Konan la Barbarulo

1.

Torchi flagris obskure por ilumizar la festado en la Maul, ube la furtisti dil oriento nokte facas karnavalo. En la Maul li povis debochar e bramar segunvole, nam homi honesta evitis ta quartero, e vigilisti, bone pagita per moneto-peci makulizita, ne mixis su en lia ludi. Alonge la hokoza e nepavizita stradi havanta amasi de refuzaji e flaki sordida, ebria rodomonti shancelis bramante. Stalo cintilifis en l’ombri ube volfo raptis volfo, e de l’obskureso venis l’akuta ridado di homini, e la bruiso di luktado. Torchlumo reptis ek fenestri frakasita e pordi larje apertita, e de ta pordi odori ranca de vino e korpi sudorifanta, bruiso de gobleti e pugni frapanta tabli kruda, parti de obcena kansoni, hastis quale shoko al vizajo.

En un de ta retreteyi gayeso klamis a la tekto basa e fumo-makulizita, ube friponi asemblis su portante omna sorti di shifoni—burso-furtisti, hom-furtisti, habila posh-furtisti, kanalii pavonumante kun lia yunini, mulieri havanta voci akuta qui portis vesti belacha. Raskalii indijena dominacis—Zamorani havanta obskura peli, obskur okuli, portante poniardi ye lia zoni e ruzo en lia kordii. Ma anke ibe esis volfi de sis extera landi. Esis giganta desertinto Hiperboreana, tacema, danjeroza, havanta larj espado ligita a sua granda magra korpo. Esis kontrafaktanto Shemida havanta hokatra nazo e blue nigra barbo lokloza. Esis hominacho Brithuniana havanta audacoz okuli qua sidis sur la genuo di flava Gunderlandanulo—vaganta mercenario, desertanto de ul armeo vinkita. E la grasa grosierulo di qua l’obcena jokaji instigis tante multa ridado esis hom-furtisto de fora Koth veninte por docar homin-furtado a Zamorani qui naskis havante plu multa savo pri ta arto kam lu ultempe obtenis.

Ta viro cesis deskriptar la charmi di viktimo projetita e shovis sua muzelo aden gobletego de biro spumifanta. Pos suflir la spumo de lua grasa labii, lu dicis, ‘Per Bel, deo di omna furtisti, me demonstros a li quale furtar hominachi: me portabos el trans la limito di Zamora ante jornesko, e karavano vartos por recevar el. Triacent arjento-pecin komtulo de Ofir promisis a me por neta yunino Brithuniana del plu bona klaso. Me laboris dum semani vagante en l’urbi an la limito kom mendikanto por trovar ta qua me savis konvenar. Ed el es beleta peco.’

Lu suflis kiso bavanta aden la aero.

‘Me konocas siniori en Shem qui kambius la sekretajo dil Elefanto-Turmo por el,’ lu dicis, e retroturnis su a sua biro.

Tusho ye la maniko di sua tuniko igis lu turnar sua kapo e frunsar la brovo pro l’interrupto. Lu vidis alta yunulo forte formacita qua stacis apud lu. Ta homo esis tam diplasita en ta retreteyo kam griza volfo inter rati skabioza dil kanaleti. Ilua chipa tuniko ne povis celar la linei harda ed akuta di ilua forta korpo, la shultri larja e pezoza, la granda pektoro, dina tayo e muskuloza brakii. Ilua pelo esis brunigita da suni exterlanda, ilua okuli blua e cintilifanta. De ilua zono pendis espado en ledra gaino paruzita.

La Kothano nevolunte retrotiris su; nam la viro ne esis ek irga raso civilizita quan lu konocis.

‘Vu parolis pri l’Elefanto-Turmo,’ dicis la nekonocato, qua parolis la Zamorana per stranj achento. ‘Me audis multo pri ta turmo; quo es olua sekretajo?’

La posturo dil homo ne aparis minacanta, e la Kothano kurajeskis pro la biro e l’aprobo evidenta dil audantaro. Lu bufis su per suimporto.

‘Ka la sekretajo dil Elefanto-Turmo?’ lu klamis. ‘Nu, irga folulo savas, ke Yara la sacerdoto ibe lojas kun la granda juvelo quan homi nomas la Kordio dil Elefanto, e qua es la sekretajo di lua magio.’

La barbarulo konsideris lo dum kurta tempo.

‘Me vidis ta turmo,’ il dicis. ‘Ol situesas en granda gardeno supre l’urbo, cirkondita da alta muri. Me vidis nula gardisti. On povus facile klimar ta muri. Pro quo nulu furtis ta gemo sekreta?’

La Kothano beis pro la naiveso dil altru, pose explozis bramante mokanta ridado, ed anke l’altri.

‘Audez ca barbarulo!’ lu klamis. ‘Lu deziras furtar la juvelo di Yara!—Askoltez, kerlo,’ lu dicis, e turnis su malaugure al altru. ‘Me supozas, ke vu es ula sorto di barbaro nordal—’

‘Me es Kimeriano,’ l’exterlandano respondis neamikale. La respondo ed ilua maniero signifikis nulo al Kothano; de rejio qua esis fore en la sudo, ye la limito di Shem, lu nur neprecize konocis la rasi nordal.

‘Do askoltez e lernez sagaco, kerlo,’ dicis lu, ed indikis la yunulo per sua gobletego. ‘Saveskez ke en Zamora, e precipue en ca urbo, esas plu multa furtisti audacoza kam en omna altra loki en la mondo, mem en Koth. Se mortivo povus furtir ta gemo, esez certa ke ol esabus furtita longatempe ante nun. Vu parolas pri klimar la muri, ma kliminte, vu rapide dezirus su exter oli. Esas nokte nula gardisti en la gardeni pro bona kauzo —to esas, gardisti homal. Ma en la gardochambro, en l’infra etajo dil turmo, esas viri armizita, e mem se vu nokte trapasus la gardeni, vu anke mustas pasar tra la soldati, nam la gemo esas ulube supre en la turmo.’

‘Ma se homo povus trapasar la gardeni,’ duris dicar la Kimeriano, ‘pro quo lu ne povus irar al gemo tra la supra parto dil turmo, e talmaniere evitar la soldati?’

Itere la Kothano beis.

‘Askoltez lu!’ lu mokante kriis. ‘La barbarulo esas aglo qua flugos a la bordo juvelizita dil turmo, qua esas nur cent-e-kinadek futi super la tero, e havas kurvigita muri plu glata kam vitro polisita!’

La Kimeriano regardachis cirkume, humiligata da la bramo de ridado mokanta qua salutis ca dicajo. Il trovis nula humuro en ol, ed esis tro nova a civilizeso por komprenar olua nepolitaji. Homi civilizita esas plu nepolita kam sovaji, pro ke li savas, ke li povas esar nepolita sen ke lia kranii esez fendigita, generale. Il esis konfuza e chagrenigata, e sendubite forreptus, abasita, ma la Kothana pluse pikis il.

‘Venez, venez!’ lu klamis. ‘Dicez a ca kompatindi, qui esas nur furtisti denaska, dicez a li quale vu furtus la gemo!’

‘Esas sempre moyeno, se la deziro ligesus kun kurajo,’ kurte respondis la Kimeriano iracoza.

La Kothano elektis konsiderar lo kom insulto. Lua vizajo purpureskis pro iraco.

‘Quo!’ lu bramis. ‘Vu audacas docar ni pri nia aferi, e sugestas ke ni es poltroni? Forirez; forirez de me!’ E lu violentoze shovis la Kimeriano.

‘Ka vu mokas me e manuagas me?’ rauke dicis la barbarulo; ilua pronta furio saltis; ed il sufoye shovis la Kothano per frapo de manui apertita qua retrojetis sua tormentanto kontre la tablo krude skultita. Biro spricis del gobletego, e la Kothano bramis pro furio, ektiris sua espado.

‘Hundo barbara!’ lu grondis. ‘Me havos vua kordio pro to!’

Stalo flagris, e la turbo sovaje movis fore. Dum lia lukto li renversis l’unika kandelo e la retreteyo obskureskis, plenigesis per la frakas-bruiso di benki renversita, batado di pedi fulanta, klami, blasfemaji de homi qui falis l’una sur l’altra, ed un akra krio agonioza qua tranchis la bruisego quale kultelo. Kande la kandelo riacendesis, la plu multa gasti ekirabis tra pordi e fenestri frakasita, e ti restanta blotisis dop amasi de vino-bareleti e sub tabli. La barbarulo esis foririnta; la centro dil chambro esis abandonita ecepte da la vundita kadavro dil Kothano. La Kimeriano, havante l’instinto nefalianta dil barbaro, mortigabis sua enemiko en l’obskureso e konfuzeso.

2.

L’akuta lumi ed ebria gayeso minlauteskis dop la Kimeriano. Il forjetabis sua tuniko lacerita, marchis tra la nokto nude ecepte lumbo-tuko e sua sandali havanta alta laci. Il movis per la gracio flexebla di granda tigro, sua muskuli stalatra movis sub sua bruna pelo.

Il enirabis ta parto dil urbo rezervita por la templi. Omnalatere oli brilis blanke sub la stel-lumo—nivatra koloni marmora ed ora kupoli ed arki arjenta, santuarii di la miriado de stranja dei di Zamora. Il ne suciis pri li; il savis, ke la religio di Zamora, quale omno di populo civilizita e longe establisita, esas intrikoza e komplexa, e perdabis la plumulto di sua esenco anciena en labirinto de formuli e ritui. Lu squatabis dum hori en la korto dil filozofi, askoltis la disputi dil teologiisti e docisti, e forirabis perplexigita, certa pri nur un kozo: ke li omna esas dementa.

Ilua dei esis simpla e komprenebla; Krom esis la chefo, ed habitis granda monto, de qua lu sendis fato e morto. Esas neutila advokar Krom, pro ke lu esas deo trista e sovaja, e lu odiis le febla. Ma lu donis kurajo a viro naskanta, e la volo e forteso por mortigar l’enemiki, qua, segun la Kimeriano, esas omno expektenda.

Ilua pedi sandalizita ne sonis sur la pavi. Nula vigilisti preterpasis, nam mem la furtisti de la Maul evitis la templi, ube stranja morti falis adsur kontravencanti. Lu vidis avane la Turmo dil Elefanto, obskur avan la cielo. Il konsideris, pro quo ol tale nomesas. Nulu evidente savis. Il nultempe vidabis elefanto, ma il neprecize komprenis, ke ol esas animalo monstratra, havante kaudo avane ed anke dope. Vaganta Shemido dicis lo, e juris ke lu vidabis mili de ta bestii en la lando dil Hirkaniani; ma omnu savas, ke la homi di Shem mentias. Omnakaze, esis nul elefanti en Zamora.

La turmo brilanta levis su kolde vers la steli. En sunlumo ol tante dazlis, ke kelki toleris olua brileso, ed on dicis, ke ol konstruktesis ek arjento. Ol esis ronda, cilendro dina e perfekta, alta de cent-e-kinadek futi, e sua bordo cintilifis sub la stel-lumo pro la granda juveli qui krustizis ol. La turmo stacis inter l’exotik arbori shancelanta dil gardeno levita alte super la nivelo dil urbo. Alta muro inkluzis ta gardeno, ed exter la muro esis plu basa nivelo, anke inkluzita da muro. Nula lumizili videsis; aparis nula fenestri en la turmo—adminime ne plu alte kam la suprajo dil muro interna. Nur la gemi supre cintilifis kolde en la stel-lumo.

Arbusti dense kreskis exter la plu basa od extera muro. La Kimeriano reptante pluproximeskis e stacis apud la barilo, mezuris ol per sua okuli. Ol esis alta, ma il povis saltar e sizar la chapo per sua fingri. Pose esus ludo por ociligar su adsupre, ed il ne dubitis, ke il povas talmaniere anke pasar la muro interna. Ma il hezitis pro pensar pri la stranja danjeri qui, on dicis, vartas interne. Ta homi esis stranja e misterioza ad il; li ne esis de ilua sorto—mem ne dil sama sango kam la plu westala Brithuniani, Nemediani, Kothani, ed Aquiloniani, di qua la misterii civilizita pavorigis il. La homi di Zamora esis tre anciena, e, segun to quon il vidabis, tre maligna.

Il pensis pri Yara, la chefa sacerdoto, qua facis stranja malaji de ca turmo juvelizita, e la hari dil Kimeriano heriseskis rimemorante naraco de ebria pajo dil korto—quale Yara ridabis koram princo enemikal, e tenis gemo maligna e brilanta avan lu; e quale radii blindigante lansesis de ta juvelo profana ed envelopis la princo, qua kriachis e falis, e diminutis til amaso velkinta e karbonigita, qua transformesis a nigra araneo, qua kuris frenezioze tra la chambro til ke Yara aplastis ol per la talono.

Yara ne ofte venis de sua magio-turmo, e sempre por facar malignajo por ula homo od ula naciono. La rejulo di Zamora timis lu plu multe kam lu timis morto, ed sempre ebriigis su, pro ke lu ne povas tolerar sobre ta timo. Yara esis tre olda—evis plu kam yarcenti, on dicis, ed anke dicis, ke lu vivos por sempre pro la magio di sua gemo, quan homi nomis la Kordio dil Elefanto, sen plu bona motivo kam pro ke lua domo nomesis la Turmo dil Elefanto.

La Kimeriano, okupata per ta pensaji, rapide presis su an la muro. En la gardeno ulu pasis per pazi mezurita. L’askoltanto audis klikto di stalo. Do, gardisto ya pazas ta gardeni. La Kimeriano vartis, expektis audar ke lu retropasos, ma silenco esis en ta gardeni misterioza.

Fine kuriozeso vinkis il. Saltante lejere, il sizis la muro ed ociligis su per un brakio adsur la suprajo. Jacante plate sur la larja chapo, il regardis adinfre la larja spaco inter la du muri. Nul arbusti kreskis proxime, quankam il vidis sorgeme tondizita arbusti apud l’interna muro. Stel-lumo falis adsur la plana gazono ed ulube tinkletis fonteno.

La Kimeriano sorgeme abasis su aden la gardeno ed ektiris sua espado, regardegis cirkume. Il emocis pro la nervozeso dil sovajo qua stacas tale neprotektata en la nuda stel-lumo, ed il lejere movis cirkum la muro-kurvo, restis en olua ombro, til ke il proximeskis l’arbusti quin il remarkabis. Il rapide kuris blotisante vers oli, e preske mispazis sur formo qua jacis krumplita apud l’arbusti.

Rapida regardeti addextre ed adsinistre revelis nul enemiki, adminime videbla, ed il squatis por explorar. Ilua akut okuli, mem en la febla stel-lumo, vidis forte formacita viro en l’arjenta homarmaro e kasko krestizita dil rejala guardo Zamorana. Shildo e lanco jacis apud lu, ed explorado nur instantal revelis ke lu esabis strangulita. La barbarulo desquietigite regardis cirkume. Il savis, ke ca homo mustas esar la gardisto quan il audabis preterpasar sua celoloko apud la muro. Nur kurta tempo pasabis, ma dum ta tempo manui sennoma venabis ek l’obskureso e strangulabis la soldato til morto.

Regardante strabe tra l’obskureso, il vidis movado tra l’arbusti apud la muro. Adibe il glitis, l’espado en la manuo. Il kreis ne plu multa sono kam pantero reptanta nokte, ma la homo trakata audis. La Kimeriano neprecize vidis granda amaso proxim la muro, alejis su pro ke ol esis adminime homal; pose la kerlo rapide turnis su anhelante quaze pro paniko, facis l’unesma movo por saltar adavane, manui sizante, lore retrotiris su kande la lamo dil Kimeriano flagris en la stel-lumo. Dum tensa instanto nek l’unu nek l’altru parolis, pronta por omno.

‘Vu ne es soldato,’ tandem sisis la nekonocato. ‘Vu es furtisto quale me.’

‘E qua vu esas?’ demandis la Kimeriano per suspektema susuro.

‘Taurus de Nemedia.’

La Kimeriano abasis sua espado.

‘Me audis pri vu. Homi nomas vu princo di furtisti.’

Nelauta rido esis la respondo. Taurus esis tam alta kam la Kimeriano, e plu pezoza; lu havis granda ventro, ma singla movo indikis subtila magnetismo dinamikal, reflektita en l’akut okuli qui cintilifis vivoze, mem en stel-lumo. Lu esis nudpeda e portis volvajo de to quo semblis esar kordo dina e forta, nodizita ye punti intermitanta.

‘Qua vu es?’ lu susuris.

‘Konan, Kimeriano,’ respondis l’altru. ‘Me venis por serchar moyeno furtar la juvelo di Yara, quan homi nomas la Kordio dil Elefanto.’

Konan sentis, ke la granda ventro dil homo sukusesis per ridado, ma ne mokante.

‘Per Bel, deo di furtisti!’ sisis Taurus. ‘Me opinionis, ke nur me havis sata kurajo probar ta furto-chaso. Ta Zamorani nomas su furtisti—ba! Konan, me prizas vua kurajo. Me nultempe partoprenis aventuro kun altru, ma per Bel, ni kune probos to, se vu deziras.’

‘Vu anke serchas la gemo, ka ne?’

‘Quo altra? Me projetis to dum monati, ma vu, me supozas, agas pro impulso, mea amiko, ka ne?’

‘Ka vu mortigis la soldato?’

‘Komprenende. Me glitis del muro kande lu esis ye l’altra parto dil gardeno. Me celis me en l’arbusti; lu audis me, od opinionis ke lu audis ulo. Kande lu trapazis, esis nula laboro irar addop lu e subite sizar lua kolo e strangular lu til morto. Lu esis quale la plumulto di homi, miblinda en l’obskureso. Bona furtisto devas havar okuli quale ti di kato.’

‘Vu facis un eroro,’ dicis Konan.

L’okuli di Taurus cintilifis iracoze.

‘Ka me? Ka me, eroro? Neposible!’

‘Vu devis tranir la kadavro aden l’arbusti.’

‘Dicis la novico al maestro dil arto. Li ne chanjos la guardo til pos noktomezo. Se irgu venus por serchar lu nun e trovus lua kadavro, li quik fugus a Yara, klamante pri la novaji, e ni havus sata tempo por eskapar. Se li ne trovus ol, li durus batar l’arbusti e kaptus ni quale rati en kaptilo.’

‘Vu es justa,’ Konan konkordis.

‘Do. Nun atencez. Ni disipas tempo per ca diskuto damnita. Esas nula gardisti en la gardeno interna—gardisti homal, me intencas dicar, quankam esas sentineli mem plu mortigiva. Esis lia prezenteso qua perplexigis me tante longe, ma me fine deskovris maniero dupigar li.’

‘Quo pri la soldati en l’infra parto dil turmo?’

‘Olda Yara lojas en la supra chambri. Per ta voyo ni venos—ed iros, me esperas. Ne demandez quamaniere. Me inventis moyeno. Ni eniros sekrete tra la suprajo dil turmo e strangulos olda Yara ante ke lu povas sorcar ni. Adminime ni esforcos; restas la posibleso esar transformita ad araneo od rospo, kontre la richaji e povo dil mondo. Omna bona furtisto savez quale riskar su.’

‘Me iros tam fore kam irgu,’ dicis Konan, e desmetis sua sandali.

‘Do sequez me.’ E turnante su, Taurus saltis adsupre, sizis la muro e tiris su adsupre. L’ajileso dil homo astonis, pro lua grandeso; lu semblis preske glitar adsupre trans la bordo dil chapo. Konan sequis lu, e jacante sur la larja suprajo, li parolis per susurado cirkonspekta.

‘Me vidas nula lumo,’ Konan murmuris. L’infra parto dil turmo multe similesis la parto videbla del extero—perfekta e brilanta cilindro havanta nula videbla aperturi.

‘Esas pordi e fenestri ruzoze konstruktita,’ respondis Taurus, ‘ma oli es klozita. La soldati respiras aero qua venas de supre.’

La gardeno esis nedefinita lago de ombri, ube arbusti plumatra ed arbori base extensata vaciletis obskure en la stel-lumo. L’anmo prudenta di Konan sentis la nubo de minaco vartanta qua kovris ol. Il sentis la regardo di okuli nevidita, ed il flaris la subtil odoro qua herisis instinte la kurta hari sur sua kolo, quale chashundo heriseskas pro odoro di ancien enemiko.

‘Sequez me,’ susuris Taurus, ‘restez dop me, se vu prizas vivar.’

Prenante de sua zono to quo semblis esar kupra tubo, la Nemediano lejere faligis su al gazono. Konan esis proxime dop lu, espado pronta, ma Taurus retropulsis il an la muro, e montris nul indiko ke lu ipse avancus. Lua posturo esis tense expektanta, e lua regardo, quale to di Konan, fixigesis ye la amaso tenebroza de arbusti distanta de plura futi. Lore du grand okuli flagris del ombri vacilanta, e dop li altra fairo-cintili brilis en l’obskureso.

‘Leoni!’ murmuris Konan.

‘Yes. Die on tenas li en subtera kaverni sub la turmo. Pro to esas nula gardisti en ca gardeno.’

Konan rapide kontis l’okuli.

‘Kin videbla; forsan altri en l’arbusti. Li asaltos pos instanto—’

‘Tacez!’ sisis Taurus, e lu cirkonspekte movis de la muro quaze lu marchis sur razili, e levis la dina tubo. Basa grondi venis del ombri e l’okuli flamifanta movis adavane. Konan sentis la granda boki bavanta, la tufizita kaudi floganta flava flanki. La aero tenseskis—la Kimeriano tenis sua espado, expektis l’asalto e la nerezistebla lanso di granda korpi. Lore Taurus levis la tubo a sua labii e fortege suflis. Longa spumo de flava pudro jetesis ek la tubo e quik divenis densa nubo verd-flava qua kovris l’arbusti e celis l’okuli brilanta.

Taurus hastoze kuris al muro. Konan regardis desafable sen komprenar. La densa nubo celis l’arbusti, e de oli venis nula sono.

‘Quo es ta nebulo?’ la Kimeriano demandis perturbite.

‘Morto!’ sisis la Nemediano. ‘Se la vento venus e suflus ol retroe vers ni, ni mustus fugar trans la muro. Ma no, la vento ne suflas, e nun ol dispersesas. Vartez til ke ol tote desaparabos. Inspirar ol es morto.’

Balde nur flava shifoni pendis fantomatre en la aero; pose oli foriris, e Taurus gestis, ke sua kompanulo avancez. Li reptis vers l’arbusti, e Konan anhelis. Jacante en l’ombri esis kin granda formi flava; la fairo en lia sever okuli esis extingita. Dolca odoro restis en la aero.

‘Li mortis sen sono!’ murmuris la Kimeriano. ‘Taurus, quo es ta pudro?’

‘Ol facesis ek la nigra lotuso, la flori di qua shancelas en la jungli perdita di Khitai, ube habitas nur la sacerdoti di Yun, qui havas flava kranii. Ta flori frapas mortigante irgu qua flaras oli.’

Konan genupozis apud la granda formi, certigis su ke oli ya ne plus povas domajar. Il sukusis sua kapo; la magio dil landi exotika esas misterioza e terorinda al barbari dil nordo.

‘Pro quo ne mortigar samamaniere la soldati en la turmo?’ lu demandis.

‘Pro ke to esis l’omna pudro quan me havis. Ganar ol esis prodajo sata por famozigar me inter la furtisti dil mondo. Me furtis ol de karavano iranta a Stigia, e me levis ol, en sua sako ek ora stofo, del volvaji di grandega serpento qua gardis ol, sen vekigar ol. Ma venez, per la nomo di Bel! Ka ni disipos la nokto per diskutar?’

Li glitis tra l’arbusti al bazo brilanta dil turmo, ed ibe, per gesto taciganta, Taurus desvolvis sua nodizita kordo, ye un extremajo di qua esis forta hoko stala. Konan komprenis lua projeto, e demandis nulo dum ke la Nemediano sizis la kordo dop la hoko ed ociligis ol cirkum sua kapo. Konan pozis sua orelo a la glata muro ed askoltis, ma audis nulo. Evidente la soldati interne ne suspektis ke esas apuda invadanti, qui facabis ne plusa sono kom la noktovento qua suflis tra l’arbori. Ma stranja nervozeso kaptis la barbarulo; forsan pro l’odoro di leoni qua esas omnube.

Taurus jetis la kordo per movo habila e violenta di sua brakio fortega. La hoko movis arkatre adsupre ed adinterne per partikulara maniero desfacile deskriptebla, e desaparis super la bordo juvelizita. Ol evidente sizis ferme, pro ke prudenta tirado ne montris irga movo o glitado.

‘Bona chanco per l’unesma jeto,’ murmuris Taurus. ‘Me—’

Esis l’instinto sovaja di Konan qua subite igis lu jirar; nam la morto venanta facis nula sono. Neduriva regardeto montris al Kimeriano la granda flava formo qua kabris rekte avan la steli, elevata super il por morto-stroko. Nula viro civilizita povus movar tam rapide kam la barbarulo. Ilua espado kolde briletis en la stel-lumo per omna nervo e tendino desesperanta en la brakio, e homo e bestio kunfalis.

Blasfemante nelaute, Taurus inklinis su super la amaso, e vidis, ke la membri di la kompanulo movis por tranar il desub la granda pezo qua laxe jacis sur il. Regardeto revelis a la Nemediano tresayita, ke la leono esas mortinta, olua penta kranio fendita en du parti. Lu sizis la kadavro, e per lua helpo Konan forpozis ol e staceskis, ankore tenis sua espado sangizita.

‘Ka vu domajesas, kerlo?’ anhelis Taurus, ankore perplexa pro la rapideso stuporiganta di ta evento.

‘No, per Krom!’ respondis la barbarulo. ‘Ma to esis tam proxim morto kam me esis dum vivo netranquila. Pro quo ta bestio maledikata ne bramis asaltante?’

‘Omno es stranj en ica gardeno,’ dicis Taurus. ‘La leoni atakas taceme—anke altra morti. Ma venez—poka sono facesis en ta mortigo, ma la soldati forsan audis, se li ne dormas od ebrieskas. Ta bestio esis en altra parto dil gardeno ed eskapis la morto dil flori, ma certe esas nul altri. Ni mustas klimar ca kordo—on ne bezonas demandar, ka Kimeriano povas.’

‘Se ol sustenus mea pezo,’ grunis Konan, e netigis sua espado sur la herbi.

‘Ol sustenos triople mea propra,’ respondis Taurus. ‘Ol texesis del lokli di mortintini, quin me furtis de lia tombi ye noktomezo, e trempis en la vino mortiganta dil upasiero por fortigar ol. Me iros unesme—vu proxime sequez.’

La Nemediano sizis la kordo e, kurvigante genuo cirkum ol, klimeskis; lu acensis quale kato, kontredicante sua grandeso semblante negracila. La Kimeriano sequis. La kordo shancelis e turnis su, ma la klimanti ne jenesis; li amba facabis plu desfacila klimi ante nun. La bordo juvelizita cintilifis fore super li, saliis del perpendikleso—fakto qua multe faciligis la acenso.

Adsupre li iris taceme, la lumi dil urbo plu e plu extensis su a lia vido dum ke li klimis, la steli super li plu e plu obskurigesis da la juveli cintilanta ye la bordo. Nun Taurus extensis manuo e sizis la bordo ipsa, tiris su adsupre. Konan pauzis dum instanto an la bordo, facinata da la granda kolda juveli qui dazlis sua okuli—diamanti, rubini, smeraldi, safiri, turkezi, lun-gemi, pozita tam dense kam steli en la brilant arjento. Fore lia diversa brili semblis esar mixita en blanka lumo pulsanta; ma nun proxime, li brilis per milion kolori e lumi dil pluvarko, hipnotigis il per olia cintili.

‘Esas hike fablatra richeso, Taurus,’ il susuris; ma la Nemediano nepaciente respondis, ‘Venez! Se ni ganus la Kordio, ti ed omna altra kozi esus le nia.’

Konan klimis adsur la bordo cintilifanta. La nivelo dil suprajo dil turmo esis kelka futi sub la gemizita bordo. Ol esis plata, kompozita ek materio obskure blua, inkastrata per oro qua brilis en la stel-lumo, por ke la toteso similesis larja safiro makulizita per orpolvo. Opozante li esis to quo aparis kom chambro konstruktita sur la tekto. Ol esis ek la sama materio arjentatra quale la turmo-muri, ornita per devizi ek plu mikra gemi; olua unika pordo esis ek oro, la surfaco skultita en squami, ed inkastrata per juveli qui brilis quale glacio.

Konan regardis la lumo-maro plusanta qua extensis su sub li; pose regardetis Taurus. La Nemediano tiris e volvis sua kordo. Lu montris ube la hoko sizabis—fraciono di ol sinkabis sub granda juvelo ye l’interna flanko dil bordo.

‘Itere ni havis bona chanco,’ lu murmuris. ‘On opinionus, ke nia du pezi arachabus ta gemo. Sequez me; nun komencas la reala riski dil aventuro. Ni es en la kaverno dil serpento, e ni ne savas, ube ol celas su.’

Quale tigri trakanta li reptis trans la pavimento obskure brilanta ed haltis exter la pordo cintilifanta. Per manuo habila e prudenta, Taurus probis ol. Lu apertis ol sen rezisto, e la kompanuli enregardis, pronta por omno. De dop la Nemediano Konan vidis chambro cintilifanta, di qua la muri, plafono e pavimento esis inkastrata per granda blanka juveli qui brilante lumizis ol, ed esis la nura lumizili. Ol semblis esar vakua.

‘Ante ke ni klozas nia nura retreto-voyo,’ sisis Taurus, ‘irez al bordo e regardez adinfre omnalatere; se vu vidas irga soldati en la gardeni, od irgo suspektinda, retrovenez e dicez lo a me. Me vartos vu en ca chambro.’

Konan vidis nula raciono en ta ago, e poke suspektis sua kompanulo, ma facis to quon Taurus demandis. Il forturnis su, e la Nemediano reptis tra la pordo e klozis ol dop il. Konan reptis alonge la bordo dil turmo, rivenis al origino sen vidir irga movado suspektinda sube en l’ocilanta folii-maro. Il turnis su vers la pordo—subite de la chambro sonis krio strangulata.

La Kimeriano avane saltis ecitate—la pordo apertesis e Taurus aparis kom silueto avan kolda flagro dop lu. Lu shancelis e lua labii apertesis, ma nur rauka stertoro explozis de lua guturo. Sizante la pordo por suportar su, lu pazegis al tekto, lore falis kapavane e sizis sua fauco. La pordo klozesis dop lu.

Konan squatis quale pantero akulita, vidis nulo en la chambro dop la Nemediano en la kurta instanto dum ke la pordo restis apertita—ecepte dupo dil lumo qua semblante igis ombro transpasar la pordo. Nulo sequis Taurus al tekto, e Konan inklinis su super la homo.

La Nemediano regardegis adsupre per okuli dilatata e velizata qui ulmaniere havis perplexeso terorinda. Lua manui skrachis lua fauco, lua labii bavis e singlutis; lore lu subite rigideskis, e la Kimeriano astonate savis, ke lu esas mortinta. E lu sentis ke Taurus mortabis sen savar quala morto frapabis lu. Konan perplexe regardegis l’ora pordo okulta. En ta vakua chambro havanta muri cintilifanta e juvelizita, morto venabis al princo di furtisti tam rapide e tam misterioze kam lu ipsa mortigis la leoni en la suba gardeni.

La barbarulo cirkonspekte tastis la minuda kadavro dil homo por serchar vunduro. Ma la nura traci di violento esis inter la shultri, alte proxim la bazo di la kolo bovulatra—tri vundureti, qui aspektis quale tri klovi esis martelagita profunde aden la karno ed ektirita. La bordi di ta vunduri esis nigra, e febla odoro di putreso esis perceptebla. Ka dardi venenizita? pensis Konan— ma takaze la jetaji restabus en la vunduri.

Prudente il movis vers l’ora pordo, apertis ol, ed enregardis. La chambro esis vakua, plenigita per la brilado kolda e pulsanta dil miriado de juveli. Il lakonike remarkis stranja desegno en l’exakta centro dil plafono—nigra shablono havanta ok lateri, meze di qua quar gemi brilis per reda flamo diferanta del blanka fairo di l’altra juveli. Trans la chambro esis altra pordo, simila a ta ye qua il stacis, ecepte ke ol ne esis skultita kom squami. Ka de ta pordo venabis morto?—ed abatinte la viktimo, kad ol samavoye retretabis?

Klozinte la pordo dop il, la Kimeriano avancis aden la chambro. Ilua nuda pedi facis nula sono sur la pavimento kristal. Esis nula sidili o tabli en la chambro, nur tri o quar silka divani brodizita per oro en stranja desegni serpentatra, e plura kesti mahagona ed arjenta. Uli esis siglata per ora seruri pezoza; altri esis apertita, la kovrili skultita beis e revelis amasi de juveli en sensuciema splendideso al okuli astonata dil Kimeriano. Konan blasfemis nelaute; il ja regardabis plu multa richeso tanokte kam il antee imaginis existar en la tota mondo, ed il vertijeskis pro pensar, quante multe valoras la juvelo quan il serchas.

Il nun esis meze dil chambro, iris inklinata adavane, la kapo prudente pozita, l’espado tenita avan il, kande itere morto sen sono atakis il. Ombro fluganta qua trapasis la pavimento esis la nura averto, ed ilua salto obliqua la nura kauzo ke ilua vivo salvesis. Il havis vidajo instantal di nigra hororo haroza qua ocilis preter il havante kliktanta dentegi spumifanta, ed ulo spricis adsur ilua nuda shultro qua bruletis quale guti de inferno-fairo liquida. Retroe saltante, l’espado alte tenita, il vidis ta hororo shokar la pavimento, jirar e kuregar vers il per rapideso pavoriganta—nigra araneo giganta tala quala homi vidas nur en koshmari.

Ol esis tam granda kam porko, per ok gambi dika ed haroza portis sua ogratra korpo trans la pavimento maxim rapide; ilua quar okuli male brilis per inteligenteso hororinda, e sua dentegi gutifis veneno qua, quale Konan saveskis per la shultro brulata ube nur kelka guti spricabis kande la ento frapis e falis, portis rapida morto. Ico esis la mortiganto qua falis de sua plaso meze dil plafono per araneo-reto adsur la kolo dil Nemediano. Li esis foluli, pro ke li ne suspektis, ke la supra chambri esas anke gardita quale le infra!

Ta pensaji kurte flagris en la mento di Konan kande la monstro atakis. Il alte saltis, ed ol pasis sub il, turnis su e retrohastis. Cafoye il evitis l’atako per saltar flanke e quale kato ipse atakis. Ilua espado tranchis un de la gambi haroza, ed itere il apene salvis su kande la monstro eskartis vers il, la dentegi kliktante diablatre. Ma la ento ne persequis; ol turnis su ed hastis trans la pavimento kristal e kuris adsupre alonge la muro al plafono, ube ol blotisis dum instanto, regardegis il maligne per sua red okuli demonatra. Lore, sen averto ol jetis su tra spaco, tranante filo de stofo griza e slimoza.

Konan retropazis por evitar la ento lansita—lore quik inklinis la kapo frenezioze en bona tempo por eskapar la reto-kordo fluganta. Il vidis l’intenco dil monstro e saltis vers la pordo, ma ol esis plu rapida, e glutiniva filo jetita trans la pordo kaptis il. Il ne audacis tranchar ol per sua espado; il savis, ke la filo adheros a la lamo, ed ante ke il povus forsukusar ol, la demono stekus ta dentegi aden ilua dorso.

Lore komencis riskoza ludo, l’inteligenteso e rapideso di la viro kontre la demonatra habileso e rapideso di l’araneo giganta. Ol ne plus kuregis trans la pavimento en avan-atako, od ociligis sua korpo tra la aero vers il. Ol kuregis an la plafono e la muri, esforcis kaptar il per la longa fili glutiniva e griza di sua reto, quin ol lansis per precizeso diablatra. Ta fili esis tam dika kam kordi, e Konan savis, ke se oli envolvus il, ilua forteso frenezioza ne suficus liberigar il ante ke la monstro atakus.

Tra la tota chambro duris ta ludo dil diablo, tote silencoza ecepte l’anhelado dil homo, la skrapado nelauta di ilua nuda pedi sur la pavimento, e la kastanyeto-kliktado dil dentegi dil monstro. La griza fili jacis volvita sur la pavimento; oli pendis quale slingi de la muri; oli velizis la juvelo-kesti e silka divani, e pendis kom obskura festoni del plafono juvelizita. La rapideso stal-kaptilatra dil okuli e muskuli di Konan prezervabis il netushita, quankam la slingi glutiniva pasabis tante proxime, ke li skrachis ilua nuda pelo. Il savis, ke il ne sempre povus evitar oli; il mustas atencar la fili pendigita del plafono ed anke la pavimento, por ke il ne mispazez aden volvaji ibe. Balde o tarde, slingo glutiniva tordos su cirkum il, ed il jacos sub la povo dil monstro.

L’araneo kuregis trans la pavimento dil chambro, la griza filo tranita dop ol. Konan alte saltis super divano—per rapida turno la demono kuris adsupre an muro, e la filo, saltante del pavimento quale vivanto, flugis cirkum la pedkolo di Konan. Il falis adsur sua manui, frenezioze tiris la reto qua tenis il quale mordilo flexebla, o quale la volvajo di pitono. La diablo haroza kuris adinfre por kompletigar sua kapto. Incitate a furio, Konan sizis juvelo-kesto e jetis ol per sua tota forteso. Icon la monstro ne expektis. La jetajo frapis ol meze di la nigra gambi bifurkita ed aplastis ol an la muro per matida grinco nauzeiganta. Sango e verda slimo spricis, e la ruptit amaso falis kun la frakasita juvelo-kesto al pavimento. La nigra korpo aplastita jacis inter la amaso cintilanta de juveli qui fluis adsur ol; la gambi haroza movis senskope, l’okuli mortanta rede cintilifis inter la gemi briletanta.

Konan regardegis cirkume, ma aparis nul altra hororo, ed il komencis liberigar su del reto. La stofo tenace adheris ad ilua pedkolo e manui, ma tandem il esis liberigita, e prenante sua espado, il prudente pazis inter la griza volvaji e slingi al interna pordo. Quala horori esis dop ol, il ne savis. La sango dil Kimeriano boliis, e pro ke il venabis tante fore, e pro ke il vinkabis tante multa danjeri, il rezolvis durar til la severa fino dil aventuro, irge qua ol esus. Ed il opinionis, ke la serchata juvelo ne esis inter ti qui esis tante sensucieme dissemita tra la chambro.

Arachinte la slingi qui sordidigis l’interna pordo, il deskovris ke ol, quale l’altra, ne esis klefklozita. Il esis kurioza, ka la soldati infre ankore ne savis, ke il esas hike. Nu, il esis alte super li, e se on povus kredar naraci, li kustumis audar stranja soni en la turmo supre—soni minacanta, e kriachi pro agonio ed hororo.

Il pensis pri Yara, ed il ne esis tote tranquila kande il apertis l’ora pordo. Ma il vidis nur eskalero havanta gradi arjenta qua iris adinfre, feble lumizita per moyeno ne trovebla. Il taceme decensis per ol, tenegante l’espado. Il audis nula sono, e balde arivis avan ivora pordo inkastrata per sango-gemi. Il askoltis, ma esis nula sono interne; nur dina fumeti flotacis ocieme de sub la pordo, havante stranje exotika odoro nefamiliara al Kimeriano. L’arjenta eskalero turnis adinfre e desaparis aden l’obskureso, e nula sono acensis del puteo ombroza; il sentis okulte, ke il esis sola en turmo okupata nur da fantomi e spiriti.

3.

Sorgeme il presis l’ivora pordo ed ol silencoze apertesis adinterne. Ye la solio Konan regardegis quale volfo en loko nekonocata, pronta por luktar o por fugar instante. Il enregardis granda chambro havanta ora kupolo; la muri esis ek verda jado, la pavimento ek ivoro, mikovrita per dika tapisi. Fumo ed odoro exotika de incenso flotacis de fairo-korbo sur ora tripedo, e dop ol sidis idolo sur sorto di kanapeo marmora. Konan regardegis konsternate; l’imajo havis korpo di viro, nuda, verd-kolora; ma la kapo esis ek koshmaro e dementeso. Tro granda por la korpo homal, ol havis nula traiti homal. Konan regardegis l’oreli larje extensita, la rostro tordita, ye l’amba flanki di qua esis blanka dentegi pintizita per ronda ora buli. L’okuli klozesis, quaze pro dormado.

Do ico esis la kauzo di la nomo, la Turmo dil Elefanto, nam la kapo dil kozo multe similesis ti di la bestii deskriptita dal vaganto Shemida. Co esis la deo di Yara; do ube esas ta gemo ma celita en l’idolo, pro ke la gemo nomesis la Kordio dil Elefanto?

Konan venis adavane, sua regardo fixigite ye l’idolo senmova, e subite l’okuli dil kozo apertesis! La Kimeriano haltis en sua plaso. Ol ne esis imajo—ol esis vivanto, ed il esis kaptita en olua chambro!

Ke il ne quik explozis pro frenezio mortiganta esis fakta qua mezuras ilua hororo, qua paralizis il. Homo civilizita en lua plaso serchus refujeyo dubitoza per decidar, ke lu dementeskas; la Kimeriano ne dubitis sua sensi. Il savis, ke il esis vizajo kontre vizajo kun demono dil Seniora Mondo, e ta savo furtis de il ilua omna fakultati ecepte vido-povo.

La torso di la hororo levesis e serchis, l’okuli topaza regardegis sen vidar, e Konan remarkis, ke la monstro esis blinda. Kun ta pensajo venis desfrostigo di ilua nervi glaciigita, ed il taceme moveskis retroe vers la pordo. Ma la ento audis. La rostro sentema extensis su vers il, e la hororo di Konan itere haltigis il kande la ento parolis per voco stranja e balbutanta qua nultempe chanjis tono o sonkoloro. La Kimeriano komprenis, ke ta boko nultempe formacesis od intencesis por parolado homal.

‘Qua esas ibe? Ka vu venas itere por tormentar me, Yara? Ka vu nultempe finos? Ho, Yag-kosha, kad esas nula fino di mea agonio?’

Lakrimi rulis del blind okuli, e la regardo di Konan vagis al membri extensita sur la kanapeo marmora. Ed il savis, ke la monstro ne staceskos por atakar. Il rikonocis la marki dil roto-tormento, e di la flamo brulanta, e quankam il havis harda anmo, il stacis hororigita da la deformuri, quin ilua raciono dicis esir olime membri tam bela kam sua propra. E subite omna timo e repugneso foriris, remplasita per granda kompato. Quo esas ta monstro, Konan ne povis savar, ma la marki di olua sufrado esis tante terorinda e patetika, ke tristeso stranje doloriganta sizis la Kimeriano, il ne savis pro quo. Il nur sentis, ke il regardas tragedio kosmal, ed il retropasis pro shamo, quaze charjata per la kulpozeso dil tota raso.

‘Me ne esas Yara,’ il dicis. ‘Me esas nur furtisto. Me ne nocos vu.’

‘Proximeskez por ke me povas tushar vu,’ la ento dicis hezitante, e Konan sen timo pluproximeskis, ilua espado pendis obliviata en ilua manuo. La rostro sentema extensesis e tastis sur ilua vizajo e shultri, quale tastas blindulo, ed olua tusho esis tam lejera kam ta di yunino.

‘Vu ne esas dil diablo-raso di Yara,’ sospiris la ento. ‘La feroceso pura e muskuloza dil dezerti markizas vu. Me olime konocis vua populo, quan me konocis per altra nomo longe, longe ante nun, kande altra mondo levis sua turmi juvelizita vers la steli. Esas sango sur vua fingri.’

‘Araneo en la supra chambro e leono en la gardeno,’ murmuris Konan.

‘Vu anke mortigis homo canokte,’ replikis l’altru. ‘Ed esas morto supre en la turmo. Me sentas; me savas.’

‘Yes,’ murmuris Konan. ‘La princo di omna furtisti jacas mortinta ibe pro mordo di insektacho.’

‘Do—e do!’ La stranja voco nehomal acensis en sorto di nelauta kantado. ‘Mortigo en la taverno e mortigo sur la voyo— me savas; me sentas. E la triesma facos la magio pri qua mem Yara ne sonjas—ho, magio di livrado, verda dei di Yag!’

Itere lakrimi falis dum ke la korpo tormentita ocilis, tenita da divers emoci. Konan regardis perplexe.

La konvulsi cesis; l’okuli mola e blinda turnesis vers la Kimeriano, la rostro facis signo ke il proximeskez.

‘Ho homo, askoltez,’ dicis la stranja ento. ‘Me esas abomininda e monstratra a vu, ka ne? No, ne respondez; me savas. Ma vu aparus tam stranje a me, se me povus vun vidar. Esas multa mondi ultre ca tero, e vivo havas multa formi. Me esas nek deo nek demono, ma karno e sango quale vu, quankam la substanco partale diferas, e la formo gisesis per altra muldilo.

‘Me esas tre olda, ho homo dil landi dezerta; longe e longe ante nun me venis a ca planeto kun altri de mea mondo, del verda planeto Yag, qua sempre rondiras en l’extera bordo di ca universo. Ni flugis tra spaco per fortega ali qui portis ni tra la kosmo plu rapide kam lumo, pro ke ni militabis kontre la reji di Yag e vinkesis ed ekjetesis. Ma ni nultempe povas retroirar, nam sur ca tero nia ali velkis de nia shultri. Hike ni habitis aparte del vivanti teral. Ni luktis kontre la vivo-formi stranja e terorinda qui tatempe marchis sur la tero, e ni divenis timinda, e ni ne molestesis en l’obskura jungli estal, quin ni habitis.

‘Ni vidis homi kreskar del simii e konstruktar l’urbi brilanta di Valusia, Kamelia, Komoria ed olia fratini. Ni vidis li shancelar pro l’ataki dil pagana Atlantidani e Pikti e Lemuriani. Ni vidis la mari kreskar e dronigar Atlantida e Lemuria, e l’insuli dil Pikti, ed urbi brilanta dil civilizuro. Ni vidis la transvivanti de Piktia ed Atlantida konstruktar lia imperii antiqua, qui krulis a ruinaji per militi sangoza. Ni vidis la Pikti sinkar aden sovajeso abismal, l’Atlantidani sinkar retroe aden simieso. Ni vidis la nova sovaji movar adsude kom ondi vinkanta del cirklo Arktika por konstruktar nova civilizuro, e nova rejlandi nomita Nemedia, e Koth, ed Aquilonia ed olia fratini. Ni vidis vua homi acensar per nova nomo del jungli dil simii qui esabis l’Atlantidani. Ni vidis la decendanti di Lemuriani qui transvivabis la kataklismo itere acensar de sovajeso e kavalkar adweste kom Hirkaniani. E ni vidis ca raso di diabli, transvivanti dil civilizuro anciena qua esabis ante ke Atlantida sinkis, acensar itere a kulturo e povo— ca rejio maledikata Zamora.

‘Ton omna ni vidis, nek helpis nek jenis la nechanjebla lego kosmal, ed unope ni mortis; nam ni de Yag ne esas nemortiva, quankam nia vivi esas quale la vivi di planeti e stelari. Fine me sole restis sonjante pri olda tempi inter la templi kaduka di Khitai perdita en junglo, adorata kom deo da flava raso antiqua. Lore venis Yara, erudita en obskura saveso transmitita de la dii di barbareso ante ke Atlantida sinkis.

‘Komence lu sidis ye mea pedi e lernis sajeso. Ma lu ne satisfacesis per to quon me docis a lu, nam ol esis blanka magio, e lu deziris savajo maligna por sklavigar reji e plenigar ambiciono demonatra. Me volis docar nula nigra sekretaji quin me ganabis, nevolunte, tra l’epoki.

‘Ma lua sajeso esis plu profunda kam me supozis; per ruzemeso obtenita inter la tombi obskura di Stigia tenebroza, lu dupigis me por divulgar sekretajo quan me ne intencis revelar; e turnante mea propra povo kontre me, lu sklavigis me. Ha, dei di Yag, mea taso esas bitra de ta horo!

‘Lu duktis me del junglo perdita di Khitai ube la griza simii dansis segun la pipi dil flava sacerdoti, e donacaji de frukti e vino esis amasigita sur mea altari frakasita. Me ne plus esis deo di junglo-homi benigna—me esis sklavo di diablo en formo homal.’

Itere lakrimi falis del blind okuli.

‘Lu enkarcerigis me en ca turmo quan, segun lua impero, me konstruktis dum un nokto. Per fairo e roto-tormento lu dominacis me, e per tormenti stranja ed infernal quin vu ne povus komprenar. En agonio me longatempe ante nun suocidabus, se posible. Ma lu retenis me vivanta—mutiligita, blindigita, e ruinita—por facar to quon lu imperis. E dum triacent yari me facis to quon lu imperis, de ca kanapeo marmora, nigrigis mea anmo per peki kosmal, e makulizis mea sajeso per krimini, pro ke me havis nul altra elekto. Ma lu ne furtis mea omna sekretaji anciena, e mea lasta donacajo esos la sorco di la Sango e la Juvelo.

‘Nam me sentas ke la fino di tempo pluproximeskas. Vu esas la manuo di Fato. Me pregas vu, prenez la gemo quan vu trovos sur ta altaro.’

Konan turnis su al indikata altaro ora ed ivora, e prenis juvelo granda e ronda, tam klara kam kristalo karmezina; ed il savis, ke ito esis la Kordio dil Elefanto.

‘Nun la granda magio, la fortega magio, quale ica tero ne antee vidis, e ne itere vidos, tra milion milion yarmili. Per mea vivo-sango me konjuras ol, per sango naskinta sur la verda sino di Yag, qua sonjas fore en la grandega blua vasteso di Spaco.

‘Prenez vua espado, homo, ed ektranchez mea kordio; pose presez ol por ke la sango fluez adsur la reda gemo. Pose irez adinfre per ta eskalero ed enirez l’ebena chambro ube sidas Yara envolvita per lotus-sonji maligna. Parolez lua nomo e lu vekos. Lore pozez ca gemo avan lu, e dicez, “Yag-kosha donas a vu donacajo final e sorco final.” Lore rapide ekirez ca turmo; ne timez, vua voyo esos desobstruktata. La vivo di homo ne esas la vivo di Yag, nek morto di homo la morto di Yag. Lasez me esar liberigita de ca kajo di karno ruinita e blindigita, e me itere esos Yogah de Yag, jorno-kronizita e brilanta, havante ali por flugar, e pedi por dansar, ed okuli por vidar, e manui por ruptar.’

Konan necerte pluproximeskis, e Yag-kosha, o Yogah, quaze ke lu sentis ilua dubito, indikis adube il mustas frapar. Konan agacis sua denti e profunde plunjis sua espado. Sango trempis la lamo ed ilua manuo, e la monstro tresayis konvulsante, pose jacis senmove. Esante certa ke vivo forflugabis, adminime tala vivo quala il komprenis, Konan facis sua tasko repugnanta e rapide ektiris ulo quon il opinionis esar la kordio dil stranja ento, quankam ol diferis stranje de irga kordio quan il vidabis. Tenante l’organo pulsanta super la juvelo flamifanta, il presis ol per l’amba manui, e sango-pluvo falis adsur la gemo. Il surprizesis, ke ol ne forrulis, ma absorbesis dal gemo, quale aquo absorbesas da sponjo.

Sorgeme tenante la juvelo, il iris ek la chambro fantastika e venis al gradi arjenta. Il ne regardis dope; instinte il sentis, ke ula transmuto agis a la kadavro sur la kanapeo marmora, e pluse sentis, ke ol ne devas esar atestata da okuli homal.

Il klozis l’ivora pordo dop lu e senhezite decensis la gradi arjenta. Ne venis ad ilua mento, ke il ignorez l’instruciono donita ad il. Il haltis ye pordo ebena, meze di qua esis arjenta kranio ridetachanta, ed apertis ol. Il regardis aden chambro ek ebeno e gagato, e vidis, sur nigre silka divano, sternanta formo alta e magra. Yara la sacerdoto e sorcisto jacis avan il, l’okuli apertita e dilatata pro la fumo dil flava lotuso, regardegante adfore, quaze fixigita a golfi ed abismi noktal ultre la konoco di homi.

‘Yara!’ dicis Konan quale judiciisto qua anuncas kondamno. ‘Vekez!’

L’okuli quik klarigesis ed esis tam kolda e kruela kam ti di vulturo. La formo alta e vestizita per silko elevis su rekte plu alte kam la Kimeriano.

‘Hundo!’ Lua siso similesis la voco di kobrao. ‘Quon tu facos hike?’

Konan pozis la juvelo sur la tablo ebena.

‘Ta qua sendis ica gemo imperis ke me dicez, “Yag-kosha donas a vu donacajo final e sorco final.”’

Yara retrotiris su, l’obskura vizajo paleskis. La juvelo ne plus esis klara; olua profundaji tenebroza pulsis e batis, e stranja ondi fumatra qui havis chanjanta kolori transpasis olua glata surfaco. Quaze tirita hipnotale, Yara inklinis su super la tablo e sizis la gemo per la manui, regardegis olua profundaji tenebroza, quaze ol esis magneto qua tiris l’anmo trepidanta ek lua korpo. E dum ke Konan regardis, il pensis, ke ilua okuli dupigis il. Nam kande Yara elevabis su de sua divano, la sacerdoto semblis gigante alta; ma nun il vidis, ke la kapo di Yara apene atingis l’alteso di ilua shultro. Il palpebragis perplexe, e l’unesmafoye tanokte dubitis sua propra sensi. Ma shokite il saveskis, ke la sacerdoto mikreskis—diminutis avan il.

Sen emoco il spektis, quale on spektas teatrajo; submersita en sento di nerealeso droniganta, la Kimeriano ne plus esis certa pri sua propra identeso; il savis nur, ke il regardis l’extera signi dil ludo nevidita di vasta povi Extera ultre sua kompreno.

Nun Yara esis min granda kam puero; nun quale infanto lu jacis sur la tablo, ankore tenegis la juvelo. E nun la sorcisto subite rikonocis sua fato, e lu saltis a sua pedi, faligis la gemo. Ma lu ankore diminutis, e Konan vidis figuro tre mikra, pigmeatra, qua frenezioze kuris sur la suprajo dil tablo ebena, brandisis tre mikra brakii e kriachis per voco quale la stridado di insekto.

Nun lu diminutabis til ke la granda juvelo stacis plu alte kam lu quale kolino, e Konan vidis, ke lu kovris sua okuli per sua manui, quaze shirmar oli kontre la brilo, dum ke lu shancelis quale dementulo. Konan sentis, ke ula forco magnetal e nevidebla tiris Yara a la gemo. Trifoye lu frenezioze kuregis cirkum ol en cirklo plustreteskanta, trifoye lu esforcis turnar su e kurar trans la tablo; pose kun kriacho qua febleskis en l’oreli dil spektanto, la sacerdoto levis sua brakii e kuris rekte vers la globo flamifanta.

Inklinante su plu proxime, Konan vidis, ke Yara klimis la surfaco glata e kurva, neposible, quale homo klimus vitra monto. Nun la sacerdoto stacis sur la suprajo, ankore brandisis la brakii, advokis nomi abomininda e konocata nur dal dei. E subite lu sinkis aden la vera kordio di la juvelo, quale homo sinkas aden la maro, e Konan vidis, ke l’ondi fumatra klozis su super lua kapo. Nun Konan vidis lu en la kordio karmezina dil juvelo, itere tam klara kam kristalo, quale on vidas fora ceno, tre mikra pro granda disto. Ed aden la kordio venis alizita figuro verda e brilanta qua havis la korpo di homo e la kapo di elefanto —ne plus blinda, ne plus kripligita. Yara levis la brakii e fugis quale dementulo fugas, e dop lu venis la venjanto. Lore, quale aerbuleto krevas, la granda juvelo desaparis en explozo pluvarkatra e flagri irisoza, e l’ebena tablo-suprajo esis nuda e desertita—tam nuda, Konan savis ulmaniere, kam la kanapeo marmora en la supra chambro, ube jacabis la korpo di ta stranja ento transkosmal nomita Yag-kosha e Yogah.

La Kimeriano turnis su e fugis del chambro, adinfre per l’arjenta eskalero. Il esis tante konfuzigita, ke ne venis en sua mento l’ideo eskapar del turmo per la sama voyo per qua il enirabis. Adinfre per ta arjenta eskalero kurva e tenebroza il kuris, e venis aden granda chambro ye la bazo. Ibe il haltis dum instanto; il venabis aden la chambro dil soldati. Il vidis la cintilifado di lia kurasi arjenta, di la tenili juvelizita di lia espadi. Li sidis inklinata adsur la festino-tablo, lia plumi solene vaciletis super lia helmizita kapi; li jacis inter lia ludkubi e gobleti renversita sur la pavimento lapislazula makulizita per vino. Ed il savis, ke li esas mortinta. La promiso esis dicita, e facita; sive sorco, sive magio, sive l’ombro falinte de granda verda ali haltigis lia festado, Konan ne povis saveskar, ma ilua voyo esis desobstruktita. Ed arjenta pordo esis apertita, revelis la blanka jorno.

Aden la verda gardeni venis la Kimeriano, e kande la venti di jorno suflis ad il portante la parfumo koldeta di kreskaji abundanta, il tresayis quale homo qua vekas ek sonjo. Il retroturnis su por regardegar l’okulta turmo quan il jus ekiris. Kad il esas sorcita? Kad il sonjis pri to quo semblis eventir? Dum ke il regardegis, la turmo brilanta shancelis avan la jorno karmezina, olua bordo juvelizita cintilifis en la lumo acensanta, ed ol krulis a peci briletanta.