Новая зямля (на белорусском языке)

Якуб Колас

Новая зямля

Паэма

I. ЛЕСНIКОВА ПАСАДА

Мой родны кут, як ты мне мiлы!..

Забыць цябе не маю сiлы!

Не раз, утомлены дарогай,

Жыццём вясны мае убогай,

К табе я ў думках залятаю

I там душою спачываю.

О, як бы я хацеў спачатку

Дарогу жыцця па парадку

Прайсцi яшчэ раз, азiрнуцца,

Сабраць з дарог каменнi тыя,

Што губяць сiлы маладыя,

К вясне б маёй хацеў вярнуцца.

Вясна, вясна! не для мяне ты!

Не я, табою абагрэты,

Прыход твой радасны спаткаю,

Цябе навек, вясна, хаваю.

Назад не прыйдзе хваля тая,

Што з быстрай рэчкай уплывае.

Не раз яна, зрабiўшысь парам,

На крыллях сонца дойдзе к хмарам

Ды йзноў дажджом на рэчку сыдзе

Нiхто з гранiц сваiх не выйдзе,

З законаў, жыццем напiсаных,

Або на дол спадзе ў туманах.

Але хто нам яе пакажа?

На дол вадой цi снегам ляжа?

Не вернешся, як хваля тая,

Ка мне, вясна ты маладая!..

Вось як цяпер, перада мною

Ўстае куточак той прыгожа,

Крынiчкi вузенькая ложа

I елка ў пары з хваiною,

Абняўшысь цесна над вадою,

Як маладыя ў час кахання,

Ў апошнi вечар расставання.

I бачу лес я каля хаты,

Дзе колiсь весела дзяўчаты

Спявалi песнi дружным хорам,

З работ iдучы позна борам.

Няслiся зыкi песень здольных,

Ў лясах раз-пораз адбiвалiсь,

I iм узгоркi адклiкалiсь,

I радасць бiла ў песнях вольных.

А хвоi, елкi векавыя

Пад зыкi песень маладыя

Маўчком стаялi ў нейкай думе,

I ў iх цiхусенечкiм шуме

Няслось вячэрняе маленне

Ўгару, святое аддаленне.

Каля пасады леснiковай

Цягнуўся гожаю падковай

Стары, высокi лес цянiсты.

Тут верх асiны круглалiсты

Сплятаўся з хвоямi, з дубамi,

А елкi хмурымi крыжамi

Высока ў небе выдзялялiсь,

Таемна з хвоямi шапталiсь.

Заўсёды смутныя, бы ўдовы,

Яны найбольш адны стаялi,

I так маркотна пазiралi

Iх задуменныя галовы!

Лес наступаў i расступаўся,

Лужком зялёным разрываўся;

А дзе прыгожыя загiбы

Так мiла йшлi каля сядзiбы,

Што проста iмi б любаваўся.

А знiзу гэты лес кашлаты

Меў зелянюсенькiя шаты

Лазы, чаромхi цi крушыны,

Алешын лiпкiх, верабiны.

Глядзiш, бывала, i здаецца,

Што скрозь сцяну галiн жывую,

Скрозь гэту тканку маладую

Нi мыш, нi пташка не праб'ецца.

Цякла тут з лесу невялiчка

Травой заросшая крынiчка,

Абодва берагi каторай

Лазняк, ракiтнiк абступалi;

Бруiлiся ў цяньку iх хвалi

I ў луг чуць значнаю разорай

Iшлi спакойна мiж чаротаў,

Рабiлi многа заваротаў,

Аж покi ў Нёман не ўцякалi.

Зялёны луг, як скiнуць вокам,

Абрусам пышным i шырокiм

Абапал Нёмна рассцiлаўся

За хатай зараз пачынаўся

Ды йшоў квяцiстай раўнiною

З мурожнай слаўнаю травою

I ззяў на сонцы ў пералiвах

Пяшчотных тонаў. Як на нiвах

Жыта збажынкi лёгка гнуцца

I людзям радасна смяюцца

Сваiм прыемным, мiлым спевам

Пад лёгкiм ветрыку павевам,

Так гнуцца, гойдаюцца травы,

Як пройме ветрык iх ласкавы,

I пойдуць хвалi травяныя

З прыемным спевам чарадою,

Зашэпчуць краскi мiж сабою,

Нiбы дзяўчаткi маладыя.

Эх, луг шырокi! Як жывы, ты,

Праменнем сонейка залiты,

Увесь стаiш перад вачыма,

Ты мiл i смуцен, як радзiма,

Як наша цiхая старонка,

Дзе смугi сiняя пялёнка

У летнi час дымком звiсае

I даль задумай спавiвае.

Хоць я няволяй цяжка змучан

I з родным берагам разлучан,

Ды я душою ажываю,

Як вокам мыслi азiраю

Цябе, мой луг i бераг родны,

Дзе льецца Нёман срэбраводны,

Дубы дзе дружнай чарадою

Стаяць, як вежы, над вадою

Даўнейшых спраў вартаўнiкамi

I ззяюць грозна жараламi.

I толькi тут, пад iх чародкай,

Улетку, добраю пагодкай,

Касьбой утомлены, спачынеш

I думкi клопату пакiнеш,

Заснуўшы крэпка i салодка.

Тут так прахладна, так прывольна!

А пташкi голасна i здольна

Смяюцца мiлым шчабятаннем

I поўняць луг сваiм спяваннем.

А на дубах, як шапкi тыя,

Чарнеюць гнёзды буславыя.

Буслы клякочуць, бусляняты

Пiшчаць жалобна, як шчаняты,

Насы закiдваюць угору

I просяць есцi ў сваю пору.

А там, дзе буслiкi ўздужалi,

Iх пачынаюць вабiць далi;

Яны пачулi ў сабе сiлы,

Яны разводзяць ужо крылы,

Ўгару на локаць падлятаюць,

Паветра ловяць, заграбаюць

I неуклюднымi нагамi

Танцуюць смешна над дубамi.

Там, у падсуседзях з бусламi,

I вераб'i, шпакi вядуцца;

Клапотна шчэбеты нясуцца

I моўкнуць позна вечарамi.

Ў дубах крычаць сiваваронкi,

I свiст над лугам рэзкi, звонкi

Каршун маркотна так раняе

I нейкi смутак закiдае.

Эх, луг шырокi! Як жывы, ты,

Травой мурожнаю закрыты,

Стаiш зялёны прада мною

I ззяеш дзiўнаю красою!

Як дзве старэнькiя кабеткi,

К каторым старасць неўзаметкi

Падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы,

Як смачны сон змыкае вочы,

Красу i крэпасць забiрае

I ўсю iх жывасць выкрадае

Ды кiне iх адных, старэнькiх,

Адных, як перст, i чуць жывенькiх

I непатрэбных анiкому

На цягасць жыццю маладому,

Так каля хаты, у садочку,

Схiлiўшысь цiхенька ў куточку,

Стаялi дзве вярбы старыя,

А навакола маладыя

Дзярэўцы пышна красавалi,

На свет вясёла пазiралi.

Галлё спусцiўшы над парканам,

Расла тут грушка з тонкiм станам;

Па-над парканам пышным валам

Стаяў вiшняк густы, прыўдалы.

Садок быў, праўда, невялiчкi:

Дзве верабiны ды тры дзiчкi

Ды мiж верб лiпка маладая,

Бы iх унучка дарагая.

Але як весела i мiла

Тут пчолка ў вуллях гаманiла!

I як прыемна пахла мёдам!

Пладзiлiсь пчолкi з кожным годам:

Штолета вулляў прыбывала

На пчолкi вельмi шанцавала.

Гул iх стаяў i ўдзень i ўночы.

Бывала, ўлетку, ў час рабочы

Не раз там чуўся крык вясёлы:

- Го, тата! дзядзька! выйшлi пчолы!

На вiшнi селi каля плоту!

Мужчыны кiдалi работу,

Касьбу над рэчкай за кустамi,

I беглi шыбка, каб часамi

На лес дзе пчолкi не зляцелi,

Дык iх там пiльненька глядзелi.

На прыгуменнi, поруч з садам,

Павець з гумном стаяла радам,

А пад паветкаю прылады:

Вазок, калёсы, панарады,

Старыя санi, восi, колы

I вулляў некалькi на пчолы,

Яшчэ някончаных; судзiна,

Стары цабэрак, паўасмiна

I розны хлам i лом валяўся,

Ад сонца, дожджыку хаваўся

Патрэбны рэчы, ёсць вядома!

Гуменца, крытае саломай,

Ад доўгiх часаў пасiвела;

Салома кудламi вiсела,

Яе вятры параздзiмалi,

А трохi хлопцы пасцягалi,

На стрэху лазячы, бывала,

Iх гэта забаўка займала.

А пад шчытом на павуцiне

Нiшчымны колас-сiрацiна

Ў зацiшку лёгенька гайдаўся;

З якiх ён часаў там трымаўся,

То Бог яго святы ўжо знае!

Будоўля, больш яшчэ старая,

З гнiлой, вагнутаю страхою

Стаяў хлявец якраз напроцi

I чуць лiпеў, як бы на плоце

Гаршчок, разбiты качаргою.

Стары, паедзены чарвямi,

Набок пахiлены вятрамi,

Глядзеў хлеў гэты старычынай,

Пахiлай доляй жабрачынай;

А збоку, ў полi, недалёка

Стаяў прыгрэбнiк адзiнока,

Пахiлкам, горкiм сiратою,

У дол упёршыся страхою.

Ў глыбi двара стаяла хата

I выглядала зухавата

Памiж запушчанай будовы,

Як бы шляхцянка засцянкова,

Што ў дзень святы каля касцёла,

Чуць-чуць падняўшы край падола,

Так важна ходзiць з парасонам,

Спаднiцай верцiць, як агонам,

З дарожак пыл, пясок зганяе

I ў вочы хлопцам заглядае.

За хатай поле пачыналась,

Дзе жыта хораша гайдалась

I рос авёс, ячмень i грэчка,

Было прытульнае гняздзечка!..

Мой родны кут, лугi, крынiца!

Цяпер для вас я - чужанiца.

Той самы лес, палеткi тыя,

Ды людзi там жывуць другiя.

Мне душу смуткам напаўняе,

Што ў прошласць канулi гадочкi,

Мае шчаслiвыя дзянёчкi,

Прайшла, вясна ты маладая!

Цяпер разгорнем часаў шаты,

Блiжэй прыгледзiмся да хаты,

Да Мiхася i да Антося,

Як там вялося, як жылося.

II. РАНIЦА Ў НЯДЗЕЛЬКУ

Дзень быў святы. Яшчэ ад рання

Блiнцы пяклiся на сняданне,

I ўжо пры печы з чапялою

Стаяла мацi... Пад рукою

Таўклiся дзецi, замiналi

Або смяялiся, спявалi.

Услон заняў сваё ўжо места,

На iм стаяла дзежка цеста,

I апалонiк то i дзела

Па дзежцы боўтаў жвава, смела

I кiдаў цеста ў скавародкi.

Давала пiск яно кароткi,

Льючыся з шумам на патэльнi,

I ў жар стаўлялася пякельны;

I там з яго ўжо ўвачавiдкi

Пяклiся гладзенькiя плiткi

Блiнцоў, спаднiзу наздраватых,

Угору пышна, пухла ўзнятых,

I ўжо адтуль рукою маткi

На ўслон шпурлялiся аладкi,

А дзецi iх даўно сачылi

I на ляту блiнцы лавiлi,

Заядла мазалi iх здорам.

Стаяў асобна ў мiсцы скорам

Сяго-таго для верашчакi.

Хоць невялiкiя прысмакi

Цыбуля, перчык, лiст бабкоў

Ды сальца некалькi брускоў,

Мука i квас - i ўся прыправа,

Але ўсё ж снеданне цiкава;

А для дзяцей найбольша свята

Абы наесцiся багата.

I звон аб прыпек скавародны,

Так блiзкi сэрцу, так iм родны,

У нейкiм радасным настрою

Спяваў iм песняю святою

I лашчыў сэрцы iх i вушы

I поўнiў радасцю iм душы,

Такi прыемны, мiлагучны,

У той прыемнасцi выключны,

Ён разлiваўся па ўсiм целе

I ўмомант iх знiмаў з пасцелi.

Недарма ж дзядзька iх, бывала,

Каб пабудзiць каго з iх жвава

Пагнаць каровак ранiчкою,

У прыпек бiў скаварадою.

Цяпер, здаволiўшысь ядою,

Дзяцiнай цешылiсь гульнёю.

Хто бегаў з кiем каля хаты

Ганяў курэй. Як парасяты,

Ў пяску капалiся сястрычкi.

Алесь хадзiў каля крынiчкi,

Што з лесу тут жа выцякала

I дужкай хату агiбала,

Хадзiў, свiстаў пад голас птушак,

Збiраў ён ягадкi ў гарнушак.

Ўсе парасходзiлiся з хаты,

I кожны дзелам быў заняты:

Мiхал у лес пайшоў ранютка

Рабiць звычайныя абходы;

Антось спаць доўга не меў моды,

А як надарыцца мiнутка

Часiны вольнай цi святы дзень,

Ну хоць адзiн разок на тыдзень

Хадзiў на Нёман цi на тонi

Рыбак быў дзядзька наш Антонi,

Як i работнiк, адмысловы;

А Ўладзiк пасвiў дзесь каровы,

Травiў чужыя сенажацi;

А дома з дзецьмi была мацi.

Яе жаночая работа

I гэта вечная турбота

То каля печы, то на полi,

Сказаць, не зводзiцца нiколi.

Адно прыпынiш - там другое,

Глядзiш, як бачыш, набяжыць,

I ручак некалi злажыць

Жыццё жаночае такое!

Так i цяпер: печ зачынiла,

Работу ў хаце прыпынiла

Iдзi ў гарод ты па бацвiнне:

Другi раз есцi просяць свiннi.

А гэты Юзiк-шалянiца,

Малы яшчэ, зусiм дурнiца,

Так пад нагамi i таўчэцца

Або, як хвост той, валачэцца

I ад работы адрывае

I толькi сэрца ад'ядае.

Ўжо сонца ўгору падхадзiла,

На лiсцях роску асушыла;

У небе хмарачкi дзянныя

Плылi, як гускi маладыя,

Чародкай белай над лугамi,

Над свежым лесам i палямi.

А гэты ветрык дураслiвы

Траве зялёнай чэша грывы,

Ў садку жартуе з верабiнай,

Як голец-хлопец той з дзяўчынай,

I валасы зялёным стрэхам

У лесе гойдае са смехам.

А круглаверхiя асiны

Разносяць нейкiя навiны

I так гутораць, так смяюцца,

Што аж iх лiсцiкi трасуцца,

Вiдаць, такая iх урода.

Прыйшла i мацi з агарода.

- Алесь, сынок... iдуць кароўкi!

Бяжы хутчэй, рассунь засоўкi,

Каб не штаўхалiся дарма...

Ну, я лепш збегаю сама!

Куды ты, Юзiк, безгаловы?

З-за рэчкi цiснуцца каровы.

Iдзе паперадзе Красуля,

За ёю Лысая, Рагуля,

Ды дзве пярэзiмкi-цялушкi

Iдуць у згодзе, як дзве дружкi;

А збоку чмыша бык Мiкiта,

Хвастом матаючы сярдзiта.

А аваднi, як рой пчалiны,

Сляпiцай лезуць да скацiны,

Гудуць драпежна, тнуць балюча,

Бы крапiва тая пякуча,

Дыхнуць каровам не даюць.

Каровы злосныя бягуць,

Адна другую б'юць рагамi

I толькi тухкаюць нагамi;

I сам пастух бяжыць, гукае

I гэту заедзь праклiнае;

Няма за поганню парадку,

Сярдуе сам i злуе статка,

Барзджэй, як можа, ў хлеў пражэцца

I горш у веснiцах таўчэцца.

Каля хлява рух-суматоха:

- Куды ты, чортава Панчоха?!

Крычыць Уладзя, свiшча пужка

("Панчоха" - Лысае мянушка).

Назло Рагуля ўжо ў варотах

Цялушку рогам капарнула,

Аж тая, бедная, раўнула;

Тут Галас выскачыў з-пад плота

I ўжо па ўласнаму пачыну

Знайшоў зачэпку i прычыну

Свае тры грошыкi прыткнуць,

За хвост Мiкiту пацягнуць.

Ну, словам, шум тут быў вялiкi,

I танцавалi без музыкi.

Загнаўшы ў хлеў на месца статка,

Насеўся Ўладзя на аладкi,

Шпурнуўшы лапцi i анучы

Сярод двара ў пясок сыпучы;

Iх мацi зараз падабрала,

Нiчога сыну не сказала,

Пайшла ў крынiцы спаласнула,

Сушыцца ўскiнула на шула.

- Унь дзядзька йдзе! - гукаюць дзецi.

Забылi ўсё яны на свеце

I як мага бягуць, смяюцца,

Аж iх валосiкi трасуцца.

- А, дзядзька! дзядзечка, саколiк!

Насып мне ягад у прыполiк!

- Дай мне дубец! - А мне дай вуды!

Крычаць малыя шалапуды,

Бягуць i скачуць, б'юць у ладкi,

А дзядзька мерна йдзе з-за кладкi,

Iдзе без шапкi, круцiць носам

Гаворыць пацеры з засосам;

Для смешак твар яго зацяты,

Дык моў не лезьце, парасяты.

I дзецi змоўклi, больш нi слова:

Няхай канчаецца размова

Антося дзядзькi са святымi,

Тады пагутарыць i з iмi.

А покi кончыць ён малiцца,

То можна ў Свержнi апынiцца:

Псалмоў адкоцiць з паўдзесятка,

Ды так выразна, ды так гладка,

Што дзяк i той не ўсякi зможа,

Як рэпу грыз, - даруй грэх, Божа!

Не гаварыў, а сек языкам!

Малiўся дзядзька з тым разлiкам,

Каб кончыць модлы каля дома,

Бо ў хаце нельга, ёсць вядома,

Малiцца хораша, як трэба:

Тут глупства кожнае ад неба,

Ад Бога думкi адкiдае,

То тое-сёе замiнае,

I не намолiшся - нагрэшыш

Ды чорта лысага пацешыш.

I толькi дзядзька на двор ступiць,

Дык кулаком у грудзi лупiць,

Тры разы хрысцiцца, ўздыхае,

Тады ўжо шапку накiдае

I ставiць вуды ўсе ў парадак.

- Ну, што? наелiся аладак?

Жартуе дзядзька тут з малымi

Ды йдзе ўжо ў хату разам з iмi.

Яны, замест таго адказу,

Бубняць па пузу для паказу.

- Эх, брат Алесь! - гаворыць дзядзька.

Вось быў шчупак - усiм iм бацька!

Век я такога не забуду,

Але парваў мне, падла, вуду.

I падчапiў быў нават спраўна.

"Ну, - думаю, - пажыва слаўна!"

Цягну, а ён аж гне вудзiльна,

Ну, чуць не вырве яго з рук!

А тоўсты, падла, бы япрук,

I доўгi ж, доўгi, як цапiльна.

Шчупак, брат, ёмкi: на паўпуда,

Але сарваўся. Ах, паскуда!

I натамiў як мае быць,

I пастка ўжо з вады тырчыць,

Як змей, варочае зянкамi,

Ну, вось ён, вось! хватай рукамi!

А потым, брат, калi рвануўся,

Ўсё к чорту - вуда i кручок,

Пайшоў гуляць мой шчупачок!

А я, брат, толькi аблiзнуўся!

- Ах, вось шкада! З кручком i з дротам?

Дык ён жа здохне! - Ну чаго там!

Шчупак - жывучая, брат, юха!

Такi жывучы - дзяржы вуха!

Ён пяць кручкоў глыне - й не знайся;

Ты ў Янчура пра iх спытайся:

Янчур iх лужа, як арэхi,

Iх знае прожары-прарэхi.

А мне ўсяе, брат, тэй уцехi,

Што падчаплю зноў юху тую,

Тады, брат, дудкi: не спудлую!

Ўжо снедаць час, i поўдзень скора,

Ды з гэтым бацькам адно гора!

Як пойдзе ён у лес той зрання,

Як цукар у вадзе растане:

Няма й няма, чакаць абрыдне.

Якога выхадзiш там злыдня?

Цi надта выслужышся ў пана?

Ўсё роўна знойдзецца загана;

Як ты нi падай, нi гайсай,

Не пападзеш да пана ў рай

З сваёй патрэбай, iнтарэсам.

А лес, як быў, то й будзе лесам,

Дык i дарэмна ўся турбота

Бяда з iм проста i згрызота!

Няма яму нядзелькi, свята

Iдзе ды йдзе ён, як закляты;

У шчэпку высах з той хады,

Ад сну адбiўся, ад яды.

I хто ўжо служыць гэтак дбала?

Антось i мацi на Мiхала

Не раз у злосцi нападалi.

Але таго яны не зналi,

Як лёгка хлеб той дастаецца.

Не сцерпiць часам, адсячэцца

Мiхал ад гэтакiх нападак:

Якi ж бы толк быў i парадак,

Каб ён служыў, спусцiўшы рукi?

Свае ж сябры - майстры на штукi:

Так удадуць i так падкусяць

Цягнуцца нехаця прымусяць.

А вось папробуй на цiкавасць

Стрымай службовую рухавасць,

Служы спусцiўшы рукавы

I выкiнь службу з галавы,

Такiя ў лесе выйдуць справы

Пажар, парубкi i патравы

Не адкараскацца ад лiха.

А хочаш ты, каб было цiха,

На чым сядзiш, таго глядзi ты!

Казаў Мiхал не раз сярдзiта:

- Маўчы, калi ёсць хлеб у роце!

I што сказаць на гэта процi?

А бацька з стрэльбай за плячамi

Iшоў дадому хвайнякамi,

Iшоў паволi, не спяшаўся,

Часамi, стаўшы, азiраўся

I прыслухоўваўся да зыкаў

Ляснога шуму, яго крыкаў

Ды нюхаў дух той, поўны вару:

Такая суш - крый бог пажару!

Скрозь лапкi хвоек i галiнкi

Сiнела неба гладзь. Хмурынкi

Стаялi грудкамi на ўсходзе.

Было так цiха ўсё ў прыродзе!

Ўгары над хвойнiкам зялёным

Снуюцца пчолкi з цiхiм звонам,

Кузуркi розныя i мушкi

Свае спраўляюць гулi-гушкi

I так танюсенька гудуць,

Што ледзьве-ледзьве можна ўчуць.

А на прагалiнках на голых

Гулянне конiкаў вясёлых.

I толькi ступiш там нагою

Так i заскачуць прад табою,

Вось так i пырскнуць у надзем'е,

Як бы сявец той сыпне сем'е.

А матылькi сваiм убраннем

Касуюць тут усiх дазвання

I не лятаюць - танцы правяць,

Ну, каго хочаш, зацiкавяць.

А як прыгожы пуцявiнкi

Ў шаўках зялёнае травiнкi!

Якiя мяккiя iх рысы

I павароткi iх, абрысы!

Iдуць, звiваюцца, лучацца...

Эх, слаўна ў лесе, слаўна, братцы!

Памалу, мерна, крок за крокам

Ў сваiм раздум'i адзiнокiм

Дадыбаў бацька скора к дому.

Зачуўшы татаў ход знаёмы,

Малыя з хаты высыпалi.

За брамай бацьку сустракалi.

Алесь браў стрэльбу, шапку з цэшкай

I нёс з шчаслiваю усмешкай

(Схаваўся ў шапку ўвесь з вушамi);

А Костусь - торбу з кутасамi

I знак блiшчасты стражнiкоўскi.

- Барзджэй вы там, кiрмаш такоўскi!

Гукае дзядзька з ноткай злосцi:

Iдуць, як тыя шляхты ў госцi!..

III. ЗА СТАЛОМ

- Ну, небажаты, будзем снедаць

Ў людзей садзяцца ўжо абедаць.

Цягнi мачанку, мацi, з печы!

За стол, малы, за стол, старэчы!

Гаворыць дзядзька, сам сядае

I стол абрусам засцiлае.

Памiж дзвюх лаў пад абразамi

Тулiўся стол з двума кастрамi

Аладак грэцкiх, як пампушак,

Ды хлеба з зайчыка краюшак.

Мiхал з Антосем, як старыя,

Займалi месцы канцавыя

I iх трымалiся выключна,

Бо тут сядзець iм больш спадручна,

I ў кут старым трудней залезцi,

А на пачэсным гэтым месцы

Садзiўся госць - i то не кожан;

А як цяпер кут быў парожан,

То там Алесь прымайстраваўся,

Сядзеў на кукiшках, гайдаўся,

Цiшком шчыкаючыся з братам.

Кастусь сядзеў мiж iм i татам;

Ён да яды не так быў падак,

Бо ўжо намазаўся аладак,

Але сядзеў i мяў аладку

Ды штурхаў бацьку пад лапатку.

Уладзiк быў у дзядзькi збоку...

Дзяцей, як тых снапкоў на току!

Сямейка, праўда, немалая:

Чатыры хлопцы, тры дзяўчацi

Ды бацька з дзядзькам, трэцця мацi;

I кожны месца сваё мае.

Тым часам мацi даставала

Чыгунчык з печы, лыжку брала

I верашчаку налiвала.

А за сталом на верашчаку

Падгатаўлялi ўжо атаку,

На гэта хлопцы былi хваты,

Аладкi кроiлi ў квадраты

(Хоць геаметрыi не зналi)

I на вiдэльцы iх чаплялi,

Як бы на тычкi тыя вешкi,

Каб не адстаць, не мець замешкi

У часе дружнае яды.

Чуць мiска ткнулася сюды,

Дык у яе, як па прыказу,

Вiдэльцаў з восем лезе зразу.

Гаворка моўкне, смех сцiхае:

Цяпер мiнуцiна другая,

Бо ўсiх займае мiска стравы;

Другiя моманты, праявы,

Усе пафукваюць ды студзяць

I верашчаку тую вудзяць

I толькi чаўкаюць губамi

Ды зрэдку скрыгаюць зубамi,

Як бы на бераг тыя хвалi

У часе ветру наступалi.

Малыя - Гэля, Юзiк, Ганна

Асобна елi пастаянна.

Парадку дзецi не трымалi,

I iх нiколi не сцiскалi,

Абы насоў не разбiвалi;

Так, Юзiк пальцам поркаў страву

I верашчакай мазаў лаву,

Але тут сёстры сердавалi

I залаб Юзiка цягалi.

Тады iх згода прападала,

Мiж iмi бойка вынiкала.

Пускаў тут Юзiк лыжку ў дзела;

Не раз лабацiна трупцела

Ў сястрычак Гэлi цi Ганулi.

А сёстры Юзiка цягнулi

За вушы з двух бакоў i бiлi.

Але iх старшыя мiрылi,

На пожар злосцi лiлi воду

I замацоўвалi так згоду:

- Ну, пацалуйцеся ж вы з браткам!

I ўсё йшло зноў сваiм парадкам.

А за сталом маўчком сядзелi.

Там хлопцы гыркацца не смелi,

Бо там парадак вельмi строгi,

Там падпiлуюць табе рогi,

Калi парушыш дысцыплiну,

Ды пад нядобрую часiну

Дадуць там "лэмбуся" i "квасу",

Каб не круцiлiся без часу.

I чуць калi што вынiкала,

То бацька кiдаў так, бывала,

На хлопцаў погляд выразлiва,

Што тыя ў лаву баязлiва

Траха са страху не ўпаўзалi,

Бо гэты погляд добра зналi.

Там i цяпер, як i заўсюды,

Макалi ўсе з адной пасуды

I елi дружна, не драмалi;

Нарэшце ўсе па скварцы бралi.

Як верашчака ў дно спадала,

То мацi есцi пакiдала

Ды йшла ў камору па другое,

Яшчэ больш смачнае, ядкое,

I тарабанiла сюды

Для заканчэння ўжо яды

Тварог, запраўлены смятанай

(Нясла з вялiкаю пашанай).

За ёю хлопцы адставалi

I бацьку з дзядзькам пакiдалi

Над верашчакай завiхацца.

Мужчыны бралi па аладцы

I аж пацелi, небаракi.

З аладкi дзядзька рабiў трубку,

Каб лепш здаволiць сваю губку

I больш зачэрпаць верашчакi.

А бацька браў блiнцом спавагу,

Бо на Антося меў увагу:

Антось жа правiў гаспадарку,

Рабiў за двух, на сваiм карку

Цягнуў ярэмца хлебароба,

Ну, словам, дзядзька наш - асоба!

А пападалася там скварка,

Была мiж iмi чуць не сварка:

- Бяры, Антось! - Я намакаўся,

Бяры, брат, ты: ты больш цягаўся,

I спрэчку тым яны канчалi,

Што гэту скварку разразалi.

Другая мiска, мiска-яма,

Апаражнялася таксама,

I ўжо к канцу таго снядання

Хлапцы здаволiлi жаданне,

I ад мужчын яны адсталi.

Павольней скiвiцы жавалi,

Крышылi страву, як нарокам.

I бацька кiдае вiдэльцы,

Рукою гладзiць па камзэльцы,

На абразы ўскiдае вокам

I шэптам хрысцiцца набожна.

Тым часам мiска i парожна,

I мацi стол ужо прыбрала,

Пасуду, лыжкi паласкала.

А дзядзька сеў курыць на ўслоне.

Злажыўшы шчыльненька далонi,

Мiхал сядзеў, не варушыўся

I ў мыслi нейкiя ўглыбiўся.

Ды мацi з дзядзькам добра зналi,

Дзе тыя мыслi вандравалi,

Што iх гарнула, што тулiла

I дзе было iм гэтак мiла.

Даўно ўжо бацька жыў думою

Разжыцца ўласнаю зямлёю

I не належаць нi да кога,

Не знаць начальства нiякога.

I калi бацька каго стрэне,

Не прапускае ўжо здарэння

Спытаць, праведаць аб зямельцы:

Дзе прадаецца, як багата,

Якiя выгады i плата,

Як блiзка рэчка цi крынiцы?

I чым больш служба дакучала,

Тым болей бацьку прыцягала

Свая зямелька, свая хата

(Няўжо яна яму заклята?),

Прытулак свой, куток уласны;

Такi ён мiлы быў i красны,

Што наш Мiхал там жыў душою,

Не знаў улады над сабою,

Апроч зямельнай той улады.

Завёў бы там сабе прылады

Ды жыў бы панам i не гнуўся,

Шырока б там ён разгарнуўся.

I бацька ў вольныя часiны

Расказваў дома ўсе навiны

I чуткi ўсе наконт зямелькi.

Так i цяпер, у час нядзелькi,

Аддаўся бацька светлым марам

I вёў размову з такiм жарам,

Што бацьку ў хаце ўсе дазвання,

Як бы ксяндза таго казанне,

Так шчыра слухалi, маўчалi,

Што й нос абцерцi забывалi.

- Пытаўся я ў людзей, брат, сёння

Наконт зямлi каля Заблоння,

Так бацька мову расчынае

I вочы весела ўскiдае

На ўсiх, хто толькi быў у хаце,

Там, брат, гароды - чуеш, мацi?

(Ён гэтым жонку падкупляе)

Так ураджайны, так багаты,

I блiзка, тут жа каля хаты!

Сама зямля без гною тлуста,

I надта родзiцца капуста:

З вядро галоўкi вырастаюць,

З трох коп кадушку накладаюць!

А мак! а рэпа! морква, бручка!

А буракi, гуркi, пятрушка

Ўсяго, ўсяго, ну, проста - страх!

Ўсё там расце, як на дражджах.

I рэчка ёсць. А рыбы, рыбы!

Вось дзе, Антось-брат, пажыў ты бы!

Пад дзядзьку бацька падвёў мiну:

Лавi лiны i еж самiну

Самы жывуць там, як цяляты!

А дзядзька быў рыбак заўзяты,

Рыбак у iм тут абудзiўся,

Як сонца, твар яго свяцiўся,

I ад прыемных цiхiх смехаў

Чуць не да вуха вус заехаў.

- Ну, ўсе выгоды каля бока,

Тае ж зямлi якраз валока,

Мiхал распiсваў з жарам далей:

А чорны грунт - дванаццаць цалей!

Жыта там родзяцца надзiва:

Як едзеш мiж хлябоў вясною,

Ў iх конь хаваецца з дугою!

А з ячмянёў вары хоць пiва.

Грэчка, аўсы растуць, як лозы,

Не то што ў нас: адны занозы

Пад кiпцi ты панаганяеш,

Пакуль дзве жменi нажынаеш.

I ўся зямля ў адным адрубу;

I лес там ёсць, найболей дубу,

А дуб расце на добрай глебе;

Не клапацiўся б там а хлебе...

Адкуль нi глянь - усё ўпадобна:

Перш-наперш жыў бы там асобна,

А не ў галдзе, страшэнным сцiску,

I лбоў не бiлi б там за мiску,

Як гэта водзiцца ў народзе;

Там зможаш быць з суседзьмi ў згодзе.

Другое дзела - воласць блiзка.

I то не дробная, брат, рыска;

Там школка ёсць, а дзецям трэба

Даўно навука i вучэба,

А то растуць, на лес вось глядзя;

Зiрнi: унь дуб якi ўжо Ўладзя!

На зэдлi Ўладзiк схiсянуўся,

Алесю хiтранька ўсмiхнуўся.

- Ну, а я, тата, цi вялiкi?

Спытаў Алесь. - Ты? салапяка!

Нос абатры йдзi, разявяка!

Ўсё грае носам, бы музыкi

У гэтай кiрпе завялiся.

Вазьмi анучу, абатрыся!

Алесь не рад быў, што спытаўся,

I ў кут ён борздзенька хаваўся.

I бацька моўкне i чакае,

Што скажа дзядзька або мацi,

I цiха стала ўраз у хаце:

Чутно, як муха пралятае.

- Пасада, кажаш, вельмi ўдатна,

Ўсяго там родзiцца аж надта.

Чаму ж яе там не купляюць?

На нас, цi што, людцы чакаюць?

Пытае мацi. - Каб такая

Была зямля гэта прыўдала,

Яна б дагэтуль не гуляла.

Або аб ёй нiхто не знае?

Цi тыя людзi ўсе паснулi,

Якiм зямелька трэба пiльна?..

Ой, каб яна была прыхiльна,

Яе б даўно ўжо прыгарнулi.

- Чакаць не будзе, ёсць вядома,

Калi сядзець ты будзеш дома

Каля свайго збана, карыта,

Сказаў Мiхал крыху сярдзiта,

Сама зямля не прыйдзе, чуеш,

А сам за ёю павандруеш.

Калi сядзець ды так гадацi,

Не выседзiш нiчога, мацi.

Не бойся: людзi не сядзяць,

Зямля не будзе нас чакаць,

Не запустуе, не згуляе!

- А пэўна, - дзядзька пацвярджае.

- Ды як яно ўжо нi было б там,

Зноў кажа бацька, - а пад плотам,

Зямлю купiўшы, не валяўся б,

Ды як бы жыў яшчэ! Не знаўся б

Нi з панскай ласкай, нi з панамi,

Жылi б сабе гаспадарамi.

А што за шчасце тут, спытаем?

Якi прыбытак мы тут маем?

Вуглы падпёрты пiрагамi?

Што грыб падымеш тут часамi?

За ўсё iх голаву, з грыбамi!..

Яно б чаму? служыць бы можна,

Каб не валяўся так нязбожна

У вочы гэты Рак-вар'ят.

Цi ж чалавек ён? азiят,

Душа зацятая, лiхая,

Такiх паноў i свет не знае.

Ды хоць бы пан, а то - зараза,

Так, шалахтун, байструк, пралаза,

Няшчасны вырадак, пастух...

А колькi гонару i мух!

Ды як тут жыць? Няма ахвоты,

I марны ўсе твае турботы.

Жывеш, лiпiш, як на калу ты,

I ногi й рукi ўдзеты ў путы.

А подзьме вецер, i ўсё бухне,

I ўсё старанне тваё рухне.

А дзе дзявацца? Пакукуеш,

А век на службе не звякуеш.

I ўсе тужлiва замаўкалi,

I думкi кожнага займалi

Аб тым, што тут жывеш дачасу,

Жывеш сяк-так, пакуль жывецца.

Калi ж нiбудзь, а давядзецца

Шукаць свайго хлябка i квасу.

IV. НА ПЕРШАЙ ГАСПАДАРЦЫ

- То як жа быць? - спытаў Антонi.

Давай, брат, думаць хоць сягоння

Цi так цi сяк, каб даць параду

I к аднаму ўжо прыйсцi ладу

Раз назаўсёды, аканчальна.

Вядома, служба - рэч гадальна,

А ў гэтым пекле i тым болей:

Не пэўна жыць пад панскай воляй.

Але з чаго пачаць, мой браце?

Бо невялiкае багацце,

I як ты знойдзеш канцы тыя,

Калi кiшэнi ў нас пустыя?

- Ну, ты заглядваеш далёка,

Дык трохi хiбiць тваё вока

Вось гэта раз; а па-другое

У нас ужо ёсць сёе-тое:

Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела;

Лiчы пад тысячу iх смела.

А там зямельны банк паможа,

Быка, карову прадамо...

Чаго палохацца? дармо!

Абы ахвоту меў, нябожа!

А пры жаданнi, пры ахвоце

Сам чорт не страшан у балоце!

Сказаў Мiхал на словы брата,

Сказаў рашуча i заўзята.

А мацi слухае маўклiва,

Аб чымся думае тужлiва;

Сказаць штось хоча i ўздыхае,

Штось за язык яе трымае.

- Вось як пачнеш так разважанне,

Агоркне ўсё табе дазвання,

Нарэшце мацi не ўтрывала:

- Таго няма, другога мала;

А як жывеш ды не гадаеш,

То й лiха тога не зважаеш...

Так... хоць зямлi свае нямнога,

Але ўсё ж лепей, як нiчога.

А збудзь яе - пачуеш страту,

Бо дзе паставiш тую хату,

Калi няшчасце напаткае?

Бо гэта служба ўжо такая.

А там, за светам, на чужыне

Нiхто цябе, ой, не прыхiне!

I як там будзе з той зямлёю?

Не хвацiш голаю рукою,

Няпэўна ўсё i невядома,

Дык больш пiльнуйцеся вы дому!

- Ну, вось кабецiна дзiўная!

Мiхал на жонку нападае.

Цi ж мы зямлю сваю збываем?

Мы на рахункi прыкiдаем.

Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц?

Падумаць - выстраiш палац!

Па часе будзе i развага,

Калi ў лоб стукне табе шляга!

- Вядома, бацькаўшчыны шкода,

Сказаў Антось у тоне згоды.

Але ж i трэба меркавацца

I аднаго чаго трымацца;

I не чужым, а сваiм вокам

Агледзець трэба ненарокам,

Як мае быць Заблонне тое;

А можа, выйдзе што-якое.

Рабiць тут трэба - адно слова,

Не то што - цуп-луп! - i гатова,

Бо гэта справа - не пустая;

Людскi ж язык касцей не мае.

Я так бы раiў: выбраць час

I аглядзець усё зараз,

А там сама пакажа справа,

Цi варта шуму ўся аблава,

Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi.

На том яны i парашылi.

Я тут спыню апавяданне,

Каб значны крок ступiць назад,

Зрабiць уважлiвы агляд

Прычын iмкнення, парывання

На новым грунце сесцi стала,

I чым жыла душа Мiхала.

А поруч з гэтым мiмаходам

Жыццё мiнулае крануць

I ў цёмны кут яго зiрнуць,

Дзе пад халодным яго лёдам

Назло лiхiм яго прыгодам

Крынiцы свежыя цякуць.

Мiхал... вы лепш спытайце самi

Пра палясоўшчыка Мiхала:

Яго ўся воласць наша знала,

Ён быў вядомы мiж панамi!

Ды што паны?! сам князь Антонi,

Я памятаю, як сягоння,

Не раз з Мiхалам меў размову.

I знаў жа службу леснiкову!

Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,

Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў.

Патрава здарыцца, пакража,

Як бачыш, вызнае, дакажа

I дойдзе ўжо да галубочка,

Як бы па нiтцы да клубочка.

Дык i не дзiва, што Мiхала

У нас любiлi вельмi мала.

Мiхал сам гэта чуў i ведаў,

Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў

Было-вялося i вядзецца,

I ўсё ўпустую люд таўчэцца;

Ды будзе час паразумення

Таўкне пад самае карэнне...

I вось што, братцы, дзiўна ў свеце,

Вы толькi добра паглядзеце:

Той чалавек, што першы, збоку,

Ўжо без таго не ступiць кроку,

Каб не ткнуць пальцам на другога,

Як на заклятага, лiхога,

Ён тое самае ўчыняе,

За што другога бэсцiць-лае,

Як толькi скуру яго ўздзене

Цi чуць кранецца яго кiя

Такiм яшчэ ваўком завые,

I дзе ён добрасць толькi дзене?

На што вада, але i тая

Не ўсюды роўны нораў мае:

Спакойна ў ямах i заторах,

Але капае дол у горах

I страшна пенiцца, бушуе,

I грунт каменны там свiдруе.

А сiла ў тым, на мой пагляд,

Якi выконваеш загад.

Мiхал, як толькi ажанiўся,

Тады ж ад бацькi аддзялiўся,

Бо стала цесна. З той прычыны

Хадзiў на сплаў ён, на вiцiны,

Разоў са два схадзiў у Прусы

Куды не трапяць беларусы?

Але абрыдла гэта справа,

I адвярнуўся ён ад сплава;

Пайшоў на службу таўкануцца,

Бо дома недзе разгарнуцца.

Наўперад ён праз час каторы

Быў пры падлоўчым на каморы.

Стары ляснiчы па-сваему

Цанiў Мiхала, як служаку:

Ганяў усюды небараку,

Як бы скацiну тую нему.

Не раз на жалабы Мiхала

Ляснiчы так казаў, бывала:

- Што ж? добры конь i цягне дужа!

I не пускаў Мiхала з гужа.

Мiхал яму рабочых ставiў,

I сенакосы яго правiў,

I догляд меў за панскiм статкам,

А службу нёс сваiм парадкам,

Бо што ты зробiш тут? стараўся.

Ў другое месца перабраўся

Яму уважыў пан ляснiчы,

I сеў Мiхал у страшнай дзiчы,

Дзе лес адзiн, хмызняк ды поле

Ды ветру посвiсты на волi.

Было зямелькi там валока,

Дзе можна б моцна i глыбока

Пусцiць карэннi ў грунт, абжыцца

Было на чым разварушыцца.

Але бязгнойная, пустая

Зямлi валока была тая,

Дзе рос сiвец ды пырнiк густа

I дзе спакойна каля куста

Ляжаў шарак, бо там нiколi

Саха зямлi не бараздзiла.

Было маркотна i нямiла

У тым пустым, здзiчэлым полi.

Мiхал наехаў без нiчога.

I вось жывi тут, разжывайся,

Хоць сам у соху запрагайся,

Ўпрагай i жонку на падмогу

З трыма малымi хлапчукамi.

Але стаў цвёрдымi нагамi

Мiхал на гэты грунт няплодны.

- Не плач: не будзем тут галодны;

Бог дасць, сяго-таго прыдбаем,

Дабра якога дачакаем,

Так разважаў ён сваю жонку.

Жывым не кiнешся ў палонку!

Зямлi - зiрнi - як скiнуць вокам.

За гаспадарку ненарокам

Мiхал на новым месцы ўзяўся:

Каня, кароўку расстараўся,

Завёў свiней, дзве-тры авечкi.

Тым часам з дому для падмогi,

Саху забраўшы i нарогi,

Антось прыехаў i на грэчку

Узняў маргоў са два папару.

I ажывiлiся амшары,

Запахла свежаю раллёю,

Як бы сам Бог тут над зямлёю

Прайшоў i глянуў мiласцiва.

Антось заложна i цярплiва

У землю ўкладваў свае сiлы.

На божы свет, як бы з магiлы,

З зямлi травiнкай далiкатнай,

Густою шчотачкаю здатна

Выходзяць дробныя зярняткi.

Як у калысачцы дзiцятка,

Калi ўжо трошкi акрыяе,

Сваю галоўку падымае

I навакол глядзiць здзiўлёна,

Так гэта збожжайка зялёна

Да сонца цягнецца лiсткамi,

Бы к матцы дзiцятка рукамi.

Тым часам хлопцы падрасталi,

Старэйшым дома памагалi.

Прайшоў гадок, мiнуў другi,

Ў касьбу запахлi мурагi.

На полi ветла, самавiта

У рад стаялi копкi жыта,

Так аздабляючы загоны.

А ў агародзе мак чырвоны,

Раскрыўшы гожыя лiсточкi,

З iх ткаў прыўдалыя вяночкi

Вакол галоўкi маладзенькай,

Такой прыгожай, зеляненькай.

I часта ў добрую пагоду

Iдзе Мiхал дамоў з абходу,

I хоць чуваць, што ныюць ногi,

Але зварочвае з дарогi

I робiць крук, бо як стрымацца,

Каб не зайсцi палюбавацца

I ярыною i жытамi?

Iдзе, а ветрык з каласкамi

Вядзе прыемную размову

I цешыць душу леснiкову.

Мiхал падыдзе i прыстане

I лаву жыцейка агляне

Ды возьме ў пальцы асцярожна

Яшчэ няспелы i парожны

Ён колас жытнi i паглядзiць,

Рукою лёганька пагладзiць,

Нiбы сынка свайго малога,

I ў сэрцы дзякаваў ён Бога.

У тым кутку, глухiм i дзiкiм,

Стараннем дзядзькавым вялiкiм

I цяжкай працай хлебароба

Набыта розная надоба;

Ўсё зацвiло, загаманiла,

Бы жыватворчая тут сiла

Ад сну прыроду абудзiла.

Гумно паўнела з кожным годам,

I багацеў хлявец прыплодам,

I грош стаў лiшнi завадзiцца,

Было што есцi, чым акрыцца,

I быў парадак, лад у хаце.

Ўжо з тым кутком зжылася мацi,

Даўно прывыкшы к адзiноце;

А цэлы рад збаноў на плоце

Казаў аб тым, што гаспадыня

Была ўжо ў моцнай каляiне

I што яе таксама справа

Вялася добра i рухава,

Бо тут збаны не так стаялi:

Яны за тое ўжо казалi,

Што малака было даволi.

Ў пастаўнiку, пры самым полi,

Свiння, як хворая, стагнала,

Хоць гэтай хворасцi не знала,

Яе такая ўжо натура:

Стагнаць i лыч трымаць панура,

Як бы ёй цяжка жыць на свеце.

А парасяткi, яе дзецi,

Ўсяму дзiвiлiсь несканчона,

Бо надта рохкалi здзiўлёна.

Другi гурток другой жывёлы,

Дзесятак кур, пявун вясёлы

Каля платоў чарвей шукалi;

Квактуха голасна квактала,

А кураняткi чарадою

Паслушна ўсюды йшлi за ёю.

Тут кожна рэч аб тым казала,

Што маладая гаспадарка

Iшла ўпярод паспешна, шпарка

I большы круг яна займала.

Часамi хмурнаю вясною

Цяплом павее, цiшынёю,

I хмарак сiвыя фальбоны

Падуць, апусцяцца нанiз,

I неба яснага абрыс

Зiрне скрозь цяжкiя заслоны,

I дзень тужлiвы, засмучоны

Аздобiць сонцаў агняпiс,

I ўсё вакол павесялее,

На момант сцiшыцца, замлее,

На ўсё адбiтак ляжа згоды,

I нiкнуць подыхi нягоды.

Зямельцы неба усмiхнецца.

Глядзiш - тады табе здаецца,

Што холад згiнуў назаўсёды.

Але цi ж так? Эх, негадана

Вятруга ўсходзiцца паганы,

I даль палёў маркотна стане,

Жалобы цень яна апране,

I ўсё нейк смутна пазiрае,

Чагось нядобрага чакае.

Так i ў жыццi: бягуць часiны,

Лiхiя, добрыя хвiлiны,

Адна змяняецца другою.

Не ўспеў Мiхал з сваёй сям'ёю

I пяць гадкоў спазнаць спакою,

Як сталi чуткi пачувацца

Ляснiчы сам даваў намёкi

Праз час не вельмi так далёкi

Ў другi куток перабiрацца.

I гэта вестка ўсiх смуцiла,

Рабiць ахвоту ўсю адбiла:

Рабi, працуй, кладзi ты сiлы

У гэты дол чужы, пастылы

I горкiм потам аблiвайся;

Зрабiў парадак - выбiрайся

Ды йзноў iдзi адсюль у госцi...

Эх вы, паны! Эх, ягамосцi!..

V. ПЯРЭБАРЫ

Вясны чакаў Мiхал з сям'ёю,

Чакаў з трывогаю: вясною

Ў ляснiцтве йшла ператасоўка

Служачых нiзшых, пераходы

Тут так вялося з году ў годы,

I як нi думае галоўка,

Нiчога выдумаць не можа;

Нiяка просьба не паможа,

Калi на чым ляснiчы ўпрэцца.

- А можа, дасць Бог, ператрэцца.

I тут гадок цi два пабудзем,

Сабе не верачы i людзям,

Мiхал так думаў, сумняваўся

I тут астацца спадзяваўся.

Ды раз у сесiю Мiхася

К сабе ляснiчы заклiкае.

"Ну, гэта нешта азначае",

Ў Мiхала думка праняслася.

I ў канцылярыю ўваходзiць,

Вачэй з ляснiчага не зводзiць,

Чагось-та важнага чакае.

- Ага, ты тут! Ну, чалавеча,

Збiрай манаткi i ў Парэчча

За добры час перабiрайся!

Перад Вялiкаднем старайся

Туды, на месца, перабрацца.

Жывi там, нечага баяцца.

- Панок, за што? - Мiхал пытае.

Што за прычына ёсць такая?

Цi я па службе правiнiўся?

Цi на мяне пан угнявiўся?

Я не прадаў, не ўкраў нiчога...

Скажы, панок, на лiтасць Бога,

За што нас пан перамяшчае?

Ляснiчы строга пазiрае.

- Мне чалавек там добры трэба,

А не гультай якi, нязгрэба;

Такi ляснiк, як ты, каторы

Не будзе спаць п'яны ў разоры...

Парэчча - месца неблагое,

I поле там не так пустое,

Хоць менш яго, затое ж - паша!

Дык будзе хлеб табе i каша.

Пакуль я жыў, i ты не згiнеш,

Свае сям'i нябось не кiнеш

Куды ты дзенешся? трымайся,

Жывi i з Богам разжывайся.

Пайшоў Мiхал наш у задуме,

А па дарозе к цётцы Хруме

Ён трапiў з гора выпiць чарку,

Каб галаве яго на карку

Было лягчэй крыху трымацца.

- I што за страх перабiрацца?

Мiхал дарогай разважае.

Мяне ляснiчы паважае!..

А месца, праўда, не лiхое...

"I г-э-э-эй ты, наша жыццё зло-оо-е!"

Мiхась у лесе песню цягне

I тахты стрэльбай выбiвае,

Назад, наперад выкiдае,

Зайсцi скарэй дадому прагне

Навiнай важнай падзялiцца.

Iдзе ён смела, не баiцца

Праборкi дома за гарэлку:

Вялiка важнасць, што кватэрку

Ён з гора тога перакiнуў!

I на Мiхася жаль нахлынуў

I нейкi смутак навязаўся,

А ўрэшце ён усердаваўся,

А на каго? за што? - не знае,

А можа, так злосць напускае,

Каб дома жонка не крычала,

Тым болей што ўжо выглядала

Яго пасада з-за узгорка

I трохi рупiла праборка.

Мiхал вайшоў не зразу ў хату:

Каля хлява перш затрымаўся

I на свiнню так углядаўся,

Як бы за гэта браў ён плату.

Ад хлевушка ў гумно заходзiць,

З Антосем гутарку заводзiць,

I ўжо адтуль, раўней, як можна,

Iдзе дахаты асцярожна.

Але як бацька нi стараўся,

А ўсё ж ён лёганька хiстаўся.

Антось даўно замецiў гэта:

"Плыве, як панская карэта!"

I чуць ад смеху не качаўся.

А каб прымусiць i паверыць,

Што ён гарэлкi i не нюхаў,

Ў садок зайшоў i пчол паслухаў,

А ў сенях стаў сабаку перыць,

Што ўночы кепска дом пiльнуе,

Што мала брэша, кепска чуе,

Зайцоў не гонiць i не ловiць,

А толькi знае i наровiць,

Каб як у хату зачасацца.

- А, лiха матары i батцы!

А, дурань, воўча тваё мяса!

На двор брахаць, стары дурнiца!

Гаршчэчнiк, чортава ты пыца!

I, на сабаку накрычаўшы,

Тады ўжо стрэльбу з плеч знiмае

I на сцяну яе чапляе,

У хату ўходзiць, торбу зняўшы,

Садзiцца там, гаворыць мала,

Каб жонка зразу не пазнала,

Бо толькi скажа адно слова

Прапала хiтрасць, i гатова!

- I дзе ты гэтак налупiўся,

Каб ты смалы ўжо быў напiўся!

Ото натура! - жонка лае,

А ён смяецца, не шманае.

- Няма табе граху, нi посту!

Хоць у палонку кiдай з мосту!

- А ў пост, скажы, сварыцца можна,

Калi ты гэтака набожна?

Мiхал у жонкi запытаўся.

Або я п'яны цi валяўся?..

От не крычы ты i не лайся!

Лепш у дарогу ты збiрайся!

- Куды ў дарогу? Што пляцеш ты?

Прапiў свой розум, цi што, ўрэшты?

З трывогай жонка ўжо пытае

I тон сярдзiты свой мяняе,

Бо ёй у голасе Мiхася

Адразу праўда пачулася;

I дзецi блiжай селi к тату,

Якраз вайшоў i дзядзька ў хату.

- Дык так, Антось, пераязджаем,

Апошнi час тут дажываем.

- Куды? - Ў Парэчча, у балота!..

- Бадай ты спрахла! от брыдота!

Цягнiся зноў, а глуш такая!

Антось Парэчча праклiнае.

Ўздыхнула цяжка-цяжка мацi,

I зразу стала смутна ў хаце,

Як бы з усiх куткоў i шчылiн,

З усiх чуць-чуць заметных звiлiн

Сюды бяда панапаўзала

I гэтак прыкра пазiрала

На ўсiх, ад мала да вялiка,

Бязжаласна i без'языка,

Зрабiўшы ўмомант замяшанне,

I змоўклi ў хаце ўсе дазвання.

Знячэўку мацi аж прысела

Так пераборка ўжо дадзела!

Апроч таго, тут абжылiся,

На ногi трохi паднялiся;

Яшчэ б гадочак пажыць цiха,

Але найгоршае тут лiха

Збiрай зноў цапстрыкi, трасiся

Па каранях з дабром, з сям'ёю,

У саму бездараж вясною.

- Дзе наша, брат, не прападае!

Мiхал гаворку зачынае.

Цi ж толькi свету, што ў аконцы?

Або так мiла тут бясконца?

I там мы будзем жыць таксама;

Няма ўжо горшай, як тут яма.

А сенакос тут дзе? за светам!

А там блiзютка, каля дома

Парэчча добра мне знаёма!

А колькi зеленi там летам!

Як у вяночку, стаiць хата.

Грыбоў i ягад - страх багата!..

Там выгад болей, чалавеча!..

- Паедзем, татачка, ў Парэчча!

Ось там грыбоў папазбiраю!

Ой, iх збiраць ахвоту маю!

Схапiўся Костуська i скача,

А мацi з гора чуць не плача.

- Згараць яны няхай з грыбамi!

Але цi будзе хлеб часамi?

Антось пытае ўжо сярдзiта.

А колькi там пасеем жыта?

Зямлi, як бабе старой сесцi.

Папробуй сядзь на гэтым месце...

- А дзе ты дзенешся? i сядзеш!

Нiчога, браце, не парадзiш.

- Яму, як выпiў, гора мала!

На бацьку мацi зноў напала.

- А мне, ты думаеш, салодка?

Ды справа проста i каротка:

Не будзеш ты з ляснiчым спорыць,

Рабi вось тое, што гаворыць.

А не - йдзi вон: варона з куста,

А пяць на куст, бо хлеба луста

Нялёгка ўсiм, брат, дастаецца.

Пустым той кут не астанецца:

Не будзе нас - другi там сядзе,

I не зважаючы, не глядзя,

Якое месца i выгода.

- Што так, то так, ды працы шкода,

Якую мы тут палажылi;

Зямлю так добра мы ўгнаiлi.

А на каго мы працавалi?

Каму пасаду гатавалi?

Так, чорту лысаму з балота.

Прыпрэцца нейкая галота

Тваёю працай карыстацца,

Тваiм мазолем нажывацца.

Не толькi "дзякую" не скажа,

А хвiгу ў нос табе пакажа.

- Ну, што паробiш, як такая

Ужо нам доля выпадае?

На трэцi дзень прыйшлi падводы.

Ўсе сваякi папрыязджалi

I двор вазамi паўстаўлялi,

Як бы прыехалi ў калоды

Цi на кiрмаш каля калядак.

Тут быў страшэнны непарадак

На тое час быў перабору.

Была адчынена камора

I сенi насцеж. Як папала

Надоба розная стаяла.

Было ўсё зрушана, сарвана:

Крыжы з дзяжой каля паркана

На час кароткi прыхiлiлiсь;

Збаны, гаршкi мiж iх тулiлiсь,

I тры цабэркi там стаялi

I чарады свае чакалi;

I тут жа збоку, як той п'яны,

Ляжаў навой стары, драўляны;

Варстат, на часткi разабраны,

На трэскi кiнуты, валяўся;

А на вяроўцы мех гайдаўся,

Стары, скараўлены ад гною,

Забыты ўсiмi пад страхою.

Пусцела хата, сцены, лавы

I мелi погляд нецiкавы:

Ўсё тут было параскiдана,

Ўсё не на месцы, не прыбрана,

Як бы зусiм не тая хата.

Качэргi, вiлы i лапата

Ў кутку адным цяпер стаялi.

Гвазды то тут, то там тырчалi

Па ўсiх сцянах, як бы шчацiна.

Снавалi дзецi i мужчыны,

З сяней, з каморы скарб сцягалi

I на вазы яго складалi.

А мацi скрыню пакавала

I дробязь розную збiрала.

Ўсе варушылiся, снавалi,

Як бы мурашнiк раскапалi

Такая тут была трывога.

Вуглы счышчалi да нiчога

I забiралi ўсё да нiткi.

Падводы пухлi ўвачавiдкi.

А як закончылi складацца,

Зайшлi ўсе ў хату сiлкавацца.

Мiж голых сцен, несамавiтых,

Такiх панурых, абабiтых,

Астаўся стол адзiн на месце,

Каб у апошнi раз накрыцца

I даць мужчынам прыпынiцца,

На час кароценькi прысесцi

I выпiць чарачку, другую

За жыцце, долю маладую.

Тут быў Базыль, Антось Тацянiн,

Карусь Дзiвак (ён мiж парканiн

Схаваў трайню, рагач, дзве восi,

Тайком узяўшы ад Антося),

Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты,

Сцяцок, Казюк Скарабагаты

Ды брат Мiхася i Антося,

Мужчын нямала набралося.

Пайшла ўкруг чарка i другая,

Гаворка ў хаце ажывае.

Адзiн Антось ужо смяецца

Сваiм закатным дробным смехам,

Аж галава з шырокiм плехам

I з сiвым воласам трасецца.

- Ды ты, брат Ганка, не смуцiся!

Вось выпi чарку, не журыся,

Няхай дае Бог спосаб новы.

- Ну, будзьце ж крэпенькi, здаровы!

- Э, выпi чыста! от кабета!

- Ды выпi, Ганна! Ну, што гэта?

Мужчыны ўсе тут загудзелi,

Ды дружна так яны населi,

Што Ганна тройчы прыгубiла

I чарку ўсю перакулiла.

- Ну, во гэтак, малайчына,

Хай будзе ж добрая часiна!

- Ой, буду п'яна - ашаломiць.

- Касцей гарэлка не паломiць!

Крычыць Базыль.

Здароў будзь, Павал!

I галаву ён закiдае

I спрытна чарку асушае,

Ды ломiць хлеба цэлы кавал,

Ды так жуе, што вушы ходзяць.

Мужчыны дарма час не зводзяць

I хутка чаркi асушаюць,

Гаспадарам дабра жадаюць

I добрай долi ўсiм дазвання

I цiснуць рукi на расстанне.

Карусь Дзiвак часiнай тою

Насiўся з восямi, з трайнёю,

У воз iх глыбей запакоўваў,

Ў сярэдзiну рагач засоўваў

I накрываў яго цабрамi,

Каб не знайшоў Мiхась часамi.

I воз ён свой у кут стаўляе,

Астацца ззаду патрапляе.

Мужчыны выйшлi на двор з хаты.

- Ну, варушы, Скарабагаты!

Сказаў Базыль свайму суседу.

Я за табою, брат, паеду.

I рад нагружаных хурманак

Паволi зрушыў, мiнуў ганак

I ў лес чуць значнаю трапою

Пацягся мернаю ступою.

I цяжка, цяжка Ганне стала,

Як бы ў грудзях там што апала,

I сэрца жаласцю заныла;

I ўсё тут стала так нямiла,

Што ўжо тут больш ёй не цярпелась

I бегчы ў свет адтуль хацелась,

Абы не бачыць сцен тых голых,

Куткоў пустых i невясёлых.

Ўжо конь запрэжан i чакае,

Капытам дол б'е нецярплiва.

Тым часам мацi тараплiва

Закон дзядоў сваiх спаўняе:

Кладзе кусочак хлеба з соллю

Пад красны кут у завуголле,

Апошнi раз глядзiць на хату,

Дзе многа дробязi на страту

Пайшло ў час гэты перабору.

- Ану, ты, мацi, iдзеш скора?

Мiхась з двара яе пытае;

I мацi хату пакiдае,

Бо ёй самой тут не цярпiцца,

I з плачам хрысцiцца, садзiцца,

Дзе дзецi дробныя сядзелi

I скарб быў зложан даражэйшы.

Алесь i Ўладзя, сын старэйшы,

Пайсцi пяхотам захацелi

I з дзядзькам лесам гналi статка.

Апошнi раз пустая хатка

З-за груш высокiх паказалась

Ды за узгорачкам схавалась;

I толькi комiнак гаротна

Над дахам высiўся маркотна

Ды студнi вочап адзiнока

Тырчаў над хатаю высока;

Гуменца смутна пазiрала

I быццам поглядам пытала:

"Куды яны ад нас з'язджаюць?

Чаму адных нас пакiдаюць?"

VI. КАЛЯ ЗЯМЛЯНКI

Я буду рады, калi ўдасца

Маiм людцам у вашай ласцы

Хоць на кароценькi часочак

Заняць хоць цесненькi куточак.

Жыццё iх, праўда, нецiкава,

Пра iх нiдзе не ходзiць слава,

Аб iх гiсторый не складаюць,

Пра iх i песень не спяваюць,

Апроч вятроў, што нудна ў плоце

Зiмой у горкай адзiноце

Халодны снег нясуць-здзiраюць

I бедным людзям байкi баюць

Аб жыццi, долi iх пахiлай

I плачуць-стогнуць над магiлай,

Дзе косцi iх у праху тлеюць

Адны вятры iх пажалеюць.

Але не кожны сцямiць мовы

I жальбы ветру мiж будовы:

Чаго ён жаласна спявае,

Каму ён песенькi складае?

I бацьку скора сын забудзе

Каротка памятка аб людзе,

Аб простым людзе. I такая

Ўсiм бедным доля выпадае:

Прайсцi свой круг, прамарнавацца

I невядомымi астацца

Ды быць забытымi тут ўсiмi

I сваякамi i чужымi.

I мне заўсёды горка стане,

Калi я ўбачу на кургане

Пад шэрым прыкладам драўляным

Прыпынак вечны селянiна.

Стаiць там крыжык-сiрацiна,

Сiвенькiм мохам ўвесь убраны,

З павязкай белай, даматканай.

Пытаю: хто тут пачывае?

Дзяўчына, можа, маладая

У поўным цвеце красы-сiлы

Сышла без часу да магiлы?

Цi здатны хлопец-малайчына?

Маўчыць магiла селянiна.

А хто пахован, я не знаю

I смутак моцны ў сэрцы маю.

А тут закопаны навекi

Надзеi, радасць чалавека

I гора схована лiхое

Жыццё бядачае людское.

Мае знаёмыя няўзрачны,

Нiчым не слаўны i не значны,

Ўсё людзi простыя, малыя,

Хоць па-сваему i ўдалыя,

Але ўдалымi iх не лiчуць.

Жывуць, цярплiва долю смычуць

I крыж нясуць мужычы цiха,

Дабра не бачачы з-за лiха.

Ды што зрабiць? Я б сам быў рады

Не ведаць крыўды той i здрады,

Што просты люд нясе вякамi

Сваiмi ўласнымi гарбамi.

Ды горкай праўды не схаваеш,

Яе нiяк не ашукаеш.

Ды i навошта? Крый нас, Божа!

А праўда мне ўсяго дарожай,

I бацька праўдзе вучыў змаля,

Дык з гэтай праўдай ступiм далей.

Дзень добры, новая мясцiна!

Спаткай ты нас, як мацi сына

Па часе доўгае разлукi,

I разгарнi прыветна рукi

Для тых, хто змушаны ў няволi

Жывiцца хлебам твайго поля;

Зiрнi ты светлым вокам ласкi,

Авей крылом прыгожай казкi,

Каб гэта жыцце-пуцявiна

Была нам светлая часiна;

Узброй надзеямi нам грудзi,

Бо мы твае, зямелька, людзi!

На першы погляд нецiкава

Парэчча тое выглядала,

I смуткам сэрца калыхала

Старых бярэзiн гэтых лава,

Што на балоце мiж лясамi

Шумела голымi вярхамi.

Было ўсё тут параскiдана:

I праслы нiзкiя паркана

З трухлявых шул павыязджалi,

I трэскi кучамi ляжалi

Па ўсiм двары i на дрывотнi;

Стары хлявец без падваротнi,

Гумно са стрэшкай пасiвелай,

Абросшай мохам, абапрэлай,

Прыгрэбнiк, хата - ўсё дачыста

Казала ясна, галасiста

Аб непарадку, запусценнi,

Аб гаспадарскiм нерадзеннi.

Слязьмi Мiхашча залiлася

Такою ямаю здалася

Старая хата ў тры аконцы!

Парог яна пераступiла

О, Божа добры, як нямiла!

Цi свецiць тут калi хоць сонца?

Было так цёмна, непрытульна,

Ў гразi-балоце ўсё агульна:

Як печ, як столь, i сцены, лавы,

I дух пракiслы, дух трухлявы

З усiх куткоў дыхнуў сярдзiта.

Зямля на ямы ўся пабiта.

Было вiдаць, што тут лiпелi

Да часу людзi i не дбалi,

Гразi нiколi не знiмалi,

Рабiць парадку не хацелi,

Жылi па-свiнску, кацьмакамi

I ў добрай згодзе з прусакамi.

Вясна была яшчэ ўпачатку,

Але снягi ўжо раставалi,

I дружна ў полi балбаталi

Раўкi, рачулкi, i ў грамадку

Яны ваду сваю злiвалi,

Ад сну гаi, лясы будзiлi

I людзям душу весялiлi.

I ўсё патрошку ажывала:

На дрэве покаўка таўшчала,

Ў сабе лiсточак далiкатны,

Пахучы, свежанькi, прыўдатны

На добрым сонцы гадавала.

Старыя хвоi i ялiны,

Далёка кiнуўшы галiны,

Глядзелi хораша, любоўна,

Як iх патомкi згодна, роўна

Стаялi гожай чарадою,

Схiлiўшысь к сонцу галавою.

Ў лясах, гаях дразды спявалi,

Ў балотах кнiгаўкi крычалi;

А ў небе ўдзень i вечарамi

Высока роўнымi шнурамi

Злятаўся вырай жураўлiны,

I амярцвелыя далiны

Будзiлi звонкiм сваiм крыкам,

Як бы прыветным гэтым зыкам

Вiталi родныя балоты,

Густыя лозы i чароты.

I на душы нейк весялела,

I сэрца радасцi хацела,

А думкi цiхiя i мары

На душу клалi свае чары.

Хацелась жыць, ушыр разняцца,

За долю лепшую змагацца;

Ўзнiмалiсь грудзi: чулiсь сiлы,

I божы свет здаваўся мiлы.

Памалу, звольна i ў Парэччы

(Такая ўрода чалавеча)

Зжывалiсь з месцам, прывыкалi,

Гняздо старое забывалi,

I праз якiх дзве-тры нядзелi

Ўжо весялей на свет глядзелi

Будынкi гэтыя старыя

Яны зрабiлiсь як не тыя.

Агледзеў iх Антось, падправiў

I шулы новыя паставiў

Ў гнiлы паркан, i лом сабралi,

Ды шыбы ў вокны паўстаўлялi,

Бо не любiлi непарадку,

I пачалi жыць зноў спачатку.

Ды йзноў бяда: праз год вясною

Згарэла хата з варыўнёю

I ўвесь набытак, што быў ў дому.

Пажар той выбухнуў, як з грому,

Хоць ён i меў свае прычыны.

Як на бяду, пайшлi мужчыны

I Ўладзiк з iмi ўрассыпную:

Адзiн у лес, той да адбору,

З сахою трэцi ў гэту пору

Араў дзесь пасеку старую;

Дык што магла з дзяцьмi малымi

Зрабiць жанчына адзiнютка?

I ўсё згарэла дачысцютка,

Прапала марна ў чорным дыме.

Зазнала жалю гаспадыня:

Ў агнi згарэла яе скрыня

З усiм пасагам i набыткам;

Прапалi хусты яе, свiтка,

Згарэлi кросны, рад багоў

I грошай сорак сем рублёў.

Хоць, праўда, Костусь не збаяўся

I смела з пожарам змагаўся:

Звалок гарошыны з пасцелi,

Тады, як вопраткi гарэлi,

I з iмi доўга ён насiўся,

Аж покi зруб не павалiўся.

Бяда, хоць плач, i дзе дзявацца?

Куды ад холаду схавацца?

I мацi з дзеткамi малымi

Нядзелi дзве жыла з сваiмi.

А на пажарышчы часова

З'явiлась новая будова

Зямлянка-будачка малая,

Ў адно акенечка, крывая,

Але да часу добра й гэта.

Тым часам сонца йшло на лета,

Дык так-сяк кiдалiсь, качалiсь,

Хоць дужа з горам спазнавалiсь.

Каля зямлянкi тут прыветна

Гарэў агоньчык чуць прыметна,

Абы не звёўся. Вечарамi

Тут мацi ўходжвалась з гаршкамi,

Сям'i вячэру гатавала,

Тады зямлянка ажывала:

Смяялiсь дзецi, мiтусiлiсь,

Як рыба ў букце, варушылiсь,

Бярвенцы, трэсачкi сцягалi

Ды на агоньчык падкiдалi.

Шугала полымя праворна,

Як бы чагось каму смяялась

I то свавольна ўгору рвалась,

То рассцiлалася пакорна.

А ветрык, злодзей, не стрывае,

З-за хаткi хiтра налятае,

Ў агоньчык раптам уварвецца;

Агонь туды-сюды матнецца

I дымам ветра адбiвае,

Як бы тых жартаў не прымае.

А на дварэ ўжо вечарэе,

I ночка блiзка, змрок гусцее,

Агоньчык колер свой мяняе

I счырван-жоўты блеск прымае;

I моўкнуць птушкi ў цёмным лесе;

Баранчык божы ў паднябессi

Бляе маркотна над балотам,

Як бы шукае ён каго там,

I гэта смутнае бляянне

Ў цiшы балот у час змяркання

На сэрцы жалем аддаецца,

I ў душу журбаю лiецца,

I мары розныя наводзiць.

I думка вынiкне - праходзiць,

Як тыя хмаркi на заходзе,

Што без слядочка, быццам ценi,

У смутным нiкнуць задуменнi.

Маўклiва-сцiшна ўсё ў прыродзе!

Напрацаваўшысь, спачываюць

Усе старэйшыя - хто ў хатцы,

А хто ў гумне ва ўсёй апратцы

I гэтак ночкi прасыпаюць.

I вось, бывала, вечарамi

Каля агоньчыку часамi

Алесь i Костусь засядзяцца.

А як ужо пачне змяркацца

I зоркi ў небе замiгаюць,

Пужаць iх страхi пачынаюць.

Тады браты радком садзяцца,

Плячо ў плячо, але прызнацца,

Што страшна iм, нiхто не хоча.

- Алесь! ты чуеш, як рагоча

Ў беразняку баранчык божы?

Але цi ведаеш, з чым схожы

Той дробны рогат? Мне здаецца,

Антось Тацянiн так смяецца!

I хлопцы ўраз зарагаталi,

Ды ўраз жа смех той абарвалi:

Вакол было ўсё так спакойна,

Дык гэты смех нейк непрыстойна

Сюды, ў пакой начны, ўрываўся

Самiм iм дзiкiм ён здаваўся.

Маўчаць яны. Касцёр палае,

Вакол усюды цьма густая

Пiльнуе плямку агнявую

I гэту норку залатую,

Што ў нетрах цьмы агонь свiдруе,

Каб знiшчыць блеск. Агонь сярдуе

I цьме нiяк не паддаецца;

Часамi полымя прарвецца,

I цьма сярдзiта схiсянецца,

Адскочыць далей напаўкрока.

Агонь блiшчыць, як воўча вока.

Паволi дрэўцы дагараюць,

I цiха iскрачкi ўзлятаюць

I гаснуць борзда без слядочка.

Ўжо позны час, глыбока ночка,

А хлапчукi сядзяць маўклiва

I навакол глядзяць пужлiва.

У iх фантазii дзяцiнай,

Затканай страху павуцiнай,

Ўстаюць начныя страхi, зданi,

I зыкi чуюцца паганi,

Чараўнiка i чараўнiцы,

I лопат крыллямi начнiцы.

А кожны куст iм дзеда родзiць

Таго, што ўсюды лазiць, ходзiць

З мяшком i мылiцай-кульбою

I з доўгай сiвай барадою,

Iдзе i дзетак забiрае,

След барадою замятае.

На полi неба лес страхлiвы

Стаiць зацяты, нерухлiвы.

Што ён ў сабе цяпер хавае?

Снуецца нечысць там лiхая,

Мярцвяк пад елкай прытулiўся,

На iх цяпер утарапiўся

I зараз мёртваю рукою

Пачне хрысцiць перад сабою,

Каб рух адняць, скаваць iх сiлу,

Каб зацягнуць iх у магiлу.

Там ходзiць страшны воўк-бадзяга,

Разбойнiк крадзецца, туляга,

З акрываўлёнаю рукою

I з страшнай цяжкай булавою.

Шалёны бегае, пужае,

Каго нi стрэне - ўсiх кусае...

- Ну, што, брат Костусь, цi баiшся?

Куды так пiльна ты глядзiш ўсё?!

Алесь пацiхеньку пытае

I руку брата не пускае.

- Цi бачыш што? - Не, так, нiчога!

Гаворыць Костусь, а ў самога

На лоб кучомка напаўзае...

- Мо пойдзем, братка? - ён гаворыць.

Алесь ахвоцен i не спорыць,

Браты за рукi пабяруцца,

Ў зямлянку вобцас панясуцца.

VII. ДЗЯДЗЬКА-КУХАР

Наш дзядзька, мiлы наш Антонi,

Ў дзiцячым часта быў палоне:

Вось так гуртом яго абсядуць

I час работы яго крадуць;

Насi "катла", кажы iм казкi,

Iдзi на поплаў з iмi ў краскi,

Давай адказы на пытаннi,

Тлумач ты iм усё дазвання:

Адкуль, з чаго дзе што бярэцца,

Вось гэта, тое як завецца

I чаму так, чаму не гэтак?

Прыхiлен дзядзька быў да дзетак.

Ён быў настаўнiкам, суддзёю,

Калi, бывала, мiж сабою

Паспораць дзеткi цi паб'юцца,

Дык да каго тады звярнуцца,

Як не да дзядзькi, да Антося?

Ох, слаўна з дзядзькам iм жылося!

Яшчэ замецьце, што з малымi

Ён размаўляў, як са старымi,

I з iмi радзiўся, спрачаўся

Як роўны з роўнымi трымаўся!

Калi ж хто часам з iм не зладзiць,

То дзядзька толькi вус пагладзiць,

Але не скажа ён нiчога,

Бо ведаў, чым даняць малога,

Гаворыць з тым, з кiм дзядзька ў згодзе:

- Калi такi ён, ну, то годзе!

I дзядзька змоўкне, пачакае,

Кiсет дастане i закурыць

I вочы чутачку прыжмурыць,

Як бы i ў памяцi не мае

Таго, што з хлопцам пасварыўся.

- А як авёс наш урадзiўся?

Схадзiць бы ў Лiпава пабачыць!

Ўжо знаюць дзецi, што то значыць

Гаворка дзядзькава такая,

Куды ён вуды закiдае:

У Лiпава пайсцi з iм! Божа!

I хто ўстаяць прад гэтым зможа?

Ды гэта ж - свята, ягамосцi!

Набок тут норавы i злосцi!

I мяккiм робiцца паганы

Хоць ты яго кладзi да раны.

Адно вазьмi яго з сабою,

Усюды пойдзе за табою

I ўсё забудзе, ўсё даруе,

На дзядзьку больш не засярдуе.

А чым жа Лiпава так мiла?

Чым так дзяцей яно манiла?

I што за Лiпава такое?

А гэта - поле маладое

Сярод лясоў, як скiнуць вокам;

На тым абшары, на шырокiм,

Раскошна нiвы красавалi,

А ў iх мiльёны красак ззялi,

Як бы на небе тыя зоркi;

Лужкi, дарожкi, i пагоркi,

I купкi хвоек маладыя,

Дзе матылёчкi залатыя

На сонцы крыльцамi блiшчалi,

Жучкi i конiкi трашчалi

I ў стройны звон свой зык злiвалi.

Былi там пасекi. Штогоду

Тут сотнi блiзшага народу

Дзялянкi лесу карчавалi

I на трацяк iх засявалi

Капу да скарбу, дзве дадому...

Ну, як тут вытрываць малому,

Таму, хто з дзядзькам пасварыўся?

Як бачыш, з дзядзькам ён гадзiўся.

А пойдзеш ў Лiпава лясамi,

Напэўна стрэнешся з ласямi

I зайца ўгледзiш, i вавёрку,

I норы воўчыя на ўзгорку

Сярод трушчоб мiж ельнякамi,

I "чортаў камень", што вякамi

Над Азярком ляжыць, як хата...

Ну, ўсякiх дзiў там ёсць багата!

А дзядзька ўсё табе пакажа,

Цiкавасць тваю ўсю развяжа.

А найважнейшая тут мэта

Звярнуць з дарогi i да цёткi

Зайсцi на час якi кароткi

Тарэсяй звалась цётка гэта.

Яна так ветла сустракала

I надта ж добра частавала:

Спячэ "цалкоў" на скавародцы,

I так, бывала, наясiся,

Што хоць на пупiку круцiся;

Усiх цягнула ў госцi к цётцы:

Так узмацуе на дарогу

Было што есцi, дзякуй Богу!

О, дзядзька спосабаў меў многа

Даняць працiўнiка малога!

Пайсцi ў грыбы цi ў тую ж рыбу,

Або паехаць у сялiбу

Цi ў млын малоць на хлеб збажынку

Ўсё гэта квапiла хлапчынку,

Цягнула крэпенька, бывала,

I, як рукою, злосць знiмала.

I дзядзька майстар быў на штукi

I быў механiк на ўсе рукi:

I дудку скруцiць вам, i стрэлку,

I нарысуе нават елку,

Такую выштукуе цацку,

А ў Свержань пойдзе - купiць пляцку...

Дык i не дзiва, што любiлi,

Што на руках яго насiлi.

А жывучы каля зямлянкi,

Памiж лясоў, сярод палянкi,

Яшчэ крапчэй яны здружылiсь,

Адзiн к другiм цясней хiлiлiсь.

- Ану, давай, брат, запрабуем,

Хоць на цiкавасць пакаштуем,

Якi тут сок на новым месце?

Мо з хлебам можна яго есцi?

- А дзядзечка! мой залаценькi!

Пастаў нам соку, дарагенькi!

- Вазьмi, вазьмi мяне з сабою!

Тут каля дзядзькi чарадою,

Як чэрвi, дзецi мiтусяцца.

А дзядзька моўчкi стаў збiрацца:

Дастаў сякерку i свярдзёлак,

Пад паху сунуў ён аполак

На латакi i на падстаўкi

Ды вынуў два гаршкi з-пад лаўкi.

- Ну, хто са мною йдзе? - пытае.

- Я!

- Я!

- I я! - крычыць малая

Ў канцы дзяўчынка Мiхалiна.

- Куды табе? ото скачыха!

На печ залезь i сядзi цiха!

Напалi хлопцы на дзяўчынку;

А тая ў слёзы, ў плач, як бачыш.

- Ну, сцiхнi, ша! Чаго ты плачаш?

Антось пляменнiцу ўцяшае

I нос крысом ёй абцiрае.

- Няхай iдзе! А хлопцам брыдка

Так нападаць на дзеўку швыдка,

Гаворыць дзядзька, бровы хмурыць,

I бальшуноў ён злёгку журыць.

Тады i хлопцы тон мяняюць;

Iдуць у лес, крычаць, гукаюць,

Як вучнi, вырваўшыся з школы,

I ўсе давольны i вясёлы,

А дзядзька ўперадзе тралюе

I галаву ўгару ўскiдае,

Бярозу добрую шукае

З салодкiм сокам, баравую,

Дзе б бобам кропелькi сачылiсь.

Знайшлi бярэзiну, спынiлiсь.

Залысiў дзядзька дрэва злёгку

(Сякерка востра, кара крохка),

Зрабiў заруб, латак прыправiў,

А пад латак гаршчок паставiў.

I соку кропелькi, як слёзы,

Як град, пасыпалiсь з бярозы,

Аж шкода нейк было дзярвякi:

Здавалiсь ранай тыя знакi,

Адкуль палiўся сок халодны

I пакiдаў свой комель родны.

Я помню дзень той. Вечарэла,

Зайшло ўжо сонейка, цямнела,

Агоньчык дзецi раскладалi,

Паленцы, трэсачкi збiралi,

I дзядзька тут жа, распрануўшысь,

Сядзеў на кукiшках, сагнуўшысь.

Прад iм стаяў гаршчок i мiска

I кошык з бульбай; тут жа блiзка

Вiдзён i збан быў палiваны,

Да палавiны ў дол ўкапаны,

Кружочкам шчыльненька накрыты.

- Алеська! скокнi, брат, вазьмi ты

У хатцы тарачку на печы!

Ну, варушыся ж ты, старэчы!

Наўкол пляменнiкi сядзелi,

На дзядзьку пiльна ўсе глядзелi,

Як ён, рукавы закасаўшы,

Па тарцы шоргаў, шапку зняўшы.

I кожны лёгка б дагадаўся,

Што тут сакрэт якiсь хаваўся,

Памеркаваўшы, як цiкава

Была для хлопцаў гэта справа

I як iх дзядзька завiхаўся.

А хто б яшчэ мог болей цямiць,

Таму б адразу прыйшло ў памяць,

Што дзядзька бульбу драў на клёцкi,

Каб згатаваць не па-жаноцку.

Бо што жанкi? раз што панята,

Ноль - слова нашага iм брата;

Як iх на розум тут нi ставяць,

Яны ж сваё ўсё права правяць

I робяць так, як i рабiлi,

Калi пяшком пад стол хадзiлi.

Але вось ён пакажа носа,

Стварэнне вы доўгавалоса,

Калi ён тут пагаспадарыць

I сам ды з сокам клёцкi зварыць!

Вось будзе штука вам, дык штука!

На тое ж спроба i навука.

А сок быў свежы, такi хвацкi,

Такi салодкi, забiяцкi!

Ён быў галоўнаю вiною

Таго, што познаю парою

Сядзелi дзецi чарадою

I з дзядзькi вочак не спушчалi

I стравы важнае чакалi.

- Эх, - цмокаў дзядзька, - наямося!

Зiрнулi хлопцы на Антося,

I слiну ўсе яны глынулi,

Паветра носам зацягнулi.

- Ну, што ж вы рукi паскладалi?

Ў агонь бы трэскi падкiдалi,

А то патухне зараз! Жыва!

Глядзелi хлопцы, як на дзiва,

Як дзядзька, цеста замяшаўшы,

Качаў галушкi, мiску ўзяўшы.

А чыгунок, бы пан пузаты,

Кiпiць, пыхцiць, шумiць заўзята,

Бо не з вадою ён, а з сокам.

Iдзе тут справа ненарокам;

Дзяржыся, браце! I чуць толькi

Ўзнялося булбатачак колькi,

Дык дзядзька зараз стаў пакрышку

Ў чыгунчык клёцкi кiдаць з лыжкi;

Укiне лыжку, памяшае

Ды зноў другую набiрае.

А хлопцы нават паўставалi,

Ў чыгунчык вочы паўстаўлялi,

Глядзяць, не моргнуць яны вокам:

Эх, мусiць, смачны клёцкi з сокам!

- Ну, дзядзька, можа, i гатовы?

Не сцерпеў Костусь, мовiў слова.

- Якi ты, хлопча, нецярпячка,

Няхай цябе затопча качка!

Гаворыць дзядзька на хлапчынку.

Няхай паварацца часiнку,

Каб сокам добра пранялiся,

Тады, брат, - эх! адно дзяржыся!

I дзядзька цмокнуў выразлiва,

I хлопцы зноў ждуць церпялiва,

А дзядзька, стоячы, паволi

Памешваў клёцкi. - Ну, даволi!

Сказаў Антось, i ўсе ўздыхнулi,

Як бы гару з плячэй сапхнулi,

I блiжэй к дзядзьку падступiлiсь.

- Глядзi, мо ўжо пераварылiсь,

Алесь зазначыў палахлiва.

- Ну, - Костусь кажа, - ото дзiва!

Не бойся: дзядзька лепей знае...

Глядзi, брат, клёцка унь якая!

А брат ты мой, як булавешка,

Як скула тая, што ў Дзямешкi!

I - ха-ха-ха! - зарагаталi.

- А каб вы, падлы, не даждалi!

Гаворыць дзядзька, сам смяецца,

Аж лыжка з клёцкамi трасецца.

- Ну, языкi параспускалi!

Не дам вам клёцак i панюхаць!

I стаў на клёцку дзядзька дзьмухаць,

Пакаштаваць каб было можна,

I ў рот падносiць асцярожна.

Замерлi хлопцы, а нi зыку:

Мiнута важна i вялiка;

Глядзяць на дзядзьку i чакаюць

I дзядзьку поглядам пытаюць:

"Ну як? цi смачны? цi салодкi?"

У зубы клёцку, бы ў ляшчоткi,

Зацiснуў дзядзька i губамi

Варушыць борзда, як часамi

Трусок цi зайчык над капустай,

Каб лепш дазнацца смаку-густу.

Пацмакаў дзядзька i ўсмiхнуўся,

Зiрнуў на хлопцаў, адвярнуўся

I тут, нiчога не сказаўшы,

Як плюне дзядзька, пажаваўшы!

Трах у чыгунчык ён нагою!

I так абцёрся ён рукою,

Што губы й нос чырвоны сталi

I нават вусы затрашчалi.

А хлопцы проста збiлiсь з тропу

I ў нейкiм страсе i ў захопу

На дзядзьку-кухара глядзелi,

Як бы яны аслупянелi.

Быў смешны дзядзька той часiнай

З пустою лыжкаю, з тычынай,

Якою трэскi ён варочаў.

А тут Алесь як зарагоча!

За iм адзiн, другi паехаў.

Такiх было тут жартаў, смехаў,

Што ўсiх трасло i калацiла

I дзядзьку смехам захвацiла.

- Ну, дзядзька, як на смак, прызнайся?

- Пакудства, брат, i не пытайся!

VIII. СМЕРЦЬ ЛЯСНIЧАГА

- Мiхал! Мiхале! О, Мiхале!

Пачуўся голас як бы здаля

Каля зямлянкi ранiчкою

I часты стук у шкло рукою.

- Ўставай, Мiхале, адзявайся!

- А хто там? - Я! хутчэй збiрайся:

Памёр ляснiчы наш! - Да можа?!

Мiхал ускочыў - моцны Божа!

I хто б мог думаць, спадзявацца!

Ўжо стаў ачуньваць, папраўляцца...

Каб хто сказаў - не даў бы веры,

Ды то аб'ездчык, пан Ксавэры,

Прынёс навiну гэту, смуту!

- Няхай пан зойдзе на мiнуту!

Сказаў Мiхал, адмкнуўшы дзверы.

Цераз парог ступiў Ксавэры,

Вайшоў у хатку i спынiўся,

Бо зразу ў ёй ашаламiўся,

I дальш не ступiш нi на крок:

Не хатка - проста катушок,

Няма дзе нават павярнуцца,

Як у сабачай цеснай будцы.

- Сядайце дзе-небудзь, сядайце!..

Эх, хата наша, выбачайце...

Мiхал калодку падстаўляе.

Уздыхнуў Ксавэры i сядае.

То быў мужчына ўжо паджылы.

- Ах, мой ты Божа добры, мiлы!

Ото ж як выбраўся ён скора!

Яшчэ не дальш як пазаўчора

Са мною гутарыў, смяяўся

I аба ўсiм мяне пытаўся,

Мiхал гаворыць i ўздыхае.

- Ох, браце: смерць не разбiрае

I не глядзiць нiкому ў зубы:

Гадзюкаю, брат, з-пад падрубы

Знячэўку ўсадзiць сваё джала,

Цi многа жыў, цi жыў ты мала,

Цi ты багаты, цi ты бедны,

Цi ты зайздросны, ненаедны.

Жывём, клапоцiмся, i дбаем,

I ўсе нарэшце паўмiраем,

У нейкiм згаснем летуценнi,

Сказаў Ксавэры ў засмучэннi.

- Так, гэта так, пане Ксавэры!

Ўжо загатованы паперы

Для часу нашага сканання

Рукою божага ўзыскання.

I ходзiць смерць, як цень, за намi,

Сказала Ганна са слязамi...

- Ну, я гатоў! - то пойдзем, браце,

Паплачам хоць па сваёй страце.

Мiхась з Ксавэрам выйшлi з хаткi.

Свiтала ўжо. Дзесь каля гаткi

У гэтым досвiтку маўклiвым

Крычалi гусi праразлiва,

Нястройным хорам гергеталi,

Ды качкi з шумам праляталi,

I кнiгаў нёсся плач з лукi,

Ў глыбi лясоў цецерукi

Ўжо зачыналi свае токi,

Усход вiталi агнявокi,

Вiталi шчыра i натхненна.

Мiхал з Ксавэрам задуменна

Iшлi праз лес, iшлi маўклiва.

I толькi зрэдку сiратлiва

Па слоўку ўроняць два служакi.

- Няма ў нас пана, небаракi!

Мiхал гаворыць. - Так, няма.

Жывi ўдава цяпер сама,

Сказаў Ксавэры задуменна.

- Ну, пане, будзе цяпер змена,

I пойдуць новыя парадкi,

Мiхал выказвае дагадкi.

- А пэўна: будзе талачэча,

Не без таго ўжо, чалавеча!

Ўздыхнуў Ксавэры. - Шкода пана!

Ох, бедны: выбраўся зарана!

А жыць бы мог, такi здаровы,

Ну, чалавек, як корч дубовы...

Пажыць бы трохi яму трэба,

Пакой душы яго i неба.

Так гаманiлi, йшлi прасткамi

То праз лужок, то хвайнiкамi

Ўсяе дарогi на паўмiлi,

Iшлi, нябожчыка хвалiлi,

Як чалавека й служку князя,

Як i вядзецца ў такiм разе.

- Не кепскi быў: i распытае

(Хай са святымi спачывае),

Як ты жывеш, цi ты галодны,

Цi ты спачыў, - як бацька родны,

Але, сказаць, яшчэ й не ўсякi!

А прынясеш што - без падзякi

Ужо не выпусцiць, заплацiць,

А на дарэмшчыну не квапiць.

- Быў чалавек ён справядлiвы,

Не фанабэрысты, праўдзiвы!

Ксавэры так жа пацвярджае.

На тым гаворка iх змаўкае.

Iдуць маўчком яны; заняты

Сваiмi думкамi з iх кожны.

"Так. У ляснiцтве кут парожны,

Куток паквапны i багаты,

Не застаiцца, не згуляе,

Паноў к сабе ён прыцягае,

Як рыб гарох у азярыне,

I кожны ў замку службу рыне,

Сюды пацiснецца з ахвотай,

I не прыедзе, а пяхотай

За душу мiлую прычхае,

Мiхал з сабою разважае.

Але хто ж гэта месца зойме?

Яно-то праўда: ў панскай плойме,

Сказаць, не будзе недастачы,

Ды гора ў тым - адзiн лядачы,

Другi без клёпкi, трэцi злосны,

Несправядлiвы, безлiтосны,

Як вось, напрыклад, Табартоўскi

Або падлоўчы, пан Бялоўскi.

Назначаць гэтакага ката,

Тады запахне свая хата.

Набыць дабра не надта лёгка,

Яно, як шклечка тое, крохка:

Чуць да яго не так кранешся

I з чарапкамi астанешся,

А лiха прыйдзе без падмогi,

Бо лiху - бiтыя дарогi

I ўсюды сцежкi яму вольны,

То роўна-гладкi, то вакольны,

Не абмiне яно нiкога".

Так смерць ляснiчага старога

Мiхала моцна ўскалыхнула

I ўсё ўверх дном перавярнула.

I тут у першы раз Мiхала

Вось гэта думка напаткала:

Купiць зямлю, прыдбаць свой кут,

Каб з панскiх выпутацца пут,

I там зажыць сабе нанова:

Свая зямля - вось што аснова!

Ўставала сонейка з-за лесу,

Скрозь тонкiх хмарачак завесу

Усюды косы раскiдала;

I ўсё жывенькае вiтала

Усход яго на ясным небе

I клапатком аб пiльным хлеба

Дзянёчак новы зачынала,

Калi Мiхал i пан Ксавэры

Ўзышлi маўчком на двор кватэры.

На горцы цiхай, невысокай,

Каля засценка недалёка,

У бок дарогi, ў глыбi сада

Стаяла панская пасада.

Прасторны, роўны двор, вясёлы

Заўсёды повен быў жывёлы:

Хадзiлi куры з певунамi

Ў кампаннi важнай з iндыкамi,

I, распусцiўшы хвост мятлою,

Павук пахаджываў з павою,

Як пан вяльможны, радавiты;

Ў кутку двара каля карыта

Шныралi качкi-плюскатухi;

Япрук заможны, лапавухi

Спацыраваў памiж платамi

I смешна ўскiдваў кумпякамi,

Калi часамi каля дому

Ён гукне, рохне па-свiному,

Здаецца, так, без дай прычыны,

I спрыт пакажа япручыны.

А каля кухнi пад аконцам

Сабакi грэлiся на сонцы

Таксама панскае пароды,

I iм было жыццё, выгоды.

Былi тут розныя будынкi:

Гуменцы, гумны i адрынкi,

Хлявы, i стайнi, i аборы,

Дабра, набытку былi горы.

Але ў машыне гаспадарскай,

Бы ў хiтрай штучыне слясарскай,

Згубiлась шруба - стоп, машына!

Няждана выпала пружына!

Рыгор-хурман хадзiў без дзела,

Спярша пабуркiваў нясмела,

Цяпер нiкога не баяўся,

Хадзiў i лёгенька хiстаўся:

Ён трохi стукнуў - цi не з гора?

- А ты чаго тут, мухамора?

Рыгор насеўся на кухарку.

Вось калi дам табе па карку!..

- Пайшоў! адстань! ото брыдота!

Прылез, як лысы чорт з балота!

- Эх, Наста! хочаш? ану, ў скокi!

Сказаў хурман i ўзяўся ў бокi,

Нагою тупнуў, закруцiўся,

Прысеў i ўстаў, заварушыўся

I то ўстае, то прысядае

I ногi ўперад выкiдае.

- Бадай ты спух! ото распуста!

А каб табе было, гад, пуста!

Няма нi сораму, нiчога...

Ды пашануйся ты хоць Бога.

Хоць бы граха ты пабаяўся!

Але Рыгор не сунiмаўся.

- Скачы, валяй i ты, Настуля!

Што ж? Калi гулi, брат, дык гулi!

Пан пойдзе ў рай, а мы з табою...

А мы - у букту з галавою!

- Пакiнь: нябожчык там, у доме!

Пайдзi праспiся на саломе!

I панi унь глядзiць! - Што панi?!

А я-то хто? пане-хурмане,

Дурное заткала ты! знаеш?

Чаму Рыгорам называеш?

Завi мяне... вяльможны пане!

- Няхай цябе зямля апране!

Ото брыда, ото завала:

Яшчэ каб панам называла!

Цi чулi людзi? Налiзаўся,

Як той сабака на разнiцы!..

- Но, но! бо пойдзеш без спаднiцы.

- Адстань! слатою навязаўся.

"На палiцы сланiна,

Панi пеўня смалiла,

А ў рандэльку стаiць лой,

Але не твой, не - не твой!"

А там, у доме, было гора:

Жывы i крэпкi яшчэ ўчора,

Сягоння быў ён нерухомы,

Глухi на ўсё, чужы жывому.

З засценку шляхта пасхадзiлась

I ў тым пакойчыку таўпiлась,

Дзе пан ляжаў у дамавiне.

- Няхай з святымi апачыне!

Ўздыхалi, хрышчучысь, старыя,

Схiлiўшы голавы сiвыя.

- Не кепскi пан быў! - гаварылi,

I цiха, стала адхадзiлi,

I доўга кучкамi стаялi.

Паны сюды з'язджацца сталi.

Ўсе леснiкi былi ўжо ў зборы,

У лепшым стражнiцкiм уборы:

У новых куртках са шнурамi,

А на грудзiнах са знакамi,

На шапках "R" было з каронай,

Каўнер стаячы i зялёны.

Яны па два, па тры стаялi

Каля паркана i чакалi,

Пакуль куды iх не паклiчуць,

Стаяць i пану рая жычуць,

Збавення вечнага жадаюць,

Гавораць цiхенька, ўздыхаюць.

Паслухаць збоку iх - здавалась,

Што ўсе яны пасiрацелi,

А што на сэрцы яны мелi,

То тое ў сэрцы i асталась.

Ды толькi мушу я прызнацца:

Як пачынала ўжо змяркацца

I пана з плачам пахавалi,

Ўсе леснiкi пiлi, гулялi,

А потым сталi барукацца.

Амброжык Кубел разгуляўся,

Са ўсiмi шчыра цалаваўся,

I кварту трэцюю ўжо ставiў,

I ўсёю выпiўкаю правiў.

- Браткi! Гуляйма! Калi свята,

Дык трэба выпiць хоць багата!

Крычаў Амброжык. - Сцеражыся!

Кiўнуў ён носам на Мiхася,

I чарка ёмка паднялася.

- Эй, цётка Хрума! ўраз з'явiся!

Вайшла i Хрума ў старым чэпку.

- Здарова, цётка! як ты крэпка?

- От! - кажа Хрума i смяецца,

Такою добраю здаецца,

Што наш Амброжык увесь тае

I Хруму маткай называе.

- Ах, пан Амброжык! нашто жарты?

- Галубка-мама! стаў дзве кварты!

Ўсе ажылi i разышлiся.

Такiя мовы палiлiся,

I пахвальба пайшла такая!

- Падаць мне Тэша! - Лось гукае.

Я разарву яго вантробы,

Бо свет гарыць з яго, хваробы!

Падайце: вырву яму вусы

За ўсе даносы, за падкусы!

Абрыцкi-Тэш быў-такi з нюхам,

Ад Хрумы зызнуў адным духам.

Быў позны час, як "цётку" Хруму

З вясёлым шоламам i ў тлуму

Лясная стража пакiдала.

Ў яе вачах зямля скакала

I месяца блiскучы крайчык

Па небе пстрыкаў, як той зайчык.

Счакаўшы трохi, разышлiся,

I песнi зараз паняслiся

То тут, то там i лес будзiлi,

Як бы ваўкi там галасiлi.

"Ой, пайду дадому,

Не скажу нiкому.

Ды зарэжу ката,

Бо наш кот - сiрата!"

Спяваў Амброжык за балотам,

А Пальчык сыпаў як бы шротам:

"Будзе мяне жонка бiць,

Няма каму баранiць!"

Мiхал спяваў баском спавагу,

Як бы каваў ён словы шлягай:

"Добра мера, хоць без грошай,

Абы празнiчак харошы!"

IX. НОВЫ ЛЯСНIЧЫ

Якраз на самым рассвiтаннi

Мiхал вярнуўся з пахавання;

Вайшоў у хату, распрануўся,

Зяхнуў i смачна пацягнуўся,

Бо цэлы дзень праталачыўся

I, ноч не спаўшы, утамiўся;

I цела соладка нейк ныла,

Ўсё адпачыць яго хiлiла,

I жонка тут не прыставала,

Пра сёе-тое распытала,

Ўздыхнула раз, другi па пану.

- Ну, спi, а я хiба ўжо ўстану.

I мацi стала адзявацца,

Каб за работу тую брацца;

Пайшла каровак падаiла

I бульбу свiнням перамыла.

Тым часам сонейка з-за лесу

Зняло цямраную завесу.

Праменнi, стрэлы залатыя,

Макушы лесу прабiваюць

I блескам-ззяннем высцiлаюць

Нябёсаў багны патайныя.

Ў чародах светаў незлiчоных,

Нерасчытаных, неадмкнёных,

Людскi наш лёс - былiнка поля,

Пылок нязначны - наша доля,

А нашы радасцi i слёзы,

Надзеi светлыя, пагрозы

I ўсё, чым жыцце нас вiтае,

Яно адзначнасцi не мае

У звязку гэтых светаў божых,

Таемных, страшных i прыгожых;

I жыцце пэўнаю ступою

Iдзе, не ведае спакою,

Людскiх пакутаў не адзначыць,

I страты iх яно не бачыць.

- Эй, хлопцы, хлопчыкi! Ўставайце!

Кароў на пашу выганяйце!

Даўно пара ўжо пасвiць статка!

Алеся, Ўладзю будзiць матка,

А хлопцы толькi ўзварухнулiсь

I на другi бок павярнулiсь.

Тут мацi трошкi пастаяла

I галавою пакiвала:

- Шкада будзiць - ох, сон салодкi!

Няхай паспяць яшчэ блазноткi.

Пагукваў дзядзька ўжо на полi

I ткаў сахою кросны-ролi,

Ды пырнiк так укаранiўся,

Што дзядзька з конiкам тамiўся,

I сошку часта ён спыняе

I пырнiк дзiкi вытрасае.

- Ну ж i балота! вось атрута,

То не работа мне - пакута:

Ступiў два крокi i спыняйся

Ды з гэтай пырнiцай змагайся.

I як яны тут, лiха долi,

З сахой хадзiлi ў гэтым полi?

Як тут расло, на мiласць Бога,

Калi ў зямлю не ўб'еш нарога?

Дзве баразны прайшоў - конь змогся.

Ну i народ, каб ён апрогся!

Так запусцiць зямлю нядбала?

Не гаспадар быў, а завала!

Антось стаiць, штось разважае

I хмурна поле аглядае,

А потым раптам схамянуўся,

Зiрнуў на сонца, ў двор рвануўся.

- Хiба каровы яшчэ дома?!

Спаткаўшы Ганну, ён пытае,

Iдзе ў гумно i хлопцаў лае:

- Вы што зашылiся ў салому?

Ўставайце зараз, гультаiны!

Прайшло, лiчы, ўжо дзве гадзiны,

Як сонца ў небе засвяцiла,

Яны ж... хоць ты ўсадзi iм шыла!..

Ўставайце жыва, а то ўскочу,

Устаць вас борзда заахвочу!

Ўсхапiлiсь хлопцы i прыселi,

Ўстаюць з нагрэтае пасцелi

I лапцi зараз абуваюць.

За браму хлопцаў выпраўляюць.

Вось мацi з хаткi выбягае,

Алесю торбу даручае,

А ў торбе хлеб i, пэўна, сала,

I весялей шмат хлопцам стала.

Калi ўжо сонейка прыгрэла,

Антось на полi кончыў дзела

I выпраг конiка сiвога,

Свайго памочнiка старога.

Сiвак з вялiкiм здаваленнем

Прайшоўся вольна загуменнем

I, баючыся ашукацца,

Раллю панюхаў, стаў качацца

З такiм засосам i ахвотай,

Бакi намуляўшы работай.

Антось глядзеў i пацяшаўся

I цiха сам сабе смяяўся.

Ў двары, дзе колiсь была хата,

Цяпер работа йшла заўзята,

I цесляры ўжо зруб канчалi,

Гiрш з Моўшам дошкi пiлавалi;

Нiяк не знойдуць яны скутку

I ўвесь дзень сварацца за дудку.

Ну, гэта сварка iм не шкодзiць,

Антось са смехам адыходзiць,

Пад вусам смех яшчэ хавае,

Iдзе, Мiхася сустрачае.

Мiхась ужо крыху праспаўся,

Ў абход сягоння не збiраўся.

Другiя думкi i настроi

Ўсё не даюць яму спакою:

За кiм ляснiцтва астанецца?

Адкуль i хто сюды прыпрэцца,

Пасаду вольную заступiць?

Карцiць пытанне гэта, рупiць.

Антось з Мiхалам на сняданнi

Даюць адказы на пытаннi

I кандыдатаў разбiраюць,

Адных пахваляць, тых палаюць.

- Вось каб Галонскi тут астаўся!

За iм бы, брат, палюдскаваўся:

Такi прасцяк, не надзiманы,

Ляснiчы вельмi б пажаданы.

- Ды гэта так! - Мiхал ўздыхае.

Але заручкi ён не мае:

Яго паны не падтрымаюць,

Бо на прымеце iншых маюць.

Такога вышукаюць струпа

Цi адшчапенца-курашчупа,

Што й службе той не будзеш рады

I адцураешся пасады.

- Вядома, так, - i Ганна кажа,

Жыццё i свет табе завяжа,

Як гад якi сюды прыпрэцца;

I немаведама, дзе дзецца,

Як дапячэ табе часамi,

Хоць ты наймайся батракамi.

- Эх, брат! - махнуў Мiхал рукою.

Мы чулi ўладу над сабою,

А пажывем - яшчэ пачуем,

А тут, хоць як мы нi мяркуем,

Але нiчога не даб'емся,

Куды нi пойдзем, нi таўкнемся,

Дабра нiколi не прыдбаем,

Пакуль свайго кутка не маем.

- Свайго кутка! сказаць то лёгка,

Ды гэта справа вельмi крохка:

Тут грошай трэба поўна жменя

Не наша голая кiшэня...

Купi зямлю ды замацуйся,

Купi ты лесу, пабудуйся...

А ў Мiкалаўшчыну вярнуцца

Ўжо лепей тут як-небудзь гнуцца,

Бо там - галда, там шум, цяснота,

I не бярэ нiяк ахвота

Туды зноў ехаць будавацца,

Дык трэба службы ўжо трымацца,

Пакуль яшчэ трымацца можна,

Антось зазначыў асцярожна.

Да дзядзькi мацi далучылась,

Ў другi бок мова пахiлiлась,

I будзе новая тут хата,

Пасада пашаю багата,

Нiхто цябе тут не сцiскае

I ў твой гаршчок не заглядае,

Сядзець не будзеш тут без хлеба,

А пацярпець, вядома, трэба.

- Так, пацярпець! адно цярпенне

I можа даць табе збавенне,

Тут усмiхнуўся Мiхал скрыва:

I гнiся век, цярпi маўклiва,

Пакiнь ты ўсякую надзею

Хамут з сябе зняць, дабрадзею!

А над уласнай гаспадаркай

Варонай чорнаю закаркай

I цяжкi крыж пастаў над ёю,

Як мусiм ставiць над сабою.

Цярпенне - ўсё: яно - бязмежнасць!

Навошта ж тая незалежнасць?!

Навошта гэтае iмкненне

Пусцiць у грунт у свой карэнне?

Але б вы самi спрабавалi,

Калi б у вочы вам плявалi

I вас агiднаю знявагай

Па сэрцы бiлi б, як той шлягай!

А ты маўчы, свяцi вачамi

Перад паўпанкамi, панкамi

I перад панскiм розным збродам,

Цярпеннем скованы, як лёдам!

Ў Мiхала губы дрыганулi,

I вочы iскры сыпанулi.

- Цi мала ўжо цябе тут гнулi?

Цярпi, маўчы, знасi пакорна,

А кожная свiння надворна,

Свiстун цi вырадак паганы,

Няшчасны лёкай надзiманы

Цi так нiкчэмная басота,

Яна твайго не варта бота,

Цябе скубе, цябе ўшчувае

Маўчы! няхай жа бэсцiць, лае,

За нос, як хоча, няхай водзiць!

Антось i Ганна не знаходзяць,

Што адказаць i што парадзiць

I як пытанне гэта ўладзiць.

Прайшла нядзеля i другая

Час не стаiць i не чакае.

Ўжо хата новая гатова,

Прыбраны трэскi ўжо i дровы;

Над белым дахам, як карона,

Красуе комiнак чырвоны;

Прыветна вокны пазiраюць,

Бы вас у госцi запрашаюць,

Ну, добры выгляд хата мае,

Яна i цешыць, здавальняе.

Сюды сямейка перабралась,

I гэта хата паказалась

Пасля зямлянкi проста раем.

- Хоць хату добрую, а маем,

Не тое цеснае скляпенне!

Казала мацi ў здавальненнi.

Чысцютка, светла, бы ў пакоi!

Прыемна пахла тут смалою

I свежым дрэвам, хваiною.

I ўсё здавалася бы гладка,

Каб так не скончылась загадка

Аб тым падлоўчым на кватэры.

Аб'ездчык, самы той Ксавэры,

Прынёс навiну ў гэту хату.

- Не падвязло нашаму брату:

Пякельны пан! - Ксавэры кажа.

Як ноч, на нас на ўсiх ён ляжа.

- А хто такi? - Мiхал пытае.

- Бадай яго Мiхал цi знае:

То пан Ракоўскi з-пад Татаркi!

Як кажуць, пан занадта шпаркi...

- Пастой, пан, прозвiшча знаёма!

Ну, так: я чуў аб iм, вядома...

Дык пан Ракоўскi! Ну, вiншую!

Пакажа нам, дзе рак зiмуе!

I - ха-ха-ха! - Мiхась рагоча:

Ён паказаць тым смехам хоча,

Што ашукалiсь нечакана,

Прыдбаўшы гэтакага пана.

- А як жа! чуў я, што за пташка!

Лядачы нораў, лае цяжка,

Яшчэ i звычай такi мае,

Што з кулакамi налятае.

Ляснiчы новы не з'явiўся,

А ўжо, як трэба, уявiўся;

Усё падробна распiсалi,

Як бы яго даўно тут зналi:

I як ён выглядзiць сабою,

I што ён мае за душою,

I чым выдатны i багаты,

Цi кавалер ён, цi жанаты,

Калi, дзе, чым ён вызначаўся,

Як да людзей слатой чапляўся,

Ну, адным словам, адчыталi,

Ўсе косцi пану перабралi.

I праўда, пан быў злы, паганы

I звераваты, надзiманы,

I мух не мала меў у носе.

I шмат цяжэй тут павялося.

I вось, вярнуўшыся з абходу,

Як бы апушчаны у воду,

Мiхал павёў апавяданне,

Як выйшла першае спатканне.

- Iду, а ён дарогай валiць,

За iм вярхом Абрыцкi смалiць.

Пад'ехаў гэта i спынiўся.

- Дзень добры пану! - пакланiўся,

А ён, як слуп, i не зважае,

Глядзiць, бы воўк той, i пытае:

- А ты дзе служыш, чалавеча?

- Служу, паночку, я ў Парэччы.

- Ага!.. чаму гэта, ягомасць,

Вядзеш вялiкую знаёмасць?

Чужых цялят бярэш на пашу?

Наскрозь я бачу службу вашу!

Чаму аб'ездак, сцежак многа?..

Пiльнуйся ты свайго парога,

Бо мне такiх служак не трэба:

Для гультаёў не маю хлеба.

Дык памятай, чаго наймаўся!

Сказаў i далей паiмчаўся.

- Ну, ўжо ўвялi цялят у вушы!

Ох, да i людзi ж! што за душы!

Гаворыць мацi абурлiва.

- Чаму не скажуць? ото дзiва!

Той самы "Тэш", каб падлiзацца,

Гатоў хоць чорту запiсацца,

Яшчэ прыбавiць i размажа!

У гневе дзядзька Антось кажа.

Апавяданае здарэнне

На iх наводзiць засмучэнне.

- Ну, што ж? цярпi, маўчы зацята,

Бо так выходзiць, небажаты.

Наняўся, кажуць, як прадаўся!

Мiхал зласмешна адазваўся.

Х. НА ПАНСКАЙ СЛУЖБЕ

У той жа дзень, праз час каторы,

Прыйшоў сюды Марцiн з каморы,

Ляснiк таксама пры кватэры.

Загады розныя, паперы

Яму ў ляснiцтве даручалi,

Калi з наказам пасылалi.

Яшчэ здалёк, аж каля клiна

Антось заўважыў тут Марцiна.

- Ну, прэцца ўжо Марцiн з наказам!

Згарэў бы ты, панок, з iм разам!

Дабра так пану пажадалi,

Але з цiкавасцю чакалi,

Што iм Марцiн тут заспявае.

- Ну, што нам васпан сказаць мае?

- Наказ прынёс я да васпана!

Наказ такi, каб заўтра зрана

Твой брат Антось шоў да адбору,

А сам Мiхал аб гэту пору

Настройваў лыжы да сялiбы

Падбаць панам наконта рыбы;

Бяры там невад з рыбакамi,

Паноў парадуй шчупакамi:

Галодны, можа, небаракi,

А мо абрыдлi iм прысмакi

Вяндлiны, мяса i катлеты,

Павысыхалi, як шкiлеты,

Iх вецер з ног чуць не скiдае!

Марцiн тут жарту падпускае.

- Ну вось, ужо i даў задачу!

- Ты нездаволены, як бачу;

Але пастой, Мiхал, даслухай,

Тады ты ўжо глуздом парухай:

Пан прыказаў яшчэ васпану,

Злавiўшы рыбы, каб тады жа

Сам васпан вёз i да Нясвiжа

Таму другому калашману,

Што падпiраюць князеў замак,

Для цешчаў iх i розных мамак.

- Наказ нiчога для пачатку!

Што ж далей будзе, пане-братку?

Э-гэ-гэ-гэ! не мець спакою!

Мiхал затрос тут галавою.

Ой, дасца гэта служба ў знакi!

На карк уссядзе д'ябал ўсякi.

Хiба ён лiтасць, сэрца мае?

Ўжо двух у службу запрагае:

Адзiн на рыбу - той ў адборку...

Няма на iх, вужак, паморку,

Вось на такiх чартоў лазатых,

На гэтых джынджыкаў праклятых!

Быў чалавек, што можна б ладзiць,

Дык вось няма - памёр! Не вадзiць

На добрых нам паноў нiколi.

А вось такi "Рак", лiха долi,

Не будзе мець табе i зносу.

Так, брат: для нашага ён лёсу!

I ёсць жа прыказка такая:

"Клянi ты пана - пан сычае!"

Мiхал хадзiў i бунтаваўся

I на ляснiчага злаваўся.

- Iдзе работа, сеяць трэба,

Ляжыць няўзораная глеба,

А ты й каня бяры ў прыдачу...

Сказаць-то лёгка - даў задачу!..

Ото бяда! ото галеча!

А меў бы кут свой, чалавеча,

Цi ж бы служыў? цярпеў бы здраду?

Даўно б у морду плюнуў гаду!

Пайшоў ты к лiху! правалiся!

Сам гэтым хлебам падавiся!

- Вось тут-та, брат, i гора тое

I гэта лiха насланое,

Што нам няма дзе зачапiцца,

I мусiм з гэтым мы згадзiцца,

Пад дудку панскую скакаць

I iх загады выпаўняць.

Цябе ж дзяруць, як тую лiпку!

Марцiн з кiшэнi вынуў пiпку,

Цыбук заядла прадзiмае

I пiпку пальцам набiвае.

- Цьфу! лае, бэсцiць з-за нiчога!

А мух, брат, мух у носе многа!

I так нясецца ён, васпане,

Тычына шапкi не дастане!

Не пазiрае табе ў вочы,

Глядзiць, бы воўк той, заўжды скрыва

I заўжды злосны ён надзiва,

I заўжды лаяцца ахвочы...

Ды чорт яго бяры, Мiхале!

Што зробiш гэтакай завале?

Ось будзем жыць сяк-так памалу,

Цi гэта ў першы раз Мiхалу

Такiя справы мець з панамi?

Няхай яны лепш здохнуць самi,

Чым мець праз iх яшчэ згрызоты.

Хiба ж, Мiхале, мы сiроты?

I пан, калi нам пашанцуе,

Пад нашу дудку затанцуе:

Няпраўда - згiне племя злое!

- Калi ж та будзе свята тое?

Хiба як возьме нас магiла?

Не наша, браце, а iх сiла!..

Адно, брат, тут: старацца трэба

Прыдбаць сваю скарынку хлеба,

Бо людзi кажуць: "Хлеб служачы

Не надта добры хлеб - сабачы!"

I не сабака страшан воўку,

Калi прыйшлося сказаць к слоўку,

Мой пане-браце, мой Марцяга,

А непрыемна яго звяга!

Яшчэ крыху паразважалi

I трохi злосць сваю сагналi.

Марцiн пайшоў, але для пана

Было яшчэ крыху дадана

Не вельмi добрых пажаданняў,

I пацер розных, i лiтанняў.

Але дабра, палёгкi, толку

Не прыбыло з таго й на голку.

Спакою тут Мiхал не знае,

Як бы на колы вада тая,

Мiхал iдзе ды йдзе ў абходы,

I не ухiлiшся ад шкоды:

То дуб ссякуць, бярозу зваляць,

А там i лес табе падпаляць

Або патравяць сенажацi,

Пажнуць траву на корм цяляцi.

Народ жадзён, бо жыве ў сцiску,

Гатоў у вочы сыпнуць прыску,

Зрабiць зумыслу дзеля здзеку,

Не, не ўнаровiш чалавеку!

I свой жа брат цябе кусае,

Бо кожны выслужыцца хоча:

Адно гаворыць табе ў вочы,

Але другое ў мыслях мае

I ўжо здарэння не мiнае

На чым хоць-небудзь зло спагнаць,

Як мае быць цябе даняць.

А там надыдзе тое лета,

Глядзi, каб ягад без бiлета

У лесе бабы не збiралi

I на грыбы каб бiлет бралi.

Так вось заўсёды свет зачынен,

I сам жа ты яшчэ павiнен

Падатак пану свой даваць

Грыбоў i ягад назбiраць.

А пан табе не спагадае,

Сваю работу загадае:

То пастуха згадзi, служанку,

Да ночы бiся спазаранку.

А там надыдзе касавiца

Ўставай, чуць гляне заранiца,

Iдзi, касцоў наймай i жней

Нi ў чым адмовiцца не смей!

Рабi ўсё борзда, гладка, чыста.

Але пагода наравiста,

I ў часе самае работы

У небе ўсходзяцца грымоты,

I невады за невадамi

Працягнуць хмары над грудамi,

Спусцiўшы пасмачкi-палосы,

Зальюць i копы i пракосы.

I за той жарт Iльi-прарока

Не будзе мець на цябе вока.

Служы, працуй на пана-ката,

А сам не ўправiшся, дык брата

Бяры ты з дому на падмогу,

Няхай з табою нага ў ногу

Iдзе па службе, памагае,

А не то, й сына прыпрагае.

Цi ж гэта лад? цi ж то парадак?

Згрызот нямала, многа звадак.

I як нi бiся, нi старайся,

Хоць на кавалкi разрывайся,

Прычэпку знойдзе i аблае,

Яшчэ й пад носам накiвае.

А ты цярпi, маўчы зацята

I слухай споведзь пана-ката.

I крыўда ў тым, мае вы людзi:

I хто ж то волю даў паскудзе?

Нашто зямля iх, катаў, носiць?

Ой, хто ж ад iх не загалосiць?

А дзе на iх шукаць управы,

Бо суд "праўдзiвы", суд "ласкавы"

Паноў за здзекi не карае?

I хто цябе тут падтрымае?

Каму паскардзiцца i дзе?

Хто гэту крыўду адвядзе

I трохi згладзiць перашкоды?

I мiж сабою няма згоды:

Адны другiх бы тут паелi

Або ўтапiлi б, каб прымелi.

Адзiн другога не пакрые,

Глядзяць, як ворагi лiхiя,

Гатовы лiха прыкупiць,

Каб спатайку цябе ўкусiць.

А пан з таго i карыстае

I па чарзе ўсiх пералае.

- Ну ж i "Рачок"! ото ж уз'еўся!

Чаго на нас ён так насеўся?

Казаў часамi дзядзька дома.

I як служыць тут - невядома.

Ото ж зараза ўжо прыўдасца!

Нашто на свеце гэта трасца?

Служы яму ты ўсёй сям'ёю,

А сам ты хоць жабруй зiмою.

Сказаць, ну, меў бы ты пасаду,

Дык чорт бы з iм, цярпеў бы гаду,

Але што тут? асот, галота,

Шэсць дзесяцiн - чаго? балота!

Другiя маюць па валоках,

Як Лiхтаровiч у Затоках.

I што ж? адзiн ён службу мае,

Нiхто туды не зазiрае,

Нiхто там свету не завяжа

I нават носа не пакажа.

А ты круцiся, хвост авечы,

Канца няма той талачэчы,

Ну, проста служба гэта гадзiць,

I кожны нос тут свой усадзiць.

- Вядома, хто дальш ад кватэры,

Таму менш стукаюць у дзверы,

Да iх дайсцi не так-то скора,

I там жывуць сабе без гора,

Гаворыць з зайздрасцю i мацi,

А тут, як дзе на воўчай гацi,

Як на пярэсмыках якiх,

Цябе трывожаць кожны мiг.

Але ж i самi вiнаваты,

Калi так коцiцеся з хаты,

Дзе толькi пан нi загадае.

Цi ж ён на гэта ласку мае?

Чаму ж на вас i не налегчы?

Чаму ў хамут вас не запрэгчы,

Калi яго так баiцеся

I так за службу берацеся?

Адзiн вось служыць - ну i годзе!

Што патураць яго той модзе?

Дзе ж? мала двух, дык трэцi Ўладзя!

Чаму ж на карк табе не ўссядзе?

А трэба часам агрызнуцца,

Бо так i будзеш заўжды гнуцца.

- Ого! ты смела каля печы,

I праўда: кажаш ты дарэчы,

А ты б сама вось паспытала,

Тады б не тое заспявала,

Сказаў Мiхал крыху сярдзiта.

I будзе нехаця зашыта

Твая тут губа, мая мiла:

Яго тут права, яго сiла!

Або ты знойдзеш праўду ў свеце?

Каму пажалiцца, скажэце?

Судзiцца будзеш з iм? За што жа?

I хто табе тут дапаможа?

Хiба цябе ён тут трымае?

Служыць гвалтоўна прымушае?

Не хочаш службы, ну, палайся,

Бяры манаткi, выбiрайся.

Але куды? дзе твой прытулак?

Нагатавалi табе булак?

Каму ты мiл, скажы, ў бядзе?

Эх, не прыхiлiшся нiдзе!

Паскачаш дроздзiка, бы скочка,

Калi няма свайго куточка.

А як прачуюць гэта людзi,

Ад iх адбою тут не будзе...

Чаму ж яму не казырыцца?

I вон прагнаць не пабаiцца;

Ты з iм не зграешся нiколi,

Раз ты прымушан да няволi.

- Ну, й будзе ездзiць - што за дзiва!

Калi маўчаць яму цярплiва.

Чаго баяцца? не прагонiць

I горш ужо не запалонiць.

I хто ж, як ты, на свеце служыць?

Аб глупству кожнаму ён тужыць,

Не спiць, не есць i ног не чуе,

У лесе днюе i начуе,

З людзьмi грызешся, як сабака,

А доля ўсё ж твая аднака.

Чаго ж так надта выдыгацца?

За што так падаць? так старацца?

Затым, каб больш цябе ганяць?

Часцей ў аглоблi запрагаць?

I будуць ездзiць, i не знайся,

А ты маўчы, а ты старайся!..

Каму, каму, а ўжо Антосю

Сказаць бы можна, каб прыйшлося,

Бо ён на службу не наймаўся.

- Або я, думаеш, збаяўся?

Гаворыць дзядзька, ў хаце храбры.

А калi што, дык i за жабры.

- Паслухаць вас, усе вы хваты!

А чуць да дзела - душа ў пяты!

Няма чаго мянцiць языкам,

А крык, як быў, i будзе крыкам.

- Няхай крычыць, i ты крычы!

- Хiба што жабаю ў карчы;

Прынамсi, з гэтакiм паспехам,

Мiхал аклiкнуўся зласмехам.

Вось так пачнуць казаць, бывала,

Ды з тых размоваў толку мала,

I толькi горш удражнiш раны,

I свет заткуць гушчэй туманы.

А пан за службу шчыра браўся,

Па лесе лётаў, прыглядаўся,

Каб дзе заўважыць непарадак

На гэта вельмi быў ён падак.

Але ён злы быў асаблiва,

Як граў у карты нешчаслiва.

Тады яго асцерагайся,

Як ад заразы ўжо хавайся.

Раз ён вiхрыўся, ды няўдала:

Для злосцi стравы бракавала.

Вось у Парэчча пан шыбуе,

Крычыць, Мiхала патрабуе,

Каня спынiўшы каля брамы.

Мiхал у гэты момант самы

Прыходзiць з лесу, йдзе да пана.

- Чаму на флянсах у васпана

Сляды быдлячыя? - пытае,

А сам так скрыва паглядае,

Насупiў твар i зрушыў бровы.

- Былi там панскiя каровы!..

Ох, тут ляснiчы як уз'есца!

Ну, не знаходзiць сабе месца!

Ды як затупае нагамi!

Крычыць, махае кулакамi,

А вочы тыя, як у змея.

Ад злосцi больш яшчэ чарнее,

З астатнiх слоў Мiхася лае,

З пасады выгнаць пагражае.

Мiхал маўчаў, ды нечакана

Ён сам як рушыцца да пана!..

Ляснiчы зразу ўзад падаўся...

- Чаго пан гэтак раскрычаўся?

Завошта пан мяне так лае?

Згарыць яна няхай, такая

I служба гэта, i пасада,

I гэта крыўда, й гэта здрада,

I гэта панская адплата!..

Няхай яна будзе праклята!..

Мiхал тут плюнуў, завярнуўся

Хоць раз, ды добра агрызнуўся!

XI. ДЗЕДАЎ ЧОВЕН

Мiхал вайшоў у хату злосны.

- Ах ты, вар'яце безлiтосны!

За што ты лаеш? за што хаеш?

Што да мяне ты, скажы, маеш?

Чаго чапляешся слатою,

Каб ты не ведаў век спакою!

А прападзi ты, гад шалёны!

I доўга сыпалiсь праклёны,

Пакуль Мiхал свой гнеў не вылiў.

- Але ж i я яго зажылiў!

I зразу змоўк, сабача морда!

Мiхал прамовiў досыць горда.

Прагонiць вон - хай праганяе,

А служба знойдзецца такая:

Мяне сам князь у замку знае!

- I маладзец, - гаворыць жонка,

Ды трэба больш было насыпаць,

Каб аж пайшло калоць пад кiпець,

Каб ззелянеў ён, як зялёнка.

Прагнаць! за што? Украў, цi што, ты?

За лес спраўляеш сабе боты?

Цi прапiваў дабро скарбова?

Не будзе гнаць цябе за слова:

Няма прычын. А папусцiся,

Тады iдзi ты хоць тапiся.

- Ото ж зараза! от халера!

От дачакалi сабе звера!

Прыпiльнаваць бы дзе брыду,

За "гiтал", падлу, ды ў ваду!

Парваць бы ноздры качарэжкай

Або глузды адбiць даўбешкай;

I не было б табе граху:

Забiў, як вош або блыху!

I дзядзька моцна абурыўся

I разважаць яшчэ пусцiўся:

Цi быў бы грэх, цi грэх не быў,

Калi б падлоўчага забiў?

Мiхал, сказаць, крыху баяўся

Размовы з iм; ён спадзяваўся,

А што, як скажа выбiрацца?..

Такi пабайваўся, прызнацца,

Бо што ж? няма дзе разгарнуцца,

Няма дзе, брат, табе прыткнуцца.

Ды ў той жа дзень наказ быў даны

Iсцi Мiхалу пад буданы

Сачыць ваўкоў. Ну, значыць, квiта!

Прайшла гарачка i нябыта.

I праўда: ўсё сышло, нi слова.

I нават з iм была размова

I гаварыць з сабой даваўся

Не тым, зусiм не тым здаваўся!

I ўсе згрызоты нейк адселi,

I ўсе тут зноў павесялелi

Ды зноў рабiлi свае справы

I для карысцi, i для славы.

Цяпер дазвольце вы ўжо мне

Сказаць аб дзедавым чаўне.

Калi казаць пра човен дзедаў,

То трэба ўжо, каб кожны ведаў

Пра дзеда Юрку хоць бы змала.

Перш-наперш Юрка - цесць Мiхала,

А стала быць, яго сваяк;

Затым - дзед Юрка быў рыбак.

Ды рыбакi не ўсе аднакi

Свае ў iх густы i адзнакi.

Дзед меў да сецей нахiленне,

А вудзiць - не: не меў цярпення

I не любiў наогул вуды

I гэтай вудавай маруды,

Бо вуды любяць больш паны

I, выбачайце, свiстуны;

Хоць, праўда, хлеб ядуць i з вуды,

Але не ўсе i не заўсюды.

Вось невад - о! другая справа

Тут, брат, не вуда, тут - аблава!

I волак можна пахвалiць:

Iм можна здорава лавiць.

А лепш за ўсё, мае браткi...

Сказаць вам? венцер, нераткi!

Ды толькi трэба мець знароўку,

Каб не страляць у саракоўку,

Бо трэба ведаць, дзе паставiць,

Ды ўмець i венцер добры справiць.

Мастак быў дзед на ўсё на гэта:

Лавiў нямала ён за лета;

Былi лiны, язi i плоткi

Лузаў дзед добра сабе злоткi:

Было за што кручок загнуць,

Было i ў краму з чым зiрнуць.

I любяць дзеда Юрку ўнукi,

Яны цалуюць яму рукi,

А дзед у плечы iх цалуе

I абаранкам патрактуе.

Цукеркi дзеду - не, не любы,

Няхай iх качкi: псуюць зубы,

Дык лепш не знаць iх, ну iх к ляду,

Гэту дзявочую прынаду!

Звычайна дзед быў вельмi цiхi,

Не падымаў нiдзе шумiхi,

Але быў сталы i разумны,

Такi разважлiвы i ўдумны

Ну, чалавек старога складу,

Калi што скажа, то да ладу,

Але дзе крыўда i махлярства

Тады дзед меў адно лякарства

Не паглядзiць ён, хто такi ты:

Хоць чорт, хоць д'ябал знамянiты,

Пляваць яму на тваю масць,

Але ўжо чапаласу дасць.

Адзiн на ўсiх пайсцi гатовы,

Без разважання, без размовы!

Ну, а калi дзед падгуляе,

Тады ён йзноў адменнасць мае,

Тады ён нават i бушуе

I трохi сына памуштруе;

Але пад гэтым бушаваннем

Хавае гумар з насмiханнем:

Больш жарты строiць, чым ваюе.

- Язэп, ўставай!- крычыць ён сыну.

Ўставай у гэтую ж хвiлiну!

Бярэ дзед ноты ценаровы,

Нiбыта злосны яго бровы.

- Чаго да хлопца прывязаўся?

Лепш лёг бы каменем. Набраўся!

Гаворыць баба i сярдуе,

А дзед яе як бы й не чуе.

- Ўставай, лайдак, малiся Богу!

Язэп варушыцца ў бярлогу,

Ўстае, пачухваецца, плача:

Што-то за доля, за бядача!

Цi ён распуснiк? цi ён збойца?

- Ну, кленч!.. хрысцiся! ў iмя Ойца!..

Язэпа трохi дзед павучыць,

I памуштруе, i памучыць,

Бо трэба ж iх адукаваць

I паслушэнству навучаць.

Яшчэ на дзеда паглядзеце,

Калi дзед вып'е на банкеце.

У дзеда шчокi румянеюць,

У дзеда вочы весялеюць,

Гарохам дзедаў смех якоча,

А сэрца руху, шуму хоча.

"Эх, ешча-шчышча! Ешча-шчышча!"

Тут дзед i цмокае, i свiшча,

Як салавей з сiваваронкай,

Ды як зальецца песняй звонкай!..

Не! дзеду трэба болей руху,

I дзеду цесна ў тым кажуху.

Кажух на лаву дзед скiдае

I бубен-рэшата хватае,

Бубнiць у вечка чым папала

Ды як прышчоўкне! ды прыўдала!

Тут вам i полька, i мазурка...

Такi быў дзед, нябожчык Юрка!

I дзядзька быў рыбак выдатны,

Хоць больш урыўкавы, прыватны,

Але лавiў-такi нямала,

I дзядзьку ў рыбе шанцавала.

Бывала, пострыжнi прыправiць,

На шчупакоў нясе i ставiць.

Глядзiш - о, добрая мiнута!

Шнур з вiлак спушчан, палка ўгнута,

Схапiў жыўца шчупак i свiшча,

Дастаў - ў два локцi шчупачышча!

I з вудай дзядзька шчасце мае:

Язёў занадзiць i кiлзае;

Язi ў тры хунты i ў чатыры!

Агледзiць дзядзька букты, вiры,

Картофель зварыць i гароху,

I надзiць рыбу ён патроху.

Лавiў наш дзядзька нераткамi

I венцярамi i сачкамi,

Ды аднаго ўсё ж бракавала:

У дзядзькi чоўна не ставала.

Каля адрынкi пад страхою

У дзеда Юркi сiратою

Валяўся човен так, без дзела,

На сонцы сохла яго цела,

I човен, праўда, ўжо няновы.

Дзед Юрка быў рыбак скарбовы,

Скарбовай чайкай карыстаўся,

А ўласны човен так валяўся,

Як бы ў адстаўцы той сенатар,

Хоць на чаўны дзед быў аматар.

Дзед Юрка дзядзьку паважае

I да яго прыхiльнасць мае:

Антось не знае такой моды

Рабiць у рыбе перашкоды,

I глупства ён рабiць не стане,

I ў венцер дзедаў не загляне.

- Бяры, Антось, ты човен гэты.

Рассохся трохi ён за лета

I сям-там нават пакалоўся,

I шашаль, можа, дзе завёўся,

Але, агледзеўшы, нiчога:

Яшчэ паслужыць мала-многа.

Антось, як сонца, засвяцiўся:

Даўно аб чоўне ён смуцiўся.

Дадому дзядзька ехаў лёсы,

Кладзе ён човен на калёсы,

I едзе наш Антось вясёлы,

I з iм падсмейваюцца й колы.

На рэчку човен ён спускае

Няхай сабе тут намакае;

А там, управiўшысь з сяўбою,

Залье Антось яго смалою,

Агледзiць i заканапацiць,

А дзе i бляхаю прыхвацiць.

"Засвiшча човен мой стралою!"

Так думаў дзядзька сам з сабою.

Пакуль Антось канчаў работу,

На рэчцы човен меў турботу:

Як толькi добра сонца ўгрэе,

Кастусь у чоўне ўжо дурэе

Без нагавiц, ў адной кашулi,

I хоць за ногi мыцкi тнулi,

I запускалi як бы спiцы,

Але скiдаў ён нагавiцы,

Бо так спрытней быць каля чоўна

I нагавiцы - рэч умоўна.

Зазнаў тут бедны човен гора:

Каламi Костусь яго пора,

I ва ўсе бокi яго круцiць,

I толькi воду каламуцiць,

Бо тут гразi больш, чым вады,

I мулу, рознае брыды.

Бубнiць тут човен, ходзiць рэха

Такая хлопцу з iм пацеха!

Антось на човен свой як гляне

I весялей на сэрцы стане:

Якi б нi быў, а ўсё чаўнок,

I шчылiн мала, як намок.

Тым часам дзядзька ненарокам

Глядзеў на човен добрым вокам.

Дзянёк ён выбраў больш-менш вольны,

Iдзе вясёлы i давольны.

На бераг човен выцягаюць,

Алесь i Костусь памагаюць.

- Набок вярнеце, дном угору!

Палечым зараз, наш ты хворы!

Да чоўна дзядзька так звярнуўся

I тут жа зараз завiнуўся.

- Бярэце пакулле i спiцы...

Памчымся мы на нiз крынiцы,

Аж толькi вецер засвiдруе!

Язду ўжо дзядзька тут смакуе.

- Вы шчыльна, шчыльна затыкайце!

Што наймацней, брат, забiвайце!

Ды дружна, борзда канапацiць,

Каб час не зводзiць i не трацiць!..

Стары ўжо, падла, i трухлявы:

Увесь, як рэшата, дзiравы,

Гаворыць дзядзька ў час работы,

Сабе, другiм дае ахвоты.

Iдзе работа i размова

I канапачанне гатова.

Смалою трохi засмалiлi

I на ваду чаўнок спусцiлi.

Але тут цесна, вады мала,

I дно аб землю шаравала.

А дзядзька хоча дзеля спробы

Дальш з гэтай выбрацца трушчобы:

Там, далей, рэчка не такая

I глыбiнi даволi мае.

Праз плот чаўнок гуртом куляюць,

На нiз паволi прапiхаюць,

А дзядзька сам садзiцца ў човен.

"Плыве човен, вады повен,

Ды ўсё - хлюп! хлюп! хлюп!"

Спяваюць хлопцы i жартуюць,

I дзядзька з чоўнам дальш шыбуюць.

А дзядзька важны выгляд мае;

Замест вясла прысок трымае,

А твар яго, як сонца, ясны,

Бо гэты човен - яго ўласны,

I не цячэ ён анi-нi;

Чаўнок, куды нi павярнi.

I трэба ўсё-такi зазначыць

Такой працэссi вам не бачыць:

Алесь i Костусь човен пхаюць,

Падол кашуль ў зубах трымаюць,

А дзядзька ў чоўне - сонца ў коле!

Тым часам човен i на волi,

Бо тут глыбока рэчка грае,

I хлопцам пуп вада мiнае.

- Ну, годзе, хлопцы, досыць вам:

А ну-ткаль спробую я сам!

I дзядзька ўжо тут адразэчку

Пачуў, што выехаў на рэчку,

I гэта яснасць сходзiць з твара.

Бярэ ён прыс, ён повен жара.

Рашучасць думкi, смеласць руху,

Эх, колькi сiлы, колькi духу!

Зусiм iстота ў iм другая!

На прыс ён разам налягае

Ды на нагах калi прыгнецца!

Тут човен раптам як рванецца,

Бы той спалоханы шчупак!

Герой наш дзядзька, наш рыбак,

Адразу ў дзве бяды папаўся:

Перш-наперш прыс у гразь вагнаўся,

А човен носам - трах у дрэва!

А дзядзька раптам - гоп налева!

I ногi ў портках адмысловых

Не проста ў зрэбных - шарачковых

Адно ў паветры бурканулi

Ды ў воду ўмомант баўтанулi!

Ўсхапiўся дзядзька мокры, брудны,

А вынiк спробы той паскудны:

Чаўнок - не човен, а карыта,

I нос i частка дна адбiта;

Прысок тырчыць, як струп на плеху,

А хлопцы поўзаюць ад смеху,

А дзядзька сам - цар без кароны

I выгляд - мокрае вароны!

XII. СЕСIЯ

У iнтарэсах асвятлення

Яшчэ нязнiкшага з'яўлення

Не шкодна б святам, вольным часам,

Схадзiць на сесiю з Мiхасем.

Мiхась паснедаў, прыадзеўся

I на кiрмаш схадзiць ён меўся,

Не то што б там якiя справы

Былi патрэбны i цiкавы,

А проста так сабе ў нядзельку

Праведаць Залмана цi Эльку.

Мiхал - навошта ўжо таiцца?

Любiў-такi павесялiцца,

Зайсцi да Малкi цi Ляйботы,

Каб збыць за чаркаю згрызоты.

Цi так цi не, ва ўсякiм разе

Другое мелася на ўвазе:

Мiхал любiў каля бутэлькi

Пытаць тых-сiх наконт зямелькi,

Бо так на службе дапяклi,

Што гэта думка аб зямлi

Запала ў сэрца назаўсёды,

Як промень волi i свабоды.

На тую ж сесiю штотыдня

Хадзiў Мiхал да пана-злыдня.

Звычайна з ранiцы ў нядзельку,

Калi пакiне пан пасцельку,

Аб'ездчыкi са стражнiкамi

Сюды схадзiлiся, з'язджалiсь,

З гадзiну добрую сланялiсь

Або мянцiлi языкамi,

То часам востра, то пагана,

Пакуль не клiкалi да пана.

Вось i цяпер, у дзянёк гэты,

Як мае быць ужо адзеты,

Сказаць, адзеты i фарсiста

I гладка выбрыўшыся, чыста,

Мiхал ужо разгладжваў вусы.

- Асцерагайся ж ты спакусы:

Прыйдзi хоць раз дадому ў часе!

Звярнулась жонка да Мiхася.

Ох, гэта нуднае прыслоўе,

Бадай яму ўжо безгалоўе!

I колькi раз ён чуе гэта!

Ну й надаедная ж кабета:

Вось так i выкiне на вока!..

Мiхал абураны глыбока,

I гнеў мяняе яго вочы.

Ой, ды й язык жа ты жаночы:

Цi ёсць, цi не прычына тая

Ўсё роўна менцiць i кусае.

- Ну, як табе ўжо не абрыдне

Казаць адно сто раз на тыднi?

Сказала сорак раз i - квiта!

Мiхал адказвае сярдзiта,

Глядзiць, паблiсквае вачыма

I злосна ўскiдвае плячыма.

- Бо праўда вочы табе коле,

I не мiнеш ты нябось Сроля,

Не людская твая натура,

Не пахне дом свой i пячура:

Абы гарэлка на прымеце

Ты ўсё гатоў забыць на свеце!

Мiхась стаiць, знявагi поўны,

I погляд кiдае бязмоўны.

О, колькi крыўды ў iм, абразы!..

Э! лепш змаўчаць ёй, лепш тры разы

I не адказываць нiчога.

Ён толькi ўбок плюе з парога,

Iдзе - сам гнеў i сама бура,

Са лба на бровы збегла скура,

А губы шчыльна-шчыльна сцяты,

Дзвярмi ён грукнуў, выйшаў з хаты

I злосць душы i сэрца пляму

Выносiць з дому аж за браму;

I нейкi час ён па дарозе

Iдзе абураны, ў трывозе,

На жонку злосны, на самога,

Бо ў словах жонкi праўды многа.

Але ж нашто калоць у вочы?..

Цьфу! дня табе няма i ночы,

Анi часiначкi спакою;

Чорт кожны вяжацца слатою,

А тут яна шэй-на-катрынку

Як завядзе, дык без упынку.

Мiхал аб помсце строiць планы.

Вось ён нап'ецца, прыйдзе п'яны,

Каб аж язык не варушыўся,

Калi такiм лiхiм радзiўся;

Няхай крычыць сабе тады.

А не - не ўзяць два днi яды

Наперакор сваёй жанчыне,

Пакуль яе злосць не астыне?

Мiхал i клiн ужо мiнае.

Направа сцежачка сляпая

Вядзе балотцам на ачосы.

Мiхал iдзе пакуль што босы

I на дарожку зварачае,

Iдзе свяржэнскiмi маргамi

I гразь памешвае нагамi.

I покi ён мiнуў лагчыны,

На лбе разгладзiлiсь маршчыны

I ў сэрцы бура уляглася.

Другiя думкi на Мiхася

Цяпер найшлi нейк неўзаметкi,

Ды толькi iх маўклiвы сведкi

Лясок, дарожка, елкi, хвоi,

Свае ў iх думкi i настроi.

Балотца пройдзена памалу.

Густым ляском па буравалу

Мiхал выходзiць на гасцiнец.

Цяпер у думках пан-злачынец.

I не хацелася б з iм знацца,

Нi справы мець, нi спавядацца,

Нi слухаць лаянкi-пагрозы;

Але нi злосць твая, нi слёзы,

Нi моцна шчэмлены кулак

Не зменяць справы анiяк

Цярпi! чаму? дакуль цярпенне?

Калi канец яму, рушэнне?

Няўжо ўвесь век жыць з панскай ласкi

I перад iм чуць абавязкi?

I слугаваць яму, старацца

I ў тры пагiбелi згiнацца?

Адказ адзiн: няма, брат, ходу,

Хоць з моста кiдайся ты ў воду;

Няма зямлi свае i хаты,

I мусiш гнуцца, як пракляты,

Бо ты нi мяса i нi рыба.

Iдзе Мiхал, прад iм сялiба,

Засценак добра так знаёмы,

I хоць няважныя харомы

Тут гэта шляхта збудавала,