Nietypowa sprawa

– Niech zgadnę – zaśmiał się Mike.

Spojrzała na niego, zaciekawiona.

– No, to mów.

– Pamiętasz te rusztowania na budynku jego szkoły? Założę się, że pożyczył pieniądze na remont… na prośbę LouLou. – Wypowiadając to imię, zawsze usiłował stłumić śmiech, ale nie tym razem.

Po chwili z biura Joanny dały się słyszeć niekontrolowane wybuchy śmiechu. Inni funkcjonariusze spojrzeli po sobie.

– Chyba nareszcie rozgryźli tę sprawę – podsumowała Dawn Critchlow.

Kilka tygodni później Joannie zdjęto gips. Ręka wyglądała jakoś nieswojo, blado i mizernie. Joanna z trudem poruszyła nadgarstkiem. Postanowiła, że już jutro wsiądzie na rower.

W ten ciepły, słoneczny jesienny dzień komenda świeciła pustkami. Większość policjantów zaangażowanych w śledztwo wzięła sobie wolne, żeby odpocząć po ciężkich nadgodzinach. Joanna zastała tylko Mike’a. Siedział przy biurku, popijając kawę, i przeglądał zeznania.

– To trochę za mało, żeby wnieść oskarżenie – stwierdził. – Nie mamy dość silnych dowodów. O’Sullivan nie przyznaje się do winy, a zeznania Ann Carter nie wystarczą.

– Spokojnie, Mike. Mamy wydruki rozmów telefonicznych. Ann kontaktowała się z Gallinim z budki na końcu ulicy, ale do O’Sullivana nieopatrznie zadzwoniła z domu. Znamy dokładną godzinę i czas ich rozmowy i możemy to wykorzystać przy jego przesłuchaniu. Myślę, że to się nam przyda.

– Obyś miała rację, Jo – odparł, spoglądając na jej ramię. – No, nie masz już gipsu!

– Ale za to mam rękę. – Przysiadła na krawędzi biurka, uśmiechając się lekko. – Pomyśl tylko: przez tyle lat planowała zemstę na człowieku, który wymigał się od kary za zabicie jej córki… Rodzicielska miłość nie zna jednak granic – dodała nieśmiało.

Mike utkwił w niej swoje ciemne oczy i obserwował, jak bawi się długopisami na biurku.

– Chodzi ci o Rowenę Carter? – spytał mimochodem. – Czy może o Eloise Levin? – dodał, patrząc przez okno gdzieś w dal. – Bo z tobą to nigdy nie wiadomo.

– O jedną i drugą – odparła obojętnie, unikając jego wzroku. – Nie wiedziałam, że z miłości do dziecka można zabić – dodała po chwili zawahania.

Po jego wyjściu podniosła słuchawkę.

Przypomniał jej się pewien hotelik, który widziała w zeszłym roku przy szosie nieopodal Stratford-upon-Avon – szesnastowieczny zajazd z muru pruskiego, serwujący królewskie dania, z łóżkami z baldachimem w pokojach. Uznała, że to idealne miejsce na weekend we dwoje, i wykręciła numer.

– Chciałabym zarezerwować dwuosobowy pokój na przyszły weekend.

Odkładając słuchawkę, poczuła wielką ulgę.

Najgorsze miała już za sobą.