Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

ТРЫ ДУДКІ

Ах, чароўныя дудачкі з матчынай казкі!..

Падзьмеш у адну —

і высахнуць слёзы;

У другую падзьмеш —

засмяешся знячэўку;

Возьмеш трэцюю —

пусцішся ў скокі...

Ах, чароўныя дудачкі з матчынай казкі!

Паўжыцця давялося схадзіць,

Каб здабыць вас,

І цяжка даць веры яшчэ,

Што ў руках у мяне вы.

Але ў першую дудку

таямнічага слова

падзьму —

Высыхае слязіна;

Паднясу другую да вуснаў —

і ўсміхацца гатова;

А на трэцяй зайграю —

смех паклоніцца нізка слязе

За спатканае шчасце.

1975

* * *

...Успрымаць як цуд, што я жыву,

Чую галасы бацькоў і руні;

Са здзіўленнем дзён маіх дратву

Пазнаваць у расспяваных струнах;

Дзівавацца каменю й лістку,

Дзівавацца кораню й дажджынцы;

Зноў адчуць, што я на валаску

Над прадоннем спеленых дажынкаў;

Ведаць пэўна, што рука твая

Мне не дасць аб камяні разбіцца.

Як магло са мной такое збыцца?!

Дзівавацца гэтаму ўдвая...

1978

* * *

Вучуся ў дрэў.

У ніцае ракіты —

Глыбей у глебу весці карані,

А у бярозы, восенню акрытай, —

Вяртаць лістотай сонца з вышыні.

Вучуся ў дрэў.

I навучыцца б толькі

Пранесці праз усё маё жыццё

Бясстрашнае такое ж, як у вольхі

Зялёнае і ў лістапад — лісцё.

1972

ЛЮДВІГ ВАН БЕТХОВЕН

Ёсць толькі шлях.

Адзіна ён не здрадзіць.

Няхай жа ён

Прамы і шчасны будзе!

Шчаслівы —

Насуперак бяздоннай беспрытульнасці,

Прамы —

Насуперак неадназначнасці й сумненню.

Ці дзякуючы гэтаму?

Ісці за рэхам, .

Блізкім і загадкавым,

За водгуллем

Бяссмертна-жыватворнай музыкі

Той роднасці, той годнасці, якімі

Жывыя мы, —

Каб потым,

Не дужа рана

I не надта позна,

Якраз у час, каб зразумець, адчуць,

Што пакрываўленая,

Дужая, прыўзнятая

Душа

Усё ж вярнула,

Вярнула людзям ноту іх душы

I гэтым далучылася да водгулля

I роднасці, і годнасці, якімі

Усе жывыя мы:

Бо ноту гэтую

Праўдзівай

Людзі прызналі непаблажліва.

Хай будзе шлях

Прамы і мужны!

1976

ЦВІТУЦЬ ЛУГІ

Калі і як з нябёс вясёлка

Упала тут на мурагі?

Ды разляцеліся асколкі —

Цвітуць лугі, цвітуць лугі!

I гэтак хораша на сэрцы,

I я сама цвіту, цвіту,

I маладую песню вецер

Зрывае з вуснаў на хаду.

I, можа, там, за сінім гаем,

За плынню сонечнай смугі,

Я незнарок цябе спаткаю...

Цвітуць лугі, цвітуць лугі!

1965

НЕСПАКОЙ

У мяне ўсё добра, ціха, ясна.

Гэткі ж ясны і спакойны дзень.

Дык чаму ж, як пры бядзе уласнай,

Штось таемнае душу гняце?

Сонца залівае тратуары

У абдымках густалістых ліп.

Углядаюся ў людскія твары:

Чый жа боль сягоння мне баліць?..

1971

АГОНЬ УНАЧЫ

Няма святла.

Відаць, абрыў на лініі —

Вятрыска круціць, нібы ашалеў.

Прыклала ноч свае далоні сінія

Да шыб, дрыжачых пад гундосы спеў.

А мне — утульна, нечакана хораша,

Прыціхшы, слухаць буру і сябе,

Ступаць за думкай без шчымлівай горычы,

Як аратай за плугам пры сяўбе.

Ды раптам сэрца працяло трывожнае:

А што, калі з дарогі хто зблудзіў,

Ці проста страшна стала падарожнаму,

Што ў непагадзі ён зусім адзін?..

Асмалак свечкі леташняй каляднае

Шукаю ў скрынцы вобмацкам хутчэй —

I вось ужо з акна майго выглядвае

Скупы агеньчык, добры гном начэй!

Шыбуй сюды, знявераны і стомлены!

Тут рук сяброўскіх шчырае цяпло.

I падалося мне:

сам шквал надломлены

Быў гэтым кволым, прызыўным святлом.

Калі ў сваёй дарозе, часам здрадлівай,

Згублю з-пад ног збалелых цвёрды грунт,

Я так хацела б, каб і мне здагадліва

Агеньчык нечае душы спагадлівай

Выратавальна ў вочы зазірнуў.

1965

* * *

Шчэ не журуся я па харастве,

Якое параскрадваюць маршчыны.

Смуткую: без мяне мае сцяжыны

Марнеюць па пяску і па траве.

Па мураве, па камені, вадзе

Мной не адкрыты свет мяне гукае,

І з немагчымасцю ўсё не звыкаю,

Пакуль мне Парка ніць сваю прадзе.

Пакуль яе не абарве няўзнак,

Мне столькі трэба зведаць і пабачыць

Людзей у працы, весялосці, плачы,

Каб зразумець, што так, а што не так,

Што не па-людску складваю ў жыцці.

Падчас і па чужых краях журуся,

А хопіць і куточка Беларусі,

Каб цэлы век свой да яе ісці.

1977

* * *

Ведаем, жывём занадта мала,

Каб на прыканцы не шкадаваць,

Што не ўсё, чым доля нас вітала,

З годнасцю мы ўмелі адвітаць.

Ды ў часы расцугленых нейтронаў,

Прамянёвай хуткасці часы,

Так жывём, нібы ўжо забаронена

Выпадку наш промень пагасіць.

Быццам не паўвеку нейкіх толькі —

Дадзена паўвечнасці ў запас,

І падбаць яшчэ паспеем з толкам,

Будзе дастаткова сілы ў нас,

Каб вярнуць запушчанаму саду

Плён надзеі і харашыню,

Каб, шануючы душы радню,

У сабе знайсці апору й раду...

1979

* * *

Твайго палону прагну я —

Не пакідай мяне, работа.

Хай дыхае у твар спякотай

Ралля суровая твая.

Адно на ёй, адно на ёй

Каласаваць таму спакою,

Што непастойнасцю сваёй

Знявечаную памяць гоіць.

Ён, як бясцэнны дар, нясе

У плыні руху забыванне,

Што след наш тут — след па расе,

Што вечны тут адны пытанні.

Але з прасветласцю якой

Сцвярджаць я свету не баюся

Сваёю кожнай баразной:

Жыву!

Люблю!

Не наталюся!

1974

* * *

Снег упаў на голле залатое.

Толькі ўчора сонцам ліўся ліст —

А сягоння пад завейны свіст

Снег упаў на голле валатое.

І шчыміць разгублена душа,

Нібы не бярозка, а сама я

Так безабаронна адгараю, —

І разгублена шчыміць душа...

1982

ПЧОЛКА

Сшывае лёс крывой іголкай

Памкненні й чыны ніткай скрухі.

Душа нектар свой,

быццам пчолка,

Усё шукае ў полі руху.

Нічым пагрэбаваць не можа,

Хоць не заўсёды патрапляе

З падзейнай наквеці варожай

Жывіцца тым, шго прасвятляе.,

І мус уроку паўтарацца,

Пакуль не ўсвоіцца належна,

Што не ад змены дэкарацый

Спектакль

і ролі ў ім

залежаць.

НЕ СПАЗНІСЯ

Толькі мо ў казцы ёсць лёс —

нібы кошык,

Поўны адно медуніц ды суніц.

Бойся спазніцца са словам харошым:

Тонка прадзецца жыццёвая ніць.

А ліха не спіць...

Ах,

запіваць бы сухую скарынку

Наканаванага —

з чыстых крыніці

Бойся спазніцца з харошым учынкам:

Тонка прадзецца жыццёвая ніць.

А ліха не спіць...

1983

ГАЛІНКА ПЛЮШЧУ

Гляджу на галінку плюшчу пакаёвага:

Упарта імкнецца яна з кута цёмнага

Да праёму ваконнага,

Лістком за лістком сягае

Наўпрост да святла,

I няма на шляху да яго

Ніякой перашкоды.

Толькі ж раптам

Бы нейкая сіла галінку спыняе

I нават у бок процілеглы

Заварочвае!

Як прыкметна мізэрнее лісце яе

У такім адхіленні —

У шуканні ранейшага сонца свайго,

Падаванага ёй

У час побыту ў іншым пакоі...

Але на шляхах у былое

Няма поступу ўперад.

I выпростваецца сцябліна,

I разгортвае новае сакавітае лісце

У руху да Сутнага!

Гляджу на галінку плюшчу пакаёвага.

Бачу самую сябе.

1990

* * *

Дзе ты, даўняя любасць?

Белы корань душы...

Глей самотнасці грубай

Дзёрзка разварушы!

Даўкіх будняў прагалы

Перакрэслі сабой.

Без цябе што б я знала

Пра пяшчоту, пра боль?

Мне маркоты не збыцца,

Як гарбунні — гарба.

Без цябе не адкрыцца,

Што такое журба.

Так настойліва беды

Промнік сонца дзяўбе...

Як магла б я паведаць

Прагу жыць —

без цябе?

Дзе б я чэрпала сілы

Усміхацца, спяваць?

Чым

падцятыя крылы

Тут змагла б мацаваць

Ты ці лекі, ці згуба —

Нематой не душы,

Безаглядная любасць,

Вечны корань душы...

1982

ДЫЯЛОГ

Душа мая, дай адпачынак мне:

Даволі песень з болем і тугою!

Так хочацца ў жытнёвай старане

Сябе прыўзняць мелодыяй другою!..

I чую вінаватае ў адказ:

Нас абмінае радасць палахліва.

Усе ж плачы сыходзяцца да нас:

Відаць, зашмат на свеце нешчаслівых...

1981

* * *

Кагосьці вёрсты разлучаюць,

Кагосьці звязваюць навек.

Сляды на ранішняй траве,

Сляды, і ўсе — у незвычайнасць.

Ах, цудзе! Папараці кветка...

Як прагнем мы цябе знайсці.

Ды толькі мала хто спасціг,

У чым

шукаць такую рэдкасць.

I падаюць пад ногі версты.

Ідзём праз лёс, нібы праз лес,

Наперарэз,

наперарэз

Вялікай, палахлівай радасці!

1969

* * *

Зноўку ноч цыганкай каля ганка,

Зноў прыйшла прарочыць-варажыць

Самыя шчаслівыя світанкі,

Самыя гаючыя дажджы.

Пазбіраю ў жменю смутку зёрны,

I ў цыганкі добрай на вачах

Аднясу, шпурну на дно азёрнае

Свой былы і будучы адчай.

Расчыню прад варажбіткай дзверы,

Усміхнуся лёсу, як табе,

I паверу, як дзіця, паверу

Самай несусветнай варажбе!

1969

УСЁ ПАЎТАРАЕЦЦА

Усё паўтараецца — з кожным і ў кожным?

Дзяўчынка, мой след абміні,

Прайдзі муравой, а не колкаю пожняй, —

Не хмарцеся, юныя дні!

Ды ўсё паўтараецца... Не прамінае.

I таўры на лёсах гараць:

Даецца жыццё нам, каб радасць з адчаем

Вучыліся мы прыміраць.

Каму ж удаецца ў адпушчаным часе

Наблізіцца хоць на паўкроку да ясі?

1989

РАСЧАРАВАННЕ

Расчараванне — як абвал.

Хіба ўгадаеш гэта ліха?

Уцёк каменьчык з-пад нагі,

За ім знянацку і другі,

Чацвёрты, восьмы... Шчэ імгненне —

І вось пад кручу ужо, уніз,

Лавіна груку і камення!

Галёкне рэха ў катлавіне,

Заб'ецца спуду ў стромах сініх,

І раптам стане ціха-ціха...

Расчараванне — як абвал.

1969

ПРЫ ПЕСНІ

І нядзеля

запанядзелена.

Чым каштоўным я тут надзелена?

Ёсць жытнёвы кут з тою хатаю,

Што на ласку мне так багатая.

У гародчыку спее мачына,

За сталом звініць песня матчына.

— Ой, жураўку, жураўку,

Чаго крычыш на ранку?

— Ой, як жа ж мне не крычаць? —

Трэба высака лятаць...

Падхаплю жалю мову шчырую:

Не вяртаецца жораў з выраю.

Хай не журыцца, хай не плачацца:

Далягляд з жальбы не зыначыцца.

Шкода толькі дня, той нядзелі мне,

Што святочнасцю так абдзелена.

1981

МЕЛОДЫЙКА

Памру — забудуць хутка. Не змагла

Тут вартага зрабіць я анічога,

Хоць і выпальвала душу датла

Пакутай за сябе і за другога.

А што пакіну? Толькі жменьку слоў,

Мелодыйку любові і змагання

За ўсё, што выбаўляе з кайданоў

Абездухоўленага працвітання.

Ляці, мая мелодыйка, ляці!

Будзі сінічкаю дрымучасць неба,

Калі мне не хлусілі пры жыцці,

Што нехта меў тут і ў табе патрэбу...

1984

НАДЗЕІ, ЯКУЮ ПРЫВЯЛІ ЗА РУКАЎ

Ты ўсё перамінаешся ў парозе?

Шкада, не ўласнай воляю прыйшла...

Ну што ж! Праходзь.

З тваіх сясцёр цвіла

Тут не адна, ды час іх

памарозіў...

Ах, тыя, хто прывёў цябе сюды, —

На свеце найдарожшыя мне людзі.

Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе

Праз доўгія, пагодныя гады!

Прысядзь на хвілю. Я не затрымаю.

Даруй, затрымваць —

проста не хачу.

За ўсё на свеце тут жыццём плачу.

(Нібыта ў тым бальзакаўскім рамане,

Шматок шчыгрыну менее ўваччу...)

Ты мне — чужая,

хоць цябе сюды

Паслалі найдарожшыя мне людзі —

Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе

Праз доўгія, пагодныя гады!

Твая вясёлкавасць не ўскалыхне.

Таму, хто яваю не ашуканы,

Навошта мыліцы самападману?

Пакінь мяне.

1975

* * *

О, калі б толькі мог мой жорсткі смутак

Палёту ластаўкі быць карацей...

Ды ведаю, надоўга ён раскуты,

Да моцы зноў акрыленых надзей.

А я тужу аб акіяне мудрым —

Рукой прылашчыць бы халодны лоб...

А мне недастае той шызай тундры,

Дзе сэрца мужнасць мо знайсці змагло б.

А я сумую аб пякельным поўдні,

Аб той краіне, дзе ні ты, ні я

Не захацелі б боль і крыўды помніць, —

Тваё каханне і натхнёнасць дзе мая.

1968

САМО

Ці надзеі непраўдзівыя,

Ці дарожанькі не тыя,

Ці сама я негадзівая, —

Адвярнуліся святыя!

Ці не так, як трэба, клікала,

Ці не там я іх шукала?

Ветру скрыпачка пілікае,

Каб галоўку не ламала.

Крач не крач самотнай вуціцай

Ці гадай на каве ў місе,

А ўсё суджанае збудзецца

I само,

хоць задавіся!

1990

* * *

А можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую,

Душу і цела ў розуме злучу?

I лета доўгае перазімую,

За халады пакорай заплачу.

Пасля цяжкіх, бязлітасных агледзін

Пачуццяў, што пакутай параслі,

Вярнуся ў час, які мне шчэ адведзен

На гэтай пакрываўленай Зямлі.

Шчэ закрасуюць буйна краскі ў лузе,

Шчэ завіруюць снежныя віры, —

Спакойная і шчырая, вярнуся

З людзьмі пра шлях і долю гаварыць.

I падстаўляць сваё плячо слабое,

Дзе хоць каго паратаваць змагу.

Мы ўсе — з любові, ўсе мы — да любові,

А як жа мы прад ёю ўсе ў даўгу!..

То, можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую,

Душу і цела ў розуме злучу,

I неяк жытку гэту дазімую,

I новай гэтакай — не захачу.

1985

ЗАЦЬМЕННЕ

Акіян мой стаў азерцам:

Засуш не міне.

Чэрпаю насмяглым сэрцам –

Шкрабаю па дне.

Берагу – не ўберагаю

Сцежкі паясок:

Засыпае, засыпае

І яе пясок.

Вось як дыхае пустыня –

Роздараж ды глуш!..

Што яшчэ мне, лёс, падкінеш

Пад зацьменне душ?

1984

АПАТЫЯ

Разглядваеш паныла лямец дзён,

Адпушчаных на песню —

Змарнаваных

На тло бясконцых вымаганняў быту, —

Самапавагі, песні той жадзён,

Разглядваеш бяздарны лямец дзён:

Ах моташна ад затхлай поўсці...

Душа за кабалу адпомсціць!

1984

БЯЗЛАДНАЯ РАЗМОВА

Пагаварыць з табою трэба мне,

А я пакутна падбіраю словы:

Зусім дзяўчынка ты ў маіх вачах,

А я ў тваіх чытаю столькі болю...

Як недарэчна, што душы мудрэць,

Мужнець ёй толькі ад рубцоў уласных

І раны, што скрывавілі мяне,

Цябе не ўберагуць ад ран тваіх.

Паслухай, сёння, калі што й скажу

І прыгадаю пачуццё, якое

Абразай падсякалі, як з абрэза,

Не думай, што цябе хачу суцешыць

Падобнасцю людскіх перажыванняў:

Не ўсцешыла б мяне бяда чужая,

Хай і ў мінулым гэтая бяда.

Цяпер, калі па валасах маіх

Усё натхнёней чыркае галубка

Крылом з'інела-белым,

Я хачу

Упэўніцца, ці гэтак, бы ў юнацтве,

Да новых ран маё гатова сэрца...

1977

ВОРАН КРУЖЫЦЬ

Я шукала чараўніцу,

Ах, шукала,

Каб мяне ад варання

Паратавала,

Каб яно штодня-штоночы Не кружыла,

Каб я цяжка так па сонцу Не тужыла.

Абышла я паўкраіны, Паўзямліцы,

Не знайшла нідзе жаданай

Чараўніцы,

Бо яны, бо і яны

Па сонцу тужаць,

Бо над кожнаю душой

Свой воран кружыць...

1989

ЧУЙНАР

«Ты на зямлі, каб несці крыж з пакорай,

Наканаванне дзейснячы сваё.

І ты чыймусьці трудаванню ўторыш,

І хтось мацуе спраўджванне тваё.

Інач усё, што можаш перайначыць,

Вітай усё, над чым не ўладны ты.

Што ж да аддачы... Не чакай аддачы.

Не тут яна. За рысай нематы.

Там

адтайнуецца ўся патаёма

Заломаў лёсу і цярпення дар».

...Пазыбваўся ў начным дзвярным праёме

Бялёсы цень. Дарог маіх чуйнар.

* * *

Усе мы, усе мы ў хадзьбе

Да небакраю.

Калі й чакаю чаго –

ад сябе

Чакаю.

Табе не па сіле крок

Маёю сцяжынай.

Мы нават у снах сяброў

Чужыя.

1984

* * *

У несаступлівай журбоце

Ніколі ды не асуджу

Таго, хто лёгка, па ахвоце

Пераадольвае мяжу

Між скрухаю і весялосцю,

Таго, хто ўмее абярнуць

Уласную маркоту ў досціп, —

Ды не паставіцца ў віну

Уменне жыць не ў спаняверцы

У сэнсе земнага жыцця,

Уменне вераваць да смерці

У бессмяротны свой працяг!

1989

ЗАКАНАМЕРНАСЦЬ

Сэрца звычайнай канфігурацыі.

З медзаключэння

То ці варта ўжо так непакоіцца, доктар,

Што яно, гэта сэрца маё

Са звычайным абрысам лісточка бярозавага,

Часам гэтак балюча трапеча,

Што сарвацца гатова

Мяне ўразіла б іншае:

Каб у ім без пакуты варочаўся

Свет гэты белы...

А СТАЎ НАПАМІНАМ

Аклікаць юнацтва недарэчна,

Не было яго ў маіх гадах.

...Ты напраўду першы-лепшы стрэчны,

З кім і размінуцца не шкада.

Раскладала ў цвёрдыя дзве столкі

Гарката, што можна мне, што — не.

...Ты напраўду субяседнік толькі,

З кім прыемна пабалакаць мне.

Прыпадае да грудзей з павіннай

Сталасць марнакрылая мая.

...I нашто ж ты стаў мне напамінам,

Што мінаю, што мінаю я?..

1980

НА БЫСТРЫНІ

Няможна патураць тузе,

Каб яву засланіла зданню,

Каб зрабавала пакрысе,

Што скарбавалася гадамі.

Каб незаслужаны папрок

Не вырваўся нікчэмна з вуснаў.

Калі крыштальны быў выток —

Незамутнёным будзь і вусце!

Не змізарнець бы на вяку,

Не зблоцілася б глеба тая,

Дзе і крынічка б'е, пакуль

Рака плыве і не сплывае!..

* * *

Цуд не бывае нечаканы,

Не спраўдзіцца яму раптоўна:

Жаданы пасля ночы ранак,

З карэньчыка ідуць бутоны.

Зялёнай клеткай хларафілу

Завяжацца першапрычына, —

Хай выстарчыць бунтоўнай сілы

Зрабіць рэальнасцю магчымасць!..

А хто не меў тут дачынення,

Слязы ні ўсмешкі не патраціў,

Той цудам назаве здзяйсненне...

Была ж,

як выклік,

праца.

Праца!

1977

ЦІ СКАЖУ

Ці скажу, што жыццё — не ўдалося,

Што была неспагаднаю доля,

Бо ўплятала куколь у калоссе,

Град і засуху слала на поле?

Як бы склаўся мой лёс, каб не знала

То празрыстай,

то душнай маркоты

Па ўсяму, што мяне абмінала,

Што не прыйдзе ні заўтра, ні потым?

Нагабаная ў жыце падкова

Вінавата паблісквае ў хаце:

Ля чужога агню

выпадковай

Грэцца ласкай

чужога дзіцяці...

Быць залежнай ад поўні й завеі,

Ад чужога маршруту і руху

Быць залежнай,

і помніць, і верыць,

Што я — голас іх радасці й скрухі.

Голас тых,

што здалеюць знямогу

(Мне ўдавалася ў болю не ўпасці).

Голас тых, чыя ў сонцы дарога

(Выпадала мне зведаць і шчасце).

Узыходзіць, як каліва, слова.

Не згубіцца яму ў шматгалоссі.

Ці скажу, што жыццё — не ўдалося?

ДАДЗЕНА

Здаецца, заўсёды разлічвала я

На сілы свае,

Сёння ж бачу,

Што ўсё-такі не да канца ўсведамляла:

Толькі гэтак і дадзена

Пераніцоўваць уласную недасканаласць.

Хоць бы зноў не зацемніць свядомасць

Сумненнем!

Хоць бы зноў не сарвацца

У прорву зняверы!

Промнік Ісціны,

Нагабаны навослеп у нетрах душы,

Быць відушчай,

Быць памкнёнай толькі да вечнага —

Памажы!

1990

* * *

Лёс мой,

лёс мой — цяжкі колас,

часам — цяжкі камень...

Мне люляць цябе да скону

кволымі рукамі.

Мне з табою

быць сам-насам

і несці у людзі

то ў кароне промняў ясных

ды ў пчаліным гудзе,

то шукаць табе ратунку

ад навалы чорнай.

Час падлічвае рахункі,

мелюць часу жорны.

Думкі, крокі,

гнеў і радасць, —

будзе хлеб ці ўдалы?

Не скрывіць душой ні разу —

гэта шмат ці мала?

І любіць ажно да болю,

як матулін голас,

Беларусь — і сонца, й долю...

Лёс мой,

цяжкі колас!

1970

* * *

Ёсць адзінае выйсце — жыць,

Кожнай хвілечкай даражыць,

Той хвілінаю, што — з табою,

Тою вечнасцю, што — без цябе.

I не згледзім, як нас з любоўю

Ненасытны нябыт заграбе.

Не даводзіцца наракаць.

Журавінкай ірдзее пэўнасць:

Застаецца па нас —

напеўным

Лёгкім клёнікам —

цень радка.

Пад яго жыццяноснай галінкай

Пасвятлее хоць на краплінку

Сэрцу, бедамі спаласаванаму,

Неўміручаму —

Закаханаму.

...Як на лета пяе сінічка!..

Дзе шчэ спелае жыта!..

Дзе знічка!..

1981

* * *

Я сёння ўсміхаюся з самага ранку,

Мне сёння ўсё чыста ўдаецца,

Чародкаю вольнай жураўкі-спяванкі —

I тыя вярнуліся ў сэрца.

Вярнуліся, быццам і не пакідалі.

Рабіна ў падворку — і тая

Ірдзяныя ў сонцы высокім каралі

Да свята майго прымярае

I ценем прыхільным парог мой вартуе,

Бо знае, каго сёння ўсё мне вяшчуе!

1989

СЭРЦУ

Замацуй у глыбінях сваіх

Дзеля веры ў жыццё гэты міг.

Смутак прыйдзе яшчэ. А цяпер,

Калі дзень усміхнуўся вяснова,

Паўнапраўна — і ўдзячна! — прымер

Гэтай шчырай хвіліны абнову.

Не ўкарочвай святлоты яе,

Не змарнуй гэтых рэдкасных шатаў.

Чуеш, як пацішэлі твае

Несуладдзі набыткаў і стратаў?

Гэта прагне зліцця да краёў

Са святлом, пасыланым з аддалі,

Падсвядомае мкненне тваё

Да гармоніі і дасканалля.

Замацуй у глыбінях сваіх

Знакам веры ў жыццё гэты міг.

1989

VITA BREVIS. PATRIA ETERNIS[¹]

Пажадаў дабра мне друг зычлівы.

Добра мне.

Дзень, адмалку на журбу ўрадлівы,

У цане.

Ах, не час валошкавы мой тае —

То пылок

З трапятлівых крыльцаў асыпае

Матылёк!..

Vita brevis. Patria eternis.

Зорны цвет

Чалавечых дум аб шляху ў цернях,

Запавет.

Як не выйду больш на васільковы

Я парог —

Пагукай безмежжа гэтых словаў

Чатырох...

1989

* * *

Жыццю векавечна ў далноні

Гады за гадамі страсаць.

Узросту не мае Гармонія,

Не ведае межаў Краса.

Свяціць на сцяжынцы й найвузенькай

Святлу чалавечай душы,

Пакуль ёй жывільная Музыка

Нябёснай крынічкай гучыць!

1997

* * *

Я маю толькі ймя.

Чатары літаркі-

нібы чатыры бакі свету.

Твор,

мне прадвызначаны

дзеля пераствору

у плынь жыцця.

Тайнапіс лёсу, каторы

спрабую адтаемніць.