Зашумела, загуло,
Бы землетрасенне,
На палескае сяло
Найшло утрапенне.
Люду хмара наплыла,
Покліч птушны ўзвіўся,
Небам сіняя імгла…
Скуль яны ўзяліся?
Украінцаў тут гурма
Й старобінцаў нашых
Набрыло, як на кірмаш,
На багнаву пашу.
Безлік хлопцаў-звадыяк,
Дзядзькаў барадатых,—
Пілы вострыя ў руках,
Тапары, лапаты.
Што-та будзе тут цяпер?
«Нічога не будзе!» —
Хітра думалі ў чацвер
Палескія людзі.
А ў нядзелю, чуць зара,
Сякеры запелі,
Ад лапат балот кара
Рвецца ў тошсім целе.
Шум і гоман навакол,
Як на тым ігрышчы,
А лапаты рэжуць дол,
А сякера свішча.
Рыюць людзі топкі торф
У вадзе па пахі,
А у жылах бурліць кроў,—
Багна ім не ў страхі!
Яны знаюць, што ўжо так
Не быць, як калісьці,
Што пакінуць яны знак
Вялікай карысці.
За канавай — як струна —
Новая канаваі, —
Ўсе падобны, як адна,
I злева, і справа.
Спанаваў звярыну страх,
Ад людзей страх гоніць —
Па тарфянні, па карчах,
За гонямі гоні…
На гектары абнялі
Канавамі нетры,
Далей мераць пачалі
Ўжо на кіламетры.
Магістралі прад табой —
Не змераць і вокам,—
Тарфянішча прад сяўбой
Блізкай, недалёкай.
Магістралі, дрэнажы
Шляхі ў багне значаць…
Ой, дарэмна варажыў
Паляшук няўдачу!
Недабачыў паляшук
3 хаты безаконнай
Дзён надходзячых без мук,
Без трудоў прыгонных.
Раскаваў балота з пут,
3 дрыгвы непраходнай
Гераічны вольны люд
Працаю свабоднай.
I ляжаць канавы,
Тыя магістралі,
Па іх воды рэчкай
Усё далей, далей…
Бягуць да Арэсы
Сярод яшчэ пустак,—
Цаліной балота
Залягае густа.
Магістралі складна
Шлях працерабілі,—
А йшчэ шмат работы
Чалавечай сіле,
Каб зрабіць прыгоднай
Глебу ў самым дзеле,
Каб на полі роўным
Трактары запелі,
Каб высокі, буйны
На тарфянні чыстым
Зашумеў чаротам
Колас залацісты.
Чакае Палессе
Людзей смелых, жвавых,
Каб прыйшлі і дружна
Ўзяліся за справу.
Рук яно чакае
Новых, гаспадарных,
Спаборнікаў стойкіх,
Брыгадаў ударных.
Яны хутка прыйдуць,
Вогнішчы разложаць,
Да канца балота
3 багны адварожаць.
Бо йдуць чуткі сільна
Па цэлай краіне,
Што адкрыты скарбы
Ў балотнай пустыні.