівая скарга і жаласная просьба, прыроджаная весялосць і такая туга, што Кавальчук ухапіў яе за руку і трошкі прыцягнуў да сябе.
- Мяне чакаючы за Сцяпана не ішла? - прыспешаным шэптам спытаўся.
- А каго ж?
- А цяжка было жыць?
Выціраючы слёзы са шчакі, пальцам, на якім ад сярпа ці нажа засталася чырвоная драпіна, адказала:
- Цяжка.
- Мяне чакаючы, у такой бядоце і людскім здзеку жыла? - пытаўся зноў.
- А каго ж?
- Пабажыся!
Пальцы на крыж склала і ўзняла вочы да іскрыстага блакіту неба.
- Божа і Найсвяцейшая Панна засведчаць, што я за табой уласнай душы не чула і так цябе чакала, як той птушкі, якая, калі прыляціць, то ўжо сонца засвеціць і вясна настане...
Тады ўхапіў яе і пацягнуў паміж бяроз у гай.
- То ж і дачакалася, бо як Бог ёсць на небе, то я цябе за жонку вазьму і гаспадыняй у сваю хату ўвяду. Забыўся трошкі пра цябе, гэта праўда, але як толькі тваё гараванне і гэты твой цяжкі лёс убачыў, то сэрца мне нешта як кляшчамі сціснула, а як твае вочы на мяне паглядзелі, то нешта ўва мне расплылося, як той мёд...
Сярод зялёных бяроз, у павевах ветру і шчэбеце птушак, прыціскаў яе моцна да грудзей, рукой, быццам створанай для кувалды і молата, выціраў слёзы з яе шчок; і вусны, з якіх выляталі то смех, то рыданні, закрываў пацалункамі...
Доўга потым людзі ў Сухой Даліне гаварылі, што Пятруся і гэтаму таксама нешта зрабіць была павінна. Бо калі гэта хто чуў, каб хлопец, асабліва як у шырокі свет пойдзе, шэсць гадоў пра дзяўчыну памятаў, а яшчэ такі, якому найбагацейшыя дзяўчаты вешаліся на шыю; каб ён ажаніўся з дзеўкаю не такой ужо і маладой, зусім беднай і прыблуднай... Сцяпану зрабіла і гэтаму зрабіла, толькі таму адрабіла потым, а гэтага ўжо сабе забрала. Нейкае такое зелле ведае, ці што? А можа, і яшчэ што горшае...
ІІІ
Пятруся і сапраўды ведала мноства спосабаў, каб даць раду ў самых розных жыццёвых выпадках, карысталася імі сама і дараджала іншым, і ніколі не сумнявалася ў іхнім выніку. Зведалі гэта на сабе адначасова, але па-рознаму Пётра Дзюрдзя і Якуб Шышка. Першы быў адным з найбагацейшых гаспадароў у Сухой Даліне. Ці нейкі лепшы, чым іншым, выпаў ім надзел, ці былі яны больш цвярозыя і працавітыя, як іншыя, але ўжо Пётраў дзед, бацька і сам ён лічыліся ў вёсцы багацеямі. Атрымаўшы вольнасць, Пётра пабудаваў хату, якая выглядала акуратнай заможнай сядзібай. З комінам, двума вялікімі вокнамі, малым ганкам і пабеленымі звонку сценамі. Унутры нічога асаблівага на першы погляд нельга было заўважыць. Сені, вялікая хата і камора. У хаце вялізная печ, дзе варылі страву і пяклі хлеб, лавы, сталы, кросны, гаспадарчае драўлянае начынне, усё так, як у іншых. Але зазірнуць у камору, у аборы, стайні, адрыну! Там ужо ўсё было незвычайнае. Нават у самы вялікі неўраджай не бракавала збожжа, бо з году ў год заўсёды заставаўся нейкі запас, і лішак адных гадоў пакрываў нястачу іншых. Чатыры каровы, двое коней, з якіх адна кабыла штогод прыводзіла жарабятка, шэсць авечак, свінні, куры, галубы, што гнездзіліся на даху, у садзе густы вішняк, змяшаны з дзікімі грушамі, якія прыносілі к зіме адборныя гнілушкі, усяго там было ўдосталь. У каморы на паліцах і на зямлі цясніліся мяхі і збаны з усялякім дабром, чарнелася сцяна ад панавешаных на ёй маткоў нітак. Скрыні, што стаялі пад сцяной, былі запоўненыя да берагоў мужчынскай і жаночай вопраткай, а таксама непакроенымі яшчэ сценамі старога палатна - штыўнага даматканага ў сінія і чырвоныя пасы, вытканага на хатніх кроснах. Але не толькі незвычайны дастатак вызначаў Пётраву хату, поўнілася яна таксама і нязвыклым спакоем. Пётра быў чалавек флегматычнага характару, павольны ў рухах, паважны ў размове. Ягоная жонка, высокая, прыгожая і лагодная кабета, яшчэ ў маладосці занемагла на рэўматызм і ўсялякія іншыя хваробы, якія зрабілі яе таксама запаволенай і менш ахвочай да сварак, чым іншыя жанчыны. Яна часта стагнала і доўга, падрабязна жалілася на сваё цярпенне, у каго толькі магла, прасіла рады. Калі боль надта пачынаў дакучаць ёй, плакала ў куце альбо лямантавала на ўсю хату, але ніколі не сварылася з мужам. Дзе ўжо ёй там з аслаблымі нагамі і пакручанымі пальцамі на руках, ёй, няздары, якая, як пані, патрабавала служанак, яшчэ і сварыцца. Вялікім шчасцем для яе было ўжо тое, што муж яе з хаты не выгнаў; за недалужнасць не лаяў, а нават часта, злітаваўшыся, жаласна ківаў галавой і па-людску з ёй гаварыў. Была досыць разумная, каб цаніць гэтае шчасце і ўсялякую волю мужа так шанаваць, як бы гэта была Боская воля. З гэтага пункту гледжання яе разважанні былі простымі. У хвіліны шчырасці яна гаварыла суседкам:
- Чаму ён ажаніўся са мной? Не дзеля пасагу ажаніўся, бо не было ў мяне яго, але дзеля таго, каб у хаце мець добрую гаспадыню. А якая ж з мяне гаспадыня? Да працы рвуся, як той конь да студні. Што магу зраблю, але мала магу. Як хвароба схопіць, дык і рукі да ўсяго апускаюцца. Але ён мне на гэта ніколі нічога, хоць бы адно злое слоўка сказаў. Церпіць і маўчыць. Яшчэ часам і спытаецца: «Можа, табе, Агатка, трэба што? Можа, цябе зноў да знахара завезці?» Добры чалавек. Дык я яму не праціўлюся ні ў чым. Хай яму і Пан Бог Найсвяцейшы таксама не робіць супраціву...
Зрэшты, працівіцца Пётру было б нялёгка. Былі і ў яго прыступы гневу, рэдкія, але страшныя. Можна сказаць, што ў яго натуры, ціхай і сур'ёзнай, тым большыя выбухалі буры, чым яны павольней і даўжэй выспявалі. Калісьці ў маладыя гады быў ён паслухмяным сынам і дбаў пра сваіх бацькоў. Але сталася так, што маці ад старасці трошкі здзяцінела і дакучала яму ўвесь час сваркамі з нявесткай. Аднойчы, калі замкнула камору, і ён, вярнуўшыся з поля, не меў згатаванай стравы і застаўся галодным, ударыў яе так моцна, што старая занемагла, паляжала на печы нейкі час і памерла. Можа, яна памерла і не ад сынавага ўдару, бо перад тым ужо ў яе амаль не было ніякіх сіл, але Пётра гэта так узяў у галаву, што доўга як непрытомны хадзіў па свеце. Жонцы і куму, якога надта любіў, тады сказаў, што сам сябе пачаў баяцца, нібы ўжо д'яблу душу запрадаў. З таго часу і стаў такі набожны. У касцёл ездзіў і спавядаўся часцей за іншых, ідучы за плугам, часам прамаўляў пацеры, у кожнае ўрачыстае свята клаў на ахвяру да касцельнага алтара вялікія боханы хлеба і тоўстыя скруткі палатна. Думаў, відаць, што крыўда, зробленая мацеры, аддала ягоную душу ў д'яблава валадарства; і гэтая думка напаўняла яго трывогай і жаданнем ачысціцца перад Богам. З часам гэта прывяло яго да нейкіх містычных схільнасцяў, якім не давала разрасціся штодзённая і цяжкая фізічная праца, але якія выяўляліся ў крыху летуценным паглядзе, якім калі-нікалі глядзелі ягоныя шэрыя вочы на свет з-пад густых брывоў, а таксама ў надзвычайнай зацікаўленасці цудамі, чарамі і ўсялякімі апавяданнямі пра надпрыродныя з'явы. Схільнасць гэтая яшчэ павялічылася пасля выпадку, што здарыўся ў дзяцінстве з ягоным малодшым сынам Ясюком. Хлопчык з'явіўся на свет якраз тады, як Петрачыха пачынала хварэць, і, калі меў недзе пяць гадоў, высах і зжоўк так, што стаў больш падобны на васковую фігурку, чым на дзіця. Ногі ягоныя былі скрыўленыя ўсярэдзіну, рот вечна адкрыты, калі хацеў бегчы, - падаў. Клеменс гадаваўся здаровым і рос нібы на дражджах: як увысь, так і ўшыр, а над Ясюком плакала маці, суседкі жаласліва ківалі галовамі, а бацька, паводле свайго звычаю, паціху і паволі нешта буркаючы, часам панура звешваў галаву. Дайшло да таго, што Агата, якой абрыдлі і хлопчыкавы капрызы і ўсюдычаснае пільнаванне яго, як быццам ён праз столькі гадоў не перастаў быць яшчэ немаўляткам, у гневе і жалю аднойчы сказала суседкам:
- От, няхай бы Пан Бог яго ўжо лепей сабе забраў...
Тады Пётра разгневаўся зноў. Ад смерці мацеры цягам доўгіх гадоў не гневаўся ніколі: цяпер зноў напала на яго злосць і, можа, пабіў бы жонку, калі б яна з плачам не прыпала да ягоных рук, просячы злітавацца над яе хваробай і нядоляй. Толькі жахліва крычаў, суседак жа, што сваёй гаворкай цвелілі мацярынскую шкадобу Агаты, з вялікім для іх сорамам выгнаў з хаты, а неўзабаве сеў з хворым хлопчыкам на воз і паехаў у пілігрымку ў святое месца. Калі ўжо там іншым Пан Бог свае цуды рабіў, то чаму і яму не мог зрабіць? Нехта яму сказаў, што дзеля здабыцця гэтае ласкі трэба купіць і пакласці на алтар адну з васковых фігурак, якія прадаюць на некаторых касцельных бабінцах. Пётра купіў такую фігурку, а яшчэ заказаў імшу за здароўе дзіцяці і выслухаў яе, кленчачы і голасна, з жарсцю, з цяжкімі ўздыхамі і біццём сябе кулаком у грудзі, прамаўляючы пацеры. Калі ля падножжа алтара хлопцы званілі на паднясенне, ён абедзвюма рукамі, прыкрытымі рукавамі баранняга кажуха, узняў свайго хлапчука ўверх, так, нібыта паказваў яго Боскай літасці, а сам, высока ўздымаючы свой цёмны, зарослы шчэццю твар, летуценным паглядам сачыў за блакітным дымам, які ўзносіўся над людскімі галовамі, бляскам свечак і алтарным аздабленнем пад змрочныя скляпенні святыні. Дзіця вярнулася з паломніцтва такім, як і ад'язджала, высахлым, зжоўклым, слабым, з крывымі ножкамі і разяўленым ротам. Але неўзабаве, можа, праз месяцы два стала папраўляцца: бялела, сыцела, выпрамлялася, проста аджывала. Папраўдзе, гэта было цёплай і сонечнай вясной, калі ўсё, што існавала на свеце, ажывала: дрэвы, травы, кветкі, а таксама і дзеці. Да таго ж Аксеня, якая на той час толькі-толькі ў Пётравай хаце асела, парадзіла Петрачысе, каб штодзень выправаджвала Ясюка на той сухі пясок, што белай лавінай слаўся на ўскрайку вёскі.
- Няхай бядачак грабецца сабе ў тым пяску, - казала, - то як яго сонейка моцна разагрэе, дзіцятка і стане здаровым. Такая ўжо святая сіла ёсць у тым гарачым пяску, што ён дзяцей лечыць, - скончыла Аксеня і загадала Пятрусі, якая тады была яшчэ малой дзяўчынкай, каб вадзіла Ясюка на пясок і там пільнавала яго і забаўляла.
Ясюк так ніколі і не стаў ані такім дужым, ані такім прыгожым і разумным, якім быў не на шмат старэйшы за яго Клеменс. Аднак выздаравеў і не енчыў так, як раней, не падаў штокрок, пачаў лепш гаварыць, пабялеў. У Пётравай хаце часта гаварылі пра гэтае выздараўленне і ягоныя прычыны. Адны з баб, набожна складаючы рукі на жыватах, казалі:
- Такі гэта Пётрава ахвяра на паломніцтве.
- Той пясок, які яму дарадзіла Аксеня, - сцвярджалі іншыя.
Пётра ж казаў:
- І ахвяра на паломніцтве, і пясок, а ўсё Пан Бог Найсвяцейшы дарадзіў, бо, - з павагаю гаварыў далей, - калі пясок мае такую святую сілу, то яму яе Пан Бог даў. От што!
- Ёсць на свеце і чартоўская сіла, - заўважыла адна з баб.
- А ёсць, - з перакананнем пацвердзіў Пётра і пасля доўгага роздуму дадаў: - Але ў пяску Боская сіла, бо от, добра зрабіў, а калі б у ім была чартоўская сіла, то б зрабіў дрэнна.
Падумаўшы яшчэ трошкі, падняў указальны палец уверх і скончыў:
- Чартоўская сіла заўсёды чалавеку дрэнна зробіць, а Божая - добра. От што!
Боскую моц яднаў тады з сабою Пётра штонядзельнымі паездкамі ў касцёл, малітвамі, ахвярамі, што складаў касцёлу ў выглядзе хлеба, сыра і палотнаў; д'ябальскай жа баяўся страшэнна, хоць ніколі яе на сабе, прынамсі відавочна, не спазнаў, меў да яе вялікую агіду і нянавісць. Калі хто-небудзь пры ім расказваў пра людзей, якія, як, напрыклад, ведзьмы і розныя чараўніцы, плялі з яе дапамогай людзям розныя злыя пасткі, пляваў з агідаю і праз зубы казаў са злосцю:
- Каб ім рукі скруціла! Каб іхняе кананне цяжкім было! Каб яны не ўбачылі Божага каралеўства!
Пра нябеснае каралеўства Пётра згадваў часта, здаецца, што было яно тым прадметам, які недзе высока, у мутных і неакрэсленых абрысах узносіўся над ім тады, калі ягоныя вочы пад густымі, навіслымі брывамі набіралі задумлівы і трохі летуценны выраз.
Аднак, трызнячы дзіўнымі вобразамі нябеснага каралеўства, дбаў ён і пра зямныя клопаты. Гаспадарку сваю вёў дбайна і працавіта, і надта ж усцешыўся, калі жыхары Сухой Даліны выбралі на пасаду свайго старасты. Тады выявілася, што не быў ён вольным ад усялякіх амбіцый і што ганаровы тытул прыемна папесціў ягонае самалюбства. Раней трымаўся трошкі няўпэўнена, а стаўшы старастам, выпраміў спіну, усміхаўся так шырока і свабодна, як ніколі дагэтуль. Пачаў хадзіць яшчэ больш паважна і, любуючыся, ледзь не ўрачыста знадворку на сцяне хаты прыбіў сінюю шыльду, на якой вялікімі белымі літарамі было напісана: «Пётра Дзюрдзя, стараста». Грамадскімі справамі, якія суседзі даверылі яму, заняўся заўзята і цярпліва. Калі захапілі яго звязаныя з пасадай клопаты і мітрэнгі, са скрухай у голасе казаў:
- Пан Езус больш цярпеў.
Альбо:
- Пан Езус у нябесным каралеўстве мяне за гэта ўзнагародзіць.
І рабіў сваё, не зважаючы ані на людское дакучанне, ані на клопаты. Часта ахоплівала яго на той час чалавечая пыха. Узнімаў палец угору, усміхаўся і характэрным для яго запаволеным голасам казаў:
- Цяпер, як той казаў, я тут першы і за ўсіх найвышэйшы...
Чытаў маралі таксама калі-нікалі старэйшаму сыну:
- Глядзі, Клеменс, будзь такім, як я, а Найсвяцейшы Пан Бог дасць табе панаванне на зямлі і каралеўства ў небе. Не пі, не пажадай чужога, што табе не належыць, працуй і чартоўскай моцы не аддавайся. Аддайся Божай сіле, а моцы чартоўскай не аддавайся, бо, як той казаў, гаспадарка загіне і душу загубіш. Вось што!
Важная падзея - выбранне вясковым старастам - адбылася ў жыцці Пётры Дзюрдзі праз гады два пасля вяселля Міхалкі Кавальчука і Пятрусі, а неўзабаве пасля гэтага надарыўся клопат вялікай важнасці для жыхароў вёскі. Вясковы склад, дзе месціліся запасы збожжа, прызначаныя на дапамогу ў неўраджайныя гады, быў такі ўжо стары, што пагражаў разваліцца. Станавы некалькі разоў гаварыў пра неабходнасць будаваць іншы, і жыхары Сухой Даліны самі адчувалі гэтую неабходнасць, але з году ў год адцягвалі пачатак работы. Вядома, палохаліся коштаў, дый новага клопату не надта жадалі. Зараз, аднак, не было як далей цягнуць валынку. Хочаш не хочаш, а склад трэба было будаваць, бо так ясна і безагаворачна загадана было зверху. У стараставай хаце аж цёмна стала ад народу, што сышоўся на нараду пра гэтую досыць складаную справу, якая вымагала выдаткаў. Пётра Дзюрдзя вёў гэтую нараду разумна, з уласцівай яму паважнасцю, радзячы, як і калі збіраць грошы на будоўлю, дзе і якое купіць за іх дрэва, каго і за якую цану пазваць, каб вымераць зямлю, на якую павінен быць перанесены новы будынак. Ва ўсіх гэтых развагах і разліках добра дапамагаў яму ягоны стрыечны брат Сцяпан, які, калі не быў п'яны альбо не ўпадаў у шаленства, быў найразумнейшай галавой у вёсцы. Меў ён над іншымі і тую перавагу, што ўмеў лічыць. Ніхто яго гэтаму не вучыў, але валодаў ён гэтай здольнасцю ад прыроды і навучыўся сам. На гэты раз быў цвярозы і ні на кога не злаваў, бо надта ж спадзяваўся на найбліжэйшых выбарах стаць вясковым суддзёю. Зараз, седзячы каля Пётры, ён разумна кіраваў сходам, хутка складаў розныя лічбы, адымаў і множыў, словам, забыўшыся на тое, што дрэнчыла яго ў штодзённым асабістым жыцці, цалкам аддаўся грамадскаму клопату. Ад гэтага занятку крыху раз'ясніўся і палагаднеў ягоны твар, заўчасна зморшчаны і найчасцей пануры і злосны. Аднак, нягледзячы на розум і павагу двух Дзюрдзяў, у хаце выбухалі часам такія жарсці, што людзі не маглі зразумець адзін другога. Усе пачыналі гаварыць адначасова, локцямі і плячамі адпіхвалі адзін аднаго ад стала, за якім сядзеў стараста, за кожны грош распачыналі сварку, на кожную прапанову адказвалі пярэчаннямі. Пётра цярпліва слухаў, некаторым, найбольш уважлівым, казаў сваё, а часам, калі суседзі пачыналі яго лаяць і праклінаць, мармытаў:
- Пан Езус больш цярпеў!
- Быдла! праклятае быдла! Каб на вас халера! - выкрыкваў гарачы Сцяпан і, адпіхваючы кулаком ад стала найбольш нахабных, пачынаў упадаць у шаленства. Але раптам сварлівую калатнечу мужчынскіх галасоў нібы вастрыём нажа перарэзаў вісклівы і роспачны жаночы крык.
Гэта была Петрачыха, якая, выбегшы з каморы, ламала рукі і, хістаючыся ў бакі, лямантавала немым голасам і енчыла:
- Езус мой! Езус! О Езус жа мой, Езус найміласэрнейшы!
Тут і дзеўка, што, замяняючы Пятрусю, дапамагала ў гаспадарцы, таксама выскачыла за ёй з каморы і, рвучы сабе валасы, бегаючы па хаце, яшчэ гучней і вісклівей залямантавала:
- А Маці Божая Найсвяцейшая! змілуйся! змілуйся, змілуйся! Змілуйся ты над намі, нешчаслівымі!
Мужчыны перапынілі свае спрэчкі і з адчыненымі ратамі пасталі, як слупы, водзячы аблуднымі позіркамі за кабетамі, якія нібы ў канвульсіях кідаліся па хаце. Нямала часу прайшло, пакуль гаспадар хаты напачатку ўгаворамі, а потым пагрозай апусціць ім свае кулакі на плечы здолеў дапытацца ў жанчын, што сталася. Здарылася і сапраўды нядобрае: з каморы прапала два апольцы сала, дванаццаць пар кілбас і дзесяць сцен свежавытканага палатна. Усё гэта было ўкрадзена невядома калі; некім, хто адпаведным інструментам перапілаваў унутраную аканіцу, адсунуў засаўку, што яе зачыняла, улез праз акно ў камору і выцягнуў з яе столькі дабра. Акно каморы выходзіла на гарод, у гэты позні восеньскі час пусты і гразкі, ночы восеньскія былі доўгімі і цёмнымі. Петрачыха была ў роспачы, Пётра панесеную страту не так блізка браў да сэрца, аднак перажываў і больш за ўсё абураўся невядомым злачынцам. Людзі, што сядзелі ў Пётравай хаце, паволі разышліся, так і не скончыўшы сваіх паседжанняў, якія, дарэчы, доўга яшчэ не маглі скончыць. У хаце застаўся Пётра, які, абапёршыся локцямі на стол, у роздуме сядзеў на лаве; і жанчыны, якія ля агню, што гарэў у печы, голасна разважалі пра здарэнне. Былі гэта тры Дзюрдзіхі: жонкі Пётры, Сцяпана і Сымона Дзюрдзяў. Тры цалкам адрозныя тыпы сялянак і тры цалкам адрозныя жаночыя долі. Ужо немаладая і выпетраная хваробамі, але спакойная і яшчэ досыць прыгожая Петрачыха, жонка добрага мужа, гаспадыня заможнай хаты і маці двух сыноў-падлеткаў, скрыжавала на грудзях рукі і толькі смутна ківала галавой над сваёй стратай, паціху паўтараючы:
- Якія ж дрэнныя людзі! Ай, якія ж нягодныя!
Гнуткая, як змейка, чарнавокая, смуглая і агністая Сцяпаніха была слынная на ўсю ваколіцу зласлівіца і пляткарка. Зрэшты, усе ведалі, што муж яе не пераносіць і што яны вечна б'юцца паміж сабой. На першую вестку пра тое, што сталася ў Пётравай хаце, яна пакінула нядаўна народжанае, першае за чатыры гады сямейнага жыцця дзіцятка, і, прыляцеўшы сюды, крычала, праклінала злодзеяў і лямантавала так заўзята і галасліва, як быццам яе самую напаткала ў сто разоў большая ад гэтай страта. Сымоніха, наадварот, павольна прыцягнулася з дзіцем на руках, якое было шостым ці сёмым. Была яна яшчэ нестарая і нябрыдкая, але страшэнна змардаваная, з паморшчаным ілбом і вечна скрыўленымі вуснамі. Петрачыха, хоць старэйшая і хваравітая, выглядала значна лепш за яе. Вядома, жонка п'яніцы, што сядзеў па вушы ў даўгах у жыда-арандатара, у якой была курная хата, поўная дробных дзяцей, а камора амаль пустая, дык і весела байдурыць сабе не магла. На Агаце выразна адбіваліся спакой і заможнасць, на Сцяпанавай Разаліі - нястрымны характар, даведзены амаль да шаленства цяжкім сямейным жыццём, на Парасцы - жонцы п'яніцы Сымона - клопат і нястача. Тулячы і калышучы дзіцятка, якому было мала малака ў матчыных грудзях, і таму яно роспачна крычала, са здзіўленнем, поўным амаль святой пашаноты, яна ўсё паўтарала:
- Два апольцы сала і дзесяць сцен палатна! Ой, Божа ж мой! Божа! Два кавалкі сала, дзесяць сцен палатна і дванаццаць пар кілбас... Ой, Божа ж, мой Божа ж!..
Такому багаццю, калі аж столькі рэчаў было ўкрадзена з каморы, але абкрадзеныя не галадалі, не магла яна надзівіцца і нацешыцца! Не зайздросціла, наадварот, шкадавала сваякоў, што ім такая шкода надарылася, вочы яе заплывалі слязамі. Дадавалася да гэтага жалю і адчуванне ўласнай бяды. Чорныя ж вочы Разалькі разгараліся ўсё ярчэй, блішчалі і круціліся, як у вар'яткі, а язык круціўся яшчэ хутчэй. Самыя страшныя праклёны кідала яна на невядомага злодзея, але было відаць, што заўсёды каго-небудзь ці што-небудзь праклінае. Магчыма, гэта прыносіла палёгку яе няспыннай згрызоце, якая ў іншых вылівалася б у слязах, а яе запаўняла агнём і кіпнем.
Засмучаны, але ўжо палагаднелы голас Петрачыхі прабіўся праз вісклівыя ўскрыкі Разалькі.
- Каб там невядома што, - сказала, - я-такі даведаюся, хто той злодзей.
Яна звярнулася да Пётры.
- Пятрук, - сказала прыязным голасам, які выяўляў яе спакойныя, прыяцельскія адносіны з мужам, - ідзі да Аксені... папытайся, можа, яна ведае што-небудзь такое, каб таго злодзея выкрыць...
На здзіўленне кабет Пётра ніводным словам не запярэчыў гэтаму жаданню, устаў, надзеў на галаву старую аўчынную шапку і выйшаў з хаты.
Быў восеньскі цёмны вечар; вецер шумеў у садах і калашмаціў дрэвы, на небе, як цяжкія птушкі, праплывалі прасціны хмар, то адсланяючы, то засланяючы зоркі. Забалочанай сцежкай, што вілася паміж гумнамі і платамі, высокі плячысты мужчына ў кажуху і аўчыннай шапцы ішоў трошкі прыгорбіўшыся шырокім і цяжкім крокам да сядзібы каваля. Здалёк было ўжо відаць кузню, што палымнела чырвоным святлом, і чуўся грукат вазоў, якія адтуль ад'язджалі. Перад той кузняй заўсёды як на паломніцтве ці на кірмашы. З усёй ваколіцы людзі прыязджаюць да Міхала Кавальчука, бо такога, як ён, каваля нідзе няма. Але ўжо вечар, і тыя, што сёння тут падкоўвалі коней, рабілі сякеры і абручы на колы ці прасілі направіць плугі і вазы, едуць дадому, дарогаю паміж вербамі і бярозамі, дзе гнездзяцца і енчаць лялякі. Перад адчыненымі дзвярыма кузні нікога ўжо няма, ляжыць толькі шырокае гразкае балота, разбітае коламі вазоў і конскімі капытамі. Пётра Дзюрдзя спыніўся ў гэтым балоце і колькі хвілін з нейкай прыемнасцю ўглядваўся ў сярэдзіну кузні. Запоўненая чырвоным святлом, яна яскрава аддзялялася ад цемры, што панавала навокал. У гэтым святле прыгожа вымалёўвалася постаць маладога каваля, які яшчэ не скончыў працу. У нагавіцах і кашулі з высока закасанымі рукавамі, дужы і зграбны мужчына хутка ўздымаў жылістыя рукі, штосілы б'ючы молатам па распаленым жалезе, з-пад молата дажджом сыпаліся іскры на зямлю і слупамі ўзляталі ўгору, смуглы твар з чорнымі вусамі і чарнявую ягоную чупрыну залацілі чырвоныя блікі. Працаваў спрытна і весела. Найперш весела. Штохвіліны нешта казаў хлопчыку, які быў у яго памагатым, часамі нешта напяваў сабе альбо, калі ўдар павінен быў быць больш моцным і спрытным, уздымаючы і апускаючы, нібы ў танцы, рукі выкрыкваў:
- Гу, га!
Пётра з нейкім задавальненнем глядзеў на гэтую вясёлую і спрытную працу. Потым адступіў на некалькі крокаў і пайшоў у хату каваля.
Гэтая хата была амаль такая, як у Пётры: вялікая, з драўлянай падлогай, чыстая ад дыму, які выходзіў праз комін, можна было толькі заўважыць у ёй пэўныя выдумкі, якіх у дзядоў і прадзедаў не бывала. Апрача сталоў і лаў стаялі тут два драўляныя крэслы, ля вялікіх вокнаў зелянела ў вазонах некалькі нізкіх раслін, на малой шафцы з дзвюма шыбкамі пабліскваў бляшаны самавар. Выдумкі гэтыя прывёз з сабою Кавальчук з далёкага свету, а можа, таксама пабачыла іх і Пятруся ў тым шляхецкім маёнтку, дзе служыла дваровай дзеўкай. Выдумлянне гэтае, аднак, не дайшло да такой ступені, каб вынесці ў іншае месца аграмадную печ з закурэлай сярэдзінай, дзе ў гэты час, як у кожнай з вясковых хат, гарэў вялікі агонь. Не дайшло таксама гэтае выдумлянне ані да свечак, ані да лямпы; уваткнутая паміж печных цаглін, гарэла лучына, чырвоным і дымным полымем, асвятляючы постаць Аксені такім чынам, што таму, хто ўваходзіў у хату, кідалася найперш у вочы акурат яна. Паводле сваёй старой звычкі касцістая бабка сядзела на печы ў акуратнай сярмязе і чорным каптуры, выпраміўшыся, адной рукой цягнула з кудзелі нітку, а другой круціла верацяно. Пятруся насіла па хаце малое дзіцятка, гушканнем і ціхім спевам спрабуючы яго закалыхаць. У дзвярах хаты паважным і ветлівым голасам загучала Пётрава прывітанне:
- Хай будзе пахвалёны...
- На векі вякоў... - са шчырай радасцю адказала Пятруся і з дзіцяткам на руках, з бліскучымі ад задавальнення вачыма, падбегшы да госця, пацалавала яго ў руку.
Аксеня, што, аслепшы, мела добры слых, таксама пазнала Пётру па голасе і, на хвілю перапыніўшы прадзенне, у знак прывітання так пачала ківаць галавой, што ажно яе сівыя валасы пачалі развявацца наўкол чорнага каптура. Хрыплым і ў дадатак яшчэ і шапялявым, бо не мела зубоў, голасам дзякавала яму за тое, што згадаў пра іх і хату іхнюю адведаў. Пятруся паклала ў калыску соннае дзіця, абцерла фартухом адно з трох крэслаў і, у радаснай усмешцы паказваючы белыя зубы, запрасіла былога свайго гаспадара сесці. Пётра паглядзеў на крэсла так, нібы хацеў пераканацца, ці не зломіцца яно пад ягоным цяжарам, і асцярожна сеў.
- Ну, - пачаў, аглядаючы хату, - па-панску тут у вас, прыгожа... Крэслы сабе выдумалі і самавар... ого!
- Па-панску не па-панску, - падхапіла Аксеня, задаволена расцягнуўшы ад вуха да вуха ледзьве бачныя вусны, - але, дзякаваць Богу, нічога не бракуе... усё ёсць... і хлеб ёсць, і святая згода ёсць... Як Пан Бог наказаў...
- І сын ёсць... - дадаў Пётра з жартаўлівай дабрадушнасцю, гледзячы на Пятрусю.
Яна трошкі засаромелася і апусціла вочы, але, усё яшчэ весела ўсміхаючыся, адказала:
- А ёсць, дзядзька...
- І другі зараз будзе... - жартаваў далей стараста.
На гэты раз маладая жанчына пачырванела, як бурак, крыху адвярнула твар і паціху захіхікала. Аксеня таксама смяялася на печы сваім старэчым смехам, які нагадваў сухі клёкат драўлянай трашчоткі.
- Ці адзін яшчэ... ой, ой, ці яшчэ адзін будзе! - сказала.
- Дай Бог шчасліва, - зычліва закончыў Пётра, а тут і каваль увайшоў у хату. Пакідаючы кузню, апрануў стары шэры суконны свэтар, абшыты зялёнай тасьмой, і выглядаў у ім вельмі зграбным. Твар яго быў расчырванелы і спацелы ад працы; убачыўшы Пётру, вельмі ўзрадаваўся і ў абедзве рукі яго пацалаваў. Ані ён, ані Пятруся ніколі не забываліся пра тое, што старая Аксеня і яе ўнучка шмат гадоў елі хлеб у Пётравай хаце. Папраўдзе, не задарма елі, але быў ён добры і запраўлены зычлівасцю абодвух бакоў. Што там потым сталася інакш і што зноў мусілі пайсці туляцца, у гэтым ужо віны Пётры не было.
- Пятруся, - звярнуўся да жонкі каваль, - зрабі ты для дзядзькі гарбаты...
Пётра паправіўся на крэсле. Надта ж любіў гарбату, хоць і піў яе толькі тады, калі часам у мястэчка на кірмаш ці ў паломніцтва ездзіў, ва ўласнай хаце самавара мець не хацеў, бо яго дзяды і прадзеды не мелі.
- Ого! - заўважыў, - вы, як паны... гарбату сабе п'яце...
- Штодзень не п'ем, але часам п'ем, - адказаў каваль. - А што рабіць? Гарэлку ў губу не бяру, то часам трэба чым іншым жывот пагрэць... І старой бабулі гэтае зелле жыццё падаўжае, і як госць трапіцца, добра пачаставаць...
- Добра, чаму не добра, - пацвердзіў Пётра і пачаў распытваць каваля пра розныя рознасці, якіх той ведаў шмат, бо каваль па шырокім свеце пахадзіў і зараз з мноствам людзей, як звычайна рамеснік, меў дачыненне.
Міхалку няцяжка было ўцягнуць у гаворку, бо з натуры быў ён гаваркі і вясёлы. Таму падрабязна і доўга пачаў ён расказваць госцю пра нейкі вялікі горад, у якім ён быў пару гадоў салдатам. Пятруся тым часам згатавала ваду ў самавары і праз некалькі хвілін з глінянага чайніка наліла гарбаты ў тры шклянкі, у кожную з іх паклаўшы цынкавую лыжачку; паклала на белым сподачку некалькі кавалкаў цукру. Начынне і цукар вымала з шафкі, бегала па хаце басанож хутка і зграбна, лыжачкі і шклянкі, як вясёлыя званочкі, званілі ў яе руках. Дзве шклянкі з гарбатай паставіла на стале перад госцем і мужам, трэцюю, ускочыўшы на лаву, умясціла на печы, і калі два мужчыны безупынку размаўлялі паміж сабой, яна вылівала гарачую гарбату на сподак і, надзімаючы з усіх сіл шчокі, дзьмухала на яе. Потым кончыкам пальца датыкалася напою і, пераканаўшыся, што ўжо астуджаны, прыкладала да вуснаў бабкі бераг сподка, кажучы:
- Пі, бабуля, пі!
Сядзела на беражку печы і паіла гарбатай сляпую бабку. Хустку дома не насіла. Цёмныя валасы трошкі раскідаліся вакол яе твару, а лоб у яе быў такі гладкі і спакойны, а вочы так іскрыліся радасцю, што хоць там у калысцы засынаў гадавалы хлопчык, выглядала дзяўчынай. Міхалка, размаўляючы з Пётрам, паглядзеў на жонку раз-другі, а потым перарваў нейкі аповяд і спытаўся:
- Пятруся! А ты зноў гарбаты не п'еш?
Надзьмула трошкі вусны і, стукаючы босымі ступнямі па печы, адказала:
- Не хачу, не люблю! Паскуднае зелле. Мне лепш зацірка з салам.
Гэтая згадка пра сала нагадала Пётру мэту сённяшніх ягоных адведзін. Абапёр тады локаць на стол, а твар на руку і пачаў расказваць пра здарэнне ў ягонай хаце. Прысутныя дзівіліся і надта ж шкадавалі. Зацікавіла іх найперш: хто гэта такі - той злодзей? Каваль прыпомніў сабе, што ўчора ўночы вяртаўся з суседняй вёскі, дзе меў клопат, і бачыў нейкага чалавека, што з мяшком на плячах хутка ішоў за платамі.
- А як жа ён выглядаў, той чалавек? - зацікаўлена спытаўся Пётра.
Каваль адказаў, што быў гэта чалавек худы, невысокі і, здаецца, што меў сівую шчэць на твары. Пра гэта апошняе дакладна не сцвярджаў, бо была ноч, але паколькі бачыў яго зблізку і свяцілі зоркі, то яму здаецца, што меў ён сівую шчэць на твары. Пётра задумаўся, а потым сказаў:
- Гэта зусім так, як бы Якуб Шышка...
У падазрэнні, выказаным на адрас Якуба Шышкі, нічога дзіўнага не было. Ужо не раз за сваё жыццё быў ён злоўлены на зладзействе, а от два гады таму за тое, што ўдзёрся праз дах у дворскую стадолу, прасядзеў паўгода ў турме. Аднак гэта было толькі падазрэнне. Пётра ўпіўся вачыма ў сляпы твар Аксені.
- Я да вас, цётка, з просьбай, - сказаў. - Можа, вы ведаеце які спосаб, каб таго злодзея выкрыць...
Баба хвілю маўчала, а потым пачала гаварыць сваім хрыплым і шапялявым голасам, паволі і з роздумам:
- Чаму ж мне не знаць? Ведаю. Вазьміце сіта, уваткніце ў яго нажніцы і хай двое чалавек падкладуць пальцы пад вушкі нажніц, а другія людзі хай кажуць розныя прозвішчы, розныя, якія сабе толькі згадаюць... На чыё прозвішча сіта закруціцца, той і злодзей... І гэта ўжо такая праўда, што я яе не раз, а сто разоў на свае вочы бачыла...
Змоўкла, выцягнула руку і пару разоў у сваіх жоўтых пальцах пакруціла верацяно. Каваль голасна засмяяўся.
- Глупства! - сказаў.
- Міхалка! - амаль з абурэннем гукнула Пятруся. - Ты заўжды такі! Усё табе глупства! Ой, недавярак паскудны!
Аж расчырванелася ўся, так яе абурыў недавер мужа. Ён паблажліва прыняў яе вымову і толькі паціху яшчэ прабурчаў:
- Ой, бабы, бабы дурныя!
Але Пётра з надзвычайнай увагай, сур'ёзна выслухаў словы Аксені, якая, апусціўшы руку з верацяном, дадала яшчэ:
- Можна на сіта злодзея вываражыць, можна і на Евангелле. То ўжо як дзе... у адной старане на сіта варожаць, а ў другой - на Евангелле варожыцца... То ўжо ўсё адно... як хто хоча...
Пётра паднёс руку да валасоў.
- То я ўжо на Евангелле хачу, - сказаў, а праз хвілю дадаў: - Заўсёды гэтая Божая рэч і Божая сіла..
- Ну, дык таксама ў Евангелле нажніцы ўваткнуць... - павучала бабка.
- Глупства! - засмяяўся зноў каваль, а Пятруся падскочыла і закрыла яму рукой вусны. Ён яе прыабняў, два разы перакруціўся з ёй наўкола, а потым так заказытаў, што яна, заходзячыся гучным смехам, упала на лаву. Пётра на гэтае свавольства маладых не зважаў. Яму на сэрцы быў важнейшы клопат, да таго ж усялякія размовы пра варажбу, цуды і чары праймалі яго наскрозь таямнічай і трывожнай урачыстасцю. Устаў з крэсла і з нейкай заклапочанасцю пачаў:
- Дзякую вам, Аксеня, за вашую раду... Толькі як гэта зрабіць... трэба, каб гэта зрабіў нехта, хто гэта ўмее...
- Я вам гэта, дзядзька, зраблю, - зрываючыся з лавы, усклікнула Пятруся. - Чаму не! Столькі гадоў ваш хлеб ела, а каб вам гэтай паслугі не зрабіць? От, я ўжо іду...
І ўжо абувала чаравікі. Ніколі ў вёску без чаравікаў не хадзіла. Муж, які меў з гэтага задавальненне і сваю амбіцыю, купляў для яе ўсялякае ўбранне, а ёй надта падабалася, што магла сваім шчасцем пахваліцца перад людзьмі, сярод якіх некалі была самай беднай і занядбанай. У чаравіках, у купленай паркалёвай спадніцы, у зграбнай навюткай сярмязе і квяцістай хустцы на галаве праз некалькі хвілін увайшла ў хату старасты і, пакланіўшыся нізка даўняй сваёй гаспадыні, пацалавала яе ў руку. Дзвюм іншым кабетам затое ледзь галавой кіўнула. Добра ведала, што для абедзвюх яна як соль у вочы. Адна прыпісвала ёй сваю сямейную нядолю, другая зайздросціла дастатку. Зараз на момант яны забыліся пра свае крыўды, цікавасць перамагла нянавісць. Стоўпіліся вакол Пятрусі і закідалі яе пытаннямі, але яна пачала размаўляць і жартаваць з двума гаспадарскімі хлапцамі-падлеткамі. Ведала іх амаль з калыскі: Клеменса ўшчыпнула за ружовую шчаку, а Ясюку ўклала палец у рот, які ў яго так часта быў адкрыты. Яны яе затое так ухапілі за ногі, што ўпала на ўвесь рост пасярод хаты. Бабы і дзеці аж за бакі хапаліся ад смеху. Даўно ўжо было вядома, што там, дзе з'яўлялася Пятруся, будзе шмат размоў, спявання і смеху. Адна толькі Разалька і не думала смяяцца. Уселася перад печчу на драўляную калоду, падперла рукой шчаку і панура задумалася. І раптам у хаце запанавала мёртвая ціша. Пётра выйшаў з каморы, несучы ў руках невялікую кніжку ў падзёртай вокладцы з пажоўклымі старонкамі. Гэта было Евангелле, якое з пашанотаю хаваў ён на дне скрыні шмат гадоў. З таго часу, як яго пакінуў яму па спадчыне дзед, старэнькі-старэнькі, які хадзіў з ім ад маёнтка да маёнтка, ад вёскі да вёскі, аж пакуль у Сухой Даліне ў хаце Пётры не памёр. Пётра збіў уласнымі рукамі з чатырох дошак труну дзеду, пахаваў яго па-людску, а кніжку старога жабрака, як рэч святую, пакінуў у сваёй хаце. Не адкрываў яе ніколі, бо не ўмеў чытаць, але наяўнасць яе на дне скрыні нібы сцерагла ягоную хату ад нячыстай сілы. І вось зараз з шанаваннем вынесшы яе з каморы, моўчкі падаў Пятрусі. Яна выцягнула з кішэні сярмягі прынесеныя з сабой нажніцы і ў імгненне вока зрабілася такой сур'ёзнай, што аніяк нельга было распазнаць у ёй маладзіцу, якая толькі што бегала па хаце і дурэла з падлеткамі. Зрабілася паважнай, крыху наморшчыла лоб, а ўзнятыя ўгору яе вочы набылі малітоўны выраз. Голасна ўздыхнула, уздыхнулі за ёй іншыя кабеты, нават Разалька. Пётра перажагнаўся, за ім зрабілі тое самае і абодва ягоныя сыны: рослы і дужы Клеменс з бліскучымі ад цікаўнасці вачмі і бледны, хударлявы Ясюк, з ротам, раскрытым яшчэ шырэй, чым заўсёды. Адным хуткім рухам Пятруся ўваткнула нажніцы ў карашок кніжкі і, падкладаючы пад адно вуха нажніц указальны палец, другое паказала Петрачысе.
- Трымайце ж, цётка!
Петрачыха зрабіла, што ёй загадалі. Кніжка, што вісела на вастрыі нажніц, шырока раскрыла ўніз свае старыя пажоўклыя старонкі.
- Гадайце ж зараз, - закамандавала Пятруся, - розныя, розныя прозвішчы называйце. На чыё прозвішча Евангелле закруціцца, той і злодзей...
Разалька першай выскачыла з пытаннем.
- Антон Бурак? - вымавіла запытальным тонам, прагнучы, каб кніжка ўчыніла той абяцаны рух, бо якраз учора пад ставам, палошчучы бялізну, яна пабілася з Бурачыхай. Але кніжка нават не ўздрыгнула.
- Лявон Кузяўка? - тоненькім дыскантам запыталася Сымоніха, бо быў гэта адзін з самых дакучлівых ліхвяроў яе мужа. Але кніжка засталася нерухомай.
Прозвішча за прозвішчам выляталі з вуснаў кабет і хлопцаў, ашчасліўленых тым, што могуць хоць нейкую ролю адыгрываць у гэтакай важнай дзеі. Аднак кніжка ўсё яшчэ нічога не адказвала. Урэшце Пётра, які дагэтуль не назваў ніякага прозвішча, басістым прыцішаным голасам сказаў:
- Якуб Шышка.
Нездарма паўгадзіны таму ў каваля вырасла падазрэнне на чалавека з гэтым прозвішчам. Палец Пятрусі ўздрыгнуў так лёгка, што не толькі ніхто гэтага ўздрыгвання не заўважыў, але нават яна сама яго не адчула, а кніжка павольным і таксама ледзь заўважным рухам зрабіла малы паўабарот.
- Ага! - усклікнулі хорам сем галасоў.
Пятруся выцягнула з карашка кніжкі вастрыё нажніц і, нахіліўшыся, набожна пацалавала старую вокладку. Тое ж самае пачалі рабіць і іншыя. Кніжку цалавалі па чарзе ўсе кабеты; два хлопцы цалавалі так, што, здавалася, пачалі смактаць яе, Пётра далікатным пацалункам прыклаў да яе свае вусны і адразу ж, свецячы сабе лучынай, зноў аднёс яе ў камору. Потым кабеты і хлопцы зноў вымавілі хорам: «Ага!», у якім змяшчаліся розныя пачуцці: абурэнне, радасць і ўдзячнасць да нечага таго, што ім дазволіла выкрыць злодзея. Чым было гэтае нешта, яны не пыталі і не маглі таго ўсвядоміць. Адчувалі толькі і думалі, што гэта была нейкая сіла, якая зрабіла ім паслугу за пасярэдніцтвам Пятрусі. Яшчэ ў той самы вечар агністая Разалька бегала па вёсцы, а прыбітая Параска з дзіцяткам на руках лазіла ад хаты да хаты, абедзве адна перад адной, першая хутка і горача, другая - паволі і нязвязна, расказвалі пра ўсё, што рабілася і сталася ў стараставай хаце.
Потым хадзілі ўжо толькі глухія чуткі пра тое, што адбылося паміж Пётрам і Якубам. Кажуць, першы, у рэдкім для яго, але гарачым прыступе злосці, пабіў Якуба ў ягонай уласнай хаце і прыгразіў судом, калі не прызнае сваёй віны і не аддасць украдзеных рэчаў. Якуб ведаў ужо з вопыту, што не заўсёды можна выкруціцца, і ў старэчым веку не хацелася яму трэці раз наведаць астрог. І калі сыны і дочкі з дзецьмі на руках кінуліся ў ногі старасту, просячы, каб не руйнаваў гаспадарку, вінаваты расплакаўся і ва ўсім Пётру прызнаўся: вярнуў яму два апольцы сала і пяць сцен палатна. Пра рэшту палатна казаў, што нейкім выпадкам дзесьці яго згубіў, а пра кілбасы - што іх з'елі сабакі. Плакаў, біў сябе кулаком у грудзі і заклінаў вечным збавеннем, што ўсё так і было. Сыны і дочкі, добра ведаючы, што так не было, стлуміліся моўчкі ў кутку хаты. А раптам Пётра паверыць і пяць сцен палатна і кілбасы застануцца ў хаце! Пётра не паверыў, але злосць яго трошкі прайшла, бо, зрэшты, ведаў, якой беднай была Якубава хата і колькі там было людзей. Столькі людзей губіць за віну аднаго і самому набрацца немалых клопатаў. Таму махнуў рукой, забраў тое, што яму аддалі, а пра тое, чаго не аддалі, прабурчэў праз зубы:
- Пан Бог Найсвяцейшы гэтую маю крыўду ў нябесным каралеўстве аддзячыць...
Так усё і пакінуў, але іншыя жыхары вёскі доўга не маглі пра гэта забыцца. Не забыўся пра гэта найперш Якуб, які з таго часу, калі ні сустракаў Пятрусю, пляваў у яе бок і са злосцю бурчаў:
- Згінь, прападзі, нячыстая сіла!
Нішто на свеце не здолела б парушыць у ім пераканання, што нейкая таямнічая сіла, якую ведала толькі яна, выкрыла ягоны ўчынак. Узненавідзеў яе, але разам з тым пачаў і баяцца. Баяцца яе таксама пачалі і некаторыя з жанчын, але былі і такія, што надта яе любілі. Маладой Лабудзісе, напрыклад, калі тую трэсла страшная ліхаманка, дарадзіла яна ранняй вясной зірнуць на толькі што вылупленае кураня ці качаня і ў той жа хвілі як мага хутчэй завязаць вузел на хустцы ці фартуху.
- Як рукой здыме, - пераконвала.
І сапраўды, як рукой зняло. Лабудзіха, якая пачала ўжо сохнуць, брыдчэць і траціць сілы, пазбавілася ліхаманкі; і была надта ж удзячная Пятрусі, бо не было як хварэць за маладым мужам і свёкрам, якім патрэбна была працаўніца. Адну жанчыну з цяжкай цяжарнасцю Пятруся напаіла адварам, зробленым з дзесяці зёлак, які называўся дзевяціранка і таксама прынёс вялікую карысць. У хаце ў яе заўсёды было поўна сушаных зёлак, з якіх кожная служыла ад розных хвароб. Ад горла давала брунэльку, ад кашлю - мальву і дзіванну, ад болю ў крыжы - крываўнік, ад сціскання ў жываце - чабор і мяту. Супраць адных хвароб раіла белую канюшыну і вішнёвую кару, саскрабаную з дрэва ўніз, супраць іншых - ружовую канюшыну і тую ж самую кару, толькі саскрабаную ўверх. Дзяцей, у якіх былі сутаргі, клала на дошку пасярод круга, намаляванага крэйдай, а тых, што пакутавалі ад кохліку, паіла сокам з рэдзькі, не з чаго іншага даваным, а толькі з самой рэдзькі, выдлубанай у форме келіха. Словам, была незаменным дарадцам сродкаў, што дапамагалі ад найбольш распаўсюджаных у вёсцы хвароб. І не толькі ведала гэтыя сродкі, але заўсёды давала іх з вялікай прыязнасцю і ахвотай. Іншыя бралі б за гэта яйкі, лён, палатно, курэй, збожжа і Бог ведае яшчэ што. Яна - не. Нічога ніколі за свае парады не жадала, а калі якая з жанчын прыносіла ёй што-небудзь у фартуху ці хустцы, не брала. Руку з працягнутым дарункам адштурхоўвала і казала:
- Не хачу, не трэба, нашто мне гэта? Я з зычлівасці...
І праўда, была зычлівай да людзей. Бывала, калі ідзе вёскай і сустрэне якую знябожаную жанчыну ці занядбанае дзіцятка, спыніцца і запытае:
- А што з табой? А дзе баліць? А можа, гэта ад якой згрызоты? А якая ж у цябе згрызота?
Выпытаўшы, часам якое зелле ці што іншае на людскую бяду параіць, а калі рады не прыдумае, то з дарослым пра ягоную бяду пагаворыць і галавой паківае, дзіцятка на руках пакалыша, пацалуе худое цельца, а потым ужо сваёй дарогай ідзе. Старая Аксеня, чуючы, як людзі да яе па параду прыходзяць, маўчала год ці два, а потым чагосьці занепакоілася і пачала дакараць унучку. З вышыні сваёй печы казала ёй:
- А чаго ж ты, як тая сучка, увесь час перад людзьмі язык вывешваеш? Тое і тое пі, так і так зрабі! Не будзеш ты за гэта мець падзякі, яшчэ ведзьмай цябе зробяць...
Пятруся абаперлася рукой на мятлу і задумалася. А потым з роздумам сказала:
- От, бачыце, бабуля, мне здаецца, што калі Пан Бог даў мне шчасце, то я гэты свет надта ж палюбіла... І раней я яго любіла, але калі Міхалка са мной ажаніўся, палюбіла яшчэ больш... А зараз што? Міхалка ўсё лепшы... і дастатку ўсялякага прыбывае, і дзеці прыбываюць, і ўсё мне на свеце лепш і лепш, а я той свет люблю больш і больш, і ўсё, што ёсць на свеце, люблю... і сонейка, гэтае божае цяпло, і зоркі гэтыя божыя ясненькія, і гэтыя шумлівыя дрэвы, і пахучыя кветкі, і ўсіх людзей, і кожнае жывое стварэнне... Усё люблю... і Кусага люблю... Кусы! Кусы! на, на табе!
Кінула чэрствую скарынку хлеба брыдкаму рабому сабаку, пагладзіла яго па шорсткай поўсці і, падмятаючы далей падлогу, заспявала на ўсю хату:
Там на доле, на прыгоры,
Пасеялі проса,
Ой, там хадзіў Ясюленька
Да дзяўчыны боса!
Аксеня хацела яшчэ падакараць.
- Ой, маладая, дурная! - шаптала, але сонечны прамень, што ўпаў праз акно, лагодна лашчыў яе старую галаву, а хату напаўняў пах смажанай саланіны і вясёлы галасісты спеў унучкі. Як там было гэтай шчаслівай растрапанцы даваць нейкія напамінкі ці варажыць злое? І сама ж у шчаслівай усмешцы расцягнула свае вузкія вусны ад вуха да вуха і, трошкі пахіліўшыся набок, пільна ўслухоўвалася, ці не абудзіцца часам і не заплача ў сваёй калысцы маленькая Крысечка. А то ўжо рукі ад прадзення забалелі і добра было б патрымаць на каленях праўнучку!..
ІV
Пасля Стасюка і Крысечкі нарадзілася Галенка, а пасля Галенкі прыйшоў на свет Ядамак, і ўжо чацвёра дзяцей, з якіх найстарэйшаму было шэсць гадоў, здарова і вясёла гадаваліся ў хаце каваля ў той час, калі жыхары Сухой Даліны расклалі вогнішча з асінавых дроў на скрыжаванні дарог. На гэты агонь, нібы той начны мятлік на згубу, зваблены бляскам полымя, першая прыйшла Пятруся. Значыць, была яна той злоснай і нячыстай сілай, якая ў некалькіх хатах адабрала ў кароў малако. Калі б замест яе на гэты агонь прыйшла іншая жанчына, вяскоўцы б таксама вельмі занепакоіліся і моцна падазравалі яе, аднак гэтыя падазрэнні былі б не без сумненняў. Каб упэўніцца ў гэтым, патрэбны быў шэраг папярэдніх фактаў. Тут жа ніхто не мог запярэчыць, што мінулае якраз і пацвярджала тое, што адбылося зараз. Нікому невядомае дзіцятка прывандравала калісьці сюды са старой бабкай, якую нейкая сіла, добрая ці злая, гнала па свеце. Было відаць па ўсім, што бабка хадзіла шмат па свеце і знала столькі, колькі не зналі ўсе разам узятыя вясковыя жанчыны. Адкуль жа ўзяліся ўсе гэтыя яе веды? А потым яна аслепла. Ці не было гэта часам Боскай карай за нейкія ліхія ўчынкі, зробленыя калісьці на вачах у людзей, альбо за нейкія стасункі з нячыстым? А тое неспатольнае каханне, якое бедная дзяўчына-прыблуда абудзіла ў адным з самых багатых гаспадароў, Сцяпане Дзюрдзю? А гэтае замуства з хлопцам, які не бачыў яе шэсць гадоў і не забыўся? А гэтае выкрыццё злодзея? А ўсе яе лекі і парады? Паводле яе прыкладу цяпер усе дзеўкі палілі венікі, калі хацелі прывесці ў дом гасцей; у выніку яе перасцярогі ніхто ніколі не падняў з зямлі вяровачкі, звязанай у вузельчыкі, бо адразу ж набраўся б бародавак. Шчыра кажучы, добры запас падобнай жыццёвай мудрасці існаваў у Сухой Даліне і ўвогуле ва ўсёй ваколіцы незалежна ад Пятрусі, яшчэ да яе прыходу ў гэтыя мясціны. Папраўдзе, ад дзядоў і прадзедаў ніводная з тутэйшых жанчын у дні, што аддзялялі Божае Нараджэнне ад Свята Трох Каралёў, нізашто на свеце ні разу не пакруціла б верацяном, бо тады вясной усялякая хатняя птушка паздыхала б ад завароту галавы. Ніводная ў дзень Паднясення Святога Крыжа не хадзіла ў лес па грыбы і ягады, бо тады навяла б усю лясную жамяру і гадаў на сваю хату. Ніводная, жнучы, не ўпускала з пільнай увагі, каб выпадкова не зрэзаць сярпом звязаных ці заламаных каласоў, бо звязвае іх так альбо заломвае незычлівая рука на няшчасце той, якая іх сажне. І шмат, шмат падобных прыкмет і звестак ад дзядоў, прадзедаў мелі насельнікі Сухой Даліны, але Аксеня і яе ўнучка ведалі іх значна больш. А гэтае сённяшняе багацце каваля і ягонай жонкі? Хата заледзьве не як тая сядзіба ў якім шляхецкім маёнтку, воз, нібы брычка, абкаваны, сытая кабыла на выезд, каровы, авечкі - усяго поўна. А ў хаце самавар і бліскучыя лыжкі, і адна-другая белая талерка. Адкуль у іх усё гэта? Даўно ўжо Сцяпанава Разалька, а за ёй і іншыя на ўвесь голас дзівіліся і пляткарылі, што каваліха, бы якая пані, гарбату дома п'е, сукенку з купленага паркалю носіць, часам завязвае ў касцёл напаўядвабную хустку, а сам ён у куртках, сурдутах ходзіць, у добрых ботах, зграбных шапках, а сярмягі і аўчыннай сялянскай аблавушкі на ім і не ўбачыш ніколі. Разалька аж раз'юшыцца, а разлезлая Параска аж заплача, калі спытаюць саміх сябе і суседак: адкуль у каваля і каваліхі столькі багацця? Суседкі, асабліва маладая Лабудзіха, якая вельмі любіць Пятрусю, згадваюць пра тое, што Міхалка, відаць, прывёз трохі грошай і зарабіў сваім рамяством, што і цяпер ён надта працавіты, і людзі з работаю да яго як у пілігрымку едуць, што ў каваля добрая зямля, што Пятруся дбайная гаспадыня і г.д. Але Разалька і Параска, а за імі і іншыя жанчыны пагардліва хітаюць галовамі, запытальна паглядаюць на Якуба Шышку, які найчасцей прысутнічае пры тых гаворках і які, урачыста выпрамляючыся, кажа:
- Чорт ведзьме праз комін грошы носіць. Вось адкуль у іх тое багацце.
Цяпер стары Шышка трыумфаваў.
- А што, - казаў, - хто прыйшоў на агонь? Хто каровам малако адабраў?
Вёска была вялікая, і не ўсіх гэта цікавіла. Але ў некалькіх хатах у гэты вечар кіпела, як у катле. Мужчыны дзівіліся і абураліся, паціскалі плячмі і сціскалі кулакі, але, як звычайна, пакуль ім гарэлка не развяжа языкі, гаварылі няшмат. Бабскія ж языкі затое круціліся, як жорны. Разалька, хуткая, як вавёрка, сыкаючы, як вужака, вілася паміж людзей па розных хатах і панадворках яшчэ тады, калі за гадзіну да поўначы спявалі пеўні. Сцяпан з дзіцяткам на руках увайшоў у пустую хату, распаліў печ, запаліў і ўваткнуў у сцяну лучыну, а потым схіліў свой паморшчаны і суровы твар над хлопчыкам, што спаў у ягоных абдымках. Ці ж сапраўды жывому дзіцятку належала гэтая бясформенная галава, з рэдкімі льнянымі валосікамі, з апухлым тварам і заплюшчанымі павекамі, бялявыя вейкі якіх ляжалі на жоўтых васковых шчоках. Пры святле лучыны Сцяпан углядаўся ў гэты твар. Чаму ягоны сын быў такі мізэрны, калі ён сам быў адным з самых высокіх і дужых сялян у сваёй вёсцы і ва ўсёй ваколіцы? Вечна сцятыя нейкай пакутай, Сцяпанавы вусны зашапталі над самым тварам дзіцяці:
- Ой, бядачак ты, бядачак! Калі ты быў у жываце маці, бацька твой біў жонку, бо ненавідзіць яе... а калі ты ледзьве ад зямлі адрос, паскудная матка рыдлёўкай цябе па галаве ўдарыла.
Суровасць ягонага твару растаплялася ад болю. Пацалаваў у лоб дзіцятка, і яно абудзілася, абняло ручкамі ягоную шыю:
- Татка, есці!
Адной рукой прытрымліваючы яго каля грудзей, другой сягнуў у бяздонную глыбіню печы і выцягнуў адтуль гаршчок з рэшткамі нейкай ледзьве цёплай стравы. Гэта быў крупнік. Узяў драўляную лыжку і ўліваў ёю крупнік у дзіцячы рот. Частка крупніку вылівалася з лыжкі і з вуснаў дзіцяці, хлопчык круціўся і смяяўся; Сцяпан таксама пачаў усміхацца ўсімі незлічонымі маршчынамі свайго твару. Аднак неўзабаве зноў панура нахмурыў бровы, і з вуснаў яго вылецеў ціхі праклён. Чаму ў ягонай заможнай хаце пануе такая нястача, што вось сваё дзіця павінен карміць халоднымі рэшткамі крупніку, а сам застанецца галодным, бо няма чаго з'есці? Камора ж поўная. Так, але хата пустая. Дзіцятка ў ёй толькі адно, а жонка лётае па свеце з вывешаным, як у сучкі, языком.
- Сучка, - прабурчаў і зноў вылаяўся.
Потым яшчэ раз сказаў дзіцяці:
- Ой, каб тая была тваёй маткай, не так бы ты выглядаў...
Праз нейкі час, пакладзенае бацькам на сяннік, дзіцятка зноў заснула, а Сцяпан, з'еўшы прынесены з каморы скрыль сала з акрайцам хлеба, сядзеў ля сцяны на лаве і драмаў. Сёння ён цэлы дзень араў, таму быў такі стомлены, што ажно ўвесь ківаўся то ўзад, то ўперад. Але спаць не клаўся. Чакаў жонку. Ці гэта была праява сямейнай чуласці? Гэта спазнала Разалька, калі за гадзіну да поўначы вярнулася дахаты. Вярнулася вясёлая. Ашчаслівіла яе тое, што сёння злавілі Пятрусю на гарачым, тады, калі яна рабіла шкоду людзям і што цяпер не толькі ўсёй вёсцы, але і Сцяпану яна стане гідкай. Гэтае апошняе спадзяванне напаўняла яе істоту невыказанай прыемнасцю. Яна ж сама выйшла за Сцяпана не па прымусе, не з-за хцівасці, а кахаючы яго. Асцерагалі яе людзі, што ён надта злосны.
- Я ўжо дам яму рады, - казала. - На злосць ёсць злосць, і невядома яшчэ, хто каго пераможа. Хай б'е, толькі каб любіў.
Але хутка пераканалася, што ён яе не любіў, а ўзяў толькі дзеля таго, каб пасля смерці маці ў хаце была гаспадыня. Тую ж любіў, і яшчэ як! О, калі б не баялася злачынства і суду, то ўжо ж тую сто разоў бы забіла! Але цяпер яна ўжо і так мёртвая. Ведзьма, што шкодзіць людзям, што з нячыстым спазналася. Цяпер ужо і Сцяпан плюне на яе, як толькі ўбачыць. Гэтая надзея зрабіла яе шчаслівай і абудзіла пяшчоту. Усунулася паціху ў хату і, убачыўшы мужа, што яшчэ сядзеў на лаве, скокнула, як вавёрка, і прысеўшы да яго, абняла рукою за шыю. Вочы яе нагадвалі два чорныя вугалькі, вузкія вусны паказвалі ва ўсмешцы бялюткія зубы. Закінуўшы рукі на мужаву шыю, хацела прыціснуцца да яго боку, як раптам ён узняў кулак і ўдарыў яе ў плечы так моцна, што ажно ўпала з лавы каленямі на зямлю. Пачаў крычаць, пытаючыся, дзе так доўга сядзела, чаму не згатавала вячэры, чаму не прыйшла да дзіцяці. Тады яна зноў выбухнула злосцю і, узняўшыся з каленяў, падпёршы бакі рукамі, пачала лезці яму ў вочы, з'едліва смеючыся і крычучы:
- Ведзьма твая Пятруся! Ведзьма твая мілая! Ведзьма твая любачка наймілейшая! Ведзьма, ведзьма!
Сцяпан сарваўся з лавы і, ухапіўшы яе за валасы, кінуў на зямлю. Крык і гвалт пабудзілі малога хлапчука, які, убачыўшы бацькоў, што біліся пасярод хаты, хуценька высунуўся з-пад радна і паціху з перапалоханым выглядам залез пад тапчан. Добра ведаў, што пасля кожнай бойкі з мужам маці хапала яго за валасы ці кашулю і, як шчаня, выкідала з пасцелі на сярэдзіну хаты. Найчасцей тады бацька браў яго на рукі і насіў у абдымках па хаце, тулячы і цалуючы, але часам, калі быў ужо надта раззлаваны, мог таксама ўдарыць яго нагамі...
Пятруся ў гэты час, зазірнуўшы ў кузню і трошкі пагаварыўшы з мужам, вярнулася дадому. Днём напрацавалася ў гародзе, полючы буракі і капусту, а за гадзіну да заходу сонца выбегла ў поле, каб трошкі нарваць сваіх любімых зёлак. Ведала, што паспее яшчэ згатаваць вячэру.
Аксеня, выведзеная ўнучкай у сад, праседзела цэлы дзень на траве, а цяпер ужо заняла сваё звыклае месца на печы. І яе акружылі трое старэйшых дзяцей. Самае малое спала ў калысцы. Летні змрок напаўняў хату. Зоркі заглядалі ў яе праз аконныя шыбы. Амаль пад самай столлю хаты варушыліся, нібы цені, цмяныя абрысы постацяў старой і малых. У цішыні, што перапынялася толькі глухімі ўдарамі кавальскага молата, хрыпеў і шапялявіў голас сляпой, і, як срэбныя званочкі, ліліся тонкія дзіцячыя галасы. Яна нешта ім расказвала, то з вялікай сур'ёзнасцю, то смеючыся сухім, клекатлівым смехам, яны ж перапынялі яе гаворку шматлікімі войканнямі і пытаннямі. Найчасцей і найсмялей адзываўся шасцігадовы Стасюк, самы любімы бацькаў першынец, патрошку ўжо памочнік мацеры ў доглядзе самага малодшага браціка, патрошку таксама ўжо апякун сляпой бабулі, якую часам карміў на печы і вадзіў па панадворку і садзе за руку. Цяпер ён быў надзвычай нечым зацікаўлены і голасам распешчанага дзіцяці закідваў прабабку сваімі пытаннямі.
- Дзе ён быў, бабулька? Дзе Ядамак быў да таго, як прыйшоў у нашу хату? Дзе ён перад тым быў?
Цікавіла яго якраз тое, адкуль з'явіўся наймалодшы брацік, які нарадзіўся месяц таму, і што ён рабіў перад тым, як з'явіўся ў хаце. Старая доўга смяялася, а потым сказала:
- У лесе Адамка быў, у лесе быў твой міленькі брацік, пакуль прыйшоў сюды.
- А што ён там рабіў? - зноў прагучала пытанне.
- Зайчыкаў у лесе пасвіў, - адказала яму бабка.
- А я дзе быў, перш чым сюды прыйшоў?
Старая, ужо не думаючы, адказала:
- Ты на высокім-высокім дрэве сядзеў і варон у паветры пасвіў...
- А я, а я? Бабулька, а я?
- Ты, Крыська, сядзела на дне сіненькай вады і пасвіла рыбак...
- Галенка, бабулька? А Галенка?
- А я, бабулька, дзе была?
Відаць, бабулька пацалавала трохгадовую Галенку, бо па хаце разнеслася гучнае цмоканне. Потым са старэчым смехам, у якім чуваць была радасць, адказала:
- Галенка сядзела ў густой траве і пасвіла жамяру...
Тут стукнулі дзверы, і хата напоўнілася моцным пахам палявых кветак.
- Ці гэта ты, Пятруся? - спытаўся ў змроку хрыплы і шапялявы голас.
- Мама! - зазвінеў дзіцячы хор.
- Ці ўсе вы тут? - спыталася жанчына.
- А ўсе.
- Адамка спіць?
- А спіць.
- То і дзякуй Богу. От, зараз запалю ў печы і звару бульбы, сёння ў гародзе накапала.
- Ой, добра, бульба... маладая, - з яўным задавальненнем зашапялявіла бабуля...
- Добра... ой, добра... - паўтарыў дзіцячы хор.
Вялікае полымя зашугала ў печы і асвятліла хату, у якой за некалькі мінулых гадоў адбыліся пэўныя змены. Але былі гэта добрыя змены. Больш стала дастатку і больш фантазіі. Паміж вокнамі стаяла камода, а на ёй два медныя ліхтары і лямпа са шклом. На вокнах - фіранкі з квяцістага паркалю і мушкат, увесь у чырвоных кветках, за шыбамі шафкі - белыя талеркі, а на адной са сцен - некалькі карцін у бліскучых рамках. Усё гэта папрыносіў дадому Міхалка. Як толькі куды-небудзь па якіх справах паедзе, то заўсёды што-небудзь прыгожае прывязе ў хату, а потым сам з гэтых набыткаў цешыцца, як дзіця, і жонцы кажа, каб цешылася. Калі б і не казаў, зрэшты, яна цешылася б і сама. Вочы яе любуюцца яркімі фарбамі фіранак і залацістым бляскам ліхтароў, а калі занудзіцца як, дык толькі з тое нагоды, што сляпая бабуля ўсёй гэтай прыгажосці і выгод, у якіх яна зараз купаецца, пабачыць не можа. Расказвае затое ёй пра іх доўга і падрабязна і кожную новую рэч дае памацаць. Зрэшты, усе старыя рэчы засталіся ў хаце так, як і былі. Лавы, сталы, гаспадарчае начынне, тры крэслы з драўлянымі парэнчамі, Пятрусіны кросны, у куце вялікі стос розных жалязяк і над ім, на сцяне, некалькі новых, толькі што зробленых у кузні сякер, піл, крукоў і шчыпцоў. На кроснах Пятруся разаслала радно і высыпала на яго з фартуха свае зёлкі. Потым занялася вячэрай: дзеці, зляцеўшы з печы, нібы птушкі, бегалі каля яе басанож і шчабяталі пра тыя дзівосы, якія апавядала ім бабуля ўпоцемках.
- Мама! я на дне сіненькай вады сядзела і рыбак пасвіла...
- А я ў густой траве сядзела і жамяру пасвіла...
- А я на высокім-высокім дрэве сядзеў і варон у паветры пасвіў...
- А Адамка ў лесе сядзеў і зайчыкаў пасвіў...
Сыплючы бульбу ў кацёл, Пятруся жартаўліва перамаўлялася з дзецьмі, на печы старая ажно заходзілася ад смеху, што гэтыя дурненькія так сур'ёзна ва ўсё, што яна гаварыла, паверылі.
Праз паўгадзіны вярнуўся дахаты каваль. Дзеці кінуліся да яго.
- Татка, я ў сіненькай вадзе...
- А я, татка, на высокім дрэве...
- А я ў густой траве...
- А Адамка ў лесе...
Міхалка аднаго за другім браў іх на рукі, як пёркі, высока падкідваў над галавой і, пацалаваўшы, зноў ставіў на зямлю. Падрабязна з задавальненнем распытваючы дзяцей, што там у той вадзе, у той траве, на тым дрэве рабілі і калі гэта было. Быў гэта зусім сталы мужчына, з шырокімі ад кавальскай работы плячыма, з карычневым ад агню тварам і вялікімі чорнымі вусамі над лагоднымі вуснамі. З чорных вачэй яго, калі цалаваў дзяцей і аглядаў поўную дастатку хату, праменіла шчасце. Сядаючы на лаве, паклікаў:
- Зязюлька! Замахаўся на працы, ледзьве рукі не адвальваюцца! Хачу есці.
Жонку інакш не называў, як толькі зязюлькай, назвай той мілай птушкі, якая вясёлым куваннем прадказвала прыход вясны.
- Уміг вячэра будзе! - весела адказала кабета і паставіла на стол лямпу са шклом.
Ужо колькі гадоў Міхалка вячэраў пры лямпе, лучыну палілі толькі ў зімовыя вечары, каб у хаце было ясней і весялей. Тут дзве малыя дзяўчынкі ўселіся на калені да бацькі, Стасюк сядзеў на лаве, і ўсе трое гаварылі адразу, але ніхто іх не слухаў. Пятруся паставіла на стол місу гарачай бульбы, паклала бохан хлеба і падала нож мужу, а потым прынесла з сяней яшчэ і гладыш з кіслым малаком.
Неўзабаве пасля вячэры дзеці заснулі: Стасюк пад дыванком у шашачкі на тапчане, Крыська і Галенка на печы, каля бабкі. Сляпая бабка, накормленая праўнукам бульбай з малаком, пацалаваўшы ўнучак і насмяяўшыся з іхняга шчэбету і свавольства, збіралася таксама ўжо расцягнуць на печы свае старыя косці, калі Пятруся, мыючы міскі з лыжкамі, раптам сказала:
- Ага! Я вам яшчэ не расказала, што са мной сёння сталася...
Праз увесь вечар занятая мужам, дзецьмі і вячэрай забылася пра ўсё, што не было ёй блізкім і мілым. Зрэшты, мала аддавала ўвагі сённяшняму выпадку і расказвала пра яго бабцы і мужу са смехам, як звычайна маладзіца, што занятая сваім каханнем і сваімі надзеямі, нічога з таго, што з ёй здараецца, не бярэ сабе ў галаву і на шкоду сабе тлумачыць не ўмее. Каваль таксама смяяўся сваім басістым і сардэчным смехам і з сялян, што агонь на ведзьмаў раскладаюць, і са здарэння, якое на той агонь прывяло ягоную жонку. Але старая Аксеня адразу ж замаркоцілася. Яна ўжо клалася на сваёй пасцелі, а тут села, выпрастаўшыся, нерухомая, а сківіцы яе пачалі варушыцца так, нібыта нешта з цяжкасцю перажоўвала. Было гэта ў яе беспамылковым знакам нейкай згрызоты ці клопату. Калі Пятруся перастала расказваць і ставіла на палічку, прыбітую да сцяны, вымытыя лыжкі з міскамі, старая, роздумна азвалася з печы:
- Ой, гэта нядобра, ой нядобра, што ты, Пятруся, першая на той агонь прыйшла...
- Глупства! - засмяяўся каваль і махнуў рукой, але Пятруся хутка павярнула да бабкі свой твар.
- Чаму? - спыталася.
Трошкі падумаўшы, бабка пачала гаварыць:
- Бо найперш вядома, што на такі агонь заўсёды ведзьма прыходзіць. Гэта ўжо вядома, гэта так ужо павінна быць, так ужо Пан Бог Найсвяцейшы нячыстую сілу людскім вачам паказвае... То чаму ж, Пятруся, ты сённека на гэты агонь прыйшла?
Рукі маладой жанчыны раптам апалі і спляліся на спадніцы. Шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на бабулю.
- Ці ж ведаю чаму? - вымавіла паціху, і вусны яе раскрыліся ці то ад здзіўлення, ці то ад страху.
- От! - зняважліва азваўся каваль. - Ішла, дык і прыйшла. Шкода часу на гэта марнаваць!
Але Аксеня не зважала на скептычныя словы Міхалкі, а Пятруся іх нават не пачула. З усё яшчэ прыадкрытым ротам і шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на бабку, якая казала далей:
- А другое - гэта тое, што цяпер дрэнныя людзі табе не дадуць спакою. Зараз то ўжо пэўна ведзьмай цябе назавуць і...
Пачала раптоўна рухаць сківіцамі і толькі праз хвілю скончыла:
- І хай ужо цябе Пан Бог ад усялякага няшчасця бароніць...
Рукой, нібыта выразанай з жоўтай косці, зрабіла ў паветры знак крыжа: можа, ад напружанасці павек яе сляпыя вочы дзіка бялелі на жоўтым твары. Пятруся асунулася і села на зямлю там, дзе стаяла; села ўсё яшчэ са сплеценымі рукамі і прыадкрытым ротам. Міхалка ўжо не так зняважліва, як раней, буркнуў:
- Ужо і я ад усялякага няшчасця яе бараніць буду... Але якое там з гэтага можа быць няшчасце? Не дай Бог няшчасця!
Было відаць, што хоць і менш за іншых надаваў падобным рэчам увагі, аднак словы бабулі зрабілі і на яго пэўнае ўражанне. Яна ж, крыху памаўчаўшы, зноў пачала гаварыць:
- Даўно ўжо, ой, даўно я на гэтым свеце жыву, шмат па свеце пахадзіла, многіх людзей чула і такое чула, што на свае вочы бачылі яшчэ ў старыя часы, такія даўнія часы, што зараз пра іх і памяць паміж людзьмі знікла. От, калі я з маленькай Пятруськай у чужы свет пайшла, то зайшла раз у адну вёску, у якой жыў адзін такі старэнькі чалавек, што ўжо на твары зялёны мох вырас, а людзі казалі, што яму, можа, ужо больш за сто гадоў было. У маладыя гады ён, падобна, салдатам быў і ў дварах служыў, і дужа па свеце пахадзіў, то як зачне, бывала, расказваць і расказваць, то ўсе раты параскрываюць і слухаюць; усе... хто б ні быў... паны нават і вельмі вучоныя людзі прыходзілі, бывала, і просяць яго, каб ім розныя рэчы расказваў... І я, бывала, прашу і слухаю... Ой, стары Захар! Ужо зараз і костачкі яго рассыпаліся ў магілцы, і душа перад Панам Богам стала, а тое, што ён гаварыў і расказваў, такі па свеце ходзіць, як жывое... От, я сляпая, а як жывое стаіць перад маімі вачыма тое, што нам пра тую ведзьму апавядаў, а чуў гэта ён сам ад свайго бацькі, каторы яе ўжо на свае вочы бачыў. А мне гэта ўсё, як жывое, перад сляпымі вачыма стаіць...
Зноў змоўкла на хвіліну. Успаміны, што стаялі перад яе сляпымі вачмі і варушыліся, як жывыя, вывелі яе з папярэдняй нерухомасці. Калыхалася сваёй тонкай касцістай постаццю то ўзад, то ўперад, і перш чым зноў пачала гаварыць, некалькі разоў голасна ўздыхнула. Бельмы яе вачэй ужо не свяціліся на жоўтым твары так, як раней, бо перастаў падаць на іх бляск агню, які, паволі згасаючы ў печы, кідаў па хаце бледныя палосы святла, што калыхаліся ў змроку. У адной з такіх асветленых палос сядзела на зямлі Пятруся, ужо з закрытым ротам, абхапіўшы рукамі калені, і з неспакойным засмучаным тварам. Пад другой сцяной распасцерлася на стале і лаве магутная постаць каваля. Напэўна, з-за ашчаднасці патушыў ён лямпу, галаву абапёр на далоні і ўважліва слухаў гаворку старой. Ён заўсёды слухаў яе казкі і апавяданні з вялікай увагай і з пэўным задавальненнем, адплачваючы ёй узаемна сваімі апавяданнямі пра вандроўкі па свеце і пра розныя вядомыя і невядомыя рэчы... Так яны часта бавілі нядзельныя надвячоркі і шмат зімовых вечароў. Цяпер, хоць яму і хацелася спаць, аднак слухаў, а сляпая бабка ў змроку, што ахінуў печ, сваім хрыплаватым, шапялявым, але дужым яшчэ голасам так пачала расказваць:
- Жыла-была ў тым людным і багатым сяле дзяўчына, на чырвоную маліну падобная, гнуткая, як таполя, і такая прыгожая, што дзіваваліся на яе ўсе людзі. Маладыя парабкі дык ужо проста шалелі за ёй, а і панічы да яе прыходзілі і казалі, бывала: «Хоць зірні ты на мяне, Марцыся! Хоць разік ручку мне сваю падай!» Але Марцыся нікога не хацела, ні селяніна, ні пана. Пойдзе, бывала, да студні, як якая каралеўна, у спадніцы, стужкамі абшыванай, у каралях і бурштынах на шыі, кветкамі сабе валасы ўпрыгожыць і толькі смяецца з усіх, паказваючы белыя зубкі. І ўжо пачалі людзі злаваць на яе, і абзываць яе рознымі словамі, і надта ж да яе прыглядвацца, што яна такое робіць, што ўсе да яе ліпнуць, як тыя мухі на мёд, а яна сама дык нікога не хоча. Аж тут глядзяць, глядзяць і бачаць, што Марцыся не заўсёды вясёлая і не заўсёды дурэе з панічамі ці хлопцамі, але часам вельмі сумная ходзіць, на людзей зверам глядзіць, ідзе ў лес і сядзіць там дзень, два, тры дні, а як вернецца, нейкія таемныя зёлкі варыць, шэпчучы над імі і робячы дзіўныя знакі, а потым ужо розным людзям піць дае тыя зёлкі ад болю, ад колікаў, і ад нуды, і ад згрызоты, і ад усялякага гнёту, які толькі ёсць. Былі такія людзі, што ў яе гэтыя зёлкі куплялі і потым дзякавалі ёй і хвалілі яе перад усімі, кажучы, што яна вельмі цікаўная, і таму шмат рэчаў ведае, і ад цікаўнасці сваёй то ўжо і кахання ніякага ведаць не хоча. Мілейшай ёй была зёлка ў лесе, чым селялін на зямлі, ці паніч у дварэ. І жыла б сабе спакойна Марцыся, і рабіла б сваё, бо нікога не мела, хто б яе да чаго-небудзь прымушаў, а ў вёсцы ўжо і прывыклі да таго, што яна іншая была, чым усе дзяўчаты. Бывала, кажуць пра яе: «З іншым сэрцам, з іншымі думкамі нарадзілася». І пакідалі яе ў спакоі. Але вось на Марцысіна няшчасце закахаўся ў яе адзін дворскі чалавек, губернёр ці пісар, ці нешта такое. А яна сабе толькі жартавала з яго, як і з іншых. Стане, бывала, перад касцёлам, там, дзе і ён стаіць, як якая каралеўна, у спадніцы, стужкамі абшыванай, у тонкай кашулі, у каралях і бурштынах на шыі і смяецца з губернёра, паказваючы белыя зубкі. Ён доўга цярпеў і ўсё прасіў яе, каб яго пакахала. Але калі ўбачыў, што нічога з гэтага не будзе, страшна раззлаваўся, паехаў у горад і перад ксяндзамі і вялікімі ўраднікамі скардзіўся, што от так і так, Марцыся - ведзьма. У гэты час у вёсцы стала - як у пекле. Паз'язджаліся ксяндзы і вялікія ўраднікі і пачалі рабіць над Марцысяй следства. Сабралі людзей з вёскі і пыталіся: а што яна робіць, а чаго ў лес ходзіць? А што яна шэпча, калі зёлкі варыць? А якія гэта зёлкі? А ці не ходзіць да яе ў госці чорт? А адкуль у яе столькі стужак, і караляў, і бурштынаў, і ўсялякага ўбранства? Выпытаўшы пра ўсё, звязалі Марцысі рукі і ногі, паклалі яе на воз і павезлі ў горад. А ў горадзе на рынку паказалі яе ўсім людзям і сказалі, што яна ведзьма. Так і так, казалі, так і так. Нячыстаму сваю хрысціянскую душу прадала, казалі, з нячыстым у лесе размаўляла, казалі, нячысты ёй праз комін стужкі, каралі і ўсялякае багацце насіў. А потым пасярэдзіне рынку налажылі шмат дроў, і кат у чырвоным адзенні схапіў Марцысю за валасы і кінуў у агонь. Полымя шуганула так высока, што амаль да неба дастала, а Марцыся гарэла ў ім, як трэска, так жахліва лямантуючы, што яе енк разлятаўся па цэлым свеце і амаль даставаў да неба, а ад яе цела, што гарэла ў агні, разыходзіўся смурод па ўсім горадзе, а ксяндзы на хвалу Богу святыя песні спявалі і сам кароль, што сядзеў на троне, цешыўся і ўсім людзям цешыцца загадаў, што так пакараная была ведзьма, якая нячыстаму сваю хрысціянскую душу прадала...
Аксеня змоўкла, і глыбокая ціша запанавала ў хаце. У каваля, які слухаў аповесць пра ведзьму, знікла ўсялякае жаданне спаць. Верыў ён ці не верыў у існаванне д'ябла і ведзьмаў? Сам добра не ведаў. Проста вясёлы тэмперамент і перавага практычных інстынктаў схілілі яго да зняважлівага стаўлення да падобных прымхаў і нават да вясёлых кепікаў з іх. Аднак такія аповяды, як гэты, што цяпер выслухаў, рабілі на яго ўражанне, падрывалі ягонае нявер'е, абуджалі ў ім жывую цікаўнасць. Так было з Міхалкам. Што ж да Пятрусі, дык тая з шырока адкрытымі вачыма і пабялелым ад страху тварам слухала апавяданне бабкі, і калі ішла ў ім гаворка пра агонь, што амаль даставаў да неба, выпусціла з грудзей стлумлены ўскрык перапалоху, а калі пачула пра смурод, які разыходзіўся ад спаленага цела Марцысі па ўсім горадзе, моцныя дрыжыкі прайшлі па яе целе з галавы да ног. І толькі праз некалькі хвілін пасля таго, як бабка змоўкла, азвалася да яе тонкім і перапалоханым галаском, такім, якім ніколі не гаварыла:
- Бабуля! Ці яна сапраўды была ведзьма? Ці толькі так - злосныя людзі на яе прыдумалі?..
- Гэта ўжо невядома, - з роздумам і паволі адказала Аксеня. - Гэтага ўжо і старэнькі Захар не ведаў. Можа, была, можа, не была. Калі была, то ў яе на плячах чырвоны знак ад чартоўскага капыта павінен быць. Гэтага знаку я ніколі не бачыла. І Захар не бачыў, але казаў, што дзед ягоны бацьку ягонаму расказваў, што бачыў і што так павінна быць...
Пасля непрацяглага маўчання закалыхалася зноў на змрочнай печы касцістая постаць сляпой бабкі і яе хрыплаваты голас замармытаў:
- Ой, стары Захар, стары Захар! Костачкі твае ўжо рассыпаліся ў магілцы, і душа твая перад Панам Богам стаіць, а тое, што ты казаў і расказваў, усё па свеце ходзіць, як жывое...
Каваль устаў з лавы.
- Ат! - прамовіў. - Глупства! Я ж таксама па свеце пахадзіў і нямала бачыў і чуў, а ніколі не чуў і не бачыў, каб дзе ведзьму палілі. Цяпер гэта рабіць ужо нельга. Цяпер ужо гэтага няма. Пойдзем спаць, зязюлька!
Пятруся ўстала павольна і неяк цяжка, а ў яе ясных вачах была трывога. Шчокі яе трошкі пабялелі і выглядалі не такімі румянымі, твар ад напружаных думак выцягнуўся. Праз некалькі хвілін поўная цішыня агарнула хату. Парушыў яе неўзабаве гучны храп каваля, і амаль адначасова пачуўся лёгкі шоргат крокаў і, відаць, нехта ўзабраўся на печ. У цемры зашэмраў шэпт:
- Бабуля! Ці ты спіш, бабуля?
Аксеня спала, але яе стары сон быў вельмі чуйны і нямоцны. Зрэшты, яна прызвычаілася да таго, што сярод ночы яе будзілі праўнучкі, што спалі пры ёй. На гэты раз, аднак, абудзіла яе не праўнучка, а маладзіца, якая, прылёгшы побач, абняла гарачай рукой яе сухое цела.
- Дык гэта ты, Пятруся?
- Я, толькі ціха, бабуля, каб Міхалку і дзяцей не пабудзіць.
- А чаго ты сюды прыйшла? Ці цябе колікі, як летась, схапілі? Ці табе Адамка спаць не дае?
Доўгую хвіліну не было адказу, потым, яшчэ цішэй, чым раней, прагучала пытанне:
- Бабуля, калі я нарадзілася, ці насілі мяне бацька і маці ў касцёл на святы хрэст?
- Ну а як жа? - адказаў шапялявы голас старой. - Як жа б ты без святога хрышчэння жыла? Вядома, што насілі...
- Бабуля, а калі я была маленькая, ці жагнала ты мяне на ноч святым крыжам?
- Ну як жа? Жагнала, кожны вечар жагнала...
- Дзеля таго, каб нячысты не меў да мяне доступу?
- Дзеля таго, каб нячысты не меў да цябе доступу і каб Пан Бог Найсвяцейшы апекаваўся табой, бедная сірацінка...
- Бабуля! Мне здаецца, што я перад Панам Богам вялікага грэху не маю...
Праз хвілю маўчання старая шэптам адказала:
- Мне здаецца, што ты перад Панам Богам такая чыстая, як тая белая лілея, што ў касцёле перад алтаром стаіць...
Пачуўся працяглы ўздых палёгкі. Потым малады голас зноў пачаў ціхую гаворку:
- Бабуля! Дык чаму ж я сёння на той агонь прыйшла?
Доўга не было адказу. Пытанне змяшчала ў сабе загадку, нялёгкую для вытлумачэння. Толькі праз некалькі хвілін Аксеня шапнула:
- Бо, можа, гэта і не ведзьма тое малако каровам адабрала?
- А хто ж, калі не ведзьма?
- Можа, рапуха...
- Ага!
Гэта быў радасны ўскрык.
- Канешне, рапуха. Рапухі, калі раззлуюцца на людзей, таксама малако ў кароў адбіраюць.
- Але!
- Угу, дык гэта, канешне, рапуха.
- Вядома, рапуха, бо каб не рапуха, то б ведзьма на агонь прыйшла... не ты!
- А-л-е. Спі ж з Богам, бабуля.
- Спі спакойна, зязюлька ты мая, спі...
Назаўтра была нядзеля, а вядома, што селяніну і сялянцы ў нядзелю ўсё на свеце выглядае ясней і прыгажэй, бо хоць і ў гэты дзень знойдзецца такая-сякая работа, але, адбыўшы яе, не трэба схіляць ужо галовы над загонам ці токам у стадоле, над балеяй ці над напятымі на кроснах нітамі. Прынамсі палову дня можна глядзець сабе на сонца, на неба і на ўсё, што расце на зямлі, можна хадзіць, сядзець, смяяцца, размаўляць і спяваць - хто што хоча. У тую нядзелю надвор'е было цудоўнае. Пятруся прынесла вады са студні і распаліла ў печы агонь яшчэ тады, калі над бярозавым гаем ледзь-ледзь паказалася ружовая палоска ўсходу, а першыя промні сонца, страляючы знізу ўверх, золатам падсвечвалі лісце ў садзе. Потым пабегла да стаўка і прынесла адтуль пук пахучага аеру, раскідала яго па падлозе ў хаце, чыста вымеценай і пасыпанай белым пяском. Калі каваль прачнуўся, старая бабка ўжо сядзела на пасцелі і дзеці шчабяталі. У хаце пахла аерам, як на лузе, праз два адчыненыя акны ліліся патокі сонечнага святла, а Пятруся ў белай кашулі, зашпіленай ля шыі бліскучым гузікам, у квяцістай паркалёвай спадніцы і чырвонай хустцы на галаве, стоячы ля агню, скрабла бульбу і лупіны старанна скідвала ў цэбар, каб не брудзілі нядзельную падлогу. Каваль, расплюшчыўшы вочы, агледзеў хату, паглядзеў на жонку і, распраўляючы пад радном свае магутныя плечы, яшчэ шырока пазяхаючы, усклікнуў:
- Ой, зязюлька ты мая, зязюлька!
Яна ж у адказ гучна засмяялася і кінула на яго жменю бульбяных лупін, так, што засыпалі яны яму твар і грудзі. Амаль да самага паўдня Пятруся завіхалася ў хаце. Карміла ўсю сям'ю, памыла, расчасала і пераапранула ў чыстае адзенне бабулю і старэйшых дзяцей, маленькага Адамку накарміла грудзьмі і закалыхала на руках, выпраўляючы на цэлы дзень у мястэчка мужа, падрыхтавала яму запас ежы і разважна і па-сяброўску з ім пагаварыла, што там прадаваць і набываць. Толькі апоўдні Стасюк у чыстай, падпяразанай каляровым паяском кашулі вывеў бабулю ў сад. Трымаючы сваёй маленькай рукой яе жоўтую, касцістую руку, ён сур'ёзна і ўважліва, з надзьмутымі вуснамі і моўчкі выконваў ролю правадніка. У даматканым сінім капоце, у нізкіх чаравіках і святочным чапцы, бліскучы галонік якога свяціўся на сонцы, старая ішла за ім, мацаючы кіем перад сабой зямлю. Села на траве пад дзікай яблыняй як заўсёды выпрамленая і нерухомая, падобная да скульптуры, зробленай з дрэва ці косці. Яна нічога не бачыла, але адчувала цёплыя павевы ветрыку, што лашчылі яе твар і галаву, чула шчэбет птушак і галасы праўнукаў, а пад сваёй рукой свежую мяккасць травы. Шырокая ўсмешка расцягнула яе вузкія бясколерныя вусны, а бельмы вачэй, здавалася, з напружанасцю і задавальненнем ўглядаліся ў гэты прыгожы свет. Пятруся вынесла пад хату радно з назбіранымі ўчора зёлкамі і, усеўшыся на нізкім камені тут жа ля парога хаты, пачала разбіраць іх і раскладваць паводле гатункаў. У асобную купку клала чабор, брунельку, крываўнік, дзіванну, падбел і яшчэ іншыя розныя травы і кветкі. Занятая гэтай працай, час ад часу напявала сабе напаўголаса, часам, гледзячы на зёлкі, задумвалася і позірк яе блукаў па пустым полі, дзе ўжо не было збожжа, а сёння і людзей. Ціхае і заспанае, ляжала яно пад жоўтымі промнямі сонца, нібы гледзячы на людзей адпачывала ў нядзелю. Затое ад вёскі даносіўся водгалас людскіх галасоў і рыканне кароў; перад карчмой, якую здалёк можна было адрозніць ад іншых сядзіб, шумеў і варушыўся людскі тлум. Гледзячы ў бок вёскі, Пятруся трошкі замаркоцілася. Вузкая звілістая сцежка, якая паміж гумнамі і платамі садоў вяла ад вёскі да хаты каваля, сёння была пустая. Толькі каноплі, што сохлі ў садах, высоўвалі з-пад платоў свае раскудлачаныя галовы, альбо вызірала з-за іх жоўтая кветка піжмы, ці голасна кудахтала курыца, і певень лапатаў крыллем і гучна спяваў. Але сама сцежка сёння была пустая. А, бадай, кожную нядзелю кабеты з Сухой Даліны адведвалі Пятрусю; адны прыходзілі параіцца, іншыя так сабе - пагаварыць і з сімпатыі. Звычайна ў нядзелю прыходзіла сюды маладая Лабудзіха і прыводзіла з сабой да Стасюка сваіх хлопцаў, прыходзіла дачка Максіма Будрака, якой Пятруся калісьці давала ад цяжкай хваробы сваю дзевяціранку, і яшчэ іншыя. Сёння ніхто не прыйшоў, і жонцы каваля нешта сціснула сэрца.
Нядоўгі ўжо жнівеньскі дзень збліжаўся да вечара, сонца было амаль на захадзе. Зараз па сцежцы, што вілася пад платамі, павінны ісці дзяўчаты. У святочныя дні дзяўчаты прыходзілі да Пятрусі паспяваць. Ніхто ва ўсёй вёсцы не спяваў такім моцным і чыстым голасам, як яна, ніхто не ведаў столькі песень. Была яна звычайна кіраўнічкай хораў, тых хораў, якія амаль кожную летнюю нядзелю сядзелі ў змроку на траве і каменнях перад хатай каваля і аж да позняга вечара поўнілі паветра звонкім спевам. Сёння не прыйшла ніводная. Сонца ўжо заходзіла, калі Пятруся ўбачыла жаночую постаць, што кіравалася да яе хаты. Здалёк пазнала Франьку, унучку Якуба Шышкі. Крыкліва, але бедна апранутая, трошкі таўсматая дзеўка з непрыгожым, але свежым тварыкам і бліскучымі блакітнымі вачмі, нейкім пісклівым голасам павітаўшыся з Пятрусяй, не чакаючы запрашэння, уселася тут жа каля яе на прызбе. Гэтыя дзве жанчыны ведалі адна адну з малых гадоў і часта жалі на адным загоне, граблі на адным лузе, разам спявалі, танцавалі і жартавалі ў карчме ці на зладжаным пад адкрытым небам гулянні. Учора, калі каваліха першай прыйшла на агонь, Франька пра нешта так глыбока задумалася, што нават забылася на момант пра блізкую прысутнасць Клеменса. З твару яе ўжо тады можна было здагадацца, што нешта сцяміла, снавала ў галаве нейкія надзеі і планы. Зараз з тым прыйшла да каваліхі і, трошкі памаўчаўшы, пісклівым голасам пачала:
- Ой, бедная ты, Пятруся, бедная! Вельмі ўжо людзі на цябе злуюць. Крычаць дый выдумваюць...
Каваліха хуценька павярнулася да дзяўчыны і стала яе распытваць:
- Што яны кажуць? Хто кажа? Ці Пётра Дзюрдзя таксама раззлаваны, і Петрачыха, і Лабуды, і Будракі?
Франька паўтарыла ўсё, што гаварылі пра Пятрусю ў вёсцы, а потым закінула свае рукі ёй на шыю. Прытуляючыся, мружачы вочы, пачала гладзіць твар каваліхі:
- Я да цябе, Пятруся, з вялікай просьбай... Калі ты ўжо такая знахарка, што можаш людзям і добрае, і злое рабіць, то выратуй мяне ў маёй вялікай бядзе і згрызоце...
Пятруся хутка адхінулася ад яе і неахвотна адвярнула твар, пачырванелы ад гневу і жалю.
- Якая я знахарка! - амаль закрычала. - Ідзі ты сабе ад мяне... не дакучай...
Але Франька падсунулася да яе яшчэ бліжэй і зноў абняла за шыю.
- Не гневайся, Пятруся, не гневайся ты на мяне... Я не ад злога сэрца... Ой, каб ты ведала, якая я нешчаслівая, то ўжо нешчаслівейшай можа на свеце няма... Вядома, сіраціна і бедная, і як у чужой хаце сяджу. Дзедава хата, не бацькоўская... Здзекуюцца з мяне дзядзькі і здзекуюцца іх жонкі. Працую, гарую, як той вол у ярме, а добрага слова ні ад кога не чую... Як паб'юцца паміж сабой, дык і мяне б'юць - і ўвесь час тым хлебам, што ў іх ем, папракаюць... Мне ўжо і жыццё абрыдла, і за згрызотай і слязамі свету белага не бачу...
Абедзвюма чырвонымі і сапраўды спрацаванымі рукамі закрыўшы сабе твар, расплакалася горкімі слязамі.
Тады ўжо сама Пятруся падсунулася да яе і сумным голасам сказала:
- Ведаю я, ведаю, што табе ў дзедавай хаце нясоладка жывецца... Твае дзядзькі злыя і п'яніцы, а іхнія жонкі паскудныя... І небагата ў вас. Але чым жа я на гэтыя твае беды парадзіць магу?
- Ой, можаш, можаш, каб толькі хацела! - адымаючы рукі ад твару, заенчыла Франька і, закінуўшы абедзве рукі на шыю сваёй дарадчыцы, пачала яе так горача цалаваць, што змачыла сваімі пацалункамі і слязамі яе шчокі. Потым, завісшы ўсім сваім цяжкім целам ёй на шыі, праз некалькі хвілін нешта ціхенька ёй шаптала на вуха.
Пятруся адмахнулася рукамі.
- Не хачу! - усклікнула. - Нікому ўжо не буду даваць парады, каб там невядома хто быў, нікому! Дальбог, не буду!
Франька не выпускала яе шыі са сваіх абдымкаў і зноў пачала шаптаць нешта ёй на вуха, смеючыся і плачучы. Пятруся толькі паўтарала:
- Не хачу! Не дам! Не параджу! Пабажылася, што не буду даваць парад!
Але, відаць, зрабілася ёй шкада Франькі і пачала яе браць жаночая цікаўнасць. Давала адмоўныя адказы, аднак шэпты Франькі слухала з цікавасцю і спачуваннем.
- А ці любіць ён цябе хоць трошкі? - спыталася.
Дзяўчына падперла даланёй мокрую ад слёз шчаку і, смутнымі вачыма гледзячы ў прастору, сказала:
- Адзін толькі Бог гэта можа ведаць, але мне здаецца, што ўсё ж такі трошкі любіць. Два гады ўжо з таго часу прайшло, як першы раз мяне зачапіў. Маладзенькая я была яшчэ тады і на ніводнага хлопца не глядзела... Аж тут аднойчы пад студняй нехта як дасць мне ў карак, дык аж у крыжы затрэсла. Гляджу, а гэта Клеменс. Я яму вады з вядра проста ў вочы, а ён мяне прыабняў і па плячах гладзіць. «Ты, Франька, - кажа, - не да гэтай студні прыходзь па ваду, але да той, што бліжэй да нашай хаты». І потым ужо так увесь час. Як толькі дзе ўбачыць, адразу зачэпіць. Зімой прыносіў запазухай гнілушкі і жменямі сыпаў мне ў фартух, а вось два тыдні таму ў карчме танцаваў толькі са мной...
- То й добра, - заўважыла Пятруся, - гэта значыць, што любіць...
Дзяўчына, сарамліва прыкрываючы рукамі вочы, ціха адказала:
- Калі ж іншым разам месяц, два, а то і тры на мяне і не гляне, і гэтаксама іншых дзяўчат чапляе... А тут мне ў хаце такая бяда, што хай Пан Бог святы бароніць. Дзед лае, і дзядзькі лаюць, і дзядзькавы жонкі з хаты выгнаць хочуць. «Ідзі ў службу, - кажуць, - от ужо два гады, - кажуць, - як зводзіць цябе і ашуквае, а ты верыш...»
Яна заламала рукі і зноў расплакалася.
- Я і веру, і не веру... - казала з плачам. - Ці мне Пан Бог дасць такое вялікае шчасце, каб мяне ўзяў за жонку гаспадарскі сын... Ой, гэта шчасце, такое шчасце, большага за якое, можа, на свеце няма...
Пятрусю гэтая шчырасць, відаць, узрушыла.
Яна была зычлівай да кожнай жывой істоты, а гэтыя бядоты і жаданні нагадалі ёй і яе ўласнае мінулае. Франька пачала цалаваць яе рукі.
- Ратуй, Пятруся, ратуй, дапамажы... - енчыла. - Я табе ўсё жыццё буду ўдзячная.
- А калі ж, - ужо вагаючыся, пачала каваліха, - а калі ж, каб гэта і... бацька яму з табой жаніцца не дазволіць... гаспадарскі сын... багаты і такі прыгожы... Чула, Пятрук гэтай зімой да Будраковай дачкі сватоў меўся засылаць...
- Ой, - заенчыла Франька, - каб толькі ён хацеў, каб толькі ён сам хацеў, з бацькам ужо дамовіцца. Ён у свайго бацькі, як вока ў лобе, бацька свету за ім не бачыць...
- Гэта праўда, - пацвердзіла Пятруся, - ён у бацькоў усё роўна як адзін, бо з дурнога Ясюка малая ўцеха...
- Каб толькі хацеў! Каб сапраўды палюбіў... - уздыхала Франька і зноў цалавала кавалісе рукі, а шчокі яе мачыла пацалункамі і слязамі.
Пятруся яшчэ раздумвала і ад вялікага клопату аж хустка з'ехала з галавы, надта ж не ў пару прыйшлася гэтая гарачая просьба сяброўкі. Але сэрца не камень. Сапраўды, калі б Франька выйшла за Клеменса, гэта было б для яе такім шчасцем, як для яе самой было замужжа з Міхалкам. І праўда, Пётра быў добры чалавек, любіў сына і, можа быць, надта не працівіўся б ягонай волі, калі б ён сапраўды тую волю меў.
- Ну, - сказала, - добра... Бабуля мне калісьці расказвала пра такую зёлку... Ніколі яшчэ яе нікому не давала... але табе, што зробіш? Можа, і дам. Калі знайду, то дам, але не ведаю, ці знайду. Прыйдзі даведацца заўтра...
Франька аж на зямлю асунулася ад радасці і, абняўшы калені знахаркі, пачала іх цалаваць. Потым, ускочыўшы з зямлі і выпрастаўшыся, узяла рукі ў бокі. Была гэта трыумфальная пастава. Радасцю і трыумфам свяціліся яе шырокі твар і блакітныя бліскучыя вочы. Здавалася, што нават малы, прыплюснуты нос яе стаў яшчэ больш кірпатым. Тупнула нагой і пляснула рукамі.
- От, я ім тады дам, от, я ім тады пакажу, і дзядзькам, і дзядзькавым жонкам. На парог сваёй хаты не пушчу... Купленую спадніцу апрану і ў ёй перад іхнімі вачыма хадзіць буду... Як убачу, што якая хлеб есць, адной рукой каўбасу, а другой фігу ёй пакажу...
Пятруся аж заходзілася ад смеху з трыумфатарскай паставы і заўзятых пагроз Франькі. Было відаць, што дзяўчыну больш абыходзіла заможнае жыццё, якое здабыла б яна з гэтага замужжа, чым Клеменсава каханне. Але і тыя, і другія пачуцці каваліха разумела і крыху падзяляла. Ёй таксама, калісьці знябожанай сіраце, прыемна было цяпер хадзіць па вёсцы ў купленай спадніцы і прымаць у сваёй хаце ранейшых сваіх гаспадароў.
- Добра, - паўтарыла, - што зробіш? Як тут людзей не ратаваць... калі можна? Прыходзь заўтра...
Франька, як страла, пусцілася да вёскі. Яна спяшалася ў карчму, дзе пачынала ўжо граць скрыпка і дзе, напэўна, быў Клеменс. Назаўтра ўжо зусім у змроку вярталася ад каваліхі. Ішла на гэты раз павольна, задумлівая і летуценная, увесь час прыціскаючы нешта рукой да сэрца. Раптам напрыканцы сцежкі паміж густымі кустамі алешніку на ўскрайку поля і яблыняй, што расла за плотам, хтосьці прытрымаў яе за спадніцу. Яна так перапалохалася, што ажно ўскрыкнула і пачала жагнацца, але тут у схіленай над плотам постаці пазнала Разальку. Спрытна пераскочыўшы цераз нізкі плот, Сцяпаніха пачала пытаць яе свісцячым шэптам:
- А адкуль жа ты, Франька? Ад каваліхі? Ты і ўчора туды хадзіла. Не бойся. Я ўсё бачу. А што ў каваліхі чуваць? Зёлкі варыць, рапух гадуе ці з чортам размаўляе? Га?
Франька напачатку нічога не хацела адказваць і спрабавала ісці далей, але Разалька зноў прытрымала яе за спадніцу.
- Чаго ўцякаеш? - казала. - Надта захацелася табе дзядзькавых кулакоў і дзядзькавай лаянкі? На, сядай тут і еш. Пагаворым.
Усунула ёй у руку агурок, халодны, вялікі агурок, і, выцягнуўшы такі самы з-пад кашулі, уселася паміж кустоў на полі. Ахвяраваны прысмак абудзіў у Франькі сімпатыю да жанчыны, на якую, зрэшты, не мела ніякіх прычын гневацца ці злавацца. Наадварот, Разалька выказвала да яе нават трошкі зычлівасці, і калі ёй у хаце надта дакучалі, заступалася за яе, аднойчы ажно пабілася з дзядзькавымі жонкамі. Зрэшты, усё тут было зразумелым. Ёй не было чаго зайздросціць Франьцы і спачувала яна яе сірочай долі. Уселіся абедзве пад густымі кустамі і, грызучы агуркі ў змроку, пачалі шаптацца. Сад быў густы, на сцежцы ані жывой душы. Разалька дапытвалася ў дзяўчыны, чаго тая хадзіла да каваліхі. А Франька, зноў разжаліўшыся над сваёй доляй, пачала енчыць:
- Ой, якая я нешчаслівая, то ўжо нешчаслівая, можа, другой такой на свеце няма. Вядома, сірата, і бедная, і амаль у чужой хаце жыву.
І ўсё тое самае і гэтаксама, як гадзіну таму Пятрусі, выказала і тут. Разалька са спачуваннем ківала галавой, а потым спытала:
- А чаго ты да каваліхі хадзіла?
Але Франька вяла далей сваё:
- Толькі Бог тое ведае, ці ён любіць, ці не любіць, але мне здаецца, што ўсё ж такі трошкі любіць. Ужо два гады таму над студняй як даў мне нехта ў карак, што ажно ў крыжы затрэсла. Гляджу... Клеменс. Я яму вадой з вядра проста ў вочы...
І гэтак далей, да канца. Усё тое самае і гэтаксама, як перад тым Пятрусі. Разалька не супраціўлялася і не перапыняла, аднак праз хвіліну спыталася зноў:
- А чаго ты да каваліхі хадзіла?
Але Франька яшчэ не выказала ўсяго, што, як штодзённыя пацеры, сядзела ў яе галаве.
- А іншым разам, - енчыла, - то месяц, і два, і тры і не гляне, а іншых дзяўчат чапляе...
- Чаго ты да каваліхі хадзіла?
- Я і веру, і не веру, каб мне Пан Бог Усемагутны такое вялікае шчасце даў...
- Чаго ты да каваліхі хадзіла?
Нягледзячы на ўсю дыпламатыю, якую на гэты раз мела намер ужыць, Разалька ўжо была гатова раззлавацца. Франька невядома чаму і навошта пацалавала ёй руку і, пальцамі выціраючы слёзы на вачах, пачала:
- Ратуй, цётка, дапамажы, я табе праз усё жыццё ўдзячная буду...
- Ага! - працяжна вымавіла Сцяпаніха, і вочы яе ў змроку заблішчалі, як два вугалькі. - Дык ты да каваліхі параду прасіць хадзіла...
- Але.
- Дала якую?
- А дала... хай ёй Пан Бог дае ўсялякае дабро...
Разалька ўсім сваім гнуткім целам завісла на шыі дзяўчыны і амаль у вуха пачала шаптаць ёй хуткія, настойлівыя пытанні. Франька якую хвіліну баранілася, сарамліва і са страхам адварочваючы твар. Саромелася і баялася сваёй таямніцы. Але Разалька, абдымаючы яе адной рукой, другой піхала ёй у рот кавалак свайго недаедзенага агурка і ад вялікай сардэчнасці хінула яе да зямлі так, што абедзве амаль прыляглі на траву. Асыпала яе пяшчотнымі словамі, называючы галубкай, зязюлькай, рыбкай, стракозкай. Да такіх пяшчот Франька ў цяжкай сваёй сірочай долі не прывыкла. Перапаўняў яе гонар ад таго, што так любіць яе старэйшая жанчына, гаспадыня заможнай хаты. Пацалавала Разальку ў руку, назвала яе цёткай і зноў пачала скардзіцца і лямантаваць. Разалька яе суцяшала, перамяжаючы суцяшэнні пытаннямі, а калі недзе праз гадзіну абедзве ўсталі з зямлі, чорныя вочы Сцяпаніхі нават у змроку свяціліся радасцю і трыумфам. Выцягнула ўжо з дзяўчыны ўсё, што хацела ведаць. Тут жа, пакінуўшы тую сярод кустоў, яна стралой памчалася ў вёску. Амаль задыхаючыся, бегла сцішанай вясковай вуліцай, пакуль не спынілася ля Пётравай хаты. Відаць, збіралася ўляцець туды як бура і расказаць пра ўсё, што дазналася. Але раптам у галаве яе ўзнік іншы план. Зараз пакуль нікому нічога не скажа, і толькі тады, як у сям'і Пётры здарыцца бяда, калі Клеменс зажадае ажаніцца з Франькай, а бацька будзе гэтаму супраціўляцца, калі паміж бацькам і сынам выбухне сварка і нязгода, яна прыйдзе да іх і скажа, хто ўва ўсім гэтым вінаваты. Цікава, што зробіць тады Пётра. Ужо ён нізашто не пагодзіцца, каб ягоны сын ажаніўся з абы-якой дзяўчынай, якая ў дадатак паходзіць са зладзейскай хаты. Сам ніколі не краў, і ўнучку злодзея нявесткай у хаце мець ці захоча. Ой, будзе тут, будзе ў гэтай хаце калатні і ўсялякай згрызоты, ой, будзе за гэта, будзе кавалісе ад Пётры і ўсіх прыстойных людзей! Дадуць ёй тады, ой, дадуць, той, якая ўсё жыццё ёй сапсавала, праз якую яна не спазнала мужавага кахання, а на ўсім целе мела столькі сінякоў, колькі зорак у небе. Хай бы біў, але каб любіў. І не любіць, і надта б'е, а ўсё праз яе, тую...
Стоячы ў змроку перад Пётравай хатай, заплакала. Абцерла вочы фартухом і павольна пайшла далей. Куды ёй было спяшацца? Ведала ўжо наперад, што чакае яе дома. З раніцы захварэла дзіцятка, а вядома, што калі дзіця захварэе, Сцяпан сваю вялікую шкадобу перамяняе ў злосць і спаганяе яе на жонцы. Як быццам бы яна ў тым вінаватая, што дзіцятка такое няўдалае нарадзілася. Праўда, калі яму было два гады, яна сама аднойчы так ляснула яго рыдлёўкай па галаве, што дзіця ажно розум страціла і на некалькі тыдняў анямела. Але ж ці ад гэтага яно такое слабое і не расце зусім. Дзе там! Такая ўжо яе ва ўсім паганая доля - і толькі!
V
У хату Пётры і сапраўды зазірнула бяда, аднак не адразу і не такая, як спадзявалася Разалька. У сонечны вераснёўскі дзень вялікую хату напоўнілі людзі, што прыйшлі сюды з парадамі і суцяшэннямі. Хоць Пётра ўжо некалькі гадоў і не быў старастам, аднак сваёй паважнасцю, разважлівасцю і, найперш, заможнасцю здабыў сабе асаблівае шанаванне і сімпатыю сярод жыхароў Сухой Даліны. Як толькі вестка пра няшчасце, што закранула яго, разляцелася па вёсцы, і той, і другі гаспадар прыходзіў, каб распытаць пра падрабязнасці здарэння, пагаварыць з засмучаным суседам, паўздыхаць, паківаць галавой. Так адбывалася і таму, што летнія і восеньскія работы былі амаль скончаны, а ад цэпа і току ў гумне лягчэй адарвацца, чым ад плуга і загона. Пётра загадаў меншаму сыну малаціць жыта на таку, а сам збіраўся з раніцы пайсці з плугам на поле выворваць бульбу. Але вось ужо набліжаўся полудзень, а ён усё ніяк не мог выбрацца з хаты. Думаў пра бульбу, некалькі разоў адчыняў дзверы, каб ісці запрагаць у плуг каня, але кожным разам вяртаўся і зноў садзіўся пад сцяной на лаве. Уголас не наракаў і нават не ўздыхаў, толькі ягоныя рукі бяссільна ляжалі на каленях, лоб перарэзалі глыбокія маршчыны і ні да чога не брала ахвота. На прывітанне суседзяў адказваў коратка: «На векі вякоў!» і зноў заглыбляўся ў маўчанне. Часам падымаў руку да лба і пачынаў варушыць вуснамі, нібыта жагнаўся і гаварыў пацеры. Суседзі спыняліся перад ім альбо рассядаліся на лаве і, задаўшы некалькі пытанняў, трохі падзіваваўшыся, паківаўшы галовамі, таксама замаўкалі, уздыхалі і адыходзілі, а на іхняе месца прыходзілі іншыя. Так было з мужчынамі. Але з жанчынамі дзеялася ўсё інакш. Тлумам акружалі яны тапчан, на якім ляжаў хворы, гаварылі, дараджалі Агаце, што, седзячы ля тапчана на зямлі, ціха плакала. Хворым быў Клеменс. Прыгожага хлапца падцяла, нібы каса траву, нейкая цяжкая ліхаманка. Ляжаў ён нерухомы, як калода, пад клятчастай коўдрай, з тварам, што гарэў, як у агні, і ўвесь час спакутаваным голасам клікаў маці. Петрачыха падымалася з зямлі, брала гладыш з вадой, што стаяў збоку, і, кленчачы, падносіла яго да сынавых вуснаў. Ён прагна піў, а ў яе каціліся слёзы па зжоўклым спакутаваным твары. Але не крычала, не ламала рук і нават рэдка адзывалася да суседак. Яна была заўсёды амаль самай ціхай жанчынай у вёсцы, такой ужо прызвычаілася быць пры сваім спакойным мужу і ў сваёй спакойнай хаце. Затое іншыя кабеты, што цесна акружылі тапчан і прыглядаліся да хворага, гаварылі, як на кірмашы, альбо галасілі, як на пахаванні. Лабудзіха, такая ж, як і Агата, паважная і заможная гаспадыня, заводзіла:
- Не вытрымае, я ўжо ведаю, што не вытрымае, я ўжо, можа, дзесяць чалавек у такім стане бачыла, і ніводзін не вытрымаў.
Петрачыха расплакалася яшчэ больш горкімі слязамі і, схаваўшы твар у далоні, уся закалыхалася ад жаласці, але тут Максімава жонка Багданка, тоўстая і рашучая кабета, адштурхнула злосную варажбітку ад тапчана.
- Чаму не вытрымае? Ці ж гэта Боскай літасці над людзьмі няма? Пан Бог Найсвяцейшы злітуецца - і ачуняе. Агата! Гладыш мне дайце, хутка! Чуеце, Агата? Яму трэба гладыш на жывот паставіць!
Сымонава Параска з малым дзіцёнкам на руках і двума старэйшымі, што чапляліся за яе спадніцу, скорая на плач, бо амаль заўсёды галодная і заклапочаная, размазвала сабе пальцамі слёзы па худых шчоках і прыгаворвала:
- Ой, якія багатыя і шчаслівыя людзі, а такая бяда на іх навалілася! Ой, Клеменс, Клеменс, каб жа ты лепш на той луг не паехаў, на тым дажджы не прамок і не заснуў на той гнілой капе. Ой, з той гнілой капы хвароба вылезла і ў тваё цела ўлезла... ой, бедная ж твая маладая галоўка, бедная!
Малады хлопец і сапраўды некалькі дзён таму ездзіў на далёкі луг, каб сабраць скошаную атаву, у дарозе захапіў яго восеньскі лівень, ён прамок і ноч праспаў на стажку падгнілага мокрага сена. Назаўтра, вярнуўшыся дахаты, апрануў кажух, бо яго білі дрыжыкі, але на наступны дзень вясковыя хлопцы меліся невадам лавіць у стаўку рыбу, дык пайшоў разам з імі, зняў на беразе адзенне, амаль па шыю ўлез у ваду і пару гадзін дапамагаў цягнуць невад. Пасля гэтага ўжо апынуўся на тапчане і два дні як не ўставаў. Прытомнасць не страціў, толькі часам наракаў на боль, а зараз так расстагнаўся, што старая Лабудзіха склала рукі, як да малітвы, і, пераступаючы з нагі на нагу, спыталася ў Агаты:
- А грамнічка ў вас ёсць? Ужо ж яму, беднаму, грамнічку ў рукі трэба ўкласці.
Будрачыха са свайго боку прасіла гладыш, каб яго на жывот хвораму паставіць, іншыя кабеты шапталіся пра ксяндза і найсвяцейшы сакрамант; маладзенькая стройная дзяўчына ў тонкай кашулі, з жоўтай кветкай за вухам, стоячы ля акна і не спускаючы з Клеменса вачэй, уголас ускрыкнула:
- Ой, Божа ж мой, Божа!
Гэта была дачка Максіма Будрака, самая прыгожая і самая заможная дзяўчына ў вёсцы. Яна прыйшла сюды нібы па маці, а папраўдзе таму, што трывожылася за сімпатычнага хлопца. Петрачыха, заходзячыся ад плачу, паднялася і пайшла ў камору па гладыш і па грамніцу, а флегматычная Параска, ступаючы за ёй крок у крок разам са сваімі трыма дзяцьмі, з упартасцю дурнаватых і нікчэмных істот паўтарала ўсё сваё:
- Ой, каб ён ніколі на той луг не ехаў, на тым дажджы не змок і не пераспаў на той гнілой капе!
І тут сярод жаночай гаманы, над галавой Петрачыхі, якая, падаўшы Будрачысе гладыш, з кавалкам васковай грамнічнай свечкі ў руках уселася зноў на зямлі каля ног сына, заверашчаў гучны, высокі і пранізлівы жаночы голас:
- Але, хіба ж гэта ад лугу, ад дажджу і ад капы гэтая хвароба да яго прычапілася? Ад чагосьці іншага яна да яго прыстала, і не Боская ў тым воля, а нейчая іншая!
Гэтыя словы сказала Разалька, якая ў гэты дзень ужо некалькі разоў забягала ў Пётраву хату і, паглядзеўшы хвіліну на хворага, вылятала з яе, каб праз хвілін пятнаццаць ці паўгадзіны зноў вярнуцца. З яе расчырванелага, занепакоенага твару можна было здагадацца, што яна чымсьці моцна здзіўленая і заклапочаная. Спадзявалася зусім не на тое, што сталася. Спынялася за брамай Пётравай хаты і, прыклаўшы палец да вуснаў, пра нешта глыбока думала. Потым бегла дахаты, каб згатаваць што-небудзь і хоць трошкі пацерці льну, бо гэта быў час, калі церлі лён, а Разалька лён надта ж любіла, таму, нягледзячы ні на што, цалкам забыцца на яго не магла. І Сцяпан, што малаціў жыта, разоў колькі ўжо праз дзверы пуні ёй сказаў, каб не выходзіла з хаты, бо неўзабаве пойдзе на поле збіраць за ім бульбу. Таму і разрывалася яна так у гэты дзень. Тут лён церці хацела, там муж яе клікаў, а там зноў, у Пётравай хаце, павінна была выканаць важны абавязак. З усяго, аднак, што існавала ў свеце, апошняе найбольш абцяжарвала яе сэрца, таму яшчэ раз убегла ў Пётраву хату і, пачуўшы развагі Параскі пра прычыны Клеменсавай хваробы, заявіла:
- Але, не ад лугу і не ад дажджу, і не ад гнілой капы гэтая хвароба да яго прычапілася! Не Боская ў гэтым воля, але чыясьці іншая.
А калі амаль усе жанчыны, не выключаючы Будрачыхі, якая ўжо з гладышом у руках стаяла над хворым, павярнулі да яе галовы, спляла на фартуху свае чорныя, малыя, рухлівыя рукі і сказала:
- Гэта яму зроблена!
- Што? - спытаўся хор жаночых галасоў.
- А гэтая хвароба. Яе хтосьці яму зрабіў.
Цяпер ужо некалькі мужчын, што моўчкі сядзелі насупраць Пётры, ды і сам Пётра, пачалі прыслухоўвацца да бабскай гаворкі. Нават хворы, што ледзь не страціў прытомнасці, павярнуў да іх свае прыцемненыя пакутаю вочы.
- Аааа! - задзіваваліся жаночыя галасы, - а хто ж гэта яму зрабіў?
Пераступаючы з нагі на нагу і бліскаючы вачыма, Разалька пачала:
- Я ведаю хто. Тая, што яму нейкае зелле на каханне давала. Мусіць, не такое яно было, як трэба, то і замест кахання хваробу зрабіла.
Мужчыны зняважліва махнулі рукамі, а Клеменс паглядзеў на Разальку і, сарамліва хаваючы бараду пад коўдру, нягледзячы на свой боль, пырснуў кароткім смяшком. Вестка пра тое, што хтосьці яму зелле на каханне даваў, засароміла яго трошкі, аднак яшчэ болей усцешыла. Застагнаў, бо яму надта ж у крыжы забалела, але ўсё ж свае пацямнелыя вочы звярнуў да прыгажуні Будраковай, нібыта хацеў ёй сказаць:
- А што? Бачыш, які я!
Але дзяўчына аж пабялела ад перапалоху і ўпілася сваімі спалоханымі вачмі ў Разальку. Іншыя кабеты адразу параскрывалі раты, а потым пачалі засыпаць пытаннямі Разальку. Яна са звыклай ёй жвавасцю звярнулася да Пётры.
- Хадзі, Пятрук, - паклікала, - табе скажу. Нікому не скажу, але табе скажу. Ты бацька, і адпомсціць за крыўду сына табе належыць.
Пётра ўстаў і за жанчынаю, што ўхапіла яго за руку, выйшаў у сені. Там у паўзмроку размаўлялі яны з паўгадзіны. У хаце ў гэты час панавала ціша. Будрачыха прыстаўляла гладыш, нібыта вялізную баньку, да жывата хворага. На дварэ пачуўся мужчынскі голас, што нецярпліва клікаў Разальку. Яна яму з сяней крыкліва адказала:
- Зараз, зараз!
Сцяпан з плугам, запрэжаным парай коней, затрымаўся перад хатай стрыечнага брата і, чакаючы жонку, страшна яе праклінаў. Толькі праз пятнаццаць хвілін Пётра вярнуўся ў хату, як было відаць, узрушаны і раззлаваны. Лоб ягоны наморшчыўся яшчэ больш, а звычайна лагодныя вочы сыпалі іскры з-пад насупленых і нахмураных брывоў. Напачатку, аднак, не сказаў нічога; сутулячыся і апусціўшы галаву, сеў на лаву, сплюнуў і прабурчаў:
- Згінь, прападзі, нячыстая сіла!
Потым уважліва зірнуў на сына і спытаўся:
- Клеменс! Ці піў ты нядаўна мёд з Франькай, Якубавай унучкай? Га? Піў ці не? Адказвай жа!
Хлопцу цяжка было адказаць на гэтае пытанне. Ён засаромеўся, увесь падбародак схаваў пад радзюжку.
- Не дакучайце, бацька, вельмі ў касцях баліць! - застагнаў.
- Я не для дакучання пытаю, а толькі каб ведаць, - адказаў Пётра і, амаль просячы, дадаў: - Па-бацькоўску пытаюся ў цябе: ці піў ты ў карчме мёд з Франькай, Якубавай унучкай?
Прыгажуня Будракова стаяла чырвоная, як рак. Яна ведала, што Клеменс чапае бедную і непрыгожую Франьку, і хацела неаднойчы моцна раззлавацца на яго за гэта, але ніколі не магла. У яе натуры не было злосці. Цяпер толькі зноў адвярнулася да акна і гучна высмаркалася. А потым уважліва слухала, што будзе далей.
- Ну, - дапытваў Пётра сына, - піў ці не піў?
- Піў! - стогнучы, адказаў Клеменс. - Дык што ж тут такога, што піў?
Пётра роспачна махнуў галавой.
- Ну, - сказаў, - дык ты з тым мёдам і хваробу сваю выпіў. Дзеўка табе ў яго зелля паскуднага насыпала. На смерць, не на жыццё, на пагібель, не на каханне зелле тое ведзьма людзям дае...
Некалькі кабет пляснулі ў далоні. Змучаныя, сплаканыя вочы Петрачыхі ашалела глядзелі на мужа.
- Ведзьма! - раздаўся ўсеагульны крык.
- Каваліха! - праз сціснутыя зубы дакончыў Пётра, пасля ўстаў з лавы і пайшоў у камору.
Неўзабаве вярнуўся, несучы тое самае Евангелле, з дапамогай якога некалі Пятруся адгадвала злодзея. Падышоў да хворага сына і, учыніўшы ў паветры старой кнігай знак крыжа над самай яго галавой, паклаў яе на падушку.
Робячы гэта, шаптаў:
- Можа, яшчэ Пан Бог злітуецца з нас няшчасных. Можа, Боская сіла пераможа чартоўскую. Можа, ты, сынку, паправішся і сам гэтай непрыяцельцы людскога роду сваю крыўду адпомсціш! Можа, я яшчэ вясной араць з табой разам пайду; можа, я яшчэ на тваё вяселле глядзець буду...
Крэсліў у паветры над сынам бясконцыя крыжы, прыціскаў да ягонай галавы святую кнігу, і некалькі вялікіх слязін выцекла з ягоных вачэй на схуднелыя пабялелыя шчокі. Клеменс страшна перапалохаўся і расхваляваўся ад бацькавых слоў і пачутай весткі, галава ягоная стала гарэць яшчэ мацней, вочы заіскрыліся пранізлівым бляскам, ён пачаў траціць прытомнасць і страшна стагнаць. Кабеты ўсчалі крык і плач, галасілі, што ўжо канец, што трэба пасылаць па ксяндза, што нават ксяндза хворы не дачакаецца. Лабудзіха запаліла грамніцу і ўціснула яе ў руку хворага; Будракова ўпала перад акном на калені і, моцна галосячы, пачала крычаць:
- Вечны супакой ягонай душачцы дай, Пане!
Пётра, разгубіўшыся, ужо ішоў запрагаць каня, каб ехаць па ксяндза, і, ідучы, увесь дрыжаў ад жальбы і ад злосці, час ад часу кідаючы з-пад сціснутых зубоў страшныя праклёны.
- Каб ёй ногі паламала! Каб яна свету за плачам не бачыла, ведзьма тая праклятая, непрыяцелька Божая, што душу хрысціянскую чартоўскай сіле прадала!
Петрачыха, пабачыўшы ў руках сына запаленую грамніцу, першы раз пранізліва закрычала і тут жа з маланкавай хуткасцю накінула хустку на ўскудлачаную галаву і выбегла з хаты. Бегла вясковай вуліцай, а потым павярнула на вузкую сцежку, што паміж гумнамі і платамі садоў вяла да сядзібы каваля.
Былі гэта ясныя дні бабінага лета. Над зямлёй вісеў блакіт неба, бледны, але такі чысты, што нельга было заўважыць на ім ніводнай самай лёгкай хмурынкі. З пабялелага і быццам зменшанага сонечнага круга незамутнёная плынь сонечнага святла падала на цёмныя палі, пустату якіх не прыцямнялі нават рэдкія купкі дрэў, што ўжо напалову згубілі лісце. Гаі, раскіданыя па ўзгорках, стаялі ў золаце і ў самых разнастайных адценнях пурпуру, а ў паветры, насычаным свежасцю і сухім холадам, было так ціха і чыста, што самае лёгкае дрыжанне не парушала срабрыстага павуціння, якое вісела на галінах дрэў, палявых кустах і бадылях гароду; і ўсё наваколле выглядала, як круглы дыск, запоўнены выпуклымі скульптурамі і накрыты засняй з самага празрыстага крышталю. У ціхім крышталі паветра і лагодным святле сонца, паміж палоскай узаранай зямлі і гародам, поўным засохлага былля, сядзіба каваля ўяўляла карціну глыбокага спакою, што ажыўляўся мігценнем на сонцы шыбаў малых вокнаў. Ціша ляжала на полі і гародзе, за гародам бялела выспа пяску, а за пяском срэбна паблісквала шыбіна ставу. Перапынялі гэтую цішу толькі два водгаласы людской працы: раўнамерныя, моцныя і дужыя ўдары кавальскага молата і таксама раўнамерныя, але значна хутчэйшыя і менш гучныя стукі церліцы, якой труць лён. Гэтыя апошнія, здаецца, былі ва ўнісон першым; а з цяжкіх удараў молата і хуткага стуку церліцы, з дыму, што віўся над комінам хаты, і з полымя, што бліскала з-за расчыненых дзвярэй кузні, са звонкіх дзіцячых галасоў у садзе і гучнага спявання пеўняў, якое іх часам заглушала, - у лагодную гармонію і ціхі супакой навакольнай прыроды ўваходзіў лад чыстага, здаровага, працавітага жыцця.
Міхал папраўляў у кузні плугі, пашкоджаныя восеньскім ворывам, Аксеня, седзячы на ссохлай траве пад залацістай яблыняй у садзе, грэла ў апошнім сонечным святле свае старыя косці, а каля яе малы Стасюк, на радасць дзвюм меншым дзяўчынкам, дзьмуў у драўляную свісцёлку, з якой выляталі гучныя і прарэзлівыя гукі. У самой хаце, прыцемненай нізкай столлю, квяцістымі фіранкамі на вокнах і некалькімі вазонамі з геранню, міртам і мускатнікам, апрача немаўляці, што спала ў калысцы, нікога не было. На зямлі, лавах і сталах, нават на трох парадных крэслах разлегліся цёмныя снапы вымачанага і высушанага лёну, адзін жа кут вялікіх сяней запаўнялі белыя галовы капусты. Нездарма тыя апошнія дні добрага надвор'я і сонца маюць назву бабінага лета. Якраз тады на вясковую працаўніцу спадаюць самыя розныя работы. Сёння на досвітку Пятруся ссякала капусту і зносіла яе ў дом, а зараз, паставіўшы пад сцяной хаты доўгую і плоскую прыладу, укладала ў яе лён і, удараючы дошкай, з прыбітым да яе ўзгалоўем, агаляла мяккія валокны расліны з іхняй сухой і цвёрдай павалокі. У трошкі падаткнутай спадніцы і тоўстай кашулі, босая, у акруглым каптуры з чырвонай бавоўны, з-пад якога выбіваліся на лоб і шыю цёмныя і густыя валасы, усё хутчэй і хутчэй біла дошкай церліцы, і сухая кастрыца ўзвівалася ў паветра, асыпала адзенне і акружала яе ўсю залацістым на сонцы пылам. Праца была цяжкая, працаўніца душылася сухім пылам, дыхала хутка і шумна, вялікія кроплі поту з'явіліся на яе лбе і шчоках, адна рука ў некалькіх месцах крывянілася. Аднак ні на хвілю не прыпыняла сваёй працы і была так захоплена ёю, што не пачула ані як адчынілася брамка на малым панадворку, ані паспешлівых крокаў кабеты, што набліжалася да яе, і толькі тады ўзняла галаву, калі за некалькі крокаў пачула ахрыплы ад плачу і гневу жаночы голас:
- Хай чорт памагае! Каб жа ты з гэтага лёну сабе і сваім дзецям кашулі на смерць саткала!
Узняла галаву, і вочы яе спаткаліся з гарачымі вачыма Агаты. Выпрасталася, і рукі яе апалі ўздоўж цела. Словы Петрачыхі, відаць, перапалохалі яе. Ужо ўчора да яе прыбягала Франька з весткай пра хваробу Клеменса. Раней ужо даўно б да сваіх старых гаспадароў пабегла, каб даведацца, што там чуваць, суцешыць, можа, дапамагчы, але ведала, што дрэнна там пра яе гавораць і што яе адведзін зусім не жадаюць; Петрачыха прыйшла сама і пачала з праклёнаў. Нязвыклая да лаянкі і крыкаў, спакутаваная ў адчаі маці са зжоўклым і нібы здрабнелым тварам стаяла і зараз у сваіх нізкіх чаравіках і вялікай хустцы на галаве, не кідаючыся, як бы рабілі іншыя, а амаль без руху, толькі глядзела на яе сярдзітым паглядам. Гэта нерухомасць, гэты сярдзіты позірк і праклёны так уразілі Пятрусю, што яна ажно войкнула і, быццам ад здані, адскочыла на некалькі крокаў.
- Што вы хочаце, цётка? - выціснула з сябе.
Петрачыха хітала галавой і па некалькі разоў, быццам ёй не хапала дыхання для слоў, паўтарала:
- Ой ты! Ой ты! Ой ты! Ой ты, нягодная! - І нарэшце выбухнула: - Гэта ж ты праз столькі гадоў хлеб наш ела, гэта ж мы цябе, як добрую, столькі гадоў любілі і галубілі... За што ж ты нам зараз сына атруціла?.. Га?
Пятруся пляснула рукамі.
- Я вам сына атруціла? Я?
Агата ступіла наперад і наблізілася да яе так, што падзяляла іх толькі вузкая церліца. Выцягнула шыю і ўпілася ў твар маладой жанчыны ядавітым позіркам. З працяжным сыкам з яе вуснаў выляталі словы.
- Што ты яму зрабіла? Скажы, што зрабіла? Якое зелле той дзеўцы дала, каб яна ім яго напаіла? Можа, не давала, га? Скажы, што не давала! Скажы, ці ж табе зашкодзіць? Ты ўжо і так сябе загубіла, чорту прадалася, Бога абразіць не баішся! Скажы, што не давала!
На паружавелым ад працы твары Пятрусі з'явіліся чырвоныя плямы, яна заламала рукі і крыкнула:
- Ага!
Цяпер зразумела, чаму ў Пётравай хаце ёй прыпісвалі хваробу Клеменса, раптоўны страх скалануў яе сэрца, і яно пачало гвалтоўна біцца. А можа, гэта і ад таго зелля, можа, сапраўды ад таго зелля ён захварэў? Слёзы набеглі на яе спалоханыя вочы, яна павярнулася да Агаты бокам і стаяла анямелая і нерухомая, як слуп.
- Ага! - крыкнула ўжо цяпер Петрачыха. - Не пабожышся ты, што не давала! Бо і дала! Я ўжо з твайго твару бачу, што дала, і што праўда тое, што Разалька казала! Ну, калі так, то адрабі ж цяпер, што зрабіла! Чуеш! Дай што-небудзь такое, каб яму атруту з цела выгнала. Калі ты ведзьма, дык ты ўсё ведаеш... Калі ты злое можаш рабіць, дык і добрае можаш... Адрабі, што зрабіла! Чуеш? Адрабі...
Выцягваючы абедзве рукі над церліцай, Агата шкуматала за кашулю і плечы анямелую маладзіцу, і ў яе паглядзе апрача гневу і нянавісці пачала з'яўляцца трывога і просьба. То з нянавісцю, то з просьбай у голасе яна паўтарала:
- Ведаеш, можаш... Як зрабіла, так і адрабі...
Пятруся хітнулася, вырвала з яе рук сваю кашулю і, заломваючы рукі, крыкнула:
- Што я зраблю?.. Адчапіцеся вы ад мяне.
Тады Петрачыха, хоць і аслабла ад перажыванняў і плачу, падскочыла, як лань, і, асунуўшыся перад ёй на зямлю, абхапіла яе калені.
- Пятруся, міленькая, зязюлька! Ратуй ты яго! Дай яму што-небудзь такое, каб тая атрута яму з цела выйшла... ты ж сама яе давала... Як зрабіла, так і адрабі... Я табе за гэта ўсё аддам... што толькі захочаш... лёну дам і воўны, і яек, і палатна, і грошы, калі захочаш; абое з Петруком не пашкадуем, толькі адрабі, што зрабіла... няхай ён жывым застанецца, наш галубочак міленькі, наша падпора пад старасць... Ты ведаеш... Ясюк наш такі, што да нічога... А гэты - наша правая рука... работнік найлепшы... Ратуй ты яго... ведаеш, можаш... Як зрабіла, так і адрабі...
Абдымала яе калені, пачала цалаваць край спадніцы. Гэты мацярынскі жаль і гэтыя роспачныя просьбы Пятрусю раздзіралі на часткі. Сама ж была маці, а з гэтай жанчынай некалі столькі гадоў пражыла ў зычлівасці і згодзе. Падняла рукі да галавы і загаласіла:
- Ой, Божа ж мой! Божа! Што я магу! Не рабіла я і адрабіць не магу...
Агата ўскочыла з каленяў і сыклівым голасам спыталася:
- Не зрабіла! Можа, пабожышся, што не зрабіла?
Пятруся зноў адвярнулася ад яе і як анямела. У галаве яе зрабілася цёмна, як у восеньскую ноч, і толькі віхрам тлуміліся словы:
- І зрабіла, і не зрабіла... Можа, гэта не ад таго, а можа, і ад таго...
Гэткіх пакутаў не змагла доўга вытрымаць, адскочыла ад кабеты, што пагражала ёй, і са шкадобай, змешанай з гневам, крыкнула:
- Адчапіцеся, цётка... Чаго вы ад мяне хочаце... Ідзіце рады для сына ў знахаркі якой прасіце, а не ў мяне!
Цяпер Петрачыха ўзарвалася і бясконцую колькасць разоў назвала яе ведзьмай. Праклінаць надта не ўмела і не было ў яе такой звычкі, толькі Божы гнеў заклікала на яе галаву і галовы яе дзяцей, а потым пагражала помстаю Пётры і ўсіх прыстойных людзей. Трасучы кулаком, праз сціснутыя зубы казала:
- Пачакай! Пачакай! Будзе табе калісьці за ўсе нашыя крыўды, і чорт, твой прыяцель, не выратуе цябе, калі на тваю галаву людская помста ўпадзе...
Раптам згадалася ёй, што ў той час, калі яна тут сварыцца з ведзьмай, яе сын, можа, там ужо і нежывы ляжыць. Яна абедзвюма рукамі ўхапілася за галаву, вылецела з панадворка і пабегла да вёскі. Пятруся ж там, дзе стаяла, асунулася на зямлю і, закрыўшы рукамі твар, расплакалася гучна і горка. Аднак плакала нядоўга. У хаце пачуўся плач абуджанага немаўляці; ускочыла і пабегла ў хату. Нейкі час карміла і гушкала там дзіця, бо было чуваць, як пяшчотна гаворыць з ім, пачынала спяваць нейкія песні, але перапыняла іх кароткім смехам і звонкімі пацалункамі. Дзіцятка, відаць, сваім голасам і рухамі маленькіх ручак рассмяшыла яе і абудзіла пяшчоту. Потым чуваць быў мерны стук калыскі, а потым у хаце запанавала ціша. Адамка зноў заснуў, а Пятруся са стосам вымытай бялізны выйшла на панадворак. Дзень быў прыгожы, трэба было да вечара прапаласкаць бялізну ў ставе. Заледзьве некалькі соцень крокаў аддзяляла гэты ставок ад апошніх сядзіб Сухой Даліны. З аднаго ягонага боку слалася пясчаная выдма, дзе паводле парады старой Аксені гуляў некалі цэлымі днямі хворы сын Пётры Дзюрдзі, далей ужо абдымаў яго паўкругам вузкі луг, за якім цямнелі і ўспіналіся на блізкія пагоркі ворныя землі. З таго лугу ўжо даўно была зроблена паша для статку. Летам бераг стаўка з гэтага боку быў месцам, поўным зялёнай гушчэчы, шчэбету птушак, квакання жаб, блакітных і жоўтых кветак, чырвоных ягад каліны, разлапістых вярбовых галін, у цені якіх паблісквала белая кара стройных бяроз. Цяпер пад бярозамі, якія вымалёўваліся на фоне неба, як далікатныя, выразаныя з золата калоны, пад заружавелым і вечна дрыготкім лісцем асін, пад вербамі, што мачылі ў вадзе свае пасівелыя галіны, на ссохлай траве, якая шамацела пад нагамі і была засеяна ссохлым лісцем і сівым пухам кавылю, - некалькі жанчын пахіліліся над ціхай і гладкай вадой. Яны мылі альбо паласкалі вымытую дома бялізну, а водгалас іх размоў і сухія рытмічныя ўдары пранікаў разлягаліся далёка па наваколлі. На полі, як сягнуць вокам, былі відаць толькі двое людзей: мужчына, які араў плугам, і жанчына, якая, ступаючы на пэўнай адлегласці за ім, збірала ў фартух выараную бульбу, а напоўніўшы фартух, ссыпала яе ў пастаўленыя ў разоры мяшкі. Селянінам, які ішоў за плугам, быў Сцяпан Дзюрдзя, жанчына, што збірала бульбу, - Сцяпанава жонка, Разалька. Гэта была панурая пара. Ён, трошкі схіліўшыся над плугам, ішоў моўчкі, дужы і хмурны, час ад часу толькі басістым голасам падганяў каня:
- Но! Гоо! Гоо!
Яна, сагнутая так, што амаль датыкалася смуглым тварам зямлі, часам на каленях, поўзала па загоне, грабучыся рукамі ў цёмным пяску, і хударлявым і гнуткім сваім целам хвілінамі нагадвала чарвяка, што поўзае па глебе. Аднак гэтая агульная праца з мужам, хоць і цяжкая, не была, відаць, ёй нямілай, бо, не перапыняючы яе ні на хвілю, часам звярталася яна прыязным голасам да мужчыны, які ішоў наперадзе:
- От, дзякаваць Богу! Бульба ў гэтым годзе вялікая, як тая рэпа! - казала.
А потым зноў:
- Цікава, як там Клеменс маецца? Ці ўжо памёр, ці яшчэ жыве?
Альбо яшчэ:
- Сцяпан! У наступную нядзелю варта паехаць у касцёл, дый Казюка ўзяць з сабою ды Пану Богу яго даручыць, каб здаравейшым быў...
Мужчына не адказваў, так, як бы не чуў таго, што яна казала. І ўсё ж у яе голасе, найчасцей сыклівым і раззлаваным, гучалі зараз сардэчныя ноткі. Кранала яго, выклікала на размову, раз нават засмяялася і, прысеўшы на загоне, кінула яму ў плечы бульбіну. Ён толькі азірнуўся, нешта прабурчэў і, далей папіхваючы плуг, панура занокаў на каня:
- Но!
Не раззлаваўся, праўда, але і твар ягоны не разгладзіўся, слова добрага не сказаў.
Кабета зноў сагнула спіну над загонам і, як чарвяк, моўчкі і сумна пачала поўзаць па цёмнай глебе. Раптам узняла галаву. Сцяпан, які зараз быў тварам да стаўка, затрымаў коней і, нібыта папраўляючы плуг, глядзеў у той бок, дзе берагам ішла жанчына з мокрай бялізнай на руках. Глядзеў на яе так напружана, што ажно, здавалася, расцягнуліся і разгладзіліся мускулы на ягоным твары і адначасова асвятліла яго трошкі блазнаватая, але сапраўды прыязная ўсмешка. У жанчыне, што набліжалася сюды, Разалька пазнала Пятрусю і сыкнула так, як быццам да яе даткнуліся распаленым жалезам.
- Чаго стаў, як той слуп! - крыкнула на мужа і, павышаючы голас, загадала, каб ішоў далей. Боль усяго яе жыцця, цяжкі боль пачаў зноў яе мучыць і абуджаць у ёй шалёную злосць.
Пятруся, набліжаючыся да кабет, пахіленых над вадой, прыязна павіталася з імі. Толькі адзін голас, і то вельмі ціха, адказаў ёй узаемным павітаннем. Гэта была маладая Лабудзіха - нявестка аднаго з самых багатых гаспадароў у вёсцы, любіміца мужа і ўсёй сям'і - яна асмелілася, хоць трошкі і з трывогай, выказаць ёй сваю прыхільнасць. Іншыя кабеты альбо моўчкі апускалі свае пранікі на пагружаную ў ваду бялізну, альбо, не падымаючы ад работы галавы, кідалі на яе позіркі, у якіх цікавасць і спалох былі змешаныя з гневам і агідай.
Яна добра ўжо разумела, што ўсё гэта значыла, і стала ўбаку, пад разложыстай вярбой, да камля якой быў прывязаны шнурам спушчаны на ваду човен. У гэтым чоўне вясковыя хлопцы плавалі па ставе, ловячы на вуду плотак і карасёў, а жанчыны часта з гэтага боку стаўка, каб скараціць сабе дарогу, пераплывалі на той бок да вёскі. Спынілася каля чоўна, прынесеную з сабой бялізну апусціла ў ваду і так, як іншыя, пачала выбіваць яе пранікам і паласкаць. Гэта не перашкаджала ёй, аднак, чуць гаворку, што вялася паміж яе суседкамі. Напачатку яны паціху шапталіся паміж сабой, але так доўга трываць не магло, бо дзе ўжо ім доўга ўстрымліваць пачуцці і галасы! Дык пачалі гаварыць уголас, а гаварылі пра тое, чым сёння займалася ўся вёска: пра хваробу Клеменса Дзюрдзі і яе прычыны. Расказвалі, што Пётра паехаў па ксяндза, што хвораму два разы ўжо грамніцу ў рукі давалі, што маці ледзьве не памірае ад гора, што калі Клеменс памрэ, дык Пётрава гаспадарка загіне, бо сам ён хутка састарэе, а малодшы сын ягоны, як вядома, недалэнга і дурань. Некалькі галасоў заенчыла:
- Ой, бедныя, бедныя, нешчаслівыя людзі!
А адна з жанчын, гучней, чым іншыя, грубым, працяжным голасам завяла:
- Каб таму, хто гэта зрабіў, добрага жыцця не было! Каб ён за людскую крыўду змарнаваўся і на хаўтурах сваіх дзяцей плакаў!
Гэта была Параска, якая, кажучы так, паглядала з-пад спушчаных веек на Пятрусю.
- Паглядзіце, - дадала праз хвілю, - чаму гэта каваліха сёння купленай спадніцы і крамнай хусцінкі на сябе не апранула?
Ой, гэтая купленая спадніца і напаўядвабная хустка, у якія каваліха часам прыбіралася, даўно, ужо даўно далягалі Парасцы, якая замочвала цяпер у вадзе старыя і падзёртыя лахманы, свае і сваёй сям'і.
А ў гэты час на полі раздаліся гучныя і пісклявыя крыкі. Кабеты засмяяліся. Сцяпан Дзюрдзя зноў біўся са сваёй жонкай. Біліся яны паміж сабой так ужо часта, што адны сталі сурова дакараць іх, а іншыя толькі пасмейваліся. Цяпер са слоў, што даляталі сюды, можна было зразумець, што ішло пра нейкі мяшок для бульбы, па які Сцяпан пасылаў жонку дахаты. Але ці сапраўды той мяшок быў прычынаю бойкі? А можа, ён у тую хвіліну захацеў, каб жонка сышла з ягоных вачэй, яна ж у гэты час нізашто не хацела пакідаць яго тут аднаго. Божа! Якой жа няшчаснай яна сябе адчувала! Адчуванне гэтай няшчаснасці, здавалася, уздымала яе над зямлёй: так хутка, абхапіўшы рукамі галаву, бегла яна да стаўка. Бегла яна проста на Пятрусю, і яе, пахіленую над вадой, так штурханула ўсім сваім целам, што тая ажно пахіснулася і, каб не ўпасці, рукамі ўхапілася за галінку вярбы. Ашалелая ад рэўнасці і болю, Разалька пачала лаяць тую, каго яна лічыла сваёй саперніцай, праклінала яе рознымі словамі, сярод якіх найчасцей гучала «ведзьма». Каваліха напачатку павярнулася так, быццам яе першым жаданнем было кінуцца на жанчыну і адказаць тымі ж праклёнамі, якія кідала яна на яе. Аднак, відаць, вельмі хутка ахапіў яе сорам ад сваркі, а гнеў перамяніўся на жаль і спалох. Румянак знік з яе шчок. Яна зноў схілілася над вадой і стукам праніка імкнулася заглушыць Разальчыны крыкі, якая, падскокваючы над ёй, пагражала кулакамі і сыпала градам праклёнаў і лаянкі. Некаторыя з жанчын, што мылі бялізну, смяяліся і голасна жартавалі як з адной, так і з другой, іншыя паціскалі плячыма, пляваліся і, паказваючы на Разальку, называлі яе фіксаткай (вар'яткай), гадзінай і язвай. Аднак былі і такія, што ўступіліся за Пятрусю. Маладая Лабудзіха крыкнула Разальцы, што несправядліва чапляецца да каваліхі, якая на яе мужа і глядзець не хоча, не кажучы ўжо пра іншае!
Адна з Будраковых, нявестка старасты, нават хапала раз'юшаную кабету за кашулю і спадніцу, сур'ёзна саромячы яе за злосць і шаленства. Аднак і гэта не дапамагала, пакуль Разалька не ўбачыла свайго мужа, што бег да яе з той самай пугай у руках, якою паганяў коней. Тады, як параненая птушка, крычучы і махаючы рукамі ў паветры, сарвалася на бег і як на крылах паляцела ў вёску. Доўга былі яшчэ чуваць яе пісклівыя і роспачныя крыкі, што межаваліся з лаянкай і праклёнамі, якія сыпала на Пятрусю.
Што ўжо там далей рабілася над стаўком, Пятруся не ведала і не хацела ведаць. Не ўзнімала ані галавы, ані вачэй, бо пад людскімі позіркамі рабілася ёй сорамна і страшна. Не хацела глядзець на тых жанчын, якія, трошкі падзівіўшыся і пагаварыўшы яшчэ, збіралі з берага сваю бялізну і купкамі альбо па адной адыходзілі ў вёску. Неўзабаве з цішыні, што запанавала над ставам, здагадалася, што ўжо ўсе пайшлі. Тады, выпрастаўшыся і ўзняўшы вочы, убачыла Сцяпана, які за некалькі крокаў ад яе сядзеў пад ружовай асінай на пні ссечанага дрэва, абапёршыся локцямі на калені, далонямі прытрымліваючы бараду і ўтаропіўшы ў яе свой позірк. Кавалёва жонка адвярнулася ад яго і моўчкі пачала складваць выкручаную бялізну ў човен. Ён неўзабаве азваўся:
- Даўно ўжо, Пятруся, я цябе не бачыў і з табой не размаўляў. От, з год ужо будзе, як ты мяне са сваёй хаты выпіхнула і дзверы на засаўку зашчапіла. З таго часу я ўжо не прыходзіў да вас і нідзе цябе не чапаў...
- Бо і не трэба! - схіляючыся над чоўнам, гнеўна прабурчала кабета.
Мужчына казаў далей:
- Трэба ці не трэба, а так ужо павінна быць... так ты мне ўжо зрабіла, што дзе ты, там мае жаданні і думкі... Калі не хацела, каб так было, навошта ж рабіла... ці на вечнае маё няшчасце рабіла? Га?
На гэты раз глянула на яго перапалоханымі, разгневанымі вачыма.
- Каб жа я ведала такі спосаб, то табе б такое зрабіла, каб цябе, Сцяпане, ніколі ў вочы не бачыць, ніколі, аж да канца майго жыцця. От што б я зрабіла, каб ведала, як рабіць; але хоць вы ўсе ведзьмай мяне называеце, не ведаю, на маё вечнае няшчасце, не ведаю!
Зноў пачала складваць бялізну ў човен; пунсовыя вусны яе надзьмуліся, як у капрызнага дзіцяці, на вочы набеглі слёзы.
Сцяпан паправіўся на сваім цвёрдым седале і, не спускаючы з яе вачэй, пачаў казаць:
- Ведзьма ты ці не ведзьма, лепшай ад цябе і ласкавейшай, і больш працавітай няма ў цэлай вёсцы, дзе там! Ва ўсёй ваколіцы, а можа, і на свеце няма! Можа, ты мне і дала калі напіцца таго зелля, якога з тваёй парады напіўся Клеменс ад Франькі, а можа, і не давала, ці ж я ведаю? Можа, тое зелле, што мне ў жывот увайшло, гэтая твая такая ласкавасць і весялосць, што калі яшчэ дзяўчынай была, то як гляну на цябе, бывала, і твайго спявання і смеху паслухаю, то і сам зраблюся іншы, от, такі ж ласкавы, ціхенькі і вясёлы, як ты...
Трошкі памаўчаўшы, працягваў:
- Я надта люблю ціхенькіх і вясёлых людзей... От, я з Пётрам і Агатай добра жыву таму, што паміж імі заўсёды святая згода і абыходжанне добрае, і Клеменса люблю за тое, што ён слухаецца старэйшых і вясёлы. А сам я злоснік, гэта праўда, і неспакойны, як віхор, і пахмурны, як тое неба ў дождж... Такі ўжо я, відаць, нарадзіўся, з такой хваробай у душы нарадзіўся, і не вылечыла мяне ад яе маці, такая язва, што за яе лаянкай і біццём я свайго маленства не памятаю, і не вылечыў брат, які са мной за гэты мой кавалак зямлі па судах цягаўся... і не вылечыла жонка, гадзіна... і не вылечыла гарэлка, якую я ў горла лью... Ніхто не лячыў, і нішто мяне не вылечыла...
Гаварыў павольна, сумна, апусціўшы вочы долу. Неўзабаве зноў узняў позірк на Пятрусю.
- Ты б мяне ад той хваробы вылечыла, але не хацела, - дадаў.
Жанчына, супакоеная лагоднасцю ягонага голасу, а можа, усхваляваная ягоным смуткам, не перапыняючы сваёй працы, адказала:
- Наканавання ўжо, відаць, такога не было. Але ж якое табе няшчасце? Дарэмна наракаеш і абражаеш Пана Бога. Чаго табе бракуе? Хату і гаспадарку маеш заможныя... жонку і дзіця маеш... от, дзякаваў бы Богу і ўсё добра было б... каб толькі хацеў.
- Гэта праўда, - адказаў Сцяпан, - такая добрая жонка і такі здаровы, дужы сын! Будзе з яго калісьці работнік добры і мая падпора! Ой!
У ягоным голасе гучала грубая, але балючая іронія, засмяяўся і ціха вылаяўся, можа, таму ціха, каб не спалохаць жанчыну, якая ўпершыню разгаварылася з ім.
- От, праўда, я табе скажу, Пятруся, што мне ўжо і гаспадарка абрыдла. Для каго чалавеку старацца і працаваць? Ці ў мяне хата поўная дзяцей? Адно ўсяго, але і тое такое, што толькі дыханне ў ім слухай, ці жыве яшчэ. І больш ужо не будзе. Жонка мне не жонка. Я на яе і глядзець не хачу, не тое што... Прыйду дахаты з поля дый лягу, як сабака, нікому слова не сказаўшы. Добра яшчэ, калі тая маўчыць, але як прычэпіцца да мяне са сваёй злосцю альбо са сваім любеннем, дык вось і выем абое, як тыя ваўкі, калі іх разам зачыніць. От, якое маё шчасце! Людзі з мяне насміхаюцца, як быццам бы я які апошні, і гаспадарку хутка чорт возьме... бо чалавек да нічога ахвоты не мае, толькі б свет праклінаў - дый годзе!
- Сорамна! - усклікнула Пятруся. - Сорамна табе, Сцяпан, так рабіць і так гаварыць! Пільнаваў бы гаспадарку, а з жонкаю жыў бы, як Пан Бог наказаў, згодна, у спакоі... от, як я з маім жыву, што ў нас ніколі ніводнай хвіліны ані злосці, ані нянавісці яшчэ не было...
- Толькі ты мне пра свайго не ўспамінай... - усклікнуў Сцяпан, і з воч ягоных пасыпаліся іскры.
Яна, не гледзячы на яго, не заўважыла жарсці, якая ў ім разгаралася.
- Каб ты да сваёй жонкі быў такі, як мой да мяне, то і яна была б лепшая, - заўважыла.
- Каб яны патапіліся абое! Каб ім вочы хутчэй на гэты свет закрыліся, - панура буркнуў Сцяпан.
- Фу! Які злосны і нягодны чалавек! Людской смерці жадае! - з наморшчаным ілбом і разгневанымі вачыма сплюнула кабета і, падымаючы з зямлі рэшту выкручанай бялізны, якую кінула ў човен, дадала: - Быў у мяне розум, калі я за цябе ісці не хацела... Добрага б мужа мела...
Убачыўшы, што яна хутка ўвойдзе ў човен і адплыве, сарваўся з пня і апынуўся блізка каля яе.
- Пачакай, Пятруся, пачакай трошачкі, - зашаптаў, - яшчэ хвілінку паразмаўляем... ці ж табе зашкодзіць? Яшчэ адну хвілінку! Я да цябе быў бы іншы, чым да той... я б з табой ласкавы зрабіўся і ціхенькі, як той сабака, што свайго гаспадара пазнаў... ты б мне дзяцей інакш гадавала, як гэтая... ты б мне ў хаце смяялася і спявала, як тая канаплянка ў гняздзе, а я б табе рукі і ногі ўсё жыццё цалаваў, я б, з табой працуючы, рукі б сабе ад працы пакрывавіў... Ой, Пятруся, ты мая міленькая, ты мая... не ўцякай хоць зараз ад мяне... хай я хоць хвілінку пацешуся табой...
З гнеўнымі вачыма, з жарсцлівай усмешкай на твары ён наступаў на яе, піхаў яе пад разложыстыя галіны вярбы, гарачым дыханнем апякаў яе шыю і плечы, нібы жалезнымі рукамі абхапіў яе стан. Яна ўскрыкнула ад перапалоху і гневу, як лань, скочыла ў човен і, схапіўшы вясло, у імгненне вока адштурхнулася ад берага. Не прайшло і хвіліны, а човен ужо быў на значнай адлегнасці ад берага. Па гладкай, блакітнай вадзе імкнуў ён хутка, роўна, амаль не калышучыся і адносячы да супрацьлеглага берага высокую, зграбную кабету, што толькі трошкі рытмічна схілялася над вяслом, распырскваючы ваду. Валасы, што павыбіваліся з-пад чырвонай хусткі, засланяючы агністую чырвань яе твару, голыя амаль да каленяў яе ногі і рукі на вясле ружавіла і залаціла вячэрняе сонца. Мужчына, што заставаўся пад вярбой, бліскаў за ёй вачыма, нібыта двума снапамі полымя. Усмешка жарсці на ягоным твары саступіла месца маршчынам згрызоты і злосці, нешта страшнае і зацятае прамільгнула на ягоным твары.
- Калі так, - крыкнуў услед жанчыне, - тады ты і сапраўды ведзьма! Чартоўскаю сілаю прыцягваеш да сябе людзей, а потым аддаеш іх на вечную згубу! Пачакай ты! Будзе табе! Ужо я на цябе помсту за сваю крыўду знайду! Ты, ведзьма, праклятая твая душа!
Адлегласць яшчэ дазваляла чуць ягоныя крыкі. Але яна не адказала нічога, толькі човен закалыхаўся пад ёй, быццам парушаны дрыжаннем яе каленяў. Потым, аднак, паплыў зноў роўна, хутка; і страшная, ненавісная ўсмешка прабегла па загарэлым твары мужчыны, што стаяў у цені вярбовых галін. З ценю, у якім ён быў, жанчына, што адплывала ў сонечным святле па блакіце ставу, можа, падалася яму жахлівай, злоснай, варожай і адначасова светлай і прыцягальнай.
- Ведзьма! Далібог, ведзьма! - зашаптаў, а калі яна ўжо прыбілася да белага пяску другога берагу і, спяшаючыся, пайшла да сваёй хаты, Сцяпан, вяртаючыся да свайго плуга і сціснуўшы кулакі, дадаў: - Такі яна не павінна па Божым свеце хадзіць... такі не павінна!
Свайго мужа Пятруся ў хаце не застала. Стасюк, які, сустракаючы яе, прыбег аж на бераг стаўка, брыдучы па белым пяску і чапляючыся за адзенне, яшчэ дарогай нашчабятаў, што татка пайшоў у карчму, каб пагаварыць з арандатарам. Ведала, што арандатар падказаў яму вялікую і выгадную працу ў адным з суседніх двароў, таму і не дзівілася і не непакоілася, што Міхалка не вяртаўся дахаты ў належны час. Справа была важная, і шмат пра што трэба было пагаварыць з жыдам. Гатуючы вячэру, калі дзеці забаўляліся ў кутку хаты з драўлянай свісцёлкай і хрумсталі высушаныя семкі сланечніку, прыцішаным голасам расказала бабцы ўсё, што яе сёння напаткала. Слухаючы, Аксеня напачатку прала ўсё хутчэй, але неўзабаве пачала рвацца нітка і верацяно выпала з яе пальцаў. Склаўшы рукі на каленях, яна сядзела выпрамленая, як струна, і хоць Пятруся даўно ўжо перастала гаварыць, не прамовіла ніводнага слова, толькі яе жоўтыя сківіцы хутчэй, чым калі, перажоўвалі пачутую бяду, а бельмы вачэй з яшчэ большай напружанасцю, здавалася, узіраліся ў прастору хаты, асветленую хісткім святлом полымя. Вячэра была ўжо звараная, але жанчыны чакалі гаспадара, які павінен быў вось-вось падысці. Агонь у печы згас, дзеці сцішыліся і, задрамаўшы пад снапамі лёну ля сцен, збіліся ў кучу, дзе змяшаліся босыя ножкі і румяныя тварыкі.
Пятруся ўнесла з панадворка ў хату церліцу, трошкі яшчэ пахадзіла па хаце, але, голасна ўздыхнуўшы, таксама ўселася на зямлі і, абапіраючы плечы аб лён, задумлівым позіркам глядзела перад сабой у прастору. У цішыні, што запанавала ў хаце, азваўся хрыплы і сёння чамусьці надта надтрэснуты голас сляпой бабкі.
- Пятруся! - паклікала.
- А што, бабуля?
- Спалі зёлкі, тыя зёлкі, што з поля ў гэтым годзе нанасіла, і тыя, што з леташняга засталіся, і ўсе, што ёсць у хаце.
- Чаму так, бабуля?
- Спалі! - амаль крыкнула старая і цішэй, але разгневана прабурчала: - Дурная, яна яшчэ пытаецца чаму?
Пятруся паднялася з зямлі, трошкі яшчэ падумала, са здзіўленнем паківала галавой і пайшла ў камору. З каморы, са страхі, з сяней у фартуху ці ў раднах зносіла мноства сухіх і крохкіх альбо толькі яшчэ прывялых і пахучых кветак і палявых траў, усе іх ссыпала ля вялізнай печы на зямлю, а потым, раздзьмухаўшы агонь, пачала кідаць жменямі ў полымя. Усё гэта рабіла моўчкі, з бліскучымі вачыма і сціснутымі вуснамі. Па яе твары было відаць, што адчувала боль і трывогу. Гэтыя расліны, барвы і пахі якіх яна любіла з малых гадоў усёй душой, гэты ліловы чабор, жоўтая дзіванна, гірлянды іншых траў і бадылля, што счапляліся паміж сабою, цяпер абдымалі агністыя языкі полымя і абвівалі сінія пасмы дыму, які, слупам плывучы ў комін, напаўняў хату моцным, чароўным пахам. Калі некалькі ахапкаў ссохлага зелля ўжо згарэла ў полымі, Пятруся ўзняла галаву да печы і спыталася зноў:
- Чаму так, бабуля?
Старая не адказала. Настолькі задумалася, што, можа, нават і не пачула пытання ўнучкі. І толькі праз нейкі час хрыплы і крыху дрыготкі голас з печы прамовіў:
- Шмат я на гэтым свеце дзіваў розных бачыла і чула, ведаю я, што з чаго можа быць... Старая Пракопіха мне цяпер перад сляпымі вачмі, як жывая, стаіць, і, як жывыя, стаяць тыя слёзы, што па яе старым твары так цяклі, так цяклі...
Чым даўжэй старая бабка гаварыла, там больш манатонным рабіўся яе голас і адначасова ўсё больш яе гаворка была падобная на жаласны спеўны рэчытатыў.
- Жыла-была ў людным, але бедным сяле Пракопіха, салдатка, бедная наймітка, якая ні сваёй хаты, ні якіх сваякоў не мела. Мужа яе ў далёкім свеце на вялікай вайне забілі, і застаўся пры ёй толькі адзін сыночак, небарака. Яго звалі Пракопка, па імені, значыць, бацькі. Бедненькі быў той Пракопка, адрынуты ўсімі, апрача роднай маткі. Ані ў яго бацькі, ані братоў, ані роднай хаты, ані свайго поля. Прыйшоў на свет голы, як Адам, а як вырас, да чужых людзей працаваць пайшоў. У чужых людзей у паняверцы і бядзе вялікай працаваў, на чужое дабро воўкам глядзеў і стаў хмурны, як тая восеньская ноч. Хоць бы ўсе невядома там як весяліліся, ён адзін, як воўк, бывала, ходзіць, у зямлю глядзіць, быццам сабе ўжо магілку хоча капаць, і ўсё пра нешта думае і думае. Не любілі яго людзі за ягоную паныласць і дзікаватасць і не шанавалі яго, як звычайна, адзінокага сірату, за якога няма каму заступіцца. Ажно тут у адзін год стаў хтосьці ў гаспадароў коней красці. У аднаго гаспадара конь прапаў, у другога - прапаў, у трэцяга - прапаў. Па ўсім сяле пайшлі плач ды крык, бо людзі там былі небагатыя і страшна жывёлы шкадавалі, бо без яе ў гаспадарцы цяжка. Шукалі злодзея, распытвалі, пільнавалі - няма! Няма і няма, хоць зямля расступіся! А коні як прападалі, так і прападаюць! Аднойчы хтосьці падгледзеў, што Пракопка часам знікае з вёскі. Пройдзе, бывала, дзень, два, тры, пройдзе і тыдзень увесь, а яго ў вёсцы няма, дзесьці вандруе. З жыдамі-недавяркамі бачылі як размаўляў ён у лесе і ў мястэчку, як піў у карчме і стужкі для нейкай дзяўчыны купляў, невядома адкуль грошы беручы. Тады ўжо ўсім прыйшло ў галаву, што гэта Пракопка, найміт, коней крадзе. Узялі і пацягнулі яго ў суд. Суд слухаў, слухаў і загадаў, каб Пракопка ў вёску вярнуўся, бо, кажуць, невядома, ці гэта ён коней краў, пэўнасці няма, кажуць, доказы, кажуць, дайце на яго лепшыя... Пракопка вярнуўся ў вёску, а коні як гінулі, так і гінуць. У гэты час ужо людзей вялікі гнеў апанаваў за сваё дабро. Схаваліся раз пад лесам і, калі Пракопка вёз з лесу дрэва свайму гаспадару, схапілі яго, тай пачалі біць яго палкамі...
- Езус! - разнёсся па хаце Пятрусін крык. Апусціўшы руку ў поўны сухіх зёлак фартух, яна застыла перад печчу, шырока расплюшчыўшы вочы і дрыжучы ўсім целам. - Палкамі! - крыкнула яшчэ і, трошкі апамятаўшыся, зноў пачала кідаць у печ зёлкі.
Полымя выбухнула вышэй, у хаце завісла сіняя і пахкая мгла, з печы голас старой паўтарыў:
- Палкамі. Рэбры яму паламалі, рукі, ногі паламалі, твар крывёй аблілі і нежывога пакінулі на шырокім полі, на пустым полі, беламу снегу на падсцілку, чорным крукам і галкам на спажыву.
У хаце запанавала нядоўгая цішыня. А потым сляпая бабуля скончыла сваю аповесць:
- А Пракопіха-салдатка ад жалю па сваім небараку-сыночку ўзяла і сфіксавала. З літасці яе людзі кармілі і апраналі, а яна, бывала, у цёмны кут залезе і ўсё пра свайго хлопчыка Пракопку расказвае і расказвае, а па зморшчаным, старэнькім яе твары, як бы хто гарох рассыпаў, слёзы цякуць і цякуць... І я там была, гаворку яе чула, на слёзы яе глядзела, а зараз усё гэта, як жывое, перад маімі сляпымі вачамі паўстала...
Калі хрыплы, булькатлівы і адначасова пявучы голас старой змоўк, Пятруся паціху прамовіла:
- Бабуля?
- А што?
- Ці той Пракопка і праўда коней краў?
Старая, падумаўшы, адказала:
- Можа, краў, а можа, і не краў. Гэта ўжо невядома. Пэўнасці няма і не было... але людское асуджэнне было, і страшны людскі гнеў быў...
- Страшны! - як рэха, паўтарыла кабета, што стаяла перад агнём, і хутка-хутка рэшту ссохлых зёлак пачала кідаць у агонь.
Праз хвілю старая азвалася зноў:
- Пятруся?
- А што, бабуля?
- Каб ты з гэтага часу і не думала дараджаць...
- Не буду, - адказала маладзіца.
- Нікому, памятай. Каб там невядома як цябе прасілі. Чуеш?
- Не буду, бабуля...
- Будзь такой ціхенькай, як рыбка на дне вады, каб людзі і забыліся пра цябе.
- Добра, бабуля.
Дзверы хаты адчыніліся, і ўвайшоў каваль, толькі глянуўшы на яго, Пятруся ўскрыкнула:
- Ой, Божа ж мой! А табе што такое прытрафілася, Міхалка?
Павінна было і сапраўды яму прытрафіцца нешта дрэннае. Твар у яго быў расчырванелы, адно вока заплыло, некалькі сінякоў сінелі на лбе і шчоках. Зняў шапку з раскудлачаных валасоў і, кінуўшы яе на стол, са злосцю адштурхнуў ад сябе дзяцей, што ўжо прачнуліся і падбеглі да яго. Потым сеў на лаву і, звяртаючыся да жонкі, трохі хрыплым голасам пачаў казаць:
- Прытрафілася мне тое, чаго яшчэ ніколі ў маім жыцці не было. Салдатам быў і шэсць гадоў цягаўся па свеце, а ніколі ні з кім не біўся, тут ужо сем гадоў жыву і паную, і людзі мяне заўсёды шанавалі, бо сам сябе шанаваў. А от сёння пабіўся перад карчмой з мужчынамі. З тваёй віны, Пятруся, гавантура гэта мяне напаткала. Фу, сорам толькі, згрызота, тай годзе!
Сплюнуў і, адвярнуўшы галаву ад жонкі, прыкрыў даланёй апухлае вока. Яна маўчала і, стоячы перад агнём, глядзела на яго шырока раскрытымі вачыма, апусціўшы рукі ўздоўж цела.
Праз нейкі час ён азваўся зноў:
- Размаўляю я сабе з арандатарам аб інтарэсе, аж чую мужчыны перад карчмой пра цябе крычаць, што ты Клеменсу Дзюрдзю хваробу зрабіла. Сымон Дзюрдзя крычаў, Якуб Шышка, злодзей гэты вядомы, і Сцяпан потым прыйшоў і такое ж пачаў казаць, і бабы, што, пакапаўшы бульбу, вярталіся, таксама запыніліся і, як вароны, каркаць пачалі: такая яна, сякая яна, у кароў малако адабрала, а зараз Клеменса атруціла. Слухаў я слухаў, ажно не вытрымаў, вылецеў з карчмы і заступацца за цябе пачаў. Слова за слова, да бойкі дайшло. Біў я, мяне білі... Фу! Сорам! Працуе чалавек, як той апошні найміт, вядзе сябе прыстойна, самога сябе і людзей шануе, аж тут невядома адкуль прыйдзе да яго такая ганьба... як гэта? Ці ж міла мне чуць, што жонку ведзьмай і чартоўскай каханкай абзываюць, а потым насіць на твары сляды кулакоў злодзеяў і п'яніц! Ой, Божа ж, мой Божа! За што на мяне такая ганьба і няшчасце зваліліся!
Праз ягоныя жальбу і сорам прабівалася нейкая варожасць да жонкі. Яна ж усё маўчала, перапалоханая настолькі, што ажно дрыжалі рукі, якімі з печы выцягвала гарнак са стравай. З апушчанымі вейкамі запаліла лямпу і паставіла на стол вячэру. Калі, як звычайна, падавала мужу бохан хлеба і нож, ён, усё засланяючы даланёй апухлае вока, другім вокам уважліва на яе паглядзеў.
- Пятруся! - сказаў. - Што ты такое людзям зрабіла, што яны на цябе, як тыя крукі на падлу, напалі...
Павольна паціснула плячыма.
- Ці ж я ведаю, - шапнула.
- Ужо ж гэта не можа быць без прычыны, га? - спытаўся яшчэ.
Пачуўшы гэтае пытанне, жанчына яшчэ больш задумалася.
- Ці ж я ведаю? - паўтарыла.
Сама, відаць, загадку свайго лёсу не магла зразумець, і ці сапраўды прычына ўсяго ў ёй самой была схавана, не была ў тым упэўнена. Нягледзячы на гэтую няўпэўненасць, іншая б разлілася ўся ў пярэчаннях, прысягах, клялася б у сваёй невінаватасці, спасылалася на людскую зайздрасць. Яна ж гэтага не зрабіла. Ніколі яшчэ мужа не падманула. Жылі яны паміж сабой душа ў душу, як два празрыстыя ручаі, што плылі побач. А зараз падманвала б, калі б казала яму, што ў чым-небудзь упэўнена, бо нутро яе паліла трывога, не столькі перад людзьмі, колькі перад нечым неакрэсленым, таямнічым, грозным, што яна прадчувала.
- Ці ж я ведаю? - паўтарыла і адвярнула свой твар ад мужа, а на лбе яе пазначыліся дзве глыбокія маршчыны.
Ён глядзеў на яе і, быццам бы дзівячыся з чаго, смутна раздумваючы, пару разоў хітнуў галавой. Потым падазваў да сябе дзяцей, а ёй ужо больш нічога не казаў і ні разу ў той вечар не назваў яе зязюлькай. Маркотны і маўклівы, лёг спаць, і ціша залегла ў хаце. Але апоўначы ў цемры і цішыні пачуўся шэмрат людскіх крокаў і нехта ўзлез на чарэнь печы.
- Бабуля, бабуля, ці ты спіш?
На чарані зашалясцеў устрывожаны шэпт.
- Не сплю, дзіця, не сплю. Усенька пра цябе думаю, - адказала Аксеня, якой з пэўнага часу старасць не давала заснуць.
- Бабуля! - зашаптаў другі голас. - Нешта мяне сёння страшна душыла... на жывот і грудзі нешта лягло і так душыла, што толькі ўжо ледзь Пану Богу душачкі не аддала...
- Што гэта? - здзівілася старая, а потым спыталася: - Можа, ты ў святую нядзельку што-небудзь рабіла з таго, што не дазволена?..
- Не рабіла, бабуля, нічога ў святую нядзелю ніколі не рабіла...
- Прыпомні сабе толькі, можа, рабіла! Бо калі рабіла, значыць, нядзеля да цябе прыйшла і душыла за тое, што ты яе абразіла... Такія рэчы на свеце бываюць, я сама такога чалавека ведала, што ў нядзелю заўсёды ўсё рабіў. Аж тут аднаго разу нядзеля да яго прыйшла, такая вялікая, як сонца залатое, лягла на яго і задушыла... На смерць задушыла. Прыпомні толькі сабе, ці чаго, барані Бог, у нядзелю не рабіла...
- Не рабіла, бабуля, пабажуся, што ніколі нічога ў нядзелю не рабіла...
- Ну, дык што ж гэта, што цябе сёння душыла?
Запанавала доўгае маўчанне, ажно малады і перапалоханы шэпт зноў ціхутка зашалясцеў у цемры:
- Бабуля, я чула, што калі чорт да каго прычэпіцца, то таксама душыць...
На чарані раптоўна нешта зашамрэла, можа, сляпая бабка выпрасталася на сваім сенніку.
- Перажагнайся, дзіця, перажагнайся ты святым крыжам...
- У імя Айца і Сына і Святога Духа. Амэн.
Зноў запанавала цішыня, а потым старая Аксеня яшчэ прашапялявіла:
- Гэта згрызота цяжкая душыла цябе, Пятруся ты мая, згрызота і жаль.
- А-ле! - згодаю азваўся другі голас.
- Нешта Міхалка маркотны быў сёння і гнеўны...
VІ
Зіма надышла ранняя і марозная. У апошнія дні лістапада мароз ужо сцягнуў зямлю ў цвёрдыя барозны і снег прысыпаў іх белым пылам. Вячэрняе неба было засеяна мноствам зорак, калі па дарозе, што вяла з блізкага мястэчка, вярталіся ў Сухую Даліну два мужчыны. Абодва былі невысокія, але аднаго можна было назваць зусім малым. У авечых кажухах, шапках і рыпучых ботах, ішлі яны то павольным і хісткім крокам, то зноў хуткім і размашыстым, гучна размаўляючы паміж сабой і размахваючы рукамі. Былі не зусім цвярозыя. Гучныя галасы іх разляталіся далёка, і ўторыў ім гулкі і таксама няроўны тупат іхніх крокаў. Са слоў, што гучалі выразна і звонка ў ціхай і марознай прасторы, можна было зразумець, што вярталіся яны з мястэчка, дзе абодва стаялі перад міравым суддзёй.
- Міравы кажа: «Штраф за гэта дрэва заплаціш...», - гаварыў адзін, а другі, не слухаючы таварыша, у гэты час вёў сваё:
- «Доўг - святая справа, - кажа, - заплаціць нужна... Дрэва, - кажа, - ссек у панскім лесе, шэсць штук ссек, - кажа, - за кожную штуку па рублю штраф заплаціш... А калі доўг не заплаціш, - кажа, - зямлю апішу, тай прададуць...» - «Не прададуць, - кажу, - бо яшчэ не выкупленая, значыць, ад ураду не выкупленая...»
Цяпер пачаў другі:
- А я да міравога з'езду... да Хацкеля пайшоў і сказаў яму да міравога з'езду пісаць... «Пішы, - кажу, - гапеляцыю, каб я таго штрафу не плаціў...»
Першы цягнуў сваё:
- Я да старшыні!.. А што з гэтага будзе?.. У жыда задоўжыўся і ў іншых людзей задоўжыўся, а цяпер яны на мяне ў суд падаюць, а суд плаціць кажа, а зямля нявыкупленая, значыць, ад ураду не выкупленая і прадаць яе нельга... Жыд-недавярак, падла ягоная душа, пытаецца адразу: «А колькі дасі за напісанне?» - «Залатоўку дам, - кажу, - пішы!» А ён, гледзячы мне ў вочы, смяецца: «Рубель дасі!» І паабяцаў, далібог, паабяцаў рубель... Каб яго чэрці...
Той жа, якому ішло пра даўгі, хістаючыся крыху, казаў:
- Даведаўся я ў старшыні, ой, даведаўся... Каб яго... «Зямлі не апішу, - кажа, - бо нельга, бо яшчэ не выкупленая, але гаспадарку за доўг апішу, тай прадам публічна, значыць, прадам, у адных кашулях застанецеся... навошта было даўгі рабіць?»
Раптам спыніліся і паглядзелі адзін аднаму твар у твар.
- Якуб! - сказаў першы.
- Сымон! - адказаў другі.
І абодва разам запытальна ўсклікнулі:
- Га?
- Каб жа чалавек быў багаты!
- Але!
- То б даўгоў не рабіў!
- Але!
- Дзевяць душ у хаце...
- У мяне трынаццаць... тай яшчэ і двое ў калысках...
- Зямля такая дрэнная, што хоць ты плач...
- А свіронак то ўжо зусім заваліўся... думаю я сабе, адкуль гэта дрэва ўзяць... от і паехаў ночкай у лес... дык і што? Не дзеля аднаго Пан Бог лес засеяў, для ўсіх засеяў...
- Зямлю прыйдзецца жыду ў арэнду пусціць за доўг... хоць патаемна, а самому ў парабкі ў які двор наняцца... Ой, горкая доля прыйшла мне і дзецям маім...
- Ой, горкая доля прыйшла мне на мае старыя гады...
Абодва рукавамі кажухоў выцерлі вочы і, голасна ўздыхнуўшы, далей пайшлі поруч. Знаходзіліся ў гэты час непадалёк ад крыжа, што ўзносіўся на скрыжаванні. Проста перад імі жоўта блішчалі два асветленыя акны карчмы, далей цямнелі сцены абораў і хлявоў, а на нейкай адлегласці ад іх самотна шарэла ў полі сярод голых шкілетаў дрэў сядзіба каваля. У святле зорак можна было распазнаць зачыненую сёння маўклівую кузню, пабеленую снегам страху хаты і дзве бледна-залацістыя замерзлыя шыбы, бо прабіваліся праз іх водбліскі агню, што гарэў у печы.
Мужчыны міналі крыж, і адзін з іх выцягнуў руку ў кірунку гэтай сядзібы.
- Сымон! - сказаў.
- Ну?
- От, там дык грошай шмат!
- Дзе там?
- А ў каваліхі.
- Ага! - пацвердзіў Сымон. - Мусіць, багатыя людзі, бо па-панску жывуць...
- Чаму ім не жыць, калі чорт ведзьме дапамагае...
- Дапамагае ці не дапамагае, а такі ім добра, калі грошы маюць, - заўважыў Сымон, а крыху падумаўшы, махнуў рукой і прабурчаў: - Дык і што з таго? Сабака кудлаты, яму цёпла, селянін багаты, яму добра... кавалю і ягонай жонцы добра, а мне ад таго не лягчэй...
- Яшчэ і цяжэй на чужое дабро глядзець, калі чалавеку самому на свеце горка...
- Але!
Раптам Якуб Шышка стаў, як укапаны, і, выцягнуўшы руку ў бок кавалёвай хаты, сцішаным, амаль здаўленым голасам выціснуў з сябе:
- Бачыў? Сымон, бачыў?
Сымон таксама спыніўся і, не могучы вымавіць ні слова, толькі шырока разявіў рот. З'явай, якая гэтак уразіла абодвух мужчын, была зорная знічка. Яна нібы адарвалася ад цёмнага скляпення і, акрэсліўшы залацістую змейку ў паветры, знікла над самай хатай каваля. На фоне празрыстай ночы гэты водбліск ўражваў імгненнай, але цудоўнай прыгажосцю. Якуб паўтарыў пытанне:
- Ты бачыў?
- Чаму не бачыў? Бачыў, - зашаптаў Сымон. - Пра іх мы гаварылі і на іхнюю ж хату зорка ўпала...
Якуб матлянуў галавой і гучны здзеклівы смех вырваўся з ягоных вузкіх старых грудзей.
- Ой, дурань ты, дурань! - казаў. - Дык ты думаеш, што гэта зорка ўпала...
- Але!
- А гэта ж, от, чорт быў, што праз комін ведзьме грошы нёс!
- Не можа быць? - амаль крыкнуў Сымон і, узняўшы руку да лба, пачаў жагнацца.
- А што, ты пра гэта ніколі не чуў?
- Чуць то чуў, што так на свеце бывае, але бачыць не бачыў...
- Ну, дык цяпер убачыў... У імя Айца і Сына і Духа Святога...
- Амэн! - у адзін голас скончылі абодва, а Сымон яшчэ раз усклікнуў здзіўлена. А потым ужо ішоў больш упэўненым і роўным крокам, нібыта выветрыўся з ягонай галавы чад ад выпітай у мястэчку гарэлкі. Глыбока пра нешта раздумваў, а потым азваўся:
- Якуб!
- Га?
- Ты ведаеш што? Я б ужо і чартоўскімі грашамі не пагрэбаваў, каб толькі з бяды вылезці. Каб гаспадарку не апісвалі і не прадавалі...
- Як ведаеш... як знаеш... - абыякава адказаў Якуб.
- Можа б, каваліха і пазычыла... - няўпэўненым голасам пачаў зноў Сымон.
- Як ведаеш... як знаеш... але кепска будзе...
- Чаму кепска?
- От, так! Хрысціянскую душу прадаваць нягодна...
- І то праўда...
- Ты гэтага не рабі, - узносячы палец угору, павучаў Якуб, - нельга так... ксяндзу на споведзі трэба сказаць, што такую спакусу меў...
Сымон падумаў зноў, але праз хвілю з раптоўнай рашучасцю ўзняў галаву.
- А ішоў ты ў панскі лес дрэва красці, калі спатрэбілася свіронак будаваць, га?
- Ой, ты дурню! - крыкнуў Якуб. - Як ты гэта параўноўваць можаш? Лес жа божы, і Пан Бог яго для ўсіх людзей засеяў, а ведзьміны грошы чартоўскія, і сама яна непрыяцелька Божая і людская...
- Дык што! - не здаваўся Сымон. - Такі табе міравы штраф заплаціць сказаў, і ты мяне дурнем не абзывай... Чуеш? Не маеш права! Сам дурань, а да таго яшчэ і злодзей!
Пачыналі ўжо сварыцца, але тут выйшлі яны на святло, што падала з вокнаў карчмы. З сярэдзіны будынка далятаў гоман размоў і гукі скрыпкі. Спыніліся абодва і стаялі, як укопаныя.
- Зойдзем, - сказаў Сымон.
- Зойдзем, - пагадзіўся Якуб.
- На хвілінку.
- На хвілінку, пацешыцца...
Памяшканне карчмы, досыць вялікае і нізкае, з глінянай падлогай і ажно чорнай ад дыму столлю, цьмяна асвятлялі смаляныя трэскі, уваткнутыя ў шчыліны печы, зверху да нізу завешанай памытым адзеннем арандатара і ягонай сям'і. На доўгім і вузкім стале гарэла крыва ўваткнутая ў выдлубаную рэпу свечка з лою і стаяла некалькі алавяных чарак, з якіх звычайна сяляне п'юць у карчме гарэлку. У гэты час пілі з іх тыя паважаныя і заможныя гаспадары, якія, седзячы на лавах па абодва бакі стала, вялі паміж сабой шумную, але разважную і сур'ёзную гаворку. Іхнія добрыя кажухі, аздобленыя вялікімі каўнярамі з чорных ці сівых аўчын, цяжкі, але цэлы, ажно да каленяў, высокі абутак, выраз іхніх твараў, спакойны ці асветлены ўсмешкай, - усё выяўляла, што былі гэта самыя заможныя і найбольш паважаныя жыхары Сухой Даліны. Прыйшлі яны сюды не з гультайства і не дзеля таго, каб пагуляць, але перад усім таму, каб у доўгі зімовы вечар трохі пацешыцца ў кампаніі, а яшчэ і таму, каб трошкі парадзіцца і паразмаўляць пра клопаты ўсёй вёскі. Загадалі адразу падаць сабе гарэлкі, пілі яе з алавяных чарак, ветліва прамаўляючы да суседзяў: «На здароўе! На шчасце!» Потым адсунулі чаркі на сярэдзіну стала і больш да іх не дакраналіся. Па кілішку выпілі, і досыць! Калі б гэта была нейкая вясёлая аказія: хрысціны, вяселле, заканчэнне нейкага торгу ці што-небудзь падобнае, пілі б, напэўна, значна больш. Але без аказіі не прывыклі напівацца, шанавалі ў сабе годнасць заможных і ўсімі паважаных гаспадароў, бацькоў сямей і былых альбо цяперашніх чыноўнікаў гміны.
У самым цэнтры гэтага гурту сядзеў Пётра Дзюрдзя, каля яго ўспёрся локцямі на стол Максім Будрак, далей сядзелі на лавах: стары Лабуда і два ягоныя дарослыя, даўно ўжо жанатыя сыны, а ў самым куце хаты, куды падала найменш святла, сядзеў Сцяпан. Заўсёды ён меў ахвоту вадзіцца з найбольш багатымі і паважанымі жыхарамі вёскі, удзельнічаць у размовах пра грамадскія клопаты, адыгрываць у вёсцы дзейсную і ўплывовую ролю. Амбітны і смелы, прагнуў нешта значыць, некім кіраваць, і хоць яму ўжо падыходзіла пад саракоўку, ніяк не мог дасягнуць жаданай мэты. Ягоная панурасць і зацятасць адштурхоўвалі ад яго людзей, не шанавалі яго і за надзвычай дрэннае жыццё з жонкай і за малую сям'ю. Меў, праўда, адно дзіця, але такое, што лічыўся бяздзетным, а бяздзетнасць селяніна - гэта найперш Божае неблаславенне, а потым блізкае і непазбежнае яго разарэнне. Зусім інакш глядзяць людзі на такую хату, дзе гадуюцца і падрастаюць дужыя хлопцы, працавітыя дзяўчаты, чым на тую, дзе двое самотных людзей, як тая пара кратоў, рыюць зямлю без радасці сёння, без спадзяванняў на заўтра. У гэткай хаце ані хрысцін, ані вяселляў, ані шумнай хлапечай гульні, ані звонкага дзявочага спеву. Людзі ў яе ніколі не заходзяць і ніколі не садзяцца ў ёй за застаўленым Божымі дарамі сталом. Каб там і невядома які дастатак быў, людская павага і людское сяброўства не могуць там ніколі прыжыцца. А калі яшчэ ў такой хаце вечныя паміж жонкай і мужам крыкі, лаянка, бойкі Пану Богу на абразу, людзям на асуджэнне і насмешку? Тады ўжо селянін бяздзетны і безнадзейны, на руйнаванне гаспадаркі і людское пасмешышча выстаўлены, сядзі пахмурны і маўклівы паміж вясёлымі, гаваркімі людзьмі, так, як у цёмным куце сядзеў Сцяпан Дзюрдзя, перажоўваючы сваю злосць і бяду. Колькі не ўступаў у гаворку, столькі разоў заўважаў, што ніхто не хацеў яго слухаць. Гаварылі пра тое, што ён ведаў лепш за іншых, пра землі і лугі, за якія ўся вёска мела намер падаць у суд на цяперашняга іхняга ўладальніка. Судовы працэс меўся быць дарагі, кошт раскладаўся на ўсіх жыхароў вёскі ў суадносінах да частак, якія набываў кожны ў гэтым працэсе: арыфметычна такія разлікі найлепш умеў рабіць Сцяпан, зрэшты, ён лепш за іншых ведаў і тыя землі і лугі, але ўсё ішло без ягонай дапамогі і парады, словы ягоныя заглушаліся. Калі хацеў перакрычаць іншых, таўклі яго локцямі пад бакі, каб змоўк. Малады Лабуда, які не любіў распачынаць бойкі і баючыся, каб да гэтага не прывяла Сцяпанава злосць, адсунуўся ад яго на локаць, тое ж самае зрабіў Антон Будрак, Максімаў брат, цяперашні стараста. Сцяпан, самотны і спанявераны, вылаяўся паціху, адсунуўся пад самую сцяну, крыкнуў арандатару, каб падаў яму цэлую кварту гарэлкі, і піў яе моўчкі, як воўк, пабліскваючы раззлаванымі вачыма. Зусім інакш было з Пётрам Дзюрдзем. Той, выконваючы на працягу шасці гадоў абавязкі старасты, добра ведаў, што які селянін меў і ў якой ступені да агульнага кошту павінен быў далучыцца. Антон Будрак, які толькі што стаў старастам, радзіўся з ім пра тое і пра сёе, іншыя, слухаючы, сцвярджальна ківалі галовамі. З рукамі, складзенымі на каленях, з доўгімі валасамі, русыя і з лёгкай сівізной пасмы якіх ападалі на чорны, аўчынны каўнер кажуха, з бледным, хоць і цёмным тварам, які ажывіўся ад чаркі моцнага напою і ад размовы, Пётра гаварыў падрабязна і доўга, і словы цяклі з ягоных вуснаў разважна і манатонна, нібы лянівы, ціхі ручай. Згадваў, калі і як гэтыя землі і лугі ад Сухой Даліны адпалі і што пра гэта казалі бацькі, разважаў, якую карысць яны прыняслі б вёсцы, і аж уздыхнуў. Аднак, нягледзячы на такое даволі хцівае пажаданне зямных даброт, не забываўся і пра нябесныя. Узносіў часам угору ўказальны палец і сваю прамову заканчваў словамі:
- Усенька гэта ў Божай моцы. Калі Пан Бог захоча, то нам гэтую сваю ласку дасць, а калі не захоча, то не дасць, і цярпі, чалавеча, бо такая ўжо воля Божая...
Іншым разам казаў:
- Боскай сілы, як той казаў, не пераможаш. Чартоўскую сілу пераможаш святым крыжом, а Боскую нічым не пераможаш... Як Пан Бог найвышэйшы захоча, так і будзе.
Гэтыя словы заўсёды выклікалі ўздыхі слухачоў, што не перашкаджала ім, аднак, далей жыва і нават зацята гаварыць пра зямныя клопаты. Пётра таксама ўздыхаў, але ягоныя шэрыя, глыбока схаваныя пад густымі брывамі вочы блішчалі часам радасцю, рэдкай для яго. Радасць бліскала ў іх заўсёды, як толькі ён выпадкова ці наўмысна глядзеў на сярэдзіну карчмы, дзе весялілася і гуляла нешматлікая купка моладзі. Было там некалькі дарослых хлопцаў і пяць дзяўчат, якія акружылі музыканта, што сядзеў у куце, і прасілі яго зайграць, а калі ён пачынаў іграць, кідаліся ў танцы, якія раптоўна перарывалі дзеля нейкага свавольства альбо даганялак, ад чаго з падлогі ўздымаўся пыльны туман і разляталіся ва ўсе бакі клубамі цёмныя дымы з распламянелых смалякоў. Было ў гэтай забаве шмат грубых мужчынскіх крыкаў і вісклівых енкаў дзяўчат, гучнага рогату, жартаўлівых сварак, тупату ног, брынкання і піску скрыпкі. Белыя кашулі і сінія спадніцы дзяўчат мільгалі ў пыле і дыме сярод шэрага ці блакітнага мужчынскага адзення. У гэтай невялікай грамадзе, якая так добра бавілася, выдатна вёў гучны і вясёлы рэй Клеменс. Шэсць тыдняў таму падняўся ён пасля цяжкай хваробы, якой ужо і знаку на ім не было. Падчас сваёй хваробы незлічоную колькасць разоў трымаў у руках запаленую грамніцу, выпіў незлічоную колькасць зёлак, якія яму з усёй вёскі прыносілі бабы, адбыў перадсмяротную споведзь і страціў кварту крыві, якую выпусціў яму прывезены Пётрам з мястэчка фельчар. Старое Евангелле праз увесь гэты час ляжала на падушцы над самай ягонай галавой; бацька закупіў у касцёле тры імшы за ягонае здароўе. Урэшце паправіўся, устаў і праз колькі тыдняў выглядаў ужо так, быццам ніколі і не хварэў. З таго часу Пётра пра хваробу і выздараўленне сына любіў расказваць доўга і падрабязна. Гаварыў, што наклікала яе д'ябальская сіла, якую перамагла сіла Божая. Гаворачы пра першую, сціскаў кулакі і з агідаю сплёўваў, і бляскі гневу і нянавісці мільгалі ў ягоных зрэнках. Да другой, відаць, адчуваў гарачую ўдзячнасць і пашаноту, бо, калі яе згадваў, схіляў галаву, а вочы міжвольна падымаў угору. Зараз Клеменс вёў рэй у забаве і свавольстве; у які бок хаты ні кінь вокам - усюды яго можна было ўбачыць у пары з прыгожай Будраковай Насткай, дачкой Максіма. То абдымаў яе, стоячы перад музыкантам і просячы музыкі, то ў якіх даганялках з такім размахам кідаў яе на лаву, што ажно крычала ад болю і, нібыта раззлаваная, адыходзіла ў кут, плячамі паварочвалася да хаты, а ён, стоячы каля яе, перапрашаў і клікаў гуляць далей, пацешна, нібыта ў плачы, крывячы твар і гучна рагочучы на ўсю хату... Пётра з прыемнасцю глядзеў на гэтыя забавы сына праз галовы суседзяў, што сядзелі насупраць. Шырока адкрываў рот і смяяўся ціхім грудным смехам. Любаваўся Клеменсам і маладой Будраковай. Дзяўчына з заможнай бацькоўскай хаты павінна была прынесці ў мужаву хату павелічэнне ўсялякага дастатку, апрача таго, была прыгожая, лагодная і працавітая, вяла сябе прыстойна, і Агата яе вельмі любіла. Значыць, калі Клеменс з ёй ажэніцца, апрача ўсяго іншага будзе яшчэ і згода свекрыві з нявесткай. Пётру з даўняга часу гэты шлюб клеіўся ў галаве, аж тут ні з таго ні з сяго выкрыліся нейкія шашні Клеменса з Франькай, з гэтай таўсматай, непрыгляднай, беднай унучкай аднаго з найапошніх жыхароў вёскі, у дадатак - злодзея. Як толькі Клеменс крыху акрыяў ад хваробы, Пётра ў яго спытаўся:
- Ці ты з той Франькай з якімі думкамі пачынаў, ці так сабе?
Хлопец надта засаромеўся, закрыў твар рукой і адказаў:
- Так сабе!
- А жаніцца з ёй не думаў?
- Няхай чорт жэніцца з ёй, не я, - загучаў ужо пануры адказ.
- Ну, а Настку Будракову хочаш? - вёў далей свой допыт бацька.
Хлопец прыкрыў даланёй свае вусны і пырснуў смехам.
- Чаму не, бацька? - усклікнуў.
Ажно вочы ў яго засвяціліся ад радасці. Настка была прыгожая дзяўчына, але і пра яе пасаг і дастатак ён таксама падумаў. Надумаліся пасылаць сватоў у Будракову хату адразу, як толькі міне пост.
Зараз, узяўшыся за рукі пасярод хаты, моладзь утварыла кола, у якое дзеля жарту і смеху ўлезла нейкая старая прысадзістая баба, з падхопленай у арандатара маленькай падушачкай у руках. Пры пісклівай, але вясёлай музыцы скрыпкі кола танцораў з шумным тупатам ног круцілася вакол старой бабы, якая, абапіраючыся адной рукой на клуб, а ў другой высока ўздымаючы падушачку і таксама кружачыся ў танцы, пацешна крыўляючыся, спявала:
Падушачкі, падушачкі, а ўсе пухавыя,
Маладзенькі, маладзенькі, саўсім маладыя...
Тут выбухнуў рогат, бо словы песні так мала стасаваліся да прысадзістай, зморшчанай, хоць яшчэ дужай і вясёлай бабы. Яна ж спявала далей:
Каго люблю, каго люблю,
Таго пацалую,
Падушачку пухавую
Таму падарую.
Разам з апошнімі словамі прыпеўкі кінула падушачку на Ясюка Дзюрдзю і, прыабняўшы яго, хацела з ім, паводле правілаў гульні, прайсціся некалькі кругоў. Але ён, палічыўшы сабе за сорам, што такая непрывабная танцорка надзяляе яго сваімі сімпатыямі, кулаком адштурхнуў бабу і з дурнаватай мінай і разгневанымі вачыма стаў, як слуп, пасярод хаты. Некалькі паважных гаспадынь, што сядзелі пад сцяной на лаве і размаўлялі, аж клаліся са смеху; нават гаспадары перапынілі размовы і з усмешкамі на тварах пачалі прыглядвацца да шумнай гульні моладзі.
Танцавальнае кола ўтварылася зноў, толькі што на гэты раз у яго цэнтры стала, гвалтам выштурхнутая іншымі дзеўкамі, Настка Будракова. Скрыпка працягвала іграць, а стройная дзяўчына з тоўстай касой на плячах, з шыяй, абчэпленай шклянымі пацеркамі, узняла падушачку ўгору і, ужо не так скачучы, як папярэдняя танцорка, але кружачыся павольна і грацыёзна, сярод тупату ног высокім голасам заспявала:
Падушачкі, падушачкі,
А ўсе пухавыя,
Маладзенькі, маладзенькі,
Саўсім маладыя...
Тут увесь танцавальны круг падхапіў песню і пачаў хорам падпяваць звонкаму голасу дзяўчыны, які ўсё роўна ўзвіваўся па-над усімі іншымі:
Каго люблю, каго люблю,
Таго пацалую,
Падушачку пухавую
Таму падарую.
Кінутая рукой дзяўчыны, падушачка ў клятчастай навалачцы з такой сілай ударыла Клеменса Дзюрдзю ў твар, што той ажно пачырванеў увесь, а густыя залацістыя валасы ўзвіліся над ягонай галавой. Тут жа абедзвюма рукамі Настка павісла на ягоных плячах, ён прыабняў яе, і круціліся потым у танцы так доўга, што ўжо і правілы гэтага танца такога доўгага кручэння не вымагалі. Але хлопцу, разгарачанаму гульнёй і грудзьмі Насткі, якія дыхалі каля ягоных грудзей, і гэтага было замала. Крыкнуў на музыканта, каб пачынаў граць круцяля, і калі загучала музыка, пусціўся са сваёй дзяўчынай у хуткі танец. Спачатку кружыліся яны амаль на адным месцы, а потым ужо ў запаволеным рытме праходзілі некалькі крокаў па хаце і пачыналі кружыцца зноў. Залатыя валасы хлопца развяваліся над галавой, дзявочая каса з чырвонай стужкай на канцы лятала ў паветры, а на шыі звінелі шкляныя пацеркі і пазалочаныя крыжыкі і медалікі, што прасвечвалі з-пад іх. А калі змучаныя хуткім рухам на адным месцы, праходзілі па хаце, ён высока ўздымаў расчырванелы твар і кідаў з блакітных вачэй снапы вясёлых бляскаў, яна ж, трымаючыся за яго плячамі, у адной руцэ сціскала яго сіні капот, а другой выцірала фартушком пот з твару. Такім чынам два, тры альбо, можа, і больш разоў паволі, размераным крокам, час ад часу прытупваючы нагамі, абышлі хату, ён - падобны на маладога дуба, а яна - на беластвольную бярозку. Усе гаспадары павярнуліся цяпер тварамі на сярэдзіну хаты і глядзелі на танцораў. Пётра Дзюрдзя, несучы яшчэ паўчаркі гарэлкі да свайго роту, смяяўся сваім ціхім, грудным, разважным смехам; Максім Будрак, нібы няўзнак паглядаючы на дачку, радасна блішчаў вачыма. Міжволі абодва зірнулі адзін на аднаго і кіўнулі сабе галовамі.
- Каб толькі Божая воля была... - сказаў Пётра.
- Чаму не быць волі Божай? - адказаў Будрак.
Будрачыха, якая сядзела паміж жанчынамі пад сцяной і ўперад ужо выпіла чарку гарэлкі, заслязіўшыся ад расчуленасці, казала суседкам:
- Я ўжо гэтага Клеменса, і Богу прысягну, аднолькава, як і сваіх родных сыноў, люблю...
Якраз у гэты час у карчму ўвайшлі Сымон Дзюрдзя і Якуб Шышка. Ніхто на іх не звярнуў ніякай увагі. Ужо нават па іх адзенні можна было здагадацца, што ў людской грамадзе, сярод якой жылі, яны займалі самае апошняе месца. Кажухі ў іх былі старыя, без каўняроў і ажно ільсніліся ад бруду і заношанасці, абутак падзёрты і ўжо, відаць, на працягу многіх гадоў ужываўся толькі падчас падарожжаў у маразы і снег, нават шапкі былі пляскатыя з абдзёртай аўчыннай абшыўкай. А што ўжо да іхніх пастаў і твараў! Праўда, стары Якуб трымаўся заўсёды прама і нібыта ўрачыста, але быў нізкі, худы, з малымі, бліскучымі вочкамі, што глядзелі на свет з-пад брывоў неяк хітравата і разам з тым недаверліва, з мімалётнай няшчырай усмешкай на старых завялых вуснах. Што да Сымона, то ў таго крок быў цяжкі і нібы трошкі нясмелы, скура зжоўклая, вочы пачырванелыя і ўвесь час мокрыя; калі ён быў цвярозы, яго твар станавіўся бядотны, а як толькі гарэлка зашуміць у галаве, набываў рысы нахабнаватай упартасці. Зараз ён быў толькі трошкі нападпітку, таму да нікога не чапляўся, нясмела, амаль сагнуўшыся, перайшоў карчомную хату і разам з Якубам увайшоў праз нізкія дзверы ў другую, значна меншую каморку, якая была жытлом арандатара і ягонай сям'і. Было чуваць, як гучна і крыкліва даводзілі яны нешта жыду, перапыняючы адзін другога, штурхаючыся локцямі і штохвіліны зрываючыся да лаянкі з гаспадаром, які таксама голасна і горача нагадваў абодвум, але асабліва Сымону, пра грашовыя даўгі. Гэта, аднак, не перашкодзіла яму даць ім пару чарак гарэлкі. Выпіўшы сваё, Сымон пачаў плакаць і наракаць на горкую долю сваю і сваіх дзетак, потым папрасіў у арандатара яшчэ адну чарку, а калі не захацеў даць яе ў крэдыт, пагражаў яму сціснутымі кулакамі. Жыд саступіў і даў яму яшчэ гарэлкі, пільна запісваючы кожную чарку крэйдай на дзвярах. Сымон выпіў; ягоныя мокрыя вочы павесялелі і заблішчалі, ён насунуў шапку на галаву аж па самыя вочы і размашыстым, хоць разам з тым і няўпэўненым крокам выйшаў з карчмы. Стаяў перад карчмой пад зорным небам і, нешта мармычучы сам сабе, здавалася, раздумваў. Напружваючы вочы, глядзеў у той бок, дзе далёка ў полі самотна шарэла сядзіба каваля, і раптам пусціўся сцежкай, якая туды вяла пад сценамі абор. Ішоў то хутка і ўпэўнена, то зноў павольна і са спушчанай галавой, увесь час мармычучы сам сабе нешта незразумелае. Пару разоў пахіснуўся і абапёрся рукамі аб плот, перад кузняй спыніўся і зноў задумаўся. Ахапіла яго нейкая трывога, бо паднёс руку да грудзей і лба. Перажагнаўся і ступіў яшчэ некалькі крокаў. Калі б быў цвярозы, то, пэўна, вярнуўся б з паловы дарогі альбо і зусім не пайшоў бы ў той бок, але гарэлка дадавала яму адвагі і адбірала розум. Паклаў руку на дзвярную клямку і, яшчэ раз перажагнаўшыся, увайшоў у хату каваля. Гаспадара ў хаце не было. Аксеня, разагрэтая цяплом печы ў гэты доўгі зімовы вечар, заснула на сваім сенніку. Над сівой яе галавой тырчэла прасніца з залацістай кудзеляй, толькі што ўпушчанае верацяно звісала на шырокай нітцы з печы, пад яе рукамі, распасцёртымі, як крылы, сціснуўшыся, як дзве азяблыя птушкі, спалі малыя румяныя праўнучкі. У хаце панавалі паўзмрок і цішыня, агонь, што гарэў у печы, кідаў бледныя водбліскі на аконныя шыбы, дзе мароз намаляваў гірлянды крыштальнага бліскучага лісця. Седзячы перад агнём на табурэце, Пятруся сачыла за стравай, што варылася ў печы, і адначасова цыравала адзенне. Каля яе ног ляжала некалькі дзіцячых кашулек, на каленях яна трымала суконны мужаў сурдут, падшываючы і прымацоўваючы зялёныя тасёмкі, што ўпрыгожвалі яго. За некалькі месяцаў, што прамінулі, змяніўся выраз яе твару, з вузкага лба сышла ранейшая яго спакойная яснасць, а ў абрысах вуснаў з'явіўся ціхі, але горкі смутак. Але была па-ранейшаму свежай і, як і раней, з яе румянага твару і гнуткай постаці білі маладосць і сіла. Колючы ў цвёрдае сукно тоўстую іголку і высока ўздымаючы руку з доўгай ніткай, напаўголаса спявала на мінорнай ноце сумную сялянскую баладу:
Маці сына сціха навучае:
«Чаму ты, сынку, жонкі не караеш?..»
«Ой, маю, маю нагайку малую
І буду караці жонку маладую».
З вячора камора крыкам зазвінела,
А з паўночы пасцель громка гаварыла,
А світаючы Ганулька не жыла...
Тут спявачка прымоўкла на хвіліну, уцягнула нітку ў іголку, паглядзела шэрымі вачамі ў агонь і зноў, схіленая над шыццём, зацягнула:
«Ой, маці, маці, радніца ў хаце,
Парадзі цяпер, дзе жонку схаваці?»
«Завязі Ганулю ў чыстае поле,
А сам скачы на торг да Янова...»
У Янове браты Ганулі пахаджаюць
І ў швагра сястры сваёй пытаюць:
«Дзе Ганулю, сястру нашу падзеў?»
Прыехаў дадому. «Слугі наймілейшы,
Падайце каня мне найваранейша,
Паеду я да Ганулі ў поле,
Падайце мне скрыпку громку,
Зайграю я сваю долю горку...
Ведай, ты, матка...»
З працяжным рыпеннем адчыніліся дзверы хаты, Пятруся перарвала свой спеў і, павярнуўшы галаву, убачыла Сымона. Добра яго ведала і не здзівілася, што сюды прыйшоў. Можа, па справе да мужа яе прыйшоў. Ветліва кіўнула галавой.
- Добры вечар, Сымоне. Яе маецеся?
Нічога не адказаў, толькі зрабіўшы некалькі хісткіх крокаў і, спыніўшыся перад ёй з раскрытым ротам, пачаў пільна ў яе ўзірацца. У бляклых ягоных вачах змяшаліся цікавасць і трывога, дзікая пажадлівасць і п'яная расчуленасць, і таму выглядаў ён трошкі страшна і трошкі смешна. З ягонага рота ў самы твар жанчыны біў гарэлачны смурод. Засунуў рукі ў рукавы кажуха і з нейкім трывожным нахабствам пачаў:
- Пятруся, я да цябе з просьбай...
- А чаго хочаце? - спытала.
- Каб ты мне грошай пазычыла... Да міравога сёння на суд хадзіў... «Даўгі, - кажа, - заплаціць трэба... Зямлю прададуць», - кажа... «Не прададуць, - кажу, - бо не выкупленая, ад ураду, значыць, не выкупленая». А ён, каб яму ногі пакруціла, даўгі плаціць, кажа, - я да старшыні...
Плёў так доўга, некалькі хвілін, па шмат разоў паўтараючы адно і тое, яна цярпліва яго слухала, занятая сваім шыццём, урэшце ўзняла галаву і спытала:
- То і што ж я табе, Сымонка, парадзіць магу?
- Грошай пазыч, - падступаючыся бліжай да яе, паўтарыў селянін.
- Няма, далібог, няма, а адкуль жа ў мяне грошы могуць быць? Усе ведаюць, што ў мужаву хату ў адной спадніцы прыйшла, тай у падзёртым каптане... І ў яго няма, пабажуся, што няма. Дастатак у хаце, слава Богу, ёсць, але грошай няма... Мы яшчэ маладыя абое... калі нам было грошы збіраць?
- Ілжэш! - забурчаў мужчына. - Грошай ты маеш удосталь, столькі маеш, колькі іх твая душа пажадае.
І, змяняючы бурклівы тон на просьбу, дадаў:
- Пазыч, Пятруся, злітуйся, пазыч... ці ж табе зашкодзіць? Як ты прыяцелю свайму скажаш, каб табе больш прынёс, дык тут жа і прынясе...
Вочы кабеты са здзіўленнем утаропіліся ў твар селяніна, які ад гарэлкі і хвалявання пачаў пакрывацца цаглянай чырванню.
- Ці ты сфіксаваўся? - прамовіла. - Які гэта мой такі прыяцель, каб мне грошы паводле жадання насіў?
Сымон падняў руку да лба, нібы хочучы перажагнацца, і адначасова сцішаным ад страху голасам з дурнаватай мінай вымавіў:
- А чорт жа? Га? Альбо ж ён табе грошы не насіў? Га?
На гэтыя словы жанчына, як апараная, ускочыла з зэдліка, вочы яе шырока расплюшчыліся, рукі, як баронячыся, выставіла перад сабой.
- Што ты пляцеш? - крыкнула. - Чалавеча, апамятайся і Бога ў сэрцы май...
- А такі носіць... - падступаючы яшчэ бліжай і не спускаючы з яе вачэй, настойваў мужчына.
Яна паспешліва і вельмі гучна сказала:
- Я ў касцёле ахрышчаная! Мяне кожны дзень на ноч святым крыжам жагналі! Я ніякім смяротным грахом сваёй душы не загубіла.
- А такі носіць! - стоячы ўжо проста перад ёй, паўтарыў селянін, - я сам сёння бачыў, як ён, такі агністы, праз комін у тваю хату ўлятаў...
На гэты раз у шырока расплюшчаных вачах жанчыны прамільгнуў страх.
- Ілжэш! - крыкнула, і адчувалася, што горача прагнула, каб запярэчыў таму, што ён цяпер сказаў. - Ілжэш, скажы, што салгаў!
- Далібог, бачыў...
Кулаком ударыў сябе ў грудзі і зноў пачаў:
- Пазыч, Пятруся, змілуйся, пазыч... Я ўжо і на чартоўскія грошы згаджаюся, каб толькі з горкай бяды вылезці... дай хоць чартоўскіх...
Наступаў на яе, штурхаючы сваім целам да сцяны, набліжаў да самага яе твару свой твар, які смярдзеў гарэлкаю.
- Я да цябе, як да маці... Пятруся... хоць ты ведзьма, але я да цябе, як да маці... ратуй... няхай ужо і на мяне гэты вялікі грэх упадзе... падзелімся з табой і грашыма і грэхам... Я да цябе, як да маці і апякункі... хоць ты ведзьма, але я да цябе, як да апякункі...
Злосць, страх, агіда да гэтага чалавека, які сваім п'янствам давёў да галечы жонку і дзяцей і ад п'янства бачыў, што над яе дахам ляталі д'яблы, ахапілі Пятрусю і абудзілі ў ёй усю яе нязвыклую сілу. З гнеўнымі вачыма стукнула нагой аб падлогу і крыкнула:
- Прэч! - адначасова ўхапіла мужчыну за кажух і, адчыніўшы дзверы, выпхнула яго ў цёмныя сені.
Зрэшты, гэта было не надта цяжка зрабіць. Мужчына вельмі слаба трымаўся на нагах. У цёмных сенях пахіснуўся ажно да дзвярэй, што вялі на вуліцу, і яшчэ адтуль крыкнуў:
- Не дасі? Такі не дасі грошай?!
Але кавалёва жонка зачыніла дзверы на жалезную засаўку. Мужчына падышоў пад замёрзлае акно і там то выкрыкваў, то бурчаў:
- Я да цябе... ведзьма ты... як да маці... дай грошай... злітуйся... хоць і чартоўскіх дай... не дасі? Такі не дасі? Пятруся, чуеш? Міравы кажа, даўгі плаціць трэба... я да старшыні... Старшыня кажа, зямлі не прадам, але гаспадарку прадам, у адных кашулях застанецеся... Ой, горкая доля мая і дзетак маіх. Пятруся, чуеш? Дай грошай... што табе шкодзіць? Прыяцель твой наносіць табе зноў, колькі захочаш... Не дасі? Такі не дасі? Ну, то пачакай жа, дам я табе, загубленая душа твая... няверная... непрыяцелю Божаму прададзеная... папомніш!
Пайшоў сцежкай да карчмы і вёскі і, ідучы павольна і хістаючыся, сціскаў кулакі і трос імі ў паветры і ўсё з лаянкай, а то з манатонным бурчаннем гаварыў сам з сабой:
- Не дала! Такі не дала! Загубленая душа яе... Пану Богу няверная... Непрыяцелю Божаму прададзеная... Дам я ёй... папамятае...
Ужо колькі месяцаў як Пятруся не хадзіла ў вёску. Ахопліваў яе страх, калі думала пра спатканне з людзьмі, і бабка паўтарала, каб ціхенькая была, як рыбка на дне вады. Аднак праз тыдзень пасля гэтых надзвычайных адведзін Сымона выпала ёй неадкладная патрэба пайсці да Лабудаў. Аксеня спрала для Лабудзіхі талькі і іх абавязкова трэба было аднесці, каб не наклікаць нараканняў і асуджэння. Надвячоркам, калі каваль працаваў у кузні, Пятруся сказала бабцы:
- Пайду, бабуля, сёння ўжо абавязкова пайду да Лабудаў.
Старая хвіліну памаўчала, як бы гэтае рашэнне ўнучкі ёй не надта спадабалася, потым, аднак, адказала:
- Ідзі, калі ўжо трэба... толькі там людзям не насоўвайся ў вочы... за гумнамі прайдзі.
- За гумнамі прайду, - паўтарыла Пятруся.
Апранула сярмяжку і чаравікі, завязала на галаву хустку і пайшла. Аксеня, застаўшыся з дзецьмі на печы, амаль у поўнай цемры пачала расказваць казку пра цмока. Была гэта доўгая і страшная казка, пасля якой надышла чарга другой, такой смешнай, што двое старэйшых ажно заходзіліся са смеху і самая меншая Галенка таксама смяялася, хоць яшчэ добра зразумець яе і не магла. Маленькі Адамка заплакаў у калысцы. Аксеня загадала Стасюку, каб злез з печы і калыхаў брата. Дзіця ссунулася з печы, узлезла на тапчан, каля якога стаяла калыска, і неўзабаве размераны стук бегуноў акампанаваў хрыплаватаму голасу бабкі, якая расказвала ўжо трэцюю казку. І тады пад вокнамі і ў сенях пачуўся хуткі тупат ног, дзверы з трэскам расчыніліся і, відаць, засталіся раскрытымі насцеж, бо ў хату ўліўся струмень марознага паветра, і адначасова ў цемры раздаўся глухі крык, здушаны роспаччу ці трывогай:
- Езус! Ратуйце! Нешчаслівая я! Б'юць ужо! Кіямі б'юць! Божа мой міласэрны!
Гэта быў голас Пятрусі, якая, відаць, усім целам асунулася на падлогу, бо пасярод хаты нешта моцна стукнула. У гэты час анямелая на некалькі хвілін Аксеня прамовіла дрыготкім голасам:
- А што з табой, Пятруся? А што ж з табой? Хай Пан Бог злітуецца над намі! Што з табой?
Напалоханая крыкам і стукам трохгадовая Галенка выбухнула плачам, трошкі цішэй за яе заплакаў Адамка. Праз галасьбу дзяцей прабіўся гучны загадны голас сляпой бабкі:
- Не фіксуйся, Пятруся. Запалі святло. Дзеці ўпоцемках плачуць.
Цяжка, са здушаным стогнам, жанчына паднялася з зямлі, а калі распальвала святло і ўстаўляла ў пячную шчыліну запаленую лучыну, рукі яе калаціліся, як у ліхаманцы. Пры дрыготкім бляску агню яе твар са скульптурнай выразнасцю выявіўся на шэрым фоне хаты, белы як палатно, з вялікімі маршчынамі на лбе, з гарачымі, як вуголле, вачыма. Хустка ссунулася з яе галавы, парасплятаныя валасы закрылі шыю і лоб, дзве толькі слязінкі свяціліся на яе вейках, але ад глыбокіх рыданняў уздрыгвалі вусны і грудзі. Запаліўшы святло, абедзвюма рукамі абхапіла галаву і, як звар'яцелая, пачала бегаць па хаце. То з шырока расплюшчанымі вачамі і рукамі над галавой спынялася пасярод хаты, то кідалася тварам на стол альбо лаву, то прыпадала да печы і нібы з маленнем цягнула рукі да бабкі. І ўвесь час пры гэтым гаварыла, так, як гавораць у ліхаманцы, хутка, бязладна, раптам нешта выкрыкваючы, а потым зноў зніжаючы голас аж да шэпту. Слухаючы яе, Аксеня выпроствалася як струна на сваім сенніку, усё часцей варушыла сваімі зжоўклымі сківіцамі, а касцістымі рукамі няўцямна шукала галоўкі малых унучак, якія, ужо маўклівыя, перапалоханыя, самі прыціскаліся да яе рук і грудзей. Пятруся расказвала, што да Лабудаў зайшла добра, талькі аддала, усім ветла пакланілася, але, не ўступаючы ў гаворку, адразу ж той самай дарогай пайшла дахаты. А там пільнавалі яе людзі, якія, відаць, ужо дазналіся, што яна ад Лабудаў будзе вяртацца гэтым шляхам. Пільнавалі яе за плотам саду, за нізкім плотам, і калі каля яго праходзіла, нехта ўдарыў у спіну кіем яе так моцна раз і другі, што яна ажно ўпала на зямлю. Той, хто ўдарыў, быў Сымон Дзюрдзя, бо яго добра пазнала, хоць і цёмна было, а за Сымонавымі плячамі раздаўся смех Сцяпана, Параска ж, Сымонава жонка, нешта пра грошы і купленую спадніцу загаварыла, і Разалька праклінала яе і ведзьмай называла, і яшчэ двое чалавек смяяліся і гаварылі, але яна ўжо не ведае, хто, бо сарвалася з зямлі і штосілы далей пабегла. А яны цераз плот пералезлі на сцежку і пайшлі сабе да карчмы, не ўцякаючы, памалу, як бы нічога ніякага. Білі! Палкамі білі! Біць пачалі ўжо! Што ёй рабіць? За што гэта на яе звалілася?
Яна плакала горкімі слязамі, ламала рукі, было відаць, што страшная трывога замуціла ёй розум і адбірала волю. На печы зашэмраў шэпт старой:
- Парабак Пракопка... Ой, парабак Пракопка... чаму я цяпер сабе зноў расказы і слёзы маткі тваёй Пракопіхі ўспомніла?
Бабуля шырэй раскрыла бельмы вачэй на сваім пажоўклым твары і такім самым, як і раней, загадным голасам прамовіла:
- Укленчы і голасна гавары пацеры...
Загадвала так, нібыта яе ўнучка была яшчэ маленькая дзяўчынка, і Пятруся слухалася яе, як дзіця. Яна адразу ж укленчыла.
- Не так, - прамовіла старая, - не так. Галенку з печы ссадзі, Адамку на рукі вазьмі, старэйшых да сябе пакліч... абдымі дзяцей рукамі і Найвышэйшаму Богу іх паказвай... Ты маці... хай Пан Бог найвышэйшы злітуецца над дзецьмі...
З сонным немаўляткам на адной руцэ, а другой абдымаючы малога хлопца і дзвюх меншых за яго дзяўчынак, маладзіца ўкленчыла пасярод хаты, ды словы малітвы ўцякалі з яе памутнелай памяці і не прыходзілі на дрыготкія вусны. Сляпая бабка сваім хрыплаватым і дрыгатлівым голасам пачала:
- Ойча наш, які ёсць у небе, свяціся імя Тваё, прыйдзі валадарства Тваё, будзь воля Твая...
Паўтараў гэта за ёю напачатку слабы, а потым усё больш выразны голас маладой жанчыны. Пад канец разам горача вымавілі «Аман», пасля чаго старая сказала:
- Ну, устань! Можа, Пан Бог Найвышэйшы пачуў...
Цішэй дадала:
- І дзяцей убачыў...
Нядоўгая цішыня запанавала ў хаце. Пятруся клала ў калыску немаўля, дзеці збіліся ў куце хаты, прытуліўшыся так шчыльна адно да другога, як перапалоханы авечы статак.
- Дзе Міхалка? - спыталася Аксеня.
- У кузні.
- Не ведае, што табе прытрапілася...
- А не ведае...
Колькі месяцаў таму са сваім жалем і страхам, як з радасцю і весялосцю, бегла б проста да мужа, найперш і без роздуму бегла б да яго. Але цяпер! О! З іншым ён ужо сэрцам да яе, чым даўней... Нельга ўжо ёй з усім да яго бегчы. Яе вера ў ягоную любоў знікала, з кожным днём усё больш знікала, а там, дзе была яе слодыч, рабілася так горка, як бы ёй хтосьці насыпаў туды жменю пякучай гарчыцы.
- Хадзі да мяне, дзіця, пагаворым...
Пятруся адышла ад калыскі, ускочыла на тапчанік, а адтуль ужо лёгка было ёй усесціся на край печы. Яны сядзелі адна насупраць другой: бельмы сляпой бабкі, здавалася, з напружанасцю ўзіраліся ў сплаканы твар маладой кабеты. Пасля досыць доўгага роздуму Аксеня пачала:
- Пятруся! То ж заўтра вялікае свята.
- Але, бабуля.
- То ж Дабравешчанне Найсвяцейшай Панны Марыі, вялікі фэст у касцёле і вялікі кірмаш у мястэчку.
- Але, бабуля.
- У касцёле адпушчэнне грахоў, а на кірмашы будзе народу цьма. І з Сухой Даліны гаспадары паедуць у касцёл і на кірмаш.
Старая зноў досыць доўга маўчала, нібы перажоўвала нейкія свае думкі і планы жоўтымі сківіцамі.
- Паслухай, - сказала, - ужо табе няма іншага паратунку, як толькі да Пана Бога звярнуцца і ў яго абароны перад людзьмі прасіць. Няхай пра цябе Пан Бог засведчыць, што ты ніякім грэхам смяротным душы не загубіла. Ідзі ў касцёл, ляж перад Панам Богам крыжам, паспавядайся і прымі найсвяцейшую камунію... Чуеш?
- Чую, бабуля. Добра, бабуля, зраблю, як дараджаеце.
- Але. Як паспавядаешся, ад ксяндза найсвятлейшую камунію прымеш, дык і табе лягчэй будзе, і ўсім людзям пакажаш, што ты не Божая непрыяцелька. Няхай убачаць, што молішся Пану Богу, крыжам лежачы, і што табе ксёндз у найсвяцейшай камуніі не адмовіў. Калі гэта ўбачаць, спазнаюць, што ты не такая, як яны выдумалі, і што ані смяротнага граху, ані якога вялікага злачынства на табе перад Панам Богам няма. Пан Бог найвышэйшы сам за цябе добра засведчыць.
- Добра, бабуля, добра, - супакоеная, паўтарыла Пятруся і, схіляючы змучаную галаву на бабуліны калені, пацалавала яе касцістую руку.
Яна гэтай рукою пачала яе гладзіць па валасах. Абедзве маўчалі. Потым маладзіца азвалася зноў:
- Франьку папрашу, каб хату і дзяцей дапільнавала і стравы наварыла, а сама на досвітку ў мястэчка пайду.
- Можа, і Міхалка пойдзе?
- Пэўна, не пойдзе. У той двор яму трэба пайсці, адкуль тую вялікую працу павінен узяць...
- Добра было б, каб пайшоў. Разам бы памаліліся і паспавядаліся, каб ранейшае дабро вярнулася...
Зноў замаўчалі, паглыбленыя ў роздум. Дзеці ў куце пачалі шаптацца паміж сабой і з гучным хрупаннем есці сырую бручку, якую Стасюк знайшоў дзесьці ў сенях. І ніхто не звярнуў увагі на мужчынскія крокі, што пачуліся за дзвярыма. Каваль увайшоў у хату, і толькі тады Пятруся ўзняла галаву з каленяў бабулі. На Міхалкавым твары не было ўжо ранейшай бясхмарнай, бесклапотнай весялосці. Незадавальненне і неспакой прыцьмявалі бляск ягоных чорных вачэй; трохі надзьмутыя вусны пад чорнымі вусамі выяўлялі схільнасць да папрокаў і гневу. Дзяцей, што кінуліся да яго, пагладзіў па галовах і, азірнуўшыся на хату, здзіўленым голасам усклікнуў:
- А што ж гэта? То ж гэта вячэры і заводу няма!
Сапраўды, толькі смаляк кідаў на хату скупое і мігатлівае святло, у чорнай глыбокай сярэдзіне печы агню не было.
- А Езус! - саскокваючы з печы, крыкнула Пятруся. - Гэта ж я сёння пра вячэру забылася, усмерць забылася!
І з такой паспешлівасцю, што ажно калаціліся рукі, пачала распальваць агонь і наліваць у катлы ваду. Першы раз у жыцці надарылася ёй забыцца пра хатнія клопаты, а прычыны гэтага мужу сказаць не магла. Ён таксама пра іх не распытваў. Сеў на лаве і толькі сказаў:
- Ужо хвала Богу пра яду для мужа забываешся, а дзеці сырую бручку з тваёй ласкі грызуць... нібыта ў іх бацька жабрак які...
Узяў на калені Стасюка, адабраў у яго з рук бручку і кінуў яе ў кут. Папрок жонцы не быў зласлівым, але жанчына, можа, хацела б, каб лепш раззлаваўся, а потым зноў па-добраму загаварыў з ёй. Але ён ужо больш не загаварыў да яе і толькі часам перакідваўся словам-другім з дзецьмі. Яна спяшалася з вячэрай, сыпала крупы ў гарнак, прынесла трошкі яек і пачала рабіць яечню са скваркамі, каб можна было як найхутчэй што-небудзь падаць мужу. Аксеня некалькі разоў загаворвала з мужам унучкі: а што сёння ў кузні рабіў? а каго бачыў? а ці пойдзе заўтра на фэст? Ён адказваў ёй нешматслоўна, і ў адказах яго не было ані няветлівасці, ані зычлівасці. Калі што і гаварыў, дык от так, абы збыць, няўважліва і буркліва. Пятруся, запальваючы лямпу, рыхтуючы, а потым падаючы вячэру, рухалася жвава, але выглядала, як нежывая. Сцяўшы вусны, хадзіла ціха і баязліва, а калі падыходзіла да мужа, апускала вейкі. Калі ён на яе глядзеў, Пятруся дзервянела ад страху. Ведала ж добра, што ні біць, ні нават лаяць яе не будзе. Чаго ж так баялася? Можа, ягонага позірку, які, калі глядзеў на яе, рабіўся надзіва праніклівым, часам злосным, а часам такім сумным, што яна ледзь стрымлівала слёзы. Штосьці стала паміж імі сцяной. Яна добра ведала, што гэта было. Як надта патрэбны рамеснік, Міхалка ўвесь час быў на людзях і чуў усё, пра што яны гаварылі. Цікаўны і гаваркі, ён столькі заўсёды ведаў, што некаторыя, смеючыся, казалі пра яго: ён чуе, як расце трава. Значыць, чуў усё пра сваю жонку і дом. Людскія плёткі пра Пятрусю давялі яго неяк да бойкі і колькі разоў да зацятых сварак. Потым ён перастаў ужо сварыцца і ўдаваў глухога, але тое, што рабілася ў ягоным сэрцы, адбівалася на ягоным твары, а таксама ў выразных, не навучаных скрытнасці, вачах. Быў вельмі амбітны і галоўным чынам таму так дбайна працаваў, упрыгожыў і напоўніў усялякім дастаткам сваю хату, марыў аддаць Стасюка кудысьці ў школу. А тут напаткаў яго вялікі сорам! Ды хто ведае, якія там яшчэ згадкі і сумненні блукалі ў ягонай галаве? Верыць - не верыў у тое, што людзі гаварылі пра ягоную жонку, але глядзеў на яе так, нібы прагнуў працяць позіркам наскрозь, збліжэння з ёй унікаў, нібыта адштурхоўваў яго нейкі інстынкт. Часам нейкая пяшчота падымалася яму з сэрца да горла і вачэй, і тады рабіўся такі сумны, нібы вяртаўся з бацькоўскіх хаўтур. Але паказаць гэта ніколі не хацеў; калі гэта надаралася, альбо выходзіў з дому, альбо як хутчэй клаўся спаць. Цяпер Пятруся, паставіўшы на стол яечню, стаяла насупраць яго і, апусціўшы вейкі, чакала, пакуль ён пакладзе яе сабе на талерку, каб раздаць рэшту дзецям і бабцы. Ён, утапіўшы алавяную лыжку ў поўную міску яечні, утаропіў у жонку пранізлівы і разам з тым трошкі жаласлівы позірк.
- Ой, Пятруся, Пятруся! - пачаў, ківаючы галавой. - Што з табой сталася? Да каго ты зараз падобная? Валасы такія ўскудлачаныя, як быццам з кім білася, а вочы апухлі ад плачу. Чаго плакала? Га?
Нічога не адказваючы, хутка адвярнулася і стала каля агню, плячамі да яго. Гэтае маўчанне, якім адказала на ласкавае яго пытанне, відаць, абразіла яго, бо, калі пад рукой не аказалася хлеба, павышаным і грубым голасам крыкнуў:
- Хлеба дай! Чуеш? Чаго там стаіш з апушчанымі рукамі, як пані якая?
А калі зрабіла яму жаданую паслугу, крыкнуў зноў:
- Дзецям дай есці! Не жабракі яны, каб праз чорт ведае якую маці да паўночы галодныя былі.
Гэта ўжо была няпраўда, і надта балючая, бо кінутая ў бок яе мацярынскага сэрца, але яна і на гэта нічога не адказала. Раздала ежу дзецям і бабцы, пасля вячэры вымыла начынне і парасстаўляла на паліцы, выцерла стол, згасіла лямпу і смаляк і, сеўшы на тапчанік, схіліўшыся над калыскай, накарміла грудзьмі разбуджанага Адамку. Агонь у печы яшчэ гарэў, і ў хаце панавала рухомае паўсвятло. Аксеня ціха ляжала на сваім сенніку на чарані печы. Спала ці не спала, але маўчала і ляжала не варушачыся. Дзеці адразу ж пасля вячэры заснулі. Міхалка спаць не ішоў. Шмат еў за вячэрай, потым, распасцёршыся на стале, паліў адну за другой цыгарэты, пару разоў нават нешта насвістваў сабе пад нос. Звонку здавалася, што яго нішто не абыходзіць. Аднак класціся спаць і не думаў. Усё паліў і, падпёршы лоб рукой, думаў. Пятруся пачала гайдаць калыску, каб немаўлятка заснула. Стала напяваць. Не спявала, але напаўголаса цягнула манатонную сумную ноту, якая ў глыбокай цішыні хаты і ў мігатлівым паўсвятле плыла і калыхалася, як жалобная, нясмелая хваля. Дзіцятка заснула, кабета ўстала з тапчана і басанож ціха падышла да мужа. Гэтак жа ціха сказала:
- Міхалка!
- Га? - спытаўся, узнімаючы галаву з далоні і гледзячы на яе.
- Я хачу заўтра на досвітку ў мястэчка ісці...
- Чаго?
- У касцёл на адпушчэнне. Папрашу Франьку, каб хату і дзяцей папільнавала.
Ён усё глядзеў на яе, але выраз ягоных вачэй у змроку не магла ўбачыць.
- Чаму гэта табе так у касцёл захацелася? - спытаўся.
Трошкі памаўчаўшы, адказала:
- Паспавядаюся і прыму найсвяцейшую камунію. Няхай мне сам Пан Бог перад людзьмі добрым сведкам будзе.
Устрымала рыданні і выцерла фартухом слёзы, якія градам пакаціліся на шчокі.
- Зноў плачаш, - заўважыў Міхалка, - от, плаксівая ты зараз зрабілася... зусім не такая, як была...
- Не такая, - паўтарыла жанчына, а праз хвіліну нясмела дадала: - І ты не такі, як быў...
- А не такі, - пацвердзіў муж.
У гэтых кароткіх сказах, якімі прызнаваліся адно перад другім пра страту ранейшага шчасця, гучаў глыбокі смутак. Ён усё прыглядаўся ўважліва да яе.
- Такі і праўда паспавядаешся заўтра і прымеш найсвяцейшую камунію?
- А як жа, - адказала і зрабіла рух, каб адысці.
Але ён яе аклікнуў:
- Пятруся!
- А што?
- Сядай каля мяне, пагаворым.
Здзіўленая і нясмелая, села каля яго на беражок лавы. Ён пачаў казаць:
- Паслухай, Пятруся. Ці гэта мы ўжо заўсёды будзем паміж сабой так жыць, як тыя нямыя стварэнні?.. Толькі таго не хапае, каб мы пачалі такое абурэнне і смех у людзей выклікаць, не раўнуючы, як Сцяпан Дзюрдзя са сваёй жонкай... Так нельга, Пятруся. Так не трэба. Ты маці дзяцей, і я цябе шанаваць мушу...
Слухала яго так уважліва, нібыта кожнае ягонае слова павінна было быць для яе прысудам, а калі змоўк, склала рукі на фартуху і шапнула:
- То і што ж я зраблю, калі ты, Міхалка, любіць мяне перастаў...
Сказаўшы гэта, стаіла дыханне, відаць, чакаючы адказу. Але каваль нічога не адказаў. Моцна засоп, уздыхнуў, кінуў недакураную цыгарэту на сярэдзіну хаты і зноў, падпёршы рукой галаву, маўчаў. Тады яна, не дачакаўшыся пярэчання, з енкам асунулася на зямлю і горача зашаптала:
- Міхалка, любенькі, я ўжо даўно бачу, што ты мяне любіць перастаў, што я табе зрабілася нямілай, што я табе, от так, як той цяжкі мех на плячах ці той камень, што да ног прывязаны... Няма тваёй весялосці! Няма тваёй гаворкі! Няма твайго смеху! Маркотны ты часам такі, што калі я гляджу на цябе, хацела б ужо пад зямлёй ляжаць... Шкадую я цябе, больш як сваё жыццё, і не хачу, каб ты праз мяне марна прападаў... калі ты мяне не любіш, то пайду я сабе з хаты, ад цябе, у шырокі свет пайду, куды вочы глядзяць... Толькі бабулю да смерці дагледзіш... Няшмат ёй ужо засталося на гэтым свеце быць, і адно дзіцятка ўзяць мне дазволіш... на ўспамін, ой, на адзіны ўспамін! Як бабуля са мной калісьці па свеце хадзіла, тай на нас дваіх працавала, так і я з дзіцяткам сваім хадзіць буду, тай на абодвух нас запрацую... А як зайду куды далёка, гэт, далёка, аж на край свету, то і вестка пра мяне назаўсёды згіне, людзі падумаюць, што ўжо сярод жывых мяне няма, а табе можна будзе ўзяць сабе іншую жонку і іншую гаспадыню і ўсё рабіць паводле сваёй волі... Любенькі, Міхалка, пайду я сабе ад цябе, пайду я сабе з хаты ад цябе, на край свету пайду, з адным дзіцяткам сваім... калі ты мяне ўжо не хочаш... ой, пайду...
Гаворачы так, абдымала ягоныя калені і, пахіляючы да іх галаву, цалавала. Але калі часам узнімала галаву, то на яе твары апрача глыбокай тугі выяўлялася столькі шчырасці і рашучасці, што магло падацца, вось зараз, зараз сарвецца з зямлі, падхопіць на рукі якое дзіця і выбежыць з хаты... Аднак не ўскочыла з зямлі сама, а паднялі яе і пасадзілі на лаву мужчынскія рукі. Сціскаючы як клешчамі яе плечы ў сваіх агромністых руках і, відаць, жадаючы яе развесяліць, каваль пачаў казаць:
- Што ты пляцеш? Што ты тут гаворыш? Ой, такая дурная, як вар'ятка! З хаты яна пойдзе! На край свету пойдзе! Ці ж бы я пусціў цябе з хаты? От, хутчэй бы развітаўся з гэтым жыццём...
У імгненне вока павісла на ягонай шыі.
- То я табе, відаць, не надта нямілая...
- Ты мне такая самая мілая, як і раней...
Пры смузе бледнага святла, якое падала на іх, зблізку паглядзелі адно аднаму ў твар. Яна ўбачыла, што ягоныя словы былі праўдай, і яе вочы высахлі ад слёз, засвяціліся, сталі зноў такія вясёлыя, шэрыя, выразныя, як і раней.
- Ой, ты, ты пляцюха! Ці ты думаеш, што я які лотр ці разбойнік, каб так ужо адразу пра ўсё забыўся і сэрца перамяніў? Ці ж гэта не ты, у чужых людзей гаруючы і людскія насмешкі церпячы, шэсць гадоў мяне чакала і дзеля мяне ад багатай гаспадаркі адмовілася?
- Але, - шапнула кабета.
- Альбо я цябе зганьбаваную ўзяў ці якую нявартую? Чыстая ты была і без ніякай плямы, як тая шклянка, вымытая ў крынічнай вадзе, свежая ты была і вясёленькая, як тая птушка, што на небе лятае...
- Але...
- Сем гадкоў я з табой жыў і ажно пакуль на нас нешчаслівыя часы не прыйшлі, сумнага дня не пражыў, злосці на тваім твары не бачыў, злога слова ад цябе не чуў...
- Але...
- Дзяцей ты мне чацвёра нарадзіла і з пільнасцю іх гадавала, гаспадарку глядзела і рук не пакладала, прымнажаючы ўсялякі дастатак...
- Але...
- Ну, то бачыш! Чаму ж бы я цябе любіць перастаў? Ой, ты дурная! З хаты ад мяне ісці хацела... а я б за табой пайшоў, дагнаў бы і тады ўжо пабіў... далібог, тады, тады то ўжо быў бы табе шабаш! пабіў бы, назад вярнуў і ў хаце пасадзіў. Сядзі, баба, калі табе добра! От!
Разам з апошнімі словамі пачуўся ў хаце гучны пацалунак. У самыя вусны яе пацалаваў, прыабняў і спытаўся:
- Ну, зараз кажы, чаго сёння так плакала, што ажно вочы запухлі? Ці зноў табе хто што прыкрае зрабіў? Га?
Перакананая, што любіць ён яе так, як і раней, з бліскучымі ад шчасця вачыма, трошкі яшчэ павагалася са сваімі прызнаннямі. Але старая звычка гаварыць яму ўсё перамагла. Закрываючы рукой твар ад сораму, але ўжо не плачучы, расказала яму ўсю сваю страшную сённяшнюю крыўду.
Міхал ускочыў з лавы і грымнуў кулаком аб стол.
- Заб'ю! - крыкнуў. - На смерць лайдакоў тых пазабіваю! Чаго яны да цябе прычапіліся, гэтыя лотры, хамы...
Хамамі называў сялян, як быццам сам не быў селянінам... І праўда, лічыў сябе ўжо трошкі вышэйшым за клас, да якога ад нараджэння належаў. Пятруся ўчапілася яму за плечы, умольваючы, каб нікога не біў і нават не чапаў. З набраклай на лбе венай і маланкамі ў вачах ён сеў на лаву, засоп, парывістым рухам рукі запаліў цыгарэту. Потым, выпускаючы клубы дыму з рота, абураўся зноў:
- Дурныя хамы! Каб у такое глупства верыць! Я не веру... далібог, не веру, каб на свеце якія ведзьмы былі... Часам і мне прыходзіла ў галаву, што гэта можа быць праўда... звычайна... паміж дурнымі і наймудрэйшы чалавек часам адурнее... Але такі ведаю добра і разумею, што ўсё гэта казкі. Цёмны народ, і ўсё! Гэта сваёй дарогай, а бяда сваёй дарогай! І сорамна, сорамна мне, як якому п'яніцу ці абарванцу якому, біцца з мужчынамі па карчмах і дарогах, і нічога гэта не дапаможа... Дурням дурноты з іхніх галоў не павыбіваеш, каб там невядома як біў... Што тут рабіць?
- Заўтра перад усімі паспавядаюся і найсвяцейшую камунію прыму, - шапнула Пятруся.
Міхал махнуў рукой.
- Што гэта дапаможа? Адзін пабачыць, а другі на адпушчэнні ў тлуме і не заўважыць. Хто быў да цябе са злой воляй і зайздрасцю, той так і застанецца. Змарнуешся ад людской дакукі, а яшчэ калі-небудзь зноў цябе пакрыўдзяць, так, як сёння... Хай Пан Бог бароніць...
Моцна выцер рукой сабе ўвесь твар, а потым, варушачы валасы на галаве, прамовіў:
- Хіба сабрацца, кінуць хату і гаспадарку і ў свет пайсці...
- Хату і гаспадарку кінуць! - крыкнула Пятруся.
- Дык і што ж! Што ж тут такога! - адказаў.
Аднак павільгатнелымі вачыма сам азіраўся па хаце. Мілая была яму гэтая хата, цёплая, заможная, аздобленая ўсім, што ў яе праз столькі гадоў, як птах у гняздо, прыносіў. Родным быў таксама той дзедаўскі кавалак зямлі, куды пасля доўгага салдацкага туляння вярнуўся з радасцю і асеў. Памаўчаўшы нейкі час, абняў жонку за шыю і сказаў:
- Калі б мне тут было дрэнна жыць, ці пайшла б ты за мной куды-небудзь у іншае месца?
- А як жа! - крыкнула Пятруся.
- Ну, то калі табе тут дрэнна, я пайду з табой куды-небудзь. Зямлю аддам у арэнду, як тады, калі ў войска пайшоў, а з маім рамяством хоць увесь свет абыду, а хлеба ні нам, ні нашым дзеткам не забракуе... У мястэчку дзе асяду і буду каваць, а цябе ў крыўду не дам, і каб яшчэ, барані Божа, білі...
Жанчына нахілілася і пачала цалаваць ягоныя рукі.
- Які ты добры, ой, які ты добры... лепшага ўжо, мусіць, на цэлым свеце няма... Я ў тваім твары пабачыла, і ў тваім голасе пачула, і ва ўсім табе распазнала, што ты такі добры... Таму я цябе так і пакахала, назаўсёды, аж да смерці, што мне ўжо ніколі ніякі іншы чалавек мілым не быў бы і што без твайго кахання мне так, як без таго цёплага сонца і без той вады...
Ён выпрастаў яе пахіленую постаць і абняў.
- Ідзі заўтра ў мястэчка, паслухай святую імшу, паспавядайся, а пасля набажэнства да маёй сястры Ганулі, што там замужам за фельчарам, зайдзі і распытайся ў яе, ці добра было б мне ў мястэчку асесці... Значыць, з рамяством маім асесці... Ці там патрэбен каваль... А калі там не патрэбен, то я, можа, пагаджуся застацца ў тым двары, куды заўтра пайду дамаўляцца пра працу. Вялікі двор і вялікі маёнтак... там заўсёды каваль быў, а цяпер няма, можа, мяне захочуць. Хацеў бы я з табой на адпушчэнне паехаць, але ў той двор трэба... То ідзі ўжо сабе заўтра сваёй дарогай, а я пайду сваёй, а потым, не бавячыся, бабулю і дзяцей забяром на воз і гайда, у дарогу! От, табе дарога і наканаваная. Пойдзеш ты ў свет лепшага шчасця ў людзей шукаць, толькі не адна, не сама, але са мной, з бабуляй і з усімі дзецьмі, і з маёй працай таксама, з якой усюды добры кавалак хлеба будзе...
- Дзякуй, Міхалка, ой, дзякуй табе за ўсю тваю дабрыню...
VІІ
У мястэчку, што было за шэсць вёрст ад Сухой Даліны, увесь святочны ранак над вялікім кірмашовым гоманам гучалі рознагалосыя касцельныя званы. На кірмашы людзей было, як мурашак, і мноства ўсялякай жыўнасці. Тут прадавалі і куплялі коней, кароў, валоў, цялят, збожжа, палатно, яйкі і мноства іншых прадуктаў сваёй гаспадаркі. Сані там стаялі каля саней, шчыльна датыкаючыся альбо часам наязджаючы палазамі на палазы; быдла і людзі збіваліся ў рухомыя клубкі, шум ад размоў, сварак, праклёнаў, таргоў, іржання коней, рыкання кароў быў агромністы, і была вялікая стракатасць адзення і твараў: мужчынскіх і жаночых, сялянскіх, жыдоўскіх і дробнашляхецкіх. Чатыры Дзюрдзі таксама прыехалі на гэты кірмаш, кожны са сваім. Пётра і Клеменс прывялі прадаваць каня і карову, Сцяпан - двухгадовага воліка, а Сымон прывёз пару асьмін жыта і гароху. Усё адно: апішуць і прададуць, значыць, лепш хапаць і прадаваць на сваю карысць, што ўдасца. Большасць мужыкоў, хуценька памаліўшыся і адпусціўшы ў касцёл баб, заставалася пры сваіх санях і тавары. Пётра сваё дабро даверыў сынавай апецы, а сам скіраваўся да невялікага белага касцёла, з вежаў якога далятала музыка званоў, а з сярэдзіны чуліся харавыя спевы тых, хто суправаджаў працэсію.
У невялікім прытворы было так цесна, што павольны і ўрачыста настроены селянін ледзьве здолеў прабіцца да касцельнага парога і ступіць яшчэ колькі крокаў. Тут шырокія спіны ў кажухах стаялі непрыступнай сцяной, але перад ім над кудлатымі мужчынскімі чубамі і над жаночымі, па-святочнаму прыбранымі галовамі прамільгнула золата несенай пад балдахінам манстранцыі, запунсавелі палярынкі касцельных служкаў, бліснулі агеньчыкі свечак, узнесліся ўгору харугвы. Ігралі арганы, і некалькі соцень галасоў спявалі хорам. Пётра хацеў укленчыць, але з-за цясноты зрабіць гэтага не мог, таму пахіліў галаву і сціснутым кулаком моцна біў сябе ў грудзі.
- Ойча нябесны, валадар зямлі, адпусці нам цяжкія грахі нашы...
Гэтую малітву ён прыдумаў сабе сам у той час, калі яго агарнула вялікая скруха за крыўду, учыненую матцы, і з тае пары паўтараў яе заўсёды, калі быў ужо настроены надта набожна. Пачалася імша. Пётра з трошкі пахіленай спінай узнёс вочы ўгору і ўзіраўся ў бачныя па-над галовамі аздобы вялікага алтара. Былі гэта нейкія гіпсавыя вяночкі і арабескі, над якімі стаяла некалькі драўляных скульптур з крыжамі, з вялікімі кнігамі, з грозна выцягнутымі альбо складзенымі для блаславення ці малітвы рукамі. Вочы селяніна напоўніліся лагодным роздумам, вусны ягоныя перасталі варушыцца. Можа, згадаў усё, што некалі, гледзячы на алтар, перацярпеў і выпрасіў. А можа, над алтаром і скульптурамі святых, пад самым скляпеннем святыні ён шукаў зрокам тых бляскаў і чараў, у вобразах якіх смутна паўставала ў яго ўяўленні нябеснае валадарства. Доўга блукаў так зрокам па вышынях, уздыхаючы час ад часу.
- Ойча нябесны, валадару зямлі, апякуне людзей...
У ягоным бледным твары, узнятых вачах і гучным, з уздыхам шэпце шмат было тугі, удзячнасці і пакорлівасці. Тут перасталі іграць арганы, і ў сцішаным касцёле ўрачыста загучала:
- У імя Айца і Сына...
Пачыналася казань. Пётра са свайго месца добра бачыў ксяндза, што стаяў на высокім амбоне, ягоную снежную комжу і чырвоную стужку на грудзях. Мовы, на якой гаварылася казань, у штодзённым жыцці Пётра не ўжываў, але добра разумеў і пры нагодзе мог добра размаўляць на ёй. Таму пахіліў галаву, наставіў вушы і з усіх сіл услухоўваўся ў чысты і гучны голас, што абуджаў пад скляпеннямі звонкае рэха. Людзі, што стаялі каля яго, слухалі таксама, але большасць няўважліва ці сонна. Паставы іхнія былі поўныя пашаноты, яны часта нават уздыхалі, але больш азіраліся па баках альбо заплюшчвалі ў дрымоце вочы. Пётра прагна ўслухоўваўся ў словы, што разносіліся па касцёле, але не ўсе яны рабілі на яго аднолькавае ўражанне. Былі такія, што не абуджалі ў ім аніякіх пачуццяў ці паняццяў, і такія, што ўзрушвалі яго да глыбіні душы. У доўгім уступе святар расказваў люду пра Боскую дабрыню і пра злосць д'ябла. Калі згадвалася першае, твар селяніна выглядаў так, нібыта спадаў на яго промень ідэалу. Размякчаўся, вылагоджваўся, расплываўся па ім выраз дабрыні і расчуленасці. Але калі ў паветры прагучала імя д'ябла, густыя ягоныя бровы збегліся над вачамі, вусны задрыжэлі трывожна ці гнеўна і сам ён заварушыўся так, нібыта яго ахапіла жаданне плюнуць. Але ўстрымаўся, зважаючы на святасць месца.
З гучным шоргатам людзі апускаюцца на калені на цагляную падлогу касцёла. Зноў іграюць арганы. Каля алтара ўзносіцца меладычны і малітоўны спеў, плывуць хвалямі ўздыхі і шэпты. Пётра рашучымі рухамі локцяў пашырыў сабе месца, упаў на калені, прыціснуўся вуснамі да касцельнай падлогі і голасна зашаптаў:
- Хай Божая сіла пераможа нячыстую сілу...
Тут нехта моцна штурхануў яго ў локаць. Пётра азірнуўся і ўбачыў Клеменса, які схіліўся над ім. Хлопец зашаптаў яму ў самае вуха:
- Татку! Старшыня хоча купіць каня... не ведаю сам, што рабіць...
Адштурхнуў сына рукой і зноў пахіліўся над зямлёй, але Клеменс пацягнуў яго за кажух.
- Хадзі, татку, а то торг страцім...
- Скажы старшыні, каб сам ішоў у касцёл і людзям не перашкаджаў маліцца Пану Богу...
Сказаў гэта такім тонам, што Клеменс больш не настойваў, укленчыў, перажагнаўся, пацалаваў два разы зямлю і выйшаў з касцёла. Але Пётра ўжо не адчуваў папярэдняга душэўнага настрою. Нешта пачало яму карцець і непакоіць яго. Паціскаў плячыма, азіраўся, урэшце ўстаў з каленяў і, некалькі разоў яшчэ ўдарыўшы сябе ў грудзі, пакінуў касцёл. У прытворы сустрэў Сцяпана, які мачыў пальцы ў свянцонай вадзе.
- А што там з маім канём чуваць? - спытаўся з відочнай занепакоенасцю.
- Старшыня яго ў Клеменса старгаваў. Ідзі хутка, а то торг страціш...
Сцяпан таксама нядоўга забавіўся ў касцёле, бо яшчэ не прадаў свайго воліка. Сымон жа толькі памаліўся перад касцельнымі дзвярыма і як хутчэй з грашыма, што атрымаў за прададзенае жыта і гарох, паляцеў у карчму. Ніводзін з іх не дабраўся да сярэдзіны касцёла, а тым больш да вялікага алтара, дзе мноства людзей спавядалася пры канфесіяналах, а потым кленчыла перад балюстрадай, чакаючы камуніі.
За гадзіну перад змярканнем гандлёвы рынак пачаў пусцець, затое ўсё больш саней і коней збіралася ля варот вялікай мураванай карчмы. Для людзей, што праз цэлы дзень маліліся і мерзлі ў касцёле, мерзлі таксама прадаючы і купляючы на рынку, было амаль неабходнасцю перад тым, як пусціцца ў далёкую дарогу дадому, зайсці на хвілінку ў якія цёплыя сцены, пагрэцца і перакусіць. Тут перад карчмой, авальная брама якой на ўсю шырыню будынка выглядала чорнай безданню, на зацвярдзелай ад марозу, прысыпанай снегам, усланай саломай пляцоўцы, якая паблісквала замёрзлымі лужынамі, стаяла мноства саней і коней, галовы і шыі якіх знікалі ў прывязаных да іх торбах з кормам.
Памяшканне карчмы было тут значна прасторнейшым, чым у Сухой Даліне. У мястэчку трэба было разлічваць на заведама большую колькасць гасцей, чым у вёсцы. Асабліва ў такія дні, як сённяшні, збіралася іх тут вельмі шмат. У шырокай грубцы гарэў вялікі агонь. Людзі, якія ўваходзілі сюды, запыняліся перад ім, разагравалі змерзлыя рукі, пастуквалі ступнямі аб падлогу, каб сагрэць ногі, потым, ідучы да сталоў, што стаялі ля сценаў, здымалі з плячэй палатняныя, падвешаныя на шнурках торбы. Такія торбы мелі амаль усе. Быў у іх харч, узяты з дому на ўвесь дзень. Колькасць і якасць яго залежала ад заможнасці кожнага з наведнікаў. Адны са сваіх торбачак выцягвалі толькі кавалак чорнага хлеба, жменьку солі і пляйстры цвёрдага сыру; іншыя апрача хлеба і солі мелі яшчэ сала, каўбасы, звараныя ўкрутую яйкі. Каб паесці, адны шырока рассядаліся на лавах, іншыя елі ходзячы альбо стоячы. Народ прыбываў, гамана нарастала, адусюль было чуваць, як прасілі гарэлку, мёд, піва. Рознага ўзросту жыды, што складалі карчомную сям'ю, безупынку віліся сярод тлуму з бляшанымі паўгарцавікамі, квартамі, чаркамі, са шклянкамі з зялёнага шкла, з глінянымі міскамі, напоўненымі кіслымі агуркамі і селядцамі, якімі сяляне закусвалі гарэлку. Былі тут жыхары многіх асобных вёсак, але амаль усе яны належалі да адной гміны. Амаль усе таксама ведалі адзін аднаго зблізку альбо здалёку і таму раз-пораз уступалі ў размовы пра сённяшні кірмаш, пра панесеныя страты ці набыткі, пра розны клопат у сваіх гаспадарках ці сем'ях. У сярэдзіне хаты найвышэйшы гмінны чыноўнік, старшыня, немалады селянін з доўгай барадой, у чорнай аўчыннай шапцы, насунутай па самыя вочы, частаваў мёдам досыць вялікую кампанію. У гэтым пачастунку акрамя іншых людзей прымалі ўдзел жыхары Сухой Даліны, а сярод іх самую важную ролю адыгрываў Пётра Дзюрдзя, бо аказіяй для пачастунку стаўся конь, якога ён прадаў старшыні. Размова ішла пра розныя вартасці каня і прывяла да жывой гамонкі пра коней увогуле, часам усчыналіся спрэчкі, якія старшыня, аднак, заўсёды перапыняў, даліваючы з бляшанага гарнца мёду ў шклянкі і з ветлівай павагай кажучы бяседнікам:
- Піце, вашэці грамада, піце! На здароўе вам! На шчасце!
Выраз «вашэці грамада» паўтараўся ў ягоных вуснах бясконца. Адчуваў ён сябе галавой і начальнікам гміны, ці грамады, і баяўся страціць найменшую мажлівасць нагадаць пра гэта ўсім. Сяляне хілілі галовы ў знак падзякі і падносілі да вуснаў зеленаватыя шклянкі. Толькі Клеменс не піў і да гэтага часу не прымаў удзелу ў размове. Быў яшчэ малады, нежанаты, сваёй гаспадаркі не меў, сюды прыехаў з бацькам і толькі праз яго нешта значыў. Ад прысутнасці старшыні і грамады старых, паважных гаспадароў ён зрабіўся нясмелым, і гэта ўстрымлівала яго самастойна прыняць удзел у пачастунку. Стаяў за бацькавай спінай, і, высоўваючы з-за ягонага пляча свой румяны і блакітнавокі твар, паглядаў трошкі хціва і трошкі нясмела на паўгарнцавік і шклянкі. Жывыя і хітраватыя вочы старшыні спаткаліся з яго сарамлівым позіркам.
- Аааа! - здзівіўся і, смеючыся, паказаў пальцам на хлопца. - Аааа! Вашэці грамада! ці гэта хлопец, ці дзяўчына? - Нібы дзеля таго, каб лепей разгледзець, хіліў галаву то ў адзін, то ў другі бок. - Гляджу, гляджу і распазнаць не магу! Здаецца, што хлопец, але за бацькавы плечы схаваўся, як дзяўчына, і надта саромеецца... Ну, пакажыся... да стала падыдзі, а то і праўда падумаю, што з мужчыны перамяніўся ў дзяўчыну!..
Гэтыя жарты суправаджаліся рогатам; Пётра засмяяўся таксама і падштурхнуў сына да стала.
- Ну, ідзі, калі спадар старшыня заве...
Не такім ужо і сарамлівым быў Клеменс, як палічыў старшыня. Вусны, праўда, прыкрыў даланёй, але вясёлымі вачыма глядзеў проста на начальніка гміны. Той наліў поўную шклянку мёду і падаў яе хлопцу.
- Пі! - усклікнуў. - Каб хутчэй вусы пад носам выраслі.
І, даліваючы зноў усім у шклянкі, паўтараў:
- Піце, вашэці грамада, піце!
Пілі і смяяліся з Клеменса, які на згадку пра вусы павёў пальцамі па залацістым пушку, што абсыпаў яго верхнюю губу, а потым кіўнуў галавой і смела ўсклікнуў:
- На здароўе, спадар старшыня!
- На здароўе табе! - адказаў старшыня і звярнуўся да Пётры: - У салдаты не пайшоў? Га?
Пётраў твар праяснеў:
- А не пайшоў: калі прыйшоў час на жараб'ёўку, Ясюк быў яшчэ малы, а мне ўжо, дзякаваць Найвышэйшаму Богу, пяцьдзесят сёмы гадок жыцця ішоў... Брат малы... бацька стары... значыць, яму льготу далі і застаўся ў хаце, хай будзе пахвалёны Пан Бог...
- От і выкруціўся, - заўважыў хтосьці збоку.
- Ну, шчаслівы! - дадаў нехта іншы.
- А шчаслівы, - паўтарыў Пётра, - каб толькі Пан Бог ва ўсім так блаславіў...
Старшыня зноў падаў шклянку мёду шчасліваму хлопцу.
- Пі! - сказаў. - Пі і памятай, хто цябе трактуе!
Хлопец завагаўся, зірнуў на бацьку, але Пётра, якому заўсёды была прыемнай усялякая ўвага, узрадаваны сціплымі дагэтуль паводзінамі сына, штурхануў яго ў локаць і падахвоціў.
- Пі, калі спадар старшыня кажа...
Зусім ужо асмялелы Клеменс развесяліўся і на гэты раз не панёс шклянкі проста да вуснаў, але падняў яе ўгору з такім жэстам, што ажно трошкі мёду вылілася з яе на стол, і пры гэтым сам падскочыў.
- Каб так конь брыкаў! - усклікнуў ён і толькі тады выпіў шклянку да дна.
Гэта спадабалася прысутным, якія, таксама ўздымаючы свае шклянкі над галавой, адзін за другім паўтаралі:
- Каб так конь брыкаў, спадар старшыня, каб так конь брыкаў!
Гэта адносілася да таго каня, якога сёння купіў старшыня ў Пётры. Вясёлы па характары, а можа, маючы ў тым і свой інтарэс, Антон Будрак, стараста Сухой Даліны, крыкнуў арандатару прынесці яшчэ гарнец мёду. Зараз ён пачастуе старшыню, а разам і ўсю кампанію. Некалькі галасоў азвалася:
- Не хочам больш мёду; калі частуеш, то гарэлкі давай!
Будрак крыкнуў гарэлкі, а старшыні, які хацеў мёду, сам пачаў наліваць у шклянку гэты трунак:
- Інтарэс ёсць такі, спадар старшыня. Хочам пачаць працэс пра тыя землі і лугі... Каб даўнасць не наступіла... то... можа, што-небудзь нам парадзіце. Інтарэс ёсць такі...
І хоць ужо выпіў шмат мёду і трошкі гарэлкі, досыць звязна пачаў расказваць пра справу, якая была важнай для ўсёй вёскі. Але Пётра перабіў яго і пачаў гаварыць сам. Максім Будрак і трое Лабудаў гаварылі таксама, перабіваючы адзін другога, з чаго зрабіўся вялікі галас і шум. Але старшыня да публічных размоў быў ужо трошкі прызвычаены.
- Па чарзе, вашэці грамада, - усклікнуў. - Па чарзе гаварыце. Напачатку адзін, потым другі, а я буду слухаць. Я паміж вамі ўсімі найважнейшы, і ўсе вы да мяне, як да бацькі...
- Як да бацькі! - пацвердзілі хорам усе, а ў гэты час п'яны Сымон прысунуўся да старшыні і, цалуючы яго ў локаць, пачаў:
- Я да вас, спадар старшыня, як да бацькі... гаспадарку не прадавайце... горкая бяда мне і дзеткам маім...
Некалькі рук выцягнулася і адштурхнула п'яніцу, які тут жа, хістаючыся, палез да арандатара, мармычучы:
- Хацкелька, гарэлкі дай... Калі Бога баішся, яшчэ са два кілішкі дай... яшчэ маю пару злотых... заплачу... Горкая бяда...
Клеменс, пабачыўшы, што паміж старшынёй і гаспадарамі распачынаецца сур'ёзная гаворка, высунуўся з гэтага кола і пайшоў да іншага, дзе было некалькі кабет, што сядзелі ля грубкі. Яны таксама елі прывезенае з дому, разважалі пра сённяшні кірмаш, спрачаліся альбо расказвалі адна адной пра розныя свае клопаты. Пры набліжэнні Клеменса ў гэтай грамадзе раздаліся пісклівыя крыкі і рогат. Павесялеўшы і асмялеўшы ад дзвюх шклянак мёду, хлопец ушчыпнуў за руку нейкую знаёмую маладзіцу з Сухой Даліны, а другой сказаў нешта такое на вушка, што яна зачырванелася, як півоня, і засланіла ад яго рукою твар. Іншыя, старэйшыя, нібы злуючы, нібы жартуючы, адпіхвалі яго кулакамі і крычалі, каб ішоў сабе да мужчын. Неўзабаве, аднак, усе сціхлі і, ўздымаючыся на дыбачкі, адна праз другую пачалі глядзець на прадмет, які хлопец выцягнуў з-пад сярмягі і паказаў ім. Гэтым прадметам быў досыць вялікі абразок нейкай святой, абрамлены рамкаю, пакрытай залацістай паперай. У святой было чырвонае ўбранне, залатая карона на галаве, а ў руцэ яна трымала блакітную пальму. Тоўсты пласт яркіх фарбаў і бліскучая ад агню пазалота рамкі выклікалі ў жаночым гурце захапленне. Шырока расплюшчвалі вочы, раскрывалі раты, любаваліся і ўсё дапытваліся, ці для сябе купляў Клеменс гэтую прыгожую рэч, ці для каго іншага? Ён добра ведаў, дзеля каго купіў абразок, але нікому пра гэта не казаў і, залівіста смеючыся з цікавасці і зайздрасці баб, зноў схаваў яго за сярмягу. Тут з грамады, што гаманіла і піла ля акна, аклікнуў яго невысокі, рухлівы чалавечак з кірпатым носам, апрануты напалову па-сялянску, напалову па-шляхецку: ляснік з суседняга двара, які сёння ў ягонага бацькі купіў карову.
- Клеменс! - клікаў: - Гэй, Клеменс! Выпі, ну, з намі. Каб карова была здаровая!
Хлопец выпіў да дна пададзеную яму чарку і, упадаючы ў шал весялосці, падскочыў да бочкі, што стаяла ў куце, пахіліў яе і выліў з яе ваду на падлогу.
- Каб карова столькі малака давала! - крыкнуў.
Хата аж затрэслася ад рогату, кабеты пішчалі, прыўздымалі спадніцы і ўцякалі ў супрацьлеглы кут. Шырокі струмень вады плыў ад сцяны да сцяны, несучы па спадзістай няроўнай падлозе кінутыя раней шкарлупкі ад яек, агуркоў, селядцовыя галовы і хвасты. Клеменс знік у віры сялянскага тлуму, які акружыў яго з чаркамі ў руках, дзе быў таксама і Сымон, што ўсё цягнуў яго за рукаў і з чаркаю ў руцэ мармытаў:
- Пазыч грошай, Клеменс, змілуйся, пазыч... хоць залатоўку... усе свае ўжо прапіў... Горкая мая доля і дзетак маіх...
Ужо зусім сцямнела. Карчомныя прыслужнікі паставілі на сталах у розных месцах памяшкання тры тонкія свечкі з лою ў медных, пакрытых тлушчам падсвечніках.
Сцяпан Дзюрдзя да гэтага часу голасна вёў рэй у нейкай невялікай грамадцы, відаць, узрадаваны тым, што хоць раз дзе-небудзь і кім-небудзь мог кіраваць. Калі бліснула святло, заўважыў ён акружанага жыхарамі Сухой Даліны старшыню, які штосьці паважна ім гаварыў. Цёмны, зморшчаны твар Сцяпана паружавеў ад ажыўленай гутаркі, дзе ён быў у цэнтры ўвагі, а таксама і ад выпітай гарэлкі. Аднак зацікавіла яго, пра што суседзі размаўляюць са старшынёй і, прысунуўшыся да іх, пачаў слухаць.
- Так ужо трэба, вашэці грамада, - казаў старшыня. - Іначай няможна, без гэтага ўжо нічога. Планіпатэнтаў сабе выбераце, каб ад усіх вас пайшлі ў горад і гадваката нанялі... Найперш, планіпатэнтаў выбраць... а потым гадваката наняць. Усёй грамадой не будзеце да гадваката і ў суд хадзіць... Планіпатэнты вашы будуць хадзіць... у які-небудзь дзень збярыцеся ў старасты і зрабіце нараду, каго выбраць, хто ў вас наймудрэйшы і хто заслугоўвае найбольшай павагі!
Дзюрдзі, Будракі, Лабуды стаялі перад старшынёй, уважліва яго слухаючы. Калі ён скончыў, азвалася колькі галасоў:
- Навошта нам на потым адкладваць! Мы і зараз можам выбар зрабіць... хай спадар старшыня сведкам будзе.
- Але, - пацвердзілі іншыя, - можам, чаму не можам.
- Мы ж не ўсе тут, - запярэчыў нехта.
- Нічога! Што мы тут пастановім, на тое ўсе і пагодзяцца, - настойваў стараста Сухой Даліны Антон Будрак.
- А колькі тых планіпатэнтаў трэба? - спытаўся Пётра.
- Трое, - адказаў старшыня, - больш не трэба, але трое, то ўжо абавязкова трэба.
Сцяпан у гэты час пацягнуў Пётру за рукаў і шапнуў:
- Скажы, Пятрук, каб мяне за планіпатэнта выбралі...
Але некалькі галасоў заглушыла ягоны шэпт.
- Найперш то ўжо старасту просім...
Круглы, пульхны, з рыжаватым вусам і кірпатым носам твар Антося засвяціўся, як поўня.
- Добра, - адказаў, - буду, чаму не буду? А больш каго?
Сцяпан ужо ўсім кулаком Пётру ў бок ударыў.
- Ну, азавіся ж... скажы, каб мяне выбралі...
Ягоныя вочы гарэлі прагай вылучэння, а можа, і звязанай з ёй прагай актыўнай дзейнасці. Але сяляне другім планіпатэнтам вылучалі старога Лабуду, які, драпаючы сабе лысіну, прасіў, каб яго звольнілі ад гэтых клопатаў, а абцяжарылі імі лепей каго-небудзь з ягоных сыноў. Самы старэйшы Піліп засведчыў сам, што не адмовіцца, хоць і цяжка яму будзе пакідаць гаспадарку і ездзіць у горад, але не адмовіцца.
- Няхай будзе Піліп, - пагадзіліся сяляне.
- Ну, а трэці? - спытаўся старшыня.
- Трэцім няхай ужо будзе Пётра Дзюрдзя...
Пётра выпрастаўся так, як тады, калі выбіралі яго старастам, і з раз'яснелым тварам падзякаваў за пашану. Сцяпан зноў ударыў яго кулаком у бок.
- Скажы, Пятрук, каб мяне чацвёртым выбралі...
Пётра, заклапочана падносячы руку да валасоў, усё ж азваўся:
- Можа б, чацвёртым Сцяпанку выбраць.
- Не трэба чацвёртага, - закрычалі з усіх бакоў, - спадар старшыня сказаў, што трэба трое, больш не трэба...
- То, можа, на маё месца Сцяпана абярыце, - запрапанаваў Піліп Лабуда. - І праўда, - дадаў, - мне цяжка будзе і не хочацца...
- Не хочам Сцяпана! - крыкнулі ўсе. - Нашто ён нам? З іншымі планіпатэнтамі толькі сварыцца будзе... і хто першы, і пра ўсё...
- Яшчэ гадваката паб'е, - азваўся нехта са смехам.
Крывавая чырвань заліла Сцяпану твар, ён улез у самую сярэдзіну грамады і пачаў крычаць. Даказваў, што выбары не былі справядлівымі, бо не прысутнічалі тут усе гаспадары Сухой Даліны, што павінны выбраць яго планіпатэнтам, а калі не, дык ён пойдзе ў суд... Усчалася калатнеча і дайшло б, напэўна, да кулакоў, але старшыня ўстаў з лавы і пачаў крычаць на Сцяпана, не шкадуючы грубай лаянкі і мянушак. Адчуваў ён сябе асабіста абражаным.
- Як гэта незаконныя? - крычаў. - Калі я тут быў, то ўсё па закону! Я тут найвышэйшы і ўсё магу рабіць... Мяне сам цар над вамі паставіў... калі захачу, зраблю ласку, а калі захачу, на катаргу вышлю...
Сцяпан на момант сумеўся, але потым зноў па-заліхвацку запатрабаваў у арандатара гарнец гарэлкі і разам з некалькімі прыязнымі яму людзьмі непадалёк ад старшыні пачаў піць чарку за чаркай.
У гэты час Пётра, расслаблены пітвом, усцешаны гонарам, які на яго выпаў, таксама частаваў старшыню і суседзяў.
- Дзякуй! Спадар старшыня! Дзякую, вашэці грамада! - безупынку паўтараў ён, а потым, спыніўшыся перад Антонам Будракам з чаркаю ў руцэ і прыжмуранымі вачамі, сказаў: - Ты планіпатэнт і я планіпатэнт, ты стараста і я стараста... дык і пацалуемся...
Цалаваліся так гучна, нібы коркі з бутэлек выскоквалі...
Агульная п'янка дасягнула ў гэты час высокай ступені, але вызначалася пэўнай асаблівасцю. Людзей, такіх, як Сымон Дзюрдзя, што напіваліся самі па сабе і без ніякай прычыны, было вельмі мала. Большасць упівалася ўсмерць, але ў кампаніі з прычыны барышоў і аказій, а аказіяй тут было ўсё: прададзены конь, купленая карова, спатканне са знаёмым, замірэнне з пасвараным, памінкі па бацьку, які год таму памёр, намер ажаніць сына альбо выдаць замуж дачку. Вясёлая ці сумная падзея, набытак альбо страта, сяброўства ці сварка, надзея ці расчараванне - усё вяло да пачастунку, які шматразова аддзячваўся тым самым. У хаце панаваў нечуваны гоман галасоў, настроеных на розныя тоны, і рух, які выяўляў розныя ступені і прыроду ап'янення. У адным месцы ішла бойка, якая скончылася выкідваннем за дзверы пераможаных, у іншым прыціскалі да сцяны жыда-арандатара, які крычаў ад страху альбо таксама лаяў сялян, што абражалі яго, у іншым жа месцы два хлопцы, узяўшы рукі ў бокі, падобныя на двух раззлаваных пеўняў, калыхаліся адзін перад другім, манатонным голасам вымаўляючы адны і тыя ж словы. Некалькі жыхароў Сухой Даліны з чаркамі ў руках лезлі цалаваць старшыню, які таксама на добрым падпітку рассеўся на лаве і так ужо насунуў на твар сваю вялікую шапку, што з-пад яе была відаць, бадай, толькі адна ягоная рудая барада. Сяляне, аднак, далезлі да ягоных шчок і, цмокаючы ў іх, паўтаралі:
- Ты ў нас найвышэйшы, ты над намі ўсімі, як бацька...
Сымон, наадварот, пайшоў да яго зараз з раззлаванай мінай.
- Ты мне гаспадарку апісваць не смей! - крычаў. - Бо як апішаш, заб'ю... далібог, заб'ю... хоць ты і старшыня, а такі заб'ю... і будзе табе шабаш!
Пётра Дзюрдзя стаў насупраць Максіма Будрака.
- У цябе дачка, - казаў. - А ў мяне сын... хай будзе пахвалёны Пан Бог Найвышэйшы.
А Будрак у гэты час гаварыў:
- У цябе сын, а ў мяне дачка... Чаму не можа быць волі Божай... будзе... толькі сватоў прысылай...
- Прысылай! - пацвярджальна паўтарыў Пётра і, узносячы ўгору ўказальны палец, зморшчыўшыся, пачаў зноў: - У цябе дачка, у мяне сын... няхай, як той казаў, Божая сіла пераможа чартоўскую сілу...
Тады Клеменс пацягнуў бацьку за рукаў кажуха:
- Едзем дахаты, татку! - запішчаў тонкім з просьбаю галаском.
Ён таксама быў п'яны, але яшчэ пры памяці. Захацелася яму дахаты, каб як найхутчэй аддаць абразок Настцы. Пётра глянуў на сына як бы здзіўленымі вачыма і са злосцю закрычаў:
- А ты хворы быў! Ледзь не памёр! Чартоўская сіла хваробу тую табе зрабіла...
Клеменс плюнуў.
- Каб яна свету не ўбачыла, тая, што мне такой бяды нарабіла! Едзем дахаты, татку!
І за рукаў кажуха цягнуў да дзвярэй бацьку, які, даючы сыну весці сябе, азіраўся на Максіма і крычаў:
- Памятай, Максім! У цябе дачка, у мяне сын... Хай перад нябесным валадарствам згіне чартоўскае валадарства...
У самым парозе бацька і сын наткнуліся на Сымона.
- А ты чаго тут яшчэ лайдачыш! - крыкнуў на сваяка Пётра. - Дахаты табе... а то апошнюю капейку прап'еш...
- Ужо і прапіў... - адразу ж пачаў плясці Сымон, - ужо тое, што за жыта і гарох узяў, да астатняй капейкі прапіў... ужо і шабаш мне і дзеткам маім...
Выходзячы, Пётра і Клеменс выпхнулі сабою Сымона ў сені, а потым на двор, застаўлены яшчэ сялянскімі санямі і коньмі, хоць частка бяседнікаў ужо і раз'ехалася. Тут убачылі Сцяпана, які здымаў з шыі свайго каня торбу і збіраўся ад'язджаць.
- Гэй, дзядзьку! - крыкнуў Клеменс. - Пачакай, разам паедзем...
Сцяпан, п'яны, быў пануры і злосны; ён у адказ вылаяўся праз зубы, а потым крыкнуў Пётру:
- А ўсё ж шэльма ты, я планіпатэнтам буду... чуеш?
- А ты не лайся... бо няма за што... няхай будзе пахвалёны Пан Бог Найвышэйшы на векі вякоў... - адказаў Пётра.
Сымон таксама лез на свае сані, мармычучы:
- Не дала... шэльма... ведзьма грошы не дала... каб яна гэтага свету не бачыла... а зараз табе і дзеткам тваім шабаш!
Трое саней Дзюрдзяў, першыя з якіх займалі Пётра з Клеменсам, адначасова ад'ехалі ад карчмы і, праехаўшы дробным трушком праз мястэчка, апынуліся неўзабаве сярод засланых снегам палёў. Холадна. Мароз невялікі, можа, дзесяць градусаў, не больш, але дзьме моцны вецер і ўздымае з зямлі воблакі снегу. Зверху таксама падае снег, драбнюткі, як пыл, цвёрды і густы. Месяц свеціць, але яго не відаць за цёмнымі хмарамі, што зацягнулі ўсё неба, і хоць ноч і не цёмная, мала што можна ўбачыць праз гэтую снежную імглу, якая падае зверху і падымаецца з зямлі. Вецер закручвае яе ў клубы альбо вялікімі посцілкамі распасцірае ў паветры, а святло месяца з-за белых воблакаў насычае рухомае іхняе нутро белым святлом, якое нічога не асвятляе.
Толькі шэсць вёрст аддзяляе мястэчка ад Сухой Даліны, і амаль уся дарога, якая вядзе туды, абсаджана дрэвамі.
У снежнай імгле гэтыя дрэвы шарэлі, як прывіды, што блукаюць па полі, але Дзюрдзі распазнавалі іх час ад часу і, падсцёбваючы коней, пакідалі за сабой усё большую адлегласць. Ніхто з іх не спаў, Пётра часам набожна ўздыхаў ці штосьці шаптаў, Клеменс колькі разоў пачынаў насвістваць, Сцяпан змрочным голасам падганяў свайго каня, Сымон, амаль лежачы на сваіх санях, зрабіўся надзіва гаваркім і крыклівым. Шум і свіст ветру заглушалі ягоныя словы, ён, аднак, не дбаў пра тое, ці слухае яго хто, лаяўся, камусьці пагражаў, на нешта жаліўся і некага праклінаў. Раптам Клеменс крыкнуў:
- От і Прыгоркі!
Такую назву меў узгорак, парослы дубовым і бярозавым лесам, можа, на паўтары вярсты аддалены ад высокага крыжа, адкуль ужо была кароткая і прамая дарога да Сухой Даліны. Адгэтуль ужо толькі вярсты дзве аддзялялі іх ад вёскі, але тут знікалі прыдарожныя дрэвы і адкрывалася гладкая раўніна з невялікімі пагоркамі каля самага крыжа, якіх у снежнай замеці не было відаць.
Мінулі Прыгоркі і нічога ўжо перад сабой не бачылі. Бель і бель, на небе, зямлі і ў паветры. Снег і снег усюды; ані дрэва, ані верставога слупа, ані якога пагорка. Клеменс павярнуў лейцамі налева. Сані адразу ж зарыліся ў снег.
- Куды ты паехаў? - гукнуў Пётра.
- Добра, татку, так трэба, - адказаў хлопец і весела засвістаў.
Насамрэч, калі б хто ў яго спытаўся, навошта ён павярнуў улева, калі ад Прыгоркаў да Сухой Даліны дарога цягнулася прамая, як струна, ён не змог бы адказаць. Быў упэўнены, што зусім не паварочваў, і пры нагодзе ўрачыста аб гэтым прысягнуў.
Тыя двое зусім не кіравалі сваімі коньмі. Абодва ляжалі на санях: Сцяпан панура маўчаў, нібы слухаючы пошум ветру, Сымон - усё гаварыў і лаяўся. Ехалі. Коні часам тапіліся ў снезе і вылазілі з яго з цяжкасцю, часам на гладзейшай прасторы беглі сабе трушком, часам жа пад палазамі адчуваліся загоны, якія агаліў вецер. Ехалі не дарогай, а полем і не звярталі на гэта ніякай увагі, пакуль зноў не замільгалі перад іхнімі вачыма ўзгоркі і лес Прыгорак.
- А што ж гэта! - усклікнуў Клеменс. - Зноў Прыгоркі?
- Аааа! Як ты едзеш? - здзівіўся Пётра.
Вырваў лейцы з сынавых рук і, хочучы зрабіць цалкам супрацьлеглае таму, што рабіў той, павярнуў каня направа.
- Не туды! - са сваіх саней закрычаў Сцяпан.
- Туды, не бойся, туды, - пракрычаў яму Пётра і ехаў зноў датуль, пакуль ягоны конь не загруз па калені ў нейкім рове.
- Аааа! - здзівіўся селянін. - Такі зноў не туды паехалі!
Без вялікай цяжкасці, ноканнем і лейцамі падганяючы жвавага коніка, ён выбраўся з рову і павярнуў назад. Двое іншых саней павярнулі таксама, але так, што Сымон цяпер апынуўся наперадзе. Ехалі і ехалі, пакуль Сцяпан са сваіх саней не крыкнуў да Пётры:
- Зноў Прыгоркі!
- Цьфу! Згінь, прападзі, нячыстая сіла! - сплюнуў Пётра і закрычаў да Сымона: - Павярні назад!
- Нашто мне назад, калі так добра! - адказаў новы павадыр.
- Можа, і добра! Ці ж я ведаю, - буркнуў Пётра.
Клеменс пачаў дрыжаць і стукаць зубамі.
- Татку, - азваўся, - мне здаецца, што зноў мяне тая хвароба бярэ!
Але гэта была не хвароба. Проста ў яго, непрызвычаенага яшчэ да алкаголю, пачала балець галава ад выпітага, а віхор працінаў кажух і дабіраўся холадам ажно да самых касцей. Пётра плюнуў зноў і пачаў шаптаць:
- Пане нябесны, валадару зямлі, злітуйся над намі грэшнымі!..
- Паварочвай! - крычаў цяпер на Сымона Сцяпан. - Паварочвай, Сымон! Не бачыш, што пад стаў прыехалі?
Ён распазнаў сярод снежнай завеі цені дрэў, што раслі над берагам става. Магутны голас яго прабіўся праз шум ветру і дайшоў да вушэй Пётры, які адразу ж павярнуў каня. За ім павярнулі і двое іншых.
Амаль гадзіна прайшла з таго часу, як, напаўпрытомныя, аслепленыя снежнай замеццю, яны кружыліся так па раўніне, не могучы трапіць на дарогу, якую шмат разоў у розных месцах пераязджалі ўпоперак.
- Чорт туман у вочы пускае! - азваўся Пётра.
- Але, - пацвердзіў Клеменс, які ўсё больш дрыжэў ад холаду.
Сцяпан прабурчаў сам сабе:
- Прыйдзецца чалавеку змерзнуць, як сабаку.
А потым дадаў:
- Калі б са мной так сталася, дык тая нягодная зусім бы ўжо Казюка замучыла...
І ўздыхнуў.
А Сымон на сваіх санях лямантаваў:
- Ой, горкая, горкая доля мая і дзетак маіх!
Тут Клеменс крыху прыўзняўся на санях і ўшчэнт перапалоханым голасам крыкнуў:
- Зноў Прыгоркі!
Пётра прыўзняўся таксама і напружыў зрок.
- А як жа! Прыгоркі, - пацвердзіў. - Чорт водзіць, такі ўжо няйначай... Чорт узяўся сёння за нас, туман у вочы пускае і водзіць...
- Па адным месцы водзіць... - заўважыў Клеменс.
- Але, па адным месцы. Чорт няйначай... злазь з саней...
Вылез з воза і паклікаў сына:
- Будзем дарогу шукаць...
Калі яны вылезлі, Сцяпанавы сані, наехаўшы, сутыкнуліся з іхнімі і палазамі зачапіліся за палазы.
- Хадзем дарогу шукаць!.. - крыкнуў Пётра да Сцяпана і Сымона.
Усе ўчатырох, грузнучы ў снезе, ступілі некалькі крокаў. Раптам Клеменс закрычаў:
- Бачыш, татку, бачыш?
Ён выцягнуў руку ў бок шэрага рухомага ценю, які акурат цяпер паказаўся з-за прыгоркаўскага лесу і досыць блізка павольна сунуўся ў снежнай каламуці.
- У імя Айца і Сына... - перажагнаўся Пётра, - згінь, прападзі, нячыстая сіла...
Сцяпан, як найсмялейшы, ступіў яшчэ некалькі крокаў наперад.
- Чорт ці баба? - прамовіў ён.
- Баба... - пачаў Сымон, - шэльма баба, грошы не дала, ведзьма тая... я ў яе, як у маці прасіў... Ого! Пачакай!
І кінуўся наперад. Праз колькі секунд на ўсю моц сваіх п'яных ног вяртаўся да ўнураных у снег саней. Нагнуўся над сваімі санямі і, сапучы і лаючыся, пачаў выцягваць з іх адну з папярэчын, што, прыкрытыя саломай, былі за сядзенне.
- Яна самая, - бубніў ён, - ведзьма тая... чортава прыяцелька... каваліха праклятая... грошы не дала, а па начы людзей на замярзанне водзіць...
- Яна! Зноў яна! - крыкнуў Пётра і таксама пачаў выцягваць з саней кол. - Няхай чартоўская сіла прападзе перад Божай сілай... Няхай Божая сіла пераможа чартоўскую сілу... Паганая душа яе... сынка мне загубіць хацела, а цяпер зноў замарозіць на полі, не дачакацца ёй...
- Чаго яна да нашай сям'і прычапілася і даймае нас... - крыкнуў Клеменс. - Ці то ўжо мая маладая галава прападаць праз яе павінна?..
Сцяпан не сказаў нічога, але таксама кол з воза выцягнуў...
У белай цемры твараў іх не было відаць, але з гучнага сапення, з панурага бурчання і п'яных выкрыкаў біў усё моцнейшы вулкан лютых жарсцяў: трывогі і прагі помсты. Прайшла хвіліна, і ў снежнай імгле за некалькі крокаў ад пастаўленых саней зацямнела шаматлівая купка людзей, пачуліся страшныя крыкі і енкі, якія, аднак, заглушаў сваім шумам віхор і разам са сваім посвістам панёс на шырокія палі, дзе гула завіруха...
Праз колькі хвілін вялікая хваля ветру, рассунуўшы на момант снежную імглу, адкрыла прамую, як струна, дарогу, што імкнула ў прастор, а на той дарозе - трое саней, на якіх сядзелі чатыры мужчыны. Знішчылі чартоўскую сілу і знайшлі дарогу. Сцебанулі коней, працяжнымі галасамі занокалі на іх і панесліся гладкай дарогай і хутка зніклі ў густой снежнай замеці. А на белай зямлі нерухомай плямай цямнела Пятруся, жонка каваля Міхала. Каламі паламалі ёй грудзі і рэбры, залілі малады твар крывёй і пакінулі на пустым полі, на шырокім полі, беламу снегу на падсцілку, чорным груганам і варонам на спажыву.
Заканчэнне
У судовай зале горача ад таўкатні і святла. Ад доўгага разгляду і позняй начной часіны цяжкая стома поўніць паветра. Урэшце адчыняюцца шчыльна зачыненыя дзверы, каля якіх увесь гэты час стаяла варта. З глухім шумам устае са сваіх месц публіка, абвінавачаныя таксама падымаюцца са сваёй лавы. Доўгім гужам суддзі і прысяжныя выходзяць з залы паседжанняў; адзін з іх ва ўрачыстай паставе гучным голасам зачытвае чатыры пытанні, кожнае з якіх адносіцца да аднаго з абвінавачаных і на якія павінен быць дадзены вельмі кароткі адказ: вінаваты, невінаваты.
Чатыры разы ў глыбокай цішыні ярка асветленай і запоўненай людскім тлумам залы прагучала слова:
- Вінаваты, вінаваты, вінаваты, вінаваты.
Пасля кароткага перапынку іншы голас гучна зачытаў прысуд:
- Пётра, Сцяпан, Сымон і Клеменс Дзюрдзі асуджаюцца на пазбаўленне ўсялякіх людскіх і грамадзянскіх правоў, на дзесяць гадоў цяжкіх работ у капальнях і пажыццёвую ссылку ў Сібір.
Асуджаныя слухалі, слухалі. Голас таго, хто абвяшчаў прысуд, змоўк... Усё скончылася. Па белым, як палатно, твары Пётры адна за другой каціліся слёзы, ціхія, цяжкія, а рукі ягоныя павольна ўздымаліся і крыжаваліся на грудзях.
- Пане нябесны, валадару зямлі, хай будзе воля Твая як у небе, так і на зямлі, - сказаў ён голасна, выразна і заглядзеўся ўгору.
Сцяпан нават не ўздрыгнуў, толькі пакамечаны тысячамі зморшчынак ягоны твар палыхнуў крывавым румянцам, а з чорных вачэй бліснула роспачная і разам з тым грозная маланка.
Сымон застаўся такім, як і быў: з абвіслымі рукамі, раскрытым ротам і мокрым, нерухомым позіркам. Здавалася, ужо ўсё на свеце было яму абыякавым, а можа, нават ён зусім не зразумеў, якая яго будучыня. Але за гэтым п'яніцам узляцелі ўгору дзве дужыя маладыя рукі і дзве далоні, якія яшчэ не мелі часу зацвярдзець і счарнець у працы, канвульсіўным рухам упіліся ў гушчыню светлых, як лён, валасоў. Клеменс схапіў свае валасы ў абедзве жмені і зайшоўся ад гучнага плачу...
Потым яны па адным пачалі пакідаць сваю лаву і павольна, цяжка ступаючы, па чарзе ўваходзілі ў нізкія дзверы, якія адчыняліся перад імі і за якімі відаць быў бакавы калідор, што здаваўся чорным пасля ярка асветленай залы. З патоку святла адзін за другім уступалі яны ў гэтую чорную цемру, за апошнім з іх зніклі і два ўзброеныя жаўнеры, што замыкалі шэсце. Нізкія дзверы зачыніліся павольна, без шуму...
1885
Хам
І
Было яму за сорак. Аб гэтым сведчылі маршчыны, што тонкімі лініямі праразалі яго высокі лоб, які здаваўся яшчэ вышэйшым ад таго, што цёмныя, прыцярушаныя на скронях сівізной валасы ўжо значна парадзелі. Аднак, нягледзячы на гэтыя маршчыны і першую сівізну, выглядаў ён бадзёрым і дужым. Ён быў рыбак і цэлыя дні, а часам і частку ночы праводзіў на рацэ. Сонца, вятры і вільготны подых ракі цёмным і здаровым загарам пакрылі яго прадаўгаваты, худы твар, асветлены крыху нерухомым і паважным позіркам блакітных вачэй. Павага гэта і роздум адчуваліся ў рухах яго высокай, зграбнай і дужай постаці.
Калі было яму гадоў васемнаццаць, бацька ажаніў яго з дзяўчынай з суседняй вёскі, бо ў хаце патрэбна была гаспадыня. З гэтай сваёй лагоднай і працавітай, праўда, дурнаватай і непрыгожай жонкай жыў ён спакойна, але нядоўга, бо праз некалькі гадоў яна памерла, не пакінуўшы яму дзетак. Неўзабаве памёр і яго стары бацька, а калі адзіную сваю сястру, маладзейшую за яго на дванаццаць гадоў, ён выдаў замуж, дык застаўся зусім адзін у сваёй хаце, якая стаяла ў канцы невялікай вёскі ля сасновага бору на высокім беразе Нёмана. Не было ў яго ні валоў, ні коней, ды і зямлі амаль не было, а таму і памочнікаў для сваёй гаспадаркі ён не шукаў. Бацька яго ад даўняга памешчыка, былога гаспадара іх вёскі, атрымаў некалі гэтую хату і ладны кавалак агарода, але сям'я жыла пераважна з ткацтва, якое пэўны час было распаўсюджана ў гэтай вёсцы і прыносіла сялянам сякі-такі прыбытак.
Але сын з ткацкімі кроснамі, з нізкай столлю і цёмнымі сценамі хаты зжыцца ніяк не мог. Яго вабіў неаглядны шлях ракі, яе блакітная цішыня ў пагодлівы час і напеўны шум у час непагадзі, ружовы ўсход сонца пад ёю і фарбы захаду, што адбіваліся ў вадзе. Ён любіў чыстае паветра, хоць бы нават спякотнае або марознае, адкрытае неба, хоць бы нават пахмурнае і сумнае. У дзяцінстве ён стругаў чаўны, рабіў вуды, а калі падрос, стаў рыбаком. Даўней, вяртаючыся з ракі, ён заставаў у хаце бацьку, жонку, сястру, часам суседзяў або кумоў; зрэдку і ў карчму заходзіў, хоць у гарэлцы ніякага смаку не бачыў, а ў танцах і гутарках удзелу амаль не прымаў. Цяпер ужо некалькі гадоў хата яго была зусім пустая. Вярнуўшыся з ракі, ён сам даіў карову, якую агульны вясковы пастух прыганяў з пашы, сам сабе гатаваў вячэру і, самотна пад'еўшы, клаўся спаць, каб заўтра зноў, меншым ці большым чоўнам, плысці насустрач світанку або ўцякаючаму на захад начному змроку. У карчму ніколі цяпер не заглядваў і з людзьмі наогул вадзіўся рэдка, апрача сястры і швагра, у якіх зімой, калі рака замярзала, моўчкі сядзеў пад сцяной. Нельга сказаць, каб ён не любіў людзей, бо не толькі нікому зла не рабіў і сваркі ні з кім не заводзіў, але, наадварот, таму-сяму па гаспадарцы дапамагаў, дробную рыбу прыносіў, а кожнаму, хто да яго звяртаўся, адказваў ветліва і ахвотна. Але ён не шукаў людзей, хутчэй нават унікаў іх, нібы ў доўгіх вандроўках па рацэ прызвычаіўся да маўчання. А калі гаварыў з людзьмі, голас яго гучаў глуха і словы паволі сыходзілі з яго вуснаў, якія ўсміхаліся вельмі рэдка. Аднак і сумным яго назваць было нельга, наадварот, здаваўся ён чалавекам спакойным і ўсім задаволеным. Толькі сур'ёзны позірк і павольныя рухі яго сведчылі аб тым, што чалавек гэты заўсёды заняты сваімі думкамі. Аб чым жа ён думаў? Гэтага ён не расказваў нікому. Аднак ці імчаўся ён з хуткасцю маланкі па люстры спакойнай ракі, ці павольна калыхаўся на яе хвалях паміж двума ўваткнутымі ў дно ракі шастамі, ці заглядаўся на золак, на аблокі, на вясёлку, на навальніцу або сонечны дыск, які апускаўся за лес, ён заўсёды аб нечым думаў. Круг яго думак быў, напэўна, даволі абмежаваны, але, відаць, глыбокі, бо чалавек гэты, здавалася, цалкам патанаў у ім і адчуваў сябе тады найлепш.
У вёсцы яго лічылі дзіваком, але сумленным і спакойным чалавекам. Калі ён замалада аўдавеў, яму раілі ажаніцца нанова, сваталі дзяўчат. Але, зірнуўшы раз-другі на дзяўчыну, якую яму прапаноўвалі, ён адмоўна ківаў галавой і, махнуўшы рукой, хутчэй ішоў на раку. Куме Аўдоцці, якая вельмі любіла яго і была заўзятай сваццяй, на пытанне, чаму ён не хоча жаніцца, ён, паціскаючы плячыма, адказваў:
- Навошта? Неба - мая хата, а рака - жонка. Кожны жыве па-свойму, а калі граху няма, дык усякае жыццё добрае.
І ўсміхаючыся дадаваў:
- Можа, прынесці вам, кума, печкуроў на вячэру?
І ішоў на раку.
Ніякія спакусы ні да кампаній, ні да жаніцьбы схіліць яго не маглі. Не паддаваўся ён ні ўгаворам, ні чужым уплывам, меў, відаць, моцную волю.
Месяцы праз два пасля таго, як яму ў дзень Пятра і Паўла споўнілася сорак два гады, плыў ён неяк раніцай на досвітку ў тое месца, дзе напярэдадні пакінуў шнур пад вадой з прыладай для рыбы. І раптам з берага пачуўся прарэзлівы жаночы крык:
- Езус! Марыя! Ратуйце!
Раніца толькі займалася. Над цёмным борам працягнуўся яркі шлях золку, акаймаваны золатам узыходзячага сонца, ад якога на паверхню вады, усхваляваную ранішнім ветрыкам, падалі пунсовыя водбліскі. Пачуўшы крык, рыбак азірнуўся і спачатку ўбачыў нешта блакітнае, што плыло побач з яго чоўнам, а пасля жанчыну, якая стаяла непадалёк ад берага ў вадзе і працягвала рукі ці то да гэтай рэчы, што сплывала па вадзе, ці то да яго. На фоне зялёнай гары, ля вяршыні якой у засені дрэў стаяла белая прыгожая дача, яе шчуплая і зграбная, напаўраздзетая жаноцкая постаць з жаласна працягнутымі рукамі выглядала ў ружовым святле раніцы як дасканала вытачаная статуэтка. Высока падаткнуты падол спадніцы не закрываў нават яе каленяў, а з-за расшпіленай цёмнай кофты з закасанымі рукавамі відаць былі голыя плечы, шыя і нават крыху грудзей, якім ранішні ўзыход сонца надаваў залацісты колер. Чорныя валасы бязладна развяваліся над яе прыгожай галавой і густымі, кароткімі, крутымі струменямі ападалі па плечы. Нават здалёк было відаць, як блішчаць на смуглявым твары яе чорныя прамяністыя вочы і плывуць з іх слёзы. Заўважыўшы, што рыбак павярнуўся і глядзіць у яе бок, яна закрычала:
- Злітуйцеся, чалавеча, злавіце гэтую шмату і падайце мне! Богам прашу, злавіце... Ратуйце мяне!
Вясёлая ўсмешка, якая так рэдка з'яўлялася пад цёмнымі вусамі, расцягнула вусны рыбака і ўжо не знікала з іх. Магчыма, постаць гэтай кабеты, якая нечакана ажывіла ранішні краявід, спадабалася яму, а можа, рассмяшыў яго вялікі лямант, узняты з-за такой малой рэчы. Тое, што плыло па рацэ, было малой дзіцячай сукенкай, яна, нібы блакітная птушка, калыхалася па паверхні вады, а кароткія рукавы яе трапяталі пад ветрам, нібы крылы. Рыбак толькі пару разоў мацней ударыў вяслом па вадзе, працягнуў руку і лёгка схапіў сукенку. Цела яго, натрэніраванае грэбляй, загартаванае жыццём на паветры, захавала юначую зграбнасць і гнуткасць. Здалёк жа, у сваёй шэрай кароткай світцы, высокіх ботах і шыракаполым капелюшы, ён выглядаў зусім маладым.
Усё з тою самай прыязна-жартаўлівай усмешкай ён падплыў да жанчыны, якая стаяла ў вадзе, і падаў ёй мокрую блакітную шматку. А яна, апусціўшы рукі, ужо гучна смяялася, бліскаючы белымі зубамі і ўтаропіўшыся ў яго чорнымі палаючымі вачыма. Толькі цяпер ён заўважыў, што ў празрыстай вадзе ля яе голых, пазалочаных сонцам ног ляжаў стос мокрых адзежын. Ён глядзеў на жанчыну і дзівіўся, як гэта яна магла так хутка перайсці ад плачу і ляманту да вясёлага залівістага смеху? Пры гэтым яна чамусьці брала і не брала з яго рукі сваю блакітную шматку, то нібыта не магла да яе дацягнуцца, то нібыта выпадкова выпускала яе са сваіх тонкіх загарэлых пальцаў. Яна неадрыўна глядзела на яго, а пасля раптам зазірнула яму ў самыя вочы. Сустрэўшыся з яе позіркам, рыбак сарамліва адвёў вочы. Дзіўная гэта была рэч: дзяўчына гарэзліва, з вясёлай і дзёрзкай цікаўнасцю глядзела на мужчыну, а той сарамліва адводзіў ад яе позірк. Аднак усмешка не знікала з яго вуснаў. Пазіраючы не на дзяўчыну, а на хвалі, якія ўсё больш набіралі блакіту, ён прамовіў:
- Ну, бярыце ўжо сваю шмату, мне трэба плыць. І чаго было так лямантаваць? Можна было падумаць, што з вамі здарылася Бог ведае якое няшчасце ці хто, барані божа, утапіўся.
- Ого! Чаму лямантавала! - усклікнула яна і злосна і гарэзліва адначасова. - Была б я бедная, калі б гэта шматка, барані Божа, загінула. Ужо тры дні гаспадыня не дае мне спакою з мыццём дзіцячых рэчаў. Учора ўвечары я іх памыла, а сёння ранічкай устала, каб выпаласкаць іх у рацэ. Аж тут раптам адна з іх узяла і паплыла.
Седзячы на вузкай лаве ў чаўне, ён слухаў яе хуткую, жывую гаворку, у якой словам, здавалася, было цесна і яны абганялі адно аднаго. Рыбак не глядзеў на дзяўчыну, але слухаў з цікавасцю яе высокі і крыху рэзкі голас.
- А хто вы такая?
- Я?
Яна паказала рукой на гару, дзе бялела дача.
- Я служу пакаёўкай у тых паноў, якія прыехалі сюды на лета... Узялі мяне зімой і да канца лета пабуду яшчэ ў іх... А ўвосень, як вернемся ў горад, пайду ад іх... Даўжэй як да восені не застануся...
- Чаму ж гэта? Хіба крыўдзяць ці лаяць цябе? - з усмешкай запытаў рыбак.
Яна выпрасталася, пачырванела, і вочы яе загарэліся.
- Ого! Хай бы толькі паспрабавалі! На лаянку ёсць адлаянка! Я сябе ў крыўду не дам! Я дзяўчына з добрай сям'і. Бацька мой у канцылярыі служыў. Хай толькі мяне хто-небудзь абразіць злым словам, дык я яму так адкажу, што дзесяць год будзе помніць! А пасля хай мяне судзяць... Была я і ў судах! Не спалохаюся!
Ён паглядзеў на яе са здзіўленнем, амаль з жахам, але зноў адвёў позірк, бо гарачы румянец твару дзяўчыны і бляск яе чорных вачэй нібы апёк яго жарам.
- Дык чаму ж тады вы збіраецеся ад іх ісці? - запытаў ён.
- Чаму? Ды проста так! Я нідзе доўга жыць не магу. Хай сабе будуць самыя найлепшыя гаспадары, а на адным месцы я заўсёды знуджуся і - бывайце! Шукайце тады ветру ў полі. Гэткі ўжо ў мяне характар. Аднак і я хачу ведаць, хто вы?
- Хто я такі? Цікава? Ды я чарвяк...
Ён задумліва ўсміхнуўся, а яна звонка зарагатала.
- Няма чаго смяяцца, - сказаў ён павольна. - Паміж чалавекам і чарвяком розніца малая. Чарвяка есць рыба, а чалавека зямля. Ці пан ты, ці мужык, ці кароль, ці парабак - кожнага зямля праглыне, як рыба чарвяка. Вось так!
Яна слухала яго з цікавасцю. А калі скончыў - заўважыла:
- Разумна гаворыце, але сумна. Што там думаць аб смерці, калі жыць часам так добра?!. Не заўсёды, але бывае... Ой, і добра! А чым жа вы займаецеся?
- Я рыбак.
- А дзе жывеце?
Ён назваў вёску, у якой жыў.
- Селянін? - вагаючыся, запытала яна.
Ён кіўнуў галавой.
- Вось дзіва! Колькі жыву на свеце, ніколі яшчэ так доўга не размаўляла з ніводным селянінам! А чаму ж вы гаворыце не па-мужыцку?
- А чаму ж мне не гаварыць таксама, як вы... калі я ўмею?
- Цікава, селянін, а такі ветлівы, разумны! А ведаеце, зблізку вы выглядаеце значна старэйшым, чым здалёк. Калі былі на сярэдзіне ракі, я думала, што гэта нейкі малады хлапец плыве, а цяпер бачу, што вам, мабыць, гадоў сорак будзе!
Яна дзівілася, рагатала, размахвала рукамі, то адной, то другой нагой боўтала ў вадзе, выкідаючы маленькія фантаны пырскаў, і ўсё мільгала перад ім залацістасцю свайго цела, чарнатой валасоў, бляскам вачэй, беллю зубоў.
- Але нічога, - дадала. - Хоць маеце сорак гадоў, а мужчына хоць куды!.. Прыгожы...
Гаварыла яна ўсё гэтак жа гучна, ані не бянтэжылася і не апускала вачэй. Яна нават ухапілася цёмнай гібкай рукой за нос чаўна і нібы хацела наблізіцца да яго, абы даўжэй затрымаць пры сабе. Ён таксама перастаў ужо сарамліва адводзіць ад яе вочы і глядзеў, не хаваючы захаплення. Яна зблізку выглядала таксама не такой ужо і маладой: твар яе з прыгожа акрэсленымі дробнымі рысамі ўжо трохі прывяў, колер яго быў нездаровы, вялікія вочы глыбока запалі пад ілбом, над якім ніткі чорных валасоў крыжаваліся з некалькімі тонкімі, як валаскі, рыскамі маршчын. Мела, напэўна, гады трыццаць два, і, відаць, жыццё яе не было асыпана ружамі. Але, нягледзячы на гэта, была яна вельмі жвавая, імклівая, нагадвала сабой яркі прамень, і ў вачах яе, у рухах, усмешках і нават нездаровым колеры твару было нешта такое, што вабіла, цягнула да сябе. Асабліва здзіўляла ў ёй спалучэнне рыс на першы погляд вельмі супярэчлівых: нервовай напружанай сілы і хваравітай кволасці, нястрыманага вясёлага свавольства і нейкага глыбокага цярпення. Калі яна сціскала раптам свае малыя вусны і позірк яе рабіўся пануры, здавалася, што яе мучыць нейкі спазм болю ці злосці.
- І не сумна вам увесь час плаваць і лавіць рыбу? - запытала яна, абапіраючыся рукой аб нос чаўна.
- Чаму ж гэта сумна? Мне вельмі добра, - запярэчыў ён з усмешкай.
- Вазьміце калі-небудзь мяне на раку. Хоць на гадзінку-дзве! Мне ніколі не даводзілася так доўга плыць у лодцы... Каб вы ведалі, як мне тут сумна... Сумна!..
- А чаму сумна? Работы, мабыць, хапае?
- Работы хапае! У паноў нас толькі дзве - я ды кухарка, больш няма нікога: ні фурмана, ні лёкая не трымаюць. Пан стары, увесь час чытае кніжкі, а пані ад злосці, што пан стары, да ўсяго чапляецца, усё ёй нядобра, усё не так: то вельмі хутка, то вельмі марудна, то вельмі холадна, то вельмі горача... Дзяцей ажно трое, а гэткія невыносныя, барані Божа! Гасцей амаль ніколі не бывае. Цалюткі дзень круцішся, як тая вавёрка ў коле, а добрага слова ніколі не пачуеш, людскога аблічча не ўгледзіш. Каб гэтую вёску д'яблы ўзялі! У горадзе куды лепш!
Ён слухаў уважліва, пасля паважна і павольна адказаў:
- Вёску няма чаго праклінаць! Добраму чалавеку скрозь добра, а дрэннаму - дрэнна!..
Яе твар загарэўся ўласцівым ёй крывавым, хутка знікаючым румянцам.
- Выходзіць, я дрэнная?
Аж затрэслася ўся і, плюнуўшы ў ваду, сказала да сябе:
- Вось хам!
Ён не пачуў, а можа словы гэтыя яго зусім не абразілі, бо спакойна махнуў рукой:
- Адкуль жа мне ведаць, ці вы дрэнная, ці добрая? Я проста так сказаў... А калі мне па вас прыехаць?
У сціснутых вуснах яе і панурым позірку рыбак заўважыў той самы спазм болю ці злосці, які надаваў яе абліччу выраз глыбокай пакуты, і яму стала шкада яе. Апрача павагі і задуменнасці ў ясных яго вачах свяцілася часамі і глыбокае спачуванне да людзей.
- На свеце ўсе грызуць адзін аднаго, не дзіўна, што і вас нейкае ліха грызе... Хіба я ведаю якое? Калі хочаце, паважу вас крыху для весялосці па рацэ. Чаму не? Чаўна майго ад гэтага не ўбудзе! Дык калі па вас прыплыць?
- У нядзелю! Калі ласка, у нядзелю прыплывіце!.. Гаспадары мае з дзецьмі ў горад паедуць, а я адна дома буду, толькі з кухаркай... Ой які ж вы добры чалавек!.. Хай Бог вам заплоціць! Вось пагуляю! Не спадзявалася, што ў гэтай пустэчы такога мілага чалавека сустрэну.
Яе пахвальба, відаць, цешыла яго, а можа што іншае радавала, - толькі ўсміхаўся ён усё шырэй, нібы яе шумная весялосць, якая так хутка прыйшла пасля смутку і злосці, перарадзілі яго.
- У нядзелю прыплывіце... Сёння што? Серада! Ой, яшчэ чатыры дні. Ну, што ж рабіць? На што-небудзь добрае і чакаць добра. Вось пагуляем па Нёмане! А цяпер бывайце здаровы, да пабачэння, бо ногі мае ўжо зусім задубелі!
- Вада цёплая, не выдумляйце! - пажартаваў ён.
- О, не! Ногі мае закалелі, і дадому бегчы трэба, самавар ставіць, бо як прачнуцца, а на стале самавара не будзе, пачнуць крактаць, як тыя сарокі. Да пабачэння! Дзякую!
Ступні яе, як рыбы, плюхнуліся ў вадзе, у два скокі яна апынулася на пясчаным беразе і, нахіліўшыся, пачала збіраць мокрую бялізну. А ён, злёгку заграбаючы вяслом, павольна адплываў. Ён адплыў ужо даволі далёка ад берага, калі пачуў раптам за сабой вокліч:
- Пачакайце! Гэй, пачакайце!
Ён азірнуўся і спыніў човен, які загойдаўся на хвалі. Уся ў ззянні сонца, дыск якога ўжо высока яснеў над гарызонтам, стаяла яна, яшчэ больш раскалмачаная, са стосам мокрай бялізны, і крычала:
- А як ваша імя? Як завуць вас?
- Павел Кабыцкі! - адгукнуўся.
- А я Францішка Хамцуўна! - усклікнула яна і пабегла па роснай траве на гару. На сярэдзіне гары спынілася, кінула позірк на далёкі човен, і з яе бледных прывялых вуснаў бліснулі белыя зубы.
- Прыгожы хам! Хоць не такі ўжо малады, але прыгожы і нейкі мілы... мілы...
Апусціўшы галаву, яна задумалася, перабіраючы пальцамі мокрую бялізну.
У нядзелю Франка ні на хвіліну не адыходзіла ад акна кухні, з якога быў відаць Нёман. За гэтыя чатыры дні яна яшчэ больш схуднела і павекі яе пацямнелі. У прыгожых прунэлевых чаравіках, у накрухмаленай паркалёвай сукенцы і жоўтай шаўковай хусцінцы на гладка прычэсаных, але, таксама як і тады, распушчаных нядоўгіх валасах, яна сядзела нерухома ля акна, глядзела на раку, моцна сцяўшы вусны. На дачы было пуста і ціха. Старая кухарка, тупаючы па кухні, дарэмна спрабавала ўцягнуць сяброўку ў гутарку, а таму, з'еўшы абед, хусцінкай закрыла твар, каб не перашкаджалі ёй мухі, і заснула.
Франка не ела нічога. Раніцай яна выпіла шклянку чаю, а за абедам некалькі разоў паднесла лыжку да рота, пасля кінула яе на талерку ды зноў села ля акна. Відаць было, што ежа ёй сёння не лезла ў горла. З кожнай хвілінай яе ўсё больш агортвала нецярплівасць. Часамі на яе панурым абліччы бліскалі ў пагардлівай усмешцы белыя зубы.
- Можа, і зусім не прыедзе! Дурань! Хам!
Раптам яна ўскочыла з лаўкі і, усклікнуўшы: «Едзе! Далібог, едзе!», - як звар'яцелая кінулася з дома. Птушкай зляцела яна з зялёнай гары ўніз на пясчаны бераг Немана і, пачырванеўшы, замахала рукамі насустрач чаўну:
- Добры вечар! Добры вечар! А чаму так позна? Я ўжо думала, што вы ашукаеце, не стрымаеце свайго слова, не прыедзеце! Хіба гэта прыгожа, каб я вас так доўга чакала? Чаму так позна?
Відаць было, што за чалавекам, які ёй спадабаўся, за новымі ўражаннямі і забавамі жанчына гэта гатова была паляцець хоць на край свету, што адсутнасць іх магла давесці яе да вар'яцтва.
Паплылі. Спачатку Франка вельмі баялася вады, з якой ніяк яшчэ не звыклася. За кожным пакалыхваннем чаўна яна вішчала і хапала Паўла за рукі і світку. Гэта яго вельмі смяшыла. Ён ніколі не думаў, што нехта можа так баяцца вады. Пры гэтым Франка выгіналася ўсім сваім целам і ўзмахвала рукамі, нагадваючы то спалоханую кошку, то дзіця.
Павел, каб яе супакоіць, засмяяўся так гучна і сардэчна, як смяяўся, мабыць, усяго некалькі разоў у жыцці. Нарэшце Франка і сама пераканалася ў тым, што човен толькі калышацца, але і не думае абярнуцца, і, супакоіўшыся, пачала сваволіць. Вада была ціхая, блакітная, злёгку пазалочаная сонцам, якое хілілася да захаду, пакрытая мноствам дробных маршчын, што плылі адна за адной, аднастайна, без шэлесту, рассыпаючы кроплі-перлы, успыхваючы часам дробнымі агеньчыкамі. Нахіліўшыся, Франка лавіла сваёй малой загарэлай далонню гэтыя перлы і агеньчыкі, а пасля з цікаўнасцю і асалодай прыглядалася да струменяў расплаўленага крышталю, які сцякаў з яе пальцаў.
- Ой, каб нанізаць іх ды зрабіць пацеркі на шыю і завушніцы! - усклікнула Франка. - Кажуць, што з крышталю яны вельмі дарагія. А мне яны так падабаліся, так падабаліся, што вытрымаць не магла. Бывала, як толькі гаспадыня выходзіла з дому, а мяне куды-небудзь запрашалі, заўсёды іх надзявала...
- Гэта нядобра, - заўважыў Павел.
- Вось яшчэ! Я ж не ўкрала іх... Як прыйду дадому, адразу здыму, пакладу на месца, і ніхто не заўважыць, што брала...
- Чужога нельга чапаць, бог гэта забараняе. Я бы саромеўся чужую рэч узяць.
Франка гарэзліва зірнула на яго, набрала поўныя прыгаршчы вады, лінула яму ў твар і засмяялася.
- Ой, ой які строгі!
Павел ніяк не мог у прысутнасці гэтай дзяўчыны захаваць сваю звычайную паважнасць і сур'ёзнасць. Абціраючы рукавом світкі твар, ён засмяяўся зноў:
- Дзіця, дый годзе! Ой, каб вас! Мяне аж дзіва бярэ, што такія, як вы, бываюць на свеце.
Франка ў гэтую хвіліну загледзелася на шырокія, нібы разложаныя на вадзе лісці, над якімі калыхаліся белыя і жоўтыя гарлачыкі і кружылася нязлічонае мноства малых ластавак, якія адбіваліся ў вадзе.
- Ой, колькі іх тут, гэтых птушачак!
Франка нахілілася да вады, сарвала жоўтую кветку і прымацавала да сукенкі.
- Пахне! - заўважыла яна радасна і раптам, паказаўшы пальцам на раку, усклікнула:
- Ай, што там?
Быў гэта, напэўна, вялікі шчупак, а можа і сом, які на момант выскачыў з вады і адразу схаваўся пад ёю, пакідаючы на паверхні шырокія кругі.
- Ага! Ты тут? - усміхнуўся Павел, пазіраючы на кругі - Хутка скончыцца тваё панаванне. Заўтра злаўлю цябе!
Пасля ён паказаў Францы скрыню, напалову апушчаную ў ваду, у якой захоўваў дробную рыбу для прынады. У сценках скрыні былі зроблены дзіркі, праз якія наплывала вада. Другая скрыня, значна большая, для захоўвання ўловаў, прызначаных на продаж, была непадалёк ад яго хаты. Франка з цікавасцю пачала распытваць Паўла, дзе ён прадае сваю рыбу і які з яе мае заробак, а калі Павел ахвотна, са сваім звычайным спакоем расказаў ёй усё, аб чым яна хацела ведаць, яна сцяла вусны і панура пакруціла галавой.
- Добра вам жывецца, - уздыхнула яна. - Хату ўласную маеце і заробак неблагі... можаце жыць, як той пан!.. Гэта зусім не тое, што ўсё жыццё па чужых кутах ацірацца, зносіць капрызы і злосць гаспадароў... Бывае, вядома, што часам і павесялішся, і парадуешся, але гэта ўсё роўна не жыццё... Хай бы яго д'яблы ўзялі, гэткае жыццё.
- Валачашчае жыццё, паганае! - пазіраючы на Франку і спачувальна ківаючы галавой, прамовіў Павел.
Яму зрабілася шкада Франку.
- Можа, хочаце выйсці на бераг і пахадзіць па гэтым востраве? - запытаў ён.
Франка радасна ўсклікнула:
- Ой, добра, добра! Плывіце да таго вострава. Які прыгожы востраў, як цудоўна тут пахне! Што гэта так пахне? Нават галава кружыцца...
Пасярэдзіне шырокай ракі, паміж высокай гліністай сцяной з аднаго боку і цёмным борам - з другога, на пазалочаным блакіце вады ляжаў авальны пясчаны востраў, зарослы дзіваннай і белымі гваздзікамі. Вялізныя кветкі дзіванны на цвёрдых сцяблах, пакрытых калматымі лісцямі, высока ўзнімалі свае жоўтыя кветкі, а ўнізе пад імі расло такое мноства гваздзікоў, што здалёк здавалася, нібы востраў пакрыты снегам. Далёка па рацэ разліваўся салодкі, моцны лясны водар, да якога дамешваўся пах зёлак і траў, якія фіялетава-ружовым дываном слаліся ля падножжа процілеглага бору.
Франка, як ашалелая, як п'яная, бегала па востраве, зрывала гваздзікі, нюхала іх, уторквала ў валасы, з якіх даўно ссунулася на шыю жоўтая хусцінка, са звонкім смехам поўнымі жменямі кідала кветкі на Паўла. А ён, нахіліўшыся, паволі збіраў і старанна складаў іх у букет. Неаднойчы з гэтага вострава прыносіў ён такія белыя букеты і стаўляў у малым гладышку на акне сваёй хаты ці аддаваў сястры, якая прыбірала імі святыя абразы. Нацешыўшыся гваздзікамі, Франка знікла ў гушчары дзіванны. У адным месцы расло яе столькі, што Франкі зусім не было відаць, толькі мільгала сярод зялёна-жоўтага зарасніку яе светлая сукенка.
Павел перастаў ірваць гваздзікі, задумаўся аб нечым. Франка, нібы птушка, шалясцела ў гушчары, час ад часу высоўвала адтуль галаву, і пранізлівы голас яе звінеў не сціхаючы.
- Але ж і трава! Вышэй за чалавека. І што гэта за трава?
- Мядзведжае вуха*, - сказаў Павел.
* Мядзведжае вуха - народная назва дзіванны.
Паволі на яго загарэлым твары з'явіўся румянец, нібы водбліск крывавага воблака, якое засталося на небе пасля таго, як сонца апусцілася за лес.
Франка, падкраўшыся да Паўла, раптам выбегла з гушчару дзіванны, якая закалыхалася ў паветры сваімі жоўтымі кветкамі. З расчырванелым тварам яна спынілася ля высокага сцябла дзіванны, узяла ў рукі шырокі ліст і сказала:
- Зусім як вуха малога звярка! Праўда? Такі калматы, мяккі, як аксаміт. У адной маёй пані быў сабачка, які меў такія самыя мяккія, аксамітныя вушкі!
Яна любавалася мяккай, пушыстай паверхняй ліста, пяшчотна гладзіла яго далонню, нібы ён і сапраўды быў нейкім мілым звярком. Раптам яна падскочыла да Паўла, закінула яму на плечы рукі, узняла на яго свае запалыя вільготныя вочы, якія ў змроку ззялі мягчэй, нібы прыгаслі.
- Як тут добра, прыгожа, весела, - усклікнула Франка. - Які ж вы добры чалавек, што беднай і незнаёмай дзяўчыне зрабілі столькі прыемнага. Я заўсёды вельмі ўдзячна таму, хто зробіць мне што-небудзь добрае. Такі ўжо ў мяне характар.
І раптам з гэтым павольным і паважным чалавекам сталася нешта дзіўнае. Чырвань заліла яму не толькі шчокі, але і лоб, блакітныя і заўсёды спакойныя вочы пацямнелі, успыхнулі нейкім панурым бляскам. Ён абхапіў дужай рукой тонкі стан Франкі, прыціснуў да сябе, схіліўся над ёю і наблізіў свае вусны да вуснаў дзяўчыны, але яна спрытна выслізнула з яго абдымкаў і, адскочыўшы, зноў спынілася каля дзіванны. Прыкрыўшы далонню вочы, яна са смехам усклікнула:
- Бач, які! Здаецца, добры, ветлівы, а такі самы, як усе. У чаўне павазіў і адразу платы хоча!
Словы гэтыя, відаць, балюча ўкалолі Паўла, бо ён адразу апамятаўся, пацёр рукой скроні і прашаптаў:
- Вось табе на! Яшчэ што прыдумала!
Узяўшы яе за руку, Павел збянтэжана сказаў:
- Глупства! Хіба я думаў што благое? Барані Божа, каб я вас з такой грэшнай думкай на раку павёз. Вось так, найшло на мяне нешта. Не гневайцеся і не бойцеся. Сядайце і адпачывайце, а я тым часам човен сюды прыганю і дадому вас давязу.
Франка села на гваздзікі і абедзвюма рукамі з усёй сілы ўхапілася за крысо яго світкі.
- Я не хачу дадому! - усклікнула яна. - Які гэта дом? Пекла, а не дом! Не адыходзьце ад мяне! Калі ласка, не адыходзьце! Я бы з вамі ні на хвілінку не разлучалася! Я бы за вамі ў ваду скочыла. Сядзьце каля мяне! Сядзьце!
Ад здзіўлення і збянтэжанасці Павел нават рот разявіў, аднак, крануты яе словамі, сеў побач з ёю.
- Бліжэй, - папрасіла яна, - бліжэй сядзьце, вось так.
Франка цягнула да сябе Паўла датуль, пакуль плячо яго не дакранулася да яе пляча. Пасля яна прыціхла і пачала глядзець на раку, якая каціла паўз пясчаны бераг ля самых іх ног свае шэрыя, нібы сталёвыя, хвалі. Надыходзіў змрок, неба пабляднела, і толькі светлыя аблокі, што плылі ў вышыні, паблісквалі срэбрам у шэрай яе глыбіні.
- А вада ўсё плыве... плыве... плыве, - прашаптала летуценна Франка.
- Скажыце мне... - задуменна пачаў Павел і раптам змоўк, перабіраючы пальцамі гваздзікі.
- Што сказаць? - запытала Франка.
- Скажыце мне, хто вы такая, як жылі. Ну, што вы пра тую плату...
Ён вырваў раптам з пяску цэлую жменю кветак і з нечаканай для яго імклівасцю зашаптаў:
- Ой, каб цябе! Язык у горле калом устаў! Сорам, дый годзе!
Франка выпрасталася і жыва загаварыла:
- Калі хочаце, я ўсё вам пра сябе раскажу: хто я і якая. Калі добры чалавек просіць, чаму ж не расказаць? Чаго-чаго, а роду свайго мне саромецца няма чаго. У дзядулі майго былі два ўласныя дамы, бацька служыў у канцылярыі, яшчэ маю заможнага стрыечнага брата. Ён адвакат у адным вялікім горадзе. Ключкевіч прозвішча яго. Жонку таксама з заможнага дому ўзяў і жыве як пан. Вось з якога я роду! З-пад сарочынага хваста не выскачыла! А што служыць пайшла, дык такая ўжо няшчасная мая доля... Бацькоў мне Бог даў шэльмаў.
- Пра бацькоў грэх так казаць! - спалохана спыніў яе Павел.
- Вось яшчэ! - злосна кінула Франка. - У вас усё грэх. А ў мяне што праўда, тое праўда. Я ніколі не хлусіла. Вось паслухайце ды скажыце, праўда гэта ці не.
Яна села выгадней на сваім квяцістым сядзенні, выцягнула ногі так, што ступні яе ў прунэлевых чаравіках павіслі над самай вадой. Гаворка яе была жывая, перамяжоўвалася то смехам, то ўздыхамі і плыла няспынна, як гэта вада.
Дзед яе, ангродскі мешчанін, меў два ўласныя дамы - напэўна, маленькія, бо назвала вуліцу, на якой стаяць толькі драўляныя халупы, - і яшчэ пры жыцці аддаў сына служыць у канцылярыю. У гэтай канцылярыі бацька Франкі, відаць, займаў самую сціплую пасаду і атрымліваў маленькую зарплату. Ён часта хадзіў у дзіравых чаравіках, бо ў дадатак да ўсяго быў яшчэ п'яніца. Піць пачаў яшчэ ў маладосці, трапіў, відаць, у дрэнную кампанію, а з часам і зусім распіўся. Маці, паводле слоў Франкі, была з добрага роду Ключкевічаў, нават на фартэпіяна ўмела граць. Калі мела яшчэ фартэпіяна, дык як пачне, бывала, граць польку ці мазурку, дык на суседніх вуліцах было чутно. Прыгожая была, любіла добра апранацца і мела шмат кавалераў. У доме іх бывала вельмі весела! Калі бацькі не было, да маці прыходзілі госці, гралі, спявалі, танцавалі. Але вяртаўся бацька і, п'яны або нават цвярозы, разганяў гасцей, а маці лаяў і біў. Спачатку толькі лаяў, а пасля і біў. Францы было якіх шэсць гадоў, калі яна ўпершыню ўбачыла, як маці цалавалася з кавалерам, і восем, калі маці ўцякла ад мужа да сваякоў. Тады Франка і два старэйшыя браты пачалі жыць, як тыя вераб'і, якія задавольваюцца толькі тым, што дзе-небудзь знойдуць зерне-другое, а саграюцца, калі пад страху якую пашанцуе зашыцца. Шкадавалі іх людзі, то той, то другі накорміць, на нейкі час дасць прытулак. Хлопцам было лепш. Адзін з іх падрос і ў войска пайшоў, а другі стаў мулярам, хоць мулярства, вядома, не адпавядала яго паходжанню, але што рабіць? Беднасць. Нядоўга і пажыў ён. Бледны быў, худы, як чарвяк. Аднойчы, відаць, закруцілася ў яго галава на рыштаванні, упаў ён на брук, скалечыўся, і хоць спачатку яго быццам вылечылі, а неўзабаве ўсе ж памёр.
Пра старэйшага, салдата, даўно ніякіх чутак ужо не было. Хлопцы як хлопцы, ім лепш на свеце, але яна сапраўднае пекла пазнала і з бацькам, і з тымі дурнямі, якія ёй, дванаццацігадовай дзяўчынцы, давалі пірожныя, арэхі, каб дазваляла сябе цалаваць. Казалі, што яна прыгожая, і гэта ёй падабалася, але самі яны не падабаліся ёй. Яна вельмі баялася іх, не хацела ні тых пірожных, ні арэхаў, хавалася ад іх. Аднак хавацца было цяжка, бо яна часта выходзіла на вуліцу, то з дзецьмі гуляла, то да добрых людзей хадзіла за кавалкам хлеба або за паленцам дроў. Дамы бацька даўно ўжо прадаў і разам з маці грошы прагуляў. А маці праз некалькі гадоў зноў да мужа вярнулася, бо дзядзька Ключкевіч тады памёр, а дзеці яго параз'язджаліся па свеце. Адзін сын яго ў вялікім горадзе жыве, адвакат і багаты, такі багаты! Дык вось, маці да мужа вярнулася. Але бацька тады ўжо ў канцылярыі не служыў, спіўся да рэшты, звар'яцеў, паўгода ў шпіталі прабыў і памёр. Маці яшчэ гады тры пажыла. Рукадзеллем займалася, бялізну шыла, з гэтага і жылі. Аб кавалерах тады ўжо і не думала, па цэлых начах кашляла і плакала, Франку пры сабе трымала, чытаць і шыць вучыла, а перад самай смерцю знайшла для яе месца пакаёўкі ў адной пані і, прывёўшы яе туды, на каленях прасіла, каб тая ўзяла сірату пад сваю апеку.
- Няшчасная! - заўважыў Павел.
- Ага! - з зацятай нянавісцю ўсхліпнула Франка. - А грошы тыя, што за дамы ўзялі, разам з бацькам прагуляла, нас жа дзяцей, як тых шчанят, кінула ды да сваякоў уцякла! Што з таго, што яна пазней, перад смерцю, дрыжала нада мной, як курыца над кураняткам? Я ёй ніколі не дарую таго, што яна раней на пагібель маю рабіла! Што з таго, што яна апамяталася толькі тады, калі ад яе скура ды косці засталіся і ніхто глянуць на яе не хацеў? Ды і тады, хай бы толькі нехта пальцам ёй кіўнуў, пабегла б зноў і на мяне забылася. Ого, як бы яшчэ пабегла! Я яе ведала! Толькі таму, што бог і людзі яе пакінулі, яна за мяне ўхапілася... А раней што было? Каб гэткіх матак свет не ведаў!
- Гэта праўда! Каб гэткіх матак свет не ведаў! - горача падтрымаў Павел.
Першая яе гаспадыня была добрая, абыходзілася з ёю лагодна, навучыла яе вязаць, мыць карункі, але гаспадар пачаў да Франкі заляцацца, і, хоць спачатку яна, баючыся і саромеючыся, выкруцілася ад яго, урэшце аднак ён свайго дамогся. Падабаўся ёй вельмі. Быў гэта першы мужчына, у якога яна шалёна закахалася, першы яе палюбоўнік, бо тыя, ранейшыя, пірожныя і арэхі давалі ёй толькі за пацалункі. А калі пані, даведаўшыся пра ўсё, адправіла яе з дому, ён даў ёй пяцьдзесят рублёў, якія яна за месяц пражыла, бо, плачучы па ім, нічога не рабіла, а, каб пацешыць сябе, праводзіла час у вясёлых кампаніях. Пасля знайшла месца ў іншым доме - і пайшло! Нельга і пералічыць усіх тых месцаў, якія дагэтуль змяніла.
Найдаўжэй толькі год служыла яна на адным месцы, ды і то ўсяго два разы. Звычайна ж пасля першай заўвагі гаспадыні кідала месца. І калі работы было шмат, а часу для гулянак мала, яна таксама кідала службу. І калі надакучыць глядзець штодзень на адны і тыя ж абліччы, таксама ішла. Праўда, не раз і самі гаспадары адпраўлялі яе з дому. І адпраўлялі толькі за дзве рэчы: за кавалераў і за злосць. У некаторых гаспадароў з гэтым вельмі строга: не любяць, каб пакаёўка з кім-небудзь гуляла, і як толькі што заўважаць, адразу выганяюць з дому. Ну, а іншым не даспадобы быў яе гарачы характар, бо яна ж абразіць сябе не дазволіць, на адно слова адкажа дзесяццю, а часамі так агрызнецца, што паны ад здзіўлення ды сораму язык праглынуць. Былі выпадкі, калі яна за грубіянства і перад судом стаяла. Першы раз вельмі баялася суда, а другі раз была там, як у сябе дома. І хоць штраф давялося заплаціць, але гаспадароў гэтых яна так на судзе размалявала, што, мабыць, да самай смерці помніць будуць...
Аднаго разу было горш: тры дні пад арыштам прасядзела без усякай прычыны. У адной яе гаспадыні знік каштоўны пярсцёнак, і яна, не пашукаўшы яго як след, накінулася на Франку: «Гэта ты ўкрала! Ты!» Колькі ні клялася тады Франка, колькі ні плакала - нічога не дапамагло. Выклікалі паліцыю, арыштавалі. І што ж? Пярсцёнак знайшоўся, гаспадыня сама закінула яго за камод. Ой, колькі Франка тады наплакалася! Пасля гэтая пані за дарэмнае абвінавачванне грошы ёй давала, але Франка з яе рук выхапіла паперку, падзёрла на шматочкі, нагамі растаптала і, вылаяўшы пані, пайшла. Ніколі ніхто не пакрыўдзіў яе так, як гэтая пані. Бо што праўда, то праўда, а што няпраўда, тое няпраўда. Часам здаралася, што якую-небудзь сукенку гаспадыні апранала, але заўсёды пасля клала яе на месца. Якая б яна ні была нядобрая, але трох рэчаў не робіць ніколі: не п'е, не крадзе і не хлусіць. Такі ўжо ў яе характар, што гэтага яна рабіць не хоча. Калі б ёй вельмі хацелася, дык напэўна б рабіла, але гэта яе не спакушае. Гарэлкі яна не выносіць, а прыгожую вопратку хоць і любіць, але не настолькі, каб праз яе на ганьбу ісці, хлусіць жа проста не ўмее, бо, калі пачне гаварыць, - усё чыста скажа, хоць бы і хацела язык свой стрымаць - не стрымае! Што ёй да людзей!
Вось і цяпер яна гаварыла, гаварыла. Казала, што палюбоўнікаў у жыцці мела шмат, а адзін з іх нават хацеў ажаніцца з ёю, але яна не пайшла за яго, бо быў нейкі недарэка і хутка ёй надакучыў.
Двух кахала без памяці і пайшла б за іх з ахвотай, былі яны далікатныя, выхаваныя, добрага паходжання... Але яны пра жаніцьбу з ёю не думалі, і абодва кінулі яе якраз тады, калі яна адчула да іх найбольшую прыхільнасць. Спачатку, калі яе кідалі, яна вельмі бедавала, валасы на галаве рвала, плакала. З часам аднак прывыкла да таго, што ў людзей няма ніякай вернасці, ніякага сумлення, і цяпер яна ні аб чым і ні аб кім не дбае. «Не гэты, дык другі!»-гаварыла яна сабе. І ніколі не трэба расчароўвацца. Яна ніколі яшчэ не бачыла, каб мужчыны бегалі за якой-небудзь жанчынай так, як за ёю. Усе кажуць, што яна танцуе прыгожа. Яна і сапраўды любіць танцаваць і не прапусціць ніводнай вечарынкі, на якой можна пагуляць і патанцаваць, хоць здараецца, што назаўтра пасля гэтай вясёлай гулянкі гаспадары выправаджваюць яе з дому. Але ёй тая служба, як сабаку пятая нага. Яна ведае, што адразу знойдзе новае месца, і ёй зусім нецікава, дзе і ў каго. Усюды чужыя людзі і чужыя сцены, усюды яна - сірата, якую ніхто па-сапраўднаму не палюбіць і не прыгарне.
Франка раптам заплакала і скрозь слёзы пачала жаліцца, што яна адна на свеце, што ніводная людская душа не дбае і не клапоціцца аб ёй. Калі яна аднойчы захварэла, яе адправілі ў бальніцу. Мусіць, і яна, як яе бацька, памрэ некалі ў бальніцы або яшчэ горш - пад якім-небудзь чужым плотам. А калі памрэ, дык і сабака па ёй не заплача, бо каму яна на свеце патрэбна і хто яе любіць? Яна расказвала пра ўсе крыўды, якія давялося выцерпець ад людзей, пра цяжкую працу, капрызы гаспадароў, пра ўсё, што прыйшлося ёй перажыць.
- Кожны мае некага, хто яго ў бядзе пацешыць, прыгарне, пашкадуе: маці, сястру, брата ці мужа... Я ж нікога не маю. Даў мне Бог сірочую долю, валачыцца па свеце загадаў і кожную кроплю радасці атрутай запіваць...
Па твары яе плылі слёзы, яна выцірала іх ражкамі шаўковай хусцінкі і гаварыла, гаварыла. І ва ўсім, што яна гаварыла, зусім не адчувалася цынізму, а хутчэй поўная адсутнасць сораму і суровая, палкая шчырасць. Адчуваліся ў ёй таксама назапашаная на працягу доўгіх гадоў неўтаймаванасць інстынктаў і горкая, злая крыўда на людзей і свет.
Франка істэрычна рыдала. Схапіўшыся раптам за галаву, яна ўсклікнула, што ёй страшэнна баляць скроні. Магчыма, гэты боль быў выкліканы дурнап'янавым водарам гваздзікі, а можа, гэта быў сімптом нейкай хваробы, якая пачынала мучыць яе мозг. Франка паскардзілася, што гэта ўжо не ўпершыню, што ўжо некалькі гадоў мучыць яе гэты боль і найчасцей тады, калі яна злуе, нервуецца або пасля вясёлай гулянкі. Сказаўшы гэта, Франка нарэшце заціхла, скурчылася і, сціснуўшы галаву рукамі, паволі закалыхалася ўсім сваім зграбным целам, седзячы пад сцяной высокай дзіванны над ціхай ракой, якая ўсё больш цямнела.
Што думаў і адчуваў, слухаючы яе доўгі расказ і седзячы побач з ёю, гэты паважны і спакойны чалавек, які ніколі не ад'язджаў далей навакольных мястэчак, дзе ён прадаваў свой улоў? Чалавек, душа і цела якога зжылася з вольнымі прасторамі ракі і неба, з чыстым паветрам, з глыбокай цішынёй самотных дзён і начэй, чалавек, вочы якога, нягледзячы на гады, захавалі дзіцячую нявіннасць і чысціню? Можа, ён, па-мужыцку плюнуўшы ўбок, груба штурхне яе ў човен і з пагардлівым маўчаннем павязе туды, адкуль узяў? Ці, выслухаўшы яе споведзь, захоча стаць адным з тых, аб якіх яна гаварыла, і дадаць яшчэ адну ганебную пляму да гразі, якой яна сябе пакрыла? А можа, палічыць яе вар'яткай або праклятай грэшніцай і, перажагнаўшыся, чым хутчэй уцячэ ад гэтага д'ябла ў жаночым абліччы?
Калі Франка расказвала, у вачах Паўла не аднойчы адбіваўся жах, а часамі ён сарамліва адварочваўся ад яе і перабіраў пальцамі гваздзікі ці ўглядаўся ў пацямнелую раку і са здзіўленнем і жахам ківаў галавой. Мабыць, бачыў тады замест вады чорную бездань, а ў ёй - вогненны дождж палаючай смалы.
Калі Франка змоўкла, ён нейкую хвіліну думаў, а пасля пачаў гаварыць:
- Бедная ты! Ой якая бедная! За ўсіх людзей на свеце бяднейшая! Я чуў, што недзе ў гарадах людзі так жывуць, але не верыў. Цяпер бачу, што гэта праўда... Валачашчае тваё жыццё... сірочае... і такое дрэннае, такое грэшнае, што барані Бог! Кінь ты ўсё гэта, апамятайся, пакайся... бо і на тым свеце дабра табе не будзе, загубіш ты душу сваю.
У голасе гэтым, што ў змроку шаптаў над галавой Франкі, не было нічога, апрача вялікай літасці. Тое, што не было ў ім ні знявагі, ні абыякавасці, вельмі ўразіла Франку. Звычайна гэтыя яе прызнанні выклікалі ў мужчыны выбух злоснай рэўнасці або зняважлівага смеху і нахабных паводзін. Аднак, калі Павел нагадаў аб пакаянні, яна здзівілася яшчэ больш.
- Глупства! - усклікнула яна. - У чым гэта, цікава, я павінна каяцца?
Яна і тут была шчырай: ніякай віны сваёй яна не адчувала. Заняты сваімі думкамі, Павел не звярнуў увагі на яе словы.
- І на гэтым свеце дабра табе не будзе, і душу сваю загубіш, - паўтарыў ён. - Чаму не быць сумленнай? Сумленнай быць добра. Калі чалавек ніякага граху на душы не мае, дык робіцца такім лёгкім, як тая птушка, што пад самае неба лятае. І смерць тады не страшная. Хоць бы і сёння памерці, усё адно, калі душа чыстая...
- Якая там душа? - узлавалася Франка. - Глупства ўсё гэта! Калі чалавек памрэ, дык яго ў зямлі чэрві з'ядуць - і канец.
- Няпраўда! Ёсць неба і пекла, вечнае збавенне і вечная пакута. І калі б на тым свеце нічога не было, дык усё роўна ў чалавеку ёсць нешта такое, што ў грахах ён купацца не хоча, як, напрыклад, цела ў лужыне. Каб табе загадалі ўлезці ў лужыну і сядзець там па вушы ў гразі - табе прыемна было б, га? А душа твая ў лужыне сядзіць. Ой, шкада мне цябе, шкада мне тваю душу! Дрэнна ёй будзе і на гэтым, і на тым свеце! Ведаеш што? Кінь ты сваё валачашчае жыццё. Якая табе ахвота аціраць чужыя куты. Ты ж чалавек, а не шмата? Мне здаецца, што чалавеку найлепш на адным месцы жыць. Сядзі і ты на адным месцы. Лепш ужо ўсё знось, цярпі, а сядзі на адным месцы. Прызвычаішся да людзей, палюбіш іх, і яны цябе палюбяць. А на тых, што цябе на грэх штурхаюць, плюнь! І добрых людзей сярод іх, відаць, няма, бо каб быў каторы з іх добры, дык з дзяўчынай, якая дзеля яго на сумленне сваё забылася, ажаніўся б. Хіба ў іх сумлення і літасці ніякай няма? Плюнь ты на іх! І на гэтыя вясёлыя кампаніі,. што да граха даводзяць, плюнь! Апамятайся, пакайся, тады і душу сваю выратуеш, і лягчэй табе жыць на свецеі стане.
Павел змоўк, а Франка зашаптала:
- Колькі на свеце жыву, а такога чалавека першы раз бачу. Ці ты які пераапрануты ксёндз, ці, можа, святы? Дзіва, дый годзе!
Яна засмяялася, спрытна, нібы кошка, ускочыла з месца і сказала:
- Ну, даволі гэтай гаворкі! Добра мне з вамі, але дадому трэба. Ужо вечар. Гаспадары хутка вернуцца з горада, а як вячэру не сабяру ды самавар не пастаўлю, пачнуць крактаць. Паехалі!
Пакінуўшы востраў, які бялеў у змроку, нібы плахта снегу, кінутая на раку, і ад якога даносіўся моцны водар гваздзікі, яны доўга і моўчкі плылі па цёмнай рацэ. Над імі рассцілалася зорнае неба, якое адбівалася ў вадзе. Франка маўчала. Здавалася, што яна заснула, скурчыўшыся на дне чаўна, амаль ля самых ног Паўла, які сядзеў на вузкай лавачцы. Але бліскучыя вочы яе з упартай нерухомасцю былі прыкаваны да ледзь бачнага ў цемры твару Паўла. А ён, нізка апусціўшы галаву, моўчкі заграбаў вяслом ваду, у якой адлюстраванне зорак, патрывожанае вяслом, рассыпалася вакол чаўна роем залатых іскраў. Човен плыў наперад пад няспыннае лагоднае журчанне, пад песню цёмных хваль, якая калыша стомленае сэрца і разбітую душу, навяваючы спакойны сон і светлыя мары.
Калі на высокім беразе паказаліся нерухомыя сілуэты дрэў вакол дачы, галава Франкі раптам схілілася на калені Паўла. З валасоў яе выпалі белыя гваздзікі, а з вуснаў паліліся ціхія словы:
- Ой які ж ты добры, які мілы, мілы, мілы! Такога добрага і мілага, як жыву на свеце, не бачыла. Такі прыгожы, добры, мілы! Каб ты стаў маім прыяцелем, нічога б на свеце больш не хацела... І ніколі не пакінула б цябе, хоць бы паміж намі бездань раскінулася! Хоць бы паміж намі сто сусветаў паўстала, праз горы і лясы да цябе пабегла б! Хоць бы паміж намі вялікае мора было, прыплыла б да цябе! А ўсё таму, што ты такі добры, так шкадуеш мяне. Ніхто ніколі не шкадаваў мяне, усе мяне крыўдзілі, і найбольш тыя, што нібы любілі мяне. А ты мяне не пакрыўдзіў, нічога ад мяне не захацеў і як бацька родны гаварыў, як найлепшы сябар. Ой, хай табе бог заплоціць за ўсё, мой мілы, залаты, брыльянтавы!
Яна схапіла яго руку і прыціснула да сваіх вуснаў. Нібы распалены вугольчык упаў на яго далонь. Ён нахіліўся, узяў у свае шырокія далоні галаву Франкі і пацалаваў яе валасы. Пад гэтым пацалункам Франка, як маленькае кволае птушанё, прыціхла, задрыжала ўсім целам. Павел адразу адарваў свае вусны ад яе валасоў і зашаптаў:
- Супакойся, дзіцятка! Супакойся, маё беднае дзіцятка! Зірні, як на небе зоркі ззяюць! Паслухай, як пяе вада! Я ўсё жыццё гляджу на гэтыя зоркі і слухаю гэту песню. Паглядзі і паслухай ты! Можа, табе будзе лягчэй? Можа, і твая душа, як мая, гэта высокае неба і гэту чыстую ваду палюбіць! Супакойся! Ціха, ціха, ціха!
Ён не выпускаў са сваіх далоняў галаву Франкі, а калі яна ўздыхала і мацней тулілася да яго каленяў, паўтараў:
- Ціха, ціха, дзіцятка! Супакойся, ціха ўжо, ціха.
Пасля ён узяў вясло і накіраваў човен да берага. Калі човен ударыўся аб бераг, Франка ўскочыла і прашаптала:
- А калі мы яшчэ ўбачымся? Міленькі мой, калі зноў убачымся?
Зняўшы з шыі сваю, мокрую ад слёз хусцінку, яна выцерла твар, а яе белыя зубы бліснулі ва ўсмешцы. Павел падумаў хвіліну і сказаў:
- Ды хоць бы заўтра. Я прыеду сюды і ў гэты самы час. Прыйдзі на бераг, пагаворым. Мне ёсць аб чым з табой пагаварыць, бо шкада мне цябе, жах, як шкада.
Пасля гэтага Павел прыязджаў увечары разы тры, але ненадоўга. Аднаго разу яна часу не мела, бо на дачы былі госці. Яна злосна праклінала і гаспадароў, і гасцей, а Павел за гэтыя праклёны людзям, у якіх яна ела хлеб, сурова яе ўшчуваў, загадаў хутчэй вяртацца дадому і паехаў, не звяртаючы ўвагі на яе просьбы, на сярдзітае тупанне нагамі. Другім разам яна мела больш часу, і яны размаўлялі даўжэй. Але пры гэтай сустрэчы Павел, як ніколі, увесь час хваляваўся, уздыхаў, некалькі разоў прастагнаў нібы ад болю, і Франка агледзецца не паспела, як ён ужо быў на сярэдзіне ракі, нават не развітаўшыся з ёю.
У трэці вечар, калі дзяўчына, больш як калі занудзіўшыся па ім, свавольна закінула яму на шыю рукі і той самы гарачы вугольчык, які ўжо аднойчы ён адчуў на руцэ, апаліў яго твар, Павел адапхнуў яе з такой сілай, што яна нават захісталася і схапілася за нос чаўна, каб не перакуліцца.
- Слухай, Франка, - сказаў ён больш панура і сурова, чым заўсёды. - Ты да мяне не чапляйся, бо я ніколі больш не прыеду і ты мяне не ўбачыш. Я табе дабра, а не ліха жадаю. Я душу тваю выратаваць хачу. З таго часу, як ты мне на востраве ўсе расказала, я ўдзень і ўночы толькі аб тым і думаю, як табе дапамагчы і што зрабіць, каб ты сваё праклятае жыццё змяніла... А ты яшчэ і мяне на грэх спакушаеш... Цьфу, якая брыдота! Сапраўдная п'яніца... хоць і гарэлкі не п'еш!
Ён плюнуў у ваду і сказаў анямеўшай ад здзіўлення дзяўчыне:
- Заўтра зноў прыеду. Калі будзеш такая, як сёння, дык бывай здарова! Відаць, што табе, як таму апошняму п'яніцу, не дапаможаш. Ніякага ратунку табе не будзе!
Аднак назаўтра Паўлу ўжо не давялося ехаць на тое месца, дзе ён упершыню ўбачыў Франку. Увесь дзень ён лавіў на рацэ рыбу, а калі, на хвіліну зазірнуўшы дадому, зноў вяртаўся на раку, дык угледзеў Франку, якая спяшалася ад ракі ў вёску. Ужо змяркалася, але ён адразу пазнаў яе па светлай сукенцы і хадзе. Нават здалёк было відаць, што ёй, кволай і прызвычаенай да гарадскіх тратуараў, узыходзіць на высокую гару было цяжка. Здзіўлены Павел зрабіў некалькі шырокіх крокаў і апынуўся побач з ёю.
- Ты навошта сюды прыйшла? - запытаўся ён сурова, але ў голасе чулася затоеная радасць.
Франка схапіла яго за руку і, спяшаючыся, пачала:
- Ой, міленькі, бяда на мяне звалілася, такая бяда, што ўжо не ведаю, як і вытрываю... Як толькі даведалася пра сваё няшчасце, адразу да цябе пабегла. Ішла берагам і ў чалавека аднаго запытала, дзе тая вёска і тая хата, у якой жыве Павел Кабыцкі. Можа, ты мяне выратуеш, можа, ты мне параіш... бо калі не ты - загіну, далібог, загіну! - захлынаючыся слязьмі, казала Франка.
- А якая ж у цябе бяда? Кажы... - здзівіўся Павел. Агледзеўшыся, ён убачыў на гары некалькі кабет з вёдрамі і збанамі, узяў Франку за руку і крутой сцежкай павёў у сасоннік, які цямнеў за вёскай.
- Тут кабеты нашы па ваду ходзяць, цябе ўгледзяць і бог ведае што пачнуць плесці.
Калі яны ўвайшлі ў сасоннік, Франка спалохана кінулася назад:
- Ай, ай! Могілкі!
Быў гэта невялікі сасновы барок, сярод якога там-сям тарчалі большыя і меншыя магільныя крыжы.
- Могілкі. Ну і што? - усміхнуўся Павел. - Чаго баяцца? Граху бойся, а не могілак. Жывых бойся, а не памерлых... Ну, кажы, якая там бяда на цябе звалілася?
Яны спыніліся на ўскрайку сасонніка, пад высокім крыжам, над якім распрасцёрлі галіны дзве высокія сасны. Вечар быў пахмурны, ветраны, і таму паміж соснамі ў змроку чуліся лёгкія шолахі, падобныя да ўздыхаў і шэптаў. Нізка пад гарой толькі Нёман пабліскваў сталёвай паласой ды ў вёсцы па хатах там-сям успыхвалі ў вокнах жоўтыя агеньчыкі.
Моцна ўхапіўшыся за руку Паўла і калоцячыся ад жаху і плачу, Франка расказала, што ў горадзе ў яе гаспадыні захварэў бацька, і таму яе гаспадары не праз месяц, як намерваліся раней, а праз два-тры дні пакідаюць дачу. Калі яна даведалася пра гэта, дык сэрца яе ледзь не разарвалася ад болю і роспачы.
- Я цяпер ні за якія скарбы не паеду адсюль! Памру, а не паеду! Як сабака, буду ляжаць на беразе, пакуль не здохну ад голаду, а нікуды не паеду. Хай сабе яны хоць у самае пекла едуць, толькі без мяне! Для мяне тут упершыню адкрылася неба, адкрылася шчасце, якое я ніколі не сніла, і я не паеду адсюль, не паеду... Не расстануся з табой, голуб мой, дружа мой мілы, бацька мой родны! Гані мяне, бі, зусім забі, а я не паеду адсюль, не паеду з імі!..
Прыпаўшы галавой да грудзей Паўла, яна цалавала яго рукі, абліваючыся слязьмі. Павел слухаў яе спачатку моўчкі, апусціўшы галаву. Відаць, і яго навіна гэта моцна засмуціла. А пасля, у адказ на яе воклічы і плач, паціху сказаў:
- І праўда, што бяда! Я і сам не чакаў гэтай бяды і ніколі пра яе не думаў.
І раптам горача, як ніколі дагэтуль, загаварыў на сваёй роднай мове:
- Не хачу! Не пушчу! Далібог, не пушчу! Зноў на нядолю і здзек пойдзеш! Не пушчу! Не аддамо ні цела твайго, ні душы на пагібель.
Пачуўшы гэта, Франка радасна ўскрыкнула, абхапіла яго за шыю і ўсім сваім кволым, гнуткім целам абвіла яго дужую постаць. А ён падняў яе на рукі і, смеючыся нейкім бесклапотным, шчаслівым смехам, пачаў гушкаць яе, як дзіця, і цалаваць. Але неўзабаве схамянуўся і, злегку адпіхнуўшы яе ад сябе, паціху прамовіў:
- Дык, можа, пажэнімся, га? Буду любіць цябе да самай смерці і ніколі не пакрыўджу. Будзе ў цябе ўласная хата, кавалак хлеба, і зажывём сумленна. Ну як, Франка?
Казаў гэта з трывогай. Можа, баяўся, што Франка адмовіцца, а можа, слоў уласных спалохаўся?
Франка ўзняла вочы на высокі крыж, які вызначаўся на фоне змроку, і, абняўшы Паўла, пад таямнічы шолах бору парывіста, горача прамовіла:
- Хай дапаможа мне бог, каб я і пасля смерці аблічча тваё бачыла, каб д'ябал душу маю не спакушаў, каб я да самай смерці любіла і шанавала цябе, голуб мой мілы, залаты, брыльянтавы!
Пачуўшы гэта, Павел адразу супакоіўся. Ён верыў у шчырасць яе слоў, як верыў моцна ў тое, што ніхто на свеце не можа прысягаць фальшыва. Зрэшты, Франка прысягала шчыра, і гэта адчувалася ў яе голасе, ва ўсім яе выглядзе. І Павел падумаў, што цяпер ён заручаны з гэтай кабетай і не пакіне яе ніколі ні на адну хвіліну.
- Толькі ж як яно будзе? Дзе ты будзеш жыць да нашага шлюбу? - заклапочана спытаў ён.
- Як гэта дзе? - усклікнула Франка. - Пабягу зараз да гаспадароў, развітаюся з імі, збяру свае рэчы і праз хвіліну прыбягу сюды.
- Прыбяжыш, але куды пасля падзенешся?
- Да цябе пайду! У тваю хату!
Павел усміхнуўся:
- Дзіця ты горкае, дый годзе! Нічога ты не разумееш! Нібы ў лесе нарадзілася і ніколі сярод людзей не жыла, як жа ты ў маёй хаце будзеш жыць, калі мы перад людзьмі яшчэ не муж і жонка?.. Ды табе ў вёсцы ніколі не даруюць гэтага, бо так рабіць нельга.
Падумаўшы хвіліну, Павел сказаў, што, калі гаспадары Франкі паедуць, ён адвядзе яе да сястры, дзе яна два-тры тыдні пажыве, пакуль яны не возьмуць шлюб. Аб тым, што ў Паўла ёсць замужняя сястра, Франка ведала. І яна пачала прасіць яго, каб ён адвёў яе да сястры ўжо сёння. Заўтра яна сходзіць па свае рэчы, а сёння будзе начаваць у вёсцы, бліжэй да яго. Аднак Павел запярэчыў. Ён сказаў, што гаспадарам цяпер, перад ад'ездам, яна асабліва патрэбна... Яшчэ хлапцом ён некалькі гадоў разам з бацькам-ткачом жыў у панскім двары, а таму звычаі іх ведае добра. Ён ведае, што, калі паны выбіраюцца ў дарогу, бывае шмат мітусні, і Франка павінна да канца выконваць свае абавязкі, а пасля разлічыцца з імі. Калі яны даведаюцца, што яна выходзіць замуж, дык адпусцяць яе.
- Ну, ідзі ўжо, ідзі! Усё там як трэба зрабі, а ў чацвер я прыеду па цябе.
Хоць ёй і не па душы была прапанова Паўла, але яна вымушана была паслухацца яго. Толькі аб адным папрасіла, каб Павел заўтра абавязкова прыехаў да яе на спатканне.
- Я не перажыву гэтыя тры дні без цябе, - сказала яна.
Павел не здзівіўся. Ён і сам хацеў як найхутчэй убачыцца з ёю.
Назаўтра, пад вечар, ён прыплыў на месца і паставіў човен ля самага берага. Франкі на беразе яшчэ не было, але неўзабаве яна прыбегла, чырвоная ад абурэння і гневу:
- Каб ёй дабра на свеце не было! Каб яе д'яблы ўзялі! Франка праклінала сваю гаспадыню за тое, што тая, складаючы ў дарогу рэчы, увесь дзень ганяла яе, як каня, як вала ў ярме, ні на хвіліну не адпускаючы ад сябе. Вось і цяпер яна загадала складаць у скрыню кнігі пана, але Франка ведала, што Павел напэўна ўжо чакае яе, усё кінула і пабегла.
Паўлу, як заўсёды, непрыемна было слухаць скаргі Франкі і яе праклёны, але сёння ён не ўшчуваў яе, толькі махнуў рукой і сказаў:
- Ну, гэта ўжо апошняя твая служба, больш ужо нікому не будзеш служыць, і злосць у табе сціхне. Вядома, калі вецер дзьме, вада падымаецца і шуміць, а калі сціхне, дык і яна ападае і супакойваецца. Уціхамірышся і ты, калі зажывём у сваёй хаце, на адным месцы... А ты сказала гаспадарам, што выходзіш замуж?
- Сказала і чула, як пані пасля смяялася і казала пану, што Франка робіць мезальянс.
- А што гэта значыць?
Франка вытлумачыла Паўлу, што паны заўсёды так гавораць, калі чалавек вышэйшага паходжання жэніцца з простай дзяўчынай і наадварот. Пані сказала: «Франка - дурніца, што ідзе за мужыка. Яна дзяўчына далікатная і прызвычаеная да горада і яго выгод». А пан узняў свой нос ад кніжкі і сказаў: «Шкада яе, яна дзяўчына прыгожая!»
Яна расказвала ўсё гэта, самазадаволена смяялася і гарэзліва пазірала на Паўла, а пасля раптам спахмурнела і дадала:
- Я таксама аб гэтым падумала. Мужыкоў я ніколі не ведала і з імі не жыла. Мае сваякі як даведаюцца, дык зусім адмовяцца ад мяне. Каб маці ведала, які я сабе лёс абрала, перавярнулася б у труне!
Павел здзіўлена, не вельмі разумеючы, слухаў яе, а потым махнуў рукой і засмяяўся:
- Глупства! Паны гавораць глупства, а ты паўтараеш. Ну чым гэта ты вышэйшая, а я ніжэйшы? З мужыкамі, кажаш, не жыла, а з кім жыла? З нягоднікамі! Няўжо з нягоднікамі жыць лепш, чым з мужыкамі? Дурніца ты! Пачнеш жыць іншым жыццём, дык і думкі іншыя ў цябе будуць. Вось паглядзіш!
Ён пачаў гаварыць, што з сястрой і шваграм ужо дамовіўся, і яны ахвотна на гэты час возьмуць яе да сябе; што яму прыйдзецца паехаць у горад за патрэбнымі паперамі, без якіх ксёндз не дасць ім шлюбу; што сёння ён не рыбачыў, бо цэлы дзень мыў і бяліў сваю хату. Слухаючы яго, Франка павесялела, а калі ён сабраўся адплываць, яна, як і ўчора, моцна абняла яго. Яна дзякавала, што ён бярэ яе за жонку, назвала яго прыгожым, мілым, залатым, брыльянтавым. І Павел паехаў дадому памаладзелы і шчаслівы, хоць, як заўсёды, быў спакойны і паважны.
Сястра і швагер адразу заўважылі, як памаладзеў і павесялеў Павел, калі напярэдадні ўвечары ён увайшоў у іх хату. У хаце гэтай не было вялікага дастатку, але і беднасці таксама не было. У ёй панаваў парадак. Стаяла яна ў самым канцы вёскі, толькі пясчанай дарогай ад сасонніка і могілак адасобленая, а двор яе прымыкаў да сядзібы Паўла. Магчыма, таму, што яны жылі па суседству, прыгожы і высокі Піліп Казлюк пасватаў сястру Паўла, калі ёй было ўсяго шаснаццаць гадоў.
Зямлі ў Піліпа і яго меншага брата пасля смерці бацькі было мала, і ён зарабляў тым, што перавозіў людзей праз Нёман на сваім уласным пароме. Паром гэты, яшчэ перад тым як ажаніцца, ён зрабіў сам з добрых дошак, прымацаваных да дзвюх вялікіх лодак. Размясціцца на ім маглі чатыры коні з вазамі, але Піліп быў такі дужы, што ўдвух з шаснаццацігадовым братам лёгка перапраўляў паром пры дапамозе доўгага шаста. Даўней тут парома не было, і цяпер ім карысталася шмат людзей. Ідэя гэта сведчыла аб прадпрымальнасці і разважлівасці маладога Казлюка, і таму, нягледзячы на малую колькасць зямлі, у хаце яго не было беднасці. У абсталяванні яе адчувалася нават імкненне гаспадароў да ўтульнасці і прыгажосці. На чыста пабеленых сценах віселі яскравыя абразы святых і чорны крыж у вянку сухацвету. На стале стаяла лямпа. Не было тут смецця пад парогам, не трымалі пад лавай парася. На тапчанах, што замянялі ложкі, ляжалі падушкі, набітыя не сенам, а пухам. У куце на чырвонай шафцы стаяў да бляску начышчаны самавар. Толькі пад печчу, як і ва ўсіх хатах, начавалі куры, а ля дзвярэй на лаве стаялі ведры з вадой. Апрача тапчанаў, у хаце стаялі лаўкі і сталы.
Калі Павел пасля размовы з Франкай на могілках увайшоў у гэтую хату, сястра яго, Ульяна, прыгожая і мажная кабета гадоў каля трыццаці, стаяла ля печы з малым на руках, а Піліп, які толькі што вярнуўся з ракі, ляжаў на лаве і трымаў аберуч трохгадовага сына, які стаяў у яго на грудзях. Брат яго, шаснаццацігадовы Данілка, заўзяты рыбак, вязаў пры лямпе сеці.
- Пахвалёны!.. - сказаў Павел.
- На векі вякоў! - адказалі яму тры галасы. Абліты здаровым румянцам твар Ульяны яшчэ больш пачырванеў ад агню. Яна падышла да брата, пацалавала яго руку. Піліп сеў на лаве, апусціў на падлогу сына, які з плачам кінуўся да маці і заціх, ухапіўшыся за яе спадніцу. Павел сеў на сваё звычайнае месца ля сцяны, паклаў на калені рукі і, апусціўшы вочы, паволі пачаў:
- Прыйшоў я да вас сёння, дзеці мае, па адной справе і буду вас вельмі прасіць, каб вы зрабілі так, як я скажу.
Ульяна слухала яго, усё яшчэ стоячы з дзецьмі на сярэдзіне хаты. Данілка ўзняў галаву, Піліп лагодна запытаў:
- А чаго вы хочаце?
- Паслухай, пакуль я ўсё раскажу, - сказаў Павел і, звярнуўшыся да сястры, запытаў:
- Скажы, Ульянка, калі нашы бацькі памерлі і пакінулі цябе маленькую на мяне, хіба я быў табе дрэнным братам?
- Божухна мілы! Ды хто ж гэта гаворыць? - усклікнула Ўльяна.
- Ніхто не гаворыць, але я сам хачу прыгадаць і сабе і вам, дзеткі мае, што дапамагаў я вам, як толькі мог. Не крыўдзіў я цябе, мая галубка, не кінуў. Любіў цябе, песціў і дабру-розуму вучыў. А калі ты замуж пайшла, палову агарода свайго аддаў, дзве каровы і дзесяць авечак купіў і грошай крыху даў. Праўду я кажу?
Ульяна з дзецьмі падышла да Паўла, пацалавала яго руку, а Піліп сказаў:
- А хто ж гаворыць, што няпраўда? Ды і мы, здаецца, нядобрымі для вас не былі і ніколі не будзем.
- А хто ж кажа, што вы нядобрыя, - прамовіў Павел. - Вось таму, што вы для мяне былі заўсёды добрымі, я і прыйшоў да вас з гэтай сваёю справай.
І Павел паволі, разважліва, нічога не ўтойваючы, расказаў ім усё. Калі ён скончыў, у хаце якіх пару хвілінаў панавала маўчанне, якое парушаў толькі малы, што сядзеў на руках у Ўльяны, енчыў, просячы есці. Але Ўльяна, уражаная тым, што пачула, не звяртала на яго ніякай увагі. Ды і чорныя вочы Піліпа пад густымі бровамі глядзелі ашаломлена. А Данілка нават усклікнуў ад здзіўлення і ніжэй нахіліў галаву, каб схаваць у сеці свой смех. Хоць Паўлу было ўсяго толькі сорак два гады, яго, паважнага і маўклівага, людзі лічылі амаль старым, і нікому нават у галаву не прыходзіла, каб ён мог яшчэ ажаніцца. Нарэшце, схамянуўшыся, Ульяна першая адказала:
- Прымем! Чаму ж не прыняць? Хіба наша хата цесная? Якая бяда, калі яна ў нас тыдні тры пажыве? Яшчэ весялей будзе!
Піліп падтрымаў жонку:
- Мы для вас і не тое гатовы зрабіць... Чаму ж не? Ці мала мы дабра ад вас бачылі? Ды толькі...
Ён устаў з лавы, падышоў да швагра. Упёршыся адной рукой у бок, а другой правёўшы па валасах, нерашуча прамовіў:
- Швагер, ці добра вы толькі робіце, што жэніцеся з ёй? Чужая, гарадская, ніхто не ведае, якая яна. Каб вы, барані Божа, не набраліся з ёю якой бяды!
- І праўда, - падыходзячы бліжэй да брата, падтрымала мужа Ўльяна. - Каб вы, Паўлючок, якой бяды з ёю не набраліся!
Павел устаў, ласкава паглядзеў на маладых і рашуча сказаў:
- Не бойцеся, ніякай бяды не будзе. Яна паклялася шанаваць і любіць мяне аж да самай смерці. Паклялася. А што да таго, якая яна была, гэта нічога. Я яе люблю і хачу выратаваць. Інакш ужо не можа быць. А за дабрату вашу дзякую вам, дзеці мае, і, дасць Бог, яшчэ чым-небудзь вам адслужу. У чацвер яе прывязу да вас. Дабранач!
Ён ішоў да дзвярэй, вышэй, чым звычайна, узняўшы галаву. Маршчыны на яго лбе разгладзіліся, і выглядаў ён так, нібы на якіх дзесяць год памаладзеў.
Ульяна і Піліп моўчкі зірнулі адно на аднаго. Піліп пакруціў пальцам у лбе:
- З глузду Павел з'ехаў, ці што?
Ульяна незадаволена апусціла вочы.
- Яго воля! - прашаптала яна.
- Вядома, яго. Але каб гэтая воля не давяла яго да цяжкай няволі! Валацугу нейкую з горада за жонку браць, ды яшчэ пад старасць! Цьфу! - плюнуў Піліп.
Ульяна зноў падышла да печы. Яна паважала і любіла брата, і словы мужа крыху крыўдзілі і трывожылі яе. Праз нейкі час яна абазвалася першая:
- Піліп!
- Што?
- А Павел нейкі не такі, як заўсёды: нібы маладзейшы і весялейшы стаў.
- Але, але! - смеючыся, усклікнуў Данілка. - Калі з хаты выходзіў, дык, здавалася, галавой да самай столі даставаў.
Яны доўга дзівіліся з Паўла. Яны не ведалі, што ў крыві гэтага чалавека, з выгляду спакойнага, як Нёман у ціхае надвор'е, закіпела першая ў жыцці страсць, што ў сэрцы яго, як Нёман, глыбокім і ціхім, нарадзілася бязмежнае адчуванне, што перад позіркам яго, які прывык аглядаць неабсяжныя прасторы Нёмана і далёкі краявід, паўстала святая і высакародная чалавечая задача і асвяціла яго аблічча.
ІІ
Франка рэзка вызначалася сярод жаночага насельніцтва вёскі. Калі першы раз яна прыйшла да Казлюкоў, Ульяна з дзецьмі - адно трымала на руках, а другое ўчапілася за яе спадніцу - сустрэла яе на зялёным, залітым сонцам двары. Побач з гэтай маладой маці ў поўным росквіце сіл, румянай, яснавокай, спакойнай, Франка нагадвала маленькую і кволую кветку гваздзіка побач з пышна квітнеючай півоняй. І пазней, сярод іншых вясковых кабет, з якімі сустракалася на вуліцы, у хатах, на схіле гары, ідучы па ваду, яна была як маленькая быстрая пліска, што выпадкова апынулася сярод паважных квактух і нясмелых галубак. Самая кволая з вясковых кабет, маладзенькая жонка Аляксея Мікулы, была ў плячах удвая шырэй Франкі; шасцідзесяцігадовая Аўдоцця, са зморшчаным, але, як асенні яблык, румяным тварам і чорнымі бліскучымі вачыма, выглядала побач з Франкай увасабленнем здароўя і сілы. Нават зусім старая жабрачка Марцэля, якая, абапіраючыся на кій, хадзіла па хатах, выглядала здаравейшай за Франку. У квадратных формах яе цяжкога цела і грубым ахрыплым гучанні голасу адчувалася былая сіла, аслабленая гадамі і цяжкай працай. Тонкая і быстрая Франка сваёй лёгкасцю і жвавасцю нагадвала вавёрку або змейку. Хваравіта-бледная, з запалымі вачыма, у якіх гарэў агонь няспыннага нервовага ўзбуджэння, пачуццяў і жаданняў, Франка ў сваёй гарадской сукенцы і танных бразготках выглядала ў новым асяроддзі, як дзіця зусім іншага свету і роду.
Зрэшты, сваю гарадскую вопратку яна неўзабаве мусіла змяніць на вясковую. Разам з Франкай Павел прывёз у хату сястры і яе невялікую скрыначку. З яе Ўльяна, якой цікава было паглядзець на рэчы гарадской дзяўчыны, дастала маленькую падушку, падзёртую коўдру, дзве сукенкі і тры сарочкі. Гэта было ўсё, што нажыла Франка за шаснаццаць гадоў сваёй службы. Рэшта пайшла на частаванне прыяцелек і прыяцеляў і на набыццё таго, што было схавана ў шкатулцы на дне скрыні. У шкатулцы гэтай былі бліскучыя брошкі, завушніцы, грабеньчыкі, рознакаляровыя стужкі і хусцінкі, старыя пальчаткі, некалькі кавалкаў духмянага мыла. І ўсё гэта, пакамечанае, паламанае, падзёртае, пасыпалася з незамкнёнай шкатулкі на калені Ўльяны, як толькі яна дакранулася да яе сваімі нязграбнымі рукамі.
Значную частку ўсіх гэтых скарбаў, якія выклікалі ўсеагульнае захапленне, Франка раздала прысутным. На галаву Ўльяны завязала пунсовую хусцінку, на шыю старой Аўдоцці - стужку. Дзецям, якіх шмат набілася ў хату, кінула жменю каляровых пацеркаў і паламаных шпілек. А да Піліпа прычапілася, каб той зашпіліў сабе каўнер сарочкі шпількай з каляровым бліскучым шкельцам. Усё гэта яна рабіла з вяселым смехам і шчэбетам, цалуючы дзяцей, Ульяну і Аўдоццю. Устаўшы на дыбачкі, яна нават Піліпа ў шчаку пацалавала, а падбегшы да Паўла, села яму на калені і абняла за шыю.
Гэта дашлюбная фамільярнасць Франкі, ды яшчэ ў прысутнасці людзей, збянтэжыла Паўла, і ён, адвёўшы позірк, пасадзіў яе побач з сабой на лаве. Усе глядзелі на Франку з цікаўнасцю і здзіўленнем. Ніхто з тутэйшых людзей яшчэ ніколі не бачыў гэткай рухавай, гаманлівай і шчодрай кабеты. Шчодрасць гэта сведчыла перш за ўсе аб яе бесклапотнасці, аб тым, што яна не прывыкла нічога запасіць, думаць аб заўтрашнім дні і адчувала сябе вельмі шчаслівай. Шчасце яе так і вырывалася з яе смехам, скокамі і бурнай пяшчотнасцю да людзей, сярод якіх апынулася. Здавалася, што, калі б хто-небудзь з прысутных быў галодны, яна дазволіла б з'есці сябе. Ульяна, вельмі задаволеная атрыманымі падарункамі, не пераставала корпацца ў яе скрынцы і, разгарнуўшы нешта белае, ажно ўскрыкнула ад здзіўлення. Здзівілі яе сарочкі Франкі - тонкія, але зусім падзёртыя. Мець поўную шкатулку каштоўных бразготак і стужак і ніводнай цэлай сарочкі! Ды і сукенкі яе, з мноствам фальбонак і бантаў, былі заплямленыя, з бруднымі падаламі.
- І як жа вы ў гэтым хадзіць будзеце? - дзівілася Ўльяна. - Хіба іншай вопраткі ў вас няма?
Франка запусціла ў кішэню руку і, развязаўшы вузельчык хусцінкі, дастала тыя некалькі рублёў, якія атрымала за апошні месяц службы і якія, жывучы ў вёсцы, не паспела патраціць. Яна пачала прасіць Ульяну, каб тая купіла ёй за гэтыя грошы даматканыя спадніцы, фартухі і простыя зрэбныя сарочкі, якія носіць сама.
- Мая міленькая, залаценькая, брыльянтавая, купіце! - прасіла яна Ўльяну.
Ульяна вагаючыся зірнула на мужа, а калі той сцвярджальна маргнуў ёй, ветліва сказала:
- Навошта купляць? У мяне, дзякаваць богу, усяго хапае. Я вам і так, без ніякіх грошай дам пару спадніц і палатна на сарочку.
І, усміхаючыся, дадала:
- А пасля, калі захочаце, навучу вас ткаць, і вы самі натчэце сабе ўсяго, што трэба.
Павел падняў маленькага пляменніка і пачаў гушкаць яго на каленях. Прысутныя не паверылі сваім вушам, калі ён пачаў весела насвістваць, што ніяк не пасавала да яго звыклай стрыманасці.
- Добра, Ульянка! - прамовіў ён, прыязна глянуўшы на сястру. - Дай тым часам, што трэба, а пасля разлічымся, я не крыўдзіў цябе раней і цяпер не пакрыўджу. А ткаць і ўсяму іншаму, без чаго ў нашым жыцці не абысціся, навучы яе. Яна расла сіратой, і ніхто ніколі дабру ды розуму яе не вучыў. Цяпер вучыць буду я. Вучы і ты. Бог табе адплоціць за гэта.
Ульяна, Піліп, Аўдоцця і нават гарэза Данілка згодна заківалі галовамі. Слова «сірата» трапіла ім у самае сэрца.
Аднак вопратку, атрыманую ад Ульяны, за якую Павел прывёз з мястэчка прыгожае рудое цяля, Франка надзела толькі праз два тыдні пасля вяселля. Дагэтуль яна ўсё адкладвала гэтае пераапрананне і хадзіла па гразнай вясковай вуліцы і па полі ў прунэлевых чаравіках і гарадской сукенцы з фальбонкамі. Аднак цяпер не было ўжо іншага выйсця: чаравікі яе і сарочкі падзёрліся ўшчэнт, а сукенкі знішчыць да рэшты яна не хацела. Грошай, за якія яна раней купляла сабе вопратку, цяпер не атрымлівала, а што Павел будзе для яе купляць, ёй і ў галаву не прыходзіла, бо яна не прывыкла, каб хто-небудзь ёй у чым дапамагаў, і ніякіх рахункаў у адносінах з людзьмі не вяла. Наадварот, яна сама аддавала людзям, якія ёй падабаліся, усё, што мела. І цяпер таксама, хоць і ведала, што Павел зарабляе добра, а старая Марцэля нашаптала ёй, што ў хаце пад печкай схаваны гаршчок са срэбнымі рублямі, які закапаў яшчэ ягоны бацька, - Франка не разлічвала на грошы мужа і, паклаўшы ў скрынку сваю гарадскую сукенку, каб ездзіць у ёй толькі ў касцёл, апранулася нарэшце па-вясковаму. Надзеўшы грубыя скураныя чаравікі, даматканую спадніцу ў рознакаляровыя палосы, накінуўшы на зрэбную сарочку паркалёвую квяцістую хустку, Франка агледзела сябе і пачала галасіць:
- Вось я і мужычкай стала! Цяпер бы і родны бацька мяне не пазнаў, а маці, каб убачыла мяне, перавярнулася б у магіле! Вось і няма мяне! Пахавалі мяне, закапалі навекі, і не будзе больш для мяне іншага жыцця, апрача мужыцкага, якога я ніколі не ведала і не хацела ведаць!
Закрыўшы далонямі твар, яна плакала на ўсю хату. Гэты выбух роспачы пасля яе бурнай весялосці так здзівіў Паўла, што нейкую хвіліну ён стаяў на месцы, разявіўшы рот. Пасля ўсміхнуўся і махнуў рукой.
- Дзіця, дый годзе! - сказаў ён. - Невядома часам, чаго смяецца, і невядома, чаго плача! Набілі тваю галаву глупствам, а ты верыш і паўтараеш. Розуму ніхто не навучыў, а глупству рознаму навучылі. Даруй ім, Божа!.. А ты паходзіш крыху ў гэтым адзенні, прызвычаішся і зразумееш, што паміж панамі ці паміж мужыкамі жыве чалавек, а цэлая сарочка заўсёды лепшая за дзіравую.
Ён устаў, сеў побач з Франкай, абняў яе і прытуліў да сябе:
- Ну, годзе, Франка, годзе... Сціхні, супакойся... Няма чаго бедаваць!
Франка раптам перастала плакаць, прыпала да яго ўсім сваім целам і, абхапіўшы рукамі за шыю, пачала прагна цалаваць. Павел падхапіў яе на рукі, як пёрка, і падняў пад самую столь. Яго блакітныя вочы, заўсёды такія спакойныя і ясныя, успыхнулі. Шчаслівы смех Франкі і звонкія пацалункі напоўнілі хату.
Праз гадзіну яны разам сышлі на бераг Нёмана, селі ў човен і паплылі, а неўзабаве можна было бачыць, як на тым беразе ракі яны закідвалі ў ваду свае вуды.
У вёсцы даўно ўжо заўважылі, што Павел з таго часу, як ажаніўся, меней бывае на рацэ і радзей ездзіць у мястэчка і панскія двары прадаваць рыбу. Зрэшты, нікога гэта асабліва не дзівіла, бо ўсе ведалі, што, жывучы самотна і сціпла і маючы нядрэнны заробак, ён мог назапасіць крыху грошай, ды і гэты бацькаў гаршчок, закапаны пад печчу, ні для кога не быў таямніцай. Не маючы патрэбы, Павел яго дагэтуль не адкапваў. Сястру ён і без гэтага па-людску і па-бацькоўску замуж аддаў, а пасля жыў адзін, як воўк, і абыходзіўся малым. Гаршчок гэты, магчыма, хаваў на чорны дзень ці на пабудову некалі новай хаты, або пасля смерці збіраўся ахвяраваць на касцёл. Досыць таго, што бедным ён не быў, грошы ў запасе меў, дык чаго б яму, напрацаваўшыся і нагараваўшыся праз усё жыццё, і не адпачыць крыху пад старасць, узяўшы маладую жонку?
Слухаючы гэта, хлопцы з маладосці Франкі пасміхаліся:
- Ат, якая яна маладая, - казалі яны. - Павел маладзей за яе выглядае.
І сапраўды, усе бачылі, што ранейшы спакой Паўла цяпер перайшоў у няспынную гарачую радасдь. Праўда, як і раней, ён быў паважны, але з людзьмі цяпер гаварыў ахвотней і больш, а ў вачах і ўсмешцы яго заўсёды свяцілася ціхая весялосць, і таму ён выглядаў цяпер маладзейшым. Сустрэўшы яго неяк з вёдрамі на беразе ракі, старая Аўдоцця, падпёршы падбародак рукой, з цікаўнасцю спытала:
- Ну што, куме, добра табе цяпер? Ці рады, што ажаніўся, га?
Румяную, хоць ужо і старую, чарнавокую Аўдоццю ўсе ў вёсцы любілі і паважалі. Была яна, праўда, цікаўная, гаваркая, любіла ўлезці часам у чужыя справы, але вясёлая, спагадлівая, вопытная і вельмі часта патрэбная людзям. Сама яна жыла ў сына, паважанага і заможнага гаспадара. Паўла любіла і назаляла некалі сваім сватаўством. Павел таксама яе паважаў і некалькі разоў хрысціў з ёю суседскіх дзяцей.
Цяпер ён паставіў вёдры, выпрастаўся і з усмешкай адказаў:
- Добра! Ой як добра! Чаго хацеў, тое і маю, дык чаму ж мне не будзе добра?
- Дык ты, відаць, таму і не жаніўся, што хацеў мець такую, як гэта? - запытала Аўдоцця.
- Але, відаць, таму...
- Дык чаму ж ты раней маўчаў... Можа б, я табе даўно знайшла такую, - засмяялася Аўдоцця.
- Дык хіба ж я ведаў, чаго я хачу і якую хачу. А цяпер, калі знайшоў, дык і даведаўся...
- Ну, добра, дай Бог, каб заўсёды так было! - добразычліва пажадала Аўдоцця, але Павел перапыніў яе. Раней ён ніколі нікога не перапыняў, ды і да гаворкі быў неахвочы. А цяпер сэрца яго было перапоўнена радасцю, і словы нібыта самі вырываліся:
- Ведаеце, кума, усё добра: ёсць да каго ў хаце слова сказаць, ёсць з кім павесяліцца. Ды і сябра на ўсё жыццё маеш... Але найбольш я дзякую Богу за тое, што душу людскую выратаваў...
І таксама, як і Аўдоцця, падпёршы рукой падбародак, ён задуменна дадаў:
- Душу людскую ад пакут на гэтым свеце і ад пагібелі на тым выратаваць... Хіба гэта малая справа? О, божа, якая вялікая!
- Яно так, - падтрымала Аўдоцця, хоць відаць было па ёй, што не зусім разумела, аб чым ён гаворыць. - Добра, добра! Дай божа, каб было так заўсёды! - паўтарыла яна, заўважыўшы, што твар Паўла пасвятлеў.
- Ну, ну, - дзівілася яна. - Цябе, Паўлюк, нібы другі раз маці на свет нарадзіла!
Увечары Аўдоцця са смехалі расказвала аднавяскоўцам, які гэты Паўлюк шчаслівы, як задаволены жонкай, як памаладзеў.
Зрэшты, аднавяскоўцы ІІаўла, якіх спачатку вельмі цікавіла з'яўленне сярод іх зусім чужой, непадобнай да іншых, кабеты, неўзабаве пераканаліся, што ў хаце Паўла нічога надзвычайнага не адбываецца. Там было ціха, як і даўней, толькі на панадворку ў Казлюкоў часта чуўся голас і звонкі смех Франкі. Яна гаманіла з Ульянай і весела жартавала з Данілкам. На вясковай вуліцы бачылі яе рэдка, да суседзяў яна не хадзіла зусім і шмат часу праводзіла з мужам на рацэ. Цяпер яна ані не баялася вады, наадварот, з уласцівым для яе захапленнем, любіла плыць у чаўне і лавіць рыбу. І калі Павел марудзіў, збіраючыся на раку, яна хапала яго за рукі і выцягвала з хаты, прапануючы бегчы на раку навыперадкі. І заўсёды на бераг прыбягала першая. Павел быў дужы, крочыў шырока, але яна, як пёрка, лёгкая, бегала так хутка, што здавалася, ляцела, не дакранаючыся да зямлі. Яна шырока, як крылы, раскідала рукі і крычала прарэзліва і звонка, як птушка. Веславаць яна навучылася хутка, але доўга веславаць не магла, бо не хапала сілы. І ўсё ж яны часта выплывалі на раку двума чаўнамі, якія злучаліся прывязанымі да іх сецямі. Чаўны, як неразлучныя блізняты, не спяшаючыся, плылі па ціхай рацэ, сеці паміж імі, апушчаныя ў ваду, цяжэлі ад рыбы, а Франка, паволі заграбаючы вяслом ваду, з цікаўнасцю аглядала раку і берагі і прыходзіла да думкі, што рыбачыць удваіх з мужам значна лягчэй і прыемней, чым ставіць самавар, прыбіраць пакоі, прасаваць чужыя сукенкі ў цесных і душных кухнях. А паколькі ўсё, што яна адчувала, апрача яе волі і свядомасці, вылівалася наверх, яна бясконца расказвала Паўлу аб сваіх новых і радасных уражаннях.
- Вось адпачываю сабе! - казала яна. - Жыву, як каралева, і ні аб чым мне не баліць галава. Нібы мяне маці другі раз на свет нарадзіла! Нібы мяне бог перасяліў у нейкі іншы свет!
І сапраўды, гэты свет быў для яе зусім новы. Яна толькі некалькі разоў у жыцці пакідала горад і выязджала са сваімі гаспадарамі на дачу, ды і гэтыя некалькі тыдняў круцілася вакол пакояў і нічога апрача двара і бліжэйшых дрэў не бачыла. Цяпер, калі перад яе вачыма раскрыліся шырокія прасторы і краявіды, поўныя нябачаных дасюль падрабязнасцяў, усё будзіла ў ёй жывую цікаўнасць і здзіўленне. Так, не захапленне, а цікаўнасць і здзіўленне.
Захаваўшы ад мінулага, поўнага ўсялякіх прыгод і лёгкадумных пацех, пякучую прагу да ўражанняў, яна была вельмі цікаўнай да ўсяго новага - ці быў гэта сімпатычны ёй чалавек, ці хваля, якую яна бачыла ўпершыню, ці хмара, ці каляровая бліскучая забаўка.
Яна была настолькі наіўная і недасведчаная, што дзівілася ўсяму новаму гучна, непасрэдна, як дзікун або малое дзіця. Кожнаму магла здацца дзікункай гэта рухавая і шумная сярод вясковага спакою кабета, якая выхоўвалася сярод гарадскіх камяніц і не ведала нічога з таго, што нараджалася, спявала, свяціла пад бязмежным адкрытым небам. Паўлу ўсё, што дзівіла яе, было здаўна знаёмае і звыклае. Ён мог, напрыклад, за некалькі дзён наперад прадказаць надвор'е. Выйдзе, бывала, раніцай з хаты, абвядзе позіркам неба, гляне з-пад далоні на сонца, уцягне носам вецер, а пасля ўсім, каго сустрэне, кажа, каб спяшаліся парадкаваць збожжа, сена або гародніну, бо праз два-тры дні пачнуцца дажджы. Або ў дажджлівае надвор'е, калі неба яшчэ абложана цёмнымі хмарамі, а Нёман коціць пад ветрам свае цёмныя і ўспененыя хвалі, Павел прыйдзе дадому і пацешыць сонную Франку, што праз два-тры дні распагодзіцца і пацяплее. І, калі прадказанні яго здзяйсняліся, Франка, устрывожана пазіраючы на яго, пытала:
- Ці ты прарок, што ўсё наперад ведаеш?
Павел задаволена смяяўся.
- Я не прарок, я рыбак, - адказваў. - А які быў бы з мяне рыбак, каб я не ведаў, калі трэба на раку выязджаць, а калі не трэба, калі перашкоды ў рабоце будуць, а калі не будуць.
Ён добра ведаў, з якой хмары дождж палье, якая спакойна праплыве над зямлёй, а якая прынясе навальніцу або знішчыць градам пасевы. Ён ведаў, дзе вада ў Нёмане глыбокая, а дзе мелкая, у якім месцы дно ракі камяністае, а ў якім услана пяском або доўгімі густымі водарасцямі. Ён ведаў, дзе ловяцца лепшыя печкуры і плоткі, дзе жывуць шчупакі, ля якіх берагоў на падводных каменнях і імхах водзяцца ракі, у якую пару года і дня і на якую прынаду рыба ідзе лепш. Па сіле плёскату і шырыні кругоў на паверхні вады ён вызначаў, якая рыба выскачыла на паверхню, а па напрамку, вышыні і хуткасці хваль адгадваў, ці ўдалая будзе сёння лоўля. Усё гэта ён расказваў Францы, і, калі тое, што ён гаварыў, збывалася, Франку ахопліваў забабонны жах.
- Ці не вядзьмар ты часам? - пыталася яна, а Павел усміхаўся.
- Не вядзьмар я, але гэта рака ўсё жыццё была маёй жонкай. Іншай я не меў і не хацеў, пакуль не спаткаў цябе.
Весела было Францы на рацэ з мужам, не сумавала яна і тады, калі заставалася часам у хаце адна. Прыходзіла тады да яе жабрачка Марцэля, якая ў гэтым годзе ў Казлюкоў займала кут, і расказвала розныя цікавыя гісторыі. Калі яна ўпершыню прыйшла неяк перад полуднем у хату Паўла, босая, грузная і гарбатая ад лахманоў, у якія была апранута, Франка яшчэ ляжала ў пасцелі, пазяхаючы і праціраючы вочы. Марцэлю яна бачыла не раз і на прывітанне яе прыязна кіўнула галавой. Шырокі твар Марцэлі, белы, нібы крэйда, быў пакрыты глыбокімі маршчынамі, з-пад бруднай анучы, якая замяняла ёй хустку, звісалі сівыя пасмы валасоў. Нягледзячы на свае не менш як семдзесят гадоў, Марцэля была яшчэ даволі рухавая. Хадзіла яна, праўда, павольна і цяжка, але гаварыла шмат, і малыя вочкі яе з-пад набрынялых павек глядзелі цікаўна і жыва.
Абапершыся на свой кій, Марцэля спынілася ля парога і адразу загаманіла сваім ахрыплым, рыпучым, як піла, голасам:
- А-а! Дык вы яшчэ не ўставалі, міленькая мая? Людзі даўно ўжо адпалуднавалі і зноў у поле пайшлі. Ды ў вас, я бачу, у печы паліцца, страва гатуецца і ў хаце прыбрана! А хто ж гэта вам вады прынёс, калі вы да гэтай пары спалі?
- Муж, - сеўшы на пасцелі і ляніва аглядаючы свае ногі, адказала Франка. - У мястэчка сёння рыбу павёз, а перад гэтым вады прынёс, у печы запаліў і абед паставіў.
- Бач, які добры з яго чалавек! - здзівілася жабрачка і бліжэй падышла да гаспадыні, якая, усунуўшы ногі ў чаравікі і пазяхаючы, завязвала на сабе даматканую спадніцу. Марцэля паклала на кій рукі, скура якіх нагадвала кару дрэва, і, працінаючы гаспадыню вачыма, лісліва працягвала:
- Але ж ты, мая міленькая, прыгожая, ой, прыгожая! Не дзіва, што твой свету за табой не бачыць. Божа мой, Божа! Ножкі ў цябе бялейшыя, чым у іншых твар, а вочкі, нібы пацеркі, блішчаць. А тонкая, нібы паненка ў гарсэце.
- А хіба ты бачыла калі-небудзь гарсэт? - засмяялася Франка, дрыжучы ўсім целам. У хаце было цёпла, але гэтыя дрыжыкі вось ужо некалькі год даймалі яе кожную раніцу, калі яна ўставала з ложка.
Яна пазяхнула і прысела да агню, акрылася хусткай, а жабрачку папрасіла сесці на лаве. Ліслівыя пахвалы жабрачкі, відаць, спадабаліся Францы. Марцэля села ля сцяны насупраць агню, зноў абаперлася на кій і, адкрываючы ў шырокай усмешцы бяззубыя дзёсны, пачала:
- Пытаеш, ці бачыла я гарсэт? Мой Божа! Чаго я толькі на свеце не бачыла! Колькі багацця, колькі пекнаты! Усё бачыла, усё чула, усё ведаю... Усю сваю маладосць у панскіх дварах служыла... А цяпер вось ужо гадоў пятнаццаць як з кіем па шырокім свеце цягаюся.
Франка жыва павярнулася да Марцэлі, вочы яе заблішчалі.
- У панскіх дварах служыла? - усклікнула яна. - А я думала, што ты такая самая простая сялянка, як усе тут.
- Сялянка, яно так, сялянка, - трасучы галавой, адказала Марцэля, - ды не простая! Нарадзілася я ў гэтай вёсцы, але мяне яшчэ малой дзяўчынкай у двор узялі, і там я маладыя свае гады прабыла. А калі ў іх заставацца ўжо нельга было, да іншых паноў на службу пайшла. А вось ужо гадоў пятнаццаць як з жабрачай торбай цягаюся... Таму я адразу і здагадалася, хто ты такая. Іншыя не здагадаліся, а я здагадалася...
- А хто ж я такая? - са смехам запытала Франка.
- Паненка!.. Паненка ты, далікатная, прыгожая, як тая каралеўна... Як толькі ён цябе ў хату Казлюкоў прывёў, я адразу падумала: «Божа ж мой, Божа, такі просты мужык, а захацелася яму каралеўны». Мяне дзіва бярэ, як гэта ты за мужыка замуж пайшла.
Вясёлы твар Франкі раптам спахмурнеў.
- Хіба я ведаю, як гэта сталася? Відаць, такі ўжо мой лёс. Ніколі не думала, што за мужыка пайду і сярод мужыкоў жыць буду. З добрай жа сям'і паходжу... Дзядуля два дамы ўласныя меў, бацька ў канцылярыі служыў, а стрыечны брат адвакат у вялікім горадзе і багаты, багаты!
Франка падсела да жабрачкі і пачала расказваць аб сваёй адукаванай маці, аб багацці стрыечнага брата, аб тым, як весела было ёй у горадзе, якіх мела кавалераў. Марцэля з захапленнем слухала яе, трэсла галавой, войкаючы ад здзіўлення.
Пасля Франка ўскочыла з лаўкі і сказала:
- Ведаеш што, Марцэлька, пастаў самавар, нап'ёмся з табой чаю.
У Паўла і Піліпа, як і ў іншых заможных хатах вёскі, былі бляшаныя самавары, а ў запасе крыху чаю і цукру. Павел нават па просьбе жонкі гэты запас павялічыў. Франка аб ежы амаль не дбала. Ела абы-што і вельмі мала. Здаралася, што праз увесь дзень, асабліва, калі яна была чым-небудзь занята або ўсхвалявана, нічога ў рот не брала. Але без чаю жыць не магла. І за цукеркамі, якія, калі жыла ў горадзе, купляла або ад кавалераў атрымлівала, сумавала вельмі. Іншых падарункаў ёй ніхто не дарыў, а цукеркі прыносілі, і яна іх прымала, бо нават пані ад паноў цукеркі заўсёды прымаюць. Вось і сёння, калі Павел ад'язджаў у мястэчка, яна абняла яго за шыю і папрасіла:
- Прывязі цукерак, мой міленькі, залаты, брыльянтавы! Прывязі!
Франка ніколі не прасіла ў Паўла прывезці ёй прыгожую сукенку або нечага з ежы. Яна прасіла толькі чаю ды цукерак.
Тым часам Марцэля, радасна бліснуўшы вачыма з-пад апухлых павек, жвава, нават без дапамогі кія, узялася ставіць самавар. На дварэ ішоў дождж, а ў хаце дзве кабеты, адна ў лахманах, а другая - акрыўшыся цёплай хусткай, сядзелі ля маленькага акенца і пілі чай з зеленаватых шклянак, мяшаючы яго трэскамі. Марцэля пры гэтым прагна ўмінала жытні хлеб і нечаму вельмі радавалася. Можа, таму, што Франка прыняла яе лепш, чым яна спадзявалася, і гэта было зарукай на добрае будучае. Затое Франка ў размове з ёю рабілася ўсё больш пахмурнай. З дна мінулага, аб якім яна расказвала старой, узнімалася нейкая каламуць і, як віно, дурманіла галаву. На шчаках яе выступіў крывавы румянец, а на вочы набеглі слёзы.
- Вось да чаго я дайшла! Мужычкай стала, жывая ў магілу легла. Няма ўжо для мяне іншага свету, як вёска, і іншага жыцця, як мужыцкае!
Яна заломлівала рукі, выцірала імі мокрыя ад слёз вочы.
- Ну, годзе, годзе! Чаго там! - суцяшала старая. - Калі муж добры, дык не згінеш. А ці мілуе ён цябе, га?
І, нахіліўшыся да вуха Франкі, з гідкай усмешкай запытала яе аб нечым. Франка засмяялася і адвяла вочы.
- Ой, ой! - прашаптала яна - Здаецца, што яму яшчэ і дваццаці гадоў няма!
І яна пачала нешта шаптаць у самае вуха старой, смяяцца, пабліскваючы белымі зубамі.
У гэты вечар Павел, вярнуўшыся з мястэчка, дастаў з кішэні крыху загорнутых у паперу, напалову растопленых карамелек. Яны, відаць, год праляжалі на латку ў жыдоўкі і каштавалі капейкі. Але Франка, не зважаючы на якасць прысмакаў, вырвала іх з рук мужа і пачала прагна грызці. А калі досыць наелася, некалькі карамелек занесла Казлюкам, адну з іх сілком засунула ў рот Данілку, а рэшту аддала дзецям.
Казлюкі ставіліся да Франкі абыякава. Яна не раз здзіўляла іх, але не выклікала да сябе ні варожасці, ні асаблівай прыязні. Шкоды ім ніякай не рабіла, але і карысці ад яе не было. У Піліпа на пароме і ў полі, а ў жонкі пры гаспадарцы і дзецях было столькі работы, што сачыць за жонкай Паўла і думаць аб ёй не было калі. Воля брата была ўзяць яе за жонку, і калі яна будзе добрая - яго шчасце, а калі благая - яго бяда. Аднак абыходзіліся яны з ёю ветліва, запрашалі да сябе ў хату. Неяк у пачатку восені Піліп вынес са свірна Паўла старыя кросны яго першай жонкі, прынёс іх у хату і цэлую гадзіну напраўляў. Ульяна ў нядзелю паехала ў мястэчка і за братавы грошы купіла льну і каляровых нітак, а назаўтра прыладзіла кудзелю на калаўрот і на кросны нацягнула аснову. Яна смяялася да слез і выцірала рукавом вочы, пазіраючы, як нязграбна і няўмела Франка бярэцца за работу. Колькі жыла на свеце, не ведала, каб кабета не ўмела прасці і ткаць. Яна нават не ведала, што такія кабеты існуюць на свеце. Насмяяўшыся, яна пачала цярпліва і старанна вучыць Франку. Тая спачатку з захапленнем узялася за справу і прасці навучылася хутка, але, як толькі дайшло да ткання, спахмурнела і страціла ахвоту да гэтай работы.
- Цяжка! - злосна прабурчала яна.
- Дарма, прывыкнеш! - угаворвала яе Ўльяна. Трэба было няспынна прытрымліваць ніткі пярэдняй часткай кроснаў, націскаць нагамі на падножжа, і гэта вельмі стамляла Франку: праз якую чвэрць гадзіны на лбе яе выступалі буйныя кроплі поту. Відаць, яна, як і прадчувала Ўльяна, прывыкла б з часам да гэтай работы і лёгка спраўлялася б з ёю, але прывыкаць да таго, што ёй было непрыемна, яна не хацела. Калі работа падабаецца - добра, а калі не - ліха з ёю! Пасля некалькіх спроб, у часе якіх Ульяна ўжо не смяялася, а пачала хмурыцца, Франка адскочыла ад кроснаў і, размахваючы рукамі, закрычала:
- Не хачу! Не буду! Рукі мае баляць, ногі самлелі. На якое ліха патрэбна мне гэта работа? Даволі я нагаравалася і напрацавалася, калі гора мяне прымушала, а цяпер хай сабе д'ябал сядзіць за гэтымі кроснамі. А я не буду, не буду!
- Як сабе хочаце, - абыякава сказала Ўльяна і, кіўнушы на развітанне галавой, выйшла з хаты.
У гэты дзень, пад вечар, ідучы па ваду, Ульяна сустрэла брата і, спыніўшыся перад ім з ведрамі, сказала:
- А Франка ткаць не хоча.
- Дык няхай сабе не тчэ, - спакойна адказаў Павел.
Але Аўдоцця, якая, нягледзячы на свае шэсцьдзесят гадоў, каб дапамагчы нявестцы, спускалася з гары па ваду і чула размову брата і сястры, паставіла на зямлю вёдры і паклікала Паўла. Яе чорныя вочкі на румяным твары задаволена блішчалі: яна вельмі любіла ўмешвацца ў чужыя справы.
- Паўлюк! - пачала яна, прыклаўшы палец да прывялых вуснаў. - Слухай, Паўлюк, нешта ты жонцы вельмі вялікую волю даеш. Глядзі, каб праз гэта бяды якой не было.
Аўдоцця ўжо не раз чула ад Марцэлі сёе-тое аб паводзінах Франкі. І тое, што Франка позна ўстае, папівае чай і бясконца есць цукеркі, вельмі дзівіла і абурала старую.
Сур'ёзна пазіраючы на яе, Павел сказаў:
- Не бядуйце, кума, я ведаю, што раблю. Не для таго яе ад пакут ратаваў, каб зноў на пакуту аддаць, але для таго, каб ёй на свеце добра жылося. Калі чалавеку жыць дрэнна, дык і ён сам дрэнны, а калі добра, дык і ён добры. Ды і чаму ж не быць добрым, калі ні для злосці, ні для граху прычыны няма? Вось так!
Павел так верыў у тое, аб чым гаварыў, як і ў тое, што сонца на небе свеціць і цячэ рака, але Аўдоцця філасофіі яго зусім не разумела. Яна трымалася сваіх поглядаў.
- Ой, Паўлюк, глядзі, каб гэтае яе панаванне не вылезла табе бокам. Адкуль ты яе ўзяў? Ад бацькоў, з роднай хаты? Якая яна была датуль, калі ты яе ўзяў? Я ўсё ведаю. Як толькі глянула на яе, адразу здагадалася, хто яна. Іншыя, можа, і не здагадваліся, а я здагадалася.
Яна з трыумфам і спачуваннем паглядзела на Паўла сваімі разумнымі вачыма, а пасля, успяўшыся амаль да самага яго вуха, таямніча зашаптала:
- Глядзі, каб ад гэтага панавання, якое ты ёй даеш, зноў не прычапілася да яе якое ліха.
Але гэтая перасцярога старой, сэнс якой ён добра разумеў, не зрабіла на Паўла ніякага ўражання. Ён усміхнуўся, махнуў рукой і спакойна адказаў:
- Гэтага ўжо напэўна не будзе. Яна паклялася мне. Перад Богам паклялася.
Відаць было, што нішто на свеце не можа пахіснуць яго веры ў клятву.
Ён не мог сабе ўявіць, каб хто-небудзь асмеліўся адступіцца ад сваёй клятвы.
Аўдоцця падхапіла вёдры і даволі жвава пачала спускацца да ракі. Яна адышлася, павярнулася, паглядзела на Паўла, які хутка ішоў угору, і паківала галавой.
- Дурны.! Ой, дурны! - прашаптала яна.
У Казлюкоў усё часцей і часцей пачалі гаварыць пра Франку. Гаварылі пра яе так, як звычайна абмяркоўваюць нешта незвычайнае.
Гарэза Данілка, у якога зімой і ўвосень работы было мала, і ён ведаў усё, што робіцца ў вёсцы, са смехам расказваў, як Павел, маючы жонку, сам паліць у печы, гатуе страву, доіць карову, а Франка або ляжыць у пасцелі, або абнімаецца і цалуецца з мужам, ці дурэе, як малое дзіця. Піліп ажно за жывот хапаўся, пачуўшы гэта, а Ўльяну гэтыя расказы трывожылі.
- Не будзе яму ад яе дабра! - сказала яна аднойчы мужу.
- Каму? - запытаў Піліп.
- Паўлюку.
Калі яна выйшла на двор і пачала склікаць у хату курэй, Франка стаяла ля паркана, які падзяляў агарод на дзве паловы, і ела грушы. Грушы гэтыя раслі на адзіным дрэве, якое стаяла ля самай хаты Паўла. Даўней Павел прадаваў іх у мястэчку або аддаваў сястры, цяпер пакінуў сабе, бо Франка іх вельмі любіла. Ці то выгляд тых груш, якімі ў мінулым годзе ласаваўся яе сынок, ці Данілкавы расказы ўзлавалі Ўльяну, толькі яна спынілася непадалёк ад паркана і сказала Францы:
- Хіба табе не сорамна, што твой сам доіць кароў? Не мужыцкая гэта работа, а жаночая.
І хоць Ульяна гаварыла спакойна і хутчэй жартам, чым злосна, твар Франкі ўспыхнуў яе звычайным, хутка знікаючым гарачым румянцам.
- А табе што да таго? - усклікнула яна. - Не ўтыкай носа туды, куды цябе не просяць. Я вашай хамскай работы ніколі не рабіла і рабіць не буду. Ад'ё!
Яна адбегла ад паркана, а Ўльяна, пачырванеўшы ад абурэння, кінула ёй услед:
- А ты хамамі нас не абзывай! Якое маеш права вытыкаць нам тое хамства, калі сама была горшая за хамку?
Значэнне апошніх слоў Ульяне падказалі здагадкі Аўдоцці і расказы Марцэлі пасля кожнага яе візіту да Франкі.
Гэта была першая сварка паміж Ульянай і Франкай, якая хутка забылася. Ульяна не хацела псаваць адносін з братам, якога любіла і ад якога сёе-тое ім перападала. Ён і абаранкаў дзецям з мястэчка прывозіў, і частку свайго агарода аддаваў пад бульбу або каноплі, і на падаткі ці якую іншую пільную патрэбу грошы пазычаў.
А Піліп памятаў не толькі пра гэтыя дробныя паслугі швагра, але і пра бацькоўскі гаршчок, закапаны пад Паўлавай печчу. Даведаўшыся пра сварку Ўльяны з Франкай, ён накрычаў на жонку так, як ніколі дасюль не крычаў, і загадаў памірыцца з братавай. Ульяне лёгка ўдалося гэта зрабіць, бо варта было загаварыць з Франкай, як тая адказала ёй весела, без усялякай крыўды, а ўвечары прыбегла да Казлюкоў і, застаўшы там некалькі суседак, нагаварыла ім такіх цудаў, што тыя ажно раты паразяўлялі ад здзіўлення і да самай раніцы гатовы былі слухаць яе балбатню, як самую цудоўную казку.
Усю зіму Франка такім чынам забаўляла суседзяў, якія па вечарах збіраліся ў хаце Казлюкоў. Цікавае гэта было відовішча. У хату, асветленую палаючым на камінку агнём ды лямпай, што стаяла на стале, сыходзіліся мужчыны ў світках або кажухах і кабеты ў сініх суконных каптанах. Мужчыны вязалі сеці, стругалі зубы для бараны, напраўлялі бочачкі і вёдры або проста палілі свае люлькі ці цыгаркі. Жанчыны пралі на калаўротах або гушкалі і кармілі грудзьмі малых. Усе сядзелі на лаўках і тапчанах уздоўж сцен або перад агнём. Францы было нязручна сядзець на вузкай і цвёрдай лаве, і яна, прыхіліўшыся плячыма да сцяны, выцягвала ногі на табурэтку і займала позу асобы, якая бесклапотна выцягнулася на шэзлонгу. Панчохі ў будныя дні яна не насіла, і з-пад саматканай спадніцы выглядвалі яе голыя ногі ў грубых чаравіках. На ёй, як і на іншых кабетах, быў сіні каптан, а на галаве паркалёвая хустка. Але адзенне гэта выглядала на ёй маскарадным убраннем. Чорныя, як вароніна крыло, кучаравыя валасы, выбіваліся з-пад квяцістай хусткі, ападалі на лоб і шыю, упрыгожаную нізкаю пацерак, якіх тут ніхто не насіў. У вушах таксама свяціліся танныя завушніцы. Маленькія і, у параўнанні з рукамі ўсіх прысутных, белыя рукі яе былі ўвесь час у няспынным і неспакойным руху, а худы і прывялы твар, звычайна жаўтавата-бледны, палаў ліхаманкавым румянцам, які тут бачылі хіба толькі ў людзей, што ляжалі ў гарачцы. Ды і байкі Франкі здаваліся прысутным нейкімі ліхаманкавымі снамі, аднак былі яны такія цікавыя, што ў тую зіму на вечарніцах у Казлюкоў не заставалася часу для звычайных песень і казак. Гэтыя змалку вядомыя людзям казкі не ішлі ні ў якое параўнанне з апавяданнямі пра тэатральныя прадстаўленні, якія Франка глядзела ў духаце і цеснаце галёркі, пра маскарады з пачварнымі або смешнымі маскамі, пра балы, якія наладжвалі яе даўнія гаспадары, пра вясёлыя гулянкі ў загарадных парках, з каруселямі, гушкалкамі, чортавымі коламі. Расказвала Франка і пра ўсялякія страшныя злачынствы, самагубствы, любоўныя гісторыі, сваркі і розныя смешныя і жахлівыя падзеі, якія яна памятала і прагна ўбірала ў сябе амаль змалку.
Сярод яе слухачоў былі такія, асабліва жанчыны, якія, апрача сваёй роднай і некалькі падобных да яе суседніх вёсак, ніякіх іншых месцаў ніколі не бачылі. Некаторыя, праўда, у горад, дзе жыла Франка, ездзілі не раз, але апрача базараў і касцёлаў нідзе не бывалі. Іншыя, як, напрыклад, прыгожы і смелы Аляксей Мікула, які перарабіў пад фрак сваю світку, лічылі сябе людзьмі бывалымі і, слухаючы Франку, сцвярджальна ківалі галовамі, але яны не менш, чым іншыя, захапляліся яе апавяданнямі. У нізкай і душнай хаце, у цеснаце, людзі слухалі Франку. Адны - разявіўшы ад здзіўлення рот, другія - насмешліва ці задуменна ўсміхаючыся. Час ад часу ў хаце чуліся воклічы здзіўлення, абурэння, жаху або весялосці. Божа ж мой, Божа, колькі ўсялякага багацця на свеце, як таго смецця ў хаце, калі не падмятаць яе тыдзень. Вось як гуляюць і грашаць людзі па гарадах! Хіба яны ніколі нічога не робяць, што ўсё гэта ім да галавы лезе? І як яны Бога не баяцца, як не саромеюцца? Чалавек у вёсцы можа сто гадоў пражыць у працы ды клопатах і яму ніколі не прыйдзе ў галаву, што на свеце ёсць такія цуды, багацце, пекната і такія грахі.
Ой і грахі! Яны больш за ўсё абуралі і бянтэжылі людзей. І не таму, што чалавек у вёсцы ніколі Бога не зневажаў, асабліва п'яны, сякі-такі грэх на душу не ўзяў. Але гэткае марнаванне дароў божых, распуста, сваркі, забойствы, пра якія расказвае Франка, - гэта ўжо сапраўднае пекла! Часамі ў руках кабет спыняліся верацёны, а мужчыны апускалі сякеры і гэблікі, і ў звонкі і прарэзлівы голас Франкі, нібы парыў ветру, урываліся глухія ўздыхі. Аўдоцця, шырока вылупіўшы свае чорныя разумныя вочкі, праводзіла па твары зморшчанай, але яшчэ моцнай рукой і шаптала сіпатым ад хвалявання голасам, у якім адчувалася збянтэжанасць:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа...
Адна толькі Марцэля, якая сядзела ля ног Франкі, адчувала сябе цудоўна. Асветленая чырвоным святлом, якое падала ад печы, яе цяжкая квадратная постаць нагадвала кучу лахманоў, з якой высоўвалася абкручаная анучай галава з разяўленым у шырокай усмешцы бяззубым ротам. У хітрых выцвілых вачах на ўзараным маршчынамі твары ўспыхвалі мігатлівыя агеньчыкі, набрынялыя павекі сцвярджальна моргалі, хрыпаты, падобны да рыпення пілы, голас час ад часу абвяшчаў:
- Але! Гэта ж праўда! Усё - праўда!
Толькі адна яна з прысутных бачыла, чула, зведала ўсё тое, аб чым казала Франка. Яны абедзве былі істотамі іншага роду і свету, закінутымі сюды, у свет грубых, цёмных, наіўных людзей.
Толькі старэйшая з іх была ўжо зусім лядашчая, жыла з ласкі гэтых людзей і не адважвалася расказваць ім аб сваіх прыгодах, а малодшая, фанабэрыстая і заўсёды неўтаймаваная, рабіла гэта з адчуваннем сваёй перавагі над прысутнымі. Яна не магла б назваць гэтае пачуццё, не ведала такіх слоў, як «разумовая перавага», але пачуццё гэта яе вельмі цешыла і павялічвала яе пагарду да «мужыкоў», сярод якіх жыла. Вярнуўшыся з вечарніцы дадому, яна заходзілася ад смеху.
- Вось дурныя хамы! Вось быдла! Я ім пляту пра самыя звычайныя рэчы, а яны раты разяўляюць і дзівяцца, нібы ім самога пана бога або д'ябла паказваюць. Я сярод іх як каралева сярод пастухоў. Але нічога, затое весела! Часамі мне здаецца, што я гляджу ў тэатры камедыю або сама граю тую камедыю. Вось цёмны народ! Вось быдла! Самы апошні дурань у горадзе разумнейшы за іх. Ім толькі свінней пасвіць!
Расказы Франкі ў хаце сястры і вясёлыя кпіны над мужыцкай цемрай і дурнотай Павел слухаў у панурым маўчанні. Ён чуў ад людзей, што недзе на свеце ёсць жыццё багатае, раскошнае, але лічыў яго для сябе недасягальным і непажаданым і ніколі не думаў пра яго. Беднасці ён не ведаў, але і раскошы ніколі не зазнаў. Жытні хлеб ніколі не здаваўся яму горкім, а да прысмакаў яго не цягнула. І калі Франка пачынала апавядаць яму пра цудоўныя, залітыя яркімі агнямі залы, пра смачныя абеды, дарагія ўбранні, Павел слухаў яе абыякава і, махнуўшы рукой, прыгадваў старую сялянскую прыказку:
- Звычайная рэч! Бог з людзьмі робіць ігрыска, аднаго ўзнясе высока, а другога кіне нізка.
Іншая рэч, калі Франка расказвала яму пра гулянкі, злачынствы, сваркі, пра ўсё тое, што ён азначыў адным словам: грэх. Слухаць гэта Паўлу было так прыкра, што ён круціўся на лаве і крактаў як ад болю або, абапёршыся локцямі на калені і засланіўшы далонямі твар, у глыбокім роздуме ківаўся з боку ў бок і часамі праз зубы цадзіў:
- Паганае жыццё, грэшнае! Каб яно скрозь зямлю правалілася!..
Часамі, калі ён слухаў Франку, у яго ўяўленні паўставалі дзівосныя карціны. Калі яна ўспамінала, як весела гуляюць людзі на загарадных каруселях, танцуюць да раніцы і якія на тых гулянках узнікаюць бойкі, п'янства, хваробы, раманы, перад вачыма Паўла паўставала раптам чыстая і ціхая блакітная вада, такая, якая бывае ў Нёмане ў яснае надвор'е, а над ёю або ружовая паласа світанку, або пушыстыя, падобныя на статак авечак, аблокі, або чародкі ластавак, якія бясконца кружацца над гарлачыкамі. А часамі яму раптам чулася буркаванне галубоў над самым вухам, або як аднастайна і лагодна спявалі хвалі. Тады ён узнімаў галаву, і маршчыны на яго сумным і стомленым твары рабіліся глыбейшымі. І калі Франка, вярнуўшыся разам з ім у хату, пачынала смяяцца з мужыцкай дурноты, ён не спрачаўся з ёю, не сварыўся, а толькі прасіў замаўчаць.
- Ну, годзе ўжо! - казаў. - Лепш бы ты зусім забылася пра тое, што было раней, пакуль ты не ўвайшла ў маю хату. Ой, ніхто не навучыў цябе розуму, а глупствам розным так набілі тваю галаву, што ты яго дасюль ніяк забыцца не можаш. Можа, Бог дасць, калі-небудзь забудзеш!
Калі Франка пачынала істэрычна рагатаць, ён супакойваў яе зусім так, як тады, калі яна плакала: садзіў яе побач з сабой, абдымаў і лагодна, па- бацькоўску казаў:
- Ну, годзе ўжо, годзе, дзіцятка!
Ён не спрачаўся, не злаваў, нічым яе не дапякаў, але не выносіў частых вечарніц, дзе Франка адчувала сябе каралеўнай. Асабліва з таго часу, калі яму раптам здалося, што яна заляцаецца да Аляксея Мікулы, самага прыгожага і смелага мужчыны ў вёсцы. Аляксей, хоць і быў некалькі гадоў жанаты і з жонкаю жыў добра, любіў яшчэ часам пацягацца за дзяўчатамі і маладымі кабетамі, вядома, не ўсур'ёз, а проста каб даказаць, які ён зух. Да Франкі, між іншым, ён і не думаў заляцацца, наадварот, часта жартаваў з яе, казаў ёй у вочы, што яна ўжо старая і што перад ім ёй няма чаго выхваляцца сваёй гарадской мудрасцю, таму што ён ведае горад яшчэ больш за яе. Але Францы Аляксей здаваўся адзіным чалавекам у вёсцы, які нагадваў ёй даўніх знаёмых і прыяцеляў. Па сваёй звычцы гаварыць усё, што ёй прыходзіла ў галаву, адкрыта, яна казала, што ёй падабаецца яго гордая пастава і сінія вочы. А аднаго разу, калі Аляксей з яе жартаваў, яна кінула яму ў твар жменю сушаных вішняў, другім жа разам ускочыла раптам з месца, села побач з ім і, ззяючы белымі зубамі і ўстрэсваючы чорнымі кучаравінкамі, якія выбіваліся з-пад яе хусцінкі, зазірнула яму ў твар. У гэты вечар, выходзячы з хаты Казлюкоў, Павел так моцна схапіў Франку за руку, што яна ажно ўскрыкнула ад болю і пачала прасіць, каб пусціў яе, але ён яшчэ мацней сціснуў яе далонь і, не звяртаючы ўвагі на яе скаргі і спробу вырвацца, пацягнуў дадому. Увайшоўшы ў хату, ён зачыніў дзверы, запаліў лямпу і, моцна сціснуўшы ўжо абедзве яе далоні, запытаў:
- Ты прысягала?
Франка ніколі не думала, што вочы Паўла могуць палымнець такім агнём, а прыглушаны голас гучаць так грозна. Забыўшыся на боль у далонях, яна моўчкі, з цікаўнасцю ўглядалася ў яго.
- Прысягала? - запытаў ён зноў.
- Ну, і што з таго? - паспрабавала быць дзёрзкай Франка.
- Адказвай... Хутчэй, хутчэй... Адказвай! Прысягала? - Дзве сінія жылы набраклі на яго звычайна такім пагодлівым ілбе, а вочы пацямнелі і нечым чорным пазіралі з глыбіні. Але Франка не спалохалася. Яна адчула раптам, як у ёй ажывае страсць да яго, якая ў апошні час пачала астываць. Павел падабаўся ёй, вельмі падабаўся ў гэтым зусім незвычайным выглядзе. Было ў ім нешта новае, цікавае: нейкая сіла, якая яе пакарала, палкасць, якая агнём прабягала па жылах. З воклічам любві, са словамі пяшчоты яна кінулася Паўлу на шыю і прыпала вуснамі да яго вуснаў. А ён, як і тады, у цёмным сасонніку ля магільнага крыжа, схапіў яе ў абдымкі і прыпаў да яе, як п'яніца да чаркі. І толькі пасля доўгай хвіліны маўчання запытаў:
- А граху ў цябе ў думках не было? У Аляксея не закахалася, га?
- Хай гэтага хама чэрці возьмуць! Патрэбны ён мне, як леташні снег! Толькі цябе аднаго я кахаю, ты мой міленькі, даражэнькі, залаты, сярэбраны, брыльянтавы!
Павел супакоіўся: ён ведаў, што яна ніколі не хлусіць, не хавае сваіх пачуццяў і думак. Гэтым разам Франка таксама не хлусіла. Да Аляксея, які быў прыгажэйшы і больш свецкі за іншых мужчын, яна пачынала заляцацца па сваёй старой звычцы, ад жадання пакараць. Калі нават яе цягнула да яго, дык цяпер, пасля адноўленай страсці да Паўла, цяга гэта адразу згасла. На вечарніцы пасля таго Франка нейкі час зусім не хадзіла і некалькі разоў сама падмяла хату і зварыла абед. Толькі хадзіць па ваду і даіць карову яна ніяк не хацела. Ды Павел і не настойваў, а на адмову яе паблажліва казаў:
- Ну, ну, глупства! Хай будзе па-твойму, абы табе добра было і абы ты сама была добрая.
Аднойчы ён звярнуўся да Франкі з просьбай, якая вельмі яе ўразіла. Было гэта ў нядзелю, калі тая вярнулася з касцёла. У касцёл, які знаходзіўся ў суседнім мястэчку, Франка ездзіла вельмі часта то з мужам, то з Піліпам і Ўльянай, то лісліва напрошвалася на воз якога суседа. Хоць мястэчка гэта было малое, але ўсё ж не вёска, і яе вельмі цягнула туды. У часе набажэнства можна было паглядзець на людзей, якія сабраліся ў касцёле, пасля пахадзіць па лаўках, паглядзець на тавары, пасмяяцца з чаго-небудзь, пачуць што цікавае або смешнае. Збіраючыся ў мястэчка, яна апраналася па-гарадскому, брала ў рукі малітоўнік, пухлы ад святых абразкоў і віншавальных паштовак, атрыманых некалі на імяніны. Гарадская вопратка нікога тут не дзівіла, а на малітоўнік многія пазіралі з цікавасцю і павагай. Нават Ульяна рабілася больш ветлівай да братавай, якая побач з ёю сядзела на возе, а позірк Піліпа, затрымліваючыся часам на чорнай вокладцы кніжкі, рабіўся больш задумлівы і паважны. Угледзеўшы яго першы раз у руках Франкі, Аўдоцця пляснула ў далоні і ўсклікнула:
- Вось шчаслівая! Вялікую ласку аказаў табе Бог, што па кніжцы хваліць яго можаш!
І нават Аляксей, калі аднойчы разам са сваёй жонкай вёз Франку ў касцёл, убачыўшы малітоўнік, прыціх, перастаў жартаваць з Франкі і, у знак павагі да яе, падклаў больш сена ў тое месца на возе, на якім яна мелася сесці. Аднак нікога гэта кніжачка не вабіла і не цікавіла так, як Паўла. Беручы яе ў рукі, ён заўсёды дзьмухаў на яе з усіх бакоў, кончыкамі пальцаў выціраў з яе рэшткі пылу, а пасля, сеўшы на лаве, паволі, асцярожна разгортваў у розных месцах яе, водзячы позіркам па друкаваных радках, то шчасліва ўсміхаючыся, то моўчкі ківаючы галавой. Ён гатоў быў гадзінамі ўглядацца ў старонкі малітоўніка, а пасля, глыбока ўздыхнуўшы, асцярожна клаў кніжку на самае пачэснае месца ў хаце - на чырвоную альховую шафку паміж лямпай і ззяючым бляшаным самаварам.
Аднаго разу, калі Франка вярнулася з касцёла і, як заўсёды нядбайна кінуўшы на стол малітоўнік, пачала са шчэбетам і смехам кружыцца па хаце, Павел, не адрываючы ад кніжкі позірку, прамовіў:
- Франка... Ведаеш, Франка, я даўно ўжо хачу аб нечым цябе папрасіць.
Франка была ў цудоўным настроі, бо сёння раніцай, калі яна круцілася на рынку, нейкі пан у прыгожым футры, відаць, пісар з суседняга маёнтка, паказваючы на яе другому, сказаў: «Вось прыгожая, шэльма!» А гэты другі, пажылы, - напэўна, аканом, кіўнуў галавой: «А нічога сабе круцёлка!» Кароткая гэта размова вельмі ўзрадавала Франку. У дадатак, на дванаццаць грошай, якія засталіся ад куплі круп і солі, яна купіла сабе карамелек і цяпер, скруціўшыся, што котка на лаве, грызла іх, як вавёрка. На словы Паўла яна адказала ветліва і пяшчотна:
- Для цябе, Паўлючок, я гатова ўсё на свеце зрабіць!
- Ну, калі ты такая добрая, дык зрабі ласку і навучы мяне чытаць.
Пачуўшы гэта, Франка спачатку аслупянела ад здзіўлення, а пасля зрабілася вельмі паважнай. Вось што значыць паходзіць з добрага роду! Калі б яна паходзіла з мужыкоў, хіба ўмела б яна чытаць! Добра. Чаму не? Навучыць яна Паўла чытаць. Вялікая гэта рэч! У дамах сваіх даўнейшых паноў яна бачыла такіх гувернантак, у якіх у галовах было меней розуму, чым ў яе мезенцу, аднак жа яны вучылі. Толькі для гэтага трэба мець буквар. Буквар Павел меўся папрасіць у аднаго знаёмага чалавека і, пачырванеўшы ад хваляваннпя, пачаў настойваць, каб Франка тым часам паказвала яму літары па малітоўніку.
- Пакажы, Франка. Пакажы хоць па малітоўніку! Я так доўга чакаў гэтага шчасця.
Яна зноў здзівілася. Якое ж гэта шчасце - умець чытаць? Але Павел сказаў ёй, што нікому ў жыцці так не зайздросціў, як тым, хто можа ў касцёле па кніжцы маліцца, а ў хаце, калі ёсць час, розныя цікавыя гісторыі чытаць. Бадзяцца па свеце ён ніколі не любіў, а таму амаль нічога не ведае, што робіцца там, за гарамі, за лясамі, а ведаць хочацца. У кніжках пра ўсё гэта напісана. Калі яны з нябожчыкам бацькам працавалі яшчэ ў панскіх маёнтках, ён бачыў шмат кніжак і людзей, якія чыталі іх уголас. У адным маёнтку ўпраўляючы чытаў часам уголас сваёй жонцы. А аканомка, калі была ў добрым гуморы, дык у нядзелю ці свята якое клікала да сябе ў пакой і ўголас з розных кніжак чытала. Ён чуў, як чыталі ўголас паненкі, залазіў пад ганак, на якім яны сядзелі, і слухаў. Ён часта марыў, як бы гэта самому навучыцца чытаць, але не было каму навучыць яго. У іх весцы толькі два чалавекі ўмеюць чытаць, але няма ў іх ні часу, ні ахвоты вучыць іншых. Затое цяпер разам з жонкай прыйшло ў яго хату гэта шчасце! Яна навучыць яго як след маліцца, выведзе з цемры да святла. А можа, ён, калі навучыцца чытаць, будзе лепшым, бо Павел чуў, што ў кніжках пішуць, якім чынам душа чалавечая можа ачысціцца ад граху і стаць белай, як голуб.
- Глупства душа, глупства голуб! - ускочыўшы з лаўкі, усклікнула Франка. - Але што ў кніжках розныя цікавыя гісторыі апісваюць - гэта праўда.
Яна сама любіла часам пачытаць. У некаторых яе паноў было шмат кніжак, яна іх брала і чытала ўночы, лежачы ў ложку, а ў святочныя дні з кім-небудзь са сваіх гасцей у гардэробнай або ў кухні. Адну з гэтых прачытаных гісторый Франка пачала расказваць Паўлу. Чытала яе і памятае так, нібы гэта было ўчора. Чытала з адным лёкаем, якога ў той час кахала. Раман гэты быў поўны незвычайных і страшных прыгод. У ім дзейнічалі забойцы, прастытуткі, падкідышы, вельмі добрыя княгіні і высакародныя графы. Франка расказвала цікава, суправаджала свае словы жэстамі і мімікай, аддаючы асаблівую перавагу любоўным прыгодам і злачынствам. Ад захаплення ў яе палалі вочы і ўздрыгвалі мускулы твару. Дык вось на што яна скарыстала сваё ўменне чытаць! І хоць Павел далёка не ўсё ў гэтай, на думку Франкі, цікавай гісторыі зразумеў, а ў нечым яна нават спалохала яго, аднак ад думкі навучыцца чытаць не адступіўся. Зіма была суровая, і на рацэ, скаванай ільдом, рыбакам работы было мала. Вольнага часу ў ІІаўла цяпер было даволі, і ён штодзень то пасля полудня, то ўвечары прасіў Франку, каб яна вучыла яго чытаць. Спачатку тая рабіла гэта ахвотна. Ля маленькага акенца, за якім стаяў заснежаны сад і калела акрытая інеем самотная груша, у слабым зімовым святле за сасновым, старанна выцертым Паўлам сталом сядзелі над разгорнутай кніжкай ці букваром муж і жонка. У гэтыя хвіліны высокі і дужы саракагадовы мужчына ператвараўся ў пакорнага, баязлівага хлапчука. Сагнуўшыся ледзь не ўдвая над сталом і амаль дакранаючыся тварам да старонак, ён так напружана ўглядаўся ў літары, на якія кончыкам пальца паказвала Франка, што здавалася, вочы яго вось-вось выскачаць з-пад шырока расплюшчаных павекаў. Твар яго ў гэтыя хвіліны выглядаў зусім інакш: бровы ўзнімаліся высока ўгару, лоб праразалі дзве глыбокія маршчыны, губы выпіналіся. Калі ён пачаў ужо адрозніваць першыя літары алфавіта і манатонна, паволі вымаўляў: «А... Б... Ц...», гукі яго голасу былі падобныя да стогнаў, якія з цяжкасцю вырываліся з грудзей. Нялёгка яму было адрозніваць гэтыя дробныя чорныя знакі, дасюль зусім незнаёмыя яго вачам, і мозг яго вельмі марудна спраўляўся з гэтай чужой для яго работай.
- Гм... га...
Над кожнай новай літарай ён доўга сядзеў моўчкі і моршчыў узмакрэлы лоб. Нялёгка яму было адрозніць яе ад іншых. Нарэшце паціху і нерашуча вымаўляў:
- Л...
Франка нецярпліва круцілася на табурэце, калі муж доўга сядзеў над новай літарай, нарэшце ўскаквала з месца і крычала:
- Вось дурань! Якое гэта «Л»? Вось мужыцкая галава! Ты такі здатны да чытання, як вол да карэты!
Не звяртаючы ўвагі на яе абразлівыя словы, ахоплены гарачаю прагай ведаў, ён пакорна ўзнімаў на яе вочы і казаў:
- Ну, Франка, не злуй! Я ўжо ўспомніў, што гэта «І». Ну, сядзь і пакажы яшчэ крышку... Годзе ўжо злаваць! Ён браў яе за руку, цягнуў да стала і супакойваў:
- Ты ж бачыш, Франка, што я да гэтага яшчэ не прывык. Пачакай крышку... Пачакай, мая любая, пацярпі, пакуль я прывыкну.
Франка зноў садзілася на месца, але ўжо надзьмутая, за кожную памылку крычала на яго ўсё больш. Але Павел цярпліва зносіў усё і толькі паўтараў:
- Пачакай, мілая, пачакай крышку, хай толькі прывыкну.
ІІрывык ён сапраўды хутка і, адолеўшы ўсю азбуку, ужо даволі бегла мармытаў: ба-ба, бэ-бэ. Але аднойчы Франка, слухаючы яго мармытанне, падскочыла, як спружына, з лавы і закрычала:
- Не хочу! Не буду! Даволі! Да д'ябла гэтае чытанне! Хіба я да цябе ў гувернанткі нанялася? Ад нуды я хутка завыю, як той сабака!
Яна кінулася на ложак, заклала за галаву рукі і, пазіраючы ў столь, пачала пазяхаць так працягла і голасна, што пазяханне гэта і сапраўды нагадвала выццё. Павел узняў ад буквара засмучаны твар, моўчкі паглядзеў на Франку, паківаў галавой і, зняважліва махнуўшы рукой, прамовіў:
- Цябе ўсё яшчэ злосць адольвае. Відаць, табе спаць хочацца, калі так рот дзярэш. Ну, і добра. Калі спаць, дык спаць.
Ён пагасіў лямпу і праз некалькі хвілін ужо моцна спаў. Але Францы было не да сну. У доўгія зімовыя вечары яе палохала зацятая цішыня і галасы ночы, якія час ад часу парушалі яе спакой, ахоплівалі яе трывогай і жахам. Хоць бы грукат якіх колаў, хоць бы адзін свісток начнога вартаўніка, хоць бы стук крокаў па замерзлым тратуары,хоць бы самы слабы водбліск вулічнага ліхтара, хоць бы далёкае рэха музыкі начной гулянкі! Дзе там! Тут не было нічога з таго, што некалі супакойвала і весяліла яе, калі не давалі заснуць мары, узбуджэнне або хвароба. Тут, у вёсцы, у ціхія марозныя ночы панавала такая глыбокая цішыня і цемра, што Францы здавалася, нібы яна ляжыць глыбока пад зямлёй. Часамі гэту цішыню і цемру парушаў гучны стук, падобны да стрэлу або да ўдару каменем аб сцяну хаты. Франка тады садзілася на пасцелі і ўсхвалявана слухала, а калі стук паўтараўся, пачынала штурхаць мужа. Пабудзіўшы Паўла, яна спалохана шаптала, што ў хату ломяцца разбойнікі. Павел у гэта не верыў, бо колькі ён жыў на свеце, у іх вёсцы разбойнікаў ніколі не бывала. Нейкую хвіліну ён прыслухоўваўся да цішыні, а калі зноў паўтараўся стук, са смехам казаў жонцы, што гэта ад марозу трашчаць сцены. З часам яна пераканалася, што гэта праўда, але асвойтацца з гэтымі начнымі галасамі ніяк не магла.
Мароз, як ледзяны волат, злосны і сумны, блукаў па вёсцы. То блізка, то далека ён грукаў у адну, другую сцяну хаты, трашчаў ля малых акенцаў, хадзіў па агароджах саду. Здалёк было чуваць, як ён блукаў вакол хаты Казлюкоў.
Праўда, ледзяны волат блукаў цёмнымі начамі па вёсцы не так часта, але і адлігі нямымі не былі. Яны ўздыхалі, шапталі, усхліпвалі. Уздыхаў вецер, а пад капяжамі хаты таялі ледзяшы і з ціхім плюскатам плакалі пад сцяной. Старая груша шамацела, і ледзь чутны шолах яе разбягаўся па счарнелым снезе і па сухіх галінах дрэў. У гэтыя ночы Францы здавалася, што яна чуе то ціхую гаворку разбойнікаў, што затаіліся ля хаты, то ўздыханне непрыкаяных душаў, якія блукалі па зямлі. На памяць ёй прыходзіў тады вясковы могільнік і розныя гісторыі аб прывідах і духах, якіх яна ведала мноства. У цёмнай хаце чуўся яе гарачы спалоханы шэпт:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа... Ісусе, прасвятая Марыя і ўсе святыя, ратуйце нас!
Пры дзённым святле і ў добрым гуморы Франка часта са смехам казала: «Бог, душа - глупства ўсё гэта!», а ўначы яна верыла, што з таго свету прыходзяць душы нябожчыкаў, і клікала на дапамогу не толькі Бога, але і ўсіх святых, імёны якіх ведала з малітоўніка.
А найгорш было тады, калі над заснуўшай вёскай гойсалі зімовыя вятры. З шырокіх палёў, з глыбокай катлавіны Нёмана, з-пад цёмнага неба прыляталі яны і накідваліся на нізкія, заснуўшыя пад снежнай коўдрай хаты, спраўлялі шалёныя оргіі вакол цёмных, засыпаных гурбамі сцен. Паветра тады кіпела, бурліла і напаўнялася віскам усіх галасоў свету. Здавалася, што агромністыя снарады ляцяць навыперадкі са страшэнным гулам, сутыкаюцца ў шалёным разгоне, і грымоты з няспынным грукатам ляцяць з канца ў канец зямлі. У посвісце ветру чуліся прарэзлівае выццё зграі шалёных сабак, крыкі катаваных, плач і стогны безнадзейнай роспачы, працяглыя скаргі, якія губляліся ў грозным шуме, лапатанні незлічоных крылаў, у трэску і грукаце падаючых гмахаў. Увесь гэты пякельны шум і шаленства ў цемры ночы не будзілі аднак людзей, што спалі пад нізкімі, заснежанымі стрэхамі. Спакойна і бесклапотна спалі яны ў суровых, але змалку знаёмых абдымках маці-прыроды, і толькі адна істота сядзела на пасцелі, углядаючыся ў цемру, напружваючы слых, затрымліваючы дыханне. Яна была ўпэўнена, што вось-вось з трэскам расчыняцца насцеж дзверы і вокны і ў хату ўляціць натоўп злых духаў, або шалёная гэта віхура аберне хату і пахавае пад ёю Франку. І яна зноў штурхала пад бок мужа:
- Павел! Павел! Уцякайма хутчэй, а то хата зараз заваліцца!
А Павел сонным і здзіўленым голасам пытаў:
- Чаму?
- А ты паслухай, паслухай! - казала спалохана Франка.
Павел нейкую хвіліну слухаў, пасля паварочваўся на другі бок і казаў:
- Глупства. Не заваліцца! Не ўпершыню гэта.
- Паўлюк, запалі лямпу, - прасіла Франка, - Запалі, мой даражэнькі, залаты, брыльянтавы!
Паўла ні аб чым доўга прасіць не прыходзілася. Ён уставаў і, запальваючы лямпу, пытаў:
- Чаму ж ты не запаліла сама?
- Я і дыхнуць баялася, не толькі ўстаць.
- Дурніца! Перажагнайся ды спі.
І, ледзь прамовіўшы гэта, Павел засынаў зноў, а яна, хоць пры святле лямпы было ўжо не так жудасна, не клалася і, седзячы на ложку, ускалмачаная, усё яшчэ з кроплямі поту на лбе, прыглядалася да заснуўшага побач мужа. Павел засынаў хутка і моцна і, калі ляжаў нерухомы, заплюшчыўшы вочы, выглядаў значна старэйшым, чым тады, калі рухаўся і глядзеў.
Удзень гнуткасць рухаў і ясны блакіт вачэй надаваў яму амаль юнацкі выгляд. Цяпер маршчыны, якія пераразалі лоб, зрабіліся больш акрэсленымі, а сур'ёзная складка вуснаў рабіла твар яго суровым. Сцяўшы зубы, Франка прамовіла:
- Вось балван! Зноў заснуў!
Быў ён зараз непрыгожы. Зусім не такі, як тады, калі яна ўпершыню ўбачыла яго на Нёмане! Тады ён паказаўся ёй гэткім стройным, спрытным, і з такім захапленнем глядзеў на яе! А цяпер...
- Стары! - прашаптала яна.
Вакол хаты гуляў, свісцеў, грымеў і скавытаў вецер. А Франка з раскалмачанымі валасамі ўсё яшчэ сядзела на пасцелі, углядалася ў твар мужа, і злосныя агоньчыкі ўспыхвалі ў яе чорных вачах.
Аднак, калі ён прачынаўся на досвітку і абдымаў яе, Франка тулілася і ласцілася да яго, як кошка, асыпала яго пацалункамі, а пасля са смехам і шчэбетам ускаквала з ложка, распальвала ў печы і гатавала снеданне.
Але ўсё часцей і часцей Павел, не пабудзіўшы жонкі, выходзіў з хаты, каб зазірнуць у сеці, што апусціў учора ў палонку, або, калі лёд ужо крануўся, паглядзець на крыгаход і вызначыць, дзе і калі ў бліжэйшыя дні можна будзе лавіць рыбу. Пажадлівасць не была галоўнай уласцівасцю яго натуры, і хоць яна, позна і ўпершыню абуджаная Франкай, успыхнула бурна, цяпер ужо аслабела пад ацяжэлым спакоем цела і духа і схільнасцю да маўклівага назірання і роздуму. Калі лёд на рацэ крануўся і Павел упершыню выйшаў на бераг паглядзець на крыгаход, ён добрую гадзіну стаяў нерухома, падпёршы рукой падбародак, і любаваўся краявідам, які раскінуўся перад яго вачыма. У цёплым блакіце неба адчувалася набліжэнне вясны. Над лесам самотна стаяла бледнае, але ўжо цёплае сонца. За ракой, сярод цёмнай зеляніны соснаў, дзе-нідзе бялеў яшчэ рыхлы наздраваты снег, а над вяршалінамі дрэў з вясёлым карканнем ляталі вароны. А па Нёмане, які нагадваў неаглядны паток расплаўленага серабра, плылі крыгі, падобныя на пагоркі і дамочкі з крышталю. Дзе-нідзе ля берага, пад тоўстым покрывам лёду, чутно было кіпенне і бурчанне заняволенай вады, але шырокай сярэдзінай Нёмана то гуртам і шпарка, то паасобку і павольна плылі крышталёвыя крыгі, ззяючыя, празрыстыя, пазалочаныя праменнямі сонца або палітыя барвамі вясёлкі. Крыг гэтых было такое мноства, што яны здаваліся фантастычным шматлікім натоўпам, які паспешліва і маўкліва ўцякае з нейкіх невядомых краін. Згрудзіўшыся на дальнім канцы ракі, яны нагадвалі казачны горад з высокімі вежамі і дахамі, а на другім канцы ракі такі самы ледзяны горад разбіваўся на дробныя часткі і ўкрываў сярэбраны шлях Нёмана. А ў паветры стаяла ўрачыстая цішыня, скрозь холад прабівалася кволае і няўстойлівае цяпло, і пахла ўжо адталай зямлёй, якая пачынала вольна дыхаць пад рэшткамі снегу.
Штогод Павел назіраў гэты краявід і штогод вітаў яго прыязнай усмешкай і радасным бляскам вачэй.
Гэта цудоўнае абуджэнне прыроды выклікала ў душы яго не толькі захапленне, але і радасць ад сустрэчы з нечым добра і здаўна знаёмым. Ён любіў прыроду тою магутнай любоўю, якая прымушае дзіця, што не ўмее яшчэ вымавіць імя маці, вуснамі і рукамі цягнуцца да яе грудзей. Ён любіў прыроду, як слімак любіць свой дамок і чарвяк свой родны камячок зямлі. Аднак апрача гэтай вялікай любові да прыроды, Паўла заўсёды агортвала захапленне, калі ён назіраў яе розныя з'явы. Вось і цяпер, убачыўшы крыгі, што плылі па рацэ, ён спыніўся і нават усклікнўў, нібы бачыў іх упершыню ў жыцці. Цэлую гадзіну стаяў ён на беразе і так пільна ўглядаўся ў крыгі, нібы лічыў іх; на тыя, што мелі асабліва дзівосную форму, ён глядзеў даўжэй, чым на іншыя. Заўважыўшы крыгу, падобную да шкляной каплічкі і ззяючую вясёлкавымі фарбамі, ён доўга ківаў галавой:
- Ой якая прыгожая!
Стук сякеры прымусіў яго азірнуцца. Ён убачыў Піліпа, які напраўляў свой паром перад тым, як спусціць яго на ваду. Відаць, аднаму яму нялёгка было спраўляцца з работай, і ён паклікаў Паўла:
- Памажы, калі ласка, швагер!
Павел падняў з зямлі сякеру, падрыхтаваную, відаць, для Данілкі, і не спяшаючыся пачаў убіваць у тоўстыя дошкі вялізныя цвікі. Яны так старанна стукалі сякерамі ў ранішняй цішыні, што Ўльяна з двума вёдрамі, а за ёю і іншыя кабеты з вёдрамі ды збанамі падаліся да ракі, а некалькі мужчын пачалі сцягваць з гары лодкі з чаўнамі, якія хутка ім маглі спатрэбіцца. Адны іх смалілі, а другія збівалі сякерамі рассохлыя дошкі.
Бераг ракі закіпеў жыццём, працай, абазваўся гучнай гамонкай людзей. Перш чым заняцца сваёй справай, кожны хоць хвіліну глядзеў на крыгі, што плылі па рацэ, і, ківаючы галавой, паказвалі пальцамі на самыя вялікія і дзівосныя з іх. Кабеты з віскам ступалі ў ледзяную ваду і паспешліва напаўнялі свае збаны і вёдры. Некалькі хлапцоў пад кіраўніцтвам гарэзлівага Данілкі скочылі на крыгу, што плыла ля самага берага, і з пераможнымі воклічамі, у якіх аднак адчуваўся і затоены страх, спрабавалі коўзацца па ёй. Піліп, адарваўшыся ад работы, пачаў ушчуваць малодшага брата за свавольства і гультайства. А Павел тым часам прадказваў мужчынам, якія працавалі побач, што, мяркуючы па паху зямлі і крыгаходу, вясна сёлета будзе ранняя і цёплая. Гоману людзей на адным беразе ракі адказвала карканне варон на другім. Яны, як апантаныя, чорнымі чародамі ляталі над лесам. А паверсе з канца ў канец вёскі чулася прыглушанае сценамі хлявоў мычанне кароў і бляянне авечак. Спявалі пеўні, брахалі сабакі, нібы спаборнічалі са стукам сякер унізе, і ў гушчары далёкага лесу адгукалася працяглае рэха.
А ў гэты час Франка, абуджданая рыпеннем дзвярэй, адрывала ад падушкі ўскалмачаную галаву і, праціраючы заспаныя вочы, убачыла спачатку сукаваты кій, а пасля, ля самага парога, кучу лахманоў.
- Пахвалёны, - пачуўся рыплівы голас.
Пацягваючыся ляніва ў пасцелі, Франка сказала:
- Зрабі ласку, Марцэля, распалі агонь, а я яшчэ крышачку паляжу.
За міску крупніку, за шклянку чаю, а часам за кавалак сала і жменю мукі жабрачка стала яе прыслужніцай. Была яна таксама і яе сяброўкай, адзінай кабетай у вёсцы, з якой Франка любіла бавіць час і якую нават у думках не называла мужычкай і хамкай. Седзячы на падлозе ля парога або на лаве і папіваючы з зеленаватай шклянкі чай, Марцэля ўжо даўно расказала Францы пра сваё жыццё. Марцэля, у адрозненне ад усіх вясковых кабет, ніколі не была замужам. Усе свае маладыя гады тулілася па панскіх маёнтках, то цяжка працавала, то весела гуляла, у залежнасці ад таго, які лёс выпадзе. Быў час, калі яна жыла, як пані, была шчаслівая, мела прыгожую вопратку, працавала толькі тады, калі мела на гэта ахвоту. Малады пан любіў яе без памяці. Ажаніцца з ёю ён не мог, бо яна была простай сялянкай, але любіў і, магчыма, ніколі не перастаў бы любіць яе, можа, калі-небудзь і ажаніўся б з ёю, каб не страціў маёнтак і не выехаў у далёкую краіну, у вялікі горад. Дзе ўжо было браць яе з сабой, калі сам збяднеў! Паехаў і забыўся на яе. І яна забылася на яго. Усяго пасля таго зазнала - і шчасця і гора, а калі зусім састарэла і стала жабрачкай, усё часцей і часцей пачала прыгадваць тое першае сваё шчасце. То ўздыхаючы, то смеючыся, то сумна ківаючы галавой, яна расказвала Францы пра панскія гулянкі і прысмакі, пра цудоўныя пакоі, пра вясёлых музыкаў. А Франка, ззяючы вачыма, прагна слухала яе і, здавалася, упівалася гэтымі расказамі, якія будзілі ў яе памяці цэлы рой успамінаў. І яна ў сваю чаргу горача, усхвалявана пачынала расказваць Марцэлі пра сваю маладосць, пра свае любоўныя прыгоды і ўражанні. Нагаварыўшыся, яны ўпадалі ў сумны і горкі роздум, і Франка пачынала наракаць на свой лёс:
- Ой, і чаму ж не давялося мне пражыць усё жыццё так, як я жыла тады! Чаму ж я цяпер такая няшчасная, што нават надзеі не маю калі-небудзь яшчэ так пажыць!
І старая жабрачка, якая даўно ўжо забылася на слова «надзея», абапіраючыся аберуч на свой сукаваты кій і не ўзнімаючы вачэй, уздыхала:
- Ой, хоць бы мне ведаць, ці жывы яшчэ мой галубок, ці ходзіць па свеце ножкамі? Ці спакойная ды шчаслівая яго галовачка? Ці не выелі яму чарвякі вочак пад зямлёй?
Часамі, калі яна так уздыхала і прыгаворвала, з-пад яе апухлых павек, па бледным, як крэйда, зморшчаным твары каціліся мутныя кроплі.
Аднаго разу, у хвіліну такой расчуленасці, Марцэля сказала Францы, што яна мела дваіх дзяцей: сын памёр яшчэ малым, а дачка жыве, але яна нейкая дурнаватая і ні да чаго не здатная. Наймаюць яе людзі толькі на самую чорную работу, і маці ад яе ніякай карысці няма.
Сказала яна пра гэта вельмі проста, нават не засаромелася, як пра зусім звычайную з'яву, якая ў гэтую хвіліну прыйшла ёй на памяць. Аднак тут жа прыгадала, колькі гора, працы і клопату мела яна з тымі дзецьмі, колькі сіл трэба было пакласці, каб накарміць і апрануць іх, як даводзілася выслужвацца дзеля іх перад людзьмі. І пасля ўсяго гэтага пад старасць ёй не засталося нічога, апрача жабрацтва. Успомніўшы ўсё гэта, Марцэля насупіла свае сівыя бровы, і вочы яе бліснулі злосна з-пад апухлых і чырвоных павекаў.
- Каб ім і на тым і на гэтым свеце дабра не было! Каб іх паралюш схапіў! Каб ім косці пакруціла! - па-сялянску праклінала яна людзей, у якіх жыла, любіла, працавала, цярпела, радавалася і ў выніку нічога не атрымала, апрача самотнай, жабрацкай і жорсткай старасці.
У Франкі таксама здараліся парывы горкай крыўды і гневу. Ускочыўшы з месца, яна пачынала размахваць рукамі і паўтараць скаргі і праклёны старой жабрачкі.
- А я што ад іх атрымала? Дулю з маслам! Што заставалася мне ад кожнага кахання і кожнай службы? Калі я моцна кахала - мяне кідалі. Калі хварэла - у больніцу адпраўлялі! Калі замуж ішла, тры дзіравыя сарочкі мела! Ой, свет! Ой, людзі! Хай гэты свет перуны спаляць, а гэтыя людзі скрозь зямлю праваляцца!
Абедзве яны пасылалі самыя жахлівыя праклёны свету, у якім прайшла іх маладосць і які спустошыў душу і сэрца і зрабіў іх жабрачкамі. Але праз якую гадзіну-дзве або найбольш назаўтра яны зноў з захапленнем і смуткам пачыналі ўспамінаць аб раскошы і радасцях, зазнаных у мінулым.
Неяк увечары Марцэля, як заўсёды, сядзела ля парога і ела хлеб з сырам, якім пачаставала яе Франка. Пад'еўшы, яна доўга маўчала, а пасля сказала Францы, што заўтра паедзе ў горад, каб напачатку велікоднага тыдня пахадзіць па людзях ды назбіраць крыху грошай, бо ў гэтую пару людзі ахвотна абдорваюць жабракоў. Пачуўшы гэта, Франка ажно ўся затрымцела. Яна і сама на крылах паляцела б у горад, каб паглядзець на дамы і вуліцы, на сяброў і сябровак і хоць бы раз па-даўняму павесяліцца і пагуляць! Але ёй цяпер і думаць нельга пра гэта шчасце! Яна сама сябе закапала ў магілу. Сядзець ёй цяпер век у гэтай хаце, слухаць, як скуголіць вецер, ды глядзець на хамаў! Вось што яна зрабіла з сабой... Доўга жалілася так Франка, але, не дачакаўшыся ад Марцэлі ніякага адказу, скурчылася ў хаце на лаве і панура заціхла. Цішыня і змрок напаўнялі хату. З вёскі даляталі гукі, падобныя да аднастайнага цурчання. На тым беразе Нёмана мужчынскі голас працягла, нібы спяваючы кожны склад, крычаў:
- Па-ром! Па-ром!
І адразу стала чутно, як бягуць з гары Піліп і Данілка.
А вясна растапляла рэшты холаду, пахлі ажыўшыя іголкі соснаў, зелянела трава. З двара, дзе гулялі ля паркана дзеці Казлюкоў, чуліся часамі то плач, то смех.
А ў змрочнай хаце воддаль адна ад адной сядзелі і маўчалі дзве кабеты. Нарэшце пасля доўгай хвіліны маўчання з кучы лахманоў, што шарэла ля парога, пачулася нешта падобнае да спеву:
Павей, вецер, павей, вецер, з зялёнага гаю,
Павярніся, наш паночак, з далёкага краю!
Як я маю павяваці, калі гай высокі,
Як я маю павярнуцца, калі край далёкі!
Дзіўны быў гэты спеў. Нізкі, ахрыплы голас Марцэлі дрыжаў, абрываўся на высокіх нотах, быў поўны журботы і скаргі. Праспяваўшы адну страфу песні, Марцэля пачала так гучна ўздыхаць, што ўздыхі гэтыя, як перад тым песня, напоўнілі хату, у якой з кожнай хвілінай гусцеў змрок.
- Ох! Ох! Ох!
А неўзабаве ўздыхі гэтыя змяніліся свісцячым шэптам:
- У імя Айца і Сына і Духа Святога. Амінь. Ойча наш...
У шэпце гэтым чуліся скруха, пакора і шчырае маленне самотнай і стомленай душы. Скончыўшы малітву, Марцэля перажагналася і зусім ужо іншым голасам прамовіла:
- Ой, ды я забылася сказаць табе навіну!
Гучна і працягла пазяхаючы, Франка запытала:
- Якая яшчэ навіна?
- Нейкія паны з горада нанялі на лета палац.
Франка ведала, што сяляне называюць палацам тую дачу, дзе яна служыла летась і адкуль узяў яе Павел. Яна ўсхапілася і запляскала ў далоні:
- Ужо і нанялі! А мая ж ты міленькая, чаму ж ты раней мне гэта не сказала? Цікава, што за паны? Можа, я іх ведаю? Можа, каго знаёмага з сабой прывезлі? Як толькі прыедуць, пабягу туды даведацца ды паглядзець! Не чула ты часам, Марцэлька, ці багатыя, ці маладыя, ці вялікую службу трымаюць?..
ІІІ
Асенні дзень хіліўся к вечару. Халоднае і нерухомае паветра напаўняў заўчасны змрок, падфарбаваны сінню цяжкіх цёмных хмар. Хмары гэтыя, вялікія і меншыя, нібы палітыя расплаўленым волавам, павольна і цяжка перавальваліся па брудна-белым небе, а на захадзе ўставалі суцэльнай высокай сцяной, па мутнаватай шэрасці якой плылі сінія і амаль чорныя, як смала, плямы.
У гэтым заўчасным, сумным, сіняватым змроку, у халодным і нерухомым паветры, пазбаўленым гукаў, водару і нават подыху ветру, нізкія хаткі, што выцягнуліся ў рад на высокім беразе ракі, стаялі ціха, нібы заснулі. Недзе там, на шырокіх палях, засцеленых счарнелым іржышчам і пасохлымі сцябламі раслін, познія аратыя запускалі ў пацямнелую ад дажджоў зямлю лемяшы і працяглымі воклічамі падганялі стомленых коней, якія цягнулі плугі па апошняй, яшчэ неўзаранай баразне, але на дварах і на вясковай вуліцы не было ні душы. Уся работа ў полі была ўжо скончана, агароды стаялі прыбраныя, ніводная галінка на аголеных дрэвах у садах не варушылася. Там-сям нізка над зямлёй, у вокнах хат, загараліся залатыя і чырванаватыя агеньчыкі, а вышэй, з комінаў, выплываў дым, але не ўзнімаўся стужкамі ўгару, а цяжка ападаў уніз, як і хмары, што віселі над зямлёй.
Сярод гэтага змроку, цішыні і нерухомасці ў паветры і на зямлі стаяў Павел перад дзвярыма сваёй хаты. Час ад часу ён машынальна падносіў да рота кароткую люльку, але за кожным разам рука яго цяжка ападала ўніз, а над люлькай не было дыму, бо яна даўно ўжо згасла. З-пад казырка нізка насунутай на лоб шапкі не відаць было, куды ён глядзіць, але вусны яго і схуднелыя шчокі ўвесь час ўздрыгвалі, нібы ад болю ці стрыманых рыданняў. Часамі яны крывіліся, як гэта бывае ў дзяцей, калі яны стараюцца стрымаць плач. Стоячы нерухома, як здранцавелы, Павел час ад часу ўсклікваў:
- А-а-а!
І, заціхаючы, зноў з-пад казырка шапкі ўглядаўся некуды далёка - можа, у палі, што ляжалі за апошнімі агароджамі вёскі, ці на дарогу, якая вілася сярод тых палёў.
За Нёманам абазваўся і паплыў у глыбокай цішыні працяглы сумны вокліч:
- Па-ро-ом! Па-ро-ом!
У хаце Казлюкоў бразнулі дзверы, па двары прабегла двое мужчын, і дзве пары ног затупалі па сцежцы, што вяла ўніз да ракі. А на тым беразе Нёмана яшчэ пару разоў абазваўся той жа голас:
- Па-ром! Па-ром!
Вокліч заціх, бо паром, замацаваны паміж дзвюма вялікімі лодкамі, заспяшаўся да пясчанага берага, на якім цьмяна абазначыліся абрысы параконнай брычкі. Пад цёмнымі, нізкімі хмарамі на шэрай вадзе, якая павольна і цяжка несла паром, людзі, што кіравалі ім, здаваліся прывідамі. Рытмічна, бясшумна Піліп і Данілка вялі паром, то выгінаючыся назад, то зноў выпростваючы свае высокія постаці. Змрок зацямніў іх твары і вопратку, і яны здаваліся чорнымі рысамі, што зрасліся з такім самым чорным паромам, а доўгія шасты чорнымі касымі лініямі цягнуліся ад іх рук да вады. І толькі тады, калі паром пераплыў раку, на другім яе беразе адгукнуліся невыразныя, прыглушаныя адлегласцю галасы.
І тады Павел, стоячы перад сваёй хатай, прашаптаў:
- Божа ж мой, Божа!
Цяжка сказаць, ці чуў ён крыкі, ці мог які-небудзь гук дайсці ў гэтыя хвіліны да яго свядомасці і вярнуць да рэальнасці душу, апушчаную ў нейкую глыбокую бездань. Ён павольна ссунуў назад шапку, і цяпер было відаць, што ён глядзеў на дарогу, якая бегла між палёў удалячынь, аж пад цёмны схіл хмар.
Ад ракі паволі падымалася ўгору параконная брычка. У гэтую хвіліну з-за вугла сваёй хаты выйшаў Піліп. Ён, відаць, вельмі спяшаўся і, каб скараціць шлях, не стаў абыходзіць агароджу, што падзяляла іх сады, а лёгка пераскочыў праз яе і шырокім крокам пайшоў да Паўла.
- Швагер, ты не сярдуй на нас, калі ласка, - сказуў ён. - Мы зараз урадніка праз раку перавозілі і ўсё яму расказалі.
З вялікім намаганнем выціскаючы з сябе словы, Павел спытаў:
- А што ж такое вы яму расказалі?
Піліп апусціў вочы і правёў далонню па валасах.
- Што Франка некуды падзелася і ўжо тыдзень, як яе няма ў хаце, - сказаў ён паціху.
Павел узняў галаву і з-пад казырка шапкі злосна бліснуў вачыма:
- Чорт вас цягнуў за язык!
- Я бы, можа, і не сказаў... Што мне да таго? - апраўдваўся Піліп. - Але Данілка пачаў: так і так, маўляў, пан ураднік... Збегла, як той казаў...
Параконная брычка ўжо выехала з-за Казлюковай хаты і спынілася ля зачыненых варот Паўлава двара. Чалавек, які сядзеў у ёй, у шынялі з бліскучымі гузікамі, паклікаў Паўла і голасам, у якім чутна была насмешка, запытаўся:
- Кабыцкі! Гэй, Кабыцкі! Кажуць, жонка ў цябе прапала, ці што? А можа, яе разбойнікі дзе забілі? Ці ўтапілася? Чаму ж ты ў паліцыю не паведаміў? Пашукалі б як след, дык можа і знайшлі б. Ці табе яе не шкада, га? Такая прыгожая кабетка прапала, а ён хоць бы што! Не сорамна табе... Ха-ха-ха!
Ураднік смяяўся, а трое людзей, якія стаялі ля хаты, з цікавасцю чакалі адказу Паўла. Магчыма, яны спадзяваліся, што ІІавел пачне клясці жонку ці прасіць урадніка, каб той адшукаў яе, хоць бы з-пад зямлі дастаў і прывёў да яго на пакаранне. Але Павел стаяў ля брычкі і маўчаў датуль, пакуль ураднік не перастаў смяяцца. А пасля спакойна і паважна прамовіў:
- Яна не ўцякла, не ўтапілася, ніякія разбойнікі яе не забілі. Яна да сваякоў паехала.
- Эгэ! - падаў голас ад варот Данілка. - Да сваякоў паехала... Толькі немаведама, калі вернецца.
Піліп цыкнуў на брата, каб той маўчаў, а Павел, пазіраючы на ўрадніка, казаў далей:
- У паліцыю я не паведамляў і паведамляць не буду, бо тут ніякай паліцыі не трэба. Я сам для яе паліцыя.
Ён узняў галаву, і ў голасе яго пачуўся гнеў.
- Бач, які горды! - кпліва прабурчаў ураднік і недаверліва запытаў:
- Дык ты ёй, выходзіць, дазволіў паехаць?
- Дазволіў! - не вагаючыся ні хвіліны, адказаў Павел.
Данілка пырснуў, прыкрываючы далонямі рот.
- Ну, калі так, дык мне тут няма чаго рабіць. Паехалі!
Брычка, грукаючы, пакацілася па вясковай вуліцы, а Павел, злосна бліснуўшы вачыма, звярнуўся да Казлюкоў:
- А вы трымайце языкі за зубамі! - сярдзіта махнуў ён рукой. - Бо хоць я чалавек спакойны, а гнеў свой паказаць магу... Што вам да таго, куды яна пайшла і калі вернецца, хутка ці не? Калі яна каго і пакрыўдзіла, дык мяне, а не вас... Але і мне яна нічога дрэннага не зрабіла... Да сваякоў з дазволу майго паехала. Ведайце гэта. Не балбачыце языкамі, і каб я больш ніколі не чуў пра яе благога слова!
- Ой, Паўлючок! - жаласна ўсклікнула Ўльяна. - Мусіць, ты нас ужо зусім не любіш, калі так крыўдзіш... А ўсё праз гэтую шэльму, - ціха дадала яна.
Жаласны голас сястры, якую Павел, як родны бацька, выгадаваў і замуж аддаў, крыху супакоіў яго.
- Не крыўджу я вас, - адказаў ён. - Толькі прашу і загадваю, каб не рабілі таго, што мне не міла. Я вам ніколі гэтага не рабіў, дык і вы мне не рабіце... А Франка да сваякоў з майго дазволу паехала. І калі яна вернецца, мне гэта добра вядома. Запомніце гэта.
Ён адышоў ад іх, пераступіў цераз паркан, стаў ля сваёй хаты, абапёршыся плячыма аб сцяну, і, як вельмі стомлены чалавек, часта і цяжка задыхаў. Ссунуўшы назад шапку, ён доўга глядзеў на дарогу, якая ледзь прыкметнай бялявай стужкай пераразала цёмнае поле. Казлюкі пайшлі ў хату, два акенцы якой засвяціліся залатымі агеньчыкамі. Паўлава хата стаяла цёмная, маўклівая. Змрок з кожнай хвілінай гусцеў і агортваў усё навокал ад неба да зямлі, і толькі перад самым надыходам ночы наляцеў аднекуль вецер, зашамацеў сухімі сцябламі гароху і паляцеў у сасоннік, на могільнік. Сосны загайдалі галінамі і працягла зашумелі. Дробны дождж зацярушыў з хмар, якія чорным суцэльным полагам нізка навіслі над зямлёй. Набліжалася доўгая, цёмная, асенняя ноч. Бавіць яе вясёлымі вечарніцамі ў вёсцы пачыналі пазней, напярэдадні зімы. А цяпер, апрача сабак, якія часамі сноўдалі пад сценамі і платамі, ніводная жывая душа не паказвалася на вуліцы. Ва ўсіх хатах ярка гарэў агонь і чулася вясёлая сямейная гамонка.
У сасонніку над магіламі жаласна закрычала сава, і ў гэтую хвіліну ціха зарыпелі вароты. Нехта, спяшаючыся, пайшоў па двары, і перад Паўлам вырасла постаць жанчыны.
- Паўлюк, - прашаптала яна.
- Хто тут? Чаго трэба? - нібы прачнуўшыся, запытаў Павел.
Аднак жанчына адказала не адразу. Яна была невялікага росту і, каб зазірнуць яму ў твар, мусіла адкінуць назад галаву.
- І чаго гэта, Паўлюк, ты тарчыш уночы перад хатай, нібы вартаўнік? - пачала яна. - Чаго ты, як той слуп, стаіш у цемры, на поле вочы вылупіўшы? Гэта ж ноч на дварэ. Ідзі ў хату, чуеш? Ну, ідзі, ідзі, а то людзі падумаюць, што з глузду з'ехаў або яшчэ што благое з табой здарылася.
Невядома чаму, усё гэта яна гаварыла шэптам, бо нічога таямнічага ў словах яе не было, ды і паблізу не было ніводнай жывой душы, якая магла б яе пачуць. Такім шэптам звычайна гавораць людзі, якія ходзяць ля цяжка хворых або ля нябожчыкаў. У шэпце гэтым адчуваўся неспакойны клопат і жах перад таямнічай і грознай з'явай хваробы ці смерці.
- Чуеш, Паўлюк? - шаптала яна. - Ідзі ў хату. Што ты тут выстаіш? Вось і дождж пайшоў. Ну, ідзі ўжо, ідзі! Чуеш?
Яна пачала абедзвюма рукамі падпіхаць яго да дзвярэй хаты.
Але гэта настойлівасць абурыла Паўла.
- Чаго ты ад мяне хочаш, Аўдоцця? Чаго прычапілася да мяне, як смала? - злосна прабурчаў ён. - Адчапіся! Калі захачу, дык і ўсю ноч так прастаю, і не твой гэта клопат.
- А вось і не прастаіш! Не дам я табе загінуць! Ці мала я на сваім жыцці хворых бачыла і ад смерці ратавала? І цябе выратую!
Відаць, стан, у якім знаходзіўся зараз Павел, Аўдоцця лічыла цяжкой хваробай. Яшчэ раніцай, сустрэўшы яго ля ракі, яна ўтаропілася ў яго сваімі жывымі вочкамі, паківала галавой і паціху прамовіла:
- Нешта ты, Паўлюк, блага выглядаеш - нібы табе да смерці ўсяго тыдзень застаўся.
І, калі ўжо несла ўгару поўнае вядро вады для нявесткі, вырашыла, што ўвечары абавязкова наведае Паўла.
- Хадзем у хату, я нешта табе пра Франку раскажу, - зноў зашаптала яна. - Максім сёння з горада прыехаў, казаў, што бачыў яе. Калі пойдзеш у хату, дык скажу, а калі не пойдзеш, дык і заставайся тут, як тое нямое неразумнае быдла... або як дурное дзіця, што не хоча, каб яму дапамаглі.
Недарма прыгадалася Аўдоцці малое дзіця. Колькі разоў, калі яе сын Максім, і два іншыя сыны, і дочкі, а пасля і маладая нявестка ляжалі ў гарачцы на тапчане, стаяла яна над імі з гаршком горкага зелля ў адной руцэ і з лыжкай мёду ў другой і казала:
- Калі нап'ешся зёлак, дам табе мёду, а калі не, дык і ляжы сабе, як тое неразумнае і нямое быдла...
Так і цяпер:
- Калі пойдзеш у хату, дык я табе нешта пра Франку раскажу, а калі не пойдзеш, дык і бывай здароў. Ці я буду тут усю ноч з табой стаяць ды мокнуць пад дажджом, як сабака?
Павел насунуў на вочы шапку.
- Ніякіх вестак пра яе мне не трэба... - злосна прамовіў ён. - Я сам пра яе ўсё ведаю... Яна да сваіх паехала...
Як перад гэтым з ураднікам, сястрой і шваграм, так зараз з Аўдоццяй ён гаварыў неўласцівым для яго тонам: злосна і раздражнёна. Аднак усё ж павярнуўся да дзвярэй, з грукатам расчыніў іх і, перш чым увайсці ў цёмныя сенцы, яшчэ раз акінуў позіркам чорныя палі і дарогу, якую цалкам праглынала цемра.
Апынуўшыся ў цёмнай хаце, Аўдоцця ўжо галасней, але ўсё яшчэ прыглушана прамовіла:
- Ой, і холадна ў цябе ў хаце. Мусі, дні тры ў печы не палена? Ці ты еў сёння што-небудзь, ці не? Мусі, не, бо і агню не раскладаў. Ну, дай сярнічкі, агонь распалю ды вячэру табе згатую. Ой, і стары ты мужык, а дурны! Давай сярнічкі, дзе яны ў цябе?
- Не ведаю. Пашукайце, калі ласка, самі, - сказаў хрыплым голасам Павел і сеў ля акна на лаве.
Аўдоцця паціху, як мыш, мітусілася па цёмнай хаце, мацаючы рукамі на печы, па прыпечку, на стале і лаўках.
- Каб на іх паралюш! Каб іх хвароба пакруціла!
Так праклінала яна запалкі, якія ніяк не магла адшукаць. Нарэшце знайшла іх, і ў руцэ яе бліснуў сіні агеньчык, а пасля доўгі язык полымя лізнуў сухую трэску. Яе таксама Аўдоцця знайшла вобмацкам на падлозе і цяпер трымала, узняўшы ўгару, - чакала, пакуль яна ўся зоймецца полымем. На фоне глыбокай, пустой, астылай печы палаючая, як факел, лучына асвятліла абкручаную чырвонай хусткай галаву і твар, пакрыты дробнымі маршчынамі, але круглы і румяны, як здаровы і толькі крыху прыхоплены марозам асенні яблык. У чорных жывых яе вачах, атуленых мноствам маршчын, агонь запаліў залатыя свечачкі. Аўдоцця павесялела і залапатала:
- Ну вось, зараз табе будзе і агонь, і вячэра, і ў хаце пацяплее. А сала ў цябе ёсць? Хіба зацірку з салам зварыць? Бо як бульбу пачну абіраць, дык ты да поўначы галодны будзеш. А з заціркай работа кароткая! Пасля пасядзім сабе, пагаворым, а калі хочаш, дык і заначую ў цябе, каб не быў адзін, як воўк. Хоць ты і раней быў тут адзін, ды, мабыць, ужо адвык. Хіба я не разумею гэтага? Я ўсё разумею! Калі мой памёр, у мяне пад сэрцам так балела, што, здавалася, калі застануся хоць на хвілінку адна, дык адразу сканаю, будзе мне аман. Ды не было калі заставацца адной... дзеці сканаць не далі... даглядаць іх мусіла... Ды і падгруднік піла. Я і табе падгрудніку прынясу, і калі боль пад сэрца падступіць, пап'еш гэтых зёлак - адразу стане лягчэй. Заначую ў цябе, а заўтра ранічкай у печы выпалю і пабягу дадому... Я яшчэ, дзякуй Богу, дзвюм хатам і дзвюм гаспадаркам дам рады. І сіла ё, і ахвота. Чаму не? Добраму чалавеку ў бядзе дапамагчы - рэч вельмі патрэбная. Гасподзь за гэта грахі мне адпусціць, а ты, Паўлючок, калі аддзячыць захочаш, дык часам крыху рыбы нам прынясеш. Тадэвуш і Гануля ой як за рыбкай прападаюць! Страх як малыя шэльмачкі прападаюць за рыбай, болей, чым за цукрам ды абаранкамі... Ну, а не захочаш прынесці, бог з табой. Абы я цябе ад гэтай паганай хваробы вылечыла! І вылечу! Чаму ж не вылечыць? Не гэткія хваробы я бачыла і лячыла...
Відаць, паміж горам і хваробай Аўдоцця вялікай розніцы не бачыла, і ёй здавалася, што першае лягчэй вылечыць, чым другое. Яна гаварыла ўсё весялей, а прыгадаўшы «маленькіх шэльмачак» Тадэвуша і Ганулю, весела засмяялася. Прыклаўшы да палаючай трэскі другую, трэцюю і чацвёртую, яна хацела ўжо кінуць іх у печ, але Павел раптам схапіў яе за руку.
- Не запальвайце агню! Богам прашу, не запальвайце! - пачуўся над яе галавой голас, у якім гучала такое глыбокае цярпенне, такое знясіленне, якія Аўдоцця не раз у жыцці чула ў голасе паміраючых. Яе ахапіў жах, і яна хуценька павярнулася да Паўла.
- Чаму? - запытала яна, усё яшчэ трымаючы ў руках палаючыя трэскі і ўглядаючыся ў твар Паўла. - Ой, звар'яцеў, далібог, звар'яцеў! Ну, на каго ты зараз падобны? Каб сам сябе ўгледзеў, дык спалохаўся б.
Лоб Паўла перарэзалі дзве глыбокія зморшчыны, вусны дрыжалі, як у чалавека, які вось-вось заплача, а нерухомыя вочы з-пад узнятых угору броваў пазіралі не на Аўдоццю, а некуды па-за сцены хаты, у далёкі свет.
- Не запальвайце агню! - паўтарыў. - Калі ласка, не запальвайце!
Не то спалохана, не то злосна Аўдоцця зноў запытала:
- Чаму ж гэта?
- Не пытайце, калі ласка, чаму, а толькі не запальвайце... Прашу вас.
А пасля, нібы прымушаючы сябе, дадаў:
- Мне здалося, што гэта яна стаіць ля печы і распальвае агонь.
Ён выхапіў у Аўдоцці запаленыя трэскі, кінўў іх на гліняную падлогу і затаптаў нагамі. У хаце зноў стала цёмна, і ў гэтай цемры невыразна вызначалася перад печчу постаць Аўдоцці. Яна доўга стаяла моўчкі, прыклаўшы да шчакі пальцы. Аўдоцця заўсёды прыкладала да шчакі пальцы, калі была нечым заклапочана або здзіўлена. Відаць, хвароба Паўла была значна цяжэйшая, чым ёй здавалася спачатку, калі яна, нібы нічога сур'ёзнага не сталася, пачала лапатаць і нават смяяцца. Мусіць, і сапраўды сталася з ім бяда. А можа, нехта зрабіў яму гэта, дык трэба будзе заўтра напарыць капытніку, які ад гэтага дапамагае найлепш. Жаданне як найхутчэй даведацца, як усё адбылося і пра што кум зараз думае, так даймала Аўдоццю, што яна ледзь стрымлівала язык, - столькі на ім было розных пытанняў. Яна падышла да Паўла, які сядзеў на лаве, і ціха, як хвораму, сказала.
- А Максім пра яе з горада весткі прывёз.
Паўла, які сядзеў у цёмным кутку, зусім не было відаць. З цемры пачуўся яго голас, поўны непахіснай рашучасці:
- Мне ніякіх вестак пра яе не трэба. Паехала да сваякоў. З майго дазволу паехала...
Аўдоцця села на другой лаве насупраць акна і паволі, разважліва пачала:
- Ці ты, Паўлюк, сам сябе ашукваеш, ці людзей абдурыць хочаш? Навошта гэтая гаворка, калі ўсе ведаюць, што яна не... да сваякоў паехала, а ад цябе ўцякла з лёкаем тых паноў, што жылі тут улетку. Я і сама бачыла, як яна туды бегала, а калі не магла пабегчы, дык гэту шэльму, Марцэлю, да яго пасылала. І лёкая таго я не раз бачыла, калі ён хадзіў над ракой і выглядаў яе. І блізка яго бачыла. У чорным сурдуце, валасы кучаравыя, і нечым такім ад яго смярдзела, ці то ёлкім салам, ці то багуном, што ў лесе расце, ці блашчытнікам, які ўсякую нечысць труціць. Ліха яго ведае, чым смярдзела. Марцэля казала, што гэта парфумы і памады... Ліха яго ведае! А твая і пачала ўлягаць за ім. Казала Марцэлі, што ён не горшы за любога паніча. «Досыць ужо, кажа, я нагледзелася на хамаў, паніча хочу». Надта ж ёй, відаць, гэтыя парфумы спадабаліся. Аднаго разу там на кухні танцы наладзілі, і твая Франка на танцы гэтыя пабегла. А ты тады цэлы дзень на рацэ быў, рыбу лавіў і ў горад вазіў. З тых танцаў яна як звар'яцелая дадому прыйшла, а пасля яшчэ і сама ў хаце танцавала. «Ой, Марцэлька, - гаворыць, - які ён прыгожы, як цудоўна танцуе, а як гаворыць!» А пасля, калі гэтыя паны ў горад пачалі збірацца, яна спачатку засумавала, а пасля зноў павесялела і сказала Марцэлі, што лёкай гэты ўгаворвае яе ў горад вярнуцца ды зноў пайсці служыць, а ён будзе да яе штодзень прыходзіць, вадзіць на шпацыр або на танцы. «Уцяку, - кажа, - далібог, уцяку. Хіба я ў няволю сябе прадала? Ці жывую мяне ў зямлю закапалі? Ці мне свет нямілы? Уцяку!» І ўцякла, каб ёй дабра не было, нягодніцы гэтай! А ты сваякоў нейкіх прыдумаў! Да сваякоў паехала! Да сваякоў паехала! Думаў людзей абдурыць, а сам у дурнях застаўся. Кожнае дзіця ў вёсцы ведае, што гэта за сваякі...
Аўдоцця змоўкла і з прагнай цікавасцю чакала, што скажа Павел цяпер, калі пераканаўся, што яна і ўся вёска ведае праўду. Напэўна, пачне праклінаць Франку і наракаць, што ажаніўся з гэткай. А калі пачне праклінаць і наракаць, дык і туга хутчэй з яго выйдзе. Павел доўга маўчаў, але нарэшце ў цемры пачуўся яго прыглушаны, хрыплы голас:
- А прысягала мне! У словах гэтых прагучала бязмежнае здзіўленне.
- Ці ж ты і сапраўды толькі цяпер, ад мяне, даведаўся праўду? - з няменшым здзіўленнем усклікнула Аўдоцця.
Гэтым разам яна дарэмна чакала адказу. Павел маўчаў. Счакаўшы хвіліну, яна пачала расказваць, што яе сын, Максім, вазіў учора на нядзельны кірмаш шаснастку аўса і паўкапы яек, а пад вечар, калі ехаў дадому, сустрэў на вуліцы Франку. Яна ішла пад ручку з нейкім кавалерам, мабыць, з тым самым лёкаем, а чырвоныя стужкі ажно сляпілі вочы, столькі іх на ёй было. Яна ўгледзела Максімку і кіўнула яму галавой. «Як маешся, Максімка? - кажа. - Кланяйся там усім ад мяне і скажы, хай шукаюць цяпер ветру ў полі». Зубы вышчарыла і, падскокваючы, пайшла сабе з кавалерам. Максім толькі плюнуў ёй услед. «Ой, мамачка, - кажа, - так мне хацелася пугай па плячах яе сцёбнуць! Ды баяўся, каб у паліцыю мяне не забралі».
Аўдоцця зноў пачакала, якое ўражанне зробіць на Паўла гэтая вестка. Цяпер ужо напэўна ён пачне праклінаць і апошнімі словамі лаяць Франку. Але Павел доўга маўчаў, а пасля тонам чалавека, які ўсё яшчэ не можа апамятацца ад здзіўлення, сказаў:
- А яна ж прысягала мне!
- Поп сваё, а чорт сваё! - усклікнула Аўдоцця. - Кажы яму, што хочаш, а ён толькі дзівіцца ды дзівіцца! І чаго цябе такое дзіва бярэ?
Не дачакаўшыся адказу на гэта пытанне, яна правіла далей:
- Ты, Паўлюк, вялікім крыжам перажагнайся, плюнь на гэтую шэльму і жыві, як жыў даўней, ціхенька, спакойненька. Чаго табе не хапае? Хата ёсць, рамяство добрае ў руках маеш і грошы сякія-такія, людзі цябе любяць, і бог ласкай сваёй не абыходзіць... Чаго табе сумаваць? Дай Божа, каб усім добрым людзям жылося на свеце так добра, як зажывеш ты, калі не будзеш дурны. Бога слухай, з добрымі людзьмі жыві, еш, пі і на тую бяду, што цябе напаткала, плюнь!
Аўдоцця казала яшчэ Паўлу, што ніводзін чалавек без гора на свеце не пражыве і што бывае гора значна большае, чым у яго. Вось, напрыклад, у Карася ўвесну дзве каровы здохлі, а цяпер усе свінні пачалі хварэць і, напэўна, таксама паздыхаюць... Ці ў Сымона Мікулы - вось гэта гора! Сын яго, Ясюк, разбойнікам стаў, яго ўжо раз у Сібір саслалі, а цяпер другі раз, за тое, што адтуль уцёк, туды сашлюць ды яшчэ бізуноў дадуць. Вось гэта сапраўднае гора. Калі б Аўдоцця, барані бог, мела сына разбойніка, дык, напэўна, не вытрымала б гэтага - павесілася б ці ў Нёман кінулася б ад гора і сораму...
- А ў цябе якое гора? Незнаёмую, невядомую бабу з балота выцягнуў і хацеў яе сумленнай зрабіць. Дурны ты, Паўлюк! Я тады яшчэ ведала, што з гэтага будзе. Чортава дачка да свайго бацькі чорта вярнулася. Вядома, чорт сваіх дзяцей любіць і ад сябе надоўга не адпускае. Хоць і адпусціць калі, дык пасля зноў кіпцюрамі за душу ўхопіць і да сябе цягне, пакуль у пекла не зацягне. Відаць, на тое воля Бога, каб адны людзі яму, а другія чорту служылі. Ты, Паўлюк, Богу служы і на тую чортаву дачку забудзься! Чужая яна табе была і чужая засталася. Хай сабе прападае...
Аўдоцця ўжо і сама не ведала, што яшчэ казаць Паўлу і чым яшчэ яго пацешыць. Яна вычарпала ўсю сваю філасофію, усе спосабы выклікаць яго на гаворку.
- Ну, - прамовіла яна, счакаўшы хвіліну. - Як жа гэта ў вас было, як сталася? Кажы! Калі ўсё раскажаш, адразу лягчэй стане!
Не ведала Аўдоцця, што ёсць на свеце чалавечыя натуры, глыбейшыя за любы калодзеж, і калі аднойчы ўпадзе ў іх кветка кахання, дык ніякія бурныя хвалі не выкінуць яе назад, ніякая крыўда не прымусіць чалавека абразіць гэта каханне скаргай, выказанай уголас. Нож праткне сэрца, але з вуснаў не зляціць слова асуджэння, таму што літасць яго большая за ўсякае цярпенне. І хоць бы ад гэтага асуджэння ў вінаватага і волас не ўпаў з галавы, ён не будзе асуджаць яго. Хоць бы асуджэнне гэта і зняло боль з сэрца, ён яго не вымавіць і ўсяляк, хоць бы нават хлуснёй, прымусіць змоўкнуць іншых. «Як жа гэта? Ганьбіць тую, на грудзях якой мне сніўся залаты сон майго жыцця? - гаворыць ён сабе. - Асуджаць тую, для якой я гатоў быў праз агонь і ваду, па камяністых шляхах, праз полымя пекла прынесці блаславенне? Праклінаць тыя дні, калі нам спявалі дрэвы, шчабяталі птушкі і з усіх вытокаў жыцця білі гаючыя крыніцы? Магчыма, усё гэта быў толькі сон, міраж, які развеяўся, як лёгкі туман, мільгануў маланкай, пасля якой засталася цемра, але нічыёй віны тут няма, а калі ёсць, дык толькі мая, а не той, якую асуджаць я не хачу і не магу».
Існуюць на свеце такія чалавечыя натуры, але Аўдоцця нягледзячы на свой вялікі жыццёвы вопыт, пра іх зусім не ведала. Ды і Павел ніколі не задумваўся над тым, якая ў яго натура. Ён толькі адчуваў, што калі б нават яго на крыжы распіналі, калі б нават святыя сышлі з нябёсаў і прымушалі яго гаварыць, ён і тады не сказаў бы пра Франку нічога дрэннага, не асуджаў бы яе, не шукаў бы помсты.
- Ведаеце, кума, - пачаў ён пасля доўгага маўчання. - Ва ўсім, што сталася, вінаваты толькі я сам. Па-першае, мала я малітвамі ды навучаннямі адганяў ад яе д'ябла. Па-другое, калі я ўжо заўважыў, што яна ветраная, і аб тым лёкаі здагадаўся, не трэба было надоўга адыходзіць ад хаты. Трэба было часцей яе павучаць, вачэй з яе не спускаць, тады б яна не прапала... Выходзіць, праз мяне яна прапала... І не я, а хутчэй яна павінна мяне асуджаць...
Спачатку Аўдоцця слухала Паўла вельмі ўважліва, але чым далей, тым больш расло яе здзіўленне. У яе ажно дух заняло і на хвіліну адняло мову. Нарэшце яна не вытрымала:
- Здурнеў! Зусім здурнеў!
Устаўшы з лаўкі, Аўдоцця не то смехам, не то злосна пачала:
- Сёння, відаць, я з табой да ніякага ладу не дайду! Сёння і гаварыць з табой не варта! Ідзі спаць. Можа, як выспішся, Бог верне табе розум. А я ў цябе заначую, бо хоць ты і здурнеў, мне цябе шкада. Застанешся адзін, дык яшчэ, барані Бог, што-небудзь дрэннае сабе зробіш... Здурнеў, зусім здурнеў!
Яна перажагналася, прамармытала напаўголаса малітву і, паклаўшы пад галаву ватоўку, як была ў спадніцы і цёплай хустцы, легла на лаве ля сцяны.
У цёмнай хаце было ціха. Толькі звонку даляталі крык і плач савы і пугача. Яны крычалі і плакалі ў сасонніку над магіламі, а за акенцам у апусцелым агародзе шапацеў дождж. Здавалася, што ён ходзіць то бліжэй, то далей, то пад самай сцяной, то недзе пад плотам, дзе з сухім трэскам гнулася і ламалася сухое вецце і сцябло. Да гэтых гукаў дамешваўся яшчэ адзін:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа. Амінь. Ойча наш...
Гэты гарачы, палымяны шэпт даходзіў з-пад сцяны і з канца ў канец ахутваў чарнату хаты. Чуўся ён нядоўга, усяго столькі, колькі патрэбна для таго, каб прачытаць адну малітву.
- Божа, злітуйся над ёй, грэшнай! Божа, будзь літасцівы да яе, грэшнай! - моцна ўдараючы сябе кулаком у грудзі, шаптаў Павел.
Ён паўтарыў гэту просьбу некалькі разоў запар і за кожным разам усё мацней і мацней біў сябе ў грудзі. А пасля заціх, нібы і ў хаце яго не было.
Назаўтра, прачнуўшыся на досвітку, Аўдоцця ўгледзела праз адчыненыя дзверы Паўла, занятага нейкай пільнай работай. Нахіліўшыся над глінянай падлогай, ён нешта жвава мясіў. Аўдоцця ўскочыла з лаўкі, падбегла да яго і ўбачыла, што ён і сапраўды мясіў мокрую гліну з мноствам налоўленых улетку рачных матылёў «яціц» і ляпіў з гэтай сумесі вялікія жоўтыя шары. Аўдоцця добра ведала, навошта яны патрэбны. Кінутыя ў ваду, шары гэтыя рассыпаюць па ёй роі матылёвых трупаў, да якіх збягаюцца цэлыя чароды рыб. Ведаючы гэта, Аўдоцця, аднак, здзівілася.
- Паедзеш рыбу лавіць? - запытала.
- А ўжо ж! Вада сёння добрая, - адказаў Павел.
Аўдоцця пайшла распальваць у печы. Павел гэтым разам ёй зусім не пярэчыў. Зляпіўшы яшчэ некалькі гліняных шароў, ён падсеў да стала і адрэзаў ад бохана ладны кавалак хлеба. Выглядаў ён так, як заўсёды, толькі шчокі яго крыху запалі, але гэта ніколькі не дзівіла Аўдоццю, якая ведала, што ён ужо некалькі дзён не еў цёплай стравы ды яшчэ так сумаваў.
Павел з'еў міску крупніку, які яна згатавала, і, закінуўшы за плечы мех з глінянымі шарамі, узяў пук доўгіх вудзільнаў. Аўдоцці ён дагэтуль не сказаў ніводнага слова і, здавалася, зусім не чуў яе балбатні, поўнай спагады, жартаў і смеху. І толькі надзеўшы шапку і закінуўшы за плечы мех, ён падышоў да яе.
- Дзякую, кума, за дружбу, за ўсё дзякую! Хай вам Бог за гэта заплоціць.
Ён сказаў гэта павольна, прыцішаным голасам і, па-сяброўску кіўнуўшы галавой, працягнуў ёй жоўтую ад гліны руку. Аўдоццю гэта расчуліла. Яе чорныя круглыя вочкі павільгатнелі і заморгалі.
- Няма за што! Няма за што! Ну, і дзякуй Богу, што ты зноў паразумнеў.
Калі Павел выйшаў, яна таксама выбегла з хаты і нейкую хвіліну глядзела, як ён ішоў сцяжынкай да ракі. Босыя ногі Аўдоцці ўгразлі па шчыкалаткі, а рука, цёмная, як тая гразь, і зморшчаная, са скрыўленымі ад работы пальцамі, спяшаючыся жагнала адыходзячага Паўла. Аўдоцця была старэйшая за Паўла на дваццаць гадоў, не раз насіла яго малога на руках, а калі вырас, заўсёды называла яго добрым і разумным чалавекам і некалькі разоў хрысціла разам з ім вясковых дзяцей. Ніколі не задумвалася пра свае пачуцці, яна не здагадвалася і не ведала аб тым, што ўсім сваім сэрцам любіць Паўла, таксама як і Павел, зазнаўшы мукі растаптанага кахання, не мог вытлумачыць ні сабе, ні іншым свайго цярпення. Гэтыя пачуцці жывуць і ў асяроддзі простых людзей чалавечага грамадства, але гэтыя людзі не выказваюць іх уголас і не ўмеюць выказацца, таму ў вышэйшых колах грамадства лічаць, што гэтых пачуццяў у іх няма.
Аднак што б ні адчуваў Павел, жыў ён па-ранейшаму і выглядаў як даўней, толькі крыху схуднеў, і ад гэтага яго прадаўгаваты, аброслы сівым шчаціннем твар здаваўся яшчэ даўжэйшым. Тая прамяністасць, якая нейкі час ціхай радасцю свяцілася ў яго вачах і разгладзіла маршчыны на лбе, знікла. Цяпер ён ужо не выглядаў маладзейшым на дзесяць гадоў, наадварот, здавалася, што ён з кожным месяцам старэў. Ён неяк пацяжэў, хадзіў павальней, ніколі ні з кім не размаўляў. Але па-ранейшаму не горбіўся, цела яго не губляла спрытнасці, неабходнай для яго нялёгкай работы. Працаваў Павел таксама як і раней, нават больш: усе дні ён праводзіў на рацэ, а ў неспрыяльнае, непадыходзячае для рыбалоўства надвор'е працаваў у полі і дома. Сваёй зямлі ў Паўла не было, але ў першы дзень, калі моцны вецер і бурныя хвалі на Нёмане не перашкаджалі лавіць рыбу, ён пайшоў да Піліпа і запытаў, ці ўсё яго поле ўзарана. Піліп якраз быў заклапочаны тым, што дасюль яшчэ не паспеў узараць пару моргаў пад веснавы пасеў. У гэты час у яго было шмат работы каля парома, а Данілка да плуга яшчэ не зусім здатны. Павел моўчкі запрог Піліпава каня і пайшоў з ім у поле. Араць ён умеў, але, праводзячы сваё жыццё на рацэ, працаваць у полі не любіў. Аднак цяпер гэта было лепш, чым сядзець склаўшы рукі. Ён і малаціць дапамог Піліпу, і паркан паправіў. А Ўльяна мыла і рамантавала вопратку брата і пякла яму хлеб.
Але і на рацэ, і на шырокіх палях прырода абыякава здзяйсняе свой адвечны круг змен, і праца людзей сустракаецца з пастаўленымі ёю неадольнымі перашкодамі. Надыходзіла тая пара, калі рака адштурхвала ад сябе рыбакоў, а палі не патрабавалі яшчэ сялянскіх рук. Тады Павел выходзіў на тую дарогу, з якой некалькі дзён пасля знікнення Франкі не спускаў вачэй, ішоў па ёй далёка і доўга. Ідучы, ён часта ўзнімаў галаву і з-пад казырка шапкі напружана аглядаў сцяжынкі і палі аж да самага гарызонта. Ён нібы нечага шукаў вачыма на шырокай раўніне, у раскіданых на ёй дзе-нідзе пералесках, па ледзь прыкметных стужках сцежак і межах. Часам ён спяшаўся, вышэй узнімаў галаву і напружваў позірк. На ўзлессі, якое чарнела на фоне агульнай шэрасці палёў, або на ўскрайку адной са сцяжын ён, калі заўважаў раптам якую-небудзь рухомую кропку, утароплена глядзеў удалячынь, не адрываючы ад яе неспакойнага позірку, а потым шырокім крокам ішоў ёй насустрач. Неўзабаве ён пераконваўся, што гэта аднаконны воз, на якім адзін з яго суседзяў вяртаецца з мястэчка, або жабрак з кіем ці кабета, абкручаная вялікай хусткай і згорбленая пад цяжарам меха з бульбай. У пустым і мокрым полі, у шэрым асеннім тумане, скрозь шум сцюдзёнага ветру чулася як кароткае прывітанне:
- Пахвалёны...
- На векі вякоў, - спакойна адказваў Павел і, ветліва кіўнуўшы галавой, ішоў далей, ішоў доўга, аж дацямна.
Аднаго разу, калі ён поцемкам вяртаўся ў вёску, з цяжкіх лістападаўскіх хмар паліў часты дождж. Вецер гнеўна шумеў і скручваў яго ў халодныя і вострыя бічы, якія глуха ўдараліся аб зямлю і секлі плечы і твар. Увайшоўшы ў хату, Павел запаліў лямпу і дастаў з гарачай яшчэ печы гаршчок са стравай, якую зварыў сабе раніцой на цэлы дзень. З яго мокрай світкі струменьчыкамі сцякала вада. Не скідаючы світкі, ён сеў на лаве і пачаў чэрпаць драўлянай лыжкай з гаршка. Еў ён павольна, аб нечым глыбока задумаўшыся, увесь час глядзеў у акно, завешанае чорным радном цемры. Глядзеў так пільна, нібы ўпершыню ў сваім жыцці бачыў гэткую цемру. Калі вецер пачынаў скуголіць жаласней, а дождж мацней барабаніць у акно, рука Паўла з драўлянай лыжкай затрымлівалася ў паветры. Можна было падумаць, што гэтыя змрочныя галасы асенняй ночы, пад якія ён прывык усё жыццё спакойна працаваць і засынаць, цяпер палохалі яго. Пад'еўшы, ён аднёс на месца гаршчок і рэшткі хлеба і зноў у глыбокім задуменні глядзеў на чорнае акно, і прыслухоўваўся да гукаў ночы.
- Божа, злітуйся! Божа, злітуйся! - прашаптаў Павел і, узяўшы са стала лямпу, асцярожна паставіў яе на акенца.
Ці не дзеля таго ён стаўляў яе на акенца, каб была яна маяком для некага, хто спяшаўся сюды, у яго хату, і для каго ён так горача прасіў божай літасці? Ці не думаў ён у гэтыя хвіліны аб кволай жанчыне, якая, магчыма, спяшаецца сюды ў змроку лістападаўскай ночы, у вецер і дождж?
Сеўшы ля акна, ён пачаў пры святле лямпы папраўляць невад, які быў папсаваны ў часе апошняй рыбалкі. Сталёвы пруток жвава мільгаў у яго пальцах, калі ён старанна і спрытна парваныя вочкі сеці замяняў новымі. З вялікага клубка, што ляжаў ля ног, ён адмотваў шнур, працягваў яго скрозь вочкі, сцягваў іх, і здавалася, што целам і душой быў захоплены гэтай работай. Але часам бывае так, што душа чалавека няспынна чуе нейкі шэпт, які не сціхае ні ў часе яды, ні ў часе працы, ні ў цішыні, ні ў шуме. Не, гэты шэпт не перашкаджае жыць чалавеку яго звычайным жыццём, не замінае ўсім органам цела выконваць уласцівыя ім дзеянні, але з'яўляецца нібы другім жыццём, яшчэ адным патаемна дзейнічаючым органам існавання. Павел спакойна павячэраў, а пасля так захапіўся сваім заняткам, што гучнае яго сапенне напоўніла ўсю хату. Але раптам ён узняў галаву і пачаў пільна да нечага прыслухоўвацца. Гэта забрахаў жоўты калматы Курта на двары Казлюкоў. На каго ён можа брахаць у гэты позні час? Ці не пачуюцца разам з яго брэхам крокі кабеты, нясмелай, стомленай, азяблай? Не, Курта яшчэ некалькі разоў гаўкнуў сваім старэчым хрыплым голасам і заціх. Ніякіх крокаў не было чутно. У пальцах Паўла зноў замільгаў пруток. За яго плячыма, у куце хаты, заскрэбліся мышы. Ён азірнуўся і ўбачыў малое спрытнае мышаня, якое з хуткасцю маланкі прабегла пад сцяной. Павел добразычліва ўсміхнуўся і паківаў галавой:
- Вось дурніца, чаго яна баіцца? Прыйшла б да мяне, дык я ёй бы хлеба накрышыў.
У сенцах раптам зарыпелі дзверы. Павел прыслухаўся. Можа, нехта ўвайшоў у сенцы, стаіць ля парога і не адважваецца ўвайсці ў хату, стаіць у цемры і дрыжыць ад прамоклай адзежы і страху? Паклаўшы сеці з прутком на лаву, Павел устаў і з лямпай у руцэ выйшаў у сенцы. Малая лямпа асвятліла сенцы, лесвіцу, што стаяла ля сцяны, скрыню, у якой ён захоўваў у вадзе рыбу, вядро з вадой, бочачку з кіслай капустай. Нікога ў сенцах не было. Павел падышоў да прыадчыненых дзвярэй. Відаць, калі зайшоў у хату, ён не зашчапіў іх як след, і вецер адчыніў іх. А можа, не вецер? Можа, гэта нехта хацеў увайсці ў хату, але, не ведаючы, як яго сустрэнуць, не ўвайшоў і стаіць цяпер ля сцяны пад дажджом? Павел паставіў лямпу ў сенцах на земляную падлогу, выйшаў з хаты і павольна, агледзеў, абышоў яе наўкол. Прайшоў нават па садзе і двары, выйшаў за вароты і паглядзеў у цемру, якая хавала ад вачэй палі і дарогі. Нідзе нікога. Толькі стары Курта, нават у цемры пазнаўшы яго, пераскочыў нізкі паркан і халодным языком лізнуў яго руку. Павел пагладзіў яго калматую галаву і разам з ім вярнуўся ў хату. Лямпу ён зноў паставіў на акенца і хацеў ужо ўзяцца за работу, калі зноў нешта халоднае і калматае абцёрлася аб яго руку. Курта, узняўшы галаву, глядзеў на яго разумнымі, сумнымі, умольнымі вачыма галоднай, азяблай жывёліны.
- Бедны ты, бедны!
Павел узяў лусту хлеба і, кінуўшы яе сабаку, задаволена глядзеў, як ён есць, а пасля лагодна, але рашуча загадаў яму выйсці з хаты. Бедная жывёліна! Холадна ёй на дажджы і ветры, але што рабіць? На двары мусіць начаваць, вартаваць ад зладзеяў хату, хлеў, свіран, каб гаспадары спалі спакойна.
- У кожнай жывой істоты свая крыўда, сваё гора. Чаму гэта так? Хто яго ведае?
Падпёршы далонню бараду, Павел доўга думаў над гэтым пытаннем. А па сутнасці, ён думаў пра бяздонную чорную загадку ўсеагульнага цярпення свету, толькі разабрацца ў сваіх думках, выразіць іх словамі не мог.
Усе асеннія ночы на акне Паўла, запацелым ад туману або дажджу, дапазна гарэла лямпа. З дарогі і сцяжынак, якія пераразалі мокрыя цёмныя палі, далёка відаць быў трапяткі маленькі агеньчык. У вёсцы гэты агеньчык бачылі хлопцы і дзяўчаты, ідучы да Казлюкоў на вечарніцы, але не звярталі на яго ўвагі. Лёс Паўла перастаў цікавіць аднавяскоўцаў з таго часу, як ён зноў стаў спакойны і пачаў жыць па-даўняму. Нават Ульяна і Піліп рэдка заглядвалі да яго. Яны былі заняты сваімі справамі, а калі не працавалі, спалі або гутарылі з суседзямі. Але дзяўчаты, якія ішлі са сваімі прасніцамі да Казлюкоў карацейшай дарогай - паўз хату Паўла, і хлопцы, якія хаваліся за рогам хаты або за парканам, каб іх напалохаць, не раз чулі з-за акна, у якім цьмяна свяціўся агеньчык, дзіўныя гукі, хутчэй, манатонны гук, падобны да мармытання. Нарэшце Данілка, які быў смялейшы і цікаўнейшы за іншых, падкраўся аднойчы пад акно, зазірнуў у хату, а пасля паведаміў усім у хаце Казлюкоў, што дзядзька Павел сядзіць і чытае.
- Далібог, чытае! - прысягаў ён, удараючы сябе ў грудзі. - З кніжкі чытае.
Зрэшты, мала хто здзівіўся гэтаму, бо людзі ў вёсцы ўжо ведалі, што жонка навучыла Паўла чытаць.
- Ой, жонка! Каб гэтакіх жонак на свеце не было! - плюнуўшы і пачырванеўшы, сказала Ўльяна.
- Толькі ўсёй і карысці ад гэтай яго жоначкі, што чытаць навучыўся, - зарагатаўшы, сказаў Аляксей. Але па сініх яго вачах было відаць, што ён крыху зайздросціць Паўлу. Ой як бы ганарыўся ён, як верхаводзіў бы ў вёсцы, каб умеў чытаць!
І сапраўды, доўгія зімовыя вечары Павел праводзіў над кнігай. Што ён чытаў і як, гэтага, апрача яго самога, мышэй, якія ўсё смялей і часцей бегалі па хаце, ды старога Курты, які часамі, скруціўшыся брудна-жоўтым клубком ля яго ног, гадзіну-другую адсыпаўся ў цяпле, не ведаў ніхто.
А пачалося гэта так. Неяк снежаньскім надвячоркам Павел вярнуўся дадому стомлены і змерзлы, бо ўвесь дзень разам з Данілкам яны рабілі на рацэ жалезнымі ламамі палонкі і запускалі ў іх сеці. Ужо некалькі такіх палонак было зроблена, але ўсё дарэмна. Павел думаў аб тым, што заўтра яму не будзе з чым ехаць у мястэчка да таго купца, які звычайна купляў у яго гуртам рыбу і ўжо сам адсылаў яе ў бліжэйшы горад. Ды гэта не вельмі засмучала яго.
- Бяда невялікая! Не даў Бог сёння, дасць заўтра! - прамовіў ён, махнуўшы рукой, і сеў на лаву. Есці яму не хацелася, бо Ўльяна прыносіла ім абед на раку. Моцны мароз і сіверны вецер прабраў яго так, што ён і ў хаце не скінуў кажуха і высокіх ботаў, абкручаных яшчэ для цяпла мяхамі з войлаку, набітымі сенам. У гэтай вопратцы ён і адпачываў, седзячы на лаве, і павольным позіркам аглядаў хату, якую рэшткі дзённага святла, змешаныя з бляскам снегу, напаўнялі мяккім ззяннем. Прыгаслым поглядам стомленага і невяселага чалавека Павел зірнуў на сцены, якія ў апошні раз былі пабелены перад яго вяселлем і пачарнелі ўжо ад пылу і дыму. Паглядзеў у адзін кут, у якім за мятлой і двума лазовымі кашамі асабліва сваволілі мышы, пасля ў другі, дзе стаяла парожняя скрынка Франкі. Нарэшце позірк яго спыніўся на чырвонай шафцы, што стаяла ў трэцім куце хаты, і на кніжцы, якая ляжала на ёй. Гэта была кніжка ў парудзелай вокладцы, аздобленай цьмянай пазалотай. Ляжала яна паміж лямпай і самаварам, на тым самым месцы, на якім ён паклаў яе тады, калі Франка ў апошні раз вярнулася з касцёла дадому.
Больш трох месяцаў мінула з таго дня, калі ён, вярнуўшыся з ракі, не застаў яе дома. Ён чакаў яе да позняй ночы і толькі тады, калі ўбачыў адчыненую і парожнюю яе скрынку, здагадаўся, што яна ўцякла. Адыходзячы, яна ўзяла з сабой толькі свае ўласныя, гарадскія сукенкі і бразгаўкі, а таго, што належала яму, нават не кранула пальцам, хоць добра ведала, дзе ляжаць харч, вопратка і грошы. Толькі адной сваёй рэчы не забрала - гэтага малітоўніка... І чаму гэта ён дасюль не ўбачыў яго? Павел штодзень лямпу, а некалькі разоў і самавар з шафкі здымаў, а кніжкі не заўважыў. І хоць мінулую зіму ён пад строгім наглядам Франкі, а калі яна капрызіла, дык самастойна ўвесь буквар па складах прачытаў, аднак не прывык яшчэ да гэтай труднай і дзіўнай рэчы, якой было чытанне, і яно не стала для яго прывычным і неабходным. Аднак у канцы гэтага белага зімовага дня, у цішыні, якую гэтым разам не парушалі нават мышы, пасля працы, якая прынесла яму больш стомленасці, чым карысці, глянуўшы выпадкова на кніжку, Павел устаў і падышоў да шафкі. Нягледзячы на свой высокі рост, у кажуху і войлачных мяхах, уздзетых на боты, ён быў падобны на вялікага і нязграбнага мядзведзя. Ледзяшы, што заблыталіся ў яго кароткіх і густых валасах, якімі аброс схуднелы твар, у цёплай хаце расталі і кроплямі сцякалі на каўнер кажуха. Ён узяў з шафкі кніжку, паднёс яе да акна, дзьмухнуў некалькі разоў на вокладку, а пасля кончыкамі чырвоных пальцаў асцярожна сцёр з яе рэшткі пылу. Сеўшы на лаве, ён разгарнуў кніжку і ўтаропіўся вачыма ў вялікія літары загалоўка, надрукаванага на першай старонцы. У той момант літары нейкімі дзіўнымі знакамі замітусіліся перад яго вачыма. Тры месяцы ён іх не бачыў, адвык. Неўзабаве аднак першая літара здалася яму вельмі знаёмай.
- С... - прамармытаў ён.
А пасля, то з даўжэйшымі, то з карацейшымі паўзамі, пачаў вымаўляць кожную з літар і чытаць па складах.
- С-л-у-ж - служ, ба - ба, служба...
Ён нават закруціўся на лаве ад задавальнення і мармытаў далей:
- Б-о - бо, жа - жа, я-я.
А потым, вымаўляючы паасобна і выразна кожны склад, паўтарыў:
- Служ-ба бо-жа-я.
Яму спатрэбілася амаль паўгадзіны, пакуль усе літары ён склаў у гэтыя два словы, але яны вельмі яму спадабаліся. І ён працягваў далей:
- Або - або.
Такім чынам Павел прачытаў усю першую старонку аж да надрукаванага ў самым нізе года выдання кніжкі, якога ён прачытаць не мог, бо лічбы яшчэ не ведаў.
Па памяці ён лічыў добра, але ні прачытаць, ні тым больш напісаць лічбы не ўмеў. І таму гэтыя чатыры незнаёмыя яму знакі ён прапусціў і, перагарнуўшы старонку, пачаў чытаць на наступнай каляндарныя весткі.
- Г-о-д - год, м-а-е - мае, год мае...
З вялікай цяжкасцю, па цэлай хвіліне ўзіраючыся ў некаторыя літары і сціскаючы пад сталом рукі так, што ажно суставы пальцаў трашчалі, ён прачытаў:
- «Год мае дванаццаць месяцаў, або пяцьдзесят два тыдні».
Павел даўно ведаў пра гэта, тым не менш ён вельмі ўзрадаваўся, што прачытаў гэта ў кніжцы. Нарэшце ён узняў ад кнігі галаву і адчуў, што яму вельмі горача, што ён стаміўся значна больш, чым тады, калі працаваў на замерзлай рацэ. У яго нават лоб спацеў. Ён скінуў кажух і пачуў, як спачатку ў хаце Казлюкоў, а пасля ў іншых хатах заспявалі пеўні. Ужо недалёка поўнач. За ўвесь зімовы вечар ён здолеў прачытаць толькі загаловак кніжкі і заўвагу, што год мае дванаццаць месяцаў, або пяцьдзесят два тыдні. Ён памятаў, што, калі разгарнуў кніжку, на дварэ яшчэ было светла, але зусім не памятаў, як і калі запаліў лямпу. Відаць, зрабіў ён гэта машынальна, калі ўся яго ўвага была сканцэнтравана на нейкім вельмі цяжкім складзе.
- Х-р-ы-с...
Ужо пры святле лямпы ён цэлыя паўгадзіны біўся над злучэннем паасобных гукаў у склады, аж раптам падскочыў на лаве і на поўны голас усклікнуў:
- Хрысціянства!
Ён так узрадаваўся, што на яго спацелым ілбе разгладзіліся ўсе маршчыны, а вочы, што на хвіліну адарваліся ад кніжкі, зноў засвяціліся чыстым і ясным, як у дзіцяці, блакітам.
Так ён і праводзіў пасля амаль усе зімовыя вечары. Ён прачытаў ужо і пра піліпаўку, пра вялікі пост, і пра тое, калі касцёл забараняе шлюб і вяселле, і пра абавязкі чалавека перад Богам, бліжнімі і самім сабой і пачынаў ужо раздзел пра таінства прычасця, калі ў хату неяк аднаго вечару ўвайшла Аўдоцця. Было гэта ўжо ў канцы студзеня. Павел за гэтыя шэсць тыдняў ужо паспеў прачытаць па складах восем старонак і чытаў ужо даволі бегла. Ён добра памятаў, як Франка, знудзіўшыся, злосна крычала над яго вухам: «Ну, чытай жа, дурань, адразу чытай, а не па складах!» А калі ён ніякім чынам не мог выканаць яе загаду, вырывала ў яго з рук кніжку і з вялікім пачуццём уласнай годнасці паказвала яму, як трэба чытаць. Цяпер ён сам спрабаваў чытаць бегла, і за гэтым нялёгкім заняткам застала яго Аўдоцця. Унукі ў яе хварэлі, двое паправіліся, а трэці памёр, і цяпер яна прыйшла адведаць кума. Павел пагутарыў з ёю пра памёршага ўнука і пра малодшага сына, якога толькі што ўзялі ў салдаты, пачаставаў грушамі і зноў сеў за кніжку. Аўдоцця сядзела не распрануўшыся, з-пад вялікай хусткі, якой была абкручана яе галава, відаць быў толькі яе задзёрты ўгару нос і чорныя бліскучыя вочкі. Яна не толькі не пакрыўдзілася, што Павел чытае ў яе прысутнасці, а слухала яго спачатку з вялікай цікавасцю, а пасля з такой напружанай увагай, з такім засяроджаннем, што, здавалася, уся ператварылася ў слых, скамянела, і агрызак грушы выпаў з яе рук. У доўгай світцы і шэрай вялікай хустцы, якая тоўстымі складкамі акрывала яе галаву і амаль увесь твар, яна была падобна да зробленай з каменю фігуркі. Павел па складах, а калі трапляліся больш кароткія і лёгкія словы, нават бегла чытаў:
- «...Каб учынкі людзей маглі падабацца Богу, яны павінны быць не толькі добрымі, але надчалавечымі, гэта значыць паходзіць з надчалавечай ласкі божай...»
Каменная фігурка, што сядзела на табурэце, ані нічога не разумела. Каб хто яе біў і забіваў, яна нават прыблізна не магла б вытлумачыць, што азначалі «надчалавечыя ўчынкі людзей». Сэрца яе аднак ужо агортвала туга і скруха, зусім так, як у касцёле, калі ксёндз з амбону нешта казаў, а яна, ані не разумеючы яго, уздыхала і гатова была плакаць. Магчыма, словы, якіх яна ніколі не чула ў штодзённым жыцці і якія здаваліся ёй святымі, будзілі на дне яе душы новыя пачуцці, якіх яна дасюль не ведала, і ўплывалі на яе так, як на іншых людзей уплывае музыка. Калі Павел чытаў пасля аб дваякай ласцы божай, «самаахвярнай» і «пераходнай», Аўдоцця голасна ўздыхала, і ўздыхала яна за кожным разам усё больш часта і працягла, а калі Павел вельмі павольна прачытаў па складах: «Звы-чай-най і най-шчадрэй-шай кры-ні-цай ласкі божай з'яў-ля-юцца святыя дары», яна заплакала ўголас. Сагнуўшыся ўдвая і закрыўшы крылом світкі твар, яна пачала галасіць:
- Ой, узяў Гасподзь Бог ад мяне ў царства нябеснае майго чарвячка маленькага, Тадэвушыка родненькага! Памерла дзіцятка, як тая кветка пад снегам, скацілася са свету, як тая ягадка. А тут людзі і Хвядорку забралі, сыночка майго найменшага, хлапца майго наймілейшага.. У салдаты яму ісці загадалі, цяжкое ружжо насіць на плячах, ад хаты роднай далёка жыць...
Аўдоцця галасіла, а Павел, загарнуўшы кніжку, ласкава і спакойна суцяшаў яе. Казаў, што на ўсё воля Бога, што чалавек і чарвяк - гэта адно і тое, бо чарвяка праглыне рыба, а чалавека - зямля, што Хведар праз пяць гадоў вернецца дадому і што пасля смерці Тадэвуша ў яе засталося яшчэ два ўнукі. І Аўдоцця, слухаючы яго, паступова заціхала і зноў рабілася падобнай да каменнай фігуркі. Нарэшце, у апошні раз яна ўцёрла крылом світкі нос, паглядзела на Паўла і таямнічым шэптам запыталася:
- Ну, а пра тую нічога не чуваць?
У яе вачах, яшчэ мокрых ад слёз, ужо свяцілася цікаўнасць. Яна некалькі тыдняў не бачыла Паўла і цяпер хацела даведацца, ці не адбылося чаго новага ў яго адносінах да Франкі.
Павел даволі доўга маўчаў, а пасля павольна і спакойна адказаў:
- Нічога я пра яе не чуў, нічога не ведаю, адзін толькі Бог ведае, што з ёю... дзе яна...
Хвіліну счакаўшы, ён працягваў:
- Вось бедная і няшчасная! Зноў на валачашчае жыццё пайшла, зноў на ўсялякую людскую і сваю злосць пайшла. Згубіць яна душу сваю і пападзе проста ў пекла! А я думаў, што выратаваў яе ад мукі на гэтым і ад вечнай пакуты на тым свеце... Не хацела. Не вытрымала. Сапраўдная п'яніца, хоць і гарэлкі не п'е! Ой, бедная яна, бедная!
Павел махнуў рукой. Ён глядзеў не на Аўдоццю, з якой гутарыў, а некуды ўбок, на сцяну:
- Ніякай злосці і ніякай крыўды я на яе не маю. На сябе аднаго крыўдую. Відаць, інакш трэба было мне з ёю абыходзіцца...
- А яно так! Інакш трэба было, зусім інакш, - горача зашаптала Аўдоцця. - Вялікую волю ты ёй даў. Да працы не прымушаў. У пасцелі, як тая свіння ў логаве, качалася... Цукеркі, як тая пані, смактала ды чай піла...
- Калі б яна вярнулася, - пасля доўгага маўчання прамовіў Павел. - Я бы ўжо з ёю цяпер інакш...
- А чаго ёй вяртацца? Не вернецца... Марцэля прыйшла з горада і казала, што яе ўжо там няма. Мусіць, пацягнулася са сваім лёкаем некуды далей...
Вочы Паўла бліснулі, але ён тут жа апусціў павекі і ўжо ні слова Аўдоцці не сказаў. Яна неўзабаве ўстала з лавы, кіўнула галавой, сказала спачатку: «Бывайце здаровы!», а пасля: «Пахвалёны!» - і пайшла.
Пасля хмарнага і ветранага дня надышла бурная ноч. Вакол хаты гойсаў, стагнаў і грымеў вецер. Павел пагасіў лямпу. Чорная цемра напоўніла хату.
Даўней цемра і галасы ветру ніколі не перашкаджалі яму засынаць імгненна і моцна, а цяпер ён ніяк не мог заснуць. Доўга, разам з ціхім шолахам і піскам мышэй, якія сваволілі сярод кашоў і мётлаў, чуваць было, як варочаўся і цяжка ўздыхаў на пасцелі Павел. А пасля ўздыхі гэтыя заступіў гарачы, умольны шэпт:
- Божа, злітуйся над ёю, грэшнай! Божа, злітуйся над ёю, грэшнай! - паўтараў Павел, удараючы кулаком у грудзі.
ІV
З часу знікнення Франкі мінула ўжо тры зімы, і ўсе ў вёсцы былі ўпэўнены, што Павел даўно на яе забыўся. У апошні час ён нават павесялеў. Праўда, ён не хадзіў на гулянкі, не смяяўся на поўны голас, але людзей ужо не ўнікаў і з кожным, хто пачынаў з ім гаворку, размаўляў ахвотна і ветліва. У зімовыя вечары ён часам прыходзіў да Казлюкоў, браў на калені дзяцей, цалаваў іх і ціха смяяўся з іх свавольстваў і балбатні. Ён вельмі пастарэў, лысіна над ілбом павялічылася, валасы пабялелі, а плечы, якія даўней былі такія прамыя і дужыя, прыгнуліся, і асабліва гэта было відаць, калі ён ішоў, павольна адрываючы ад зямлі ступні. Ды гэта нікога і не дзівіла. Гадоў яму прыбывала, працаваў ён шмат, нават значна больш, чым перад жаніцьбай, і працаваў старанна, не шкадуючы сіл.
У адзін з першых сакавіцкіх дзён Павел з раніцы да вечара парадкаваў свае рыбалоўныя прылады. У гэтым годзе рана прайшоў крыгаход і растаў снег. Рака, шырока разліўшыся, падмывала карэнне соснаў на процілеглым беразе і высокімі, шумнымі і пеністымі хвалямі білася аб высокі бераг, на якім стаяла вёска. Сярэдзінай ракі шэрыя хвалі імкліва неслі вялікія плямы белай пены, а дзе-нідзе і дробныя абломкі лёду, якія, калі выглядала сонца, пакрывалі раку крошкамі золата і вясёлкі. Калі-нікалі з узбярэжнай сцяны асыпаўся пясок і жвір, або з гары, падмыты вадой, з вялікім грукатам і пляскатам падаў цяжкі камень. У паветры ўжо пахла адталай зямлёй, абзываліся павесялелыя птушкі, але надвор'е было яшчэ шэрае, золкае, вільготнае. Парывістымі вятрамі і бурнымі разлівамі ракі прырода нібы змагалася з зімой, імкнучыся скінуць з сябе яе кайданы.
У хаце Паўла ў куце стаялі жалезныя ламы, цяпер ужо надоўга не патрэбныя, на сценах віселі напраўленыя сеці розных памераў, на стале і лаўках ляжалі нядаўна звітыя шнуры рознай таўшчыні і даўжыні, зробленыя з дроту кручкі і кручочкі. Данілка, цяпер ужо статны і прыгожы васемнаццацігадовы хлапец, амаль увесь дзень дапамагаў Паўлу круціць шнуры і рабіць кручочкі. Рабіў ён гэта з вялікай ахвотай, таму што, як і Павел, змалку горача палюбіў рыбалоўства.
Перад полуднем з дзіцем на руках прыйшла Ўльяна. Гэта было яе чацвёртае дзіця, хрэсьбіны якога адбыліся зімой. Павел таксама быў на тых хрэсьбінах, ахвотна размаўляў з суседзямі і быў вельмі ветлівы з сястрой. На гэтых хрэсьбінах людзі канчаткова пераканаліся ў тым, што Павел на сваю нягодную жонку забыўся і зусім па ёй не сумуе, наадварот, ён, мабыць, рады з таго, што яна пакінула яго і што тое глупства, якое ён зрабіў, ажаніўшыся з ёю, не прывяло да яшчэ большага няшчасця. Падпіўшы на хрэсьбінах сына, Піліп нават весела пажартаваў з Паўла:
- А што, швагер, як той казаў, баба з калёс, калёсам лягчэй!
Укруціўшы дзіця ў цёплую хустку, Ульяна паклала яго на пасцелі брата, падпаліла ў печы і згатавала мужчынам страву. Стоячы перад агнём, гэта здаровая і прыгожая кабета ўвесь час гаварыла: то аб новых дошках, якія патрэбны Піліпу для рамонту парома, то аб тым, што ім, мабыць, крыху збожжа не хопіць да новага, то аб тым, што яе старэйшы, Сымонка, на прамілы бог ботаў дамагаецца. Гаворачы аб усім гэтым, яна крадком пазірала на брата, і яе блакітныя вочы пры гэтым сквапна паблісквалі. Яна, відаць, спадзявалася і вельмі хацела, каб брат дапамог ёй ва ўсіх гэтых клопатах. Расказваючы аб малым Сымонку і яго норавах, яна весела смяялася, пабліскваючы белымі зубамі. Павел уважліва слухаў, сцвярджальна ківаў галавой, даючы гэтым зразумець, што клопаты сястры ён ведае і дапаможа ёй. Ён накарміў бульбай Курту, які аціраўся ля яго ног, а пасля ўзяў з пасцелі малога, пагушкаў на руках і пачаў забаўляць яго. З двара Казлюкоў пачуўся голас Піліпа, які клікаў жонку. Ульяна ўзяла ў Паўла дзіця і выбегла з хаты. А неўзабаве на другім беразе Нёмана пачуўся працяглы вокліч:
- Па-а-ром! Па-а-ром!
Данілка кінуў напалову скручаны шнур і пабег дапамагаць Піліпу.
Перапраўляць шастамі паром па шырокай, бурнай у гэтую пару рацэ было справай нялёгкай. «Хто ведае, ці здолеюць яны ўдвух?» - падумаў Павел. І сапраўды, неўзабаве пад акном пачуўся голас Піліпа:
- Швагер, хадзіце дапамажыце, калі ласка!
- А трэці шост ёсць? - запытаў Павел.
- Ёсць, ёсць!
Павел нацягнуў на галаву шапку і, як быў у кароткай світцы і высокіх ботах, заспяшаўся на дапамогу Піліпу.
Калі ён вярнуўся, у хаце было ўжо цёмна. Ульяна паставіла гаршчок з вячэрай у печ, прыкрыла яе драўлянай засланкай. Агонь больш не асвятляў хаты, толькі ў адным куце яе цьмяна пабліскваў самавар, а ў другім чарнелі ламы, каромыслы, мётлы і кашы. Сеці, развешаныя на сценах, былі падобны да блукаючых, бясформенных ценяў. За акном шумеў вецер і сыпаў часты сакавіцкі дождж, а ад Нёмана далятаў манатонны і глухі шум.
Павел запаліў лямпу і, адсунуўшы ўбок кручкі і шнуры, разгарнуў кніжку. На працягу першай зімы Павел прачытаў старонак шэсцьдзесят, на працягу другой - удвая больш, а за трэцюю яшчэ болей. Аднак усёй кніжкі да канца яшчэ не адолеў. Малітвы, якія падабаліся яму найбольш, ён закладваў святымі абразкамі, якіх было нямала ў малітоўніку Франкі. Сярод іх трапляліся і паштоўкі яе гарадскіх сяброў і знаёмых з віншаваннямі з нагоды Новага году або імянінаў. На картачках гэтых былі намаляваны вялікія ружы, гірлянды, букеты, чырвоныя сэрцы, прабітыя залатымі стрэламі і жоўтыя, з зіхатлівымі крыламі, купідоны. А ўнізе або збоку напісаны імёны і прозвішчы кавалераў, ад якіх яны былі прысланы, а таксама даты. Аднак Павел надпісаў прачытаць не мог і паштоўкі гэтыя таксама прымаў за святыя абразкі, а купідонаў за анёлаў. Вось і цяпер, разгарнуўшы малітоўнік, ён набожна паднёс да вуснаў паштоўку з чырвоным сэрцам, якое трымалі купідоны, пацалаваў, асцярожна, далікатна паклаў яе ў кніжку і пачаў паволі мармытаць:
- «Прыгатуй твой пышны храм, о Сыёне!»
Ён замаўчаў і, утаропіўшыся вачыма ў кніжку, задумаўся. Ён думаў аб тым, хто гэты Сыён? Мабыць, нейкі кароль, а можа, вельмі багаты пан, калі святая кніжка загадвае яму пышны храм прыгатаваць. Што азначае пышны храм, ён разумеў, але словы гэтыя выклікалі ў яго ўяўленні вялікую, пышна прыбраную залу, якую ён бачыў аднойчы ў панскім палацы праз прыадчыненыя дзверы. Аднак жа, хто гэты Сыён?
- «І прымі караля Хрыста»...
Каля брамы раптам загрукаталі калёсы. Забрахаў на суседнім двары Курта, зарыпелі вароты. Павел узняў галаву і прыслухаўся. Ціха. Акно нібы хто чорным саванам завесіў, а вецер і дождж з кожнай хвілінай шумяць мацней. Павел зноў нахіліўся над кніжкай.
- «Палюбі Марыю»...
Павел хвіліну падумаў:
- Ага! Гэта таму Сыёну, каралю або багатаму пану, святая кніжка загадвае палюбіць Марыю!..
Ён чытаў далей:
- «Бо яна - брама нябесная».
Павел уздыхнуў:
- Ой, каб пасля смерці ўвайсці ў гэту браму нябесную...
Цяпер ён выразна пачуў, што ў сенцах ад двара зарыпелі дзверы.
«Напэўна, Аўдоцця», - падумаў ён.
У сенцах пачуліся крокі, але гэта была не Аўдоцця. Тая ступала цяжка, моцна грукала грубымі ботамі. А тут нехта ступаў паціху, нясмела, краўся, як мыш. Павел напружана слухаў, несвядома камечыў пальцамі жоўтую старонку кніжкі і не зводзіў вачэй з дзвярэй. Ціхія нясмелыя крокі заціхлі, а дзверы не адчыніліся. Нешта за імі зноў зашамацела і сціхла, і Паўлу здалося, што ён чуе нечае стрыманае цяжкое дыханне. Бровы яго ўзняліся ўгару, ён падышоў да дзвярэй і парывіста расчыніў іх насцеж.
- Хто тут? - запытаў ён.
- Гэта я.
- Хто? - зноў запытаў Павел і ўвесь падаўся наперад.
- Я... Франка.
Павел пераскочыў цераз высокі парог, вобмацкам знайшоў ля сцяны плячо ў шорсткім прамоклым рукаве і, моцна схапіўшы, уцягнуў у хату невысокую кволую кабету ў цёмным паліто, з якога на падлогу сцякала вада, у падзёртай хустцы, што закрывала галаву і твар. Калі бледнае святло лямпы ўпала на яе, яна, апусціўшы рукі, моўчкі спынілася ля дзвярэй. Павел адпусціў яе плячо, адступіў на крок, утаропіўся ў яе вачыма і голасам, падобным на ікаўку, усклікнуў:
- Ты!.. Ты!.. Ты!..
Сярод складак мокрай хусткі свяціліся, як вуголле, яе вялікія чорныя запалыя вочы, а вузкія бледныя вусны яшчэ цішэй, яшчэ баязлівей прашапталі:
- Я... Не гневайся...
Але Павел нават не чуў яе слоў:
- Вярнулася-такі!.. А я ўжо не спадзяваўся. Спачатку - чакаў... а пасля перастаў...
Ён пляснуў рукамі і замаўчаў, нібы захлынуўся слінаю і слязьмі.
Прамоклая Франка ўсё яшчэ нерухома стаяла ля дзвярэй, толькі крыху гучней, хоць усё яшчэ нясмела, прамовіла:
- Калі можна мне тут застацца, дык добра, а калі не, дык я зараз пайду...
- Вось дурніца! - засмяяўся Павел. - Хутчэй, хутчэй распранайся, а то яшчэ захварэеш ад гэтай сырасці... - усхвалявана казаў ён, дрыжачымі рукамі зрываючы з Франкі хустку.
Франка ад холаду ці якой іншай прычыны калацілася так, ажно зубы яе стукалі. Яна паціху сказала, што паліто не скіне, таму што дождж намачыў яго толькі зверху, а без яго ёй будзе вельмі холадна. І, не гаворачы больш ні слова, села на тапчане на Паўлаву пасцель, апусціўшы галаву і паклаўшы на калені рукі. Раскалмачаныя і расплеценыя яе валасы ападалі на лоб і плечы, а з іх вільготнай чарнаты выглядаў малы, жоўты, засмучаны твар, і ад доўгіх апушчаных веек на яе худыя, уздрыгваючыя шчокі клаліся доўгія цені. Павел стаяў перад ёю, моцна сплёўшы далоні, і неадрыўна глядзеў на яе.
- Вярнулася-такі! Вырвалася з чартоўскіх кіпцюроў... Зразумела-такі, дзе тваё выратаванне. Ой, мая ж ты бедная! Мая ты няшчасная!..
Раптам ён адвярнуўся і падышоў да печы:
- Зараз у печы падпалю, дам табе крупніку гарачага. Чай згатую... Адагрэешся, і табе будзе лепш.
Печ была блізка ля дзвярэй, і калі Павел пайшоў да яе, Франка спалохана глянула яму ўслед і ціха ўсклікнула:
- Ой!
Павел устрывожана азірнуўся:
- Што? Напэўна, хворая? У сярэдзіне што-небудзь баліць? Нямала, відаць, нагаравалася, ды яшчэ ў такі холад прыехала. Пацярпі крышачку, пацярпі, зараз агонь будзе і ўсё будзе...
Ён заклапочана правёў рукой па валасах:
- Трэсак няма... Каб на іх!.. У сенцах пакінуў... Пачакай хвіліначку, пачакай.
Ён хацеў быў адчыніць дзверы, калі Франка зноў, яшчэ гучней, з нейкім жахам усклікнула:
- Ой, не ідзі туды... не ідзі!
Павел устрывожана паглядзеў на яе.
- Чаму? - запытаў.
Яна не скранулася з месца, дрыжала як у ліхаманцы і, заламаўшы рукі, казала:
- Ой, што мне рабіць? Што рабіць? Калі пойдзеш туды папацёмку, дык наступіш і задушыш яго, а калі з лямпай пойдзеш, дык убачыш і мяне адразу прагоніш. Што мне, няшчаснай, рабіць? Што з ім будзе? О Ісусе! О прасвятая дзева Марыя, ратуйце мяне, няшчасную!
Трымаючыся за клямку дзвярэй, уражаны Павел запытаў:
- Што ты гаворыш? На каго я наступлю? Хто там у сенцах?..
Франка закрыла далонямі твар і, сутаргава ўсхліпнуўшы, усклікнула:
- Дзіця!
Павел акамянеў. Некалькі хвілін ён стаяў, як прыкаваны да месца. Лоб яго прарэзалі глыбокія маршчыны. Пасля ён павольна падышоў да стала, узяў лямпу і таксама павольна выйшаў з ёю ў сенцы.
Неўзабаве ён вярнуўся з нейкім скруткам вільготных лахманоў і моўчкі паклаў яго на пасцель побач з Франкай. Яна спалоханым позіркам сваіх чорных палаючых вачэй сачыла за кожным яго рухам. Не гледзячы на яе, Павел глуха запытаўся:
- Чаму ж ты адразу не ўнесла яго ў хату, а кінула, як шчаня, у холадзе на зямлі?
Сутаргава сціскаючы рукі, Франка прашаптала:
- Баялася...
Павел падышоў да печы і пачаў распальваць агонь. Рабіў ён гэта ўжо спакваля, без той бурнай радасці, якая толькі што свяцілася на яго твары. Дзве глыбокія складкі на яго лбе і моцна сціснутыя вусны надавалі яму змрочны, суровы выгляд. Ён прыставіў да агню гаршчок з крупнікам, заварыў чай у малым чайніку, паклаў на стол бохан хлеба і вялікі нож:
- Ідзі есці!
Гэта былі першыя словы, якія ён вымавіў за чвэрць гадзіны, не глянуўшы на Франку. Яна сядзела, як акамянелая, і не зварухнулася з месца. Са скрутка, які ляжаў на пасцелі, пачуўся жаласны вокліч:
- Ма-ма! Ма-ма!
Вокліч гэты ўжо пераходзіў у плач, а Франка ўсё яшчэ не краналася з месца і, здавалася, нічога не бачыла і не чула. Павел раптам павярнуўся да яе. Маршчыны на яго лбе паглыбіліся яшчэ больш, а ў голасе загучалі злосныя ноты:
- Чаму дзіця са шмат не раскруціш? Можа, табе хацелася б, каб яно задыхнулася, га? Нягодніца!
Яна ўскочыла, як спружына, дрыготкімі рукамі доўга развязвала хусткі, аж пакуль не вылезла з іх і не села на пасцелі маленькая істота, худзенькая, басаногая, у ярка-чырвонай падзёртай сукенцы, праз дзіркі якой было відаць жоўтае кашчавае цельца. Светлыя, густыя і доўгія, як растрапаная кудзеля, валасы ўздымаліся над галавой дзіцяці, а чорныя, як вугаль, вочы прагна ўтаропіліся ў бохан хлеба, што ляжаў на стале.
- Дай... дай... дай! - зазвінеў на ўсю хату тоненькі, плаксівы галасок, і з чырвонага падзёртага лахмана дзве маленькія, тонкія, жоўтыя, як воск, ручкі пацягнуліся да хлеба.
- Чаго ж ты стаіш, як слуп? - тым самым суровым голасам сказаў Павел. - Нясі яго сюды і кармі. Чуеш? Ну?
Паслухмяная, як сабака, Франка ўзяла на рукі дзіця і панесла яго да стала. Было яму, відаць, не меней як паўтара гады, бо ён ужо гаварыў і пазнаваў прадметы, але быў ён такі малы і лёгкі, што нават гэта кволая, стомленая кабета несла яго, як пёрка. Яна села з ім да стала і дала яму ў маленькія ручкі кавалак хлеба, які ён прагна паднёс да рота. Павел паставіў перад ёй талерку гарачага крупніку.
- Еш ды дзіця кармі, - сказаў ён, а сам сеў воддаль пад сцяной.
Франка спрабавала есці, але не магла. Страва не лезла ёй у горла, вочы ўвесь час наплывалі слязьмі, яна дзьмухала на драўляную лыжку, студзіла крупнік і давала патроху дзіцяці. У хаце панавала маўчанне, чуваць было толькі цмоканне малога і цяжкое дыханне Паўла. Ён сядзеў у ценю, і цяжка было сказаць, глядзіць ён на Франку ці не. Аднак праз хвіліну ён коратка, востра прамовіў:
- Чаму ж не ясі?
- Не хачу, - ледзь чутна адказала яна.
Павел устаў, нейкую хвіліну корпаўся ля печы, а пасля паставіў перад ёю зеленаватую шклянку чаю і зноў сеў на сваё месца, воддаль ад стала. Дзіця, сытае і сагрэтае гарачым крупнікам, весела шчабятала. Паказаўшы малым пальчыкам на шклянку, яно закрычала:
- Цай! Цай!
Угледзеўшы кавалачкі цукру, якія Павел паклаў каля шклянкі, малое ўсклікнула яшчэ гучней:
- Ай! Ай! Цу-каль! Цу-каль! Ай! Ай!
Цэлую хвіліну, а можа і больш, у маўклівай хаце, насупраць акна, завешанага звонку чорным покрывам начнога змроку, тоненькі, звонкі дзіцячы галасок радасна паўтараў па складах адно гэтае слова. Гэта было падобна на звон сярэбранага званочка і на салодкае буркаванне галубкі. Да гэтых буркатлівых вуснаў Франка падносіла шклянку з астуджаным чаем, але раптам рука яе здрыганулася, бо ў ценю пад сцяной нізкі голас, ужо не такі суровы, як раней, запытаў:
- Хрышчонае?
- А як жа! - прашаптала яна.
- А як завецца?
- Актавіян.
- Хтавіян, - паўтарыў Павел і змоўк. А праз нейкую хвіліну запытаў зноў:
- А колькі ж яму?
- Год і восем месяцаў, - адказала Франка.
Дзіця толькі некалькі разоў глытнула чаю, а рэшту з прагнасцю выпіла Франка, заядаючы яго хлебам.
- Хочаш яшчэ? - запытаў Павел.
Яна паціху, слабым голасам, адказала, што чаю болей не хоча і што дзіця засынае. Яно і сапраўды засынала. Яго стаміла падарожжа і размарыла цяпло. Схіляючы галоўку на плячо маці і жмурачы павекі, яно яшчэ раз ціхенька прашчабятала:
- Цу-каль! Дай... дай... дай!
І доўгія, як у Франкі, вейкі апусціліся, вусны, падобныя на бледную пялёстку ружы, замкнуліся. Але Франка ўсё яшчэ не ўставала з месца і не адрывала вачэй, поўных слёз і панурага смутку, ад няроўнай паверхні стала. Павел таксама доўга маўчаў. Нарэшце ўстаў.
- Ну, ідзі спаць! - паказаў ён на сваю пасцель. - Кладзіся і дзіця каля сябе пакладзі... Я на лаўцы пераначую...
Франка ўстала з дзіцем на руках і, зрабіўшы некалькі крокаў, спынілася перад ім.
- Чаго табе? - жорстка запытаў Павел.
Яна моўчкі ўзяла яго руку і паднесла да вуснаў. Але ён вырваў руку і павярнуўся да сцяны.
- Ну, ідзі спаць... ідзі... Бог з табой, - прамовіў Павел і хуткім, нібы мімавольным рухам пагладзіў яе па валасах, тут жа адвярнуўся ад яе, пагасіў лямпу і рэшткі агню ў печы. У хаце стала зусім цёмна, і ў гэтай цемры было чутно, як распраналася Франка, а пасля даносілася толькі ціхае дыханне заснуўшых маці і дзіцяці. Толькі ля процілеглай сцяны да глыбокай ночы варочаўся на цвёрдай лаве Павел, чуліся яго доўгія ўздыхі і шэпт: то з жалем і роспаччу, то з трывогай і скрухай гэты гарачы шэпт быў звернуты да Бога. Відаць, у буры супярэчлівых пачуццяў мучылася душа чалавека. Чаму? Гэта маленькая істота, якая нечакана заляцела ў яго хату, як птушка, што не мае гнязда, не ўяўляла сабой нічога новага. Усё гэта ён і раней добра ведаў. Але цяпер перад яго вачыма быў бясспрэчны, жывы доказ, які, як востры нож, засеў у ране яго сэрца і не даваў ні на хвіліну забыцца на яго, які агністымі літарамі выразна выпісваў перад ім тое, што ён лічыў грахом і чым ён грэбаваў. У гэтую доўгую чорную ноч яму здавалася, што анёлы і д'яблы выдзіраюць адзін у аднаго яго душу. То спагада і радасць, то гнеў і роспач ахоплівалі яго. Ён так моцна сплятаў далоні і пальцы, што ў цемры разам з яго ўздыхамі чуваць быў хруст суставаў. Што рабіць? Калі пачне світаць, даць Францы грошай, хаця б нават усё, што ёсць у хаце, і сказаць ёй, каб разам са сваім байструком ішла прэч? Адпусціць яе на пагібель? Але ж ён прысягаў перад Богам і перад самім сабой, што выратуе яе! І яна прыйшла да яго, шукаючы ратунку. Можа, цяпер якраз і надышла тая хвіліна, калі яна адрачэцца ад д'ябла і будзе пачцівай і добрай? Але дзе там! На гэта надзеі мала. Калі гэта было, каб п'яніца адрокся ад гарэлкі? А яна, хоць і не п'е гарэлкі, - п'яніца!.. Ды яшчэ і байструка гэтага назаўсёды ўзяць у хату і выставіць напаказ людзям яе грэх і свой сорам. Вось будуць рагатаць людзі, што ён лёкайскае дзіця гадуе! Сорам! Ой, сорамна і так крыўдна, што сэрца крывёй абліваецца.
- Не хачу! - горача зашаптаў Павел. - Не хачу!
Аднак, калі цяпер ён прагоніць яе з хаты, яна ўжо ніколі не вернецца, і ён ніколі, ніколі не ўбачыць яе, не ўбачыць гэтых вялікіх ззяючых вачэй, не пагладзіць гэтых чорных валасоў, не пачуе яе гучнага залівістага смеху, які так моцна любіў.
У начной цемры зноў пачуўся ягоны шэпт, змешаны з глухімі рыданнямі:
- Не магу... Божа ж мой, Божа, ніяк не магу!
А пасля:
- Што мне рабіць? Што мне рабіць, божа мой?!.
Калі позні сакавіцкі досвітак сіняватым святлом пачаў разганяць цемру, Павел яшчэ спаў. Напаўраспрануты, толькі без ботаў і світкі, якую ён паклаў сабе пад галаву, ён ляжаў, выцягнуўшыся на вузкай лаве, у белай зрэбнай сарочцы, плячысты і доўгі. Нягледзячы на тое, што заснуў позна, прачнуўся ён у свой звычайны час і, адразу прыгадаўшы, што сталася ўчора, прыўзняўся на локці, абапёр на руку галаву і пачаў неадрыўна глядзець на ложак, які стаяў ля процілеглай сцяны.
Франка таксама не распраналася, скінула толькі паліто і чаравікі і спала вельмі моцна. Відаць, перад тым як заснуць, яна плакала, утуліўшы ў падушку твар, бо і цяпер ён напалову тануў у падушцы. Па плячах яе чорнымі хвалямі рассыпаліся валасы. Пад тонкай бруднай кофтачкай тырчалі худыя лапаткі, а з-пад запырсканай граззю спадніцы выглядвалі ногі ў брудных, дзіравых панчохах. Нейкае неахайнае бязладдзе і беспрасветная галеча ішлі ад гэтай скурчанай постаці з цудоўнымі распушчанымі валасамі, праз пасмы якіх жаўцеў яе бледны твар. Павел, насупіўшы бровы, глядзеў на яе вільготнымі вачыма.
Раптам у змрочным блакіце яго вачэй мільгануў вясёлы агеньчык і сурова сціснутыя вусны кранула ледзь прыкметная ўсмешка. Ярка-чырвоны камячок, які дагэтуль нерухома ляжаў пры баку Франкі, заварушыўся і высунуў спачатку пару маленькіх босых ножак, а пасля галаву ў раскалмачанай ільнянай кудзелі і жоўты, як воск, тварык. Нарэшце, з падзёртых рукавоў кашулі ўзняліся дзве маленькія далоні. Запусціўшы іх у валасы, дзіця павольна, нібы ў глыбокім роздуме, аглядала хату вялікімі чорнымі вачыма. Новае месца, відаць, ані не палохала яго. Ці ўзрадавалася яно, угледзеўшы на стале хлеб, ці зацікавіў яго цьмяны бляск лома, што стаяў у кутку хаты, але яно прыўзнялася і, здзіўлена вылупіўшы вочы, з ціхім смехам зашчабятала:
- Хлі-хлі-хлі-лі-лі!
Невядома, што азначалі і з якой мовы паходзілі гэтыя гукі, толькі Павел усміхнуўся яшчэ шырэй, а вочы яго сачылі за малым датуль, пакуль не сустрэліся з яго здзіўленым і крыху спалоханым позіркам. Угледзеўшы незнаёмага чалавека, дзіця, відаць, спалохалася. Яно знерухомела, адарвала ад валасоў далоні, абхапіла імі сваю малую ножку і выставіла яе, нібы зброю. Ад процілеглай сцяны пачуўся шэпт:
- Хадзі сюды...
Рухам галавы і пальцам Павел запрашаў да сябе дзіця, але яно, усё вышэй узнімаючы ножку, ужо крывіла свае бледныя вусны і гатова было заплакаць. Тады чалавек, што ляжаў, абапёршыся на локаць, паўтарыў:
- Хадзі! Цукру дам...
І тады босая ножка імгненна выпала з рук, якія яе сціскалі, і разам з другой пачала апускацца на зямлю. І ў хаце, напоўненай шэрым святлом, не то зазвінеў сярэбраны званочак, не то забуркала галубка:
- Цук-лю! Цук-лю! Цук-лю!
Павел устаў з лавы і пайшоў да чырвонай шафкі, а за ім па глінянай падлозе хутка-хутка затупалі дзіцячыя ножкі.
Калі ён, трымаючы ў руцэ кавалак цукру, адвярнуўся ад шафкі, да самых яго ног падкаціўся маленькі чырвоны камячок, з узнятымі да яго чорнымі вачыма і тонкімі ручанятамі.
- Дай... дай... дай! - на ўсю хату звінеў дзіцячы галасок.
Чырвоная сукенка, абсыпаная чорнымі крапінкамі, нагадала Паўлу маленькае мілае насякомае, якое гойдаецца ўлетку на зялёных травінках. Ён нахіліўся і ўзяў на рукі дзіця, якое смактала цукар.
- Ой ты, маленькая божая кароўка! - зашаптаў Павел. - Нявіннае божае стварэнне!
Ён сеў ля акна, пасадзіўшы малога на калені. За Нёманам ужо ўзыходзіла сонца, кідала ў сінюю шэрасць досвітку палосы бледна-ружовага і залатога святла. На двары Казлюкоў, вынюхваючы і нечага шукаючы на зямлі, бегаў жоўты Курта. Хлопчык, трымаючы ў адной руцэ споры кавалак хлеба, а ў другой - цукар, з цікаўнасцю пазіраў праз акно на сабаку, аж нарэшце зашчабятаў:
- Цю-ця! Цю-ця!
- Цюця, сабачка, - адказаў Павел.
Здзіўлены ці зацікаўлены яго голасам, хлопчык павярнуў да Паўла галаву і сур'ёзна запытаў:
- А ці... ці... хто?
Павел, ссунуўшы бровы, пазіраў на яго і маўчаў. Тады хлопчык пачаў тузаць яго за рукаў.
- Хто ці? Хто ці? Хто? - звінела зноў у хаце - не то сярэбраны званочак, не то буркаванне галубкі.
Не дачакаўшыся Паўлава адказу, малы раптам усклікнуў:
- Кі-ця?
Ён угледзеў, як за акном, пад плотам, крадучыся, бег кот.
Калі Франка прачнулася і ўзняла павекі, у вачах яе адбілася здзіўленне, блізкае да жаху. Павел сядзеў ля акна і ў шырокіх сваіх далонях трымаў дзіця, якое, стоячы ў яго на каленях, сваімі маленькімі пальцамі корпалася ў яго кароткіх сівеючых валасах. Франка хуценька падхапілася з пасцелі і, не абуваючы чаравікаў, паціху падышла да акна, памкнулася была ўзяць у яго з каленяў дзіця. Ён азірнуўся, сустрэўся вачыма з яе спалоханым позіркам і, прытуліўшы бліжэй да сябе дзіця, сказаў:
- Не трэба.
- Ён табе надакучыць, - заўважыла яна.
Павел нічога не адказаў. Франка, відаць, была хворая - яна дрыжала ўсім целам і, хоць у хаце было цёпла, хуталася ў сваю дзіравую кофту.
- Можа, у печы падпаліць? - запытала.
- Падпалі.
Яна пачала завіхацца ля печы. Час ад часу з яе грудзей вырываўся міжвольны стогн, і яна аберуч хапалася за галаву. Аднак у печы распаліла хутка. Хлопчык злез з каленяў Паўла і тупаў за маці, прыглядаючыся да яе работы, а калі ў печы запалаў вясёлы агонь, ён нават усклікнуў ад радасці. Стоячы тварам да печы, Франка зноў запытала:
- Можа, абраць і згатаваць бульбы?
- Згатуй, - адказаў Павел і, устаўшы з лавы, моўчкі надзеў світку і боты. Пасля ён адрэзаў ад бохана кавалак хлеба, паклаў яго ў кішэню і, узяўшы шапку, пайшоў да дзвярэй. Каля дзвярэй спыніўся, паглядзеў на жанчыну, якая стаяла перад агнём, і, сустрэўшы яе трывожны позірк, апусціў вочы.
- Усё ў хаце на тым самым месцы, дзе было раней, - прамовіў ён глуха. - Бяры, гатуй, еш і кармі дзіця. Рабі што хочаш. Ты тут зноў такая ж гаспадыня, як была даўней.
Падаўшыся ўперад, Франка з трывогай у вачах слухала яго, а пры апошніх словах зрабіла такі рух, нібы хацела кінуцца да яго. Але Павел паспешна павярнуўся да дзвярэй і ўжо на парозе, не азіраючыся, сказаў:
- Вярнуся надвячоркам. Калі баішся заставацца сама, зачыні дзверы на засаўку!
Ён прыняў ужо канчатковае рашэнне, але было ў ім, відаць, нешта яшчэ, што пацягнула яго на вольнае паветра, на быструю, бурлівую ваду - можа, нейкі неадолены сорам, боль, працінаючы нажом сэрца. У сенцах ён узяў два вяслы і, ускінуўшы іх на плячо, шырокім крокам пачаў спускацца з гары. Неўзабаве сярод неабсяжнага шляху ракі чорнай кропкай скакаў па чорных хвалях яго човен, з хуткасцю птушкі ляцеў удаль, а перад ім, за ім, вакол яго чуўся шумны і няспынны спеў быстрай, бурлівай вады. Яна спявала яму цяпер аб ранах здраджанага кахання, аб джалах рэўнасці, аб салодкай надзеі, атручанай ядам успамінаў, а найбольш аб святым чалавечым абавязку ратавання бліжняга, пра які ён перастаў быў думаць. Цяпер гэты абавязак зноў паўставаў перад ім і, нібы ясным месячным святлом, асвятляў яго пастарэлы, аброслы сівеючымі валасамі твар.
Яшчэ не змяркалася, калі ён увайшоў у хату. Франка ляжала на ложку, але не спала. Угледзеўшы Паўла, яна падхапілася і сарвала з галавы мокрую хустку.
Ставячы ля сцяны вёслы, Павел запытаў:
- Што, галава баліць?
Франка адказала, што цяпер ёй ужо значна лепш, яна адпачыла.
- Вось і добра, што адпачыла.
А праз хвіліну запытаў:
- Хтавіян спіць?
- Заснуў. Увесь дзень сваволіў так, што не дай бог, усё ў хаце абмацаў, пытаў: «Што гэта? Што гэта?» Я ўжо баялася, каб ён чаго не сапсаваў, не нарабіў якой шкоды. А цяпер, дзякуй Богу, заснуў!
Усё гэта яна гаварыла ўжо трохі смялей і гучней, але з пасцелі не ўставала, а ў гаворцы і паставе яе адчувалася яшчэ трывога і няўпэўненасць. Праз хвіліну яна сказала:
- Я кашы грачанай зварыла... У печы стаіць і, мабыць, яшчэ гарачая.
Павел дастаў з печы гаршчок, адрэзаў ад бохана кавалак хлеба. Еў ён паволі, даволі доўга, але не пры стале, а стаяў перад печчу, пасля сеў на лаве і, звяртаючыся да Франкі, якая нерухома сядзела на пасцелі, лагодна прамовіў:
- Хадзі сюды, пагаворым.
Калі Франка ссоўвалася з пасцелі і праходзіла праз хату, у яе рухах было ўжо нешта ад даўняй жвавасці і гібкай кацінай грацыі. Аднак яна не абняла, як некалі, шыі чалавека, побач з якім села, не прытулілася да яго, як раней, распешчанай кошкай. Хоць Павел гаварыў з ёю цяпер лагодна, хоць сказаў, што яна тут, як даўней, гаспадыня, яна не была яшчэ спакойная. Што ён зараз ёй скажа? Як з ёю абыдзецца?
- Ну, што? - пачаў Павел. - Досыць нацярпелася гора і крыўды? Задаволена цяпер, што ад мяне ў свет пайшла і зноў трапіла да д'ябла ў кіпці? Добра, мабыць, табе жылося, калі вярнулася сухая, як трэска, хворая, голая? Чаму пайшла і чаму вярнулася? Ну, кажы!
О, толькі гэтага і так выказанага звароту трэба было Францы, каб адчыніліся ўсе так доўга замкнёныя шлюзы яе шчодрай і бурнай мовы, каб нястрымным патокам пачалі вылівацца з яе душы накіпеўшыя за гады бадзяння горыч, скаргі і гнеў. Маланкай мільгануў у яе галаве ўспамін пра тую далёкую хвіліну, калі на востраве сярод снежных гваздзікоў расказала гэтаму чалавеку ўсё чыста, а ён абышоўся з ёю як бацька з дзіцем, як спавядальнік з пакутніцай і нават з таго дня пакахаў яе. Успамін гэты дадаў Францы смеласці, і ёй яшчэ больш захацелася адкрыць перад ім душу. Са звычайнай сваёй гордай шчырасцю яна сказала Паўлу, што ў таго лёкая закахалася як шалёная, сама нават не ведае, як і калі гэта сталася, прападала за ім, жыць без яго не магла. А ён прысягаў ёй, што будзе кахаць яе вечна і ніколі не пакіне. І так соладка гаварыў, быў такі далікатны і заўсёды хораша апрануты, як пан. Ён жа, як і яна, паходзіў з добрага роду. Бацька яго быў нават шляхціцам, а дзеці толькі з гора пайшлі служыць. Франка, як толькі ўбачыла яго, адразу пазнала, што ён паходзіць з добрага роду, і гэта адразу пацягнула яе да яго. Спачатку было ёй у горадзе вельмі добра і весела. Месца яна знайшла ў такім доме, дзе слуг было шмат і работы мала. Караль амаль штодзень прыходзіў да яе, у нядзелю і святы вадзіў яе на шпацыр і ў тэатр. Так пражыла яна з ім некалькі месяцаў, аж раптам паехаў ён са сваім панам некуды далёка, у вялікі горад. Калі развітваўся з ёю, плакаў як бабёр, але казаў, што такога месца і такіх даходаў, якія мае тут, на ўсім свеце не знойдзе, быў бы вар'ятам, калі б адмовіўся ад месца. Як яна ні плакала, як ні прасіла, каб ён узяў яе з сабой, ён, хоць таксама плакаў, узяць яе не згадзіўся. «Куды я цябе дзену? Навошта ты мне там патрэбна?» І паехаў. І яна праз два тыдні за ім паехала. Думала, што ў той горад, дзе ён быў, прыедзе, і Караль дапаможа ёй у тым няшчасці, якое яе напаткала. Але ад'ехала яна недалёка, і ў зусім іншым горадзе тое няшчасце яе захапіла. Нарадзілася дзіця. Ахрысцілі яго Актавіянам. Імя гэта вельмі прыгожае, але сярод простых людзей не ўжываецца. А Каралю яна нават напісаць не магла, бо не ведала ні вуліцы, ні дома, у якім ён жыў са сваім панам. Ці ён сам не ведаў яшчэ адраса, калі расставаўся з ёю, ці сказаць не хацеў? Нагаравалася тады так, як ніколі ў жыцці. На апошнія грошы знайшла кут у нейкай прачкі і праядала свае сукенкі і розныя дробязі, якія купіла сабе ў часе апошняй сваёй службы. У незнаёмым горадзе цяжка было знайсці месца. Некалькі месяцаў яна наймалася па дамах мыць бялізну і нават падлогу. Яна карміла дзіця і жыла ў галечы, а таму хутка аслабела і пачала зарабляць зусім мала, а то і зусім нічога. Пасля ўсё ж знайшла месца, а дзіця пакінула ў прачкі і плаціла за яго. Нейкі час ёй жылося ніштавата, але грызла яе туга, крыўда і злосць на гэтага нягодніка, які выцягнуў яе адсюль, а пасля пакінуў у няшчасці. Часам яна так мучылася, што суконку на сабе ў шматкі дзёрла, а ў галаве так шумела, нібы дзесяць вазоў грукатала і гуло дзесяць самавараў. А горш за ўсё ёй бывала тады, калі яна думала пра Паўла, пра яго дабрату, пра ціхую хату, адкуль яна збегла. Тады такая злосць яе брала, што, здаецца, забіла б кожнага, хто трапіў бы ёй на вочы. Аднойчы ў такую хвіліну пасварылася яна з кухаркай, таксама злоснай кабетай, і Франка гэтай кухарцы гаршчок з гарачай вадой на галаву абярнула. Гвалт у доме ўзняўся страшэнны, Франку судзілі. Суд пастанавіў: тры месяцы зняволення або заплаціць кухарцы грошы, яна ўжо не памятае колькі. Грошай у яе не было, і давялося ісці ў астрог. Ой, чаго толькі яна там не наглядзелася, чаго не наслухалася! Адна з кабет, з якімі разам у астрозе сядзела, мужа свайго атруціла, другая дзіця задушыла, былі там і такія, што дамы падпальвалі і ўсё жыццё крадзяжом займаліся. Сорамна ёй было сядзець з такімі злачынцамі, а да таго ж былі амаль усе яны простыя бабы, хамкі і гаварылі па-хамску. Галава ў яе з кожным днём балела мацней, усё мацней шумела ў вушах, і калі яе выпусцілі з астрога, яна наведала дзіця, абцалавала ўсяго, над горкай доляй яго паплакала, а пасля пайшла ў бальніцу. Там яна прахварэла некалькі месяцаў нейкай дзіўнай хваробай. Гарачкі ў яе амаль не было, аднак часта бывала непрытомная, або нападаў на яе такі смех ці плач, што ледзь богу душу не аддала. Калі гэта нападала на яе, яна на шматочкі дзёрла бальнічныя коўдры і біла шклянкі, у якіх ёй давалі лекі. Нарэшце дактары яе вылечылі - нават шум у галаве сціх, і сіла да яе вярнулася. Выйшла яна з бальніцы, і так захацелася ёй вярнуцца да Паўла, як піць таму чалавеку, якому тры дні вады не даюць! «Паеду ды паеду да яго», - думала ўвесь час. Пачала яна зноў наймацца мыць бялізну ды падлогу, але не вельмі хацелі яе браць у дом, бо ведалі, што яна толькі што выйшла з астрога. А тут яшчэ гэтая прачка ні яе, ні дзіця не хацела больш у сябе трымаць. Што рабіць? Куды падзецца, ды яшчэ з дзіцёнкам? Пачала яна зноў губляць сілы, і ў галаве шумець пачало... Прадала тады ўсё, што яшчэ мела, да апошняй сарочкі, і прачка, кабета літасцівая, у нейкіх знаёмых паноў некалькі рублёў выпрасіла. Узяла дзіця і паехала. Спачатку ехала чыгункай, а ад мястэчка нейкі мужык за злоты на сваёй фурманцы сюды давёз, бо яму па дарозе было. Высадзіў яе ля Паўлавай хаты і паехаў далей. Вось і ўсё.
Нацярпелася яна нямала. З вачэй Франкі цяклі слёзы, цяклі бясконца па яе схуднелым твары і частым дожджыкам сыпаліся на яе рукі і брудную кофтачку. Павел слухаў яе моўчкі, апусціўшы галаву, а калі Франка скончыла, не адрываючы ад зямлі вачэй, паціху прамовіў:
- Пекла! Пекла! Гарачае пекла!
І выгляд у яго быў такі, нібыта і спакой, і адвага, і прынятае рашэнне яго зноў пакінулі.
Цяпер, калі ён ведаў усё, Франка чакала яго першых слоў, як прысуду, які прынясе ёй смерць ці жыццё. Скурчыўшыся і стрымліваючы дыханне, яна стаяла ля сцяны і калацілася ўсім сваім кволым целам. Пасля яе то гнеўнага, то жаласлівага расказу ў хаце запанавала глухое маўчанне, чуліся толькі цяжкое дыханне Паўла ды аддалены шум ракі. Так прайшло даволі багата часу, пакуль ад процілеглай сцяны тонкі, жаласны галасок не паклікаў:
- Ма-ма! Ма-ма!
Устрывожаная тым, што яе чакала наперадзе, Франка нават не зварухнулася. Павел узняў галаву:
- Хтавіян прачнуўся. Ідзі, паглядзі яго...
Яна падышла да сына і хацела ўзяць яго на рукі, але ён капрызным рухам ухіліўся ад яе абдымкаў і, ссунуўшыся з пасцелі пабег да Паўла, які стаяў цяпер ля акна.
- Хле-хле-хлеб-ка! - зазваніў яго тонкі галасок.
Павел узяў на рукі прыбегшую да яго божую кароўку і прытуліў да сябе.
- Хлебка хочаш, га? - спытаў ён і доўга ўзіраўся ў схуднелы, бязвінны тварык малога. Здавалася, што вочы мужчыны, стомленыя нейкім агідным відовішчам, адпачывалі цяпер на гэтым змучаным і бязвінным дзіцячым тварыку.
- Хлебка хочаш? - паўтарыў ён.
Але Актавіян аб хлебку і не думаў, ён быў сыты. Яго вялікія чорныя вочкі былі прыкаваны да акна, за якім сядзеў Курта. Малы паказаў пальцам у акно і зашчабятаў:
- Цю-ця! Цю-ця!
- Сабачка! - сказаў Павел.
- Ся-баць-ка! - паўтарыў Актавіян і, павярнуўшыся да чалавека, які трымаў яго на руках, сур'ёзна запытаў:
- А ці хто?
Ён некалькі разоў настойліва паўтарыў гэта, яшчэ ўранку зададзенае пытанне, і запусціў далоні ў валасы Паўла.
- Хто ці? Хто ці?
Павел, не спускаючы з яго вачэй, усміхаўся ўсё весялей.
- Тата! - адказаў ён.
- Тата? - здзіўлена схіліўшы набок галоўку, запытала дзіця.
- Тата! - паўтарыў Павел і раптам адчуў, як тонкія і гнуткія ручкі абдымаюць яго калені.
Франка, упаўшы яму ў ногі, туліла да яго каленяў галаву і дзякавала, дзякавала. Толькі цяпер яна паверыла, што ён не прагоніць яе з хаты і будзе бацькам для яе дзіцяці. Гарачым патокам выліваліся з яе словы ўдзячнасці, радасці, захаплення яго дабратой. Пасля яна пачала прысягаць, што цяпер ужо заўсёды, заўсёды будзе для яго вернай і паслухмянай, да самай смерці будзе кахаць і паважаць яго. А калі слова свайго не стрымае, дык сама сабе пятлю на шыю накіне або атруціцца, каб зямля больш такую пачвару не насіла!
Паставіўшы Актавіяна на падлозе, Павел падняў і пасадзіў на лаве Франку, якая са слязьмі поўзала ля яго ног, а калі яна ўсё яшчэ не пераставала плакаць, дзякаваць і прысягаць, сам побач з ёю сеў і пачаў ціха і пяшчотна супакойваць яе:
- Ну, годзе, годзе ўжо, мая ты бедная, мая няшчасная! Годзе! Годзе!
Франка цалавала яго рукі, але абняць, прытуліцца да яго яшчэ не адважвалася. Быстрым гарачым шэптам яна казала:
- Ад смерці ты мяне, Паўлючок, выратаваў, дарагі мой, залаты, брыльянтавы, бо я ўжо вырашыла: калі ты мяне не прымеш, прагоніш, я малога пад чый-небудзь парог падкіну, а сама атручуся...
Яна дастала з кішэні паперку і, раскруціўшы яе, паказала Паўлу белы парашок.
- Бачыш? Гэта яд...
- У імя Айца і Сына... - перажагнаўся Павел. - Яшчэ і на гэта д'ябал цябе спакушаў! Адкуль у цябе гэта?
- Ого! Калі я чаго захачу, дык заўсёды на сваім пастаўлю!..
Яна расказала, што тая жанчына, якая разам з ёю сядзела ў астрозе за тое, што атруціла мужа, навучыла яе, дзе і як можна дастаць яд. А яна, калі ехала сюды, думала: «Калі Павел мяне прагоніць, дык або павешуся, або атручуся». Але вешацца брыдка, вешаюцца толькі простыя людзі. Вось яна і дастала сабе атруты, але цяпер гэта ёй ужо не патрэбна, бо Павел ёй усё дараваў і яна зноў будзе кахаць і паважаць яго і ў гэтай мілай хаціне будзе жыць шчасліва і спакойна, як у бога за пазухай.
Франка схавала ў кішэню яд, ускочыла з лаўкі і, пляскаючы ў далоні, смеючыся, заскакала па хаце, як вавёрка. А Паўлу чамусьці стала жудасна.
- Ой як тут цёмна! - сказаў ён і, падышоўшы да стала, запаліў лямпу.
Актавіян сядзеў на падлозе ля печы і перасыпаў вуголле ў гаршку. А калі вугольчык падаў у глыб гаршка, ён весела ўсклікваў:
- Ба-ба-бах!
Франка падбегла да малога і пачала так горача яго цалаваць, што ён нават ускрыкнуў ад болю.
- Аддай вуголле, аддай! Самавар пастаўлю, і будзем піць чай!
А калі хлопчык заўпарціўся, ударыла яго па спіне. Актавіян заплакаў. Павел сурова сказаў:
- Завошта б'еш? Давай яго сюды!
Па тым, як яна завіхалася, ставіла самавар і заварвала чай, было відаць, што толькі цяпер яна адчула сябе тут гаспадыняй, як даўней.
Пасля яны ўтраіх пілі чай з хлебам. Дзіця павесялела. Франка цяпер ужо зусім смела распытвала аб усіх вясковых знаёмых, а Павел рабіўся ўсё больш лагодным. Калі нарэшце Актавіян заснуў, а Франка прыціхла і пачала пазяхаць, Павел устаў з лавы і сказаў:
- Ну, Франка, цяпер давай разам памолімся...
Яна здзіўлена паглядзела на яго, а ён працягваў:
- Без Бога ты дагэтуль жыла, і чорт ля цябе круціўся. І я вінаваты, што з самага пачатку не ўгаворваў цябе маліцца. Цяпер ты зноў з дарогі ў пекла ўцякла і, можа, ужо не вернешся туды зноў, адумаешся, і ўсё будзе добра... У святой кніжцы напісана, што Сыён палюбіў прасвятую дзеву Марыю... Можа, і ты яе палюбіш, і яна цябе захавае ад зла... Устань на калені і паўтарай за мной...
Павел укленчыў і, калі ўбачыў, што і Франка ўкленчыла, пачаў:
- У імя Айца і Сына...
Ён паволі і выразна прачытаў «Ойча наш», «Слава Марыі» і «Верую» і ўсё прыслухоўваўся, ці кожнае слова яна за ім вымаўляе, а калі не вымаўляла каторае, аглядаўся на яе і казаў:
- Паўтарай...
Скончыўшы «Верую», Павел з каленяў не ўстаў, узяў са стала Франчын малітоўнік, разгарнуў яго на старонцы, закладзенай самай вялікай віншавальнай паштоўкай, і пачаў чытаць павольна, па складах:
- «Малітва аб адоленні ўся... усялякіх грахоўных звы... звычак».
Так ён прачытаў гэту даволі кароткую малітву, адны словы чытаючы лёгка, другія па складах. Прачытаўшы, набожна пацалаваў купідона ў вянку з ружаў, зноў заклаў старонку і, перажагнаўшыся, устаў. Твар яго зноў быў нібы азораны лагодным святлом месяца. Шчаслівым позіркам ён акінуў Франку. Здавалася, што малітва, якую ён прачытаў разам з гэтай жанчынай, ачысціла яе ў яго вачах. І ён упершыню з таго часу, як яна вярнулася, абняў яе за шыю, прытуліў галаву яе да сваіх грудзей і цалаваў так доўга і горача яе твар, як чалавек, змучаны прагай, п'е крынічную ваду.
- Ой, Франка, як я цябе люблю, як люблю! - шаптаў ён. - Бог дапаможа табе быць добрай і сумленнай... Я бачу, што ты і сама гэтага вельмі хочаш. Бог дапаможа... Ой як я цябе люблю, мая мілая, мая бедная, як я цябе люблю!..
Назаўтра, як толькі ўзышло сонца, Павел захутаў Актавіяна падзёртай хусткай Франкі, узяў на рукі і выйшаў з ім у сенцы. Перш чым выйсці на двор, ён пастаяў нейкую хвіліну ў нерашучасці перад дзвярыма як чалавек, які перажывае нейкую ўнутраную барацьбу. Цяжка яму, відаць, было з дзіцем на руках паказацца суседзям. Лёкайскае дзіця, з канца свету прынесенае ў яго хату! Сорамна! Але ён хацеў паказаць людзям, што з жонкай сваёй пагадзіўся і дзіця яе за сваё прыняў. Гэтым ён заткне ім раты; няхай зразумеюць, што ані яе, ані дзіця ён у крыўду не дасць. У апошнюю хвіліну адвагі яму ўсё ж не хапіла. Ён пару хвілін пастаяў ля дзвярэй, падумаў і нарэшце прашаптаў:
- Богу ахвярую... за выратаванне яе грэшнай душы...
Ён выйшаў, пастаяў хвіліну перад парогам, а пасля прайшоў праз двор і стаў у варотах. Раніца была сонечная, цёплая, са стрэх падалі брыльянцістыя кроплі, на дрэвах заўзята чырыкалі вераб'і, па шырокім полі беглі-зелянелі палосы руні. Паўз вароты дарогай увесь час праходзілі мужчыны - хто з вяслом, хто з сякерай, хто з лапатай - і, угледзеўшы ў варотах Паўла з дзіцем на руках, ківалі галавой і «пахвалёны» або «як маецеся?» казалі. На дзіця ніхто з мужчын увагі не звяртаў. Некаторыя думалі, што гэта дзіця Ўльяны, а іншыя спяшаліся на працу, былі заняты сваімі клопатамі і справамі. Але вось вуліцай прайшлі дзве жанчыны. Адна з іх шырока вылупіла вочы, разявіла рот, глянула на Паўла і прайшла міма, а другая спынілася, пастаяла, паківала галавой і нарэшце запытала:
- Чый жа гэта?
- Мой, - з усмешкай адказаў Павел.
Жанчына не то сарамліва, не то злосна захіхікала:
- А калі ж гэта бог даў?
- Калі б ні даў, а даў.
Ён пацалаваў у галаву Актавіяна, які спакойна сядзеў у яго на руках і здзіўлена глядзеў на ўсё, што трапляла на вочы. Кабета жвава адышлася і, збочыўшы ў суседні двор, знікла ў дзвярах Казлюковай хаты. І тут жа да вушэй Паўла даляцела з гэтай хаты ажыўленая гаворка, а праз хвіліну на двор выйшла Ўльяна з самым маленькім дзіцем на руках і трыма старэйшымі збоку. Выйшла, спынілася, а з-за яе спадніцы выглядвалі румяныя, круглыя тварыкі. На вільготнай траве двара, у святле сонца, босая, у грубай спадніцы і белай сарочцы, у акружэнні дзяцей, яна здавалася ўвасабленнем здароўя, плоднасці, свежай маладосці.
Сур'ёзна, моўчкі, з цікаўнасцю яна глядзела на брата, які стаяў воддаль. На парозе паказаўся высокі і прыгожы Піліп, а з-за яго пляча высоўваўся бязвусы гарэзлівы твар Данілкі.
Убачыўшы сястру, Павел паволі накіраваўся да яе і, спыніўшыся перад ёю, спакойна сказаў:
- Франка вярнулася...
Ульяна кіўнула галавой. Яна яшчэ ўчора даведалася пра гэта ад Данілкі, які заўсёды ўсё ведаў. Але што Франка і дзіця з сабой прывезла, гэтага не ведаў нават Данілка. Цяпер Ульяна здагадалася аб усім і глядзела на брата моўчкі і з яўнай пагардай. Піліп таксама маўчаў, але раптам, нібы не вытрымаўшы, гучна плюнуў. На лбе Паўла пралеглі зноў дзве глыбокія складкі. Кінуўшы позірк на дзіця, ён сказаў:
- Яно ні ў чым не вінавата... божае стварэнне...
- Але! - адказала Ўльяна.
Актавіян паказаў пальцам на вераб'я і прашчабятаў:
- Хлі-хлі-хлі-лі-лі?..
Позірк Ульяны палагаднеў, а Павел, счакаўшы хвіліну, абазваўся зноў:
- От, звычайна... сірата!
- А гэта ж...
Яна завагалася крыху і дакранулася пальцамі да малога:
- Але ж і дробненькі, і худзенькі, костачкі ды скура.. Колькі ж яму?
- Год і восем месяцаў, - адказаў Павел.
- Вой? - здзівілася Ўльяна і паглядзела на аднаго са сваіх дзяцей. - Гэта ж майму год і тры месяцы, а глядзі якое.
Задавальненне і гордасць засвяціліся на яе поўным, румяным твары. Пасля яна жаласліва глянула на «сірату», а Піліп заўважыў ад парога:
- Ой, швагер, швагер, навошта табе гэты байструк? Няўжо табе не сорамна будзе глядзець людзям у вочы?
Вочы Паўла бліснулі:
- Чаго саромецца? Граху саромецца трэба, а над няшчаснай сіратой злітавацца не сорамна. Я Богу за яго дзякую... Пры дзіцяці і ёй хата мілейшая будзе, лягчэй будзе грэх ад душы адганяць... І сумленнай стане...
- Ой? - пагардліва засмяяўся Піліп. - Каб злым людзям так добра на свеце было, як яна сумленнай стане. Ніколі гэтага не будзе!
У гэтую хвіліну праз нізкі плот, што падзяляў два двары, пераскочыла Франка і з гучным смехам падбегла да людзей. Твар яе быў вельмі худы, жоўты, але прычасалася яна сёння гладка, і яе чорныя валасы блішчалі на сонцы, як шоўк, і пераліваліся цёмнай сінню. Свой заплямлены каптан яна падперазала каляровым саматканым поясам, але нават і ў гэтай вопратцы яна была зграбная. Падбегшы, яна адразу павісла на шыі Ўльяны і пачала цалаваць яе лоб, шчокі і вусны. Піліпу падала руку, а Данілку далікатна ўдарыла далонню па плячы і па шчацэ.
- Ну, як маецеся? Як маецеся, мае мілыя, залатыя, брыльянтавыя? Даўно я вас не бачыла! А ў цябе, Ульянка, за гэты час ужо двое дзетак нарадзілася? А Данілка як вырас! Сапраўдны мужчына!.. Вось бачыце, вярнулася я, а Паўлючок такі добры, што нават благога слова мне не сказаў. Ой які ж ён добры! Другога такога на ўсім свеце няма! А я ў хаце прыбрала, у печы падпаліла і да вас, мае даражэнькія, прыбегла прывітацца!
Яна зноў пачала цалаваць Ульяну і дзяцей, кружылася, смяялася. Здавалася, яна гатова была гэтым людзям аддаць сваю душу, любіла іх усім сэрцам. У гэтую хвіліну яна і сапраўды іх любіла. Яна супакоілася, зноў закахалася ў Паўла, адчувала сябе шчаслівай. Пры гэтым яна ані не саромелася. Перад Паўлам ёй было сорамна толькі тады, калі пасля ўсяго, што адбылося паміж імі, яна зноў вярнулася ў яго хату, ды яшчэ з дзіцем на руках. Аднак і гэты сорам ужо знік без следу. Ульяна аслупянела ад здзіўлення. Піліп пагардліва ўсміхаўся, а Павел спакойна падышоў да яе і сказаў:
- Вазьмі дзіця і ідзі ў хату. Падаі карову і згатуй абед, ды хутчэй, бо мне ў мястэчка трэба паехаць.
Франка паслухмяна ўзяла Актавіяна і пайшла. А Павел папрасіў у Піліпа на некалькі гадзін каня і пайшоў у стайню.
Вярнуўшыся з дзецьмі ў хату, дзе Піліп ужо завіхаўся з гэблікам і малатком каля новых дошак, Ульяна злосна сказала:
- Шкада, што яна не скруціла сабе шыю, перш чым сюды вярнуцца! Зноў спакойнага дня не будзе... Яшчэ дзецям што-небудзь зробіць...
- Хай толькі паспрабуе! - не то жартам, не то пагрозліва кінуў Піліп.
У іх памяці яшчэ захаваліся тыя страшэнныя сваркі, якія заводзіла Франка перад тым, як уцякла ад Паўла тады, ахопленая новай любоўю і непрыязнасцю да Паўла, Франка была заўсёды злосная і ледзь не кожны дзень сварылася з сястрой мужа, а ў часе апошняй сваркі пагражала, што перадушыць яе дзяцей, знішчыць усё іх хамскае племя. Піліп з гэтых пагроз смяяўся, але ў матчына сэрца Ўльяны яны глыбока запалі.
У той жа дзень Павел з'ездзіў у мястэчка і купіў вопратку для Франкі і малога.
Мінула некалькі месяцаў. Неяк у нядзелю, седзячы на траве непадалёк ад сваёй хаты і грэючы на сонцы старыя косці, Аўдоцця ўбачыла Паўла, які ішоў берагам ракі.
- Куме, а куме! Паўлюк, чуеш? Хадзі сюды! - паклікала яна.
Пачуўшы яе, Павел ахвотна падышоў. Трымаўся ён зноў проста, яго хада і рухі былі па-даўнейшаму бадзёрыя. Калі ён падышоў да яе, Аўдоцця ўзняла галаву ў чырвонай хустцы і запытала:
- Ну, як?
Павел адразу зразумеў яе пытанне і з усмешкай адказаў:
- Усё добра. Усё, дзякуй богу, добра. Каб так добра было да канца жыцця!
І, нібы рыхтуючыся да доўгай гаворкі, прытуліўся плячом да дрэва, пад якім сядзела Аўдоцця. А яна, узняўшы на яго вочы, пачала шаптаць:
- А я ўчора ў тваёй хаце была, на вас і на ваша жыццё паглядзець хацела... Цябе не бачыла, бо ты яшчэ з ракі не вярнуўся, а яе бачыла... Яна цяпер не такая, як была тады, крыху іншая...
- А Хтавіяна бачыла? - запытаў Павел.
- А як жа! І на рукі яго брала... лёгкі, як пёрка...
- Мілае хлапчанё! - заўважыў Павел.
- Толькі вельмі худзенькі.
- Цяпер ужо не такі, крыху паправіўся.
- Але! Над сіратою бог з калітою.
Гэтым прыслоўем Аўдоцця закончыла сваю гаворку з Паўлам, але было відаць, што хоча пагаварыць з ім яшчэ аб нечым, больш важным. Жмурачыся ад яркага сонца, яна глядзела на кума і, падпёршы далонямі падбародак, яшчэ цішэй заўважыла:
- А Франка гарод капае.
- Капае! - задаволена адказаў Павел. - Увесь гарод скапала. Усё робіць: гатуе, карову доіць, бялізну мые... Хлеб пячэ... Так ужо ёй загадана...
- Ты загадваеш?
- Я. Штодзень раненька яе буджу. Загадваю разам са мной пацеры адмаўляць, а пасля загадваю рабіць... Толькі на раку па ваду хадзіць не прымушаю, гэта ёй не па сілах, а ўсё, што ёй па сілах, мусіць рабіць.
- А яна цябе слухаецца?
Павел сцвярджальна кіўнуў галавой:
- Слухаецца. Хоць часам і крыўдзіцца, а слухацца мусіць. Цяпер ёй ужо нічога не дапаможа. Хоць крыўдуй, хоць цалуй - нічога не дапаможа! Яна - сваё, а я - сваё. «Працуй, - кажу. - Гасподзь Бог кожнаму чалавеку працаваць загадаў. Святая малітва, - кажу, - чорта ад цябе адгоніць, а пры рабоце не палезе ў галаву ніякае паскудства!» Вось як я з ёю цяпер...
- Добра, Паўлюк, ой як добра! - горача падтрымала яго Аўдоцця. - Я табе і тады казала, што так трэба рабіць, панства ёй ніякага не трэба даваць...
- Тады мне здавалася, - разважліва казаў Павел, - што калі я пасля той няволі, якую яна цярпела, дам ёй волю і добрае жыццё, дык у яе прападзе ахвота да дрэннага. Пасля я зразумеў, што з ёю трэба было абыходзіцца інакш. Цяпер я яе святой малітвай да Бога вяртаю, ушчуваннем і працай бараню ад д'ябла. Цяпер ужо я ёй патураць не буду. Калі што не гэтак зробіць, дык і накрычу...
Ад вялікай цікаўнасці Аўдоцця часцей заморгала вачыма.
- А што ж яна дрэннага зрабіла? - прашаптала яна.
Павел з усмешкай махнуў рукой.
- Глупства! - адказаў ён. - Калі агарод капала, з Ульянай пачала сварыцца, а два дні таму, калі раніцай вельмі не хацела ўставаць, малога дарэмна пабіла. Такі ўжо ў яе характар, надта гарачая... Ну, я за тое, што з сястрой сварылася і дзіця бязвіннае пакрыўдзіла, як след накрычаў на яе. Яна так плакала, што не прывядзі бог. А мне найгорш, як яна плача. Здаецца, жыццё аддаў бы, каб яна толькі не плакала. Але і гэта цяпер не дапаможа... Хай сабе немаведама як плача, а я патураць ёй не буду... Толькі хутка ўжо не будзе за што сварыцца...
- Чаму? - запытала Аўдоцця.
- Разумная ты баба, а пытаеш чаму, - засмяяўся Павел. - А малітва святая, а павучанне, а работа? Калі ўжо і малітва святая, і павучанне, і работа не адолеюць зло, тады хіба канец свету настане. Адолеюць, як бог ёсць на небе, адолеюць! Можа, і не адразу, можа, і часу крыху на гэта патрэбна, але адолеюць!
У яго ўсмешцы, у спакойнай, амаль урачыстай павазе адчувалася моцная і глыбокая перакананасць. Як даўней ён моцна і непахісна верыў у непарушнасць клятвы і ў тое, што чалавек, якому добра жывецца, не можа мець ахвоты да зла, так цяпер ён глыбока і моцна верыў у выратавальнае дзеянне малітвы, павучанняў і працы. Аўдоцця гэту яго новую філасофію разумела куды лепш, чым папярэднюю, бо яна цалкам адпавядала яе ўласным думкам. Слухаючы Паўла, яна згодна ківала галавой і казала:
- Добра! Твая праўда, Паўлючок! Святая малітва ўсё можа, і разумнае павучанне можа, і работа... А як жа! Гасподзь літасцівы паможа, і ўсё будзе добра! Ой, каб добра было і вам і нам!.. А ў нас гора!
І яна пачала расказваць Паўлу пра свае турботы. Тры дні таму ў іх здох бычок, а быў такі прыгожы, такі дужы. Максім хацеў яго на кірмаш весці, спадзяваўся за яго ўзяць рублёў пяць. Пяць рублёў! Такая страта не жартачкі! А на тым тыдні з пошты прывезлі ліст ад Хвядоркі. Піша, што ніяк да войска не можа прызвычаіцца, што птушкай бы, здаецца, паляцеў да роднай хаты, што хоць ён і здаровы, а ў сярэдзіне ўвесь час нешта баліць. І ўсім ён нізка кланяецца.
- І табе, Паўлючок, кланяецца, і Ўльяне, і Піліпу, і Данілку, усім чыста!
Яшчэ калі пра здохлага бычка расказвала, у вачах яе стаялі слёзы, а цяпер пачала ўсхліпваць і залілася слязьмі. У гэтую хвіліну на парозе хаты паказалася маладая кабета, высокая, даволі прыгожая, але вельмі бледная. Яна несла перад сабой вялікае карыта з пасечаным зеллем. Гэта была нявестка Аўдоцці, якая гады два таму цяжка хварэла і дасюль ніяк не магла ачуняць, нягледзячы на тое, што Аўдоцця паіла яе рознымі сваімі зёлкамі. Пад цяжарам карыта яе некалі дужае, але цяпер кволае цела выгіналася то ўзад, то ўперад.
- Мама! А мама! - паклікала яна. - Занясіце, калі ласка, свінням, бо мне дзіця накарміць трэба, крычыць і крычыць.
З хаты і сапраўды чуўся прарэзлівы крык дзіцяці. Аўдоцця падхапілася, абцёрла фартухом заплаканы твар, а пальцамі нос і, узяўшы з рук нявесткі карыта, панесла яго ў хлеў, адкуль неслася рохканне свінней. Худая, бледная Максімава жонка знікла ў сенцах, а з хаты выбегла двое малых і басанож пабеглі следам за бабкай у хлеў. Старэйшы, Тадэвушак, пару гадоў таму памёр, а Ганулька і Сцяпанка жылі. У глыбіні хлеўчука яны ўзнялі такі радасны крык і смех, што і Аўдоцця таксама смяялася разам з імі на ўсё горла. Пазіраючы на свінней, якія прагна накінуліся на ежу, і смеючыся з унукаў, яна зусім - хоць, можа, толькі на хвіліну - забылася на здохлага бычка і сумны ліст салдата Хвядоркі.
Павел пайшоў на раку да свайго чаўна. Цяпер у ім былі розныя рыбацкія прылады і ладная торба з хлебам, салам і сырам. Непадалёк, на ўмоўленым месцы, Павел абяцаў спаткацца з рыбаком, які часта быў яго супольнікам у працы і барышах. Сёння яны збіраліся паплыць далёка, туды, дзе ў гэтую пару года здараліся вельмі багатыя ўловы. Павел разлічваў вярнуцца толькі праз тры дні, а можа, і пазней. Ад'язджаў ён спакойны, шчаслівы, упэўнены ў дасягненні сваёй мэты. Перад тым як увайсці ў човен, ён вясёлым, светлым позіркам акінуў блакітнае неба і зялёную зямлю, увесь гэты цудоўны, сонечны, пагодлівы маёвы дзень і, абапёршыся на вясло, пачаў насвістваць змалку знаёмую песню:
Ой, у лузе пры дарозе
Расцвіла каліна,
Спарадзіла бедна ўдава
Салдацкага сына...
Ён перастаў насвістваць, але ў адным з вясковых садкоў, дзе цвілі дзве яблыні і некалькі вішань, жаночы голас падхапіў песню, што даляцела з-пад гары, і звонка, здавалася, на ўвесь свет, заспяваў:
Спарадзіла яна сына
Ды цёмнаю ноччу,
Дала яму белы тварык
Ды чорныя вочы..
Надвячоркам таго самага дня Франка з малым Актавіянам на каленях сядзела на парозе хаты. Апраналася яна цяпер па-сялянску і ніякіх бразготак на шыі і ў вушах не насіла, усе яны засталіся ў яе апошніх вандроўках. І наогул, цяпер яна болей, чым даўней, была падобна да сялянкі: яе звялае, змардаванае аблічча загарэла, рукі пацямнелі і агрубелі. Яна яшчэ больш схуднела, і ў святле заходзячага сонца яшчэ выразней вызначаліся дробныя зморшчыны вакол яе вачэй і вуснаў. Малое падскоквала ў яе на каленях і шчабятала, паказваючы малымі ручанятамі на сабаку, птушак, дрэвы. Яна пяшчотна адказвала яму, моцна абдымала, часта і гучна цалавала то ў галаву, то ў шыйку. Але ў яе запалых, абведзеных цёмнымі кругамі вачах застыў глыбокі сум, а маленькія вусны былі бледныя.
За плотам, які цягнуўся ўздоўж двара, зелянеў ускапаны, засеяны і засаджаны яе рукамі агарод. У параўнанні з агародам, які належаў Казлюкам і быў дагледжаны Ўльянай, Франчын агарод выглядаў вельмі мізэрна. На агародзе Казлюкоў усё расло добра, зеляніна была свежая і густая, разлівала моцны водар, а на градах Франкі засеяныя рэдка расліны былі прывялыя і кволыя. Працуючы штодзень кожная на сваёй палове, жанчыны часта сустракаліся, і Ўльяна, назіраючы за братавай, не магла стрымацца ад насмешлівых заўваг над няўмелай і лянівай яе работай. Аднаго разу яна назвала яе «паняй», і Франка, узняўшыся над градамі, усклікнула:
- Вядома, што не такая хамка, як ты!
Тады Ўльяна прагнала са сваёй паловы Актавіяна, які сядзеў з яе трохгадовай дачкой Марыськай і перасыпаў пясок. Яна схапіла яго на рукі і перакінула цераз нізкі плот, за якім працавала Франка. Вочы яе гарэлі гневам і пагардай, але яна сціснула вусны і не адказвала Францы, якая размахвала рукамі, рагатала, лаяла яе на чым свет стаіць, аж пакуль не прыйшоў Павел і, узяўшы жонку за руку, не завёў яе ў хату.
Цяпер на двары Казлюкоў было пуста і ціха. Ульяна пайшла на выган за сваёй каровай і дзяцей з сабой узяла, а Піліп і Данілка ў той дзень наняліся касіць двор і сад у маёнтку. Толькі пад стрэхамі абедзвюх хат і на старой грушы прарэзліва цвыркалі вераб'і, па вёсцы разносіўся глухі гоман галасоў людзей і жывёлы, ды недзе воддаль клекатаў бусел. Седзячы на парозе, Франка сумнымі вачыма глядзела на тварык сына і нешта пяшчотна шчабятала яму сваімі бледнымі вуснамі.
І раптам з-за вугла хаты пачуліся хрыплае, голаснае мармытанне, уздыхі і стук кія аб зямлю.
- Кірые, алейсан! Хрыстэ, алейсан!* Айцец нябесны, злітуйся над намі, грэшнымі! Сыне-збавіцель, злітуйся над намі!..
* Госпадзе, злітуйся! Хрыстос, злітуйся! (грэцк.) - пачатак каталіцкай імшы.
Франка страпянулася, узняла галаву і ўгледзела шырокі, узараны маршчынамі твар, які выглядаў з-за хаты. На яго амаль крэйдавай бледнасці чырванелі апухлыя, няспынна моргаючыя павекі.
- Марцэлька! - радасна ўсклікнула Франка.
- А Паўла дома няма? - нізкім шэптам спытала жабрачка, высоўваючы з-за хаты галаву, абкручаную бруднай анучай.
- Няма! Няма! Тры дні не будзе! - паспешліва адказала Франка і, спусціўшы на зямлю дзіця, пабегла насустрач жабрачцы.
- Ой ты, мая даражэнькая, залатая, брыльянтавая! - забалбатала Франка, смеючыся і махаючы рукамі. - Як жа я чакала цябе, усіх аб табе распытвала. «Няма Марцэлі! Як пайшла перад Вялікаднём у горад, дык больш і не вярталася!» - кажуць. Мы ўжо думалі, ці не памерла часам...
Куча лахманоў, з-пад якой выглядалі вялікія ступні, укручаныя анучамі, пасунулася наперад. Галава жабрачкі трэслася, дзве нейкія бясформенныя далоні абапіраліся на кій. Франка завяла яе ў хату і, весела шчабечучы, пасадзіла на лаве. Пасля яна кінулася да чырвонай шафкі і прынесла кавалак хлеба, міску з халоднай бульбай і соль.
- Еш, міленькая, еш! Ой як жа я рада, што ты прыйшла. Тут і слова сказаць няма каму...
Жабрачка есці не спяшалася, відаць, была сытая. З-пад чырвоных павек яна з цікаўнасцю назірала за Франкай.
- Ой, ды ты, я бачу, тут зноў поўнай гаспадыняй стала, як даўней! - здзівілася яна.
- А як жа! - з гонарам прамовіла Франка. - Ужо і следу не засталося ад таго, што было... Нібы і не было нічога!
- Ну, раскажы ж, богам прашу, што з табой сталася, што рабіла, як сюды вярнулася, як з Паўлам памірылася? - прасіла Марцэля.
Францы не трэба было гэтай просьбы паўтараць двойчы. Яна села і пачала гаварыць, а калі расказвала, як Павел ёй усё дараваў і яе дзіця за сваё прыняў, вусны яе дрыжалі і слёзы блішчалі ў вачах. Марцэля таксама сядзела сур'ёзная, засяроджаная, і ад гэтага яе квадратная постаць здавалася яшчэ больш няўклюднай і цяжкой.
- Вось добры чалавек! - сказала яна з захапленнем.
- Добры! - пацвердзіла Франка - Такога добрага на ўсім свеце няма.
Раптам яна задумалася і ўздыхнула:
- Хоць, ведаеш, Марцэлька, - дадала Франка, - ён ужо цяпер не такі добры, як быў...
- Не можа быць! - усклікнула жабрачка.
- Не такі! Даўней, бывала, што хацела, тое і рабіла. Спала колькі хацела, калі зраблю што ў хаце - добра, а калі не зраблю, дык таксама слова благога ад яго не пачую. Яшчэ і цукеркі прывозіў, і на рукі як малую браў. Пад канец, калі я яго ўжо разлюбіла, сварылася, крычала... а ён нічога! Маўчыць, як сцяна, або абніме і просіць: «Ну, годзе ўжо, дзіцятка! Годзе, супакойся». А цяпер дзе там! Раненька, як той тыран, над ложкам устане і загадвае падымацца. Як ні прашу, як ні пярэчу - не дапамагае! Я - сваё, а ён - сваё: «Уставай ды ўставай!» Часам за рукі возьме і з ложка сцягне, а пасля прымусіць яшчэ ўстаць на калені і пацеры з ім адмаўляць. І з кніжкі малітвы чытае. А што гэта за чытанне? Звычайнае мужыцкае! Пакуль ён адну малітву прачытае, мне ад таго стаяння на каленях галава кружыцца пачынае. А пасля малітвы да работы гоніць: у печы падпалі, карову падаі, агарод загадвае капаць, хлеб пячы, нават калі з хаты адыходзіць - наказвае. «Глядзі, Франка, зрабі ўсё, што я табе сказаў». А калі чаго не зраблю, дык ён, як вернецца, пачынае сварыцца, крычаць. Усё раблю, хоць мне і перад сабой сорамна, што ў гэту чорную работу ўпрэглася, ды і слабасць часамі такая, што, здаецца, упаду і не ўстану. Але лепш ужо рабіць усё, што загадвае, чым слухаць, як ён пачынае пра бога, пра чорта, пра вечныя мукі ды розныя іншыя глупствы плесці. Цяпер я ўжо, як нявольніца, і целам і душой яму прадалася. Здароўя няма, на шыі ў мяне дзіця, і няма ніякага іншага выйсця, як у гэтай хаце з мужыком жыць. Гэткая мая доля... Відаць, у чорную гадзіну я на свет нарадзілася!..
І калі яна гэтак скардзілася Марцэлі на свой лёс, усё большы смутак напаўняў яго вочы, аж раптам з іх струменем паліліся слёзы і таксама раптоўна спыніліся. Яна схапілася за галаву і застагнала:
- Ой, Марцэлька, каб ты ведала, як мяне галава замучыла! Баліць і баліць! Калі вярнулася сюды, яна мне некалькі тыдняў зусім не балела, а цяпер зноў баліць, і ў вушах шуміць... Не так моцна, як раней, але шуміць...
Франка зняла з галавы паркалёвую квяцістую хусцінку і, намачыўшы ў вядры палатняную шматку, абвязала галаву.
- Вось мой адзіны ратунак! - сказала. - Калі вельмі разбаліцца і шумець пачынае, трэба намачыць халоднай вадой.
Яна села зноў насупраць жабрачкі, якая, паклаўшы на кій рукі, уважліва сачыла за ёю і так моцна задумалася, што на нейкі час яе пакінула звычайная балбатлівасць. Пасля паволі сваім сіпатым голасам пачала:
- Глядзіце, людзі добрыя, які ён суровы зрабіўся! І ўсё ж, мая мілая, ты шчаслівая, што такога чалавека маеш! Хто гэта чуў, каб столькі жонцы дараваць, ды яшчэ чужое дзіця як сваё гадаваць, ды яшчэ да работы цябе запрашаць, як тую пані да стала! Не жартачкі, мілая, які ён добры!
- Вядома, добры! - трымаючыся аберуч за галаву, кінула Франка. - За гэту яго дабрату я і прадалася яму ў няволю.
Марцэля, ківаючы галавой, глядзела ў зямлю, на яе стары і брыдкі твар лёг цень змрочнай задуменнасці.
Праз хвіліну, нібы звяртаючыся да зямлі, у якую яна ўтаропіла свой позірк, старая сіпатым голасам загаварыла, заенчыла:
- Ой, доля ж мая, доля! Чаму ж ты ў мае маладыя гады не паслала мне такога чалавека, такога збавіцеля? Чаму ты пакінула мяне на свеце адну, як тую былінку ў полі? Я ведала б, ой ведала, як такога чалавека і такога збавіцеля шанаваць! Не давялося б мне гараваць з дзецьмі-сіротамі, не давялося б мне на старасці год гэткую бяду і крыўду цярпець!
Ківалася яе галава, абкручаная лахманамі, а з грудзей яе рваўся не то плач, не то галашэнне. І, нарэшце, палілася дрыготкая, хрыплівая, жаласная песня:
Павей, вецер, павей, вецер, з зялёнага гаю,
Павярніся, наш паночак, з далёкага краю!
- Ага! - рэзкім, высокім голасам усклікнула Франка. - Добра табе, Марцэлька, так казаць, калі ты састарэла, нібы той спарахнелы грыб! У маладосці чалавек патрабуе весялосці, розных прыемных прыгод, свету...
Марцэля адарвала ад зямлі мутнай вільгаццю напоўненыя вочы і ўважліва паглядзела на Франку:
- А колькі ж табе гадоў, мая даражэнькая?
- Трыццаць восьмы пайшоў, - з яўным задавальненнем адказала Франка.
Марцэля паківала галавой:
- Ой, ой, і ты ўжо не дзіця, і да саракоўкі табе недалёка. А сорак лет - бабскі век, мая міленькая!
- Вось хамская прымаўка! Хіба гэта праўда? Ого, як бы яшчэ за мной хлопцы лёталі, каб я была здаровая ды не жыла ў гэтай яме!..
Ці то позірк Марцэлі ў гэтую хвіліну спыніўся на самавары, які пабліскваў у кутку, ці то заўважыла яна торбачку з мукой або крупой, якая вісела на сцяне, але яна раптам паспешліва, нібы жадаючы паправіць зробленую памылку, пачала падтакваць Францы:
- Але! Пэўна, што лёталі б! Шчупленькая ты і далікатная, як тая паненка, што ў гарсэце ходзіць, а ручкі твае, як у дзіцяці, маленькія, а вочы...
Раптам з двара Казлюкоў пачуліся галасы. Франка на лаве ля акна ўкленчыла і прыклала твар да маленькай шыбы, яна ўбачыла Ўльяну, якая заганяла ў хлеў карову, чацвёра дзяцей, якія беглі па траве, Піліпа, што з касой на плячы ўваходзіў у хату, і Данілку - ён стаяў ля варот з нейкім юнаком.
- Глянь, глянь, Марцэлька, - зашаптала ўзбуджана Франка. - Глянь, даражэнькая... Які прыгожы хлопец стаў Данілка...
Васемнаццацігадовы Данілка і сапраўды быў прыгожы. У кароткім палатняным каптане, у высокіх ботах, з касой на плячы, якая паблісквала ў апошніх праменнях сонца, ён стаяў ля варот, вясёлы і зграбны. Твар у яго быў далікатны, як у дзяўчыны, а валасы залаціста-рудаватыя.
Зморшчаныя шчокі Марцэлі затрэсліся ад ціхага хітраватага смеху.
- Ат, хлопчык яшчэ! - прамовіла яна. - Малады, дык і прыгожы.
- Дарма, што малады, - глуха прамовіла Франка. - Але такі тонкі і зграбны, як паніч. А я дагэтуль і не заўважала, які ён прыгожы.
Па твары Марцэлі ўсё шырэй расплывалася яхідная ўсмешка. Прыцішаным голасам яна лісліва зашаптала:
- Дык, можа, гэтаму дзецюку перадаць, што ты аб ім казала? Га? Вось узрадуецца! О, Госпадзі Ісусе, Прасвятая Багародзіца, вось пацеха! Яму і не снілася, каб нехта казаў, што ён прыгожы!
- Скажы, мая залаценькая, брыльянтавая, абавязкова скажы! Цікава, ці ўзрадуецца ён і што пра мяне скажа?
Ульяна ў гэтую хвіліну выйшла з аборы, і дзеці, як птушкі, падляцелі да яе. З вясёлай усмешкай яна нешта сказала і, зачарпнуўшы з даёнкі малака ў кубак, па чарзе пачала прыкладваць яго да дзіцячых вуснаў. Трое гэтых малых былі яе, а чацвёрты быў Актавіян. Яна напаіла спярша сваіх, а пасля і яго. Пасля ўсе чацвёра пабеглі за ёю ў хату.
Франка, хоць і глядзела ў акно, але гэтай сцэнкі на суседнім двары не заўважыла. Яна была занята сваімі думкамі і доўга маўчала. Нарэшце, калі ў хаце пачало цямнець, стомлена ўзняла над галавой рукі. Яе вялікія запалыя вочы пад мокрай шматай на лбе напоўніліся чорным смуткам.
- Ой, Марцэлька, мая міленькая! - сумна прамовіла яна паціху. - Так мяне нешта мучыць... Цяжка мне жыць на свеце!
- Чаму ж гэта!? - запытала жабрачка.
- А чаму ж павінна быць добра? - адказала Франка. - Ён хоць і добры, а далікатнасці маёй шанаваць не ўмее, і гаварыць так, як я люблю, не ўмее, і ў грубай вопратцы ходзіць. І такі нейкі... Я і сама не ведаю які...
Яна падумала хвіліну і дадала:
- Вядома, хам... Які б ён ні быў добры, а ўсё ж хам! - І яшчэ цішэй: - І такі ж ён цяпер стары... стары!..
V
Мінула пара касавіцы і жніва. Шмат чаго адбылося за гэты час у дзвюх хатах, што стаялі побач. Аднаго разу, калі касілі лужок Піліпа непадалёку ад вескі, Павел выйшаў раніцай з хаты і, акінуўшы позіркам неба, сказаў швагру, які нёс у хлеў салому:
- Хутчэй звазі сена з лугу, Піліп, бо не сёння, дык заўтра гасподзь дожджык прышле. І па паветры відаць, што пашле надоўга.
У прадказанні Паўла наконт змен надвор'я Піліп верыў свята, а таму ён паспешна пачаў запрагаць каня, а Данілку загадаў падрыхтаваць граблі і вілы. Ульяна засталася дома, каб, калі каму-небудзь спатрэбіцца паром, самой перавезці таго праз раку. Рака цяпер была вузкая і павольная. Увесну двум мужчынам бывала цяжка ўпраўляцца з паромам, а цяпер гэта было па сілах і адной Ульяне. А калі б давялося перавозіць пару коней або цяжкі воз, дык Павел, які збіраўся сёння лавіць рыбу непадалёку ад берага, мог падскочыць і дапамагчы сястры.
Калі яны так дамаўляліся з Піліпам, які скончыў запрагаць каня, з-за спіны Паўла выскачыла Франка і сказала, што яна таксама паедзе на луг зграбаць сена. Дома яна ўсё ўжо зрабіла: ежу на цэлы дзень згатавала, карову падаіла і хоча дапамагчы Піліпу згрэбці сена. На Францы была белая, як снег, сарочка, блакітная паркалёвая спадніца і ружовы фартух. Чорныя валасы, выбіваючыся з-пад квяцістай хусткі, ападалі на яе лоб і плечы. Яна была сёння нейкая ажыўленая, паблісквала вясёлымі вачыма і белымі зубамі. Піліп сустрэў яе прапанову іранічным смехам:
- Ад гэтай тваёй работы хіба толькі чорту будзе пацеха!
Але Данілка запярэчыў:
- Хай едзе! Утраіх яно лягчэй і хутчэй будзе...
- Хай едзе! Пакажаце ёй, як грэбці, дык і патрапіць! А ўсё ж хоць крыху дапаможа, - сказаў Павел.
Франка села з Піліпам на воз і паехала, а Данілка пайшоў пехатой карацейшай дарогай. Але як толькі воз крыху ад'ехаў, Франка саскочыла на зямлю і пабегла да Данілкі.
- Гэй! - крыкнула яна Піліпу. - Мы той дарогай хутчэй дойдзем, як ты даедзеш!
Вярнуўшыся з лугу, Піліп са здзіўленнем расказваў жонцы, што «гэта вар'ятка» Франка даволі няблага зграбала сена і сапраўды дапамагла ім у рабоце.
- Каб не была гультайка, дык усё патрапіла б рабіць, - заключыў Піліп.
- Яна, як захоча, усё здолее, такая спрытная, - заўважыў Данілка, запіхаючы ў рот кавалак хлеба і пазіраючы праз акно на Франку, якая завіхалася на сваім двары, а вочы ў яго, як у ката, зелена паблісквалі.
З гэтага дня Франка часта дапамагала Казлюкам. У жніво яна з сярпом хадзіла ў поле, і, хоць не ўмела так нястомна і добра жаць, як Ульяна, бо ў яе не хапала сіл і спрыту, а ўсё ж дапамагала ім добра. Піліп у гэты час араў або пры пароме і пры доме заставаўся, а Данілка з дзвюма кабетамі жаў і вазіў снапы ў гумно. Франка таксама часта разам з ім узлазіла на воз і ехала дадому, а пасля яны вярталіся і прымаліся за работу. І хоць жалілася яна на гарачыню і боль у паясніцы, была вясёлая, жвавая, гаваркая і, як ніколі дасюль, ахвочая да працы. Да Ўльяны яна падлізвалася, называла яе залаценькай, брыльянтавай, дзяцей яе насіла на руках і выцалоўвала, а да Данілкі ляпілася, як муха да мёду. Але на гэта доўга ніхто не звяртаў увагі. Калі яна дурэе з хлапцом, а ў нядзелю на некалькі гадзін з ім некуды знікае, нічога дзіўнага. Хоць адумалася, да работы ахвоту адчула і людзям, нібы тая аса, у вочы кідацца перастала. Усе ж глупствы з галавы адразу не выкінеш! Немаладая ўжо, а часамі дурэе, як тое дзіця. Данілка таксама яшчэ дзіця, вось яны адзін аднаму і падыходзяць. Добра ўжо і тое, што яна адумалася, працуе, людзям дапамагае, ветлівая. Жыць у такім блізкім суседстве з ведзьмай - зусім не жартачкі. Хай ужо будзе крыху вар'ятка, абы не была ведзьма. Ульяна таксама добразычліва абыходзілася з братавай, усё часцей туліла да сябе Актавіяна і старалася аддзячыць Францы за дапамогу ў полі рознымі паслугамі ў гаспадарцы: то хлеб ёй замесіць і спячэ, то бялізну ў рацэ пранікам выб'е, то, ідучы па ваду, адно вядро прынясе сабе, а другое Францы.
Так на працягу трох доўгіх месяцаў людзі гэтыя, сумленнае жыццё якіх праходзіла ў цяжкай працы, нічога падазронага не заўважалі. Нішто агіднае не зацямняла ім яркага свету сонца, у якім яны купаліся цэлымі днямі, ніводная кропля гразі не абцяжарвала іх сумлення, калі яны засыналі стомленыя і спалі моцна ўсю ноч.
А Павел увесь гэты час выязджаў далёка на лоўлю рыбы, а вяртаючыся дамоў, заставаў Франку за работай, прыбраную ў белую сарочку і ружовы фартух. І хоць часта яна адказвала яму злосна, а часам адпіхала яго з яўнай агідай, Павел прыпісваў гэта рэшткам д'ябальскіх спакус, якіх малітва і павучанні яшчэ не адолелі. «Хай ужо будзе такая, абы жыла сумленна», - думаў ён і браў на рукі Актавіяна, даваў яму прывезеныя з мястэчка абаранкі. Ён усё болей любіў і песціў хлопчыка. Забаўляючыся з ім, ён не звяртаў увагі на злоснае бурчанне Франкі, тым больш што неўзабаве настрой яе паляпшаўся і яна зноў размаўляла з ім прыязна, і хата поўнілася яе гаворкай і смехам, які Павел асабліва любіў. На працягу гэтых доўгіх трох месяцаў нішто не абцяжарвала яго шырока дыхаючых грудзей і не перашкаджала спакойна і моцна спаць уначы.
І раптам у канцы аднаго жнівеньскага дня ў хаце Казлюкоў закіпела, як у гаршку. Узняўся там пякельны крык дарослых і плач дзяцей. Піліп біў брата.
Было гэта ўвечары. Невядома дзе і адкуль Піліп даведаўся аб тым, за што цяпер біў брата, але даведаўся так нечакана і агідна, што тая агіднасць уразіла да глыбіні душы нават гэтага дужага і простага чалавека. Дагэтуль ён ніколі не крыўдзіў свайго малодшага брата, але зараз нібы звар'яцеў - такі гнеўны быў выраз яго твару і так моцна ён біў брата, адной рукой трымаючы яго за каўнер.
- Садом і Гамора! - крычаў ён, б'ючы яго. - З-за цябе пярун божы спаліць нашу хату! Гэта ж ён табе за роднага дзядзьку быў, на руках цябе насіў, розуму вучыў! А ты яму так аддзячыў! А ты з яго жонкай... За плуг, за цапы, за работу бярыся, а не з лайдачкай цягацца! Кару божую на нас і на дзяцей нашых хочаш наклікаць? Прэч з хаты! Чуеш? Каб тваёй нагі тут не было! Чуеш? Ідзі, бадзяйся па свеце, у парабкі наймайся, а тут каб і следу твайго не было! Прападай ты пропадам, а з маёй хаты прэч! Прэч!
Піліп крычаў, біў брата, піхаў яго да дзвярэй. Ульяна галасіла і ламала рукі, дзеці плакалі. Данілка нарэшце ля самага парога вырваўся з братавых рук і, чырвоны, як півоня, у раздзёртым на плячах каптане, бліскаючы вачыма, дзёрзка закрычаў:
- Ты не маеш права выганяць мяне з хаты! Яна такая ж твая, як і мая! Адных мы бацькоў дзеці!
- А хто табе бацькам быў? - кінуўся зноў да яго і ўсклікнуў Піліп. Я табе бацькам быў, калі ты на маіх руках сіратой застаўся! Хіба для таго я цябе гадаваў і карміў, дабру, розуму навучаў, каб ты Садом і Гамору рабіў? Я цябе навучу! Я табе пакажу, як...
І разам з градам абразлівых слоў на галаву і спіну Данілкі зноў пасыпаліся ўдары. Браты, як звар'яцелыя, тузаліся ля дзвярэй. Ульяна, заліваючыся слязьмі, крычала, ламала рукі і спрабавала іх разняць, дзеці раўлі, што было сілы, у запечку кудахталі куры, і нават Курта працягла завыў пад лавай, а буры кот спалохана мяўкаў і кідаўся па хаце, не ведаючы куды ўцячы. Якраз у гэту хвіліну ўвайшоў у хату Павел, які вяртаўся з ракі, пачуўшы крык і плач у хаце Казлюкоў, устрывожаны і здзіўлены, заспяшаўся туды.
Убачыўшы ў дзвярах Паўла, Ульяна, ці то жалем над няшчасцем брата пранятая, ці то баючыся страціць яго прыязнасць, заходзячыся ад плачу, упала яму ў ногі. Данілка вырваўся з рук Піліпа і выбег з хаты, а Піліп з ускалмачанымі валасамі, з п'яным бляскам у вачах звярнуўся да Паўла з тымі самымі грубымі, агіднымі словамі, якімі лаяў хлопца за яго злачынства. Расказ гэты заняў не больш трох хвілін, і калі Ўльяна, стоячы на каленях, закрычала: «Маўчы, Піліп! Ой, Піліп, што ты робіш? Маўчы!» - Піліп ужо ўсё сказаў, і Павел выйшаў з хаты.
Ён пайшоў да сябе не праз двор, а пераступіў праз нізкі паркан у агарод і пакрочыў проста па градах. Ён быў бледны як палатно, і вочы яго кідалі маланкі. Гнеў і рэўнасць расхадзіліся ў яго мазгу, нервах і ў тым кавалачку цела, які б'ецца ў чалавека ў грудзях і завецца сэрцам. Хістаючыся як п'яны, ён прайшоў праз сенцы і з грукатам расчыніў дзверы. У хаце, ля печы, у цёмнай глыбіні якой свяцілася распаленае вуголле, стаяла Франка. Яна скурчылася, змізарнела і моцна прыціскала да грудзей рукі, а твар яе, асветлены ў змроку хаты агнём, свяціўся крывавай чырванню. Яна добра ведала, што адбылося ў хаце Казлюкоў, бачыла праз акно, як зайшоў туды Павел, калі і як адтуль выйшаў. Ёй было страшна, а яшчэ болей - сорамна. Той сорам, які яна перажыла, калі пасля трохгадовых блуканняў вярнулася да Паўла, быў нічым у параўнанні з цяжкім і пякучым сорамам, які адчувала цяпер. Таму яна так скурчылася, змізарнела, таму і твар яе палаў, як жар у печы. Як толькі Павел пераступіў парог, яна працягнула да яго рукі і ўсклікнула:
- Не вер ты ім, Паўлючок, не вер, гэта няпраўда... Гэта яны знарок...
Упершыню ў сваім жыцці Франка хлусіла, і не ад страху, а ад сораму. Яна адала б зараз палову жыцця, каб толькі ён паверыў яе хлусні. Але Павел падышоў да яе і, не гаворачы ні слова, жалезнымі пальцамі сціснуў яе плячо. Яна прарэзліва ўскрыкнула і прыгнулася да зямлі пад ударамі яго кулака. Яна ўскрыкнула яшчэ некалькі разоў, аж раптам адчула, што плячо яе вызвалілася з жалезнага абруча і што Паўла ў хаце няма. Павел выйшаў тым самым шырокім крокам, якім увайшоў, хістаючыся, з кроплямі поту на лбе. Абышоўшы хату, ён прыпаў тварам да сцяны і зарыдаў. Выбух гневу і рэўнасці, які там, у змрочнай хаце, прымусіў яго дзейнічаць кулакамі, цяпер апаў, растаў у вялікім, разрываючым грудзі болю, у жалю да сябе, да Франкі і ў крыўдзе за тую чалавечую святую справу выратавання, якая двойчы азарыла яго душу нябесным святлом і двойчы скончылася нічым. Заламаўшы рукі і прыпаўшы тварам да шурпатай сцяны, ён, захлынаючыся ад плачу, мармытаў:
- Не, няма ўжо, відаць, для яе ратунку і збавення! Няма ўжо для мяне шчаслівай долі на свеце! Што мне рабіць? Божа мой усемагутны! Божа мой лістасцівы, што мне цяпер рабіць?
Праз гадзіну ён ужо плыў на сваім чаўне, які мільгаў маленькай чорнай кропкай на сталёвай паверхні Нёмана, пад небам, на якім запальваліся залатыя зоркі. За чаўном бегла сярэбраная сцяжынка і журчала сваю адвечную манатонную песню. Усю гэту ноч Павел правёў на рацэ, а можа, на якім самотным узбярэжжы пад старой вярбой або дрыжачай асінай.
А ў хаце, дзе ён пакінуў Франку на падлозе, праз пару гадзін пасля таго, як ён пайшоў, у цемры ішла прыцішаная гаворка, якая перарывалася стогнамі і ўздыхамі.
- Ай-ай! Пабіў! Глядзі ты! Відаць, вельмі раўнуе, калі біцца пачаў. Ён ніколі нікога не біў. Такі спакойны, такі добры... а пабіў?
- Каб яму Бог ніколі гэтага не дараваў, як не дарую я! - рэзка ўсклікнула Франка - Не дарую! Не дарую! Да смерці гэтага яму не забуду. Ой якая крыўда, якая ганьба! Божа ж мой, Божа, да чаго я дажылася, чаго дачакалася! Ці на тое мяне маці нарадзіла, каб хамскія кулакі маю спіну таўклі? Я з добрага роду паходжу, дзядуля мой свае дамы меў, матка адукаваная была, стрыечны брат мой багаты, жыве як той пан, а мне вось як цяпер дастаецца. Хай яго Бог за маю крыўду пакарае! Каб яму дабра не было ні на гэтым, ні на тым свеце!
Так яна кляла Паўла, часам плакала жаласна, як дзіця, а часам, як фурыя, зрывалася з пасцелі, ірвала на сабе валасы, біла сябе кулаком у грудзі.
- Даволі я ўжо аддзячыла яму за яго дабрату, заплаціла сваімі сінякамі і ганьбай! Я памятала яго дабрату, і таму мне было так сорамна, што, здаецца, каб магла, жывая пад зямлю пайшла б, каб толькі ў вочы яму не глядзець. А цяпер мне ўжо ані не сорамна! Ані! Калі яму можна мяне біць, дык мне можна ўсё рабіць! Каб не шкадавала Данілку, дык бы зноў уцякла! А можа, і ўцяку!
- А Хтавіян? - абазваўся грубы, ахрыплы голас з кучы лахманоў.
- Хай і яго д'яблы возьмуць! Хай усё возьмуць д'яблы! - усклікнула Франка, але раптам змоўкла, а праз хвіліну няўпэўнена прамовіла:
- А што? Пакіну тут...
Адчуўшы ля сваіх босых ног цяпло заснуўшага дзіцячага цела, яна зноў завагалася.
- Не ведаю... - зашаптала яна. - Ці тут мне яго пакінуць... ці з сабой забраць? Ды і Данілку шкада... Каб ведала ты, Марцэлька, як я яго кахаю... Які ён мілы! А ты не бачыла часам яго, калі ішла сюды, га?
- Чаму ж не бачыла? Бачыла. Знарок зайшла да іх, каб паглядзець, што з ім, бедненькім, робіцца.
- Ну і што? Што? Што? - зашаптала Франка. - Можа, што казаў? Можа, прасіў што мне перадаць?
- Нічога не казаў і нічога не перадаваў, - адказала Марцэля. - Вядома, дзіця яшчэ! Брат пабіў яго, дык ён сядзіць і плача... Што ж яму рабіць?
Франка парывіста ўздыхнула:
- Вось і ён таксама хам, а зусім не такі, як усе хамы... Маладзенькі, зграбны і грубіянству яшчэ не навучыўся...
- А ты некалі і аб Паўлюку тое самае казала, што ён хоць і хам, але не такі, як усе...
- Хай яго Бог пакарае, што ён мяне так ашукаў! Прыкінуўся добрым і далікатным, а цяпер паказаў, хто ён! Каб я тады здуру за яго замуж не пайшла, цяпер бы выйшла за Данілку...
Марцэля здзіўлена ўсклікнула:
- А мая ж ты міленькая, што ты вярзеш! Ён жа яшчэ дзіця ў параўнанні з табой, ты ж яму магла быць маткай. Ах, каб цябе, каб цябе! Вунь што прыдумала! Госпадзі Ісусе, у сорак гадоў за такога смаркача выходзіць!
Марцэля ледзь стрымлівала смех. Яна заціскала далонямі рот, каб заглушыць яго і не абразіць ім Франку. А тая, закінуўшы за галаву рукі, незадаволена прамовіла:
- Ну, і што з таго, што я старэйшая за яго? Адна мая пані яшчэ старэйшая за мяне была, а мела маладзенькага мужа, і ён перад ёю скакаў і ўсё, што загадвала, рабіў. Чаго толькі не бывае на свеце! А ты, можа, думаеш, што ён не хацеў бы са мной ажаніцца? Хацеў бы, ды яшчэ як хацеў бы!
- Ён казаў табе гэта? - запытала Марцэля.
- Казаць не казаў, але я гэта ведаю... - адказала Франка.
Старая, седзячы ля яе ложка, трэслася ад смеху, які ўсё яшчэ душыў яе, але праз хвіліну лісліва прамовіла:
- Пэўна, што захацеў бы! Чаму ж не хацець? Яшчэ не было на свеце мужчыны, каб не хацеў гэтакай красуні! Ты такая далікатная, такая прыгожая і вясёленькая, жвавая, як тая белая козачка на лужку або як каралеўна ў палацы...
- Вось бачыш! - падхапіла Франка. - Але што з таго, калі гэты хам, грубіян, мядзведзь, разбойнік, крывасмок рукі і ногі мне звязаў?
Яна зноў усхапілася з ложка, села, запусціла ў валасы рукі і пачала гаварыць. Гарачы, парывісты яе шэпт напоўніў усе куткі цёмнай хаты.
- Разлюбіла я яго даўно... такі вол, такі мядзведзь... нудны, стары... А цяпер, калі ён асмеліўся яшчэ руку на мяне падняць, у сто разоў больш не люблю... не цярплю, ненавіджу... Так ненавіджу, што, здаецца, забіла б, задушыла сваімі рукамі...
- Ціха! - спалохана прасіпела Марцэля. - Яшчэ падыдзе ды пачуе!
- Не прыйдзе! Чэрці яго ўсю ноч цяпер па рацэ насіць будуць! Ужо я яго звычкі добра ведаю! А каб і пачуў? Я і сама яму ўсё скажу. Хай ведае, як крыўдзіць жанчыну з добрага роду.
Яна заплакала і папрасіла Марцэлю, каб тая намачыла ў халоднай вадзе шмату і падала ёй, таму што ў яе так забалела галава і зашумела ў вушах, што яна, здаецца, зараз памрэ.
Некалькі тыдняў пасля гэтага Франка хадзіла з мокрай шматай на галаве, і па ёй відаць было, што боль, супраць якога яна карысталася гэтым сродкам, і сапраўды вельмі мучыў яе... Яна высахла і пажаўцела, як трэска, а на васкова-жоўтых бяскроўных яе шчоках успыхваў час ад часу крывавы румянец. Устаючы раніцай з пасцелі, яна дрыжала, як у ліхаманцы, і хісталася, а ў парыве гневу праяўляла незразумелую сілу. Хвароба, якая пачыналася яшчэ ў неспрыяльных умовах яе маленства і беспрытульнай бурнай маладосці, абвостраная ў апошнія гады галечай, ганьбай астрога і трывогай аб заўтрашнім дні, развівалася цяпер вельмі хутка. Гэта была адна з тых дзіўных, таямнічых хвароб, зародкі якой крыюцца ў арганізме некаторых людзей ужо ад самога нараджэння. Ва ўмовах спакойнага і чыстага жыцця яны могуць знікнуць, але трагічныя падзеі і балотныя выпарэнні жыцця спрыяюць іх развіццю і атручваюць волю і мозг чалавека. Мозг і воля Франкі дзейнічалі свядома, разумна, з напружанай палкай энергіяй толькі выключна ў адным кірунку... Яна лічыла сябе страшэнна, жорстка пакрыўджанай і зняважанай, прагнула помсціць за гэта, шкодзіць, дакучаць, мучыць іншых. Яна жадала поўнай, неабмежаванай, дзікай свабоды. Прымус і залежнасць ад некага раздражнялі яе, былі ёй ненавісны, і калі раней яна вымушана была цярпець іх, дык цяпер ужо зусім не зносіла. Даўняя яе глухая нецярплівасць, якая дасюль выбухала толькі калі-нікалі, перайшла цяпер у няспыннае істэрычнае раздражненне, а бурчанне ў крык. Усё, што перашкаджала яе сустрэчам з Данілкам, даводзіла да шаленства яе любоўныя інстынкты, якія ніколі не ведалі ні перашкод, ні сораму, а ўспамін аб тым, што Павел біў яе, даводзіў яе зняважаную гордасць да амаль вар'яцкага перавялічэння ўласнай годнасці. Асаблівасці яе тэмпераменту, характару, працэс мыслення, народжаныя абставінамі жыцця, павялічвалі нервовую хваробу, якая мучыла Франку і даводзіла ўсе яе пачуцці да крайняга напружання. А таму ў цеснай прасторы паміж дзвюма хатамі адбываліся цяпер штодзень такія рэчы, якіх у гэтай вёсцы да гэтай пары ніхто ніколі не чуў і не бачыў. Тут кіпела сапраўднае пекла сварак, пагроз, крыку і плачу. Спакойная і паважная Ўльяна таксама ўз'елася на братавую, якой яна не магла дараваць крыўды брата, ганьбы, лаянкі, на якую тая не скупілася. Уся істота Франкі здавалася Ўльяне жменяй гразі, змешанай з нейкімі мутнымі водбліскамі агню ці крыві, якія яе палохалі. Строгая і бескампрамісная ў сваіх паняццях аб жаночай прыстойнасці, якія яна засвоіла яшчэ ў дзяцінстве ад бацькоў і навакольнага асяроддзя, Ульяна для любоўных прыгод Франкі мела толькі дзве назвы: распуста і «Садом і Гамора». Вымаўляючы гэтыя словы, яна чырванела ад сораму, як дзяўчына, плявала і крывіла свае каралавыя вусны з такой агідай, нібы праглынула якое брыдкае насякомае або напілася тухлай вады з лужыны. Пражыўшы ўсё жыццё ў вёсцы і не маючы ніякага ўяўлення аб людзях іншага свету, яна баялася гэтай жанчыны, гэтай прыблуды і вар'яткі, якая гатова на ўсё і можа нават падпаліць хату або забіць бязвіннае дзіця. Хіба Франка сама не казала аб гэтым? Хіба назаўтра пасля таго памятнага дня яна, выбегшы на двор, не пагражала Піліпу і ёй, што спаліць іх хату за тое, што яны абвінавацілі яе перад мужам, што гэта з іх ласкі яе, жанчыну з добрага роду, адукаваную, далікатную, выхаваную, пабіў гэты хам? Што можа быць яшчэ страшней? Аднаго разу, угледзеўшы здалёк Данілку, які ішоў у поле, Франка хацела пабегчы за ім, а малая Марыська гуляла ля варот і падвярнулася ёй пад ногі, а падаючы, ухапілася за яе падол. Дык гэта вар'ятка схапіла дзіця, як той каршун жаваранка, і адкінула яе ад сябе так далёка, што Марыська ўдарылася аб плот, і сінякі дагэтуль яшчэ не сышлі з яе спінкі. Тады ўжо і Ўльяна, і Піліп кінуліся былі на яе і за крыўду дзіцяці хацелі пабіць, але яна ўцякла ў хату і зачыніла на засаўку дзверы. Назаўтра яны вылаялі яе за Марыську апошнімі словамі, а яна, нічога не гаворачы, схапіла сякеру і пабегла ўніз да ракі. Яны не зразумелі, навошта ёй патрэбна сякера і чаго яна раптам на раку пабегла.
«Можа, утопіцца, дасць бог!» - казалі. Але яна і не думала тапіцца. Ускочыўшы па калені ў ваду, яна пачала сячы Піліпаў паром. Худая, як сцябліна, жоўтая, што васковая свечка, з мокрай шматай на галаве, у злосці яна была настолькі дужая, што не горш за любога мужчыну грукала ў дошкі парома, ажно трэскі ляцелі. На шчасце Піліпа, Павел, які непадалёку лавіў рыбу, убачыў Франку і здагадаўся, што яна робіць, дык, падбегшы, выхапіў у яе з рук сякеру. Пасля, хоць яна крычала і лаялася, ён пацягнуў яе на гару, увапхнуў у хату і зачыніў дзверы звонку. Ён нават акно закрыў саламянай матай і падпёр драўляным калом, каб яна не магла выскачыць з хаты. Калі Павел пайшоў, Піліп па просьбе жонкі падкраўся да акна, адхіліў рог маты і праз зробленую такім чынам адтуліну ўбачыў Франку. Яна сядзела на зямлі ў цёмным куце хаты, трымалася за галаву і, уздрыгваючы ўсім целам, заходзілася ад ціхага плачу.
- Хай плача! Даў бы Бог, каб яна ўся растала ў слязах! - праклінаў яе Піліп, разгневаны за свой паром. Але Ўльяна, выслухаўшы мужа, задумалася, уздыхнула і моўчкі пакрочыла дадому. Угледзеўшы ля варот спалоханага Актавіяна, якога гадзіну таму, пасварыўшыся з яго маці, прагнала з двара, яна прыязна кіўнула яму галавой і паклікала:
- Хадзі сюды!
Хлопчык адразу падбег да яе, а яна пагладзіла яго па галаве і лагодна сказала, каб ён ішоў да яе дзяцей, якія гуляюць на пяску пад лесам. Пры ўсёй яе пагардзе і нянавісці да Франкі, вобраз жанчыны, якая ў вясёлы, сонечны дзень сядзіць і плача ў цёмным куце хаты, зрабіў на яе цяжкое ўражанне. Ульяна наўрад ці здолела б выказаць свае пачуцці і думкі, але, відаць, яна цяпер зразумела, хоць і не зусім ясна, што вялікае зло, якое жыве ў душы чалавека, бывае вялікім няшчасцем і для яго самога. Яна адчула літасць да гэтай распусніцы, ведзьмы, вар'яткі і выліла тую літасць на яе дзіця зусім так, як раней вылівала на яго выбухі гневу і нянавісці, прызначаныя яго маці.
У гэты самы дзень, надвячоркам, на беразе ракі Павел размаўляў з Аўдоццяй. Выглядаў ён як чалавек хворы або цяжка стомлены. Галава яго панікла, запалыя вочы панура глядзелі ў зямлю. Падпёршы далонню шчаку, ён павольна і ціха казаў:
- Што мне рабіць? Божа мой літасцівы, што мне з ёю рабіць?
Аўдоцця, нізкая, шчуплая, босая, стаяла над поўным вядром, выпрастаўшыся, як свечка, узняўшы на Паўла свой румяны, зморшчаны і засмучаны твар. Рот яе быў напаўадкрыты, але яна маўчала, не ведаючы, што сказаць і чым дапамагчы ў гэтай бядзе, ад якой ужо ўся вёска ўскалыхнулася. І Павел зразумеў, што няма чаго з гэтай бяды рабіць сакрэту, бо ўсе пра яе ведаюць. Так яны стаялі адзін перад адным нерухома і моўчкі: ён - падпіраючы далонню пабляднелую шчаку, яна - склаўшы пад фартухом рукі і пазіраючы на яго знізу ўверх з-пад насунутай на лоб чырвонай хусткі. Апрача іх на пясчаным беразе не было нікога. Заход сонца залоціў праменнямі раку, якая цякла спакойна, аднастайна і безупынна. Над процілеглым борам вісела прадаўгаватае светла-зялёнае воблака. З вёскі даносілася рыканне кароў. Дзень быў ціхі, цёплы, пагодлівы.
Аўдоцця прыклала пальцы рукі да шчакі, хвіліну якую памаўчала, падумала, ажно раптам, з выбухам энергіі, з канчаткова прынятым рашэннем, усклікнула:
- Бі!
І пераступаючы з нагі на нагу, бліскаючы вачыма, казала далей:
- Бі яе, Паўлюк! За ўсё бі! І за распусту, і за злосць, і за гультайства! Не шкадуй яе, а бі! Ласка не дапамагла, малітва святая не дапамагла, работа не дапамагла, можа, яшчэ біццё дапаможа - можа, будзе баяцца, можа, на яе жах патрэбны, можа, ад яго яна апамятаецца? Відаць, іншай рады для яе няма! Бі!
- Відаць, што іншай рады і іншага ратунку для яе няма! - машынальна паўтарыў Павел. - Што мне рабіць? - пачаў ён зноў. - Каб толькі мне аднаму было з ёю цяжка, я цярпеў бы. Мне сваіх шкада! За што яны павінны цярпець яе лаянку і ўсялякую шкоду? Можа, грошы ёй даць, усё аддаць і з хаты выправіць? Я б, здаецца, цяпер так і зрабіў, здаецца, і не люблю ўжо яе... А ўсё ж шкада мне яе... шкада на верную пагібель выганяць. Грэх на душу вазьму, калі выганю. Я ж перад святым алтаром прысягаў, што не пакіну яе аж да смерці. І так дрэнна, і так яшчэ горш! Што мне рабіць?
- Бі! - паўтарыла Аўдоцця.
- Ой, калі ж мне гэтае біццё...
- Для яе выратавання бі! Можа, жах яе да розуму давядзе?
- Для яе выратавання... Можа, яшчэ і адумаецца? - не адрываючы ад зямлі позірку, паўтарыў Павел.
Гадзінай пазней ён увайшоў у сваю хату, вобмацкам знайшоў лямпу, запаліў яе і агледзеўся.
- Франка, давай есці! Чуеш? Хутка! Голас яго гучаў сурова.
Франка выскачыла з кута хаты, злосна замахала рукамі і закрычала:
- А ты на сваёй хамскай мове не смей да мяне звяртацца! Я табе не служка! Хоць я, звар'яцеўшы, і пайшла за цябе, у параўнанні з табой я пані! Княгіня! Каралева! Ты мне павінен служыць, а не я табе.
Яна доўга крычала на Паўла, абураная тым, што ён зачыніў яе ў цёмнай хаце. Павел маўчаў. Ён сядзеў як каменны на лаве, а калі яна, нарэшце, скончыла, паўтарыў:
- Дасі есці?
- Няма ў мяне для цябе ніякай ежы! - усклікнула яна.
- Звары, і зараз жа! - павысіўшы голас, загадаў Павел.
Ці таму, што сама яна цэлы дзень нічога не ела і была галодная, ці таму, што, дрыжучы ўсім целам, захацела сагрэцца пры агні, але яна прынесла з сенцаў абярэмак дроў і ў панурым маўчанні, якое зрэдку абрывалася злосным бурчаннем, падпаліла ў печы, наліла ў гаршчок вады і ўсыпала ў яе некалькі жменяк круп.
Нейкі час Павел сачыў за ёю блукаючым позіркам, у якім час ад часу ўспыхвалі гнеўныя агеньчыкі. Пасля ён прысунуўся да стала, разгарнуў малітоўнік, які ляжаў на ім, і прыліп да яго вачыма. Магчыма, ён хацеў прагнаць думкі, якія круціліся ў яго галаве.
- «Хай ап-лак-ваю я грахі мае, хай ганю ад сябе спа-ку-сы...» - пачаў ён паціху мармытаць.
Ад печы, у якой палаў ужо агонь, пачуўся злосны, з'едлівы смех:
- Вось чытанне! Вось цудоўнае чытанне! Вось адразу відаць, што адукаваны! Гной табе вазіць, а не кніжкі чытаць, хамула!
Павел, падпёршы далонямі галаву, чытаў далей:
- «Хай пап-раў-лю злыя звыч-кі, звычкі мае...»
- Перастанеш ты ці не? - усклікнула Франка. - Лепш бы я кваканне жаб слухала, чым гэтае хамскае чытанне! Чытаць захацеў! Пан! Граф! Рабін жыдоўскі!
Павел чытаў, а хутчэй мармытаў далей:
- «Хай ім-кну-ся я да да-бра-чын-насці...»
Ратам маленькая дрыжачая рука выхапіла з-пад носа ў Паўла кніжку. Ён ускочыў з лавы, прамы, як струна, і бліснуўшы вачыма, усклікнуў:
- Аддай кніжку!
- Не твая кніжка, а мая! Не маеш права на маю ўласнасць! Калі захачу, дык спалю, і ад'ё! На тым свеце чэрці табе кніжкі будуць даваць!
- Франка, аддай! Чуеш? Біць буду! - праз зубы прамовіў Павел, і відаць было, што ён надзвычайным намаганнем стрымлівае гнеў, страшны гнеў ціхага і лагоднага і разам з тым страснага чалавека.
- Бі! - усклікнула Франка. - А я спалю кніжку!
Яна замахнулася рукой так, нібы хацела кінуць малітоўнік у агонь, але ўтрымаў яе той самы жалезны абруч, які ўжо аднойчы сціснуў яе плячо. Павел вырваў у яе з рук кніжку і, адпусціўшы яе, цяжка сеў на лаву. Ён быў белы як палатно, цяжка дыхаў і некалькі разоў глуха прамовіў:
- Пекла! Пекла! Пекла гарачае!
Ён устрымаўся, не пабіў яе, а праз некалькі хвілін нават загаварыў з ёю сцішаным, перарывістым голасам:
- Франка, адумайся! Пабойся Бога, пашкадуй душу сваю... Ты ж мне некалі на могілках перад святым крыжам прысягала... А пасля ў касцёле прысягала... Я ж табе нічога дрэннага не зрабіў... Завошта ты мяне мучыш? Навошта сама сябе губіш?
Франка стаяла перад агнём і дрыжачай рукой мяшала ў гаршку ваду з крупой. Па твары яе, залітым чырвоным бляскам агню, блукала сумненне і роздум. Раздзіраўшая яе злосць, здавалася, сціхла, і, калі Павел сказаў: «Я ж табе не зрабіў нічога дрэннага, завошта ты мяне мучыш?» - шчокі яе сутаргава задрыжалі, і павекі апусціліся на вочы. Здавалася, яе зноў пачаў даймаць сорам. Раптам дзверы прыадчыніліся, і ў іх паказаўся малы Актавіян, якога падтрымлівалі дзве вялікія чырвоныя далоні. За дзвярыма пачуўся суровы голас Ульяны:
- Бяры свайго байструка! Чаму сама яго не пільнуеш? Каб не я, дык ад яго засталася б толькі жменька костак... Па дарозе поўзаў... з-пад воза яго выхапіла... з-пад самага воза! Чаму не пільнуеш? Калі нарадзіла, дык і пільнуй! Але ты гэткая маці, як і жонка. Шэльма, а не маці! Садом і Гамора, а не жонка!
Яна з грукатам зачыніла дзверы, а хлопчык, праз парог укінуты ў хату, зайшоўся плачам.
Пачуўшы голас Ульяны, якую ўзненавідзела з таго часу, як з-за яе і яе мужа была пабіта Паўлам і страціла Данілку, Франка са сціснутымі кулакамі і пагрозамі кінулася да дзвярэй.
- Заб'ю! - усклікнула яна. - Далібог, заб'ю!.. Схаплю за горла і задушу, як суку!..
Лёгка было паверыць, што калі яна зараз дагоніць Ульяну, дык пастараецца ажыццявіць сваю пагрозу. Але зноў яна адчула на сваім плячы той самы жалезны абруч і з прарэзлівым крыкам прыпала да зямлі. А ў хаце разам з яе крыкам і плачам спалоханага дзіцяці чутны былі глухія ўдары, перарывісты шэпт.
- Не заб'еш! Не заб'еш! Перш я цябе... Цярпі! Пакутуй! Адумайся! За грахі свае цярпі! Не пра забойства думай, а кайся!
Нарэшце ўсё сціхла, і Павел, апусціўшы галаву, выйшаў з хаты. Грудзі яго бурна ўздымаліся і ападалі, бледны твар быў заліты потам, ногі пад ім дрыжалі і падгіналіся. Ён сеў на парозе і, абхапіўшы далонямі галаву, калыхаўся з боку ў бок.
- Ісусе мой! Ісусе мой літасцівы! - паўтараў ён у роспачы і цяжка ўздыхаў.
З паўгадзіны сядзеў ён, абхапіўшы галаву рукамі, ківаючыся з боку ў бок і заклікаючы да літасці боскай. Пасля раптам аб нечым успомніў, устаў і ўвайшоў у хату. Што там з малым? Ён агледзеўся. Франкі не ўбачыў, яна, мабыць, недзе схавалася, а хлопчык сядзеў перад печчу на падлозе і спрабаваў пабудаваць з трэсак дом ці плот...
Жмурачы сонныя вочы, ён час ад часу пазіраў на гаршчок, што стаяў перад дагараючым агнём. Угледзеўшы Паўла, ён кінуў трэскі і жаласна закрычаў:
- Татка! Есці!
Крупнік яшчэ не зварыўся. Павел дастаў з шафы кавалак хлеба, паклаў на яго тонкі скрылёк сала і даў дзіцяці. Пасля нахіліўся, узяў яго на рукі і пасадзіў на ложак.
- Як з'ясі, кладзіся і спі! - сказаў ён хлопчыку.
З цёмнага кута хаты, дзе сярод рыбацкіх і гаспадарчых прылад найчасцей і найсмялей гулялі мышы, пачулася гнеўнае, змешанае з енкам бурчанне:
- Не чапай маё дзіця! Чуеш? Гэта маё дзіця... Панскае... А ты разбойнік, крывасмок, хам, подлы хам! Чуеш?
Павел нічога не адказаў. Пагасіў лямпу, выйшаў з хаты і зноў усю ноч не вяртаўся дадому.
Дні праз тры пасля гэтага жахлівага вечара настаў яшчэ больш жахлівы дзень для жыхароў гэтых абедзвюх хат, калі Франка, здавалася, зусім звар'яцела. Казлюкі пазіралі за ёю з тым большым жахам і гідлівасцю, што ім вядома была прычына гэтага жорсткага шаленства. Даведаліся пра яе ад Данілкі, які ўчора надвячоркам што куля ўляцеў у хату і ледзь не з плачам закрычаў:
- Ну, што мне рабіць! Пасля зноў усё спадзе на маю галаву... Чапляецца да мяне, нібы тая смала... Вось і зараз прыбегла на гумно... абдымае... спакушае... просіць...
- А ты што зрабіў? - сурова запытаўся Піліп, узнімаючы галаву ад бараны, якую ён папраўляў.
- Даў па карку і ўцёк! - адказаў Данілка.
- Не хлусіш?
- Далібог, праўда!
- Ну, глядзі! Бо калі зноў што - скуру з цябе здзяру!
Ульяна пад дзяжой, у якой мясіла хлеб, прамармытала некалькі праклёнаў і, скрывіўшы вусны, плюнула ўбок.
Данілка казаў праўду. Думка аб сустрэчы з ім цвіком засела ў галаве Франкі і варам цякла ў яе жылах. Яе вабіў да хлопца не столькі інстынкт кахання, колькі жаданне паставіць на сваім, назло ўсяму і ўсім, дзікі бунт супраць кайданоў, якія звязвалі яе, і супраць ненавіснай рукі, якая яе ўтаймоўвала. І чым большую нянавісць яна адчувала да Паўла і яго сваякоў, тым мацней прагнула хоць на момант у абдымках маладога хлопца забыцца на тое, што яе паліла, мучыла. Яна была ўпэўнена, што Данілка прападае за ёю, што ён рады быў бы нават ажаніцца з ёю, каб яна была вольная, і ўцякае ад яе толькі таму, што баіцца Піліпа і Паўла.
Данілка і сапраўды ўцякаў ад яе. Хоць спачатку, аслеплены і захоплены першай у жыцці любоўнай прыгодай, ён лёгка паддаўся шэптам Марцэлі і залётам Франкі, цяпер ён баяўся не толькі гневу брата, але і граху, сораму. Ён астыў, махнуў рукой і рашуча сказаў сабе:
- І ведаць яе не хачу!
І таму, калі Франка, выбраўшы нарэшце зручны момант, прыбегла да яго на гумно і пачала ласціцца, абдымаць і шаптаць нешта, ён адпіхнуў яе і злосна сказаў:
- Адчапіся! Чаго прыліпла, як тая смала! Чаго табе трэба?
А калі яна яшчэ настойлівей пачала чапляцца да яго, ён ударыў яе кулаком і ўцёк.
Гэтага Франка дараваць ужо не магла. Як гэта! Хіба на тое яна нарадзілася, каб кожны хам біў яе кулакамі? Хто ж яна такая, каб цярпець гэта? Яна ім пакажа, хто яна такая! Папомняць яе!
Усё гэта назаўтра пасля няўдалага спаткання з Данілкам яна выказвала і выкрыквала, сноўдалася ўздоўж агароджы і пагражаючы кулакамі ў бок Казлюковага двара. Было яшчэ вельмі рана, але Павел на досвітку пайшоў на раку, а Піліп і Ўльяна стаялі ля сваёй хаты і не ведалі, што рабіць. Іх пабляднелыя твары былі ўстрывожаны. Ля варот стаяла кучка цікаўных людзей, якія прыглядаліся, разявіўшы раты, да таго, што рабілася на Паўлавым двары. Была сярод іх і Аўдоцця, якая, вяртаючыся з суседняй вёскі ад хворай кабеты, спынілася ля брамы.
- Я пакажу вам, хамы, хто я такая! - крычала Франка. - Я навучу вас, як шанаваць тых, хто вышэй за вас. Я з панскага роду! Бацька мой у канцылярыі служыў, дзядуля свае дамы меў, маці на фартэпіяна грала... Чуеце? Вось хто я! Напішу Ключкевічу! А вы ведаеце, хто ён такі? Адвакат! Усё яму напішу, а ён вас усіх за мае крыўды ў Сібір сашле! Ён - пан і на пані жанаты. Ён багацей, усе паны перад ім шапкі скідаюць. Ён усе суды ў руках трымае і ўсё можа! Ён мой брат і за мяне ўступіцца... Усіх вас у Сібір сашле... усіх... усіх! На катаргу! На ўсё жыццё сашле! Каб і нагі вашай тут не было!
Так яна крычала, выхваляючыся і пагражаючы, лаячыся і праклінаючы, размахвала кулакамі, а пасля заціхала на нейкую хвіліну і з глухім бурчаннем хадзіла па пажоўклай траве ўздоўж нізкага плота туды-сюды. І тады яна мела асабліва жудасны выгляд. У бруднай сарочцы, толькі на плячах прыкрытай дзіравай хусткай, у ружовым фартуху, у чаравіках, уздзетых на босыя ногі, з галавой, абкручанай мокрай шматкай, яна хадзіла туды і назад уздоўж нізкай агароджы, глуха бурчала нешта сабе пад нос. Яна была падобна да дзікага звера, які кружыць па сваёй клетцы, ахоплены шалёным гневам і прагай свабоды. Часамі можна было адрозніць яе словы:
- Кара божая! Кара божая! Кара божая мяне напаткала за тое, што сама сябе не ўмела шанаваць і з хамамі звязалася! Бацька і маці, мабыць, пераварочваюцца ў магілах, пазіраючы на маю ганьбу! Кара божая! Кара божая за тое, што я сама сябе шанаваць не ўмела!
А пасля зноў падскаквала да паркана і, пагражаючы кулакамі Піліпу і Ўльяне, крычала:
- Хату вашу падпалю! Дзяцей падушу! Паром пасяку! Ключкевічу напішу і аднаму майму пану напішу, каб вас за маю крыўду ў астрог пасадзілі, на Сібір выслалі... Я - пані з паноў, я з панамі сябрую і ўсё магу!.. Хату вашу з дымам пушчу... Мая маці на фартэпіяна грала... Я яе з магілы выцягну... Я на вас паліцыю і суд напушчу... Я пані з паноў... Усіх вас, хамаў, са свету зжыву!
Калі яна стаяла, прамая і шчуплая, узняўшы ўгару кулакі, а прыгожыя яе валасы, як чорныя бліскучыя вужы, віліся па плячах і грудзях і вялікія запалыя вочы з-пад мокрай шматы кідалі маланкі, яе можна было палічыць вар'яткай. Але людзям, якія глядзелі на яе, яна здавалася нейкай пякельнай істотай. На тварах іх адбіваліся ашаламленне і жах, асабліва на тварах Піліпа і Ўльяны, да якіх непасрэдна звернуты былі яе пагрозы і праклёны. А што, калі які-небудзь з гэтых праклёнаў здзейсніцца? А што, калі гэты Ключкевіч і сапраўды вялікі які адвакат і шкоду ім зробіць? Што сама яна можа падпаліць хату ці задушыць дзіця, у гэтым Казлюкі не сумняваліся. Яны стаялі спалоханыя, разгубленыя, нямыя, а ў натоўпе ля варот чуўся прыцішаны смех, часцей жа здзіўлены і спалоханы шэпт.
- Камедыя!
- Ведзьма!
- Вар'ятка!
- Яе трэба адвезці ў горад ды пасадзіць у дом вар'ятаў!..
- Ці гэты Паўлюк бога не баіцца, што гэткую ў хаце трымае?!.
Ніхто аднак не хацеў і не адважваўся падысці да яе і паспрабаваць супакоіць ці пагразіць ёй. Ніхто, апрача Аўдоцці. Яна доўга і хутка моргала вачыма, ківала галавой, спалохана ўскрыквала, а пасля перажагналася, схавала рукі пад фартух і дробнымі крокамі прайшла ў двор Паўла, заступіўшы Францы дарогу.
- Франка! - пачала яна лагодна. - Паслухай, Франка! Гэта нехта цябе сурочыў, сапсаваў цябе. Цяпер я ведаю, чаму ты такая. Я прынясу табе ад гэтага зёлак, ты іх нап'ешся, і ад цябе адразу гэта ліха адступіцца. Ёсць у мяне зёлкі ад нагавору, і я табе дапамагу. Выратую цябе! Толькі ты цяпер перажагнайся, даражэнькая, раз толькі перажагнайся, і табе адразу палягчэе. Гэта нехта цябе зачараваў, наслаў на цябе нячыстую сілу. Перажагнайся!
Франка спачатку слухала Аўдоццю з вялікай цікавасцю, але раптам падскочыла да яе з кулакамі.
- Ты сама ведзьма! - задыхаючыся ад злосці, закрычала яна. - Ты што мяне чарамі нейкімі прыйшла палохаць?..
- Я ведзьма?!. - усклікнула Аўдоцця, для якой не магло быць абразы большай за гэту.
Яна была лекаркай, але не ведзьмай, любіла людзям рабіць дабро, а ўсялякае зло было для яе агідным як самы цяжкі грэх. Першы раз у жыцці яе назвалі ведзьмай! Яна схапілася за галаву і гнеўна закрычала:
- Гэта ты сама з чортавага племя!
- Я - пані з паноў, а ты чортава служка! Ідзі прэч з маіх вачэй!.. Ведзьма!.. Хамка!.. Прэч! Прэч!
Дзве кабеты счапіліся ля паркана, і два вісклівыя галасы крычалі так, што нельга было адрозніць слоў. З натоўпу выскачыў Аляксей Мікула і пабег ратаваць Аўдоццю. Следам за ім, толькі крыху павольней, рушылі і іншыя.
- Звязаць яе і адвезці ў вар'яцкі дом! - крычаў Аляксей.
- Звязаць, адлупцаваць як след, замкнуць у хаце і паслаць за Паўлюком! - прапаноўвалі іншыя.
Ульяна, калоцячыся ад жаху, стаяла пад сваёй хатай, адной рукой жагналася, а другой прыціскала да сябе спалоханых дзяцей, сярод якіх быў і Актавіян.
Раптам з-за хаты паказаўся Павел. Нехта ўжо збегаў на раку і паведаміў аб тым, што робіцца на яго двары. Ішоў ён хутка, насунуўшы нізка на вочы шапку, і твар яго быў наліты чырванню. Насустрач яму пабегла Аўдоцця, заламаўшы рукі, пачала скардзіцца, што Франка назвала яе ведзьмай, накінулася на яе з кулакамі і, напэўна, забіла б яе, каб Аляксей і іншыя людзі не абаранілі яе. Павел парывістым рухам адсунуў сваю прыяцельку, адапхнуў двух мужчын, што стаялі на яго шляху, і, схапіўшы Франку за руку, пацягнуў у хату. Усё гэта рабіў ён моўчкі, не пераводзячы духу. Вачэй яго не было відаць з-пад казырка шапкі, твар палаў агнём. Калі разам з Франкай ён знік за дзвярыма хаты, прысутныя пачалі разыходзіцца, толькі некаторыя з іх засталіся на Казлюковым двары і, нібы яшчэ нечага чакаючы, маўчалі. І сярод гэтага маўчання пачуўся з хаты Паўла крык Франкі і паўтарыўся ўжо не два-тры, а шмат разоў. Пасля ўсё сціхла, людзі разышліся, а Казлюкі нават узяліся за сваю штодзённую працу. Толькі ў ляску ля могілак, дзе гулялі чацвёра малых, звінеў вясёлы смех ды час ад часу брахаў Курта, які выграваўся на бледным вераснёвым сонцы.
У гэтым бледным святле вераснёвага сонца хата Паўла стаяла ціхая, як магіла. Дзверы яе былі зачынены, акно завешана саламянай матай і падпёрта жэрдкай. У цёмнай хаце Франка падпальвала ў печы. Адыходзячы, Павел суровым і глухім голасам загадаў:
- Падпалі ў печы і згатуй паесці, каб было гатова, калі я з ракі вярнуся. Калі не згатуеш - зноў буду біць!
Апынуўшыся ў цемры, Франка нейкі час, анямелая, скурчаная, сядзела на зямлі. Пасля ўскочыла і пачала, спяшаючыся, падпальваць у печы. Дрыжачымі рукамі яна кідала ў печ дровы і сухія трэскі і перарывістым, хрыплым, сіпатым шэптам казала:
- Згатую я табе страву, убачыш, якая будзе смачная. Аддзячу я табе... Усім вам пакажу... Будзеш задаволены сёння з маёй стравы... Будзе табе добра, калі паясі! Пачакай, пачакай! Хіба ўжо на тым свеце паспрабуеш такіх, як я, малаціць сваімі хамскімі кулакамі.
Здавалася б, што пасля ўсяго, што сёння адбылося, яна павінна была б адчуваць сябе стомленай і слабай. Ані! Яна жвава і спрытна завіхалася каля печы, налівала ў гаршчок ваду, насыпала крупу. Схапіла з шафкі нож, абрала і парэзала бульбу, пасля выйшла з лучынай у сенцы і ўнесла гаршчок з малаком. Нейкія думкі і пачуцці надавалі спрытнасці яе рукам, гібкасці целу, жвавасці рухам. Здавалася, што яна стараецца, каб страва, якую яна гатуе, была вельмі смачная. Кідаючы ў гаршчок соль, крупу, бульбу, наліваючы малако, яна ўсё таксама хрыпла шаптала:
- Вось цяпер наясіся, будзеш сыты... Я так цябе накармлю, што ўжо ніколі не захочаш есці! І біць мяне ўжо ніколі не захочаш! Падзякуеш мне! У гадзіну смерці сваёй даведаешся, што значыць узнімаць руку на такую, як я!
Але часамі гэты з'едлівы і зларадны шэпт напаўняўся роспаччу і жалем.
- Кара боская! Кара боская! Бог пакараў мяне за тое, што сама сябе шанаваць не ўмела і з хамамі параднілася! Вось да чаго дайшла! Вось што мне цяпер даводзіцца рабіць! Кара боская! Кара боская!
У такія хвіліны ў бляску полымя, які падаў на яе твар, можна было заўважыць у яе вачах глыбокі, чорны, застылы смутак.
Калі крупнік быў ужо гатовы, Франка падышла да сваёй скрынкі, што стаяла ў куце, адчыніла яе, дастала адтуль брудную падзёртую спадніцу і пачала шукаць кішэню. Намацаўшы, яна засунула ў яе руку, дастала нешта завернутае ў паперку. Пасля кінула спадніцу на падлогу, не зачыніўшы скрынкі, вярнулася да печы і высыпала нешта з паперкі ў гаршчок. Усё гэта яна рабіла моўчкі, і хоць рухі яе былі хуткія, але ўжо спакайнейшыя, чым раней. Высыпаўшы з паперкі белы парашок у запраўлены малаком крупнік, яна пачала мяшаць у гаршку вялікай драўлянай лыжкай. Мяшала старанна, не спяшаючыся, вусны яе былі моцна сціснуты, у вачах свяцілася нерухомае полымя, на шчаках гарэлі чырвоныя плямы.
Было відаць, што рабіла яна ўсё гэта зусім свядома, нават з роздумам, і хіба толькі вопытны псіхіятр мог бы сказаць, ці была яна зараз у поўнай свядомасці. Пэўна толькі тое, што ў гэтую хвіліну яна жыла выключна гэтай хвілінай, і ніякія ўспаміны, ніякія думкі аб будучыні яе не займалі. Не было ў яе душы ні дакораў сумлення, ні барацьбы пачуццяў... Яна іх ніколі не ведала, і ўсё жыццё ў яе нібы адсутнічала тая складаная частка душы, якая ў чалавека з грамадскімі інстынктамі здольна будзіць сумленне і барацьбу пачуццяў. А цяпер пад уплывам адной да рэшты напружанай думкі і страсці яны менш за ўсё маглі ўзнікнуць у ёй. Плечы, спіна, шыя ў яе яшчэ балелі ад удараў тых людзей, што абаранялі Аўдоццю, і ад удараў Паўла. Яна лічыла сябе прыніжанай, пакрыўджанай, зняволенай, яна ненавідзела і прагнула жорстка некаму адпомсціць. І болей нічога. Розуму яна, вядома, не страціла, але на той вузенькай мяжы, якая аддзяляе розум ад вар'яцтва, яна вагалася, духоўна скалечаная, п'яная ад шаленства і змучаная.
Зачыніўшы дзверы і акно сваёй хаты і насунуўшы на вочы шапку, Павел пайшоў да Аўдоцці. Ён яшчэ здалёк убачыў, што старая развешвае на паркане памытую бялізну. Не ўваходзячы ў двор і не знімаючы шапкі, ён спыніўся каля паркана і глухім голасам пачаў:
- Выбачайце, кума, што праз мяне непрыемнасць мелі... Пабіў яе...
Заплаканая Аўдоцця выпрасталася і, схаваўшы пад фартух рукі, моргаючы вачыма, зашаптала:
- Не, Паўлюк, ёй і біццё не дапаможа. Ёй гэта зроблена, і пакуль адроблена не будзе, нічога не дапаможа. Я ўжо сёння ўбачыла, што гэта не боская воля, а людская работа... Сёння ўвечары я напару і прынясу ёй капытніку, хай пап'е... капытнік ад зробленага вельмі дапамагае, а калі не дапаможа, дык нешта іншае знойдзем.
Павел доўга маўчаў, а пасля, паціскаючы плячыма, сказаў:
- Хто яго ведае? Можа, ваша праўда... Можа, гэта і зроблена... Ні прысяга, ні ласка не дапамаглі, ні святая малітва, ні работа не дапамаглі, ні біццё не дапамаго... Хіба ж гэта боская воля? Відаць, гэта і сапраўды чартоўская воля і сіла... А можа, хто ёй зрабіў гэта...
Ён сумняваўся, не вельмі верыў у гэта, але, прыбіты сваім горам і расчараваннямі, якія веру яго, заўсёды такую нязломную, паступова падточвалі, гатовы быў ужо дапусіцць, што на Франку ўплываюць нейкія звышчалавечыя сілы. Аўдоцця тым часам працягвала:
- Увечары я падыду да твайго саду і паклічу цябе. Як выйдзеш, дам табе гаршчочак з капытнікам, а ты ёй загадаеш выпіць... Каб Бог ведае як не хацела, загадай выпіць... Нячысты ў ёй будзе крычаць і трэсці яе, ды ты на гэта не зважай і загадай выпіць... «Ойча наш» пры гэтым адмаўляй, жагнайся, увесь час жагнайся і яе жагнай... Увечары я табе раскажу, як рабіць...
- Добра, - адказаў Павел. - Прынясіце, навучыце, дапамажыце, і хай узнагародзіць вас Бог за тое, што ў бядзе мяне не пакінулі.
Ён адвярнуўся і пакрочыў да ракі. Аднак не да работы было яму сёння. Ён выглядаў так, нібы яго самога нехта моцна пабіў. Шчокі яго запалі, гора паклала глыбокія маршчыны на яго лбе. Гадзіны за дзве да ранняга вераснёвага змроку Павел вярнуўся дадому, зняў з акна мату, адчыніў дзверы і ўвайшоў у хату. Печ была прыкрыта драўлянай засланкай, а Франка сядзела на ложку, скурчыўшыся і абхапіўшы далонямі галаву. Як толькі ў хаце стала светла, яна ўскочыла, схапіла кавалак палатна, што ляжаў на лаве, іголку і, ускочыўшы зноў на ложак, пачала шыць. Зірнуўшы на драўляную засланку, якой вясковыя кабеты зачыняюць печ, калі ставяць туды згатаваную страву, Павел успомніў, што ў яго ад учарашняга вечара нічога не было ў роце.
- Ці ёсць што з'есці? - запытаў ён лагадней і спакайней, чым некалькі гадзін таму, тонам чалавека, які пасля выбуху вялікага гневу пачынае адчуваць вялікую літасць. Атмасфера буры і сварак была яму неўласціва, ён прагнуў згоды і спакою.
- Ці ёсць што з'есці, Франка? - запытаў ён другі раз.
- Ёсць, - не ўзнімаючы галавы і вачэй, прамармытала яна.
- Налей і падай.
- Вазьмі сам, - адказала.
Ён адсунуў засланку, дастаў з печы гаршчок і, адрэзаўшы кавалак хлеба, стаў перад прыпечкам, які замяняў яму стол і пачаў есці. Еў вельмі павольна. Хвіліну таму ён адчуваў сябе галодным, а цяпер страва не ішла яму ў горла. Яна здавалася яму гаркаватай. Ён думаў, што гэта прыкрасці залілі яго вусны і горла горыччу. Гэта яны, прыкрасці, а не гаркаваты смак заглушаюць голад. З'еўшы толькі частку стравы, ён пакінуў лыжку ў крупніку, зняў світку, паклаўшы яе пад галаву, выцягнуўся на лаве і цяжка ўздыхнуў. Франка, нізка нахіліўшы галаву, шыла. Пакуль Павел еў, яна не адрывала вачэй ад шытва, а цяпер крадком пачала пазіраць на яго. Калі Павел заплюшчыў вочы і заснуў, яна адкінула ўбок палатно, абаперлася локцямі аб калені і закрыла далонямі твар. У хаце доўга панавала цішыня, якую парушала толькі дыханне Паўла. Звонку даляталі галасы дзяцей, сярод якіх быў і Актавіян. Ульяна і сёння мусіла яго пакарміць, што, дарэчы, здаралася вельмі часта. Ён гуляў з яе дзецьмі на цёплым сонейку і ў хату не прыходзіў. На дварэ пачынала шарэць, дзень ужо схіляўся к канцу. Павел у сне неспакойна паварушыўся раз-другі і ціха застагнаў. Вусны яго скрывіліся, нібы ад болю, аднак ён не прачнуўся. Франка ўзняла галаву, зірнула на яго і, ускочыўшы з ложка, выбегла з хаты. Абышоўшы яе, яна хутка пакрочыла па сцежцы за стадоламі, якія стаялі блізка адна ля адной. Па ёй было відаць, што яна сама не ведала, навошта і куды ідзе. І невядома, ці доўга яна так ішла б, каб не ўбачыла квадратнай, цяжкой, лахманамі акрытай постаці, якая ішла ёй насустрач, абапіраючыся на кій.
- Марцэлька! - усклікнула Франка такім голасам, якім нехта, доўга сярод ворагаў жывучы, вітае адзіную на свеце прыязную яму істоту.
Яна даўно ўжо не бачыла старой жабрачкі. Марцэля жыла цяпер у самым канцы вёскі і не хацела трапляць на вочы Казлюкам і Паўлу, якіх баялася як агню. Як у справе з лёкаем Каралем, так і цяпер у гісторыі з Данілкам яна не магла не адчуваць сваёй віны. Аднак ёй вельмі карцела даведацца, што робіцца ў хаце Паўла пасля сённяшняй сваркі, аб якой яна чула ад людзей. Вось яна і кралася за стадоламі да яго хаты, у надзеі, што, можа, нешта пачуе ці ўбачыць, можа, Франку дзе сустрэне і ў яе пра ўсё распытае. Убачыўшы яе, Марцэля заспяшалася насустрач. Франка да яе ўжо не ішла, а бегла. Падбегшы, кінулася ёй на шыю і, прыпаўшы ўсім сваім высахлым гнуткім целам, залілася слязьмі. Здавалася, што радасць ад сустрэчы з Марцэляй, якая прыязна ставіцца да яе, адразу змягчыла і ў слязах растапіла яе зацвярдзелае і цяжкое, як камень, сэрца. Марцэля прыцішаным голасам пачала распытваць:
- Б'е? Усё б'е і б'е? Такі, здаецца, добры чалавек быў, а цяпер зрабіўся такі злы! Ой, бедная ж ты, мая рыбачка! Не для таго ты на свет прыйшла, не для таго нарадзілася... Табе панаваць бы на гэтым свеце, а не крыўду гэткую цярпець... Ой, божа мой, Божа! А я і прыйсці да цябе баялася... Яшчэ б і мяне пабіў... Мая ты залаценькая, можа, ты мне ўвечары цукру прынясеш? Я тут цябе чакаць буду... Нешта вельмі жывот мне разбалеўся, станоўніку напарыла, ды вельмі ж ён горкі, пасаладзіць трэба...
Франка раптам перастала плакаць.
- Ён ужо ніколі біць мяне не будзе, - прашаптала.
- Чаму? - спытала жабрачка.
- Я яму ўжо так зрабіла... што не будзе.
- Мая ж ты любая, што ж ты яму такое зрабіла?..
- Атруціла! - парывіста кінула Франка.
- У імя Айца і Сына! Ці ты звар'яцела, Франка, каб гэта казаць? - усклікнула Марцэля.
- Можа, і звар'яцела, але жыць на гэтым свеце ён ужо не будзе...
Марцэля ажно закалацілася.
- Госпадзі Ісусе!.. Франка, ты не хлусіш?
Франка ўдарыла сябе ў грудзі.
- Далібог, праўда! - адказала.
- Ратуйце, людзі! Ісусе, Марыя, святы Іосіф... Святы Антоні!.. Прачыстая дзева Марыя!.. У імя Айца, Сына і Духа Святога... Кірые... алей-сан... - мармытала Марцэля, дрыжучы, жагнаючыся і адступаючы ад Франкі. Яе шэрыя вочкі пад чырвонымі апухлымі павекамі застылі ад жаху. - Ой, бедная мая галовачка! І навошта толькі я сюды прыйшла! Навошта ты гэта мне сказала!.. Яшчэ і на мяне бяда зваліцца! Нягодніца ты, хіба ў цябе душы людской не было?
Раптам ад Паўлавай хаты, з двара, пачуўся вокліч:
- Ульяна! Ульяна! Ульяна!
Голас быў гучны, моцны, але нейкі дзіўны, у ім чуўся боль, ён клікаў на дапамогу. Франка падалася ў той бок, адкуль ён даходзіў, і куляй памчалася дадому. Прыпаўшы да сцяны, яна з-за вугла глядзела на двор. Павел стаяў ля дзвярэй тварам да хаты Казлюкоў і ўсё слабей і цішэй клікаў Ульяну. Дзеці гулялі тут жа, ля варот, але ніякай увагі на гэты вокліч не звярталі. Нарэшце з хлява абазвалася Ўльяна.
- Чаго?
- Хадзі! - паклікаў яшчэ раз Павел. - Богам прашу, хутчэй... Ратуй мяне!..
Хістаючыся і прыціскаючы да грудзей рукі, Павел пайшоў у хату. Спалоханая яго словамі і голасам Ульяна выбегла з хлява. Піліп высунўўся з хаты і закрычаў услед жонцы:
- Ты куды бяжыш, Ульяна?
- Хадзі! Хутка! - адгукнулася Ўльяна і ўбегла ў хату Паўла.
Добрую гадзіну чуліся там прыглушаныя стогны Паўла, галашэнне кабет, якія мітусіліся вакол хворага. Павел без ботаў і світкі, у зрэбнай вопратцы ляжаў на пасцелі. Час ад часу ён стагнаў і курчыўся ад болю, потым на хвіліну заціхаў і толькі безупынна, слабым голасам прасіў піць. Замест вады яму падавалі адвар з нейкіх зёлак, якія гатавала ля печы, адцэджвала і студзіла Аўдоцця. Калі Паўлу рабілася горш і ён стагнаў мацней, старая плакала і хапалася за галаву, а калі ён заціхаў, яна пачынала гаварыць і размахваць рукамі:
- Вось што прыкрасці могуць! Усё гэта ад іх! Замучыла гэтая шэльма бедалагу, давяла да магілы. Можа, яшчэ, дасць Бог, ачуняе... Можа, яшчэ зёлкі дапамогуць.
Яна выграбала з печы гарачы попел, насыпала яго ў торбы і вучыла Ўльяну, як імі абкладаць брата. Па румяным шчакам Ульяны цяклі слёзы, але яна старанна выконвала ўсе ўказанні лекаркі і толькі час ад часу выбягала з хаты, каб зірнуць на дзяцей. Піліп сядзеў на лаве засмучаны і маўклівы і не ведаў, чым і як дапамагчы хвораму. Толькі калі Павел моцна застагнаў і Аўдоцця, падбегшы да яго, усклікнула ў роспачы: «Ён памірае! Хутчэй нясіце грамніцу! Людзі, злітуйцеся, хутчэй грамніцу!» - Піліп пабег дадому і прынёс адтуль кавалак тоўстай васковай свечкі. Абедзве кабеты з плачам запалілі яе і ўклалі ў руку хворага. З гэтай хвіліны яны то галасілі, то запальвалі свечку, то падавалі яе хвораму, то забіралі яе ад яго. Кожны раз, калі пакуты Паўла ўзрасталі, свечку паспешліва запальвалі і падавалі яму, калі ж боль нібы заціхаў, яе адбіралі ў хворага і гасілі.
Тым часам у хату ўвайшла Франка і ціха, як прывід, прасунуўшыся ля сцяны, села на падлогу ў куце. Ніхто не звяртаў на яе ўвагі. Раз толькі Ўльяна, якой трэба было зачарпнуць з вядра вады, бо Аўдоцця збіралася зноў гатаваць нейкія зёлкі, нецярпліва адпіхнула яе з дарогі. Франка яшчэ глыбей зашылася ў кут і, абапёршы на калені локці, закрыла далонямі твар. Яна не ўзняла галавы і тады, калі Павел пачаў стагнаць мацней, а кабеты з плачам мітусіліся ля яго, падавалі яму запаленую грамніцу, ні тады, калі ў хату ўвайшоў Данілка, пашаптаўся аб нечым з братам і, апусціўшы галаву, збянтэжаны выйшаў. Ужо гадзіны з дзве ў хаце Паўла панавала мітусня, і гэта другая гадзіна была страшнейшая за першую. На трэцяй гадзіне хворы пачаў стагнаць радзей, яго цяжкое цела, выцягнутае на пасцелі, цяпер курчылася менш, а твар, які ў змроку быў падобны на сутаргава перакрыўленую сінявата-белую маску, ужо набываў свой звычайны выгляд.
- Табе лягчэй? - схіляючыся над ім, спытала Аўдоцця.
- Лягчэй, - слабым голасам адказаў Павел.
Цяпер Ульяна зноў успомніла пра дзяцей.
- Піліп! - звярнулася яна да мужа. - Ідзі паглядзі, ці ў хаце дзеці. Ды агонь пагасі, бо яшчэ бяды наробяць. Можа, Лукаш плача, дык прынясі яго сюды.
Піліп устаў і выйшаў з хаты. Быў ужо вечар, халаднаваты, пагодлівы, зорны. Падышоўшы да варот, Піліп убачыў у святле зорак тоўстую квадратную постаць, а да вушэй яго дайшло хрыплае мармытанне:
- Ісусе Назарэнскі, злітуйся над намі! Ісусе, выратаванне наша, злітуйся над намі!
Гэта не было звычайнае набожнае мармытанне жабрачкі. Зараз у ім адчуваліся разгубленасць і жах. Піліп не звярнуў на яе ўвагі, тым больш што, калі ён падышоў бліжэй, яна адышла ўбок. Аднак калі Піліп павярнуўся да яе плячыма і пакрочыў да свайго двара, яна паспешліва пайшла ўслед за ім. Так хадзіла Марцэля ўжо тры гадзіны: то яна ішла пад хату Паўла, то вярталася, то тупала на адным месцы, то прысядала на зямлі, калі яе старыя ногі ўжо не слухаліся яе, то зноў уставала, каб ісці, вяртацца, таптацца на адным месцы... Яна горача малілася і не ведала, што рабіць. І сказаць аб тым, што ведала, баялася і маўчаць баялася. Калі скажа, можа выклікаць падазрэнне, тады набярэцца клопату, не міне суда, але і змоўчаць нельга, бо божы суд яшчэ страшнейшы. Шкадавала яна і Паўла, стогны якога чуліся нават на двары і даходзілі да яе вушэй. І агіднасць выклікала кабета, у якой, мабыць, не было душы, калі яна гэткае зрабіла.
Нарэшце яна паклікала Піліпа:
- Піліп! А Піліп!
Піліпу здалося, што за плячыма яго скрыгоча піла. Ужо ад парога сваёй хаты ён азірнуўся.
- Чаго? - запытаў ён.
З кучы лахманоў, што стаяла перад ім, вынырнуў зморшчаны, скрыўлены ад жаху твар Марцэлі.
- Ведаеш, Піліп, - пачала яна. - Ведаеш, што?.. Ён... Значыць, Паўлюк... твой швагер... атручаны!..
- Што? - усклікнуў Піліп.
- Далібог! - зашаптала зноў жабрачка. - Не кажы толькі нікому, мой міленькі, не кажы, што гэта я табе сказала, а то і на мяне бяда зваліцца... Яна сама мне сказала, што атруціла яго... атруты яму ў страву ўсыпала... Не кажы толькі нікому, што ад мяне даведаўся, калі Бога баішся, не кажы...
Піліп ужо даўно баяўся, каб Франка калі-небудзь не зрабіла нечага жахлівага. Ну, вядома, Марцэлька сказала праўду! Адкуль жа раптам узялася гэта хвароба ў Паўла?
Піліп схапіўся за галаву. Да жаху, які ахапіў яго, далучылася пачуццё радасці. Цяпер ужо Павел сам убачыць, якую небяспеку наклікаў і на сябе і на іх! Маланкай мільганула ў яго галаве: «Астрог, суд, Сібір!» Забяруць яе ў астрог, пасля вышлюць у Сібір, і ўсе яны пазбавяцца ад яе назаўсёды. Адштурхнуўшы Марцэлю, Піліп карацейшай дарогай, праз паркан і сад, пабег да Паўлавай хаты, у якой запанавала была цішыня, і, адчышўшы дзверы, закрычаў:
- Вось яно як! Ведаеш, Паўлюк, цябе атруцілі! Жонка табе атруты дала! Чуеш?
Павел, пачуўшы гэта, нібы спружынай падкінуты ўгару, падняўся, сеў на пасцелі, і з вуснаў яго вырваўся толькі адзін пытальны гук:
- Га?
- Атруціла, - паўтарыў Піліп. - У ежу атруты табе ўсыпала...
Аўдоцця і Ўльяна заламалі рукі. Аўдоцця кінулася да хворага:
- Ты еў сёння што-небудзь?
Павел цяжка ўпаў на пасцель.
- Еў, - адказаў ён глуха.
- А што еў?
- Крупнік, - прашаптаў ён.
- А дзе той крупнік? - замітусілася па хаце Аўдоцця.
Ульяна, задыхаючыся, з жахам на твары, падняла з падлогі гаршчок, у якім тарчала лыжка.
- Вось ён, я яго адставіла, калі трэба было распальваць агонь.
Здавалася, што яе каштанавыя валасы, якія выбіваліся з-пад хусткі, ад жаху ўзняліся ўгору - такая яна была раскалмачаная. Піліп, таксама ўскудлачаны, стаяў ля расчыненых дзвярэй і разгублена пазіраў на ўсіх. З цёмных сенцаў выглядаў бледны твар Данілкі. Ён стаяў разам з чацвёркай малых, збітых у цесную чародку, напалоханых крыкамі і нязвыклай мітуснёй у хаце.
Аўдоцця паднесла гаршчок з крупнікам амаль да самага твару Паўла.
- Гэты крупнік еў? - запытала.
Але ён ужо не адказваў. Аслупянелым, страшным позіркам ён вадзіў па хаце. Убачыўшы адчыненую скрынку Франкі, спадніцу, якая ляжала побач з ёю, невялікую скамечаную паперку, ён нешта прыпомніў і заплюшчыў павекі. Грудзі яго высока і цяжка ўзнімаліся, але з заціснутых вуснаў не вырваўся ніводзін гук. Дарэмна Аўдоцця і Ўльяна засыпалі яго пытаннямі, крычалі ў самае вуха, дарэмна тузалі яго за сарочку і рукі. Сцяўшы вусны і моцна заплюшчыўшы павекі, з кроплямі поту на твары, ён ляжаў як мёртвы і, здавалася, нічога не чуў і не разумеў. Толькі цяжкое і парывістае дыханне сведчыла аб тым, што ён жывы, але кабеты зноў падумалі, што ўжо канае, а паколькі яны цяпер ведалі, што ён канае не ад звычайнай хваробы, а ад атруты, яны, ахопленыя жахам, заціхлі, перажагналіся і пачалі павольна гаварыць пацеры. І раптам у гэтай цішыні, якую парушаў спалоханы шэпт жанчын і трэск агню, здалёк, з процілеглага берага ракі, даляцеў басовы, працяглы, некалькі разоў паўтораны вокліч:
- Па-ром! Па-ром! Па-а-ром!
Піліп, мабыць, першы раз з таго часу, як меў паром, не звяртаў на гэты крык ніякай увагі, але Данілка адразу выбег на вуліцу, а праз хвіліну вярнуўся, сунуў галаву ў дзверы і голасна прашаптаў:
- Піліп, хадзі хутчэй! Ураднік!
Ён здалёк пазнаў добра знаёмых коней урадніка і голас яго фурмана.
Піліп падхапіўся і куляй вылецеў з хаты. Ён схапіў шост, які стаяў пад сцяной яго хаты, і пабег уніз да ракі, забыўшы нават надзець шапку.
- Вось і дзякуй Богу! Бог літасцівы паслаў яго сюды! Вось у пару прыехаў!
У тым, што прыехаў ураднік, не было нічога дзіўнага. Ён вельмі часта перапраўляўся за Нёман у гэтым месцы, выконваючы свае абавязкі на тым і гэтым беразе ракі.
Але Піліп угледзеў у гэтым волю самога Бога і бег да ракі з высока ўзнятым над галавой шастом, а за ім з другім шастом бег Данілка. Неўзабаве на сталёва-шэрай рацэ ў змроку, празрыстым ад святла зорак, імкліва і бязгучна, як прывід, памчаў чорны паром з дзвюма чорнымі чалавечымі постацямі, якія, то нахіляючыся, то выпростваючыся, апускалі ў ваду шасты, што ўскоснымі чорнымі лініямі мільгалі ў паветры.
Хата Паўла на нейкую хвіліну апусцела. Ульяна пабегла дадому, каб пакласці спаць старэйшых дзяцей, зірнуць на малога і пагасіць агонь. Аўдоцця заспяшалася ў іншы бок па новыя лекі для Паўла. Яна мела адны вельмі добрыя і выпрабаваныя зёлкі, якія выганялі з цела ўсялякую атруту. Каб ведала яна раней, ад чаго захварэў Паўлюк, яна б даўно згатавала іх хвораму.
Калі ў хаце зрабілася пуста і ціха, Павел расплюшчыў вочы.
- Франка! - паклікаў ён слабым голасам.
У куце паміж вядром з вадой і гаспадарчымі і рыбацкімі прыладамі пачуўся лёгкі шолах, і адтуль, як пануры прывід, з'явілася ціхая, згорбленая Франка з галавой, абкручанай зрэбнай шматай. Яна зрабіла некалькі крокаў наперад і, сутаргава сціскаючы на грудзях сарочку, спынілася, апусціўшы галаву.
- Франка, - слабым і павольным голасам пачаў Павел - Гэта праўда?
Яна маўчала, не адрываючы вачэй ад зямлі.
- Франка, ты ніколі не хлусіла... Скажы, ці гэта праўда?
- Праўда, - адказала яна.
Павел зноў заплюшчыў вочы. Ён не застагнаў, нічога не сказаў, толькі лоб яго стаў мокры ад поту і яшчэ мацней сцяліся яго вусны. Франка ўсё яшчэ стаяла на тым самым месцы, утаропіўшы позірк у агонь. У вачах яе не было ні жаху, ні жалю, у гэтую хвіліну ў іх не было нічога пэўнага. У застылым яе позірку толькі час ад часу мільгалі з'едлівыя агеньчыкі.
У сенцах пачуліся паспешлівыя крокі, і, задыханы, ускалмачаны, без шапкі, увайшоў Піліп. З урачыстым выглядам ён наблізіўся да Паўла.
- Не сярдуй, швагер, - сказаў ён рашуча. - Зараз прыйдзе ўраднік і забярэ гэту шэльму.
Словы яго нібы абудзілі Франку ад цяжкага сну. Яна задрыжала ўсім целам, пранізліва ўскрыкнула і кінулася да дзвярэй. Але дарогу ёй заступіла Ўльяна, якая вярталася з малым на руках, а следам за ёю ўвайшоў чалавек у шынялю з бліскучымі гузікамі, той самы, што тры гады таму, седзячы ў брычцы, гаварыў з Паўлам пра знікненне Франкі.
Некалькі хвілін у хаце панавалі мітусня, гоман, тупат ног. Піліп, Ульяна і Аўдоцця, якая вярнулася з зёлкамі, гаварылі ўсе разам, расказвалі, сведчылі, паказвалі гаршчок з крупнікам. Калоцячыся ад жаху, Франка некалькі разоў кідалася да дзвярэй, але яе затрымлівалі і штурхалі ў глыб хаты. Ураднік слухаў, дзівіўся, абураўся, потым падышоў да Паўла і пачаў задаваць яму пытанні. Але той ляжаў з заплюшчанымі вачыма і моцна сцятымі вуснамі, нерухомы, як бервяно, і маўклівы, як магіла. Ён толькі тады расплюшчыў вочы, калі ўраднік голасна загадаў Францы:
- Ну, апранайся, ды хутка!.. Паедзеш на шпацыр...
І, перакуліўшы чарку гарэлкі, прынесенай Піліпам, пажартаваў:
- Вось і не спадзяваўся, што ўначы буду гуляць з красуняй... А была б сабе нічога, калі б не гэткая шэльма...
Ён казаў Піліпу, што везці яе сёння ў горад да вышэйшага начальства ўжо позна, а таму гэта птушка заначуе ў яго. Да яго дома недалёка, усяго чатыры вярсты, а сёння ў яго было столькі работы, што ён хоча хоць некалькі гадзін спакойна паспаць. Павязе яе далей раніцай.
Піліп увесь час частаваў яго гарэлкай і прасіў:
- Толькі адсюль яе забярыце! Зрабіце ласку, зараз забярыце!
Павел не варушыўся, слухаў размову двух мужчын, а вачыма сачыў за Франкай. Дрыжучы ўсім целам, яна моўчкі пачала апранацца. Рабіла гэта нават з роздумам і стараннем. Не звяртаючы ўвагі на прысутнасць у хаце мужчын, яна змяніла саматканую спадніцу на тую гарадскую з запэцканымі фальбонамі, якую падняла з падлогі, надзела панчохі, новыя чаравікі, кофтачку, каптан, зняла з галавы зрэбную шмату і ўздзела шарсцяную хустку. Ураднік выпіў яшчэ чарку гарэлкі, узяў яе за плячо і павёў да дзвярэй. Калі яны праходзілі праз хату, Павел убачыў выраз яе позірку. Ішла яна ціха і вельмі паслухмяна, калацілася ўсім целам, а вочы яе, вялікія і нерухомыя, выказвалі смяротны жах.
Піліп праводзіў урадніка да брычкі, а жанчыны наблізіліся да хворага.
- Ну як, лепей табе, Паўлюк? - пыталі.
- Зусім ужо добра, - адказаў Павел.
Ён хлусіў. Праўда, ён праглынуў атруты не столькі, каб ад яе памерці, але і не столькі, каб так адразу ад яе ачуняць. Самы страшны боль ужо мінуў, моцны, здаровы арганізм паспяхова змагаўся са смяротным дзеяннем атруты, крыху дапамаглі таксама і Аўдоцціны лекі. Усярэдзіне ён яшчэ адчуваў боль, які, аднак, мог ужо ўтоіць.
- Выпі зёлак! - папрасіла яго Аўдоцця.
- Давай! - адказаў Павел і выпіў з гаршка столькі, колькі загадала старая.
- Добра? - запытала лекарка.
- Добра, толькі вельмі хочацца спаць.
- І дзякуй Богу, што спаць хоча... Значыць, будзе здаровы, - вырашылі кабеты, а Павел сказаў:
- Дзякуй вам, даражэнькія, і за дапамогу, і за ратунак, і за добрае сэрца... Ідзіце цяпер спаць, адпачніце... Шмат каля мяне напрацаваліся...
Аўдоцця сказала, што будзе пры ім начаваць.
- Не трэба, кума, нікога мне не трэба... Пагасіце агонь ды ідзіце сабе з богам... На сон мяне надта цягне...
Зусім супакоіўшыся, кабеты пагасілі ў печы агонь, на стале лямпу і пайшлі. Калі іх крокі і галасы заціхлі, Павел са стогнам прыўзняўся на пасцелі, спусціў ногі, сеў і нейкі час сядзеў нерухома, нахіліўшы галаву. Чаму ён так настойліва выпраўляў усіх з хаты? Чаму хацеў застацца адзін? Яму трэба было ў самоце і цішыні падумаць над тым планам, што ўзнік тады, калі Франка з ураднікам праходзіла амаль ля самай яго пасцелі, дрыжачая, паслухмяная, са смяротным жахам у вачах. Мільганула ў яго галаве тады думка: «Вось цяпер яна ўжо загінула навекі! Пойдзе ў астрог, у Сібір паедзе, і ніякага збавення для яе ўжо ні на гэтым, ні на тым свеце не будзе!» А пасля, нібы рэха, аднекуль здалёк прагучалі ў памяці словы, якія некалі сам перад алтаром у касцёле казаў: «І не пакіну цябе аж да самай смерці». Доўга ў цёмнай хаце панавала грабавое маўчанне, аж нарэшце праз якую гадзіну пачуліся словы:
- Не пакіну цябе аж да самай смерці.
І амаль адначасова з гэтымі словамі, вымаўленымі шэптам, бліснуў сіні агеньчык запалкі. Павел, хістаючыся, зрабіў некалькі крокаў і запаліў лямпу.
У вокнах Казлюкоў было цёмна, там ўжо спалі. Спала ўся вёска.
Павел укленчыў перад ложкам і, прыгнуўшыся амаль да самай падлогі, пачаў выцягваць з-пад яго нейкі важкі прадмет. Гэта было справай нялёгкай. Ён некалькі разоў выпростваўся, адпачываў, стагнаў. Яго даймалі боль і слабасць, але таксама, як нядаўна Франку, адно нейкае пачуццё, адна думка ўзбуджалі яго нервы, заглушалі боль, узнімалі сілы. Нарэшце ён выцягнуў з-пад ложка ладную скрынку, акаваную жалезам і замкнёную на ключ. Ключом, які ён знайшоў у кішэні сваёй світкі, адамкнуў яе і пачаў выкідваць з яе рознае адзенне - летняе і святочнае. Рабіў ён гэта спешна, нервова, нельга было марнаваць час. Сёння ноччу як мага хутчэй або ўжо ніколі. Ураднік чалавек просты, бедны, паходзіць з сялян. Вельмі любіць гарэлку, мае жонку і некалькіх дзетак. З ім можна дамовіцца, а калі ён адвязе Франку ў горад да вышэйшага начальства, тады ўсяму канец.
Саслабелымі рукамі ён дастаў з-пад выкінутага са скрыні адзення даволі ладную палатняную торбачку, набітую нечым цвёрдым і моцна завязаную шнурком. Бацькоўскі гаршчок з сярэбранымі рублямі, закапаны некалі пад печчу, ён адкапаў даўно, грошы перасыпаў у торбачку і схаваў на дно акаванай жалезам замкнёнай скрыні. Спадзяваўся скарыстаць іх калі-небудзь на пабудову новай хаты або скарыстаць у чорны дзень хваробы ці старасці. Ён добра ведаў, колькі круглых бліскучых манет было ў гэтай торбачцы. Не вельмі багата. Крыху болей за сотню. Але ведаў, што ўраднік быў бедны, любіў гарэлку, меў дзяцей... Схаваўшы торбачку за пазуху, Павел паклаў адзенне назад у скрыню і засунуў яе пад ложак, а пасля нацягнуў боты і надзеў світку. Ён вельмі спяшаўся. Ночы, праўда, былі ўжо доўгія, але яму трэба было праехаць чатыры вярсты і на досвітку быць на месцы. На чым ехаць? Узяць цішком са стайні Піліпава каня і запрэгчы яго ў воз? Зрабіць гэта можна, бо стайні ніколі не замыкаюць і вартуе яе толькі Курта, а Казлюкі, напэўна, не прачнуцца і не пачуюць. Але нешта перашкаджала яму зрабіць гэта, ён не ведаў, што дакладна, але браць для гэтай мэты Піліпава каня яму не хацелася. «Вельмі ўжо яны ўз'еліся на Франку, - думаў Павел. - Праўда, ёсць за што, але каго яна найбольш пакрыўдзіла? Мяне. А сваю крыўду я магу ёй дараваць. Нічога мне не сталася. Не памру». Цяпер ён ведаў, што не памрэ, неглядзячы на боль, які яшчэ не пакідаў яго.
Каня Казлюкоў ён вырашыў не браць. Чаўном ён пераплыве на той бераг, а адтуль да дома ўрадніка не болей як чвэрць вярсты будзе. Ён надзеў шапку, пагасіў лямпу, у сенцах вобмацкам знайшоў ля сцяны вясло і, замкнуўшы хату, пачаў спускацца з гары да ракі.
Мінула некалькі гадзін. Позні асенні досвітак пагасіў ужо зоркі на небе, а над зямлёй і ракой клубіўся халодны і вільготны туман, калі да берага пад гарой прыстаў човен, у якім сядзелі два чалавекі. Ці сілы было мала ў Паўла і, вяслуючы слаба, ён плыў паволі, ці размова з ураднікам болей, чым ён спадзяваўся, заняла часу, і таму ён вяртаўся так позна? Затое ён вяртаўся не адзін.
Павел падымаўся на гару шырокім крокам, але твар яго быў бледны, шчокі запалі. За ім, на значнай адлегласці, ішла кволая, скурчаная кабета ў ватоўцы, хаваючы твар у складках вялікай хусткі.
Калі Павел адчыніў дзверы сваёй хаты і ўвайшоў у сенцы, Франка спынілася ля парога.
- Уваходзь!
Франка пераступіла парог, прайшла следам за ім праз сені, а ўвайшоўшы ў хату, зноў спынілася ля дзвярэй і, нібы сляпая, не ведала, куды ісці. Павел цяжка апусціўся на лаву і сказаў:
- Распранайся!
Яна павольна зняла хустку, адкрываючы чорныя раскалмачаныя валасы і васкова-жоўты твар з сінімі вуснамі і апушчанымі павекамі. Яна стаяла, апусціўшы рукі, і выглядала зусім так, як абвінавачаны перад судом, і ўсё ў ёй казала аб страшэнным цяжары сораму. Праз хвіліну павекі яе некалькі разоў уздрыгнулі, узняліся, а вочы, сустрэўшыся з вачыма Паўла, напоўніліся слязьмі. Моўчкі, без адзінага слова, яна зрабіла два крокі да Паўла і пакланілася яму так нізка, што валасы яе сваімі канцамі дакрануліся да зямлі. Так кланяюцца сяляне, калі дзякуюць за нешта або нечага просяць, - Франка, відаць, не раз бачыла гэта. Схіліўшыся нізка перад Паўлам, яна хуценька павярнулася і выйшла ў сенцы. А ён правёў рукой па вачах, пасля адняў мокрую далонь і абапёр на яе цяжкую галаву. Так і праседзеў ён некалькі хвілін. Франка з сенцаў не вярталася. Ён устаў, адчыніў дзверы і ўгледзеў яе ў цёмным куту: яна стаяла, прыпаўшы тварам да сцяны.
- Хадзі сюды, - сказаў Павел.
Яна пакорна ўвайшла і ўстала перад печчу.
Павел сеў на лаўку і слабым голасам пачаў:
- Вось і гэтым разам я цябе выратаваў, хоць ты і ўчыніла вялікі грэх... Але каб ты засталася там, дык ужо навекі згінула б, а тут, можа, яшчэ адумаешся, можа, хоць цяпер злосці сваёй спалохаешся... Пашкадаваў я цябе, ой як пашкадаваў. А яшчэ і таму я цябе выратаваў, што прысягаў перад Богам не пакідаць цябе да самай смерці... А калі прысягаў, што не пакіну, дык і не пакіну... і да смерці, як прысягаў... не пакіну...
Цяжка было яму гаварыць, але ён бачыў, што Франка стаіць нерухомая, як аслупянелая, а таму дадаў:
- Ну, чаго ж ты стаіш? У хаце холадна, ты бы ў печы падпаліла ды чаю зварыла сабе і мне... Рабі што хочаш, што трэба. Ты тут такая самая гаспадыня, як і раней была.
Якая сіла захоўвалася ў яго апошніх словах, чаму яны так уразілі Франку? Яна захісталася, нібы сэрца яе прабіла куля, калені пад ёю падламіліся, і, заліваючыся чырванню, а пасля слязьмі, яна ўпала ніц. Яна не крычала, не рыдала, не стагнала. Наадварот, прыпаўшы тварам да зямлі, ляжала некалькі хвілінаў як нежывая, і толькі мерныя рухі яе плячэй, якія то ўзнімаліся, то апускаліся ад ціхага, бязгучнага плачу, сведчылі аб тым, што яна жывая. Праз некалькі хвілін яна ўскочыла і пачала падпальваць у печы. Рабіла гэта ціха, хутка, старанна. Павел ляжаў на пасцелі з заплюшчанымі вачыма, а на лаве, нічым не акрыты, у адной зрэбнай сарочцы, якая адсланяла яго грудзі і босыя ногі, спаў малы Актавіян. У часе ўчарашняй мітусні ён улез сюды і спаў дасюль, скурчыўшыся ад холаду. Праходзячы каля лавы, Франка заўважыла яго і акрыла сваёй хусткай.
А неўзабаве яна ўжо несла Паўлу чай у зеленаватай шклянцы, але перш чым падаць яе, вагаючыся, спынілася пасярод хаты. Яна падумала, што Павел спалохаецца, не будзе піць чай, які яна наліла яму. Але Павел не спалохаўся. Ён працягнуў руку, узяў у яе шклянку і прагна пачаў піць. Франка здалёк глядзела і глядзела на яго і раптам закрыла далонямі твар так моцна, нібы хацела, каб яны прыраслі да яго і назаўжды засланілі яе ад Паўла.
- Напіся чаю, вазьмі падушку ды засні, - сказаў Павел і паказаў вачыма на адну з дзвюх падушак, што ляжалі на ложку.
- Не трэба, я ватоўку пад галаву пакладу і высплюся, - слаба адказала Франка.
Павел заплюшчыў вочы. Па твары яго было відаць, што ён страшэнна стаміўся. Неўзабаве ён глыбока заснуў.
Казлюкі даведаліся аб звароце Франкі тады, калі Ўльяна, прачнуўшыся і ўспомніўшы аб хваробе брата, захацела даведацца, як ён сябе адчувае. Падышоўшы пад яго хату, яна спачатку зірнула ў акно. Зазірнула, пляснула далонямі і як страла памчалася дадому.
На пасцелі яна ўбачыла Паўла, які моцна спаў, а на лаве, падклаўшы пад галаву ватоўку, з шырока расплюшчанымі вачыма ляжала Франка. У галаву Ўльяне прыйшлі чартоўскія справы і іншыя страшныя рэчы, і яна, з крыкам пабудзіўшы мужа, расказала яму аб гэтым цудзе. Але Піліп амаль адразу здагадаўся, якія чары і цуды прывялі Франку дадому.
- Твой брат звар'яцеў! - сказаў злосна.
А калі высказаў ён сваю здагадку Ўльяне, тая заплакала і праз слёзы паўтарала:
- Звар'яцеў! Зусім звар'яцеў! Ці я калі думала, што ён такі дурань, такі вар'ят!
Іншых слоў для ўчынку Паўла яны не знаходзілі, злавалі на яго, бурчалі, хадзілі, як пабітыя. Піліп нават вырашыў ехаць у горад і абвінаваціць перад вышэйшым начальствам як Франку, так і ўрадніка, які за грошы адпусціў яе. Ён хадзіў нават да старэйшых мужыкоў раіцца, але справа зацягнулася, мінула два-тры дні, і ён ахалонуў. Ды і Ўльяна пачала разважаць аб тым, што Паўлюк, калі памерлі бацькі, выгадаваў яе, палову свайго агарода даў ёй у пасаг, рабіў для яе шмат, пазычаў грошы, дапамагаў, раіў... Ды і надалей яшчэ не раз патрэбен будзе, ой і яшчэ як патрэбен пры вялікай сям'і і малым кавалку зямлі. Разважаючы аб усім гэтым, Ульяна плакала і казала мужу:
- А можа, усяму даць спакой? Хай ужо будзе яго воля! Навошта на яе даносіць? Хай яе сам Бог пакарае! Будзем вартаваць ад яе хату і дзяцей... А Паўлюку лепш не пярэчыць.
Піліп бурчаў, не згаджаўся, штодзень гразіўся паехаць у горад, але не ехаў: ён таксама вагаўся і раздумваў. Ён памятаў дабрату швагра і не хацеў з ім сварыцца. Гнеў і нянавісць Казлюкоў да Франкі астыла яшчэ і таму, што яны зусім не бачылі яе. Аўдоцця, якую не менш абураў учынак Паўла, не вытрымала і пайшла да яго ў адведкі, а потым расказвала, што ён папраўляецца, толькі яшчэ вельмі слабы, увесь час ляжыць і нікуды з хаты не выходзіць. Франка ад яе схавалася ў цёмных сенцах, і Аўдоцця яе не бачыла. Але Павел не толькі здаровы, а нават вясёлы. Казаў ёй, што яшчэ два-тры дні адпачне, а пасля пойдзе на раку. Пазіраючы ў акно, ён прадказваў, што добрае надвор'е прастаіць нядоўга і вельмі хутка пачнуцца вялікія вятры і дождж. Калі Аўдоцця ўспомніла Франку, ён паківаў галавой і сказаў:
- Яна ўжо цяпер не тая, што была, ужо адумалася і будзе добрая... Як Бог ёсць у небе... Цяпер ужо будзе добрая!
Павел быў перакананы ў гэтым. Перакананне гэтае ўзнікала паступова, калі ён ляжаў на пасцелі, нібы адпачываючы пасля цяжкай працы, сачыў позіркам за ціхімі, нясмелымі, амаль пакорнымі рухамі Франкі. Яна ніколі не падыходзіла да Паўла, а калі падавала яму што-небудзь, дык працягвала на ўсю даўжыню руку. Яна ніколі першая не звярталася да яго, а калі ён выклікаў яе на гаворку, адказвала мякка, далікатна, апусціўшы вочы.
У першы вечар пасля звароту ад урадніка яна паслала на лаве радно, ватоўку сваю падклала пад галаву і напаўраспранутая, лягла спаць, акрыўшыся кавалкам старога кіліма. Дарэмна Павел некалькі разоў прапаноўваў, каб яна ўзяла адну з падушак ці легла на ложку, а ён будзе спаць на лаве.
На першую прапанову яна коратка, але рашуча адказала:
- Не хочу, не трэба!
На другую са слабым адценнем сваёй даўняй раздражнёнасці незадаволена прабурчала:
- Яшчэ чаго!
Калі Актавіян заўпарціўся - хацеў спаць з ёю, яна спачатку ўгаворвала яго легчы на ложку з «таткам», а пасля папрасіла Паўла, каб узяў малога да сябе. У просьбе гэтай гучала нешта падобнае на страх. Здавалася, яе палохала думка аб блізкасці дзіцячага цела. На твары яе часта без усялякай прычыны адбівалася боязь, блізкая да жаху, нібы палохалі яе нейкія патаемныя думкі або паўстаўшыя перад яе вачыма прывіды. Яна рабіла ўсё, што трэба было: замятала хату, гатавала ежу, хадзіла па ваду на досвітку або ўвечары, каб не сустракацца з людзьмі. Хадзіла са збанком, бо вядра падняць не магла. Раз нават хлеб спякла і час ад часу бралася за шытво. Усё гэта яна рабіла хутка, ціха, старанна, але часта сярод работы раптам спынялася, нібы стомленая або страшнымі думкамі апанаваная, і доўга стаяла перад агнём з гаршком у руках або з мятлой пасярод хаты, утаропіўшы некуды ўдалячынь пануры і сумны, а часцей спалоханы позірк. Аднойчы яна нават спалохана ўскрыкнула.
- Чаго ты? - павярнуўшыся ад сцяны, запытаў Павел.
Франка нібы апрытомнела і неахвотна адказала:
- Нічога. Вельмі спалохалася.
- Чаго? - запытаў Павел.
Не адказала, а далей пачала замятаць хату.
А ў Паўла ад яе пакорнасці сэрца млела ў грудзях.
Нарэшце адумалася! Нарэшце ён адолеў таго д'ябла, які ў ёй сядзеў! Але тым больш ён шкадаваў яе.
- Франка, - сказаў ён аднойчы, - чаго ты, як пабіты сабака, туліш вушы і ў вочы мне не глядзіш? Я ж на цябе не злую і вельмі рады, што ты ўжо зрабілася добрая. Балбачы сабе, як даўней, смейся, сваволь. Весялосць - не грэх.
Яна слухала Паўла спачатку з трывогай, пасля са здзіўленнем. І раптам, адвярнуўшыся, закрыла далонню вочы і голасна ўсхліпнула.
Другім разам Павел, лежачы ў пасцелі, паклікаў яе да сябе, а калі, як заўсёды, яна ўстала воддаль, сказаў:
- Чаго ты баішся, Франка? Чаму ты часам такая напалоханая, нібы нябожчыка перад сабой убачыла? Можа, ты кары боскай за ўсё, што зрабіла, баішся? Не бойся! Кажу табе, не бойся. Паспавядаешся, перапросіш Госпада Бога, і ён табе даруе.
- Які там Бог? Глупства! - прабурчала злосна Франка, а Павел не хацеў ёй зараз пярэчыць і казаў далей:
- Ты яшчэ не старая і сумленным жыццём усё адкупіш. Вось я хутка папраўлюся, пайду да Казлюкоў і папрашу ў іх за цябе прабачэння... Будзем жыць усе ў здароўі і згодзе... А пасля Хтавіян падрасце... рыбу са мной пойдзе лавіць...
Пры апошніх словах шырокая ўсмешка расплылася па яго схуднелым, бледным твары.
Франка слухала яго, і па шчаках яе выступалі чырвоныя, як кроў, плямы. А калі Павел выцягнуў руку, каб прытуліць яе да сябе, яна раптам кінулася да дзвярэй, выбегла ў сенцы і не вярталася адтуль амаль дзве гадзіны.
Але ў сенцах яна не сядзела. Яна выслізнула з хаты, абышла яе і села на краю гары сярод пасохлых сцяблоў лопуху і асоту. Сядзела там, можа, паўгадзіны, калі пачула раптам ззаду крокі, пад якімі з шолахам ламалася сухое сцябло і трава. З-за стадолы выйшла Марцэля.
- Франка! - паклікала яна здалёк нясмела. Тая павярнулася:
- Хадзі сюды!
Жабрачка набліжалася павольна. Яна не ведала, ці здагадваецца Франка аб тым, што яна выдала яе, і баялася яе гневу, але разам з тым вельмі хацела дазнацца аб усім, што было, і зноў аднавіць карысныя адносіны з Франкай.
- Як жа ты жывеш, каточак? - пачала. - Дзякуй Богу, што бачу цябе... а то людзі бог ведае чаго нагаварылі.
- Людзі нічога не ведаюць, - злосна прабурчала Франка. - Толькі я адна ўсё ведаю. Людзі дурныя, злыя, подлыя... адзін ён добры...
- Хто, любачка, хто такі добры? - не могучы стрымаць сваю цікаўнасць, запытала Марцэля.
- Сядай, дык я табе ўсё раскажу.
Узрадаваная запрашэннем, Марцэля адразу села побач з Франкай, а тая, прагнучы пазбыцца цяжару, які мучыў яе душу, пачала, спяшаючыся, гаварыць, як даўней - нястрымана і горача. Яна расказвала аб тым, як ураднік прывёз яе да сябе і замкнуў у халоднай кладоўцы і як яна пакутавала там, баючыся таго, што цяпер чакае яе наперадзе. Яна думала, што яе пасадзяць у астрог, будуць судзіць і сашлюць на катаргу ў Сібір... Яна ж атруціла мужа і добра ведала, што за гэта пакараюць сурова яе. У кладоўцы было цёмна, і яна вобмацкам шукала на падлозе і сценах якой вяроўкі і цвіка. Усё, здаецца, аддала б за кавалак вяроўкі і цвік, на якім магла б павесіцца і ад усіх, ад усяго ўцячы... на той свет, дзе яе ўжо ніхто не дагоніць... І раптам, калі яна так пакутавала ў холадзе і цемры, білася галавой аб сцяну, пачула яна голас Паўла. Яна вушам сваім не паверыла, аднак гэта і сапраўды быў яго голас. Ён стукаў у акно ўрадніка і прасіў, каб той адчыніў яму дзверы. Ураднік устаў, запаліў свечку і ўпусціў яго. Убачыўшы праз шчыліну ў дзвярах свет, Франка падскочыла да яе і ўсё бачыла і чула...
- Што ж ты бачыла, мая міленькая, што чула? Кажы! - затрэслася ад цікаўнасці, а можа ад хвалявання, запытала Марцэля.
Франка бачыла і чула, як Павел спачатку пачаў даводзіць урадніку, што Франка невінаватая, што ўсё гэта плёткі і людская балбатня, што ён не атручаны, жывы і ні ў чым жонку сваю не абвінавачвае. «Адпусціце яе і аддайце мне, пане ўраднік», - прасіў ён. Пасля дастаў з-за пазухі торбачку і высыпаў на стол перад ураднікам кучу сярэбраных рублёў, а калі той пачаў адмаўляцца, даводзіць, што ён баіцца адказнасці, што Казлюкі могуць данесці на яго вышэйшаму начальству, Павел пакланіўся яму да самай зямлі і прысягнуў, што ён упросіць Казлюкоў і ўсіх упросіць, каб маўчалі. Ураднік, хоць і сквапна пазіраў на сярэбраныя рублі, усё яшчэ адмаўляў Паўлу. «А што, калі на мяне данясуць? Са службы за гэта вызваляць і пад суд аддаць могуць». Тады Павел рэшту рублёў з торбачкі высыпаў, было іх на стале, можа, больш за сто, і зноў да самай зямлі пакланіўся ўрадніку. Убачыўшы столькі грошай і задаволены тым, што Павел яму так нізка кланяецца, ураднік не вытрымаў і згадзіўся адпусціць Франку. Пры гэтым ён так смяяўся, ажно хапаўся за жывот. «Вось дурань, - казаў, - другога такога дурня яшчэ не было на свеце!» А Павел, не звяртаючы ўвагі на яго смех, пытаў аб ёй, аб Францы. «А дзе ж яна, пане ўраднік? Адпусціце яе і аддайце мне». Ураднік адамкнуў, нарэшце, кладоўку і пачаў са свечкай шукаць яе, бо, угледзеўшы Паўла, яна схавалася за нейкую бочку і прагнула праваліцца скрозь зямлю. Але Павел падняў яе, узяў за руку і павёў да чаўна. Вось як гэта было! Вось што яна чула і бачыла.
Франка нарэшце змоўкла. Маўчала, нібы анямеўшы, і Марцэля. Пасля пачала шаптаць:
- Ой які ж ён добры! Як Ісус, добры! А ты, Франка, шчаслівая...
- Хай гэта шчасце д'яблы возьмуць! - кінула злосна Франка.
- Не разумееш ты свайго шчасця, дурніца! - пачала Марцэля, але Франка рэзка перапыніла яе:
- Забіў ён мяне гэтай сваёй дабратой, замардаваў так, што ўжо і жыць на свеце не магу... Ад аднаго толькі страху жыць не магу...
Яна здрыганулася ўсім целам і зашаптала:
- Ісусе, Марыя! Ох, Ісусе, Марыя! Здаецца, каб магла, забіла б яе, як шалёную суку!
- Каго? - спалохана запыталася Марцэля.
- Стаіць і стаіць у мяне перад вачыма. Куды ні гляну, куды ні павярнуся - усюды яе бачу... І гэткая страшная! - прашаптала Франка.
- Хто ж гэта, мая мілая? Хто ж гэта стаіць перад тваімі вачыма?
Франка здзіўлена паглядзела на яе:
- Дык я сама! Я!
- У імя Айца і Сына... - прамармытала Марцэля.
Франка схапіла яе за руку.
- Нічога ты не ведаеш і нічога не разумееш, - зашаптала яна. - Сябе самую я баюся... таго, што зрабіла, баюся... З той хвіліны, калі праз шчылінку яго ўбачыла і пачула, як ён урадніка за мяне прасіў, і сама не ведаю, што мне сталася, толькі жыць я не магу... Мучыць мяне нешта, спаць не дае... палохае... І сябе і яго баюся... Яго баюся цяпер больш, чым тады, калі ён біў мяне... У вочы яму глядзець не магу... Сорамна!
- Кінь, супакойся! - павучала яе старая. - Паважай яго, любі і жыві сабе, як у госпада бога за печчу... І ўсё будзе добра.
Франка адмоўна пакруціла галавой:
- Я яе ведаю... Яна, як той п'яніца... Калі цвярозая, дык добрая, а калі нап'ецца, дык зноў яму што-небудзь зробіць...
- Хто? Што гэта ты пляцеш, Франка? Хто п'яніца?
- Ды я! - са здзіўленнем зноў адказала Франка і ціхім голасам, якім гавораць цяжкахворыя людзі, пачала скардзіцца старой. - Нядобра мне... Ой, Марцэлька, так мне нядобра, што і жыць ужо не магу... Якое ж маё жыццё на гэтым свеце! Рукі і ногі мае звязаныя, баюся, каб зноў якой бяды не нарабіць. І жыцця гэтага пры ім баюся, і ўсяго баюся... Усё мне цяпер няміла, нічога ўжо не хачу... Як у магілу закапаная...
Памаўчала крыху, потым дадала:
- Так мне нядобра, мая Марцэлька, так мне дрэнна... Так мне ўсярэдзіне нешта смокча...
Яна цяжка ўзнялася з зямлі. Ад ракі падзьмуў халодны вецер, Франка ўздрыгнула:
- Холадна!
- Холадна, - згадзілася Марцэлька. - Восень ужо на дварэ. А ты, маё золатка, мой каточак, дала б мне кавалачак сала, а то няма чым крупніку заправіць...
- Людзі гавораць, - пачала Франка, пазіраючы некуды за раку, - што, калі вешаецца чалавек, заўсёды пачынаецца моцны вецер...
- А, кажуць! - згадзілася Марцэля. - Можа, Павел заўтра ўжо на раку пойдзе, дык я да цябе, мая мілая, прыйду...
- Ага! Заўтра!
- А сала дасі?
- Заўтра! - паўтарыла Франка і, не гаворачы больш нічога, прыціснула да грудзей рукі і пайшла дадому праз пасохлыя сцяблы асоту.
Калі яна ўвайшла ў хату, Павел сядзеў каля стала, а Актавіян стаяў каля яго каленяў, нешта расказваў і звонка смяяўся.
- А дзе ты была? - спытаў Павел.
Яна сказала, што сядзела за хатай і што на дварэ моцны вецер.
- Восень, - адказаў Павел, - але я заўтра пайду на раку, хоць бы і хваля была вялікая. Ментузоў можна налавіць процьму.
Яны павячэралі пры святле лямпы. Франка ела і карміла малога. Каб у гэтую хвіліну ўгледзеў які-небудзь вопытны псіхіятр гэты нерухомы, чорны смутак у яе запалых вачах, зразумеў бы напэўна, што душа гэтай жанчыны, як матыль са скалечанымі крыламі, трапеча зноў над той вузенькай лініяй, якая аддзяляе розум ад вар'яцтва. Але Павел бачыў толькі, што Франка, якая сядзела насупраць яго з дзіцем на каленях, была спакойная, лагодная. Ён думаў аб тым, што заўтра, перад тым як ісці на раку, трэба будзе пагадзіцца з Казлюкамі і пагаварыць з імі наконт Франкі.
Неўзабаве пасля вячэры Франка пакорпалася ў сваёй скрынцы і дастала каляровы шарсцяны пояс. На ёй была саматканая спадніца, ружовы фартух і падзёрты гарадскі каптан, які яна падперазала тым поясам. Павел на гэта не звярнуў увагі. Ён ужо распранаўся, седзячы на пасцелі, і якраз сцягваў боты, калі Франка падышла да яго з заснуўшым Актавіянам на руках. Яна моцна пацалавала малога і паклала яго на ложку каля Паўла.
- Будзь да яго такім жа добрым, якім быў да мяне... Ён ні ў чым не вінаваты, - прашаптала яна.
Павел здзівіўся.
- Ці ты здурэла, Франка? Хіба я яго не люблю і не шкадую?
Франка, стоячы перад ім, нахілілася амаль да зямлі, таксама як тады, калі ён з-пад арышту яе вызваліў, хуткім і нізкім паклонам. Так кланяўся Павел урадніку, калі спачатку прасіў яе вызваліць, а пасля дзякаваў яму за гэта.
Павел нічога не сказаў. Паклаўшы галаву на падушку, ён думаў: «Саромеецца яшчэ! Яшчэ не можа забыцца аб тым, што зрабіла, не можа! Ну і дзякуй Богу!»
З гэтымі думкамі ён і заснуў. Спаў і не чуў, як усё мацней шуміць на дварэ вецер. Не чуў і таго, як сярод ночы лёгка зарыпелі дзверы хаты.
А на досвітку абудзіў яго гоман людскіх галасоў. І ў гомане гэтым паўтараліся імёны яго і Франкі. Ён ускочыў з ложка і, як быў у зрэбнай бялізне, босы выбег з хаты. Там, дзе канчалася сядзіба Казлюкоў, якая аддзялялася пясчанай дарогай ад могілак, стаяў натоўп мужчын і кабет. Нечым, відаць, напалоханыя, яны крычалі і паказвалі пальцамі ў тое месца, дзе паміж дзвюх старых соснаў стаяў толькі вельмі высокі крыж. Пачуўшы сярод гэтага гоману некалькі слоў, Павел, як шалёны, кінуўся туды. Але не паспеў яшчэ дабегчы, як наляцеў моцны парыў ветру, і паміж соснаў нізка над зямлёй затрапятаў ружовы фартух Франкі. Павел убачыў толькі гэту ружовую шматку, асветленую бледным святлом сонца, якое вызірнула з-за хмар, але зразумеў усё. Цяпер ужо і ён яе не выратуе! Ён ухапіўся рукой за паркан, а Ўльяна і Аўдоцця, якія беглі яму насустрач, заўважыўшы, відаць, нешта жахлівае на яго твары, выцягнулі да яго рукі і закрычалі ў адзін голас:
- Ратуйце, людзі! Трымайце, ратуйце яго! Зараз упадзе і памрэ!..
Эпілог
Ён не памёр. Гэта няпраўда, што людзі здаровыя, моцныя духам і целам паміраюць ад маральных пакут. Здаровы, дужы сялянскі арганізм Паўла Кабыцкага не надламалі і нават не аслабілі тыя некалькі гадоў, якія агністай маланкай або страшэннай бурай пранесліся над яго ціхім і роўным шляхам жыцця.
З таго дня, калі так раптоўна закончылася гэта гісторыя, мінула ўжо шмат гадоў, аднак і цяпер можна бачыць гэтага наднёманскага рыбака, які плыве ранкам у сваім чаўне па сярэбраных хвалях ракі насустрач ружоваму світанку або ўвечары пад хмары і змрок захаду. Калі пад сасновым борам ён выходзіць з чаўна на пясчаны бераг або прычальвае да вострава, пакрытага снежнай беллю гваздзікоў і лесам высокай дзіванны, часта побач з ім можна бачыць дзесяцігадовага хлопчыка з валасамі, светлымі, як лён, і вялікімі чорнымі, пад доўгімі вейкамі, вачыма. Стары рыбак крыху згорбіўся, пасівеў. Ён заўсёды задумлівы, маўклівы, а хлопчык жвавы, смелы, румяны і няспынна шчабеча, але адразу можна заўважыць, што паміж імі пануе згода і што ім разам добра. Часам, калі хлопчык надоўга знікае ў дзіванне, па рацэ разносіцца мужчынскі голас:
- Хтавіян! Хтавіян!
А з гушчару сцяблоў, абвешаных вялікім, калматым лісцем, званочкам звініць дзіцячы голас:
- Ку-ку, татка! Ку-ку!
Тады па суровых вуснах рыбака прабягае ўсмешка, і ён крычыць хлопчыку, каб той набраў вады ў гаршчок, куды яны кідаюць злоўленую рыбу.
Актавіян з пукам белых гваздзікоў у руках выбягае з гушчару дзіванны, прысядае на беразе ракі, глядзіць, як наплывае ў гаршчок вада, і звініць на ўвесь бераг:
- Голь-гуль-гуль-гуль!
Відаць, што дзіця гэтае шчаслівае.
А што адчувае, аб чым думае ў часе сваіх вандровак па рацэ той, хто замяніў яму бацьку? Гэтага ніхто не ведае, бо ён ні з кім сваімі думкамі не дзеліцца. Людзі гавораць, што аб сваёй жонцы з дня яе пахавання ён ні разу ні перад кім не ўспомніў, што, як і некалі, не шукае таварыства людзей, што так, як і даўней, і вясной, і ўлетку, і ўвосень неба замяняе яму хату, а рака - жонку.
Але ў доўгія зімовыя вечары акно нёманскага рыбака свеціцца бледным святлом лямпы, а хлопцы і дзяўчаты, якія ідуць на вечарніцы да Казлюкоў, чуюць за тым акенцам манатоннае, няспыннае, прыцішанае мармытанне. На стале ляжыць разгорнуты малітоўнік, а над ім сядзіць, нахіліўшыся, высокі сівы чалавек з наморшчаным ілбом і з цяжкасцю, па складах вымаўляючы доўгія словы, паволі чытае малітвы. Іншай кніжкі, апрача гэтай, Павел Кабыцкі дасюль не ведае і, напэўна, не будзе ведаць ніколі, бо ў мястэчку, куды ён возіць рыбу, ніякіх кніжак не прадаюць, а ўзяць іх у людзей яму вельмі цяжка. Затое гэтую кніжку ён прачытаў усю ад першай да апошняй старонкі тры разы, а цяпер пачаў чытаць чацвёрты. Дарэчы, апошнія два-тры гады ў яго ўжо застаецца менш часу для чытання малітоўніка, бо побач з ім часта ляжыць на стале разгорнуты стары буквар, вельмі ўжо стары, пажоўклы, падзёрты, а над ім на высокім табурэце сядзіць Актавіян і, запусціўшы руку ў ільняную кудзелю валасоў, мармыча:
- Б-а - ба, б-е - бе...
Мінулай зімой ён ужо дайшоў да літары «к», але за лета шмат з таго, што вывучыў, забыў, і Павел загадаў яму пачаць зноў з літары «б».
Актавіян мармыча даволі доўга, пасля кладзецца і засынае, а Павел напаўголасу пачынае чытаць малітоўнік.
Нарэшце ў акне рыбака гасне святло. Глыбока і спакойна спіць пад коўдрай снегу доўгі шэраг хат, што стаяць на краю высокага берага. Ніводзін жывы голас не парушае цішыні вясковай зімовай ночы. Толькі зрэдку забрэша сабака або пачуецца спяванне пеўняў, прыглушанае сценамі хат. Затое ў гэтай цішыні выразней гучаць галасы прыроды.
Часамі ледзяны волат-мароз блукае па вёсцы, злосна і моцна стукае то ў адну, то ў другую хату, то здалёк, то бліжэй ціха шчоўкае за вокнамі, з сухім трэскам пахаджвае па агароджах. У іншыя ночы пад ціхія ўздымкі ветру прыходзіць адліга, і тады ледзяшы пад капяжом ціха і манатонна пляскаюцца і плачуць, а вецер шамаціць у дрэвах і таямнічы шэпт разбягаецца шырока па сухім бадыллі агародаў.
А часамі ночы бываюць гучныя, грозныя. У цёмных прасторах зрываюцца шалёныя оргіі віхраў, паветра напаўняецца кіпеннем і віскам усіх галасоў свету. Здаецца, што змагаюцца паміж сабой гіганцкія ядры, перуны, гарматныя стрэлы, грымоты, што з няспынным грукатам ляцяць з канца ў канец зямлі, выюць пад ударамі бізуноў зграі сабак, крычаць катаваныя, плачуць і скардзяцца пакутнікі... Усё гэта напаўняе цёмныя прасторы пякельным шумам, але не трывожыць людзей, якія спяць пад нізкімі стрэхамі, акрытымі снежнымі коўдрамі.
І толькі, калі мароз грукае, шчоўкае і трашчыць, калі ўздыхае, усхліпвае і шэпча адліга і ў прасторах шалеюць вятры, пад адной з гэтых стрэх доўга не засынае адзін чалавек.
На пасцелі спакойна спіць, прытуліўшыся да яго боку, дзіця, а ён углядаецца ў цемру і ўслухоўваецца ў галасы прыроды. І тады часта ў глыбокай цішыні, напоўненай толькі гэтымі галасамі, чуюцца частыя ўдары кулака ў моцныя і цвёрдыя грудзі і ўмольны гарачы шэпт:
- Божа, злітуйся над ёю, грэшнай! Божа, злітуйся над ёю, грэшнай і няшчаснай!
1888
Нізіны
На палі ападаў вясновы вечар, напоўнены пахам свежаўзаранай зямлі. Імжэў дождж. Было пахмурна і ціха. Па дарозе, абсаджанай рэдкімі дрэвамі, ішла босая жанчына ў сярмязе. Яна ішла хутка, не разбіраючы дарогі ў змроку і імгле, не абмінаючы ні лужын, ні глыбокіх каляін, якія з-пад яе босых ног пырскалі вадой і рэдкай сакавіцкай гразёй. Цяжкімі і дужымі былі гэтыя ногі і спрадвеку зжытыя з зямлёй, па якой ішлі. Ім было ўсё роўна, дзе ісці, абы толькі ісці хутка. Як і самой жанчыне было ўсё роўна, што яе акружае, абы толькі хутчэй дайсці туды, куды яна так спяшалася. Яна нічога не баялася: ні цемры, што насоўвалася з кожным крокам, ні цішыні, якая ахапіла наваколле, ні рассыпаных па палях грушаў-дзічак і таполяў, якія нагадвалі зданяў. І гэтаксама як нішто яе не палохала, так нішто і не захапляла: ні нерухомае скляпенне неба, аздобленае белымі і шэрымі аблокамі, ні пахі зямлі, якія прыносіў з загонаў цёплы вецер, ні зоркі, што самотна там-сям міргалі сярод хмар. Бясстрашная і абыякавая да ўсяго, стройная і дужая, гнаная нейкім клопатам, яна ішла і ішла...
У канцы дарогі перад ёй мігнулі два асветленыя акны. Гэта былі будынкі нейкага фальварка, абгароджаныя звычайным драўляным плотам. Паміж доўгай варыўнёй і градамі можна было таксама разгледзець драўляную брамку, якая адчынялася толькі ў адзін бок. Якраз цяпер гэтая брамка рыпнула, з цяжкасцю пасунулася наперад і зарылася ў гразі. Тады рука, што яе адчыняла, пачала яе трэсці. Да грукату і ляскату, што рабіла тузаная туды-сюды брамка, далучыўся нізкі мужчынскі голас, які казаў:
- Каб ты скісла! Каб цябе ваўкі!
Аднак пажаданне, каб ваўкі з'елі браму, засталося няскончаным. Чалавек, што гэта казаў, з цяжкім мяшком на плячах, крэкчучы, праціснуўся праз вузкую дзірку і пайшоў па дарозе ў кірунку, супрацьлеглым таму, адкуль спяшалася кабета. Спачатку здалося, што яны размінуцца, не звяртаючы адно на другога ніякай увагі. Але мужчына, не паварочваючы твару, трошкі прыгорблены пад цяжарам мяшка на плячах, сказаў:
- Хрысціна?
- Я, - адказала кабета.
- Які чорт цябе носіць па начах?
- Такі самы, што і цябе, - адрэзала.
З тону іх галасоў можна было падумаць, што яны ненавідзелі адно аднаго альбо былі ў зацятай сварцы. Аднак мужчына спыніўся.
- Куды? - запытаўся зноў.
- Да вуканома, - сказала жанчына і таксама спынілася. Яны стаялі здалёку адзін супраць аднаго праз дарогу.
- Ардынарыя? - спыталася яна, рухам галавы паказваючы на мяшок.
- Але! Асьміну жыта за мінулы месяц... з мякінай змяшала... каб ёй косці скруціла!
- Хто? Бахрэвічыха? Ці гэта яна выдавала?
- А яна... ведзьма! Каб ён выдаваў, мякіны б не даў... ды сама з ключамі прыляцела... «Давай, хаме, мяшок!» І насыпала палову жыта, а палову мякіны... каб ёй так хваробаў насыпала...
Калі мужчына гэта расказваў, Хрысціна набліжалася да яго. А спынілася - было відаць, што ўглядаецца ў ягоны твар.
- Ай, Ясюк, Ясюк! Каб яна дзень і ноч сыпала, не насыпала б табе столькі мякіны, колькі слёз вылілася праз яе з маіх вачэй... Вочы я праз яе над сабой і маімі сынкамі выплакала і думала, што за маю крыўду Пан Бог на яе хуткі канец нашле... Не наслаў. Пануе і раскашуе...
Стаяла выпрастаўшыся і трэсла галавой. Мужчына толькі раз абыякава кіўнуў галавой.
- Ага! - буркнуў.
Раптам, аднак, спытаўся:
- Чаго ты туды ляціш? Паглядзець яшчэ хочацца? Калі маладая была, выгнаў, то чаго ўжо зараз у вочы лезці? Лепш бы спала ў хаце на печы!
Усё яшчэ выпрамленая, нерухомым позіркам упёршыся ў чалавека, сціснуўшы падбародак пальцамі правай рукі, кабета сказала:
- Выгнаў, то і выгнаў... Але чаго ён перад тым сватоў, што прыязджалі да мяне, выганяў? Калі не кахаў, то навошта сватоў выганяў?
Прамаўляла яна манатонным, ці то задумлівым, ці то здзіўленым голасам.
І далей працягвала:
- Кажа, бывала: «Хрысця, пачакай толькі! Як вуканомам мяне зробяць, ажанюся з табой». Сватоў праганяў... Ні мяне дружкі на дзяжу садзілі, ні мне спявалі: «Коні цугам! Коні цугам!», ні я зерне ў куты мужавай хаты сыпала, ні мне свякроўка галаву дзяжой накрывала...
Голас яе набіраў гук манатоннага спеву. Ясюк нецярплівым рухам паправіў мяшок на спіне.
- От, - сказаў, - прыпомніла сабе баба дзявочы вечар і плакаць стала...
Але нялёгка было спыніць Хрысцініны прызнанні і скаргі. Не гаварыла, а хутчэй галасіла далей:
- Ніхто мне гараваць не памагаў, ніхто маіх сынкоў на руках сваіх не калыхаў, ніхто маёй галоўкі не пашкадаваў. Сама, адна я жыла, працавала, гаравала, скуру з рук сабе здзірала, босая хадзіла, поснае ела, а ўсё пра сынкоў сваіх...
- Годзе! Годзе! - буркнуў Ясюк. - Хадзі дахаты! Разам ісці весялей будзе!
- Не магу я дахаты ісці, Яська, не магу дахаты! - завяла жанчына. - Мушу я ісці да Бахрэвіча і пакланіцца яму нізка, і пра ратунак для майго Піліпкі прасіць...
- Ага! - прамармытаў мужчына, як быццам цяпер ужо зразумеўшы, чаго Хрысціна ішла да аканома.
- Разумнейшы ён за мяне... можа, злітуецца над сваім уласным дзіцем... можа, парадзіць... можа, паможа... можа, уратуе...
- Ага! - паўтарыў мужчына. І дадаў: - З Богам!
- З Богам! - адказала кабета, і яны разышліся. Расстанне гэтае было раптоўным і развітанне кароткім.
Яму цяжка было стаяць з асьмінай жыта на плячах, ёй трэба было спяшацца прасіць паратунак для Піліпкі. Жылі яны разам ці блізка адно каля аднаго, бо, адышоўшы колькі крокаў, мужчына павярнуўся і спытаў:
- Калі дахаты вернешся?
- Сёння, зараз! Ці ж я тут гуляць буду?
Праз тую самую дзірку трошкі пахіленай брамкі, дзе са сваім мяшком ледзь праціснуўся Ясюк, яна лёгка ўвайшла на цёмны і гразкі панадворак фальварка. Пасярод гэтага панадворка на фоне вячэрняга змроку выдзялялася вялікаю цёмнаю плямай купка невысокіх дрэў: можа, кусты акацый, а можа, бэз. Шырокія палосы святла падалі на іх з двух асветленых вокан невялікага дома, залоцячы і аздабляючы далікатнымі ўзорамі яшчэ голыя, без лісця галіны. Хрысціна стала пад дрэвамі і цалкам злілася з іх фонам. З-за асветленых вокан далятала на панадворак гучная гамана. Грубы і раз'ятраны голас крычаў:
- Не па-нямецку і не па-французску табе казала. Не раз і не дзесяць разоў, але сто разоў, тысячу разоў, мільёны разоў казала: «Як едзеш на імшу ў Рудню, дык прывязі бутэльку пантаку*!» Ці ты калі прывёз? Га? Чаму не прывёз? Узяў з сабою рубель, а дахаты прывёз дзесяць капеек... Як спаць пайшоў, я ўсе кішэні ў сурдуце і ў камізэльцы перавярнула і толькі дзесятку знайшла. А дзе ж рубель падзеўся? Пэўна, за яго для якой каханкі стужак накупляў, а віна для жонкі і дзяцей, каб не сорамна было госця прыняць, шкадуеш...
* Пантак - гатунак чырвонага віна.
Тут гэтая лавіна жаночых слоў была перапынена іншым голасам, таксама жаночым і таксама разгневаным, але гучаў ён маладзей і больш прыемна...
- Мая мамка! Але ж хіба татка думае калі пра нас? Ці ж татка дбае пра тое, што з намі будзе?
Трэцяя жанчына, таксама, відаць, маладая, падхапіла:
- Здаецца ж, мы не галадранцы, каб госця як якія мужыкі прымаць... Што кузен Капроўскі падумае сабе, калі нават віна...
- Але ж на боскую літасць, Мадзя, Рузя, Карольця... - спрабаваў адазвацца мужчынскі бас.
- Маўчаць! - рашуча перапыніла яго самая старэйшая з жанчын. - Будзеш ты мне тут яшчэ рот адкрываць! Не з хамкай жаніўся, і дзеці твае - не хамскія дзеці. Ажаніўся з Капроўскай, і май пашаноту! Ці чуеш?
- Чую, Мадзя, чую, але здаецца мне, што з раднёй не трэба такіх цырымоній рабіць і ў нашым становішчы... віно...
- У нашым становішчы! У нашым становішчы!.. У тваім становішчы, а не ў маім! Лапцюжным шляхцюком быў і лапцюжным шляхцюком застаўся! Трэба было са сваёй хамкай Хрысцінай жаніцца, а не браць Капроўскую... Дурань!
Пасля гэтай апошняй кропкі, якой яна так энергічна закончыла свой шумны пасаж, пачулася, як гучна стукнулі дзверы, і на ганак, аздоблены двума тонкімі слупкамі і дзвюма лаўкамі, выбег сярэдняга росту мужчына, шыракаплечы, каржакаваты, з непакрытай галавой. Выбег так, як стаяў, без шапкі; апынуўшыся на ганку, палез ва ўнутраную кішэню сурдута, выцягнуў адтуль насоўку і выцер ёй сабе твар. Цяжка ўздыхнуўшы, сышоў з ганка і ступіў колькі крокаў, як быццам збіраючыся ісці куды вочы глядзяць. І тады з глыбога ценю, што кідала на сярэдзіну панадворка купка дрэў, пачуўся вельмі ціхі воклік:
- Паночку! Паночку!
Бахрэвіч спыніўся, і ў тую ж хвіліну ад чорнай плямы адарвалася і высунулася на адну з палосаў святла, што спадала з вокнаў і залаціла ўзоры пасплятаных галін, Хрысціна. Босыя ногі яе ўвязлі ў гразі, высокая і зграбная постаць у грубай сярмязе не то трывожна, не то пакорліва згорбілася; галава ў чырвонай хустцы схілілася ў нізкім паклоне - так, што твару нельга было распазнаць, і толькі ў залацістым святле агніста бліснулі чорныя запалыя вочы. Гэтыя вочы і пазнаў, відаць, Бахрэвіч.
- Ага! Гэта ты, Хрысця! - прамовіў.
І адразу ж поўным перасцярогі рухам выцягнуў руку.
- Чаго на святло вылазіш? - перапалохана зашаптаў. - Хавайся! Хуценька! Вунь там стань, паміж дрэў! Ну, чаго ты хочаш, кажы хуценька, бо калі бабы, барані Божа, убачаць, дрэнна будзе і мне, і табе. Чаго ты хочаш?
Сялянка ў сярмязе з нізка схіленай галавой злілася зноў з агромністай чорнай плямай, і ў чорнай той цемры, дзе яна знікла, пачуўся здушаны шэпт, у якім гучалі хваляванне і просьба:
- Пане, дарагі! Мілы! Злітуўся нада мной, няшчаснай сіратой, парадзь, дапамажы, ратуй Піліпку!
Бахрэвіч, плячыстая постаць якога грузна вымалёўвалася на фоне пазалочаных галін, усё азіраўся на вокны дома і няўцямным рухам час ад часу выціраў насоўкай лоб. Пачуўшы імя Піліпкі, ён апусціў руку з насоўкай, моцна ўздыхнуў і, павагаўшыся крыху, ледзь чутным голасам спытаў:
- Ну! Узялі хлопца ў войска? Дык ужо ж ведаю пра гэта, бо ты ж мне таксама тры месяцы таму вушы аб'ядала просьбамі, каб яго ўратаваў...
- Раз толькі, паночку! Далібог, раз толькі прасіла... - зашэмраў у чорнай цемры пакорлівы ціхуткі голас, але Бахрэвіч нецярпліва махнуў рукой.
- Забралі, дык і забралі! Не такія, як ён, ідуць... Паны і графы ў войска ідуць... дурніца ты! Што я табе на гэта парадзіць магу?.. От, дарэмна толькі ходзіш тут, на мяне і сябе бяду наклікаеш... Сядзела б лепей у хаце. Ну што, як табе зараз? Ясюк лепшы за Максіма? Бачыш, які я добры, не звер які... Як дазнаўся, што Максім вас крыўдзіў, дык адразу змясціў вас у Ясюковай хаце. З Ясюкамі лепш табе жыць, га? Ардынарыю Антоська бярэ такую самую, што і Ясюк, хоць маладзейшы і слабейшы. Хлеба вам хапае, га?
Зноў абцёр насоўкаю лоб і чакаў адказу. Аднак не дачакаўся. Ягоную гаворку жанчына выслухала цярпліва, не перапыняючы яе нават уздыхам, але калі змоўк, замест таго, каб адказаць на пытанні, пачала:
- Забралі, дык забралі. Ведаю я, што не такія, як ён, у войска ідуць... На тое яны ўжо нараджаюцца, каб ісці... паплакала, паплакала, дый плакаць перастала. Граматны, думаю сабе, і такі маленькі, такі прыгожы... дасць сабе рады, людзі любіць яго будуць, апека Божая над ім, сіратой...
Сцішаны голас яе перарваўся на хвілю, чуваць былі ў ім слёзы.
- Ну, дык чаго ж зараз хочаш? - з нецярплівасцю, усё часцей пазіраючы на вокны, спытаўся Бахрэвіч.
У чорнай цемры штосьці хруснула, як быццам дзве рукі заламаліся ў роспачы.
- Пане, дарагі, мілы! Яго шлюць зараз, шлюць далёка, далёка, на край свету... Пісаў ён мне, рыбка мая міленькая: «Мамачка, не вытрываю... грудзі мне баляць і ў жываце сілы ніякай няма... дарогі такой далёкай не вытрываю, тамтэйшага холаду і чужых людзей не вытрываю... Мамачка, каб мяне тут пакінулі, то хоць бы часам мог людзей нашых пабачыць і твае старыя вочы пацалаваць... Але не мне, не мне ўжо паміж вамі быць, паеду, дый памру на канцы свету... прыйдзі ты яшчэ да мяне, мамачка, хоць разочак, хай я хоць развітаюся з табой!»
Заплакала яна ўжо па-сапраўднаму, але, трывожачыся, што не паспее ўсё сказаць, здушыла слёзы і шаптала далей:
- Пайшла я ў Ангрод*... свету божага за слязамі не бачыла, але ішла... прыйшла да казармаў. «Піліпка!» - клічу. Выскачыў ён на ганак... кінуўся мне ў ногі і калені цалуе... «Мамачка, мы ўжо з табой апошні раз бачымся на гэтым свеце».
* Ангрод - пад гэтай назвай Э.Ажэшка мае на ўвазе горад Горадню.
- Глупства! - усклікнуў Бахрэвіч. - Ці ж ён адзін ў далёкі край ідзе... І іншыя ідуць і варочаюцца...
- Ой, доля мая! - енкнула кабета. - Ідуць, ды не такія недалэнгі, як ён... бледненькі быў і слабенькі ад нараджэння... потым да яго тая ліхаманка прычапілася...
- Ано! То чаму ж Антоську лепш не аддала? Той здаровы і моцны.
- Альбо я каго аддавала, паночку, ой доля мая! Піліпку пазвалі... пайшоў. Старэйшы. Дваццаць і адзін гадок на мінулага, значыць, святога Юзафа скончыў, а Антоську дзевятнаццаты з восені пайшоў... Каб жа ён здаровы быў... але ж такі ніякенькі... Пачалі, паночку, яго вучыць, дый не скончылі... Забыліся пра беднага сірату... Парабка сапсулі, а ксяндза не зрабілі...
Бахрэвіч нецярпліва адмахнуўся.
- От! Яшчэ мне тут выгаворваць будзе! Дужага мужчыну ёй пакінулі, а недалэнгу забралі. Дык чаго ж болей хочаш? Што я табе параджу? Ідзі прэч і не цягайся тут дарэмна, бо як раззлуюся, то зусім цябе з Антоськам з маёнтка выпраўлю...
Павярнуўся, каб адысці, але з цемры на залатую паласу святла высунуліся наперад дзве рукі, якія ўхапілі ягоныя рукі, а потым галава ў чырвонай хустцы схілілася нізка і пачала абсыпаць пацалункамі тыя рукі.
- Пане! Найдаражэйшы! - шаптала кабета, цалуючы ягоныя рукі. - Злітуйся... ты мудрэйшы за мяне і за ўсіх нас, бедных людзей. Дай раду! Куды мне ісці, каго прасіць, каб не слалі яго далёка, каб пакінулі яго тут... Можа б, вы самі паехалі ў горад... у вас там знаёмыя розныя... можа б, што для яго выстараліся... Гэта ж тваё роднае дзіцятка... Гэта ж я праз цябе ўсё жыццё нешчаслівай была... Ні мяне дружкі на дзяжу садзілі, ні мне да шлюбу спявалі, ніхто мне гараваць не памагаў, ніхто галоўку маю не пашкадаваў...
Раптам перастала. Узняла галаву. Чорныя, запалыя, сплаканыя вочы бліснулі і ўпёрліся ў твар мужчыны.
- Паночак! Стафанка! Я на цябе не гнеўная... Не праклінала я цябе і праклінаць не стану...
Голас яе зноў патануў у слязах.
- Любіла я цябе, ой, любіла, як сваю ўласную душу... Пашкадуй ты мяне хоць крышку і Піліпку майго ўратаваць памажы...
Бахрэвіч адчуваў сябе, відаць, заклапочаным і расчуленым. Ён пераступаў з нагі на нагу, гучна соп і ўвесь час мармытаў:
- Ну, і чаго ўжо? Чаго? Досыць ужо! Ну, досыць! Памагу, параджуся... можа...
У гэты момант на ганку пачуўся крык, грубы і адначасова прарэзлівы. Вельмі нізкія тоны спалучаліся ў ім адначасова з тонамі надзвычай высокімі, і выкрыквалі адно толькі слова, адно толькі імя:
- Стафан! Ста-а-а-фан! Ста-а-а-афа-а-а-ан!
Стафан Бахрэвіч здрыгануўся з галавы да ног і паспешлівым, усхваляваным шэптам кінуў Хрысціне некалькі слоў:
- Вымятайся! Хутчэй! Каб і духу твайго не было!
Пабегла, але, на жаль, устрывожаная ўцёкамі, не зважала на гульню святла і ценяў, што стваралі пасярод панадворка асветленыя вокны. Не толькі яе дух, але і сама яна, высокая і хударлявая, прыгорбленая страхам, гучна чвякаючы босымі нагамі па гразі, паказалася ў адной з палос святла, прамінула яе і знікла ў цяні.
Але яе заўважыла і пазнала кабета, якая стаяла на ганку і з шырокіх грудзей якой вылятаў гэты покліч. Усёй таўшчэзнай сваёй паставай яна пахілілася наперад, выцягнула шыю; у святле, што падала з найбліжэйшага акна, паказалася яе галава з гладка зачасанымі валасамі, круглым, тлустым, чырвоным тварам і пукатымі блакітнымі вачыма, што набылі цяпер такі выраз, як быццам яна раптоўна ўбачыла вампіра ці васіліска.
- А-а-а-а!
Яна знікла з ганка, у сярэдзіне дома знік таксама і Бахрэвіч; за двума асветленымі вокнамі закіпела, як у катле.
За тымі вокнамі быў досыць вялікі квадратны пакой, са звычайнай столлю з бэлькамі, з простай, пафарбаванай чырвонай падлогай, са старасвецкай мэбляй, аббітай квяцістым паркалем, з мноствам святых абразоў і свецкіх партрэтаў у блішчастых рамках на сценах, абклееных самымі таннымі шпалерамі, з мноствам, на камодзе і на століках, прэтэнцыёзных і надта ж брыдкіх цацак, як, да прыкладу: букетаў з ніцяных і папяровых кветак, кошычкаў з пацерак, кілішкаў і чарнільніц з каляровага шкла, гіпсавых лялек, сабачак і анёлкаў з цукру і г.д. На вокнах не было ні зялёных раслін, ні кветак, замест гэтага на сетачных, ручнога вырабу фіранках віселі розныя дзіўныя кошычкі, вазонікі, букецікі, таксама ручной работы, - з нітак, пацерак, паперы, паркалю і г.д. Пасярод стала, накрытага да вячэры, гарэла досыць масіўная лямпа, прыцемненая празрыстай засняй, якую таксама нейкія жаночыя пальчыкі вырабілі з паперы, вельмі старанна і па-майстэрску выкалаўшы на ёй шпількай разнастайныя ўзоры. Пакой дапаўняла ў адным з кутоў шырока пасаджаная печ з зялёнай цэглы, а ў другім куце стаяла вельмі старэнькае і занядбанае фартэпіяна, з аблезлай палітурай і пажоўклымі ад старасці клавішамі.
У гэтым вось пакоі, у яркім, хоць і прыцемненым святле лямпы, крычучы і жэстыкулюючы, бегалі адна за адной чатыры асобы ў нейкай дзіўнай і вартай жалю барацьбе. Мужчына там быў адзін, Стафан Бахрэвіч. Жанчын жа было трое. Самая старэйшая, тоўстая, з вялікімі грудзьмі ў ваўнянай сукенцы, у прасторнай кофце, трымала ў тлустай чырвонай руцэ элегантны, з пазалочанай булдавешкай кіёчак, і круціла ім высока над сваёй галавой і над галовамі дзвюх маладых прыгожа прыбраных дзяўчат, што падымаючыся на дыбачкі і цягнучы рукі ўверх, рабілі роспачныя спробы ўхапіць і адабраць золатагаловы кіёчак. Такія ж і з такой самай мэтай намаганні спрабаваў чыніць і Бахрэвіч, але не мог, бо жонка ягоная, Мадзя з дому Капроўскіх, адной рукой баронячы прыладу сваёй помсты, другой трымала каўнер ягонага сурдута так моцна, што ён нізка згінаў свае шырокія плечы і шырока вылупліваў напаўпрытомныя блакітныя вочы. Кабета круцілася, сапла і размахвала кіёчкам; дзяўчаты цягнуліся за ім, падскоквалі і пішчалі; мужчына вырываўся, падымаў рукі, каб вызваліць каўнер свайго сурдута, і соп усё гучней. Пры гэтым яны падобна таму, як рухаюцца ў космасе сістэмы планет, бегалі падчас свайго зацятага змагання вакол накрытага да вячэры стала. Ніхто з іх не маўчаў, усе гаварылі адначасова. Гаворка гэтая была задыханая, перарывістая, але ўсё ж можна было пачуць асобныя сказы і словы, як, напрыклад, гэтыя:
- З кім бацечка размаўляе... ля клумбы... Езус Хрыстус... З Хрысюняй сваёй... вечарочкам... мілы бацечка... воўк да лесу цягне... лапцюжны шляхціц да хамкі...
- Мадзя! Сэрца маё... дзеці глядзяць...
- Мама! Проша аддаць кіёчак! Гэта Людвікаў кіёчак... мама паломіць кузенаў кіёчак...
- Мятлу! Езус Хрыстус, прынясіце мне мятлу, то аддам кіёчак... Вечарком... па клумбах з Хрысюняй...
- Мадзя! Сэрца маё... ты ж ведаеш, што гэта ўсё прайшло!..
- Пакажу я табе прайшло, аж табе зоркі ў вачах засвецяць...
- Мама! Не выпадае так з бацькам біцца...
- Мама нас кампраметуе... мы праз гэта ніколі замуж не павыходзім...
- Мятлу! Езус Хрыстус! Мятлу! Прэч, блазнота, не перашкаджайце...
- Мама! Проша аддаць кіёчак... Мы не дазволім...
- Не перашкаджайце, бо дам...
І гэтая абяцанка не была дарэмнай. Кіёчак упаў на зямлю, Бахрэвічаў каўнер здабыў свабоду, затое два кулакі ўпалі на плечы дзяўчат, і яны, выбухнуўшы плачам, пакінулі поле змагання і з насоўкамі каля воч адвярнуліся да зялёнай печы. Бахрэвіч адным скачком апынуўся каля дзвярэй, і ў той жа час за вокнамі пачуўся ляскат брычкі.
- Людвік прыехаў! - крыкнуў Бахрэвіч, і на твары яго адбілася невымоўная радасць. Як заяц цераз мяжу, ён пераскочыў цераз парог і знік у сенях. Бахрэвічыха гучна адсаплася, паправіла на галаве каптурык, абцягнула сукенку і паставіла ў кут кіёчак з пазалочанай булдавешкай. Паненкі дзьмухалі ў насоўкі і выціралі свае вочы ад слёз. Вусны іх, толькі што скрыўленыя, расцягнуліся ад задавальнення; яны прыгладзілі далонямі валасы, даткнуліся бантаў, што аздаблялі станікі і, насоўкамі, як веерамі, ахалоджваючы твары, пачалі хадзіць наўкруг стала, адна за другой, з дыстанцыяй, - гэта значыць павольна і паважна, з горда ўзнятай галавой і нядбайным пакалыхваннем рук туды і назад. Калі казаць увогуле, то яны рабілі прыемнае ўражанне. Зграбныя постаці, круглыя і шыракаскулыя тварыкі, як у бацькі і маці, але белыя і свежыя, кірпатыя носікі і малыя вочкі, ружовыя шчочкі і густыя валасы. Апрануты яны былі вельмі модна, а мода якраз у гэтым годзе змушала жаночыя строі як мага больш падкрэсліваць пышнасць грудзей і клубоў. Таму іхнія сукенкі з самай таннай тканіны былі надзьмутыя і выпуклыя ажно залішне. Брунетка Рузя ўпрыгожыла свае валасы пунсовай стужкай, а бландзінка Карольця - блакітнай. Усё было на іх і ў іх старанна дапасаваным і вытанчаным: ад свежых тварыкаў, якія, відаць, ніколі не апальвала спёка і не марозіў вецер, да чаравічкаў, што зграбна абціскалі моцныя і плоскія ступні. Рукі, што так грацыёзна памахвалі насоўкамі, таксама былі шырокія і грубыя і здаваліся на першы погляд не абы-якой сілы, але затое былі яны пакрытыя белай скурай, гладкай, як атлас. Вось так апранутыя і з такім вось выглядам, з высока ўзнятымі галоўкамі, хадзілі яны адна за другой наўкруг стала. Нельга сказаць, што іхнія крокі нагадвалі шум пралятаючага зефіру, але гэты тупат заглушаўся звонам, а хутчэй ляскатам талерак, якія расстаўляла на стале яшчэ разгарачаная і задыханая, але ўжо трошкі супакоеная Мадзя. Дзяўчаты два разы абышлі наўкруг стала, пакуль з трэскам не адчыніліся дзверы з сеняў і ў пакой не ўвайшоў Людвік Капроўскі. За ім, як цень, абвялы і нясмелы, усунуўся і, паглядам ацэньваючы сітуацыю, затрымаўся ля сцяны гаспадар дому.
Калі б у гасцёўні Бахрэвічаў было цёмна, то постаць госця асвятліла б яе. Гэта быў чалавек не такі ўжо і маладзенькі, бо меў на выгляд пад трыццаць гадоў, але надзвычай элегантны, смелы, можна сказаць, вытанчаны, хударлявы, невысокі, з ног да галавы акрыты тонкім і добра скроеным сукном. Блішчаў ён шырокай, цвёрдай і беласнежнай манішкай кашулі, залатым ланцужком ад гадзінніка, залатой аправай блакітных шкельцаў, умешчаных на не зусім ужо каб і грэцкім носе, рудымі бакенбардамі, што аздаблялі бледны, адутлаваты твар з нізкім паморшчаным лбом, з вачыма, што кідалі з-за шкельцаў акуляраў вострыя і праніклівыя позіркі.
- Вітаем! Вітаем пана адваката-дабрадзея! - выпрастаўшыся і працягнуўшы тлустую і чырвоную руку, надзвычай прыязна ўсміхаючыся, загаварыла Мадзя Бахрэвіч. Паненкі зашчабяталі:
- Добры вечар, кузен! Дзе гэта, кузен, так доўга сядзеў?
- Я ўжо думала, што кузен так закахаўся ў кагосьці, што і пра нас забыўся.
Ходзячы каля стала, яны кідалі гэтыя словы госцю цераз плячо. Потым захіхікалі і на знак паразумення штурхнулі адна другую локцем.
Людвік Капроўскі з размашыстай і шумнай элегантнасцю падступіўся напачатку да гаспадыні дому і, злёгку пацалаваўшы ёй ручку, падбег да паненак. Яны ўсё яшчэ хадзілі вакол стала, толькі ўзяліся пад рукі... Ён пачаў хадзіць перад імі, з рухамі і ўсмешкаю бывалага сэрцаеда. Усчаўся зноў вялікі шум, але на гэты раз вясёлы. Паненкі дапытваліся ў кузена: ці кахае ён там каго ў Ангродзе, ці тут у іхняй парафіі? На што ён, не даючы выразнага адказу, даваў зразумець, аднак, што кагосьці вельмі кахае, і панну Разалію пацвельваў нейкім панам Каролем, суседам.
- Хай яго ліха возьме! - буркнула паненка. - Было б кім галаву сабе забіваць!
- Чаму ж не? Прыстойны кавалер...
- Ой, кавалер! Каршун нейкі! - адказалі абедзве ў адзін голас.
- Як? Як паненкі яго называюць? - з вясёлымі іскрынкамі прытоенага смеху ў вачах пытаўся Капроўскі.
- От, шляхцюра, недалэнга, і ўсё! Нізашто на свеце не выйшла б за такога...
- Я таксама. Нам абедзвюм тутэйшыя кавалеры не да густу. Нам падабаецца толькі гарадская моладзь... Што за параўнанне!
Капроўскі паклонам і ўдзячнай усмешкай падзякаваў за гарадскую моладзь, да якой і сам належаў. У гэты час Бахрэвічыха, якая перад гэтым знікла была з гасцёўні, унесла і паставіла на стале дзве талеркі, дзе на адной яшчэ сквірчэлі падсмажаныя каўбасы, а на другой дымілася баранова пячонка. Бахрэвіч запрашаў госця на гарэлачку, Бахрэвічыха, рэжучы пячонку, штурхнула старэйшую дачку Карольцю локцем:
- Скокні на кухню, прынясі смажаную бульбу...
Паненка нічога не адказала, але, зрабіўшы сур'ёзны выгляд, адвярнулася і, скубучы бант ля станіка, павольна адышла да печы. Тут ужо, выпіўшы гарэлачкі, падышлі да стала абодва мужчыны. На пытанне, што пан будзе есці, пан адвакат паведаміў, што каўбас не есць, але ад пячонкі не адмовіцца... Бахрэвічыха злёгку ўдарыла ў плечы малодшую дачку Рузю.
- Бульбу смажаную да пячонкі... скокні ў кухню...
Паненка нічога не адказала, але стала сур'ёзнай, адвярнулася і павольна адышла да акна. Бахрэвічыха счырванела, сыкнула, але стрымалася. Не просячы больш нічыёй дапамогі, скокнула сама. Ад таго скоку затросся стол, зазвінелі талеркі і ўздрыгнуў Бахрэвіч. Аднак не прайшло і дзвюх хвілін, як поўная смажанай бульбы салатніца стаяла на стале, і ўся кампанія, не выключаючы гаспадыні, села за вячэру.
Падчас вячэры ішлі ажыўленыя і разнастайныя размовы. Перш за ўсё Мадзя загаварыла пра пантак. Перапрашала госця, што няма віна, і расказала, як Стафан забыўся прывезці з Рудні пантаку, хоць яму пра гэта настойліва гаварыла. Здагадлівы чалавек па бляску вачэй госця і дрыжанні мускулаў пад рудымі бакенбардамі мог бы без цяжкасці прачытаць: «Гэтая баба ўяўляе сабе, што я піў бы такое паскудства, як пантак! Ці яна пра іншае віно ніколі не чула?» Уголас, аднак, ён сказаў:
- Але хай жа дарагая цёця не робіць са мной ніякіх цырымоній... Ці ж я чужы чалавек!
- Гэта праўда, Людвісю, гэта праўда... твой бацька быў маім стрыечным братам... але зараз... ты пан адвакат... вялікая фігура...
Кажучы гэта, яна ўсміхалася з неапісанай ветлівасцю і прыемнасцю, а калі з твару сваяка пераносіла пагляд на твар Карольці, здавалася, што промнямі сваіх вачэй прагне злучыць і звязаць гэтую пару. У гэты момант яна выглядала лагоднай і нават добрай. Узрадаваны гэтымі яе паводзінамі, пасмялелы Бахрэвіч напачатку паціху, а потым ўсё жывей і жывей пачаў размаўляць з госцем. З гэтай размовы выявілася, што пан адвакат з Ангрода гасцяваў у сваякоў ужо некалькі дзён, штодзень выязджаючы ў ваколіцы дзеля ўпарадкавання інтарэсаў. Інтарэсам, які парадкаваўся сёння, была размова з сялянамі адной з суседніх вёсак на тэму працэсу, які гэтыя сяляне вялі з адным з найбагацейшых землеўладальнікаў за тры валокі лугу і дзве валокі ворнай зямлі, што межавалі з іхнімі надзеламі. Капроўскі вёў гэты працэс і галоўнаю мэтай ягонага прыезду сюды было здабыць ад сялянаў на кошты інтарэсу пэўную грашовую суму. Бахрэвіч на ўсе вочы ўглядаўся ў яго, слухаючы гэтыя прызнанні.
- Пабойся, пане, Бога! - усклікнуў ён. - Гэта ж дзікія прэтэнзіі! Той луг і тая зямля спрадвеку належалі Дзельскаму! Я ж тут нарадзіўся, пане... ведаю...
Капроўскі пасур'ёзнеў і, паклаўшы на талерку відэлец і нож, засунуў рукі ў кішэні.
- Хм! - сказаў ён, - калі не выйграюць, дык прайграюць...
Засмяяўся і, нахіліўшыся да Бахрэвіча, утаропіўшы ў ягоны твар свае праніклівыя вочы, прамовіў раўнадушна:
- Калі б, дарагі пане, мы вялі толькі тыя працэсы, што можам выйграць, мы б з голаду паўміралі...
Нейкая своеасаблівая крывая ўсмешка, што прыадкрыла счарнелыя зубы, надала ягонаму твару цынічны выгляд спрытнюгі. У сямейным гурце, пад уплывам сытнай вячэры, а таксама, можа, і свежага тварыка Карольці, што сядзела насупраць, адчуў ён патрэбу выгаварыцца і адначасова трошкі пахваліцца сваімі ўмельствамі і сваімі ведамі. Не губляючы сур'ёзнасці, што сышла на яго разам з першай згадкай пра інтарэсы, ажывіўся і пачаў апавядаць не пра сябе, праўда, але пра некаторых сваіх калегаў, што на гэтым шляху мелі надзвычай удалыя вынікі. Былі гэта справы розныя і дзіўныя. Адзін уцягнуў засцянковага шляхціча ў працэс з суседам за кавалак зямлі, што меў вартасць сто рублёў, і выцягнуўшы з яго на працягу некалькіх гадоў у дзесяць разоў большую суму, прайграў працэс, і яшчэ, спаганяючы свой ганарар, выставіў на публічны продаж карову і каня кліента. Другі ж знайшоў удаву небагатага землеўладальніка, і праз колькі гадоў рэгулявання розных яе спраў выставіў на продаж за бясцэнак яе невялічкі, але сімпатычны фальварак і сам патаемна яго набыў, так што баба, не паспеўшы нават агледзецца, вылецела з чатырма дзецьмі на гарадскі брук.
Бахрэвіч ляпнуў сябе па калене і, гучна засмяяўшыся, усклікнуў:
- Але ж, бестыя, спрытны! І зараз уласны фальварак мае! Хо, хо! Чаму ж гэта чалавек не нарадзіўся з такім спрытам!
Капроўскі расказваў далей. З-за адсутнасці таго няшчаснага пантаку Бахрэвіч усё наліваў яму ў кілішак дасканалую вішнёўку хатняга вырабу. Павінна была быць яна добрай, бо госць з выглядам знаўцы і аматара цмокаў языком і выпіваў кілішак за кілішкам, апавяданне сваё перапыняючы пахваламі:
- Добрая! Сапраўды добрая! Дасканалая!
Ён ужо добра разагрэўся, размахваў рукамі альбо, сунуўшы іх у кішэні, калыхаўся разам з крэслам, на якім сядзеў, узад і ўперад. Блакітныя шкельцы ў залатой аправе зваліліся з ягонага носа і, гайдаючыся на шнурку, пазвоньвалі аб ланцуг гадзінніка. Вочы яго без шкельцаў аказаліся быстрымі і шэрымі, і нібы ўвесь час чымсьці занепакоенымі. Цяпер блішчалі яны з-за прадмета гаворкі. Шчыра кажучы, быў гэта доўгі маналог, у якім штохвіліны мільгалі большыя і меншыя лічбы ад розных выйграных і прайграных працэсаў. Штохвіліны паўтараліся ў ім і такія словы, як палата, міравыя суды, справы, артыкулы закону, указы сенату і г.д. Нехта з калегаў купіў ужо сабе ў Ангродзе сімпатычную камянічку, нехта нядаўна ажаніўся і абставіў сваю кватэру, як князь, а хтосьці ўжо мае, напэўна, зараз трыццаць тысяч рублёў чыстымі, як бобу. Апошні выстаўляў на аўкцыён маёнткі і браў значныя сумы за адмову ад гандлявання, ён валодаў майстэрствам знаходзіць, калі трэба, усялякіх фальшывых сведкаў, і ўрэшце ад сялянаў нейкай багатай вёскі атрымаў такія паўнамоцтвы, што да гэтага часу ўсё яшчэ тую малочную карову доіць і доіць...
- Вось спрытная шэльма! - усклікнуў зноў Бахрэвіч. - Чаго гэта чалавек з такім спрытам не нарадзіўся!
- Не для пса каўбаса! - з пагардай зірнуўшы на мужа, буркнула Бахрэвічыха.
І слухалі далей. Ад спосабу здабывання грошай прамоўца перайшоў да спосабу іх ужывання. Ён некалькі разоў наведаў вялікія гарады: быў у Варшаве і Пецярбургу, расказваў дзівосы аб тым, як жывуць людзі на свеце: ядуць, п'юць, забаўляюцца. Цэлымі начамі гуляюць у карты, шампанскае ліецца ракой, а якія жанчыны! Ці бачыў Капроўскі ў вялікіх гарадах нешта большае, чым карты, шампанскае, жанчыны? Невядома. Але з выразу пажадлівасці і суму, што адбіўся на ягоным твары, можна было здагадацца, што і гэтыя тры складнікі раскошнага жыцця ён бачыў толькі здалёк, не могучы не толькі спажыць, але нават даткнуцца да іх. Ён глыбока ўздыхнуў.
- Дальбог, - сказаў, - жыццё без грошай такое глупства, што...
Махнуў рукой. Не хапіла яму слоў на заканчэнне меланхалічнай тырады.
Бахрэвіч уздыхнуў таксама.
- Ат! - сказаў, - некаторым людзям Пан Бог дае такі спрыт, што з нічога багацеямі робяцца.
- Спрыт спрытам, - абазваўся Капроўскі, - але і выпадак не апошняя справа. Адным грошы самі ідуць у рукі, іншыя ж, і шукаючы, не знаходзяць. На ўсё трэба шчасце.
Уздыхнуў зноў.
- І пры тым, - скончыў, - страшная канкурэнцыя... Барацьба за існаванне, як кажа Дарвін.
- А хто ён такі? - выцягваючы шыю і настаўляючы вуха, спытаўся Бахрэвіч.
- Дарвін? - гледзячы ў столь і разам са сваім крэслам адхінаючыся назад, перапытаў госць.
- Ага! - з ротам, поўным смажанай бульбы, азвалася Рузя. - Памятаю... панна Шуркоўская, наша гувернантка, чытала нам аповесці Дарвіна...
- Аповесці ён не пісаў, гэта быў вучоны, - растлумачыў Капроўскі.
- Дык ты, Людвісю, вучоныя кніжкі чытаў? - здзівілася Бахрэвічыха.
Госць пагардліва ўсміхнуўся.
- А чаму ж не, цёця? Я ўсё чытаў...
- Бачыш, Мадзюня, - надзвычай салодкім голасам прамовіў Бахрэвіч, - які з кузена вучоны адвакат! Усе законы, пане дабрадзею, як рэпу грызе...
Мадзюня ўстала і, абышоўшы стол, узяла ў абедзве рукі галаву стрыечнага пляменніка і пакінула на яго ілбе пацалунак гучны, як стрэл з пісталету.
- Езус Хрыстус, - пачала яна, - як бы твой бацька, а мой стрыечны брат, вечны адпачынак дай яму, Пане, пацешыўся б, каб зараз мог бы ўбачыць свайго сынка. Бядак марыў аб тым, каб свайго Людвіка ва ўніверсітэт паслаць і на доктара вучыць, а тут і школы нават не было за што скончыць... Вось, з чацвёртага класа выйшаў, а не горшы за іншых...
Яна ўзняла галаву, вочы яе былі поўнымі слёз. Заплаканымі вачыма зірнула на Карольцю, якая таксама кінула на маці вільготны летуценны пагляд. Аднак госцю згадка пра няскончаныя чатыры класы не была прыемнай. Пацалунак аканоміхі выклікаў на яго вуснах выраз гідлівасці, які быў, аднак, хутка прыхаваны, і таму нікім не заўважаны.
- Ах, мая цёця! - сказаў ён. - Глупства - гэтыя школы і ўніверсітэты! Я і без іх усё ведаю, і, далібог, ведаю нават такіх, што выйшлі з другога класа, а грошы ўмеюць рабіць лепш за кожнага з тых спадароў прысяжных, што нібыта і надта вучоныя, але часам такія інтарэсы з рук выпускаюць, якія б чалавек як за сябе закінуў і аблізаўся. Яны кажуць, што гэта непрыстойна, а тое брыдка, а іншае зноў з людской крыўдай і таму не хочуць... але хай ім цёця не верыць... ілгуць! Пабажуся, што ілгуць! Не бяруць такіх інтарэсаў, бо не ведаюць, як за іх узяцца... не ўмеюць... не з іхнім спрытам!..
- Пэўна! Пэўна! - у адзін голас пацвердзілі Бахрэвічы і зноў пачалі слухаць гаворку сваяка так, як яе слухалі раней: ён, павярнуўшы тоўсты карак да госця, з акругленымі вачыма і ліслівай усмешкай, яна - аблакаціўшыся на стол і падпёршы аголенымі рукамі падбародак. Рузя, брунетка з пунсовай жычкай у валасах, слухала таксама, але няўважліва, бо ўсімі сваімі белымі зубкамі малола каўбасы, пячонку і бульбу. Бландзінка Карольця, аздобіўшы валасы блакітнай стужкай, не слухала зусім, а толькі глядзела. Яна амаль нічога не ела. Узіралася ў кузена, як у ікону, і з выразу яе твару было відаць, што да яе не даходзяць ані маральныя, ані псіхалагічныя адценні ягонай гаворкі: з асаблівым замілаваннем аналізавала яна ягоныя рысы і рухі. Апошнія асабліва яе захаплялі. Як толькі Капроўскі, з рукамі ў кішэнях, так адхінаўся назад, што можна было не сумнявацца, што вось-вось пляснецца паміж чатырох ножак свайго крэсла, Карольціны вочы ласкава мружыліся, а на вуснах блукала закаханая ўсмешка. Відаць, гэты рух выдаваўся ёй апошнім крыкам элегантных паводзін і рабіў на яе непаўторнае ўражанне. Яе пастава таксама рабілася ўсё больш прывабнай. Адной з белых ручак яна механічна качала хлебныя шарыкі, другой жа падперла задуманы лоб. Раптам яна ўздрыгнула. Кузен звярнуўся да яе. Нахіліўшыся праз стол, голасам прыязным і спачувальным сказаў:
- Кузіначка нічога не есць...
Яна ўзняла галаву, затуманеным паглядам адказала на ягоны агністы пагляд і, моцна пачырванеўшы, адказала:
- О, нічога! Так наелася сёння за абедам, што і зараз не галодная.
- Карольця, дачушка! - папрасіў Бахрэвіч. - Заспявай што-небудзь!
Вячэра скончылася. Бахрэвічыха з дапамогай босай дзеўкі ў даматканай спадніцы і кашулі прыбірала са стала. Дзеўка, хоць босая і ў даматканай кашулі, была здаровай, дужай сялянкай. На шыі ў яе вісела некалькі нітак каляровых пацерак, а над чырвонымі, разагрэтымі ля кухоннай печы шчокамі і пад ілбом, запэцканым сажай, па-маладому свяціліся васільковыя вочы. Капроўскі паглядам знаўцы і заўзятага каханка так загледзеўся на яе, што не пачуў просьбы Бахрэвіча, звернутай да дачкі. Пачуў ён адно голас Бахрэвічыхі.
- Каролька! Ці чуеш? А ну ж! Уставай і ідзі да фартэпіяна. Ці ж панна Шуркоўская на тое вас іграць і спяваць вучыла, каб вы тут перад вераб'ямі выступалі!
Паненка ўстала, падышла да фартэпіяна, села перад ім і, узяўшы некалькі акордаў, глянуўшы на кузена, заспявала:
О, анёле, што з гэтай зямлі
У нагорныя сферы лёт узносіш...
Гэта была любімая песня Бахрэвіча, і таму ўжо на другім радку ён пачаў падцягваць сваім грубым голасам:
У нагорныя сферы лё-о-о-о-т узно-о-о...
Але раптоўна змоўк. Бо Мадзя прашыла яго маланкавым позіркам. Сама ж, падсеўшы да Капроўскага, шаптала яму ў самае вуха, відаць, уяўляла сабе, што, гаворачы такім чынам, не перашкаджае таму слухаць спевы дачкі:
- Гувернантак для іх трымала... трое было... адна за другой... па-французску вучыліся, музыку, спевы, усё... У Рузі да музыкі здольнасцяў не было, але Карольці Пан Бог даў вялікі талент, дык тут пры панне Шуркоўскай яго выкарыстала... Езус Хрыстус! Колькі мне іхняя адукацыя каштавала! Той Шуркоўскай, мой Людвісю, пяцьдзесят рублёў плаціла, а яшчэ ж тая малпа так шмат ела, што нічога назапасіцца на яе было нельга. Возьме, бывала, і цалюткую глыбокую талерку смятаны з'есць... А такая была, перапрашаю, свіння, што пойдзе, бывала, і рыецца ў каморы... кавалкаў цукру ў кішэню нацягае.
Тут змоўк і голас Карольці, і акорды фартэпіяна.
- Ну, а зараз п'есу якую зайграй... тую, што са зменай рук... правая рука налева, а левая направа...
Клавішы стукнулі зноў, забрынчэлі струны, басавы ключ гудзеў, скрыпічны пішчаў і ў найбольш патэтычным месцы кампазіцыі выдатна імітаваў крык кагосьці, каго цягнуць за валасы: «ай! ай! ай! ай-ай-ай-ай-ай!»
Бахрэвічыха зноў наблізіла свае вусны да вуха кузена.
- Страшна працавітыя дзяўчаты! Гэтыя фіранкі і гэтыя патарафкі (падстаўкі), і гэтыя кошычкі, і гэты абажур зрабілі самі ўласнымі рукамі. Цэлымі днямі сядзяць, бедненькія, адна пры адным акне, другая пры другім і майструюць... Прызнаюся табе, Людвісю, як ксяндзу на споведзі, гледзячы на іх, часам маё мацярынскае сэрца крывёй абліваецца... марнуюцца... Адукаваныя паненкі... у глушы такой. Ці ж тут можна выйсці замуж так, як належыць? Ці ж тут якая адпаведная партыя знойдзецца?
Размова пра будучае замужжа кузінак, мусіць, не надта падабалася Капроўскаму, бо, падняўшы вочы на лямпу, ён перапыніў яе пытаннем:
- Сімпатычны абажур! Ці яго панна Караліна рабіла?
- Ага, Карольця, Карольця! - з шырокай усмешкай голасна сказала Бахрэвічыха і, зняўшы з лямпы засню, пачала яе паказваць з усіх бакоў госцю. І сапраўды, была гэта работа надзвычай цяжкая і далікатная. Каб выканаць яе, трэба было найменш тысячу разоў пракалоць іголкай паперу і з тых праколаў сфармаваць разнастайныя ўзоры. Капроўскі дзівіўся цярплівасці і працавітасці панны Караліны, калі раптам Бахрэвіч, які, седзячы за жончыным крэслам, прыслухоўваўся да іхняй размовы, высунуў яму перад тварам пухнатую, знятую з канапы, падушку, з усмешкай і нейкім гонарам вымаўляючы пры гэтым адно толькі слова:
- Ракака!
Падушка была такая вялікая і пульхная, а высоўванне яе пад самы нос Капроўскага такім нечаканым, што Капроўскі, у якога нервовая сістэма, мусіць, была трошкі не ў парадку, скалануўся з галавы да ног і, толькі праз некалькі секунд апрытомнеўшы, спытаўся:
- Што гэта!
- Ракака! - паўтарыў Бахрэвіч.
- Гэта таксама работа паненкі Караліны? Толькі чаму спадар яе так называе?
- От, быў тут неяк малады пан Дзельскі... пан Густаў, з вялікага свету кавалер, заехаў з палявання, паглядзеў на іхнія работы і кажа: «Работы дачушак пана дабрадзея - гэта сапраўднае ракака...» Тады Карольця якраз гэтую падушку вышывала.
- Можа, ракако? - задумліва перапытаў Капроўскі.
- А можа! Хто ж яго ведае! Але што гэта значыць?
- Што?
- Ну гэтае ракака ці ракако? Што гэта значыць?
- Ага? Ты часам не ведаеш, Людвік, што гэта значыць, - падтрымала мужа Бахрэвічыха. У абаіх блішчэлі цікаўнасцю вочы.
Капроўскі чмыхнуў, трошкі надзьмуў шчокі і зірнуў у столь.
- Ну, - сказаў ён, - так называліся даўней розныя будынкі.
- А-а-а-а-а! - здзівіліся Бахрэвічы, зусім нічога не разумеючы, чаму работы іхніх дачок насілі такія самыя назвы, што і нейкія там будынкі.
Карольця ўстала з-за фартэпіяна. Рузя, шырока пазяхаючы, паднялася з канапы. Бахрэвіч, гледзячы ў вочы госцю, як бы жадаючы сказаць таму вялікую таямніцу, спытаўся:
- Што ж? Можа, ужо пан адвакат засумаваў па Марфеі?
Сумаваць то ён і сапраўды сумаваў, толькі не па Марфеі. Гаворка з Бахрэвічыхай і яе мужам выклікала на ягоным бледным прывялым твары выраз нудоты і смутку. Можа быць, смуткам напаўняла яго думка аб тым, што цяжкія абставіны жыцця змушаюць яго праводзіць падобныя вечары...
- Слова гонару! - сказаў ён устаючы. - Чалавек так ператросся па вашых д'яблавых дарогах, што, можа, ужо і пара адпачыць. Заўтра раніцай дасьце мне, спадару Стафане, конікаў... Мушу вяртацца дадому.
Пасля гэтых словаў усе, апрача Карольці, паўставалі з месца і пачалі ўпрошваць госця яшчэ пабыць у іхнім доме. Бахрэвіч абдымаў яго і цалаваў у абедзве шчакі, так, што шчокі сталі вільготнымі і блішчастымі. Бахрэвічыха, абхапіўшы яго кароткімі тоўстымі рукамі, крычала, што нябожчык, бацька Людвіка, перавярнуўся б у труне, калі б ведаў, якую крыўду ён робіць сястры, і так расчулілася, што ажно галасіць пачала. Рузя казала, што кузен, кавалер з вялікага свету, пагарджае сваімі сваякамі, бо яны вяскоўцы і парафіяне, адна толькі Карольця, пачуўшы пра ад'езд кузена, стаяла, як укапаная, і, утаропіўшыся ў яго, як у абраз, прасіла адно вачыма.
Ён, аднак, не згадзіўся.
- Інтарэсы! - паўтараў. - Інтарэсы! Інтарэсы!.. Далібог, не магу! Слова гонару! Інтарэсы. Там мяне чакаюць!
І пачаў усім казаць дабранач. Каля Карольці затрымаўся на хвіліну і шапнуў ёй вельмі ціха некалькі слоў. Дзяўчына зачырванелася, як мак, і на знак згоды кіўнула галавой.
Хутка ў аканомавым доме панавала ціша. Цемра ахінула гасцёўню і ўсе «ракака», што аздаблялі яе. Затое ў прылеглай хацінцы, поўнай скрыняў і гаспадарчых прыладаў, так што ледзьве можна было праціснуцца праз іх, на адным з двух шырокіх, засланых ложкаў, Бахрэвічава Мадзя ў кароткай сподняй спадніцы з грубага, хатняга вырабу палатна і ў бруднаватай начной кофце расплятала і ўкладала на ноч сваю вартую жалю рэдзенькую касу. Перад ёй, таксама з распушчанымі, але густымі і доўгімі валасамі, стаяла Рузя. Яна ўжо зняла станік і расшпіляла гарсэт, што надзвычай шчыльна аблягаў яе пульхную, ладную фігурку. Вочы Бахрэвічыхі блішчалі, і яна дапытвалася ў дачкі:
- Як табе здаецца, Рузя, выйдзе з гэтага што ці не?
- Ці ж я ведаю, мама! Каролька ў яго так закахалася, што цэлымі начамі не спіць, толькі ўздыхае альбо плача. Мне здаецца, што ён таксама ў яе закахаўся. Калі былі мы ў Ангродзе, хадзіў увесь час з ёй на шпацыр, а тут я некалькі разоў бачыла, як яны цалаваліся. Але ж ці я ведаю? Можа, ён толькі так... баламуціць Карольку!
- Хай толькі паспрабуе! - усклікнула Бахрэвічыха, падымаючы кулак і страляючы з вачэй маланкай.
Рузя нарэшце расшпіліла гарсэт і з палёгкай уздыхнула.
- Так мне гэтыя рогі ў цела ўядаюцца, што часам проста трываць не магу... Усе мужчыны такія...
- Якія? Што ты вярзеш?
- Баламуты! А татка што, лепшы быў? Хрысціну кінуў... Можа, і кузен Карольцю...
- Што ты разумееш? - крыкнула маці. - Хамка адно, а шляхецкая дзіця іншае... Хай толькі пасмее ён Карольцю збаламуціць і кінуць!..
Яе ахапіла яе вялікая трывога, але не за Карольцю.
- Дзе татка? - спыталася.
- Альбо я ведаю? - адказала Рузя, вельмі занятая развязваннем шнуркоў ад турнюра.
- Чуеш, што кажу! Ідзі зараз жа і паглядзі, дзе татка...
А калі Рузя, дзвюма рукамі падтрымліваючы расшпіленую спаднічку, выпрасталася і, надзьмуўшыся, збіралася адысці да печы, мацярынская далонь з глухім пляскам упала на яе белыя пульхныя плечы.
- Пойдзеш ты ці не, калі табе кажу?..
Рузя скочыла так хутка, што турнюр сам сабой зваліўся з яе пад самыя ногі маці. Не зважаючы на гэта, Рузя выскачыла на ганак і ўбачыла чырвонае святло ліхтара, што мільгала то тут, то там паміж забудовамі фальварка. На адной назе ўляцела ў хату і, не ўваходзячы больш у бацькоўскі пакой, з каморкі, што займала разам з сястрой, надзвычай цеснай і бруднай, заваленай усялякім рыззём, праз парог крыкнула:
- Татка з ліхтаром будынкі абходзіць.
Бахрэвічыха, відаць, добра разумела значэнне тых слоў, бо адразу ж супакоілася і толькі спытала:
- А дзе Карольця?
- Ці ж я ведаю! Можа, на шпацыр з кузенам пайшла, - адказала надзьмутая Рузя.
Бахрэвічыха нічога не сказала, толькі хвіліну гучна сапла і чмыхала. Суняўшы перажыванні за мужа, пачала трывожыцца за дачку. Можа, раздумвала, што рабіць. Аднак не зрабіла нічога. Укруцілася ў коўдру і яшчэ раз азвалася да дачкі:
- Рузя, глядзі, каб мне ў аўторак нагадала пра посны абед. Будзем усе дзеля шчасця Каролькі пасціць дзевяць аўторкаў ажно да святога Антонія.
Некалькі хвілін не было ніякага адказу. Відаць, Рузя набіралася адвагі, бо яшчэ пакрыўджаным голасам адказала:
- Мая ты мамуля, калі кузен Карольцю сапраўды кахае, дык ажэніцца з ёй без святога Антонія, а калі толькі баламуціць, дык тут і сам д'ябал не дапаможа...
- Дурніца! Тваё шчасце, што я ўжо ляжу... Як Каролька прыйдзе, скажаш, каб сюды ішла. Мушу і ёй трохі маралі пачытаць...
На дзядзінцы чырвонае святло ліхтара доўга соўгалася і мігцела паміж будынкамі фальварка. Абышло яно хату парабкаў, стадолу, абору, спіжарню. Бахрэвіч ужо шмат гадоў штовечар, перш чым легчы спаць, хацеў паглядзець уласнымі вачыма, ці пагашаны ўсюды агні, ці не спяць начныя вартаўнікі, ці не залезлі дзе злодзеі. Гаспадар з яго быў дбайны і працавіты, таму вось ужо дваццаць гадоў займаў ён адну з лепшых аканомскіх пасад, што былі ў вялікім Краснавольскім маёнтку. Уладары гэтых багаццяў, вялікія паны, знаходзіліся звычайна там, «дзе цвітуць лімоны і апельсіны». Стары і вялікі двор у галоўным маёнтку займаў кіраўнік, а па фальварках жылі аканомы, якія былі пад кантролем кіраўніка, але досыць незалежныя і добра аплочваліся. Бахрэвіч жыў у Лясной, але меў пад сваёй апекай яшчэ адзін фальварак - Вульку, што месціўся за тры вярсты ад Лясной. Грашовую суму ён атрымліваў невялікую - разам са штогадовымі ўзнагародамі складала яна каля двухсот рублёў. Але ардынарыю давалі яму шчодрую, і складалася яна з усіх гатункаў збожжа. Ён меў права трымаць некалькі кароў, пару коней і колькі яму хацелася птаства, свіней і авечак. Меў ён таксама на сваю карысць морг лёну, пару моргаў бульбы, вялікі і дагледжаны гарод. Словам, у аканомавым доме ўсяго было ўдосталь: булак, гародніны, вяндліны, мукі і круп розных гатункаў. Дзякуючы Мадзі, ад гэтага дастатку, што зрабіў шчокі ўсёй сям'і поўнымі і румянымі, назбіралася яшчэ і ў шуфлядзе камода трохі асігнацый. Няшмат, бо адкуль жа магло назбірацца многа? Але і на тую драбязу каля дваццаці гадоў рупліва і цяжка працавалі абое з Мадзяй... Ох, гэтая Мадзя! Гэта брыльянт быў, не кабета! Ніхто б нават спадзявацца не мог, што спадарыня асэсарка, у бацькоў якой бывалі самыя лепшыя ў ваколіцы паны і якую, толькі страціўшы месца, бацька рашыўся выдаць за аканома; каб дачка чыноўніка, што з дочкамі спраўніка была калісьці запанібрата і нават на вечарынах пару разоў у знатных дамах танцавала, магла стаць такой ашчаднай і працавітай гаспадыняй. Насамрэч, асэсар Капроўскі, звольнены з пасады, якую заняў новапрыбылы станавы, памёр бы ў галечы, калі б зяць напрыканцы жыцця не прыняў яго ў свой аканомскі дом. Праўду кажучы, Мадзя не прынесла ў дом мужа нічога, апрача срэбных лыжак, ахвяраваных калісьці асэсару нейкім чалавекам, які, з выпадку не аплочаных у пару падаткаў, заўсёды меў патрэбу ў сімпатыях дзяржаўных падатковых службаў. Але, з другога боку, злучэнне Бахрэвіча з гэтай жанчынай сямейным вузлом надало яму значнасці: Капроўскія ў параўнанні з Бахрэвічамі былі такой арыстакратыяй, што калі б Мадзя была нават гультайкай, ніхто б не пасмеў яе за гэта ўпікнуць. Аднак яна, наадварот, была такой жанчынай, на якой трымаецца дом мужа. Шчыравала, ашчаджала, напаўняла хату дастаткам, ад якога яшчэ заставалася крыху, каб адкласці ў шуфляду камоды. Уставала на досвітку і ў простым адзенні і абутку даглядала ўсё: кароў, курэй, гарод, кухню. Займалася гандлем: высылала ў Ангрод на кірмаш гладышы з маслам, змяшаным у нейкай частцы з бульбяной кашай. Людзі куплялі масла з кашай, з чаго Мадзя рагатала да колікаў у жываце, пад акампанемент мужавага смеху, які прыходзіў ад яе ў захапленне. Пасылала таксама на продаж сыры, яйкі, птушак, курынае і гусінае пер'е. Калі ў якім-небудзь з гэтых прадуктаў магла зрабіць якую дамешку ці падман, то рабіла. Калі якому-небудзь з парабкаў пры выдачы ардынарыі магла дасыпаць ў зерне мякіны, то дасыпала, а добрае зерне, што сэканоміла, пакідала сабе. Часта недасыпала і ніколі не сядзела, склаўшы рукі, толькі адзін раз на тыдзень, едучы ў касцёл, старанна прыбіралася. Аб адным яна толькі думала, над адным толькі галаву ламала - каб дому і сям'і якім-кольвек чынам прыдбаць рубель, залатоўку ці хоць грош. Любіла смачна і шмат паесці, аднак да раскошы не імкнулася. З вясёлай усмешкай і з поўнымі талеркамі прымала сяброў мужа, а таксама кавалераў дачок, але пра іншыя забавы нават не думала. Няраз падчас мыцця бялізны, біцця масла ці разбірання свежаніны босая цэлы Божы дзень, з закасанымі рукавамі так уходжвалася, што, ледзь толькі дападала да ложка, у імгненне вока пачынала так храпці, як быццам гучалі некалькі духавых інструментаў. Такая яна была. А яе мацярынскія пачуцці і надзвычайны розум, што выявіўся падчас выхавання дачок? Сам Бахрэвіч ніколі б так не здолеў выхаваць дзяўчат, як патрафіла яна. Дзе там! Нават не ведаў бы, як за гэта ўзяцца!
Гэта яна, што была некалі з дочкамі спраўніка на «ты» і пару разоў на вечарынах танцавала ў ядвабнай сукенцы, падумала не толькі пра тое, каб даць дочкам адукацыю, але і змагла ажыццявіць сваю задуму. Яна, што сама калісьці вучылася, ведала, чаму паненкі павінны навучыцца. Выйшаўшы за аканома, яна хутка забыла ўсё дашчэнту, чаму яе некалі вучылі, апусцілася і агрубела. Аднак валодала рэччу найважнейшай - тэорыяй. І кіруючыся ёю, з вялікай цяжкасцю вышуквала гувернантак: напачатку абы-якіх, і нарэшце, на заканчэнне адукацыі адкрыла панну Шуркоўскую, якая, хоць і брала вялікую плату (ажно пяцьдзесят рублёў у год) і ў дадатак жахліва шмат ела, але затое была выдатнай настаўніцай. Гэта пры ёй Каролька навучылася спяваць: «О, анёле, што з гэтай зямлі» ды іграць «La ariere d'une Vierge», а Рузя, якая да музыкі ніякіх талентаў не мела, так захапілася французскай мовай, што, калі аднойчы звярнулася на гэтай мове да Густава Дзельскага, які адведваў яе бацьку, дык кавалер з вялікага свету ад здзіўлення аж анямеў. Гэтая панна Шуркоўская панавучвала іх таксама выробліванню разнастайных дрындушак, якімі цяпер, калі не было гасцей, займаліся яны цэлымі днямі, і яшчэ навучыла іх шматлікім таямніцам і дробязям у дамскіх паводзінах і дамскіх строях. Кошты ўтрымання такой дарагой настаўніцы, яе ненажэрнасць і капрызы Мадзя зносіла з сапраўды анёльскай цярплівасцю: за тры гады яна аблаяла яе не больш дзесяці разоў і ні разу не набіла. Крыніцай гэткай цярплівасці і гэткага самакантролю была толькі мацярынская любоў. Дачок яна берагла, як зрэнку вока. Злавала яе часам тое, што ад іх няма ніякай дапамогі ў гаспадарцы, і калі дзяўчаты не хацелі паставіць самавар ці прынесці з кухні ежу, задумвалася над тым, ці часам іхняя адукацыя не зайшла занадта далёка. У падобных выпадках і ў шмат якіх іншых, а таксама і зусім без усялякіх нагод, плечы паненак уздрыгвалі ад мацярынскіх кухталёў, ці ад мятлы, ці скручанага матка тоўстых нітак хатняга вырабу. А наогул любіла іх самаахвярна. Калі хварэлі - адпойвала іх настоямі зёлак і абкладала горамі кампрэсаў, калі жадалі якога-небудзь убрання - даставала ім грошы, за іхні гонар і дасканаласць гатовая была заўсёды выдрапаць вочы нават роднаму бацьку, калі б яшчэ жыў. А паколькі была схільная да плачу амаль гэтаксама, як і да прыступаў гневу, дык па сто разоў на год плакала, то над іхняй доляй, то ад захаплення іхняй дасканаласцю, то ад злосці, што яны ў доме ні да чога не здатныя.
Такая яна была. Ці ж мог Бахрэвіч не цаніць такога брыльянту, ці ж мог пры ўсіх гэтых яе вартасцях не пераносіць пакорліва адзінай яе заганы, якой было шчодрае злоўжыванне крыкам і недалікатнымі выразамі, а таксама лёгкасць, з якой хапалася яна за мятлу? Увогуле, гэтыя праявы моцнага характару яшчэ нават павялічвалі павагу, якую меў ён да жонкі, і падагравалі ягоную прыхільнасць да яе. Ён належаў да той вялікай катэгорыі людзей (значна большай, чым думае нехта, хто мяркуе пра чалавецтва павярхоўна), да той катэгорыі, што шануе бізун і любіць яго прыхільнікаў на зямлі. Бахрэвіч баяўся жонкі, і якраз гэты страх абуджаў у ім да яе пашану і ўдзячнасць. Калі б не той бізун, то, можа, быў бы ён як шмат іншых - распіўся б, разгультаіўся б і ні да чога не дайшоў. Калі б той бізун адразу ж пасля шлюбу не апынуўся ў яе энергічных руках, дык ён бы трымаў яго над ёй і здзекаваўся б з лагоднай, ціхай і пакорлівай. Вакол той, што трымала гэты сімвал зямнога каралеўства, хадзіў ён на дыбачках, асцярожна, гаварыў з ёю мякка, нясмела, глядзеў ёй у вочы, як сабака, што жадае адгадаць волю свайго гаспадара; у хвіліны зацішша цалаваў яе грубыя чырвоныя рукі. Калі б гэтыя рукі былі тонкія і далікатныя, ападалі б на іх замест пацалункаў рамяні бізуна.
Аднак былі часы, калі Бахрэвіч кахаў трошкі іначай; не праз павагу да бізуна, не праз удзячнасць за продаж на сямейную карысць масла, змяшанага з бульбяной кашай, не за прызнанне ў кабеты вышэйшага роду і розуму, але так, з Божай ласкі, нібы з натхнення сэрца і захаплення вачэй, якія не мог адарваць ад статнай і гнуткай постаці, ад смуглага твару і кучаравых валасоў, ад сакавітых, як спелая вішня, вільготных вуснаў сялянкі. Была гэта сялянка, нават не гаспадарская дачка, сірата, без дому, вартая жалю парабчанка. Быў ён тады малады і з грудзей ягоных яшчэ не зусім выветрылася свежасць і паэзія шляхецкага засценка, які ён толькі што пакінуў дзеля службы ў двары. Быў ён засцянковы шляхціц. У бацькавым засценку на пятнаццаці моргах зямлі вырасла ажно чатыры браты Бахрэвічы. Двое старэйшых пажаніліся і засталіся на месцы, двое малодшых пайшлі ў свет. Стафан далёка не пайшоў. Чытаць, пісаць і лічыць навучыў яго дарэктар, наняты ў складчыну для дзяцей некалькімі сем'ямі ў ваколіцы. Спрытны, стройны і пакорлівы, з лёгкасцю атрымаў ён у краснавольскім маёнтку месца дробнага чыноўніка, з гучнай назвай «намеснік». Стаў ён намеснікам не якога-небудзь манарха, але аднаго з краснавольскіх аканомаў. У гэтым жа самым фальварку была і яна: прыгожая, зграбная, чарнавокая дзяўчына. Бахрэвіч так закахаўся ў яе, што надоўга нават забыўся пра тое, што яна сялянка. Станам сваім нагадвала яна маладую бярозу, вочы яе былі поўныя агню, з-за пунсовых вуснаў паказваліся ва ўсмешцы белыя зубы, а калі расплятала косы, хавалася да пояса ў хвалях кучаравых валасоў. Была яна працавітая, бо сярод чужых людзей ніколі не атрымала дарма кавалка хлеба, але нясмелая і паслухмяная, бо як бяздомная сірата залежала ад усіх. Намеснік быў для яе асобай настолькі важнай, як для намесніка сам ўладальнік краснавольскіх зямель. Быў ён да таго ж у той час хлопец зграбны і жвавы. З загарэлым тварам і белым ілбом, з пшанічнымі вусамі над пунсовымі вуснамі, з тым агнём у вачах, якім маладосць і фізічнае здароўе напаўняюць чалавека, што гадаваўся сярод палявой свежасці, на начлежных росах, мужнеў за плугам і на касьбе. Цяпер ужо сам не араў і не касіў, аднак працу гэтую ведаў добра, спрытна і дбайна нёс сваю службу, працадаўцам плаціў паслухмянасцю і марыў заняць пасаду аканома. Добра было яму тады на свеце. Чорнавалосая дзяўчына цудоўна дапамагала яму ў цярплівым чаканні спаўнення амбіцыйных надзей. Пакуль прыйшла тая фартуна, была ў яго каханка, адданая яму целам і душой, пакорлівая, якая і думала толькі пра тое, каб яму падабацца. Час ад часу лаяў ён яе і нават трошкі біў. «Варона, - казаў, - каб хоць калі мне слова сказала, як лаяць яе пачну. Толькі пойдзе ў кут і плача, зацірка з малаком!» Аднак сілаю яе прывязанасці да яго сам прывязваўся да яе ўсё больш. Неўзабаве сталася тое, чаго ён так горача прагнуў і што з усёй сваёй душы і ўсіх сваіх сіл імкнуўся зарабіць. Далі яму аканомства, і не абы-якое, а ў самой Лясной, ды яшчэ з дадаткам Вулькі. Тады чарнявая Хрысця надзіва хутка яму збрыдла. Што мог сабе дазволіць намеснік, не было ўжо годным аканома, і ў дадатак не абы-якога, а таго, што сядзеў на двух найлепшых фальварках краснавольскага маёнтка. Акурат тады прыгадаў ён сабе, што была яна сялянкай. І забыўся зусім пра тое, што два ці тры разы з вялікай злосцю і галасам выгнаў з парабчанскай хаты вясковых сватоў, якія прыходзілі браць прыгожую і працавітую дзяўчыну за жонку для гаспадарскіх сыноў. Сам сабе ён казаў: «Чаго яна прычапілася да мяне?» Аднак ёй сказаць гэта не мог: хацеў некалькі разоў, але словы колам стаялі ў горле, бо добра памятаў, як доўга і палка мусіў старацца, каб пераадолець яе сарамлівасць і страх. Зрэшты, нельга было і цяпер сказаць, што ён перастаў яе кахаць. Наадварот, ён добра разумеў, што расстацца з ёй будзе яму вельмі цяжка. Калі б не была яна сялянкай, дык ажаніўся б з ёй, хоць бы яна і не мела нічога. Да грошай ён не быў надта падкі, але гонар шляхецкі цаніў. Быў ён амбітным. Абдымаў і цалаваў Хрысцю з жарсцю і замілаваннем, але гадзіну пазней марыў пра жаніцьбу з паненкай з добрага дому. «Калі б трафіла, - казаў ён сваім прыяцелям, - то ажаніўся б з босай і голай, была б толькі з добрай сям'і і з адукацыяй». Трафіла. Прыяцелі засваталі, павезлі да паненкі, заручылі і ажанілі. Быў перад тым яшчэ дзень, калі з Лясной выйшла высокая чорнавалосая сялянка з маладым, але звялым ад пакут і слёз тварам, ведучы за руку адно маленькае дзіцятка, а другое трымаючы каля грудзей. Старэйшага з тых хлопцаў звалі Філіп, у сялянскім вымаўленні Піліп, малодшага Антосік. У той жа самы дзень Бахрэвіч, на ўсе зашчапкі замкнуўшыся ў сваім пакоі, ажно выў ад плачу. Такі ён быў. Але толькі аднаго разу змагаўся са сваім сэрцам. Самым блізкім прыяцелям прызнаваўся ён тады, што сэрца ваявала ў ім з розумам і розум перамог, пане дабрадзею. Потым усё жыццё ён віншаваў сябе, што не зрабіў глупства, дзеля сялянкі не завязаў для сябе свет. Але яшчэ доўга, калі ўспамінаў гэтую сялянку, нешта яму так сціскала сэрца, што ажно твар насоўкай выціраў, сплёўваў і як мага хутчэй ішоў у поле, каб забыцца ў працы. Былі гэта, аднак, часовыя з'явы. Потым нарадзіліся дочкі, пачалі збірацца грошыкі... Мадзя паказала ўвесь шык сваіх вартасцяў... Начальства яго любіла, за пасаду сваю ён не баяўся, выгады ўсялякія меў, прыгажосцю і адукацыяй дачок ганарыўся, і часам нават які ўрадовец ці нават пан наведваў ягоны дом. Адчуваў сябе амаль шчаслівым. Праўда, меў часам трошкі і непрыемнасцяў - з-за мятлы, але значна больш хацеў гэтага, чым таго, каб ягоная жонка была заціркай з малаком.
Цемра і цішыня ахінулі фальварак у Лясной. Каля парабчанскай хаты начны вартаўнік сек дровы, другі ж за стадолай час ад часу працягла свістаў. Зрэдку вялікі дварняк, што спаў у будцы на саломе, брахаў адрывіста і тут жа змаўкаў. Бахрэвіч, абышоўшы будынкі і зазірнуўшы ў кожны кут, згасіў ліхтар і падняўся на ганак. Аднак у хату не пайшоў, сеў на вузкую лаўку, паставіў каля сябе ліхтар і задумаўся. Толькі што ішоў каля таго месца, дзе колькі гадзінаў таму размаўляў з Хрысцяй, і прыпомніў сабе тую гаворку. Быў ён такі, як ёсць, але злога сэрца не меў. Цэлы вечар, бавячыся з госцем, адведзіны якога прынеслі яму гонар і надзею выдаць замуж адну з дачок, і тады, калі еў з апетытам баранову пячонку, і тады, як з захапленнем слухаў песню: «О, анёле, што з гэтай зямлі...», адчуваў, аднак, што нешта глуха яму дакучае. Цяпер, седзячы на ганку, у густой цемры думаў:
«Што я ёй параджу? Ці ж я магу Піліпку тут чым дапамагчы? Бяруць у войска? Бяруць. Шлюць салдата далёка? Шлюць. Што я за фігура, каб у такія інтарэсы ўмешвацца... Можа, з Капроўскім пра гэта парадзіцца... Пайду, вось, спытаюся, ці не знойдзе ён якой рады... Можа, просьбу падаць ад маткі, каб хлопца па хваробе пакінулі... Але зноў жа, а як Капроўскі, барані Божа, перад Мадзяй прагаворыцца, што мяне гэтая справа абходзіць! Нічога з ім не станецца. Хоць свет паглядзіць і на чалавека выйдзе. Баба - заўсёды баба. Як была заціркай з малаком, так і засталася. Бывала... жывот у мяне забаліць, а яна ўжо так перажывае: ногі мне абдымае, галавой да іх туліцца, як бы ў труну са мной разам кладзецца... Так і за сынамі свету Божага не бачыла і не бачыць, дык і выдумляе невядома што. Сказаў бы Капроўскаму, ды баюся, каб перад Мадзяй... Лепш ужо нічога не буду казаць... Што ўжо там? Баба паплача-паплача, а Піліпка праз пару гадоў і вернецца...»
Махнуў рукой, устаў і пайшоў у дом.
Пакінуўшы фальварак у Лясной, ішла яна раскіслай дарогай па цемры, толькі павольней, як дагэтуль. Нашто ўжо цяпер спяшацца? Вярталася з тым самым, з чым гадзіну таму ішла туды. Нічога не выхадзіла, таму і прыгорбілася яе высокая постаць і стала цяжкай хада. Цемра ўсё гусцела, узняўся вецер і пачаў падаць дробны дождж. Сярод пустых і чорных палёў абсаджаная дрэвамі дарога з Лясной да Вулькі здавалася доўгім тунелем, над якім сярод расплаканых аблокаў не свяціла ніводная зорка і ў глыбіні якога павольна сунулася жаночая фігурка, самотная і вельмі ж дробная ў параўнанні з навакольным абшарам цемры і пусткі.
- Такая доля мая, як гэтая ночка! - сказала напаўголаса яна, і магло здацца, што вецер, які ў тую хвіліну пралятаў над дарогай, падхапіў гэтыя словы, панёс іх на густое поле, круціў іх там, як сухія лісты, з шэптам, уздыхамі і енкам. Калі заенчыў вельмі гучна, жанчына перажагналася: - У імя Айца і Сына і Святога Духа... - прамовіла зноў напаўголаса.
Можа, думала, што там ў начной цямрэчы заенчыла ад пакутаў чыясьці душа. І замаўчала. Вецер усё мацней пачаў шкуматаць яе сярмягу, хустка ў яе на галаве так змокла, што струмені вады з яе ліліся на вушы і шыю. З-пад босых ног пырскалі з лужынаў фантаны рэдкай гразі. Прайшоўшы тры вярсты, што аддзялялі Лясную ад Вулькі, яна зноў пачала гаварыць сама з сабой:
- От, яшчэ не спяць! Можа, дзіцятка хворанькае!
Гэтыя словы выклікала маленькае чырвонае святло, што блішчала сярод цёмных збудаванняў Вулькі. Яна сышла з дарогі і крыху прайшла па заараным загоне, пад сцяной пуні ці аборы, потым пералезла праз нейкі невысокі плоцік і, гэтак скараціўшы сабе дарогу, апынулася перад дзвярыма таго дома, у невялічкім акне якога мігцела тое святло. Гэта быў так званы чацвяртак, дзе знаходзілася жыллё для сем'яў чатырох парабкаў. Кожная сям'я павінна была там мець пакой і каморку з асобным уваходам. Аднак вулькаўская гаспадарка вымагала васьмі парабкаў, а чацвяртак быў там толькі адзін. Кіраўнік маёнтка быў чалавек ашчадны, і яму не хацелася будаваць тут другі будынак. На сесіі аканомаў, што адбывалася пад ягоным старшынствам штосуботы, калісьці запытаўся ў Бахрэвіча:
- Што рабіць? Будаваць у Вульцы другі чацвяртак ці не?
Мадзін мужык добра ведаў усе схільнасці і норавы свайго начальніка. Падумаўшы крыху, адказаў:
- Не будаваць, яснавяльможны пане. Навошта будаваць?
- А як жа будзе?
- У кожнай кватэры размесцім па дзве сям'і.
- Праўда? А ці змогуць яны там змясціцца?
- Ой-ой! Чаму ж гэта ім не змясціцца? Ці ж ім выгоды якія патрэбны?
Яны і сапраўды змясціліся, бо што ж было рабіць? Парабак ёсць парабак, таму што быць ім павінен, ці тут, ці там, але павінен. З другога боку, у Вульцы было не горш, чым дзе-небудзь, з жыллём і ў іншых месцах было не лепш. Адным у Вульцы за год службы станавілася прыкра, і яны пакідалі яе, другія сядзелі тут па шмат гадоў, як ужо каму выпадала. Ясюк служыў тут даўно, жывучы то з тымі, то з іншымі людзьмі. Год таму пасялілі да яго маладога парабка Антося і ягоную маці Хрысціну, якіх перавялі сюды ад іншага парабка - Максіма, бо Максім абзываў Антоську крапіўнікам, а Максіміха пару разоў цягала па хаце за валасы Хрысціну, прыгадваючы той усё: якой яна была і адкуль сваіх двух сынкоў прынесла. Ясюкі былі людзьмі спакойнымі і ўмелі жыць у згодзе з усімі. З Хрысцінай і яе сынам нават пасябравалі, можа, таму, што маці маладога парабка не толькі ніколі першай сваркі не пачынала, але, нават калі яе чапалі, маўчала. Дзяцей Ясюковых яна вельмі палюбіла і дапамагала мацеры іх даглядаць так, як быццам яны не былі чужымі. Цяпер, паказаўшыся ў дзвярах, павіталася:
- Хай будзе пахвалёны...
- На векі вякоў, - адказалі ёй тры мужчынскія галасы і адзін жаночы.
Як выглядала хата? Была яна вялікая, але вельмі нізкая, з закурэлымі да чарнаты сценамі і столлю, з глінабітнай падлогай і адным невялікім акном, праз рамы якога дзьмуў сакавіцкі вецер. Бахрэвіч праўду казаў: «Ці ж ім выгоды якія патрэбныя?» Маглі б паабтыкаць акно так, каб божыя вятры не заляталі ў хату, але не рабілі гэтага. Можа, не мелі чым, а можа, так ужо зжыліся з ветрам, што прымалі ягоныя адведкі без прыкрасці. Гэты пакой хоць і быў досыць вялікі, але рабіў уражанне надта цеснага, найперш з-за нізкай столі, а яшчэ таму, што напаўняла яго мноства гаспадарчых прылад і жыўнасць. Былі там лаўкі, сталы, двое кроснаў, балеі, вёдры, чыгуны, прылады для цёркі і часання лёну, матавілы, бочкі з квашанымі буракамі і капустай, мяшкі з бульбай, збожжам, мукой і г.д. У куце стаяла печ з чорнай, як пекла, сярэдзінай з падпечкамі і прыпечкамі. На печы былі відаць чатыры босыя дзіцячыя ножкі, што вылазілі з-пад саматканых кашуль, пад печчу спалі тры курыцы і адзін пеўнік, на палку ляжала жанчына пад саматканай коўдрай і худой цёмнай рукой калыхала сплеценую з лазы і падвешаную вяроўкамі да столі калыску. У калысцы спала немаўлятка, якому было толькі некалькі дзён. Гэтая жанчына была Ясюковай жонкай, слабая яшчэ пасля нядаўніх родаў. Звычайна не рабіла яна сабе такіх цырымоній, каб некалькімі днямі ляжання плаціць за тое, што прывяла на свет новага чалавека. Паляжыць дзень які, дый годзе! Калі ўставала, то не для ўсякай работы, а хаця б абіраць бульбу, гатаваць ежу, даглядаць старэйшых дзяцей. Гэтым разам, аднак, аслабела надаўжэй, чым звычайна: схуднела і неяк збялела. Невядома чаму. Можа, так сабе проста па Божай волі, а можа, і таму, што роды былі цяжкімі і доўгімі і пакліканая з суседняй вёскі знахарка, на хвіліну, на адну толькі хвіліну, падвесіла яе да столі нагамі ўверх... «Каб толькі дзіцятка ў жываце выпрасталася!» - казала. Дзіцятка і сапраўды, відаць, выпрасталася, бо на свет прыйшло жывое і здаровае. Але маці ніяк не магла ачуняць і ўсё яшчэ ляжала, а паколькі ў той дзень і другая гаспадыня хаты адсутнічала, то вячэра значна спазнілася. Ясюк і Антосік пачалі яе рыхтаваць, вярнуўшыся з поля, якое аралі да змроку, а потым яшчэ кармілі і паілі сваіх коней, а потым ставілі плугі ў належнае месца і трошкі пасварыліся з іншымі парабкамі перад дзвярыма ўжо за нейкую вязку сена. Цяпер перад агнём, што гарэў у печы, час ад часу памешваючы нешта драўлянай лыжкай у чыгунах, стаяў толькі Антосік, прыгожы малады парабак, з светлымі, ільнянымі валасамі і агністым паглядам блакітных вачэй. Ясюк, вусаты і плячысты мужчына, з чорнай шчэццю на смуглявым твары і цёмнымі быстрымі вачыма, сядзеў на лаве за сталом і гаварыў з чалавекам, які з выгляду быў поўнай яму процілегласцю. Моцны і плячысты парабак выглядаў стомленым і апатычным. Сядзеў згорбіўшыся, расклаўшы на стале локці, і глядзеў з-пад густых броваў досыць лагодна, але хмурна і як бы недаверліва. Госць жа, наадварот, быў хударлявы, рухавы і выпрамлены, немалады бледны твар яго з доўгім носам і барадой клінам, аздабляла сівая шчэць. Маленькія шэрыя вочы глядзелі смела, нават трошкі нахабна, часам мільгала ў іх жорсткасць і хцівасць. Адзенне ягонае было з жоўтага сукна і зусім іншага фасону, чым сялянскія сярмягі, паблісквала металёвымі гузікамі і бронзавым медалём, навешаным каля пятліцы. Ужо толькі зірнуўшы на яго, па выпрамленай і мускулістай постаці, па выразу вачэй і крою адзення можна было распазнаць у ім былога салдата.
Прыход Хрысціны не перапыніў размову Ясюка з госцем. «На векі вякоў», - адказалі ёй і больш не звярталі на яе ўвагі. Яна ж кіўнула галавой сыну, які гэткім самым кіўком ёй адказаў, і стала каля агню. Чырвоны водбліск полымя асвяціў яе ўсю: чорныя ад гразі ногі, намоклае адзенне, высокую і яшчэ зграбную постаць, адно што худую і знясіленую, пасмы зблытаных, ужо з сівізною валасоў, што выбіваліся з-пад намоклай чырвонай хусткі на лоб, загарэлую і агрубелую скуру, што сабралася ў шматлікія маршчыны. Гэта быў лоб шасцідзесяцігадовай бабулі, а ёй не было і сарака. Шчокі яе таксама былі звялыя і зморшчаныя, амаль аранжавага колеру. Затое вялікія чорныя агністыя вочы і бледныя, але прыгожай формы вусны, з-пад якіх выглядаў рад белых зубоў, былі на гэтым састарэлым твары яшчэ не загубленымі адзнакамі маладосці, напамінкам пра былую прыгажосць Хрысціны. Яна стала каля печы, абапёршы локаць на адной далоні, другой жа падпёршы сабе галаву. Стаяла так і ўзіралася ў агонь. У форме яе далікатных вуснаў, у запалых шчоках і ў выразе нерухомых вачэй была цэлая бездань смутку. Светлавалосы парабак, мяшаючы ў гаршку зацірку з салам, спытаўся ў маці:
- Ну што, мама?
Не змяняючы ані паставы, ані выразу вачэй, адказала:
- Нічога сынок. Пойдзе наш Піліпка на край свету, і не пабачаць больш яго нашыя вочы. Відаць, што для нас, бедных, ніякага ўжо ратунку няма.
Антосік уздыхнуў і паківаў галавой. У калысцы заплакала малое, і Хрысцініну задумлівасць як ветрам здзьмула. Яна зусім не дбала аб тым, каб перасушыць адзенне, абагрэць застылыя ногі. Хутка падышла да ляжанкі і нахілілася над хворай. Пашапталіся трошкі між сабой, і хворая са стогнам павярнулася тварам да святла. Хрысціна выцягнула з калыскі малое і паднесла да яе грудзей. Потым прысела на край ляжанкі ля хворай і, склаўшы на каленях рукі, упершыню звярнула ўвагу на гаворку Ясюка і госця. Перад імі стаяла бутэлька гарэлкі і алавяная чарка. Частаваліся ўзаемна з вялікай далікатнасцю, абменьваючыся пасля кожнай перакуленай чаркі пажаданнямі здароўя. Аднак перакуленых чарак было няшмат. Ясюк не быў п'яніцам, што ж да госця, то хоць ягоны пачырванелы нос, здавалася, і выдаваў любоў да моцных напояў, але цяпер чалавек заставаўся цалкам пад уплывам размовы. Ён пераконваў і да нечага надта імкнуўся схіліць Ясюка. З недапітай чаркай у руцэ, выпрамлены, уставіўшыся сваімі быстрымі і хітраватымі вочкамі ў твар парабка, ён гаварыў:
- Яй-богу, Ясюк! Каб я быў на тваім месцы, дык даўно б ужо ў сваёй уласнай хаце сядзеў, еў, піў і ні пра што не дбаў бы. Ці табе так добра на парабкоўскім хлебе, што дзядзьку на сваёй уласнай зямлі панаваць дазваляеш?
Парабак павольна пахітаў сваёй цемнавалосай цяжкай галавой.
- Ой, добра! - адказаў. - Каб маім ворагам так добра было! А што рабіць? Чалавек быў яшчэ дзіцем, калі злыя людзі пакрыўдзілі, ведама, сірата, без бацькі. Як толькі бацька памёр, дык дзядзька зараз усю зямлю і ўсадзьбу і ўсё на сваё імя, значыць, перапісаў. «Мяне, кажа, камісія, гаспадаром зрабіла, дык і ўся зямля мая, а брат, кажа, у мяне парабкам быў і братаваму сыну тут, значыць, нічога не належыць». Людзі мне парадзілі, каб у суд ішоў, а ён хадваката наняў сабе такога, што як пачаў брахаць, дык і выбрахаў сабе ўсё дарэшты. А я, значыць, ужо без нічога застаўся, тай з гаспадарскага сына зрабіўся парабкам...
Махнуўшы рукой і ўліўшы сабе ў чарку крыху гарэлкі, кіўнуў госцю галавой:
- На здароўе! - сказаў.
- А што рабіць? - казаў далей. - Што прапала, то прапала. Над сіратою Бог з калітою. З жонкай і дзецьмі з голаду не памром. Цесць сто рублёў пасагу даў... Багаты... агароднікам служыць... Даў бы і больш... «Як ты, Яська, кажа, будзеш мець за што кавалак зямлі купіць, другія сто дам...» От, можа, і дасць Пан Бог Усемагутны, што і куплю... то жонка заробіць, то з пенсіі застанецца... сякі-такі грош ёсць.
- Шмат? - хціва спытаўся былы салдат.
Селянін хітравата ўсміхнуўся. Скрытнасць і асцярожнасць узялі ў ім верх над гаварлівасцю, абуджанай гарэлкай.
- Сам не ведаю, - напаўсур'ёзна, напаўжартам адказаў. - Можа, шмат, можа няшмат... а такі ёсць...
- Ну, а гэта ж зямля, што дзядзька ў цябе ўкраў, так і прападзе?
- А што рабіць? - уздыхнуў Ясюк. - Можа, мая праўда была, а можа, ягоная. Хай нас Пан Бог судзіць.
- Ой, ты дурань! - з дзіўнай гарачнасцю і энергічнасцю закрычаў салдат. - І ты сабе думаеш, што ўжо скончана, запячатана і прапала! Маўчыш і трываеш! А ці ж не можаш ты зараз таксама хадваката наняць і дзядзьку за сваю крыўду ў суд пацягнуць. Ці ж ён адзін хадваката мець мог? А ты не можаш? Га? Я тваю справу з дзядзькам ведаю, як свае пяць пальцаў. Далібог, тыя ягоныя прэтэнзіі нічога нявартыя, і даўнасць яшчэ не настала. А хапеляцыя для чаго? А зеркала ў палаце нашто?.. Гэй!..
Ён узняў указальны палец і круціў ім у паветры.
- Гэй, гэй! - паўтарыў. - Ты палаты не бачыў. А я бачыў. Вялікая такая зала, як касцёл, а ў ёй стол чырвоным сукном накрыты, а за сталом яснавяльможныя паны сядзяць у мундурах, золатам вышываных, і судзяць...
- Золатам вышываных... - паўтарыў Ясюк, які з такой цікавасцю ўслухоўваўся ў апавяданне госця, што ажно рот разявіў.
- А што ж ты думаў? Не ў такіх сярмягах, як твая. Блішчаць ад золата... на стале зеркала стаіць...
Абодва з пашанай пахілілі галовы. Ясюк уздыхнуў.
- Перад царскім зеркалам, перад чырвоным сталом, перад яснавяльможнымі панамі, што блішчаць ад золата, стаяць хадвакаты і гавораць... Так і так, яснавяльможны суд, кажуць... так і так кажуць... а суд маўчыць і слухае... Слухае, слухае, потым устае і выходзіць.
- Выходзіць? - паўтарыў Ясюк такім тонам, быццам шкадаваў, што ўжо заканчваецца прыгожая дзівосная казка.
- Ага, выходзіць: дык што ж, што выходзіць? Ідзе сабе ў другі пакой, каб пагаманіць пра тое, што хадвакаты брахалі. Потым вяртаецца... усе ўстаюць... а найважнейшы з суду, яво правасхадзіцельства з паперы голасна чытае: «Іск Ясюка Гарбара прызначыць справядлівым, у дзядзькі ягонага Паўлюка Гарбара зямлю і сядзібу адабраць і аддаць Ясюку».
На гэтае неспадзяванае заканчэнне Ясюк Гарбар падняў галаву і хмурныя вочы яго заблішчалі.
- Ага! - усклікнуў. - Каб жа так і было...
- Чаму ж не будзе? - з удаванай абыякавасцю азваўся салдат. - Каб ты, Ясюк, толькі захацеў, то і было б... Я б табе такога хадваката прывалок, які так піша, што ажно сам міністар дзіву даецца, а як пачне брахаць, то ажно суд рот разяўляе і на ўсе вушы слухае.
Ясюк ажывіўся.
- Можа, гэта той самы, што вядзе працэс грыньскіх сялян з Дзельскім? - спытаўся.
- Той самы, а ты яго бачыў?
- Бачыў, здалёку... Я з сенам праз Грынькі праязджаў і бачыў, як з грыньскімі перад карчмой гаварыў. Кажацца, вельмі мондры.
- Ого! - пацвердзіў госць. - Я ж табе, Ясюк, казаў, што ён як напіша, дык сам міністар дзівуецца...
- Мусіць і вельмі багаты, такі залацісты ланцуг на жываце ў яго...
- Ей, ей! Яшчэ які багаты... Чаму ж яму багатым не быць?.. Людзі да яго, як у касцёл, ідуць... А за чый працэс возьмецца, дык заўсёды выйграе, далібог, заўсёды...
- Заўсёды? - задзіваваўся Ясюк.
- Заўсёды, - пацвердзіў госць. - Такі ўжо ў яго розум. Як ён ужо людзям напамагаўся, гэй, кожнаму паможа... Каб там хто ўжо невядома якую бяду меў, дык ён як возьме ў свае рукі, шчасце з яе зробіць...
Парабак глыбока задумаўся і па добрай хвіліне ледзь прыўзняў галаву.
- Слухай, Мікалай! - пачаў гаварыць цішэй, чым перад гэтым, - а вельмі дарагі гэты хадвакат?
Мікалай зморшчыў сівыя бровы і, перабіраючы ў паветры пальцамі, пачаў штосьці мармытаць. Даваў зразумець, што робіць нейкую таямнічую арыфметычную аперацыю.
- От, і не вельмі дарагі, - сказаў голасна, - пяць працэнтаў бярэ... ніколі больш, барані Бог, ніколі больш чым пяць працэнтаў...
- Што ж гэта такое гэтыя працэнты?
- Гэта такая аплата, - патлумачыў Мікалай. - Гэта аплата, дык ужо трэба яму даць... Без гэтага нельга. Калі ён табе скажа: «Ясюк, дай мне за гэты інтарэс сто рублёў», значыць, дай яму сто рублёў... гэта значыць і будзе пяць працэнтаў ад таго, значыць, маёнтка пра які ідзе працэс... О! А калі ён табе скажа: «Ясюк, дай грошы наперад», значыць дай наперад, бо як не дасі, дык ён на цябе і глядзець не захоча... А нашто ты яму? Ці ён такіх, як ты, дзела вядзе? Дорага ён ад цябе не возьме, пяць працэнтаў возьме, больш не возьме... Але гэта ўжо трэба... Без гэтага ўжо няможна... Ці ж ты яму брат ці сват, каб ён табе дарма рабіў?
Было відаць, што Ясюк слухаў Мікалая ўсёй душой і з усіх сваіх сілаў, аднак поўнага сэнсу ягоных слоў зразумець не мог. Можа, і зразумеў бы, калі б не гэтыя працэнты... Гэтыя працэнты былі для яго поўнай загадкай і разам з тым імпанавалі яму, змушалі яшчэ больш верыць у розум Мікалая, у які ён верыў і так.
- Значыць, - прамовіў ён, - калі б да яго ішоў з просьбай пра тое... значыць... пра зямлю, што ў мяне дзядзька забраў, трэба яму колькі грошай занесці адразу...
- Ці ж я ведаю? Можа, пяць працэнтаў ад той зямлі, можа, дваццаць рублёў будзе... можа, трыццаць...
- Хай будзе дзесяць!.. - пачаў ужо нервавацца парабак.
- А пойдзеш да яго заўтра? - з іскрамётнымі вачыма спытаўся салдат. - Ён заўтра чуць свет з Лясной выедзе і заедзе ў грыньскую карчму пагаварыць... Калі ты, Ясюк, туды прыйдзеш, я цябе яшчэ зарэкамендую... далібог зарэкамендую... Ты мне не чужы, я цябе от такім маленькім знаў... ты з Грынек і я з Грынек... як я ў войска ішоў, ты от такі маленькі быў...
Расчуліўшыся, ён выцер сабе пальцамі нос, выцягнуў з кішэні шыняля чырвоную паркалёвую хустку і абцёр ёй сабе вусы.
Селянін задумаўся. Адну руку ўсадзіў у чупрыну густых, чорных і шорсткіх валасоў, другую нерухома трымаў на стале. Вочы ўбіў у стол. Вагаўся і думаў. Змагаліся ў ім супярэчлівыя пачуцці: жаданне супакою і задаўненая, разбуджаная сёння, крыўда на дзядзьку, страх выпусціць з рук заробленыя грошы і ахвота вярнуць страчаную зямлю.
У гэты час на стале з'явіліся бохан чорнага хлеба і міса гарачай заціркі з салам. Хлеб разам з вялікім нажом у драўляным тронку прынёс з каморы Антосік; зацірку ж Хрысціна толькі што пераліла ў місу з гаршка і місу паставіла на стол. Тут пры місе паклала чатыры драўляныя лыжкі і, склаўшы рукі пад грудзямі, не рухаючыся, пільна пачала ўзірацца ў твар Мікалая. Ясюк кроіў хлеб, Антосік з лыжкай у руцэ нецярпліва чакаў, каб старэйшыя далі знак есці. Яна ж стаяла і глядзела на былога салдата. Той засмяяўся.
- А табе што, Хрысціна? - спытаўся жартам. - Вылупіла на мяне вочы, як быццам першы раз на гэтым свеце бачыш.
Не спускаючы з яго вачэй, паволі і задуменна яна пачала гаварыць:
- Не першы раз, Мікалай, я бачу цябе на гэтым свеце... Не чужы ты мне, так, як і Ясюку... Ты з Грынек і я з Грынек, усе мы з Грынек, толькі што я бедная сірата была, над якой ніхто ніколі літасці не меў. Май жа ты, Мікалай, зараз да мяне літасць... Памажы, уратуй... Слухала я, слухала, што ты тут Ясюку казаў... калі той вялікі хадвакат дапамагчы яму можа, значыць, і мне можа, калі ўсіх ратуе, значыць, і майго Піліпа выратуе...
Перастала гаварыць, і яе пагляд з праніклівага зрабіўся жаласным. Мужчыны ўжо елі зацірку. Мікалай, трошкі пааднекваўшыся, таксама падсеў да стала. Па-ранейшаму прамы, як палка, лыжку ад місы да рота і ад рота да місы нёс запаволеным рухам, глытаў густую, запраўленую з'ялчэлым салам ежу, за кожным разам тыльным бокам левай далоні выціраючы сабе вусны і падбародак. Пры гэтым ён глядзеў на Хрысціну і сумна ківаў галавой.
- Ой, што бяда будзе твайму Піліпку, то бяда! - казаў. - І так ужо нялёгкае жыццё маладога салдаціка, як яго ад мацярынскай спадніцы возьмуць і ў шыхт паставяць. «Зброю на плячо! Зброю да нагі! Направа, налева марш!» А тут, барані ты, Пане Божа мой, нагу не так як трэба паставіць, фельдфебель падскочыць і кулаком у твар...
Словы вайсковых каманд Мікалай выкрыкваў грубым голасам, прытым жахліва моршчыў бровы і энергічна ўзнімаў над галавой лыжку, з якой сцякалі кроплі заціркі. І кожны раз, калі ён так крычаў, павекі Хрысціны пачыналі хутка міргаць і маршчыны на яе лбе хваравіта ўздрыгвалі. Антосік жа затрымліваў лыжку ля рота і, узіраючыся наіўнымі вачамі ў апавядальніка, узрушаным голасам выкрыкваў:
- А Езус!
- Нялёгкае, нялёгкае жыццё салдаціка маладога, - цягнуў далей былы салдат, - але там, куды твайго Піліпку пашлюць, будзе яшчэ горш... Я там быў, ведаю... Скура з мяне ад марозу злазіла, і ў жываце ўсё застыла... Бывае, што з'ем, усё ў чысты лёд ператвараецца... У лазарэце мяне паклалі... шэсць месяцаў ляжаў з жоўтай трасцай, і жоўты такі стаў, як сланечнік... А як з лазарэту выйшаў, дык родная маці мяне не пазнала б. Будзе таксама і Піліпку твайму, матуля, ой будзе... толькі горш яшчэ, бо я быў моцны і здаровы хлопец, дык вытрымаў, а ён такі дахадзяга, не вытрымае... далібог, не вытрымае!
Хрысціна, якая таксама пачала была есці, трымала лыжку ў паветры, і твар яе быццам скамянеў. Рамтам кінула лыжку, заенчыла і абедзвюма рукамі ўхапілася за галаву. Сагнула галаву аж да лаўкі, ківалася і галасіла:
- Божа ж мой, Божа! Божа ж мой, Божа!
Антосік перастаў есці і, стоячы над маткай, пачаў паўтараць:
- Годзе, мама! Ну, годзе! Годзе!
Не чапаў яе зусім і нічога больш не казаў, толькі адны гэтыя словы, але ўсё больш настойліва і жаласна.
- Годзе! - грубымі галасамі паўтарылі Ясюк і Мікалай. Апошні ж пачаў казаць:
- Эй, дурная баба, дурная! Чаго ты енчыш і лямантуеш і Пана Бога надарэмна ўспамінаеш? Пан Бог паслаў ужо табе шчасце. Пан Бог паслаў ужо табе такога пана, што твайго Піліпку ўратуе. Ты мяне толькі папрасі, каб я цябе яму зарэкамендаваў, а ён ужо, калі толькі захоча, то твайго Піліпку паблізу пакіне, дальбог, пакіне, от, можа, і да Грынек на зімовыя кватэры прышлюць.
Хрысціна, як бы ўзнятая нейкай дужай рукой, выпрасталася ў імгненне вока і прыпала да Мікалая.
- Дабрадзейку, бацюхна родненькі, зарэкамендуйце і памажыце мне ўпрасіць таго пана!
Кажучы гэта, цалавала локаць былога салдата, і здавалася, што зараз пачне цалаваць ягоныя калені.
- Ну, то і добра! - з раз'яснелымі шэрымі вачыма прамовіў Мікалай. - Але, - дадаў тут жа, - трэба заплаціць пяць працэнтаў... без гэтага нічога не выйдзе... пяць працэнтаў, о, калі, баба, у цябе ёсць грошы...
- Ёсць, дабрадзею! Ёсць мае крывавыя, што я сабе за дваццаць гадоў для сыноў сваіх і на смерць сваю збірала... Што для Антосіка, то пакіну, а што для Піліпкі, то аддам, хай яму на збавенне будзе... Працавала я, гаравала, жала, палола, наймалася да ўсякай работы, скуру работай сабе з рук здзірала, поснае ела, босая хадзіла, а ўсё для іх збірала...
Кажучы пра скуру, здзіраную з рук, выставіла пад святло лучыны, што гарэла ў пячной шчыліне, свае малыя, худыя, чорныя, як зямля, рукі, з скрыўленымі, гузаватымі ад сярпа і каромыслаў пальцамі, ад капання зямлі і іншых непасільных работ, якія рабіла яна дзевятнаццаць гадоў без перадыху... Што поснае дваццаць гадоў ела, верылася без цяжкасці, і нават у гэты сакавіцкі вечар яе ногі былі абутыя толькі ў слой бруду. Мікалай паглядам, які можна было б назваць саркастычным, акінуў постаць гэтай бядачкі і скрывіў вусны.
- Многа ты там грошай можаш мець? - сказаў нядбала. - Пэўне, на пяць працэнтаў не хопіць.
Хрысціна, відаць, спалохаўшыся, што яе падазраюць у недахопе сродкаў і што Мікалай можа адмовіцца ад сваёй пратэкцыі, ударыла сябе кулаком у грудзі.
- Маю! - крыкнула. - Далібог маю, хопіць!
- Ну, а ці шмат маеш?
Скрыжавала рукі на грудзях і пачала казаць:
- От, скажу табе, Мікалай, усё, як ксяндзу на споведзі... Сто рублёў я маю для Антосіка, сто рублёў для Піліпкі і сто рублёў для сябе на смерць... каб мяне, як памру, сыны добра пахавалі, у прыгожай труне, з ксяндзом і з харугвамі... Жыла я ў цяжкай бядзе, хай жа мяне пахаваюць у багацці... і хай сынкі жабракам грошы даюць і ксяндзу на імшу за маю душу, і на маёй магіле маляваны крыж паставяць. Вось што я маю, працай цяжкай сабрала. Поснае ела, босая хадзіла і сабрала. Сама, апрача Пана Бога, аніхто мне не дапамог.
Прызнанне гэтае распачынала яна з неахвотай і толькі пад пагрозай страты пратэкцыі Мікалая. Але на апошніх сказах выпрамілася, змучаны твар яе праяснеў і быццам памаладзеў, чорныя вочы заблішчалі. І дзіўна, заблішчалі яны пачуццём гонару.
- Сама працавала, сама назбірала. Ніхто мне не дапамагаў, - паўтарыла.
Калі стаяла такая выпрамленая і гарачымі сваімі шчырымі вачыма глядзела на двух мужчын, а на далікатных бледных вуснах яе блукала лагодная ўсмешка, то са спрацаванай жабрачкі, з цёмнага, усімі зневажанага быдла перамянілася ў чалавека, што ведае сваю вартасць і годнасць.
Мікалай глядзеў на яе са здзіўленнем. Псіхалагічны аспект, як расла і расцвітала душа кабеты, зусім не закрануў ягонай увагі, затое ўразілі яго пачутыя лічбы. Радасны выраз з'явіўся на ягоным твары.
- Ну, баба! - крыкнуў. - Гэй, каб я з такой ажаніўся, то зараз бы свет перавярнуў. Але мая распуста пайшла сабе ў свет, а дзяцей мне на карку пакінула... Вяртайся ў хату, салдацік, а жонкі тваёй ані духу! Дзе яна зараз, гэтая Марыська мая, дзе?..
На імгненне нават забыўся пра Хрысціну, трос галавой, і штосьці вільготнае заслала яму шэрыя вочы. І ў глыбіні грудзей нейкі сумны ўспамін зварухнуўся, агарнуў жаль... Нядоўгай была, аднак, гэтая расчуленасць былога салдата, які, вярнуўшыся з вайсковай службы, у хаце не застаў сваёй Марыські. Праблемы бліжніх займалі яго, надзіва, значна больш.
- Ну, - сказаў ён, - дык і ты прыходзь заўтра разам з Ясюком у грыньскую карчму.
Ясюк як быццам ачнуўся.
- Калі ж, - запусціў ён руку ў валасы, - калі ж я і сам яшчэ не ведаю, як зрабіць... Ісці ці не.
На гэты раз пачуўся ад печы лагодны і слабы голас.
- Ідзі, Ясюк, ідзі... Не адкідай ласкі Божай! Паспрабуй... Можа, табе зямлю прысудзяць і гараванне нашае скончыцца... Ой, бяда, што я такая слабая... сама б пайшла і ў ногі таму пану пакланілася. Ідзі, Ясюк, калі Бога баішся, ідзі! Я нядужая, можа, памру хутка, хоць паміраючы буду ведаць, што ты на парабкоўскім хлебе жыць перастаў і дзеці...
Не магла скончыць. Была такая слабая, што голас яе перарваўся. Застагнала толькі і паклікала Хрысціну, каб дзіцятка ад яе забрала і паклала ў калыску. Ясюк хвіліну пазіраў у той паўзмрок, адкуль гаварыла да яго жонка і дзе паціху кугакала немаўлятка.
- Ну добра, сказаў ён, устаючы. - Пайду! Хай будзе, што будзе, пайду! Трохі грошай з сабой вазьму. Можа, Пан Бог злітуецца і ўзнагародзіць...
Мікалай ззяў.
- Ну, - закрычаў, - вып'ем!
- Вып'ем, - азваўся Ясюк, які, відаць, гучным голасам і энергічнымі жэстамі хацеў задушыць у сабе рэшткі неспакою і сумненняў.
- На здароўе!
- На шчасце!
- Пі, Хрысціна!
Узяла чарку з рук Ясюка і, адвярнуўшы галаву і локцем засланіўшы твар, выпіла яе да паловы.
- Пі! - налягаў разахвочаны Ясюк.
- Пі! Ды дзякуй Пану Богу за сваё шчасце! - крычаў Мікалай.
- Не магу, - прасілася жанчына. Далібог, не магу! Не піла я ніколі гарэлкі, бо і грошай шкадавала і п'яніцай зрабіцца баялася страшна... Столькі, колькі магла, за здароўе добрых людзей выпіла... больш не магу...
Яны і сапраўды ведалі, што ніколі болей як паўчаркі не выпівала, і таму пакінулі яе ў спакоі.
Затое прычапіліся да Антосіка:
- Пі, парабак, - крычаў Мікалай. - Салдатам не будзеш, каля старой маткі цябе пакінулі...
- Пі, - далучаўся Ясюк. - На добрую жаніцьбу і шчаслівую долю...
Антосік трошкі па-дурному ўсміхаючыся, відочна ўзрадаваны ўвагай старэйшых, працягнуў сваю руку па чарку.
- І не думай! - крыкнула Хрысціна і стала перад сынам у такой паставе і з такім выразам твару, як быццам хацела засланіць яго сваім целам ад смяротнай кулі.
- Пусціце, мама! - спрабуючы адсунуць яе, пачаў разахвочаны парабак.
- І не думай! - паўтарыла і так паглядзела на яго, што апусціў галаву і прысаромлены адышоў ад стала. Яна ж звярнулася да двух старэйшых мужчын:
- Сама я не піла і ім не дазваляла. Сама піць не стану і, пакуль жыць буду, ім не дазволю... Яны не такія, як іншыя... шануюць матчыну волю...
Антосікаў выгляд сведчыў, што яна гаворыць праўду. Ён стаяў, апусціўшы вочы, нават не думаючы рвацца да гарэлкі. Яна ж гаварыла далей:
- Выраслі яны ў мяне не п'яніцамі і не злодзеямі... Берагла іх ад п'янства і ад усялякай распусты, як ад агню... З малых гадоў да паслухмянасці і да працы прывучала. Ведалі яны, як я з імі гаравала, свету за імі не бачыла, то і шкадавалі мяне і слухаліся. Вось так іх і пагадавала. Сама. Апрача Бога, аніхто не дапамагаў.
Ясюк і Мікалай у знак згоды ці пашаны ківалі галовамі. Антосік падышоў да маткі і пацалаваў ёй руку, яна пагладзіла яго па ільняных валасах, але зараз жа звярнулася да Мікалая. Той, другі, далёкі і ў бядзе, як стрэмка, балеў у яе сэрцы. Зноў пачала прасіць былога салдата, каб за яе да таго вялікага хадваката слова замовіў.
- Мы ўжо ўдваіх з Ясюком прыйдзем, і што мой бабскі розум расказаць не патрапіць, Ясюк дагаворыць.
Былы салдат устаў з лавы і пачаў развітвацца з гаспадаром. Не п'яныя ад выпітай гарэлкі, але трохі расчуленыя, абдымаліся і гучна цалаваліся. Праз нейкі час у хаце стала зусім цёмна і ціха. Затое праз шчыліны ў дзвярах было відаць святло ў бакавой каморцы і чуліся адтуль прыглушаныя шэпты. Там перад адчыненай невялікай скрыняй сядзела на зямлі Хрысціна, а каля яе стаяў Антосік і трымаў у руках запаленую лучыну. Жанчына паспешліва адхінула ўбок крыху адзення, свайго і сынавага, і з-пад яго, з самага дна куфра, выцягнула нейкі прадмет, прадаўгаваты, як вузкі мех, звязаны ўверсе шнурком. Была гэта нечым напханая тоўстая ніцяная панчоха. Хрысціна развязала мноства вузлоў, якімі быў завязаны верх панчохі, і спачатку выцягнула адтуль дзве нейкія паперы, пажоўклыя, пачарнелыя, з абдзёртымі краямі. З вялікай пашанай агледзеўшы іх з усіх бакоў, асцярожна, як быццам бы гэта было шкло, якое магло пабіцца, адклала іх убок. Гэта былі гмінныя пасведчанні пра яе паходжанне і паходжанне яе сыноў, а таксама пра розныя правы, якія мелі яны на гэтым свеце. Тых правоў было няшмат, і не было ў іх нічога надзвычайнага, аднак без гэтых пасведчанняў правы іхнія ўвогуле зводзіліся да нуля. І таму гэта быў скарб, які Хрысціна берагла як вока ў лобе; пасля выйсця яго на свет з панчохі паказаўся другі скарб: асігнацыі адна- і трохрублёвыя, а таксама срэбныя саракоўкі, залатоўкі і дзесяткі, нават трошкі медных манет. Відаць, што складала яна ў панчоху ўсё, што мела, як трапляла да рук. За тое, што дзень палола пшаніцу, - саракоўка, за два дні жніва - рубель, за тое, што насіла ваду каромысламі гаспадыні намесніка, - шэсць грошаў, за згрэбанае сена - два злотых, за цэлыя два тыдні жніва - дзве трохрублёўкі, трэцяя - за тры месяцы даення кароў, чацвёртая і пятая - зберагла з парабкоўскага заробку Антосіка і г.д. і г.д. Колькі разоў штодзённым спажыткам былі для яе і сыноў ячныя крупы, бульба, хлеб і соль, столькі разоў кожны грош, што трапляў у руку, хаваўся ў глыбінях ніцяной панчохі. Хавалася там усё гэта на працягу цэлых дзевятнаццаці гадоў.
Цяпер Хрысціна лічыла асігнацыі. Лічыла б яна доўга, калі б не дапамагаў ёй у гэтым сын. Малады парабак, якога нейкі вясковы разумнік, таксама з былых салдатаў, паводле жадання маткі чытаць, пісаць і лічыць вучыў, умеў чытаць так слаба, што амаль зусім не ўмеў, пісаць жа нават не браўся, затое лічыў добра. Відаць, меў да лічэння асаблівы талент, і маці яго да гэтага больш, чым да чаго іншага, заахвочвала. Агульнымі намаганнямі налічылі сто рублёў. Хрысціна хвіліну трымала іх у руках, гледзячы сыну ў вочы.
- Гэта Піліпкавы грошы, - сказала.
Парабак адказаў кіўком галавы:
- Ведаю.
- Цябе я не пакрыўджу... тваіх не парушу...
Антосік махнуў рукой, што павінна было зноў азначаць:
- Што мне там!
Аднак узіраўся ў глыбіню панчохі. Нягледзячы на філасофскую абыякавасць, выказаную праз павагу да маці, было відаць, што грошы, прызначаныя для яго, вельмі яго цікавілі. Хрысціна, трымаючы ў адной руцэ асігнацыі, другой падперла твар і задумалася. І яе таксама, як гадзіну таму Ясюка, ахапіла трывога за гэтыя грошы, крывавым потам заробленыя. А з другога боку, у галаве яе, нібы віхор, шумелі словы Мікалая: «Скура з мяне ад марозу злязала і ў жываце усё застыла, шэсць месяцаў жоўтая трасца трэсла...»
- Езус! - войкнула кабета і пачала хуценька завязваць панчоху, прыкрываць яе адзеннем і замыкаць куфар. Хаваючы за пазуху выцягнутыя грошы, сказала паўшэптам сама сабе:
- Можа, злітуецца Пан Бог Найвышэйшы...
Вярнуўшыся ў хату, узлезла на печ. У цёмнай, як сажа, хаце быў чуваць храп двух мужчын, што спалі на лавах, ціхае сапенне дзяцей на печы і цяжкае, трошкі хрыплае дыханне хворай Ясюковай жонкі. Неўзабаве да гэтага хору далучылася і пахропванне Хрысціны. Заснула і яна таксама. За сцяной шумеў вецер, дождж хлюпаўся ў лужыны, а ў палове ночы разнёсся па хаце крык:
- Піліп! Піліп! Піліпка!
Гэтае імя, што доўга-доўга паўтаралася, гучала ў цемры рознымі тонамі: то сцішаным шэптам, то крыкам трывогі, то спеўным галашэннем, нагадваючы тужлівы матыў, з якім жанкі вяртаюцца вечарам з поля. Але кабета, што вымаўляла і выспеўвала яго на такі лад, спала... І спалі ўсе, хто быў побач. Не было каму абудзіць яе ад цяжкага сну: ніхто не адарваў галавы ад падушкі, каб супакоіць яе. Пад ранне Ясюк і Антосік перасталі храпці, хворая і дзеці спалі як каменныя. У гэтай глыбокай начной цішыні і цемры, у шуме ветру за сцяной яшчэ некалькі разоў сонны жаночы голас заводзіў:
- Піліп! Піліп! Піліп!
Так на досвітку ў густой і халоднай расе азяблая перапёлка склікае сонным голасам сваіх птушанят.
Свет за вакном хаты афарбаваўся ў сіні колер. Заспявалі на панадворку пеўні: то разам, то адзін за другім. Голасна зачырыкалі вераб'і ў застрэшшы, а таксама ў бязлістых і мокрых галінах раскідзістай вярбы. Распачаўся рух і ў чацвертаках. За тонкай сцяной раздаўся крык Максіміхі, самай звяглівай з усяго жаночага насельніцтва фальварка. Нейкае дзіця там раўло немым голасам, можа, адлупцаванае маткай. Іншыя дзіцячыя галасы, вясёлыя, адгукаліся з сяней, а потым на панадворку шчабятаннем сваім заглушалі ціўканне вераб'ёў. Уставалі парабкі, гучна пазяхалі, апраналі кажухі і ішлі ў аборы і стайні. Іхнія цяжкія крокі бухалі наўкол чацвертака па размоклай зямлі. Фальварковы сабака, вялікі жоўты дварняк з пушыстым хвастом, бегаў па дзядзінцы, кідаючыся ва ўсе бакі, выпушчаныя з падпечка куры пранізліва кудахталі. А каля аборы грымеў гучны голас намесніка, што раздаваў загады і падганяў парабкаў да хуткага іх выканання. То тут, то там сунуліся па панадворку жоўтыя і зялёныя горы на двух нагах. Гэта былі парабкі, што неслі на плячах з пуні ў аборы і стайні салому і сена. Усе вокны ў чацвертаку, а таксама вокны іншага будынка, дзе жылі намеснік і арандатар, засвяціліся залатым святлом ад распаленых агнёў. Праз нейкі час з комінаў паказаліся струменьчыкі дыму, што потым скручваліся ў клубы і, гнаныя вільготным паветрам долу, развейвалі шэрую імглу на дзядзінцы і напаўнялі наваколле гаркаватым пахам сажы. Дажджу не было, але ўсё на свеце: неба, зямля, дрэвы, дахі і плот здаваліся як быццам толькі што выцягнутымі з вады. Нягледзячы на рух і занятасць працай, парабкам, відаць, было халаднавата. Зябкая вільгаць сакавіцкага рання расіла жоўтую скуру іхніх кажухоў. Намеснік, малады і жвавы хлопец з гучным голасам, апрануты ў кажушок, які адрозніваўся ад парабкоўскіх толькі тым, што быў карацейшы і зверху абцягнуты сукном, у ботах ажно да калена, паціраў чырвоныя рукі і паспешліва запрагаў дагледжанага коніка ў пафарбаваны ў зялёны колер вазок. Пры гэтым ён весела пасвістваў. Збіраўся ехаць у парафіяльны касцёл, бо была нядзеля. Каровы, авечкі і коні былі ўжо накормленыя, наставалі на цэлы дзень адпачынак і свабода ўсім старэйшым і маладзейшым работнікам Вулькі.
Адпачынку не мелі толькі жанчыны. Варылі яны ежу на раніцу і полудзень, у балеях ці начоўках купалі дзяцей, часалі і пераапраналі іх у чыстыя кашулькі. Гэтае купанне, часанне і прыбіранне ў чыстыя кашулі адбывалася ўсяго толькі адзін раз у тыдзень, у нядзелю, але з вялікай пунктуальнасцю. У хаце Ясюка яно ішло таксама, як і ў іншых хатах. Галена, хоць і была хворая, спаўзла з ляжанкі і з дапамогай старэйшай дзяўчынкі, дзевяцігадовай Насткі, рабіла, што магла. Памочніца ў яе была добрая. Настка прынесла дроў і вады, запаліла печ, паставіла перад агнём гаршкі з вадой і ўзялася часаць меншага брата. Галена толькі кіравала яе дзейнасцю, сама ж усыпала ў гаршкі круп і солі і, ужо стаміўшыся, прысела на ляжанку абіраць бульбу. Была яна маладая, хударлявая, з бледным змучаным тварам. Яе нездаровы стан выдавалі худыя рукі і сумны выраз блакітных вачэй. Сядзела на ляжанцы скурчыўшыся і высунуўшы босыя ступні з-пад доўгай сіняй спадніцы. Абабранае з бульбы лушпінне старанна скідвала ў цабэрак на корм для парсючка, які акурат цяпер, рохкаючы і шукаючы спажывы, з'явіўся пад сталом і лавамі. Час ад часу яна азывалася да малога Юзіка, які нецярпліва рваўся з-пад грэбеня сястры да парсючка ці, выцягваючы рукі, штурхаў лазовую калыску, дзе ціха ляжала немаўлятка. Паміж Юзікам і гэтым немаўляткам прыходзілі на свет яшчэ трое дзяцей, але адразу пасля нараджэння яны паўміралі. Не дзіва, што Галена, не маючы трыццаці гадоў, выглядала слабай і змучанай. Цяжка нараджаць дзяцей, хаваць іх - яшчэ цяжэй.
Ясюка і Хрысціны дома ўжо не было. Выйшлі яны адначасова, як толькі парабак скончыў сваю абавязковую работу. Пайшлі ў грыньскую карчму за кіламетр ад Вулькі. Напрыканцы Грынек, вялікай, доўгай і разбудованай вёскі, стаяла гэтая карчма - вялікая хата, абстаўленая лавамі і сталамі, з аднаго боку якой былі сені, а з другога - стайня. У стайню падарожнікі маглі ўязджаць праз вялізную бясформенную дзірку, якая звалася тут брамай, проста з дарогі, што вузкай сцежкай, поўнай лужын, выбоін і каляін вілася праз роўнядзь палёў. З гэтай вялікай хаты з лавамі, сталамі і вялізным чорным, як сажа, комінам вузенькія дзверы вялі ў маленькі пакой, дзе жыла сям'я арандатара. Усе карчомныя сцены і столь былі ўчарнелыя і вышчарбленыя, усе падлогі - гліняныя. Ад мноства ног, што па іх хадзілі, пабіліся яны ў глыбокія ямы. Шырокім вокнам не хапала многіх шыбаў, якія былі заменены кавалкамі старой паперы, а тое шкло, што трымалася яшчэ ў спарахнелых рамах, было зялёнае і мутнае і ўпускала святла толькі на тое, каб у хаце вечна магла панаваць шарая гадзіна.
Цяпер у гэтай хаце было тлумна і шумна. Грыньскія сяляне збіраліся тут, каб яшчэ раз пагаварыць са сваім адвакатам, які вось ужо два гады вёў працэс за луг і ворныя землі супраць колішняга іх уладальніка Дзельскага. Паінфармаваныя былым саладатам Мікалаем, што пан хадвакат гэтым ранкам будзе праязджаць тут, едучы з Лясной, прыйшлі сюды, вядома, не ўсе, бо вёска мела шэсцьдзесят двароў, а дэлегавалі са свайго гурту некалькі больш кемлівых, а можа, проста тыя, якія з выйгранага працэсу маглі мець найвялікшую карысць і таму неслі большыя кошты. Выпадак быў вельмі зручны. Замест таго, каб ехаць у Ангрод за тры мілі, як столькі разоў яны рабілі за гэтыя два гады, маглі яны ў сябе на месцы канчаткова дамовіцца са сваім прадстаўніком. Гэтая дамова павінна была быць канчатковай, як было падобных ёй ужо нямала. Дадуць яны прадстаўніку грашовую суму ў пяцьсот рублёў ці не? Калі дадуць, то працэс, напэўна, неўзабаве будзе выйграны, калі ж не дадуць, прадстаўнік ні за што не адказвае. Так было ўжо неаднойчы. Выдаткі іхнія на гэты працэс былі як агромністая рака, што пачыналася з маленькай крынічкі. Адразу казалі ім, што можна выйграць яго за трыццаць рублёў, і пасля доўгіх роздумаў далі яны па паўрубля з хаты. Потым трэба было заплаціць дваццаць, потым яшчэ дзесяць і зноў пяцьдзесят, потым адразу сто, потым зноў дзесяць і пятнаццаць, а неяк аднойчы ажно дзвесце. Гэтыя розныя сумы пасля доўгіх абмеркаванняў вырашалі яны заўсёды выплочваць і плацілі, і кожная папярэдняя служыла ім за аргумент для наступнай. Калі ўжо тую на інтарэс патрацілі, дык павінны і гэтую патраціць, каб папярэдняя не прапала. Цяпер ішла гаворка пра адну суму, але павінна яна была быць апошняй, і гэта ўжо ясна, як амэн у пацерах. Яшчэ ўчора вагаліся - выплочваць яе ці не, і ў выніку прадстаўнік пакінуў іх страшна раззлаваны. Гэтае злосці яны і спалохаліся. Прападзе інтарэс, і прападуць патрачаныя на яго грошы. Мікалай жа ўзрадаваў іх весткай, што сёння яны змогуць перахапіць хадваката на дарозе. А то ўжо пагаворвалі, што трэба будзе зноў вандраваць у Ангрод.
Таму і прыйшло ў карчму некалькі дэлегатаў, а некаторыя іншыя прывалакліся з цікавасці і таму, што была нядзеля. Ясюк з Хрысцінай таксама прыйшлі і селі ў кут на лаву. Моцны пах авечых кажухоў змяшаны з пахам скураных ботаў з доўгімі халявамі напаўняў хату. Амаль усе былі абутыя і выглядалі досыць заможнымі. Кажухі на ўсіх былі амаль новыя, з багатымі каўнярамі з чорнага футра альбо трошкі паношаныя і забруджаныя, але ў сярмягах, што не надзяваліся ў гэтую халодную пару, было толькі пару чалавек. Адразу было відаць, што жыхары Грынек мелі добрую зямлю і менш за іншыя вёскі былі ахоплены п'янствам. Сядзелі яны па-рознаму, і твары таксама былі ў іх розныя. Адны, седзячы на лаўках, паклалі локці на стол, другія, маладзейшыя, бязвусыя, апусціўшы рукі на калені, разявіўшы раты, услухваліся ў размовы старэйшых. Большасць жа таўклася перад сталом, крычучы, штурхаючыся і замаўкаючы на хвілю, каб паслухаць, што кажа Мікалай. Былы салдат сядзеў пад сцяной пасярод лавы, увесь блішчасты ад ззяння начышчаных гузікаў шыняля. Між бледных шчок чырванеў канец ягонага завостранага носа; сівая кароткая шчэць падкрэслівала сухасць і завостранасць ягонага профілю. З іскрамётнымі вачамі і хітраватай усмешкай на тонкіх вуснах расказваў ён надзвычай цікавыя рэчы. Амаль пятнаццаць хвілін даводзіў ён сваім слухачам, што нікому іншаму, а толькі яму абавязаны грыньскія сяляне сваім цяперашнім розумам.
- Дурнямі былі, - казаў, - дазваляючы Дзельскаму засяваць землі і касіць лугі, якія паверачная камісія толькі памылкова ў план не паставіла, далібог, толькі памылкова. Дзяды і прадзеды вашы там сеялі і касілі. Праўду я кажу ці не?
- Праўда, то праўда, - хорам азвалася некалькі галасоў, а адзін з іх дадаў:
- Толькі бачыце, Мікалай, дзяды і прадзеды нашыя паўсюды сеялі і касілі, на ўсёй зямлі сеялі і касілі, а нам жа ўсё ж гэтай зямлі не аддалі...
Гэтыя словы трошкі са шчырай, а трошкі са злой весялосцю казаў Паўлюк Гарбар, Ясюкоў дзядзька, немалады сіваваты селянін, апрануты ў добры кажух і абуты ў самыя дарагія боты. Быў гэта, відаць, самы заможны з грыньскіх гаспадароў селянін і пасля Мікалая найбольш паважаны ў вёсцы.
- Але! - пацвердзіла ягоныя словы некалькі галасоў. - Казалі, што ўсё аддадуць, а цяпер за сваё мусім ваяваць.
Мікалай лістасціва ківаў галавой.
- Ой вы, дурныя людзі! - пачаў. - Як гэта вы хочаце, каб усё адразу зрабілася. Сам Бог сем дзён свет ствараў, а вы хочаце, каб вам адразу ўсю зямлю аддалі...
- Адразу! - буркнуў Паўлюк. - Дзевятнаццаты год як надзялілі, і да гэтага часу нічога лепшага яшчэ няма...
- Будзе! - урачыстым голасам выгукнуў Мікалай. Узняў указальны палец і паўтарыў: - Я ведаю, што будзе, усё будзе!
- Усё? - задзіваваўся нейкі разяваты голас.
- Усё! - ударыўшы кулаком аб стол, пацвердзіў Мікалай і ўзяўся расказваць аб тым, што чуў і бачыў на шырокім свеце. А чуў ён і даведаўся, што калі не ў гэтым годзе, дык праз два гады, а калі не праз два гады, то праз дзесяць гадоў, але ўся зямля будзе належаць сялянам: і ворная, і лугі, і пашы, і лясы, словам - уся зямля... Калі быў ён дзеншчыком, чуў як палкоўнік і генералы пра гэта гаварылі... Так і гэтак казалі, так і гэтак... А ён, стоячы за дзвярыма, у дзірку для ключа глядзеў і слухаў... І розныя такія кніжачкі на свеце ёсць, дзе напісана, што ўсю зямлю трэба раздаць сялянам. Ён гэтыя кніжачкі чытаў. Былі такія добрыя людзі, што яму далі пачытаць, а ён чытаў і запамінаў, а зараз ім кажа, што ўсё будзе...
- Як Бог Богам, усё будзе і ўжо нават указ на гэта ёсць, толькі яшчэ міністар яго не пусціў. Як міністар пусціць і па паліцыях разашле, тады... усё будзе!..
Гаворачы так, Мікалай ажывіўся і расхваляваўся. Шчыраю праўдай было, што ў тое, пра што гаварыў, ён сам верыў вельмі моцна. Шэрыя вочы яго гарэлі, голас гучаў пераканальна ды імпэтна. Гэтаксама моцна верылі альбо хацелі верыць у ягоныя словы і слухачы. Адны твары свяціліся радасцю і светлай надзеяй, на іншых - з'яўляўся смутак, як бывае звычайна з людзьмі, калі думаюць яны пра сваю самую запаветную мару. Мікалай сваімі апавяданнямі і абяцаннямі закранаў у гэтых грубых і моцных грудзях струны іх мараў, іхніх самых дарагіх і запаветных жаданняў. Як чэрві, што, бясконца точачы зямлю, набіраюцца яе колеру, так і гэтыя людзі колерам сваёй скуры амаль дараўняліся да колеру глебы. Была яна для іх роднай стыхіяй, мацярынскімі грудзьмі, што іх кармілі, каханкай, якую ад першых крокаў свайго жыцця штодзённа абдымалі спякотнымі абдымкамі цяжкай працы. Таму так і жадалі яе, прагнулі яе моцна і яшчэ больш, і так без канца... Мікалай сваімі словамі кранаў і казытаў гэтыя іхнія жаданні, так што смяяліся і плакалі яны ў іхніх грудзях, выбухаючы агнём у вачах, абдымаючы тугой цёмнае, парослае шорсткімі валасамі чало. Але ж ці не быў і сам ён чарвяком, народжаным на загоне, і хоць паўжыцця і правандраваў па свеце, ці ж не захаваў і ён у сваіх жылах той самай крыві, што цякла ў іх? І ягоная хата з палоскай зямлі таксама была на ўскрайку вёскі, і неаднойчы ў сваіх марах падаўжаў ён гэтую палоску аж да небакараю. Таму і яго, калі гаварыў пра ўсю зямлю, ахоплівала жарсць. Асцерагаць пачаў сваіх слухачоў, што ўказ, пра які ён гаварыў і які міністар вось-вось са сваёй канцылярыі выпусціць, «зробіць усё» толькі для тых, якія цяпер пільнуюцца сваіх інтарэсаў і для таго, што ім належыць, іншым не аддаюць...
- Калі Капроўскаму грошай пашкадуеце і працэс з Дзельскім прайграеце, міністар пра гэта дазнаецца і прышле ў паліцыю такое прадпісанне: «Грыньскіх сялян больш зямлёй не надзяляць, бо дурні, не ўмелі бараніць свайго, і тую зямлю, што ім належыла, добраахвотна аддалі іншаму». О!
Скончыў. Сярод сялян узняўся гармідар.
- Не дадзім! - крычалі. - Як Бог Богам, не дадзім. Памром, а не дадзім! Апошніх валоў прададзім, душы жыдам папрадаем, а не дадзім! Капроўскаму грошы мы прынеслі. Няхай бярэ і адбярэ наша. Твая праўда, Мікалай. Хто дурань, таму нічога не дадуць, а хто разумны і інтарэс свой ведае, таму будзе ўсё...
У гэты час перад карчмой пачуўся грукат колаў і данёсся крык:
- Мікалай! Мікалай!
Салдат ускочыў і пабег да дзвярэй, да якіх паціснуліся грамадой і сяляне. Усім тлумам высунуліся за карчомныя дзверы, дзе на брычцы, запрэжанай парай укормленых коней аканома, сядзеў Капроўскі. З нерухомай галавой і тварам, схаваным у футраны каўнер, пачаў гаварыць ён з Мікалаем пра нейкага ягонага сына Юрку, які, як можна было зразумець, служыў у яго лёкаем.
На сялян, што акружылі ягоную брычку, ён нават не зірнуў. А тыя прасілі яго, каб вылез з брычкі і зайшоў у карчму.
- Яснавяльможны пане, - пачынаў Паўлюк, - толькі на мінутку ўвайдзіце... пагаворым...
- На мінутку! - плаксіва паўтаралі іншыя.
- Не пакідайце нас, яснавяльможны пане! Не гневайцеся на нашую дурасць... - схіляючыся сівой галавой аж да колаў брычкі, цягнуў Ясюкоў дзядзька.
- Але! Не гневайцеся! - падтрымліваў і енчыў хор.
Урэшце Капроўскі павярнуў да іх свой твар, пабліскваючы блакітнымі шкельцамі акуляраў.
- Мае дарагія, - сказаў ён, - калі не давяраеце мне і сказалі ўчора, што не хочаце далейшых выдаткаў на інтарэс, дык рабіце, як вам падабаецца, ідзіце да іншага. Іншы, можа, будзе вам таннейшы. Толькі прышліце каго па свае паперы.
Гаварыў гэта ўсё звысоку, пагардліва, але худы твар яго нервова ўздрыгваў, а вусны сціскаліся ў хваравітую і неспакойную грымасу. Няцяжка было здагадацца, што ў глыбіні сваёй душы ён добра калаціўся і думаў: «А калі і праўда пойдуць да іншага!» На секунду з-за акуляраў утаропіў свой пільны пагляд у вочы Мікалая. Той усміхнуўся ледзь-ледзь, але шматзначна.
- Хай ужо яснавяльможны пан даруе ім іхнюю дурасць, - сказаў, - яны нічога не разумеюць...
І, звяртаючыся да сялян, спытаўся:
- Ну, праўда, што вы нічога не разумееце?
- Не разумеем, не разумеем, яснавяльможны пане, - кланяючыся, адказалі ўсе, апроч Паўлюка, які не хацеў прызнаваць таго, што нічога не разумее, і нават трошкі нахабна хадваката цягнуў за рукаў сурдута.
- Вылезьце, пане, - казаў, - мы грошы прынеслі. Сваёй зямлі Дзельскаму не дадзім, згінем, а не дамо...
- Ну, - сказаў Капроўскі, стоячы на брычцы, - толькі ўжо па просьбе Мікалая...
Тады пачалі высаджваць яго з брычкі і весці ў карчму. Падставілі яму пад локці свае чорныя спрацаваныя далоні, ішлі перад ім, за ім, каля яго, зазіралі яму ў твар, гаворачы, крычучы, расказваючы ўсе разам.
Калі Капроўскі ўвайшоў у карчму і скінуў з плячэй на рукі сялян воўчае футра, было відаць, што адчуваў сябе адразу крыху ніякавата і не ведаў, што яму рабіць і казаць. Нязмушаная элегантнасць, якой фанабэрыўся ўчора ў гасцёўні Бахрэвічаў, сёння пакінула яго амаль цалкам. Добра разумеў, што тут была б яна не да месца, затое імкнуўся замяніць яе надзьмутым тварам і строгай паставай. Меў, аднак, ён тут свайго супольніка і, ведаючы пра гэта, хутка вярнуў сабе былую ўпэўненасць. Супольнікам жа ягоным быў тут Мікалай. Быў ён нават яшчэ нечым большым, сувязным паміж ім і той грамадой, якая без яго і не ведала б пра існаванне хадваката, не кажучы ўжо пра пачатак працэсу. Мікалай, гэты вясковы разумнік, рыхтаваў і ачышчаў дарогі Капроўскаму, гарадскому разумніку. Першы ведаў вясковых людзей, другі - напамяць артыкулы закону, і разам яны дапаўнялі адзін другога, і не маглі абысціся адзін без аднаго. Мікалай хутка перабег карчму і пачаў дзьмухаць на лаву, якую таксама некалькі сялян узяліся старанна выціраць поламі сваіх кажухоў. На гэтае вычышчанае месца салдат і Паўлюк пасадзілі Капроўскага, падтрымліваючы яго за локці. Паўлюк зараз жа палез за пазуху і выцягнуў адтуль жменю асігнацый. Як музыкі, паслухмяныя дырыжорскай палачцы, усе іншыя зрабілі тое самае. Усунулі рукі за пазухі і павыцягвалі з-пад кашуляў жмені папяровых грошай. Некаторыя развязвалі рагі анучак, з якіх выпадалі паперкі, скручаныя ў форме шарыкаў. Над карчомным сталом, зробленым з некалькіх старых, заплямленых, павышчэрбліваных дошак, у кірунку хударлявага чалавека ў зграбным сурдуце, з залатым ланцужком і блакітнымі акулярамі на ўздзёртым носе выцягнулася некалькі пар рук, дужых і чорных, амаль як зямля, з вузлаватымі, скрыўленымі, са шрамамі пальцамі. Некаторыя з гэтых рук цягнуліся смела і нават настойліва, іншыя, такія дужыя, трошкі дрыжалі і адступалі, каб праз нейкую хвіліну трывожным і нясмелым рухам зноў высунуцца наперад. Мікалай час ад часу падкідаў які-небудзь вясёлы жарцік. Капроўскі сваімі малымі худымі рукамі з кароткімі пальцамі ў пярсцёнках хутка і спраўна лічыў грошы. Сяляне слухалі гэтае лічэнне з вялікай увагай, з пахіленымі да яго галовамі, з нерухомымі тварамі. Непадалёк ад гэтае групы на фоне чорнага коміна з'явілася хударлявая постаць і рудавалосая галава жыда-арандатара, які здалёк з дагодлівай усмешкай чакаў хвіліну, калі пасля заканчэння інтарэсу настане час усеагульнага піцця гарэлкі.
- Пяцьсот! - голасна і з прыціскам вымавіў Капроўскі, устаў, выпраміўся і пачаў гаварыць. Гаварыў ён хутка, манатонна, з трошкі пахіленай галавой, але з упэўненым выразам твару, які слухачы ўжо добра памяталі. Стараўся выбіраць выразы зразумелыя для ўсіх, а калі ў яго гэта не атрымлівалася, то Мікалай, што стаяў за яго плячыма, дапаўняў і тлумачыў ягоныя словы. Праўда, сяляне слухалі Капроўскага так ўважліва і з такім захапленнем, што ўмяшанне Мікалая выклікала ў іх толькі незадавальненне. Адмахваліся ад яго рукамі, нецярпліва кажучы:
- Знаем, знаем! Ты ўжо маўчы, Мікалай! Хай яснавяльможны пан гаворыць.
І яснавяльможны пан гаварыў: пра маніфест дзевятнаццатага лютага, пра ліквідацыйную камісію, пра камітэт па зямельных пытаннях, пра з'езд міравых пасрэднікаў, пра палату, сенат, сенацкія ўказы, апеляцыі, артыкулы закону з такога, такога і такога года... Бязвусая моладзь так шырока паразяўляла раты, што ў іх магла ўляцець варона, старэйшыя пачалі дабрадушна ўсміхацца і ківаць галовамі, час ад часу пераглядаючыся паміж сабой. У іхніх усмешках адбівалася поўнае супакаенне за лёс толькі што выдаткаваных грошай; погляды выяўлялі думку: «От дык брэша! Але ж разумны!» На заканчэнне прамоўца сказаў: «Будзьце здаровыя, мае дарагія» і жэстам, у якім можна было лёгка ўбачыць жаданне як мага найхутчэй уцячы адсюль, схапіў са стала сваю далікатную футравую шапку. Сяляне расступіліся ў глыбокай пашане, а Ясюк і Хрысціна высунуліся з кута, дзе дагэтуль сядзелі як нямыя і нікім не заўважаныя сведкі ўсяго, што тут рабілася. Тады Мікалай ухапіў Капроўскага за локаць і вельмі ціха сказаў яму на вуха некалькі слоў. Хадвакат зморшчыў бровы і незадаволена прыцмокнуў языком. Надта ж пільна, мусіць, яму хацелася пакінуць карчму. Меў ён пэўныя эстэтычныя густы, якія змагаліся ў ім з патрэбаю матэрыяльных выгод, і паколькі на гэты раз ладны яго партфель ажно распух ад грошай грыньскіх сялян, можа быць, першае і пераважыла б другое, калі б Мікалай зноў не адыграў для яго ролю анёла-вартаўніка. Ён так хутка і спрытна, што сяляне амаль не заўважылі, што адбылося, упіхнуў Ясюка і Хрысціну ў каморку арандатара, куды таксама, але ўжо значна далікатней, адправіў і Капроўскага, а сам, застаўшыся ў карчме, прымкнуў дзверы гэтай каморы. Ясюк і Хрысціна апынуліся паміж двума высока засланымі ложкамі перад абліччам адваката, што пабліскваў шклом залатых акуляраў у жоўтым святле мутнага акна.
Ясюк трымаўся яшчэ нядрэнна, бо падтрымлівала яго нянавісць, якой з учарашняга вечара загарэўся ён да свайго дзядзькі Паўлюка. Пару дзён назад ён яшчэ гаварыў з ім мірна і нават прыязна. Нават не быў перакананы, хто з іх у гэтай спрэчцы меў рацыю. «Можа, мая праўда была, а можа, яго, хай Пан Бог судзіць», - казаў. Паўлюк, са свайго боку, ставіўся да яго нядрэнна. Што там было даўней, то было, але потым быў яму сватам да агароднікавай Галены, дзяцей да хросту насіў і пару разоў дапамагаў у малых клопатах. Сёння ўсё змянілася. Ясюк з кута, у якім сядзеў, сачыў за дзядзькам хмурным і злосным паглядам, і цяпер, стоячы перад адвакатам, нясмеласць, што адчуваў, перамагаў сваёй нянавісцю. Інакш было з Хрысцінай. Яна склала рукі пад грудзьмі і, упіўшыся ў Капроўскага поўнымі слёз вачыма, плаксівым голасам пачала гаварыць:
- Не мяне, яснавяльможны пане, дружкі на дзяжы саджалі, не мне да шлюбу спявалі...
Тады Ясюк, адсунуўшы яе рукой, выйшаў наперад.
- Я, яснавяльможны пане, і яе і сваю справу раскажу...
Хрысціна спалохалася, што Ясюк будзе дрэнна расказваць і з гэтага выйдзе бяда для Піліпкі. І таму, адпіхаючы яго, цягнула сваё:
- Дзевятнаццаць гадоў сыноў сваіх я гадавала, працавала, гаравала, поснае ела...
Парабак сваёй шырокай рукой зноў яе адсунуў.
- Хай яснавяльможны пан будзе ласкавы паслухаць...
Кабета, ухапіўшыся за яго плячо, зноў высунулася наперад.
- Недалужны, яснавяльможны пане, ад самага нараджэння благенькі быў і худзенькі, а потым як тая ліхаманка прывязалася, што пяць месяцаў...
На гэты раз Ясюк штурхнуў яе так моцна, што яна ажно ўсперлася на парэнчы жыдоўскага ложка.
- Баба гаворыць, як вецер вее... Хай яснавяльможны пан паслухае...
- Ціха, Ясюк, - зноў не вытрымала кабета. - Калі ён нарадзіўся, яснавяльможны пан, бабка сказала, што даўжэй як тры дні не пражыве... Пан Бог даў! Выжыў! Чытаць і пісаць навучыўся... Далікатны.
Капроўскі стаяў як статуя, з насупленымі ад унутранага абурэння брывамі, але трываў. Калі ўжо Мікалай рэкамендаваў яму гэтых людзей, значыць, яны каштавалі гадзіну ягонага часу. Але нават усёй гадзіны ў яго яны не забралі. Скончылася тым, што Ясюк расказваў, а Хрысціна, стоячы за ягонымі плячыма, хліпала толькі і часам дадавала слова-другое. Парабак пра яе і свой клопат гаварыў павольна, разважліва, хмурна і досыць звязана.
Расказ селяніна, адказ і абяцанні адваката, пераход з рук Ясюка і Хрысціны ў ягоныя рукі пачкі асігнацый - усё заняло не больш як паўгадзіны. Потым Капроўскі ў арандатарскай каморы перагаварыў яшчэ трошкі з Мікалаем, уручыў яму добрую частку атрыманых грошай і паехаў. Мікалай, старанна пералічыўшы і схаваўшы ў кішэню шыняля грошы, вярнуўся ў карчму, дзе разышоўся ўжо пах гарэлкі, чуліся крыкі і калатня. Ясюк, што не меў з сабой грошай, апроч тых, якія ўручыў адвакату, зажадаў гарэлкі ў крэдыт, чаго дагэтуль ніколі не рабіў. Піў ён таксама, як ніколі дагэтуль, і адразу ж распачаў сварку з Паўлюком. Той пра нешта здагадаўся і, раз'ятраны ўзноўленай пляменнікам даўно забытай спрэчкай, пачаў даводзіць слушнасць сваіх правоў на зямлю нябожчыка брата. Сярод сведкаў адны падтаквалі Паўлюку, іншыя ж бралі бок Ясюка, які, ужо добра падпіўшы, бэсціў дзядзьку і двух ягоных сыноў, што ўступаліся за бацьку. Самая вялікая і самая стыхійная з жарсцяў гэтых душ - жарсць валодання зямлёй, зманлівая, абвостраная, выбухала тут полымем нянавісці ў вачах, брыдкімі праклёнамі ў вуснах. Нянавісць паліла грудзі, трывога за грош, кінуты на шалі ўдачы, грызла іх неспакоем, прахалоду і супакаенне павінен быў прынесці мутны трунак з гідлівым пахам алкаголю, які ў бутэльках і алавяных чарках з дапамогаю дваіх сваіх дзяцей разносіў ці ставіў на стол арандатар.
Хрысціна тым часам не ішла, а ляцела назад у Вульку. Здавалася, што разам з клопатам пра сына скінула яна з сябе цяжкія кайданы. Памаладзела, свежы румянец з'явіўся на ейных шчоках, чорныя вочы ззялі, як дваццаць гадоў таму. Калі ўляцела такая ў чацвяртак, Галена, што ўсё сядзела на ляжанцы, абазвалася з прыязнасцю:
- Ну што? Ці Пан Бог пацешыў?
Хрысціна абняла яе і, сеўшы на зямлю, задыханая, узрадавана пачала расказваць:
- Вялікі пан... Мудры вельмі і багаты, мусіць, найпершы адвакат у Ангродзе, Піліпку абяцаў выратаваць... Казаў... «Можна, чаму нельга? Генерала, значыць, таго палка, дзе Піліпка служыць, ведаю... З ім пагавару, каб яго далёка не пасылалі, каб у іншы полк перавялі, што ў Ангродзе застанецца... А калі, кажа, генерал не захоча, то, кажа, да вайсковага міністра просьбу падамо...» А такі Піліпку не пашлюць туды, дзе скура ад марозу злазіць і жоўтая трасца трасе.
Расказваючы ўсё гэта, задаволена смяялася, і, калі паказвала ва ўсмешцы свае здаровыя белыя зубы, можна было назваць яе яшчэ маладой і прыгожай. Падхапілася з зямлі і, узяўшы на рукі немаўлятка, якое расплакалася, пачала з ім хадзіць па хаце, калыхаць яго і гушкаць. Галена спыталася пра Ясюка.
- Абяцаў, - адказала Хрысціна, - і яму абяцаў, што ад дзядзькі зямлю адбярэ...
- Слава табе, Пане Божа! - шапнула Ясюкова. - А дзе ж ён цяпер? - спыталася.
- З грыньскімі застаўся ў карчме, цешыцца...
У гэтую хвіліну вясёлая пара ўбегла ў хату. Былі гэта Настка з Юзікам. Дзяўчынка ў паркалёвай спаднічцы і чыстай кашулі, зашпіленай на блішчасты гузік, з выгаралай тоненькай коскай, заплеценай ззаду і аздобленай кавалкам чырвонай стужкі, убегла ў хату з крыкам і смехам, апярэджваючы меншага браціка, усім адзеннем якога была доўгая кашулька, падвязаная паскам, вытканым маткай, і лес ільняных валасоў на галаве. Ён гнаўся за сястрой, прарэзліва спяваючы і піскліва брынкаючы на скрыпачцы. Гэта была незвычайная скрыпачка, зробленая з драўляных прутоў і туга нацягнутых шнуроў. Быў да яе таксама і смык з нацягнутымі замест струн ніткамі. Падобныя інструменты ў вялікай колькасці вырабляў Мікалай, раздаючы іх потым дзецям у вёсцы і ў фальварку. Юзік колькі дзён таму толькі атрымаў гэты падарунак ад салдата і таму рэзаў ад вуха, танцуючы пры гэтым і спяваючы. Пачынаючы ад дзвярэй аж да ляжанкі, дзе сядзела маці, ён круціўся колам па хаце, гучна прытопваючы босымі ножкамі, дрыготкім ад вялікай радасці голасам спяваў:
Дылі, дылі скрыпачка,
Упала баба з прыпечка...
Настка таксама круцілася за братам па крузе і прытопвала босымі ножкамі, толькі спяваць не магла, бо рагатала так гучна і залівіста, што ажно круглы і бледнаваты яе тварык разружавеўся, як мак. У абаіх дзяцей вочы іскрыліся, нібы абсыпаная брыльянтамі біруза, а коратка падстрыжаныя валасы хлопца пры кожным ягоным падскоку ўзляталі ўверх і рассыпаліся па галаве, як сноп бледна-залатых промняў. Хворую Галену гэтая сцэнка развесяліла. Яна ўсміхалася бледнымі вуснамі і чулліва шаптала:
- Ой, дурненькія вы, дурненькія! Ой, неразумныя такія!
А Хрысціна хутка паклала малое ў калыску, узялася ў бакі і, нахіліўшыся да Юзіка, таксама прытупнула нагамі.
Дылі, дылі скрыпачка,
Упала баба з прыпечка... -
задыхаючыся ад смеху, пачынаў Юзік.
Хрысціна заканчвала:
А дзед яе за вуха!..
- А бадай вас, бадай жа вас! - смяялася да знямогі Галена. А ў гэтую хвіліну адчыніліся дзверы і ў хату ўвайшоў па-святочнаму прыбраны Антосік, у зграбнай сярмязе і доўгіх ботах. Вяртаўся з касцёла. Хрысціна кінулася да сына.
- Ужо я Піліпку выратавала, сыночак, ужо я браціка твайго мілага ўратавала.
Малады парабак шчыра ўзрадаваўся і адразу ж папрасіў паесці. Даўно ўжо быў час палуднаваць. Полудзень з'елі ў гэты раз без Ясюка, які прыйшоў дадому значна пазней і п'яны. Галену гэта трошкі здзівіла.
- А! Што гэта з ім сталася? - спытала. - Ніколі ж такога не было!
Але ўрэшце, думала яна сабе, нічога дзіўнага, што селянін часам нап'ецца, а яшчэ ў такі дзень, які, можа, увесь ягоны далейшы лёс вырашае. Таму і не злавала на мужа, і ўчынак ягоны не брала да галавы. Пад вечар абодва мужчыны, адзін на лаве, другі на печы, заснулі. Галена, Хрысціна і дзеці лушчылі боб, які збіраліся гатаваць на вячэру. Каля ног Галены, што сядзела на ляжанцы, стаяла сіта, напоўненае пачарнелымі струкамі, і гаршчок, куды кідалі вылушчаны боб. Хрысціна, Настка і Юзік сядзелі на зямлі. Усе маўчалі. Настка ажно надзьмула губы і голасна сапла, так моцна захапіла яе работа. Юзік трошкі драмаў... У цішыні, што панавала ў хаце, было чуваць толькі гучнае дыханне мужчын, якія спалі, і лусканне сухіх струкоў бобу. І раптам здалёку, з-за брамы фальварка недзе з ціхіх палёў прыплылі гукі вайсковай трубы, што грала манатонную ваенную пабудку... Хрысціна ўзняла галаву.
- Гэта Мікалай... - сказала.
- Ага, - пацвердзіла Галена.
Мікалай і сапраўды, зняўшы свой шынель і бліскучыя медалі, меў звычку садзіцца вечарам перад сваёй хатай і граць на трубе.
Вячэрняе сонца з-за дажджлівых аблокаў выслала на зямлю пару касых промняў. Акенца Ясюковай хаты зарумянілася, як іскрысты рубін. Чырвонае полымя ўпала на людзей, што месціліся каля ляжанкі. Боб, што падаў у гаршчок з рук дзвюх жанчын і дзяўчынкі з льнянымі валасамі, стаў падобным у яго святле да залатых пацерак. Басаногае хлапчанятка ў кашульцы заснула, паклаўшы галаву на плячо сястры. Мікалаева труба далёка-далёка ўсё яшчэ грала манатонную салдацкую пабудку, а Хрысціна, не ўзнімаючы галавы і хутка-хутка разлушчваючы бабовыя струкі, думала, напэўна, пра сына-салдата, бо па ейным твары павольна і ціха з маршчынкі на маршчынку каціліся слёзы.
Ані брудная хата, поўная сялян, ані гасцёўня аканома, ўпрыгожаная хай сабе і найлепшымі «ракака», не былі для Капроўскага роднай і любімай стыхіяй. Роднай і любімай стыхіяй яго быў горад, не якая-небудзь вялізная сталіца, вымаганні якой, аднолькава як і радасці, цалкам пераўзыходзілі меру ўсіх ягоных сіл, але адзін з тых сярэдніх гарадоў, якія найлацвей, пры пэўных варунках грамадскай атмасферы, робяцца збіральнікамі пылу і каламуці, дзе паўстаюць і віруюць раі людскіх мікробаў. Гэтыя арганізмы такія дробныя, што заўважыць іх на целе грамадства можна толькі праз мікраскоп. Такім гарадскім мікробам быў і Капроўскі. Быў ён настолькі малым і настолькі малую, здавалася б, ролю іграў у гэтым свеце, што кожны, хто на людскі мурашнік паглядае зверху і няўважліва, ледзь-ледзь змог бы яго заўважыць, і, пэўна, не захацеў бы да яго прыглядацца. Не вызначаўся ён ні паходжаннем, ні багаццем, ні прыгажосцю, ні талентам, ані асаблівымі вартасцямі, ані добрымі ўчынкамі. Было б каму і чаго прыглядацца! Мікроб, і ўсё! Хай сабе застаецца, які ён ёсць, і жыве, як яму падабаецца, такой драбязой чалавецтву займацца няварта! Так сказаў бы кожны, хто глядзіць на людскі мурашнік зверху і няўважліва. Але калі хто-небудзь аднойчы больш пільна прыгледзеўся б да яго і ягонага руху, то павінен бы быў задаць сабе пару цікавых пытанняў: «З чаго ён узнік? Якое ягонае мінулае? Чым ён займаецца на свеце?»
Узнік ён проста з гарадскога пылу і бруду. Можна было б нават сказаць, што ягоная знешнасць прыстасавалася да гэтай стыхіі, альбо нават што яна стварылася з розных яе складнікаў. Так як колер сялянскай скуры робіцца амаль аднолькавым з колерам зямлі, так і скура ягонага твару, рыхлая і жоўтая, была падобная да пылу, які спякотнай парой завісае над вуліцамі і асядае на дамы Ангроду. Ягоныя вочы з пачырванелымі і міргаючымі павекамі, здавалася, былі аслепленыя святлом, якое сонечнымі днямі адбіваюць белыя гарадскія муры, і выедзеныя тытунёвым дымам, што напаўняе цукерні. Вочы гэтыя, аслепленыя нездаровымі водбліскамі і выедзеныя тытунёвай атрутай, засланяў ён блакітным шклом акуляраў, часткова таму, што яны міргалі і балелі, а часткова і таму, каб аслабіць іхні бляск, востры, нібы запалены ля газавых лямпаў, і іхнюю хцівую рухавасць, якая, здавалася, сочыць за бесперапынным і неспакойным гарадскім вірам. Задзёрты нос і грымаса бледных вуснаў надавалі ягонаму твару выраз нахабнай самаўпэўненасці, вузкі лоб парэзаны быў ніцямі зморшчынак, што выпісвалі гісторыі таямнічых згрызотных турбот і няўдач. Невысокі і худы, з малымі рукамі і нагамі, усёй сваёй фігурай ён паказваў перавагу нерваў над іншымі складнікамі свайго арганізму; можна было нават сказаць, што ён увесь быў з нерваў і што ў дадатак нервы гэтыя былі хворымі. Пры самым маленькім хваляванні нервовыя дрыжыкі прабягалі па ягоных вуснах і шчоках, рукі пачыналі дрыжаць. У гэтай фізічнай слабасці, хутчэй у рысах, што яе вызначалі, відаць было, як на далоні, няправільнае харчаванне, бяссонныя ночы, праведзеныя сярод узбуджанай азартнай гульні і гаму, якім напаўнялі задымленую атмасферу вандроўныя спявачкі і музыкі, відаць былі ў ёй вынішчальныя жарсці і атрутныя ўцехі, пагоня за грашыма, пустыя растраты іх і здабыванне зноў. Уся гэтая постаць гарадскога мікроба была задрапавана палітурай вытанчанага адзення і своеасаблівай элегантнасцю ў рухах і мове, так як чырвоная ці шакаладная фарба пакрывае аблупленыя сцены старых гарадскіх дамоў і як лайкавыя пальчаткі хаваюць рукі людзей на вуліцы, учора ці сёння яшчэ забруджаныя людской крыўдай і слязамі.
Якім было ягонае мінулае? Капроўскія былі калісьці дробнымі землеўладальнікамі, і акурат гэтая сямейная акалічнасць значна прычынілася да ўтварэння таго арэолу, якім акружыла Бахрэвіча жаніцьба з Мадзяй. У досыць даўнія часы некаторыя члены гэтай сям'і, не могучы змясціцца ўжо на вузенькім зямельным надзеле, пайшлі ў свет, паступілі на службу ў дзяржаўныя ўстановы і зрабілі сабе там, зрэшты, сціплую кар'еру. Адным з такіх быў бацька Мадзі, які на працягу дваццаці гадоў цешыўся пасадай паліцэйскага, што ў даўнейшыя часы мела назву асэсар. Свайго пляменніка, бацьку Людвіка, паводле пратэкцыі ўвёў ён у аддзел ангродскай паліцыі. Людвік нарадзіўся ўжо ў горадзе; ён быў сынам паліцэйскага чыноўніка і засцянковай шляхцянкі, якую ягоны бацька ўзяў замуж за трыста рублёў пасагу і прывёз у горад. Вясковая дзеўка, гожая, працавітая і вясёлая ў родным сваім засценку, ператварылася на гарадскім бруку ў жанчыну смешную і дурную. Ганарылася новым сваім становішчам і разам з тым была праз яго ж нешчаслівай. Насіла капелюшы, а на іх цэлыя велізарныя кветнікі, свае тоўстыя рукі зацягвала ў пальчаткі і больш ахвотна сябравала з самымі цёмнымі мяшчанкамі і гарадскімі кухаркамі. Ціхі і абмежаваны бацька, затурканы працай, цэлыя дні праводзіў у канцылярыі, а калі быў вольны, спаў ці ішоў да таварышаў на партыю прэферанса. Людвік рос сярод мітуслівых клопатаў і праблем убогай гаспадаркі, сярод бесперапынных размоў і плётак маці і яе сябровак, у таварыстве сыноў гэтых сябровак, тыповых вулічных падшыванцаў, якім быў і сам. У падзёртым швэдары і напаўбосы цэлымі днямі гойсаў ён па дзядзінцах і гарадскіх плошчах, з захапленнем і хцівасцю разглядаючы вітрыны крам. Гарадскія пейзажы, размовы з таварышамі, убоства бацькоўскага дому заўчасна распалялі яго апетыт да бліскучых і смачных уцех гэтага свету. Ягоны бацька, ціхі і сонны бюракрат, усё ж, відаць, меў у сваёй галаве разумныя думкі, бо, калі Людвіку споўнілася дзесяць гадоў, загадаў яму хадзіць у гімназію. Хадзіў і нават нядрэнна вучыўся. Нараджаліся ў ім амбіцыі, успрынятыя з бледных вуснаў бацькі, які часта казаў яму пра сваю найзапаветнейшую мару аб тым, каб сын ягоны калі-небудзь стаў доктарам. Доктарства падабалася і хлопцу, як нешта такое, што прыносіць часам багацце і значнасць. Не надта здольны ад прыроды, ён старанна працаваў, і можна сказаць, што быў гэта самы чысты і самы ўзнёслы перыяд у ягоным жыцці. Нават з пункту гледжання асабістага: здабытыя веды пачыналі адмываць яго ад бруду вулічных знаёмстваў і гулянак, ад вульгарнай прыземленасці мацярынскіх сябровак. Такім чынам скончыў ён чацвёрты клас і меў пятнаццаць гадоў, калі раптам ад бледнага, замучанага бюракрата адабралі крэсла, на якім сядзеў ён больш як дваццаць гадоў. Гэта не было пакараннем за асабістыя грахі, а толькі вынікам грамадскага крызісу, які адначасова закрануў і сямейны гонар, таго самага асэсара, бацьку Мадзі. Увесь род знаходзіўся ў поўным заняпадзе. Цяжкая бяда зазірнула туды і сюды, ніхто нікому не мог дапамагчы.
Без людской дапамогі для пятнаццацігадовага хлапчаня, аслабленае нялёгкім дзяцінствам, не надта здольнае, без пэўнай сілы характару і падтрымкі маці, школьная навука стала не магчымая. Калі ніхто не ўнёс за яго чарговай аплаты і не было за што купіць падручнікі, Людвік зняў школьны мундзір, сеў у куце халоднага дому і горка заплакаў. Была гэта зноў самая ўзнёслая хвіліна ў ягоным жыцці, з якой пазней неаднойчы смяяўся... У другім куце гэтага халоднага дому заходзіўся кашлем ягоны бацька, а ля стала, на якім нічога, апрача кавалка хлеба, не было, плакала маці. Праз год бацькі ў Людвіка не стала. Скінуты са свайго крэсла канцылярыст памёр ад сухотаў, якія пачаліся ў яго ад нуды, а таксама з жабрацтва, пераадолець якое не дазволіла яму хвароба. Пасля доўгіх старанняў і мноства нізкіх паклонаў Людвік атрымаў пасаду, маленькую і няпэўную, бо трымалася яна на валаску, але адганяла ад яго і ягонай маці прывід галоднай смерці. Прайшоў ужо час цудоўных летуценняў пра будучае доктарства, летуценняў, што, плывучы з тых ці іншых крыніц, сеялі ў ягонай душы ўзнёслыя зярняты; настаў час абароны ад канчатковага жабрацтва, унутранай раззлаванасці на лёс, жарсцлівых пажаданняў лепшае долі, глухой зайздрасці, нізкіх паклонаў, нявольніцкага згінання плячэй пад усялякі плот, пад які можна пралезці. Праз дванаццаць гадоў пасля таго, як ён развітаўся са школьным мундзірам, у Людвіка не было ўжо маці, і ён пакінуў службу. Зрабіў гэта добраахвотна ў выніку разлікаў і добра прадуманых цёмнымі начамі планаў, выпешчаных ў ягоным раз'едзеным атрутай гневу і жалю сэрцы. Зрабіўшы гэта, стаў ён на гарадскі брук, як сябра той змрочнай дзіўнай суполкі людзей у элегантных сурдутах і лайкавых пальчатках, ахвочых да ўсялякіх прысмакаў жыцця; яны не мелі пад нагамі ані кавалачка зямлі, ані маральнага грунту, - нічога, апрача разбэшчаных інстынктаў спажывання, апрача тых схільнасцяў і сімпатый, што выспяваюць на каменнях гарадскога бруку і ў пыльных, брудных гарадскіх завулках.
Зрабіўшыся гэткім пралетарам, Капроўскі, аднак, не адчуў трывогі. Зусім шчыра меркаваў, што мае ў сваіх руках спецыяльнасць, у якой нават лічыцца майстрам. Добрая памяць і шматгадовая практыка ў канцылярыі, а ў дадатак успаміны, што захаваліся з дзяцінства, дазволілі яму стварыць у галаве багаты спіс законаў, працэдур, звілістых сцежак і цесных юрыдычных пералазаў. Адчуў сябе так, як быццам скончыў якую акадэмію. Добра ведаў, што і як павінен рабіць, і не хапала яму толькі аднаго - сувязяў з людзьмі. Ахвотна, ах як ахвотна і з якой радасцю ўзнёсся б ён да высокіх грамадскіх сфер! Аднак адразу зразумеў, што гэта было неверагодным, і таму не траціў часу на дарэмныя лятункі і спробы. Адразу зышоў да нізоў, да людзей безабаронных, цёмных, даверлівых, затурканых нястачай і нязбытнымі пажаданнямі. Але ў роспачы зразумеў, што гэты грунт быў для яго такім самым чужым, як і ранейшы. Не ўмеў па ім хадзіць, бо яго не разумелі і ён не разумеў, ішоў і рабіў усё навобмацак, абыходзілі яго іншыя, тыя, хто ўмеў свае языкі і галасы зніжаць да вульгарных гукаў і слоў, хто не захапляўся шляхетнымі вінамі так, як ён, не гідзіўся так непераадольна, як ён, звычайнай гарэлкі і смуроду авечых кажухоў. Абыходзілі яго, і атрымлівалася ў іх значна лепш, хоць, як ён быў упэўнены, не мелі яны і сотай часткі яго здольнасцяў. Тады прыклад іншых і дастатковы ўласны спрыт дарадзілі яму ўзброіцца рукамі, якія б выконвалі для яго тую працу, што ў васьмінога выконваюць ягоныя шчупальцы. Такіх рук, адной з якіх быў камісаваны салдат у Грыньках, знайшоў ён шмат, і яны добра працавалі, бо разумелі, што яны без яго, як, зрэшты, і ён без іх, - нішто. Таму работы ніколі не бракавала, і яна прыносіла плён, і ўсё ішло як найлепш, і Капроўскі ўжо дасягнуў бы сваёй мэты, якою было багацце, калі б...
Шмат часу прайшло з той пары, калі быў ён у Лясной і Грыньках. І аднойчы бліжэй да абеду, седзячы ля акна сваёй спальні, чытаў ён нейкі ліст, накрэмзаны на ружовай паперцы. Быў тады жнівень, пагодны і яшчэ спякотны... Жыллё гарадскога мікроба напаўняла задушлівае і смярдзючае паветра брудных і зачыненых памяшканняў. Вокны вітальні і двух невялікіх і невысокіх пакояў выходзілі на дзядзінец, акружаны спарахнелымі платамі і хаткамі, падобнымі больш да сабачых будак, чым да чалавечага жылля. Ад чырванаватых круглых камянёў, з якіх быў зроблены брук дзядзінца, ішла сухая, пякучая гарачыня, на сценах хатак і парканах сонца паразвешвала шаты манатоннага, нязноснага бляску. Унутры дома, у вітальні, пятнаццацігадовы хлопец у портках і кашулі, седзячы на сенніку, які служыў яму ложкам, ляніва чысціў дарагія, модныя чаравікі. Гасцёўня, што адначасова была і прыёмнай і кабінетам, калісьці, відаць, старанна прыбіралася. Насупраць уваходных дзвярэй вісела вялікае люстэрка ў раме, якая з-пад тоўшчы пылу яшчэ кідала цьмяныя водбліскі золата. Каля сцяны стаялі канапы і крэслы са старой, але мяккай абіўкай, пасярод жа распасціраўся вялізны стол з мноствам папер і юрыдычных даведнікаў, упрыгожаны безліччу разнастайных дрындулак са шкла і бронзы. Гэты стол разам з фатэлем з высокімі парэнчамі, што суседнічаў з ім, рабілі сур'ёзнае, нават грознае ўражанне. Палінялы і затаптаны дыван упрыгожваў гэты пакой, аздаблялі яго таксама рэпрадукцыі на сценах, на адной з якіх жывымі фарбамі свяцілася дзіцячая галоўка. Ніжнюю частку гэтай карціны заседзелі мухі і пакрыў пыл і толькі сам дзіцячы твар, ружовы і наіўны, з усмешкаю райскай нявіннасці, здзіўляў у гэтым памяшканні, быццам пераломлены ў гнілой вадзе промень ідэалу. Спальня была цеснай, бо перапаўнялі яе: ложак з раскіданай бялізнай, шэзлонг, што схаваўся пад гурбай адзення, вешалка, поўная разнастайных убораў, столік з тазікам і кавалкам мыла, нэсэсар з люстэркам і рознымі прадметамі мужчынскага туалету, стол, на якім сярод розных камізэлек і гальштукаў, насовак і грабянёў, кавалкаў хлеба, сыру і селядца на шчарбатых талерках, сярод бутэлек поўных і напаўвыпітых, стаяў, пыхкаючы параю, укаранаваны імбрычкам, самавар. Клубы пару, якія вырываліся з самавара, яшчэ больш згушчалі і награвалі паветра ў пакоі, дыхаць якім было сапраўды цяжка, і пагражала гэтае дыханне павольным, але няўхільным атручваннем. Аднак Капроўскі ані цяжкасці, ані атрутнасці зусім не адчуваў. Было гэта роднае ягонае паветра, іншага ён не ведаў і не прагнуў. Не адчыняў нават акна сваёй спальні, ля якога сядзеў. У халаце і тапачках, з нерасчасанымі валасамі, бо толькі што ўстаў. Ягоны твар быў больш чым калі стомлены і азызлы, але свяціўся ўсмешкай, калі чытаў наступнае:
«Мой анёлак! Пяты ўжо ліст пішу да цябе, а адказу як не было, так і няма. Ці ты пра мяне забыўся, ці перастаў кахаць? Памятай, калі гэта так, то згубіш мяне навекі. Няхітрая штука, калі такі чалавек, як ты, разумны і з вялікага свету, падмане маладую дзяўчыну, але памятай пра тое, што са мной будзе, калі ты мяне пакінеш і ўсё адкрыецца. Я ўжо і зараз цэлымі начамі плачу і думаю, што прыйдзецца мне некалі ўтапіцца з адчаю. А толькі чакаю і чакаю, ці часам не прыедзеш альбо не напішаш да бацькоў, што будзеш браць мяне замуж. Памятаеш, як абяцаў тады зараз жа сказаць маім бацькам, што будзеш са мною жаніцца. А цяпер ужо нават не пішаш мне. Анегдай у сакрэце ад мамы Тарэску (гэта дачка нашага парабка) паслала на пошту, ці часам ліста мне няма, а як яна вярнулася і сказала, што няма, са злосці дала ёй у карак. Ах, мой Людвік! Ты мой ідэал, мая зорка на шляху, мой анёл. Калі спяваю маю любімую песню: «О, анёле, што з гэтай зямлі ў нагорныя сферы лёт узносіш», ты заўсёды стаіш перад маімі вачыма і так узлятаеш, узлятаеш аж пад самае неба. Не магу табе ўсё апісаць, што са мной робіцца. Апетыт страціла зусім. Мама ўчора першы раз у гэтым годзе зрабіла дасканалую сялянку (гэта такая страва, што робіцца са смятаны). Даўней так аб'ядалася гэтай сялянкай, што мне ажно ў бакі калола, а ўчора аніразу ў рот не ўзяла. Прытым маю розныя непрыемнасці з боку мамы, якая летам заўсёды больш крычыць на нас, чым зімой, бо мае вельмі шмат работы. Я б нават хацела ёй часам дапамагчы, бо і праўда матухна забіваецца з гэтай работай, і Рузя таксама хацела б, але нам тут усё выглядае агідным, за што ні вазьміся. Рузя дык трохі больш празаічная, чым я, у яе няма свайго ідэалу, дык часам і дапаможа ў чым маме, а я дык толькі пра цябе і пра цябе думаю, мой анёле, а мама, як раззлуецца, дык крычыць. Анегдай дык нават дала мне кухталя, а сёння зноў пачала мяне ні з таго ні з сяго цалаваць і дапытвацца, чаму я такая сумная. Вядома, я ёй нічога не сказала. Хай Пан Бог бароніць, каб бацькі даведаліся пра тое, што паміж намі адбылося да шлюбу. Але я веру, што гэта настане хутка, што ты злітуешся нада мной і не будзеш зважаць на тое, што я бедная вясковая дзяўчына і парафіянка, а ты разумны кавалер з вялікага свету і, як бацька кажа, мецьмеш вялікі маёнтак.
Два сэрцы звязаныя,
Ключ кінуты ў мора,
Ніхто нас не разлучыць,
Хіба ты, о Божа!
Калі ты мяне любіш, дык хуценька адпішы. І бацькам напішы, што мы жэнімся. Я думаю, што наш шлюб павінен адбыцца не пазней, чым на святога Стафана, на імяніны бацькі. Калі ты так не зробіш, дык я ўтаплюся з адчаю. Злітуйся і ратуй, твая да магілы
Карольця».
Скончыўшы чытаць гэты ліст, Капроўскі спахмурнеў.
- Д'ябальская сітуацыя, - буркнуў, - я быў бы вар'ятам, каб дзеля нейкай аканомавай дачкі свет сабе завязаў. Закахалася ў мяне, дала сябе злавіць, а зараз чакай, Пятро, сыр з'ясі...
Зноў кінуў вока на ліст.
- Узвышана выказваецца, бядачка... «Мой анёл, мая зорка на шляху...»
Штосьці падобнае на выраз расчуленасці прабегла па ягоным твары. Сваім звычайным рухам ён пачаў разгойдвацца з крэслам узад і ўперад. Неўзабаве спахмурнеў зноў. Яшчэ раз перачытаўшы ліст, падзёр яго на дробныя кавалачкі.
- Кепская гісторыя, - паўтарыў. - І як тут з яе выблытацца.
Нервовы ўздрыг прабег па ягоных шчоках і брывах.
- Бяда на свеце!
Ён цяжка ўздыхнуў і задумаўся, але ўжо не пра яе, а пра іншыя свае беды. Прыбытак меў значны, але ніколі не мог затрымаць гроша пры сваёй душы. Наканаванасць нейкая пераследуе яго бясконца. Хоць бы калі якую значную суму выйграў у карты. Ніколі! Бывае нават ужо і выйграе, дык зараз жа яшчэ з большым выдаткам усё і страціць. Наканаванасць! Калі пачынае гуляць, то ўпадае ў страшэнную заўзятасць, а так нельга, бо людзі адразу ж гэта выкарыстоўваюць. Доўга раздумваў пра розныя спосабы гульні і аналізаваў прычыны сваіх карцёжных няўдач. Прыйшло яму ў галаву, што мінулай ноччу ён стаў ахвярай нейкага ашуканца, які толькі што прыехаў сюды з далёкіх краёў. Прысягаў сабе, што павінен яго дапільнаваць і злавіць на гарачым учынку. І праз увесь гэты час піў гарбату, усё даліваючы ў шклянку патрошку пахучага рому.
- А тая ж Кларка! Што за сімпатычная шэльмачка! І нават вялікая артыстка. Як яна спявала тую шансанетку: «Willst du spazieren gehen? Miau!»
Ён усміхнуўся і рысамі твару несвядома паўтараў вульгарную і цынічную мінку нямецкай шансанеткі. Раз нават паціху тоненька паўтарыў:
- Мяў!
- Як бы гэта зрабіць, каб яна яшчэ з месяц у Ангродзе пагасціла! Грошай на гэта патрэбна было б!.. Грошы! Грошы! Грошы!
Пачаў у халаце бегаць па пакоі, каля стала і крэслаў, злосна штурхаючы іх і энергічна размахваючы рукамі. Мог бы ўжо даўно быць багатым, каб не гэтыя праклятыя пасіі... Што заробіць, тое зараз жа і спусціць... Зарабляў нават шмат, а ўвосень і зімою асабліва. Дык што ж калі ніколі грош гроша дагнаць не можа. Мае ён нават дакучлівыя даўгі. Па вушы сядзіць у пазыках ліхвяроў. З такой галавой на плячах, як ягоная, так часта трываць нястачу - ці не ёсць гэта наканаванасць? Каб жа такі інтарэс знайшоўся калі-небудзь, з якога можна было б вялікую суму (напрыклад, некалькі тысяч рублёў) зарабіць! Выплаціў бы даўгі і змяніў бы сваё жыццё. Але дзе там! Не з ягоным шчасцем! Ліхвяры яго заядуць і даканаюць яго жарсці, якія ў роспач прыводзяць, але з якімі немагчыма даць рады...
Чым больш думаў ён пра карты, Клару, Карольцю і грошы, тым больш адчуваў сябе раздражнёным, разгневаным, устрывожаным. Некалькі разоў хапаўся за свае рудыя вільготныя валасы, нібы хацеў іх вырваць з галавы. Дрыготкімі вуснамі і здушаным шэптам абазваў сябе ідыётам, дурнем, вар'ятам. Колькі ён траціць грошай, цяжка гэта сабе ўявіць! І на што? От, на карты, на такую, напрыклад, Клару, за гадзіну вясёлай гулянкі ў пекла спусціўся б, а потым, калі апусцеюць кішэні і ліхвяры не даюць яму спакойна прайсці па вуліцы, раздзёр бы сябе ўласнымі рукамі. У гэтую хвіліну разарваў ён на грудзях свой ядвабны паплямлены халат, а апамятаўшыся, узяў з бруднага нэсэсера флакон нейкай парфумы і абліў сабе ўспацелы лоб і дрыгатлівыя рукі. Трошкі супакоіўшыся, голасна закрычаў:
- Юрка!
З вітальні пачуўся ў адказ тоненькі дзіцячы голас:
- Зараз!
У спальню ўвайшоў сын Мікалая з чаравікам у адной руцэ і са шчоткай у другой. Моцны гэта быў хлопчык, з кірпатым носам і быстрымі вачамі. Два гады таму Мікалай аддаў яго на службу да Капроўскага. Гэтая служба не адабрала яшчэ ў дзіцяці вясковай сілы і крамянасці, але твару надала цынічны і хітраваты выраз. Ён з'явіўся ў пакоі і адразу хутка і непрыкметна сцягнуў булку з недаедзеным кавалкам сыра з талеркі.
- Ніхто сёння не прыходзіў? - гаркнуў Капроўскі.
- Нават сабакі не было! - пісклівым голасам адазваўся Юрка.
Капроўскі зморшчыўся і сыкнуў.
Малы лёкай знік са спальні.
- Юрка! - зноў крыкнуў Капроўскі.
- Іду! - адгукнуўся яму з вітальні тонкі голас хлопца, які паспешліва даядаў булку.
- Апранацца!
Праз паўгадзіны, ужо апрануты, ён увайшоў у гасцёўню. Як звычайна, быў элегантны, блішчэў ланцугом гадзінніка, пярсцёнкамі і залатой аправай акуляраў, ад насоўкі разыходзіліся моцныя пахі парфумы. Юрка вынес за ім капялюш-цыліндр, чысцячы яго па дарозе рукавом падзёртага швэдара. На дне капелюша ляжалі лайкавыя пальчаткі.
Капроўскі стаяў хвіліну ля стала, забыўшыся пра дакумент аднаго кліента, які ўчора так і не знайшоў, хаця справа яго будзе сёння слухацца ў судзе. Доўга думаў над нечым, потым сеў у фатэль з высокімі падлакотнікамі і хутка напісаў два лісты: адзін вельмі кароткі на звычайнай паперы, другі, значна даўжэйшы, пісаўся на пахучым аркушыку, аздобленым нейкім рамантычным сімвалам, кветкай ці галубком. Улажыўшы гэтыя лісты ў канверты і надпісаўшы адрасы, крыкнуў так голасна, як быццам бы ягоныя апартаменты складаліся найменш з дзесяці пакояў:
- Юрка!
- Ужо іду! - таксама голасна азваўся хлопец і тут жа ўляцеў у гасцёўню. Капроўскі хутка зазірнуў яму ў вочы.
- У гэтую ж хвіліну, - сказаў ён, - паляціш у Грынькі да свайго бацькі!
- Разумею, вашэці, разумею! - пераступаючы з нагі на нагу, нецярпліва казаў падлетак.
- Аддасі яму гэты ліст...
- Разумею!
У гэты момант ён спрытна нахіліўся і падняў з дывана дзесятку, што выпала з партманэ Капроўскага, моцна сціснуў яе ў жмені, а потым незаўважна ўсунуў у кішэню штаноў.
- А той другі, меншы, пастарайся аддаць паненцы з Лясной... спадарыні Бахрэвічавай... пане Караліне... маладзейшай...
- Разумею!
- І каб гэтых двух лістоў, апрача твайго бацькі і той паненкі, нічыё вока людское больш не бачыла...
- Ай, разумею!
І, не могучы больш стрымаць сваёй радасці, на чвэрць локця падскочыў уверх.
- Дурны, сваімі скокамі напалохаў мяне. На, ляці, а калі заўтра падвечар вернешся з адказам бацькі, дам рубель...
Хлопец схаваў лісты за пазуху і праз пяць хвілін, зняўшы падраныя боты і павесіўшы іх сабе на плячах, пераскочыў парог дому свайго гаспадара і як страла памчаў гарадскімі вуліцамі, мільгаючы босымі пяткамі. Ужо колькі гадоў ягоны гаспадар часта пасылаў яго з падобнымі даручэннямі ў родную вёску. Апошні раз быў ён там у час сенакосу і калі палолі лён ды пшаніцу...
Сядзіба камісаванага салдата, што мясцілася паміж вялікай вёскай Грынькі і фальваркам Вулька, была невялікая: з паўморга градаў і пару моргаў ворнай зямлі. Дзельскія, даўнія валадары Грынек, падарылі яе ягонаму бацьку, які паходзіў з гэтай вёскі, але ўсё жыццё служыў у двары. Старая і ўчарнелая хата, без коміна і з маленькімі вокнамі, самотна тулілася паміж гародам і нешырокай дарогай з вёскі да фальварка і далей. Дзве грушы-дзічкі, што стаялі непадалёк, раслі ўжо на зямлі Дзельскіх, якая вялікім клінам убівалася паміж палямі грыньскіх сялян і тымі, што належалі да Вулькі. З гэтай хаты Мікалай пайшоў у войска, пакідаючы тут старога бацьку і маладую, гожую жонку, з якой толькі што пабраўся. Вяртаўся да яе некалькі разоў на кароткія адпачынкі і пад канец вярнуўся зусім. Вярнуўся, але ўжо ані бацькі, ані жонкі тут не знайшоў. Бацька памёр, жонка пацягнулася з некім у свет і прапала без весткі. Затое былі там чацвёра дзяцей рознага ўзросту, з якіх старэйшыя даглядалі і так-сяк кармілі меншых. Даведаўшыся пра знікненне жонкі, Мікалай спачатку ўпаў на зямлю і аж зайшоўся плачам, потым цэлы тыдзень піў у карчме да бяспамяцтва і ўрэшце вярнуўся дахаты. Найменшае дзіцятка ўзяў на рукі, насіў яго па хаце, галубіў, калыхаў, нешта прыгаворваючы яму пра дзядулю, які ляжыць у магіле, і пра маці, якая пайшла ў свет, а потым аддаў яго старэйшай, ужо дарослай дзяўчыне, а сам сеў на парозе хаты і пачаў граць на трубе, якую прынёс з сабою з войска. Дзьмуў у трубу і кідаў на сцішаныя позняй восенню палі працяжныя, сумныя, аднастайныя гукі, як быццам кагосьці з далёкага свету клікаў, і клікаў, і клікаў... А паколькі быў тады яшчэ трошкі п'яны, дык гукамі сваёй трубы зваў з далёкага свету сваю Марыську, увесь час плакаў, адрываючы інструмент ад вуснаў, выціраў пальцамі нос і цяжка ўздыхаў. З таго часу прайшло шмат гадоў, але былы салдат ніколі не мог згадаць сваёй Марыські без уздыхання і слёз. Аднак нячаста ўспамінаў яе, бо было яму пра што думаць і што рабіць. Самую старэйшую дзеўку аддаў замуж, аднаго з сыноў адправіў на службу ў горад і меў зараз пры сабе сына, маладога парабка, і дачку, што выбіралася на дзеўку, якая яму ў хаце была за гаспадыню. Але ж тая хата! Ратуй Божа! Амаль валілася ад старасці, вецер свістаў праз усе дзіркі, і мела яна выгляд чорнай прорвы ад дыму, што напаўняў яе ўвесь час. А той кавалак поля каля яе! І казаць няма чаго. На пракорм аднаго рота не хапіла б таго збожжа, якое на ім расло. Калі Мікалай садзіўся на парозе сваёй хаты і пачынаў дзьмуць у сваю трубу, шэрыя, хітрыя, бліскучыя ягоныя вочы блукалі па тым вялікім кліне зямлі, які, убіваючыся паміж землямі Грынек і Вулькі, як быццам заціскаў у клешчы ягоную сядзібу. Па гэтым кліне, засеяным напалову пшаніцай, а напалову ячменем, урадлівым, дагледжаным, вочы салдата прабягалі з тугой, расчулена, а часам пажадліва і зайздросліва. Калі ж уставаў з парога і з гучным уздыхам размінаў свае косці, рукі яго, здавалася, падаўжаліся і напружваліся, як быццам хацелі яны згарнуць, скруціць і прыціснуць да грудзей гэты зямельны клін. Людзі казалі, што стане яна неўзабаве ўласнасцю Мікалая, бо Дзельскія жылі шумна і не адну ўжо ўскраіну маёнтка свайго прадалі розным людзям.
Падчас сенакосу і праполкі лёну ды пшаніцы Мікалай без шыняля, адно ў портках і кашулі, босы, абкопваў матыкай у сваім гародзе ўжо даволі вялікія парасткі бульбы. Іншыя людзі рабілі гэта невялікай сошкай, запрэжанай канём. Але ж яму, зжалься Божа, не хацелася дзеля гэтага выцягваць са стайні каня. Колькі ён там тае бульбы садзіць! Чвэрць морга, не больш, а другую палову гарода Ўллянка засявала буракамі, морквай, макам, ільном і каноплямі. От там, на тым баку кліна пад лесам, добры кавалак зямлі на бульбу... са два моргі, а можа, і больш... але ж тое яшчэ Дзельскім належыць. Таму паўморга бульбы акучваў ён уручную матыкай, а прысадзістая чырванашчокая Ўллянка, седзячы на зялёнай мяжы, палола буракі. Над схіленай галавой дзяўчыны рос сланечнік, які з высокага свайго бадыля свяціўся на фоне блакітных воблакаў сваім вялікім жоўтым тварам. Уллянка ўзняла галаву на дарогу, што выгіналася з-за хаты доўгім белым пасам, глянула і закрычала:
- Тата! Юрка бяжыць!
Босыя ногі хлопца і ягоная белая кашуля былі відаць на сонцы здалёку. Сурдут і боты нёс на плячах. Задыханы, са спацелым тварам, падлетак убег на гарод і, падышоўшы да бацькі, пакорліва пацалаваў яго пару разоў у руку. Мікалай ласкавым голасам перакінуўся з ім некалькімі словамі, узяў ад яго ліст Капроўскага і, кінуўшы на зямлі матыку, пайшоў у хату. Юрка напачатку павітаўся з сястрой такім магутным штурхалём у бок, што тая ажно крыкнула і таксама стукнула ў адказ, потым ён два разы цмокнуў яе ў спацелыя шчокі і на заканчэнне выцягнуў з кішэні штаноў і кінуў на загон прынесены ёй у якасці гасцінца абаранак. Задаволеная дзеўка пагладзіла яго далонню па твары і паказала два рады белых, як перлы, зубоў. Ён ва ўвесь рост выцягнуўся на мяжы і папрасіў есці. Чатыры мілі прабег, і апрача двух абаранкаў, якія купіў выходзячы з горада, нічога не меў у роце. Уллянка ўстала і пайшла ў хату, каб прынесці яму адтуль кавалак хлеба і скурат ад вэнджанай саланіны, каб перакусіў, пакуль настане час палуднаваць. Калі яна ўвайшла ў хату, застала там бацьку, які сядзеў на лаве ля акна і чытаў ліст, атрыманы ад Капроўскага. Дзеля чытання ён начапіў на свой доўгі нос вялізныя акуляры ў драцяной аправе, якія яму, аднак, не надта дапамагалі ў гэтай нязвыклай працы, і з вялікай цяжкасцю разбіраў пісаныя літары. Цэлыя паўгадзіны ўзіраўся ён праз акуляры ў карацюсенькі ліст Капроўскага: напаўголаса слібізаваў яго і ўсміхаўся пры гэтым трошкі здзекліва і трошкі нахабна. З гэтай усмешкай вярнуўся на гарод, падняў з зямлі матыку, і, абкапваючы парасткі бульбы, паклікаў да сябе Юрку. Хлопец, з поўным ротам хлеба і бліскучымі ад саланіны вуснамі, сеў на мяжы і, адказваючы на бацькавы пытанні, падрабязна і доўга расказваў яму пра жыццё, звычкі, размовы і сувязі свайго гаспадара. У залацістым сонечным святле высокі прамы чалавек у портках і кашулі старанна матычыў, а гэтаксама апрануты хлапчук, седзячы на мяжы, падымаў да яго румяны круглы твар, на якім свяціліся хуткія, свавольныя блікітныя вочы, і з мімалётнай усмешкай неўсвядомленага самім сабой цынізму, тонкім дзіцячым галаском шчабятаў, шчабятаў пра ўсё, што бачыў калі ў свайго гаспадара ці чуў ад яго і пра што ягонаму бацьку трэба было абавязкова ведаць.
На захадзе сонца палі каля хаты Мікалая напоўніліся рыканнем кароў, бляяннем авечак, грукатам колаў і людскімі галасамі. Па дарогах, што пераразалі палеткі здалёк і зблізку, сунуліся статкі ў Грынькі, Вульку і ў фальварак Дзельскіх, які шарэў каля лесу. Наладаваныя сенам вазы, запрэжаныя двума коньмі, як быццам рухомыя зялёныя пагоркі, цягнуліся павольна, разліваючы моцны і прыемны пах. Над вёскай з аднаго боку і над фальваркам з другога ўзнімаліся ў залацістым паветры слупы ружовага дыму. Тут і там брахалі сабакі, адтуль і адгэтуль цягнуліся шнуры касцоў, свецячы здалёку белымі кашулямі і ззяючы ў апошніх сонечных промнях бляскам кос. За касцамі, гучныя галасы і смех якіх чуваць былі нават тады, калі зніклі яны сярод шэрых будынкаў фальварка, дарогай, абмінаючай зблізку Мікалаеву хату, ішлі грабельніцы. Былі гэта жыхаркі Грынек, якія наймаліся на работу летам у навакольныя двары і фальваркі. Сёння ішлі ў Вульку па аплату за адпрацаваны дзень. Пераважна маладыя і прыгожыя, стройныя, у грубых кашулях і саматканых спадніцах, босыя, з загарэлымі шыямі, аздобленымі шнурамі шкляных пацерак. Граблі, якімі цэлы дзень зграбалі яны на лугах скошанае сена, неслі так, што над іхнімі галовамі ўтварыўся цэлы лес густых, сухіх і зубатых шчытоў. Было іх, можа, дваццаць. Ішлі хутка і на ўвесь голас спявалі працяжную, манатонную, падобную да галашэння песню. Мінаючы сядзібу Мікалая, яны перапынілі спевы і магутным хорам выгукнулі:
- Хай будзе пахвалёны!
Гэтымі словамі павіталі салдата, што сядзеў на парозе сваёй хаты. Сёння ён не граў на трубе, а з вялікім стараннем і засяроджанасцю стругаў ножыкам драўляныя калодачкі розных памераў, з якіх рабіў скрыпкі ды іншыя цацкі для дзяцей. Здавалася б, цалкам захоплены працай, ён, аднак, увесь час скоса паглядаў на людзей, што праходзілі па дарозе. Можа, каго-небудзь чакаў. Пачуўшы харавое вітанне грабельніц, ён падняў галаву, адказаў: «На векі вякоў!» і, хуткім позіркам акінуўшы грамаду кабет, затрымаў вочы на той, якая, адлучыўшыся ад таварышак, ішла на некалькі крокаў за імі, адна. Не была яна такой статнай і прыгожай, як іншыя. Нават тыя, хто быў з ёй аднаго веку, выглядалі намнога мацнейшымі за яе, жвавейшымі і нейкімі больш упэўненымі ў сабе, што адбівалася ў іхніх рухах і на іхніх тварах. Адпрацаваўшы цэлы дзень, яны не стаміліся, а развесяліліся надзеяй заробку і мажлівасцю паспяваць сабе разам на свежым паветры, на шырокіх палях. Гэтая не спявала.
- Гэй, Хрысціна! - паклікаў Мікалай.
Мог бы яе і не зваць, бо яна сама скіравалася да ягонай хаты. Грабельніцы, спяваючы ўвесь час, пайшлі далей, яна ж стала перад салдатам, які сядзеў на парозе. Худая постаць яе і сухі профіль твару пазначыліся на цёмнай асноведзі хаты, граблі нерухома тырчалі над яе плячамі і галавой. Мікалай з узнятым тварам глядзеў на яе.
- Што ж так пляцешся, як бы ад работы нежывая? - пачаў ён. - Дурная! Паспявала б сабе з іншымі, табе б зараз весялей стала.
Кабета паківала галавой і падперла далоняй шчаку.
- Ой, Мікалай, Мікалай! - сказала яна. - Ці ж такой, як я, да спеваў! Добра спяваці тым, што мужыкоў сваіх і хату сваю і ўсенька па парадку маюць, а мне ў сіроцкай маёй долі не да спявання... Я ўжо, от, з дваццаць гадоў не спявала, хіба толькі хлопцам маім альбо чужым дзецям да сну ці для забавы... Больш ніколі, далібог, больш ніколі!
- Дзіўная ты баба, - пачаў Мікалай, але яна ўжо, разгаварыўшыся і адчуваючы асаблівы давер да разумнага салдата, нерухомымі вачыма ўзіраючыся ў прастору, вяла далей сваё:
- Не мяне дружкі на дзяжу садзілі, не мне да шлюбу спявалі, не я залацістае збожжа жменямі ў куты мужавай хаты кідала... Не так я жыла, як іншыя, і не так зараз, як іншыя, па гэтым свеце хаджу...
- Годзе ўжо, годзе! - перапыніў Мікалай. - От, хочаш, можа, навіну пачуць? Ад пана хадваката сёння ліст атрымаў!
Кабета ў імгненне вока змяніла паставу і выраз твару. Выпрамілася, некалькі разоў пераступіла з нагі на нагу, вочы яе загарэліся, граблі раптоўна закалыхаліся над галавой.
- Пісаў! Пра Піліпку, можа, пісаў! Езус! Кажыце! Што з маім сыночкам любімым будзе?
Мікалай, беручыся зноў стругаць калодку, флегматычна адказаў:
- А што павінна быць? Добра будзе. Застанецца ў Ангродзе і ў Грынькі на зіму яго прышлюць.
Граблі Хрысціны зваліліся на зямлю. З крыкам радасці кінулася яна да яго, як быццам хацела пацалаваць ягоныя рукі.
- От, ужо баба і ўзрадавалася! - злёгку адсоўваючыся, цягнуў Мікалай. - А яшчэ няма чаго. Яшчэ дэкрэт не выйшаў.
- Не выйшаў! - выпрамляючыся зноў і скрыжаваўшы рукі, паўтарыла жанчына.
- Ужо б ён і выйшаў... Толькі там адзін хафіцэр ёсць... такі шэльма, што не дазваляе... Не дазваляе і не дазваляе... Што яму зрабіць? Колькі ўжо пан хадвакат яго напрасіўся, колькі ўжо да яго нахадзіўся... «Не дазволю», кажа... «Няхай, кажа, Піліп вандруе туды, куды яму прызначана. Ці ж я, кажа, сына свайго за яго туды пашлю, га?» От што ў пісьме пана хадваката напісана!
- Вы ж, Мікалаю, казалі, што добра будзе... - моцна сціскаючы рукі, шапнула кабета.
- Калі захочаце, дык, можа, яшчэ і будзе добра, - скрыплючы ножыкам па дрэве, адказаў салдат. Потым узняў галаву, сціснутымі пальцамі правай рукі даткнуўся некалькі разоў да левай далоні. Хрысціна, уся душа якой перамясцілася ў вочы, гэты жэст зразумела.
- Зноў грошы!
- А ты, баба, што думала? Што ў такім вялікім горадзе такі важны інтарэс за некалькі дурных рублёў можна зрабіць? От, не толькі што, але яшчэ і пан хадвакат сам сваіх пяць працэнтаў не ўзяў... дальбог, не ўзяў... Усенькія аддаў... А там спраўкі, а там штэмпелі, а там пасведчанні ад дактароў, што хворы, а то таму ў руку ўсунуць, а то гэнаму... так грошы і разышліся, а зараз, што з тым хафіцэрам рабіць? Можна зрабіць, але зноў грошы трэба... Можна і не зрабіць, дык што ж? Вялікая бяда! Павандруе сабе Піліпка туды, дзе і я быў... Ой, ой! Не вялікі пан! Паляжыць сабе, як я, у лазарэце на жоўтую трасцу і абсыпле яго, як мяне, высыпкай такой вялікай, як боб, рукі сабе адмарозіць так, што распухнуць яму, як падушкі, ці вушы яму згніюць ад той высыпкі і паадвальваюцца... Ці ж я такога не бачыў! Ну дык што? Вялікая бяда! Можа, і выжыве, а як не выжыве, дык памрэ... і косці ягоныя, гэй, гэй, далёка пахаваюць... Толькі крукі ды вароны на магілку ягоную залятаць будуць, а ты над ёй не заплачаш, бо не ўбачыш яе ніколі. Вялікая табе бяда!
Хрысціна стаяла як укапаная. Унутраная барацьба адбівалася на яе твары праз нахмураныя маршчыны на лбе і моцна сціснутыя вузкія бледныя вусны. Абаперлася шчакой на далонь і глядзела ў зямлю. Праз хвілю ціха, як быцца сама сабе, пачала казаць:
- Бледненькі быў і далікатны такі ад нараджэння, а такі ласкавы і рахманы, як ягнё. Бывае, Антосік часам не паслухае маці, а ён... ніколі! Ручкамі мяне за шыю, бывала, абдыме і кажа: «Ужо я табе, мама, ніколі згрызоты не зраблю, твая доля і так горкая...»
Салдат, нацягваючы паміж дзвюма дзеравякамі ніцяныя струны, маўчаў.
Яна ж зноў пачала гаварыць.
- Вочкі ў яго сіненькія, такія, як тыя кветкі ільну... а хоць слабенькі быў заўсёды, вырас, як тая таполя... Вырас, у войска яго ўзялі, а як мяне ўбачыў, на зямлю перада мной, як перад святым абразом, упаў і калені мне цалаваў. Ой, дзіця ты маё наймілейшае, крывіначка мая, у слязах маіх выгадаваная... сонейка маё бледненькае, кветачка мая, што ж цябе вецер ад мяне ў далёкія старонкі нясе...
Мікалай усё яшчэ слоў яе як бы не чуў і толькі невядома чаму канец яго схіленага над работай носа зачырванеўся яшчэ мацней. Не ўзняў галавы і доўга ані словам да кабеты не азываўся. Урэшце коратка сказаў:
- Рабіце сабе, як хочаце. Мне што да таго.
І гучна высмаркаўся, потым рукавом кашулі правёў па вусах, што ён заўсёды рабіў у хвіліны, калі быў вельмі ўзрушаны. Хрысціна граблі з зямлі падняла і кіўнула галавой салдату на развітанне. Твар яе набыў уласцівы яму выраз змрочнай энергіі.
- Калі грошы прынесці? - спыталася.
- А калі сабе хочаш, - з выразнай неахвотай буркнуў салдат. - Мой хлопец, што ў пана хадваката служыць, заўтра чуць свет назад у горад паляціць.
- Чуць свет і я прыйду, - адказала Хрысціна і дадала: - З Богам, Мікалай!
- З Богам! З Богам!
Застаўшыся сядзець на парозе хаты, ён злажыў рукі на каленях і задумаўся. Хвіліну крывіўся так, як быццам праглынуў нешта вельмі нясмачнае, але потым пагляд ягоны паводле звычкі перакінуўся на той кавалак зямлі, які шырокімі межамі трохкутніка, цягнуўся ад лесу, забіраў у агромністыя абцугі ўсю ягоную невялічкую сядзібу. Ляжала там гэтая любімая, гэтая жаданая зямля, якая ў шэрані змроку яшчэ зелянела парам і залацілася ад даспяваючага жыта. Мікалай перастаў крывіць вусны, а замест гэтага склаў іх для свісту. Хвіліну пасвістваў сабе, можа быць, пайшоў бы ў сваю хату па трубу, але не мог яшчэ пакінуць свайго месца. Яшчэ кагосьці чакаў, бо ўсё паглядаў на дарогу. Урэшце дачакаўся. Запозненая фурманка з сенам павольна сунулася да ягонай хаты. На версе фурманкі сядзеў чалавек, які павітаўся з ім:
- Хай будзе пахвалёны!
- На векі вякоў! Ясюк?
- А я!
- Як будзе ў цябе час, прыйдзі сёння пагаварыць са мной... толькі абавязкова сёння... чуеш?
- Добра. Чаму не. Прыду! - сваім спакойным, трохі лянівым голасам адказаў парабак, а паколькі было ўжо позна, сцебануў коней і трошкі хутчэй са сваёй фурай пацягнуўся ў фальварак.
У фальварку гаспадарыў сёння сам Бахрэвіч. Усё ўжо як трэба агледзеў, на каго належала, накрычаў, што трэба было пералічыць, пералічыў, а цяпер перад домікам, дзе жылі намеснік і арандатар, аддаваў работнікам і работніцам заробленую імі плату. Сядзеў на табурэце, а на каленях трымаў два мяшочкі дробных манет. Намеснік і арандатар дапамагалі яму лічыць і раздаваць грошы, касцы і грабельніцы бралі іх, кланяліся і казалі: «Хай будзе пахвалёны!» і па адным ці грамадкамі пакідалі фальварак. Сярод грабельніц была і Хрысціна. Узяла грошы і таксама адышла, аднак не да чацвертака, а да аборы, за якой і схавалася. Ля плота стаяў асядланы ўкормлены конь аканома. Калі ўсе справы былі скончаныя і распараджэнні аддадзеныя, намеснік адвязаў ад плота коніка і прывёў яго да начальніка. З Бахрэвічавых рухаў і з выразу ягонага твару можна было здагадацца, што ён вельмі спяшаўся. Прычына гэтай спешкі была зразумелая. Мадзя жахліва не любіла гэтых паездак у Вульку, дзе жыла Хрысціна, і калі там затрымліваўся крыху даўжэй... дык што ж, хоць і нічога там не было - дома чакала мятла! Сёння ж работы тут у яго было шмат, і за брамай ён збіраўся ўжо пусціць каня на поўны галоп, як высунулася з-за стадолы і заступіла яму дарогу Хрысціна. У летнім празрыстым змроку ён пазнаў яе адразу. Не ў пару яна з'явілася. Калі ж, аднак, напаўголаса паклікала: «Пане, пане, пачакай, крышку», затрымаў каня і трошкі злосна адгукнуўся.
- Добры вечар, Хрысціна! Ну і чаго ж ты зноў хочаш?
Не хацела гаварыць з ім на фальварковым дзядзінцы, але тут заступіла яму дарогу, бо саромелася гаварыць з ім на людзях. Гады ішлі, яе твар састарэў, яго дочкі і яе сыны дарослыя! - што ўжо там! Саромелася - і ўсё! Здавалася ёй, што не толькі людзі, але дрэвы і птушкі з іх смяяліся б: «Кінуў! Узяў і кінуў! З двума байструкамі кінуў, а баба яшчэ лётае за ім!» А яна за ім ніколі не бегала, ніколі, з таго часу, як яе з-пад сваёй страхі выправіў і іншую ўзяў за жонку. Лепш бы яна пад зямлю правалілася, чым бегаць за ім. Толькі ў сіроцкім яе жыцці без сваякоў і зычліўцаў з двума хлопцамі на карку здараліся сітуацыі, у якіх патрэбна была ёй апека і парада, і даўнія, даўнія ўспаміны, што ўсё яшчэ час ад часу ўсплывалі на дне яе душы, штурхалі яе да яго, па ягоную апеку і параду. Цяпер, калі ён сядзеў на кані, стройны, крамяны, моцны, у доўгім да каленяў адзенні і зграбнай шапачцы на галаве, яна стаяла каля ягонага сядла худзенькая, нясмелая, босая, з пасмамі валасоў, што выбіваліся з-пад вылінялай хусткі на маршчыністы, завялы лоб. Нясмела і прыцішаным голасам расказвала яму свой вялікі клопат. Ці той хадвакат з Ангроду, той Капроўскі сапраўды можа выратаваць Піліпку, ці не? Ці не прападуць яе грошы? Ці даваць яму іх больш?
- Вы, пане, ведаеце гэтага хадваката. Ён нядаўна ў вас гасціў. Мікалай яго ведае, а Мікалай то ўжо вельмі разумны і добры чалавек... але, вядома, чалавек памыліцца можа... Што мне рабіць?
Бахрэвіч пра таго адваката, якога ведаў Мікалай, меў самае добрае ўражанне. Можна нават сказаць, што ягоны розум, адносіны, элегантнасць абуджалі ў ім пэўную павагу. Лічыў яго, зрэшты, ужо амаль сваім зяцем. Але, нягледзячы на неспакой, цярпліва выслухаў кароткія пытанні жанчыны і лагодна сказаў тое, у чым сапраўды быў абсалютна перакананы, а менавіта, што больш спрытнага і больш уплывовага адваката, як Капроўскі, не толькі ў Ангродзе, але і на ўсім белым свеце няма. Калі ўжо што-небудзь у чыім-небудзь інтарэсе і можна зрабіць, то ўжо ён сапраўды зробіць, але без грошай на свеце нічога не робіцца. Колькі ён іх ад Хрысціны запатрабаваў, колькі яна іх мела і магла яму даць, не спытаўся, як таксама не падумаў пра тое, ці і праўда магчыма праз якія-небудзь захады затрымаць у родных мясцінах хлопца, якога кудысьці высылаюць. Але хіба каб дзень і ноч над гэтым раздумваў, усё роўна выйшла б тое самае. Проста зусім не ведаў, было гэта мажліва ці немажліва. Здавалася яму: чаму ж не? За грошы, ды з такім спрытам, які ёсць у Капроўскага, і яшчэ з такімі сувязямі ўсё можна зрабіць. Сказаў гэта Хрысціне і з вышыні свайго сядла, гледзячы на яе спытаўся:
- Што? Як табе там? Не надта дрэнна з Ясюкамі жыць? Га?
Яна не адказала. Як ніколі не бегала за ім, ніколі не расказвала яму, як ёй жылося: добра ці дрэнна. Пыталася часам пра што-небудзь, пра які ратунак для сына, папрасіла, і годзе! Што ёй з таго, што яму раскажа? Ці ж ён яе пашкадуе? Не пашкадаваў маладой, то цяпер састарэлай тым больш шкадаваць не будзе!
- Дабранач, Хрысціна! - развітаўся ён, ад'язджаючы.
- Едзьце, пане, шчасліва! - адказала яна, але не адышлася.
Ён пусціў каня хуткім галопам і, моцна трымаючыся ў сядле, аддаляўся і знікаў ва ўсё больш густым змроку. У паветры паступова сціхаў тупат конскіх капытоў. Яна, падпёршы далонню шчаку, стаяла ўсё на тым самым месцы, дзе толькі што размаўляла з ім. Да зорак, якіх ужо шмат засвяцілася на небе, вачэй не ўзняла. О, не! Глядзела ў зямлю, у зямлю, змочаную расой, як слязамі, у зямлю, на якой вырасла, як адзінокая травінка, людзям для патаптання, для сораму і клопату. Успаміны, якія на дне яе душы пад тоўстым пластам клопатаў, сораму і працы ўвесь час затоена жылі, пры тупаце конскіх капытоў, які ўсё аддаляўся і аддаляўся, цяпер разварушыліся і разбалеліся. Апушчаныя да зямлі яе вочы былі сухія, але пад грубай кашуляй, у запалых грудзях расплакалася незагойная рана. Некалькі разоў яна ціха паўтарыла:
- Едзьце, пане, шчасліва! Едзьце, пане, шчасліва! Едзьце шчасліва! З Богам!
І былі гэтыя словы, як дараванне і блаславенне.
Раптоўна ў яе вачах паўстаў воблік маладога хлопца: стрыжанага па-салдацку, бледнага і хударлявага, з вачыма, падобнымі да кветак ільну. Нявольнік толькі, і нічога больш. Сумны, як бы трошкі заплаканы, і кавалак салдацкага шыняля засвяціўся металічным гузікам. Хрысціна сарвалася з месца і подбегам рушыла да чацвертака. Зараз у яе душы нічога не было, апрача тысячу разоў паўтаранага слова: сын! сын! сын! сын! - і радасць, якая кружылася наўкол гэтага слова, бо яго можна выратаваць. Бахрэвіч сказаў, што можна і што той хадвакат - вялікі чалавек... Яна і перад тым сама сабе думала, што калі Мікалай так кажа, то, пэўне, праўда, але Бахрэвіч лепш яго ведае і яшчэ разумнейшы за Мікалая, а тое самае гаворыць.
У чацвертаку, як толькі павячэралі і заснулі дзеці, Ясюк падсеў да жонкі, якая ўсё яшчэ нездаровая сядзела на адзіным тут ложку, засцеленым сенам і грубым палатном. Пачалі абое вельмі ціха і ажыўлена гаварыць. Ясюк успамінаў пра Мікалая, ад якога вярнуўся перад самай вячэрай, чухаў сабе патыліцу і цяжкімі сваімі рухамі паказваў заклапочанасць і трывогу. Галена, як было відаць, з нечага цешылася і на нешта мужа намаўляла. Пасля тых нешчаслівых родаў часта кашляла і колькі разоў ішла ў яе з рота кроў. Ясюк гэтага кашлю не выносіў і казаў, што калі яго чуе, то яму пад сэрцам нешта круціць пачынае. «Шруба не шруба, казаў, от так і ўкручваецца пад сэрца». Таму цяпер, калі Галена, пераконваючы яго ў нечым і нечага просячы, зайшлася кашлем, ён устаў і сказаў:
- Ну, добра ўжо, добра! Пайду, занясу яшчэ, рызыкну... Можа, Бог злітуецца і пацеху пашле, а ты, баба, як узрадуешся, дык і выздаравееш...
- А пэўне, - адказала Галена, - мусіць, радасць - гэта наймудрэйшая знахарка... найлепей лечыць...
- Але! - пацвердзіў муж, і яны пераглянуліся. Яна, узрадаваная, усміхалася яму сваімі бледнымі, лагоднымі вуснамі, а ў яго раз'ясніўся прыкрыты цёмнай, густой чупрынай лоб.
- Можа, Пан Бог злітуецца і пашле суцяшэнне! - паўтарыў ён.
Потым, калі Ясюк з жонкай заснулі, Хрысціна і Антосік усунуліся ў камору. Так, як і тры месяцы таму, кабета села на падлогу і адчыніла куфар, а малады парабак, стоячы за ёй, трымаў у руках запаленую лучыну. І так, як тры месяцы таму, паказалася са дна куфра панчоха, ужо толькі на дзве траціцы напханая грашыма. Хрысціна выцягнула з яе спачатку два аркушы паперы, пажоўклыя, складзеныя ў чатыры столкі, спаважна адклала іх убок і пачала лічыць медныя і срэбныя манеты. І гэтаксама, як і тады, Антосік дапамагаў ёй лічыць, але, калі ўжо яна адлічыла патрэбную суму, зазірнуў у глыбіню панчохі і з нейкім ваганнем у голасе сказаў:
- Мама, а тое, што засталося, значыць, ужо маё!
- Тваё, сынку, тваё, - адказала і задумалася на хвіліну.
- Вось табе і пахаванне з ксяндзом і харугвамі! Вось табе і прыгожая труна! Вось табе і крыж на магіле, прыгожы, маляваны! Як сабака жыла, як сабаку мяне і пахаваюць. Ой, Піліпка, Піліпка, на смерць я сабе тыя грошы хавала, на годную смерць, хрысціянскую і магілку прыгожую, каб сорам мне ўзнагародзіла, які я за жыццё піла... Але... Божая воля! Смяротныя гэтыя грошы мае на твой ратунак, дзіця ты маё, аддаю...
Некалькі слязінак скацілася з яе вачэй на медныя і срэбныя манеты. Антосік слухаў яе шэпты з панурым выглядам. Калі яна асцярожна і з пашанай засунула пажоўклыя паперы ў звыклую для іх схованку і бралася ўжо завязваць панчоху, парабак раздражнёна і неяк зласнавата буркнуў:
- Але маіх то ўжо, мама, адсюль не бярыце... Каб там невядома што, не бярыце! Досыць ужо надаваліся Піліпку, хай і мне трошкі застанецца... Усё ж і я ваша дзіця, а не чыё... Чуеце, мама!
Хрысціна паглядзела на яго са здзіўленнем. Вочы хлопца гарэлі такім агнём, якога дагэтуль у іх не бачыла, голас ягоны таксама дзіўна перамяніўся. Хацела палаяць яго за тое, што без належнай павагі азваўся да яе, але апошнія словы яго абудзілі ў ёй шкадобу.
- А чыё ж ты дзіця? - адказала яна. - Вядома, што маё, таксама як і Піліпка. На абодвух вас я працавала і абодвух любіла... толькі што цяпер той бяднейшы... ты тут і, дзякаваць Богу, здаровы і дужы, а ён слабенькі, недалэнга, і шлюць яго туды, дзе жоўтая трасца і такая высыпка, ад якой вушы гніюць і адвальваюцца... Затое я, бачыш, сынок, яму і аддала ягоныя грошы і свае, што на смерць хавала...
- Але маіх то ўжо не аддавайце, - паўтарыў Антосік і яшчэ дадаў: - А калі аддасце, то вам гэтага да смерці не забуду... Далібог, не забуду!..
- Не аддам, сыночак, не аддам! Толькі гэтыя ўжо пашлю... хафіцэр той згодзіцца і выдасць дэкрэт, што Піліпка на зіму ў Грынькі прыйдзе...
- Ну, добра, і я сам гэтага вельмі б хацеў, - скончыў супакоены ўжо хлопец і дапамог мацеры замкнуць куфар.
Усё гэта адбывалася ў чэрвені, падчас сенакосу, абворвання бульбы, праполкі лёну і пшаніцы. Цяпер, у жніўні, Юрка зноў прыбег да бацькоўскага дому, але бацькі ў хаце не было. Уллянка сказала яму, што старэйшы брат арэ ў полі, а бацька пайшоў да Дзельскіх пагаварыць пра тую зямлю, якую яны прадаюць, а ён хоча купіць. Хата была бітком набітая снапамі высушанага лёну. Стаялі тут яны на лавах і на глінянай падлозе, уздоўж чорных, закурэлых сценаў. Дзяўчына, занятая лёнам, паспешна дала брату міску крупніку і кавалак хлеба. Юрка паеў, наплёў сястры розных дзівосаў пра горад, у якім жыў, а потым сарваўся з лавы, выбег з хаты на дарогу і, пасвістваючы, падскокваючы і абрываючы галінкі з дрэў, кідаючы каменьчыкі на поле, памчаў у кірунку Лясной. Досыць хутка, бо, можа, праз гадзіну, вярнуўся да роднай хаты. Вяртаўся ён з іншым настроем. Ногі ледзь перастаўляў, як быццам бы было яму гадоў пад восемдзесят, надзімаў вусны з выразам разгневанасці і пакрыўджанасці, вочы ў яго распухлі ад плачу, каўнер кашулі быў падзёрты і адна шчака была апухлая і чырвоная, як быццам бы ад аплявухі. Усунуўся ў хату, як злодзей, стаў каля дзвярэй і, прыклаўшы кулакі да воч, зарумзаў. Шапка звалілася з ягонай галавы, валасы былі ўскудлачаныя.
Уллянка, якая паліла ў печы, убачыўшы яго такім, крыкнула:
- А што гэта такое? На каго ты падобны? Чаго плачаш? Ці цябе хто набіў?
- Забіла! - усё яшчэ прыціскаючы кулакі да вачэй, заенчыў хлопчык. - Зусім забіла!
Дзяўчына агледзела яго з галавы да ног.
- Хто цябе забіў? - спыталася.
- Тая ведзьма з Лясной... Бахрэвічыха... - заенчыў зноў.
- А чаго ты ў Лясную лятаў?
- З лістом ад гаспадара... Каб ён так свету не бачыў, як ён мяне туды паслаў... гу, гу, гу...
І ён зноў заплакаў. Дзяўчыне стала шкада брата, і яна раззлавалася на Бахрэвічыху. Сваімі чырвонымі рукамі прыгладзіла ягоныя валасы, спарадкавала каўнер і, пасадзіўшы на лаву, дзеля суцяшэння прынесла яму з каморы дзве жмені сланечнікавых семачак, якія высыпала перад ім на стол.
- Еш, - сказала, - ну, еш, а не раві! Бацька зараз прыйдзе, а ты пакуль раскажы мне, як гэта сталася...
Яна вярнулася да печы гатаваць вячэру, а Юрка, лушчачы і з'ядаючы смачныя зярняткі, паволі супакоіўся, пачаў спачатку жаласлівым, а потым ужо весялейшым голасам расказваць сястры, як усё было.
А было гэта так.
У малой гасцёўні Бахрэвічаў дзве паненкі сядзелі, як звычайна, ля двух вокнаў. Паколькі ў той дзень аніякіх гасцей не чакалі, то яны не прышпілілі сабе на галовы валікі, а на таліі не прывязалі турнюры. Тоўстыя, прыгожыя косы ападалі на белыя блузкі, аздобленыя вышыўкай і карункамі сваёй работы. Як звычайна, седзячы ля акна, паводле выразу маці, «калупаліся». Рузя паднаўляла фальбоны і буфы на святочнай сукенцы. Карольця вельмі старанна абшывала нейкую яркую стужку бліскучымі пацеркамі. І сапраўды, трэба было яркае адзенне, каб ажывіць трошкі прывялую і бледнаватую ў апошнія месяцы скуру дзяўчыны. Яна зусім была на сябе непадобная. Свежасць, як і радасць, знікла з яе твару. Яе вочы з сінімі кругамі мелі часам выраз вялікага смутку, а часам увогуле напаўняліся слязамі. Яна ўздыхала, ловячы іголкай рассыпаныя па стале пацеркі. Тоўсценькая і румяная, як і раней, Рузя часам пазірала скоса на сястру і думала: «От, узяў і кінуў! Дурыў, дурыў і кінуў! А Карольця такая дурная, што перажывае па ім. Я б ужо даўно ў вочы яму плюнула і не азірнулася!»
Раптам Карольця, зірнуўшы ў акно, зачырванелася і саскочыла з крэсла. Сумныя вочы яе бліснулі радасцю. Яна ўбачыла Юрку, што стаяў пад плотам сярод зараснікаў акацый і барбарысу, што ўтваралі на дзядзінцы дзве густыя цяністыя клумбы. Ён стаяў у ценю акацый, бэзу і барбарысу на тым самым месцы, дзе ў той сакавіцкі вечар Хрысціна чакала Бахрэвіча, каб прасіць у яго рады для няшчаснага Піліпкі. Юрка, таксама, як і яна, не спускаў вачэй з вокнаў дома, толькі што вочы малога распусніка блішчалі свавольна і нахабна. За два гады службы ў Капроўскага ён многаму навучыўся: цудоўна разумеў значэнне свайго пасланіцтва і, гледзячы ў вокны аканомскага дома, падміргваў ім, пацешна крыўляўся і рукавом швэдара закрываў свой насмешлівы рот. Карольця яго добра ведала, як ведала і тое, дзе ён цяпер служыць. Таму, убачыўшы яго праз акно, раптоўна зачырванелася, радасна бліснула вачамі і як страла вылецела на дзядзінец. Выбегла з пакоя і Рузя, але не на дзядзінец, а ў парабкоўскую хату, што знаходзілася на другім баку дома.
- Мама! Мама! - клікала яна прыцішаным голасам. - Калі мама хоча адкрыць Карольціну таямніцу, то ідзіце зараз на дзядзінец... там лякайчук кузена Людвіка да яе прыйшоў...
У парабкоўскай хаце дзве дзеўкі білі масла і ціснулі сыры. Бахрэвічыха ўласнымі рукамі секла траву для свіней. Пачуўшы паспешлівы шэпт дачкі, у якой гарэлі вочы ад цікаўнасці, кінула на зямлю жалезны сякач і пабегла да дзвярэй.
«Гэтая Рузя спрытная дзяўчына! Заўсёды дазнаецца што-небудзь пра бацьку, сястру ці парабкаў і мігам мацеры данясе. Карольця дык ніколі не была здатная на такія рэчы. Толькі румзаць умее. Вось і зараз! Чытае нейкі ліст, а слёзы, як боб, на паперу падаюць».
У Бахрэвічыхі, што глядзела здалёку на бледны твар дачкі, па якім з-пад спушчаных павек каціліся слёзы, сэрца сціснулася ад жалю і трывогі. Але, як заўсёды, далікатныя і трывожныя пачуцці выклікалі ў яе прыліў крыві да твару і невытлумачальную злосць. Яна выглядала проста страшнай, калі на дыбачках, асцярожна абходзіла зялёную клумбу, каб падкрасціся да Карольці і Юркі ззаду і ўрэшце раскрыць тую таямніцу, якая вось ужо некалькі месяцаў стрэмкай сядзела ў яе сэрцы. Як звычайна пры гаспадарскай працы, была яна босая і раскудлачаная, у кароткай спадніцы і кофце, залітай маслянкай. Убор гэты, аднак, дазваляў выяўляцца ўсім яе магутным формам. Як гром з яснага неба ўпала яна на Карольцю і Юрку, хлопца ўхапіла за каўнер, а ў дзяўчыны вырвала з рук ліст. Дзяўчына так напалохалася, што ажно асунулася на траву і, закрыўшы далонямі твар, як быццам акамянела ў роспачы. Юрка колькі разоў крыкнуў і таксама скамянеў з шырока адкрытым ротам і вытарашчанымі вачыма. Магутная Мадзя, трымаючы адной рукой хлопца за каўнер, другую руку з лістом паднесла да твару. Хоць і была яна магутная, аднак плечы яе ўздрыгвалі ад хвалявання. Была яна калісьці адукаванай, і таму пісаныя літары досыць бегла магла чытаць, а Капроўскі меў почырк буйны і выразны. Усяго за некалькі хвілін прачытала яна гэты кароткі ліст і дазналася з яго пра вялікае, вялікае няшчасце сваёй дачкі. Як на далоні ўбачыла ўсё... Роспачным голасам закрычала:
- Божа мой! Божа мой! Божа мой міласэрны!
Страшны боль скрывіў яе твар, вочы наліліся крывёй і слязамі - і яна пачала лупцаваць хлопца, якога трымала за каўнер. Яе гнеў, падаграваны адчуваннем болю, здавалася, не меў межаў. Насуперак сваёй звычцы, яна зусім не крычала, а толькі са сціснутымі зубамі біла няшчаснага пасланца, драла яго за валасы і вушы, ірвала на ім адзенне. Яна магла б яго забіць, калі б не вяртлявасць хлопца, які, як вуж, выгінаўся ў яе руках. Уратавала яго і з'яўленне на полі бітвы Рузі, якая, не шкадуючы сваіх плячэй і атрымаўшы ў спадчыну ад маткі гэткую ж магутную сілу, пачала хапаць яе за рукі. Больш ніхто на Юркавы крыкі не прыбег. Мужчынскае насельніцтва фальварка было ў аборы альбо на полі, фальваркоўскія ж дзеўкі, занадта прызвычаеныя да хавантур, што вырабляла гаспадыня, ужо на іх і не рэагавалі. Але Рузя ваявала з маці бясстрашна і мужна і ўрэшце вырвала з яе рук хлопца, які тут жа стралою кінуўся да брамы. Тады Бахрэвічыха хацела тут жа кінуцца з кулакамі на Карольцю, якая ўсё яшчэ сядзела на траве і ажно задыхалася ад плачу. Але і гэтым разам Рузя смела стала паміж маткай і сястрой. Засланяючы апошнюю сваёй па-маладому пружыністай постаццю, яна казала:
- Хай мама апамятаецца! Хай мама авантур на дзядзінцы не робіць! Я ўжо пра ўсё здагадалася і кажу вам, што крыўдзіць Карольцю не дазволю! Досыць яе ўжо той пракляты баламут пакрыўдзіў. І мяне гэта кампраметуе... і я, можа, праз гэта замуж не выйду, аднак жа не злую на яе, бо мне яе шкада...
І, расплакаўшыся, схілілася да сястры, абняла яе за плечы і, падняўшы з зямлі, ледзьве жывую павяла да ганка.
- Але ж і дурная ты! - шаптала Рузя, падтрымліваючы яе і цалуючы ў лоб. - Ну і дурная! Каб так цалкам паверыць...
- Рузя! - шапнула Карольця. - Ён мой ідэал... анёл...
- Хай яго д'яблы возьмуць! - буркнула сястра і, прыспешваючы крок, дадала, - уцячом ад мамы... дзверы нашага пакоя замкнём на ключ, каб яна не ўвайшла, і раскажаш мне ўсё...
Залітыя слязамі шчырага спачування, яе вочы засвяціліся цікаўнасцю. Мадзя ж тым часам бегала па фальварку, заглядаючы ў аборы і пуні, і да ўсіх, каго сустракала, крычала:
- Дзе гаспадар? Дзе пан?
У сваім узрушэнні яна зусім забылася, што муж паехаў на сесію аканомаў і павінен вярнуцца толькі вечарам. Парабкі і іхнія жонкі паціскалі плячыма, перашэптваючыся між сабой, што Бахрэвічыха, відаць, зусім ужо з глузду з'ехала. І сапраўды, у вялікім сваім болі, змяшаным з яшчэ большым гневам, мела яна выгляд вар'яткі. Уляцеўшы ў хату, яна невядома што ўчыніла б з Карольцяй, але Рузя замкнулася з сястрой на ключ, і цэлыя дзве гадзіны вяла з маці праз замкнёныя дзверы парламенцкія перамовы. Перамовы гэтыя былі зусім непадобныя да тых, што адбываюцца ў законатворчых арганізацыях розных эўрапейскіх краін. Словы, жэсты і гукі былі там цалкам іншыя: і вынікам Рузінага бясстрашша сталася тое, што праз дзве гадзіны Мадзя перастала калаціць у дзверы, лаяцца і крычаць, а асунуўшыся на зямлю пад парогам, пачала прасіць Рузю, каб паказала ёй Карольцю хоць на хвілінку.
- Можа, яна ўжо нежывая... - галасіла. - Езус Хрыстус, можа, той мярзотнік ужо зусім яе забіў...
- Карольця ледзь жывая! - закрычала ў адказ Рузя. - І калі мама будзе яе мучыць, дык і праўда памрэ...
- Рузя, Рузечка! Пусці ты мяне да яе! Яна нічога з раніцы не ела... Ой, бедная мая, бедная! Трэба ёй трошкі пантаку даць! Адчыніце дзверы, бо як не адчыніце, то, Езус Хрыстус, парабкаў паклічу і скажу, каб узламалі... Што гэта такое, ці ж ты мне забароніш уласнае дзіця ўбачыць і суцешыць?
Цяпер ужо Рузя ведала, што дзверы можна было спакойна адчыніць. Пасля бязмежнага гневу настала, як заўсёды, бязмежная чуласць. Праз адчыненыя дзверы Бахрэвічыха ўбегла ў пакой дачок і абхапіла сваімі дужымі рукамі Карольцю, якая хацела асунуцца перад ёй на калені. Дзяўчына і праўда была ў такім стане, які выклікаў толькі спачуванне. Бахрэвічыха, плачучы і сапучы, з енкам узняла яе з зямлі, прыціснула да сваіх грудзей і пачала пакрываць пацалункамі твар і валасы.
- Бедная ты мая, нешчаслівая, загубленая! Ці ж на тое я цябе ледзь не ў птушыным малаку купала, ці на тое я табе такую адукацыю дала...
У гэты час на дзядзінцы загрукаталі колы.
- Бацька! - закрычала Рузя.
- Пантаку ёй дай! - сказала Бахрэвічыха Рузі. - І пільнуй, каб ніводзін волас з яе галавы не ўпаў, бо, калі, барані Божа, што, то цябе так адлупцую...
У гасцёўню яна ўбегла ў тую хвіліну, калі Бахрэвіч пераступіў яе парог з процілеглага боку. Уваходзіў з салодкай усмешкай на пульхных вуснах. Меў для Мадзі добрую навіну: атрымаў ад радцы абяцанне большай, чым звычайна, аплаты, але ледзь толькі зірнуў на жонку, перапалохаўся і затрымаў свой крок каля парога. Доўга мусіў услухоўвацца ў бурлівую гамонку кабеты, якая сыпала толькі выклічнікамі, галасіла, сапла, абзывала яго балванам, сляпым недалэнгам, глухім і дурным і, перш за ўсё, благім, нядбалым, нягодным бацькам. Доўга ён павінен быў услухоўвацца ў гэтую гаворку, пакуль зразумеў, што сталася. Калі ж зразумеў, закрычаў, схапіўся за галаву, і, узняўшы ўгору круглы паліраваны кій, з якім звычайна ездзіў і хадзіў, а зараз трымаў у руках, кінуўся да пакоя дачок. Але жонка загарадзіла сабой туды дарогу...
- І не думай! - крыкнула. - Я аблаяла яе і хацела набіць, толькі мне Рузя перашкодзіла... а ты і не думай! Я ёй даравала і злітавалася, што сэрца мне амаль не трэснула... і ты скандалу вырабляць не смей, бо калі зробіш, то я табе таксама зраблю, і такі што... О Езус Хрыстус! Загадай запрэгчы коней і неадкладна выбірайся ў Ангрод... Неадкладна! Да таго нягодніка... Як запрагуць, прыйдзі да мяне перагаварыць... Распараджэнні табе дам, што і як маеш там рабіць... Можа, апамятаецца...
Бахрэвіч далонню стукнуў сабе па лбе.
- Ты, Мадзя... заўсёды маеш розум за нас дваіх! - сказаў. - Бягу, бягу... коней запрагаць! Коней запрагаць!
З гэтымі выкрыкамі ён выбег на дзядзінец і кінуўся ў бок стайні, часам толькі прыпыняючыся на хвіліну, каб, сціскаючыся ад гневу, прамармытаць:
- О! Які лотр, нягоднік, вісельнік!.. Абдурыць дзяўчыну, загубіць яе, а потым не жаніцца... «Не магу з табой ажаніцца», - піша. Пачакай, пакажу я табе, што гэта значыць загубіць дзяўчыну, а потым не ажаніцца з ёю... лотр, нягоднік, вісельнік...
І, бегучы да стайні, грозна размахваў у паветры сваім кіем.
А ў гэты час у доме Мікалая Юрка, цалкам ўжо суцешаны пасля перажытых непрыемнасцяў, весела спажываў радасці вясковага жыцця. Быў ён яшчэ дзіцем, нягледзячы на тую навуку, якую атрымліваў у Капроўскага і якая прыспешвала ягонае даспяванне. Плечы і шчокі балець яму не перасталі, але ён на гэта не зважаў. Зняўшы боты, узлез на гнядую кабылку, якую старэйшы брат толькі што выпраг з плуга, і гайсаў на ёй па дарозе на вялікую пацеху Ўллянцы, якая стаяла тут перад хатай і, адкрыўшы рот, цешылася коннымі практыкаваннямі малодшага брата. Старэйшы ж малаціў у аборы жыта на насенне. Хутка з поля, з боку ледзь бачнага ля лесу фальварка Дзельскіх, пачуўся вясёлы і гучны свіст, а неўзабаве паказалася высокая і тонкая постаць Мікалая, што паблісквала здалёк на сонцы меднымі гузікамі шыняля. Скараючы сабе шлях ад двара Дзельскіх да сваёй хаты, ішоў ён межамі і на ўвесь шырокі прастор насвістваў разгульную салдацкую песню. Радасцю і трыумфам свяціўся ягоны доўгі бледны твар. Набліжаючыся да хаты, заўважыў старэйшага сына, што з цэпам у руках стаяў у дзвярах аборы, Уллянку, што карміла свінню, і Юрку, які вёў за аброць да стайні гнядую кабылку, за якой з падскокам і гучным ржаннем бегла жарабятка.
- Эй, эй! Рабяты! - паклікаў. - Эй, эй, мае вы сіроты! Спачатку Богу, а потым мне, вашаму бацьку, пакланіцеся да зямлі! Не хамы мы ўжо цяпер, а паны, паны сабе на ўсю губу!
Шырокі жэстам намаляваў у паветры паўкруг.
- Гэй, га! - крыкнуў. - Поле наша... і тыя будынкі пад лесам нашы... і частка выгану за будынкамі наша... Гэй, га!..
Нагой аб нагу прыстукнуў, рукі ў бокі ўзяў і з выразам неапісанай любасці на твары аглядаў поле - далёка-далёка, ажно да цёмнай стужкі лесу. Дзеці цудоўна зразумелі значэнне ягоных слоў. Закончыў торг з Дзельскімі, набыў ад іх не толькі гэты ўрадлівы клін зямлі, але яшчэ і фальварковыя будынкі, што стаялі ля самага лесу, і добры кавалак выдатнай пашы. З распрамененымі тварамі падыходзілі да яго дзеці і з вялікай пашанай цалавалі ў руку. Юрка аддаў яму ліст ад Капроўскага, які ён, як звычайна, уздзеўшы на нос вялікія акуляры, доўга чытаў пры акне. Праз паўгадзіны яго зноў ужо не было ў хаце. Энергія былога салдата стомы не ведала. Напачатку пайшоў у Грынькі, дзе доўга размаўляў з Ясюковым дзядзькам Паўлюком, потым напаткаў Ясюка, што вёз з поля фуру гароху, і, затрымаўшы яго на дарозе, успёршыся на воз, нешта шаптаў парабку так ціха, каб іншыя парабкі, што пад'язджалі таксама з фурамі гароху, нічога не маглі пачуць. Урэшце падаўся туды, дзе жанчыны, сярод якіх была і Хрысціна, рвалі буракі. Там затрымаўся даўжэй і вярнуўся дадому амаль на заходзе сонца. З'еўшы вячэру, Мікалай сеў на парозе хаты і прылажыў да вуснай сваю трубу. Працяжныя і сумныя, а часам абрывістыя і кароткія гукі ягонай трубы доўга ў той вечар парушалі цішыню сонных палёў...
У гэтай вячэрняй цішы, сцяжынкаю, што вілася па разлеглым іржышчы, ішла да фальварка Хрысціна. Кабеты, што ў той дзень працавалі разам з ёй, пайшлі сабе гасцінцам, што вёў да вёскі, яна ж захацела пайсці пустым полем. Цэлы дзень, сагнуўшыся да зямлі, рвала яна буракі, а цяпер ад тых слоў, што сказаў ёй Мікалай, галава яе гарэла агнём, а па скуры праходзілі халодныя дрыжыкі. Хутчэй спадзявалася смерці, чым таго, што чула. Грошы! Яшчэ грошы! І шмат, як мага больш. Столькі, колькі мае, альбо столькі, колькі мець іх можа. Інакш і Піліпка прападзе, і тыя грошы, што ўжо выдала дзеля ягонага ўратавання, таксама прападуць. Праз тры дні канчатковы дэкрэт пра Піліпку павінен выйсці. Той упарты хафіцэр ужо даў сябе ўлагодзіць, але зараз новая бяда! Пан хадвакат напісаў да Мікалая, што прыехалі нейкія рэвізоры, значыць, вайсковыя рэвізоры, важныя генералы, якія ўвесь інтарэс сапсуць могуць. Адзін з тых рэвізораў называецца правасхадзіцельства, а другі сіяцельства, што ўжо з'яўляецца ацэнкай найвышэйшых у свеце годнасцяў. Калі б яны не прыехалі, то ўжо ўсё было б добра, але ўзялі і прыехалі, а без іхняй згоды нічога адбыцца не можа. Пан хадвакат тады да Мікалая напісаў, што калі баба дасць грошы, то ён бярэцца і з правасхадзіцельствам і з сіяцельствам пра інтарэс пагаварыць, а калі не дасць, то ён ужо нічога не парадзіць, ад усяго гэтага рукі ўмывае і праз тры дні выйдзе дэкрэт, каб паслаць Піліпку туды, дзе вось нядаўна адзін са знаёмых Мікалая ўсе лёгкія з сябе выплюнуў. «Далібог, казаў Мікалай, на сухоты ад марозу захварэў і як пачаў пляваць, так яму ўсе лёгкія праз горла і вылецелі...»
- Божа! Будзь літасцівы да мяне грэшнай! - зашаптала кабета, што ішла вузкай сцежкай сярод іржышча.
Грошы! Адкуль жа яна іх возьме! Іх жа ўжо зусім няма, бо тыя, што ў скрынцы на дне панчохі яшчэ засталіся, гэта ўжо не яе ўласнасць. Яны ўжо Антосікавы. Шкада ёй было і Антосіка. За што ж яго павінна была крыўдзіць? І ён жа таксама быў яе дзіцяткам, як і той. І калі б ягонае дабро на карысць таго, другога, забрала, то гневаўся б на яе вельмі. Ён жа і сам сказаў пра гэта! Любілі яе сыночкі да гэтага часу і слухаліся ва ўсім: цяпер старэйшага так ці інакш, але доўга каля яе не будзе, а гэты як разгневаецца і сэрца да яе страціць, то што тады будзе? От, і апошняе сонейка яе на гэтай зямлі згасне. І так дрэнна, і гэтак нядобра! Што ж тут рабіць?
- Божа, будзь літасцівы да мяне дурной!
Каб жа было з кім парадзіцца! Мікалай мудры і добры, але чужы, сэрца яму ад яе вялікага клопату не баліць. А каму ж забаліць? Ясюк таксама добры чалавек і памяркоўны, але што ён можа ёй дарадзіць?.. У яго такі самы розум, як і ў яе... З Антосікам пра гэта і не загаварыць. Не дазволіць ёй узяць тых грошай, па вачах ягоных тады здагадалася, што не дазволіць. Больш ужо не прыдумае, да каго пайсці і папрасіць рады, нізашто не прыдумае. Жывой душы роднай на гэтым свеце няма. Крэўныя нейкія ёсць у Грыньках, але што гэта за сваякі! Далёкія і даўно ўжо яе, бедную, і знаць не хочуць. Больш нікога, нікога свайго на гэтым свеце няма.
- Божа, будзь літасцівы да мяне, сіраты!
Бахрэвіч? Два ж месяцы таму пыталася яна ў яго, ці можна ўжо да канца таму хадвакату верыць? Сказаў, што можна. Значыць, можна. Значыць, калі б цяпер яму гэтыя грошы паслала, то ўжо дакладна Піліпка войска сваё ў родных краях адбыў, да Грынек на зіму на пастой прыходзіў і не вандраваў бы на канец свету, дзе такія страшныя маразы і хваробы. Значыць, бледненькі яе хлопчык з вачыма, як кветкі льну, здалёк выцягвае да яе рукі і кажа: «Калі захочаце, мама, то выратуеце мяне, а калі не захочаце, то не выратуеце. Антосік здаровы і дужы, грошы свае будзе мець, а ў мяне ўжо зараз ані грошай, ані сілы ў жываце няма. Пайду на край свету, дый згіну!»
Яна прысела на камень, бо ад вялікай унутранай барацьбы аслаблі ногі. Змрок ападаў на разлеглае іржышча, на цёмным небе загараліся зоркі, пах палявых кветак і свежай саломы напаўняў паветра, у якім здалёк ад Мікалаевай хаты плылі гукі трубы, сумныя, працяжныя, і як быццам кагосьці ўсё клікалі і клікалі...
Так і там, дзесьці на краі свету, салдацкая труба клікала Піліпку: «Хадзі сюды ад маці і роднай вёскі, ідзі сюды на смутак! Ідзі сюды на пакуты! Хадзі сюды на марную пагібель!»
А ён ідзе па шырокім свеце, па чужым свеце, ідзе малады салдацік, бледненькі і гонкі, як таполя, з вачыма, падобнымі да кветак льну... Труба яго кліча, а ён ідзе... Бацьку не ведаў, але на маці азіраецца і кажа: «Не выратавалі мяне, мама, ой, не выратавалі мяне, сірату, які свайго бацькі не ведаў!..»
А вось і вароны і чорныя груганы хмарай навіслі над далёкай магілкай, над жоўтай магілкай, без крыжа і травы... Навіслі вялікай хмарай вароны і чорныя груганы над магілкай бледненькага хлопца, маладога салдаціка і каркаюць, каркаюць, каркаюць... А салдацкая труба грае і грае, грае і грае... да мацярынскага сэрца яна грае... «Ой, перакінься ты, маці, у гругана ці варону і ляці на край свету, над магілкаю сына закаркаць: «Вечны адпачынак!..»
Сарвалася з каменя. Цяпер ужо толькі адно жаданне засталося ў яе душы: убачыць Піліпку. Вырашыла пайсці ў Ангрод. Пабачыць Піліпку і пагаварыць з хадвакатам.
«Пагавару з ім сама, - думала, - рукі і калені яму пацалую, каб ужо за тыя грошы, што дала, зрабіў інтарэс, а больш не жадаў...»
Чула сёння, як Паўлюк Гарбар, Ясюкоў дзядзька, казаў другому селяніну, што пасля поўначы выправіцца ў Ангрод, каб пагаварыць з хадвакатам. Пойдзе ён пешшу, бо каня цяпер ад плуга забраць не можа... яна сыдзецца з ім дзе-небудзь на дарозе і разам павандруюць у горад да хадваката...
Але... ці ўзяць з сабой Антосікавы грошы, ці не ўзяць? Можа б, лепей не браць? А можа, на ўсялякі выпадак узяць?
Ноччу, калі ўжо ў чацвертаку ўсе спалі і Антосік хроп ля печы на сенніку, Хрысціна спаўзла з печы і босая, на дыбачках, пачала красціся да дзвярэй каморы. Згорбленая, скурчаная, зладзейскім крокам увайшла туды, сын гэтым разам ёй ужо не свяціў лучынай. Як зладзейка, паціху ў цемры адчыніла куфар, намацала на дне яго панчоху з грашыма і, не развязваючы яе, схавала за пазуху. Шчокі як гарэлі, рукі трэсліся. Яна ніколі ў жыцці не крала. Цяпер ёй здавалася, што абакрала яна роднага сына.
- Божа! Будзь літасцівы да мяне грэшнай!
Каля адзінаццаці гадзін раніцы невялікая вітальня Капроўскага была запоўнена людзьмі. Юрка, які да ўсходу сонца вярнуўся ў горад і ў дзвярах кватэры сутыкнуўся са сваім гаспадаром, які такой парой таксама вяртаўся дадому, сядзеў цяпер на сенніку надзьмуты, раскудлачаны, з распухлымі ад слёз вачыма. Чысціў элегантныя чаравічкі свайго гаспадара і ўсё яшчэ румзаў. І сапраўды было яму чаго плакаць! Тры мілі туды і назад за няпоўныя суткі прабег, нарваўся на Бахрэвічысіну цяжкую руку, а калі Капроўскі дазнаўся пра прыгоду з лістом, дык не толькі не даў абяцанага рубля, але яшчэ і вылаяў яго і нацягаў за вушы так, што яны і дагэтуль гарэлі, як півоні. Непрычасаны, з чырвонымі вушамі, босы, бо ногі яму вельмі балелі пасля адбытага падарожжа, чысціў чаравічкі і штохвіліны выціраў сабе слёзы з вачэй рукой, выпацканай у ваксу, з-за чаго шчокі і лоб яго пакрыліся чорнымі разводамі ў выглядзе фантастычных малюнкаў. Чысцячы чаравічкі, плачучы і пакрываючы сабе твар чорнай татуіроўкай, не забываўся ён, аднак, запіхваць сабе ў рот печаную бульбу, якой Улляна яму досыць шмат насыпала ў кішэні штаноў і швэдара. Да людзей, што знаходзіліся ў вітальні, насуперак сваёй звычцы, ён павярнуўся плячыма, яны таксама не звярталі на яго ніякай увагі.
У вітальні апрача Юркі было пяць чалавек. Каля акна стаялі, ціха размаўляючы паміж сабой, два барадатыя жыды. Адзін з іх быў пасрэднікам, які жыў тут у Ангродзе, і выконваў для Капроўскага такую ж самую функцыю, як Мікалай у Грыньках, другі ж - ліхвяром, які прыходзіў у гэтую вітальню часта, каб нагадваць пра працэнты ад пазычаных раней капіталаў - было гэта недзе каля дваццаці працэнтаў у месяц. На фоне старых, запыленых аконных шыбаў схіленыя адна да другой галовы пасрэдніка і ліхвяра абазначыліся двума вострымі профілямі з доўгімі насамі, густымі брывамі і худымі бледнымі шчокамі, дзвюма клінкаватымі бародкамі, з якіх адна была чорная, а другая вогненна-рудая, якія трэсліся ў запале гаворкі. Жыдоўская гаворка, на якой паміж сабой размаўлялі, то ўздымалася часам да гучных гартанных выкрыкаў, то ападала да свісцячага шэпту.
За чорнай спіной пасрэдніка стаяў ля запыленай сцяны высокі, плячысты і загарэлы мужчына ў ботах з доўгімі халявамі і ў простым, але акуратным адзенні. Выглядаў ён заможным засцянковым шляхціцам, але стаяў ціха і цярпліва з таго часу, як пасрэднік прывёў яго сюды, трымаючы ў адной руцэ аўчынную шапку, а ў другой тоўсты скрутак папераў. Галаву звесіў на грудзі, утаропіўшы вочы ў зямлю, цвёрдыя пшанічныя вусы яго варушыліся над вуснамі, ён пра нешта думаў і чакаў.
У процілеглым куце, ля глінянай пафарбаванай у жоўты колер печы, сядзеў на крэсле Паўлюк Гарбар. Гэты ссівелы селянін у доўгай сярмязе і ботах, што моцна пахлі скурай і дзёгцем, таксама трымаў у руках аўчынную шапку і гэтак жа, як і засцянковы шляхціц, звесіўшы галаву на грудзі, думаў і чакаў. Сядзеў і трошкі драмаў, а як толькі жыды, што стаялі ля акна, пачыналі гучней гергетаць, усхопліваўся, уздымаў густую чупрыну і глядзеў на дзверы. Убачыўшы, што нічога не змянілася, зноў апускаў галаву на грудзі і заплюшчваў вочы.
Паміж Паўлюком і дзвярыма, што вялі ў гасцёўню, абапёршыся плячыма аб сцяну, стаяла Хрысціна. На галаве яе была чырвоная паркалёвая хустка, з-пад якой спераду выбіваліся дзве пасмачкі кучаравых, пацягнутых срэбнымі ніткамі валасоў, з-пад кароткай сярмягі і доўгай даматканай спадніцы былі відаць ногі, абутыя ў грубыя, невысокія чаравікі. Гэта быў адзіны яе абутак, які купіла яна пятнаццаць гадоў таму і абувала толькі тады, калі ішла ў касцёл альбо ў горад. Усю дарогу ад Вулькі да Ангрода несла яна гэтыя чаравікі ў руках, і толькі ўваходзячы ў горад, сеўшы на зямлю, усунула ў іх ногі. Зараз, прыпёршыся плячыма да сцяны, схаваўшы рукі ў рукавы сярмягі, думала і чакала. Цёмныя апушчаныя яе павекі кідалі на худыя шчокі цень доўгіх чорных веек, завялыя, сціснутыя вусны былі з выразам цярплівага смутку, на загарэлым ілбе часам варушыліся маршчынкі, нібы выказваючы нейкія ўнутраныя перажыванні і пачуцці.
Цяжкая няўлоўная турбота вісела ў паветры, што запаўняла гэтыя чатыры брудныя сцяны. На сенніку скурчаны, заплаканы хлопчык еў халодную бульбу; жыды неспакойна гергеталі ля акна, матляючы сваімі вострымі бародамі; плячысты і пакорлівы шляхціц, сонны ссівелы селянін і засмучаная, задумлівая сялянка - уся гэтая грамадка людзей, здавалася, дыхала нудой і нейкай неакрэсленай пакутай, якая паволі запаланяла іх. За мутнымі, бруднымі шыбамі відаць быў дзядзінец, з якога веяла тугой і спёкай. На платах і сценах хатак віселі плямы белага яркага святла, чорны дым з комінаў блукаў у паветры, нейкае маленькае дрэўца, запыленае, з рэдкай, паедзенай гусеніцамі, лістотай, самотна стаяла сярод чырвонага камення бруку, якія, здавалася, дыхалі гарачынёй.
Паспешлівыя цяжкія крокі пачуліся на бруку дзядзінца і праз хвіліну ў прыадчыненых дзвярах вітальні паказалася мужчынская галава з коратка пастрыжанымі валасамі, з круглым румяным тварам, на якім свяціліся блакітныя вочы, гнеўна тапырыліся вусы.
- А што? Юрка! Ці твой гаспадар яшчэ спіць?
- Спіць! - не азіраючыся, буркнуў хлопец.
У прыадчыненых дзвярах пачулася раззлаваная кляцьба:
- А каб вас д'яблы ўзялі...
З гэтым няскончаным праклёнам ў вітальню ўваліўся Бахрэвіч. Яго прыход зрабіў пэўнае ўражанне. Жыды перасталі гергетаць і, ацэньваючы, разглядалі яго з ног да галавы, шляхціц, што стаяў у куце, шырока расплюшчыў вочы, Паўлюк кіўнуў галавой у знак прывітання, Хрысціна ж, пачуўшы ягоны голас, пераступіла з нагі на нагу, маршчыны на яе лбе заварушыліся, вусны задрыжэлі, але яна не сказала ні слова, зноў апусціла павекі і яшчэ мацней прыціснулася плячамі да сцяны.
Мужчына ў чорнай тужурцы і камізэльцы, зашпіленай ля горла, з круглым паліраваным кіем у руках, плячысты і румяны, адкормлены ў вясковым простым дабрабыце, здавалася, прыйшоў сюды дзеля таго, каб сваёй прысутнасцю дапоўніць сабраны тут людскі тыпаж. На першы погляд можна было распазнаць у ім вясковага арандатара. Гнеў і нецярплівасць білі ў яго з вачэй. Абапёршыся на кій, ён звярнуўся да Юркі:
- З шасці гадзін хаджу тут і хаджу, не магу дачакацца, каб твой пан устаў з ложка. Ці вы тут у горадзе цэлы дзень спіце?
- Я не сплю, - прабурчаў Юрка.
- А твой гаспадар?
- Часам дык і цэлы дзень спіць...
- Ну, дык дай жа мне хоць табурэтку якую, каб прысесці...
Хлопец устаў з сенніка і тонкім голасам прамовіў:
- То, можа, пан у залу пройдзе... Мой гаспадар заўсёды кажа паноў у залу запрашаць...
Гэтая фраза трошкі ўлагодзіла аканома.
Падабалася яму тое, што Юрка яго залічваў да паноў.
- Ну, дык дзе ж гэта ваша заля? - спытаўся.
А сам сабе падумаў: «Фу! Залю мае! Спрытная бестыя... Да чаго дайшоў... залю мае... вісельнік!»
Юрка расчыніў дзверы. Засцянковы шляхціц, Паўлюк і нават Хрысціна павярнуліся туды тварам і ажно выцягнулі шыі. Перад іхнімі вачыма бліснулі залатыя рамы і люстэркі, палінялыя, але разнастайныя колеры дывана, бронзавыя скульптуркі, што аздаблялі стол... Раты іхнія параскрываліся, вочы заміргалі як бы ад асляплення. У гэты ж момант са спальні пачуўся хрыплаваты, але гучны голас:
- Юрка!
- Бягу! - прарэзліва адгукнуўся хлопец і, ухапіўшы з сенніка вычышчаныя чаравікі, кінуўся за Бахрэвічам у залу, з трэскам зачыніўшы за сабой дзверы. Шляхціц, што стаяў у куце, локцем штурхануў пасрэдніка ў плечы.
- Прачнуўся, - шапнуў.
Паўлюк зірнуў на Хрысціну.
- От, і прачнуўся!
Яна кіўнула галавой і моцна сціснула рукі, засунутыя ў рукавы сярмягі. Жыды загаварылі гучней. Зневажальныя, пагардлівыя ўсмешкі мільгалі на іхніх худых знерваваных тварах, непавага заўважалася нават ва ўздрыгванні вострых бародак.
Капроўскі не заўсёды так доўга спаў. Аднак учора ў яго было столькі прыемных і непрыемных уражанняў, і ён быў імі настолькі змучаны, што спатрэбіўся яму больш доўгі адпачынак. Прыемнасць справіла яму выйграная ў судзе невялічкая, праўда, справа невялікага землеўладальніка, але ж землеўладальніка, а гэта было ў яго практыцы вельмі рэдка і да таго ж было гэта цудоўнай абяцанкай на будучыню. Калі б змог наладзіць адносіны з вясковай шляхтай, го, го! Як бы змянілася ягонае фінансавае і грамадскае становішча. Сялян бы цалкам не кінуў, бо давалі яны яму нядрэнны прыбытак, але разам з тым былі б у яго ганаровыя кліенты, з якімі было б прыемна бавіць час і сярод якіх, можа, лягчэй было б знайсці мажлівасць хуткага ўзбагачэння, таксама як і выгаднай з любога боку жаніцьбы. Таму з асаблівым імпэтам ён займаўся працэсам гэтага чалавека, з якім пазнаёміўся, дзякуючы пасрэдніку Янкелю. На карысць гэтага працэсу старанна расшукаў усе адпаведныя артыкулы закону і скарыстаў усе свае прамоўніцкія здольнасці. І хоць суддзі, звычайна, крыва і падазрона паглядалі і на ягоную асобу, і на ягоныя справы, аднак гэтым разам ён узяўся за працэс так заўзята і спрытна, што выйграў яго. Грошы за гэта атрымаў невялікія, бо да чалавека, хоць колькі-небудзь адукаванага і які ўжо цёрся ў свеце, нельга было стасаваць прыёмы, ужываныя для сялян. Затое шляхціц паціскаў рукі, цалаваў шчокі шаноўнаму адвакату, які выйграў ягоную справу, і абяцаў па ўсёй ваколіцы расказваць пра яго і прысылаць да яго сваіх суседзяў, што таксама вядуць судовыя працэсы. Была гэта ў прафесійнай практыцы Капроўскага, бадай, першая ўдача, але ўдача, якая давала шмат спадзяванняў і адкрывала шырокую дарогу зманлівым лятункам. Уручыўшы значную частку заробку Янкелю, які не пакінуў бы яго ні на секунду, пакуль не атрымаў гэтых грошай, сам з рэштаю падаўся ў цукерню, дзе на малой эстрадзе была ўжо Клара, убраная ў фантастычна-чырвоны касцюм, і невялікая купка мужчын, перад якімі яна па-майстэрску выконвала сваю канцэртную «Willst du spazieren gehen, miau!». Гэтае «мяў» так уздзейнічала на яго, што не акрэсліць словамі, проста іграла яму на нервах і наскрозь працінала сэрца. У гэтую ноч ён не гуляў у карты, бо цалкам быў заняты перамогай, атрыманай над сірэнай з цукерні, якая ўрачыста паабяцала яму застацца ў Ангродзе яшчэ на пару тыдняў. Вяртаўся дахаты ў цудоўным настроі, памахваючы кіёчкам і напяваючы сабе: «мяў, мяў», але вестка пра гісторыю, што адбылася ў Лясной, якую прынёс яму Юрка, прывяла яго проста ў шаленства... З гэтым хлопцам ён бы абышоўся яшчэ горш, калі б не згадаў пра Мікалая. Ведаў, што салдат ажно дрыжыць над сваімі дзецьмі. Калі б пакрыўдзіў ягонага хлопца, мог бы парваць з ім усялякія адносіны, вельмі карысныя для яго. Го, го! Такога Мікалая шмат ягоных калегаў ахвотна ўхапілі б за свайго пасрэдніка. Але не дачакаюцца! Толькі ён адзін умее знаходзіць такіх Мікалаяў і такіх Янкеляў! Таму і ўстрымаў гнеў, якім загарэўся на Юрку, аднак з гадзіну не мог заснуць, раздумваючы над тым, што яго чакае ў адносінах з бацькамі Каролькі... Цяпер, калі хлопчык увайшоў у спальню, ён досыць лагодна ў яго спытаў:
- Ёсць хто-небудзь?
- Ай, ай! Поўна! - ускрыкнуў Юрка, прыемна здзіўлены лагоднасцю свайго гаспадара.
- І хто там ёсць?
- Янкель прывёў нейкага шляхціца з паперамі.
Капроўскі ўсміхнуўся. Ужо калі Янкель каго прывёў, то тым чалавекам нельга гардзіць.
- Паўлюк Гарбар з Грынек і тая баба з Вулькі, Хрысціна, ці як яе там, даўно ўжо прыйшлі і чакаюць...
І гэта добра, нават выдатна, што гэтыя сяляне прыйшлі самі. Гэта азначала, што сёння яны хочуць абысціся без пасрэдніцтва Мікалая, і тое, што прынесеныя грошы ўручаць яму непасрэдна. Значыць, не трэба будзе палову аддаваць салдату. Го, го! Салдат разумны, але хамы гэтым разам яго абдурылі. Самі грошы прынеслі!.. Толькі адна бяда: ён зусім забыўся, што гэта за баба з Вулькі і які мог быць інтарэс, за які прысылала і прыносіла яму грошы. Тут Юрка, адскочыўшы на некалькі крокаў ад ложка, крыху памаўчаўшы, з нейкай мешанінай трывогі і фамільярнасці прамовіў:
- Той... проша пана, прыйшоў... з Лясной - Бахрэвіч!
- Даскакаўся!
Шчокі і рукі пачалі ў яго дрыжаць.
Пачаў апранацца, але рабіў гэта вельмі павольна, пагружаны ў глыбокі роздум. І дзіўна! Апранаўся так старанна і з такім густам, як быццам меўся выбрацца на нейкі баль. Толькі фрак з белымі пальчаткамі не апрануў, але затое доўга грэбаўся ў стосах свайго адзення: выбраў найлепшую бялізну, самую новую тужурку, найлепшай парфумай абліў кашулю спераду, а манжэты зашпіліў шклянымі запінкамі з падробленымі рубінамі.
- Ці прыбраў залю? - спытаўся ў Юркі.
- Заля - як шкло! - адказаў хлопец. - Старая Юстына ўсё ўчора вычысціла і вымыла...
Гэта была жонка вартаўніка, якая падчас адсутнасці Юркі апекавалася жыллём кватаранта, і якраз учора, калі ні слугі і ні гаспадара не было дома, некалькі гадзінаў мыла і прыбірала гэтае жыллё. У чыстую і прыбраную гасцёўню, што мела тут назву залы, Бахрэвіч увайшоў шпарка і размашыста, як чалавек, які ледзьве стрымліваў свой гнеў. Праз пару крокаў ад парога спыніўся і пільней, чым звычайна, пачаў узірацца ў агульны выгляд залы. Нічога прыгажэйшага ў сваім жыцці ён не бачыў. Салон кіраўніка краснасельскага маёнтка і ягоная гасцёўня былі вельмі прыгожымі, але ці ж параўнаеш іх з гэтай залай адваката! Фі! Люстэрка ў пазалочанай раме, такі вялікі дыван, такія прыгожыя карціны на сценах, а на стале столькі пазалочаных цацак! Фі! Падлога блішчыць, паліраваная, ці што? А горы кніжак! Якім чынам гэты чалавек мог прачытаць усе гэтыя кнігі? А спісаных папер цэлыя стосы! Пэўне, гэта самыя важныя дакументы! Як жа людзі, аднак, высока яго цэняць, калі столькі папераў даверылі яму! Фі! От спрытная бестыя, вісельнік!..
Пашана і абурэнне, нясмеласць і шкадаванне ўтваралі ў душы Бахрэвіча заблытаны хаос пачуццяў і думак. Спачатку меў жаданне шырокімі крокамі прайсці залу і сваім кіем пальнуць з усяе сілы ў замкнутыя дзверы спальні, але, затрымаўшыся на момант, павольна і асцярожна ўсеўся на беражок канапкі, што стаяла ля сцяны. Цацка гэта была, а не канапка! Мадзя разам з іншымі рэчамі прынесла ў ягоны дом і канапу, якая і дагэтуль стаяла ў іхняй гасцёўні, заваленая падушкамі, вырабленымі «а ля ракака». Але што за параўнанне! Была гэта ляжанка, вялікая, шырокая і цвёрдая. На гэтай жа, маленькай і мяккай, ён ледзьве асмеліўся прысесці. Яму здавалася, што можа зламацца пад цяжарам яго добра развітых касцей і мускулаў. Не здагадваўся зусім пра тое, што гэтая цацка ўжо мела зламаныя ўнутры спружыны, а адну з адсутных ножак замяняла ёй падпёртае да сцяны палена. Думкі ў галаве ягонай блыталіся, мяшаліся выразы і сказы:
«Пан сабе на ўсю моц... зладзюга! Разумнік... галган! Выдатная партыя... вісельнік! Ну, скажу ўжо яму, ажно мароз у яго па скуры пойдзе! Як жа гэта з такім панічом і разумнікам сварку распачынаць! Мадзя б сумела... ого! Чаму ж Мадзя сама на гэтую экзекуцыю не прыехала... яна ж то... ага!»
Тут дзверы спальні адчыніліся: прыбраны, напарфумаваны Капроўскі, бліскаючы каштоўнасцямі, з самай сардэчнай усмешкай на адутлаватым, нервовым твары, увесь пахілены наперад ад вялікай ветлівасці, пачаў вітаць свайго неспадзяванага госця. З элегантнасцю падбег да госця і схапіў у свае малыя белыя рукі яго чырвоныя і мясістыя далоні, патрос імі пару разоў і, падсоўваючы крэсла на колах да канапы, загаварыў:
- Не спадзяваўся ўбачыць пана дабрадзея ў сваім доме... пэўне, за нейкім інтарэсікам у наш гарадок... А можа быць, я чым-небудзь магу паслужыць, у чым дапамагчы... Чакалі, відаць, пакуль я прачнуся... Сто разоў перапрашаю... От ужо гэтая гасціннасць вясковая і гарадская... Спадарства дабрадзейства таксама мяне там у Лясной частавалі, а я... як на тое акурат сёння, больш чым калі, заспаўся... Ды гэта не без прычыны! Кліент мой, Калінскі, спадар, пэўне, ведае яго, бо з вашых краёў, заняў мне ўчора ўвесь дзень сваім інтарэсам, які, зрэшты, я выйграў яму... Дык цэлую ноч вымушаны быў правесці за чытаннем актаў, што пераслаў мне кліент Зямбіцкі, сусед Калінскага... Вялікі інтарэс... справа ідзе амаль пра ўвесь маёнтак Зямбіцкага... Кліент мой, Калінскі, паехаў усцешаны, запрасіў мяне да сябе ўвосень на паляванне. «Прадстаўлю спадара сваім дачушкам, казаў, таксама суседзям, якія ўсе з гэтага часу будуць старацца атрымаць ад спадара параду і дапамогу...»
Нешта падобнае Капроўскі плёў доўга, хутка і не спыняючыся, з усмешкамі, што паказвалі час ад часу з-пад завялых вуснаў пачарнелыя зубы, з мігатлівым бляскам блакітных шкельцаў акуляраў і залатых пярсцёнкаў, з нядбалай элегантнасцю пакалыхваючыся ў крэсле. Бахрэвіч сядзеў на беражку канапы як скамянелы, выпрамлены, усё больш і больш чырванеючы, нерухомым позіркам утаропіўшыся ў гасціннага, элегантнага і красамоўнага гаспадара. Колькі разоў румянец узлятаў з яго загарэлых шчок ажно да белага лба, а нерухомыя зрэнкі загараліся злосцю і нецярплівасцю. Але таксама колькі разоў яго пульхныя вусны складваліся ў чырвоны бутончык і міжволі, пэўне, выдавалі свісцячы гук: «Фі!»
«Ягоны кліент Калінскі чалавек з дастаткам... Фі! Запрасіў яго на паляванне і будзе прадстаўляць дачушкам! Ягоны кліент Зямбіцкі яшчэ багацейшы за Калінскага... на Дзельскай жанаты... Фі! З якімі людзьмі бестыя водзіцца! Вісельнік! Разумнік! Фі!»
Раптам унутры яму нешта кальнула: «Дам я яму дачушак Калінскага... а маё дзіцятка, то што?» Як чым ашпараны, падскочыў і, перапыняючы няспынную гутарку гаспадара, загаварыў:
- Але ж я да спадара з прэтэнзіяй... з вялікай прэтэнзіяй і жалем... Збаламуціў мне спадар дзяўчыну, а зараз кінуць яе хочаш... я гэтага не дазволю... я бацька... Я прыехаў нагадаць пра крыўду, нанесеную маёй сям'і... Я спадара змушу... каб спадар...
Не мог больш гаварыць. У горле здушыла, сэрца зайшлося болем, што выліўся слязамі, якія зрасілі ягоныя вочы і пацяклі па шчоках. Каролька, як зачараваная, усё стаяла яму перад вачыма, тут ля гэтага праклятага вісельніка, які вось зараз устаў з крэсла, павольна сабе і з усмешкай, як бы нічога ніякага...
- Але ж, ласкавы спадару, - пачаў, - чаго ж спадарства ад мяне хоча?..
Чаго яны ад яго хацелі? Такая спрытная бестыя, а дадумацца не можа!
- Тысячу д'яблаў! - крыкнуў Бахрэвіч. - Чаго мы ад спадара хочам! Натуральна, што таго, каб спадар узяў шлюб з дзяўчынай, якую збаламуціў і загубіў, як апошні...
Тут ён устрымаўся. Бо меў на языку: як апошні лотр і вісельнік! Але не мог гэтага сказаць, нізашто не мог! Каб Мадзя была на ягоным месцы, ого! Але як ён такому чалавеку... мог такія рэчы... Будзь, што будзе, быў гэта, аднак, такі, такі чалавек...
- Спакайней, мой ласкавы спадару, спакайней... - адсоўваючыся да сцяны і незаўважна загароджваючыся крэслам, пачаў гаспадар, - такі чалавек, як я, не можа так сабе, як з пісталета выстраліць... ажаніцца... Спадарыняй Каралінай захапляўся і сапраўды... трошкі, можа, і задужа... не пярэчу... але ажаніцца зараз не магу... з часам, калі-небудзь... не скажу... можа, і да таго прыйдзе...
У Бахрэвіча з твару ледзь кроў не пырснула. З грудзей ягоных вырваўся нейкі рык, у якім злосць мяшалася з плачам.
- Езус Хрыстус укрыжаваны! Калі-небудзь! Можа! Але ж і цудоўная гэта абяцанка! А што тымчасам будзе з маім дзіцяткам! Я хачу зараз... у гэты момант... да алтара... я спадару пакажу, што гэта значыць... я спадара прымушу...
Збялелы Капроўскі, прыпёршыся плячыма да сцяны, з усіх сіл трымаўся за ручкі крэсла і гатовы быў у кожную хвіліну ўзняць яго дзеля сваёй абароны. Аднак не горбіўся і захоўваў на вуснах напаўгасцінную, напаўіранічную ўсмешку.
- Мой ласкавы спадару... - пачаў казаць, - такога чалавека, як я, цяжка да чаго-небудзь прымусіць... Маю розум, становішча, сувязі... Ад усялякіх бед абараніцца патраплю.
Бахрэвіч раптоўна змоўк, і хвіліну рот яго заставаўся адкрытым. Праўду сказаў шэльма! Хто яго да чаго-небудзь можа прымусіць! Розум, сувязі, становішча... Што ж у параўнанні з ім нейкі бедны вясковы чыноўнік можа значыць?..
Як быццам вычытаўшы гэтую думку пад бледным лбом свайго праціўніка, Капроўскі ўзняў галаву, і задзёрты нос яго набраў выраз уласцівай яму самаўпэўненасці.
- Хай спадар падумае... ці можа быць, каб такі чалавек, як я, так адразу... у гэты ж момант... без роздуму... для нейкай аканомавай дачкі завязаў сабе свет...
О! Ці не палічыў ён патрэбным выказаць гэтыя словы дзеля апошняга прыніжэння свайго супраціўніка, на доказ сваёй вышэйшасці, якой, як пяском, засыпаў яму вочы?
Бахрэвіч страшна засоп, енкнуў, сарваўся з месца і з нейкім здушаным пракляццем, з вачыма, налітымі крывёй, ускінуў угору свой паліраваны кій. Яшчэ секунда, і няроўная барацьба, што выбухнула б у зале, водгаласам сваім прыцягнула б увагу людзей, што былі ў вітальні. Але ў гэтае імгненне з Бахрэвічам зрабілася нешта дзіўнае... «Для нейкай аканомавай дачкі свет сабе завязваць»! Чарадзейнымі былі гэтыя словы, якія напачатку абудзілі ў ім шаленства, а потым як быццам аблілі яго вядром халоднай вады. Што гэта значыла?! Ён чуў гэтыя словы не першы раз у сваім жыцці... толькі з невялікай розніцай... «Вар'ятам бы быў, каб дзеля нейкай сялянкі свет сабе завязаў!»
- Ох!
Ён голасна застагнаў і схаваў у сваіх чырвоных мясістых далонях перакошаны твар. Перад ягонымі вачыма, якія моцна прыціснуў сваімі тоўстымі пальцамі, побач з тварам маладзенькай, маркотнай Каролькі ўзнік іншы твар, зусім іншы, састарэлы, спакутаваны, пакорлівы... Толькі што, толькі што акурат гэты твар прамільгнуў перад яго вачыма... Прамільгнуў, і ён не затрымаў на ім позірку ані на хвіліну. Цяпер стаяла перад ім, як жывая: убіўшы ў яго чорныя, агністыя, стомленыя вочы, і выразна, выразна шэпчучы: «Вар'ятам бы быў, каб дзеля нейкай сялянкі свет сабе завязаў!» Бахрэвіч быў набожным. Адной рукой засланяючы сабе вочы, другой, сціснутай у кулак, ударыў сабе ў грудзі.
- Божа Ўсемагутны! За мае грахі не карай майго дзіцяці!
Прамовіў гэтыя словы ўголас, з сардэчнаю скрухай чалавека, у душы якога прачнулася сумленне, са слязамі бацькоўскай трывогі, жалю, з тварам узбуджаным і перакошаным ад плачу. Гэты выкрык і стук моцнага кулака не ў менш моцныя грудзі суправаджаў сцішаны іранічны смяшок Капроўскага. Адным хуткім позіркам заўважыў ён прыгнечанасць свайго супраціўніка і нават часткова зразумеў яе прычыны: таму пакінуў сваё абарончае становішча паміж крэслам і сцяною, ступіў пару крокаў, узяў у свае малыя белыя далоні ўсё яшчэ сціснуты, чырвоны і цвёрды, як камень, кулак аканома. Бахрэвіч раскрыў рот, утупіў у зямлю вочы, знямеў і знерухомеў. Тады амаль па-сяброўску трасучы ягоным кулаком, прыяцельскім, ліслівым і трошкі з прысвістам галаском Капроўскі пачаў казаць:
- А што гэта за грашкі, каханы спадар Бахрэвіч, якія гэта там грашкі ўспамінаюцца спадару, што так сябе ў грудзі б'еш і Ўсемагутнага Бога на дапамогу заклікаеш? Ха, ха, ха! Можа, і я што ведаю пра тыя твае грашкі маладосці... ха, ха, ха! Шыла ў мяшку не схаваеш! Зараз успомнілася мне нейкая сялянка, якая мне адзін інтарэс пра свайго сыночка даверыла... а салдат Мікалай мне пра яе ўсё расказаў... Ха, ха, ха! Усе ў адзін бок грашым... каханы спадару, усе... На тым свет трымаецца і няма чаго так моцна біць сябе ў грудзі...
Ці слухаў Бахрэвіч тое, што ён казаў? Цяжка было зразумець. Усё стаяў як адурэлы і нямы, з раскрытым ротам, са скрыўленым тварам, з позіркам, убітым у зямлю.
- Сялянка... - шапнуў ён.
Капроўскі выпусціў са сваіх далоняў ягоныя рукі і схаваў абедзве свае рукі ў кішэні.
- Спадару, каханы, - сказаў ён лагодна, - я спадарства прыніжаць не хачу... вельмі спадарства шаную... і мая сяброўская прыхільнасць да вас... мая павага... Панна Караліна цудоўная дзяўчына і надзвычай мне падабалася... Але бачыць спадар... хай спадар толькі задумаецца... без гневу... хай спадар падумае... калі спадар лічыў для сябе немажлівым ажаніцца з сялянкай, то, можа, і я... зважайце, пане-дабрадзею... у такой самай сітуацыі ў адносінах да дачкі спадара аканома.
Што ж яму запярэчыш! Меў слушнасць! Вучоны чалавек, напамяць усе артыкулы закону як рэпу грызе, элегантны кавалер на шляху да фартуны, які пра такіх людзей, як Калінскі і Зямбіцкі мог казаць: «мае кліенты», меў права прэтэндаваць на выдатную партыю, так, на выдатную партыю... Ці ж ён сам не ўзяў Мадзю дзеля таго, што з пэўных пунктаў гледжання была яна для яго выдатнай партыяй!.. Так, ні слова гэтаму не запярэчыш! Меў слушнасць! Але ж зноў так усё скончыцца не можа... Бахрэвіч узняў галаву і, некалькі разоў спрабуючы нешта сказаць, не мог вымавіць ні слова. Праз усё сваё жыццё меў дачыненні з парабкамі, сялянамі і дробнымі чыноўнікамі і ніколі голасу перад імі не траціў. Але з гэтым вось... ніякай ужо рады даць не можа.
- Ведаеце што, спадар? - здушаным голасам сказаў урэшце, - усё гэта брыдота... І я нягоднік, і пан нягоднік, але Мадзя гэта ўжо зусім нешта іншае...
Гаварыць пачынаў з плачам, а скончыў са злосцю і нейкім гонарам:
- Мадзя сюды прыедзе! - і пакруціў кіем у паветры. - Ого! Пачакай! Гэта ўжо зусім іншае!..
Выбег з залы ў вітальню, дзе ягоны выгляд выклікаў вялікае ажыўленне. Кожны з наведнікаў чакаў і спадзяваўся, што пасля аканома прыходзіць акурат ягоная чарга размовы з адвакатам. Але Гарбар, які сядзеў бліжэй за ўсіх да дзвярэй, падскочыў з крэселка, локцямі адпіхнуў жыдоў і шляхціца, улез у дзверы сам і за рукаў сярмягі ўцягнуў за сабой Хрысціну. Юрка са стукам зачыніў за імі дзверы.
Сяляне ў залу ўваходзілі як у касцёл: павольна, асцярожнымі крокамі, з прыгнутымі плячамі і пахіленымі галовамі. Нават Гарбар, што як грыньскі вясковы дэлегат быў тут ужо некалькі разоў, і быў заможнейшы і смялейшы за іншых, стаў як укапаны ля самага парога, сагнуўшыся, з апушчанымі вачыма і шапкай у руках. Затое Хрысціна гэтым разам паказала неспадзяваную смеласць. Не адна толькі думка пра грашовыя страты ці карысць прывяла яе сюды. У сэрцы яе плакала і віравала нешта такое, што зрабіла яе невідушчай на прыгоствы, падобных якім не бачыла ў сваім жыцці ніколі раней. Ужо ад самага парога ўпілася вачыма ў невысокага чалавечка, што стаяў ля стала, хутка і цяжка, грукаючы абуткам, перайшла пакой, проста перад ім упала на зямлю і абняла рукамі ягоныя калені. Капроўскі крыху адхінуўся і, вырываючы ад яе рукі, якія яна пачала цалаваць, нецярплівым голасам буркнуў:
- Ну, ну, не трэба... не трэба... Кажы, чаго хочаш!
Казаў гэта раздражнёным голасам, але на ўсхваляваным і збялелым пасля размовы з Бахрэвічам твары паказалася задавальненне. Быў ён з тых, хто любіць бліжніх сваіх бачыць ля ног. Праўда, задавальненне гэтае змяншалася тым, што цалкам не ведаў, чаго гэтая баба можа прасіць. Нешта надта смутна згадваў сабе: нейкі сын слабы здароўем, відавочна салдат ці нешта такое? Але, можа, гэта зусім і не яна з сынам-салдатам, а зусім іншая... Зморшчыўшы бровы, ён паўтарыў:
- Чаго ты хочаш? Гавары хутка.
Выпрастаўшыся і сплёўшы рукі на грудзях, яна пачала паспешліва гаварыць:
- Я, яснавяльможны пан, пра майго Піліпку... На досвітку сёння ў горад прыйшла і напачатку хацела ўбачыцца з сынам... Але потым спалохалася, што яснавяльможнага пана не ўбачу, прыйшла сюды і чакала...
- Ну, дык і добра, але чаго ты хочаш ад мяне?
- Пра сынка майго, Піліпку...
Капроўскі задумаўся.
- А дзе ж гэта твой сынок? - спытаўся.
Яна цяжка ўздыхнула.
- А дзе ж бы ён быў, яснавяльможны пане! Калі апошні раз бачылі яго мае вочы, быў у казармах... Худзенькі, як таполя... Бледненькі такі... У салдацкім шыняльку... На сходы выскачыў і ў ногі мне грымнуў: «Мамачка, ратуй! Каб мяне тут пакінулі...»
А! Цяпер ужо досыць ясна згадаў, што ёй трэба. Аднак не перапыняў сялянку. Цярплівае выслухоўванне кліентаў неаднойчы прыносіла яму добрую карысць. Хрысціна расказвала далей:
- Ні мяне, яснавяльможны пане, дружкі на дзяжу саджалі, ні мне да шлюбу спявалі, ні мела я хаты ўласнай ці людской пашаноты не ведала... Працавала, гаравала, скуру сабе з рук здзірала і сыночкаў сваіх, два сонейкі мае адзіныя, любіла і гадавала... Ой, любіла, шкадавала і ў пачцівасці гадавала. Яны не злодзеі. Яны не п'яніцы, людзям услужлівыя і мацеры паслухмяныя... Кожны хутчэй бы сабе руку адсек, чым мацеру скрыўдзіў. От, як я іх выгадавала. Сама. Ніхто не дапамагаў...
Вочы яе, перад тым згаслыя і спалоханыя, засвяціліся радасцю і гонарам, разгладзіліся зморшчынкі на ілбе, выпрасталася постаць.
Капроўскі падумаў: «Прыгожай калісьці гэтая сялянка павінна была быць... яшчэ і зараз, дальбог, нічога... Што за вочы!»
Яна ж, спахмурнеўшы зноў, працягвала далей:
- Я да яснавяльможнага пана, як да Бога... Мікалай сказаў: «Занясі пану грошы, ён Піліпку выратуе»... Занесла спачатку тыя, што для Піліпкі зарабіла... Потым сказаў пра таго хафіцэра, што не пагаджаўся, я і тыя грошы, што на смерць сабе збірала, яму аддала, каб ён яснавяльможнаму пану для таго хафіцэра паслаў. І ўжо маё сэрца цешылася, што Піліпка ўратаваны... У Ангродзе яго пакінуць і на зіму ў Грынькі прышлюць...
Ага! Ну, зараз Капроўскі ўжо зусім усё ўспомніў пра гэтую бабу. Хацеў перапыніць яе, каб хутчэй з ёй скончыць, але яна дадала яшчэ:
- А зараз, яснавяльможны пан, я сюды прыйшла, каб аб тым правасхадзіцельстве і аб тым сіяцельстве дазнацца... Што тут з імі зробіць? Хай яснавяльможны пан ратуе мяне бедную, каб тыя рэвізоры Піліпку выслаць не захацелі...
Вось табе на! Зноў ніякага ўяўлення не меў, што значылі гэтыя правасхадзіцельства, і сіяцельства, і рэвізоры.
- А хто ж табе пра тых рэвізораў казаў? - спытаў ён з раздражненнем.
- Мікалай, яснавяльможны пане! А хто б іншы, як не Мікалай! Сказаў учора: «Пан хадвакат напісаў мне так і так»... Я думала, думала... Божа ж мой, Божа! Што я зраблю! Дык узяла і прыйшла...
Капроўскі на хвілінку задумаўся.
- А ці казаў табе Мікалай, што грошы трэба?..
Кабета зноў схінулася да яго каленяў і потым, выпрастаўшыся, з трывогай зазірнула ў ягоныя вочы. Дрыготкім голасам пачала гаварыць:
- Пане яснавяльможны, злітуйцеся нада мной... Зрабіце ўжо зараз без грошай... То ж я дала... І Піліпкавы грошы аддала, і што сабе на смерць збірала... Зрабіце ўжо зараз так без нічога... Адкуль жа я вазьму?
Капроўскі спахмурнеў і зноў спытаўся:
- Ці ж табе Мікалай не казаў, навошта, дзеля чаго і колькі трэба?
- Казаў, яснавяльможны пане, усё казаў... Але, найміласцівейшы пане, злітуйцеся нада мной і зрабіце што-небудзь з тымі рэвізорамі... Так ужо, без нічога...
Капроўскі напружыўся, узняў галаву, надзьмуў вусны.
- Мая дарагая, - сказаў холадна, - скажы ты мне, ці ж я ёсць Пан Бог?
На гэтае дзіўнае пытанне чорныя, сумныя вочы з мальбой і здзіўленнем паглядзелі на яго і сарамліва прыкрыліся вейкамі.
- Ну, кажы ж! Язык жа ў цябе ёсць. Ці ж я ёсць Панам Богам?
Прыгожыя калісьці, але цяпер бледныя і завялыя вусны ціхутка шапнулі:
- Не.
Капроўскі пытаўся далей:
- Ці я ёсць цар?
Сумныя чорныя вочы зноў з палахлівым здзіўленнем зірнулі на ягонае аблічча, а дрыготкія вусны адказалі:
- Не.
- Ага! Калі я не ёсць ані Панам Богам, ані царом, дык як жа ты хочаш, каб я мог што-небудзь зрабіць без грошай. Грошы на гэтым свеце, мая дарагая, гэта ўсё, усё і ўсё. Без грошай сам чалавек нічога не варты і інтарэс ягоны нічога не варты...
Тут ён, як прамоўца, выцягнуў руку і паварушыў далонню.
- Што можна дастаць на свеце без грошай. Чалавек без грошай - гэта як зламаны кол у плоце. Хто будзе яго падпіраць, каб не ўпаў? Ніхто. Праўда?
Падчас гэтага маналога, звернутага да Хрысціны, ягоны пагляд з-пад блакітных шкельцаў скіраваўся да дзвярэй, туды, дзе стаяў Гарбар. Пасівелы селянін у сярмязе з разумным і досыць упэўненым выразам твару ўслухваўся ў ягоныя словы так уважліва, што ажно выцягваў шыю, як бы хочучы праглынуць гэтую размову. Час ад часу ён ківаў галавой у знак згоды, усміхаўся і бліскаў вачыма. Было відаць, што выказаная хадвакатам дактрына пра ўсемагутнасць грошай і пра тое, што яны на свеце значаць усё, лёгка праклала сабе дарогу да свядомасці Паўлюка Гарбара. А што пра гэтую прамову думала Хрысціна? Яна ні разу не ўзняла вачэй і не распляла складзеных на грудзях рук... Далікатны і хударлявы профіль яе твару набыў выраз глыбокага роздуму. Можа, думала пра тое, што калі б мела грошы не была б усё сваё жыццё зламаным калком у плоце, якога ніхто не хацеў падперці. А хутчэй за ўсё думала пра тое, што ў гэты момант захапіла яе цалкам, бо калі Капроўскі змоўк, павольна ўзняла вейкі і яшчэ раз пачала пра сваё:
- Пане яснавяльможны! Злітуйцеся нада мной, зрабіце ўжо зараз... так... Без нічога...
Капроўскі зрабіў гнеўны жэст.
- Калі не маеш грошай, не трэба было прыпаўзаць сюды, каб мяне нудзіць і час займаць... Ідзі сабе, ну, пайшла! З Панам Богам!
Хрысціна амярцвела ад трывогі. Можна было падумаць, што гнеў хадваката ператварыў яе ў нямы і мёртвы слуп. Ёй зрабілася непамысна. Выганяе яе! Калі выганіць, дык і нічога не зробіць, а калі нічога не зробіць, то што будзе з Піліпкам і тымі грашмі, якія ўжо на яго выдала? Яе рука, пакрытая цёмнай, паморшчанай скурай, уся ў шнарах і мазалях, дрыжучы ўзнялася да грудзей, а скрыўленыя пальцы з белымі пазногцямі і парэпанымі гузамі, усунуліся ў сярмягу, як быццам бы хацелі нешта выцягнуць з-за пазухі. Аднак ужо на першым гузіку рука знерухомела зноў. Прыгадаўся Антосік. Божа ж мой, Божа! То ж ягоныя грошы, і ён жа яе дзіця таксама, як і той! Згадала ягоны зласнаваты голас, цвёрды жэст і суровы пагляд, з якімі гаварыў ёй некалі, каб ягоныя грошы не аддавала, ні ў якім разе не аддавала, бо да смерці ёй таго не забудзе. А калі і праўда не забудзе і сэрца сваё ад яе адверне? А Піліпка?
Азірнулася і звярнула амаль непрытомны позірк на Гарбара. Паглядам гэтым, здавалася, гаварыла: «Ты разумнейшы за мяне, дурную бабу, мужык! Калі ёсць у цябе Бог у сэрцы, дапамажы, ратуй»!
Гарбар і сам ужо з парадай паспяшаўся.
Ступаючы на дыбачках па нацёртым паркеце, ён наблізіўся да Хрысціны і з таямнічым выглядам штурхануў яе пару разоў локцем у бок. Пры гэтым пачаў ёй штосьці амаль на вуха шаптаць. Шэпчучы, увесь час падштурхоўваў локцем і, здавалася, што падсмейваўся з яе. Грыньскія сяляне не столькі далі, колькі яна, і яшчэ дадуць, а што ж? Як трэба, дык трэба! Хрысціна слухала шэпт заможнага і паважанага гаспадара, якога і сама, ведаючы з усіх бакоў, вельмі высока цаніла, - і ўсё яшчэ вагалася. Думка пра Антосіка, пра крыўду, якую яна яму зрабіла б, і пра магчымую страту ягонай любові да яе, стрэмкай сядзела ў сэрцы і ўстрымлівала руку. Раптам узняла вочы і сустрэлася паглядам з дзіцячай галоўкай, што глядзела на яе з партрэта на сцяне вачыма, падобнымі да кветак лёну. О! Той праменьчык ідэалу ў гэтай гнілой затоцы! Прыцягнуў ён да сябе вочы гэтай сялянкі, што не мела на свеце нічога, нічога, нічога і нікога апрача дваіх сваіх дзетак, якіх грудзьмі і крывёй сваёй узгадавала, выкарміла - сама. Сама! Ніхто не дапамагаў. У дзвюх тых кветках лёну, што глядзелі на яе з карціны, пазнала Піліпкавы вочы, і такі самы кругленькі ён быў і ружовенькі, калі быў яшчэ маленькі, і пакуль яго тая ліхаманка, з-за якой пяць месяцаў ляжаў... Як жывы Піліпка... Божа, мой Божа! Яна ж прыйшла ў горад, каб пабачыць яго... Мора тугі разлілося ў яе грудзях. Уся сіла пачуццяў, што жылі ў яе спрацаваным целе і зняверанай душы, тая сіла, што гарэла агнём у яе чорных вачах, а калі была маладой, чарамі захаплення з'яднала яе з каханкам - зараз дрыготкаю прабегла па яе плячах, высока прыўзняла грудзі, задрыжала ў руках і асвяціла полымем румянку спакутаваны, састарэлы твар. Яна адвярнулася тварам да сцяны і выцягнула з-за пазухі тоўстую палатняную панчоху, перавязаную на канцы шнурком. Доўга яе развязвала, доўга яшчэ, нягледзячы на моцнае хваляванне, асцярожна выцягвала з яе пажоўклыя паперы, аж пакуль зноў не павярнулася тварам да пакоя і, стукаючы тоўстымі падэшвамі чаравікаў, не падышла да стала. Звон высыпаных на стол манет раздаўся ў пакоі. Капроўскі глядзеў, падкідваючы ў руках залаты ланцужок гадзінніка, і смяяўся:
- Але ж і грошы! Па два злотых, саракоўкі, залатоўкі, дзесяткі, нават шасцёркі - усяго поўна!.. Ха, ха, ха! Адкуль ты, баба, такіх грошай столькі набраць магла?
Рассыпаныя на стале грошы выразна адказвалі сваім пацямнелым выглядам: «За дзень, што палола пшаніцу, за два дні жніва, за тое, што насіла ваду каромысламі, за даенне кароў у арандатара, за ірванне буракоў, за выбіранне бульбы... за грабенне сена... За дзевятнаццаць гадоў... За дзевятнаццаць гадоў... За дзевятнаццаць гадоў...»
Нежывыя прадметы маюць сваю мову, часам вельмі выразную. Грошы, высыпаныя Хрысцінай на стол, гаварылі, расказвалі. Пра сумную долю, пра цяжкую працу, пра вечны пост, пра спіну, цэлымі днямі сагнутую да зямлі, пра лоб, па якім рагамі цёк пот, пра босыя ногі, пра рукі, пакрытыя гузамі і шнарамі - гаварылі і расказвалі срэбныя і медныя манеты, пакамечаныя папяровыя рублі, што праз момант, ссунутыя з глухім звонам на дно шуфляды, падалі апошні выразны і тужлівы гук, быццам апошні акорд спяванай імі элегіі. Але Капроўскі, які нейкім чынам ведаў аб тым, што слова «ракако» азначае спосаб узвядзення будынкаў, зусім нічога не разумеў у паэзіі нежывых прадметаў. Перад яго вачыма прамільгнула рудая барада ліхвяра, што чакаў сваіх працэнтаў, а ў вушах загучаў галасок сірэны з цукерні, што выспеўваў чароўнае: «Мяў, мяў, мяў!» Вусны яго скрывіліся ў напаўіранічнай, напаўзадаволенай усмешцы, і ён адчуў, што яго зноў абдымаюць за калені.
- Чаго ж ты хочаш яшчэ? - спытаўся досыць лагодна.
- Яснавяльможны пане! То ўжо гэтыя рэвізоры, значыць, нічога не зробяць?
- Нічога, нічога не зробяць, супакойся і вяртайся дахаты...
- Пане найміласцівейшы! - усклікнула яна. - Хай Пан Бог Усемагутны ўзнагародзіць... я ўжо больш дакучаць пану не буду... пайду толькі з сыночкам убачуся, дый дахаты...
Радасць раз'ясніла яе твар, але Капроўскі раптам чагосьці спалохаўся.
- Вось табе на!..
Нецярпліва ўскочыў і рэзка сказаў:
- І не думай, мая дарагая, і не думай... да сына ісці... зараз убачыць яго не зможаш...
Можа, што прачытала па ягоным твары? Ці тая карціна з дзіцячай галоўкай, на якую на хвілю ўзняла вочы, нешта ёй падказала, але яна зноў кінулася да пульхных белых рук, якія спрабавалі яе адштурхнуць.
- Найяснейшы пане! - усклікнула. - Дазвольце мне дзіця маё ўбачыць... дазвольце мне яго ўбачыць хоць на хвілінку, на хвіліначку, хоць бы я раз на яго зірнула...
У яе руках, у выразе яе вачэй, ва ўсім яе твары было такое адчайнае жаданне і просьба, што Капроўскі на хвіліну сумеўся.
- Вось табе маеш...
- Дазвольце, паночак, дазвольце, ой, дазвольце, хоць на хвіліначку, каб я яго толькі ўбачыла, што ён тут ёсць, што жывы... ой, дазвольце.
Цяпер ужо павалілася яму ў ногі і не толькі абдымала іх, але і цалавала ягоныя калені, ужо і не плачучы, а толькі ў агні тых гвалтоўных пачуццяў, што раскудлачылі яе ўжо ледзь пасівелыя валасы, распраменілі завялы твар і ўсёй яе постаці надалі выраз трагічнай прыгажосці. Кірпаты нос Капроўскага страціў трошкі сваёй задзірыстасці, адутлаватыя шчокі яго ўздрыгнулі. Аднак, зразумеўшы, што неабходна захоўваць спакой і раўнавагу, упэўненым тонам сказаў:
- Мая дарагая! Убачыць зараз свайго сына не можаш... ён лічыцца хворым і знаходзіцца ў такім месцы, куды нікога-нікога не пускаюць... Калі не хочаш, каб увесь інтарэс пайшоў прахам, вяртайся бягом дахаты, бягом, зараз жа, адразу, і сядзі ціха... і тут не паказвайся... ці чуеш?
Як жа магла не чуць, калі слухала вушамі, вачамі, усёй душой! Слухала і зразумела. Калі будзе настойваць, каб убачыць Піліпку, то ўвесь інтарэс прападзе. Павінна быць задаволена тым, што рэвізоры нічога ўжо не зробяць, і зараз, бягом, вяртацца дамоў. Узняла вочы на карціну. Выліты Піліпка, як быў маленькі. Вочы такія самыя і таксама смяяўся... Што ж не ўбачыць яго, то і не ўбачыць, дзеля ягонага дабра! Дзеля таго, каб не загубіць увесь інтарэс. Нізка пакланілася Капроўскаму і ціха сказала:
- Дзякую яснавяльможнаму пану! Я ўжо задаволеная і пайду дахаты! Каб толькі тыя рэвізоры нічога не зрабілі, значыць, Піліпка на зіму ў Грынькі прыйдзе. Дзякую яснавяльможнаму пану...
Адвярнулася і цяжкімі крокамі, стукаючы тоўстымі падэшвамі, выйшла з залы. Да стала наблізіўся Паўлюк Гарбар. Да гэтага селяніна Капроўскі меў пэўную павагу і пра інтарэс, з якім ён да яго прыходзіў, памятаў дакладна. Грыньскія сяляне, дэлегатам якіх быў Паўлюк, прадстаўлялі цалкам іншую лічбу, чым нейкая там баба-парабчанка і, зрэшты, забываць пра сябе не дазвалялі... Капроўскі нават ведаў, у якой шуфлядзе стала ляжалі дакументы, што адносіліся да іхняй справы, і адразу ж тую шуфляду адчыніў, прапануючы Гарбару выслухаць апошнія заявы ў суд, якія ён напісаў па іхняй справе. Заявы тыя і сапраўды былі напісаныя і, як думаў Капроўскі, напісаныя былі выдатна. Але Паўлюк не хацеў адразу слухаць той шэдэўр.
- Хай яснавяльможны пан паслухае, - сказаў, - тую просьбу пазней прачытаема, а зараз я наконт таго інтарэсу з Ясюком... Я ведаю, што вяльможны пан той інтарэс яму вядзе... і прыйшоў прасіць вяльможнага пана... каб пан так яго правёў, каб я выйграў... От!
Вочы селяніна, з бляскам трошкі палахлівай хітрасці, спыніліся на твары хадваката: усміхаўся і правай рукой корпаўся за пазухай.
- Вяльможны пан сам казаў, што чалавек без грошай, як зламаны кол у плоце. Навошта яго падпіраць? Ён ужо так ці гэтак, будзе крывы. Той Ясюк, каб яго паралюш кінуў, каб яму косці пакруціла, то такі саўсім як той кол... Заўжды ў мяне больш грошай, як у яго...
Капроўскі ўсеўся ў крэсла з высокімі падлакотнікамі і, барабанячы па стале пальцамі, аздобленымі пярсцёнкамі, жартаўліва спытаў:
- Ну, і ці многа ж ты там прынёс? Га? Пакажы! Можа, варта будзе цябе падпіраць, а можа, не варта! Убачым!..
Калі праз пятнаццаць хвілін Гарбар пакідаў залу, размінуўшыся ў дзвярах з высокім плячыстым шляхціцам са скруткам папераў у руках, якога падпіхаў пасрэднік, Хрысціна была ўжо за горадам. За колькі сажняў ад апошніх гарадскіх дамоў, каб трапіць на дарогу, якой трэба было ісці ёй далей, павінна яна была перайсці вузкі насып, на якім ляжалі рады жалезных рэек. Шлагбаўм быў зачынены. Праз некалькі хвілін тут павінен быў праходзіць цягнік. Вартаўнік, убачыўшы жанчыну, што хуткім крокам падыходзіла да шлагбаўма, закрычаў.
- Нельга!
Спынілася за некалькі крокаў ад апушчанага шлагбаўма. Гэтая нязначная няўдача не зрабіла ёй ніякай прыкрасці. Пачакаць, дык пачакаць. Стала на пажоўклай, стаптанай траве і, развязаўшы палатняны хатуль, што несла ў руках, выцягнула адтуль акраец чорнага хлеба, пасыпала яго соллю і пачала есці. Ад учарашняй вячэры нічога ў роце не было... Ела і азіралася навокал. Недалёка ад таго месца, дзе яна стаяла, узносіліся муры чыгуначнага вакзала. Было гэта так недалёка, што можна было добра разгледзець чорныя трубы лакаматываў, вялізныя клубы дыму, што вырываліся з іх, і мноства людзей, што стаялі і рухаліся па доўгай і вузкай брукаванай платформе. Віравалі там і разыходзіліся далёка шум, гвалт, свіст, крыкі. Для вясковай жанчыны было гэта настолькі незвычайнае відовішча, што яна заглядзелася на яго шырока расплюшчанымі вачыма. Водгалас вакзала, што выразна даносіўся сюды, адурманьваў і аглушаў яе трошкі, таму твар як бы набіраў выраз крыху разгубленай зацікаўленасці, павялічанай яшчэ тым, што, слухаючы і ўзіраючыся, яна не пераставала есці. Увогуле, згаладаўшыся, хутчэй угрызалася, чым ела, у чэрствую скарынку хлеба. Тут за яе спіной нейчы мужчынскі голас спытаўся ў вартаўніка, што стаяў ля шлагбаўма:
- Што гэта значыць? Цягнікі гэтай парой ніколі не ходзяць. Што ж гэта будзе за цягнік?
Вартаўнік адказаў адным толькі словам:
- Салдацікі.
Пачуўшы гэтыя словы, Хрысціна заміргала замглёнымі вачыма, што ўзіраліся ў бок муроў чыгуначнага вакзала, а рука яе, што трымала акраец хлеба, міжволі пацягнулася да грудзей. Азірнулася на суразмоўцаў. Нейкі чалавек у чорнай тужурцы, з перакінутым праз руку палітонам, глядзеў на залаты гадзіннік, а вартаўнік, крыху прыўздымаючы шапку, у якасці інфармацыі яшчэ дадаў:
- Навабранцаў кудысьці павязуць...
Па цёмным завялым твары жанчыны, што трымала ля грудзей кавалак хлеба, хваляю пракацілася чырвань. У гэты момант на вакзальнай платформе выбухнуў магутны рознагалосы шум, і той вузкі брукаваны кавалачак зямлі пакрыўся густым мурашнікам люду. Над гучным шумам і гвалтам, што вылятаў з таго мурашніка, узносіліся кароткія і загадныя словы камандаў. Труба лакаматыва, што тырчала над доўгім шэрагам вагонаў, час ад часу выкідвала ў паветра клубы чорнага, як сажа, дыму. Адлегласць ад платформы да шлагбаўма была такая, што самае пільнае вока не змагло б разгледзець у людскім мурашніку, што віраваў на платформе, ніводнага твару. Аднак кожны мог бачыць, што там былі адны салдаты і што там было іх вельмі шмат. Хрысціна быццам аслупянела. Пэўне, падумала, ці не тыя гэта салдаты, з якімі Піліпка павінен быў ехаць на край свету. Можа быць, таксама думала, што калі б не яе старанні, ён таксама ад'язджаў бы ў гэтую хвіліну. Не дапускала нават думкі, што яе сын можа знаходзіцца ў гэтым людскім натоўпе, які павінен вось-вось пакінуць родны край. Аднак хлеб ужо не ела. Усхвалявалі яе самі салдаты, якія адсюль ад'язджалі. Раптам чорная труба пранізліва засвістала, доўгі той свіст паўтарыўся яшчэ некалькі разоў, і цягнік пачаў рухацца ад вакзала. Рухаўся ўсё хутчэй і хутчэй па жалезных рэйках... Паўхвіліны - і каля спушчанага шлагбаўма праляцеў увесь... Доўгі рад чорных зачыненых вагонаў, змяшаная мазаіка твараў з коратка пастрыжанымі валасамі, што тлумна вызіралі на волю з-за маленькіх акенцаў, і салдацкая песня, якую ўсе гэтыя людзі спявалі, гучная, разгульная, але там і сям перабіваная адчаем, быццам вырванымі з гэтых развесялелых грудзей крыкамі болю... Зашумела, задрыжала, заспявала - праляцела. І толькі ўдалечыні на павароце сунуўся яшчэ агромністы чорны вуж і цягнуліся ў паветры ўсё больш рэдкія шматкі чорнага дыму...
Недаедзеная скарынка хлеба ляжала на пажоўклай траве ля ног, здавалася, скамянелай кабеты. Яе твар гарэў агнём, а маршчыны на ім дрыжалі, як быццам раптоўна зачэпленыя нейчай рукой струны. Паветраная хваля ад хуткіх вагонаў развявала над яе ілбом злёгку пасівелыя валасы. Апушчаныя рукі заламаліся. Чаго ж яна так стаяла, з тварам у агні і дрыжучы, як асінавы ліст? Ведала ж добра, што сярод гэтых салдат яе Піліпкі не было! Ды што з таго! Нейкія жалезныя абцугі сціснулі яе сэрца, і ўзяла яе такая нуда, што, здаецца, упала б на зямлю, калі б стук адчыненага шлагбаўма не вярнуў ёй прытомнасць. На вартаўніка, што адчыняў гэты шлагбаўм, глянула такімі вачыма, як быццам толькі што прачнулася. Снілася ёй, нібы ў адным з тых чорных вагонаў ад'язджаў на край свету Піліпка, што нават заўважыла сярод твараў, якія выглядалі праз акенцы, ягоны бледны і сумны твар. Нібы снілася ёй гэта, а цяпер яна прачнулася і ўспомніла, што Піліпка ўратаваны, што яго пан хадвакат дзесьці схаваў ад рэвізораў, што калі ўжо тыя салдаты паехалі, а ён з імі не паехаў, значыць, ужо застаўся і зусім не паедзе. Яна села на зямлю і зняла з ног чаравікі, павесіла іх сабе на плечы і хуткім крокам пайшла па дарозе. Недаедзены акрайчык чорнага хлеба застаўся ляжаць на пажоўклай траве. Забылася пра яго, выгляд салдат, што ад'язджалі ў далёкі свет, заглушыў у ёй адчуванне голаду.
Для сялянкі, прызвычаенай быць увесь час на нагах, прайсці тры мілі было дробяззю, пра якую і гаварыць не варта. На заходзе сонца Хрысціна была ўжо ў Вульцы. Настка з Юзікам прывіталі яе ў чацвертаку радаснымі крыкамі. Дала ім па грашовым абаранку, купленым спецыяльна дзеля іх у прыдарожнай карчме, і адразу ж пачала мітусіцца каля агню і вячэры. Ахапіла яе вялікая радасць. Усё, дзякаваць Богу, скончана. Навабранцы паехалі, а яе Піліпка застаўся. Грошай, праўда, ужо зусім няма, пустая панчоха, засунутая за кашулю, трошкі пячэ яе ў прадчуванні гневу і скаргаў Антосіка, але затое сваё зрабіла. Сынка ўратавала. На гэты раз не зрабіла гэта сама. Хадвакат і Мікалай дапамаглі. Як будзе час, сходзіць падзякуе Мікалаю... Зараз, завіхаючыся каля печы, расказвала Галене пра сваё вялікае шчасце. Юзік са сваім абаранкам выбег на дзядзінец, Настка, седзячы каля печы, абірала бульбу, а Галена, дробненькая і скурчаная, зноў сядзела на ляжанцы і павольным рухам худой рукі гайдала калыску, дзе ляжала наймалодшае з яе дзяцей. Неўзабаве перапыніла Хрысціну і перарывістым ад слабасці голасам пачала скардзіцца, што вельмі непакоіцца за Ясюка. Дазнаўся пра тое, што дзядзька паехаў у горад, і здагадаўся, што паехаў ён туды да хадваката, каб таго перакруціць на свой бок... З раніцы пайшоў да карчмы, каб распытацца пра намеры Паўлюка ў сялян і арандатара, на абед вярнуўся трошкі п'яны і дзядзьку кляў на чым свет стаіць. Страх, як ён цяпер яго зненавідзіў. Каб Галена ведала, што на яго нападзе такая нянавісць да дзядзькі і такая ахвота да гарэлкі, ніколі б не парадзіла яму распачынаць гэты працэс... Але цяпер... Так ужо сталася! Грошай на інтарэс выдалі шмат, і хоць і ў пазыкі ўлезуць, але на сваім паставіць мусяць - зямлю ад Паўлюка адабраць! На бледныя шчокі яе выбіўся яркі сухотны румянец, а мова стала паспешлівай. Хрысціна спыталася ў яе, дзе Ясюк.
- А ў карчме! Казаў, што будзе датуль сядзець у карчме, пакуль не дапільнуе дзядзькі, як той будзе вяртацца ад хадваката...
- А як дапільнуе, то што?
- Ой, бедная мая галовачка! - енкнула Галена. - Ці ж я ведаю, што? Вядома, п'яны і ненавідзіць яго страшна!
Шырока расплюшчыўшы свае блакітныя вочы, цішэй шапнула:
- Ведаеце, Хрысціна? Каб жа ён толькі, барані Божа, якога злачынства не нарабіў!
І закашлялася так, што ажно задыхнулася. Хрысціна паднесла ёй да вуснаў збаночак з вадой.
- Напіся, - сказала, - напіся, а то яшчэ памрэш з тым кашлем.
- Ой, памру, ці ж я не памру хутка... - крыху супакоіўшы свой кашаль, зноў пачала кабета, - але што ж пасля мяне з гэтымі малымі станецца... Калі Паўлюк хадваката на свой бок перакруціць і інтарэс выйграе... Мы ўжо і так у пазыкі ўлезлі...
Прызналася Хрысціне, што на працэс з Паўлюком ужо аддадзены не толькі яе пасаг, але яшчэ пазычылі і ў яе бацькі некалькі рублёў, і ў арандатара столькі сама пазычылі. Жахлівы неспакой за лёс выдадзеных грошай мучыў яе, душыла трывога, каб п'яны і злосны Ясюк не зрабіў чаго благога са сваім дзядзькам. Хрысціна супакойвала яе:
- Хадвакат добры чалавек, не дасць сябе Паўлюку ў іншы бок перакруціць. Калі даў слова, дык стрымае. Мне паабяцаў і зрабіў. Што ж да Ясюка, то што благога ён можа зрабіць? Паўлюк з горада не пяшком ідзе, а едзе са сваім кумам, з якім спаткаўся ў горадзе... І белы дзень на дварэ, і ў карчме поўна людзей, бо нядзеля...
Галена трошкі супакоілася і сказала Настцы выйсці на двор паклікаць у хату брата. Дзяўчынка пабегла і хутка, можа праз хвілін пятнаццаць, уляцела ў хату з крыкам. Пранізліва, хутка і неразборліва, размахваючы рукамі і неяк дзіўна пакрывіўшы вусны, пачала расказваць пра нешта такое, што робіцца ў карчме, дзе адзін з парабкаў, які там быў, прыляцеў за спадаром намеснікам, і спадар намеснік паляцеў у карчму, а каля карчмы такі гвалт, што як толькі за браму выйдзеш і пачуць яго можна, а парабкі, што туды паляцелі, казалі што там сяляне страшна б'юцца, ці што? Яна раптоўна змоўкла і, не могучы стрымаць цікавасці, на нікога і на нішто не звяртаючы ўвагі, зноў вылецела з хаты. Галена заламала свае худыя рукі так, што яны ажно затрашчалі ў суставах, а потым схапілася за галаву:
- Ясюк! - енчыла. - Ой, Ясюк... Ясюк...
Хрысціна адняла ад галавы яе рукі і пацалавала ў лоб. Жаль узяў да гэтай хворай, лагоднай, устрывожанай за мужа жанчыны.
- Збегаю ў карчму, пагляджу, што там робіцца, і вомігам назад вярнуся, каб табе расказаць... Ну, не бядуй так і не енчы, бо зноў дрэнна стане... От, каб Антосік тут быў, а дзе ж ён?
- У Лясную па ардынарыю пайшоў, - ледзьве дыхаючы, прашаптала Галена.
Хрысціна ішла ўжо да дзвярэй, калі яны самі расчыніліся, і з мяшком на плячах, у якім была асьміна жыта, у хату ўваліўся хлопец. Хрысціна дапамагла яму паставіць на зямлю мяшок, а потым абняла за шыю і пацалавала ў загарэлыя здаровыя шчокі. Ён пацалаваў яе таксама.
- Што чуваць, мама? Піліпка здаровы?
- Здаровы, галубочак мой, здаровы! - смеючыся і паказваючы свае белыя зубы, прамовіла кабета. - Салдаты паехалі ўжо, а ён не паехаў, яго дзесьці пан хадвакат, дай Бог яму здароўя, схаваў ад рэвізораў. Значыць, застаўся ў Ангродзе і зімаваць у Грынькі прыйдзе.
Гэтая вестка ўсцешыла хлопца.
- Ну, то і добра, - сказаў, - а я думаў, што ён паехаў...
- А чаму ты так думаў? - спыталася Хрысціна.
Антосік палез за сярмягу.
- А бо, от пісьмо вам ад яго... Якуб Шылка ўночы, значыць, адразу, як вы пайшлі адсюль, з Ангрода тут ехаў, у чацвяртак дастукаўся і мне пісьмо перадаў. «Для Хрысціны, кажа, ад Піліпкі... ён сам мне гэтае пісанне аддаў і сказаў, што пільна!» Я за ім на дзядзінец, каб спытаць, што і як, а ён сеў на воз дый паехаў... Дахаты, відаць, на досвітку хацеў вярнуцца, бо кабылу ад плуга ўзяў...
Хрысціна стаяла, як скамянелая, круцячы ў руках пададзены ёй сынам ліст. Бедны гэта быў ліст, напісаны на сіняй, скамечанай, запэцканай паперы і зусім не заклеены. Аслабелым голасам, хутка зірнуўшы сыну ў вочы, Хрысціна спыталася:
- То што там напісана?
Антосік апусціў вейкі і, панура адвярнуўшы твар, без ніякай патрэбы пачаў выціраць пальцамі нос. Потым неахвотна прабурчаў:
- А я не ведаю, што там напісана?! Ці ж я напісанае ўмею чытаць!
Хрысціна загарэлася гневам.
- Трэба было да Мікалая пайсці! - крыкнула.
- Ці ж я час меў! - агрызнуўся парабак.
Жанчына сарвалася з месца і за сярмягу пацягнула за сабой сына. Твар яе зноў пылаў агнём, а маршчыны дрыжалі, як абарваныя струны. Бегла да Мікалая і сына за сабой вяла. Мікалай амаль усім навакольным сялянам чытаў лісты, што прыходзілі на іх адрас. Праўду кажучы, гэтая функцыя не прыносіла яму шмат карысці, але затое была адной з прычын усеагульнай павагі і даверу да яго. За некалькі крокаў ад фальварковых будынкаў да вушэй маці і сына, што паспешліва ішлі дарогай, данёсся з боку карчмы вялікі шум і гвалт.
- А што там такое? - прамармытаў Антосік.
Хрысціна не адказала. Ці ж магла яна думаць пра сялян, што біліся ў карчме? У руках трымала ліст ад Піліпкі і яшчэ не ведала, што ў ім напісана. Набліжаючыся ўжо да хаты Мікалая, яны заўважылі натоўп людзей, што цягнуўся ў бок фальварка. Неўзабаве распазналі некалькі фальварковых парабкаў, што тузаліся з нейкім чалавекам, якога яны вялі сілай і які, вырываючыся ад іх, крычаў страшныя праклёны. Чалавекам, якога вялі, быў Ясюк. Выглядаў ён страшна. П'яны, без шапкі, з ускудлачанай чупрынай, з пасінячаным тварам і ў парванай у некалькіх месцах сярмязе. Ён вырываўся і крычаў з пенай на вуснах, з чырвонымі ад шаленства вачыма. Не пазнаць было ў ім спакойнага і разважлівага, трошкі панурага селяніна, якім быў ён пару месяцаў таму. Цяпер меў выгляд звера, якога прыводзіла ў шаленства нейкая падаграваная кімсьці жарсць. Парабкі, што вялі яго, таксама крычалі, як крычаў і намеснік, што ішоў краем дарогі, як крычалі з дзесятак вясковых баб і дзяцей, што са смехам і падскокам цягнуліся за імі. Увесь гэты дзікі шум і гвалт разносіўся ў чыстым паветры жнівеньскага адвячорка і ляцеў далёка за шырокае жоўтае ржышча, пад бледны, затканы ружовымі аблокамі блакіт неба... Антосік, перахапіўшы аднаго з парабкаў, пачаў з цікавасцю распытваць, што там сталася з Ясюком, чаму яго так, як злачынцу, у фальварак цягнуць.
- На свайго дзядзьку п'яны напаў і страшна яго збіў, па станавога паслалі... - адказаў парабак.
Антосік стаяў, раскрыўшы рот.
- А! - дзівіўся. - Такі акуратны чалавек быў і не піў! Ну, так ужо яму Паўлюковай зямлі захацелася, ці што?
З парога Мікалаевай хаты, прыспешваючы, яго клікала Хрысціна. Што ёй было да Ясюка, да ягонага шаленства і да ягонага няшчасця? Яна хацела дазнацца, што напісана ў Піліпкавым лісце.
Уваходзячы ў Мікалаеву хату, яна пакланілася і сказала:
- Хай будзе пахвалёны!
- На векі вякоў! - адказалі два галасы. Гэта былі Мікалай і ягоная дачка Ўлляна.
Былога салдата не выцягнула з хаты цікавасць да таго, што дзеелася сёння ў карчме. Дазнаўся ад нейкага чалавека, які ішоў па дарозе, што б'юцца там Паўлюк з Ясюком, і не пайшоў. Уллянка хацела пабегчы, але ён загадаў, каб засталася. Старэйшы сын яшчэ не вярнуўся ад Дзельскіх, куды ён паслаў яго з інтарэсам. То і добра! Ні ён, ні хто з ягонай сям'і не мае дачынення да таго, што ўчынілася паміж дзядзькам і пляменнікам. Цяпер ужо гэта можа дайсці і да злачынства, так абодва ўз'еліся адзін на аднаго. А яму, Мікалаю, трэба падалей ад гэтых сварак і боек. Ён тут ні пры чым! Сядзеў сабе на лаве і чысціў анучкай сваю трубу, макаючы гэтую анучку ў дробна скрышаную крэйду. Сяброўка ягоных вандровак па свеце павінна заўсёды блішчаць як залатая. Пачуўшы просьбу Хрысціны прачытаць ёй ліст, устаў, выцягнуў са старой, падзёртай і зашмальцаванай кніжкі для набажэнстваў вялікія акуляры і, начапіўшы іх на свой доўгі нос, усеўся ля акна і разгарнуў пакамечаную, сінюю, заплямленую паперку. Абцёршы фартухом драўляны зэдлік, Улляна падсунула яго Хрысціне і, паводле вясковага звычаю называць старэйшую за сябе кабету цёткай, ветліва запрасіла:
- Сядайце, цётка.
Потым прысела на зямлю ля печы і скоса паглядала на светлавалосага парабка. Але ні Хрысціна, ні яе сын не звярталі ніякай увагі на таўсматую, чырванатварую дзяўчыну. Абое не спускалі вачэй з твару Мікалая, і была паміж імі толькі тая розніца, што хлопец глядзеў хоць і з вялікай цікавасцю, але быў амаль спакойны, затое жанчына цяжка і хутка дыхала, а вочы яе трывожна гарэлі. Мікалай крыху адхінуў назад сваю прамую хударлявую спіну і, трымаючы здалёк ад твару ў выцягнутых руках кавалак сіняй паперы, вельмі павольна і з вялікай цяжкасцю пачаў чытаць:
«Праз Якуба Шылку, таго, чыя хата стаіць ля Гарбаровай, дасылаю вам, мамачка, гэтае пісанне, а калі не прыйдзеце да мяне, як толькі прачытаеце, то ўжо і ніколі мяне на гэтым свеце не ўбачыце. Учора нашаму камандзіру прыйшло прадпісанне, каб усе навабранцы выязджалі туды, куды ім загадана. Ой, далёка, далёка ім быць загадана! Ужо нас тут ніколі ані вока не ўбачыць, ані вуха не пачуе. Мы не ўсе адразу паедзем. Ротамі загадана выязджаць, а тая рота, у якой я чыслюся, першай выязджае. Заўтра я, мамачка, заўтра я ўжо на край свету паеду...»
Тут у хаце раздаўся страшны крык, які заглушыў заіклівае чытанне Мікалая. Але з чыіх жа грудзей ён вылецеў? Ніхто б не сказаў, што з Хрысцініных, якая стаяла ўсё, як слуп, не варушачыся, як быццам уросшы ў зямлю, як быццам прыкметы жыцця пакінулі яе цела. Толькі шчокі яе, чырвоныя ад хвалявання, пажоўклі і дрыжалі, дрыжалі так, што ажно зубы заляскалі. Уллянка, амаль нічога не разумеючы, ускочыла з зямлі і стаяла, успёршыся плячыма на печ, а Антосік лёгенька штурхануў маці локцем і зашаптаў:
- Ціха, мама, ціха!
Мікалай чытаў далей:
«Кажуць людзі, каб я не бедаваў, бо едуць і іншыя на край свету і вяртаюцца. Але не мне ўжо ездзіць і вяртацца на гэтым свеце. У жываце няма ніякай сілы, і грудзі баляць і баляць. Месяц быў у лазарэце, і лепей мне стала, але зараз ад вялікага смутку зноў горш. Калі хочаце мяне, мамачка, яшчэ адзін разок на гэтым свеце ўбачыць, прыйдзіце ў горад, як толькі прачытаеце гэта пісьмо. Хай я яшчэ разочак на тваю галоўку пагляджу. І прынясіце мне з тых грошай, якія вы для мяне прызначылі, хоць пяць рублёў на дарогу, каб я сабе за іх што купіў, калі мне будзе трэба, каб жывот свой чым падсілкаваць, і на тытунь таксама, і на пашыў ботаў, з той скуры, што раздаюць салдатам, а я сам шыць не ўмею, дык ёсць тут такі вайсковец, што шые боты салдатам, і яму трэба што даць, каб пашыў. То вы мне, мамачка, прынясіце з пяць рублёў, а можа, і дзесяць з тых, што вы для мяне прызначылі. Злітуйцеся і ратуйце. Прыйдзіце развітацца і прынясіце грошы. Я ўжо заўтра паеду, бо тая рота, у якой я чыслюся, першай выязджае. А зараз кланяйцеся ад мяне Антосіку і Ясюку, і Ясюковай жонцы, і Максіму, і Максімісе, і Хведару Корбуту, дачцэ Хведаравай Еўцы, і Мікалаю, і сыну Мікалая Андруку, і дачцэ Мікалаевай Улляне, і Паўлюку Гарбару, і жонцы Гарбаровай, Настассі, і Юзіку Шылку, і ягонаму брату».
Тут Мікалай апусціў на калені руку з кавалкам сіняй паперы і так моцна страсянуў галавой, што ажно вялікія ягоныя акуляры ссунуліся на самы канец яго доўгага носа. Спалохаўся. У хаце гучаў доўгі, пранізлівы крык, які, здавалася, прасвідраваў яе нізкую чорную столь. І адначасова пачуўся грукат цела, што ўпала на гліняную падлогу. З гэтым страшным крыкам, учапіўшыся рукамі ў валасы, упала на гліняную падлогу Хрысціна. Але прытомнасці не страціла, не! Ці ж такім, як яна, млець і хоць бы на некалькі хвілін забывацца на згрызоты жыцця? І не плакала яна таксама. Адарваўшы ад галавы рукі, раскінула іх па глінянай падлозе, і так усім целам сваім прыціснулася да яе, як быццам адзіным жаданнем яе цяпер было ўнурыцца ў гэтую зямлю і схавацца пад ёй. І толькі адзінае, адзінае слова, якое яна безупынна паўтарала, вырывалася з яе вуснаў:
- О, Езус! Езус! Езус! Езус, мой Езус!
Гэтае адзінае, бесперапынку паўторанае слова разносілася па хаце гамай самых разнайстайных тонаў: ад пранізлівага крыку роспачы да ціхай скаргі, такой ціхай, нібыта выходзіла яна з канаючых грудзей. З гэтым кіданнем на зямлю, з гэтым паўтораным на розныя лады адным словам, з раскудлачанымі валасамі і гарачымі вачыма выглядала яна ў гэты момант як вар'ятка. Але яна не звар'яцела, не! Наадварот, занадта добра ўсё зразумела. Зразумела, што не ўратавала сыночка і што Піліпка паехаў ужо ў тыя далёкія краі, пра якія столькі жахаў расказваў Мікалай...
- Езус! Езус! Езус мой, Езус!
Паехаў ён сёння, якраз тады, калі яна была ў горадзе і ёй не дазволілі пайсці да яго і яшчэ адзін разочак зірнуць на яго... Паехаў ён у тых вагонах, якія проста перад ёй праляталі, а яна і не ведала, што ён быў там, і калі ягоны твар мільгануў сярод іншых твараў, яна думала, што гэта здалося ёй, што прыснілася нібы... А ён там быў... у тых чорных вагонах...
- Езус! Езус! Езус мой, Езус!
Напісаў ёй: «Мамачка! Ратуйце! Прыйдзіце да мяне на развітанне», а яна не прыйшла... так як быццам бы не любіла яго і не шкадавала: ні развітацца з ім, ні блаславіць мацярынскай рукой яго не прыйшла... Была за некалькі крокаў ад свайго наймілейшага дзіцяткі і не абняла яго, не ўбачыла...
- О Езус!
Мікалай сядзеў пад акном і маўчаў, толькі вузкія вусны яго трошкі прыадкрыліся і пачырванеў мацней, чым звычайна, канец ягонага доўгага носа. Улляна, сама не ведаючы чаму, зашмыгала носам ля печы, а Антосік прамы, як палка, стаяў над распасцёртай на зямлі маткай і манатонным, плаксівым голасам паўтараў:
- Годзе, мама, годзе, годзе, годзе, ужо годзе!
Слёзы стаялі ў яго вачах. Ён, відаць, таксама шкадаваў брата, а яшчэ больш матку, і суцяшаў яе, як умеў.
- Годзе, мама, годзе, годзе!
Але Хрысціна яшчэ гучней і яшчэ страшней і пранізлівей крыкнула:
- Езус!
І адначасова прыўзнялася з зямлі. Стоячы на каленях, выцягнула ўверх рукі і пляснуўшы ў далоні так, што ажно рэха пайшло па хаце, заламала іх. Успомнілася ёй цяпер яшчэ адна страшная рэч.
- А ўжо ўсе, усенькія грошы ім аддала... што я яму зараз пашлю, каб меў ён чым свой жывот падсілкаваць?.. Адкуль я яму тыя пяць рублёў вазьму... У мяне ўжо ні грошыка няма... ніводнага грошыка... для яго няма... О мой Езус! Што я нарабіла! Каб жа мне лепей у зямлю пайсці, каб жа мне лепей перад тым ногі адняло, як я тыя грошы аддала... Ой, Піліпка мой, кветачка мая, сонейка ты маё бледненькае, няма ўжо ў мяне нічога, каб паслаць табе...
І толькі цяпер зайшлася плачам, Антосік таксама расплакаўся. Нахіліўся да мацеры, што ўсё яшчэ стаяла на каленях, і асцярожна крануў яе за плячо.
- Годзе, мама, - шаптаў, - годзе! Не перажывай так! Вазьміце ўжо з маіх грошай пяць рублёў і пашліце Піліпку! Што ўжо рабіць! Ці ж я для яго пяці рублёў пашкадую. Чуеце, мама, што я кажу, ну, чуеце?
Чула. І адчувала, што тут ужо прыйшло для яе самае жахлівае. Узняла на сына мокрыя ад слёз вочы, і твар яе скрывіўся спазмамі болю і трывогі. Здушаным шэптам, выцягваючы зноў над галавой сплеценыя рукі, прамовіла:
- Сынку, ой, сынку! Не гневайся, я і тыя грошы... тыя, што для цябе былі, аддала...
Хлопец выпрастаўся, вочы ягоныя прасохлі, а на твары выступілі чырвоныя плямы.
- Калі? - крыкнуў.
- Сённячы, сёння ў горадзе, хадвакату аддала...
Настала хвіліна глухога маўчання. Па твары парабка прабягалі цені гневу, вочы яго пачалі гарэць. Ён адышоў на некалькі крокаў ад кабеты, што ўсё яшчэ стаяла на каленях, сціснуў кулакі і грубым голасам, такім, якім ніколі дагэтуль не гаварыў, крыкнуў:
- Ну, калі так, то ты сучка, а не матка!.. Я табе гэтага ніколі не дарую!
Сеў на лаву ля сцяны і, абапёршыся локцямі на калені, схаваў у далонях свой твар. Заплакаў уголас і, плачучы, гаварыў. Зайздрасць мяшалася ў ягоных словах з дзікім гневам:
- Яму ўсё, а мне нічога... як быццам я не яе дзіця. Што, ён лепшы за мяне, каб яму было ўсё, а мне нічога... Ці ж я табе што дрэннага зрабіў?.. Такі самы быў я паслухмяны і ўважлівы, як ён... Ой, каб жа знаў, што мяне Пан Бог пакараў такой паскуднай маткай, не быў бы такім... лаяў бы, дый тоўк, як іншыя сяляне са сваімі маткамі робяць... лаяць цябе і таўчы, не слухаць трэба... Калі ты такая дурная, зусім без розуму ніякага і такая сучка, што адно сваё дзіця ліжа, а другое кусае...
Потым адкрыў твар і, звярнуўшыся да Мікалая, ажыўлена размахваючы рукамі, пачаў расказваць, што адзін з грыньскіх гаспадароў хацеў яго з ягонымі ста рублямі ўзяць у прымакі да адзінай сваёй дачкі... Мар'янай дзеўку завуць, ладная дзеўка і гаспадыня добрая... Праз год вяселле было б... У прымакі пайшоў бы і сваю гаспадарку б меў... А зараз, без нічога, хто яго ў прымы возьме? Якуба Шылку возьмуць, а яму вечны адпачынак!
Кінуўся зноў да маці.
- Я ж прасіў, каб не аддавала! Аддала. Шэльма ты! За што яна мне дарогу да шчасця загарадзіла! Што я ёй дрэннага зрабіў? Чым я горшы за таго! Свіння яна, а не матка!
І зноў, закрыўшы твар далонямі, расплакаўся. Тады жаночая постаць, схіленая да зямлі, пачала пакорліва паўзці па глінянай падлозе да той лавы, на якой сядзеў разжалены і раз'юшаны парабак. Адна палова ейнага сэрца ляцела за тым, няшчасным, загубленым, другая рассцілалася ля ног гэтага беднага, якога сама ж і скрыўдзіла. Калі б раней ён гэтак загаварыў з ёй, то строга пакарала б яго, як рабіла не раз з імі абодвума за кожную правіну. Але цяпер была ўся ў слязах. Падпаўзла да яго на каленях і хацела абняць. Але ён, пачуўшы яе дотык, сарваўся з лавы, і кулаком штурхануў яе ў грудзі так моцна, што яна ажно адхіснулася і зноў упала на падлогу. Узняў на яе руку!
- О Езус! Езус! Езус!
Нічога. Яна паднялася з зямлі і, уся пахіліўшыся наперад, з выцягнутымі рукамі зноў пайшла да яго.
- Не гневайся, сынку, ой не гневайся! Ты ўжо цяпер у мяне адзін, адзіны застаўся...
- Пайшла! Прэч! Ты... - крыкнуў ён і на гэты раз кулаком ударыў у сагнутыя плечы.
- Езус! О Езус!
Аднаго забралі і пагналі далёка... другі пабіў яе... Калі пабіў адзін раз, то ўжо і заўсёды біць будзе. Страціў да яе сэрца і пашану... Езус!
Тады падняўся з лавы Мікалай, схапіў за рукаў сярмягі парабка, крыху зніякавелага, і выпхнуў за дзверы. Потым звярнуўся да Хрысціны:
- Годзе, баба, плакаць дый лямантаваць... пазычу табе пяць рублёў, каб Піліпку паслаць, як дазнаешся, куды пасылаць трэба... На адработку пазычу... адробіш!
Гучна выцер пальцамі нос і рукавом кашулі доўга выціраў вусы. Відаць, быў моцна ўсхваляваны.
Хрысціна ўхапіла руку салдата і доўга, без памяці, яе цалавала. Зможа паслаць пяць рублёў Піліпку! Што за шчасце! Але тут жа кінулася да дзвярэй. Дзе той, другі? Ці ён ужо з ёю не памірыцца... гэты адзін, адзіны, які ў яе застаўся. Куды ён пайшоў? Выбегла за хату і амярцвелымі вачыма глядзела, глядзела на Антосіка, які з задзірыста ўзнятым тварам, насвістваючы нешта са злосці, паспешлівым крокам ішоў да карчмы. Да карчмы пайшоў - і яна дарэмна ўжо клікала б яго з дарогі і забараняла б яму туды ісці... Не паслухае і яшчэ паб'е...
- О Езус!
1884
Дзюрдзі
У агромністай судовай зале машына правасуддзя адкрылася перад вачыма людзей ва ўсёй сваёй грознай велічы.
Быў зімовы вечар. Патокі святла з падвешаных да столі жырандоляў, з лямпаў каля белых гладкіх сцен залівалі чырвонае сукно на вокнах і сталах, стракатасць адзення і твараў тлумнай і шматлікай сёння публікі. У глыбіні залы засядалі суддзі, збоку пад адной са сцен на двух высокіх разьбяных лавах занялі свае месцы прысяжныя. Каля аднаго акна публічны абвінаваўца, схіліўшыся над ярка асветленым сталом, пільна ўзіраўся ў раскрыты звод законаў, ля другога - судовы сакратар перабіраў стос папер. Чыноўнік, прызначаны пільнаваць парадак, у шытым золатам мундзіры з пяром у руцэ шпарка і ціха перабег залу і сеў збоку. У поўнай цішыні, якую не парушала нават на момант стоенае дыханне соцень грудзей, старшыня суда голасна і выразна зачытаў абвінавачванне. Гэта не было звычайнае парушэнне закону, гэта было злачынства, страшнае злачынства, адно з тых, якія часам, нібы жахлівы сон, праплываюць перад смутным паглядам чалавецтва. Хто ж былі, да якога грамадскага класа належалі, як выглядалі тыя няшчасныя і страшныя людзі, што яго ўчынілі? Некалькі соцень вачэй адначасна зірнулі на лаву абвінавачаных.
Там, насупраць высокіх разьбяных лаваў прысяжных, сядзеў задумлівы і неспакойны судовы абвінаваўца, які нервова крэсліў алоўкам на паперы нейкія размашыстыя запісы. Вось тут, над высокай парэнчай ягонай лавы, падняліся і сталі ў яркім святле чатыры мужчынскія постаці ў доўгім турэмным адзенні. Яны толькі што ўвайшлі сюды праз нізкія дзверы, адкуль зеўрала цемра нейкага падсобнага памяшкання, і таму здавалася, што з'явіліся яны з бездані. Дзверы гэтыя зачыніліся амаль адразу ж, як толькі чатыры стражнікі пасталі з абодвух бакоў лавы, трымаючы над галовамі ўзнятыя штыкі, якія быццам купаліся ў сляпучым святле лямпаў.
Акружаныя блішчастымі вастрыямі штыкоў, стоячы твар у твар са сваімі суддзямі ў патоках святла, што высвечвала кожную рыску і амаль кожную маршчынку на тварах, чатыры падсудныя, нібы застыўшы ў сваёй скаванасці, пачалі адказваць на пытанні старшыні.
Іхнія прозвішчы?
Чатыры мужчынскія галасы досыць выразна, голасна адказалі па чарзе:
- Пётра Дзюрдзя.
- Стафан Дзюрдзя.
- Сымон Дзюрдзя.
- Клеменс Дзюрдзя.
Іхні стан?
Сяляне, земляробы і ўладальнікі зямлі. Толькі апошні ўласнай зямлі яшчэ не меў, але быў сынам і спадкаемцам першага, Пётры Дзюрдзі, які не толькі яе меў, але некалькі гадоў займаў у сваёй вёсцы важную ў грамадскім жыцці сялян пасаду старасты.
Цяпер пытанне найбольш цікавае.
Ці прызнаюцца яны, што ўчынілі злачынства, у якім абвінавачваюцца?
Зноў чатыры галасы па чарзе, хто ціха, а хто больш гучна, але аднолькава выразна адказалі:
- Прызнаюся.
Прызнаюцца. Значыць, няма ўжо сумнення, што яны ўчынілі гэтае злачынства. Не жабракі, не валацугі, не пралетарыі, што жывуць у атрутнай атмасферы пякучай зайздрасці і подлага разбою, але земляробы, якім божыя вятры прыносяць моц і здароўе... гаспадары, якім уласная зямля родзіць буйное калоссе... працаўнікі, абпаленае сонцам чало якіх па чысціні і велічы можа зраўняцца з чалом, увенчаным лаўрамі. Што ж гэта такое? Ці яны нарадзіліся ўжо вылюдкамі? Ці калі былі яшчэ ў калысках, геній злачыннасці адурманіў іх сваім дыханнем? Ці яны не мелі сэрца і сумлення ў сваіх грудзях і ніводнай з тых струн дабрыні, літасці, справядлівасці, якія векавым мазалём выпрацавала чалавецтва ў сваім лоне? Можа, гэта былі вар'яты, ідыёты, дурні, што не маглі адрозніць добрае ад ліхога?
Дзіўная рэч. Дарэмна некалькі соцень людскіх вачэй утаропілася ў іхнія твары: сувязі паміж імі і тым, што зрабілі, знайсці было немагчыма. Не выглядалі ані на тых, што прыходзяць у свет са злачыннымі задаткамі, ні на вар'ятаў, ні на ідыётаў.
Першы з іх, якога звалі Пётра Дзюрдзя, быў высокі, хударлявы і ўжо немалады, але яшчэ моцны і дужы чалавек. Густыя цёмна-русыя валасы яго, прысыпаныя сівізной, былі такія доўгія, што ажно спадалі на каўнер турэмнай апраткі. Абрамлены гэтымі доўгімі з лёгкай сівізною валасамі і коратка падстрыжанай бародкай яго бледнаваты твар прыемна ўражваў сваёй лагоднасцю і сур'ёзным выразам. Шчокі, схуднелыя, можа, у вязніцы, падкрэслівалі правільны і прыгожы авал, вусны пад пшанічнымі вусамі крыху дрыжэлі, на высокім ілбе цямнела некалькі глыбокіх маршчын, а шэрыя задумлівыя вочы з-пад навіслых і густых броваў глядзелі наўкол паважным і вельмі сумным паглядам. У час, як толькі стаў ля лавы абвінавачаных, можна было заўважыць ледзьве відочны рух рукі, якім на сваіх грудзях накрэсліў знак крыжа, а калі ўжо адказаў на ўсе зададзеныя пытанні, абапёр складзеныя рукі на парэнчы лавы і падняў вочы ўгору. У гэты час на ягоным твары з'явілася нешта летуценнае, нешта, што выяўляла пакорліва шаптаную ў глыбіні душы малітву. Неўзабаве, аднак, павекі прыкрылі яго разамлелыя зрэнкі, карак прыгнуўся, галава звесілася на грудзі і ўжо так са складзенымі рукамі ён стаяў да канца, паважны, лагодны і вельмі зажуроны.
Зусім непадобным да Пётры быў ягоны стрыечны брат Сцяпан. Таксама высокі, але плячысты і статны брунет з чорнымі, як ноч, валасамі і чорнымі густымі вусамі, быў бы ён цудоўнай выявай моцнага, пародзістага і прыгожага селяніна, калі б не заўчасна састарэлы твар. Яму не было яшчэ і сарака, а прадаўгаватыя і правільныя рысы яго твару былі так пераараныя і зморшчаныя, што, здаецца, на ім нельга было знайсці ніводнага гладкага месца. Здавалася, што нейкі вялікі агонь абпальваў гэты твар да таго часу, пакуль скура яго не зрабілася цёмнай, амаль карычневай. Відаць было і тое, што не фізічныя пакуты зрабілі яго такім, а знішчылі і спалілі яго раптоўныя жарсці і патаемныя згрызоты. Твар гэты быў пануры і роспачны, смелы і разумны. Чорныя Сцяпанавы вочы абыякава, але разумна і нават жвава глядзелі проста перад сабой, у яго паставе і рухах адчувалася энергія, лішак якой павінен быў знаходзіць сабе выйсце ў нястрымнай, раптоўнай запальчывасці.
Трэцім і цалкам адрозным ад іх быў Сымон Дзюрдзя. Нізкі, худы, з хвалістымі, зблытанымі валасамі, якія амаль закрывалі лоб, з трошкі прыадкрытымі вуснамі, малым кірпатым носам, уціснутым ля самага лба. Быў гэта немалады чалавек, брыдкі, адурманены відавочным злоўжываннем алкаголю і зведзены ім да жывёльнага стану. Ягоныя вочы п'янтоса з бледна-блакітнымі зрэнкамі аплывалі хваравітай вільгаццю, тоўстым і чорным пальцам абціраў ён часам слёзы з павек і бессэнсоўным рухам размазваў іх па худой пажоўклай шчацэ. Ягоныя рухі, позірк і постаць выяўлялі разжаленасць, змешаную са страхам. Устрывожаны, раздражнёны і адурэлы, не ведаў, што рабіць з рукамі, якія то складаў, то апускаў, не закрываючы пры гэтым ні на хвіліну рот.
Наймаладзейшым з усіх, зусім яшчэ маладым, бо меў толькі-толькі дваццаць два гады, быў Клеменс, сын былога старасты Пётры Дзюрдзі. Гэты прыгожы светлавалосы хлопец, круглатвары, румяны, з блакітнымі, як неба, вачамі, выглядаў дзікім макам, што буйна расцвіў сярод поля і быў раптоўна перасаджаны ў гэты людскі тлум, у гэтую прасякнутую штучным святлом атмасферу, напоеную грозьбай непазбежнага прысуду. Сорам быў галоўным пачуццём, якое малявалася на ягоным юначым і свежым, як ранак, твары. Калі першы раз звярнуліся да яго позіркі натоўпу, агністая чырвань заліла яму шчокі і лоб. Зачырванеўся зноў, кажучы: «Прызнаюся!», і потым чырванеў штораз, калі падчас судовага працэсу згадвалася ягонае імя. Задумваўся часам і глядзеў кудысьці далёка-далёка. Тады набягалі на ягоныя вочы слёзы. Але часам маладая цікавасць брала верх над усім іншым. Тады з-пад павек нясмела, але з цікаўнасцю прыглядваўся ён да ўсяго, што яго акружала і аб чым пад сваёй страхою ён нават не сніў. Божа мой, як тут светла, як быццам расчыніліся нябёсы і ўсё сваё святло вылілі на зямлю, як тут людна, нібыта збеглася сюды паўсвета, якія прыгожыя ва ўсіх строі, нібы тут павінен адбыцца нейкі вялікі і вясёлы фэст. А ён чаго тут? Бандыт, якога павінны судзіць. На колькі засудзяць? Адзін толькі Бог ведае. За гэтымі сценамі веюць божыя вятры, лятуць да ягонай роднай вёскі, лятуць да хаты, дзе старая маці засталася з заламанымі рукамі, лятуць да таго поля, якое ён ужо некалькі гадоў араў, калі сонейка свяціла ясна, пахлі зёлкі, сэрца білася роўна, ціха, вясёла, не так, як цяпер, ажно калоціцца ў грудзях ад сораму і трывогі, нібы звон, што б'е на хаўтурах...
Значыць, вось гэтыя чацвёра ўчынілі страшнае злачынства, панурае, як сон зімовай завірушнай ночы. Тады таксама была зімовая завейная ноч... Але чаму? Як? Пад уплывам якіх спакус і падшэптаў?
З выказванняў сведкаў, з судовых роспытаў, са старанна выслуханых пазней людскіх апавяданняў, з прызнанняў, якія давалі падсудныя свайму абаронцу, ад пачатку і да канца свайго адкрылася перад тымі, хто прагнуў яе спазнаць, наступная гісторыя.
У Сухой Даліне панаваў відочны разумовы рух, які часам дасягаў вяршынь абурэння. Што ж так абыходзіла жыхароў гэтай вёскі, якая доўгай чарадой, можа, сорак хат і гародаў, досыць маляўніча расцягнулася сярод палёў, асінавых і бярозавых гаёў, што аздаблялі яе? Большасць хат тут мела заможны выгляд; былі, праўда, між імі і аселыя, спарахнелыя развалюхі, але не бракавала і такіх, што свяціліся белымі комінамі, вялікімі вокнамі і акуратнымі ганкамі, абапёртымі на слупкі, з прыладжанымі на іх вузкімі лавачкамі для сядзення. Хвалістыя палі мелі дагледжаны і пладародны выгляд, за імі зелянелі лугі і пашы, у гародах стаялі саспелыя густыя каноплі, адцвітала бульба, абяцаючы добры ўраджай, даспявалі вялікія качаны капусты, густа пасаджаныя вішні павінны былі даваць шмат ягад. Значыць, нястача заглядала сюды толькі час ад часу і толькі ў бяднейшыя хаты; самыя заможныя выглядалі так, як быццам у іх не бракавала не толькі хлеба, але нават малака і мёду, а можа, і грошай. Дык які ж неспакой узрушыў у гэты прыгожы летні вечар жыхароў вёскі? Пра што так ажыўлена гаварыла грамадка баб перад адной з найбольш багатых сядзіб, што да яе далучаліся нават старэйшыя і малодшыя дзеці? Дзяўчаткі ад сямі да чатырнаццаці гадоў, у сініх спаднічках і шэрых кашульках, босыя, з чырвонымі хусткамі на галовах, з-пад якіх выбіваліся русявыя кудзеркі, стаялі пад плотам чародкай і, сплёўшы на спаднічках малыя, чорныя, як зямля, рукі, з цікавасцю глядзелі шырока расплюшчанымі вачамі, а ў іх блакітных ці карых зрэнках вячэрняе сонца рассыпала рухомыя іскры. А бабы гаварылі, махалі рукамі, крычалі. Хлопцы, рознага ўзросту, стаялі за бабамі, але не так спакойна, як дзяўчаткі, што ўмасціліся пад плотам. Таксама босыя і светлавалосыя, апранутыя ў шэрае палатно, уціскаліся яны паміж мацяркамі і цёткамі, узнімалі да твараў кабет свае загарэлыя смелыя і вясёлыя тварыкі, крыўляючыся, свавольна перадражнівалі бабскую гамэрню і зацятасць. Старэйшыя цягнулі кабет за фартухі і нахабна ўмешваліся ў гаворку; адзін з наймалодшых, можа, пяцігадовы, у доўгай, ажно да пят, кашулі, з вялікім жыватом і апухлымі жоўтымі шчокамі, трымаў увесь час пальцы ў засліненых вуснах і бяздумнымі нерухомымі зрэнкамі глядзеў у твар сваёй мацеры і плаксівым працяжным голасам час ад часу ныў:
- Та... та!
Каля хаты, на вузкім дзядзінцы, дзе тоўпіліся бабы і дзеці, таксама чуўся нейкі гоман, але значна меншы, бо тут сабралася грамадка мужчын, што гаварылі няшмат і цішэй за жанчын. Адзін з іх, укленчыўшы ля дзвярэй стайні, расшчапляў сякерай на дробныя трэскі палена, быў моцна захоплены гэтай працай, як быццам выконваў надзвычай урачыстую і вельмі важную работу. Гэты селянін, з пахіленай галавой і прыгнутымі плячамі, ужо немалады і хударлявы, але яшчэ моцны і здаровы, быў адным з найзаможнейшых і найлепшых гаспадароў Сухой Даліны, уладальнікам гэтага дому. Яго звалі Пётра Дзюрдзя. Каля яго стаялі двое ягоных сыноў, маладыя, але ўжо дарослыя хлопцы, далей - стрыечны брат Пётры, аднак зусім непадобны да яго, Стафан, альбо Сцяпан, як звалі яго ў вёсцы, Дзюрдзя, які прыглядваўся да ягонай працы з панурым выразам на заўчасна састарэлым і нібыта абпаленым твары; яшчэ далей стаяў таксама Дзюрдзя, што называўся Сымон, змізарнелы і знішчаны, які за кожным уздыхам выдыхаў з сябе моцны пах гарэлкі. Відаць, гарэлка зацягнула бялкі ягоных вачэй крывяністаю плёнкай, высушыла і зжаўціла шчокі, можа быць, была яна таксама прычынай падранай кашулі і таго, што быў босы, у той час як іншыя былі ў прыстойных даматканых сярмягах і грубых, але высокіх, ажно да каленяў, ботах. Апрача пяці Дзюрдзяў было яшчэ там некалькі маладзейшых і старэйшых сялян, больш ці менш ажыўленых, якія, аднак, здавалася, былі таксама моцна зацікаўленыя тым, што вырабляў Пётра Дзюрдзя, яны пераглядваліся паміж сабой, пасмейваючыся, часам паціскалі плячыма і перакідваліся словам. А перад брамай усё яшчэ гаманілі кабеты, крычалі і махалі рукамі. Часам тая ці іншая ад вялікай узбуджанасці ажно прысядала да зямлі ці біла рукамі ў плечы і шчокі суседак. А тыя, павярнуўшыся, паспешліва адпіхвалі яе і правілі далей сваё ажно да страты дыхання, напружваючы галасы да найвышэйшых і самых прарэзлівых гукаў людской гартані. Якраз такім голасам адна з іх, павярнуўшыся да дзядзінца, загукала:
- Пятрук! Гэй, Пятрук! Скончыш ты калі ці не? А то сонца зойдзе і сабакі, а не людзі, пачнуць хадзіць па палях!
- Пара ісці, далібог, пара! - хорам паўтарыла некалькі пісклівых жаночых галасоў.
Іншыя дадалі:
- Ці вам не сорам, Пятрук, так марудзіць? Эх, дужы мужчына! А баба хутчэй бы тых трэсак нашчапала, як ён... вялікі гаспадар!
Пётра Дзюрдзя гэтых выкрыкаў, звернутых да яго, нібыта не пачуў; і галавы не падняў, і вуснамі не паварушыў. Усё шчапаў і шчапаў палена на тоненькія трэсачкі з такой сур'ёзнасцю і ўрачыстасцю, што магло здацца, нібыта вось-вось перажагнаецца і працу сваю пажагнае, такой была яна для яго важнай і амаль святой. Двое сялян, што стаялі паблізу, адначасова спыталі ягонага стрыечнага брата Сцяпана Дзюрдзю:
- Няма! Ну, і ані трошачкі няма?
Зморшчаны, учарнелы Сцяпан адказаў:
- Так, як няма нічога! Кроплю з сябе пусціць і, каб яе забіў, больш ужо не дасць! Дзіцяці, як раскрычыцца, няма чаго ў губу даць...
- А-а-а-а! - голасна і працяжна дзівіліся тыя.
- А перад тым як было? - пацікавіўся нехта збоку.
- Перад тым, - адказаў селянін, - бывала, і больш як гарнец дадуць...
- Дзве?
- А дзве.
- То так, як у мяне! - заўважыў мізэрны Сымон. - Адна толькі, а бывала, з гарнец дасць...
Сяляне штурхануліся локцямі і пераглянуліся між сабой, паглядаючы на панурага Сцяпана.
Азваўся нейчы жартаўлівы голас:
- Ой, будзе табе, Сцяпане! То ж там у цябе зараз гарачае пекла.
Другі з грубым смехам дакінуў:
- Я ж учора чуў, як тая верашчала ў сваёй хаце, як ачынёна*...
* Ачынёна (дыялект.) - вар'ятка.
- Хто? - спытаўся нехта збоку.
- А Разалька, Сцяпанава жонка...
- Ой, злосная баба, дык злосная... як агонь... - дадаў адзін з суразмоўцаў.
Сцяпан яшчэ ніжэй схіліў галаву і маўчаў.
Ад брамы даляцеў зноў той самы жаночы голас, толькі яшчэ больш прарэзлівы і раззлаваны:
- Пятрук! Ой, Пятрук! Скончыш ты калі ці не?
Мужчыны зарагаталі.
- От, як Сцяпанава жонка галосіць, так пільна ёй ведзьму лавіць! Гэй, Пятрук, хутка ідзі, бо баба як раззлуецца, дык бяда будзе... ты ўжо ёй рады не дасі... паб'е!..
Пётра Дзюрдзя аддаў аднаму з сыноў сякеру, каб той занёс яе ў хату, а сам прыўзняўся з каленяў і, пэўна, не таму, што перапалохаўся гневу Сцяпанавай жонкі, а таму, што ўжо скончыў сваю работу. Пад сцяной стайні ляжала вялікае бярэмя тонкіх, сухіх, адборных для распальвання паленцаў. Пятро схіліўся, узяў гэтае бярэмя і выйшаў з ім за браму. Тут прывіталі яго гучныя крыкі баб і акружыў дзяціны рой. Дзяўчаткі паадрываліся ад плота і спаважна падыходзілі да яго, хлапчукі, як жарабяты, скакалі вакол, з падбрыкваннем і віскам.
- Прэч пайшлі! - крыкнуў Дзюрдзя на дзяцей, якія тут жа разбегліся ва ўсе бакі, але, запыніўшыся паблізу, усё прыглядаліся да дроў, што ён нёс, быццам бачылі іх упершыню ў жыцці.
Адна з кабет, якраз тая, што вяла паміж іншымі рэй, высокая, худая і смуглявая, з чорнымі гарачымі вачыма, Сцяпанава жонка, Разалька, выскачыўшы наперад і ўпёршыся рукамі ў бокі, з вялікім імпэтам спыталася ў Пётры:
- А дрэва асінавае?
- Ну, а якое ж? - пагардліва азваўся сур'ёзны мужчына.
- Ці ж і праўда асінавае?
І зноў пачала зацята:
- Бо калі не асінавае, дык нічога з таго не будзе... ведзьма не прыйдзе на іншае дрэва, толькі на асінавае... Прысягні, Пятрук, што асінавае дрэва ўзяў, прысягні тут жа, зараз пальцы на крыж злажы і прысягні, што асінавае...
Задыхаючыся ад хуткай гаворкі, торгала рукаў і полы саматканай Пётравай світкі, локцямі адштурхоўвала ад сябе таварышак, што спрабавалі, цягнучы яе за плечы і кашулю, паўстрымаць яе заўзятасць. Хацеў зрабіць гэта і Сцяпан. Цёмныя вочы яго заіскрыліся, сціснутым кулаком ён ударыў жонку ў плечы так моцна, што яна пахіснулася і, відаць, упала б праз некалькі крокаў, каб не абаперлася рукой аб плот. Аднак хуткая, як бліскавіца, і спрытная, як вавёрка, яна ўмомант падскочыла да мужа, гучна пляснула яму па твары і, больш не зважаючы на яго, пабегла зноў за Пётрам, забягаючы таму наперад і на розныя лады паўтараючы:
- А асінавае дрэва? Сапраўды асінавае?.. Прысягні, Пятрук, што асінавае...
У грамадзе, што ішла за Пётрам, выбухнуў гучны рогат. Сцяпан ішоў, звесіўшы галаву, маўклівы, як нябожчык. Да шчакі, якая ад поўхі налілася крывавай чырванню, нават не даткнуўся, а цёмная і грубая скура ягонага твару так зморшчылася, што не засталося на ёй ніводнага роўнага месца. Вочы, з якіх ляцелі іскры, ён убіў у зямлю, а праз сціснутыя зубы выцадзіў кароткі і невыразны праклён. Відаць, ён саромеўся і адначасова ўвесь дрыжэў ад абурэння.
- Стыдна! - гучна сказала немаладая, змучаная хваробамі, але яшчэ прыгожая жонка Пётры Дзюрдзі, найлепш сярод іншых кабет апранутая і найменш крыклівая. - Я з маім век пражыла, сыноў пагадавала, што выраслі, як тыя дубы, а ніколі паміж намі сварак і боек не было, далібог, не было.
- Стыдна! - паўтарыла некалькі галасоў, а адзін з мужчын, паказваючы на Сцяпана, з усмешкай дадаў:
- Такі з яго мужык? Бабе кіраваць дазваляе! Я б яе...
Над гаманой і рогатам натоўпу зноў узнёсся Разальчын голас, але на гэты раз настолькі роспачны і тонкі, як бы ёй хто нож да горла прыставіў:
- А асінавае дрэва? Пэўна асінавае? Прысягні, Пятрук, што асінавае...
Стары, невысокі і худы селянін, што зваўся Якубам Шышкам, выйшаў з натоўпу і падышоў да кабеты, якую прыводзілі ў шаленства сумненні, з якога дрэва нашчапаны трэскі. Ён паважна прамовіў:
- Не дурыся, Разалька! Я ж там быў і бачыў, што дрэва асінавае... То ж і ў мяне няшчасце... і я хачу той праклятай ведзьме ў вочы зірнуць... ці ж я б пагадзіўся, каб дрэва іншае было, не асінавае?..
Словы гэтыя нібы халоднай вадой абдалі Разальку, замоўкла, і, крыху адстаўшы ад Пётры, паспешлівым і хісткім крокам, што так уласцівы нервовым і неспакойным істотам, далучылася да гурту іншых жанчын. Зрэшты, па меры шэсця грамада змяншалася. На панадворках хат, якія міналі, рыкалі толькі што прыгнаныя з пашы каровы, дрыготкім блёкатам азываліся авечкі, нераспрэжаныя плугі і бароны стаялі так, як пакінулі іх гаспадары, відаць, гнаныя спехам і цікаўнасцю. То тут, то там нехта з тых, хто заставаўся ў хаце, распальваў у печы, і залацістыя бляскі агню за малымі вокнамі нагадвалі пра голад, запрашаючы на вячэру. Тады мужчыны і кабеты адлучаліся ад тлуму і знікалі за брамамі дзядзінцаў альбо ў хатах. Перад тым, аднак, збіваліся на колькі хвілін у невялікія чародкі і перакідваліся абрывістымі фразамі, якія павінны былі сцісла перадаць усе іхнія думкі.
- Камедыя! - паціскаючы плячыма, казалі адны.
- Хай тую камедыю ліха возьме! - сярдзіта абзываліся жанчыны. - Гэта бяда, згрызота, вялікая ўтрата, а не камедыя...
- Цікава! Ну, цікава, хто гэтая ведзьма?
- Прыйдзе яна на агонь ці не?
Гэтае апошняе пытанне завісла на ўсіх вуснах; розныя галасы, мужчынскія і жаночыя, дзіцячыя, старыя і маладыя, паўтаралі яго ў хатах, аборах, стайнях, на дзядзінцах і каля студні, дзе дзяўчаты пад скрып жураўля чэрпалі ваду.
- Прыйдзе яна на агонь ці не?
Самыя старэйшыя адказвалі:
- Чаму ж ёй не прыйсці! За дзядоў і прадзедаў нашых прыходзіла, то і зараз прыйсці павінна...
А Пётра Дзюрдзя ў той час усё ішоў наперад павольным і размераным крокам. Выходзячы са свайго двара, ён надзеў на густыя, пабеленыя ўжо сівізною валасы старую, абшытую аўчынаю шапку. У доўгай палатнянай світцы, пафарбаванай у чырвоны колер, у высокіх ботах і ў гэтай шапцы, аўчынка якой звісала над брывамі, з бярэмем дроў, меў ён выгляд святара, які рыхтуецца да выканання ўрачыстага абраду. Выраз ягонага хударлявага з кароткай бародкай твару зусім не быў ані панурым, ані раззлаваным, а толькі роздумным і амаль урачыстым. Маўчаў, як нябожчык, глядзеў перад сабой шэрымі вачыма, у якіх адбівалася пакорлівасць і нейкая нямая просьба, звернутая невядома да каго. Можна было падумаць, што ў глыбіні сваёй душы ён у гэты час горача маліўся. Адразу ж за ім ішлі два ягоныя сыны, высокія, светлавалосыя, з адкрытымі і вясёлымі тварамі хлопцы; далей, нізка схіліўшы галаву, цяжкім крокам ступаў Сцяпан, побач валокся ў сваім падзёртым адзенні, з прапітым тварам Сымон Дзюрдзя і вельмі паважна крочыў стары невысокі сівы Якуб Шышка. З жанчын засталіся толькі жонкі трох Дзюрдзяў і нейкая гожая дзяўчына, што весела зіркала час ад часу на маладога Клеменса Дзюрдзю. Ёю і заканчвалася шэсце. Усе дзеці, як дзяўчаткі, так і хлопчыкі, надта ж хацелі далучыцца да працэсіі, але іх адагналі, і застаўся толькі адзін чатырохгадовы хлапчынка ў доўгай кашулі, з выпучаным жыватом і апухлымі шчокамі. Хутка-хутка перабіраў ён сваімі малымі ножкамі, дрыпаючы па чорнай, няроўнай вясковай вуліцы ўслед за натоўпам і час ад часу плаксіва, працяжна клікаў:
- Та... та!
Аднак людзі не зважалі на гэты дзіцячы покліч. То тут, то там зрываліся са стрэх галубы і з салодкім буркатаннем узляталі ў паветра на серабрыстых ці ружовых крылах; шыкоўныя, у рознакаляровым апярэнні пеўні, спалоханыя тупатам шматлікіх крокаў, цяжка ўздымаліся з зямлі і сядалі на платах, праз адчыненыя брамы выбягалі жоўтыя, чорныя і рабыя сабакі, пазнаўшы сваіх, з цікавасцю альбо абыякава паглядалі на натоўп. Недзе там за вёскай, за палямі і гаямі, павінна ўжо было садзіцца сонца, бо апошнія яго промні кідалі на сцены хат і людскія твары мігатлівыя ружовыя водбліскі. Яшчэ толькі што рубінава-чырвоныя, шыбы вокнаў бляклі і згасалі, затое ўсё часцей залаціў іх бляск ад распаленага ў печах агню. Дымы над комінамі, перад тым румяныя і серабрыстыя, шарэлі, рык быдла, бляянне авечак, стук адчыняных і зачыняных брам ціхлі і замаўкалі.
За вёскай, за палямі і гаямі цёмныя густыя хмары паўкругам ахапілі заходні край неба; сонца прабівала яшчэ іхнюю глыбіню пурпурам і фіялетам, але само было ўжо нябачным. Пад апошнімі, яшчэ іскрыстымі бляскамі яго ўзносілася над зямлёй бледнае і амаль бэзавае, далей ад небакраю цямнейшае, а ў цэнтры амаль сапфірнае неба. Зямля вельмі павольна пакрывалася змрокам, настолькі празрыстым, што выразна адбіваліся ў ім жоўты колер ржышча і прывялых лугоў, шараватая зеляніна гаёў і пясчаная бель дарог, што беглі праз поле. Менш чым за вярсту ад крайніх вясковых хат чатыры дарогі разбягаліся з аднаго месца ў розных кірунках. Адна з іх вяла да вёскі, другая - няроўная, вілася і знікала недзе ў невідочнай воку далечыні, трэцяя - прамая і гладкая, сваім доўгім канцом упіралася ў найбліжэйшы гай, чацвёртая, самая кароткая, абсаджаная вербамі і бярозамі, заканчвалася ля плота, што акружаў пабудаваную наводшыбе самотную хату ў засені старых дрэў. Недалёка ад гэтай хаты стаяў невялікі будынак, нізкі і без акон, у якім адразу кожны, хто хоць трошкі ведае вёску, распазнаў бы кузню. Гэта было скрыжаванне дарог. На месцы, з якога разыходзіліся яны ў розныя бакі свету, на фоне густых зараснікаў алешніку і зеляніны навакольнага поля, рваўся ў неба стары высокі крыж. Насупраць крыжа, аддзелены ад яго вузкім пасам дарогі, ляжаў аграмадны, парослы шэрым мохам валун. За колькі крокаў ад валуна Пётра Дзюрдзя спыніўся і скінуў на зямлю сваю ношу. Выпрастаўся, аддыхаўся, зірнуў на неба і, дастаўшы з кішэні світкі крэсіва, моўчкі пачаў выкрасаць агонь. Глыбокая ціша запанавала таксама і сярод людзей, што акружалі яго. Збіліся яны ўсе ў цесны гурт, вочы ўтаропілі на ягоныя рукі і, здавалася, затрымалі на момант дыханне ў грудзях. Відаць, забыліся на ўсё, што не было звязана з гэтым асаблівым дзействам, дзеля якога сюды прыйшлі. Сцяпаніха моцна сцяла вусны, Пётрава жонка і адзін з ягоных сыноў, наадварот, раскрылі раты так шырока, што ў іх спакойна магла заляцець якая-небудзь невялікая птушка. Якуб Шышка выпрастаўся і стаў у такой урачыстай паставе, што выглядаў намнога вышэйшым, ягоная ўнучка, тая гожая дзяўчына, якая ўсё паглядала на Клеменса Дзюрдзю, цяпер з цікавасцю і жахам на твары схавалася за плячыма прыгожага хлопца, уся прыціснулася да яго і сваю бараду паклала яму на плячо. Хлопец, найменш сярод прысутных заняты тым, што адбывалася, адразу ж адчуў гэтае збліжэнне, трошкі ўсміхнуўся, ці то з задавальненнем, ці то з пагардай. Здавалася, што крыху пагарджаў і прывабнай Франькай, і тым, што рабілася і павінна было рабіцца перад ягонымі вачыма. Пётра Дзюрдзя пахіліўся да зямлі і частка прынесеных ім сухіх трэсак выбухнула агнём. Чатыры жанчыны ўскрыкнулі ў адзін голас:
- Езус!
Чаму агонь так моцна перапалохаў ці ўзрушыў іх? І з бляскам, і з гарачынёй яго асвоіліся яны ад першага дня свайго існавання, ад раніцы да вечара кожнага дня! Зараз магло падацца, што яны ніколі ў сваім жыцці агню не бачылі. Усе чатыры крыкнулі разам «Езус!», а потым Сцяпаніха павяла далей:
- А мой Езус, Езус найміласэрнейшы!
Петрачыха раз за разам голасна ўздыхала. Сымоніха ківала галавой і таксама ўздыхала. Франька ж, абхапіўшы абедзвюма рукамі плечы Клеменса, так моцна сціснула яго, што хлопец адштурхнуў яе і пагардліва буркнуў:
- Адчапіся! Чаго да мяне прыклеілася... як той клешч!
Абазваная кляшчом, дзеўчына, аднак, не адчапілася і, прыціскаючыся яшчэ мацней да спіны хлапца, напаўголаса ў самае ягонае вуха пішчала:
- Ай, Клеменс, Клеменс, Клеменс! Ай, ай, Клеменс!
Мужчыны маўчалі, неўзабаве змоўклі таксама і кабеты, зноў пасціскалі вусны ці шырока параскрывалі раты і, стаіўшы дыханне, чакалі. Усе чакалі... чаго? Што зробіць агонь, які, жоўтым языком абдымаючы асінавыя паленцы, гарэў спачатку нізка, ля зямлі, а потым полымя шуганула ўгору.
На палях было пуста і ціха. Хмара, што стаяла на захадзе, цалкам згасла, толькі бледны залацісты водбліск, што выплываў з-пад яе, асвятляў небакрай. Недзе за ўзгоркам загрукатаў воз і змоўк удалечыні; ад вёскі далятаў сабачы брэх і глухі пошум людскога мурашніку, на ніводнай з дарог, што разыходзіліся ад крыжа ў чатыры канцы свету, не было відаць жывой душы, толькі ў канцы адной з іх разгарэліся чырванню дзверы кузні і азвалася адтуль некалькі ўдараў молата, якія голасна і працяжна паўтарыла рэха ў бліжэйшым гаі. Але потым некалькі доўгіх хвілін не абзываўся нават кавальскі молат, затое ў нізкіх вербах, што раслі пры дарозе, якая вяла да кузні, плаксіва заскуголіў ляляк. У людской грамадзе, што тоўпілася ля агню пры абымшэлым валуне насупраць крыжа, малады мужчынскі голас гучна і выразна прамовіў:
- Альбо гэта праўда?
Усе, нават паважны і засяроджаны ў сабе Пётра Дзюрдзя, азірнуліся на яго. Гэта сказаў высокі і ладны Клеменс.
- Што такое? што такое? што ты кажаш? - застракатала Сцяпаніха.
- Альбо гэта праўда, што ведзьма на агонь прыйдзе? - пераступаючы з нагі на нагу, паўтарыў хлопец.
На гэты раз усе кабеты шырока паадкрывалі раты, а Франька напаўголаса зноў заенчыла:
- Ай, Клеменс, Клеменс!
Але сівы, худы і нізкі Якуб Шышка ўрачыстым голасам адказаў:
- За дзядоў і прадзедаў нашых прыходзіла, то чаму ж бы і зараз не павінна была б прыйсці?
- А-л-е! - паўтарыў хор галасоў.
Клеменс зноў пераступіў з нагі на нагу і не так смела, як раней, заўважыў:
- Можа, яе і зусім на свеце няма?
- Каго? - заверашчала Сцяпаніха.
- А ведзьмы... - ужо завагаўшыся, адказаў хлопец.
О! На гэты раз супраць такога ўжо зусім скрайняга сумнення выбухнула цэлая бура. Сцяпаніха, узяўшы рукі ў бокі, падскочыла да Клеменса.
- Ведзьмы няма? - крычала. - А чаму малако ў кароў прапала? Ці то я лгу, што прапала? Калі я лгу, то спытайся ў роднай маці, ці не прапала?.. І ў Сымона спытайся, і ў Якуба, і ўва ўсіх... Ой! бедная ж мая галовачка! Малака ў кароў і кроплі няма... дзіцяці ў губу нечага даць... а ён кажа, што ведзьмы няма... Ой, доля мая нешчаслівая! Ой, паскуднік ты, недавярак, гератык такі, што хай Пан Бог бароніць...
У гэты паток жаночай лаянкі і крыкаў Клеменс здолеў укінуць яшчэ некалькі слоў, здаецца, больш каб падражніць.
- Вядома! Суша такая, што хай Пан Бог бароніць, паша кепская, дык і малако прапала...
Але на гэты раз да сына звярнуўся сам Пётра Дзюрдзя, які свяшчэннадзенічаў у гэтым урачыстым акце, і лагодна з вялікай сур'ёзнасцю пачаў гаварыць:
- Годзе, Клеменс, калі нашыя дзяды і прадзеды ў гэта верылі, мусіць, гэта праўда. Не брашы дарма і чакай. Можа, Божы цуд з'явіцца для нас нягодных, і тая, што нам такую крыўду ўчыніла, прыйдзе на гэты агонь, запалены з асінавага дрэва, на якім павесіўся Юда, сабачая ягоная душа, што ў жыдоўскія рукі выдаў Пана нашага Езуса Хрыстуса. Аман.
Гэтай прамове адказала некалькі гучных уздыхаў, над якімі ўзвіўся прарэзлівы, вісклівы, зацяты голас Сцяпаніхі:
- А асінавае дрэва? Пэўна асінавае?
Але Якуб Шышка сцішыў неспакойную кабету, і зноў у грамадзе і наўкол яе запанавала ціша. У нізкіх вербах ля дарогі заенчыў ляляк, за некалькі крокаў ад людзей, што стаялі ля агню, слабы, змучаны дзіцячы голас паклікаў, плачучы:
- Та... та!
Ніхто на той голас беднай малечы не звярнуў увагі, апроч панурага Сцяпана, які азірнуўся, ступіў некалькі крокаў і з глухім сварлівым бурчаннем падняў з зямлі хлопчыка ў кашулі з выпучаным жыватом, апухлымі шчокамі, з пальцамі, засунутымі ў рот і блакітнымі вачыма, поўнымі слёз. Гэта быў ягоны і Разальчын сын, адзіны. З сярдзітым бурчаннем Сцяпан падняў яго з зямлі, але адразу ж моцна абхапіў рукамі і прыціснуў да грудзей, босыя ножкі яго, мокрыя ад вячэрняй расы, прыкрыў крысом сваёй світкі. Дзіця пахіліла на ягонае плячо ацяжэлую галаву і адразу ж заплюшчыла вочы. Ой, відаць, патрабавала яно, нязмерна патрабавала таго добрага, салодкага малака, якое ад кароў ягоных бацькоў адабрала злосная ведзьма!
Ціха і ціха! На полі і дарогах ні жывой душы. У кузні зноў чуецца стук молата, рэха паўтарае яго ў бліжэйшым гаі, агонь у ціхім паветры гарыць павольна, але ўсё вышэй. Пётра падкінуў яшчэ добрую вязанку дроў. Сцяпанісе не церпіцца спытацца зноў: «Ці асінавыя дровы? Ці сапраўды асінавыя?» Але яна трошкі баіцца Пётры і старога Шышкі, дык маўчыць і толькі нецярпліва абедзвюма рукамі камечыць свой фартух. Полымя ўзляцела высока, і бляск яго ўпаў на крыж, што стаіць насупраць, іскры залатым роем павіліся па ім усё вышэй і вышэй ажно да распяцця. Убачыўшы раптам крыж у залатым бляску, усе, без выключэння, пахілілі галовы і перажагналіся, павольна, набожна...
І тут за ўзгоркам на дарозе, якая вілася і знікала ў прасторах, пачулася яшчэ далёкая, але шырокая песня. Па сцішаных прасторах, па пустых палях, па задрамалым свеце гэты спеў плыў меладычна і шырока на далікатнай і смутнай ноце. Жаночы голас, што спяваў гэтую песню, быў моцны, чысты, голасна і выразна ляцелі ў прастору словы пра закаханых:
- Цераз рэчаньку, цераз быструю
Падай ручаньку, падай мілую;
Цераз балота, цераз рудэнька
Хадзі да мяне, маё сардэнька.
На тварах грамады, што стаяла каля агню, насупраць пазалочанага крыжа, адбіліся змяшаныя пачуцці задавальнення, жаху, але найбольш цікавасці.
Нават недаверлівы Клеменс шырока расплюшчыў вочы і ўзняў руку, каб перажагнацца яшчэ раз, але ад хвалявання затрымалася яна ў паветры.
- Ідзе, ужо ідзе! - зашапталі кабеты.
Франька ад страху перад ведзьмай прысела да зямлі, але з усяе сілы трымалася рукамі за полы Клеменсавай світкі.
Нябачная жанчына, набліжаючыся, спявала далей:
- Гдзе ты, дзеўчына, мыслямі блудзіш?
Скажы ты праўду, каго ты любіш?
- Ой, знаю, знаю, каго кахаю,
Толькі не знаю з кімся звянчаю!
На гэты раз тры Дзюрдзіхі адначасова пераглянуліся.
- Каваліха, ці што? - шапнула Пётрава жонка.
- Але! - прашаптала Сымоніха. - Ніхто гэтак не спявае, толькі яна!
Сцяпаніху з ног да галавы працяла нервовая дрыготка, аднак, насуперак сваёй звычцы, яна нічога не сказала, толькі хутка са здзеклівым выразам у вачах, што загарэліся, як вугольчыкі, азірнулася на мужа. Дзіўна! Сцяпан так выцягнуў шыю і так увесь падаўся наперад, як быццам хацеў зазірнуць праз пагоркі і ўбачыць тую, чый голас толькі далятаў да ягоных вушэй. У адначассе ад напружанасці мускулаў цалкам разгладзілася цёмная скура на ягоным твары, і толькі лоб, зморшчаны і завялы, надаваў гэтаму твару выраз пакуты.
На вяршыні малога пагорка паказалася і хутка сышла з яе постаць кабеты, рысаў якой яшчэ нельга было распазнаць. Шпарка набліжаючыся, спявала яна сваю песню:
- Ой, пайду, пайду ў лес і лясочкі,
Дзе расцвітаюць дробныя лісточкі,
Там я хадзіла і гаварыла,
Судзі мне, Божа...
Раптам голас спявачкі абарваўся і змоўк. Апынулася яна за некалькі крокаў ад распаленага вогнішча і стала, як укапаная. У апошнім дзённым святле і бляску полымя яе постаць і твар пазначыліся са скульптурнай выразнасцю. Была яшчэ маладая, рослая і дужая. З-пад высока падаткнутай спадніцы былі відаць моцныя голыя ногі, што босымі ступнямі ніклі ў густой траве. Апрача сіняй спадніцы была на ёй толькі грубая кашуля, вялікі фартух у паскі, двума рагамі моцна прывязаны да пояса і так моцна напханы зёлкамі, што выбіваліся яны з яго на спадніцу, і, чапляючыся адна за другую, цягнуліся па зямлі. Гэта былі ліловы чабор і барункі, ружовая і белая канюшына, зоркападобныя рамонкі, блакітны палявы цыкорый. Апрача таго, у абедзвюх руках несла яна агромністы сноп раслін з цвёрдымі і доўгімі сцябламі: жоўтую дзіванну і снежны крываўнік. І быў гэты сноп такі вялікі, што закрываў усе яе грудзі і нават твар. Віднелася над ім толькі галава, злёгку прыкрытая чырвонай касынкай, з-пад якой з усіх бакоў на даматканую кашулю, загарэлую шыю і вузкі гладкі лоб выбіваліся кароткія пасмы цёмных кучаравых валасоў. Захінуты кветкамі і валасамі яе твар выглядаў звычайным і простым: загарэлы і румяны, з вішнёвымі вуснамі, выпуклымі шчочкамі і вясёлым кірпатым носікам. Прыгожылі яго толькі вялікія прадаўгаватыя вочы, бліскучыя шэрыя зрэнкі якіх, здавалася, гаварылі, смяяліся, песцілі і спявалі... Так і спынілася яна пад крыжам, асветленым вогнішчам. Так і стаяла: босая, з паружавелымі ад агню нагамі, з зёлкамі, што выпадалі з фартуха і снапом засланялі грудзі, са зблытанымі валасамі і вясёлым смелым позіркам. Першая фраза, якая зляцела з яе вуснаў, гучала трошкі здзіўлена і недарэчна:
- А-а-а-а! - сказала яна. - Што вы тут робіце, людзі?
Але адразу ж, нібы згадаўшы даўно вядомае, папыталася:
- Ведзьму на агонь ловіце, ці што?
Махнула галавой і ўпэўнена скончыла:
- Ага! Малако ў кароў прапала.
І, паківаўшы галавой, задзівілася зноў:
- А-а-а-а-а! Ум-ум, дзівосы, дзівосы!
Сярод людзей панавала магільная ціша. Здавалася, што ўсе іхнія душы зліліся ў гэты момант у адну, якая ўсёй сілай свайго розуму, пачуцця і слыху ўпілася, нібы вострае джала, у гэтую жанчыну. Павыцягваўшы шыі, яны не спускалі з яе вачэй. Рознае малявалася ў іхніх позірках. У некаторых было яшчэ толькі здзіўленне, змяшанае з невыразнай варожасцю. І толькі Сцяпаніха са з'едлівай усмешкай хутка перавяла свой распалены позірк з твару кабеты, што стаяла пад асветленым крыжам, на твар свайго мужа. А гэты твар набыў цяпер асаблівы выраз. Прыхаваная ўсмешка патаемнага любавання раптам асвятліла яго, цалкам сцёршы панурасць, якая змянілася нейкім крыху блазнаватым захапленнем, што запаланіла ўсю ягоную істоту. Ён глядзеў і глядзеў, як быццам ніяк не мог наглядзецца. А жанчына з зёлкамі запыталася зноў:
- Што ж? Ці ўжо прыходзіла?
Ніхто не адказваў. Ва ўсмешлівых зрэнках яе мільгануў неспакой.
- Што ж? - паўтарыла. - Бачылі ведзьму? прыходзіла?
На гэты раз з натоўпу азваўся спакойны, але вельмі сур'ёзны голас Пётры Дзюрдзі:
- Або не ведаеце, што каторая першая прыйдзе да вогнішча, тая і ведзьма.
- Ну, - тонам глыбокага пераканання адказала кабета. - Каб я таго не ведала, ведаю! То і каторая ж першая прыйшла?
Два паважныя мужчынскія галасы, адзін з якіх належаў Пётру Дзюрдзю, а другі Якубу Шышку, адказалі:
- Ты.
А потым нібы выбухнуў з трэскам феерверк, жаночы голас на самых высокіх нотах жарсці, даведзенай да раз'юшанасці і нейкага роспачнага жалю, паўтараў несканчона адзінае гэтае слова:
- Ты, ты, ты, ты!
Нічога, апрача аднаго гэтага слова, Сцяпаніха вымавіць не магла, бо дрыжала з галавы да ног, а з гарачых вачэй яе цяклі на смуглявыя і худыя шчокі буйныя слёзы. Смяялася, калацілася ўся, плакала і, тупаючы нагамі, пагражаючы кулакамі, крычала:
- Ты, ты, ты, ты!
- Я, - прамовіла кабета, што стаяла пад асветленым крыжам, і апусціла рукі. Жоўтая дзіванна і белы крываўнік рассыпаліся па траве і прыкрылі яе босыя ногі.
- Я, - паўтарыла і заламала на спадніцы цёмныя, спрацаваныя рукі. Вішнёвыя вусны яе шырока раскрыліся, у вачах мільганула пачуццё страху. Трывала гэта, аднак, толькі адну кароценькую хвіліну, і тут жа па румяных яе шчоках, па вузкім ілбе і прыадкрытых вуснах пачало пералівацца мноства здзеклівых вясёлых усмешак, аж пакуль, перамогшы здзіўленне і страх, не выбухнуў з яе грудзей звонкі і залівісты смех. Як раней песня, так зараз яе смех разносіўся па дарозе і полі шырока, гучна і голасна. Адчувалася ў ім жывая і здаровая душа, нейкая дзіцячая наіўнасць і першабытная вясёласць птушак.
- Я, я! - казала са смехам. - Я першая прыйшла на агонь! Я малако ў кароў адабрала, я ведзьма, ой, людзі, людзі, што вы выдумалі! Ці вы здурнелі, ці вам у галовах памяшалася!
І ўсё смяялася, ды так, што аж рукамі хапалася за паясніцу, і згінала ва ўсе бакі сваю моцную і стройную постаць. А калі ўжо высмеялася так, што абедзвюма рукамі мусіла сабе ацерці вочы ад слёз, з уздрыгваючымі яшчэ ад смеху грудзьмі, гучна сплюнула:
- Цьфу! - гукнула. - Такую брыдоту на хрысціянскую душу сказаць! Ці ж вам не сорам!
Сагнуўшыся, нейкі час збірала з зямлі параскіданыя зёлкі і кветкі. Потым выпрасталася і, мінаючы людзей, сказала:
- Стойце ж тут і чакайце ведзьмы, бо калі Бог ёсць на небе, яна яшчэ не аб'явілася. Мне пара да мужа і дзяцей. Бывайце здаровы!
Кіўнула галавой усім так вясёла і прыязна, як быццам цалкам забыўшыся на тое, як яе тут сустрэлі, і хутка пайшла дарогай, што вяла да самотнай хаты і чырвона асветленай кузні. Ідучы ўжо сваёй дарогай, пачала спяваць на вясёлай ноце адну з жартаўлівых вясковых песень:
- Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на рэку,
Ой, як звяжуць белы ручкі,
Не развяжуць да веку!..
Людзі, што засталіся ля вогнішча, моўчкі стаялі з апушчанымі галовамі. Першым азваўся Пётра Дзюрдзя:
- От і паказаў нам Пан Бог усемагутны крыўдзіцельку нашу...
Жонкі Пётры і Сымона гучна ўздыхнулі, а Сцяпаніха падскочыла да мужа, што трымаў на руках дзіця. Упёршы рукі ў бокі, пахіліўшыся наперад, утаропіўшыся ў яго вачмі, праз сціснутыя зубы прасіпела:
- Ведзьма каваліха! Ведзьма твая мілая! Ведзьма тваё сэрданька наймілейшае!
Здавалася, што гэтыя тры выкрыкі кідае яму ў твар, як тры поўхі. Ён жа пахіліў сваю галаву да соннага дзіцяці і выглядаў такім самым спакутаваным, панурым, як заўсёды. Жонкі як бы і не бачыў, а з'едлівых слоў яе, сыкання як бы не чуў. Сам сабе паціху буркнуў:
- То я ўжо даўно ведаў, што яна ведзьма!
Франька адпусціла плечы і рукі дзецюка і, павярнуўшыся ў той бок, куды пайшла каваліха, прыклаўшы палец да вуснаў, над нечым глыбока задумалася. Забытае вогнішча згасала, і бляск яго ўжо спаўзаў з крыжа, які ўзносіўся зараз у змроку высокі, нямы і чорны. Людзі, што, нібы мятліка на свечку, злавілі ведзьму на раскладзены з асінавага дрэва агонь, маглі ўжо адысці да сваіх сядзіб. Аднак не адыходзілі, нешта думалі і слухалі, як пры дарозе, што вяла да кузні, у вербах і дзікіх бярозах усё часцей енчылі і плакалі лялякі. Некалькі кажаноў крутым лётам прамільгнулі над дарогай і ўпалі на ржышча. На дарозе, што вяла да кузні, чуўся яшчэ звонкі і чысты жаночы голас, што спяваў другі слупок жартаўлівай песні:
- Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на пясок,
Пацярала ляты млоды
І свой тонкі галасок.
Гэтаму спеву, здавалася, падтаквалі ўсё больш частыя ўдары молата, а праз дзверы кузні пачалі вылятаць у змрочны прастор усё гусцейшыя раі чырвоных іскраў. Кабета-спявачка прыспешыла крок, а калі невялікая адлегласць аддзяляла яе ад самотнай хаты, з напоўненай ясным святлом кузні пачуўся мужчынскі бас, які пры няспынным стуканні молата злучыўся з жаночым голасам і гучна, весела падцягнуў трэці слупок:
- Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на Дунай,
Не хацела ісці замуж,
Цяпер сядзі і думай!
Ой, даўно, ужо даўно жыхары Сухой Даліны падазравалі Пятрусю, унучку сляпой Аксені, што валодала яна такімі ведамі і моцай, якімі нельга валодаць без ніякіх стасункаў з нячыстай сілай. Шчыра кажучы, былі гэтыя падазрэнні няясныя і нікім уголас не выказаныя, але адбывалася так толькі таму, што сярод незлічоных турбот і клопатаў штодзённага жыцця ніхто на іх не зважаў, і яшчэ таму, што ў нікога не было пэўных доказаў, каб Пятруся зрабіла каму-небудзь што-небудзь ліхое. І ўсё ж гэтыя падазрэнні існавалі ў глухім і амаль зародкавым стане. А як жа маглі не існаваць, калі пэўныя акалічнасці Пятрусінага жыцця, а таксама і пэўныя яе ўчынкі і рысы характару былі выключнымі, гэта значыць, не зусім такімі, як ува ўсіх іншых кабет Сухой Даліны. Усе тыя іншыя, напрыклад, нарадзіліся ў гэтай вёсцы, на вачах у людзей, і вяскоўцы памяталі іхнія хрысціны і дзіцячыя гады, потым, калі выходзілі замуж, жылі яны не ў самотных хатах, што стаялі сярод поля, але ў збудаваных адна пры другой, так што з адной было добра відаць і чуваць, што дзеелася ў іншай. Жыццё іхняе цякло па-рознаму: у сварках ці ў згодзе, у працы альбо ў гультайстве, заможна ці бедна, якая там ужо ў якой была натура і як Пан Бог даў, але так, як Пятруся, жонка каваля Міхала, не жыла і не выходзіла замуж ніводная. Ніводная таксама не ведала столькі дзіўных рэчаў, як яна. Адкуль яна іх магла ведаць? Хіба ад сваёй сляпой бабкі Аксені, якая шмат гадоў таму прывандравала аднекуль з маленькай унучкай і тады, яшчэ не сляпая, прасіла ў людзей працы, як ласкі, і, атрымаўшы яе, парабкуючы то ў найбольш заможных гаспадароў Сухой Даліны, то ў суседніх маёнтках, выгадавала сваю Пятрусю на дарослую дзеўку. Здавалася, што таго толькі і чакала, каб аслепнуць, а калі гэта ўжо сталася, не крычала і не лямантавала, толькі, ускараскаўшыся вобмацкам на печ, узяла ў рукі кудзелю і верацяно і сказала ўнучцы:
- Цяпер ты вялікая і, дзякаваць Богу, дужая. Можаш працаваць і карміць мяне да канца майго жыцця, так, як я цябе карміла з малых гадоў, калі твае бацька і маці ў адзін год памерлі. На адзенне я сама сабе зараблю. Прасці і напамяць патрафлю.
Ужо тады сухенькая і вельмі старая была бабулька, з тварам, што выглядаў, нібы выразаным з жоўтай косці, і з вачамі, зацягнутымі нейкай белай плёнкай. Нос яе быў доўгі і востры, вусны такія сухія і завялыя, што іх амаль не было відаць, лоб пераараны тысяччу дробных маршчынак. Адзенне яе было сціплым, і няцяжка было паверыць, што сама сабе на яго заробіць, прадучы навобмацак. Саматканая сіняя спадніца, фартух, грубая кашуля і каптур з чорнай бавоўны, які так гладка абціскаў галаву, што толькі трошкі белых, як малако, валасоў выбіваліся з-пад яго на лоб. Нібы даводзячы праўду сваіх слоў, узлезшы на печ, адну руку паднесла да кудзелі, а другую - з верацяном выцягнула перад сабой і пачала прасці. Была зусім сляпая, нават дня ад ночы не магла адрозніць, аднак з-пад пальцаў яе выплывала доўгая нітка, і такая роўная і тонкая, што і з найлепшым зрокам выпрасці такую было нялёгка. Час ад часу слініла пальцы і цягнула доўгае, роўнае, тонкае прадзіва; у жоўтай і нібы з косці выразанай руцэ яе круцілася і фурчэла верацяно, на высахлых вуснах свяцілася ледзь бачная ўсмешка, а зацягнутыя беллю вочы, здавалася, глядзелі ў твар унучкі і казалі: «А што? бачыш? Я хоць і сляпая, але яшчэ нечага вартая. Есці мне толькі дай, а на адзенне сама сабе зараблю».
Пятруся, семнаццацігадовая ў той час дзеўка, здаровая і румяная, хоць яшчэ, як маладая таполя, тонкая і гнуткая, сядзела на краёчку печы з вачыма, поўнымі слёз, і ўжо ледзь не заплакала над калецтвам бабкі; але, убачыўшы, што тая не плача, а, наадварот, нібы трошкі ўсміхаецца і фуркае і фуркае верацяном, стала на калені, пацалавала ёй ногі і толькі сказала:
- Добра, бабуля, буду я карміць цябе і пільнаваць, як вока ў лобе, так, як ты мяне карміла і пільнавала з малых гадоў, калі мае бацька і маці ў адзін год памерлі. Як перад Богам кажу...
Пры апошніх словах ударыла сябе кулаком у грудзі і трошкі заплакала, але плакала нядоўга, бо і сама не была слязлівая, і бабка, пагладзіўшы яе па галаве, сказала:
- Ну, цяпер да работы ідзі. Няма часу нудзіцца. Петрачыха сёння нядужая, кароў сама не падоіць і свіней не накорміць. Ідзі даіць кароў і карміць свіней.
Пятруся пайшла і, нібы жвавы дух дбайнасці, круцілася па сядзібе. Была гэта сядзіба Пётры Дзюрдзі, жонка якога хварэла, недамагала некалькі гадоў, а як дачкі ў хаце не было, а сыны былі яшчэ падлеткамі і не маглі жаніцца, то бабскую работу рабіла раней Аксеня, а цяпер пачала ўсё рабіць Пятруся. Пётра быў заможны гаспадар, які мог сабе дазволіць такую раскошу, каб ягоную хворую жонку замяняла парабчанка. Зрэшты, ад гэтай неабходнасці было не найгорш. Як раней Аксеня, так цяпер Пятруся рабіла ўсё, што трэба, з дбайнасцю жанчын, якія зусім нічога на гэтай зямлі не маюць, а людзям, якія нешта маюць, з усіх сваіх сіл мусяць дагаджаць. І дагаджалі яны, як толькі маглі. У Пётравай хаце было шмат не толькі жаночай працы, што ашчаджала і прыспорвала ўсялякае дабро, але і яшчэ чагосьці іншага, што хоць і не было неабходным для жыцця, а рабіла яго цікавейшым і радасным. Гэтыя дзве жанчыны, з якіх адна была старая і сляпая, другая - маладзенькая, жвавая і стройная, напаўнялі ягоную хату байкамі і спевамі. Аксеня ведала шмат казак, а Пятруся мноства песень. Былі там казкі і песні, вядомыя тутэйшай ваколіцы і тыя, якія Аксеня прынесла з сабой з тых далёкіх краёў, адкуль некалькі гадоў таму прывандравала. Хадзіла па свеце, шукаючы прытулку і працы, аж пакуль не прыйшла сюды, прытулілася разам з дзіцем і ўсё, што мела, аддала жыхарам Сухой Даліны. Расказвала зімовымі вечарамі казкі, пазбіраныя з розных краёў, а песням, хоць сама ўжо ніколі не спявала, навучыла сваю ўнучку, для якой роднай стыхіяй, здавалася, былі смех, рух і спеў. Адкуль у гэтай убогай сіраціны і тулячкі ўзялася такая жывасць і весялосць, што параўнаць яе можна было толькі з празрыстым і булькатлівым крынічным струменем? Цяжка сказаць. Напэўна, такой яна нарадзілася. Але шмат значыла і тое, што, зведаўшы бяду і голад, яна ніколі не зведала крыўды. Аберагала бабка, выслугоўваючыся перад людзьмі так, каб ніхто і ніколі яе не скрыўдзіў. Душы не чула ў дзіцяці, і малілася на яго, як моліцца падарожнік на адзіную зорку ў цёмную ноч, што асвятляе яго камяністую і самотную дарогу. Усіх сваякоў на сваім жыццёвым шляху страціла Аксеня. Дачка, нарадзіўшы Пятрусю, неўзабаве памерла. Зяця змёў з гэтай зямлі подых мору. Муж, упусціўшы руку ў кола малатарні, памёр у шпіталі. Сын пайшоў у войска некуды на край свету, ды так і не вярнуўся. Можа, разлайдачыўся і згінуў у астрозе, а можа, забілі яго на вайне... А яшчэ страціла яна і родную вёску, якая з пясчаным грунтам, не маючы лугоў і пашаў, была такой беднай, што не змагла даць ёй кавалак хлеба, калі спатрэбілася. Не па волі свайго жадання, а з нявыкруткі пайшла яна ў чужы свет. І хто, ведаючы гэта, папракнуі бы яе ці здзівіўся б, што ўнучка была для яе адзіным святлом, якое свяціла на цёмнай і камяністай дарозе вандроўніка. Таму і не біла, і не сварылася на яе. Праўда, і цалавала, і песціла яе рэдка. І часу на гэта не было, і, заўсёды спакутаваная, нягледзячы на пругкія мускулы і моцныя нервы, не адчувала ў тым патрэбы. Затое ніколі не з'ела лыжкі стравы, пакуль не накарміла ўнучку, нічога сабе не купіла, пакуль не апранула яе ва ўсё новае. Ноччу брала яе з сабою на печ і старанна накрывала суконнай посцілкай. У нядзелю і ў свята вучыла яе спяваць і расказвала ёй розныя гісторыі пра даўніну, пра далёкую родную старонку, пра чарцей, ваўкалакаў, бандытаў і - анёлаў, якія вартуюць сірот і распасціраюць над імі свае срабрыстыя крылы. Пятруся адчувала сябе ахінутай анёльскім крылом і часам казала сваім равесніцам:
- Яна як той анёл нада мною...
Але ніколі распачатай гаворкі не заканчвала. Слоў ёй бракавала ці, можа, сорам яе браў, што так смела патаемныя думкі свае хацела выказаць, замаўкала, апускала доўгія вейкі на шэрыя вочы і круціла пальцамі рог фартуха. Але сарамлівасць, як усялякае іншае смутнае ці прыкрае пачуццё, хутка ў яе праходзіла. Ні ў смутку, ні ў маўчанні, ні ў нерухомасці доўга не заставалася. Ідучы, падскоквала звычайна, нібы яе брала ахвота да танцаў; працуючы, падпявала сабе, нават калі ела, то разам гаварыла і смяялася. Такая была ўжо ў яе натура. Калі бабка зусім аслепла, Пятруся на некалькі дзён прыціхла і прымоўкла, але і гэта ў яе хутка прайшло. Аксеня зусім не наракала, седзячы на печы цэлымі днямі і вечарамі, спакойна сабе прала і, калі была ў яе патрэба, гаварыла з людзьмі, расказвала ім розныя рэчы, давала парады, як быццам і не сталася з ёю нічога асаблівага. Пятруся насіла ёй на печ стравы, дзьмухаючы на іх, калі былі гарачымі, бульбу расціскала лыжкай у крупніку, даставала скваркі з заціркі ці кашы. У рукі сляпой, што цягнуліся па ежу і блукалі ў паветры, укладала лыжку і хлеб і, угаворваючы, казала:
- Еж, бабуля, еж сабе, я міску патрымаю.
Раніцой у кожную нядзелю, як толькі ўсё ў хаце было перароблена, з кубкам вады і грэбенем у руках узлазіла на печ і цэлыя паўгадзіны мыла і расчэсвала бабку. Анучкай, намочанай у вадзе, мыла і шаравала яе твар так заўзята, што пару дзён потым блішчаў ён, нібы быў зроблены з жоўтай выпаліраванай косці. Потым на яе белыя валасы надзявала каптур з чырвонай ці чорнай бавоўны, а калі ў суботу мела больш, як звычайна, часу, густа абшывала яго баваўнянай стужкай ці вузкім і блішчастым галуном, тады была ўжо надта задаволеная і, любуючыся прыбранай бабуляй, ківала галавой, прыцмоквала языком і казала:
- От, як прыгожа! Ой, як прыгожа!
Аздоблены чырвонай стужкай ці блішчастым галуном касцяны твар старой, здавалася, сляпымі сваімі вачамі сурова ўзіраўся ў круглы, румяны, усмешлівы твар унучкі. Датыкаючыся жоўтым пальцам свайго чапца, старая пыталася:
- А адкуль жа ўзяла галонік?
- Пётра ездзіў у горад, дык папрасіла яго, каб купіў.
- А адкуль жа ў цябе былі грошы?
- З лета яшчэ прыхавала, калі жаць у двор хадзіла.
Старая змаўкала. Чула ў голасе ўнучкі шчырасць. Але праз хвілю пыталася зноў:
- А ці не заляцаецца да цябе хто?
Апускаючы вочы, дзяўчына адказвала:
- А заляцаецца. Дык я ж табе, бабуля, на мінулым тыдні казала.
- Сцяпан Дзюрдзя? - шаптала старая.
- Але!
- А хто больш?
- То я ж табе казала, Міхалка Кавальчук.
- Ага! то нічога... На тое ты дзеўка, каб да цябе кавалеры ўдаваліся. Але галону ад іх не брала, ні пацерак, ні грошы, ані нічога? Не брала?
- Не брала.
- Праўда?
- Далібог!
- Памятай. Ты сірата і толькі пад Божай апекай, не дайся сябе пакрыўдзіць, бо загінеш, як тая кропля вады ў вялікай рацэ... Я ўжо цяпер на цябе не гляджу, але Пан Бог глядзіць, і людзі таксама глядзяць. Памятай, каб на табе грэху перад Богам, а сораму перад людзьмі не было. Калі каторы любіць, дык няхай жэніцца, а як жаніцца не хоча, то ты яго пры ўсялякім набліжэнні раз, два, тры - у пысу! Дый годзе! Дзяўчына павінна быць як тая шклянка, калі яе ў вадзе крынічнай вымыюць, вось што!
І яшчэ доўга так гаварыла бабуля сваёй унучцы, і паўтаралася гэта штотыдзень. Аднойчы ў нядзелю сказала:
- Калі каго палюбіш і захочаш, каб ён з табой ажаніўся, скажы мне. Я на гэта знайду сродак... На тое я ўжо твая бабка і адзіная на гэтым свеце апякунка, каб цябе ў кожны час ратаваць...
Засаромленая, але разам з тым і зацікаўленая Пятруся шапнула:
- А які ж гэта сродак, бабуля?
Старая паціху пачала казаць:
- Усялякія на гэта ёсць сродкі. Можна кажана ў мурашнік закапаць, і як яго мурашкі зусім з'ядуць, з ягоных костачак выбраць адну; можна і зёлак такіх пашукаць, што называюцца загартушка, а карэньчыкі маюць такія, быццам дзве ручкі злучаныя... Можна і іншага зелля...
Расказвала пра гэта старая сур'ёзна і нават таямніча, і расказвала б нашмат даўжэй, калі б Пятруся моцна не пацягнула яе за фартух, засмяяўшыся сарамліва і радасна.
- Годзе, бабуля, - шаптала, - годзе! Нічога такога мне не трэба. Ані кажана, ані загартушкі, ані якога іншага зелля не трэба. Ён і так ажэніцца са мной.
Старая навастрыла вушы.
- Каторы? - спыталася.
- А Міхалка.
- Кавальчук?
- Але.
Бабка ў знак згоды кіўнула галавой.
- Добра, - сказала, - добра, чаму ж не? Хаціну сваю і кавалак зямлі пасля бацькоў мае. Прытым і рамеснік... ай-яй... Як бы было добра! Каб толькі жаніўся!
- Ой, ой! - радасна зазвінела Пятруся. - Далібог, ажэніцца, казаў мне не раз, але сто раз...
Кажучы так, зачырванелася ўся. З маладзенькіх вясёлых воч яе пырснуў сноп промняў, зубы, як перлы, бліснулі з-за чырвоных вуснаў. І вялікая бурная радасць так захапіла яе ўсю, што, не могучы ўседзець на месцы, саскочыла з печы і пачала скакаць па хаце, спяваючы на ўвесь голас:
- Ёсць у мяне мой міленькі,
Уся мая радзіна,
Як прыедзе ён да мяне,
Шчаслівая гадзіна!
Хата была пустая, бо раніцой у нядзельку Пётра з Петрачыхай паехалі ў касцёл, а хлопцы гулялі на вуліцы з равеснікамі. Пятрусіна песня мела другі, трэці і чацвёрты слупок, і дзяўчына праспявала іх усе, круцячыся, як ваўчок, па хаце, выціраючы стол мокрай анучкай, заглядаючы ў печ, дзе варыліся стравы, урэшце, праганяючы курэй, што павыходзілі на сярэдзіну хаты, у цёмныя падпечкі. Калі ўрэшце дзяўчынін спеў, і кудахтанне курэй, і рохканне падсвінка, выгнанага ў сені, змоўклі, з печы азваўся Аксенін голас:
- Пятруся?
- А што?
- Хадзі сюды!
Ускочыла на тапчан, што стаяў ля печы, і спытала:
- Што, бабуля?
- От што. Міхалку зараз дваццаць першы год ідзе.
- Але, - пацвердзіла дзяўчына.
- То гэта і бяда. Як жа ён з табой ажэніцца, калі яму трэба ў войска ісці?
Дзяўчыну гэтая бабуліна заўвага моцна перапалохала.
- Не можа быць! - крыкнула.
Старая паківала галавой.
- Ой, дзіця з цябе горкае! Ці ж ты пра гэта не ведала?
Што яна там павінна была ведаць пра нейкае войска? І не падумала ніколі, што нейкае войска на свеце ёсць. І мілы ні разу ёй не казаў, што ў салдаты пойдзе, хоць пра гэта добра быў павінен ведаць, але як зазвычай малады, калі кахаў дзяўчыну і шаптаўся з ёй пры плоце ці туліў яе да сябе, аб тым, што некалі будзе, не думаў. Старая ж Аксеня шмат ведала пра свет. Не раз, ужо не раз у сваім жыцці бачыла хлопцаў, браных у салдаты, якія няхутка-няхутка вярталіся, а часам, так, як і яе родны сын, не вярталіся ніколі. Калі ўжо якая дзяўчына і чакала іх, павінна была ўсё жыццё сеяць руту, бо калі які і вяртаўся, то з іншым сэрцам і з іншымі думкамі. А калі шлюб з ім брала, перад тым як у свет пойдзе, было яшчэ горш, бо жыццё салдаткі ўжо такое жыццё, што хай ад яго святы Божа абароніць! Усё гэта і шмат чаго іншага доўга шаптала Аксеня на вуха дзяўчыне, аж пакуль Пятруся, закрыўшы рукамі твар, не расплакалася горкімі слязьмі.
- Ну, - угаворваючы, пачала бабка, - дык ідзі за Сцяпана Дзюрдзю. І ён да цябе ахвочы, і гаспадар з яго заможны. Салодкае табе жыццё з ім будзе.
Дзяўчына затупала на тапчане босымі нагамі.
- Нізашто! - крыкнула. - Каб я там не ведаю што, Сцяпанавай жонкай не буду.
- Чаму? Гаспадар такі, і малады, і высокі, як той дуб, і браты ў яго багатыя.
Пятруся, не адымаючы рук ад вачэй, выяўляючы рухамі нецярплівасць і агіду, паўтарала толькі адно:
- Нізашто! не пайду за яго! не пайду за яго!
І толькі на настойлівыя роспыты бабкі пра прычыну такога нежадання прызналася. Былі там хутчэй дзве прычыны.
- Гадкі ён мне і вельмі запальчывы. Біць будзе!
Ні слова насуперак гэтаму Аксеня сказаць не магла. Ведала Сцяпана Дзюрдзю даўно, і сапраўды ведала, што ён быў злосны і гарачы, ахвочы да спрэчак і боек. Вочы ягоныя змоладу неслі бляск моцных і гарачых жарсцяў, жэсты былі хуткія і парывістыя, голас злосны і грубы. Быў працавіты, разумна гаварыў і даваў добрыя парады, напіваўся вельмі рэдка, гаспадарку меў заможную, і доўгу ніводнага граша не меў, аднак на вёсцы згоды і павагі не меў, бо збрыдзеў усім сваёй зацятасцю, грубай лаянкай і хуткім да бойкі кулаком. Дзяўчаты проста ўцякалі ад яго, так баяліся. Ужо некалькі разоў пасылаў сватоў у розныя хаты, і нідзе яго не прынялі. Дзяўчаты, заходзячыся плачам, крычалі:
- Біць будзе! яшчэ калі заб'е.
І кідаліся ў ногі бацькам, молячы, каб не выдавалі за таго Гірада. Сцяпан пачаў казаць, што і не дбае пра гэтых дурных і пашле сватоў у другую вёску, але неўзабаве ў хаце яго стрыечнага брата Пётры вырасла Пятруся, і з таго часу Сцяпан на ніякую іншую дзеўку і не зірнуў. Воч з яе не спускаў і да брата ў хату хадзіў і хадзіў. Бывала, прыйдзе і без ніякай патрэбы сядзіць на лаве гадзіну і дзве. Часам араць трэба, альбо касіць, ці малаціць, а ён сядзіць і за дзяўчынай вачыма водзіць, глядзіць на яе скокі і мітусню, слухае яе спевы, і ягоны злосны твар робіцца такім лагодным, што, здаецца, можна было б яго, нібы масла, на хлеб намазваць. Аднойчы сказаў Пётру:
- Бедная яна ці не бедная, я да яе сватоў прышлю...
- Прыблудная, - заўважыў Пётра.
- Прыблудная ці не прыблудная, сватоў прышлю, як толькі ў яе якую прыхільнасць убачу.
Але прыхільнасці да яго ў Пятрусі не было і следу. Як Сцяпан на яе, так яна на Міхала Кавальчука заглядалася. А пра Сцяпана, як іншыя дзяўчаты, з плачам казала бабцы:
- Не хачу! Нізашто не хачу! біць будзе! яшчэ калі заб'е!
Выплакалася пасля таго, што сказала ёй бабка пра будучы незайздросны Міхалаў лёс, і зноў замітусілася па хаце і заспявала:
- Ні там шчасце, ні там доля,
Дзе багаты людзі.
Хто з мілосцю сень залучыць,
Таму міласць будзе!
Перарваўшы спевы, сказала:
- От, можа, не пойдзе... чаго там! Можа, Міхалка ў салдаты і не пойдзе...
Потым дадала:
- Каб толькі сёння прыйшоў...
Аксеня, якая ўжо шкадавала, што сваёй гаворкай давяла ўнучку да слёз, азвалася на печы:
- Кінь венік у агонь!
- А навошта? - здзівілася Пятруся.
- Кінь венік у агонь, - паўтарыла бабка, - як спаліш венік, госці будуць.
Пятруся кінула ў агонь старую мятлу, а калі ў той дзень і сапраўды Кавальчук прыйшоў у хату Пётры, свята паверыла ў чарадзейнасць таго сродку і раіла яго потым усім сваім равесніцам. І не адну яшчэ таксама дзіўную і яшчэ больш дзіўнейшую рэч гаварыла і радзіла Пятруся людзям. Пра ўсё даведалася ад бабкі, а паколькі любіла памянціць языком, нічога ў таямніцы не захоўвала і не падумала нават ніколі, каб затаіцца з нечым. Аднак, нягледзячы на сваю раннюю мудрасць, не адгадала аднойчы варажбы пра ўласную долю. Неяк даставала лапатай хлеб з печы. Звычайна хлеб удаваўся ў яе найлепшы. Нават спрактыкаваныя гаспадыні заўсёды дзіваваліся дасканаласці яе караваяў, перашэптваючыся паміж сабой, што хіба ёй нейкая сіла дапамагае. Гэтай сілай сапраўды былі пільнасць і спрыт дзяўчыны, якая калі што ўжо рабіла, дык з усёй душой і з дбайнай стараннасцю. Вось і цяпер боханы хлеба адзін за другім паказваліся на лапаце і з лапаты ссоўваліся на стол, румяныя, пульхныя, выпечаныя, напоўніўшы хлебным пахам хату. Добры акраец хлеба - радасць для селяніна. Пётра, седзячы на лаве, абапёршыся локцямі на стол, усміхаўся, як звычайна, лагодна і паважна; усё яшчэ хваравітая Петрачыха, мыючы, аднак, каля печы штодзённую вопратку, таксама з усмешкай пра нешта расказвала; два падлеткі з галасам спрабавалі пальцамі пульхнасць хлеба, і адна толькі ўмелая пякарка не толькі не смяялася, але нават не ўсміхнулася. Такі важны занятак, як даставанне з печы хлеба, рабіўся ёю заўсёды з расчырванелымі ад агню шчокамі, з закасанымі па локаць рукавамі, з надзьмутымі вуснамі і трошкі нават наморшчаным ілбом. Раптам яна крыкнула:
- Ай, ай!
І, ссунуўшы апошні бохан на стол, апусціла лапату на зямлю і заламала рукі.
- Ой, Божа ж, мой Божа! - завяла амаль з плачам.
Пётра і Петрачыха амаль адначасова павыцягвалі шыі, зірнулі на хлеб і ў адзін голас спыталі:
- Трэснуты, ці што?
Не памыліліся. Апошні бохан выйшаў з печы амаль наскрозь трэснуты, як быццам нажом разрэзаны на дзве палавіны.
- Трэснуты, - паўтарыла Пятруся.
Некалькі секунд было маўчанне, пакуль не азваўся з печы стары Аксенін голас:
- Нехта адлучыцца!
Петрачыха ўзняла руку да ілба і грудзей.
- У імя Айца і Сына... Хай Пан Бог міласэрны... нас ад усялякага няшчасця бароніць!
- Нехта адлучыцца! - паўтарыла старая.
- З хаты ці з вёскі? - спытаўся Пётра.
Аксеня, хвіліну падумаўшы, адказала:
- Можа, з хаты, а можа, з вёскі, але нехта, чыя душа некага ў хаце Пётры Дзюрдзі кранае.
І сапраўды, адлучыўся хтосьці з Сухой Даліны, чыя душа кагосьці ў хаце Пётры Дзюрдзі кранала: Міхал Кавальчук выцягнуў жэрабя і пайшоў з вёскі - у войска. Бачылі, аднак, перад тым у змроку дваіх чалавек, што сядзелі на вялікім абымшэлым валуне за вёскай, там, дзе дарогі разыходзіліся ў чатыры канцы свету і ўзносіўся стары, высокі крыж. Два парабкі ішлі з двара, куды наймаліся малаціць, і расказалі ў вёсцы, што Пятруся на камені пад крыжам развітваецца са сваім Кавальчуком. Расказвалі пра гэта, рагочучы на ўвесь голас. Жанчыны засмяяліся:
- Няхай развітваецца, - казалі, - бо гэта ўжо будзе на векі вякоў, аман.
Усе, як адзін, у вёсцы вырашылі, што Пятруся развіталася са сваім каханым на векі вякоў, аман. Вярнуцца сюды дык ён і сапраўды вернецца, бо мае ў Сухой Даліне сваю зямлю і хату, але ажно праз шэсць гадоў, а шэсць гадоў для дзяўчыны - век. Альбо за каго іншага тым часам выйдзе, альбо састарэе і Кавальчук яе не захоча. Каб ён там ды праз шэсць гадоў яе захацеў! З іншым сэрцам і з іншымі думкамі вернецца з далёкага свету. Нават старая Аксеня тое самае гаварыла сваёй унучцы, якая, аднак, адмоўна хітала галавой і ўсё паўтарала:
- Сказаў, што як вернецца, дык ажэніцца са мной. Сказаў: «Ты чакай мяне, Пятруся...».
- І ты, дурная, будзеш чакаць?
- Буду!
Старая вельмі занепакоілася; з гэтага часу яе завялыя вусны і касцістыя сківіцы часта варушыліся так, быццам яна нешта з цяжкасцю перажоўвала сваімі бяззубымі дзяснамі. Некалькі разоў яшчэ звярталася да ўнучкі:
- Ідзі за Сцяпана: можа, не будзе біць, а калі як-небудзь і паб'е, дык што? Заўсёды лепш у мужавай хаце сядзець, чым цэлае жыццё па чужых гараваць.
Але на ўсе гэтыя намовы ў Пятрусі быў толькі адзін адказ:
- Не хачу, не пайду.
Петрачыха таксама яе ўгаворвала, каб ішла за Сцяпана.
- Багаты, - казала, - і працавіты, гаспадарлівы, не п'е. Будзеш з ім у купленых паркалях хадзіць ды сала напоўніцу есці.
Дзяўчына адказвала:
- Хай Сцяпанава сала свінні ядуць.
Гэтыя ўгаворы, што чуліся з усіх бакоў, абудзілі ў ёй гнеў, відаць, першы ў жыцці. Потым сціскала вусны і нічога не адказвала. Каб там невядома што гаварылі пры ёй пра Міхалку і Сцяпана - маўчала. Бабы сваё, а яна сваё. Яны гавораць, намаўляюць, шкадуюць яе дурноты, нават часам сварацца - яна маўчыць; кароў, бывала, доіць, ці адзенне мые, ці свіней корміць, ці хлеб месіць - і маўчыць. Зацялася. І, напэўна, думала таксама, што людзі пагавораць, пагавораць і пакінуць яе ў спакоі, дазваляючы, каб жыла сабе паводле сваёй волі. І, відаць, так хутчэй за ўсё і сталася б, каб толькі Сцяпан адчапіўся ад яе. Але ён пра гэта і не думаў. Некалькі разоў ужо хацеў абняць яе і пацалаваць, то на дзядзінцы, то ў гародзе, то ў аборы, аднак заўсёды паспявала яна ўцячы ад яго, так што ані да абдымкаў, ані да сваркі не дайшло. Аднойчы прыйшоў у нядзелю, калі ў хаце, апрача яе і старой Аксені, нікога не было. Убачыўшы яго ў дзвярах, Пятруся скочыла ў камору, дзе быццам пачала насыпаць гарох з мяшка ў гарнак на вячэру, але Сцяпан уміг апынуўся каля яе і, адбымаючы адной рукой, другой спрабаваў засунуць знутры дзверы каморы. Выглядаў ён так страшна і так жахліва праклінаў дзяўчыну, якую ўжо зараз дык сапраўды, як ён казаў, злавіў у пастку, што закрычала яна адразу немым голасам і пацямнела ў яе вачах. Аднак умомант апрытомнела і, можа, згадаліся ёй словы і парады бабкі, бо з чырвоным, як півоня, тварам, з іскрыстымі вачмі і са сціснутымі вуснамі вырвалася з абдымкаў хлопца і ўзняла абедзве рукі ўгору. Раз, два, тры ў пысу! дый годзе! Сцяпан, як апараны, выскачыў з каморы, а потым і з хаты. Зрабіў так галоўна таму, што пачуў у сенях крокі Пётры, а сведкі свайго сораму мець не хацеў. Пятруся ўся разгарачаная і ў слязах прыпала да бабуліных каленяў, якая на яе крык ссунулася з печы і, абапёршыся на кіёк, стаяла ля дзвярэй каморы, хутка рухаючы касцянымі сківіцамі і, здавалася, з напружаннем углядаючыся ў прастору зацягнутымі бельмамі вачмі. Але не стала яна ні крычаць, ні лямантаваць, толькі зжоўклыя рукі яе, хвіліну паблудзіўшы ў паветры, знайшлі галаву ўнучкі і абнялі яе так, быццам нанова адшукалі нейкую страчаную каштоўнасць. Потым яна сказала:
- Ну, Пятруся, тут ужо нам няма чаго заставацца... Тут ужо табе добрай волі не будзе. Паклонімся Пётру і Пётравай жонцы за хлеб і соль і куды-небудзь павандруем.
Хлеб і соль Пятруся адшукала лёгка, бо славілася на ўсю ваколіцу як дбайная працаўніца. У невялікім суседнім шляхецкім маёнтку ўзялі яе дваровай дзеўкай і дазволілі трымаць пры сабе бабку з умовай, каб за ежу старая прала для двору лён і воўну. Праз два дні пасля таго, як Сцяпан Дзюрдзя атрымаў тры звонкія поўхі ад убогай сіраціны, на досвітку адчыніліся дзверы Пётравай хаты і выйшла з іх Пятруся ў кароткай світцы і сіняй спадніцы, у нізкіх чаравічках і чырвонай хустцы на галаве. Усё сваё і бабуліна адзенне несла на плячах у палатняным мяшку, а каля грудзей трымала загорнутую ў радно прасніцу. За ёю ішла сляпая Аксеня таксама ў сярмязе, нізкіх чаравіках і чорным каптуры. Адной рукой кіем мацала зямлю, другою - трымалася за рукаў унуччынай світкі. Былі яны абедзьве высокія і хударлявыя. Выйшаўшы з хаты Пётры, ішлі праз вёску выпрамленыя і маўклівыя. Над імі пад вясновым небам яшчэ тулілася белая начная імгла, з абодвух бакоў дарогі стаялі пазачыняныя хаты і нерухомыя дрэвы ў садах. Каровы не рыкалі, куры не кудахталі, і нават сабакі яшчэ не брахалі. Толькі часам каля адчыненых брам ці за нізкім плотам паказваўся хтосьці, хто прачнуўся раней за іншых, і, пабачыўшы дзвюх кабет, што ішлі на сінім досвітку праз вёску, абыякава ці са шкадаваннем у голасе казаў:
- Ідзіце з Богам!
Яны ж у адзін голас адказвалі:
- Заставайцеся з Богам!
І ішлі далей. Румяная дзяўчына з вясёлымі вачмі выпрамлялася і прыспешвала крок, і, учапіўшыся за рукаў яе світкі, старая бабка паспешна, але спакойна, тупала за ёю ў свет, якога не бачыла, упіраючы ў яго свае сляпыя зрэнкі і адчуваючы дотык ранняга ветру, які варушыў і раздзімаў наўкол яе касцявага твару і чорнага чапца белыя, як малако, валасы.
Як жылося Пятрусі ў шляхецкім фальварку за тры вярсты ад Сухой Даліны, жыхары вёскі ведалі няшмат. Служыла, і ўсё. Замуж не ішла. Праз год, як яна пайшла з Сухой Даліны, Сцяпан Дзюрдзя паводле правіл і ўсіх звычаяў пасылаў да яе сватоў. Адправіла сватоў з нічым, а Сцяпан потым цэлы тыдзень піў гарэлку ў карчме і біўся з кім папала. Людзі ўжо ўсур'ёз пачалі гаварыць, што дзеўка яму нешта зрабіла, калі так забыць яе не можа і перажывае па ёй. Напіцца яму нечага дала, каб ніколі ад яе не адстаў. І навошта ёй гэта, калі яго не любіць і не хоча? Яшчэ жывая ў тыя часы Сцяпанава маці, раззлаваная за сына на Пятрусю, аднойчы злосна сказала:
- Вядома! Бабка ў яе ведзьма, дык толькі тое і выдумляе, каб людзям якую бяду зрабіць.
Неўзабаве, аднак, Сцяпан ажаніўся з дзеўкай з суседняй вёскі, і людская гамана пра Пятрусю сціхла. Бачылі яе рэдка; часам толькі дзяўчаты з Сухой Даліны, ідучы са жніва ці з сенакосу, спатыкаліся з ёю, калі таксама ішла дадому з сярпом ці граблямі, і, мінаючы дзяўчыну, гады якой ужо перайшлі за дваццатку, нібы так сабе, але ж і пра яе, пачыналі спяваць:
Гулі, гулі, шэры гусі,
Шэры гусі на Дунай,
Не хацела ісці замуж,
Цяпер сядзі і думай!
Часам хто-небудзь са старых знаёмых, сустрэўшы яе, са шкадобай ківаў галавой ці жартаваў:
- А што, хутка вернецца твой Кавальчук?
Няхутка, але вярнуўся. Трэба было яму вярнуцца, бо меў пад вёскай пасля бацькоў спадчынную зямлю і хату, у якой тым часам сядзеў нейкі чужы чалавек, мабыць, арандатар, - гаспадарыў. Аднаго дня, у нядзелю, грымнула па вёсцы вестка пра тое, што Кавальчук вярнуўся ўжо з войска і ў сваёй хаце робіць парахункі з арандатарам. Вечарам, калі шмат людзей размаўляла, піло і танцавала ў карчме, ён сам паказаўся там. Але так змяніўся, што ледзьве яго пазналі. Пакідаючы вёску, быў нейкі сухі і хударлявы, выглядаў на падлетка, а не на дарослага, прыгожага мужчыну. Апранаўся, як і ўсе хлопцы ў Сухой Даліне, у суконную сярмягу ці світку з сіняга ці чырванаватага палатна. А зараз, дзе там! Гады вайсковай муштры і маршаў разгарнулі ягоныя плечы і грудзі. Твар, раней бледны, пакрыўся здаровым глыбокім загарам; узмужнеў ён і распраміўся: чорныя вусы выраслі над ягонымі вуснамі, вочы глядзелі смела і ўпэўнена. Апрануты быў не ў сярмягу і не ў світку, а ў сурдут з цёмнага сукна, добрыя боты на нагах, а на шыі яркая хустка. У такім адзенні з цыгарэтай у руцэ з'явіўся ў карчме. Яго віталі з усіх бакоў і захапляліся ім. Ён таксама пачаў пазнаваць усіх і вітацца. Па ім адразу можна было здагадацца, што шмат чаго на свеце пабачыў, паразумнеў, набраўся далікатнасці, але вярнуўся ў сваю вёску ахвотна. Старым знаёмым ён паставіў гарнец гарэлкі і пару кілішкаў выпіў сам, але больш наадрэз адмовіўся. Паліў цыгарэты, жартаваў, расказваў пра далёкі свет і, далучыўшыся да танцораў, вытанцоўваў мяцеліцу і круцяля з дзяўчатамі так заўзята і зграбна, як быццам ніколі з вёскі і не выязджаў. На сярэдзіне карчмы ўзносіліся такія клубы пылу, што ледзь-ледзь можна было распазнаць у іх цяжкія постаці танцораў-хлапцоў і стракатае адзенне дзяўчат. Але Кавальчука кожны мог бы адразу ж адрозніць у гэтым віруючым коле людзей, што круцілася ў густым пыле, і не толькі па цёмным сурдуце і яркай хустцы на шыі, але і па гнуткасці і прыгажосці ягоных рухаў. Гэта ён з найбольшай фантазіяй выкрыкваў пасярод танца: «Гу, га!», і пасля колькіх дзесяткаў кругоў мяцеліцы грацыёзна абводзіў сваю задыханую партнёрку наўкруг хаты. З усімі дзяўчатамі распачынаў жартаўлівыя кпіны, з усімі хоць адзін раз патанцаваў, зазірнуў кожнай у вочы, нават адну, што сарамліва ўцякала ад яго, злавіў паміж дзвярмі і печчу і пацалаваў - а пра Пятрусю ані ўспомніў, ані ў каго-небудзь не спытаўся пра яе. Нагадалі яму пра яе старэйшыя жанчыны, якія, выцягнуўшы яго з круга танцораў, цесным колам пасталі каля яго і, параспускаўшы языкі, гаварылі: так і так з Пятрусяй было, так і так, казалі. І пра тое, што адбылося паміж ёю і Сцяпанам, і што раілі ёй людзі, і куды пайшла, і як кпяць з яе часам і здзеклівыя песні ёй спяваюць. Кавальчук слухаў бабскую гаворку і смяяўся так, што блішчэлі ягоныя зубы з-пад чорных вусоў, так, што ягоны гучны рогат заглушаў часам бабскія словы, але сам не гаварыў нічога. Ні пра Пятрусю, ні пра свае намеры нічога не сказаў і, пачаставаўшы кабет гарэлкай і сырам, пачаў зноў танцаваць і гуляць яшчэ больш заўзята, чым раней. Тады стала зразумела ўсім, што пра Пятрусю ён і не думае.
- З іншым сэрцам і з іншымі думкамі вярнуўся, - казалі.
Іншыя дадавалі:
- Дзе яму зараз пра яе думаць. Прыблудная яна і толькі тое мае, што кашулю на спіне, і старая ўжо з яе дзеўка, от, хіба ёй ужо дваццаць чацвёрты год ідзе. Ён бы мог зараз ажаніцца і з паненкай якой...
Можа, тыя, што так думалі, зусім і не памыляліся, можа, сапраўды Кавальчук і не думаў ужо пра Пятрусю, і пражытыя гады, спазнаныя ўражанні зацерлі ў ім памяць пра дзяўчыну і тыя абяцанні, якія ён ёй даваў. Два тыдні не бачыў яе і не стараўся ўбачыць. Казалі, што са сваім арандатарам усё парадкаваўся, і гэта значыла, што выпраўляў яго з хаты не без гвалту і прэтэнзіі аб зруйнаванай гаспадарцы, з чым нават пайшоў у суд. Адразу было відаць, што меў намер закасаць рукавы да працы не толькі на зямлі, але і да кавальскай: бо сказаў грамадзе, што як дзед ягоны і бацька працавалі ў кузні, так і ён будзе, і хто мае ласку, хай прыходзіць да яго ў кузню. І толькі праз колькі тыдняў пасля свайго вяртання гарачым летнім днём пайшоў ён сабе па дарозе далёка-далёка паміж шырокіх палёў. У белым палатняным сурдуце і ў вайсковай шапцы на галаве ішоў ён, відаць, без мэты, павольна, паліў цыгарэту і разглядваўся трошкі ў розныя бакі, як звычайна робіць заможны кавалер, што ведае сабе цану і якому ні пра што галава не баліць... Так зайшоў ён ажно за бярозавы лясок, што рос на адным з навакольных пагоркаў, а за ім ляжала поле, пакрытае збажыной. Якраз сёння гэтае збожжа пачалі жаць: некалькі жнеек пахіліліся над залацістай хваляй, якая падчас мерных рухаў іхніх рук, здавалася, кланялася ім да ног. Кавальчук спыніўся на ўскрайку лесу і глядзеў на адну са жней, якая, выпрастаўшыся, падняла ў руках вялікі сноп жыта і, ступіўшы некалькі крокаў, кінула яго туды, дзе ўжо ляжала шмат такіх снапоў. Потым, бліснуўшы сярпом у паветры, пахілілася зноў і пачала жаць, жнучы, набліжалася яна ўсё больш да таго месца, дзе стаяў Кавальчук, але галавы не ўзнімала зусім і толькі рукі яе рухаліся хутка, усё хутчэй і хутчэй, крэслячы сярпом над зямлёй сталёвыя бліскавіцы. Кавальчук трошкі прыадкрыў рот і ўглядваўся ў гэтую жняю, як у люстэрка, адкінуў недакураную цыгарэту і скрыжаваў на грудзях рукі. На ўскрайку лесу паміж бяроз стаяў, як слуп, і хаваў усмешку пад чорным вусам. Здагадаўся, што жняя, якая набліжалася да яго, нават схіліўшыся добра бачыла, што ён там стаіць, і часам кідала на яго позіркі з-пад павек, але не адзывалася ані словам і галавы не ўзнімала, а проста ўсё хутчэй і энергічней жала. Калі нарэшце апынулася за некалькі крокаў ад яго, Кавальчук азваўся сам:
- Добры вечар, Пятруся!
Тады і яна выпрасталася, апусціла рукі з сярпом на спадніцу і адказала:
- Добры вечар.
Але не глядзела на яго, павекі з доўгімі вейкамі закрывалі ёй зрэнкі; павярнулася да яго бокам і, здавалася, нечага чакае альбо проста хвіліну адпачывае ад працы. Кавальчук грацыёзна абапёрся локцем аб сук дрэва, ля якога стаяў, і, мружачы вочы, прамовіў зноў:
- Ці ж гэта добра старому знаёмаму паказваць такую абыякавасць?
Жняя паціснула плячмі і, не ўздымаючы павек, як бы гнеўным тонам буркнула:
- Якая там абыякавасць!
- А як жа! Ці ж так Пятруся павінна са мной павітацца?
- Калі хто са мной не вітаецца, дык і мне вітацца няма патрэбы!
Кавальчук пакінуў дрэва, аб якое апіраўся, і ступіў да яе. Вочы яе былі ўвесь час апушчаныя, а рукі з сярпом ападалі на спадніцу. Жала яна ўжо некалькі гадзін, дзень быў спякотны і густыя кроплі поту блішчалі на яе лбе і шчоках амаль такіх жа чырвоных, як палявы мак, які з цёмных яе валасоў ападаў за вуха. Кавальчук глядзеў на яе, не адрываючыся. Здавалася, што прыглядаўся да тых кропляў поту, якімі быў густа абсыпаны яе твар.
- Што ж ты?.. - пачаў зноў. - Працуеш, а гаруеш...
- Гарую, - адказала.
- Як той вол у ярме?
- Як той вол...
- У чужых людзей?
- У чужых.
- І старую бабулю пры сабе корміш?
- Кармлю.
Зноў ступіў да яе крок.
- А чаму за Сцяпана Дзюрдзю не пайшла? - спытаўся.
- Бо не хацела, - адказала.
- А ўгаворвалі людзі?
- Угаворвалі.
- І бабуля казала?
- Казала.
- То чаму ж не ішла? Трэба было ісці, ва ўласнай хаце б працавала, у куплены паркаль убіралася б, штодзень яечню са скваркамі ела...
На гэты раз дзяўчына хутка пераступіла з нагі на нагу і адказала:
- Няхай Сцяпанаву яечню свінні ядуць...
- А зараз дзяўчаты здзеклівыя прыпеўкі табе спяваюць, што нібы ўжо старая дзеўка з цябе.
Паціснула плячыма.
- Няхай спяваюць.
Кавальчуковы вочы заіскрыліся, а рукі трошкі задрыжэлі.
- Што ты так да мяне гаворыш, нібы не гаворыш... як да сабакі якога... Кіне слоўка і зноў маўчыць, і ў вочы нават не гляне... што я табе злога зрабіў?
На гэты раз Пятруся серп з рук выпусціла і, падносячы рукі да галавы, зажалілася:
- Ой, зрабіў ты мне, зрабіў нядолю для ўсяго жыцця і пасмешышча для людзей... Два тыдні таму вярнуўся, а пра мяне і не ўспамінаў, ані прыйшоў добрае слова сказаць, ані ў той бок, дзе я была, глянуць...
Устрымала слёзы, якія амаль сыпаліся з яе вачэй, схілілася па серп, нібыта збіраючыся пайсці, і ледзь не з плачам, гнеўна загаварыла:
- Не хочаш ты мяне, не хачу і я цябе... Ідзі ажаніся з Лабудовай дачкой... найбагацейшая ва ўсім сяле і вочы мае такія, што адно ўправа глядзіць, другое ўлева... Ідзі да Лабудовай дачкі... З Богам ад мяне.
Вось жа гэтыя вочы, якія ў Лабудовай дачкі былі касыя і непрыгожыя, валодалі ў Пятрусі такімі чарамі, што мацнейшых ад іх ніякая ведзьма прыдумаць не магла. Зрэшты, нічога надта асаблівага ў ёй не было. Такіх зграбных і свежых, як яна, можна было знайсці на свеце мноства. Але вочы яе былі такія, што проста гаварылі і гэтай гаворкай сваёй прыцягвалі, як залатым шнурам. Расказвалі яны пра ўсю яе душу, пра якую вусны шмат казаць не ўмелі і не маглі. І зараз у шэрых яе зрэнках, што ўзіраліся ў твар Кавальчука, была такая жаллівая скарга і жаласная просьба, прыроджаная весялосць і такая туга, што Кавальчук ухапіў яе за руку і трошкі прыцягнуў да сябе.
- Мяне чакаючы за Сцяпана не ішла? - прыспешаным шэптам спытаўся.
- А каго ж?
- А цяжка было жыць?
Выціраючы слёзы са шчакі, пальцам, на якім ад сярпа ці нажа засталася чырвоная драпіна, адказала:
- Цяжка.
- Мяне чакаючы, у такой бядоце і людскім здзеку жыла? - пытаўся зноў.
- А каго ж?
- Пабажыся!
Пальцы на крыж склала і ўзняла вочы да іскрыстага блакіту неба.
- Божа і Найсвяцейшая Панна засведчаць, што я за табой уласнай душы не чула і так цябе чакала, як той птушкі, якая, калі прыляціць, то ўжо сонца засвеціць і вясна настане...
Тады ўхапіў яе і пацягнуў паміж бяроз у гай.
- То ж і дачакалася, бо як Бог ёсць на небе, то я цябе за жонку вазьму і гаспадыняй у сваю хату ўвяду. Забыўся трошкі пра цябе, гэта праўда, але як толькі тваё гараванне і гэты твой цяжкі лёс убачыў, то сэрца мне нешта як кляшчамі сціснула, а як твае вочы на мяне паглядзелі, то нешта ўва мне расплылося, як той мёд...
Сярод зялёных бяроз, у павевах ветру і шчэбеце птушак, прыціскаў яе моцна да грудзей, рукой, быццам створанай для кувалды і молата, выціраў слёзы з яе шчок; і вусны, з якіх выляталі то смех, то рыданні, закрываў пацалункамі...
Доўга потым людзі ў Сухой Даліне гаварылі, што Пятруся і гэтаму таксама нешта зрабіць была павінна. Бо калі гэта хто чуў, каб хлопец, асабліва як у шырокі свет пойдзе, шэсць гадоў пра дзяўчыну памятаў, а яшчэ такі, якому найбагацейшыя дзяўчаты вешаліся на шыю; каб ён ажаніўся з дзеўкаю не такой ужо і маладой, зусім беднай і прыблуднай... Сцяпану зрабіла і гэтаму зрабіла, толькі таму адрабіла потым, а гэтага ўжо сабе забрала. Нейкае такое зелле ведае, ці што? А можа, і яшчэ што горшае...
Пятруся і сапраўды ведала мноства спосабаў, каб даць раду ў самых розных жыццёвых выпадках, карысталася імі сама і дараджала іншым, і ніколі не сумнявалася ў іхнім выніку. Зведалі гэта на сабе адначасова, але па-рознаму Пётра Дзюрдзя і Якуб Шышка. Першы быў адным з найбагацейшых гаспадароў у Сухой Даліне. Ці нейкі лепшы, чым іншым, выпаў ім надзел, ці былі яны больш цвярозыя і працавітыя, як іншыя, але ўжо Пётраў дзед, бацька і сам ён лічыліся ў вёсцы багацеямі. Атрымаўшы вольнасць, Пётра пабудаваў хату, якая выглядала акуратнай заможнай сядзібай. З комінам, двума вялікімі вокнамі, малым ганкам і пабеленымі звонку сценамі. Унутры нічога асаблівага на першы погляд нельга было заўважыць. Сені, вялікая хата і камора. У хаце вялізная печ, дзе варылі страву і пяклі хлеб, лавы, сталы, кросны, гаспадарчае драўлянае начынне, усё так, як у іншых. Але зазірнуць у камору, у аборы, стайні, адрыну! Там ужо ўсё было незвычайнае. Нават у самы вялікі неўраджай не бракавала збожжа, бо з году ў год заўсёды заставаўся нейкі запас, і лішак адных гадоў пакрываў нястачу іншых. Чатыры каровы, двое коней, з якіх адна кабыла штогод прыводзіла жарабятка, шэсць авечак, свінні, куры, галубы, што гнездзіліся на даху, у садзе густы вішняк, змяшаны з дзікімі грушамі, якія прыносілі к зіме адборныя гнілушкі, усяго там было ўдосталь. У каморы на паліцах і на зямлі цясніліся мяхі і збаны з усялякім дабром, чарнелася сцяна ад панавешаных на ёй маткоў нітак. Скрыні, што стаялі пад сцяной, былі запоўненыя да берагоў мужчынскай і жаночай вопраткай, а таксама непакроенымі яшчэ сценамі старога палатна - штыўнага даматканага ў сінія і чырвоныя пасы, вытканага на хатніх кроснах. Але не толькі незвычайны дастатак вызначаў Пётраву хату, поўнілася яна таксама і нязвыклым спакоем. Пётра быў чалавек флегматычнага характару, павольны ў рухах, паважны ў размове. Ягоная жонка, высокая, прыгожая і лагодная кабета, яшчэ ў маладосці занемагла на рэўматызм і ўсялякія іншыя хваробы, якія зрабілі яе таксама запаволенай і менш ахвочай да сварак, чым іншыя жанчыны. Яна часта стагнала і доўга, падрабязна жалілася на сваё цярпенне, у каго толькі магла, прасіла рады. Калі боль надта пачынаў дакучаць ёй, плакала ў куце альбо лямантавала на ўсю хату, але ніколі не сварылася з мужам. Дзе ўжо ёй там з аслаблымі нагамі і пакручанымі пальцамі на руках, ёй, няздары, якая, як пані, патрабавала служанак, яшчэ і сварыцца. Вялікім шчасцем для яе было ўжо тое, што муж яе з хаты не выгнаў; за недалужнасць не лаяў, а нават часта, злітаваўшыся, жаласна ківаў галавой і па-людску з ёй гаварыў. Была досыць разумная, каб цаніць гэтае шчасце і ўсялякую волю мужа так шанаваць, як бы гэта была Боская воля. З гэтага пункту гледжання яе разважанні былі простымі. У хвіліны шчырасці яна гаварыла суседкам:
- Чаму ён ажаніўся са мной? Не дзеля пасагу ажаніўся, бо не было ў мяне яго, але дзеля таго, каб у хаце мець добрую гаспадыню. А якая ж з мяне гаспадыня? Да працы рвуся, як той конь да студні. Што магу зраблю, але мала магу. Як хвароба схопіць, дык і рукі да ўсяго апускаюцца. Але ён мне на гэта ніколі нічога, хоць бы адно злое слоўка сказаў. Церпіць і маўчыць. Яшчэ часам і спытаецца: «Можа, табе, Агатка, трэба што? Можа, цябе зноў да знахара завезці?» Добры чалавек. Дык я яму не праціўлюся ні ў чым. Хай яму і Пан Бог Найсвяцейшы таксама не робіць супраціву...
Зрэшты, працівіцца Пётру было б нялёгка. Былі і ў яго прыступы гневу, рэдкія, але страшныя. Можна сказаць, што ў яго натуры, ціхай і сур'ёзнай, тым большыя выбухалі буры, чым яны павольней і даўжэй выспявалі. Калісьці ў маладыя гады быў ён паслухмяным сынам і дбаў пра сваіх бацькоў. Але сталася так, што маці ад старасці трошкі здзяцінела і дакучала яму ўвесь час сваркамі з нявесткай. Аднойчы, калі замкнула камору, і ён, вярнуўшыся з поля, не меў згатаванай стравы і застаўся галодным, ударыў яе так моцна, што старая занемагла, паляжала на печы нейкі час і памерла. Можа, яна памерла і не ад сынавага ўдару, бо перад тым ужо ў яе амаль не было ніякіх сіл, але Пётра гэта так узяў у галаву, што доўга як непрытомны хадзіў па свеце. Жонцы і куму, якога надта любіў, тады сказаў, што сам сябе пачаў баяцца, нібы ўжо д'яблу душу запрадаў. З таго часу і стаў такі набожны. У касцёл ездзіў і спавядаўся часцей за іншых, ідучы за плугам, часам прамаўляў пацеры, у кожнае ўрачыстае свята клаў на ахвяру да касцельнага алтара вялікія боханы хлеба і тоўстыя скруткі палатна. Думаў, відаць, што крыўда, зробленая мацеры, аддала ягоную душу ў д'яблава валадарства; і гэтая думка напаўняла яго трывогай і жаданнем ачысціцца перад Богам. З часам гэта прывяло яго да нейкіх містычных схільнасцяў, якім не давала разрасціся штодзённая і цяжкая фізічная праца, але якія выяўляліся ў крыху летуценным паглядзе, якім калі-нікалі глядзелі ягоныя шэрыя вочы на свет з-пад густых брывоў, а таксама ў надзвычайнай зацікаўленасці цудамі, чарамі і ўсялякімі апавяданнямі пра надпрыродныя з'явы. Схільнасць гэтая яшчэ павялічылася пасля выпадку, што здарыўся ў дзяцінстве з ягоным малодшым сынам Ясюком. Хлопчык з'явіўся на свет якраз тады, як Петрачыха пачынала хварэць, і, калі меў недзе пяць гадоў, высах і зжоўк так, што стаў больш падобны на васковую фігурку, чым на дзіця. Ногі ягоныя былі скрыўленыя ўсярэдзіну, рот вечна адкрыты, калі хацеў бегчы, - падаў. Клеменс гадаваўся здаровым і рос нібы на дражджах: як увысь, так і ўшыр, а над Ясюком плакала маці, суседкі жаласліва ківалі галовамі, а бацька, паводле свайго звычаю, паціху і паволі нешта буркаючы, часам панура звешваў галаву. Дайшло да таго, што Агата, якой абрыдлі і хлопчыкавы капрызы і ўсюдычаснае пільнаванне яго, як быццам ён праз столькі гадоў не перастаў быць яшчэ немаўляткам, у гневе і жалю аднойчы сказала суседкам:
- От, няхай бы Пан Бог яго ўжо лепей сабе забраў...
Тады Пётра разгневаўся зноў. Ад смерці мацеры цягам доўгіх гадоў не гневаўся ніколі: цяпер зноў напала на яго злосць і, можа, пабіў бы жонку, калі б яна з плачам не прыпала да ягоных рук, просячы злітавацца над яе хваробай і нядоляй. Толькі жахліва крычаў, суседак жа, што сваёй гаворкай цвелілі мацярынскую шкадобу Агаты, з вялікім для іх сорамам выгнаў з хаты, а неўзабаве сеў з хворым хлопчыкам на воз і паехаў у пілігрымку ў святое месца. Калі ўжо там іншым Пан Бог свае цуды рабіў, то чаму і яму не мог зрабіць? Нехта яму сказаў, што дзеля здабыцця гэтае ласкі трэба купіць і пакласці на алтар адну з васковых фігурак, якія прадаюць на некаторых касцельных бабінцах. Пётра купіў такую фігурку, а яшчэ заказаў імшу за здароўе дзіцяці і выслухаў яе, кленчачы і голасна, з жарсцю, з цяжкімі ўздыхамі і біццём сябе кулаком у грудзі, прамаўляючы пацеры. Калі ля падножжа алтара хлопцы званілі на паднясенне, ён абедзвюма рукамі, прыкрытымі рукавамі баранняга кажуха, узняў свайго хлапчука ўверх, так, нібыта паказваў яго Боскай літасці, а сам, высока ўздымаючы свой цёмны, зарослы шчэццю твар, летуценным паглядам сачыў за блакітным дымам, які ўзносіўся над людскімі галовамі, бляскам свечак і алтарным аздабленнем пад змрочныя скляпенні святыні. Дзіця вярнулася з паломніцтва такім, як і ад'язджала, высахлым, зжоўклым, слабым, з крывымі ножкамі і разяўленым ротам. Але неўзабаве, можа, праз месяцы два стала папраўляцца: бялела, сыцела, выпрамлялася, проста аджывала. Папраўдзе, гэта было цёплай і сонечнай вясной, калі ўсё, што існавала на свеце, ажывала: дрэвы, травы, кветкі, а таксама і дзеці. Да таго ж Аксеня, якая на той час толькі-толькі ў Пётравай хаце асела, парадзіла Петрачысе, каб штодзень выправаджвала Ясюка на той сухі пясок, што белай лавінай слаўся на ўскрайку вёскі.
- Няхай бядачак грабецца сабе ў тым пяску, - казала, - то як яго сонейка моцна разагрэе, дзіцятка і стане здаровым. Такая ўжо святая сіла ёсць у тым гарачым пяску, што ён дзяцей лечыць, - скончыла Аксеня і загадала Пятрусі, якая тады была яшчэ малой дзяўчынкай, каб вадзіла Ясюка на пясок і там пільнавала яго і забаўляла.
Ясюк так ніколі і не стаў ані такім дужым, ані такім прыгожым і разумным, якім быў не на шмат старэйшы за яго Клеменс. Аднак выздаравеў і не енчыў так, як раней, не падаў штокрок, пачаў лепш гаварыць, пабялеў. У Пётравай хаце часта гаварылі пра гэтае выздараўленне і ягоныя прычыны. Адны з баб, набожна складаючы рукі на жыватах, казалі:
- Такі гэта Пётрава ахвяра на паломніцтве.
- Той пясок, які яму дарадзіла Аксеня, - сцвярджалі іншыя.
Пётра ж казаў:
- І ахвяра на паломніцтве, і пясок, а ўсё Пан Бог Найсвяцейшы дарадзіў, бо, - з павагаю гаварыў далей, - калі пясок мае такую святую сілу, то яму яе Пан Бог даў. От што!
- Ёсць на свеце і чартоўская сіла, - заўважыла адна з баб.
- А ёсць, - з перакананнем пацвердзіў Пётра і пасля доўгага роздуму дадаў: - Але ў пяску Боская сіла, бо от, добра зрабіў, а калі б у ім была чартоўская сіла, то б зрабіў дрэнна.
Падумаўшы яшчэ трошкі, падняў указальны палец уверх і скончыў:
- Чартоўская сіла заўсёды чалавеку дрэнна зробіць, а Божая - добра. От што!
Боскую моц яднаў тады з сабою Пётра штонядзельнымі паездкамі ў касцёл, малітвамі, ахвярамі, што складаў касцёлу ў выглядзе хлеба, сыра і палотнаў; д'ябальскай жа баяўся страшэнна, хоць ніколі яе на сабе, прынамсі відавочна, не спазнаў, меў да яе вялікую агіду і нянавісць. Калі хто-небудзь пры ім расказваў пра людзей, якія, як, напрыклад, ведзьмы і розныя чараўніцы, плялі з яе дапамогай людзям розныя злыя пасткі, пляваў з агідаю і праз зубы казаў са злосцю:
- Каб ім рукі скруціла! Каб іхняе кананне цяжкім было! Каб яны не ўбачылі Божага каралеўства!
Пра нябеснае каралеўства Пётра згадваў часта, здаецца, што было яно тым прадметам, які недзе высока, у мутных і неакрэсленых абрысах узносіўся над ім тады, калі ягоныя вочы пад густымі, навіслымі брывамі набіралі задумлівы і трохі летуценны выраз.
Аднак, трызнячы дзіўнымі вобразамі нябеснага каралеўства, дбаў ён і пра зямныя клопаты. Гаспадарку сваю вёў дбайна і працавіта, і надта ж усцешыўся, калі жыхары Сухой Даліны выбралі на пасаду свайго старасты. Тады выявілася, што не быў ён вольным ад усялякіх амбіцый і што ганаровы тытул прыемна папесціў ягонае самалюбства. Раней трымаўся трошкі няўпэўнена, а стаўшы старастам, выпраміў спіну, усміхаўся так шырока і свабодна, як ніколі дагэтуль. Пачаў хадзіць яшчэ больш паважна і, любуючыся, ледзь не ўрачыста знадворку на сцяне хаты прыбіў сінюю шыльду, на якой вялікімі белымі літарамі было напісана: «Пётра Дзюрдзя, стараста». Грамадскімі справамі, якія суседзі даверылі яму, заняўся заўзята і цярпліва. Калі захапілі яго звязаныя з пасадай клопаты і мітрэнгі, са скрухай у голасе казаў:
- Пан Езус больш цярпеў.
Альбо:
- Пан Езус у нябесным каралеўстве мяне за гэта ўзнагародзіць.
І рабіў сваё, не зважаючы ані на людское дакучанне, ані на клопаты. Часта ахоплівала яго на той час чалавечая пыха. Узнімаў палец угору, усміхаўся і характэрным для яго запаволеным голасам казаў:
- Цяпер, як той казаў, я тут першы і за ўсіх найвышэйшы...
Чытаў маралі таксама калі-нікалі старэйшаму сыну:
- Глядзі, Клеменс, будзь такім, як я, а Найсвяцейшы Пан Бог дасць табе панаванне на зямлі і каралеўства ў небе. Не пі, не пажадай чужога, што табе не належыць, працуй і чартоўскай моцы не аддавайся. Аддайся Божай сіле, а моцы чартоўскай не аддавайся, бо, як той казаў, гаспадарка загіне і душу загубіш. Вось што!
Важная падзея - выбранне вясковым старастам - адбылася ў жыцці Пётры Дзюрдзі праз гады два пасля вяселля Міхалкі Кавальчука і Пятрусі, а неўзабаве пасля гэтага надарыўся клопат вялікай важнасці для жыхароў вёскі. Вясковы склад, дзе месціліся запасы збожжа, прызначаныя на дапамогу ў неўраджайныя гады, быў такі ўжо стары, што пагражаў разваліцца. Станавы некалькі разоў гаварыў пра неабходнасць будаваць іншы, і жыхары Сухой Даліны самі адчувалі гэтую неабходнасць, але з году ў год адцягвалі пачатак работы. Вядома, палохаліся коштаў, дый новага клопату не надта жадалі. Зараз, аднак, не было як далей цягнуць валынку. Хочаш не хочаш, а склад трэба было будаваць, бо так ясна і безагаворачна загадана было зверху. У стараставай хаце аж цёмна стала ад народу, што сышоўся на нараду пра гэтую досыць складаную справу, якая вымагала выдаткаў. Пётра Дзюрдзя вёў гэтую нараду разумна, з уласцівай яму паважнасцю, радзячы, як і калі збіраць грошы на будоўлю, дзе і якое купіць за іх дрэва, каго і за якую цану пазваць, каб вымераць зямлю, на якую павінен быць перанесены новы будынак. Ва ўсіх гэтых развагах і разліках добра дапамагаў яму ягоны стрыечны брат Сцяпан, які, калі не быў п'яны альбо не ўпадаў у шаленства, быў найразумнейшай галавой у вёсцы. Меў ён над іншымі і тую перавагу, што ўмеў лічыць. Ніхто яго гэтаму не вучыў, але валодаў ён гэтай здольнасцю ад прыроды і навучыўся сам. На гэты раз быў цвярозы і ні на кога не злаваў, бо надта ж спадзяваўся на найбліжэйшых выбарах стаць вясковым суддзёю. Зараз, седзячы каля Пётры, ён разумна кіраваў сходам, хутка складаў розныя лічбы, адымаў і множыў, словам, забыўшыся на тое, што дрэнчыла яго ў штодзённым асабістым жыцці, цалкам аддаўся грамадскаму клопату. Ад гэтага занятку крыху раз'ясніўся і палагаднеў ягоны твар, заўчасна зморшчаны і найчасцей пануры і злосны. Аднак, нягледзячы на розум і павагу двух Дзюрдзяў, у хаце выбухалі часам такія жарсці, што людзі не маглі зразумець адзін другога. Усе пачыналі гаварыць адначасова, локцямі і плячамі адпіхвалі адзін аднаго ад стала, за якім сядзеў стараста, за кожны грош распачыналі сварку, на кожную прапанову адказвалі пярэчаннямі. Пётра цярпліва слухаў, некаторым, найбольш уважлівым, казаў сваё, а часам, калі суседзі пачыналі яго лаяць і праклінаць, мармытаў:
- Пан Езус больш цярпеў!
- Быдла! праклятае быдла! Каб на вас халера! - выкрыкваў гарачы Сцяпан і, адпіхваючы кулаком ад стала найбольш нахабных, пачынаў упадаць у шаленства. Але раптам сварлівую калатнечу мужчынскіх галасоў нібы вастрыём нажа перарэзаў вісклівы і роспачны жаночы крык.
Гэта была Петрачыха, якая, выбегшы з каморы, ламала рукі і, хістаючыся ў бакі, лямантавала немым голасам і енчыла:
- Езус мой! Езус! О Езус жа мой, Езус найміласэрнейшы!
Тут і дзеўка, што, замяняючы Пятрусю, дапамагала ў гаспадарцы, таксама выскачыла за ёй з каморы і, рвучы сабе валасы, бегаючы па хаце, яшчэ гучней і вісклівей залямантавала:
- А Маці Божая Найсвяцейшая! змілуйся! змілуйся, змілуйся! Змілуйся ты над намі, нешчаслівымі!
Мужчыны перапынілі свае спрэчкі і з адчыненымі ратамі пасталі, як слупы, водзячы аблуднымі позіркамі за кабетамі, якія нібы ў канвульсіях кідаліся па хаце. Нямала часу прайшло, пакуль гаспадар хаты напачатку ўгаворамі, а потым пагрозай апусціць ім свае кулакі на плечы здолеў дапытацца ў жанчын, што сталася. Здарылася і сапраўды нядобрае: з каморы прапала два апольцы сала, дванаццаць пар кілбас і дзесяць сцен свежавытканага палатна. Усё гэта было ўкрадзена невядома калі; некім, хто адпаведным інструментам перапілаваў унутраную аканіцу, адсунуў засаўку, што яе зачыняла, улез праз акно ў камору і выцягнуў з яе столькі дабра. Акно каморы выходзіла на гарод, у гэты позні восеньскі час пусты і гразкі, ночы восеньскія былі доўгімі і цёмнымі. Петрачыха была ў роспачы, Пётра панесеную страту не так блізка браў да сэрца, аднак перажываў і больш за ўсё абураўся невядомым злачынцам. Людзі, што сядзелі ў Пётравай хаце, паволі разышліся, так і не скончыўшы сваіх паседжанняў, якія, дарэчы, доўга яшчэ не маглі скончыць. У хаце застаўся Пётра, які, абапёршыся локцямі на стол, у роздуме сядзеў на лаве; і жанчыны, якія ля агню, што гарэў у печы, голасна разважалі пра здарэнне. Былі гэта тры Дзюрдзіхі: жонкі Пётры, Сцяпана і Сымона Дзюрдзяў. Тры цалкам адрозныя тыпы сялянак і тры цалкам адрозныя жаночыя долі. Ужо немаладая і выпетраная хваробамі, але спакойная і яшчэ досыць прыгожая Петрачыха, жонка добрага мужа, гаспадыня заможнай хаты і маці двух сыноў-падлеткаў, скрыжавала на грудзях рукі і толькі смутна ківала галавой над сваёй стратай, паціху паўтараючы:
- Якія ж дрэнныя людзі! Ай, якія ж нягодныя!
Гнуткая, як змейка, чарнавокая, смуглая і агністая Сцяпаніха была слынная на ўсю ваколіцу зласлівіца і пляткарка. Зрэшты, усе ведалі, што муж яе не пераносіць і што яны вечна б'юцца паміж сабой. На першую вестку пра тое, што сталася ў Пётравай хаце, яна пакінула нядаўна народжанае, першае за чатыры гады сямейнага жыцця дзіцятка, і, прыляцеўшы сюды, крычала, праклінала злодзеяў і лямантавала так заўзята і галасліва, як быццам яе самую напаткала ў сто разоў большая ад гэтай страта. Сымоніха, наадварот, павольна прыцягнулася з дзіцем на руках, якое было шостым ці сёмым. Была яна яшчэ нестарая і нябрыдкая, але страшэнна змардаваная, з паморшчаным ілбом і вечна скрыўленымі вуснамі. Петрачыха, хоць старэйшая і хваравітая, выглядала значна лепш за яе. Вядома, жонка п'яніцы, што сядзеў па вушы ў даўгах у жыда-арандатара, у якой была курная хата, поўная дробных дзяцей, а камора амаль пустая, дык і весела байдурыць сабе не магла. На Агаце выразна адбіваліся спакой і заможнасць, на Сцяпанавай Разаліі - нястрымны характар, даведзены амаль да шаленства цяжкім сямейным жыццём, на Парасцы - жонцы п'яніцы Сымона - клопат і нястача. Тулячы і калышучы дзіцятка, якому было мала малака ў матчыных грудзях, і таму яно роспачна крычала, са здзіўленнем, поўным амаль святой пашаноты, яна ўсё паўтарала:
- Два апольцы сала і дзесяць сцен палатна! Ой, Божа ж мой! Божа! Два кавалкі сала, дзесяць сцен палатна і дванаццаць пар кілбас... Ой, Божа ж, мой Божа ж!..
Такому багаццю, калі аж столькі рэчаў было ўкрадзена з каморы, але абкрадзеныя не галадалі, не магла яна надзівіцца і нацешыцца! Не зайздросціла, наадварот, шкадавала сваякоў, што ім такая шкода надарылася, вочы яе заплывалі слязамі. Дадавалася да гэтага жалю і адчуванне ўласнай бяды. Чорныя ж вочы Разалькі разгараліся ўсё ярчэй, блішчалі і круціліся, як у вар'яткі, а язык круціўся яшчэ хутчэй. Самыя страшныя праклёны кідала яна на невядомага злодзея, але было відаць, што заўсёды каго-небудзь ці што-небудзь праклінае. Магчыма, гэта прыносіла палёгку яе няспыннай згрызоце, якая ў іншых вылівалася б у слязах, а яе запаўняла агнём і кіпнем.
Засмучаны, але ўжо палагаднелы голас Петрачыхі прабіўся праз вісклівыя ўскрыкі Разалькі.
- Каб там невядома што, - сказала, - я-такі даведаюся, хто той злодзей.
Яна звярнулася да Пётры.
- Пятрук, - сказала прыязным голасам, які выяўляў яе спакойныя, прыяцельскія адносіны з мужам, - ідзі да Аксені... папытайся, можа, яна ведае што-небудзь такое, каб таго злодзея выкрыць...
На здзіўленне кабет Пётра ніводным словам не запярэчыў гэтаму жаданню, устаў, надзеў на галаву старую аўчынную шапку і выйшаў з хаты.
Быў восеньскі цёмны вечар; вецер шумеў у садах і калашмаціў дрэвы, на небе, як цяжкія птушкі, праплывалі прасціны хмар, то адсланяючы, то засланяючы зоркі. Забалочанай сцежкай, што вілася паміж гумнамі і платамі, высокі плячысты мужчына ў кажуху і аўчыннай шапцы ішоў трошкі прыгорбіўшыся шырокім і цяжкім крокам да сядзібы каваля. Здалёк было ўжо відаць кузню, што палымнела чырвоным святлом, і чуўся грукат вазоў, якія адтуль ад'язджалі. Перад той кузняй заўсёды як на паломніцтве ці на кірмашы. З усёй ваколіцы людзі прыязджаюць да Міхала Кавальчука, бо такога, як ён, каваля нідзе няма. Але ўжо вечар, і тыя, што сёння тут падкоўвалі коней, рабілі сякеры і абручы на колы ці прасілі направіць плугі і вазы, едуць дадому, дарогаю паміж вербамі і бярозамі, дзе гнездзяцца і енчаць лялякі. Перад адчыненымі дзвярыма кузні нікога ўжо няма, ляжыць толькі шырокае гразкае балота, разбітае коламі вазоў і конскімі капытамі. Пётра Дзюрдзя спыніўся ў гэтым балоце і колькі хвілін з нейкай прыемнасцю ўглядваўся ў сярэдзіну кузні. Запоўненая чырвоным святлом, яна яскрава аддзялялася ад цемры, што панавала навокал. У гэтым святле прыгожа вымалёўвалася постаць маладога каваля, які яшчэ не скончыў працу. У нагавіцах і кашулі з высока закасанымі рукавамі, дужы і зграбны мужчына хутка ўздымаў жылістыя рукі, штосілы б'ючы молатам па распаленым жалезе, з-пад молата дажджом сыпаліся іскры на зямлю і слупамі ўзляталі ўгору, смуглы твар з чорнымі вусамі і чарнявую ягоную чупрыну залацілі чырвоныя блікі. Працаваў спрытна і весела. Найперш весела. Штохвіліны нешта казаў хлопчыку, які быў у яго памагатым, часамі нешта напяваў сабе альбо, калі ўдар павінен быў быць больш моцным і спрытным, уздымаючы і апускаючы, нібы ў танцы, рукі выкрыкваў:
- Гу, га!
Пётра з нейкім задавальненнем глядзеў на гэтую вясёлую і спрытную працу. Потым адступіў на некалькі крокаў і пайшоў у хату каваля.
Гэтая хата была амаль такая, як у Пётры: вялікая, з драўлянай падлогай, чыстая ад дыму, які выходзіў праз комін, можна было толькі заўважыць у ёй пэўныя выдумкі, якіх у дзядоў і прадзедаў не бывала. Апрача сталоў і лаў стаялі тут два драўляныя крэслы, ля вялікіх вокнаў зелянела ў вазонах некалькі нізкіх раслін, на малой шафцы з дзвюма шыбкамі пабліскваў бляшаны самавар. Выдумкі гэтыя прывёз з сабою Кавальчук з далёкага свету, а можа, таксама пабачыла іх і Пятруся ў тым шляхецкім маёнтку, дзе служыла дваровай дзеўкай. Выдумлянне гэтае, аднак, не дайшло да такой ступені, каб вынесці ў іншае месца аграмадную печ з закурэлай сярэдзінай, дзе ў гэты час, як у кожнай з вясковых хат, гарэў вялікі агонь. Не дайшло таксама гэтае выдумлянне ані да свечак, ані да лямпы; уваткнутая паміж печных цаглін, гарэла лучына, чырвоным і дымным полымем, асвятляючы постаць Аксені такім чынам, што таму, хто ўваходзіў у хату, кідалася найперш у вочы акурат яна. Паводле сваёй старой звычкі касцістая бабка сядзела на печы ў акуратнай сярмязе і чорным каптуры, выпраміўшыся, адной рукой цягнула з кудзелі нітку, а другой круціла верацяно. Пятруся насіла па хаце малое дзіцятка, гушканнем і ціхім спевам спрабуючы яго закалыхаць. У дзвярах хаты паважным і ветлівым голасам загучала Пётрава прывітанне:
- Хай будзе пахвалёны...
- На векі вякоў... - са шчырай радасцю адказала Пятруся і з дзіцяткам на руках, з бліскучымі ад задавальнення вачыма, падбегшы да госця, пацалавала яго ў руку.
Аксеня, што, аслепшы, мела добры слых, таксама пазнала Пётру па голасе і, на хвілю перапыніўшы прадзенне, у знак прывітання так пачала ківаць галавой, што ажно яе сівыя валасы пачалі развявацца наўкол чорнага каптура. Хрыплым і ў дадатак яшчэ і шапялявым, бо не мела зубоў, голасам дзякавала яму за тое, што згадаў пра іх і хату іхнюю адведаў. Пятруся паклала ў калыску соннае дзіця, абцерла фартухом адно з трох крэслаў і, у радаснай усмешцы паказваючы белыя зубы, запрасіла былога свайго гаспадара сесці. Пётра паглядзеў на крэсла так, нібы хацеў пераканацца, ці не зломіцца яно пад ягоным цяжарам, і асцярожна сеў.
- Ну, - пачаў, аглядаючы хату, - па-панску тут у вас, прыгожа... Крэслы сабе выдумалі і самавар... ого!
- Па-панску не па-панску, - падхапіла Аксеня, задаволена расцягнуўшы ад вуха да вуха ледзьве бачныя вусны, - але, дзякаваць Богу, нічога не бракуе... усё ёсць... і хлеб ёсць, і святая згода ёсць... Як Пан Бог наказаў...
- І сын ёсць... - дадаў Пётра з жартаўлівай дабрадушнасцю, гледзячы на Пятрусю.
Яна трошкі засаромелася і апусціла вочы, але, усё яшчэ весела ўсміхаючыся, адказала:
- А ёсць, дзядзька...
- І другі зараз будзе... - жартаваў далей стараста.
На гэты раз маладая жанчына пачырванела, як бурак, крыху адвярнула твар і паціху захіхікала. Аксеня таксама смяялася на печы сваім старэчым смехам, які нагадваў сухі клёкат драўлянай трашчоткі.
- Ці адзін яшчэ... ой, ой, ці яшчэ адзін будзе! - сказала.
- Дай Бог шчасліва, - зычліва закончыў Пётра, а тут і каваль увайшоў у хату. Пакідаючы кузню, апрануў стары шэры суконны свэтар, абшыты зялёнай тасьмой, і выглядаў у ім вельмі зграбным. Твар яго быў расчырванелы і спацелы ад працы; убачыўшы Пётру, вельмі ўзрадаваўся і ў абедзве рукі яго пацалаваў. Ані ён, ані Пятруся ніколі не забываліся пра тое, што старая Аксеня і яе ўнучка шмат гадоў елі хлеб у Пётравай хаце. Папраўдзе, не задарма елі, але быў ён добры і запраўлены зычлівасцю абодвух бакоў. Што там потым сталася інакш і што зноў мусілі пайсці туляцца, у гэтым ужо віны Пётры не было.
- Пятруся, - звярнуўся да жонкі каваль, - зрабі ты для дзядзькі гарбаты...
Пётра паправіўся на крэсле. Надта ж любіў гарбату, хоць і піў яе толькі тады, калі часам у мястэчка на кірмаш ці ў паломніцтва ездзіў, ва ўласнай хаце самавара мець не хацеў, бо яго дзяды і прадзеды не мелі.
- Ого! - заўважыў, - вы, як паны... гарбату сабе п'яце...
- Штодзень не п'ем, але часам п'ем, - адказаў каваль. - А што рабіць? Гарэлку ў губу не бяру, то часам трэба чым іншым жывот пагрэць... І старой бабулі гэтае зелле жыццё падаўжае, і як госць трапіцца, добра пачаставаць...
- Добра, чаму не добра, - пацвердзіў Пётра і пачаў распытваць каваля пра розныя рознасці, якіх той ведаў шмат, бо каваль па шырокім свеце пахадзіў і зараз з мноствам людзей, як звычайна рамеснік, меў дачыненне.
Міхалку няцяжка было ўцягнуць у гаворку, бо з натуры быў ён гаваркі і вясёлы. Таму падрабязна і доўга пачаў ён расказваць госцю пра нейкі вялікі горад, у якім ён быў пару гадоў салдатам. Пятруся тым часам згатавала ваду ў самавары і праз некалькі хвілін з глінянага чайніка наліла гарбаты ў тры шклянкі, у кожную з іх паклаўшы цынкавую лыжачку; паклала на белым сподачку некалькі кавалкаў цукру. Начынне і цукар вымала з шафкі, бегала па хаце басанож хутка і зграбна, лыжачкі і шклянкі, як вясёлыя званочкі, званілі ў яе руках. Дзве шклянкі з гарбатай паставіла на стале перад госцем і мужам, трэцюю, ускочыўшы на лаву, умясціла на печы, і калі два мужчыны безупынку размаўлялі паміж сабой, яна вылівала гарачую гарбату на сподак і, надзімаючы з усіх сіл шчокі, дзьмухала на яе. Потым кончыкам пальца датыкалася напою і, пераканаўшыся, што ўжо астуджаны, прыкладала да вуснаў бабкі бераг сподка, кажучы:
- Пі, бабуля, пі!
Сядзела на беражку печы і паіла гарбатай сляпую бабку. Хустку дома не насіла. Цёмныя валасы трошкі раскідаліся вакол яе твару, а лоб у яе быў такі гладкі і спакойны, а вочы так іскрыліся радасцю, што хоць там у калысцы засынаў гадавалы хлопчык, выглядала дзяўчынай. Міхалка, размаўляючы з Пётрам, паглядзеў на жонку раз-другі, а потым перарваў нейкі аповяд і спытаўся:
- Пятруся! А ты зноў гарбаты не п'еш?
Надзьмула трошкі вусны і, стукаючы босымі ступнямі па печы, адказала:
- Не хачу, не люблю! Паскуднае зелле. Мне лепш зацірка з салам.
Гэтая згадка пра сала нагадала Пётру мэту сённяшніх ягоных адведзін. Абапёр тады локаць на стол, а твар на руку і пачаў расказваць пра здарэнне ў ягонай хаце. Прысутныя дзівіліся і надта ж шкадавалі. Зацікавіла іх найперш: хто гэта такі - той злодзей? Каваль прыпомніў сабе, што ўчора ўночы вяртаўся з суседняй вёскі, дзе меў клопат, і бачыў нейкага чалавека, што з мяшком на плячах хутка ішоў за платамі.
- А як жа ён выглядаў, той чалавек? - зацікаўлена спытаўся Пётра.
Каваль адказаў, што быў гэта чалавек худы, невысокі і, здаецца, што меў сівую шчэць на твары. Пра гэта апошняе дакладна не сцвярджаў, бо была ноч, але паколькі бачыў яго зблізку і свяцілі зоркі, то яму здаецца, што меў ён сівую шчэць на твары. Пётра задумаўся, а потым сказаў:
- Гэта зусім так, як бы Якуб Шышка...
У падазрэнні, выказаным на адрас Якуба Шышкі, нічога дзіўнага не было. Ужо не раз за сваё жыццё быў ён злоўлены на зладзействе, а от два гады таму за тое, што ўдзёрся праз дах у дворскую стадолу, прасядзеў паўгода ў турме. Аднак гэта было толькі падазрэнне. Пётра ўпіўся вачыма ў сляпы твар Аксені.
- Я да вас, цётка, з просьбай, - сказаў. - Можа, вы ведаеце які спосаб, каб таго злодзея выкрыць...
Баба хвілю маўчала, а потым пачала гаварыць сваім хрыплым і шапялявым голасам, паволі і з роздумам:
- Чаму ж мне не знаць? Ведаю. Вазьміце сіта, уваткніце ў яго нажніцы і хай двое чалавек падкладуць пальцы пад вушкі нажніц, а другія людзі хай кажуць розныя прозвішчы, розныя, якія сабе толькі згадаюць... На чыё прозвішча сіта закруціцца, той і злодзей... І гэта ўжо такая праўда, што я яе не раз, а сто разоў на свае вочы бачыла...
Змоўкла, выцягнула руку і пару разоў у сваіх жоўтых пальцах пакруціла верацяно. Каваль голасна засмяяўся.
- Глупства! - сказаў.
- Міхалка! - амаль з абурэннем гукнула Пятруся. - Ты заўжды такі! Усё табе глупства! Ой, недавярак паскудны!
Аж расчырванелася ўся, так яе абурыў недавер мужа. Ён паблажліва прыняў яе вымову і толькі паціху яшчэ прабурчаў:
- Ой, бабы, бабы дурныя!
Але Пётра з надзвычайнай увагай, сур'ёзна выслухаў словы Аксені, якая, апусціўшы руку з верацяном, дадала яшчэ:
- Можна на сіта злодзея вываражыць, можна і на Евангелле. То ўжо як дзе... у адной старане на сіта варожаць, а ў другой - на Евангелле варожыцца... То ўжо ўсё адно... як хто хоча...
Пётра паднёс руку да валасоў.
- То я ўжо на Евангелле хачу, - сказаў, а праз хвілю дадаў: - Заўсёды гэтая Божая рэч і Божая сіла..
- Ну, дык таксама ў Евангелле нажніцы ўваткнуць... - павучала бабка.
- Глупства! - засмяяўся зноў каваль, а Пятруся падскочыла і закрыла яму рукой вусны. Ён яе прыабняў, два разы перакруціўся з ёй наўкола, а потым так заказытаў, што яна, заходзячыся гучным смехам, упала на лаву. Пётра на гэтае свавольства маладых не зважаў. Яму на сэрцы быў важнейшы клопат, да таго ж усялякія размовы пра варажбу, цуды і чары праймалі яго наскрозь таямнічай і трывожнай урачыстасцю. Устаў з крэсла і з нейкай заклапочанасцю пачаў:
- Дзякую вам, Аксеня, за вашую раду... Толькі як гэта зрабіць... трэба, каб гэта зрабіў нехта, хто гэта ўмее...
- Я вам гэта, дзядзька, зраблю, - зрываючыся з лавы, усклікнула Пятруся. - Чаму не! Столькі гадоў ваш хлеб ела, а каб вам гэтай паслугі не зрабіць? От, я ўжо іду...
І ўжо абувала чаравікі. Ніколі ў вёску без чаравікаў не хадзіла. Муж, які меў з гэтага задавальненне і сваю амбіцыю, купляў для яе ўсялякае ўбранне, а ёй надта падабалася, што магла сваім шчасцем пахваліцца перад людзьмі, сярод якіх некалі была самай беднай і занядбанай. У чаравіках, у купленай паркалёвай спадніцы, у зграбнай навюткай сярмязе і квяцістай хустцы на галаве праз некалькі хвілін увайшла ў хату старасты і, пакланіўшыся нізка даўняй сваёй гаспадыні, пацалавала яе ў руку. Дзвюм іншым кабетам затое ледзь галавой кіўнула. Добра ведала, што для абедзвюх яна як соль у вочы. Адна прыпісвала ёй сваю сямейную нядолю, другая зайздросціла дастатку. Зараз на момант яны забыліся пра свае крыўды, цікавасць перамагла нянавісць. Стоўпіліся вакол Пятрусі і закідалі яе пытаннямі, але яна пачала размаўляць і жартаваць з двума гаспадарскімі хлапцамі-падлеткамі. Ведала іх амаль з калыскі: Клеменса ўшчыпнула за ружовую шчаку, а Ясюку ўклала палец у рот, які ў яго так часта быў адкрыты. Яны яе затое так ухапілі за ногі, што ўпала на ўвесь рост пасярод хаты. Бабы і дзеці аж за бакі хапаліся ад смеху. Даўно ўжо было вядома, што там, дзе з'яўлялася Пятруся, будзе шмат размоў, спявання і смеху. Адна толькі Разалька і не думала смяяцца. Уселася перад печчу на драўляную калоду, падперла рукой шчаку і панура задумалася. І раптам у хаце запанавала мёртвая ціша. Пётра выйшаў з каморы, несучы ў руках невялікую кніжку ў падзёртай вокладцы з пажоўклымі старонкамі. Гэта было Евангелле, якое з пашанотаю хаваў ён на дне скрыні шмат гадоў. З таго часу, як яго пакінуў яму па спадчыне дзед, старэнькі-старэнькі, які хадзіў з ім ад маёнтка да маёнтка, ад вёскі да вёскі, аж пакуль у Сухой Даліне ў хаце Пётры не памёр. Пётра збіў уласнымі рукамі з чатырох дошак труну дзеду, пахаваў яго па-людску, а кніжку старога жабрака, як рэч святую, пакінуў у сваёй хаце. Не адкрываў яе ніколі, бо не ўмеў чытаць, але наяўнасць яе на дне скрыні нібы сцерагла ягоную хату ад нячыстай сілы. І вось зараз з шанаваннем вынесшы яе з каморы, моўчкі падаў Пятрусі. Яна выцягнула з кішэні сярмягі прынесеныя з сабой нажніцы і ў імгненне вока зрабілася такой сур'ёзнай, што аніяк нельга было распазнаць у ёй маладзіцу, якая толькі што бегала па хаце і дурэла з падлеткамі. Зрабілася паважнай, крыху наморшчыла лоб, а ўзнятыя ўгору яе вочы набылі малітоўны выраз. Голасна ўздыхнула, уздыхнулі за ёй іншыя кабеты, нават Разалька. Пётра перажагнаўся, за ім зрабілі тое самае і абодва ягоныя сыны: рослы і дужы Клеменс з бліскучымі ад цікаўнасці вачмі і бледны, хударлявы Ясюк, з ротам, раскрытым яшчэ шырэй, чым заўсёды. Адным хуткім рухам Пятруся ўваткнула нажніцы ў карашок кніжкі і, падкладаючы пад адно вуха нажніц указальны палец, другое паказала Петрачысе.
- Трымайце ж, цётка!
Петрачыха зрабіла, што ёй загадалі. Кніжка, што вісела на вастрыі нажніц, шырока раскрыла ўніз свае старыя пажоўклыя старонкі.
- Гадайце ж зараз, - закамандавала Пятруся, - розныя, розныя прозвішчы называйце. На чыё прозвішча Евангелле закруціцца, той і злодзей...
Разалька першай выскачыла з пытаннем.
- Антон Бурак? - вымавіла запытальным тонам, прагнучы, каб кніжка ўчыніла той абяцаны рух, бо якраз учора пад ставам, палошчучы бялізну, яна пабілася з Бурачыхай. Але кніжка нават не ўздрыгнула.
- Лявон Кузяўка? - тоненькім дыскантам запыталася Сымоніха, бо быў гэта адзін з самых дакучлівых ліхвяроў яе мужа. Але кніжка засталася нерухомай.
Прозвішча за прозвішчам выляталі з вуснаў кабет і хлопцаў, ашчасліўленых тым, што могуць хоць нейкую ролю адыгрываць у гэтакай важнай дзеі. Аднак кніжка ўсё яшчэ нічога не адказвала. Урэшце Пётра, які дагэтуль не назваў ніякага прозвішча, басістым прыцішаным голасам сказаў:
- Якуб Шышка.
Нездарма паўгадзіны таму ў каваля вырасла падазрэнне на чалавека з гэтым прозвішчам. Палец Пятрусі ўздрыгнуў так лёгка, што не толькі ніхто гэтага ўздрыгвання не заўважыў, але нават яна сама яго не адчула, а кніжка павольным і таксама ледзь заўважным рухам зрабіла малы паўабарот.
- Ага! - усклікнулі хорам сем галасоў.
Пятруся выцягнула з карашка кніжкі вастрыё нажніц і, нахіліўшыся, набожна пацалавала старую вокладку. Тое ж самае пачалі рабіць і іншыя. Кніжку цалавалі па чарзе ўсе кабеты; два хлопцы цалавалі так, што, здавалася, пачалі смактаць яе, Пётра далікатным пацалункам прыклаў да яе свае вусны і адразу ж, свецячы сабе лучынай, зноў аднёс яе ў камору. Потым кабеты і хлопцы зноў вымавілі хорам: «Ага!», у якім змяшчаліся розныя пачуцці: абурэнне, радасць і ўдзячнасць да нечага таго, што ім дазволіла выкрыць злодзея. Чым было гэтае нешта, яны не пыталі і не маглі таго ўсвядоміць. Адчувалі толькі і думалі, што гэта была нейкая сіла, якая зрабіла ім паслугу за пасярэдніцтвам Пятрусі. Яшчэ ў той самы вечар агністая Разалька бегала па вёсцы, а прыбітая Параска з дзіцяткам на руках лазіла ад хаты да хаты, абедзве адна перад адной, першая хутка і горача, другая - паволі і нязвязна, расказвалі пра ўсё, што рабілася і сталася ў стараставай хаце.
Потым хадзілі ўжо толькі глухія чуткі пра тое, што адбылося паміж Пётрам і Якубам. Кажуць, першы, у рэдкім для яго, але гарачым прыступе злосці, пабіў Якуба ў ягонай уласнай хаце і прыгразіў судом, калі не прызнае сваёй віны і не аддасць украдзеных рэчаў. Якуб ведаў ужо з вопыту, што не заўсёды можна выкруціцца, і ў старэчым веку не хацелася яму трэці раз наведаць астрог. І калі сыны і дочкі з дзецьмі на руках кінуліся ў ногі старасту, просячы, каб не руйнаваў гаспадарку, вінаваты расплакаўся і ва ўсім Пётру прызнаўся: вярнуў яму два апольцы сала і пяць сцен палатна. Пра рэшту палатна казаў, што нейкім выпадкам дзесьці яго згубіў, а пра кілбасы - што іх з'елі сабакі. Плакаў, біў сябе кулаком у грудзі і заклінаў вечным збавеннем, што ўсё так і было. Сыны і дочкі, добра ведаючы, што так не было, стлуміліся моўчкі ў кутку хаты. А раптам Пётра паверыць і пяць сцен палатна і кілбасы застануцца ў хаце! Пётра не паверыў, але злосць яго трошкі прайшла, бо, зрэшты, ведаў, якой беднай была Якубава хата і колькі там было людзей. Столькі людзей губіць за віну аднаго і самому набрацца немалых клопатаў. Таму махнуў рукой, забраў тое, што яму аддалі, а пра тое, чаго не аддалі, прабурчэў праз зубы:
- Пан Бог Найсвяцейшы гэтую маю крыўду ў нябесным каралеўстве аддзячыць...
Так усё і пакінуў, але іншыя жыхары вёскі доўга не маглі пра гэта забыцца. Не забыўся пра гэта найперш Якуб, які з таго часу, калі ні сустракаў Пятрусю, пляваў у яе бок і са злосцю бурчаў:
- Згінь, прападзі, нячыстая сіла!
Нішто на свеце не здолела б парушыць у ім пераканання, што нейкая таямнічая сіла, якую ведала толькі яна, выкрыла ягоны ўчынак. Узненавідзеў яе, але разам з тым пачаў і баяцца. Баяцца яе таксама пачалі і некаторыя з жанчын, але былі і такія, што надта яе любілі. Маладой Лабудзісе, напрыклад, калі тую трэсла страшная ліхаманка, дарадзіла яна ранняй вясной зірнуць на толькі што вылупленае кураня ці качаня і ў той жа хвілі як мага хутчэй завязаць вузел на хустцы ці фартуху.
- Як рукой здыме, - пераконвала.
І сапраўды, як рукой зняло. Лабудзіха, якая пачала ўжо сохнуць, брыдчэць і траціць сілы, пазбавілася ліхаманкі; і была надта ж удзячная Пятрусі, бо не было як хварэць за маладым мужам і свёкрам, якім патрэбна была працаўніца. Адну жанчыну з цяжкай цяжарнасцю Пятруся напаіла адварам, зробленым з дзесяці зёлак, які называўся дзевяціранка і таксама прынёс вялікую карысць. У хаце ў яе заўсёды было поўна сушаных зёлак, з якіх кожная служыла ад розных хвароб. Ад горла давала брунэльку, ад кашлю - мальву і дзіванну, ад болю ў крыжы - крываўнік, ад сціскання ў жываце - чабор і мяту. Супраць адных хвароб раіла белую канюшыну і вішнёвую кару, саскрабаную з дрэва ўніз, супраць іншых - ружовую канюшыну і тую ж самую кару, толькі саскрабаную ўверх. Дзяцей, у якіх былі сутаргі, клала на дошку пасярод круга, намаляванага крэйдай, а тых, што пакутавалі ад кохліку, паіла сокам з рэдзькі, не з чаго іншага даваным, а толькі з самой рэдзькі, выдлубанай у форме келіха. Словам, была незаменным дарадцам сродкаў, што дапамагалі ад найбольш распаўсюджаных у вёсцы хвароб. І не толькі ведала гэтыя сродкі, але заўсёды давала іх з вялікай прыязнасцю і ахвотай. Іншыя бралі б за гэта яйкі, лён, палатно, курэй, збожжа і Бог ведае яшчэ што. Яна - не. Нічога ніколі за свае парады не жадала, а калі якая з жанчын прыносіла ёй што-небудзь у фартуху ці хустцы, не брала. Руку з працягнутым дарункам адштурхоўвала і казала:
- Не хачу, не трэба, нашто мне гэта? Я з зычлівасці...
І праўда, была зычлівай да людзей. Бывала, калі ідзе вёскай і сустрэне якую знябожаную жанчыну ці занядбанае дзіцятка, спыніцца і запытае:
- А што з табой? А дзе баліць? А можа, гэта ад якой згрызоты? А якая ж у цябе згрызота?
Выпытаўшы, часам якое зелле ці што іншае на людскую бяду параіць, а калі рады не прыдумае, то з дарослым пра ягоную бяду пагаворыць і галавой паківае, дзіцятка на руках пакалыша, пацалуе худое цельца, а потым ужо сваёй дарогай ідзе. Старая Аксеня, чуючы, як людзі да яе па параду прыходзяць, маўчала год ці два, а потым чагосьці занепакоілася і пачала дакараць унучку. З вышыні сваёй печы казала ёй:
- А чаго ж ты, як тая сучка, увесь час перад людзьмі язык вывешваеш? Тое і тое пі, так і так зрабі! Не будзеш ты за гэта мець падзякі, яшчэ ведзьмай цябе зробяць...
Пятруся абаперлася рукой на мятлу і задумалася. А потым з роздумам сказала:
- От, бачыце, бабуля, мне здаецца, што калі Пан Бог даў мне шчасце, то я гэты свет надта ж палюбіла... І раней я яго любіла, але калі Міхалка са мной ажаніўся, палюбіла яшчэ больш... А зараз што? Міхалка ўсё лепшы... і дастатку ўсялякага прыбывае, і дзеці прыбываюць, і ўсё мне на свеце лепш і лепш, а я той свет люблю больш і больш, і ўсё, што ёсць на свеце, люблю... і сонейка, гэтае божае цяпло, і зоркі гэтыя божыя ясненькія, і гэтыя шумлівыя дрэвы, і пахучыя кветкі, і ўсіх людзей, і кожнае жывое стварэнне... Усё люблю... і Кусага люблю... Кусы! Кусы! на, на табе!
Кінула чэрствую скарынку хлеба брыдкаму рабому сабаку, пагладзіла яго па шорсткай поўсці і, падмятаючы далей падлогу, заспявала на ўсю хату:
Там на доле, на прыгоры,
Пасеялі проса,
Ой, там хадзіў Ясюленька
Да дзяўчыны боса!
Аксеня хацела яшчэ падакараць.
- Ой, маладая, дурная! - шаптала, але сонечны прамень, што ўпаў праз акно, лагодна лашчыў яе старую галаву, а хату напаўняў пах смажанай саланіны і вясёлы галасісты спеў унучкі. Як там было гэтай шчаслівай растрапанцы даваць нейкія напамінкі ці варажыць злое? І сама ж у шчаслівай усмешцы расцягнула свае вузкія вусны ад вуха да вуха і, трошкі пахіліўшыся набок, пільна ўслухоўвалася, ці не абудзіцца часам і не заплача ў сваёй калысцы маленькая Крысечка. А то ўжо рукі ад прадзення забалелі і добра было б патрымаць на каленях праўнучку!..
Пасля Стасюка і Крысечкі нарадзілася Галенка, а пасля Галенкі прыйшоў на свет Ядамак, і ўжо чацвёра дзяцей, з якіх найстарэйшаму было шэсць гадоў, здарова і вясёла гадаваліся ў хаце каваля ў той час, калі жыхары Сухой Даліны расклалі вогнішча з асінавых дроў на скрыжаванні дарог. На гэты агонь, нібы той начны мятлік на згубу, зваблены бляскам полымя, першая прыйшла Пятруся. Значыць, была яна той злоснай і нячыстай сілай, якая ў некалькіх хатах адабрала ў кароў малако. Калі б замест яе на гэты агонь прыйшла іншая жанчына, вяскоўцы б таксама вельмі занепакоіліся і моцна падазравалі яе, аднак гэтыя падазрэнні былі б не без сумненняў. Каб упэўніцца ў гэтым, патрэбны быў шэраг папярэдніх фактаў. Тут жа ніхто не мог запярэчыць, што мінулае якраз і пацвярджала тое, што адбылося зараз. Нікому невядомае дзіцятка прывандравала калісьці сюды са старой бабкай, якую нейкая сіла, добрая ці злая, гнала па свеце. Было відаць па ўсім, што бабка хадзіла шмат па свеце і знала столькі, колькі не зналі ўсе разам узятыя вясковыя жанчыны. Адкуль жа ўзяліся ўсе гэтыя яе веды? А потым яна аслепла. Ці не было гэта часам Боскай карай за нейкія ліхія ўчынкі, зробленыя калісьці на вачах у людзей, альбо за нейкія стасункі з нячыстым? А тое неспатольнае каханне, якое бедная дзяўчына-прыблуда абудзіла ў адным з самых багатых гаспадароў, Сцяпане Дзюрдзю? А гэтае замуства з хлопцам, які не бачыў яе шэсць гадоў і не забыўся? А гэтае выкрыццё злодзея? А ўсе яе лекі і парады? Паводле яе прыкладу цяпер усе дзеўкі палілі венікі, калі хацелі прывесці ў дом гасцей; у выніку яе перасцярогі ніхто ніколі не падняў з зямлі вяровачкі, звязанай у вузельчыкі, бо адразу ж набраўся б бародавак. Шчыра кажучы, добры запас падобнай жыццёвай мудрасці існаваў у Сухой Даліне і ўвогуле ва ўсёй ваколіцы незалежна ад Пятрусі, яшчэ да яе прыходу ў гэтыя мясціны. Папраўдзе, ад дзядоў і прадзедаў ніводная з тутэйшых жанчын у дні, што аддзялялі Божае Нараджэнне ад Свята Трох Каралёў, нізашто на свеце ні разу не пакруціла б верацяном, бо тады вясной усялякая хатняя птушка паздыхала б ад завароту галавы. Ніводная ў дзень Паднясення Святога Крыжа не хадзіла ў лес па грыбы і ягады, бо тады навяла б усю лясную жамяру і гадаў на сваю хату. Ніводная, жнучы, не ўпускала з пільнай увагі, каб выпадкова не зрэзаць сярпом звязаных ці заламаных каласоў, бо звязвае іх так альбо заломвае незычлівая рука на няшчасце той, якая іх сажне. І шмат, шмат падобных прыкмет і звестак ад дзядоў, прадзедаў мелі насельнікі Сухой Даліны, але Аксеня і яе ўнучка ведалі іх значна больш. А гэтае сённяшняе багацце каваля і ягонай жонкі? Хата заледзьве не як тая сядзіба ў якім шляхецкім маёнтку, воз, нібы брычка, абкаваны, сытая кабыла на выезд, каровы, авечкі - усяго поўна. А ў хаце самавар і бліскучыя лыжкі, і адна-другая белая талерка. Адкуль у іх усё гэта? Даўно ўжо Сцяпанава Разалька, а за ёй і іншыя на ўвесь голас дзівіліся і пляткарылі, што каваліха, бы якая пані, гарбату дома п'е, сукенку з купленага паркалю носіць, часам завязвае ў касцёл напаўядвабную хустку, а сам ён у куртках, сурдутах ходзіць, у добрых ботах, зграбных шапках, а сярмягі і аўчыннай сялянскай аблавушкі на ім і не ўбачыш ніколі. Разалька аж раз'юшыцца, а разлезлая Параска аж заплача, калі спытаюць саміх сябе і суседак: адкуль у каваля і каваліхі столькі багацця? Суседкі, асабліва маладая Лабудзіха, якая вельмі любіць Пятрусю, згадваюць пра тое, што Міхалка, відаць, прывёз трохі грошай і зарабіў сваім рамяством, што і цяпер ён надта працавіты, і людзі з работаю да яго як у пілігрымку едуць, што ў каваля добрая зямля, што Пятруся дбайная гаспадыня і г.д. Але Разалька і Параска, а за імі і іншыя жанчыны пагардліва хітаюць галовамі, запытальна паглядаюць на Якуба Шышку, які найчасцей прысутнічае пры тых гаворках і які, урачыста выпрамляючыся, кажа:
- Чорт ведзьме праз комін грошы носіць. Вось адкуль у іх тое багацце.
Цяпер стары Шышка трыумфаваў.
- А што, - казаў, - хто прыйшоў на агонь? Хто каровам малако адабраў?
Вёска была вялікая, і не ўсіх гэта цікавіла. Але ў некалькіх хатах у гэты вечар кіпела, як у катле. Мужчыны дзівіліся і абураліся, паціскалі плячмі і сціскалі кулакі, але, як звычайна, пакуль ім гарэлка не развяжа языкі, гаварылі няшмат. Бабскія ж языкі затое круціліся, як жорны. Разалька, хуткая, як вавёрка, сыкаючы, як вужака, вілася паміж людзей па розных хатах і панадворках яшчэ тады, калі за гадзіну да поўначы спявалі пеўні. Сцяпан з дзіцяткам на руках увайшоў у пустую хату, распаліў печ, запаліў і ўваткнуў у сцяну лучыну, а потым схіліў свой паморшчаны і суровы твар над хлопчыкам, што спаў у ягоных абдымках. Ці ж сапраўды жывому дзіцятку належала гэтая бясформенная галава, з рэдкімі льнянымі валосікамі, з апухлым тварам і заплюшчанымі павекамі, бялявыя вейкі якіх ляжалі на жоўтых васковых шчоках. Пры святле лучыны Сцяпан углядаўся ў гэты твар. Чаму ягоны сын быў такі мізэрны, калі ён сам быў адным з самых высокіх і дужых сялян у сваёй вёсцы і ва ўсёй ваколіцы? Вечна сцятыя нейкай пакутай, Сцяпанавы вусны зашапталі над самым тварам дзіцяці:
- Ой, бядачак ты, бядачак! Калі ты быў у жываце маці, бацька твой біў жонку, бо ненавідзіць яе... а калі ты ледзьве ад зямлі адрос, паскудная матка рыдлёўкай цябе па галаве ўдарыла.
Суровасць ягонага твару растаплялася ад болю. Пацалаваў у лоб дзіцятка, і яно абудзілася, абняло ручкамі ягоную шыю:
- Татка, есці!
Адной рукой прытрымліваючы яго каля грудзей, другой сягнуў у бяздонную глыбіню печы і выцягнуў адтуль гаршчок з рэшткамі нейкай ледзьве цёплай стравы. Гэта быў крупнік. Узяў драўляную лыжку і ўліваў ёю крупнік у дзіцячы рот. Частка крупніку вылівалася з лыжкі і з вуснаў дзіцяці, хлопчык круціўся і смяяўся; Сцяпан таксама пачаў усміхацца ўсімі незлічонымі маршчынамі свайго твару. Аднак неўзабаве зноў панура нахмурыў бровы, і з вуснаў яго вылецеў ціхі праклён. Чаму ў ягонай заможнай хаце пануе такая нястача, што вось сваё дзіця павінен карміць халоднымі рэшткамі крупніку, а сам застанецца галодным, бо няма чаго з'есці? Камора ж поўная. Так, але хата пустая. Дзіцятка ў ёй толькі адно, а жонка лётае па свеце з вывешаным, як у сучкі, языком.
- Сучка, - прабурчаў і зноў вылаяўся.
Потым яшчэ раз сказаў дзіцяці:
- Ой, каб тая была тваёй маткай, не так бы ты выглядаў...
Праз нейкі час, пакладзенае бацькам на сяннік, дзіцятка зноў заснула, а Сцяпан, з'еўшы прынесены з каморы скрыль сала з акрайцам хлеба, сядзеў ля сцяны на лаве і драмаў. Сёння ён цэлы дзень араў, таму быў такі стомлены, што ажно ўвесь ківаўся то ўзад, то ўперад. Але спаць не клаўся. Чакаў жонку. Ці гэта была праява сямейнай чуласці? Гэта спазнала Разалька, калі за гадзіну да поўначы вярнулася дахаты. Вярнулася вясёлая. Ашчаслівіла яе тое, што сёння злавілі Пятрусю на гарачым, тады, калі яна рабіла шкоду людзям і што цяпер не толькі ўсёй вёсцы, але і Сцяпану яна стане гідкай. Гэтае апошняе спадзяванне напаўняла яе істоту невыказанай прыемнасцю. Яна ж сама выйшла за Сцяпана не па прымусе, не з-за хцівасці, а кахаючы яго. Асцерагалі яе людзі, што ён надта злосны.
- Я ўжо дам яму рады, - казала. - На злосць ёсць злосць, і невядома яшчэ, хто каго пераможа. Хай б'е, толькі каб любіў.
Але хутка пераканалася, што ён яе не любіў, а ўзяў толькі дзеля таго, каб пасля смерці маці ў хаце была гаспадыня. Тую ж любіў, і яшчэ як! О, калі б не баялася злачынства і суду, то ўжо ж тую сто разоў бы забіла! Але цяпер яна ўжо і так мёртвая. Ведзьма, што шкодзіць людзям, што з нячыстым спазналася. Цяпер ужо і Сцяпан плюне на яе, як толькі ўбачыць. Гэтая надзея зрабіла яе шчаслівай і абудзіла пяшчоту. Усунулася паціху ў хату і, убачыўшы мужа, што яшчэ сядзеў на лаве, скокнула, як вавёрка, і прысеўшы да яго, абняла рукою за шыю. Вочы яе нагадвалі два чорныя вугалькі, вузкія вусны паказвалі ва ўсмешцы бялюткія зубы. Закінуўшы рукі на мужаву шыю, хацела прыціснуцца да яго боку, як раптам ён узняў кулак і ўдарыў яе ў плечы так моцна, што ажно ўпала з лавы каленямі на зямлю. Пачаў крычаць, пытаючыся, дзе так доўга сядзела, чаму не згатавала вячэры, чаму не прыйшла да дзіцяці. Тады яна зноў выбухнула злосцю і, узняўшыся з каленяў, падпёршы бакі рукамі, пачала лезці яму ў вочы, з'едліва смеючыся і крычучы:
- Ведзьма твая Пятруся! Ведзьма твая мілая! Ведзьма твая любачка наймілейшая! Ведзьма, ведзьма!
Сцяпан сарваўся з лавы і, ухапіўшы яе за валасы, кінуў на зямлю. Крык і гвалт пабудзілі малога хлапчука, які, убачыўшы бацькоў, што біліся пасярод хаты, хуценька высунуўся з-пад радна і паціху з перапалоханым выглядам залез пад тапчан. Добра ведаў, што пасля кожнай бойкі з мужам маці хапала яго за валасы ці кашулю і, як шчаня, выкідала з пасцелі на сярэдзіну хаты. Найчасцей тады бацька браў яго на рукі і насіў у абдымках па хаце, тулячы і цалуючы, але часам, калі быў ужо надта раззлаваны, мог таксама ўдарыць яго нагамі...
Пятруся ў гэты час, зазірнуўшы ў кузню і трошкі пагаварыўшы з мужам, вярнулася дадому. Днём напрацавалася ў гародзе, полючы буракі і капусту, а за гадзіну да заходу сонца выбегла ў поле, каб трошкі нарваць сваіх любімых зёлак. Ведала, што паспее яшчэ згатаваць вячэру.
Аксеня, выведзеная ўнучкай у сад, праседзела цэлы дзень на траве, а цяпер ужо заняла сваё звыклае месца на печы. І яе акружылі трое старэйшых дзяцей. Самае малое спала ў калысцы. Летні змрок напаўняў хату. Зоркі заглядалі ў яе праз аконныя шыбы. Амаль пад самай столлю хаты варушыліся, нібы цені, цмяныя абрысы постацяў старой і малых. У цішыні, што перапынялася толькі глухімі ўдарамі кавальскага молата, хрыпеў і шапялявіў голас сляпой, і, як срэбныя званочкі, ліліся тонкія дзіцячыя галасы. Яна нешта ім расказвала, то з вялікай сур'ёзнасцю, то смеючыся сухім, клекатлівым смехам, яны ж перапынялі яе гаворку шматлікімі войканнямі і пытаннямі. Найчасцей і найсмялей адзываўся шасцігадовы Стасюк, самы любімы бацькаў першынец, патрошку ўжо памочнік мацеры ў доглядзе самага малодшага браціка, патрошку таксама ўжо апякун сляпой бабулі, якую часам карміў на печы і вадзіў па панадворку і садзе за руку. Цяпер ён быў надзвычай нечым зацікаўлены і голасам распешчанага дзіцяці закідваў прабабку сваімі пытаннямі.
- Дзе ён быў, бабулька? Дзе Ядамак быў да таго, як прыйшоў у нашу хату? Дзе ён перад тым быў?
Цікавіла яго якраз тое, адкуль з'явіўся наймалодшы брацік, які нарадзіўся месяц таму, і што ён рабіў перад тым, як з'явіўся ў хаце. Старая доўга смяялася, а потым сказала:
- У лесе Адамка быў, у лесе быў твой міленькі брацік, пакуль прыйшоў сюды.
- А што ён там рабіў? - зноў прагучала пытанне.
- Зайчыкаў у лесе пасвіў, - адказала яму бабка.
- А я дзе быў, перш чым сюды прыйшоў?
Старая, ужо не думаючы, адказала:
- Ты на высокім-высокім дрэве сядзеў і варон у паветры пасвіў...
- А я, а я? Бабулька, а я?
- Ты, Крыська, сядзела на дне сіненькай вады і пасвіла рыбак...
- Галенка, бабулька? А Галенка?
- А я, бабулька, дзе была?
Відаць, бабулька пацалавала трохгадовую Галенку, бо па хаце разнеслася гучнае цмоканне. Потым са старэчым смехам, у якім чуваць была радасць, адказала:
- Галенка сядзела ў густой траве і пасвіла жамяру...
Тут стукнулі дзверы, і хата напоўнілася моцным пахам палявых кветак.
- Ці гэта ты, Пятруся? - спытаўся ў змроку хрыплы і шапялявы голас.
- Мама! - зазвінеў дзіцячы хор.
- Ці ўсе вы тут? - спыталася жанчына.
- А ўсе.
- Адамка спіць?
- А спіць.
- То і дзякуй Богу. От, зараз запалю ў печы і звару бульбы, сёння ў гародзе накапала.
- Ой, добра, бульба... маладая, - з яўным задавальненнем зашапялявіла бабуля...
- Добра... ой, добра... - паўтарыў дзіцячы хор.
Вялікае полымя зашугала ў печы і асвятліла хату, у якой за некалькі мінулых гадоў адбыліся пэўныя змены. Але былі гэта добрыя змены. Больш стала дастатку і больш фантазіі. Паміж вокнамі стаяла камода, а на ёй два медныя ліхтары і лямпа са шклом. На вокнах - фіранкі з квяцістага паркалю і мушкат, увесь у чырвоных кветках, за шыбамі шафкі - белыя талеркі, а на адной са сцен - некалькі карцін у бліскучых рамках. Усё гэта папрыносіў дадому Міхалка. Як толькі куды-небудзь па якіх справах паедзе, то заўсёды што-небудзь прыгожае прывязе ў хату, а потым сам з гэтых набыткаў цешыцца, як дзіця, і жонцы кажа, каб цешылася. Калі б і не казаў, зрэшты, яна цешылася б і сама. Вочы яе любуюцца яркімі фарбамі фіранак і залацістым бляскам ліхтароў, а калі занудзіцца як, дык толькі з тое нагоды, што сляпая бабуля ўсёй гэтай прыгажосці і выгод, у якіх яна зараз купаецца, пабачыць не можа. Расказвае затое ёй пра іх доўга і падрабязна і кожную новую рэч дае памацаць. Зрэшты, усе старыя рэчы засталіся ў хаце так, як і былі. Лавы, сталы, гаспадарчае начынне, тры крэслы з драўлянымі парэнчамі, Пятрусіны кросны, у куце вялікі стос розных жалязяк і над ім, на сцяне, некалькі новых, толькі што зробленых у кузні сякер, піл, крукоў і шчыпцоў. На кроснах Пятруся разаслала радно і высыпала на яго з фартуха свае зёлкі. Потым занялася вячэрай: дзеці, зляцеўшы з печы, нібы птушкі, бегалі каля яе басанож і шчабяталі пра тыя дзівосы, якія апавядала ім бабуля ўпоцемках.
- Мама! я на дне сіненькай вады сядзела і рыбак пасвіла...
- А я ў густой траве сядзела і жамяру пасвіла...
- А я на высокім-высокім дрэве сядзеў і варон у паветры пасвіў...
- А Адамка ў лесе сядзеў і зайчыкаў пасвіў...
Сыплючы бульбу ў кацёл, Пятруся жартаўліва перамаўлялася з дзецьмі, на печы старая ажно заходзілася ад смеху, што гэтыя дурненькія так сур'ёзна ва ўсё, што яна гаварыла, паверылі.
Праз паўгадзіны вярнуўся дахаты каваль. Дзеці кінуліся да яго.
- Татка, я ў сіненькай вадзе...
- А я, татка, на высокім дрэве...
- А я ў густой траве...
- А Адамка ў лесе...
Міхалка аднаго за другім браў іх на рукі, як пёркі, высока падкідваў над галавой і, пацалаваўшы, зноў ставіў на зямлю. Падрабязна з задавальненнем распытваючы дзяцей, што там у той вадзе, у той траве, на тым дрэве рабілі і калі гэта было. Быў гэта зусім сталы мужчына, з шырокімі ад кавальскай работы плячыма, з карычневым ад агню тварам і вялікімі чорнымі вусамі над лагоднымі вуснамі. З чорных вачэй яго, калі цалаваў дзяцей і аглядаў поўную дастатку хату, праменіла шчасце. Сядаючы на лаве, паклікаў:
- Зязюлька! Замахаўся на працы, ледзьве рукі не адвальваюцца! Хачу есці.
Жонку інакш не называў, як толькі зязюлькай, назвай той мілай птушкі, якая вясёлым куваннем прадказвала прыход вясны.
- Уміг вячэра будзе! - весела адказала кабета і паставіла на стол лямпу са шклом.
Ужо колькі гадоў Міхалка вячэраў пры лямпе, лучыну палілі толькі ў зімовыя вечары, каб у хаце было ясней і весялей. Тут дзве малыя дзяўчынкі ўселіся на калені да бацькі, Стасюк сядзеў на лаве, і ўсе трое гаварылі адразу, але ніхто іх не слухаў. Пятруся паставіла на стол місу гарачай бульбы, паклала бохан хлеба і падала нож мужу, а потым прынесла з сяней яшчэ і гладыш з кіслым малаком.
Неўзабаве пасля вячэры дзеці заснулі: Стасюк пад дыванком у шашачкі на тапчане, Крыська і Галенка на печы, каля бабкі. Сляпая бабка, накормленая праўнукам бульбай з малаком, пацалаваўшы ўнучак і насмяяўшыся з іхняга шчэбету і свавольства, збіралася таксама ўжо расцягнуць на печы свае старыя косці, калі Пятруся, мыючы міскі з лыжкамі, раптам сказала:
- Ага! Я вам яшчэ не расказала, што са мной сёння сталася...
Праз увесь вечар занятая мужам, дзецьмі і вячэрай забылася пра ўсё, што не было ёй блізкім і мілым. Зрэшты, мала аддавала ўвагі сённяшняму выпадку і расказвала пра яго бабцы і мужу са смехам, як звычайна маладзіца, што занятая сваім каханнем і сваімі надзеямі, нічога з таго, што з ёй здараецца, не бярэ сабе ў галаву і на шкоду сабе тлумачыць не ўмее. Каваль таксама смяяўся сваім басістым і сардэчным смехам і з сялян, што агонь на ведзьмаў раскладаюць, і са здарэння, якое на той агонь прывяло ягоную жонку. Але старая Аксеня адразу ж замаркоцілася. Яна ўжо клалася на сваёй пасцелі, а тут села, выпрастаўшыся, нерухомая, а сківіцы яе пачалі варушыцца так, нібыта нешта з цяжкасцю перажоўвала. Было гэта ў яе беспамылковым знакам нейкай згрызоты ці клопату. Калі Пятруся перастала расказваць і ставіла на палічку, прыбітую да сцяны, вымытыя лыжкі з міскамі, старая, роздумна азвалася з печы:
- Ой, гэта нядобра, ой нядобра, што ты, Пятруся, першая на той агонь прыйшла...
- Глупства! - засмяяўся каваль і махнуў рукой, але Пятруся хутка павярнула да бабкі свой твар.
- Чаму? - спыталася.
Трошкі падумаўшы, бабка пачала гаварыць:
- Бо найперш вядома, што на такі агонь заўсёды ведзьма прыходзіць. Гэта ўжо вядома, гэта так ужо павінна быць, так ужо Пан Бог Найсвяцейшы нячыстую сілу людскім вачам паказвае... То чаму ж, Пятруся, ты сённека на гэты агонь прыйшла?
Рукі маладой жанчыны раптам апалі і спляліся на спадніцы. Шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на бабулю.
- Ці ж ведаю чаму? - вымавіла паціху, і вусны яе раскрыліся ці то ад здзіўлення, ці то ад страху.
- От! - зняважліва азваўся каваль. - Ішла, дык і прыйшла. Шкода часу на гэта марнаваць!
Але Аксеня не зважала на скептычныя словы Міхалкі, а Пятруся іх нават не пачула. З усё яшчэ прыадкрытым ротам і шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на бабку, якая казала далей:
- А другое - гэта тое, што цяпер дрэнныя людзі табе не дадуць спакою. Зараз то ўжо пэўна ведзьмай цябе назавуць і...
Пачала раптоўна рухаць сківіцамі і толькі праз хвілю скончыла:
- І хай ужо цябе Пан Бог ад усялякага няшчасця бароніць...
Рукой, нібыта выразанай з жоўтай косці, зрабіла ў паветры знак крыжа: можа, ад напружанасці павек яе сляпыя вочы дзіка бялелі на жоўтым твары. Пятруся асунулася і села на зямлю там, дзе стаяла; села ўсё яшчэ са сплеценымі рукамі і прыадкрытым ротам. Міхалка ўжо не так зняважліва, як раней, буркнуў:
- Ужо і я ад усялякага няшчасця яе бараніць буду... Але якое там з гэтага можа быць няшчасце? Не дай Бог няшчасця!
Было відаць, што хоць і менш за іншых надаваў падобным рэчам увагі, аднак словы бабулі зрабілі і на яго пэўнае ўражанне. Яна ж, крыху памаўчаўшы, зноў пачала гаварыць:
- Даўно ўжо, ой, даўно я на гэтым свеце жыву, шмат па свеце пахадзіла, многіх людзей чула і такое чула, што на свае вочы бачылі яшчэ ў старыя часы, такія даўнія часы, што зараз пра іх і памяць паміж людзьмі знікла. От, калі я з маленькай Пятруськай у чужы свет пайшла, то зайшла раз у адну вёску, у якой жыў адзін такі старэнькі чалавек, што ўжо на твары зялёны мох вырас, а людзі казалі, што яму, можа, ужо больш за сто гадоў было. У маладыя гады ён, падобна, салдатам быў і ў дварах служыў, і дужа па свеце пахадзіў, то як зачне, бывала, расказваць і расказваць, то ўсе раты параскрываюць і слухаюць; усе... хто б ні быў... паны нават і вельмі вучоныя людзі прыходзілі, бывала, і просяць яго, каб ім розныя рэчы расказваў... І я, бывала, прашу і слухаю... Ой, стары Захар! Ужо зараз і костачкі яго рассыпаліся ў магілцы, і душа перад Панам Богам стала, а тое, што ён гаварыў і расказваў, такі па свеце ходзіць, як жывое... От, я сляпая, а як жывое стаіць перад маімі вачыма тое, што нам пра тую ведзьму апавядаў, а чуў гэта ён сам ад свайго бацькі, каторы яе ўжо на свае вочы бачыў. А мне гэта ўсё, як жывое, перад сляпымі вачыма стаіць...
Зноў змоўкла на хвіліну. Успаміны, што стаялі перад яе сляпымі вачмі і варушыліся, як жывыя, вывелі яе з папярэдняй нерухомасці. Калыхалася сваёй тонкай касцістай постаццю то ўзад, то ўперад, і перш чым зноў пачала гаварыць, некалькі разоў голасна ўздыхнула. Бельмы яе вачэй ужо не свяціліся на жоўтым твары так, як раней, бо перастаў падаць на іх бляск агню, які, паволі згасаючы ў печы, кідаў па хаце бледныя палосы святла, што калыхаліся ў змроку. У адной з такіх асветленых палос сядзела на зямлі Пятруся, ужо з закрытым ротам, абхапіўшы рукамі калені, і з неспакойным засмучаным тварам. Пад другой сцяной распасцерлася на стале і лаве магутная постаць каваля. Напэўна, з-за ашчаднасці патушыў ён лямпу, галаву абапёр на далоні і ўважліва слухаў гаворку старой. Ён заўсёды слухаў яе казкі і апавяданні з вялікай увагай і з пэўным задавальненнем, адплачваючы ёй узаемна сваімі апавяданнямі пра вандроўкі па свеце і пра розныя вядомыя і невядомыя рэчы... Так яны часта бавілі нядзельныя надвячоркі і шмат зімовых вечароў. Цяпер, хоць яму і хацелася спаць, аднак слухаў, а сляпая бабка ў змроку, што ахінуў печ, сваім хрыплаватым, шапялявым, але дужым яшчэ голасам так пачала расказваць:
- Жыла-была ў тым людным і багатым сяле дзяўчына, на чырвоную маліну падобная, гнуткая, як таполя, і такая прыгожая, што дзіваваліся на яе ўсе людзі. Маладыя парабкі дык ужо проста шалелі за ёй, а і панічы да яе прыходзілі і казалі, бывала: «Хоць зірні ты на мяне, Марцыся! Хоць разік ручку мне сваю падай!» Але Марцыся нікога не хацела, ні селяніна, ні пана. Пойдзе, бывала, да студні, як якая каралеўна, у спадніцы, стужкамі абшыванай, у каралях і бурштынах на шыі, кветкамі сабе валасы ўпрыгожыць і толькі смяецца з усіх, паказваючы белыя зубкі. І ўжо пачалі людзі злаваць на яе, і абзываць яе рознымі словамі, і надта ж да яе прыглядвацца, што яна такое робіць, што ўсе да яе ліпнуць, як тыя мухі на мёд, а яна сама дык нікога не хоча. Аж тут глядзяць, глядзяць і бачаць, што Марцыся не заўсёды вясёлая і не заўсёды дурэе з панічамі ці хлопцамі, але часам вельмі сумная ходзіць, на людзей зверам глядзіць, ідзе ў лес і сядзіць там дзень, два, тры дні, а як вернецца, нейкія таемныя зёлкі варыць, шэпчучы над імі і робячы дзіўныя знакі, а потым ужо розным людзям піць дае тыя зёлкі ад болю, ад колікаў, і ад нуды, і ад згрызоты, і ад усялякага гнёту, які толькі ёсць. Былі такія людзі, што ў яе гэтыя зёлкі куплялі і потым дзякавалі ёй і хвалілі яе перад усімі, кажучы, што яна вельмі цікаўная, і таму шмат рэчаў ведае, і ад цікаўнасці сваёй то ўжо і кахання ніякага ведаць не хоча. Мілейшай ёй была зёлка ў лесе, чым селялін на зямлі, ці паніч у дварэ. І жыла б сабе спакойна Марцыся, і рабіла б сваё, бо нікога не мела, хто б яе да чаго-небудзь прымушаў, а ў вёсцы ўжо і прывыклі да таго, што яна іншая была, чым усе дзяўчаты. Бывала, кажуць пра яе: «З іншым сэрцам, з іншымі думкамі нарадзілася». І пакідалі яе ў спакоі. Але вось на Марцысіна няшчасце закахаўся ў яе адзін дворскі чалавек, губернёр ці пісар, ці нешта такое. А яна сабе толькі жартавала з яго, як і з іншых. Стане, бывала, перад касцёлам, там, дзе і ён стаіць, як якая каралеўна, у спадніцы, стужкамі абшыванай, у тонкай кашулі, у каралях і бурштынах на шыі і смяецца з губернёра, паказваючы белыя зубкі. Ён доўга цярпеў і ўсё прасіў яе, каб яго пакахала. Але калі ўбачыў, што нічога з гэтага не будзе, страшна раззлаваўся, паехаў у горад і перад ксяндзамі і вялікімі ўраднікамі скардзіўся, што от так і так, Марцыся - ведзьма. У гэты час у вёсцы стала - як у пекле. Паз'язджаліся ксяндзы і вялікія ўраднікі і пачалі рабіць над Марцысяй следства. Сабралі людзей з вёскі і пыталіся: а што яна робіць, а чаго ў лес ходзіць? А што яна шэпча, калі зёлкі варыць? А якія гэта зёлкі? А ці не ходзіць да яе ў госці чорт? А адкуль у яе столькі стужак, і караляў, і бурштынаў, і ўсялякага ўбранства? Выпытаўшы пра ўсё, звязалі Марцысі рукі і ногі, паклалі яе на воз і павезлі ў горад. А ў горадзе на рынку паказалі яе ўсім людзям і сказалі, што яна ведзьма. Так і так, казалі, так і так. Нячыстаму сваю хрысціянскую душу прадала, казалі, з нячыстым у лесе размаўляла, казалі, нячысты ёй праз комін стужкі, каралі і ўсялякае багацце насіў. А потым пасярэдзіне рынку налажылі шмат дроў, і кат у чырвоным адзенні схапіў Марцысю за валасы і кінуў у агонь. Полымя шуганула так высока, што амаль да неба дастала, а Марцыся гарэла ў ім, як трэска, так жахліва лямантуючы, што яе енк разлятаўся па цэлым свеце і амаль даставаў да неба, а ад яе цела, што гарэла ў агні, разыходзіўся смурод па ўсім горадзе, а ксяндзы на хвалу Богу святыя песні спявалі і сам кароль, што сядзеў на троне, цешыўся і ўсім людзям цешыцца загадаў, што так пакараная была ведзьма, якая нячыстаму сваю хрысціянскую душу прадала...
Аксеня змоўкла, і глыбокая ціша запанавала ў хаце. У каваля, які слухаў аповесць пра ведзьму, знікла ўсялякае жаданне спаць. Верыў ён ці не верыў у існаванне д'ябла і ведзьмаў? Сам добра не ведаў. Проста вясёлы тэмперамент і перавага практычных інстынктаў схілілі яго да зняважлівага стаўлення да падобных прымхаў і нават да вясёлых кепікаў з іх. Аднак такія аповяды, як гэты, што цяпер выслухаў, рабілі на яго ўражанне, падрывалі ягонае нявер'е, абуджалі ў ім жывую цікаўнасць. Так было з Міхалкам. Што ж да Пятрусі, дык тая з шырока адкрытымі вачыма і пабялелым ад страху тварам слухала апавяданне бабкі, і калі ішла ў ім гаворка пра агонь, што амаль даставаў да неба, выпусціла з грудзей стлумлены ўскрык перапалоху, а калі пачула пра смурод, які разыходзіўся ад спаленага цела Марцысі па ўсім горадзе, моцныя дрыжыкі прайшлі па яе целе з галавы да ног. І толькі праз некалькі хвілін пасля таго, як бабка змоўкла, азвалася да яе тонкім і перапалоханым галаском, такім, якім ніколі не гаварыла:
- Бабуля! Ці яна сапраўды была ведзьма? Ці толькі так - злосныя людзі на яе прыдумалі?..
- Гэта ўжо невядома, - з роздумам і паволі адказала Аксеня. - Гэтага ўжо і старэнькі Захар не ведаў. Можа, была, можа, не была. Калі была, то ў яе на плячах чырвоны знак ад чартоўскага капыта павінен быць. Гэтага знаку я ніколі не бачыла. І Захар не бачыў, але казаў, што дзед ягоны бацьку ягонаму расказваў, што бачыў і што так павінна быць...
Пасля непрацяглага маўчання закалыхалася зноў на змрочнай печы касцістая постаць сляпой бабкі і яе хрыплаваты голас замармытаў:
- Ой, стары Захар, стары Захар! Костачкі твае ўжо рассыпаліся ў магілцы, і душа твая перад Панам Богам стаіць, а тое, што ты казаў і расказваў, усё па свеце ходзіць, як жывое...
Каваль устаў з лавы.
- Ат! - прамовіў. - Глупства! Я ж таксама па свеце пахадзіў і нямала бачыў і чуў, а ніколі не чуў і не бачыў, каб дзе ведзьму палілі. Цяпер гэта рабіць ужо нельга. Цяпер ужо гэтага няма. Пойдзем спаць, зязюлька!
Пятруся ўстала павольна і неяк цяжка, а ў яе ясных вачах была трывога. Шчокі яе трошкі пабялелі і выглядалі не такімі румянымі, твар ад напружаных думак выцягнуўся. Праз некалькі хвілін поўная цішыня агарнула хату. Парушыў яе неўзабаве гучны храп каваля, і амаль адначасова пачуўся лёгкі шоргат крокаў і, відаць, нехта ўзабраўся на печ. У цемры зашэмраў шэпт:
- Бабуля! Ці ты спіш, бабуля?
Аксеня спала, але яе стары сон быў вельмі чуйны і нямоцны. Зрэшты, яна прызвычаілася да таго, што сярод ночы яе будзілі праўнучкі, што спалі пры ёй. На гэты раз, аднак, абудзіла яе не праўнучка, а маладзіца, якая, прылёгшы побач, абняла гарачай рукой яе сухое цела.
- Дык гэта ты, Пятруся?
- Я, толькі ціха, бабуля, каб Міхалку і дзяцей не пабудзіць.
- А чаго ты сюды прыйшла? Ці цябе колікі, як летась, схапілі? Ці табе Адамка спаць не дае?
Доўгую хвіліну не было адказу, потым, яшчэ цішэй, чым раней, прагучала пытанне:
- Бабуля, калі я нарадзілася, ці насілі мяне бацька і маці ў касцёл на святы хрэст?
- Ну а як жа? - адказаў шапялявы голас старой. - Як жа б ты без святога хрышчэння жыла? Вядома, што насілі...
- Бабуля, а калі я была маленькая, ці жагнала ты мяне на ноч святым крыжам?
- Ну як жа? Жагнала, кожны вечар жагнала...
- Дзеля таго, каб нячысты не меў да мяне доступу?
- Дзеля таго, каб нячысты не меў да цябе доступу і каб Пан Бог Найсвяцейшы апекаваўся табой, бедная сірацінка...
- Бабуля! Мне здаецца, што я перад Панам Богам вялікага грэху не маю...
Праз хвілю маўчання старая шэптам адказала:
- Мне здаецца, што ты перад Панам Богам такая чыстая, як тая белая лілея, што ў касцёле перад алтаром стаіць...
Пачуўся працяглы ўздых палёгкі. Потым малады голас зноў пачаў ціхую гаворку:
- Бабуля! Дык чаму ж я сёння на той агонь прыйшла?
Доўга не было адказу. Пытанне змяшчала ў сабе загадку, нялёгкую для вытлумачэння. Толькі праз некалькі хвілін Аксеня шапнула:
- Бо, можа, гэта і не ведзьма тое малако каровам адабрала?
- А хто ж, калі не ведзьма?
- Можа, рапуха...
- Ага!
Гэта быў радасны ўскрык.
- Канешне, рапуха. Рапухі, калі раззлуюцца на людзей, таксама малако ў кароў адбіраюць.
- Але!
- Угу, дык гэта, канешне, рапуха.
- Вядома, рапуха, бо каб не рапуха, то б ведзьма на агонь прыйшла... не ты!
- А-л-е. Спі ж з Богам, бабуля.
- Спі спакойна, зязюлька ты мая, спі...
Назаўтра была нядзеля, а вядома, што селяніну і сялянцы ў нядзелю ўсё на свеце выглядае ясней і прыгажэй, бо хоць і ў гэты дзень знойдзецца такая-сякая работа, але, адбыўшы яе, не трэба схіляць ужо галовы над загонам ці токам у стадоле, над балеяй ці над напятымі на кроснах нітамі. Прынамсі палову дня можна глядзець сабе на сонца, на неба і на ўсё, што расце на зямлі, можна хадзіць, сядзець, смяяцца, размаўляць і спяваць - хто што хоча. У тую нядзелю надвор'е было цудоўнае. Пятруся прынесла вады са студні і распаліла ў печы агонь яшчэ тады, калі над бярозавым гаем ледзь-ледзь паказалася ружовая палоска ўсходу, а першыя промні сонца, страляючы знізу ўверх, золатам падсвечвалі лісце ў садзе. Потым пабегла да стаўка і прынесла адтуль пук пахучага аеру, раскідала яго па падлозе ў хаце, чыста вымеценай і пасыпанай белым пяском. Калі каваль прачнуўся, старая бабка ўжо сядзела на пасцелі і дзеці шчабяталі. У хаце пахла аерам, як на лузе, праз два адчыненыя акны ліліся патокі сонечнага святла, а Пятруся ў белай кашулі, зашпіленай ля шыі бліскучым гузікам, у квяцістай паркалёвай спадніцы і чырвонай хустцы на галаве, стоячы ля агню, скрабла бульбу і лупіны старанна скідвала ў цэбар, каб не брудзілі нядзельную падлогу. Каваль, расплюшчыўшы вочы, агледзеў хату, паглядзеў на жонку і, распраўляючы пад радном свае магутныя плечы, яшчэ шырока пазяхаючы, усклікнуў:
- Ой, зязюлька ты мая, зязюлька!
Яна ж у адказ гучна засмяялася і кінула на яго жменю бульбяных лупін, так, што засыпалі яны яму твар і грудзі. Амаль да самага паўдня Пятруся завіхалася ў хаце. Карміла ўсю сям'ю, памыла, расчасала і пераапранула ў чыстае адзенне бабулю і старэйшых дзяцей, маленькага Адамку накарміла грудзьмі і закалыхала на руках, выпраўляючы на цэлы дзень у мястэчка мужа, падрыхтавала яму запас ежы і разважна і па-сяброўску з ім пагаварыла, што там прадаваць і набываць. Толькі апоўдні Стасюк у чыстай, падпяразанай каляровым паяском кашулі вывеў бабулю ў сад. Трымаючы сваёй маленькай рукой яе жоўтую, касцістую руку, ён сур'ёзна і ўважліва, з надзьмутымі вуснамі і моўчкі выконваў ролю правадніка. У даматканым сінім капоце, у нізкіх чаравіках і святочным чапцы, бліскучы галонік якога свяціўся на сонцы, старая ішла за ім, мацаючы кіем перад сабой зямлю. Села на траве пад дзікай яблыняй як заўсёды выпрамленая і нерухомая, падобная да скульптуры, зробленай з дрэва ці косці. Яна нічога не бачыла, але адчувала цёплыя павевы ветрыку, што лашчылі яе твар і галаву, чула шчэбет птушак і галасы праўнукаў, а пад сваёй рукой свежую мяккасць травы. Шырокая ўсмешка расцягнула яе вузкія бясколерныя вусны, а бельмы вачэй, здавалася, з напружанасцю і задавальненнем ўглядаліся ў гэты прыгожы свет. Пятруся вынесла пад хату радно з назбіранымі ўчора зёлкамі і, усеўшыся на нізкім камені тут жа ля парога хаты, пачала разбіраць іх і раскладваць паводле гатункаў. У асобную купку клала чабор, брунельку, крываўнік, дзіванну, падбел і яшчэ іншыя розныя травы і кветкі. Занятая гэтай працай, час ад часу напявала сабе напаўголаса, часам, гледзячы на зёлкі, задумвалася і позірк яе блукаў па пустым полі, дзе ўжо не было збожжа, а сёння і людзей. Ціхае і заспанае, ляжала яно пад жоўтымі промнямі сонца, нібы гледзячы на людзей адпачывала ў нядзелю. Затое ад вёскі даносіўся водгалас людскіх галасоў і рыканне кароў; перад карчмой, якую здалёк можна было адрозніць ад іншых сядзіб, шумеў і варушыўся людскі тлум. Гледзячы ў бок вёскі, Пятруся трошкі замаркоцілася. Вузкая звілістая сцежка, якая паміж гумнамі і платамі садоў вяла ад вёскі да хаты каваля, сёння была пустая. Толькі каноплі, што сохлі ў садах, высоўвалі з-пад платоў свае раскудлачаныя галовы, альбо вызірала з-за іх жоўтая кветка піжмы, ці голасна кудахтала курыца, і певень лапатаў крыллем і гучна спяваў. Але сама сцежка сёння была пустая. А, бадай, кожную нядзелю кабеты з Сухой Даліны адведвалі Пятрусю; адны прыходзілі параіцца, іншыя так сабе - пагаварыць і з сімпатыі. Звычайна ў нядзелю прыходзіла сюды маладая Лабудзіха і прыводзіла з сабой да Стасюка сваіх хлопцаў, прыходзіла дачка Максіма Будрака, якой Пятруся калісьці давала ад цяжкай хваробы сваю дзевяціранку, і яшчэ іншыя. Сёння ніхто не прыйшоў, і жонцы каваля нешта сціснула сэрца.
Нядоўгі ўжо жнівеньскі дзень збліжаўся да вечара, сонца было амаль на захадзе. Зараз па сцежцы, што вілася пад платамі, павінны ісці дзяўчаты. У святочныя дні дзяўчаты прыходзілі да Пятрусі паспяваць. Ніхто ва ўсёй вёсцы не спяваў такім моцным і чыстым голасам, як яна, ніхто не ведаў столькі песень. Была яна звычайна кіраўнічкай хораў, тых хораў, якія амаль кожную летнюю нядзелю сядзелі ў змроку на траве і каменнях перад хатай каваля і аж да позняга вечара поўнілі паветра звонкім спевам. Сёння не прыйшла ніводная. Сонца ўжо заходзіла, калі Пятруся ўбачыла жаночую постаць, што кіравалася да яе хаты. Здалёк пазнала Франьку, унучку Якуба Шышкі. Крыкліва, але бедна апранутая, трошкі таўсматая дзеўка з непрыгожым, але свежым тварыкам і бліскучымі блакітнымі вачмі, нейкім пісклівым голасам павітаўшыся з Пятрусяй, не чакаючы запрашэння, уселася тут жа каля яе на прызбе. Гэтыя дзве жанчыны ведалі адна адну з малых гадоў і часта жалі на адным загоне, граблі на адным лузе, разам спявалі, танцавалі і жартавалі ў карчме ці на зладжаным пад адкрытым небам гулянні. Учора, калі каваліха першай прыйшла на агонь, Франька пра нешта так глыбока задумалася, што нават забылася на момант пра блізкую прысутнасць Клеменса. З твару яе ўжо тады можна было здагадацца, што нешта сцяміла, снавала ў галаве нейкія надзеі і планы. Зараз з тым прыйшла да каваліхі і, трошкі памаўчаўшы, пісклівым голасам пачала:
- Ой, бедная ты, Пятруся, бедная! Вельмі ўжо людзі на цябе злуюць. Крычаць дый выдумваюць...
Каваліха хуценька павярнулася да дзяўчыны і стала яе распытваць:
- Што яны кажуць? Хто кажа? Ці Пётра Дзюрдзя таксама раззлаваны, і Петрачыха, і Лабуды, і Будракі?
Франька паўтарыла ўсё, што гаварылі пра Пятрусю ў вёсцы, а потым закінула свае рукі ёй на шыю. Прытуляючыся, мружачы вочы, пачала гладзіць твар каваліхі:
- Я да цябе, Пятруся, з вялікай просьбай... Калі ты ўжо такая знахарка, што можаш людзям і добрае, і злое рабіць, то выратуй мяне ў маёй вялікай бядзе і згрызоце...
Пятруся хутка адхінулася ад яе і неахвотна адвярнула твар, пачырванелы ад гневу і жалю.
- Якая я знахарка! - амаль закрычала. - Ідзі ты сабе ад мяне... не дакучай...
Але Франька падсунулася да яе яшчэ бліжэй і зноў абняла за шыю.
- Не гневайся, Пятруся, не гневайся ты на мяне... Я не ад злога сэрца... Ой, каб ты ведала, якая я нешчаслівая, то ўжо нешчаслівейшай можа на свеце няма... Вядома, сіраціна і бедная, і як у чужой хаце сяджу. Дзедава хата, не бацькоўская... Здзекуюцца з мяне дзядзькі і здзекуюцца іх жонкі. Працую, гарую, як той вол у ярме, а добрага слова ні ад кога не чую... Як паб'юцца паміж сабой, дык і мяне б'юць - і ўвесь час тым хлебам, што ў іх ем, папракаюць... Мне ўжо і жыццё абрыдла, і за згрызотай і слязамі свету белага не бачу...
Абедзвюма чырвонымі і сапраўды спрацаванымі рукамі закрыўшы сабе твар, расплакалася горкімі слязамі.
Тады ўжо сама Пятруся падсунулася да яе і сумным голасам сказала:
- Ведаю я, ведаю, што табе ў дзедавай хаце нясоладка жывецца... Твае дзядзькі злыя і п'яніцы, а іхнія жонкі паскудныя... І небагата ў вас. Але чым жа я на гэтыя твае беды парадзіць магу?
- Ой, можаш, можаш, каб толькі хацела! - адымаючы рукі ад твару, заенчыла Франька і, закінуўшы абедзве рукі на шыю сваёй дарадчыцы, пачала яе так горача цалаваць, што змачыла сваімі пацалункамі і слязамі яе шчокі. Потым, завісшы ўсім сваім цяжкім целам ёй на шыі, праз некалькі хвілін нешта ціхенька ёй шаптала на вуха.
Пятруся адмахнулася рукамі.
- Не хачу! - усклікнула. - Нікому ўжо не буду даваць парады, каб там невядома хто быў, нікому! Дальбог, не буду!
Франька не выпускала яе шыі са сваіх абдымкаў і зноў пачала шаптаць нешта ёй на вуха, смеючыся і плачучы. Пятруся толькі паўтарала:
- Не хачу! Не дам! Не параджу! Пабажылася, што не буду даваць парад!
Але, відаць, зрабілася ёй шкада Франькі і пачала яе браць жаночая цікаўнасць. Давала адмоўныя адказы, аднак шэпты Франькі слухала з цікавасцю і спачуваннем.
- А ці любіць ён цябе хоць трошкі? - спыталася.
Дзяўчына падперла даланёй мокрую ад слёз шчаку і, смутнымі вачыма гледзячы ў прастору, сказала:
- Адзін толькі Бог гэта можа ведаць, але мне здаецца, што ўсё ж такі трошкі любіць. Два гады ўжо з таго часу прайшло, як першы раз мяне зачапіў. Маладзенькая я была яшчэ тады і на ніводнага хлопца не глядзела... Аж тут аднойчы пад студняй нехта як дасць мне ў карак, дык аж у крыжы затрэсла. Гляджу, а гэта Клеменс. Я яму вады з вядра проста ў вочы, а ён мяне прыабняў і па плячах гладзіць. «Ты, Франька, - кажа, - не да гэтай студні прыходзь па ваду, але да той, што бліжэй да нашай хаты». І потым ужо так увесь час. Як толькі дзе ўбачыць, адразу зачэпіць. Зімой прыносіў запазухай гнілушкі і жменямі сыпаў мне ў фартух, а вось два тыдні таму ў карчме танцаваў толькі са мной...
- То й добра, - заўважыла Пятруся, - гэта значыць, што любіць...
Дзяўчына, сарамліва прыкрываючы рукамі вочы, ціха адказала:
- Калі ж іншым разам месяц, два, а то і тры на мяне і не гляне, і гэтаксама іншых дзяўчат чапляе... А тут мне ў хаце такая бяда, што хай Пан Бог святы бароніць. Дзед лае, і дзядзькі лаюць, і дзядзькавы жонкі з хаты выгнаць хочуць. «Ідзі ў службу, - кажуць, - от ужо два гады, - кажуць, - як зводзіць цябе і ашуквае, а ты верыш...»
Яна заламала рукі і зноў расплакалася.
- Я і веру, і не веру... - казала з плачам. - Ці мне Пан Бог дасць такое вялікае шчасце, каб мяне ўзяў за жонку гаспадарскі сын... Ой, гэта шчасце, такое шчасце, большага за якое, можа, на свеце няма...
Пятрусю гэтая шчырасць, відаць, узрушыла.
Яна была зычлівай да кожнай жывой істоты, а гэтыя бядоты і жаданні нагадалі ёй і яе ўласнае мінулае. Франька пачала цалаваць яе рукі.
- Ратуй, Пятруся, ратуй, дапамажы... - енчыла. - Я табе ўсё жыццё буду ўдзячная.
- А калі ж, - ужо вагаючыся, пачала каваліха, - а калі ж, каб гэта і... бацька яму з табой жаніцца не дазволіць... гаспадарскі сын... багаты і такі прыгожы... Чула, Пятрук гэтай зімой да Будраковай дачкі сватоў меўся засылаць...
- Ой, - заенчыла Франька, - каб толькі ён хацеў, каб толькі ён сам хацеў, з бацькам ужо дамовіцца. Ён у свайго бацькі, як вока ў лобе, бацька свету за ім не бачыць...
- Гэта праўда, - пацвердзіла Пятруся, - ён у бацькоў усё роўна як адзін, бо з дурнога Ясюка малая ўцеха...
- Каб толькі хацеў! Каб сапраўды палюбіў... - уздыхала Франька і зноў цалавала кавалісе рукі, а шчокі яе мачыла пацалункамі і слязамі.
Пятруся яшчэ раздумвала і ад вялікага клопату аж хустка з'ехала з галавы, надта ж не ў пару прыйшлася гэтая гарачая просьба сяброўкі. Але сэрца не камень. Сапраўды, калі б Франька выйшла за Клеменса, гэта было б для яе такім шчасцем, як для яе самой было замужжа з Міхалкам. І праўда, Пётра быў добры чалавек, любіў сына і, можа быць, надта не працівіўся б ягонай волі, калі б ён сапраўды тую волю меў.
- Ну, - сказала, - добра... Бабуля мне калісьці расказвала пра такую зёлку... Ніколі яшчэ яе нікому не давала... але табе, што зробіш? Можа, і дам. Калі знайду, то дам, але не ведаю, ці знайду. Прыйдзі даведацца заўтра...
Франька аж на зямлю асунулася ад радасці і, абняўшы калені знахаркі, пачала іх цалаваць. Потым, ускочыўшы з зямлі і выпрастаўшыся, узяла рукі ў бокі. Была гэта трыумфальная пастава. Радасцю і трыумфам свяціліся яе шырокі твар і блакітныя бліскучыя вочы. Здавалася, што нават малы, прыплюснуты нос яе стаў яшчэ больш кірпатым. Тупнула нагой і пляснула рукамі.
- От, я ім тады дам, от, я ім тады пакажу, і дзядзькам, і дзядзькавым жонкам. На парог сваёй хаты не пушчу... Купленую спадніцу апрану і ў ёй перад іхнімі вачыма хадзіць буду... Як убачу, што якая хлеб есць, адной рукой каўбасу, а другой фігу ёй пакажу...
Пятруся аж заходзілася ад смеху з трыумфатарскай паставы і заўзятых пагроз Франькі. Было відаць, што дзяўчыну больш абыходзіла заможнае жыццё, якое здабыла б яна з гэтага замужжа, чым Клеменсава каханне. Але і тыя, і другія пачуцці каваліха разумела і крыху падзяляла. Ёй таксама, калісьці знябожанай сіраце, прыемна было цяпер хадзіць па вёсцы ў купленай спадніцы і прымаць у сваёй хаце ранейшых сваіх гаспадароў.
- Добра, - паўтарыла, - што зробіш? Як тут людзей не ратаваць... калі можна? Прыходзь заўтра...
Франька, як страла, пусцілася да вёскі. Яна спяшалася ў карчму, дзе пачынала ўжо граць скрыпка і дзе, напэўна, быў Клеменс. Назаўтра ўжо зусім у змроку вярталася ад каваліхі. Ішла на гэты раз павольна, задумлівая і летуценная, увесь час прыціскаючы нешта рукой да сэрца. Раптам напрыканцы сцежкі паміж густымі кустамі алешніку на ўскрайку поля і яблыняй, што расла за плотам, хтосьці прытрымаў яе за спадніцу. Яна так перапалохалася, што ажно ўскрыкнула і пачала жагнацца, але тут у схіленай над плотам постаці пазнала Разальку. Спрытна пераскочыўшы цераз нізкі плот, Сцяпаніха пачала пытаць яе свісцячым шэптам:
- А адкуль жа ты, Франька? Ад каваліхі? Ты і ўчора туды хадзіла. Не бойся. Я ўсё бачу. А што ў каваліхі чуваць? Зёлкі варыць, рапух гадуе ці з чортам размаўляе? Га?
Франька напачатку нічога не хацела адказваць і спрабавала ісці далей, але Разалька зноў прытрымала яе за спадніцу.
- Чаго ўцякаеш? - казала. - Надта захацелася табе дзядзькавых кулакоў і дзядзькавай лаянкі? На, сядай тут і еш. Пагаворым.
Усунула ёй у руку агурок, халодны, вялікі агурок, і, выцягнуўшы такі самы з-пад кашулі, уселася паміж кустоў на полі. Ахвяраваны прысмак абудзіў у Франькі сімпатыю да жанчыны, на якую, зрэшты, не мела ніякіх прычын гневацца ці злавацца. Наадварот, Разалька выказвала да яе нават трошкі зычлівасці, і калі ёй у хаце надта дакучалі, заступалася за яе, аднойчы ажно пабілася з дзядзькавымі жонкамі. Зрэшты, усё тут было зразумелым. Ёй не было чаго зайздросціць Франьцы і спачувала яна яе сірочай долі. Уселіся абедзве пад густымі кустамі і, грызучы агуркі ў змроку, пачалі шаптацца. Сад быў густы, на сцежцы ані жывой душы. Разалька дапытвалася ў дзяўчыны, чаго тая хадзіла да каваліхі. А Франька, зноў разжаліўшыся над сваёй доляй, пачала енчыць:
- Ой, якая я нешчаслівая, то ўжо нешчаслівая, можа, другой такой на свеце няма. Вядома, сірата, і бедная, і амаль у чужой хаце жыву.
І ўсё тое самае і гэтаксама, як гадзіну таму Пятрусі, выказала і тут. Разалька са спачуваннем ківала галавой, а потым спытала:
- А чаго ты да каваліхі хадзіла?
Але Франька вяла далей сваё:
- Толькі Бог тое ведае, ці ён любіць, ці не любіць, але мне здаецца, што ўсё ж такі трошкі любіць. Ужо два гады таму над студняй як даў мне нехта ў карак, што ажно ў крыжы затрэсла. Гляджу... Клеменс. Я яму вадой з вядра проста ў вочы...
І гэтак далей, да канца. Усё тое самае і гэтаксама, як перад тым Пятрусі. Разалька не супраціўлялася і не перапыняла, аднак праз хвіліну спыталася зноў:
- А чаго ты да каваліхі хадзіла?
Але Франька яшчэ не выказала ўсяго, што, як штодзённыя пацеры, сядзела ў яе галаве.
- А іншым разам, - енчыла, - то месяц, і два, і тры і не гляне, а іншых дзяўчат чапляе...
- Чаго ты да каваліхі хадзіла?
- Я і веру, і не веру, каб мне Пан Бог Усемагутны такое вялікае шчасце даў...
- Чаго ты да каваліхі хадзіла?
Нягледзячы на ўсю дыпламатыю, якую на гэты раз мела намер ужыць, Разалька ўжо была гатова раззлавацца. Франька невядома чаму і навошта пацалавала ёй руку і, пальцамі выціраючы слёзы на вачах, пачала:
- Ратуй, цётка, дапамажы, я табе праз усё жыццё ўдзячная буду...
- Ага! - працяжна вымавіла Сцяпаніха, і вочы яе ў змроку заблішчалі, як два вугалькі. - Дык ты да каваліхі параду прасіць хадзіла...
- Але.
- Дала якую?
- А дала... хай ёй Пан Бог дае ўсялякае дабро...
Разалька ўсім сваім гнуткім целам завісла на шыі дзяўчыны і амаль у вуха пачала шаптаць ёй хуткія, настойлівыя пытанні. Франька якую хвіліну баранілася, сарамліва і са страхам адварочваючы твар. Саромелася і баялася сваёй таямніцы. Але Разалька, абдымаючы яе адной рукой, другой піхала ёй у рот кавалак свайго недаедзенага агурка і ад вялікай сардэчнасці хінула яе да зямлі так, што абедзве амаль прыляглі на траву. Асыпала яе пяшчотнымі словамі, называючы галубкай, зязюлькай, рыбкай, стракозкай. Да такіх пяшчот Франька ў цяжкай сваёй сірочай долі не прывыкла. Перапаўняў яе гонар ад таго, што так любіць яе старэйшая жанчына, гаспадыня заможнай хаты. Пацалавала Разальку ў руку, назвала яе цёткай і зноў пачала скардзіцца і лямантаваць. Разалька яе суцяшала, перамяжаючы суцяшэнні пытаннямі, а калі недзе праз гадзіну абедзве ўсталі з зямлі, чорныя вочы Сцяпаніхі нават у змроку свяціліся радасцю і трыумфам. Выцягнула ўжо з дзяўчыны ўсё, што хацела ведаць. Тут жа, пакінуўшы тую сярод кустоў, яна стралой памчалася ў вёску. Амаль задыхаючыся, бегла сцішанай вясковай вуліцай, пакуль не спынілася ля Пётравай хаты. Відаць, збіралася ўляцець туды як бура і расказаць пра ўсё, што дазналася. Але раптам у галаве яе ўзнік іншы план. Зараз пакуль нікому нічога не скажа, і толькі тады, як у сям'і Пётры здарыцца бяда, калі Клеменс зажадае ажаніцца з Франькай, а бацька будзе гэтаму супраціўляцца, калі паміж бацькам і сынам выбухне сварка і нязгода, яна прыйдзе да іх і скажа, хто ўва ўсім гэтым вінаваты. Цікава, што зробіць тады Пётра. Ужо ён нізашто не пагодзіцца, каб ягоны сын ажаніўся з абы-якой дзяўчынай, якая ў дадатак паходзіць са зладзейскай хаты. Сам ніколі не краў, і ўнучку злодзея нявесткай у хаце мець ці захоча. Ой, будзе тут, будзе ў гэтай хаце калатні і ўсялякай згрызоты, ой, будзе за гэта, будзе кавалісе ад Пётры і ўсіх прыстойных людзей! Дадуць ёй тады, ой, дадуць, той, якая ўсё жыццё ёй сапсавала, праз якую яна не спазнала мужавага кахання, а на ўсім целе мела столькі сінякоў, колькі зорак у небе. Хай бы біў, але каб любіў. І не любіць, і надта б'е, а ўсё праз яе, тую...
Стоячы ў змроку перад Пётравай хатай, заплакала. Абцерла вочы фартухом і павольна пайшла далей. Куды ёй было спяшацца? Ведала ўжо наперад, што чакае яе дома. З раніцы захварэла дзіцятка, а вядома, што калі дзіця захварэе, Сцяпан сваю вялікую шкадобу перамяняе ў злосць і спаганяе яе на жонцы. Як быццам бы яна ў тым вінаватая, што дзіцятка такое няўдалае нарадзілася. Праўда, калі яму было два гады, яна сама аднойчы так ляснула яго рыдлёўкай па галаве, што дзіця ажно розум страціла і на некалькі тыдняў анямела. Але ж ці ад гэтага яно такое слабое і не расце зусім. Дзе там! Такая ўжо яе ва ўсім паганая доля - і толькі!
У хату Пётры і сапраўды зазірнула бяда, аднак не адразу і не такая, як спадзявалася Разалька. У сонечны вераснёўскі дзень вялікую хату напоўнілі людзі, што прыйшлі сюды з парадамі і суцяшэннямі. Хоць Пётра ўжо некалькі гадоў і не быў старастам, аднак сваёй паважнасцю, разважлівасцю і, найперш, заможнасцю здабыў сабе асаблівае шанаванне і сімпатыю сярод жыхароў Сухой Даліны. Як толькі вестка пра няшчасце, што закранула яго, разляцелася па вёсцы, і той, і другі гаспадар прыходзіў, каб распытаць пра падрабязнасці здарэння, пагаварыць з засмучаным суседам, паўздыхаць, паківаць галавой. Так адбывалася і таму, што летнія і восеньскія работы былі амаль скончаны, а ад цэпа і току ў гумне лягчэй адарвацца, чым ад плуга і загона. Пётра загадаў меншаму сыну малаціць жыта на таку, а сам збіраўся з раніцы пайсці з плугам на поле выворваць бульбу. Але вось ужо набліжаўся полудзень, а ён усё ніяк не мог выбрацца з хаты. Думаў пра бульбу, некалькі разоў адчыняў дзверы, каб ісці запрагаць у плуг каня, але кожным разам вяртаўся і зноў садзіўся пад сцяной на лаве. Уголас не наракаў і нават не ўздыхаў, толькі ягоныя рукі бяссільна ляжалі на каленях, лоб перарэзалі глыбокія маршчыны і ні да чога не брала ахвота. На прывітанне суседзяў адказваў коратка: «На векі вякоў!» і зноў заглыбляўся ў маўчанне. Часам падымаў руку да лба і пачынаў варушыць вуснамі, нібыта жагнаўся і гаварыў пацеры. Суседзі спыняліся перад ім альбо рассядаліся на лаве і, задаўшы некалькі пытанняў, трохі падзіваваўшыся, паківаўшы галовамі, таксама замаўкалі, уздыхалі і адыходзілі, а на іхняе месца прыходзілі іншыя. Так было з мужчынамі. Але з жанчынамі дзеялася ўсё інакш. Тлумам акружалі яны тапчан, на якім ляжаў хворы, гаварылі, дараджалі Агаце, што, седзячы ля тапчана на зямлі, ціха плакала. Хворым быў Клеменс. Прыгожага хлапца падцяла, нібы каса траву, нейкая цяжкая ліхаманка. Ляжаў ён нерухомы, як калода, пад клятчастай коўдрай, з тварам, што гарэў, як у агні, і ўвесь час спакутаваным голасам клікаў маці. Петрачыха падымалася з зямлі, брала гладыш з вадой, што стаяў збоку, і, кленчачы, падносіла яго да сынавых вуснаў. Ён прагна піў, а ў яе каціліся слёзы па зжоўклым спакутаваным твары. Але не крычала, не ламала рук і нават рэдка адзывалася да суседак. Яна была заўсёды амаль самай ціхай жанчынай у вёсцы, такой ужо прызвычаілася быць пры сваім спакойным мужу і ў сваёй спакойнай хаце. Затое іншыя кабеты, што цесна акружылі тапчан і прыглядаліся да хворага, гаварылі, як на кірмашы, альбо галасілі, як на пахаванні. Лабудзіха, такая ж, як і Агата, паважная і заможная гаспадыня, заводзіла:
- Не вытрымае, я ўжо ведаю, што не вытрымае, я ўжо, можа, дзесяць чалавек у такім стане бачыла, і ніводзін не вытрымаў.
Петрачыха расплакалася яшчэ больш горкімі слязамі і, схаваўшы твар у далоні, уся закалыхалася ад жаласці, але тут Максімава жонка Багданка, тоўстая і рашучая кабета, адштурхнула злосную варажбітку ад тапчана.
- Чаму не вытрымае? Ці ж гэта Боскай літасці над людзьмі няма? Пан Бог Найсвяцейшы злітуецца - і ачуняе. Агата! Гладыш мне дайце, хутка! Чуеце, Агата? Яму трэба гладыш на жывот паставіць!
Сымонава Параска з малым дзіцёнкам на руках і двума старэйшымі, што чапляліся за яе спадніцу, скорая на плач, бо амаль заўсёды галодная і заклапочаная, размазвала сабе пальцамі слёзы па худых шчоках і прыгаворвала:
- Ой, якія багатыя і шчаслівыя людзі, а такая бяда на іх навалілася! Ой, Клеменс, Клеменс, каб жа ты лепш на той луг не паехаў, на тым дажджы не прамок і не заснуў на той гнілой капе. Ой, з той гнілой капы хвароба вылезла і ў тваё цела ўлезла... ой, бедная ж твая маладая галоўка, бедная!
Малады хлопец і сапраўды некалькі дзён таму ездзіў на далёкі луг, каб сабраць скошаную атаву, у дарозе захапіў яго восеньскі лівень, ён прамок і ноч праспаў на стажку падгнілага мокрага сена. Назаўтра, вярнуўшыся дахаты, апрануў кажух, бо яго білі дрыжыкі, але на наступны дзень вясковыя хлопцы меліся невадам лавіць у стаўку рыбу, дык пайшоў разам з імі, зняў на беразе адзенне, амаль па шыю ўлез у ваду і пару гадзін дапамагаў цягнуць невад. Пасля гэтага ўжо апынуўся на тапчане і два дні як не ўставаў. Прытомнасць не страціў, толькі часам наракаў на боль, а зараз так расстагнаўся, што старая Лабудзіха склала рукі, як да малітвы, і, пераступаючы з нагі на нагу, спыталася ў Агаты:
- А грамнічка ў вас ёсць? Ужо ж яму, беднаму, грамнічку ў рукі трэба ўкласці.
Будрачыха са свайго боку прасіла гладыш, каб яго на жывот хвораму паставіць, іншыя кабеты шапталіся пра ксяндза і найсвяцейшы сакрамант; маладзенькая стройная дзяўчына ў тонкай кашулі, з жоўтай кветкай за вухам, стоячы ля акна і не спускаючы з Клеменса вачэй, уголас ускрыкнула:
- Ой, Божа ж мой, Божа!
Гэта была дачка Максіма Будрака, самая прыгожая і самая заможная дзяўчына ў вёсцы. Яна прыйшла сюды нібы па маці, а папраўдзе таму, што трывожылася за сімпатычнага хлопца. Петрачыха, заходзячыся ад плачу, паднялася і пайшла ў камору па гладыш і па грамніцу, а флегматычная Параска, ступаючы за ёй крок у крок разам са сваімі трыма дзяцьмі, з упартасцю дурнаватых і нікчэмных істот паўтарала ўсё сваё:
- Ой, каб ён ніколі на той луг не ехаў, на тым дажджы не змок і не пераспаў на той гнілой капе!
І тут сярод жаночай гаманы, над галавой Петрачыхі, якая, падаўшы Будрачысе гладыш, з кавалкам васковай грамнічнай свечкі ў руках уселася зноў на зямлі каля ног сына, заверашчаў гучны, высокі і пранізлівы жаночы голас:
- Але, хіба ж гэта ад лугу, ад дажджу і ад капы гэтая хвароба да яго прычапілася? Ад чагосьці іншага яна да яго прыстала, і не Боская ў тым воля, а нейчая іншая!
Гэтыя словы сказала Разалька, якая ў гэты дзень ужо некалькі разоў забягала ў Пётраву хату і, паглядзеўшы хвіліну на хворага, вылятала з яе, каб праз хвілін пятнаццаць ці паўгадзіны зноў вярнуцца. З яе расчырванелага, занепакоенага твару можна было здагадацца, што яна чымсьці моцна здзіўленая і заклапочаная. Спадзявалася зусім не на тое, што сталася. Спынялася за брамай Пётравай хаты і, прыклаўшы палец да вуснаў, пра нешта глыбока думала. Потым бегла дахаты, каб згатаваць што-небудзь і хоць трошкі пацерці льну, бо гэта быў час, калі церлі лён, а Разалька лён надта ж любіла, таму, нягледзячы ні на што, цалкам забыцца на яго не магла. І Сцяпан, што малаціў жыта, разоў колькі ўжо праз дзверы пуні ёй сказаў, каб не выходзіла з хаты, бо неўзабаве пойдзе на поле збіраць за ім бульбу. Таму і разрывалася яна так у гэты дзень. Тут лён церці хацела, там муж яе клікаў, а там зноў, у Пётравай хаце, павінна была выканаць важны абавязак. З усяго, аднак, што існавала ў свеце, апошняе найбольш абцяжарвала яе сэрца, таму яшчэ раз убегла ў Пётраву хату і, пачуўшы развагі Параскі пра прычыны Клеменсавай хваробы, заявіла:
- Але, не ад лугу і не ад дажджу, і не ад гнілой капы гэтая хвароба да яго прычапілася! Не Боская ў гэтым воля, але чыясьці іншая.
А калі амаль усе жанчыны, не выключаючы Будрачыхі, якая ўжо з гладышом у руках стаяла над хворым, павярнулі да яе галовы, спляла на фартуху свае чорныя, малыя, рухлівыя рукі і сказала:
- Гэта яму зроблена!
- Што? - спытаўся хор жаночых галасоў.
- А гэтая хвароба. Яе хтосьці яму зрабіў.
Цяпер ужо некалькі мужчын, што моўчкі сядзелі насупраць Пётры, ды і сам Пётра, пачалі прыслухоўвацца да бабскай гаворкі. Нават хворы, што ледзь не страціў прытомнасці, павярнуў да іх свае прыцемненыя пакутаю вочы.
- Аааа! - задзіваваліся жаночыя галасы, - а хто ж гэта яму зрабіў?
Пераступаючы з нагі на нагу і бліскаючы вачыма, Разалька пачала:
- Я ведаю хто. Тая, што яму нейкае зелле на каханне давала. Мусіць, не такое яно было, як трэба, то і замест кахання хваробу зрабіла.
Мужчыны зняважліва махнулі рукамі, а Клеменс паглядзеў на Разальку і, сарамліва хаваючы бараду пад коўдру, нягледзячы на свой боль, пырснуў кароткім смяшком. Вестка пра тое, што хтосьці яму зелле на каханне даваў, засароміла яго трошкі, аднак яшчэ болей усцешыла. Застагнаў, бо яму надта ж у крыжы забалела, але ўсё ж свае пацямнелыя вочы звярнуў да прыгажуні Будраковай, нібыта хацеў ёй сказаць:
- А што? Бачыш, які я!
Але дзяўчына аж пабялела ад перапалоху і ўпілася сваімі спалоханымі вачмі ў Разальку. Іншыя кабеты адразу параскрывалі раты, а потым пачалі засыпаць пытаннямі Разальку. Яна са звыклай ёй жвавасцю звярнулася да Пётры.
- Хадзі, Пятрук, - паклікала, - табе скажу. Нікому не скажу, але табе скажу. Ты бацька, і адпомсціць за крыўду сына табе належыць.
Пётра ўстаў і за жанчынаю, што ўхапіла яго за руку, выйшаў у сені. Там у паўзмроку размаўлялі яны з паўгадзіны. У хаце ў гэты час панавала ціша. Будрачыха прыстаўляла гладыш, нібыта вялізную баньку, да жывата хворага. На дварэ пачуўся мужчынскі голас, што нецярпліва клікаў Разальку. Яна яму з сяней крыкліва адказала:
- Зараз, зараз!
Сцяпан з плугам, запрэжаным парай коней, затрымаўся перад хатай стрыечнага брата і, чакаючы жонку, страшна яе праклінаў. Толькі праз пятнаццаць хвілін Пётра вярнуўся ў хату, як было відаць, узрушаны і раззлаваны. Лоб ягоны наморшчыўся яшчэ больш, а звычайна лагодныя вочы сыпалі іскры з-пад насупленых і нахмураных брывоў. Напачатку, аднак, не сказаў нічога; сутулячыся і апусціўшы галаву, сеў на лаву, сплюнуў і прабурчаў:
- Згінь, прападзі, нячыстая сіла!
Потым уважліва зірнуў на сына і спытаўся:
- Клеменс! Ці піў ты нядаўна мёд з Франькай, Якубавай унучкай? Га? Піў ці не? Адказвай жа!
Хлопцу цяжка было адказаць на гэтае пытанне. Ён засаромеўся, увесь падбародак схаваў пад радзюжку.
- Не дакучайце, бацька, вельмі ў касцях баліць! - застагнаў.
- Я не для дакучання пытаю, а толькі каб ведаць, - адказаў Пётра і, амаль просячы, дадаў: - Па-бацькоўску пытаюся ў цябе: ці піў ты ў карчме мёд з Франькай, Якубавай унучкай?
Прыгажуня Будракова стаяла чырвоная, як рак. Яна ведала, што Клеменс чапае бедную і непрыгожую Франьку, і хацела неаднойчы моцна раззлавацца на яго за гэта, але ніколі не магла. У яе натуры не было злосці. Цяпер толькі зноў адвярнулася да акна і гучна высмаркалася. А потым уважліва слухала, што будзе далей.
- Ну, - дапытваў Пётра сына, - піў ці не піў?
- Піў! - стогнучы, адказаў Клеменс. - Дык што ж тут такога, што піў?
Пётра роспачна махнуў галавой.
- Ну, - сказаў, - дык ты з тым мёдам і хваробу сваю выпіў. Дзеўка табе ў яго зелля паскуднага насыпала. На смерць, не на жыццё, на пагібель, не на каханне зелле тое ведзьма людзям дае...
Некалькі кабет пляснулі ў далоні. Змучаныя, сплаканыя вочы Петрачыхі ашалела глядзелі на мужа.
- Ведзьма! - раздаўся ўсеагульны крык.
- Каваліха! - праз сціснутыя зубы дакончыў Пётра, пасля ўстаў з лавы і пайшоў у камору.
Неўзабаве вярнуўся, несучы тое самае Евангелле, з дапамогай якога некалі Пятруся адгадвала злодзея. Падышоў да хворага сына і, учыніўшы ў паветры старой кнігай знак крыжа над самай яго галавой, паклаў яе на падушку.
Робячы гэта, шаптаў:
- Можа, яшчэ Пан Бог злітуецца з нас няшчасных. Можа, Боская сіла пераможа чартоўскую. Можа, ты, сынку, паправішся і сам гэтай непрыяцельцы людскога роду сваю крыўду адпомсціш! Можа, я яшчэ вясной араць з табой разам пайду; можа, я яшчэ на тваё вяселле глядзець буду...
Крэсліў у паветры над сынам бясконцыя крыжы, прыціскаў да ягонай галавы святую кнігу, і некалькі вялікіх слязін выцекла з ягоных вачэй на схуднелыя пабялелыя шчокі. Клеменс страшна перапалохаўся і расхваляваўся ад бацькавых слоў і пачутай весткі, галава ягоная стала гарэць яшчэ мацней, вочы заіскрыліся пранізлівым бляскам, ён пачаў траціць прытомнасць і страшна стагнаць. Кабеты ўсчалі крык і плач, галасілі, што ўжо канец, што трэба пасылаць па ксяндза, што нават ксяндза хворы не дачакаецца. Лабудзіха запаліла грамніцу і ўціснула яе ў руку хворага; Будракова ўпала перад акном на калені і, моцна галосячы, пачала крычаць:
- Вечны супакой ягонай душачцы дай, Пане!
Пётра, разгубіўшыся, ужо ішоў запрагаць каня, каб ехаць па ксяндза, і, ідучы, увесь дрыжаў ад жальбы і ад злосці, час ад часу кідаючы з-пад сціснутых зубоў страшныя праклёны.
- Каб ёй ногі паламала! Каб яна свету за плачам не бачыла, ведзьма тая праклятая, непрыяцелька Божая, што душу хрысціянскую чартоўскай сіле прадала!
Петрачыха, пабачыўшы ў руках сына запаленую грамніцу, першы раз пранізліва закрычала і тут жа з маланкавай хуткасцю накінула хустку на ўскудлачаную галаву і выбегла з хаты. Бегла вясковай вуліцай, а потым павярнула на вузкую сцежку, што паміж гумнамі і платамі садоў вяла да сядзібы каваля.
Былі гэта ясныя дні бабінага лета. Над зямлёй вісеў блакіт неба, бледны, але такі чысты, што нельга было заўважыць на ім ніводнай самай лёгкай хмурынкі. З пабялелага і быццам зменшанага сонечнага круга незамутнёная плынь сонечнага святла падала на цёмныя палі, пустату якіх не прыцямнялі нават рэдкія купкі дрэў, што ўжо напалову згубілі лісце. Гаі, раскіданыя па ўзгорках, стаялі ў золаце і ў самых разнастайных адценнях пурпуру, а ў паветры, насычаным свежасцю і сухім холадам, было так ціха і чыста, што самае лёгкае дрыжанне не парушала срабрыстага павуціння, якое вісела на галінах дрэў, палявых кустах і бадылях гароду; і ўсё наваколле выглядала, як круглы дыск, запоўнены выпуклымі скульптурамі і накрыты засняй з самага празрыстага крышталю. У ціхім крышталі паветра і лагодным святле сонца, паміж палоскай узаранай зямлі і гародам, поўным засохлага былля, сядзіба каваля ўяўляла карціну глыбокага спакою, што ажыўляўся мігценнем на сонцы шыбаў малых вокнаў. Ціша ляжала на полі і гародзе, за гародам бялела выспа пяску, а за пяском срэбна паблісквала шыбіна ставу. Перапынялі гэтую цішу толькі два водгаласы людской працы: раўнамерныя, моцныя і дужыя ўдары кавальскага молата і таксама раўнамерныя, але значна хутчэйшыя і менш гучныя стукі церліцы, якой труць лён. Гэтыя апошнія, здаецца, былі ва ўнісон першым; а з цяжкіх удараў молата і хуткага стуку церліцы, з дыму, што віўся над комінам хаты, і з полымя, што бліскала з-за расчыненых дзвярэй кузні, са звонкіх дзіцячых галасоў у садзе і гучнага спявання пеўняў, якое іх часам заглушала, - у лагодную гармонію і ціхі супакой навакольнай прыроды ўваходзіў лад чыстага, здаровага, працавітага жыцця.
Міхал папраўляў у кузні плугі, пашкоджаныя восеньскім ворывам, Аксеня, седзячы на ссохлай траве пад залацістай яблыняй у садзе, грэла ў апошнім сонечным святле свае старыя косці, а каля яе малы Стасюк, на радасць дзвюм меншым дзяўчынкам, дзьмуў у драўляную свісцёлку, з якой выляталі гучныя і прарэзлівыя гукі. У самой хаце, прыцемненай нізкай столлю, квяцістымі фіранкамі на вокнах і некалькімі вазонамі з геранню, міртам і мускатнікам, апрача немаўляці, што спала ў калысцы, нікога не было. На зямлі, лавах і сталах, нават на трох парадных крэслах разлегліся цёмныя снапы вымачанага і высушанага лёну, адзін жа кут вялікіх сяней запаўнялі белыя галовы капусты. Нездарма тыя апошнія дні добрага надвор'я і сонца маюць назву бабінага лета. Якраз тады на вясковую працаўніцу спадаюць самыя розныя работы. Сёння на досвітку Пятруся ссякала капусту і зносіла яе ў дом, а зараз, паставіўшы пад сцяной хаты доўгую і плоскую прыладу, укладала ў яе лён і, удараючы дошкай, з прыбітым да яе ўзгалоўем, агаляла мяккія валокны расліны з іхняй сухой і цвёрдай павалокі. У трошкі падаткнутай спадніцы і тоўстай кашулі, босая, у акруглым каптуры з чырвонай бавоўны, з-пад якога выбіваліся на лоб і шыю цёмныя і густыя валасы, усё хутчэй і хутчэй біла дошкай церліцы, і сухая кастрыца ўзвівалася ў паветра, асыпала адзенне і акружала яе ўсю залацістым на сонцы пылам. Праца была цяжкая, працаўніца душылася сухім пылам, дыхала хутка і шумна, вялікія кроплі поту з'явіліся на яе лбе і шчоках, адна рука ў некалькіх месцах крывянілася. Аднак ні на хвілю не прыпыняла сваёй працы і была так захоплена ёю, што не пачула ані як адчынілася брамка на малым панадворку, ані паспешлівых крокаў кабеты, што набліжалася да яе, і толькі тады ўзняла галаву, калі за некалькі крокаў пачула ахрыплы ад плачу і гневу жаночы голас:
- Хай чорт памагае! Каб жа ты з гэтага лёну сабе і сваім дзецям кашулі на смерць саткала!
Узняла галаву, і вочы яе спаткаліся з гарачымі вачыма Агаты. Выпрасталася, і рукі яе апалі ўздоўж цела. Словы Петрачыхі, відаць, перапалохалі яе. Ужо ўчора да яе прыбягала Франька з весткай пра хваробу Клеменса. Раней ужо даўно б да сваіх старых гаспадароў пабегла, каб даведацца, што там чуваць, суцешыць, можа, дапамагчы, але ведала, што дрэнна там пра яе гавораць і што яе адведзін зусім не жадаюць; Петрачыха прыйшла сама і пачала з праклёнаў. Нязвыклая да лаянкі і крыкаў, спакутаваная ў адчаі маці са зжоўклым і нібы здрабнелым тварам стаяла і зараз у сваіх нізкіх чаравіках і вялікай хустцы на галаве, не кідаючыся, як бы рабілі іншыя, а амаль без руху, толькі глядзела на яе сярдзітым паглядам. Гэта нерухомасць, гэты сярдзіты позірк і праклёны так уразілі Пятрусю, што яна ажно войкнула і, быццам ад здані, адскочыла на некалькі крокаў.
- Што вы хочаце, цётка? - выціснула з сябе.
Петрачыха хітала галавой і па некалькі разоў, быццам ёй не хапала дыхання для слоў, паўтарала:
- Ой ты! Ой ты! Ой ты! Ой ты, нягодная! - І нарэшце выбухнула: - Гэта ж ты праз столькі гадоў хлеб наш ела, гэта ж мы цябе, як добрую, столькі гадоў любілі і галубілі... За што ж ты нам зараз сына атруціла?.. Га?
Пятруся пляснула рукамі.
- Я вам сына атруціла? Я?
Агата ступіла наперад і наблізілася да яе так, што падзяляла іх толькі вузкая церліца. Выцягнула шыю і ўпілася ў твар маладой жанчыны ядавітым позіркам. З працяжным сыкам з яе вуснаў выляталі словы.
- Што ты яму зрабіла? Скажы, што зрабіла? Якое зелле той дзеўцы дала, каб яна ім яго напаіла? Можа, не давала, га? Скажы, што не давала! Скажы, ці ж табе зашкодзіць? Ты ўжо і так сябе загубіла, чорту прадалася, Бога абразіць не баішся! Скажы, што не давала!
На паружавелым ад працы твары Пятрусі з'явіліся чырвоныя плямы, яна заламала рукі і крыкнула:
- Ага!
Цяпер зразумела, чаму ў Пётравай хаце ёй прыпісвалі хваробу Клеменса, раптоўны страх скалануў яе сэрца, і яно пачало гвалтоўна біцца. А можа, гэта і ад таго зелля, можа, сапраўды ад таго зелля ён захварэў? Слёзы набеглі на яе спалоханыя вочы, яна павярнулася да Агаты бокам і стаяла анямелая і нерухомая, як слуп.
- Ага! - крыкнула ўжо цяпер Петрачыха. - Не пабожышся ты, што не давала! Бо і дала! Я ўжо з твайго твару бачу, што дала, і што праўда тое, што Разалька казала! Ну, калі так, то адрабі ж цяпер, што зрабіла! Чуеш! Дай што-небудзь такое, каб яму атруту з цела выгнала. Калі ты ведзьма, дык ты ўсё ведаеш... Калі ты злое можаш рабіць, дык і добрае можаш... Адрабі, што зрабіла! Чуеш? Адрабі...
Выцягваючы абедзве рукі над церліцай, Агата шкуматала за кашулю і плечы анямелую маладзіцу, і ў яе паглядзе апрача гневу і нянавісці пачала з'яўляцца трывога і просьба. То з нянавісцю, то з просьбай у голасе яна паўтарала:
- Ведаеш, можаш... Як зрабіла, так і адрабі...
Пятруся хітнулася, вырвала з яе рук сваю кашулю і, заломваючы рукі, крыкнула:
- Што я зраблю?.. Адчапіцеся вы ад мяне.
Тады Петрачыха, хоць і аслабла ад перажыванняў і плачу, падскочыла, як лань, і, асунуўшыся перад ёй на зямлю, абхапіла яе калені.
- Пятруся, міленькая, зязюлька! Ратуй ты яго! Дай яму што-небудзь такое, каб тая атрута яму з цела выйшла... ты ж сама яе давала... Як зрабіла, так і адрабі... Я табе за гэта ўсё аддам... што толькі захочаш... лёну дам і воўны, і яек, і палатна, і грошы, калі захочаш; абое з Петруком не пашкадуем, толькі адрабі, што зрабіла... няхай ён жывым застанецца, наш галубочак міленькі, наша падпора пад старасць... Ты ведаеш... Ясюк наш такі, што да нічога... А гэты - наша правая рука... работнік найлепшы... Ратуй ты яго... ведаеш, можаш... Як зрабіла, так і адрабі...
Абдымала яе калені, пачала цалаваць край спадніцы. Гэты мацярынскі жаль і гэтыя роспачныя просьбы Пятрусю раздзіралі на часткі. Сама ж была маці, а з гэтай жанчынай некалі столькі гадоў пражыла ў зычлівасці і згодзе. Падняла рукі да галавы і загаласіла:
- Ой, Божа ж мой! Божа! Што я магу! Не рабіла я і адрабіць не магу...
Агата ўскочыла з каленяў і сыклівым голасам спыталася:
- Не зрабіла! Можа, пабожышся, што не зрабіла?
Пятруся зноў адвярнулася ад яе і як анямела. У галаве яе зрабілася цёмна, як у восеньскую ноч, і толькі віхрам тлуміліся словы:
- І зрабіла, і не зрабіла... Можа, гэта не ад таго, а можа, і ад таго...
Гэткіх пакутаў не змагла доўга вытрымаць, адскочыла ад кабеты, што пагражала ёй, і са шкадобай, змешанай з гневам, крыкнула:
- Адчапіцеся, цётка... Чаго вы ад мяне хочаце... Ідзіце рады для сына ў знахаркі якой прасіце, а не ў мяне!
Цяпер Петрачыха ўзарвалася і бясконцую колькасць разоў назвала яе ведзьмай. Праклінаць надта не ўмела і не было ў яе такой звычкі, толькі Божы гнеў заклікала на яе галаву і галовы яе дзяцей, а потым пагражала помстаю Пётры і ўсіх прыстойных людзей. Трасучы кулаком, праз сціснутыя зубы казала:
- Пачакай! Пачакай! Будзе табе калісьці за ўсе нашыя крыўды, і чорт, твой прыяцель, не выратуе цябе, калі на тваю галаву людская помста ўпадзе...
Раптам згадалася ёй, што ў той час, калі яна тут сварыцца з ведзьмай, яе сын, можа, там ужо і нежывы ляжыць. Яна абедзвюма рукамі ўхапілася за галаву, вылецела з панадворка і пабегла да вёскі. Пятруся ж там, дзе стаяла, асунулася на зямлю і, закрыўшы рукамі твар, расплакалася гучна і горка. Аднак плакала нядоўга. У хаце пачуўся плач абуджанага немаўляці; ускочыла і пабегла ў хату. Нейкі час карміла і гушкала там дзіця, бо было чуваць, як пяшчотна гаворыць з ім, пачынала спяваць нейкія песні, але перапыняла іх кароткім смехам і звонкімі пацалункамі. Дзіцятка, відаць, сваім голасам і рухамі маленькіх ручак рассмяшыла яе і абудзіла пяшчоту. Потым чуваць быў мерны стук калыскі, а потым у хаце запанавала ціша. Адамка зноў заснуў, а Пятруся са стосам вымытай бялізны выйшла на панадворак. Дзень быў прыгожы, трэба было да вечара прапаласкаць бялізну ў ставе. Заледзьве некалькі соцень крокаў аддзяляла гэты ставок ад апошніх сядзіб Сухой Даліны. З аднаго ягонага боку слалася пясчаная выдма, дзе паводле парады старой Аксені гуляў некалі цэлымі днямі хворы сын Пётры Дзюрдзі, далей ужо абдымаў яго паўкругам вузкі луг, за якім цямнелі і ўспіналіся на блізкія пагоркі ворныя землі. З таго лугу ўжо даўно была зроблена паша для статку. Летам бераг стаўка з гэтага боку быў месцам, поўным зялёнай гушчэчы, шчэбету птушак, квакання жаб, блакітных і жоўтых кветак, чырвоных ягад каліны, разлапістых вярбовых галін, у цені якіх паблісквала белая кара стройных бяроз. Цяпер пад бярозамі, якія вымалёўваліся на фоне неба, як далікатныя, выразаныя з золата калоны, пад заружавелым і вечна дрыготкім лісцем асін, пад вербамі, што мачылі ў вадзе свае пасівелыя галіны, на ссохлай траве, якая шамацела пад нагамі і была засеяна ссохлым лісцем і сівым пухам кавылю, - некалькі жанчын пахіліліся над ціхай і гладкай вадой. Яны мылі альбо паласкалі вымытую дома бялізну, а водгалас іх размоў і сухія рытмічныя ўдары пранікаў разлягаліся далёка па наваколлі. На полі, як сягнуць вокам, былі відаць толькі двое людзей: мужчына, які араў плугам, і жанчына, якая, ступаючы на пэўнай адлегласці за ім, збірала ў фартух выараную бульбу, а напоўніўшы фартух, ссыпала яе ў пастаўленыя ў разоры мяшкі. Селянінам, які ішоў за плугам, быў Сцяпан Дзюрдзя, жанчына, што збірала бульбу, - Сцяпанава жонка, Разалька. Гэта была панурая пара. Ён, трошкі схіліўшыся над плугам, ішоў моўчкі, дужы і хмурны, час ад часу толькі басістым голасам падганяў каня:
- Но! Гоо! Гоо!
Яна, сагнутая так, што амаль датыкалася смуглым тварам зямлі, часам на каленях, поўзала па загоне, грабучыся рукамі ў цёмным пяску, і хударлявым і гнуткім сваім целам хвілінамі нагадвала чарвяка, што поўзае па глебе. Аднак гэтая агульная праца з мужам, хоць і цяжкая, не была, відаць, ёй нямілай, бо, не перапыняючы яе ні на хвілю, часам звярталася яна прыязным голасам да мужчыны, які ішоў наперадзе:
- От, дзякаваць Богу! Бульба ў гэтым годзе вялікая, як тая рэпа! - казала.
А потым зноў:
- Цікава, як там Клеменс маецца? Ці ўжо памёр, ці яшчэ жыве?
Альбо яшчэ:
- Сцяпан! У наступную нядзелю варта паехаць у касцёл, дый Казюка ўзяць з сабою ды Пану Богу яго даручыць, каб здаравейшым быў...
Мужчына не адказваў, так, як бы не чуў таго, што яна казала. І ўсё ж у яе голасе, найчасцей сыклівым і раззлаваным, гучалі зараз сардэчныя ноткі. Кранала яго, выклікала на размову, раз нават засмяялася і, прысеўшы на загоне, кінула яму ў плечы бульбіну. Ён толькі азірнуўся, нешта прабурчэў і, далей папіхваючы плуг, панура занокаў на каня:
- Но!
Не раззлаваўся, праўда, але і твар ягоны не разгладзіўся, слова добрага не сказаў.
Кабета зноў сагнула спіну над загонам і, як чарвяк, моўчкі і сумна пачала поўзаць па цёмнай глебе. Раптам узняла галаву. Сцяпан, які зараз быў тварам да стаўка, затрымаў коней і, нібыта папраўляючы плуг, глядзеў у той бок, дзе берагам ішла жанчына з мокрай бялізнай на руках. Глядзеў на яе так напружана, што ажно, здавалася, расцягнуліся і разгладзіліся мускулы на ягоным твары і адначасова асвятліла яго трошкі блазнаватая, але сапраўды прыязная ўсмешка. У жанчыне, што набліжалася сюды, Разалька пазнала Пятрусю і сыкнула так, як быццам да яе даткнуліся распаленым жалезам.
- Чаго стаў, як той слуп! - крыкнула на мужа і, павышаючы голас, загадала, каб ішоў далей. Боль усяго яе жыцця, цяжкі боль пачаў зноў яе мучыць і абуджаць у ёй шалёную злосць.
Пятруся, набліжаючыся да кабет, пахіленых над вадой, прыязна павіталася з імі. Толькі адзін голас, і то вельмі ціха, адказаў ёй узаемным павітаннем. Гэта была маладая Лабудзіха - нявестка аднаго з самых багатых гаспадароў у вёсцы, любіміца мужа і ўсёй сям'і - яна асмелілася, хоць трошкі і з трывогай, выказаць ёй сваю прыхільнасць. Іншыя кабеты альбо моўчкі апускалі свае пранікі на пагружаную ў ваду бялізну, альбо, не падымаючы ад работы галавы, кідалі на яе позіркі, у якіх цікавасць і спалох былі змешаныя з гневам і агідай.
Яна добра ўжо разумела, што ўсё гэта значыла, і стала ўбаку, пад разложыстай вярбой, да камля якой быў прывязаны шнурам спушчаны на ваду човен. У гэтым чоўне вясковыя хлопцы плавалі па ставе, ловячы на вуду плотак і карасёў, а жанчыны часта з гэтага боку стаўка, каб скараціць сабе дарогу, пераплывалі на той бок да вёскі. Спынілася каля чоўна, прынесеную з сабой бялізну апусціла ў ваду і так, як іншыя, пачала выбіваць яе пранікам і паласкаць. Гэта не перашкаджала ёй, аднак, чуць гаворку, што вялася паміж яе суседкамі. Напачатку яны паціху шапталіся паміж сабой, але так доўга трываць не магло, бо дзе ўжо ім доўга ўстрымліваць пачуцці і галасы! Дык пачалі гаварыць уголас, а гаварылі пра тое, чым сёння займалася ўся вёска: пра хваробу Клеменса Дзюрдзі і яе прычыны. Расказвалі, што Пётра паехаў па ксяндза, што хвораму два разы ўжо грамніцу ў рукі давалі, што маці ледзьве не памірае ад гора, што калі Клеменс памрэ, дык Пётрава гаспадарка загіне, бо сам ён хутка састарэе, а малодшы сын ягоны, як вядома, недалэнга і дурань. Некалькі галасоў заенчыла:
- Ой, бедныя, бедныя, нешчаслівыя людзі!
А адна з жанчын, гучней, чым іншыя, грубым, працяжным голасам завяла:
- Каб таму, хто гэта зрабіў, добрага жыцця не было! Каб ён за людскую крыўду змарнаваўся і на хаўтурах сваіх дзяцей плакаў!
Гэта была Параска, якая, кажучы так, паглядала з-пад спушчаных веек на Пятрусю.
- Паглядзіце, - дадала праз хвілю, - чаму гэта каваліха сёння купленай спадніцы і крамнай хусцінкі на сябе не апранула?
Ой, гэтая купленая спадніца і напаўядвабная хустка, у якія каваліха часам прыбіралася, даўно, ужо даўно далягалі Парасцы, якая замочвала цяпер у вадзе старыя і падзёртыя лахманы, свае і сваёй сям'і.
А ў гэты час на полі раздаліся гучныя і пісклявыя крыкі. Кабеты засмяяліся. Сцяпан Дзюрдзя зноў біўся са сваёй жонкай. Біліся яны паміж сабой так ужо часта, што адны сталі сурова дакараць іх, а іншыя толькі пасмейваліся. Цяпер са слоў, што даляталі сюды, можна было зразумець, што ішло пра нейкі мяшок для бульбы, па які Сцяпан пасылаў жонку дахаты. Але ці сапраўды той мяшок быў прычынаю бойкі? А можа, ён у тую хвіліну захацеў, каб жонка сышла з ягоных вачэй, яна ж у гэты час нізашто не хацела пакідаць яго тут аднаго. Божа! Якой жа няшчаснай яна сябе адчувала! Адчуванне гэтай няшчаснасці, здавалася, уздымала яе над зямлёй: так хутка, абхапіўшы рукамі галаву, бегла яна да стаўка. Бегла яна проста на Пятрусю, і яе, пахіленую над вадой, так штурханула ўсім сваім целам, што тая ажно пахіснулася і, каб не ўпасці, рукамі ўхапілася за галінку вярбы. Ашалелая ад рэўнасці і болю, Разалька пачала лаяць тую, каго яна лічыла сваёй саперніцай, праклінала яе рознымі словамі, сярод якіх найчасцей гучала «ведзьма». Каваліха напачатку павярнулася так, быццам яе першым жаданнем было кінуцца на жанчыну і адказаць тымі ж праклёнамі, якія кідала яна на яе. Аднак, відаць, вельмі хутка ахапіў яе сорам ад сваркі, а гнеў перамяніўся на жаль і спалох. Румянак знік з яе шчок. Яна зноў схілілася над вадой і стукам праніка імкнулася заглушыць Разальчыны крыкі, якая, падскокваючы над ёй, пагражала кулакамі і сыпала градам праклёнаў і лаянкі. Некаторыя з жанчын, што мылі бялізну, смяяліся і голасна жартавалі як з адной, так і з другой, іншыя паціскалі плячыма, пляваліся і, паказваючы на Разальку, называлі яе фіксаткай (вар'яткай), гадзінай і язвай. Аднак былі і такія, што ўступіліся за Пятрусю. Маладая Лабудзіха крыкнула Разальцы, што несправядліва чапляецца да каваліхі, якая на яе мужа і глядзець не хоча, не кажучы ўжо пра іншае!
Адна з Будраковых, нявестка старасты, нават хапала раз'юшаную кабету за кашулю і спадніцу, сур'ёзна саромячы яе за злосць і шаленства. Аднак і гэта не дапамагала, пакуль Разалька не ўбачыла свайго мужа, што бег да яе з той самай пугай у руках, якою паганяў коней. Тады, як параненая птушка, крычучы і махаючы рукамі ў паветры, сарвалася на бег і як на крылах паляцела ў вёску. Доўга былі яшчэ чуваць яе пісклівыя і роспачныя крыкі, што межаваліся з лаянкай і праклёнамі, якія сыпала на Пятрусю.
Што ўжо там далей рабілася над стаўком, Пятруся не ведала і не хацела ведаць. Не ўзнімала ані галавы, ані вачэй, бо пад людскімі позіркамі рабілася ёй сорамна і страшна. Не хацела глядзець на тых жанчын, якія, трошкі падзівіўшыся і пагаварыўшы яшчэ, збіралі з берага сваю бялізну і купкамі альбо па адной адыходзілі ў вёску. Неўзабаве з цішыні, што запанавала над ставам, здагадалася, што ўжо ўсе пайшлі. Тады, выпрастаўшыся і ўзняўшы вочы, убачыла Сцяпана, які за некалькі крокаў ад яе сядзеў пад ружовай асінай на пні ссечанага дрэва, абапёршыся локцямі на калені, далонямі прытрымліваючы бараду і ўтаропіўшы ў яе свой позірк. Кавалёва жонка адвярнулася ад яго і моўчкі пачала складваць выкручаную бялізну ў човен. Ён неўзабаве азваўся:
- Даўно ўжо, Пятруся, я цябе не бачыў і з табой не размаўляў. От, з год ужо будзе, як ты мяне са сваёй хаты выпіхнула і дзверы на засаўку зашчапіла. З таго часу я ўжо не прыходзіў да вас і нідзе цябе не чапаў...
- Бо і не трэба! - схіляючыся над чоўнам, гнеўна прабурчала кабета.
Мужчына казаў далей:
- Трэба ці не трэба, а так ужо павінна быць... так ты мне ўжо зрабіла, што дзе ты, там мае жаданні і думкі... Калі не хацела, каб так было, навошта ж рабіла... ці на вечнае маё няшчасце рабіла? Га?
На гэты раз глянула на яго перапалоханымі, разгневанымі вачыма.
- Каб жа я ведала такі спосаб, то табе б такое зрабіла, каб цябе, Сцяпане, ніколі ў вочы не бачыць, ніколі, аж да канца майго жыцця. От што б я зрабіла, каб ведала, як рабіць; але хоць вы ўсе ведзьмай мяне называеце, не ведаю, на маё вечнае няшчасце, не ведаю!
Зноў пачала складваць бялізну ў човен; пунсовыя вусны яе надзьмуліся, як у капрызнага дзіцяці, на вочы набеглі слёзы.
Сцяпан паправіўся на сваім цвёрдым седале і, не спускаючы з яе вачэй, пачаў казаць:
- Ведзьма ты ці не ведзьма, лепшай ад цябе і ласкавейшай, і больш працавітай няма ў цэлай вёсцы, дзе там! Ва ўсёй ваколіцы, а можа, і на свеце няма! Можа, ты мне і дала калі напіцца таго зелля, якога з тваёй парады напіўся Клеменс ад Франькі, а можа, і не давала, ці ж я ведаю? Можа, тое зелле, што мне ў жывот увайшло, гэтая твая такая ласкавасць і весялосць, што калі яшчэ дзяўчынай была, то як гляну на цябе, бывала, і твайго спявання і смеху паслухаю, то і сам зраблюся іншы, от, такі ж ласкавы, ціхенькі і вясёлы, як ты...
Трошкі памаўчаўшы, працягваў:
- Я надта люблю ціхенькіх і вясёлых людзей... От, я з Пётрам і Агатай добра жыву таму, што паміж імі заўсёды святая згода і абыходжанне добрае, і Клеменса люблю за тое, што ён слухаецца старэйшых і вясёлы. А сам я злоснік, гэта праўда, і неспакойны, як віхор, і пахмурны, як тое неба ў дождж... Такі ўжо я, відаць, нарадзіўся, з такой хваробай у душы нарадзіўся, і не вылечыла мяне ад яе маці, такая язва, што за яе лаянкай і біццём я свайго маленства не памятаю, і не вылечыў брат, які са мной за гэты мой кавалак зямлі па судах цягаўся... і не вылечыла жонка, гадзіна... і не вылечыла гарэлка, якую я ў горла лью... Ніхто не лячыў, і нішто мяне не вылечыла...
Гаварыў павольна, сумна, апусціўшы вочы долу. Неўзабаве зноў узняў позірк на Пятрусю.
- Ты б мяне ад той хваробы вылечыла, але не хацела, - дадаў.
Жанчына, супакоеная лагоднасцю ягонага голасу, а можа, усхваляваная ягоным смуткам, не перапыняючы сваёй працы, адказала:
- Наканавання ўжо, відаць, такога не было. Але ж якое табе няшчасце? Дарэмна наракаеш і абражаеш Пана Бога. Чаго табе бракуе? Хату і гаспадарку маеш заможныя... жонку і дзіця маеш... от, дзякаваў бы Богу і ўсё добра было б... каб толькі хацеў.
- Гэта праўда, - адказаў Сцяпан, - такая добрая жонка і такі здаровы, дужы сын! Будзе з яго калісьці работнік добры і мая падпора! Ой!
У ягоным голасе гучала грубая, але балючая іронія, засмяяўся і ціха вылаяўся, можа, таму ціха, каб не спалохаць жанчыну, якая ўпершыню разгаварылася з ім.
- От, праўда, я табе скажу, Пятруся, што мне ўжо і гаспадарка абрыдла. Для каго чалавеку старацца і працаваць? Ці ў мяне хата поўная дзяцей? Адно ўсяго, але і тое такое, што толькі дыханне ў ім слухай, ці жыве яшчэ. І больш ужо не будзе. Жонка мне не жонка. Я на яе і глядзець не хачу, не тое што... Прыйду дахаты з поля дый лягу, як сабака, нікому слова не сказаўшы. Добра яшчэ, калі тая маўчыць, але як прычэпіцца да мяне са сваёй злосцю альбо са сваім любеннем, дык вось і выем абое, як тыя ваўкі, калі іх разам зачыніць. От, якое маё шчасце! Людзі з мяне насміхаюцца, як быццам бы я які апошні, і гаспадарку хутка чорт возьме... бо чалавек да нічога ахвоты не мае, толькі б свет праклінаў - дый годзе!
- Сорамна! - усклікнула Пятруся. - Сорамна табе, Сцяпан, так рабіць і так гаварыць! Пільнаваў бы гаспадарку, а з жонкаю жыў бы, як Пан Бог наказаў, згодна, у спакоі... от, як я з маім жыву, што ў нас ніколі ніводнай хвіліны ані злосці, ані нянавісці яшчэ не было...
- Толькі ты мне пра свайго не ўспамінай... - усклікнуў Сцяпан, і з воч ягоных пасыпаліся іскры.
Яна, не гледзячы на яго, не заўважыла жарсці, якая ў ім разгаралася.
- Каб ты да сваёй жонкі быў такі, як мой да мяне, то і яна была б лепшая, - заўважыла.
- Каб яны патапіліся абое! Каб ім вочы хутчэй на гэты свет закрыліся, - панура буркнуў Сцяпан.
- Фу! Які злосны і нягодны чалавек! Людской смерці жадае! - з наморшчаным ілбом і разгневанымі вачыма сплюнула кабета і, падымаючы з зямлі рэшту выкручанай бялізны, якую кінула ў човен, дадала: - Быў у мяне розум, калі я за цябе ісці не хацела... Добрага б мужа мела...
Убачыўшы, што яна хутка ўвойдзе ў човен і адплыве, сарваўся з пня і апынуўся блізка каля яе.
- Пачакай, Пятруся, пачакай трошачкі, - зашаптаў, - яшчэ хвілінку паразмаўляем... ці ж табе зашкодзіць? Яшчэ адну хвілінку! Я да цябе быў бы іншы, чым да той... я б з табой ласкавы зрабіўся і ціхенькі, як той сабака, што свайго гаспадара пазнаў... ты б мне дзяцей інакш гадавала, як гэтая... ты б мне ў хаце смяялася і спявала, як тая канаплянка ў гняздзе, а я б табе рукі і ногі ўсё жыццё цалаваў, я б, з табой працуючы, рукі б сабе ад працы пакрывавіў... Ой, Пятруся, ты мая міленькая, ты мая... не ўцякай хоць зараз ад мяне... хай я хоць хвілінку пацешуся табой...
З гнеўнымі вачыма, з жарсцлівай усмешкай на твары ён наступаў на яе, піхаў яе пад разложыстыя галіны вярбы, гарачым дыханнем апякаў яе шыю і плечы, нібы жалезнымі рукамі абхапіў яе стан. Яна ўскрыкнула ад перапалоху і гневу, як лань, скочыла ў човен і, схапіўшы вясло, у імгненне вока адштурхнулася ад берага. Не прайшло і хвіліны, а човен ужо быў на значнай адлегнасці ад берага. Па гладкай, блакітнай вадзе імкнуў ён хутка, роўна, амаль не калышучыся і адносячы да супрацьлеглага берага высокую, зграбную кабету, што толькі трошкі рытмічна схілялася над вяслом, распырскваючы ваду. Валасы, што павыбіваліся з-пад чырвонай хусткі, засланяючы агністую чырвань яе твару, голыя амаль да каленяў яе ногі і рукі на вясле ружавіла і залаціла вячэрняе сонца. Мужчына, што заставаўся пад вярбой, бліскаў за ёй вачыма, нібыта двума снапамі полымя. Усмешка жарсці на ягоным твары саступіла месца маршчынам згрызоты і злосці, нешта страшнае і зацятае прамільгнула на ягоным твары.
- Калі так, - крыкнуў услед жанчыне, - тады ты і сапраўды ведзьма! Чартоўскаю сілаю прыцягваеш да сябе людзей, а потым аддаеш іх на вечную згубу! Пачакай ты! Будзе табе! Ужо я на цябе помсту за сваю крыўду знайду! Ты, ведзьма, праклятая твая душа!
Адлегласць яшчэ дазваляла чуць ягоныя крыкі. Але яна не адказала нічога, толькі човен закалыхаўся пад ёй, быццам парушаны дрыжаннем яе каленяў. Потым, аднак, паплыў зноў роўна, хутка; і страшная, ненавісная ўсмешка прабегла па загарэлым твары мужчыны, што стаяў у цені вярбовых галін. З ценю, у якім ён быў, жанчына, што адплывала ў сонечным святле па блакіце ставу, можа, падалася яму жахлівай, злоснай, варожай і адначасова светлай і прыцягальнай.
- Ведзьма! Далібог, ведзьма! - зашаптаў, а калі яна ўжо прыбілася да белага пяску другога берагу і, спяшаючыся, пайшла да сваёй хаты, Сцяпан, вяртаючыся да свайго плуга і сціснуўшы кулакі, дадаў: - Такі яна не павінна па Божым свеце хадзіць... такі не павінна!
Свайго мужа Пятруся ў хаце не застала. Стасюк, які, сустракаючы яе, прыбег аж на бераг стаўка, брыдучы па белым пяску і чапляючыся за адзенне, яшчэ дарогай нашчабятаў, што татка пайшоў у карчму, каб пагаварыць з арандатарам. Ведала, што арандатар падказаў яму вялікую і выгадную працу ў адным з суседніх двароў, таму і не дзівілася і не непакоілася, што Міхалка не вяртаўся дахаты ў належны час. Справа была важная, і шмат пра што трэба было пагаварыць з жыдам. Гатуючы вячэру, калі дзеці забаўляліся ў кутку хаты з драўлянай свісцёлкай і хрумсталі высушаныя семкі сланечніку, прыцішаным голасам расказала бабцы ўсё, што яе сёння напаткала. Слухаючы, Аксеня напачатку прала ўсё хутчэй, але неўзабаве пачала рвацца нітка і верацяно выпала з яе пальцаў. Склаўшы рукі на каленях, яна сядзела выпрамленая, як струна, і хоць Пятруся даўно ўжо перастала гаварыць, не прамовіла ніводнага слова, толькі яе жоўтыя сківіцы хутчэй, чым калі, перажоўвалі пачутую бяду, а бельмы вачэй з яшчэ большай напружанасцю, здавалася, узіраліся ў прастору хаты, асветленую хісткім святлом полымя. Вячэра была ўжо звараная, але жанчыны чакалі гаспадара, які павінен быў вось-вось падысці. Агонь у печы згас, дзеці сцішыліся і, задрамаўшы пад снапамі лёну ля сцен, збіліся ў кучу, дзе змяшаліся босыя ножкі і румяныя тварыкі.
Пятруся ўнесла з панадворка ў хату церліцу, трошкі яшчэ пахадзіла па хаце, але, голасна ўздыхнуўшы, таксама ўселася на зямлі і, абапіраючы плечы аб лён, задумлівым позіркам глядзела перад сабой у прастору. У цішыні, што запанавала ў хаце, азваўся хрыплы і сёння чамусьці надта надтрэснуты голас сляпой бабкі.
- Пятруся! - паклікала.
- А што, бабуля?
- Спалі зёлкі, тыя зёлкі, што з поля ў гэтым годзе нанасіла, і тыя, што з леташняга засталіся, і ўсе, што ёсць у хаце.
- Чаму так, бабуля?
- Спалі! - амаль крыкнула старая і цішэй, але разгневана прабурчала: - Дурная, яна яшчэ пытаецца чаму?
Пятруся паднялася з зямлі, трошкі яшчэ падумала, са здзіўленнем паківала галавой і пайшла ў камору. З каморы, са страхі, з сяней у фартуху ці ў раднах зносіла мноства сухіх і крохкіх альбо толькі яшчэ прывялых і пахучых кветак і палявых траў, усе іх ссыпала ля вялізнай печы на зямлю, а потым, раздзьмухаўшы агонь, пачала кідаць жменямі ў полымя. Усё гэта рабіла моўчкі, з бліскучымі вачыма і сціснутымі вуснамі. Па яе твары было відаць, што адчувала боль і трывогу. Гэтыя расліны, барвы і пахі якіх яна любіла з малых гадоў усёй душой, гэты ліловы чабор, жоўтая дзіванна, гірлянды іншых траў і бадылля, што счапляліся паміж сабою, цяпер абдымалі агністыя языкі полымя і абвівалі сінія пасмы дыму, які, слупам плывучы ў комін, напаўняў хату моцным, чароўным пахам. Калі некалькі ахапкаў ссохлага зелля ўжо згарэла ў полымі, Пятруся ўзняла галаву да печы і спыталася зноў:
- Чаму так, бабуля?
Старая не адказала. Настолькі задумалася, што, можа, нават і не пачула пытання ўнучкі. І толькі праз нейкі час хрыплы і крыху дрыготкі голас з печы прамовіў:
- Шмат я на гэтым свеце дзіваў розных бачыла і чула, ведаю я, што з чаго можа быць... Старая Пракопіха мне цяпер перад сляпымі вачмі, як жывая, стаіць, і, як жывыя, стаяць тыя слёзы, што па яе старым твары так цяклі, так цяклі...
Чым даўжэй старая бабка гаварыла, там больш манатонным рабіўся яе голас і адначасова ўсё больш яе гаворка была падобная на жаласны спеўны рэчытатыў.
- Жыла-была ў людным, але бедным сяле Пракопіха, салдатка, бедная наймітка, якая ні сваёй хаты, ні якіх сваякоў не мела. Мужа яе ў далёкім свеце на вялікай вайне забілі, і застаўся пры ёй толькі адзін сыночак, небарака. Яго звалі Пракопка, па імені, значыць, бацькі. Бедненькі быў той Пракопка, адрынуты ўсімі, апрача роднай маткі. Ані ў яго бацькі, ані братоў, ані роднай хаты, ані свайго поля. Прыйшоў на свет голы, як Адам, а як вырас, да чужых людзей працаваць пайшоў. У чужых людзей у паняверцы і бядзе вялікай працаваў, на чужое дабро воўкам глядзеў і стаў хмурны, як тая восеньская ноч. Хоць бы ўсе невядома там як весяліліся, ён адзін, як воўк, бывала, ходзіць, у зямлю глядзіць, быццам сабе ўжо магілку хоча капаць, і ўсё пра нешта думае і думае. Не любілі яго людзі за ягоную паныласць і дзікаватасць і не шанавалі яго, як звычайна, адзінокага сірату, за якога няма каму заступіцца. Ажно тут у адзін год стаў хтосьці ў гаспадароў коней красці. У аднаго гаспадара конь прапаў, у другога - прапаў, у трэцяга - прапаў. Па ўсім сяле пайшлі плач ды крык, бо людзі там былі небагатыя і страшна жывёлы шкадавалі, бо без яе ў гаспадарцы цяжка. Шукалі злодзея, распытвалі, пільнавалі - няма! Няма і няма, хоць зямля расступіся! А коні як прападалі, так і прападаюць! Аднойчы хтосьці падгледзеў, што Пракопка часам знікае з вёскі. Пройдзе, бывала, дзень, два, тры, пройдзе і тыдзень увесь, а яго ў вёсцы няма, дзесьці вандруе. З жыдамі-недавяркамі бачылі як размаўляў ён у лесе і ў мястэчку, як піў у карчме і стужкі для нейкай дзяўчыны купляў, невядома адкуль грошы беручы. Тады ўжо ўсім прыйшло ў галаву, што гэта Пракопка, найміт, коней крадзе. Узялі і пацягнулі яго ў суд. Суд слухаў, слухаў і загадаў, каб Пракопка ў вёску вярнуўся, бо, кажуць, невядома, ці гэта ён коней краў, пэўнасці няма, кажуць, доказы, кажуць, дайце на яго лепшыя... Пракопка вярнуўся ў вёску, а коні як гінулі, так і гінуць. У гэты час ужо людзей вялікі гнеў апанаваў за сваё дабро. Схаваліся раз пад лесам і, калі Пракопка вёз з лесу дрэва свайму гаспадару, схапілі яго, тай пачалі біць яго палкамі...
- Езус! - разнёсся па хаце Пятрусін крык. Апусціўшы руку ў поўны сухіх зёлак фартух, яна застыла перад печчу, шырока расплюшчыўшы вочы і дрыжучы ўсім целам. - Палкамі! - крыкнула яшчэ і, трошкі апамятаўшыся, зноў пачала кідаць у печ зёлкі.
Полымя выбухнула вышэй, у хаце завісла сіняя і пахкая мгла, з печы голас старой паўтарыў:
- Палкамі. Рэбры яму паламалі, рукі, ногі паламалі, твар крывёй аблілі і нежывога пакінулі на шырокім полі, на пустым полі, беламу снегу на падсцілку, чорным крукам і галкам на спажыву.
У хаце запанавала нядоўгая цішыня. А потым сляпая бабуля скончыла сваю аповесць:
- А Пракопіха-салдатка ад жалю па сваім небараку-сыночку ўзяла і сфіксавала. З літасці яе людзі кармілі і апраналі, а яна, бывала, у цёмны кут залезе і ўсё пра свайго хлопчыка Пракопку расказвае і расказвае, а па зморшчаным, старэнькім яе твары, як бы хто гарох рассыпаў, слёзы цякуць і цякуць... І я там была, гаворку яе чула, на слёзы яе глядзела, а зараз усё гэта, як жывое, перад маімі сляпымі вачамі паўстала...
Калі хрыплы, булькатлівы і адначасова пявучы голас старой змоўк, Пятруся паціху прамовіла:
- Бабуля?
- А што?
- Ці той Пракопка і праўда коней краў?
Старая, падумаўшы, адказала:
- Можа, краў, а можа, і не краў. Гэта ўжо невядома. Пэўнасці няма і не было... але людское асуджэнне было, і страшны людскі гнеў быў...
- Страшны! - як рэха, паўтарыла кабета, што стаяла перад агнём, і хутка-хутка рэшту ссохлых зёлак пачала кідаць у агонь.
Праз хвілю старая азвалася зноў:
- Пятруся?
- А што, бабуля?
- Каб ты з гэтага часу і не думала дараджаць...
- Не буду, - адказала маладзіца.
- Нікому, памятай. Каб там невядома як цябе прасілі. Чуеш?
- Не буду, бабуля...
- Будзь такой ціхенькай, як рыбка на дне вады, каб людзі і забыліся пра цябе.
- Добра, бабуля.
Дзверы хаты адчыніліся, і ўвайшоў каваль, толькі глянуўшы на яго, Пятруся ўскрыкнула:
- Ой, Божа ж мой! А табе што такое прытрафілася, Міхалка?
Павінна было і сапраўды яму прытрафіцца нешта дрэннае. Твар у яго быў расчырванелы, адно вока заплыло, некалькі сінякоў сінелі на лбе і шчоках. Зняў шапку з раскудлачаных валасоў і, кінуўшы яе на стол, са злосцю адштурхнуў ад сябе дзяцей, што ўжо прачнуліся і падбеглі да яго. Потым сеў на лаву і, звяртаючыся да жонкі, трохі хрыплым голасам пачаў казаць:
- Прытрафілася мне тое, чаго яшчэ ніколі ў маім жыцці не было. Салдатам быў і шэсць гадоў цягаўся па свеце, а ніколі ні з кім не біўся, тут ужо сем гадоў жыву і паную, і людзі мяне заўсёды шанавалі, бо сам сябе шанаваў. А от сёння пабіўся перад карчмой з мужчынамі. З тваёй віны, Пятруся, гавантура гэта мяне напаткала. Фу, сорам толькі, згрызота, тай годзе!
Сплюнуў і, адвярнуўшы галаву ад жонкі, прыкрыў даланёй апухлае вока. Яна маўчала і, стоячы перад агнём, глядзела на яго шырока раскрытымі вачыма, апусціўшы рукі ўздоўж цела.
Праз нейкі час ён азваўся зноў:
- Размаўляю я сабе з арандатарам аб інтарэсе, аж чую мужчыны перад карчмой пра цябе крычаць, што ты Клеменсу Дзюрдзю хваробу зрабіла. Сымон Дзюрдзя крычаў, Якуб Шышка, злодзей гэты вядомы, і Сцяпан потым прыйшоў і такое ж пачаў казаць, і бабы, што, пакапаўшы бульбу, вярталіся, таксама запыніліся і, як вароны, каркаць пачалі: такая яна, сякая яна, у кароў малако адабрала, а зараз Клеменса атруціла. Слухаў я слухаў, ажно не вытрымаў, вылецеў з карчмы і заступацца за цябе пачаў. Слова за слова, да бойкі дайшло. Біў я, мяне білі... Фу! Сорам! Працуе чалавек, як той апошні найміт, вядзе сябе прыстойна, самога сябе і людзей шануе, аж тут невядома адкуль прыйдзе да яго такая ганьба... як гэта? Ці ж міла мне чуць, што жонку ведзьмай і чартоўскай каханкай абзываюць, а потым насіць на твары сляды кулакоў злодзеяў і п'яніц! Ой, Божа ж, мой Божа! За што на мяне такая ганьба і няшчасце зваліліся!
Праз ягоныя жальбу і сорам прабівалася нейкая варожасць да жонкі. Яна ж усё маўчала, перапалоханая настолькі, што ажно дрыжалі рукі, якімі з печы выцягвала гарнак са стравай. З апушчанымі вейкамі запаліла лямпу і паставіла на стол вячэру. Калі, як звычайна, падавала мужу бохан хлеба і нож, ён, усё засланяючы даланёй апухлае вока, другім вокам уважліва на яе паглядзеў.
- Пятруся! - сказаў. - Што ты такое людзям зрабіла, што яны на цябе, як тыя крукі на падлу, напалі...
Павольна паціснула плячыма.
- Ці ж я ведаю, - шапнула.
- Ужо ж гэта не можа быць без прычыны, га? - спытаўся яшчэ.
Пачуўшы гэтае пытанне, жанчына яшчэ больш задумалася.
- Ці ж я ведаю? - паўтарыла.
Сама, відаць, загадку свайго лёсу не магла зразумець, і ці сапраўды прычына ўсяго ў ёй самой была схавана, не была ў тым упэўнена. Нягледзячы на гэтую няўпэўненасць, іншая б разлілася ўся ў пярэчаннях, прысягах, клялася б у сваёй невінаватасці, спасылалася на людскую зайздрасць. Яна ж гэтага не зрабіла. Ніколі яшчэ мужа не падманула. Жылі яны паміж сабой душа ў душу, як два празрыстыя ручаі, што плылі побач. А зараз падманвала б, калі б казала яму, што ў чым-небудзь упэўнена, бо нутро яе паліла трывога, не столькі перад людзьмі, колькі перад нечым неакрэсленым, таямнічым, грозным, што яна прадчувала.
- Ці ж я ведаю? - паўтарыла і адвярнула свой твар ад мужа, а на лбе яе пазначыліся дзве глыбокія маршчыны.
Ён глядзеў на яе і, быццам бы дзівячыся з чаго, смутна раздумваючы, пару разоў хітнуў галавой. Потым падазваў да сябе дзяцей, а ёй ужо больш нічога не казаў і ні разу ў той вечар не назваў яе зязюлькай. Маркотны і маўклівы, лёг спаць, і ціша залегла ў хаце. Але апоўначы ў цемры і цішыні пачуўся шэмрат людскіх крокаў і нехта ўзлез на чарэнь печы.
- Бабуля, бабуля, ці ты спіш?
На чарані зашалясцеў устрывожаны шэпт.
- Не сплю, дзіця, не сплю. Усенька пра цябе думаю, - адказала Аксеня, якой з пэўнага часу старасць не давала заснуць.
- Бабуля! - зашаптаў другі голас. - Нешта мяне сёння страшна душыла... на жывот і грудзі нешта лягло і так душыла, што толькі ўжо ледзь Пану Богу душачкі не аддала...
- Што гэта? - здзівілася старая, а потым спыталася: - Можа, ты ў святую нядзельку што-небудзь рабіла з таго, што не дазволена?..
- Не рабіла, бабуля, нічога ў святую нядзелю ніколі не рабіла...
- Прыпомні сабе толькі, можа, рабіла! Бо калі рабіла, значыць, нядзеля да цябе прыйшла і душыла за тое, што ты яе абразіла... Такія рэчы на свеце бываюць, я сама такога чалавека ведала, што ў нядзелю заўсёды ўсё рабіў. Аж тут аднаго разу нядзеля да яго прыйшла, такая вялікая, як сонца залатое, лягла на яго і задушыла... На смерць задушыла. Прыпомні толькі сабе, ці чаго, барані Бог, у нядзелю не рабіла...
- Не рабіла, бабуля, пабажуся, што ніколі нічога ў нядзелю не рабіла...
- Ну, дык што ж гэта, што цябе сёння душыла?
Запанавала доўгае маўчанне, ажно малады і перапалоханы шэпт зноў ціхутка зашалясцеў у цемры:
- Бабуля, я чула, што калі чорт да каго прычэпіцца, то таксама душыць...
На чарані раптоўна нешта зашамрэла, можа, сляпая бабка выпрасталася на сваім сенніку.
- Перажагнайся, дзіця, перажагнайся ты святым крыжам...
- У імя Айца і Сына і Святога Духа. Амэн.
Зноў запанавала цішыня, а потым старая Аксеня яшчэ прашапялявіла:
- Гэта згрызота цяжкая душыла цябе, Пятруся ты мая, згрызота і жаль.
- А-ле! - згодаю азваўся другі голас.
- Нешта Міхалка маркотны быў сёння і гнеўны...
Зіма надышла ранняя і марозная. У апошнія дні лістапада мароз ужо сцягнуў зямлю ў цвёрдыя барозны і снег прысыпаў іх белым пылам. Вячэрняе неба было засеяна мноствам зорак, калі па дарозе, што вяла з блізкага мястэчка, вярталіся ў Сухую Даліну два мужчыны. Абодва былі невысокія, але аднаго можна было назваць зусім малым. У авечых кажухах, шапках і рыпучых ботах, ішлі яны то павольным і хісткім крокам, то зноў хуткім і размашыстым, гучна размаўляючы паміж сабой і размахваючы рукамі. Былі не зусім цвярозыя. Гучныя галасы іх разляталіся далёка, і ўторыў ім гулкі і таксама няроўны тупат іхніх крокаў. Са слоў, што гучалі выразна і звонка ў ціхай і марознай прасторы, можна было зразумець, што вярталіся яны з мястэчка, дзе абодва стаялі перад міравым суддзёй.
- Міравы кажа: «Штраф за гэта дрэва заплаціш...», - гаварыў адзін, а другі, не слухаючы таварыша, у гэты час вёў сваё:
- «Доўг - святая справа, - кажа, - заплаціць нужна... Дрэва, - кажа, - ссек у панскім лесе, шэсць штук ссек, - кажа, - за кожную штуку па рублю штраф заплаціш... А калі доўг не заплаціш, - кажа, - зямлю апішу, тай прададуць...» - «Не прададуць, - кажу, - бо яшчэ не выкупленая, значыць, ад ураду не выкупленая...»
Цяпер пачаў другі:
- А я да міравога з'езду... да Хацкеля пайшоў і сказаў яму да міравога з'езду пісаць... «Пішы, - кажу, - гапеляцыю, каб я таго штрафу не плаціў...»
Першы цягнуў сваё:
- Я да старшыні!.. А што з гэтага будзе?.. У жыда задоўжыўся і ў іншых людзей задоўжыўся, а цяпер яны на мяне ў суд падаюць, а суд плаціць кажа, а зямля нявыкупленая, значыць, ад ураду не выкупленая і прадаць яе нельга... Жыд-недавярак, падла ягоная душа, пытаецца адразу: «А колькі дасі за напісанне?» - «Залатоўку дам, - кажу, - пішы!» А ён, гледзячы мне ў вочы, смяецца: «Рубель дасі!» І паабяцаў, далібог, паабяцаў рубель... Каб яго чэрці...
Той жа, якому ішло пра даўгі, хістаючыся крыху, казаў:
- Даведаўся я ў старшыні, ой, даведаўся... Каб яго... «Зямлі не апішу, - кажа, - бо нельга, бо яшчэ не выкупленая, але гаспадарку за доўг апішу, тай прадам публічна, значыць, прадам, у адных кашулях застанецеся... навошта было даўгі рабіць?»
Раптам спыніліся і паглядзелі адзін аднаму твар у твар.
- Якуб! - сказаў першы.
- Сымон! - адказаў другі.
І абодва разам запытальна ўсклікнулі:
- Га?
- Каб жа чалавек быў багаты!
- Але!
- То б даўгоў не рабіў!
- Але!
- Дзевяць душ у хаце...
- У мяне трынаццаць... тай яшчэ і двое ў калысках...
- Зямля такая дрэнная, што хоць ты плач...
- А свіронак то ўжо зусім заваліўся... думаю я сабе, адкуль гэта дрэва ўзяць... от і паехаў ночкай у лес... дык і што? Не дзеля аднаго Пан Бог лес засеяў, для ўсіх засеяў...
- Зямлю прыйдзецца жыду ў арэнду пусціць за доўг... хоць патаемна, а самому ў парабкі ў які двор наняцца... Ой, горкая доля прыйшла мне і дзецям маім...
- Ой, горкая доля прыйшла мне на мае старыя гады...
Абодва рукавамі кажухоў выцерлі вочы і, голасна ўздыхнуўшы, далей пайшлі поруч. Знаходзіліся ў гэты час непадалёк ад крыжа, што ўзносіўся на скрыжаванні. Проста перад імі жоўта блішчалі два асветленыя акны карчмы, далей цямнелі сцены абораў і хлявоў, а на нейкай адлегласці ад іх самотна шарэла ў полі сярод голых шкілетаў дрэў сядзіба каваля. У святле зорак можна было распазнаць зачыненую сёння маўклівую кузню, пабеленую снегам страху хаты і дзве бледна-залацістыя замерзлыя шыбы, бо прабіваліся праз іх водбліскі агню, што гарэў у печы.
Мужчыны міналі крыж, і адзін з іх выцягнуў руку ў кірунку гэтай сядзібы.
- Сымон! - сказаў.
- Ну?
- От, там дык грошай шмат!
- Дзе там?
- А ў каваліхі.
- Ага! - пацвердзіў Сымон. - Мусіць, багатыя людзі, бо па-панску жывуць...
- Чаму ім не жыць, калі чорт ведзьме дапамагае...
- Дапамагае ці не дапамагае, а такі ім добра, калі грошы маюць, - заўважыў Сымон, а крыху падумаўшы, махнуў рукой і прабурчаў: - Дык і што з таго? Сабака кудлаты, яму цёпла, селянін багаты, яму добра... кавалю і ягонай жонцы добра, а мне ад таго не лягчэй...
- Яшчэ і цяжэй на чужое дабро глядзець, калі чалавеку самому на свеце горка...
- Але!
Раптам Якуб Шышка стаў, як укапаны, і, выцягнуўшы руку ў бок кавалёвай хаты, сцішаным, амаль здаўленым голасам выціснуў з сябе:
- Бачыў? Сымон, бачыў?
Сымон таксама спыніўся і, не могучы вымавіць ні слова, толькі шырока разявіў рот. З'явай, якая гэтак уразіла абодвух мужчын, была зорная знічка. Яна нібы адарвалася ад цёмнага скляпення і, акрэсліўшы залацістую змейку ў паветры, знікла над самай хатай каваля. На фоне празрыстай ночы гэты водбліск ўражваў імгненнай, але цудоўнай прыгажосцю. Якуб паўтарыў пытанне:
- Ты бачыў?
- Чаму не бачыў? Бачыў, - зашаптаў Сымон. - Пра іх мы гаварылі і на іхнюю ж хату зорка ўпала...
Якуб матлянуў галавой і гучны здзеклівы смех вырваўся з ягоных вузкіх старых грудзей.
- Ой, дурань ты, дурань! - казаў. - Дык ты думаеш, што гэта зорка ўпала...
- Але!
- А гэта ж, от, чорт быў, што праз комін ведзьме грошы нёс!
- Не можа быць? - амаль крыкнуў Сымон і, узняўшы руку да лба, пачаў жагнацца.
- А што, ты пра гэта ніколі не чуў?
- Чуць то чуў, што так на свеце бывае, але бачыць не бачыў...
- Ну, дык цяпер убачыў... У імя Айца і Сына і Духа Святога...
- Амэн! - у адзін голас скончылі абодва, а Сымон яшчэ раз усклікнуў здзіўлена. А потым ужо ішоў больш упэўненым і роўным крокам, нібыта выветрыўся з ягонай галавы чад ад выпітай у мястэчку гарэлкі. Глыбока пра нешта раздумваў, а потым азваўся:
- Якуб!
- Га?
- Ты ведаеш што? Я б ужо і чартоўскімі грашамі не пагрэбаваў, каб толькі з бяды вылезці. Каб гаспадарку не апісвалі і не прадавалі...
- Як ведаеш... як знаеш... - абыякава адказаў Якуб.
- Можа б, каваліха і пазычыла... - няўпэўненым голасам пачаў зноў Сымон.
- Як ведаеш... як знаеш... але кепска будзе...
- Чаму кепска?
- От, так! Хрысціянскую душу прадаваць нягодна...
- І то праўда...
- Ты гэтага не рабі, - узносячы палец угору, павучаў Якуб, - нельга так... ксяндзу на споведзі трэба сказаць, што такую спакусу меў...
Сымон падумаў зноў, але праз хвілю з раптоўнай рашучасцю ўзняў галаву.
- А ішоў ты ў панскі лес дрэва красці, калі спатрэбілася свіронак будаваць, га?
- Ой, ты дурню! - крыкнуў Якуб. - Як ты гэта параўноўваць можаш? Лес жа божы, і Пан Бог яго для ўсіх людзей засеяў, а ведзьміны грошы чартоўскія, і сама яна непрыяцелька Божая і людская...
- Дык што! - не здаваўся Сымон. - Такі табе міравы штраф заплаціць сказаў, і ты мяне дурнем не абзывай... Чуеш? Не маеш права! Сам дурань, а да таго яшчэ і злодзей!
Пачыналі ўжо сварыцца, але тут выйшлі яны на святло, што падала з вокнаў карчмы. З сярэдзіны будынка далятаў гоман размоў і гукі скрыпкі. Спыніліся абодва і стаялі, як укопаныя.
- Зойдзем, - сказаў Сымон.
- Зойдзем, - пагадзіўся Якуб.
- На хвілінку.
- На хвілінку, пацешыцца...
Памяшканне карчмы, досыць вялікае і нізкае, з глінянай падлогай і ажно чорнай ад дыму столлю, цьмяна асвятлялі смаляныя трэскі, уваткнутыя ў шчыліны печы, зверху да нізу завешанай памытым адзеннем арандатара і ягонай сям'і. На доўгім і вузкім стале гарэла крыва ўваткнутая ў выдлубаную рэпу свечка з лою і стаяла некалькі алавяных чарак, з якіх звычайна сяляне п'юць у карчме гарэлку. У гэты час пілі з іх тыя паважаныя і заможныя гаспадары, якія, седзячы на лавах па абодва бакі стала, вялі паміж сабой шумную, але разважную і сур'ёзную гаворку. Іхнія добрыя кажухі, аздобленыя вялікімі каўнярамі з чорных ці сівых аўчын, цяжкі, але цэлы, ажно да каленяў, высокі абутак, выраз іхніх твараў, спакойны ці асветлены ўсмешкай, - усё выяўляла, што былі гэта самыя заможныя і найбольш паважаныя жыхары Сухой Даліны. Прыйшлі яны сюды не з гультайства і не дзеля таго, каб пагуляць, але перад усім таму, каб у доўгі зімовы вечар трохі пацешыцца ў кампаніі, а яшчэ і таму, каб трошкі парадзіцца і паразмаўляць пра клопаты ўсёй вёскі. Загадалі адразу падаць сабе гарэлкі, пілі яе з алавяных чарак, ветліва прамаўляючы да суседзяў: «На здароўе! На шчасце!» Потым адсунулі чаркі на сярэдзіну стала і больш да іх не дакраналіся. Па кілішку выпілі, і досыць! Калі б гэта была нейкая вясёлая аказія: хрысціны, вяселле, заканчэнне нейкага торгу ці што-небудзь падобнае, пілі б, напэўна, значна больш. Але без аказіі не прывыклі напівацца, шанавалі ў сабе годнасць заможных і ўсімі паважаных гаспадароў, бацькоў сямей і былых альбо цяперашніх чыноўнікаў гміны.
У самым цэнтры гэтага гурту сядзеў Пётра Дзюрдзя, каля яго ўспёрся локцямі на стол Максім Будрак, далей сядзелі на лавах: стары Лабуда і два ягоныя дарослыя, даўно ўжо жанатыя сыны, а ў самым куце хаты, куды падала найменш святла, сядзеў Сцяпан. Заўсёды ён меў ахвоту вадзіцца з найбольш багатымі і паважанымі жыхарамі вёскі, удзельнічаць у размовах пра грамадскія клопаты, адыгрываць у вёсцы дзейсную і ўплывовую ролю. Амбітны і смелы, прагнуў нешта значыць, некім кіраваць, і хоць яму ўжо падыходзіла пад саракоўку, ніяк не мог дасягнуць жаданай мэты. Ягоная панурасць і зацятасць адштурхоўвалі ад яго людзей, не шанавалі яго і за надзвычай дрэннае жыццё з жонкай і за малую сям'ю. Меў, праўда, адно дзіця, але такое, што лічыўся бяздзетным, а бяздзетнасць селяніна - гэта найперш Божае неблаславенне, а потым блізкае і непазбежнае яго разарэнне. Зусім інакш глядзяць людзі на такую хату, дзе гадуюцца і падрастаюць дужыя хлопцы, працавітыя дзяўчаты, чым на тую, дзе двое самотных людзей, як тая пара кратоў, рыюць зямлю без радасці сёння, без спадзяванняў на заўтра. У гэткай хаце ані хрысцін, ані вяселляў, ані шумнай хлапечай гульні, ані звонкага дзявочага спеву. Людзі ў яе ніколі не заходзяць і ніколі не садзяцца ў ёй за застаўленым Божымі дарамі сталом. Каб там і невядома які дастатак быў, людская павага і людское сяброўства не могуць там ніколі прыжыцца. А калі яшчэ ў такой хаце вечныя паміж жонкай і мужам крыкі, лаянка, бойкі Пану Богу на абразу, людзям на асуджэнне і насмешку? Тады ўжо селянін бяздзетны і безнадзейны, на руйнаванне гаспадаркі і людское пасмешышча выстаўлены, сядзі пахмурны і маўклівы паміж вясёлымі, гаваркімі людзьмі, так, як у цёмным куце сядзеў Сцяпан Дзюрдзя, перажоўваючы сваю злосць і бяду. Колькі не ўступаў у гаворку, столькі разоў заўважаў, што ніхто не хацеў яго слухаць. Гаварылі пра тое, што ён ведаў лепш за іншых, пра землі і лугі, за якія ўся вёска мела намер падаць у суд на цяперашняга іхняга ўладальніка. Судовы працэс меўся быць дарагі, кошт раскладаўся на ўсіх жыхароў вёскі ў суадносінах да частак, якія набываў кожны ў гэтым працэсе: арыфметычна такія разлікі найлепш умеў рабіць Сцяпан, зрэшты, ён лепш за іншых ведаў і тыя землі і лугі, але ўсё ішло без ягонай дапамогі і парады, словы ягоныя заглушаліся. Калі хацеў перакрычаць іншых, таўклі яго локцямі пад бакі, каб змоўк. Малады Лабуда, які не любіў распачынаць бойкі і баючыся, каб да гэтага не прывяла Сцяпанава злосць, адсунуўся ад яго на локаць, тое ж самае зрабіў Антон Будрак, Максімаў брат, цяперашні стараста. Сцяпан, самотны і спанявераны, вылаяўся паціху, адсунуўся пад самую сцяну, крыкнуў арандатару, каб падаў яму цэлую кварту гарэлкі, і піў яе моўчкі, як воўк, пабліскваючы раззлаванымі вачыма. Зусім інакш было з Пётрам Дзюрдзем. Той, выконваючы на працягу шасці гадоў абавязкі старасты, добра ведаў, што які селянін меў і ў якой ступені да агульнага кошту павінен быў далучыцца. Антон Будрак, які толькі што стаў старастам, радзіўся з ім пра тое і пра сёе, іншыя, слухаючы, сцвярджальна ківалі галовамі. З рукамі, складзенымі на каленях, з доўгімі валасамі, русыя і з лёгкай сівізной пасмы якіх ападалі на чорны, аўчынны каўнер кажуха, з бледным, хоць і цёмным тварам, які ажывіўся ад чаркі моцнага напою і ад размовы, Пётра гаварыў падрабязна і доўга, і словы цяклі з ягоных вуснаў разважна і манатонна, нібы лянівы, ціхі ручай. Згадваў, калі і як гэтыя землі і лугі ад Сухой Даліны адпалі і што пра гэта казалі бацькі, разважаў, якую карысць яны прыняслі б вёсцы, і аж уздыхнуў. Аднак, нягледзячы на такое даволі хцівае пажаданне зямных даброт, не забываўся і пра нябесныя. Узносіў часам угору ўказальны палец і сваю прамову заканчваў словамі:
- Усенька гэта ў Божай моцы. Калі Пан Бог захоча, то нам гэтую сваю ласку дасць, а калі не захоча, то не дасць, і цярпі, чалавеча, бо такая ўжо воля Божая...
Іншым разам казаў:
- Боскай сілы, як той казаў, не пераможаш. Чартоўскую сілу пераможаш святым крыжом, а Боскую нічым не пераможаш... Як Пан Бог найвышэйшы захоча, так і будзе.
Гэтыя словы заўсёды выклікалі ўздыхі слухачоў, што не перашкаджала ім, аднак, далей жыва і нават зацята гаварыць пра зямныя клопаты. Пётра таксама ўздыхаў, але ягоныя шэрыя, глыбока схаваныя пад густымі брывамі вочы блішчалі часам радасцю, рэдкай для яго. Радасць бліскала ў іх заўсёды, як толькі ён выпадкова ці наўмысна глядзеў на сярэдзіну карчмы, дзе весялілася і гуляла нешматлікая купка моладзі. Было там некалькі дарослых хлопцаў і пяць дзяўчат, якія акружылі музыканта, што сядзеў у куце, і прасілі яго зайграць, а калі ён пачынаў іграць, кідаліся ў танцы, якія раптоўна перарывалі дзеля нейкага свавольства альбо даганялак, ад чаго з падлогі ўздымаўся пыльны туман і разляталіся ва ўсе бакі клубамі цёмныя дымы з распламянелых смалякоў. Было ў гэтай забаве шмат грубых мужчынскіх крыкаў і вісклівых енкаў дзяўчат, гучнага рогату, жартаўлівых сварак, тупату ног, брынкання і піску скрыпкі. Белыя кашулі і сінія спадніцы дзяўчат мільгалі ў пыле і дыме сярод шэрага ці блакітнага мужчынскага адзення. У гэтай невялікай грамадзе, якая так добра бавілася, выдатна вёў гучны і вясёлы рэй Клеменс. Шэсць тыдняў таму падняўся ён пасля цяжкай хваробы, якой ужо і знаку на ім не было. Падчас сваёй хваробы незлічоную колькасць разоў трымаў у руках запаленую грамніцу, выпіў незлічоную колькасць зёлак, якія яму з усёй вёскі прыносілі бабы, адбыў перадсмяротную споведзь і страціў кварту крыві, якую выпусціў яму прывезены Пётрам з мястэчка фельчар. Старое Евангелле праз увесь гэты час ляжала на падушцы над самай ягонай галавой; бацька закупіў у касцёле тры імшы за ягонае здароўе. Урэшце паправіўся, устаў і праз колькі тыдняў выглядаў ужо так, быццам ніколі і не хварэў. З таго часу Пётра пра хваробу і выздараўленне сына любіў расказваць доўга і падрабязна. Гаварыў, што наклікала яе д'ябальская сіла, якую перамагла сіла Божая. Гаворачы пра першую, сціскаў кулакі і з агідаю сплёўваў, і бляскі гневу і нянавісці мільгалі ў ягоных зрэнках. Да другой, відаць, адчуваў гарачую ўдзячнасць і пашаноту, бо, калі яе згадваў, схіляў галаву, а вочы міжвольна падымаў угору. Зараз Клеменс вёў рэй у забаве і свавольстве; у які бок хаты ні кінь вокам - усюды яго можна было ўбачыць у пары з прыгожай Будраковай Насткай, дачкой Максіма. То абдымаў яе, стоячы перад музыкантам і просячы музыкі, то ў якіх даганялках з такім размахам кідаў яе на лаву, што ажно крычала ад болю і, нібыта раззлаваная, адыходзіла ў кут, плячамі паварочвалася да хаты, а ён, стоячы каля яе, перапрашаў і клікаў гуляць далей, пацешна, нібыта ў плачы, крывячы твар і гучна рагочучы на ўсю хату... Пётра з прыемнасцю глядзеў на гэтыя забавы сына праз галовы суседзяў, што сядзелі насупраць. Шырока адкрываў рот і смяяўся ціхім грудным смехам. Любаваўся Клеменсам і маладой Будраковай. Дзяўчына з заможнай бацькоўскай хаты павінна была прынесці ў мужаву хату павелічэнне ўсялякага дастатку, апрача таго, была прыгожая, лагодная і працавітая, вяла сябе прыстойна, і Агата яе вельмі любіла. Значыць, калі Клеменс з ёй ажэніцца, апрача ўсяго іншага будзе яшчэ і згода свекрыві з нявесткай. Пётру з даўняга часу гэты шлюб клеіўся ў галаве, аж тут ні з таго ні з сяго выкрыліся нейкія шашні Клеменса з Франькай, з гэтай таўсматай, непрыгляднай, беднай унучкай аднаго з найапошніх жыхароў вёскі, у дадатак - злодзея. Як толькі Клеменс крыху акрыяў ад хваробы, Пётра ў яго спытаўся:
- Ці ты з той Франькай з якімі думкамі пачынаў, ці так сабе?
Хлопец надта засаромеўся, закрыў твар рукой і адказаў:
- Так сабе!
- А жаніцца з ёй не думаў?
- Няхай чорт жэніцца з ёй, не я, - загучаў ужо пануры адказ.
- Ну, а Настку Будракову хочаш? - вёў далей свой допыт бацька.
Хлопец прыкрыў даланёй свае вусны і пырснуў смехам.
- Чаму не, бацька? - усклікнуў.
Ажно вочы ў яго засвяціліся ад радасці. Настка была прыгожая дзяўчына, але і пра яе пасаг і дастатак ён таксама падумаў. Надумаліся пасылаць сватоў у Будракову хату адразу, як толькі міне пост.
Зараз, узяўшыся за рукі пасярод хаты, моладзь утварыла кола, у якое дзеля жарту і смеху ўлезла нейкая старая прысадзістая баба, з падхопленай у арандатара маленькай падушачкай у руках. Пры пісклівай, але вясёлай музыцы скрыпкі кола танцораў з шумным тупатам ног круцілася вакол старой бабы, якая, абапіраючыся адной рукой на клуб, а ў другой высока ўздымаючы падушачку і таксама кружачыся ў танцы, пацешна крыўляючыся, спявала:
Падушачкі, падушачкі, а ўсе пухавыя,
Маладзенькі, маладзенькі, саўсім маладыя...
Тут выбухнуў рогат, бо словы песні так мала стасаваліся да прысадзістай, зморшчанай, хоць яшчэ дужай і вясёлай бабы. Яна ж спявала далей:
Каго люблю, каго люблю,
Таго пацалую,
Падушачку пухавую
Таму падарую.
Разам з апошнімі словамі прыпеўкі кінула падушачку на Ясюка Дзюрдзю і, прыабняўшы яго, хацела з ім, паводле правілаў гульні, прайсціся некалькі кругоў. Але ён, палічыўшы сабе за сорам, што такая непрывабная танцорка надзяляе яго сваімі сімпатыямі, кулаком адштурхнуў бабу і з дурнаватай мінай і разгневанымі вачыма стаў, як слуп, пасярод хаты. Некалькі паважных гаспадынь, што сядзелі пад сцяной на лаве і размаўлялі, аж клаліся са смеху; нават гаспадары перапынілі размовы і з усмешкамі на тварах пачалі прыглядвацца да шумнай гульні моладзі.
Танцавальнае кола ўтварылася зноў, толькі што на гэты раз у яго цэнтры стала, гвалтам выштурхнутая іншымі дзеўкамі, Настка Будракова. Скрыпка працягвала іграць, а стройная дзяўчына з тоўстай касой на плячах, з шыяй, абчэпленай шклянымі пацеркамі, узняла падушачку ўгору і, ужо не так скачучы, як папярэдняя танцорка, але кружачыся павольна і грацыёзна, сярод тупату ног высокім голасам заспявала:
Падушачкі, падушачкі,
А ўсе пухавыя,
Маладзенькі, маладзенькі,
Саўсім маладыя...
Тут увесь танцавальны круг падхапіў песню і пачаў хорам падпяваць звонкаму голасу дзяўчыны, які ўсё роўна ўзвіваўся па-над усімі іншымі:
Каго люблю, каго люблю,
Таго пацалую,
Падушачку пухавую
Таму падарую.
Кінутая рукой дзяўчыны, падушачка ў клятчастай навалачцы з такой сілай ударыла Клеменса Дзюрдзю ў твар, што той ажно пачырванеў увесь, а густыя залацістыя валасы ўзвіліся над ягонай галавой. Тут жа абедзвюма рукамі Настка павісла на ягоных плячах, ён прыабняў яе, і круціліся потым у танцы так доўга, што ўжо і правілы гэтага танца такога доўгага кручэння не вымагалі. Але хлопцу, разгарачанаму гульнёй і грудзьмі Насткі, якія дыхалі каля ягоных грудзей, і гэтага было замала. Крыкнуў на музыканта, каб пачынаў граць круцяля, і калі загучала музыка, пусціўся са сваёй дзяўчынай у хуткі танец. Спачатку кружыліся яны амаль на адным месцы, а потым ужо ў запаволеным рытме праходзілі некалькі крокаў па хаце і пачыналі кружыцца зноў. Залатыя валасы хлопца развяваліся над галавой, дзявочая каса з чырвонай стужкай на канцы лятала ў паветры, а на шыі звінелі шкляныя пацеркі і пазалочаныя крыжыкі і медалікі, што прасвечвалі з-пад іх. А калі змучаныя хуткім рухам на адным месцы, праходзілі па хаце, ён высока ўздымаў расчырванелы твар і кідаў з блакітных вачэй снапы вясёлых бляскаў, яна ж, трымаючыся за яго плячамі, у адной руцэ сціскала яго сіні капот, а другой выцірала фартушком пот з твару. Такім чынам два, тры альбо, можа, і больш разоў паволі, размераным крокам, час ад часу прытупваючы нагамі, абышлі хату, ён - падобны на маладога дуба, а яна - на беластвольную бярозку. Усе гаспадары павярнуліся цяпер тварамі на сярэдзіну хаты і глядзелі на танцораў. Пётра Дзюрдзя, несучы яшчэ паўчаркі гарэлкі да свайго роту, смяяўся сваім ціхім, грудным, разважным смехам; Максім Будрак, нібы няўзнак паглядаючы на дачку, радасна блішчаў вачыма. Міжволі абодва зірнулі адзін на аднаго і кіўнулі сабе галовамі.
- Каб толькі Божая воля была... - сказаў Пётра.
- Чаму не быць волі Божай? - адказаў Будрак.
Будрачыха, якая сядзела паміж жанчынамі пад сцяной і ўперад ужо выпіла чарку гарэлкі, заслязіўшыся ад расчуленасці, казала суседкам:
- Я ўжо гэтага Клеменса, і Богу прысягну, аднолькава, як і сваіх родных сыноў, люблю...
Якраз у гэты час у карчму ўвайшлі Сымон Дзюрдзя і Якуб Шышка. Ніхто на іх не звярнуў ніякай увагі. Ужо нават па іх адзенні можна было здагадацца, што ў людской грамадзе, сярод якой жылі, яны займалі самае апошняе месца. Кажухі ў іх былі старыя, без каўняроў і ажно ільсніліся ад бруду і заношанасці, абутак падзёрты і ўжо, відаць, на працягу многіх гадоў ужываўся толькі падчас падарожжаў у маразы і снег, нават шапкі былі пляскатыя з абдзёртай аўчыннай абшыўкай. А што ўжо да іхніх пастаў і твараў! Праўда, стары Якуб трымаўся заўсёды прама і нібыта ўрачыста, але быў нізкі, худы, з малымі, бліскучымі вочкамі, што глядзелі на свет з-пад брывоў неяк хітравата і разам з тым недаверліва, з мімалётнай няшчырай усмешкай на старых завялых вуснах. Што да Сымона, то ў таго крок быў цяжкі і нібы трошкі нясмелы, скура зжоўклая, вочы пачырванелыя і ўвесь час мокрыя; калі ён быў цвярозы, яго твар станавіўся бядотны, а як толькі гарэлка зашуміць у галаве, набываў рысы нахабнаватай упартасці. Зараз ён быў толькі трошкі нападпітку, таму да нікога не чапляўся, нясмела, амаль сагнуўшыся, перайшоў карчомную хату і разам з Якубам увайшоў праз нізкія дзверы ў другую, значна меншую каморку, якая была жытлом арандатара і ягонай сям'і. Было чуваць, як гучна і крыкліва даводзілі яны нешта жыду, перапыняючы адзін другога, штурхаючыся локцямі і штохвіліны зрываючыся да лаянкі з гаспадаром, які таксама голасна і горача нагадваў абодвум, але асабліва Сымону, пра грашовыя даўгі. Гэта, аднак, не перашкодзіла яму даць ім пару чарак гарэлкі. Выпіўшы сваё, Сымон пачаў плакаць і наракаць на горкую долю сваю і сваіх дзетак, потым папрасіў у арандатара яшчэ адну чарку, а калі не захацеў даць яе ў крэдыт, пагражаў яму сціснутымі кулакамі. Жыд саступіў і даў яму яшчэ гарэлкі, пільна запісваючы кожную чарку крэйдай на дзвярах. Сымон выпіў; ягоныя мокрыя вочы павесялелі і заблішчалі, ён насунуў шапку на галаву аж па самыя вочы і размашыстым, хоць разам з тым і няўпэўненым крокам выйшаў з карчмы. Стаяў перад карчмой пад зорным небам і, нешта мармычучы сам сабе, здавалася, раздумваў. Напружваючы вочы, глядзеў у той бок, дзе далёка ў полі самотна шарэла сядзіба каваля, і раптам пусціўся сцежкай, якая туды вяла пад сценамі абор. Ішоў то хутка і ўпэўнена, то зноў павольна і са спушчанай галавой, увесь час мармычучы сам сабе нешта незразумелае. Пару разоў пахіснуўся і абапёрся рукамі аб плот, перад кузняй спыніўся і зноў задумаўся. Ахапіла яго нейкая трывога, бо паднёс руку да грудзей і лба. Перажагнаўся і ступіў яшчэ некалькі крокаў. Калі б быў цвярозы, то, пэўна, вярнуўся б з паловы дарогі альбо і зусім не пайшоў бы ў той бок, але гарэлка дадавала яму адвагі і адбірала розум. Паклаў руку на дзвярную клямку і, яшчэ раз перажагнаўшыся, увайшоў у хату каваля. Гаспадара ў хаце не было. Аксеня, разагрэтая цяплом печы ў гэты доўгі зімовы вечар, заснула на сваім сенніку. Над сівой яе галавой тырчэла прасніца з залацістай кудзеляй, толькі што ўпушчанае верацяно звісала на шырокай нітцы з печы, пад яе рукамі, распасцёртымі, як крылы, сціснуўшыся, як дзве азяблыя птушкі, спалі малыя румяныя праўнучкі. У хаце панавалі паўзмрок і цішыня, агонь, што гарэў у печы, кідаў бледныя водбліскі на аконныя шыбы, дзе мароз намаляваў гірлянды крыштальнага бліскучага лісця. Седзячы перад агнём на табурэце, Пятруся сачыла за стравай, што варылася ў печы, і адначасова цыравала адзенне. Каля яе ног ляжала некалькі дзіцячых кашулек, на каленях яна трымала суконны мужаў сурдут, падшываючы і прымацоўваючы зялёныя тасёмкі, што ўпрыгожвалі яго. За некалькі месяцаў, што прамінулі, змяніўся выраз яе твару, з вузкага лба сышла ранейшая яго спакойная яснасць, а ў абрысах вуснаў з'явіўся ціхі, але горкі смутак. Але была па-ранейшаму свежай і, як і раней, з яе румянага твару і гнуткай постаці білі маладосць і сіла. Колючы ў цвёрдае сукно тоўстую іголку і высока ўздымаючы руку з доўгай ніткай, напаўголаса спявала на мінорнай ноце сумную сялянскую баладу:
Маці сына сціха навучае:
«Чаму ты, сынку, жонкі не караеш?..»
«Ой, маю, маю нагайку малую
І буду караці жонку маладую».
З вячора камора крыкам зазвінела,
А з паўночы пасцель громка гаварыла,
А світаючы Ганулька не жыла...
Тут спявачка прымоўкла на хвіліну, уцягнула нітку ў іголку, паглядзела шэрымі вачамі ў агонь і зноў, схіленая над шыццём, зацягнула:
«Ой, маці, маці, радніца ў хаце,
Парадзі цяпер, дзе жонку схаваці?»
«Завязі Ганулю ў чыстае поле,
А сам скачы на торг да Янова...»
У Янове браты Ганулі пахаджаюць
І ў швагра сястры сваёй пытаюць:
«Дзе Ганулю, сястру нашу падзеў?»
Прыехаў дадому. «Слугі наймілейшы,
Падайце каня мне найваранейша,
Паеду я да Ганулі ў поле,
Падайце мне скрыпку громку,
Зайграю я сваю долю горку...
Ведай, ты, матка...»
З працяжным рыпеннем адчыніліся дзверы хаты, Пятруся перарвала свой спеў і, павярнуўшы галаву, убачыла Сымона. Добра яго ведала і не здзівілася, што сюды прыйшоў. Можа, па справе да мужа яе прыйшоў. Ветліва кіўнула галавой.
- Добры вечар, Сымоне. Яе маецеся?
Нічога не адказаў, толькі зрабіўшы некалькі хісткіх крокаў і, спыніўшыся перад ёй з раскрытым ротам, пачаў пільна ў яе ўзірацца. У бляклых ягоных вачах змяшаліся цікавасць і трывога, дзікая пажадлівасць і п'яная расчуленасць, і таму выглядаў ён трошкі страшна і трошкі смешна. З ягонага рота ў самы твар жанчыны біў гарэлачны смурод. Засунуў рукі ў рукавы кажуха і з нейкім трывожным нахабствам пачаў:
- Пятруся, я да цябе з просьбай...
- А чаго хочаце? - спытала.
- Каб ты мне грошай пазычыла... Да міравога сёння на суд хадзіў... «Даўгі, - кажа, - заплаціць трэба... Зямлю прададуць», - кажа... «Не прададуць, - кажу, - бо не выкупленая, ад ураду, значыць, не выкупленая». А ён, каб яму ногі пакруціла, даўгі плаціць, кажа, - я да старшыні...
Плёў так доўга, некалькі хвілін, па шмат разоў паўтараючы адно і тое, яна цярпліва яго слухала, занятая сваім шыццём, урэшце ўзняла галаву і спытала:
- То і што ж я табе, Сымонка, парадзіць магу?
- Грошай пазыч, - падступаючыся бліжай да яе, паўтарыў селянін.
- Няма, далібог, няма, а адкуль жа ў мяне грошы могуць быць? Усе ведаюць, што ў мужаву хату ў адной спадніцы прыйшла, тай у падзёртым каптане... І ў яго няма, пабажуся, што няма. Дастатак у хаце, слава Богу, ёсць, але грошай няма... Мы яшчэ маладыя абое... калі нам было грошы збіраць?
- Ілжэш! - забурчаў мужчына. - Грошай ты маеш удосталь, столькі маеш, колькі іх твая душа пажадае.
І, змяняючы бурклівы тон на просьбу, дадаў:
- Пазыч, Пятруся, злітуйся, пазыч... ці ж табе зашкодзіць? Як ты прыяцелю свайму скажаш, каб табе больш прынёс, дык тут жа і прынясе...
Вочы кабеты са здзіўленнем утаропіліся ў твар селяніна, які ад гарэлкі і хвалявання пачаў пакрывацца цаглянай чырванню.
- Ці ты сфіксаваўся? - прамовіла. - Які гэта мой такі прыяцель, каб мне грошы паводле жадання насіў?
Сымон падняў руку да лба, нібы хочучы перажагнацца, і адначасова сцішаным ад страху голасам з дурнаватай мінай вымавіў:
- А чорт жа? Га? Альбо ж ён табе грошы не насіў? Га?
На гэтыя словы жанчына, як апараная, ускочыла з зэдліка, вочы яе шырока расплюшчыліся, рукі, як баронячыся, выставіла перад сабой.
- Што ты пляцеш? - крыкнула. - Чалавеча, апамятайся і Бога ў сэрцы май...
- А такі носіць... - падступаючы яшчэ бліжай і не спускаючы з яе вачэй, настойваў мужчына.
Яна паспешліва і вельмі гучна сказала:
- Я ў касцёле ахрышчаная! Мяне кожны дзень на ноч святым крыжам жагналі! Я ніякім смяротным грахом сваёй душы не загубіла.
- А такі носіць! - стоячы ўжо проста перад ёй, паўтарыў селянін, - я сам сёння бачыў, як ён, такі агністы, праз комін у тваю хату ўлятаў...
На гэты раз у шырока расплюшчаных вачах жанчыны прамільгнуў страх.
- Ілжэш! - крыкнула, і адчувалася, што горача прагнула, каб запярэчыў таму, што ён цяпер сказаў. - Ілжэш, скажы, што салгаў!
- Далібог, бачыў...
Кулаком ударыў сябе ў грудзі і зноў пачаў:
- Пазыч, Пятруся, змілуйся, пазыч... Я ўжо і на чартоўскія грошы згаджаюся, каб толькі з горкай бяды вылезці... дай хоць чартоўскіх...
Наступаў на яе, штурхаючы сваім целам да сцяны, набліжаў да самага яе твару свой твар, які смярдзеў гарэлкаю.
- Я да цябе, як да маці... Пятруся... хоць ты ведзьма, але я да цябе, як да маці... ратуй... няхай ужо і на мяне гэты вялікі грэх упадзе... падзелімся з табой і грашыма і грэхам... Я да цябе, як да маці і апякункі... хоць ты ведзьма, але я да цябе, як да апякункі...
Злосць, страх, агіда да гэтага чалавека, які сваім п'янствам давёў да галечы жонку і дзяцей і ад п'янства бачыў, што над яе дахам ляталі д'яблы, ахапілі Пятрусю і абудзілі ў ёй усю яе нязвыклую сілу. З гнеўнымі вачыма стукнула нагой аб падлогу і крыкнула:
- Прэч! - адначасова ўхапіла мужчыну за кажух і, адчыніўшы дзверы, выпхнула яго ў цёмныя сені.
Зрэшты, гэта было не надта цяжка зрабіць. Мужчына вельмі слаба трымаўся на нагах. У цёмных сенях пахіснуўся ажно да дзвярэй, што вялі на вуліцу, і яшчэ адтуль крыкнуў:
- Не дасі? Такі не дасі грошай?!
Але кавалёва жонка зачыніла дзверы на жалезную засаўку. Мужчына падышоў пад замёрзлае акно і там то выкрыкваў, то бурчаў:
- Я да цябе... ведзьма ты... як да маці... дай грошай... злітуйся... хоць і чартоўскіх дай... не дасі? Такі не дасі? Пятруся, чуеш? Міравы кажа, даўгі плаціць трэба... я да старшыні... Старшыня кажа, зямлі не прадам, але гаспадарку прадам, у адных кашулях застанецеся... Ой, горкая доля мая і дзетак маіх. Пятруся, чуеш? Дай грошай... што табе шкодзіць? Прыяцель твой наносіць табе зноў, колькі захочаш... Не дасі? Такі не дасі? Ну, то пачакай жа, дам я табе, загубленая душа твая... няверная... непрыяцелю Божаму прададзеная... папомніш!
Пайшоў сцежкай да карчмы і вёскі і, ідучы павольна і хістаючыся, сціскаў кулакі і трос імі ў паветры і ўсё з лаянкай, а то з манатонным бурчаннем гаварыў сам з сабой:
- Не дала! Такі не дала! Загубленая душа яе... Пану Богу няверная... Непрыяцелю Божаму прададзеная... Дам я ёй... папамятае...
Ужо колькі месяцаў як Пятруся не хадзіла ў вёску. Ахопліваў яе страх, калі думала пра спатканне з людзьмі, і бабка паўтарала, каб ціхенькая была, як рыбка на дне вады. Аднак праз тыдзень пасля гэтых надзвычайных адведзін Сымона выпала ёй неадкладная патрэба пайсці да Лабудаў. Аксеня спрала для Лабудзіхі талькі і іх абавязкова трэба было аднесці, каб не наклікаць нараканняў і асуджэння. Надвячоркам, калі каваль працаваў у кузні, Пятруся сказала бабцы:
- Пайду, бабуля, сёння ўжо абавязкова пайду да Лабудаў.
Старая хвіліну памаўчала, як бы гэтае рашэнне ўнучкі ёй не надта спадабалася, потым, аднак, адказала:
- Ідзі, калі ўжо трэба... толькі там людзям не насоўвайся ў вочы... за гумнамі прайдзі.
- За гумнамі прайду, - паўтарыла Пятруся.
Апранула сярмяжку і чаравікі, завязала на галаву хустку і пайшла. Аксеня, застаўшыся з дзецьмі на печы, амаль у поўнай цемры пачала расказваць казку пра цмока. Была гэта доўгая і страшная казка, пасля якой надышла чарга другой, такой смешнай, што двое старэйшых ажно заходзіліся са смеху і самая меншая Галенка таксама смяялася, хоць яшчэ добра зразумець яе і не магла. Маленькі Адамка заплакаў у калысцы. Аксеня загадала Стасюку, каб злез з печы і калыхаў брата. Дзіця ссунулася з печы, узлезла на тапчан, каля якога стаяла калыска, і неўзабаве размераны стук бегуноў акампанаваў хрыплаватаму голасу бабкі, якая расказвала ўжо трэцюю казку. І тады пад вокнамі і ў сенях пачуўся хуткі тупат ног, дзверы з трэскам расчыніліся і, відаць, засталіся раскрытымі насцеж, бо ў хату ўліўся струмень марознага паветра, і адначасова ў цемры раздаўся глухі крык, здушаны роспаччу ці трывогай:
- Езус! Ратуйце! Нешчаслівая я! Б'юць ужо! Кіямі б'юць! Божа мой міласэрны!
Гэта быў голас Пятрусі, якая, відаць, усім целам асунулася на падлогу, бо пасярод хаты нешта моцна стукнула. У гэты час анямелая на некалькі хвілін Аксеня прамовіла дрыготкім голасам:
- А што з табой, Пятруся? А што ж з табой? Хай Пан Бог злітуецца над намі! Што з табой?
Напалоханая крыкам і стукам трохгадовая Галенка выбухнула плачам, трошкі цішэй за яе заплакаў Адамка. Праз галасьбу дзяцей прабіўся гучны загадны голас сляпой бабкі:
- Не фіксуйся, Пятруся. Запалі святло. Дзеці ўпоцемках плачуць.
Цяжка, са здушаным стогнам, жанчына паднялася з зямлі, а калі распальвала святло і ўстаўляла ў пячную шчыліну запаленую лучыну, рукі яе калаціліся, як у ліхаманцы. Пры дрыготкім бляску агню яе твар са скульптурнай выразнасцю выявіўся на шэрым фоне хаты, белы як палатно, з вялікімі маршчынамі на лбе, з гарачымі, як вуголле, вачыма. Хустка ссунулася з яе галавы, парасплятаныя валасы закрылі шыю і лоб, дзве толькі слязінкі свяціліся на яе вейках, але ад глыбокіх рыданняў уздрыгвалі вусны і грудзі. Запаліўшы святло, абедзвюма рукамі абхапіла галаву і, як звар'яцелая, пачала бегаць па хаце. То з шырока расплюшчанымі вачамі і рукамі над галавой спынялася пасярод хаты, то кідалася тварам на стол альбо лаву, то прыпадала да печы і нібы з маленнем цягнула рукі да бабкі. І ўвесь час пры гэтым гаварыла, так, як гавораць у ліхаманцы, хутка, бязладна, раптам нешта выкрыкваючы, а потым зноў зніжаючы голас аж да шэпту. Слухаючы яе, Аксеня выпроствалася як струна на сваім сенніку, усё часцей варушыла сваімі зжоўклымі сківіцамі, а касцістымі рукамі няўцямна шукала галоўкі малых унучак, якія, ужо маўклівыя, перапалоханыя, самі прыціскаліся да яе рук і грудзей. Пятруся расказвала, што да Лабудаў зайшла добра, талькі аддала, усім ветла пакланілася, але, не ўступаючы ў гаворку, адразу ж той самай дарогай пайшла дахаты. А там пільнавалі яе людзі, якія, відаць, ужо дазналіся, што яна ад Лабудаў будзе вяртацца гэтым шляхам. Пільнавалі яе за плотам саду, за нізкім плотам, і калі каля яго праходзіла, нехта ўдарыў у спіну кіем яе так моцна раз і другі, што яна ажно ўпала на зямлю. Той, хто ўдарыў, быў Сымон Дзюрдзя, бо яго добра пазнала, хоць і цёмна было, а за Сымонавымі плячамі раздаўся смех Сцяпана, Параска ж, Сымонава жонка, нешта пра грошы і купленую спадніцу загаварыла, і Разалька праклінала яе і ведзьмай называла, і яшчэ двое чалавек смяяліся і гаварылі, але яна ўжо не ведае, хто, бо сарвалася з зямлі і штосілы далей пабегла. А яны цераз плот пералезлі на сцежку і пайшлі сабе да карчмы, не ўцякаючы, памалу, як бы нічога ніякага. Білі! Палкамі білі! Біць пачалі ўжо! Што ёй рабіць? За што гэта на яе звалілася?
Яна плакала горкімі слязамі, ламала рукі, было відаць, што страшная трывога замуціла ёй розум і адбірала волю. На печы зашэмраў шэпт старой:
- Парабак Пракопка... Ой, парабак Пракопка... чаму я цяпер сабе зноў расказы і слёзы маткі тваёй Пракопіхі ўспомніла?
Бабуля шырэй раскрыла бельмы вачэй на сваім пажоўклым твары і такім самым, як і раней, загадным голасам прамовіла:
- Укленчы і голасна гавары пацеры...
Загадвала так, нібыта яе ўнучка была яшчэ маленькая дзяўчынка, і Пятруся слухалася яе, як дзіця. Яна адразу ж укленчыла.
- Не так, - прамовіла старая, - не так. Галенку з печы ссадзі, Адамку на рукі вазьмі, старэйшых да сябе пакліч... абдымі дзяцей рукамі і Найвышэйшаму Богу іх паказвай... Ты маці... хай Пан Бог найвышэйшы злітуецца над дзецьмі...
З сонным немаўляткам на адной руцэ, а другой абдымаючы малога хлопца і дзвюх меншых за яго дзяўчынак, маладзіца ўкленчыла пасярод хаты, ды словы малітвы ўцякалі з яе памутнелай памяці і не прыходзілі на дрыготкія вусны. Сляпая бабка сваім хрыплаватым і дрыгатлівым голасам пачала:
- Ойча наш, які ёсць у небе, свяціся імя Тваё, прыйдзі валадарства Тваё, будзь воля Твая...
Паўтараў гэта за ёю напачатку слабы, а потым усё больш выразны голас маладой жанчыны. Пад канец разам горача вымавілі «Аман», пасля чаго старая сказала:
- Ну, устань! Можа, Пан Бог Найвышэйшы пачуў...
Цішэй дадала:
- І дзяцей убачыў...
Нядоўгая цішыня запанавала ў хаце. Пятруся клала ў калыску немаўля, дзеці збіліся ў куце хаты, прытуліўшыся так шчыльна адно да другога, як перапалоханы авечы статак.
- Дзе Міхалка? - спыталася Аксеня.
- У кузні.
- Не ведае, што табе прытрапілася...
- А не ведае...
Колькі месяцаў таму са сваім жалем і страхам, як з радасцю і весялосцю, бегла б проста да мужа, найперш і без роздуму бегла б да яго. Але цяпер! О! З іншым ён ужо сэрцам да яе, чым даўней... Нельга ўжо ёй з усім да яго бегчы. Яе вера ў ягоную любоў знікала, з кожным днём усё больш знікала, а там, дзе была яе слодыч, рабілася так горка, як бы ёй хтосьці насыпаў туды жменю пякучай гарчыцы.
- Хадзі да мяне, дзіця, пагаворым...
Пятруся адышла ад калыскі, ускочыла на тапчанік, а адтуль ужо лёгка было ёй усесціся на край печы. Яны сядзелі адна насупраць другой: бельмы сляпой бабкі, здавалася, з напружанасцю ўзіраліся ў сплаканы твар маладой кабеты. Пасля досыць доўгага роздуму Аксеня пачала:
- Пятруся! То ж заўтра вялікае свята.
- Але, бабуля.
- То ж Дабравешчанне Найсвяцейшай Панны Марыі, вялікі фэст у касцёле і вялікі кірмаш у мястэчку.
- Але, бабуля.
- У касцёле адпушчэнне грахоў, а на кірмашы будзе народу цьма. І з Сухой Даліны гаспадары паедуць у касцёл і на кірмаш.
Старая зноў досыць доўга маўчала, нібы перажоўвала нейкія свае думкі і планы жоўтымі сківіцамі.
- Паслухай, - сказала, - ужо табе няма іншага паратунку, як толькі да Пана Бога звярнуцца і ў яго абароны перад людзьмі прасіць. Няхай пра цябе Пан Бог засведчыць, што ты ніякім грэхам смяротным душы не загубіла. Ідзі ў касцёл, ляж перад Панам Богам крыжам, паспавядайся і прымі найсвяцейшую камунію... Чуеш?
- Чую, бабуля. Добра, бабуля, зраблю, як дараджаеце.
- Але. Як паспавядаешся, ад ксяндза найсвятлейшую камунію прымеш, дык і табе лягчэй будзе, і ўсім людзям пакажаш, што ты не Божая непрыяцелька. Няхай убачаць, што молішся Пану Богу, крыжам лежачы, і што табе ксёндз у найсвяцейшай камуніі не адмовіў. Калі гэта ўбачаць, спазнаюць, што ты не такая, як яны выдумалі, і што ані смяротнага граху, ані якога вялікага злачынства на табе перад Панам Богам няма. Пан Бог найвышэйшы сам за цябе добра засведчыць.
- Добра, бабуля, добра, - супакоеная, паўтарыла Пятруся і, схіляючы змучаную галаву на бабуліны калені, пацалавала яе касцістую руку.
Яна гэтай рукою пачала яе гладзіць па валасах. Абедзве маўчалі. Потым маладзіца азвалася зноў:
- Франьку папрашу, каб хату і дзяцей дапільнавала і стравы наварыла, а сама на досвітку ў мястэчка пайду.
- Можа, і Міхалка пойдзе?
- Пэўна, не пойдзе. У той двор яму трэба пайсці, адкуль тую вялікую працу павінен узяць...
- Добра было б, каб пайшоў. Разам бы памаліліся і паспавядаліся, каб ранейшае дабро вярнулася...
Зноў замаўчалі, паглыбленыя ў роздум. Дзеці ў куце пачалі шаптацца паміж сабой і з гучным хрупаннем есці сырую бручку, якую Стасюк знайшоў дзесьці ў сенях. І ніхто не звярнуў увагі на мужчынскія крокі, што пачуліся за дзвярыма. Каваль увайшоў у хату, і толькі тады Пятруся ўзняла галаву з каленяў бабулі. На Міхалкавым твары не было ўжо ранейшай бясхмарнай, бесклапотнай весялосці. Незадавальненне і неспакой прыцьмявалі бляск ягоных чорных вачэй; трохі надзьмутыя вусны пад чорнымі вусамі выяўлялі схільнасць да папрокаў і гневу. Дзяцей, што кінуліся да яго, пагладзіў па галовах і, азірнуўшыся на хату, здзіўленым голасам усклікнуў:
- А што ж гэта? То ж гэта вячэры і заводу няма!
Сапраўды, толькі смаляк кідаў на хату скупое і мігатлівае святло, у чорнай глыбокай сярэдзіне печы агню не было.
- А Езус! - саскокваючы з печы, крыкнула Пятруся. - Гэта ж я сёння пра вячэру забылася, усмерць забылася!
І з такой паспешлівасцю, што ажно калаціліся рукі, пачала распальваць агонь і наліваць у катлы ваду. Першы раз у жыцці надарылася ёй забыцца пра хатнія клопаты, а прычыны гэтага мужу сказаць не магла. Ён таксама пра іх не распытваў. Сеў на лаве і толькі сказаў:
- Ужо хвала Богу пра яду для мужа забываешся, а дзеці сырую бручку з тваёй ласкі грызуць... нібыта ў іх бацька жабрак які...
Узяў на калені Стасюка, адабраў у яго з рук бручку і кінуў яе ў кут. Папрок жонцы не быў зласлівым, але жанчына, можа, хацела б, каб лепш раззлаваўся, а потым зноў па-добраму загаварыў з ёй. Але ён ужо больш не загаварыў да яе і толькі часам перакідваўся словам-другім з дзецьмі. Яна спяшалася з вячэрай, сыпала крупы ў гарнак, прынесла трошкі яек і пачала рабіць яечню са скваркамі, каб можна было як найхутчэй што-небудзь падаць мужу. Аксеня некалькі разоў загаворвала з мужам унучкі: а што сёння ў кузні рабіў? а каго бачыў? а ці пойдзе заўтра на фэст? Ён адказваў ёй нешматслоўна, і ў адказах яго не было ані няветлівасці, ані зычлівасці. Калі што і гаварыў, дык от так, абы збыць, няўважліва і буркліва. Пятруся, запальваючы лямпу, рыхтуючы, а потым падаючы вячэру, рухалася жвава, але выглядала, як нежывая. Сцяўшы вусны, хадзіла ціха і баязліва, а калі падыходзіла да мужа, апускала вейкі. Калі ён на яе глядзеў, Пятруся дзервянела ад страху. Ведала ж добра, што ні біць, ні нават лаяць яе не будзе. Чаго ж так баялася? Можа, ягонага позірку, які, калі глядзеў на яе, рабіўся надзіва праніклівым, часам злосным, а часам такім сумным, што яна ледзь стрымлівала слёзы. Штосьці стала паміж імі сцяной. Яна добра ведала, што гэта было. Як надта патрэбны рамеснік, Міхалка ўвесь час быў на людзях і чуў усё, пра што яны гаварылі. Цікаўны і гаваркі, ён столькі заўсёды ведаў, што некаторыя, смеючыся, казалі пра яго: ён чуе, як расце трава. Значыць, чуў усё пра сваю жонку і дом. Людскія плёткі пра Пятрусю давялі яго неяк да бойкі і колькі разоў да зацятых сварак. Потым ён перастаў ужо сварыцца і ўдаваў глухога, але тое, што рабілася ў ягоным сэрцы, адбівалася на ягоным твары, а таксама ў выразных, не навучаных скрытнасці, вачах. Быў вельмі амбітны і галоўным чынам таму так дбайна працаваў, упрыгожыў і напоўніў усялякім дастаткам сваю хату, марыў аддаць Стасюка кудысьці ў школу. А тут напаткаў яго вялікі сорам! Ды хто ведае, якія там яшчэ згадкі і сумненні блукалі ў ягонай галаве? Верыць - не верыў у тое, што людзі гаварылі пра ягоную жонку, але глядзеў на яе так, нібы прагнуў працяць позіркам наскрозь, збліжэння з ёй унікаў, нібыта адштурхоўваў яго нейкі інстынкт. Часам нейкая пяшчота падымалася яму з сэрца да горла і вачэй, і тады рабіўся такі сумны, нібы вяртаўся з бацькоўскіх хаўтур. Але паказаць гэта ніколі не хацеў; калі гэта надаралася, альбо выходзіў з дому, альбо як хутчэй клаўся спаць. Цяпер Пятруся, паставіўшы на стол яечню, стаяла насупраць яго і, апусціўшы вейкі, чакала, пакуль ён пакладзе яе сабе на талерку, каб раздаць рэшту дзецям і бабцы. Ён, утапіўшы алавяную лыжку ў поўную міску яечні, утаропіў у жонку пранізлівы і разам з тым трошкі жаласлівы позірк.
- Ой, Пятруся, Пятруся! - пачаў, ківаючы галавой. - Што з табой сталася? Да каго ты зараз падобная? Валасы такія ўскудлачаныя, як быццам з кім білася, а вочы апухлі ад плачу. Чаго плакала? Га?
Нічога не адказваючы, хутка адвярнулася і стала каля агню, плячамі да яго. Гэтае маўчанне, якім адказала на ласкавае яго пытанне, відаць, абразіла яго, бо, калі пад рукой не аказалася хлеба, павышаным і грубым голасам крыкнуў:
- Хлеба дай! Чуеш? Чаго там стаіш з апушчанымі рукамі, як пані якая?
А калі зрабіла яму жаданую паслугу, крыкнуў зноў:
- Дзецям дай есці! Не жабракі яны, каб праз чорт ведае якую маці да паўночы галодныя былі.
Гэта ўжо была няпраўда, і надта балючая, бо кінутая ў бок яе мацярынскага сэрца, але яна і на гэта нічога не адказала. Раздала ежу дзецям і бабцы, пасля вячэры вымыла начынне і парасстаўляла на паліцы, выцерла стол, згасіла лямпу і смаляк і, сеўшы на тапчанік, схіліўшыся над калыскай, накарміла грудзьмі разбуджанага Адамку. Агонь у печы яшчэ гарэў, і ў хаце панавала рухомае паўсвятло. Аксеня ціха ляжала на сваім сенніку на чарані печы. Спала ці не спала, але маўчала і ляжала не варушачыся. Дзеці адразу ж пасля вячэры заснулі. Міхалка спаць не ішоў. Шмат еў за вячэрай, потым, распасцёршыся на стале, паліў адну за другой цыгарэты, пару разоў нават нешта насвістваў сабе пад нос. Звонку здавалася, што яго нішто не абыходзіць. Аднак класціся спаць і не думаў. Усё паліў і, падпёршы лоб рукой, думаў. Пятруся пачала гайдаць калыску, каб немаўлятка заснула. Стала напяваць. Не спявала, але напаўголаса цягнула манатонную сумную ноту, якая ў глыбокай цішыні хаты і ў мігатлівым паўсвятле плыла і калыхалася, як жалобная, нясмелая хваля. Дзіцятка заснула, кабета ўстала з тапчана і басанож ціха падышла да мужа. Гэтак жа ціха сказала:
- Міхалка!
- Га? - спытаўся, узнімаючы галаву з далоні і гледзячы на яе.
- Я хачу заўтра на досвітку ў мястэчка ісці...
- Чаго?
- У касцёл на адпушчэнне. Папрашу Франьку, каб хату і дзяцей папільнавала.
Ён усё глядзеў на яе, але выраз ягоных вачэй у змроку не магла ўбачыць.
- Чаму гэта табе так у касцёл захацелася? - спытаўся.
Трошкі памаўчаўшы, адказала:
- Паспавядаюся і прыму найсвяцейшую камунію. Няхай мне сам Пан Бог перад людзьмі добрым сведкам будзе.
Устрымала рыданні і выцерла фартухом слёзы, якія градам пакаціліся на шчокі.
- Зноў плачаш, - заўважыў Міхалка, - от, плаксівая ты зараз зрабілася... зусім не такая, як была...
- Не такая, - паўтарыла жанчына, а праз хвіліну нясмела дадала: - І ты не такі, як быў...
- А не такі, - пацвердзіў муж.
У гэтых кароткіх сказах, якімі прызнаваліся адно перад другім пра страту ранейшага шчасця, гучаў глыбокі смутак. Ён усё прыглядаўся ўважліва да яе.
- Такі і праўда паспавядаешся заўтра і прымеш найсвяцейшую камунію?
- А як жа, - адказала і зрабіла рух, каб адысці.
Але ён яе аклікнуў:
- Пятруся!
- А што?
- Сядай каля мяне, пагаворым.
Здзіўленая і нясмелая, села каля яго на беражок лавы. Ён пачаў казаць:
- Паслухай, Пятруся. Ці гэта мы ўжо заўсёды будзем паміж сабой так жыць, як тыя нямыя стварэнні?.. Толькі таго не хапае, каб мы пачалі такое абурэнне і смех у людзей выклікаць, не раўнуючы, як Сцяпан Дзюрдзя са сваёй жонкай... Так нельга, Пятруся. Так не трэба. Ты маці дзяцей, і я цябе шанаваць мушу...
Слухала яго так уважліва, нібыта кожнае ягонае слова павінна было быць для яе прысудам, а калі змоўк, склала рукі на фартуху і шапнула:
- То і што ж я зраблю, калі ты, Міхалка, любіць мяне перастаў...
Сказаўшы гэта, стаіла дыханне, відаць, чакаючы адказу. Але каваль нічога не адказаў. Моцна засоп, уздыхнуў, кінуў недакураную цыгарэту на сярэдзіну хаты і зноў, падпёршы рукой галаву, маўчаў. Тады яна, не дачакаўшыся пярэчання, з енкам асунулася на зямлю і горача зашаптала:
- Міхалка, любенькі, я ўжо даўно бачу, што ты мяне любіць перастаў, што я табе зрабілася нямілай, што я табе, от так, як той цяжкі мех на плячах ці той камень, што да ног прывязаны... Няма тваёй весялосці! Няма тваёй гаворкі! Няма твайго смеху! Маркотны ты часам такі, што калі я гляджу на цябе, хацела б ужо пад зямлёй ляжаць... Шкадую я цябе, больш як сваё жыццё, і не хачу, каб ты праз мяне марна прападаў... калі ты мяне не любіш, то пайду я сабе з хаты, ад цябе, у шырокі свет пайду, куды вочы глядзяць... Толькі бабулю да смерці дагледзіш... Няшмат ёй ужо засталося на гэтым свеце быць, і адно дзіцятка ўзяць мне дазволіш... на ўспамін, ой, на адзіны ўспамін! Як бабуля са мной калісьці па свеце хадзіла, тай на нас дваіх працавала, так і я з дзіцяткам сваім хадзіць буду, тай на абодвух нас запрацую... А як зайду куды далёка, гэт, далёка, аж на край свету, то і вестка пра мяне назаўсёды згіне, людзі падумаюць, што ўжо сярод жывых мяне няма, а табе можна будзе ўзяць сабе іншую жонку і іншую гаспадыню і ўсё рабіць паводле сваёй волі... Любенькі, Міхалка, пайду я сабе ад цябе, пайду я сабе з хаты ад цябе, на край свету пайду, з адным дзіцяткам сваім... калі ты мяне ўжо не хочаш... ой, пайду...
Гаворачы так, абдымала ягоныя калені і, пахіляючы да іх галаву, цалавала. Але калі часам узнімала галаву, то на яе твары апрача глыбокай тугі выяўлялася столькі шчырасці і рашучасці, што магло падацца, вось зараз, зараз сарвецца з зямлі, падхопіць на рукі якое дзіця і выбежыць з хаты... Аднак не ўскочыла з зямлі сама, а паднялі яе і пасадзілі на лаву мужчынскія рукі. Сціскаючы як клешчамі яе плечы ў сваіх агромністых руках і, відаць, жадаючы яе развесяліць, каваль пачаў казаць:
- Што ты пляцеш? Што ты тут гаворыш? Ой, такая дурная, як вар'ятка! З хаты яна пойдзе! На край свету пойдзе! Ці ж бы я пусціў цябе з хаты? От, хутчэй бы развітаўся з гэтым жыццём...
У імгненне вока павісла на ягонай шыі.
- То я табе, відаць, не надта нямілая...
- Ты мне такая самая мілая, як і раней...
Пры смузе бледнага святла, якое падала на іх, зблізку паглядзелі адно аднаму ў твар. Яна ўбачыла, што ягоныя словы былі праўдай, і яе вочы высахлі ад слёз, засвяціліся, сталі зноў такія вясёлыя, шэрыя, выразныя, як і раней.
- Ой, ты, ты пляцюха! Ці ты думаеш, што я які лотр ці разбойнік, каб так ужо адразу пра ўсё забыўся і сэрца перамяніў? Ці ж гэта не ты, у чужых людзей гаруючы і людскія насмешкі церпячы, шэсць гадоў мяне чакала і дзеля мяне ад багатай гаспадаркі адмовілася?
- Але, - шапнула кабета.
- Альбо я цябе зганьбаваную ўзяў ці якую нявартую? Чыстая ты была і без ніякай плямы, як тая шклянка, вымытая ў крынічнай вадзе, свежая ты была і вясёленькая, як тая птушка, што на небе лятае...
- Але...
- Сем гадкоў я з табой жыў і ажно пакуль на нас нешчаслівыя часы не прыйшлі, сумнага дня не пражыў, злосці на тваім твары не бачыў, злога слова ад цябе не чуў...
- Але...
- Дзяцей ты мне чацвёра нарадзіла і з пільнасцю іх гадавала, гаспадарку глядзела і рук не пакладала, прымнажаючы ўсялякі дастатак...
- Але...
- Ну, то бачыш! Чаму ж бы я цябе любіць перастаў? Ой, ты дурная! З хаты ад мяне ісці хацела... а я б за табой пайшоў, дагнаў бы і тады ўжо пабіў... далібог, тады, тады то ўжо быў бы табе шабаш! пабіў бы, назад вярнуў і ў хаце пасадзіў. Сядзі, баба, калі табе добра! От!
Разам з апошнімі словамі пачуўся ў хаце гучны пацалунак. У самыя вусны яе пацалаваў, прыабняў і спытаўся:
- Ну, зараз кажы, чаго сёння так плакала, што ажно вочы запухлі? Ці зноў табе хто што прыкрае зрабіў? Га?
Перакананая, што любіць ён яе так, як і раней, з бліскучымі ад шчасця вачыма, трошкі яшчэ павагалася са сваімі прызнаннямі. Але старая звычка гаварыць яму ўсё перамагла. Закрываючы рукой твар ад сораму, але ўжо не плачучы, расказала яму ўсю сваю страшную сённяшнюю крыўду.
Міхал ускочыў з лавы і грымнуў кулаком аб стол.
- Заб'ю! - крыкнуў. - На смерць лайдакоў тых пазабіваю! Чаго яны да цябе прычапіліся, гэтыя лотры, хамы...
Хамамі называў сялян, як быццам сам не быў селянінам... І праўда, лічыў сябе ўжо трошкі вышэйшым за клас, да якога ад нараджэння належаў. Пятруся ўчапілася яму за плечы, умольваючы, каб нікога не біў і нават не чапаў. З набраклай на лбе венай і маланкамі ў вачах ён сеў на лаву, засоп, парывістым рухам рукі запаліў цыгарэту. Потым, выпускаючы клубы дыму з рота, абураўся зноў:
- Дурныя хамы! Каб у такое глупства верыць! Я не веру... далібог, не веру, каб на свеце якія ведзьмы былі... Часам і мне прыходзіла ў галаву, што гэта можа быць праўда... звычайна... паміж дурнымі і наймудрэйшы чалавек часам адурнее... Але такі ведаю добра і разумею, што ўсё гэта казкі. Цёмны народ, і ўсё! Гэта сваёй дарогай, а бяда сваёй дарогай! І сорамна, сорамна мне, як якому п'яніцу ці абарванцу якому, біцца з мужчынамі па карчмах і дарогах, і нічога гэта не дапаможа... Дурням дурноты з іхніх галоў не павыбіваеш, каб там невядома як біў... Што тут рабіць?
- Заўтра перад усімі паспавядаюся і найсвяцейшую камунію прыму, - шапнула Пятруся.
Міхал махнуў рукой.
- Што гэта дапаможа? Адзін пабачыць, а другі на адпушчэнні ў тлуме і не заўважыць. Хто быў да цябе са злой воляй і зайздрасцю, той так і застанецца. Змарнуешся ад людской дакукі, а яшчэ калі-небудзь зноў цябе пакрыўдзяць, так, як сёння... Хай Пан Бог бароніць...
Моцна выцер рукой сабе ўвесь твар, а потым, варушачы валасы на галаве, прамовіў:
- Хіба сабрацца, кінуць хату і гаспадарку і ў свет пайсці...
- Хату і гаспадарку кінуць! - крыкнула Пятруся.
- Дык і што ж! Што ж тут такога! - адказаў.
Аднак павільгатнелымі вачыма сам азіраўся па хаце. Мілая была яму гэтая хата, цёплая, заможная, аздобленая ўсім, што ў яе праз столькі гадоў, як птах у гняздо, прыносіў. Родным быў таксама той дзедаўскі кавалак зямлі, куды пасля доўгага салдацкага туляння вярнуўся з радасцю і асеў. Памаўчаўшы нейкі час, абняў жонку за шыю і сказаў:
- Калі б мне тут было дрэнна жыць, ці пайшла б ты за мной куды-небудзь у іншае месца?
- А як жа! - крыкнула Пятруся.
- Ну, то калі табе тут дрэнна, я пайду з табой куды-небудзь. Зямлю аддам у арэнду, як тады, калі ў войска пайшоў, а з маім рамяством хоць увесь свет абыду, а хлеба ні нам, ні нашым дзеткам не забракуе... У мястэчку дзе асяду і буду каваць, а цябе ў крыўду не дам, і каб яшчэ, барані Божа, білі...
Жанчына нахілілася і пачала цалаваць ягоныя рукі.
- Які ты добры, ой, які ты добры... лепшага ўжо, мусіць, на цэлым свеце няма... Я ў тваім твары пабачыла, і ў тваім голасе пачула, і ва ўсім табе распазнала, што ты такі добры... Таму я цябе так і пакахала, назаўсёды, аж да смерці, што мне ўжо ніколі ніякі іншы чалавек мілым не быў бы і што без твайго кахання мне так, як без таго цёплага сонца і без той вады...
Ён выпрастаў яе пахіленую постаць і абняў.
- Ідзі заўтра ў мястэчка, паслухай святую імшу, паспавядайся, а пасля набажэнства да маёй сястры Ганулі, што там замужам за фельчарам, зайдзі і распытайся ў яе, ці добра было б мне ў мястэчку асесці... Значыць, з рамяством маім асесці... Ці там патрэбен каваль... А калі там не патрэбен, то я, можа, пагаджуся застацца ў тым двары, куды заўтра пайду дамаўляцца пра працу. Вялікі двор і вялікі маёнтак... там заўсёды каваль быў, а цяпер няма, можа, мяне захочуць. Хацеў бы я з табой на адпушчэнне паехаць, але ў той двор трэба... То ідзі ўжо сабе заўтра сваёй дарогай, а я пайду сваёй, а потым, не бавячыся, бабулю і дзяцей забяром на воз і гайда, у дарогу! От, табе дарога і наканаваная. Пойдзеш ты ў свет лепшага шчасця ў людзей шукаць, толькі не адна, не сама, але са мной, з бабуляй і з усімі дзецьмі, і з маёй працай таксама, з якой усюды добры кавалак хлеба будзе...
- Дзякуй, Міхалка, ой, дзякуй табе за ўсю тваю дабрыню...
У мястэчку, што было за шэсць вёрст ад Сухой Даліны, увесь святочны ранак над вялікім кірмашовым гоманам гучалі рознагалосыя касцельныя званы. На кірмашы людзей было, як мурашак, і мноства ўсялякай жыўнасці. Тут прадавалі і куплялі коней, кароў, валоў, цялят, збожжа, палатно, яйкі і мноства іншых прадуктаў сваёй гаспадаркі. Сані там стаялі каля саней, шчыльна датыкаючыся альбо часам наязджаючы палазамі на палазы; быдла і людзі збіваліся ў рухомыя клубкі, шум ад размоў, сварак, праклёнаў, таргоў, іржання коней, рыкання кароў быў агромністы, і была вялікая стракатасць адзення і твараў: мужчынскіх і жаночых, сялянскіх, жыдоўскіх і дробнашляхецкіх. Чатыры Дзюрдзі таксама прыехалі на гэты кірмаш, кожны са сваім. Пётра і Клеменс прывялі прадаваць каня і карову, Сцяпан - двухгадовага воліка, а Сымон прывёз пару асьмін жыта і гароху. Усё адно: апішуць і прададуць, значыць, лепш хапаць і прадаваць на сваю карысць, што ўдасца. Большасць мужыкоў, хуценька памаліўшыся і адпусціўшы ў касцёл баб, заставалася пры сваіх санях і тавары. Пётра сваё дабро даверыў сынавай апецы, а сам скіраваўся да невялікага белага касцёла, з вежаў якога далятала музыка званоў, а з сярэдзіны чуліся харавыя спевы тых, хто суправаджаў працэсію.
У невялікім прытворы было так цесна, што павольны і ўрачыста настроены селянін ледзьве здолеў прабіцца да касцельнага парога і ступіць яшчэ колькі крокаў. Тут шырокія спіны ў кажухах стаялі непрыступнай сцяной, але перад ім над кудлатымі мужчынскімі чубамі і над жаночымі, па-святочнаму прыбранымі галовамі прамільгнула золата несенай пад балдахінам манстранцыі, запунсавелі палярынкі касцельных служкаў, бліснулі агеньчыкі свечак, узнесліся ўгору харугвы. Ігралі арганы, і некалькі соцень галасоў спявалі хорам. Пётра хацеў укленчыць, але з-за цясноты зрабіць гэтага не мог, таму пахіліў галаву і сціснутым кулаком моцна біў сябе ў грудзі.
- Ойча нябесны, валадар зямлі, адпусці нам цяжкія грахі нашы...
Гэтую малітву ён прыдумаў сабе сам у той час, калі яго агарнула вялікая скруха за крыўду, учыненую матцы, і з тае пары паўтараў яе заўсёды, калі быў ужо настроены надта набожна. Пачалася імша. Пётра з трошкі пахіленай спінай узнёс вочы ўгору і ўзіраўся ў бачныя па-над галовамі аздобы вялікага алтара. Былі гэта нейкія гіпсавыя вяночкі і арабескі, над якімі стаяла некалькі драўляных скульптур з крыжамі, з вялікімі кнігамі, з грозна выцягнутымі альбо складзенымі для блаславення ці малітвы рукамі. Вочы селяніна напоўніліся лагодным роздумам, вусны ягоныя перасталі варушыцца. Можа, згадаў усё, што некалі, гледзячы на алтар, перацярпеў і выпрасіў. А можа, над алтаром і скульптурамі святых, пад самым скляпеннем святыні ён шукаў зрокам тых бляскаў і чараў, у вобразах якіх смутна паўставала ў яго ўяўленні нябеснае валадарства. Доўга блукаў так зрокам па вышынях, уздыхаючы час ад часу.
- Ойча нябесны, валадару зямлі, апякуне людзей...
У ягоным бледным твары, узнятых вачах і гучным, з уздыхам шэпце шмат было тугі, удзячнасці і пакорлівасці. Тут перасталі іграць арганы, і ў сцішаным касцёле ўрачыста загучала:
- У імя Айца і Сына...
Пачыналася казань. Пётра са свайго месца добра бачыў ксяндза, што стаяў на высокім амбоне, ягоную снежную комжу і чырвоную стужку на грудзях. Мовы, на якой гаварылася казань, у штодзённым жыцці Пётра не ўжываў, але добра разумеў і пры нагодзе мог добра размаўляць на ёй. Таму пахіліў галаву, наставіў вушы і з усіх сіл услухоўваўся ў чысты і гучны голас, што абуджаў пад скляпеннямі звонкае рэха. Людзі, што стаялі каля яго, слухалі таксама, але большасць няўважліва ці сонна. Паставы іхнія былі поўныя пашаноты, яны часта нават уздыхалі, але больш азіраліся па баках альбо заплюшчвалі ў дрымоце вочы. Пётра прагна ўслухоўваўся ў словы, што разносіліся па касцёле, але не ўсе яны рабілі на яго аднолькавае ўражанне. Былі такія, што не абуджалі ў ім аніякіх пачуццяў ці паняццяў, і такія, што ўзрушвалі яго да глыбіні душы. У доўгім уступе святар расказваў люду пра Боскую дабрыню і пра злосць д'ябла. Калі згадвалася першае, твар селяніна выглядаў так, нібыта спадаў на яго промень ідэалу. Размякчаўся, вылагоджваўся, расплываўся па ім выраз дабрыні і расчуленасці. Але калі ў паветры прагучала імя д'ябла, густыя ягоныя бровы збегліся над вачамі, вусны задрыжэлі трывожна ці гнеўна і сам ён заварушыўся так, нібыта яго ахапіла жаданне плюнуць. Але ўстрымаўся, зважаючы на святасць месца.
З гучным шоргатам людзі апускаюцца на калені на цагляную падлогу касцёла. Зноў іграюць арганы. Каля алтара ўзносіцца меладычны і малітоўны спеў, плывуць хвалямі ўздыхі і шэпты. Пётра рашучымі рухамі локцяў пашырыў сабе месца, упаў на калені, прыціснуўся вуснамі да касцельнай падлогі і голасна зашаптаў:
- Хай Божая сіла пераможа нячыстую сілу...
Тут нехта моцна штурхануў яго ў локаць. Пётра азірнуўся і ўбачыў Клеменса, які схіліўся над ім. Хлопец зашаптаў яму ў самае вуха:
- Татку! Старшыня хоча купіць каня... не ведаю сам, што рабіць...
Адштурхнуў сына рукой і зноў пахіліўся над зямлёй, але Клеменс пацягнуў яго за кажух.
- Хадзі, татку, а то торг страцім...
- Скажы старшыні, каб сам ішоў у касцёл і людзям не перашкаджаў маліцца Пану Богу...
Сказаў гэта такім тонам, што Клеменс больш не настойваў, укленчыў, перажагнаўся, пацалаваў два разы зямлю і выйшаў з касцёла. Але Пётра ўжо не адчуваў папярэдняга душэўнага настрою. Нешта пачало яму карцець і непакоіць яго. Паціскаў плячыма, азіраўся, урэшце ўстаў з каленяў і, некалькі разоў яшчэ ўдарыўшы сябе ў грудзі, пакінуў касцёл. У прытворы сустрэў Сцяпана, які мачыў пальцы ў свянцонай вадзе.
- А што там з маім канём чуваць? - спытаўся з відочнай занепакоенасцю.
- Старшыня яго ў Клеменса старгаваў. Ідзі хутка, а то торг страціш...
Сцяпан таксама нядоўга забавіўся ў касцёле, бо яшчэ не прадаў свайго воліка. Сымон жа толькі памаліўся перад касцельнымі дзвярыма і як хутчэй з грашыма, што атрымаў за прададзенае жыта і гарох, паляцеў у карчму. Ніводзін з іх не дабраўся да сярэдзіны касцёла, а тым больш да вялікага алтара, дзе мноства людзей спавядалася пры канфесіяналах, а потым кленчыла перад балюстрадай, чакаючы камуніі.
За гадзіну перад змярканнем гандлёвы рынак пачаў пусцець, затое ўсё больш саней і коней збіралася ля варот вялікай мураванай карчмы. Для людзей, што праз цэлы дзень маліліся і мерзлі ў касцёле, мерзлі таксама прадаючы і купляючы на рынку, было амаль неабходнасцю перад тым, як пусціцца ў далёкую дарогу дадому, зайсці на хвілінку ў якія цёплыя сцены, пагрэцца і перакусіць. Тут перад карчмой, авальная брама якой на ўсю шырыню будынка выглядала чорнай безданню, на зацвярдзелай ад марозу, прысыпанай снегам, усланай саломай пляцоўцы, якая паблісквала замёрзлымі лужынамі, стаяла мноства саней і коней, галовы і шыі якіх знікалі ў прывязаных да іх торбах з кормам.
Памяшканне карчмы было тут значна прасторнейшым, чым у Сухой Даліне. У мястэчку трэба было разлічваць на заведама большую колькасць гасцей, чым у вёсцы. Асабліва ў такія дні, як сённяшні, збіралася іх тут вельмі шмат. У шырокай грубцы гарэў вялікі агонь. Людзі, якія ўваходзілі сюды, запыняліся перад ім, разагравалі змерзлыя рукі, пастуквалі ступнямі аб падлогу, каб сагрэць ногі, потым, ідучы да сталоў, што стаялі ля сценаў, здымалі з плячэй палатняныя, падвешаныя на шнурках торбы. Такія торбы мелі амаль усе. Быў у іх харч, узяты з дому на ўвесь дзень. Колькасць і якасць яго залежала ад заможнасці кожнага з наведнікаў. Адны са сваіх торбачак выцягвалі толькі кавалак чорнага хлеба, жменьку солі і пляйстры цвёрдага сыру; іншыя апрача хлеба і солі мелі яшчэ сала, каўбасы, звараныя ўкрутую яйкі. Каб паесці, адны шырока рассядаліся на лавах, іншыя елі ходзячы альбо стоячы. Народ прыбываў, гамана нарастала, адусюль было чуваць, як прасілі гарэлку, мёд, піва. Рознага ўзросту жыды, што складалі карчомную сям'ю, безупынку віліся сярод тлуму з бляшанымі паўгарцавікамі, квартамі, чаркамі, са шклянкамі з зялёнага шкла, з глінянымі міскамі, напоўненымі кіслымі агуркамі і селядцамі, якімі сяляне закусвалі гарэлку. Былі тут жыхары многіх асобных вёсак, але амаль усе яны належалі да адной гміны. Амаль усе таксама ведалі адзін аднаго зблізку альбо здалёку і таму раз-пораз уступалі ў размовы пра сённяшні кірмаш, пра панесеныя страты ці набыткі, пра розны клопат у сваіх гаспадарках ці сем'ях. У сярэдзіне хаты найвышэйшы гмінны чыноўнік, старшыня, немалады селянін з доўгай барадой, у чорнай аўчыннай шапцы, насунутай па самыя вочы, частаваў мёдам досыць вялікую кампанію. У гэтым пачастунку акрамя іншых людзей прымалі ўдзел жыхары Сухой Даліны, а сярод іх самую важную ролю адыгрываў Пётра Дзюрдзя, бо аказіяй для пачастунку стаўся конь, якога ён прадаў старшыні. Размова ішла пра розныя вартасці каня і прывяла да жывой гамонкі пра коней увогуле, часам усчыналіся спрэчкі, якія старшыня, аднак, заўсёды перапыняў, даліваючы з бляшанага гарнца мёду ў шклянкі і з ветлівай павагай кажучы бяседнікам:
- Піце, вашэці грамада, піце! На здароўе вам! На шчасце!
Выраз «вашэці грамада» паўтараўся ў ягоных вуснах бясконца. Адчуваў ён сябе галавой і начальнікам гміны, ці грамады, і баяўся страціць найменшую мажлівасць нагадаць пра гэта ўсім. Сяляне хілілі галовы ў знак падзякі і падносілі да вуснаў зеленаватыя шклянкі. Толькі Клеменс не піў і да гэтага часу не прымаў удзелу ў размове. Быў яшчэ малады, нежанаты, сваёй гаспадаркі не меў, сюды прыехаў з бацькам і толькі праз яго нешта значыў. Ад прысутнасці старшыні і грамады старых, паважных гаспадароў ён зрабіўся нясмелым, і гэта ўстрымлівала яго самастойна прыняць удзел у пачастунку. Стаяў за бацькавай спінай, і, высоўваючы з-за ягонага пляча свой румяны і блакітнавокі твар, паглядаў трошкі хціва і трошкі нясмела на паўгарнцавік і шклянкі. Жывыя і хітраватыя вочы старшыні спаткаліся з яго сарамлівым позіркам.
- Аааа! - здзівіўся і, смеючыся, паказаў пальцам на хлопца. - Аааа! Вашэці грамада! ці гэта хлопец, ці дзяўчына? - Нібы дзеля таго, каб лепей разгледзець, хіліў галаву то ў адзін, то ў другі бок. - Гляджу, гляджу і распазнаць не магу! Здаецца, што хлопец, але за бацькавы плечы схаваўся, як дзяўчына, і надта саромеецца... Ну, пакажыся... да стала падыдзі, а то і праўда падумаю, што з мужчыны перамяніўся ў дзяўчыну!..
Гэтыя жарты суправаджаліся рогатам; Пётра засмяяўся таксама і падштурхнуў сына да стала.
- Ну, ідзі, калі спадар старшыня заве...
Не такім ужо і сарамлівым быў Клеменс, як палічыў старшыня. Вусны, праўда, прыкрыў даланёй, але вясёлымі вачыма глядзеў проста на начальніка гміны. Той наліў поўную шклянку мёду і падаў яе хлопцу.
- Пі! - усклікнуў. - Каб хутчэй вусы пад носам выраслі.
І, даліваючы зноў усім у шклянкі, паўтараў:
- Піце, вашэці грамада, піце!
Пілі і смяяліся з Клеменса, які на згадку пра вусы павёў пальцамі па залацістым пушку, што абсыпаў яго верхнюю губу, а потым кіўнуў галавой і смела ўсклікнуў:
- На здароўе, спадар старшыня!
- На здароўе табе! - адказаў старшыня і звярнуўся да Пётры: - У салдаты не пайшоў? Га?
Пётраў твар праяснеў:
- А не пайшоў: калі прыйшоў час на жараб'ёўку, Ясюк быў яшчэ малы, а мне ўжо, дзякаваць Найвышэйшаму Богу, пяцьдзесят сёмы гадок жыцця ішоў... Брат малы... бацька стары... значыць, яму льготу далі і застаўся ў хаце, хай будзе пахвалёны Пан Бог...
- От і выкруціўся, - заўважыў хтосьці збоку.
- Ну, шчаслівы! - дадаў нехта іншы.
- А шчаслівы, - паўтарыў Пётра, - каб толькі Пан Бог ва ўсім так блаславіў...
Старшыня зноў падаў шклянку мёду шчасліваму хлопцу.
- Пі! - сказаў. - Пі і памятай, хто цябе трактуе!
Хлопец завагаўся, зірнуў на бацьку, але Пётра, якому заўсёды была прыемнай усялякая ўвага, узрадаваны сціплымі дагэтуль паводзінамі сына, штурхануў яго ў локаць і падахвоціў.
- Пі, калі спадар старшыня кажа...
Зусім ужо асмялелы Клеменс развесяліўся і на гэты раз не панёс шклянкі проста да вуснаў, але падняў яе ўгору з такім жэстам, што ажно трошкі мёду вылілася з яе на стол, і пры гэтым сам падскочыў.
- Каб так конь брыкаў! - усклікнуў ён і толькі тады выпіў шклянку да дна.
Гэта спадабалася прысутным, якія, таксама ўздымаючы свае шклянкі над галавой, адзін за другім паўтаралі:
- Каб так конь брыкаў, спадар старшыня, каб так конь брыкаў!
Гэта адносілася да таго каня, якога сёння купіў старшыня ў Пётры. Вясёлы па характары, а можа, маючы ў тым і свой інтарэс, Антон Будрак, стараста Сухой Даліны, крыкнуў арандатару прынесці яшчэ гарнец мёду. Зараз ён пачастуе старшыню, а разам і ўсю кампанію. Некалькі галасоў азвалася:
- Не хочам больш мёду; калі частуеш, то гарэлкі давай!
Будрак крыкнуў гарэлкі, а старшыні, які хацеў мёду, сам пачаў наліваць у шклянку гэты трунак:
- Інтарэс ёсць такі, спадар старшыня. Хочам пачаць працэс пра тыя землі і лугі... Каб даўнасць не наступіла... то... можа, што-небудзь нам парадзіце. Інтарэс ёсць такі...
І хоць ужо выпіў шмат мёду і трошкі гарэлкі, досыць звязна пачаў расказваць пра справу, якая была важнай для ўсёй вёскі. Але Пётра перабіў яго і пачаў гаварыць сам. Максім Будрак і трое Лабудаў гаварылі таксама, перабіваючы адзін другога, з чаго зрабіўся вялікі галас і шум. Але старшыня да публічных размоў быў ужо трошкі прызвычаены.
- Па чарзе, вашэці грамада, - усклікнуў. - Па чарзе гаварыце. Напачатку адзін, потым другі, а я буду слухаць. Я паміж вамі ўсімі найважнейшы, і ўсе вы да мяне, як да бацькі...
- Як да бацькі! - пацвердзілі хорам усе, а ў гэты час п'яны Сымон прысунуўся да старшыні і, цалуючы яго ў локаць, пачаў:
- Я да вас, спадар старшыня, як да бацькі... гаспадарку не прадавайце... горкая бяда мне і дзеткам маім...
Некалькі рук выцягнулася і адштурхнула п'яніцу, які тут жа, хістаючыся, палез да арандатара, мармычучы:
- Хацкелька, гарэлкі дай... Калі Бога баішся, яшчэ са два кілішкі дай... яшчэ маю пару злотых... заплачу... Горкая бяда...
Клеменс, пабачыўшы, што паміж старшынёй і гаспадарамі распачынаецца сур'ёзная гаворка, высунуўся з гэтага кола і пайшоў да іншага, дзе было некалькі кабет, што сядзелі ля грубкі. Яны таксама елі прывезенае з дому, разважалі пра сённяшні кірмаш, спрачаліся альбо расказвалі адна адной пра розныя свае клопаты. Пры набліжэнні Клеменса ў гэтай грамадзе раздаліся пісклівыя крыкі і рогат. Павесялеўшы і асмялеўшы ад дзвюх шклянак мёду, хлопец ушчыпнуў за руку нейкую знаёмую маладзіцу з Сухой Даліны, а другой сказаў нешта такое на вушка, што яна зачырванелася, як півоня, і засланіла ад яго рукою твар. Іншыя, старэйшыя, нібы злуючы, нібы жартуючы, адпіхвалі яго кулакамі і крычалі, каб ішоў сабе да мужчын. Неўзабаве, аднак, усе сціхлі і, ўздымаючыся на дыбачкі, адна праз другую пачалі глядзець на прадмет, які хлопец выцягнуў з-пад сярмягі і паказаў ім. Гэтым прадметам быў досыць вялікі абразок нейкай святой, абрамлены рамкаю, пакрытай залацістай паперай. У святой было чырвонае ўбранне, залатая карона на галаве, а ў руцэ яна трымала блакітную пальму. Тоўсты пласт яркіх фарбаў і бліскучая ад агню пазалота рамкі выклікалі ў жаночым гурце захапленне. Шырока расплюшчвалі вочы, раскрывалі раты, любаваліся і ўсё дапытваліся, ці для сябе купляў Клеменс гэтую прыгожую рэч, ці для каго іншага? Ён добра ведаў, дзеля каго купіў абразок, але нікому пра гэта не казаў і, залівіста смеючыся з цікавасці і зайздрасці баб, зноў схаваў яго за сярмягу. Тут з грамады, што гаманіла і піла ля акна, аклікнуў яго невысокі, рухлівы чалавечак з кірпатым носам, апрануты напалову па-сялянску, напалову па-шляхецку: ляснік з суседняга двара, які сёння ў ягонага бацькі купіў карову.
- Клеменс! - клікаў: - Гэй, Клеменс! Выпі, ну, з намі. Каб карова была здаровая!
Хлопец выпіў да дна пададзеную яму чарку і, упадаючы ў шал весялосці, падскочыў да бочкі, што стаяла ў куце, пахіліў яе і выліў з яе ваду на падлогу.
- Каб карова столькі малака давала! - крыкнуў.
Хата аж затрэслася ад рогату, кабеты пішчалі, прыўздымалі спадніцы і ўцякалі ў супрацьлеглы кут. Шырокі струмень вады плыў ад сцяны да сцяны, несучы па спадзістай няроўнай падлозе кінутыя раней шкарлупкі ад яек, агуркоў, селядцовыя галовы і хвасты. Клеменс знік у віры сялянскага тлуму, які акружыў яго з чаркамі ў руках, дзе быў таксама і Сымон, што ўсё цягнуў яго за рукаў і з чаркаю ў руцэ мармытаў:
- Пазыч грошай, Клеменс, змілуйся, пазыч... хоць залатоўку... усе свае ўжо прапіў... Горкая мая доля і дзетак маіх...
Ужо зусім сцямнела. Карчомныя прыслужнікі паставілі на сталах у розных месцах памяшкання тры тонкія свечкі з лою ў медных, пакрытых тлушчам падсвечніках.
Сцяпан Дзюрдзя да гэтага часу голасна вёў рэй у нейкай невялікай грамадцы, відаць, узрадаваны тым, што хоць раз дзе-небудзь і кім-небудзь мог кіраваць. Калі бліснула святло, заўважыў ён акружанага жыхарамі Сухой Даліны старшыню, які штосьці паважна ім гаварыў. Цёмны, зморшчаны твар Сцяпана паружавеў ад ажыўленай гутаркі, дзе ён быў у цэнтры ўвагі, а таксама і ад выпітай гарэлкі. Аднак зацікавіла яго, пра што суседзі размаўляюць са старшынёй і, прысунуўшыся да іх, пачаў слухаць.
- Так ужо трэба, вашэці грамада, - казаў старшыня. - Іначай няможна, без гэтага ўжо нічога. Планіпатэнтаў сабе выбераце, каб ад усіх вас пайшлі ў горад і гадваката нанялі... Найперш, планіпатэнтаў выбраць... а потым гадваката наняць. Усёй грамадой не будзеце да гадваката і ў суд хадзіць... Планіпатэнты вашы будуць хадзіць... у які-небудзь дзень збярыцеся ў старасты і зрабіце нараду, каго выбраць, хто ў вас наймудрэйшы і хто заслугоўвае найбольшай павагі!
Дзюрдзі, Будракі, Лабуды стаялі перад старшынёй, уважліва яго слухаючы. Калі ён скончыў, азвалася колькі галасоў:
- Навошта нам на потым адкладваць! Мы і зараз можам выбар зрабіць... хай спадар старшыня сведкам будзе.
- Але, - пацвердзілі іншыя, - можам, чаму не можам.
- Мы ж не ўсе тут, - запярэчыў нехта.
- Нічога! Што мы тут пастановім, на тое ўсе і пагодзяцца, - настойваў стараста Сухой Даліны Антон Будрак.
- А колькі тых планіпатэнтаў трэба? - спытаўся Пётра.
- Трое, - адказаў старшыня, - больш не трэба, але трое, то ўжо абавязкова трэба.
Сцяпан у гэты час пацягнуў Пётру за рукаў і шапнуў:
- Скажы, Пятрук, каб мяне за планіпатэнта выбралі...
Але некалькі галасоў заглушыла ягоны шэпт.
- Найперш то ўжо старасту просім...
Круглы, пульхны, з рыжаватым вусам і кірпатым носам твар Антося засвяціўся, як поўня.
- Добра, - адказаў, - буду, чаму не буду? А больш каго?
Сцяпан ужо ўсім кулаком Пётру ў бок ударыў.
- Ну, азавіся ж... скажы, каб мяне выбралі...
Ягоныя вочы гарэлі прагай вылучэння, а можа, і звязанай з ёй прагай актыўнай дзейнасці. Але сяляне другім планіпатэнтам вылучалі старога Лабуду, які, драпаючы сабе лысіну, прасіў, каб яго звольнілі ад гэтых клопатаў, а абцяжарылі імі лепей каго-небудзь з ягоных сыноў. Самы старэйшы Піліп засведчыў сам, што не адмовіцца, хоць і цяжка яму будзе пакідаць гаспадарку і ездзіць у горад, але не адмовіцца.
- Няхай будзе Піліп, - пагадзіліся сяляне.
- Ну, а трэці? - спытаўся старшыня.
- Трэцім няхай ужо будзе Пётра Дзюрдзя...
Пётра выпрастаўся так, як тады, калі выбіралі яго старастам, і з раз'яснелым тварам падзякаваў за пашану. Сцяпан зноў ударыў яго кулаком у бок.
- Скажы, Пятрук, каб мяне чацвёртым выбралі...
Пётра, заклапочана падносячы руку да валасоў, усё ж азваўся:
- Можа б, чацвёртым Сцяпанку выбраць.
- Не трэба чацвёртага, - закрычалі з усіх бакоў, - спадар старшыня сказаў, што трэба трое, больш не трэба...
- То, можа, на маё месца Сцяпана абярыце, - запрапанаваў Піліп Лабуда. - І праўда, - дадаў, - мне цяжка будзе і не хочацца...
- Не хочам Сцяпана! - крыкнулі ўсе. - Нашто ён нам? З іншымі планіпатэнтамі толькі сварыцца будзе... і хто першы, і пра ўсё...
- Яшчэ гадваката паб'е, - азваўся нехта са смехам.
Крывавая чырвань заліла Сцяпану твар, ён улез у самую сярэдзіну грамады і пачаў крычаць. Даказваў, што выбары не былі справядлівымі, бо не прысутнічалі тут усе гаспадары Сухой Даліны, што павінны выбраць яго планіпатэнтам, а калі не, дык ён пойдзе ў суд... Усчалася калатнеча і дайшло б, напэўна, да кулакоў, але старшыня ўстаў з лавы і пачаў крычаць на Сцяпана, не шкадуючы грубай лаянкі і мянушак. Адчуваў ён сябе асабіста абражаным.
- Як гэта незаконныя? - крычаў. - Калі я тут быў, то ўсё па закону! Я тут найвышэйшы і ўсё магу рабіць... Мяне сам цар над вамі паставіў... калі захачу, зраблю ласку, а калі захачу, на катаргу вышлю...
Сцяпан на момант сумеўся, але потым зноў па-заліхвацку запатрабаваў у арандатара гарнец гарэлкі і разам з некалькімі прыязнымі яму людзьмі непадалёк ад старшыні пачаў піць чарку за чаркай.
У гэты час Пётра, расслаблены пітвом, усцешаны гонарам, які на яго выпаў, таксама частаваў старшыню і суседзяў.
- Дзякуй! Спадар старшыня! Дзякую, вашэці грамада! - безупынку паўтараў ён, а потым, спыніўшыся перад Антонам Будракам з чаркаю ў руцэ і прыжмуранымі вачамі, сказаў: - Ты планіпатэнт і я планіпатэнт, ты стараста і я стараста... дык і пацалуемся...
Цалаваліся так гучна, нібы коркі з бутэлек выскоквалі...
Агульная п'янка дасягнула ў гэты час высокай ступені, але вызначалася пэўнай асаблівасцю. Людзей, такіх, як Сымон Дзюрдзя, што напіваліся самі па сабе і без ніякай прычыны, было вельмі мала. Большасць упівалася ўсмерць, але ў кампаніі з прычыны барышоў і аказій, а аказіяй тут было ўсё: прададзены конь, купленая карова, спатканне са знаёмым, замірэнне з пасвараным, памінкі па бацьку, які год таму памёр, намер ажаніць сына альбо выдаць замуж дачку. Вясёлая ці сумная падзея, набытак альбо страта, сяброўства ці сварка, надзея ці расчараванне - усё вяло да пачастунку, які шматразова аддзячваўся тым самым. У хаце панаваў нечуваны гоман галасоў, настроеных на розныя тоны, і рух, які выяўляў розныя ступені і прыроду ап'янення. У адным месцы ішла бойка, якая скончылася выкідваннем за дзверы пераможаных, у іншым прыціскалі да сцяны жыда-арандатара, які крычаў ад страху альбо таксама лаяў сялян, што абражалі яго, у іншым жа месцы два хлопцы, узяўшы рукі ў бокі, падобныя на двух раззлаваных пеўняў, калыхаліся адзін перад другім, манатонным голасам вымаўляючы адны і тыя ж словы. Некалькі жыхароў Сухой Даліны з чаркамі ў руках лезлі цалаваць старшыню, які таксама на добрым падпітку рассеўся на лаве і так ужо насунуў на твар сваю вялікую шапку, што з-пад яе была відаць, бадай, толькі адна ягоная рудая барада. Сяляне, аднак, далезлі да ягоных шчок і, цмокаючы ў іх, паўтаралі:
- Ты ў нас найвышэйшы, ты над намі ўсімі, як бацька...
Сымон, наадварот, пайшоў да яго зараз з раззлаванай мінай.
- Ты мне гаспадарку апісваць не смей! - крычаў. - Бо як апішаш, заб'ю... далібог, заб'ю... хоць ты і старшыня, а такі заб'ю... і будзе табе шабаш!
Пётра Дзюрдзя стаў насупраць Максіма Будрака.
- У цябе дачка, - казаў. - А ў мяне сын... хай будзе пахвалёны Пан Бог Найвышэйшы.
А Будрак у гэты час гаварыў:
- У цябе сын, а ў мяне дачка... Чаму не можа быць волі Божай... будзе... толькі сватоў прысылай...
- Прысылай! - пацвярджальна паўтарыў Пётра і, узносячы ўгору ўказальны палец, зморшчыўшыся, пачаў зноў: - У цябе дачка, у мяне сын... няхай, як той казаў, Божая сіла пераможа чартоўскую сілу...
Тады Клеменс пацягнуў бацьку за рукаў кажуха:
- Едзем дахаты, татку! - запішчаў тонкім з просьбаю галаском.
Ён таксама быў п'яны, але яшчэ пры памяці. Захацелася яму дахаты, каб як найхутчэй аддаць абразок Настцы. Пётра глянуў на сына як бы здзіўленымі вачыма і са злосцю закрычаў:
- А ты хворы быў! Ледзь не памёр! Чартоўская сіла хваробу тую табе зрабіла...
Клеменс плюнуў.
- Каб яна свету не ўбачыла, тая, што мне такой бяды нарабіла! Едзем дахаты, татку!
І за рукаў кажуха цягнуў да дзвярэй бацьку, які, даючы сыну весці сябе, азіраўся на Максіма і крычаў:
- Памятай, Максім! У цябе дачка, у мяне сын... Хай перад нябесным валадарствам згіне чартоўскае валадарства...
У самым парозе бацька і сын наткнуліся на Сымона.
- А ты чаго тут яшчэ лайдачыш! - крыкнуў на сваяка Пётра. - Дахаты табе... а то апошнюю капейку прап'еш...
- Ужо і прапіў... - адразу ж пачаў плясці Сымон, - ужо тое, што за жыта і гарох узяў, да астатняй капейкі прапіў... ужо і шабаш мне і дзеткам маім...
Выходзячы, Пётра і Клеменс выпхнулі сабою Сымона ў сені, а потым на двор, застаўлены яшчэ сялянскімі санямі і коньмі, хоць частка бяседнікаў ужо і раз'ехалася. Тут убачылі Сцяпана, які здымаў з шыі свайго каня торбу і збіраўся ад'язджаць.
- Гэй, дзядзьку! - крыкнуў Клеменс. - Пачакай, разам паедзем...
Сцяпан, п'яны, быў пануры і злосны; ён у адказ вылаяўся праз зубы, а потым крыкнуў Пётру:
- А ўсё ж шэльма ты, я планіпатэнтам буду... чуеш?
- А ты не лайся... бо няма за што... няхай будзе пахвалёны Пан Бог Найвышэйшы на векі вякоў... - адказаў Пётра.
Сымон таксама лез на свае сані, мармычучы:
- Не дала... шэльма... ведзьма грошы не дала... каб яна гэтага свету не бачыла... а зараз табе і дзеткам тваім шабаш!
Трое саней Дзюрдзяў, першыя з якіх займалі Пётра з Клеменсам, адначасова ад'ехалі ад карчмы і, праехаўшы дробным трушком праз мястэчка, апынуліся неўзабаве сярод засланых снегам палёў. Холадна. Мароз невялікі, можа, дзесяць градусаў, не больш, але дзьме моцны вецер і ўздымае з зямлі воблакі снегу. Зверху таксама падае снег, драбнюткі, як пыл, цвёрды і густы. Месяц свеціць, але яго не відаць за цёмнымі хмарамі, што зацягнулі ўсё неба, і хоць ноч і не цёмная, мала што можна ўбачыць праз гэтую снежную імглу, якая падае зверху і падымаецца з зямлі. Вецер закручвае яе ў клубы альбо вялікімі посцілкамі распасцірае ў паветры, а святло месяца з-за белых воблакаў насычае рухомае іхняе нутро белым святлом, якое нічога не асвятляе.
Толькі шэсць вёрст аддзяляе мястэчка ад Сухой Даліны, і амаль уся дарога, якая вядзе туды, абсаджана дрэвамі.
У снежнай імгле гэтыя дрэвы шарэлі, як прывіды, што блукаюць па полі, але Дзюрдзі распазнавалі іх час ад часу і, падсцёбваючы коней, пакідалі за сабой усё большую адлегласць. Ніхто з іх не спаў, Пётра часам набожна ўздыхаў ці штосьці шаптаў, Клеменс колькі разоў пачынаў насвістваць, Сцяпан змрочным голасам падганяў свайго каня, Сымон, амаль лежачы на сваіх санях, зрабіўся надзіва гаваркім і крыклівым. Шум і свіст ветру заглушалі ягоныя словы, ён, аднак, не дбаў пра тое, ці слухае яго хто, лаяўся, камусьці пагражаў, на нешта жаліўся і некага праклінаў. Раптам Клеменс крыкнуў:
- От і Прыгоркі!
Такую назву меў узгорак, парослы дубовым і бярозавым лесам, можа, на паўтары вярсты аддалены ад высокага крыжа, адкуль ужо была кароткая і прамая дарога да Сухой Даліны. Адгэтуль ужо толькі вярсты дзве аддзялялі іх ад вёскі, але тут знікалі прыдарожныя дрэвы і адкрывалася гладкая раўніна з невялікімі пагоркамі каля самага крыжа, якіх у снежнай замеці не было відаць.
Мінулі Прыгоркі і нічога ўжо перад сабой не бачылі. Бель і бель, на небе, зямлі і ў паветры. Снег і снег усюды; ані дрэва, ані верставога слупа, ані якога пагорка. Клеменс павярнуў лейцамі налева. Сані адразу ж зарыліся ў снег.
- Куды ты паехаў? - гукнуў Пётра.
- Добра, татку, так трэба, - адказаў хлопец і весела засвістаў.
Насамрэч, калі б хто ў яго спытаўся, навошта ён павярнуў улева, калі ад Прыгоркаў да Сухой Даліны дарога цягнулася прамая, як струна, ён не змог бы адказаць. Быў упэўнены, што зусім не паварочваў, і пры нагодзе ўрачыста аб гэтым прысягнуў.
Тыя двое зусім не кіравалі сваімі коньмі. Абодва ляжалі на санях: Сцяпан панура маўчаў, нібы слухаючы пошум ветру, Сымон - усё гаварыў і лаяўся. Ехалі. Коні часам тапіліся ў снезе і вылазілі з яго з цяжкасцю, часам на гладзейшай прасторы беглі сабе трушком, часам жа пад палазамі адчуваліся загоны, якія агаліў вецер. Ехалі не дарогай, а полем і не звярталі на гэта ніякай увагі, пакуль зноў не замільгалі перад іхнімі вачыма ўзгоркі і лес Прыгорак.
- А што ж гэта! - усклікнуў Клеменс. - Зноў Прыгоркі?
- Аааа! Як ты едзеш? - здзівіўся Пётра.
Вырваў лейцы з сынавых рук і, хочучы зрабіць цалкам супрацьлеглае таму, што рабіў той, павярнуў каня направа.
- Не туды! - са сваіх саней закрычаў Сцяпан.
- Туды, не бойся, туды, - пракрычаў яму Пётра і ехаў зноў датуль, пакуль ягоны конь не загруз па калені ў нейкім рове.
- Аааа! - здзівіўся селянін. - Такі зноў не туды паехалі!
Без вялікай цяжкасці, ноканнем і лейцамі падганяючы жвавага коніка, ён выбраўся з рову і павярнуў назад. Двое іншых саней павярнулі таксама, але так, што Сымон цяпер апынуўся наперадзе. Ехалі і ехалі, пакуль Сцяпан са сваіх саней не крыкнуў да Пётры:
- Зноў Прыгоркі!
- Цьфу! Згінь, прападзі, нячыстая сіла! - сплюнуў Пётра і закрычаў да Сымона: - Павярні назад!
- Нашто мне назад, калі так добра! - адказаў новы павадыр.
- Можа, і добра! Ці ж я ведаю, - буркнуў Пётра.
Клеменс пачаў дрыжаць і стукаць зубамі.
- Татку, - азваўся, - мне здаецца, што зноў мяне тая хвароба бярэ!
Але гэта была не хвароба. Проста ў яго, непрызвычаенага яшчэ да алкаголю, пачала балець галава ад выпітага, а віхор працінаў кажух і дабіраўся холадам ажно да самых касцей. Пётра плюнуў зноў і пачаў шаптаць:
- Пане нябесны, валадару зямлі, злітуйся над намі грэшнымі!..
- Паварочвай! - крычаў цяпер на Сымона Сцяпан. - Паварочвай, Сымон! Не бачыш, што пад стаў прыехалі?
Ён распазнаў сярод снежнай завеі цені дрэў, што раслі над берагам става. Магутны голас яго прабіўся праз шум ветру і дайшоў да вушэй Пётры, які адразу ж павярнуў каня. За ім павярнулі і двое іншых.
Амаль гадзіна прайшла з таго часу, як, напаўпрытомныя, аслепленыя снежнай замеццю, яны кружыліся так па раўніне, не могучы трапіць на дарогу, якую шмат разоў у розных месцах пераязджалі ўпоперак.
- Чорт туман у вочы пускае! - азваўся Пётра.
- Але, - пацвердзіў Клеменс, які ўсё больш дрыжэў ад холаду.
Сцяпан прабурчаў сам сабе:
- Прыйдзецца чалавеку змерзнуць, як сабаку.
А потым дадаў:
- Калі б са мной так сталася, дык тая нягодная зусім бы ўжо Казюка замучыла...
І ўздыхнуў.
А Сымон на сваіх санях лямантаваў:
- Ой, горкая, горкая доля мая і дзетак маіх!
Тут Клеменс крыху прыўзняўся на санях і ўшчэнт перапалоханым голасам крыкнуў:
- Зноў Прыгоркі!
Пётра прыўзняўся таксама і напружыў зрок.
- А як жа! Прыгоркі, - пацвердзіў. - Чорт водзіць, такі ўжо няйначай... Чорт узяўся сёння за нас, туман у вочы пускае і водзіць...
- Па адным месцы водзіць... - заўважыў Клеменс.
- Але, па адным месцы. Чорт няйначай... злазь з саней...
Вылез з воза і паклікаў сына:
- Будзем дарогу шукаць...
Калі яны вылезлі, Сцяпанавы сані, наехаўшы, сутыкнуліся з іхнімі і палазамі зачапіліся за палазы.
- Хадзем дарогу шукаць!.. - крыкнуў Пётра да Сцяпана і Сымона.
Усе ўчатырох, грузнучы ў снезе, ступілі некалькі крокаў. Раптам Клеменс закрычаў:
- Бачыш, татку, бачыш?
Ён выцягнуў руку ў бок шэрага рухомага ценю, які акурат цяпер паказаўся з-за прыгоркаўскага лесу і досыць блізка павольна сунуўся ў снежнай каламуці.
- У імя Айца і Сына... - перажагнаўся Пётра, - згінь, прападзі, нячыстая сіла...
Сцяпан, як найсмялейшы, ступіў яшчэ некалькі крокаў наперад.
- Чорт ці баба? - прамовіў ён.
- Баба... - пачаў Сымон, - шэльма баба, грошы не дала, ведзьма тая... я ў яе, як у маці прасіў... Ого! Пачакай!
І кінуўся наперад. Праз колькі секунд на ўсю моц сваіх п'яных ног вяртаўся да ўнураных у снег саней. Нагнуўся над сваімі санямі і, сапучы і лаючыся, пачаў выцягваць з іх адну з папярэчын, што, прыкрытыя саломай, былі за сядзенне.
- Яна самая, - бубніў ён, - ведзьма тая... чортава прыяцелька... каваліха праклятая... грошы не дала, а па начы людзей на замярзанне водзіць...
- Яна! Зноў яна! - крыкнуў Пётра і таксама пачаў выцягваць з саней кол. - Няхай чартоўская сіла прападзе перад Божай сілай... Няхай Божая сіла пераможа чартоўскую сілу... Паганая душа яе... сынка мне загубіць хацела, а цяпер зноў замарозіць на полі, не дачакацца ёй...
- Чаго яна да нашай сям'і прычапілася і даймае нас... - крыкнуў Клеменс. - Ці то ўжо мая маладая галава прападаць праз яе павінна?..
Сцяпан не сказаў нічога, але таксама кол з воза выцягнуў...
У белай цемры твараў іх не было відаць, але з гучнага сапення, з панурага бурчання і п'яных выкрыкаў біў усё моцнейшы вулкан лютых жарсцяў: трывогі і прагі помсты. Прайшла хвіліна, і ў снежнай імгле за некалькі крокаў ад пастаўленых саней зацямнела шаматлівая купка людзей, пачуліся страшныя крыкі і енкі, якія, аднак, заглушаў сваім шумам віхор і разам са сваім посвістам панёс на шырокія палі, дзе гула завіруха...
Праз колькі хвілін вялікая хваля ветру, рассунуўшы на момант снежную імглу, адкрыла прамую, як струна, дарогу, што імкнула ў прастор, а на той дарозе - трое саней, на якіх сядзелі чатыры мужчыны. Знішчылі чартоўскую сілу і знайшлі дарогу. Сцебанулі коней, працяжнымі галасамі занокалі на іх і панесліся гладкай дарогай і хутка зніклі ў густой снежнай замеці. А на белай зямлі нерухомай плямай цямнела Пятруся, жонка каваля Міхала. Каламі паламалі ёй грудзі і рэбры, залілі малады твар крывёй і пакінулі на пустым полі, на шырокім полі, беламу снегу на падсцілку, чорным груганам і варонам на спажыву.
У судовай зале горача ад таўкатні і святла. Ад доўгага разгляду і позняй начной часіны цяжкая стома поўніць паветра. Урэшце адчыняюцца шчыльна зачыненыя дзверы, каля якіх увесь гэты час стаяла варта. З глухім шумам устае са сваіх месц публіка, абвінавачаныя таксама падымаюцца са сваёй лавы. Доўгім гужам суддзі і прысяжныя выходзяць з залы паседжанняў; адзін з іх ва ўрачыстай паставе гучным голасам зачытвае чатыры пытанні, кожнае з якіх адносіцца да аднаго з абвінавачаных і на якія павінен быць дадзены вельмі кароткі адказ: вінаваты, невінаваты.
Чатыры разы ў глыбокай цішыні ярка асветленай і запоўненай людскім тлумам залы прагучала слова:
- Вінаваты, вінаваты, вінаваты, вінаваты.
Пасля кароткага перапынку іншы голас гучна зачытаў прысуд:
- Пётра, Сцяпан, Сымон і Клеменс Дзюрдзі асуджаюцца на пазбаўленне ўсялякіх людскіх і грамадзянскіх правоў, на дзесяць гадоў цяжкіх работ у капальнях і пажыццёвую ссылку ў Сібір.
Асуджаныя слухалі, слухалі. Голас таго, хто абвяшчаў прысуд, змоўк... Усё скончылася. Па белым, як палатно, твары Пётры адна за другой каціліся слёзы, ціхія, цяжкія, а рукі ягоныя павольна ўздымаліся і крыжаваліся на грудзях.
- Пане нябесны, валадару зямлі, хай будзе воля Твая як у небе, так і на зямлі, - сказаў ён голасна, выразна і заглядзеўся ўгору.
Сцяпан нават не ўздрыгнуў, толькі пакамечаны тысячамі зморшчынак ягоны твар палыхнуў крывавым румянцам, а з чорных вачэй бліснула роспачная і разам з тым грозная маланка.
Сымон застаўся такім, як і быў: з абвіслымі рукамі, раскрытым ротам і мокрым, нерухомым позіркам. Здавалася, ужо ўсё на свеце было яму абыякавым, а можа, нават ён зусім не зразумеў, якая яго будучыня. Але за гэтым п'яніцам узляцелі ўгору дзве дужыя маладыя рукі і дзве далоні, якія яшчэ не мелі часу зацвярдзець і счарнець у працы, канвульсіўным рухам упіліся ў гушчыню светлых, як лён, валасоў. Клеменс схапіў свае валасы ў абедзве жмені і зайшоўся ад гучнага плачу...
Потым яны па адным пачалі пакідаць сваю лаву і павольна, цяжка ступаючы, па чарзе ўваходзілі ў нізкія дзверы, якія адчыняліся перад імі і за якімі відаць быў бакавы калідор, што здаваўся чорным пасля ярка асветленай залы. З патоку святла адзін за другім уступалі яны ў гэтую чорную цемру, за апошнім з іх зніклі і два ўзброеныя жаўнеры, што замыкалі шэсце. Нізкія дзверы зачыніліся павольна, без шуму...
1885
Хам
Было яму за сорак. Аб гэтым сведчылі маршчыны, што тонкімі лініямі праразалі яго высокі лоб, які здаваўся яшчэ вышэйшым ад таго, што цёмныя, прыцярушаныя на скронях сівізной валасы ўжо значна парадзелі. Аднак, нягледзячы на гэтыя маршчыны і першую сівізну, выглядаў ён бадзёрым і дужым. Ён быў рыбак і цэлыя дні, а часам і частку ночы праводзіў на рацэ. Сонца, вятры і вільготны подых ракі цёмным і здаровым загарам пакрылі яго прадаўгаваты, худы твар, асветлены крыху нерухомым і паважным позіркам блакітных вачэй. Павага гэта і роздум адчуваліся ў рухах яго высокай, зграбнай і дужай постаці.
Калі было яму гадоў васемнаццаць, бацька ажаніў яго з дзяўчынай з суседняй вёскі, бо ў хаце патрэбна была гаспадыня. З гэтай сваёй лагоднай і працавітай, праўда, дурнаватай і непрыгожай жонкай жыў ён спакойна, але нядоўга, бо праз некалькі гадоў яна памерла, не пакінуўшы яму дзетак. Неўзабаве памёр і яго стары бацька, а калі адзіную сваю сястру, маладзейшую за яго на дванаццаць гадоў, ён выдаў замуж, дык застаўся зусім адзін у сваёй хаце, якая стаяла ў канцы невялікай вёскі ля сасновага бору на высокім беразе Нёмана. Не было ў яго ні валоў, ні коней, ды і зямлі амаль не было, а таму і памочнікаў для сваёй гаспадаркі ён не шукаў. Бацька яго ад даўняга памешчыка, былога гаспадара іх вёскі, атрымаў некалі гэтую хату і ладны кавалак агарода, але сям'я жыла пераважна з ткацтва, якое пэўны час было распаўсюджана ў гэтай вёсцы і прыносіла сялянам сякі-такі прыбытак.
Але сын з ткацкімі кроснамі, з нізкай столлю і цёмнымі сценамі хаты зжыцца ніяк не мог. Яго вабіў неаглядны шлях ракі, яе блакітная цішыня ў пагодлівы час і напеўны шум у час непагадзі, ружовы ўсход сонца пад ёю і фарбы захаду, што адбіваліся ў вадзе. Ён любіў чыстае паветра, хоць бы нават спякотнае або марознае, адкрытае неба, хоць бы нават пахмурнае і сумнае. У дзяцінстве ён стругаў чаўны, рабіў вуды, а калі падрос, стаў рыбаком. Даўней, вяртаючыся з ракі, ён заставаў у хаце бацьку, жонку, сястру, часам суседзяў або кумоў; зрэдку і ў карчму заходзіў, хоць у гарэлцы ніякага смаку не бачыў, а ў танцах і гутарках удзелу амаль не прымаў. Цяпер ужо некалькі гадоў хата яго была зусім пустая. Вярнуўшыся з ракі, ён сам даіў карову, якую агульны вясковы пастух прыганяў з пашы, сам сабе гатаваў вячэру і, самотна пад'еўшы, клаўся спаць, каб заўтра зноў, меншым ці большым чоўнам, плысці насустрач світанку або ўцякаючаму на захад начному змроку. У карчму ніколі цяпер не заглядваў і з людзьмі наогул вадзіўся рэдка, апрача сястры і швагра, у якіх зімой, калі рака замярзала, моўчкі сядзеў пад сцяной. Нельга сказаць, каб ён не любіў людзей, бо не толькі нікому зла не рабіў і сваркі ні з кім не заводзіў, але, наадварот, таму-сяму па гаспадарцы дапамагаў, дробную рыбу прыносіў, а кожнаму, хто да яго звяртаўся, адказваў ветліва і ахвотна. Але ён не шукаў людзей, хутчэй нават унікаў іх, нібы ў доўгіх вандроўках па рацэ прызвычаіўся да маўчання. А калі гаварыў з людзьмі, голас яго гучаў глуха і словы паволі сыходзілі з яго вуснаў, якія ўсміхаліся вельмі рэдка. Аднак і сумным яго назваць было нельга, наадварот, здаваўся ён чалавекам спакойным і ўсім задаволеным. Толькі сур'ёзны позірк і павольныя рухі яго сведчылі аб тым, што чалавек гэты заўсёды заняты сваімі думкамі. Аб чым жа ён думаў? Гэтага ён не расказваў нікому. Аднак ці імчаўся ён з хуткасцю маланкі па люстры спакойнай ракі, ці павольна калыхаўся на яе хвалях паміж двума ўваткнутымі ў дно ракі шастамі, ці заглядаўся на золак, на аблокі, на вясёлку, на навальніцу або сонечны дыск, які апускаўся за лес, ён заўсёды аб нечым думаў. Круг яго думак быў, напэўна, даволі абмежаваны, але, відаць, глыбокі, бо чалавек гэты, здавалася, цалкам патанаў у ім і адчуваў сябе тады найлепш.
У вёсцы яго лічылі дзіваком, але сумленным і спакойным чалавекам. Калі ён замалада аўдавеў, яму раілі ажаніцца нанова, сваталі дзяўчат. Але, зірнуўшы раз-другі на дзяўчыну, якую яму прапаноўвалі, ён адмоўна ківаў галавой і, махнуўшы рукой, хутчэй ішоў на раку. Куме Аўдоцці, якая вельмі любіла яго і была заўзятай сваццяй, на пытанне, чаму ён не хоча жаніцца, ён, паціскаючы плячыма, адказваў:
- Навошта? Неба - мая хата, а рака - жонка. Кожны жыве па-свойму, а калі граху няма, дык усякае жыццё добрае.
І ўсміхаючыся дадаваў:
- Можа, прынесці вам, кума, печкуроў на вячэру?
І ішоў на раку.
Ніякія спакусы ні да кампаній, ні да жаніцьбы схіліць яго не маглі. Не паддаваўся ён ні ўгаворам, ні чужым уплывам, меў, відаць, моцную волю.
Месяцы праз два пасля таго, як яму ў дзень Пятра і Паўла споўнілася сорак два гады, плыў ён неяк раніцай на досвітку ў тое месца, дзе напярэдадні пакінуў шнур пад вадой з прыладай для рыбы. І раптам з берага пачуўся прарэзлівы жаночы крык:
- Езус! Марыя! Ратуйце!
Раніца толькі займалася. Над цёмным борам працягнуўся яркі шлях золку, акаймаваны золатам узыходзячага сонца, ад якога на паверхню вады, усхваляваную ранішнім ветрыкам, падалі пунсовыя водбліскі. Пачуўшы крык, рыбак азірнуўся і спачатку ўбачыў нешта блакітнае, што плыло побач з яго чоўнам, а пасля жанчыну, якая стаяла непадалёк ад берага ў вадзе і працягвала рукі ці то да гэтай рэчы, што сплывала па вадзе, ці то да яго. На фоне зялёнай гары, ля вяршыні якой у засені дрэў стаяла белая прыгожая дача, яе шчуплая і зграбная, напаўраздзетая жаноцкая постаць з жаласна працягнутымі рукамі выглядала ў ружовым святле раніцы як дасканала вытачаная статуэтка. Высока падаткнуты падол спадніцы не закрываў нават яе каленяў, а з-за расшпіленай цёмнай кофты з закасанымі рукавамі відаць былі голыя плечы, шыя і нават крыху грудзей, якім ранішні ўзыход сонца надаваў залацісты колер. Чорныя валасы бязладна развяваліся над яе прыгожай галавой і густымі, кароткімі, крутымі струменямі ападалі па плечы. Нават здалёк было відаць, як блішчаць на смуглявым твары яе чорныя прамяністыя вочы і плывуць з іх слёзы. Заўважыўшы, што рыбак павярнуўся і глядзіць у яе бок, яна закрычала:
- Злітуйцеся, чалавеча, злавіце гэтую шмату і падайце мне! Богам прашу, злавіце... Ратуйце мяне!
Вясёлая ўсмешка, якая так рэдка з'яўлялася пад цёмнымі вусамі, расцягнула вусны рыбака і ўжо не знікала з іх. Магчыма, постаць гэтай кабеты, якая нечакана ажывіла ранішні краявід, спадабалася яму, а можа, рассмяшыў яго вялікі лямант, узняты з-за такой малой рэчы. Тое, што плыло па рацэ, было малой дзіцячай сукенкай, яна, нібы блакітная птушка, калыхалася па паверхні вады, а кароткія рукавы яе трапяталі пад ветрам, нібы крылы. Рыбак толькі пару разоў мацней ударыў вяслом па вадзе, працягнуў руку і лёгка схапіў сукенку. Цела яго, натрэніраванае грэбляй, загартаванае жыццём на паветры, захавала юначую зграбнасць і гнуткасць. Здалёк жа, у сваёй шэрай кароткай світцы, высокіх ботах і шыракаполым капелюшы, ён выглядаў зусім маладым.
Усё з тою самай прыязна-жартаўлівай усмешкай ён падплыў да жанчыны, якая стаяла ў вадзе, і падаў ёй мокрую блакітную шматку. А яна, апусціўшы рукі, ужо гучна смяялася, бліскаючы белымі зубамі і ўтаропіўшыся ў яго чорнымі палаючымі вачыма. Толькі цяпер ён заўважыў, што ў празрыстай вадзе ля яе голых, пазалочаных сонцам ног ляжаў стос мокрых адзежын. Ён глядзеў на жанчыну і дзівіўся, як гэта яна магла так хутка перайсці ад плачу і ляманту да вясёлага залівістага смеху? Пры гэтым яна чамусьці брала і не брала з яго рукі сваю блакітную шматку, то нібыта не магла да яе дацягнуцца, то нібыта выпадкова выпускала яе са сваіх тонкіх загарэлых пальцаў. Яна неадрыўна глядзела на яго, а пасля раптам зазірнула яму ў самыя вочы. Сустрэўшыся з яе позіркам, рыбак сарамліва адвёў вочы. Дзіўная гэта была рэч: дзяўчына гарэзліва, з вясёлай і дзёрзкай цікаўнасцю глядзела на мужчыну, а той сарамліва адводзіў ад яе позірк. Аднак усмешка не знікала з яго вуснаў. Пазіраючы не на дзяўчыну, а на хвалі, якія ўсё больш набіралі блакіту, ён прамовіў:
- Ну, бярыце ўжо сваю шмату, мне трэба плыць. І чаго было так лямантаваць? Можна было падумаць, што з вамі здарылася Бог ведае якое няшчасце ці хто, барані божа, утапіўся.
- Ого! Чаму лямантавала! - усклікнула яна і злосна і гарэзліва адначасова. - Была б я бедная, калі б гэта шматка, барані Божа, загінула. Ужо тры дні гаспадыня не дае мне спакою з мыццём дзіцячых рэчаў. Учора ўвечары я іх памыла, а сёння ранічкай устала, каб выпаласкаць іх у рацэ. Аж тут раптам адна з іх узяла і паплыла.
Седзячы на вузкай лаве ў чаўне, ён слухаў яе хуткую, жывую гаворку, у якой словам, здавалася, было цесна і яны абганялі адно аднаго. Рыбак не глядзеў на дзяўчыну, але слухаў з цікавасцю яе высокі і крыху рэзкі голас.
- А хто вы такая?
- Я?
Яна паказала рукой на гару, дзе бялела дача.
- Я служу пакаёўкай у тых паноў, якія прыехалі сюды на лета... Узялі мяне зімой і да канца лета пабуду яшчэ ў іх... А ўвосень, як вернемся ў горад, пайду ад іх... Даўжэй як да восені не застануся...
- Чаму ж гэта? Хіба крыўдзяць ці лаяць цябе? - з усмешкай запытаў рыбак.
Яна выпрасталася, пачырванела, і вочы яе загарэліся.
- Ого! Хай бы толькі паспрабавалі! На лаянку ёсць адлаянка! Я сябе ў крыўду не дам! Я дзяўчына з добрай сям'і. Бацька мой у канцылярыі служыў. Хай толькі мяне хто-небудзь абразіць злым словам, дык я яму так адкажу, што дзесяць год будзе помніць! А пасля хай мяне судзяць... Была я і ў судах! Не спалохаюся!
Ён паглядзеў на яе са здзіўленнем, амаль з жахам, але зноў адвёў позірк, бо гарачы румянец твару дзяўчыны і бляск яе чорных вачэй нібы апёк яго жарам.
- Дык чаму ж тады вы збіраецеся ад іх ісці? - запытаў ён.
- Чаму? Ды проста так! Я нідзе доўга жыць не магу. Хай сабе будуць самыя найлепшыя гаспадары, а на адным месцы я заўсёды знуджуся і - бывайце! Шукайце тады ветру ў полі. Гэткі ўжо ў мяне характар. Аднак і я хачу ведаць, хто вы?
- Хто я такі? Цікава? Ды я чарвяк...
Ён задумліва ўсміхнуўся, а яна звонка зарагатала.
- Няма чаго смяяцца, - сказаў ён павольна. - Паміж чалавекам і чарвяком розніца малая. Чарвяка есць рыба, а чалавека зямля. Ці пан ты, ці мужык, ці кароль, ці парабак - кожнага зямля праглыне, як рыба чарвяка. Вось так!
Яна слухала яго з цікавасцю. А калі скончыў - заўважыла:
- Разумна гаворыце, але сумна. Што там думаць аб смерці, калі жыць часам так добра?!. Не заўсёды, але бывае... Ой, і добра! А чым жа вы займаецеся?
- Я рыбак.
- А дзе жывеце?
Ён назваў вёску, у якой жыў.
- Селянін? - вагаючыся, запытала яна.
Ён кіўнуў галавой.
- Вось дзіва! Колькі жыву на свеце, ніколі яшчэ так доўга не размаўляла з ніводным селянінам! А чаму ж вы гаворыце не па-мужыцку?
- А чаму ж мне не гаварыць таксама, як вы... калі я ўмею?
- Цікава, селянін, а такі ветлівы, разумны! А ведаеце, зблізку вы выглядаеце значна старэйшым, чым здалёк. Калі былі на сярэдзіне ракі, я думала, што гэта нейкі малады хлапец плыве, а цяпер бачу, што вам, мабыць, гадоў сорак будзе!
Яна дзівілася, рагатала, размахвала рукамі, то адной, то другой нагой боўтала ў вадзе, выкідаючы маленькія фантаны пырскаў, і ўсё мільгала перад ім залацістасцю свайго цела, чарнатой валасоў, бляскам вачэй, беллю зубоў.
- Але нічога, - дадала. - Хоць маеце сорак гадоў, а мужчына хоць куды!.. Прыгожы...
Гаварыла яна ўсё гэтак жа гучна, ані не бянтэжылася і не апускала вачэй. Яна нават ухапілася цёмнай гібкай рукой за нос чаўна і нібы хацела наблізіцца да яго, абы даўжэй затрымаць пры сабе. Ён таксама перастаў ужо сарамліва адводзіць ад яе вочы і глядзеў, не хаваючы захаплення. Яна зблізку выглядала таксама не такой ужо і маладой: твар яе з прыгожа акрэсленымі дробнымі рысамі ўжо трохі прывяў, колер яго быў нездаровы, вялікія вочы глыбока запалі пад ілбом, над якім ніткі чорных валасоў крыжаваліся з некалькімі тонкімі, як валаскі, рыскамі маршчын. Мела, напэўна, гады трыццаць два, і, відаць, жыццё яе не было асыпана ружамі. Але, нягледзячы на гэта, была яна вельмі жвавая, імклівая, нагадвала сабой яркі прамень, і ў вачах яе, у рухах, усмешках і нават нездаровым колеры твару было нешта такое, што вабіла, цягнула да сябе. Асабліва здзіўляла ў ёй спалучэнне рыс на першы погляд вельмі супярэчлівых: нервовай напружанай сілы і хваравітай кволасці, нястрыманага вясёлага свавольства і нейкага глыбокага цярпення. Калі яна сціскала раптам свае малыя вусны і позірк яе рабіўся пануры, здавалася, што яе мучыць нейкі спазм болю ці злосці.
- І не сумна вам увесь час плаваць і лавіць рыбу? - запытала яна, абапіраючыся рукой аб нос чаўна.
- Чаму ж гэта сумна? Мне вельмі добра, - запярэчыў ён з усмешкай.
- Вазьміце калі-небудзь мяне на раку. Хоць на гадзінку-дзве! Мне ніколі не даводзілася так доўга плыць у лодцы... Каб вы ведалі, як мне тут сумна... Сумна!..
- А чаму сумна? Работы, мабыць, хапае?
- Работы хапае! У паноў нас толькі дзве - я ды кухарка, больш няма нікога: ні фурмана, ні лёкая не трымаюць. Пан стары, увесь час чытае кніжкі, а пані ад злосці, што пан стары, да ўсяго чапляецца, усё ёй нядобра, усё не так: то вельмі хутка, то вельмі марудна, то вельмі холадна, то вельмі горача... Дзяцей ажно трое, а гэткія невыносныя, барані Божа! Гасцей амаль ніколі не бывае. Цалюткі дзень круцішся, як тая вавёрка ў коле, а добрага слова ніколі не пачуеш, людскога аблічча не ўгледзіш. Каб гэтую вёску д'яблы ўзялі! У горадзе куды лепш!
Ён слухаў уважліва, пасля паважна і павольна адказаў:
- Вёску няма чаго праклінаць! Добраму чалавеку скрозь добра, а дрэннаму - дрэнна!..
Яе твар загарэўся ўласцівым ёй крывавым, хутка знікаючым румянцам.
- Выходзіць, я дрэнная?
Аж затрэслася ўся і, плюнуўшы ў ваду, сказала да сябе:
- Вось хам!
Ён не пачуў, а можа словы гэтыя яго зусім не абразілі, бо спакойна махнуў рукой:
- Адкуль жа мне ведаць, ці вы дрэнная, ці добрая? Я проста так сказаў... А калі мне па вас прыехаць?
У сціснутых вуснах яе і панурым позірку рыбак заўважыў той самы спазм болю ці злосці, які надаваў яе абліччу выраз глыбокай пакуты, і яму стала шкада яе. Апрача павагі і задуменнасці ў ясных яго вачах свяцілася часамі і глыбокае спачуванне да людзей.
- На свеце ўсе грызуць адзін аднаго, не дзіўна, што і вас нейкае ліха грызе... Хіба я ведаю якое? Калі хочаце, паважу вас крыху для весялосці па рацэ. Чаму не? Чаўна майго ад гэтага не ўбудзе! Дык калі па вас прыплыць?
- У нядзелю! Калі ласка, у нядзелю прыплывіце!.. Гаспадары мае з дзецьмі ў горад паедуць, а я адна дома буду, толькі з кухаркай... Ой які ж вы добры чалавек!.. Хай Бог вам заплоціць! Вось пагуляю! Не спадзявалася, што ў гэтай пустэчы такога мілага чалавека сустрэну.
Яе пахвальба, відаць, цешыла яго, а можа што іншае радавала, - толькі ўсміхаўся ён усё шырэй, нібы яе шумная весялосць, якая так хутка прыйшла пасля смутку і злосці, перарадзілі яго.
- У нядзелю прыплывіце... Сёння што? Серада! Ой, яшчэ чатыры дні. Ну, што ж рабіць? На што-небудзь добрае і чакаць добра. Вось пагуляем па Нёмане! А цяпер бывайце здаровы, да пабачэння, бо ногі мае ўжо зусім задубелі!
- Вада цёплая, не выдумляйце! - пажартаваў ён.
- О, не! Ногі мае закалелі, і дадому бегчы трэба, самавар ставіць, бо як прачнуцца, а на стале самавара не будзе, пачнуць крактаць, як тыя сарокі. Да пабачэння! Дзякую!
Ступні яе, як рыбы, плюхнуліся ў вадзе, у два скокі яна апынулася на пясчаным беразе і, нахіліўшыся, пачала збіраць мокрую бялізну. А ён, злёгку заграбаючы вяслом, павольна адплываў. Ён адплыў ужо даволі далёка ад берага, калі пачуў раптам за сабой вокліч:
- Пачакайце! Гэй, пачакайце!
Ён азірнуўся і спыніў човен, які загойдаўся на хвалі. Уся ў ззянні сонца, дыск якога ўжо высока яснеў над гарызонтам, стаяла яна, яшчэ больш раскалмачаная, са стосам мокрай бялізны, і крычала:
- А як ваша імя? Як завуць вас?
- Павел Кабыцкі! - адгукнуўся.
- А я Францішка Хамцуўна! - усклікнула яна і пабегла па роснай траве на гару. На сярэдзіне гары спынілася, кінула позірк на далёкі човен, і з яе бледных прывялых вуснаў бліснулі белыя зубы.
- Прыгожы хам! Хоць не такі ўжо малады, але прыгожы і нейкі мілы... мілы...
Апусціўшы галаву, яна задумалася, перабіраючы пальцамі мокрую бялізну.
У нядзелю Франка ні на хвіліну не адыходзіла ад акна кухні, з якога быў відаць Нёман. За гэтыя чатыры дні яна яшчэ больш схуднела і павекі яе пацямнелі. У прыгожых прунэлевых чаравіках, у накрухмаленай паркалёвай сукенцы і жоўтай шаўковай хусцінцы на гладка прычэсаных, але, таксама як і тады, распушчаных нядоўгіх валасах, яна сядзела нерухома ля акна, глядзела на раку, моцна сцяўшы вусны. На дачы было пуста і ціха. Старая кухарка, тупаючы па кухні, дарэмна спрабавала ўцягнуць сяброўку ў гутарку, а таму, з'еўшы абед, хусцінкай закрыла твар, каб не перашкаджалі ёй мухі, і заснула.
Франка не ела нічога. Раніцай яна выпіла шклянку чаю, а за абедам некалькі разоў паднесла лыжку да рота, пасля кінула яе на талерку ды зноў села ля акна. Відаць было, што ежа ёй сёння не лезла ў горла. З кожнай хвілінай яе ўсё больш агортвала нецярплівасць. Часамі на яе панурым абліччы бліскалі ў пагардлівай усмешцы белыя зубы.
- Можа, і зусім не прыедзе! Дурань! Хам!
Раптам яна ўскочыла з лаўкі і, усклікнуўшы: «Едзе! Далібог, едзе!», - як звар'яцелая кінулася з дома. Птушкай зляцела яна з зялёнай гары ўніз на пясчаны бераг Немана і, пачырванеўшы, замахала рукамі насустрач чаўну:
- Добры вечар! Добры вечар! А чаму так позна? Я ўжо думала, што вы ашукаеце, не стрымаеце свайго слова, не прыедзеце! Хіба гэта прыгожа, каб я вас так доўга чакала? Чаму так позна?
Відаць было, што за чалавекам, які ёй спадабаўся, за новымі ўражаннямі і забавамі жанчына гэта гатова была паляцець хоць на край свету, што адсутнасць іх магла давесці яе да вар'яцтва.
Паплылі. Спачатку Франка вельмі баялася вады, з якой ніяк яшчэ не звыклася. За кожным пакалыхваннем чаўна яна вішчала і хапала Паўла за рукі і світку. Гэта яго вельмі смяшыла. Ён ніколі не думаў, што нехта можа так баяцца вады. Пры гэтым Франка выгіналася ўсім сваім целам і ўзмахвала рукамі, нагадваючы то спалоханую кошку, то дзіця.
Павел, каб яе супакоіць, засмяяўся так гучна і сардэчна, як смяяўся, мабыць, усяго некалькі разоў у жыцці. Нарэшце Франка і сама пераканалася ў тым, што човен толькі калышацца, але і не думае абярнуцца, і, супакоіўшыся, пачала сваволіць. Вада была ціхая, блакітная, злёгку пазалочаная сонцам, якое хілілася да захаду, пакрытая мноствам дробных маршчын, што плылі адна за адной, аднастайна, без шэлесту, рассыпаючы кроплі-перлы, успыхваючы часам дробнымі агеньчыкамі. Нахіліўшыся, Франка лавіла сваёй малой загарэлай далонню гэтыя перлы і агеньчыкі, а пасля з цікаўнасцю і асалодай прыглядалася да струменяў расплаўленага крышталю, які сцякаў з яе пальцаў.
- Ой, каб нанізаць іх ды зрабіць пацеркі на шыю і завушніцы! - усклікнула Франка. - Кажуць, што з крышталю яны вельмі дарагія. А мне яны так падабаліся, так падабаліся, што вытрымаць не магла. Бывала, як толькі гаспадыня выходзіла з дому, а мяне куды-небудзь запрашалі, заўсёды іх надзявала...
- Гэта нядобра, - заўважыў Павел.
- Вось яшчэ! Я ж не ўкрала іх... Як прыйду дадому, адразу здыму, пакладу на месца, і ніхто не заўважыць, што брала...
- Чужога нельга чапаць, бог гэта забараняе. Я бы саромеўся чужую рэч узяць.
Франка гарэзліва зірнула на яго, набрала поўныя прыгаршчы вады, лінула яму ў твар і засмяялася.
- Ой, ой які строгі!
Павел ніяк не мог у прысутнасці гэтай дзяўчыны захаваць сваю звычайную паважнасць і сур'ёзнасць. Абціраючы рукавом світкі твар, ён засмяяўся зноў:
- Дзіця, дый годзе! Ой, каб вас! Мяне аж дзіва бярэ, што такія, як вы, бываюць на свеце.
Франка ў гэтую хвіліну загледзелася на шырокія, нібы разложаныя на вадзе лісці, над якімі калыхаліся белыя і жоўтыя гарлачыкі і кружылася нязлічонае мноства малых ластавак, якія адбіваліся ў вадзе.
- Ой, колькі іх тут, гэтых птушачак!
Франка нахілілася да вады, сарвала жоўтую кветку і прымацавала да сукенкі.
- Пахне! - заўважыла яна радасна і раптам, паказаўшы пальцам на раку, усклікнула:
- Ай, што там?
Быў гэта, напэўна, вялікі шчупак, а можа і сом, які на момант выскачыў з вады і адразу схаваўся пад ёю, пакідаючы на паверхні шырокія кругі.
- Ага! Ты тут? - усміхнуўся Павел, пазіраючы на кругі - Хутка скончыцца тваё панаванне. Заўтра злаўлю цябе!
Пасля ён паказаў Францы скрыню, напалову апушчаную ў ваду, у якой захоўваў дробную рыбу для прынады. У сценках скрыні былі зроблены дзіркі, праз якія наплывала вада. Другая скрыня, значна большая, для захоўвання ўловаў, прызначаных на продаж, была непадалёк ад яго хаты. Франка з цікавасцю пачала распытваць Паўла, дзе ён прадае сваю рыбу і які з яе мае заробак, а калі Павел ахвотна, са сваім звычайным спакоем расказаў ёй усё, аб чым яна хацела ведаць, яна сцяла вусны і панура пакруціла галавой.
- Добра вам жывецца, - уздыхнула яна. - Хату ўласную маеце і заробак неблагі... можаце жыць, як той пан!.. Гэта зусім не тое, што ўсё жыццё па чужых кутах ацірацца, зносіць капрызы і злосць гаспадароў... Бывае, вядома, што часам і павесялішся, і парадуешся, але гэта ўсё роўна не жыццё... Хай бы яго д'яблы ўзялі, гэткае жыццё.
- Валачашчае жыццё, паганае! - пазіраючы на Франку і спачувальна ківаючы галавой, прамовіў Павел.
Яму зрабілася шкада Франку.
- Можа, хочаце выйсці на бераг і пахадзіць па гэтым востраве? - запытаў ён.
Франка радасна ўсклікнула:
- Ой, добра, добра! Плывіце да таго вострава. Які прыгожы востраў, як цудоўна тут пахне! Што гэта так пахне? Нават галава кружыцца...
Пасярэдзіне шырокай ракі, паміж высокай гліністай сцяной з аднаго боку і цёмным борам - з другога, на пазалочаным блакіце вады ляжаў авальны пясчаны востраў, зарослы дзіваннай і белымі гваздзікамі. Вялізныя кветкі дзіванны на цвёрдых сцяблах, пакрытых калматымі лісцямі, высока ўзнімалі свае жоўтыя кветкі, а ўнізе пад імі расло такое мноства гваздзікоў, што здалёк здавалася, нібы востраў пакрыты снегам. Далёка па рацэ разліваўся салодкі, моцны лясны водар, да якога дамешваўся пах зёлак і траў, якія фіялетава-ружовым дываном слаліся ля падножжа процілеглага бору.
Франка, як ашалелая, як п'яная, бегала па востраве, зрывала гваздзікі, нюхала іх, уторквала ў валасы, з якіх даўно ссунулася на шыю жоўтая хусцінка, са звонкім смехам поўнымі жменямі кідала кветкі на Паўла. А ён, нахіліўшыся, паволі збіраў і старанна складаў іх у букет. Неаднойчы з гэтага вострава прыносіў ён такія белыя букеты і стаўляў у малым гладышку на акне сваёй хаты ці аддаваў сястры, якая прыбірала імі святыя абразы. Нацешыўшыся гваздзікамі, Франка знікла ў гушчары дзіванны. У адным месцы расло яе столькі, што Франкі зусім не было відаць, толькі мільгала сярод зялёна-жоўтага зарасніку яе светлая сукенка.
Павел перастаў ірваць гваздзікі, задумаўся аб нечым. Франка, нібы птушка, шалясцела ў гушчары, час ад часу высоўвала адтуль галаву, і пранізлівы голас яе звінеў не сціхаючы.
- Але ж і трава! Вышэй за чалавека. І што гэта за трава?
- Мядзведжае вуха*, - сказаў Павел.
* Мядзведжае вуха - народная назва дзіванны.
Паволі на яго загарэлым твары з'явіўся румянец, нібы водбліск крывавага воблака, якое засталося на небе пасля таго, як сонца апусцілася за лес.
Франка, падкраўшыся да Паўла, раптам выбегла з гушчару дзіванны, якая закалыхалася ў паветры сваімі жоўтымі кветкамі. З расчырванелым тварам яна спынілася ля высокага сцябла дзіванны, узяла ў рукі шырокі ліст і сказала:
- Зусім як вуха малога звярка! Праўда? Такі калматы, мяккі, як аксаміт. У адной маёй пані быў сабачка, які меў такія самыя мяккія, аксамітныя вушкі!
Яна любавалася мяккай, пушыстай паверхняй ліста, пяшчотна гладзіла яго далонню, нібы ён і сапраўды быў нейкім мілым звярком. Раптам яна падскочыла да Паўла, закінула яму на плечы рукі, узняла на яго свае запалыя вільготныя вочы, якія ў змроку ззялі мягчэй, нібы прыгаслі.
- Як тут добра, прыгожа, весела, - усклікнула Франка. - Які ж вы добры чалавек, што беднай і незнаёмай дзяўчыне зрабілі столькі прыемнага. Я заўсёды вельмі ўдзячна таму, хто зробіць мне што-небудзь добрае. Такі ўжо ў мяне характар.
І раптам з гэтым павольным і паважным чалавекам сталася нешта дзіўнае. Чырвань заліла яму не толькі шчокі, але і лоб, блакітныя і заўсёды спакойныя вочы пацямнелі, успыхнулі нейкім панурым бляскам. Ён абхапіў дужай рукой тонкі стан Франкі, прыціснуў да сябе, схіліўся над ёю і наблізіў свае вусны да вуснаў дзяўчыны, але яна спрытна выслізнула з яго абдымкаў і, адскочыўшы, зноў спынілася каля дзіванны. Прыкрыўшы далонню вочы, яна са смехам усклікнула:
- Бач, які! Здаецца, добры, ветлівы, а такі самы, як усе. У чаўне павазіў і адразу платы хоча!
Словы гэтыя, відаць, балюча ўкалолі Паўла, бо ён адразу апамятаўся, пацёр рукой скроні і прашаптаў:
- Вось табе на! Яшчэ што прыдумала!
Узяўшы яе за руку, Павел збянтэжана сказаў:
- Глупства! Хіба я думаў што благое? Барані Божа, каб я вас з такой грэшнай думкай на раку павёз. Вось так, найшло на мяне нешта. Не гневайцеся і не бойцеся. Сядайце і адпачывайце, а я тым часам човен сюды прыганю і дадому вас давязу.
Франка села на гваздзікі і абедзвюма рукамі з усёй сілы ўхапілася за крысо яго світкі.
- Я не хачу дадому! - усклікнула яна. - Які гэта дом? Пекла, а не дом! Не адыходзьце ад мяне! Калі ласка, не адыходзьце! Я бы з вамі ні на хвілінку не разлучалася! Я бы за вамі ў ваду скочыла. Сядзьце каля мяне! Сядзьце!
Ад здзіўлення і збянтэжанасці Павел нават рот разявіў, аднак, крануты яе словамі, сеў побач з ёю.
- Бліжэй, - папрасіла яна, - бліжэй сядзьце, вось так.
Франка цягнула да сябе Паўла датуль, пакуль плячо яго не дакранулася да яе пляча. Пасля яна прыціхла і пачала глядзець на раку, якая каціла паўз пясчаны бераг ля самых іх ног свае шэрыя, нібы сталёвыя, хвалі. Надыходзіў змрок, неба пабляднела, і толькі светлыя аблокі, што плылі ў вышыні, паблісквалі срэбрам у шэрай яе глыбіні.
- А вада ўсё плыве... плыве... плыве, - прашаптала летуценна Франка.
- Скажыце мне... - задуменна пачаў Павел і раптам змоўк, перабіраючы пальцамі гваздзікі.
- Што сказаць? - запытала Франка.
- Скажыце мне, хто вы такая, як жылі. Ну, што вы пра тую плату...
Ён вырваў раптам з пяску цэлую жменю кветак і з нечаканай для яго імклівасцю зашаптаў:
- Ой, каб цябе! Язык у горле калом устаў! Сорам, дый годзе!
Франка выпрасталася і жыва загаварыла:
- Калі хочаце, я ўсё вам пра сябе раскажу: хто я і якая. Калі добры чалавек просіць, чаму ж не расказаць? Чаго-чаго, а роду свайго мне саромецца няма чаго. У дзядулі майго былі два ўласныя дамы, бацька служыў у канцылярыі, яшчэ маю заможнага стрыечнага брата. Ён адвакат у адным вялікім горадзе. Ключкевіч прозвішча яго. Жонку таксама з заможнага дому ўзяў і жыве як пан. Вось з якога я роду! З-пад сарочынага хваста не выскачыла! А што служыць пайшла, дык такая ўжо няшчасная мая доля... Бацькоў мне Бог даў шэльмаў.
- Пра бацькоў грэх так казаць! - спалохана спыніў яе Павел.
- Вось яшчэ! - злосна кінула Франка. - У вас усё грэх. А ў мяне што праўда, тое праўда. Я ніколі не хлусіла. Вось паслухайце ды скажыце, праўда гэта ці не.
Яна села выгадней на сваім квяцістым сядзенні, выцягнула ногі так, што ступні яе ў прунэлевых чаравіках павіслі над самай вадой. Гаворка яе была жывая, перамяжоўвалася то смехам, то ўздыхамі і плыла няспынна, як гэта вада.
Дзед яе, ангродскі мешчанін, меў два ўласныя дамы - напэўна, маленькія, бо назвала вуліцу, на якой стаяць толькі драўляныя халупы, - і яшчэ пры жыцці аддаў сына служыць у канцылярыю. У гэтай канцылярыі бацька Франкі, відаць, займаў самую сціплую пасаду і атрымліваў маленькую зарплату. Ён часта хадзіў у дзіравых чаравіках, бо ў дадатак да ўсяго быў яшчэ п'яніца. Піць пачаў яшчэ ў маладосці, трапіў, відаць, у дрэнную кампанію, а з часам і зусім распіўся. Маці, паводле слоў Франкі, была з добрага роду Ключкевічаў, нават на фартэпіяна ўмела граць. Калі мела яшчэ фартэпіяна, дык як пачне, бывала, граць польку ці мазурку, дык на суседніх вуліцах было чутно. Прыгожая была, любіла добра апранацца і мела шмат кавалераў. У доме іх бывала вельмі весела! Калі бацькі не было, да маці прыходзілі госці, гралі, спявалі, танцавалі. Але вяртаўся бацька і, п'яны або нават цвярозы, разганяў гасцей, а маці лаяў і біў. Спачатку толькі лаяў, а пасля і біў. Францы было якіх шэсць гадоў, калі яна ўпершыню ўбачыла, як маці цалавалася з кавалерам, і восем, калі маці ўцякла ад мужа да сваякоў. Тады Франка і два старэйшыя браты пачалі жыць, як тыя вераб'і, якія задавольваюцца толькі тым, што дзе-небудзь знойдуць зерне-другое, а саграюцца, калі пад страху якую пашанцуе зашыцца. Шкадавалі іх людзі, то той, то другі накорміць, на нейкі час дасць прытулак. Хлопцам было лепш. Адзін з іх падрос і ў войска пайшоў, а другі стаў мулярам, хоць мулярства, вядома, не адпавядала яго паходжанню, але што рабіць? Беднасць. Нядоўга і пажыў ён. Бледны быў, худы, як чарвяк. Аднойчы, відаць, закруцілася ў яго галава на рыштаванні, упаў ён на брук, скалечыўся, і хоць спачатку яго быццам вылечылі, а неўзабаве ўсе ж памёр.
Пра старэйшага, салдата, даўно ніякіх чутак ужо не было. Хлопцы як хлопцы, ім лепш на свеце, але яна сапраўднае пекла пазнала і з бацькам, і з тымі дурнямі, якія ёй, дванаццацігадовай дзяўчынцы, давалі пірожныя, арэхі, каб дазваляла сябе цалаваць. Казалі, што яна прыгожая, і гэта ёй падабалася, але самі яны не падабаліся ёй. Яна вельмі баялася іх, не хацела ні тых пірожных, ні арэхаў, хавалася ад іх. Аднак хавацца было цяжка, бо яна часта выходзіла на вуліцу, то з дзецьмі гуляла, то да добрых людзей хадзіла за кавалкам хлеба або за паленцам дроў. Дамы бацька даўно ўжо прадаў і разам з маці грошы прагуляў. А маці праз некалькі гадоў зноў да мужа вярнулася, бо дзядзька Ключкевіч тады памёр, а дзеці яго параз'язджаліся па свеце. Адзін сын яго ў вялікім горадзе жыве, адвакат і багаты, такі багаты! Дык вось, маці да мужа вярнулася. Але бацька тады ўжо ў канцылярыі не служыў, спіўся да рэшты, звар'яцеў, паўгода ў шпіталі прабыў і памёр. Маці яшчэ гады тры пажыла. Рукадзеллем займалася, бялізну шыла, з гэтага і жылі. Аб кавалерах тады ўжо і не думала, па цэлых начах кашляла і плакала, Франку пры сабе трымала, чытаць і шыць вучыла, а перад самай смерцю знайшла для яе месца пакаёўкі ў адной пані і, прывёўшы яе туды, на каленях прасіла, каб тая ўзяла сірату пад сваю апеку.
- Няшчасная! - заўважыў Павел.
- Ага! - з зацятай нянавісцю ўсхліпнула Франка. - А грошы тыя, што за дамы ўзялі, разам з бацькам прагуляла, нас жа дзяцей, як тых шчанят, кінула ды да сваякоў уцякла! Што з таго, што яна пазней, перад смерцю, дрыжала нада мной, як курыца над кураняткам? Я ёй ніколі не дарую таго, што яна раней на пагібель маю рабіла! Што з таго, што яна апамяталася толькі тады, калі ад яе скура ды косці засталіся і ніхто глянуць на яе не хацеў? Ды і тады, хай бы толькі нехта пальцам ёй кіўнуў, пабегла б зноў і на мяне забылася. Ого, як бы яшчэ пабегла! Я яе ведала! Толькі таму, што бог і людзі яе пакінулі, яна за мяне ўхапілася... А раней што было? Каб гэткіх матак свет не ведаў!
- Гэта праўда! Каб гэткіх матак свет не ведаў! - горача падтрымаў Павел.
Першая яе гаспадыня была добрая, абыходзілася з ёю лагодна, навучыла яе вязаць, мыць карункі, але гаспадар пачаў да Франкі заляцацца, і, хоць спачатку яна, баючыся і саромеючыся, выкруцілася ад яго, урэшце аднак ён свайго дамогся. Падабаўся ёй вельмі. Быў гэта першы мужчына, у якога яна шалёна закахалася, першы яе палюбоўнік, бо тыя, ранейшыя, пірожныя і арэхі давалі ёй толькі за пацалункі. А калі пані, даведаўшыся пра ўсё, адправіла яе з дому, ён даў ёй пяцьдзесят рублёў, якія яна за месяц пражыла, бо, плачучы па ім, нічога не рабіла, а, каб пацешыць сябе, праводзіла час у вясёлых кампаніях. Пасля знайшла месца ў іншым доме - і пайшло! Нельга і пералічыць усіх тых месцаў, якія дагэтуль змяніла.
Найдаўжэй толькі год служыла яна на адным месцы, ды і то ўсяго два разы. Звычайна ж пасля першай заўвагі гаспадыні кідала месца. І калі работы было шмат, а часу для гулянак мала, яна таксама кідала службу. І калі надакучыць глядзець штодзень на адны і тыя ж абліччы, таксама ішла. Праўда, не раз і самі гаспадары адпраўлялі яе з дому. І адпраўлялі толькі за дзве рэчы: за кавалераў і за злосць. У некаторых гаспадароў з гэтым вельмі строга: не любяць, каб пакаёўка з кім-небудзь гуляла, і як толькі што заўважаць, адразу выганяюць з дому. Ну, а іншым не даспадобы быў яе гарачы характар, бо яна ж абразіць сябе не дазволіць, на адно слова адкажа дзесяццю, а часамі так агрызнецца, што паны ад здзіўлення ды сораму язык праглынуць. Былі выпадкі, калі яна за грубіянства і перад судом стаяла. Першы раз вельмі баялася суда, а другі раз была там, як у сябе дома. І хоць штраф давялося заплаціць, але гаспадароў гэтых яна так на судзе размалявала, што, мабыць, да самай смерці помніць будуць...
Аднаго разу было горш: тры дні пад арыштам прасядзела без усякай прычыны. У адной яе гаспадыні знік каштоўны пярсцёнак, і яна, не пашукаўшы яго як след, накінулася на Франку: «Гэта ты ўкрала! Ты!» Колькі ні клялася тады Франка, колькі ні плакала - нічога не дапамагло. Выклікалі паліцыю, арыштавалі. І што ж? Пярсцёнак знайшоўся, гаспадыня сама закінула яго за камод. Ой, колькі Франка тады наплакалася! Пасля гэтая пані за дарэмнае абвінавачванне грошы ёй давала, але Франка з яе рук выхапіла паперку, падзёрла на шматочкі, нагамі растаптала і, вылаяўшы пані, пайшла. Ніколі ніхто не пакрыўдзіў яе так, як гэтая пані. Бо што праўда, то праўда, а што няпраўда, тое няпраўда. Часам здаралася, што якую-небудзь сукенку гаспадыні апранала, але заўсёды пасля клала яе на месца. Якая б яна ні была нядобрая, але трох рэчаў не робіць ніколі: не п'е, не крадзе і не хлусіць. Такі ўжо ў яе характар, што гэтага яна рабіць не хоча. Калі б ёй вельмі хацелася, дык напэўна б рабіла, але гэта яе не спакушае. Гарэлкі яна не выносіць, а прыгожую вопратку хоць і любіць, але не настолькі, каб праз яе на ганьбу ісці, хлусіць жа проста не ўмее, бо, калі пачне гаварыць, - усё чыста скажа, хоць бы і хацела язык свой стрымаць - не стрымае! Што ёй да людзей!
Вось і цяпер яна гаварыла, гаварыла. Казала, што палюбоўнікаў у жыцці мела шмат, а адзін з іх нават хацеў ажаніцца з ёю, але яна не пайшла за яго, бо быў нейкі недарэка і хутка ёй надакучыў.
Двух кахала без памяці і пайшла б за іх з ахвотай, былі яны далікатныя, выхаваныя, добрага паходжання... Але яны пра жаніцьбу з ёю не думалі, і абодва кінулі яе якраз тады, калі яна адчула да іх найбольшую прыхільнасць. Спачатку, калі яе кідалі, яна вельмі бедавала, валасы на галаве рвала, плакала. З часам аднак прывыкла да таго, што ў людзей няма ніякай вернасці, ніякага сумлення, і цяпер яна ні аб чым і ні аб кім не дбае. «Не гэты, дык другі!»-гаварыла яна сабе. І ніколі не трэба расчароўвацца. Яна ніколі яшчэ не бачыла, каб мужчыны бегалі за якой-небудзь жанчынай так, як за ёю. Усе кажуць, што яна танцуе прыгожа. Яна і сапраўды любіць танцаваць і не прапусціць ніводнай вечарынкі, на якой можна пагуляць і патанцаваць, хоць здараецца, што назаўтра пасля гэтай вясёлай гулянкі гаспадары выправаджваюць яе з дому. Але ёй тая служба, як сабаку пятая нага. Яна ведае, што адразу знойдзе новае месца, і ёй зусім нецікава, дзе і ў каго. Усюды чужыя людзі і чужыя сцены, усюды яна - сірата, якую ніхто па-сапраўднаму не палюбіць і не прыгарне.
Франка раптам заплакала і скрозь слёзы пачала жаліцца, што яна адна на свеце, што ніводная людская душа не дбае і не клапоціцца аб ёй. Калі яна аднойчы захварэла, яе адправілі ў бальніцу. Мусіць, і яна, як яе бацька, памрэ некалі ў бальніцы або яшчэ горш - пад якім-небудзь чужым плотам. А калі памрэ, дык і сабака па ёй не заплача, бо каму яна на свеце патрэбна і хто яе любіць? Яна расказвала пра ўсе крыўды, якія давялося выцерпець ад людзей, пра цяжкую працу, капрызы гаспадароў, пра ўсё, што прыйшлося ёй перажыць.
- Кожны мае некага, хто яго ў бядзе пацешыць, прыгарне, пашкадуе: маці, сястру, брата ці мужа... Я ж нікога не маю. Даў мне Бог сірочую долю, валачыцца па свеце загадаў і кожную кроплю радасці атрутай запіваць...
Па твары яе плылі слёзы, яна выцірала іх ражкамі шаўковай хусцінкі і гаварыла, гаварыла. І ва ўсім, што яна гаварыла, зусім не адчувалася цынізму, а хутчэй поўная адсутнасць сораму і суровая, палкая шчырасць. Адчуваліся ў ёй таксама назапашаная на працягу доўгіх гадоў неўтаймаванасць інстынктаў і горкая, злая крыўда на людзей і свет.
Франка істэрычна рыдала. Схапіўшыся раптам за галаву, яна ўсклікнула, што ёй страшэнна баляць скроні. Магчыма, гэты боль быў выкліканы дурнап'янавым водарам гваздзікі, а можа, гэта быў сімптом нейкай хваробы, якая пачынала мучыць яе мозг. Франка паскардзілася, што гэта ўжо не ўпершыню, што ўжо некалькі гадоў мучыць яе гэты боль і найчасцей тады, калі яна злуе, нервуецца або пасля вясёлай гулянкі. Сказаўшы гэта, Франка нарэшце заціхла, скурчылася і, сціснуўшы галаву рукамі, паволі закалыхалася ўсім сваім зграбным целам, седзячы пад сцяной высокай дзіванны над ціхай ракой, якая ўсё больш цямнела.
Што думаў і адчуваў, слухаючы яе доўгі расказ і седзячы побач з ёю, гэты паважны і спакойны чалавек, які ніколі не ад'язджаў далей навакольных мястэчак, дзе ён прадаваў свой улоў? Чалавек, душа і цела якога зжылася з вольнымі прасторамі ракі і неба, з чыстым паветрам, з глыбокай цішынёй самотных дзён і начэй, чалавек, вочы якога, нягледзячы на гады, захавалі дзіцячую нявіннасць і чысціню? Можа, ён, па-мужыцку плюнуўшы ўбок, груба штурхне яе ў човен і з пагардлівым маўчаннем павязе туды, адкуль узяў? Ці, выслухаўшы яе споведзь, захоча стаць адным з тых, аб якіх яна гаварыла, і дадаць яшчэ адну ганебную пляму да гразі, якой яна сябе пакрыла? А можа, палічыць яе вар'яткай або праклятай грэшніцай і, перажагнаўшыся, чым хутчэй уцячэ ад гэтага д'ябла ў жаночым абліччы?
Калі Франка расказвала, у вачах Паўла не аднойчы адбіваўся жах, а часамі ён сарамліва адварочваўся ад яе і перабіраў пальцамі гваздзікі ці ўглядаўся ў пацямнелую раку і са здзіўленнем і жахам ківаў галавой. Мабыць, бачыў тады замест вады чорную бездань, а ў ёй - вогненны дождж палаючай смалы.
Калі Франка змоўкла, ён нейкую хвіліну думаў, а пасля пачаў гаварыць:
- Бедная ты! Ой якая бедная! За ўсіх людзей на свеце бяднейшая! Я чуў, што недзе ў гарадах людзі так жывуць, але не верыў. Цяпер бачу, што гэта праўда... Валачашчае тваё жыццё... сірочае... і такое дрэннае, такое грэшнае, што барані Бог! Кінь ты ўсё гэта, апамятайся, пакайся... бо і на тым свеце дабра табе не будзе, загубіш ты душу сваю.
У голасе гэтым, што ў змроку шаптаў над галавой Франкі, не было нічога, апрача вялікай літасці. Тое, што не было ў ім ні знявагі, ні абыякавасці, вельмі ўразіла Франку. Звычайна гэтыя яе прызнанні выклікалі ў мужчыны выбух злоснай рэўнасці або зняважлівага смеху і нахабных паводзін. Аднак, калі Павел нагадаў аб пакаянні, яна здзівілася яшчэ больш.
- Глупства! - усклікнула яна. - У чым гэта, цікава, я павінна каяцца?
Яна і тут была шчырай: ніякай віны сваёй яна не адчувала. Заняты сваімі думкамі, Павел не звярнуў увагі на яе словы.
- І на гэтым свеце дабра табе не будзе, і душу сваю загубіш, - паўтарыў ён. - Чаму не быць сумленнай? Сумленнай быць добра. Калі чалавек ніякага граху на душы не мае, дык робіцца такім лёгкім, як тая птушка, што пад самае неба лятае. І смерць тады не страшная. Хоць бы і сёння памерці, усё адно, калі душа чыстая...
- Якая там душа? - узлавалася Франка. - Глупства ўсё гэта! Калі чалавек памрэ, дык яго ў зямлі чэрві з'ядуць - і канец.
- Няпраўда! Ёсць неба і пекла, вечнае збавенне і вечная пакута. І калі б на тым свеце нічога не было, дык усё роўна ў чалавеку ёсць нешта такое, што ў грахах ён купацца не хоча, як, напрыклад, цела ў лужыне. Каб табе загадалі ўлезці ў лужыну і сядзець там па вушы ў гразі - табе прыемна было б, га? А душа твая ў лужыне сядзіць. Ой, шкада мне цябе, шкада мне тваю душу! Дрэнна ёй будзе і на гэтым, і на тым свеце! Ведаеш што? Кінь ты сваё валачашчае жыццё. Якая табе ахвота аціраць чужыя куты. Ты ж чалавек, а не шмата? Мне здаецца, што чалавеку найлепш на адным месцы жыць. Сядзі і ты на адным месцы. Лепш ужо ўсё знось, цярпі, а сядзі на адным месцы. Прызвычаішся да людзей, палюбіш іх, і яны цябе палюбяць. А на тых, што цябе на грэх штурхаюць, плюнь! І добрых людзей сярод іх, відаць, няма, бо каб быў каторы з іх добры, дык з дзяўчынай, якая дзеля яго на сумленне сваё забылася, ажаніўся б. Хіба ў іх сумлення і літасці ніякай няма? Плюнь ты на іх! І на гэтыя вясёлыя кампаніі,. што да граха даводзяць, плюнь! Апамятайся, пакайся, тады і душу сваю выратуеш, і лягчэй табе жыць на свецеі стане.
Павел змоўк, а Франка зашаптала:
- Колькі на свеце жыву, а такога чалавека першы раз бачу. Ці ты які пераапрануты ксёндз, ці, можа, святы? Дзіва, дый годзе!
Яна засмяялася, спрытна, нібы кошка, ускочыла з месца і сказала:
- Ну, даволі гэтай гаворкі! Добра мне з вамі, але дадому трэба. Ужо вечар. Гаспадары хутка вернуцца з горада, а як вячэру не сабяру ды самавар не пастаўлю, пачнуць крактаць. Паехалі!
Пакінуўшы востраў, які бялеў у змроку, нібы плахта снегу, кінутая на раку, і ад якога даносіўся моцны водар гваздзікі, яны доўга і моўчкі плылі па цёмнай рацэ. Над імі рассцілалася зорнае неба, якое адбівалася ў вадзе. Франка маўчала. Здавалася, што яна заснула, скурчыўшыся на дне чаўна, амаль ля самых ног Паўла, які сядзеў на вузкай лавачцы. Але бліскучыя вочы яе з упартай нерухомасцю былі прыкаваны да ледзь бачнага ў цемры твару Паўла. А ён, нізка апусціўшы галаву, моўчкі заграбаў вяслом ваду, у якой адлюстраванне зорак, патрывожанае вяслом, рассыпалася вакол чаўна роем залатых іскраў. Човен плыў наперад пад няспыннае лагоднае журчанне, пад песню цёмных хваль, якая калыша стомленае сэрца і разбітую душу, навяваючы спакойны сон і светлыя мары.
Калі на высокім беразе паказаліся нерухомыя сілуэты дрэў вакол дачы, галава Франкі раптам схілілася на калені Паўла. З валасоў яе выпалі белыя гваздзікі, а з вуснаў паліліся ціхія словы:
- Ой які ж ты добры, які мілы, мілы, мілы! Такога добрага і мілага, як жыву на свеце, не бачыла. Такі прыгожы, добры, мілы! Каб ты стаў маім прыяцелем, нічога б на свеце больш не хацела... І ніколі не пакінула б цябе, хоць бы паміж намі бездань раскінулася! Хоць бы паміж намі сто сусветаў паўстала, праз горы і лясы да цябе пабегла б! Хоць бы паміж намі вялікае мора было, прыплыла б да цябе! А ўсё таму, што ты такі добры, так шкадуеш мяне. Ніхто ніколі не шкадаваў мяне, усе мяне крыўдзілі, і найбольш тыя, што нібы любілі мяне. А ты мяне не пакрыўдзіў, нічога ад мяне не захацеў і як бацька родны гаварыў, як найлепшы сябар. Ой, хай табе бог заплоціць за ўсё, мой мілы, залаты, брыльянтавы!
Яна схапіла яго руку і прыціснула да сваіх вуснаў. Нібы распалены вугольчык упаў на яго далонь. Ён нахіліўся, узяў у свае шырокія далоні галаву Франкі і пацалаваў яе валасы. Пад гэтым пацалункам Франка, як маленькае кволае птушанё, прыціхла, задрыжала ўсім целам. Павел адразу адарваў свае вусны ад яе валасоў і зашаптаў:
- Супакойся, дзіцятка! Супакойся, маё беднае дзіцятка! Зірні, як на небе зоркі ззяюць! Паслухай, як пяе вада! Я ўсё жыццё гляджу на гэтыя зоркі і слухаю гэту песню. Паглядзі і паслухай ты! Можа, табе будзе лягчэй? Можа, і твая душа, як мая, гэта высокае неба і гэту чыстую ваду палюбіць! Супакойся! Ціха, ціха, ціха!
Ён не выпускаў са сваіх далоняў галаву Франкі, а калі яна ўздыхала і мацней тулілася да яго каленяў, паўтараў:
- Ціха, ціха, дзіцятка! Супакойся, ціха ўжо, ціха.
Пасля ён узяў вясло і накіраваў човен да берага. Калі човен ударыўся аб бераг, Франка ўскочыла і прашаптала:
- А калі мы яшчэ ўбачымся? Міленькі мой, калі зноў убачымся?
Зняўшы з шыі сваю, мокрую ад слёз хусцінку, яна выцерла твар, а яе белыя зубы бліснулі ва ўсмешцы. Павел падумаў хвіліну і сказаў:
- Ды хоць бы заўтра. Я прыеду сюды і ў гэты самы час. Прыйдзі на бераг, пагаворым. Мне ёсць аб чым з табой пагаварыць, бо шкада мне цябе, жах, як шкада.
Пасля гэтага Павел прыязджаў увечары разы тры, але ненадоўга. Аднаго разу яна часу не мела, бо на дачы былі госці. Яна злосна праклінала і гаспадароў, і гасцей, а Павел за гэтыя праклёны людзям, у якіх яна ела хлеб, сурова яе ўшчуваў, загадаў хутчэй вяртацца дадому і паехаў, не звяртаючы ўвагі на яе просьбы, на сярдзітае тупанне нагамі. Другім разам яна мела больш часу, і яны размаўлялі даўжэй. Але пры гэтай сустрэчы Павел, як ніколі, увесь час хваляваўся, уздыхаў, некалькі разоў прастагнаў нібы ад болю, і Франка агледзецца не паспела, як ён ужо быў на сярэдзіне ракі, нават не развітаўшыся з ёю.
У трэці вечар, калі дзяўчына, больш як калі занудзіўшыся па ім, свавольна закінула яму на шыю рукі і той самы гарачы вугольчык, які ўжо аднойчы ён адчуў на руцэ, апаліў яго твар, Павел адапхнуў яе з такой сілай, што яна нават захісталася і схапілася за нос чаўна, каб не перакуліцца.
- Слухай, Франка, - сказаў ён больш панура і сурова, чым заўсёды. - Ты да мяне не чапляйся, бо я ніколі больш не прыеду і ты мяне не ўбачыш. Я табе дабра, а не ліха жадаю. Я душу тваю выратаваць хачу. З таго часу, як ты мне на востраве ўсе расказала, я ўдзень і ўночы толькі аб тым і думаю, як табе дапамагчы і што зрабіць, каб ты сваё праклятае жыццё змяніла... А ты яшчэ і мяне на грэх спакушаеш... Цьфу, якая брыдота! Сапраўдная п'яніца... хоць і гарэлкі не п'еш!
Ён плюнуў у ваду і сказаў анямеўшай ад здзіўлення дзяўчыне:
- Заўтра зноў прыеду. Калі будзеш такая, як сёння, дык бывай здарова! Відаць, што табе, як таму апошняму п'яніцу, не дапаможаш. Ніякага ратунку табе не будзе!
Аднак назаўтра Паўлу ўжо не давялося ехаць на тое месца, дзе ён упершыню ўбачыў Франку. Увесь дзень ён лавіў на рацэ рыбу, а калі, на хвіліну зазірнуўшы дадому, зноў вяртаўся на раку, дык угледзеў Франку, якая спяшалася ад ракі ў вёску. Ужо змяркалася, але ён адразу пазнаў яе па светлай сукенцы і хадзе. Нават здалёк было відаць, што ёй, кволай і прызвычаенай да гарадскіх тратуараў, узыходзіць на высокую гару было цяжка. Здзіўлены Павел зрабіў некалькі шырокіх крокаў і апынуўся побач з ёю.
- Ты навошта сюды прыйшла? - запытаўся ён сурова, але ў голасе чулася затоеная радасць.
Франка схапіла яго за руку і, спяшаючыся, пачала:
- Ой, міленькі, бяда на мяне звалілася, такая бяда, што ўжо не ведаю, як і вытрываю... Як толькі даведалася пра сваё няшчасце, адразу да цябе пабегла. Ішла берагам і ў чалавека аднаго запытала, дзе тая вёска і тая хата, у якой жыве Павел Кабыцкі. Можа, ты мяне выратуеш, можа, ты мне параіш... бо калі не ты - загіну, далібог, загіну! - захлынаючыся слязьмі, казала Франка.
- А якая ж у цябе бяда? Кажы... - здзівіўся Павел. Агледзеўшыся, ён убачыў на гары некалькі кабет з вёдрамі і збанамі, узяў Франку за руку і крутой сцежкай павёў у сасоннік, які цямнеў за вёскай.
- Тут кабеты нашы па ваду ходзяць, цябе ўгледзяць і бог ведае што пачнуць плесці.
Калі яны ўвайшлі ў сасоннік, Франка спалохана кінулася назад:
- Ай, ай! Могілкі!
Быў гэта невялікі сасновы барок, сярод якога там-сям тарчалі большыя і меншыя магільныя крыжы.
- Могілкі. Ну і што? - усміхнуўся Павел. - Чаго баяцца? Граху бойся, а не могілак. Жывых бойся, а не памерлых... Ну, кажы, якая там бяда на цябе звалілася?
Яны спыніліся на ўскрайку сасонніка, пад высокім крыжам, над якім распрасцёрлі галіны дзве высокія сасны. Вечар быў пахмурны, ветраны, і таму паміж соснамі ў змроку чуліся лёгкія шолахі, падобныя да ўздыхаў і шэптаў. Нізка пад гарой толькі Нёман пабліскваў сталёвай паласой ды ў вёсцы па хатах там-сям успыхвалі ў вокнах жоўтыя агеньчыкі.
Моцна ўхапіўшыся за руку Паўла і калоцячыся ад жаху і плачу, Франка расказала, што ў горадзе ў яе гаспадыні захварэў бацька, і таму яе гаспадары не праз месяц, як намерваліся раней, а праз два-тры дні пакідаюць дачу. Калі яна даведалася пра гэта, дык сэрца яе ледзь не разарвалася ад болю і роспачы.
- Я цяпер ні за якія скарбы не паеду адсюль! Памру, а не паеду! Як сабака, буду ляжаць на беразе, пакуль не здохну ад голаду, а нікуды не паеду. Хай сабе яны хоць у самае пекла едуць, толькі без мяне! Для мяне тут упершыню адкрылася неба, адкрылася шчасце, якое я ніколі не сніла, і я не паеду адсюль, не паеду... Не расстануся з табой, голуб мой, дружа мой мілы, бацька мой родны! Гані мяне, бі, зусім забі, а я не паеду адсюль, не паеду з імі!..
Прыпаўшы галавой да грудзей Паўла, яна цалавала яго рукі, абліваючыся слязьмі. Павел слухаў яе спачатку моўчкі, апусціўшы галаву. Відаць, і яго навіна гэта моцна засмуціла. А пасля, у адказ на яе воклічы і плач, паціху сказаў:
- І праўда, што бяда! Я і сам не чакаў гэтай бяды і ніколі пра яе не думаў.
І раптам горача, як ніколі дагэтуль, загаварыў на сваёй роднай мове:
- Не хачу! Не пушчу! Далібог, не пушчу! Зноў на нядолю і здзек пойдзеш! Не пушчу! Не аддамо ні цела твайго, ні душы на пагібель.
Пачуўшы гэта, Франка радасна ўскрыкнула, абхапіла яго за шыю і ўсім сваім кволым, гнуткім целам абвіла яго дужую постаць. А ён падняў яе на рукі і, смеючыся нейкім бесклапотным, шчаслівым смехам, пачаў гушкаць яе, як дзіця, і цалаваць. Але неўзабаве схамянуўся і, злегку адпіхнуўшы яе ад сябе, паціху прамовіў:
- Дык, можа, пажэнімся, га? Буду любіць цябе да самай смерці і ніколі не пакрыўджу. Будзе ў цябе ўласная хата, кавалак хлеба, і зажывём сумленна. Ну як, Франка?
Казаў гэта з трывогай. Можа, баяўся, што Франка адмовіцца, а можа, слоў уласных спалохаўся?
Франка ўзняла вочы на высокі крыж, які вызначаўся на фоне змроку, і, абняўшы Паўла, пад таямнічы шолах бору парывіста, горача прамовіла:
- Хай дапаможа мне бог, каб я і пасля смерці аблічча тваё бачыла, каб д'ябал душу маю не спакушаў, каб я да самай смерці любіла і шанавала цябе, голуб мой мілы, залаты, брыльянтавы!
Пачуўшы гэта, Павел адразу супакоіўся. Ён верыў у шчырасць яе слоў, як верыў моцна ў тое, што ніхто на свеце не можа прысягаць фальшыва. Зрэшты, Франка прысягала шчыра, і гэта адчувалася ў яе голасе, ва ўсім яе выглядзе. І Павел падумаў, што цяпер ён заручаны з гэтай кабетай і не пакіне яе ніколі ні на адну хвіліну.
- Толькі ж як яно будзе? Дзе ты будзеш жыць да нашага шлюбу? - заклапочана спытаў ён.
- Як гэта дзе? - усклікнула Франка. - Пабягу зараз да гаспадароў, развітаюся з імі, збяру свае рэчы і праз хвіліну прыбягу сюды.
- Прыбяжыш, але куды пасля падзенешся?
- Да цябе пайду! У тваю хату!
Павел усміхнуўся:
- Дзіця ты горкае, дый годзе! Нічога ты не разумееш! Нібы ў лесе нарадзілася і ніколі сярод людзей не жыла, як жа ты ў маёй хаце будзеш жыць, калі мы перад людзьмі яшчэ не муж і жонка?.. Ды табе ў вёсцы ніколі не даруюць гэтага, бо так рабіць нельга.
Падумаўшы хвіліну, Павел сказаў, што, калі гаспадары Франкі паедуць, ён адвядзе яе да сястры, дзе яна два-тры тыдні пажыве, пакуль яны не возьмуць шлюб. Аб тым, што ў Паўла ёсць замужняя сястра, Франка ведала. І яна пачала прасіць яго, каб ён адвёў яе да сястры ўжо сёння. Заўтра яна сходзіць па свае рэчы, а сёння будзе начаваць у вёсцы, бліжэй да яго. Аднак Павел запярэчыў. Ён сказаў, што гаспадарам цяпер, перад ад'ездам, яна асабліва патрэбна... Яшчэ хлапцом ён некалькі гадоў разам з бацькам-ткачом жыў у панскім двары, а таму звычаі іх ведае добра. Ён ведае, што, калі паны выбіраюцца ў дарогу, бывае шмат мітусні, і Франка павінна да канца выконваць свае абавязкі, а пасля разлічыцца з імі. Калі яны даведаюцца, што яна выходзіць замуж, дык адпусцяць яе.
- Ну, ідзі ўжо, ідзі! Усё там як трэба зрабі, а ў чацвер я прыеду па цябе.
Хоць ёй і не па душы была прапанова Паўла, але яна вымушана была паслухацца яго. Толькі аб адным папрасіла, каб Павел заўтра абавязкова прыехаў да яе на спатканне.
- Я не перажыву гэтыя тры дні без цябе, - сказала яна.
Павел не здзівіўся. Ён і сам хацеў як найхутчэй убачыцца з ёю.
Назаўтра, пад вечар, ён прыплыў на месца і паставіў човен ля самага берага. Франкі на беразе яшчэ не было, але неўзабаве яна прыбегла, чырвоная ад абурэння і гневу:
- Каб ёй дабра на свеце не было! Каб яе д'яблы ўзялі! Франка праклінала сваю гаспадыню за тое, што тая, складаючы ў дарогу рэчы, увесь дзень ганяла яе, як каня, як вала ў ярме, ні на хвіліну не адпускаючы ад сябе. Вось і цяпер яна загадала складаць у скрыню кнігі пана, але Франка ведала, што Павел напэўна ўжо чакае яе, усё кінула і пабегла.
Паўлу, як заўсёды, непрыемна было слухаць скаргі Франкі і яе праклёны, але сёння ён не ўшчуваў яе, толькі махнуў рукой і сказаў:
- Ну, гэта ўжо апошняя твая служба, больш ужо нікому не будзеш служыць, і злосць у табе сціхне. Вядома, калі вецер дзьме, вада падымаецца і шуміць, а калі сціхне, дык і яна ападае і супакойваецца. Уціхамірышся і ты, калі зажывём у сваёй хаце, на адным месцы... А ты сказала гаспадарам, што выходзіш замуж?
- Сказала і чула, як пані пасля смяялася і казала пану, што Франка робіць мезальянс.
- А што гэта значыць?
Франка вытлумачыла Паўлу, што паны заўсёды так гавораць, калі чалавек вышэйшага паходжання жэніцца з простай дзяўчынай і наадварот. Пані сказала: «Франка - дурніца, што ідзе за мужыка. Яна дзяўчына далікатная і прызвычаеная да горада і яго выгод». А пан узняў свой нос ад кніжкі і сказаў: «Шкада яе, яна дзяўчына прыгожая!»
Яна расказвала ўсё гэта, самазадаволена смяялася і гарэзліва пазірала на Паўла, а пасля раптам спахмурнела і дадала:
- Я таксама аб гэтым падумала. Мужыкоў я ніколі не ведала і з імі не жыла. Мае сваякі як даведаюцца, дык зусім адмовяцца ад мяне. Каб маці ведала, які я сабе лёс абрала, перавярнулася б у труне!
Павел здзіўлена, не вельмі разумеючы, слухаў яе, а потым махнуў рукой і засмяяўся:
- Глупства! Паны гавораць глупства, а ты паўтараеш. Ну чым гэта ты вышэйшая, а я ніжэйшы? З мужыкамі, кажаш, не жыла, а з кім жыла? З нягоднікамі! Няўжо з нягоднікамі жыць лепш, чым з мужыкамі? Дурніца ты! Пачнеш жыць іншым жыццём, дык і думкі іншыя ў цябе будуць. Вось паглядзіш!
Ён пачаў гаварыць, што з сястрой і шваграм ужо дамовіўся, і яны ахвотна на гэты час возьмуць яе да сябе; што яму прыйдзецца паехаць у горад за патрэбнымі паперамі, без якіх ксёндз не дасць ім шлюбу; што сёння ён не рыбачыў, бо цэлы дзень мыў і бяліў сваю хату. Слухаючы яго, Франка павесялела, а калі ён сабраўся адплываць, яна, як і ўчора, моцна абняла яго. Яна дзякавала, што ён бярэ яе за жонку, назвала яго прыгожым, мілым, залатым, брыльянтавым. І Павел паехаў дадому памаладзелы і шчаслівы, хоць, як заўсёды, быў спакойны і паважны.
Сястра і швагер адразу заўважылі, як памаладзеў і павесялеў Павел, калі напярэдадні ўвечары ён увайшоў у іх хату. У хаце гэтай не было вялікага дастатку, але і беднасці таксама не было. У ёй панаваў парадак. Стаяла яна ў самым канцы вёскі, толькі пясчанай дарогай ад сасонніка і могілак адасобленая, а двор яе прымыкаў да сядзібы Паўла. Магчыма, таму, што яны жылі па суседству, прыгожы і высокі Піліп Казлюк пасватаў сястру Паўла, калі ёй было ўсяго шаснаццаць гадоў.
Зямлі ў Піліпа і яго меншага брата пасля смерці бацькі было мала, і ён зарабляў тым, што перавозіў людзей праз Нёман на сваім уласным пароме. Паром гэты, яшчэ перад тым як ажаніцца, ён зрабіў сам з добрых дошак, прымацаваных да дзвюх вялікіх лодак. Размясціцца на ім маглі чатыры коні з вазамі, але Піліп быў такі дужы, што ўдвух з шаснаццацігадовым братам лёгка перапраўляў паром пры дапамозе доўгага шаста. Даўней тут парома не было, і цяпер ім карысталася шмат людзей. Ідэя гэта сведчыла аб прадпрымальнасці і разважлівасці маладога Казлюка, і таму, нягледзячы на малую колькасць зямлі, у хаце яго не было беднасці. У абсталяванні яе адчувалася нават імкненне гаспадароў да ўтульнасці і прыгажосці. На чыста пабеленых сценах віселі яскравыя абразы святых і чорны крыж у вянку сухацвету. На стале стаяла лямпа. Не было тут смецця пад парогам, не трымалі пад лавай парася. На тапчанах, што замянялі ложкі, ляжалі падушкі, набітыя не сенам, а пухам. У куце на чырвонай шафцы стаяў да бляску начышчаны самавар. Толькі пад печчу, як і ва ўсіх хатах, начавалі куры, а ля дзвярэй на лаве стаялі ведры з вадой. Апрача тапчанаў, у хаце стаялі лаўкі і сталы.
Калі Павел пасля размовы з Франкай на могілках увайшоў у гэтую хату, сястра яго, Ульяна, прыгожая і мажная кабета гадоў каля трыццаці, стаяла ля печы з малым на руках, а Піліп, які толькі што вярнуўся з ракі, ляжаў на лаве і трымаў аберуч трохгадовага сына, які стаяў у яго на грудзях. Брат яго, шаснаццацігадовы Данілка, заўзяты рыбак, вязаў пры лямпе сеці.
- Пахвалёны!.. - сказаў Павел.
- На векі вякоў! - адказалі яму тры галасы. Абліты здаровым румянцам твар Ульяны яшчэ больш пачырванеў ад агню. Яна падышла да брата, пацалавала яго руку. Піліп сеў на лаве, апусціў на падлогу сына, які з плачам кінуўся да маці і заціх, ухапіўшыся за яе спадніцу. Павел сеў на сваё звычайнае месца ля сцяны, паклаў на калені рукі і, апусціўшы вочы, паволі пачаў:
- Прыйшоў я да вас сёння, дзеці мае, па адной справе і буду вас вельмі прасіць, каб вы зрабілі так, як я скажу.
Ульяна слухала яго, усё яшчэ стоячы з дзецьмі на сярэдзіне хаты. Данілка ўзняў галаву, Піліп лагодна запытаў:
- А чаго вы хочаце?
- Паслухай, пакуль я ўсё раскажу, - сказаў Павел і, звярнуўшыся да сястры, запытаў:
- Скажы, Ульянка, калі нашы бацькі памерлі і пакінулі цябе маленькую на мяне, хіба я быў табе дрэнным братам?
- Божухна мілы! Ды хто ж гэта гаворыць? - усклікнула Ўльяна.
- Ніхто не гаворыць, але я сам хачу прыгадаць і сабе і вам, дзеткі мае, што дапамагаў я вам, як толькі мог. Не крыўдзіў я цябе, мая галубка, не кінуў. Любіў цябе, песціў і дабру-розуму вучыў. А калі ты замуж пайшла, палову агарода свайго аддаў, дзве каровы і дзесяць авечак купіў і грошай крыху даў. Праўду я кажу?
Ульяна з дзецьмі падышла да Паўла, пацалавала яго руку, а Піліп сказаў:
- А хто ж гаворыць, што няпраўда? Ды і мы, здаецца, нядобрымі для вас не былі і ніколі не будзем.
- А хто ж кажа, што вы нядобрыя, - прамовіў Павел. - Вось таму, што вы для мяне былі заўсёды добрымі, я і прыйшоў да вас з гэтай сваёю справай.
І Павел паволі, разважліва, нічога не ўтойваючы, расказаў ім усё. Калі ён скончыў, у хаце якіх пару хвілінаў панавала маўчанне, якое парушаў толькі малы, што сядзеў на руках у Ўльяны, енчыў, просячы есці. Але Ўльяна, уражаная тым, што пачула, не звяртала на яго ніякай увагі. Ды і чорныя вочы Піліпа пад густымі бровамі глядзелі ашаломлена. А Данілка нават усклікнуў ад здзіўлення і ніжэй нахіліў галаву, каб схаваць у сеці свой смех. Хоць Паўлу было ўсяго толькі сорак два гады, яго, паважнага і маўклівага, людзі лічылі амаль старым, і нікому нават у галаву не прыходзіла, каб ён мог яшчэ ажаніцца. Нарэшце, схамянуўшыся, Ульяна першая адказала:
- Прымем! Чаму ж не прыняць? Хіба наша хата цесная? Якая бяда, калі яна ў нас тыдні тры пажыве? Яшчэ весялей будзе!
Піліп падтрымаў жонку:
- Мы для вас і не тое гатовы зрабіць... Чаму ж не? Ці мала мы дабра ад вас бачылі? Ды толькі...
Ён устаў з лавы, падышоў да швагра. Упёршыся адной рукой у бок, а другой правёўшы па валасах, нерашуча прамовіў:
- Швагер, ці добра вы толькі робіце, што жэніцеся з ёй? Чужая, гарадская, ніхто не ведае, якая яна. Каб вы, барані Божа, не набраліся з ёю якой бяды!
- І праўда, - падыходзячы бліжэй да брата, падтрымала мужа Ўльяна. - Каб вы, Паўлючок, якой бяды з ёю не набраліся!
Павел устаў, ласкава паглядзеў на маладых і рашуча сказаў:
- Не бойцеся, ніякай бяды не будзе. Яна паклялася шанаваць і любіць мяне аж да самай смерці. Паклялася. А што да таго, якая яна была, гэта нічога. Я яе люблю і хачу выратаваць. Інакш ужо не можа быць. А за дабрату вашу дзякую вам, дзеці мае, і, дасць Бог, яшчэ чым-небудзь вам адслужу. У чацвер яе прывязу да вас. Дабранач!
Ён ішоў да дзвярэй, вышэй, чым звычайна, узняўшы галаву. Маршчыны на яго лбе разгладзіліся, і выглядаў ён так, нібы на якіх дзесяць год памаладзеў.
Ульяна і Піліп моўчкі зірнулі адно на аднаго. Піліп пакруціў пальцам у лбе:
- З глузду Павел з'ехаў, ці што?
Ульяна незадаволена апусціла вочы.
- Яго воля! - прашаптала яна.
- Вядома, яго. Але каб гэтая воля не давяла яго да цяжкай няволі! Валацугу нейкую з горада за жонку браць, ды яшчэ пад старасць! Цьфу! - плюнуў Піліп.
Ульяна зноў падышла да печы. Яна паважала і любіла брата, і словы мужа крыху крыўдзілі і трывожылі яе. Праз нейкі час яна абазвалася першая:
- Піліп!
- Што?
- А Павел нейкі не такі, як заўсёды: нібы маладзейшы і весялейшы стаў.
- Але, але! - смеючыся, усклікнуў Данілка. - Калі з хаты выходзіў, дык, здавалася, галавой да самай столі даставаў.
Яны доўга дзівіліся з Паўла. Яны не ведалі, што ў крыві гэтага чалавека, з выгляду спакойнага, як Нёман у ціхае надвор'е, закіпела першая ў жыцці страсць, што ў сэрцы яго, як Нёман, глыбокім і ціхім, нарадзілася бязмежнае адчуванне, што перад позіркам яго, які прывык аглядаць неабсяжныя прасторы Нёмана і далёкі краявід, паўстала святая і высакародная чалавечая задача і асвяціла яго аблічча.
Франка рэзка вызначалася сярод жаночага насельніцтва вёскі. Калі першы раз яна прыйшла да Казлюкоў, Ульяна з дзецьмі - адно трымала на руках, а другое ўчапілася за яе спадніцу - сустрэла яе на зялёным, залітым сонцам двары. Побач з гэтай маладой маці ў поўным росквіце сіл, румянай, яснавокай, спакойнай, Франка нагадвала маленькую і кволую кветку гваздзіка побач з пышна квітнеючай півоняй. І пазней, сярод іншых вясковых кабет, з якімі сустракалася на вуліцы, у хатах, на схіле гары, ідучы па ваду, яна была як маленькая быстрая пліска, што выпадкова апынулася сярод паважных квактух і нясмелых галубак. Самая кволая з вясковых кабет, маладзенькая жонка Аляксея Мікулы, была ў плячах удвая шырэй Франкі; шасцідзесяцігадовая Аўдоцця, са зморшчаным, але, як асенні яблык, румяным тварам і чорнымі бліскучымі вачыма, выглядала побач з Франкай увасабленнем здароўя і сілы. Нават зусім старая жабрачка Марцэля, якая, абапіраючыся на кій, хадзіла па хатах, выглядала здаравейшай за Франку. У квадратных формах яе цяжкога цела і грубым ахрыплым гучанні голасу адчувалася былая сіла, аслабленая гадамі і цяжкай працай. Тонкая і быстрая Франка сваёй лёгкасцю і жвавасцю нагадвала вавёрку або змейку. Хваравіта-бледная, з запалымі вачыма, у якіх гарэў агонь няспыннага нервовага ўзбуджэння, пачуццяў і жаданняў, Франка ў сваёй гарадской сукенцы і танных бразготках выглядала ў новым асяроддзі, як дзіця зусім іншага свету і роду.
Зрэшты, сваю гарадскую вопратку яна неўзабаве мусіла змяніць на вясковую. Разам з Франкай Павел прывёз у хату сястры і яе невялікую скрыначку. З яе Ўльяна, якой цікава было паглядзець на рэчы гарадской дзяўчыны, дастала маленькую падушку, падзёртую коўдру, дзве сукенкі і тры сарочкі. Гэта было ўсё, што нажыла Франка за шаснаццаць гадоў сваёй службы. Рэшта пайшла на частаванне прыяцелек і прыяцеляў і на набыццё таго, што было схавана ў шкатулцы на дне скрыні. У шкатулцы гэтай былі бліскучыя брошкі, завушніцы, грабеньчыкі, рознакаляровыя стужкі і хусцінкі, старыя пальчаткі, некалькі кавалкаў духмянага мыла. І ўсё гэта, пакамечанае, паламанае, падзёртае, пасыпалася з незамкнёнай шкатулкі на калені Ўльяны, як толькі яна дакранулася да яе сваімі нязграбнымі рукамі.
Значную частку ўсіх гэтых скарбаў, якія выклікалі ўсеагульнае захапленне, Франка раздала прысутным. На галаву Ўльяны завязала пунсовую хусцінку, на шыю старой Аўдоцці - стужку. Дзецям, якіх шмат набілася ў хату, кінула жменю каляровых пацеркаў і паламаных шпілек. А да Піліпа прычапілася, каб той зашпіліў сабе каўнер сарочкі шпількай з каляровым бліскучым шкельцам. Усё гэта яна рабіла з вяселым смехам і шчэбетам, цалуючы дзяцей, Ульяну і Аўдоццю. Устаўшы на дыбачкі, яна нават Піліпа ў шчаку пацалавала, а падбегшы да Паўла, села яму на калені і абняла за шыю.
Гэта дашлюбная фамільярнасць Франкі, ды яшчэ ў прысутнасці людзей, збянтэжыла Паўла, і ён, адвёўшы позірк, пасадзіў яе побач з сабой на лаве. Усе глядзелі на Франку з цікаўнасцю і здзіўленнем. Ніхто з тутэйшых людзей яшчэ ніколі не бачыў гэткай рухавай, гаманлівай і шчодрай кабеты. Шчодрасць гэта сведчыла перш за ўсе аб яе бесклапотнасці, аб тым, што яна не прывыкла нічога запасіць, думаць аб заўтрашнім дні і адчувала сябе вельмі шчаслівай. Шчасце яе так і вырывалася з яе смехам, скокамі і бурнай пяшчотнасцю да людзей, сярод якіх апынулася. Здавалася, што, калі б хто-небудзь з прысутных быў галодны, яна дазволіла б з'есці сябе. Ульяна, вельмі задаволеная атрыманымі падарункамі, не пераставала корпацца ў яе скрынцы і, разгарнуўшы нешта белае, ажно ўскрыкнула ад здзіўлення. Здзівілі яе сарочкі Франкі - тонкія, але зусім падзёртыя. Мець поўную шкатулку каштоўных бразготак і стужак і ніводнай цэлай сарочкі! Ды і сукенкі яе, з мноствам фальбонак і бантаў, былі заплямленыя, з бруднымі падаламі.
- І як жа вы ў гэтым хадзіць будзеце? - дзівілася Ўльяна. - Хіба іншай вопраткі ў вас няма?
Франка запусціла ў кішэню руку і, развязаўшы вузельчык хусцінкі, дастала тыя некалькі рублёў, якія атрымала за апошні месяц службы і якія, жывучы ў вёсцы, не паспела патраціць. Яна пачала прасіць Ульяну, каб тая купіла ёй за гэтыя грошы даматканыя спадніцы, фартухі і простыя зрэбныя сарочкі, якія носіць сама.
- Мая міленькая, залаценькая, брыльянтавая, купіце! - прасіла яна Ўльяну.
Ульяна вагаючыся зірнула на мужа, а калі той сцвярджальна маргнуў ёй, ветліва сказала:
- Навошта купляць? У мяне, дзякаваць богу, усяго хапае. Я вам і так, без ніякіх грошай дам пару спадніц і палатна на сарочку.
І, усміхаючыся, дадала:
- А пасля, калі захочаце, навучу вас ткаць, і вы самі натчэце сабе ўсяго, што трэба.
Павел падняў маленькага пляменніка і пачаў гушкаць яго на каленях. Прысутныя не паверылі сваім вушам, калі ён пачаў весела насвістваць, што ніяк не пасавала да яго звыклай стрыманасці.
- Добра, Ульянка! - прамовіў ён, прыязна глянуўшы на сястру. - Дай тым часам, што трэба, а пасля разлічымся, я не крыўдзіў цябе раней і цяпер не пакрыўджу. А ткаць і ўсяму іншаму, без чаго ў нашым жыцці не абысціся, навучы яе. Яна расла сіратой, і ніхто ніколі дабру ды розуму яе не вучыў. Цяпер вучыць буду я. Вучы і ты. Бог табе адплоціць за гэта.
Ульяна, Піліп, Аўдоцця і нават гарэза Данілка згодна заківалі галовамі. Слова «сірата» трапіла ім у самае сэрца.
Аднак вопратку, атрыманую ад Ульяны, за якую Павел прывёз з мястэчка прыгожае рудое цяля, Франка надзела толькі праз два тыдні пасля вяселля. Дагэтуль яна ўсё адкладвала гэтае пераапрананне і хадзіла па гразнай вясковай вуліцы і па полі ў прунэлевых чаравіках і гарадской сукенцы з фальбонкамі. Аднак цяпер не было ўжо іншага выйсця: чаравікі яе і сарочкі падзёрліся ўшчэнт, а сукенкі знішчыць да рэшты яна не хацела. Грошай, за якія яна раней купляла сабе вопратку, цяпер не атрымлівала, а што Павел будзе для яе купляць, ёй і ў галаву не прыходзіла, бо яна не прывыкла, каб хто-небудзь ёй у чым дапамагаў, і ніякіх рахункаў у адносінах з людзьмі не вяла. Наадварот, яна сама аддавала людзям, якія ёй падабаліся, усё, што мела. І цяпер таксама, хоць і ведала, што Павел зарабляе добра, а старая Марцэля нашаптала ёй, што ў хаце пад печкай схаваны гаршчок са срэбнымі рублямі, які закапаў яшчэ ягоны бацька, - Франка не разлічвала на грошы мужа і, паклаўшы ў скрынку сваю гарадскую сукенку, каб ездзіць у ёй толькі ў касцёл, апранулася нарэшце па-вясковаму. Надзеўшы грубыя скураныя чаравікі, даматканую спадніцу ў рознакаляровыя палосы, накінуўшы на зрэбную сарочку паркалёвую квяцістую хустку, Франка агледзела сябе і пачала галасіць:
- Вось я і мужычкай стала! Цяпер бы і родны бацька мяне не пазнаў, а маці, каб убачыла мяне, перавярнулася б у магіле! Вось і няма мяне! Пахавалі мяне, закапалі навекі, і не будзе больш для мяне іншага жыцця, апрача мужыцкага, якога я ніколі не ведала і не хацела ведаць!
Закрыўшы далонямі твар, яна плакала на ўсю хату. Гэты выбух роспачы пасля яе бурнай весялосці так здзівіў Паўла, што нейкую хвіліну ён стаяў на месцы, разявіўшы рот. Пасля ўсміхнуўся і махнуў рукой.
- Дзіця, дый годзе! - сказаў ён. - Невядома часам, чаго смяецца, і невядома, чаго плача! Набілі тваю галаву глупствам, а ты верыш і паўтараеш. Розуму ніхто не навучыў, а глупству рознаму навучылі. Даруй ім, Божа!.. А ты паходзіш крыху ў гэтым адзенні, прызвычаішся і зразумееш, што паміж панамі ці паміж мужыкамі жыве чалавек, а цэлая сарочка заўсёды лепшая за дзіравую.
Ён устаў, сеў побач з Франкай, абняў яе і прытуліў да сябе:
- Ну, годзе, Франка, годзе... Сціхні, супакойся... Няма чаго бедаваць!
Франка раптам перастала плакаць, прыпала да яго ўсім сваім целам і, абхапіўшы рукамі за шыю, пачала прагна цалаваць. Павел падхапіў яе на рукі, як пёрка, і падняў пад самую столь. Яго блакітныя вочы, заўсёды такія спакойныя і ясныя, успыхнулі. Шчаслівы смех Франкі і звонкія пацалункі напоўнілі хату.
Праз гадзіну яны разам сышлі на бераг Нёмана, селі ў човен і паплылі, а неўзабаве можна было бачыць, як на тым беразе ракі яны закідвалі ў ваду свае вуды.
У вёсцы даўно ўжо заўважылі, што Павел з таго часу, як ажаніўся, меней бывае на рацэ і радзей ездзіць у мястэчка і панскія двары прадаваць рыбу. Зрэшты, нікога гэта асабліва не дзівіла, бо ўсе ведалі, што, жывучы самотна і сціпла і маючы нядрэнны заробак, ён мог назапасіць крыху грошай, ды і гэты бацькаў гаршчок, закапаны пад печчу, ні для кога не быў таямніцай. Не маючы патрэбы, Павел яго дагэтуль не адкапваў. Сястру ён і без гэтага па-людску і па-бацькоўску замуж аддаў, а пасля жыў адзін, як воўк, і абыходзіўся малым. Гаршчок гэты, магчыма, хаваў на чорны дзень ці на пабудову некалі новай хаты, або пасля смерці збіраўся ахвяраваць на касцёл. Досыць таго, што бедным ён не быў, грошы ў запасе меў, дык чаго б яму, напрацаваўшыся і нагараваўшыся праз усё жыццё, і не адпачыць крыху пад старасць, узяўшы маладую жонку?
Слухаючы гэта, хлопцы з маладосці Франкі пасміхаліся:
- Ат, якая яна маладая, - казалі яны. - Павел маладзей за яе выглядае.
І сапраўды, усе бачылі, што ранейшы спакой Паўла цяпер перайшоў у няспынную гарачую радасдь. Праўда, як і раней, ён быў паважны, але з людзьмі цяпер гаварыў ахвотней і больш, а ў вачах і ўсмешцы яго заўсёды свяцілася ціхая весялосць, і таму ён выглядаў цяпер маладзейшым. Сустрэўшы яго неяк з вёдрамі на беразе ракі, старая Аўдоцця, падпёршы падбародак рукой, з цікаўнасцю спытала:
- Ну што, куме, добра табе цяпер? Ці рады, што ажаніўся, га?
Румяную, хоць ужо і старую, чарнавокую Аўдоццю ўсе ў вёсцы любілі і паважалі. Была яна, праўда, цікаўная, гаваркая, любіла ўлезці часам у чужыя справы, але вясёлая, спагадлівая, вопытная і вельмі часта патрэбная людзям. Сама яна жыла ў сына, паважанага і заможнага гаспадара. Паўла любіла і назаляла некалі сваім сватаўством. Павел таксама яе паважаў і некалькі разоў хрысціў з ёю суседскіх дзяцей.
Цяпер ён паставіў вёдры, выпрастаўся і з усмешкай адказаў:
- Добра! Ой як добра! Чаго хацеў, тое і маю, дык чаму ж мне не будзе добра?
- Дык ты, відаць, таму і не жаніўся, што хацеў мець такую, як гэта? - запытала Аўдоцця.
- Але, відаць, таму...
- Дык чаму ж ты раней маўчаў... Можа б, я табе даўно знайшла такую, - засмяялася Аўдоцця.
- Дык хіба ж я ведаў, чаго я хачу і якую хачу. А цяпер, калі знайшоў, дык і даведаўся...
- Ну, добра, дай Бог, каб заўсёды так было! - добразычліва пажадала Аўдоцця, але Павел перапыніў яе. Раней ён ніколі нікога не перапыняў, ды і да гаворкі быў неахвочы. А цяпер сэрца яго было перапоўнена радасцю, і словы нібыта самі вырываліся:
- Ведаеце, кума, усё добра: ёсць да каго ў хаце слова сказаць, ёсць з кім павесяліцца. Ды і сябра на ўсё жыццё маеш... Але найбольш я дзякую Богу за тое, што душу людскую выратаваў...
І таксама, як і Аўдоцця, падпёршы рукой падбародак, ён задуменна дадаў:
- Душу людскую ад пакут на гэтым свеце і ад пагібелі на тым выратаваць... Хіба гэта малая справа? О, божа, якая вялікая!
- Яно так, - падтрымала Аўдоцця, хоць відаць было па ёй, што не зусім разумела, аб чым ён гаворыць. - Добра, добра! Дай божа, каб было так заўсёды! - паўтарыла яна, заўважыўшы, што твар Паўла пасвятлеў.
- Ну, ну, - дзівілася яна. - Цябе, Паўлюк, нібы другі раз маці на свет нарадзіла!
Увечары Аўдоцця са смехалі расказвала аднавяскоўцам, які гэты Паўлюк шчаслівы, як задаволены жонкай, як памаладзеў.
Зрэшты, аднавяскоўцы ІІаўла, якіх спачатку вельмі цікавіла з'яўленне сярод іх зусім чужой, непадобнай да іншых, кабеты, неўзабаве пераканаліся, што ў хаце Паўла нічога надзвычайнага не адбываецца. Там было ціха, як і даўней, толькі на панадворку ў Казлюкоў часта чуўся голас і звонкі смех Франкі. Яна гаманіла з Ульянай і весела жартавала з Данілкам. На вясковай вуліцы бачылі яе рэдка, да суседзяў яна не хадзіла зусім і шмат часу праводзіла з мужам на рацэ. Цяпер яна ані не баялася вады, наадварот, з уласцівым для яе захапленнем, любіла плыць у чаўне і лавіць рыбу. І калі Павел марудзіў, збіраючыся на раку, яна хапала яго за рукі і выцягвала з хаты, прапануючы бегчы на раку навыперадкі. І заўсёды на бераг прыбягала першая. Павел быў дужы, крочыў шырока, але яна, як пёрка, лёгкая, бегала так хутка, што здавалася, ляцела, не дакранаючыся да зямлі. Яна шырока, як крылы, раскідала рукі і крычала прарэзліва і звонка, як птушка. Веславаць яна навучылася хутка, але доўга веславаць не магла, бо не хапала сілы. І ўсё ж яны часта выплывалі на раку двума чаўнамі, якія злучаліся прывязанымі да іх сецямі. Чаўны, як неразлучныя блізняты, не спяшаючыся, плылі па ціхай рацэ, сеці паміж імі, апушчаныя ў ваду, цяжэлі ад рыбы, а Франка, паволі заграбаючы вяслом ваду, з цікаўнасцю аглядала раку і берагі і прыходзіла да думкі, што рыбачыць удваіх з мужам значна лягчэй і прыемней, чым ставіць самавар, прыбіраць пакоі, прасаваць чужыя сукенкі ў цесных і душных кухнях. А паколькі ўсё, што яна адчувала, апрача яе волі і свядомасці, вылівалася наверх, яна бясконца расказвала Паўлу аб сваіх новых і радасных уражаннях.
- Вось адпачываю сабе! - казала яна. - Жыву, як каралева, і ні аб чым мне не баліць галава. Нібы мяне маці другі раз на свет нарадзіла! Нібы мяне бог перасяліў у нейкі іншы свет!
І сапраўды, гэты свет быў для яе зусім новы. Яна толькі некалькі разоў у жыцці пакідала горад і выязджала са сваімі гаспадарамі на дачу, ды і гэтыя некалькі тыдняў круцілася вакол пакояў і нічога апрача двара і бліжэйшых дрэў не бачыла. Цяпер, калі перад яе вачыма раскрыліся шырокія прасторы і краявіды, поўныя нябачаных дасюль падрабязнасцяў, усё будзіла ў ёй жывую цікаўнасць і здзіўленне. Так, не захапленне, а цікаўнасць і здзіўленне.
Захаваўшы ад мінулага, поўнага ўсялякіх прыгод і лёгкадумных пацех, пякучую прагу да ўражанняў, яна была вельмі цікаўнай да ўсяго новага - ці быў гэта сімпатычны ёй чалавек, ці хваля, якую яна бачыла ўпершыню, ці хмара, ці каляровая бліскучая забаўка.
Яна была настолькі наіўная і недасведчаная, што дзівілася ўсяму новаму гучна, непасрэдна, як дзікун або малое дзіця. Кожнаму магла здацца дзікункай гэта рухавая і шумная сярод вясковага спакою кабета, якая выхоўвалася сярод гарадскіх камяніц і не ведала нічога з таго, што нараджалася, спявала, свяціла пад бязмежным адкрытым небам. Паўлу ўсё, што дзівіла яе, было здаўна знаёмае і звыклае. Ён мог, напрыклад, за некалькі дзён наперад прадказаць надвор'е. Выйдзе, бывала, раніцай з хаты, абвядзе позіркам неба, гляне з-пад далоні на сонца, уцягне носам вецер, а пасля ўсім, каго сустрэне, кажа, каб спяшаліся парадкаваць збожжа, сена або гародніну, бо праз два-тры дні пачнуцца дажджы. Або ў дажджлівае надвор'е, калі неба яшчэ абложана цёмнымі хмарамі, а Нёман коціць пад ветрам свае цёмныя і ўспененыя хвалі, Павел прыйдзе дадому і пацешыць сонную Франку, што праз два-тры дні распагодзіцца і пацяплее. І, калі прадказанні яго здзяйсняліся, Франка, устрывожана пазіраючы на яго, пытала:
- Ці ты прарок, што ўсё наперад ведаеш?
Павел задаволена смяяўся.
- Я не прарок, я рыбак, - адказваў. - А які быў бы з мяне рыбак, каб я не ведаў, калі трэба на раку выязджаць, а калі не трэба, калі перашкоды ў рабоце будуць, а калі не будуць.
Ён добра ведаў, з якой хмары дождж палье, якая спакойна праплыве над зямлёй, а якая прынясе навальніцу або знішчыць градам пасевы. Ён ведаў, дзе вада ў Нёмане глыбокая, а дзе мелкая, у якім месцы дно ракі камяністае, а ў якім услана пяском або доўгімі густымі водарасцямі. Ён ведаў, дзе ловяцца лепшыя печкуры і плоткі, дзе жывуць шчупакі, ля якіх берагоў на падводных каменнях і імхах водзяцца ракі, у якую пару года і дня і на якую прынаду рыба ідзе лепш. Па сіле плёскату і шырыні кругоў на паверхні вады ён вызначаў, якая рыба выскачыла на паверхню, а па напрамку, вышыні і хуткасці хваль адгадваў, ці ўдалая будзе сёння лоўля. Усё гэта ён расказваў Францы, і, калі тое, што ён гаварыў, збывалася, Франку ахопліваў забабонны жах.
- Ці не вядзьмар ты часам? - пыталася яна, а Павел усміхаўся.
- Не вядзьмар я, але гэта рака ўсё жыццё была маёй жонкай. Іншай я не меў і не хацеў, пакуль не спаткаў цябе.
Весела было Францы на рацэ з мужам, не сумавала яна і тады, калі заставалася часам у хаце адна. Прыходзіла тады да яе жабрачка Марцэля, якая ў гэтым годзе ў Казлюкоў займала кут, і расказвала розныя цікавыя гісторыі. Калі яна ўпершыню прыйшла неяк перад полуднем у хату Паўла, босая, грузная і гарбатая ад лахманоў, у якія была апранута, Франка яшчэ ляжала ў пасцелі, пазяхаючы і праціраючы вочы. Марцэлю яна бачыла не раз і на прывітанне яе прыязна кіўнула галавой. Шырокі твар Марцэлі, белы, нібы крэйда, быў пакрыты глыбокімі маршчынамі, з-пад бруднай анучы, якая замяняла ёй хустку, звісалі сівыя пасмы валасоў. Нягледзячы на свае не менш як семдзесят гадоў, Марцэля была яшчэ даволі рухавая. Хадзіла яна, праўда, павольна і цяжка, але гаварыла шмат, і малыя вочкі яе з-пад набрынялых павек глядзелі цікаўна і жыва.
Абапершыся на свой кій, Марцэля спынілася ля парога і адразу загаманіла сваім ахрыплым, рыпучым, як піла, голасам:
- А-а! Дык вы яшчэ не ўставалі, міленькая мая? Людзі даўно ўжо адпалуднавалі і зноў у поле пайшлі. Ды ў вас, я бачу, у печы паліцца, страва гатуецца і ў хаце прыбрана! А хто ж гэта вам вады прынёс, калі вы да гэтай пары спалі?
- Муж, - сеўшы на пасцелі і ляніва аглядаючы свае ногі, адказала Франка. - У мястэчка сёння рыбу павёз, а перад гэтым вады прынёс, у печы запаліў і абед паставіў.
- Бач, які добры з яго чалавек! - здзівілася жабрачка і бліжэй падышла да гаспадыні, якая, усунуўшы ногі ў чаравікі і пазяхаючы, завязвала на сабе даматканую спадніцу. Марцэля паклала на кій рукі, скура якіх нагадвала кару дрэва, і, працінаючы гаспадыню вачыма, лісліва працягвала:
- Але ж ты, мая міленькая, прыгожая, ой, прыгожая! Не дзіва, што твой свету за табой не бачыць. Божа мой, Божа! Ножкі ў цябе бялейшыя, чым у іншых твар, а вочкі, нібы пацеркі, блішчаць. А тонкая, нібы паненка ў гарсэце.
- А хіба ты бачыла калі-небудзь гарсэт? - засмяялася Франка, дрыжучы ўсім целам. У хаце было цёпла, але гэтыя дрыжыкі вось ужо некалькі год даймалі яе кожную раніцу, калі яна ўставала з ложка.
Яна пазяхнула і прысела да агню, акрылася хусткай, а жабрачку папрасіла сесці на лаве. Ліслівыя пахвалы жабрачкі, відаць, спадабаліся Францы. Марцэля села ля сцяны насупраць агню, зноў абаперлася на кій і, адкрываючы ў шырокай усмешцы бяззубыя дзёсны, пачала:
- Пытаеш, ці бачыла я гарсэт? Мой Божа! Чаго я толькі на свеце не бачыла! Колькі багацця, колькі пекнаты! Усё бачыла, усё чула, усё ведаю... Усю сваю маладосць у панскіх дварах служыла... А цяпер вось ужо гадоў пятнаццаць як з кіем па шырокім свеце цягаюся.
Франка жыва павярнулася да Марцэлі, вочы яе заблішчалі.
- У панскіх дварах служыла? - усклікнула яна. - А я думала, што ты такая самая простая сялянка, як усе тут.
- Сялянка, яно так, сялянка, - трасучы галавой, адказала Марцэля, - ды не простая! Нарадзілася я ў гэтай вёсцы, але мяне яшчэ малой дзяўчынкай у двор узялі, і там я маладыя свае гады прабыла. А калі ў іх заставацца ўжо нельга было, да іншых паноў на службу пайшла. А вось ужо гадоў пятнаццаць як з жабрачай торбай цягаюся... Таму я адразу і здагадалася, хто ты такая. Іншыя не здагадаліся, а я здагадалася...
- А хто ж я такая? - са смехам запытала Франка.
- Паненка!.. Паненка ты, далікатная, прыгожая, як тая каралеўна... Як толькі ён цябе ў хату Казлюкоў прывёў, я адразу падумала: «Божа ж мой, Божа, такі просты мужык, а захацелася яму каралеўны». Мяне дзіва бярэ, як гэта ты за мужыка замуж пайшла.
Вясёлы твар Франкі раптам спахмурнеў.
- Хіба я ведаю, як гэта сталася? Відаць, такі ўжо мой лёс. Ніколі не думала, што за мужыка пайду і сярод мужыкоў жыць буду. З добрай жа сям'і паходжу... Дзядуля два дамы ўласныя меў, бацька ў канцылярыі служыў, а стрыечны брат адвакат у вялікім горадзе і багаты, багаты!
Франка падсела да жабрачкі і пачала расказваць аб сваёй адукаванай маці, аб багацці стрыечнага брата, аб тым, як весела было ёй у горадзе, якіх мела кавалераў. Марцэля з захапленнем слухала яе, трэсла галавой, войкаючы ад здзіўлення.
Пасля Франка ўскочыла з лаўкі і сказала:
- Ведаеш што, Марцэлька, пастаў самавар, нап'ёмся з табой чаю.
У Паўла і Піліпа, як і ў іншых заможных хатах вёскі, былі бляшаныя самавары, а ў запасе крыху чаю і цукру. Павел нават па просьбе жонкі гэты запас павялічыў. Франка аб ежы амаль не дбала. Ела абы-што і вельмі мала. Здаралася, што праз увесь дзень, асабліва, калі яна была чым-небудзь занята або ўсхвалявана, нічога ў рот не брала. Але без чаю жыць не магла. І за цукеркамі, якія, калі жыла ў горадзе, купляла або ад кавалераў атрымлівала, сумавала вельмі. Іншых падарункаў ёй ніхто не дарыў, а цукеркі прыносілі, і яна іх прымала, бо нават пані ад паноў цукеркі заўсёды прымаюць. Вось і сёння, калі Павел ад'язджаў у мястэчка, яна абняла яго за шыю і папрасіла:
- Прывязі цукерак, мой міленькі, залаты, брыльянтавы! Прывязі!
Франка ніколі не прасіла ў Паўла прывезці ёй прыгожую сукенку або нечага з ежы. Яна прасіла толькі чаю ды цукерак.
Тым часам Марцэля, радасна бліснуўшы вачыма з-пад апухлых павек, жвава, нават без дапамогі кія, узялася ставіць самавар. На дварэ ішоў дождж, а ў хаце дзве кабеты, адна ў лахманах, а другая - акрыўшыся цёплай хусткай, сядзелі ля маленькага акенца і пілі чай з зеленаватых шклянак, мяшаючы яго трэскамі. Марцэля пры гэтым прагна ўмінала жытні хлеб і нечаму вельмі радавалася. Можа, таму, што Франка прыняла яе лепш, чым яна спадзявалася, і гэта было зарукай на добрае будучае. Затое Франка ў размове з ёю рабілася ўсё больш пахмурнай. З дна мінулага, аб якім яна расказвала старой, узнімалася нейкая каламуць і, як віно, дурманіла галаву. На шчаках яе выступіў крывавы румянец, а на вочы набеглі слёзы.
- Вось да чаго я дайшла! Мужычкай стала, жывая ў магілу легла. Няма ўжо для мяне іншага свету, як вёска, і іншага жыцця, як мужыцкае!
Яна заломлівала рукі, выцірала імі мокрыя ад слёз вочы.
- Ну, годзе, годзе! Чаго там! - суцяшала старая. - Калі муж добры, дык не згінеш. А ці мілуе ён цябе, га?
І, нахіліўшыся да вуха Франкі, з гідкай усмешкай запытала яе аб нечым. Франка засмяялася і адвяла вочы.
- Ой, ой! - прашаптала яна - Здаецца, што яму яшчэ і дваццаці гадоў няма!
І яна пачала нешта шаптаць у самае вуха старой, смяяцца, пабліскваючы белымі зубамі.
У гэты вечар Павел, вярнуўшыся з мястэчка, дастаў з кішэні крыху загорнутых у паперу, напалову растопленых карамелек. Яны, відаць, год праляжалі на латку ў жыдоўкі і каштавалі капейкі. Але Франка, не зважаючы на якасць прысмакаў, вырвала іх з рук мужа і пачала прагна грызці. А калі досыць наелася, некалькі карамелек занесла Казлюкам, адну з іх сілком засунула ў рот Данілку, а рэшту аддала дзецям.
Казлюкі ставіліся да Франкі абыякава. Яна не раз здзіўляла іх, але не выклікала да сябе ні варожасці, ні асаблівай прыязні. Шкоды ім ніякай не рабіла, але і карысці ад яе не было. У Піліпа на пароме і ў полі, а ў жонкі пры гаспадарцы і дзецях было столькі работы, што сачыць за жонкай Паўла і думаць аб ёй не было калі. Воля брата была ўзяць яе за жонку, і калі яна будзе добрая - яго шчасце, а калі благая - яго бяда. Аднак абыходзіліся яны з ёю ветліва, запрашалі да сябе ў хату. Неяк у пачатку восені Піліп вынес са свірна Паўла старыя кросны яго першай жонкі, прынёс іх у хату і цэлую гадзіну напраўляў. Ульяна ў нядзелю паехала ў мястэчка і за братавы грошы купіла льну і каляровых нітак, а назаўтра прыладзіла кудзелю на калаўрот і на кросны нацягнула аснову. Яна смяялася да слез і выцірала рукавом вочы, пазіраючы, як нязграбна і няўмела Франка бярэцца за работу. Колькі жыла на свеце, не ведала, каб кабета не ўмела прасці і ткаць. Яна нават не ведала, што такія кабеты існуюць на свеце. Насмяяўшыся, яна пачала цярпліва і старанна вучыць Франку. Тая спачатку з захапленнем узялася за справу і прасці навучылася хутка, але, як толькі дайшло да ткання, спахмурнела і страціла ахвоту да гэтай работы.
- Цяжка! - злосна прабурчала яна.
- Дарма, прывыкнеш! - угаворвала яе Ўльяна. Трэба было няспынна прытрымліваць ніткі пярэдняй часткай кроснаў, націскаць нагамі на падножжа, і гэта вельмі стамляла Франку: праз якую чвэрць гадзіны на лбе яе выступалі буйныя кроплі поту. Відаць, яна, як і прадчувала Ўльяна, прывыкла б з часам да гэтай работы і лёгка спраўлялася б з ёю, але прывыкаць да таго, што ёй было непрыемна, яна не хацела. Калі работа падабаецца - добра, а калі не - ліха з ёю! Пасля некалькіх спроб, у часе якіх Ульяна ўжо не смяялася, а пачала хмурыцца, Франка адскочыла ад кроснаў і, размахваючы рукамі, закрычала:
- Не хачу! Не буду! Рукі мае баляць, ногі самлелі. На якое ліха патрэбна мне гэта работа? Даволі я нагаравалася і напрацавалася, калі гора мяне прымушала, а цяпер хай сабе д'ябал сядзіць за гэтымі кроснамі. А я не буду, не буду!
- Як сабе хочаце, - абыякава сказала Ўльяна і, кіўнушы на развітанне галавой, выйшла з хаты.
У гэты дзень, пад вечар, ідучы па ваду, Ульяна сустрэла брата і, спыніўшыся перад ім з ведрамі, сказала:
- А Франка ткаць не хоча.
- Дык няхай сабе не тчэ, - спакойна адказаў Павел.
Але Аўдоцця, якая, нягледзячы на свае шэсцьдзесят гадоў, каб дапамагчы нявестцы, спускалася з гары па ваду і чула размову брата і сястры, паставіла на зямлю вёдры і паклікала Паўла. Яе чорныя вочкі на румяным твары задаволена блішчалі: яна вельмі любіла ўмешвацца ў чужыя справы.
- Паўлюк! - пачала яна, прыклаўшы палец да прывялых вуснаў. - Слухай, Паўлюк, нешта ты жонцы вельмі вялікую волю даеш. Глядзі, каб праз гэта бяды якой не было.
Аўдоцця ўжо не раз чула ад Марцэлі сёе-тое аб паводзінах Франкі. І тое, што Франка позна ўстае, папівае чай і бясконца есць цукеркі, вельмі дзівіла і абурала старую.
Сур'ёзна пазіраючы на яе, Павел сказаў:
- Не бядуйце, кума, я ведаю, што раблю. Не для таго яе ад пакут ратаваў, каб зноў на пакуту аддаць, але для таго, каб ёй на свеце добра жылося. Калі чалавеку жыць дрэнна, дык і ён сам дрэнны, а калі добра, дык і ён добры. Ды і чаму ж не быць добрым, калі ні для злосці, ні для граху прычыны няма? Вось так!
Павел так верыў у тое, аб чым гаварыў, як і ў тое, што сонца на небе свеціць і цячэ рака, але Аўдоцця філасофіі яго зусім не разумела. Яна трымалася сваіх поглядаў.
- Ой, Паўлюк, глядзі, каб гэтае яе панаванне не вылезла табе бокам. Адкуль ты яе ўзяў? Ад бацькоў, з роднай хаты? Якая яна была датуль, калі ты яе ўзяў? Я ўсё ведаю. Як толькі глянула на яе, адразу здагадалася, хто яна. Іншыя, можа, і не здагадваліся, а я здагадалася.
Яна з трыумфам і спачуваннем паглядзела на Паўла сваімі разумнымі вачыма, а пасля, успяўшыся амаль да самага яго вуха, таямніча зашаптала:
- Глядзі, каб ад гэтага панавання, якое ты ёй даеш, зноў не прычапілася да яе якое ліха.
Але гэтая перасцярога старой, сэнс якой ён добра разумеў, не зрабіла на Паўла ніякага ўражання. Ён усміхнуўся, махнуў рукой і спакойна адказаў:
- Гэтага ўжо напэўна не будзе. Яна паклялася мне. Перад Богам паклялася.
Відаць было, што нішто на свеце не можа пахіснуць яго веры ў клятву.
Ён не мог сабе ўявіць, каб хто-небудзь асмеліўся адступіцца ад сваёй клятвы.
Аўдоцця падхапіла вёдры і даволі жвава пачала спускацца да ракі. Яна адышлася, павярнулася, паглядзела на Паўла, які хутка ішоў угору, і паківала галавой.
- Дурны.! Ой, дурны! - прашаптала яна.
У Казлюкоў усё часцей і часцей пачалі гаварыць пра Франку. Гаварылі пра яе так, як звычайна абмяркоўваюць нешта незвычайнае.
Гарэза Данілка, у якога зімой і ўвосень работы было мала, і ён ведаў усё, што робіцца ў вёсцы, са смехам расказваў, як Павел, маючы жонку, сам паліць у печы, гатуе страву, доіць карову, а Франка або ляжыць у пасцелі, або абнімаецца і цалуецца з мужам, ці дурэе, як малое дзіця. Піліп ажно за жывот хапаўся, пачуўшы гэта, а Ўльяну гэтыя расказы трывожылі.
- Не будзе яму ад яе дабра! - сказала яна аднойчы мужу.
- Каму? - запытаў Піліп.
- Паўлюку.
Калі яна выйшла на двор і пачала склікаць у хату курэй, Франка стаяла ля паркана, які падзяляў агарод на дзве паловы, і ела грушы. Грушы гэтыя раслі на адзіным дрэве, якое стаяла ля самай хаты Паўла. Даўней Павел прадаваў іх у мястэчку або аддаваў сястры, цяпер пакінуў сабе, бо Франка іх вельмі любіла. Ці то выгляд тых груш, якімі ў мінулым годзе ласаваўся яе сынок, ці Данілкавы расказы ўзлавалі Ўльяну, толькі яна спынілася непадалёк ад паркана і сказала Францы:
- Хіба табе не сорамна, што твой сам доіць кароў? Не мужыцкая гэта работа, а жаночая.
І хоць Ульяна гаварыла спакойна і хутчэй жартам, чым злосна, твар Франкі ўспыхнуў яе звычайным, хутка знікаючым гарачым румянцам.
- А табе што да таго? - усклікнула яна. - Не ўтыкай носа туды, куды цябе не просяць. Я вашай хамскай работы ніколі не рабіла і рабіць не буду. Ад'ё!
Яна адбегла ад паркана, а Ўльяна, пачырванеўшы ад абурэння, кінула ёй услед:
- А ты хамамі нас не абзывай! Якое маеш права вытыкаць нам тое хамства, калі сама была горшая за хамку?
Значэнне апошніх слоў Ульяне падказалі здагадкі Аўдоцці і расказы Марцэлі пасля кожнага яе візіту да Франкі.
Гэта была першая сварка паміж Ульянай і Франкай, якая хутка забылася. Ульяна не хацела псаваць адносін з братам, якога любіла і ад якога сёе-тое ім перападала. Ён і абаранкаў дзецям з мястэчка прывозіў, і частку свайго агарода аддаваў пад бульбу або каноплі, і на падаткі ці якую іншую пільную патрэбу грошы пазычаў.
А Піліп памятаў не толькі пра гэтыя дробныя паслугі швагра, але і пра бацькоўскі гаршчок, закапаны пад Паўлавай печчу. Даведаўшыся пра сварку Ўльяны з Франкай, ён накрычаў на жонку так, як ніколі дасюль не крычаў, і загадаў памірыцца з братавай. Ульяне лёгка ўдалося гэта зрабіць, бо варта было загаварыць з Франкай, як тая адказала ёй весела, без усялякай крыўды, а ўвечары прыбегла да Казлюкоў і, застаўшы там некалькі суседак, нагаварыла ім такіх цудаў, што тыя ажно раты паразяўлялі ад здзіўлення і да самай раніцы гатовы былі слухаць яе балбатню, як самую цудоўную казку.
Усю зіму Франка такім чынам забаўляла суседзяў, якія па вечарах збіраліся ў хаце Казлюкоў. Цікавае гэта было відовішча. У хату, асветленую палаючым на камінку агнём ды лямпай, што стаяла на стале, сыходзіліся мужчыны ў світках або кажухах і кабеты ў сініх суконных каптанах. Мужчыны вязалі сеці, стругалі зубы для бараны, напраўлялі бочачкі і вёдры або проста палілі свае люлькі ці цыгаркі. Жанчыны пралі на калаўротах або гушкалі і кармілі грудзьмі малых. Усе сядзелі на лаўках і тапчанах уздоўж сцен або перад агнём. Францы было нязручна сядзець на вузкай і цвёрдай лаве, і яна, прыхіліўшыся плячыма да сцяны, выцягвала ногі на табурэтку і займала позу асобы, якая бесклапотна выцягнулася на шэзлонгу. Панчохі ў будныя дні яна не насіла, і з-пад саматканай спадніцы выглядвалі яе голыя ногі ў грубых чаравіках. На ёй, як і на іншых кабетах, быў сіні каптан, а на галаве паркалёвая хустка. Але адзенне гэта выглядала на ёй маскарадным убраннем. Чорныя, як вароніна крыло, кучаравыя валасы, выбіваліся з-пад квяцістай хусткі, ападалі на лоб і шыю, упрыгожаную нізкаю пацерак, якіх тут ніхто не насіў. У вушах таксама свяціліся танныя завушніцы. Маленькія і, у параўнанні з рукамі ўсіх прысутных, белыя рукі яе былі ўвесь час у няспынным і неспакойным руху, а худы і прывялы твар, звычайна жаўтавата-бледны, палаў ліхаманкавым румянцам, які тут бачылі хіба толькі ў людзей, што ляжалі ў гарачцы. Ды і байкі Франкі здаваліся прысутным нейкімі ліхаманкавымі снамі, аднак былі яны такія цікавыя, што ў тую зіму на вечарніцах у Казлюкоў не заставалася часу для звычайных песень і казак. Гэтыя змалку вядомыя людзям казкі не ішлі ні ў якое параўнанне з апавяданнямі пра тэатральныя прадстаўленні, якія Франка глядзела ў духаце і цеснаце галёркі, пра маскарады з пачварнымі або смешнымі маскамі, пра балы, якія наладжвалі яе даўнія гаспадары, пра вясёлыя гулянкі ў загарадных парках, з каруселямі, гушкалкамі, чортавымі коламі. Расказвала Франка і пра ўсялякія страшныя злачынствы, самагубствы, любоўныя гісторыі, сваркі і розныя смешныя і жахлівыя падзеі, якія яна памятала і прагна ўбірала ў сябе амаль змалку.
Сярод яе слухачоў былі такія, асабліва жанчыны, якія, апрача сваёй роднай і некалькі падобных да яе суседніх вёсак, ніякіх іншых месцаў ніколі не бачылі. Некаторыя, праўда, у горад, дзе жыла Франка, ездзілі не раз, але апрача базараў і касцёлаў нідзе не бывалі. Іншыя, як, напрыклад, прыгожы і смелы Аляксей Мікула, які перарабіў пад фрак сваю світку, лічылі сябе людзьмі бывалымі і, слухаючы Франку, сцвярджальна ківалі галовамі, але яны не менш, чым іншыя, захапляліся яе апавяданнямі. У нізкай і душнай хаце, у цеснаце, людзі слухалі Франку. Адны - разявіўшы ад здзіўлення рот, другія - насмешліва ці задуменна ўсміхаючыся. Час ад часу ў хаце чуліся воклічы здзіўлення, абурэння, жаху або весялосці. Божа ж мой, Божа, колькі ўсялякага багацця на свеце, як таго смецця ў хаце, калі не падмятаць яе тыдзень. Вось як гуляюць і грашаць людзі па гарадах! Хіба яны ніколі нічога не робяць, што ўсё гэта ім да галавы лезе? І як яны Бога не баяцца, як не саромеюцца? Чалавек у вёсцы можа сто гадоў пражыць у працы ды клопатах і яму ніколі не прыйдзе ў галаву, што на свеце ёсць такія цуды, багацце, пекната і такія грахі.
Ой і грахі! Яны больш за ўсё абуралі і бянтэжылі людзей. І не таму, што чалавек у вёсцы ніколі Бога не зневажаў, асабліва п'яны, сякі-такі грэх на душу не ўзяў. Але гэткае марнаванне дароў божых, распуста, сваркі, забойствы, пра якія расказвае Франка, - гэта ўжо сапраўднае пекла! Часамі ў руках кабет спыняліся верацёны, а мужчыны апускалі сякеры і гэблікі, і ў звонкі і прарэзлівы голас Франкі, нібы парыў ветру, урываліся глухія ўздыхі. Аўдоцця, шырока вылупіўшы свае чорныя разумныя вочкі, праводзіла па твары зморшчанай, але яшчэ моцнай рукой і шаптала сіпатым ад хвалявання голасам, у якім адчувалася збянтэжанасць:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа...
Адна толькі Марцэля, якая сядзела ля ног Франкі, адчувала сябе цудоўна. Асветленая чырвоным святлом, якое падала ад печы, яе цяжкая квадратная постаць нагадвала кучу лахманоў, з якой высоўвалася абкручаная анучай галава з разяўленым у шырокай усмешцы бяззубым ротам. У хітрых выцвілых вачах на ўзараным маршчынамі твары ўспыхвалі мігатлівыя агеньчыкі, набрынялыя павекі сцвярджальна моргалі, хрыпаты, падобны да рыпення пілы, голас час ад часу абвяшчаў:
- Але! Гэта ж праўда! Усё - праўда!
Толькі адна яна з прысутных бачыла, чула, зведала ўсё тое, аб чым казала Франка. Яны абедзве былі істотамі іншага роду і свету, закінутымі сюды, у свет грубых, цёмных, наіўных людзей.
Толькі старэйшая з іх была ўжо зусім лядашчая, жыла з ласкі гэтых людзей і не адважвалася расказваць ім аб сваіх прыгодах, а малодшая, фанабэрыстая і заўсёды неўтаймаваная, рабіла гэта з адчуваннем сваёй перавагі над прысутнымі. Яна не магла б назваць гэтае пачуццё, не ведала такіх слоў, як «разумовая перавага», але пачуццё гэта яе вельмі цешыла і павялічвала яе пагарду да «мужыкоў», сярод якіх жыла. Вярнуўшыся з вечарніцы дадому, яна заходзілася ад смеху.
- Вось дурныя хамы! Вось быдла! Я ім пляту пра самыя звычайныя рэчы, а яны раты разяўляюць і дзівяцца, нібы ім самога пана бога або д'ябла паказваюць. Я сярод іх як каралева сярод пастухоў. Але нічога, затое весела! Часамі мне здаецца, што я гляджу ў тэатры камедыю або сама граю тую камедыю. Вось цёмны народ! Вось быдла! Самы апошні дурань у горадзе разумнейшы за іх. Ім толькі свінней пасвіць!
Расказы Франкі ў хаце сястры і вясёлыя кпіны над мужыцкай цемрай і дурнотай Павел слухаў у панурым маўчанні. Ён чуў ад людзей, што недзе на свеце ёсць жыццё багатае, раскошнае, але лічыў яго для сябе недасягальным і непажаданым і ніколі не думаў пра яго. Беднасці ён не ведаў, але і раскошы ніколі не зазнаў. Жытні хлеб ніколі не здаваўся яму горкім, а да прысмакаў яго не цягнула. І калі Франка пачынала апавядаць яму пра цудоўныя, залітыя яркімі агнямі залы, пра смачныя абеды, дарагія ўбранні, Павел слухаў яе абыякава і, махнуўшы рукой, прыгадваў старую сялянскую прыказку:
- Звычайная рэч! Бог з людзьмі робіць ігрыска, аднаго ўзнясе высока, а другога кіне нізка.
Іншая рэч, калі Франка расказвала яму пра гулянкі, злачынствы, сваркі, пра ўсё тое, што ён азначыў адным словам: грэх. Слухаць гэта Паўлу было так прыкра, што ён круціўся на лаве і крактаў як ад болю або, абапёршыся локцямі на калені і засланіўшы далонямі твар, у глыбокім роздуме ківаўся з боку ў бок і часамі праз зубы цадзіў:
- Паганае жыццё, грэшнае! Каб яно скрозь зямлю правалілася!..
Часамі, калі ён слухаў Франку, у яго ўяўленні паўставалі дзівосныя карціны. Калі яна ўспамінала, як весела гуляюць людзі на загарадных каруселях, танцуюць да раніцы і якія на тых гулянках узнікаюць бойкі, п'янства, хваробы, раманы, перад вачыма Паўла паўставала раптам чыстая і ціхая блакітная вада, такая, якая бывае ў Нёмане ў яснае надвор'е, а над ёю або ружовая паласа світанку, або пушыстыя, падобныя на статак авечак, аблокі, або чародкі ластавак, якія бясконца кружацца над гарлачыкамі. А часамі яму раптам чулася буркаванне галубоў над самым вухам, або як аднастайна і лагодна спявалі хвалі. Тады ён узнімаў галаву, і маршчыны на яго сумным і стомленым твары рабіліся глыбейшымі. І калі Франка, вярнуўшыся разам з ім у хату, пачынала смяяцца з мужыцкай дурноты, ён не спрачаўся з ёю, не сварыўся, а толькі прасіў замаўчаць.
- Ну, годзе ўжо! - казаў. - Лепш бы ты зусім забылася пра тое, што было раней, пакуль ты не ўвайшла ў маю хату. Ой, ніхто не навучыў цябе розуму, а глупствам розным так набілі тваю галаву, што ты яго дасюль ніяк забыцца не можаш. Можа, Бог дасць, калі-небудзь забудзеш!
Калі Франка пачынала істэрычна рагатаць, ён супакойваў яе зусім так, як тады, калі яна плакала: садзіў яе побач з сабой, абдымаў і лагодна, па- бацькоўску казаў:
- Ну, годзе ўжо, годзе, дзіцятка!
Ён не спрачаўся, не злаваў, нічым яе не дапякаў, але не выносіў частых вечарніц, дзе Франка адчувала сябе каралеўнай. Асабліва з таго часу, калі яму раптам здалося, што яна заляцаецца да Аляксея Мікулы, самага прыгожага і смелага мужчыны ў вёсцы. Аляксей, хоць і быў некалькі гадоў жанаты і з жонкаю жыў добра, любіў яшчэ часам пацягацца за дзяўчатамі і маладымі кабетамі, вядома, не ўсур'ёз, а проста каб даказаць, які ён зух. Да Франкі, між іншым, ён і не думаў заляцацца, наадварот, часта жартаваў з яе, казаў ёй у вочы, што яна ўжо старая і што перад ім ёй няма чаго выхваляцца сваёй гарадской мудрасцю, таму што ён ведае горад яшчэ больш за яе. Але Францы Аляксей здаваўся адзіным чалавекам у вёсцы, які нагадваў ёй даўніх знаёмых і прыяцеляў. Па сваёй звычцы гаварыць усё, што ёй прыходзіла ў галаву, адкрыта, яна казала, што ёй падабаецца яго гордая пастава і сінія вочы. А аднаго разу, калі Аляксей з яе жартаваў, яна кінула яму ў твар жменю сушаных вішняў, другім жа разам ускочыла раптам з месца, села побач з ім і, ззяючы белымі зубамі і ўстрэсваючы чорнымі кучаравінкамі, якія выбіваліся з-пад яе хусцінкі, зазірнула яму ў твар. У гэты вечар, выходзячы з хаты Казлюкоў, Павел так моцна схапіў Франку за руку, што яна ажно ўскрыкнула ад болю і пачала прасіць, каб пусціў яе, але ён яшчэ мацней сціснуў яе далонь і, не звяртаючы ўвагі на яе скаргі і спробу вырвацца, пацягнуў дадому. Увайшоўшы ў хату, ён зачыніў дзверы, запаліў лямпу і, моцна сціснуўшы ўжо абедзве яе далоні, запытаў:
- Ты прысягала?
Франка ніколі не думала, што вочы Паўла могуць палымнець такім агнём, а прыглушаны голас гучаць так грозна. Забыўшыся на боль у далонях, яна моўчкі, з цікаўнасцю ўглядалася ў яго.
- Прысягала? - запытаў ён зноў.
- Ну, і што з таго? - паспрабавала быць дзёрзкай Франка.
- Адказвай... Хутчэй, хутчэй... Адказвай! Прысягала? - Дзве сінія жылы набраклі на яго звычайна такім пагодлівым ілбе, а вочы пацямнелі і нечым чорным пазіралі з глыбіні. Але Франка не спалохалася. Яна адчула раптам, як у ёй ажывае страсць да яго, якая ў апошні час пачала астываць. Павел падабаўся ёй, вельмі падабаўся ў гэтым зусім незвычайным выглядзе. Было ў ім нешта новае, цікавае: нейкая сіла, якая яе пакарала, палкасць, якая агнём прабягала па жылах. З воклічам любві, са словамі пяшчоты яна кінулася Паўлу на шыю і прыпала вуснамі да яго вуснаў. А ён, як і тады, у цёмным сасонніку ля магільнага крыжа, схапіў яе ў абдымкі і прыпаў да яе, як п'яніца да чаркі. І толькі пасля доўгай хвіліны маўчання запытаў:
- А граху ў цябе ў думках не было? У Аляксея не закахалася, га?
- Хай гэтага хама чэрці возьмуць! Патрэбны ён мне, як леташні снег! Толькі цябе аднаго я кахаю, ты мой міленькі, даражэнькі, залаты, сярэбраны, брыльянтавы!
Павел супакоіўся: ён ведаў, што яна ніколі не хлусіць, не хавае сваіх пачуццяў і думак. Гэтым разам Франка таксама не хлусіла. Да Аляксея, які быў прыгажэйшы і больш свецкі за іншых мужчын, яна пачынала заляцацца па сваёй старой звычцы, ад жадання пакараць. Калі нават яе цягнула да яго, дык цяпер, пасля адноўленай страсці да Паўла, цяга гэта адразу згасла. На вечарніцы пасля таго Франка нейкі час зусім не хадзіла і некалькі разоў сама падмяла хату і зварыла абед. Толькі хадзіць па ваду і даіць карову яна ніяк не хацела. Ды Павел і не настойваў, а на адмову яе паблажліва казаў:
- Ну, ну, глупства! Хай будзе па-твойму, абы табе добра было і абы ты сама была добрая.
Аднойчы ён звярнуўся да Франкі з просьбай, якая вельмі яе ўразіла. Было гэта ў нядзелю, калі тая вярнулася з касцёла. У касцёл, які знаходзіўся ў суседнім мястэчку, Франка ездзіла вельмі часта то з мужам, то з Піліпам і Ўльянай, то лісліва напрошвалася на воз якога суседа. Хоць мястэчка гэта было малое, але ўсё ж не вёска, і яе вельмі цягнула туды. У часе набажэнства можна было паглядзець на людзей, якія сабраліся ў касцёле, пасля пахадзіць па лаўках, паглядзець на тавары, пасмяяцца з чаго-небудзь, пачуць што цікавае або смешнае. Збіраючыся ў мястэчка, яна апраналася па-гарадскому, брала ў рукі малітоўнік, пухлы ад святых абразкоў і віншавальных паштовак, атрыманых некалі на імяніны. Гарадская вопратка нікога тут не дзівіла, а на малітоўнік многія пазіралі з цікавасцю і павагай. Нават Ульяна рабілася больш ветлівай да братавай, якая побач з ёю сядзела на возе, а позірк Піліпа, затрымліваючыся часам на чорнай вокладцы кніжкі, рабіўся больш задумлівы і паважны. Угледзеўшы яго першы раз у руках Франкі, Аўдоцця пляснула ў далоні і ўсклікнула:
- Вось шчаслівая! Вялікую ласку аказаў табе Бог, што па кніжцы хваліць яго можаш!
І нават Аляксей, калі аднойчы разам са сваёй жонкай вёз Франку ў касцёл, убачыўшы малітоўнік, прыціх, перастаў жартаваць з Франкі і, у знак павагі да яе, падклаў больш сена ў тое месца на возе, на якім яна мелася сесці. Аднак нікога гэта кніжачка не вабіла і не цікавіла так, як Паўла. Беручы яе ў рукі, ён заўсёды дзьмухаў на яе з усіх бакоў, кончыкамі пальцаў выціраў з яе рэшткі пылу, а пасля, сеўшы на лаве, паволі, асцярожна разгортваў у розных месцах яе, водзячы позіркам па друкаваных радках, то шчасліва ўсміхаючыся, то моўчкі ківаючы галавой. Ён гатоў быў гадзінамі ўглядацца ў старонкі малітоўніка, а пасля, глыбока ўздыхнуўшы, асцярожна клаў кніжку на самае пачэснае месца ў хаце - на чырвоную альховую шафку паміж лямпай і ззяючым бляшаным самаварам.
Аднаго разу, калі Франка вярнулася з касцёла і, як заўсёды нядбайна кінуўшы на стол малітоўнік, пачала са шчэбетам і смехам кружыцца па хаце, Павел, не адрываючы ад кніжкі позірку, прамовіў:
- Франка... Ведаеш, Франка, я даўно ўжо хачу аб нечым цябе папрасіць.
Франка была ў цудоўным настроі, бо сёння раніцай, калі яна круцілася на рынку, нейкі пан у прыгожым футры, відаць, пісар з суседняга маёнтка, паказваючы на яе другому, сказаў: «Вось прыгожая, шэльма!» А гэты другі, пажылы, - напэўна, аканом, кіўнуў галавой: «А нічога сабе круцёлка!» Кароткая гэта размова вельмі ўзрадавала Франку. У дадатак, на дванаццаць грошай, якія засталіся ад куплі круп і солі, яна купіла сабе карамелек і цяпер, скруціўшыся, што котка на лаве, грызла іх, як вавёрка. На словы Паўла яна адказала ветліва і пяшчотна:
- Для цябе, Паўлючок, я гатова ўсё на свеце зрабіць!
- Ну, калі ты такая добрая, дык зрабі ласку і навучы мяне чытаць.
Пачуўшы гэта, Франка спачатку аслупянела ад здзіўлення, а пасля зрабілася вельмі паважнай. Вось што значыць паходзіць з добрага роду! Калі б яна паходзіла з мужыкоў, хіба ўмела б яна чытаць! Добра. Чаму не? Навучыць яна Паўла чытаць. Вялікая гэта рэч! У дамах сваіх даўнейшых паноў яна бачыла такіх гувернантак, у якіх у галовах было меней розуму, чым ў яе мезенцу, аднак жа яны вучылі. Толькі для гэтага трэба мець буквар. Буквар Павел меўся папрасіць у аднаго знаёмага чалавека і, пачырванеўшы ад хваляваннпя, пачаў настойваць, каб Франка тым часам паказвала яму літары па малітоўніку.
- Пакажы, Франка. Пакажы хоць па малітоўніку! Я так доўга чакаў гэтага шчасця.
Яна зноў здзівілася. Якое ж гэта шчасце - умець чытаць? Але Павел сказаў ёй, што нікому ў жыцці так не зайздросціў, як тым, хто можа ў касцёле па кніжцы маліцца, а ў хаце, калі ёсць час, розныя цікавыя гісторыі чытаць. Бадзяцца па свеце ён ніколі не любіў, а таму амаль нічога не ведае, што робіцца там, за гарамі, за лясамі, а ведаць хочацца. У кніжках пра ўсё гэта напісана. Калі яны з нябожчыкам бацькам працавалі яшчэ ў панскіх маёнтках, ён бачыў шмат кніжак і людзей, якія чыталі іх уголас. У адным маёнтку ўпраўляючы чытаў часам уголас сваёй жонцы. А аканомка, калі была ў добрым гуморы, дык у нядзелю ці свята якое клікала да сябе ў пакой і ўголас з розных кніжак чытала. Ён чуў, як чыталі ўголас паненкі, залазіў пад ганак, на якім яны сядзелі, і слухаў. Ён часта марыў, як бы гэта самому навучыцца чытаць, але не было каму навучыць яго. У іх весцы толькі два чалавекі ўмеюць чытаць, але няма ў іх ні часу, ні ахвоты вучыць іншых. Затое цяпер разам з жонкай прыйшло ў яго хату гэта шчасце! Яна навучыць яго як след маліцца, выведзе з цемры да святла. А можа, ён, калі навучыцца чытаць, будзе лепшым, бо Павел чуў, што ў кніжках пішуць, якім чынам душа чалавечая можа ачысціцца ад граху і стаць белай, як голуб.
- Глупства душа, глупства голуб! - ускочыўшы з лаўкі, усклікнула Франка. - Але што ў кніжках розныя цікавыя гісторыі апісваюць - гэта праўда.
Яна сама любіла часам пачытаць. У некаторых яе паноў было шмат кніжак, яна іх брала і чытала ўночы, лежачы ў ложку, а ў святочныя дні з кім-небудзь са сваіх гасцей у гардэробнай або ў кухні. Адну з гэтых прачытаных гісторый Франка пачала расказваць Паўлу. Чытала яе і памятае так, нібы гэта было ўчора. Чытала з адным лёкаем, якога ў той час кахала. Раман гэты быў поўны незвычайных і страшных прыгод. У ім дзейнічалі забойцы, прастытуткі, падкідышы, вельмі добрыя княгіні і высакародныя графы. Франка расказвала цікава, суправаджала свае словы жэстамі і мімікай, аддаючы асаблівую перавагу любоўным прыгодам і злачынствам. Ад захаплення ў яе палалі вочы і ўздрыгвалі мускулы твару. Дык вось на што яна скарыстала сваё ўменне чытаць! І хоць Павел далёка не ўсё ў гэтай, на думку Франкі, цікавай гісторыі зразумеў, а ў нечым яна нават спалохала яго, аднак ад думкі навучыцца чытаць не адступіўся. Зіма была суровая, і на рацэ, скаванай ільдом, рыбакам работы было мала. Вольнага часу ў ІІаўла цяпер было даволі, і ён штодзень то пасля полудня, то ўвечары прасіў Франку, каб яна вучыла яго чытаць. Спачатку тая рабіла гэта ахвотна. Ля маленькага акенца, за якім стаяў заснежаны сад і калела акрытая інеем самотная груша, у слабым зімовым святле за сасновым, старанна выцертым Паўлам сталом сядзелі над разгорнутай кніжкай ці букваром муж і жонка. У гэтыя хвіліны высокі і дужы саракагадовы мужчына ператвараўся ў пакорнага, баязлівага хлапчука. Сагнуўшыся ледзь не ўдвая над сталом і амаль дакранаючыся тварам да старонак, ён так напружана ўглядаўся ў літары, на якія кончыкам пальца паказвала Франка, што здавалася, вочы яго вось-вось выскачаць з-пад шырока расплюшчаных павекаў. Твар яго ў гэтыя хвіліны выглядаў зусім інакш: бровы ўзнімаліся высока ўгару, лоб праразалі дзве глыбокія маршчыны, губы выпіналіся. Калі ён пачаў ужо адрозніваць першыя літары алфавіта і манатонна, паволі вымаўляў: «А... Б... Ц...», гукі яго голасу былі падобныя да стогнаў, якія з цяжкасцю вырываліся з грудзей. Нялёгка яму было адрозніваць гэтыя дробныя чорныя знакі, дасюль зусім незнаёмыя яго вачам, і мозг яго вельмі марудна спраўляўся з гэтай чужой для яго работай.
- Гм... га...
Над кожнай новай літарай ён доўга сядзеў моўчкі і моршчыў узмакрэлы лоб. Нялёгка яму было адрозніць яе ад іншых. Нарэшце паціху і нерашуча вымаўляў:
- Л...
Франка нецярпліва круцілася на табурэце, калі муж доўга сядзеў над новай літарай, нарэшце ўскаквала з месца і крычала:
- Вось дурань! Якое гэта «Л»? Вось мужыцкая галава! Ты такі здатны да чытання, як вол да карэты!
Не звяртаючы ўвагі на яе абразлівыя словы, ахоплены гарачаю прагай ведаў, ён пакорна ўзнімаў на яе вочы і казаў:
- Ну, Франка, не злуй! Я ўжо ўспомніў, што гэта «І». Ну, сядзь і пакажы яшчэ крышку... Годзе ўжо злаваць! Ён браў яе за руку, цягнуў да стала і супакойваў:
- Ты ж бачыш, Франка, што я да гэтага яшчэ не прывык. Пачакай крышку... Пачакай, мая любая, пацярпі, пакуль я прывыкну.
Франка зноў садзілася на месца, але ўжо надзьмутая, за кожную памылку крычала на яго ўсё больш. Але Павел цярпліва зносіў усё і толькі паўтараў:
- Пачакай, мілая, пачакай крышку, хай толькі прывыкну.
ІІрывык ён сапраўды хутка і, адолеўшы ўсю азбуку, ужо даволі бегла мармытаў: ба-ба, бэ-бэ. Але аднойчы Франка, слухаючы яго мармытанне, падскочыла, як спружына, з лавы і закрычала:
- Не хочу! Не буду! Даволі! Да д'ябла гэтае чытанне! Хіба я да цябе ў гувернанткі нанялася? Ад нуды я хутка завыю, як той сабака!
Яна кінулася на ложак, заклала за галаву рукі і, пазіраючы ў столь, пачала пазяхаць так працягла і голасна, што пазяханне гэта і сапраўды нагадвала выццё. Павел узняў ад буквара засмучаны твар, моўчкі паглядзеў на Франку, паківаў галавой і, зняважліва махнуўшы рукой, прамовіў:
- Цябе ўсё яшчэ злосць адольвае. Відаць, табе спаць хочацца, калі так рот дзярэш. Ну, і добра. Калі спаць, дык спаць.
Ён пагасіў лямпу і праз некалькі хвілін ужо моцна спаў. Але Францы было не да сну. У доўгія зімовыя вечары яе палохала зацятая цішыня і галасы ночы, якія час ад часу парушалі яе спакой, ахоплівалі яе трывогай і жахам. Хоць бы грукат якіх колаў, хоць бы адзін свісток начнога вартаўніка, хоць бы стук крокаў па замерзлым тратуары,хоць бы самы слабы водбліск вулічнага ліхтара, хоць бы далёкае рэха музыкі начной гулянкі! Дзе там! Тут не было нічога з таго, што некалі супакойвала і весяліла яе, калі не давалі заснуць мары, узбуджэнне або хвароба. Тут, у вёсцы, у ціхія марозныя ночы панавала такая глыбокая цішыня і цемра, што Францы здавалася, нібы яна ляжыць глыбока пад зямлёй. Часамі гэту цішыню і цемру парушаў гучны стук, падобны да стрэлу або да ўдару каменем аб сцяну хаты. Франка тады садзілася на пасцелі і ўсхвалявана слухала, а калі стук паўтараўся, пачынала штурхаць мужа. Пабудзіўшы Паўла, яна спалохана шаптала, што ў хату ломяцца разбойнікі. Павел у гэта не верыў, бо колькі ён жыў на свеце, у іх вёсцы разбойнікаў ніколі не бывала. Нейкую хвіліну ён прыслухоўваўся да цішыні, а калі зноў паўтараўся стук, са смехам казаў жонцы, што гэта ад марозу трашчаць сцены. З часам яна пераканалася, што гэта праўда, але асвойтацца з гэтымі начнымі галасамі ніяк не магла.
Мароз, як ледзяны волат, злосны і сумны, блукаў па вёсцы. То блізка, то далека ён грукаў у адну, другую сцяну хаты, трашчаў ля малых акенцаў, хадзіў па агароджах саду. Здалёк было чуваць, як ён блукаў вакол хаты Казлюкоў.
Праўда, ледзяны волат блукаў цёмнымі начамі па вёсцы не так часта, але і адлігі нямымі не былі. Яны ўздыхалі, шапталі, усхліпвалі. Уздыхаў вецер, а пад капяжамі хаты таялі ледзяшы і з ціхім плюскатам плакалі пад сцяной. Старая груша шамацела, і ледзь чутны шолах яе разбягаўся па счарнелым снезе і па сухіх галінах дрэў. У гэтыя ночы Францы здавалася, што яна чуе то ціхую гаворку разбойнікаў, што затаіліся ля хаты, то ўздыханне непрыкаяных душаў, якія блукалі па зямлі. На памяць ёй прыходзіў тады вясковы могільнік і розныя гісторыі аб прывідах і духах, якіх яна ведала мноства. У цёмнай хаце чуўся яе гарачы спалоханы шэпт:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа... Ісусе, прасвятая Марыя і ўсе святыя, ратуйце нас!
Пры дзённым святле і ў добрым гуморы Франка часта са смехам казала: «Бог, душа - глупства ўсё гэта!», а ўначы яна верыла, што з таго свету прыходзяць душы нябожчыкаў, і клікала на дапамогу не толькі Бога, але і ўсіх святых, імёны якіх ведала з малітоўніка.
А найгорш было тады, калі над заснуўшай вёскай гойсалі зімовыя вятры. З шырокіх палёў, з глыбокай катлавіны Нёмана, з-пад цёмнага неба прыляталі яны і накідваліся на нізкія, заснуўшыя пад снежнай коўдрай хаты, спраўлялі шалёныя оргіі вакол цёмных, засыпаных гурбамі сцен. Паветра тады кіпела, бурліла і напаўнялася віскам усіх галасоў свету. Здавалася, што агромністыя снарады ляцяць навыперадкі са страшэнным гулам, сутыкаюцца ў шалёным разгоне, і грымоты з няспынным грукатам ляцяць з канца ў канец зямлі. У посвісце ветру чуліся прарэзлівае выццё зграі шалёных сабак, крыкі катаваных, плач і стогны безнадзейнай роспачы, працяглыя скаргі, якія губляліся ў грозным шуме, лапатанні незлічоных крылаў, у трэску і грукаце падаючых гмахаў. Увесь гэты пякельны шум і шаленства ў цемры ночы не будзілі аднак людзей, што спалі пад нізкімі, заснежанымі стрэхамі. Спакойна і бесклапотна спалі яны ў суровых, але змалку знаёмых абдымках маці-прыроды, і толькі адна істота сядзела на пасцелі, углядаючыся ў цемру, напружваючы слых, затрымліваючы дыханне. Яна была ўпэўнена, што вось-вось з трэскам расчыняцца насцеж дзверы і вокны і ў хату ўляціць натоўп злых духаў, або шалёная гэта віхура аберне хату і пахавае пад ёю Франку. І яна зноў штурхала пад бок мужа:
- Павел! Павел! Уцякайма хутчэй, а то хата зараз заваліцца!
А Павел сонным і здзіўленым голасам пытаў:
- Чаму?
- А ты паслухай, паслухай! - казала спалохана Франка.
Павел нейкую хвіліну слухаў, пасля паварочваўся на другі бок і казаў:
- Глупства. Не заваліцца! Не ўпершыню гэта.
- Паўлюк, запалі лямпу, - прасіла Франка, - Запалі, мой даражэнькі, залаты, брыльянтавы!
Паўла ні аб чым доўга прасіць не прыходзілася. Ён уставаў і, запальваючы лямпу, пытаў:
- Чаму ж ты не запаліла сама?
- Я і дыхнуць баялася, не толькі ўстаць.
- Дурніца! Перажагнайся ды спі.
І, ледзь прамовіўшы гэта, Павел засынаў зноў, а яна, хоць пры святле лямпы было ўжо не так жудасна, не клалася і, седзячы на ложку, ускалмачаная, усё яшчэ з кроплямі поту на лбе, прыглядалася да заснуўшага побач мужа. Павел засынаў хутка і моцна і, калі ляжаў нерухомы, заплюшчыўшы вочы, выглядаў значна старэйшым, чым тады, калі рухаўся і глядзеў.
Удзень гнуткасць рухаў і ясны блакіт вачэй надаваў яму амаль юнацкі выгляд. Цяпер маршчыны, якія пераразалі лоб, зрабіліся больш акрэсленымі, а сур'ёзная складка вуснаў рабіла твар яго суровым. Сцяўшы зубы, Франка прамовіла:
- Вось балван! Зноў заснуў!
Быў ён зараз непрыгожы. Зусім не такі, як тады, калі яна ўпершыню ўбачыла яго на Нёмане! Тады ён паказаўся ёй гэткім стройным, спрытным, і з такім захапленнем глядзеў на яе! А цяпер...
- Стары! - прашаптала яна.
Вакол хаты гуляў, свісцеў, грымеў і скавытаў вецер. А Франка з раскалмачанымі валасамі ўсё яшчэ сядзела на пасцелі, углядалася ў твар мужа, і злосныя агоньчыкі ўспыхвалі ў яе чорных вачах.
Аднак, калі ён прачынаўся на досвітку і абдымаў яе, Франка тулілася і ласцілася да яго, як кошка, асыпала яго пацалункамі, а пасля са смехам і шчэбетам ускаквала з ложка, распальвала ў печы і гатавала снеданне.
Але ўсё часцей і часцей Павел, не пабудзіўшы жонкі, выходзіў з хаты, каб зазірнуць у сеці, што апусціў учора ў палонку, або, калі лёд ужо крануўся, паглядзець на крыгаход і вызначыць, дзе і калі ў бліжэйшыя дні можна будзе лавіць рыбу. Пажадлівасць не была галоўнай уласцівасцю яго натуры, і хоць яна, позна і ўпершыню абуджаная Франкай, успыхнула бурна, цяпер ужо аслабела пад ацяжэлым спакоем цела і духа і схільнасцю да маўклівага назірання і роздуму. Калі лёд на рацэ крануўся і Павел упершыню выйшаў на бераг паглядзець на крыгаход, ён добрую гадзіну стаяў нерухома, падпёршы рукой падбародак, і любаваўся краявідам, які раскінуўся перад яго вачыма. У цёплым блакіце неба адчувалася набліжэнне вясны. Над лесам самотна стаяла бледнае, але ўжо цёплае сонца. За ракой, сярод цёмнай зеляніны соснаў, дзе-нідзе бялеў яшчэ рыхлы наздраваты снег, а над вяршалінамі дрэў з вясёлым карканнем ляталі вароны. А па Нёмане, які нагадваў неаглядны паток расплаўленага серабра, плылі крыгі, падобныя на пагоркі і дамочкі з крышталю. Дзе-нідзе ля берага, пад тоўстым покрывам лёду, чутно было кіпенне і бурчанне заняволенай вады, але шырокай сярэдзінай Нёмана то гуртам і шпарка, то паасобку і павольна плылі крышталёвыя крыгі, ззяючыя, празрыстыя, пазалочаныя праменнямі сонца або палітыя барвамі вясёлкі. Крыг гэтых было такое мноства, што яны здаваліся фантастычным шматлікім натоўпам, які паспешліва і маўкліва ўцякае з нейкіх невядомых краін. Згрудзіўшыся на дальнім канцы ракі, яны нагадвалі казачны горад з высокімі вежамі і дахамі, а на другім канцы ракі такі самы ледзяны горад разбіваўся на дробныя часткі і ўкрываў сярэбраны шлях Нёмана. А ў паветры стаяла ўрачыстая цішыня, скрозь холад прабівалася кволае і няўстойлівае цяпло, і пахла ўжо адталай зямлёй, якая пачынала вольна дыхаць пад рэшткамі снегу.
Штогод Павел назіраў гэты краявід і штогод вітаў яго прыязнай усмешкай і радасным бляскам вачэй.
Гэта цудоўнае абуджэнне прыроды выклікала ў душы яго не толькі захапленне, але і радасць ад сустрэчы з нечым добра і здаўна знаёмым. Ён любіў прыроду тою магутнай любоўю, якая прымушае дзіця, што не ўмее яшчэ вымавіць імя маці, вуснамі і рукамі цягнуцца да яе грудзей. Ён любіў прыроду, як слімак любіць свой дамок і чарвяк свой родны камячок зямлі. Аднак апрача гэтай вялікай любові да прыроды, Паўла заўсёды агортвала захапленне, калі ён назіраў яе розныя з'явы. Вось і цяпер, убачыўшы крыгі, што плылі па рацэ, ён спыніўся і нават усклікнўў, нібы бачыў іх упершыню ў жыцці. Цэлую гадзіну стаяў ён на беразе і так пільна ўглядаўся ў крыгі, нібы лічыў іх; на тыя, што мелі асабліва дзівосную форму, ён глядзеў даўжэй, чым на іншыя. Заўважыўшы крыгу, падобную да шкляной каплічкі і ззяючую вясёлкавымі фарбамі, ён доўга ківаў галавой:
- Ой якая прыгожая!
Стук сякеры прымусіў яго азірнуцца. Ён убачыў Піліпа, які напраўляў свой паром перад тым, як спусціць яго на ваду. Відаць, аднаму яму нялёгка было спраўляцца з работай, і ён паклікаў Паўла:
- Памажы, калі ласка, швагер!
Павел падняў з зямлі сякеру, падрыхтаваную, відаць, для Данілкі, і не спяшаючыся пачаў убіваць у тоўстыя дошкі вялізныя цвікі. Яны так старанна стукалі сякерамі ў ранішняй цішыні, што Ўльяна з двума вёдрамі, а за ёю і іншыя кабеты з вёдрамі ды збанамі падаліся да ракі, а некалькі мужчын пачалі сцягваць з гары лодкі з чаўнамі, якія хутка ім маглі спатрэбіцца. Адны іх смалілі, а другія збівалі сякерамі рассохлыя дошкі.
Бераг ракі закіпеў жыццём, працай, абазваўся гучнай гамонкай людзей. Перш чым заняцца сваёй справай, кожны хоць хвіліну глядзеў на крыгі, што плылі па рацэ, і, ківаючы галавой, паказвалі пальцамі на самыя вялікія і дзівосныя з іх. Кабеты з віскам ступалі ў ледзяную ваду і паспешліва напаўнялі свае збаны і вёдры. Некалькі хлапцоў пад кіраўніцтвам гарэзлівага Данілкі скочылі на крыгу, што плыла ля самага берага, і з пераможнымі воклічамі, у якіх аднак адчуваўся і затоены страх, спрабавалі коўзацца па ёй. Піліп, адарваўшыся ад работы, пачаў ушчуваць малодшага брата за свавольства і гультайства. А Павел тым часам прадказваў мужчынам, якія працавалі побач, што, мяркуючы па паху зямлі і крыгаходу, вясна сёлета будзе ранняя і цёплая. Гоману людзей на адным беразе ракі адказвала карканне варон на другім. Яны, як апантаныя, чорнымі чародамі ляталі над лесам. А паверсе з канца ў канец вёскі чулася прыглушанае сценамі хлявоў мычанне кароў і бляянне авечак. Спявалі пеўні, брахалі сабакі, нібы спаборнічалі са стукам сякер унізе, і ў гушчары далёкага лесу адгукалася працяглае рэха.
А ў гэты час Франка, абуджданая рыпеннем дзвярэй, адрывала ад падушкі ўскалмачаную галаву і, праціраючы заспаныя вочы, убачыла спачатку сукаваты кій, а пасля, ля самага парога, кучу лахманоў.
- Пахвалёны, - пачуўся рыплівы голас.
Пацягваючыся ляніва ў пасцелі, Франка сказала:
- Зрабі ласку, Марцэля, распалі агонь, а я яшчэ крышачку паляжу.
За міску крупніку, за шклянку чаю, а часам за кавалак сала і жменю мукі жабрачка стала яе прыслужніцай. Была яна таксама і яе сяброўкай, адзінай кабетай у вёсцы, з якой Франка любіла бавіць час і якую нават у думках не называла мужычкай і хамкай. Седзячы на падлозе ля парога або на лаве і папіваючы з зеленаватай шклянкі чай, Марцэля ўжо даўно расказала Францы пра сваё жыццё. Марцэля, у адрозненне ад усіх вясковых кабет, ніколі не была замужам. Усе свае маладыя гады тулілася па панскіх маёнтках, то цяжка працавала, то весела гуляла, у залежнасці ад таго, які лёс выпадзе. Быў час, калі яна жыла, як пані, была шчаслівая, мела прыгожую вопратку, працавала толькі тады, калі мела на гэта ахвоту. Малады пан любіў яе без памяці. Ажаніцца з ёю ён не мог, бо яна была простай сялянкай, але любіў і, магчыма, ніколі не перастаў бы любіць яе, можа, калі-небудзь і ажаніўся б з ёю, каб не страціў маёнтак і не выехаў у далёкую краіну, у вялікі горад. Дзе ўжо было браць яе з сабой, калі сам збяднеў! Паехаў і забыўся на яе. І яна забылася на яго. Усяго пасля таго зазнала - і шчасця і гора, а калі зусім састарэла і стала жабрачкай, усё часцей і часцей пачала прыгадваць тое першае сваё шчасце. То ўздыхаючы, то смеючыся, то сумна ківаючы галавой, яна расказвала Францы пра панскія гулянкі і прысмакі, пра цудоўныя пакоі, пра вясёлых музыкаў. А Франка, ззяючы вачыма, прагна слухала яе і, здавалася, упівалася гэтымі расказамі, якія будзілі ў яе памяці цэлы рой успамінаў. І яна ў сваю чаргу горача, усхвалявана пачынала расказваць Марцэлі пра сваю маладосць, пра свае любоўныя прыгоды і ўражанні. Нагаварыўшыся, яны ўпадалі ў сумны і горкі роздум, і Франка пачынала наракаць на свой лёс:
- Ой, і чаму ж не давялося мне пражыць усё жыццё так, як я жыла тады! Чаму ж я цяпер такая няшчасная, што нават надзеі не маю калі-небудзь яшчэ так пажыць!
І старая жабрачка, якая даўно ўжо забылася на слова «надзея», абапіраючыся аберуч на свой сукаваты кій і не ўзнімаючы вачэй, уздыхала:
- Ой, хоць бы мне ведаць, ці жывы яшчэ мой галубок, ці ходзіць па свеце ножкамі? Ці спакойная ды шчаслівая яго галовачка? Ці не выелі яму чарвякі вочак пад зямлёй?
Часамі, калі яна так уздыхала і прыгаворвала, з-пад яе апухлых павек, па бледным, як крэйда, зморшчаным твары каціліся мутныя кроплі.
Аднаго разу, у хвіліну такой расчуленасці, Марцэля сказала Францы, што яна мела дваіх дзяцей: сын памёр яшчэ малым, а дачка жыве, але яна нейкая дурнаватая і ні да чаго не здатная. Наймаюць яе людзі толькі на самую чорную работу, і маці ад яе ніякай карысці няма.
Сказала яна пра гэта вельмі проста, нават не засаромелася, як пра зусім звычайную з'яву, якая ў гэтую хвіліну прыйшла ёй на памяць. Аднак тут жа прыгадала, колькі гора, працы і клопату мела яна з тымі дзецьмі, колькі сіл трэба было пакласці, каб накарміць і апрануць іх, як даводзілася выслужвацца дзеля іх перад людзьмі. І пасля ўсяго гэтага пад старасць ёй не засталося нічога, апрача жабрацтва. Успомніўшы ўсё гэта, Марцэля насупіла свае сівыя бровы, і вочы яе бліснулі злосна з-пад апухлых і чырвоных павекаў.
- Каб ім і на тым і на гэтым свеце дабра не было! Каб іх паралюш схапіў! Каб ім косці пакруціла! - па-сялянску праклінала яна людзей, у якіх жыла, любіла, працавала, цярпела, радавалася і ў выніку нічога не атрымала, апрача самотнай, жабрацкай і жорсткай старасці.
У Франкі таксама здараліся парывы горкай крыўды і гневу. Ускочыўшы з месца, яна пачынала размахваць рукамі і паўтараць скаргі і праклёны старой жабрачкі.
- А я што ад іх атрымала? Дулю з маслам! Што заставалася мне ад кожнага кахання і кожнай службы? Калі я моцна кахала - мяне кідалі. Калі хварэла - у больніцу адпраўлялі! Калі замуж ішла, тры дзіравыя сарочкі мела! Ой, свет! Ой, людзі! Хай гэты свет перуны спаляць, а гэтыя людзі скрозь зямлю праваляцца!
Абедзве яны пасылалі самыя жахлівыя праклёны свету, у якім прайшла іх маладосць і які спустошыў душу і сэрца і зрабіў іх жабрачкамі. Але праз якую гадзіну-дзве або найбольш назаўтра яны зноў з захапленнем і смуткам пачыналі ўспамінаць аб раскошы і радасцях, зазнаных у мінулым.
Неяк увечары Марцэля, як заўсёды, сядзела ля парога і ела хлеб з сырам, якім пачаставала яе Франка. Пад'еўшы, яна доўга маўчала, а пасля сказала Францы, што заўтра паедзе ў горад, каб напачатку велікоднага тыдня пахадзіць па людзях ды назбіраць крыху грошай, бо ў гэтую пару людзі ахвотна абдорваюць жабракоў. Пачуўшы гэта, Франка ажно ўся затрымцела. Яна і сама на крылах паляцела б у горад, каб паглядзець на дамы і вуліцы, на сяброў і сябровак і хоць бы раз па-даўняму павесяліцца і пагуляць! Але ёй цяпер і думаць нельга пра гэта шчасце! Яна сама сябе закапала ў магілу. Сядзець ёй цяпер век у гэтай хаце, слухаць, як скуголіць вецер, ды глядзець на хамаў! Вось што яна зрабіла з сабой... Доўга жалілася так Франка, але, не дачакаўшыся ад Марцэлі ніякага адказу, скурчылася ў хаце на лаве і панура заціхла. Цішыня і змрок напаўнялі хату. З вёскі даляталі гукі, падобныя да аднастайнага цурчання. На тым беразе Нёмана мужчынскі голас працягла, нібы спяваючы кожны склад, крычаў:
- Па-ром! Па-ром!
І адразу стала чутно, як бягуць з гары Піліп і Данілка.
А вясна растапляла рэшты холаду, пахлі ажыўшыя іголкі соснаў, зелянела трава. З двара, дзе гулялі ля паркана дзеці Казлюкоў, чуліся часамі то плач, то смех.
А ў змрочнай хаце воддаль адна ад адной сядзелі і маўчалі дзве кабеты. Нарэшце пасля доўгай хвіліны маўчання з кучы лахманоў, што шарэла ля парога, пачулася нешта падобнае да спеву:
Павей, вецер, павей, вецер, з зялёнага гаю,
Павярніся, наш паночак, з далёкага краю!
Як я маю павяваці, калі гай высокі,
Як я маю павярнуцца, калі край далёкі!
Дзіўны быў гэты спеў. Нізкі, ахрыплы голас Марцэлі дрыжаў, абрываўся на высокіх нотах, быў поўны журботы і скаргі. Праспяваўшы адну страфу песні, Марцэля пачала так гучна ўздыхаць, што ўздыхі гэтыя, як перад тым песня, напоўнілі хату, у якой з кожнай хвілінай гусцеў змрок.
- Ох! Ох! Ох!
А неўзабаве ўздыхі гэтыя змяніліся свісцячым шэптам:
- У імя Айца і Сына і Духа Святога. Амінь. Ойча наш...
У шэпце гэтым чуліся скруха, пакора і шчырае маленне самотнай і стомленай душы. Скончыўшы малітву, Марцэля перажагналася і зусім ужо іншым голасам прамовіла:
- Ой, ды я забылася сказаць табе навіну!
Гучна і працягла пазяхаючы, Франка запытала:
- Якая яшчэ навіна?
- Нейкія паны з горада нанялі на лета палац.
Франка ведала, што сяляне называюць палацам тую дачу, дзе яна служыла летась і адкуль узяў яе Павел. Яна ўсхапілася і запляскала ў далоні:
- Ужо і нанялі! А мая ж ты міленькая, чаму ж ты раней мне гэта не сказала? Цікава, што за паны? Можа, я іх ведаю? Можа, каго знаёмага з сабой прывезлі? Як толькі прыедуць, пабягу туды даведацца ды паглядзець! Не чула ты часам, Марцэлька, ці багатыя, ці маладыя, ці вялікую службу трымаюць?..
Асенні дзень хіліўся к вечару. Халоднае і нерухомае паветра напаўняў заўчасны змрок, падфарбаваны сінню цяжкіх цёмных хмар. Хмары гэтыя, вялікія і меншыя, нібы палітыя расплаўленым волавам, павольна і цяжка перавальваліся па брудна-белым небе, а на захадзе ўставалі суцэльнай высокай сцяной, па мутнаватай шэрасці якой плылі сінія і амаль чорныя, як смала, плямы.
У гэтым заўчасным, сумным, сіняватым змроку, у халодным і нерухомым паветры, пазбаўленым гукаў, водару і нават подыху ветру, нізкія хаткі, што выцягнуліся ў рад на высокім беразе ракі, стаялі ціха, нібы заснулі. Недзе там, на шырокіх палях, засцеленых счарнелым іржышчам і пасохлымі сцябламі раслін, познія аратыя запускалі ў пацямнелую ад дажджоў зямлю лемяшы і працяглымі воклічамі падганялі стомленых коней, якія цягнулі плугі па апошняй, яшчэ неўзаранай баразне, але на дварах і на вясковай вуліцы не было ні душы. Уся работа ў полі была ўжо скончана, агароды стаялі прыбраныя, ніводная галінка на аголеных дрэвах у садах не варушылася. Там-сям нізка над зямлёй, у вокнах хат, загараліся залатыя і чырванаватыя агеньчыкі, а вышэй, з комінаў, выплываў дым, але не ўзнімаўся стужкамі ўгару, а цяжка ападаў уніз, як і хмары, што віселі над зямлёй.
Сярод гэтага змроку, цішыні і нерухомасці ў паветры і на зямлі стаяў Павел перад дзвярыма сваёй хаты. Час ад часу ён машынальна падносіў да рота кароткую люльку, але за кожным разам рука яго цяжка ападала ўніз, а над люлькай не было дыму, бо яна даўно ўжо згасла. З-пад казырка нізка насунутай на лоб шапкі не відаць было, куды ён глядзіць, але вусны яго і схуднелыя шчокі ўвесь час ўздрыгвалі, нібы ад болю ці стрыманых рыданняў. Часамі яны крывіліся, як гэта бывае ў дзяцей, калі яны стараюцца стрымаць плач. Стоячы нерухома, як здранцавелы, Павел час ад часу ўсклікваў:
- А-а-а!
І, заціхаючы, зноў з-пад казырка шапкі ўглядаўся некуды далёка - можа, у палі, што ляжалі за апошнімі агароджамі вёскі, ці на дарогу, якая вілася сярод тых палёў.
За Нёманам абазваўся і паплыў у глыбокай цішыні працяглы сумны вокліч:
- Па-ро-ом! Па-ро-ом!
У хаце Казлюкоў бразнулі дзверы, па двары прабегла двое мужчын, і дзве пары ног затупалі па сцежцы, што вяла ўніз да ракі. А на тым беразе Нёмана яшчэ пару разоў абазваўся той жа голас:
- Па-ром! Па-ром!
Вокліч заціх, бо паром, замацаваны паміж дзвюма вялікімі лодкамі, заспяшаўся да пясчанага берага, на якім цьмяна абазначыліся абрысы параконнай брычкі. Пад цёмнымі, нізкімі хмарамі на шэрай вадзе, якая павольна і цяжка несла паром, людзі, што кіравалі ім, здаваліся прывідамі. Рытмічна, бясшумна Піліп і Данілка вялі паром, то выгінаючыся назад, то зноў выпростваючы свае высокія постаці. Змрок зацямніў іх твары і вопратку, і яны здаваліся чорнымі рысамі, што зрасліся з такім самым чорным паромам, а доўгія шасты чорнымі касымі лініямі цягнуліся ад іх рук да вады. І толькі тады, калі паром пераплыў раку, на другім яе беразе адгукнуліся невыразныя, прыглушаныя адлегласцю галасы.
І тады Павел, стоячы перад сваёй хатай, прашаптаў:
- Божа ж мой, Божа!
Цяжка сказаць, ці чуў ён крыкі, ці мог які-небудзь гук дайсці ў гэтыя хвіліны да яго свядомасці і вярнуць да рэальнасці душу, апушчаную ў нейкую глыбокую бездань. Ён павольна ссунуў назад шапку, і цяпер было відаць, што ён глядзеў на дарогу, якая бегла між палёў удалячынь, аж пад цёмны схіл хмар.
Ад ракі паволі падымалася ўгору параконная брычка. У гэтую хвіліну з-за вугла сваёй хаты выйшаў Піліп. Ён, відаць, вельмі спяшаўся і, каб скараціць шлях, не стаў абыходзіць агароджу, што падзяляла іх сады, а лёгка пераскочыў праз яе і шырокім крокам пайшоў да Паўла.
- Швагер, ты не сярдуй на нас, калі ласка, - сказуў ён. - Мы зараз урадніка праз раку перавозілі і ўсё яму расказалі.
З вялікім намаганнем выціскаючы з сябе словы, Павел спытаў:
- А што ж такое вы яму расказалі?
Піліп апусціў вочы і правёў далонню па валасах.
- Што Франка некуды падзелася і ўжо тыдзень, як яе няма ў хаце, - сказаў ён паціху.
Павел узняў галаву і з-пад казырка шапкі злосна бліснуў вачыма:
- Чорт вас цягнуў за язык!
- Я бы, можа, і не сказаў... Што мне да таго? - апраўдваўся Піліп. - Але Данілка пачаў: так і так, маўляў, пан ураднік... Збегла, як той казаў...
Параконная брычка ўжо выехала з-за Казлюковай хаты і спынілася ля зачыненых варот Паўлава двара. Чалавек, які сядзеў у ёй, у шынялі з бліскучымі гузікамі, паклікаў Паўла і голасам, у якім чутна была насмешка, запытаўся:
- Кабыцкі! Гэй, Кабыцкі! Кажуць, жонка ў цябе прапала, ці што? А можа, яе разбойнікі дзе забілі? Ці ўтапілася? Чаму ж ты ў паліцыю не паведаміў? Пашукалі б як след, дык можа і знайшлі б. Ці табе яе не шкада, га? Такая прыгожая кабетка прапала, а ён хоць бы што! Не сорамна табе... Ха-ха-ха!
Ураднік смяяўся, а трое людзей, якія стаялі ля хаты, з цікавасцю чакалі адказу Паўла. Магчыма, яны спадзяваліся, што ІІавел пачне клясці жонку ці прасіць урадніка, каб той адшукаў яе, хоць бы з-пад зямлі дастаў і прывёў да яго на пакаранне. Але Павел стаяў ля брычкі і маўчаў датуль, пакуль ураднік не перастаў смяяцца. А пасля спакойна і паважна прамовіў:
- Яна не ўцякла, не ўтапілася, ніякія разбойнікі яе не забілі. Яна да сваякоў паехала.
- Эгэ! - падаў голас ад варот Данілка. - Да сваякоў паехала... Толькі немаведама, калі вернецца.
Піліп цыкнуў на брата, каб той маўчаў, а Павел, пазіраючы на ўрадніка, казаў далей:
- У паліцыю я не паведамляў і паведамляць не буду, бо тут ніякай паліцыі не трэба. Я сам для яе паліцыя.
Ён узняў галаву, і ў голасе яго пачуўся гнеў.
- Бач, які горды! - кпліва прабурчаў ураднік і недаверліва запытаў:
- Дык ты ёй, выходзіць, дазволіў паехаць?
- Дазволіў! - не вагаючыся ні хвіліны, адказаў Павел.
Данілка пырснуў, прыкрываючы далонямі рот.
- Ну, калі так, дык мне тут няма чаго рабіць. Паехалі!
Брычка, грукаючы, пакацілася па вясковай вуліцы, а Павел, злосна бліснуўшы вачыма, звярнуўся да Казлюкоў:
- А вы трымайце языкі за зубамі! - сярдзіта махнуў ён рукой. - Бо хоць я чалавек спакойны, а гнеў свой паказаць магу... Што вам да таго, куды яна пайшла і калі вернецца, хутка ці не? Калі яна каго і пакрыўдзіла, дык мяне, а не вас... Але і мне яна нічога дрэннага не зрабіла... Да сваякоў з дазволу майго паехала. Ведайце гэта. Не балбачыце языкамі, і каб я больш ніколі не чуў пра яе благога слова!
- Ой, Паўлючок! - жаласна ўсклікнула Ўльяна. - Мусіць, ты нас ужо зусім не любіш, калі так крыўдзіш... А ўсё праз гэтую шэльму, - ціха дадала яна.
Жаласны голас сястры, якую Павел, як родны бацька, выгадаваў і замуж аддаў, крыху супакоіў яго.
- Не крыўджу я вас, - адказаў ён. - Толькі прашу і загадваю, каб не рабілі таго, што мне не міла. Я вам ніколі гэтага не рабіў, дык і вы мне не рабіце... А Франка да сваякоў з майго дазволу паехала. І калі яна вернецца, мне гэта добра вядома. Запомніце гэта.
Ён адышоў ад іх, пераступіў цераз паркан, стаў ля сваёй хаты, абапёршыся плячыма аб сцяну, і, як вельмі стомлены чалавек, часта і цяжка задыхаў. Ссунуўшы назад шапку, ён доўга глядзеў на дарогу, якая ледзь прыкметнай бялявай стужкай пераразала цёмнае поле. Казлюкі пайшлі ў хату, два акенцы якой засвяціліся залатымі агеньчыкамі. Паўлава хата стаяла цёмная, маўклівая. Змрок з кожнай хвілінай гусцеў і агортваў усё навокал ад неба да зямлі, і толькі перад самым надыходам ночы наляцеў аднекуль вецер, зашамацеў сухімі сцябламі гароху і паляцеў у сасоннік, на могільнік. Сосны загайдалі галінамі і працягла зашумелі. Дробны дождж зацярушыў з хмар, якія чорным суцэльным полагам нізка навіслі над зямлёй. Набліжалася доўгая, цёмная, асенняя ноч. Бавіць яе вясёлымі вечарніцамі ў вёсцы пачыналі пазней, напярэдадні зімы. А цяпер, апрача сабак, якія часамі сноўдалі пад сценамі і платамі, ніводная жывая душа не паказвалася на вуліцы. Ва ўсіх хатах ярка гарэў агонь і чулася вясёлая сямейная гамонка.
У сасонніку над магіламі жаласна закрычала сава, і ў гэтую хвіліну ціха зарыпелі вароты. Нехта, спяшаючыся, пайшоў па двары, і перад Паўлам вырасла постаць жанчыны.
- Паўлюк, - прашаптала яна.
- Хто тут? Чаго трэба? - нібы прачнуўшыся, запытаў Павел.
Аднак жанчына адказала не адразу. Яна была невялікага росту і, каб зазірнуць яму ў твар, мусіла адкінуць назад галаву.
- І чаго гэта, Паўлюк, ты тарчыш уночы перад хатай, нібы вартаўнік? - пачала яна. - Чаго ты, як той слуп, стаіш у цемры, на поле вочы вылупіўшы? Гэта ж ноч на дварэ. Ідзі ў хату, чуеш? Ну, ідзі, ідзі, а то людзі падумаюць, што з глузду з'ехаў або яшчэ што благое з табой здарылася.
Невядома чаму, усё гэта яна гаварыла шэптам, бо нічога таямнічага ў словах яе не было, ды і паблізу не было ніводнай жывой душы, якая магла б яе пачуць. Такім шэптам звычайна гавораць людзі, якія ходзяць ля цяжка хворых або ля нябожчыкаў. У шэпце гэтым адчуваўся неспакойны клопат і жах перад таямнічай і грознай з'явай хваробы ці смерці.
- Чуеш, Паўлюк? - шаптала яна. - Ідзі ў хату. Што ты тут выстаіш? Вось і дождж пайшоў. Ну, ідзі ўжо, ідзі! Чуеш?
Яна пачала абедзвюма рукамі падпіхаць яго да дзвярэй хаты.
Але гэта настойлівасць абурыла Паўла.
- Чаго ты ад мяне хочаш, Аўдоцця? Чаго прычапілася да мяне, як смала? - злосна прабурчаў ён. - Адчапіся! Калі захачу, дык і ўсю ноч так прастаю, і не твой гэта клопат.
- А вось і не прастаіш! Не дам я табе загінуць! Ці мала я на сваім жыцці хворых бачыла і ад смерці ратавала? І цябе выратую!
Відаць, стан, у якім знаходзіўся зараз Павел, Аўдоцця лічыла цяжкой хваробай. Яшчэ раніцай, сустрэўшы яго ля ракі, яна ўтаропілася ў яго сваімі жывымі вочкамі, паківала галавой і паціху прамовіла:
- Нешта ты, Паўлюк, блага выглядаеш - нібы табе да смерці ўсяго тыдзень застаўся.
І, калі ўжо несла ўгару поўнае вядро вады для нявесткі, вырашыла, што ўвечары абавязкова наведае Паўла.
- Хадзем у хату, я нешта табе пра Франку раскажу, - зноў зашаптала яна. - Максім сёння з горада прыехаў, казаў, што бачыў яе. Калі пойдзеш у хату, дык скажу, а калі не пойдзеш, дык і заставайся тут, як тое нямое неразумнае быдла... або як дурное дзіця, што не хоча, каб яму дапамаглі.
Недарма прыгадалася Аўдоцці малое дзіця. Колькі разоў, калі яе сын Максім, і два іншыя сыны, і дочкі, а пасля і маладая нявестка ляжалі ў гарачцы на тапчане, стаяла яна над імі з гаршком горкага зелля ў адной руцэ і з лыжкай мёду ў другой і казала:
- Калі нап'ешся зёлак, дам табе мёду, а калі не, дык і ляжы сабе, як тое неразумнае і нямое быдла...
Так і цяпер:
- Калі пойдзеш у хату, дык я табе нешта пра Франку раскажу, а калі не пойдзеш, дык і бывай здароў. Ці я буду тут усю ноч з табой стаяць ды мокнуць пад дажджом, як сабака?
Павел насунуў на вочы шапку.
- Ніякіх вестак пра яе мне не трэба... - злосна прамовіў ён. - Я сам пра яе ўсё ведаю... Яна да сваіх паехала...
Як перад гэтым з ураднікам, сястрой і шваграм, так зараз з Аўдоццяй ён гаварыў неўласцівым для яго тонам: злосна і раздражнёна. Аднак усё ж павярнуўся да дзвярэй, з грукатам расчыніў іх і, перш чым увайсці ў цёмныя сенцы, яшчэ раз акінуў позіркам чорныя палі і дарогу, якую цалкам праглынала цемра.
Апынуўшыся ў цёмнай хаце, Аўдоцця ўжо галасней, але ўсё яшчэ прыглушана прамовіла:
- Ой, і холадна ў цябе ў хаце. Мусі, дні тры ў печы не палена? Ці ты еў сёння што-небудзь, ці не? Мусі, не, бо і агню не раскладаў. Ну, дай сярнічкі, агонь распалю ды вячэру табе згатую. Ой, і стары ты мужык, а дурны! Давай сярнічкі, дзе яны ў цябе?
- Не ведаю. Пашукайце, калі ласка, самі, - сказаў хрыплым голасам Павел і сеў ля акна на лаве.
Аўдоцця паціху, як мыш, мітусілася па цёмнай хаце, мацаючы рукамі на печы, па прыпечку, на стале і лаўках.
- Каб на іх паралюш! Каб іх хвароба пакруціла!
Так праклінала яна запалкі, якія ніяк не магла адшукаць. Нарэшце знайшла іх, і ў руцэ яе бліснуў сіні агеньчык, а пасля доўгі язык полымя лізнуў сухую трэску. Яе таксама Аўдоцця знайшла вобмацкам на падлозе і цяпер трымала, узняўшы ўгару, - чакала, пакуль яна ўся зоймецца полымем. На фоне глыбокай, пустой, астылай печы палаючая, як факел, лучына асвятліла абкручаную чырвонай хусткай галаву і твар, пакрыты дробнымі маршчынамі, але круглы і румяны, як здаровы і толькі крыху прыхоплены марозам асенні яблык. У чорных жывых яе вачах, атуленых мноствам маршчын, агонь запаліў залатыя свечачкі. Аўдоцця павесялела і залапатала:
- Ну вось, зараз табе будзе і агонь, і вячэра, і ў хаце пацяплее. А сала ў цябе ёсць? Хіба зацірку з салам зварыць? Бо як бульбу пачну абіраць, дык ты да поўначы галодны будзеш. А з заціркай работа кароткая! Пасля пасядзім сабе, пагаворым, а калі хочаш, дык і заначую ў цябе, каб не быў адзін, як воўк. Хоць ты і раней быў тут адзін, ды, мабыць, ужо адвык. Хіба я не разумею гэтага? Я ўсё разумею! Калі мой памёр, у мяне пад сэрцам так балела, што, здавалася, калі застануся хоць на хвілінку адна, дык адразу сканаю, будзе мне аман. Ды не было калі заставацца адной... дзеці сканаць не далі... даглядаць іх мусіла... Ды і падгруднік піла. Я і табе падгрудніку прынясу, і калі боль пад сэрца падступіць, пап'еш гэтых зёлак - адразу стане лягчэй. Заначую ў цябе, а заўтра ранічкай у печы выпалю і пабягу дадому... Я яшчэ, дзякуй Богу, дзвюм хатам і дзвюм гаспадаркам дам рады. І сіла ё, і ахвота. Чаму не? Добраму чалавеку ў бядзе дапамагчы - рэч вельмі патрэбная. Гасподзь за гэта грахі мне адпусціць, а ты, Паўлючок, калі аддзячыць захочаш, дык часам крыху рыбы нам прынясеш. Тадэвуш і Гануля ой як за рыбкай прападаюць! Страх як малыя шэльмачкі прападаюць за рыбай, болей, чым за цукрам ды абаранкамі... Ну, а не захочаш прынесці, бог з табой. Абы я цябе ад гэтай паганай хваробы вылечыла! І вылечу! Чаму ж не вылечыць? Не гэткія хваробы я бачыла і лячыла...
Відаць, паміж горам і хваробай Аўдоцця вялікай розніцы не бачыла, і ёй здавалася, што першае лягчэй вылечыць, чым другое. Яна гаварыла ўсё весялей, а прыгадаўшы «маленькіх шэльмачак» Тадэвуша і Ганулю, весела засмяялася. Прыклаўшы да палаючай трэскі другую, трэцюю і чацвёртую, яна хацела ўжо кінуць іх у печ, але Павел раптам схапіў яе за руку.
- Не запальвайце агню! Богам прашу, не запальвайце! - пачуўся над яе галавой голас, у якім гучала такое глыбокае цярпенне, такое знясіленне, якія Аўдоцця не раз у жыцці чула ў голасе паміраючых. Яе ахапіў жах, і яна хуценька павярнулася да Паўла.
- Чаму? - запытала яна, усё яшчэ трымаючы ў руках палаючыя трэскі і ўглядаючыся ў твар Паўла. - Ой, звар'яцеў, далібог, звар'яцеў! Ну, на каго ты зараз падобны? Каб сам сябе ўгледзеў, дык спалохаўся б.
Лоб Паўла перарэзалі дзве глыбокія зморшчыны, вусны дрыжалі, як у чалавека, які вось-вось заплача, а нерухомыя вочы з-пад узнятых угору броваў пазіралі не на Аўдоццю, а некуды па-за сцены хаты, у далёкі свет.
- Не запальвайце агню! - паўтарыў. - Калі ласка, не запальвайце!
Не то спалохана, не то злосна Аўдоцця зноў запытала:
- Чаму ж гэта?
- Не пытайце, калі ласка, чаму, а толькі не запальвайце... Прашу вас.
А пасля, нібы прымушаючы сябе, дадаў:
- Мне здалося, што гэта яна стаіць ля печы і распальвае агонь.
Ён выхапіў у Аўдоцці запаленыя трэскі, кінўў іх на гліняную падлогу і затаптаў нагамі. У хаце зноў стала цёмна, і ў гэтай цемры невыразна вызначалася перад печчу постаць Аўдоцці. Яна доўга стаяла моўчкі, прыклаўшы да шчакі пальцы. Аўдоцця заўсёды прыкладала да шчакі пальцы, калі была нечым заклапочана або здзіўлена. Відаць, хвароба Паўла была значна цяжэйшая, чым ёй здавалася спачатку, калі яна, нібы нічога сур'ёзнага не сталася, пачала лапатаць і нават смяяцца. Мусіць, і сапраўды сталася з ім бяда. А можа, нехта зрабіў яму гэта, дык трэба будзе заўтра напарыць капытніку, які ад гэтага дапамагае найлепш. Жаданне як найхутчэй даведацца, як усё адбылося і пра што кум зараз думае, так даймала Аўдоццю, што яна ледзь стрымлівала язык, - столькі на ім было розных пытанняў. Яна падышла да Паўла, які сядзеў на лаве, і ціха, як хвораму, сказала.
- А Максім пра яе з горада весткі прывёз.
Паўла, які сядзеў у цёмным кутку, зусім не было відаць. З цемры пачуўся яго голас, поўны непахіснай рашучасці:
- Мне ніякіх вестак пра яе не трэба. Паехала да сваякоў. З майго дазволу паехала...
Аўдоцця села на другой лаве насупраць акна і паволі, разважліва пачала:
- Ці ты, Паўлюк, сам сябе ашукваеш, ці людзей абдурыць хочаш? Навошта гэтая гаворка, калі ўсе ведаюць, што яна не... да сваякоў паехала, а ад цябе ўцякла з лёкаем тых паноў, што жылі тут улетку. Я і сама бачыла, як яна туды бегала, а калі не магла пабегчы, дык гэту шэльму, Марцэлю, да яго пасылала. І лёкая таго я не раз бачыла, калі ён хадзіў над ракой і выглядаў яе. І блізка яго бачыла. У чорным сурдуце, валасы кучаравыя, і нечым такім ад яго смярдзела, ці то ёлкім салам, ці то багуном, што ў лесе расце, ці блашчытнікам, які ўсякую нечысць труціць. Ліха яго ведае, чым смярдзела. Марцэля казала, што гэта парфумы і памады... Ліха яго ведае! А твая і пачала ўлягаць за ім. Казала Марцэлі, што ён не горшы за любога паніча. «Досыць ужо, кажа, я нагледзелася на хамаў, паніча хочу». Надта ж ёй, відаць, гэтыя парфумы спадабаліся. Аднаго разу там на кухні танцы наладзілі, і твая Франка на танцы гэтыя пабегла. А ты тады цэлы дзень на рацэ быў, рыбу лавіў і ў горад вазіў. З тых танцаў яна як звар'яцелая дадому прыйшла, а пасля яшчэ і сама ў хаце танцавала. «Ой, Марцэлька, - гаворыць, - які ён прыгожы, як цудоўна танцуе, а як гаворыць!» А пасля, калі гэтыя паны ў горад пачалі збірацца, яна спачатку засумавала, а пасля зноў павесялела і сказала Марцэлі, што лёкай гэты ўгаворвае яе ў горад вярнуцца ды зноў пайсці служыць, а ён будзе да яе штодзень прыходзіць, вадзіць на шпацыр або на танцы. «Уцяку, - кажа, - далібог, уцяку. Хіба я ў няволю сябе прадала? Ці жывую мяне ў зямлю закапалі? Ці мне свет нямілы? Уцяку!» І ўцякла, каб ёй дабра не было, нягодніцы гэтай! А ты сваякоў нейкіх прыдумаў! Да сваякоў паехала! Да сваякоў паехала! Думаў людзей абдурыць, а сам у дурнях застаўся. Кожнае дзіця ў вёсцы ведае, што гэта за сваякі...
Аўдоцця змоўкла і з прагнай цікавасцю чакала, што скажа Павел цяпер, калі пераканаўся, што яна і ўся вёска ведае праўду. Напэўна, пачне праклінаць Франку і наракаць, што ажаніўся з гэткай. А калі пачне праклінаць і наракаць, дык і туга хутчэй з яго выйдзе. Павел доўга маўчаў, але нарэшце ў цемры пачуўся яго прыглушаны, хрыплы голас:
- А прысягала мне! У словах гэтых прагучала бязмежнае здзіўленне.
- Ці ж ты і сапраўды толькі цяпер, ад мяне, даведаўся праўду? - з няменшым здзіўленнем усклікнула Аўдоцця.
Гэтым разам яна дарэмна чакала адказу. Павел маўчаў. Счакаўшы хвіліну, яна пачала расказваць, што яе сын, Максім, вазіў учора на нядзельны кірмаш шаснастку аўса і паўкапы яек, а пад вечар, калі ехаў дадому, сустрэў на вуліцы Франку. Яна ішла пад ручку з нейкім кавалерам, мабыць, з тым самым лёкаем, а чырвоныя стужкі ажно сляпілі вочы, столькі іх на ёй было. Яна ўгледзела Максімку і кіўнула яму галавой. «Як маешся, Максімка? - кажа. - Кланяйся там усім ад мяне і скажы, хай шукаюць цяпер ветру ў полі». Зубы вышчарыла і, падскокваючы, пайшла сабе з кавалерам. Максім толькі плюнуў ёй услед. «Ой, мамачка, - кажа, - так мне хацелася пугай па плячах яе сцёбнуць! Ды баяўся, каб у паліцыю мяне не забралі».
Аўдоцця зноў пачакала, якое ўражанне зробіць на Паўла гэтая вестка. Цяпер ужо напэўна ён пачне праклінаць і апошнімі словамі лаяць Франку. Але Павел доўга маўчаў, а пасля тонам чалавека, які ўсё яшчэ не можа апамятацца ад здзіўлення, сказаў:
- А яна ж прысягала мне!
- Поп сваё, а чорт сваё! - усклікнула Аўдоцця. - Кажы яму, што хочаш, а ён толькі дзівіцца ды дзівіцца! І чаго цябе такое дзіва бярэ?
Не дачакаўшыся адказу на гэта пытанне, яна правіла далей:
- Ты, Паўлюк, вялікім крыжам перажагнайся, плюнь на гэтую шэльму і жыві, як жыў даўней, ціхенька, спакойненька. Чаго табе не хапае? Хата ёсць, рамяство добрае ў руках маеш і грошы сякія-такія, людзі цябе любяць, і бог ласкай сваёй не абыходзіць... Чаго табе сумаваць? Дай Божа, каб усім добрым людзям жылося на свеце так добра, як зажывеш ты, калі не будзеш дурны. Бога слухай, з добрымі людзьмі жыві, еш, пі і на тую бяду, што цябе напаткала, плюнь!
Аўдоцця казала яшчэ Паўлу, што ніводзін чалавек без гора на свеце не пражыве і што бывае гора значна большае, чым у яго. Вось, напрыклад, у Карася ўвесну дзве каровы здохлі, а цяпер усе свінні пачалі хварэць і, напэўна, таксама паздыхаюць... Ці ў Сымона Мікулы - вось гэта гора! Сын яго, Ясюк, разбойнікам стаў, яго ўжо раз у Сібір саслалі, а цяпер другі раз, за тое, што адтуль уцёк, туды сашлюць ды яшчэ бізуноў дадуць. Вось гэта сапраўднае гора. Калі б Аўдоцця, барані бог, мела сына разбойніка, дык, напэўна, не вытрымала б гэтага - павесілася б ці ў Нёман кінулася б ад гора і сораму...
- А ў цябе якое гора? Незнаёмую, невядомую бабу з балота выцягнуў і хацеў яе сумленнай зрабіць. Дурны ты, Паўлюк! Я тады яшчэ ведала, што з гэтага будзе. Чортава дачка да свайго бацькі чорта вярнулася. Вядома, чорт сваіх дзяцей любіць і ад сябе надоўга не адпускае. Хоць і адпусціць калі, дык пасля зноў кіпцюрамі за душу ўхопіць і да сябе цягне, пакуль у пекла не зацягне. Відаць, на тое воля Бога, каб адны людзі яму, а другія чорту служылі. Ты, Паўлюк, Богу служы і на тую чортаву дачку забудзься! Чужая яна табе была і чужая засталася. Хай сабе прападае...
Аўдоцця ўжо і сама не ведала, што яшчэ казаць Паўлу і чым яшчэ яго пацешыць. Яна вычарпала ўсю сваю філасофію, усе спосабы выклікаць яго на гаворку.
- Ну, - прамовіла яна, счакаўшы хвіліну. - Як жа гэта ў вас было, як сталася? Кажы! Калі ўсё раскажаш, адразу лягчэй стане!
Не ведала Аўдоцця, што ёсць на свеце чалавечыя натуры, глыбейшыя за любы калодзеж, і калі аднойчы ўпадзе ў іх кветка кахання, дык ніякія бурныя хвалі не выкінуць яе назад, ніякая крыўда не прымусіць чалавека абразіць гэта каханне скаргай, выказанай уголас. Нож праткне сэрца, але з вуснаў не зляціць слова асуджэння, таму што літасць яго большая за ўсякае цярпенне. І хоць бы ад гэтага асуджэння ў вінаватага і волас не ўпаў з галавы, ён не будзе асуджаць яго. Хоць бы асуджэнне гэта і зняло боль з сэрца, ён яго не вымавіць і ўсяляк, хоць бы нават хлуснёй, прымусіць змоўкнуць іншых. «Як жа гэта? Ганьбіць тую, на грудзях якой мне сніўся залаты сон майго жыцця? - гаворыць ён сабе. - Асуджаць тую, для якой я гатоў быў праз агонь і ваду, па камяністых шляхах, праз полымя пекла прынесці блаславенне? Праклінаць тыя дні, калі нам спявалі дрэвы, шчабяталі птушкі і з усіх вытокаў жыцця білі гаючыя крыніцы? Магчыма, усё гэта быў толькі сон, міраж, які развеяўся, як лёгкі туман, мільгануў маланкай, пасля якой засталася цемра, але нічыёй віны тут няма, а калі ёсць, дык толькі мая, а не той, якую асуджаць я не хачу і не магу».
Існуюць на свеце такія чалавечыя натуры, але Аўдоцця нягледзячы на свой вялікі жыццёвы вопыт, пра іх зусім не ведала. Ды і Павел ніколі не задумваўся над тым, якая ў яго натура. Ён толькі адчуваў, што калі б нават яго на крыжы распіналі, калі б нават святыя сышлі з нябёсаў і прымушалі яго гаварыць, ён і тады не сказаў бы пра Франку нічога дрэннага, не асуджаў бы яе, не шукаў бы помсты.
- Ведаеце, кума, - пачаў ён пасля доўгага маўчання. - Ва ўсім, што сталася, вінаваты толькі я сам. Па-першае, мала я малітвамі ды навучаннямі адганяў ад яе д'ябла. Па-другое, калі я ўжо заўважыў, што яна ветраная, і аб тым лёкаі здагадаўся, не трэба было надоўга адыходзіць ад хаты. Трэба было часцей яе павучаць, вачэй з яе не спускаць, тады б яна не прапала... Выходзіць, праз мяне яна прапала... І не я, а хутчэй яна павінна мяне асуджаць...
Спачатку Аўдоцця слухала Паўла вельмі ўважліва, але чым далей, тым больш расло яе здзіўленне. У яе ажно дух заняло і на хвіліну адняло мову. Нарэшце яна не вытрымала:
- Здурнеў! Зусім здурнеў!
Устаўшы з лаўкі, Аўдоцця не то смехам, не то злосна пачала:
- Сёння, відаць, я з табой да ніякага ладу не дайду! Сёння і гаварыць з табой не варта! Ідзі спаць. Можа, як выспішся, Бог верне табе розум. А я ў цябе заначую, бо хоць ты і здурнеў, мне цябе шкада. Застанешся адзін, дык яшчэ, барані Бог, што-небудзь дрэннае сабе зробіш... Здурнеў, зусім здурнеў!
Яна перажагналася, прамармытала напаўголаса малітву і, паклаўшы пад галаву ватоўку, як была ў спадніцы і цёплай хустцы, легла на лаве ля сцяны.
У цёмнай хаце было ціха. Толькі звонку даляталі крык і плач савы і пугача. Яны крычалі і плакалі ў сасонніку над магіламі, а за акенцам у апусцелым агародзе шапацеў дождж. Здавалася, што ён ходзіць то бліжэй, то далей, то пад самай сцяной, то недзе пад плотам, дзе з сухім трэскам гнулася і ламалася сухое вецце і сцябло. Да гэтых гукаў дамешваўся яшчэ адзін:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа. Амінь. Ойча наш...
Гэты гарачы, палымяны шэпт даходзіў з-пад сцяны і з канца ў канец ахутваў чарнату хаты. Чуўся ён нядоўга, усяго столькі, колькі патрэбна для таго, каб прачытаць адну малітву.
- Божа, злітуйся над ёй, грэшнай! Божа, будзь літасцівы да яе, грэшнай! - моцна ўдараючы сябе кулаком у грудзі, шаптаў Павел.
Ён паўтарыў гэту просьбу некалькі разоў запар і за кожным разам усё мацней і мацней біў сябе ў грудзі. А пасля заціх, нібы і ў хаце яго не было.
Назаўтра, прачнуўшыся на досвітку, Аўдоцця ўгледзела праз адчыненыя дзверы Паўла, занятага нейкай пільнай работай. Нахіліўшыся над глінянай падлогай, ён нешта жвава мясіў. Аўдоцця ўскочыла з лаўкі, падбегла да яго і ўбачыла, што ён і сапраўды мясіў мокрую гліну з мноствам налоўленых улетку рачных матылёў «яціц» і ляпіў з гэтай сумесі вялікія жоўтыя шары. Аўдоцця добра ведала, навошта яны патрэбны. Кінутыя ў ваду, шары гэтыя рассыпаюць па ёй роі матылёвых трупаў, да якіх збягаюцца цэлыя чароды рыб. Ведаючы гэта, Аўдоцця, аднак, здзівілася.
- Паедзеш рыбу лавіць? - запытала.
- А ўжо ж! Вада сёння добрая, - адказаў Павел.
Аўдоцця пайшла распальваць у печы. Павел гэтым разам ёй зусім не пярэчыў. Зляпіўшы яшчэ некалькі гліняных шароў, ён падсеў да стала і адрэзаў ад бохана ладны кавалак хлеба. Выглядаў ён так, як заўсёды, толькі шчокі яго крыху запалі, але гэта ніколькі не дзівіла Аўдоццю, якая ведала, што ён ужо некалькі дзён не еў цёплай стравы ды яшчэ так сумаваў.
Павел з'еў міску крупніку, які яна згатавала, і, закінуўшы за плечы мех з глінянымі шарамі, узяў пук доўгіх вудзільнаў. Аўдоцці ён дагэтуль не сказаў ніводнага слова і, здавалася, зусім не чуў яе балбатні, поўнай спагады, жартаў і смеху. І толькі надзеўшы шапку і закінуўшы за плечы мех, ён падышоў да яе.
- Дзякую, кума, за дружбу, за ўсё дзякую! Хай вам Бог за гэта заплоціць.
Ён сказаў гэта павольна, прыцішаным голасам і, па-сяброўску кіўнуўшы галавой, працягнуў ёй жоўтую ад гліны руку. Аўдоццю гэта расчуліла. Яе чорныя круглыя вочкі павільгатнелі і заморгалі.
- Няма за што! Няма за што! Ну, і дзякуй Богу, што ты зноў паразумнеў.
Калі Павел выйшаў, яна таксама выбегла з хаты і нейкую хвіліну глядзела, як ён ішоў сцяжынкай да ракі. Босыя ногі Аўдоцці ўгразлі па шчыкалаткі, а рука, цёмная, як тая гразь, і зморшчаная, са скрыўленымі ад работы пальцамі, спяшаючыся жагнала адыходзячага Паўла. Аўдоцця была старэйшая за Паўла на дваццаць гадоў, не раз насіла яго малога на руках, а калі вырас, заўсёды называла яго добрым і разумным чалавекам і некалькі разоў хрысціла разам з ім вясковых дзяцей. Ніколі не задумвалася пра свае пачуцці, яна не здагадвалася і не ведала аб тым, што ўсім сваім сэрцам любіць Паўла, таксама як і Павел, зазнаўшы мукі растаптанага кахання, не мог вытлумачыць ні сабе, ні іншым свайго цярпення. Гэтыя пачуцці жывуць і ў асяроддзі простых людзей чалавечага грамадства, але гэтыя людзі не выказваюць іх уголас і не ўмеюць выказацца, таму ў вышэйшых колах грамадства лічаць, што гэтых пачуццяў у іх няма.
Аднак што б ні адчуваў Павел, жыў ён па-ранейшаму і выглядаў як даўней, толькі крыху схуднеў, і ад гэтага яго прадаўгаваты, аброслы сівым шчаціннем твар здаваўся яшчэ даўжэйшым. Тая прамяністасць, якая нейкі час ціхай радасцю свяцілася ў яго вачах і разгладзіла маршчыны на лбе, знікла. Цяпер ён ужо не выглядаў маладзейшым на дзесяць гадоў, наадварот, здавалася, што ён з кожным месяцам старэў. Ён неяк пацяжэў, хадзіў павальней, ніколі ні з кім не размаўляў. Але па-ранейшаму не горбіўся, цела яго не губляла спрытнасці, неабходнай для яго нялёгкай работы. Працаваў Павел таксама як і раней, нават больш: усе дні ён праводзіў на рацэ, а ў неспрыяльнае, непадыходзячае для рыбалоўства надвор'е працаваў у полі і дома. Сваёй зямлі ў Паўла не было, але ў першы дзень, калі моцны вецер і бурныя хвалі на Нёмане не перашкаджалі лавіць рыбу, ён пайшоў да Піліпа і запытаў, ці ўсё яго поле ўзарана. Піліп якраз быў заклапочаны тым, што дасюль яшчэ не паспеў узараць пару моргаў пад веснавы пасеў. У гэты час у яго было шмат работы каля парома, а Данілка да плуга яшчэ не зусім здатны. Павел моўчкі запрог Піліпава каня і пайшоў з ім у поле. Араць ён умеў, але, праводзячы сваё жыццё на рацэ, працаваць у полі не любіў. Аднак цяпер гэта было лепш, чым сядзець склаўшы рукі. Ён і малаціць дапамог Піліпу, і паркан паправіў. А Ўльяна мыла і рамантавала вопратку брата і пякла яму хлеб.
Але і на рацэ, і на шырокіх палях прырода абыякава здзяйсняе свой адвечны круг змен, і праца людзей сустракаецца з пастаўленымі ёю неадольнымі перашкодамі. Надыходзіла тая пара, калі рака адштурхвала ад сябе рыбакоў, а палі не патрабавалі яшчэ сялянскіх рук. Тады Павел выходзіў на тую дарогу, з якой некалькі дзён пасля знікнення Франкі не спускаў вачэй, ішоў па ёй далёка і доўга. Ідучы, ён часта ўзнімаў галаву і з-пад казырка шапкі напружана аглядаў сцяжынкі і палі аж да самага гарызонта. Ён нібы нечага шукаў вачыма на шырокай раўніне, у раскіданых на ёй дзе-нідзе пералесках, па ледзь прыкметных стужках сцежак і межах. Часам ён спяшаўся, вышэй узнімаў галаву і напружваў позірк. На ўзлессі, якое чарнела на фоне агульнай шэрасці палёў, або на ўскрайку адной са сцяжын ён, калі заўважаў раптам якую-небудзь рухомую кропку, утароплена глядзеў удалячынь, не адрываючы ад яе неспакойнага позірку, а потым шырокім крокам ішоў ёй насустрач. Неўзабаве ён пераконваўся, што гэта аднаконны воз, на якім адзін з яго суседзяў вяртаецца з мястэчка, або жабрак з кіем ці кабета, абкручаная вялікай хусткай і згорбленая пад цяжарам меха з бульбай. У пустым і мокрым полі, у шэрым асеннім тумане, скрозь шум сцюдзёнага ветру чулася як кароткае прывітанне:
- Пахвалёны...
- На векі вякоў, - спакойна адказваў Павел і, ветліва кіўнуўшы галавой, ішоў далей, ішоў доўга, аж дацямна.
Аднаго разу, калі ён поцемкам вяртаўся ў вёску, з цяжкіх лістападаўскіх хмар паліў часты дождж. Вецер гнеўна шумеў і скручваў яго ў халодныя і вострыя бічы, якія глуха ўдараліся аб зямлю і секлі плечы і твар. Увайшоўшы ў хату, Павел запаліў лямпу і дастаў з гарачай яшчэ печы гаршчок са стравай, якую зварыў сабе раніцой на цэлы дзень. З яго мокрай світкі струменьчыкамі сцякала вада. Не скідаючы світкі, ён сеў на лаве і пачаў чэрпаць драўлянай лыжкай з гаршка. Еў ён павольна, аб нечым глыбока задумаўшыся, увесь час глядзеў у акно, завешанае чорным радном цемры. Глядзеў так пільна, нібы ўпершыню ў сваім жыцці бачыў гэткую цемру. Калі вецер пачынаў скуголіць жаласней, а дождж мацней барабаніць у акно, рука Паўла з драўлянай лыжкай затрымлівалася ў паветры. Можна было падумаць, што гэтыя змрочныя галасы асенняй ночы, пад якія ён прывык усё жыццё спакойна працаваць і засынаць, цяпер палохалі яго. Пад'еўшы, ён аднёс на месца гаршчок і рэшткі хлеба і зноў у глыбокім задуменні глядзеў на чорнае акно, і прыслухоўваўся да гукаў ночы.
- Божа, злітуйся! Божа, злітуйся! - прашаптаў Павел і, узяўшы са стала лямпу, асцярожна паставіў яе на акенца.
Ці не дзеля таго ён стаўляў яе на акенца, каб была яна маяком для некага, хто спяшаўся сюды, у яго хату, і для каго ён так горача прасіў божай літасці? Ці не думаў ён у гэтыя хвіліны аб кволай жанчыне, якая, магчыма, спяшаецца сюды ў змроку лістападаўскай ночы, у вецер і дождж?
Сеўшы ля акна, ён пачаў пры святле лямпы папраўляць невад, які быў папсаваны ў часе апошняй рыбалкі. Сталёвы пруток жвава мільгаў у яго пальцах, калі ён старанна і спрытна парваныя вочкі сеці замяняў новымі. З вялікага клубка, што ляжаў ля ног, ён адмотваў шнур, працягваў яго скрозь вочкі, сцягваў іх, і здавалася, што целам і душой быў захоплены гэтай работай. Але часам бывае так, што душа чалавека няспынна чуе нейкі шэпт, які не сціхае ні ў часе яды, ні ў часе працы, ні ў цішыні, ні ў шуме. Не, гэты шэпт не перашкаджае жыць чалавеку яго звычайным жыццём, не замінае ўсім органам цела выконваць уласцівыя ім дзеянні, але з'яўляецца нібы другім жыццём, яшчэ адным патаемна дзейнічаючым органам існавання. Павел спакойна павячэраў, а пасля так захапіўся сваім заняткам, што гучнае яго сапенне напоўніла ўсю хату. Але раптам ён узняў галаву і пачаў пільна да нечага прыслухоўвацца. Гэта забрахаў жоўты калматы Курта на двары Казлюкоў. На каго ён можа брахаць у гэты позні час? Ці не пачуюцца разам з яго брэхам крокі кабеты, нясмелай, стомленай, азяблай? Не, Курта яшчэ некалькі разоў гаўкнуў сваім старэчым хрыплым голасам і заціх. Ніякіх крокаў не было чутно. У пальцах Паўла зноў замільгаў пруток. За яго плячыма, у куце хаты, заскрэбліся мышы. Ён азірнуўся і ўбачыў малое спрытнае мышаня, якое з хуткасцю маланкі прабегла пад сцяной. Павел добразычліва ўсміхнуўся і паківаў галавой:
- Вось дурніца, чаго яна баіцца? Прыйшла б да мяне, дык я ёй бы хлеба накрышыў.
У сенцах раптам зарыпелі дзверы. Павел прыслухаўся. Можа, нехта ўвайшоў у сенцы, стаіць ля парога і не адважваецца ўвайсці ў хату, стаіць у цемры і дрыжыць ад прамоклай адзежы і страху? Паклаўшы сеці з прутком на лаву, Павел устаў і з лямпай у руцэ выйшаў у сенцы. Малая лямпа асвятліла сенцы, лесвіцу, што стаяла ля сцяны, скрыню, у якой ён захоўваў у вадзе рыбу, вядро з вадой, бочачку з кіслай капустай. Нікога ў сенцах не было. Павел падышоў да прыадчыненых дзвярэй. Відаць, калі зайшоў у хату, ён не зашчапіў іх як след, і вецер адчыніў іх. А можа, не вецер? Можа, гэта нехта хацеў увайсці ў хату, але, не ведаючы, як яго сустрэнуць, не ўвайшоў і стаіць цяпер ля сцяны пад дажджом? Павел паставіў лямпу ў сенцах на земляную падлогу, выйшаў з хаты і павольна, агледзеў, абышоў яе наўкол. Прайшоў нават па садзе і двары, выйшаў за вароты і паглядзеў у цемру, якая хавала ад вачэй палі і дарогі. Нідзе нікога. Толькі стары Курта, нават у цемры пазнаўшы яго, пераскочыў нізкі паркан і халодным языком лізнуў яго руку. Павел пагладзіў яго калматую галаву і разам з ім вярнуўся ў хату. Лямпу ён зноў паставіў на акенца і хацеў ужо ўзяцца за работу, калі зноў нешта халоднае і калматае абцёрлася аб яго руку. Курта, узняўшы галаву, глядзеў на яго разумнымі, сумнымі, умольнымі вачыма галоднай, азяблай жывёліны.
- Бедны ты, бедны!
Павел узяў лусту хлеба і, кінуўшы яе сабаку, задаволена глядзеў, як ён есць, а пасля лагодна, але рашуча загадаў яму выйсці з хаты. Бедная жывёліна! Холадна ёй на дажджы і ветры, але што рабіць? На двары мусіць начаваць, вартаваць ад зладзеяў хату, хлеў, свіран, каб гаспадары спалі спакойна.
- У кожнай жывой істоты свая крыўда, сваё гора. Чаму гэта так? Хто яго ведае?
Падпёршы далонню бараду, Павел доўга думаў над гэтым пытаннем. А па сутнасці, ён думаў пра бяздонную чорную загадку ўсеагульнага цярпення свету, толькі разабрацца ў сваіх думках, выразіць іх словамі не мог.
Усе асеннія ночы на акне Паўла, запацелым ад туману або дажджу, дапазна гарэла лямпа. З дарогі і сцяжынак, якія пераразалі мокрыя цёмныя палі, далёка відаць быў трапяткі маленькі агеньчык. У вёсцы гэты агеньчык бачылі хлопцы і дзяўчаты, ідучы да Казлюкоў на вечарніцы, але не звярталі на яго ўвагі. Лёс Паўла перастаў цікавіць аднавяскоўцаў з таго часу, як ён зноў стаў спакойны і пачаў жыць па-даўняму. Нават Ульяна і Піліп рэдка заглядвалі да яго. Яны былі заняты сваімі справамі, а калі не працавалі, спалі або гутарылі з суседзямі. Але дзяўчаты, якія ішлі са сваімі прасніцамі да Казлюкоў карацейшай дарогай - паўз хату Паўла, і хлопцы, якія хаваліся за рогам хаты або за парканам, каб іх напалохаць, не раз чулі з-за акна, у якім цьмяна свяціўся агеньчык, дзіўныя гукі, хутчэй, манатонны гук, падобны да мармытання. Нарэшце Данілка, які быў смялейшы і цікаўнейшы за іншых, падкраўся аднойчы пад акно, зазірнуў у хату, а пасля паведаміў усім у хаце Казлюкоў, што дзядзька Павел сядзіць і чытае.
- Далібог, чытае! - прысягаў ён, удараючы сябе ў грудзі. - З кніжкі чытае.
Зрэшты, мала хто здзівіўся гэтаму, бо людзі ў вёсцы ўжо ведалі, што жонка навучыла Паўла чытаць.
- Ой, жонка! Каб гэтакіх жонак на свеце не было! - плюнуўшы і пачырванеўшы, сказала Ўльяна.
- Толькі ўсёй і карысці ад гэтай яго жоначкі, што чытаць навучыўся, - зарагатаўшы, сказаў Аляксей. Але па сініх яго вачах было відаць, што ён крыху зайздросціць Паўлу. Ой як бы ганарыўся ён, як верхаводзіў бы ў вёсцы, каб умеў чытаць!
І сапраўды, доўгія зімовыя вечары Павел праводзіў над кнігай. Што ён чытаў і як, гэтага, апрача яго самога, мышэй, якія ўсё смялей і часцей бегалі па хаце, ды старога Курты, які часамі, скруціўшыся брудна-жоўтым клубком ля яго ног, гадзіну-другую адсыпаўся ў цяпле, не ведаў ніхто.
А пачалося гэта так. Неяк снежаньскім надвячоркам Павел вярнуўся дадому стомлены і змерзлы, бо ўвесь дзень разам з Данілкам яны рабілі на рацэ жалезнымі ламамі палонкі і запускалі ў іх сеці. Ужо некалькі такіх палонак было зроблена, але ўсё дарэмна. Павел думаў аб тым, што заўтра яму не будзе з чым ехаць у мястэчка да таго купца, які звычайна купляў у яго гуртам рыбу і ўжо сам адсылаў яе ў бліжэйшы горад. Ды гэта не вельмі засмучала яго.
- Бяда невялікая! Не даў Бог сёння, дасць заўтра! - прамовіў ён, махнуўшы рукой, і сеў на лаву. Есці яму не хацелася, бо Ўльяна прыносіла ім абед на раку. Моцны мароз і сіверны вецер прабраў яго так, што ён і ў хаце не скінуў кажуха і высокіх ботаў, абкручаных яшчэ для цяпла мяхамі з войлаку, набітымі сенам. У гэтай вопратцы ён і адпачываў, седзячы на лаве, і павольным позіркам аглядаў хату, якую рэшткі дзённага святла, змешаныя з бляскам снегу, напаўнялі мяккім ззяннем. Прыгаслым поглядам стомленага і невяселага чалавека Павел зірнуў на сцены, якія ў апошні раз былі пабелены перад яго вяселлем і пачарнелі ўжо ад пылу і дыму. Паглядзеў у адзін кут, у якім за мятлой і двума лазовымі кашамі асабліва сваволілі мышы, пасля ў другі, дзе стаяла парожняя скрынка Франкі. Нарэшце позірк яго спыніўся на чырвонай шафцы, што стаяла ў трэцім куце хаты, і на кніжцы, якая ляжала на ёй. Гэта была кніжка ў парудзелай вокладцы, аздобленай цьмянай пазалотай. Ляжала яна паміж лямпай і самаварам, на тым самым месцы, на якім ён паклаў яе тады, калі Франка ў апошні раз вярнулася з касцёла дадому.
Больш трох месяцаў мінула з таго дня, калі ён, вярнуўшыся з ракі, не застаў яе дома. Ён чакаў яе да позняй ночы і толькі тады, калі ўбачыў адчыненую і парожнюю яе скрынку, здагадаўся, што яна ўцякла. Адыходзячы, яна ўзяла з сабой толькі свае ўласныя, гарадскія сукенкі і бразгаўкі, а таго, што належала яму, нават не кранула пальцам, хоць добра ведала, дзе ляжаць харч, вопратка і грошы. Толькі адной сваёй рэчы не забрала - гэтага малітоўніка... І чаму гэта ён дасюль не ўбачыў яго? Павел штодзень лямпу, а некалькі разоў і самавар з шафкі здымаў, а кніжкі не заўважыў. І хоць мінулую зіму ён пад строгім наглядам Франкі, а калі яна капрызіла, дык самастойна ўвесь буквар па складах прачытаў, аднак не прывык яшчэ да гэтай труднай і дзіўнай рэчы, якой было чытанне, і яно не стала для яго прывычным і неабходным. Аднак у канцы гэтага белага зімовага дня, у цішыні, якую гэтым разам не парушалі нават мышы, пасля працы, якая прынесла яму больш стомленасці, чым карысці, глянуўшы выпадкова на кніжку, Павел устаў і падышоў да шафкі. Нягледзячы на свой высокі рост, у кажуху і войлачных мяхах, уздзетых на боты, ён быў падобны на вялікага і нязграбнага мядзведзя. Ледзяшы, што заблыталіся ў яго кароткіх і густых валасах, якімі аброс схуднелы твар, у цёплай хаце расталі і кроплямі сцякалі на каўнер кажуха. Ён узяў з шафкі кніжку, паднёс яе да акна, дзьмухнуў некалькі разоў на вокладку, а пасля кончыкамі чырвоных пальцаў асцярожна сцёр з яе рэшткі пылу. Сеўшы на лаве, ён разгарнуў кніжку і ўтаропіўся вачыма ў вялікія літары загалоўка, надрукаванага на першай старонцы. У той момант літары нейкімі дзіўнымі знакамі замітусіліся перад яго вачыма. Тры месяцы ён іх не бачыў, адвык. Неўзабаве аднак першая літара здалася яму вельмі знаёмай.
- С... - прамармытаў ён.
А пасля, то з даўжэйшымі, то з карацейшымі паўзамі, пачаў вымаўляць кожную з літар і чытаць па складах.
- С-л-у-ж - служ, ба - ба, служба...
Ён нават закруціўся на лаве ад задавальнення і мармытаў далей:
- Б-о - бо, жа - жа, я-я.
А потым, вымаўляючы паасобна і выразна кожны склад, паўтарыў:
- Служ-ба бо-жа-я.
Яму спатрэбілася амаль паўгадзіны, пакуль усе літары ён склаў у гэтыя два словы, але яны вельмі яму спадабаліся. І ён працягваў далей:
- Або - або.
Такім чынам Павел прачытаў усю першую старонку аж да надрукаванага ў самым нізе года выдання кніжкі, якога ён прачытаць не мог, бо лічбы яшчэ не ведаў.
Па памяці ён лічыў добра, але ні прачытаць, ні тым больш напісаць лічбы не ўмеў. І таму гэтыя чатыры незнаёмыя яму знакі ён прапусціў і, перагарнуўшы старонку, пачаў чытаць на наступнай каляндарныя весткі.
- Г-о-д - год, м-а-е - мае, год мае...
З вялікай цяжкасцю, па цэлай хвіліне ўзіраючыся ў некаторыя літары і сціскаючы пад сталом рукі так, што ажно суставы пальцаў трашчалі, ён прачытаў:
- «Год мае дванаццаць месяцаў, або пяцьдзесят два тыдні».
Павел даўно ведаў пра гэта, тым не менш ён вельмі ўзрадаваўся, што прачытаў гэта ў кніжцы. Нарэшце ён узняў ад кнігі галаву і адчуў, што яму вельмі горача, што ён стаміўся значна больш, чым тады, калі працаваў на замерзлай рацэ. У яго нават лоб спацеў. Ён скінуў кажух і пачуў, як спачатку ў хаце Казлюкоў, а пасля ў іншых хатах заспявалі пеўні. Ужо недалёка поўнач. За ўвесь зімовы вечар ён здолеў прачытаць толькі загаловак кніжкі і заўвагу, што год мае дванаццаць месяцаў, або пяцьдзесят два тыдні. Ён памятаў, што, калі разгарнуў кніжку, на дварэ яшчэ было светла, але зусім не памятаў, як і калі запаліў лямпу. Відаць, зрабіў ён гэта машынальна, калі ўся яго ўвага была сканцэнтравана на нейкім вельмі цяжкім складзе.
- Х-р-ы-с...
Ужо пры святле лямпы ён цэлыя паўгадзіны біўся над злучэннем паасобных гукаў у склады, аж раптам падскочыў на лаве і на поўны голас усклікнуў:
- Хрысціянства!
Ён так узрадаваўся, што на яго спацелым ілбе разгладзіліся ўсе маршчыны, а вочы, што на хвіліну адарваліся ад кніжкі, зноў засвяціліся чыстым і ясным, як у дзіцяці, блакітам.
Так ён і праводзіў пасля амаль усе зімовыя вечары. Ён прачытаў ужо і пра піліпаўку, пра вялікі пост, і пра тое, калі касцёл забараняе шлюб і вяселле, і пра абавязкі чалавека перад Богам, бліжнімі і самім сабой і пачынаў ужо раздзел пра таінства прычасця, калі ў хату неяк аднаго вечару ўвайшла Аўдоцця. Было гэта ўжо ў канцы студзеня. Павел за гэтыя шэсць тыдняў ужо паспеў прачытаць па складах восем старонак і чытаў ужо даволі бегла. Ён добра памятаў, як Франка, знудзіўшыся, злосна крычала над яго вухам: «Ну, чытай жа, дурань, адразу чытай, а не па складах!» А калі ён ніякім чынам не мог выканаць яе загаду, вырывала ў яго з рук кніжку і з вялікім пачуццём уласнай годнасці паказвала яму, як трэба чытаць. Цяпер ён сам спрабаваў чытаць бегла, і за гэтым нялёгкім заняткам застала яго Аўдоцця. Унукі ў яе хварэлі, двое паправіліся, а трэці памёр, і цяпер яна прыйшла адведаць кума. Павел пагутарыў з ёю пра памёршага ўнука і пра малодшага сына, якога толькі што ўзялі ў салдаты, пачаставаў грушамі і зноў сеў за кніжку. Аўдоцця сядзела не распрануўшыся, з-пад вялікай хусткі, якой была абкручана яе галава, відаць быў толькі яе задзёрты ўгару нос і чорныя бліскучыя вочкі. Яна не толькі не пакрыўдзілася, што Павел чытае ў яе прысутнасці, а слухала яго спачатку з вялікай цікавасцю, а пасля з такой напружанай увагай, з такім засяроджаннем, што, здавалася, уся ператварылася ў слых, скамянела, і агрызак грушы выпаў з яе рук. У доўгай світцы і шэрай вялікай хустцы, якая тоўстымі складкамі акрывала яе галаву і амаль увесь твар, яна была падобна да зробленай з каменю фігуркі. Павел па складах, а калі трапляліся больш кароткія і лёгкія словы, нават бегла чытаў:
- «...Каб учынкі людзей маглі падабацца Богу, яны павінны быць не толькі добрымі, але надчалавечымі, гэта значыць паходзіць з надчалавечай ласкі божай...»
Каменная фігурка, што сядзела на табурэце, ані нічога не разумела. Каб хто яе біў і забіваў, яна нават прыблізна не магла б вытлумачыць, што азначалі «надчалавечыя ўчынкі людзей». Сэрца яе аднак ужо агортвала туга і скруха, зусім так, як у касцёле, калі ксёндз з амбону нешта казаў, а яна, ані не разумеючы яго, уздыхала і гатова была плакаць. Магчыма, словы, якіх яна ніколі не чула ў штодзённым жыцці і якія здаваліся ёй святымі, будзілі на дне яе душы новыя пачуцці, якіх яна дасюль не ведала, і ўплывалі на яе так, як на іншых людзей уплывае музыка. Калі Павел чытаў пасля аб дваякай ласцы божай, «самаахвярнай» і «пераходнай», Аўдоцця голасна ўздыхала, і ўздыхала яна за кожным разам усё больш часта і працягла, а калі Павел вельмі павольна прачытаў па складах: «Звы-чай-най і най-шчадрэй-шай кры-ні-цай ласкі божай з'яў-ля-юцца святыя дары», яна заплакала ўголас. Сагнуўшыся ўдвая і закрыўшы крылом світкі твар, яна пачала галасіць:
- Ой, узяў Гасподзь Бог ад мяне ў царства нябеснае майго чарвячка маленькага, Тадэвушыка родненькага! Памерла дзіцятка, як тая кветка пад снегам, скацілася са свету, як тая ягадка. А тут людзі і Хвядорку забралі, сыночка майго найменшага, хлапца майго наймілейшага.. У салдаты яму ісці загадалі, цяжкое ружжо насіць на плячах, ад хаты роднай далёка жыць...
Аўдоцця галасіла, а Павел, загарнуўшы кніжку, ласкава і спакойна суцяшаў яе. Казаў, што на ўсё воля Бога, што чалавек і чарвяк - гэта адно і тое, бо чарвяка праглыне рыба, а чалавека - зямля, што Хведар праз пяць гадоў вернецца дадому і што пасля смерці Тадэвуша ў яе засталося яшчэ два ўнукі. І Аўдоцця, слухаючы яго, паступова заціхала і зноў рабілася падобнай да каменнай фігуркі. Нарэшце, у апошні раз яна ўцёрла крылом світкі нос, паглядзела на Паўла і таямнічым шэптам запыталася:
- Ну, а пра тую нічога не чуваць?
У яе вачах, яшчэ мокрых ад слёз, ужо свяцілася цікаўнасць. Яна некалькі тыдняў не бачыла Паўла і цяпер хацела даведацца, ці не адбылося чаго новага ў яго адносінах да Франкі.
Павел даволі доўга маўчаў, а пасля павольна і спакойна адказаў:
- Нічога я пра яе не чуў, нічога не ведаю, адзін толькі Бог ведае, што з ёю... дзе яна...
Хвіліну счакаўшы, ён працягваў:
- Вось бедная і няшчасная! Зноў на валачашчае жыццё пайшла, зноў на ўсялякую людскую і сваю злосць пайшла. Згубіць яна душу сваю і пападзе проста ў пекла! А я думаў, што выратаваў яе ад мукі на гэтым і ад вечнай пакуты на тым свеце... Не хацела. Не вытрымала. Сапраўдная п'яніца, хоць і гарэлкі не п'е! Ой, бедная яна, бедная!
Павел махнуў рукой. Ён глядзеў не на Аўдоццю, з якой гутарыў, а некуды ўбок, на сцяну:
- Ніякай злосці і ніякай крыўды я на яе не маю. На сябе аднаго крыўдую. Відаць, інакш трэба было мне з ёю абыходзіцца...
- А яно так! Інакш трэба было, зусім інакш, - горача зашаптала Аўдоцця. - Вялікую волю ты ёй даў. Да працы не прымушаў. У пасцелі, як тая свіння ў логаве, качалася... Цукеркі, як тая пані, смактала ды чай піла...
- Калі б яна вярнулася, - пасля доўгага маўчання прамовіў Павел. - Я бы ўжо з ёю цяпер інакш...
- А чаго ёй вяртацца? Не вернецца... Марцэля прыйшла з горада і казала, што яе ўжо там няма. Мусіць, пацягнулася са сваім лёкаем некуды далей...
Вочы Паўла бліснулі, але ён тут жа апусціў павекі і ўжо ні слова Аўдоцці не сказаў. Яна неўзабаве ўстала з лавы, кіўнула галавой, сказала спачатку: «Бывайце здаровы!», а пасля: «Пахвалёны!» - і пайшла.
Пасля хмарнага і ветранага дня надышла бурная ноч. Вакол хаты гойсаў, стагнаў і грымеў вецер. Павел пагасіў лямпу. Чорная цемра напоўніла хату.
Даўней цемра і галасы ветру ніколі не перашкаджалі яму засынаць імгненна і моцна, а цяпер ён ніяк не мог заснуць. Доўга, разам з ціхім шолахам і піскам мышэй, якія сваволілі сярод кашоў і мётлаў, чуваць было, як варочаўся і цяжка ўздыхаў на пасцелі Павел. А пасля ўздыхі гэтыя заступіў гарачы, умольны шэпт:
- Божа, злітуйся над ёю, грэшнай! Божа, злітуйся над ёю, грэшнай! - паўтараў Павел, удараючы кулаком у грудзі.
З часу знікнення Франкі мінула ўжо тры зімы, і ўсе ў вёсцы былі ўпэўнены, што Павел даўно на яе забыўся. У апошні час ён нават павесялеў. Праўда, ён не хадзіў на гулянкі, не смяяўся на поўны голас, але людзей ужо не ўнікаў і з кожным, хто пачынаў з ім гаворку, размаўляў ахвотна і ветліва. У зімовыя вечары ён часам прыходзіў да Казлюкоў, браў на калені дзяцей, цалаваў іх і ціха смяяўся з іх свавольстваў і балбатні. Ён вельмі пастарэў, лысіна над ілбом павялічылася, валасы пабялелі, а плечы, якія даўней былі такія прамыя і дужыя, прыгнуліся, і асабліва гэта было відаць, калі ён ішоў, павольна адрываючы ад зямлі ступні. Ды гэта нікога і не дзівіла. Гадоў яму прыбывала, працаваў ён шмат, нават значна больш, чым перад жаніцьбай, і працаваў старанна, не шкадуючы сіл.
У адзін з першых сакавіцкіх дзён Павел з раніцы да вечара парадкаваў свае рыбалоўныя прылады. У гэтым годзе рана прайшоў крыгаход і растаў снег. Рака, шырока разліўшыся, падмывала карэнне соснаў на процілеглым беразе і высокімі, шумнымі і пеністымі хвалямі білася аб высокі бераг, на якім стаяла вёска. Сярэдзінай ракі шэрыя хвалі імкліва неслі вялікія плямы белай пены, а дзе-нідзе і дробныя абломкі лёду, якія, калі выглядала сонца, пакрывалі раку крошкамі золата і вясёлкі. Калі-нікалі з узбярэжнай сцяны асыпаўся пясок і жвір, або з гары, падмыты вадой, з вялікім грукатам і пляскатам падаў цяжкі камень. У паветры ўжо пахла адталай зямлёй, абзываліся павесялелыя птушкі, але надвор'е было яшчэ шэрае, золкае, вільготнае. Парывістымі вятрамі і бурнымі разлівамі ракі прырода нібы змагалася з зімой, імкнучыся скінуць з сябе яе кайданы.
У хаце Паўла ў куце стаялі жалезныя ламы, цяпер ужо надоўга не патрэбныя, на сценах віселі напраўленыя сеці розных памераў, на стале і лаўках ляжалі нядаўна звітыя шнуры рознай таўшчыні і даўжыні, зробленыя з дроту кручкі і кручочкі. Данілка, цяпер ужо статны і прыгожы васемнаццацігадовы хлапец, амаль увесь дзень дапамагаў Паўлу круціць шнуры і рабіць кручочкі. Рабіў ён гэта з вялікай ахвотай, таму што, як і Павел, змалку горача палюбіў рыбалоўства.
Перад полуднем з дзіцем на руках прыйшла Ўльяна. Гэта было яе чацвёртае дзіця, хрэсьбіны якога адбыліся зімой. Павел таксама быў на тых хрэсьбінах, ахвотна размаўляў з суседзямі і быў вельмі ветлівы з сястрой. На гэтых хрэсьбінах людзі канчаткова пераканаліся ў тым, што Павел на сваю нягодную жонку забыўся і зусім па ёй не сумуе, наадварот, ён, мабыць, рады з таго, што яна пакінула яго і што тое глупства, якое ён зрабіў, ажаніўшыся з ёю, не прывяло да яшчэ большага няшчасця. Падпіўшы на хрэсьбінах сына, Піліп нават весела пажартаваў з Паўла:
- А што, швагер, як той казаў, баба з калёс, калёсам лягчэй!
Укруціўшы дзіця ў цёплую хустку, Ульяна паклала яго на пасцелі брата, падпаліла ў печы і згатавала мужчынам страву. Стоячы перад агнём, гэта здаровая і прыгожая кабета ўвесь час гаварыла: то аб новых дошках, якія патрэбны Піліпу для рамонту парома, то аб тым, што ім, мабыць, крыху збожжа не хопіць да новага, то аб тым, што яе старэйшы, Сымонка, на прамілы бог ботаў дамагаецца. Гаворачы аб усім гэтым, яна крадком пазірала на брата, і яе блакітныя вочы пры гэтым сквапна паблісквалі. Яна, відаць, спадзявалася і вельмі хацела, каб брат дапамог ёй ва ўсіх гэтых клопатах. Расказваючы аб малым Сымонку і яго норавах, яна весела смяялася, пабліскваючы белымі зубамі. Павел уважліва слухаў, сцвярджальна ківаў галавой, даючы гэтым зразумець, што клопаты сястры ён ведае і дапаможа ёй. Ён накарміў бульбай Курту, які аціраўся ля яго ног, а пасля ўзяў з пасцелі малога, пагушкаў на руках і пачаў забаўляць яго. З двара Казлюкоў пачуўся голас Піліпа, які клікаў жонку. Ульяна ўзяла ў Паўла дзіця і выбегла з хаты. А неўзабаве на другім беразе Нёмана пачуўся працяглы вокліч:
- Па-а-ром! Па-а-ром!
Данілка кінуў напалову скручаны шнур і пабег дапамагаць Піліпу.
Перапраўляць шастамі паром па шырокай, бурнай у гэтую пару рацэ было справай нялёгкай. «Хто ведае, ці здолеюць яны ўдвух?» - падумаў Павел. І сапраўды, неўзабаве пад акном пачуўся голас Піліпа:
- Швагер, хадзіце дапамажыце, калі ласка!
- А трэці шост ёсць? - запытаў Павел.
- Ёсць, ёсць!
Павел нацягнуў на галаву шапку і, як быў у кароткай світцы і высокіх ботах, заспяшаўся на дапамогу Піліпу.
Калі ён вярнуўся, у хаце было ўжо цёмна. Ульяна паставіла гаршчок з вячэрай у печ, прыкрыла яе драўлянай засланкай. Агонь больш не асвятляў хаты, толькі ў адным куце яе цьмяна пабліскваў самавар, а ў другім чарнелі ламы, каромыслы, мётлы і кашы. Сеці, развешаныя на сценах, былі падобны да блукаючых, бясформенных ценяў. За акном шумеў вецер і сыпаў часты сакавіцкі дождж, а ад Нёмана далятаў манатонны і глухі шум.
Павел запаліў лямпу і, адсунуўшы ўбок кручкі і шнуры, разгарнуў кніжку. На працягу першай зімы Павел прачытаў старонак шэсцьдзесят, на працягу другой - удвая больш, а за трэцюю яшчэ болей. Аднак усёй кніжкі да канца яшчэ не адолеў. Малітвы, якія падабаліся яму найбольш, ён закладваў святымі абразкамі, якіх было нямала ў малітоўніку Франкі. Сярод іх трапляліся і паштоўкі яе гарадскіх сяброў і знаёмых з віншаваннямі з нагоды Новага году або імянінаў. На картачках гэтых былі намаляваны вялікія ружы, гірлянды, букеты, чырвоныя сэрцы, прабітыя залатымі стрэламі і жоўтыя, з зіхатлівымі крыламі, купідоны. А ўнізе або збоку напісаны імёны і прозвішчы кавалераў, ад якіх яны былі прысланы, а таксама даты. Аднак Павел надпісаў прачытаць не мог і паштоўкі гэтыя таксама прымаў за святыя абразкі, а купідонаў за анёлаў. Вось і цяпер, разгарнуўшы малітоўнік, ён набожна паднёс да вуснаў паштоўку з чырвоным сэрцам, якое трымалі купідоны, пацалаваў, асцярожна, далікатна паклаў яе ў кніжку і пачаў паволі мармытаць:
- «Прыгатуй твой пышны храм, о Сыёне!»
Ён замаўчаў і, утаропіўшыся вачыма ў кніжку, задумаўся. Ён думаў аб тым, хто гэты Сыён? Мабыць, нейкі кароль, а можа, вельмі багаты пан, калі святая кніжка загадвае яму пышны храм прыгатаваць. Што азначае пышны храм, ён разумеў, але словы гэтыя выклікалі ў яго ўяўленні вялікую, пышна прыбраную залу, якую ён бачыў аднойчы ў панскім палацы праз прыадчыненыя дзверы. Аднак жа, хто гэты Сыён?
- «І прымі караля Хрыста»...
Каля брамы раптам загрукаталі калёсы. Забрахаў на суседнім двары Курта, зарыпелі вароты. Павел узняў галаву і прыслухаўся. Ціха. Акно нібы хто чорным саванам завесіў, а вецер і дождж з кожнай хвілінай шумяць мацней. Павел зноў нахіліўся над кніжкай.
- «Палюбі Марыю»...
Павел хвіліну падумаў:
- Ага! Гэта таму Сыёну, каралю або багатаму пану, святая кніжка загадвае палюбіць Марыю!..
Ён чытаў далей:
- «Бо яна - брама нябесная».
Павел уздыхнуў:
- Ой, каб пасля смерці ўвайсці ў гэту браму нябесную...
Цяпер ён выразна пачуў, што ў сенцах ад двара зарыпелі дзверы.
«Напэўна, Аўдоцця», - падумаў ён.
У сенцах пачуліся крокі, але гэта была не Аўдоцця. Тая ступала цяжка, моцна грукала грубымі ботамі. А тут нехта ступаў паціху, нясмела, краўся, як мыш. Павел напружана слухаў, несвядома камечыў пальцамі жоўтую старонку кніжкі і не зводзіў вачэй з дзвярэй. Ціхія нясмелыя крокі заціхлі, а дзверы не адчыніліся. Нешта за імі зноў зашамацела і сціхла, і Паўлу здалося, што ён чуе нечае стрыманае цяжкое дыханне. Бровы яго ўзняліся ўгару, ён падышоў да дзвярэй і парывіста расчыніў іх насцеж.
- Хто тут? - запытаў ён.
- Гэта я.
- Хто? - зноў запытаў Павел і ўвесь падаўся наперад.
- Я... Франка.
Павел пераскочыў цераз высокі парог, вобмацкам знайшоў ля сцяны плячо ў шорсткім прамоклым рукаве і, моцна схапіўшы, уцягнуў у хату невысокую кволую кабету ў цёмным паліто, з якога на падлогу сцякала вада, у падзёртай хустцы, што закрывала галаву і твар. Калі бледнае святло лямпы ўпала на яе, яна, апусціўшы рукі, моўчкі спынілася ля дзвярэй. Павел адпусціў яе плячо, адступіў на крок, утаропіўся ў яе вачыма і голасам, падобным на ікаўку, усклікнуў:
- Ты!.. Ты!.. Ты!..
Сярод складак мокрай хусткі свяціліся, як вуголле, яе вялікія чорныя запалыя вочы, а вузкія бледныя вусны яшчэ цішэй, яшчэ баязлівей прашапталі:
- Я... Не гневайся...
Але Павел нават не чуў яе слоў:
- Вярнулася-такі!.. А я ўжо не спадзяваўся. Спачатку - чакаў... а пасля перастаў...
Ён пляснуў рукамі і замаўчаў, нібы захлынуўся слінаю і слязьмі.
Прамоклая Франка ўсё яшчэ нерухома стаяла ля дзвярэй, толькі крыху гучней, хоць усё яшчэ нясмела, прамовіла:
- Калі можна мне тут застацца, дык добра, а калі не, дык я зараз пайду...
- Вось дурніца! - засмяяўся Павел. - Хутчэй, хутчэй распранайся, а то яшчэ захварэеш ад гэтай сырасці... - усхвалявана казаў ён, дрыжачымі рукамі зрываючы з Франкі хустку.
Франка ад холаду ці якой іншай прычыны калацілася так, ажно зубы яе стукалі. Яна паціху сказала, што паліто не скіне, таму што дождж намачыў яго толькі зверху, а без яго ёй будзе вельмі холадна. І, не гаворачы больш ні слова, села на тапчане на Паўлаву пасцель, апусціўшы галаву і паклаўшы на калені рукі. Раскалмачаныя і расплеценыя яе валасы ападалі на лоб і плечы, а з іх вільготнай чарнаты выглядаў малы, жоўты, засмучаны твар, і ад доўгіх апушчаных веек на яе худыя, уздрыгваючыя шчокі клаліся доўгія цені. Павел стаяў перад ёю, моцна сплёўшы далоні, і неадрыўна глядзеў на яе.
- Вярнулася-такі! Вырвалася з чартоўскіх кіпцюроў... Зразумела-такі, дзе тваё выратаванне. Ой, мая ж ты бедная! Мая ты няшчасная!..
Раптам ён адвярнуўся і падышоў да печы:
- Зараз у печы падпалю, дам табе крупніку гарачага. Чай згатую... Адагрэешся, і табе будзе лепш.
Печ была блізка ля дзвярэй, і калі Павел пайшоў да яе, Франка спалохана глянула яму ўслед і ціха ўсклікнула:
- Ой!
Павел устрывожана азірнуўся:
- Што? Напэўна, хворая? У сярэдзіне што-небудзь баліць? Нямала, відаць, нагаравалася, ды яшчэ ў такі холад прыехала. Пацярпі крышачку, пацярпі, зараз агонь будзе і ўсё будзе...
Ён заклапочана правёў рукой па валасах:
- Трэсак няма... Каб на іх!.. У сенцах пакінуў... Пачакай хвіліначку, пачакай.
Ён хацеў быў адчыніць дзверы, калі Франка зноў, яшчэ гучней, з нейкім жахам усклікнула:
- Ой, не ідзі туды... не ідзі!
Павел устрывожана паглядзеў на яе.
- Чаму? - запытаў.
Яна не скранулася з месца, дрыжала як у ліхаманцы і, заламаўшы рукі, казала:
- Ой, што мне рабіць? Што рабіць? Калі пойдзеш туды папацёмку, дык наступіш і задушыш яго, а калі з лямпай пойдзеш, дык убачыш і мяне адразу прагоніш. Што мне, няшчаснай, рабіць? Што з ім будзе? О Ісусе! О прасвятая дзева Марыя, ратуйце мяне, няшчасную!
Трымаючыся за клямку дзвярэй, уражаны Павел запытаў:
- Што ты гаворыш? На каго я наступлю? Хто там у сенцах?..
Франка закрыла далонямі твар і, сутаргава ўсхліпнуўшы, усклікнула:
- Дзіця!
Павел акамянеў. Некалькі хвілін ён стаяў, як прыкаваны да месца. Лоб яго прарэзалі глыбокія маршчыны. Пасля ён павольна падышоў да стала, узяў лямпу і таксама павольна выйшаў з ёю ў сенцы.
Неўзабаве ён вярнуўся з нейкім скруткам вільготных лахманоў і моўчкі паклаў яго на пасцель побач з Франкай. Яна спалоханым позіркам сваіх чорных палаючых вачэй сачыла за кожным яго рухам. Не гледзячы на яе, Павел глуха запытаўся:
- Чаму ж ты адразу не ўнесла яго ў хату, а кінула, як шчаня, у холадзе на зямлі?
Сутаргава сціскаючы рукі, Франка прашаптала:
- Баялася...
Павел падышоў да печы і пачаў распальваць агонь. Рабіў ён гэта ўжо спакваля, без той бурнай радасці, якая толькі што свяцілася на яго твары. Дзве глыбокія складкі на яго лбе і моцна сціснутыя вусны надавалі яму змрочны, суровы выгляд. Ён прыставіў да агню гаршчок з крупнікам, заварыў чай у малым чайніку, паклаў на стол бохан хлеба і вялікі нож:
- Ідзі есці!
Гэта былі першыя словы, якія ён вымавіў за чвэрць гадзіны, не глянуўшы на Франку. Яна сядзела, як акамянелая, і не зварухнулася з месца. Са скрутка, які ляжаў на пасцелі, пачуўся жаласны вокліч:
- Ма-ма! Ма-ма!
Вокліч гэты ўжо пераходзіў у плач, а Франка ўсё яшчэ не краналася з месца і, здавалася, нічога не бачыла і не чула. Павел раптам павярнуўся да яе. Маршчыны на яго лбе паглыбіліся яшчэ больш, а ў голасе загучалі злосныя ноты:
- Чаму дзіця са шмат не раскруціш? Можа, табе хацелася б, каб яно задыхнулася, га? Нягодніца!
Яна ўскочыла, як спружына, дрыготкімі рукамі доўга развязвала хусткі, аж пакуль не вылезла з іх і не села на пасцелі маленькая істота, худзенькая, басаногая, у ярка-чырвонай падзёртай сукенцы, праз дзіркі якой было відаць жоўтае кашчавае цельца. Светлыя, густыя і доўгія, як растрапаная кудзеля, валасы ўздымаліся над галавой дзіцяці, а чорныя, як вугаль, вочы прагна ўтаропіліся ў бохан хлеба, што ляжаў на стале.
- Дай... дай... дай! - зазвінеў на ўсю хату тоненькі, плаксівы галасок, і з чырвонага падзёртага лахмана дзве маленькія, тонкія, жоўтыя, як воск, ручкі пацягнуліся да хлеба.
- Чаго ж ты стаіш, як слуп? - тым самым суровым голасам сказаў Павел. - Нясі яго сюды і кармі. Чуеш? Ну?
Паслухмяная, як сабака, Франка ўзяла на рукі дзіця і панесла яго да стала. Было яму, відаць, не меней як паўтара гады, бо ён ужо гаварыў і пазнаваў прадметы, але быў ён такі малы і лёгкі, што нават гэта кволая, стомленая кабета несла яго, як пёрка. Яна села з ім да стала і дала яму ў маленькія ручкі кавалак хлеба, які ён прагна паднёс да рота. Павел паставіў перад ёй талерку гарачага крупніку.
- Еш ды дзіця кармі, - сказаў ён, а сам сеў воддаль пад сцяной.
Франка спрабавала есці, але не магла. Страва не лезла ёй у горла, вочы ўвесь час наплывалі слязьмі, яна дзьмухала на драўляную лыжку, студзіла крупнік і давала патроху дзіцяці. У хаце панавала маўчанне, чуваць было толькі цмоканне малога і цяжкое дыханне Паўла. Ён сядзеў у ценю, і цяжка было сказаць, глядзіць ён на Франку ці не. Аднак праз хвіліну ён коратка, востра прамовіў:
- Чаму ж не ясі?
- Не хачу, - ледзь чутна адказала яна.
Павел устаў, нейкую хвіліну корпаўся ля печы, а пасля паставіў перад ёю зеленаватую шклянку чаю і зноў сеў на сваё месца, воддаль ад стала. Дзіця, сытае і сагрэтае гарачым крупнікам, весела шчабятала. Паказаўшы малым пальчыкам на шклянку, яно закрычала:
- Цай! Цай!
Угледзеўшы кавалачкі цукру, якія Павел паклаў каля шклянкі, малое ўсклікнула яшчэ гучней:
- Ай! Ай! Цу-каль! Цу-каль! Ай! Ай!
Цэлую хвіліну, а можа і больш, у маўклівай хаце, насупраць акна, завешанага звонку чорным покрывам начнога змроку, тоненькі, звонкі дзіцячы галасок радасна паўтараў па складах адно гэтае слова. Гэта было падобна на звон сярэбранага званочка і на салодкае буркаванне галубкі. Да гэтых буркатлівых вуснаў Франка падносіла шклянку з астуджаным чаем, але раптам рука яе здрыганулася, бо ў ценю пад сцяной нізкі голас, ужо не такі суровы, як раней, запытаў:
- Хрышчонае?
- А як жа! - прашаптала яна.
- А як завецца?
- Актавіян.
- Хтавіян, - паўтарыў Павел і змоўк. А праз нейкую хвіліну запытаў зноў:
- А колькі ж яму?
- Год і восем месяцаў, - адказала Франка.
Дзіця толькі некалькі разоў глытнула чаю, а рэшту з прагнасцю выпіла Франка, заядаючы яго хлебам.
- Хочаш яшчэ? - запытаў Павел.
Яна паціху, слабым голасам, адказала, што чаю болей не хоча і што дзіця засынае. Яно і сапраўды засынала. Яго стаміла падарожжа і размарыла цяпло. Схіляючы галоўку на плячо маці і жмурачы павекі, яно яшчэ раз ціхенька прашчабятала:
- Цу-каль! Дай... дай... дай!
І доўгія, як у Франкі, вейкі апусціліся, вусны, падобныя на бледную пялёстку ружы, замкнуліся. Але Франка ўсё яшчэ не ўставала з месца і не адрывала вачэй, поўных слёз і панурага смутку, ад няроўнай паверхні стала. Павел таксама доўга маўчаў. Нарэшце ўстаў.
- Ну, ідзі спаць! - паказаў ён на сваю пасцель. - Кладзіся і дзіця каля сябе пакладзі... Я на лаўцы пераначую...
Франка ўстала з дзіцем на руках і, зрабіўшы некалькі крокаў, спынілася перад ім.
- Чаго табе? - жорстка запытаў Павел.
Яна моўчкі ўзяла яго руку і паднесла да вуснаў. Але ён вырваў руку і павярнуўся да сцяны.
- Ну, ідзі спаць... ідзі... Бог з табой, - прамовіў Павел і хуткім, нібы мімавольным рухам пагладзіў яе па валасах, тут жа адвярнуўся ад яе, пагасіў лямпу і рэшткі агню ў печы. У хаце стала зусім цёмна, і ў гэтай цемры было чутно, як распраналася Франка, а пасля даносілася толькі ціхае дыханне заснуўшых маці і дзіцяці. Толькі ля процілеглай сцяны да глыбокай ночы варочаўся на цвёрдай лаве Павел, чуліся яго доўгія ўздыхі і шэпт: то з жалем і роспаччу, то з трывогай і скрухай гэты гарачы шэпт быў звернуты да Бога. Відаць, у буры супярэчлівых пачуццяў мучылася душа чалавека. Чаму? Гэта маленькая істота, якая нечакана заляцела ў яго хату, як птушка, што не мае гнязда, не ўяўляла сабой нічога новага. Усё гэта ён і раней добра ведаў. Але цяпер перад яго вачыма быў бясспрэчны, жывы доказ, які, як востры нож, засеў у ране яго сэрца і не даваў ні на хвіліну забыцца на яго, які агністымі літарамі выразна выпісваў перад ім тое, што ён лічыў грахом і чым ён грэбаваў. У гэтую доўгую чорную ноч яму здавалася, што анёлы і д'яблы выдзіраюць адзін у аднаго яго душу. То спагада і радасць, то гнеў і роспач ахоплівалі яго. Ён так моцна сплятаў далоні і пальцы, што ў цемры разам з яго ўздыхамі чуваць быў хруст суставаў. Што рабіць? Калі пачне світаць, даць Францы грошай, хаця б нават усё, што ёсць у хаце, і сказаць ёй, каб разам са сваім байструком ішла прэч? Адпусціць яе на пагібель? Але ж ён прысягаў перад Богам і перад самім сабой, што выратуе яе! І яна прыйшла да яго, шукаючы ратунку. Можа, цяпер якраз і надышла тая хвіліна, калі яна адрачэцца ад д'ябла і будзе пачцівай і добрай? Але дзе там! На гэта надзеі мала. Калі гэта было, каб п'яніца адрокся ад гарэлкі? А яна, хоць і не п'е гарэлкі, - п'яніца!.. Ды яшчэ і байструка гэтага назаўсёды ўзяць у хату і выставіць напаказ людзям яе грэх і свой сорам. Вось будуць рагатаць людзі, што ён лёкайскае дзіця гадуе! Сорам! Ой, сорамна і так крыўдна, што сэрца крывёй абліваецца.
- Не хачу! - горача зашаптаў Павел. - Не хачу!
Аднак, калі цяпер ён прагоніць яе з хаты, яна ўжо ніколі не вернецца, і ён ніколі, ніколі не ўбачыць яе, не ўбачыць гэтых вялікіх ззяючых вачэй, не пагладзіць гэтых чорных валасоў, не пачуе яе гучнага залівістага смеху, які так моцна любіў.
У начной цемры зноў пачуўся ягоны шэпт, змешаны з глухімі рыданнямі:
- Не магу... Божа ж мой, Божа, ніяк не магу!
А пасля:
- Што мне рабіць? Што мне рабіць, божа мой?!.
Калі позні сакавіцкі досвітак сіняватым святлом пачаў разганяць цемру, Павел яшчэ спаў. Напаўраспрануты, толькі без ботаў і світкі, якую ён паклаў сабе пад галаву, ён ляжаў, выцягнуўшыся на вузкай лаве, у белай зрэбнай сарочцы, плячысты і доўгі. Нягледзячы на тое, што заснуў позна, прачнуўся ён у свой звычайны час і, адразу прыгадаўшы, што сталася ўчора, прыўзняўся на локці, абапёр на руку галаву і пачаў неадрыўна глядзець на ложак, які стаяў ля процілеглай сцяны.
Франка таксама не распраналася, скінула толькі паліто і чаравікі і спала вельмі моцна. Відаць, перад тым як заснуць, яна плакала, утуліўшы ў падушку твар, бо і цяпер ён напалову тануў у падушцы. Па плячах яе чорнымі хвалямі рассыпаліся валасы. Пад тонкай бруднай кофтачкай тырчалі худыя лапаткі, а з-пад запырсканай граззю спадніцы выглядвалі ногі ў брудных, дзіравых панчохах. Нейкае неахайнае бязладдзе і беспрасветная галеча ішлі ад гэтай скурчанай постаці з цудоўнымі распушчанымі валасамі, праз пасмы якіх жаўцеў яе бледны твар. Павел, насупіўшы бровы, глядзеў на яе вільготнымі вачыма.
Раптам у змрочным блакіце яго вачэй мільгануў вясёлы агеньчык і сурова сціснутыя вусны кранула ледзь прыкметная ўсмешка. Ярка-чырвоны камячок, які дагэтуль нерухома ляжаў пры баку Франкі, заварушыўся і высунуў спачатку пару маленькіх босых ножак, а пасля галаву ў раскалмачанай ільнянай кудзелі і жоўты, як воск, тварык. Нарэшце, з падзёртых рукавоў кашулі ўзняліся дзве маленькія далоні. Запусціўшы іх у валасы, дзіця павольна, нібы ў глыбокім роздуме, аглядала хату вялікімі чорнымі вачыма. Новае месца, відаць, ані не палохала яго. Ці ўзрадавалася яно, угледзеўшы на стале хлеб, ці зацікавіў яго цьмяны бляск лома, што стаяў у кутку хаты, але яно прыўзнялася і, здзіўлена вылупіўшы вочы, з ціхім смехам зашчабятала:
- Хлі-хлі-хлі-лі-лі!
Невядома, што азначалі і з якой мовы паходзілі гэтыя гукі, толькі Павел усміхнуўся яшчэ шырэй, а вочы яго сачылі за малым датуль, пакуль не сустрэліся з яго здзіўленым і крыху спалоханым позіркам. Угледзеўшы незнаёмага чалавека, дзіця, відаць, спалохалася. Яно знерухомела, адарвала ад валасоў далоні, абхапіла імі сваю малую ножку і выставіла яе, нібы зброю. Ад процілеглай сцяны пачуўся шэпт:
- Хадзі сюды...
Рухам галавы і пальцам Павел запрашаў да сябе дзіця, але яно, усё вышэй узнімаючы ножку, ужо крывіла свае бледныя вусны і гатова было заплакаць. Тады чалавек, што ляжаў, абапёршыся на локаць, паўтарыў:
- Хадзі! Цукру дам...
І тады босая ножка імгненна выпала з рук, якія яе сціскалі, і разам з другой пачала апускацца на зямлю. І ў хаце, напоўненай шэрым святлом, не то зазвінеў сярэбраны званочак, не то забуркала галубка:
- Цук-лю! Цук-лю! Цук-лю!
Павел устаў з лавы і пайшоў да чырвонай шафкі, а за ім па глінянай падлозе хутка-хутка затупалі дзіцячыя ножкі.
Калі ён, трымаючы ў руцэ кавалак цукру, адвярнуўся ад шафкі, да самых яго ног падкаціўся маленькі чырвоны камячок, з узнятымі да яго чорнымі вачыма і тонкімі ручанятамі.
- Дай... дай... дай! - на ўсю хату звінеў дзіцячы галасок.
Чырвоная сукенка, абсыпаная чорнымі крапінкамі, нагадала Паўлу маленькае мілае насякомае, якое гойдаецца ўлетку на зялёных травінках. Ён нахіліўся і ўзяў на рукі дзіця, якое смактала цукар.
- Ой ты, маленькая божая кароўка! - зашаптаў Павел. - Нявіннае божае стварэнне!
Ён сеў ля акна, пасадзіўшы малога на калені. За Нёманам ужо ўзыходзіла сонца, кідала ў сінюю шэрасць досвітку палосы бледна-ружовага і залатога святла. На двары Казлюкоў, вынюхваючы і нечага шукаючы на зямлі, бегаў жоўты Курта. Хлопчык, трымаючы ў адной руцэ споры кавалак хлеба, а ў другой - цукар, з цікаўнасцю пазіраў праз акно на сабаку, аж нарэшце зашчабятаў:
- Цю-ця! Цю-ця!
- Цюця, сабачка, - адказаў Павел.
Здзіўлены ці зацікаўлены яго голасам, хлопчык павярнуў да Паўла галаву і сур'ёзна запытаў:
- А ці... ці... хто?
Павел, ссунуўшы бровы, пазіраў на яго і маўчаў. Тады хлопчык пачаў тузаць яго за рукаў.
- Хто ці? Хто ці? Хто? - звінела зноў у хаце - не то сярэбраны званочак, не то буркаванне галубкі.
Не дачакаўшыся Паўлава адказу, малы раптам усклікнуў:
- Кі-ця?
Ён угледзеў, як за акном, пад плотам, крадучыся, бег кот.
Калі Франка прачнулася і ўзняла павекі, у вачах яе адбілася здзіўленне, блізкае да жаху. Павел сядзеў ля акна і ў шырокіх сваіх далонях трымаў дзіця, якое, стоячы ў яго на каленях, сваімі маленькімі пальцамі корпалася ў яго кароткіх сівеючых валасах. Франка хуценька падхапілася з пасцелі і, не абуваючы чаравікаў, паціху падышла да акна, памкнулася была ўзяць у яго з каленяў дзіця. Ён азірнуўся, сустрэўся вачыма з яе спалоханым позіркам і, прытуліўшы бліжэй да сябе дзіця, сказаў:
- Не трэба.
- Ён табе надакучыць, - заўважыла яна.
Павел нічога не адказаў. Франка, відаць, была хворая - яна дрыжала ўсім целам і, хоць у хаце было цёпла, хуталася ў сваю дзіравую кофту.
- Можа, у печы падпаліць? - запытала.
- Падпалі.
Яна пачала завіхацца ля печы. Час ад часу з яе грудзей вырываўся міжвольны стогн, і яна аберуч хапалася за галаву. Аднак у печы распаліла хутка. Хлопчык злез з каленяў Паўла і тупаў за маці, прыглядаючыся да яе работы, а калі ў печы запалаў вясёлы агонь, ён нават усклікнуў ад радасці. Стоячы тварам да печы, Франка зноў запытала:
- Можа, абраць і згатаваць бульбы?
- Згатуй, - адказаў Павел і, устаўшы з лавы, моўчкі надзеў світку і боты. Пасля ён адрэзаў ад бохана кавалак хлеба, паклаў яго ў кішэню і, узяўшы шапку, пайшоў да дзвярэй. Каля дзвярэй спыніўся, паглядзеў на жанчыну, якая стаяла перад агнём, і, сустрэўшы яе трывожны позірк, апусціў вочы.
- Усё ў хаце на тым самым месцы, дзе было раней, - прамовіў ён глуха. - Бяры, гатуй, еш і кармі дзіця. Рабі што хочаш. Ты тут зноў такая ж гаспадыня, як была даўней.
Падаўшыся ўперад, Франка з трывогай у вачах слухала яго, а пры апошніх словах зрабіла такі рух, нібы хацела кінуцца да яго. Але Павел паспешна павярнуўся да дзвярэй і ўжо на парозе, не азіраючыся, сказаў:
- Вярнуся надвячоркам. Калі баішся заставацца сама, зачыні дзверы на засаўку!
Ён прыняў ужо канчатковае рашэнне, але было ў ім, відаць, нешта яшчэ, што пацягнула яго на вольнае паветра, на быструю, бурлівую ваду - можа, нейкі неадолены сорам, боль, працінаючы нажом сэрца. У сенцах ён узяў два вяслы і, ускінуўшы іх на плячо, шырокім крокам пачаў спускацца з гары. Неўзабаве сярод неабсяжнага шляху ракі чорнай кропкай скакаў па чорных хвалях яго човен, з хуткасцю птушкі ляцеў удаль, а перад ім, за ім, вакол яго чуўся шумны і няспынны спеў быстрай, бурлівай вады. Яна спявала яму цяпер аб ранах здраджанага кахання, аб джалах рэўнасці, аб салодкай надзеі, атручанай ядам успамінаў, а найбольш аб святым чалавечым абавязку ратавання бліжняга, пра які ён перастаў быў думаць. Цяпер гэты абавязак зноў паўставаў перад ім і, нібы ясным месячным святлом, асвятляў яго пастарэлы, аброслы сівеючымі валасамі твар.
Яшчэ не змяркалася, калі ён увайшоў у хату. Франка ляжала на ложку, але не спала. Угледзеўшы Паўла, яна падхапілася і сарвала з галавы мокрую хустку.
Ставячы ля сцяны вёслы, Павел запытаў:
- Што, галава баліць?
Франка адказала, што цяпер ёй ужо значна лепш, яна адпачыла.
- Вось і добра, што адпачыла.
А праз хвіліну запытаў:
- Хтавіян спіць?
- Заснуў. Увесь дзень сваволіў так, што не дай бог, усё ў хаце абмацаў, пытаў: «Што гэта? Што гэта?» Я ўжо баялася, каб ён чаго не сапсаваў, не нарабіў якой шкоды. А цяпер, дзякуй Богу, заснуў!
Усё гэта яна гаварыла ўжо трохі смялей і гучней, але з пасцелі не ўставала, а ў гаворцы і паставе яе адчувалася яшчэ трывога і няўпэўненасць. Праз хвіліну яна сказала:
- Я кашы грачанай зварыла... У печы стаіць і, мабыць, яшчэ гарачая.
Павел дастаў з печы гаршчок, адрэзаў ад бохана кавалак хлеба. Еў ён паволі, даволі доўга, але не пры стале, а стаяў перад печчу, пасля сеў на лаве і, звяртаючыся да Франкі, якая нерухома сядзела на пасцелі, лагодна прамовіў:
- Хадзі сюды, пагаворым.
Калі Франка ссоўвалася з пасцелі і праходзіла праз хату, у яе рухах было ўжо нешта ад даўняй жвавасці і гібкай кацінай грацыі. Аднак яна не абняла, як некалі, шыі чалавека, побач з якім села, не прытулілася да яго, як раней, распешчанай кошкай. Хоць Павел гаварыў з ёю цяпер лагодна, хоць сказаў, што яна тут, як даўней, гаспадыня, яна не была яшчэ спакойная. Што ён зараз ёй скажа? Як з ёю абыдзецца?
- Ну, што? - пачаў Павел. - Досыць нацярпелася гора і крыўды? Задаволена цяпер, што ад мяне ў свет пайшла і зноў трапіла да д'ябла ў кіпці? Добра, мабыць, табе жылося, калі вярнулася сухая, як трэска, хворая, голая? Чаму пайшла і чаму вярнулася? Ну, кажы!
О, толькі гэтага і так выказанага звароту трэба было Францы, каб адчыніліся ўсе так доўга замкнёныя шлюзы яе шчодрай і бурнай мовы, каб нястрымным патокам пачалі вылівацца з яе душы накіпеўшыя за гады бадзяння горыч, скаргі і гнеў. Маланкай мільгануў у яе галаве ўспамін пра тую далёкую хвіліну, калі на востраве сярод снежных гваздзікоў расказала гэтаму чалавеку ўсё чыста, а ён абышоўся з ёю як бацька з дзіцем, як спавядальнік з пакутніцай і нават з таго дня пакахаў яе. Успамін гэты дадаў Францы смеласці, і ёй яшчэ больш захацелася адкрыць перад ім душу. Са звычайнай сваёй гордай шчырасцю яна сказала Паўлу, што ў таго лёкая закахалася як шалёная, сама нават не ведае, як і калі гэта сталася, прападала за ім, жыць без яго не магла. А ён прысягаў ёй, што будзе кахаць яе вечна і ніколі не пакіне. І так соладка гаварыў, быў такі далікатны і заўсёды хораша апрануты, як пан. Ён жа, як і яна, паходзіў з добрага роду. Бацька яго быў нават шляхціцам, а дзеці толькі з гора пайшлі служыць. Франка, як толькі ўбачыла яго, адразу пазнала, што ён паходзіць з добрага роду, і гэта адразу пацягнула яе да яго. Спачатку было ёй у горадзе вельмі добра і весела. Месца яна знайшла ў такім доме, дзе слуг было шмат і работы мала. Караль амаль штодзень прыходзіў да яе, у нядзелю і святы вадзіў яе на шпацыр і ў тэатр. Так пражыла яна з ім некалькі месяцаў, аж раптам паехаў ён са сваім панам некуды далёка, у вялікі горад. Калі развітваўся з ёю, плакаў як бабёр, але казаў, што такога месца і такіх даходаў, якія мае тут, на ўсім свеце не знойдзе, быў бы вар'ятам, калі б адмовіўся ад месца. Як яна ні плакала, як ні прасіла, каб ён узяў яе з сабой, ён, хоць таксама плакаў, узяць яе не згадзіўся. «Куды я цябе дзену? Навошта ты мне там патрэбна?» І паехаў. І яна праз два тыдні за ім паехала. Думала, што ў той горад, дзе ён быў, прыедзе, і Караль дапаможа ёй у тым няшчасці, якое яе напаткала. Але ад'ехала яна недалёка, і ў зусім іншым горадзе тое няшчасце яе захапіла. Нарадзілася дзіця. Ахрысцілі яго Актавіянам. Імя гэта вельмі прыгожае, але сярод простых людзей не ўжываецца. А Каралю яна нават напісаць не магла, бо не ведала ні вуліцы, ні дома, у якім ён жыў са сваім панам. Ці ён сам не ведаў яшчэ адраса, калі расставаўся з ёю, ці сказаць не хацеў? Нагаравалася тады так, як ніколі ў жыцці. На апошнія грошы знайшла кут у нейкай прачкі і праядала свае сукенкі і розныя дробязі, якія купіла сабе ў часе апошняй сваёй службы. У незнаёмым горадзе цяжка было знайсці месца. Некалькі месяцаў яна наймалася па дамах мыць бялізну і нават падлогу. Яна карміла дзіця і жыла ў галечы, а таму хутка аслабела і пачала зарабляць зусім мала, а то і зусім нічога. Пасля ўсё ж знайшла месца, а дзіця пакінула ў прачкі і плаціла за яго. Нейкі час ёй жылося ніштавата, але грызла яе туга, крыўда і злосць на гэтага нягодніка, які выцягнуў яе адсюль, а пасля пакінуў у няшчасці. Часам яна так мучылася, што суконку на сабе ў шматкі дзёрла, а ў галаве так шумела, нібы дзесяць вазоў грукатала і гуло дзесяць самавараў. А горш за ўсё ёй бывала тады, калі яна думала пра Паўла, пра яго дабрату, пра ціхую хату, адкуль яна збегла. Тады такая злосць яе брала, што, здаецца, забіла б кожнага, хто трапіў бы ёй на вочы. Аднойчы ў такую хвіліну пасварылася яна з кухаркай, таксама злоснай кабетай, і Франка гэтай кухарцы гаршчок з гарачай вадой на галаву абярнула. Гвалт у доме ўзняўся страшэнны, Франку судзілі. Суд пастанавіў: тры месяцы зняволення або заплаціць кухарцы грошы, яна ўжо не памятае колькі. Грошай у яе не было, і давялося ісці ў астрог. Ой, чаго толькі яна там не наглядзелася, чаго не наслухалася! Адна з кабет, з якімі разам у астрозе сядзела, мужа свайго атруціла, другая дзіця задушыла, былі там і такія, што дамы падпальвалі і ўсё жыццё крадзяжом займаліся. Сорамна ёй было сядзець з такімі злачынцамі, а да таго ж былі амаль усе яны простыя бабы, хамкі і гаварылі па-хамску. Галава ў яе з кожным днём балела мацней, усё мацней шумела ў вушах, і калі яе выпусцілі з астрога, яна наведала дзіця, абцалавала ўсяго, над горкай доляй яго паплакала, а пасля пайшла ў бальніцу. Там яна прахварэла некалькі месяцаў нейкай дзіўнай хваробай. Гарачкі ў яе амаль не было, аднак часта бывала непрытомная, або нападаў на яе такі смех ці плач, што ледзь богу душу не аддала. Калі гэта нападала на яе, яна на шматочкі дзёрла бальнічныя коўдры і біла шклянкі, у якіх ёй давалі лекі. Нарэшце дактары яе вылечылі - нават шум у галаве сціх, і сіла да яе вярнулася. Выйшла яна з бальніцы, і так захацелася ёй вярнуцца да Паўла, як піць таму чалавеку, якому тры дні вады не даюць! «Паеду ды паеду да яго», - думала ўвесь час. Пачала яна зноў наймацца мыць бялізну ды падлогу, але не вельмі хацелі яе браць у дом, бо ведалі, што яна толькі што выйшла з астрога. А тут яшчэ гэтая прачка ні яе, ні дзіця не хацела больш у сябе трымаць. Што рабіць? Куды падзецца, ды яшчэ з дзіцёнкам? Пачала яна зноў губляць сілы, і ў галаве шумець пачало... Прадала тады ўсё, што яшчэ мела, да апошняй сарочкі, і прачка, кабета літасцівая, у нейкіх знаёмых паноў некалькі рублёў выпрасіла. Узяла дзіця і паехала. Спачатку ехала чыгункай, а ад мястэчка нейкі мужык за злоты на сваёй фурманцы сюды давёз, бо яму па дарозе было. Высадзіў яе ля Паўлавай хаты і паехаў далей. Вось і ўсё.
Нацярпелася яна нямала. З вачэй Франкі цяклі слёзы, цяклі бясконца па яе схуднелым твары і частым дожджыкам сыпаліся на яе рукі і брудную кофтачку. Павел слухаў яе моўчкі, апусціўшы галаву, а калі Франка скончыла, не адрываючы ад зямлі вачэй, паціху прамовіў:
- Пекла! Пекла! Гарачае пекла!
І выгляд у яго быў такі, нібыта і спакой, і адвага, і прынятае рашэнне яго зноў пакінулі.
Цяпер, калі ён ведаў усё, Франка чакала яго першых слоў, як прысуду, які прынясе ёй смерць ці жыццё. Скурчыўшыся і стрымліваючы дыханне, яна стаяла ля сцяны і калацілася ўсім сваім кволым целам. Пасля яе то гнеўнага, то жаласлівага расказу ў хаце запанавала глухое маўчанне, чуліся толькі цяжкое дыханне Паўла ды аддалены шум ракі. Так прайшло даволі багата часу, пакуль ад процілеглай сцяны тонкі, жаласны галасок не паклікаў:
- Ма-ма! Ма-ма!
Устрывожаная тым, што яе чакала наперадзе, Франка нават не зварухнулася. Павел узняў галаву:
- Хтавіян прачнуўся. Ідзі, паглядзі яго...
Яна падышла да сына і хацела ўзяць яго на рукі, але ён капрызным рухам ухіліўся ад яе абдымкаў і, ссунуўшыся з пасцелі пабег да Паўла, які стаяў цяпер ля акна.
- Хле-хле-хлеб-ка! - зазваніў яго тонкі галасок.
Павел узяў на рукі прыбегшую да яго божую кароўку і прытуліў да сябе.
- Хлебка хочаш, га? - спытаў ён і доўга ўзіраўся ў схуднелы, бязвінны тварык малога. Здавалася, што вочы мужчыны, стомленыя нейкім агідным відовішчам, адпачывалі цяпер на гэтым змучаным і бязвінным дзіцячым тварыку.
- Хлебка хочаш? - паўтарыў ён.
Але Актавіян аб хлебку і не думаў, ён быў сыты. Яго вялікія чорныя вочкі былі прыкаваны да акна, за якім сядзеў Курта. Малы паказаў пальцам у акно і зашчабятаў:
- Цю-ця! Цю-ця!
- Сабачка! - сказаў Павел.
- Ся-баць-ка! - паўтарыў Актавіян і, павярнуўшыся да чалавека, які трымаў яго на руках, сур'ёзна запытаў:
- А ці хто?
Ён некалькі разоў настойліва паўтарыў гэта, яшчэ ўранку зададзенае пытанне, і запусціў далоні ў валасы Паўла.
- Хто ці? Хто ці?
Павел, не спускаючы з яго вачэй, усміхаўся ўсё весялей.
- Тата! - адказаў ён.
- Тата? - здзіўлена схіліўшы набок галоўку, запытала дзіця.
- Тата! - паўтарыў Павел і раптам адчуў, як тонкія і гнуткія ручкі абдымаюць яго калені.
Франка, упаўшы яму ў ногі, туліла да яго каленяў галаву і дзякавала, дзякавала. Толькі цяпер яна паверыла, што ён не прагоніць яе з хаты і будзе бацькам для яе дзіцяці. Гарачым патокам выліваліся з яе словы ўдзячнасці, радасці, захаплення яго дабратой. Пасля яна пачала прысягаць, што цяпер ужо заўсёды, заўсёды будзе для яго вернай і паслухмянай, да самай смерці будзе кахаць і паважаць яго. А калі слова свайго не стрымае, дык сама сабе пятлю на шыю накіне або атруціцца, каб зямля больш такую пачвару не насіла!
Паставіўшы Актавіяна на падлозе, Павел падняў і пасадзіў на лаве Франку, якая са слязьмі поўзала ля яго ног, а калі яна ўсё яшчэ не пераставала плакаць, дзякаваць і прысягаць, сам побач з ёю сеў і пачаў ціха і пяшчотна супакойваць яе:
- Ну, годзе, годзе ўжо, мая ты бедная, мая няшчасная! Годзе! Годзе!
Франка цалавала яго рукі, але абняць, прытуліцца да яго яшчэ не адважвалася. Быстрым гарачым шэптам яна казала:
- Ад смерці ты мяне, Паўлючок, выратаваў, дарагі мой, залаты, брыльянтавы, бо я ўжо вырашыла: калі ты мяне не прымеш, прагоніш, я малога пад чый-небудзь парог падкіну, а сама атручуся...
Яна дастала з кішэні паперку і, раскруціўшы яе, паказала Паўлу белы парашок.
- Бачыш? Гэта яд...
- У імя Айца і Сына... - перажагнаўся Павел. - Яшчэ і на гэта д'ябал цябе спакушаў! Адкуль у цябе гэта?
- Ого! Калі я чаго захачу, дык заўсёды на сваім пастаўлю!..
Яна расказала, што тая жанчына, якая разам з ёю сядзела ў астрозе за тое, што атруціла мужа, навучыла яе, дзе і як можна дастаць яд. А яна, калі ехала сюды, думала: «Калі Павел мяне прагоніць, дык або павешуся, або атручуся». Але вешацца брыдка, вешаюцца толькі простыя людзі. Вось яна і дастала сабе атруты, але цяпер гэта ёй ужо не патрэбна, бо Павел ёй усё дараваў і яна зноў будзе кахаць і паважаць яго і ў гэтай мілай хаціне будзе жыць шчасліва і спакойна, як у бога за пазухай.
Франка схавала ў кішэню яд, ускочыла з лаўкі і, пляскаючы ў далоні, смеючыся, заскакала па хаце, як вавёрка. А Паўлу чамусьці стала жудасна.
- Ой як тут цёмна! - сказаў ён і, падышоўшы да стала, запаліў лямпу.
Актавіян сядзеў на падлозе ля печы і перасыпаў вуголле ў гаршку. А калі вугольчык падаў у глыб гаршка, ён весела ўсклікваў:
- Ба-ба-бах!
Франка падбегла да малога і пачала так горача яго цалаваць, што ён нават ускрыкнуў ад болю.
- Аддай вуголле, аддай! Самавар пастаўлю, і будзем піць чай!
А калі хлопчык заўпарціўся, ударыла яго па спіне. Актавіян заплакаў. Павел сурова сказаў:
- Завошта б'еш? Давай яго сюды!
Па тым, як яна завіхалася, ставіла самавар і заварвала чай, было відаць, што толькі цяпер яна адчула сябе тут гаспадыняй, як даўней.
Пасля яны ўтраіх пілі чай з хлебам. Дзіця павесялела. Франка цяпер ужо зусім смела распытвала аб усіх вясковых знаёмых, а Павел рабіўся ўсё больш лагодным. Калі нарэшце Актавіян заснуў, а Франка прыціхла і пачала пазяхаць, Павел устаў з лавы і сказаў:
- Ну, Франка, цяпер давай разам памолімся...
Яна здзіўлена паглядзела на яго, а ён працягваў:
- Без Бога ты дагэтуль жыла, і чорт ля цябе круціўся. І я вінаваты, што з самага пачатку не ўгаворваў цябе маліцца. Цяпер ты зноў з дарогі ў пекла ўцякла і, можа, ужо не вернешся туды зноў, адумаешся, і ўсё будзе добра... У святой кніжцы напісана, што Сыён палюбіў прасвятую дзеву Марыю... Можа, і ты яе палюбіш, і яна цябе захавае ад зла... Устань на калені і паўтарай за мной...
Павел укленчыў і, калі ўбачыў, што і Франка ўкленчыла, пачаў:
- У імя Айца і Сына...
Ён паволі і выразна прачытаў «Ойча наш», «Слава Марыі» і «Верую» і ўсё прыслухоўваўся, ці кожнае слова яна за ім вымаўляе, а калі не вымаўляла каторае, аглядаўся на яе і казаў:
- Паўтарай...
Скончыўшы «Верую», Павел з каленяў не ўстаў, узяў са стала Франчын малітоўнік, разгарнуў яго на старонцы, закладзенай самай вялікай віншавальнай паштоўкай, і пачаў чытаць павольна, па складах:
- «Малітва аб адоленні ўся... усялякіх грахоўных звы... звычак».
Так ён прачытаў гэту даволі кароткую малітву, адны словы чытаючы лёгка, другія па складах. Прачытаўшы, набожна пацалаваў купідона ў вянку з ружаў, зноў заклаў старонку і, перажагнаўшыся, устаў. Твар яго зноў быў нібы азораны лагодным святлом месяца. Шчаслівым позіркам ён акінуў Франку. Здавалася, што малітва, якую ён прачытаў разам з гэтай жанчынай, ачысціла яе ў яго вачах. І ён упершыню з таго часу, як яна вярнулася, абняў яе за шыю, прытуліў галаву яе да сваіх грудзей і цалаваў так доўга і горача яе твар, як чалавек, змучаны прагай, п'е крынічную ваду.
- Ой, Франка, як я цябе люблю, як люблю! - шаптаў ён. - Бог дапаможа табе быць добрай і сумленнай... Я бачу, што ты і сама гэтага вельмі хочаш. Бог дапаможа... Ой як я цябе люблю, мая мілая, мая бедная, як я цябе люблю!..
Назаўтра, як толькі ўзышло сонца, Павел захутаў Актавіяна падзёртай хусткай Франкі, узяў на рукі і выйшаў з ім у сенцы. Перш чым выйсці на двор, ён пастаяў нейкую хвіліну ў нерашучасці перад дзвярыма як чалавек, які перажывае нейкую ўнутраную барацьбу. Цяжка яму, відаць, было з дзіцем на руках паказацца суседзям. Лёкайскае дзіця, з канца свету прынесенае ў яго хату! Сорамна! Але ён хацеў паказаць людзям, што з жонкай сваёй пагадзіўся і дзіця яе за сваё прыняў. Гэтым ён заткне ім раты; няхай зразумеюць, што ані яе, ані дзіця ён у крыўду не дасць. У апошнюю хвіліну адвагі яму ўсё ж не хапіла. Ён пару хвілін пастаяў ля дзвярэй, падумаў і нарэшце прашаптаў:
- Богу ахвярую... за выратаванне яе грэшнай душы...
Ён выйшаў, пастаяў хвіліну перад парогам, а пасля прайшоў праз двор і стаў у варотах. Раніца была сонечная, цёплая, са стрэх падалі брыльянцістыя кроплі, на дрэвах заўзята чырыкалі вераб'і, па шырокім полі беглі-зелянелі палосы руні. Паўз вароты дарогай увесь час праходзілі мужчыны - хто з вяслом, хто з сякерай, хто з лапатай - і, угледзеўшы ў варотах Паўла з дзіцем на руках, ківалі галавой і «пахвалёны» або «як маецеся?» казалі. На дзіця ніхто з мужчын увагі не звяртаў. Некаторыя думалі, што гэта дзіця Ўльяны, а іншыя спяшаліся на працу, былі заняты сваімі клопатамі і справамі. Але вось вуліцай прайшлі дзве жанчыны. Адна з іх шырока вылупіла вочы, разявіла рот, глянула на Паўла і прайшла міма, а другая спынілася, пастаяла, паківала галавой і нарэшце запытала:
- Чый жа гэта?
- Мой, - з усмешкай адказаў Павел.
Жанчына не то сарамліва, не то злосна захіхікала:
- А калі ж гэта бог даў?
- Калі б ні даў, а даў.
Ён пацалаваў у галаву Актавіяна, які спакойна сядзеў у яго на руках і здзіўлена глядзеў на ўсё, што трапляла на вочы. Кабета жвава адышлася і, збочыўшы ў суседні двор, знікла ў дзвярах Казлюковай хаты. І тут жа да вушэй Паўла даляцела з гэтай хаты ажыўленая гаворка, а праз хвіліну на двор выйшла Ўльяна з самым маленькім дзіцем на руках і трыма старэйшымі збоку. Выйшла, спынілася, а з-за яе спадніцы выглядвалі румяныя, круглыя тварыкі. На вільготнай траве двара, у святле сонца, босая, у грубай спадніцы і белай сарочцы, у акружэнні дзяцей, яна здавалася ўвасабленнем здароўя, плоднасці, свежай маладосці.
Сур'ёзна, моўчкі, з цікаўнасцю яна глядзела на брата, які стаяў воддаль. На парозе паказаўся высокі і прыгожы Піліп, а з-за яго пляча высоўваўся бязвусы гарэзлівы твар Данілкі.
Убачыўшы сястру, Павел паволі накіраваўся да яе і, спыніўшыся перад ёю, спакойна сказаў:
- Франка вярнулася...
Ульяна кіўнула галавой. Яна яшчэ ўчора даведалася пра гэта ад Данілкі, які заўсёды ўсё ведаў. Але што Франка і дзіця з сабой прывезла, гэтага не ведаў нават Данілка. Цяпер Ульяна здагадалася аб усім і глядзела на брата моўчкі і з яўнай пагардай. Піліп таксама маўчаў, але раптам, нібы не вытрымаўшы, гучна плюнуў. На лбе Паўла пралеглі зноў дзве глыбокія складкі. Кінуўшы позірк на дзіця, ён сказаў:
- Яно ні ў чым не вінавата... божае стварэнне...
- Але! - адказала Ўльяна.
Актавіян паказаў пальцам на вераб'я і прашчабятаў:
- Хлі-хлі-хлі-лі-лі?..
Позірк Ульяны палагаднеў, а Павел, счакаўшы хвіліну, абазваўся зноў:
- От, звычайна... сірата!
- А гэта ж...
Яна завагалася крыху і дакранулася пальцамі да малога:
- Але ж і дробненькі, і худзенькі, костачкі ды скура.. Колькі ж яму?
- Год і восем месяцаў, - адказаў Павел.
- Вой? - здзівілася Ўльяна і паглядзела на аднаго са сваіх дзяцей. - Гэта ж майму год і тры месяцы, а глядзі якое.
Задавальненне і гордасць засвяціліся на яе поўным, румяным твары. Пасля яна жаласліва глянула на «сірату», а Піліп заўважыў ад парога:
- Ой, швагер, швагер, навошта табе гэты байструк? Няўжо табе не сорамна будзе глядзець людзям у вочы?
Вочы Паўла бліснулі:
- Чаго саромецца? Граху саромецца трэба, а над няшчаснай сіратой злітавацца не сорамна. Я Богу за яго дзякую... Пры дзіцяці і ёй хата мілейшая будзе, лягчэй будзе грэх ад душы адганяць... І сумленнай стане...
- Ой? - пагардліва засмяяўся Піліп. - Каб злым людзям так добра на свеце было, як яна сумленнай стане. Ніколі гэтага не будзе!
У гэтую хвіліну праз нізкі плот, што падзяляў два двары, пераскочыла Франка і з гучным смехам падбегла да людзей. Твар яе быў вельмі худы, жоўты, але прычасалася яна сёння гладка, і яе чорныя валасы блішчалі на сонцы, як шоўк, і пераліваліся цёмнай сінню. Свой заплямлены каптан яна падперазала каляровым саматканым поясам, але нават і ў гэтай вопратцы яна была зграбная. Падбегшы, яна адразу павісла на шыі Ўльяны і пачала цалаваць яе лоб, шчокі і вусны. Піліпу падала руку, а Данілку далікатна ўдарыла далонню па плячы і па шчацэ.
- Ну, як маецеся? Як маецеся, мае мілыя, залатыя, брыльянтавыя? Даўно я вас не бачыла! А ў цябе, Ульянка, за гэты час ужо двое дзетак нарадзілася? А Данілка як вырас! Сапраўдны мужчына!.. Вось бачыце, вярнулася я, а Паўлючок такі добры, што нават благога слова мне не сказаў. Ой які ж ён добры! Другога такога на ўсім свеце няма! А я ў хаце прыбрала, у печы падпаліла і да вас, мае даражэнькія, прыбегла прывітацца!
Яна зноў пачала цалаваць Ульяну і дзяцей, кружылася, смяялася. Здавалася, яна гатова была гэтым людзям аддаць сваю душу, любіла іх усім сэрцам. У гэтую хвіліну яна і сапраўды іх любіла. Яна супакоілася, зноў закахалася ў Паўла, адчувала сябе шчаслівай. Пры гэтым яна ані не саромелася. Перад Паўлам ёй было сорамна толькі тады, калі пасля ўсяго, што адбылося паміж імі, яна зноў вярнулася ў яго хату, ды яшчэ з дзіцем на руках. Аднак і гэты сорам ужо знік без следу. Ульяна аслупянела ад здзіўлення. Піліп пагардліва ўсміхаўся, а Павел спакойна падышоў да яе і сказаў:
- Вазьмі дзіця і ідзі ў хату. Падаі карову і згатуй абед, ды хутчэй, бо мне ў мястэчка трэба паехаць.
Франка паслухмяна ўзяла Актавіяна і пайшла. А Павел папрасіў у Піліпа на некалькі гадзін каня і пайшоў у стайню.
Вярнуўшыся з дзецьмі ў хату, дзе Піліп ужо завіхаўся з гэблікам і малатком каля новых дошак, Ульяна злосна сказала:
- Шкада, што яна не скруціла сабе шыю, перш чым сюды вярнуцца! Зноў спакойнага дня не будзе... Яшчэ дзецям што-небудзь зробіць...
- Хай толькі паспрабуе! - не то жартам, не то пагрозліва кінуў Піліп.
У іх памяці яшчэ захаваліся тыя страшэнныя сваркі, якія заводзіла Франка перад тым, як уцякла ад Паўла тады, ахопленая новай любоўю і непрыязнасцю да Паўла, Франка была заўсёды злосная і ледзь не кожны дзень сварылася з сястрой мужа, а ў часе апошняй сваркі пагражала, што перадушыць яе дзяцей, знішчыць усё іх хамскае племя. Піліп з гэтых пагроз смяяўся, але ў матчына сэрца Ўльяны яны глыбока запалі.
У той жа дзень Павел з'ездзіў у мястэчка і купіў вопратку для Франкі і малога.
Мінула некалькі месяцаў. Неяк у нядзелю, седзячы на траве непадалёк ад сваёй хаты і грэючы на сонцы старыя косці, Аўдоцця ўбачыла Паўла, які ішоў берагам ракі.
- Куме, а куме! Паўлюк, чуеш? Хадзі сюды! - паклікала яна.
Пачуўшы яе, Павел ахвотна падышоў. Трымаўся ён зноў проста, яго хада і рухі былі па-даўнейшаму бадзёрыя. Калі ён падышоў да яе, Аўдоцця ўзняла галаву ў чырвонай хустцы і запытала:
- Ну, як?
Павел адразу зразумеў яе пытанне і з усмешкай адказаў:
- Усё добра. Усё, дзякуй богу, добра. Каб так добра было да канца жыцця!
І, нібы рыхтуючыся да доўгай гаворкі, прытуліўся плячом да дрэва, пад якім сядзела Аўдоцця. А яна, узняўшы на яго вочы, пачала шаптаць:
- А я ўчора ў тваёй хаце была, на вас і на ваша жыццё паглядзець хацела... Цябе не бачыла, бо ты яшчэ з ракі не вярнуўся, а яе бачыла... Яна цяпер не такая, як была тады, крыху іншая...
- А Хтавіяна бачыла? - запытаў Павел.
- А як жа! І на рукі яго брала... лёгкі, як пёрка...
- Мілае хлапчанё! - заўважыў Павел.
- Толькі вельмі худзенькі.
- Цяпер ужо не такі, крыху паправіўся.
- Але! Над сіратою бог з калітою.
Гэтым прыслоўем Аўдоцця закончыла сваю гаворку з Паўлам, але было відаць, што хоча пагаварыць з ім яшчэ аб нечым, больш важным. Жмурачыся ад яркага сонца, яна глядзела на кума і, падпёршы далонямі падбародак, яшчэ цішэй заўважыла:
- А Франка гарод капае.
- Капае! - задаволена адказаў Павел. - Увесь гарод скапала. Усё робіць: гатуе, карову доіць, бялізну мые... Хлеб пячэ... Так ужо ёй загадана...
- Ты загадваеш?
- Я. Штодзень раненька яе буджу. Загадваю разам са мной пацеры адмаўляць, а пасля загадваю рабіць... Толькі на раку па ваду хадзіць не прымушаю, гэта ёй не па сілах, а ўсё, што ёй па сілах, мусіць рабіць.
- А яна цябе слухаецца?
Павел сцвярджальна кіўнуў галавой:
- Слухаецца. Хоць часам і крыўдзіцца, а слухацца мусіць. Цяпер ёй ужо нічога не дапаможа. Хоць крыўдуй, хоць цалуй - нічога не дапаможа! Яна - сваё, а я - сваё. «Працуй, - кажу. - Гасподзь Бог кожнаму чалавеку працаваць загадаў. Святая малітва, - кажу, - чорта ад цябе адгоніць, а пры рабоце не палезе ў галаву ніякае паскудства!» Вось як я з ёю цяпер...
- Добра, Паўлюк, ой як добра! - горача падтрымала яго Аўдоцця. - Я табе і тады казала, што так трэба рабіць, панства ёй ніякага не трэба даваць...
- Тады мне здавалася, - разважліва казаў Павел, - што калі я пасля той няволі, якую яна цярпела, дам ёй волю і добрае жыццё, дык у яе прападзе ахвота да дрэннага. Пасля я зразумеў, што з ёю трэба было абыходзіцца інакш. Цяпер я яе святой малітвай да Бога вяртаю, ушчуваннем і працай бараню ад д'ябла. Цяпер ужо я ёй патураць не буду. Калі што не гэтак зробіць, дык і накрычу...
Ад вялікай цікаўнасці Аўдоцця часцей заморгала вачыма.
- А што ж яна дрэннага зрабіла? - прашаптала яна.
Павел з усмешкай махнуў рукой.
- Глупства! - адказаў ён. - Калі агарод капала, з Ульянай пачала сварыцца, а два дні таму, калі раніцай вельмі не хацела ўставаць, малога дарэмна пабіла. Такі ўжо ў яе характар, надта гарачая... Ну, я за тое, што з сястрой сварылася і дзіця бязвіннае пакрыўдзіла, як след накрычаў на яе. Яна так плакала, што не прывядзі бог. А мне найгорш, як яна плача. Здаецца, жыццё аддаў бы, каб яна толькі не плакала. Але і гэта цяпер не дапаможа... Хай сабе немаведама як плача, а я патураць ёй не буду... Толькі хутка ўжо не будзе за што сварыцца...
- Чаму? - запытала Аўдоцця.
- Разумная ты баба, а пытаеш чаму, - засмяяўся Павел. - А малітва святая, а павучанне, а работа? Калі ўжо і малітва святая, і павучанне, і работа не адолеюць зло, тады хіба канец свету настане. Адолеюць, як бог ёсць на небе, адолеюць! Можа, і не адразу, можа, і часу крыху на гэта патрэбна, але адолеюць!
У яго ўсмешцы, у спакойнай, амаль урачыстай павазе адчувалася моцная і глыбокая перакананасць. Як даўней ён моцна і непахісна верыў у непарушнасць клятвы і ў тое, што чалавек, якому добра жывецца, не можа мець ахвоты да зла, так цяпер ён глыбока і моцна верыў у выратавальнае дзеянне малітвы, павучанняў і працы. Аўдоцця гэту яго новую філасофію разумела куды лепш, чым папярэднюю, бо яна цалкам адпавядала яе ўласным думкам. Слухаючы Паўла, яна згодна ківала галавой і казала:
- Добра! Твая праўда, Паўлючок! Святая малітва ўсё можа, і разумнае павучанне можа, і работа... А як жа! Гасподзь літасцівы паможа, і ўсё будзе добра! Ой, каб добра было і вам і нам!.. А ў нас гора!
І яна пачала расказваць Паўлу пра свае турботы. Тры дні таму ў іх здох бычок, а быў такі прыгожы, такі дужы. Максім хацеў яго на кірмаш весці, спадзяваўся за яго ўзяць рублёў пяць. Пяць рублёў! Такая страта не жартачкі! А на тым тыдні з пошты прывезлі ліст ад Хвядоркі. Піша, што ніяк да войска не можа прызвычаіцца, што птушкай бы, здаецца, паляцеў да роднай хаты, што хоць ён і здаровы, а ў сярэдзіне ўвесь час нешта баліць. І ўсім ён нізка кланяецца.
- І табе, Паўлючок, кланяецца, і Ўльяне, і Піліпу, і Данілку, усім чыста!
Яшчэ калі пра здохлага бычка расказвала, у вачах яе стаялі слёзы, а цяпер пачала ўсхліпваць і залілася слязьмі. У гэтую хвіліну на парозе хаты паказалася маладая кабета, высокая, даволі прыгожая, але вельмі бледная. Яна несла перад сабой вялікае карыта з пасечаным зеллем. Гэта была нявестка Аўдоцці, якая гады два таму цяжка хварэла і дасюль ніяк не магла ачуняць, нягледзячы на тое, што Аўдоцця паіла яе рознымі сваімі зёлкамі. Пад цяжарам карыта яе некалі дужае, але цяпер кволае цела выгіналася то ўзад, то ўперад.
- Мама! А мама! - паклікала яна. - Занясіце, калі ласка, свінням, бо мне дзіця накарміць трэба, крычыць і крычыць.
З хаты і сапраўды чуўся прарэзлівы крык дзіцяці. Аўдоцця падхапілася, абцёрла фартухом заплаканы твар, а пальцамі нос і, узяўшы з рук нявесткі карыта, панесла яго ў хлеў, адкуль неслася рохканне свінней. Худая, бледная Максімава жонка знікла ў сенцах, а з хаты выбегла двое малых і басанож пабеглі следам за бабкай у хлеў. Старэйшы, Тадэвушак, пару гадоў таму памёр, а Ганулька і Сцяпанка жылі. У глыбіні хлеўчука яны ўзнялі такі радасны крык і смех, што і Аўдоцця таксама смяялася разам з імі на ўсё горла. Пазіраючы на свінней, якія прагна накінуліся на ежу, і смеючыся з унукаў, яна зусім - хоць, можа, толькі на хвіліну - забылася на здохлага бычка і сумны ліст салдата Хвядоркі.
Павел пайшоў на раку да свайго чаўна. Цяпер у ім былі розныя рыбацкія прылады і ладная торба з хлебам, салам і сырам. Непадалёк, на ўмоўленым месцы, Павел абяцаў спаткацца з рыбаком, які часта быў яго супольнікам у працы і барышах. Сёння яны збіраліся паплыць далёка, туды, дзе ў гэтую пару года здараліся вельмі багатыя ўловы. Павел разлічваў вярнуцца толькі праз тры дні, а можа, і пазней. Ад'язджаў ён спакойны, шчаслівы, упэўнены ў дасягненні сваёй мэты. Перад тым як увайсці ў човен, ён вясёлым, светлым позіркам акінуў блакітнае неба і зялёную зямлю, увесь гэты цудоўны, сонечны, пагодлівы маёвы дзень і, абапёршыся на вясло, пачаў насвістваць змалку знаёмую песню:
Ой, у лузе пры дарозе
Расцвіла каліна,
Спарадзіла бедна ўдава
Салдацкага сына...
Ён перастаў насвістваць, але ў адным з вясковых садкоў, дзе цвілі дзве яблыні і некалькі вішань, жаночы голас падхапіў песню, што даляцела з-пад гары, і звонка, здавалася, на ўвесь свет, заспяваў:
Спарадзіла яна сына
Ды цёмнаю ноччу,
Дала яму белы тварык
Ды чорныя вочы..
Надвячоркам таго самага дня Франка з малым Актавіянам на каленях сядзела на парозе хаты. Апраналася яна цяпер па-сялянску і ніякіх бразготак на шыі і ў вушах не насіла, усе яны засталіся ў яе апошніх вандроўках. І наогул, цяпер яна болей, чым даўней, была падобна да сялянкі: яе звялае, змардаванае аблічча загарэла, рукі пацямнелі і агрубелі. Яна яшчэ больш схуднела, і ў святле заходзячага сонца яшчэ выразней вызначаліся дробныя зморшчыны вакол яе вачэй і вуснаў. Малое падскоквала ў яе на каленях і шчабятала, паказваючы малымі ручанятамі на сабаку, птушак, дрэвы. Яна пяшчотна адказвала яму, моцна абдымала, часта і гучна цалавала то ў галаву, то ў шыйку. Але ў яе запалых, абведзеных цёмнымі кругамі вачах застыў глыбокі сум, а маленькія вусны былі бледныя.
За плотам, які цягнуўся ўздоўж двара, зелянеў ускапаны, засеяны і засаджаны яе рукамі агарод. У параўнанні з агародам, які належаў Казлюкам і быў дагледжаны Ўльянай, Франчын агарод выглядаў вельмі мізэрна. На агародзе Казлюкоў усё расло добра, зеляніна была свежая і густая, разлівала моцны водар, а на градах Франкі засеяныя рэдка расліны былі прывялыя і кволыя. Працуючы штодзень кожная на сваёй палове, жанчыны часта сустракаліся, і Ўльяна, назіраючы за братавай, не магла стрымацца ад насмешлівых заўваг над няўмелай і лянівай яе работай. Аднаго разу яна назвала яе «паняй», і Франка, узняўшыся над градамі, усклікнула:
- Вядома, што не такая хамка, як ты!
Тады Ўльяна прагнала са сваёй паловы Актавіяна, які сядзеў з яе трохгадовай дачкой Марыськай і перасыпаў пясок. Яна схапіла яго на рукі і перакінула цераз нізкі плот, за якім працавала Франка. Вочы яе гарэлі гневам і пагардай, але яна сціснула вусны і не адказвала Францы, якая размахвала рукамі, рагатала, лаяла яе на чым свет стаіць, аж пакуль не прыйшоў Павел і, узяўшы жонку за руку, не завёў яе ў хату.
Цяпер на двары Казлюкоў было пуста і ціха. Ульяна пайшла на выган за сваёй каровай і дзяцей з сабой узяла, а Піліп і Данілка ў той дзень наняліся касіць двор і сад у маёнтку. Толькі пад стрэхамі абедзвюх хат і на старой грушы прарэзліва цвыркалі вераб'і, па вёсцы разносіўся глухі гоман галасоў людзей і жывёлы, ды недзе воддаль клекатаў бусел. Седзячы на парозе, Франка сумнымі вачыма глядзела на тварык сына і нешта пяшчотна шчабятала яму сваімі бледнымі вуснамі.
І раптам з-за вугла хаты пачуліся хрыплае, голаснае мармытанне, уздыхі і стук кія аб зямлю.
- Кірые, алейсан! Хрыстэ, алейсан!* Айцец нябесны, злітуйся над намі, грэшнымі! Сыне-збавіцель, злітуйся над намі!..
* Госпадзе, злітуйся! Хрыстос, злітуйся! (грэцк.) - пачатак каталіцкай імшы.
Франка страпянулася, узняла галаву і ўгледзела шырокі, узараны маршчынамі твар, які выглядаў з-за хаты. На яго амаль крэйдавай бледнасці чырванелі апухлыя, няспынна моргаючыя павекі.
- Марцэлька! - радасна ўсклікнула Франка.
- А Паўла дома няма? - нізкім шэптам спытала жабрачка, высоўваючы з-за хаты галаву, абкручаную бруднай анучай.
- Няма! Няма! Тры дні не будзе! - паспешліва адказала Франка і, спусціўшы на зямлю дзіця, пабегла насустрач жабрачцы.
- Ой ты, мая даражэнькая, залатая, брыльянтавая! - забалбатала Франка, смеючыся і махаючы рукамі. - Як жа я чакала цябе, усіх аб табе распытвала. «Няма Марцэлі! Як пайшла перад Вялікаднём у горад, дык больш і не вярталася!» - кажуць. Мы ўжо думалі, ці не памерла часам...
Куча лахманоў, з-пад якой выглядалі вялікія ступні, укручаныя анучамі, пасунулася наперад. Галава жабрачкі трэслася, дзве нейкія бясформенныя далоні абапіраліся на кій. Франка завяла яе ў хату і, весела шчабечучы, пасадзіла на лаве. Пасля яна кінулася да чырвонай шафкі і прынесла кавалак хлеба, міску з халоднай бульбай і соль.
- Еш, міленькая, еш! Ой як жа я рада, што ты прыйшла. Тут і слова сказаць няма каму...
Жабрачка есці не спяшалася, відаць, была сытая. З-пад чырвоных павек яна з цікаўнасцю назірала за Франкай.
- Ой, ды ты, я бачу, тут зноў поўнай гаспадыняй стала, як даўней! - здзівілася яна.
- А як жа! - з гонарам прамовіла Франка. - Ужо і следу не засталося ад таго, што было... Нібы і не было нічога!
- Ну, раскажы ж, богам прашу, што з табой сталася, што рабіла, як сюды вярнулася, як з Паўлам памірылася? - прасіла Марцэля.
Францы не трэба было гэтай просьбы паўтараць двойчы. Яна села і пачала гаварыць, а калі расказвала, як Павел ёй усё дараваў і яе дзіця за сваё прыняў, вусны яе дрыжалі і слёзы блішчалі ў вачах. Марцэля таксама сядзела сур'ёзная, засяроджаная, і ад гэтага яе квадратная постаць здавалася яшчэ больш няўклюднай і цяжкой.
- Вось добры чалавек! - сказала яна з захапленнем.
- Добры! - пацвердзіла Франка - Такога добрага на ўсім свеце няма.
Раптам яна задумалася і ўздыхнула:
- Хоць, ведаеш, Марцэлька, - дадала Франка, - ён ужо цяпер не такі добры, як быў...
- Не можа быць! - усклікнула жабрачка.
- Не такі! Даўней, бывала, што хацела, тое і рабіла. Спала колькі хацела, калі зраблю што ў хаце - добра, а калі не зраблю, дык таксама слова благога ад яго не пачую. Яшчэ і цукеркі прывозіў, і на рукі як малую браў. Пад канец, калі я яго ўжо разлюбіла, сварылася, крычала... а ён нічога! Маўчыць, як сцяна, або абніме і просіць: «Ну, годзе ўжо, дзіцятка! Годзе, супакойся». А цяпер дзе там! Раненька, як той тыран, над ложкам устане і загадвае падымацца. Як ні прашу, як ні пярэчу - не дапамагае! Я - сваё, а ён - сваё: «Уставай ды ўставай!» Часам за рукі возьме і з ложка сцягне, а пасля прымусіць яшчэ ўстаць на калені і пацеры з ім адмаўляць. І з кніжкі малітвы чытае. А што гэта за чытанне? Звычайнае мужыцкае! Пакуль ён адну малітву прачытае, мне ад таго стаяння на каленях галава кружыцца пачынае. А пасля малітвы да работы гоніць: у печы падпалі, карову падаі, агарод загадвае капаць, хлеб пячы, нават калі з хаты адыходзіць - наказвае. «Глядзі, Франка, зрабі ўсё, што я табе сказаў». А калі чаго не зраблю, дык ён, як вернецца, пачынае сварыцца, крычаць. Усё раблю, хоць мне і перад сабой сорамна, што ў гэту чорную работу ўпрэглася, ды і слабасць часамі такая, што, здаецца, упаду і не ўстану. Але лепш ужо рабіць усё, што загадвае, чым слухаць, як ён пачынае пра бога, пра чорта, пра вечныя мукі ды розныя іншыя глупствы плесці. Цяпер я ўжо, як нявольніца, і целам і душой яму прадалася. Здароўя няма, на шыі ў мяне дзіця, і няма ніякага іншага выйсця, як у гэтай хаце з мужыком жыць. Гэткая мая доля... Відаць, у чорную гадзіну я на свет нарадзілася!..
І калі яна гэтак скардзілася Марцэлі на свой лёс, усё большы смутак напаўняў яго вочы, аж раптам з іх струменем паліліся слёзы і таксама раптоўна спыніліся. Яна схапілася за галаву і застагнала:
- Ой, Марцэлька, каб ты ведала, як мяне галава замучыла! Баліць і баліць! Калі вярнулася сюды, яна мне некалькі тыдняў зусім не балела, а цяпер зноў баліць, і ў вушах шуміць... Не так моцна, як раней, але шуміць...
Франка зняла з галавы паркалёвую квяцістую хусцінку і, намачыўшы ў вядры палатняную шматку, абвязала галаву.
- Вось мой адзіны ратунак! - сказала. - Калі вельмі разбаліцца і шумець пачынае, трэба намачыць халоднай вадой.
Яна села зноў насупраць жабрачкі, якая, паклаўшы на кій рукі, уважліва сачыла за ёю і так моцна задумалася, што на нейкі час яе пакінула звычайная балбатлівасць. Пасля паволі сваім сіпатым голасам пачала:
- Глядзіце, людзі добрыя, які ён суровы зрабіўся! І ўсё ж, мая мілая, ты шчаслівая, што такога чалавека маеш! Хто гэта чуў, каб столькі жонцы дараваць, ды яшчэ чужое дзіця як сваё гадаваць, ды яшчэ да работы цябе запрашаць, як тую пані да стала! Не жартачкі, мілая, які ён добры!
- Вядома, добры! - трымаючыся аберуч за галаву, кінула Франка. - За гэту яго дабрату я і прадалася яму ў няволю.
Марцэля, ківаючы галавой, глядзела ў зямлю, на яе стары і брыдкі твар лёг цень змрочнай задуменнасці.
Праз хвіліну, нібы звяртаючыся да зямлі, у якую яна ўтаропіла свой позірк, старая сіпатым голасам загаварыла, заенчыла:
- Ой, доля ж мая, доля! Чаму ж ты ў мае маладыя гады не паслала мне такога чалавека, такога збавіцеля? Чаму ты пакінула мяне на свеце адну, як тую былінку ў полі? Я ведала б, ой ведала, як такога чалавека і такога збавіцеля шанаваць! Не давялося б мне гараваць з дзецьмі-сіротамі, не давялося б мне на старасці год гэткую бяду і крыўду цярпець!
Ківалася яе галава, абкручаная лахманамі, а з грудзей яе рваўся не то плач, не то галашэнне. І, нарэшце, палілася дрыготкая, хрыплівая, жаласная песня:
Павей, вецер, павей, вецер, з зялёнага гаю,
Павярніся, наш паночак, з далёкага краю!
- Ага! - рэзкім, высокім голасам усклікнула Франка. - Добра табе, Марцэлька, так казаць, калі ты састарэла, нібы той спарахнелы грыб! У маладосці чалавек патрабуе весялосці, розных прыемных прыгод, свету...
Марцэля адарвала ад зямлі мутнай вільгаццю напоўненыя вочы і ўважліва паглядзела на Франку:
- А колькі ж табе гадоў, мая даражэнькая?
- Трыццаць восьмы пайшоў, - з яўным задавальненнем адказала Франка.
Марцэля паківала галавой:
- Ой, ой, і ты ўжо не дзіця, і да саракоўкі табе недалёка. А сорак лет - бабскі век, мая міленькая!
- Вось хамская прымаўка! Хіба гэта праўда? Ого, як бы яшчэ за мной хлопцы лёталі, каб я была здаровая ды не жыла ў гэтай яме!..
Ці то позірк Марцэлі ў гэтую хвіліну спыніўся на самавары, які пабліскваў у кутку, ці то заўважыла яна торбачку з мукой або крупой, якая вісела на сцяне, але яна раптам паспешліва, нібы жадаючы паправіць зробленую памылку, пачала падтакваць Францы:
- Але! Пэўна, што лёталі б! Шчупленькая ты і далікатная, як тая паненка, што ў гарсэце ходзіць, а ручкі твае, як у дзіцяці, маленькія, а вочы...
Раптам з двара Казлюкоў пачуліся галасы. Франка на лаве ля акна ўкленчыла і прыклала твар да маленькай шыбы, яна ўбачыла Ўльяну, якая заганяла ў хлеў карову, чацвёра дзяцей, якія беглі па траве, Піліпа, што з касой на плячы ўваходзіў у хату, і Данілку - ён стаяў ля варот з нейкім юнаком.
- Глянь, глянь, Марцэлька, - зашаптала ўзбуджана Франка. - Глянь, даражэнькая... Які прыгожы хлопец стаў Данілка...
Васемнаццацігадовы Данілка і сапраўды быў прыгожы. У кароткім палатняным каптане, у высокіх ботах, з касой на плячы, якая паблісквала ў апошніх праменнях сонца, ён стаяў ля варот, вясёлы і зграбны. Твар у яго быў далікатны, як у дзяўчыны, а валасы залаціста-рудаватыя.
Зморшчаныя шчокі Марцэлі затрэсліся ад ціхага хітраватага смеху.
- Ат, хлопчык яшчэ! - прамовіла яна. - Малады, дык і прыгожы.
- Дарма, што малады, - глуха прамовіла Франка. - Але такі тонкі і зграбны, як паніч. А я дагэтуль і не заўважала, які ён прыгожы.
Па твары Марцэлі ўсё шырэй расплывалася яхідная ўсмешка. Прыцішаным голасам яна лісліва зашаптала:
- Дык, можа, гэтаму дзецюку перадаць, што ты аб ім казала? Га? Вось узрадуецца! О, Госпадзі Ісусе, Прасвятая Багародзіца, вось пацеха! Яму і не снілася, каб нехта казаў, што ён прыгожы!
- Скажы, мая залаценькая, брыльянтавая, абавязкова скажы! Цікава, ці ўзрадуецца ён і што пра мяне скажа?
Ульяна ў гэтую хвіліну выйшла з аборы, і дзеці, як птушкі, падляцелі да яе. З вясёлай усмешкай яна нешта сказала і, зачарпнуўшы з даёнкі малака ў кубак, па чарзе пачала прыкладваць яго да дзіцячых вуснаў. Трое гэтых малых былі яе, а чацвёрты быў Актавіян. Яна напаіла спярша сваіх, а пасля і яго. Пасля ўсе чацвёра пабеглі за ёю ў хату.
Франка, хоць і глядзела ў акно, але гэтай сцэнкі на суседнім двары не заўважыла. Яна была занята сваімі думкамі і доўга маўчала. Нарэшце, калі ў хаце пачало цямнець, стомлена ўзняла над галавой рукі. Яе вялікія запалыя вочы пад мокрай шматай на лбе напоўніліся чорным смуткам.
- Ой, Марцэлька, мая міленькая! - сумна прамовіла яна паціху. - Так мяне нешта мучыць... Цяжка мне жыць на свеце!
- Чаму ж гэта!? - запытала жабрачка.
- А чаму ж павінна быць добра? - адказала Франка. - Ён хоць і добры, а далікатнасці маёй шанаваць не ўмее, і гаварыць так, як я люблю, не ўмее, і ў грубай вопратцы ходзіць. І такі нейкі... Я і сама не ведаю які...
Яна падумала хвіліну і дадала:
- Вядома, хам... Які б ён ні быў добры, а ўсё ж хам! - І яшчэ цішэй: - І такі ж ён цяпер стары... стары!..
Мінула пара касавіцы і жніва. Шмат чаго адбылося за гэты час у дзвюх хатах, што стаялі побач. Аднаго разу, калі касілі лужок Піліпа непадалёку ад вескі, Павел выйшаў раніцай з хаты і, акінуўшы позіркам неба, сказаў швагру, які нёс у хлеў салому:
- Хутчэй звазі сена з лугу, Піліп, бо не сёння, дык заўтра гасподзь дожджык прышле. І па паветры відаць, што пашле надоўга.
У прадказанні Паўла наконт змен надвор'я Піліп верыў свята, а таму ён паспешна пачаў запрагаць каня, а Данілку загадаў падрыхтаваць граблі і вілы. Ульяна засталася дома, каб, калі каму-небудзь спатрэбіцца паром, самой перавезці таго праз раку. Рака цяпер была вузкая і павольная. Увесну двум мужчынам бывала цяжка ўпраўляцца з паромам, а цяпер гэта было па сілах і адной Ульяне. А калі б давялося перавозіць пару коней або цяжкі воз, дык Павел, які збіраўся сёння лавіць рыбу непадалёку ад берага, мог падскочыць і дапамагчы сястры.
Калі яны так дамаўляліся з Піліпам, які скончыў запрагаць каня, з-за спіны Паўла выскачыла Франка і сказала, што яна таксама паедзе на луг зграбаць сена. Дома яна ўсё ўжо зрабіла: ежу на цэлы дзень згатавала, карову падаіла і хоча дапамагчы Піліпу згрэбці сена. На Францы была белая, як снег, сарочка, блакітная паркалёвая спадніца і ружовы фартух. Чорныя валасы, выбіваючыся з-пад квяцістай хусткі, ападалі на яе лоб і плечы. Яна была сёння нейкая ажыўленая, паблісквала вясёлымі вачыма і белымі зубамі. Піліп сустрэў яе прапанову іранічным смехам:
- Ад гэтай тваёй работы хіба толькі чорту будзе пацеха!
Але Данілка запярэчыў:
- Хай едзе! Утраіх яно лягчэй і хутчэй будзе...
- Хай едзе! Пакажаце ёй, як грэбці, дык і патрапіць! А ўсё ж хоць крыху дапаможа, - сказаў Павел.
Франка села з Піліпам на воз і паехала, а Данілка пайшоў пехатой карацейшай дарогай. Але як толькі воз крыху ад'ехаў, Франка саскочыла на зямлю і пабегла да Данілкі.
- Гэй! - крыкнула яна Піліпу. - Мы той дарогай хутчэй дойдзем, як ты даедзеш!
Вярнуўшыся з лугу, Піліп са здзіўленнем расказваў жонцы, што «гэта вар'ятка» Франка даволі няблага зграбала сена і сапраўды дапамагла ім у рабоце.
- Каб не была гультайка, дык усё патрапіла б рабіць, - заключыў Піліп.
- Яна, як захоча, усё здолее, такая спрытная, - заўважыў Данілка, запіхаючы ў рот кавалак хлеба і пазіраючы праз акно на Франку, якая завіхалася на сваім двары, а вочы ў яго, як у ката, зелена паблісквалі.
З гэтага дня Франка часта дапамагала Казлюкам. У жніво яна з сярпом хадзіла ў поле, і, хоць не ўмела так нястомна і добра жаць, як Ульяна, бо ў яе не хапала сіл і спрыту, а ўсё ж дапамагала ім добра. Піліп у гэты час араў або пры пароме і пры доме заставаўся, а Данілка з дзвюма кабетамі жаў і вазіў снапы ў гумно. Франка таксама часта разам з ім узлазіла на воз і ехала дадому, а пасля яны вярталіся і прымаліся за работу. І хоць жалілася яна на гарачыню і боль у паясніцы, была вясёлая, жвавая, гаваркая і, як ніколі дасюль, ахвочая да працы. Да Ўльяны яна падлізвалася, называла яе залаценькай, брыльянтавай, дзяцей яе насіла на руках і выцалоўвала, а да Данілкі ляпілася, як муха да мёду. Але на гэта доўга ніхто не звяртаў увагі. Калі яна дурэе з хлапцом, а ў нядзелю на некалькі гадзін з ім некуды знікае, нічога дзіўнага. Хоць адумалася, да работы ахвоту адчула і людзям, нібы тая аса, у вочы кідацца перастала. Усе ж глупствы з галавы адразу не выкінеш! Немаладая ўжо, а часамі дурэе, як тое дзіця. Данілка таксама яшчэ дзіця, вось яны адзін аднаму і падыходзяць. Добра ўжо і тое, што яна адумалася, працуе, людзям дапамагае, ветлівая. Жыць у такім блізкім суседстве з ведзьмай - зусім не жартачкі. Хай ужо будзе крыху вар'ятка, абы не была ведзьма. Ульяна таксама добразычліва абыходзілася з братавай, усё часцей туліла да сябе Актавіяна і старалася аддзячыць Францы за дапамогу ў полі рознымі паслугамі ў гаспадарцы: то хлеб ёй замесіць і спячэ, то бялізну ў рацэ пранікам выб'е, то, ідучы па ваду, адно вядро прынясе сабе, а другое Францы.
Так на працягу трох доўгіх месяцаў людзі гэтыя, сумленнае жыццё якіх праходзіла ў цяжкай працы, нічога падазронага не заўважалі. Нішто агіднае не зацямняла ім яркага свету сонца, у якім яны купаліся цэлымі днямі, ніводная кропля гразі не абцяжарвала іх сумлення, калі яны засыналі стомленыя і спалі моцна ўсю ноч.
А Павел увесь гэты час выязджаў далёка на лоўлю рыбы, а вяртаючыся дамоў, заставаў Франку за работай, прыбраную ў белую сарочку і ружовы фартух. І хоць часта яна адказвала яму злосна, а часам адпіхала яго з яўнай агідай, Павел прыпісваў гэта рэшткам д'ябальскіх спакус, якіх малітва і павучанні яшчэ не адолелі. «Хай ужо будзе такая, абы жыла сумленна», - думаў ён і браў на рукі Актавіяна, даваў яму прывезеныя з мястэчка абаранкі. Ён усё болей любіў і песціў хлопчыка. Забаўляючыся з ім, ён не звяртаў увагі на злоснае бурчанне Франкі, тым больш што неўзабаве настрой яе паляпшаўся і яна зноў размаўляла з ім прыязна, і хата поўнілася яе гаворкай і смехам, які Павел асабліва любіў. На працягу гэтых доўгіх трох месяцаў нішто не абцяжарвала яго шырока дыхаючых грудзей і не перашкаджала спакойна і моцна спаць уначы.
І раптам у канцы аднаго жнівеньскага дня ў хаце Казлюкоў закіпела, як у гаршку. Узняўся там пякельны крык дарослых і плач дзяцей. Піліп біў брата.
Было гэта ўвечары. Невядома дзе і адкуль Піліп даведаўся аб тым, за што цяпер біў брата, але даведаўся так нечакана і агідна, што тая агіднасць уразіла да глыбіні душы нават гэтага дужага і простага чалавека. Дагэтуль ён ніколі не крыўдзіў свайго малодшага брата, але зараз нібы звар'яцеў - такі гнеўны быў выраз яго твару і так моцна ён біў брата, адной рукой трымаючы яго за каўнер.
- Садом і Гамора! - крычаў ён, б'ючы яго. - З-за цябе пярун божы спаліць нашу хату! Гэта ж ён табе за роднага дзядзьку быў, на руках цябе насіў, розуму вучыў! А ты яму так аддзячыў! А ты з яго жонкай... За плуг, за цапы, за работу бярыся, а не з лайдачкай цягацца! Кару божую на нас і на дзяцей нашых хочаш наклікаць? Прэч з хаты! Чуеш? Каб тваёй нагі тут не было! Чуеш? Ідзі, бадзяйся па свеце, у парабкі наймайся, а тут каб і следу твайго не было! Прападай ты пропадам, а з маёй хаты прэч! Прэч!
Піліп крычаў, біў брата, піхаў яго да дзвярэй. Ульяна галасіла і ламала рукі, дзеці плакалі. Данілка нарэшце ля самага парога вырваўся з братавых рук і, чырвоны, як півоня, у раздзёртым на плячах каптане, бліскаючы вачыма, дзёрзка закрычаў:
- Ты не маеш права выганяць мяне з хаты! Яна такая ж твая, як і мая! Адных мы бацькоў дзеці!
- А хто табе бацькам быў? - кінуўся зноў да яго і ўсклікнуў Піліп. Я табе бацькам быў, калі ты на маіх руках сіратой застаўся! Хіба для таго я цябе гадаваў і карміў, дабру, розуму навучаў, каб ты Садом і Гамору рабіў? Я цябе навучу! Я табе пакажу, як...
І разам з градам абразлівых слоў на галаву і спіну Данілкі зноў пасыпаліся ўдары. Браты, як звар'яцелыя, тузаліся ля дзвярэй. Ульяна, заліваючыся слязьмі, крычала, ламала рукі і спрабавала іх разняць, дзеці раўлі, што было сілы, у запечку кудахталі куры, і нават Курта працягла завыў пад лавай, а буры кот спалохана мяўкаў і кідаўся па хаце, не ведаючы куды ўцячы. Якраз у гэту хвіліну ўвайшоў у хату Павел, які вяртаўся з ракі, пачуўшы крык і плач у хаце Казлюкоў, устрывожаны і здзіўлены, заспяшаўся туды.
Убачыўшы ў дзвярах Паўла, Ульяна, ці то жалем над няшчасцем брата пранятая, ці то баючыся страціць яго прыязнасць, заходзячыся ад плачу, упала яму ў ногі. Данілка вырваўся з рук Піліпа і выбег з хаты, а Піліп з ускалмачанымі валасамі, з п'яным бляскам у вачах звярнуўся да Паўла з тымі самымі грубымі, агіднымі словамі, якімі лаяў хлопца за яго злачынства. Расказ гэты заняў не больш трох хвілін, і калі Ўльяна, стоячы на каленях, закрычала: «Маўчы, Піліп! Ой, Піліп, што ты робіш? Маўчы!» - Піліп ужо ўсё сказаў, і Павел выйшаў з хаты.
Ён пайшоў да сябе не праз двор, а пераступіў праз нізкі паркан у агарод і пакрочыў проста па градах. Ён быў бледны як палатно, і вочы яго кідалі маланкі. Гнеў і рэўнасць расхадзіліся ў яго мазгу, нервах і ў тым кавалачку цела, які б'ецца ў чалавека ў грудзях і завецца сэрцам. Хістаючыся як п'яны, ён прайшоў праз сенцы і з грукатам расчыніў дзверы. У хаце, ля печы, у цёмнай глыбіні якой свяцілася распаленае вуголле, стаяла Франка. Яна скурчылася, змізарнела і моцна прыціскала да грудзей рукі, а твар яе, асветлены ў змроку хаты агнём, свяціўся крывавай чырванню. Яна добра ведала, што адбылося ў хаце Казлюкоў, бачыла праз акно, як зайшоў туды Павел, калі і як адтуль выйшаў. Ёй было страшна, а яшчэ болей - сорамна. Той сорам, які яна перажыла, калі пасля трохгадовых блуканняў вярнулася да Паўла, быў нічым у параўнанні з цяжкім і пякучым сорамам, які адчувала цяпер. Таму яна так скурчылася, змізарнела, таму і твар яе палаў, як жар у печы. Як толькі Павел пераступіў парог, яна працягнула да яго рукі і ўсклікнула:
- Не вер ты ім, Паўлючок, не вер, гэта няпраўда... Гэта яны знарок...
Упершыню ў сваім жыцці Франка хлусіла, і не ад страху, а ад сораму. Яна адала б зараз палову жыцця, каб толькі ён паверыў яе хлусні. Але Павел падышоў да яе і, не гаворачы ні слова, жалезнымі пальцамі сціснуў яе плячо. Яна прарэзліва ўскрыкнула і прыгнулася да зямлі пад ударамі яго кулака. Яна ўскрыкнула яшчэ некалькі разоў, аж раптам адчула, што плячо яе вызвалілася з жалезнага абруча і што Паўла ў хаце няма. Павел выйшаў тым самым шырокім крокам, якім увайшоў, хістаючыся, з кроплямі поту на лбе. Абышоўшы хату, ён прыпаў тварам да сцяны і зарыдаў. Выбух гневу і рэўнасці, які там, у змрочнай хаце, прымусіў яго дзейнічаць кулакамі, цяпер апаў, растаў у вялікім, разрываючым грудзі болю, у жалю да сябе, да Франкі і ў крыўдзе за тую чалавечую святую справу выратавання, якая двойчы азарыла яго душу нябесным святлом і двойчы скончылася нічым. Заламаўшы рукі і прыпаўшы тварам да шурпатай сцяны, ён, захлынаючыся ад плачу, мармытаў:
- Не, няма ўжо, відаць, для яе ратунку і збавення! Няма ўжо для мяне шчаслівай долі на свеце! Што мне рабіць? Божа мой усемагутны! Божа мой лістасцівы, што мне цяпер рабіць?
Праз гадзіну ён ужо плыў на сваім чаўне, які мільгаў маленькай чорнай кропкай на сталёвай паверхні Нёмана, пад небам, на якім запальваліся залатыя зоркі. За чаўном бегла сярэбраная сцяжынка і журчала сваю адвечную манатонную песню. Усю гэту ноч Павел правёў на рацэ, а можа, на якім самотным узбярэжжы пад старой вярбой або дрыжачай асінай.
А ў хаце, дзе ён пакінуў Франку на падлозе, праз пару гадзін пасля таго, як ён пайшоў, у цемры ішла прыцішаная гаворка, якая перарывалася стогнамі і ўздыхамі.
- Ай-ай! Пабіў! Глядзі ты! Відаць, вельмі раўнуе, калі біцца пачаў. Ён ніколі нікога не біў. Такі спакойны, такі добры... а пабіў?
- Каб яму Бог ніколі гэтага не дараваў, як не дарую я! - рэзка ўсклікнула Франка - Не дарую! Не дарую! Да смерці гэтага яму не забуду. Ой якая крыўда, якая ганьба! Божа ж мой, Божа, да чаго я дажылася, чаго дачакалася! Ці на тое мяне маці нарадзіла, каб хамскія кулакі маю спіну таўклі? Я з добрага роду паходжу, дзядуля мой свае дамы меў, матка адукаваная была, стрыечны брат мой багаты, жыве як той пан, а мне вось як цяпер дастаецца. Хай яго Бог за маю крыўду пакарае! Каб яму дабра не было ні на гэтым, ні на тым свеце!
Так яна кляла Паўла, часам плакала жаласна, як дзіця, а часам, як фурыя, зрывалася з пасцелі, ірвала на сабе валасы, біла сябе кулаком у грудзі.
- Даволі я ўжо аддзячыла яму за яго дабрату, заплаціла сваімі сінякамі і ганьбай! Я памятала яго дабрату, і таму мне было так сорамна, што, здаецца, каб магла, жывая пад зямлю пайшла б, каб толькі ў вочы яму не глядзець. А цяпер мне ўжо ані не сорамна! Ані! Калі яму можна мяне біць, дык мне можна ўсё рабіць! Каб не шкадавала Данілку, дык бы зноў уцякла! А можа, і ўцяку!
- А Хтавіян? - абазваўся грубы, ахрыплы голас з кучы лахманоў.
- Хай і яго д'яблы возьмуць! Хай усё возьмуць д'яблы! - усклікнула Франка, але раптам змоўкла, а праз хвіліну няўпэўнена прамовіла:
- А што? Пакіну тут...
Адчуўшы ля сваіх босых ног цяпло заснуўшага дзіцячага цела, яна зноў завагалася.
- Не ведаю... - зашаптала яна. - Ці тут мне яго пакінуць... ці з сабой забраць? Ды і Данілку шкада... Каб ведала ты, Марцэлька, як я яго кахаю... Які ён мілы! А ты не бачыла часам яго, калі ішла сюды, га?
- Чаму ж не бачыла? Бачыла. Знарок зайшла да іх, каб паглядзець, што з ім, бедненькім, робіцца.
- Ну і што? Што? Што? - зашаптала Франка. - Можа, што казаў? Можа, прасіў што мне перадаць?
- Нічога не казаў і нічога не перадаваў, - адказала Марцэля. - Вядома, дзіця яшчэ! Брат пабіў яго, дык ён сядзіць і плача... Што ж яму рабіць?
Франка парывіста ўздыхнула:
- Вось і ён таксама хам, а зусім не такі, як усе хамы... Маладзенькі, зграбны і грубіянству яшчэ не навучыўся...
- А ты некалі і аб Паўлюку тое самае казала, што ён хоць і хам, але не такі, як усе...
- Хай яго Бог пакарае, што ён мяне так ашукаў! Прыкінуўся добрым і далікатным, а цяпер паказаў, хто ён! Каб я тады здуру за яго замуж не пайшла, цяпер бы выйшла за Данілку...
Марцэля здзіўлена ўсклікнула:
- А мая ж ты міленькая, што ты вярзеш! Ён жа яшчэ дзіця ў параўнанні з табой, ты ж яму магла быць маткай. Ах, каб цябе, каб цябе! Вунь што прыдумала! Госпадзі Ісусе, у сорак гадоў за такога смаркача выходзіць!
Марцэля ледзь стрымлівала смех. Яна заціскала далонямі рот, каб заглушыць яго і не абразіць ім Франку. А тая, закінуўшы за галаву рукі, незадаволена прамовіла:
- Ну, і што з таго, што я старэйшая за яго? Адна мая пані яшчэ старэйшая за мяне была, а мела маладзенькага мужа, і ён перад ёю скакаў і ўсё, што загадвала, рабіў. Чаго толькі не бывае на свеце! А ты, можа, думаеш, што ён не хацеў бы са мной ажаніцца? Хацеў бы, ды яшчэ як хацеў бы!
- Ён казаў табе гэта? - запытала Марцэля.
- Казаць не казаў, але я гэта ведаю... - адказала Франка.
Старая, седзячы ля яе ложка, трэслася ад смеху, які ўсё яшчэ душыў яе, але праз хвіліну лісліва прамовіла:
- Пэўна, што захацеў бы! Чаму ж не хацець? Яшчэ не было на свеце мужчыны, каб не хацеў гэтакай красуні! Ты такая далікатная, такая прыгожая і вясёленькая, жвавая, як тая белая козачка на лужку або як каралеўна ў палацы...
- Вось бачыш! - падхапіла Франка. - Але што з таго, калі гэты хам, грубіян, мядзведзь, разбойнік, крывасмок рукі і ногі мне звязаў?
Яна зноў усхапілася з ложка, села, запусціла ў валасы рукі і пачала гаварыць. Гарачы, парывісты яе шэпт напоўніў усе куткі цёмнай хаты.
- Разлюбіла я яго даўно... такі вол, такі мядзведзь... нудны, стары... А цяпер, калі ён асмеліўся яшчэ руку на мяне падняць, у сто разоў больш не люблю... не цярплю, ненавіджу... Так ненавіджу, што, здаецца, забіла б, задушыла сваімі рукамі...
- Ціха! - спалохана прасіпела Марцэля. - Яшчэ падыдзе ды пачуе!
- Не прыйдзе! Чэрці яго ўсю ноч цяпер па рацэ насіць будуць! Ужо я яго звычкі добра ведаю! А каб і пачуў? Я і сама яму ўсё скажу. Хай ведае, як крыўдзіць жанчыну з добрага роду.
Яна заплакала і папрасіла Марцэлю, каб тая намачыла ў халоднай вадзе шмату і падала ёй, таму што ў яе так забалела галава і зашумела ў вушах, што яна, здаецца, зараз памрэ.
Некалькі тыдняў пасля гэтага Франка хадзіла з мокрай шматай на галаве, і па ёй відаць было, што боль, супраць якога яна карысталася гэтым сродкам, і сапраўды вельмі мучыў яе... Яна высахла і пажаўцела, як трэска, а на васкова-жоўтых бяскроўных яе шчоках успыхваў час ад часу крывавы румянец. Устаючы раніцай з пасцелі, яна дрыжала, як у ліхаманцы, і хісталася, а ў парыве гневу праяўляла незразумелую сілу. Хвароба, якая пачыналася яшчэ ў неспрыяльных умовах яе маленства і беспрытульнай бурнай маладосці, абвостраная ў апошнія гады галечай, ганьбай астрога і трывогай аб заўтрашнім дні, развівалася цяпер вельмі хутка. Гэта была адна з тых дзіўных, таямнічых хвароб, зародкі якой крыюцца ў арганізме некаторых людзей ужо ад самога нараджэння. Ва ўмовах спакойнага і чыстага жыцця яны могуць знікнуць, але трагічныя падзеі і балотныя выпарэнні жыцця спрыяюць іх развіццю і атручваюць волю і мозг чалавека. Мозг і воля Франкі дзейнічалі свядома, разумна, з напружанай палкай энергіяй толькі выключна ў адным кірунку... Яна лічыла сябе страшэнна, жорстка пакрыўджанай і зняважанай, прагнула помсціць за гэта, шкодзіць, дакучаць, мучыць іншых. Яна жадала поўнай, неабмежаванай, дзікай свабоды. Прымус і залежнасць ад некага раздражнялі яе, былі ёй ненавісны, і калі раней яна вымушана была цярпець іх, дык цяпер ужо зусім не зносіла. Даўняя яе глухая нецярплівасць, якая дасюль выбухала толькі калі-нікалі, перайшла цяпер у няспыннае істэрычнае раздражненне, а бурчанне ў крык. Усё, што перашкаджала яе сустрэчам з Данілкам, даводзіла да шаленства яе любоўныя інстынкты, якія ніколі не ведалі ні перашкод, ні сораму, а ўспамін аб тым, што Павел біў яе, даводзіў яе зняважаную гордасць да амаль вар'яцкага перавялічэння ўласнай годнасці. Асаблівасці яе тэмпераменту, характару, працэс мыслення, народжаныя абставінамі жыцця, павялічвалі нервовую хваробу, якая мучыла Франку і даводзіла ўсе яе пачуцці да крайняга напружання. А таму ў цеснай прасторы паміж дзвюма хатамі адбываліся цяпер штодзень такія рэчы, якіх у гэтай вёсцы да гэтай пары ніхто ніколі не чуў і не бачыў. Тут кіпела сапраўднае пекла сварак, пагроз, крыку і плачу. Спакойная і паважная Ўльяна таксама ўз'елася на братавую, якой яна не магла дараваць крыўды брата, ганьбы, лаянкі, на якую тая не скупілася. Уся істота Франкі здавалася Ўльяне жменяй гразі, змешанай з нейкімі мутнымі водбліскамі агню ці крыві, якія яе палохалі. Строгая і бескампрамісная ў сваіх паняццях аб жаночай прыстойнасці, якія яна засвоіла яшчэ ў дзяцінстве ад бацькоў і навакольнага асяроддзя, Ульяна для любоўных прыгод Франкі мела толькі дзве назвы: распуста і «Садом і Гамора». Вымаўляючы гэтыя словы, яна чырванела ад сораму, як дзяўчына, плявала і крывіла свае каралавыя вусны з такой агідай, нібы праглынула якое брыдкае насякомае або напілася тухлай вады з лужыны. Пражыўшы ўсё жыццё ў вёсцы і не маючы ніякага ўяўлення аб людзях іншага свету, яна баялася гэтай жанчыны, гэтай прыблуды і вар'яткі, якая гатова на ўсё і можа нават падпаліць хату або забіць бязвіннае дзіця. Хіба Франка сама не казала аб гэтым? Хіба назаўтра пасля таго памятнага дня яна, выбегшы на двор, не пагражала Піліпу і ёй, што спаліць іх хату за тое, што яны абвінавацілі яе перад мужам, што гэта з іх ласкі яе, жанчыну з добрага роду, адукаваную, далікатную, выхаваную, пабіў гэты хам? Што можа быць яшчэ страшней? Аднаго разу, угледзеўшы здалёк Данілку, які ішоў у поле, Франка хацела пабегчы за ім, а малая Марыська гуляла ля варот і падвярнулася ёй пад ногі, а падаючы, ухапілася за яе падол. Дык гэта вар'ятка схапіла дзіця, як той каршун жаваранка, і адкінула яе ад сябе так далёка, што Марыська ўдарылася аб плот, і сінякі дагэтуль яшчэ не сышлі з яе спінкі. Тады ўжо і Ўльяна, і Піліп кінуліся былі на яе і за крыўду дзіцяці хацелі пабіць, але яна ўцякла ў хату і зачыніла на засаўку дзверы. Назаўтра яны вылаялі яе за Марыську апошнімі словамі, а яна, нічога не гаворачы, схапіла сякеру і пабегла ўніз да ракі. Яны не зразумелі, навошта ёй патрэбна сякера і чаго яна раптам на раку пабегла.
«Можа, утопіцца, дасць бог!» - казалі. Але яна і не думала тапіцца. Ускочыўшы па калені ў ваду, яна пачала сячы Піліпаў паром. Худая, як сцябліна, жоўтая, што васковая свечка, з мокрай шматай на галаве, у злосці яна была настолькі дужая, што не горш за любога мужчыну грукала ў дошкі парома, ажно трэскі ляцелі. На шчасце Піліпа, Павел, які непадалёку лавіў рыбу, убачыў Франку і здагадаўся, што яна робіць, дык, падбегшы, выхапіў у яе з рук сякеру. Пасля, хоць яна крычала і лаялася, ён пацягнуў яе на гару, увапхнуў у хату і зачыніў дзверы звонку. Ён нават акно закрыў саламянай матай і падпёр драўляным калом, каб яна не магла выскачыць з хаты. Калі Павел пайшоў, Піліп па просьбе жонкі падкраўся да акна, адхіліў рог маты і праз зробленую такім чынам адтуліну ўбачыў Франку. Яна сядзела на зямлі ў цёмным куце хаты, трымалася за галаву і, уздрыгваючы ўсім целам, заходзілася ад ціхага плачу.
- Хай плача! Даў бы Бог, каб яна ўся растала ў слязах! - праклінаў яе Піліп, разгневаны за свой паром. Але Ўльяна, выслухаўшы мужа, задумалася, уздыхнула і моўчкі пакрочыла дадому. Угледзеўшы ля варот спалоханага Актавіяна, якога гадзіну таму, пасварыўшыся з яго маці, прагнала з двара, яна прыязна кіўнула яму галавой і паклікала:
- Хадзі сюды!
Хлопчык адразу падбег да яе, а яна пагладзіла яго па галаве і лагодна сказала, каб ён ішоў да яе дзяцей, якія гуляюць на пяску пад лесам. Пры ўсёй яе пагардзе і нянавісці да Франкі, вобраз жанчыны, якая ў вясёлы, сонечны дзень сядзіць і плача ў цёмным куце хаты, зрабіў на яе цяжкое ўражанне. Ульяна наўрад ці здолела б выказаць свае пачуцці і думкі, але, відаць, яна цяпер зразумела, хоць і не зусім ясна, што вялікае зло, якое жыве ў душы чалавека, бывае вялікім няшчасцем і для яго самога. Яна адчула літасць да гэтай распусніцы, ведзьмы, вар'яткі і выліла тую літасць на яе дзіця зусім так, як раней вылівала на яго выбухі гневу і нянавісці, прызначаныя яго маці.
У гэты самы дзень, надвячоркам, на беразе ракі Павел размаўляў з Аўдоццяй. Выглядаў ён як чалавек хворы або цяжка стомлены. Галава яго панікла, запалыя вочы панура глядзелі ў зямлю. Падпёршы далонню шчаку, ён павольна і ціха казаў:
- Што мне рабіць? Божа мой літасцівы, што мне з ёю рабіць?
Аўдоцця, нізкая, шчуплая, босая, стаяла над поўным вядром, выпрастаўшыся, як свечка, узняўшы на Паўла свой румяны, зморшчаны і засмучаны твар. Рот яе быў напаўадкрыты, але яна маўчала, не ведаючы, што сказаць і чым дапамагчы ў гэтай бядзе, ад якой ужо ўся вёска ўскалыхнулася. І Павел зразумеў, што няма чаго з гэтай бяды рабіць сакрэту, бо ўсе пра яе ведаюць. Так яны стаялі адзін перад адным нерухома і моўчкі: ён - падпіраючы далонню пабляднелую шчаку, яна - склаўшы пад фартухом рукі і пазіраючы на яго знізу ўверх з-пад насунутай на лоб чырвонай хусткі. Апрача іх на пясчаным беразе не было нікога. Заход сонца залоціў праменнямі раку, якая цякла спакойна, аднастайна і безупынна. Над процілеглым борам вісела прадаўгаватае светла-зялёнае воблака. З вёскі даносілася рыканне кароў. Дзень быў ціхі, цёплы, пагодлівы.
Аўдоцця прыклала пальцы рукі да шчакі, хвіліну якую памаўчала, падумала, ажно раптам, з выбухам энергіі, з канчаткова прынятым рашэннем, усклікнула:
- Бі!
І пераступаючы з нагі на нагу, бліскаючы вачыма, казала далей:
- Бі яе, Паўлюк! За ўсё бі! І за распусту, і за злосць, і за гультайства! Не шкадуй яе, а бі! Ласка не дапамагла, малітва святая не дапамагла, работа не дапамагла, можа, яшчэ біццё дапаможа - можа, будзе баяцца, можа, на яе жах патрэбны, можа, ад яго яна апамятаецца? Відаць, іншай рады для яе няма! Бі!
- Відаць, што іншай рады і іншага ратунку для яе няма! - машынальна паўтарыў Павел. - Што мне рабіць? - пачаў ён зноў. - Каб толькі мне аднаму было з ёю цяжка, я цярпеў бы. Мне сваіх шкада! За што яны павінны цярпець яе лаянку і ўсялякую шкоду? Можа, грошы ёй даць, усё аддаць і з хаты выправіць? Я б, здаецца, цяпер так і зрабіў, здаецца, і не люблю ўжо яе... А ўсё ж шкада мне яе... шкада на верную пагібель выганяць. Грэх на душу вазьму, калі выганю. Я ж перад святым алтаром прысягаў, што не пакіну яе аж да смерці. І так дрэнна, і так яшчэ горш! Што мне рабіць?
- Бі! - паўтарыла Аўдоцця.
- Ой, калі ж мне гэтае біццё...
- Для яе выратавання бі! Можа, жах яе да розуму давядзе?
- Для яе выратавання... Можа, яшчэ і адумаецца? - не адрываючы ад зямлі позірку, паўтарыў Павел.
Гадзінай пазней ён увайшоў у сваю хату, вобмацкам знайшоў лямпу, запаліў яе і агледзеўся.
- Франка, давай есці! Чуеш? Хутка! Голас яго гучаў сурова.
Франка выскачыла з кута хаты, злосна замахала рукамі і закрычала:
- А ты на сваёй хамскай мове не смей да мяне звяртацца! Я табе не служка! Хоць я, звар'яцеўшы, і пайшла за цябе, у параўнанні з табой я пані! Княгіня! Каралева! Ты мне павінен служыць, а не я табе.
Яна доўга крычала на Паўла, абураная тым, што ён зачыніў яе ў цёмнай хаце. Павел маўчаў. Ён сядзеў як каменны на лаве, а калі яна, нарэшце, скончыла, паўтарыў:
- Дасі есці?
- Няма ў мяне для цябе ніякай ежы! - усклікнула яна.
- Звары, і зараз жа! - павысіўшы голас, загадаў Павел.
Ці таму, што сама яна цэлы дзень нічога не ела і была галодная, ці таму, што, дрыжучы ўсім целам, захацела сагрэцца пры агні, але яна прынесла з сенцаў абярэмак дроў і ў панурым маўчанні, якое зрэдку абрывалася злосным бурчаннем, падпаліла ў печы, наліла ў гаршчок вады і ўсыпала ў яе некалькі жменяк круп.
Нейкі час Павел сачыў за ёю блукаючым позіркам, у якім час ад часу ўспыхвалі гнеўныя агеньчыкі. Пасля ён прысунуўся да стала, разгарнуў малітоўнік, які ляжаў на ім, і прыліп да яго вачыма. Магчыма, ён хацеў прагнаць думкі, якія круціліся ў яго галаве.
- «Хай ап-лак-ваю я грахі мае, хай ганю ад сябе спа-ку-сы...» - пачаў ён паціху мармытаць.
Ад печы, у якой палаў ужо агонь, пачуўся злосны, з'едлівы смех:
- Вось чытанне! Вось цудоўнае чытанне! Вось адразу відаць, што адукаваны! Гной табе вазіць, а не кніжкі чытаць, хамула!
Павел, падпёршы далонямі галаву, чытаў далей:
- «Хай пап-раў-лю злыя звыч-кі, звычкі мае...»
- Перастанеш ты ці не? - усклікнула Франка. - Лепш бы я кваканне жаб слухала, чым гэтае хамскае чытанне! Чытаць захацеў! Пан! Граф! Рабін жыдоўскі!
Павел чытаў, а хутчэй мармытаў далей:
- «Хай ім-кну-ся я да да-бра-чын-насці...»
Ратам маленькая дрыжачая рука выхапіла з-пад носа ў Паўла кніжку. Ён ускочыў з лавы, прамы, як струна, і бліснуўшы вачыма, усклікнуў:
- Аддай кніжку!
- Не твая кніжка, а мая! Не маеш права на маю ўласнасць! Калі захачу, дык спалю, і ад'ё! На тым свеце чэрці табе кніжкі будуць даваць!
- Франка, аддай! Чуеш? Біць буду! - праз зубы прамовіў Павел, і відаць было, што ён надзвычайным намаганнем стрымлівае гнеў, страшны гнеў ціхага і лагоднага і разам з тым страснага чалавека.
- Бі! - усклікнула Франка. - А я спалю кніжку!
Яна замахнулася рукой так, нібы хацела кінуць малітоўнік у агонь, але ўтрымаў яе той самы жалезны абруч, які ўжо аднойчы сціснуў яе плячо. Павел вырваў у яе з рук кніжку і, адпусціўшы яе, цяжка сеў на лаву. Ён быў белы як палатно, цяжка дыхаў і некалькі разоў глуха прамовіў:
- Пекла! Пекла! Пекла гарачае!
Ён устрымаўся, не пабіў яе, а праз некалькі хвілін нават загаварыў з ёю сцішаным, перарывістым голасам:
- Франка, адумайся! Пабойся Бога, пашкадуй душу сваю... Ты ж мне некалі на могілках перад святым крыжам прысягала... А пасля ў касцёле прысягала... Я ж табе нічога дрэннага не зрабіў... Завошта ты мяне мучыш? Навошта сама сябе губіш?
Франка стаяла перад агнём і дрыжачай рукой мяшала ў гаршку ваду з крупой. Па твары яе, залітым чырвоным бляскам агню, блукала сумненне і роздум. Раздзіраўшая яе злосць, здавалася, сціхла, і, калі Павел сказаў: «Я ж табе не зрабіў нічога дрэннага, завошта ты мяне мучыш?» - шчокі яе сутаргава задрыжалі, і павекі апусціліся на вочы. Здавалася, яе зноў пачаў даймаць сорам. Раптам дзверы прыадчыніліся, і ў іх паказаўся малы Актавіян, якога падтрымлівалі дзве вялікія чырвоныя далоні. За дзвярыма пачуўся суровы голас Ульяны:
- Бяры свайго байструка! Чаму сама яго не пільнуеш? Каб не я, дык ад яго засталася б толькі жменька костак... Па дарозе поўзаў... з-пад воза яго выхапіла... з-пад самага воза! Чаму не пільнуеш? Калі нарадзіла, дык і пільнуй! Але ты гэткая маці, як і жонка. Шэльма, а не маці! Садом і Гамора, а не жонка!
Яна з грукатам зачыніла дзверы, а хлопчык, праз парог укінуты ў хату, зайшоўся плачам.
Пачуўшы голас Ульяны, якую ўзненавідзела з таго часу, як з-за яе і яе мужа была пабіта Паўлам і страціла Данілку, Франка са сціснутымі кулакамі і пагрозамі кінулася да дзвярэй.
- Заб'ю! - усклікнула яна. - Далібог, заб'ю!.. Схаплю за горла і задушу, як суку!..
Лёгка было паверыць, што калі яна зараз дагоніць Ульяну, дык пастараецца ажыццявіць сваю пагрозу. Але зноў яна адчула на сваім плячы той самы жалезны абруч і з прарэзлівым крыкам прыпала да зямлі. А ў хаце разам з яе крыкам і плачам спалоханага дзіцяці чутны былі глухія ўдары, перарывісты шэпт.
- Не заб'еш! Не заб'еш! Перш я цябе... Цярпі! Пакутуй! Адумайся! За грахі свае цярпі! Не пра забойства думай, а кайся!
Нарэшце ўсё сціхла, і Павел, апусціўшы галаву, выйшаў з хаты. Грудзі яго бурна ўздымаліся і ападалі, бледны твар быў заліты потам, ногі пад ім дрыжалі і падгіналіся. Ён сеў на парозе і, абхапіўшы далонямі галаву, калыхаўся з боку ў бок.
- Ісусе мой! Ісусе мой літасцівы! - паўтараў ён у роспачы і цяжка ўздыхаў.
З паўгадзіны сядзеў ён, абхапіўшы галаву рукамі, ківаючыся з боку ў бок і заклікаючы да літасці боскай. Пасля раптам аб нечым успомніў, устаў і ўвайшоў у хату. Што там з малым? Ён агледзеўся. Франкі не ўбачыў, яна, мабыць, недзе схавалася, а хлопчык сядзеў перад печчу на падлозе і спрабаваў пабудаваць з трэсак дом ці плот...
Жмурачы сонныя вочы, ён час ад часу пазіраў на гаршчок, што стаяў перад дагараючым агнём. Угледзеўшы Паўла, ён кінуў трэскі і жаласна закрычаў:
- Татка! Есці!
Крупнік яшчэ не зварыўся. Павел дастаў з шафы кавалак хлеба, паклаў на яго тонкі скрылёк сала і даў дзіцяці. Пасля нахіліўся, узяў яго на рукі і пасадзіў на ложак.
- Як з'ясі, кладзіся і спі! - сказаў ён хлопчыку.
З цёмнага кута хаты, дзе сярод рыбацкіх і гаспадарчых прылад найчасцей і найсмялей гулялі мышы, пачулася гнеўнае, змешанае з енкам бурчанне:
- Не чапай маё дзіця! Чуеш? Гэта маё дзіця... Панскае... А ты разбойнік, крывасмок, хам, подлы хам! Чуеш?
Павел нічога не адказаў. Пагасіў лямпу, выйшаў з хаты і зноў усю ноч не вяртаўся дадому.
Дні праз тры пасля гэтага жахлівага вечара настаў яшчэ больш жахлівы дзень для жыхароў гэтых абедзвюх хат, калі Франка, здавалася, зусім звар'яцела. Казлюкі пазіралі за ёю з тым большым жахам і гідлівасцю, што ім вядома была прычына гэтага жорсткага шаленства. Даведаліся пра яе ад Данілкі, які ўчора надвячоркам што куля ўляцеў у хату і ледзь не з плачам закрычаў:
- Ну, што мне рабіць! Пасля зноў усё спадзе на маю галаву... Чапляецца да мяне, нібы тая смала... Вось і зараз прыбегла на гумно... абдымае... спакушае... просіць...
- А ты што зрабіў? - сурова запытаўся Піліп, узнімаючы галаву ад бараны, якую ён папраўляў.
- Даў па карку і ўцёк! - адказаў Данілка.
- Не хлусіш?
- Далібог, праўда!
- Ну, глядзі! Бо калі зноў што - скуру з цябе здзяру!
Ульяна пад дзяжой, у якой мясіла хлеб, прамармытала некалькі праклёнаў і, скрывіўшы вусны, плюнула ўбок.
Данілка казаў праўду. Думка аб сустрэчы з ім цвіком засела ў галаве Франкі і варам цякла ў яе жылах. Яе вабіў да хлопца не столькі інстынкт кахання, колькі жаданне паставіць на сваім, назло ўсяму і ўсім, дзікі бунт супраць кайданоў, якія звязвалі яе, і супраць ненавіснай рукі, якая яе ўтаймоўвала. І чым большую нянавісць яна адчувала да Паўла і яго сваякоў, тым мацней прагнула хоць на момант у абдымках маладога хлопца забыцца на тое, што яе паліла, мучыла. Яна была ўпэўнена, што Данілка прападае за ёю, што ён рады быў бы нават ажаніцца з ёю, каб яна была вольная, і ўцякае ад яе толькі таму, што баіцца Піліпа і Паўла.
Данілка і сапраўды ўцякаў ад яе. Хоць спачатку, аслеплены і захоплены першай у жыцці любоўнай прыгодай, ён лёгка паддаўся шэптам Марцэлі і залётам Франкі, цяпер ён баяўся не толькі гневу брата, але і граху, сораму. Ён астыў, махнуў рукой і рашуча сказаў сабе:
- І ведаць яе не хачу!
І таму, калі Франка, выбраўшы нарэшце зручны момант, прыбегла да яго на гумно і пачала ласціцца, абдымаць і шаптаць нешта, ён адпіхнуў яе і злосна сказаў:
- Адчапіся! Чаго прыліпла, як тая смала! Чаго табе трэба?
А калі яна яшчэ настойлівей пачала чапляцца да яго, ён ударыў яе кулаком і ўцёк.
Гэтага Франка дараваць ужо не магла. Як гэта! Хіба на тое яна нарадзілася, каб кожны хам біў яе кулакамі? Хто ж яна такая, каб цярпець гэта? Яна ім пакажа, хто яна такая! Папомняць яе!
Усё гэта назаўтра пасля няўдалага спаткання з Данілкам яна выказвала і выкрыквала, сноўдалася ўздоўж агароджы і пагражаючы кулакамі ў бок Казлюковага двара. Было яшчэ вельмі рана, але Павел на досвітку пайшоў на раку, а Піліп і Ўльяна стаялі ля сваёй хаты і не ведалі, што рабіць. Іх пабляднелыя твары былі ўстрывожаны. Ля варот стаяла кучка цікаўных людзей, якія прыглядаліся, разявіўшы раты, да таго, што рабілася на Паўлавым двары. Была сярод іх і Аўдоцця, якая, вяртаючыся з суседняй вёскі ад хворай кабеты, спынілася ля брамы.
- Я пакажу вам, хамы, хто я такая! - крычала Франка. - Я навучу вас, як шанаваць тых, хто вышэй за вас. Я з панскага роду! Бацька мой у канцылярыі служыў, дзядуля свае дамы меў, маці на фартэпіяна грала... Чуеце? Вось хто я! Напішу Ключкевічу! А вы ведаеце, хто ён такі? Адвакат! Усё яму напішу, а ён вас усіх за мае крыўды ў Сібір сашле! Ён - пан і на пані жанаты. Ён багацей, усе паны перад ім шапкі скідаюць. Ён усе суды ў руках трымае і ўсё можа! Ён мой брат і за мяне ўступіцца... Усіх вас у Сібір сашле... усіх... усіх! На катаргу! На ўсё жыццё сашле! Каб і нагі вашай тут не было!
Так яна крычала, выхваляючыся і пагражаючы, лаячыся і праклінаючы, размахвала кулакамі, а пасля заціхала на нейкую хвіліну і з глухім бурчаннем хадзіла па пажоўклай траве ўздоўж нізкага плота туды-сюды. І тады яна мела асабліва жудасны выгляд. У бруднай сарочцы, толькі на плячах прыкрытай дзіравай хусткай, у ружовым фартуху, у чаравіках, уздзетых на босыя ногі, з галавой, абкручанай мокрай шматкай, яна хадзіла туды і назад уздоўж нізкай агароджы, глуха бурчала нешта сабе пад нос. Яна была падобна да дзікага звера, які кружыць па сваёй клетцы, ахоплены шалёным гневам і прагай свабоды. Часамі можна было адрозніць яе словы:
- Кара божая! Кара божая! Кара божая мяне напаткала за тое, што сама сябе не ўмела шанаваць і з хамамі звязалася! Бацька і маці, мабыць, пераварочваюцца ў магілах, пазіраючы на маю ганьбу! Кара божая! Кара божая за тое, што я сама сябе шанаваць не ўмела!
А пасля зноў падскаквала да паркана і, пагражаючы кулакамі Піліпу і Ўльяне, крычала:
- Хату вашу падпалю! Дзяцей падушу! Паром пасяку! Ключкевічу напішу і аднаму майму пану напішу, каб вас за маю крыўду ў астрог пасадзілі, на Сібір выслалі... Я - пані з паноў, я з панамі сябрую і ўсё магу!.. Хату вашу з дымам пушчу... Мая маці на фартэпіяна грала... Я яе з магілы выцягну... Я на вас паліцыю і суд напушчу... Я пані з паноў... Усіх вас, хамаў, са свету зжыву!
Калі яна стаяла, прамая і шчуплая, узняўшы ўгару кулакі, а прыгожыя яе валасы, як чорныя бліскучыя вужы, віліся па плячах і грудзях і вялікія запалыя вочы з-пад мокрай шматы кідалі маланкі, яе можна было палічыць вар'яткай. Але людзям, якія глядзелі на яе, яна здавалася нейкай пякельнай істотай. На тварах іх адбіваліся ашаламленне і жах, асабліва на тварах Піліпа і Ўльяны, да якіх непасрэдна звернуты былі яе пагрозы і праклёны. А што, калі які-небудзь з гэтых праклёнаў здзейсніцца? А што, калі гэты Ключкевіч і сапраўды вялікі які адвакат і шкоду ім зробіць? Што сама яна можа падпаліць хату ці задушыць дзіця, у гэтым Казлюкі не сумняваліся. Яны стаялі спалоханыя, разгубленыя, нямыя, а ў натоўпе ля варот чуўся прыцішаны смех, часцей жа здзіўлены і спалоханы шэпт.
- Камедыя!
- Ведзьма!
- Вар'ятка!
- Яе трэба адвезці ў горад ды пасадзіць у дом вар'ятаў!..
- Ці гэты Паўлюк бога не баіцца, што гэткую ў хаце трымае?!.
Ніхто аднак не хацеў і не адважваўся падысці да яе і паспрабаваць супакоіць ці пагразіць ёй. Ніхто, апрача Аўдоцці. Яна доўга і хутка моргала вачыма, ківала галавой, спалохана ўскрыквала, а пасля перажагналася, схавала рукі пад фартух і дробнымі крокамі прайшла ў двор Паўла, заступіўшы Францы дарогу.
- Франка! - пачала яна лагодна. - Паслухай, Франка! Гэта нехта цябе сурочыў, сапсаваў цябе. Цяпер я ведаю, чаму ты такая. Я прынясу табе ад гэтага зёлак, ты іх нап'ешся, і ад цябе адразу гэта ліха адступіцца. Ёсць у мяне зёлкі ад нагавору, і я табе дапамагу. Выратую цябе! Толькі ты цяпер перажагнайся, даражэнькая, раз толькі перажагнайся, і табе адразу палягчэе. Гэта нехта цябе зачараваў, наслаў на цябе нячыстую сілу. Перажагнайся!
Франка спачатку слухала Аўдоццю з вялікай цікавасцю, але раптам падскочыла да яе з кулакамі.
- Ты сама ведзьма! - задыхаючыся ад злосці, закрычала яна. - Ты што мяне чарамі нейкімі прыйшла палохаць?..
- Я ведзьма?!. - усклікнула Аўдоцця, для якой не магло быць абразы большай за гэту.
Яна была лекаркай, але не ведзьмай, любіла людзям рабіць дабро, а ўсялякае зло было для яе агідным як самы цяжкі грэх. Першы раз у жыцці яе назвалі ведзьмай! Яна схапілася за галаву і гнеўна закрычала:
- Гэта ты сама з чортавага племя!
- Я - пані з паноў, а ты чортава служка! Ідзі прэч з маіх вачэй!.. Ведзьма!.. Хамка!.. Прэч! Прэч!
Дзве кабеты счапіліся ля паркана, і два вісклівыя галасы крычалі так, што нельга было адрозніць слоў. З натоўпу выскачыў Аляксей Мікула і пабег ратаваць Аўдоццю. Следам за ім, толькі крыху павольней, рушылі і іншыя.
- Звязаць яе і адвезці ў вар'яцкі дом! - крычаў Аляксей.
- Звязаць, адлупцаваць як след, замкнуць у хаце і паслаць за Паўлюком! - прапаноўвалі іншыя.
Ульяна, калоцячыся ад жаху, стаяла пад сваёй хатай, адной рукой жагналася, а другой прыціскала да сябе спалоханых дзяцей, сярод якіх быў і Актавіян.
Раптам з-за хаты паказаўся Павел. Нехта ўжо збегаў на раку і паведаміў аб тым, што робіцца на яго двары. Ішоў ён хутка, насунуўшы нізка на вочы шапку, і твар яго быў наліты чырванню. Насустрач яму пабегла Аўдоцця, заламаўшы рукі, пачала скардзіцца, што Франка назвала яе ведзьмай, накінулася на яе з кулакамі і, напэўна, забіла б яе, каб Аляксей і іншыя людзі не абаранілі яе. Павел парывістым рухам адсунуў сваю прыяцельку, адапхнуў двух мужчын, што стаялі на яго шляху, і, схапіўшы Франку за руку, пацягнуў у хату. Усё гэта рабіў ён моўчкі, не пераводзячы духу. Вачэй яго не было відаць з-пад казырка шапкі, твар палаў агнём. Калі разам з Франкай ён знік за дзвярыма хаты, прысутныя пачалі разыходзіцца, толькі некаторыя з іх засталіся на Казлюковым двары і, нібы яшчэ нечага чакаючы, маўчалі. І сярод гэтага маўчання пачуўся з хаты Паўла крык Франкі і паўтарыўся ўжо не два-тры, а шмат разоў. Пасля ўсё сціхла, людзі разышліся, а Казлюкі нават узяліся за сваю штодзённую працу. Толькі ў ляску ля могілак, дзе гулялі чацвёра малых, звінеў вясёлы смех ды час ад часу брахаў Курта, які выграваўся на бледным вераснёвым сонцы.
У гэтым бледным святле вераснёвага сонца хата Паўла стаяла ціхая, як магіла. Дзверы яе былі зачынены, акно завешана саламянай матай і падпёрта жэрдкай. У цёмнай хаце Франка падпальвала ў печы. Адыходзячы, Павел суровым і глухім голасам загадаў:
- Падпалі ў печы і згатуй паесці, каб было гатова, калі я з ракі вярнуся. Калі не згатуеш - зноў буду біць!
Апынуўшыся ў цемры, Франка нейкі час, анямелая, скурчаная, сядзела на зямлі. Пасля ўскочыла і пачала, спяшаючыся, падпальваць у печы. Дрыжачымі рукамі яна кідала ў печ дровы і сухія трэскі і перарывістым, хрыплым, сіпатым шэптам казала:
- Згатую я табе страву, убачыш, якая будзе смачная. Аддзячу я табе... Усім вам пакажу... Будзеш задаволены сёння з маёй стравы... Будзе табе добра, калі паясі! Пачакай, пачакай! Хіба ўжо на тым свеце паспрабуеш такіх, як я, малаціць сваімі хамскімі кулакамі.
Здавалася б, што пасля ўсяго, што сёння адбылося, яна павінна была б адчуваць сябе стомленай і слабай. Ані! Яна жвава і спрытна завіхалася каля печы, налівала ў гаршчок ваду, насыпала крупу. Схапіла з шафкі нож, абрала і парэзала бульбу, пасля выйшла з лучынай у сенцы і ўнесла гаршчок з малаком. Нейкія думкі і пачуцці надавалі спрытнасці яе рукам, гібкасці целу, жвавасці рухам. Здавалася, што яна стараецца, каб страва, якую яна гатуе, была вельмі смачная. Кідаючы ў гаршчок соль, крупу, бульбу, наліваючы малако, яна ўсё таксама хрыпла шаптала:
- Вось цяпер наясіся, будзеш сыты... Я так цябе накармлю, што ўжо ніколі не захочаш есці! І біць мяне ўжо ніколі не захочаш! Падзякуеш мне! У гадзіну смерці сваёй даведаешся, што значыць узнімаць руку на такую, як я!
Але часамі гэты з'едлівы і зларадны шэпт напаўняўся роспаччу і жалем.
- Кара боская! Кара боская! Бог пакараў мяне за тое, што сама сябе шанаваць не ўмела і з хамамі параднілася! Вось да чаго дайшла! Вось што мне цяпер даводзіцца рабіць! Кара боская! Кара боская!
У такія хвіліны ў бляску полымя, які падаў на яе твар, можна было заўважыць у яе вачах глыбокі, чорны, застылы смутак.
Калі крупнік быў ужо гатовы, Франка падышла да сваёй скрынкі, што стаяла ў куце, адчыніла яе, дастала адтуль брудную падзёртую спадніцу і пачала шукаць кішэню. Намацаўшы, яна засунула ў яе руку, дастала нешта завернутае ў паперку. Пасля кінула спадніцу на падлогу, не зачыніўшы скрынкі, вярнулася да печы і высыпала нешта з паперкі ў гаршчок. Усё гэта яна рабіла моўчкі, і хоць рухі яе былі хуткія, але ўжо спакайнейшыя, чым раней. Высыпаўшы з паперкі белы парашок у запраўлены малаком крупнік, яна пачала мяшаць у гаршку вялікай драўлянай лыжкай. Мяшала старанна, не спяшаючыся, вусны яе былі моцна сціснуты, у вачах свяцілася нерухомае полымя, на шчаках гарэлі чырвоныя плямы.
Было відаць, што рабіла яна ўсё гэта зусім свядома, нават з роздумам, і хіба толькі вопытны псіхіятр мог бы сказаць, ці была яна зараз у поўнай свядомасці. Пэўна толькі тое, што ў гэтую хвіліну яна жыла выключна гэтай хвілінай, і ніякія ўспаміны, ніякія думкі аб будучыні яе не займалі. Не было ў яе душы ні дакораў сумлення, ні барацьбы пачуццяў... Яна іх ніколі не ведала, і ўсё жыццё ў яе нібы адсутнічала тая складаная частка душы, якая ў чалавека з грамадскімі інстынктамі здольна будзіць сумленне і барацьбу пачуццяў. А цяпер пад уплывам адной да рэшты напружанай думкі і страсці яны менш за ўсё маглі ўзнікнуць у ёй. Плечы, спіна, шыя ў яе яшчэ балелі ад удараў тых людзей, што абаранялі Аўдоццю, і ад удараў Паўла. Яна лічыла сябе прыніжанай, пакрыўджанай, зняволенай, яна ненавідзела і прагнула жорстка некаму адпомсціць. І болей нічога. Розуму яна, вядома, не страціла, але на той вузенькай мяжы, якая аддзяляе розум ад вар'яцтва, яна вагалася, духоўна скалечаная, п'яная ад шаленства і змучаная.
Зачыніўшы дзверы і акно сваёй хаты і насунуўшы на вочы шапку, Павел пайшоў да Аўдоцці. Ён яшчэ здалёк убачыў, што старая развешвае на паркане памытую бялізну. Не ўваходзячы ў двор і не знімаючы шапкі, ён спыніўся каля паркана і глухім голасам пачаў:
- Выбачайце, кума, што праз мяне непрыемнасць мелі... Пабіў яе...
Заплаканая Аўдоцця выпрасталася і, схаваўшы пад фартух рукі, моргаючы вачыма, зашаптала:
- Не, Паўлюк, ёй і біццё не дапаможа. Ёй гэта зроблена, і пакуль адроблена не будзе, нічога не дапаможа. Я ўжо сёння ўбачыла, што гэта не боская воля, а людская работа... Сёння ўвечары я напару і прынясу ёй капытніку, хай пап'е... капытнік ад зробленага вельмі дапамагае, а калі не дапаможа, дык нешта іншае знойдзем.
Павел доўга маўчаў, а пасля, паціскаючы плячыма, сказаў:
- Хто яго ведае? Можа, ваша праўда... Можа, гэта і зроблена... Ні прысяга, ні ласка не дапамаглі, ні святая малітва, ні работа не дапамаглі, ні біццё не дапамаго... Хіба ж гэта боская воля? Відаць, гэта і сапраўды чартоўская воля і сіла... А можа, хто ёй зрабіў гэта...
Ён сумняваўся, не вельмі верыў у гэта, але, прыбіты сваім горам і расчараваннямі, якія веру яго, заўсёды такую нязломную, паступова падточвалі, гатовы быў ужо дапусіцць, што на Франку ўплываюць нейкія звышчалавечыя сілы. Аўдоцця тым часам працягвала:
- Увечары я падыду да твайго саду і паклічу цябе. Як выйдзеш, дам табе гаршчочак з капытнікам, а ты ёй загадаеш выпіць... Каб Бог ведае як не хацела, загадай выпіць... Нячысты ў ёй будзе крычаць і трэсці яе, ды ты на гэта не зважай і загадай выпіць... «Ойча наш» пры гэтым адмаўляй, жагнайся, увесь час жагнайся і яе жагнай... Увечары я табе раскажу, як рабіць...
- Добра, - адказаў Павел. - Прынясіце, навучыце, дапамажыце, і хай узнагародзіць вас Бог за тое, што ў бядзе мяне не пакінулі.
Ён адвярнуўся і пакрочыў да ракі. Аднак не да работы было яму сёння. Ён выглядаў так, нібы яго самога нехта моцна пабіў. Шчокі яго запалі, гора паклала глыбокія маршчыны на яго лбе. Гадзіны за дзве да ранняга вераснёвага змроку Павел вярнуўся дадому, зняў з акна мату, адчыніў дзверы і ўвайшоў у хату. Печ была прыкрыта драўлянай засланкай, а Франка сядзела на ложку, скурчыўшыся і абхапіўшы далонямі галаву. Як толькі ў хаце стала светла, яна ўскочыла, схапіла кавалак палатна, што ляжаў на лаве, іголку і, ускочыўшы зноў на ложак, пачала шыць. Зірнуўшы на драўляную засланку, якой вясковыя кабеты зачыняюць печ, калі ставяць туды згатаваную страву, Павел успомніў, што ў яго ад учарашняга вечара нічога не было ў роце.
- Ці ёсць што з'есці? - запытаў ён лагадней і спакайней, чым некалькі гадзін таму, тонам чалавека, які пасля выбуху вялікага гневу пачынае адчуваць вялікую літасць. Атмасфера буры і сварак была яму неўласціва, ён прагнуў згоды і спакою.
- Ці ёсць што з'есці, Франка? - запытаў ён другі раз.
- Ёсць, - не ўзнімаючы галавы і вачэй, прамармытала яна.
- Налей і падай.
- Вазьмі сам, - адказала.
Ён адсунуў засланку, дастаў з печы гаршчок і, адрэзаўшы кавалак хлеба, стаў перад прыпечкам, які замяняў яму стол і пачаў есці. Еў вельмі павольна. Хвіліну таму ён адчуваў сябе галодным, а цяпер страва не ішла яму ў горла. Яна здавалася яму гаркаватай. Ён думаў, што гэта прыкрасці залілі яго вусны і горла горыччу. Гэта яны, прыкрасці, а не гаркаваты смак заглушаюць голад. З'еўшы толькі частку стравы, ён пакінуў лыжку ў крупніку, зняў світку, паклаўшы яе пад галаву, выцягнуўся на лаве і цяжка ўздыхнуў. Франка, нізка нахіліўшы галаву, шыла. Пакуль Павел еў, яна не адрывала вачэй ад шытва, а цяпер крадком пачала пазіраць на яго. Калі Павел заплюшчыў вочы і заснуў, яна адкінула ўбок палатно, абаперлася локцямі аб калені і закрыла далонямі твар. У хаце доўга панавала цішыня, якую парушала толькі дыханне Паўла. Звонку даляталі галасы дзяцей, сярод якіх быў і Актавіян. Ульяна і сёння мусіла яго пакарміць, што, дарэчы, здаралася вельмі часта. Ён гуляў з яе дзецьмі на цёплым сонейку і ў хату не прыходзіў. На дварэ пачынала шарэць, дзень ужо схіляўся к канцу. Павел у сне неспакойна паварушыўся раз-другі і ціха застагнаў. Вусны яго скрывіліся, нібы ад болю, аднак ён не прачнуўся. Франка ўзняла галаву, зірнула на яго і, ускочыўшы з ложка, выбегла з хаты. Абышоўшы яе, яна хутка пакрочыла па сцежцы за стадоламі, якія стаялі блізка адна ля адной. Па ёй было відаць, што яна сама не ведала, навошта і куды ідзе. І невядома, ці доўга яна так ішла б, каб не ўбачыла квадратнай, цяжкой, лахманамі акрытай постаці, якая ішла ёй насустрач, абапіраючыся на кій.
- Марцэлька! - усклікнула Франка такім голасам, якім нехта, доўга сярод ворагаў жывучы, вітае адзіную на свеце прыязную яму істоту.
Яна даўно ўжо не бачыла старой жабрачкі. Марцэля жыла цяпер у самым канцы вёскі і не хацела трапляць на вочы Казлюкам і Паўлу, якіх баялася як агню. Як у справе з лёкаем Каралем, так і цяпер у гісторыі з Данілкам яна не магла не адчуваць сваёй віны. Аднак ёй вельмі карцела даведацца, што робіцца ў хаце Паўла пасля сённяшняй сваркі, аб якой яна чула ад людзей. Вось яна і кралася за стадоламі да яго хаты, у надзеі, што, можа, нешта пачуе ці ўбачыць, можа, Франку дзе сустрэне і ў яе пра ўсё распытае. Убачыўшы яе, Марцэля заспяшалася насустрач. Франка да яе ўжо не ішла, а бегла. Падбегшы, кінулася ёй на шыю і, прыпаўшы ўсім сваім высахлым гнуткім целам, залілася слязьмі. Здавалася, што радасць ад сустрэчы з Марцэляй, якая прыязна ставіцца да яе, адразу змягчыла і ў слязах растапіла яе зацвярдзелае і цяжкое, як камень, сэрца. Марцэля прыцішаным голасам пачала распытваць:
- Б'е? Усё б'е і б'е? Такі, здаецца, добры чалавек быў, а цяпер зрабіўся такі злы! Ой, бедная ж ты, мая рыбачка! Не для таго ты на свет прыйшла, не для таго нарадзілася... Табе панаваць бы на гэтым свеце, а не крыўду гэткую цярпець... Ой, божа мой, Божа! А я і прыйсці да цябе баялася... Яшчэ б і мяне пабіў... Мая ты залаценькая, можа, ты мне ўвечары цукру прынясеш? Я тут цябе чакаць буду... Нешта вельмі жывот мне разбалеўся, станоўніку напарыла, ды вельмі ж ён горкі, пасаладзіць трэба...
Франка раптам перастала плакаць.
- Ён ужо ніколі біць мяне не будзе, - прашаптала.
- Чаму? - спытала жабрачка.
- Я яму ўжо так зрабіла... што не будзе.
- Мая ж ты любая, што ж ты яму такое зрабіла?..
- Атруціла! - парывіста кінула Франка.
- У імя Айца і Сына! Ці ты звар'яцела, Франка, каб гэта казаць? - усклікнула Марцэля.
- Можа, і звар'яцела, але жыць на гэтым свеце ён ужо не будзе...
Марцэля ажно закалацілася.
- Госпадзі Ісусе!.. Франка, ты не хлусіш?
Франка ўдарыла сябе ў грудзі.
- Далібог, праўда! - адказала.
- Ратуйце, людзі! Ісусе, Марыя, святы Іосіф... Святы Антоні!.. Прачыстая дзева Марыя!.. У імя Айца, Сына і Духа Святога... Кірые... алей-сан... - мармытала Марцэля, дрыжучы, жагнаючыся і адступаючы ад Франкі. Яе шэрыя вочкі пад чырвонымі апухлымі павекамі застылі ад жаху. - Ой, бедная мая галовачка! І навошта толькі я сюды прыйшла! Навошта ты гэта мне сказала!.. Яшчэ і на мяне бяда зваліцца! Нягодніца ты, хіба ў цябе душы людской не было?
Раптам ад Паўлавай хаты, з двара, пачуўся вокліч:
- Ульяна! Ульяна! Ульяна!
Голас быў гучны, моцны, але нейкі дзіўны, у ім чуўся боль, ён клікаў на дапамогу. Франка падалася ў той бок, адкуль ён даходзіў, і куляй памчалася дадому. Прыпаўшы да сцяны, яна з-за вугла глядзела на двор. Павел стаяў ля дзвярэй тварам да хаты Казлюкоў і ўсё слабей і цішэй клікаў Ульяну. Дзеці гулялі тут жа, ля варот, але ніякай увагі на гэты вокліч не звярталі. Нарэшце з хлява абазвалася Ўльяна.
- Чаго?
- Хадзі! - паклікаў яшчэ раз Павел. - Богам прашу, хутчэй... Ратуй мяне!..
Хістаючыся і прыціскаючы да грудзей рукі, Павел пайшоў у хату. Спалоханая яго словамі і голасам Ульяна выбегла з хлява. Піліп высунўўся з хаты і закрычаў услед жонцы:
- Ты куды бяжыш, Ульяна?
- Хадзі! Хутка! - адгукнулася Ўльяна і ўбегла ў хату Паўла.
Добрую гадзіну чуліся там прыглушаныя стогны Паўла, галашэнне кабет, якія мітусіліся вакол хворага. Павел без ботаў і світкі, у зрэбнай вопратцы ляжаў на пасцелі. Час ад часу ён стагнаў і курчыўся ад болю, потым на хвіліну заціхаў і толькі безупынна, слабым голасам прасіў піць. Замест вады яму падавалі адвар з нейкіх зёлак, якія гатавала ля печы, адцэджвала і студзіла Аўдоцця. Калі Паўлу рабілася горш і ён стагнаў мацней, старая плакала і хапалася за галаву, а калі ён заціхаў, яна пачынала гаварыць і размахваць рукамі:
- Вось што прыкрасці могуць! Усё гэта ад іх! Замучыла гэтая шэльма бедалагу, давяла да магілы. Можа, яшчэ, дасць Бог, ачуняе... Можа, яшчэ зёлкі дапамогуць.
Яна выграбала з печы гарачы попел, насыпала яго ў торбы і вучыла Ўльяну, як імі абкладаць брата. Па румяным шчакам Ульяны цяклі слёзы, але яна старанна выконвала ўсе ўказанні лекаркі і толькі час ад часу выбягала з хаты, каб зірнуць на дзяцей. Піліп сядзеў на лаве засмучаны і маўклівы і не ведаў, чым і як дапамагчы хвораму. Толькі калі Павел моцна застагнаў і Аўдоцця, падбегшы да яго, усклікнула ў роспачы: «Ён памірае! Хутчэй нясіце грамніцу! Людзі, злітуйцеся, хутчэй грамніцу!» - Піліп пабег дадому і прынёс адтуль кавалак тоўстай васковай свечкі. Абедзве кабеты з плачам запалілі яе і ўклалі ў руку хворага. З гэтай хвіліны яны то галасілі, то запальвалі свечку, то падавалі яе хвораму, то забіралі яе ад яго. Кожны раз, калі пакуты Паўла ўзрасталі, свечку паспешліва запальвалі і падавалі яму, калі ж боль нібы заціхаў, яе адбіралі ў хворага і гасілі.
Тым часам у хату ўвайшла Франка і ціха, як прывід, прасунуўшыся ля сцяны, села на падлогу ў куце. Ніхто не звяртаў на яе ўвагі. Раз толькі Ўльяна, якой трэба было зачарпнуць з вядра вады, бо Аўдоцця збіралася зноў гатаваць нейкія зёлкі, нецярпліва адпіхнула яе з дарогі. Франка яшчэ глыбей зашылася ў кут і, абапёршы на калені локці, закрыла далонямі твар. Яна не ўзняла галавы і тады, калі Павел пачаў стагнаць мацней, а кабеты з плачам мітусіліся ля яго, падавалі яму запаленую грамніцу, ні тады, калі ў хату ўвайшоў Данілка, пашаптаўся аб нечым з братам і, апусціўшы галаву, збянтэжаны выйшаў. Ужо гадзіны з дзве ў хаце Паўла панавала мітусня, і гэта другая гадзіна была страшнейшая за першую. На трэцяй гадзіне хворы пачаў стагнаць радзей, яго цяжкое цела, выцягнутае на пасцелі, цяпер курчылася менш, а твар, які ў змроку быў падобны на сутаргава перакрыўленую сінявата-белую маску, ужо набываў свой звычайны выгляд.
- Табе лягчэй? - схіляючыся над ім, спытала Аўдоцця.
- Лягчэй, - слабым голасам адказаў Павел.
Цяпер Ульяна зноў успомніла пра дзяцей.
- Піліп! - звярнулася яна да мужа. - Ідзі паглядзі, ці ў хаце дзеці. Ды агонь пагасі, бо яшчэ бяды наробяць. Можа, Лукаш плача, дык прынясі яго сюды.
Піліп устаў і выйшаў з хаты. Быў ужо вечар, халаднаваты, пагодлівы, зорны. Падышоўшы да варот, Піліп убачыў у святле зорак тоўстую квадратную постаць, а да вушэй яго дайшло хрыплае мармытанне:
- Ісусе Назарэнскі, злітуйся над намі! Ісусе, выратаванне наша, злітуйся над намі!
Гэта не было звычайнае набожнае мармытанне жабрачкі. Зараз у ім адчуваліся разгубленасць і жах. Піліп не звярнуў на яе ўвагі, тым больш што, калі ён падышоў бліжэй, яна адышла ўбок. Аднак калі Піліп павярнуўся да яе плячыма і пакрочыў да свайго двара, яна паспешліва пайшла ўслед за ім. Так хадзіла Марцэля ўжо тры гадзіны: то яна ішла пад хату Паўла, то вярталася, то тупала на адным месцы, то прысядала на зямлі, калі яе старыя ногі ўжо не слухаліся яе, то зноў уставала, каб ісці, вяртацца, таптацца на адным месцы... Яна горача малілася і не ведала, што рабіць. І сказаць аб тым, што ведала, баялася і маўчаць баялася. Калі скажа, можа выклікаць падазрэнне, тады набярэцца клопату, не міне суда, але і змоўчаць нельга, бо божы суд яшчэ страшнейшы. Шкадавала яна і Паўла, стогны якога чуліся нават на двары і даходзілі да яе вушэй. І агіднасць выклікала кабета, у якой, мабыць, не было душы, калі яна гэткае зрабіла.
Нарэшце яна паклікала Піліпа:
- Піліп! А Піліп!
Піліпу здалося, што за плячыма яго скрыгоча піла. Ужо ад парога сваёй хаты ён азірнуўся.
- Чаго? - запытаў ён.
З кучы лахманоў, што стаяла перад ім, вынырнуў зморшчаны, скрыўлены ад жаху твар Марцэлі.
- Ведаеш, Піліп, - пачала яна. - Ведаеш, што?.. Ён... Значыць, Паўлюк... твой швагер... атручаны!..
- Што? - усклікнуў Піліп.
- Далібог! - зашаптала зноў жабрачка. - Не кажы толькі нікому, мой міленькі, не кажы, што гэта я табе сказала, а то і на мяне бяда зваліцца... Яна сама мне сказала, што атруціла яго... атруты яму ў страву ўсыпала... Не кажы толькі нікому, што ад мяне даведаўся, калі Бога баішся, не кажы...
Піліп ужо даўно баяўся, каб Франка калі-небудзь не зрабіла нечага жахлівага. Ну, вядома, Марцэлька сказала праўду! Адкуль жа раптам узялася гэта хвароба ў Паўла?
Піліп схапіўся за галаву. Да жаху, які ахапіў яго, далучылася пачуццё радасці. Цяпер ужо Павел сам убачыць, якую небяспеку наклікаў і на сябе і на іх! Маланкай мільганула ў яго галаве: «Астрог, суд, Сібір!» Забяруць яе ў астрог, пасля вышлюць у Сібір, і ўсе яны пазбавяцца ад яе назаўсёды. Адштурхнуўшы Марцэлю, Піліп карацейшай дарогай, праз паркан і сад, пабег да Паўлавай хаты, у якой запанавала была цішыня, і, адчышўшы дзверы, закрычаў:
- Вось яно як! Ведаеш, Паўлюк, цябе атруцілі! Жонка табе атруты дала! Чуеш?
Павел, пачуўшы гэта, нібы спружынай падкінуты ўгару, падняўся, сеў на пасцелі, і з вуснаў яго вырваўся толькі адзін пытальны гук:
- Га?
- Атруціла, - паўтарыў Піліп. - У ежу атруты табе ўсыпала...
Аўдоцця і Ўльяна заламалі рукі. Аўдоцця кінулася да хворага:
- Ты еў сёння што-небудзь?
Павел цяжка ўпаў на пасцель.
- Еў, - адказаў ён глуха.
- А што еў?
- Крупнік, - прашаптаў ён.
- А дзе той крупнік? - замітусілася па хаце Аўдоцця.
Ульяна, задыхаючыся, з жахам на твары, падняла з падлогі гаршчок, у якім тарчала лыжка.
- Вось ён, я яго адставіла, калі трэба было распальваць агонь.
Здавалася, што яе каштанавыя валасы, якія выбіваліся з-пад хусткі, ад жаху ўзняліся ўгору - такая яна была раскалмачаная. Піліп, таксама ўскудлачаны, стаяў ля расчыненых дзвярэй і разгублена пазіраў на ўсіх. З цёмных сенцаў выглядаў бледны твар Данілкі. Ён стаяў разам з чацвёркай малых, збітых у цесную чародку, напалоханых крыкамі і нязвыклай мітуснёй у хаце.
Аўдоцця паднесла гаршчок з крупнікам амаль да самага твару Паўла.
- Гэты крупнік еў? - запытала.
Але ён ужо не адказваў. Аслупянелым, страшным позіркам ён вадзіў па хаце. Убачыўшы адчыненую скрынку Франкі, спадніцу, якая ляжала побач з ёю, невялікую скамечаную паперку, ён нешта прыпомніў і заплюшчыў павекі. Грудзі яго высока і цяжка ўзнімаліся, але з заціснутых вуснаў не вырваўся ніводзін гук. Дарэмна Аўдоцця і Ўльяна засыпалі яго пытаннямі, крычалі ў самае вуха, дарэмна тузалі яго за сарочку і рукі. Сцяўшы вусны і моцна заплюшчыўшы павекі, з кроплямі поту на твары, ён ляжаў як мёртвы і, здавалася, нічога не чуў і не разумеў. Толькі цяжкое і парывістае дыханне сведчыла аб тым, што ён жывы, але кабеты зноў падумалі, што ўжо канае, а паколькі яны цяпер ведалі, што ён канае не ад звычайнай хваробы, а ад атруты, яны, ахопленыя жахам, заціхлі, перажагналіся і пачалі павольна гаварыць пацеры. І раптам у гэтай цішыні, якую парушаў спалоханы шэпт жанчын і трэск агню, здалёк, з процілеглага берага ракі, даляцеў басовы, працяглы, некалькі разоў паўтораны вокліч:
- Па-ром! Па-ром! Па-а-ром!
Піліп, мабыць, першы раз з таго часу, як меў паром, не звяртаў на гэты крык ніякай увагі, але Данілка адразу выбег на вуліцу, а праз хвіліну вярнуўся, сунуў галаву ў дзверы і голасна прашаптаў:
- Піліп, хадзі хутчэй! Ураднік!
Ён здалёк пазнаў добра знаёмых коней урадніка і голас яго фурмана.
Піліп падхапіўся і куляй вылецеў з хаты. Ён схапіў шост, які стаяў пад сцяной яго хаты, і пабег уніз да ракі, забыўшы нават надзець шапку.
- Вось і дзякуй Богу! Бог літасцівы паслаў яго сюды! Вось у пару прыехаў!
У тым, што прыехаў ураднік, не было нічога дзіўнага. Ён вельмі часта перапраўляўся за Нёман у гэтым месцы, выконваючы свае абавязкі на тым і гэтым беразе ракі.
Але Піліп угледзеў у гэтым волю самога Бога і бег да ракі з высока ўзнятым над галавой шастом, а за ім з другім шастом бег Данілка. Неўзабаве на сталёва-шэрай рацэ ў змроку, празрыстым ад святла зорак, імкліва і бязгучна, як прывід, памчаў чорны паром з дзвюма чорнымі чалавечымі постацямі, якія, то нахіляючыся, то выпростваючыся, апускалі ў ваду шасты, што ўскоснымі чорнымі лініямі мільгалі ў паветры.
Хата Паўла на нейкую хвіліну апусцела. Ульяна пабегла дадому, каб пакласці спаць старэйшых дзяцей, зірнуць на малога і пагасіць агонь. Аўдоцця заспяшалася ў іншы бок па новыя лекі для Паўла. Яна мела адны вельмі добрыя і выпрабаваныя зёлкі, якія выганялі з цела ўсялякую атруту. Каб ведала яна раней, ад чаго захварэў Паўлюк, яна б даўно згатавала іх хвораму.
Калі ў хаце зрабілася пуста і ціха, Павел расплюшчыў вочы.
- Франка! - паклікаў ён слабым голасам.
У куце паміж вядром з вадой і гаспадарчымі і рыбацкімі прыладамі пачуўся лёгкі шолах, і адтуль, як пануры прывід, з'явілася ціхая, згорбленая Франка з галавой, абкручанай зрэбнай шматай. Яна зрабіла некалькі крокаў наперад і, сутаргава сціскаючы на грудзях сарочку, спынілася, апусціўшы галаву.
- Франка, - слабым і павольным голасам пачаў Павел - Гэта праўда?
Яна маўчала, не адрываючы вачэй ад зямлі.
- Франка, ты ніколі не хлусіла... Скажы, ці гэта праўда?
- Праўда, - адказала яна.
Павел зноў заплюшчыў вочы. Ён не застагнаў, нічога не сказаў, толькі лоб яго стаў мокры ад поту і яшчэ мацней сцяліся яго вусны. Франка ўсё яшчэ стаяла на тым самым месцы, утаропіўшы позірк у агонь. У вачах яе не было ні жаху, ні жалю, у гэтую хвіліну ў іх не было нічога пэўнага. У застылым яе позірку толькі час ад часу мільгалі з'едлівыя агеньчыкі.
У сенцах пачуліся паспешлівыя крокі, і, задыханы, ускалмачаны, без шапкі, увайшоў Піліп. З урачыстым выглядам ён наблізіўся да Паўла.
- Не сярдуй, швагер, - сказаў ён рашуча. - Зараз прыйдзе ўраднік і забярэ гэту шэльму.
Словы яго нібы абудзілі Франку ад цяжкага сну. Яна задрыжала ўсім целам, пранізліва ўскрыкнула і кінулася да дзвярэй. Але дарогу ёй заступіла Ўльяна, якая вярталася з малым на руках, а следам за ёю ўвайшоў чалавек у шынялю з бліскучымі гузікамі, той самы, што тры гады таму, седзячы ў брычцы, гаварыў з Паўлам пра знікненне Франкі.
Некалькі хвілін у хаце панавалі мітусня, гоман, тупат ног. Піліп, Ульяна і Аўдоцця, якая вярнулася з зёлкамі, гаварылі ўсе разам, расказвалі, сведчылі, паказвалі гаршчок з крупнікам. Калоцячыся ад жаху, Франка некалькі разоў кідалася да дзвярэй, але яе затрымлівалі і штурхалі ў глыб хаты. Ураднік слухаў, дзівіўся, абураўся, потым падышоў да Паўла і пачаў задаваць яму пытанні. Але той ляжаў з заплюшчанымі вачыма і моцна сцятымі вуснамі, нерухомы, як бервяно, і маўклівы, як магіла. Ён толькі тады расплюшчыў вочы, калі ўраднік голасна загадаў Францы:
- Ну, апранайся, ды хутка!.. Паедзеш на шпацыр...
І, перакуліўшы чарку гарэлкі, прынесенай Піліпам, пажартаваў:
- Вось і не спадзяваўся, што ўначы буду гуляць з красуняй... А была б сабе нічога, калі б не гэткая шэльма...
Ён казаў Піліпу, што везці яе сёння ў горад да вышэйшага начальства ўжо позна, а таму гэта птушка заначуе ў яго. Да яго дома недалёка, усяго чатыры вярсты, а сёння ў яго было столькі работы, што ён хоча хоць некалькі гадзін спакойна паспаць. Павязе яе далей раніцай.
Піліп увесь час частаваў яго гарэлкай і прасіў:
- Толькі адсюль яе забярыце! Зрабіце ласку, зараз забярыце!
Павел не варушыўся, слухаў размову двух мужчын, а вачыма сачыў за Франкай. Дрыжучы ўсім целам, яна моўчкі пачала апранацца. Рабіла гэта нават з роздумам і стараннем. Не звяртаючы ўвагі на прысутнасць у хаце мужчын, яна змяніла саматканую спадніцу на тую гарадскую з запэцканымі фальбонамі, якую падняла з падлогі, надзела панчохі, новыя чаравікі, кофтачку, каптан, зняла з галавы зрэбную шмату і ўздзела шарсцяную хустку. Ураднік выпіў яшчэ чарку гарэлкі, узяў яе за плячо і павёў да дзвярэй. Калі яны праходзілі праз хату, Павел убачыў выраз яе позірку. Ішла яна ціха і вельмі паслухмяна, калацілася ўсім целам, а вочы яе, вялікія і нерухомыя, выказвалі смяротны жах.
Піліп праводзіў урадніка да брычкі, а жанчыны наблізіліся да хворага.
- Ну як, лепей табе, Паўлюк? - пыталі.
- Зусім ужо добра, - адказаў Павел.
Ён хлусіў. Праўда, ён праглынуў атруты не столькі, каб ад яе памерці, але і не столькі, каб так адразу ад яе ачуняць. Самы страшны боль ужо мінуў, моцны, здаровы арганізм паспяхова змагаўся са смяротным дзеяннем атруты, крыху дапамаглі таксама і Аўдоцціны лекі. Усярэдзіне ён яшчэ адчуваў боль, які, аднак, мог ужо ўтоіць.
- Выпі зёлак! - папрасіла яго Аўдоцця.
- Давай! - адказаў Павел і выпіў з гаршка столькі, колькі загадала старая.
- Добра? - запытала лекарка.
- Добра, толькі вельмі хочацца спаць.
- І дзякуй Богу, што спаць хоча... Значыць, будзе здаровы, - вырашылі кабеты, а Павел сказаў:
- Дзякуй вам, даражэнькія, і за дапамогу, і за ратунак, і за добрае сэрца... Ідзіце цяпер спаць, адпачніце... Шмат каля мяне напрацаваліся...
Аўдоцця сказала, што будзе пры ім начаваць.
- Не трэба, кума, нікога мне не трэба... Пагасіце агонь ды ідзіце сабе з богам... На сон мяне надта цягне...
Зусім супакоіўшыся, кабеты пагасілі ў печы агонь, на стале лямпу і пайшлі. Калі іх крокі і галасы заціхлі, Павел са стогнам прыўзняўся на пасцелі, спусціў ногі, сеў і нейкі час сядзеў нерухома, нахіліўшы галаву. Чаму ён так настойліва выпраўляў усіх з хаты? Чаму хацеў застацца адзін? Яму трэба было ў самоце і цішыні падумаць над тым планам, што ўзнік тады, калі Франка з ураднікам праходзіла амаль ля самай яго пасцелі, дрыжачая, паслухмяная, са смяротным жахам у вачах. Мільганула ў яго галаве тады думка: «Вось цяпер яна ўжо загінула навекі! Пойдзе ў астрог, у Сібір паедзе, і ніякага збавення для яе ўжо ні на гэтым, ні на тым свеце не будзе!» А пасля, нібы рэха, аднекуль здалёк прагучалі ў памяці словы, якія некалі сам перад алтаром у касцёле казаў: «І не пакіну цябе аж да самай смерці». Доўга ў цёмнай хаце панавала грабавое маўчанне, аж нарэшце праз якую гадзіну пачуліся словы:
- Не пакіну цябе аж да самай смерці.
І амаль адначасова з гэтымі словамі, вымаўленымі шэптам, бліснуў сіні агеньчык запалкі. Павел, хістаючыся, зрабіў некалькі крокаў і запаліў лямпу.
У вокнах Казлюкоў было цёмна, там ўжо спалі. Спала ўся вёска.
Павел укленчыў перад ложкам і, прыгнуўшыся амаль да самай падлогі, пачаў выцягваць з-пад яго нейкі важкі прадмет. Гэта было справай нялёгкай. Ён некалькі разоў выпростваўся, адпачываў, стагнаў. Яго даймалі боль і слабасць, але таксама, як нядаўна Франку, адно нейкае пачуццё, адна думка ўзбуджалі яго нервы, заглушалі боль, узнімалі сілы. Нарэшце ён выцягнуў з-пад ложка ладную скрынку, акаваную жалезам і замкнёную на ключ. Ключом, які ён знайшоў у кішэні сваёй світкі, адамкнуў яе і пачаў выкідваць з яе рознае адзенне - летняе і святочнае. Рабіў ён гэта спешна, нервова, нельга было марнаваць час. Сёння ноччу як мага хутчэй або ўжо ніколі. Ураднік чалавек просты, бедны, паходзіць з сялян. Вельмі любіць гарэлку, мае жонку і некалькіх дзетак. З ім можна дамовіцца, а калі ён адвязе Франку ў горад да вышэйшага начальства, тады ўсяму канец.
Саслабелымі рукамі ён дастаў з-пад выкінутага са скрыні адзення даволі ладную палатняную торбачку, набітую нечым цвёрдым і моцна завязаную шнурком. Бацькоўскі гаршчок з сярэбранымі рублямі, закапаны некалі пад печчу, ён адкапаў даўно, грошы перасыпаў у торбачку і схаваў на дно акаванай жалезам замкнёнай скрыні. Спадзяваўся скарыстаць іх калі-небудзь на пабудову новай хаты або скарыстаць у чорны дзень хваробы ці старасці. Ён добра ведаў, колькі круглых бліскучых манет было ў гэтай торбачцы. Не вельмі багата. Крыху болей за сотню. Але ведаў, што ўраднік быў бедны, любіў гарэлку, меў дзяцей... Схаваўшы торбачку за пазуху, Павел паклаў адзенне назад у скрыню і засунуў яе пад ложак, а пасля нацягнуў боты і надзеў світку. Ён вельмі спяшаўся. Ночы, праўда, былі ўжо доўгія, але яму трэба было праехаць чатыры вярсты і на досвітку быць на месцы. На чым ехаць? Узяць цішком са стайні Піліпава каня і запрэгчы яго ў воз? Зрабіць гэта можна, бо стайні ніколі не замыкаюць і вартуе яе толькі Курта, а Казлюкі, напэўна, не прачнуцца і не пачуюць. Але нешта перашкаджала яму зрабіць гэта, ён не ведаў, што дакладна, але браць для гэтай мэты Піліпава каня яму не хацелася. «Вельмі ўжо яны ўз'еліся на Франку, - думаў Павел. - Праўда, ёсць за што, але каго яна найбольш пакрыўдзіла? Мяне. А сваю крыўду я магу ёй дараваць. Нічога мне не сталася. Не памру». Цяпер ён ведаў, што не памрэ, неглядзячы на боль, які яшчэ не пакідаў яго.
Каня Казлюкоў ён вырашыў не браць. Чаўном ён пераплыве на той бераг, а адтуль да дома ўрадніка не болей як чвэрць вярсты будзе. Ён надзеў шапку, пагасіў лямпу, у сенцах вобмацкам знайшоў ля сцяны вясло і, замкнуўшы хату, пачаў спускацца з гары да ракі.
Мінула некалькі гадзін. Позні асенні досвітак пагасіў ужо зоркі на небе, а над зямлёй і ракой клубіўся халодны і вільготны туман, калі да берага пад гарой прыстаў човен, у якім сядзелі два чалавекі. Ці сілы было мала ў Паўла і, вяслуючы слаба, ён плыў паволі, ці размова з ураднікам болей, чым ён спадзяваўся, заняла часу, і таму ён вяртаўся так позна? Затое ён вяртаўся не адзін.
Павел падымаўся на гару шырокім крокам, але твар яго быў бледны, шчокі запалі. За ім, на значнай адлегласці, ішла кволая, скурчаная кабета ў ватоўцы, хаваючы твар у складках вялікай хусткі.
Калі Павел адчыніў дзверы сваёй хаты і ўвайшоў у сенцы, Франка спынілася ля парога.
- Уваходзь!
Франка пераступіла парог, прайшла следам за ім праз сені, а ўвайшоўшы ў хату, зноў спынілася ля дзвярэй і, нібы сляпая, не ведала, куды ісці. Павел цяжка апусціўся на лаву і сказаў:
- Распранайся!
Яна павольна зняла хустку, адкрываючы чорныя раскалмачаныя валасы і васкова-жоўты твар з сінімі вуснамі і апушчанымі павекамі. Яна стаяла, апусціўшы рукі, і выглядала зусім так, як абвінавачаны перад судом, і ўсё ў ёй казала аб страшэнным цяжары сораму. Праз хвіліну павекі яе некалькі разоў уздрыгнулі, узняліся, а вочы, сустрэўшыся з вачыма Паўла, напоўніліся слязьмі. Моўчкі, без адзінага слова, яна зрабіла два крокі да Паўла і пакланілася яму так нізка, што валасы яе сваімі канцамі дакрануліся да зямлі. Так кланяюцца сяляне, калі дзякуюць за нешта або нечага просяць, - Франка, відаць, не раз бачыла гэта. Схіліўшыся нізка перад Паўлам, яна хуценька павярнулася і выйшла ў сенцы. А ён правёў рукой па вачах, пасля адняў мокрую далонь і абапёр на яе цяжкую галаву. Так і праседзеў ён некалькі хвілін. Франка з сенцаў не вярталася. Ён устаў, адчыніў дзверы і ўгледзеў яе ў цёмным куту: яна стаяла, прыпаўшы тварам да сцяны.
- Хадзі сюды, - сказаў Павел.
Яна пакорна ўвайшла і ўстала перад печчу.
Павел сеў на лаўку і слабым голасам пачаў:
- Вось і гэтым разам я цябе выратаваў, хоць ты і ўчыніла вялікі грэх... Але каб ты засталася там, дык ужо навекі згінула б, а тут, можа, яшчэ адумаешся, можа, хоць цяпер злосці сваёй спалохаешся... Пашкадаваў я цябе, ой як пашкадаваў. А яшчэ і таму я цябе выратаваў, што прысягаў перад Богам не пакідаць цябе да самай смерці... А калі прысягаў, што не пакіну, дык і не пакіну... і да смерці, як прысягаў... не пакіну...
Цяжка было яму гаварыць, але ён бачыў, што Франка стаіць нерухомая, як аслупянелая, а таму дадаў:
- Ну, чаго ж ты стаіш? У хаце холадна, ты бы ў печы падпаліла ды чаю зварыла сабе і мне... Рабі што хочаш, што трэба. Ты тут такая самая гаспадыня, як і раней была.
Якая сіла захоўвалася ў яго апошніх словах, чаму яны так уразілі Франку? Яна захісталася, нібы сэрца яе прабіла куля, калені пад ёю падламіліся, і, заліваючыся чырванню, а пасля слязьмі, яна ўпала ніц. Яна не крычала, не рыдала, не стагнала. Наадварот, прыпаўшы тварам да зямлі, ляжала некалькі хвілінаў як нежывая, і толькі мерныя рухі яе плячэй, якія то ўзнімаліся, то апускаліся ад ціхага, бязгучнага плачу, сведчылі аб тым, што яна жывая. Праз некалькі хвілін яна ўскочыла і пачала падпальваць у печы. Рабіла гэта ціха, хутка, старанна. Павел ляжаў на пасцелі з заплюшчанымі вачыма, а на лаве, нічым не акрыты, у адной зрэбнай сарочцы, якая адсланяла яго грудзі і босыя ногі, спаў малы Актавіян. У часе ўчарашняй мітусні ён улез сюды і спаў дасюль, скурчыўшыся ад холаду. Праходзячы каля лавы, Франка заўважыла яго і акрыла сваёй хусткай.
А неўзабаве яна ўжо несла Паўлу чай у зеленаватай шклянцы, але перш чым падаць яе, вагаючыся, спынілася пасярод хаты. Яна падумала, што Павел спалохаецца, не будзе піць чай, які яна наліла яму. Але Павел не спалохаўся. Ён працягнуў руку, узяў у яе шклянку і прагна пачаў піць. Франка здалёк глядзела і глядзела на яго і раптам закрыла далонямі твар так моцна, нібы хацела, каб яны прыраслі да яго і назаўжды засланілі яе ад Паўла.
- Напіся чаю, вазьмі падушку ды засні, - сказаў Павел і паказаў вачыма на адну з дзвюх падушак, што ляжалі на ложку.
- Не трэба, я ватоўку пад галаву пакладу і высплюся, - слаба адказала Франка.
Павел заплюшчыў вочы. Па твары яго было відаць, што ён страшэнна стаміўся. Неўзабаве ён глыбока заснуў.
Казлюкі даведаліся аб звароце Франкі тады, калі Ўльяна, прачнуўшыся і ўспомніўшы аб хваробе брата, захацела даведацца, як ён сябе адчувае. Падышоўшы пад яго хату, яна спачатку зірнула ў акно. Зазірнула, пляснула далонямі і як страла памчалася дадому.
На пасцелі яна ўбачыла Паўла, які моцна спаў, а на лаве, падклаўшы пад галаву ватоўку, з шырока расплюшчанымі вачыма ляжала Франка. У галаву Ўльяне прыйшлі чартоўскія справы і іншыя страшныя рэчы, і яна, з крыкам пабудзіўшы мужа, расказала яму аб гэтым цудзе. Але Піліп амаль адразу здагадаўся, якія чары і цуды прывялі Франку дадому.
- Твой брат звар'яцеў! - сказаў злосна.
А калі высказаў ён сваю здагадку Ўльяне, тая заплакала і праз слёзы паўтарала:
- Звар'яцеў! Зусім звар'яцеў! Ці я калі думала, што ён такі дурань, такі вар'ят!
Іншых слоў для ўчынку Паўла яны не знаходзілі, злавалі на яго, бурчалі, хадзілі, як пабітыя. Піліп нават вырашыў ехаць у горад і абвінаваціць перад вышэйшым начальствам як Франку, так і ўрадніка, які за грошы адпусціў яе. Ён хадзіў нават да старэйшых мужыкоў раіцца, але справа зацягнулася, мінула два-тры дні, і ён ахалонуў. Ды і Ўльяна пачала разважаць аб тым, што Паўлюк, калі памерлі бацькі, выгадаваў яе, палову свайго агарода даў ёй у пасаг, рабіў для яе шмат, пазычаў грошы, дапамагаў, раіў... Ды і надалей яшчэ не раз патрэбен будзе, ой і яшчэ як патрэбен пры вялікай сям'і і малым кавалку зямлі. Разважаючы аб усім гэтым, Ульяна плакала і казала мужу:
- А можа, усяму даць спакой? Хай ужо будзе яго воля! Навошта на яе даносіць? Хай яе сам Бог пакарае! Будзем вартаваць ад яе хату і дзяцей... А Паўлюку лепш не пярэчыць.
Піліп бурчаў, не згаджаўся, штодзень гразіўся паехаць у горад, але не ехаў: ён таксама вагаўся і раздумваў. Ён памятаў дабрату швагра і не хацеў з ім сварыцца. Гнеў і нянавісць Казлюкоў да Франкі астыла яшчэ і таму, што яны зусім не бачылі яе. Аўдоцця, якую не менш абураў учынак Паўла, не вытрымала і пайшла да яго ў адведкі, а потым расказвала, што ён папраўляецца, толькі яшчэ вельмі слабы, увесь час ляжыць і нікуды з хаты не выходзіць. Франка ад яе схавалася ў цёмных сенцах, і Аўдоцця яе не бачыла. Але Павел не толькі здаровы, а нават вясёлы. Казаў ёй, што яшчэ два-тры дні адпачне, а пасля пойдзе на раку. Пазіраючы ў акно, ён прадказваў, што добрае надвор'е прастаіць нядоўга і вельмі хутка пачнуцца вялікія вятры і дождж. Калі Аўдоцця ўспомніла Франку, ён паківаў галавой і сказаў:
- Яна ўжо цяпер не тая, што была, ужо адумалася і будзе добрая... Як Бог ёсць у небе... Цяпер ужо будзе добрая!
Павел быў перакананы ў гэтым. Перакананне гэтае ўзнікала паступова, калі ён ляжаў на пасцелі, нібы адпачываючы пасля цяжкай працы, сачыў позіркам за ціхімі, нясмелымі, амаль пакорнымі рухамі Франкі. Яна ніколі не падыходзіла да Паўла, а калі падавала яму што-небудзь, дык працягвала на ўсю даўжыню руку. Яна ніколі першая не звярталася да яго, а калі ён выклікаў яе на гаворку, адказвала мякка, далікатна, апусціўшы вочы.
У першы вечар пасля звароту ад урадніка яна паслала на лаве радно, ватоўку сваю падклала пад галаву і напаўраспранутая, лягла спаць, акрыўшыся кавалкам старога кіліма. Дарэмна Павел некалькі разоў прапаноўваў, каб яна ўзяла адну з падушак ці легла на ложку, а ён будзе спаць на лаве.
На першую прапанову яна коратка, але рашуча адказала:
- Не хочу, не трэба!
На другую са слабым адценнем сваёй даўняй раздражнёнасці незадаволена прабурчала:
- Яшчэ чаго!
Калі Актавіян заўпарціўся - хацеў спаць з ёю, яна спачатку ўгаворвала яго легчы на ложку з «таткам», а пасля папрасіла Паўла, каб узяў малога да сябе. У просьбе гэтай гучала нешта падобнае на страх. Здавалася, яе палохала думка аб блізкасці дзіцячага цела. На твары яе часта без усялякай прычыны адбівалася боязь, блізкая да жаху, нібы палохалі яе нейкія патаемныя думкі або паўстаўшыя перад яе вачыма прывіды. Яна рабіла ўсё, што трэба было: замятала хату, гатавала ежу, хадзіла па ваду на досвітку або ўвечары, каб не сустракацца з людзьмі. Хадзіла са збанком, бо вядра падняць не магла. Раз нават хлеб спякла і час ад часу бралася за шытво. Усё гэта яна рабіла хутка, ціха, старанна, але часта сярод работы раптам спынялася, нібы стомленая або страшнымі думкамі апанаваная, і доўга стаяла перад агнём з гаршком у руках або з мятлой пасярод хаты, утаропіўшы некуды ўдалячынь пануры і сумны, а часцей спалоханы позірк. Аднойчы яна нават спалохана ўскрыкнула.
- Чаго ты? - павярнуўшыся ад сцяны, запытаў Павел.
Франка нібы апрытомнела і неахвотна адказала:
- Нічога. Вельмі спалохалася.
- Чаго? - запытаў Павел.
Не адказала, а далей пачала замятаць хату.
А ў Паўла ад яе пакорнасці сэрца млела ў грудзях.
Нарэшце адумалася! Нарэшце ён адолеў таго д'ябла, які ў ёй сядзеў! Але тым больш ён шкадаваў яе.
- Франка, - сказаў ён аднойчы, - чаго ты, як пабіты сабака, туліш вушы і ў вочы мне не глядзіш? Я ж на цябе не злую і вельмі рады, што ты ўжо зрабілася добрая. Балбачы сабе, як даўней, смейся, сваволь. Весялосць - не грэх.
Яна слухала Паўла спачатку з трывогай, пасля са здзіўленнем. І раптам, адвярнуўшыся, закрыла далонню вочы і голасна ўсхліпнула.
Другім разам Павел, лежачы ў пасцелі, паклікаў яе да сябе, а калі, як заўсёды, яна ўстала воддаль, сказаў:
- Чаго ты баішся, Франка? Чаму ты часам такая напалоханая, нібы нябожчыка перад сабой убачыла? Можа, ты кары боскай за ўсё, што зрабіла, баішся? Не бойся! Кажу табе, не бойся. Паспавядаешся, перапросіш Госпада Бога, і ён табе даруе.
- Які там Бог? Глупства! - прабурчала злосна Франка, а Павел не хацеў ёй зараз пярэчыць і казаў далей:
- Ты яшчэ не старая і сумленным жыццём усё адкупіш. Вось я хутка папраўлюся, пайду да Казлюкоў і папрашу ў іх за цябе прабачэння... Будзем жыць усе ў здароўі і згодзе... А пасля Хтавіян падрасце... рыбу са мной пойдзе лавіць...
Пры апошніх словах шырокая ўсмешка расплылася па яго схуднелым, бледным твары.
Франка слухала яго, і па шчаках яе выступалі чырвоныя, як кроў, плямы. А калі Павел выцягнуў руку, каб прытуліць яе да сябе, яна раптам кінулася да дзвярэй, выбегла ў сенцы і не вярталася адтуль амаль дзве гадзіны.
Але ў сенцах яна не сядзела. Яна выслізнула з хаты, абышла яе і села на краю гары сярод пасохлых сцяблоў лопуху і асоту. Сядзела там, можа, паўгадзіны, калі пачула раптам ззаду крокі, пад якімі з шолахам ламалася сухое сцябло і трава. З-за стадолы выйшла Марцэля.
- Франка! - паклікала яна здалёк нясмела. Тая павярнулася:
- Хадзі сюды!
Жабрачка набліжалася павольна. Яна не ведала, ці здагадваецца Франка аб тым, што яна выдала яе, і баялася яе гневу, але разам з тым вельмі хацела дазнацца аб усім, што было, і зноў аднавіць карысныя адносіны з Франкай.
- Як жа ты жывеш, каточак? - пачала. - Дзякуй Богу, што бачу цябе... а то людзі бог ведае чаго нагаварылі.
- Людзі нічога не ведаюць, - злосна прабурчала Франка. - Толькі я адна ўсё ведаю. Людзі дурныя, злыя, подлыя... адзін ён добры...
- Хто, любачка, хто такі добры? - не могучы стрымаць сваю цікаўнасць, запытала Марцэля.
- Сядай, дык я табе ўсё раскажу.
Узрадаваная запрашэннем, Марцэля адразу села побач з Франкай, а тая, прагнучы пазбыцца цяжару, які мучыў яе душу, пачала, спяшаючыся, гаварыць, як даўней - нястрымана і горача. Яна расказвала аб тым, як ураднік прывёз яе да сябе і замкнуў у халоднай кладоўцы і як яна пакутавала там, баючыся таго, што цяпер чакае яе наперадзе. Яна думала, што яе пасадзяць у астрог, будуць судзіць і сашлюць на катаргу ў Сібір... Яна ж атруціла мужа і добра ведала, што за гэта пакараюць сурова яе. У кладоўцы было цёмна, і яна вобмацкам шукала на падлозе і сценах якой вяроўкі і цвіка. Усё, здаецца, аддала б за кавалак вяроўкі і цвік, на якім магла б павесіцца і ад усіх, ад усяго ўцячы... на той свет, дзе яе ўжо ніхто не дагоніць... І раптам, калі яна так пакутавала ў холадзе і цемры, білася галавой аб сцяну, пачула яна голас Паўла. Яна вушам сваім не паверыла, аднак гэта і сапраўды быў яго голас. Ён стукаў у акно ўрадніка і прасіў, каб той адчыніў яму дзверы. Ураднік устаў, запаліў свечку і ўпусціў яго. Убачыўшы праз шчыліну ў дзвярах свет, Франка падскочыла да яе і ўсё бачыла і чула...
- Што ж ты бачыла, мая міленькая, што чула? Кажы! - затрэслася ад цікаўнасці, а можа ад хвалявання, запытала Марцэля.
Франка бачыла і чула, як Павел спачатку пачаў даводзіць урадніку, што Франка невінаватая, што ўсё гэта плёткі і людская балбатня, што ён не атручаны, жывы і ні ў чым жонку сваю не абвінавачвае. «Адпусціце яе і аддайце мне, пане ўраднік», - прасіў ён. Пасля дастаў з-за пазухі торбачку і высыпаў на стол перад ураднікам кучу сярэбраных рублёў, а калі той пачаў адмаўляцца, даводзіць, што ён баіцца адказнасці, што Казлюкі могуць данесці на яго вышэйшаму начальству, Павел пакланіўся яму да самай зямлі і прысягнуў, што ён упросіць Казлюкоў і ўсіх упросіць, каб маўчалі. Ураднік, хоць і сквапна пазіраў на сярэбраныя рублі, усё яшчэ адмаўляў Паўлу. «А што, калі на мяне данясуць? Са службы за гэта вызваляць і пад суд аддаць могуць». Тады Павел рэшту рублёў з торбачкі высыпаў, было іх на стале, можа, больш за сто, і зноў да самай зямлі пакланіўся ўрадніку. Убачыўшы столькі грошай і задаволены тым, што Павел яму так нізка кланяецца, ураднік не вытрымаў і згадзіўся адпусціць Франку. Пры гэтым ён так смяяўся, ажно хапаўся за жывот. «Вось дурань, - казаў, - другога такога дурня яшчэ не было на свеце!» А Павел, не звяртаючы ўвагі на яго смех, пытаў аб ёй, аб Францы. «А дзе ж яна, пане ўраднік? Адпусціце яе і аддайце мне». Ураднік адамкнуў, нарэшце, кладоўку і пачаў са свечкай шукаць яе, бо, угледзеўшы Паўла, яна схавалася за нейкую бочку і прагнула праваліцца скрозь зямлю. Але Павел падняў яе, узяў за руку і павёў да чаўна. Вось як гэта было! Вось што яна чула і бачыла.
Франка нарэшце змоўкла. Маўчала, нібы анямеўшы, і Марцэля. Пасля пачала шаптаць:
- Ой які ж ён добры! Як Ісус, добры! А ты, Франка, шчаслівая...
- Хай гэта шчасце д'яблы возьмуць! - кінула злосна Франка.
- Не разумееш ты свайго шчасця, дурніца! - пачала Марцэля, але Франка рэзка перапыніла яе:
- Забіў ён мяне гэтай сваёй дабратой, замардаваў так, што ўжо і жыць на свеце не магу... Ад аднаго толькі страху жыць не магу...
Яна здрыганулася ўсім целам і зашаптала:
- Ісусе, Марыя! Ох, Ісусе, Марыя! Здаецца, каб магла, забіла б яе, як шалёную суку!
- Каго? - спалохана запыталася Марцэля.
- Стаіць і стаіць у мяне перад вачыма. Куды ні гляну, куды ні павярнуся - усюды яе бачу... І гэткая страшная! - прашаптала Франка.
- Хто ж гэта, мая мілая? Хто ж гэта стаіць перад тваімі вачыма?
Франка здзіўлена паглядзела на яе:
- Дык я сама! Я!
- У імя Айца і Сына... - прамармытала Марцэля.
Франка схапіла яе за руку.
- Нічога ты не ведаеш і нічога не разумееш, - зашаптала яна. - Сябе самую я баюся... таго, што зрабіла, баюся... З той хвіліны, калі праз шчылінку яго ўбачыла і пачула, як ён урадніка за мяне прасіў, і сама не ведаю, што мне сталася, толькі жыць я не магу... Мучыць мяне нешта, спаць не дае... палохае... І сябе і яго баюся... Яго баюся цяпер больш, чым тады, калі ён біў мяне... У вочы яму глядзець не магу... Сорамна!
- Кінь, супакойся! - павучала яе старая. - Паважай яго, любі і жыві сабе, як у госпада бога за печчу... І ўсё будзе добра.
Франка адмоўна пакруціла галавой:
- Я яе ведаю... Яна, як той п'яніца... Калі цвярозая, дык добрая, а калі нап'ецца, дык зноў яму што-небудзь зробіць...
- Хто? Што гэта ты пляцеш, Франка? Хто п'яніца?
- Ды я! - са здзіўленнем зноў адказала Франка і ціхім голасам, якім гавораць цяжкахворыя людзі, пачала скардзіцца старой. - Нядобра мне... Ой, Марцэлька, так мне нядобра, што і жыць ужо не магу... Якое ж маё жыццё на гэтым свеце! Рукі і ногі мае звязаныя, баюся, каб зноў якой бяды не нарабіць. І жыцця гэтага пры ім баюся, і ўсяго баюся... Усё мне цяпер няміла, нічога ўжо не хачу... Як у магілу закапаная...
Памаўчала крыху, потым дадала:
- Так мне нядобра, мая Марцэлька, так мне дрэнна... Так мне ўсярэдзіне нешта смокча...
Яна цяжка ўзнялася з зямлі. Ад ракі падзьмуў халодны вецер, Франка ўздрыгнула:
- Холадна!
- Холадна, - згадзілася Марцэлька. - Восень ужо на дварэ. А ты, маё золатка, мой каточак, дала б мне кавалачак сала, а то няма чым крупніку заправіць...
- Людзі гавораць, - пачала Франка, пазіраючы некуды за раку, - што, калі вешаецца чалавек, заўсёды пачынаецца моцны вецер...
- А, кажуць! - згадзілася Марцэля. - Можа, Павел заўтра ўжо на раку пойдзе, дык я да цябе, мая мілая, прыйду...
- Ага! Заўтра!
- А сала дасі?
- Заўтра! - паўтарыла Франка і, не гаворачы больш нічога, прыціснула да грудзей рукі і пайшла дадому праз пасохлыя сцяблы асоту.
Калі яна ўвайшла ў хату, Павел сядзеў каля стала, а Актавіян стаяў каля яго каленяў, нешта расказваў і звонка смяяўся.
- А дзе ты была? - спытаў Павел.
Яна сказала, што сядзела за хатай і што на дварэ моцны вецер.
- Восень, - адказаў Павел, - але я заўтра пайду на раку, хоць бы і хваля была вялікая. Ментузоў можна налавіць процьму.
Яны павячэралі пры святле лямпы. Франка ела і карміла малога. Каб у гэтую хвіліну ўгледзеў які-небудзь вопытны псіхіятр гэты нерухомы, чорны смутак у яе запалых вачах, зразумеў бы напэўна, што душа гэтай жанчыны, як матыль са скалечанымі крыламі, трапеча зноў над той вузенькай лініяй, якая аддзяляе розум ад вар'яцтва. Але Павел бачыў толькі, што Франка, якая сядзела насупраць яго з дзіцем на каленях, была спакойная, лагодная. Ён думаў аб тым, што заўтра, перад тым як ісці на раку, трэба будзе пагадзіцца з Казлюкамі і пагаварыць з імі наконт Франкі.
Неўзабаве пасля вячэры Франка пакорпалася ў сваёй скрынцы і дастала каляровы шарсцяны пояс. На ёй была саматканая спадніца, ружовы фартух і падзёрты гарадскі каптан, які яна падперазала тым поясам. Павел на гэта не звярнуў увагі. Ён ужо распранаўся, седзячы на пасцелі, і якраз сцягваў боты, калі Франка падышла да яго з заснуўшым Актавіянам на руках. Яна моцна пацалавала малога і паклала яго на ложку каля Паўла.
- Будзь да яго такім жа добрым, якім быў да мяне... Ён ні ў чым не вінаваты, - прашаптала яна.
Павел здзівіўся.
- Ці ты здурэла, Франка? Хіба я яго не люблю і не шкадую?
Франка, стоячы перад ім, нахілілася амаль да зямлі, таксама як тады, калі ён з-пад арышту яе вызваліў, хуткім і нізкім паклонам. Так кланяўся Павел урадніку, калі спачатку прасіў яе вызваліць, а пасля дзякаваў яму за гэта.
Павел нічога не сказаў. Паклаўшы галаву на падушку, ён думаў: «Саромеецца яшчэ! Яшчэ не можа забыцца аб тым, што зрабіла, не можа! Ну і дзякуй Богу!»
З гэтымі думкамі ён і заснуў. Спаў і не чуў, як усё мацней шуміць на дварэ вецер. Не чуў і таго, як сярод ночы лёгка зарыпелі дзверы хаты.
А на досвітку абудзіў яго гоман людскіх галасоў. І ў гомане гэтым паўтараліся імёны яго і Франкі. Ён ускочыў з ложка і, як быў у зрэбнай бялізне, босы выбег з хаты. Там, дзе канчалася сядзіба Казлюкоў, якая аддзялялася пясчанай дарогай ад могілак, стаяў натоўп мужчын і кабет. Нечым, відаць, напалоханыя, яны крычалі і паказвалі пальцамі ў тое месца, дзе паміж дзвюх старых соснаў стаяў толькі вельмі высокі крыж. Пачуўшы сярод гэтага гоману некалькі слоў, Павел, як шалёны, кінуўся туды. Але не паспеў яшчэ дабегчы, як наляцеў моцны парыў ветру, і паміж соснаў нізка над зямлёй затрапятаў ружовы фартух Франкі. Павел убачыў толькі гэту ружовую шматку, асветленую бледным святлом сонца, якое вызірнула з-за хмар, але зразумеў усё. Цяпер ужо і ён яе не выратуе! Ён ухапіўся рукой за паркан, а Ўльяна і Аўдоцця, якія беглі яму насустрач, заўважыўшы, відаць, нешта жахлівае на яго твары, выцягнулі да яго рукі і закрычалі ў адзін голас:
- Ратуйце, людзі! Трымайце, ратуйце яго! Зараз упадзе і памрэ!..
Ён не памёр. Гэта няпраўда, што людзі здаровыя, моцныя духам і целам паміраюць ад маральных пакут. Здаровы, дужы сялянскі арганізм Паўла Кабыцкага не надламалі і нават не аслабілі тыя некалькі гадоў, якія агністай маланкай або страшэннай бурай пранесліся над яго ціхім і роўным шляхам жыцця.
З таго дня, калі так раптоўна закончылася гэта гісторыя, мінула ўжо шмат гадоў, аднак і цяпер можна бачыць гэтага наднёманскага рыбака, які плыве ранкам у сваім чаўне па сярэбраных хвалях ракі насустрач ружоваму світанку або ўвечары пад хмары і змрок захаду. Калі пад сасновым борам ён выходзіць з чаўна на пясчаны бераг або прычальвае да вострава, пакрытага снежнай беллю гваздзікоў і лесам высокай дзіванны, часта побач з ім можна бачыць дзесяцігадовага хлопчыка з валасамі, светлымі, як лён, і вялікімі чорнымі, пад доўгімі вейкамі, вачыма. Стары рыбак крыху згорбіўся, пасівеў. Ён заўсёды задумлівы, маўклівы, а хлопчык жвавы, смелы, румяны і няспынна шчабеча, але адразу можна заўважыць, што паміж імі пануе згода і што ім разам добра. Часам, калі хлопчык надоўга знікае ў дзіванне, па рацэ разносіцца мужчынскі голас:
- Хтавіян! Хтавіян!
А з гушчару сцяблоў, абвешаных вялікім, калматым лісцем, званочкам звініць дзіцячы голас:
- Ку-ку, татка! Ку-ку!
Тады па суровых вуснах рыбака прабягае ўсмешка, і ён крычыць хлопчыку, каб той набраў вады ў гаршчок, куды яны кідаюць злоўленую рыбу.
Актавіян з пукам белых гваздзікоў у руках выбягае з гушчару дзіванны, прысядае на беразе ракі, глядзіць, як наплывае ў гаршчок вада, і звініць на ўвесь бераг:
- Голь-гуль-гуль-гуль!
Відаць, што дзіця гэтае шчаслівае.
А што адчувае, аб чым думае ў часе сваіх вандровак па рацэ той, хто замяніў яму бацьку? Гэтага ніхто не ведае, бо ён ні з кім сваімі думкамі не дзеліцца. Людзі гавораць, што аб сваёй жонцы з дня яе пахавання ён ні разу ні перад кім не ўспомніў, што, як і некалі, не шукае таварыства людзей, што так, як і даўней, і вясной, і ўлетку, і ўвосень неба замяняе яму хату, а рака - жонку.
Але ў доўгія зімовыя вечары акно нёманскага рыбака свеціцца бледным святлом лямпы, а хлопцы і дзяўчаты, якія ідуць на вечарніцы да Казлюкоў, чуюць за тым акенцам манатоннае, няспыннае, прыцішанае мармытанне. На стале ляжыць разгорнуты малітоўнік, а над ім сядзіць, нахіліўшыся, высокі сівы чалавек з наморшчаным ілбом і з цяжкасцю, па складах вымаўляючы доўгія словы, паволі чытае малітвы. Іншай кніжкі, апрача гэтай, Павел Кабыцкі дасюль не ведае і, напэўна, не будзе ведаць ніколі, бо ў мястэчку, куды ён возіць рыбу, ніякіх кніжак не прадаюць, а ўзяць іх у людзей яму вельмі цяжка. Затое гэтую кніжку ён прачытаў усю ад першай да апошняй старонкі тры разы, а цяпер пачаў чытаць чацвёрты. Дарэчы, апошнія два-тры гады ў яго ўжо застаецца менш часу для чытання малітоўніка, бо побач з ім часта ляжыць на стале разгорнуты стары буквар, вельмі ўжо стары, пажоўклы, падзёрты, а над ім на высокім табурэце сядзіць Актавіян і, запусціўшы руку ў ільняную кудзелю валасоў, мармыча:
- Б-а - ба, б-е - бе...
Мінулай зімой ён ужо дайшоў да літары «к», але за лета шмат з таго, што вывучыў, забыў, і Павел загадаў яму пачаць зноў з літары «б».
Актавіян мармыча даволі доўга, пасля кладзецца і засынае, а Павел напаўголасу пачынае чытаць малітоўнік.
Нарэшце ў акне рыбака гасне святло. Глыбока і спакойна спіць пад коўдрай снегу доўгі шэраг хат, што стаяць на краю высокага берага. Ніводзін жывы голас не парушае цішыні вясковай зімовай ночы. Толькі зрэдку забрэша сабака або пачуецца спяванне пеўняў, прыглушанае сценамі хат. Затое ў гэтай цішыні выразней гучаць галасы прыроды.
Часамі ледзяны волат-мароз блукае па вёсцы, злосна і моцна стукае то ў адну, то ў другую хату, то здалёк, то бліжэй ціха шчоўкае за вокнамі, з сухім трэскам пахаджвае па агароджах. У іншыя ночы пад ціхія ўздымкі ветру прыходзіць адліга, і тады ледзяшы пад капяжом ціха і манатонна пляскаюцца і плачуць, а вецер шамаціць у дрэвах і таямнічы шэпт разбягаецца шырока па сухім бадыллі агародаў.
А часамі ночы бываюць гучныя, грозныя. У цёмных прасторах зрываюцца шалёныя оргіі віхраў, паветра напаўняецца кіпеннем і віскам усіх галасоў свету. Здаецца, што змагаюцца паміж сабой гіганцкія ядры, перуны, гарматныя стрэлы, грымоты, што з няспынным грукатам ляцяць з канца ў канец зямлі, выюць пад ударамі бізуноў зграі сабак, крычаць катаваныя, плачуць і скардзяцца пакутнікі... Усё гэта напаўняе цёмныя прасторы пякельным шумам, але не трывожыць людзей, якія спяць пад нізкімі стрэхамі, акрытымі снежнымі коўдрамі.
І толькі, калі мароз грукае, шчоўкае і трашчыць, калі ўздыхае, усхліпвае і шэпча адліга і ў прасторах шалеюць вятры, пад адной з гэтых стрэх доўга не засынае адзін чалавек.
На пасцелі спакойна спіць, прытуліўшыся да яго боку, дзіця, а ён углядаецца ў цемру і ўслухоўваецца ў галасы прыроды. І тады часта ў глыбокай цішыні, напоўненай толькі гэтымі галасамі, чуюцца частыя ўдары кулака ў моцныя і цвёрдыя грудзі і ўмольны гарачы шэпт:
- Божа, злітуйся над ёю, грэшнай! Божа, злітуйся над ёю, грэшнай і няшчаснай!
1888
Апавяданні, нарысы
Зімовым вечарам
Яшчэ было не позна, але вельмі цёмна. На хмарным небе - аніводнай зорачкі. Вецер вірыў над самай зямлёю, слупамі ўздымаўся ўгару, шумам, енкам і свістам спяваў у глыбокай катлавіне, па дне якой праходзіў роўны, шырокі шлях замерзлай ракі. Рака з яе нізкімі берагамі і высокія адкосы катлавіны ледзь-ледзь прасвечвалі праз імглу цьмянай беллю снегу. З аднаго боку, на ўзвышшы, было зусім пуста, толькі сям-там тарчалі тонкімі рысамі дрэвы, а з другога, вышэйшага, боку па фоне цемры яшчэ чарней выступалі плямы сялянскіх двароў. Яны паблісквалі радочкам агеньчыкаў, нібы адтуль падміргвалі чырванаватыя вочы.
Над самым рэчышчам сунулася наперад постаць самотнага чалавека. На фоне цьмянай белі снегу постаць гэтая здавалася тонкай рысачкай, што хутка ўразалася ў яшчэ чарнейшую цемру. Высокія адкосы катлавіны, што ўздымаліся абапал чалавека, рабілі яго яшчэ меншым, і можна было падумаць, што гэта штосьці зусім маленькае плыве сабе па моры неабдымнай велічы. Прасторы ночы і адзіноты разліваліся вакол гэтай постаці; шумлівыя хвалі завірухі, здавалася, неслі яе па шырокім, дзікім, панурым улонні прыроды, і перад сілай яе, пагрозамі і веліччу постаць тая была кропляй, крушынкай, зярняткам пяску, каліўцам травы, якое ўпала ў бездань...
Ды так толькі здавалася, бо чалавек, што ішоў па дне той бездані, відаць, быў дужы, бо таксама, як спрытны, натрэніраваны плывец разразае ўспененыя накаты хваль, ён хутка, рашуча распорваў нізкія снежныя хвалі і вірлівыя слупы завеі. Усё, што акружала чалавека, - хоць і чорнае, дзікае, пустыннае, - не запавольвала яго хады, не рабіла яе няўпэўненай. Наадварот, штосьці папіхала яго з-заду, падганяла наперад усё мацней ды мацней. Куды? Можа, да нейкага месца ратунку ці прытулку, бачнага толькі яго вачам, што слеплі ад цемры і націску завірухі, а можа, і гэтым вачам невядомага, толькі напісанага ў цемры вогненнымі літарамі, як покліч: «Наперад! Наперад! Абы далей!»
Чалавек ішоў хутка, напрасткі, ціха, як прывід, пасоўваўся па крыху святлейшай за яго самога цемры. Часамі толькі каля ног чалавека чуўся кароткі металічны стук кія па не схаваным у снезе ўзбярэжным каменні.
Раптам чалавек спыніўся, узняў галаву ў той бок, дзе былі чорныя плямы, што цягнуліся на гары ланцугом, мільгаючы чырванаватымі агеньчыкамі. Ён глядзеў, відаць, на гэты ланцуг, а з посвістам завірухі, якая слупам узнялася з-пад яго ног, змяшаўся чалавечы стогн, поўны здзіўлення, адзін толькі працяглы гук:
- А-а-а!
Чалавек здзівіўся. Некалькі хвілін глядзеў угару, і яшчэ раз, але ўжо цішэйшы ды карацейшы покліч пачуўся з вуснаў яго паміж двух бясконца доўгіх стогнаў завірухі:
- А-а-а!
Потым ён зноў ішоў далей, аднак куды павальней, чым дагэтуль. Па рухах галавы можна было б пазнаць, з якім напружаннем чалавек глядзіць на раку, на пустыннае ўзвышша супрацьлеглай сцяны, дзе толькі зрэдку заўважаюцца тонкія рысы дрэў, як насцярожана пазірае ён на цьмянавата-белыя ўпадзіны і бугры гэтага ўзвышша, пад якім цяпер ідзе, усё больш ды больш запавольваючы хаду.
...Калісьці, у блакіце і золаце летняга дня, над гэтай ракой нахілялася яшчэ маладая сялянка ў падкасанай стракатай спадніцы, з пранікам, якім яна з лёскатам біла па шэрым палатне, прыкрытым крышталёвай плынню вады. Побач з жанчынай, на беразе, з лазовага каша, прыкрытага чырвонай хусцінай, выбіралася на свет малое мардаценькае дзіця і прагнымі вачыма пазірала на ўсеяны каменнем узбярэжны пясок, на крышталёвую плынь вады і на схіленую над вадою маці, якая, моцна стоячы на аголеных нагах, лупіла белым пранікам па шэрым палатне...
Чалавек зноў спыніўся. На ўзгорку мільгала апошнім агеньчыкам крайняя, чорная, большая за іншыя, падоўжная пляма будынкаў. Туды ішла дарога, што пачыналася ўнізе і ўсё вышэй уздымалася па адхоне, які быў менш стромы за іншыя. З аднаго боку дарогі стаялі ў цемры і ціха шумелі сосны, з другога - віліся вострыя невыразныя цені агароджы, на якую, як на парэнчы панскага ганка, снег паклаў пушыстыя падушкі.
Чалавек спыніўся. Напружана паглядзеў па дарогу, што ўздымалася ўгару. З шумам ветру, што гойсаў па нерухомым крышталі ракі, зноў змяшаўся напоўнены здзіўленнем чалавечы голас:
- А-а-а!
Чалавек доўга стаяў на дарозе, якая тут пачыналася. Вагаўся ці змагаўся сам з сабою. Моцна ўдарыў кіем па каменні. Узняў руку да галавы, але адразу апусціў яе. Паволі, вельмі паволі пачаў узбірацца па адхоне, усё вышэй ды вышэй.
...Калісьці па гэтай дарозе, на гэты адхон узнімаўся мужчына высокі і дужы, кашуля яго бялела ў асенняй імгле, босыя ногі брылі па пяску, а на плячах была сетка, праз вялікія вочкі якой паблісквала сярэбраная луска і ружавелі жабры злоўленай рыбы. За мужчынам бег босы падлетак, з горда ўзнятай галавой, з даўжэзнай вудай на плячы; ён, як жарабя з развеянай грывай, падбягаў да братоў, што з цікаўнасцю пазіралі з-за плота, расказваў ім пра рыбацкія прыгоды так гучна, з такім трыумфам, што голас яго разносіўся далёка па вёсцы, а даляцеўшы ў рэдкі сасоннік, распадаўся над магіламі на мноства напеўных вясёлых званочкаў...
Чалавек увайшоў у сасоннік, некалькі разоў спатыкнуўся на магілы, абсаджаныя нізкімі кустамі, прысыпаныя снегам так, што крыжы тарчалі над самай зямлёю. Нібы асілак цераз дамы ліліпутаў, пераступаў ён шырокімі крокамі цераз магілы і кусты, накіроўваючыся да нечага, што чарнелася пасярэдзіне вясковых могілкаў, значна вышэй за кусты, аднак ніжэй за дрэвы, якія цяпер, пад дотыкам ветру, голасна зашумелі, быццам працягла ўздыхнулі. Чалавек спыніўся і зблізку глядзеў на сцены каплічкі, на яе спарахнелыя, перакошаныя, аднак замкнёныя дзверы. Да подыху дрэў, што павольна пакалыхвалі ў цемры веерамі галін, як стогн, далучыўся чалавечы голас:
- А-а-а!
Чалавек паварушыўся, нешта металічнае зазвінела спачатку ў яго пальцах, потым каля дзвярэй, якія адчыніліся. Паказалася чорнае нутро каплічкі, дзе толькі ўгары свяціліся цьмяна-сярэбранымі плямамі два акенцы. Увайшоўшы, чалавек на хвіліну зліўся з цемрай, але неўзабаве каля яго грудзей засвяціўся агеньчык ліхтарыка, не кінуўшы на самога чалавека нават танюсенькай нітачкі святла. Гэта быў малы патайны ліхтарык; святло яго, што вузкім і хісткім струменьчыкам вырывалася з-за малой шыбіны, чалавек накіраваў на нізкую агароджу, за якою, на вялікіх запляснелых плямах сцяны, цьмяна вызначаліся абрысы распятага Хрыста. З драўлянага, выразанага няўмелай рукой распяцця вузкі і хісткі струменьчык святла перасунуўся крыху далей і асвяціў абраз, на якім Бог-айцец у хвалістым, пурпуровым уборы трымаў руку на белым шары. Бог-сын у выцвілым блакіце ўзняў угару два пальцы, а Бог-Дух Святы, распасцёршы крылы, белым голубам узлятаў ажно пад чырвоную раму абраза. І зноў струменьчык святла закалыхаўся ў цемры і ўпаў на вялікі тоўсты аркуш паперы, якая без рамы вісела на дошцы, што вытыркалася са сцяны. Там святы Юрый з высока ўзнятым кап'ём імчаўся на паласатым кані. У хісткім святле і постаць святога, і абрысы каня, і лінія кап'я то паказваліся, то знікалі, дзе выцягнутыя, а дзе скарочаныя, і ўсё гэта стварала нешта дзіўнае, незнаёмае, пагрозлівае, падобнае на апакаліпсічныя пачвары ці на нейкіх рыцараў. Вакол каплічкі больш працягла, з большым адчаем уздыхнулі дрэвы, вецер са стогнам уварваўся праз аконныя шчыліны, зашамацеў старым аркушам паперы, які надзьмуўся, як птушынае крыло, з шумам узняўся ўгару. Магло здацца, што гэты апакаліпсічны рыцар вось-вось сарвецца з месца, да якога яго прыкавалі, і з кап'ём, падобным на касу, на кані з ільвінай грывай паляціць у прастору. Са стогнамі ветру, што ўрываліся праз аконныя шчыліны, зліўся чалавечы шэпт, грубы, перапалоханы:
- Езус літасцівы! Ратуй маю душу!
...Калісьці вясковага падлетка, апранутага ў святочную сярмягу, за руку прыводзіла сюды маці, ён кленчыў каля дзвярэй гэтай каплічкі і з трывогай, што змагалася з захапленнем, узнімаў чыстыя блакітныя вочы на вялікае распяцце і на конніка з кап'ём, намаляванага на лісце паперы...
Чалавек патушыў ліхтарык. Выйшаў з каплічкі, пакінуўшы дзверы насцеж, і, не затрымліваючыся ні на хвіліну, зноў паволі пайшоў, высокі нават сярод высокіх соснаў, вялікімі крокамі пераступаючы цераз кусты і магілы.
З могільніка чалавек выйшаў на дарогу, перайшоў на другі бок і апусціў руку на брамку першай з краю вясковай сядзібы. Перш чым адчыніць брамку, ён паглядзеў напружаным позіркам на хату, што стаяла далей на панадворку, і яшчэ раз пачулася працяглае:
- А-а-а!
Чалавек паківаў галавой, нібы ён глыбока, бязмежна здзіўляўся. Рыпнулі вароты, дробны цень сабакі з гучным брэхам пакаціўся ад парога па двары; за акном, што паблісквала ў цемры чырвоным агеньчыкам, чуўся нізкі, моцны, але па-маладому свежы голас, які хутка, доўга і няспынна пра нешта гаварыў, гаварыў, гаварыў...
* * *
Гэта была сядзіба старога Сымона Мікулы, які цяпер, у прасторнай і нізкай хаце, сядзеў на зэдліку і прытрымліваў каля рота вялікую гліняную люльку з кароткім цыбуком. Было яму, відаць, за шэсцьдзесят, аднак зусім не быў ён падобны да тых бацькоў, якіх б'юць сыны, або да тых, каго, як ужо непатрэбнага, выганяюць з хаты. На фоне задымленай сцяны, да якой ён прыхіліўся шырокімі, толькі крыху ссутуленымі плячыма, у цьмяным святле лямпы з высокім шклом, што стаяла на стале, вырысоўваліся магутныя абрысы чалавека, апранутага ў белую вопратку; густыя клубы дыму, якія ён раз-пораз выпускаў з рота, то засланялі, то адкрывалі вялікую, над ілбом палыселую, а ззаду сівую галаву, буйныя рысы прадаўгаватага, румянага твару, на якім тапырыліся густыя пругкія вусы і паблісквалі мудрыя вочы, што пазіралі з-пад абвіслых броваў са спакойнай энергіяй, востра, пранізліва. Рукі яго, адна засунутая пад чырвоны паясок, якім была падперазана кашуля, а другая з люлькай каля вуснаў, былі вялікія, моцныя, жылістыя, яны выдатна захавалі і здольнасць да працы, і жалезную хватку. Лёгка было здагадацца, што калі гэты стары ўстане на ўвесь рост і скажа сваё слова, усе прысутныя паспешліва і старанна зробяць усё, што б ён ім ні загадаў.
А людзей у хаце было многа, і ўсе яны ў гэты момант сядзелі або стаялі, нерухома застыўшы ад цікаўнасці і ўвагі да таго, пра што расказвалася.
Старэйшы Мікулаў сын, бондар, мужчына каля сарака, абапёрся на лаву рукою з гэблікам, якім толькі што абгладжваў зуб ад бараны, унурыў галаву, а быў такі аброслы, што толькі чорныя агністыя вочы паблісквалі, як іскры ў зарасніку. Яго жонка, амаль у тых жа гадах, стаяла каля камінка, на якім гарэў агонь, асвятляючы ўсю яе - высокую, дужую, з горда ўзнятай галавой і складзенымі на грудзях рукамі. Адразу ж за гэтай самавітай, з прыгожымі рысамі, статнай гаспадыняй, крышку далей, у ценю за высокай прасніцай калаўрота, сядзела Мікулава дачка. Яна толькі што прала, а цяпер застыла, узняўшы руку да жаўтлявай кудзелі, чырвоныя вусны яе раскрыліся, і ўся яна, прысадзістая, з цёмнымі рукамі, кірпатым носам, румянымі шчокамі, блакітнымі вачыма і трохі рыжаватымі валасамі, што рассыпаліся па нізкім ілбе, уся замерла, нібы зачараваная, ад здзіўлення і жаху. Такі самы жах, але яшчэ большая цікаўнасць ахапілі невялікую, шчуплую бабулю, што нізка сядзела на перавернутых ночвах, а перад ёю стаяла поўнае рэшата струкоў фасолі. З недалушчанымі струкамі ў касцістай, моцнай руцэ, яна павярнула да святла галаву ў круглым, нібы прыклееным, чырвоным чапцы, а водбліскі агню дзіўна румянілі яе зморшчаны лоб і твар, запальвалі мігатлівыя іскры ва ўпалых, але быстрых вачах. Таксама ахопленая здзіўленнем, сядзела маладзенькая, свежая, стройная, як бярозка, жонка малодшага Мікулава сына. Сядзела яна ў святле, насупраць панурага бондара, і каля грудзей, прыкрытых сіняй кофтай, калыхала немаўлятка. Вялікі лазовы кошык, у якім спала яшчэ адно малое, звісаў з задымленай бэлькі на тоўстых вяроўках, побач з шырокім тапчаном, засланым па сене дзяругай. Дзве дзявочыя галоўкі, аслоненыя пасмамі льяных валасоў, схіляліся з высокай і шырокай печы. З-за шырокіх бондаравых плячэй высунуўся светлагаловы падлетак, на каленях якога ляжалі клубкі шнура, а ў руках была ігліца, якою плятуць венцяры. Хто ў поўным асвятленні, хто ў хісткім прыцемку - усе гэтыя дванаццаць чалавек, жанчыны і мужчыны рознага веку, нерухома застылі ў нізкай хаце, у якой шмат месца займаў гаспадарскі посуд, рыбацкія прылады і шырокія кросны.
Пасярод хаты стаяў той, хто расказваў. Гэта быў маладзейшы з двух Мікулавых сыноў, высокі, статны трыццацігадовы мужчына. Яго пастава і вопратка гаварылі пра ўпэўненасць і імкненне да некаторай элегантнасці. Ён, відаць, толькі што вярнуўся з дарогі, бо яшчэ не скінуў спраўнага кажушка, над чорным авечым каўняром якога рэзка выдзялялася рыжаватая, коратка пастрыжаная барада і румяны твар. Залатыя, з рыжаватым адлівам валасы, адкінутыя назад, адкрывалі святлейшы за твар лоб, смелы і разумны. У руках мужчына ўсё яшчэ трымаў пугу, якой падганяў у дарозе коней, і вось, размахваючы рукамі, ён расказваў:
- Далібог, праўду кажу! Каб я здох, калі лгу! Увесь свет быў сёння ў мястэчку, і ўсе так пра гэта гаварылі, што і гандлю ніякага не было. Усе гавораць, што гэта Бонк, той самы, які дзесяць гадоў таму назад разам з супольнікамі, каб ім дабра не было, зарэзаў траіх чалавек...
- Жыдоў, здаецца, ці каго? - прамармытаў, узнімаючы руку да валасоў, пануры бондар.
- Але, - пацвердзіў расказчык, - двух жыдоў і адну бабу, што тады ў іх начавала, забілі, ды ўсяго толькі трыццаць рублёў знайшлі ў іх. Тады яго злавілі і ўбачылі, што гэта быў той самы Бонк, які некалькі гадоў дзесьці далёка ад нас вычвараў... Крамы рабаваў і грошы падрабляў, і толькі таго, што не забіваў яшчэ... А тут ужо і забіваць пачаў!.. Ажно тут яго ў суд і на катаргу асудзілі, навечна ў Сібір, а ён з турмы ўцёк. Уцёк, злыдзень, пераапрануўся і рабочым на нейкую хвабрыку пайшоў... Пайшоў рабочым на нейкую хвабрыку і колькі гадоў жыў там з падробленым пашпартам... Ажно і там яго злавілі і білі за тое, што ўцякаў, не на жартачкі білі, кажуць, сто бізуноў злыдзень атрымаў.
- Ай, - жаласліва войкнула маладая жанчына, што закалыхвала на руках малое.
- А-а-а! - здзіўлена паківала галавой баба. Падлетак, што пазіраў з-за бондаравых плячэй, шырока расплюшчыў вочы, яснасць і чыстату якіх замуціла трывога.
- Вытрымаў! Ах ты, Божа ж мой, усё ж вытрымаў! - заўважыла гаспадыня, не мяняючы не паставы і не разнімаючы рук.
- Але! - выгукнуў расказчык. - Чорт не ўзяў яго душы! У бальніцы трохі паляжаў, і ў Сібір яго пагналі. Загналі далёка, ажно на край свету, каб ужо другі раз не ўцякаў. А ён узяў-такі ды ўцёк...
- З катаргі ўцёк? - вымаючы з рота люльку, упершыню азваўся стары Мікула.
- Але, татка, з катаргі. Прабыў ён там год, два гады, тры гады, а потым ужо шмыгануў у свет вочы! Кажуць, па ўсёй імперыі разаслалі паперы. І губернатарам, і паліцмайстрам, і станавым, і ў валасныя канцылярыі разаслалі паперы, дзе гаворыцца, што такі-сякі ўцёк з катаргі і што загадана ўсім жывым шукаць яго і лавіць... Кажуць, па ўсёй імперыі шукалі, ды вось табе!.. Каб яго ваўкі задушылі... тут яго знайшлі...
- Ай, - азвалася з-за калаўрота Ганулька.
Гаспадыня расчапіла рукі, і ўпершыню задрыжалі ад страху яе прыгожыя, усё яшчэ чырвоныя вусны.
- Дзе? - зноў аказаўся Мікула. - Дзе знайшлі? Адзін дурань гаворыць, другія дурні цешацца...
- Далібог, татка, - выгукнуў расказчык, размахваючы рукою з пугай, моцна пакрыўджаны бацькавым недаверам. - Каб на мяне хвароба, калі я лгу! Тут знайшлі.. За дзве мілі ад нас сядзеў... На невялічкай хвабрыцы зноў рабочым з падробленым пашпартам быў... Вось і фальшывы пашпарт пазналі, вось ужо лавіць меліся, а ён не дурны, узяў ды зноў уцёк... злыдзень гэты... які разумны! Ха, ха, ха!
Смяяўся ён адзін, іншыя маўчалі, а Мікула, насупіўшы бровы, спытаўся:
- А ты не брэшаш, Аляксей? А ты не выдумаў гэтага, каб баб напалохаць?.. А ты спрабаваў калі бацьку маніць? Га?
Малады мужчына, зірнуўшы на старога крыху ўстрывожана, з крыўдай у голасе адказаў:
- Калі я лгу, дык і пісар ілжэ. Ад пісара я найбольш і наслухаўся пра гэтую авантуру, бо ў канцылярыю прыйшла папера, што ён толькі што тут быў і зноў прапаў... Але, відаць, яшчэ далёка не зайшоў, дык каб яго шукаць... Такая папера прыйшла...
- Можа, і хватаграфію ў канцылярыю прыслалі? - спытаўся бондар.
Аляксей пагардліва махнуў рукою:
- З такіх, як ён, хватаграфіяў не рысуюць... З іншых рысуюць... Але пісар гаварыў, што папера прыйшла. Шукайце, кажа, калі ў Бога верыце, шукайце, а то, кажа, усяму свету вялікая бяда будзе... Разбоі будуць, кажа, зладзейства, рабункі будуць! Так і так будзе... А калі яго хто зловіць, дык зараз жа ў турму адашлём, кажа... Цяпер, кажа, ужо не сто бізуноў, як раней, а дзвесце яму ўлепяць за тое, што другі раз уцякаў. У кайданы жалезныя, моцныя закуюць і на ўсё жыццё на катаргу запрагуць... Вось як!
Ніхто не паварухнуўся, усе маўчалі. Здавалася, нібы па гэтай хаце, такой спакойнай, цёплай і люднай, праплыў пануры прывід з акрываўленай спіною. Мікула, нарэшце, выпрастаў плечы, пастукаў люлькай аб край стала, вытрасаючы попел, працягнуў руку па грошы, якія сын, прывёзшы з кірмашу, палажыў на стол.
- Правільна, - сказаў стары. - Так з кожным злыднем трэба рабіць. Няхай не сваволяць; чужога не чапаюць, нявіннай крыві не марнуюць, бо так рабіць забараніў сам пан Бог Найвышэйшы, а ўсім нявінным людзям павінна быць абарона ад крыўды і несправядлівасці, павінна быць бяспека. Годзе!
Ён засунуў пад кашулю некалькі памятых асігнацыяў, абвёў сыноў, нявестак, дачку і ўнўкаў сваімі бліскучымі вачыма, і позірк яго стаў суровы і цвёрды. Высокі лоб перарэзалі глыбокія маршчыны. Увесь ён, здавалася, быў пранізаны адной нявыказанай думкай, што калі б хто-небудзь з тых, на каго ён глядзеў, узышоў на такі ганебны шлях, дык ён, Мікула, першы і няўмольны апусціў бы на яго вось гэтую вялікую, жылістую, нібы з бронзы выкаваную, руку...
- Годзе! - сказаў ён і працягнуў руку па капшук з тытунём.
Усе маўчалі, бо ведалі, што калі ўжо стары сказаў гэтае слова, то ўсе спрэчкі і справы, як сямейныя, так і іншыя, лічацца поўнасцю вырашанымі.
Аляксей прысланіў пугу да сцяны, падышоў да жонкі і, нахіліўшыся, адной рукой гладзіў яе па плячах, а пальцам другой рукі вадзіў то па сонным тварыку, то па чырвонай шапцы на галоўцы немаўляці. Бондар правёў гэблікам па недагабляваным зубе ад бараны; затарахцеў Ганульчын калаўрот; гаспадыня даставала з печы чыгун з гарачай вадой...
Рыпнулі дзверы, у хату спачатку ўварваўся з брэхам кудлататы сабака, і неўзабаве з парога пачулася прывітанне:
- Хай будзе пахвалёны!
Голас быў нізкі, хрыплы, чалавек дыхаў цяжка.
- На векі! - адказалі прысутныя.
Мікула, прысланіўшы рукою вочы, пазіраў на дзверы; гаспадыня адвярнулася ад агню, застыў бондараў гэблік, спыніўся Ганульчын калаўрот.
- Пан гаспадар і пані гаспадыня, - гаварыў з парога нізкі і хрыплы голас, - я падарожны, ласкі вашай прашу. Дазвольце гадзінку пасядзець у цёплай хаце. Пагрэюся і далей пайду... Не надакучу вам.
- Калі ласка! Уваходзьце і пасядзіце, - адказаў стары.
- Чаму ж нельга? Уваходзьце, калі ласка, пагрэйцеся, - ветліва запрасіла гаспадыня.
Чалавек ступіў наперад, у шырокую, асветленую агнём паласу. Гэта быў рослы, плячысты мужчына, аднак вельмі худы. На ім былі грубыя порткі, засунутыя ў боты, і сурдут з даволі тонкага сукна, моцна парваны на адным плячы. Вопратка гэтая не надта падыходзіла для падарожжа ў завірушную зімовую ноч. І таму, можа, доўгі касцісты твар чалавека быў бледны, падобны на тонкую жаўтлявую паперу. Таксама падобны на пакамечаную паперу быў і высокі, з залысінамі лоб, над якім блішчалі рыжаватыя валасы. Рыжаватыя вусы прыкрывалі тонкія вусны; прадаўгаватыя вочы адлівалі такім блакітам, што здалёк прыцягвалі да сябе ўвагу. Быстрым позіркам ён акінуў усё ў хаце.
- Сядайце, калі ласка, адпачніце! - не адыходзячыся ад печы, сказала гаспадыня. - Ясік, - паклікала яна сына, - падай пану зэдлік.
Яна назвала яго панам, бо на ім быў сурдут, і хоць з парога чалавек загаварыў на мове, на якой гаварылі ў гэтай хаце, адчувалася, што звычайна ён ёю не карыстаўся.
Госць сеў на зэдліку, паставіў паміж каленяў тоўсты, з жалезным наканечнікам кій і пачаў расціраць вялікія, чырвоныя, з агрубелымі пальцамі далоні. Прыўзняўшы галаву, ён усміхнуўся, і ўсмешка гэтая, хоць і вясёлая, здавалася недарэчнай.
- Ой, холадна, холадна... - заенчыў. - І голадна! - дадаў, аднак жартаўлівая ўсмешка не сышла з яго твару. Можна было падумаць, што наракае ён жартам.
- Вецер сёння такі, што не дай табе Божа, - сказаў Аляксей.
- Хочаце есці? - спытаўся бондар, адарваўшыся ад работы і з цікаўнасцю разглядаючы госця.
Той зноў пачаў расціраць рукі:
- З'еў бы, вядома з'еў бы, калі б што было, але нічога з сабою ў дарогу не ўзяў...
Ён пасміхаўся весела, нібы жартаўнік, што хоча развесяліць кампанію і сваёй весялосцю заваяваць яе прыхільнасць, але яго хрыпаты голас рыпеў, як непадмазанае кола, а вочы прагна ўглядаліся ў печ.
- Два дні ў дарозе... - зноў загаварыў госць. - Ды дзе там!.. Памяць мая ў галаве замерзла, ці што? Ужо два тыдні ў дарозе... Іду вось, іду ды шукаю, чаго не згубіў, і невядома толькі, ці знайду... Ха, ха, ха!
Гаварыў ён голасна, яшчэ больш голасна смяяўся. Кій высунуўся з-паміж каленяў і ўпаў. Чалавек вельмі ж хутка і спраўна нахіліўся і падняў яго.
Усе маўчалі. Ніхто тут апрача бацькі нічым не распараджаўся. Мікула абыякава глядзеў на госця, а потым павольна павярнуў галаву ў бок старэйшай нявесткі.
- Хрысціна! Маеш што есці? Калі маеш, дык пачастуй госця...
- Камякі з макам ёсць, - адказала яна.
Стары ахутаўся дымам.
- Здалёк? - спытаўся.
Госць напружана глядзеў на яго.
- З Прусаў, - адказаў.
- Відаць, на нейкую хвабрыку. Бо найбольш немцаў ідзе на хвабрыкі...
- Вы немец? - тонкім голасам, вельмі зацікаўлена спытаўся пятнаццацігадовы падлетак.
- Я не немец, аднак іду з Нямеччыны... На фабрыку іду... Дзе палатно робяць, бо, кажуць, заработак добры... А недалёка адсюль, кажуць, казармы будуюць, можа, туды наймуся, бо я і ў мулярстве кемлю... Абы зарабіць, абы жыць беднаму чалавеку. Абы зарабіць, абы жыць...
- Ой, праўда гэта! Беднаму чалавеку - абы зарабіць... абы жыць, - з поўным разуменнем пацвердзіла некалькі галасоў.
Хрысціна паставіла на стол поўную місу камякоў, шэрых ад дамешанага туды маку, такіх застылых, зацвярдзелых, што хоць нажом іх рэж. Яна палажыла каля місы нож і добрую лусту чорнага хлеба. Хадзіла па хаце павольна, з сур'ёзным тварам, горда ўзняўшы галаву. Можа, становішча галоўнай у гэтай люднай хаце, можа, зладжанае жыццё з мужам і шчаслівае мацярынства прыдавалі ёй рысы сур'ёзнасці і асабістай годнасці. Да таго ж яна была і ветлівая.
- Ешце, калі ласка, - запрашала госця.
Доўгія, худыя рукі схапілі спачатку хлеб, паднеслі яго да рота, але неспакойныя вочы, здавалася, шукалі яшчэ нечага на стале.
- Не гневайцеся, пан гаспадар, але я вельмі ж змёрз... Каб гэта гарэліцы чарачку... Гарэліцы!
Прагна жуючы хлеб, ён зноў, нібы вяселы жартаўнік, пачаў паціраць рукі.
- Чаму ж нельга? Можна! - спакойна адказаў гаспадар. - Хрысціна! Дай гарэлкі!
Бондар узняў галаву ад работы, і вочы яго прагна заблішчалі.
Хрысціна прынесла бутэльку і чарку з тоўстага, зеленаватага шкла. Гаспадар наліў да палавіны і, несучы яе да рота, пакланіўся госцю.
- За ваша здароўе! - сказаў і выпіў, цягнучы павольна, як па кропельцы.
Калі госць узяўся за поўную чарку, яго агрубелыя пальцы дрыжалі.
- На шчасце! - адказаў ён і ўліў у горла шчодрую мерку.
Бондар паглядзеў на старога і крыху нясмела працягнуў руку па бутэльку. Стары маўчаў. Бондар выпіў і падаў бутэльку брату.
- Пі, Аляксей!
- Не хачу, не буду піць, жонка забараніла, - адмовіўся малады мужчына і голасна, на ўсю хату зарагатаў. - Далібог, забараніла! Як прычапілася: «Не пі, Аляксей, не пі! Калі ты мяне хоць трошкі любіш, калі Бога святога баішся, не пі! Пакляніся, што не будзеш піць, перад крыжыкам пакляніся!» Бачу я, што нельга адчапіцца ад бабскага языка, узяў ды пакляўся, і ўжо, мусіць, з год будзе, як гарэлкі не каштаваў. Можа, не так, Аленка, га? Ці, можа, я зманіў?
Маладзіца сардэчна засмяялася, паказваючы белыя зубы, і пагладзіла мужа па твары:
- Каб ты скіс, калі ты праз мяне піць перастаў!.. Сам такі вялікі вырас, дык і розуму набраўся...
Баба ўстала з ночваў, падышла да стала.
- Пі! - сказаў ёй стары.
З чаркай у руцэ яна пакланілася ўсім навокал і, выпіўшы, выцерла рукавом кашулі ўпалыя вусны. Госць утаропіў у яе вочы, быццам намагаючыся ўспомніць, распазнаць рысы яе твару. Ён хапаў вялікія кавалкі камякоў, ссыпаў у рот жменяю крошкі, і, па меры таго, як аціхаў голад, чалавек усё больш цікаўна і настойліва прыглядаўся да ўсяго і да ўсіх. Часамі здавалася, што ён як быццам нешта ці некага шукае. Пазіраў на тапчан, потым на печ, потым зноў на тапчан. І раптам спытаўся:
- А жонка ваша, пан гаспадар, жыве?
- Даўно памерла... Гадоў ужо з дзесяць будзе, як памерла... - ахвотна пачала баба, падмацаваная чаркай. - У тое лета якраз памерла, як мяне з маёнтка адправілі... Тады мяне Сымон прыгарнуў, хай яму Бог ва ўсім памагае. «Хрысціне, кажа, гаспадарыць памагай...»
- Памерла, - перапыніў яе госць, а нерухомыя вочы яго зноў утаропіліся ў твар балбатлівай бабы. - А вас, маці, Настуляй завуць... Вы ў маёнтку служылі.
- Але ж, - усцешана згадзілася баба.
- А вы адкуль пра гэта ведаеце? - спытаўся Аляксей.
Але госць не пачуў гэтага пытання, а можа, не захацеў на яго адказаць. Ён вадзіў вачыма па сценах...
- А вы, пан гаспадар, даўно пабудавалі гэтую хату? - спытаў ён.
Стомлена, абыякава Мікула адказаў, што хата старая, а толькі нядаўна ён падняў яе трохі, падлажыў новыя падваліны, выразаў большыя вокны...
- Я ж гляджу, што хата быццам не зусім такая, як была...
- А вы што - былі тут калісьці? - спытаўся бондар.
Госць зноў не адказаў. Ён прагна еў, азіраўся навокал. Доўга глядзеў на бондара, на Аляксея і раптам неяк дзіўна сказаў:
- Вось яно як. Старое ўжо няма!
А пачакаўшы - зноў спытаўся:
- І Ясіка няма?
- Якога Ясіка? - спытаўся стары, вымаючы з рота люльку і востра пазіраючы на госця.
- Якога! - засмяяўся госць. - Ды вашага ж трэцяга сына, пан гаспадар!
- Вы, мабыць, тутэйшы, што так пра ўсё ведаеце? - абазвалася Аленка.
- Мусіць, вы тут былі калісьці! - загаварыла баба, утаропіўшы ў яго бляклыя, пад чырвонымі павекамі, аднак цікаўныя вочы.
- Відаць па ўсім, вы тут не ўпершыню, - азваўся Мікула.
Госць, закіданы гэтымі пытаннямі, нахіліўся да стала, а потым глуха, неяк злосна прабурчаў:
- Ну, быў, быў... Ну, дык што з таго, што быў?
Аднак хутка пераадолеў сваю злосць ці нецярплівасць і ўжо спакойна загаварыў:
- Быў я тут, працаваў, наймаўся, калі будавалі новы панскі дом... Я працаваў на будове новага панскага дома...
- Даўно гэта ўжо было, гадоў, можа, з дваццаць таму назад, - заўважыў Мікула.
- Больш за дваццаць, - паправіў яго госць.
- Многа тады чужых людзей прыходзіла на гэтае будаўніцтва... - умяшаўся бондар.
- Ды шмат. І я прыходзіў.
Стары ўважліва паглядзеў на госця.
- Нешта мне мроіцца ў вачах, - то здаецца, што я вас ведаю, а то здаецца, што не ведаю...
- Далібог, - загаварыла баба, - каб я з гэтага месца не ўстала, калі ў мяне не таксама... То здаецца, што я вас ведаю, то здаецца, што не ведаю... Відаць, вы калісьці са мною гаварылі, як былі на будаўніцтве новага дома.
Госць усміхнуўся і з дзіўнай настойлівасцю глядзеў на яе высахлыя, маршчыністыя, жоўтыя, нібы воск, рукі.
- Ой, гаварылі вы са мною, маці, - пачаў ён, - гаварылі не раз, не два і не дзесяць разоў. Ой, прыносілі вы мне вось гэтымі сваімі рукамі хлеб, памазаны мёдам ці маслам, якія вы крадком бралі з панскага свірна. Ха, ха, ха!
Госць голасна смяяўся, задраўшы галаву, а вочы яго гарэлі.
- Каб мяне сёння ноччу ўдушыла, калі я што памятаю. Не памятаю... ці я з вамі гаварыла, ці не гаварыла, ці вам калі хлеб давала, ці не давала - нічога не памятаю. Толькі мне здаецца, што быццам я вас ведаю. Ці не - не ведаю... А ўсё ж ведаю! А ўсе ж не ведаю!.. Ах, ды што ж гэта?
Дзве пары вачэй пазіралі на госця, адна нібы пранізвала з-пад сівых, навіслых броваў, а другая - паблісквала ад цікаўнасці, жыва бегала пад чырвонымі павекамі. Госць занепакоіўся, зноў стаў паціраць рукі, неяк бяздумна засмяяўся і, падняўшыся з зэдліка, пайшоў шырокім крокам да печы. Тут ён выпрастаўся на ўвесь свой рост, залажыў рукі за спіну і зверху зірнуў на дзяўчыну. А тая, перастаўшы прасці, ці то ад страху, ці ад сораму апусціла рукі на калені. Пазіраючы на яе зверху, госць спытаў:
- А ты гаспадарова дачка?
Адварочваючы ад яго пачырванелы твар, яна прашаптала:
- Але. Дачка.
- Відаць, наймалодшая? Табе, мабыць, дваццаці яшчэ няма...
- Ды няма.
- А старэйшая сястра, Марыська, жыве ці памерла?
- Жыве.
- Яна замужам?
- Замужам.
- Дзе яна? У гэтай вёсцы?
- У Дубраўлянах, у мужавай хаце сядзіць...
- Ага! У мужавай хаце. У сваёй хаце. Гэта добра. Ах, ах, ах...
Грудзі госця ўзняліся ад раптоўнага, кароткага ўздыху. Ён змоўк.
За доўгім сталом ішла гаворка. Пятнаццацігадовы Ясік жартам нападаў на бабу, што тая крадком выпіла другую чарку, а баба біла кулаком у грудзі і крычала:
- Брэшаш, як сабака! Каб мяне халера схапіла, калі я выпіла!
Бондар гаварыў нешта жонцы, якая брала каля сцяны калаўрот. Аленка голасна смяялася з Ясікавай спрэчкі з бабай. Адны толькі вусны маўчалі там, паволі цягнучы дым з кароткага цыбука, і адна пара вачэй пранізліва глядзела з-пад сівых, навіслых броваў, няспынна глядзела праз лёгкі дым на госця, што стаяў каля печы.
Раптам над гоманам узняўся зычны, самаўпэўнены Аляксееў голас. Ён шырока сядзеў на зэдліку, бокам да стала, як заўсёды ганарліва адкінуўшы галаву, і звярнуўся да госця:
- А пра Бонка вы нічога не чулі, ходзячы па свеце, га?
Усе зацікаўлена змоўклі, але і госць добрыя паўхвіліны маўчаў. Потым ён адказаў спакойна:
- Чаму ж не чуў? Чуў. Увесь свет толькі пра яго і гаворыць.
- Ды гавораць, не дай Бог нікому, каб так пра яго людзі гаварылі! - выгукнуў малады мужчына. - А як вы думаеце: зловяць яго ці не зловяць?
- Можа, зловяць, можа, не зловяць, - лена адказаў госць.
- Добра было б, каб злавілі, а то пісар кажа, што калі, крый Божа, не зловяць, усім бяда будзе... Разбой, кажа, будзе, рабункі будуць, так і так, кажа, будзе. Што злыдзень гэты, калі на волі застанецца, ці мала яшчэ людзям бяды наробіць...
- Чорт яго зловіць, калі ён такі спрытны, - сказаў бондар, які крыху павесялеў ад другой чаркі, - два разы ўцякаў, дык і цяпер уцячэ.
- Мяне больш за ўсё цікавіць, як ён мог тады, дзесяць гадоў таму назад, уцячы з турмы. Я ж не раз і не два разы быў у горадзе і турму бачыў. Такія сцены, божухна ты мой! Усюды салдаты са штыкамі. Птушкай трэба быць, а не чалавекам, каб вылецець адтуль. А ён вылецеў... Каб яго... Ну ж і спрытны! Зубамі сцяну перагрыз, ці што?
- Ды не, - перапыніў госць.
- Тады як? Бо калі б і краты жалезныя распілаваў, усе роўна праз акно не мог бы выскачыць, праз такое высокае... Калі б на каменне з чацвёртага паверха пляснуўся, дык душа з цела адразу ўцякла б...
Цяпер чалавек, які стаяў каля камінка, залажыўшы рукі за спіну, пачаў свабодна пакалыхвацца ў бакі, злёгку пераступаючы з нагі на нагу. Пераступаннем гэтым ён нагадваў гарадскога франта. Зверху глядзеў на маладога хлопца, які звяртаўся да яго.
- Ён не выскачыў праз акно, ён вылецеў... - сказаў з кплівай усмешкай.
- Хіба на тых крылах, якія яму чорт прычапіў, - абурыўся бондар.
- Не на крылах ён вылецеў...
- Дык, можа, на ведзьмінай лапаце, - пажартаваў Аляксей.
Жанчыны і падлетак Ясік засмяяліся таксама.
- На парасоне, - сказаў госць.
Усе змоўклі. Госць пакалыхваўся каля печы яшчэ больш свабодна і зверху вадзіў позіркам па ўсіх прысутных. Можа, так вось гарадскія фанфароны выхваляюцца перад натоўпам у шынку сваёй высокай вучонасцю, уменнем разбірацца ў сусветных падзеях.
- Глупства, - гаварыў ён, - для невука гэта здаецца цудам, а для таго, хто ведае, глупства, драбніца! Вось як ён зрабіў, гэты Бонк, калі ўцякаў з турмы...
Ён узяў свой кій, што стаяў побач, прыслонены да печы, і, адпаведна памахваючы ім, пачаў расказваць:
- Бонк узяў парасон, такі вялікі парасон, раскрыў яго, перавярнуў яго вось так, уніз, і разам з парасонам шусь праз акно... Калі б без парасона, дык паляцеў бы потырч галавой і звярнуў бы сабе карак... Але парасон апускаў яго ўніз памаленьку, памаленьку, бо вецер яму хутка ляцець не даваў, і так апусціўся да самай зямлі. А Бонк толькі выцягнуўся на бруку ды носам аб камень ударыўся. З носа кроў пацякла, і косці страшэнна забалелі. Ды што там! Ногі за плечы і падаўся ў свет! Тры гады яго потым шукалі. Парасон каля турмы знайшлі, а яго тры гады дарма шукалі.. Ха, ха, ха!
Пакуль ён расказваў, увесь яго доўгі, касцісты твар свяціўся амаль дзіцячай весялосцю. Чалавек быў падобны на хлапчука, які з хітрай усмешачкай расказвае пра ўдалае свавольства.
Усе хатнія прыўзнялі галовы і паразяўлялі ад здзіўлення раты. Сярод агульнага маўчання з-за клубоў дыму пачуўся нізкі, суровы голас:
- А адкуль жа вы ведаеце, як гэта было?
- Гэта ж праўда! Адкуль вы ведаеце? - паўтарыла пытанне некалькі галасоў.
Нібы адчуўшы ў гэтых настойлівых пытаннях варожы выклік, госць зухаватым рыўком узняў галаву і з-пад броваў, якія пагрозліва сышліся, павёў вакол палымяным позіркам.
- І ведаю! Ну і што, калі ведаю! Разумны гаворыць, дурны дзівіцца... А-а-а! Паразяўлялі раты! Адкуль я ведаю? А ці ж гэта ў людзей языкоў няма, ці не расказваюць?.. Яны расказвалі, а я слухаў. Цьфу!
Ён плюнуў і раптам зноў занепакоіўся, кінуў навокал устрывожаны позірк, пацёр рукі. Аляксей дзёрзка глядзеў у яго вочы.
- Нешта вы, пане, - пачаў ён, - зашмат ужо ведаеце пра гэтага Бонка. Можа, вы яго калі бачылі?
Той абыякава паціснуў плячыма:
- А дзе я мог яго бачыць? Не бачыў. Я з Прусіі іду... Больш за дваццаць год не быў у гэтым баку.
- Шкада, бо калі б вы яго бачылі, дык сказалі б нам, як ён выглядае. Лягчэй было б злавіць... Ой, злавіў бы я яго, з вялікай ахвотай злавіў бы, і пакуль тая паліцыя даведалася б пра яго, сам бы з яго палосамі скуры надраў!..
- Бач, такі малады, а ўжо гатовы людзям скуру са спіны спускаць! - пасміхнуўся госць.
- Дык ён жа разбойнік! - выгукнуў, усхапіўшыся з лавы, малады задзірысты мужчына. - Сам пісар сёння казаў: «Крамы рабаваў, грошы падрабляў, а самае горшае, - казаў, - што трох чалавек забіў са сваімі супольнікамі...» Дык што - шкадаваць такую звяругу? Ой, я б з яго скуру здзёр! Няхай іншых не забівае!..
І ён падняў пагрозліва кулак.
- Ціха, Аляксей! Сціхні, не крычы так! - супакойвала яго маладая жонка, цягнучы за крысо расшпіленага кажуха.
Бондар замахнуўся гэблікам:
- Каб яму так добра на свеце не было, як ён нявінных людзей загубіў...
- Ой! - войкнула Ганулька. - Можа, і цяпер ён пачне буяніць.
- Вядома ж, пачне, - загаварыла баба. - Такі злыдзень, што ў людской крыві выкупаўся...
- Каб яму косці пакруціла... Каб яго паралюш разбіў...
- Ці пачне, ці не пачне, - панура азваўся бондар, - а лавіць яго трэба, бо яшчэ шайку сабе падбярэ і коні пачне красці...
- Не дачакаецца! - выгукнуў Аляксей. - Будзе ён красці коні, калі кат яму дзвесце бізуноў у спіну ўлепіць...
- Ой, ой! - запішчала Ганулька.
- А табе што? - накінуўся на яе Аляксей, але зірнуў на жонку, якая, нахіліўшы свой тонкі стан, таксама пачала галасіць.
- Ай-я-ёячкі!..
Баба Настуля падперла сухую шчаку рукою і голасна ўздыхала:
- Божа ж ты мой, Божа! Ой, божа ж літасцівы!..
Пятнаццацігадовы Ясік стаяў, нібы акамянелы, вылупіўшы вочы, а потым закрыў рот рукамі і дрыготкім голасам зароў:
- Гу-гу-гу!..
- Во напалохаліся, што разбойніку пападзе бізуноў! - засмяяўся Аляксей.
Госць не стаяў ужо так ганарліва, як раней. Калі Аляксей упершыню напомніў пра бізуны, відаць было, як пад тонкім сукном парванага сурдута заварушыліся і паволі палезлі ўгару яго лапаткі, а карак, як ад раптоўнага ўдару, апусціўся долу і барада дакранулася да грудзей.
- Цікава, ці вытрымае злыдзень? - прабурчаў бондар.
- Ого! Яшчэ як вытрымае! - гаварыў сваё Аляксей. - Яшчэ потым у кайданах на край свету пойдзе. А калі прыйдзе туды, дзе жыць загадаюць, дык ад цямна да цямна будзе пад зямлёю молатам біць або тачкі цягаць...
- Ой, бедны ён, такі бедны! - уздыхнула Аленка і яшчэ мацней прыціснула да грудзей малое.
- І навошта яму было на гэты свет прыходзіць? Навошта Бог Усявышні паслаў яго на гэты свет? - уздыхала баба Настуля.
- Я, здаецца б, не вытрымала. Узяла б і ўтапілася... - вяла сваё Ганулька.
Хрысціна, пакінуўшы мыць посуд, выпрастала высокі, моцны стан, зноў склала рукі на грудзях і заглядзелася на агонь сваімі цёмнымі вачыма. Зморшчыліся яе прыгожыя вусны, сышліся цёмныя бровы. Калі ўсе змоўклі, пачуўся яе нізкі, глыбокі голас:
- А і гэтага ж некалі маці на руках насіла і калыхала...
Госць раптоўна павярнуўся да яе.
Ён доўга глядзеў на яе, нахіліўся амаль да самага твару і амаль са свістам прашаптаў:
- Добра пільнуйце свайго сыночка, ой, добра пільнуйце свайго Ясіка, каб ён ніколі не быў такім няшчасным...
Здзіўленая і крыху напалоханая жанчына адхіснулася ад яго. А госць хутка павярнуўся ў другі бок хаты, туды, дзе каля сцяны сядзеў за сталом гаспадар. Мікула ўвесь час маўчаў. Як звычайна, ён спачатку даваў усім хатнім магчымасць выказацца, а потым канчаў спрэчку сваім словам. Ён падняў угару руку з люлькай і паволі, спакойна пачаў:
- Правільна. Такіх і сам Бог не казаў шкадаваць. Правільна. Ужо нам добра-такі надакучылі гэтыя канакрады, рабаўнікі, махляры і іншыя злыдні. Ці ж гэта нявінныя людзі дзеля таго петуюць, каб тыя карміліся ды паіліся іхнім дабром, а то, крый Божа, і крывёю? Нявінным людзям патрэбна абарона ад усякай страты, павінна быць бяспека, а каб за такія цяжкія грахі ды не было ніякага пакарання, дык не, гэта - нельга. Годзе!
Госць так пільна глядзеў на гаспадара, з такім напружаннем слухаў, што ажно вусны яго разышліся, рысы твару акамянелі, адны толькі вейкі часта-часта міргалі над нерухомымі зрэнкамі. Стары змоўк, а той яшчэ некалькі хвілін глядзеў, глядзеў, слухаў, нібы хацеў пачуць нейкае нявыказанае слова. І раптам яго кашчавы твар пачырванеў, а вочы засвяціліся. Ён махнуў рукой.
- Годзе! - паўтарыў і коратка, рэзка засмяяўся. - Добра вам, гаспадар, казаць: годзе! А таму, каго, як дзікага звера, ганяюць па свеце, каб, дагнаўшы, збіць да паўсмерці, а потым на катаргу ўпячы, - таму годзе ці не годзе? Пра гэта ён сам толькі ведае, праклінаючы ўвесь свет, людзей і дзень свайго нараджэння! Кожнага чалавека можа бяда напаткаць, і ніводная маці не ведае, каго яна... на руках калыша...
Ён зірнуў на Хрысціну і Аленку, папярхнуўся, праглынуў сліну і змоўк.
- З кожным можа здарыцца бяда, - спакойна і паволі азваўся Мікула. - Аднак той найгаршэйшы, хто другога чалавека забівае...
- Найгоршы, найгоршы... - паўтарыў госць. - А ці ведаеце вы, пан гаспадар, што найгоршае бывае часамі побач, ойяк блізенька каля найлепшага... І калі б не выпадак які або нешта там іншае, чаго не палічыш, можа, замест найгоршага было б найлепшае...
У горле яго перасохла. Ён шырокім крокам падышоў да стала, наліў чарку гарэлкі, праглынуў яе і вярнуўся да печы.
- Годзе! - пачаў ён зноў, увесь час звяртаючыся да старога Мікулы - Добра вам гаварыць: годзе! А ці ведаеце вы, якім чынам гэты Бонк, за якім цяпер гоняцца, нібы за дзікім зверам, каб затаўчы да паўсмерці, ці ведаеце, як ён першы раз трапіў у бяду? Можа, ён першы раз папаўся за такую драбніцу, што і плюнуць не было на што! А бяда трасе таго, хто на ёй едзе. Ой як трасе, пан гаспадар! Так трасе, што душа наверх падкладкай выварочваецца. Ва ўсіх душа з падкладкай, толькі ў аднаго яна выходзіць навыварат, а ў другога не... Вось як!
Ён зноў падышоў да стала, але гарэлкі ўжо не піў. Машынальна працягнуў руку да бутэлькі, але, не крануўшы яе, зноў вярнуўся да печы. Ноздры яго захадзілі, бровы то паднімаліся, то ападалі. Увесь ён, парывісты, дзёрзкі, адчайны, бліскаў панурымі вачыма, грудзі яго часта ўздымаліся. Аднак ён зноў засмяяўся, спыніўшыся каля печы.
- Годзе! - паўтарыў ён яшчэ раз, нібы гэтае, сказанае старым Мікулам, слова вастрыём сваім упівалася ў яго, вярэдзіла рану. - Каб жа гэта кожны мог сказаць «годзе!» усім тым д'яблам, што раздзіраюць чалавечую душу, і каб яны так ужо ад гэтага аднаго слова паразбягаліся! У адным гэтыя д'яблы спяць, а ў другім прачнуцца і валакуць яго на вечныя пакуты. А можа, вы думаеце, пан гаспадар, што калі д'яблы вядуць людскую душу на вечныя пакуты, дык нехта паможа ёй выратавацца? Ха, ха, ха! Саломінкі ніхто не падасць, каб чалавек за яе ўхапіўся ды з ямы вылез. Або калі чалавек пакаўзнецца і, як тая свіння, уваліцца ў гной, ці знойдзецца на ўсім свеце хоць адзін, што злітаваўся б над ім і вывеў бы на сухое месца? Ого! Ніхто нават не азірнецца, а калі і азірнецца, дык толькі каб нагою кашкануць! Часамі і самому агоркне гэты смурод... Чалавек захоча ўцячы ад яго, але дзе там! Не дадуць! Бяры яго! Як ганчакі за лісою, панясуцца, пакуль назад у гной не загоняць, і скубуць, катуюць, пакуль той зноў не пачне кусацца да крыві! А што яму застаецца? Калі вайна, дык вайна! Калі прападаць, дык хоць спачатку добра пад'есці, напіцца, а калі і па мазгаўні каму стукнуць прыйдзецца, ну дык і што? І так і так пагібель... Дык няхай жа хоць ворагі запомняць... А хто вораг? Увесь свет вораг, калі ніхто і не падумае ратаваць, а кожны прагне загубіць...
Склаўшы на грудзях рукі, ён зноў падышоў да стала і, крыху нахіліўшыся, зірнуў у Мікулавы вочы. Стары ўжо некалькі хвілін, падаўшыся наперад усім сваім магутным корпусам, так пранізліва глядзеў на свайго госця, што ажно рука, у якой была люлька, апала на лаву. Яны ўпершыню паглядзелі адзін аднаму ў вочы. Стары адхіснуўся назад, прыхіліўся плячыма да сцяны. Госцеў голас сарваўся, нібы парваная струна. Чалавек адвярнуўся, зноў падышоў да печы, але ноздры яго ўжо не рухаліся. Значна цішэй, чым дагэтуль, ён пачаў гаварыць:
- Хіба ж кожны так ужо адразу і ляціць у глыбокую яму? Не, не кожны. Можа, і гэты Бонк не адразу забіваў людзей. Цікава, што там у яго за жыццё? Дзе ён нарадзіўся, у якім кутку свету маці яго насіла на руках і калыхала? Відаць, тады ён яшчэ не быў разбойнікам, відаць, ён па нейкіх драбінах спускаўся, пакуль не спусціўся туды, адкуль ужо ні бог, ні чорт яго не выцягнуць. Не ведаю, што ён там такое рабіў, пакуль праліў чалавечую кроў, аднак, кажуць, калі праліў, дык самога сябе спалохаўся і, уцёкшы з турмы, на хвабрыку працаваць пайшоў. А ці далі яму спакойна працаваць? Не далі. Злавілі і зноў у смурод загналі... Ён зноў уцек, а ўцякаючы, калі яму хто наўпоперак дарогі стаў, можа, ён і другі раз, хто яго ведае, праліў чалавечую кроў... А потым, казалі, на хвабрыцы зноў два гады спакойна прасядзеў. Вельмі, відаць, спужаўся самога сябе і той кары, што яго чакала. А ці хто калі цікавіўся, пра што ён там думаў, куды імкнуўся? Чорт хіба цікавіўся, больш ніхто...
Дагэтуль усе слухалі моўчкі, здзіўленыя і зацікаўленыя тым, што ён гаварыў, спачатку дзёрзка і палка, а потым усё больш ды больш жаласліва. Ды Аляксей ужо не змог больш маўчаць.
- Гэй, гэй, панок! - выгукнуў ён. - Нешта ж вы ўжо занадта абараняеце разбойнікаў!
Госць зноў выпрастаўся і зірнуў маладому мужыку проста ў вочы.
- Ой, ой! - сказаў ён з'едліва, ківаючы галавою. - Улез у цёплы кажух і рады, што яму добра! А таго, з якога і скуру хутка здзяруць, дык ужо і зусім пашкадаваць не трэба?
Стары Мікула адняў люльку ад рота і, насупіўшы густыя, касматыя бровы, цвёрда, коратка, сурова сказаў:
- Не трэба.
Здавалася, што стары кінуў два гэтыя словы госцю проста ў твар, і госць адчуў гэта, бо вельмі хутка павярнуўся ўсім целам да Мікулы, ступіў некалькі шырокіх крокаў і з ціхім смехам сеў побач з ім.
У гэты момант зноў рыпнулі дзверы, увайшло некалькі чалавек, і каля печы пачалася гутарка. Аднак госць як быццам і не заўважыў гэтага; ён сеў на зэдліку побач з гаспадаром, павярнуўся на хату спіною, шырокаю, але надта худой, ажно лапаткі вытыркаліся з-пад сурдута; успёршыся на стол локцем, ён наблізіў свой твар да твару старога. Каля іх нікога не было. Аленка з дзіцем, якое прачнулася і заплакала, села насупраць каля сцяны, Аляксей голасна верхаводзіў каля печы, бондар на другім канцы стала корпаўся з тым зубам ад бараны. Толькі баба Настуля, у бяззубым роце якой непрыкметна для ўсіх знікла тры чаркі гарэлкі, хуценька падсунулася амаль пад самую госцеву руку і з прагнай цікаўнасцю падставіла вуха.
Неўзабаве яна пачула словы, сказаныя амаль шэптам:
- Пан гаспадар, а што чуваць пра вашага Ясіка?
- Пра якога Ясіка? - суха спытаўся стары.
- Ды пра сына вашага, трэцяга... Два вось тут, а трэцяга няма. Ці вы ўжо зусім пра яго забыліся, пан гаспадар?
За плячыма госця моцна пляснулі нечыя рукі і пачуўся пісклявы бабскі голас:
А каб я веку свайго не дажыла! Каб мой язык апруцянеў! Каб мае рукі пакруціла, як галіны на той вярбе, калі я пра яго забылася, пра Ясіка майго любага, саколіка майго няшчаснага... Гэта ж я яго, калі ён на свет нараджаўся, ад маткі прымала. Гэта ж я яго на руках сваіх не раз і не дзесяць раз насіла... Сваіх дзяцей не было, але ён быў, і палюбіла я яго, як сыночка родненькага.
Бабіна галава ў чырвоным чапцы, з касмылямі белых валасоў на маршчыністым ілбе, з пачырванелымі ад гарэлкі шчокамі, калывалася над госцевым плячом, дыхала яму амаль у вуха смярдзючым перагарам. А ён, адхіліўшыся крыху, падпёр рукой галаву і, прыжмурыўшы вочы, слухаў, як яна заводзіла. Але неўзабаве перапыніў яе пытаннем:
- Дык вы, пан гаспадар, зусім ужо Ясіка не памятаеце? Ён жа ваш першы быў, старэйшы...
Нібы сілаю адарваны ад сваіх думак, стары змрочна адказаў:
- Чаму ж не памятаю? Памятаю... А вы яго добра ведалі?
- Яшчэ як добра! Добры быў хлопец, кемлівы, смелы...
- Занадта смелы, - буркнуў стары, выбіваючы з люлькі попел. - А вы чулі, што з ім здарылася?
Відаць, нягледзячы на змрочны настрой і пранізлівыя позіркі, якія стары час ад часу кідаў на госця, яму ўсё больш хацелася пагаварыць пра старэйшага сына. Але баба Настуля зноў завялася:
- Ой, гора яго напаткала, горачка! Ды каб ім пан Бог грахоў не дараваў, як яны яму, маладзенькаму ды дурненькаму, тады не даравалі! Загубілі яны яго, як сабаку, змарнавалі... Нябожчыца маці яго даводзілася мне пляменніцай. А ён мяне бабулькай называў...
Госць спытаўся ў старога Мікулы:
- А што ж з ім такое здарылася?
Стары з паўхвіліны варушыў сківіцамі, нібы перажоўваў нешта цвёрдае. І не хацелася яму раскрываць душу перад гэтым чужаком, але пагаварыць ахвота брала.
- От, - пачаў ён, - з драбніцы пачалося... Можа, ён першы раз і за справядлівасць пакутаваў. Суд супраць нас пачалі дубраўлянскія суседзі, каб ім дабра не было... Ну, мяне грамада выбрала ўпаўнаважаным, я ў горад ездзіў і з гадвакатам гаварыў, з тым, значыцца, што на судзе нас бараніў. Я Ясіка з сабою ў горад браў і да гадваката браў, так сабе, без дай прычыны, надта ж я яго любіў, а калі таму чаго вельмі ж захочацца, дык я ўсе яму дазваляў. Можа, Бог усемагутны мяне не пакарае за тое патуранне...
Баба зноў улезла ў яго гаворку:
- Ой, любілі яго, галубілі, песцілі ўсе добрыя людзі і ўсё яму дазвалялі, бо надта ж ужо міленькі быў і ласкавы... Ручкамі, бывала, абдыме за шыю і туліцца да чалавека, як тое ягнятка, а вочкі былі - што тыя васількі ў жыце...
Стары не звяртаў увагі на бабскае прастарэкванне, ён усё больш ахвотна выцягваў з памяці даўнія падзеі.
- Вельмі ён быў разумны, але ж надта дзёрзкі і зусім не такі, як іншыя хлопцы... Ані ў яго работа, ані гульня не былі такія, як ва ўсіх... Калі працуе, дык нібы той конь гарачы, а калі гуляе, дык так, што рады не дасі... Бывала, за шыю абдыме і цалуе, чуць не задушыць, а іншым разам занаровіцца і, каб там немаведама хто, - асой у вочы кідаецца. Лаяў я яго добра, лаяў, але найбольш патураў... Але нічога дрэннага ён тады не рабіў.
Стары задумаўся, паківаў галавою.
- На пагібель браў я яго тады ў горад і да гадваката, - працягваў, разгаварыўшыся, стары.
- Ён слухаў, пра што мы паміж сабою гаварылі, слухаў, а калі вярталіся, бывала, і кажа: «Тата, я заб'ю таго, хто несправядліва прыйдзе забіраць нашу зямлю!» Я толькі смяюся. Маладое, дурное, думаю. Зямля па справядлівасці наша была, але даўнасць зайшла, і суд мы прайгралі. Калі мы суд прайгралі, дубраўлянцы прыйшлі зямлю забіраць, а мы заўзяліся не аддаваць. Не аддамо і не аддамо. Усёй грамадой, бывала, выйдзем і тых захопнікаў, каб ім Бог грахоў не дараваў, праганяем. Усе сваволілі, сваволіў і Ясік. Ну, няхай сабе, думаю. Калі ўсе, дык няхай сабе і ён. Ажно вясною, кажуць, ураднік прыедзе і дубраўлянцам зямлю аддаваць будзе. Бяда! З ураднікам не тое што з мужыкамі. Мы рукой махнулі. Няхай будзе і так! Няхай будзе наша крыўда. Пан Езус больш адпакутаваў. Аднак не ўсё мы як трэба ўлічылі. Не ўлічылі мы гэтых маладых, а надта ж дзёрзкіх, што сваім розумам разважылі і змову зрабілі... Прыехаў нейкі высокі ўраднік і двух ніжэйшых з сабою прывёз, і давай яны па полі хадзіць, таму тое, гэтаму другое выдзяляць... А нашы хлопцы як выскачаць з косамі, з граблямі ды каламі! Можа, з дваццаць іх было, а мой Ясік спераду, як які генерал!.. Ураднікаў прагналі...
Бабу Настулю раптам ахапіў страшэнны гнеў. Яна крычала, стукаючы кулаком адной рукі па далоні другое:
- Каб яму пан бог не дараваў за тое, што ён быў такі дзёрзкі! Каб ён праз зямлю праваліўся, як ён сам сябе змарнаваў!..
- Ён праваліўся ўжо, не праклінайце, бабуля, - цыкнуў госць на ап'янелую бабу і зноў пачаў пільна слухаць старога.
А стары ўжо добра-такі разгаварыўся. Можа, ён і не думаў пра таго, каму гаварыў; гаварыў, бо даўні, амаль забыты боль грыз яго сэрца, а ўспаміны пра старэйшага, страчанага сына разганялі туман мінулых гадоў.
- Значыцца, - гаварыў ён далей, - бунт. Значыцца, супраціўленне ўладзе. Ну, пасадзілі іх у турму, судзілі іх. Іншых выпусцілі або сяк-так пакаралі, а яго на тры гады турмы асудзілі. Зачыншчык, кажуць. Ну, добра. Тры гады - не век. А яму тады толькі васемнаццаты гадок пайшоў... Не вельмі я тады і гараваў, што ён там тры гады пасядзіць. Розуму, думаю, навучыцца, пакорлівасці навучыцца.
- Навучыўся? - спытаўся госці, - Ха, ха, ха! Што ж, ці навучыўся? Га?
Стары, пазіраючы долу, паківаў вялікай галавой.
- Якраз навучыўся! Каб гэтак чэрці злыя душы вучылі! Калі вярнуўся дахаты, дык ужо і дня спакойнага ў хаце не было. Сядзе, бывала, і расказвае, як зладзеі ўначы ходзяць красці і ўсе замкі адмыкаюць. «На ўсё ёсць спосаб, а я ўсе спосабы ведаю». Або кажа: «Ахвота ж гэта людзям у такіх хатах сядзець, бедаваць, калі на свеце столькі багацця і да яго такім лёгкім спосабам можна дайсці». Я яго кулаком па спіне: «Вось табе, - кажу, - лёгкі спосаб не думаць пра зладзейства і ўсялякую поскудзь». А ён у адказ: «Не бі, татка, бо ўцяку і толькі ты мяне бачыў». За шапку і ў карчму. Піць навучыўся. Раней не піў, вядома, дзіця, яму ж ледзь семнаццаць гадкоў споўнілася. А там і гэтага навучыўся. Нап'ецца, бывала, і буяніць на ўсю вёску: з хлопцамі б'ецца, дзяўчат ловіць... Я да яго па-добраму: «Ці табе, Ясік, не сорамна? Ці ты пана Бога не баішся?» А ён смяецца: «Эх, татка, - кажа, - ці я такое бачыў? Ці я пра такое наслухаўся, калі там быў? Вы, дурныя, сядзіце ў сваёй вёсцы і нічога не ведаеце, а я цяпер вучоны!» Ох, вучоны ён зрабіўся, пабыўшы тры гады ў турме, вучоны! Каб тых губернёраў, што яго там вучылі...
Госць доўга смяяўся ціхім грудным голасам. Пасля паківаў галавой:
- Ох, пане гаспадар, сядзіце вы ў сваёй вёсцы, рукамі зямлю сваю дзераце і нічога не ведаеце! Каб вы пабачылі тых губернёраў ды каб пачулі, як яны вучылі вашага сыночка, то вас бы, пане гаспадар, можа, толькі ад аднаго страху паралюш разбіў бы...
Стары рэзка ўзняў галаву і зноў уважліва, як і некалькі разоў раней, паглядзеў на госця. Ў голасе, якім той вымаўляў апошнія словы, чуліся нейкія гукі, што з асаблівай сілай кранулі яго слых.
- Што ж гэта? - сказаў ён павольна. - Ці я вас калісьці ведаў, ці не ведаў... Замарок нейкі. Хто вы такі?
Але ў гэты момант госць занепакоіўся і павярнуўся да печы, каля якой цяпер пачынаўся ўсё большы ды большы рух і гоман. Там ужо замест двух, Ганульчынага і Хрысцінінага, калаўротаў аказалася цэлых пяць. Дзве дзяўчыны ўвайшлі раней і селі з калаўротамі абапал Ганулькі, а цяпер толькі што прыйшла яшчэ адна, з якою Аляксей якраз жартаўліва вітаўся, а Хрысціна ветліва запрашала, каб яна садзілася побач з ёю. У Мікулавай хаце пачыналіся зімовыя вячоркі, гаманлівыя і - да поўначы.
Госць акінуў быстрым позіркам людзей каля печы і зноў павярнуўся да старога. Але Мікула зноў сядзеў моўчкі, з люлькай у роце, апусціўшы галаву. Твар яго амаль зусім схаваўся за дымам, што вылятаў з люлькі, часамі толькі стары ківаў галавою, разгублена думаючы пра штосьці, нечаму здзіўляючыся. Затое баба Настуля ўсё больш гарнулася да госця, каб пагаварыць. Бутэлька з рэшткай недапітай гарэлкі нейкім дзіўным чынам, непрыкметна зноў аказалася побач з яе локцем. Зноў заблішчалі слязлівыя вочы, жывей захадзілі сухія рукі. Яна, нібы абцугамі, ухапілася за палу госцевага сурдута.
- Дык вы ведалі нашага Ясіка, - ужо не заводзячы, як раней, але хутка і ціха пачала яна, - мусіць, вы яго тады ведалі, калі новы панскі двор будавалі... Ой, бедны ж ён, бедны! Напакутаваўся ён, нацярпеўся ад роднага бацькі, пакуль навечна ў свет пайшоў...
Яна кінула позірк на старога Мікулу і, сцішыўшы голас, таямніча працягвала:
- Біў ён яго, як сабаку якога, рукамі, калом, чым папала... Каб я з гэтага месца не ўстала, калі маню... Як раней патураў і галубіў, так пазней, калі нябога з турмы вярнуўся, біў... За балбатню пра зладзеяў, і за п'янства, і за лайдацтва, за ўсё, бывала, б'е ды б'е... «Я яму, - кажа, - выб'ю і з цела і з душы ўсю тую поскудзь, што ён адтуль прынёс!» Бывала, маці за адну руку учэпіцца, а я за другую і крычым: «Ой, не катуй ты, Сымоне, роднага дзіцяці, не бяры грэх на душу, бо калі хлопец зусім азлобіцца, з хаты ўцячэ і душу сваю загубіць!» А ён нас, як тую бульбу, з рук атрасе і, як звер, толькі сапе ды бурчыць: «Пападзе яму калі-небудзь ад мяне, ох як пападзе, калі не выправіцца! Заб'ю, але не дазволю, каб навек злыднем застаўся!» І з іншымі сынамі ўжо інакш пачаў, і для іншых ужо набраўся строгасці: «Патураў я, - кажа, - старэйшаму, дык вось што з яго вырасла... А малодшым ужо аніякай патолі ад мяне не будзе». Ох, і пекла ж было тады ў хаце!.. Маці, бывала, плача, плача, ажно зняможацца і зляжа, а бацька, як той звер раз'юшаны, толькі вачыма за Ясікам водзіць, каб на чым яго злавіць і пакараць. Малодшыя хлопцы, як тыя зайцы, вушы стуліўшы хадзілі, а Ясік-небарака цярпеў, цярпеў, на трэску высах, як тая хмара цёмная зрабіўся, і ўжо, здаецца, крышку паспакайнеў, нібы крыху абдумаўся... Перад бацькам скарыўся, скарыўся перад родным, слухацца пачаў... Ажно раптам узяў ды ўцёк... Не вытрымаў-такі ды ўцёк. Можа, ён ад бацькавай рукі, што літасці да яго маладосці не мела, уцёк... Можа, ад прызыву, каб яго ў салдаты не забралі, уцёк... Можа, яго нехта, з кім ён у турме пазнаёміўся, падгаварыў... Узяў ды ўцёк... І вочы нашы ўжо яго больш, галубочка, не бачылі, і вушы нашы галасочка яго сярэбранага не чулі... Маці па ім плакала, і сястра плакала, Марыська, старэйшая, бо гэтай, Ганулі, яшчэ на свеце не было, і, здаецца, па сценах вось гэтай хаты, хацінкі яго роднай, цяклі тыя слёзкі... Адзін бацька ніколі пра яго не загаварыў, ніколі не злітаваўся, сыночка свайго родненькага, найстарэйшага, ніколі не пашкадаваў... Такі ўжо ён, наш Сымон, суровы!
Цяжка было сказаць, ці слухаў госць, ці не слухаў гэтую загадкавую, з напеўным прыгалошваннем балбатню ахмялелай бабы. Паставіўшы на стол локаць, ён падпёр галаву доўгай касцістай рукой і заплюшчыў вочы... Можна было падумаць, што ён задрамаў і цяжкія прывіды блукаюць у яго соннай галаве, бо вусны надзьмуліся, ажно рыжаватыя вусы натапырыліся. Раптам ён зусім нечакана працягнуў руку па бутэльку і, прыклаўшы рыльца да вуснаў, прагна дапіў апошняе. Грукнуўшы дном пустой бутэлькі па стале, ён засмяяўся і кпліва паглядзеў на старую.
- Ну і дурная ж ты, бабуля! Калі ён так ні разу не пашкадаваў, дык чаму ж старэйшага ўнука Ясікам назваў? Га? Мусіць, калі яго старэйшы ўнук на свет прыйшоў, дык ён пра старэйшага сыночка ўспомніў? Га?
Мікула нібы прачнуўся з роздуму, люльку адняў ад рота, нахіліўся ўсім сваім мажным тулавам да госця, а правую руку падняў да лба.
- У імя Айца і Сына... - прашаптаў ён.
Але госць падняўся, адсунуў з грукатам зэдлік, на якім сядзеў, шырокім крокам накіраваўся да супрацьлеглай сцяны і сеў там у цяні, побач з Аленкай, якая карміла малое.
У той самы момант дзверы раптоўна адчыніліся і зачыніліся з трэскам. У хату ўварвалася высокая, плячыстая дзеўка, задыханая, з васпаватым тварам, які пачырванеў ад хуткага бегу. Паставіўшы каля парога калаўрот, яна закрычала:
- Ратуйце! Дзяўчаты, калі бога любіце, ратуйце, хлопцы ідуць!
За акном пачуўся моцны тупат, смех і крык. Нехта забарабаніў па шыбе, ударыў кіем па сцяне. Дзяўчаты з віскам паўсхопліваліся і кінуліся да дзвярэй.
- Ой, божухна! Замыкайце! Дзверы замыкайце! Не пускайце! Адразу ж кудзелю паліць і лухту ўсялякую вярзці пачнуць! Людзі, ратуйце! Не пускайце гэтых разбойнікаў!
Дзяўчаты сцяною пасталі каля дзвярэй, як мага трымаючы засаўку. Адна з дзяўчат схапіла з камінка галавешку і, трымаючы яе, нібы вогненны сцяг, заняла абаронную пазіцыю. Другая ліла ваду з вядра на ток, трэцяя прыцягнула зэдлік і падперла ім дзверы. Дзеўкі так моцна захапіліся неабходнасцю адбіць напад, што ў іх піску чуваць быў ужо сапраўдны страх. Ганулька, чырвоная ад натугі, з якой яна прыціскала засаўку, пачала дрыжаць. Дзве дзяўчынкі, старэйшая гадоў дзесяці, абуджаныя крыкам, скаціліся, як калодачкі, з высокай печы і, дапамагаючы старэйшым, крычалі больш за ўсіх. Іх босыя ногі, як матылі, мільгацелі паміж клятчастых дзявочых спадніц, пасмы льняных валасоў то ўзнімаліся, то ападалі на белыя кашулі і на ружовыя ад сну тварыкі.
Ды найбольш крычала і мацней за ўсіх размахвала сухімі, але пругкімі рукамі баба Настуля. Яна ўбілася ў дзявочы гурт, лезла да дзвярэй.
- Пусціце! - крычала яна. - Што гэта за мода - хлопцаў на вячоркі не пускаць? Якія ж гэта вячоркі, калі на іх хлопцаў няма? Дый завошта вы іх караеце? А завошта вы іх, небаракаў, на марозе трымаеце?
Яна адпіхнула Ганульку, расчыніла насцеж дзверы і, узяўшыся ў бокі, крыкнула ў цёмныя сені:
- Хадзіце, хлопцы! Ну, хутка, хадзіце!
Сені напоўніліся цяжкім тупатам, і праз дзверы праціснуліся чатыры дзецюкі. Дзяўчына, што трымала галавешку, крыкнула другой:
- Ульяна, лі ваду! Лі, калі бога баішся!
Вялізная васпаватая Ульяна нахіліла да зямлі вядро; вада шырока разлілася па таку. Але для нападаючых гэта ўжо не было перашкодай. Яны з грукатам перавярнулі зэдлік, а адзін з іх ужо выдзіраў з рук дзяўчыны галавешку.
- Ай, людзі! - крычала яна. - Людзі, ратуйце!
- А будзеш гаварыць «лі», а будзеш на злое падбухторваць?
Ён падсунуў агонь да першай з краю кудзелі. Пасыпаліся іскры з лёну, прасніца засвяцілася, як свечка. Ульяна заплакала ўголас. Гарэла яе кудзеля.
- Ой, каб вас бог за маю крыўду пакараў! Каб вы...
- А будзеш ваду ліць? А будзеш людзям ваду пад ногі ліць? - пацвельваліся хлопцы з заплаканай дзяўчыны.
Бондар і Аляксей умомант затушылі рукамі агонь. Хрысціна суцяшала пакрыўджаную, ідучы ў бакоўку па новую кудзелю. Дзяўчына адразу ж супакоілася і разам з усімі села за калаўрот.
Баба Настуля зачыніла дзверы, бо холад ішоў з сяней у хату. Хлопцы - хто ў кажусе, а хто ў сівай сярмязе, усе ў цяжкіх ботах - толькі цяпер пакланіліся гаспадару.
- Добры вечар! - гукнулі яны хорам.
Стары не адказаў. Няўжо ён задрамаў? Усе, аднак, ведалі, што стары Мікула не быў санлівым, ён любіў познія, шумныя вячоркі і ветліва адказваў, калі госці віталіся, а нават часамі, хоць і рэдка, смяяўся грубым смехам услед за моладдзю. Сёння ён маўчаў. Рука з люлькай павісла каля грудзей, усе маршчыны на вялікім ілбе апусціліся ўніз, нібы цяжкая хмара павісла над касматымі бровамі. Спаў ці думаў? Гневаўся ці ўспамінаў? Хлопцы адышліся да камінка і, стаўшы за дзяўчатамі, пачалі закурваць. Баба Настуля зноў села на перавернутыя ночвы і гаварыла, гаварыла, размахваючы сухімі рукамі. Калаўроты затарахцелі: перамагаючы іх тарахценне, узняўся шумны, вясёлы гоман. У хаце зрабілася вельмі горача і душна.
Каля сцяны, насупраць той, дзе сядзеў стары Мікула, у ценю, на лаве, у канцы якой стаяла бочка з квашанай капустай, ішла размова, прыглушаная гоманам і тарахценнем калаўротаў. Госць сядзеў там побач з Аленкай, якая не прымала ніякага ўдзелу ў свавольствах і жартах, што напоўнілі хату, - яна спачатку карміла, а потым калыхала на руках сваё малое.
- Вясёлыя ў вас вячоркі, - пачаў госць.
- Ды вясёлыя, - адказала Аленка.
- Ты даўно выйшла за Аляксея?
- Ды на Пятра будзе ўжо чатыры гады.
- А колькі ж табе цяпер гадоў?
Яна ўсміхнулася і сарамліва нахіліла галаву:
- Або я ведаю? Мусіць, на Юр'я дваццаць споўніцца...
- Фіі! - свіснуў госць - Старая ты ўжо кабеціна. Ну, а добра табе тут жывецца?
- Чаму ж не добра? Вельмі добра. Дай Божа, каб так да веку было...
- Аляксей добры? Не б'е?
Яна пачырванела:
- Гэтага яшчэ не хапала!
- А любіць?
Яна захіхікала ціха і, замест адказу, моцна пацалавала малое ў лоб.
- Хлеб у хаце заўсёды ёсць?
- Дзякуй Богу, ёсць. Яшчэ таго не было, каб хлеба не хапала. Чаго іншага няма, а хлеб заўсёды ёсць.
- Бондар, напэўна, шмат зарабляе?
- Ды зарабляе. І мой зарабляе, і бацька зарабляе. Калі на гаспадарцы няма работы, дык ён з Ясікам рыбу ловіць і ў мястэчку прадае; раней адзін хадзіў рыбачыць, а цяпер ужо гады са два з Ясікам ходзіць...
- З Ясікам ходзіць, - паўтарыў госць і, апусціўшы вочы, змоўк.
Каля печы з шумам калаўротаў і гоманам змяшаўся хруст разгрызаных арэхаў і лузганне семачак. Хлопцы даставалі з-за пазухі гнілаватыя дзічкі і частавалі імі дзяўчат; тыя манежыліся, адпіхалі паднесеныя да іх твараў жмені з ласункамі, а потым нібы нехаця прымалі, елі і, у сваю чаргу, кідалі хлопцам арэхі і семачкі. Кожны раз, калі каму-небудзь пападала ў лоб або ў шчаку арэхам ці калі жменя семачак рассыпалася па чыім-небудзь аўчынным каўняры, з-за калаўротаў выбухаў смех. Адзін з дзецюкоў, што ўвесь час стаяў за Ганулькай, амаль не ўдзельнічаў у жартах, а ўсё нешта шаптаў дзяўчыне на вуха. Ульяна, што верхаводзіла паміж дзяўчат, гукнула яму, каб загадаў якую-небудзь загадку. Бо ніхто ж не ведае столькі цікавых загадак, як каржакаваты Дзям'ян, галава якога зарасла такімі чорнымі ды кучаравымі валасамі, што яны амаль зліваліся з чорным каўняром кажуха. У гэтым чорным гушчары чырванелі толькі поўныя шчокі і паблісквалі чорныя вочы.
- Калі загадкі, дык няхай будуць загадкі, - адказаў ён настойлівым дзяўчатам. А сам выпрастаўся, адкашляўся на ўсю хату, яшчэ больш надзьмуў шчокі і, руку ўпёршы ў бок, пачаў:
Еду, еду -
Ні дарогі, ні следу,
Каня бічом паганяю,
На смерць паглядаю.
Ён змоўк. І ўсе маўчалі. Спынілася некалькі калаўротаў.
- Ну, што гэта? - здзекліва спытаўся разумны Дзям'ян.
Ніхто не змог разгадаць. Дзяўчаты заклапочана зіркалі адна на адну, а хлопцы нібы зусім абыякава курылі і прытупвалі наскамі ботаў. Дзям'ян узяўся ў бокі аберуч.
- Ды гэта ж човен! - пагардлівым тонам сказаў ён.
- І праўда! - пачулася адразу некалькі галасоў, і ўсе дзівіліся, паўтараючы словы загадкі.
- Ага! - еду, ні дарогі, ні следу - вядома, па вадзе, каня бічом паганяю - значыцца, вяслом па вадзе... Ага! І праўда - гэта ж човен.
- Чаму ж ты, Дзям'ян, не шапнуў мне, што гэта такое! Калі б ты сказаў, я адгадала б, - ціха прагаварыла Ганулька.
- Добра, то я яшчэ адну загадаю.
Ён зноў надзьмуў шчокі, кашлянуў і пачаў:
Повен хлявец
Белых авец,
Адзін баран бляе.
Скончыўшы, ён нагнуўся, нібы паднімаючы з зямлі арэх, і шапнуў Ганульцы ў самае вуха:
- Язык!
- Язык! - сярод агульнага маўчання выгукнула дзяўчына.
- Ага! - зноў здзівіліся ўсе. - Праўда! Нічога не скажаш, праўда! Во разумная! Такая маладзенькая, а такая разумная! А можа, табе Дзям'ян падказаў? Відаць, падказаў? Праўду скажы!
Пачырванелая, як півоня, дзяўчына хавалася за кудзелю і ўмольна пазірала на разумнага хлопца.
- Я не гаварыў! - выгукнуў Дзям'ян. - Брэшаце! Нічога я не гаварыў...
І, нібы жадаючы адагнаць новыя пытанні, што пасыпаліся на яго і каханую дзяўчыну, адразу дадаў:
- Калі хочаце, дык яшчэ адну скажу!
Тоўстыя шчокі яго раз'ехаліся ад хітраватай усмешкі, чорныя вочы смяяліся.
Маленькая, чарненькая,
Усю калоду варочае.
- Ну, што гэта? - спытаўся ён, закрываючы жменяю рот.
Баба Настуля засмяялася, шырока разявіўшы свой бяззубы рот, і замахала на яго рукамі:
- Ой, каб ты скіс з такою загадкаю! Ой, не раз і не два чула я ўжо гэтую загадку! Гэта ж блыха!
Прыглушаным голасам, праз пальцы, якімі ён закрываў рот, Дзям'ян пацвердзіў:
- Ну але, блыха!
А чорныя вочы блішчалі над вялікай рукой, смяяліся і пераможна пазіралі па вясёлых дзяўчат. Другою рукою ён крадком абдымаў тонкі Ганульчын стан, абцягнуты сіняй кофтай.
Госць, седзячы побач з маўклівай Аленкай, неяк асабліва пільна прыслухоўваўся да жартаў і загадак. Ён успёрся рукамі на калені і, падаўшыся наперад, пачаў усміхацца, спачатку слаба, невыразна, а потым з усё большым задавальненнем. Як толькі хто каля печы выкрыкваў разгадку, ён падтакваў, ківаючы галавой. Калі б хто-небудзь тады на яго паглядзеў, дык мог бы падумаць, што чалавек гэты добра ведае ўсё, пра што гаворыцца, толькі ўсё гэта забылася і цяпер прыгадвалася настойліва, ведучы за сабою рой іншых успамінаў. Але ніхто цяпер не звяртаў на яго ўвагі, дык неўзабаве і сам ён перастаў пасміхацца, зноў паглядзеў на суседку.
- Чаму ж ты не ідзеш туды весяліцца разам з усімі?
Яна адказала, пакалыхваючыся разам з дзіцем:
- Не хачу... Няхай забаўляюцца на здароўе!
- А толькі казала, што табе добра жывецца... Чаго ж ты тады сумуеш? Відаць, Аляксей нядобры, га? Відаць, нядобры? Мусіць, ужо так у іхнім родзе павялося, што ўсе нядобрыя?
Ён з прагнай цікаўнасцю ўпіўся позіркам у маладзіцу. А яна, пазіраючы некуды міма яго, не перастаючы калыхацца, адказала:
- Ды не. І Аляксей добры, і ўсе добрыя, толькі я ніяк свайго Міколку не магу забыць...
- Якога Міколку?
- Ды сыночка...
І яна ціхім, але напеўным голасам пачала расказваць, што некалькі месяцаў прайшло, як памёр яе старэйшы, паўтарагадовы сынок. Якое гэта было цудоўнае дзіця! Хадзіў ужо, гаварыў - не жартачкі, які ўжо быў разумны. Усе па ім плакалі, нават і дзед, хоць ён такі суровы, плакаў. А потым забыліся, нават бацька родны забыўся. Адна толькі яна ніяк не можа забыцца. Яна нахілілася над малым і цішэй закончыла:
- Вядома, дзіця, такое маленькае, нібы тая ягадка, скацілася са свету... Як тая парушынка, лягло ў зямлю...
Буйная сляза пакацілася па яе поўнай ружовай шчацэ і, бліснуўшы, як брыльянт, упала на сінюю кофту.
У гомане, што напаўняў хату, расказ маладой маці звінеў, як тонкая, нясмелая страла, а сляза яе ўпала ў смех і гоман, нібы ціхая кропля расы ў свавольныя, шумныя хвалі ракі. Госць пазіраў вялікімі вачыма на свежы, як раніца, засмучаны твар маладзіцы, сачыў за бліскучай слязой, пакуль яна не пагасла вільготнаю плямкай на сіняй шарсцяной кофце. Відаць, нешта незвычайнае ўразіла яго, здзівіла, абудзіла ў ім нейкую трывожную струну, якой ён, відаць, дагэтуль ніколі ў самім сабе не чуў. Яго шырокія, упалыя грудзі ўзняліся, як ад раптоўнага подыху ветру:
- Ох, ох, ох!
А з твару маладой маці смутак раптам знік, яна ажывілася і вясёлымі вачыма, што заблішчалі ад цікаўнасці, пазірала на вясёлую чародку моладзі каля печы.
- Ой, - крыкнула яна, - казкі будзе баяць! Настуля казкі будзе баяць!
Яна рыўком павярнулася да госця:
- Паслухайце толькі, мой жа ж вы даражэнькі, вы толькі паслухайце! Яна цудоўныя казкі бае! Ой, такія цудоўныя!..
Баба, што каля самай зямлі сядзела на перавернутых ночвах, паміж двума калаўротамі, выцягнула да агню галаву ў чырвоным круглым чапцы і пачала расказваць. У агульным маўчанні, пад шум калаўротаў, голас яе - стары, працяглы, шапялявы - разыходзіўся па ўсёй хаце:
- Жылі сабе тры браты: два разумныя, а трэці дурань. Павырасталі яны, і прыйшла ім пара жаніцца. Бацька іх і пытае:
- Каторага з вас, сыны, першага жаніць?
Першы кажа:
- Мяне, бо я старэйшы.
Другі кажа:
- І мне, татка, пара ўжо.
А дурань таксама:
- І мне ўжо даўно была б пара.
- Ну, - кажа бацька, - ідзіце вы ўсе ў лес, а хто найхутчэй ды найбольш ягад назбірае, таго я першага і ажаню.
Пайшлі яны ўсе ў лес і так збіраюць ягады, так збіраюць, што нават не разгінаюцца, каб як найхутчэй набраць. Разумныя да дурня падышлі і пытаюцца:
- Ну што, дурань, - ты многа ягад назбіраў?
- Ого, - кажа дурань, - я ўжо дахаты хутка пайду. Пазайздросцілі разумныя дурню, узялі ды забілі яго, нож у сэрца ўсадзілі...
- Ой! - войкнула некалькі жаночых галасоў.
- Ну, ну, так ужо адразу ўзялі і забілі! -усумніўся хтосьці з хлопцаў.
Баба Настуля з поўнай упэўненасцю паўтарыла, трасучы галавой:
- Узялі і забілі, нож у сэрца ўсадзілі, у зямлю закапалі, пяском засыпалі, замест крыжыка вішню ў галавах пасадзілі і пайшлі дахаты.
А тут па гэтай самай дарозе едзе пан. Убачыў ён вішню і думае сабе:
- Ссяку я гэтую вішню і зраблю з яе дудачку.
Ссек ён вішаньку, зрабіў з яе дудачку, едзе сабе ды грае, а дудачка тая спявае:
Не грай, паночку, не грай,
Сэрцайка майго не разрывай,
Мяне браты забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі,
Чарапком вочы накрылі,
Пясочкам засыпалі,
Вішаньку замест крыжа пасадзілі...*
* Гэты і два наступныя куплеты песні ў арыгінале апавядання даюцца па-польску (рэд.)
Дзівіцца гэты пан, дзівіцца, а дудка просіць ды просіць, каб ён на ёй не граў...
- Ага-а! - зноў перапынілі старую некалькі здзіўленых галасоў.
- Так і спявала гэтая дудка, так і прасіла! Ну!..
Вочы бабы Настулі блішчалі, як сярэбраныя іскры, завялыя губы, здавалася, што раз, то больш дрыжалі ад жаху. Успёршыся на калені локцямі і расставіўшы рукі, яна баяла далей:
- Прыехаў пан у тую вёску, дзе жылі дурнявыя браты і бацька, ночка застала яго ў дарозе, дык ён прыйшоў да іх і просіць, каб дазволілі пераначаваць. Дазволілі яму пераначаваць, выпраг ён каня, увайшоў у хату і кажа гаспадару:
- Ехаў я, - кажа, - цераз такі ды такі лес, гляджу - ажно стаіць сабе вішанька, такая роўная ды высокая. Я гэтую вішаньку ссек і дудку з яе зрабіў. А каб ты ведаў, як гэтая дудка грае! Я ніколі яшчэ не чуў, каб дудка так грала. Вазьмі, стары, ды пайграй трошкі.
Узяў мужык дудку, пачаў на ёй граць, а яна спявае:
Не грай, татуля, не грай,
Сэрцайка майго не разрывай,
Мяне браты забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі,
Чарапком вочы накрылі,
Пясочкам засыпалі,
Вішаньку замест крыжа пасадзілі.
Здзівіўся стары і даў дудку сынам сваім, каб яны на ёй зайгралі. Граюць яны, а дудка спявае:
Не грайце, брацікі, не грайце,
Сэрцайка майго не разрывайце,
Гэта вы мяне забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі,
Чарапком вочы накрылі,
Пясочкам засыпалі,
Вішаньку замест крыжа пасадзілі.
Тады ўсе здагадаліся, што разумныя забілі дурня. Пайшлі на магілку, адгарнулі пясок і ўсё так знайшлі, як расказала дудка.
Тады гэтых братоў у канцылярыю забралі і ў турму пасадзілі.
Баба змоўкла, і ніхто і словам не аказаўся. Калаўроты круціліся паволі, паволі, а праз ціхае іх тарахценне чулася цяжкое ўздыханне. Здавалася, што з расказанай казкі выплылі прывіды забойства і пакарання і нябачнай хмарай павіслі ў духаце гэтай хаты. Адзін Аляксей, заўсёды ганарысты і вясёлы, з'едліва пасміхаўся і шаптаў Дзям'яну на вуха:
- Вось напалохаліся бабы! Ну, я ж ім яшчэ большага страху наганю!
Ён выйшаў ціха ў сені, а праз дзве хвіліны з трэскам расчыніў дзверы і гукнуў на ўсю хату:
- Людзі, ратуйце! Хто ў бога верыць, ратуйце! Бонк ідзе! Разбойнік Бонк ідзе! Вось-вось ужо прыйшоў! З вялікім вострым нажом прыйшоў! Гу, гу, гу!..
Дзяўчаты закрычалі і пахаваліся за прасніцы. Нават Хрысціна ўздрыгнула і з трывогай зірнула на дзяўчатак, што сядзелі каля яе ног. Ясік пранізліва завішчаў і схаваўся за шырокія бацькавы плечы. Мужчыны, хоць некалькі з іх і спалохаліся спачатку, хутка зразумелі, што гэта жарт, і грымнулі смехам. Гэта супакоіла і жанчын. Сур'ёзная Хрысціна абурылася:
- Не дурыся, Аляксей! - прыкрыкнула яна на дзевера. - Ахвота табе людзей палохаць! Пасаромеўся б!
Аднак паніка прайшла не адразу. Відаць, усе прысутныя чулі ў той дзень пра Бонка. Хлопцы прывезлі з кірмашу страшныя гісторыі пра яго. Жанчыны наслухаліся іх. Ганулька прыціскала руку да сэрца.
- Б'ецца, ой як б'ецца і не можа ўтаймавацца! - стагнала яна.
Мажная Ульяна выцірала пот, што кроплямі выступіў на лбе.
Усе яны наракалі:
- А каб цябе, Аляксей!.. Каб такога страшнага чалавека супраць ночы ўспамінаць... Яшчэ, крый Божа, і прыгаворыш! Яшчэ сапраўды калі прыйдзе...
- А што, і прыйдзе! З такім вялікім вострым нажом прыйдзе! - пацвельваўся мужчына.
- Ай! - зноў закрычала некалькі галасоў.
- Годзе! - цвёрда сказала Хрысціна і, крутнуўшы мацней калаўрот, дадала: - От, заспявайма лепш.
Голас яе быў прыгожы, звонкі, сур'ёзны, як і сама яна. Усе ведалі, што хоць яна ўжо шаснаццаць год замужам, аднак вельмі любіць спяваць. Паволі ведучы з кудзелі доўгую, роўную нітку, яна звонка, спаважна завяла:
Ой, валы мае, ды палавыя,
Чаму ж вы не араце,
Ой, леты мае, леты маладзенькія,
Чаму ж вы марна ідзяце...
Хор галасоў - розных: серабрыстых і чыстых, пісклявых і фальшывых - ураз падхапіў:
Каб валам маім ды паша была,
То яны пааралі б,
Каб летам маім ды раскоша была,
То яны пагулялі б...
Песня лілася ў душнай хаце доўга, то ўздымалася, то ападала, нібы хваля. Калаўроты ўторылі ёй роўным, але павольным, прыцішаным тарахценнем. У святле лямпы залаціліся выведзеныя ніткі. Часамі на дзявочых грудзях пазвоньвалі каляровыя нізкі пацерак. Над дзяўчатамі віўся, узнімаўся ў комін блакітны дым папяросаў, што паблісквалі ў ценю, як іскры, а ў паўзмроку віднеліся касматыя галовы і вясёлыя вочы дзецюкоў. Дзве дзяўчынкі, што сядзелі абапал Хрысціны, выцягнулі голыя ногі бліжэй да агню, палажылі на матчыны калені галовы, закрытыя пасмамі льняных валасоў. Чырвоны Настулін чапец калыхаўся то ў адзін бок, то ў другі, ажно ўрэшце прыпаў да краю печы. Баба заснула.
Але якраз у гэты момант стары гаспадар, што адзін моўчкі сядзеў каля сцяны, расплюшчыў вочы. Нібы з нейкіх глыбіняў, аднаму яму вядомых, вынеслі яго на паверхню хвалі песні. Ён прыўзняў павекі і з аслупянелай упартасцю пачаў углядацца ў супрацьлеглы бок хаты. Нядаўна, калі Аляксей з трэскам адчыніў дзверы і гукнуў: «Бонк ідзе! Разбойнік Бонк ідзе!» - госць, які сядзеў побач з Аленкай, закалаціўся ўсім целам і ўсхапіўся, нібы падкінуты мінай. Настуліну казку ён слухаў з яшчэ большай увагай, чым раней загадкі, вачэй не зводзіў з бабы, пасміхаўся толькі часамі, пабліскваючы вачыма. Аляксееў крык вырваў яго з задумы. Госць усхапіўся, моцна сціснуў свой кій, што стаяў паміж каленяў. Кінуўся да дзвярэй. Але тут раптам пачуўся рогат, якім дзецюкі даводзілі, што яны прынялі за жарт Аляксеевы словы. Госць затрымаўся каля парога і нейкую хвіліну вадзіў па хаце памутнелымі вачыма. Ён глядзеў на сцены, на столь, на яркі агонь камінка, пакуль не спыніў позірк на старым, што нерухома сядзеў каля сцяны. Госць пачаў паволі апускацца долу. Ён прысеў за бочкай на таку, відаць, на хвіліну толькі прысеў, трымаючы свой кій у апушчаных руках. Увесь ён схаваўся за бочкай, пад якой толькі ўздымалася яго галава, а збоку пабліскваў сталёвы наканечнік кія. На гэтую галаву зірнуў Мікула, прыўзняўшы павекі, і ўжо не адрываў ад яе аслупянелых вачэй. У святле, што наўскос падала на яе ад агню, галава гэтая, акружаная прыцемкам, здавалася, вісела ў паветры і ўпарта, нерухома глядзела на старога Мікулу. Стары падняў руку да лба і раптам прашаптаў:
- У імя Айца і Сына...
Потым рука яго паволі пачала апускацца долу, абяссіленыя пальцы расчапіліся, ажно люлька высунулася з іх і ўпала на зямлю. Ён гэтага не заўважыў.
- Божа літасцівы! - зашаптаў ён зноў і, падаўшыся наперад усім целам, пазіраў на твар, які з другога канца хаты глядзеў на яго і рабіўся ўсё больш падобны на трагічную маску, худую, змарнелую. Косці на шчоках выпіралі пад упалымі скронямі. Твар гэты, поўны бязмежнай тугі, нібы застыў у ціхім рыданні. Скрыўленыя вусны былі моцна сціснуты, аднак ён гаварыў, выразна гаварыў старому:
«Татачка, ці вы пазнаеце мяне? Ох, татачка, успомніце, які я быў калісьці, і паглядзіце, які я цяпер!»
- Божа літасцівы, злітуйся над намі! - прашаптаў стары.
Каля печы зноў хорам выводзілі песню:
Ой, узыдзі, узыдзі, ясны месячэньку,
Як млыновае кола,
Выйдзі, дзяўчына, сэрца адзіна,
Прагавары да мяне слова...
Твар над бочкай, які нібы вісеў у паветры, выразна гаварыў старому:
«А памятаеш, тата, ой, ці памятаеш той летні сонечны дзянёк, калі ты на гару ўзыходзіў, на плячах несучы сетку з рыбай, а я за табою босы бег, і па пяску скакаў, і так крычаў ад радасці, што голас мой званочкамі разлятаўся па вёсцы, паміж соснамі над магілкамі?.. Памятаеш, татка, ой, ці памятаеш?..»
Песня каля печы пад шум калаўротаў мацнела, нарастала, здавалася, што сцены разнясе:
Як мне да цябе выйсці,
З табой гаварыці,
Калі людзі смяюцца,
Што мне з табой не жыці...
Галава над бочкаю, галава, што нібы павісла ў паветры, пачала паволі трэсціся, падміргваючы старому Мікуле вачыма.
«Не жыць мне з табою, тата, не жыць мне ў гэтай хаце, дзе хлеба заўсёды хапае і людзі ў згодзе жывуць, на вясёлыя вячоркі сыходзяцца і весяляцца. Я выпадкова сюды зайшоў, сам не ведаючы, куды іду, абы толькі далей зайсці, уцячы ад таго, што мяне падганяе, ой, так падганяе, ажно мароз па спіне ходзіць, а то агнём пячэ... Я выпадкова сюды прыйшоў і не вытрываў, у хату зайшоў. Ды мне тут не жыць... Я устану зараз і пайду, бо шмат грахоў на свеце нарабіў, дык нельга, каб за іх ды не было ніякага пакарання, тата... Ты ж сам сказаў і асудзіў, што нельга...»
Услед за галавой, што трэслася за бочкай, пачала трэсціся таксама галава старога. Як быццам адказвала, паўтарала:
«Нельга, сынок, ніяк нельга!»
Раптам стары, але дужы Мікула правёў вялікай, жылістай рукой па вачах і пачаў шаптаць заклінанне:
- То і згінь, прападзі, калі ты такі... Цьфу, прывід з таго свету! Якая нячыстая сіла водзіць цябе па свеце? Згінь, прападзі!
Ён павярнуўся шырокімі плячыма да хаты, а да сцяны - тварам, такім змрочным і грозным, нібы навальнічная хмара.
- Згінь і прападзі, калі ты такі... - паўтарыў ён.
Стары прыхіліўся да сцяны вялікім аблыселым ілбом, на якім сабралася можа сотня маршчын і складак. Ён ужо нічога не хацеў ведаць.
Вясёлая, гарэзлівая песня напоўніла хату:
У полі крыніца,
У ёй вада сачыцца,
Малады малойчык
Вельмі лайдачыцца.
Рабіць ён не хоча,
Ані працаваці,
Толькі піць-гуляці,
Дзевак намаўляці.
На гэты раз спявалі адны жанчыны. Дзецюкі не толькі не ўторылі ім, як раней, але нават і спеву іхняга не слухалі. Можа, пакрыўдзілі іх жарты з «маладога малойчыка»? Ці, можа, больш пільная, чым песні, справа прыйшла ў іхнія галовы? Яны сабраліся цеснай грамадой, шапталіся пра нешта паміж сабою, часамі выкрыквалі паасобныя словы. Раптам песня абарвалася на палавіне страфы, нібы хто стужку нажом перарэзаў, і ў цішыні, што агарнула хату, пачуўся смелы, ганарысты Аляксееў голас:
- А пашпарт, пане, у вас ёсць? Пакажыце, пане, пашпарт, каб мы ведалі, хто вы такі!
Стары Мікула зноў павярнуўся тварам да хаты, палажыўшы на калені вялікія рукі, сядзеў выпрастаны і з-пад цяжкай хмары маршчын пазіраў на тое, што рабілася ў хаце.
Амаль каля самых дзвярэй шэсць мужчын акружылі бочку, над якой некалькі хвілін таму назад уздымалася толькі госцева галава. На чале мужчын стаяў Аляксей, у расшпіленым кажусе, з папяросай у зубах. Ганарыста адкінуўшы галаву, ён звяртаўся да госця. Іншыя паўтаралі за ім:
- Пашпарт пакажыце! Цяпер без пашпарта нікому не дазволена валачыцца па свеце...
- Можа, ты Бог ведае хто, - груба, панура крыкнуў бондар, - а мы адказваць будзем за тое, што цябе не злавілі...
- Можа, ты той самы Бонк, якога ловяць за нявінную людскую кроў, - намагаючыся перакрычаць іншых, загаварыў Дзям'ян. Нездарма называлі яго разумным Дзям'янам. Гэта ён першы, зірнуўшы на госця, што сядзеў за бочкай, шапнуў Аляксею і бондару, нібы загадваючы новую загадку:
- А можа, гэта Бонк?
З-за бочкі ўсхапіўся чалавек. Люта, як у загнанага звера, заблішчалі яго вочы, ноздры раздзьмуліся, ён моцна вылаяўся. Усхапіўся, кій з жалезным наканечнікам падняў і, размахваючы ім шырока, кінуўся да дзвярэй. Але хлопцы ўмомант схапілі яго за рукі. Пачуліся крыкі:
- То ты такі! Замест пашпарта кій нам паказваеш! Ого-го! Добрая ты, відаць, птушка...
- Бонк, напэўна, Бонк! Лавіце, трымайце!
- Трымайце, людзі, хто ў бога верыць, не пускайце яго!
Перапалоханыя, анямелыя ад жаху дзяўчаты збіліся чародкай каля печы, нібы авечкі. Ульяна ад страху нават на печ палезла. Дзве дзяўчынкі прыпалі да зямлі і схавалі тварыкі ў матчынай спадніцы; маці стала перад агнём і, склаўшы на грудзях рукі, глядзела цёмнымі, задуменнымі вачыма на тое, што рабілася каля дзвярэй. Толькі баба Настуля нічога не бачыла і нічога не чула. Прысланіўшы да печы галаву, яна спала, часам толькі нешта мармычучы ці падпяваючы.
Каля дзвярэй ішла тузаніна. Госця не так лёгка было схапіць. Моцны, пругкі, хоць і худы, натрэніраваны ў бойках, ён вырываўся з рук, што хапалі яго, біў нападаючых локцямі і нагамі. Ад гэтага яшчэ больш расла іх заўзятасць. Хлопцы крычалі і лаяліся. Нарэшце Аляксей першы, а за ім бондар - самыя заўзятыя або самыя дужыя - абхапілі яго так моцна і спраўна, што той і паварушыцца не мог.
- Пастронкі! - крычалі яны. - Гэй, бабы, пастронкі давайце!
Хрысціна аднак не расчапіла рук. Яна глядзела, глядзела, а задуменныя вочы нібы паўтаралі:
«Такі ж і гэтага маці калісьці на руках насіла і калыхала!»
Ад печы пачуўся дрыготкі голас соннай бабы Настулі:
Не грайце, браточкі, не грайце,
Сэрцайка майго по разрывайце...
А з чарады мужыкоў пачуўся пакорлівы, умольны голас, што дрыжаў ад страху:
- Пусціце мяне, людзі добрыя, калі ёсць бог у вашых сэрцах. Я вам нічога дрэннага не зраблю, пайду адсюль, адразу пайду навечна, з вачэй прападу, толькі пусціце. Ой, пусціце!..
Мужчыны зарагаталі здзекліва, пагрозліва і зноў загадвалі бабам прынесці пастронкі. Але старога Мікулу гэты дрыготкі, умольны голас, што даносіўся ад дзвярэй, нібы чароўнай сілай падняў з лавы. Гаспадар устаў ва ўвесь рост, замахаў рукамі, разявіў рот і, нічога не сказаўшы, зноў сеў на лаву. Баба Настуля зноў ціха заспявала праз сон:
Не грай, татачка, не грай,
Сэрцайка майго не разрывай,
Мяне браточкі забілі...
Аляксей пабег у сені, відаць, па пастронкі, якіх жанчыны не падавалі. Злоўлены зноў пачаў тузацца і трохі выхіліўся з рук, што акружылі яго. Ён змалеў, скурчыўся, плечы ў яго хадзілі, і галава была ўтулена ў плечы, нібы скура яго ўздрыгвала пад ударамі бізуноў. Твар смяртэльна збялеў, вусны скрывіліся, скура па лбе захадзіла - то паднімалася да залацістых валасоў, то ападала да вачэй, якія кідалі навокал умольныя позіркі. Здавалася, што пакуты ўсяго свету ўвасобіліся ў ім, гэтым убогім гаротніку.
- Я выпадкова да вас зайшоў, - задыханым голасам гаварыў ён, - выпадкова, на гадзінку, без ніякага дрэннага намеру... Каб толькі адпачыць... І я адразу пайду... пайду... Нічога дрэннага не зраблю... Толькі пусціце мяне, калі ў вас бог у сэрцы ёсць, калі хоць кропля літасці... Дзеля збавення душы... пусціце... Дзеля пакут Хрыста нашага... Ой, людзі!..
Хрысціна ўголас прагаварыла:
- А такі ж і гэтага маці калісьці на руках насіла і калыхала...
А побач, амаль каля самай зямлі, сонная баба Настуля мармытала напеўна:
Браточкі мяне забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі...
- Годзе! - пачуўся над усімі галасамі голас, прызвычаены загадваць. - Годзе! Пусціце яго, расступіцеся і пусціце!
Мікула зноў устаў з лавы, ды ўжо не апаў на яе, як раней, але цяжкі, вялікі, у белай вопратцы, падперазанай цвёрдым поясам, выпрастаны, хоць і апусціўшы да грудзей галаву, ён выйшаў на сярэдзіну хаты.
- Пусціце яго і расступіцеся! - паўтарыў ён.
Пастаяўшы хвіліну, здзіўленыя мужчыны нерашуча расступіліся. Адзін Аляксей, які вяртаўся з вяроўкамі з сяней, паспрабаваў супраціўляцца:
- Гэта ж Бонк, бацька! Далібог, Бонк!
Стары змрочна зірнуў на яго.
- Маўчы! - сказаў ён і падняў свае бліскучыя ад гневу вочы на чалавека, што стаяў, згорбіўшыся, перад ім.
- Ідзі, - сказаў ён, - ідзі...
Хвіліну пазней ён закончыў:
- І больш не грашы!
Аднак той не ішоў. Глядзеў на старога, а потым, ступіўшы шырока наперад, рынуўся на зямлю і прыпаў вуснамі да вялікай, босай, запыленай Мікулавай нагі. Слёзы гарохам каціліся па шчоках старога. Мікула хутка засунуў руку за кашулю, у руцэ яго зашамацелі паперкі. Ён нахіліўся да ляжачага і адразу выпрастаўся.
- Больш не грашы! - паўтарыў ён і настойліва, нібы ад страху, прагаварыў некалькі разоў:
- Ідзі... ідзі ж... Хутчэй ідзі...
Праз момант, сплятаючы вялікія рукі, дакончыў шэптам:
- З Богам!..
* * *
Ноч была цёмная, неба закрывалі хмары, не свяцілася ніводная зорка. Гойсаў свавольны вецер, круціў, уздымаў угару слупы грозных шумаў, стогнаў, завыванняў, посвісту, спяваў у глыбокай катлавіне, на дне якой ляжала шырокае рэчышча замерзлай ракі. Нізка над самым рэчышчам зноў ішоў чалавек, зусім самотны.
На цьмяным фоне снегу ён быў падобны на тонкую рысу, якая хутка перасякала густую, аднак не такую чорную, як яна, цемру. Высокія сцены, што ўзвышаліся паабапал катлавіны, рабілі чалавека яшчэ меншым. Ён здаваўся маленькай драбніцай, якая плыла па моры бязмежнай велічыні. Вялікае мора ночы і адзіноты абдымала яго з усіх бакоў. Моцны, шумлівы вецер, здавалася, нясе яго па гэтым шырокім, дзікім, змрочным свеце, перад сілай, пагрозай і веліччу якога ён быў кропляй, крушынкай, зярняткам пяску, каліўцам травы, якое ўпала ў бездань...
1887
Тадэвуш
Хвядора, жонка парабка Клеманса, падмяла гліняную падлогу хаты, смецце згарнула ў куток, не збіраючыся выкідваць яго за парог, бульбяное лупінне ўсыпала ў цабэрак з памыямі і паставіла гэты харч для каровы пад лаву. Тады засланіла драўлянай засланкай печ, дзе стаялі два добрыя гаршкі з ужо згатаваным для сям'і абедам. У адным з тых гаршкоў быў боршч з бацвіння і бурачнага квасу, у другім - ячны крупнік з бульбай: па звычаю мясцовых сялян - адна страва кіслая, а другая прэсная. Спажыць іх прыйдзецца апоўдні, а цяпер яшчэ ранняя раніца. Але Хвядора павінна была ўжо ісці з дому, бо на сёння яна нанялася палоць панскія грады, а муж яе, Клеманс, ужо з гадзіну араў каля маёнтка пад асеннюю сяўбу.
Гэта была маладая сялянка, высокая, дужая, смуглявая з твару, з агрубелымі рукамі, цяпер яшчэ чыстымі, бо яна толькі што брала ваду і памылася каля студні. Праз грубую смуглявасць яе шчок прабіваўся моцны румянец. Нізкалобая, з малым, задзёртым носам і тоўстымі губамі, плячыстая і з вялікімі, расплясканымі ступакамі - яна не была красуняй, ды ад яе ішлі здароўе, сіла і свежасць. Вопратка жанчыны складалася з кароткай і стракатай спадніцы, з шэраватай, тоўстай кашулі і паласатага, шырокага фартуха з саматканымі, рознакаляровымі махрамі, якімі Хвядора ў некалькі столак апяразвала свой стан. На шыі ў яе пабліскваў медальёнік, а на галаве была хустка з чырвонымі кветкамі, так завязаная на патыліцы, што над ілбом відаць былі дзве шырокія пасмы валасоў, густых і чорных, але парудзелых і без бляску.
Прыбраўшы ўсё на той час, калі самой не будзе дома, яна схілілася над гліняным начыннем, што стаяла на зямлі, і, наліваючы з аднаго з іх малака ў гарнушак, пачала клікаць:
- Тадэвуш! Тадэвуш!
Цяжка было здагадацца, каго яна кліча, бо ў хаце як быццам нікога ўжо не было. Але так толькі здавалася. Праз момант на шырокім палку, які замяніў тут ложак, пад радном - вялікім кавалкам шэрага палатна, якое пакрывала сяннік і напханую сенам падушку, - пачала варушыцца нейкая жывая істота. Спачатку прысутнасць яе выдавала толькі шалясценне сена і надзіманне ды ападанне складак радна. Пасля над палком і радном узняўся з гудзеннем чорны рой мух, а з-пад палатна пачалі паказвацца два малыя чорныя ступачкі і дзве таксама маленькія ручкі, а потым рог радна зусім адхіліўся, і ў сонечнай паласе на палку паказалася дзіця, якое перш за ўсё запусціла ручкі ў раскудлачаныя валасы і, ці то плачучы, ці то смеючыся, азвалася:
- Мама!
Калі б ён не пабачыў яе, напэўна, зароў бы на ўсю хату, аднак яна якраз ішла да яго з гарнушкам малака, дык ён і засмяяўся гучна, радасна:
- Дайце, мама, дайце!
У сонечным святле і мушыным гудзе малы сядзеў на напханай сенам падушцы, утапіўшыся ў складках радна. Яго чупрынка, светлая, як лён, і вельмі раскудлачаная, натапырвалася ва ўсе бакі, вочы свяціліся бірузой, хоць і былі яшчэ заспаныя, а пунсовыя вусны былі нібы акантаваныя чорным, як у негра. Учора ён, відаць для забавы, абмазаўся тлустай, ліпкай зямлёй - і губы, і падбародак, і кончык носа. Шчокі нейкім дзівам былі не ўмазаныя і з-пад загару, поўненькія, гарэлі румянцам.
Хлопчык нарадзіўся на грамніцы, і было яму два гады і дваццаць два тыдні. Ужо больш за год ён не ссаў матчыных грудзей, але затое штодня, як і ў гэты вось момант, прысмоктваўся да краёчка гарнушка, які маці трымала каля яго рота, і піў малако паволі, са смакам, растапырыўшы пальчыкі рук, выставіўшы з-пад радна голае калена, і глуха пастогнываў, выказваючы такім чынам поўнае задавальненне.
Гэта быў Тадэвуш.
Выпіўшы малако, ён меў выразны намер зноў нырнуць з галавою пад шорсткія хвалі радна, але Хвядора крыкнула на яго, каб зараз жа ўставаў, бо як не, то адлупцуе дзягай.
Праўда, калі яна так сурова крычала на яго, у шэрых вачах яе мільгала пяшчотнасць, а куточкі вуснаў дрыжалі ад усмешкі.
Тым не менш Тадэвуш хуценька ссунуўся з палка і выбег на сярэдзіну хаты, бо дагэтуль дзяга была для яго найбольшай бядой у зямным існаванні.
Хаця прылада гэтая выглядала даволі прыемна - тыя ж рознакаляровыя махры фартуха, што тройчы абвівалі тоўсты стан яго маці, - як толькі яна, Хвядора, пачынала іх развязваць, Тадэвуш быў гатовы зрабіць усё, чаго ад яго патрабавалі. Босы, у кароткай кашулі, распатланы, з чорным падбародкам і носам, гойсаў ён цяпер па хаце, разганяючы процьму мух, круцячыся каля мамы, якая старанна накрывала збаны з малаком і адкройвала ад вялікага бохана маленькія лустачкі хлеба. Хаваючы адну такую лустачку пад кашулю, яна сказала:
- Ну, хадзем, сынок!
- Да таты? - спытаўся ён.
- У сад, - адказала яна.
Маці заўсёды брала яго з сабой на жніво і поліва. А што было з ім рабіць? Пакінуць у хаце? Хату трэба ж было замыкаць, а дзіця не будзеш марыць пад замком. Пусціць на панскі дзядзінец, каб там ён поўзаў, як шчанё, па крапіве - таксама шкада. Дык і брала яго з сабой. Прыбіраць яго неяк, выводзячы ў шырокі свет, нават і не думала. Увесь Тадэвушаў туалет адбываўся адзін раз у тыдзень, у нядзелю раненька, тады ўжо вельмі энергічна і старанна, пры дапамозе балеі, напоўненай вадою, і вялікага грэбеня, не без супольнага крыку сына і маці, а часамі і не без дзягі. А сёння была пятніца, і таму чысціня Тадэвушавай кашулі, а таксама і ўсяго яго цела ўступала ў шосты дзень свайго існавання, а калі дакладней - зусім ужо не існавала.
Ды гэта нічога. Учапіўшыся за матчыну спадніцу, ён бег на панскі дзядзінец, смешна перабіраючы ножкамі, каб паспець за спорнай хадою маці, а па дарозе любаваўся то пеўнем, які, лапочучы агністымі крыламі, гучна закукарэкаў, то катом, які куляўся на паветцы, то карагодам качак, што паволі брылі па траве, схіляючыся да зямлі шырокімі дзюбамі, то голубам, які ўзняўся са страхі «чварака»* і кружыў над ёю, то індычкай, што цёўкала на індычанят, каб ішлі за ёю ў густую клумбу бэзу і глогу, то Рубінам, старым сабакам з вялізным калматым хвастом, які прыязна аціраўся аб Хвядорыну спадніцу і ішоў за маткай і дзіцем паволі, апусціўшы галаву і дазваляючы дзіцячай ручцы гладзіць яго па калматай і роснай поўсці.
* Чварак - памяшканне для батракоў.
Краплістая раса яшчэ блішчала на кустах і траве панскага дзядзінца, які, нягледзячы на ўсё сваё птушынае ды звярынае насельніцтва, быў атулены цішынёй і пустыннасцю. Усе людзі пайшлі ўжо адгэтуль на працу. Шырокія дзверы гумна, канюшняў і кароўнікаў былі пазачынятыя, сям-там толькі стаяў над комінам дым, залаты ад сонца, або якая-небудзь гаспадыня, што засталася дома, выходзіла на парог, каб пляхнуць памыямі ці мыльнай вадою з балеі ды паклікаць курэй, сыпануць ім вымеценую дзесьці жменю леташняга паследу.
На шырозныя, пазамыканыя будынкі, на траву, пакрытую расой і шорсткімі кустамі лопухаў, хрэну і асоту, на кветнікі бэзу, што адцвіў, і глогу, што яшчэ цвіў, на белыя сцежкі, пратаптаныя ва ўсе бакі, і на нізкія плоцікі, што акружалі дзядзінец, - на ўсё гэта апала вялізная посцілка сонечнага святла, якое ўздрыгвала мірыядамі іскраў, спяваючы ў глыбокай цішыні шэптам амаль нерухомай лістоты, галасамі птушак і звонам машкары. Хутка ідучы, Хвядора азвалася:
- Дзень які, божа міленькі!
Тадэвуш нічога не адказаў на гэтыя словы маці, бо зусім не думаў пра тое, што надвор'е сёння добрае. Ён толькі адчуваў яго ў самім сабе. Поячы раскошай усё яго малое цела, пагода ўздымала ў ім жаданне жыць і рухацца. Пусціўшы падол матчынай спадніцы, ён пачаў куляцца, як жарабя, пабрыкваючы нагамі. Калі ж маці была ўжо далекавата, - ён даганяў яе, трасучы сваёю льняною грывай, з гучным крыкам і смехам, з вачыма, поўнымі сонца і шчасця. За брамай яны ішлі трохі па дарозе, абсаджанай таполямі, а потым пасталі абое і раптам спаважнелі.
На Тадэвушавым тварыку спаважнасць гэтая відаць была па вытрашчаных вачах і разяўленым роціку. А твар яго маці выказваў пакору і набожнасць.
Яны стаялі ў падножжы каплічкі, якая складалася з падмурка і драўлянай нішы, што ўздымалася над падмуркам. На беразе нішы, сярод букетаў штучных і жывых кветак стаяла статуя багародзіцы, няўдала выразаная з дрэва, з ярка намаляваным тварам, вельмі старая. Над галавою статуі паблісквала карона з серабрыстай бляхі, а ад шыі і да самых ступакоў аплываў плашч з чырвонага аксаміту, аблямаваны навокал пазалочанай тасьмой.
Каплічка гэтая была высокая і пабудаваная такім чынам, што бокам яна стаяла да дарогі, а адтулінай нішы - да маёнтка, над якім узвышалася і бачная была з кожнага месца.
Хвядора перахрысцілася тройчы, набожна схіліўшы галаву, пашаптала нешта, а тады ўзяла Тадэвуша на рукі і прыўзняла яго да нішы.
- Бозя! - неяк устрывожана сказаў малы.
- Ага, - пацвердзіла маці, - перажагнайся, сынок. А таму, што сам ён яшчэ не ўмеў, узяла яго руку ў сваю і, пераносячы яе са спацелага лобіка малога на яго расхрыстаныя грудзі, з пакорай і просьбай у голасе сказала:
- У імя Айца і Сына...
Хвіліны дзве стаялі перад статуяй, не зводзячы з яе вачэй. У позірку дзіцяці відаць была цікавасць, спалучаная са здзіўленнем. На загарэлым, смуглявым твары маці адбіўся выраз пакорнай, гарачай просьбы, які напоўніў вочы яе, узнятыя ўгару, і перарэзаў нізкі лоб глыбокаю маршчынаю. Узнімала дзіця ўсё вышэй, як толькі магла, і, нічога не кажучы, можа, і думкай невыразнай упрошвала боскую матку мець на яго сваю ласку.
Адно дзіцятка, што пасля некалькіх гадоў замужжа прыйшло, як анёл міру, бо Клеманс, як толькі нарадзіўся сын, пачаў шанаваць яго маці, і ўжо ніколі паміж імі не было ні сваркі, ні нават трывогі за будучыню. З-за любові да сына бацька прысягнуў, што да чаркі губамі не дакранецца, і слова сваё стрымаў.
Сяляне звычайна вельмі любяць сваіх дзяцей, асабліва сыноў.
Раптам недзе паблізу пачуўся мужчынскі голас:
- Гэ-эй! Ну, пайшлі! Гэ-эй вы!..
Голас гэты плыў ціхім, залатым паветрам басавіта і працягла. Хвядора адарвала позірк ад нішы і зірнула на поле. Непадалёку ад плота, што падзяляў агароды і поле, высокі, дужы мужчына, трохі схіліўшыся наперад, ішоў за плугам, які цягнула пара коней. Працягла, трохі панура ён пакрыкваў:
- Гэ-эй! Ну, пайшлі! Гэ-эй вы!..
Маці і сын адразу пазналі Клеманса. Тадэвуш пачаў падбрыкваць, вырывацца і крычаць:
- Да таты! Да таты! Да таты!
- Няможна, сынок! Нам трэба ў сад!
Яна яшчэ не дагаварыла гэтых слоў, а ўжо дзіцячы твар заліўся слязьмі. Толькі што быў шчаслівы і вясёлы, як жарабятка ў буйнай траве, а цяпер так плакаў, так верашчаў, што ажно вераб'і на таполі спалохана зашчабяталі. Страшэнна яму захацелася да таты. Але Хвядора гэтым разам не сказала нічога пра дзягу. Наадварот, тоўстыя губы яе расхіліла шчаслівая ўсмешка, жанчына прыціснула да грудзей свайго трапяткога крыкуна.
- Добра ўжо, добра, - гаварыла яна. - Ой, дурань ты маленькі! Паклічу я табе тату, пачакай, паклічу! Няхай ён прыйдзе да сыночка!
Спыніўшыся каля плота, яна загукала:
- Клеманс! Клеманс, го-оў!
Некалькі загонаў аддзяляла яе ад мужа-аратага, і ён таксама голасна адгукнуўся:
- Хвядора? А чаго ты хочаш?
- Хадзі! - клікала яна, адной рукою прытрымліваючы каля грудзей дзіця, а другою махаючы, каб ішоў. - Хадзі туткі, хутка хадзі!
Ён спыніў коней у плузе і, цяжкім, шырокім крокам перамераўшы невялікую прастору, спыніўся за плотам.
- Чаго? - спытаўся.
Але Хвядора не паспела яшчэ адказаць, як Тадэвуш, вырваўшыся з яе абдымкаў, нагамі зачапіўшыся за плот, пачаў хапацца за бацькаву кашулю. Гэтае акрабатычнае практыкаванне не магло не зрабіць непарадку ў сціплым адзенні малога. Паміж двух высокіх і дужых людзей голае дзіцячае цельца нейкі момант свяціла на сонцы, як статуйка з пазалочанай бронзы. Клеманс зняў сына з плота, абняў яго жылістымі рукамі і, схіліўшы галаву, глядзеў у ягоны твар. Шчабятлівы, радасна размахваючы ручкамі, Тадэвуш расказваў, што кароўка Белая пайшла на пашу, калі ён яшчэ спаў, а сабака Рубін так гаўкаў, так гаўкаў на нейкага жабрака, што пан вяканом*... пан вяканом... І ўжо зусім не ведаў, што б тут сказаць пра таго вяканома, але затое пачаў пытацца, ці тата і сёння пасадзіць яго на каня, так, як заўтра, не, учора, не, ані заўтра, ані ўчора, толькі за два тыдні...
* Аканом у дзіцячым вымаўленьні.
Гледзячы на сына, Клеманс спытаўся ў жонкі:
- Чаго клікала?
- От чаго! Так упёрся да таткі, што няхай Бог бароніць! Ані мне яго на руках трымаць, ані на зямлю пусціць, бо сам у поле паляціць. Дык я і гукнула, каб ты падышоў. Што мне з ім рабіць? Паскуднік такі! Няўрымста!
- Адлупцаваць яго за тое, што такі... - замармытаў мужык, але насуперак гэтым словам жылістая рука моцна прыгарнула дзіця да расхрыстаных касматых грудзей, а на няголеным, таксама касматым твары ад шырокай, шчаслівай усмешкі бліснулі два рады беласнежных зубоў. З другога боку плота такая ж усмешка пашырыла тоўстыя, чырвоныя шчокі жанчыны.
У мужа і жонкі былі прыгожыя, здаровыя, белыя зубы. Над дзіцем, якое шалпаталася і шчабятала паміж імі, позіркі іх сустрэліся прыязна і весела. Аднак Клеманс знешне выглядаў, як звычайна, панурым. Сумна было чалавеку не мець кавалка сваёй зямлі і па маёнтках парабкам валачыцца.
Былі таксама ў яго мінулым свае беды і грахі, успамінаючы якія ён уздыхаў або пачынаў злавацца. Многа грошай пайшло калісьці на праклятую гарэлку, і суд прайграў з дваюрадным братам - за тры маргі зямлі. Але цяпер ніхто не заўважыў бы ў ім гэтага цяжару ды смутку. Ён выцягнуў над плотам рукі, аддаючы жонцы дзіця, і пад густым, шорсткім вусам яшчэ паблісквала ўсмешка, хоць ён і гаварыў нібыта злосна:
- Бог ведае, чаго абое прыйшлі сюды і яшчэ чалавека ад працы адрываюць! Што ж я тут з вамі цэлы дзень лынды буду біць? Бяры гэтага паскудніка і ідзі на работу!
Пацалунак, як стрэл з маленькага пісталета, пачуўся над плотам, а на поўненькім, загарэлым карку малога ад бацькавых вуснаў з'явілася чырвоная пляма. Клеманс памалу павярнуўся і цяжка пакрочыў да плуга. У палавіне дарогі азірнуўся і ўбачыў чырвоную Хвядорыну хустку, што мільгала ў зеляніне агародных прысадаў, чым далей, то ўсё гусцейшых. Тадэвуша ён не ўбачыў, бо малы ўжо на сваіх нагах тэпаў каля матчынага боку па зарослай пустазеллем агародняй мяжы, аднак з зеляніны той да вушэй мужыка даляцеў тонкі, пранізлівы дзіцячы голас - сын пра штосьці ўсё гаварыў, і ў летняй пагодлівай красе гэта здавалася птушынай песняй.
* * *
Вялікі і слаўны сваёй ураджайнасцю агарод з двух бакоў сутыкаўся з полем і з тою дарогай, над якой узвышалася святая каплічка, а з двух іншых бакоў - слаўся да ног спрадвечных, разгалістых ліпаў, якія стаялі там доўгімі радамі, у духмяным цвіценні, у пчаліным гуле, што нагадваў прыглушаную музыку шматтысячнай колькасці арфаў. Дзе ліпы стаялі радзей, там відаць быў сад, разбіты на роўныя квадраты, з мноствам дрэў, што залаціліся спелымі пладамі, з доўгімі шэрагамі кустоў, ужо чырвоных ад ягад.
З другога боку ліпы расступаліся шырока, і, як на далоні, відаць быў сад для шпацыраў, пакрыты гладкімі газонамі і сеткай пакручастых сцежак, з мосцікамі, якія, пабліскваючы беллю, злучалі берагі вузкіх каналаў. Там, у малых, цяністых гайках, спалучаліся адценні зеляніны розных гатункаў дрэў і розныя колеры пакрытых кветкамі кустоў. Над муравою і вадою паветра было напоўнена незлічоным мноствам белых і жаўтлявых матылёў. А ў глыбіні гэтага прыгожага парку стаяў двухпавярховы дом, высокі на падмуроўцы, такі белы, што ў сонцы ажно сярэбраны, з радам вялікіх, насцеж адчыненых вокнаў, з вялікім ганкам, аплеценым зелянінай павойніка. Каплічка з высока ўзнятай нішай і гэты вялікі, аплецены павойнікам ганак стаялі адно насупраць аднаго і над зялёнай прасторай прыглядаліся адно да аднаго праз шырокае акно - прасвет у радзе ліпаў.
Да паўдня не хапала толькі адной гадзіны. Але, нягледзячы на цяжкую ліпеньскую спёку, у агародзе кіпела жыццё і раслін і людское. Над разложыстымі загонамі гародніны схілялася з дваццаць жанчын, галовы якіх у яркіх хустках падобныя былі ў сонцы да казачна вялікіх півоняў. З-паміж буйнога бурачанага лісця, з далікатнай лістоты морквы, вужакаў агурочніку жанчыны выполвалі крапіву, лебяду, макрыцу і іншае пустазелле і поўныя паласатыя фартухі яго выносілі ў куток агарода, дзе ўжо сабралася цэлая горба. Палолі і насілі жвава і амаль у поўным маўчанні, аднак, тым не менш, у ліпавай засені на малым узгорачку сядзеў наглядчык, малады, рухавы хлапчына, па чыну «пан намеснік», які лічыў сваім абавязкам пакрыкваць на баб, каб лепей завіхаліся. Рабіў ён гэта нязлосна, бо і не было чаго злавацца, але як толькі заўважаў, што дзве галавы схіляліся адна да адной, каб пашаптацца, або дзве рукі ападалі на паласаты фартух, «пан намеснік» выцягваў руку ў шэрым палатняным рукаве і гучна крычаў:
- Дзяўчаты, гэй, дзяўчаты! Не лянуйцеся! Час дарма траціце! То ж гэта грэх!
Або:
- Бабы! Гэй, бабы! Не балбачыце там! Няўжо вам не брыдка? Грошы за што бераце? То ж гэта грэх!
Нехта мог бы падумаць, што ён вельмі ж клапоціцца пра збавенне гэтых жаночых душ, - бо падганяе толькі адным аргументам. Але на галовы, што выглядалі як казачныя півоні, аргумент гэты ўплываў, відаць, станоўча, бо твары сялянак абліваліся потам, карычневыя і да каленяў заголеныя ногі іх рухава бегалі па ўзмежках, а зялёны гушчар на загонах што раз, то ўсё быў радчэйшы, і ўсё больш чыстай зямлі чарнелася ў зеляніне.
Хвядора працавала як усе, можа, і больш за ўсіх, бо была незвычайна дужая і руплівая. Аднак некалькі разоў яна перапыняла на момант працу па дзвюх прычынах.
Спачатку серабрысты на сонцы дом са сваім цяністым ганкам здаваўся ёй проста цудоўным, і яна не магла не зірнуць на яго час ад часу з вялікай прыемнасцю.
З гадзіну таму назад на цяністым ганку паказаліся дзве жаночыя постаці. Яны і засталіся там. Здалёк нельга было заўважыць іх рысаў, убачыць, што тыя жанчыны робяць, але ў рамах, сплеценых з зеляніны павойніку, ды ў светлых сукенках яны нагадвалі Хвядоры святыя малюнкі. Потым адна з іх збегла па шырокіх сходах і пачала зразаць з высокіх кустоў яркія вяргіні і ружы. Сукенка яе здавалася залацістай, а твар і рукі беласнежнымі.
Але яшчэ больш, чым гэты малюнак, Хвядорыну працу перапыняў Тадэвуш. Ужо тройчы пасля таго, як яны прыйшлі сюды, ён выбухаў слязлівым крыкам. Хлопец хацеў да бацькі, басавітае пакрыкванне якога час ад часу даходзіла сюды, хацеў і да маці, якая ўсё хадзіла з месца на месца, забараняючы яму узлазіць на загоны, і Бог ведае чаго яшчэ ён хацеў. Ці то было яму загорача, ці сумна, ці крапіва апякала голыя ножкі. Вось ужо трэці раз малы пачынаў верашчаць.
Першы раз Хвядора занесла яму лусту хлеба і пагладзіла па галаве:
- Ціха, сынок, ціха! Калі будзеш харошы, дык татка цябе і сёння на каня пасадзіць!
Супакоены, заткнуўшы рот хлебам, ён змоўк. Калі ж другі раз над агародам пачуўся яго плач, Хвядора ўзняла над загонам галаву і крыкнула:
- А ну, ціха! А то дзягай як дам!
Ён зноў аціх.
За трэцім разам Тадэвуш дарма галасіў некалькі хвілін. Хвядора адносіла пустазелле ў кут агарода, пад ліпы, а «пан намеснік» крычаў:
- Бабы! Эй, бабы! Завіхайцеся! Бог ёсць на небе, а вы час марнуеце! Гэта ж грэх!
Хвядора, каб не нарабіць граху, хутка вярталася на свой загон, а Тадэвуш ужо без абяцанкі пра каня і дзягу ўсцешыўся, ды так усцешыўся, што ажно рагатаў. Рассмяшыла малога так моцна сінічка з жоўтым жывоцікам і блакітнымі крылцамі, якая зусім блізка ад яго выпырхнула з ляшчэўніку і знікла ў гушчары маку.
Хлопца штосьці пацягнула за гэтай птушкай у мак. Устаў з травы і хуценька пабрыў у густым каліўі, угары аздобленым кветкамі з рознымі адценнямі барвовасці. Толькі паспеў Тадэвуш прайсці некалькі крокаў - сінічка зноў пырхнула і знікла. Яна, відаць, ужо вылецела з маку, панесла чарвяка ў гняздо ў густым ляшчэўніку, але ён гэтага не ведаў. Яму захацелася дагнаць яе, а можа, толькі паглядзець. Малы брыў далей, ломячы калівы маку, але ніхто гэтага не бачыў і не чуў. Ён жа быў такі малы і шархацеў не больш, чым сінічка. Але ісці было чым далей, то ўсё цяжэй.
Унізе ў гушчары было зелле, што блытала яго малыя ножкі. Хлопец паваліўся, але не закрычаў, нават не выдыхнуў гучней - так яму захацелася знайсці і зноў спалохаць сінічку. Не могучы з-за гэтага зелля ісці, пачаў паўзці ў гушчары і рабіў гэта ціхенька, вылупіўшы вочы і рухаючы галавой, як кот, калі ён падкрадаецца да мышы ці птушкі. Часамі з высокіх каліваў маку асыпаліся кветкі, холадна датыкаючыся да яго плячэй і галавы. Тады ён спыняўся і, не паднімаючыся з каленяў, рукамі ўспёршыся на зямлю, разявіўшы рот, глядзеў угару. Сінічкі не бачыў, але затое мноства чырвоных і ружовых плямак калыхалася над ім на фоне неба, такім жа блакітным, як і вочы хлопчыка, што ўзіраўся на яго. Потым, калі ён яшчэ трохі прапоўз на каленях і руках, перад ім раптам расчынілася сцяна высокіх каліваў і паказалася вялікая вольная прастора. Адразу ж яго ахутала моцным пахам кропу, кмену, каляндры, пятрушкі і асвяціла жаўцізною мноства кветак - цвілі агуркі і настурцыі. Невядома, якім чынам там апынулася і некалькі кустоў наготак. Словам - так жоўта, як ніколі яшчэ ў жыцці. Усцешаны, Тадэвуш усхапіўся на ногі і, працягнуўшы рукі, пабег проста да наготак. Як нядаўна захацелася сінічкі, так цяпер наготак. Напэўна ж, ірваў бы ён іх аберуч, поўнымі жменямі, але праз некалькі крокаў спыніўся так спалохана, што нават не змог закрычаць.
Тое, што моцна яго напалохала, было адначасна вельмі цікавае. Складалася гэтае дзіва з высокай тычкі, на канцы якой высока чарнела некалькі невыразных лахманоў і, як абтрапаныя рукі, калыхаліся два саламяныя вехці. Гэта было пудзіла на вераб'ёў, аднак Тадэвуш не ведаў яшчэ гэтага ваеннага прыладдзя агароднікаў. Моцна прыціснуўшы да шчок кулачкі, ён стаяў нейкі момант, глядзеў на саламяныя вехці, добра не ведаючы, ці ўцякаць, ці яшчэ паглядзець на гэтую незвычайную з'яву. Пудзіла напалохала яго больш, чым вераб'ёў, супраць якіх было пастаўлена і якія так ужо з ім асвойталіся, што цэлай хмарай з крыкам уздымаліся над тычкамі з цукровым гарошкам ці зноў ападалі на гэтую смакату.
Крычалі яны так моцна і было іх так многа, што хоць Тадэвуш і ведаў ужо гэты від птушак, якія называюцца вераб'і, але, паколькі ніколі іх так многа за раз не бачыў, яны адвялі яго вочы ад высокай тычкі са страшным пудзілам.
Увесь указальны палец ён утапіў у адкрытым роце і пазіраў, як лётаюць, крычаць і аб'ядаюць гарошак вераб'і, нават, здаецца, пра штосьці глыбока разважаў. Задуменным зрабіўся яго твар, на якім цяпер ад слёз, што змяшаліся з пяском, не было мясцінкі не шэрай ці не чорнай. Сярод гэтых густых плям і малюнкаў відаць было трохі румянцу на шчоках, пунсовыя берагі губак і блакітныя вочы, вельмі задуманыя. Думаў ён доўга, не вымаючы пальца з рота. Што ж? Калі вераб'і могуць лятаць вакол гэтага пудзіла, дык чаму ж яму не паляцець? Зялёныя стручкі гароху вельмі смачныя. Ён ведаў гэта з уласнага вопыту, бо аднойчы бацька прынёс іх яму з поля цэлую жменю. Ого, такія рэчы не забываюцца! Ён добра памятаў, які смачны быў гэты гарох. Тут некаторыя струкі віселі высока, а некаторыя зусім нізка. «Не, палячу!»
І ён прыпусціўся разорамі па кропе, кмене, каляндры, пятрушцы, агурках, настурцыі... Аднак зашмат тут усяго, каб можна было «ляцець»... Загоны былі багатыя, а разоры вузкія і зарослыя зеллем. Замест таго, каб ляцець, ён ішоў, часамі падаў, а часамі поўз. Дайшоў, аднак, да гароху, і якраз тады, калі хмара вераб'ёў з крыкам узлятала над тычкамі, ён лез нізам, сям-там зрываў зялёныя струкі і прагавіта хапаў іх у рот.
Цяпер ён быў ужо далёка ад жанчын, якія палолі. Яго аддзяляла ад іх значная прастора і хавала сцяна маку, гушчар белага кмену і жоўтага кропу і, нарэшце, цэлы лес гароху ды фасолі. Бо за гарохам расла фасоля, таксама на тычках, толькі яшчэ без струкоў, з чырвонымі, ружовымі і белымі кветкамі. Вераб'ёў таксама не было, бо не было чаго кляваць, і Тадэвуш неўзабаве заўважыў, што ён ужо выйшаў з гарохавага раю. Аднак малы так удосталь наеўся, што адчуваў паднябеннем салодкую смакату і было яму вельмі весела.
Фасоля расла радзей, чым гарох, і ён лягчэй, нават з падскокамі, прайшоў гэты мілы гаёк, а пасля на ўскраіне яго заўважыў такую прастору, на якой ужо не было ніякай гародніны. Гэта быў край агарода, спалучаны з паркам і радам цяністых ліп. Гародніны ўжо не было... Але што гэта так паблісквае ў траве?
Паблісквала вада, не так ужо і шмат вады. З тых каналаў, што ўпрыгожвалі парк, вада па нейкай нізінцы збегла ў ямку, якую, можа, сама і выбіла, а можа, ямка тая і раней была выкапана для чагосьці. Словам, гэта была ні больш ні менш, а яма з вадою. Але на гэтым адхоне, паблізу каналаў, заўсёды мокрым, раслі два вялікія кусты каліны, насеялася процьма незабудак, скакала ў траве вельмі многа жабаў.
Тадэвуш, уздымаючы ручкі да валасоў, закрычаў:
- Ай, ай, незабудкі!
Ён ведаў гэтыя кветкі таксама, як вераб'ёў і гарох. Бо іх было поўна ў яры над ракою, куды яго часта вадзіла Хвядора, калі ішла да свае цёткі на другі бок яра або ўлазіла ў рэчку, каб лавіць каля камення ракаў. Зусім нядаўна ён, пры дапамозе маці, нарваў цэлыя два пучкі незабудак, адзін з якіх яны разам занеслі ў каплічку і палажылі да ног святой статуі, а другі цераз кагосьці з дваровых паслалі той паненцы, якая цяпер каля цяністага ганка рвала і складала букеты з ружаў і вяргіняў. Ён ведаў, што гэтыя цудоўныя кветачкі трэба рваць для «бозі» і для паненкі, памятаў, што, калі ён іх тады многа нарваў, маці потым усю дарогу несла яго на руках, што яму вельмі спадабалася.
Дык вось малы і кінуўся да незабудак і пачаў іх на ўсю сілу маленькіх ручак ірваць, ірваць... Ірвучы адну кветачку, ён шаптаў:
- Гэтая для бозі!
А другую:
- Гэтая для паненкі...
Часамі вырываў кветкі з карэннем або колькі было сілы змагаўся з калівам, што не давалася, соп, стагнаў і злосна мармытаў:
- Каб цябе ліха ўзяло... Каб цябе паралюш...
А потым зноў:
- Гэтая для паненкі... Гэтая для бозі...
Увагу яго адцягвалі жабы і птушкі. Першыя раз-пораз выскаквалі з-пад яго чорных, аблепленых гразёю ступакоў і - плюх у ваду! Малец, гледзячы на гэта, ажно заходзіўся ад смеху. А птушкі выляталі з калінавых кустоў і пырхалі амаль каля самых вушэй.
- Кыш! - крычаў ён, махаючы букецікам незабудак. - Кыш! Кыш!
А потымі зноў ірваў:
- Гэтая для бозі...
Раптам Тадэвуш спыніўся і радасна крыкнуў. Сінічка, зноў сінічка, відаць, тая самая, што была ў маку. Ох! Села сабе цяпер на калінавай галінцы і разам з белым цветам калышацца то ўніз, то ўгару... Памаленьку... галоўкай пакручвае...
На вуснах хлопчыка абарваліся словы: «Гэтыя для паненкі...» Адной рукой трымаючы букецік незабудак, другую ён працягнуў да сінічкі, крыкнуў, схіліўся, скокнуў... Пяшчотныя кветкі і каліўцы рассыпаліся па беразе ямы, вада гучна плюхнула. Тадэвуш знік.
Нічога - ні крыку, ні енку, ні слова да маці ці бацькі. Не было часу. Адно імгненне. На дне ямы, пад пластом стаялай, зеленаватай вады, сынок Хвядоры і Клеманса ляжаў тварыкам угару, нерухома, а на тварык гэты і чорныя ногі лажыліся доўгія, слізкія травы пад колер плесені.
Птушка з жоўтай галоўкай і блакітнымі крылцамі калыхалася на калінавай галіне то ўгару, то ўніз, памаленьку... Зялёныя жабы скакалі па высокай траве. Ліпы патыхалі духмянасцю, і, нібы тысячы прыглушаных арфаў, на іх званілі пчолы.
З другога боку агарода здалёк чуўся голас «пана намесніка»:
- І не сорамна вам? Пабойцеся Бога! То ж гэта грэх!
З поля часамі чулася басавітае, глыбокае пакрыкванне аратага:
- Гэй вы! А ну!..
Над вірлівым морам расквітнелага, закаханага, зіхатлівага жыцця ўздымаўся з аднаго боку цяністы панскі ганак, з другога боку - каплічка са святою статуяй. Яны глядзелі адно на аднаго праз шырокае акно разарванага шэрагу ліпаў. Перад ганкам жанчына, што рвала ружы і вяргіні, здалёк свяціла тварыкам і беленькімі рукамі. У нішы каплічкі карона святой статуі яснела і прамянілася, нібы павешаная ў паветры зорка - цудоўная і нерухомая.
1884
Людзі і кветкі над Нёманам
1888 год
І
Вывучэнне якіх-небудзь бакоў жыцця народа я параўнала б з выбіраннем жмені канапляных зярнят з бочкі маку. Апынуўшыся ў ролі вучня, я бачыла няёмкасць, нават баязлівасць сваіх настаўнікаў - простых сялян, у якіх я распытвала пра што-небудзь. Ды не ўсё адразу знаходзілі яны ў сваёй памяці, а калі і знаходзілі, не заўсёды маглі дакладна расказаць пра нейкую з'яву. Таму ў мяне і ўзнікла патрэба звярнуцца да шматлікіх крыніц, і не толькі дзеля таго, каб пацвердзіць атрыманыя звесткі, але і дзеля іх удакладнення. Часта здараецца так, што два чалавекі адну і тую ж рэч называюць іначай і надаюць ёй зусім іншае значэнне. Бывае і так: тое, аб чым не ведае адна з распытваемых асоб, іншая, на якую, здаецца, значна менш можна было спадзявацца, дасць аб гэтым дакладныя звесткі. Таму, калі хочаш чаму-небудзь навучыцца ад народа, трэба шырока і настойліва ўжываць сакратаўскі метад актывізацыі руху думкі пытаннямі. Толькі вучань павінен распытваць настаўнікаў безупынку, настойліва, направа і налева, мужчын і жанчын, дзяцей і старых, дасціпных і праставатых з выгляду.
Мушу спыніцца на гэтых апошніх больш падрабязна. Калі размова ідзе пра народ - нашае разуменне розуму і прастоты часам бывае памылковае. Той вясковец, што зблізіўся з маёнткам ці адбыў вайсковую службу, альбо выконвае якое рамяство, што ўключае яго ў адносіны з іншымі пластамі грамадства, бліжэй стаіць да цывілізацыі. Ён і выгляд мае больш разумны і сапраўды з некаторых пунктаў гледжання ведае і разумее больш за тых, хто працуе толькі ў полі. Але такі лёкай, былы жаўнер, рамеснік ужо амаль напалову адвярнуўся ад народнай кнігі ведаў і веры, забыўся пра яе змест альбо прыкідваецца, што забыўся, бо даведаўся ці дачуўся, што ў параўнанні з іншымі кнігамі яна памылковая. І натуральна, аграмаднага значэння таго, што ён лічыць памылкай і цемнатой, ведаць і разумець не можа. Часам, асабліва калі вельмі добра іх ведаеш, і такія могуць быць карыснымі ў атрыманні звестак пра народ, але ўвогуле рыфмы і вершы гэтай народнай кнігі ведаў і веры найлягчэй знайсці ў найбяднейшых хатах, далёкіх ад цывілізацыі.
Урэшце трэба зазначыць, што нашым павярхоўным назіранням пра сялянскую прастоту давяраць павінны мы вельмі мала. Гэтых людзей трэба бачыць у іхнім натуральным асяроддзі, дзе яны займаюць нейкае становішча і карыстаюцца ад роўных сабе пэўнай павагай і зычлівасцю. Толькі тады пераканаешся, што яны зусім не такія, якімі нам здаюцца. Кожны, хто хоць трошкі сутыкаецца з народам, можа засведчыць, што вясковая баба, зусім простая на выгляд, калі яе папрасіць і выказаць ёй давер, няраз сыпане цэлай жменяй займальных апавяданняў, разумных выслоўяў, якія выяўляюць найдалікатнейшыя пачуцці. Альбо найбольш просты і на наш погляд самы цёмны селянін, якому мы ахвотна прычапілі б мянушку дзікага чалавека, калі крануць яго душу ці закрануць самалюбства, секане такім трапным словам і так горда альбо з'едліва, альбо з нянавісцю блісне вачмі на сваім зарослым валоссем твары, што раптоўна і неспадзявана зразумееш: у гэтым нутры, якое мы лічылі пусткай, ёсць сапраўдныя пачуцці, ёсць душа [...]
Павінна зазначыць яшчэ, што ўсё гэта я гавару пра беларускі народ з берагоў Нёмана, а гэта народ, якому найлягчэй трапіць пад падазрэнне пра поўную няздольнасць думаць і абыякавасць да ўсяго, што не мае дачынення да найбліжэйшых і вельмі прыземленых яго запатрабаванняў і інтарэсаў. Цяжкія і лянівыя нават у маладосці рухі ягонага цела, апатычныя рысы, хутчэй пануры і праставаты, чым вясёлы і разумны позірк, павольная, блытаная гаворка - вось ягоныя знешнія рысы, якія спачатку кідаюцца ў вочы.
Але ў апошнія некалькі дзесяткаў гадоў грамадскае жыццё дало нам шмат доказаў таго, што пад гэтай знешнасцю хаваецца цэлы шэраг спецыяльных, выпрацаваных стагоддзямі паняццяў, цэлы кодэкс законаў, якія з гэтых паняццяў вынікаюць, а таксама шмат арыгінальнасці і смеласці ў характарах і меркаваннях. Усё гэта, зразумела, выяўляецца пры адпаведных абставінах [...]
Вельмі распаўсюджана меркаванне, што сяляне зусім абыякава ставяцца да навакольнай прыроды, яе прыгажосці, і з'яў, якія непасрэдна не ўплываюць на іхняе штодзённае жыццё, проста не заўважаюць. Здзіўляе адно: як гэтае меркаванне можа суадносіцца з народнай песняй, дзе густа рассыпаны надзвычай маляўнічыя і дакладныя вобразы прыроды. Пярэчыць гэтаму і рэальнае веданне народам расліннага свету, настолькі дакладнае, што смела можна сцвярджаць: ад самага высокага дрэва да найдрабнейшай травінкі, якія растуць на той самай зямлі, што і ён, няма такой расліны, якая ў яго мове не мела б назвы, а ўжо ў саміх тых назвах выяўляецца назіральнасць, выказаная вобразна і паэтычна, часам грубавата, але затое дакладна.
Вось вязанка назваў, што выяўляюць характэрныя ўласцівасці раслін.
Скрыпіца (Silene inflata, на Мазоўшы - skrzypek). Ніклая, фіялетавая кветка, якая, калі сціснеш яе ў пальцах, злёгку паскрыпвае.
Шалястуха (Thlaspi arvense). Калі выспявае насенне гэтай травы, торбачкі, у якіх яно знаходзіцца, набываюць залацісты колер і пры самым маленькім дотыку вельмі мілагучна шалясцяць.
Рагуля (Delphinium consolida). У Лідскім павеце называюць рагулькай. Фіялетавая кветка, якая расце ў збажыне. Лісцікі прадаўгаватыя, падобныя на рогі.
Валачай, альбо коткі, альбо яшчэ каташкі (Trifolium arvense). Від канюшыны; бухматая шэрая кветачка, якая сваім колерам і мяккасцю нагадвае каціную поўсць.
Галубейнік (Anchusa arvensis). Трэба было шмат назіральнасці, каб назваць гэтую расліну паводле колеру кветак, бо нават там, дзе яна шырока разрастаецца, што здараецца вельмі рэдка, толькі зблізку заўважны пяшчотны блакіт яе кветачак, такіх дробненькіх, што можна параўнаць іх з вушкам іголкі, да таго ж яшчэ і схаваных у чашачках з лісця.
Малачай (назва гэтая даслоўна адпавядае польскай - mleczaj, але азначае тут іншую расліну). Малачай па-расейску і ўкраінску азначае Euphorbia. Малачай пад Горадняй значыць Leontodon antumnalis. Сцябло гэтай расліны, калі разломіш, выпускае ў невялікай колькасці вадкасць, падобную да малака. Аднак не ўсе сялянкі назву расліны звязваюць з гэтай яе ўласцівасцю. Некаторыя з іх сцвярджаюць, што калі гэтая расліна густа расце на пашы, то каровы будуць даваць шмат малака.
Званочкі (Campanula rapunculoides).
Кубачкі (Campanula rotundifolia).
Падарожнік (Plontago media). Гэтую назву мае толькі кветка, што на цвёрдым і высокім сцябле тырчыць ля дарогі. Уся расліна называецца бабка.
Гніды (польскай і лацінскай назваў не ведаю). Маленькі кусцік, абсыпаны драбнюткімі бела-жоўтымі кветачкамі.
Дзеравянка (Cichorium intybus). Цвёрдае, дзеравяністае сцябло, якое цяжка зламаць.
Ліпка (Galium uliginosum). Зарослая валаскамі, якімі пры кожным дотыку моцна прычэпліваецца да скуры ці адзення, робячы ўражанне ліпкай рэчы.
Шалюжкі (Malva rotunditolia). Назва гэтая, верагодна, перайшла ад наднёманскай засцянковай шляхты, якая гэтую расліну называе шалёнжкі з-за насенных гузічкаў, што знаходзяцца на ёй і нагадваюць дробныя манеткі.
Хвашчай (хвошч, хвошчка) - расліна, якая ад цэнтральнага сцябла выпускае мноства аголеных сцяблінак, як быццам тоненькіх хвосцікаў.
Сухавейка, альбо налупнік (Elichrysumi arenarium). Гэтая кветка, як вядома, вызначаецца сухасцю. У народзе лекавы сродак ад сухотаў.
Сардэчнік (Alchemilla vulgaris). Засцянковая шляхта называе яго гусіныя лапкі. Лісце паводле сваёй формы нагадвае сэрца, а размяшчэннем тканак абалонкі - ногі вадзяных птушак.
Казліныя бароды (польскай і лацінскай назваў не ведаю). Ліловая кветка на высокім сцябле, што выбіваецца з купкі вузкіх прадаўгаватых лістоў, яна, калі вырваць яе з зямлі і павярнуць уніз, вельмі дакладна нагадвае казліную бараду.
Маслянка (польскай і лацінскай назваў не ведаю). Пры націсканні пакідае на пальцах вадкасць, падобную да тлушчу. Кветка жоўтая і бліскучая, нібыта намазаная тлушчам.
Хмельнічак (Trifolium agrarium). Далікатны, віецца, накшталт хмелю, па кустах.
Зубнік (Euphorbia). Форма ліста нагадвае зуб, вырваны з коранем.
Маркоўнік (Chaerofyllum sylvestre). Калі пацерці, выдзяляе пах морквы. У засцянковай шляхты - мархеўнік.
Картафлянік. Лісце падобнае да бульбянога.
Дзерэза, дзе-нідзе дзераза, дзерэга (Lycopodium elevatum). Падобная на нешта разадранае і дзярэ адзенне, за якое лёгка чапляецца.
Бабіна лета (Chamaenerion). Цвіце ўвосень, кветка цёмна-сіняя. Паколькі мае высокае сцябло, чапляецца за яго восеньскае павуцінне, «бабіна прадзіва».
Мядзведжае вуха. Гатунак вялікай дзіванны, вялікія, мяккія і кашлатыя лісты якой нагадваюць вушы дужага касматага звера.
Асот стропства. Мае лісце, пакрытае белаватымі ўзорамі, аброслае вельмі вострымі шматлікімі шыпамі. Упершыню знайшлі мы яго каля шляхецкай аселіцы пры плоце і, запытаўшыся пра назву ў шляхцянкі, якая мінала нас, атрымалі адказ: «Стропства». На пытанне, чаму гэтая расліна мае такую назву, дзяўчына, не задумваючыся, адказала: ці ж я ведаю! Але крыху засяродзіўшыся, з усмешкаю растлумачыла: «Можа, таму, што і стракатая, і вострая».
Існуе іншая група назваў, якія нібыта паходзяць ад характэрных уласцівасцей расліны (лекарскіх, гаспадарчых ці чарадзейскіх).
Падгруднік (Hypopitys monotropa). Ужываецца супроць болю пад грудзьмі.
Горлінец. Ад гарлавога болю.
Блашчытнік. Мае моцны пах, ад якога здыхае жамяра. Сяляне пасыпаюць ім падлогу ў хатах і ложкі.
Боршч. Як зварыцца, мае кіславаты смак. Часам яго ўжываюць у страву замест бурачнага лісця.
Дурэц (Datura stramonium). Пасля ўжывання выклікае адурманьванне. Вясковыя лекаркі, а часцей за ўсё так званыя ведзьмы карыстаюць яго досыць часта.
Паўночнік (Centaurea jacea). Яго даюць піць дзецям, каб супакоіць іх плач. Вясковая лекарка, на пытанне, адкуль можа паходзіць гэтая назва, без вагання растлумачыла, што найчасцей дзеці прачынаюцца і крычаць каля паўночы, калі іх і пояць гэтым зеллем.
Падбел, інакш капуста стырнікаў. Другая назва іранічная. Тыя, хто дражніць так сялян, якія гоняць па Нёмане плыты і віціны, кажуць, што ў сваіх водных вандроўках яны харчуюцца гэтай раслінай, што расце па берагах рэк над вадой, чаму плытагоны пярэчаць.
Чарнобуль (Artiemiesia vulgaris). Ад такога вялікага болю, што «ажно чорна робіцца ў вачах».
Станоўнік (Chimophila umbellata). Пасля ўжывання ён хворага чалавека «ставіць на ногі». Ужываюць ад болю страўніка.
Шчасце (Erigeron acre). Дзяўчаты падчас жніва затыкаюць яго за пояс, каб прыносіла ім спор і хуткасць у працы. У засцянковай шляхты таксама называецца шчасце, але ўжываецца інакш. Калі расцвіце ўплеценае ў дзявочыя валасы, то каханне будзе ўзаемнае.
Загартушка (Drosera rotundifolia). Ужываюць для мілосных чараў. Згатаваны і выпіты настой з яе карэння мае ўласцівасць прыцягваць каханую асобу. Паводле сцверджання вясковай лекаркі, гэты сродак раяць толькі тыя з жанчын, што ведзьмаруюць, а тыя, што не ведзьмаруюць, але сапраўды лечаць і хочуць рабіць толькі дабро людзям, а дрэннае не хочуць, не раяць яго нікому.
На маю думку, да гэтай групы належыць таксама цэлы шэраг парушэннікаў, раслін, што ўжываюцца звычайна пры жаночых хваробах. Лекаркі сцвярджаюць, што існуе дзевяць парушэннікаў, я ж да гэтага часу атрымала толькі сем назваў. Гэта наступныя:
1) Срэбнік срабрысты (Potentilla argentea).
2) Паслёнак (Helianthemum vulgare).
3) Erythraea centaurium.
4) Veronica officinalis.
5) Грушычка (Pyrola rotundifolia).
6) Дзевянцёрнік (Parnassia palustris).
7) Рдэст (Polygonum dumetorum).
Кожная з гэтых раслін мае асобную назву, так што парушэннік - гэта нібыта лекарская назва, якая адносіцца да цэлай групы раслін, што ўжываюцца ад пэўных хвароб.
Першы са згаданых парушэннікаў называецца бліскавіца, другі курачая слепата, трэці гваздзічка, пяты сямізялён (у засцянковай шляхты грушка), шосты дзевяціранак. Назвы чацвёртага і сёмага яшчэ не даведалася. Чацвёрты (Veronica officinalis) ужываюць ад бясплоднасці.
Да трэцяй групы назваў можна аднесці тыя, якія хутчэй за ўсё маглі ўзнікнуць з паданняў і назіранняў, аднак настолькі аддаленых у часе, што сёння адшукаць іх у народзе вельмі цяжка. Не скажу, што немагчыма, бо на гэтай ніве росшукаў адно новае знаёмства, адзін пробліск памяці, з якой знешне, здавалася, ужо ўсё было ўзята, неспадзявана могуць усё растлумачыць. Назвы, паходжанне якіх паводле іхняй маляўнічасці ці спалучанасці са з'явамі прыроды, можна выводзіць ад старажытных паданняў і назіранняў, наступныя:
Голад (Knautia arvensis). У засцянковай шляхты таксама, але на польскі лад глуд. Чаму? Ці ў неўраджайны год вырастае яго шмат? Ці ў часы голаду яго выкарыстоўваюць у ежу? Ці бледна-ліловы колер кветкі нагадвае пасінелы твар згаладалага жабрака? Нягледзячы на ўсе мае старанні, гэтага дазнацца не змагла.
Зязюлін лён, альбо Найсвентшай Панны лён (Linaria vulgaris). Ад дзвюх кабет чула, што гэтая расліна пачынае расцвітаць тады, калі абзываецца зязюля. Аднак іншыя адкідвалі нават саму першую назву, упарта трымаючыся другой.
Заечы лён (Fumaria officinalis).
Заечая капуста (ні польскай, ні лацінскай назвы не ведаю). Гэтая расліна расце толькі ў лесе. Сцябло яе тоўстае і ружаватае, лісце і кветкі настолькі мясістыя і сакаўныя, што засушыць іх амаль немагчыма.
Грамотнік (Trifolium montanum). Служыць лякарствам ад ліхаманкі і хваробы страўніка.
Святаянскае зелле (Hypericum perforatum). Лякарства ад шматлікіх хвароб.
Краснік (Epipactis palustris). Змяшаны са станоўнікам даюць піць цяжарным.
Станеба (Valeriana). Не чула, каб лекарскія ўласцівасці гэтай расліны былі вядомыя народу.
Лада (Vicia hirsuta).
Чарвятош (Filago arvensis). Пра гэтую прыгожую расліну, якая нагадвае горную флору, існуе паданне, звязанае з яе лекарскімі ўласцівасцямі. Калісьці малады селянін пайшоў на вайну, пакінуўшы ў хаце маладую і каханую жонку. Доўга яго не было, а калі вярнуўся, знайшоў жонку, якая памірала ад страшнай ліхаманкі. Аднак ён не спалохаўся, а сказаў: «Я яе зараз вылечу». Пайшоў у поле, нарваў чарвятошу, заварыў яго і напаіў ім жонку. Як бы ёй нешта зрабіў (нібыта яе зачараваў), казалі, так адразу выздаравела. З тых часоў адвар чарвятошу даюць хворым на гарачку.
Бярозка (Convolvulus arvensis).
Грачынка (Polygonum convolvulus).
Омэн (Senecia).
Тройнік (Lythrum salicaria).
Брызгунец (Rhinantus major).
Грабелькі 1 (Geranium pratense).
Грабелькі 2 (Erodium cicutarium).
Баркун 1 (Melitotus alba).
Баркун 2 (Veronica spicata).
Драсён (Polygonum lupulifolium).
Тры расліны маюць адну назву курачая слепата (казялец, лаганец і паслён), дзве - грабелькі і дзве - баркун. Гэта сустракаецца досыць часта. Прычына, відаць, у меншым альбо большым падабенстве знешніх ці ўнутраных уласцівасцей. Так, напрыклад, усе тры курачыя слепаты маюць круглую жоўтую кветку амаль аднолькавай велічыні. Лісце абодвух грабелькаў амаль аднолькава зубкаватае. Два баркуны маюць коласападобную кветку, якая адрозніваецца толькі колерам: Melitotus alba - белая, Veronica spicata - ліловая.
Потым:
Камёла 1 (Galium verum).
Камёла 2 (Artemisia campestris). У засцянковай шляхты - дзікае Божае дрэўца.
Куколь свойскі (Lychnis githago).
Куколь дзікі (Saponaria vespertina).
Агурэчнік лясны (Spiraea ulmaria).
Агурэчнік палявы (Borrago officinalis).
Рутка, альбо руціца 1 (Lucerna megicago falcata).
Рутка 2 (Lotus corniclatus).
Рутка 3 (Medicago lupulina).
Расходнік палявы (Lysimachia vulgaris).
Расходнік лясны (Carlina vulgaris).
Расходнік балотны (польскай і лацінскай назваў не ведаю).
Падбел вадзяны.
Падбел палявы (Capsella bursa pastoris).
Таксама ёсць вельмі шмат назваў, якія супадаюць з агульнаўжывальнымі альбо тымі, якія прынятыя ў польскай батаніцы.
Шанда (Marrubium).
Ценгель (польск. Dziegiel).
Дзіванна (Verbaseum nigrum).
Брунэлька (Prunella vulgaris).
Пералётнік (Anthyllis vulneraria).
Палын (Artemisia absiuthium).
Лопух.
Жывакост.
Крываўнік (Achillea millefolium).
Брат і сястра (браткі). У адвары гэтых зёлак купаюць хворых дзяцей.
Папараць.
Варанец.
Верас. Згатаваны і змяшаны з ячменнымі крупамі, лечыць пашкоджаныя члены людскога цела, а таксама хваробы свіней.
Крапіва называецца крапівай, але пэўны яе гатунак жыжкай (жыгучкай).
Назваў траў, апрача згаданай шалястухі, ведаю сем:
Жыціца.
Гірса альбо дырса (па-польску ў некаторых мясцовасцях таксама дырса, па-ўкраінску тырса).
Асочка (дзе-нідзе асака, сака).
Мятлічка.
Тымка.
Плоская трава.
Вострая трава.
Канешне, усё прыведзенае вышэй толькі нязначная частка батанічных назваў і ведаў беларускага народа з-пад Нёмана. Цяжкасць і запаволенасць, з якімі гэтыя веды прыадкрываюцца перад намі, прыводзяць мяне да думкі, што спатрэбіцца шмат часу і нястомнай цярплівасці, каб спазнаць іх цалкам. У маім кветніку расце таксама шмат раслін, назваў якіх я не згадала, таму што патрабуе яшчэ пацвярджэння правільнасць гэтых назваў і звязаных з імі тлумачэнняў.
Скончыць я хачу невялікім каментарыем да колькі разоў згаданай розніцы паміж ведзьмай і вясковай лекаркай. Бо здаецца мне, што гэтая розніца выяўляе досыць характэрную асаблівасць народнага жыцця. Мы найчасцей аб'ядноўваем гэтыя дзве постаці; сяляне ж размяжоўваюць іх цэлай безданню, што існуе паміж пагардай і страхам, павагай і зычлівасцю.
Жанчына, якая з дапамогай не толькі раслін, але і земнаводных (пераважна рапух), кажаноў, а таксама слоў і таемных знакаў уздзейнічае пэўным чынам на здароўе, дабрабыт, лёсы і характары людзей і кіруецца пры гэтым нянавісцю, помстай, асабістымі пачуццямі ці грашовымі інтарэсамі, называецца ведзьмай. Гэта істота, якая не мае душы, улюбёнка і адначасова ўласнасць д'ябла. Бог не даў ёй душы, а д'ябал уклаў у яе сваю моц і мудрасць. Існуюць нават цэлыя роды, якія належаць не Богу, а д'яблу і, пазбаўленыя душы, носяць у сабе моц д'ябла. Такі род называюць чартоўскае племя. Гэтыя ўяўленні глыбока ўкараніліся ў людскую душу і выцягваюцца на свет з цяжкасцю, бо размова пра гэтыя рэчы праймае людзей страхам і абуджае боязь помсты «нядобрых». Аднак гаваркія вясковыя жанкі, разгаварыўшыся, ужо нічога ўтаіць не могуць. Іхнія расповяды пра ведзьмаў і цэлыя роды, пазбаўленыя душы, я сама чула неаднойчы. Расказвалі пра гэта ціха, з панурым паглядам і наморшчаным ілбом і тут жа, перапалоханыя ўласнымі словамі, прасілі захаваць усё сказанае ў глыбокай таямніцы. Зрэшты, ведзьма апрача чарадзейскай выконвае і лекарскую функцыю. Хворыя ідуць да яе па раду, цяжарныя выклікаюць яе на дапамогу яшчэ часцей, бо кіруюцца пераконаннем, што яна ўсемагутная. І ўсё ж, якім бы ні быў вынік яе лекарскіх парад, не выклікае яна ніколі ў сваім асяроддзі іншых пачуццяў, як пагарду і страх, змешаныя з вельмі выразным адценнем нянавісці.
Зусім іншае - лекарка, гэта значыць кабета, якая, валодаючы ведамі пра лекавыя расліны і варажбой, ніколі іх на людскую шкоду не ўжывае, наадварот - заўсёды на карысць. Ведзьмы звычайна ўбогія, альбо ўдаюць убоства і са сваім рамяством спалучаюць жабрацтва, нахабна карыстаючыся гэтым, бо ўсякая адмова, зробленая ім, можа пацягнуць за сабой фатальныя наступствы. Так, напрыклад, ведзьма Слабошыха ў наднёманскай вёсцы Міневічы за тое, што адмовіліся даць ёй кавалак сала, нешта такое зрабіла Карасю і ягонай жонцы, што яны не перастаюць з таго часу сварыцца паміж сабой. Лекарка ж займае пачэснае месца маці і гаспадыні, апранаецца заможна, на ўбоства не наракае, жабрацтвам не займаецца, а за свае парады прымае добраахвотныя дары, аднак іх не вымагае і часта робіць паслугі бясплатна. Ні прырода ведаў, якімі яна валодае, ні вынікі парад, якія яна дае, не ўплываюць на яе ўспрыманне ў народзе. Сярод людзей гэтая постаць карыстаецца павагай і сімпатыяй. Такой усеагульнай павагай і зычлівасцю ў радыусе некалькіх міль карыстаецца лекарка Люця з наднёманскай вёскі Гледавічы. Ужо некалькі гадоў яе імя часта трапляла ў мае вушы. «Калі хочаце чаго-небудзь даведацца, запытайцеся ў Люці, - казалі мне маладыя і старыя жанчыны. - Яна шмат ведае, але ведае толькі добрае, злое не ведае». Нават сама Слабошыха, якую лічаць ведзьмай, калі я гаварыла з ёю пра расліны, парадзіла мне, каб з маімі пытаннямі падалася да Люці: «Яна больш за мяне ведае. Яна і мяне вучыла». Ад кабет чула, што пра тое ці іншае яны дазналіся ад Люці. Гэта мяне надта зацікавіла: выходзіла, што Люця вяла ў вёсцы нешта накшталт школы батанікі ці медыцыны. Некалькі заможных і разумных гаспадароў з Гледавіч, калі я спыталася ў іх пра Люцю, сур'ёзна адказалі: «Чаму не ведаем, ведаем. Яна лекаруе. Гэта добрая кабета, і калі прыйдзеце да яе, скажа ўсё, чаго вы толькі захочаце, не салжэ». І мы пайшлі да яе, а потым яна часта прыходзіла да нас.
Гэта пяцідзесяцігадовая кабета, невысокага росту, хударлявая, з круглым, румяным і ўжо моцна паморшчаным тварам, на якім блішчаць малыя чорныя і вясёлыя вочкі. Выраз яе твару лагодны, пачцівы і прыемны. Адзенне носіць чыстае і акуратнае. Яна гаспадыня люднай хаты: мае мужа, жанатага сына, дарослых дачок, некалькі малых унукаў; расказвае пра сваю сям'ю весела і ахвотна. Калі прыходзіць з ахапкам зелля, завязанага ў паласаты фартух, і садзіцца за стол, першае, што скажа - стамілася, ажно ў вачах цёмна... Гэта азначае, што трэба ёй выпіць гарэлкі. Гэты кілішак гарэлкі, які павольна і з сарамлівым ваганнем выпіваецца - адзінае, пра што яна вось гэтак нагадвае. Іншага ж ніколі не просіць, грашовыя дарункі прымае, але на іхнюю вартасць не звяртае ўвагі. За адну ці некалькі срэбных манет дзякуе з аднолькавай ветлівасцю, якая не мае найменшага адцення зухвальства ці жабрацтва. Аднойчы, убачыўшы ў сваёй руцэ цэлы рубель, яна ажно крыкнула ад здзіўлення: «Навошта так многа?» На зробленую заўвагу, што яна павінна збіраць гэтыя зёлкі, а потым з вёскі ісці некалькі вёрст у двор, ветліва адказала: «Дык нічога, я і без гэтага да вас прыходзіла б!» Ахвотна расказвае пра ўсё падрабязна і шчыра, а калі ёй дзякуюць за гэтую ахвоту і шчырасць, з задавальненнем, што свеціцца ў малых чорных вочках, і нейкай годнасцю адказвае: «Не маю я, дзякаваць Богу, з чым таіцца ані перад Богам, ані перад людзьмі. Ліха не раблю, дабро, калі толькі патрафлю, заўсёды раблю. А як мяне хто пра што-небудзь спытае, кожнаму ўсё скажу. Чаму не сказаць, калі гэта не дрэннае, але добрае і бедным людзям дапамагчы можа». Гэтая Люця (а падобных да яе лекарак мае кожная ваколіца) - цудоўная крыніца, з якой можна чэрпаць веды пра веру і звычаі народа. Бяда ў тым, што яе вымаўленне невыразнае і шапялявае, і таму, нават добра ведаючы мову, на якой яна гаворыць, трэба надта напружваць слых і ўвагу, каб зразумець яе. Таму значная частка яе лекцый засталася для мяне страчанай, аднак не назусім, бо з пачаткам лета мае адносіны з гледавіцкай лекаркай хутчэй за ўсё адновяцца. А яшчэ ў другой наднёманскай вёсцы, у Паніжанах, жыве Высоцкая Ганулька, маладая, добрая і мілая і надзіва паэтычная дзяўчына, неабыякавая да кожнай кветкі і, здаецца, да кожнай безыменнай травінкі.
ІІ
[...] Аднаго разу паехала я травеньскім ранкам з горада ў вёску Гледавічы, каб узнавіць перарваныя за зіму стасункі з лекаркай Люцяй.
Падарожжа гэтае кароткае, заледзьве трохвёрставае, аднак было яно для мяне і маёй спадарожніцы поўным цяжкасцей і небяспекі, бо шляхціц Багатыровіч, які вёз нас на сваёй каламажцы, светлавалосы, вельмі разумны і надзвычай гаваркі мужчына, не бачачы нас некалькі месяцаў, хацеў шмат што сказаць. Ён канчаткова перамяніў існуючы на белым свеце абавязак возніка і замест таго, каб глядзець каня, павярнуўся да нас тварам і пачаў гаварыць. Пушчаны на волю рослы, дагледжаны гняды конь ішоў сабе па дарозе, паварочваючы то ўправа, то ўлева, з-за чаго каламажка безупынна падскоквала і трапляла ў надта небяспечныя пазіцыі.
Мы едзем сярод шырокіх палёў, пакрытых яшчэ зялёнай збажыной. Дарога камяністая, з лужынамі. Наша каламажка падскоквае ў шалёным тэмпе, і мы таксама падскокваем на ёй на паўлокця, а то яшчэ і вышэй, таму адказы, якія мы даём вазаку, што размаўляе з намі, вымаўляюцца такімі дрыгатлівымі, нават трапяткімі галасамі, як быццам мы ахоплены нейкім раптоўным перажываннем ці смяртэльнай трывогай. Праўда і тое, што, прызвычаіўшыся да падскокаў, мы баімся, каб не перавярнуцца, і штохвіліны гэтымі дрыгатлівымі галасамі крычым: «Пане Багатыровіч, камень, камень!» Тады сімпатычны наш фурман, у імгненне вока павярнуўшыся да каня, надае трошкі іншы кірунак каламажцы, колы якой ужо ўз'язджалі на аграмадны валун, што пагражала нам няўхільным пераварочваннем, а потым зноў паказвае нам свой сімпатычны ажыўлены твар і расказвае пра сябе, сваю гаспадарку, пра суседзяў, аж пакуль мы зноў, заўважыўшы небяспеку, не крыкнем: «Пане Багатыровіч, канава, канава!» На гэты раз мы ледзь не апынаемся на дне канавы. Але настолькі бясстрашны, наколькі і вясёлы наш фурман спакойна нам адказвае: «Гэй, гэта нічога! І ніякая гэта не канава» і далей вядзе каламажку, чапляючыся за ўсе камяні і расказваючы, расказваючы. Калі ж мы ўехалі ў невялікі лясочак на крутую, зрытую каранямі дрэў дарогу, думалі ўжо, што і праўда загінем. Але так не сталася, і толькі трошкі пабітыя, але затое да слёз насмяяўшыся з гаворкі нашага возніка, узбагачаныя не адной цікавай навіной, за гэтым невялікім лясочкам убачылі мы сярод лугоў, жоўтых, як сонца, ад лотаці і аеру, вёску Гледавічы.
Гэта быў час, калі пасля вясновай сяўбы перад пачаткам сенакосу палявыя работы на нейкі час амаль цалкам заціхаюць. Таму ў вялікай вёсцы, што налічвала некалькі дзесяткаў хат, ішла ажыўленая будаўнічая праца. Вакол зваленых каля хат калод і дошак мітусіліся людзі; час ад часу на жахліва забрукаванай вясковай вуліцы разміналіся мы з вазамі, наладаванымі дрэвам, прызначаным на будаўніцтва, і штохвіліны адказвалі на прывітанні сялян, якія, павольна ідучы каля вазоў і злёгку прыўздымаючы шапкі, казалі: «Хай будзе пахвалёны!» Увогуле люд у гэтых ваколіцах (не кажучы ўжо пра засцянковую шляхту, якая ў таварыскіх стасунках надзвычай прыстойная) вызначаецца лагоднасцю і ветлівасцю. Ён па-старасвецку нават незнаёмых звычайна вітае словамі: «Хай будзе пахвалёны!», а калі трэба, гасцінна прымае ў сваіх хатах. Ведаючы гэтую гасціннасць са шматразовага вопыту, вылезлі мы з каламажкі перад хатай, знешні выгляд якой звярнуў на сябе нашу ўвагу і абудзіў цікавасць.
Гэта новая прасторная хата, з чатырма вялікімі вокнамі, зашклёнымі яснымі шыбамі, без ганка, абавязковага ў шляхецкіх сядзібах, але затое з шырокаю прызбаю і старанна аздобленая. Аздоба гэтая - яркі блакіт, якім пафарбаваныя дзверы, рамы вакон і ўсе чатыры вуглы хаты, на фоне блакіту - белыя ўрачыстыя лініі, а часам і далікатны малюнак - зорачкі, цвічкі, ялінкі, кручочкі і г.д. Сярод зелені дрэў гэтыя блакітныя дарогі, пакрытыя белымі малюнкамі, выглядаюць свежа і арыгінальна і са свайго боку сведчаць пра эстэтычны густ тутэйшага люду. З таго часу, як тутэйшыя сяляне сталі будаваць сабе трошкі прасторнейшыя і выгоднейшыя хаты, пачалі ўзнікаць у вёсках аздобленыя, як згадана вышэй, будынкі. І сёння ў кожнай вёсцы можна ўбачыць калі не некалькі, то хоць адну такую хату. Бачыла я іх не раз, але так сталася, што ў сярэдзіну ніколі не заходзіла. Зрэшты, тая, перад якой мы выйшлі ў Гледавічах, была найпрасторнейшая з усіх, якія мне даводзілася бачыць, таму і цікава было, як яна зроблена ў сярэдзіне. Наш фурман, які з-за сваёй дапытлівасці меў самыя дакладныя звесткі пра ўсё і ўсіх на некалькі міль вакол, сказаў нам, што гэтая хата належыць Сымону Крулю, старасту Гледавіч, гэта значыць, выбранаму чыноўніку, які трымае ў вёсцы жазло адміністрацыі. Адкуль жа гэтае не русінскае прозвішча Круль, якога нідзе больш у сялян я не чула? Можа, і цікава было б дазнацца пра гэта; на жаль, сяляне радаводных кніг не маюць, а дамагацца ў іхняй памяці пра тое, адкуль вядзецца іхні род, дарэмны клопат, бо такія рэчы ім невядомыя і абыякавыя. Адно праўда, што, нягледзячы на такі аздобны знешні выгляд, унутранае ўладкаванне хаты Круля не мае і ценю якой-небудзь каралеўскасці. Вялікія сені, запоўненыя драўляным гаспадарчым начыннем, два пакоі, з якіх адзін вялікі, з трыма вокнамі, а другі малы - з адным; зрэшты, у сенях падлога гліняная, а ў хаце зробленая з тоўстых дошак, столь нізкая і шэрая ад пылу, сцены няроўныя і толькі трошку зверху абмазаныя вапнай; драўляныя, нават не пафарбаваныя лавы, сталы; замест ложкаў - збітыя з дошак тапчаны, кросны, печ, каб варыць ежу і пячы хлеб, з вялізным подам, дзе акурат у гэтую хвілю гарыць вялікі агонь і гатуецца страва на абед. Галечы тут не відаць, наадварот, пануе нават пэўны дастатак; але першабытнасць патрэб і густаў яшчэ не парушаная. Поўная супрацьлегласць шляхецкай хаце, якая, няраз нават значна бяднейшая, заўсёды мае якія-небудзь аздобкі і выгоды: нейкую старасвецкую канапку і крэселкі хатняй работы, нейкі абразок на сцяне, кветку на акне, на стале кніжку.
Круля дома няма. Круліха, немаладая, свежая, моцная кабета з энергічным тварам і рухамі ветліва нас вітае, запрашае на лаву, ахвотна падае ў чыстым гліняным збанку ваду, каб напіцца. Мы кажам ёй, што едзем да Люці, яна ківае галавой і кажа, што гэта добрая кабета, якая шмат знае і шмат дапамагае людзям. У хаце ёсць яшчэ адна жанчына, маўклівая, са смутным тварам, шые пад акном грубую кашулю і час ад часу адзываецца да чацвярых дробных дзяцей, што круцяцца па хаце. Здагадаліся мы, што гэта нявестка Круляў, а дзеці - іхнія ўнукі. «Ці ўсе чацвёра ўнукі ад аднаго сына?» - «Ад аднаго». - «Дык у вас толькі адзін сын быў?» - «Не, мелі двух, але старэйшы быў у войску (у маскалях), на Турэччыну пайшоў і не вярнуўся». - «Забілі яго на вайне?» - «Не, з вялікай гарачкі (ад тыфу) там на Турэччыне і памёр. Ужо з хаты выходзячы ведаў, што не вернецца. Такі быў сумны, што хай Пан Бог бароніць, а калі са сваімі развітваўся, нават і сказаў: «Бывайце здаровы, я ўжо да вас не вярнуся». Відаць, яму Пан Бог такое прадчуванне паслаў». Малодшы сын у войска (у маскалі) не пайшоў, пры іх застаўся, а гэта - ягоная жонка і дзеці. Маладая і сумная кабета, калі пра яе згадалі, не падняла ад шыцця вачэй, толькі яшчэ пасмутнела. Хто ведае, ці не зрабіла свякроўку жорсткай да жонкі малодшага заўчасная смерць старэйшага сына; а ведаючы наогул пра нядобрыя стасункі ў сялян свекрыві з нявесткай, няцяжка прачытаць хатнюю драму з твару маладой жанчыны. Але і прычына ёсць: у свякроўкі на дне сэрца цяжкі камень. Пра старэйшага сына і Турэччыну яна расказвае павольна, манатонным голасам, абапёршы бараду на далоні, і з яе вачэй, якія блішчаць яшчэ прыгожымі чорнымі зрэнкамі, цякуць слёзы. А ўжо з таго часу, як адбылося ўсё тое, пра што яна расказвае, прайшло дзесяць гадоў...
Хата, у якой жыве лекарка Люця, зусім не падобная на хату Круля. Малая, пачарнелая і згрыбелая ад старасці, з малымі шыбкамі замест вокан. Аднак ва ўсім, што яе акружае, таксама не відаць галечы. На падворку - стосы бярвення, падрыхтаванага для будаўніцтва, у досыць вялікім садочку, засеяным канюшынай, расце трыццаць - як мы потым палічылі - нядаўна пасаджаных пладовых дрэўцаў. На стосе бярвення сядзіць у задумлівай паставе шэры кот, за стосам, скруціўшыся ў клубок, спіць вялікі чорны дварняк; на плоце рассеўся, апераны ў прыгожыя яркія колеры, певень, па траве падворка пахаджваюць куры, а ў садку па густой канюшыне, якая пачынае ўжо зацвітаць, гайсаюць трое дзетак. Каля самай сцяны дома, таксама на канюшыне, сядзяць дзве кабеты, з якіх адна, маладзіца, шые кашулю, а другая, якая толькі што выбралася на дзеўку, упрыгожвае крамнай чырвонай стужкай сіні, хатняй работы андарак. Першая з іх - нявестка Люці, другая - яе ўнучка ад памерлага старэйшага сына, сірата, значыць. Сіроцтва гэтае відаць па ёй, бо калі маладзіца весела вітае нас і размаўляе з намі з усмешкай, дзяўчына ж, нясмелая і сумная, нават трошкі панурая, маўчыць, а калі што ў яе запытаеш, адказвае коратка і баязліва, не адрываючы вачэй ад шыцця. І ў першай хаце, і ў другой няшчасце напісана на жаночых тварах; толькі што тут пачцівая Люця, відаць, сваю нявестку не мучыць, але пакутуе дзіця, асірочанае і, напэўна, паніжанае ў хаце. Апрача гэтых дзвюх кабет і траіх малых дзяцей, мы бачым яшчэ траіх чалавек: ужо сівога, але яшчэ моцнага дзеда, дарослага прыстойнага мужчыну і стройнага трынаццацігадовага падлетка. Бачым іх, але з імі не размаўляем, бо яны надта занятыя: накладаюць на воз тоўстыя і доўгія дошкі і перавозяць іх на другі бок саду, дзе, як нам расказвае маладзіца, будуць будаваць увосень новую хату. Штохвіліны праязджаюць каля нас то з нагружаным, то з пустым возам, і мы з нейкім здзіўленнем заўважаем, што трынаццацігадовы падлетак, на выгляд нават далікатны, добра дапамагае бацьку і дзеду. Пытаемся, ці не думаюць яны, што такое падыманне цяжару можа пашкодзіць ягонаму маладому здароўю, і атрымліваем адказ: што ж рабіць? У хаце быў толькі адзін парабак, брат Хвядоры (дзяўчыны, што аздабляе андарак), добры і працавіты дзяцюк, але год таму пайшоў у маскалі (у войска), дык як толькі спатрэбяцца мужчынскія рукі, малы Васілёк павінен брацца за работу. Пры гэтай згадцы пра брата Хвядора яшчэ ніжэй апускае галаву, і смуглы яе твар з дробнымі і досыць прыгожымі рысамі робіцца ўжо зусім панурым...
У хату мы не заходзім. Седзячы на вузкай лаве, што стаіць сярод дрэў, чакаем вяртання Люці, якой мы не засталі дома: пайшла ў другую вёску, за кіламетр адсюль, пакліканая да нейкай хворай кабеты, але неўзабаве павінна вярнуцца. Тымчасам дазнаёмся, што сярод пладовых дрэў, у ценю якіх мы сядзім, ёсць скараспейкі, кіслюшкі, панны і сапежанкі. Якія ёсць яшчэ гатункі, жанчына не ведае і растлумачыць не можа. Адно толькі заўважаем, што ўсе яны няўмела, занадта цесна пасаджаныя, так што адно другому перашкаджае расці і будзе перашкаджаць усё больш. Шкада працы і добрых парыванняў! Радыя былі б мы ўладальніку гэтага маладога садку прэзентаваць карысную кніжачку Янкоўскага «Сад каля хаты», але, на жаль, ведаем, што ў Люцінай хаце ніхто не ўмее чытаць. Зноў процілегласць шляхецкай хаце, дзе ўсе мужчыны чытаюць і пішуць, а жанчыны, прынамсі, чытаюць.
Хутка бачым і Люцю, якая подбегам спяшаецца праз жоўта-белы расквечаны луг. Хоць і пануе ў гэты дзень цяплынь, бяжыць яна ў кажуху, бо раніца, калі выходзіла да хворай, была халоднай. Прыбегла ўся аблітая потам і перш за ўсё скінула кажух, а потым з сяброўскай радасцю павіталася з намі. Аж чорныя вочкі яе заблішчалі на дробным, румяным зморшчаным твары, так была радая нас убачыць. Ведае, што за зёлкі і тлумачэнні нешта заробіць, а яшчэ, можа, нас і любіць, бо летась шмат гадзін прагаварыла з намі, а гутарка, - здаецца, гэта галоўная ўцеха яе жыцця. Цяпер, ужо разам з ёю сеўшы на лаве, найперш выцягваем мы з каша прывезеныя гасцінцы: паркаль на спадніцу, хустку на галаву. Яна ўсё прымае і дзякуе, але, набліжаючы свой твар амаль да самага майго твару і міргаючы вачыма, трошкі жаласліва і трошкі хітравата, паціху просіць: «Можа, і для Хвядоркі калі-небудзь паркалю на спадніцу дасцё». Кідае позірк на сумную дзяўчыну і ўжо не вуснамі, а жаллівым ківаннем галавы кажа: «Сірацінка!» Калі праз колькі тыдняў прыйшла да нас з зёлкамі, то зноў паўтарыла сваю просьбу: «А для Хвядоркі паркалю дасцё?» У гэтых словах гучала шчырая просьба, бо, як я пісала ўжо раней, прасіць што-небудзь для сябе Люця не мела звычкі.
Ахвотна паабяцаўшы паркаль для Хвядоркі, выцягнулі мы ў сваю чаргу з каша пук раслін, сабраных па дарозе на прынёманскіх лугах. Першая расліна, пра назву якой я спыталася, была пышная белая кветка, знойдзеная на дне яру, дзе на высокім сцябле яна прыгожа ўзносіла сваю карону сярод густога чароту. Люця з першага позірку растлумачыла, што гэта белы заечы мак і што існуе яшчэ іншы заечы мак, які цвіце чырвона і называецца чырвоны, і яна, калі ён пачне цвісці, знойдзе яго і нам прынясе. «А гэтая сіняя, каласістая кветка з прадаўгаватымі лістамі?» - «Гэта сардэчнік, ад болю пад грудзьмі добра дапамагае». - «А тая прыгожая вялікая кветка (вельмі падобная да гіяцынта), з досыць дзіўным карэннем, бо надта ж выразна нагадвае пяць скурчаных людскіх пальцаў?» Гэтая расліна - цэлая гісторыя, якую ніжэй прывяду і якую Люця расказвала нам падрабязна і з душой. Пра чацвёртую, выцягнутую з пука, яна нічога не ведае: ані як называецца, ані для чаго служыць. Прыглядваецца, круціць галавой справа налева, прымружвае вочы, аж нарэшце рашуча прамаўляе: «Не ведаю нічога аб гэтым зеллю, не ведаю!» Тое ж самае адбываецца з пятаю і шостаю раслінамі. Адна спачатку здаецца ёй курачай слепатой, бо мае жоўтую кветку, але, старанна разгледзеўшы лісце, пераконваецца, што гэта нешта зусім іншае: але што, не ведае!
З-пад сцяны хаты ўстае і прыходзіць ёй на дапамогу нявестка: абедзве ўжо цяпер пільна разглядваюць кветку, лісце, карэнне раслін; маладзейшая, паціснуўшы плячыма, адыходзіць пад сцяну і бярэцца за сваю работу, старэйшая ж паўтарае: «Не ведаю, што знаю, тое і кажу, а чаго не знаю, таго і не скажу. Лгаць не буду». Цешыць нас гэтая шчырасць і сумленнасць Люці, бо пераконвае ў праўдзівасці атрыманых ад яе тлумачэнняў, але, з другога боку, расчараваныя мы блізкім ужо вычарпаннем крыніцы яе ведаў. Ведае яна яшчэ і скажа нам не адно, але ўдакладненні для яе навукі шукаць давядзецца ў іншых. Рабілі мы гэта раней, робім гэта і цяпер. У суседніх вёсках ведаем тую ці іншую кабету, што знаецца на зёлках, альбо таго ці іншага шляхціца, такога аматара кветак, што пры першай нагодзе прыносіць іх дадому цэлыя вязанкі з поля, і не дзеля нейкага практычнага ўжытку, але з чыстага аматарства шмат назваў іх вывучыў. Трэба толькі - як і ўвогуле, калі гаворка ідзе пра запазычванне ведаў ад народа, - умець кожнага разгаварыць. Так, да прыкладу, адзін шляхціц (гэтым разам не Багатыровіч, а Стралкоўскі), высокі, шыракаплечы, мажны руды мужчына, з лянівым крокам і з вуснамі найчасцей адкрытымі ў прыязнай, але разам з тым нейкай і дурнаватай усмешцы, калі спытаеш пра што-небудзь, заўсёды і абавязкова паціснуўшы плячыма, дурнаватым голасам адкажа: «Ці ж я ведаю?» Калі яго ў самы поўдзень спытаць пра тое, ці цяпер дзень, ці ноч, інакш не адкажа. Але гэта толькі знешняе, і трэба гэтае сведчанне пра абсалютнае няведанне ўсяго на свеце не ўспрымаць усур'ёз, а ўцягнуць чалавека ў размову. Пытанні тут мала прыносяць карысці, бо кожнае абавязкова сустрэне адказ: «Ці ж я ведаю?» Найлепш у гэты час узяць ініцыятыву гаворкі ў свае рукі, бо, слухаючы пра тое, што і яго цікавіць - а цікавіць яго амаль усё, што ёсць на зямлі і на небе, - разяваты хлопец смялее, ажыўляецца, бліскае вачыма і ў сваю чаргу ахвотна ўступае ў размову. Калі ж па-добраму разгаворыцца, выявіцца, што ведае не толькі пра тое, аб чым у яго пыталіся, але і пра мноства іншых рэчаў. Гэта цяжкая да адкрыцця, але затое сапраўдная крыніца звестак пра мясцовую флору, мясцовыя звычаі, адносіны, прылады і г.д. Нямала назваў раслін, шмат песень і амаль усе загадкі ў нашым нарысе запісаны ад яго.
Ад адной са знаёмых сялянак-лекарак я пачула апавяданне, якое прывяду тут таму, што, з аднаго боку, яно адлюстроўвае сямейныя і хатнія адносіны сялян, а з другога - кідае малюткі праменьчык святла на ўзнікненне старажытнай народнай медыцыны, а можа, і медыцыны ўвогуле.
Марыся Карасёва з вёскі Паніжаны - жонка заможнага гаспадара і дачка кабеты, якая мае ў ваколіцы дрэнную славу ведзьмы, і нават досыць злоснай. Расказвала мне аднаго разу шэптам адна маладая сялянка, што паходзіць яна з чартоўскага племені, і хоць не такая злосная, як яе маці, але заўсёды мае сілу і ўменне, каб зрабіць людзям якую шкоду. Прыходзяць да яе людзі па лекарскія парады і зёлкі, але рэдка і неахвотна, бо вядома, што якая маці, такая і дачка, нават і ўнукі такія будуць, усе да аднаго, бо паходзяць з роду, што належыць чорту. Калі заможны гаспадар узяў дзяўчыну з такога пагарджанага і нават небяспечнага роду сабе за жонку, вытлумачыць гэта можна толькі тым, што ў маладосці яна была надта прыгожая. Яшчэ і цяпер, хоць мае ўжо сорак з лішнім гадоў, прыемна глядзець на яе высокую стройную постаць і правільныя рысы твару з белай свежай скурай і блакітнымі, як незабудкі, вачыма. Нягледзячы на цяжкія абвінавачванні, якія падаюць на яе род, а часткова і на яе самую, выраз яе вачэй і твару прыветны, адкрыты і часта вясёлы.
Гледзячы на яе і слухаючы яе простую, шчырую і вясёлую гаворку, можна прысягнуць, што зусім надарэмна абвінавачваюць яе (альбо дапускаюць мажлівасць такога абвінавачвання) у наўмыснай шкодзе людзям праз ведзьмаванне. Гэты паклёп, а хутчэй нават пакуту, церпіць яна, відавочна, за правіны сапраўды зласлівай, хітрай і хцівай сваёй маці.
Седзячы за сталом, усыпаным прынесенымі кветкамі, Марыся Карасёва са смакам п'е гарбату і падрабязна расказвае, дзеля чаго служыць зелле нетупа, якія гісторыі можна расказваць пра заечую капусту, як і чым трэба адрозніваць зызгель ад паўночніка і г.д., і г.д., ажно пакуль мы не скіруем гаворку на яе асобу, тады яна пачынае расказваць, як аднаго разу вылечыла сама сябе. А было гэта так. Калі яна выйшла замуж, яшчэ жыў і займаў месца гаспадара ў хаце свёкар, мужаў бацька. Неяк ён вяртаўся з поля з возам, наладаваным бульбай і запрэжаным двума валамі, а яна ішла з ім разам дахаты. І тут кола воза звалілася з восі, і трэба было абавязкова паправіць гэтую паломку тут жа на месцы, а гэта можна было зрабіць толькі надаўшы возу, пахіленаму на бок, гарызантальнае становішча. І свёкар загадаў ёй залезці пад воз і падняць яго на плячах да патрэбнага ўзроўню. Напачатку яна адмаўлялася, кажучы, што воз, нагружаны бульбай, паломіць ёй косці, нават плакала, але свёкар не адмяняў загаду - то і паслухалася, залезла пад воз, падняла яго плячыма і трымала так, пакуль свёкар рамантаваў кола. А калі ўжо кола было папраўлена, павалілася на зямлю, як сноп, і не магла сама нават падняцца. Свёкар падняў яе з зямлі і прывёз на возе дахаты. Яе паклалі на ложак, дзе яна праляжала шмат месяцаў, церпячы страшны боль і не могучы ані хадзіць, ані працаваць. Муж яе вельмі шкадаваў, страшна сварыўся са сваім бацькам за гэтую крыўду, ёй учыненую, прыводзіў да яе ўсіх навакольных лекарак, а потым ужо нават і фельчара, які жыў у суседстве. Аднак ніхто нічым ёй не мог памагчы, пакуль праз некалькі месяцаў хваробы не прыйшло ёй у галаву шукаць самой для сябе паратунку. Была яна вельмі слабая і, церпячы вялікі боль, не магла хадзіць, але аднойчы, тады, калі яе ніхто не мог бачыць, спаўзла з ложка, выпаўзла на карачках з хаты і, часта адпачываючы, часам стогнучы ад болю і качаючыся па траве, дапаўзла да бліжэйшага лугу, дзе і пачала рваць розныя зёлкі. Тых, якія ведала сама і якія ёй давалі лекаркі, што прыводзіў муж, не рвала, бо ўжо ведала, што яе хваробе не дапамогуць. Ірвала тыя, пра якія не чула, каб ратавалі ад хвароб. Прыпоўзшы з імі дахаты, папрасіла мужаву сястру, добрую і паслухмяную дзяўчыну, гатаваць іх ёй і піла сама на пробу. Вось так доўгі час паіла яна сябе невядомымі зёлкамі, па чарзе спрабуючы іх карэнне, лісце і кветкі, ажно ўрэшце натрапіла на адну, якая пачала ёй дапамагаць, і так добра дапамагала, што ўжо тым самым летам скончыўся боль, акрэплі яе сілы - і яна пайшла жаць.
Праз колькі тыдняў пасля гэтай размовы Марыся па нашай просьбе прынесла тую дабрадзейную для яе зёлку. Гэта расліна, што расце на вільготных лугах, з прыгожай зоркападобнай цёмна-малінавага колеру кветкай і вялікім пёрыстым трохпалым, а найчасцей пяціпалым лісцем. Вось гэтаму лісцю, якое формаю нагадвае пяць пальцаў, Марыся надае вялікае значэнне і найперш яму прыпісвае лекавыя ўласцівасці расліны, у якіх сама моцна перакананая. Сапраўды, яна ўяўляе сабе, быццам у арганізме жанчыны пэўны орган мае таямнічую форму не то павука, не то далоні з пяццю растапыранымі пальцамі. Паказваючы мне лісце гэтай расліны, яна панізіла голас і з таямнічым выразам твару казала: «Таксама як у чалавека... такія пяць пальцаў...» І тут жа паказвала ўласную далонь з шырока растапыранымі пальцамі. Гэтую расліну яна назвала парушэнец-мацічнік, бо перакананая, што яна ўратавала яе ад хваробы жаночага органа. Ува ўсім гэтым можна заўважыць пэўную сімволіку, створаную гульнёй народнай фантазіі. Як у першабытных народаў спажыванне сэрца адважнага ворага ўмацоўвае мужнасць у сэрцы таго, хто яго з'еў, альбо надаванне дзецям імёнаў Арла, Льва і г.д. нібыта адорвае будучага мужчыну рысамі, уласцівымі гэтым істотам, так і ва ўяўленнях нашага народа, праўда, не надта часта, расліна, што нагадвае сваёй формай нейкую частку чалавечага цела, аказвае на гэты орган лекавы ўплыў. Тая ж самая Марыся расказвала мне, што ведае траву на вільготных лугах, якую ніхто інакш не называе, як толькі трава. Яна цвіце ружовымі катахамі, а яе корань нагадвае чалавечую нагу, дык таму, хто параніць ці пакалечыць нагу, вельмі добра яе карэннем і сцяблом абкласці скалечанае месца. Гэтую траву з ружовымі катахамі ўверсе я ведаю, але карэнне яе не бачыла, бо, калі Марыся мне пра яе расказала, лугі былі ўжо скошаны і адшукаць яе было немажліва. Яна паабяцала мне ўвесну выкапаць і прынесці гэты корань.
Гэтая сімволіка ў народным расліназнаўстве часам бывае вельмі спалучаная з праявамі духоўнасці. Як прыклад тут могуць быць дзве расліны, першая з якіх загартушка, па-лацінску Drosera rotundifolia, належыць да гатунку насякомаедных. Дык вось, як вядома, усе гэтыя насякомаедныя расліны маюць тычынкі, якія, калі на іх сядзе насякомае, загортваюць яго і, скурчваючыся, апускаюць у вадкасць, якую выдзяляе расліна і якая павінна яго разлажыць. Гэтае скурчванне тычынак павінна было нагадаць працэс забірання чагосьці, загортвання, адсюль, відаць, і расліну назвалі загартушка. Прасачыць згаданую з'яву вельмі цяжка, бо гэтая расліна ў нашых краях надта ж дробная, - сама назва яе сведчыць пра досыць высока развітую ў народзе назіральнасць і добрае веданне расліннага свету. Аднак сімвалічнае значэнне загартушкі звязваецца з нечым іншым. Якраз з тым цікавым фактам, што адвару з гэтай расліны прыпісваюцца ўласцівасці абуджаць пачуццё кахання ў чалавеку, які п'е яго.
Таксама для абуджэння пачуцця кахання даюць яшчэ і расліну, што называецца зязюльчыны ручачкі, корань якой у канцы лета набывае форму дзвюх ручак, сплеценых пальцамі паміж сабой. Ані гэтае расліны, ані яе карэння я не бачыла, бо ў наваколлі нідзе яе тут няма і знайсці яе можна ледзьве ні за дзве мілі адгэтуль. Але мне расказвалі пра яе знаёмыя сялянкі і абяцалі прынесці на наступны год. Калі тое, што расказваюць пра форму яе карэння, хоць часткова праўда, то бачым зноў, як сплеценыя ручкі былі ўзятыя сімвалам кахання.
Вяртаючыся да Марысі, варта сказаць, што вельмі сумніўна, каб яна сапраўды вылечылася той зёлкаю. Можа, дапамаглі ёй папярэднія лекі альбо сам па сабе арганізм пераадолеў хваробу. І ўсё ж у гэтай гісторыі заўважаю я два цікавыя факты: стаўленне свёкра да нявесткі, якое, яе мне здаецца, у пераважнай большасці выпадкаў такім быць не магло, калі б нявестка не была дачкой зненавіджанай усімі навакольнымі вёскамі кабеты і паходжаннем сваім не наклікала на сябе зняважлівае стаўленне і непрыязнь.
Шчыра кажучы, узаемаадносіны нявестак са свякроўкамі ў нашых сялян пераважна непрыязныя, але свёкар заўсёды, як мужчына больш разважлівы і практычны, чым кабета, і жонцы свайго сына, пэўне, не загадаў бы трымаць на плячах досыць працяглы час цяжкі воз. Але Марыся і на гэты раз пакутавала з-за дрэннай славы сваёй маці. А потым зноў жа гэтае яе поўзанне на карачках па лузе ў пошуку зёлак, якія маглі б дапамагчы ёй, падказвае ўяўленню нейкія даўнія-даўнія чары, калі, можа, кожная пакутная чалавечая істота, падштурхнутая інстынктам, які ў цывілізаванага чалавецтва зусім загінуў, шукае ў расліннай гушчэчы карэньчыка, сцябла, кветкі, што маглі б яе вылечыць. Карціна гэтая ў нашым стагоддзі выглядае перажыткам нязмерна далёкай эпохі, першым адчувальным пачаткам нечага, што засталося ў стагоддзях, а разам з тым нагадвае звера, што вышуквае сабе на нюх сярод траў такую, якой патрабуе ў гэты час ягоны арганізм.
Досыць цікавы той факт, што расліна, ужытая Марысяй у першы раз з лекавымі мэтамі, была вядомая ў гэтай ваколіцы іншым лекаркам і адпаведна ўжывалася імі. Прыносіла мне яе таксама і Люця, і такія самыя, як Марыся, давала ёй назвы і расказвала пра лячэнне з яе дапамогай хвароб таго ж самага спецыяльнага органа, з такіх самых прычын: гэта значыць з парушэння ці з падымання нечага надзвычай цяжкага. Вось вам відавочны факт распаўсюджвання адкрыцця, зробленага адным чалавекам, без пасрэдніцтва навуковай кафедры ці друку. І не мае значэння - нясе ў сабе гэтае адкрыццё ісціну, ці яно памылковае. Такой, відаць, і павінна была быць працэдура першапачатковага ўзнікнення той агромністай з'явы, якая называецца сёння навукай.
Назвы раслін і звесткі пра іх гэтым летам раздабыла наступныя.
Заечы мак белы (Anemone sylvestris).
Ключыкі (Primula officinalis).
Свёкла (Lithospermum arvense).
Заечы асот (Carlina vulgaris).
Пасвісцёрнік (Anthriscus sylvestris).
Конскі малачай (Hieracium).
Турэцкі перац (Carex vesicaria)*.
* Малазаможныя сяляне, калі не могуць купіць гарэлкі, альбо спрабуюць устрымацца ад п'янства, п'юць астуджаны адвар гэтай расліны, які сваёй гаркатой нагадвае гарэлку.
Сардэчнік (Polygola vulgaris).
Заечы мак чырвоны (Papaver argemona).
Жывотапарушэнец, альбо сабачая мята (Veronica chamaedris).
Свірэпка (Rhaphanus phaphanisticum).
Зайчыкі (Gnaphalium divicum).
Парушэннік-мацічнік, што апісаны вышэй (Comarum palustre).
Сончыкі (Geum rivale).
Жывотнік (Helianthemum vulgare). Вельмі добры сродак ад хвароб страўніка, належыць ён да групы парушэннікаў.
Рыцытнік (Sedum acre). Храшчаваты, цвіце жоўтым, расце купкамі і густа абрастае каменныя пабудовы. Даецца ад ліхаманкі.
Бабок (Menyanthes trifoliata).
Сабачае мыла (Herniaria glabra). Калі пацерці, то пеніцца, як мыла. У лекаванні не ўжываецца.
Конікі ў шляхты, у сялян грамотнік (Trifolium alpestre) - адзін з найбольш ужывальных сродкаў супраць болю ў грудзях і страўніку.
Трава (Eriophorum augustifolium). На забалочаных лугах, калі яна адцвіце, то ўтварае прыгожы бела-шаўкавісты пух. Там, дзе расце яе вельмі шмат, сяляне збіраюць гэты пух і напаўняюць ім падушкі. Гэтак жа выкарыстоўваюць і чорны пух, што ўзнікае ўвосень на некаторых відах лазы.
Заечы сон (Pulsatilla pratensis). Гэтая паэтычная назва добра суадносіцца з раслінай з узорным і празрыстым лісцем, якая пасля адцвітання (кветка ў яе блакітная) мае прыгожы папялісты шар вельмі лёгкага пуху.
Дзярозка (Stellaria graminea). Дзярозка - гэта далікатная раслінка, якая цвіце драбнюткімі белымі кветкамі і віецца па зямлі, як дзераза.
Камёла белая, альбо кашка (у шляхты) (Galium boreale).
Парушэннік, альбо парушэнец 8 (Anagalis arven).
Уразнік 1, альбо загартушка (Orchis latifolia).
Адвар кветак і лісця гэтай расліны п'юць ад болю ў страўніку. Корань жа мае таямнічае і чарадзейнае значэнне. Як згадвалася вышэй, ён падзяляецца на пяць адгалінаванняў, досыць выразна нагадваючы пяць скурчаных пальцаў чалавечай рукі. Дык вось адвар аднаго з гэтых нібыта пальцаў засцерагае жанчыну на адзін год ад цяжарнасці, двух - на два, трох - на тры і г.д. Некаторыя жанчыны называюць гэтую расліну загартушкай альбо расічкай якраз з-за гэтага пальцападобнага карэння. Аднак расічку рэкамендуецца ўжываць з супрацьлеглымі мэтамі.
Аер (Iris pseudo-acorus). Цвіце жоўтым.
Бабок балотны (Calla palustris).
Уразнік 2 (Lysimacha thyrsiflora). Адвар карэння і лісця прыкладаецца да дзяснаў, калі баляць зубы.
Станоўнік 1, пра які я пісала раней, па-лацінску называецца Chimophila umbellata. Станоўнік 2 - Pirola rotundifolia.
Заечае вушка (Polygonatum anceps). Яйкападобнае лісце расліны, што тырчыць уверх на досыць высокім сцябле і сапраўды нагадвае заечыя вушкі.
Латаць (Caltha palustris).
Станоўнік 3, мужыцкі (Prunella vulgaris). Лечыць розныя мужчынскія хваробы. Кабетам ужываць яго нельга.
Стары дуб (Tragopagon pratense). Вельмі прыгожая расліна, якая валодае цікавымі ўласцівасцямі. Ад высокага, найменш двухлокцевага сцябла разыходзяцца галіны, аздобленыя вузкім прадаўгаватым лісцем і светла-жоўтай зоркападобнай, даволі вялікай кветкай. Сарваны і пастаўлены мною ў ваду, ён не страціў сваёй свежасці і не завяў на працягу дзесяці дзён, кветкі ж ягоныя ўдзень паварочваліся да сонца, а вечарам, калі яно заходзіла, шчыльна закрываліся. Вельмі прыгожы быў выгляд гэтых зорак, што днём рухаліся, а ўночы закрываліся. Карэнне ў гэтай расліны шурпатае і аброслае нечым накшталт тоўстай кары. Можа, з-за гэтай цвёрдасці і шурпатасці і называюць расліну старым дубам.
Рабінец (Rumex acetosella). На першы погляд надта ж падобны да звычайнага шчаўя, але намнога далікатнейшы. Назва, напэўна, ад колеру кветкі - чырвона-шэрай (рабой).
Ляда 2 (Lathyrus pratensis). Першая ляда - vicia.
Заечы аер (Iris sibirica). Фіялетавыя кветкі.
Станоўнік кабецін (Campanila glomerata). Лечыць толькі жанчын. Мужчынам даваць яго нельга. На даволі высокім сцябле, лісце прадаўгаватае і прыгожае, бела-ліловая кветка.
Зелле ад Валентавай хваробы (Thalistrum angusitifolium). Гэты сродак лічыцца ў людзей найлепшым супраць эпілепсіі, якую тут называюць Валентавай хваробай. Усе мае знаёмыя лекаркі ўрачыста мяне пераконвалі, што з ягонай дапамогай яны вылечылі шмат людзей ад гэтай хваробы. Асабліва дзяцей, для якіх, паводле іхняга ўяўлення, ён дае найлепшыя вынікі. Гэтае зелле даюць піць дзецям, хворым на эпілепсію, на працягу трох гадоў, варта таксама адзначыць, што ў гэты час ужываюцца і чыста гігіенічныя сродкі. Праз увесь час лячэння дзяцей апранаюць толькі ў чорны і шэры колеры, па мажлівасці нават засцерагаюць іх ад выгляду яркіх барваў, аддаляюць ад месцаў, дзе б яны маглі пачуць званы альбо музыку, не даюць есці рыбу, селядцы, піць вострыя напоі, а кормяць пераважна малаком і гароднінай.
Сабачы язык (Cynoglossum officinale).
Уразнік 3 (Epipactis palustris). Лякарства ад ліхаманкі.
Жывакост балотны (Symphytum officinale). Пышная разгалінаваная балотная расліна, якая цвіце надзвычай прыгожа. Гэта сродак супраць ламаты ў касцях і каўтуна.
Талюха (Simu latifolium). Высокае сцябло, лісце прадаўгаватае, пёрыстае, зубкаватае. Кветка акруглая, белая. Паводле лекарскіх парад, найлепшы сродак ад жаўтачкі. Талюху хворы не толькі п'е, але робіць сабе з яе і ванны.
Дзеван, некаторыя вымаўляюць дыван (Oenotera biennis).
Цытра, тая ж самая расліна, што і папярэдняя, але калі цалкам вырасце. Ужываюць для падмацавання сіл.
Нетупа (Linaria vulgaris). Мае чарадзейныя ўласцівасці. Пасля пабудовы новай хаты і асвячэння яе ксяндзом трэба пастарацца як мага больш гэтай расліны ўтыкнуць у шчыліны хаты, бо яна засцерагае ад пранікнення ў хату злых вятроў, гэта значыць такіх, якія часам, пасланыя толькі нячыстай сілай, лятаюць па свеце і прыносяць з сабою ў дом хваробы, калатнечу, усялякія грахі і няшчасці. Нетупа, якая знаходзіцца ў шчылінах хаты, засцерагае ад іх. Часам цэлымі яе вязанкамі затыкаюцца нават коміны.
Зязюльчыны падарачкі (Convollaria majalis). Звярну ўвагу на паэтычнасць гэтай назвы. Кветка гэтая, як вядома, расцвітае найчасцей падчас першага голасу зязюлі. Той, хто першы сярод людзей назваў яе падарункам зязюлькі, напэўна, быў паэтам.
Урочнік (Gladiolus eommunis). Лечыць дзіцячыя хваробы, што паходзяць ад суроку. Хворых ім кадзяць.
Памочнік, альбо баркун 2 (Veronica spicata). Баркун 1 - гэта Melilotus albus.
Зызгель (Carlina vulgaris). Само лісце гэтай расліны без кветак называецца заечы асот. Гэтая расліна выклікае спрэчкі паміж Люцяй і Марысяй. Першая называе яе зызгелем, другая - паўночнікам, якім, паводле Люці, з'яўляецца іншая расліна (Centaurea jasea). З гэтай нязгоды вынікае, што адна з жанчын ужывае дзеля супакаення дзяцей, што плачуць ноччу, зызгель, а другая паўночнік. Іншыя людзі, да якіх я звярталася, падзялялі меркаванне Люці.
Канапелька 1 (Lamium maculatum).
Гарчыца (Sinapis alba).
Чарвяточ (Sisymbrum officinale). Тут мушу выправіць памылку, якая была зроблена ў папярэдніх запісах. Расліна, якую я называла чарвяточ, у сапраўднасці называецца чэцьвяртош і даецца (паводле легенды, пададзенай там) ад моцнай ліхаманкі. Чарвяточ жа, у адрозненне ад багатага, што нагадвае горную флору, чэцьвяртоша, мае сухое ніклае сцябло з дробнымі лісточкамі і кветкамі і нібы абгрызенае чарвякамі. Ужываецца для вынішчэння чарвякоў, што знаходзяцца ў ранах людзей ці быдла, з дапамогай удараў ім па тых жа ранах. Вельмі настойліва і доўга вучылі мяне адрозніваць чарвяточ ад чэцьвяртоша.
Дзеннік (Pimpinella saxifraga). Лякарства ад ліхаманкі.
Валасенец, тое самае, што і жывакост балотны (Symphytum officinale). Лекавы жывакост валасенцам называецца тады, калі расліна яшчэ маладзенькая і на яе лістах выразна выступаюць валаскі. Лісце парослае белымі валаскамі, цвіце жоўтым цветам, кветка нагадвае гранёны кілішак.
Валашнік (Hieracium pilosella). Лісце яго таксама парослае валаскамі, але мае яйкападобную форму і знізу белаватае.
Валасеніца - той самы валашнік, але тады, калі на высокім, прамым сцябле з'яўляецца кветка.
Дыпунт, у шляхты Божае дрэўца (Artemisia abrotanum).
Канапелька 2 (Galeopsis versicolor).
Багно, найчасцей баган (Ledum palustre).
Чартапалох (Cissium palustre).
Вадзяная мята (Mentha arvensis).
Рыбіна мята (Lycopus europaeus).
Смычка (Sparganium simplex).
Ляда 3 (Vicia sepium).
Курачы мак, блёкат (Hyoscyamus niger).
Шпарнік у сялян, у шляхты ладыгур (Scrophularia nodosa). Лечаць прэласць, выкліканую потам. Адвараныя лісты прыкладваюцца да хворых месц.
Лугавая медніца (Rannuculus sceleratus).
Вадзяное святаянскае зелле (Lysimachia vulgaris). Звычайнае святаянскае зелле - гэта Hyperecium perforatum.
Дрыбніца, альбо драбязгун (Erigeron canadense).
Ярабенец (Rumex acetosella).
Белакрупа (Berteroa incana).
Рэжуха лясная.
Сітнік (Juncus conglomeratus).
Брушэшнік (Vaccinium vitis idaea) - брусніцы баравыя.
Мучэльнік.
Чорныя ягады (Vaccinium myrtillus) - чарніцы.
Жураўліны (Oxycoccus palustris) - журавіны.
Чабор лясны (Thymus serpyllum augustifolius).
Шчыр, альбо васількі (Amaranthus blitum).
Скуляшнік (Glechoma hederacea). Пад лісцем гэтай расліны ўтвараюцца ўвосень маленькія нарасты, а ўсялякія нарасты, балячкі і г.д. называюцца па-беларуску скулы. Адгэтуль назва расліны, да таго ж служыць яна лякарствам супраць усялякіх скул альбо бародавак, балячак і г.д.
Калюшкі (Anchusa arvensis).
Вырочка (Echium vulgare).
Дурніца. Лісце падобнае да лісця чорнай ягады, ягадкі малыя, прадаўгаватыя, выклікаюць пасля ўжывання адурманьванне. (Дурэц - гэта беладонна.)
Пра расліну, якая называецца заечая капуста, расказваюць наступнае. Яе парастак утыкаюць у шчыліну хаты. Калі ён не засохне, а зацвіце, то асоба, якая гэта зрабіла, будзе доўга жыць; калі ж наадварот - то хутка памрэ. Я сама бачыла гэтую расліну, якая, уваткнутая знадворку ў шчыліну хаты, расла там і цвіла.
Валяр'яна, у засцянковай шляхты называецца станеба, а па-сялянску кроп. Лекаркі робяць з яе ў спалучэнні з палыном пітво, якое даюць піць ад болю пад грудзьмі. Ад гэтай самай хваробы ўжываецца і гарчыца, але дапаможа яна толькі ў тым выпадку, калі прычынай занядужвання былі сурокі, гэта значыць, калі было зроблена. Тады пачынаюцца ваніты, і боль праходзіць. Калі ж не было гэта зроблена і ванітаў няма, то гарчыца зусім не дапамагае.
Найлепшы з усіх сродкаў ад усялякай зробленай хваробы - капытнік (Asarum europaeum), але толькі тады, калі сурокі былі кінутыя на чалавека ззаду (з плеч накінуты), калі ж яны кінутыя на чалавека спераду, то лепш ужыць дзіван, альбо ўрочнік, альбо адзін з трох уразнікаў, а менавіта той, які мае пяціпалы корань. Урочнік найлепш выратоўвае сурочаных дзяцей, калі ім абкурваюць іх. Адзін жа з парушэннікаў, змяшаны з насеннем морквы, здымае з жанчыны сурокі, якія зрабілі яе бясплоднай.
Вельмі своеасаблівыя сродкі пры ацёку горла і ўсялякіх нарастаў на ім. Першы з іх такі: перад усходам сонца трэба ўзяць дзевяць шпілек, укалоць імі ўздутае месца па дзевяць разоў, а потым уваткнуць гэтыя шпількі ў частаколіну. Працэдуру паўтараць дзевяць дзён у той жа самы час, а апошнім разам шпількі выкінуць за плот. Другі сродак значна цяжэйшы для выканання. Трэба падысці да нябожчыка, які ляжыць яшчэ ў хаце, узяць ягоную руку і тыльным бокам гэтай рукі з усяе сілы тры разы ўдарыць па ўздутым месцы.
Вось так ад розных недамаганняў і небяспек шукае тутэйшы люд сабе палёгку і абарону. Як ні дзіўна, але вера ў гэтыя надзейныя, а найчасцей безвыніковыя сродкі, нягледзячы на ўсю іхнюю безвыніковасць, трымаецца стагоддзямі. Лекаркі сцвярджаюць, што вылечылі шмат людзей, многа народу таксама заўсёды прыходзіць да іх. Калі арганізм будзе працівіцца ўсім іхнім парадам і хвароба закончыцца смерцю, тады і лекарка, і ўсе іншыя людзі тлумачаць гэта сабе словамі, якімі аднойчы Люця, смутна паківаўшы галавой і жартоўна прымружыўшы вочы, закончыла сваю доўгую гаворку са мной:
Калі вазьмe навекі,
Не памагуць лекі.
1890 год
І
Мінулым летам я сабрала трыццаць пяць новых назваў, якія мясцовыя сяляне надаюць раслінам.
Заечая мята (Clinapodium vulgare).
Макрыца (Anagallis arvensis). Лякарства ад дыярэі і дызентэрыі.
Златнік (Elsholtria cristata). Даюць піць ад болю пад грудзьмі, а таксама ад жаўтачкі.
Рэуць (Cirsium oleracium).
Шаленец (Robinia pseudoacacia). Надзейны сродак ад шаленства пры ўкусе шалёнага сабакі.
Заечы шчаў (Oxalis acetosella).
Расходнік лясны (Bryonia alba). Лякарства ад так званых скул альбо нарастаў і пухлін, асабліва горла. Расліна, што называецца скуляшнік, альбо гладышнік, сваю назву бярэ не ад лекарскіх уласцівасцей, а дзякуючы малым нарастам накшталт гузічкаў, якія з'яўляюцца на ёй увосень. Ад скул, нарастаў і пухліны лечыць расходнік лясны.
Вадзяны хрэн (Rumex obtusifolius).
Лісачка (Veronica beccabunga).
Суханожка (Gnapholium divicum).
Дзень і ноч (Melampyrum pratense). Гэтая назва дакладна адпавядае выгляду расліны, лісце якой цёмна-зялёнага колеру, а кветка вельмі прыгожай і яркай бела-жоўтай афарбоўкі.
Дзевяць сіл (Helianthus tuberosus). Высокая расліна з вялікім лісцем і буйной жоўтай кветкай.
Дзежнік (Authemis tiuctoria). Ужываецца для чысткі дзяжы (начыння, дзе замешваюць хлеб).
Пісьляўнік, у шляхты картаплянік (Solanum nigrum).
Мацічнік (Lysimachia vulgaris).
Уразнік 4 (Tragopogon pratensis).
Іскарка (Senecio jacobea). Назва паходзіць ад яркай жаўцізны кветак, што шчыльна адна каля адной месцяцца на сцябле.
Станоўнік 5 (Grodyera repeus).
Свярблячка (Hydrocharis morsus ranae).
Барлінак, альбо барлінец (Vinca miuor). Барвінак. Належыць да групы раслін чарадзейных. Калі хто-небудзь у хаце цяжка хварэе, сыплюць лісце барвінку ў гаршчок, напоўнены вадой, і ставяць гэты гаршчок каля парога хаты альбо, што яшчэ лепш, пад ложак хворага. Калі лісце пажоўкне і ападзе на дно, то хворы памрэ. Калі ж застанецца зялёным і будзе плаваць на паверхні - паправіцца.
Сінагодзе (Jasione montana). Кветка вельмі падобная да голаду, толькі меншая і не ліловая, а блакітная (сіняя), адсюль, можа, - сіні голад, а скарочана - сінагодзе.
Сланечнік палявы (Hieracium rigidum).
Парушэннік 9 (Pentaphyllum Lupinaster).
Люцэрыя (Medicago falcata).
Парушэнец 10 (Viola canina).
Маніга (Mentha sylvestris).
Ваўчкі (Bidens cornua).
Мацоўнік (Veronica chamaedrys).
Страшны дзень (Euphrasia officinalis). Брыдкая, грубая прамая расліна з прыгожай ясна-ліловай кветкай.
Сабачае мыла 2 (Melandrium album). Пры некаторых хваробах ім раяць мыцца.
Старога дуба корань (Agrimonia eupatoriae). Можа, так называецца ад падабенства сцябла альбо кораня да кораня расліны, што называецца стары дуб.
Падбел (Capsella bursa pastoris).
Уразнік 5 (Ranunculus flammula).
Воўчае лыка (Centaurea scabiosa).
Ясна свячашчая (Scabiosa ochroleuca). Буйная, прыгожай белізны кветка, што расце на высокім сцябле. Залатую розгу (Virgo aurea), якую засцянковая шляхта так і называе, сяляне завуць ясніца - відаць, ад ярка-жоўтага колеру яе кветкі. Што ж да дзярозкі, якую я раней згадвала, то тут выйшла памылка. Stellaria graminea называецца гніды, а дзярозка - гэта Spergularia rubra. Яна, як і гніды, сцеле свае галінкі каля самай зямлі, кветкі ж яе не белыя, як у гніды, а ліловыя.
Усяго вядомых і ўжываных тутэйшымі людзьмі назваў раслін удалося мне адшукаць 228. Значная колькасць з іх выкарыстоўваецца з лекавымі мэтамі. Сярод іх вылучаюцца важнейшыя (бо выклікаюць найбольшы давер і найчасцей ужываюцца) групы, што маюць назвы: парушэннік (альбо парушэнец), станоўнік і ўразнік. Першых знайшла 10, другіх - 5 і трэціх - 5.
Да іншай групы раслін адносяцца тыя, што ўжываюцца для чарадзейства. Такіх у маіх нататках дзевяць: шчасце, капытнік, загартушка, адзін з уразнікаў, які таксама мае назву загартушкі, урочнік, адзін з парушэннікаў, нетупа, заечая капуста, барлінец.
Хацелася б таксама звярнуць увагу чытачоў на назвы, што характарызуюць выгляд, форму і расфарбоўку расліны, бо яны сведчаць пра назіральнасць народа і ягонае эмацыянальнае стаўленне да прыроды, а таксама на здольнасць ствараць паэтычныя параўнанні.
Пачала я збіраць і прымаўкі, што бытуюць у мове тутэйшых людзей, і прапаную іх зараз вам.
Бяда за бядой, смерць за плячыма.
Бяда бяду вязе.
Хай сабе будзе хлеб з вадой, толькі б не з бядой. Перажыванні, маральныя пакуты - горшыя за галечу, калі толькі тое і ёсць, што хлеб з вадой.
Чорт бяду перажыве, адна міне, дзесяць будзе.
Бяднюткі: ох! а за бяднюткім Бог. Бедны наракае, а яго Бог абараняе. Калі чалавек стогне, Бог гэта чуе і за яго заступаецца.
Хай будзе бяда, а грошы будуць. Чалавек, даведзены да крайнасці, знойдзе сабе ратунак. Інакш: Даў Бог бяду, а я грошы знайду.
Хоць бяда, то гоп!
Маўчы язычок, атрымаеш бобу, а як не будзеш маўчаць, дастанеш у бок хваробу.
Калі ясі пірог з грыбамі, трымай язык за зубамі. Калі табе добра, то будзь асцярожны.
Не было нас - быў лес, не будзе нас - будзе лес.
Былі святыя да нас, будуць і пасля нас. Не толькі мы адны добрыя, былі такія і перад намі, будуць і тады, як нас не стане.
Чым далей у лес, тым больш дрэў.
Дзе дровы сякуць, там трэскі ляцяць.
Чаго б сляпы плакаў, каб сцежку бачыў.
Засмяяўся сляпы, што сцежку ўбачыў. Адпавядае польскаму: Знайшла сляпая курачка зярнятка. Ужываецца таксама ў тым значэнні, што нешчаслівага і дробязь суцешыць.
Узяўся за гуж - не кажы, што не дуж. Распачаўшы працу, не адмаўляйся ад яе выканання тым, што не ўмееш.
Не пераскочыўшы, не кажы гоп!
Дзяры лыка, пакуль можна.
Хлеб і соль еж, а праўду рэж. І хлебадаўцу трэба гаварыць праўду.
Не спадзявайся на куму, а з мяшка шый суму. Не спадзявайся на людскую дапамогу, а сам сабе давай рады.
Не плюй у ваду, прыйдзецца напіцца.
Кінь за сабой, знойдзеш перад сабой.
За перабірачку дастанеш балячку.
Ласка не каляска, сеўшы не паедзеш.
З чужога воза пасярод балота злазь.
Сабака кудлаты - яму цёпла, селянін багаты - яму добра.
Не я казаў, а сабака брахаў.
Сабачыя галосы не ідуць пад нябёсы.
Ксёндз з Панам Богам едзе, а сабака брэша.
Не кожная курыца чубатая, не кожны сабака кудлаты. Няроўнасць існуе і ў самой прыродзе.
Баба з воза, колам лягчэй.
Надвае бабка варажыла.
Успомніла сабе баба дзявочы вечар і плакаць пачала.
Не мела баба клопату, купіла парася.
Воўчая натура да лесу цягне.
Воўк і лічанае бярэ.
Куды, воўк, ідзеш? Па тваё апошняе дабро, альбо - па сірочае дабро. Людская хцівасць найбольш праяўляецца на бедных і пакінутых.
Воўк сабакі не баіцца, але звягі не любіць.
Узяў воўк кароўку, няхай возьме і вяроўку.
Насіў воўк, панеслі і ваўка.
Калі муж жонку не б'е, у яе вантроба гніе.
Хоць бы свіння лыса, абы грошай міса.
Хоць за вала, абы ў хаце не была. Абы за каго выдаць замуж, каб толькі пазбавіцца дачкі з дому.
Які-такі целяпей, але ўдваіх, то і лягчэй. Гаворыцца пра абы-якое замужжа.
Які-такі, абы быў і на хлеб-соль зарабіў.
Ажаніўся - зажурыўся, жонка памерла - развесяліўся.
Удава дзвюх кароў мае і плача, а ўдавец адну авечку - і скача. Мужчына і жанчына па-рознаму ўспрымаюць сваё становішча.
Бацька, маці кормяць дзетак - і дзеткі скачуць, а як дзеткі кормяць, бацька, маці плачуць. Бацькоўская любоў мацнейшая за любоў дзяцей.
Гадавала дзеці, а няма дзе галавы падзеці.
Дзеці, дзеці, добра з вамі ў леце, а зімой галавой у печ. Пра цяжкасці ўтрымлівання і абагравання сям'і зімой.
Няма той хаткі, дзе не было б звадкі (сваркі, калатнечы).
Шэпты хату губяць. Таямніцы і інтрыгі, шэпты па кутках знішчаюць спакой і хатні дабрабыт.
Мая хата з краю, нічога не знаю. Не хачу ні ў што ўмешвацца.
Чым хата багата, тым рада.
Круці не круці, мусіш памярці.
Калі возьме навекі, не памогуць лекі.
Бог з людзьмі робіць ігрыска: аднаго высока, другога нізка.
Богу свечка, чорту качарга. Інакш: дзве свечкі.
Над сіратою Бог з калітою.
Бог не цяля, знае круцяля.
Бога не гняві, людзей не смяшы.
На табе, Божа, што мне не гожа!
Не хваліся, але да Бога маліся. Пахвальба - заўсёды неразумная, бо ўсё ў руках Божых.
На каго Бог, на таго і людзі.
Хто рана ўстае, таму Пан Бог дае.
Паны сварацца, а ў сялян кудлы трасуцца.
Папалася, жучка, у панскую ручку.
Не дай, Божа, з Івана пана.
Які пан, такі крам.
Казаў пан, зрабіў сам.
Калі не поп, не прыбірайся ў рызу. Не май прэтэнзій без адпаведных правоў. Не бярыся за работу, якую выканаць не зможаш.
Хто з кім, а поп з Касяй.
Чорт сваё, а поп сваё: падавай малітоўнік! Трываласць добрага супраць ліхога. У спрэчцы, калі ніводзін з бакоў не хоча саступіць.
Сказаў поп, што ў нядзелю свята. Калі нехта гаворыць пра рэчы ўсім добра вядомыя.
Сыты галоднаму не спачувае.
Каму што, а галоднаму хлеб у галаве.
Галодны ўсё поле аббяжыць, а голы ні за парог.
Голы разбою не баіцца.
Уцякай, голы, бо абдзяруць! З найбяднейшых найбольш людзі здзекуюцца і рэшту гатовыя абадраць. (А можа, насмешлівае застрашэнне, бо голаму няма чаго баяцца.)
Купіў бы сяло, але грошай гало.
За дурной галавой і нагам неспакой.
Пашлі дурнога, за ім другога. Пашлі па што-небудзь дурня, адразу ж мусіш пасля яго пасылаць кагосьці іншага.
Абяцанка, цацанка, а дурному радасць.
Не такі чорт страшны, як яго малююць.
Багатаму чорт дзяцей калыша. Багатаму сам чорт спрыяе і дапамагае.
Сем пар лапцей (альбо пасталоў) чорт падраў, пакуль такую пару дабраў.
Маліся пад фігурай, а чорт за скурай.
Разабраўся, як свіння ў перцы.
Ведаў Бог, што не даў свінні рог. Добра, калі злосны і нядобры чалавек не мае сродкаў, каб шкодзіць іншым.
Калі б свіння рогі мела, дык цэлы свет пакалола б.
І свіння гаспадыня, калі мукі поўна скрыня. І абы-якая кабета будзе добрай гаспадыняй, калі ў хаце дастатак.
Кошцы смех, а мышцы смерць.
Носіцца, як кот з салам.
Ведае кошка, чыё сала з'ела. Крыўдзіцель адчувае сорам перад пакрыўджаным.
Стары вол баразны не псуе. Вопыт засцерагае ад памылак у працы.
Ласкавае цялятка дзве маткі ссе, а гордае ніводнай. Лагоднасць людзей аб'ядноўвае, а пыха раздражняе.
Захацелася, як кабыле воцату. Калі хтосьці захоча для сябе неадпаведнай рэчы.
Якое жарабятка народзіцца, такое і воўк з'есць. Трываласць прыроджаных чалавечых інстынктаў альбо нязменнасць некаторых чалавечых лёсаў.
Не ў твой бок цыранка (чырок) носам сядзіць. Не для цябе гэты шанец альбо -поспех.
Не нашаму цяляці воўка за хвост злавіць. Інакш: не нашаму дзіцяці воўка ў лесе злавіць. Азначае тое самае.
Не радзіся красівай, але шчаслівай.
Хлеб не нявестка: які спячэцца, такі і з'ясі. Лягчэй есці дрэнна выпечаны хлеб, чым цярпець нядобрую жанчыну.
Дачакаліся казакі: ні хлеба, ні табакі. Дажыліся людзі да цяжкіх часоў.
За такую работу няварта той вады, што ў хлебе.
За такую работу толькі шылам кашу есці. За такую работу належыць столькі заплаціць, колькі можна набраць кашы на канец шыла.
Ухапіўшы шылам мёду (патакі). Столькі з нечага скарыстаў, колькі можна мёду на канец шыла набраць.
Добра п'яніцу і кропелька. Добра сабаку муха.
Калі п'ян, дык капітан, а як праспіцца, дык і свінні баіцца. П'яны адважны, а цвярозы палахлівы.
На злодзею шапка гарыць.
Украў іголку, добра, пахолку, украў шпільку, добра, сынку. Злодзею кожная дробязь спатрэбіцца.
Абое рабое. Пра дваіх падобных у маральных адносінах людзей.
Маленькая, але даражэнькая.
Жыдоўскае: зараз, а панскае: пачакай!
Слаўны бубны за гарамі, як наблізяцца - роўны з намі. Розгалас часта бывае падманным, рэчы, якія здалёк лічацца надзвычайнымі, пры збліжэнні аказваюцца звыклымі.
Свая сярмяжка нікому не цяжка.
Чакаў мядзведзь на мёд і не еўшы спаць лёг. Вымагаючы ад лёсу лепшага, не цешымся тым, што маем.
Даганяць - не цалаваць. Інакш: даганяючы, не нацалуешся. Нельга змушаць на каханне. Змушаныя пацалункі нямілыя.
Будзеш есці абаранак, будзеш плакаць цэлы ранак. Нястрыманасць, марная трата грошай прыносяць шкадаванне.
На сяло людзей дурыць (ідзі сабе)! Не на дурня натрапіў, ідзі падманвай дурнейшых за мяне.
Што ўмела, забыла і кніжку згубіла. Поўнае адурэнне, страта некалі набытых ведаў.
Чаго шмат, тое нясмачна. Азначае перанасычанасць.
Чаго шмат, таго і свіння не есць. Што ўжо надта дрэннае, недалікатнае, дакучлівае, тым брыдзілася б нават такая істота, як свіння.
Не ўрадзіўся мак, перажывём і так. Калі не маем дастатку, шчасця, і без іх будзем жыць.
Скачы, вораг, як пан кажа, а я буду так, як сам хачу. Няхай мой вораг уласнай волі не мае, мне мая свабода дарагая.
Што ўбіў, то ўехаў. Столькі спажывае, колькі цяжка запрацуе. Адносіцца таксама да гультаёў.
Злітаваўся рак над жабай, як вочы выеў. Запозненая літасць крыўдзіцеля да пакрыўджанага.
Стралец лапці пляце, рыбак рыбку пячэ. Большая прыбытковасць рыбацкага рамяства, чым паляўнічага: пры параўнанні двух няроўных заняткаў альбо станаў.
Горка з'есці, шкода выкінуць.
Пакуль тоўсты ссохне, худы здохне. Параўнанне багацця з малым дастаткам.
Рука руку мые, каб абедзве белыя былі. Калі людзям шчасціць, трэба, каб яны адзін аднаму дапамагалі.
Што ж дзіўнага, што ў караля прыгожая жонка!
Люлі, люлі, малое, праз год другое. Адпавядае польскаму: Што рок, то прарок.
Нашто мне тыя пісталеты, калі я страляць не ўмею? Навошта простаму чалавеку пераборлівасць, неадукаванаму разумныя дыспуты, нешчасліваму забавы і г.д.
Свой свайго пазнаў і на піва пазваў. Адпавядае польскаму: Варты Пац палаца, а палац Паца.
І пастуха пазбыўся, і пісара не набыў. Адпавядае польскаму: Лепш верабей у руцэ, чым арол на суку. Альбо: ксяндза не зрабілі, а парабка сапсавалі.
Усё перамелецца, мука будзе. Усё дрэннае мінае, а добрае застаецца. Альбо: усё часовае, выпадковае мінае, а сутнасць рэчы, яе аснова, застаецца.
Як пераначуем, лепей пачуем. Адпавядае французскаму: La nuit porte canseil.
Служба не дружба. Не трэба давярацца начальству.
Чаму не шалець (не дурэць), калі ахвота? Чаму не павесяліцца, калі гэтага хочацца?
Навальніца ў лес не ідзе.
Дзе наша дабро ні прападала! Хто нас ні крыўдзіў?
Нарадзіўся ў кашулі, на вяроўцы згіне. Пастаянны і залішні поспех псуе чалавека.
Не выдзіраць вочы, калі не хочуць браць. Не выдзіраць людзям вочы за тое, што не хочуць браць (за жонку).
Прыйдзе коза да майго воза.
Прыйдзе тая нядзеля, калі будзе маё вяселле. Дачакаюся і я вясёлай хвіліны, альбо - шчасця. Буду і я трыумфаваць. І я калісьці буду найпершы.
Важ ваду, вада будзе. Адпавядае польскаму: З парожняга не нальеш. Таксама пра дарэмныя высілкі, размовы, пра безвыніковасць старанняў, чалавечую непапраўнасць і г.д.
У кожнага зубы белыя, але што за зубамі - невядома. Знешне ўсе людзі падобныя паміж сабой, але што хаваецца за знешнім выглядам? Адпавядае польскаму: Ноччу ўсе каты шэрыя.
Калі маё не ў лад, я сваё назад. Калі хтосьці маёй паслугі, любові, прыязні не патрабуе, не хоча прыняць, я не настойваю на гэтым, адступаю.
За маё жыта мяне пабіта. Няўдзячнасць, адплата злом за дабро.
Хто каго любіць, той таго чубіць.
Хто позна прыходзіць, той сам сабе шкодзіць.
Хто дарогу прастуе, той дома не начуе. Кароткія дарогі - даўжэйшыя.
Хто дужэйшы, той лепшы.
Хто каго ўгне, той таго паб'е. Сіла перад законам.
Як хто хоча, так па сваім бацьку плача. Адпавядае польскаму: Вольна Томку ў сваім домку.
Хто б дзятла чуў, каб не яго нос? Хто б ведаў пра дзятла, калі б не ягоная дзюба (якой стукае ў дрэва)? Крыклівасць, пахвальба і г.д.
Каму як каму, а куртатаму ліха. Каму як каму, а сабаку без хваста бяда. Найбяднейшага калеку, абдзёртага як ліпку, кожны найлягчэй пакрыўдзіць.
Ці на малы праснак - палі ў печы; ці на вялікі праснак - палі ў печы. Ці малая работа, ці вялікая, а добра зрабіць яе трэба. Ці мала гасцей, ці шмат - адзін заход.
Як паехаў на кірмаш, што і сёння нямаш. Пра таго, хто спазняецца з прыездам; пасланы няхутка вяртаецца і г.д.
Даў Бог дзяцей, дасць і на дзяцей.
Сава не прывядзе сакала. Сава не народзіць сокала.
Сярод гэтай сто шэсцьдзесят адной прыказкі сорак адна ўжываецца і ў польскай мове. Цікава было б высветліць, у якой з дзвюх моў яны найперш узніклі.
У мове тутэйшага люду ёсць таксама шмат прыпавесцяў, альбо прымавак і прыгадак, якія дакладна характарызуюць паводзіны і адчуванні. Так, каб ахарактарызаваць ляноту, кажуць: Ішла Гандзя ў поле жыта жаць, хлеб узяла, серп забылася, вярнулася дахаты; серп узяла, хлеб забылася, вярнулася па хлеб і ў хаце засталася.
Альбо: Не ідзі, дачка, сачавіцу касіць, бо замуж пойдзеш, я памру, і непатрэбна будзе. Дачка замуж не выйшла, яна не памерла і не было чаго есці.
Пра ўпартасць кабет і ўступкі, якія ім робяць мужчыны, кажуць так:
Муж кажа: лён, жонка кажа: грэчка,
Не кажы ты ні славечка,
Няхай будзе з лёну грэчка.
Муж кажа: рыба, жонка кажа: рак,
Няхай так, няхай сяк,
Няхай будзе з рыбы рак.
Вялікае ўбоства характарызуюць пытаннем, спалучаным з адказам.
Калі еў абаранак? Ніколі не еў, але мой брат бачыў, як яго адзін пан еў.
Пра крывадушніка кажуць: Пяшчотамі душу адбірае. Значыць: праз ласку, пяшчоты можа давесці чалавека да згубы.
Калі хто-небудзь прадказвае дрэннае, кажуць: Соль табе ў вочы, а дзяркач у зубы.
Вярнуўшыся з гасцей, дзе не надта старанна запрашалі да яды і піцця, кажуць: Усё было, толькі прынукі не было.
Загадак ведаю дваццаць чатыры.
Поўны хлеў белых авечак, адзін баран бляе (язык).
Кругленькі, маленькі, усё поле аббяжыць (серп).
Едуць, едуць, ні дарогі і ні следу, каня бічам паганяюць, на смерць паглядаюць (човен).
Баран у хляве, яго рогі на дварэ (бурак).
Ляціць птушка, не сінічка, носік доўгі, галасок тонкі, хто яе заб'е, сваю кроў разліе (камар).
Касцяны, драўляны, праз гару свіней гоніць (грэбень).
Маленькая, чорненькая, цэлую калоду парушыць (блыха).
У лазе, у лазе на адной назе (грыб).
Ляцеў звярок цераз Божы дамок, звярок кажа: мая праца гора (пчала).
Поўна царква людзей, без акон і дзвярэй (агурок).
У лесе дзяжа кісне, хто ідзе, той паленам цісне (дзікая яблыня).
Як ляжыць, то ніжэй вераб'я, а як устане, то вышэй каня (дуга).
Як рыкне сівы, то чуваць за сямю гарамі (звон).
Сярод лесу дзяжа кісне, сярод лесу агонь блісне (каліна).
Жалезны ток, свінні пераскок, грачаныя снапы (патэльня).
Чатыры панічкі пад адным капялюшыкам (стол).
Быў такі Радзівон, радзіў дзяцей адзін ён. Пайшлі дзеці да Бога, Бога не дасталі, вушы паспускалі (хмель).
Па саломе ідзе - не шалясціць, а па вадзе - не пырскае (сонца).
З дому ўсё вывез, усё вынес, а бацькоўскага пояса не вынес (сонца).
Віса вісіць, хода ходзіць, віса ўпала, хода з'ела (груша).
Чорненькі, маленькі, у караля заўжды на абедзе (перац).
Чырвонае карыта да сцяны прыбіта (клоп).
Сядзіць панна ў каморы, а валасы на вуліцы (морква).
У куточку на чарапочку смерць стаіць (стрэльба).
ІІ
Калі першы раз зайшлі мы на сядзібу Яські Снопкі ў вёсцы Міневічы, сустрэлі нас вельмі гасцінна. Гаспадыня, румяная чарнавокая трыццацігадовая маладзіца, сядзела на прызбе хаты і карміла немаўлятка, якому было недзе каля года. Гаспадар, высокі, лысы, з сівізной і з прадаўгаватым, хударлявым тварам селянін, заўважыўшы на сваім панадворку гасцей, пакінуў гумно, дзе з дапамогаю падлетка складаў сена, і, падышоўшы, ветліва павітаўся з намі: «Хай будзе пахвалёны». Сядзіба не была люднай. Дазналіся мы, што падлетак і дзве старэйшыя дзяўчынкі былі дзецьмі з першага шлюбу Снопкі, іншых жа дзяцей, апрача немаўляці на руках, у гаспадыні, не было. Спыталіся мы ў Снопчыхі, ці гэта адзінае яе дзіця. І ў імгненне вока яе твар з вясёлага і ажыўленага стаў хмурым. Быў яшчэ ў іх сынок, якому летась споўнілася тры гады і які памёр ад «ліхтарытусу» (дыфтэрыту). Такі быў дужы, здаровенькі, не жарт які разумны, а гутарлівы, аж вясёла ад яго рабілася ў хаце. Калі захварэў, чаго яны ні рабілі, каб яго ўратаваць! Да дохтара нават насілі. Нічога не дапамагло. Скаціўся са свету, як тая ягада!
І калі так параўноўвала яна сваё год таму памерлае дзіця з ягадай, што скочваецца з паверхні свету, па свежым яе твары цяклі слёзы.
Такія самыя слёзы бачыла я летась на шчоках Круліхі ў Гледавічах, калі яна расказвала пра свайго сына, што памёр «з вялікай гарачкі» падчас турэцкай вайны дзесяць гадоў таму.
У наднёманскай вёсцы Мазонаўцы ёсць сялянская сям'я, адзін з сыноў якой хадзіў некалькі гадоў у Гарадзенскую гімназію. Заканчваючы навучанне, ён захварэў і на нейкі час вярнуўся ў родную хату. Лекар параіў яму прымаць ванны, якія рабіла маці. І вось паводле сялянскіх забабонаў, быццам вада, у якой купаецца хворы, выцягвае з ягонага цела хваробу, гэтая сялянка пасля кожнага купання сына не ленавалася залезці ў ваду, якую ён толькі што пакінуў, мяркуючы, што выцягнутая вадой частка ягонай хваробы пранікне ў яе, а да яго ўжо не вернецца. Цяпер гэты сын - чыноўнік у далёкім горадзе. Ён штогод прыязджае на адпачынак да бацькоў. Прывозіць з сабой фісгармонію, на якой любіць і ўмее іграць. І вось амаль кожны вечар маці просіць яго, каб зайграў, а калі ён ахвотна гэтую яе просьбу выконвае, кабеціна забіваецца ў найглыбейшы куток хаты, цэлымі гадзінамі слухае сынаву музыку і пад яе гукі паціху моліцца альбо плача.
Сваіх хворых дзяцей тутэйшыя сяляне не пакідаюць у занядбанні, наадварот, старанна лечаць паводле сваіх уяўленняў і мажлівасцей. Пераважна выклікаюць на дапамогу знахарак ці лекарак, досыць часта ідуць да фельчараў, а часам, хоць гэта ўжо і рэдка, да дактароў, што жывуць у навакольных мястэчках. Калі ў якім з суседніх маёнткаў жыве паня, якая па меры магчымасці і сваіх ведаў дае хворым парады і лякарствы, то ахвотна прыводзяць і прыносяць да яе сваіх хворых дзяцей [...]
1891 год
І
Вось новая жменька назваў, якія дае наднёманскі люд раслінам.
Рожа 1 (Malva abcea). Высокая расліна з вялікай кветкай прыгожага ружовага колеру.
Рожа 2 (Lavatera thuringiaca). Кветка таксама ружовая, але меншая за папярэднюю.
Гарашок (Lathyrus silvestris).
Кручкі (Platanthera bifolia). Дробненькая белая кветачка, якая мае кручкаватую форму.
Быліна (Aconitum napellus). Ужываецца як лякарства ад парушэння і болю ў грудзях, аднак не належыць да групы парушэнцаў.
Кактус (Ajuga genevensis). Ім лечацца ад каўтуна, а таксама ад так званай салодкай болькі.
Дзевяціранка (Potentilla Tormentilla). Корань яе, настоены на гарэлцы, лечыць парушэнне.
Святы Юзаф (Calamintha Acinos). Лякарства ад болю ў грудзях.
Салавейчыкава шчаўе (Betonica officinalis).
Ліставая дзераза (Asperugo promunbens). Дзеразой называецца Licopodium clavatum, дзярозкай - Spergularia rubra.
Дакот (Ajuga reptans).
Талюха 2 (Selinum carvifolia). Талюха 1 - гэта Sium latifolium.
Грабелькі 3 (Geranium sangnineum). Грабелькі 1 - гэта Geranium pratense, а грабелькі 2 - Erodium cicutarium. Усе гэтыя тры расліны маюць насенніцы ў форме грабляў. Засцянковая шляхта называе іх «бацяновыя насы».
Зязюльчын асоцік (Scuntellaria galericulata).
Папараць (Asplenium trichomanes). Тутэйшыя жыхары апрача двух гатункаў папараці гэтую назву даюць Asplenium trichomanes і яшчэ Spirea filipendula. На пытанне пра папараць адказваюць, што ёсць чатыры папараці.
Зязюльчыны слёзкі (Lobelia evоnus).
Барада (Vincetoxicum officinale). Вельмі вядомы і расхвалены сродак супраць хвароб, звязаных з гарачкай. Аднак у гэтых краях яго вельмі цяжка знайсці, бо ён ёсць толькі ў адной мясцовасці, што называецца Калпакі, дзе ў невялікай колькасці расце на пясчаных пагорках. Лекавыя ўласцівасці мае корань гэтай расліны, які цяжка выкапаць, бо ў яго шмат доўгіх і тонкіх расшчэпленых карэньчыкаў, што надае яму падабенства да мужчынскай барады і што паслужыла прычынай назвы: барада.
Ванжоўнік (Polygonum bistorta). Мае вельмі доўгае выцягнутае лісце. У галодныя гады сяляне вараць яго і ядуць.
Макрыца белая (Anagallis arvensis). Гэта адзін з 11 вядомых мне парушэнцаў альбо парушэннікаў.
Каціная лапа (Senecio vulgaris).
Заечая цыбуля (Allium scorodoprasum).
Распэлка (Euphrasia odontites). Лякарства ад скул. (Euphrasia officinalis называецца Страшны дзень.)
Пустацвет (Gymnadenia cucullata).
Жыватабольнік (Plantago arenaria). Ад венерычных захворванняў і хвароб страўніка.
Маркоўнік, альбо маркоў (Daucus carota). Змяшаны з палёнам (палыном) і кропам (валяр'янай) лечыць ад болю пад грудзьмі. Насенне маркоўніку разам з парушэнцам Parnassia palustris - ад бяздзетнасці, што паходзіць ад чараў (зроблена).
Мучэльнік (Arctostaphylos uva ursi).
Сітнік 2 (Juncus glaucus). Сітнік 1 - гэта Juncus conglomeratus.
Хвашчай балотны (Equisetum palustre).
Сардэчнік (Potentilla anserina).
Гарча (Adenophora liliifolia).
Сальма (Hypericum guadrangulum).
Касцяніца (Rubus saxatilis).
Багдановіч (Luzula vernalis).
Бурнус (Ajuga). Хворым на тыфус падчас гарачкі трэба абкладаць галаву адваранымі лістамі.
Слізікі вадзяныя (Hippuris vulgaris).
Атвор пупа (Hieracium umbelatum). Лякарства ад грыжы.
Цыдзік (Scorzonera humilis).
Асака (Phragmites communis).
Гарабенец (Astragallus glycyphyllos).
Гарлінец (Trifolium fragiferum). Ад скул у горле. Гатуецца і выкарыстоўваецца для паласкання толькі ссохлая кветка расліны, якая мае гузаваты выгляд.
Варта адзначыць, што за тры мілі ад мясцовасці, дзе я дагэтуль збірала назвы, некаторыя з іх называюцца ўжо зусім інакш:
Сардэчнік (Spirea filipendula) - папараць (адна з чатырох папарацяў).
Боршч - Гусіныя лапкі.
Дзеравянка (Cichorium intibus) - Чаразплячнік.
Дзевяціранка - Дзеравянка.
Дзянгель - Сплаўнік.
Дурэц - Весялуха.
Дзевяцьсіл - Нямецкая бульба.
Дзяўнік - Дзындзэль.
Галод - Няспорнік.
Гніды - Раснік.
Яснасць свячашчая - Няспорнік белы.
Падгруднік - Яскулка.
Камела - Калысальнік.
Казліныя бароды - Цыбульнік.
Найсвяцейшай Панны лён - Заечы, альбо Зязюльчын лён.
Сабачы язык - Медаўнік.
Паўночнік (Centaurea Jacea) - Зрыўнік.
Паўночнік 2 (Centaurea scabiosa) - Зрыўнік.
Цытра - Польныя бурачкі.
Расходнік (Lysimachia nummularia) - Барлінец палявы.
Рыцытнік - Расходнік.
Агурэчнік лясны - Сівой зязюлькі лісток.
Сардэчнік 2 - Слёзкі.
Сінагодзе - Сінечка.
Салавейчыкава шчаўе - Дзякоўнічак.
Заечы мак белы - Шпіён.
Жывакост балотны - Велькалюд (напэўна, з-за вялізнага лісця).
Брызгунец - Смактушкі (даюць дзецям смактаць як лякарства ад кашлю).
Зноў жа некаторыя расліны, якія не мелі назваў у папярэдняй вёсцы, тут іх маюць. Гэта тры наступныя:
Авечкі (Eriophorum angustifolium).
Семечка (Briza media).
Бегунец (Capsella bursa pastoris).
Там іх называлі проста травамі, а тут, недзе праз тры мілі, яны маюць прыгожыя, адпаведныя свайму выгляду назвы.
Гэтаксама адбываецца і з ужываннем раслін у лекавых мэтах. Лекарка з вёскі Горны ўжывае пры хваробах сродкі, невядомыя для лекаркі з Гледавіч, якія знаходзяцца праз тры мілі ад Горнаў. Гэтая лекарка апрача вышэйзгаданых расказала мне і пра наступныя расліны.
Пазёмкі (ягады) - адвар з высушаных ягад ужываецца ад болю ў грудзях.
Рута. Сырое лісце і кветкі даюць пажаваць парадзісе, каб палегчыць роды. Гэтая ж расліна, завараная ў малацэ, служыць як лекавы сродак ад кашлю.
Раса жытняя (Кветка жытняя) таксама аблягчае роды, калі жаваць яе падчас пароду. У гэтым самым выпадку не толькі жанчынам, але і каровам даюць піць наготкі, адвараныя разам з асвечанымі ў касцёле лістамі капусты, з кропам і валошкамі (Amarantus retrofloxus).
Рапей (Lapa tomentosa). Адвар з кораня даюць піць ад каўтуна.
Валошкі - п'юць ад слабасці, што паходзіць ад перапуду.
Касьнік (у ваколіцах Міневіч і Гледавіч - гніды). Адварам трэба паласкаць валасы, тады будуць доўгія косы.
У верасе, змяшаным з мохам і бярозавым лісцем, купаюць хворых дзяцей.
Ад нематы, выкліканай злым ветрам, трэба вырваць ліст з кніжкі па набажэнстве, насыпаць у яго зёлак з вяночкаў, што асвячаліся на Божае цела, і гэтым абкурваць хворага.
Слёзкі (не блытаць з зязюльчынымі слёзкамі) добра дапамагаюць ад слёзатачывасці. Лісце і кветкі іх (адвараныя) трэба прыкладаць да вачэй.
Скрыпіца (Silene inflata). Ёю трэба паіць дзяцей, калі ахрыпнуць.
Скочкі, заечая капуста (батанічных назваў абедзвюх гэтых раслін я не ведаю). Гатаваць з гарчыцай і даваць піць адвар жанчынам, калі ў іх не хапае малака.
Тры апошнія згаданыя тут лекавыя сродкі звязаныя з народнай медычнай сімволікай, на якую і раней я колькі разоў звяртала ўвагу. Насенніцы слёзак падобныя на авальныя мяшэчкі, якія сапраўды вельмі нагадваюць кроплі, што сплываюць уніз па сцябле. Мясцовыя жыхары назвалі расліну слёзкамі і лечаць ёю вочы, калі з іх пачынаюць цячы слёзы.
Silene inflata. Пры лёгкім націсканні выдае хрыплы і пісклівы гук. Таму называецца ў народзе скрыпіца і даецца дзецям супраць ахрыпласці.
Скочкі і заечая капуста - расліны тоўстыя, сочныя і мясістыя настолькі, што засушыць іх аказалася немажлівым, у прыватнасці для мяне. Дык таму і п'юць іх жанчыны, якім не хапае малака для кармлення немаўлят.
Усе гэтыя сродкі для Люці з Гледавіч зусім невядомыя, замест іх яна ўжывае мноства іншых, пра якія не ведае Кацярына Караўкава з аддаленай на тры мілі вёскі Горны. Праўда, мінулым летам здарыўся выпадак, які непасрэдна сутыкнуў гэтых дзвюх лекарак і пра які я раскажу тут, як пра досыць цікавую і характэрную рысу народнага жыцця.
ІІ
Прыгожым чэрвеньскім днём падчас найбольшага буяння расліннасці ля дарогі, што перасякала невялікі сасновы барок, раскіданы па пагорках над самым Нёманам, прысела невысокая хударлявая бабка. Было ёй недзе каля шасцідзесяці гадоў, апранутая яна была ў звычайны сялянскі строй. Быстрыя чорныя вочкі на круглым, румяным, але паморшчаным твары нагадвалі разынкі, усаджаныя ў падмарожаны яблык. Відаць было, што кабета стамілася і ёй нешта далягала, бо сядзела пад сасной, крывячыся і стогнучы. Але раптам яна пачала прыслухоўвацца. Па лесе разносіўся спеў. Спявала жанчына. Нехта ішоў сюды бакавой сцяжынкай, што бегла ўглыб лесу смарагдавым пасам, і, ідучы, спяваў.
Свеціць месяц, свеціць паміж зорачкамі,
Сядзіць мой міленькі паміж дзевачкамі.
Няхай жа сядзіць, няхай рассядаецца,
Няхай жа чужым прыглядаецца, з чужымі забаўляецца.
Няхай жа чужым прыгажуням віно купляе,
А на мяне, маладую жонку, нагайку шукае.
Шукай сабе не шукай, але біць не будзеш;
Не трэба было ссякаць зялёнага дуба,
Не трэба было браць мяне, калі не люба,
Не трэба было ссякаць зялёнага гаю,
Не трэба было браць мяне да чужога краю,
Не трэба было ссякаць зялёнай ляшчыны,
А трэба было ўтапіцца, едучы да дзяўчыны.
Ой, не было на цябе ні перуна, ні вады:
У цёмную ночку прыехаў пракляты пан малады!
Седзячы на ўскрайку лясной дарогі, бабка слухала. Песню гэтую пра разбітае жаночае сэрца яна ведала добра. Шчыра кажучы, пачуццяў, пра якія ў ёй гаварылася, яна не спазнала, бо мела добрага мужа, які яшчэ і сёння, хоць ужо сівы і прыгорблены дзед, часта па-сяброўску з ёю пагаворыць і заступіцца за яе перад нявесткай. Але колькі ж, колькі бачыла яны іншых кабет, якія заліваліся слязамі, спяваючы гэтую песню! Цяпер слухае бабка гэтыя даўно вядомыя словы, гэтую мелодыю, што шырока разліваецца па лесе, і праз некалькі хвілін бачыць у канцы зялёнай сцежкі паміж соснаў жанчыну, што выходзіць з фартухом, двума канцамі прывязаным да пояса і напоўненым зёлкамі і кветкамі. Выглядала яна на няпоўныя сорак гадоў, таму ў параўнанні з ёю была маладая. Цёмныя, бліскуча-чорныя валасы дзвюма пасмамі выбіваліся з-пад чырвонай хусткі і адцянялі смуглы твар, невялічкі, з маленькімі вуснамі і такімі агністымі, што ажно іскрыліся, чорнымі вачамі. У канцы сцежкі яна перастала спяваць, прыспешыла крок і, мінаючы бабку, што сядзела пры дарозе, павіталася, як звычайна: «Хай будзе пахвалёны!», а потым праз некалькі крокаў спынілася пасярод дарогі. Выгляд незнаёмага твару абудзіў у яе цікавасць.
- А чаго, цётка, пры дарозе седзіцё?..
Адказала з пакутаю ў голасе, але ахвотна: вось прайшла тры мілі, а паколькі нядаўна паднялася пасля цяжкай хваробы, то надта ж змучылася, у вачах робіцца цёмна і ў сярэдзіне баліць. Пачуўшы пра цемень у вачах і боль у сярэдзіне, кабета з фартухом, поўным зёлак і кветак, падступілася бліжэй да бабкі.
- А куды ж ідзяце?
Бабка ішла ў адведзіны да адной знаёмай пані, якая доўгі час жыла ў суседстве, а цяпер жыве вось тут, за тым лесам.
- А адкуль жа вы?
- З Гледавіч.
Кабета з зёлкамі яшчэ з большай цікавасцю падступілася бліжэй.
- Калі вы з Гледавіч, то, напэўна, ведаеце Люцю, што там жыве, лекаруе.
Бабка, нягледзячы на стому і боль у сярэдзіне, пачала так смяяцца, што ажно на яе чорных кругленькіх вочках выступілі слёзы.
- Ой, мая ты міленькая, якая ты смешная!.. Ой, Божа ж, мой Божа, ой, запыталася! Ведаю, ой, ой, добра ведаю! То ж я сама... гэта Люця!..
Маладзейшую жанчыну гэтая вестка так усцешыла, як быццам яе невядома якое шчасце спаткала. Села каля бабкі на зямлю, абняла яе і з гарачай цікавасцю зазірнула ў вочы.
- Дык гэта ты Люця... гэта ты Люця з Гледавіч! Ой, Божа ж мой, Божа! Ой, мая ж ты міленькая! Як я хацела цябе ўбачыць! Як я хацела з табой пагаварыць!
- А хто ж ты такая?
- А я Каська Караўкава з Горнаў, таксама лекарую, але дзе маё лекараванне да твайго! Цябе людзі так хваляць, не жарт як хваляць!
І пачала новую знаёмку запрашаць у сваю хату. Недалёка адгэтуль, тут за лесам. У яе ў хаце з'есць што-небудзь, зёлак ад болю ў сярэдзіне нап'ецца, адпачне. Абдымала, цалавала і так запрашала, што хоць бабулі і пільна было да знаёмай пані, але яна, стогнучы, паднялася з зямлі і пайшла. Ішлі не дарогаю, а лесам. Апрача цікавасці да старэйшай і больш знакамітай таварышкі, сэрцу Касі было неабыякава і тое, што яна магла ўзяць з гэтага знаёмства. Пра гэта нават адкрыта і сказала.
- Пакажыце мне, што ведаеце, мая вы міленькая, змілуйцеся, пакажыце!
Пара году для паказывання была найлепшая. Зямля стаяла ў квецені, лясны дол іскрыўся самымі разнастайнымі барвамі, нельга было пасунуцца наперад, не разгарнуўшы высокай квяцістай гушчыні і не стаптаўшы тое, што слалася па зямлі. Пасярод ядлоўцавых, малінавых і ажынавых зараснікаў снежна бялеў пух дзікага спірэю, высокі жоўты лянок, ліловыя няспорнікі, адзіночныя і сабраныя купкай званочкі ўзносіліся над густым дываном ружовага чарвятошу і белых суханожак, фіялетавых брунелек, блакітнай, як неба, веранічкі, дзярозкі, што драбнюткімі зорачкамі абвіла пні і каменне, браткаў, гарошку, вікі, рыцытнікаў, дробнай і буйной лясной канюшыны; палянкі, зарослыя чаборам, мелі выгляд аздобленых аметыстамі падушачак, акруглыя кветкі паслёнаў і дзевяціранак выглядалі, як рассеяныя па зямлі малыя і вялікія сонейкі, рамонкі ў смузе ценю ці сонечнага святла нагадвалі агромністыя гронкі белых зорак, узвышаліся бледна-ліловыя кароны станеба (валяр'яны), нібы складзеныя з невялікіх зорачак. Як падчас найбольш урачыстых свят святыня напаўняецца дымам з кадзілаў, так і лес быў поўны пахаў жывіцы, мёду, чабору, валяр'яны, суніц, розных відаў мяты. Жывіца бурштынавымі кроплямі сцякала па пнях соснаў, на ядлоўцавых кустах свяціліся бледна-зялёныя ягады, нізютка румяніліся суніцы, рады малых гонкіх сасонак стаялі, як свечкі, з запаленымі ў сонечным святле верхавінкамі.
І пасярод усяго гэтага дзве сялянкі: малая, павольная бабулька і прыгожа-смуглявая маладзіца ішлі поруч пад соснамі, як некалі хадзілі пад калонамі філосафы, вучачы іншых і навучаючыся самі. У Люці, хоць і была яна стомленая і хворая, абудзілася замілаванне да жыцця і павялічылася звычайная яе схільнасць да справядлівасці, а таксама ўласцівая ёй гаварлівасць. Таварышка ж яе з цікавасцю настаўляла на ўсё гэта свае вушы пад хусткай, што палымнела, як вялізны чырвоны мак на чорных валасах. Яны неаднойчы збочвалі з дарогі, заглыбляліся ў гушчар і, нахіліўшыся да зямлі, разграбалі траву і глебу, выблытваючы з травы галінкі веранікі, грушак, главенек, кусцікі сабачых фіялак, заечага шчаўя, гарлінца, выкопваючы з зямлі карэнне станеба, уразніку, дзенніку, пустацвету, што выглядалі як два злучаныя паміж сабой шарыкі з воску, і пад'елец, падобны да загнутай уверсе спаржы. І пры гэтым увесь час гаварылі і гаварылі. Люця найбольш, але і Каська таксама, пытаючыся, дзівуючыся і ў сваю чаргу дзелячыся і сваімі ведамі са старэйшай кабетай. Гэтая лекцыя, якая давалася і атрымлівалася паводле вельмі старога звычаю практыкаў, а адначасова і вельмі сучаснага метаду ў прыродазнаўчай навуцы, цягнулася яшчэ і тады, калі яны выйшлі з лесу і ўжо хутчэй ішлі дарогай праз даліну, засеяную збажыной. Тут таксама знайшлося шмат чаго да паказвання, якое абуджала вялікую ахвоту да гаворкі. Узбоч дарогі па збожжавых межах беглі два пасы самых разнастайных кветак. Не лічачы тых, што раслі на ўзлеску, цвілі тут уласцівыя толькі палеткам пірамідальныя, малінавыя калюшкі, кусцістыя, белыя мелоты, баркуны, што называліся каласаватымі з-за вялікіх ліловых кветак, далікатныя, як самыя вытанчаныя кароны, жоўтыя і беласнежныя маруны. Там-сям бліскуча-залацісты цвет лугавой медуніцы так густа засцілаў зямлю, што амаль цалкам хаваў зеляніну травы; шырока рассядаліся кусты быльнягу, з лісцем, белы спод якога ў сонечным святле выглядаў серабрыстым, а над усім гэтым узносілася высокая дзіванна, з такімі вялікімі, мяккімі і аксамітнымі лістамі, што народ ахрысціў яе мядзведжым вухам. За кожным з гэтых узмежкаў былі відаць гоны маладога жыта і аўса, аздобленыя аметыстамі, сапфірамі і рубінамі валошак, асоту, сончыкаў. Павой, што слаўся па нізе, быў нябачным, але прысутнасць сваю выяўляў толькі пахам міндалю, які напаўняў паветра. Затрымліваючыся калі-нікалі і на гэтай дарозе і ўвесь час размаўляючы, дзве кабеты прыйшлі ў вёску, дзе жыла Кася. Там адбылося нешта падобнае да прыёму сціплым правінцыйным лекарам знакамітага і высокага ў навуковай іерархіі доктара медыцыны. Расказваючы мне праз колькі гадзін пра сваё спатканне з Касяй, Люця здзіўлена і захоплена казала:
- Ой, прымала яна мяне ж, трактавала, карміла, паіла і пускаць ад сябе не хацела! Ледзьве я вырвалася, ледзьве адчапілася ад яе.
Пазней праз два дні роспавяд пра гэтае здарэнне пачула я ад Касі, і поўнае супадзенне двух апавяданняў упэўніла мяне ў праўдзівасці здарэння. Кася мне нават прадыктавала песню, якую спявала, калі яны ішлі лесам, і якую я, зрэшты, ужо дагэтуль запісала.
ІІІ
Пра адну з найбольш распаўсюджаных і найпрыгажэйшых раслін тутэйшых лугоў - ваўнянку вузкалістую, па-мясцоваму авечкі - пачула я ад Касі наступную казку ці легенду.
«Жыла неяк сіротка, якую звалі Аксанка. У яе быў толькі бацька, маткі ж не было. Бацька быў не злосны і не добры; сам сіротку не крыўдзіў, але мачысе крыўдзіць дазваляў. Страшна баяўся яе, бо надта ж была гэтая мачаха злосная. Хадзіла Аксанка босая і нямытая і цалюткі дзень рабіла ўсё, што талькі мачаха ёй загадае. А як, бывала, ночка падыдзе, дык і спаць ёй няма дзе. Лезе, бывала, Аксанка на печ, а мачаха крычыць: «Там мае дзеці спяць!» Хоча легчы на зэдліку: «Я зэдлік для гасцей вышаравала!» Вось рассыпала мачаха жменю гнілой саломы пад парогам і кажа Аксанцы: «Табе і тут добра будзе!» Легла Аксанка на гнілую салому пад парогам, холадна ёй, плача, аж калоціцца. Так і заснула. Ажно тут ува сне прыходзіць да яе Найсвяцейшая Маці, бярэ яе за ручку і кажа: «Хадзі за мной, сірацінка!» З хаты яе вывела і прывяла на луг, што каля вёскі быў. Аксанка ідзе і дзівіцца: учора была зіма і столькі снегу навокал ляжала, а цяпер лета, так прыгожа, цёпла, кветкі цвітуць. Прыйшла Найсвяцейшая Маці з Аксанкай на луг і пачала рваць авечкі. Нарвала, нарвала, дала Аксанцы і кажа: «Вось табе пасцелька!» Так сніцца Аксанцы. А мачаха абудзілася ноччу і глядзіць: што тут такое? Уся хата ў святле. Глядзіць, а пад парогам Аксанка ляжыць на такой серабрыстай посцілцы, што ад яе ў хаце светла. Устала мачаха і пабудзіла Аксанку: «Адкуль ты посцілку ўзяла?» Аксанка кажа: «Найсвяцейшая Маці на лузе авечак нарвала і мне на посцілку дала». - «Ідзі прэч!» Узяла прагнала Аксанку і сваё дзіця палажыла на авечках. А тое дзіцятка крычыць: «Ой, мама, холадна!» Глядзіць мачаха, а яе дзіця на снезе ляжыць. Тады яна Аксанку на снег, а сваё дзіця на печ. А тут пад Аксанкай зноў посцілка з авечак такая серабрыстая, што ажно ў хаце ад яе светла. Тады мачаха зразумела, што Найсвяцейшая Маці ўзяла Аксанку пад сваю апеку і ўжо больш посцілкі ў яе не адбірала».
Гэтая самая расліна авечкі згадваецца і ў наступнай дажынкавай песні:
Дажалі жыта, дажалі яркі,
Не шкадуй, пані, піва, гарэлкі.
А на балоце шэрыя жабы,
Дажалі жыта старыя бабы.
А на балоце мілыя авечкі,
Дажалі жыта малады дзевачкі.
Плён жыта, плён з усіх старон!
Не шкадуй, пане, сівога коня,
Шлі па музыку аж да Кракова.
На небе белыя пасы,
На нашай пані адны атласы.
А як на небе вялікія зоркі,
А ў нашай пані жоўты аборкі.
А як на небе вялікі дэсэні,
А ў нашай пані сукня да земі.
А ў гародзе прыгожыя кветачкі,
А ў нашай пані прыгожыя дзевачкі.
А ў гародзе прыгожая рожа,
Нашая пані добра і гожа.
Паводле майго меркавання, слова авечкі ў гэтай песні азначае расліну, а не жывёлу. Найперш таму, што авечак на забалочаных лугах не пасвяць. Апрача таго, лягчэй дапусціць параўнанне дзяўчат з кветкамі, чым са статкам авечак.
ІV
Новых народных пагаворак адшукала толькі некалькі наступных.
Пірагоў захацелі, хлеб згубілі.
Камення - хоць забіся, вады - хоць заліся, хлеба купіўшы, можна жыць.
Уздыхаю, бо свайго не маю.
Калі табе мала, каб табе бакі паабрывала.
Калі хлебна, то не грыбна, калі грыбна, то не хлебна.
Анёльскае жыццё, сабачае быццё.
Жонка не рукаў, не адпароць!
Не купіў бацька шапкі, няхай вушы мерзнуць.
Цяліся карова ялова, каб бабе малако было.
Малая, як палец, злая, як падалец.
Пакуль сонца ўзыдзе, раса вочы выесць.
Як быў кірмаш, не было лепшых за нас!
Вучыў поп Марціна, сам дурны, як свіння.
Што так смярдзіць? Нявестчын андарак вісіць.
Апошняя прымаўка - гэта яшчэ адна ілюстрацыя да апісаных раней узаемаадносін нявесткі са свякроўкай. Але як яны могуць быць іншымі, і сэрца якой маці не зойдзецца ад горычы і зайздрасці, калі, напрыклад, паводле адной прыпавесці, мужчына вяртаецца з працы дамоў і, паспытаўшы баршчу з місы, пададзенага яму маткай, бурчыць: «От, матка, згатавала боршч, толькі свінням выліць!» Маці ж адказвае: «Гэта не я, а твая Гануля гатавала!» Мужчына зноў каштуе боршч, круціць галавой і, амаль задаволены, кажа: «Пасаліць толькі трэба, смачны!»
1888-1891
Зімовым вечарам
Яшчэ было не позна, але вельмі цёмна. На хмарным небе - аніводнай зорачкі. Вецер вірыў над самай зямлёю, слупамі ўздымаўся ўгару, шумам, енкам і свістам спяваў у глыбокай катлавіне, па дне якой праходзіў роўны, шырокі шлях замерзлай ракі. Рака з яе нізкімі берагамі і высокія адкосы катлавіны ледзь-ледзь прасвечвалі праз імглу цьмянай беллю снегу. З аднаго боку, на ўзвышшы, было зусім пуста, толькі сям-там тарчалі тонкімі рысамі дрэвы, а з другога, вышэйшага, боку па фоне цемры яшчэ чарней выступалі плямы сялянскіх двароў. Яны паблісквалі радочкам агеньчыкаў, нібы адтуль падміргвалі чырванаватыя вочы.
Над самым рэчышчам сунулася наперад постаць самотнага чалавека. На фоне цьмянай белі снегу постаць гэтая здавалася тонкай рысачкай, што хутка ўразалася ў яшчэ чарнейшую цемру. Высокія адкосы катлавіны, што ўздымаліся абапал чалавека, рабілі яго яшчэ меншым, і можна было падумаць, што гэта штосьці зусім маленькае плыве сабе па моры неабдымнай велічы. Прасторы ночы і адзіноты разліваліся вакол гэтай постаці; шумлівыя хвалі завірухі, здавалася, неслі яе па шырокім, дзікім, панурым улонні прыроды, і перад сілай яе, пагрозамі і веліччу постаць тая была кропляй, крушынкай, зярняткам пяску, каліўцам травы, якое ўпала ў бездань...
Ды так толькі здавалася, бо чалавек, што ішоў па дне той бездані, відаць, быў дужы, бо таксама, як спрытны, натрэніраваны плывец разразае ўспененыя накаты хваль, ён хутка, рашуча распорваў нізкія снежныя хвалі і вірлівыя слупы завеі. Усё, што акружала чалавека, - хоць і чорнае, дзікае, пустыннае, - не запавольвала яго хады, не рабіла яе няўпэўненай. Наадварот, штосьці папіхала яго з-заду, падганяла наперад усё мацней ды мацней. Куды? Можа, да нейкага месца ратунку ці прытулку, бачнага толькі яго вачам, што слеплі ад цемры і націску завірухі, а можа, і гэтым вачам невядомага, толькі напісанага ў цемры вогненнымі літарамі, як покліч: «Наперад! Наперад! Абы далей!»
Чалавек ішоў хутка, напрасткі, ціха, як прывід, пасоўваўся па крыху святлейшай за яго самога цемры. Часамі толькі каля ног чалавека чуўся кароткі металічны стук кія па не схаваным у снезе ўзбярэжным каменні.
Раптам чалавек спыніўся, узняў галаву ў той бок, дзе былі чорныя плямы, што цягнуліся на гары ланцугом, мільгаючы чырванаватымі агеньчыкамі. Ён глядзеў, відаць, на гэты ланцуг, а з посвістам завірухі, якая слупам узнялася з-пад яго ног, змяшаўся чалавечы стогн, поўны здзіўлення, адзін толькі працяглы гук:
- А-а-а!
Чалавек здзівіўся. Некалькі хвілін глядзеў угару, і яшчэ раз, але ўжо цішэйшы ды карацейшы покліч пачуўся з вуснаў яго паміж двух бясконца доўгіх стогнаў завірухі:
- А-а-а!
Потым ён зноў ішоў далей, аднак куды павальней, чым дагэтуль. Па рухах галавы можна было б пазнаць, з якім напружаннем чалавек глядзіць на раку, на пустыннае ўзвышша супрацьлеглай сцяны, дзе толькі зрэдку заўважаюцца тонкія рысы дрэў, як насцярожана пазірае ён на цьмянавата-белыя ўпадзіны і бугры гэтага ўзвышша, пад якім цяпер ідзе, усё больш ды больш запавольваючы хаду.
...Калісьці, у блакіце і золаце летняга дня, над гэтай ракой нахілялася яшчэ маладая сялянка ў падкасанай стракатай спадніцы, з пранікам, якім яна з лёскатам біла па шэрым палатне, прыкрытым крышталёвай плынню вады. Побач з жанчынай, на беразе, з лазовага каша, прыкрытага чырвонай хусцінай, выбіралася на свет малое мардаценькае дзіця і прагнымі вачыма пазірала на ўсеяны каменнем узбярэжны пясок, на крышталёвую плынь вады і на схіленую над вадою маці, якая, моцна стоячы на аголеных нагах, лупіла белым пранікам па шэрым палатне...
Чалавек зноў спыніўся. На ўзгорку мільгала апошнім агеньчыкам крайняя, чорная, большая за іншыя, падоўжная пляма будынкаў. Туды ішла дарога, што пачыналася ўнізе і ўсё вышэй уздымалася па адхоне, які быў менш стромы за іншыя. З аднаго боку дарогі стаялі ў цемры і ціха шумелі сосны, з другога - віліся вострыя невыразныя цені агароджы, на якую, як на парэнчы панскага ганка, снег паклаў пушыстыя падушкі.
Чалавек спыніўся. Напружана паглядзеў па дарогу, што ўздымалася ўгару. З шумам ветру, што гойсаў па нерухомым крышталі ракі, зноў змяшаўся напоўнены здзіўленнем чалавечы голас:
- А-а-а!
Чалавек доўга стаяў на дарозе, якая тут пачыналася. Вагаўся ці змагаўся сам з сабою. Моцна ўдарыў кіем па каменні. Узняў руку да галавы, але адразу апусціў яе. Паволі, вельмі паволі пачаў узбірацца па адхоне, усё вышэй ды вышэй.
...Калісьці па гэтай дарозе, на гэты адхон узнімаўся мужчына высокі і дужы, кашуля яго бялела ў асенняй імгле, босыя ногі брылі па пяску, а на плячах была сетка, праз вялікія вочкі якой паблісквала сярэбраная луска і ружавелі жабры злоўленай рыбы. За мужчынам бег босы падлетак, з горда ўзнятай галавой, з даўжэзнай вудай на плячы; ён, як жарабя з развеянай грывай, падбягаў да братоў, што з цікаўнасцю пазіралі з-за плота, расказваў ім пра рыбацкія прыгоды так гучна, з такім трыумфам, што голас яго разносіўся далёка па вёсцы, а даляцеўшы ў рэдкі сасоннік, распадаўся над магіламі на мноства напеўных вясёлых званочкаў...
Чалавек увайшоў у сасоннік, некалькі разоў спатыкнуўся на магілы, абсаджаныя нізкімі кустамі, прысыпаныя снегам так, што крыжы тарчалі над самай зямлёю. Нібы асілак цераз дамы ліліпутаў, пераступаў ён шырокімі крокамі цераз магілы і кусты, накіроўваючыся да нечага, што чарнелася пасярэдзіне вясковых могілкаў, значна вышэй за кусты, аднак ніжэй за дрэвы, якія цяпер, пад дотыкам ветру, голасна зашумелі, быццам працягла ўздыхнулі. Чалавек спыніўся і зблізку глядзеў на сцены каплічкі, на яе спарахнелыя, перакошаныя, аднак замкнёныя дзверы. Да подыху дрэў, што павольна пакалыхвалі ў цемры веерамі галін, як стогн, далучыўся чалавечы голас:
- А-а-а!
Чалавек паварушыўся, нешта металічнае зазвінела спачатку ў яго пальцах, потым каля дзвярэй, якія адчыніліся. Паказалася чорнае нутро каплічкі, дзе толькі ўгары свяціліся цьмяна-сярэбранымі плямамі два акенцы. Увайшоўшы, чалавек на хвіліну зліўся з цемрай, але неўзабаве каля яго грудзей засвяціўся агеньчык ліхтарыка, не кінуўшы на самога чалавека нават танюсенькай нітачкі святла. Гэта быў малы патайны ліхтарык; святло яго, што вузкім і хісткім струменьчыкам вырывалася з-за малой шыбіны, чалавек накіраваў на нізкую агароджу, за якою, на вялікіх запляснелых плямах сцяны, цьмяна вызначаліся абрысы распятага Хрыста. З драўлянага, выразанага няўмелай рукой распяцця вузкі і хісткі струменьчык святла перасунуўся крыху далей і асвяціў абраз, на якім Бог-айцец у хвалістым, пурпуровым уборы трымаў руку на белым шары. Бог-сын у выцвілым блакіце ўзняў угару два пальцы, а Бог-Дух Святы, распасцёршы крылы, белым голубам узлятаў ажно пад чырвоную раму абраза. І зноў струменьчык святла закалыхаўся ў цемры і ўпаў на вялікі тоўсты аркуш паперы, якая без рамы вісела на дошцы, што вытыркалася са сцяны. Там святы Юрый з высока ўзнятым кап'ём імчаўся на паласатым кані. У хісткім святле і постаць святога, і абрысы каня, і лінія кап'я то паказваліся, то знікалі, дзе выцягнутыя, а дзе скарочаныя, і ўсё гэта стварала нешта дзіўнае, незнаёмае, пагрозлівае, падобнае на апакаліпсічныя пачвары ці на нейкіх рыцараў. Вакол каплічкі больш працягла, з большым адчаем уздыхнулі дрэвы, вецер са стогнам уварваўся праз аконныя шчыліны, зашамацеў старым аркушам паперы, які надзьмуўся, як птушынае крыло, з шумам узняўся ўгару. Магло здацца, што гэты апакаліпсічны рыцар вось-вось сарвецца з месца, да якога яго прыкавалі, і з кап'ём, падобным на касу, на кані з ільвінай грывай паляціць у прастору. Са стогнамі ветру, што ўрываліся праз аконныя шчыліны, зліўся чалавечы шэпт, грубы, перапалоханы:
- Езус літасцівы! Ратуй маю душу!
...Калісьці вясковага падлетка, апранутага ў святочную сярмягу, за руку прыводзіла сюды маці, ён кленчыў каля дзвярэй гэтай каплічкі і з трывогай, што змагалася з захапленнем, узнімаў чыстыя блакітныя вочы на вялікае распяцце і на конніка з кап'ём, намаляванага на лісце паперы...
Чалавек патушыў ліхтарык. Выйшаў з каплічкі, пакінуўшы дзверы насцеж, і, не затрымліваючыся ні на хвіліну, зноў паволі пайшоў, высокі нават сярод высокіх соснаў, вялікімі крокамі пераступаючы цераз кусты і магілы.
З могільніка чалавек выйшаў на дарогу, перайшоў на другі бок і апусціў руку на брамку першай з краю вясковай сядзібы. Перш чым адчыніць брамку, ён паглядзеў напружаным позіркам на хату, што стаяла далей на панадворку, і яшчэ раз пачулася працяглае:
- А-а-а!
Чалавек паківаў галавой, нібы ён глыбока, бязмежна здзіўляўся. Рыпнулі вароты, дробны цень сабакі з гучным брэхам пакаціўся ад парога па двары; за акном, што паблісквала ў цемры чырвоным агеньчыкам, чуўся нізкі, моцны, але па-маладому свежы голас, які хутка, доўга і няспынна пра нешта гаварыў, гаварыў, гаварыў...
Гэта была сядзіба старога Сымона Мікулы, які цяпер, у прасторнай і нізкай хаце, сядзеў на зэдліку і прытрымліваў каля рота вялікую гліняную люльку з кароткім цыбуком. Было яму, відаць, за шэсцьдзесят, аднак зусім не быў ён падобны да тых бацькоў, якіх б'юць сыны, або да тых, каго, як ужо непатрэбнага, выганяюць з хаты. На фоне задымленай сцяны, да якой ён прыхіліўся шырокімі, толькі крыху ссутуленымі плячыма, у цьмяным святле лямпы з высокім шклом, што стаяла на стале, вырысоўваліся магутныя абрысы чалавека, апранутага ў белую вопратку; густыя клубы дыму, якія ён раз-пораз выпускаў з рота, то засланялі, то адкрывалі вялікую, над ілбом палыселую, а ззаду сівую галаву, буйныя рысы прадаўгаватага, румянага твару, на якім тапырыліся густыя пругкія вусы і паблісквалі мудрыя вочы, што пазіралі з-пад абвіслых броваў са спакойнай энергіяй, востра, пранізліва. Рукі яго, адна засунутая пад чырвоны паясок, якім была падперазана кашуля, а другая з люлькай каля вуснаў, былі вялікія, моцныя, жылістыя, яны выдатна захавалі і здольнасць да працы, і жалезную хватку. Лёгка было здагадацца, што калі гэты стары ўстане на ўвесь рост і скажа сваё слова, усе прысутныя паспешліва і старанна зробяць усё, што б ён ім ні загадаў.
А людзей у хаце было многа, і ўсе яны ў гэты момант сядзелі або стаялі, нерухома застыўшы ад цікаўнасці і ўвагі да таго, пра што расказвалася.
Старэйшы Мікулаў сын, бондар, мужчына каля сарака, абапёрся на лаву рукою з гэблікам, якім толькі што абгладжваў зуб ад бараны, унурыў галаву, а быў такі аброслы, што толькі чорныя агністыя вочы паблісквалі, як іскры ў зарасніку. Яго жонка, амаль у тых жа гадах, стаяла каля камінка, на якім гарэў агонь, асвятляючы ўсю яе - высокую, дужую, з горда ўзнятай галавой і складзенымі на грудзях рукамі. Адразу ж за гэтай самавітай, з прыгожымі рысамі, статнай гаспадыняй, крышку далей, у ценю за высокай прасніцай калаўрота, сядзела Мікулава дачка. Яна толькі што прала, а цяпер застыла, узняўшы руку да жаўтлявай кудзелі, чырвоныя вусны яе раскрыліся, і ўся яна, прысадзістая, з цёмнымі рукамі, кірпатым носам, румянымі шчокамі, блакітнымі вачыма і трохі рыжаватымі валасамі, што рассыпаліся па нізкім ілбе, уся замерла, нібы зачараваная, ад здзіўлення і жаху. Такі самы жах, але яшчэ большая цікаўнасць ахапілі невялікую, шчуплую бабулю, што нізка сядзела на перавернутых ночвах, а перад ёю стаяла поўнае рэшата струкоў фасолі. З недалушчанымі струкамі ў касцістай, моцнай руцэ, яна павярнула да святла галаву ў круглым, нібы прыклееным, чырвоным чапцы, а водбліскі агню дзіўна румянілі яе зморшчаны лоб і твар, запальвалі мігатлівыя іскры ва ўпалых, але быстрых вачах. Таксама ахопленая здзіўленнем, сядзела маладзенькая, свежая, стройная, як бярозка, жонка малодшага Мікулава сына. Сядзела яна ў святле, насупраць панурага бондара, і каля грудзей, прыкрытых сіняй кофтай, калыхала немаўлятка. Вялікі лазовы кошык, у якім спала яшчэ адно малое, звісаў з задымленай бэлькі на тоўстых вяроўках, побач з шырокім тапчаном, засланым па сене дзяругай. Дзве дзявочыя галоўкі, аслоненыя пасмамі льяных валасоў, схіляліся з высокай і шырокай печы. З-за шырокіх бондаравых плячэй высунуўся светлагаловы падлетак, на каленях якога ляжалі клубкі шнура, а ў руках была ігліца, якою плятуць венцяры. Хто ў поўным асвятленні, хто ў хісткім прыцемку - усе гэтыя дванаццаць чалавек, жанчыны і мужчыны рознага веку, нерухома застылі ў нізкай хаце, у якой шмат месца займаў гаспадарскі посуд, рыбацкія прылады і шырокія кросны.
Пасярод хаты стаяў той, хто расказваў. Гэта быў маладзейшы з двух Мікулавых сыноў, высокі, статны трыццацігадовы мужчына. Яго пастава і вопратка гаварылі пра ўпэўненасць і імкненне да некаторай элегантнасці. Ён, відаць, толькі што вярнуўся з дарогі, бо яшчэ не скінуў спраўнага кажушка, над чорным авечым каўняром якога рэзка выдзялялася рыжаватая, коратка пастрыжаная барада і румяны твар. Залатыя, з рыжаватым адлівам валасы, адкінутыя назад, адкрывалі святлейшы за твар лоб, смелы і разумны. У руках мужчына ўсё яшчэ трымаў пугу, якой падганяў у дарозе коней, і вось, размахваючы рукамі, ён расказваў:
- Далібог, праўду кажу! Каб я здох, калі лгу! Увесь свет быў сёння ў мястэчку, і ўсе так пра гэта гаварылі, што і гандлю ніякага не было. Усе гавораць, што гэта Бонк, той самы, які дзесяць гадоў таму назад разам з супольнікамі, каб ім дабра не было, зарэзаў траіх чалавек...
- Жыдоў, здаецца, ці каго? - прамармытаў, узнімаючы руку да валасоў, пануры бондар.
- Але, - пацвердзіў расказчык, - двух жыдоў і адну бабу, што тады ў іх начавала, забілі, ды ўсяго толькі трыццаць рублёў знайшлі ў іх. Тады яго злавілі і ўбачылі, што гэта быў той самы Бонк, які некалькі гадоў дзесьці далёка ад нас вычвараў... Крамы рабаваў і грошы падрабляў, і толькі таго, што не забіваў яшчэ... А тут ужо і забіваць пачаў!.. Ажно тут яго ў суд і на катаргу асудзілі, навечна ў Сібір, а ён з турмы ўцёк. Уцёк, злыдзень, пераапрануўся і рабочым на нейкую хвабрыку пайшоў... Пайшоў рабочым на нейкую хвабрыку і колькі гадоў жыў там з падробленым пашпартам... Ажно і там яго злавілі і білі за тое, што ўцякаў, не на жартачкі білі, кажуць, сто бізуноў злыдзень атрымаў.
- Ай, - жаласліва войкнула маладая жанчына, што закалыхвала на руках малое.
- А-а-а! - здзіўлена паківала галавой баба. Падлетак, што пазіраў з-за бондаравых плячэй, шырока расплюшчыў вочы, яснасць і чыстату якіх замуціла трывога.
- Вытрымаў! Ах ты, Божа ж мой, усё ж вытрымаў! - заўважыла гаспадыня, не мяняючы не паставы і не разнімаючы рук.
- Але! - выгукнуў расказчык. - Чорт не ўзяў яго душы! У бальніцы трохі паляжаў, і ў Сібір яго пагналі. Загналі далёка, ажно на край свету, каб ужо другі раз не ўцякаў. А ён узяў-такі ды ўцёк...
- З катаргі ўцёк? - вымаючы з рота люльку, упершыню азваўся стары Мікула.
- Але, татка, з катаргі. Прабыў ён там год, два гады, тры гады, а потым ужо шмыгануў у свет вочы! Кажуць, па ўсёй імперыі разаслалі паперы. І губернатарам, і паліцмайстрам, і станавым, і ў валасныя канцылярыі разаслалі паперы, дзе гаворыцца, што такі-сякі ўцёк з катаргі і што загадана ўсім жывым шукаць яго і лавіць... Кажуць, па ўсёй імперыі шукалі, ды вось табе!.. Каб яго ваўкі задушылі... тут яго знайшлі...
- Ай, - азвалася з-за калаўрота Ганулька.
Гаспадыня расчапіла рукі, і ўпершыню задрыжалі ад страху яе прыгожыя, усё яшчэ чырвоныя вусны.
- Дзе? - зноў аказаўся Мікула. - Дзе знайшлі? Адзін дурань гаворыць, другія дурні цешацца...
- Далібог, татка, - выгукнуў расказчык, размахваючы рукою з пугай, моцна пакрыўджаны бацькавым недаверам. - Каб на мяне хвароба, калі я лгу! Тут знайшлі.. За дзве мілі ад нас сядзеў... На невялічкай хвабрыцы зноў рабочым з падробленым пашпартам быў... Вось і фальшывы пашпарт пазналі, вось ужо лавіць меліся, а ён не дурны, узяў ды зноў уцёк... злыдзень гэты... які разумны! Ха, ха, ха!
Смяяўся ён адзін, іншыя маўчалі, а Мікула, насупіўшы бровы, спытаўся:
- А ты не брэшаш, Аляксей? А ты не выдумаў гэтага, каб баб напалохаць?.. А ты спрабаваў калі бацьку маніць? Га?
Малады мужчына, зірнуўшы на старога крыху ўстрывожана, з крыўдай у голасе адказаў:
- Калі я лгу, дык і пісар ілжэ. Ад пісара я найбольш і наслухаўся пра гэтую авантуру, бо ў канцылярыю прыйшла папера, што ён толькі што тут быў і зноў прапаў... Але, відаць, яшчэ далёка не зайшоў, дык каб яго шукаць... Такая папера прыйшла...
- Можа, і хватаграфію ў канцылярыю прыслалі? - спытаўся бондар.
Аляксей пагардліва махнуў рукою:
- З такіх, як ён, хватаграфіяў не рысуюць... З іншых рысуюць... Але пісар гаварыў, што папера прыйшла. Шукайце, кажа, калі ў Бога верыце, шукайце, а то, кажа, усяму свету вялікая бяда будзе... Разбоі будуць, кажа, зладзейства, рабункі будуць! Так і так будзе... А калі яго хто зловіць, дык зараз жа ў турму адашлём, кажа... Цяпер, кажа, ужо не сто бізуноў, як раней, а дзвесце яму ўлепяць за тое, што другі раз уцякаў. У кайданы жалезныя, моцныя закуюць і на ўсё жыццё на катаргу запрагуць... Вось як!
Ніхто не паварухнуўся, усе маўчалі. Здавалася, нібы па гэтай хаце, такой спакойнай, цёплай і люднай, праплыў пануры прывід з акрываўленай спіною. Мікула, нарэшце, выпрастаў плечы, пастукаў люлькай аб край стала, вытрасаючы попел, працягнуў руку па грошы, якія сын, прывёзшы з кірмашу, палажыў на стол.
- Правільна, - сказаў стары. - Так з кожным злыднем трэба рабіць. Няхай не сваволяць; чужога не чапаюць, нявіннай крыві не марнуюць, бо так рабіць забараніў сам пан Бог Найвышэйшы, а ўсім нявінным людзям павінна быць абарона ад крыўды і несправядлівасці, павінна быць бяспека. Годзе!
Ён засунуў пад кашулю некалькі памятых асігнацыяў, абвёў сыноў, нявестак, дачку і ўнўкаў сваімі бліскучымі вачыма, і позірк яго стаў суровы і цвёрды. Высокі лоб перарэзалі глыбокія маршчыны. Увесь ён, здавалася, быў пранізаны адной нявыказанай думкай, што калі б хто-небудзь з тых, на каго ён глядзеў, узышоў на такі ганебны шлях, дык ён, Мікула, першы і няўмольны апусціў бы на яго вось гэтую вялікую, жылістую, нібы з бронзы выкаваную, руку...
- Годзе! - сказаў ён і працягнуў руку па капшук з тытунём.
Усе маўчалі, бо ведалі, што калі ўжо стары сказаў гэтае слова, то ўсе спрэчкі і справы, як сямейныя, так і іншыя, лічацца поўнасцю вырашанымі.
Аляксей прысланіў пугу да сцяны, падышоў да жонкі і, нахіліўшыся, адной рукой гладзіў яе па плячах, а пальцам другой рукі вадзіў то па сонным тварыку, то па чырвонай шапцы на галоўцы немаўляці. Бондар правёў гэблікам па недагабляваным зубе ад бараны; затарахцеў Ганульчын калаўрот; гаспадыня даставала з печы чыгун з гарачай вадой...
Рыпнулі дзверы, у хату спачатку ўварваўся з брэхам кудлататы сабака, і неўзабаве з парога пачулася прывітанне:
- Хай будзе пахвалёны!
Голас быў нізкі, хрыплы, чалавек дыхаў цяжка.
- На векі! - адказалі прысутныя.
Мікула, прысланіўшы рукою вочы, пазіраў на дзверы; гаспадыня адвярнулася ад агню, застыў бондараў гэблік, спыніўся Ганульчын калаўрот.
- Пан гаспадар і пані гаспадыня, - гаварыў з парога нізкі і хрыплы голас, - я падарожны, ласкі вашай прашу. Дазвольце гадзінку пасядзець у цёплай хаце. Пагрэюся і далей пайду... Не надакучу вам.
- Калі ласка! Уваходзьце і пасядзіце, - адказаў стары.
- Чаму ж нельга? Уваходзьце, калі ласка, пагрэйцеся, - ветліва запрасіла гаспадыня.
Чалавек ступіў наперад, у шырокую, асветленую агнём паласу. Гэта быў рослы, плячысты мужчына, аднак вельмі худы. На ім былі грубыя порткі, засунутыя ў боты, і сурдут з даволі тонкага сукна, моцна парваны на адным плячы. Вопратка гэтая не надта падыходзіла для падарожжа ў завірушную зімовую ноч. І таму, можа, доўгі касцісты твар чалавека быў бледны, падобны на тонкую жаўтлявую паперу. Таксама падобны на пакамечаную паперу быў і высокі, з залысінамі лоб, над якім блішчалі рыжаватыя валасы. Рыжаватыя вусы прыкрывалі тонкія вусны; прадаўгаватыя вочы адлівалі такім блакітам, што здалёк прыцягвалі да сябе ўвагу. Быстрым позіркам ён акінуў усё ў хаце.
- Сядайце, калі ласка, адпачніце! - не адыходзячыся ад печы, сказала гаспадыня. - Ясік, - паклікала яна сына, - падай пану зэдлік.
Яна назвала яго панам, бо на ім быў сурдут, і хоць з парога чалавек загаварыў на мове, на якой гаварылі ў гэтай хаце, адчувалася, што звычайна ён ёю не карыстаўся.
Госць сеў на зэдліку, паставіў паміж каленяў тоўсты, з жалезным наканечнікам кій і пачаў расціраць вялікія, чырвоныя, з агрубелымі пальцамі далоні. Прыўзняўшы галаву, ён усміхнуўся, і ўсмешка гэтая, хоць і вясёлая, здавалася недарэчнай.
- Ой, холадна, холадна... - заенчыў. - І голадна! - дадаў, аднак жартаўлівая ўсмешка не сышла з яго твару. Можна было падумаць, што наракае ён жартам.
- Вецер сёння такі, што не дай табе Божа, - сказаў Аляксей.
- Хочаце есці? - спытаўся бондар, адарваўшыся ад работы і з цікаўнасцю разглядаючы госця.
Той зноў пачаў расціраць рукі:
- З'еў бы, вядома з'еў бы, калі б што было, але нічога з сабою ў дарогу не ўзяў...
Ён пасміхаўся весела, нібы жартаўнік, што хоча развесяліць кампанію і сваёй весялосцю заваяваць яе прыхільнасць, але яго хрыпаты голас рыпеў, як непадмазанае кола, а вочы прагна ўглядаліся ў печ.
- Два дні ў дарозе... - зноў загаварыў госць. - Ды дзе там!.. Памяць мая ў галаве замерзла, ці што? Ужо два тыдні ў дарозе... Іду вось, іду ды шукаю, чаго не згубіў, і невядома толькі, ці знайду... Ха, ха, ха!
Гаварыў ён голасна, яшчэ больш голасна смяяўся. Кій высунуўся з-паміж каленяў і ўпаў. Чалавек вельмі ж хутка і спраўна нахіліўся і падняў яго.
Усе маўчалі. Ніхто тут апрача бацькі нічым не распараджаўся. Мікула абыякава глядзеў на госця, а потым павольна павярнуў галаву ў бок старэйшай нявесткі.
- Хрысціна! Маеш што есці? Калі маеш, дык пачастуй госця...
- Камякі з макам ёсць, - адказала яна.
Стары ахутаўся дымам.
- Здалёк? - спытаўся.
Госць напружана глядзеў на яго.
- З Прусаў, - адказаў.
- Відаць, на нейкую хвабрыку. Бо найбольш немцаў ідзе на хвабрыкі...
- Вы немец? - тонкім голасам, вельмі зацікаўлена спытаўся пятнаццацігадовы падлетак.
- Я не немец, аднак іду з Нямеччыны... На фабрыку іду... Дзе палатно робяць, бо, кажуць, заработак добры... А недалёка адсюль, кажуць, казармы будуюць, можа, туды наймуся, бо я і ў мулярстве кемлю... Абы зарабіць, абы жыць беднаму чалавеку. Абы зарабіць, абы жыць...
- Ой, праўда гэта! Беднаму чалавеку - абы зарабіць... абы жыць, - з поўным разуменнем пацвердзіла некалькі галасоў.
Хрысціна паставіла на стол поўную місу камякоў, шэрых ад дамешанага туды маку, такіх застылых, зацвярдзелых, што хоць нажом іх рэж. Яна палажыла каля місы нож і добрую лусту чорнага хлеба. Хадзіла па хаце павольна, з сур'ёзным тварам, горда ўзняўшы галаву. Можа, становішча галоўнай у гэтай люднай хаце, можа, зладжанае жыццё з мужам і шчаслівае мацярынства прыдавалі ёй рысы сур'ёзнасці і асабістай годнасці. Да таго ж яна была і ветлівая.
- Ешце, калі ласка, - запрашала госця.
Доўгія, худыя рукі схапілі спачатку хлеб, паднеслі яго да рота, але неспакойныя вочы, здавалася, шукалі яшчэ нечага на стале.
- Не гневайцеся, пан гаспадар, але я вельмі ж змёрз... Каб гэта гарэліцы чарачку... Гарэліцы!
Прагна жуючы хлеб, ён зноў, нібы вяселы жартаўнік, пачаў паціраць рукі.
- Чаму ж нельга? Можна! - спакойна адказаў гаспадар. - Хрысціна! Дай гарэлкі!
Бондар узняў галаву ад работы, і вочы яго прагна заблішчалі.
Хрысціна прынесла бутэльку і чарку з тоўстага, зеленаватага шкла. Гаспадар наліў да палавіны і, несучы яе да рота, пакланіўся госцю.
- За ваша здароўе! - сказаў і выпіў, цягнучы павольна, як па кропельцы.
Калі госць узяўся за поўную чарку, яго агрубелыя пальцы дрыжалі.
- На шчасце! - адказаў ён і ўліў у горла шчодрую мерку.
Бондар паглядзеў на старога і крыху нясмела працягнуў руку па бутэльку. Стары маўчаў. Бондар выпіў і падаў бутэльку брату.
- Пі, Аляксей!
- Не хачу, не буду піць, жонка забараніла, - адмовіўся малады мужчына і голасна, на ўсю хату зарагатаў. - Далібог, забараніла! Як прычапілася: «Не пі, Аляксей, не пі! Калі ты мяне хоць трошкі любіш, калі Бога святога баішся, не пі! Пакляніся, што не будзеш піць, перад крыжыкам пакляніся!» Бачу я, што нельга адчапіцца ад бабскага языка, узяў ды пакляўся, і ўжо, мусіць, з год будзе, як гарэлкі не каштаваў. Можа, не так, Аленка, га? Ці, можа, я зманіў?
Маладзіца сардэчна засмяялася, паказваючы белыя зубы, і пагладзіла мужа па твары:
- Каб ты скіс, калі ты праз мяне піць перастаў!.. Сам такі вялікі вырас, дык і розуму набраўся...
Баба ўстала з ночваў, падышла да стала.
- Пі! - сказаў ёй стары.
З чаркай у руцэ яна пакланілася ўсім навокал і, выпіўшы, выцерла рукавом кашулі ўпалыя вусны. Госць утаропіў у яе вочы, быццам намагаючыся ўспомніць, распазнаць рысы яе твару. Ён хапаў вялікія кавалкі камякоў, ссыпаў у рот жменяю крошкі, і, па меры таго, як аціхаў голад, чалавек усё больш цікаўна і настойліва прыглядаўся да ўсяго і да ўсіх. Часамі здавалася, што ён як быццам нешта ці некага шукае. Пазіраў на тапчан, потым на печ, потым зноў на тапчан. І раптам спытаўся:
- А жонка ваша, пан гаспадар, жыве?
- Даўно памерла... Гадоў ужо з дзесяць будзе, як памерла... - ахвотна пачала баба, падмацаваная чаркай. - У тое лета якраз памерла, як мяне з маёнтка адправілі... Тады мяне Сымон прыгарнуў, хай яму Бог ва ўсім памагае. «Хрысціне, кажа, гаспадарыць памагай...»
- Памерла, - перапыніў яе госць, а нерухомыя вочы яго зноў утаропіліся ў твар балбатлівай бабы. - А вас, маці, Настуляй завуць... Вы ў маёнтку служылі.
- Але ж, - усцешана згадзілася баба.
- А вы адкуль пра гэта ведаеце? - спытаўся Аляксей.
Але госць не пачуў гэтага пытання, а можа, не захацеў на яго адказаць. Ён вадзіў вачыма па сценах...
- А вы, пан гаспадар, даўно пабудавалі гэтую хату? - спытаў ён.
Стомлена, абыякава Мікула адказаў, што хата старая, а толькі нядаўна ён падняў яе трохі, падлажыў новыя падваліны, выразаў большыя вокны...
- Я ж гляджу, што хата быццам не зусім такая, як была...
- А вы што - былі тут калісьці? - спытаўся бондар.
Госць зноў не адказаў. Ён прагна еў, азіраўся навокал. Доўга глядзеў на бондара, на Аляксея і раптам неяк дзіўна сказаў:
- Вось яно як. Старое ўжо няма!
А пачакаўшы - зноў спытаўся:
- І Ясіка няма?
- Якога Ясіка? - спытаўся стары, вымаючы з рота люльку і востра пазіраючы на госця.
- Якога! - засмяяўся госць. - Ды вашага ж трэцяга сына, пан гаспадар!
- Вы, мабыць, тутэйшы, што так пра ўсё ведаеце? - абазвалася Аленка.
- Мусіць, вы тут былі калісьці! - загаварыла баба, утаропіўшы ў яго бляклыя, пад чырвонымі павекамі, аднак цікаўныя вочы.
- Відаць па ўсім, вы тут не ўпершыню, - азваўся Мікула.
Госць, закіданы гэтымі пытаннямі, нахіліўся да стала, а потым глуха, неяк злосна прабурчаў:
- Ну, быў, быў... Ну, дык што з таго, што быў?
Аднак хутка пераадолеў сваю злосць ці нецярплівасць і ўжо спакойна загаварыў:
- Быў я тут, працаваў, наймаўся, калі будавалі новы панскі дом... Я працаваў на будове новага панскага дома...
- Даўно гэта ўжо было, гадоў, можа, з дваццаць таму назад, - заўважыў Мікула.
- Больш за дваццаць, - паправіў яго госць.
- Многа тады чужых людзей прыходзіла на гэтае будаўніцтва... - умяшаўся бондар.
- Ды шмат. І я прыходзіў.
Стары ўважліва паглядзеў на госця.
- Нешта мне мроіцца ў вачах, - то здаецца, што я вас ведаю, а то здаецца, што не ведаю...
- Далібог, - загаварыла баба, - каб я з гэтага месца не ўстала, калі ў мяне не таксама... То здаецца, што я вас ведаю, то здаецца, што не ведаю... Відаць, вы калісьці са мною гаварылі, як былі на будаўніцтве новага дома.
Госць усміхнуўся і з дзіўнай настойлівасцю глядзеў на яе высахлыя, маршчыністыя, жоўтыя, нібы воск, рукі.
- Ой, гаварылі вы са мною, маці, - пачаў ён, - гаварылі не раз, не два і не дзесяць разоў. Ой, прыносілі вы мне вось гэтымі сваімі рукамі хлеб, памазаны мёдам ці маслам, якія вы крадком бралі з панскага свірна. Ха, ха, ха!
Госць голасна смяяўся, задраўшы галаву, а вочы яго гарэлі.
- Каб мяне сёння ноччу ўдушыла, калі я што памятаю. Не памятаю... ці я з вамі гаварыла, ці не гаварыла, ці вам калі хлеб давала, ці не давала - нічога не памятаю. Толькі мне здаецца, што быццам я вас ведаю. Ці не - не ведаю... А ўсё ж ведаю! А ўсе ж не ведаю!.. Ах, ды што ж гэта?
Дзве пары вачэй пазіралі на госця, адна нібы пранізвала з-пад сівых, навіслых броваў, а другая - паблісквала ад цікаўнасці, жыва бегала пад чырвонымі павекамі. Госць занепакоіўся, зноў стаў паціраць рукі, неяк бяздумна засмяяўся і, падняўшыся з зэдліка, пайшоў шырокім крокам да печы. Тут ён выпрастаўся на ўвесь свой рост, залажыў рукі за спіну і зверху зірнуў на дзяўчыну. А тая, перастаўшы прасці, ці то ад страху, ці ад сораму апусціла рукі на калені. Пазіраючы на яе зверху, госць спытаў:
- А ты гаспадарова дачка?
Адварочваючы ад яго пачырванелы твар, яна прашаптала:
- Але. Дачка.
- Відаць, наймалодшая? Табе, мабыць, дваццаці яшчэ няма...
- Ды няма.
- А старэйшая сястра, Марыська, жыве ці памерла?
- Жыве.
- Яна замужам?
- Замужам.
- Дзе яна? У гэтай вёсцы?
- У Дубраўлянах, у мужавай хаце сядзіць...
- Ага! У мужавай хаце. У сваёй хаце. Гэта добра. Ах, ах, ах...
Грудзі госця ўзняліся ад раптоўнага, кароткага ўздыху. Ён змоўк.
За доўгім сталом ішла гаворка. Пятнаццацігадовы Ясік жартам нападаў на бабу, што тая крадком выпіла другую чарку, а баба біла кулаком у грудзі і крычала:
- Брэшаш, як сабака! Каб мяне халера схапіла, калі я выпіла!
Бондар гаварыў нешта жонцы, якая брала каля сцяны калаўрот. Аленка голасна смяялася з Ясікавай спрэчкі з бабай. Адны толькі вусны маўчалі там, паволі цягнучы дым з кароткага цыбука, і адна пара вачэй пранізліва глядзела з-пад сівых, навіслых броваў, няспынна глядзела праз лёгкі дым на госця, што стаяў каля печы.
Раптам над гоманам узняўся зычны, самаўпэўнены Аляксееў голас. Ён шырока сядзеў на зэдліку, бокам да стала, як заўсёды ганарліва адкінуўшы галаву, і звярнуўся да госця:
- А пра Бонка вы нічога не чулі, ходзячы па свеце, га?
Усе зацікаўлена змоўклі, але і госць добрыя паўхвіліны маўчаў. Потым ён адказаў спакойна:
- Чаму ж не чуў? Чуў. Увесь свет толькі пра яго і гаворыць.
- Ды гавораць, не дай Бог нікому, каб так пра яго людзі гаварылі! - выгукнуў малады мужчына. - А як вы думаеце: зловяць яго ці не зловяць?
- Можа, зловяць, можа, не зловяць, - лена адказаў госць.
- Добра было б, каб злавілі, а то пісар кажа, што калі, крый Божа, не зловяць, усім бяда будзе... Разбой, кажа, будзе, рабункі будуць, так і так, кажа, будзе. Што злыдзень гэты, калі на волі застанецца, ці мала яшчэ людзям бяды наробіць...
- Чорт яго зловіць, калі ён такі спрытны, - сказаў бондар, які крыху павесялеў ад другой чаркі, - два разы ўцякаў, дык і цяпер уцячэ.
- Мяне больш за ўсё цікавіць, як ён мог тады, дзесяць гадоў таму назад, уцячы з турмы. Я ж не раз і не два разы быў у горадзе і турму бачыў. Такія сцены, божухна ты мой! Усюды салдаты са штыкамі. Птушкай трэба быць, а не чалавекам, каб вылецець адтуль. А ён вылецеў... Каб яго... Ну ж і спрытны! Зубамі сцяну перагрыз, ці што?
- Ды не, - перапыніў госць.
- Тады як? Бо калі б і краты жалезныя распілаваў, усе роўна праз акно не мог бы выскачыць, праз такое высокае... Калі б на каменне з чацвёртага паверха пляснуўся, дык душа з цела адразу ўцякла б...
Цяпер чалавек, які стаяў каля камінка, залажыўшы рукі за спіну, пачаў свабодна пакалыхвацца ў бакі, злёгку пераступаючы з нагі на нагу. Пераступаннем гэтым ён нагадваў гарадскога франта. Зверху глядзеў на маладога хлопца, які звяртаўся да яго.
- Ён не выскачыў праз акно, ён вылецеў... - сказаў з кплівай усмешкай.
- Хіба на тых крылах, якія яму чорт прычапіў, - абурыўся бондар.
- Не на крылах ён вылецеў...
- Дык, можа, на ведзьмінай лапаце, - пажартаваў Аляксей.
Жанчыны і падлетак Ясік засмяяліся таксама.
- На парасоне, - сказаў госць.
Усе змоўклі. Госць пакалыхваўся каля печы яшчэ больш свабодна і зверху вадзіў позіркам па ўсіх прысутных. Можа, так вось гарадскія фанфароны выхваляюцца перад натоўпам у шынку сваёй высокай вучонасцю, уменнем разбірацца ў сусветных падзеях.
- Глупства, - гаварыў ён, - для невука гэта здаецца цудам, а для таго, хто ведае, глупства, драбніца! Вось як ён зрабіў, гэты Бонк, калі ўцякаў з турмы...
Ён узяў свой кій, што стаяў побач, прыслонены да печы, і, адпаведна памахваючы ім, пачаў расказваць:
- Бонк узяў парасон, такі вялікі парасон, раскрыў яго, перавярнуў яго вось так, уніз, і разам з парасонам шусь праз акно... Калі б без парасона, дык паляцеў бы потырч галавой і звярнуў бы сабе карак... Але парасон апускаў яго ўніз памаленьку, памаленьку, бо вецер яму хутка ляцець не даваў, і так апусціўся да самай зямлі. А Бонк толькі выцягнуўся на бруку ды носам аб камень ударыўся. З носа кроў пацякла, і косці страшэнна забалелі. Ды што там! Ногі за плечы і падаўся ў свет! Тры гады яго потым шукалі. Парасон каля турмы знайшлі, а яго тры гады дарма шукалі.. Ха, ха, ха!
Пакуль ён расказваў, увесь яго доўгі, касцісты твар свяціўся амаль дзіцячай весялосцю. Чалавек быў падобны на хлапчука, які з хітрай усмешачкай расказвае пра ўдалае свавольства.
Усе хатнія прыўзнялі галовы і паразяўлялі ад здзіўлення раты. Сярод агульнага маўчання з-за клубоў дыму пачуўся нізкі, суровы голас:
- А адкуль жа вы ведаеце, як гэта было?
- Гэта ж праўда! Адкуль вы ведаеце? - паўтарыла пытанне некалькі галасоў.
Нібы адчуўшы ў гэтых настойлівых пытаннях варожы выклік, госць зухаватым рыўком узняў галаву і з-пад броваў, якія пагрозліва сышліся, павёў вакол палымяным позіркам.
- І ведаю! Ну і што, калі ведаю! Разумны гаворыць, дурны дзівіцца... А-а-а! Паразяўлялі раты! Адкуль я ведаю? А ці ж гэта ў людзей языкоў няма, ці не расказваюць?.. Яны расказвалі, а я слухаў. Цьфу!
Ён плюнуў і раптам зноў занепакоіўся, кінуў навокал устрывожаны позірк, пацёр рукі. Аляксей дзёрзка глядзеў у яго вочы.
- Нешта вы, пане, - пачаў ён, - зашмат ужо ведаеце пра гэтага Бонка. Можа, вы яго калі бачылі?
Той абыякава паціснуў плячыма:
- А дзе я мог яго бачыць? Не бачыў. Я з Прусіі іду... Больш за дваццаць год не быў у гэтым баку.
- Шкада, бо калі б вы яго бачылі, дык сказалі б нам, як ён выглядае. Лягчэй было б злавіць... Ой, злавіў бы я яго, з вялікай ахвотай злавіў бы, і пакуль тая паліцыя даведалася б пра яго, сам бы з яго палосамі скуры надраў!..
- Бач, такі малады, а ўжо гатовы людзям скуру са спіны спускаць! - пасміхнуўся госць.
- Дык ён жа разбойнік! - выгукнуў, усхапіўшыся з лавы, малады задзірысты мужчына. - Сам пісар сёння казаў: «Крамы рабаваў, грошы падрабляў, а самае горшае, - казаў, - што трох чалавек забіў са сваімі супольнікамі...» Дык што - шкадаваць такую звяругу? Ой, я б з яго скуру здзёр! Няхай іншых не забівае!..
І ён падняў пагрозліва кулак.
- Ціха, Аляксей! Сціхні, не крычы так! - супакойвала яго маладая жонка, цягнучы за крысо расшпіленага кажуха.
Бондар замахнуўся гэблікам:
- Каб яму так добра на свеце не было, як ён нявінных людзей загубіў...
- Ой! - войкнула Ганулька. - Можа, і цяпер ён пачне буяніць.
- Вядома ж, пачне, - загаварыла баба. - Такі злыдзень, што ў людской крыві выкупаўся...
- Каб яму косці пакруціла... Каб яго паралюш разбіў...
- Ці пачне, ці не пачне, - панура азваўся бондар, - а лавіць яго трэба, бо яшчэ шайку сабе падбярэ і коні пачне красці...
- Не дачакаецца! - выгукнуў Аляксей. - Будзе ён красці коні, калі кат яму дзвесце бізуноў у спіну ўлепіць...
- Ой, ой! - запішчала Ганулька.
- А табе што? - накінуўся на яе Аляксей, але зірнуў на жонку, якая, нахіліўшы свой тонкі стан, таксама пачала галасіць.
- Ай-я-ёячкі!..
Баба Настуля падперла сухую шчаку рукою і голасна ўздыхала:
- Божа ж ты мой, Божа! Ой, божа ж літасцівы!..
Пятнаццацігадовы Ясік стаяў, нібы акамянелы, вылупіўшы вочы, а потым закрыў рот рукамі і дрыготкім голасам зароў:
- Гу-гу-гу!..
- Во напалохаліся, што разбойніку пападзе бізуноў! - засмяяўся Аляксей.
Госць не стаяў ужо так ганарліва, як раней. Калі Аляксей упершыню напомніў пра бізуны, відаць было, як пад тонкім сукном парванага сурдута заварушыліся і паволі палезлі ўгару яго лапаткі, а карак, як ад раптоўнага ўдару, апусціўся долу і барада дакранулася да грудзей.
- Цікава, ці вытрымае злыдзень? - прабурчаў бондар.
- Ого! Яшчэ як вытрымае! - гаварыў сваё Аляксей. - Яшчэ потым у кайданах на край свету пойдзе. А калі прыйдзе туды, дзе жыць загадаюць, дык ад цямна да цямна будзе пад зямлёю молатам біць або тачкі цягаць...
- Ой, бедны ён, такі бедны! - уздыхнула Аленка і яшчэ мацней прыціснула да грудзей малое.
- І навошта яму было на гэты свет прыходзіць? Навошта Бог Усявышні паслаў яго на гэты свет? - уздыхала баба Настуля.
- Я, здаецца б, не вытрымала. Узяла б і ўтапілася... - вяла сваё Ганулька.
Хрысціна, пакінуўшы мыць посуд, выпрастала высокі, моцны стан, зноў склала рукі на грудзях і заглядзелася на агонь сваімі цёмнымі вачыма. Зморшчыліся яе прыгожыя вусны, сышліся цёмныя бровы. Калі ўсе змоўклі, пачуўся яе нізкі, глыбокі голас:
- А і гэтага ж некалі маці на руках насіла і калыхала...
Госць раптоўна павярнуўся да яе.
Ён доўга глядзеў на яе, нахіліўся амаль да самага твару і амаль са свістам прашаптаў:
- Добра пільнуйце свайго сыночка, ой, добра пільнуйце свайго Ясіка, каб ён ніколі не быў такім няшчасным...
Здзіўленая і крыху напалоханая жанчына адхіснулася ад яго. А госць хутка павярнуўся ў другі бок хаты, туды, дзе каля сцяны сядзеў за сталом гаспадар. Мікула ўвесь час маўчаў. Як звычайна, ён спачатку даваў усім хатнім магчымасць выказацца, а потым канчаў спрэчку сваім словам. Ён падняў угару руку з люлькай і паволі, спакойна пачаў:
- Правільна. Такіх і сам Бог не казаў шкадаваць. Правільна. Ужо нам добра-такі надакучылі гэтыя канакрады, рабаўнікі, махляры і іншыя злыдні. Ці ж гэта нявінныя людзі дзеля таго петуюць, каб тыя карміліся ды паіліся іхнім дабром, а то, крый Божа, і крывёю? Нявінным людзям патрэбна абарона ад усякай страты, павінна быць бяспека, а каб за такія цяжкія грахі ды не было ніякага пакарання, дык не, гэта - нельга. Годзе!
Госць так пільна глядзеў на гаспадара, з такім напружаннем слухаў, што ажно вусны яго разышліся, рысы твару акамянелі, адны толькі вейкі часта-часта міргалі над нерухомымі зрэнкамі. Стары змоўк, а той яшчэ некалькі хвілін глядзеў, глядзеў, слухаў, нібы хацеў пачуць нейкае нявыказанае слова. І раптам яго кашчавы твар пачырванеў, а вочы засвяціліся. Ён махнуў рукой.
- Годзе! - паўтарыў і коратка, рэзка засмяяўся. - Добра вам, гаспадар, казаць: годзе! А таму, каго, як дзікага звера, ганяюць па свеце, каб, дагнаўшы, збіць да паўсмерці, а потым на катаргу ўпячы, - таму годзе ці не годзе? Пра гэта ён сам толькі ведае, праклінаючы ўвесь свет, людзей і дзень свайго нараджэння! Кожнага чалавека можа бяда напаткаць, і ніводная маці не ведае, каго яна... на руках калыша...
Ён зірнуў на Хрысціну і Аленку, папярхнуўся, праглынуў сліну і змоўк.
- З кожным можа здарыцца бяда, - спакойна і паволі азваўся Мікула. - Аднак той найгаршэйшы, хто другога чалавека забівае...
- Найгоршы, найгоршы... - паўтарыў госць. - А ці ведаеце вы, пан гаспадар, што найгоршае бывае часамі побач, ойяк блізенька каля найлепшага... І калі б не выпадак які або нешта там іншае, чаго не палічыш, можа, замест найгоршага было б найлепшае...
У горле яго перасохла. Ён шырокім крокам падышоў да стала, наліў чарку гарэлкі, праглынуў яе і вярнуўся да печы.
- Годзе! - пачаў ён зноў, увесь час звяртаючыся да старога Мікулы - Добра вам гаварыць: годзе! А ці ведаеце вы, якім чынам гэты Бонк, за якім цяпер гоняцца, нібы за дзікім зверам, каб затаўчы да паўсмерці, ці ведаеце, як ён першы раз трапіў у бяду? Можа, ён першы раз папаўся за такую драбніцу, што і плюнуць не было на што! А бяда трасе таго, хто на ёй едзе. Ой як трасе, пан гаспадар! Так трасе, што душа наверх падкладкай выварочваецца. Ва ўсіх душа з падкладкай, толькі ў аднаго яна выходзіць навыварат, а ў другога не... Вось як!
Ён зноў падышоў да стала, але гарэлкі ўжо не піў. Машынальна працягнуў руку да бутэлькі, але, не крануўшы яе, зноў вярнуўся да печы. Ноздры яго захадзілі, бровы то паднімаліся, то ападалі. Увесь ён, парывісты, дзёрзкі, адчайны, бліскаў панурымі вачыма, грудзі яго часта ўздымаліся. Аднак ён зноў засмяяўся, спыніўшыся каля печы.
- Годзе! - паўтарыў ён яшчэ раз, нібы гэтае, сказанае старым Мікулам, слова вастрыём сваім упівалася ў яго, вярэдзіла рану. - Каб жа гэта кожны мог сказаць «годзе!» усім тым д'яблам, што раздзіраюць чалавечую душу, і каб яны так ужо ад гэтага аднаго слова паразбягаліся! У адным гэтыя д'яблы спяць, а ў другім прачнуцца і валакуць яго на вечныя пакуты. А можа, вы думаеце, пан гаспадар, што калі д'яблы вядуць людскую душу на вечныя пакуты, дык нехта паможа ёй выратавацца? Ха, ха, ха! Саломінкі ніхто не падасць, каб чалавек за яе ўхапіўся ды з ямы вылез. Або калі чалавек пакаўзнецца і, як тая свіння, уваліцца ў гной, ці знойдзецца на ўсім свеце хоць адзін, што злітаваўся б над ім і вывеў бы на сухое месца? Ого! Ніхто нават не азірнецца, а калі і азірнецца, дык толькі каб нагою кашкануць! Часамі і самому агоркне гэты смурод... Чалавек захоча ўцячы ад яго, але дзе там! Не дадуць! Бяры яго! Як ганчакі за лісою, панясуцца, пакуль назад у гной не загоняць, і скубуць, катуюць, пакуль той зноў не пачне кусацца да крыві! А што яму застаецца? Калі вайна, дык вайна! Калі прападаць, дык хоць спачатку добра пад'есці, напіцца, а калі і па мазгаўні каму стукнуць прыйдзецца, ну дык і што? І так і так пагібель... Дык няхай жа хоць ворагі запомняць... А хто вораг? Увесь свет вораг, калі ніхто і не падумае ратаваць, а кожны прагне загубіць...
Склаўшы на грудзях рукі, ён зноў падышоў да стала і, крыху нахіліўшыся, зірнуў у Мікулавы вочы. Стары ўжо некалькі хвілін, падаўшыся наперад усім сваім магутным корпусам, так пранізліва глядзеў на свайго госця, што ажно рука, у якой была люлька, апала на лаву. Яны ўпершыню паглядзелі адзін аднаму ў вочы. Стары адхіснуўся назад, прыхіліўся плячыма да сцяны. Госцеў голас сарваўся, нібы парваная струна. Чалавек адвярнуўся, зноў падышоў да печы, але ноздры яго ўжо не рухаліся. Значна цішэй, чым дагэтуль, ён пачаў гаварыць:
- Хіба ж кожны так ужо адразу і ляціць у глыбокую яму? Не, не кожны. Можа, і гэты Бонк не адразу забіваў людзей. Цікава, што там у яго за жыццё? Дзе ён нарадзіўся, у якім кутку свету маці яго насіла на руках і калыхала? Відаць, тады ён яшчэ не быў разбойнікам, відаць, ён па нейкіх драбінах спускаўся, пакуль не спусціўся туды, адкуль ужо ні бог, ні чорт яго не выцягнуць. Не ведаю, што ён там такое рабіў, пакуль праліў чалавечую кроў, аднак, кажуць, калі праліў, дык самога сябе спалохаўся і, уцёкшы з турмы, на хвабрыку працаваць пайшоў. А ці далі яму спакойна працаваць? Не далі. Злавілі і зноў у смурод загналі... Ён зноў уцек, а ўцякаючы, калі яму хто наўпоперак дарогі стаў, можа, ён і другі раз, хто яго ведае, праліў чалавечую кроў... А потым, казалі, на хвабрыцы зноў два гады спакойна прасядзеў. Вельмі, відаць, спужаўся самога сябе і той кары, што яго чакала. А ці хто калі цікавіўся, пра што ён там думаў, куды імкнуўся? Чорт хіба цікавіўся, больш ніхто...
Дагэтуль усе слухалі моўчкі, здзіўленыя і зацікаўленыя тым, што ён гаварыў, спачатку дзёрзка і палка, а потым усё больш ды больш жаласліва. Ды Аляксей ужо не змог больш маўчаць.
- Гэй, гэй, панок! - выгукнуў ён. - Нешта ж вы ўжо занадта абараняеце разбойнікаў!
Госць зноў выпрастаўся і зірнуў маладому мужыку проста ў вочы.
- Ой, ой! - сказаў ён з'едліва, ківаючы галавою. - Улез у цёплы кажух і рады, што яму добра! А таго, з якога і скуру хутка здзяруць, дык ужо і зусім пашкадаваць не трэба?
Стары Мікула адняў люльку ад рота і, насупіўшы густыя, касматыя бровы, цвёрда, коратка, сурова сказаў:
- Не трэба.
Здавалася, што стары кінуў два гэтыя словы госцю проста ў твар, і госць адчуў гэта, бо вельмі хутка павярнуўся ўсім целам да Мікулы, ступіў некалькі шырокіх крокаў і з ціхім смехам сеў побач з ім.
У гэты момант зноў рыпнулі дзверы, увайшло некалькі чалавек, і каля печы пачалася гутарка. Аднак госць як быццам і не заўважыў гэтага; ён сеў на зэдліку побач з гаспадаром, павярнуўся на хату спіною, шырокаю, але надта худой, ажно лапаткі вытыркаліся з-пад сурдута; успёршыся на стол локцем, ён наблізіў свой твар да твару старога. Каля іх нікога не было. Аленка з дзіцем, якое прачнулася і заплакала, села насупраць каля сцяны, Аляксей голасна верхаводзіў каля печы, бондар на другім канцы стала корпаўся з тым зубам ад бараны. Толькі баба Настуля, у бяззубым роце якой непрыкметна для ўсіх знікла тры чаркі гарэлкі, хуценька падсунулася амаль пад самую госцеву руку і з прагнай цікаўнасцю падставіла вуха.
Неўзабаве яна пачула словы, сказаныя амаль шэптам:
- Пан гаспадар, а што чуваць пра вашага Ясіка?
- Пра якога Ясіка? - суха спытаўся стары.
- Ды пра сына вашага, трэцяга... Два вось тут, а трэцяга няма. Ці вы ўжо зусім пра яго забыліся, пан гаспадар?
За плячыма госця моцна пляснулі нечыя рукі і пачуўся пісклявы бабскі голас:
А каб я веку свайго не дажыла! Каб мой язык апруцянеў! Каб мае рукі пакруціла, як галіны на той вярбе, калі я пра яго забылася, пра Ясіка майго любага, саколіка майго няшчаснага... Гэта ж я яго, калі ён на свет нараджаўся, ад маткі прымала. Гэта ж я яго на руках сваіх не раз і не дзесяць раз насіла... Сваіх дзяцей не было, але ён быў, і палюбіла я яго, як сыночка родненькага.
Бабіна галава ў чырвоным чапцы, з касмылямі белых валасоў на маршчыністым ілбе, з пачырванелымі ад гарэлкі шчокамі, калывалася над госцевым плячом, дыхала яму амаль у вуха смярдзючым перагарам. А ён, адхіліўшыся крыху, падпёр рукой галаву і, прыжмурыўшы вочы, слухаў, як яна заводзіла. Але неўзабаве перапыніў яе пытаннем:
- Дык вы, пан гаспадар, зусім ужо Ясіка не памятаеце? Ён жа ваш першы быў, старэйшы...
Нібы сілаю адарваны ад сваіх думак, стары змрочна адказаў:
- Чаму ж не памятаю? Памятаю... А вы яго добра ведалі?
- Яшчэ як добра! Добры быў хлопец, кемлівы, смелы...
- Занадта смелы, - буркнуў стары, выбіваючы з люлькі попел. - А вы чулі, што з ім здарылася?
Відаць, нягледзячы на змрочны настрой і пранізлівыя позіркі, якія стары час ад часу кідаў на госця, яму ўсё больш хацелася пагаварыць пра старэйшага сына. Але баба Настуля зноў завялася:
- Ой, гора яго напаткала, горачка! Ды каб ім пан Бог грахоў не дараваў, як яны яму, маладзенькаму ды дурненькаму, тады не даравалі! Загубілі яны яго, як сабаку, змарнавалі... Нябожчыца маці яго даводзілася мне пляменніцай. А ён мяне бабулькай называў...
Госць спытаўся ў старога Мікулы:
- А што ж з ім такое здарылася?
Стары з паўхвіліны варушыў сківіцамі, нібы перажоўваў нешта цвёрдае. І не хацелася яму раскрываць душу перад гэтым чужаком, але пагаварыць ахвота брала.
- От, - пачаў ён, - з драбніцы пачалося... Можа, ён першы раз і за справядлівасць пакутаваў. Суд супраць нас пачалі дубраўлянскія суседзі, каб ім дабра не было... Ну, мяне грамада выбрала ўпаўнаважаным, я ў горад ездзіў і з гадвакатам гаварыў, з тым, значыцца, што на судзе нас бараніў. Я Ясіка з сабою ў горад браў і да гадваката браў, так сабе, без дай прычыны, надта ж я яго любіў, а калі таму чаго вельмі ж захочацца, дык я ўсе яму дазваляў. Можа, Бог усемагутны мяне не пакарае за тое патуранне...
Баба зноў улезла ў яго гаворку:
- Ой, любілі яго, галубілі, песцілі ўсе добрыя людзі і ўсё яму дазвалялі, бо надта ж ужо міленькі быў і ласкавы... Ручкамі, бывала, абдыме за шыю і туліцца да чалавека, як тое ягнятка, а вочкі былі - што тыя васількі ў жыце...
Стары не звяртаў увагі на бабскае прастарэкванне, ён усё больш ахвотна выцягваў з памяці даўнія падзеі.
- Вельмі ён быў разумны, але ж надта дзёрзкі і зусім не такі, як іншыя хлопцы... Ані ў яго работа, ані гульня не былі такія, як ва ўсіх... Калі працуе, дык нібы той конь гарачы, а калі гуляе, дык так, што рады не дасі... Бывала, за шыю абдыме і цалуе, чуць не задушыць, а іншым разам занаровіцца і, каб там немаведама хто, - асой у вочы кідаецца. Лаяў я яго добра, лаяў, але найбольш патураў... Але нічога дрэннага ён тады не рабіў.
Стары задумаўся, паківаў галавою.
- На пагібель браў я яго тады ў горад і да гадваката, - працягваў, разгаварыўшыся, стары.
- Ён слухаў, пра што мы паміж сабою гаварылі, слухаў, а калі вярталіся, бывала, і кажа: «Тата, я заб'ю таго, хто несправядліва прыйдзе забіраць нашу зямлю!» Я толькі смяюся. Маладое, дурное, думаю. Зямля па справядлівасці наша была, але даўнасць зайшла, і суд мы прайгралі. Калі мы суд прайгралі, дубраўлянцы прыйшлі зямлю забіраць, а мы заўзяліся не аддаваць. Не аддамо і не аддамо. Усёй грамадой, бывала, выйдзем і тых захопнікаў, каб ім Бог грахоў не дараваў, праганяем. Усе сваволілі, сваволіў і Ясік. Ну, няхай сабе, думаю. Калі ўсе, дык няхай сабе і ён. Ажно вясною, кажуць, ураднік прыедзе і дубраўлянцам зямлю аддаваць будзе. Бяда! З ураднікам не тое што з мужыкамі. Мы рукой махнулі. Няхай будзе і так! Няхай будзе наша крыўда. Пан Езус больш адпакутаваў. Аднак не ўсё мы як трэба ўлічылі. Не ўлічылі мы гэтых маладых, а надта ж дзёрзкіх, што сваім розумам разважылі і змову зрабілі... Прыехаў нейкі высокі ўраднік і двух ніжэйшых з сабою прывёз, і давай яны па полі хадзіць, таму тое, гэтаму другое выдзяляць... А нашы хлопцы як выскачаць з косамі, з граблямі ды каламі! Можа, з дваццаць іх было, а мой Ясік спераду, як які генерал!.. Ураднікаў прагналі...
Бабу Настулю раптам ахапіў страшэнны гнеў. Яна крычала, стукаючы кулаком адной рукі па далоні другое:
- Каб яму пан бог не дараваў за тое, што ён быў такі дзёрзкі! Каб ён праз зямлю праваліўся, як ён сам сябе змарнаваў!..
- Ён праваліўся ўжо, не праклінайце, бабуля, - цыкнуў госць на ап'янелую бабу і зноў пачаў пільна слухаць старога.
А стары ўжо добра-такі разгаварыўся. Можа, ён і не думаў пра таго, каму гаварыў; гаварыў, бо даўні, амаль забыты боль грыз яго сэрца, а ўспаміны пра старэйшага, страчанага сына разганялі туман мінулых гадоў.
- Значыцца, - гаварыў ён далей, - бунт. Значыцца, супраціўленне ўладзе. Ну, пасадзілі іх у турму, судзілі іх. Іншых выпусцілі або сяк-так пакаралі, а яго на тры гады турмы асудзілі. Зачыншчык, кажуць. Ну, добра. Тры гады - не век. А яму тады толькі васемнаццаты гадок пайшоў... Не вельмі я тады і гараваў, што ён там тры гады пасядзіць. Розуму, думаю, навучыцца, пакорлівасці навучыцца.
- Навучыўся? - спытаўся госці, - Ха, ха, ха! Што ж, ці навучыўся? Га?
Стары, пазіраючы долу, паківаў вялікай галавой.
- Якраз навучыўся! Каб гэтак чэрці злыя душы вучылі! Калі вярнуўся дахаты, дык ужо і дня спакойнага ў хаце не было. Сядзе, бывала, і расказвае, як зладзеі ўначы ходзяць красці і ўсе замкі адмыкаюць. «На ўсё ёсць спосаб, а я ўсе спосабы ведаю». Або кажа: «Ахвота ж гэта людзям у такіх хатах сядзець, бедаваць, калі на свеце столькі багацця і да яго такім лёгкім спосабам можна дайсці». Я яго кулаком па спіне: «Вось табе, - кажу, - лёгкі спосаб не думаць пра зладзейства і ўсялякую поскудзь». А ён у адказ: «Не бі, татка, бо ўцяку і толькі ты мяне бачыў». За шапку і ў карчму. Піць навучыўся. Раней не піў, вядома, дзіця, яму ж ледзь семнаццаць гадкоў споўнілася. А там і гэтага навучыўся. Нап'ецца, бывала, і буяніць на ўсю вёску: з хлопцамі б'ецца, дзяўчат ловіць... Я да яго па-добраму: «Ці табе, Ясік, не сорамна? Ці ты пана Бога не баішся?» А ён смяецца: «Эх, татка, - кажа, - ці я такое бачыў? Ці я пра такое наслухаўся, калі там быў? Вы, дурныя, сядзіце ў сваёй вёсцы і нічога не ведаеце, а я цяпер вучоны!» Ох, вучоны ён зрабіўся, пабыўшы тры гады ў турме, вучоны! Каб тых губернёраў, што яго там вучылі...
Госць доўга смяяўся ціхім грудным голасам. Пасля паківаў галавой:
- Ох, пане гаспадар, сядзіце вы ў сваёй вёсцы, рукамі зямлю сваю дзераце і нічога не ведаеце! Каб вы пабачылі тых губернёраў ды каб пачулі, як яны вучылі вашага сыночка, то вас бы, пане гаспадар, можа, толькі ад аднаго страху паралюш разбіў бы...
Стары рэзка ўзняў галаву і зноў уважліва, як і некалькі разоў раней, паглядзеў на госця. Ў голасе, якім той вымаўляў апошнія словы, чуліся нейкія гукі, што з асаблівай сілай кранулі яго слых.
- Што ж гэта? - сказаў ён павольна. - Ці я вас калісьці ведаў, ці не ведаў... Замарок нейкі. Хто вы такі?
Але ў гэты момант госць занепакоіўся і павярнуўся да печы, каля якой цяпер пачынаўся ўсё большы ды большы рух і гоман. Там ужо замест двух, Ганульчынага і Хрысцінінага, калаўротаў аказалася цэлых пяць. Дзве дзяўчыны ўвайшлі раней і селі з калаўротамі абапал Ганулькі, а цяпер толькі што прыйшла яшчэ адна, з якою Аляксей якраз жартаўліва вітаўся, а Хрысціна ветліва запрашала, каб яна садзілася побач з ёю. У Мікулавай хаце пачыналіся зімовыя вячоркі, гаманлівыя і - да поўначы.
Госць акінуў быстрым позіркам людзей каля печы і зноў павярнуўся да старога. Але Мікула зноў сядзеў моўчкі, з люлькай у роце, апусціўшы галаву. Твар яго амаль зусім схаваўся за дымам, што вылятаў з люлькі, часамі толькі стары ківаў галавою, разгублена думаючы пра штосьці, нечаму здзіўляючыся. Затое баба Настуля ўсё больш гарнулася да госця, каб пагаварыць. Бутэлька з рэшткай недапітай гарэлкі нейкім дзіўным чынам, непрыкметна зноў аказалася побач з яе локцем. Зноў заблішчалі слязлівыя вочы, жывей захадзілі сухія рукі. Яна, нібы абцугамі, ухапілася за палу госцевага сурдута.
- Дык вы ведалі нашага Ясіка, - ужо не заводзячы, як раней, але хутка і ціха пачала яна, - мусіць, вы яго тады ведалі, калі новы панскі двор будавалі... Ой, бедны ж ён, бедны! Напакутаваўся ён, нацярпеўся ад роднага бацькі, пакуль навечна ў свет пайшоў...
Яна кінула позірк на старога Мікулу і, сцішыўшы голас, таямніча працягвала:
- Біў ён яго, як сабаку якога, рукамі, калом, чым папала... Каб я з гэтага месца не ўстала, калі маню... Як раней патураў і галубіў, так пазней, калі нябога з турмы вярнуўся, біў... За балбатню пра зладзеяў, і за п'янства, і за лайдацтва, за ўсё, бывала, б'е ды б'е... «Я яму, - кажа, - выб'ю і з цела і з душы ўсю тую поскудзь, што ён адтуль прынёс!» Бывала, маці за адну руку учэпіцца, а я за другую і крычым: «Ой, не катуй ты, Сымоне, роднага дзіцяці, не бяры грэх на душу, бо калі хлопец зусім азлобіцца, з хаты ўцячэ і душу сваю загубіць!» А ён нас, як тую бульбу, з рук атрасе і, як звер, толькі сапе ды бурчыць: «Пападзе яму калі-небудзь ад мяне, ох як пападзе, калі не выправіцца! Заб'ю, але не дазволю, каб навек злыднем застаўся!» І з іншымі сынамі ўжо інакш пачаў, і для іншых ужо набраўся строгасці: «Патураў я, - кажа, - старэйшаму, дык вось што з яго вырасла... А малодшым ужо аніякай патолі ад мяне не будзе». Ох, і пекла ж было тады ў хаце!.. Маці, бывала, плача, плача, ажно зняможацца і зляжа, а бацька, як той звер раз'юшаны, толькі вачыма за Ясікам водзіць, каб на чым яго злавіць і пакараць. Малодшыя хлопцы, як тыя зайцы, вушы стуліўшы хадзілі, а Ясік-небарака цярпеў, цярпеў, на трэску высах, як тая хмара цёмная зрабіўся, і ўжо, здаецца, крышку паспакайнеў, нібы крыху абдумаўся... Перад бацькам скарыўся, скарыўся перад родным, слухацца пачаў... Ажно раптам узяў ды ўцёк... Не вытрымаў-такі ды ўцёк. Можа, ён ад бацькавай рукі, што літасці да яго маладосці не мела, уцёк... Можа, ад прызыву, каб яго ў салдаты не забралі, уцёк... Можа, яго нехта, з кім ён у турме пазнаёміўся, падгаварыў... Узяў ды ўцёк... І вочы нашы ўжо яго больш, галубочка, не бачылі, і вушы нашы галасочка яго сярэбранага не чулі... Маці па ім плакала, і сястра плакала, Марыська, старэйшая, бо гэтай, Ганулі, яшчэ на свеце не было, і, здаецца, па сценах вось гэтай хаты, хацінкі яго роднай, цяклі тыя слёзкі... Адзін бацька ніколі пра яго не загаварыў, ніколі не злітаваўся, сыночка свайго родненькага, найстарэйшага, ніколі не пашкадаваў... Такі ўжо ён, наш Сымон, суровы!
Цяжка было сказаць, ці слухаў госць, ці не слухаў гэтую загадкавую, з напеўным прыгалошваннем балбатню ахмялелай бабы. Паставіўшы на стол локаць, ён падпёр галаву доўгай касцістай рукой і заплюшчыў вочы... Можна было падумаць, што ён задрамаў і цяжкія прывіды блукаюць у яго соннай галаве, бо вусны надзьмуліся, ажно рыжаватыя вусы натапырыліся. Раптам ён зусім нечакана працягнуў руку па бутэльку і, прыклаўшы рыльца да вуснаў, прагна дапіў апошняе. Грукнуўшы дном пустой бутэлькі па стале, ён засмяяўся і кпліва паглядзеў на старую.
- Ну і дурная ж ты, бабуля! Калі ён так ні разу не пашкадаваў, дык чаму ж старэйшага ўнука Ясікам назваў? Га? Мусіць, калі яго старэйшы ўнук на свет прыйшоў, дык ён пра старэйшага сыночка ўспомніў? Га?
Мікула нібы прачнуўся з роздуму, люльку адняў ад рота, нахіліўся ўсім сваім мажным тулавам да госця, а правую руку падняў да лба.
- У імя Айца і Сына... - прашаптаў ён.
Але госць падняўся, адсунуў з грукатам зэдлік, на якім сядзеў, шырокім крокам накіраваўся да супрацьлеглай сцяны і сеў там у цяні, побач з Аленкай, якая карміла малое.
У той самы момант дзверы раптоўна адчыніліся і зачыніліся з трэскам. У хату ўварвалася высокая, плячыстая дзеўка, задыханая, з васпаватым тварам, які пачырванеў ад хуткага бегу. Паставіўшы каля парога калаўрот, яна закрычала:
- Ратуйце! Дзяўчаты, калі бога любіце, ратуйце, хлопцы ідуць!
За акном пачуўся моцны тупат, смех і крык. Нехта забарабаніў па шыбе, ударыў кіем па сцяне. Дзяўчаты з віскам паўсхопліваліся і кінуліся да дзвярэй.
- Ой, божухна! Замыкайце! Дзверы замыкайце! Не пускайце! Адразу ж кудзелю паліць і лухту ўсялякую вярзці пачнуць! Людзі, ратуйце! Не пускайце гэтых разбойнікаў!
Дзяўчаты сцяною пасталі каля дзвярэй, як мага трымаючы засаўку. Адна з дзяўчат схапіла з камінка галавешку і, трымаючы яе, нібы вогненны сцяг, заняла абаронную пазіцыю. Другая ліла ваду з вядра на ток, трэцяя прыцягнула зэдлік і падперла ім дзверы. Дзеўкі так моцна захапіліся неабходнасцю адбіць напад, што ў іх піску чуваць быў ужо сапраўдны страх. Ганулька, чырвоная ад натугі, з якой яна прыціскала засаўку, пачала дрыжаць. Дзве дзяўчынкі, старэйшая гадоў дзесяці, абуджаныя крыкам, скаціліся, як калодачкі, з высокай печы і, дапамагаючы старэйшым, крычалі больш за ўсіх. Іх босыя ногі, як матылі, мільгацелі паміж клятчастых дзявочых спадніц, пасмы льняных валасоў то ўзнімаліся, то ападалі на белыя кашулі і на ружовыя ад сну тварыкі.
Ды найбольш крычала і мацней за ўсіх размахвала сухімі, але пругкімі рукамі баба Настуля. Яна ўбілася ў дзявочы гурт, лезла да дзвярэй.
- Пусціце! - крычала яна. - Што гэта за мода - хлопцаў на вячоркі не пускаць? Якія ж гэта вячоркі, калі на іх хлопцаў няма? Дый завошта вы іх караеце? А завошта вы іх, небаракаў, на марозе трымаеце?
Яна адпіхнула Ганульку, расчыніла насцеж дзверы і, узяўшыся ў бокі, крыкнула ў цёмныя сені:
- Хадзіце, хлопцы! Ну, хутка, хадзіце!
Сені напоўніліся цяжкім тупатам, і праз дзверы праціснуліся чатыры дзецюкі. Дзяўчына, што трымала галавешку, крыкнула другой:
- Ульяна, лі ваду! Лі, калі бога баішся!
Вялізная васпаватая Ульяна нахіліла да зямлі вядро; вада шырока разлілася па таку. Але для нападаючых гэта ўжо не было перашкодай. Яны з грукатам перавярнулі зэдлік, а адзін з іх ужо выдзіраў з рук дзяўчыны галавешку.
- Ай, людзі! - крычала яна. - Людзі, ратуйце!
- А будзеш гаварыць «лі», а будзеш на злое падбухторваць?
Ён падсунуў агонь да першай з краю кудзелі. Пасыпаліся іскры з лёну, прасніца засвяцілася, як свечка. Ульяна заплакала ўголас. Гарэла яе кудзеля.
- Ой, каб вас бог за маю крыўду пакараў! Каб вы...
- А будзеш ваду ліць? А будзеш людзям ваду пад ногі ліць? - пацвельваліся хлопцы з заплаканай дзяўчыны.
Бондар і Аляксей умомант затушылі рукамі агонь. Хрысціна суцяшала пакрыўджаную, ідучы ў бакоўку па новую кудзелю. Дзяўчына адразу ж супакоілася і разам з усімі села за калаўрот.
Баба Настуля зачыніла дзверы, бо холад ішоў з сяней у хату. Хлопцы - хто ў кажусе, а хто ў сівай сярмязе, усе ў цяжкіх ботах - толькі цяпер пакланіліся гаспадару.
- Добры вечар! - гукнулі яны хорам.
Стары не адказаў. Няўжо ён задрамаў? Усе, аднак, ведалі, што стары Мікула не быў санлівым, ён любіў познія, шумныя вячоркі і ветліва адказваў, калі госці віталіся, а нават часамі, хоць і рэдка, смяяўся грубым смехам услед за моладдзю. Сёння ён маўчаў. Рука з люлькай павісла каля грудзей, усе маршчыны на вялікім ілбе апусціліся ўніз, нібы цяжкая хмара павісла над касматымі бровамі. Спаў ці думаў? Гневаўся ці ўспамінаў? Хлопцы адышліся да камінка і, стаўшы за дзяўчатамі, пачалі закурваць. Баба Настуля зноў села на перавернутыя ночвы і гаварыла, гаварыла, размахваючы сухімі рукамі. Калаўроты затарахцелі: перамагаючы іх тарахценне, узняўся шумны, вясёлы гоман. У хаце зрабілася вельмі горача і душна.
Каля сцяны, насупраць той, дзе сядзеў стары Мікула, у ценю, на лаве, у канцы якой стаяла бочка з квашанай капустай, ішла размова, прыглушаная гоманам і тарахценнем калаўротаў. Госць сядзеў там побач з Аленкай, якая не прымала ніякага ўдзелу ў свавольствах і жартах, што напоўнілі хату, - яна спачатку карміла, а потым калыхала на руках сваё малое.
- Вясёлыя ў вас вячоркі, - пачаў госць.
- Ды вясёлыя, - адказала Аленка.
- Ты даўно выйшла за Аляксея?
- Ды на Пятра будзе ўжо чатыры гады.
- А колькі ж табе цяпер гадоў?
Яна ўсміхнулася і сарамліва нахіліла галаву:
- Або я ведаю? Мусіць, на Юр'я дваццаць споўніцца...
- Фіі! - свіснуў госць - Старая ты ўжо кабеціна. Ну, а добра табе тут жывецца?
- Чаму ж не добра? Вельмі добра. Дай Божа, каб так да веку было...
- Аляксей добры? Не б'е?
Яна пачырванела:
- Гэтага яшчэ не хапала!
- А любіць?
Яна захіхікала ціха і, замест адказу, моцна пацалавала малое ў лоб.
- Хлеб у хаце заўсёды ёсць?
- Дзякуй Богу, ёсць. Яшчэ таго не было, каб хлеба не хапала. Чаго іншага няма, а хлеб заўсёды ёсць.
- Бондар, напэўна, шмат зарабляе?
- Ды зарабляе. І мой зарабляе, і бацька зарабляе. Калі на гаспадарцы няма работы, дык ён з Ясікам рыбу ловіць і ў мястэчку прадае; раней адзін хадзіў рыбачыць, а цяпер ужо гады са два з Ясікам ходзіць...
- З Ясікам ходзіць, - паўтарыў госць і, апусціўшы вочы, змоўк.
Каля печы з шумам калаўротаў і гоманам змяшаўся хруст разгрызаных арэхаў і лузганне семачак. Хлопцы даставалі з-за пазухі гнілаватыя дзічкі і частавалі імі дзяўчат; тыя манежыліся, адпіхалі паднесеныя да іх твараў жмені з ласункамі, а потым нібы нехаця прымалі, елі і, у сваю чаргу, кідалі хлопцам арэхі і семачкі. Кожны раз, калі каму-небудзь пападала ў лоб або ў шчаку арэхам ці калі жменя семачак рассыпалася па чыім-небудзь аўчынным каўняры, з-за калаўротаў выбухаў смех. Адзін з дзецюкоў, што ўвесь час стаяў за Ганулькай, амаль не ўдзельнічаў у жартах, а ўсё нешта шаптаў дзяўчыне на вуха. Ульяна, што верхаводзіла паміж дзяўчат, гукнула яму, каб загадаў якую-небудзь загадку. Бо ніхто ж не ведае столькі цікавых загадак, як каржакаваты Дзям'ян, галава якога зарасла такімі чорнымі ды кучаравымі валасамі, што яны амаль зліваліся з чорным каўняром кажуха. У гэтым чорным гушчары чырванелі толькі поўныя шчокі і паблісквалі чорныя вочы.
- Калі загадкі, дык няхай будуць загадкі, - адказаў ён настойлівым дзяўчатам. А сам выпрастаўся, адкашляўся на ўсю хату, яшчэ больш надзьмуў шчокі і, руку ўпёршы ў бок, пачаў:
Еду, еду -
Ні дарогі, ні следу,
Каня бічом паганяю,
На смерць паглядаю.
Ён змоўк. І ўсе маўчалі. Спынілася некалькі калаўротаў.
- Ну, што гэта? - здзекліва спытаўся разумны Дзям'ян.
Ніхто не змог разгадаць. Дзяўчаты заклапочана зіркалі адна на адну, а хлопцы нібы зусім абыякава курылі і прытупвалі наскамі ботаў. Дзям'ян узяўся ў бокі аберуч.
- Ды гэта ж човен! - пагардлівым тонам сказаў ён.
- І праўда! - пачулася адразу некалькі галасоў, і ўсе дзівіліся, паўтараючы словы загадкі.
- Ага! - еду, ні дарогі, ні следу - вядома, па вадзе, каня бічом паганяю - значыцца, вяслом па вадзе... Ага! І праўда - гэта ж човен.
- Чаму ж ты, Дзям'ян, не шапнуў мне, што гэта такое! Калі б ты сказаў, я адгадала б, - ціха прагаварыла Ганулька.
- Добра, то я яшчэ адну загадаю.
Ён зноў надзьмуў шчокі, кашлянуў і пачаў:
Повен хлявец
Белых авец,
Адзін баран бляе.
Скончыўшы, ён нагнуўся, нібы паднімаючы з зямлі арэх, і шапнуў Ганульцы ў самае вуха:
- Язык!
- Язык! - сярод агульнага маўчання выгукнула дзяўчына.
- Ага! - зноў здзівіліся ўсе. - Праўда! Нічога не скажаш, праўда! Во разумная! Такая маладзенькая, а такая разумная! А можа, табе Дзям'ян падказаў? Відаць, падказаў? Праўду скажы!
Пачырванелая, як півоня, дзяўчына хавалася за кудзелю і ўмольна пазірала на разумнага хлопца.
- Я не гаварыў! - выгукнуў Дзям'ян. - Брэшаце! Нічога я не гаварыў...
І, нібы жадаючы адагнаць новыя пытанні, што пасыпаліся на яго і каханую дзяўчыну, адразу дадаў:
- Калі хочаце, дык яшчэ адну скажу!
Тоўстыя шчокі яго раз'ехаліся ад хітраватай усмешкі, чорныя вочы смяяліся.
Маленькая, чарненькая,
Усю калоду варочае.
- Ну, што гэта? - спытаўся ён, закрываючы жменяю рот.
Баба Настуля засмяялася, шырока разявіўшы свой бяззубы рот, і замахала на яго рукамі:
- Ой, каб ты скіс з такою загадкаю! Ой, не раз і не два чула я ўжо гэтую загадку! Гэта ж блыха!
Прыглушаным голасам, праз пальцы, якімі ён закрываў рот, Дзям'ян пацвердзіў:
- Ну але, блыха!
А чорныя вочы блішчалі над вялікай рукой, смяяліся і пераможна пазіралі па вясёлых дзяўчат. Другою рукою ён крадком абдымаў тонкі Ганульчын стан, абцягнуты сіняй кофтай.
Госць, седзячы побач з маўклівай Аленкай, неяк асабліва пільна прыслухоўваўся да жартаў і загадак. Ён успёрся рукамі на калені і, падаўшыся наперад, пачаў усміхацца, спачатку слаба, невыразна, а потым з усё большым задавальненнем. Як толькі хто каля печы выкрыкваў разгадку, ён падтакваў, ківаючы галавой. Калі б хто-небудзь тады на яго паглядзеў, дык мог бы падумаць, што чалавек гэты добра ведае ўсё, пра што гаворыцца, толькі ўсё гэта забылася і цяпер прыгадвалася настойліва, ведучы за сабою рой іншых успамінаў. Але ніхто цяпер не звяртаў на яго ўвагі, дык неўзабаве і сам ён перастаў пасміхацца, зноў паглядзеў на суседку.
- Чаму ж ты не ідзеш туды весяліцца разам з усімі?
Яна адказала, пакалыхваючыся разам з дзіцем:
- Не хачу... Няхай забаўляюцца на здароўе!
- А толькі казала, што табе добра жывецца... Чаго ж ты тады сумуеш? Відаць, Аляксей нядобры, га? Відаць, нядобры? Мусіць, ужо так у іхнім родзе павялося, што ўсе нядобрыя?
Ён з прагнай цікаўнасцю ўпіўся позіркам у маладзіцу. А яна, пазіраючы некуды міма яго, не перастаючы калыхацца, адказала:
- Ды не. І Аляксей добры, і ўсе добрыя, толькі я ніяк свайго Міколку не магу забыць...
- Якога Міколку?
- Ды сыночка...
І яна ціхім, але напеўным голасам пачала расказваць, што некалькі месяцаў прайшло, як памёр яе старэйшы, паўтарагадовы сынок. Якое гэта было цудоўнае дзіця! Хадзіў ужо, гаварыў - не жартачкі, які ўжо быў разумны. Усе па ім плакалі, нават і дзед, хоць ён такі суровы, плакаў. А потым забыліся, нават бацька родны забыўся. Адна толькі яна ніяк не можа забыцца. Яна нахілілася над малым і цішэй закончыла:
- Вядома, дзіця, такое маленькае, нібы тая ягадка, скацілася са свету... Як тая парушынка, лягло ў зямлю...
Буйная сляза пакацілася па яе поўнай ружовай шчацэ і, бліснуўшы, як брыльянт, упала на сінюю кофту.
У гомане, што напаўняў хату, расказ маладой маці звінеў, як тонкая, нясмелая страла, а сляза яе ўпала ў смех і гоман, нібы ціхая кропля расы ў свавольныя, шумныя хвалі ракі. Госць пазіраў вялікімі вачыма на свежы, як раніца, засмучаны твар маладзіцы, сачыў за бліскучай слязой, пакуль яна не пагасла вільготнаю плямкай на сіняй шарсцяной кофце. Відаць, нешта незвычайнае ўразіла яго, здзівіла, абудзіла ў ім нейкую трывожную струну, якой ён, відаць, дагэтуль ніколі ў самім сабе не чуў. Яго шырокія, упалыя грудзі ўзняліся, як ад раптоўнага подыху ветру:
- Ох, ох, ох!
А з твару маладой маці смутак раптам знік, яна ажывілася і вясёлымі вачыма, што заблішчалі ад цікаўнасці, пазірала на вясёлую чародку моладзі каля печы.
- Ой, - крыкнула яна, - казкі будзе баяць! Настуля казкі будзе баяць!
Яна рыўком павярнулася да госця:
- Паслухайце толькі, мой жа ж вы даражэнькі, вы толькі паслухайце! Яна цудоўныя казкі бае! Ой, такія цудоўныя!..
Баба, што каля самай зямлі сядзела на перавернутых ночвах, паміж двума калаўротамі, выцягнула да агню галаву ў чырвоным круглым чапцы і пачала расказваць. У агульным маўчанні, пад шум калаўротаў, голас яе - стары, працяглы, шапялявы - разыходзіўся па ўсёй хаце:
- Жылі сабе тры браты: два разумныя, а трэці дурань. Павырасталі яны, і прыйшла ім пара жаніцца. Бацька іх і пытае:
- Каторага з вас, сыны, першага жаніць?
Першы кажа:
- Мяне, бо я старэйшы.
Другі кажа:
- І мне, татка, пара ўжо.
А дурань таксама:
- І мне ўжо даўно была б пара.
- Ну, - кажа бацька, - ідзіце вы ўсе ў лес, а хто найхутчэй ды найбольш ягад назбірае, таго я першага і ажаню.
Пайшлі яны ўсе ў лес і так збіраюць ягады, так збіраюць, што нават не разгінаюцца, каб як найхутчэй набраць. Разумныя да дурня падышлі і пытаюцца:
- Ну што, дурань, - ты многа ягад назбіраў?
- Ого, - кажа дурань, - я ўжо дахаты хутка пайду. Пазайздросцілі разумныя дурню, узялі ды забілі яго, нож у сэрца ўсадзілі...
- Ой! - войкнула некалькі жаночых галасоў.
- Ну, ну, так ужо адразу ўзялі і забілі! -усумніўся хтосьці з хлопцаў.
Баба Настуля з поўнай упэўненасцю паўтарыла, трасучы галавой:
- Узялі і забілі, нож у сэрца ўсадзілі, у зямлю закапалі, пяском засыпалі, замест крыжыка вішню ў галавах пасадзілі і пайшлі дахаты.
А тут па гэтай самай дарозе едзе пан. Убачыў ён вішню і думае сабе:
- Ссяку я гэтую вішню і зраблю з яе дудачку.
Ссек ён вішаньку, зрабіў з яе дудачку, едзе сабе ды грае, а дудачка тая спявае:
Не грай, паночку, не грай,
Сэрцайка майго не разрывай,
Мяне браты забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі,
Чарапком вочы накрылі,
Пясочкам засыпалі,
Вішаньку замест крыжа пасадзілі...*
* Гэты і два наступныя куплеты песні ў арыгінале апавядання даюцца па-польску (рэд.)
Дзівіцца гэты пан, дзівіцца, а дудка просіць ды просіць, каб ён на ёй не граў...
- Ага-а! - зноў перапынілі старую некалькі здзіўленых галасоў.
- Так і спявала гэтая дудка, так і прасіла! Ну!..
Вочы бабы Настулі блішчалі, як сярэбраныя іскры, завялыя губы, здавалася, што раз, то больш дрыжалі ад жаху. Успёршыся на калені локцямі і расставіўшы рукі, яна баяла далей:
- Прыехаў пан у тую вёску, дзе жылі дурнявыя браты і бацька, ночка застала яго ў дарозе, дык ён прыйшоў да іх і просіць, каб дазволілі пераначаваць. Дазволілі яму пераначаваць, выпраг ён каня, увайшоў у хату і кажа гаспадару:
- Ехаў я, - кажа, - цераз такі ды такі лес, гляджу - ажно стаіць сабе вішанька, такая роўная ды высокая. Я гэтую вішаньку ссек і дудку з яе зрабіў. А каб ты ведаў, як гэтая дудка грае! Я ніколі яшчэ не чуў, каб дудка так грала. Вазьмі, стары, ды пайграй трошкі.
Узяў мужык дудку, пачаў на ёй граць, а яна спявае:
Не грай, татуля, не грай,
Сэрцайка майго не разрывай,
Мяне браты забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі,
Чарапком вочы накрылі,
Пясочкам засыпалі,
Вішаньку замест крыжа пасадзілі.
Здзівіўся стары і даў дудку сынам сваім, каб яны на ёй зайгралі. Граюць яны, а дудка спявае:
Не грайце, брацікі, не грайце,
Сэрцайка майго не разрывайце,
Гэта вы мяне забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі,
Чарапком вочы накрылі,
Пясочкам засыпалі,
Вішаньку замест крыжа пасадзілі.
Тады ўсе здагадаліся, што разумныя забілі дурня. Пайшлі на магілку, адгарнулі пясок і ўсё так знайшлі, як расказала дудка.
Тады гэтых братоў у канцылярыю забралі і ў турму пасадзілі.
Баба змоўкла, і ніхто і словам не аказаўся. Калаўроты круціліся паволі, паволі, а праз ціхае іх тарахценне чулася цяжкое ўздыханне. Здавалася, што з расказанай казкі выплылі прывіды забойства і пакарання і нябачнай хмарай павіслі ў духаце гэтай хаты. Адзін Аляксей, заўсёды ганарысты і вясёлы, з'едліва пасміхаўся і шаптаў Дзям'яну на вуха:
- Вось напалохаліся бабы! Ну, я ж ім яшчэ большага страху наганю!
Ён выйшаў ціха ў сені, а праз дзве хвіліны з трэскам расчыніў дзверы і гукнуў на ўсю хату:
- Людзі, ратуйце! Хто ў бога верыць, ратуйце! Бонк ідзе! Разбойнік Бонк ідзе! Вось-вось ужо прыйшоў! З вялікім вострым нажом прыйшоў! Гу, гу, гу!..
Дзяўчаты закрычалі і пахаваліся за прасніцы. Нават Хрысціна ўздрыгнула і з трывогай зірнула на дзяўчатак, што сядзелі каля яе ног. Ясік пранізліва завішчаў і схаваўся за шырокія бацькавы плечы. Мужчыны, хоць некалькі з іх і спалохаліся спачатку, хутка зразумелі, што гэта жарт, і грымнулі смехам. Гэта супакоіла і жанчын. Сур'ёзная Хрысціна абурылася:
- Не дурыся, Аляксей! - прыкрыкнула яна на дзевера. - Ахвота табе людзей палохаць! Пасаромеўся б!
Аднак паніка прайшла не адразу. Відаць, усе прысутныя чулі ў той дзень пра Бонка. Хлопцы прывезлі з кірмашу страшныя гісторыі пра яго. Жанчыны наслухаліся іх. Ганулька прыціскала руку да сэрца.
- Б'ецца, ой як б'ецца і не можа ўтаймавацца! - стагнала яна.
Мажная Ульяна выцірала пот, што кроплямі выступіў на лбе.
Усе яны наракалі:
- А каб цябе, Аляксей!.. Каб такога страшнага чалавека супраць ночы ўспамінаць... Яшчэ, крый Божа, і прыгаворыш! Яшчэ сапраўды калі прыйдзе...
- А што, і прыйдзе! З такім вялікім вострым нажом прыйдзе! - пацвельваўся мужчына.
- Ай! - зноў закрычала некалькі галасоў.
- Годзе! - цвёрда сказала Хрысціна і, крутнуўшы мацней калаўрот, дадала: - От, заспявайма лепш.
Голас яе быў прыгожы, звонкі, сур'ёзны, як і сама яна. Усе ведалі, што хоць яна ўжо шаснаццаць год замужам, аднак вельмі любіць спяваць. Паволі ведучы з кудзелі доўгую, роўную нітку, яна звонка, спаважна завяла:
Ой, валы мае, ды палавыя,
Чаму ж вы не араце,
Ой, леты мае, леты маладзенькія,
Чаму ж вы марна ідзяце...
Хор галасоў - розных: серабрыстых і чыстых, пісклявых і фальшывых - ураз падхапіў:
Каб валам маім ды паша была,
То яны пааралі б,
Каб летам маім ды раскоша была,
То яны пагулялі б...
Песня лілася ў душнай хаце доўга, то ўздымалася, то ападала, нібы хваля. Калаўроты ўторылі ёй роўным, але павольным, прыцішаным тарахценнем. У святле лямпы залаціліся выведзеныя ніткі. Часамі на дзявочых грудзях пазвоньвалі каляровыя нізкі пацерак. Над дзяўчатамі віўся, узнімаўся ў комін блакітны дым папяросаў, што паблісквалі ў ценю, як іскры, а ў паўзмроку віднеліся касматыя галовы і вясёлыя вочы дзецюкоў. Дзве дзяўчынкі, што сядзелі абапал Хрысціны, выцягнулі голыя ногі бліжэй да агню, палажылі на матчыны калені галовы, закрытыя пасмамі льняных валасоў. Чырвоны Настулін чапец калыхаўся то ў адзін бок, то ў другі, ажно ўрэшце прыпаў да краю печы. Баба заснула.
Але якраз у гэты момант стары гаспадар, што адзін моўчкі сядзеў каля сцяны, расплюшчыў вочы. Нібы з нейкіх глыбіняў, аднаму яму вядомых, вынеслі яго на паверхню хвалі песні. Ён прыўзняў павекі і з аслупянелай упартасцю пачаў углядацца ў супрацьлеглы бок хаты. Нядаўна, калі Аляксей з трэскам адчыніў дзверы і гукнуў: «Бонк ідзе! Разбойнік Бонк ідзе!» - госць, які сядзеў побач з Аленкай, закалаціўся ўсім целам і ўсхапіўся, нібы падкінуты мінай. Настуліну казку ён слухаў з яшчэ большай увагай, чым раней загадкі, вачэй не зводзіў з бабы, пасміхаўся толькі часамі, пабліскваючы вачыма. Аляксееў крык вырваў яго з задумы. Госць усхапіўся, моцна сціснуў свой кій, што стаяў паміж каленяў. Кінуўся да дзвярэй. Але тут раптам пачуўся рогат, якім дзецюкі даводзілі, што яны прынялі за жарт Аляксеевы словы. Госць затрымаўся каля парога і нейкую хвіліну вадзіў па хаце памутнелымі вачыма. Ён глядзеў на сцены, на столь, на яркі агонь камінка, пакуль не спыніў позірк на старым, што нерухома сядзеў каля сцяны. Госць пачаў паволі апускацца долу. Ён прысеў за бочкай на таку, відаць, на хвіліну толькі прысеў, трымаючы свой кій у апушчаных руках. Увесь ён схаваўся за бочкай, пад якой толькі ўздымалася яго галава, а збоку пабліскваў сталёвы наканечнік кія. На гэтую галаву зірнуў Мікула, прыўзняўшы павекі, і ўжо не адрываў ад яе аслупянелых вачэй. У святле, што наўскос падала на яе ад агню, галава гэтая, акружаная прыцемкам, здавалася, вісела ў паветры і ўпарта, нерухома глядзела на старога Мікулу. Стары падняў руку да лба і раптам прашаптаў:
- У імя Айца і Сына...
Потым рука яго паволі пачала апускацца долу, абяссіленыя пальцы расчапіліся, ажно люлька высунулася з іх і ўпала на зямлю. Ён гэтага не заўважыў.
- Божа літасцівы! - зашаптаў ён зноў і, падаўшыся наперад усім целам, пазіраў на твар, які з другога канца хаты глядзеў на яго і рабіўся ўсё больш падобны на трагічную маску, худую, змарнелую. Косці на шчоках выпіралі пад упалымі скронямі. Твар гэты, поўны бязмежнай тугі, нібы застыў у ціхім рыданні. Скрыўленыя вусны былі моцна сціснуты, аднак ён гаварыў, выразна гаварыў старому:
«Татачка, ці вы пазнаеце мяне? Ох, татачка, успомніце, які я быў калісьці, і паглядзіце, які я цяпер!»
- Божа літасцівы, злітуйся над намі! - прашаптаў стары.
Каля печы зноў хорам выводзілі песню:
Ой, узыдзі, узыдзі, ясны месячэньку,
Як млыновае кола,
Выйдзі, дзяўчына, сэрца адзіна,
Прагавары да мяне слова...
Твар над бочкай, які нібы вісеў у паветры, выразна гаварыў старому:
«А памятаеш, тата, ой, ці памятаеш той летні сонечны дзянёк, калі ты на гару ўзыходзіў, на плячах несучы сетку з рыбай, а я за табою босы бег, і па пяску скакаў, і так крычаў ад радасці, што голас мой званочкамі разлятаўся па вёсцы, паміж соснамі над магілкамі?.. Памятаеш, татка, ой, ці памятаеш?..»
Песня каля печы пад шум калаўротаў мацнела, нарастала, здавалася, што сцены разнясе:
Як мне да цябе выйсці,
З табой гаварыці,
Калі людзі смяюцца,
Што мне з табой не жыці...
Галава над бочкаю, галава, што нібы павісла ў паветры, пачала паволі трэсціся, падміргваючы старому Мікуле вачыма.
«Не жыць мне з табою, тата, не жыць мне ў гэтай хаце, дзе хлеба заўсёды хапае і людзі ў згодзе жывуць, на вясёлыя вячоркі сыходзяцца і весяляцца. Я выпадкова сюды зайшоў, сам не ведаючы, куды іду, абы толькі далей зайсці, уцячы ад таго, што мяне падганяе, ой, так падганяе, ажно мароз па спіне ходзіць, а то агнём пячэ... Я выпадкова сюды прыйшоў і не вытрываў, у хату зайшоў. Ды мне тут не жыць... Я устану зараз і пайду, бо шмат грахоў на свеце нарабіў, дык нельга, каб за іх ды не было ніякага пакарання, тата... Ты ж сам сказаў і асудзіў, што нельга...»
Услед за галавой, што трэслася за бочкай, пачала трэсціся таксама галава старога. Як быццам адказвала, паўтарала:
«Нельга, сынок, ніяк нельга!»
Раптам стары, але дужы Мікула правёў вялікай, жылістай рукой па вачах і пачаў шаптаць заклінанне:
- То і згінь, прападзі, калі ты такі... Цьфу, прывід з таго свету! Якая нячыстая сіла водзіць цябе па свеце? Згінь, прападзі!
Ён павярнуўся шырокімі плячыма да хаты, а да сцяны - тварам, такім змрочным і грозным, нібы навальнічная хмара.
- Згінь і прападзі, калі ты такі... - паўтарыў ён.
Стары прыхіліўся да сцяны вялікім аблыселым ілбом, на якім сабралася можа сотня маршчын і складак. Ён ужо нічога не хацеў ведаць.
Вясёлая, гарэзлівая песня напоўніла хату:
У полі крыніца,
У ёй вада сачыцца,
Малады малойчык
Вельмі лайдачыцца.
Рабіць ён не хоча,
Ані працаваці,
Толькі піць-гуляці,
Дзевак намаўляці.
На гэты раз спявалі адны жанчыны. Дзецюкі не толькі не ўторылі ім, як раней, але нават і спеву іхняга не слухалі. Можа, пакрыўдзілі іх жарты з «маладога малойчыка»? Ці, можа, больш пільная, чым песні, справа прыйшла ў іхнія галовы? Яны сабраліся цеснай грамадой, шапталіся пра нешта паміж сабою, часамі выкрыквалі паасобныя словы. Раптам песня абарвалася на палавіне страфы, нібы хто стужку нажом перарэзаў, і ў цішыні, што агарнула хату, пачуўся смелы, ганарысты Аляксееў голас:
- А пашпарт, пане, у вас ёсць? Пакажыце, пане, пашпарт, каб мы ведалі, хто вы такі!
Стары Мікула зноў павярнуўся тварам да хаты, палажыўшы на калені вялікія рукі, сядзеў выпрастаны і з-пад цяжкай хмары маршчын пазіраў на тое, што рабілася ў хаце.
Амаль каля самых дзвярэй шэсць мужчын акружылі бочку, над якой некалькі хвілін таму назад уздымалася толькі госцева галава. На чале мужчын стаяў Аляксей, у расшпіленым кажусе, з папяросай у зубах. Ганарыста адкінуўшы галаву, ён звяртаўся да госця. Іншыя паўтаралі за ім:
- Пашпарт пакажыце! Цяпер без пашпарта нікому не дазволена валачыцца па свеце...
- Можа, ты Бог ведае хто, - груба, панура крыкнуў бондар, - а мы адказваць будзем за тое, што цябе не злавілі...
- Можа, ты той самы Бонк, якога ловяць за нявінную людскую кроў, - намагаючыся перакрычаць іншых, загаварыў Дзям'ян. Нездарма называлі яго разумным Дзям'янам. Гэта ён першы, зірнуўшы на госця, што сядзеў за бочкай, шапнуў Аляксею і бондару, нібы загадваючы новую загадку:
- А можа, гэта Бонк?
З-за бочкі ўсхапіўся чалавек. Люта, як у загнанага звера, заблішчалі яго вочы, ноздры раздзьмуліся, ён моцна вылаяўся. Усхапіўся, кій з жалезным наканечнікам падняў і, размахваючы ім шырока, кінуўся да дзвярэй. Але хлопцы ўмомант схапілі яго за рукі. Пачуліся крыкі:
- То ты такі! Замест пашпарта кій нам паказваеш! Ого-го! Добрая ты, відаць, птушка...
- Бонк, напэўна, Бонк! Лавіце, трымайце!
- Трымайце, людзі, хто ў бога верыць, не пускайце яго!
Перапалоханыя, анямелыя ад жаху дзяўчаты збіліся чародкай каля печы, нібы авечкі. Ульяна ад страху нават на печ палезла. Дзве дзяўчынкі прыпалі да зямлі і схавалі тварыкі ў матчынай спадніцы; маці стала перад агнём і, склаўшы на грудзях рукі, глядзела цёмнымі, задуменнымі вачыма на тое, што рабілася каля дзвярэй. Толькі баба Настуля нічога не бачыла і нічога не чула. Прысланіўшы да печы галаву, яна спала, часам толькі нешта мармычучы ці падпяваючы.
Каля дзвярэй ішла тузаніна. Госця не так лёгка было схапіць. Моцны, пругкі, хоць і худы, натрэніраваны ў бойках, ён вырываўся з рук, што хапалі яго, біў нападаючых локцямі і нагамі. Ад гэтага яшчэ больш расла іх заўзятасць. Хлопцы крычалі і лаяліся. Нарэшце Аляксей першы, а за ім бондар - самыя заўзятыя або самыя дужыя - абхапілі яго так моцна і спраўна, што той і паварушыцца не мог.
- Пастронкі! - крычалі яны. - Гэй, бабы, пастронкі давайце!
Хрысціна аднак не расчапіла рук. Яна глядзела, глядзела, а задуменныя вочы нібы паўтаралі:
«Такі ж і гэтага маці калісьці на руках насіла і калыхала!»
Ад печы пачуўся дрыготкі голас соннай бабы Настулі:
Не грайце, браточкі, не грайце,
Сэрцайка майго по разрывайце...
А з чарады мужыкоў пачуўся пакорлівы, умольны голас, што дрыжаў ад страху:
- Пусціце мяне, людзі добрыя, калі ёсць бог у вашых сэрцах. Я вам нічога дрэннага не зраблю, пайду адсюль, адразу пайду навечна, з вачэй прападу, толькі пусціце. Ой, пусціце!..
Мужчыны зарагаталі здзекліва, пагрозліва і зноў загадвалі бабам прынесці пастронкі. Але старога Мікулу гэты дрыготкі, умольны голас, што даносіўся ад дзвярэй, нібы чароўнай сілай падняў з лавы. Гаспадар устаў ва ўвесь рост, замахаў рукамі, разявіў рот і, нічога не сказаўшы, зноў сеў на лаву. Баба Настуля зноў ціха заспявала праз сон:
Не грай, татачка, не грай,
Сэрцайка майго не разрывай,
Мяне браточкі забілі...
Аляксей пабег у сені, відаць, па пастронкі, якіх жанчыны не падавалі. Злоўлены зноў пачаў тузацца і трохі выхіліўся з рук, што акружылі яго. Ён змалеў, скурчыўся, плечы ў яго хадзілі, і галава была ўтулена ў плечы, нібы скура яго ўздрыгвала пад ударамі бізуноў. Твар смяртэльна збялеў, вусны скрывіліся, скура па лбе захадзіла - то паднімалася да залацістых валасоў, то ападала да вачэй, якія кідалі навокал умольныя позіркі. Здавалася, што пакуты ўсяго свету ўвасобіліся ў ім, гэтым убогім гаротніку.
- Я выпадкова да вас зайшоў, - задыханым голасам гаварыў ён, - выпадкова, на гадзінку, без ніякага дрэннага намеру... Каб толькі адпачыць... І я адразу пайду... пайду... Нічога дрэннага не зраблю... Толькі пусціце мяне, калі ў вас бог у сэрцы ёсць, калі хоць кропля літасці... Дзеля збавення душы... пусціце... Дзеля пакут Хрыста нашага... Ой, людзі!..
Хрысціна ўголас прагаварыла:
- А такі ж і гэтага маці калісьці на руках насіла і калыхала...
А побач, амаль каля самай зямлі, сонная баба Настуля мармытала напеўна:
Браточкі мяне забілі,
Нож у сэрца ўсадзілі...
- Годзе! - пачуўся над усімі галасамі голас, прызвычаены загадваць. - Годзе! Пусціце яго, расступіцеся і пусціце!
Мікула зноў устаў з лавы, ды ўжо не апаў на яе, як раней, але цяжкі, вялікі, у белай вопратцы, падперазанай цвёрдым поясам, выпрастаны, хоць і апусціўшы да грудзей галаву, ён выйшаў на сярэдзіну хаты.
- Пусціце яго і расступіцеся! - паўтарыў ён.
Пастаяўшы хвіліну, здзіўленыя мужчыны нерашуча расступіліся. Адзін Аляксей, які вяртаўся з вяроўкамі з сяней, паспрабаваў супраціўляцца:
- Гэта ж Бонк, бацька! Далібог, Бонк!
Стары змрочна зірнуў на яго.
- Маўчы! - сказаў ён і падняў свае бліскучыя ад гневу вочы на чалавека, што стаяў, згорбіўшыся, перад ім.
- Ідзі, - сказаў ён, - ідзі...
Хвіліну пазней ён закончыў:
- І больш не грашы!
Аднак той не ішоў. Глядзеў на старога, а потым, ступіўшы шырока наперад, рынуўся на зямлю і прыпаў вуснамі да вялікай, босай, запыленай Мікулавай нагі. Слёзы гарохам каціліся па шчоках старога. Мікула хутка засунуў руку за кашулю, у руцэ яго зашамацелі паперкі. Ён нахіліўся да ляжачага і адразу выпрастаўся.
- Больш не грашы! - паўтарыў ён і настойліва, нібы ад страху, прагаварыў некалькі разоў:
- Ідзі... ідзі ж... Хутчэй ідзі...
Праз момант, сплятаючы вялікія рукі, дакончыў шэптам:
- З Богам!..
Ноч была цёмная, неба закрывалі хмары, не свяцілася ніводная зорка. Гойсаў свавольны вецер, круціў, уздымаў угару слупы грозных шумаў, стогнаў, завыванняў, посвісту, спяваў у глыбокай катлавіне, на дне якой ляжала шырокае рэчышча замерзлай ракі. Нізка над самым рэчышчам зноў ішоў чалавек, зусім самотны.
На цьмяным фоне снегу ён быў падобны на тонкую рысу, якая хутка перасякала густую, аднак не такую чорную, як яна, цемру. Высокія сцены, што ўзвышаліся паабапал катлавіны, рабілі чалавека яшчэ меншым. Ён здаваўся маленькай драбніцай, якая плыла па моры бязмежнай велічыні. Вялікае мора ночы і адзіноты абдымала яго з усіх бакоў. Моцны, шумлівы вецер, здавалася, нясе яго па гэтым шырокім, дзікім, змрочным свеце, перад сілай, пагрозай і веліччу якога ён быў кропляй, крушынкай, зярняткам пяску, каліўцам травы, якое ўпала ў бездань...
1887
Тадэвуш
Хвядора, жонка парабка Клеманса, падмяла гліняную падлогу хаты, смецце згарнула ў куток, не збіраючыся выкідваць яго за парог, бульбяное лупінне ўсыпала ў цабэрак з памыямі і паставіла гэты харч для каровы пад лаву. Тады засланіла драўлянай засланкай печ, дзе стаялі два добрыя гаршкі з ужо згатаваным для сям'і абедам. У адным з тых гаршкоў быў боршч з бацвіння і бурачнага квасу, у другім - ячны крупнік з бульбай: па звычаю мясцовых сялян - адна страва кіслая, а другая прэсная. Спажыць іх прыйдзецца апоўдні, а цяпер яшчэ ранняя раніца. Але Хвядора павінна была ўжо ісці з дому, бо на сёння яна нанялася палоць панскія грады, а муж яе, Клеманс, ужо з гадзіну араў каля маёнтка пад асеннюю сяўбу.
Гэта была маладая сялянка, высокая, дужая, смуглявая з твару, з агрубелымі рукамі, цяпер яшчэ чыстымі, бо яна толькі што брала ваду і памылася каля студні. Праз грубую смуглявасць яе шчок прабіваўся моцны румянец. Нізкалобая, з малым, задзёртым носам і тоўстымі губамі, плячыстая і з вялікімі, расплясканымі ступакамі - яна не была красуняй, ды ад яе ішлі здароўе, сіла і свежасць. Вопратка жанчыны складалася з кароткай і стракатай спадніцы, з шэраватай, тоўстай кашулі і паласатага, шырокага фартуха з саматканымі, рознакаляровымі махрамі, якімі Хвядора ў некалькі столак апяразвала свой стан. На шыі ў яе пабліскваў медальёнік, а на галаве была хустка з чырвонымі кветкамі, так завязаная на патыліцы, што над ілбом відаць былі дзве шырокія пасмы валасоў, густых і чорных, але парудзелых і без бляску.
Прыбраўшы ўсё на той час, калі самой не будзе дома, яна схілілася над гліняным начыннем, што стаяла на зямлі, і, наліваючы з аднаго з іх малака ў гарнушак, пачала клікаць:
- Тадэвуш! Тадэвуш!
Цяжка было здагадацца, каго яна кліча, бо ў хаце як быццам нікога ўжо не было. Але так толькі здавалася. Праз момант на шырокім палку, які замяніў тут ложак, пад радном - вялікім кавалкам шэрага палатна, якое пакрывала сяннік і напханую сенам падушку, - пачала варушыцца нейкая жывая істота. Спачатку прысутнасць яе выдавала толькі шалясценне сена і надзіманне ды ападанне складак радна. Пасля над палком і радном узняўся з гудзеннем чорны рой мух, а з-пад палатна пачалі паказвацца два малыя чорныя ступачкі і дзве таксама маленькія ручкі, а потым рог радна зусім адхіліўся, і ў сонечнай паласе на палку паказалася дзіця, якое перш за ўсё запусціла ручкі ў раскудлачаныя валасы і, ці то плачучы, ці то смеючыся, азвалася:
- Мама!
Калі б ён не пабачыў яе, напэўна, зароў бы на ўсю хату, аднак яна якраз ішла да яго з гарнушкам малака, дык ён і засмяяўся гучна, радасна:
- Дайце, мама, дайце!
У сонечным святле і мушыным гудзе малы сядзеў на напханай сенам падушцы, утапіўшыся ў складках радна. Яго чупрынка, светлая, як лён, і вельмі раскудлачаная, натапырвалася ва ўсе бакі, вочы свяціліся бірузой, хоць і былі яшчэ заспаныя, а пунсовыя вусны былі нібы акантаваныя чорным, як у негра. Учора ён, відаць для забавы, абмазаўся тлустай, ліпкай зямлёй - і губы, і падбародак, і кончык носа. Шчокі нейкім дзівам былі не ўмазаныя і з-пад загару, поўненькія, гарэлі румянцам.
Хлопчык нарадзіўся на грамніцы, і было яму два гады і дваццаць два тыдні. Ужо больш за год ён не ссаў матчыных грудзей, але затое штодня, як і ў гэты вось момант, прысмоктваўся да краёчка гарнушка, які маці трымала каля яго рота, і піў малако паволі, са смакам, растапырыўшы пальчыкі рук, выставіўшы з-пад радна голае калена, і глуха пастогнываў, выказваючы такім чынам поўнае задавальненне.
Гэта быў Тадэвуш.
Выпіўшы малако, ён меў выразны намер зноў нырнуць з галавою пад шорсткія хвалі радна, але Хвядора крыкнула на яго, каб зараз жа ўставаў, бо як не, то адлупцуе дзягай.
Праўда, калі яна так сурова крычала на яго, у шэрых вачах яе мільгала пяшчотнасць, а куточкі вуснаў дрыжалі ад усмешкі.
Тым не менш Тадэвуш хуценька ссунуўся з палка і выбег на сярэдзіну хаты, бо дагэтуль дзяга была для яго найбольшай бядой у зямным існаванні.
Хаця прылада гэтая выглядала даволі прыемна - тыя ж рознакаляровыя махры фартуха, што тройчы абвівалі тоўсты стан яго маці, - як толькі яна, Хвядора, пачынала іх развязваць, Тадэвуш быў гатовы зрабіць усё, чаго ад яго патрабавалі. Босы, у кароткай кашулі, распатланы, з чорным падбародкам і носам, гойсаў ён цяпер па хаце, разганяючы процьму мух, круцячыся каля мамы, якая старанна накрывала збаны з малаком і адкройвала ад вялікага бохана маленькія лустачкі хлеба. Хаваючы адну такую лустачку пад кашулю, яна сказала:
- Ну, хадзем, сынок!
- Да таты? - спытаўся ён.
- У сад, - адказала яна.
Маці заўсёды брала яго з сабой на жніво і поліва. А што было з ім рабіць? Пакінуць у хаце? Хату трэба ж было замыкаць, а дзіця не будзеш марыць пад замком. Пусціць на панскі дзядзінец, каб там ён поўзаў, як шчанё, па крапіве - таксама шкада. Дык і брала яго з сабой. Прыбіраць яго неяк, выводзячы ў шырокі свет, нават і не думала. Увесь Тадэвушаў туалет адбываўся адзін раз у тыдзень, у нядзелю раненька, тады ўжо вельмі энергічна і старанна, пры дапамозе балеі, напоўненай вадою, і вялікага грэбеня, не без супольнага крыку сына і маці, а часамі і не без дзягі. А сёння была пятніца, і таму чысціня Тадэвушавай кашулі, а таксама і ўсяго яго цела ўступала ў шосты дзень свайго існавання, а калі дакладней - зусім ужо не існавала.
Ды гэта нічога. Учапіўшыся за матчыну спадніцу, ён бег на панскі дзядзінец, смешна перабіраючы ножкамі, каб паспець за спорнай хадою маці, а па дарозе любаваўся то пеўнем, які, лапочучы агністымі крыламі, гучна закукарэкаў, то катом, які куляўся на паветцы, то карагодам качак, што паволі брылі па траве, схіляючыся да зямлі шырокімі дзюбамі, то голубам, які ўзняўся са страхі «чварака»* і кружыў над ёю, то індычкай, што цёўкала на індычанят, каб ішлі за ёю ў густую клумбу бэзу і глогу, то Рубінам, старым сабакам з вялізным калматым хвастом, які прыязна аціраўся аб Хвядорыну спадніцу і ішоў за маткай і дзіцем паволі, апусціўшы галаву і дазваляючы дзіцячай ручцы гладзіць яго па калматай і роснай поўсці.
* Чварак - памяшканне для батракоў.
Краплістая раса яшчэ блішчала на кустах і траве панскага дзядзінца, які, нягледзячы на ўсё сваё птушынае ды звярынае насельніцтва, быў атулены цішынёй і пустыннасцю. Усе людзі пайшлі ўжо адгэтуль на працу. Шырокія дзверы гумна, канюшняў і кароўнікаў былі пазачынятыя, сям-там толькі стаяў над комінам дым, залаты ад сонца, або якая-небудзь гаспадыня, што засталася дома, выходзіла на парог, каб пляхнуць памыямі ці мыльнай вадою з балеі ды паклікаць курэй, сыпануць ім вымеценую дзесьці жменю леташняга паследу.
На шырозныя, пазамыканыя будынкі, на траву, пакрытую расой і шорсткімі кустамі лопухаў, хрэну і асоту, на кветнікі бэзу, што адцвіў, і глогу, што яшчэ цвіў, на белыя сцежкі, пратаптаныя ва ўсе бакі, і на нізкія плоцікі, што акружалі дзядзінец, - на ўсё гэта апала вялізная посцілка сонечнага святла, якое ўздрыгвала мірыядамі іскраў, спяваючы ў глыбокай цішыні шэптам амаль нерухомай лістоты, галасамі птушак і звонам машкары. Хутка ідучы, Хвядора азвалася:
- Дзень які, божа міленькі!
Тадэвуш нічога не адказаў на гэтыя словы маці, бо зусім не думаў пра тое, што надвор'е сёння добрае. Ён толькі адчуваў яго ў самім сабе. Поячы раскошай усё яго малое цела, пагода ўздымала ў ім жаданне жыць і рухацца. Пусціўшы падол матчынай спадніцы, ён пачаў куляцца, як жарабя, пабрыкваючы нагамі. Калі ж маці была ўжо далекавата, - ён даганяў яе, трасучы сваёю льняною грывай, з гучным крыкам і смехам, з вачыма, поўнымі сонца і шчасця. За брамай яны ішлі трохі па дарозе, абсаджанай таполямі, а потым пасталі абое і раптам спаважнелі.
На Тадэвушавым тварыку спаважнасць гэтая відаць была па вытрашчаных вачах і разяўленым роціку. А твар яго маці выказваў пакору і набожнасць.
Яны стаялі ў падножжы каплічкі, якая складалася з падмурка і драўлянай нішы, што ўздымалася над падмуркам. На беразе нішы, сярод букетаў штучных і жывых кветак стаяла статуя багародзіцы, няўдала выразаная з дрэва, з ярка намаляваным тварам, вельмі старая. Над галавою статуі паблісквала карона з серабрыстай бляхі, а ад шыі і да самых ступакоў аплываў плашч з чырвонага аксаміту, аблямаваны навокал пазалочанай тасьмой.
Каплічка гэтая была высокая і пабудаваная такім чынам, што бокам яна стаяла да дарогі, а адтулінай нішы - да маёнтка, над якім узвышалася і бачная была з кожнага месца.
Хвядора перахрысцілася тройчы, набожна схіліўшы галаву, пашаптала нешта, а тады ўзяла Тадэвуша на рукі і прыўзняла яго да нішы.
- Бозя! - неяк устрывожана сказаў малы.
- Ага, - пацвердзіла маці, - перажагнайся, сынок. А таму, што сам ён яшчэ не ўмеў, узяла яго руку ў сваю і, пераносячы яе са спацелага лобіка малога на яго расхрыстаныя грудзі, з пакорай і просьбай у голасе сказала:
- У імя Айца і Сына...
Хвіліны дзве стаялі перад статуяй, не зводзячы з яе вачэй. У позірку дзіцяці відаць была цікавасць, спалучаная са здзіўленнем. На загарэлым, смуглявым твары маці адбіўся выраз пакорнай, гарачай просьбы, які напоўніў вочы яе, узнятыя ўгару, і перарэзаў нізкі лоб глыбокаю маршчынаю. Узнімала дзіця ўсё вышэй, як толькі магла, і, нічога не кажучы, можа, і думкай невыразнай упрошвала боскую матку мець на яго сваю ласку.
Адно дзіцятка, што пасля некалькіх гадоў замужжа прыйшло, як анёл міру, бо Клеманс, як толькі нарадзіўся сын, пачаў шанаваць яго маці, і ўжо ніколі паміж імі не было ні сваркі, ні нават трывогі за будучыню. З-за любові да сына бацька прысягнуў, што да чаркі губамі не дакранецца, і слова сваё стрымаў.
Сяляне звычайна вельмі любяць сваіх дзяцей, асабліва сыноў.
Раптам недзе паблізу пачуўся мужчынскі голас:
- Гэ-эй! Ну, пайшлі! Гэ-эй вы!..
Голас гэты плыў ціхім, залатым паветрам басавіта і працягла. Хвядора адарвала позірк ад нішы і зірнула на поле. Непадалёку ад плота, што падзяляў агароды і поле, высокі, дужы мужчына, трохі схіліўшыся наперад, ішоў за плугам, які цягнула пара коней. Працягла, трохі панура ён пакрыкваў:
- Гэ-эй! Ну, пайшлі! Гэ-эй вы!..
Маці і сын адразу пазналі Клеманса. Тадэвуш пачаў падбрыкваць, вырывацца і крычаць:
- Да таты! Да таты! Да таты!
- Няможна, сынок! Нам трэба ў сад!
Яна яшчэ не дагаварыла гэтых слоў, а ўжо дзіцячы твар заліўся слязьмі. Толькі што быў шчаслівы і вясёлы, як жарабятка ў буйнай траве, а цяпер так плакаў, так верашчаў, што ажно вераб'і на таполі спалохана зашчабяталі. Страшэнна яму захацелася да таты. Але Хвядора гэтым разам не сказала нічога пра дзягу. Наадварот, тоўстыя губы яе расхіліла шчаслівая ўсмешка, жанчына прыціснула да грудзей свайго трапяткога крыкуна.
- Добра ўжо, добра, - гаварыла яна. - Ой, дурань ты маленькі! Паклічу я табе тату, пачакай, паклічу! Няхай ён прыйдзе да сыночка!
Спыніўшыся каля плота, яна загукала:
- Клеманс! Клеманс, го-оў!
Некалькі загонаў аддзяляла яе ад мужа-аратага, і ён таксама голасна адгукнуўся:
- Хвядора? А чаго ты хочаш?
- Хадзі! - клікала яна, адной рукою прытрымліваючы каля грудзей дзіця, а другою махаючы, каб ішоў. - Хадзі туткі, хутка хадзі!
Ён спыніў коней у плузе і, цяжкім, шырокім крокам перамераўшы невялікую прастору, спыніўся за плотам.
- Чаго? - спытаўся.
Але Хвядора не паспела яшчэ адказаць, як Тадэвуш, вырваўшыся з яе абдымкаў, нагамі зачапіўшыся за плот, пачаў хапацца за бацькаву кашулю. Гэтае акрабатычнае практыкаванне не магло не зрабіць непарадку ў сціплым адзенні малога. Паміж двух высокіх і дужых людзей голае дзіцячае цельца нейкі момант свяціла на сонцы, як статуйка з пазалочанай бронзы. Клеманс зняў сына з плота, абняў яго жылістымі рукамі і, схіліўшы галаву, глядзеў у ягоны твар. Шчабятлівы, радасна размахваючы ручкамі, Тадэвуш расказваў, што кароўка Белая пайшла на пашу, калі ён яшчэ спаў, а сабака Рубін так гаўкаў, так гаўкаў на нейкага жабрака, што пан вяканом*... пан вяканом... І ўжо зусім не ведаў, што б тут сказаць пра таго вяканома, але затое пачаў пытацца, ці тата і сёння пасадзіць яго на каня, так, як заўтра, не, учора, не, ані заўтра, ані ўчора, толькі за два тыдні...
* Аканом у дзіцячым вымаўленьні.
Гледзячы на сына, Клеманс спытаўся ў жонкі:
- Чаго клікала?
- От чаго! Так упёрся да таткі, што няхай Бог бароніць! Ані мне яго на руках трымаць, ані на зямлю пусціць, бо сам у поле паляціць. Дык я і гукнула, каб ты падышоў. Што мне з ім рабіць? Паскуднік такі! Няўрымста!
- Адлупцаваць яго за тое, што такі... - замармытаў мужык, але насуперак гэтым словам жылістая рука моцна прыгарнула дзіця да расхрыстаных касматых грудзей, а на няголеным, таксама касматым твары ад шырокай, шчаслівай усмешкі бліснулі два рады беласнежных зубоў. З другога боку плота такая ж усмешка пашырыла тоўстыя, чырвоныя шчокі жанчыны.
У мужа і жонкі былі прыгожыя, здаровыя, белыя зубы. Над дзіцем, якое шалпаталася і шчабятала паміж імі, позіркі іх сустрэліся прыязна і весела. Аднак Клеманс знешне выглядаў, як звычайна, панурым. Сумна было чалавеку не мець кавалка сваёй зямлі і па маёнтках парабкам валачыцца.
Былі таксама ў яго мінулым свае беды і грахі, успамінаючы якія ён уздыхаў або пачынаў злавацца. Многа грошай пайшло калісьці на праклятую гарэлку, і суд прайграў з дваюрадным братам - за тры маргі зямлі. Але цяпер ніхто не заўважыў бы ў ім гэтага цяжару ды смутку. Ён выцягнуў над плотам рукі, аддаючы жонцы дзіця, і пад густым, шорсткім вусам яшчэ паблісквала ўсмешка, хоць ён і гаварыў нібыта злосна:
- Бог ведае, чаго абое прыйшлі сюды і яшчэ чалавека ад працы адрываюць! Што ж я тут з вамі цэлы дзень лынды буду біць? Бяры гэтага паскудніка і ідзі на работу!
Пацалунак, як стрэл з маленькага пісталета, пачуўся над плотам, а на поўненькім, загарэлым карку малога ад бацькавых вуснаў з'явілася чырвоная пляма. Клеманс памалу павярнуўся і цяжка пакрочыў да плуга. У палавіне дарогі азірнуўся і ўбачыў чырвоную Хвядорыну хустку, што мільгала ў зеляніне агародных прысадаў, чым далей, то ўсё гусцейшых. Тадэвуша ён не ўбачыў, бо малы ўжо на сваіх нагах тэпаў каля матчынага боку па зарослай пустазеллем агародняй мяжы, аднак з зеляніны той да вушэй мужыка даляцеў тонкі, пранізлівы дзіцячы голас - сын пра штосьці ўсё гаварыў, і ў летняй пагодлівай красе гэта здавалася птушынай песняй.
Вялікі і слаўны сваёй ураджайнасцю агарод з двух бакоў сутыкаўся з полем і з тою дарогай, над якой узвышалася святая каплічка, а з двух іншых бакоў - слаўся да ног спрадвечных, разгалістых ліпаў, якія стаялі там доўгімі радамі, у духмяным цвіценні, у пчаліным гуле, што нагадваў прыглушаную музыку шматтысячнай колькасці арфаў. Дзе ліпы стаялі радзей, там відаць быў сад, разбіты на роўныя квадраты, з мноствам дрэў, што залаціліся спелымі пладамі, з доўгімі шэрагамі кустоў, ужо чырвоных ад ягад.
З другога боку ліпы расступаліся шырока, і, як на далоні, відаць быў сад для шпацыраў, пакрыты гладкімі газонамі і сеткай пакручастых сцежак, з мосцікамі, якія, пабліскваючы беллю, злучалі берагі вузкіх каналаў. Там, у малых, цяністых гайках, спалучаліся адценні зеляніны розных гатункаў дрэў і розныя колеры пакрытых кветкамі кустоў. Над муравою і вадою паветра было напоўнена незлічоным мноствам белых і жаўтлявых матылёў. А ў глыбіні гэтага прыгожага парку стаяў двухпавярховы дом, высокі на падмуроўцы, такі белы, што ў сонцы ажно сярэбраны, з радам вялікіх, насцеж адчыненых вокнаў, з вялікім ганкам, аплеценым зелянінай павойніка. Каплічка з высока ўзнятай нішай і гэты вялікі, аплецены павойнікам ганак стаялі адно насупраць аднаго і над зялёнай прасторай прыглядаліся адно да аднаго праз шырокае акно - прасвет у радзе ліпаў.
Да паўдня не хапала толькі адной гадзіны. Але, нягледзячы на цяжкую ліпеньскую спёку, у агародзе кіпела жыццё і раслін і людское. Над разложыстымі загонамі гародніны схілялася з дваццаць жанчын, галовы якіх у яркіх хустках падобныя былі ў сонцы да казачна вялікіх півоняў. З-паміж буйнога бурачанага лісця, з далікатнай лістоты морквы, вужакаў агурочніку жанчыны выполвалі крапіву, лебяду, макрыцу і іншае пустазелле і поўныя паласатыя фартухі яго выносілі ў куток агарода, дзе ўжо сабралася цэлая горба. Палолі і насілі жвава і амаль у поўным маўчанні, аднак, тым не менш, у ліпавай засені на малым узгорачку сядзеў наглядчык, малады, рухавы хлапчына, па чыну «пан намеснік», які лічыў сваім абавязкам пакрыкваць на баб, каб лепей завіхаліся. Рабіў ён гэта нязлосна, бо і не было чаго злавацца, але як толькі заўважаў, што дзве галавы схіляліся адна да адной, каб пашаптацца, або дзве рукі ападалі на паласаты фартух, «пан намеснік» выцягваў руку ў шэрым палатняным рукаве і гучна крычаў:
- Дзяўчаты, гэй, дзяўчаты! Не лянуйцеся! Час дарма траціце! То ж гэта грэх!
Або:
- Бабы! Гэй, бабы! Не балбачыце там! Няўжо вам не брыдка? Грошы за што бераце? То ж гэта грэх!
Нехта мог бы падумаць, што ён вельмі ж клапоціцца пра збавенне гэтых жаночых душ, - бо падганяе толькі адным аргументам. Але на галовы, што выглядалі як казачныя півоні, аргумент гэты ўплываў, відаць, станоўча, бо твары сялянак абліваліся потам, карычневыя і да каленяў заголеныя ногі іх рухава бегалі па ўзмежках, а зялёны гушчар на загонах што раз, то ўсё быў радчэйшы, і ўсё больш чыстай зямлі чарнелася ў зеляніне.
Хвядора працавала як усе, можа, і больш за ўсіх, бо была незвычайна дужая і руплівая. Аднак некалькі разоў яна перапыняла на момант працу па дзвюх прычынах.
Спачатку серабрысты на сонцы дом са сваім цяністым ганкам здаваўся ёй проста цудоўным, і яна не магла не зірнуць на яго час ад часу з вялікай прыемнасцю.
З гадзіну таму назад на цяністым ганку паказаліся дзве жаночыя постаці. Яны і засталіся там. Здалёк нельга было заўважыць іх рысаў, убачыць, што тыя жанчыны робяць, але ў рамах, сплеценых з зеляніны павойніку, ды ў светлых сукенках яны нагадвалі Хвядоры святыя малюнкі. Потым адна з іх збегла па шырокіх сходах і пачала зразаць з высокіх кустоў яркія вяргіні і ружы. Сукенка яе здавалася залацістай, а твар і рукі беласнежнымі.
Але яшчэ больш, чым гэты малюнак, Хвядорыну працу перапыняў Тадэвуш. Ужо тройчы пасля таго, як яны прыйшлі сюды, ён выбухаў слязлівым крыкам. Хлопец хацеў да бацькі, басавітае пакрыкванне якога час ад часу даходзіла сюды, хацеў і да маці, якая ўсё хадзіла з месца на месца, забараняючы яму узлазіць на загоны, і Бог ведае чаго яшчэ ён хацеў. Ці то было яму загорача, ці сумна, ці крапіва апякала голыя ножкі. Вось ужо трэці раз малы пачынаў верашчаць.
Першы раз Хвядора занесла яму лусту хлеба і пагладзіла па галаве:
- Ціха, сынок, ціха! Калі будзеш харошы, дык татка цябе і сёння на каня пасадзіць!
Супакоены, заткнуўшы рот хлебам, ён змоўк. Калі ж другі раз над агародам пачуўся яго плач, Хвядора ўзняла над загонам галаву і крыкнула:
- А ну, ціха! А то дзягай як дам!
Ён зноў аціх.
За трэцім разам Тадэвуш дарма галасіў некалькі хвілін. Хвядора адносіла пустазелле ў кут агарода, пад ліпы, а «пан намеснік» крычаў:
- Бабы! Эй, бабы! Завіхайцеся! Бог ёсць на небе, а вы час марнуеце! Гэта ж грэх!
Хвядора, каб не нарабіць граху, хутка вярталася на свой загон, а Тадэвуш ужо без абяцанкі пра каня і дзягу ўсцешыўся, ды так усцешыўся, што ажно рагатаў. Рассмяшыла малога так моцна сінічка з жоўтым жывоцікам і блакітнымі крылцамі, якая зусім блізка ад яго выпырхнула з ляшчэўніку і знікла ў гушчары маку.
Хлопца штосьці пацягнула за гэтай птушкай у мак. Устаў з травы і хуценька пабрыў у густым каліўі, угары аздобленым кветкамі з рознымі адценнямі барвовасці. Толькі паспеў Тадэвуш прайсці некалькі крокаў - сінічка зноў пырхнула і знікла. Яна, відаць, ужо вылецела з маку, панесла чарвяка ў гняздо ў густым ляшчэўніку, але ён гэтага не ведаў. Яму захацелася дагнаць яе, а можа, толькі паглядзець. Малы брыў далей, ломячы калівы маку, але ніхто гэтага не бачыў і не чуў. Ён жа быў такі малы і шархацеў не больш, чым сінічка. Але ісці было чым далей, то ўсё цяжэй.
Унізе ў гушчары было зелле, што блытала яго малыя ножкі. Хлопец паваліўся, але не закрычаў, нават не выдыхнуў гучней - так яму захацелася знайсці і зноў спалохаць сінічку. Не могучы з-за гэтага зелля ісці, пачаў паўзці ў гушчары і рабіў гэта ціхенька, вылупіўшы вочы і рухаючы галавой, як кот, калі ён падкрадаецца да мышы ці птушкі. Часамі з высокіх каліваў маку асыпаліся кветкі, холадна датыкаючыся да яго плячэй і галавы. Тады ён спыняўся і, не паднімаючыся з каленяў, рукамі ўспёршыся на зямлю, разявіўшы рот, глядзеў угару. Сінічкі не бачыў, але затое мноства чырвоных і ружовых плямак калыхалася над ім на фоне неба, такім жа блакітным, як і вочы хлопчыка, што ўзіраўся на яго. Потым, калі ён яшчэ трохі прапоўз на каленях і руках, перад ім раптам расчынілася сцяна высокіх каліваў і паказалася вялікая вольная прастора. Адразу ж яго ахутала моцным пахам кропу, кмену, каляндры, пятрушкі і асвяціла жаўцізною мноства кветак - цвілі агуркі і настурцыі. Невядома, якім чынам там апынулася і некалькі кустоў наготак. Словам - так жоўта, як ніколі яшчэ ў жыцці. Усцешаны, Тадэвуш усхапіўся на ногі і, працягнуўшы рукі, пабег проста да наготак. Як нядаўна захацелася сінічкі, так цяпер наготак. Напэўна ж, ірваў бы ён іх аберуч, поўнымі жменямі, але праз некалькі крокаў спыніўся так спалохана, што нават не змог закрычаць.
Тое, што моцна яго напалохала, было адначасна вельмі цікавае. Складалася гэтае дзіва з высокай тычкі, на канцы якой высока чарнела некалькі невыразных лахманоў і, як абтрапаныя рукі, калыхаліся два саламяныя вехці. Гэта было пудзіла на вераб'ёў, аднак Тадэвуш не ведаў яшчэ гэтага ваеннага прыладдзя агароднікаў. Моцна прыціснуўшы да шчок кулачкі, ён стаяў нейкі момант, глядзеў на саламяныя вехці, добра не ведаючы, ці ўцякаць, ці яшчэ паглядзець на гэтую незвычайную з'яву. Пудзіла напалохала яго больш, чым вераб'ёў, супраць якіх было пастаўлена і якія так ужо з ім асвойталіся, што цэлай хмарай з крыкам уздымаліся над тычкамі з цукровым гарошкам ці зноў ападалі на гэтую смакату.
Крычалі яны так моцна і было іх так многа, што хоць Тадэвуш і ведаў ужо гэты від птушак, якія называюцца вераб'і, але, паколькі ніколі іх так многа за раз не бачыў, яны адвялі яго вочы ад высокай тычкі са страшным пудзілам.
Увесь указальны палец ён утапіў у адкрытым роце і пазіраў, як лётаюць, крычаць і аб'ядаюць гарошак вераб'і, нават, здаецца, пра штосьці глыбока разважаў. Задуменным зрабіўся яго твар, на якім цяпер ад слёз, што змяшаліся з пяском, не было мясцінкі не шэрай ці не чорнай. Сярод гэтых густых плям і малюнкаў відаць было трохі румянцу на шчоках, пунсовыя берагі губак і блакітныя вочы, вельмі задуманыя. Думаў ён доўга, не вымаючы пальца з рота. Што ж? Калі вераб'і могуць лятаць вакол гэтага пудзіла, дык чаму ж яму не паляцець? Зялёныя стручкі гароху вельмі смачныя. Ён ведаў гэта з уласнага вопыту, бо аднойчы бацька прынёс іх яму з поля цэлую жменю. Ого, такія рэчы не забываюцца! Ён добра памятаў, які смачны быў гэты гарох. Тут некаторыя струкі віселі высока, а некаторыя зусім нізка. «Не, палячу!»
І ён прыпусціўся разорамі па кропе, кмене, каляндры, пятрушцы, агурках, настурцыі... Аднак зашмат тут усяго, каб можна было «ляцець»... Загоны былі багатыя, а разоры вузкія і зарослыя зеллем. Замест таго, каб ляцець, ён ішоў, часамі падаў, а часамі поўз. Дайшоў, аднак, да гароху, і якраз тады, калі хмара вераб'ёў з крыкам узлятала над тычкамі, ён лез нізам, сям-там зрываў зялёныя струкі і прагавіта хапаў іх у рот.
Цяпер ён быў ужо далёка ад жанчын, якія палолі. Яго аддзяляла ад іх значная прастора і хавала сцяна маку, гушчар белага кмену і жоўтага кропу і, нарэшце, цэлы лес гароху ды фасолі. Бо за гарохам расла фасоля, таксама на тычках, толькі яшчэ без струкоў, з чырвонымі, ружовымі і белымі кветкамі. Вераб'ёў таксама не было, бо не было чаго кляваць, і Тадэвуш неўзабаве заўважыў, што ён ужо выйшаў з гарохавага раю. Аднак малы так удосталь наеўся, што адчуваў паднябеннем салодкую смакату і было яму вельмі весела.
Фасоля расла радзей, чым гарох, і ён лягчэй, нават з падскокамі, прайшоў гэты мілы гаёк, а пасля на ўскраіне яго заўважыў такую прастору, на якой ужо не было ніякай гародніны. Гэта быў край агарода, спалучаны з паркам і радам цяністых ліп. Гародніны ўжо не было... Але што гэта так паблісквае ў траве?
Паблісквала вада, не так ужо і шмат вады. З тых каналаў, што ўпрыгожвалі парк, вада па нейкай нізінцы збегла ў ямку, якую, можа, сама і выбіла, а можа, ямка тая і раней была выкапана для чагосьці. Словам, гэта была ні больш ні менш, а яма з вадою. Але на гэтым адхоне, паблізу каналаў, заўсёды мокрым, раслі два вялікія кусты каліны, насеялася процьма незабудак, скакала ў траве вельмі многа жабаў.
Тадэвуш, уздымаючы ручкі да валасоў, закрычаў:
- Ай, ай, незабудкі!
Ён ведаў гэтыя кветкі таксама, як вераб'ёў і гарох. Бо іх было поўна ў яры над ракою, куды яго часта вадзіла Хвядора, калі ішла да свае цёткі на другі бок яра або ўлазіла ў рэчку, каб лавіць каля камення ракаў. Зусім нядаўна ён, пры дапамозе маці, нарваў цэлыя два пучкі незабудак, адзін з якіх яны разам занеслі ў каплічку і палажылі да ног святой статуі, а другі цераз кагосьці з дваровых паслалі той паненцы, якая цяпер каля цяністага ганка рвала і складала букеты з ружаў і вяргіняў. Ён ведаў, што гэтыя цудоўныя кветачкі трэба рваць для «бозі» і для паненкі, памятаў, што, калі ён іх тады многа нарваў, маці потым усю дарогу несла яго на руках, што яму вельмі спадабалася.
Дык вось малы і кінуўся да незабудак і пачаў іх на ўсю сілу маленькіх ручак ірваць, ірваць... Ірвучы адну кветачку, ён шаптаў:
- Гэтая для бозі!
А другую:
- Гэтая для паненкі...
Часамі вырываў кветкі з карэннем або колькі было сілы змагаўся з калівам, што не давалася, соп, стагнаў і злосна мармытаў:
- Каб цябе ліха ўзяло... Каб цябе паралюш...
А потым зноў:
- Гэтая для паненкі... Гэтая для бозі...
Увагу яго адцягвалі жабы і птушкі. Першыя раз-пораз выскаквалі з-пад яго чорных, аблепленых гразёю ступакоў і - плюх у ваду! Малец, гледзячы на гэта, ажно заходзіўся ад смеху. А птушкі выляталі з калінавых кустоў і пырхалі амаль каля самых вушэй.
- Кыш! - крычаў ён, махаючы букецікам незабудак. - Кыш! Кыш!
А потымі зноў ірваў:
- Гэтая для бозі...
Раптам Тадэвуш спыніўся і радасна крыкнуў. Сінічка, зноў сінічка, відаць, тая самая, што была ў маку. Ох! Села сабе цяпер на калінавай галінцы і разам з белым цветам калышацца то ўніз, то ўгару... Памаленьку... галоўкай пакручвае...
На вуснах хлопчыка абарваліся словы: «Гэтыя для паненкі...» Адной рукой трымаючы букецік незабудак, другую ён працягнуў да сінічкі, крыкнуў, схіліўся, скокнуў... Пяшчотныя кветкі і каліўцы рассыпаліся па беразе ямы, вада гучна плюхнула. Тадэвуш знік.
Нічога - ні крыку, ні енку, ні слова да маці ці бацькі. Не было часу. Адно імгненне. На дне ямы, пад пластом стаялай, зеленаватай вады, сынок Хвядоры і Клеманса ляжаў тварыкам угару, нерухома, а на тварык гэты і чорныя ногі лажыліся доўгія, слізкія травы пад колер плесені.
Птушка з жоўтай галоўкай і блакітнымі крылцамі калыхалася на калінавай галіне то ўгару, то ўніз, памаленьку... Зялёныя жабы скакалі па высокай траве. Ліпы патыхалі духмянасцю, і, нібы тысячы прыглушаных арфаў, на іх званілі пчолы.
З другога боку агарода здалёк чуўся голас «пана намесніка»:
- І не сорамна вам? Пабойцеся Бога! То ж гэта грэх!
З поля часамі чулася басавітае, глыбокае пакрыкванне аратага:
- Гэй вы! А ну!..
Над вірлівым морам расквітнелага, закаханага, зіхатлівага жыцця ўздымаўся з аднаго боку цяністы панскі ганак, з другога боку - каплічка са святою статуяй. Яны глядзелі адно на аднаго праз шырокае акно разарванага шэрагу ліпаў. Перад ганкам жанчына, што рвала ружы і вяргіні, здалёк свяціла тварыкам і беленькімі рукамі. У нішы каплічкі карона святой статуі яснела і прамянілася, нібы павешаная ў паветры зорка - цудоўная і нерухомая.
1884
Людзі і кветкі над Нёманам
Вывучэнне якіх-небудзь бакоў жыцця народа я параўнала б з выбіраннем жмені канапляных зярнят з бочкі маку. Апынуўшыся ў ролі вучня, я бачыла няёмкасць, нават баязлівасць сваіх настаўнікаў - простых сялян, у якіх я распытвала пра што-небудзь. Ды не ўсё адразу знаходзілі яны ў сваёй памяці, а калі і знаходзілі, не заўсёды маглі дакладна расказаць пра нейкую з'яву. Таму ў мяне і ўзнікла патрэба звярнуцца да шматлікіх крыніц, і не толькі дзеля таго, каб пацвердзіць атрыманыя звесткі, але і дзеля іх удакладнення. Часта здараецца так, што два чалавекі адну і тую ж рэч называюць іначай і надаюць ёй зусім іншае значэнне. Бывае і так: тое, аб чым не ведае адна з распытваемых асоб, іншая, на якую, здаецца, значна менш можна было спадзявацца, дасць аб гэтым дакладныя звесткі. Таму, калі хочаш чаму-небудзь навучыцца ад народа, трэба шырока і настойліва ўжываць сакратаўскі метад актывізацыі руху думкі пытаннямі. Толькі вучань павінен распытваць настаўнікаў безупынку, настойліва, направа і налева, мужчын і жанчын, дзяцей і старых, дасціпных і праставатых з выгляду.
Мушу спыніцца на гэтых апошніх больш падрабязна. Калі размова ідзе пра народ - нашае разуменне розуму і прастоты часам бывае памылковае. Той вясковец, што зблізіўся з маёнткам ці адбыў вайсковую службу, альбо выконвае якое рамяство, што ўключае яго ў адносіны з іншымі пластамі грамадства, бліжэй стаіць да цывілізацыі. Ён і выгляд мае больш разумны і сапраўды з некаторых пунктаў гледжання ведае і разумее больш за тых, хто працуе толькі ў полі. Але такі лёкай, былы жаўнер, рамеснік ужо амаль напалову адвярнуўся ад народнай кнігі ведаў і веры, забыўся пра яе змест альбо прыкідваецца, што забыўся, бо даведаўся ці дачуўся, што ў параўнанні з іншымі кнігамі яна памылковая. І натуральна, аграмаднага значэння таго, што ён лічыць памылкай і цемнатой, ведаць і разумець не можа. Часам, асабліва калі вельмі добра іх ведаеш, і такія могуць быць карыснымі ў атрыманні звестак пра народ, але ўвогуле рыфмы і вершы гэтай народнай кнігі ведаў і веры найлягчэй знайсці ў найбяднейшых хатах, далёкіх ад цывілізацыі.
Урэшце трэба зазначыць, што нашым павярхоўным назіранням пра сялянскую прастоту давяраць павінны мы вельмі мала. Гэтых людзей трэба бачыць у іхнім натуральным асяроддзі, дзе яны займаюць нейкае становішча і карыстаюцца ад роўных сабе пэўнай павагай і зычлівасцю. Толькі тады пераканаешся, што яны зусім не такія, якімі нам здаюцца. Кожны, хто хоць трошкі сутыкаецца з народам, можа засведчыць, што вясковая баба, зусім простая на выгляд, калі яе папрасіць і выказаць ёй давер, няраз сыпане цэлай жменяй займальных апавяданняў, разумных выслоўяў, якія выяўляюць найдалікатнейшыя пачуцці. Альбо найбольш просты і на наш погляд самы цёмны селянін, якому мы ахвотна прычапілі б мянушку дзікага чалавека, калі крануць яго душу ці закрануць самалюбства, секане такім трапным словам і так горда альбо з'едліва, альбо з нянавісцю блісне вачмі на сваім зарослым валоссем твары, што раптоўна і неспадзявана зразумееш: у гэтым нутры, якое мы лічылі пусткай, ёсць сапраўдныя пачуцці, ёсць душа [...]
Павінна зазначыць яшчэ, што ўсё гэта я гавару пра беларускі народ з берагоў Нёмана, а гэта народ, якому найлягчэй трапіць пад падазрэнне пра поўную няздольнасць думаць і абыякавасць да ўсяго, што не мае дачынення да найбліжэйшых і вельмі прыземленых яго запатрабаванняў і інтарэсаў. Цяжкія і лянівыя нават у маладосці рухі ягонага цела, апатычныя рысы, хутчэй пануры і праставаты, чым вясёлы і разумны позірк, павольная, блытаная гаворка - вось ягоныя знешнія рысы, якія спачатку кідаюцца ў вочы.
Але ў апошнія некалькі дзесяткаў гадоў грамадскае жыццё дало нам шмат доказаў таго, што пад гэтай знешнасцю хаваецца цэлы шэраг спецыяльных, выпрацаваных стагоддзямі паняццяў, цэлы кодэкс законаў, якія з гэтых паняццяў вынікаюць, а таксама шмат арыгінальнасці і смеласці ў характарах і меркаваннях. Усё гэта, зразумела, выяўляецца пры адпаведных абставінах [...]
Вельмі распаўсюджана меркаванне, што сяляне зусім абыякава ставяцца да навакольнай прыроды, яе прыгажосці, і з'яў, якія непасрэдна не ўплываюць на іхняе штодзённае жыццё, проста не заўважаюць. Здзіўляе адно: як гэтае меркаванне можа суадносіцца з народнай песняй, дзе густа рассыпаны надзвычай маляўнічыя і дакладныя вобразы прыроды. Пярэчыць гэтаму і рэальнае веданне народам расліннага свету, настолькі дакладнае, што смела можна сцвярджаць: ад самага высокага дрэва да найдрабнейшай травінкі, якія растуць на той самай зямлі, што і ён, няма такой расліны, якая ў яго мове не мела б назвы, а ўжо ў саміх тых назвах выяўляецца назіральнасць, выказаная вобразна і паэтычна, часам грубавата, але затое дакладна.
Вось вязанка назваў, што выяўляюць характэрныя ўласцівасці раслін.
Скрыпіца (Silene inflata, на Мазоўшы - skrzypek). Ніклая, фіялетавая кветка, якая, калі сціснеш яе ў пальцах, злёгку паскрыпвае.
Шалястуха (Thlaspi arvense). Калі выспявае насенне гэтай травы, торбачкі, у якіх яно знаходзіцца, набываюць залацісты колер і пры самым маленькім дотыку вельмі мілагучна шалясцяць.
Рагуля (Delphinium consolida). У Лідскім павеце называюць рагулькай. Фіялетавая кветка, якая расце ў збажыне. Лісцікі прадаўгаватыя, падобныя на рогі.
Валачай, альбо коткі, альбо яшчэ каташкі (Trifolium arvense). Від канюшыны; бухматая шэрая кветачка, якая сваім колерам і мяккасцю нагадвае каціную поўсць.
Галубейнік (Anchusa arvensis). Трэба было шмат назіральнасці, каб назваць гэтую расліну паводле колеру кветак, бо нават там, дзе яна шырока разрастаецца, што здараецца вельмі рэдка, толькі зблізку заўважны пяшчотны блакіт яе кветачак, такіх дробненькіх, што можна параўнаць іх з вушкам іголкі, да таго ж яшчэ і схаваных у чашачках з лісця.
Малачай (назва гэтая даслоўна адпавядае польскай - mleczaj, але азначае тут іншую расліну). Малачай па-расейску і ўкраінску азначае Euphorbia. Малачай пад Горадняй значыць Leontodon antumnalis. Сцябло гэтай расліны, калі разломіш, выпускае ў невялікай колькасці вадкасць, падобную да малака. Аднак не ўсе сялянкі назву расліны звязваюць з гэтай яе ўласцівасцю. Некаторыя з іх сцвярджаюць, што калі гэтая расліна густа расце на пашы, то каровы будуць даваць шмат малака.
Званочкі (Campanula rapunculoides).
Кубачкі (Campanula rotundifolia).
Падарожнік (Plontago media). Гэтую назву мае толькі кветка, што на цвёрдым і высокім сцябле тырчыць ля дарогі. Уся расліна называецца бабка.
Гніды (польскай і лацінскай назваў не ведаю). Маленькі кусцік, абсыпаны драбнюткімі бела-жоўтымі кветачкамі.
Дзеравянка (Cichorium intybus). Цвёрдае, дзеравяністае сцябло, якое цяжка зламаць.
Ліпка (Galium uliginosum). Зарослая валаскамі, якімі пры кожным дотыку моцна прычэпліваецца да скуры ці адзення, робячы ўражанне ліпкай рэчы.
Шалюжкі (Malva rotunditolia). Назва гэтая, верагодна, перайшла ад наднёманскай засцянковай шляхты, якая гэтую расліну называе шалёнжкі з-за насенных гузічкаў, што знаходзяцца на ёй і нагадваюць дробныя манеткі.
Хвашчай (хвошч, хвошчка) - расліна, якая ад цэнтральнага сцябла выпускае мноства аголеных сцяблінак, як быццам тоненькіх хвосцікаў.
Сухавейка, альбо налупнік (Elichrysumi arenarium). Гэтая кветка, як вядома, вызначаецца сухасцю. У народзе лекавы сродак ад сухотаў.
Сардэчнік (Alchemilla vulgaris). Засцянковая шляхта называе яго гусіныя лапкі. Лісце паводле сваёй формы нагадвае сэрца, а размяшчэннем тканак абалонкі - ногі вадзяных птушак.
Казліныя бароды (польскай і лацінскай назваў не ведаю). Ліловая кветка на высокім сцябле, што выбіваецца з купкі вузкіх прадаўгаватых лістоў, яна, калі вырваць яе з зямлі і павярнуць уніз, вельмі дакладна нагадвае казліную бараду.
Маслянка (польскай і лацінскай назваў не ведаю). Пры націсканні пакідае на пальцах вадкасць, падобную да тлушчу. Кветка жоўтая і бліскучая, нібыта намазаная тлушчам.
Хмельнічак (Trifolium agrarium). Далікатны, віецца, накшталт хмелю, па кустах.
Зубнік (Euphorbia). Форма ліста нагадвае зуб, вырваны з коранем.
Маркоўнік (Chaerofyllum sylvestre). Калі пацерці, выдзяляе пах морквы. У засцянковай шляхты - мархеўнік.
Картафлянік. Лісце падобнае да бульбянога.
Дзерэза, дзе-нідзе дзераза, дзерэга (Lycopodium elevatum). Падобная на нешта разадранае і дзярэ адзенне, за якое лёгка чапляецца.
Бабіна лета (Chamaenerion). Цвіце ўвосень, кветка цёмна-сіняя. Паколькі мае высокае сцябло, чапляецца за яго восеньскае павуцінне, «бабіна прадзіва».
Мядзведжае вуха. Гатунак вялікай дзіванны, вялікія, мяккія і кашлатыя лісты якой нагадваюць вушы дужага касматага звера.
Асот стропства. Мае лісце, пакрытае белаватымі ўзорамі, аброслае вельмі вострымі шматлікімі шыпамі. Упершыню знайшлі мы яго каля шляхецкай аселіцы пры плоце і, запытаўшыся пра назву ў шляхцянкі, якая мінала нас, атрымалі адказ: «Стропства». На пытанне, чаму гэтая расліна мае такую назву, дзяўчына, не задумваючыся, адказала: ці ж я ведаю! Але крыху засяродзіўшыся, з усмешкаю растлумачыла: «Можа, таму, што і стракатая, і вострая».
Існуе іншая група назваў, якія нібыта паходзяць ад характэрных уласцівасцей расліны (лекарскіх, гаспадарчых ці чарадзейскіх).
Падгруднік (Hypopitys monotropa). Ужываецца супроць болю пад грудзьмі.
Горлінец. Ад гарлавога болю.
Блашчытнік. Мае моцны пах, ад якога здыхае жамяра. Сяляне пасыпаюць ім падлогу ў хатах і ложкі.
Боршч. Як зварыцца, мае кіславаты смак. Часам яго ўжываюць у страву замест бурачнага лісця.
Дурэц (Datura stramonium). Пасля ўжывання выклікае адурманьванне. Вясковыя лекаркі, а часцей за ўсё так званыя ведзьмы карыстаюць яго досыць часта.
Паўночнік (Centaurea jacea). Яго даюць піць дзецям, каб супакоіць іх плач. Вясковая лекарка, на пытанне, адкуль можа паходзіць гэтая назва, без вагання растлумачыла, што найчасцей дзеці прачынаюцца і крычаць каля паўночы, калі іх і пояць гэтым зеллем.
Падбел, інакш капуста стырнікаў. Другая назва іранічная. Тыя, хто дражніць так сялян, якія гоняць па Нёмане плыты і віціны, кажуць, што ў сваіх водных вандроўках яны харчуюцца гэтай раслінай, што расце па берагах рэк над вадой, чаму плытагоны пярэчаць.
Чарнобуль (Artiemiesia vulgaris). Ад такога вялікага болю, што «ажно чорна робіцца ў вачах».
Станоўнік (Chimophila umbellata). Пасля ўжывання ён хворага чалавека «ставіць на ногі». Ужываюць ад болю страўніка.
Шчасце (Erigeron acre). Дзяўчаты падчас жніва затыкаюць яго за пояс, каб прыносіла ім спор і хуткасць у працы. У засцянковай шляхты таксама называецца шчасце, але ўжываецца інакш. Калі расцвіце ўплеценае ў дзявочыя валасы, то каханне будзе ўзаемнае.
Загартушка (Drosera rotundifolia). Ужываюць для мілосных чараў. Згатаваны і выпіты настой з яе карэння мае ўласцівасць прыцягваць каханую асобу. Паводле сцверджання вясковай лекаркі, гэты сродак раяць толькі тыя з жанчын, што ведзьмаруюць, а тыя, што не ведзьмаруюць, але сапраўды лечаць і хочуць рабіць толькі дабро людзям, а дрэннае не хочуць, не раяць яго нікому.
На маю думку, да гэтай групы належыць таксама цэлы шэраг парушэннікаў, раслін, што ўжываюцца звычайна пры жаночых хваробах. Лекаркі сцвярджаюць, што існуе дзевяць парушэннікаў, я ж да гэтага часу атрымала толькі сем назваў. Гэта наступныя:
1) Срэбнік срабрысты (Potentilla argentea).
2) Паслёнак (Helianthemum vulgare).
3) Erythraea centaurium.
4) Veronica officinalis.
5) Грушычка (Pyrola rotundifolia).
6) Дзевянцёрнік (Parnassia palustris).
7) Рдэст (Polygonum dumetorum).
Кожная з гэтых раслін мае асобную назву, так што парушэннік - гэта нібыта лекарская назва, якая адносіцца да цэлай групы раслін, што ўжываюцца ад пэўных хвароб.
Першы са згаданых парушэннікаў называецца бліскавіца, другі курачая слепата, трэці гваздзічка, пяты сямізялён (у засцянковай шляхты грушка), шосты дзевяціранак. Назвы чацвёртага і сёмага яшчэ не даведалася. Чацвёрты (Veronica officinalis) ужываюць ад бясплоднасці.
Да трэцяй групы назваў можна аднесці тыя, якія хутчэй за ўсё маглі ўзнікнуць з паданняў і назіранняў, аднак настолькі аддаленых у часе, што сёння адшукаць іх у народзе вельмі цяжка. Не скажу, што немагчыма, бо на гэтай ніве росшукаў адно новае знаёмства, адзін пробліск памяці, з якой знешне, здавалася, ужо ўсё было ўзята, неспадзявана могуць усё растлумачыць. Назвы, паходжанне якіх паводле іхняй маляўнічасці ці спалучанасці са з'явамі прыроды, можна выводзіць ад старажытных паданняў і назіранняў, наступныя:
Голад (Knautia arvensis). У засцянковай шляхты таксама, але на польскі лад глуд. Чаму? Ці ў неўраджайны год вырастае яго шмат? Ці ў часы голаду яго выкарыстоўваюць у ежу? Ці бледна-ліловы колер кветкі нагадвае пасінелы твар згаладалага жабрака? Нягледзячы на ўсе мае старанні, гэтага дазнацца не змагла.
Зязюлін лён, альбо Найсвентшай Панны лён (Linaria vulgaris). Ад дзвюх кабет чула, што гэтая расліна пачынае расцвітаць тады, калі абзываецца зязюля. Аднак іншыя адкідвалі нават саму першую назву, упарта трымаючыся другой.
Заечы лён (Fumaria officinalis).
Заечая капуста (ні польскай, ні лацінскай назвы не ведаю). Гэтая расліна расце толькі ў лесе. Сцябло яе тоўстае і ружаватае, лісце і кветкі настолькі мясістыя і сакаўныя, што засушыць іх амаль немагчыма.
Грамотнік (Trifolium montanum). Служыць лякарствам ад ліхаманкі і хваробы страўніка.
Святаянскае зелле (Hypericum perforatum). Лякарства ад шматлікіх хвароб.
Краснік (Epipactis palustris). Змяшаны са станоўнікам даюць піць цяжарным.
Станеба (Valeriana). Не чула, каб лекарскія ўласцівасці гэтай расліны былі вядомыя народу.
Лада (Vicia hirsuta).
Чарвятош (Filago arvensis). Пра гэтую прыгожую расліну, якая нагадвае горную флору, існуе паданне, звязанае з яе лекарскімі ўласцівасцямі. Калісьці малады селянін пайшоў на вайну, пакінуўшы ў хаце маладую і каханую жонку. Доўга яго не было, а калі вярнуўся, знайшоў жонку, якая памірала ад страшнай ліхаманкі. Аднак ён не спалохаўся, а сказаў: «Я яе зараз вылечу». Пайшоў у поле, нарваў чарвятошу, заварыў яго і напаіў ім жонку. Як бы ёй нешта зрабіў (нібыта яе зачараваў), казалі, так адразу выздаравела. З тых часоў адвар чарвятошу даюць хворым на гарачку.
Бярозка (Convolvulus arvensis).
Грачынка (Polygonum convolvulus).
Омэн (Senecia).
Тройнік (Lythrum salicaria).
Брызгунец (Rhinantus major).
Грабелькі 1 (Geranium pratense).
Грабелькі 2 (Erodium cicutarium).
Баркун 1 (Melitotus alba).
Баркун 2 (Veronica spicata).
Драсён (Polygonum lupulifolium).
Тры расліны маюць адну назву курачая слепата (казялец, лаганец і паслён), дзве - грабелькі і дзве - баркун. Гэта сустракаецца досыць часта. Прычына, відаць, у меншым альбо большым падабенстве знешніх ці ўнутраных уласцівасцей. Так, напрыклад, усе тры курачыя слепаты маюць круглую жоўтую кветку амаль аднолькавай велічыні. Лісце абодвух грабелькаў амаль аднолькава зубкаватае. Два баркуны маюць коласападобную кветку, якая адрозніваецца толькі колерам: Melitotus alba - белая, Veronica spicata - ліловая.
Потым:
Камёла 1 (Galium verum).
Камёла 2 (Artemisia campestris). У засцянковай шляхты - дзікае Божае дрэўца.
Куколь свойскі (Lychnis githago).
Куколь дзікі (Saponaria vespertina).
Агурэчнік лясны (Spiraea ulmaria).
Агурэчнік палявы (Borrago officinalis).
Рутка, альбо руціца 1 (Lucerna megicago falcata).
Рутка 2 (Lotus corniclatus).
Рутка 3 (Medicago lupulina).
Расходнік палявы (Lysimachia vulgaris).
Расходнік лясны (Carlina vulgaris).
Расходнік балотны (польскай і лацінскай назваў не ведаю).
Падбел вадзяны.
Падбел палявы (Capsella bursa pastoris).
Таксама ёсць вельмі шмат назваў, якія супадаюць з агульнаўжывальнымі альбо тымі, якія прынятыя ў польскай батаніцы.
Шанда (Marrubium).
Ценгель (польск. Dziegiel).
Дзіванна (Verbaseum nigrum).
Брунэлька (Prunella vulgaris).
Пералётнік (Anthyllis vulneraria).
Палын (Artemisia absiuthium).
Лопух.
Жывакост.
Крываўнік (Achillea millefolium).
Брат і сястра (браткі). У адвары гэтых зёлак купаюць хворых дзяцей.
Папараць.
Варанец.
Верас. Згатаваны і змяшаны з ячменнымі крупамі, лечыць пашкоджаныя члены людскога цела, а таксама хваробы свіней.
Крапіва называецца крапівай, але пэўны яе гатунак жыжкай (жыгучкай).
Назваў траў, апрача згаданай шалястухі, ведаю сем:
Жыціца.
Гірса альбо дырса (па-польску ў некаторых мясцовасцях таксама дырса, па-ўкраінску тырса).
Асочка (дзе-нідзе асака, сака).
Мятлічка.
Тымка.
Плоская трава.
Вострая трава.
Канешне, усё прыведзенае вышэй толькі нязначная частка батанічных назваў і ведаў беларускага народа з-пад Нёмана. Цяжкасць і запаволенасць, з якімі гэтыя веды прыадкрываюцца перад намі, прыводзяць мяне да думкі, што спатрэбіцца шмат часу і нястомнай цярплівасці, каб спазнаць іх цалкам. У маім кветніку расце таксама шмат раслін, назваў якіх я не згадала, таму што патрабуе яшчэ пацвярджэння правільнасць гэтых назваў і звязаных з імі тлумачэнняў.
Скончыць я хачу невялікім каментарыем да колькі разоў згаданай розніцы паміж ведзьмай і вясковай лекаркай. Бо здаецца мне, што гэтая розніца выяўляе досыць характэрную асаблівасць народнага жыцця. Мы найчасцей аб'ядноўваем гэтыя дзве постаці; сяляне ж размяжоўваюць іх цэлай безданню, што існуе паміж пагардай і страхам, павагай і зычлівасцю.
Жанчына, якая з дапамогай не толькі раслін, але і земнаводных (пераважна рапух), кажаноў, а таксама слоў і таемных знакаў уздзейнічае пэўным чынам на здароўе, дабрабыт, лёсы і характары людзей і кіруецца пры гэтым нянавісцю, помстай, асабістымі пачуццямі ці грашовымі інтарэсамі, называецца ведзьмай. Гэта істота, якая не мае душы, улюбёнка і адначасова ўласнасць д'ябла. Бог не даў ёй душы, а д'ябал уклаў у яе сваю моц і мудрасць. Існуюць нават цэлыя роды, якія належаць не Богу, а д'яблу і, пазбаўленыя душы, носяць у сабе моц д'ябла. Такі род называюць чартоўскае племя. Гэтыя ўяўленні глыбока ўкараніліся ў людскую душу і выцягваюцца на свет з цяжкасцю, бо размова пра гэтыя рэчы праймае людзей страхам і абуджае боязь помсты «нядобрых». Аднак гаваркія вясковыя жанкі, разгаварыўшыся, ужо нічога ўтаіць не могуць. Іхнія расповяды пра ведзьмаў і цэлыя роды, пазбаўленыя душы, я сама чула неаднойчы. Расказвалі пра гэта ціха, з панурым паглядам і наморшчаным ілбом і тут жа, перапалоханыя ўласнымі словамі, прасілі захаваць усё сказанае ў глыбокай таямніцы. Зрэшты, ведзьма апрача чарадзейскай выконвае і лекарскую функцыю. Хворыя ідуць да яе па раду, цяжарныя выклікаюць яе на дапамогу яшчэ часцей, бо кіруюцца пераконаннем, што яна ўсемагутная. І ўсё ж, якім бы ні быў вынік яе лекарскіх парад, не выклікае яна ніколі ў сваім асяроддзі іншых пачуццяў, як пагарду і страх, змешаныя з вельмі выразным адценнем нянавісці.
Зусім іншае - лекарка, гэта значыць кабета, якая, валодаючы ведамі пра лекавыя расліны і варажбой, ніколі іх на людскую шкоду не ўжывае, наадварот - заўсёды на карысць. Ведзьмы звычайна ўбогія, альбо ўдаюць убоства і са сваім рамяством спалучаюць жабрацтва, нахабна карыстаючыся гэтым, бо ўсякая адмова, зробленая ім, можа пацягнуць за сабой фатальныя наступствы. Так, напрыклад, ведзьма Слабошыха ў наднёманскай вёсцы Міневічы за тое, што адмовіліся даць ёй кавалак сала, нешта такое зрабіла Карасю і ягонай жонцы, што яны не перастаюць з таго часу сварыцца паміж сабой. Лекарка ж займае пачэснае месца маці і гаспадыні, апранаецца заможна, на ўбоства не наракае, жабрацтвам не займаецца, а за свае парады прымае добраахвотныя дары, аднак іх не вымагае і часта робіць паслугі бясплатна. Ні прырода ведаў, якімі яна валодае, ні вынікі парад, якія яна дае, не ўплываюць на яе ўспрыманне ў народзе. Сярод людзей гэтая постаць карыстаецца павагай і сімпатыяй. Такой усеагульнай павагай і зычлівасцю ў радыусе некалькіх міль карыстаецца лекарка Люця з наднёманскай вёскі Гледавічы. Ужо некалькі гадоў яе імя часта трапляла ў мае вушы. «Калі хочаце чаго-небудзь даведацца, запытайцеся ў Люці, - казалі мне маладыя і старыя жанчыны. - Яна шмат ведае, але ведае толькі добрае, злое не ведае». Нават сама Слабошыха, якую лічаць ведзьмай, калі я гаварыла з ёю пра расліны, парадзіла мне, каб з маімі пытаннямі падалася да Люці: «Яна больш за мяне ведае. Яна і мяне вучыла». Ад кабет чула, што пра тое ці іншае яны дазналіся ад Люці. Гэта мяне надта зацікавіла: выходзіла, што Люця вяла ў вёсцы нешта накшталт школы батанікі ці медыцыны. Некалькі заможных і разумных гаспадароў з Гледавіч, калі я спыталася ў іх пра Люцю, сур'ёзна адказалі: «Чаму не ведаем, ведаем. Яна лекаруе. Гэта добрая кабета, і калі прыйдзеце да яе, скажа ўсё, чаго вы толькі захочаце, не салжэ». І мы пайшлі да яе, а потым яна часта прыходзіла да нас.
Гэта пяцідзесяцігадовая кабета, невысокага росту, хударлявая, з круглым, румяным і ўжо моцна паморшчаным тварам, на якім блішчаць малыя чорныя і вясёлыя вочкі. Выраз яе твару лагодны, пачцівы і прыемны. Адзенне носіць чыстае і акуратнае. Яна гаспадыня люднай хаты: мае мужа, жанатага сына, дарослых дачок, некалькі малых унукаў; расказвае пра сваю сям'ю весела і ахвотна. Калі прыходзіць з ахапкам зелля, завязанага ў паласаты фартух, і садзіцца за стол, першае, што скажа - стамілася, ажно ў вачах цёмна... Гэта азначае, што трэба ёй выпіць гарэлкі. Гэты кілішак гарэлкі, які павольна і з сарамлівым ваганнем выпіваецца - адзінае, пра што яна вось гэтак нагадвае. Іншага ж ніколі не просіць, грашовыя дарункі прымае, але на іхнюю вартасць не звяртае ўвагі. За адну ці некалькі срэбных манет дзякуе з аднолькавай ветлівасцю, якая не мае найменшага адцення зухвальства ці жабрацтва. Аднойчы, убачыўшы ў сваёй руцэ цэлы рубель, яна ажно крыкнула ад здзіўлення: «Навошта так многа?» На зробленую заўвагу, што яна павінна збіраць гэтыя зёлкі, а потым з вёскі ісці некалькі вёрст у двор, ветліва адказала: «Дык нічога, я і без гэтага да вас прыходзіла б!» Ахвотна расказвае пра ўсё падрабязна і шчыра, а калі ёй дзякуюць за гэтую ахвоту і шчырасць, з задавальненнем, што свеціцца ў малых чорных вочках, і нейкай годнасцю адказвае: «Не маю я, дзякаваць Богу, з чым таіцца ані перад Богам, ані перад людзьмі. Ліха не раблю, дабро, калі толькі патрафлю, заўсёды раблю. А як мяне хто пра што-небудзь спытае, кожнаму ўсё скажу. Чаму не сказаць, калі гэта не дрэннае, але добрае і бедным людзям дапамагчы можа». Гэтая Люця (а падобных да яе лекарак мае кожная ваколіца) - цудоўная крыніца, з якой можна чэрпаць веды пра веру і звычаі народа. Бяда ў тым, што яе вымаўленне невыразнае і шапялявае, і таму, нават добра ведаючы мову, на якой яна гаворыць, трэба надта напружваць слых і ўвагу, каб зразумець яе. Таму значная частка яе лекцый засталася для мяне страчанай, аднак не назусім, бо з пачаткам лета мае адносіны з гледавіцкай лекаркай хутчэй за ўсё адновяцца. А яшчэ ў другой наднёманскай вёсцы, у Паніжанах, жыве Высоцкая Ганулька, маладая, добрая і мілая і надзіва паэтычная дзяўчына, неабыякавая да кожнай кветкі і, здаецца, да кожнай безыменнай травінкі.
[...] Аднаго разу паехала я травеньскім ранкам з горада ў вёску Гледавічы, каб узнавіць перарваныя за зіму стасункі з лекаркай Люцяй.
Падарожжа гэтае кароткае, заледзьве трохвёрставае, аднак было яно для мяне і маёй спадарожніцы поўным цяжкасцей і небяспекі, бо шляхціц Багатыровіч, які вёз нас на сваёй каламажцы, светлавалосы, вельмі разумны і надзвычай гаваркі мужчына, не бачачы нас некалькі месяцаў, хацеў шмат што сказаць. Ён канчаткова перамяніў існуючы на белым свеце абавязак возніка і замест таго, каб глядзець каня, павярнуўся да нас тварам і пачаў гаварыць. Пушчаны на волю рослы, дагледжаны гняды конь ішоў сабе па дарозе, паварочваючы то ўправа, то ўлева, з-за чаго каламажка безупынна падскоквала і трапляла ў надта небяспечныя пазіцыі.
Мы едзем сярод шырокіх палёў, пакрытых яшчэ зялёнай збажыной. Дарога камяністая, з лужынамі. Наша каламажка падскоквае ў шалёным тэмпе, і мы таксама падскокваем на ёй на паўлокця, а то яшчэ і вышэй, таму адказы, якія мы даём вазаку, што размаўляе з намі, вымаўляюцца такімі дрыгатлівымі, нават трапяткімі галасамі, як быццам мы ахоплены нейкім раптоўным перажываннем ці смяртэльнай трывогай. Праўда і тое, што, прызвычаіўшыся да падскокаў, мы баімся, каб не перавярнуцца, і штохвіліны гэтымі дрыгатлівымі галасамі крычым: «Пане Багатыровіч, камень, камень!» Тады сімпатычны наш фурман, у імгненне вока павярнуўшыся да каня, надае трошкі іншы кірунак каламажцы, колы якой ужо ўз'язджалі на аграмадны валун, што пагражала нам няўхільным пераварочваннем, а потым зноў паказвае нам свой сімпатычны ажыўлены твар і расказвае пра сябе, сваю гаспадарку, пра суседзяў, аж пакуль мы зноў, заўважыўшы небяспеку, не крыкнем: «Пане Багатыровіч, канава, канава!» На гэты раз мы ледзь не апынаемся на дне канавы. Але настолькі бясстрашны, наколькі і вясёлы наш фурман спакойна нам адказвае: «Гэй, гэта нічога! І ніякая гэта не канава» і далей вядзе каламажку, чапляючыся за ўсе камяні і расказваючы, расказваючы. Калі ж мы ўехалі ў невялікі лясочак на крутую, зрытую каранямі дрэў дарогу, думалі ўжо, што і праўда загінем. Але так не сталася, і толькі трошкі пабітыя, але затое да слёз насмяяўшыся з гаворкі нашага возніка, узбагачаныя не адной цікавай навіной, за гэтым невялікім лясочкам убачылі мы сярод лугоў, жоўтых, як сонца, ад лотаці і аеру, вёску Гледавічы.
Гэта быў час, калі пасля вясновай сяўбы перад пачаткам сенакосу палявыя работы на нейкі час амаль цалкам заціхаюць. Таму ў вялікай вёсцы, што налічвала некалькі дзесяткаў хат, ішла ажыўленая будаўнічая праца. Вакол зваленых каля хат калод і дошак мітусіліся людзі; час ад часу на жахліва забрукаванай вясковай вуліцы разміналіся мы з вазамі, наладаванымі дрэвам, прызначаным на будаўніцтва, і штохвіліны адказвалі на прывітанні сялян, якія, павольна ідучы каля вазоў і злёгку прыўздымаючы шапкі, казалі: «Хай будзе пахвалёны!» Увогуле люд у гэтых ваколіцах (не кажучы ўжо пра засцянковую шляхту, якая ў таварыскіх стасунках надзвычай прыстойная) вызначаецца лагоднасцю і ветлівасцю. Ён па-старасвецку нават незнаёмых звычайна вітае словамі: «Хай будзе пахвалёны!», а калі трэба, гасцінна прымае ў сваіх хатах. Ведаючы гэтую гасціннасць са шматразовага вопыту, вылезлі мы з каламажкі перад хатай, знешні выгляд якой звярнуў на сябе нашу ўвагу і абудзіў цікавасць.
Гэта новая прасторная хата, з чатырма вялікімі вокнамі, зашклёнымі яснымі шыбамі, без ганка, абавязковага ў шляхецкіх сядзібах, але затое з шырокаю прызбаю і старанна аздобленая. Аздоба гэтая - яркі блакіт, якім пафарбаваныя дзверы, рамы вакон і ўсе чатыры вуглы хаты, на фоне блакіту - белыя ўрачыстыя лініі, а часам і далікатны малюнак - зорачкі, цвічкі, ялінкі, кручочкі і г.д. Сярод зелені дрэў гэтыя блакітныя дарогі, пакрытыя белымі малюнкамі, выглядаюць свежа і арыгінальна і са свайго боку сведчаць пра эстэтычны густ тутэйшага люду. З таго часу, як тутэйшыя сяляне сталі будаваць сабе трошкі прасторнейшыя і выгоднейшыя хаты, пачалі ўзнікаць у вёсках аздобленыя, як згадана вышэй, будынкі. І сёння ў кожнай вёсцы можна ўбачыць калі не некалькі, то хоць адну такую хату. Бачыла я іх не раз, але так сталася, што ў сярэдзіну ніколі не заходзіла. Зрэшты, тая, перад якой мы выйшлі ў Гледавічах, была найпрасторнейшая з усіх, якія мне даводзілася бачыць, таму і цікава было, як яна зроблена ў сярэдзіне. Наш фурман, які з-за сваёй дапытлівасці меў самыя дакладныя звесткі пра ўсё і ўсіх на некалькі міль вакол, сказаў нам, што гэтая хата належыць Сымону Крулю, старасту Гледавіч, гэта значыць, выбранаму чыноўніку, які трымае ў вёсцы жазло адміністрацыі. Адкуль жа гэтае не русінскае прозвішча Круль, якога нідзе больш у сялян я не чула? Можа, і цікава было б дазнацца пра гэта; на жаль, сяляне радаводных кніг не маюць, а дамагацца ў іхняй памяці пра тое, адкуль вядзецца іхні род, дарэмны клопат, бо такія рэчы ім невядомыя і абыякавыя. Адно праўда, што, нягледзячы на такі аздобны знешні выгляд, унутранае ўладкаванне хаты Круля не мае і ценю якой-небудзь каралеўскасці. Вялікія сені, запоўненыя драўляным гаспадарчым начыннем, два пакоі, з якіх адзін вялікі, з трыма вокнамі, а другі малы - з адным; зрэшты, у сенях падлога гліняная, а ў хаце зробленая з тоўстых дошак, столь нізкая і шэрая ад пылу, сцены няроўныя і толькі трошку зверху абмазаныя вапнай; драўляныя, нават не пафарбаваныя лавы, сталы; замест ложкаў - збітыя з дошак тапчаны, кросны, печ, каб варыць ежу і пячы хлеб, з вялізным подам, дзе акурат у гэтую хвілю гарыць вялікі агонь і гатуецца страва на абед. Галечы тут не відаць, наадварот, пануе нават пэўны дастатак; але першабытнасць патрэб і густаў яшчэ не парушаная. Поўная супрацьлегласць шляхецкай хаце, якая, няраз нават значна бяднейшая, заўсёды мае якія-небудзь аздобкі і выгоды: нейкую старасвецкую канапку і крэселкі хатняй работы, нейкі абразок на сцяне, кветку на акне, на стале кніжку.
Круля дома няма. Круліха, немаладая, свежая, моцная кабета з энергічным тварам і рухамі ветліва нас вітае, запрашае на лаву, ахвотна падае ў чыстым гліняным збанку ваду, каб напіцца. Мы кажам ёй, што едзем да Люці, яна ківае галавой і кажа, што гэта добрая кабета, якая шмат знае і шмат дапамагае людзям. У хаце ёсць яшчэ адна жанчына, маўклівая, са смутным тварам, шые пад акном грубую кашулю і час ад часу адзываецца да чацвярых дробных дзяцей, што круцяцца па хаце. Здагадаліся мы, што гэта нявестка Круляў, а дзеці - іхнія ўнукі. «Ці ўсе чацвёра ўнукі ад аднаго сына?» - «Ад аднаго». - «Дык у вас толькі адзін сын быў?» - «Не, мелі двух, але старэйшы быў у войску (у маскалях), на Турэччыну пайшоў і не вярнуўся». - «Забілі яго на вайне?» - «Не, з вялікай гарачкі (ад тыфу) там на Турэччыне і памёр. Ужо з хаты выходзячы ведаў, што не вернецца. Такі быў сумны, што хай Пан Бог бароніць, а калі са сваімі развітваўся, нават і сказаў: «Бывайце здаровы, я ўжо да вас не вярнуся». Відаць, яму Пан Бог такое прадчуванне паслаў». Малодшы сын у войска (у маскалі) не пайшоў, пры іх застаўся, а гэта - ягоная жонка і дзеці. Маладая і сумная кабета, калі пра яе згадалі, не падняла ад шыцця вачэй, толькі яшчэ пасмутнела. Хто ведае, ці не зрабіла свякроўку жорсткай да жонкі малодшага заўчасная смерць старэйшага сына; а ведаючы наогул пра нядобрыя стасункі ў сялян свекрыві з нявесткай, няцяжка прачытаць хатнюю драму з твару маладой жанчыны. Але і прычына ёсць: у свякроўкі на дне сэрца цяжкі камень. Пра старэйшага сына і Турэччыну яна расказвае павольна, манатонным голасам, абапёршы бараду на далоні, і з яе вачэй, якія блішчаць яшчэ прыгожымі чорнымі зрэнкамі, цякуць слёзы. А ўжо з таго часу, як адбылося ўсё тое, пра што яна расказвае, прайшло дзесяць гадоў...
Хата, у якой жыве лекарка Люця, зусім не падобная на хату Круля. Малая, пачарнелая і згрыбелая ад старасці, з малымі шыбкамі замест вокан. Аднак ва ўсім, што яе акружае, таксама не відаць галечы. На падворку - стосы бярвення, падрыхтаванага для будаўніцтва, у досыць вялікім садочку, засеяным канюшынай, расце трыццаць - як мы потым палічылі - нядаўна пасаджаных пладовых дрэўцаў. На стосе бярвення сядзіць у задумлівай паставе шэры кот, за стосам, скруціўшыся ў клубок, спіць вялікі чорны дварняк; на плоце рассеўся, апераны ў прыгожыя яркія колеры, певень, па траве падворка пахаджваюць куры, а ў садку па густой канюшыне, якая пачынае ўжо зацвітаць, гайсаюць трое дзетак. Каля самай сцяны дома, таксама на канюшыне, сядзяць дзве кабеты, з якіх адна, маладзіца, шые кашулю, а другая, якая толькі што выбралася на дзеўку, упрыгожвае крамнай чырвонай стужкай сіні, хатняй работы андарак. Першая з іх - нявестка Люці, другая - яе ўнучка ад памерлага старэйшага сына, сірата, значыць. Сіроцтва гэтае відаць па ёй, бо калі маладзіца весела вітае нас і размаўляе з намі з усмешкай, дзяўчына ж, нясмелая і сумная, нават трошкі панурая, маўчыць, а калі што ў яе запытаеш, адказвае коратка і баязліва, не адрываючы вачэй ад шыцця. І ў першай хаце, і ў другой няшчасце напісана на жаночых тварах; толькі што тут пачцівая Люця, відаць, сваю нявестку не мучыць, але пакутуе дзіця, асірочанае і, напэўна, паніжанае ў хаце. Апрача гэтых дзвюх кабет і траіх малых дзяцей, мы бачым яшчэ траіх чалавек: ужо сівога, але яшчэ моцнага дзеда, дарослага прыстойнага мужчыну і стройнага трынаццацігадовага падлетка. Бачым іх, але з імі не размаўляем, бо яны надта занятыя: накладаюць на воз тоўстыя і доўгія дошкі і перавозяць іх на другі бок саду, дзе, як нам расказвае маладзіца, будуць будаваць увосень новую хату. Штохвіліны праязджаюць каля нас то з нагружаным, то з пустым возам, і мы з нейкім здзіўленнем заўважаем, што трынаццацігадовы падлетак, на выгляд нават далікатны, добра дапамагае бацьку і дзеду. Пытаемся, ці не думаюць яны, што такое падыманне цяжару можа пашкодзіць ягонаму маладому здароўю, і атрымліваем адказ: што ж рабіць? У хаце быў толькі адзін парабак, брат Хвядоры (дзяўчыны, што аздабляе андарак), добры і працавіты дзяцюк, але год таму пайшоў у маскалі (у войска), дык як толькі спатрэбяцца мужчынскія рукі, малы Васілёк павінен брацца за работу. Пры гэтай згадцы пра брата Хвядора яшчэ ніжэй апускае галаву, і смуглы яе твар з дробнымі і досыць прыгожымі рысамі робіцца ўжо зусім панурым...
У хату мы не заходзім. Седзячы на вузкай лаве, што стаіць сярод дрэў, чакаем вяртання Люці, якой мы не засталі дома: пайшла ў другую вёску, за кіламетр адсюль, пакліканая да нейкай хворай кабеты, але неўзабаве павінна вярнуцца. Тымчасам дазнаёмся, што сярод пладовых дрэў, у ценю якіх мы сядзім, ёсць скараспейкі, кіслюшкі, панны і сапежанкі. Якія ёсць яшчэ гатункі, жанчына не ведае і растлумачыць не можа. Адно толькі заўважаем, што ўсе яны няўмела, занадта цесна пасаджаныя, так што адно другому перашкаджае расці і будзе перашкаджаць усё больш. Шкада працы і добрых парыванняў! Радыя былі б мы ўладальніку гэтага маладога садку прэзентаваць карысную кніжачку Янкоўскага «Сад каля хаты», але, на жаль, ведаем, што ў Люцінай хаце ніхто не ўмее чытаць. Зноў процілегласць шляхецкай хаце, дзе ўсе мужчыны чытаюць і пішуць, а жанчыны, прынамсі, чытаюць.
Хутка бачым і Люцю, якая подбегам спяшаецца праз жоўта-белы расквечаны луг. Хоць і пануе ў гэты дзень цяплынь, бяжыць яна ў кажуху, бо раніца, калі выходзіла да хворай, была халоднай. Прыбегла ўся аблітая потам і перш за ўсё скінула кажух, а потым з сяброўскай радасцю павіталася з намі. Аж чорныя вочкі яе заблішчалі на дробным, румяным зморшчаным твары, так была радая нас убачыць. Ведае, што за зёлкі і тлумачэнні нешта заробіць, а яшчэ, можа, нас і любіць, бо летась шмат гадзін прагаварыла з намі, а гутарка, - здаецца, гэта галоўная ўцеха яе жыцця. Цяпер, ужо разам з ёю сеўшы на лаве, найперш выцягваем мы з каша прывезеныя гасцінцы: паркаль на спадніцу, хустку на галаву. Яна ўсё прымае і дзякуе, але, набліжаючы свой твар амаль да самага майго твару і міргаючы вачыма, трошкі жаласліва і трошкі хітравата, паціху просіць: «Можа, і для Хвядоркі калі-небудзь паркалю на спадніцу дасцё». Кідае позірк на сумную дзяўчыну і ўжо не вуснамі, а жаллівым ківаннем галавы кажа: «Сірацінка!» Калі праз колькі тыдняў прыйшла да нас з зёлкамі, то зноў паўтарыла сваю просьбу: «А для Хвядоркі паркалю дасцё?» У гэтых словах гучала шчырая просьба, бо, як я пісала ўжо раней, прасіць што-небудзь для сябе Люця не мела звычкі.
Ахвотна паабяцаўшы паркаль для Хвядоркі, выцягнулі мы ў сваю чаргу з каша пук раслін, сабраных па дарозе на прынёманскіх лугах. Першая расліна, пра назву якой я спыталася, была пышная белая кветка, знойдзеная на дне яру, дзе на высокім сцябле яна прыгожа ўзносіла сваю карону сярод густога чароту. Люця з першага позірку растлумачыла, што гэта белы заечы мак і што існуе яшчэ іншы заечы мак, які цвіце чырвона і называецца чырвоны, і яна, калі ён пачне цвісці, знойдзе яго і нам прынясе. «А гэтая сіняя, каласістая кветка з прадаўгаватымі лістамі?» - «Гэта сардэчнік, ад болю пад грудзьмі добра дапамагае». - «А тая прыгожая вялікая кветка (вельмі падобная да гіяцынта), з досыць дзіўным карэннем, бо надта ж выразна нагадвае пяць скурчаных людскіх пальцаў?» Гэтая расліна - цэлая гісторыя, якую ніжэй прывяду і якую Люця расказвала нам падрабязна і з душой. Пра чацвёртую, выцягнутую з пука, яна нічога не ведае: ані як называецца, ані для чаго служыць. Прыглядваецца, круціць галавой справа налева, прымружвае вочы, аж нарэшце рашуча прамаўляе: «Не ведаю нічога аб гэтым зеллю, не ведаю!» Тое ж самае адбываецца з пятаю і шостаю раслінамі. Адна спачатку здаецца ёй курачай слепатой, бо мае жоўтую кветку, але, старанна разгледзеўшы лісце, пераконваецца, што гэта нешта зусім іншае: але што, не ведае!
З-пад сцяны хаты ўстае і прыходзіць ёй на дапамогу нявестка: абедзве ўжо цяпер пільна разглядваюць кветку, лісце, карэнне раслін; маладзейшая, паціснуўшы плячыма, адыходзіць пад сцяну і бярэцца за сваю работу, старэйшая ж паўтарае: «Не ведаю, што знаю, тое і кажу, а чаго не знаю, таго і не скажу. Лгаць не буду». Цешыць нас гэтая шчырасць і сумленнасць Люці, бо пераконвае ў праўдзівасці атрыманых ад яе тлумачэнняў, але, з другога боку, расчараваныя мы блізкім ужо вычарпаннем крыніцы яе ведаў. Ведае яна яшчэ і скажа нам не адно, але ўдакладненні для яе навукі шукаць давядзецца ў іншых. Рабілі мы гэта раней, робім гэта і цяпер. У суседніх вёсках ведаем тую ці іншую кабету, што знаецца на зёлках, альбо таго ці іншага шляхціца, такога аматара кветак, што пры першай нагодзе прыносіць іх дадому цэлыя вязанкі з поля, і не дзеля нейкага практычнага ўжытку, але з чыстага аматарства шмат назваў іх вывучыў. Трэба толькі - як і ўвогуле, калі гаворка ідзе пра запазычванне ведаў ад народа, - умець кожнага разгаварыць. Так, да прыкладу, адзін шляхціц (гэтым разам не Багатыровіч, а Стралкоўскі), высокі, шыракаплечы, мажны руды мужчына, з лянівым крокам і з вуснамі найчасцей адкрытымі ў прыязнай, але разам з тым нейкай і дурнаватай усмешцы, калі спытаеш пра што-небудзь, заўсёды і абавязкова паціснуўшы плячыма, дурнаватым голасам адкажа: «Ці ж я ведаю?» Калі яго ў самы поўдзень спытаць пра тое, ці цяпер дзень, ці ноч, інакш не адкажа. Але гэта толькі знешняе, і трэба гэтае сведчанне пра абсалютнае няведанне ўсяго на свеце не ўспрымаць усур'ёз, а ўцягнуць чалавека ў размову. Пытанні тут мала прыносяць карысці, бо кожнае абавязкова сустрэне адказ: «Ці ж я ведаю?» Найлепш у гэты час узяць ініцыятыву гаворкі ў свае рукі, бо, слухаючы пра тое, што і яго цікавіць - а цікавіць яго амаль усё, што ёсць на зямлі і на небе, - разяваты хлопец смялее, ажыўляецца, бліскае вачыма і ў сваю чаргу ахвотна ўступае ў размову. Калі ж па-добраму разгаворыцца, выявіцца, што ведае не толькі пра тое, аб чым у яго пыталіся, але і пра мноства іншых рэчаў. Гэта цяжкая да адкрыцця, але затое сапраўдная крыніца звестак пра мясцовую флору, мясцовыя звычаі, адносіны, прылады і г.д. Нямала назваў раслін, шмат песень і амаль усе загадкі ў нашым нарысе запісаны ад яго.
Ад адной са знаёмых сялянак-лекарак я пачула апавяданне, якое прывяду тут таму, што, з аднаго боку, яно адлюстроўвае сямейныя і хатнія адносіны сялян, а з другога - кідае малюткі праменьчык святла на ўзнікненне старажытнай народнай медыцыны, а можа, і медыцыны ўвогуле.
Марыся Карасёва з вёскі Паніжаны - жонка заможнага гаспадара і дачка кабеты, якая мае ў ваколіцы дрэнную славу ведзьмы, і нават досыць злоснай. Расказвала мне аднаго разу шэптам адна маладая сялянка, што паходзіць яна з чартоўскага племені, і хоць не такая злосная, як яе маці, але заўсёды мае сілу і ўменне, каб зрабіць людзям якую шкоду. Прыходзяць да яе людзі па лекарскія парады і зёлкі, але рэдка і неахвотна, бо вядома, што якая маці, такая і дачка, нават і ўнукі такія будуць, усе да аднаго, бо паходзяць з роду, што належыць чорту. Калі заможны гаспадар узяў дзяўчыну з такога пагарджанага і нават небяспечнага роду сабе за жонку, вытлумачыць гэта можна толькі тым, што ў маладосці яна была надта прыгожая. Яшчэ і цяпер, хоць мае ўжо сорак з лішнім гадоў, прыемна глядзець на яе высокую стройную постаць і правільныя рысы твару з белай свежай скурай і блакітнымі, як незабудкі, вачыма. Нягледзячы на цяжкія абвінавачванні, якія падаюць на яе род, а часткова і на яе самую, выраз яе вачэй і твару прыветны, адкрыты і часта вясёлы.
Гледзячы на яе і слухаючы яе простую, шчырую і вясёлую гаворку, можна прысягнуць, што зусім надарэмна абвінавачваюць яе (альбо дапускаюць мажлівасць такога абвінавачвання) у наўмыснай шкодзе людзям праз ведзьмаванне. Гэты паклёп, а хутчэй нават пакуту, церпіць яна, відавочна, за правіны сапраўды зласлівай, хітрай і хцівай сваёй маці.
Седзячы за сталом, усыпаным прынесенымі кветкамі, Марыся Карасёва са смакам п'е гарбату і падрабязна расказвае, дзеля чаго служыць зелле нетупа, якія гісторыі можна расказваць пра заечую капусту, як і чым трэба адрозніваць зызгель ад паўночніка і г.д., і г.д., ажно пакуль мы не скіруем гаворку на яе асобу, тады яна пачынае расказваць, як аднаго разу вылечыла сама сябе. А было гэта так. Калі яна выйшла замуж, яшчэ жыў і займаў месца гаспадара ў хаце свёкар, мужаў бацька. Неяк ён вяртаўся з поля з возам, наладаваным бульбай і запрэжаным двума валамі, а яна ішла з ім разам дахаты. І тут кола воза звалілася з восі, і трэба было абавязкова паправіць гэтую паломку тут жа на месцы, а гэта можна было зрабіць толькі надаўшы возу, пахіленаму на бок, гарызантальнае становішча. І свёкар загадаў ёй залезці пад воз і падняць яго на плячах да патрэбнага ўзроўню. Напачатку яна адмаўлялася, кажучы, што воз, нагружаны бульбай, паломіць ёй косці, нават плакала, але свёкар не адмяняў загаду - то і паслухалася, залезла пад воз, падняла яго плячыма і трымала так, пакуль свёкар рамантаваў кола. А калі ўжо кола было папраўлена, павалілася на зямлю, як сноп, і не магла сама нават падняцца. Свёкар падняў яе з зямлі і прывёз на возе дахаты. Яе паклалі на ложак, дзе яна праляжала шмат месяцаў, церпячы страшны боль і не могучы ані хадзіць, ані працаваць. Муж яе вельмі шкадаваў, страшна сварыўся са сваім бацькам за гэтую крыўду, ёй учыненую, прыводзіў да яе ўсіх навакольных лекарак, а потым ужо нават і фельчара, які жыў у суседстве. Аднак ніхто нічым ёй не мог памагчы, пакуль праз некалькі месяцаў хваробы не прыйшло ёй у галаву шукаць самой для сябе паратунку. Была яна вельмі слабая і, церпячы вялікі боль, не магла хадзіць, але аднойчы, тады, калі яе ніхто не мог бачыць, спаўзла з ложка, выпаўзла на карачках з хаты і, часта адпачываючы, часам стогнучы ад болю і качаючыся па траве, дапаўзла да бліжэйшага лугу, дзе і пачала рваць розныя зёлкі. Тых, якія ведала сама і якія ёй давалі лекаркі, што прыводзіў муж, не рвала, бо ўжо ведала, што яе хваробе не дапамогуць. Ірвала тыя, пра якія не чула, каб ратавалі ад хвароб. Прыпоўзшы з імі дахаты, папрасіла мужаву сястру, добрую і паслухмяную дзяўчыну, гатаваць іх ёй і піла сама на пробу. Вось так доўгі час паіла яна сябе невядомымі зёлкамі, па чарзе спрабуючы іх карэнне, лісце і кветкі, ажно ўрэшце натрапіла на адну, якая пачала ёй дапамагаць, і так добра дапамагала, што ўжо тым самым летам скончыўся боль, акрэплі яе сілы - і яна пайшла жаць.
Праз колькі тыдняў пасля гэтай размовы Марыся па нашай просьбе прынесла тую дабрадзейную для яе зёлку. Гэта расліна, што расце на вільготных лугах, з прыгожай зоркападобнай цёмна-малінавага колеру кветкай і вялікім пёрыстым трохпалым, а найчасцей пяціпалым лісцем. Вось гэтаму лісцю, якое формаю нагадвае пяць пальцаў, Марыся надае вялікае значэнне і найперш яму прыпісвае лекавыя ўласцівасці расліны, у якіх сама моцна перакананая. Сапраўды, яна ўяўляе сабе, быццам у арганізме жанчыны пэўны орган мае таямнічую форму не то павука, не то далоні з пяццю растапыранымі пальцамі. Паказваючы мне лісце гэтай расліны, яна панізіла голас і з таямнічым выразам твару казала: «Таксама як у чалавека... такія пяць пальцаў...» І тут жа паказвала ўласную далонь з шырока растапыранымі пальцамі. Гэтую расліну яна назвала парушэнец-мацічнік, бо перакананая, што яна ўратавала яе ад хваробы жаночага органа. Ува ўсім гэтым можна заўважыць пэўную сімволіку, створаную гульнёй народнай фантазіі. Як у першабытных народаў спажыванне сэрца адважнага ворага ўмацоўвае мужнасць у сэрцы таго, хто яго з'еў, альбо надаванне дзецям імёнаў Арла, Льва і г.д. нібыта адорвае будучага мужчыну рысамі, уласцівымі гэтым істотам, так і ва ўяўленнях нашага народа, праўда, не надта часта, расліна, што нагадвае сваёй формай нейкую частку чалавечага цела, аказвае на гэты орган лекавы ўплыў. Тая ж самая Марыся расказвала мне, што ведае траву на вільготных лугах, якую ніхто інакш не называе, як толькі трава. Яна цвіце ружовымі катахамі, а яе корань нагадвае чалавечую нагу, дык таму, хто параніць ці пакалечыць нагу, вельмі добра яе карэннем і сцяблом абкласці скалечанае месца. Гэтую траву з ружовымі катахамі ўверсе я ведаю, але карэнне яе не бачыла, бо, калі Марыся мне пра яе расказала, лугі былі ўжо скошаны і адшукаць яе было немажліва. Яна паабяцала мне ўвесну выкапаць і прынесці гэты корань.
Гэтая сімволіка ў народным расліназнаўстве часам бывае вельмі спалучаная з праявамі духоўнасці. Як прыклад тут могуць быць дзве расліны, першая з якіх загартушка, па-лацінску Drosera rotundifolia, належыць да гатунку насякомаедных. Дык вось, як вядома, усе гэтыя насякомаедныя расліны маюць тычынкі, якія, калі на іх сядзе насякомае, загортваюць яго і, скурчваючыся, апускаюць у вадкасць, якую выдзяляе расліна і якая павінна яго разлажыць. Гэтае скурчванне тычынак павінна было нагадаць працэс забірання чагосьці, загортвання, адсюль, відаць, і расліну назвалі загартушка. Прасачыць згаданую з'яву вельмі цяжка, бо гэтая расліна ў нашых краях надта ж дробная, - сама назва яе сведчыць пра досыць высока развітую ў народзе назіральнасць і добрае веданне расліннага свету. Аднак сімвалічнае значэнне загартушкі звязваецца з нечым іншым. Якраз з тым цікавым фактам, што адвару з гэтай расліны прыпісваюцца ўласцівасці абуджаць пачуццё кахання ў чалавеку, які п'е яго.
Таксама для абуджэння пачуцця кахання даюць яшчэ і расліну, што называецца зязюльчыны ручачкі, корань якой у канцы лета набывае форму дзвюх ручак, сплеценых пальцамі паміж сабой. Ані гэтае расліны, ані яе карэння я не бачыла, бо ў наваколлі нідзе яе тут няма і знайсці яе можна ледзьве ні за дзве мілі адгэтуль. Але мне расказвалі пра яе знаёмыя сялянкі і абяцалі прынесці на наступны год. Калі тое, што расказваюць пра форму яе карэння, хоць часткова праўда, то бачым зноў, як сплеценыя ручкі былі ўзятыя сімвалам кахання.
Вяртаючыся да Марысі, варта сказаць, што вельмі сумніўна, каб яна сапраўды вылечылася той зёлкаю. Можа, дапамаглі ёй папярэднія лекі альбо сам па сабе арганізм пераадолеў хваробу. І ўсё ж у гэтай гісторыі заўважаю я два цікавыя факты: стаўленне свёкра да нявесткі, якое, яе мне здаецца, у пераважнай большасці выпадкаў такім быць не магло, калі б нявестка не была дачкой зненавіджанай усімі навакольнымі вёскамі кабеты і паходжаннем сваім не наклікала на сябе зняважлівае стаўленне і непрыязнь.
Шчыра кажучы, узаемаадносіны нявестак са свякроўкамі ў нашых сялян пераважна непрыязныя, але свёкар заўсёды, як мужчына больш разважлівы і практычны, чым кабета, і жонцы свайго сына, пэўне, не загадаў бы трымаць на плячах досыць працяглы час цяжкі воз. Але Марыся і на гэты раз пакутавала з-за дрэннай славы сваёй маці. А потым зноў жа гэтае яе поўзанне на карачках па лузе ў пошуку зёлак, якія маглі б дапамагчы ёй, падказвае ўяўленню нейкія даўнія-даўнія чары, калі, можа, кожная пакутная чалавечая істота, падштурхнутая інстынктам, які ў цывілізаванага чалавецтва зусім загінуў, шукае ў расліннай гушчэчы карэньчыка, сцябла, кветкі, што маглі б яе вылечыць. Карціна гэтая ў нашым стагоддзі выглядае перажыткам нязмерна далёкай эпохі, першым адчувальным пачаткам нечага, што засталося ў стагоддзях, а разам з тым нагадвае звера, што вышуквае сабе на нюх сярод траў такую, якой патрабуе ў гэты час ягоны арганізм.
Досыць цікавы той факт, што расліна, ужытая Марысяй у першы раз з лекавымі мэтамі, была вядомая ў гэтай ваколіцы іншым лекаркам і адпаведна ўжывалася імі. Прыносіла мне яе таксама і Люця, і такія самыя, як Марыся, давала ёй назвы і расказвала пра лячэнне з яе дапамогай хвароб таго ж самага спецыяльнага органа, з такіх самых прычын: гэта значыць з парушэння ці з падымання нечага надзвычай цяжкага. Вось вам відавочны факт распаўсюджвання адкрыцця, зробленага адным чалавекам, без пасрэдніцтва навуковай кафедры ці друку. І не мае значэння - нясе ў сабе гэтае адкрыццё ісціну, ці яно памылковае. Такой, відаць, і павінна была быць працэдура першапачатковага ўзнікнення той агромністай з'явы, якая называецца сёння навукай.
Назвы раслін і звесткі пра іх гэтым летам раздабыла наступныя.
Заечы мак белы (Anemone sylvestris).
Ключыкі (Primula officinalis).
Свёкла (Lithospermum arvense).
Заечы асот (Carlina vulgaris).
Пасвісцёрнік (Anthriscus sylvestris).
Конскі малачай (Hieracium).
Турэцкі перац (Carex vesicaria)*.
* Малазаможныя сяляне, калі не могуць купіць гарэлкі, альбо спрабуюць устрымацца ад п'янства, п'юць астуджаны адвар гэтай расліны, які сваёй гаркатой нагадвае гарэлку.
Сардэчнік (Polygola vulgaris).
Заечы мак чырвоны (Papaver argemona).
Жывотапарушэнец, альбо сабачая мята (Veronica chamaedris).
Свірэпка (Rhaphanus phaphanisticum).
Зайчыкі (Gnaphalium divicum).
Парушэннік-мацічнік, што апісаны вышэй (Comarum palustre).
Сончыкі (Geum rivale).
Жывотнік (Helianthemum vulgare). Вельмі добры сродак ад хвароб страўніка, належыць ён да групы парушэннікаў.
Рыцытнік (Sedum acre). Храшчаваты, цвіце жоўтым, расце купкамі і густа абрастае каменныя пабудовы. Даецца ад ліхаманкі.
Бабок (Menyanthes trifoliata).
Сабачае мыла (Herniaria glabra). Калі пацерці, то пеніцца, як мыла. У лекаванні не ўжываецца.
Конікі ў шляхты, у сялян грамотнік (Trifolium alpestre) - адзін з найбольш ужывальных сродкаў супраць болю ў грудзях і страўніку.
Трава (Eriophorum augustifolium). На забалочаных лугах, калі яна адцвіце, то ўтварае прыгожы бела-шаўкавісты пух. Там, дзе расце яе вельмі шмат, сяляне збіраюць гэты пух і напаўняюць ім падушкі. Гэтак жа выкарыстоўваюць і чорны пух, што ўзнікае ўвосень на некаторых відах лазы.
Заечы сон (Pulsatilla pratensis). Гэтая паэтычная назва добра суадносіцца з раслінай з узорным і празрыстым лісцем, якая пасля адцвітання (кветка ў яе блакітная) мае прыгожы папялісты шар вельмі лёгкага пуху.
Дзярозка (Stellaria graminea). Дзярозка - гэта далікатная раслінка, якая цвіце драбнюткімі белымі кветкамі і віецца па зямлі, як дзераза.
Камёла белая, альбо кашка (у шляхты) (Galium boreale).
Парушэннік, альбо парушэнец 8 (Anagalis arven).
Уразнік 1, альбо загартушка (Orchis latifolia).
Адвар кветак і лісця гэтай расліны п'юць ад болю ў страўніку. Корань жа мае таямнічае і чарадзейнае значэнне. Як згадвалася вышэй, ён падзяляецца на пяць адгалінаванняў, досыць выразна нагадваючы пяць скурчаных пальцаў чалавечай рукі. Дык вось адвар аднаго з гэтых нібыта пальцаў засцерагае жанчыну на адзін год ад цяжарнасці, двух - на два, трох - на тры і г.д. Некаторыя жанчыны называюць гэтую расліну загартушкай альбо расічкай якраз з-за гэтага пальцападобнага карэння. Аднак расічку рэкамендуецца ўжываць з супрацьлеглымі мэтамі.
Аер (Iris pseudo-acorus). Цвіце жоўтым.
Бабок балотны (Calla palustris).
Уразнік 2 (Lysimacha thyrsiflora). Адвар карэння і лісця прыкладаецца да дзяснаў, калі баляць зубы.
Станоўнік 1, пра які я пісала раней, па-лацінску называецца Chimophila umbellata. Станоўнік 2 - Pirola rotundifolia.
Заечае вушка (Polygonatum anceps). Яйкападобнае лісце расліны, што тырчыць уверх на досыць высокім сцябле і сапраўды нагадвае заечыя вушкі.
Латаць (Caltha palustris).
Станоўнік 3, мужыцкі (Prunella vulgaris). Лечыць розныя мужчынскія хваробы. Кабетам ужываць яго нельга.
Стары дуб (Tragopagon pratense). Вельмі прыгожая расліна, якая валодае цікавымі ўласцівасцямі. Ад высокага, найменш двухлокцевага сцябла разыходзяцца галіны, аздобленыя вузкім прадаўгаватым лісцем і светла-жоўтай зоркападобнай, даволі вялікай кветкай. Сарваны і пастаўлены мною ў ваду, ён не страціў сваёй свежасці і не завяў на працягу дзесяці дзён, кветкі ж ягоныя ўдзень паварочваліся да сонца, а вечарам, калі яно заходзіла, шчыльна закрываліся. Вельмі прыгожы быў выгляд гэтых зорак, што днём рухаліся, а ўночы закрываліся. Карэнне ў гэтай расліны шурпатае і аброслае нечым накшталт тоўстай кары. Можа, з-за гэтай цвёрдасці і шурпатасці і называюць расліну старым дубам.
Рабінец (Rumex acetosella). На першы погляд надта ж падобны да звычайнага шчаўя, але намнога далікатнейшы. Назва, напэўна, ад колеру кветкі - чырвона-шэрай (рабой).
Ляда 2 (Lathyrus pratensis). Першая ляда - vicia.
Заечы аер (Iris sibirica). Фіялетавыя кветкі.
Станоўнік кабецін (Campanila glomerata). Лечыць толькі жанчын. Мужчынам даваць яго нельга. На даволі высокім сцябле, лісце прадаўгаватае і прыгожае, бела-ліловая кветка.
Зелле ад Валентавай хваробы (Thalistrum angusitifolium). Гэты сродак лічыцца ў людзей найлепшым супраць эпілепсіі, якую тут называюць Валентавай хваробай. Усе мае знаёмыя лекаркі ўрачыста мяне пераконвалі, што з ягонай дапамогай яны вылечылі шмат людзей ад гэтай хваробы. Асабліва дзяцей, для якіх, паводле іхняга ўяўлення, ён дае найлепшыя вынікі. Гэтае зелле даюць піць дзецям, хворым на эпілепсію, на працягу трох гадоў, варта таксама адзначыць, што ў гэты час ужываюцца і чыста гігіенічныя сродкі. Праз увесь час лячэння дзяцей апранаюць толькі ў чорны і шэры колеры, па мажлівасці нават засцерагаюць іх ад выгляду яркіх барваў, аддаляюць ад месцаў, дзе б яны маглі пачуць званы альбо музыку, не даюць есці рыбу, селядцы, піць вострыя напоі, а кормяць пераважна малаком і гароднінай.
Сабачы язык (Cynoglossum officinale).
Уразнік 3 (Epipactis palustris). Лякарства ад ліхаманкі.
Жывакост балотны (Symphytum officinale). Пышная разгалінаваная балотная расліна, якая цвіце надзвычай прыгожа. Гэта сродак супраць ламаты ў касцях і каўтуна.
Талюха (Simu latifolium). Высокае сцябло, лісце прадаўгаватае, пёрыстае, зубкаватае. Кветка акруглая, белая. Паводле лекарскіх парад, найлепшы сродак ад жаўтачкі. Талюху хворы не толькі п'е, але робіць сабе з яе і ванны.
Дзеван, некаторыя вымаўляюць дыван (Oenotera biennis).
Цытра, тая ж самая расліна, што і папярэдняя, але калі цалкам вырасце. Ужываюць для падмацавання сіл.
Нетупа (Linaria vulgaris). Мае чарадзейныя ўласцівасці. Пасля пабудовы новай хаты і асвячэння яе ксяндзом трэба пастарацца як мага больш гэтай расліны ўтыкнуць у шчыліны хаты, бо яна засцерагае ад пранікнення ў хату злых вятроў, гэта значыць такіх, якія часам, пасланыя толькі нячыстай сілай, лятаюць па свеце і прыносяць з сабою ў дом хваробы, калатнечу, усялякія грахі і няшчасці. Нетупа, якая знаходзіцца ў шчылінах хаты, засцерагае ад іх. Часам цэлымі яе вязанкамі затыкаюцца нават коміны.
Зязюльчыны падарачкі (Convollaria majalis). Звярну ўвагу на паэтычнасць гэтай назвы. Кветка гэтая, як вядома, расцвітае найчасцей падчас першага голасу зязюлі. Той, хто першы сярод людзей назваў яе падарункам зязюлькі, напэўна, быў паэтам.
Урочнік (Gladiolus eommunis). Лечыць дзіцячыя хваробы, што паходзяць ад суроку. Хворых ім кадзяць.
Памочнік, альбо баркун 2 (Veronica spicata). Баркун 1 - гэта Melilotus albus.
Зызгель (Carlina vulgaris). Само лісце гэтай расліны без кветак называецца заечы асот. Гэтая расліна выклікае спрэчкі паміж Люцяй і Марысяй. Першая называе яе зызгелем, другая - паўночнікам, якім, паводле Люці, з'яўляецца іншая расліна (Centaurea jasea). З гэтай нязгоды вынікае, што адна з жанчын ужывае дзеля супакаення дзяцей, што плачуць ноччу, зызгель, а другая паўночнік. Іншыя людзі, да якіх я звярталася, падзялялі меркаванне Люці.
Канапелька 1 (Lamium maculatum).
Гарчыца (Sinapis alba).
Чарвяточ (Sisymbrum officinale). Тут мушу выправіць памылку, якая была зроблена ў папярэдніх запісах. Расліна, якую я называла чарвяточ, у сапраўднасці называецца чэцьвяртош і даецца (паводле легенды, пададзенай там) ад моцнай ліхаманкі. Чарвяточ жа, у адрозненне ад багатага, што нагадвае горную флору, чэцьвяртоша, мае сухое ніклае сцябло з дробнымі лісточкамі і кветкамі і нібы абгрызенае чарвякамі. Ужываецца для вынішчэння чарвякоў, што знаходзяцца ў ранах людзей ці быдла, з дапамогай удараў ім па тых жа ранах. Вельмі настойліва і доўга вучылі мяне адрозніваць чарвяточ ад чэцьвяртоша.
Дзеннік (Pimpinella saxifraga). Лякарства ад ліхаманкі.
Валасенец, тое самае, што і жывакост балотны (Symphytum officinale). Лекавы жывакост валасенцам называецца тады, калі расліна яшчэ маладзенькая і на яе лістах выразна выступаюць валаскі. Лісце парослае белымі валаскамі, цвіце жоўтым цветам, кветка нагадвае гранёны кілішак.
Валашнік (Hieracium pilosella). Лісце яго таксама парослае валаскамі, але мае яйкападобную форму і знізу белаватае.
Валасеніца - той самы валашнік, але тады, калі на высокім, прамым сцябле з'яўляецца кветка.
Дыпунт, у шляхты Божае дрэўца (Artemisia abrotanum).
Канапелька 2 (Galeopsis versicolor).
Багно, найчасцей баган (Ledum palustre).
Чартапалох (Cissium palustre).
Вадзяная мята (Mentha arvensis).
Рыбіна мята (Lycopus europaeus).
Смычка (Sparganium simplex).
Ляда 3 (Vicia sepium).
Курачы мак, блёкат (Hyoscyamus niger).
Шпарнік у сялян, у шляхты ладыгур (Scrophularia nodosa). Лечаць прэласць, выкліканую потам. Адвараныя лісты прыкладваюцца да хворых месц.
Лугавая медніца (Rannuculus sceleratus).
Вадзяное святаянскае зелле (Lysimachia vulgaris). Звычайнае святаянскае зелле - гэта Hyperecium perforatum.
Дрыбніца, альбо драбязгун (Erigeron canadense).
Ярабенец (Rumex acetosella).
Белакрупа (Berteroa incana).
Рэжуха лясная.
Сітнік (Juncus conglomeratus).
Брушэшнік (Vaccinium vitis idaea) - брусніцы баравыя.
Мучэльнік.
Чорныя ягады (Vaccinium myrtillus) - чарніцы.
Жураўліны (Oxycoccus palustris) - журавіны.
Чабор лясны (Thymus serpyllum augustifolius).
Шчыр, альбо васількі (Amaranthus blitum).
Скуляшнік (Glechoma hederacea). Пад лісцем гэтай расліны ўтвараюцца ўвосень маленькія нарасты, а ўсялякія нарасты, балячкі і г.д. называюцца па-беларуску скулы. Адгэтуль назва расліны, да таго ж служыць яна лякарствам супраць усялякіх скул альбо бародавак, балячак і г.д.
Калюшкі (Anchusa arvensis).
Вырочка (Echium vulgare).
Дурніца. Лісце падобнае да лісця чорнай ягады, ягадкі малыя, прадаўгаватыя, выклікаюць пасля ўжывання адурманьванне. (Дурэц - гэта беладонна.)
Пра расліну, якая называецца заечая капуста, расказваюць наступнае. Яе парастак утыкаюць у шчыліну хаты. Калі ён не засохне, а зацвіце, то асоба, якая гэта зрабіла, будзе доўга жыць; калі ж наадварот - то хутка памрэ. Я сама бачыла гэтую расліну, якая, уваткнутая знадворку ў шчыліну хаты, расла там і цвіла.
Валяр'яна, у засцянковай шляхты называецца станеба, а па-сялянску кроп. Лекаркі робяць з яе ў спалучэнні з палыном пітво, якое даюць піць ад болю пад грудзьмі. Ад гэтай самай хваробы ўжываецца і гарчыца, але дапаможа яна толькі ў тым выпадку, калі прычынай занядужвання былі сурокі, гэта значыць, калі было зроблена. Тады пачынаюцца ваніты, і боль праходзіць. Калі ж не было гэта зроблена і ванітаў няма, то гарчыца зусім не дапамагае.
Найлепшы з усіх сродкаў ад усялякай зробленай хваробы - капытнік (Asarum europaeum), але толькі тады, калі сурокі былі кінутыя на чалавека ззаду (з плеч накінуты), калі ж яны кінутыя на чалавека спераду, то лепш ужыць дзіван, альбо ўрочнік, альбо адзін з трох уразнікаў, а менавіта той, які мае пяціпалы корань. Урочнік найлепш выратоўвае сурочаных дзяцей, калі ім абкурваюць іх. Адзін жа з парушэннікаў, змяшаны з насеннем морквы, здымае з жанчыны сурокі, якія зрабілі яе бясплоднай.
Вельмі своеасаблівыя сродкі пры ацёку горла і ўсялякіх нарастаў на ім. Першы з іх такі: перад усходам сонца трэба ўзяць дзевяць шпілек, укалоць імі ўздутае месца па дзевяць разоў, а потым уваткнуць гэтыя шпількі ў частаколіну. Працэдуру паўтараць дзевяць дзён у той жа самы час, а апошнім разам шпількі выкінуць за плот. Другі сродак значна цяжэйшы для выканання. Трэба падысці да нябожчыка, які ляжыць яшчэ ў хаце, узяць ягоную руку і тыльным бокам гэтай рукі з усяе сілы тры разы ўдарыць па ўздутым месцы.
Вось так ад розных недамаганняў і небяспек шукае тутэйшы люд сабе палёгку і абарону. Як ні дзіўна, але вера ў гэтыя надзейныя, а найчасцей безвыніковыя сродкі, нягледзячы на ўсю іхнюю безвыніковасць, трымаецца стагоддзямі. Лекаркі сцвярджаюць, што вылечылі шмат людзей, многа народу таксама заўсёды прыходзіць да іх. Калі арганізм будзе працівіцца ўсім іхнім парадам і хвароба закончыцца смерцю, тады і лекарка, і ўсе іншыя людзі тлумачаць гэта сабе словамі, якімі аднойчы Люця, смутна паківаўшы галавой і жартоўна прымружыўшы вочы, закончыла сваю доўгую гаворку са мной:
Калі вазьмe навекі,
Не памагуць лекі.
Мінулым летам я сабрала трыццаць пяць новых назваў, якія мясцовыя сяляне надаюць раслінам.
Заечая мята (Clinapodium vulgare).
Макрыца (Anagallis arvensis). Лякарства ад дыярэі і дызентэрыі.
Златнік (Elsholtria cristata). Даюць піць ад болю пад грудзьмі, а таксама ад жаўтачкі.
Рэуць (Cirsium oleracium).
Шаленец (Robinia pseudoacacia). Надзейны сродак ад шаленства пры ўкусе шалёнага сабакі.
Заечы шчаў (Oxalis acetosella).
Расходнік лясны (Bryonia alba). Лякарства ад так званых скул альбо нарастаў і пухлін, асабліва горла. Расліна, што называецца скуляшнік, альбо гладышнік, сваю назву бярэ не ад лекарскіх уласцівасцей, а дзякуючы малым нарастам накшталт гузічкаў, якія з'яўляюцца на ёй увосень. Ад скул, нарастаў і пухліны лечыць расходнік лясны.
Вадзяны хрэн (Rumex obtusifolius).
Лісачка (Veronica beccabunga).
Суханожка (Gnapholium divicum).
Дзень і ноч (Melampyrum pratense). Гэтая назва дакладна адпавядае выгляду расліны, лісце якой цёмна-зялёнага колеру, а кветка вельмі прыгожай і яркай бела-жоўтай афарбоўкі.
Дзевяць сіл (Helianthus tuberosus). Высокая расліна з вялікім лісцем і буйной жоўтай кветкай.
Дзежнік (Authemis tiuctoria). Ужываецца для чысткі дзяжы (начыння, дзе замешваюць хлеб).
Пісьляўнік, у шляхты картаплянік (Solanum nigrum).
Мацічнік (Lysimachia vulgaris).
Уразнік 4 (Tragopogon pratensis).
Іскарка (Senecio jacobea). Назва паходзіць ад яркай жаўцізны кветак, што шчыльна адна каля адной месцяцца на сцябле.
Станоўнік 5 (Grodyera repeus).
Свярблячка (Hydrocharis morsus ranae).
Барлінак, альбо барлінец (Vinca miuor). Барвінак. Належыць да групы раслін чарадзейных. Калі хто-небудзь у хаце цяжка хварэе, сыплюць лісце барвінку ў гаршчок, напоўнены вадой, і ставяць гэты гаршчок каля парога хаты альбо, што яшчэ лепш, пад ложак хворага. Калі лісце пажоўкне і ападзе на дно, то хворы памрэ. Калі ж застанецца зялёным і будзе плаваць на паверхні - паправіцца.
Сінагодзе (Jasione montana). Кветка вельмі падобная да голаду, толькі меншая і не ліловая, а блакітная (сіняя), адсюль, можа, - сіні голад, а скарочана - сінагодзе.
Сланечнік палявы (Hieracium rigidum).
Парушэннік 9 (Pentaphyllum Lupinaster).
Люцэрыя (Medicago falcata).
Парушэнец 10 (Viola canina).
Маніга (Mentha sylvestris).
Ваўчкі (Bidens cornua).
Мацоўнік (Veronica chamaedrys).
Страшны дзень (Euphrasia officinalis). Брыдкая, грубая прамая расліна з прыгожай ясна-ліловай кветкай.
Сабачае мыла 2 (Melandrium album). Пры некаторых хваробах ім раяць мыцца.
Старога дуба корань (Agrimonia eupatoriae). Можа, так называецца ад падабенства сцябла альбо кораня да кораня расліны, што называецца стары дуб.
Падбел (Capsella bursa pastoris).
Уразнік 5 (Ranunculus flammula).
Воўчае лыка (Centaurea scabiosa).
Ясна свячашчая (Scabiosa ochroleuca). Буйная, прыгожай белізны кветка, што расце на высокім сцябле. Залатую розгу (Virgo aurea), якую засцянковая шляхта так і называе, сяляне завуць ясніца - відаць, ад ярка-жоўтага колеру яе кветкі. Што ж да дзярозкі, якую я раней згадвала, то тут выйшла памылка. Stellaria graminea называецца гніды, а дзярозка - гэта Spergularia rubra. Яна, як і гніды, сцеле свае галінкі каля самай зямлі, кветкі ж яе не белыя, як у гніды, а ліловыя.
Усяго вядомых і ўжываных тутэйшымі людзьмі назваў раслін удалося мне адшукаць 228. Значная колькасць з іх выкарыстоўваецца з лекавымі мэтамі. Сярод іх вылучаюцца важнейшыя (бо выклікаюць найбольшы давер і найчасцей ужываюцца) групы, што маюць назвы: парушэннік (альбо парушэнец), станоўнік і ўразнік. Першых знайшла 10, другіх - 5 і трэціх - 5.
Да іншай групы раслін адносяцца тыя, што ўжываюцца для чарадзейства. Такіх у маіх нататках дзевяць: шчасце, капытнік, загартушка, адзін з уразнікаў, які таксама мае назву загартушкі, урочнік, адзін з парушэннікаў, нетупа, заечая капуста, барлінец.
Хацелася б таксама звярнуць увагу чытачоў на назвы, што характарызуюць выгляд, форму і расфарбоўку расліны, бо яны сведчаць пра назіральнасць народа і ягонае эмацыянальнае стаўленне да прыроды, а таксама на здольнасць ствараць паэтычныя параўнанні.
Пачала я збіраць і прымаўкі, што бытуюць у мове тутэйшых людзей, і прапаную іх зараз вам.
Бяда за бядой, смерць за плячыма.
Бяда бяду вязе.
Хай сабе будзе хлеб з вадой, толькі б не з бядой. Перажыванні, маральныя пакуты - горшыя за галечу, калі толькі тое і ёсць, што хлеб з вадой.
Чорт бяду перажыве, адна міне, дзесяць будзе.
Бяднюткі: ох! а за бяднюткім Бог. Бедны наракае, а яго Бог абараняе. Калі чалавек стогне, Бог гэта чуе і за яго заступаецца.
Хай будзе бяда, а грошы будуць. Чалавек, даведзены да крайнасці, знойдзе сабе ратунак. Інакш: Даў Бог бяду, а я грошы знайду.
Хоць бяда, то гоп!
Маўчы язычок, атрымаеш бобу, а як не будзеш маўчаць, дастанеш у бок хваробу.
Калі ясі пірог з грыбамі, трымай язык за зубамі. Калі табе добра, то будзь асцярожны.
Не было нас - быў лес, не будзе нас - будзе лес.
Былі святыя да нас, будуць і пасля нас. Не толькі мы адны добрыя, былі такія і перад намі, будуць і тады, як нас не стане.
Чым далей у лес, тым больш дрэў.
Дзе дровы сякуць, там трэскі ляцяць.
Чаго б сляпы плакаў, каб сцежку бачыў.
Засмяяўся сляпы, што сцежку ўбачыў. Адпавядае польскаму: Знайшла сляпая курачка зярнятка. Ужываецца таксама ў тым значэнні, што нешчаслівага і дробязь суцешыць.
Узяўся за гуж - не кажы, што не дуж. Распачаўшы працу, не адмаўляйся ад яе выканання тым, што не ўмееш.
Не пераскочыўшы, не кажы гоп!
Дзяры лыка, пакуль можна.
Хлеб і соль еж, а праўду рэж. І хлебадаўцу трэба гаварыць праўду.
Не спадзявайся на куму, а з мяшка шый суму. Не спадзявайся на людскую дапамогу, а сам сабе давай рады.
Не плюй у ваду, прыйдзецца напіцца.
Кінь за сабой, знойдзеш перад сабой.
За перабірачку дастанеш балячку.
Ласка не каляска, сеўшы не паедзеш.
З чужога воза пасярод балота злазь.
Сабака кудлаты - яму цёпла, селянін багаты - яму добра.
Не я казаў, а сабака брахаў.
Сабачыя галосы не ідуць пад нябёсы.
Ксёндз з Панам Богам едзе, а сабака брэша.
Не кожная курыца чубатая, не кожны сабака кудлаты. Няроўнасць існуе і ў самой прыродзе.
Баба з воза, колам лягчэй.
Надвае бабка варажыла.
Успомніла сабе баба дзявочы вечар і плакаць пачала.
Не мела баба клопату, купіла парася.
Воўчая натура да лесу цягне.
Воўк і лічанае бярэ.
Куды, воўк, ідзеш? Па тваё апошняе дабро, альбо - па сірочае дабро. Людская хцівасць найбольш праяўляецца на бедных і пакінутых.
Воўк сабакі не баіцца, але звягі не любіць.
Узяў воўк кароўку, няхай возьме і вяроўку.
Насіў воўк, панеслі і ваўка.
Калі муж жонку не б'е, у яе вантроба гніе.
Хоць бы свіння лыса, абы грошай міса.
Хоць за вала, абы ў хаце не была. Абы за каго выдаць замуж, каб толькі пазбавіцца дачкі з дому.
Які-такі целяпей, але ўдваіх, то і лягчэй. Гаворыцца пра абы-якое замужжа.
Які-такі, абы быў і на хлеб-соль зарабіў.
Ажаніўся - зажурыўся, жонка памерла - развесяліўся.
Удава дзвюх кароў мае і плача, а ўдавец адну авечку - і скача. Мужчына і жанчына па-рознаму ўспрымаюць сваё становішча.
Бацька, маці кормяць дзетак - і дзеткі скачуць, а як дзеткі кормяць, бацька, маці плачуць. Бацькоўская любоў мацнейшая за любоў дзяцей.
Гадавала дзеці, а няма дзе галавы падзеці.
Дзеці, дзеці, добра з вамі ў леце, а зімой галавой у печ. Пра цяжкасці ўтрымлівання і абагравання сям'і зімой.
Няма той хаткі, дзе не было б звадкі (сваркі, калатнечы).
Шэпты хату губяць. Таямніцы і інтрыгі, шэпты па кутках знішчаюць спакой і хатні дабрабыт.
Мая хата з краю, нічога не знаю. Не хачу ні ў што ўмешвацца.
Чым хата багата, тым рада.
Круці не круці, мусіш памярці.
Калі возьме навекі, не памогуць лекі.
Бог з людзьмі робіць ігрыска: аднаго высока, другога нізка.
Богу свечка, чорту качарга. Інакш: дзве свечкі.
Над сіратою Бог з калітою.
Бог не цяля, знае круцяля.
Бога не гняві, людзей не смяшы.
На табе, Божа, што мне не гожа!
Не хваліся, але да Бога маліся. Пахвальба - заўсёды неразумная, бо ўсё ў руках Божых.
На каго Бог, на таго і людзі.
Хто рана ўстае, таму Пан Бог дае.
Паны сварацца, а ў сялян кудлы трасуцца.
Папалася, жучка, у панскую ручку.
Не дай, Божа, з Івана пана.
Які пан, такі крам.
Казаў пан, зрабіў сам.
Калі не поп, не прыбірайся ў рызу. Не май прэтэнзій без адпаведных правоў. Не бярыся за работу, якую выканаць не зможаш.
Хто з кім, а поп з Касяй.
Чорт сваё, а поп сваё: падавай малітоўнік! Трываласць добрага супраць ліхога. У спрэчцы, калі ніводзін з бакоў не хоча саступіць.
Сказаў поп, што ў нядзелю свята. Калі нехта гаворыць пра рэчы ўсім добра вядомыя.
Сыты галоднаму не спачувае.
Каму што, а галоднаму хлеб у галаве.
Галодны ўсё поле аббяжыць, а голы ні за парог.
Голы разбою не баіцца.
Уцякай, голы, бо абдзяруць! З найбяднейшых найбольш людзі здзекуюцца і рэшту гатовыя абадраць. (А можа, насмешлівае застрашэнне, бо голаму няма чаго баяцца.)
Купіў бы сяло, але грошай гало.
За дурной галавой і нагам неспакой.
Пашлі дурнога, за ім другога. Пашлі па што-небудзь дурня, адразу ж мусіш пасля яго пасылаць кагосьці іншага.
Абяцанка, цацанка, а дурному радасць.
Не такі чорт страшны, як яго малююць.
Багатаму чорт дзяцей калыша. Багатаму сам чорт спрыяе і дапамагае.
Сем пар лапцей (альбо пасталоў) чорт падраў, пакуль такую пару дабраў.
Маліся пад фігурай, а чорт за скурай.
Разабраўся, як свіння ў перцы.
Ведаў Бог, што не даў свінні рог. Добра, калі злосны і нядобры чалавек не мае сродкаў, каб шкодзіць іншым.
Калі б свіння рогі мела, дык цэлы свет пакалола б.
І свіння гаспадыня, калі мукі поўна скрыня. І абы-якая кабета будзе добрай гаспадыняй, калі ў хаце дастатак.
Кошцы смех, а мышцы смерць.
Носіцца, як кот з салам.
Ведае кошка, чыё сала з'ела. Крыўдзіцель адчувае сорам перад пакрыўджаным.
Стары вол баразны не псуе. Вопыт засцерагае ад памылак у працы.
Ласкавае цялятка дзве маткі ссе, а гордае ніводнай. Лагоднасць людзей аб'ядноўвае, а пыха раздражняе.
Захацелася, як кабыле воцату. Калі хтосьці захоча для сябе неадпаведнай рэчы.
Якое жарабятка народзіцца, такое і воўк з'есць. Трываласць прыроджаных чалавечых інстынктаў альбо нязменнасць некаторых чалавечых лёсаў.
Не ў твой бок цыранка (чырок) носам сядзіць. Не для цябе гэты шанец альбо -поспех.
Не нашаму цяляці воўка за хвост злавіць. Інакш: не нашаму дзіцяці воўка ў лесе злавіць. Азначае тое самае.
Не радзіся красівай, але шчаслівай.
Хлеб не нявестка: які спячэцца, такі і з'ясі. Лягчэй есці дрэнна выпечаны хлеб, чым цярпець нядобрую жанчыну.
Дачакаліся казакі: ні хлеба, ні табакі. Дажыліся людзі да цяжкіх часоў.
За такую работу няварта той вады, што ў хлебе.
За такую работу толькі шылам кашу есці. За такую работу належыць столькі заплаціць, колькі можна набраць кашы на канец шыла.
Ухапіўшы шылам мёду (патакі). Столькі з нечага скарыстаў, колькі можна мёду на канец шыла набраць.
Добра п'яніцу і кропелька. Добра сабаку муха.
Калі п'ян, дык капітан, а як праспіцца, дык і свінні баіцца. П'яны адважны, а цвярозы палахлівы.
На злодзею шапка гарыць.
Украў іголку, добра, пахолку, украў шпільку, добра, сынку. Злодзею кожная дробязь спатрэбіцца.
Абое рабое. Пра дваіх падобных у маральных адносінах людзей.
Маленькая, але даражэнькая.
Жыдоўскае: зараз, а панскае: пачакай!
Слаўны бубны за гарамі, як наблізяцца - роўны з намі. Розгалас часта бывае падманным, рэчы, якія здалёк лічацца надзвычайнымі, пры збліжэнні аказваюцца звыклымі.
Свая сярмяжка нікому не цяжка.
Чакаў мядзведзь на мёд і не еўшы спаць лёг. Вымагаючы ад лёсу лепшага, не цешымся тым, што маем.
Даганяць - не цалаваць. Інакш: даганяючы, не нацалуешся. Нельга змушаць на каханне. Змушаныя пацалункі нямілыя.
Будзеш есці абаранак, будзеш плакаць цэлы ранак. Нястрыманасць, марная трата грошай прыносяць шкадаванне.
На сяло людзей дурыць (ідзі сабе)! Не на дурня натрапіў, ідзі падманвай дурнейшых за мяне.
Што ўмела, забыла і кніжку згубіла. Поўнае адурэнне, страта некалі набытых ведаў.
Чаго шмат, тое нясмачна. Азначае перанасычанасць.
Чаго шмат, таго і свіння не есць. Што ўжо надта дрэннае, недалікатнае, дакучлівае, тым брыдзілася б нават такая істота, як свіння.
Не ўрадзіўся мак, перажывём і так. Калі не маем дастатку, шчасця, і без іх будзем жыць.
Скачы, вораг, як пан кажа, а я буду так, як сам хачу. Няхай мой вораг уласнай волі не мае, мне мая свабода дарагая.
Што ўбіў, то ўехаў. Столькі спажывае, колькі цяжка запрацуе. Адносіцца таксама да гультаёў.
Злітаваўся рак над жабай, як вочы выеў. Запозненая літасць крыўдзіцеля да пакрыўджанага.
Стралец лапці пляце, рыбак рыбку пячэ. Большая прыбытковасць рыбацкага рамяства, чым паляўнічага: пры параўнанні двух няроўных заняткаў альбо станаў.
Горка з'есці, шкода выкінуць.
Пакуль тоўсты ссохне, худы здохне. Параўнанне багацця з малым дастаткам.
Рука руку мые, каб абедзве белыя былі. Калі людзям шчасціць, трэба, каб яны адзін аднаму дапамагалі.
Што ж дзіўнага, што ў караля прыгожая жонка!
Люлі, люлі, малое, праз год другое. Адпавядае польскаму: Што рок, то прарок.
Нашто мне тыя пісталеты, калі я страляць не ўмею? Навошта простаму чалавеку пераборлівасць, неадукаванаму разумныя дыспуты, нешчасліваму забавы і г.д.
Свой свайго пазнаў і на піва пазваў. Адпавядае польскаму: Варты Пац палаца, а палац Паца.
І пастуха пазбыўся, і пісара не набыў. Адпавядае польскаму: Лепш верабей у руцэ, чым арол на суку. Альбо: ксяндза не зрабілі, а парабка сапсавалі.
Усё перамелецца, мука будзе. Усё дрэннае мінае, а добрае застаецца. Альбо: усё часовае, выпадковае мінае, а сутнасць рэчы, яе аснова, застаецца.
Як пераначуем, лепей пачуем. Адпавядае французскаму: La nuit porte canseil.
Служба не дружба. Не трэба давярацца начальству.
Чаму не шалець (не дурэць), калі ахвота? Чаму не павесяліцца, калі гэтага хочацца?
Навальніца ў лес не ідзе.
Дзе наша дабро ні прападала! Хто нас ні крыўдзіў?
Нарадзіўся ў кашулі, на вяроўцы згіне. Пастаянны і залішні поспех псуе чалавека.
Не выдзіраць вочы, калі не хочуць браць. Не выдзіраць людзям вочы за тое, што не хочуць браць (за жонку).
Прыйдзе коза да майго воза.
Прыйдзе тая нядзеля, калі будзе маё вяселле. Дачакаюся і я вясёлай хвіліны, альбо - шчасця. Буду і я трыумфаваць. І я калісьці буду найпершы.
Важ ваду, вада будзе. Адпавядае польскаму: З парожняга не нальеш. Таксама пра дарэмныя высілкі, размовы, пра безвыніковасць старанняў, чалавечую непапраўнасць і г.д.
У кожнага зубы белыя, але што за зубамі - невядома. Знешне ўсе людзі падобныя паміж сабой, але што хаваецца за знешнім выглядам? Адпавядае польскаму: Ноччу ўсе каты шэрыя.
Калі маё не ў лад, я сваё назад. Калі хтосьці маёй паслугі, любові, прыязні не патрабуе, не хоча прыняць, я не настойваю на гэтым, адступаю.
За маё жыта мяне пабіта. Няўдзячнасць, адплата злом за дабро.
Хто каго любіць, той таго чубіць.
Хто позна прыходзіць, той сам сабе шкодзіць.
Хто дарогу прастуе, той дома не начуе. Кароткія дарогі - даўжэйшыя.
Хто дужэйшы, той лепшы.
Хто каго ўгне, той таго паб'е. Сіла перад законам.
Як хто хоча, так па сваім бацьку плача. Адпавядае польскаму: Вольна Томку ў сваім домку.
Хто б дзятла чуў, каб не яго нос? Хто б ведаў пра дзятла, калі б не ягоная дзюба (якой стукае ў дрэва)? Крыклівасць, пахвальба і г.д.
Каму як каму, а куртатаму ліха. Каму як каму, а сабаку без хваста бяда. Найбяднейшага калеку, абдзёртага як ліпку, кожны найлягчэй пакрыўдзіць.
Ці на малы праснак - палі ў печы; ці на вялікі праснак - палі ў печы. Ці малая работа, ці вялікая, а добра зрабіць яе трэба. Ці мала гасцей, ці шмат - адзін заход.
Як паехаў на кірмаш, што і сёння нямаш. Пра таго, хто спазняецца з прыездам; пасланы няхутка вяртаецца і г.д.
Даў Бог дзяцей, дасць і на дзяцей.
Сава не прывядзе сакала. Сава не народзіць сокала.
Сярод гэтай сто шэсцьдзесят адной прыказкі сорак адна ўжываецца і ў польскай мове. Цікава было б высветліць, у якой з дзвюх моў яны найперш узніклі.
У мове тутэйшага люду ёсць таксама шмат прыпавесцяў, альбо прымавак і прыгадак, якія дакладна характарызуюць паводзіны і адчуванні. Так, каб ахарактарызаваць ляноту, кажуць: Ішла Гандзя ў поле жыта жаць, хлеб узяла, серп забылася, вярнулася дахаты; серп узяла, хлеб забылася, вярнулася па хлеб і ў хаце засталася.
Альбо: Не ідзі, дачка, сачавіцу касіць, бо замуж пойдзеш, я памру, і непатрэбна будзе. Дачка замуж не выйшла, яна не памерла і не было чаго есці.
Пра ўпартасць кабет і ўступкі, якія ім робяць мужчыны, кажуць так:
Муж кажа: лён, жонка кажа: грэчка,
Не кажы ты ні славечка,
Няхай будзе з лёну грэчка.
Муж кажа: рыба, жонка кажа: рак,
Няхай так, няхай сяк,
Няхай будзе з рыбы рак.
Вялікае ўбоства характарызуюць пытаннем, спалучаным з адказам.
Калі еў абаранак? Ніколі не еў, але мой брат бачыў, як яго адзін пан еў.
Пра крывадушніка кажуць: Пяшчотамі душу адбірае. Значыць: праз ласку, пяшчоты можа давесці чалавека да згубы.
Калі хто-небудзь прадказвае дрэннае, кажуць: Соль табе ў вочы, а дзяркач у зубы.
Вярнуўшыся з гасцей, дзе не надта старанна запрашалі да яды і піцця, кажуць: Усё было, толькі прынукі не было.
Загадак ведаю дваццаць чатыры.
Поўны хлеў белых авечак, адзін баран бляе (язык).
Кругленькі, маленькі, усё поле аббяжыць (серп).
Едуць, едуць, ні дарогі і ні следу, каня бічам паганяюць, на смерць паглядаюць (човен).
Баран у хляве, яго рогі на дварэ (бурак).
Ляціць птушка, не сінічка, носік доўгі, галасок тонкі, хто яе заб'е, сваю кроў разліе (камар).
Касцяны, драўляны, праз гару свіней гоніць (грэбень).
Маленькая, чорненькая, цэлую калоду парушыць (блыха).
У лазе, у лазе на адной назе (грыб).
Ляцеў звярок цераз Божы дамок, звярок кажа: мая праца гора (пчала).
Поўна царква людзей, без акон і дзвярэй (агурок).
У лесе дзяжа кісне, хто ідзе, той паленам цісне (дзікая яблыня).
Як ляжыць, то ніжэй вераб'я, а як устане, то вышэй каня (дуга).
Як рыкне сівы, то чуваць за сямю гарамі (звон).
Сярод лесу дзяжа кісне, сярод лесу агонь блісне (каліна).
Жалезны ток, свінні пераскок, грачаныя снапы (патэльня).
Чатыры панічкі пад адным капялюшыкам (стол).
Быў такі Радзівон, радзіў дзяцей адзін ён. Пайшлі дзеці да Бога, Бога не дасталі, вушы паспускалі (хмель).
Па саломе ідзе - не шалясціць, а па вадзе - не пырскае (сонца).
З дому ўсё вывез, усё вынес, а бацькоўскага пояса не вынес (сонца).
Віса вісіць, хода ходзіць, віса ўпала, хода з'ела (груша).
Чорненькі, маленькі, у караля заўжды на абедзе (перац).
Чырвонае карыта да сцяны прыбіта (клоп).
Сядзіць панна ў каморы, а валасы на вуліцы (морква).
У куточку на чарапочку смерць стаіць (стрэльба).
Калі першы раз зайшлі мы на сядзібу Яські Снопкі ў вёсцы Міневічы, сустрэлі нас вельмі гасцінна. Гаспадыня, румяная чарнавокая трыццацігадовая маладзіца, сядзела на прызбе хаты і карміла немаўлятка, якому было недзе каля года. Гаспадар, высокі, лысы, з сівізной і з прадаўгаватым, хударлявым тварам селянін, заўважыўшы на сваім панадворку гасцей, пакінуў гумно, дзе з дапамогаю падлетка складаў сена, і, падышоўшы, ветліва павітаўся з намі: «Хай будзе пахвалёны». Сядзіба не была люднай. Дазналіся мы, што падлетак і дзве старэйшыя дзяўчынкі былі дзецьмі з першага шлюбу Снопкі, іншых жа дзяцей, апрача немаўляці на руках, у гаспадыні, не было. Спыталіся мы ў Снопчыхі, ці гэта адзінае яе дзіця. І ў імгненне вока яе твар з вясёлага і ажыўленага стаў хмурым. Быў яшчэ ў іх сынок, якому летась споўнілася тры гады і які памёр ад «ліхтарытусу» (дыфтэрыту). Такі быў дужы, здаровенькі, не жарт які разумны, а гутарлівы, аж вясёла ад яго рабілася ў хаце. Калі захварэў, чаго яны ні рабілі, каб яго ўратаваць! Да дохтара нават насілі. Нічога не дапамагло. Скаціўся са свету, як тая ягада!
І калі так параўноўвала яна сваё год таму памерлае дзіця з ягадай, што скочваецца з паверхні свету, па свежым яе твары цяклі слёзы.
Такія самыя слёзы бачыла я летась на шчоках Круліхі ў Гледавічах, калі яна расказвала пра свайго сына, што памёр «з вялікай гарачкі» падчас турэцкай вайны дзесяць гадоў таму.
У наднёманскай вёсцы Мазонаўцы ёсць сялянская сям'я, адзін з сыноў якой хадзіў некалькі гадоў у Гарадзенскую гімназію. Заканчваючы навучанне, ён захварэў і на нейкі час вярнуўся ў родную хату. Лекар параіў яму прымаць ванны, якія рабіла маці. І вось паводле сялянскіх забабонаў, быццам вада, у якой купаецца хворы, выцягвае з ягонага цела хваробу, гэтая сялянка пасля кожнага купання сына не ленавалася залезці ў ваду, якую ён толькі што пакінуў, мяркуючы, што выцягнутая вадой частка ягонай хваробы пранікне ў яе, а да яго ўжо не вернецца. Цяпер гэты сын - чыноўнік у далёкім горадзе. Ён штогод прыязджае на адпачынак да бацькоў. Прывозіць з сабой фісгармонію, на якой любіць і ўмее іграць. І вось амаль кожны вечар маці просіць яго, каб зайграў, а калі ён ахвотна гэтую яе просьбу выконвае, кабеціна забіваецца ў найглыбейшы куток хаты, цэлымі гадзінамі слухае сынаву музыку і пад яе гукі паціху моліцца альбо плача.
Сваіх хворых дзяцей тутэйшыя сяляне не пакідаюць у занядбанні, наадварот, старанна лечаць паводле сваіх уяўленняў і мажлівасцей. Пераважна выклікаюць на дапамогу знахарак ці лекарак, досыць часта ідуць да фельчараў, а часам, хоць гэта ўжо і рэдка, да дактароў, што жывуць у навакольных мястэчках. Калі ў якім з суседніх маёнткаў жыве паня, якая па меры магчымасці і сваіх ведаў дае хворым парады і лякарствы, то ахвотна прыводзяць і прыносяць да яе сваіх хворых дзяцей [...]
Вось новая жменька назваў, якія дае наднёманскі люд раслінам.
Рожа 1 (Malva abcea). Высокая расліна з вялікай кветкай прыгожага ружовага колеру.
Рожа 2 (Lavatera thuringiaca). Кветка таксама ружовая, але меншая за папярэднюю.
Гарашок (Lathyrus silvestris).
Кручкі (Platanthera bifolia). Дробненькая белая кветачка, якая мае кручкаватую форму.
Быліна (Aconitum napellus). Ужываецца як лякарства ад парушэння і болю ў грудзях, аднак не належыць да групы парушэнцаў.
Кактус (Ajuga genevensis). Ім лечацца ад каўтуна, а таксама ад так званай салодкай болькі.
Дзевяціранка (Potentilla Tormentilla). Корань яе, настоены на гарэлцы, лечыць парушэнне.
Святы Юзаф (Calamintha Acinos). Лякарства ад болю ў грудзях.
Салавейчыкава шчаўе (Betonica officinalis).
Ліставая дзераза (Asperugo promunbens). Дзеразой называецца Licopodium clavatum, дзярозкай - Spergularia rubra.
Дакот (Ajuga reptans).
Талюха 2 (Selinum carvifolia). Талюха 1 - гэта Sium latifolium.
Грабелькі 3 (Geranium sangnineum). Грабелькі 1 - гэта Geranium pratense, а грабелькі 2 - Erodium cicutarium. Усе гэтыя тры расліны маюць насенніцы ў форме грабляў. Засцянковая шляхта называе іх «бацяновыя насы».
Зязюльчын асоцік (Scuntellaria galericulata).
Папараць (Asplenium trichomanes). Тутэйшыя жыхары апрача двух гатункаў папараці гэтую назву даюць Asplenium trichomanes і яшчэ Spirea filipendula. На пытанне пра папараць адказваюць, што ёсць чатыры папараці.
Зязюльчыны слёзкі (Lobelia evоnus).
Барада (Vincetoxicum officinale). Вельмі вядомы і расхвалены сродак супраць хвароб, звязаных з гарачкай. Аднак у гэтых краях яго вельмі цяжка знайсці, бо ён ёсць толькі ў адной мясцовасці, што называецца Калпакі, дзе ў невялікай колькасці расце на пясчаных пагорках. Лекавыя ўласцівасці мае корань гэтай расліны, які цяжка выкапаць, бо ў яго шмат доўгіх і тонкіх расшчэпленых карэньчыкаў, што надае яму падабенства да мужчынскай барады і што паслужыла прычынай назвы: барада.
Ванжоўнік (Polygonum bistorta). Мае вельмі доўгае выцягнутае лісце. У галодныя гады сяляне вараць яго і ядуць.
Макрыца белая (Anagallis arvensis). Гэта адзін з 11 вядомых мне парушэнцаў альбо парушэннікаў.
Каціная лапа (Senecio vulgaris).
Заечая цыбуля (Allium scorodoprasum).
Распэлка (Euphrasia odontites). Лякарства ад скул. (Euphrasia officinalis называецца Страшны дзень.)
Пустацвет (Gymnadenia cucullata).
Жыватабольнік (Plantago arenaria). Ад венерычных захворванняў і хвароб страўніка.
Маркоўнік, альбо маркоў (Daucus carota). Змяшаны з палёнам (палыном) і кропам (валяр'янай) лечыць ад болю пад грудзьмі. Насенне маркоўніку разам з парушэнцам Parnassia palustris - ад бяздзетнасці, што паходзіць ад чараў (зроблена).
Мучэльнік (Arctostaphylos uva ursi).
Сітнік 2 (Juncus glaucus). Сітнік 1 - гэта Juncus conglomeratus.
Хвашчай балотны (Equisetum palustre).
Сардэчнік (Potentilla anserina).
Гарча (Adenophora liliifolia).
Сальма (Hypericum guadrangulum).
Касцяніца (Rubus saxatilis).
Багдановіч (Luzula vernalis).
Бурнус (Ajuga). Хворым на тыфус падчас гарачкі трэба абкладаць галаву адваранымі лістамі.
Слізікі вадзяныя (Hippuris vulgaris).
Атвор пупа (Hieracium umbelatum). Лякарства ад грыжы.
Цыдзік (Scorzonera humilis).
Асака (Phragmites communis).
Гарабенец (Astragallus glycyphyllos).
Гарлінец (Trifolium fragiferum). Ад скул у горле. Гатуецца і выкарыстоўваецца для паласкання толькі ссохлая кветка расліны, якая мае гузаваты выгляд.
Варта адзначыць, што за тры мілі ад мясцовасці, дзе я дагэтуль збірала назвы, некаторыя з іх называюцца ўжо зусім інакш:
Сардэчнік (Spirea filipendula) - папараць (адна з чатырох папарацяў).
Боршч - Гусіныя лапкі.
Дзеравянка (Cichorium intibus) - Чаразплячнік.
Дзевяціранка - Дзеравянка.
Дзянгель - Сплаўнік.
Дурэц - Весялуха.
Дзевяцьсіл - Нямецкая бульба.
Дзяўнік - Дзындзэль.
Галод - Няспорнік.
Гніды - Раснік.
Яснасць свячашчая - Няспорнік белы.
Падгруднік - Яскулка.
Камела - Калысальнік.
Казліныя бароды - Цыбульнік.
Найсвяцейшай Панны лён - Заечы, альбо Зязюльчын лён.
Сабачы язык - Медаўнік.
Паўночнік (Centaurea Jacea) - Зрыўнік.
Паўночнік 2 (Centaurea scabiosa) - Зрыўнік.
Цытра - Польныя бурачкі.
Расходнік (Lysimachia nummularia) - Барлінец палявы.
Рыцытнік - Расходнік.
Агурэчнік лясны - Сівой зязюлькі лісток.
Сардэчнік 2 - Слёзкі.
Сінагодзе - Сінечка.
Салавейчыкава шчаўе - Дзякоўнічак.
Заечы мак белы - Шпіён.
Жывакост балотны - Велькалюд (напэўна, з-за вялізнага лісця).
Брызгунец - Смактушкі (даюць дзецям смактаць як лякарства ад кашлю).
Зноў жа некаторыя расліны, якія не мелі назваў у папярэдняй вёсцы, тут іх маюць. Гэта тры наступныя:
Авечкі (Eriophorum angustifolium).
Семечка (Briza media).
Бегунец (Capsella bursa pastoris).
Там іх называлі проста травамі, а тут, недзе праз тры мілі, яны маюць прыгожыя, адпаведныя свайму выгляду назвы.
Гэтаксама адбываецца і з ужываннем раслін у лекавых мэтах. Лекарка з вёскі Горны ўжывае пры хваробах сродкі, невядомыя для лекаркі з Гледавіч, якія знаходзяцца праз тры мілі ад Горнаў. Гэтая лекарка апрача вышэйзгаданых расказала мне і пра наступныя расліны.
Пазёмкі (ягады) - адвар з высушаных ягад ужываецца ад болю ў грудзях.
Рута. Сырое лісце і кветкі даюць пажаваць парадзісе, каб палегчыць роды. Гэтая ж расліна, завараная ў малацэ, служыць як лекавы сродак ад кашлю.
Раса жытняя (Кветка жытняя) таксама аблягчае роды, калі жаваць яе падчас пароду. У гэтым самым выпадку не толькі жанчынам, але і каровам даюць піць наготкі, адвараныя разам з асвечанымі ў касцёле лістамі капусты, з кропам і валошкамі (Amarantus retrofloxus).
Рапей (Lapa tomentosa). Адвар з кораня даюць піць ад каўтуна.
Валошкі - п'юць ад слабасці, што паходзіць ад перапуду.
Касьнік (у ваколіцах Міневіч і Гледавіч - гніды). Адварам трэба паласкаць валасы, тады будуць доўгія косы.
У верасе, змяшаным з мохам і бярозавым лісцем, купаюць хворых дзяцей.
Ад нематы, выкліканай злым ветрам, трэба вырваць ліст з кніжкі па набажэнстве, насыпаць у яго зёлак з вяночкаў, што асвячаліся на Божае цела, і гэтым абкурваць хворага.
Слёзкі (не блытаць з зязюльчынымі слёзкамі) добра дапамагаюць ад слёзатачывасці. Лісце і кветкі іх (адвараныя) трэба прыкладаць да вачэй.
Скрыпіца (Silene inflata). Ёю трэба паіць дзяцей, калі ахрыпнуць.
Скочкі, заечая капуста (батанічных назваў абедзвюх гэтых раслін я не ведаю). Гатаваць з гарчыцай і даваць піць адвар жанчынам, калі ў іх не хапае малака.
Тры апошнія згаданыя тут лекавыя сродкі звязаныя з народнай медычнай сімволікай, на якую і раней я колькі разоў звяртала ўвагу. Насенніцы слёзак падобныя на авальныя мяшэчкі, якія сапраўды вельмі нагадваюць кроплі, што сплываюць уніз па сцябле. Мясцовыя жыхары назвалі расліну слёзкамі і лечаць ёю вочы, калі з іх пачынаюць цячы слёзы.
Silene inflata. Пры лёгкім націсканні выдае хрыплы і пісклівы гук. Таму называецца ў народзе скрыпіца і даецца дзецям супраць ахрыпласці.
Скочкі і заечая капуста - расліны тоўстыя, сочныя і мясістыя настолькі, што засушыць іх аказалася немажлівым, у прыватнасці для мяне. Дык таму і п'юць іх жанчыны, якім не хапае малака для кармлення немаўлят.
Усе гэтыя сродкі для Люці з Гледавіч зусім невядомыя, замест іх яна ўжывае мноства іншых, пра якія не ведае Кацярына Караўкава з аддаленай на тры мілі вёскі Горны. Праўда, мінулым летам здарыўся выпадак, які непасрэдна сутыкнуў гэтых дзвюх лекарак і пра які я раскажу тут, як пра досыць цікавую і характэрную рысу народнага жыцця.
Прыгожым чэрвеньскім днём падчас найбольшага буяння расліннасці ля дарогі, што перасякала невялікі сасновы барок, раскіданы па пагорках над самым Нёманам, прысела невысокая хударлявая бабка. Было ёй недзе каля шасцідзесяці гадоў, апранутая яна была ў звычайны сялянскі строй. Быстрыя чорныя вочкі на круглым, румяным, але паморшчаным твары нагадвалі разынкі, усаджаныя ў падмарожаны яблык. Відаць было, што кабета стамілася і ёй нешта далягала, бо сядзела пад сасной, крывячыся і стогнучы. Але раптам яна пачала прыслухоўвацца. Па лесе разносіўся спеў. Спявала жанчына. Нехта ішоў сюды бакавой сцяжынкай, што бегла ўглыб лесу смарагдавым пасам, і, ідучы, спяваў.
Свеціць месяц, свеціць паміж зорачкамі,
Сядзіць мой міленькі паміж дзевачкамі.
Няхай жа сядзіць, няхай рассядаецца,
Няхай жа чужым прыглядаецца, з чужымі забаўляецца.
Няхай жа чужым прыгажуням віно купляе,
А на мяне, маладую жонку, нагайку шукае.
Шукай сабе не шукай, але біць не будзеш;
Не трэба было ссякаць зялёнага дуба,
Не трэба было браць мяне, калі не люба,
Не трэба было ссякаць зялёнага гаю,
Не трэба было браць мяне да чужога краю,
Не трэба было ссякаць зялёнай ляшчыны,
А трэба было ўтапіцца, едучы да дзяўчыны.
Ой, не было на цябе ні перуна, ні вады:
У цёмную ночку прыехаў пракляты пан малады!
Седзячы на ўскрайку лясной дарогі, бабка слухала. Песню гэтую пра разбітае жаночае сэрца яна ведала добра. Шчыра кажучы, пачуццяў, пра якія ў ёй гаварылася, яна не спазнала, бо мела добрага мужа, які яшчэ і сёння, хоць ужо сівы і прыгорблены дзед, часта па-сяброўску з ёю пагаворыць і заступіцца за яе перад нявесткай. Але колькі ж, колькі бачыла яны іншых кабет, якія заліваліся слязамі, спяваючы гэтую песню! Цяпер слухае бабка гэтыя даўно вядомыя словы, гэтую мелодыю, што шырока разліваецца па лесе, і праз некалькі хвілін бачыць у канцы зялёнай сцежкі паміж соснаў жанчыну, што выходзіць з фартухом, двума канцамі прывязаным да пояса і напоўненым зёлкамі і кветкамі. Выглядала яна на няпоўныя сорак гадоў, таму ў параўнанні з ёю была маладая. Цёмныя, бліскуча-чорныя валасы дзвюма пасмамі выбіваліся з-пад чырвонай хусткі і адцянялі смуглы твар, невялічкі, з маленькімі вуснамі і такімі агністымі, што ажно іскрыліся, чорнымі вачамі. У канцы сцежкі яна перастала спяваць, прыспешыла крок і, мінаючы бабку, што сядзела пры дарозе, павіталася, як звычайна: «Хай будзе пахвалёны!», а потым праз некалькі крокаў спынілася пасярод дарогі. Выгляд незнаёмага твару абудзіў у яе цікавасць.
- А чаго, цётка, пры дарозе седзіцё?..
Адказала з пакутаю ў голасе, але ахвотна: вось прайшла тры мілі, а паколькі нядаўна паднялася пасля цяжкай хваробы, то надта ж змучылася, у вачах робіцца цёмна і ў сярэдзіне баліць. Пачуўшы пра цемень у вачах і боль у сярэдзіне, кабета з фартухом, поўным зёлак і кветак, падступілася бліжэй да бабкі.
- А куды ж ідзяце?
Бабка ішла ў адведзіны да адной знаёмай пані, якая доўгі час жыла ў суседстве, а цяпер жыве вось тут, за тым лесам.
- А адкуль жа вы?
- З Гледавіч.
Кабета з зёлкамі яшчэ з большай цікавасцю падступілася бліжэй.
- Калі вы з Гледавіч, то, напэўна, ведаеце Люцю, што там жыве, лекаруе.
Бабка, нягледзячы на стому і боль у сярэдзіне, пачала так смяяцца, што ажно на яе чорных кругленькіх вочках выступілі слёзы.
- Ой, мая ты міленькая, якая ты смешная!.. Ой, Божа ж, мой Божа, ой, запыталася! Ведаю, ой, ой, добра ведаю! То ж я сама... гэта Люця!..
Маладзейшую жанчыну гэтая вестка так усцешыла, як быццам яе невядома якое шчасце спаткала. Села каля бабкі на зямлю, абняла яе і з гарачай цікавасцю зазірнула ў вочы.
- Дык гэта ты Люця... гэта ты Люця з Гледавіч! Ой, Божа ж мой, Божа! Ой, мая ж ты міленькая! Як я хацела цябе ўбачыць! Як я хацела з табой пагаварыць!
- А хто ж ты такая?
- А я Каська Караўкава з Горнаў, таксама лекарую, але дзе маё лекараванне да твайго! Цябе людзі так хваляць, не жарт як хваляць!
І пачала новую знаёмку запрашаць у сваю хату. Недалёка адгэтуль, тут за лесам. У яе ў хаце з'есць што-небудзь, зёлак ад болю ў сярэдзіне нап'ецца, адпачне. Абдымала, цалавала і так запрашала, што хоць бабулі і пільна было да знаёмай пані, але яна, стогнучы, паднялася з зямлі і пайшла. Ішлі не дарогаю, а лесам. Апрача цікавасці да старэйшай і больш знакамітай таварышкі, сэрцу Касі было неабыякава і тое, што яна магла ўзяць з гэтага знаёмства. Пра гэта нават адкрыта і сказала.
- Пакажыце мне, што ведаеце, мая вы міленькая, змілуйцеся, пакажыце!
Пара году для паказывання была найлепшая. Зямля стаяла ў квецені, лясны дол іскрыўся самымі разнастайнымі барвамі, нельга было пасунуцца наперад, не разгарнуўшы высокай квяцістай гушчыні і не стаптаўшы тое, што слалася па зямлі. Пасярод ядлоўцавых, малінавых і ажынавых зараснікаў снежна бялеў пух дзікага спірэю, высокі жоўты лянок, ліловыя няспорнікі, адзіночныя і сабраныя купкай званочкі ўзносіліся над густым дываном ружовага чарвятошу і белых суханожак, фіялетавых брунелек, блакітнай, як неба, веранічкі, дзярозкі, што драбнюткімі зорачкамі абвіла пні і каменне, браткаў, гарошку, вікі, рыцытнікаў, дробнай і буйной лясной канюшыны; палянкі, зарослыя чаборам, мелі выгляд аздобленых аметыстамі падушачак, акруглыя кветкі паслёнаў і дзевяціранак выглядалі, як рассеяныя па зямлі малыя і вялікія сонейкі, рамонкі ў смузе ценю ці сонечнага святла нагадвалі агромністыя гронкі белых зорак, узвышаліся бледна-ліловыя кароны станеба (валяр'яны), нібы складзеныя з невялікіх зорачак. Як падчас найбольш урачыстых свят святыня напаўняецца дымам з кадзілаў, так і лес быў поўны пахаў жывіцы, мёду, чабору, валяр'яны, суніц, розных відаў мяты. Жывіца бурштынавымі кроплямі сцякала па пнях соснаў, на ядлоўцавых кустах свяціліся бледна-зялёныя ягады, нізютка румяніліся суніцы, рады малых гонкіх сасонак стаялі, як свечкі, з запаленымі ў сонечным святле верхавінкамі.
І пасярод усяго гэтага дзве сялянкі: малая, павольная бабулька і прыгожа-смуглявая маладзіца ішлі поруч пад соснамі, як некалі хадзілі пад калонамі філосафы, вучачы іншых і навучаючыся самі. У Люці, хоць і была яна стомленая і хворая, абудзілася замілаванне да жыцця і павялічылася звычайная яе схільнасць да справядлівасці, а таксама ўласцівая ёй гаварлівасць. Таварышка ж яе з цікавасцю настаўляла на ўсё гэта свае вушы пад хусткай, што палымнела, як вялізны чырвоны мак на чорных валасах. Яны неаднойчы збочвалі з дарогі, заглыбляліся ў гушчар і, нахіліўшыся да зямлі, разграбалі траву і глебу, выблытваючы з травы галінкі веранікі, грушак, главенек, кусцікі сабачых фіялак, заечага шчаўя, гарлінца, выкопваючы з зямлі карэнне станеба, уразніку, дзенніку, пустацвету, што выглядалі як два злучаныя паміж сабой шарыкі з воску, і пад'елец, падобны да загнутай уверсе спаржы. І пры гэтым увесь час гаварылі і гаварылі. Люця найбольш, але і Каська таксама, пытаючыся, дзівуючыся і ў сваю чаргу дзелячыся і сваімі ведамі са старэйшай кабетай. Гэтая лекцыя, якая давалася і атрымлівалася паводле вельмі старога звычаю практыкаў, а адначасова і вельмі сучаснага метаду ў прыродазнаўчай навуцы, цягнулася яшчэ і тады, калі яны выйшлі з лесу і ўжо хутчэй ішлі дарогай праз даліну, засеяную збажыной. Тут таксама знайшлося шмат чаго да паказвання, якое абуджала вялікую ахвоту да гаворкі. Узбоч дарогі па збожжавых межах беглі два пасы самых разнастайных кветак. Не лічачы тых, што раслі на ўзлеску, цвілі тут уласцівыя толькі палеткам пірамідальныя, малінавыя калюшкі, кусцістыя, белыя мелоты, баркуны, што называліся каласаватымі з-за вялікіх ліловых кветак, далікатныя, як самыя вытанчаныя кароны, жоўтыя і беласнежныя маруны. Там-сям бліскуча-залацісты цвет лугавой медуніцы так густа засцілаў зямлю, што амаль цалкам хаваў зеляніну травы; шырока рассядаліся кусты быльнягу, з лісцем, белы спод якога ў сонечным святле выглядаў серабрыстым, а над усім гэтым узносілася высокая дзіванна, з такімі вялікімі, мяккімі і аксамітнымі лістамі, што народ ахрысціў яе мядзведжым вухам. За кожным з гэтых узмежкаў былі відаць гоны маладога жыта і аўса, аздобленыя аметыстамі, сапфірамі і рубінамі валошак, асоту, сончыкаў. Павой, што слаўся па нізе, быў нябачным, але прысутнасць сваю выяўляў толькі пахам міндалю, які напаўняў паветра. Затрымліваючыся калі-нікалі і на гэтай дарозе і ўвесь час размаўляючы, дзве кабеты прыйшлі ў вёску, дзе жыла Кася. Там адбылося нешта падобнае да прыёму сціплым правінцыйным лекарам знакамітага і высокага ў навуковай іерархіі доктара медыцыны. Расказваючы мне праз колькі гадзін пра сваё спатканне з Касяй, Люця здзіўлена і захоплена казала:
- Ой, прымала яна мяне ж, трактавала, карміла, паіла і пускаць ад сябе не хацела! Ледзьве я вырвалася, ледзьве адчапілася ад яе.
Пазней праз два дні роспавяд пра гэтае здарэнне пачула я ад Касі, і поўнае супадзенне двух апавяданняў упэўніла мяне ў праўдзівасці здарэння. Кася мне нават прадыктавала песню, якую спявала, калі яны ішлі лесам, і якую я, зрэшты, ужо дагэтуль запісала.
Пра адну з найбольш распаўсюджаных і найпрыгажэйшых раслін тутэйшых лугоў - ваўнянку вузкалістую, па-мясцоваму авечкі - пачула я ад Касі наступную казку ці легенду.
«Жыла неяк сіротка, якую звалі Аксанка. У яе быў толькі бацька, маткі ж не было. Бацька быў не злосны і не добры; сам сіротку не крыўдзіў, але мачысе крыўдзіць дазваляў. Страшна баяўся яе, бо надта ж была гэтая мачаха злосная. Хадзіла Аксанка босая і нямытая і цалюткі дзень рабіла ўсё, што талькі мачаха ёй загадае. А як, бывала, ночка падыдзе, дык і спаць ёй няма дзе. Лезе, бывала, Аксанка на печ, а мачаха крычыць: «Там мае дзеці спяць!» Хоча легчы на зэдліку: «Я зэдлік для гасцей вышаравала!» Вось рассыпала мачаха жменю гнілой саломы пад парогам і кажа Аксанцы: «Табе і тут добра будзе!» Легла Аксанка на гнілую салому пад парогам, холадна ёй, плача, аж калоціцца. Так і заснула. Ажно тут ува сне прыходзіць да яе Найсвяцейшая Маці, бярэ яе за ручку і кажа: «Хадзі за мной, сірацінка!» З хаты яе вывела і прывяла на луг, што каля вёскі быў. Аксанка ідзе і дзівіцца: учора была зіма і столькі снегу навокал ляжала, а цяпер лета, так прыгожа, цёпла, кветкі цвітуць. Прыйшла Найсвяцейшая Маці з Аксанкай на луг і пачала рваць авечкі. Нарвала, нарвала, дала Аксанцы і кажа: «Вось табе пасцелька!» Так сніцца Аксанцы. А мачаха абудзілася ноччу і глядзіць: што тут такое? Уся хата ў святле. Глядзіць, а пад парогам Аксанка ляжыць на такой серабрыстай посцілцы, што ад яе ў хаце светла. Устала мачаха і пабудзіла Аксанку: «Адкуль ты посцілку ўзяла?» Аксанка кажа: «Найсвяцейшая Маці на лузе авечак нарвала і мне на посцілку дала». - «Ідзі прэч!» Узяла прагнала Аксанку і сваё дзіця палажыла на авечках. А тое дзіцятка крычыць: «Ой, мама, холадна!» Глядзіць мачаха, а яе дзіця на снезе ляжыць. Тады яна Аксанку на снег, а сваё дзіця на печ. А тут пад Аксанкай зноў посцілка з авечак такая серабрыстая, што ажно ў хаце ад яе светла. Тады мачаха зразумела, што Найсвяцейшая Маці ўзяла Аксанку пад сваю апеку і ўжо больш посцілкі ў яе не адбірала».
Гэтая самая расліна авечкі згадваецца і ў наступнай дажынкавай песні:
Дажалі жыта, дажалі яркі,
Не шкадуй, пані, піва, гарэлкі.
А на балоце шэрыя жабы,
Дажалі жыта старыя бабы.
А на балоце мілыя авечкі,
Дажалі жыта малады дзевачкі.
Плён жыта, плён з усіх старон!
Не шкадуй, пане, сівога коня,
Шлі па музыку аж да Кракова.
На небе белыя пасы,
На нашай пані адны атласы.
А як на небе вялікія зоркі,
А ў нашай пані жоўты аборкі.
А як на небе вялікі дэсэні,
А ў нашай пані сукня да земі.
А ў гародзе прыгожыя кветачкі,
А ў нашай пані прыгожыя дзевачкі.
А ў гародзе прыгожая рожа,
Нашая пані добра і гожа.
Паводле майго меркавання, слова авечкі ў гэтай песні азначае расліну, а не жывёлу. Найперш таму, што авечак на забалочаных лугах не пасвяць. Апрача таго, лягчэй дапусціць параўнанне дзяўчат з кветкамі, чым са статкам авечак.
Новых народных пагаворак адшукала толькі некалькі наступных.
Пірагоў захацелі, хлеб згубілі.
Камення - хоць забіся, вады - хоць заліся, хлеба купіўшы, можна жыць.
Уздыхаю, бо свайго не маю.
Калі табе мала, каб табе бакі паабрывала.
Калі хлебна, то не грыбна, калі грыбна, то не хлебна.
Анёльскае жыццё, сабачае быццё.
Жонка не рукаў, не адпароць!
Не купіў бацька шапкі, няхай вушы мерзнуць.
Цяліся карова ялова, каб бабе малако было.
Малая, як палец, злая, як падалец.
Пакуль сонца ўзыдзе, раса вочы выесць.
Як быў кірмаш, не было лепшых за нас!
Вучыў поп Марціна, сам дурны, як свіння.
Што так смярдзіць? Нявестчын андарак вісіць.
Апошняя прымаўка - гэта яшчэ адна ілюстрацыя да апісаных раней узаемаадносін нявесткі са свякроўкай. Але як яны могуць быць іншымі, і сэрца якой маці не зойдзецца ад горычы і зайздрасці, калі, напрыклад, паводле адной прыпавесці, мужчына вяртаецца з працы дамоў і, паспытаўшы баршчу з місы, пададзенага яму маткай, бурчыць: «От, матка, згатавала боршч, толькі свінням выліць!» Маці ж адказвае: «Гэта не я, а твая Гануля гатавала!» Мужчына зноў каштуе боршч, круціць галавой і, амаль задаволены, кажа: «Пасаліць толькі трэба, смачны!»
1888-1891
Каментары
Беларускія словы і выразы, якія ўжывае ў тэксце Э.Ажэшка, выдзяляюцца курсівам.
Усе песні і загадкі ў змешчаных тут творах Э.Ажэшка падае ў арыгінале - на беларускай мове.
Пераклад Галіны Тычкі. На беларускай мове аповесць друкуецца ўпершыню. Згодна з першапачатковай задумай, мела называцца «Танная невялічкая кніжка для люду» і пісалася для часопіса «Кraj», дзе і з'явілася ў 1884 г. (No.33-40). Першае выданне асобнай кніжкай выйшла ў 1885 годзе.
За незвычайна кароткі час пісьменніца стварыла дасканалую з мастацкага гледзішча аповесць пра парэформенную беларускую вёску. Яе героі - батракі, што жывуць у «чвораках» (чатырох вуглах сялянскай хаты). Змрочны каларыт аповесці некаторыя польскія біёграфы (Эдмунд Янкоўскі) тлумачылі пагоршаным душэўным станам Элізы Ажэшкі, нібыта выкліканым у часе летняга адпачынку пісьменніцы заляцаннямі яе каханага пана Нагорскага да пакаёўкі. На самай справе пісьменніца дасканала ведала беларускую вёску і напісала глыбока рэалістычны твор, які даў пачатак яе «беларускаму цыклу» пра чалавека з «нізін».
1 Пантак - гатунак чырвонага віна.
2 Ангрод - пад гэтай назвай Э.Ажэшка мае на ўвазе горад Горадню.
Пераклад Галіны Тычкі. На беларускай мове друкуецца ўпершыню. Блізкая па творчай задуме да зборніка «Вясковыя вобразы і сцэны», які так і не быў напісаны. Аповесць была закончана ў 1885 годзе і ў тым жа годзе з'явілася ў часопісе «Ateneum». Асобным выданнем выйшла ў 1888 г. як ХХХVІІІ том «Таннага збору твораў» Элізы Ажэшкі.
1 Ачынёна (дыялект.) - вар'ятка.
Пераклад Ядзвігі Бяганскай. Аповесць з'явілася ў польскім друку («Gazeta Polska», No.109-158) у 1888 годзе. Асобным выданнем выйшла ў 1889 годзе («Тanie zbiorowe wydanie pism» Элізы Ажэшкі), у кніжным тэксце была зроблена даволі значная карэктура беларускіх выразаў.
Друкуецца паводле выд.: Эліза Ажэшка. «Выбранае». Мн., 1975, с.173-365.
Самой назвай, як і ўсім яго зместам, твор скіраваны супраць арыстакратычных колаў грамадства, якое зняважліва лічыла сялян «быдлам» і «хамамі».
Нёманскі рыбак Павел, што застаўся беззямельным бедняком, сапраўды ўвасабляе лепшыя рысы свайго народа, яго маральна-эстэтычную годнасць, розум, працавітасць. Некаторыя моманты ідэалізацыі героя адбыліся не без уплыву Льва Талстога.
Драматычная інсцэніўроўка «Хама» ў 1913 годзе карысталася поспехам у рэпертуары самадзейных драматычных гурткоў Вільні, у Першай драматычнай трупе І.Буйніцкага (1910-1912 гг.), была пастаўлена ў БДТ-1, цяперашнім Беларускім тэатры імя Я.Купалы (1921 год, рэжысёр Ф.Ждановіч).
1 Мядзведжае вуха - народная назва дзіванны.
2 Госпадзе, злітуйся! Хрыстос, злітуйся! (грэцк.) - пачатак каталіцкай імшы.
Пераклад Янкі Брыля. Апавяданне створана вясной 1887 г., асобным выданнем выйшла ў 1888 г. Друкуецца паводле выд.: Эліза Ажэшка. «Выбранае», с.13-65. Карысталася выключнай папулярнасцю дзякуючы драматычным пераробкам на беларускую, польскую і ўкраінскую мовы. Аўтар беларускай інсцэніроўкі - Вацлаў Ластоўскі (1913 г.).
Спалучэнне паэзіі зімовай вечарынкі з трагічнай праўдай сялянскага сына, катаржніка Бонка, які раптоўна з'явіўся сярод моладзі, пакідае моцнае ўражанне. Выратаваны бацькам і адпраўлены з хаты, чалавек застаецца адзін на адзін з людзьмі і светам.
Апавяданне стаіць каля вытокаў беларускага прафесійнага тэатра. Спектаклем «У зімовы вечар» 14 верасня 1921 года адкрыўся Беларускі Дзяржаўны тэатр (рэжысёр Ф.Ждановіч). У 1923 годзе пад назвай «Рысь» драматычную інсцэніроўку апавядання паставіла трупа Ул.Галубка.
Пераклад Янкі Брыля. Апавяданне напісана ўлетку 1884 г. З'явілася ў друку ў 1885 г. («Kurjer Codzienny»), у кніжным выданні ў 1888 г. Друкуецца паводле выд.: Эліза Ажэшка. «Выбранае», с.66-82.
1 Чварак - памяшканне для батракоў.
Пераклад Галіны Тычкі. Нарысы друкаваліся толькі аднойчы ў навукова-этнаграфічным часопісе Яна Карловіча «Wisla» ў 1888-1891 гг.
У нарысах пісьменніца прыводзіць у нязначнай апрацоўцы, апрача змешчаных у прыведзеным тэксце, наступныя песні: «Ой, матка сына ажаніла...», «Матка сына паціху навучае...», «Устала матка рана, сынаву збудзіла...», «Чаму, коніку, вады не п'еш».
ТЕЛЕГРАМКанал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками
Книжный Вестник
Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)
Поиск книг
Свежие любовные романы в удобных форматах
Любовные романы
О психологии, саморазвитии и личностном росте
Саморазвитие
Детективы и триллеры, все новинки
Детективы
Фантастика и фэнтези, все новинки
Фантастика
Отборные классические книги
Классика
ВКОНТАКТЕБиблиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории
Любовные романы
Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров
Фантастика
Самые популярные книги в формате фб2
Топ фб2
книги