Дэжа вю: перавыбранае

@ @ @

Каб мне першабытны талент – уся пячора

дзівілася б на малюнкі, дзе ўсюды – Вы.

Шанцуе, нібы тапельцу: ад самага ўчора

да самага сёньня глядзеў на Вас – і жывы!

І можна не чырванець – інтэрнэт стрывае

наскальнае шчасьце нахабнага вастрыя.

Як файна, што Вы – прыгожая і жывая!

І недзе – проста жывы – расчулены я.

@ @ @

Вы мне прызначалі спатканьне ля КДБ

і на будоўлі новай бібліятэкі,

у чыстым полі, дзе нехта граў на губе,

выцягваў гукі з разьбітай гітарнай дэкі.

І я прыходзіў, і Вы прыходзілі ў час,

спазьніўшыся пунктуальна на паўгадзіны,

як толькі мне здавалася, нібы ў Вас

я верасьнёвым вечарам не адзіны.

Ды ўрэшце яшчэ здалёк пазна ю па хадзе,

і хваляваньне згарае, нібыта ў печцы.

І хай уся дзяржбясьпека адпачываць ідзе,

бо Вы цяпер у бясьпецы і я ў бясьпецы!

@ @ @

Блякнуць знакі Задыяка,

ля гарматы сьпіць ваяка,

сьпіць у келіху каньяк,

сьпіць з ахвяраю маньяк.

Сьпяць машыны ў гаражы,

сьпіць бамжыха на бамжы,

зьбеглі зайкі ўсе ў лясы –

засынай і ты, касы!

Сьпяць вяскоўцы й менчукі,

сьпяць шпрыцы і касякі,

сьпяць у будцы і гнязьдзе,

сьпяць у Крупках і Узьдзе.

На ляту заснула гусь,

дрэмле трактар “Беларусь”,

сьпіць на фабрыцы станок,

сьпяць Ханок і Лучанок.

Сьніцца рыба рыбаку,

мухаморы – грыбніку;

сьніць прапойца – “Двух буслоў”,

Хадановіча – Арлоў.

Засынае родны край.

Ты таксама засынай.

Хутка й любая засьне.

Як заўсёды, безь мяне.

@ @ @

Пішу Вам зь yahoo на tut.by,

а ў сеціве страйкуе пошта,

не заўважаючы таго, што

Вам дасылаюць “баю-бай!”

Ня я даўмеўся ўпершыню

складаць увечар калыханкі

і слаць іх удалечыню

на адрас да сваёй сяброўкі.

Вам адначасна шлю лісты

й званю па хатнім – не выходзіць,

і зноўку перайсьці на “ты”

мне з Вамі нешта перашкодзіць.

Хтось адарваўся ад зямлі,

камусьці замінае праца,

і з Афрадытай разабрацца

няма калі.

Ды зноўку не засну ўначы,

Вам калыханку пеючы:

лісты Вам шлю, лісты-Вам-шлю-лі-

сты-Вам-шлю-лі… люлі… люлі…

@ @ @

Каб Вы былі навучэнкай і лезьлі штодня пад колы,

усяго за крок ад пешаходнага пераходу,

я зьяўляўся б і Вас ізноў выратоўваў ля школы.

Вы б мяне пачалі ненавідзець.

Я рабіў бы сабе на шкоду.

Каб Вы былі наркаманкай і спраўна глыталі колы,

я б даставаў Вас: ня трэба сядзець на колах!

Вы пасылалі б мяне, а я – пасылаў Вас на ўколы,

не крыўдуючы ані кроплі: Вы – хворая, я – нарколяг…

Каб Вы былі прэзыдэнтам – і найвышэйшыя колы

абяцалі б усім, хто супраць, панізіць IQ і аклады –

я пацягнуўся б на грэбаны выбарчы ўчастак да школы,

плакаў бы й галасаваў супраць трэцяга тэрміну ўлады…

@ @ @

Між Летувой і РБ – тэрыторыя нічыя.

Колы змаўкаюць. Мытнікі абходзяць вагоны.

Зараз будуць глядзець у пашпарт, бы там – ня я,

а каляровы здымак Мэдузы Гаргоны…

Толькі раптоўна:

“Спадар Хадановіч? Андрэю!”

Слухаю – і дурэю.

Нібы з марозу добра заліў за каршэнь,

я адчуваю радасьці поўную аблачыну

у штанах, куды па пашпарт лезу ў кішэнь,

зачараваны ілюзіяй, што вярнуўся ў сваю айчыну.

@ @ @

На кожным кроку чаргуюцца храмы і рэстарацыі.

Ты блытаеш назвы страваў з раскладамі набажэнстваў.

Адно галубы не губляюць сябе ў прастрацыі,

штодня на варшаўскім бруку, нібы на працы,

ганяюць за булкай з энэргіяй пажылых адраджэнцаў.

Сядзіш у Варшаве, бы ў псыхіятрычнай лякарні,

і адчуваеш сябе шторанку ўсё меней хвора,

і гоніш тугу так далёка, куды Макар не

ганяў цялятаў, пакуль мясцовы Макартні

левай рукою кратае сваё “Ўчора”.

І гоніць па Вісьле вёслы вецер-галернік,

і кожны завулак табе прапануе прытулак,

і круцяцца – сонца, і зоры, і медны Капэрнік,

і круціць жоўтай лістотай польскі październik, зьбіваючы з ног салодкім водарам булак.

@ @ @

восень. мухі блыталіся ў марлі

на акне. ты ў рэгі Боба Марлі

недзяржаўную пачытваў прэсу

рыхтаваў да ўдараў мышцы прэсу

і дарма што спраў чакала горка

аздабляў вясельлі крыкам “горка!”

не шукаў сабе цяжкое долі

паляваў зь японцамі на Долі

любаваўся ружачкамі ў вазе

і ня меў астатняга на ўвазе

загартоўваў сьпеў струной тугою

і пабраўся з восеньскай тугою

подых верша стаў гаркавы, ёлкі

нібы водар леташняе ёлкі

і жывеш засмучаны і рады

ані ў чым сабе ня даўшы рады

але ўдзячны папрадухам-паркам

за чарговы шпацыр менскім паркам

@ @ @

Няма чаго лавіць, апроч

апошняе маршруткі!

Куды ні руш, куды ні кроч,

дагоняць халады.

Бо верасьнёвай цеплыні

не утрымаць за грудкі.

Папрэсься ў цемры на агні,

а трапіш не туды.

Куды зьнікае ўчора й дзе

канец тваім прыгодам?

Няма ратунку ў горадзе,

і ў доме ні душы.

Праходзяць лета зь верасьнем

падземным пераходам

і замыкаюць дзьверы снам,

і ў сьпіну – скавышы.

@ @ @

Паэты ляцяць у вырай,

з вульлёў прагнаныя трутні.

І кожны – з гучнаю лірай,

і кожны – пры звонкай лютні.

Шукаюць ратунку ў сховах:

у сьвеце зроблена досыць

будынкаў шматпавярховых,

ды іх туды не запросяць.

Ляцяць, чарадзеі й прынцы,

як ліст, адпраўлены Вам.

У кожнай паштовай скрынцы,

нібы навязьлівы спам,

марнуюць словы і сьлёзы

і ладзяць для дзетак шоў,

канаючы, як стракозы

на ганках у мурашоў.

@ @ @

Гаспадыні едуць на баль, а служкі

ганаровыя ладзяць для іх эскорты.

Ды апоўначы haute couture Папялушкі

ператворыцца… у элегантныя шорты.

Яе хросная маці – зорка на балі,

сыцылійка, паводле апошніх чутак.

Пэрсанажы казкі ўжо задзяўбалі:

кожны дзень прыходзяць мераць абутак.

Кожны вечар – цуды, як абавязак,

і ўхіліцца проста няма надзеі.

Шарль Пэро, стварыўшы паўсотні казак,

ад нуды паўсоты раз вар’яцее…

Нехта баксы ў лапу швайцару суне.

Засынаюць прынцы, пысамі ў тортах.

І стаіць разгубленая красуня:

без карэты,

бяз туфліка,

у адных шортах.

@ @ @

кожнага ранку порцыя кіслароду

чорная кава з порцыяй белай сьмерці

порцыя працы за так і за ўзнагароду

порцыя шчасьця якой адразу ня зжэрці

кожнага ранку новая порцыя сьвету

порцыя смутку і трохі дзіўнай любові

добрыя весткі з новага запавету

добры намер і пекла напагатове

маеш час і натхненьне звані сяброўцы

хай небясьпечная сувязь разгорне крылы

ці алімпійскія чэмпіёнкі на “стомэтроўцы”

выйдуць на старт па першым званку мабілы

чарку і скварку зьменіш на іншамарку

ці на вайсковую форму прыкід багемны

восень на вогнішчы паляць нібы вядзьмарку

дым айчыны гаркавы але прыемны

@ @ @

Адскрабеш пін-код на купленай карце,

назавеш пароль электроннай варце,

далучаючы да сусьветнага сьмецьця

лішні доказ свайго існаваньня ў сьвеце.

Тэлефон заняты і хата з краю:

калі ласка, на выхад, істота з краю,

дзе каманды ротам даюцца ротам

і задротам больш ня цесна за дротам.

Па начным тарыфе сабе дазволь ты

ператнуць высокі й высакавольтны,

бо палёты ня толькі ў сьне і па сьмерці,

бо пакінеш сьлед, якога ня сьцерці,

завісаючы ўсур’ёз і надоўга

над Потсдамэрпляц і гарой Міндоўга,

над Сафіяй і сопацкаю эстрадай,

над Высокім Замкам і Вісластрадай,

па-над Нёманам з Барысам і Глебам,

па-над хмарамі й высакавольтным небам.

@ @ @

Складаю хайку –

не хапае словаў,

пішу паэму –

пераймае дых.

Паэтам

невылечна мёртвых моваў

да сьмерці

прахадзіць у маладых.

@ @ @

дзяўчынка натуе сны

і піша на yahoo.com

хлапец на сьцяжыну вайны

выходзіць мудак мудаком

шукае цыцкі дзіцё

змагаецца барацьбіт

віруе быццам быцьцё

пасьля нібыта нябыт

нябёсы вісяць – узваж! –

і бачацца ўсё ярчэй

як дрэды і татуаж

калі ня помніш вачэй

і кожны мінак – манах

бо ў сэрцы неба і Бог

і ты ім патрэбны нах…

але й табе яны пох…

@ @ @

А хто гэта там ідзе,

па вушы ў глыбокай багне,

дзе песьні не завядзе

ні птушка ў лесе, ні Бах, ні

Бэтховэн, гады ў нудзе,

як “Оду радасьці”, цягне?

Скідай дарэмны багаж,

нашто валачыць каменьне,

калі ў загашніку гаш,

калі ў займеньніку меней

за ймя, няверны Тамаш,

ці варта помніць найменьне?

А ты ўкладаеш пярсты

і дурыш іншым галовы,

разводзіш, нібы масты,

назоўнікі й дзеясловы,

прыняўшы за “я” і “ты”

былога сьвету паловы.

Ды цемра – частка сьвятла,

што ты пагасіў дазваньня.

Бяз ранку – і ноч сышла:

ня сон і не чуйнаваньне.

І клеіш кавалкі шкла

ў разьбітым адлюстраваньні.

@ @ @

Прагартаўшы жыцьцё настолькі, што ўжо закладку

укладаеш ня між астатніх, а між прачытаных старонак, забываеш амаль пра ўсё, што было спачатку,

і гартаеш спачатку – і раптам бачыш: пячатку

на старонцы сямнаццаць пакінуў чыйсьці пярсьцёнак.

І глядзяць чырвоныя вочы на паляроідзе:

пераходны ўзрост – на крызыс сярэдняга веку.

І гаворыш сабе, што ўрэшце і гэта пройдзе,

і вяртаеш кнігу ў школьную бібліятэку.

@ @ @

Зранку ў падворку зьявіцца сьнег,

новы, як бібліятэка,

белы і ліпкі, нібы пяльмень,

як яго ні круці.

Зранку ў падворку стануць ляпіць

сьнежнага чалавека.

Дворнікі будуць лаяцца матам:

“Маць тваю, еці, ец і!”

Зранку першым, блін, комам

нас расстраляюць дзеці!

Нехта ў белай гарачцы

белы збудуе дом.

Дворнікі будуць рыпець на машынах:

“Вы паглядзеце!

Еці!”,

крэсьлячы адрас на шкле лабавым:

w

ww . sni

ezhny . com

Адвечным шляхам

Той парою, калі ў дзяўчатак шалік на горле

і на тварах бамжоў імгненна сінеюць насы,

і мясцовыя алькаголікі, каб ня ўмёрлі,

спажываюць унутар вадкасьць чароўнай красы;

трое дзіўных суб’ектаў адвечным шляхам цярністым

паміж пустак, балот заваленай сьнегам зямлі,

псуючы лыжню беларускім біятляністам,

у нязнаным напрамку, хістаючыся, брылі.

Назавем іх “Магі”. (А раптам здарыцца шанец

скарыстаць камэрцыйным чынам вядомы брэнд!)

Хай адзін, для паліткарэктнасьці, будзе афраамэрыканец, а другая – жанчына, а трэці – арабскі студэнт.

Так бадзяліся, гнаныя прагай прыгод і сплінам,

бадуном і проста пошукамі цяпла,

калі сьветлая зорка над раўбіцкім лыжным трамплінам

узышла і сьветлыя згадкі з сабой прывяла.

І, згадаўшы, пайшлі – і кульгаюць па сьвеце ўрачыста, і, як вірус, разносяць патрэбу дзяліцца дабром:

то ўначы падкінуць налепку ў партфэль ліцэіста,

то драўляны брусок – берасьцейскім галодным бабром…

Замяло ўсе кірункі – адно сьнегавыя карункі,

і бялюткі лядзяш вісіць на чырвонай губе.

І для кожнага разьдзяўбая ў іх падарункі,

і, магчыма, нешта абломіцца нават табе.

Баляда пра трыццаць восьмы тралейбус

Трыццаць восьмы тралейбус запальвае свае бартавыя агні: няма чаго болей рабіць на прыпынку – лепей на вышыні.

Палёты ўзімку? Ніколі. Ясна і крумкачу.

Але ў кіроўцы тралейбуса калядныя зоры ўваччу.

Надвор’е шэпча – нялётнае, і праўды няма ў крыле,

і сьветлафор заікаецца на чырвоным сьвятле.

“Чырвоная Маска Сьмерці”, – сказаў бы тут Эдгар По.

Але трыццаць восьмы тралейбус ня пойдзе сёньня ў дэпо.

У сьведкаў пад шапкай зімовай дыба ўстаюць валасы,

калі трыццаць восьмы ад ледзяной адрываецца паласы.

Як ад вальсу, галовы кружацца ў пасажыраў і іхных дам.

“Тралейбус ляціць у неба. Наступны прыпынак – там…

Не забывайце аплачваць, – чуецца, як пароль, –

на паветранай лініі сёньня працуе кантроль…

Забараняецца размаўляць з кіроўцам увышыні…

Пераканаўчая просьба мацней падцягнуць рамяні…

Не кампастуйце талёнаў, маючы праязны…

Саступайце анёлам сталага веку, інакш саступяць яны…

Бізнэс-кляса для пасажыраў зь дзецьмі ды інвалі…”

Болей абвестак зь неба не чуваць на зямлі…

Тралейбус ляціць уверсе, унізе плыве яго цень.

Нябесны дыспэтчар стаміўся лічыць:

трыццаць восьмы тралейбус за дзень!

Калядны рэп

У краіне, дзе поўны тормаз націскае на тармазы;

дзе адно й тое самае сьвята адзначаюць чатыры разы,

каб насельнікі, як наркаманы, зноў і зноў адчувалі прыход

навагодняга сьвята зь вечна новай назваю “Новы год”; дзе фартуна, як сьнежная баба, усьміхнецца табе анфас, павіншуе кожнай вітрынай: “с рождеством и калядами вас! ”–

ты ня бачыш, ляціш на паўночных аленях у кірунку Караганды, покуль Дзед Мароз барадою з ваты замятае твае сьляды.

І паўночнае зьзяньне ў вочы, і палярная зорка ўгары, і на ўсіх санях сьвятога Міколы замежныя нумары.

І складаеш калядную песьню, і выходзіць сьнежаньскі рэп, і сьпяваў бы, калі б ня поўнач і ня мінус сем на дварэ б.

Гэтай поўначы хопіць зь лішкам на астатнія паўжыцьця…

А назаўтра ў ясьлях выходны – толькі вол, ягня і дзіця.

Баю-бай, маленькі Ісусе,

ў Бэтлееме і ў Беларусі.

@ @ @

Калі ні ўзораў на шкле, ні белай віхуры,

ды сам каляндар падказвае: цуд магчымы;

калі на ружовых аблоках сядзяць выключна Амуры,

страляючы ў мілых дзяўчат

выключна вачыма;

калі па гадзіньніку поўзае час-чарапаха,

калядныя колы дзеткам вязуць кока-колы, –

жадаю, каб Вас віншавалі музыкай Баха

з мабільніка шчасьця

сьвятога ці проста Міколы;

каб я пераклаў Вам найлепшую песьню Коэна

з малітваю, каб на вулічным слотным трэшы

Вы да пачатку сьвята вярнуліся ў дом спакойна,

ня трапіўшы на кантралёра й не захварэўшы!

Калядны дар – каляндар

Шукаючы зорку, удзень зь ліхтаром,

здаецца, спазьніўся – а не!

Бо кожны ў Каляды бывае царом

і сьвята яго не міне.

Бо мы – беларусы, і маем у дар

адзін каляндар і другі каляндар.

І нехта паставіў ялінку,

зрабіўшы рэальнасьцю сны.

А хтось яшчэ мае хвілінку,

бо ёсьць каляндар запасны.

Па першых Калядах – другое Раство:

адным – хараство і другім – хараство!

Хоць жолаб цяпер называецца ясьлі,

ды сьвечкі ня згасьлі.

Хоць трох каралёў называюць валхвы,

ды кожны жывы:

Каспар, Мэльхіёр, Бальтазар –

К+М+Б –

і новая зорка – табе!

Учора кулялася чарка,

і несьлі ў пячору дары…

А сёньня цьвярозыя й хочам падарка

па іншым календары!

@ @ @

даўномінулыя рэчы прыходзяць у сны вар’яту

і згадкі грызуць сумленьне і памяць дзятлам дзяўбе

на гэтым сьвеце ўсё болей якаснага антыкварыяту

і меней і меней месца няякаснаму табе

ды ёсьць яшчэ сонца анфас і месяц зь цёмнага боку

а значыць будуць заплывы ў зьлівы і будуць пленэры ў сьпёку

гадзіны прух і няпрух і вечны мастацкі рух

навобмацак да намётаў сябровак і проста падруг

і будуць новыя творцы ў вершах старанна якаць

палохаючы старанна зробленымі пачварынамі

а новы няякасны аўтар шукацьме такую якасьць

каб антыкварныя вершы зрабіліся ўрэшце кварнымі

на дарозе

па пояс у джынсах брыдзеш супраць плыні шашы

твае непужаныя думкі як іншаходцы ў прэрыі

і стэрэа-скавышы як госьці на сьвяце душы

новаю аранжыроўкай гудуць у плэеры

аблокі ўгары няспынныя як аўто

між пятым і трыццаць пятым агораным кілямэтрам

ня спыніш нікога й цябе ня спыніць ніхто

і першы сустрэчны акажацца проста ветрам

будуеш з амкі з паветра і першы блін

выходзіць нечым сярэднім між бібліятэкай і вежай

на гэтым сьвеце так многа кніг і цаглін

а ты з усіх акадэмій ня скончыў нават мядзьведжай

і можна згубіцца ў трох дарожных слупох

і ў думках так ціха – чуваць як робіцца муха

сланом і ты так доўга ў дарозе што Бог

здаецца сузор’ем Вялікага Віні-Пуха

@ @ @

больш нічога не адбываецца

толькі неба ў вадзе адбіваецца

@ @ @

дзьве лыжкі солі на шклянку цёплага мора

якое цячэ з валасоў і на твары ня стыне

ляціш празь мяжу на сустрэчу са сьветлым tomorrow і ўпадаеш у мора ў раёне гданьска і гдыні

вільготны вецер зранку мазгі прамывае

зьвіліны вашых маршрутаў – на гданьскіх мапах

міма цябе пралятаюць аблокі птушкі трамваі

караблі з вэстэрплятэ і электрычкі на мальбарг

вучыш замежныя мовы па караоке

джаз-фэстывалі чаек на молах і пірсах

кожная дзеўка анёл найчасьцей каравокі

на языках без касьцей сустракаецца пірсінг

у плянэтарыі сьпіш пад коўдрай вялікай мядзьведзіцы

і загараеш пад хмарным небам на злосьць прагнозам

істота якая здалёк чырвонаю скураю сьвеціцца

выкладчык ліцэю паэт з абгарэлым носам

а потым дашлеш па пошце альбо напішаш у посьце

верш-апраўданьне сам сабе абаронца

што ты тут паводзіўся як і належыць госьцю

не згараў на буйках і не заплываў за сонца

@ @ @

ён гаварыў ёй дурноты ён дарыў ёй канвалі

немагчымыя гэтай парою ў іншым сюжэце

яны абдымаліся так часта нібы іх увесь час фатаграфавалі

толькі вочы казалі: майму (маёй) не кажэце

балтыйскія дні і ночы пражываліся наўздагад

ды вочы ад недахопу сну не зьліпаліся ні на ёту

там дзе месца сустрэчы неба і мора цнатліва прыкрыў плякат

рэклямуючы па-над пляжам аўтамабіль таёту

а калі джэніз джоплін перакрыквала гданьскі прыгарадны цягнік

і зрывалася на цішыню што наступала пасьля яе

ён зразумеў што цуд незваротна зьнік

калі хутка дыхаеш

неба ня ў тое горла трапляе

і можна казаць як дрэнна страляюць п’яныя амуры

як цяжка ў сучасным шоў з мэлядрамай старою

а проста свая кашуля бліжэйшая да апаленай скуры

немагчымай у гэтым сюжэце іншай парою

@ @ @

веру ў прагнозы надвор’я і ўласнаму воку

ад смагі ня будзе адбою смазе ня скажаш адбой

нібы ў запой уваходжу ў дзесяцідзённую сьпёку

мінус надзея трапіць сюды з табой

зранку шаманю ганяю сухія хмары над галавою

часам закліньвае думку але заклінае рука

і хмары ідуць без канвою – сюжэтнай канвою

на ліпеньскіх краявідах знаёмага мастака

зь першага дня на галовы валіцца ліпень

саракаградусным сонцам але не здаюся бяз бою

веру што ў Вільні якраз пачынаецца лівень

і напаўзае на Трокі й спыняецца над табою

і я не магу заснуць адмарожаны сьпёкаю

гіпнатызуючы словы якіх табе не скажу

а ноч такая вялікая а ты такая далёкая

што падаесься літоўскаю кропляй дажджу

Et si tu n’existais pas…

калі б цябе не было ў вялікім сусьветным раскладзе

я выдумаў бы што ты далёкі касьмічны спалах

сьвятлом бы табе дасылаў эсэмэскі ва ўмоўным ладзе

і дарогу б чытаў па тваіх зорных ініцыялах

я наносіў бы тваё ймя на зямныя й нябесныя мапы

прамаўляў бы яго на ўдыху захлынаючыся ад шаленства

і ня верыў што нават малпа можа паходзіць ад малпы

бо ўсё выглядала б створаным на божае падабенства

я складаў пра цябе й гарлаў бы невядомыя іншым песьні

і суседзі прачнуўшыся ўночы ня зналі б каго я клічу

я глыбока сярод зімы пасылаў бы іх… на прадвесьне

і ўпершыню ў жыцьці не баяўся б таннага кічу

калі б цябе не было выдумляў бы цябе як твор я

і павольна канаў ад шчасьця ня просячы эўтаназіі

мой аловак бы лётаў па-над зямлёй як указка прагнозу надвор’я

але ты ў мяне ёсьць і ня ведаю што рабіць са сваёй фантазіяй

@ @ @

лёс цалуе цябе ў шчаку ты яму падстаўляеш вусны

бо жывеш да нашае эры і ня лічыш нашых гадоў

твая мэтрыка даўні эпас дагамэраўскі дзёньнік вусны

белай пенаю раскіданы па сузор’і сямі гарадоў

ты ня бачыш павольных сноў і ня танчыш павольных танцаў

бо твая рытмічная памяць захавала выбух і ўсхліп

не хапае паветра ў лёгкіх ды ня хочаш лёгкіх дыстанцыяў

бо ня маеш часу і месца на паўторны відэакліп

алімпійскія гульні жарсьці на якіх за цябе заўзею

а вакол равуць стадыёны і прыемна што мы адны

засынаем да новай эры і прыходзяць дзіўныя сны

як жыцьцё што бачым з акна авангардавага музэю

@ @ @

ты ўмееш гадаць бяз кавы досьць цынамону й гвазьдзікі

арыентуесься ў музыцы і паралельных сусьветах

юная нібы яшчэ не запалены маладзік і

старая як вечнасьць таму пагашаны ў небе ветах

заўсёдніца ў кожным касьцёле сынагозе і кірсе

гатовая ехаць стопам а потым вяртацца па шпалах

а потым выйсьці на подыюм хістаючыся як на пірсе

такая лёгкая што здаецца змые любы фотаспалах

покуль мэтро развозіць па навагоднім аргане

покуль мяне развозіць – праўду мяшаў з маною

ты засынаеш у недасяжнай дзявочай фата-маргане

і прачынаесься ў ложку побач са мною

сто пудоў адзіноты

сто пудоў адзіноты больш чым пацягне ліфт

за акном то зьліва то пролівень то залева

ходзяць думкі налева і ўлева схіляюць шрыфт

і пішу пачынаючы з рыфмаў справа налева

сёньня дзень і ноч пагадзіліся на нічыю

і ніякай нябеснай манны максымум манка

а назаўтра вечар з раніцы зуб даю

гэта восень будзе вільготнай як німфаманка

гэта восень будзе вільготнаю сто пудоў

нібы горла не прасыхацьме да небакраю

але будзь я нават нэграм пахілых гадоў

я вазьму тэлефон і скажу што цябе кахаю

@ @ @

ты ведаеш хто такія боб дылан і дылан томас

я ведаю толькі тое што я твой верны фанат

што я – калі я з табою – бываю ручны як тормаз

а ты са мною – самай ручною з усіх на сьвеце гранат

што я з табою маленькі і голы нырэц з абтоку шры-ланка

калі ты здымаеш нумар і майткі хоць я далёка ня бог

маланка тваёй сукенкі нібы шаравая маланка

б’е электрычным токам па пальцах і па зубох

што мы зьбіраемся пазлам бываем плазмай і плазам

што я кладуся а ты сядзіш на мне нібы наркаман

і чуючы твае словы: чакай давай кончым разам

хто скажа што мы дачытваем адзін на дваіх раман