Над ракою Арэсай

Крумкач глюгу звесіў

Над згніўшай калодай…

Прысніла Палессе

Мінулыя годы.

Былі тут калісьці

Багнішчы-балоты,

Ў дрыгве прэла лісце,

Асокі, чароты…

Ідзе чалавек там,—

Засмокча смугою,

Са стогнам і крэктам

Загіне з душою.

Звер блукае дзікі

Ў пагоды, ў імжакі,

Гусей дзікіх клікі,

Гадзюкі, вужакі…

Мядзведзь смокча лапу

Ў бярлозе санліва,

Лось высунуў храпу —

Шукае спажывы.

Дзік ходзіць з дзічыхай,

За ім — табун воўчы.

Ўсялякае ліха —

Ў дзень белы і ўночы.

Там-сям човен вузкі,

Нібы дамавіна,

Прасунецца ў грузкіх

Катлінах-багнінах.

Адно з вясной яснай

Палессе ускрэсне,

Спаткае няшчасна

Вясну і прадвесне.

Свой спеў салавейка

Ў галлі адшчабеча,

Аб шчасці жалейка

Гаротна ад'енча.

Скукуе зязюля

Адвечнае ку-ку,

Паліча бабуля,

Ці шмат яшчэ мукаў.

А там зноў магілай

Палессе замоўкла,

Зноў спіць яго сіла

Пад багнай пажоўклай.

А людзі? а людзі? —

Іх мала-нямала,—

Упаўшыя грудзі,

Бяда ўслед навалай.

Між топкіх багнішчаў,

На выдмах пясчаных,

Як на папялішчы,

Рад хат, бы курганаў.

Жывуць людзі ў хатах,

Плятуць сабе лапці,

Каб з торбай у латах

Пайсці жабраваці.

Пад шум бесканечны

Бярозаў і соснаў

Сахой недарэчнай

Аруць пясок млосна.

Іх розум балота

Трымае палонна,—

Красуе цямнота,

Растуць забабоны.

Легенды і казкі

Прыгонных законаў

Паўзуць мохам вязкім,

Багуннем зялёным.

Праз леты і зімы

Паданне йшло ў векі:

— Палешукі мы,

А не чалавекі!