Дождж: возера ў акупунктуры

Залевы.

Дражняць міражы.

Гудуць вятры пры падыходзе...

Мы кожны дзень на рубяжы

былых i будучых стагоддзяў.

Калі ўсе згублены ключы,

калі ні шанцу,

анічога —

усё ж ідзі,

любі,

крычы

i пасягай на перамогу.

Не вернецца воін,

вандроўнік не вернецца,

вернецца сейбіт...

Заўсёды

вяртаецца сейбіт.

Што будзе з намі? —

клінам свет.

Што будзе з ім? —

няўжо дарэшты?..

Гасподзь не ведае як след,

Гасподзь вядзе эксперыменты.

Вядзе, закружвае віццё

турботаў,

хмелю,

пуцявінаў.

I папярэдняе жыццё

усё глыбей,

у сарцавіну.

Адшчыкну вугельчык ад палена

перакідваць з далоні на далонь...

Замірае, дыхае нятленны

спадарожнік, продак мой — агонь.

Мінула, знікла...

I ў траве

прамень бязбоязна іграе.

Але мінулае жыве,

яно за намі назірае.

Ды ёсць яшчэ прастор далёкі

i сцежка — доўгая, бы ўздых...

Ты сам з сабой не адзінокі,

a між людзей: куды ж ад ix?!

Развей няведання туман

i адкажы нам,

непазбежнае,

ці гэта час належыць нам,

ці гэта мы яму належныя?

Я ix прыдумаў:

абавязкі!..

Я ix стварыў, я гаспадар,

Мне надакучыла ix ласка,

ix непрадбачаны цяжар.

Не адпускаюць абавязкі.

Шукаем ісціну.

Сцюдзёна

яна ў азоне i ў вадзе...

Яе не знае здавалёны,

яна сасмяглага вядзе.

З дзівотнай вечнасцю ў хаўрусе

да супярэчнасцяў прывыкну.

Застацца каб! — не застануся.

Бясследна знікнуць бы! — не знікну.

Тут толькі лета i зіма,

світальны позірк,

сон глыбокі,

i белаплынныя аблокі,

і міг, што быў

i ўжо няма.

У гэтым лесе,

на гэтай зямлі,

нечакана безабаронны,

буду пакутліва ўспамінаць,

як падаюць дрэвы.

Спазнаць —

спазнаеш разважанні,

трактаты, дні, календары,

спазнаеш круг i скрыжаванне,

спіраль...

A ісціну — ствары.

Здаеца, што ўсё ўжо было:

позірк, пяшчотны i чулы,

сонца ў лісці i крыло,

што ўвышыні мільганула.

Чые сляды засыпала пяском,

чые сляды травой пазарасталі.

Нібы мы памыляемся —

прырода

сцірае чаяавечыя сляды.

Каб дачакацца,

не хапіла хвіліны,

каб назаўсёды расстацца —

хапіла якраз

хвіліны.

Прыйшла —

туман на мураву —

звінець,

ах, восень,

ганарыцца...

Сланечнік згубіць галаву,

празрыста ясень загарыцца.

Паміж дзвюма бяздоннямі

маўчання пульсуе думка —

голас пра маўчанне.

Людзі,

аблокі,

дрэвы,

з якімі ў мінульш расстаўся,—

няма да каго вярнуцца —

таксама з мінулым рассталіся.

Магчыма, выслалі лісты на доле

i напісалі птушкі на аблоках

фармуліроўку вечнага закону,—

адлёт i одум —

восень наступае.

Перакладаю шэпт дажджу,

пагляд вачэй,

трымценне гаю...

Кранаю,

слухаю,

гляджу,

я не пішу — перакладаю.

Няма звароту у маленства...

A хвалі — блізкая радня —

завабяць, знойдуць падабенства...

Але гняце нас глыбіня —

няма звароту у маленства.

Свет у аблозе навальнічных хмараў,

агеньчык у аблозе цемры —

крык не праб'ецца,

скамянее сказ...

Як выказаць цябе, маё маўчанне?

Перажыву —

i сны, i дзеі,

i шчасце (вышай галаву!..),

i здрады ўдар, i час надзеі,

i сэрца плач...

Перажыву.

Блакіт нябёсаў,

луг стракаты

больш не узрадуюць таго,

хто страціў сэнс.

Бо сэнсу страта —

то, пэўна, страта усяго.

Як пехацінец долу сціх,

уцяўся ў жвір,

ніхто, ніякі,—

перачакаць бы гэты міг,

уберагчыся да атакі.

Паміж усім на зямлі

дзве адлегласці:

паменшыцца адна —

павялічыцца другая...

Калі мы далёка — блізка,

калі мы блізка — далёка.

Вярнуць... вярнуцца б

познім госцем

у юны свет,

у маладосць...

А хто захоча ў маладосці

застацца гэтакім, як ёсць?!

Самыя грозныя пытанні —

простыя пытанні.

Іx вылепваюць дзеці:

навошта? чаму? калі?..

Ды сплываюць пытанні,

праходзяць пытанні,

застаёмся адны мы.

Пытанні былі...

Ляцяць —

праз леты... зімы...

о птахі,—

дзень i год...

Iм не зямля радзіма,

радзіма ім палёт.

Блукаюць сны

у лабірынце розуму,

i ў снах

блукае розум —

шлях людскі.

Прыкмеціць позірк

хмары i абсяг,

учуюцца зацішша, бездыханне...

I толькі думка,

вымкнуўшы маланкай,

знітуе ўсё

i рынецца ў бязмежжа.

Дарога дадому...

Усе дарогі,

якімі хадзіў i ездзіў,

убірае дарога дадому.

Выбіўся з рытму часу —

падаю

ў бездань часу.

Піць малако...

Не ведаць млосці,

не вандраваць па гарадах,

быць маладым у маладосці

i памяркоўным у гадах.

Піць малако.

Бядую: страта,

радуюся: страта...

Воўк-санітар —

нас насцігае страта,

i неадступна гоніць,

i ніколі

не ведае ні літасці, ні жалю —

усё слабое забірае страта.

Бядую: страта...

Радуюся: страта...

Аднойчы,

калі закончу ўсе справы...

О, колькі трэба зрабіць,

калі закончу ўсе справы!..

A стоміцца сонца, i неба

туман апануе густы —

акрыюць азяблую глебу

налітыя сонцам лісты.

I дрэва —

барва i прагалы —

лісты крамяныя свае,

якія ўчора ўберагала,

цяпер самохаць аддае.

Голас клікаў —

таму прыходзіў...

Замаўкаў ён,

калі прыходзіў.

Чакаюць навальніцы хвоі —

a навальніца вызначыць абраных,

якія упадуць ад перуна.

Праз момант i праз век

вяртае рэха,

вяртае рэха слова,

думку,

жэст,

вяртае нас саміх...—

так помсціць рэха.

Дзіўная бітва —

з бязмежнасцю,

i дзіўны рахунак

у бітве з бязмежнасцю —

не перамогшы,

загінуць волатамі.

Век хуткасцяў, век паскарэння

хутчэй,

няспынка,

назусім...

У будучыню, у азарэнне,

мы, быццам падаем, ляцім.

Сярод усіх вятроў

адзін спадарожны.

Сярод усіх шляхоў

адзін незваротны.

Куды? Адкуль?..—

маўчанне.

Не дасць адказу час.

Стаю — i сам пытанне,

іду — i сам адказ.

Паўхвілі да ратунку —

i жыццё —

гады...

дзесяцігоддзі —

ўсё жыццё

знячэўку пераважвае паўхвілі.

Усё мы маем —

пільным вокам

акінь зямныя берагі...

Але адзін памрэ ад спёкі,

памрэ ад холаду другі.

Праб'ецца даўні запавет —

i стане цяжка,

стане дрэнна...

Але ужо не марны свет,

i шлях, i клопат недарэмны.

Адменная чарга —

чарга дарогі,

восені,

задумы...

I нават выпадак,

i нават непазбежнасць

марудзяць

i пільнуюцца яе.

У вечаровым аўтобусе

чуваць урыўкі людскіх размоў...

Зрэшты, усе размовы

урыўкі чагосьці.

Кружацца ўвышыні буслы —

неўзабаве вырай.

Пазіраем на ix —

i паглядам адлюстраваным

бачым сябе.

Наведваюся ў мясціны,

дзе ўжо некалі быў,

і не ведаю, як растлумачыць

дрэвам, людзям, сабе самому,

што ўжо мяне двое,

i не ведаю, чым запоўніць

прагал паміж мною гэтым i тым.

Не сплю. Адліжна. Поле

туманіцца ў акне.

Міжчассе — ў наваколлі.

Міжчассе — ува мне.

Нікога,

хто ў тэты свет прыходзіць,

не абыходзіць доля:

атрымліваюць усе без вынятку

два найвялікшыя падарункі —

жыццё i смерць.

Спазніўся ўстаць

i спазніўся легчы,

спазніўся пачаць работу

i спазніўся скончыць —

i пачалі мяняцца

месцамі дні i ночы,

вынікі i прычыны,

i я апынуўся насупраць самога сябе.

Смерць косіць салому —

зярнят скасаваць не можа:

ратунак у лішку.

Карэнне i лісцё.

Бальшак жыцця зямнога.

Цябе сустрэне Ўсё,

а правядзе Нічога.

Як стары мудры вуж

шукае вузкае выйсце,

каб скінуць старую скуру —

так i я патаемнай вужовай натурам

шукаю сабе перашкоды,

хоць i пярэчыць гэтаму розум.

Гукаю цябе ў мінулым,

гукаю цябе ў наступным —

ты адгукаешся рэхам

майго гукання.

Сустракаюся ў думках з тымі,

каго няма побач.

Для кагосьці

і я таксама ўспамін,

для кагосьці

i я гэтаксама думка.

Час —

калі адна мэта

слухаецца другую.

Бясчассе —

калі замінае

кожная кожнай.

Такі рухавы малы:

амаль што выслізгвае ca свету,

такі нерухомы стары:

свет амаль што выслізгвае ад яго.

Навокал праталіны.

І толькі тую сцяжыну,

якой мы заўсёды хадзілі з табою,

не адпускае зіма.

Сярод гамонкі анямець,

з паўтораў выбіцца,

з кружзння,

i — бы ўваскрошання — хацець

сабе не ўдачы —

паражэння.

Сяджу дома —

не падарожнічаю, не вандрую.

Падарожнікі апавядаюць

пра свае ўражанні i назіранні —

назіраю адно за імі.

За крок да ўдачы

спынюся,

за хвіліну да перамогі

паглыблюся ў одум...

Сябры ўздыхнуць i адыдуць прэч,

жыццё ўсміхнецца i спыніцца побач.

Усё мінае, - сказаў мудрэц,

i ўсе з ім згадзіліся.

Аднак засмяяўся непадалёку дзіцёнак,

i ўсе, азірнуўшыся, успомнілі:

i настае.

Снег растае.

Шкада —

i яго,

i сябе чамусьці.

Сакавік.

Усё паварочваецца ў наступнасць.

Праз чорнае голле блішчыць

востры маладзічок.

Вяртаюся да ранейшых размоў,

да ранейшых сустрэч,

магчымасцяў i абавязкаў —

каб узяць тое, чаго не ўзяў,

каб пакінуць тое, чаго не пакінуў.

Я — рака.

Цяку ад таго, дзе быў,

кім не стаў...

А яно даганяе мяне берагамі.

Калі твая будучыня

сумесціцца з будучыняю сусвету –

усе словы дарэчы,

усе ўчынкі да месца,

усе стрэлы ляцяць у цэль.

Азірнуўся —

нехта бяжыць па маіх слядах:

сухое лісце.

Адкрывае абсяг

думка-голас,

a думцы-бязмоўю

адкрываецца неабсяжнасць.

Асеннія хмары. Імжа.

Няма куды больш спяшацца,

няма куды больш паспяваць —

суцяшае дождж.

Выбег на сцежку

няўрымслівы дзьмухавец

i разгубіўся:

што будзе?!

Хіба іду зямлёй?!.

Іду сабой —

бесперастанна сцелючы пад ногі

свой цень,

свае намеры,

свае мэты.

Аблётваюць буслы зямлю кругамі,

каб увабраць яе ў сябе дарэшты

i скіравацца,

вольнымі ўжо,

ў вырай.

Дом знеслі.

Застаўся сад.

Як пастарэлі адразу дрэвы!

Людзі

глядзяць у будучыню,

мінулае —

на людзей.

У лесе пахмурым

бярозы —

белыя паланянкі.

Маленства:

пад шэраю глебаю

жоўты пясок —

радовішча залатое.

Ёсць лепшыя за мяне,

ёсць горшыя,

але сам я

ні лепшы, ні горшы —

адзіны,

угледзьцеся...—

чалавек

моўчкі кажа людзям.

Вулічныя ліхтары —

ці начныя сонцы:

той самы цень

ляжыць на тым самым месцы.

Каб зразумець сябе —

думка

дзеліцца ка дзве долі:

адна становіцца паляўнічым,

другая — уцекачом

i спасцігаецца,

калі гіне.

Стаю перад кніжнай паліцай,

гляджу,

не чапаючы ix,

на кнігі —

чытаю сваю душу.

Бабуля з пад'езда:

усё цяжэй ёй спускацца па лесвіцы,

усё цяжэй падымацца,

усё цяжэй заставацца дома.

Марафон:

бягуць

людзі навыперадкі

ca сваім целам.

Адчыняю паштовую скрынку:

газета, часопіс, ліст...—

усё, што было i раней дагэтуль.

А кожны раз

чакаецца вестка.

Напярэдадні Новага года

шлём свае віншаванні-зычэнні небу,

a яно — ўсёй зямлі:

сняжынкі.

Дрэва:

крывыя галіны,

крылатае лісце,

скрытыя карані.

У дзедавай вёсцы:

гляджу на аблокі —

бачу людзей.

Пад шэрым небам

між шэрых палёў

зялёны агонь надзеі:

палетак руні.

Сосны: ўзышлі на самы

высокі пагорак

i вось разважаюць:

куды далей?

Той крок,

якім я не здолеў

ступіць напрасткі,

ператвараецца ў мноства крокаў

па крузе.

Блукаю

па горадзе незнаемым.

Ніхто мяне тут не спаткае,

ніхто не пярэйме,

ніхто не скажа:

ты сёння не гэтакі, як звычайна.

Раніца.

Дворнік мяце тратуар —

ніяк не патрапіць

змесці свой цень.

Я там ужо быў,

i гэта я ўжо рабіў,

i тое ўжо зведаў...—

стаю сярод белага дня

з жыццём ашчаджоным

для невядомай справы,

для невядомай думкі

i для невядомага дня.

Канчаецца лета:

лісце

туліцца да галіны,

галіна — да дрэва,

дрэва — да каранёў,

Снег растае —

а тэтак

шмат абяцаў,

калі падаў.

Як бы ні мкнулася дрэва

у неба,

яно ўсё роўна не дасягае

неба...

Але, магчыма,

ніякага іншага неба няма,

апроч самога імкнення.

Калі ўсё наўколле

я ведаў на памяць,

тады ўзяў у павадыры

незнаёмага чалавека —

i сцежкі скрануліся i павялі

ў невядомасць.

На адну шалю вагаў

паклаў я хлеб,

на другую — камень,

але калі яны ўраўнаважыліся,

не змог

паверыць, што важыць хлеб

гэтулькі ж,

колькі камень.

Сцежка па-над абрывам:

па ёй прывабна ісці,

на ёй кожны крок

змястоўны.

Парастак, што прабіўся

праз пласт асфальту,—

усе пешаходы

табе саступаюць дарогу,

быццам вялікаму дрэву.

Дрэмле на летнім дажджы

спутаны конь —

спутаная прастора.

Праехаў з канца ў канец

увесь горад.

Трэба вяртацца:

прыпынкі

адлічваюцца наадварот.

Над небакраем акрэсліўся

жоўты ветах —

вушная ракавіна

нематы.

Думаў аб вечнасці.

Чорна-чырвоны матыль

прыляцеў,

сеў мне на руку,

стаў думаць разам ca мною.

Скача па сцежцы

перад дзіцяцем

нязграбны вялізны грак:

не хочацца лётаць?

Што ўбачыў

я ў горадзе іхнім за дзень —

распытваюць гаспадары,

быццам самі

яны ўжо не могуць убачыць

таго, што ў ім ёсць.

Сярод красамоўных кветак

знямелы сівы палын:

ён адзін

чуе i разумее,

што кажа лёс.

Сівітае,

Першай убачыла гэта зорка,

што пагасіла сваё святло.

Стаю ў вялізнай чарзе.

Перш, чым з апошняга

стану першым,

пабуду ўсёю чаргой.

Летні раптоўны дождж.

Я прытуліўся

да ніцай вярбіны —

i мноства лістоў на міяне глядзела,

нібы здзіваваныя вочы.

Нехта назваў уголас

маё імя.

Хвіліна —

i зноў яно стала

тым, чым было заўсёды:

голасам цішыні.

Паслаў у прастору думку,

апамятаўшыся — другую...

Што робіцца зараз там,

у абсягах вашых,

думка-крумкач

i галубка-думка?!.

Старая бярэзіна

ля акна —

світанак,

што доўжыцца цэлы дзень,

што доўжыцца цэлую вечнасць.

Непрыкметны прахожы —

як ён стараецца стаць

яшчэ болыш непрыкметным,

каб людзі не заўважалі,

што ён зняможаны

і стары.

Заляцела ў пакой пчала —

зумкае,

б'ецца ў шыбу

i не знаходзіць выйсця.

Гэтак i мы?!.

Уздоўж начнога перона

такія самотныя ліхтары,

быццам прыйшлі

кагосьці праводзіць

i не могуць успомніць — каго.

Афарбавалі ў парку

замшэлы валун —

i памерлі

стагоддзі.

Зноў выпадкова сустрэўся

з адным выпадковым сустрэчным:

хіба

ён па-ранейшаму незнаёмы?

Пеўні,

пазвязваныя матузамі:

ix прадаюць —

а яны спяваюць.

Нехта надзвычай знаёмы —

быццам світала ўваччу —

набліжаўся насустрач.

Ах, гэта проста

жаночая прыгажосць.

Жывём пад высокімі дрэвамі —

вышэйшыя за саміх сябе

на вышыню дрэў.

Машыны глядзяць

вачамі людзей,

людзі — вачамі машын:

ці знойдзем

дарогу ў наступнасць?!.

Дождж напаіў зямлю —

i вочы

расплюшчыліся ў зямлі

i ўбачылі неба.

Стары мураваны дом:

становіцца ён з гадамі

усё больш адметны,

усё больш сапраўдны,

усё больш жывы.

Дзівосныя рыбіны — уначы

плаваем у бязмежжы, a ўдзень

блукаем па сушы, шукаючы ў ёй

рэшткі страчанага бязмежжа.

Паўрасталі ў зямлю

замшэлыя камяні

з незразумелымі літарамі:

на зямлі

нікога не засталося,

хто змог бы ix прачытаць?!.

Спрачаюцца людзі ў чарзе,

а ззаду,

за ўсімі,

стаіць самотнае неба

i ўсім уступае сваю чаргу.

У апусцелых дрэвах

пустое гняздо:

мінула,

пакуль яго ўбачыў,

лета.

Сярод зялёных кустоў

язміну i бэзу

зялёная лаўка.

Якой яна стане самотнай,

калі ападуць лісты!

У старажытным парку

раптоўна ўзляцелі

гурмой вароны:

нібы жывая істота,

ў галінах вагаецца крык

i ўспуджвае наваколле.

Які агромністы дом!..

Тут што ні дня

то свята,

а то жалоба.

Аркуш паперы —

аркуш жыцця:

забіраецца час,

збіраюцца знакі.

Усё змясцілася ў маім целе:

безліч вякоў,

безліч жыццяў,

а сам я —

не.

Яшчэ не світала —

прастукацелі па вуліцы

нейчыя крокі.

Пра што яны гаварылі?

Нешта i пра мяне.

Дрэвы ўскрай прорвы:

стаяць —

бы схапіліся ў бітве

з лесам.

Ca старажытнага бору

насоўваецца змярканне.

Ці — старажытнасць?

У парасткаў-клёнікаў

такія ж сапраўдныя,

як i ў вялікіх кляноў,

лісты

i — такая ж сапраўдная восень.

Світае —

так паволі,

так неахвотна,

нібы засталіся на цэлым свеце

насельнікамі адно толькі

шэрыя камяні.

Прачнуўся ўночы:

па чорных дахах

кралася жоўтая поўня,

кагосьці высочваючы —

ці не мяне?

Зялёны мох на страсе —

песнаспеў зялёны

асенняму хмураму небу.

Да каменя прытуліўся

жоўты кляновы ліст —

хочацца стаць каменным?!.

У вокнах

запальваецца святло.

Хто праходзіць узбоч дамоў —

зазірае ў вокны,

хто ўнутры —

засланяе вокны.

Быццам само чаканне

увасобілася i стала

постаццю —

дрэва на гарадскім прыпынку.

Глухія завулкі.

Бляклыя ліхтары.

Хаваецца рздкі прахожы

ад цемрадзі ў светлыню,

ад светлыні — у цемрадзь.

Застаўся вісець на сцяне

пажоўклы

леташні каляндар:

гэткія самыя дні,

гэткія самыя тыдні, —

a ўсё ўжо не гэтак.

Леташнія аб'явы:

чытаюць ix адно толькі

вецер i дождж,

пакуль

не прачытаюць дарэшты.

На небе ўзышоў

вусцішны,

даўні,

відушчы месяц —

i распазнаў мяне

ува мне.

Убачыў на вуліцы, у прыцемках,

чалавека,

надзвычай падобнага на майго —

ужо нябожчыка - бацьку.

О як мне хацелася

ўслед пайсці,

о як мне хацелася папытацца:

хто ён?!.

Акрыла наўколле шэрань:

кветкі паніклі,

камень зацвіў.

Кладка на гразкай дарозе —

нібы падае

руку незнаемы сябра.

Гусіныя крыкі

ў асеннім полі:

заўтра — зіма?

Абапал гразкай дарогі

белыя лапікі,

белыя іншасветы:

сляды зімы.

Над горадам,

дзе жыву,

падае светлы,

світальны,

вясковы

i заўтра ўжо тут не патрэбны снег:

заблудзіўся?!.

Справы,

якія здаваліся неадступнымі,

адступіліся...

Вось ты i вольны,—

сказала ўранку душа.

A ўвечары дадала:

i лішні.

Нібы святочная ёлка,

ззяе

вокнамі новы дом:

ці за кожным — радасць?

Зыпаў на досвітку снег:

бязмоўна

спявае наўколле.

Свеціцца

нізкае сонца ў вокны —

i постаці дрэў

блукаюць навобмацак

па пакоі.

Сам-насам з зімою:

вось i настала твая пара,

сутонлівая яліна.

Снег сышоў —

i ўзышла

леташняя трава.

I што мне з вамі рабіць,

шматкі мінулага часу?!.

Цягнецца з коміна

i растае

дым у паднеб'і —

сцежка,

што не варочаецца назад.

Па заінелым трамвайным акне

хтось напісаў:

«Я кахаю».

Усе пазіраюць на свет

праз гэтыя словы.

Над вёскай,

утуленай у зіму,

заззяла першая зорка...

I засталася яна ў душы

такой — неадлучнай ад зоркі.

Не спяшайцеся, кіламетры:

я ж яшчэ не прайшоў

гэты шлях

душой.

На снежным узмежку

калышацца ссохлы быльнёг:

ужо не пужае сцюжа?!.

Адліга.

Вяршаліны дрэў

намацваюць неабсяжнасць.

Падмерзла зямля —

стала суха,

сонца ўзышло —

стала слотна:

жыву — нібыта іду

па раздарожжы сусветаў.

Пачатак вясны —

сустрэча

усіх пораў года.

Хто яшчэ ходзіць у шапках зімовых,

хто — ужо ў летніх,

а хто — наогул без шапак.

Паляць у садзе

леташнюю лістоту.

Дым

лашчыцца да галінаў:

родны?!.

То хмары, то сонца...

I тэта ўсё,

што даюць нябёсы?!.

I гэта ўсё,

што чакаецца ад нябёсаў?!.

Чарнеюць на схіле

палосы i плямы:

аўтапартрэт агню.

Разводдзе.

Быццам чыясьці рудая шапка —

стог сена ў вадзе.

Не бойся, муха-нязграба:

хіба я стану сягоння

цябе чапаць,

калі зіма перажыта?!.

Падмерзла дарога:

нібы нерухомыя лодкі,

на ёй засталіся нашы

учорашнія сляды.

Стаіўся за дрэвам —

i для паловы свету

стаў толькі дрэвам.

Натрапіў у кнізе на захаваны

білет цягніковы:

не ведае ён,

дзе я быў,

не памятае —

куды ездзіў.

Вяртаюцца з выраю птушкі —

зямлі

вяртаюць нябёсы.

Каштан

у набраклых пупышках:

прыгожы

будучай прыгажосцю.

Садзяць бульбу: цяпер

думай сама,

турбуйся сама,

як выбрацца з гэтай сховы.

І табе ахвота

з усімі разам

пабыць на свяце вясны,

пякучая крапіва?!.

Сад атуляюць плотам.

А ён усё роўна

цвіце для ўсіх.

У ранку я выйшаў з дому

i ўвесь дзень ішоў

у кірунку да сонца.

Якім супярэчлівым аказаўся

мой шлях!..

Ці чуеш,

асушаная балацінка:

кнігаўкі прыляцелі?!.

Пачало неўпрыкмет змяркацца —

i неўпрыкмет

аціхла гаворка,

a ціша загаварыла.

Стаяць на балоце

стагі

з аснежанымі вярхамі —

тутэйшыя горы.

Рэчка замерзла.

Мост

здзіўляецца лёду:

адкуль ты ўзяўся?!.

Па непарушным снезе

лёгкі заечы след

i чалавечы —

цяжкі.

Ялінка на сметніку.

Вось i ўвесь Новы год!..

Вось i ўсё наваселле!..

Зімовае сонца.

Імкнуцца ўстаць

са снежнай пасцелі

цені.

Зіхоткая поўня —

акно,

з якога

глядзіць у душу нябыт.

Чакаем таксоўку ўначы:

чарга

пасунулася на адно месца —

i то весялей.

Зімовыя прыцемкі:

снег настае,

растае наваколле.

Вісяць між пупышак

замерзлыя кроплі —

таксама

вясны чакаюць?

Абудзіўся сярод суровых

зімовых палеткаў:

куды пацячэш,

ручай?!.

Які пахмурлівы небакрай!.

Адтуль

вясна надыходзіць.

Чырвоны дом на гары —

уволю

я ў ім нагутарыўся б

з цішынёй.

Бягуць ручаіны

у полі —

звівы

жвавай гаворкі.

Бярэзіна

i без лістоты,

шпакоўня

i без шпака —

пытанні, узнятыя ўгору:

ці не забыўся

пра ix сакавік.

Беляць у садзе вясновым

камлі —

галіны

самі пабеляцца неўзабаве.

Вісіць i не падае

у паветры

зялёны дождж:

ніцыя вербы зазелянелі.

Н е бойся цячы, ручай,

у яры i ў ямы:

рака

цябе не забудзе.

Вясновы самотны вечар.

Гуляе дзяўчынка

у хованкі з маладзіком.

Ля лазні

бярозы ў набраклых пупышках

i дзед-прадавец

з вязкай леташніх венікаў:

не спазніўся?!.

Гром загрымеў —

i адразу

аціхлі ўсе галасы:

нябёсы гавораць!

Першыя кроплі дажджу:

на плітах

азбука кропак.

Ладкуюць гнёзды гракі:

абламанае вецце

зноўку

вяртаецца дрэвам.

Здалечыні,

праз начную імглу

агеньчыкі замігцелі:

адзіны ва ўсім наваколлі дом,

што не спіць,—

бальніца.

Вішня наўскрай дарогі:

спяшайся

першаю расцвісці —

у пчол

абранніцай будзеш.

Кроплі дажджу

пастукаліся ў акно —

ці мо самі нябёсы?!.

Прарэзаліся на градках

стрэлкі цыбулі:

вачам дзівунак.

Ходзіць паважны грак

між квітнеючьіх сліў

па двары —

гаспадар,

што вярнуўся з замежжа.

«Даў Бог —

пражыла цэлы век,

а не ведаю,

у якім баку сэрца...» —

бабулі

ў царкоўным падворку.

Шчыміцца ў плот

цікаўная крапіва:

што тут,

у агародзе?

Вяду вясноваю вуліцаю

з бальніцы маці

сваю старую —

вяду

сваю старасць.

Бэзавы куст заквітнеў —

у доме

парасчыняліся вокны.

Крывенькая яблыня ў полі —

хоча ўцячы

з гэтага месца,

дзе пасадзілі?!.

Цвітуць на бальнічным двары

жоўтыя дзьмухаўцы —

уцеха

вачам чыімсьці.

Селяцца ў коміне хаты

вароны —

зрабіцца

чарнейшымі захацелі?!.

Калючы асот —

але вунь, глядзі:

пчала з ім сябруе.

Дом з каляровымі аканіцамі —

матылькі

разгарнулі крылцы?!.

Мокне на беразе возера

з вудай рыбак —

злоўлены язь

ловіць ротам дажджынкі.

Зона,

I як вы зайшлі,

бярозы,

туды — за калючы дрот?!.

Старыя дамы:

хацеў бы

зайсці ў кожны з ix,

у кожным

пажыць хвіліну.

Сеў матылёк на куст

квяцістага бэзу —

i ўбачылі ўсе адразу,

які фіялетавы бэз,

а матылёк — бялюткі!

Паўзлазілі дзеці на дрэва:

дом,

што дарослымі не заняты.

Ледзьве відаць яго —

a запоўніў

сабою ўсё паднябессе:

жаўрук спявае.

Бульба цвіце.

У рамонкаў

круглыя вочы.

Вадасцёкавая труба —

увага,

што скіравана адразу

у неба

i ўдол.

Бярэзіна ўсохла,

a ў вершаліне

красуе зялёная амяла:

пераможца лёсу?!.

Каля зялёнага дрэва

скульптура з дрэва:

маўклівая спрэчка

пра дасканаласць.

У вёсцы.

Як дзіўна зноўку пачуць

гаворку,

знаёмую з немаўленства,

ад незнаемых людзей.

Ускрай маладога жыта

сінія васількі —

сінія буквіцы

ў кнізе лета.

Сохнуць на плоце збанкі:

штыкеты

займелі галовы?!.

Хаваецца між дамоў

зіхатлівая поўня

цыганка нябёсаў.

Вецер павеяў,

закалыхаўся зялёны чарот —

i ўзнікла

р a з м о в а.

Перасяляемся.

У кватэры

селіцца рэха,

у рэху –

пражыты час.

Усё ў ім галініцца,

усё разнастайваецца,

усё

няспыннае паўтарэнне:

дрэва — ці, можа, само жыццё?!.

Косяць —

але ні для кога:

такі твой лёс,

трава-гараджанка.

Не замінайце,

ветахі-ліхтары:

дзіўлюся на поўню.

Па-над запруджанай вуліцай

лётаюць жвавыя матылькі:

машыны гэтак

не могуць.

У горадзе бор —

ацалелы гурт

упорлівых абаронцаў.

Навеялася да весніц

хваля пяску —

хваля мёртвага часу.

Спахмурнела —

i глыбіня

вярнулася наваколлю.

Канчаецца дзень —

у дрэў

выраслі цені.

Пад плотам

пасохлы дзядоўнік

i дзед-жабрак:

пабрацімы?!.

Шчаслівіцы-вербы:

такая сухмень —

а яны з ракою.

Бяроза каля царквы –

дзве белыя постаці

прыгажосці.

Дождж!.. Дождж!..

I дзе ты быў усё лета?! —

плачуць сады.

Падаюць дзічкі ў траву —

i адтуль цікуюць:

ці хто ix возьме?

Старая таполя

з парэпанаю карою —

цякуць

па ёй ручаінкі часу.

Такая празрыстая далячынь –

відаць

нядаўняе лета.

Зграбаюць жанчыны ў кучу

апалае лісце —

i вось ляжыць перад імі

яно, быццам дзіўны

упаляваны звер.

Марудныя доўгія чэргі —

яны адны

яднаюць усіх сягоння?

Дождж церусіцца —

дым

не бачыць, дзе неба.

Згусціўся туман —

i вокны дамоў

сталі вачамі прасторы.

Якая прагная гліна!..

I з жабрака

сцягвае боты.

На скрынцы для смецця

цярпліва

сядзіць крумкач.

Раніца ўвосень.

На небе туман,

на зямлі слата:

наша надвор'е?

Расклалі ля рынку

цяпельца

i грэюць рукі:

армяне ў Менску.

Ці калі-небудзь

сюды вярнуся?!.

За плынным акном

тасуюцца краявіды.

Снег усцілае зямлю,

на снег

сцелецца жоўта-барвовае лісце:

мастачка-восень.

Пад небам асеннім

калодзежны журавель:

скардзіцца, што не можа

лётаць?!.

Выйшла з аўтобуса

i азіраецца —

ці яе

гэты прыпынак:

старая перасяленка.

Над курганамі туман

ці дым

вогнішчаў старажытных?

Зіма ў лістападзе!.

У скутай рацэ

плаваюць качкі.

Убілася ў берагі

i заўзята

габлюе рачную плынь:

руплівіца-кладка.

У лужыну зазіраюць

познія дзьмухаўцы:

там — сонцы?!.

Вагаецца вецце

асенніх дрэў —

i вагае,

аплёўшы сваімі ценямі,

дом.

Адгарадзіўся ад наваколля

плотам з бярозаў i соснаў

i сам за імі

стаіўся:

лес.

Змяркаецца.

У парку крычаць вароны —

i крыкам намацваюцца,

што яны ёсць.

Такі прыгажун,

а зажураны:

неба не хоча

ужо ўсміхацца табе,

сланечнік?!.

Ветраны ранак.

З дрэў

цярушыцца лісце,

з вачэй

точацца слёзы.

Каменне ў затоцы,

сярод камення

шэрыя качкі:

восеньскі морак.

Лужына.

Захапіла

жоўты кляновы ліст

i зашклілася лёдам:

е й н ы!..

Зрываецца i ў нікуды

ляціць лістота —

дарогу

паказвае мне?!.

Вострыць i вострыць дзюбу

аб камень крумкач:

ну, ляці ўжо,

досыць!..

Тулю да грудзей абярэмак

паленаў скалелых:

i ў нас

будзе нарэшце свята!..

Цягнецца з коміна дым

па-над снежным бязмежжам:

адна

сцежка — i тая ў неба.

Як паніжэлі

платы i вароты!..

Завулак

у снежных гурбах.

Зімовыя прыцемкі.

Да старой

бярэзіны папрырасталі

вароны — скалелыя камякі.

Збягаюць з дарогі

i пад сумёты

хаваюцца жвава:

змоўшчыкі-ручаі.

Чысты чацвер.

У вокны

стукаецца ўвесь дзень

клапатлівае рэха.

Лётае над красавіцкім

голым палеткам

першаю краскаю

матылёк.

Падпіў —

i трымаецца што ёсць сілы

аберуч за бохан хлеба:

стары вясковец.

Чмялінае свята:

зацвіў

куст вербалозавы

у наваколлі.

Пакінуты дом.

Зазірае ў акно

галінка зялёнай вішні:

няўжо нікога?!.

Блукаю па Вільні.

На даўніх мурах

новыя назвы.

Схаваўся ў царкву ад дажджу:

знянацку

зірнулі знаўпроць святыя.

Дзе — старасць,

дзе — маладосць?!.

Зацвілі яблыні сёння.

Збягаюць струмкі з капяжа:

у асфальце

ямачкі-чаравічкі.

І гэта адзенне?!. —

здзіўляецца клён: касцёл

у леташніх рыштаваннях.

Свецяцца свечкі ў траве:

дзьмухаўцы

абступілі сцежку.

Спеў у нябёсах,

нябёсы ў спеве:

жаўрук.

Боязна,

што заўважаць

i што не заўважаць —

таксама...

Суніцы зачырванелі.

Сярод залатых дзьмухаўцоў

адзін серабрысты:

у німбе?!.

Якімі высокімі павырасталі

быльнік i лебяда:

быў бы малым —

схаваўся б!..

Вось ужо й скончыўся лівень!..

A ліст кляновы лісту

перадае ўсё кроплі.

Далёка ісці...

Смакчу

няспелую сліву.

Вецце спусціла

ў замерлы ставок

i сама замерла:

вярбіна ў спёку.

Вуліцу заняло

паважнае шэсце:

ідуць

з пашы каровы.

Убіўся ў самую багну

i ўгору

узняў булаву:

аеравыя ўладанні!..

Хочаш са мной

паблукаць па свеце? —

Да рукава

бадзяк прычапіўся.

Хаваецца дзень.

У кожным

акне па сонцы.

Акрылася жабурэннем —

i неба

схавала ў сабе,

i з ім

схавалася ад паверхні:

затока.

З рынка нясу на руцэ

капусную галаву.

Ці ведаеш ты,

капусная галава,

колькі «зайцоў» каштуеш?

У ржышчы жытнёвым

конік застракатаў:

яшчэ

нешта не зжата?!.

Шэпчуцца:

ці застацца

стаяць у вадзе,

ці выйсці

усё ж на сушу...

Азёрныя чараціны.

Гронкі рабіны

зачырванелі:

ўгару

горнецца позірк.

Блукаю па вуліцах —

незнаёмец:

сонца то з левай рукі,

то з правай.

Снег у чырвоных лапіках:

выйшлі

з ракі чарадою

качкі.

Прыадчыніліся дзверы кавярні –

i зацвілі

у сцюжным паветры

пахі.

Слізка.

Хапаюся за

паветра!..

Шуфлямі ачышчаюць

ходнік ад снегу:

гук

рэжа паветра.

Огo, як ты ўмееш!..

Хапаеш хмызняк —

выкідаеш сечку:

аранжавая машьша.

Што за пажар аблізаў

за ноч

навакольныя дахі?

Адліга.

Чайкі крычаць.

Падамся

на голас — магчыма,

дайду да мора,

магчыма, да акіяна.

Задубянелі:

надзеў на сябе мароз

памытыя апранахі.

Пa геаметрыі дахаў

коціцца яркі шар:

зімовае сонца.

Спаборніцтва спрыту:

ў гармідар

звабілі качак,

ды чаек,

ды галубоў

хлебныя пачастункі.

Які пульхны снег!..

Гуляюць

дзяўчаткі ў снежкі.

Да чырвані ягадаў

i зеляніны лісця дадаў

таксама i снег свой колер:

усё ты маеш цяпер,

куст на Шарлотэнштрасэ.

За ноч перамог

усе воблакі, а цяпер

трэба з нябёсаў самому знікаць:

ясны месяц.

Размокла:

перадрукоўвае дождж

нанова газету.

У тым акне —

злева направа,

у гэтым — справа налева:

мкнуцца

гурмою аблокі —

i ўсе на ўсход.

Ля кірхі святога Міколы

спыніўся на момант

між голым дрэвам

i надмагіллем

з гатычнымі літарамі.

Адвячорак.

Сцяжынай дайшоў да ракі:

ні моста, ні кладкі.

Далей магчыма

ісці адно толькі

вадою ці — па вадзе.

Адліга.

Мяшаецца, што было,

што будзе.

Танцуе свой танец

i ў невымернасць

уцягвае свет

завея.

Падаюць кроплі з дрэва:

снег —

сіта.

Выпхнуў на ўскрай затокі

качак i лебедзяў ціхамоўчкі

нелітасцівы лёд.

Канчаецца студзень.

Паволі

мяняюцца месцамі

дзень i ноч.

Хоць шый з гэтых латак

апратхі!..—

ускуранелі

кляныя лісты: зіма.

Лёд на рацэ.

Падаецца

бераг да берага

у адведкі.

Здаволіўся.

Пазірае,

з кім падзяліцца піцай:

румянашчокі хлопчык

на Лімэрштрасэ.

Частка — пад лёдам,

частка — над лёдам:

палонны

чарот.

А летам тут любата!..

Пад паветкай

лаўкі — прытулак пусткі.

Адліга.

Вада

разводзіцца з снегам.

Вагаюцца цені ля вогнішча —

вырашаюць,

што лепей:

згарэць ці застацца?

У адной руцэ цяжка,

ну а дзвюма няёмка:

нясе ў калысцы-кашы

маленькая мама

дзіцёнка.

Начныя завулкі.

У гуку

пытаецца водгук:

«Хто тут?!.»

Выпаў у снег аловак:

цяпер

пішыцеся, вершы, самі!..

Ляцяць угору цукеркі.

У маляваных масках

блазнуе

i цешыцца з блазнавання

гановерскі карнавал.

Нагледзеліся на людзей?!.

Ca слупа

здзіраюцца здаўненыя афішы.

«Цяпер i памерці не страшна»,—

гаворка

у новым тысячагоддзі.

Кратаю важкую клямку

зачыненай кірхі.

A звоніць!..

Адна адной падавалі

прысягі, што будуць

трымацца дарэшты разам?!.

Цагліны

старой камяніцы.

Прачнуўся ўначы.

Стукацяць

настойліва ўдалечыні

цягніковыя колы.

Зважыў

i шчодрай рукою яблык

дадаў звыш вагі:

гаспадарскія жэсты.

Крама адзення.

Зайшоў,

зазірнуў у люстэрка,

выйшаў:

на сёння досыць.

Вечар.

Ад на за адною міма

праносяцца аўтамашыны —

доказы ў нейкай спрэчцы.

«Ці ў гэты бок дзьму?..» —

ў чарацінаў

пытаецца вецер.

Ківаюць: у гэты... у гэты...

Далека зайшлося.

Не хопіць

ужо, каб вярнуцца дадому,

дня.

Крэсліць на паваротках

крэйдай свае адзнакі

разносчык рэкламы:

сабе на памяць.

Паклалася ў рад

i — ў радасць:

чырвоная чарапіца.

«Ну а далей што?..» —

ў сяброўкі

дапытваецца сяброўка.

Дзявочыя таямніцы.

Вось так

i вось так!..— павучае

матуля дзіцёнка.

Аб лаўку вагона

стукаецца пярсцёнак.

У куксінах:

i калi

вы ўжо навучыцеся, як трэба

расці, гарадскія дрэвы?!.

Пацягне раз ён,

раз яна...

Дзеляцца між сабою

хлапец i дзяўчына

адной цыгарэтаю —

бы пацалункам.

Над дахам — маладзічок,

над дзвярыма — падкова:

бліскучая рыфма!

Гляне ў акно i зноў

схіліцца над чыімсьці

адзеннем кравец:

атэлье перашыву.

Снег i трава:

то яна наверсе,

то ён.

Высокія вокны:

адны

свецяцца самі,

другія –

маладзіком.

Змешваюцца з людскою

гамонкай

вароніны галасы:

гановерскае разнамоўе.

Цягнецца дым.

Труба

вядзе перамовы з хмарай.

Ходзіць штодня

тою самай дарогаю

i ўсё адно

нешта знаходзіць:

венік.

Жмурнее.

Далечыня

ўкладае сябе

ў сарцавіну рэчаў.

Накрапвае дождж.

У вежаў

спічастыя шапкі.

Так, так,— стукацяць

па бруку абцасікі.

Азірнуцца?

Прадвесніцца.

Дрэвы

ўслухоўваюцца ў вестку,

пні — ў немату.

Употай зірнуў на мяне

i тут жа

схаваўся за хмарамі:

дзённы месяц.

Ледзь ад зямлі —

a ўжо

адужвае леташкюю лістоту:

трава.

І трохі пагрэўся,

i трохі замёрз:

гараджанін

на першым сонцы.

«I што за пачвара?!.» —

крычаць

узбураныя вароны:

знікае

за дрэвамі верталёт.

Які іерогліф!..

Уклала ў яго вярбіна

свой жыццяпіс.

Крапае дожджык.

Ля плота мокне

леташняя трава.

«Бывай!..

Я вяртаюся ў горад»,—

сцежка

развітваецца з ракой.

Сонца ўзыходзіць.

Акно з акном

дзеліцца адлюстраваннем.

Стаілася ў зацені дома —

відаць,

чакае змяркання:

шэрань.

То снег,

то імжа,

то яснота —

адну за адною абноўкі

прымервае краявід.

Бэз у зялёных пупышках:

падрыхтаваў

вясне падарункі.

Спрачаецца з хваляю хваля:

цярпліва

ix выслухоўвае глыбіня.

Сонца ўздымаецца.

Цэлы дзень

будзе вучыць вас бачыць,

сляпыя пупышкі.

Сарваўся з таполі i зноў

вымкнуў угору:

грак

на паветраных горках.

На чорным — зялёнае,

на зялёным — зноў чорнае:

абвяргае паверхню крот.

Стукаецца нецярпліва

ў нязрушную брукаванку

дождж красавіцкі:

кліча

траву на спатканне?!.

Вясна на дварэ!..

У бульбы

цікаўныя вочкі.

Зрываюцца з вецця

ў рачную плынь

важкія кроплі:

паспелі?!.

Пагодлівы вечар.

Стралою

імчыцца матацыкліст —

узрушвае вецер.

Кракае качка:

збягае

па стромкіх прыступках

голас.

Нямое загаварыла!..—

Зазелянеў

рунню палетак.

Мые акно гаспадыня.

Дождж

насоўваецца —

каб пасобіць?!.

Пайсці па чырвоным бруку

альбо па чорным?..

Пайшоў па абодвух:

дождж.

Вясёлка над горадам!..—

Зрок,

што бачыць усё

шчасліва.

І ў полі аб'явішся, крот,

i ў садзе:

цікава,

што на т ы м свеце?!.

То холад, то цеплыня.

Вароны — i тыя

гутараць пра надвор'е.

На шыбіне дажджавыя

кроплі— акенцы

бястварай увагі.

Лопаецца на каштане

пупышка:

ого як няпроста

вылузвацца з абалонак!..

Ведаю, ліст.

Ну, перагортвай!..—

чытае вецер

у скверы з дзяўчынай

кнігу.

Тут ён, дол, тут!..—

абвяшчаюць кроплі

наступніцам навіну.

На ганку Марткірхі сынку

завязвае мама,

укленчыўшы, чаравічак.

Нядзеля ў траўні.

Прыхінулася да вушака

i глядзіць

прадаўшчьіца марозіва

на аблокі.

Вышэй i вышэй —

i калі ўжо будзе

відаць, навошта расці,

таполя?!.

Чмель адлятае.

«Ужо?!.» —

уздрыгвае кветка.

Еду на ровары

у невядомасць —

мінаю

квітнеючы рай.

Хто парушае

яе ціхамірную плынь?!.—

рака

абураецца вадаспадам.

Старая чыгунка.

Па рэйках

соўгаюцца мурашы.

Схіліў набок галаву

i дзівіцца на казюрку:

хіба яна варта тваёй увагі,

чырванагруды певень?!.

Чакаецца дождж?..

Няспешна

ідзе ўзбярэжжам ракі

пажылая пара:

у дол

упіраюцца парасоны.

Кірха-руіна:

гром

гутарыць з камянямі.

Бліскае.

У трапяткіх

трэшчынах вокны.

Цокаюць звонка

падковы па бруку:

на годных конях

годна сядзяць i ловяць

усеагульную ўвагу

гановерскія паліцыянты.

Узяў i аддаў:

заняты

сапраўднаю справаю

экскаватар.

Цяпер мы амаль аднагодкі!..

Стаў на калені —

гуляю з дзіцем.

З важкай аздобай

ідзе паўз пляц

паважная гаспадыня —

са звязкай ключоў

на шыі.

Скончыўся дождж.

Цякуць

адкінутыя адлюстраванні.

І сонца ўзышло,

a ўсё роўна свеціш,

неслух-маладзічок.

У Залатым завулку

даносяцца з кірхі

гукі аргану:

ix галубы ўхваляюць,

шпакі пераймаюць,

a вераб'і выказваюць наконт ix

крытычныя меркаванні.

П'е піва,

чытае газету:

на ганку

сядзіць гаспадар.

Заслужаны адвячорак.

Дзве маладзіцы на развітанне

дораць адна адной

пацалунак:

у звечарэлым сонцы

свецяцца вусны.

На камень каля стаўка

прымасціўся крумкач:

слухае жабіны песнаспевы.

Не будзеш хваліцца цяпер,

хмарнеча,

што ты — нябёсы.

Раптоўны вецер.

Лодка ў рацэ:

палова — ў адлюстраванні,

палова — ў люстэрку самім.

«Хай толькі падступяцца!..»

Грозяцца хвалям

з берага важкія камяні —

антыхвалі.

Паспела —

й займела душу?

Ў жоўтай грушы

гаспадаруе аса.

Брама на могілках.

Колькі

людзей упусціла!..

Выпусціла колькі?!.

Сціраецца горад:

у абяцанне

ўкладаецца далечыня.

Цяціва напялася,

З мноства імгненняў

вылучы зараз адно i злучы

з мэтай,

бясхібна абранай,

гановерскі лучнік!

Ідзе, зазірае ў вітрыны

i ловіць

свае адлюстроўванні:

прыгажуня?!.

Яблык упаў.

Шукае

галіна ранейшую раўнавагу.

Сонца зайшло,

а камень

дыхае цеплынёю:

удзячная памяць.

Ветраны дзень.

Атуляе

цішай намоленаю

Маркткірха.

Па-над чырвоным дахам

узнесла ўрачыста рабіна

чырвоныя гронкі:

восень.

Сонца скупее.

I тут, i там

агінаю цені.

Ноч i чыгунка:

жалеза

грукае аб жалеза.

He выпусці!..

Над слатою

вецер нясе маляўнічы

кляновы ліст.

Дыхнула першаю сцюжаю:

кожны

ліст сам.

Вітаюцца між сабою

праз шкло вітрыны

знаёмыя гаспадыні:

уголас,

ды безгалоса.

Дубовая бочка.

Пабачыць —

i то прыемна.

Трохі раней ці пазней —

сцярушыць

i з клёну, i з ліпы

лісты лістапад.

Нізкае сонца.

Зямлю

засяляюць цені.

Вуліцы з бежанцамі:

шукаюць

лісты прытулку.

Імглою вачэй

узіраецца праз акуляры

ў імглу адвячорка:

бабуля.

Быльнік у шэрані:

у навіну

гэтакая аздоба?!.

Свae лісты разгубіў,

затое

займеў кляновы:

ці вартая мена?

Вартая, хмыз!..

Блукаю сцямнелымі вуліцамі.

З вітрын

глядзяць узорныя людзі.

Вяршаліны пакруціла,

a лісце не падмяла —

не яе работа:

віхура.

Свеціцца пустатою

кавярня ў імгле:

зайду,

парадую гаспадыню.

Лісты — у апёках:

з марозам змагаецца

крапіва.

Вяду з сабой

мглісты месяц.

У згадках

колішнія паэты.

Рана змяркаецца.

Ca старою

бярэзінаю сарока

дзеліцца нейкаю навіной.

Звон зазваніў:

прастора

займела цэнтр.

«Цяпер i падужацца можам!..»

На вецер скінуў

аздобу сваю

дзьмухавец.

Спякота.

Хаваецца цень

у дрэва.

Пачакай, не знікай,

белая аблачынка;

мы зноў

сустрэцца не зможам.

Круціць на рынку

катрынку васпан:

разглядаюць

наўколле гукі.

Галоўнае — не выстаўляцца!..

Між шпал

разлапушыўся трыпутнік.

Апоўдні.

Высокімі галасамі

выкрыкваюцца на рынку

кошты спаржы.

Пад каланадай нязграбна

дзяцюк прымярае шапку з

блішчастай кукардай.

«Пасуе»,—

ківае крамнік.

Павеяла прахалодаю:

шле

рака прывітанне.

Коціцца i бразгоча

па бруку бляшанка:

вясткуе буру?!.

Парожнія сумкі:

шпарка

едзе на ровары

паштавік.

Нават старая сасна

падала свой голас:

музыка-дзяцел.

Узняў ганарліва

свае шышакі:

глядзіце —

i ён з ураджаем!..

Лопух.

Глянула —

i ca мною

схавалася ад мяне

яшчарка ў схову.

Бязлюдны хутар,

Наставілі вушкі

за шклом вітрыны

файныя кубачкі:

мо хто возьме?!.

У двух абдымаем

вячысты дуб,

трэцяга не хапае:

каго паклікаць?!.

Сонца зірнула —

i ў скрынцы

вулічнага прадаўца

зазалацелі пярсцёнкі.

Дождж:

возера

ў акупунктуры.

Бліскае.

Едзе гром

па вогненных рэйках.

Перамаўляюцца цераз дарогу

дзве маладзіцы:

машыны

з размовы выхопліваюць кавалкі.

Дажджыцца.

У каласах

зярняты — слязіны.

Давай паплывем!..

Рака

падмывае бераг.

Сонца заходзіць.

Куды-куды

над зжатым палеткам

спяшаешся, матылёк?!.

Куча пяску:

расце

углыб i ўгару паверхня.

«А вось яшчэ што!..»

Нанова

ўсчынае размову

асенні дождж.

Возера.

У адлюстраванне

падае ліст.

«Дзе мае плёны?!.»

Точыцца скрозь

у шчыліны восень.

Ну хоць бы хто зачапіў!..

Ля сцежкі

шыпшына ў шыпшынінах

пераспелых.

Дол у жалезе,

у срэбры трава:

навіна

ўсялілася ў наваколле.

Дзе яны, ўсклікі?!.

Ляцяць

над небам сцямнелым

гyci.

Хапаецца за каменне

бурлівы ручай:

няўжо

я ўжо дабег да мора?!.

Лісцё ападае.

Лес

падаецца ў вырай.

Кідаю ў кантэйнеры

слоікі i бутэлькі:

то белы дасць звон,

то зялёны...

Цямнее:

пара

запальваць ліхтары.

Цяжчэе:

пара ўсміхацца.

Нехта павінен прыйсці?!.

За ноч

аздобіла сцежку шэрань.

Махае за плотам

лістотаю бэз:

адчапіся, сцюжа!..

Ну хто яшчэ здолее так?!.

Па вадзе

бяжыць i сабой ганарыцца

качка.

Куды вы?!.

Плывуць аблачыны:

над голым гаем

бухматыя шаты.

Выпхнуліся на сушу

i ў сон

уклаліся ніцма:

лодкі.

У снежным бязмежжы:

прагалы —

людзі.

Шчэміцца ўслед за мною

у кірху кляновы ліст:

на вуліцы нецікава.

Сцежкі расслізгваюцца:

ідзе

зіма ў адпачынак.

Кропка i штрых:

іглічка

трымае кроплю.

I гэта не тое,

i тое не гэта:

з вядра

выкідвае смецце варона.

З дахаў пазвешваліся ледзяшы:

трохі яшчэ —

i дацягнецеся да долу.

І першы промень табе,

i апошні:

мясцовая кірха.

І гэта работа!..

Цалюткі дзень

стаіць манекен каля крамы:

ў кішэнях рукі.

Спазняешся?!.

Без дарогі

спяшаецца некуды

еташні ліст.

Ходзіць i працінае

сваёю дзідай

шматкі каляровыя i бляшанкі:

смяцяр-ваяр.

Зацвіў —

i зрабіўся

усім знаёмы:

бэзавы куст.

Між высветленых вітрын

дзве негрыцянкі ўзнёсла

нясуць сваю прыгажосць.

Імклівыя уверцюры!..

Па мосце

праносяцца цягнікі.

Дождж усчынаецца.

Гладзіць матуля

дзіцёнка па галаве.

Дорыцца гэтаму i таму

сонечны зайчык:

дзяўчаткі

на школьным ганку.

Людна.

Прымерваю на сабе

шматлікія постаці i абліччы.

Піша нястомна

ссохлая чараціна

ў паветры свае пісьмёны:

зялёным у павучанне?!.

Які маляўнічы водгук!..

Сасна

на ўзбураным узбярэжжы.

Лёткія ластаўкі:

з гукам гук

звязваецца ў ізаглосы.

Вяселле ў завулку.

У грыву каню

ўплятаюць дзяўчаты стужку.

«Так доўга цябе не было!..

Сцяблінка

выжальваецца лістку.

Парушаны мур.

Упарта

трымаюцца камяні

за даўнюю веліч.

Полымем,

дымам

i попелам,

як i раней,

яднаюцца дуб i бяроза.

Дома.

Бліскучае шво!..

Зіхаціць

у хмарах маланка.

Таксама ў аздобу?!

Над навагодняй

ялінаю свеціцца

маладзік.

Недзе чакае:

шукаю

у горадзе верш.

Туман:

у наўколля

кружыцца галава.

Жабрачкай ля сцежкі

чапляецца за рукаў:

«Што маю — вазьмі!..» —

Шыпшына.

Вецер:

былінка

горнецца да былінкі,

а тая — ад.

Шкло запацела:

далонню

адтульваю далечыню.

Туманныя прыцемкі.

Ліхтары

ўглядаюцца ў твар гаворцы.

Хопіць на ўсіх:

імжа —

дотык, рассеяны ў наваколлі.

Бягуць i вітаюцца:

«Grüezi!..» —

жанчыны

з ліхтарыкамі ў галавах.

Найноўшыя адвячоркі.

У снезе даліна,

у пацерках арабіна:

свята

адна адной.

Вузкі завулак —

ледзь размінуцца:

насустрач

сляпы манах.

Схавалася сонца:

хмара

займела скарб.

Рыфмы i рытм:

ручай

гутарыць з камянямі.

З кім пазнаёміўся —

пазнаю

ў сустрэчных то Ганну,

то Эвэліну.

Згасае за небакраем

чырвоны пажар:

наваколле

у попеле — ў змроку.

Што дзе было?

Дзіўлюся

заплюшчанымі вачамі

ў мінулы дзень.

Махае хаціна

хусцінаю дыму:

дома?!.

У хвалях яліна:

перадае

галіна галіне вецер.

Іду невядомай сцяжынай

за невядомай жанчынай:

некуды —

а прывядзе.

Прабегла па вецці

белая бліскавіца

i засталася:

раптоўны снег.

Завея:

на левы бок

выварочваецца прастора.

Снежнае неба:

ляціць аднекуль

некуды чорнай

адтулінаю крумкач.

У руху i ў постацях:

завіруха

збірае наўколле.

Зляпіліся i грамадою

глядзяць на дарогу

людзі са снегу:

што будзе?

Звоніць упоцемках звон:

куюцца

з імгненняў гукі.

Разуўся — i босы

ідзе па снезе:

зімовы дождж.

«I што мне рабіць з ім,

з дарункам гэтым?!.»

Трымае яліна

на кожнай галіне

па булцы снегу.

Скідаю пальчаткі:

цалуе

рукі мароз.

Усе тут былі:

маўчанне

гутарыць з пусткай.

Вакзальны ганак.

Нячутна прыйшлі

i пайшлі бясследна:

цені на снезе.

Выходжу з дзвярэй —

завіруха

хапае ў абдымкі:

рада?!.

Нападала снегу.

Дрэва

пытаецца ў дрэва:

«Хто ты?!.»

Што гэта робіцца?!.

З глыбіні

дзівяцца рыбы:

цяпельца

расклаў на лёдзе рыбак.

Круціцца ў полі спіраль:

завіруха

уцягвае свет у бездань.

Пярсцёнкі злучаюцца ў ланцужкі:

ручай

бяжыць i гамоніць.

Спевы ўначы:

блукае

ля кірхі вецер.

I як ты тут апынуўся?!.

Па снежнай гурбе

блукае кляновы ліст.

Схаваў галаву ў азярыну –

не хочаш слухаць,

што кажа табе крумкач

з галіны голага дрэва:

лебедзь.

Манета на ходніку:

драбяза,

а выпадак у дарунак.

Нліна ў слязінах:

дарэмна

падаеш, снег?

Кідаюцца снежкі:

усім цікава —

унуку,

бабулі

i ручаю.

I поцемкі, i святло,

i нешта

яшчэ: атуляе

зямлю адліга.

За ноч авалодаў

усёю акругаю:

снег —

прыгожая перамога.

Што сніцца вам —

сонца?

Дровы

паклаліся ў шталагі:

грэю позірк.

Завея.

Глядзіць у вірлівы змрок

i мне махае рукою

акно манастырскае:

сястра Ганна.

I прыляцелі, i селі

на лапках яліны

першыя прыцемкі —

птушкі ночы.

Нешта не так?!.

Адліга

перамалёўвае краявід.

Накропвае дождж:

з парасонам

вітаецца парасон.

І вабяць, i мігацяць

агні

на тым баку возера:

у нерухомым

палёце ноч.

Схаваў галаву ў капуцын,

a далоні

падставіў дажджынам:

манах, прадвесне.

Прабегла залева.

Слядамі

перадрукоўваю брук.

Свеціцца свечка —

просіць,

каб адступіліся ліхтары:

уваходжу

у велікодную ноч.

Так доўга ляцела —

i прыляцела!..

Скача

ля шышкі хваёвае верабейка —

тлумачыць,

што тут i як.

Заварушыліся валуны?! —

Да першай

травы прыпалі

баран i авечкі.

Піша вясна ў паветры

гучныя гукасловы:

на плітах

вароніны кляксы.

Што там, за плотам?..

Лічаць

мяне то штыкеціны, то прагалы.

Узняў галаву з-пад крыла

i абурыўся лебедзь:

неспадзяванкай

маю сябе,

небяспекаю маю.

Суцэльнае вуха:

слухае пень,

што кажа сарока.

У гэтулькі нітак!..

Сшывае

зямлю i нябёсы дождж.

І срэбраны злітак,

i залаты:

азярына

ў алхіміі адвячорку.

Святa ў двары!..

Цалую

чмялём i пчалою вішню,

што першаю зацвіла.

Тварам да сонца

іду ад сонца;

што хочаш,

тое i думай, цень!..

Стала ў дзвярах

i чакае,

каму яна дасць дарогу:

спадарыня кнайпы.

У залатых каронах

прынцы прыйшлі

i казку

з сабою прынеслі:

пагорак у дзьмухаўцах.

Дождж даганяе,

дзяўчына ўцякае:

хто першы

адолее вуліцу?!.

Разважае

ў тры розумы светлафор.

На шыях званкі:

складаюць

сімфонію лугу козы.

Вось дзе яна!..

З крапівою

вітаюся —

рукі купаю

ў зялёным агні.

Косы да пояса:

гожым рухам

дзяўчына ўзмахвае галавой.

Грукае гром —

у прадчассе

перакшталцоўвае час.

Miж кляштарам і цвінтаром

хусцінкай

паслаўся туман

i знікаць не знікае:

блакітныя незабудкі.

Сонца заходзіць:

у двое вачэй

узіраюся ў трэцяе вока.

Чыстае неба.

Паміж гарамі

нацягвае шнур самалёт —

каб сушыць аблокі?

Узнікла i знікла:

тлумачыць

маланку гром.

Рака разлілася:

плыве

шызая качка сцежкай.

Чытайце навіны!..

Бяжыць

бязлюднаю вуліцай

вецер з газетай.

Узняўся —

гляджу з узгорку

на яблыню ў квецені

i на кагосьці,

хто мною быў.

«Хтo злева,

хто справа,

а я ў самым цэнтры»,—

сцвярджае

трэшчына на сцяне.

Глядзяць у начное

акно ліхтары:

i колькі

вас у мяне ўсіх, цені?!.

Я ўгору,

яна з гары,

усмешка — сустрэчаю:

незнаёмка.

Воплескі:

узлятаюць

лебедзі з азярыны.

Дужыя коні!..

Карэта

коціцца вуліцай —

з даўніны.

«І што вы хаваеце ад мяне?!.»

лапушыны

выпытвае дождж.

Не ўмею гэтак сабой,

але ўмею імі:

дразды

высвістваюць ноты.

Што там?

Нічога.

А не адводжу

ад звечарэлага неба

позірк.

Апранута ў выбух —

з узгорку ляціць

груша расквечаная

ў бязмежжа.

Гром адмыкае радовішчы:

у краявід

разгортваецца навальніца.

Сабе ад сябе?!.

Чырванее

ў руках у манашкі

цюльпан.

І зверху вада,

i знізу вада:

пахавалі

галовы качкі.

Ловіш навіны?

Слімак

выставіў рожкі.

Вецце — грымоты,

камель — маланка:

сасна

спрачаецца з навальніцай.

Пазвешваліся цераз плот

ліловыя гронкі:

хочаш

са мной пазнаёміцца,

бэз?!.

Вагаецца воблікамі —

вядзе

возера з воблакамі

размову.

Цёмныя вулачкі.

Зазірае

у шчыліну неба ветах —

дапытлівы вартаўнік.

Той з дымам,

а той з агнём:

каля плота

з даўгманымі цыбукамі

натоўпяцца дзьмухаўцы.

Босай нагою ручай

кранае жанчына:

лета.

Скокнула з кладкі жабоцька:

дадому

дае дарогу.

Чакаю i чую:

над галавою

грукоча то гром, то цягнік.

Пад мостам.

«Амерыцы кранты!..» —

два мінчукі

даводзяць адзін аднаму

каля ганку крамы.

Свая гаворка.

«Баба ці дзед?!.» —

з дзьмухаўца

здзьмухвае вецер пушынкі.

Хваля да хвалі:

арэ

возера вецер.

Глыбокае рэчышча.

Карані

кранаюць за рукі:

«Хто ты?!.»

I не хацеў бы, a вабіць:

нашто

я табе здаўся,

яма?!.

Сонца заходзіць:

жарыны —

сосны.

Людзі — сустрэчы.

Перажываю

нейчыя жыцці:

хвіліна — i досыць.

Такую карціну —

i не заўважыць?!.

Дарожны рабочы

малюе чырвоную паласу.

Сонца заходзіць:

выходзяць

навобмацак з лесу цені –

нейчыя павадыры.

Вымкнулі з позірку

i памкнулі

дзве каляіны:

сустрэнуцца — знікнуць

Раніца.

Гракае грак —

сшывае

час i прастору

суровай ніткай.

Схіліўся над вежаю —

выклікае

са сховішчаў здані:

срабрысты месяц.

Які пацалунак!..

З гладышкі

жанчына п'е сырадой.

Пазнала здалёк:

у завулку

бярэзіна —

усюды-вестка.

Ці ёсць хто тут?!.

Затрапятала

полымем свечка

i рэхам

азвалася ціша:

апліца ў гарах.

Верасень.

Свецяць з лістоты

ліхтарыкі —

жалуды.

Усё тое самае?..

Наваколле

ператлумачвае дождж.

З лета — у восень:

плыве

над голаю пожняю

павуцінка.

«Нашая хата

намі багата»:

паабтулялі

апенькі пень.

«Я лішні?!.» —

у наваколля

пытаецца дзьмухавец.

Халоднае сонца.

Нешта шукае,

а што — не ўспомніць:

блукае

у полі дождж.

Хоць нехаця, а абдымае

агонь галіны:

у пустцы імжа,

у імжы цяпельца.

I заржавеў,

a ўсё роўна

трымае ранейшае перакананне:

ланцуг.

I тут вяршыня,

i тут!..

З гары

коціцца камень.

Цямнее:

кудысьці

знікаюць хаты,

адкульсці

глядзіць зіма.

Што мае — хавае:

плыве

над горадам хмара.

Набрала i да грудзей

прытуляе: рада

дзяўчыка

i булкі рады.

Голае поле.

Таполя

у згашаных бліскавіцах.

Апошні — i лішні:

пад плотам

стуліўся снег.

То выгляне з-за сасны,

то з-за голага голля:

усюды ты дома,

маладзічок.

Зялёнае дзіва:

скубе

траву гусянятка.

І звоняць званы,

i грукаюць перуны:

маланка

пайшла сустракаць Вялікдзень.

Сюды i адсюль:

на плынь

паклалася кладка—

збірае мыту?!.

Пралескі цвітуць.

У капліцы

адчынены дзверы.

Тут усё добра?!.—

З пупышак

бярозавых выглядаюць

у свет лісты.

Запальвае свечку ад свечкі

сястра Тэрэза

i мне падае:

трымаю

малітву агню.

Лопае крыллем

i ручаінай

ляціць нейкі птах:

ах, сама ручаіна.

Бязлюдны прыпынак.

Ківае

галінкай зялёнай вішня.

Рог затрубіў у гарах —

лагчына

ўздымае голаў.

Тут дуб,

там бярэзіна:

пераходзіць

вясна памежжа.

Кураць напару:

хапае дым

з вуснаў дзяўчыны вецер.

Выглянула з-за хмараў —

i набыло

мэту наўколле:

да сонца з сонцам!..

«На табе!..» —

Падаюць

адна адной рукі бабулі:

не бачыліся сто гадоў.

У слёзах:

усыпалі дол

яблыневыя пялёсткі.

Ступіў на той бок,

а на гэтым спыніўся:

над ручаінай —

масток.

Справа ружовы бэз,

злева белы...

«Каторы бліжэйшы?» —

пытаецца прыгажосць.

Спачатку насустрач,

а потым разам!..

Хапае

фантан у абдымкі дождж.

Хаваецца дрэва за дрэвам

i за сцяною сцяна:

гуляе

у хованкі краявід.

Хто першы?!.

Над сцежкай

напнулася павуціна.

Варушыцца куст:

усяліўся

у постаць вецер.

Хваля на хвалях:

плыве

качка ў сутонне,

ў світанак — лебедзь.

Кінула недапалак

на брук дзяўчына

i затаптала абцасам:

так яму й трэба,

аматару пацалункаў!..

Ен праганяе,

яна спыняе:

о ружа, о дождж!..

Думкі — аблокі:

гapa

ўглядаецца ў заўтра.

І галавой, i хвастом

матляе

на пасвішчы конь: тагo,

хто бачыць яго,

вітае?!.

Дык тут цэлы свет!..—

Уздымае

з-за агароджы сляпой ліхтарык

асот.

Бяжыць — а на месцы:

яліны

удумваюцца ў ручай.

Аблокі i сонца:

з рамонкам

знаёміцца матылёк.

Бязлюдны паўстанак.

Ba ўсе бакі

разгортваецца бязмежжа.

Стала на пень

i тое, што прамаўляла

учора людзям,

цяпер прамаўляе ялінам:

Урсула Урст.

З хлебам у дзюбе:

схапіла i паляцела

абы-куды чайка.

Гармідар ззаду.

Лічыць дажджыны трава,

а сквар

злізвае: ліпень.

Даткнулася ценем

i адышла

далей датыкацца:

дзяўчына.

Што там, за імі?

У дрэў

прывідныя абліччы.

Выспалася?!.

Паўстае

з возера выспа.

На рынку:

паказвае год

людзям свае малюнкі.

Зірнула,

ўсміхнулася,

пацалавала

дзяўчына люстэрка:

свята,

якое заўжды з сабой.

Белыя караблі —

заплылі

у мора блакіту аблокі:

мо з мэтаю?!.

Мо без мэты?!.

Завулак у пнях,

на пні

паклалася ежа:

ў пільцоў

абедзенны перапынак.

Апосталы глыбіні —

выходзяць

з возера валуны:

дзе дно — там плытка?!.

І сонца, i дождж:

святкуе

трава сустрэчу.

Дзе захад?

Дзе ўсход?

Абдымае

вятрак прастору.

Хто яны мне?!.

Знікае

паволі аўтобус:

у тварах вокны.

Каб падымацца і апускацца:

ў нахіл

нейчымі целамі

ўклаліся пліты —

маім таксама.

Застракатала сарока;

збірае

гукі туман.

Падае шышка з хваіны;

наставіў

далоні дол.

Ліпеньскі сквар.

Да ног

лашчыцца возера:

«Я з табою!..»

Дзядоўнік зацвіў:

займелі

чмялі амбасаду.

І ў кожным

я нешта забыў?!.

Збіраю

ў сустрэчу абліччы.

Спярша запярэчыць,

тады захопіць

i адпусціць не захоча:

ажынавы куст.

«Хочаш напіцца?!.—

Гуляе

хваля з галубкаю,—

Вось я, пі!..»

Тралейбус спыняецца.

Саступаюць

людзі ў імглу:

я з імі.

То скіне з нагі чаравічак,

то зноў абуе...

Пад каланадай

глядзіць у вочы

выпадку незнаёмка.

Счэрпваю з кветак

кепкай расу:

Рарон —

слёзныя сувеніры.

Зайшоў за вароты

i з-за варотаў вярнуўся:

быццам кагосьці, з сабою

прывёў сябе.

Гамонка змывае гамонку:

там вуліца,

тут ручай.

«Вось я!..» —

Ўвабралася ў радасць

i ўсім

дорыць яе рабіна.

У горадзе мур:

з адтулін

цэліцца даўніна.

Быццам нічога не здарылася –

між сабою

гутараць местачкоўцы:

а я

заблудзіўся!..

Нешта заўважылі?!.

Над ручаінай

лётаюць жвава стракозы —

з біноклямі ў галавах.

Даткнулася:

мыю твар

світальнаю павуцінай.

У сінім:

абсягі

займае далечыня.

Варта за вартаю:

прапускакщь

у горад ручай

валуны.

Пасоўваецца ўзбярэжжам

сямейная пара,

сабака наперадзе:

дырыгуе?!,

Сонца хаваецца.

Да акна

паварочваецца сланечнік.

Жвавяцца за драцяной

агароджаю птушкі

у маляўнічых уборах,

а — апускаю вочы.

Паспеў —

у свабоду

зрываецца з клёна ліст.

Бязмежжа згусцілася:

карабель

гудкамі абмацвае наваколле.

Грэецца ў бабіным леце:

босы

на камені след.

Зайду —

апрануся ў стагоддзі:

чакае

ля вежы дзень.

І ты сярод ix!..

У затоцы

плавае сярод качак

i лебедзяў жоўты

кляновы ліст.

Сонца хаваецца.

У людзей

прыгожыя твары.

Ад сёння нічога не застанецца?!.

Мяце

ходнік прад кнайпаю

гаспадыня.

Трава на асфальце.

Пакуль стане сенам,

яе не стане:

авечкі, праўда?!.

Аўтадафэ.

На ўзгорак

выйшлі бяроза i клён:

гладзіце!..

Быў бы дзіком —

займеў бы

спажытак: па жалудах

бадзяецца вецер.

Займелі вагу:

ў павуціну

уклаліся кроплі.

«Дзе той капуцын, якога

я некалі бачыла тут?..» —

Зазірае

мне ў твар старая.

У гутарцы:

то з таго,

то з гэтага дрэва злятае

барваны ліст.

Словы згарнуліся ў немату –

у раллю

уклалася лета.

Знасіліся чаравікі:

рады,

што вызваляюцца ад мяне?!.

Паклаўся на пень

залацісты ліст:

нешта

намерваецца папытацца?!.

З'еў цені,

з'ядае твары:

туман

на вуліцах i ў завулках.

У чорным, з пазнакаю белай —

углыбіню

нырае i зноў вынырае:

качка-манашка.

Падняў з зямлі ліст

залаты: перайду

з ім вуліцы i завулкі.

Скасілася кукуруза:

спрабуюць

вырвацца з поля

абураныя камлюкі.

Вера,

надзея,

любоў —

праз туман

прабілася сонца.

Сцежка спынілася:

дол

услала лістота.

Начныя завулкі.

Знаходзяць

цень ад мяне ліхтары:

«Дык вось ён!..»

Гатовы да абароны?!.

Дровы

чакаюць зіму.

Пара дэвальвацыі:

залатоўкі

шпурляе бярэзіна,

клён — рублі.

Усіхні знаёмца —

хапае

вецер за рукі:

«Ну дык хадзем!..»

Нешта забылася?

У акно

ўглядаецца поўня.

Туды i сюды:

здабывае

з нетраў прасторы ў вежы

маятнік час.

Яшчэ бачыш сонца?!.

За грамадою

цёмных аблокаў

свеціцца аблачынка.

Яліна каля дарогі —

наказ у дарогу:

мо мне, мо табе.

Нехта пастукаўся —

выйшаў

у ноч: да твару

даткнулася далечыня.

З адвагаю i вагой

на хваіне

збіраюцца кроплі:

хто зараз?!.

Холадна.

Рукі

уцягваюцца ў рукавы.

Абмацвае вецер

галіны:

ці ўсе

лісты абляцелі?!.

Прыйшоў,

па траве патаптаўся

i адышоў за ўзгоркі:

першы мароз.

Замкнуліся дзверы:

кладзецца

разам з ключом у кішэню

гук.

Абапал дарогі бярэзіны:

падаюцца

адна за адною

ў зімовы змрок.

Можа, абудзіцеся?!.

З валунамі

вядзе гаворку зіма.

Свеціцца ў цемры акно:

завіруха,

ідзі папытайся,

хто там.

Вецер i снег.

Шкада мне

вас пакідаць у полі,

мае с ляды.