Konan la Barbarulo

1.

La mujo dil batalio deskreskabis; la krio di vinko mixesis kun la jemado dil mortanti. Quale folii gaye kolorizita pos sturmo autunal, la vinkiti kovris la plana-lando; la suno kushanta brilis de kaski polisita, masho orizita, kurasi arjenta, espadi frakasita, e de la pezoza faldi rejala di silka standardi, renversita en flaki de karmezino koagulanta. En tacem amasi jacis milito-kavali e lia kavalkanti stale vestizita, krinari fluanta e plumi fluktuanta same makulizita per la reda fluo. Cirkum ed inter oli, quale tempesto-reziduo, esis dissemita korpi lacerita e tramplita qui portis stala kasqueti e ledra vamsi—armarkisti e piquisti.

L’olifanti[2] bramis triumfo-fanfaro tra la plana-lando, e la hufi dil vinkinti grincis an la sini dil vinkiti dum ke omna linei vaganta e brilanta konvergis adinterne quale la radii di roto vers la loko ube la lasta transvivanto ankore facis lukto neegala.

Tadie Konan, rejulo di Aquilonia, vidabis sua selektita kavalieraro desmuntita, aplastita e batita, e pulsita ad eterneso. Kun kinamil kavalieri il transpasabis la limito sudwestal di Aquilonia e kavalkabis aden l’agro herboza di Ofir, ma trovis ibe sua olima aliancito, la rejulo Amalrus di Ofir, dispozita kontre su kun l’armeo di Strabonus, rejulo di Koth. Tro tarde il komprenabis la kaptilo. Omno posibla de viro il agabis per sua kinamil kavalieri kontre triadekamil kavalieri, armarkisti e piquisti dil konspiranti.

Sen armarkisti od infantrio, il lansabis sua kavalkanti homarmarizita vers l’armeo venanta, vidabis la kavalieri di sua enemiki en lia masho-kuti brilanta falar sub sua lanci, pecigabis la centro opozanta, e pulsabis la rangi ruptita kapavane, ma trovabis su kaptita en mordilo kande la ali netushita enklozabis il. L’armarkisti Shemida di Strabonus devastabis ilua kavalieri, plumizabis li per flechi qui trovis omna kreviseturo en lia homarmaro, faligabis la kavali; e la piquisti Kothana enkurabis por lancagar ta kavalkanti falinta. La lancisti mashizita dil centro ruptita riordinabis su, rinforcita per la kavalkanti dil ali, ed asaltabis e riasaltabis, fine ganis la batalio nur pro lia nombro grandega.

L’Aquiloniani ne forfugabis; li mortabis sur l’agro, e de la kinamil kavalieri qui adsude sequabis Konan, ne unu livis vivante l’agro di Shamu. E nun la rejulo ipsa stacis akulita inter la kadavri incizita di sua domo-trupi, sua dorso an amaso di kavali e homi mortinta. Kavalieri Ofirana en masho orizita saltigis lia kavali super kadavramasi por incizar la sola figuro; kurta Shemidi havanta blue nigra barbi e kavalieri Kothana havanta bruna vizaji pede cirkondis il. La bruiso di stalo surdigis on; la figuro portanta nigra masho di la rejulo westal altigis su super sua enemiki esamifanta e frapegis quale buchisto uzanta granda hako-kultelo. Kavali sen kavalkanti kuris tra l’agro; cirkum ilua pedi ferizita kreskis ringo de kadavri mutilita. Ilua atakanti retrotiris su de ilua desesperanta sovajeso anhelanta ed livida.

Nun tra la linei krianta e blasfemanta kavalkis la chefi dil vinkanti—Strabonus havanta vizajo larja e bruna ed okuli ruzoza; Amalrus, dina, delikatega, perfidema, tam danjeroza kam kobrao; e la magra vulturo Tsotha-lanti vestizita nur per robi silka, sua granda nigra okuli brilante de vizajo quale to di ucelo raptera. Rakonti misterioza naracesis pri ta sorcero Kothana; en la vilaji nordal e westal, mulieri havanta desordinita harari pavorigis infanti per ilua nomo, e sklavi rebela abatesis a submiso plu rapide per la minaco vendesar ad il kam per flogilo. Homi dicis, ke il havas biblioteko di misterioza verki bindita per pelo di viktimi vivanta ed, en fosi sennoma sub la kolino sur qua ilua palaco situesis, ke il komercas kun la povi maligna e kambias sklavini krianta por sekretaji nesanta. Il esis la reala regnanto di Koth.

Nun il kolde ridetachis dum ke la rejuli haltis sekure distante de la severa figuro fere vestizita qua altigis su inter la mortinti. Avan ta sovaje blu okuli ocideme brulanta sub la kasko plumizita e nochizita, mem le maxim brava retrotiris su. L’obskura vizajo cikatrizita di Konan esis mem plu obskura pro pasiono; ilua nigra homarmaro esis hakita a ragi e makulizita per sango; ilua grand espado esis reda til l’espado-konko. En ta krizo la tota plako di civilizeso desaparabis; esis barbarulo qua afrontis sua vinkanti. Konan esis naske Kimeriano, un de ta kolinani feroca e severa qui habitas sua lando nuboza e tenebroza en la nordo. Ilua historio, qua duktabis il a la trono di Aquilonia, esis bazo di ciklo de heroo-rakonti.

Do nun la rejuli restis for il, e Strabonus imperis, ke l’armarkisti Shemida lansez lia flechi a l’enemiko de disto; lua kapitani falabis quale frumenti matura sub l’espado dil Kimeriano, e Strabonus, tam sparema pri sua kavalieri kam pri sua moneti, spumifis furioze. Ma Tsotha negis per kapsigno.

‘Kaptez il vivanta.’

‘Facile dicita!’ grunachis Strabonus, timante ke la giganto portanta nigra masho ulmaniere hakus voyo a li tra la lanci. ‘Qua povas kaptar homo-manjanta tigro vivanta? Per Ishtar, ilua talono stacas sur la koli di mea maxim habila espadagisti! Dum sep yari e per amasi de oro singlu preparesis, ed ibe li jacas, karno por milani. Flechi, me dicas!’

‘Me repetas, no!’ Tsotha dicis kurte, e decensis de sua kavalo. Lu ridis kolde. ‘Ka vu ne ja saveskas, ke mea mento esas plu forta kam mea espado?’

Lu trapasis la piquisti-linei, e ta giganti en sua stala kasqueti e masho-kurasi kontraktis su pavorante, por ne tushar mem la mansheto di lua robo. Nek min rapide la kavalieri plumizita lasis spaco por lu. Lu pazis super la kadavri ed konfrontis la rejulo feroca. L’armeo spektis per tensa tacemeso e retenis sua respiro. La figuro nigre homarmarizita stacis per minaco terorind avan la magra formo havanta silka robo; il alte tenis l’espado nochizita e sangizita.

‘Me ofras a vu vivo, Konan,’ dicis Tsotha; gayeso kruel ebuliis en sua voco.

‘Me donas a vu morto, sorcero,’ grunachis la rejulo, e per fera muskuli e feroca odio hakis l’espado por tranchar la magra torso di Tsotha. Ma mem dum ke l’armeo kriis, la sorcero adavane pazis tro rapide por okulo sequar, ed evidente nur tushis per manuo aperta la sinistra brakio di Konan, ube la masho esis hakita del rigida muskuli. La lamo siflanta deviacis de sua arko e la giganto mashizita krulis pezoze al tero e jacis senmove. Tsotha taceme ridis.

‘Prenez il e ne pavorez; la dentegi dil leono esas arachita.’

La rejuli proximeskis e, frapita da solena timo, regardis la leono falinta. Konan jacis rigide quale mortinto, ma sua okuli brilegis vers li, larje apertita, e brulis pro furio impotenta.

‘Quon vu facis ad il?’ Amalrus demandis perturbite.

Tsotha montris sur sua fingro larja ringo stranje formacita. Lu klemis sua fingri, e del interna parto dil ringo ekpulsesis stal agulo mikrega quale lango di serpento.

‘Ol esas trempita en la suko dil purpura lotuso qua kreskas en la marshi fantomizita di Stigia sudal,’ dicis la magiisto. ‘Olua tusho facas paralizeso tempala. Katenizez il e pozez il en charo. La suno kushas su e ni devas irar a Khorshemish.’

Strabonus turnis su a sua generalo Arbanus.

‘Ni retroirez a Khorshemish kun la vunditi. Nur trupo del kavalrio rejal akompanez ni. Me komandas, ke vu marchez jorne a la limito di Aquilonia e siejez l’urbo Shamar. L’Ofirani provizos vi per manjaji alonge la voyo. Ni rajuntos vi tam balde posible kun rinforci.’

Do l’armeo kun sua kavalieri stale vestizita, sua piquisti ed armarkisti e kampeyo-servisti, iris por kampar en la prato apud la batalio-agro. E tra la nokto steloza la du rejuli e la sorcero plu granda kam irga rejo kavalkis al chefurbo di Strabonus meze dil trupo briletanta del palaco, akompanata da longa lineo de chari charjita per la vunditi. En un de ta chari jacis Konan katenizita, la rejulo di Aquilonia, la bitra saporo di vinkeso en ilua boko, la blinda furio di tigro kaptita en ilua anmo.

La veneno qua rigidigis ilua fortega membri til impotenteso ne paralizis ilua mento. Dum ke la charo en qua il jacis rotolis alonge l’agri, ilua mento turnis frenezioze pro ilua vinko. Amalrus sendabis delegato por postular helpo kontre Strabonus, qua, lu dicis, spolias la domeno westal qua situesas quale konio inter la frontiero di Aquilonia e la vasta rejlando sudal di Koth. Lu demandabis nur mil kavalkanti e Konan ipsa, por kurajigar sua regnati senkurajigita. Konan nun blasfemis mentale. Jeneroze il venabis kun kinopla nombro quan la monarko perfidema demandabis. Sincere il kavalkantis aden Ofir, e konfrontesis dal supozita rivali aliancita kontre il. Esis atesto signifikiva pri ilua prodeso, ke li havis tota armeo por kaptar il ed ilua kinamilo.

Reda nubo velizis ilua vido; ilua veini bufis pro furio ed en ilua tempori pulso palpitis iracigante. Dum ilua tota vivo il ne konocabis furio plu granda o plu impotenta. Per rapida ceni, la spektaklo di ilua vivo pasis avan ilua okuli mental—panoramo en qua movis figuri ombratra, il ipsa en multa formi e standi— barbarulo pelo-vestizita; mercenario en kasko kornizita e masho-kuraso; korsaro en navo havanta pruo skultita kom drako e voyo-traco karmezina pro sango e spoliado alonge la marbordi sudal; kapitano di armei en stalo polisita, sur nigra kavalo kabranta; rejulo sur ora trono e leono-banero fluktuanta supre, e turbi di gaye buntizita kortanuli e kortanini genupozante. Ma la charo rotolanta e saltanta sempre retrotiris ilua pensaji por turnar furioze e monotone a la perfideso di Amalrus e la sorco di Tsotha. La veini preske ruptis en ilua tempori, e la krii dil vunditi en la chari plenigis il per feroca plezuro.

Ante noktomezo li transpasis la land-limito di Ofir e jorne aparis la turmo-pinti brilanta e rozea di Khorshemish ye la horizonto sudestal, la gracila turmi eklipsita da la citadelo severa e skarlata qua fore aparis quale sango-induturo en la cielo. To esis la kastelo di Tsotha. Nun un streta voyo, pavizita per marmoro e gardita da fera pordi pezoza, duktis adube ol kronizis la kolino super l’urbo. La flanki di ta kolino esis tro eskarpa esar asencebla altravoye. De la muri dil citadelo on vidis la voyi larja e blanka dil urbo, moskei minaretizita, butiki, templi, domegi, e bazari. On anke vidis la palaci dil rejulo en larja gardeni alte murizita, luxoz abundi di fruktieri e flori, tra qui murmuris rivereti artifical, e fonteni arjentea spricis sencese. Super omno regardegachis la citadelo quale kondoro squatanta sur sua viktimo, okupata pri sua propra meditado maligna.

La forta pordegi inter la grandega turmi dil extera muro apertesis bruisoze, e la rejulo kavalkis aden sua chefurbo inter linei de piquisti dum ke kinadek trompeti salutis lu. Ma nula turbi esamifis en la stradi blanke pavizita por lansar rozi adsub la hufi dil vinkanto. Strabonus venabis plu rapide kam informo pri la batalio, e la populo vekante a lia okupaji jornala beis vidar sua rejulo retrovenar kun mikra eskorto, e dubitis, ka ta auguris o vinko o falio.

Konan, la vivo lente rienirante ilua veini, levis su del fundo dil charo por vidar la marveli di ca urbo nomizita la Rejino dil Sudo. Il pensabis uldie kavalkar tra ca orizita pordegi avan sua esquadri stale vestizita, la granda leono-banero fluktuante super ilua kapo kaskizita. Ma il nun eniris katenizite, desvestizite de sua homarmaro, jetita quale sklavo sur la bronza fundo di la charo di sua vinkanto. Gayeso kapricoza e diablatra superiris ilua furio, ma a la nervoza soldati qui vehis la charo, ilua ridado sonis quale murmuro di leono vekanta.

2.

En la citadelo, en chambro havanta plafono vultizita ek gagato skultita, e l’arki di pordi cintilifanta per stranja juveli obskura, stranja konklavo eventis. Konan di Aquilonia, sango konjelata de vunduri nebandajizita sur ilua grandega membri, afrontas sua kaptanti. Ambalatere stacas dekedu nigra gigantuli qui tenas hakili havanta longa shafti. Avan il stacas Tsotha, e sur divani jacas Strabonus ed Amalrus portanta silkaji ed oraji, briletanta per juveli. Nuda sklav-pueri apud li varsas vino aden tasi skultita ek una safiro. Forte kontraste stacas Konan, severa, sango-makulizita, nuda ecepte por lumbo-tuko, kateni sur ilua forta membri, ilua blu okuli brulanta sub la nigra krinaro intrikita qua falas sur sua larja brovo. Il dominacas ta ceno, facas oripeli ek la pompo dil vinkanti per pura vivozeso di sua personaleso elemental, e la reji fiera e splendida single agnoskas lo en sua kordio sekreta, e ne esas kontenta. Nur Tsotha esas tranquila.

‘Nia deziri es rapide dicita, Rejulo di Aquilonia,’ dicis Tsotha. ‘Ni deziras extensar nia imperio.’

‘E do vi volas furtar mea rejio,’ rauke dicis Konan.

‘Quo vu esas, ma aventurero sizinta krono, por qua vu ne havis plu multa yuro kam irga barbaro vaganta?’ respondis Amalrus. ‘Ni es pronta ofrar a vu kompenso konvena.’

‘Ka kompenso?’ To esis explozo de ridado profunda del forta pektoro di Konan. ‘La preco po deshonoro e trahizo! Me esas barbarulo, do me vendez mea rejio ed olua populo po vivo e via oro sordida, ka yes? Ha! Quale vu ganis vua kroni, vu e ta porko havanta nigra vizajo apud vu? Via patri luktis e sufris, e donacis a vi lia kroni sur ora pladi. Por to quon vi heredis sen esforco— ecepte venenagir kelka fratuli—me luktis.

‘Vi sidas sur satino e glutachas vino por qua la populo sudorifas, e parolas pri la divina yuri di suvereneso—ba! Me klimis ek l’abismo di nuda barbareso al trono, e dum klimar me ekvarsis mea propra sango tam multe kam me ekvarsis la sango di altri. Se irgu hike havas yuro por regnar homi, per Krom, esas me! Quale vi pruvis vi supera a me?

‘Me trovis Aquilonia tenata da porko quale vi—unu qua povus montrar genealogio de mil yari. La lando esis lacerita dal militi dil baroni, e la populo kriis pro opreso ed imposti. Nun nula nobelo di Aquilonia audacas male traktar la maxim humila de mea regnati; e l’imposti dil populo es plu lejera kam irgaloke en la mondo.

‘Ka vi? Vua fratulo, Amalrus, havas la parto estal di vua rejio e defias vu. E vu, Strabonus, vua soldati mem nun siejas la kasteli di plu kam dekedu baroni rebela. La populi di via amba rejii aplastesas al tero da imposti e taxuri tiranal. E vi spolius la mea —ha! Desligez mea manui e me vernisizos ta pavimento per via cerebri!’

Tsotha kolde ridetachis pro vidar la furio di sua kompani rejal.

‘To omna, quankam vera, ne relatas. Nia projeti ne koncernas vu. Vua responso finos kande vu signatabos ica pergameno, qua esas abdiko favoranta la Princo Arpelo di Pelia. Ni donacos a vu armi e kavalo, e kinamil ora luna-i, e duktos vu al frontieri estal.’

‘Ed abandonos me ibe, ube me unesme kavalkis aden Aquilonia kom mercenario en lua armei, ecepte kun la plusa charjo dil nomo di trahizero!’ La rido di Konan esis la profund e kurt aboyo di lupo. ‘Arpelo, ka? Me suspektis ta buchisto di Pelia. Ka vi ne mem povis furtar e spoliar sincere ed honeste, ma vi bezonas pretexto, irgequante febla? Arpelo reklamacas traco di sango rejal, do vi uzas lu kom pretexto por furtar, e regnos per satrapo! Me prefere vidas vi en inferno.’

‘Vu es folulo!’ klamis Amalrus. ‘Vu es en nia manui, e ni povas segunvole havar e krono e vivo!’

La respondo di Konan esis nek rejal nek nobla, ma instinte karakteriziva dil viro, di qua la naturo barbara nultempe cedis su al kulturo adoptita. Il sputis aden l’okuli di Amalrus. La rejo di Ofir saltis a sua pedi kun krio di furio insultata, e tastis por sua din espado. Tirante ol, lu kuris vers la Kimeriano, ma Tsotha intervenis.

‘Vartez, sinioro; ca homo esas mea kaptito.’

‘Forirez, sorcero!’ kriachis Amalrus furieskante pro la fairo en la blu okuli dil Kimeriano.

‘Retroirez, me dicas!’ bramis Tsotha ecitata til iraco terorinda. Lua magra manuo venis ek sua maniko e lansis polvo-nubo aden la vizajo tordita dil Ofirano. Amalrus kriis e retroe shancelis, kovris sua okuli; l’espado falis de lua manuo. Lu laxe falis adsur la divano, dum ke la gardisti senmove spektis e la rejulo Strabonus rapide glutegis plusa gobleto de vino, tenante ol per tremanta manui. Amalrus abasis sua manui e fortege sukusis sua kapo; koncio lente rieniris lua griz okuli.

‘Me blindigesis,’ lu grunis. ‘Quon vu facis, sorcero?’

‘Nur gesto por konvinkar vu, qua esas la vera mastro,’ kurte dicis Tsotha; la maskilo di lua pretexto formala falis e revelis la nuda karaktero maligna di la viro. ‘Strabonus ja lernis sua leciono—vu lernez la vua. To quon me lansis aden vua okuli esis nur polvo trovita en tombo Stigiana—se me itere forbrosus olia vido, me igus vu tastar en obskureso dum la tota vivo.’

Amalrus levis sua shultri, kapricoze ridetis, e prenis gobleto por disimular sua timo e furio. Kom diplomacisto polisita, lu rapide riganis sua equilibro. Tsotha turnis su a Konan, qua stacabis neperturbeble dum ta ceno. Pos gesto del sorcero, la negruli sizis la kaptito ed igis il marchar dop Tsotha, qua duktis li ek la chambro tra arkatra pordo aden koridoro sinuifanta, en qua la pavimento esis ek mozaiki buntizita, la muri esis inkrustita per ora stofo ed arjenta grabaji, e de la vultizita plafono pendis ora incensizili, qui plenigis la koridoro per revatra nubi parfumizita. Li turnis su aden plu streta koridoro ek gagato e nigra jado, obskura e terorinda, qua iris a latuna pordo, super l’arko di qua kranio homal hororinde ridetachis. Ye ta pordo stacis figuro grasa e repugnanta qua tenis klefaro—la chef eunuko di Tsotha, Shukeli, pri qua rakonti pavoriganta susuresis —homo en qua bestiala dezirego por tormento remplasabis la normala pasioni homal.

La latuna pordo apertesis a stret eskalero qui semblis sinuifar adinfre til la vera internajo dil kolino sur qua situesis la citadelo. La bando decensis ta eskalero, fine haltis avan fera pordo, di qua la forteso semblis esar nenecesa. Komprenende, ol ne apertesis a pur aero, ma esis konstruktita quaze ke ol rezistez la batado di mangoneli[3] ed arieti. Shukeli apertis ol, e dum ke lu apertis la pezoza pordo, Konan remarkis l’evidenta destranquileso dil gigantuli qui gardis il; mem Shukeli semblis esar nervoza regardante l’ultra obskureso. Dop la granda pordo esis duesma barilo facita ek granda stala stangi. Ol riglagesis da injenioza riglo havanta nula seruro, movebla nur del extero; ca riglo movesis, la greto glitis aden la muro. Li trapasis aden larja koridoro, en qua la muri, pavimento, e plafono vultizita semblis skultita ek solida petro. Konan konocis, ke il esas profunde sub la tero, mem sub la kolino ipsa. L’obskureso presis la torchi dil gardisti quale kozo sentiva ed animata.

Li ligis la rejulo a ringo en la petra muro. Super ilua kapo en muro-nicho li pozis torcho, por ke il stacez en lumo-micirklo nebrilanta. La negruli deziregis irar; li murmuris inter su, e timoze regardetis l’obskureso. Tsotha gestis ke li forirez, e li faletante marchis rapide tra la pordo, quaze timante ke l’obskureso ganus formo palpebla e saltus a lia dorsi. Tsotha turnis su a Konan, e la rejulo remarkis destranquile, ke l’okuli dil sorcero brilis en la mi-obskureso, e ke lua denti similesis la dentegi di lupo e brilis blanke en l’ombri.

‘E do adio, barbarulo,’ mokis la sorcero. ‘Me mustas kavalkar a Shamar e la siejo. Pos dek dii me esos en vua palaco en Tamar kun mea militisti. Qua vorton vu volas, ke me dicez a vua homini, ante ke me senpeligos elia peli frianda por pergamen-volvaji sur qui me kronikagos la triumfi di Tsotha-lanti?”

Konan respondis per brulanta blasfemo Kimeriana qua krevus la timpani di homo ordinara, e Tsotha feble ridis ed ekiris. Konan regardis lua figuro vulturatra tra la dika stangi dum ke lu klozis la greto; pose sonegis la pezoza pordo extera, e silenco falis quale sarko-mantelo.

3.

Rejulo Konan probis la ringo en la muro e la kateno liganta il. Ilua membri esis libera, ma il konocis, ke l’entravili esis plu forta kam mem ilua propra forteso feratra. La katenringi esis tam dika kam ilua polexo e ligesis a stala rimeno cirkum ilua tayo, rimeno tam larja kam ilua manuo e tam dika kam fingro. La pezo di ta entravili mortigus min forta homo pro exhausto. La seruri qui ligis rimeno a kateno esis masivaji quin martelego ne povus domajar. Pri la ringo, ol evidente trapasis la muro e klozesis an la dopa latero.

Konan blasfemis e paniko agitis il regardante l’obskureso qua presis la lumo-micirklo. L’omna terori supersticoza dil barbaro dormis en ilua anmo netushita da logiko civilizita. Ilua imaginado primitiva populizis l’obskureso subtera per formi hororinda. Pluse, ilua raciono dicis ad il, ke il ne pozesis ibe nur por enkarcerigo. Ilua kaptinti havis nula motivo indulgar il. Il pozesis en ta foso por ula fato. Il maledikis su, ke il refuzabis lia ofro, mem se sua vireso obstinema rebeleskas kontre ta pensajo, ed il savas, ke se li forduktus il ed ofrus nova oportunajo, ilua respondo restus lo sama. Il ne vendus sua regnati al buchisto. Ma ne por la gano di altru il sizabis la rejio. Do subtile eniras l’instinto pri responso suverena mem a la spolianto sangizita.

Konan pensis pri la lasta minaco abomininda di Tsotha, e jemis pro furio malada, pro ke il savis, ke ol ne esis vana fanfaronado. Viri e mulieri a la sorcero esis tam senvalora kam insekti a ciencisto. Mola manui blanka qui karezabis il, reda labii qui presabis ad ilua propra, frianda mami blanka qui tremabis sub ilua varma kisi, perdos lia pelo delikata, tam blanka kam ivoro e tam rozea kam yuna petali—ek la labii di Konan explozis krio tante terorinda e nehomal pro frenezio, ke askoltanto tresayus pro hororo konocante ke ol venis ek guturo homal.

L’eki fremisanta tresayigis ed intense rimemorigis da la rejulo pri sua propra stando. Il regardegis terorigante l’obskureso, e pensis pri ta omna rakonti quin il audabis pri la krueleso nekromancial di Tsotha, e per sento glaciatra en la spino il konocis, ke ti esas la sama Hororo-Hali nomizita da legendi trepidanta, la kaverni e tuneli en qui Tsotha exekutas hororinda experimenti per enti homal, bestial ed, on susuris, demonal, desaranjas blasfemante l’elementi bazal di vivo ipsa. Rumoro dicis, ke la dementa poeto Rinaldo vizitabis ta fosi, ke la sorcero montris a lu horori, e ke ta monstri sennoma quin lu sugestis en lua poemo terorinda, La Kansono dil foso, ne esis simpla fantaziaji de cerebro desordinita. Ta cerebro aplastesis a polvo sub l’armhakilo di Konan dum ta nokto kande la rejulo luktis por sua vivo kontre l’asasineri quin la fola rimifanto duktabis tra la palaco trahizita, ma la vorti trepidiganta di ta kansono hororinda ankore resonis en l’oreli dil rejulo katenizita.

Lor ta pensajo la Kimeriano haltis senmove pro nelauta bruiseto qua frostigis la sango per sugesto. Il askoltis rigide per posturo doloriganta. Koldega manuo karezis ilua spino. Ol esis la klara sono di flexebla squami qui glitas sur petro. Kolda sudoro venis de ilua pelo kande, ultre la cirklo di lumo nebrilanta, il vidis formo nepreciza e kolosa, terorinda quankam nedefinita. Ol stacis rekte, shanceletis, e flav okuli kolde brilis del ombri. Lente aparis avan ilua okuli dilatanta grandega kapo hororinda, koniforma, e del obskureso fluetis per volvaji squamoza la hororo finala di evoluciono repteral.

Ol esis serpento qua stuntis l’omna antea idei di Konan pri serpenti. Ol extensis okadek futi de sua pinta kaudo til sua kapo triangulatra plu granda kam to di kavalo. En la lumo nebrilanta olua squami kolde brilegis, tam blanka kam pruino. Ta reptero sendubite naskabis e kreskabis en obskureso, ma sua okuli esis plena de vido-povo certa e maligna. Ol kurvigis sua volvaji titanal avan la kaptito, e la granda kapo sur la kolo arkatra fluktuis nur mikrega spaco de ilua vizajo. Olua lango forkatra qua lansante movis ek ed aden la boko preske tushis ilua labii, ed olua malodoro fetida nauzeigis ilua senti. La granda flav okuli regardegachis le ilua, e Konan retrodonis la regardacho di lupo kaptita. Il furioze luktis kontre la fol impulso sizar la granda kolo arkatra per sua manui extirpanta. Fortega ultre la kompreno di homi civilizita, dum sua vivo kom korsaro il ruptabis la kolo di pitono per lukto diablatra an la marbordo Stigiana. Ma ica reptero esas venenoza; il vidis la dentegi longa de futo, kurva quale cimitari. De oli falis guti de liquido senkolora quan il instinte konocis esas mortiganta. Il posible aplastus ta kranio koniforma per pugno, ma il savis ke, ye l’unesma insinuajo di movado, la monstro frapus tam rapide kam fulmino.

Ne per irga logiko racionoza Konan restis senmove, pro ke raciono forsan dicus—il ja preske certe mortos—ke il incitus la serpento frapar e finigez omno; esis l’instinto blind e nigra di sukonservado qua retenis il tam rigide kam statuo ek fero. Nun la granda maso levis su e la kapo restis alte super ilua propra dum ke la monstro exploris la torcho. Veneno-guto falis adsur ilua nuda kruro, e to esis quaze poniardo blanke varmega plunjas aden ilua karno. Red angoro-sprici lancinis tra la cerebro di Konan, ma il restis nemoveble; per nek spasmeto di muskulo nek moveto di cilio il revelis la doloro di lezo qua facis cikatro quan il portis til sua morto-dio.

La serpento fluktuis super il, quaze serchante por certigar se vivo esus ya en ca figuro tam senmova kam mortinto. Ma subite, neexpektite, l’extera pordo, apene videbla en l’ombri, stridante sonegis. La serpento, quale sua omna sorto suspektema, quik turnis su per rapideso nekredebla en tante granda maso, e desaparis per longa reptado aden la koridoro. La pordo apertesis e restis aperta. La greto retrotiresis e granda figuro obskura enkadrigesis per lumo di torchi extera. La figuro englitis, miklozis la greto dop lu, la riglo esis pronta falar. Lu movis aden la lumo del torcho super la kapo di Konan, e la rejulo vidis, ke lu esas giganta negrulo, tote nuda, portanta en l’una manuo grandeg espado ed en l’altra klefaro. La negrulo parolis per dialekto dil marbordo, e Konan respondis; il lernabis ta jargono dum ke il esis korsaro alonge la litoro di Kush.

‘Longe me deziris konoceskar tu, Amra,’ la negrulo nomis la Kimeriano same kam la Kushani dum ilua dii kom pirato—Amra, la Leono. La kapo dil sklavo fendetesis da rideto bestial, revelis blanka dentegi, ma l’okuli brilis rede en la torcho-lumo. ‘Me multe audacis por ica renkontro. Regardez! La klefi a tua kateni! Me furtis oli de Shukeli. Quon tu donos a me por oli?’

Lu ociligis la klefi avan l’okuli di Konan.

‘Dekamil ora luna-i,’ rapide respondis la rejulo; nov espero feroca plenigis ilua sino.

‘Ne suficas!’ kriis la negrulo. Sovaj exulto brilis en la vizajo ebenea. ‘Ne suficas por to quon me riskas. La dorlot-bestii di Tsotha forsan ekiros l’obskureso e men manjos, e se Shukeli saveskus, ke me furtis la klefi, lu pendigus me per mea—nu, quon tu donos a me?’

‘Dekekinamil luna-i e palaco en Poitain,’ ofris la rejulo.

La negrulo kriis e pedofrapis pro frenezio di joyo barbara.

‘Pluso!’ lu kriis. ‘Ofrez pluso! Quon tu donos a me?’

‘Tu nigra hundo!’ Reda nebuleto di furio velizis l’okuli di Konan. ‘Se me esus libera, me ofrus a tu dorso ruptita! Ka Shukeli sendis tu por mokar me?’

‘Shukeli ne savas, ke me venis, blankulo,’ replikis la negrulo, ed extensis sua dika kolo por regardar la sovaj okuli di Konan. ‘Me konocas tu longe ante nun, depos ta dii kande me esis chefo di populo libera, ante ke la Stigiani kaptis me e vendis me aden la nordo-landi. Ka tu ne rimemoras la spoliado di Abombi, kande tua mar-lupi esamifis? Avan la palaco dil Rejulo Ajaga tu mortigis un chefo, ed altra chefo de tu fugis. Esis mea fratulo qua mortis, esis me qua fugis. Me postulas de tu sango-preco, Amra!’

‘Liberigez me e me pagos tua pezo de oro,’ grunis Konan.

La red okuli briletis, la blanka denti volfatre fulguris en la torcho-lumo.

‘Yes, tu blank hundo, tu esas quale tua omna raso; ma segun negro, oro nultempe povas pagar por sango. La precon me postulas es—tua kapo!’

Ta vorto esis kriacho frenezioza qua igis eki fremisar. Konan rigideskis, nekoncie strenis sua kateni pro abomino ke il mortez quale mutono; ma granda hororo frostigis il. Ultre la shultro dil negrulo il vidis nepreciza formo hororinda qua fluktuis en l’obskureso.

‘Tsotha nultempe saveskos!’ la negrulo ridis malicoze, tro absorbita da maligna triumfo-joyo por atencar irgo altra, tro ebria per odio por saveskar, ke Morto movis dop lua shultro. ‘Lu ne venos aden ca vulti til ke la demoni arachabos tua osti del kateni. Me havos tua kapo, Amra!’

Lu pozis sua forta gambi quale ebena koloni e levis la masiv espado per l’amba manui, la granda muskuli rulis e ondetifis sub la torcho-lumo. Lor ta instanto, l’ombro titanal dop lu lansesis adinfre, e la kapo koniforma frapegis per shoko resonanta tra la tuneli. Nula sono ekiris la labii qui apertesis da pasant angoro. Ye ta frapo-bruiso Konan vidis, ke vivo ekiris l’okuli larja e nigra tam rapide kam kandelo extingesas. La frapo lansis la granda korpo trans la koridoro, e hororinde la giganta formo sinuoza envolvis ol e celis ol, e la snapo e splitigado di osti klare plenigis l’oreli di Konan. Ma ulo igis ilua kordio palpitar joyoze. L’espado e la klefi flugabis del manui dil negrulo e falabis bruisoze a la pavimento—e la klefi jacis preske ye la pedi dil rejulo.

Il esforcis inklinar su vers oli, ma la kateno esis tro kurta; preske sufokita da la batado frenezioza di sua kordio, il tiris un pedo ek lua sandalo, e kaptis oli per sua ped-fingri; tirante la pedo adsupre, il feroce sizis oli, apene represis la krio di sovaj exulto qua venis instinte a sua labii.

Pos instanto serchante la grandega seruri il esis libera. Il sizis l’espado faligita e cirkume regardegis. Nur vakua obskureso avan ilua okuli, en qua la serpento tirabis kozo lacerita e mutilita qua nur feble similesis korpo homal. Konan turnis su al apertita pordo. Kelka rapida pazi portis il al solio—krio di alta ridado penetris la vulti, e la greto quik klozis sub ilua fingri, la riglo bruisoze falis. Tra la stangi aparis vizajo quale skulturacho diablatre mokanta—Shukeli l’eunuko, qua sequabis lua furtita klefi. Certe lu, maligne joyoza, ne vidis l’espado en la manuo dil kaptito. Kun blasfemo terorinda Konan frapis quale frapas kobrao; la granda lamo siflis inter la stangi e la ridado di Shukeli ruptesis per morto-krio. La grasa eunuko flexis ye la tayo, quaze lu reverencis a l’ocidanto, e krulis quale sebo, sua dika manui vane sizis sua intestini falanta.

Konan grunis pro plezuro; ma il esas ankore kaptito. La klefi esis vana kontre ta riglo qua nur funcionis del extero. Ilua sento habila dicis, ke la stangi esis tam harda kam l’espado; probo hakar a libereso nur frakasus la nura armo. Ma il trovis nochi sur ta hardega stangi quale traci di dentegi fantastika, e nevolunte fremisis pensante pri qua monstri sennoma tante terorinde atakabis ta barilo. Omnakaze, esis nur un ago posibla: serchar altra ekireyo. Prenante la torcho del nicho, il alongiris la koridoro, l’espado en manuo. Il vidis nula traci dil serpento od olua viktimo, nur granda sango-induturo sur la petra pavimento.

Obskureso marchis per pedi senbruisa cirkum il, apene retropulsita dal torcho vaciletanta. Omnalatere il vidis obskur aperturi, ma il restis en la chefa koridoro, sorgoze spektis la pavimento avan su, por ke il ne falez aden foso. E subite il audis sono de homino qua ploras mizeroze. Altra viktimo di Tsotha, il pensis, itere maledikis la sorcero, e turnis su por sequar la sono en plu mikra koridoro humida.

La plorado plulauteskis dum ke il avancis e, levante la torcho, il perceptis formo nepreciza en l’ombri. Irante plu proxime, il haltis pro subita hororo avan maso antropomorfa qua sternis su. Olua konturi nestabila kelke sugestis polpo, ma olua palpili misformacita esis tro kurta por olua larjeso, ed olua substanco esis tremanta materio jeleatra qua nauzeigis il. Ek ta maso abomininda kapo ramatra levis su, ed il, nekapabla movar pro hororo nauzeiganta, konstatis ke la sono de plorado venas ek ta labii obcena e grasa. La bruiso divenis alta ridacho abomininda kande la grand okuli nestabila dil monstro trovis il, ed ol hisis sua maso fremisanta vers il. Il retroiris e fugis alonge la tunelo; il ne fidis a l’espado. La ento forsan esas ek materio teral, ma regardar ol febligis ilua anmo, ed il dubitis la povo di armi facita da homi. Dum kurta tempo il audis, ke ol barbotis e bufis dop il e kriis per ridacho hororinda. L’evidenta tono homal en olua gayeso preske shanceligis ilua raciono. Ol esis precize tala ridacho quala il audabis obcene ebuliar del grasa labii di la homini laciva di Shadizar, Urbo di Maligneso, kande kaptitini esas desvestizata sur l’auciono-bloko. Per qua arti infernal Tsotha vivigis ta ento nenatural? Konan neprecize sentis, ke il vidabis blasfemo kontre l’eterna legi di naturo.

Il kuris vers la chefa koridoro, ma ante ke il atingis ol, transpasis quaza chambreto quadrata ube du tuneli krucumas su. Atinginte ta chambro, il quik konoceskis avan su maseto qua blotisas sur la pavimento; lore, ante ke il povis haltar sua flugo od irar adlatere, sua pedo frapis ulo flexebla qua akre kriachis, ed il falis kapavane, la torcho flugis ek ilua manuo ed extingesis frapante la pavimento. Mi-aturdita dal falo, Konan staceskis e tastis en l’obskureso. Ilua direciono-senso konfuzigesis, ed il ne povis decidar, ube esas la chefa koridoro. Il ne serchis la torcho, por ke il havis nula moyeno riacendar ol. Ilua tastanta manui trovis aperturi di tuneli, ed il hazarde selektis un de oli. Quante longe il trapazis en tota obskureso il nultempe saveskis, ma subite sua instinto barbara pri proxima danjero haltigis il.

Il havis la sama sento quan il havabis stacante en obskureso ye la bordo di granda precipisi. Falinte a sua genui il reptis avane, e balde sua manuo extensita renkontris la bordo di puteo aden qua la pavimento semblis abrupte falar. Tam fore kam il povis extensar la manuo, la lateri esis eskarpa ed humida. Il extensis brakio aden l’obskureso ed apene tushis la bordo opozanta per l’espado-pinto. Do il esus kapabla transsaltar olu, ma lo havus nula senco. Il esis en nekorekta tunelo e la chefa koridoro esis ulloke dop il.

Pensante tale, il sentis febla movado dil aero; vento de la puteo movigis ilua nigra krinaro. Konan havis ganso-pelo. Il probis dicar a su, ke ca puteo ulmaniere iras al extera mondo, ma sua instinti dicis, ke esis ulo nenatural. Il esis ne nur en la kolino; il esis sub ol, profunde sub la nivelo di urbo-stradi. E quale extera vento trovus voyo aden ta fosi e suflas de sube? Febla palpitado pulsis en ta vento fantomal quale tamburi batata tre profunde. Forta tremado sukusis la rejulo di Aquilonia.

Il staceskis e retropazis, e dume ulo flotacis ek la puteo. Quo ol esis, Konan ne savis. Il povis vidar nulo en l’obskureso, ma il certe sentis prezenteso—intelekto nevidebla, netushebla, qua maligne flugetis proxim il. Il turnis su e fugis per la voyo quan il pasabis. Fore avane il vidis reda cintilo mikrega. Il marchis vers ol, e longe ante ke il pensabis atingar ol, frapis solida muro, e vidis la cintilo ye sua pedi. Ol esis ilua torcho, flamo extingita. ma l’extremajo nun brezo. Sorgeme il prenis ol e suflis, ecitante ol til ke ol flamifis. Il sospiris kande la flameto kreskis. Il esis itere en la chambro ube la tuneli krucumas su, ed il itere havis sua direciono-senso.

Il trovis la tunelo de qua il ekiris la chefa koridoro, e dum ke il marchis vers ol, la torcho-flamo vacilegis quaze labii nevidebla suflis ol. Itere il sentis prezenteso e levis sua torcho por regardar cirkume.

Il vidis nulo; ma il sentis ulmaniere nevidebla kozo senkorpa qua flotacis en la aero, gutifante slamoze e susurante obcenaji quin il ne povis audar ma per ul instinto konoceskis. Il feroce ocilis sua espado e sentis, quaze ke il tranchis araneo-teli. Kolda hororo sukusis il, ed il fugis alonge la tunelo e kurante sentis fetida respiro brulanta ye sua nuda dorso.

Ma veninte aden la larja koridoro, il ne plus sentis irga prezenteso videbla o nevidebla. Il alongiris, tempope expektis ke diableti havanta dentegi ed unglegi saltos adsur il del obskureso. La tuneli ne esis silencoza. Omnalatere del profundaji dil tero venis soni qui ne apartenas al mondo racionoza. Esis ridetachi, krii pro joyo demonal, longa ululi fremisanta, ed ulfoye l’evidenta ridado klamachanta di hieno konkluzis terorinde per vorti homal kriachante blasfemi. Il audis la pazi di pedi ruzoza, ed en l’aperturi dil tuneli videtis formi ombratra qui havis konturi monstratra ed anomala.

Esis quaze ke il vagabis aden inferno—inferno facita da Tsotha-lanti. Ma la kozi ombratra ne eniris la koridoro, quankam il klare audis la sugo avara di labii bavanta, e sentis la regardo di okuli hungranta. Ed il balde saveskis pro quo. Sono glitiganta dop il elektrizis il, ed il saltis al obskureso di proxima tunelo, ed supresis la torcho. Il audis la serpento reptanta alonge la koridoro, ociera pro olua recenta repasto sangoza. De ilua latero ulo jemis pro timo e retrotiris su aden l’obskureso. Evidente la chefa koridoro esas la chas-regiono dil serpentego, e l’altra monstri cedis la spaco ad ol.

A Konan, la serpento esis la minima hororo de ti omna; il preske sentis parenteso kun ol, memorante l’obcenajo ploranta e ridachanta, e la ento gutifanta e murmuranta qua venis ek la puteo. Adminime ol esis ek materio teral; ol esis morto reptanta, ma ol minacis nur morto fizikal, ma ta altra horori minacis ed mento ed anmo.

Pos ke ol trapasabis la koridoro, il sequis per to quon il esperis esar sekura disto, e suflis por riacendar la torcho. Il ne irabis fore kande il audis basa jemado qua semblis emanar del nigra enireyo di tunelo proxima. Prudenteso avertis il, ma kuriozeso pulsis il al tunelo, tenante alte la torcho qua nun esis nur stumpo. Il fortigis su por vidar irgo, ma to quon il vidis esis neexpektita. Il regardis larja celulo, parto di ol enkajigita per stangi dense pozita qui extensis del pavimento al plafono, fixigita en la petro. Ultre ta stangi jacis figuro, qua, dum ke il proximeskis, il vidis esar od homo, od exakta simileso di homo, volvita e ligita da la helici di dika sarmento qua semblis kreskar tra la solida petro dil pavimento. Ol kovresis per folii stranje pintizita e flori karmezina—ne la redo satinatra di petali natural, ma karmezino livida e nenatural, quale perversigo di floro-vivo. Olua branchi adheranta flexeble tordis su cirkum la nuda korpo e membri dil homo, semblis karezar lua rugoza karno per kisi voluptoza ed avida. Un granda floro pendis direte super lua boko. Nelauta jemado bestial bavis de la laxa labii, la kapo rulis quaze pro pavoro nesuportebla, e l’okuli rekte regardis Konan. Ma esis en oli nula lumo di inteligenteso; oli esis vakua, l’okuli di idioto.

Nun plunjis la granda floro karmezina e presis olua petali a la labii tordanta. La membri dil mizerozo tordis su pro angoro; la helici dil planto fremisis quaze pro extazo, vibris tra lia tota longeso. Ondi de kolori chanjanta movis tra oli, la kolori divenis plu profunda, plu venenoza.

Konan ne komprenis to quon il vidis, ma konocis, ke il vidis ula Hororo. Homo o demono, la sufrado dil kaptito tushis ilua kordio vaganta ed impulsema. Il serchis enireyo e trovis pordo gretatra en la stangi, klozita per seruro pezoza, por qua il trovis klefo inter ti quin il portis, ed eniris. Quik la petali di la flori livida extensis su simile al kapuco di kobrao, la helici minacante levis su, e la tota planto fremisis e shancelis vers il. To ne esis blinda vejetanto-kreskajo natural. Konan sentis intelekto stranja e maligna; la planto povis vidar il, ed il sentis olua odio emanar de ol per ondi preske tushebla. Prudente pasante plu proxime, il remarkis la radiko-stipo, repulsive flexebla stipo plu dika kam ilua kruro, e mem dum ke la longa helici extensis su vers il kun bruiso de folii e susuro, il ociligis sua espado e tranchis la stipo per un stroko.

Quik la mizerozo en olua tenego violentoze jetesis aparte dum ke la sarmentego flogis e tordis su quale serpento senkapigita, rulis su aden sfero granda e giboza. La helici bategis e tordis su, la folii trepidis e tiktakis quale kastanyeti, e petali apertis e klozis su konvulsatre; pose la tota longeso laxe extensis su, l’intensa kolori paleskis ed obskureskis, blanka liquido fetida fluetis del stumpo tranchita.

Konan regardegis sorcite; lore sono frapis ilua oreli ed il levis l’espado. La homo liberigita staceskis e regardis il. Konan beis astonate. Ne plus esis l’okuli en la vizajo rugoza sen emoco. Obskure pensema, li vivis per inteligenteso, e la mieno di imbecileso falabis de la vizajo quale maskilo. La kapo esis streta e bone formacita, havanta fronto alta e splendida. La tota formo dil homo esis aristokrata, evidenta en lua alta korpo gracila e lua bela manueti e pedeti. Lua unesma vorti esis stranja e surprizis.

‘Qua yaro esas?’ lu demandis parolante per la Kotha.

‘Hodie es la dekesma dio dil monato Yuluk, la yaro dil Gazelo,’ respondis Konan.

‘Yagkulan Ishtar!’ murmuris la nekonocato. ‘Dek yari!’ Lu pasis manuo trans sua brovo, sukusis sua kapo quaze forvishar araneo-teli de sua cerebro. ‘Omno esas ankore obskura. Pos dek-yara vakueso, on devas ne expektar, ke la mento quik funcionas. Qua vu esas?’

‘Konan, olime de Kimeria. Nun rejulo di Aquilonia.’

L’okuli dil altru montris surprizo.

‘Ka yes? Ka Namedides?’

‘Me strangulis lu sur lua trono dum ta nokto kande me sizis l’urbo rejal,’ respondis Konan.

Ula naiveso en la respondo dil rejulo movigis la labii dil nekonocato.

‘Pardonez, sinioro. Me devis dankir vu por la servo quon vu facis a me. Me esas quale homo qua subite vekas ek dormado plu profunda kam morto e trublita da koshmari pri angoro plu feroca kam inferno. Ma me komprenas, ke vu salvis me. Dicez— pro quo vu tranchis la stipo dil planto Yogtha vice arachar ol per la radiki?’

‘Pro ke me lernis longatempe ante nun evitar tushar per mea karno to quon me ne komprenas,’ replikis la Kimeriano.

‘Bone por vu,’ dicis la nekonocato. ‘Se vu sucesus arachar ol, vu forsan trovabus kozi adheranta a la radiki quin mem vua espado ne vinkabus. La radiki di Yogtha kreskas en inferno.’

‘Ma qua vu esas?’ demandis Konan.

‘Homi nomas me Pelias.’

‘Quo!’ kriis la rejulo. ‘Pelias la sorcero, rivalo a Tsotha-lanti, qua desparis del mondo dek yari ante nun?’

‘Ne tote del mondo,’ respondis Pelias per rideto obliqua. ‘Tsotha preferis retenar me vivanta, katenizita plu severe kam per fero rustizita. Lu inkluzis me hike kun ta diablo-floro di qua la semini driftabis del nigra kosmo de Yag la Damnita, e trovis fertil agro nur en la vermito-tordanta putreso qua bolias en la sulo dil inferno.

‘Me ne povis memorar mea sorci e la vorti e simboli di mea povo dum ke ta kozo damnita tenis me e drinkis mea anmo per olua embraci abomininda. Ol sugis la kontenajo di mea mento diale e nokte, facis mea cerebro tam vakua kam vino-krucho ruptita. Dek yari! Ishtar salvez me!’

Konan facis nula respondo, ma stacis tenante la stumpo dil torcho, e tranis sua espado. Certe la homo esis dementa—ma esis nula dementeso en l’okuli stranje obskura qui kalme regardas il.

‘Dicez, ka la nigra sorcero esas en Khorshemish? Ma no—ne respondez. Mea povi vekeskas, e me sentas en vua mento granda batalio e rejo kaptita da perfideso. E me vidas Tsotha-lanti kavalkar rapide vers la Tibor kun Strabonus e la rejo di Ofir. Tante plu bone. Mea arto esas tro febla pro la longa dormado por nun afrontar Tsotha. Ni ekirez ca fosi.’

Konan deskurajigante sukusis sua klefi.

‘La greto dil extera pordo esas klozita da riglo qua movesas nur del extero. Kad esas nul altra ekireyo de ca tuneli?’

‘Nur un, qua nek vu nek me dezirus uzar, pro ke ol duktas adinfre, ne adsupre,’ ridis Pelias. ‘Ne importas. Ni irez al greto.’

Lu movis vers la koridoro per pazi necerta, pro longe neuzita membri qui gradope plucerteskis. Sequante, Konan dicis destranquile, ‘Esas damnite granda serpento qua reptas en la tunelo. Ni esez prudenta por ke ni ne pasez aden olua boko.’

‘Me memoras ol de longe,’ severe respondis Pelias, ‘pro ke me koaktesis spektar dum ke on nutris ol per dek de mea akoluti. Lu esas Satha, l’Oldo, maxim chefa dil dorlot-bestii di Tsotha.’

‘Ka Tsotha exkavis ta fosi por nula kauzo ecepte por lojigar sua monstri damnita?’ demandis Konan.

‘Lu ne exkavis oli. L’urbo fondita tri mil yari ante nun esis ruinaji di plu frua urbo sur e cirkum ca kolino. Rejulo Khosus V, la fondinto, konstruktis ica palaco sur la kolino, ed exkavante keleri sub ol, trovis pordeyo enmurigita, quan il ruptis, e deskovris la fosi, qui esis tatempe pasable quale ni nun vidas. Ma lua granda viziro mortis tante violentoze en oli, ke Khosus pro timo itere murigis l’enireyo. Lu dicis, ke la viziro falabis aden puteo—ma lu riplenigis la keleri e plu tarde abandonis la palaco ipsa, e konstruktis por su altro en la suburbo, de qua lu fugis panike ulmatine deskovrinte ula nigra moldo dissemita sur la pavimento marmora di sua chambro.

‘Lu lore departis kun sua tota korto al parto estala dil rejio e konstruktis nov urbo. La palaco sur la kolino ne uzesis e krulis. Kande Akkhutho I rivivigis la perdita glorii di Khorshemish, lu ibe konstruktis fortreso. Restis ke Tsotha-lanti konstruktez la skarlata citadelo ed itere apertez la voyo al fosi. Irge qua fato prenis la granda viziro di Khosus, Tsotha evitis ol. Lu falis aden nula puteo, quankam lu ya decensis aden puteo trovita, ed ekvenis portanta stranja expresuro qua ne depose livis lua okuli.

‘Me vidis ta puteo, ma ne deziras serchar sajeso en ol. Me esas sorcero, plu olda kam homi imaginas, ma me esas homal. Relate Tsotha—on dicas ke dansantino di Shadizaro dormis tro proxim la ruinaji pre-homal sur Dagoth Kolino, e vekis en la tenego di nigra demono; de ta ruinajo profana genitesis hibrido damnita quan homi nomas Tsotha-lanti—’

Konan kriis akute e retrotiris su, retropulsis sua kompanulo. Avan li levesis la granda formo brilanta e blanka di Satha, seneva odio en olua okuli. Konan tensis su kontre atako—por shovar la torcho brulant aden ta vizajo diablatra e jetar sua vivo aden espado-stroko laceranta. Ma la serpento ne regardis il. Ol regardegis trans ilua shultro al homo nomita Pelias, qua stacis kun brakii krucigata, e ridetis. Ed en la grand okuli kolda e flava l’odio lente mortis a pura timo—la nura foyo ke Konan vidis tala expresuro en okuli di reptero. Per hasto vorticatra quale forta vento, la serpentego foriris.

‘Quon ol vidis por timigar su?’ demandis Konan regardante destranquile sua kompanulo.

‘La homi squamoza vidas to quo evitas l’okuli mortiva,’ sekrete respondis Pelias. ‘Vu vidas mea aspekto karnal; lu vidis mea nuda anmo.’

Flueto glacatra perturbis la spino di Konan, e lu esis kurioza, funde, ka Pelias esas homo, o ka nur altra demono del fosi qua portas maskilo di homeso. Il kontemplis, kad esus prudenta plunjar senhezite sua espado tra la dorso di sua kompanulo. Ma dum ke il pensis tale, li venis al stala greto, nigre grabita avan la torchi ultre ol, e la kadavro di Shukeli ankore jacis falinte an la stangi en koagulita flako karmezina.

Pelias ridis, e lua rido ne esis agreabla.

‘Per l’ivora hanchi di Ishtar, qua esas nia pordisto? Yen, esas ya la nobla Shukeli ipsa, qua pendigis mea yunuli per lia pedi e senpeligis li kun rido-krii! Ka tu dormas, Shukeli? Pro quo tu jacas tante rigide, tua grasa ventro sinkita quale to di buchita porko?’

‘Lu es mortinta,’ murmuris Konan, destranquila pro askoltir ta vorti sovaja.

‘Mortint o vivant,’ ridis Pelias, ‘lu apertos la pordo por ni.’

Lu klakis akute sua manui e kriis, ‘Levez tu, Shukeli! Staceskez del inferno e levez tu del pavimento sangizita ed apertez la pordo por tua mastri! Staceskez, me dicas!’

Terorinda jemo ekis tra la vulti. La hari di Konan herisis ed il sentis kolda sudoro sur sua pelo. Nam la kadavro di Shukeli agitesis e movis per infantatra tastado dil grasa manui. La ridado di Pelias esis tam senkompata kam hakileto silexa, kande la formo dil eunuko shancelis e staceskis por sizar la stangi dil greto. Konan regardante lu sentis sua sango glacieskar e la medulo di sua osti liquideskar; nam l’okuli larje apertita di Shukeli esis vitatra e vakua, e de la grand incizo en lua ventro la intestini laxe pendis til la pavimento. La pedi dil eunuko faletis inter lua intestini dum ke lu riglagis e movis quale automato sen cerebro. Kande lu komencabis movar, Konan opinionis ke per hazardo nekredebla l’eunuko ankore vivas; ma la homo esis mortinta—esis mortinta dum hori.

Pelias flanis tra l’apertita greto, e Konan quik trapasis dop lu; sudoro fluis de lua korpo, il tiris su de ta formo terorinda qua inklinis per laxa gambi apud l’apertita greto quan ol tenis. Pelias pasis sen retroregardar, e Konan sequis, tenite da nauzeo e koshmaro. Il ne facis plu kam sis pazegi kande subita falbruiso vekigis il. La kadavro di Shukeli jacis laxe ye la bazo dil greto.

‘Lua tasko esas facita, ed inferno itere beas por lu,’ afable dicis Pelias. Lu jentile fingis ne remarkar la tremego qua sukusis la korpo di Konan.

Lu avaniris alonge l’eskalero e tra la latuna pordo kronizita per kranio. Konan tenis sua espado expektante trupi de sklavi, ma silenco kovris la citadelo. Li trapasis la nigra koridoro ed eniris ube incensizili pendis ed emisis eterna incenso-nubi. Ankore li vidis nulu.

‘La sklavi e soldati lojas en altra parto dil citadelo,’ dicis Pelias. ‘Canokte, lia mastro absenta, sendubite li jacas ebria per vino e lotuso-suko.’

Konan regardetis tra arkizita fenestro havanta ora solio qua apertesis a larja balkono, e blasfemis pro surprizo, vidante l’obskure blua cielo stelizita. Esabis jus pos jornesko kande il jetesis aden la fosi. Nun esas pos noktomezo. Il preske ne komprenis, ke il esis tante longe sub la tero. Il subite remarkis dursto e hungro devorema. Pelias avaniris aden chambro havanta ora kupolo e pavimento arjenta, la muri ek lapislazulo perforita dal arki di multa pordi.

Sospirante, Pelias sideskis adsur silka divano.

‘Itere silko ed oro,’ lu sospiris. ‘Tsotha afektacas esar superiora de karno-plezuri, ma lu esas midiablo. Me esas homala, malgre mea nigra arti. Me prizas komforto e gayeso—per ta moyeno Tsotha kaptis me. Lu kaptis me impotenta pro ebrieso. Vino esas malediko—per l’ivora sino di Ishtar, mem dum ke me parolas pri ol, yen la trahizanto! Amiko, varsez gobletedo—haltez! Me obliviis, ke vu esas rejo. Me varsos.’

‘To al diablo,’ grondis Konan, e plenigis gobleto kristal e donis ol a Pelias. Pose il levis la krucho e drinkis longe de ol ed ekis la satisfaco-sospiro di Pelias.

‘La hundo konocas bona vino,’ dicis Konan, e vishis la boko per manudorso. ‘Ma per Krom, Pelias, ka ni sidez hike til ke lua soldati vekas e tranchas nia guturi?’

‘Ne timez,’ respondis Pelias. ‘Ka vu prizus vidar la fato di Strabonus?’

Blua fairo brulis en l’okuli di Konan ed il tenegis sua espado til ke sua fingro-artikli blueskis. ‘Ho, se me esus avan lu kun espado!’ il grondis.

Pelias levis globego brilanta del tablo ebena.

‘La kristalo di Tsotha. Infantala ludilo, ma utila kande mankas tempo por plu alta cienco. Enregardez, sinioro.’

Lu pozis ol sur la tablo avan Konan. La rejulo enregardis nuboza profundaji qui plu profundeskis ed expansis. Imaji lente enfokeskis ek nubi ed ombri. Il regardis peizajo familiara. Larja agro extensas a fluvio sinuifanta, ultre qua la plana-landi rapide divenas intriko de kolini nealta. An la rivo nordal dil fluvio esas murizita urbeto gardita da fosato qua juntesas ye singla fino al fluvio.

‘Per Krom!’ kriis Konan. ‘Yen Shamar! La hundi siejas ol!’

L’invadanti transpasabis la fluvio; lia pavilioni stacas en la streta agro inter l’urbo e la kolini. Lia militisti esamifas cirkum la muri, lia mashi brilegas pale sub la luno. Flechi e roki jetesas vers li del turmi e li retroe shancelas, ma itere venas.

Mem dum ke Konan blasfemis, la ceno chanjesis. Alta turmo-pinti e kupoli levis su en la nubeto, ed il regardis sua propra chefurbo Tamar, ube omno esas konfuzigita. Il vidas ke la kavalieri stale vestizita de Poitain, sua maxim loyala suporteri, quin il livabis por gardar l’urbo, kavalkas del pordego, mokata e sisata dal turbo esamifanta en la stradi. Il vidas spoliado e tumulto, e militisti di qui la shildi portas l’insigno di Pelia; li stacis en la turmi e pavonumas tra la merkati. Super omno, quale pikturo fantomal, il vidas la vizajo obskur e triumfanta di Princo Arpelo de Pelia. L’imaji desaparas.

‘Do!’ kriis Konan, ‘Mea populo nemediate revoltas kande me esas absenta—’

‘Ne tote,’ interruptis Pelias. ‘Li audis, ke vu esas mortinta. Esas nulu protektar li del enemiki extera e milito interna, li supozas. Komprenende li turnas su al maxim forta nobelulo por evitar la horori di anarkio. Memorante olima militi, li ne fidas al Poitainani. Ma Arpelo esas apude, e la maxim forta princo di la rejlando central.’

‘Kande me itere venabos ad Aquilonia, lu esos nur senkapigita kadavro putranta sur l’Agro di Perfidanti.’ Konan grincis sua denti.

‘Ma ante ke vu povus atingar vua chefurbo,’ Pelias memorigis da il, ‘Strabonus avanirabus. Adminime lua kavalieri spolius vua rejio.’

‘Vere!’ Konan pazis en la chambro quale leono enkajigita. ‘Per la maxim rapida kavalo me ne povas atingar Shamar ante dimezo. Mem esante ibe, me ne povus facar irgo bona ma mortar kun la populo, kande falas l’urbo—ed ol ya falos pos kelka dii maxime. De Shamar a Tamar esas kavalkado de kin dii, mem se on mortigus la kavali alonge la voyo. Ante ke me povus atingar mea chefurbo e kolektar trupi, Strabonus martelagus la pordegi; nam kolektar trupi esos diablatre desfacila—mea omna nobeluli damnebla dissemabos su a lia propra feudi damnita pro l’anunco pri mea morto. E pro ke la populo forjetis Trokero de Poitain, esas nulu frapar l’avara manui di Arpelo del krono—e la kron-trezoro. Lu cedos la lando a Strabonus po falsa trono—e tam balde kam Strabonus forturnus su, lu agitus revolto. Ma la nobeli ne suportus lu, e to nur donus a Strabonus pretexto por necelate anexar la rejio. Ho Krom, Imir, e Set! Utinam me havez ali por flugar quale la fulmino a Tamar!’

Pelias, qua sidis frapetante la jada tablo per sua fingro-ungli, subite cesis e staceskis quaze por skopo definita, e facis manusigno, ke Konan sequez. La rejulo obediis, plunjita aden pensaji tenebroza, e Pelias avaniris del chambro alonge eskalero havanta gradi marmora kun oro, qua iris al pinto dil citadelo, la tekto di la maxim alta turmo. Esis nokto, e forta vento suflis tra la cielo stelizita e movigis la nigra hararo di Konan. Fore infre briletis la lumili di Khorshemish, semblante plu fora kam la steli supera. Pelias semblis aparta ed eskarta hike, konkordante kun la stelaro per grandeso kolda e nehomal.

‘Esas kreuri,’ dicis Pelias, ‘ne nur de tero e maro, ma anke de aero e la fora regioni dil cielo, qui habitas aparte, nekonocita da homi. Ma por ta qua havas la Mastro-vorti e Signi, e la Savo qua jacas sub omno, li esas nek maligna nek neacesebla. Regardez, e ne timez.’

Lu levis sua manui vers la cielo e facis advoko longa e stranja qua semblis fremisar sencese aden la kosmo, deskreskante e velkante, ma ne mortante, nur irante plu e plu fore aden ula kosmo nekonocita. Del silenco sequanta Konan audis subita batado di ali inter la steli, e retrosaltis kande enorma kreuro vespertiliatra decensis apud il. Il vidis, ke olua grandeg okuli kalme regardis il en la stel-lumo; il vidis l’extenso de quaradek futi di olua ali giganta. Ed il vidis, ke ol esis nek vespertilio nek ucelo.

‘Acensez e kavalkez,’ dicis Pelias. ‘Ante jornesko ol portabos vu a Tamar.’

‘Per Krom!’ murmuris Konan. ‘Kad to omna esas koshmaro de qua me balde vekos en mea palaco en Tamar? Quo pri vu? Me ne livez vu sola inter vua enemiki.’

‘Esez tranquila pri me,’ replikis Pelias. ‘Ye jornesko la homi di Khorshemish saveskos, ke li havas nova mastro. Ne dubitez to quon la dei sendas a vu. Me renkontros vu en l’agro apud Shamar.’

Dubitoze Konan acensis la dorso giboza, sizis la kolo arkatra, ankore konvinkita, ke il tenesis da koshmaro fantastika. Kun granda vento e tondro dil ali enorma, la kreuro lansis su aden la aero, e la rejulo vertijeskis vidante l’urbo-lumi mikreskar fore sub il.

4.

Ululanta hom-amasi qui levis pugni e piqui rustoza esamifis en la stradi di Tamar. Esis la horo ante jornesko dil duesma dio pos la batalio di Shamar, ed eventi eventabis tante rapide, ke oli stuporigis la mento. Per moyeni konocita nur da Tsotha-lanti, la novajo atingabis Tamar nur dekedu hori depos la batalio. Kaoso esis la rezultajo. La baroni desertabis la chefurbo rejal, forgalopis por sekurigar lia kasteli kontre vicini marodanta. La rejio bone unionigita quan Konan konstruktabis semblis balde dissolvesar, e plebeyi e komercisti tremis pro proxima retroveno di regno feudal. La populo ululis ke rejulo protektez li tam multe kontre lia propra aristokrataro kam kontre enemiki stranjera. Komto Trokero, livita responsiva pri l’urbo da Konan, esforcis quietigar li, ma pro lia teroro neracionoza, li memoris olda militi interna e quale ta sama komto siejabis Tamar dekekin yari ante nun. On kriis en la stradi, ke Trokero trahizis la rejulo, ke lu intencis spoliar l’urbo. La mercenarii spolieskis la quarteri ed ektiris komercisti krianta ed homini terorigita.

Trokero avancis a la spolianti, kovris la stradi per lia kadavri, shovis li retroe a lia quartero, e kaptis lia chefi. Ankore la homi impetuoze kuris tra l’urbo, kriachis stupide, kriis ke la komto ipsa instigabis la tumulto por sua propra skopi.

Princo Arpelo venis avan la konsilantaro distraktata ed anuncis, ke lu ipsa esas pronta asumar l’urbo-guvernerio til ke nova rejo esez elektita, pro ke Konan havis nula filiulo. Li debatante, lua agenti subtile iris inter la civitani, qui deziris fidar ad irgu rejal. La konsilantaro audis la sturmo exter la palaco-fenestri ube la turbi kriis por Arpelo la Salvanto. La konsilantaro cedis su.

Trokero komence refuzis l’impero cedar lua autoritato-bastono, ma la homi esamifis cirkum lu, sisis ed ululis, jetis roki e refuzaji a la kavalieri. Vidante la vaneso di batalio en la stradi kontre la sequantaro di Arpelo, pro tala kondicioni, Trokero jetis la bastono aden la vizajo di sua rivalo, pendigis la chefi dil mercenarii en la merkato-placo kom sua lasta ago ofical, e kavalkis de la pordego sudal avan sua mil-e-kinacent kavalieri stale vestizita. La pordegi bruisoze klozesis dop lu e la maskilo komplezanta di Arpelo falis e revelis la vizajo severa di volfo hungranta.

La mercenarii esinte pecigita o celante su en lia kazerno, la soldati di Arpelo esas la nura soldati en Tamar. Sidante sur lua milit-kavalo en la granda placo, Arpelo proklamis su rejulo di Aquilonia inter la klamado dil turbo dupigita.

Publius la Kancelero, opozante to, jetesis aden karcero. La komercisti, qui pro alejo salutabis la proklamo di rejo, nun konsterneskis pro ke l’unesma ago dil nova rejo esas impozar grandeg imposto. Sis richa komercisti sendesis kom delegitaro por protestar, e quik li esis sizata e senkapigata sen ceremonio. Silenco shokita ed aturdita sequis ta mortigi. La komercisti, quale kustumale kande komercisti afrontas povo neguvernebla da pekunio, falis a lia grasa ventri e likis la boti di sua opresanto.

La populo vulgara ne perturbesis pro la fato dil komercisti, ma li murmureskis trovinte ke la pavonumanta militistaro Peliana, qua fingis mantenar ordino, esis tam mala kam banditi Turana. Plendi pri extorso, ocido e violaco venis ad Arpelo, qua lojabis su en la palaco di Publius, pro ke la konsilanti desesperanta, kondamnita da lua impero, tenis la palaco rejal kontre lua soldati. Tamen lu posedabis la plezuro-palaco, e la homini di Konan ektiresis a lua chambri. La populo murmuris pro vidar ke la belegini rejal tordis su en la manui brutala dil militisti fere vestizita—damzeli Poitainana havanta obskur okuli, dina mulieri havanta nigra harari de Zamora, Zingar, ed Hirkana, Brithunianini havanta flava harari, omni plorante pro timo e shamo. El ne kustumis tala brutaleso.

Nokteskis en urbo konfuzigata e trublita, ed ante noktomezo rumori pasis misterioze tra la stradi, ke la Kothani persequabis lia triumfo e bategas la muri di Shamar. Ulu en la sekreta policistaro di Tsotha babilabis. Timo tremigis la populo quale terocilo, e li ne mem pauzis konsiderar la sorco per qua ta novaji tante rapide transmisesis. Li asaltis la pordi di Arpelo, postulis ke lu marchez adsude e forpulsez l’enemiki trans la fluvio Tibor. Lu forsan remarkabus, ke lua trupi ne suficus, e ke lu ne povus rekrutar pluso til ke la baroni agnoskez lu kom rejo. Ma lu esis ebriigita da povo, e ridis mokante.

Yuna studento, Athemides, klimis kolono en la merkato, e per vorti brulanta akuzis, ke Arpelo esas utensilo di Strabonus, piktis vivoza pikturo pri vivo sub la regno Kothana ed Arpelo kom satrapo. Ante ke lu parparolis, la turbo kriis pro timo ed ululis pro furio. Arpelo sendis soldati por kaptar la yunulo, ma la populo prenis lu e fugis kun lu, jetis roki e kati mortinta adsur la soldati persequanta. Salveo de arbalesti fugigis la turbo, ed atako da kavalkanti plenigis la merkato per kadavri. Ma Athemides esis sekrete portita del urbo por pregar a Trokero, ke lu sizez Tamar e marchez por helpar Shamar.

Athemides trovis, ke Trokero deskampis exter la muri, pronta por marchar a Poitain en la parto fore sudala dil rejio. Al pregi urjanta dil yunulo lu respondis, ke lu ne havis sat multa trupi od por asaltar Tamar, mem kun la helpo dil turbo interna, od por konfrontar Strabonus. Omnakaze, l’avara nobeli spolius Poitain dop lu dum ke lu luktas la Kothani. La rejo mortinte, singlu devas protektar sua propra vivo. Lu kavalkos a Poitain e defensos ol tam bone posible kontre Arpelo e lua stranjera federiti.

Dum ke Athemides pregis, la turbo impotente iracanta ankore furieskis en l’urbo. Sub la granda turmo apud la palaco rejal, la homi vorticis e movis, kriis lia odio kontre Arpelo, qua stacis sur la turmo-pinto e ridis dum ke lua armarkisti rangis su alonge la parapeti, flechi tirita e fingri an la destensili di lia arbalesti.

La princo di Pelia esis larja viro de mez alteso havante vizajo severa ed obskura. Lu esis intriganto, ma anke luktanto. Sub lua silka jupo oree pasmentizita briletis stalo polisita. Lua hararo nigra e longa esis frizita e parfumizita, ligita per rubando ek arjenta stofo, ma ye lua hancho pendis espado, la mancho juvelizita di qua esis markizita en batalii e kampanii.

‘Foli! Ululez segunvole! Konan esas mortinta ed Arpelo esas rejo!’

Kad se omna Aquilonia kontreagus lu? Lu havas sat multa soldati por retenar la muregi til ke Strabonus venos. Ma Aquilonia partigesas kontre su. Singla barono ja armizis su por sizar la trezoro di sua vicino. Arpelo devas traktar nur la turbo impotenta. Strabonus tranchos tra la laxa linei dil baroni luktanta quale rostro tra spumo, e til lua adveno, Arpelo bezonas nur tenar la chefurbo rejal.

‘Foli! Arpelo esas rejo!’

La suno levis su super l’estala turmi. Del jornesko karmezina venis flugante punto qua plugrandeskis til vespertilio, pose til aglo. Lore omni qui vidis kriachis pro astoneso, nam super la muri di Tamar flugis tala formo quala homi konocas nur de legendi mi-obliviata, e de inter olua ali giganta saltis formo homal qua bramis super la turmego. Per ali-tondro surdiganta ol forflugis, e la homi palpebragis quaze li sonjas. Ma sur la turmo stacis figuro sovaja e barbara, minuda, sangizita, brandisante grand espado. E del turbo venis mujo qua shanceligis la turmi ipsa: ‘La rejulo! Esas la rejulo!’

Arpelo stacis astonata; pose kun kriacho lu ektiris lua espado e saltis vers Konan. Kun leonatra bramo la Kimeriano pareis la lamo susuranta, faligis sua propra espado, sizis la princo per kolo e bifurko, e hisis lu alte super sua kapo.

‘Portez kun vu vua komploti ad inferno!’ il bramis, e fore lansis la princo de Pelia quale sakedo de salo. Lu falis tra vakua aero cent-e-kinadek futi. La homi retrosaltis kande la korpo falis ed aplastesis adsur la pavi marmora, spricis sango e cerebro, e jacis en olua homarmaro frakasita quale koleoptero lacerita.

L’armarkisti sur la turmo retrotiris su, kurajo ruinita. Li fugis, e la konsilanti siejata saltis ek la palaco e joyoze tranchis li. Kavalieri e soldati Peliana serchis sekureso en la stradi, e la turbo pecetigis li. Tra la stradi la lukto iris, kaski plumizita e stala kasqueti saltetis inter desordinita harari e pose desaparis; glavi furioze hakis en foresto de piqui; supere esis la mujo dil turbo, aklam-krii kun kriachi pro sango-hungro ed ululi pro agonio. E super omno la nuda figuro dil rejulo shancelis sur la kreneli vertijiganta, fortega brakii brandisita, e bramis tremenda ridado qua mokis omna turbi, e princi, mem su ipsa.

5.

La dimeza suno briletis de la seren aquo dil fluvio Tibor qua balnis la bastioni sudal di Shamar. La defensanti fatigita savis, ke kelki de li itere vidos la suno levar su. La pavilioni dil siejanti kovris l’agro. Havante min multa homi, la populo di Shamar ne sucesabis disputar la transiro dil fluvio. Kanoti kunligita facis ponto sur qua l’invadanti sendis lia hordi. Strabonus ne audacabis marchar aden Aquilonia dum ke Shamar restas nevinkita dop lu. Lu sendabis sua lejera kavalkanti, sua « spah »-i, adinterne por spoliar la lando, ed erektabis sua siej-mashini en l’agro. Lu ankragis flotilio provizita da Amalrus meze dil fluvio apud la fluvio-muro. Ula bateli esis sinkita per roki del balisti dil urbo, qui frakasis olia ferdeki e plankari; ma de la prui e masti protektita da shirmili dil altra bateli, armarkisti enfilis la turmeti. Ti esis Shemidi, qui naskis havanta arki en la manui, superiora al armarkisti Aquiloniana.

De la lando mangoneli jetis rokegi ed arbor-trunki vers la defensanti por frakasar tra tekti ed aplastar homi quale koleopteri; arieti sencese frapegis la stoni; sapisti tuneligis en la tero quale talpi, sinkis shakti sub la turmi. La fosato digizesis ye la supra parto e, desaquizita, plenigesis per roki, sulo, kavali ed homi mortinta. Ye la bazo dil muri, figuri mashizita amaseskis, frapis la pordegi, levis eskaleri, pulsis asalto-turmi plenigita per lancieri a la turmeti.

En l’urbo espero esis abandonita; apene mil-e-kinacent homi rezistis quaradekamil militisti. Nula mesajo venabis del rejio, di qua ca urbo esis avan-posteno. Konan esis mortinta, exultante kriis l’invadanti. Nur la forta muri e kurajo desesperanta dil defensanti tante longe gardis li, e to ne sempre suficos. La muro westal esis eskombramaso sur qua la defensanti individuale kombatis kontre l’invadanti. L’altra muri krulis pro la shakti sub oli, la turmi inklinis ebrie.

Nun l’atakanti amasigis su por asalto. L’olifanti sonis, la rangi stale vestizita ordineskis sur la plana-lando. La asalto-turmi kovrita da kruda tor-peli bruisoze avancis. La populo di Shamar vidis, ke la baneri di Koth ed Ofir flugetas kune, e vidis inter la kavalieri briletanta la figuro dina e mortiganta di Amalrus ore mashizita, e la figuro mikra e grasa di Strabonus portanta nigra homarmaro. Ed inter li esis formo qua igis la maxim brava homo paleskar pro hororo—tenua figuro quale vulturo en mantelo diafana. La piquisti avancis, fluis quale ondi di fluvio ek stalo fuzita; la kavalieri galopetis adavane, lanci levita, standardi fluktuanta. La militisti sur la muro respiris profunde, konfidis lia anmi a Mitra, e tenis lia armi nochizita e sangizita.

Lore sen averto, sono di klariono fendis la bruiso. Hufo-tondro superiris la grondado dil trupo proximeskanta. Norde del agro ube movis l’armeo esis rangi de kolineti quale eskalero de gradi giganta qui acensis adnorde ed adweste. Nun ek ta kolineti, quale spumo suflata avan sturmo, hastis la « spah »-i qui spoliabis la lando, kavalkanti qui inklinis su adavane e forte spornagis, e dop li la suno lumizis stala rangi movanta. Li aparis ek la defilei—kavalkanti mashizita; la granda leono-banero di Aquilonia flotacis super ili.

Kriego del spektanti elektrizita sur la turmi fendis la cielo. Extaze, militisti klakis lia espadi nochizita an lia shildi fendita. La homi dil urbo, povra mendikanti e richa komercisti, putani portanta reda jupi e dami portanta stofi silka e satina, falis a lia genui e kriis a Mitra pro joyo, pro danko ploris lakrimi qui lavis lia vizaji.

Strabonus furioze klamis imperii. Arbanus turnis su cirkum la rangi pezoza por afrontar ca minaco neexpektita e grunis, ‘Ni ankore havas plu multa militisti kam li, ecepte ke li havus rezerv-armeo celata en la kolini. La viri sur la batal-turmi povas traktar irg asalto del urbo. Ti qui venas es Poitainani—ni devis supozir, ke Trokero esforcus tala prodajo dementa.’

Amalrus kriis nekredante.

‘Me vidas Trokero e sua kapitano Prospero—ma qua kavalkas kun li?’

‘Ishtar salvez ni!’ kriachis Strabonus, e lu paleskis. ‘Esas Rejo Konan!’

‘Vu es dementa!’ bramis Tsotha, ma tresayis konvulsante. ‘Konan esis en la ventro di Satha dii ante nun!’ Lu quik haltis, sovaje regardegis l’armeo qua venas rango dop rango aden l’agro. Lu ne povas erorar pri la gigantulo portanta nigra homarmaro orizita qua sidas sur la grandega nigra kavalulo e kavalkas sub silka standardego ondatra. Krio di furio felina explozis de la labii di Tsotha, makulizis sua barbo per spumo.

Unesmafoye dum lua vivo, Strabonus vidis, ke la sorcero tote konfuzeskas, e tiris su retroe del vidajo.

‘Yen sorco!’ kriachis Tsotha. Lu demente arachis sua barbo. ‘Quale lu eskapis ed atingis sua rejio en bona tempo por venar kun armeo tante rapide? To esas l’agado di Pelias, lu damnesez! Me sentas lua manuo en to! Maledikez me, ke me ne mortigis lu kande me havis l’oportunajo!’

La reji beis audante la nomo di homo quan li kredabis esar mortinta dum dek yari. Paniko emanis del chefi e tremigis la trupi. Li omna rikonocis la kavalkanto sur la nigra kavalulo. Tsotha sentis la timo supersticoza di sua homi, e furio pozis maskilo infernal adsur lua vizajo.

‘Atakez!’ lu kriis, brandisante sovaje lua dina brakii. ‘Ni esas ankore plu forta! Asaltez ed aplastez ta hundi! Ni ya festinos canokte en la ruinaji di Shamar! Ho Set!’ Lu levis sua brakii ed advokis la serpento-deo. Mem Strabonus esis hororigata. ‘Donez a me vinko e me juras, ke me ofros a vu kinacent virgini de Shamar qui tordos su en sua sango!’

Dume la trupi opozanta debushabis en la agro. Kun la kavalieri venas to quo semblis duesma armeo neregulal sur kavaleti rapida e fortega. Ti decensis e rangizis su pede—flegmoz armarkisti Bosonana, ed avida piquisti de Gunderlando havante blonda harari qui fluis de sub lia stala kasqueti.

Esis mixit armeo quan Konan kolektabis dum la hori frenezioza qui sequis lua retroveno al chefurbo. Il forbatabis la turbo spumifanta de la soldati Peliana qui tenis l’extera muri di Tamar, e rekrutabis ta soldati a sua servado. Il sendabis rapida kavalkanto a Trokero por retrovokar lu. Kun ti kom nukleo di armeo, il hastabis adsude e sizis tra la lando rekrutiti e kavali. Nobeli di Tamar e la cirkumajo augmentis ilua trupi, ed il survoye kolektis rekrutiti de omna vilajo e kastelo. Ma ol esis nur mikra homamaso quan il kolektabis por jetar kontre l’invadanti, quankam ol havis la qualeso di stalo hardigita.

Mil-e-nonacent kavalkanti homarmarizita sequis il, la plumulto di qui esis kavalieri Poitainana. La restanta mercenarii e soldati profesional del sequantari dil nobeli facis lua infantrio —kinamil armarkisti e quaramil piquisti. Ta armeo nun venas bone ordinita—unesme l’armarkisti, dop li la piquisti, e dop ti la kavalkanti marchante.

Kontre li Arbanus dispozis sua trupi, e l’armeo federita avancis quale stal-maro brileganta. La spektanti sur l’urbo-muri tremis vidar ta vast armeo qua eklipsis la povo di la salvanti. Unesme marchis l’armarkisti Shemida, dop li la piquisti Kothana, dop li la kavalieri mashizita di Strabonus ed Amalrus. L’intenco di Strabonus esis klara—uzar sua ped-soldati por forvishar l’infantrio di Konan ed apertar voyo por fortega asalto da sua kavalrio pezoza.

La Shemidi pafis de mil-e-kinacent futi, e flechi flugis quale greli inter l’armei ed obskurigis la suno. L’armarkisti westal, preparita da mil yari de milito senkompata kontre la Pikti sovaja, avancis e klozis rangi kande lia kamaradi falis. Lia nombro esis la plu mikra, e l’armarki Shemida havis plu longa porteo, ma per exakteso l’armarkisti Bosonana egalis lia enemiki, e li kompensis pur habileso pri arkopafado per superiora mentaleso ed ecelanta homarmaro. Ye bona disto li pafis, e la Shemidi falis per tota rangi. La militisti havanta blua barbi e portanta lejera mashi ne povis tam bone tolerar puniso kam la Bosonani portanta plu dika homarmaro. Li ruptis sua rangi, forjetis lia armarki, e lia fugo desordinis la rangi dil piquisti Kothana dop li.

Sen la helpo dil armarkisti, ta militisti esis faligita centope dal shafti dil Bosonani, do li asaltis furioze, e renkontris la lanci dil piquisti. Nul infantrio esas mastro dil sovaja Gunderlandani. Lia hemlando, la provinco maxim nordal di Aquilonia, esas distanta de nur un dio per kavalkado trans la marsho-lando Bosonana de la limiti di Kimeria, ed ili, naskinta ed edukita por batalio, havis la sango maxim pura de omna populi Hiboriana. La lancieri Kothana, stuporigita da la morti di lia kamaradi per flechi, esis pecigita e retrofalis desordinite.

Strabonus mujis pro furio, vidante ke sua infantrio repulsesis, e kriis por asalto generala. Arbanus hezitis, indikis ke la Bosonani bone riordinis su avan la kavalieri Aquiloniana, qui sidabis senmove sur lia kavali dum ta meleo. La generalo konsilis, ke li tempale retretez, por lurar la kavalieri adweste de la shirmo di ta armarki. Ma Strabonus esis dementa pro furio. Lu regardis sua kavalier-rangi longa e brilanta, ed imperis, ke Arbanus dicez l’impero asaltar.

La generalo konfidis sua anmo ad Ishtar e sonigis l’ora olifanto. Per tondatra mujo la foresto de lanci abasis su, e la grand armeo movis trans la plana-lando plu e plu rapide. La tota agro tremis pro la huf-avalancho, e la brileso de oro e stalo dazlis l’okuli dil spektanti sur la turmi di Shamar.

L’eskadroni fendis la laxa rangi dil lancieri, tramplis egale amiko ed enemiko, e precipitis su aden la denti di flechi del Bosonani. Trans l’agro li tondris, severe kavalkis la sturmo qua dispersis la kavalieri quale folii autunal. Plusa cent pasi, e li kavalkos inter la Bosonani ed abatos li quale frumento. Ma karno e sango ne povis subisar la morto-pluvo qua nun laceris ed ululis inter li. Shultro an shultro, pedi larje suportanta, stacis l’armarkisti; quale un homo li tiris la shafti til l’oreli e lasis oli flugar kun krii kurta e profunda.

La tota avana rango di kavalieri falis, e sur la kadavri di kavali e kavalkanti qua semblis esar pinglo-kuseni, lia kamaradi mispazis e falis kapavane. Arbanus jacis, flecho tra sua guturo, kranio frakasita da la hufi di lua propra milito-kavalo mortanta, e konfuzeso kuris tra l’armeo desordinita. Strabonus kriis una impero, Amalrus altra, e tra omni kuris la timego supersticoza vekigita dal vidajo di Konan.

E dum ke la brilanta rangi movis konfuze, la trumpeti di Konan sonis, e tra l’apertanta rangi di armarkisti venis bruisoze la asalto terorinda di la kavalieri Aquiloniana.

L’una armeo renkontris l’altra per shoko quale to di tertremo qua ociligis la turmi shancelanta di Shamar. La desordinita eskadroni dil invadanti ne povis subisar la kolio stale solida, piloza per lanci, e movis impetuoze kontre li quale fulmino. La longa lanci dil atakanti laceris e pecigitis lia rangi, ed aden la kordio di l’armeo kavalkis la kavalieri de Poitain ociligante lia du-manua espadi terorinda.

La klakado e kliktado di stalo esis quale milion martelegi frapante milion ambosi. La spektanti sur la muri esis astonigata e surdigata dal tondro, dum ke li tenegis la kreneli e regardis la stala vortico ube plumi jetesis alte inter l’espadi briletanta e standardi abasesis e falis.

Amalrus falis mortanta sub la tramplanta hufi, sua shultro-osto hakita en du peci per la du-manua espado di Prospero. La hordo dil invadanti glutis la mil-e-nonacent kavalieri di Konan, ma cirkum ta densa kolio qua tranchis plu e plu profunde aden la plu laxa rangi dil enemiki, la kavalieri di Koth ed Ofir movis e frapis vane. Li ne povis ruptar la kolio.

Ye la pinto di la stala kolio, Konan bramis sua kombat-krio ed ociligis sua espadego en brileganta arki di morto qui nuligis stala kasko o mash-kuraso. Rekte tra amaso tondranta de enemiki stale vestizita il kavalkis, e la kavalieri di Koth juntis su dop il por separar il de ilua soldati. Quale fulmino frapas, Konan frapis, iris impetuoze tra la rangi per pura povo e rapideso, til ke il venis a Strabonus paleskanta inter lua palaco-trupi. Nun hike equilibris la fato dil batalio, nam per lua plu granda nombro, Strabonus ankore havis oportunajo por sizar triumfo de la genui dil dei.

Ma lu kriis, vidante sua arkienemiko fine distanta nur de la longeso di brakio, e sovaje atakis per sua hakilo. Ol kliktis an la kasko di Konan, fairifis, e la Kimeriano shancelis e frapis sufoye. La lamo longa de kin futi aplastis la kasko e kranio di Strabonus, e la kavalo dil rejo shancelis kriachante e jetis la kadavro laxa e brandisanta del selo. Granda krio acensis del armeo, qua vacilis e retroiris. Trokero e sua dom-trupi desesperante tranchis voyo al flanko di Konan, e la granda standardo di Koth falis. Lore dop l’invadanti stuporigita e shokita acensis grandega klamo e flami de enorma flagrado. La defensanti di Shamar desesperante facabis ekatako, mortigis la homi qui asaltabis la pordegi, e furieskis inter la tendi dil siejanti, espadagis la kamp-sequanti, incendiis la pavilioni, e destruktis la siej-mashini. To esis la fina frapego. L’armeo briletanta desaparis fugante, e la vinkanti furioze mortigis li kuranta.

La fuganti hastis vers la fluvio, ma la homi sur la flotilio, tre persekutita da la roki e shafti de la civitani rivivigita, desligis la bateli e remis vers la rivo sudala e livis lia kamaradi a lia fato. Multi atingis la rivo, kurante trans la kanoti qui esas ponto, til ke la homi di Shamar desankragis e separis li de la rivo. Lore la lukto divenis masakro. Pulsite aden la fluvio por dronar en lia homarmari, o hakite til morto an la rivo, l’invadanti perisis milope. Nul indulgon li promisabis; nul indulgon li recevis.

Del bazo dil kolineti al rivi dil Tibor, l’agro kovresis per kadavri, e la fluvio di qua la aquo fluis rede esis plenigita per la mortinti. De la mil-e-nonacent kavalieri qui kavalkabis adsude kun Konan, apene kinacent vivis por fanfaronar pri lia cikatri, e la masakro inter l’armarkisti e piquisti esis terorinda. Ma la grand armeo briletanta di Strabonus ed Amalrus esis hakachite extingita, e ti qui fugis esis min multa kam ti qui mortis.

Dum la masakro alonge la fluvio, l’akto final di dramato severa pleis en l’ultra prati. Inter ti qui transpasabis la kanoto-ponto ante ke ol destruktabis esis Tsotha, qua kavalkis quale vento per kavalo magra e stranja. Nula kavalo natural povis atingar olua rapideso. Kruele lu tramplis amiko ed enemiko ed atingis la rivo sudal, ed ibe retroregardeto revelis severa figuro sur granda nigra kavalulo qua persequis furioze. La ligili esis ja tranchita e la kanoti driftis aparte, ma Konan temerare avancis, saltis per sua kavalo de batelo a batelo quale homo saltas de un glacio-peco ad altra. Tsotha kriachis malediko, ma la granda kavalulo grunis e facis la lasto salto ed atingis la rivo sudal. Lore la sorcero fugis aden la vakua prati, e dop lu venis la rejulo, qua kavalkis furioze e taceme ed ociligis la grand espado qua spricis guti karmezin adsur la voyo.

Li hastis adavane, chasanto e chasato, e nula futon povis la nigra kavalo pluproximeskar, quankam ol tensis singla muskulo e tendino. La suno kushis su, neklara lumo e nuboza ombri venis, e li kavalkis til ke la vidajo e bruiso dil masakro diminutis dop li. Lore en la cielo aparis punto, qua plugrandeskis til giganta aglo qua pluproximeskis. Flugfalante dil cielo, ol plunjis al kapo dil kavalo di Tsotha. La kavalo kriis e kabris e forjetis sua kavalkanto.

Olda Tsotha staceskis ed afrontis sua chasanto, l’okuli quale ti di serpento dementa, la vizajo maskilo nehomal di furio teroriganta. En singla manuo lu tenis ulo brilanta, e Konan konocis, ke lu ibe tenis morto.

La rejulo decensis e pazegis vers sua enemiko. Ilua homarmaro kliktis. Il tenis alte sua grand espado.

‘Itere ni interrenkontras, sorcero!’ Il ridetis sovaje.

‘Stacez fore!’ kriachis Tsotha quale shakalo sango-hungranta. ‘Me brulos la karno de vua osti! Vu ne povas vinkar me—se vu hakus me a peci, la peci de karno ed osto riunionigus su e chasus vu a vua morto! Me vidas en to la manuo di Pelias, ma me defias vi amba! Me esas Tsotha, filiulo di—’

Konan kuris avane, sua espado brilis, sua okuli esis fenduri cirkonspekta. La dextra manuo di Tsotha movis retroe ed adavane, e la rejulo quik inklinis la kapo. Ulo pasis ilua kapo kaskizita ed explozis dop il, brulis la sablo ipsa per flagrajo de fairo infernal. Ante ke Tsotha povis jetar la globo en sua sinistra manuo, l’espado di Konan tranchis lua dina kolo. La kapo dil sorcero lansesis de lua shultri sur sango-fonto arkatra, e la figuro robizita shancelis e krulis ebrie. Ma la nigra okuli demente regardegis Konan, olia lumo sovaja ne obskureskis, la labii tordis su terorinde, e la manui tastis hororigante quaze serchar por la kapo fortranchita. Lore per rapideso impetuoza di ali, ulo flugfalis del cielo—l’aglo qua atakabis la kavalo di Tsotha. Per sua forta unglegi ol sizis la kapo gutifanta e flugis aden la cielo, e Konan stacis mute, nam de la guturo dil aglo tondris ridado homal: la voco dil sorcero Pelias.

Lore ago hororiganta eventis, nam la korpo senkapigita staceskis del sablo e forshancelis fugante per rigida gambi, manui extensita blinde vers la punto qua diminutis e desaparis en la cielo obskura. Konan stacis quaze transformita a stono, regardis til ke la rapida figuro shancelanta anke desaparis aden la krepuskulo qua purpurizis la prati.

‘Krom!’ Ilua granda shultri konvulsetis. ‘Donez morbo a ta enemikeso inter sorceri! Pelias traktis me bone, ma me ne deziras itere vidar lu. Donez a me simpla espado e simpla enemiko aden qua me povas plunjar ol. Per inferno! Quon me ne donus por flakono de vino!’