Вандроўка з божымі кароўкамі

Куродым выхваляецца сваёй сілай

Злы чарадзей Куродым ляжаў на баку і ківаў нагой. Ля яго завіхаўся, расчэсваючы грабеньчыкам кудлатыя валасы чарадзея, касмічны пірат Дзюрабой. Хітрун выслужваўся перад магутным гаспадаром як мог і не грэбаваў ніякай работай.

Непадалёк ад разбойнікаў стаяла клетка. Дзе яны яе надыбалі – невядома. Але ў клетцы сядзела прынцэса Чысцюля. Задумка патрымаць прынцэсу ў торбе ў хуткім часе падалася хаўруснікам няправільнай. Ім хацелася бачыць штохвіліны, як гэта Чысцюлька будзе пакутваць і ліць слёзы.

Але прынцэса Чысцюля трымалася годна, не паказвала сваёй роспачы крыўдзіцелям і не лаялася з імі. Тады, каб раззлаваць дзяўчынку і хоць неяк зачапіць, разбойнікі прыдумалі вельмі смешны, на іх погляд, занятак. Яны сталі падкідваць чароўнае рэшата – адзінае, якога больш не было ні ў Краіне Паветраных Замкаў, ні ў суседніх з ёй далінах – і гуляць з ім, як з мячыкам. Пры гэтым Куродым выхваляўся сваёй сілай і казаў:

-- Трошкі нават шкада гэтых дурных жыхароў Краіны. Яны ж думаюць, што за мяне мацнейшыя. Во, няхай цяпер адужаюць мяне, як іх Чысцюлька ў палон трапіла. Добрых мар, кажуць, болей… Паглядзім, паглядзім… Чаду і злосці з Зямлі таксама нямала ідзе. Людзям жа на ёй усё дрэнна жывецца. Наесціся трэба напоўніцу, абы не лопнуць. Апрануцца – прыгажэй, чым тыя, хто побач. Ездзіць – на самых хуткіх машынах… А што гэта значыць, даражэнькі Дзюрабой? Правільна, іх заводы і фабрыкі дымяць і дымяць без перадыху, каб усе “хачу” людзей споўніць… А ўжо сварацца яны колькі, гэтыя людзі, а ўжо колькі за адны толькі цацкі дзяруцца, а ваююць!.. Вось не стала Чысцюлі, скінулі мы яе з хмаркі, адабралі рэшата

-- Я і мацнею з дня ў дзень. А над Зямлёй ні сонца, ні сіняга неба. Толькі туман, а калі так справы і найдалей пойдуць, і цемры ім нашай знішчальнай напусцім. Во ўжо я ім тады не пазайздрошчу!

Праўда, чароўная прынцэса? Гы-гы-гы! – рагаталі разбойнікі. – А мары і не дадумаюцца на тваё выратаванне выйсці, хоць і трэба ўсяго кавалак мыла і вядро чыстай вады, каб мяне адужаць. Ну, не люблю я чыстай вады, а мыла проста не выношу! – рагатаў Куродым, а Дзюрабой ажно заходзіўся ад смеху “Гы-гы-гы!!”

Непераможная зброя

Прынцэса Чысцюля нічога не адказвала на здзеклівыя пытанні Куродыма.

Не пагадзіцца са злым чараўніком прынцэса не магла, бо сапраўды процьму вялізных торбаў з дымам, злосцю, благімі думкамі з зямлі на касмічныя сметнікі адправіла.

Аднак супраць праўды Куродыма ў яе была непераможная зброя: вера ў прыгожыя чалавечыя мары. Яна іх таксама нямала ў Краіну Паветраных Замкаў жыць пусціла! Былі гэта мары людзей пра мір, пра здароўе, дружбу, спакой… Было гэтых мараў многа, яны ішлі з кожнага дома.

Прынцэса Чысцюля спадзявалася, што некалі ўсе мары людзей стануць добрымі справамі – і тады торбаў з куродымам у яе паменьшае, а, магчыма, і зусім не стане.

Але прынцэса не прамаўляла ўслых сваіх думак гэтым боўдзілам – Куродыму і яго памагатаму Дзюрабою. Яшчэ раззлуюцца і закінуць куды чароўнае рэшата. А яно ёй спатрэбіцца, як яна выйдзе на волю – парадкавацца… Доўгі час прынцэса сядзела і думала моўчкі. А пасля яна пачала спяваць песеньку:

Я саўю сабе вяночак – З буйных зорак, з песень звонкіх.

На магутных крылах ветру Адпушчу яго на волю.

І развее вецер песні, Раскідае ў небе зоры Каб пабольшала на свеце Чалавечых добрых мараў… Прынцэса спявала, а Куродым і Дзюрабой, якія спачатку крывенька пасміхаліся на словы “чалавечых добрых мараў”, раптам пачалі драмаць – і заснулі. Так прынцэса Чысцюля вынайшла ўправу на разбойнікаў. Словы песні дзейнічалі на іх, як чароўная калыханка -- вось чаму ўжо некалькі дзён і начэй над Краінай Паветраных Замкаў стаяў страшэнны храп. За ім не было чуваць голасу прынцэсы. А яна старалася, спявала – сама ж адчыніць клетку і выбрацца адсюль прынцэса не магла.

Дробныя Мары становяцца Вялікімі

Праўду кажучы, Дробным Марам было вельмі- вельмі страшна караскацца туды, адкуль чуўся храп. Але, падбадзёрваючы адна другую, у суцэльнай цемры яны ўзбіраліся па самай высокай вежы каралеўскага замка, макаўка якой заўсёды хавалася за аблокамі. І, узняўшыся на самы верх, разведчыкі пачулі… голас прынцэсы Чысцюлі! Не даючы сабе веры, яны так хутка, наколькі маглі зрабіць гэта ў цемры, скочылі на воблака і пайшлі на голас.

А хутка ўбачылі сваю любімую прынцэсу, зачыненую ў клетцы!

За час няволі прынцэса не змянілася ні кропелькі: відаць, яе думкі былі такімі чыстымі, што нават Куродым не мог запэцаць прынцэсу сваім чадам. Ад клеткі, у якой сядзела і спявала прынцэса, зыходзіла цьмянае святло. Але яго было досыць, каб агледзецца па баках. І Дробныя Мары ўбачылі, што страшны чарадзей Куродым і яго памагаты, касмічны пірат Дзюрабой, спяць моцна-моцна.

Тады Дробныя Мары зусім асмялелі. Яны наблізіліся да клеткі, і прынцэса шчасліва заўсміхалася, пазнаўшы сваіх добрых сяброў.

Тут былі мары пра вялізны торт, які можна з’есці аднаму і адразу; мары пра маленькага сабачку на дзень нараджэння; мары пра камп’ютэр і веласіпед… Яны зваліся дробнымі, але аздаблялі нечае жыццё – і прынцэса Чысцюля любіла іх. Але, калі шчыра, ніяк не чакала, што яны здагадаюцца і не збаяцца першымі з’явіцца тут, каля страшных разбойнікаў.

Але доўга дзівавацца часу не было. Прынцэса Чысцюля толькі на хвілінку перапыніла спевы і папрасіла расказаць, што робіцца ў Краіне. Пасля яна заспявала зноў – каб разбойнікі не прачнуліся, а мары хуценька зашапталі:

-- Не хвалюйцеся, дарагая прынцэса! Пацярпелі замкі Краіны, але пакуль няма страт сярод жыхароў. Вашы мама і тата жывыя і здаровыя.

Мы ўсе вельмі, вельмі гаравалі і маркоціліся. І нават непрыгожа паводзілі сябе, -- пачырванелі Дробныя Мары. – Але нядаўна божыя кароўкі Ірыска і Хлебны Мякіш – напэўна вы іх ведаеце – прывялі ў Краіну смелага рыцара, Летуценніка Даніка. Ён нам адкрыў адну таямніцу, і мы пайшлі на разведку! -- прамовілі Дробныя Мары з запалам.

-- Малайцы!!! – пахваліла іх шчаслівая прынцэса. – Слухайце мяне ўважліва, надоўга перарываць спеў нельга. Я тут наслухалася шчырасцяў Куродыма і ведаю, як знайсці на яго ўправу… Як мага бліжэй наблізіліся да прынцэсы мары, яна ім нешта хуценька зашаптала. Мары ўважліва слухаліся і ўсміхаліся… Пасля прынцэса заспявала зноў. А мары згодна заківалі галовамі і слізганулі з аблокаў назад, у Краіну. Трэба сказаць, што яны ўвачавідкі паболшалі і з дробных ператварыліся ў вялікія.

….Злы чарадзей Куродым і яго памагаты Дзюрабой храплі на ўсё неба і нават не снілі, што хмары збіраюцца над іх галовамі.

Паход на разбойнікаў

План прынцэсы быў просты. Яна наказала ўсім жыхарам Краіны пазнаходзіць месцы, дзе боўтаюцца кудлатыя пасмы Куродыма, і заблытаць, прывязаць іх. Гэта было зрабіць неабходна. Раптам чарадзей адчуе небяспеку і рынецца ўцякаць? Дазволіць гэтага яму нельга, бо, калі надумае вярнуцца, бяды не абярэшся. Як будзе Куродым крэпка прывязаны, прынцэса прасіла самых смелых падняцца да яе. З сабой трэба было мець вядро чыстай вады і кавалак мыла.

Адзінае, што не змагла прыдумаць прынцэса – як адабраць даўжэзны пруток ў Дзюрабоя.

Шкадлівы нораў пірата яна ўжо вывучыла добра і вельмі перажывала, каб ён, адступаючы, не пашкодзіў тыя замкі, якія ў Краіне яшчэ ацалелі… Вярнуўшыся ў каралеўскі замак, Дробныя Мары наперабой расказвалі пра ўсё, што ўбачылі.

Кароль і каралева, а разам з імі ўсе жыхары Краіны, плакалі і смяяліся ад шчасця, даведаўшыся, што прынцэса Чысцюля жывая! Ад радасці Дробных Мар пачалі падкідваць на руках.

А кароль Летуценнік Непапраўны ХХ адразу ж абвясціў, што прысвойвае ім тытул Мар Адважных… Усе радваліся і весяліліся і, здавалася, нават забыліся, што Куродым яшчэ не знішчаны – мары заставаліся марамі.

Данік, які ад радасці разам з марамі лунаў так высока, наколькі можна было падняцца – пад самай столлю, бо ў Краіне гэта было магчымым – адумаўся першым і падышоў да караля і каралевы.

-- Прабачце, але нам трэба просьбу прынцэсы выканаць. Яна ж там можа і стаміцца спяваць. А як Куродым з Дзюрабоем прачнуцца?..

Канешне ж, трэба спяшацца! Мары, усе да адной, высыпалі з каралеўскага замка на вуліцу.

Упершыню за доўгі час, што ў Краіне гаспадарыў Куродым, ім не было страшна. І мо ад гэтага на вуліцы стала трошкі святлей. Ва ўсякім разе, цемра перастала быць непрагляднай. Таму рухацца па вуліцах стала магчымым. І хутка ўжо доўгія неахайныя пасмы Куродыма былі крэпка прывязаныя да дрэў, вежаў, неразбураных замкаў, да мастоў над рэчкамі… Адважныя Мары гатовыя былі весці да прынцэсы атрад вызваленцаў… Але вось бяда:

ніхто не ведаў, дзе ўзяць вядро чыстай вады, бо ў Краіне за час панавання Куродыма яна ўся забрудзілася. Не было і мыла.

Мары разгублена маўчалі – ранавата, відаць, яны радваліся. Стаяў засмучаны і Данік. Але тут на дапамогу прыйшлі Ірыска і Хлебны Мякіш.

-- А як, Данік, у цябе ліхтарык з’явіўся? А як мы залаты шар сустрэлі? Ты забыўся? У Краіне Паветраных Замкаў здзяйсняецца тое, чаго вельмі моцна захочаш!

Што праўда, тое праўда! Данік заплюшчыў вочы і ўявіў сябе ў вёсцы, ля калодзежа, з вядром, поўным чысцюткай вады. Праз плячо ў яго вісеў вялікі ручнік, а ў руцэ хлопчык трымаў кавалак духмянага мыла… Мары задаволена загулі, бо і ў руках у Даніка імгненна з’явілася і вядро з вадой, і мыла, і ручнік!

Вось цяпер можна было выпраўляцца ў паход.

Жыхары Краіны асмялелі зусім і абвясцілі, што караскацца па дахах яны не будуць! У Каралеўстве быў лятаючы карабель – у яго і сеў атрад Дзёрзкіх Мараў.

Перамога

Да месца дабраліся якраз тады, калі і Куродым, і Дзюрабой, адурэўшы ад спання і нагледзеўшыся сноў пад спевы прынцэсы Чысцюлі, пачыналі ўжо абуджацца. Куродым спачатку адкрыў правае вока, Дзюрабой – левае… І абодвум падалося, што яны ўсё ж яшчэ спяць і бачаць самы жахлівы сон. Проста перад імі лунаў карабель, поўны Адважных Мараў. А з імі быў хлопчык, і ў руках ён трымаў страшную зброю – мыла і чыстую ваду!

Ад жаху закрычалі і Куродым, і Дзюрабой – і раптам зразумелі, што яны ўсё ж не спяць. Тады Куродым ірвануўся з усіх сіл уцякаць – але яго не пускалі крэпка прывязаныя валасы. Тады хітрун кінуўся ў перамовы:

-- Даражэнькія Мары! Я не крыўдзіў вашу прынцэсу! Праўда ж, Чысцюлечка? Так, пасваволіў трошкі, дык і тое таму, што мяне гэты брыдкі касмічны пірат навучыў. Каб не ён, я б спаў сабе ў торбах…

-- Ах, дык гэта я вінаваты? Шэльма ты кудлатая! – абурыўся Дзюрабой. – Ты ж адпомсціць прынцэсе хацеў, вось мы яе і злавілі! – крычаў ён.

І хаўруснікі пачалі сварыцца, даводзячы, хто задумаў спачатку Краіну Паветраных Замкаў знішчыць. Але іх сварку перапыніла прынцэса Чысцюля:

-- Досыць, наслухалася ўжо вашых гаворак! – сказала яна. – Вярніце чароўнае рэшата!

Дзюрабой подбегам кінуўся выконваць загад прынцэсы. І не слухаў, як на яго сычэў Куродым – цяпер ужо Дзюрабой спяшаўся выслужыцца перад жыхарамі Краіны, да якіх у яго на вачах вярталася ўлада і сіла. Ён і рэшата прынцэсе падаў, і замок на клетцы адчыніў, і паслужліва схіліўся ў паклоне.

А прынцэса выйшла з клеткі, ўсім усміхнулася і папрасіла Даніка, паказаўшы на Куродыма:

-- Калі ласка, дапамажы мне адмыць гэта страшыдла. Адной мне не справіцца!

І Данік пачаў ліць ваду на Куродыма, мыліць яму галаву. А каб ямчэй атрымлівалася, даў ручнік Адважным Марам, і яны церлі злога чараўніка.

Ён спачатку немачкі роў і выкручваўся, вырываўся што сілы. Але шчыравалі і Мары, і Данік. Бруд, які сцякаў з Куродыма, прынцэса Чысцюля прапускала праз чароўнае рэшата.

Прайшоўшы праз яго, злосны Куродым ператвараўся ў чысцюткія ручаінкі і белыя пухнатыя хмаркі. Яны весела пабеглі па небе. І хутка голасу Куродыма зусім не стала чутно, бо ён проста знік:

-- Чыстая работа! – пахваліла прынцэса Чысцюля. – Нават у торбы пакаваць і адпраўляць на касмічны сметнік нечага.

Пакуль чысцілі Куродыма, на Дзюрабоя забыліся. А ён, як толькі пасвятлела вакол і сталі відаць абрысы замкаў ў Краіне, схапіў свой даўжэзны пруток і нацэліў яго на каралеўскі замак. На шчасце, у гэта імгненне Дзюрабой трапіўся на вочы Даніку. Хлопчык тут жа пажадаў мець вялікі магніт – і праз імгненне ўжо трымаў яго ў руках. Ён нацэліў магніт на касмічнага пірата, і пруток, зроблены з жалеза, вырваўся з рук разбойніка і прыліп да магніта.

Так абясшкодзілі і Дзюрабоя, і выгляд у касмічнага пірата стаў зусім разгублены.

-- І што мне цяпер рабіць, чым займацца? Няма маёй надзейнай, вернай зброі! – захліпаў ён.

-- А ты толькі разбураць і рабаваць умееш? – запытала пірата прынцэса Чысцюля. – Успомні, пра што ты марыў, як быў маленькім?

-- Мала пра што я марыў! – зазлаваўся Дзюрабой. – Будаваць палацы марыў, вось што! А дзе гэтым займацца, калі мы, піраты, прыстанку не маем, гойсаем па Сусвеце. Хацеў да Зямлі дабрацца, дык вы ж не далі!

З вачэй у Дзюрабоя пацяклі злосныя слёзы. Усе, хто гэта бачыў, сказалі, што так і трэба гэтаму бандыту, няхай паплача. Але прынцэса Чысцюля, падумаўшы, прамовіла:

-- Паслухай, Дзюрабой! А заставайся у нашай Краіне! Цяпер тут многае трэба адбудоўваць, сілы твае спатрэбяцца. На Зямлю будзеш штодзень любавацца, яе ад нас добра відаць. А як спатрэбіцца, на сваёй лятаючай талерцы торбы з куродымам паможаш на касмічныя сметнікі адвозіць. Справішся?

Дзюрабоя ўразіла нечаканая прапанова прынцэсы. Ён нават адчуў, як нешта ўнутры яго нібыта шчоўкнула, і благія думкі перавярнуліся на лепшыя.

-- Гэта… Трэба паспрабаваць, -- сказаў ён, сумеўшыся. – А калі мне захочацца шарыкі палопаць? Так люблю, як яны страляюць!

-- А табе яшчэ больш спадабаецца іх надзімаць, вось убачыш! І зваць цябе цяпер мы будзем не Дзюрабоем, а панам Дзьмухайлам, згода?– весела сказала прынцэса Чысцюля і рашуча дадала: -- Сядай у карабель!

-- А я лепш на сваёй талерачцы, можна? – спытаў Дзюрабой, якому быць панам Дзьмухайлам у Краіне Паветраных Замкаў падалося вельмі прывабным.

Баль у Краіне Паветраных Замкаў

Калі пераможцы, а з імі і пан Дзьмухайла спусціліся на пляц перад каралеўскім замкам, там стаялі ўсе да адзінага жыхары Краіны на чале са сваімі каралём і каралевай. Яны радасна віталі Адважных Мар, Даніка, божых каровак.

Прынцэсу Чысцюлю адразу падхапілі і панеслі на руках. Усе абдымаліся, цалаваліся, скакалі ад радасці. А ў руках у кожнага былі… не, не кветкі.

Шчоткі, анучкі, венікі, палівачкі! Марам так спадабалася дзейнічаць, што адразу ж пасля сустрэчы пераможцаў на чале з прынцэсай Чысцюляй яны ўзяліся прыбірацца ў сваёй Краіне.

Адмывалі і чысцілі брукаванку, замкі, лістоту на дрэвах, пялёсткі на кветках, мурзатых дзетак, сабачак і птушак… І хутка пад промнямі сонца, якое засвяціла ў Краіне адразу ж, як расправіліся з Куродымам, усімі колерамі вясёлкі зазіхацела наўколле.

Вось калі і Данік змог налюбавацца на Краіну, пра якую столькі марыў дома і якая яму ўяўлялася менавіта такой прыгожай, якой яна і была.

Сваёй стараннасцю ўсіх здзіўляў і цешыў пан Дзьмухайла. Ён так захапіўся навядзеннем парадкаў, што зусім забыўся на свой разбойніцкі нораў. Зрэшты, яго сваякі, касмічныя піраты, Дзюрабоя вучылі толькі рабаваць. А ў яго такі талент да парадку выявіўся!

Былы Дзюрабой рамантаваў пашкоджаныя замкі, папраўляў масты – адным словам, хапаўся за самую складаную і цяжкую работу.

І жыхары Краіны Паветраных Замкаў даравалі яму былыя правіны. Ніколі пасля былы пірат не пачуў ад іх зняважлівага “Дзюрабой”. Заўсёды да яго звярталіся з павагай:”Пан Дзьмухайла!” Прынцэса Чысцюля, як толькі прывіталася з мамай і татам, адразу ж заняла звыклае месца на хмарцы. Узяўшы ў рукі чароўнае рэшата, яна пачала прасейваць туманы, што ўсё яшчэ віселі над зямлёй. Проаз некаторы час яны парадзелі, і на зямлю прабілася даўгачаканае сонца!

Ад радасці людзі таксама выбеглі на вуліцы і пачалі пускаць салюты. У тым ліку – і з паветраных шароў. Усе яны ляцелі ў неба, па дарозе, з якой ніколі не збіваліся – у Краіну Паветраных Замкаў. А там іх сустракаў пан Дзьмухайла і разам з памочнікамі адбудоўваў новыя замкі.

…А пасля, справіўшыся і навёўшы ўсюды парадкі, у каралеўстве наладзілі баль! Рабочае адзенне мары змянілі на шыкоўныя ўборы, шчоткі і венікі ў руках – на букеты руж.Усе танцавалі і весяліліся ад душы, а кароль Летуценнік Непапраўны ХХ і каралева Мара Сапраўдная раздавалі ўзнагароды ўсім прысутным: каму за мужнасць, каму за стойкасць, каму за працавітасць. Узнагародамі служылі ледзянцы: усе мары, як і мы з вамі, вельмі любілі салодкае.

Даніка ўзнагародзілі за мудрасць, Ірыску Хлебы Мякіш – за вернае сяброўства. Усім траім бясконца паўтаралі, што без іх Краіна прапала б.

-- Што вы! – запярэчыў Данік. – Я шчаслівы, што пабываў у вас і здолеў трошку памагчы. Але, мне здаецца, вы і без мяне справіліся б.

-- Вось тут ты памыляешся, Данік, -- адказала яму каралева. – Кожны на сваім месцы зрабіў сваю справу. Хлебны Мякіш прынесла на зямлю вестку, што у нашай Краіне бяда. Ірыска разам з ёй кінулася нам на падмогу. Ты не пабаяўся выправіцца ў незвычайнае падарожжа і навучыў нас таму, пра што мы, мары, нават не задумваліся: дзейнічаць. Ну а пасля ўжо, канешне, і кожны з нас пастараўся. І ўсе разам мы ратавалі Краіну! А глянь на зямлю – якое там свеціць сонца!

Каралева крышку рассунула воблакі, і Данік убачыў зялёныя палі, лясы, рэкі і родны горад, заліты сонечным светам… Яму раптам вельмі- вельмі захацелася дадому.

-- Дзякуй, Ваша Вялікасць, за гасціннасць! – ветліва сказаў ён. – Але мама з татам, відаць, хвалююцца, куды я знік.

На развітанне прынцэса Чысцюля запрасіла Даніка на танец. Хлопчык імгненна навучыўся танцаваць вальс, бо вельмі не хацеў падацца няўклюдам прынцэсе Чысцюлі, глянуць на якую мараць усе прынцы. І яго жаданне збылося – мы ж памятаем, што ў Краіне Паветраных Замкаў збываецца ўсё добрае, што ні пажадаеш.

Пакуль Данік з прынцэсай Чысцюляй луналі ў вальсе пад аблокамі, Ірыска і Хлебны Мякіш справіліся злётаць у Цукерачную і Хлебную даліны і напоўнілі свае торбачкі булкамі і цукеркамі – для сяброў і сваякоў. І для тых хлопчыкаў і дзяўчынак, што будуць шчыра чакаць іх нябесных гасцінцаў.

А пасля, адвітаўшыся з жыхарамі чароўнай краіны, кампанія сабралася ў зваротны шлях.

Данік зноў паменшыўся, божыя кароўкі пабольшылі, падхапілі яго на плечы і паляцелі.

Прынцэса Чысцюля, кароль з каралевай, усе мары, а разам з імі і пан Дзьмухайла, шчаслівы сваім новым заняткам, да той пары махалі ўслед сябрам, пакуль бачылі іх.

Вярнуўшы дадому Даніка, божыя кароўкі паляцелі да сваіх хатак. Вось цяпер яны маглі суцешыць сваякоў, парадаваць іх салодкімі гасцінцамі і наладзіць сапраўдны банкет! Гэтым Ірыска і Хлебны Мякіш і заняліся.

А Данік, зноў ператварыўшыся ў звычайнага хлопчыка, выбег гуляць на вуліцу. Там кішмя кішэла і дзяцей, і дарослых – усе святкавалі вяртанне сонечнага святла.

З работы вярталіся мама і тата Даніка. Яны нават не заўважылі знікнення сына. Час у Краіне Паветраных Замкаў ішоў зусім па іншаму, чым на зямлі, і ўсе прыгоды Даніка і божых каровак змясціліся ў адзін рабочы дзень.

Мама і тата зноў прынеслі Даніку вялікі – на гэты раз блакітны – паветраны шар. Хлопчык папрасіў тату зрабіць на шары надпіс:

“Падарунак прынцэсе Чысцюле,” – і адразу ж выпусціў шар у неба.

На роспыты дарослых, хто такая прынцэса Чысцюля, хлопчык расказаў усю праўду. Але дарослыя толькі ўсміхнуліся, назваўшы яго безнадзейным летуценнікам.

А мама яшчэ дадала:

-- Прыгожа расказваеш! Трэба запісаць – цікавая гісторыя атрымаецца!

Данік ні кропелькі на дарослых не пакрыўдзіўся. Ён заўсёды быў добрым хлопчыкам, а пасля падарожжа ў Краіну Паветраных Замкаў і знаёмства з прынцэсай Чысцюляй стаў старацца зусім, не крыўдзіцца, не злавацца, не сварыцца ні з кім і не казаць благіх слоў. Яны ж разам з паветрам падымаюцца ў неба. А там на воблачку сядзіць прынцэса Чысцюля і прасейвае яго, ачышчае – каб ніколі больш Куродым не запанаваў над Краінай. Няхай прынцэсе будзе меней работы і больш часу танцаваць на балях – у яе гэта так цудоўна атрымліваецца!

Праўда, цяпер ёй спраўляцца стала лягчэй, бо пан Дзьмухайла – былы Дзюрабой – аказаўся дбайным памочнікам. Ад былога касмічнага пірата ў яго засталося адмысловае ўменне кіраваць лятаючай талеркай. На ёй ён вывозіць на касмічны сметнік торбы з куродымам.

А яшчэ Данік часта бачыць Ірыску і Хлебны Мякіш. Сяброўкі частуюць яго цукеркамі і булкамі, што спраўна носяць з неба, і разам сябры згадваюць нядаўнюю вандроўку.