Заклад

Сяргей БЕЛАЯР

ЗАКЛАД

Фантастычнае апавяданне

— Я вар’яцею ад праклятай манатоннасці! — паскардзіўся Таўтвоіш Кандрашэвіч, здаючы карты. — Кожны дзень адно і тое ж: батарэі, калектары, модулі... Яшчэ гады два, і мяне можна будзе здаваць ва ўтыль!

Кгін Мажэйка падняў вочы на інжынера-геліяэнергетыка і сказаў:

— Ты ж выдатна ведаў, што чакае цябе ў месяцовай калоніі, калі падпісваў кантракт з касмічным агенцтвам!

— Але ж я не думаў, што рэчаіснасць акажацца настолькі аднастайнай! Мне вельмі хочацца зламаць адну з батарэй, каб хоць гэтак разнастаіць знахо- джанне ў паселішчы!

— Паспрабуй адцягнуцца — займіся сексам, выпі самагонкі, пакуры траўкі!.. Калі не адпусціць, звярніся да Доўкшы.

— Ды я і без візіту да псіхааналітыка магу паставіць дыягназ! Баналь­ная нуда!

— Нават так?.. Адбой!

— Праекціроўшчыкам трэба было паклапаціцца пра большы выбар забавак для каланістаў!

— Бібліятэка, аранжарэя, спартыўная зала, фанатэка з відэатэкай — хіба мала?

— Мала!.. Бяру!

— Бюджэт асваення Месяца не настолькі вялікі, каб дазволіць мець у калоніі ўсе тыя забавы, якія былі на Зямлі! — нагадаў галоўны механік. — Радуйся, што ў нас наогул штосьці ёсць — марсіянскія каланісты і гэтага мінімуму не маюць!

Таўтвоіш Кандрашэвіч сумна кіўнуў і пачаў тасаваць калоду.

— Калі Вегер даведаецца пра тое, што ты спецыяльна зламаў сонечную батарэю, табе не паздаровіцца — бліжэйшым рэйсам адправішся на Зямлю з «воўчым білетам» і будзеш вінен агенцтву за неадпрацаваны кантракт! Яно табе трэба?.. Так што цярпі!

— Ды не вытрымаю я яшчэ сем гадоў!

— Прымусь сябе!.. Дама!

— Не магу!

— Туз!.. Тады папрасі Вегера — ён дакладна знойдзе для цябе занятак!

— Пашле здабываць гелій-тры! Мэр толькі і ведае, як нагружаць людзей цяжкай фізічнай працай!.. А мне патрабуецца разумовая рэлаксацыя!

— Прапаную партыю ў гексаганальныя шахматы Глінскага.

— Надакучыла! — інжынер-геліяэнергетык згроб карты ў кучу. З гульнёй яму сёння не шанцавала — вось ужо сёмы раз запар ён заставаўся дурнем, з іх тры — з пагонамі. — Мне хочацца чаго-небудзь арыгінальнага!

Таўтвоіш Кандрашэвіч перастаў варушыць карты і задумаўся. Скарыстаўшыся паўзай, Кгін Мажэйка закурыў.

— Эўрыка! — праз некалькі хвілін гаркнуў інжынер-геліяэнергетык.

Нездаровы бляск вачэй Таўтвоіша Кандрашэвіча Кгіну Мажэйку зусім не

спадабаўся. І галоўны механік не памыліўся ў чаканнях.

— Праз тыдзень я стану кіраўніком калоніі!

— Калі ты хочаш падняць бунт, я — пас! Супраць Вегера я не пайду!

— Для таго, каб узначаліць паселішча, бунт не спатрэбіцца — каланісты самі зробяць мяне мэрам!

— Хіба? — Кгін Мажэйка і не думаў хаваць свайго скепсісу.

— Трымаем заклад?

Галоўны інжынер адказаў толькі пасля таго, калі перабраў у галаве ўсе магчымыя варыянты, як зрушыць Лювера Вегера.

— У цябе нічога не атрымаецца!

— Упэўнены?

— На сто адсоткаў! Не, нават на дзвесце!

— У такім выпадку трымаем заклад. Праз тыдзень я стану мэрам, дзякуючы толькі самагонцы, траўцы і амбіцыям!.. Калі выйграю я, ты на паўгода станеш маім рабом! А калі ты... Чаго хочаш?

— Тады ты год будзеш маім! — у запале выпаліў Кгін Мажэйка. У сваёй перамозе ён ніколькі не сумняваўся. Як і ў тым, што рабства таварыша абмяжуецца максімум адным днём.

— Па руках! Пачынаем проста цяпер!

У наступную гадзіну Таўтвоіш Кандрашэвіч раздрукаваў на лазернай друкарцы пачак пагадненняў.

— Я, ніжэйпадпісаны, прадаю сваю душу Таўтвоішу Кандрашэвічу і атрымліваю наўзамен...

— Літр самагонкі ці дзесяць папярос!

— Ты сапраўды думаеш, што хтосьці пагадзіцца прадаць табе душу за самагон і траўку?

— Ты дрэнна ведаеш людзей, Кгін! У кожнага ёсць свой кошт, і ён, як правіла, не вельмі высокі! Патрэбен толькі правільны падыход да чалавека!

— Сумняваюся, што табе ўдасца падабраць падыход да ўсіх каланістаў!

— Вось пабачыш! — інжынер-геліяэнергетык шырока ўсміхнуўся, а Кгін Мажэйка злавіў сябе на думцы, што ўжо не так моцна ўпэўнены ва ўласнай перамозе. — Дуят, паставіш подпіс?

— Калі адкажаш, навошта табе нашы душы! — пасля паўзы сказаў адмін.— Простая фармальнасць, неабходная для таго, каб даказаць, што рабіць так або інакш усіх без выключэння людзей — пабуджае ўлада!

— Я чытаў Ніцшэ!.. Праўда, гэта было даўно, і я нічога не зразумеў!.. Мне траўкі!

— Зойдзеш вечарам!

— У тэхнічны модуль або ў жылы блок?

— У жылы блок!.. Ну, што я табе казаў? — усміхнуўся інжынер-геліяэнергетык, калі мужчыны пакінулі камп’ютарны цэнтр. — Кожны з нас гатовы прадаць усё, была б толькі такая магчымасць!

— Адзін выпадак яшчэ нічога не даказвае!

— Згодзен, але ўсё яшчэ наперадзе!.. О, Любарт! Маё шанаванне тэхніку!

— Таўтвоіш, нальеш літр у доўг?

— Не!

— Мне вельмі трэба!

— Усім нам што-небудзь трэба — камусьці больш, камусьці — менш! Не налью, нават не прасі!.. — бачачы дашчэнту засмучаны твар тэхніка, інжынер- геліяэнергетык дадаў: — А вось абмяняць магу! Літр самагонкі на душу!

— Ты сур’ёзна?

— І не думаў жартаваць! Вось папера, вось ручка!

Любарт Ванібутовіч узрадавана падпісаў.

— Не хочаш паглядзець, што там?

Тэхнік толькі адмахнуўся.

— Увечары чакаю ў жылым блоку!

— А цяпер нельга? — Любарт Ванібутовіч аблізаў вусны. — Вельмі трэба!

— Тады табе прыйдзецца зрабіць для мяне адну рэч!

— Я згодны!

— Ты ж нават не выслухаў Таўтвоіша! — здзівіўся Кгін Мажэйка.

— Што трэба зрабіць? — паціснуў плячыма тэхнік.

— Вось табе пагадненне. Прынясеш мне яшчэ адну душу! Прапануй літр самагонкі ці дзесяць папярос з траўкай!

— Згода!

— Ведаю, што ты скажаш, Кгін. Тым не менш, зараз у мяне ўжо дзве душы!

Галоўны механік у адказ прамаўчаў, уражаны тым, з якой лёгкасцю Таўтвоіш Кандрашэвіч купіў другую душу. Адмін і тэхнік нават не спрабавалі задумацца пра тое, што яны робяць. І калі з п’яніцам усё было зразумела, то адмін, чалавек недурны, здзіўляў. Дуят Драмашка заўсёды адрозніваўся разважлівасцю.

Заставалася толькі спадзявацца на тое, што іншыя каланісты не такія.

— Давай пачакаем тэхніка тут. Думаю, чвэрці гадзіны яму хопіць!

Любарт Ванібутовіч справіўся за дзесяць хвілін.

— Вось, Ромут Сімак! І мне трэба яшчэ адно — для Кібарта Даманчука!

— Выдатная праца! — Таўтвоіш Кандрашэвіч выдаў новае пагадненне, пасля чаго мужчыны рушылі да жылога блока інжынера-геліяэнергетыка. Тэхнік ледзь не бег. — Атрымай, як і дамаўляліся!

Самагон і папяросы перавандравалі да Любарта Ванібутовіча. Пры гэтым Таўтвоіш Кандрашэвіч выдаў аванс.

— Справа рухаецца! — пацёр рукі інжынер-геліяэнергетык.

Да наступлення ночы яму ўдалося займець яшчэ пяць душ.

***

Раніцай навіна распаўсюдзілася па ўсёй калоніі. Кгін Мажэйка даведаўся пра гэта ў транспартным боксе ад аднаго з вадзіцеляў ровера.

— І ты прадасі яму сваю душу?

— А каму яна патрэбна? — здзівіўся Даўят Арынчын. — Гэта ўсяго толькі слова! Чаму б не пажывіцца самагонам і траўкай за рэч, якой няма!

Галоўны механік толькі прыгнечана паківаў галавой.

— Я купіў яшчэ восем душ! — пахваліўся Таўтвоіш Кандрашэвіч, ледзь зайшоўшы ў бокс. — Дакладней, пяць. Тры на рахунку Ванібутовіча. Любарт атрымлівае дваццаць пяць працэнтаў ад кожнай здзелкі. Усё ідзе нават лепш, чым я меркаваў! Як усё ж такі моцна людзі любяць халяву!.. Самагон або папяросы?

— Самагон! — вызначыўся Даўят Арынчын.

— Восемсот грамаў!

— Учора ж быў літр!

— Я вырашыў перагледзець тарыф. Заўтра будзе семсот!

— Дзе падпісаць?

— Якія людзі — Дабрава! Як жывеш, каханая?

— Не твая справа! І я табе не каханая! — агрызнулася медык.

— Як балюча чуць такое ад жанчыны, у якую закаханы! А я яшчэ хацеў прапанаваць табе падарыць мне сваю душу...

— Прэч! Не ведаю, што ты задумаў, але маю душу ты не атрымаеш!

— Паглядзім! — хітра ўсміхнуўся інжынер-геліяэнергетык, які вось ужо другі год беспаспяхова спрабаваў зацягнуць Бутвіл у ложак.

На шляху да склада гелія-3 Таўтвоішу Кандрашэвічу і Кгіну Мажэйку сустрэўся Малх Вільчура. Геолаг быў глыбока рэлігійным чалавекам.

— Таўтвоіш, адмоўся!

— І табе не хварэць, Малх!

— Адмоўся, калі не хочаш гарэць у пекле!

— Я так разумею, гэта адмова прадаць мне душу?

— Не рабі таго, пра што потым пашкадуеш!

— А за два літры?

— Ізыдзі!

— За тры? — кінуў наўздагон геолагу інжынер-геліяэнергетык.

— Не!

— Другі пракол за гадзіну? — галоўны механік не здолеў утрымацца ад таго, каб не падпусціць шпільку.

— Зусім не! Гэта толькі пытанне часу!.. Што вам, мужыкі?

— Мы перадумалі, — сказаў за чацвярых Альгерд Будрын, — вярні нашы душы!

Некалькі імгненняў Таўтвоіш Кандрашэвіч глядзеў на здаравяка, нават не думаючы сціраць усмешкі са свайго твару, а затым сказаў:

— Здзелка ёсць здзелка! Думаць трэба было да таго, як распісвацца!.. І дзе вы маеце намер узяць самагон і траўку? Я ж — манапаліст!

Буравікам спатрэбіўся некаторы час на тое, каб асэнсаваць сказанае і знайсці выхад:

— Мы выкупім свае душы за паслугі!

— Цікавая прапанова! Тым больш правільная, што прапанаваць вам больш няма чаго... Дайце падумаць!

Паўза доўжылася некалькі хвілін.

— Добра, аднак цана для кожнага з вас будзе індывідуальнай. Што канкрэтна i каму рабіць, я вызначу пазней!

Буравікам не заставалася нічога іншага, як моўчкі пайсці.

— І што ты збіраешся запатрабаваць ад іх?

— Прабач, Кгін, ты мне сябар, але адкрыць карты я не магу — гэта можа паўплываць на вынік закладу! Без крыўд?

— Безумоўна!

— Любарт, яшчэ адна душа?

— Цэлыя дзве! Я быў у аранжарэі!

— І як жа табе ўдалося атрымаць подпіс прафесара Эйсманда?.. Ты спакойна можаш казаць пры Кгіне — у мяне ад яго таямніц няма!

— Я падсунуў пагадненне ў тэчку з паперамі на подпіс!

— І прафесар Эйсманд па адвечнай сваёй неўважлівасці яго завізіраваў?.. Спрытна! Махлярства ў чыстым выглядзе!

— Гэтая душа не лічыцца! — збунтаваўся галоўны механік.

— Вось ужо дудкі! Ніякіх дадатковых умоў ты не агучваў, Кгін! Душа ў мяне, а якім шляхам яна атрыманая, не важна! Ці ты хочаш прызнаць сябе пераможаным?

Кгін Мажэйка паматаў галавой і пашкадаваў аб тым, што наогул даў згоду на заклад.

Таўтвоіш Кандрашэвіч забраў пагадненне і сунуў яго ў тэчку, якая з кожнай гадзінай таўсцела. Задаволеная ўсмешка не сыходзіла з яго твару.

— А табе хопіць самагону і папярос, каб разлічыцца за ўсе душы? — злараднасць аказалася не такім ужо і дрэнным пачуццём.

— Вядома не!

— І як ты збіраешся выходзіць са становішча?

— Я прапаную людзям куды больш каштоўную альтэрнатыву! Тое, што трэба і моцным, і слабым, і разумным, і дурням!

— Не кажы загадкамі!

— Ты ўсё ўбачыш сам, Кгін, з часам!

Пад канец другога дня інжынеру-геліяэнергетыку належала амаль палова душ каланістаў. Праўда, Кгін Мажэйка моцна сумняваўся ў тым, што гэта дапаможа стаць мэрам.

— Людзі любяць, калі ім плацяць! Асабліва за тое, чаго ў іх няма!.. Гэта ж ніякая ні душа, проста звычайны аркуш паперы. І за кожны такі аркуш людзі атрымліваюць тое, што мае для іх куды большую каштоўнасць!

— Таўтвоіш, я заплюшчваю вочы на тое, што ты гоніш самагон і вырошчваеш марыхуану, каланістам часам трэба расслабляцца, аднак зараз ты разбураеш грамадскія асновы і расхістваеш дысцыпліну!

— Нават так? — інжынер-геліяэнергетык пастараўся надаць твару максімальна нявінны выраз.

— Таўтвоіш, не прыдурвайся, ты ж выдатна разумееш, што я маю на ўвазе! — зайграў жаўлакамі Лювер Вегер.

— Гэта ўсяго толькі іх уяўленне. Пагадненне мае каштоўнасць толькі таму, што некаторыя ў яго вераць!

— Мне б не хацелася страціць такога спецыяліста!

— Не страціце!

На гэтым аўдыенцыя была скончаная.

Пры сустрэчы з галоўным механікам, інжынер-геліяэнергетык не прамінуў распавесці аб размове з Люверам Вегерам.

— Мэр у курсе, што ты збіраешся звергнуць яго?

— Адкуль? Пра гэта ж ведаем толькі мы з табой! Ці не толькі?

— Сябрам такое не кажуць!

— Прабач! А ты прадасі мне сваю душу? Яна стане ўпрыгожваннем маёй калекцыі!

— Нават не мар пра гэта, Таўтвоіш! Маю душу ты не атрымаеш!

— Шкада!

— Што зробіш? Душа, ёсць яна ці не, — мая ўласнасць, і я не адчуваю ні найменшага жадання з ёй расстацца! Нават за ўвесь твой самагон і папяросы!.. Мне трэба працаваць — адзін з ровераў зламаўся!

— Як вызвалішся, заходзь!

— Абавязкова!

Скончыць рамонт атрымалася толькі а пятай гадзіне вечара. Да гэтага часу калонія нагадвала вар’яцкі дом. Хтосьці імкнуўся прадаць сваю душу, хтосьці — наадварот. На пабягушках у Таўтвоіша Кандрашэвіча цяпер былі трое — тэхнік, адзін з вадзіцеляў і медсястра. Візкгірду Юндзіле і Міраславе Кіндзяк здавалася, што яны змогуць зарабіць на мітусні, і не ўгразнуць у ёй самі. Інжынер-геліяэнергетык іх душы не купляў.

На шляху да жылога блока інжынера-геліяэнергетыка Юндзіла і Кіндзяк спыталіся ў Кгіна Мажэйкі пра патэнцыйную выгоду.

— Забудзьцеся!

Таўтвоіш Кандрашэвіч займаўся упарадкаваннем пагадненняў па зразумелай аднаму яму схеме.

— Хочаш ведаць, колькі ў мяне душ?

— Не цягні ката за хвост! — Кгін Мажэйка падрыхтаваўся пачуць дрэнную навіну. Словы інжынера-геліяэнергетыка ледзь не выбілі глебу ў яго з-пад ног.

— Амаль восемдзесят працэнтаў!

— Віншую!

— Яшчэ рана! Віншаваць можна будзе толькі пасля таго, як я пачну дру­гую фазу! А яшчэ лепш, калі да мяне пачнуць звяртацца «спадар мэр»! Мэр Кандрашэвіч... Гучыць?

Між волі Кгін Мажэйка здрыгануўся. Таўтвоіш Кандрашэвіч змяняўся проста на вачах. І ні ў лепшы бок.

— Я, мабыць, пайду. У мяне праца.

— Убачымся пазней!

Увечары адбыўся няшчасны выпадак. Дзверы шлюза чамусьці не адкрыліся, а сувязь у скафандры Малха Вільчуры не працавала. Геолаг стукаў па дзвярах, пакуль не скончыўся кісларод.

— Не падабаецца мне гэта супадзенне! — сказала Дабрава Бутвіл. — Геолагу некалькі разоў прапаноўвалі прадаць душу — спачатку Ванібутовіч, а затым Юндзіла і Кіндзяк, потым да яго падыходзіў Альгерд Будрын... І вось смерць ад асфіксіі!

Г алоўны механік не стаў каментаваць словы медыка. Каб вылучаць супраць каго-небудзь абвінавачванні, трэба мець доказы. Буравікі маглі гаварыць з геолагам пра што заўгодна.

— Я не магу зразумець, што здарылася з Таўтвоішам — раней ён мне праходу не даваў, а зараз нават не глядзіць у мой бок!

— У Таўтвоіша спраў па горла — ён скупляе душы.

— Ты не ведаеш, навошта яму гэта?

— Магу толькі здагадвацца.

— Калі даведаешся, падзяліся. Мне здаецца, уся гэтая задума з купляй душ затуляе нешта іншае!

— Скажу! — пакінуўшы медпункт, Кгін Мажэйка адправіўся ў жылы блок. Таўтвоіша Кандрашэвіча ён там не заспеў. Не было таварыша і ў тэхнічным модулі.

— У бібліятэцы сядзіць! — кінуў электрык, які праходзіў міма.

— Дзякуй, Еўгард!

Кампанію інжынеру-энергетыку складалі пяцёра буравікоў на чале з Альгердам Будрынам. Убачыўшы галоўнага механіка, змрочныя здаравякі моўчкі рушылі ў яго бок.

— Усё ў парадку!

— Я бачу, ты абзавёўся аховай, Таўтвоіш!

— Ды вось дайшло да таго, што даводзіцца думаць пра ўласную бяспеку. Некалькі чалавек спрабавалі адабраць у мяне пагадненні сілай.

Інжынер-геліяэнергетык зусім не выглядаў напалоханым. Хутчэй задаволеным.

— І ты папрасіў хлопцаў пабыць тваімі целаахоўнікамі?

— Нешта накшталт таго, — Таўтвоіш Кандрашэвіч адклаў томік Ніцшэ і пахваліўся: — Засталося толькі паўтара дзясятка чалавек.

— Малайчына! Бачу, для таго, каб займацца скупкай душ, зусім не абавязкова быць Д’яблам!.. Чуў, што здарылася з Вільчурам?

— Страшная смерць. Малху не варта было выходзіць вонкі, не праверыўшы сувязь. Месяц не трывае няўважлівасці.

На тварах буравікоў не таргануўся ніводны мускул.

— Пяць з паловай гадоў у калоніі, і такая прыкрая дробязь... — паківаў галавой Таўтвоіш Кандрашэвіч. — Урок усім нам. Усё ж мы пакуль чужыя ў Космасе... Памянём?

Альгерд Будрын дагаджаючы дастаў з-пад стала бутэльку з каламутнай вадкасцю.

— Давай!

— За заўчасна пайшоўшага ад нас Малха Вільчуру! Ён быў добрым чалавекам.

Самагон апёк стрававод і распаленай лавай праліўся ў страўнік.

— Ён прадаў табе душу?

— На жаль, не. Аднак так нават лепш.

— Чым гэта?

— Пакуль не магу сказаць... Яшчэ? Для рэлаксацыі.

— Хочаш напаіць мяне, каб я падпісаў пагадненне?

— Як ты мог такое падумаць, Кгін? Проста прапанаваў выпіць старому сябру.

— Не сёння!

— Як хочаш, — Таўтвоіш Кандрашэвіч нядбайна паварушыў пальцамі, і самагон знік. А вось выраз ліслівага чакання на тварах буравікоў нікуды не дзеўся.

— Бачу, яны беспярэчна табе падпарадкоўваюцца. Дазволь пацікавіцца, як табе ўдалося завербаваць іх? Вы ж ніколі не ладзілі.

— Я даў ім самы салодкі з наркотыкаў — уладу... Любы чалавек мае канчатковай мэтай зусім не задавальненне, кар’еру або размнажэнне, а магутнасць, уладу. Наша жыццё — гэта бясконцая барацьба за ўладу, дзе ўсе дзеянні ёсць толькі сродкі для ўстанаўлення адносін панавання і падпарадкавання.

— І якой жа ўладай ты мог надзяліць буравікоў?

— Правам распараджацца душамі... Памятаеш, ты пытаўся, які мой план?.. Я скажу табе: улада праз уладу!

З’явіўся намеснік мэра і размова спынілася.

— Кгін Мажэйка, спадар мэр просіць цябе зайсці.

— Просьба мэра падобна на загад. Паспяшайся, Кгін.

Галоўны механік пакрочыў услед за Білмінам Гедзем.

— Дазвольце? — пастукаўшы косткамі пальцаў па пластыку, спытаў Кгін Мажэйка.

— Заходзь, сядай! Гарбаты?

— Не, дзякую! Перад сном не п’ю.

— А я вось вып’ю, — Лювер Вегер дробнымі глыткамі выпіў паўкубка, і толькі пасля гэтага сказаў: — Што адбываецца, Кгін? Толькі не кажы мне, што Кандрашэвіч проста калекцыяніруе душы.

— А з чаго вы вырашылі, што я змагу адказаць?

— Вы ж лепшыя сябры. Ты не можаш не ведаць.

Павісла паўза. Галоўны механік разважаў, ці правільна будзе распавесці мэру пра заклад. Усё ж справа ў першую чаргу тычылася менавіта яго.

— Ён не падзяліўся са мной сваімі планамі, — нарэшце выціснуў Кгін Мажэйка.

— Я чакаў ад цябе іншага адказу, Кгін.

Нечакана галоўны механік адчуў сябе вінаватым. Як быццам ён здрадзіў Вегеру. З іншага боку, інжынер-геліяэнергетык сапраўды нічога яму не сказаў. Фраза пра ўладу праз уладу нічога не значыць.

— Я магу загадаць табе казаць, але нешта мне падказвае, што гэтым я нічога не даб’юся!.. Колькі вы сябруеце?

— Амаль дваццаць гадоў.

— Сур’ёзны тэрмін. Ты можаш ісці. Пачакай... Шмат яму яшчэ?

— Пятнаццаць, спадар мэр.

***

Раніца пятніцы сустрэла галоўнага механіка навіной аб тым, што Дабрава Бутвіл прадала сваю душу. Здзіўленне Кгіна Мажэйкі было настолькі моцным, што ён адразу ж адправіўся да медыка.

— Я не магу паверыць, што ты падпісала гэта чортавае пагадненне.

— У мяне не было іншага выйсця.

— Выбар ёсць заўсёды, — закрычаў галоўны механік.

— Толькі ні гэтым разам...

Тужлівыя ноткі ў голасе Бутвіл прымусілі Кгіна Мажэйку спытаць:

— Што здарылася?

Ніжняя губа медыка задрыжала, а затым Дабрава расплакалася.

— Ты чаго? Не трэба! — галоўны механік прыціснуў жанчыну да сябе. — Што такое?

— Гэта ўсё... Будрын... і яго... баевікі! Яны прыйшлі... і сказалі... калі не прадам душу... з Любавай можа адбыцца... няшчасны выпадак...

— Што? — вочы галоўнага механіка палезлі на лоб. Чаго-чаго, а падобнага прызнання Кгін Мажэйка ніяк не чакаў.

— Я паставіла подпіс...

Кулакі галоўнага інжынера самі па сабе сціснуліся. Падобна на тое, што Кандрашэвіч зайшоў занадта далёка.

— Я баялася... за дачку. Прабач.

— Ты ўсё зрабіла правільна. Не бойся — я не дам вас у крыўду.

— Але буравікі...

— Выпі супакойлівы сродак, паляжы, а мне трэба пагаварыць з Кандрашэвічам. Час з гэтым канчаць.

— Кгін, я цябе прашу — не лезь! Гэта страшныя людзі.

— Усё будзе добра, — галоўны механік выйшаў з медпункта, ледзь стрымліваючы злосць. Ёсць межы, якія пераходзіць нельга.

— Кгін, не хочаш прадаць душу?

— Пайшоў прэч! — Кгін Мажэйка быў гатовы разарваць тэхніка.

— Як бы не давялося шкадаваць пра свае словы.

— Прэч!

Любарт Ванібутовіч паспяшаўся збегчы.

— Таўтвоіш, якога чорта ты вытвараеш? — не зважаючы на мацакоў, накінуўся на інжынера-геліяэнергетыка галоўны механік.

Будрын і яго галаварэзы рэзка падаліся наперад. Пагляды буравікоў былі далёка не сяброўскімі.

— Гэй, гэй, гэй! Прытрымай коней, Кгін! Тое, што ты мне сябар, зусім не азначае, што ты можаш урывацца ў мой жылы блок.

— Будрын заявіўся да Дабравы пасярод ночы і, пагражаючы згвалтаваць яе дачку, прымусіў падпісаць пагадненне.

— Альгерд, гэта праўда? — узняў бровы Кандрашэвіч.

— Брахня! Яна сама прыйшла да нас і прапанавала душу.

— Ах ты, вырадак! Выходзіць, яна хлусіць?

— Угу.

Чацвёра буравікоў з цяжкасцю ўтрымлівалі галоўнага механіка. Не маючы магчымасці дацягнуцца да Будрына, Кгін Мажэйка лаяўся і праклінаў яго.

— Супакойся, Кгін! — запатрабаваў Таўтвоіш Кандрашэвіч. — У мяне няма падстаў не давяраць маім хлопцам.

— Дабрава...

— Дабрава магла прыдумаць і не такое.

— Але навошта? — разгублены галоўны механік перастаў вырывацца і здзіўлена ўтаропіўся на інжынера-геліяэнергетыка.

— Мне адкуль ведаць? Ці мала што прыйшло ў галаву ўдаве.

— Я табе не веру!

— І што мне цяпер загадаеш рабіць?

Ахінула агіда. Невытлумачальная. Такая моцная, што валіла з ног.

— Адпусціце мяне!

Буравікі павярнулі галовы да Таўтвоіша Кандрашэвіча. Інжынер-геліяэнергетык кіўнуў.

— Я прызнаю сябе пераможаным.

— Паўтары! — загадаў Таўтвоіш Кандрашэвіч, хоць і ў першы раз выдатна чуў.

— Ты выйграў!

— Э, не! Так не пойдзе — гэта будзе паўперамога.

— Якая розніца? — раззлаваўся галоўны механік.

Буравікі падступіліся бліжэй.

— Кгін, ты пазбаўляеш мяне маральнага задавальнення і прымушаеш адчуваць сябе непаўнавартасным. Я адпрэчваю тваю прапанову — давай давядзём пачатае да канца. Трэба ўмець прайграваць.

— Твая праўда! — жылы блок Кгін Мажэйка пакінуў, адчуваючы сябе нібы расціснутым лімонам.

— А зараз не хочаш прадаць душу? — спыніў галоўнага механіка ля скла­да гелія-3 тэхнік.

Замест адказу Кгін Мажэйка спытаў:

— Навошта ты гэта робіш, Любарт?

— Таўтвоіш дае мне самагон і траўку.

— І толькі?

— Павінна быць нешта яшчэ? — здзівіўся Любарт Ванібутовіч. — Паслухай, Кгін, прадай мне душу. Таўтвоіш абяцаў за яе бонус у дзесяціразовым памеры. Больш толькі за душу Вегера.

— Дзесяць літраў і сто папярос... Як мала каштуе чалавек. Мая душа не прадаецца — так можаш і перадаць Таўтвоішу.

— Я падзялюся з табой самагонам і траўкай — дам табе дваццаць працэнтаў.

— Не.

— Трыццаць. Гэта вельмі выгадная прапанова.

— Не! — Кгін Мажэйка адштурхнуў Ванібутовіча, каб вызваліць дарогу.

— Малх Вільчура таксама не хацеў прадаваць душу, і дзе ён зараз?

— Што? — галоўны механік рэзка спыніўся і павярнуўся.

— Твая душа каштоўная, але не неацэнная. А смяротнасць у космасе высокая...

— Ты мне пагражаеш? — здзівіўся Кгін Мажэйка. Любарт Ванібутовіч быў ледзь не самым ціхім чалавекам у калоніі.

— Разумнейшыя за цябе даўно пазбавіліся ад душы.

Некалькі імгненняў галоўны механік з нянавісцю глядзеў на тэхніка, а затым накіраваўся ў медпункт. На сценах раз-пораз трапляўся зроблены па трафарэце надпіс: «Вегера — у адстаўку!».

— Жывы! — Дабрава Бутвіл кінулася на шыю Кгіну Мажэйку.

— Ты чаго? Не трэба плакаць. — медык кіўнула і выцерла слёзы. — Кандрашэвіч усё адмаўляе.

— Бог з ім! Я прашу цябе — не лезь. Калі ласка.

— Прапануеш мне не заўважаць гнюсоты? Я так не магу. Таму іду да Вегера.

Па шчоках Бутвіл зноў пакаціліся слёзы. Словы галоўнага механіка спалохалі яе яшчэ мацней.

— Мэр так гэтага не пакіне... Любарт?.. Падслухоўваеш пад дзвярыма?

Тэхнік кінуўся бегчы. Даганяць яго Кгін Мажэйка не стаў. Замест гэтага

пайшоў да блока Вегера.

Прыкладна на паўдарогі да мэра галоўнага механіка спынілі тры вадзіцелі.

— Чаго вам?

— Людзі супраць таго, каб ты кантактаваў з Вегерам. — сказаў Візкгірд Юндзіла. Яго таварышы закачалі галовамі.

— Г эта вы, ці што?

— І мы таксама.

— Зараз жа прапусціце мяне!

— Табе няма чаго ісці да Вегера. — вадзіцелі расхінулі курткі, паказаўшы пад рамянямі гаечныя ключы.

— Хлопцы, вы чаго — абкурыліся? Або Кандрашэвіч наліў няякаснай самагонкі?

— Хочам атрымаць свае душы назад, — патлумачыў Візкгірд Юндзіла.

— Таўтвоіш загадаў вам не пускаць мяне?!

— Г эта толькі адна з яго ўмоў.

— І вы станеце яго слухаць?

— Да таго часу, пакуль не вернем свае душы. Сыходзь, Кгін, мы не хочам біць цябе.

— Але, калі прыйдзецца, вагацца не будзеце... Буравікоў Кандрашэвіч прымусіў тым жа спосабам?

— І не толькі іх. Ідзі!

Шанцаў справіцца з трыма вадзіцелямі ў галоўнага механіка не было ніякіх, і Кгін Мажэйка адступіў.

Вярнуўшыся ў жылы блок, галоўны механік знайшоў на стале пагадненне — на аркушы заставалася толькі падставіць подпіс. Кгін Мажэйка вылаяўся і, скамячыўшы паперу, шпурнуў яе на падлогу. Пасля чаго набраў код мэра. Перагаворная прылада не працавала.

Здагадацца, чыіх гэта рук справа, было не цяжка.

Галоўны механік пачаў асэнсоўваць сітуацыю. Нават калі выказаць здагадку, што не ўсе каланісты захочуць вярнуць душы, колькасць тых, каму Таўтвоіш Кандрашэвіч мог загадваць, была немалой.

Адчуўшы вострае жаданне параіцца з Дабравай Бутвіл, Кгін Мажэйка накіраваўся ў медпункт. За галоўным механікам увязаўся Альгерд Будрын у суправаджэнні яшчэ аднаго буравіка. Праз некаторы час да іх далучыліся яшчэ двое.

Ля дзвярэй сталовай сабраўся натоўп. Цалкам голы кухар нагадваў сабаку.

— Што тут адбываецца? — расштурхнуўшы разявак, спытаў Кгін Мажэйка.

— Кандрашэвіч аддаў Ромуту Сімаку права на валоданне душой Доўнара Картыніча, і цяпер садоўнік адыгрываецца за мінулыя крыўды, — растлумачыў Дуят Драмашка.

— Ты чаго? — нахмурыўся Ромут Сімак, калі галоўны механік схапіў яго за плячо і павярнуў да сабе.

— Спыніць!

— І не падумаю! Мне яшчэ трэба выкупіць у Таўтвоіша Кандрашэвіча сваю душу. Не выканаю ўмоў — не атрымаю пагаднення.

Вочы Кгіна Мажэйкі пачалі налівацца крывёю. Перамагчы спакусу даць па твары садоўніку аказалася няпроста.

— А вы чаго не спыніце гэты балаган? — галоўны механік абвёў позіркам натоўп.

— Умяшаемся, не відаць нам сваіх душ! — падаў голас Кібарт Даманчук.

Кгін Мажэйка скрыгатнуў зубамі і, злосным голасам пацікавіўся:

— А да гэтага дня гэтыя самыя душы вам былі не патрэбныя?

Каланісты маўчалі, толькі Доўнар Картыніч працягваў брахаць і падымаць нагу. Ніхто не адважыўся глядзець галоўнаму механіку ў вочы.

— Захацелі дармаўшчыны, а цяпер задумаліся аб вечным?

— А ты нас не саромь, Кгін! Тое, што ты не прадаў душу, яшчэ не азначае, што ты можаш загадваць нам. Не зграшыўшы, не пакаешся.

— Вось як ты загаварыў, Ромут... З-за чаго ж ты не быў такім правільным раней?

Ён не адказаў.

— Кгін, не перашкаджай людзям адпрацоўваць даўгі.

— А то што?

— Мала ці што можа здарыцца.

Гледзячы ў вочы Альгерда Бутрына, Кгін Мажэйка нечакана зразумеў, на чыім сумленні смерць геолага.

— Вяртайся да ровераў — там тваё месца!

Да парады буравіка галоўны механік не прыслухаўся.

— А мне пляваць, што Вегер забараніў! — шалеў каля шлюза Гоід Аўдошка. — Я павінен выйсці вонкі.

— Даследаваннямі рэгаліту можна заняцца і пазней, — спрабаваў абразуміць геолага намеснік мэра.

— Да Д’ябла даследаванні! Я выкупляю душу!

Білмін Гедзь цяжка ўздыхнуў і саступіў убок.

Адчуваючы спінай непрыязныя погляды буравікоў, Кгін Мажэйка ўмешвацца не стаў.

— Дабрава, твая перагаворная прылада працуе?

— З раніцы працавала... Зараз праверу. А што?

— Да Вегера мяне не пускаюць, а мая зламалася. І менавіта ў той момант, калі яна вельмі патрабуецца.

— І мая не працуе!.. Думаеш, гэта неяк звязана з Таўтвоішам Кандрашэвічам?

— Мне вельмі моцна хочацца сказаць «не»!.. А ты чаго такая бледная?

— У калоніі становіцца неспакойна. Паўгадзіны таму павесіўся Гаіла Давіскіба.

— Зваршчык?

— Кажуць, што гэта здарылася пасля таго, як Таўтвоіш Кандрашэвіч спаліў яго пагадненне.

— І Гаіла вырашыў, што цяпер яму нізашто не вярнуць душу...

— Перадсмяротнай запіскі не знайшлі, — нагадала медык.

— Няцяжка здагадацца. У што ж ты ператвараеш калонію, Таўтвоіш?

— Кгін?

— Дзе Любава?

— Я папрасіла суседку за ёй прыгледзець.

— Ты ёй давяраеш?

— Ты думаеш?..

— Ты ёй давяраеш?

— Яна таксама хоча вярнуць прададзеную душу, — медык заціснула рукой рот. — Я бягу да яе!

— Стой!

— Куды там, — Дабрава Бутвіл выскачыла з медпункта і панеслася ў напрамку жылых блокаў.

— Няласкава ж ты абыходзішся з жанчынамі, — зарагатаў Альгерд Будрын. Следам заржалі астатнія буравікі. — Табе варта было б павучыцца, а то яны ўсе так і будуць ад цябе бегаць.

Праігнараваўшы здаравяка, галоўны механік заспяшаўся за медыкам. Буравікі не засталіся на месцы.

Ні Дабравы, ні Любавы ў жылым блоку не аказалася.

— Дзе яны?

— Не ведаю, — паглядзеўшы на буравікоў, адказала Алеся Атрышка.

Кгін Мажэйка зразумеў, што ў прысутнасці банды Будрына бібліятэкар не

скажа ні слова. Не было сэнсу прасіць яе звязацца з Вегерам.

Кгін Мажэйка адправіўся да Таўтвоіша Кандрашэвіча.

Ахоўнікаў у інжынера-геліяэнергетыка дадалося — у жылым блоку было не праціснуцца.

— Ад таго, як хутка ты выканаеш маё даручэнне, залежыць, як хутка ты вернеш душу, — Даманчук з панурым выглядам пакінуў памяшканне. — О, Кгін! Зайшоў пабалбатаць са старым сябрам?

— Яна ў цябе?

— Калі ты пра Дабраву, то так. Нарэшце яна пагадзілася прыняць мае заляцанні.

Гнеў асляпіў.

Галоўны механік павольна далічыў сам сабе да дзясяці. Але і пасля гэтага жаданне кінуцца на інжынера-геліяэнергетыка і задушыць яго слабыйшым не стала.

— Дыхай глыбей, Кгін! Рана ці позна гэта павінна было здарыцца. Жанчыны, яны такія — сёння «не», а заўтра — «так»... Вось толькі не трэба на мяне кідацца, Кгін. Не зайздросці, жаночаму сэрцу не загадаеш. І хопіць лаяцца!

Кгін Мажэйка ледзь стрымаў сябе. Дапамагло разуменне таго, што аднаму не даць рады.

— Я буду тваім рабом — год, два, хоць усё жыццё, толькі адпусці яе!

— Мы ўжо казалі пра гэта. Заклад да перамогі!

— Таўтвоіш, будзь жа чалавекам.

— Маё апошняе слова «не»! Пачатае павінна быць скончана!

— Ты ператварыўся ў пачвару... У мяне больш няма сябра Таўтвоіша Кандрашэвіча! — Кгін Мажэйка выйшаў, шкадуючы аб тым, што нельга ад душы ляпнуць дзвярыма.

Дабрацца да Вегера галоўнаму механіку зноў не далі. І на гэты раз вадзіцелі былі настроены куды больш агрэсіўна.

— Прэч! — рыкнуў Візкгірд Юндзіла, а яго таварышы ўзяліся за гаечныя ключы.

— Паслухай, Візкгірд, няўжо вы не бачыце, што Кандрашэвіч гуляе вамі як пешкамі? Ён дае вам адчуць сябе важнымі, але толькі для таго, каб умацаваць уласную ўладу!

— Прэч, а не то мы пералічым табе косці!

«Зробіць, — падумалася Кгіну Мажэйку, — і не будзе мучыцца згрызотамі сумлення...»

— Не, спадар мэр, сувязі з Зямлёй няма, — даляцеў да слыху галоўнага механіка, калі ён праходзіў міма прачыненых дзвярэй цэнтра сувязі, голас Дуята Драмашкі. — Я раблю ўсё магчымае. Не, унутраную сувязь пакуль не паправілі. Так, я паспрабую.

У тым, што сувязь знікла зусім не выпадкова, Кгін Мажэйка ніколькі не сумняваўся.

Пабываўшы ў боксе і наткнуўшыся на варожыя позіркі каланістаў, галоўны механік адправіўся ў жылы блок, думаючы пра тое, што рабіць далей. Таўтвоіш Кандрашэвіч меў рацыю — для таго, каб падпарадкаваць сабе людзей, трэба толькі жаданне.

Кгіну Мажэйку было непрыемна ад таго, што нават самая маленькая ўлада беспаваротна змяняла чалавека. І чым нікчэмнейшым быў чалавек, тым больш яму хацелася ўлады. Станавіўся зразумелы план інжынера-геліяэнергетыка.

— Падумаць толькі, як недалёка мы адышлі ад першабытнага чалавека...

Заняты непрыемнымі разважаннямі, галоўны механік не заўважыў, як адсталі Альгерд Бутрын з буравікамі. І як ажыла цень паміж дзвюма акумулятарнымі батарэямі.

Апошняе, што ўбачыў Кгін Мажэйка перад тым як сысці ў небыццё, быў надпіс: «Вегер — забойца!», намаляваны чырвонай фарбай.

Расплюшчыць павекі аказалася не так ужо і проста. Некалькі імгненняў галоўны механік спрабаваў зразумець, у што ён утаропіўся, пасля зноў заплюшчыў вочы. Галава раскалвалася, у вушах звінела, вельмі хацелася піць.

Менавіта смага прымусіла Кгіна Мажэйку спачатку адкрыць вочы, а затым узняцца. Нягледзячы на тое, што галоўны механік стараўся рухацца як мага асцярожней, боль працяў усё цела. Прыйшлося абаперціся на батарэю.

Праз некаторы час удалося лакалізаваць крыніцу болю. Дакрануўшыся да патыліцы, Кгін Мажэйка ўскрыкнуў — гузак быў велізарны.

— Чым гэта яны мяне?

Гадаць не прыйшлося — у трох метрах ад галоўнага механіка ляжаў гаечны ключ.

Галоўны механік выцер кроў аб калашыну і з трэцяй спробы падняўся. Павяло — давялося схапіцца за рабро акумулятарнай батарэі.

Колькі ён так прастаяў, ачуняючы і радуючыся, што косці чэрапа вытрымалі, Кгін Мажэйка не ўзяўся б сказаць дакладна. Не менш за вечнасць.

Калі адступіла слабасць, галоўны інжынер пайшоў да жылога блока. Ні адзін з каланістаў, якія сустрэліся Кгіну Мажэйку, нават не памкнуўся дапамагчы яму. А разам з’елі ні адзін пуд солі.

Было крыўдна да слёз.

Як ён дайшоў, галоўны механік не памятаў.

Дабраўшыся да жылога блока, Кгін Мажэйка дастаў з халадзільніка сок і залпам яго выпіў. Стала крыху лягчэй.

Сяк-так прамыўшы рану, галоўны механік паклаў на галаву змочаны ручнік і, не распранаючыся, паваліўся на ложак.

Ён заснуў, як толькі заплюшчыў вочы...

***

— Мэр — забойца! — шматгалосы рык вырваў Кгіна Мажэйку з абдымкаў Марфея. Галоўны механік кінуў погляд на гадзіннік — набліжаўся поўдзень. — Далоў Вегера!

— Што за зборышча? — Кгін Мажэйка схапіў Кібарта Даманчука за руку.

— Вегер забіў Вільчуру, — растлумачыў газавік, спрабуючы вырвацца.

— Што? — у галоўнага механіка адвісла сківіца.

— Вегер забіў Вільчуру! — Кібарт Даманчук тузануў мацней, але Кгін Мажэйка руку не адпусціў. — Ромут Сімак бачыў, як мэр зламаў перадатчык у скафандры Малха.

— А чаго ён так доўга маўчаў?

— Баяўся Вегера.

— Зараз, значыць, не баіцца?

— Таўтвоіш Кандрашэвіч узяў яго пад сваю абарону.

Пачутае настолькі ашаламіла галоўнага механіка, што ён нарэшце адпусціў газавіка. Нейкі час Кгін Мажэйка стаяў моўчкі, а потым страпянуўся:

— Стойце!

Натоўп спыніўся не адразу: спачатку павярнулі галовы заднія шэрагі, пасля сталі і астатнія. Слоган змоўк на паўслове.

— Гэта не Вегер, гэта Кандрашэвіч забіў Малха Вільчуру! Гэта на сумленні Таўтвоіша смерць Гаіла Давіскібы!

Цішыня доўжылася ўсяго імгненне.

— Ублюдак хлусіць! — крыкнуў Альгерд Будрын і пачаў прабірацца да Кгіна Мажэйкі.

— Ромут Сімак бачыў усё на ўласныя вочы! — мяўкнуў Любарт Ванібутовіч, на ўсялякі выпадак схаваўшыся за спіны іншых.

Натоўп незадаволена загуў.

— Ад яго сышла Дабрава, вось ён і спрабуе ачарніць Таўтвоіша, — дадаў тэхнік.

Падаграваемы выдумкамі Любарта Ванібутовіча, гул з кожнай секундай мацнеў. Неўзабаве каланісты шалелі так моцна, што ўжо не чулі Кгіна Мажэйку.

Г алоўны механік глядзеў на людзей і не пазнаваў іх. Каланісты ператварыліся ў агрэсіўную безаблічную масу.

На шчасце, Дабравы сярод статку не было.

«Як жа хутка яны страцілі чалавечае аблічча, — сумна падумаў галоўны механік. — Улада аказалася куды больш моцным ядам, чым усе вядомыя...»

Балюча ўкалола думка пра тое, што інжынер-геліяэнергетык выйграе заклад. Кгіну Мажэйку стала страшна.

Не за сябе.

За калонію...

Не варта было спадзявацца на тое, што праз два з паловай месяцы, калі прыбудзе карабель, нешта зменіцца. Дзеля гелія-3 Зямля будзе трываць любога тырана.

— Ім жа ўсё роўна, хто будзе забяспечваць планету энергіяй...

— Ды ён супольнік Вегера! — крыкнуў Любарт Ванібутовіч. — Бі яго!