Дзярлiвая птушка

Тваё мiнулае ў мармурах не застыла

I медзьдзю-бронзай не зьвiнiць.

Яно ня знае готыкi, антычных стыляў,

Ня знае колераў сузорчатых зарнiц.

Яно пахавана ў глыбокiя курганы,

Крывёй-бальзамам гоiць сны.

Твой гэнiй, у мiнулым паруганы,

Да славы ўзьнiмуць вольныя сыны.

Ты сiлы трацiла свае дазваньня;

Цябе абплакаў на кургане клён.

Штогод тваё спраўлялi ўкрыжаваньне,

Штогод гiсторыi праклён.

Таму й мiнулае ў мармурах не застыла

I медзьдзю-бронзай не зьвiнiць.

Яно ня знае готыкi, антычных стыляў,

Ня знае колераў сузорчатых зарнiц.