Новая зямля (на белорусском языке)

Якi то гад, якi вужака,

Якi то кручаны сабака

Пусцiў каня да майго воза?

- Якая страшная пагроза

I што за тон такi мужыцкi?

Азваўся з гонарам Абрыцкi.

Ну, я пусцiў, то што тут будзе?

Табе што з гэтага прыбудзе?

Ўскiпеў Пшавара ў момант вока;

Дуга была тут недалёка

Ляжала тут жа пад рукою

I за Абрыцкiм ён з дугою!

Абрыцкi прэ ва ўсе лапаткi,

Бяжыць, як можа, без аглядкi,

Але Пшавара даганяе,

У ход дугу сваю пускае.

Абрыцкi - некуды дзявацца

Спынiўся, кiнуўся кусацца!

Пшавара й гэты бой прыймае:

Схапiў Абрыцкага, трымае,

Зубамi сам дае ён здачы

I нават гыркнуў па-сабачы:

- Калi кусацца, дык кусацца!

Было з чаго тут пасмяяцца!..

Тут сам падлоўчы паказаўся,

Ад смеху ён чуць не качаўся.

На ўсiх пазiцыях пабiты,

Абрыцкi збавiў тон сярдзiты

I просiць грознага Пшавару:

- Пусцi, братко, панёс я кару!

Мiхал з усiмi завiтаўся,

Таму, другому засмяяўся,

Iх жарты жартам адбiвае

I стражнiкаў развесяляе.

- А што, Мiхале, мiлы браце,

Абрыцкi кажа, - пэўна ў хаце

Было б, тэж, лепш, як у будане?

- Няхай тут iх зямля апране:

Паноў, глушцоў i iнша лiха,

Тады б на свеце было цiха,

Сказаў Мiхал нiбы гняўлiва.

Ось возьмем стрэльбы, пойдзем жыва,

Ды хоць у смак папастраляем

I ўсiх глушцоў паразганяем!

- А ты забыўся, - тэж, каханы,

Выпадак быў неспадзяваны,

Як наш Вярыга свержаноўскi

Вёў на глушца па-стражнiкоўску

Якраз ляснiчага самога:

Тры крокi скокне ён, нябога,

Ды спынiцца i спынiць пана;

Глушца ж таго i нечувана.

I вось да хвоi даскакалi,

Але глушца там не засталi.

Стаяць Вярыга i ляснiчы.

- А дзе ж глушэц, пан паляўнiчы?

- Вось тут спяваў, панок, учора,

Ды перастаў на маё гора.

Вярыга вочы апускае,

Ляснiчы воўкам пазiрае

I плясь у морду нечакана!

Вось як Вярыга падвёў пана!

- Ну, што ж? натрапiў на такога;

А каб наскочыў на другога,

Сказаць, хоць бы i на Пшавару:

Задаў бы ён там пану жару!

Гавака важна адазваўся;

Абрыцкi толькi аблiзаўся,

А леснiкi зарагаталi

I тым Гаваку падтрымалi.

- Ну, што, панове ягамосцi:

А цi не час ужо i ў госцi?

Абрыцкi погляд ускiдае

I шчыльна люльку накладае.

- Што ж! трэба рушыцца - цямнее:

Якраз злятаюцца, зладзеi!..

Эх, брат, наняўся - як прадаўся!..

Сказаў Мiхал i сам падняўся;

За iм другiя паўставалi

I ў цёмны лес павандравалi.

I разышлiся ва ўсе бокi

Сачыць глушцоў, шукаць iх токi.

Мiхал з дарогi зварачае

I далей, глыбей забiрае.

Вось ён разважлiва спынiўся,

Прыслухаўся i прытаiўся;

Яшчэ павольненька праходзiць,

Дазорчым вокам лес абводзiць.

Стаяць вакол маўклiва хвоi,

Бы служкi ў панскiм дзесь пакоi;

I дрэмлюць чорныя ялiны,

I моўкне ў лесе спеў птушыны,

I толькi дрозд высвiстваў штучна,

Як на кларнеце, мiлагучна;

Ды змоўк i ён, i ўсё знямела.

У небе зорачка нясмела

Над гэтым лесам цемранiстым

Зiрнула вокам прамянiстым.

А лес маўчыць, глухi, таемны.

Мiхал - сам слых, але дарэмны

Вышэй чуллiвых натужэннi:

Нiдзе нi зыку-шарасцення,

I толькi шум, бы кiм насланы,

Бы тыя гулкiя арганы,

Ўвушшу стаiць, грымiць i звонiць

I штось няўцямнае гамонiць.

"Чусь-сю! Чуг-гi!" - дзесь зык падаўся,

Мiхал як бы чаго спужаўся,

I сэрца ў iм мацней забiлась,

I радасць нейкая з'явiлась.

Глушэц чым далей, то ўсё болей

Дзесь на суку за тоўстай хвояй

Рассеўся важна i балбоча,

А як спявае - плюшчыць вочы,

Тады нiчога ён не чуе;

Але не цягам ён такуе,

А робiць часта перарывы,

Тады ўжо чутак ён надзiва,

Тады замры i стой зацяты;

Пачне спяваць - хоць бi з гарматы.

Мiхал стаiць, штось разважае,

Вiдаць, ён месца прымячае,

А кашаль, падла, так i душыць.

Мiхал наш з токаў хоча зрушыць,

Iсцi ў будан той, ды ўнiкае:

Другi глушэц ток зачынае.

Перачакаўшы з паўгадзiны,

Мiхал павольненька, як можна,

Пакiнуў токi; асцярожна

Выходзiць зноў на пуцявiны.

Цяпер на збор i ён шыбуе,

Чагось вясёлы, ног не чуе;

А леснiкi ўжо ўсе у зборы.

Iдзе гаворка сярод бору,

I смех i жарты, нават кпiны.

Агонь бадай да палавiны

Высокiх хвояў дасягае.

Абрыцкi рапарты прымае,

Хто чуў глушца, якiя токi,

Адлегласць мерае на крокi,

А Дземiдовiч люльку смалiць,

Нiяк глушцоў сваiх не хвалiць.

- Няма нiдзе, папрападалi,

А мо за зiму паздыхалi,

Гаворыць ён, рукой махае.

Яму Мiхал напамiнае,

Як летась ён усiм надзiва

Упаляваў зайца шчаслiва,

Калi той здуру памылiўся

I сам у яму завалiўся.

I ўсе смяялiсь, рагаталi

I з тога зайца жартавалi.

- А што ж тут вельмi выпiрацца?

I з-за чаго ўжо так старацца?

Брашы ўсю ноч хоць, як сабака,

Адна i ласка i падзяка.

Мiхал занадта ўжо служака,

А медалёў не начапiлi,

За глупства ў лыжцы б утапiлi.

- Ты праўду кажаш, пан Амброжа,

Ды йначай наш Мiхал не можа:

Натура ўжо яго такая!

I Астахновiч зазначае.

Вясёлы смех i жарты, спорка

Вядзецца доўгая гаворка.

Будан жыве, будан гуторыць,

Аж покi сон усiх не зморыць.

XXIII. ПАНСКАЯ ПАЦЕХА

Якраз пад Вербнiцу ў суботу,

У самы снег i гразь i слоту

Ў будан Мiхал з Алесем пхаўся.

Конь Ножык клыгаў, аступаўся,

Вада пад коламi плюхцела.

- Бадай тут iх нуда паела!

Вязi з гумна для iх салому

I стол цягнi апошнi з дому,

Каб мелi дзе на чым пажэрцi,

Бога не нашага вы чэрцi,

Мiхал паноў кляне i лае;

А ён загад з кватэры мае

Сюды, ў будан, каб смачна спалi

I гора бы паны не зналi,

Завезцi стол, услон, саломы.

"Будуй ты ўсюды iм харомы.

Завошта ж iм, спытаць, пашана?

Навошта Бог трымае пана?

Дзеля таго, каб панавалi

I нашым братам папiхалi?

Цi ласку ў Бога заслужылi,

Каб iх тут песцiлi, тулiлi?..

Эх, брат! усё то - ашуканства!

Калi-нiбудзь iм згiне панства".

I чуў Мiхал нутром, душою

Не мае грунту пад сабою

Вось лад такi на гэтым свеце:

Адны ў пашане, тыя ў смеццi

I век жывуць пад нейкiм страхам,

Ўсе ж выйшлi ў жыцце адным шляхам!

I што ты зробiш? пакарайся

I аднаго гужа трымайся.

Да буданоў ён пад'язджае.

Пад'ехаў, конiка спыняе,

Знiмае стол, услон, салому,

Алеся шле з канём дадому,

А сам агонь тут раскладае,

Салому сушыць, прыбiрае,

Бо заўтра будзе паляванне.

Паны пад вечар прыязджаюць,

Iх на кватэры ўжо чакаюць,

Сюды прыпрэ iх у змярканне.

Пад вечар неба праяснiлась

I ўсё вакол развесялiлась:

"Глядзi - панам i тут шанцуе:

Сама пагода iм слугуе,

I сонца свецiць, стала цiша

Багатым чорт дзяцей калыша",

Мiхал у думках зазначае

I сам з сабою разважае.

I рупiць гэта паляванне,

А заўтра ранкам у свiтанне

Яму падводзiць трэба пана.

Ану ж глушэц неспадзявана

Зляцiць куды цi так зарвецца,

Калi на гэта павядзецца,

А ты свяцi тады вачамi

Перад ляснiчым i панамi.

- А, ты ўжо тут! тырчыць, як паля!

Здароў, як маешся, Мiхале?

- А так i маюсь, ягамосцю!

Не то з усмешкай, не то з злосцю

Мiхал з будана адазваўся,

А Пальчык громка засмяяўся.

- Ты, брат, як пан той у будане.

- А што ты думаеш, васпане?

Хiба не пан? - Мiхал падняўся,

Як пан, у бокi важна ўзяўся

I з панскай мiнай пахаджае,

Па-польску Пальчыка пытае:

- Цо повеш, галган? Цо потшэба?

Я далэм тобе, дурню, хлеба!..

Iдзь до д'ябла! - Пан праўдзiвы!

Са смехам Пальчык адзначае;

Абодвух смехам пашыбае

Спаткання гэты тон жартлiвы.

Праз паўгадзiны ўсе сышлiся.

Цяпер размовы павялiся

Наконт паноў i палявання.

Ох, дасць Ракоўскi залiвання,

Калi панам не пашанцуе

I сам глушца не запалюе;

Так i ўскiпiць, як рак чырвоны,

Такi ён кручаны, шалёны!

Сам вiнават - цябе аблае,

За няма-што з гразёй змяшае.

Ох, i паганая урода,

Прышыбла б дзе яго калода!

Абрыцкi моўчкi дым пускае

I люльку пальцам прыцiскае,

Аб чымся думае сукрыта;

Усмешка нейкая разлiта

I на твары i пад вусамi.

I толькi ўскiне ён вачамi

То на таго, то на другога,

Ды не прамовiць ён нiчога,

Бы засмучае штось старога.

- Ўставайце: едуць! - Ўсе ўсхапiлiсь,

Захвалявалiсь, захадзiлiсь,

Знакi на грудзях папраўляюць

I на спатканне выбягаюць

I ўраз спыняюцца, стаяць

Паноў тых трэба прывiтаць.

Паны ў калясцы пад'язджаюць.

Хурман тут лейцы падцiнае,

Стаенных пару прыпыняе,

А пан Абрыцкi з леснiкамi

Скланiлiсь нiзка прад панамi.

Паны чуць-чуць адно зiрнулi,

На iх увагi не звярнулi,

Як бы не людзi то стаялi,

I ў свой будан павандравалi.

Тут леснiкi бягом да брычкi,

Бо знаюць панскiя прывычкi,

Нясуць iх стрэльбы i пакункi,

Прылады розныя, ладункi

I ў будане iх прыбiраюць,

Панам, як могуць, дагаджаюць.

Паны ж не бачаць iх, не чуюць,

Бярэ iх нейкi рух, жартуюць;

Усё iх цешыць, забаўляе,

На лад вясёлы падымае:

Будан, агонь, начлег цiкавы,

Прасцецкi стол, салома, лавы,

Таксама цешыць паляванне,

Iм тут цiкава ўсё дазвання,

Апроч людзей, што iм так дбаюць

I ўсе iх глупствы выпаўняюць.

Тут быў Ракоўскi, пан ляснiчы,

З Нясвiжа глаўны кiраўнiчы

Маёнткаў княжацкiх, пан Свiда,

I трэцi пан, даўгi, як дзiда,

Быў пан Кржывiцкi, равiзовы,

Яшчэ нябачаны тут, новы.

Цямнее ў лесе. Ноч надходзiць,

Марозiк злёгку нацiскае.

На небе месяц усплывае,

Задуму смутную наводзiць

I лес маўклiвы азiрае.

Гарыць-дрыжыць агонь шумлiвы,

А залатыя пералiвы,

Вуглёў мiганне-дрыгаценне

Iм ткуць чароўнае адзенне:

Шчыты агнёвыя, кароны,

То ярка-светлы, то чырвоны.

Шугае полымя бурлiва,

А iскры-зорачкi шчаслiва

Бягуць-плывуць блiскучым роем

Угору ў голькi к тоўстым хвоям

I ў верхавiнах прападаюць,

Бы вочкi плюшчаць, умiраюць.

Тут светла, весела, ўсё жыва,

А ў лесе цьма ляжыць маўклiва,

Глядзiць панура, неласкава,

Што не ў свой час iдзе забава.

Дрыгучы блеск вакол гуляе,

I цьму адгэтуль адганяе,

I пiша здольныя малюнкi,

I фарбаў розныя гатункi

Па тоўстых хвоях раскiдае,

Дзiвоты чараў выяўляе.

Сядзяць паны, як страхi тыя,

А мiны важныя такiя,

Ўсе непрыступны i ўсе горды,

Рашучы погляды i цвёрды,

А ў кожным слове, ў кожным руху

Вiдна знявага да "псяюху".

"Псяюхi" ж iм усяк слугуюць

I для вячэры стол гатуюць,

Ў агонь бярвеннi падкiдаюць

I прад панамi выдыгаюць.

I вось за стол паны садзяцца,

Iм заманулась частавацца;

Кiлiшкi "вудкай" налiваюць

I чаркi з чаркамi стыкаюць,

Жуюць смажэнне i вяндлiну

I хваляць добрую часiну.

А "вудка" больш развесяляе;

Пан равiзовы зачынае:

"Ешчэ Польска не згiнэла,

Пукi мы жыемы".

Паны адны перад другiмi

Шыкуюць жартамi сваiмi,

Свой розум, гонар выстаўляюць

I дубальтоўкi выслаўляюць.

Ракоўскi, злосны з леснiкамi,

Зусiм не той цяпер з панамi.

Паны ў хвальбе не зналi меры,

Самiм сабе не мелi веры,

Ды пра лганнё сваё маўчалi,

Не падсяваючы, ўсе лгалi.

- А я, - тут Свiда выступае,

Ён вус угору падымае

I панству кiдае з запалам:

Седм вiлькув забiв едным стшалэм!

Паны на момант слупянеюць,

Жаваць iх скiвiцы не смеюць:

Загнаў пан Свiда iм загвоздку,

Як бы у горла сунуў костку.

- Дальбуг, цекаве, даен слово!

Сказаў нарэшце равiзовы.

- Гм, як жа гэта, проша пана?

Ўсiх зрэзаў Свiда нечакана

I верх цяпер над iмi мае.

Паноў аж зайздрасць разбiрае.

- То пан жартуе, як то можна?

Паны развагу вядуць розна:

Сказаць: салгаў - не выпадае,

Паверыць - веры не хапае;

А паўнамоцны ў здаваленнi,

Як бы агорнуты ў праменнi,

Навокал горда пазiрае

I важна шчокi надзiмае,

Як бы паноў ён i не бачыць.

- Няхай жа пан то растлумачыць!

- А так, панове: едным стшалэм!

Зноў ткнуў iх Свiда як бы джалам.

Ў канцы дае iм тлумачэнне:

Забiў ваўчыцу на шчаненнi.

Паны - ляснiчы й равiзовы

Як па камандзе, б'юць галовы:

- I як то мы не дагадалiсь!

I доўга ўсе яны смяялiсь.

Назаўтра рана чуць разднела,

Чуць-чуць на ўсходзе пасвятлела,

Была кароткая нарада,

Каму вясцi якога пана.

"Абы не гэтага шатана,

Хоць бы не мне ўсучылi гада",

Мiхал падумаў аб ляснiчым.

"Абы не з гэтым паляўнiчым",

Так i другiя разважалi,

Пераглядалiся, чакалi.

Але як Свiда быў тут глаўны,

А з леснiкоў найболей слаўны

Мiхал даўно ўжо тут лiчыўся,

То ён Мiхалу даручыўся,

Кржывiцкi Пальчыку застаўся,

А ў трэцяй пары аказаўся

Нiхто другi, як наш Гавака;

Аж уздыхнуў ён, небарака.

Размеркаваўшысь такiм чынам,

Паны па розных пуцявiнах

Iдуць на токi з леснiкамi.

Мiхал здалёк пайшоў цянькамi;

Гатовы план даўно ён мае,

Iдзе i Свiду навучае,

Гаворыць з прыцiскам, хоць цiха,

Каб не ўстрывожыць тое лiха.

- Вось тут, паночку, "такавiска",

Глушэц асочаны ўжо блiзка,

Няхай жа пан iдзе цiхутка,

Бо гэта штучка вельмi чутка:

Не асцярогся - i прапала.

I Свiда слухае Мiхала,

Што толькi той нi загадае.

Мiхал над панам волю мае,

Цяпер ён пан хоць на мiнутку.

"Скачы ж, браток, пад маю дудку,

Прызнай жа мне i ты пашану?"

Мiхал у думках кажа пану.

- Як скокну я - i пан хай скача;

Спынюся я - i пан спынiся!

Глядзi ж, панок, не памылiся,

Каб тут не вынiкла няўдача!

Мiхал замёр, стаiць маўклiва,

А з iм i Свiда нерухлiва.

У лесе значна пасвятлела,

I вось дзесь блiзка, перш нясмела

Заграў глушэц i абарваўся

Ды зноў зачаў, разбалбатаўся.

Мiхал даў знак. Скок-скок! спынiўся,

З iм радам Свiда апынiўся.

- Цi бачыць пан? унь-унь чарнее...

Ой, не: хай пан цярпець умее!

А Свiда стаў пароць гарачку

I ўжо у стрэльбе ўзвёў сабачку.

- Не руш! не руш, пан! о, крый божа;

Пан папсавацi справу можа!

Яшчэ мiнуту улучылi,

На крокаў дваццаць падступiлi.

Цяпер глушэц, як на далонi,

Сядзiць, бы шула, у заслоне

Хваёвых лапак, хвост мятлою,

Як бы любуецца сабою,

Балбоча, крэхкае i свiшча;

Глушэц склiкае на iгрышча,

А мо хваленнi жыццю правiць

I гэты бор спрадвечны славiць.

Мiхал i Свiда той часiнай

Стаялi моўчкi пад ялiнай.

Пан Свiда стрэльбу падымае

I доўга цэлiцца... страляе.

Бух! - грукнуў стрэл, лес узбудзiўся!

Дымок раўнюткаю стралою

Жахнуў старую гэту хвою,

З якой глушэц даўно зраднiўся;

I раптам з ёю разлучыўся,

Умомант звяў i страцiў сiлы

I не паспеў разняць ён крылы,

На мяккi дол, на мох зялёны

Упаў, насмерць акрываўлёны;

Ўзнялась галоўка i апала,

Два разы лапка задрыжала,

Навек застыла нерухома.

А Свiда рад быў, рад, вядома:

Рублём Мiхала ён трактуе,

Цыгарай хвацкаю частуе.

XXIV. ВЯЛIКДЗЕНЬ

У хаце вучням не сядзiцца

Прайшла ахвота ў iх вучыцца;

I сам дарэктар уздыхае,

На Мiкалаўшчыну кiвае,

У смутку нейкiм часта ходзiць,

Аб доме гутарку заводзiць,

Пускае жарты мiма вуха,

Яго не цешыць саладуха,

Якая хлопцу падабалась,

Бо вельмi добра удавалась.

- Сказаць, не кепска тут хлапчыне,

Прамовiць часам гаспадыня,

А ўсё ж дамок свой моцна цягне,

I кожны к матцы сваёй прагне.

Прыйшлося ўважыць тут малому

I адвязцi яго дадому.

А вучнi кнiжкi пахавалi

I ўжо Вялiкадня чакалi.

Прыйшла вялiкая субота,

Даўно прыпынена работа,

I ўжо пад вечар сама хата

Была прылучана да свята:

Лагоднасць, згода i павага

I вельмi сталая развага

Ўвесь гэты дзень тут панавалi.

I блiзкасць свята шанавалi

Старыя, дзецi i падросткi

I шуму тут не падымалi,

Як будным днём з-за кожнай косткi.

Алесь, Кастусь i Мiхалiна

Сама найшла на iх часiна

На працу зранку выйшлi самi

I падмялi двор дзеркачамi;

Пясочку потым накапалi

I сцежкi iм панасыпалi;

I гэты дворык так змянiўся,

Так гожа траўкай заiскрыўся,

Што проста глянуць было люба,

Хоць ты вядзi яго да шлюба.

Мужчыны загадзя пабрылiсь,

Вадою цёплаю памылiсь,

Бо трэба ж iм было сабрацца

Паехаць ў цэркву спавядацца.

Хоць i казаў Антось, бывала,

Што тут, у лесе, грахоў мала;

Калi ж часамi грэх налучыць,

Аб iм забудзеш, ён не мучыць

I не пашкодзiць ў справах неба,

Але папу аддаць iх трэба.

I вось пад вечар трохi важка

Загрукацела каламажка,

На свет выходзячы з усмешкай,

Зiму згуляўшы пад застрэшкай.

Антось агледзеў тут прылады,

Калёсам добра даў "памады",

Густога дзёгцю i варволю,

Каб меней крыўдзiлiсь на долю;

А напамадзiўшы калёсы,

Паправiў вiтыя атосы

I падлажыў у задок сена.

Вясёлы час - павозак змена!

Агледзеў дзядзька ўсю аздобу,

Тады зрабiў павозцы спробу.

Калёсы лёгка закруцiлiсь,

З вясёлым гукам пакацiлiсь.

Пайшлi ў хаду раўнютка, гладка,

Як з маслам першая аладка.

Тым часам ў хаце ўсё гатова,

Цяпер за бацькам толькi слова,

Бо ён у лесе прыпазнiўся

I вось цяпер яшчэ пынiўся.

А хлопцы зрання рыхтавалiсь,

Па добрай згодзе змеркавалiсь

I самi зладзiлi, вядома,

Хто едзе з iх, хто будзе дома.

- То будзем ехаць - я гатовы...

Ну, аставайцеся здаровы!

Мiхал дамашнiм пакланiўся

I шапку зняў, перахрысцiўся.

Яму ў адказ дабра жадаюць,

Грахi ўсе чыста адпускаюць.

Над цiхай талаю зямлёю

Навiсла ночка той парою.

Было спакойна i лагодна,

Як бы сама прырода тая

Паважнасць свята адчувае,

З людзьмi жыве супольна, згодна.

Маўчаць хваiны, анi зыку,

Не шэпне гэты бор-музыка,

Стаiць маўчком i разважае,

Вiдаць, Вялiкадня чакае.

"Цяпер i страхi пазнiкалi!"

На вуха Костусю шапталi

Якiясь думкi-весялушкi:

"Звяры Вялiкдзень чуюць, птушкi,

I хвоi гэтыя, i елi,

Лiхiя людзi падабрэлi,

Бо святам божым ўсюды вее;

З нажом разбойнiк не пасмее

Залегчы ў лесе срэдзь дарогi,

Бо i заможны i убогi

Святы Вялiкаднiк святкуюць

I радасць ў сэрцы сваiм чуюць".

I гэту згоднасць, радасць свята

Ва ўсiм Кастусiк адчувае:

I ў тым, як з дзядзькам размаўляе,

На возе седзячы з iм, тата,

Чуваць яна ў пытаннi брата,

I ў гэтым лесе безгалосным,

I ў мерным клыгату калёсным;

Вось так i чуеш, што й дарога

Цяпер паслушна волi Бога,

I пераказваюць навiны

Калёсам гучна каляiны.

Дарога з лесу выйшла ў поле,

Калёсы коцяцца паволi,

Шуршыць пясочак мнагазначна.

Ў сяле на цэрквi чуць абачна

Блiшчыць лiхтарык i мiгае,

Дарожных погляд прыцягае.

Яны лагчынку праязджаюць,

Гару сярэднюю мiнаюць,

Клады з панiклымi крыжамi,

Дзе дрэвы голькамi-брыжамi

Навiслi цiха над зямлёю,

I едуць мернаю ступою.

Вось хаты з мроку выплываюць,

Агнямi вокны ў хатах ззяюць,

I на пясочку блескi-плямы

Прыгожа пiшуцца скрозь рамы.

Яшчэ па звычаю старому

Мужчыны сталыя удому

Свае лiтаннi адпраўлялi,

Пакуты Езуса спявалi.

Так i цяпер у Ратуёвых,

Ў Яхiма дзядзькi, ў Базылёвых,

Таксама ў Стасечкi i ў Даткi

Свае захоўвалi парадкi:

Сядзелi згодна i набожна

I спеў святы вялi заложна,

Вачэй не зводзячы з кантычкi.

Часамi тут былi i стычкi,

Калi спеў новы зачыналi

Ды ў тон агульны не траплялi.

- Не так, Андрэй, ты пачынаеш!

- Не, гэта ты, Сальвэсь, збiваеш!

- Не так, мужчыны, вось як трэба!

Пры гэтым чуўся бас Язэпа,

Другiя голас далучалi,

I гуртам зноў яны спявалi

За накiроўваючым басам.

А падарожныя тым часам

На двор да швагра заязджаюць,

Iдуць у хату, ўсiх вiтаюць.

Карусь Дзiвак ў сваiм кажусе

Ляжаў на печы ў цёплым дусе,

Як заўжды ў вольную часiну;

Ляжаў, курыў i цыркаў слiну

З-за белай комiны на хату;

I ён таксама рады святу,

Але нiяк не мог стрымацца,

Каб з печы жартам не азвацца,

Абы хто ў хаце паказаўся,

I сам ён смехам залiваўся;

А цётка Магда не стрывае

I Дзiвака свайго палае:

- Чаго, кацьмак, там завалiўся?

Пайшоў бы ў цэркву, памалiўся,

Зусiм ты Бога адцураўся:

Пятнаццаць год як спавядаўся!

- А што папу казаць я маю?

Я печ на рай не памяняю!

- Цьфу, млын пусты! ото завала,

Бадай табе было зарвала!

I злосна дзядзьку лае цётка,

А ён хiхiкае каротка.

- Што, дзядзька, пойдзем ў цэркву, можа?

- А пойдзем, голубе-нябожа!

Антось i Костусь iдуць з хаты.

Цянююць вулiцай дзяўчаты,

Шчабечуць весела, смяюцца,

I хлопцы дзесь перагукнуцца.

I ўсе вясёлы, ўсе рухлiвы

I святам заўтрашнiм шчаслiвы.

А цэрква, макаўка святая,

Народу поўна, блескам ззяе.

Сярод царкоўкi плашчанiца

Стаiць мiж елачак зялёных.

Кабеты, дзеўкi, маладзiцы

Iдуць-плывуць да плашчанiцы

У хустках белых i чырвоных,

Набожна хрысцяцца, ўздыхаюць

I лбом данiзу прыпадаюць.

Направа сталыя мужчыны

Стаяць, разгладзiўшы маршчыны.

А Чылiноў Алесь надзьмуўся,

Ў святыя дзеяннi уткнуўся

I там, дзе слоў не расчытае,

На сажань голас працягае.

- Вось Чылiны як дацiнаюць!

Чытанне людзi адзначаюць.

Народ калышацца, хвалюе,

Бы ў цёмным вiры вада тая,

I ўсё плыве, ўсё прыбывае,

А ўлады сну ён больш не чуе,

I блiзак час святой дзяннiцы.

"Хрыстос васкрос!" - з гары-званiцы

Вяшчае першы звон шчаслiва.

Народ увесь, бы ў полi нiва

Буйнымi гнецца каласамi,

Скланiўся цiха галавамi.

А пачакаўшы з паўгадзiны,

Нясуць жанкi, нясуць мужчыны

Кашы, каробкi, паўасмiны

I ставяць ў рад на цвiнтары

Ўсе велiкодныя дары.

Маленне бацька-поп канчае,

Iдзе з крапiдлам i махае.

Заварушылiся каробкi,

Кашы, рашэты, паўасмiны,

Чакалi доўга той часiны

Дзямян, Шабас, Казiмер, Сцёпка.

Паперлi полем русакоўцы,

Бягуць да коней свержаноўцы,

Гудуць, склiкаюцца, вiншуюць,

Адны другiх ў галдзе не чуюць,

I ўсе спяшаюцца, бягуць,

Каб рот свой скорамам заткнуць.

Антось з Мiхалам тож гатовы.

- Святкуйце ж веселы, здаровы!

Усiм дабра яны жадаюць

I за вароты выязджаюць.

А людзi ў хатах не драмалi:

Ўжо "алялюя" адспявалi

I за сталамi ўсёй сям'ёю

Сядзелi - цешылiсь ядою.

Панукi конiк не чакае,

I сам ён рыссю запускае,

Як бы спяшаецца дамоў

Замчаць сваiх гаспадароў.

А новы дзень, даўно жаданы,

Ўжо сыпле багру на курганы,

I стрэлы-косы залатыя

На ўзгоркi падаюць крутыя.

А хмаркi ў фарбах златалiтых,

Ў шаўках агнiстых, аксамiтах,

То паасобку, то гурткамi,

То залатымi ланцужкамi,

Як бы спынiўшысь нерухлiва,

Усмешкi кiдаюць шчаслiва,

I iм хацелася, вiдаць,

Святы Вялiкаднiк вiтаць.

- Ну, едуць, едуць! - Алесь з хаты

Бяжыць да дзядзькi i да таты,

I дзецi кiнулiсь к парогу.

- Ну, вось i дома, дзякуй Богу!

Прыйшлi у хату, ўсiх цалуюць,

З святым Вялiкаднем вiншуюць;

Памылiсь борздзенька, садзяцца,

Бо час даўно iм разгаўляцца.

Абрусам белым стол накрыты,

Ўсё мае выгляд самавiты;

Мужчыны добры i прыветны.

Нiякай ценi незаметна.

На бэльку кiнуў бацька вочы,

Бярэ кантычку i гартае,

"Вэсолы нам дзiсь дзень" шукае.

Хоць спевы слухаць неахвочы,

Але трымаюць дзецi згоду,

Бо ўжо вялось так год ад году.

"Вэсолы" ў "ксёнжцы" дзесь прапалi,

Насiлу ўдвух iх адшукалi

I раптам дружна зацягнулi,

Як бы iх пугай сцебанулi;

I мацi голас далучае

I так танютка вырабляе,

А гаспадар ўсё болей з баса

Утне такога выкрунтаса,

Аж сам падзiвiцца сабе,

I стане горача табе.

Антось бярэ больш танкавата

Й не адстае нiяк ад брата,

А хлопцы толькi усмiхнуцца,

Але сядзяць, не зварухнуцца.

К канцу падходзiць "алялюя",

Ў камору мацi тут тралюе,

Нясе прынадную бутэльку.

Кантычка зноў iдзе на бэльку.

Вiдэльцы дружна разбiраюць,

I гуртам яйкi ачышчаюць,

I па кусочку iх бяруць,

Крыху падсольваюць, ядуць.

Вось бацька чарку налiвае

I вочы ўгору падымае.

- Дай, Божа, за год дачакаць

Здаровым, вясёлым, жывым

I новы Вялiкдзень таксама спаткаць

У добрым здаровейку ўсiм,

Каб гора i смутку не зналi.

- Дай, Божа! - разам адказалi.

I пайшла чарка з рук у рукi,

Пiлi ўсе гладка, без прынукi;

Малым папрабаваць далi,

Каб весялейшыя былi.

А на стале тым - рай, ды годзе,

Што рэдка трапiцца ў народзе,

Ляжала шынка, як кадушка,

Румяна-белая пампушка,

Чырвона зверху, сакаўная,

Як бы агонь у ёй палае,

А нiз бялюткi, паркалёвы;

Кiлбасы-скруткi, як падковы,

Мiж сцёган, сала i грудзiнак

Красуе ўсмажаны падсвiнак,

Чысцюткi, свежы i румяны,

Як бы панiч той надзiманы.

Муштарда, хрэн - адно дзяржыся,

У рот паложыш - сцеражыся!

А пiрагi, як сонца, ззялi,

I ў роце бабкi раставалi.

Са смакам елi i багата

На тое ж даў Бог людзям свята.

XXV. ЛЕТНIМ ЧАСАМ

Прайшоў Вялiкаднiк свяценькi.

Бяруцца людзi за сявенькi,

За плуг, за бораны, за сохi,

Пайшлi разгульвацца патрохi.

Запахла поле зноў раллёю;

Гракi, вароны чарадою

За свежай ходзяць баразною.

Вясёлы шум i пануканне

Чутны да самага змяркання.

А над палямi ў ясным небе,

Як быццам песнямi аб хлебе,

Якi даручан гэтай глебе,

Зальюцца жаваранкi хорам,

I песнi моўкнуць па-над борам.

А сам той бор глядзiць з усмехам

I ўторыць чуткiм сваiм рэхам

I спеву-посвiсту драздоў,

I громкiм трубам пастухоў,

I цiхай дудцы за гарою.

Адна работа за другою

Iдзе-плыве сваёй чаргою

То ў агародзе, то на полi

I не спыняецца нiколi;

I так у клопаце, ў рабоце,

Цi то ў няволi, цi ў ахвоце

Вясна мiнецца, прыйдзе лета.

Тады штодня ўставай дасвета,

I агнявокая дзяннiца,

Як маладая чараўнiца,

Цябе сагрэе мiлым смехам,

Авее духам чыстым бораў,

Палёў, лугоў, нябёс прастораў

I сыпне радасць нiзкiм стрэхам,

Ды толькi будзе той дастойны

Вiтаць у ранiчак спакойны

Златавалосую багiню,

Той да грудзей яе прыхiне,

Яе пацешыцца красою,

Хто сам абмыецца расою.

За колькi дзён да касавiцы

Касцы заглянуць на палiцы,

Каб малаток знайсцi i бабку:

Iдзе работа, не спi ў шапку.

Агледзьце, братцы, добра косы,

Каб не псаваць свае пракосы,

Каб не ўвадзiць людзей у грэх,

Касарства зводзячы на смех.

Пахiбка знойдзецца якая,

Наш дзядзька першы не ўтрывае

I на пакошу тыкне пальцам:

Бяда няўмекам i нядбальцам,

Хто шнур зжуе няроўным плехам

Антось яго ўжо дойме смехам,

Задзене проста за жывое,

Хоць сэрца ў дзядзькi i не злое.

Затое ж дзядзька хват i дока,

Набiў на косах сваё вока,

I калi выбера ён коску

Не пара iншаму падоску:

I ярка, лёгка, спрытна, гонка;

Другi лягчэй знаходзiць жонку

Свой вечны лёс, сваю красу,

Чым дзядзька добрую касу.

I паглядзець было цiкава,

Як дзядзька шчыра i ласкава

Касу на рынку выбiрае!

Якiх ён спроб там не ўжывае!

Спярша агледзiць яе пiльна,

З усiх бакоў глядзiць прыхiльна

I паступова, па парадку

Як на насок, так i на пятку

I на кляймо, на шыйку тую;

Глядзiць мiнуту i другую.

Ды для касы гэтага мала:

Спрабуе кiпцем яе джала

I спробу зробiць над абухам,

Тады паверка йдзе ўжо вухам,

Цi добра звонiць коска гэта,

У дзядзькi тут свая прымета,

Ды я не ведаю якая,

I дзядзька косцы загукае:

"Ка-са!" i вуха прыкладае

Сакрэт знаў дзядзька ў гэтай штуцы:

Каса павiнна адгукнуцца;

Калi ж каса не гаваркая,

То дзядзька спосаб яшчэ мае:

Наслiнiць, выцершы насуха,

Рубец касы, той край абуха,

I ўпапярок у тую слiну

Кладзе саломiнку-нацiну,

I тут каса ўжо, брат, не схлусiць:

Удоўж саломка легчы мусiць.

Купiць касу - о, гэта штука!

Яшчэ больш важная навука

Умець дагнаць касу да ладу

I даць ёй выклепку, асаду.

Мастак быў дзядзька i на гэта,

Ён ладзiў многа кос у лета

I так наклепле iх, асадзiць,

Што хто на коску нi паглядзiць,

То толькi ахне ўжо ад дзiва

Цi галавой кiўне маўклiва.

За дзень, за два да касавiцы

Звiняць, гамоняць вакалiцы

На ўсе лады, на ўсе галосы

Пайшлi кляпаць i ладзiць косы.

Настаў дзянёк, даўно чаканы.

Пакаты ўзгор'я i курганы

Уздзелi чырванi кароны,

I стрэхi сонцам пазлачоны;

Туманаў лёгкiя паромы

Над рэчкай вiснуць нерухома,

А ў люстры водаў гэтай рэчкi,

Як закаханая дзяўчына,

Глядзiцца пышная вярбiна.

Ў блiскучым лiсцейку, як свечкi

На алтары ў часы малення,

Iскрацца сонейка праменнi,

Бы смех бязгрэшны i шчаслiвы.

А там, на ўсходзе, пералiвы

Агнiстых фарбаў робяць дзiвы

I сыплюць шчодра ад усходу

Зямлi i небу радасць, згоду.

I чуткi струны гэтай цiшы!

Iх подых ветрыку ўскалыша,

I нават з дрэва лiсцiк кволы

Адб'е ў iх голас свой вясёлы.

Але паслухай, мiлы дружа.

Эх, што за хваля i як дужа,

Разгонна, смела i агромна

Плыве па струнах тых з-пад Нёмна!

Iдуць касцы, звiняць iх косы,

Вiтаюць iх буйныя росы,

А краскi нiжай гнуць галовы,

Пачуўшы косак звон сталёвы.

Касцы iдуць то грамадою,

То шнурам цягнуць, чарадою,

То паасобку, то па пары;

Iдуць касцы, iдуць, як хмары,

I льецца смех iх разудалы.

Як веснавыя перавалы.

Гаворка, шум i коней ржанне

Касьбы вясёлае вiтанне.

Касцы, ваякi мiрнай працы,

Выходзяць з косамi на пляцы,

I на палоскi верставыя

Кладуцца коскi iх крывыя

Пайшлi праверкi i прамеры,

Каб больш мець пэўнасцi i веры

I каб не выйшла перакосу

I не зайсцi ў чыю палосу,

Бо будзе крыку, будзе сваркi,

Няхай лепш цэлы будуць каркi.

Але бывалi ўсё ж здарэннi,

Што вынiкалi абурэннi.

Калi ў траве хто брод вядзе

Ды трохi ў шнур чужы ўбрыдзе,

Тады касцы страх як крычалi

I мацярок упамiналi.

Эх, час касьбы, вясёлы час!

I я iм цешыўся не раз,

I з таго часу па сягоння

Мне сонцам свецiць Наднямонне.

Касцы расходзяцца па гаку,

Як бы iдуць яны ў атаку,

I жыва менцяць свае косы;

I ткуцца здольныя пракосы,

Лажацца роўнымi радамi,

А за касцом двума слядамi

Адбiткi ног яго кладуцца,

А косы свiшчуць i смяюцца.

Тым часам сонца выйшла ўгору

I з безгранiчнага прастору

Шырокай плынню агнявою

На землю шчодраю рукою

Лье блеск гарачы i яскравы;

I вянуць скошаныя травы,

I выглядаюць нудна палi.

На луг другая коцiць хваля:

Iдуць грабцы, жанкi, дзяўчата,

Убраны хораша, бы ў свята:

Чырвоны колер, белы - ўсякi,

Бы ў агародзе тыя макi;

Iдуць, пракосы разбiваюць,

З лагчынак сена выграбаюць,

То там, то сям у чэсць пятровак

З грудзей тых макавых галовак,

Дзяўчатак слаўных, яснавокiх,

Ў лугах прасторных i шырокiх

Плывуць-дрыжаць спяванак тоны;

I тыя песнi засмучоны

I млеюць ў стомленым абшары,

Як бы адбiтак божай кары.

А дзень гарыць, а дзень палае.

Ўсплывае хмарка i другая

Над сiне-дымным небасхiлам

I ў задуменнi смутна-мiлым

З нябёс блакiтных пазiраюць,

Як бы дарогу выбiраюць.

Раздолле ў лузе, эх, раздолле!

А колькi смеху i сваволля,

I жартаў, плюскату, штурхання

Над гэтым Нёмнам у купанне!

I хiба можна ўжо ўстрымацца,

У час касьбы не пакупацца?

I дзе на свеце ёсць такая,

Як Нёман, рэчанька другая?

Тут хвалi светлы, срэбралiтны,

А беражкi - ну, аксамiтны,

На дне пясочак жоўты, чысты,

Вадою згладжаны, зярнiсты.

У воду войдзеш - шчасце раю,

Я шчасця большага не знаю,

Цi знаць яго ўжо не прыйшлося,

Як толькi тут, на сенакосе.

А глянь на луг пад вечар, браце!

Увесь, як ёсць, ва ўсiм ахваце,

Па ўсiх грудах аж за дарогу

Устаўлен копамi мурогу;

I так свяжуткi копкi тыя,

I так выразны, бы жывыя,

I выгляд кожнае адметны,

Але ўсе разам так прыветны!

Вазы шыбуюць важна, стала,

Бы тых вагонаў рад нагнала.

Павее ветрык - што за пахi!

Мёд разлiваюць тыя гмахi,

Вiно найлепшае i ром,

Як плата шчырая касцом.

А вечар чуткi, гутарлiвы

Разносiць гоман, смех шчаслiвы

I ў сэрцы палiць парываннi

I тчэ красёначкi кахання.

Ружовы захад повен ласкi,

I цiха звiслi агнепаскi,

Брыжы, тасёмкi i каралi;

Адзенне хмаркi пазнiмалi

I самi леглi спаць на ночку,

Адзеўшы лёгкую сарочку;

I гасне дзень у задуменнi,

Як гаснуць жыцця летуценнi.

Зiрнi на луг прад навальнiцай,

Калi крыжастай блiскавiцай

У страсе твар ахрысцiць хмара,

I сiлай грознага цяжару

Ўскалыша землю шум дрыгучы

Далёкi, ўстрымлены, магучы

I здрыгане нябёс разлогi,

Як голас божай засцярогi,

Зiрнi тады на гэту шыр:

Трасецца-ходзiць луг, бы вiр,

Бы той кацёл у час кiпення,

Ўсё поўна руху i iмкнення.

Ой, час гарачы, ой, час цяжкi!

Бягуць касцы, ну, як мурашкi,

Бягуць грабцам на дапамогу

I раптам б'юць усе трывогу.

А хмары ўсталi нечакана,

Хоць, праўда, парыла ўжо зрана;

Бела-ружовыя iх шаты

Вiсяць маўклiвы i зацяты,

А кучаравыя клубiшчы,

Як на ўсясветным пажарышчы,

Растуць, расквечваюць на сонцы

Свае клубочкi-валаконцы

I ткуць сярэбраны масток,

Дзе гром застукаў, як чаўнок.

Пад шум, пад грукат навальнiцы,

Як бы па знаку чараўнiцы,

Ўстаюць-растуць на лузе копкi,

I луг пабраўся ўвесь у бобкi.

А пад хваiнаю на грудзе

Вакол стажка аж кiшаць людзi,

Гарачка ўсiх бярэ такая,

Што пот iм вочы залiвае,

Бо хмара сiваю градою

Ўжо звiсла нiзка над зямлёю,

Iдзе гняўлiва, пасмы сцеле,

Блiшчыць-гарыць яе кудзеля

I пакручастымi жмутамi

Стрыжэ-глядзiць, як змей, вачамi,

I сучыць срэбраныя нiткi

У шнур дажджаны ўвачавiдкi.

А дождж шумiць, а дождж гудзе,

I блiжай-блiжай ён iдзе

I даль туманам засцiлае.

Упала кропля i другая,

За iмi цэлым вадаспадам

Буйныя капкi, як бы градам,

Па лiсцях дуба секанулi

Ды далей сетку пацягнулi.

I вось жахнула блiскавiца,

Як вогнямгненная крынiца,

I гром-пярун сталёвым бiчам,

Бы нейкi звер страшэнным лычам

Арэ, трасе, калоцiць хмары,

Зямлю, надземныя абшары,

Бушуе доўга, абурлiва,

Над лесам коцiцца гняўлiва,

I гэты гоман, гнеў дрыгучы,

Злучае зноў у стрэл магучы,

Густы, злавешчы, вiхрабежны

I нестрыманы i драпежны

I так цяжэрна нацiскае,

Як бы зямлю дзесь угiнае.

I шугнуў дождж налётам смелым,

Павiс абрусам густа-белым

Над гэтым лугам, над палямi

I льецца коса ручаямi,

Бы невад цягнецца грымотны,

I б'юцца кроплi ў пыл вiльготны.

Зiрнеш вакол - адна любота!

На лузе спынена работа,

Жанкi, дзяўчаты i мужчыны

Бягуць пад копы, пад драбiны,

Каб менш быць змочаным дажджом;

А хто, накрыўшысь халатом

Цi так накiнуўшы дзяругу,

Сядзiць квахтухаю срэдзь лугу.

- Давай, давай, дожджык, накропу.

Сюды, дзяўчаткi, лезьце ў копу:

Дасць Бог, на нашым гэтым грудзе

На другi год касцоў прыбудзе!

Пад гэты гром, пад дождж упарты

То там, то тут пачуеш жарты

I смех вясёлы, пiск дзявочы,

Бо хто ж крануць iх не ахвочы?

Але й дзяўчаты язык маюць

I востра хлопцаў падсякаюць,

Не робяць жартам перашкоды.

За тыдзень добрае пагоды

Праходзiць, глухне касавiца,

I толькi дзе-нiдзе капiца,

Стулiўшысь цiха над вадою,

Глядзiць забытаю ўдавою,

Бы нейкi жаль яна хавае,

I сэрца смуткам авявае;

Ды стогi, сведкi цяжкай працы,

Стаяць, як панскiя палацы.

А пышны луг так абяздолен,

Стаiць пакошан i аголен

I выгляд мае засмучоны.

Гракi, i галкi, i вароны

Даўно дзяцей павывадзiлi,

Над гэтым лугам закружылi,

Ляцяць сюды на раздабыткi

Цяпер тут добрыя спажыткi.

Эх, скошан луг, - i знiклi краскi,

Бы тыя чары мiлай казкi,

Якую ў часе вандравання

Цi адзiнокага блукання

Табе складаюць думкi самi

I залатымi паясамi

Твае прыгоды спавiваюць

I лёсы жыцця аздабляюць.

Глядзiць пакоша-луг гаротна,

На сэрцы робiцца маркотна.

Эх, лета-лецейка любое,

Ты адцвiтаеш, залатое!..

I так паволi, неўзаметкi

I нашы звянуць жыцця кветкi.

Але касьба - пачатак лету.

О, колькi ў iм яшчэ прывету!

Прыгод усякiх так багата

Тужыць аб леце ранавата.

Яшчэ не раз у часе жнiва

Дзяннiца зоймецца шчаслiва,

I ў ясным блеску i ў красе

Адб'юцца хораша ў расе

Яе кароны агнявыя,

I пасмы-косы залатыя

Скрозь шоўк нябёс ружова-белы

Рассыплюць радасныя стрэлы,

Бы лiры божай тыя стрункi,

Бы тыя чары-пацалункi

На вуснах шчырага кахання

У патайны часок спаткання.

Яшчэ нямала дзён цiкавых

I ранiц светлых i ласкавых,

Калi туманам белаватым

Лясок атулiць свае шаты,

А на палях у белi жыта

Смех заблукае самавiта

Ружова-бледна чырвань-ззянне,

Дзяннiцы цiхае вiтанне.

Дык не гаруй жа, брат-нябога:

Дзянькоў вясёлых яшчэ многа!..

Iтак, зацiхлi сенажацi,

Пайшла каса адпачывацi,

Да часу звiсшы пад страхою,

Каб быць заўсёды пад рукою

На ўсякi выпадак, патрэбу.

Цяпер увагу дайце хлебу,

Сярпок крывенькi просiць дзела,

Жытцо падходзiць, пабялела.

Саломку выгнуўшы дугою,

Звiсае колас над зямлёю,

А спела-поўныя зярняткi

Глядзяць, як спонкi-вачаняткi,

Нiбы iм хочацца хутчэй як

Спаткаць-убачыць мiлых жнеек.

Прыйшоў жаданы час спаткання.

Глядзiць прыветна дзянёк зрання;

У блеску сонца нiкнуць росы;

Свяжуткi, чысценькi нябёсы,

Бы тыя вочкi маладыя,

Застылi хмаркi залатыя.

Дымок танюткi, белаваты

Ўжо павiваецца над хатай,

Бо трэба ж выпалiць печ тую

Ды йсцi на нiўку маладую.

Угрэла сонца. Жней чародкi

Iдуць паважна, як лябёдкi,

У хустках лёгкiх, кофты белы,

Iх рукi дужа загарэлы.

Iдуць дзяўчаты, маладзiцы

I жарты строяць, як блазнiцы,

Iдуць шумлiвы, гаварлiвы,

Звiнiць iх голас, смех шчаслiвы;

Чутна i песня маладая,

I поле раптам ажывае.

I мацяркi з дзяцьмi малымi

Ў лубках-калысках за плячымi

Такая ты, жаноча доля,

Марудна цягнуцца на поле.

Прыйшлi на вузкiя загоны,

Дзе каласочкi шумы-звоны

У таямнiчы спеў злiлi,

Упаўшы чолам да зямлi.

Гарачы дзень. На полi душна.

Прыцiх той ветрык непаслушны,

Як бы сваiм аддаўся марам.

Зацiшак поля дыша варам

I гонiць з твару поту рагi,

I сохнуць губы ад той смагi.

А жнейкi жнуць. У моры збожжа

Мiльгае постаць iх прыгожа,

Калi ў паверхнi таго жыта

Ўсплыве галоўка самавiта

I так прыгожа азiрнецца,

А гiбкi станiк разагнецца;

Або калi над галавою

У жнейкi спрытнаю рукою

Пучок калоссяў мiльгатнецца,

Апiша дужку, бы вясёлку,

Бы нейкай знiчкi след пагаслы,

I борзда ляжа ў перавяслы,

Што распасцёрты на падолку,

Дапраўды: ўзмахаў гэтых мгненне

Адна любота, заглядзенне!

Гарачы дзень! Эх, спёка, спёка!

А прохладзь вечара далёка.

Замлела ўсё ў жары-тамленнi,

Зямля гарача i каменнi;

А ўсюды цiха, нема, глуха,

I толькi заедзь каля вуха

Гудзе агiдна, надаедна,

Бы сама наша доля бедна,

Ды дзiцянё з лубка-калыскi

Заводзiць плачы свае, пiскi,

А кучаравыя снапочкi,

Над iм злучыўшы каласочкi,

Стаяць спакойна i маўклiва,

Бы кажуць жнейкам тым жычлiва:

"Да нас iдзеце, дабрадзейкi!

Пад наш цянёк хавайцесь, жнейкi!"

А жнейкi жнуць. Iх твар палае,

Iх пражыць, сушыць смага тая,

Якую трудна iм здаволiць,

Якая толькi "пiць! пiць!" молiць.

Сярпок скрыгоча прагавiта,

Жытцо згрызаючы сярдзiта,

Як бы яму ўсё мала стравы

Нядарма ж вылез ён з-за лавы;

Цяпер яго краса-часiна:

Шпарчэй, шпарчэй жа гнiся, спiна!

I спiны гнуцца, бы ныраюць;

Па струнах-кальвах пальцы граюць,

Напрост кладуцца жменi жыта,

Растуць снапочкi самавiта,

Стаяць, бы лялечкi якiя,

Глядзяць, як госцi дарагiя.

Прыйдзi пад вечар ты на поле

I палюбуйся iм, саколе!

Ў якiя роўныя шнурочкi

Цяпер пакладзены снапочкi!

I як прыгожа-слаўны бабкi!

Якiя ладныя iх шапкi!

I хоць яны ўсе адзiнакi,

Але i выраз i адзнакi

У кожнай бабкi асабiсты,

А наагул усе фарсiсты,

Зiрнеш - дальбог жа, возьме ўцеха,

I не стрымаешся ад смеху:

Яны так мiлы, так прыветны,

Так самавiты, так фацэтны

I пазiраюць так прыхiльна,

Прыгледзься толькi да iх пiльна!

I многа ж iх: не змерыш крокам

I не акiнеш нават вокам;

Стаяць радамi, зухаваты,

Як на ўрачыстасцi салдаты.

А тая ранiчка на полi

У часе летняга расквету!

Эх, выйдзi ў поле, брат, дасвету:

Не будзеш каяцца нiколi.

Зiрнi, прыслухайся наўкола:

Як цiхамiрна, як вясёла.

I ў кожным дрэве, i былiнцы,

I ў малюпасенькай раслiнцы,

Ну, ва ўсiм чысценька дазвання

Блукае радасць спадзявання.

Куды нi глянь - усё ў настроi

I ў добрай згодзе мiж сабою;

Само паветра жыва, дыша,

Бы ў iм хтось хвалы жыццю пiша,

Праменна-светлы, яснавокi,

I гаснуць-нiкнуць ночкi змрокi.

Усход жыве, гарыць, палае,

Слупы-праменнi падымае,

Бы тыя рукi блаславення

У часе шчырага малення.

I вось яна, жыцця крынiца,

Сама багiня-чараўнiца,

Ўзышла на небе i мiргнула,

Расу ў брыльянты абярнула,

Глядзiць прыветна, ўсiх кахае,

Па свеце стрэлы рассыпае

I песцiць шчыра ўсiх, як матка...

Хiба забудзеш мiг той, братка?

Каб завяршыць малюнак лета,

Каб песня ўся была дапета

На мой манер i на мой лад

I апiсаць усё падрад,

Я, адчуваючы патрэбу

Аддаць падзяку зямлi, небу,

Хачу ў парэчанскi лясок

Зайсцi яшчэ, ну, хоць разок,

Узяўшы кошык цi каробку,

I ўжо тады паставiць кропку

I кончыць з летняю парою.

Мне не даюць грыбы спакою,

Баравiкi мне часта сняцца,

Мне з iмi трэба паквiтацца;

Я чую - грэх iх абмiнуць,

На iх увагi не звярнуць.

Чорнагаловыя, ўдалыя,

Баравiчкi мае любыя!

Якою слаўнаю сям'ёю

Вы ўстаяце перада мною!

Я помню летнiя часiны

I вас, грыбныя баравiны!

Ранюткi час. Нiдзе нiкога,

Мiж дрэў звiваецца дарога,

А па дарозе ты з кашом

У лес шыбуеш цiхачом,

Каб ашукаць жанок руплiвых,

Бяссонных, вечна клапатлiвых,

I iм на злосць, на зайздрасць тую

Набраць грыбоў капу, другую,

Пакуль агледзяцца яны,

Што там "карэньчыкi адны".

Наладзiў струны лес маўклiвы

На лад вясёлы, на шчаслiвы;

I толькi сонцаў круг чырвоны

Асыпле золатам кароны

Высокiх хвой у тым бары

I кiне багру па кары,

Ачнецца лес, звiняць прагалы,

Як мнагаструнныя цымбалы,

I толькi пошчак той якоча,

Пералiваецца, гагоча,

Бяжыць па ўзгор'i мiж палянак,

Як спеў размашыстых гулянак.

- Марыля, гу! гу-гу, Тацяна!

- Гу-гу, Магдуся! Гу, Мар'яна!

- Антоля! цётка Мiхалiна!

- Алеся! Зося! Катарына!

Па лесе ходзiць пагалосак

Дзяўчат, жанок вакольных вёсак;

Грымяць, трасуцца баравiны,

I бас тут чуецца мужчыны.

Але ўсяго тут цiкаўней

Прынамсi, так было даўней,

Калi свяржэнскiя кабеты

Капэляй прыйдуць у лес гэты,

Ды з iх кабецiна якая

Капэлю згубiць i гукае

I па iмёнах называе:

"Каруся, Палуся,

Цацэля, Марцэля,

Алена, Магдалена,

Зося, Антося,

Анэта, Праксэта,

Цётка Югася,

Бабка Кася! Гу-у-у!"

I смешна часам i цiкава,

Як бы тут робiцца аблава.

Шнуруюць бабы i дзяўчаты

I кантралююць мох узняты

I тыя кучачкi калюшак,

Дзе грыб схаваў свой капялюшык.

Другая нiзенька прыгнецца,

Не ходзiць - поўзае вакол,

Рукою мацаючы дол,

Як бы на клад найшла, здаецца,

I так старанненька шукае:

I пад ядлоўчык заглядае,

Пад верасок i пад хваiнку,

Разгорне кожную гарбiнку

I моху купiнку ўздзярэ

Ну, ўсё як ёсць перабярэ.

А як надарыцца часамi

Табе, вандруючы лясамi,

Найсцi на неруш, дзе нiколi

Нiякай Тэклi, нi Аўдолi

Нага нi разу не ступала

I вока iх не зазiрала!

Зiрнеш i страчваешся ты:

Сядзяць грыбы, як капыты,

I, разгарнуўшы парасоны,

Глядзяць, бы нейкiя персоны,

Крыху сур'ёзны, чуць пануры

Вiдаць, не простае натуры.

Якiя постацi iх, мiны!

А як пралазяць скрозь галiны!

Як пад ядлоўцавыя лапкi

Яны хаваюць свае шапкi!

Стаiш, бы ўкопаны, прад iмi

I прагна мерыш iх вачымi,

Яны ж, ну, вочы адбiраюць,

Цябе аж дрыжыкi праймаюць:

Так многа iх, i ўсе таўсматы,

Прыземiсты, карэнкаваты,

Чорнагаловы, паўнацелы,

Як тонкi кужаль, знiзу белы;

Сядзяць асобна i радамi,

А дзе i зросшысь спарышамi.

Што нi асоба - свой узор,

Свая пасада i свой двор.

Глядзiш на iх - i сэрцу мiла,

Як бы з iх сходзiць нейка сiла,

Цябе чаруе, захапляе,

Па жылах радасць разлiвае.

Дадому прыйдзеш, ляжаш спаць

Так уваччу яны й стаяць...

Эх, досвiтак маленства, лета!

Вамi навек душа сагрэта!

XXVI. АГЛЯД ЗЯМЛI

Прайшло ў Парэччы лет нямала;

Яно ж не цешыла Мiхала,

Хоць тут мясцiнка гожа, мiла

I так гарнула, так хiлiла

К сабе i лесам, i лугамi,

I старасвецкiмi дубамi!

Ды што краса без аўладання?

Адно пустое парыванне

У цьме далёкi блеск зарнiцы:

Ўсё гэта - скарбы чужанiцы,

Магната князя Радзiвiла,

А ты, пакуль ёсць рух i сiла,

Служы панам, збiрай iх крошкi

I ведай цьмяныя дарожкi

Батрацкай долi да магiлы,

Служы, пакорны i пахiлы,

Служы з-за панскага агрызка

I заўжды гнiся нiзка-нiзка!

Няўжо ж i век прабыць слугою

I чуць пагрозу над сабою,

Што пан у кожную хвiлiну

Цябе пагонiць, як скацiну?

Пагонiць вон без разважання,

Бо пан не мае спагадання,

Што трэба жыць з сям'ёй на свеце,

Што ты, як рыба тая ў сецi,

Не маеш волi, нi разгону,

Што ты не чуеш жыцця звону,

Што гэты свет табе завязан

I шлях прасторны твой заказан.

А дзе ж той выхад? дзе збавенне

З няволi цяжкай, з паланення?

Адзiн ён ёсць: зямля, зямля,

Свой пэўны кут, свая ралля:

То - наймацнейшая аснова

I жыцця першая умова.

Зямля не зменiць i не здрадзiць,

Зямля паможа i дарадзiць,

Зямля дасць волi, дасць i сiлы,

Зямля паслужыць да магiлы,

Зямля дзяцей тваiх не кiне,

Зямля - аснова ўсёй айчыне.

Мiхал у часе вандравання

На адзiноце сам з сабою,

З гарачым сэрцам i душою

Развязваў важнае пытанне

Аб той зямельцы аб уласнай.

Яна свяцiла зоркай яснай,

Яна гарнула i хiлiла,

Бы нейкiх чар нязнаных сiла.

Свая зямля, свая пасада!..

Цi ёсць мацнейшая прынада?

Мiхал станоўка, ненарокам

Iшоў да мэты крок за крокам.

Ён паскупеў i нават значна.

Што ж? лепей з'есцi не так смачна,

Загнаць запас на хлеб, на сала,

Абы капейка перапала,

I лiшнi выгадаць рубель

Ды палажыць яго ў кашэль.

Наогул трэба жыць больш змысла

I больш мяркоўна, болей сцiсла,

Трымаць зачыненымi губкi

I меней трацiць на пакупкi.

I так пацiху ды памалу

Прыдбалi трохi капiталу,

Каб хоць пачатачак зрабiць

I першы камень залажыць

На грунце вольнае зямелькi,

Адной-адынай збавiцелькi

Ад панскай ласкi i апекi,

I плюнуць iм за тыя здзекi,

Што так уелiся ўжо ў косцi,

Калом зямля вам, ягамосцi!

Цаною доўгага шукання,

Парады, спрэчак, разважання

I гэтых мыслей натужэння

I нестрыманага iмкнення

Не знаць нi службы той, нi пана

Была зямелька апытана.

Яе Мiхал - прыпомнiм гэта

Апiсваў фарбамi паэта,

Апiсваў шчыра, ўсё зазначыў,

Хоць ён зямлi тае не бачыў;

Ды мала што: нiхто нiколi

Не бачыў светлай райскай долi,

Але той рай мы так малюем,

Што асалоды яго чуем.

Ды тут замецiм стараною:

Цi не з'яўляецца маною

Прашу прабачыць мне за слова

Ўся гэта райская размова?

Але пара, пара ў дарогу,

Бо час прыстаць к свайму парогу,

Пакуль жаданне не астыла,

Пакуль ахвота ёсць i сiла.

Агледзець трэба землю тую,

Каб не гадаць, не йсцi ўсляпую,

Аб чым была ўжо пастанова;

Няхай зямелька скажа слова

I твар пакажа свой выразна,

I гэта будзе болей важна,

Чым тая iх уся размова.

I вось пад восень прад сяўбою,

Парадзiўшыся мiж сабою,

Мiхал з Антосем воз прыбралi,

Каня запрэглi, пастаялi

У нейкiм смутным разважаннi,

Ў настроi новым, хваляваннi:

Дарога, даль i лёс нязнаны

Глядзяць няветла скрозь туманы.

Эх ты, жыццё, жыццё людское!

Няма табе, няма спакою:

Ты - суматоха, вiр бурлiвы,

Ў табе загiне баязлiвы,

Як парахно, як зерне тое...

- Ну, будзем ехаць! - Едзьма, браце!

На момант цiха стала ў хаце,

Куды мужчыны завiталi,

Спынiлiсь, шапкi пазнiмалi,

Прад абразамi гнуць галовы.

- Бывайце ж, мiлыя, здаровы!

- Ну, час вам добры, едзьце з Богам!

Iм кажа мацi за парогам,

Жадае шчасця i дабра.

Мужчыны рушылi з двара,

На воз паселi i ўздыхнулi

Ды ўлева к дубу павярнулi.

Ускiнуў жвавы конiк грывай,

Два разы пырхнуў выразлiва

Вiдаць, далёкую дарогу

Пачуў Сiвак, забiў трывогу

I, шыю выгнуўшы дугою,

Пабег вясёлаю трусцою

Па гладзi мяккага дзiрвана.

Алесь i Костусь з-за паркана

Глядзелi iм услед маўклiва,

I думка нейкая тужлiва

На смутных тварыках блукала

I ценем вочы засцiлала;

I iм здавалася, што з iмi

Дзялiлiсь жальбамi сваiмi

I дуб стары, i той будынак,

I лазнячок ускрай лагчынак,

I гэты лес, i само неба:

Чаго людцам, чаго iм трэба?

Нашто шукаць зямлi далёка?

Зайздросна ты, людское вока!

Хiба тут цесна? свету мала?

Няма работы для арала,

Цi для сярпа, або для коскi?

Цi не прыгожа ў кроплях роскi

Гарыць-iрдзiцца дрыгаценне,

Як нейкi вобраз летуцення,

Адбiтак вечнае красы?

Цi не багаты тут лясы

I рознай пташкай, i звярамi,

Арэхам, ягадай, грыбамi?..

Эх вы, нявiннасць i прастэча!

Цямны вам лёсы чалавечы.

Але напэўна i мужчыны

Паважнасць гэтае хвiлiны

Не менш ад хлопцаў адчувалi,

I нейкi час яны маўчалi,

I кожны ў думках сам з сабою

Размову меў часiнай тою.

Ды што гадаць аб гэтых словах,

Што не адбiлiся ў размовах?

Мiнем дарогi, iх малюнкi,

Iм не падведзены рахункi;

Яны заўсёды свежы, новы

I мнагадумны, настраёвы,

Iх нi прайсцi, нi азiрнуць,

Яны сваiм жыццём жывуць.

Ды ўсё ж зазначыць я тут мушу

Мiхал з Антосем сваю душу

Дарогай цешылi нямала.

Прад iмi Случчына ляжала,

Старонка мiла i багата.

Народ, вiдаць, жыў панавата,

Прынамсi, добра i заможна,

Па ўсiм аб гэтым судзiць можна:

Па ветраках, такiх удумных,

I па абэржах гэтых, гумнах,

Па старасвецкiх азяродах,

Па гарбузах на агародах,

Па тытуню i па садочках,

Дзе хаты нiклi, бы ў вяночках.

А тыя лiпы цi таполi!

Такiх не бачылi нiколi:

Развiслы, тоўсты, сакавiты,

Гамоняць з небам - паглядзi ты!

За многа вёрст здалёк вiдаць.

- Ну, дрэвы! нечага сказаць;

Зямля, брат, сiлы многа мае

Такiя вежы выганяе!

А роўнядзь, роўнядзь! як далонi!

Мiхал зазначыць цi Антонi.

- Эх, брат, зямля: ўмiраць не трэба,

Не пашкадуе табе хлеба.

Ўсё прыцягала iх увагу:

Цi ўстрэнуць родную сярмягу

I людзi простыя так ветлы,

I погляд добры iх i светлы

Так да душы i пранiкае

I сэрца цешыць i ласкае;

Цi хутарочак пападзецца,

Ну, як знаёмы, усмiхнецца!

Цi гэта вёска з ветракамi

I з прыдарожнымi крыжамi

Ўсё так павабна, так адметна,

I ўсё вiтала iх прыветна,

Бы тая блiзкая радня.

На трэццю ранiчку да дня

Мужчыны трохi i блудзiлi,

Дарога ж мерылась на мiлi

Яны прыклыгалiсь да мэты,

Каб аглядзець куточак гэты.

Мiхал злез з воза, кiнуў вокам,

У двор шыбуе мерным крокам,

Iдзе, гасподу разглядае.

Яна не досыць маладая;

I на двары не вельмi ладна,

Ўсё нейк раскiдана, няскладна,

Як бы будынкi мiж сабою

Жылi не ў згодзе, бралi з бою

Мясцiнкi тыя, дзе стаялi,

Адна другую адпiхалi,

Або ляпiлiся няўклюдна.

I каля хаты было брудна;

I нават гэта сама хата

Была залiшне праставата:

Абрэз страхi йшоў коса, крыва,

I гэта стрэшка шалудзiва

То голы плех, то кучка моху,

I ўся дзiравiлась патроху,

I нават комiна шчарбата,

Ну, адным словам, - гора-хата

Сваiм прыгожствам не хiлiла.

Але не ў хаце сэнс i сiла.

Бо хаце можна раду даць

I на свой густ пабудаваць,

I хата стане больш вясёла,

А не такая вось стадола,

Наогул хата - справа дробна,

Абы зямля была ўпадобна.

Мiхал яшчэ раз кiнуў вокам,

Э, хата - глупства: лес пад бокам.

З такою думкаю ў акенца

Мiхал пастукаў пужаленцам.

На гэты стук у яме-хаце

Наўперад рыпнулi палацi

I зварухнуўся край бярлогi,

А потым шлопнулi ўжо ногi;

Сам гаспадар, кудлач заспаны,

Iдзе на стук неспадзяваны

Хадою важнаю iндыка.

- Цi тут жыве Фядос Хадыка?

Мiхал пытае, жджэ адказу,

Адказ даецца, ды не зразу,

Як падабае ў такiм стане.

- Тут, тут! А скуль вы, мой васпане?

I хто такi сам, ягамосцю?

Фядос пытанне ставiць госцю,

Вачэй не зводзiць з яго твару.

- Здалёк мы, пане гаспадару:

Чатыры мiлi за Нясвiжам

(Мiхал лiчыў Нясвiж Парыжам,

Усiм вядомым на ўсiм свеце),

I мы вас маем на прымеце.

Даведалiся ад людзей,

Што пан Хадыка, дабрадзей,

Сваю пасаду спродаць мае.

- Так. Справа, значыцца, такая!

То пачакайце ж, калi ласка!

I знiкла ўраз яго апаска

(Не шкодзiць быць i асцярожным

Прад незнаёмым падарожным).

Хадыка зараз захадзiўся

I аканчальна абудзiўся,

Кажух накiнуў ды йдзе ў сенi,

I таго страху няма й ценi:

Глядзiць прыветна, як на брата.

- Заходзьце ж, брацiку, да хаты.

Ды вы з канём? дык заязджайце,

Вось тут пад клуняю стаўляйце,

Сюды, за гэты стог саломы!

Гамоняць, бы даўно знаёмы,

Адны другiм так моцна рады!

Няма нi хiтрыкаў, нi здрады,

Нi гэтай фальшы, нi падкусы;

Iдзе гаворка без прымусы,

Хвiлiнак першых палi путы,

I душы насцеж разамкнуты.

- Сюды, сюды кiруйся, браце:

I месца будзе й корму хваце.

Там за аўсянымi снапамi

Ядзяць iх мухi з камарамi

Ляжыць i кошанiна й вiка

Не агалеў яшчэ Хадыка!

Каня адпрэглi, воз прыбралi,

На прыгуменнi пастаялi;

Нiяк не скончыш той размовы,

Бо людзi свежы тут i новы,

Кранеш адно, ўсплыве другое;

Такi ж i трэба сёе-тое

Абмеркаваць як мае быць,

Аб тым аб сiм пагаманiць

I з той размовы асцярожна

Што-небудзь вывудзiць i можна,

Цi слоўка, рысачка якая,

Ўсё гэта часам памагае

Зiрнуць на справу iншым вокам

I падысцi да яе бокам.

I стала ясна з той размовы,

Якiя цяжкiя умовы

Няхай iх людзi лепш не знаюць

Прадаць зямельку прымушаюць.

- Пакрыўдзiў Бог мяне сынамi,

Ядзяць iх мухi з камарамi!

Няма сыноў - няма падмогi,

А сам я стаў слабы на ногi,

Бракуе сiлы мне, браточкi!

Няма, мiнулiся гадочкi,

Калi зямлю вярнуў Хадыка

Не горш вала таго цi быка.

Зямля ж тут, братцы, залатая:

Цаны яна сабе не мае!

Але вядома, браце мiлы:

Тут рукi трэба, сiлы, сiлы,

А iх няма, заўважце самi,

Ядзяць iх мухi з камарамi!

I я - скажу вам па сумленню

Больш к гандлю маю нахiленне.

Дык вось чаму я, ягамосцi,

Мае вы мiленькiя госцi,

I прадаю сваю пасаду,

Казаў Хадыка ўсё да ладу

I так праконана, праўдзiва,

Што нашы купчыкi маўклiва

Кiвалi толькi галавамi

Ды усмiхалiся часамi;

Але цiшком самi сабе

Напэўна мыслiлi другое:

"Спяваеш добра, ды цi тое?

Вярзеш, брат, грушу на вярбе".

- Хадзем у хату, мае братцы;

Не грэх было б пасiлкавацца

Хоць верашчачкаю з блiнамi,

Ядзяць iх мухi з камарамi!

- А мо б наўперад, пан Хадыка,

Калi фатыга невялiка,

Нам паказаў бы сваё поле?

Сказаў Мiхал. - Што ж? Ваша воля!

А пацiкуйцеся: тут блiзка;

Зямля, бы ў мацеры калыска,

Навiдавоку, пад рукамi,

Ядзяць iх мухi з камарамi!

Вось яна тут, уся валока,

Глядзiць на нас, як божжа вока.

Вось паплавец мой. Сена - пiва!

Ядкое, брацiкi, на дзiва:

Запраў, дык есцi будзе поп.

А жыта! ну, не ўзнiмеш сноп!

Глядзеце: ржышча - чарацiны,

Не вашы мiнскiя нацiны,

Бо вашы мiнскiя пясочкi

Знаёмы добра мне, браточкi,

Мясiў уласнымi нагамi,

Ядзяць iх мухi з камарамi!

Зямля раджайна, ох, раджайна!

Гарох расце тут незвычайна.

А грэчка! ну лаза лазою!

Ячмень, як лес, расце без гною...

Хто мае здольнасць, сiлы, рукi

I гаспадарскiя навукi,

Той азалоцiцца, мужчынкi!

Прыдбае хлеба i скацiнкi

I будзе жыць ён сабе панам

I складваць грошы чыстаганам.

Жывуць тут людзi багачамi

Ядзяць iх мухi з камарамi!

На паўвалоках i скупых,

Калi даўно сядзяць на iх!

Iдзе паперадзе Хадыка

I, не шкадуючы языка,

Пасаду хвалiць "залатую",

Як свацця дзеўчыну якую.

Антось на словы не зважае,

Бо ўласным вокам уздужае

Зямлi вартоўнасцi спазнацi,

Цi яна мачыха, цi мацi,

Цi не збяжыш ты з яе ўпрочкi?

Малыя шэранькiя вочкi

З-пад цёмных броў сачаць, як мышкi,

Як вучнi дбалыя на кнiжкi,

На тыя польныя адзнакi,

На iх вартоўнасцi i бракi,

Якiх не кожны прымячае

Цi не набыў таго звычаю.

Глядзiць унiклiва i ўдумна,

Праверыць там, дзе справа сумна,

Зямельку ботам капарне,

У рукi возьме, азiрне

I расцiрае ў пальцах грудку,

Каб лепш дазнацца таго скутку.

Зямля сапраўды неблагая,

Гаспадара ж яна не мае;

Каб пахадзiць за ёю дбала,

Тады б не гэтак выглядала.

- Зямля запушчана ў васпана;

Пакрыта скураю дзiрвана.

Глядзеце - пырнiца якая!

Зямлi вартоўнасць ён знiжае:

- Чартапалох буяе дзiкi!

Антось звярнуўся да Хадыкi:

- А дзе ўжо пырнiк завядзецца,

Змаганне трудна з iм даецца!

Хiбеюць доўга тыя гонi.

- Э, плюнь, браток мой! плюнь, Антонi!

Гадок, ну, два таго змагання

I пырнiку не будзе звання!

Кажу ж я вам, браток мой мiлы:

Няўпраўка мне, бракуе сiлы.

Зямля ж, ох, многа патрабуе

I догляду, i той увагi,

I, калi хочаце, павагi,

Тады вас хлебам ушануе,

I малаком, i пiрагамi,

Ядзяць iх мухi з камарамi!

- Так! гэта так, - Мiхал згадзiўся,

Яшчэ той брат наш не радзiўся,

Каб на ўзвi-вецер жыць багата

I ў днi будныя спраўляць свята.

Але дзе поле адзiчала,

То й там, васпане, смаку мала

Зрабi зямлю з такой аблогi!

Праз год не станеш тут на ногi!

Браты, наколькi было можна,

Вялi падходы асцярожна,

Каб збiць цану, хоць той цаны

Яшчэ не ведалi яны.

Ды як-нiяк зямлi валока,

Мiхал прыкiдвае на вока

Рахункi гэтай важнай справы.

Ў яго ваччу ўставалi лавы

Жытоў, што ўласнаю рукою

Засее восенню другою

На ўласнай гэтай на зямельцы...

А ўсё вiдаць, як на талерцы!

На курганку лясок мяшаны

Такi прыветны, хоць да раны

Яго вазьмi ды прылажы ты;

Далок паўз рэчку самавiты,

I гэтай рэчкi вiд усцешан,

Блiшчыць, бы срэбра, з-пад алешын.

Там хутаркi, ды ўсё з садамi,

То як папала, то радамi

Параскiдалiся па полi.

Зямлi i пашы там даволi.

А завядзеш i тут парадак,

То й сам харош ты будзеш, гладак.

Прайшлi мужчыны па гранiцы

I ўсе агледзелi драбнiцы

Ды сцiсла бралi пад увагу,

Як многа дасць зямля пасагу,

Калi б яе купiць прыйшлося.

Мiхал звярнуўся да Антося:

- Ну, як, Антось, твае пагляды

Наконта гэтае пасады?

Мiхал пытае, а ў самога

Купiць зямлю ахвоты многа,

I вочы поўны спадзявання,

Што iм тут будзе панаванне.

- Зямля, брат, важна! ох, зямля!

Як сажа, чорная ралля.

Купляй, заплюшчыўшы хоць вочы,

Ды колькi грошай ён захоча?

Цi будзе, брат, нам па кiшэнi?

Бо шчуплаваты нашы жменi...

I мелi доўгую нараду,

А потым моўчкi йшлi ў пасаду.

- Заходзьце ў хату, калi ласка,

Бо ўжо гатова i папаска,

Гасцей Хадыка сустракае

I на сняданне заклiкае.

Антось да воза адвiнуўся

I зараз з торбаю вярнуўся.

Мiхал з Антосем вайшлi ў хату,

З двара зусiм падслепавату,

З заметна знiжанаю столлю

I з павуццём па завуголлю.

Паўздоўж сцяны стаялi лавы;

I печ i сцены ўсе куравы,

Зямля няроўна, ўся на ямах,

На падваконнi i на рамах

След чарвяточыны замецен,

Не, выгляд хаты непрывецен!

- Сядайце ж, людзейкi-нябогi,

Ды пасiлкуйцеся з дарогi!

Да госцяў кажа гаспадыня,

Сама Фядосiха Аксiня.

Яна абрусам стол накрыла,

Гасцей уважна папрасiла;

А на стале - скаварадзiшча,

I скваркi правяць там iгрышча,

Звычай спраўляючы свiнячы,

I скрозь яешню пар гарачы

Клубкамi коцiцца i смыча

I нос прыемненька казыча.

Для завяршэння ладнай справы

Хадыка вынуў штось з-пад лавы.

I ставiць ён на стол... бутэльку,

Каб акрапiць сваю зямельку.

I вось, як чарка разоў пару

Прайшла ад госцяў к гаспадару,

Тады ўсе разам зашумелi

I праканалiся на дзеле,

Якiя людзi яны просты,

Што ашуканства, як каросты,

Цярпець не могуць i не зносяць,

Iдуць на чыстую, i досыць!

Што з першых слоў адны ў другiх

Пачулi блiзкiх i сваiх,

А як падводзiлi рахункi,

То iх скраплялi пацалункi.

- Я вас люблю! - казаў Хадыка.

I сам я - мiнскi гарамыка;

Пасябраваць хачу я з вамi,

Ядзяць вас мухi з камарамi!

I толькi вам, мае браточкi,

Каб не дажыў я гэтай ночкi,

Хачу прадаць сваю пасаду,

А сам за гандаль я засяду,

Мае вы родненькiя братцы,

Хачу я сальнiкам заняцца.

- Браток Фядос! - Мiхал гаворыць.

Не будзем доўга мы гуторыць:

Вось вам рука! - Фядос даў руку,

I ў тым агульным шуму-гуку

Зачаўся торг, пайшлi бажыцца

Ў жаданнi шчырым падружыцца,

Каб потым, далей, пры спатканнi

Не мець нiякiх нараканняў.

- Дык так: тры тысячы, Фядосе!

Той пальцам шоргае па носе,

Мiнуту мыслiць, разважае.

Мiнута важная, цяжкая.

I цiха-цiха стала ў хаце.

- Няхай так будзе, пане браце!

Гукнуў Хадыка канчаткова.

Яны рукамi крэпяць слова,

Антось iм рукi разнiмае.

- Няхай жа Бог нам памагае!

- Панамi будзеце, панамi,

Ядзяць вас мухi з камарамi!

XXVII. ПА ДАРОЗЕ Ў ВIЛЬНЮ

Дарогi, вечныя дарогi!

Знаць, вам спрадвеку самi богi,

Калi красёнцы жыцця ткалi,

I вашы лёсы вызначалi,

Няма канца вам, нi супыну;

Вы жывы кожную часiну,

То задуменны, смутна строгi,

Як след захованай трывогi,

То поўны чараў спадзявання,

То страхаў цёмнага знiкання,

Калi душа свой лёс прачуе

I ноч нябыту зацянюе...

Дарогi, цёмныя дарогi!

Вы так маўклiвы, вы так строгi!

Хто вас аблiчыць? Хто вас змерыць?

Хто вашы звiвы ўсе праверыць?

Хто вашы ходы абшукае?

Бо ўсё сваю дарогу мае!

Я не зайздрошчу тым з вас, браццi,

Каго спрадвечныя закляццi

Не парушалi, не тамiлi

I цяжкiм каменем не бiлi

I для каго ўвесь гэты свет

Ёсць аднае цялежкi след,

Пытаннi толькi дабрабыту,

Дзе ўсё прыводзiцца к карыту,

I гэта ёсць адна дарога,

Апроч яе няма нiчога.

Не! духу волi плынь жывая

Такога ладу не прымае

I не прыхiлiцца нiколi

Да гэтай лiшне простай долi,

Бо свет i жыцце мнагалучны

I мнагавобразны, выключны.

Таемна схованы, цiкавы

I разнастайны iх праявы,

Дзе кожны момант хвалi новай

Нам штось гуторыць сваёй мовай

Для сэрца i для разумення;

Дзе поўна ўсё свайго значэння,

Прыгоства, чар i глыбiнi,

Дзе граюць вечныя агнi,

Дзе патаемныя крынiцы

Звiняць, як струны заранiцы...

I толькi шкода: абмяжован

Ты, круг жыцця, i ў путы скован

Варожым поясам спавiты,

Сатканым злыднямi ў тры нiты,

З прыбiтай цёмнаю пячаццю,

Як падзалежнае закляццю.

Я знаю: скончыцца дарога,

Бо ноч нябыту, ноч-аблога

Сачыць наш час ад дня раджэння

Сляпымi зрэнкамi зацьмення,

Як дух закляцця, дух праклёну.

Ды покi круг мой не замкнёны,

Я зноў хачу зiрнуць назад

Пад тыя стрэхi родных хат,

Дзе зачалася пуцявiна,

Дзяцiнства светлая часiна...

Дарогi, вечныя дарогi!

Не вечна ж ходзяць па вас ногi!

Ды так: зрабiлi i пачатак

Тры соткi дадзены ў задатак!..

Няўжо то праўда, не вяроза?

Няўжо канец табе, пагроза,

I вечны цiск пад панскiм ботам,

I страх знайсцi канец пад плотам?

Няўжо то праўда, а не сненне

I мара йдзе ў ажыццяўленне?

Цяпер няма назад адходу!

Скiдай з дарогi перашкоду,

Нi перад чым не запыняйся

I з гэтай спадчынай сквiтайся,

Што асталося ад бацькоў

Зямелькi некалькi шматкоў,

I толькi трэба йсцi станоўка,

Адно хай думае галоўка:

Як абярнуцца тут лаўчэй,

Каб справу выканаць хутчэй,

А першым дзелам справа пiльна

Паехаць трэба ў банк у Вiльню

Навесцi спраўкi, сёе-тое

Цi разрашэнне там якое.

Аб гэтым шмат тут гаварылi

I ехаць дзядзьку прысудзiлi.

Убраўся дзядзька, як у свята;

Сказаць - не вельмi зухавата;

Пiльчак быў простага суконца

I той весь вырыжаў ад сонца;

Кашуля зрэбна, але бела,

А шапка козырам сядзела,

Хоць i зналася добра з горам;

А боты вымазаў ён здорам;

А на кiёчку за плячамi

Вiсела торба з кутасамi;

У торбе хлеб, кавалак сала,

З кiшэнi люлька пазiрала

Таварыш верны i нязменны

I з тытуном капшук раменны.

Незухавата, але гладка

На iм ляжала ўся апратка.

Вось дзядзька ўжо Маргi мiнае

I ў даль з задумай паглядае;

Iдзе, на жыта погляд кiне,

На нiвах сэрцам адпачыне,

Iдзе далей, iзноў сцiгае,

Дарога гэта - немалая!..

I думаў дзядзька, каб танней як,

Хоць бы за трыццаць пяць капеек

А чым танней, тым лепш, вядома,

Далей ад'ехацца ад дому.

У дзядзькi ў Стоўбцах быў дружака,

Вакзальны стораж, Донiс Драка;

Ён машынiстаў знаў каротка,

Кандуктарчыха - яго цётка,

А з качагарам жыў, як з братам,

I быў канторшчык яго сватам;

З тэлеграфiстамi ён знаўся,

А з дзядзькам летась сябраваўся,

Падумаць толькi - чуць не шышка!

I з аднаго яны кiлiшка

У цёткi Генi выпiвалi,

I разам восi яны кралi.

I гэтай думкай, як бы хваляй,

Падхвачан дзядзька, чэша далей

З узгорка ўнiз, iзноў на ўзгорак,

Як бы па хвалях лёгкi корак.

Але не-не ды смутна стане,

Як ён палi вакол агляне,

I гэты лес, смугой засланы,

I родны Нёман, i курганы,

I хвайнякi, i грушы ў полi,

Як бы не бачыў iх нiколi.

I блiзкi сэрцу яго сталi

Малюнкi гэтай роднай далi,

I нейкi смутак, жаль нахлынуў,

Як бы надоўга iх пакiнуў.

Iдзе наш дзядзька, разважае

I лес Сустрэнаўку мiнае,

Праходзiць грэблю i балота.

Лажылась сонца пазалота

На верх лясоў чырвоным шляхам,

I ноч панурым сваiм гмахам

У змрок нiзiны спавiвала

I сон на землю навявала.

Вось кончан лес, i Стоўбцы блiзка.

Туман на возера лёг нiзка,

Вада шумела каля млына,

Свiстала голасна машына,

А там за возерам, як струнка,

Пралегла роўненька чыгунка.

Вось пераезд, даўно знаёмы;

Правей вакзальныя харомы.

Антось зварочвае направа

Ды йдзе на станцыю рухава.

Ўсё там кiпiць, бы ў час разрухi,

Снуюць служачыя, як мухi,

Гудуць, шумяць, бы ў вуллi пчолы,

I ходзяць шумна балаголы,

Каменяцёсы з малатамi,

Гандляркi бегаюць з кашамi.

У лiхтарах агнi трапечуць!

А гандляры крычаць, шчабечуць

I б'юць у грудзi кулакамi,

Як бы забiць хацелi Шмульку.

А дзядзька палiць сваю люльку,

Сядзiць, другую накладае

I свайго сябра выглядае.

- А, брат Антонi! - дзядзька чуе.

Глядзiць - аж Драка сам шыбуе,

Iдзе, кiвае галавою

I газы пах нясе з сабою.

- Здароў, брат Донiс! - дзядзька рады,

Сябру кiвае для нарады:

- Скажы мне, браце, цi няможна,

Пры гэтым дзядзька асцярожна

Прыгнуўся к Донiсу, замяўся,

Ды Донiс зразу дагадаўся,

Што за патрэбу мае сябар,

Дык цi не можна б мне... за хабар

Крыху паехаць на машыне?

- А вось пастой, хай люд адхлыне,

Кур'ерскi пройдзе, а тым часам

Мы перамовiмся з Уласам...

Спакойны будзь: мы ўсё абладзiм,

Хоць на таварны, а пасадзiм.

- Дык ты, брат Донiс, пастарайся!

- Будзь пэўны, брат, не сумнявайся:

З казамi мы на торг паспеем.

У гэты момант лютым змеем

Ляцiць кур'ерскi. Задрыжалi

Ўсе шыбы ў вокнах на вакзале,

I ўвесь народ ураз мятнуўся,

I дзядзька наш не аглянуўся,

Як i яго людская хваля

Нясла, бы шчэпку ў перавале.

Як бы хто iх тут страшна спудзiў.

Плячук тут дзядзька прынапрудзiў,

Крутнуўся моцна навакола,

Чуць з ног не збiўшы балагола,

Ды наступiў на бот падпанку,

Зато мiж цел прабiў палянку

Ён гэтым моцным паваротам,

У цвёрды грунт упёршысь ботам.

Званок, другi i зараз трэцi,

I дрыгнуў поезд, быццам чэрцi

Яго сярдзiта скаланулi,

Дождж цэлы iскар сыпанулi

I страшным рогатам заржалi

Ды з дымам далей паiмчалi.

Вакзал пусцеў, люд распаўзаўся.

Антось сядзеў або сланяўся,

Балелi ногi, ўнiкла сiла,

А спаць так моцненька кланiла!

- Ну, што, Антонi, рыбу вудзiш?

Заснеш, брат, потым i не ўзбудзiш.

Хадзем, брат, вып'ем, пагаворым!

Сябры выходзяць крокам скорым.

Сядзяць за пiвам, выпiваюць,

Аб розных справах разважаюць,

А пiва iм вяселiць душы,

I чырванеюць у iх вушы;

А праз кароткую хвiлiну

Антось садзiўся на машыну.

На паравозе без бiлета

Чхаў да Баранавiч дасвета.

Вiдаць, у добрую часiну

Збiраўся дзядзька ў пуцявiну:

Ў Баранавiчах налучыўся

Кандуктар добры: ён згадзiўся

Давезцi ў Вiльню дзядзьку сходна.

Ўздыхнуў тут дзядзька наш свабодна

I, азiраючысь трывожна,

Ў вагон шыбуе асцярожна,

Куды кандуктар тыкнуў пальцам.

I вось наш дзядзька едзе "зайцам".

Тым часам сонейка ўсхадзiла,

Палёў узгоркi залацiла,

I белаватаю смугою

Туман навiснуў над вадою.

Вагон бiтком набiт народам.

Iмчыцца поезд поўным ходам,

I толькi пыл ён падымае,

Як ад табакi, дзядзька чхае.

Пайшоў кандуктар i вачамi

Шукае торбу з кутасамi.

Стхарыўся дзядзька у куточку,

I торба з iм на тым кiёчку,

З якiм наш дзядзька пехатою

Учора йшоў адзiн душою.

Не спаў ён праве цэлай ночы,

На свет глядзець не хочуць вочы,

А галава сама гуляе,

Машыне тахты выбiвае:

Нанiз падзе, назад рванецца,

Туды-сюды яна качнецца

I грукне ў сцену, як дурная,

Як толькi карк яе трымае!

Так на вяселлi маладуха,

Калi датне яе сiвуха,

Забудзе ўсё ды пойдзе ў скокi

I чэша дробна, рукi - ў бокi,

Не чуе долу пад нагамi

I плешча ў тахт яна рукамi.

"Лягаш" у дзядзьку ўцiкаваўся

I, як з iм толькi параўняўся,

Пад бок штурхнуў яго рукою,

Маргнуў, паклiкаў галавою.

Ўсхапiўся дзядзька наш праворна

I за кандуктарам пакорна

Iдзе ён, стомлены, заспаны,

Не раз схiнуўшыся, як п'яны.

Прывёў ён дзядзьку ў карыдорчык

(Абодвух iх трымае ворчык).

- Iдзi сюды! - кандуктар кажа.

Я буду сам стаяць на стражы

Iдзе кантроль, дык ты схавайся,

Сядзi цiшком, не адзывайся,

Не кашляй моцна i не грукай!

I з гэтай мудраю навукай

Кандуктар дзверы адчыняе,

I хiтра пломбу ён знiмае,

Засадзiць гвозд, ключом пакруцiць,

А страх аж вочы дзядзьку муцiць,

I губа ходзiць, бы ў жаробкi.

Тым часам дзверы бруднай "топкi"

Ўраз адамкнуў кандуктар лоўка

I зачынiў, бы ў клетцы воўка,

Запхнуўшы дзядзьку чуць не сiлай

Да гэтай дзiркi апастылай.

Ступiў наш дзядзька крок, спынiўся

I свет яму тут зачынiўся,

Стаiць, як дурань, небарака.

- Куды ж ты ўпхнуў мяне, вужака?

Бадай ты спрах з сваёй нарою!

Гамонiць дзядзька сам з сабою.

- Ну ж, удружыў, гад! вось усунуў!

I ў цёмны кут ён злосна плюнуў.

- Ах, вэй! што гэта? цi сляпы ты?

То ж тут жа мы! - з кутка сярдзiты

Пачуўся голас чалавечы,

Аж узнялiся ў дзядзькi плечы,

Ды каб схаваць, што ён спужаўся,

Спакойна дзядзька адазваўся:

- А, гэта вы! Нашто ж пад слiну

Было вам ставiць абразiну?

Тут толькi стаў ён прыглядацца

"Зайцы" сярдзiта мiтусяцца.

Яны даўно ўжо там стаялi,

Як мышы з норак, выглядалi.

Пярэднi з iх, такi вяртлявы,

Яшчэ ўсё цёрся аб рукавы.

Было ўсё чорна тут ад сажы,

Насiлась густа пылу пража;

Адно акенечка i тое

Глядзела цьмяна насляпое.

А цесната - нi стаць, нi сесцi,

Тырчы, як пень, на адным месце!

Але сяк-так прымайстраваўся

Наш падарожны каля печы,

Размяў крыху грудзiну, плечы

I закурыць нарыхтаваўся,

У кут паставiўшы крывульку.

Дастаў капшук, агледзеў люльку,

Прадзьмуў цыбук, задаўшы смроду,

Аж пасажыр сiвабароды

Даўно ўжо ён на дзядзьку дзьмуўся

Шмаргнуўшы носам, адвярнуўся.

Але наш дзядзька не шманае:

Тытун у люльку накладае;

Тытун быў свой, а не куплёны,

I драў ён горла, як шалёны,

I, як казаў у нас Дзямешка,

Па галаве бiў, як даўбешка.

Тытун быў хвацкi, адмысловы,

I не адзiн курэц здаровы,

Хвацiўшы дыму галт знячэўку,

Як бы спiрытусу кватэрку,

I чхаў, i пырхаў з паўгадзiны,

I выцiраў з вачэй слязiны,

Аж пуп яго трашчаў i рваўся

(Ён бесарабскiм называўся

Тытун той дзядзькаў самавiты).

Як чорт, быў дым яго сярдзiты.

Наклаўшы люльку, выняў скалку,

Адкалупiў ён цыру галку

I гасiць крэсiвам. Iскрынкi,

Як залаценькiя пылiнкi,

З нягромкiм трэскам узвiлiся,

На цыр багата палiлiся.

Вось дзядзька люльку раздзiмае,

Цыбук хрыпiць, пiшчыць, спявае.

Дым усё большымi клубамi

Звiсае ў дзядзькi над вусамi.

I вось як люлька разгарэлась

Курыць даўно яму хацелась,

Набраў ён дыму рот паўнюткi

Цягнуў не меней паўмiнуткi

I клуб, як з комiна, пускае.

Нясецца дым, насы зрывае,

"Зайцам" духi ён забiвае;

I мух тым дымам даняло:

Гудуць жалобна, б'юцца ў шкло.

Падняўся кашаль мiж "зайцамi",

I ўсе зашморгалi насамi.

- Ой, фэ! не вытрываць! ратуйце!

Хоць нашу старасць пашкадуйце!

Крычаць "зайцы" ўсе ў адзiн голас

I на бародах скубуць волас,

А дзядзька пыхкае клубамi

I смех хавае пад вусамi.

Ды ў гэты момант з карыдора

Пачуўся голас кандуктора

I грук у дзверы кулакамi.

- Эй ты, там, торба з кутасамi!

Якога чорта гэта смалiш?

Ты мне вагон увесь развалiш!

Пакiнь курыць, бо i праз дзверы

Праходзiць дым сюды без меры...

Але i дым: аж з ног скiдае!

Ну, проста нос табе зрывае!

Кантроль, даў Бог, прайшоў удатна.

Вайшлi ў вагон, i так прыятна

Ў вагоне дзядзьку паказалась!

Прад iм раўнiна рассцiлалась

Палёў, засеяных хлябамi;

Загоны стройнымi радамi

Антосю вочы весялiлi

I на працягу цэлай мiлi

Узад пачцiва адхадзiлi

I расступалiсь прад машынай,

Як кавалеры прад дзяўчынай

Цi як прад свёкрам маладзiца.

Яна ж, як вольная арлiца,

Ляцiць стралою, грозна дыша

I сiвым дымам цяжка пыша.

I кожны мiг каля чыгункi

З'яўлялiсь новыя малюнкi:

Слупы мiльгалi верставыя,

Дарожкi, сцежачкi крывыя,

Што чуць заметна спамiж збожжа

Вiлiся йстужкаю прыгожа;

Лясы, гаёчкi вынiкалi,

I цэрквы вежамi блiшчалi

Ў жывых вянках бяроз i клёнаў,

I пакручастых рэчак гоны,

I мiгацелi сёлы, дворы,

Сады, курганы, касагоры.

- Ото разгон i шыр якая!

З сабою дзядзька разважае.

Зiрнеш - не згледзiш канца-краю,

I гэта ўся зямлi армада

Гаспадара-цара аблада!

Вялiкi ён багач на свеце,

Ды толькi бедны яго дзецi:

Ядуць хлябок яны з мякiнай,

"Зайцамi" ездзяць на машыне.

Якiя дворы, Божа мiлы!

А ўсюды бедны люд пахiлы

Кiшыць, гаротны, як мурашкi,

I ўздых задушаны ды цяжкi

Гатоў з грудзей яго прарвацца,

На гоман думак адазвацца.

"Эх, дзецца людзям бедным недзе!"

I ўспомнiў дзядзька, куды едзе

I што яму ў той Вiльнi трэба.

Эх, цяжка ты, скарынка хлеба!

Пакуль пачуеш кроплю сiлы,

То банк мо выматае жылы

Налогам, гербавым, там, зборам,

Не развiтаешся ты з горам,

I пусцiць жыць бадай не голых.

У гэтых думках невясёлых

Антось да Вiльнi пад'язджае

I свой гарнiтур папраўляе.

XXVIII. ДЗЯДЗЬКА Ў ВIЛЬНI

I не спынiлася машына,

А ўжо пайшла мiтусянiна:

Хватаюць клумкi пасажыры,

Пад рукi б'юць "зайцы"-праныры,

Паны складаюць чамаданы,

Лубкi-каробкi, дзе схаваны

Паненак розныя прыпасы

Для завiвання, для падкрасы,

Каб трохi зменшыць перашкоды,

Пахiбкi матухны-прыроды.

Срэдзь люду рознага i панства

I мiж усякага убранства

Вiдна i дзядзькава апратка,

Пiльчак i шапачка-аладка.

Машына стала. Валiць валам

Люд у тунелi пад вакзалам,

А з iм i дзядзька цiсне збоку,

Ад шэрых свiт непадалёку.

Яшчэ нiколi дзядзька з роду

Не бачыў гэтулькi народу,

Паноў, чыноўнiкаў багатых,

Такiх таўшчэразных, пузатых,

Што можна б смела з'есцi булку,

Каб абысцi гэту качулку;

I выступаюць такiм тузам,

Iдуць, не бачаць ног за пузам,

Аж дол каменны чуць не гнецца,

Як студзень, карк яго трасецца.

"Ото паноў! о, Божа мiлы!

Якiя гладкiя iх рылы!

Якiя вусы i бароды!

Паставiць бы iх у гароды

Нi вераб'i i нi вароны

Не смелi б сесцi на загоны!

I процьма-та ж iх тут якая!

У мыслях дзядзька разважае.

А морды ззяюць, як пад лакам,

Вiдаць, жывуць яны са смакам.

А ўзяць паненак - ажно ззяюць

I ходзяць - долу не чапаюць:

Так лёгка, плытка, далiкатна,

Як бы матыль той, акуратна.

Ды што рабiць дачушкам бруку?

У гэтым iх уся навука.

Растуць, як краскi, ў добрай долi,

Не трэба йсцi з сярпом на поле,

Дзе праца ўсю красу знiмае,

А ржышча ногi прабiвае".

Iдзе наш дзядзька i баiцца,

Каб часам як не памылiцца

I не ступiць каму на ногi

I каб не збiць каго з дарогi.

А боты, падлы, ну, вiдочна,

Не так, як людзi, йдуць нарочна:

На ўвесь вакзал грымяць насамi,

Як конь па току капытамi.

Дзiвiўся дзядзька тут нямала,

Йдучы тунелем да вакзала.

Як хiтра, мудра збудавана!

Як чыста, хораша прыбрана!

А колькi вулачак i ходаў,

Палiтурованых усходаў!

Там, угары, над галавою,

Iдуць вагоны чарадою!..

О, хiтры свет, на штукi здаўся!

Тунель тым часам раздзяляўся,

I вал сярмяжнага народу

Iдзе да правага праходу.

Паны налева важна садзяць,

Дзе iх сярмяжнiкi не здрадзяць

Нi пахам дзёгцю, нi карчагi,

Нi вiдам латанай сярмягi.

Як выйшаў дзядзька наш з вакзала,

Яму аж моташна нейк стала:

Такое пекла - шум страшэнны,

Застой паветра i дух дрэнны;

Народ таўчэцца каля конкi,

Па бруку б'юць падковы звонка,

Грымяць павозкi, буды, колы,

Аж проста глушаць балаголы

I гэта процьма ўсякiх зыкаў

Злiлася ў гул адзiн вялiкi,

Дзе з непрывычкi вуху цяжка,

Дзе б'юць па сэрцы яны важка.

Снуе народ, як на пажары,

Пад iм аж гнуцца тратуары.

Эй, божы люд! Якая сiла

Цябе вiхрамi закруцiла?

Куды ты йдзеш, чаго шукаеш?

Якi ты ў сэрцы смутак маеш?

Куды вядзе твая дарога?

Чаму задума i трывога

Пячаць на твар твой палажыла?

Чаго глядзiш ты так нямiла?

Няма ў тваiх вачах прывету,

Як бы не рады сонцу, свету,

Iдзе народ, як хвалi мора,

Як хмары ў небе на прасторы,

Адны другiм усе чужыя.

Iдуць старыя i малыя,

Iдуць, шнуруюць чарадою,

Заняты кожны сам сабою.

I дзядзька з гэтым людам злiўся,

Як зерне ў зернях, загубiўся.

Быў дзядзька ў пушчах, у барох

I расчытаць iх голас мог,

I з старасвецкiмi дубамi

Каротка знаўся, як з сябрамi.

А тут - адзiн, бо ўсе чужыя,

Не знаеш, хто яны такiя,

I сам для iх ты чужанiца.

На камянiцы камянiца,

Не згледзiш неба край за iмi

I цiснуць сценамi сваiмi.

Iдзе так дзядзька i па бруку

Адзiн за дзесяць робiць груку.

А дзе ж той банк? - карцiць пытанне,

Так правандруеш да змяркання,

А сам туды не пападзеш

I толькi дзень дарма звядзеш.

Ды дзядзьку страшна прыступiцца,

Спытаць людзей ён тут баiцца,

Бо ўсе такiя надзiманы,

I хоць бы твар адзiн рахманы

Або свой брат, мужык-трудзяга,

Нiдзе не свецiцца сярмяга.

I дзядзька наш стаў прыглядацца,

Ў каго б дарогi запытацца,

Бо ён зрабiў адну ўжо спробу,

Спытаў чумазую асобу,

Дык тая так яму сказала,

Што лепш бы ёй няхай зарвала!

Тут дзядзька кроку падбаўляе

I пана з цэшкай наганяе;

Ступiў яшчэ ён колькi крокаў,

Да пана коцiцца ён бокам;

А пан не бачыць цi не хоча

Глядзець, як дзядзька наш клапоча

I ў iм патрэбу дужа мае,

Iдзе i палачкай махае.

Тут дзядзька трошачкi прыгнуўся,

Рукою пана дакрануўся:

- Скажы, паночку, як далёка

Зямельны банк? - Пан кiнуў вока

На дзядзьку скрыва так i строга:

- Спытай аб тым гарадавога!

Сказаў i кроку пан прыбавiў,

Як бы пытаннем абясславiў

Яго наш дзядзька прад панамi,

Прад тымi вось капелюшамi.

"Ото завiў, настроiў лыжы,

Як бы чарцяка той ад крыжа",

Антось сабе сам усмiхнуўся

I на ўсе бокi азiрнуўся,

Як бы хацеў сказаць: "Глядзеце,

Якая цаца ззяе ў смеццi!"

Памалу стаў ён разглядацца.

Э, што! няма чаго баяцца!

Iдзе вальней, глядзiць смялей.

На сэрцы стала весялей,

I трохi карк ён падымае,

На крамах вывескi чытае

Нядарма ж дзядзька быў у школе,

Навуку ведаў ён даволi.

Ды перабраў тут дзядзька меру:

На слуп узбiўся, на халеру,

Ды так аб падлу штурхануўся,

Што свет яму перавярнуўся,

На брук зляцеў ён з тратуару,

Перакруцiўся разоў пару

I так у брук бядак загасiў,

Траха манеркi не расквасiў.

Ды дзядзька борздзенька схвацiўся,

Знячэўку ён ашаламiўся,

Як той шчупак, папаўшы ў нерат.

Не знае ён, дзе зад, дзе перад.

- Бадай цябе агнi спалiлi!

На якi чорт слупоў набiлi?

Гаворыць дзядзька сам з сабою,

Пыл абiваючы рукою.

I тут ён толькi азiрнуўся,

Глядзiць - у кут глухi упхнуўся,

Сцяна прад iм i сцены збоку,

Ўпярод не ступiш анi кроку

Прапала вулiца, ды годзе!

Таўчэцца дзядзька, як у бродзе

Той сом, прыцiснуты плытамi,

Што ў букце век жыў пад карчамi.

"Бадай ты спрахла! дзе ж дарога?

Нагвалт крычы гарадавога!

Куды нялёгкая загнала!"

Аж проста дзядзьку страшна стала

I з перавулачка глухога

Iдзе шукаць гарадавога,

Iдзе i горад праклiнае;

Падшыбла злосць яго такая,

Што каб прымеў бы, ўзяў саломы

Ды падпалiў бы ўсе харомы,

Бо ўсе дарогi загрузiлi

I свет яму тут зачынiлi.

Мiнут праз колькi з перавулка

На свет ён выбiўся, дзе гулка

Няслiся зноў страшэнна зыкi,

Дзе горад гуў многаязыкi.

Цяпер наш дзядзька не чытае,

А больш пад ногi паглядае

Ды кiне вока, цi не блiсне

Жаданы шнур, ды далей цiсне.

Шукае дзядзька наш, як Бога,

Ў людской галдзе гарадавога.

А вось i ён! стаiць плячысты

I погляд кiдае празрысты;

Стаiць, як той пастух над статкам,

I наглядае за парадкам

На тое ж горад i губерня.

Тут з тратуара дзядзька верне,

Iдзе, за брыль здалёк бярэцца,

"Дзень добры" кажа, як вядзецца,

Яшчэ крок блiжай падступае,

Аладку-шапку падымае.

- Скажыце, як мне ў банк папасцi?

Мне па зямельнай трэба часцi.

- А вось як пойдзеш, чалавеча,

Таму касцёлу насустрэчу,

Там будзе вулiца направа,

Пачаў казаць служака бравы,

Ты правай вулiцы трымайся,

А там другога запытайся,

I скора банк той будзе блiзка.

Скланiўся дзядзька яму нiзка,

Бо надта ж добрым паказаўся,

I так ён дзядзьку спадабаўся,

Што калi будзе ўсё шчаслiва,

То вып'е з iм хоць пару пiва

I з'есць з iм разам кусок сала;

I весялей зноў дзядзьку стала.

Зрабiўшы два-тры павароты,

Людзей спытаўшы раз мо ў соты,

Спынiўся дзядзька каля банка,

Дзе ўсходы чыстыя, як шклянка,

Шырокi крок яго стрымалi

I ў душу страх яму нагналi.

Стаiць наш дзядзька ў задуменнi,

Не смее ўзняцца на ступенi:

Баiцца ён мужычым ботам,

Прапахлым дзёгцем, здорам, потам,

Тут наслядзiць або наплямiць,

Лепш iх не знаць, няхай iх цямiць!

Ступi не так, падымуць сварку

Ды на барыш дадуць па карку.

I гэта "iх", як здань лiхая,

Спакой ад дзядзькi адганяе;

"Iх" - нешта злое, цемень-сiла,

Што душу дзядзькаву муцiла;

"Iх" - гэта тое, што варожа

I ў рог баранi сагнуць можа.

Ды дзядзька страх перамагае,

Ён шапку загадзя знiмае,

Па ўсходах чыстых, як мурашка,

Паўзе ўгару, ступае цяжка.

Забiты дух яго вякамi

Ўжо чуе страх перад панамi.

Ў прасторнай, чыстай, светлай залi

Паны туды-сюды снавалi,

Развязна, моцна гаманiлi,

Цыгары доўгiя курылi,

А дзе каторы шарганецца,

Каля яго прыслужнiк трэцца

I падае яму адзенне,

А сам - пакора i жычэнне;

А пан той руку ткне ў кiшэню,

Яму "дзесёнтку" суне ў жменю;

Прыслужнiк, ну, чуць не прысядзе,

Аж смех бярэ, на гэта глядзя.

Але й паны не ўсе тут роўны:

Адны з iх круглыя, як броўны,

Iдуць спаважна, ўперавалку;

Другiя выпетрылi ў палку;

Адны трымаюць нос высока,

Другiя ў дол спускаюць вока.

Апроч паноў, у гэтай залi

I мужыкi ў кутках стаялi,

I людзi простага больш звання

Таўклiся ў банку ўжо ад рання.

Мiж iмi гоман цiха вiсне,

Туды i дзядзька Антось цiсне.

Прыйшоў, суседзяў змерыў вокам

I да сцяны прыпёрся бокам.

- Сядай, мой мiлы, мой харошы,

Бо за "пастой" не плацяць грошы,

Сказаў сярмяжнiк дабрадушна,

На лаўку дзядзька сеў паслушна,

Ўздыхнуў, падзякаваў суседу.

Ўжо пажылому, чуць не дзеду.

Пайшлi пытаць адзiн другога,

Хто ён, адкуль, сяла якога,

Губернi, воласцi, павету.

- Прыехаў я сюды з-за свету,

З-пад самых Стоўбцаў - чулi, можа?

- Не, не здаралася, нябожа.

- А самi скуль вы? - Я з-пад Лiды,

З сяла Вялiкiя Дзямiды

(Ён Грышкам Верасам назваўся);

Яшчэ са ўчора затрымаўся.

Пустая справа, ды i тую

Не давядзеш ты да ладу

Гадоў са два яе вяду,

Як тут нi ладжу, нi мяркую...

Эх, мiлы мой ты! за панамi

Няма прадыху. Хто з грашамi

I мажа збоку, - той i едзе,

Так вось i робiцца, суседзе.

Ён знаў чыноўнiцкiя сецi

Недарма ж соваўся па свеце,

Зямлi шукаючы з сябрамi,

I добра знаўся з пiсарамi.

- Вам трэба з банка разрашэнне,

Пiшэце, мiлы мой, прашэнне;

I, калi хочаце, параю:

Пiсарчука такога знаю,

Што вам прашэнейка за злоты

Напiша з мiлаю ахвотай.

- Ах, калi ласка, пане Верас.

Скажу вам дзякую яшчэ раз,

Бо покi сам чаго даб'ешся,

То i жыцця свайго зрачэшся.

- Ну, то хадзi! - Ўстаюць, выходзяць

I па панах вачамi водзяць,

I каля столiка пустога

Там не было цяпер нiкога,

Апроч бутэлечкi чарнiла

З шырокiм донечкам, без рыла,

Сябры спынiлiся маўклiва.

- Вам што? - пытае iх пачцiва

Сам пiсарчук. Ён стараваты,

I росту нiзкага, кашлаты,

I вынiк ён перад сябрамi,

Як тая порхаўка часамi

Па цёплым дожджыку з зямлi.

- А вось да вас якраз прыйшлi,

Тут дзядзька ўперад выступае

I просьбу цiха выкладае.

- Пастойце ж трошкi, пачакайце,

А вось вам крэселца, сядайце!

З стала ён выняў лiст паперу,

I ўсю пiсарскую манеру

Ён перад дзядзькам выяўляе:

З-за вуха ручку выцягае,

Рукою водзiць, нiбы пiша,

I трэ свой лоб ды носам чмыша.

Паразважаўшы для прыкрасы,

Пайшоў выводзiць выкрунтасы;

Уважна дзядзька пазiрае,

У жменi злот даўно трымае.

- Ну, вось прашэнне i гатова,

Прашэнне - "рэхт"! ну, адно слова!

Вы, можа, граматны часамi?

- А так - распiшамся i самi.

I дзядзька пальцы разгiбае,

Бярэ ён ручку i мачае;

Ды граблi-пальцы, як чужыя

Цi як калочкi дзервяныя,

Пяро трымаюць бокам, крыва

I водзяць ручку баязлiва;

I покi дзядзька распiсаўся,

На лбе буйны пот паказаўся,

Бы дзядзька летняю парою

Прайшоў па купiнах з касою.

- Цяпер iдзiце ў тыя дзверы

Зрабiць адметку на паперы,

Кiвае пiсар галавою.

I дзядзька дробнаю ступою

Падходзiць к дзверам, адчыняе,

Прашэнне ў скрутачку трымае.

А там, за доўгiмi сталамi,

У стол уткнуўшыся насамi,

Сядзяць пiсцы, як гною кучкi,

Скрыпяць iх пёрцы, ходзяць ручкi,

Трашчаць, як конiкi на сене

Цi тыя шашалi ў палене,

Заняты кожны сваiм дзелам.

Ступiў наш дзядзька крокам смелым,

Iдзе к сталу, што быў паблiжай,

Да барады счырвона-рыжай

I перад тою барадою

Схiлiўся нiзка галавою.

Чыноўнiк буркнуў штось сярдзiта,

Як той япрук каля карыта,

Але прашэнне ён прымае,

Насупiў бровы i чытае.

- Iдзi ў той стол, налева трэцi!

Махнуў чыноўнiк барадою,

Як саламянаю мятлою.

- Адкуль яны бяруцца, чэрцi?

Прамармытаў руды пiсака.

Пайшоў наш дзядзька-небарака,

На стол паказаны трапляе

Ды зноў там галаву скланяе

I перад новым палупанкам

Стаiць, прыгнуўся абаранкам.

Чыноўнiк толькi лыпнуў вокам

I павярнуўся к дзядзьку бокам

Ды водзiць пёркам па "бумазе"

(Ужо такi пачот сярмязе!).

Стаiць наш дзядзька, не адходзiць.

"Ну, што ж? няхай пяром паводзiць:

Не на дажджы я, часу маю,

Не пан я, трохi пачакаю".

Чыноўнiк лыпнуў зноў вачыма,

Як бы на цёшчу цi айчыма,

Зноў у паперы ён уткнуўся,

А дзядзька наш не зварухнуўся.

Злаваць чыноўнiк пачынае,

Што дзядзька вытрыманасць мае.

Чыноўнiк злосны не стрымаўся:

- Табе чаго тут? - запытаўся,

Сярдзiты, поўны нецярпення.

- Наконт зямлi: вось i прашэнне,

Гаворыць дзядзька так салодка,

Як толькi можна, ды каротка

Яго чыноўнiк злы спыняе:

- Не важна справа, пачакае;

Прыйдзi сюды праз тры гадзiны!

Ўздыхнуў Антось ад той навiны.

"Ось дзе выжыга! ось бiзун,

Бадай цябе забiў пярун!

Чакай дабра ты ад хамулы,

Няхай табе дасць Бог тры скулы!

Няхай цябе водзяць сляпога,

Як водзiш ты за нос другога!"

I як нi кляў ён гэту п'яўку,

Ды мусiў даць рубля за спраўку.

XXIX. НА ЗАМКАВАЙ ГАРЫ

- Ну, што ж? - пытае дзядзька Грышку.

Хiба дзе выпiць па кiлiшку

Ды падкрапiцца б мала-мала?

Я з дому ўзяў кавалак сала,

I хлеба ёсць крышан са мною,

Чаго ён сохне сiратою?

- Падмацавацца б не мяшала,

Бо ў жываце штось заспявала,

А нашча чарачку кульнуць

Усё адно што ў рай зiрнуць.

Сябры ўстаюць, iдуць спавагу

I на прашпект нясуць сярмягу,

Дзе панства ўсякага багата

Iдзе i едзе, як у свята.

I скуль набралiся яны?

I ўсё важнецкiя паны,

I так адзеты, так убраны,

Што той Ракоўскi надзiманы

Няхай яго там возьме боль

У параўнаннi з iмi - ноль

Ну, проста так, звычайны Лыска:

I не стаяў каля iх блiзка!

Зiрнеш i ўнiкнеш: прад табою

Мо князь з графiняю якою!

Так далiкатна спацыруюць

I не гавораць, а варкуюць!

Або спаткаеш генерала,

Яго ўся Вiльня, пэўна, знала:

У медалях уся грудзiна!

I што за погляд! што за мiна!

Ну ж i паноў! не дай ты Божа!

Антось стрымацца ледзьве можа

Няхай iм дрэннае прыснiцца,

Каб тым панам не пакланiцца.

Ды Верас з дзядзькi тут смяяўся.

- Ты не ўважай, што ён убраўся,

Гальштук павесiў i манiшку,

А каб раздзець яго, брацiшку,

То пэўна ходзiць без кашулi,

На ланцужку - кусок цыбулi.

Па вiду пан i ходзiць панам,

А спiць напэўна пад парканам,

Таго й глядзiць, каб што ўварваць...

Такiх паноў - хоць гацi гаць!

Чым болей дзядзька разглядаўся,

Ён тым мацней тут захапляўся.

Якi тут рух i беганiна!

Як ззяюць вокны магазiнаў!

I колькi тут дабра, багацця!

А колькi слёз у iм, пракляцця?

Якiя брычкi i карэты!

А для каго ўся роскаш гэта?

Антосю стала чагось смутна.

Цi гэта роскаш так атрутна,

Што голас зайздрасцi ўзбудзiла

I свой адбiтак палажыла?

Цi то пратэст, бунт процiў здзеку,

Якi пануе тут адвеку

I дзелiць люд на дзве галiны,

На дзве няроўныя часцiны:

На багачоў i на галоту?

Адным - сланяцца каля плоту

Сваiх задворкаў цёмна-брудных

У мыслях-думках шэра-будных,

Жыць у гразi, хадзiць сляпымi

Ў iмгле пустой i ў едкiм дыме,

Цярпець пакорлiва, малiцца

I з гэтай доляю гадзiцца,

А ўсе надзеi на збавенне

I на канец таго мучэння,

Якi настане ўсё ж нарэшце,

На той бок смерцi перанесцi!

Другiм - тут рай i панаванне

I ўсiх дабротаў спажыванне.

Ты iм служы, ты iм працуй

I нейкi страх прад iмi чуй.

- Ото, брат, горад! от дамiшчы,

Ото дзе сыпалi грашышчы!

Якiя вежы i касцёлы!

Як толькi iх трымаюць долы!..

Зiрнi, зiрнi: гара якая!

На ёй i будка цагляная...

Ото б адтуль зiрнуць на горад!

Забыўся дзядзька i пра голад

I падбiвае сябра Грышку

Ўзысцi на тую гару-вышку.

Яна так пышна, так высока

I так ласкае тваё вока!

А гэты скат такi зялёны!

Там каштаны, там лiпы, клёны

Глядзяць здалёк адным кустом,

Адным вялiзарным шатром.

Прашпект, касцёл сябры мiнулi

I ў сквер зялёны павярнулi.

Ў цяньку развесiстых галiнак

Дарожкi ўюцца мiж раслiнак,

Такiя чыстыя, аж мiла.

I люду мноства тут хадзiла,

Найболей моладзь гарадская,

Ды худасочная, благая,

Ўсё панiчы-зухi, паненкi,

А станiк iх, бы ў восак, ценкi;

Iдуць, шнуруюць па дарожках,

А чаравiчкi на iх ножках

Так i паскрыпваюць, спяваюць,

Нiбы капыцiкi мiльгаюць;

Iдуць, спусцiўшы вачаняткi,

На погляд цiхi, як ягняткi.

А панiчы снуюць стрыжамi,

Ў паненак цэляцца вачамi,

Так от i льнуць, як рой да грэчкi,

Як матылi на тыя свечкi.

На доўгiх лаўках пажылыя

Сядзяць паны, як бы святыя,

Багата ўсе яны адзеты,

Чытаюць кнiгi ды газеты.

Антось на ўсё глядзiць уважна,

I сам iдзе ён трохi важна,

Крыху асвойтаўся з панамi,

Iдзе, пагруквае нагамi.

Сябры тым часам сквер мiнулi,

Налева ўгору павярнулi;

Тут з будкi стораж iх спыняе:

- Куды йдзяце? - сяброў пытае.

- Куды ж? на гору, ёсць вядома.

- А цi вам правiла знаёма,

Што безбiлетным ход запынен?

Хто йдзе на гору, той павiнен

Бiлет купiць на права ўходу.

Сябры спынiлiсь - грошай шкода;

Ў чупрыны рукi запускаюць,

Аб гэтай справе разважаюць:

За што плацiць? пустая справа...

Але ж iзноў - зiрнуць цiкава,

Як там з гары ўсё выглядае.

I дзядзька стоража пытае:

- А колькi той бiлет каштуе?..

Нiяк у Вiльнi не шанцуе!

- Ўсяго шэсць грошаў. Заплацеце,

Тады сабе, здаровы, йдзеце.

- Дзе наша, брат, не прападала:

Каб наша лiха не даждала!

Гаворыць дзядзька наш разважна,

Ў кiшэню лезучы адважна.

Сябры бiлеты пакуплялi

I на гару пашыбавалi.

- Ото, гара, як печ, крутая!

I вось чаму дарожка тая,

Бы шрубка, ўецца па-над бокам:

Узлезь, папробуй, простым крокам!

Ну, брат, гара, аж ногi млеюць.

Сябры iдуць i весялеюць.

- Цi то яе такая ўрода?

Рукою, мусiбыць, народу

Яна насыпана спрадвеку...

Ото, мой Божа: чалавеку

Заўсёды мала, не хватае,

Антось уголас разважае.

Цi ёсць канец яго патрэбам?

Чаго няма пад гэтым небам!..

- Не: не здаволiш чалавека,

I будзе вечна ён калека:

Чаго-нiбудзь, а будзе брак,

Ужо бо створаны ён так!

Твардоўскi пан быў - мо чувалi?

Яму ўсе чэрцi слугавалi

I ўсе выконвалi жаданнi,

I што ж? шчаслiвы быў? нiзвання!

Ды ўзяць хоць нас, не тое ж сама?

I мы, як тая багна-яма,

Ўвесь век варушымся, збiраем,

Канца ж патрэбам тым не знаем.

Сябры на верх гары ўзнялiся,

Аж упацелi, засаплiся,

I ногi iх спынiлiсь самi.

А слаўны вiд перад сябрамi

З гары высокай адчыняўся!

Хто вiдам тым не любаваўся?

Ўнiзу гары ляглi прыгожа,

Як бы разоркi памiж збожжа,

Дарожкi роўныя, крывыя.

Над iмi дрэвы маладыя

Ў сваёй пакоячай цiшы

Сплялi жывыя салашы.

Агромны горад, цесна збiты,

Ўвесь блескам сонейка залiты,

Займаў узгоркi i нiзiны;

Дамы стаялi, як вiцiны,

То ўдоўж, то ўпоперак радамi,

То закрывалiся садамi

Або дзе ўзгоркам крутабокiм;

А дзе васпанам адзiнокiм,

Расцерабiўшы сабе пляц,

Як горды пан, стаяў палац.

Будынкi цесна ў рад стаялi,

Як бы адны другiх трымалi

У часе нейкай небяспекi

I асталiся так навекi.

А мiж высокiх дамоў-градак,

Свой пэўны маючы парадак,

Вiлiся вулачкi так-гэтак

Густою тканню цёмных клетак.

Ўгары, высока над дамамi,

Пазалачонымi крыжамi

Блiшчалi цэрквы i касцёлы,

Узняўшысь к небу галавамi,

На сонцы ззяючы вярхамi;

I гоман iх званоў вясёлы

Ў паветры гуў таемна, злучна

I замiраў дзесь мiлагучна.

Налева, мiж гор крутабокiх,

У берагах сваiх высокiх,

Па камянях, бы тая змейка,

Вiлася шумная Вiлейка

I, закруцiўшыся дугою,

Знiкала зараз за гарою.

А справа ўнiз свабодным махам

Лягла другая рэчка шляхам,

Як бы сталёвая пружына;

То Вiлiя, Лiтвы дзяцiна,

Няслася пышна мiж абрываў

Блiскучай стужкай гожых звiваў,

Як бы жывое срэбра. Хвалi

На сонцы песцiлiсь, дрыжалi.

Так майскiм днём дрыжыць лiстамi,

Аблiты сонейка агнямi,

Зялёны клён i пышна ззяе,

На сонцы лiсцiкi купае.

Па левым беразе ў шнурочак

Зялёных дрэў пралёг радочак,

Як стрэлка, роўненька, пад меру,

Як тыя буквы на паперу.

Дамы, каменныя грамады,

Палацы, пышныя пасады,

Крутыя горы з жоўтым скатам,

Пяскамi, глiнаю багатым,

Ўвесь правы бераг абступалi,

У рэчцы ценi iх дрыжалi.

I адбiвалiсь, бы ў люстэрцы,

У Вiлii хмурынак перцы,

Што вiслi белай чарадою

Высока ў небе над зямлёю.

А там, за горадам, так здатна

I так прыгожа, так прыятна

Узгоркi леглi ў сiняй далi;

Па iх адложыстых уклонах

Любоўна ветры па загонах

Жытцо, ярынку чуць гайдалi,

Як нянька добрая цi матка

Ў калысцы гойдае дзiцятка.

Палоскi нiвак йшлi абрусам,

Гаi, лясочкi здольным вусам

Ў палях то тут, то там чарнелi,

Як бы на сонейку гарэлi.

I ў абразах тых самавiтых

Палёў, задумаю спавiтых,

Пачулiсь родныя павевы

I дарагiя сэрцу спевы

Для мужыкоў, сыноў заўзятых

Палёў, лясоў, лугоў багатых;

Там iх душа i там iх думы,

Iм далей хочацца ад шуму

Траскучых вулiц, перавулкаў,

Ад пылу, смроду закавулкаў,

А на гары было спакойна.

Чуць далятаў сюды нястройна

Далёкi шум i той змякчаўся,

Сюды нейк боязна ўрываўся.

Гара спакойна пазiрала,

Маўклiвасць важную хавала,

Як сведка той вялiкай справы,

Што для пустой людской забавы

Нiколi вусн не раскрывае

I моцна тайнасць ахраняе.

- Ну, што, Антонi: надзiвiўся?

Ад думак Верас абудзiўся.

Цi не пара б пасiлкавацца,

Бо трубiць чэрава, прызнацца?

- Так, час iсцi, глядзець даволi,

Бо не нагледзiшся нiколi.

Сябры назад з гары звярнулi,

Шырокiм крокам сцiганулi.

- Пастой! а там што? - Там - гармата.

- Чаму ж няма пры ёй салдата?

Пытае дзядзька. - Мо старая,

А мо фальшывая якая,

Не буду спрэчвацца заўзята.

З такой гаворкай да гарматы

Прыйшлi яны i важна сталi,

Гармату доўга разглядалi,

Глядзелi ззаду i з бакоў,

Аб ёй сказалi колькi слоў.

Калёсы дзядзька разглядае

I блiжай-блiжай падступае,

Хацеў яе яшчэ пагладзiць.

- Ой, не чапай, а то рассадзiць!

Няхай яна, брат, лепей спрахне!

Зачэпiш, падлу, ды як гахне!

I вочы высмалiць, i кiшкi

Шпурне, глядзi, аж на Лукiшкi.

О, з ёю, брат, такiя штукi!

Спужаўся дзядзька, борзда рукi

Рвануў назад, як ад гадзюкi,

Ды так, што Грышка стаў смяяцца.

- Хадзем, брат, лепей сiлкавацца!

XXX. СМЕРЦЬ МIХАЛА

Канец... Як проста гэта слова

I мнагазначна, заўжды нова!

Як часта мы пад крыжам мукi

Ў тамленнi духу ўзносiм рукi

I вочы, поўныя гарэння,

I прагнем мiгу вызвалення!

Шчаслiвы мiг, бо палi путы!

Канец - i нейкi круг замкнуты

У небыццё iдзе i гiне,

Каб месца iншай даць часiне;

I вера ў той канец няўхiльны

Знiшчае тлен гнiлы, магiльны.

Канец!.. Як многа разважання

I засмучонага пытання

У гэтым простым, страшным слове

Пры iншым з'явiшчы i ўмове,

Калi астатняю мяжою

Канец кладзецца мiж табою

I тым, што дорага i мiла,

Што душу грэла i хiлiла

I сэрца моцна парывала,

Як гiмн у вуснах перавала,

Калi змутнелаю вадою,

Дзе сонца цешыцца сабою,

Шумiць ён вольны i iмкненны

I гучна-звонны й бела-пенны!

I ты, маё апавяданне,

Жыцця адбiтак, разважання,

Нязжыты след прасцяцкай долi,

Адвечны водгук праўды, волi,

Ўжо бачыш дзень свайго змяркання.

I сцiхне лiры звон тужлiвы,

Бо блiзак захад той маўклiвы,

Апошнi крок твайго блукання.

I смутна мне: я жыў з табою

Адною думкаю, душою,

Насiў цябе, як носiць мацi

Няясны воблiк той дзiцяцi.

Ды ты, вiдаць, не ў мiг шчаслiвы

На свет радзiлася бурлiвы

Яшчэ далёкаю вясною

За мураванаю сцяною

Ў няволi жудаснай астрога,

Калi над намi ноч-аблога

Навiсла цемраю густою

I гнула цяжкаю пятою,

Як неадхiльная навала,

Усё, што жыцце асвятляла.

Ды ноч мiнулася памалу

Ў агульным жыцця перавалу,

А там дарога, зноў дарога,

Разлука з краем i трывога

I паднявольнае блуканне

I гэта нуднае змаганне

За iнтарэсы жывата,

Ды зноў варожая пята...

Як часта я жывiў табою

Ў разлуцы з роднаю зямлёю

Гадзiну смутку, летуцення

I момант радасцi - натхнення!

Святым агнём душа палала,

I злучнасць-згоду адчувала

Таемных чараў-сугалосся

I чула шум тады калоссяў

На родных гонях на далёкiх

I песнi жнеек яснавокiх.

А выгляд горак крутабокiх,

Лясочкаў, хвоек кучаравых,

Такiх прыветных i ласкавых,

Як дабрадушныя бабулi,

I грэлi сэрца i гарнулi,

Ў вачах стаялi, як жывыя.

Дрыжалi струны гаваркiя,

Ў агульны тон суладдзя гралi

I на нявiдныя скрыжалi

Трох неажыццеўленых слоў

Пiсалi напiсы вякоў...

Дык так: часiна развiтання,

Апошнi крок твайго блукання!

З зямлёю клопат быў вялiкi,

Прыйшлося ездзiць да Хадыкi

Ды варушыць i галавою

Над гэтай справай грашавою.

А грошы йшлi, плылi, як слiна,

Аж высякалася чупрына

I брала нейкая нудота,

I адпадала ўся ахвота

Зямлю купляць i нават жыць

Такая хваля набяжыць.

А колькi гэтай валакiты!

I ўсе на грошы прагавiты:

Таму рубель, таму дваццатку,

А ўсё няма ладу-парадку,

Куды нi кiнься i нi ткнiся;

Бадай яны былi звялiся

I ўсе натарусы, канторы

I iх пiсакi-кручкатворы!

Вандруеш, бы ў той Чартавiцы;

Цi дурань сам, цi ўсе дурнiцы,

Цi проста кпяць з цябе, дурнога,

Бо ты не ведаеш нiчога,

А толькi грошы выцягаюць,

Але на грош не памагаюць.

Прыйшлося дзядзьку весцi справу

I папацець-такi на славу.

Бывала, вернецца з дарогi,

Бяда i смех з яго, нябогi:

Сярдзiты, чорны, як махнуша,

I нават нос той, дуля-груша,

Вiдаць, таксама не ў гумору

I задзярэцца больш угору;

Малыя шэранькiя вочкi

Яшчэ больш звужваюць куточкi,

Глядзяць з-пад броў зусiм панура,

I ўся выраза яго хмура.

У хаце ў першыя часiны

Маўчыць, не кажа пра навiны,

Зямлi не лае i не хвалiць,

Але канторы агнём палiць

I крэпасць купчую без меры

Кляне i жычыць ёй халеры

Ды злосна кiдае паперы

На стол з кiшэнi i бубнiць.

Да дзядзькi страшна прыступiць,

Але патроху i памалу

Ён трацiць iмпаты запалу,

Ў яго душы сцiхаюць громы,

Ён зноў такi, як нам вядомы:

Лагодны, добры, клапатлiвы,

На ўсё спагадны i руплiвы.

Праз нейкi час сямейка ў зборы.

Тут мацi сходзiць да каморы,

Нясе збанiшча тварагу,

Каб скрасiць дзядзькаву тугу.

Залье туды яшчэ смятаны,

I дзядзьку хоць кладзi да раны!

Смятана гэта з тварагом

Краса-дзяўчына з жанiхом!

Хоць зараз iх вядзi да шлюбу.

I вось маўклiвасцi той шрубу

Адкруцiць дзядзька з галавы,

Вясёлы робiцца, жывы,

I ўсе прыгоды, ўсе нягоды,

I ўсе парогi-перашкоды

Пачне апiсваць сакавiта

I пераймаць таленавiта

Пiсцоў, iх закiды-намеры

За тыя копii-паперы

Ў тваю сярмяжную кiшэню

Спрытней, глыбей засунуць жменю.

Ох, трэба ведаць iх, псялытак!..

Сказаць жа - гэта iх прыбытак.

Сядзiць, расказвае Антонi,

Што чуў, што бачыў у Заблоннi,

Хадыку высмее часамi

I яго "мухi з камарамi".

А скончыць тым апавяданне,

Што многа трэба вандравання

I гэтай нуднай цяганiны,

Каб дацягнуць да палавiны...

Так, многа клопатаў з зямлёю!

Як цяжка голаю рукою

Рабiць, вясцi такiя справы!

I больш той гутаркi i славы,

I гэтай зайздрасцi i плётак

Дзядзькоў дасужых i iх цётак

I ўсiх наогул сваякоў,

Бо чалавек ужо такоў,

Ну, больш галасу, чым карысцi.

Ох, цяжка, цяжка ў людзi выйсцi

I моцна стаць на свае ногi,

Бо многа ў свеце вас, парогi.

I часта роздараж iх быту

Над iмi зляжа, як навала,

I гэта даль падчас пужала,

Як нейкi лёс пусты, сярдзiты.

I засмуткуеш паняволi

Ад гэтых думак цёмнай долi,

Калi набытак i скарб хатнi

Iдуць на звод на той астатнi.

Але цi ёсць, цi ёсць парука,

Што будзе сэнс мець гэта мука?

Цi дасць зямля табе збавенне

Ад злога панскага насення?

З адным рассватаешся тут,

Там у другi залазь хамут.

Паны ж i розныя чынушы

I там патрапяць выбiць душы

I павыцягваць з цябе жылы,

Бо ты без права i без сiлы.

Такiя думкi, разважаннi,

Як молат, бiлi ў сэрца Ганне.

Тут справа не ў сваёй сядзiбе,

А ў ладзе гэтым уся злыбедзь.

Хмурнеў тады Мiхал таксама.

Няўжо ж у свет замкнёна брама?

Няўжо старанне пойдзе прахам?

Пытаў Мiхал сябе са страхам.

Ды цяжка мары-думкi трацiць

Пажыць, пажыць у сваёй хаце!

- Гэ! - так казаў Мiхась бывала.

Вядома, клопату нямала,

Ды што без клопату даецца?

I тут ён нават засмяецца,

Каб цень развеяць тае смуты:

- I трэба часам крыж пакуты

Панесцi, мiлыя мае вы,

Зазнаць i гора, неспадзевы!

Але раз ты наважыў дзела,

Iдзi станоўка, роўна, смела,

Iдзi, назад не аглядайся

I на другiх не пакладайся!

А вам, сынкi мае любыя,

Не век сядзець на маёй шыi!

Пара падумаць, небажаткi,

Як жыць без бацькi i без маткi,

Бо iх жыццё - не вечна ў свеце.

Вось тут глуздом паварушэце!

Дык трэба грунт мець пад нагамi,

Каб не бадзяцца батракамi.

Якi ж то грунт? Зямля, навука,

Але не панская прынука.

Адзiн Мiхал i грэў iмкненне

Давесцi справу да сканчэння.

Але няўзнакi, неўзаметкi

Вязала лiха свае сеткi,

Каб iх накiнуць на Мiхала,

I нiнавошта не зважала,

Бы тая злосная намова:

Мiхал прыцямiў выпадкова

Густы, чырвоны след крываўкi!

"Эге, брат, дрэнныя праяўкi:

Прыйшла згiнота на Мiхася!"

Падумаў ён у нейкiм страсе,

I нават сэрца ў iм апала.

Што за праява напаткала?

Няўжо яна, смерць, неўзiрана?

Не, не! аб ёй i думаць рана.

Мiхал жахнуўся. Нейкi смутак,

Лiхiх пачуццяў цёмны скрутак

Яго агортваюць iстоту;

Ён чуе ў свеце адзiноту,

Як бы варожых лёсаў сiла

У вочы глянула нямiла

I ўстала нейкiм грозным валам

Мiж тым жыццём i iм, Мiхалам.

I першы раз ён так балюча

Адчуў той момант немiнучы,

Якi ўсiх нас вартуе пiльна,

Бо гэта смерць - зло неадхiльна.

"Няўжо памру i стану трупам,

Згнiю ў зямлi нiкчэмным струпам

На целе гэтае зямлi?"

I ценi страшныя ляглi

Яму на душу i на сэрца,

I ён так ясна, бы ў люстэрцы,

Убачыў смерцi ўсе пячацi

I ўсе адзначныя пастацi.

Мiхал пачуў, што ён - пылiнка,

А век людскi - адна хвiлiнка.

I перад iм самi сабою,

Чуць-чуць засланыя iмглою,

Жыцця асобныя кускi

Малюнкi, з'явы, абразкi,

Калiсь прачуты, перажыты,

Ўсплылi, як сон, даўно забыты,

I пачуванне адзiноты,

Пустэчы цёмнае, тускноты

Яго прыгнула, прыдушыла.

I стала ўсё яму нямiла.

Адно цяпер яго прагненне

Прад кiмся пасцi на каленi,

Прасiць заступы, абароны

Ад гэтай страшнае праклёны.

I ўспомнiў ён адну драбнiцу,

Свой страх дзiцячы ў навальнiцу.

Жахлiва ночка была тая!

О, гэту ноч ён памятае!

Прачнуўся - шум, бразгочуць шыбы,

Гарыць паветра iх сялiбы

Агнём сляпячым, сiняватым.

Старыя вербы каля хаты

Гудуць i гнуцца ва ўсе бокi,

Над долам сцелюць верх шырокi,

I круцiць бура iм галiны,

Кудлацiць, крышыць верхавiны,

Бы рве iх вострымi зубамi;

А гром цяжэрнымi клубамi

Зямлю, здаецца, прабiвае,

I стогне хатка iх старая,

I ўся трасецца, бы нацiна.

А ён, малы, як лiст асiны,

Дрыжыць ад страху, жмецца, плача.

- Заснi, мой хлопча-небарача!

Не бойся, мiлы: ты - са мною!

I матка цёплаю рукою

Яго за шыю абнiмае,

А ён да маткi прынiкае;

I ўжо не страшна бура тая,

Бо ён захован, повен шчасця.

А да каго цяпер прыпасцi?

Каго прасiць? каму малiцца?

I як ад смерцi баранiцца?

А можа, гэта так, пустое?

А пэўна, глупства там якое,

Бо нават следу няма болю,

I ўсё, нарэшце, ў божай волi!

Ў iм абуджаецца надзея,

Адводзiць страх той, сэрца грэе,

Як сонца землю пасля буры,

Бо так заложана ў натуры.

Ды тое лiха было ўпарта,

I строiць жартаў з iм не варта.

Праз нейкi час, ужо пад зiму,

Мiхал у моцным быў абнiму

Хваробы цяжкай i паганай,

Неспадзяванай, негаданай.

I гора ў тым: хвароба гэта

Даўно цягнулася, не з лета,

I ў тым была яе i сiла,

Што незаметна налучыла,

I спатайка гадоў праз колькi

Яе жывiлi манаполькi,

Пакуль яна не разнялася

I не звалiла з ног Мiхася.

Спярша Мiхал перамагаўся

I той хваробе не даваўся,

А потым кiнуўся i ў лекi,

Больш з саматужнае аптэкi:

Пiў зёлкi розныя i травы,

Ды не палепшваў свае справы.

Да дактароў ужо па часе

Вазiлi хворага Мiхася,

Вазiлi ў холад i ў марозы,

А лiха-боль свае занозы

Глыбей у цела запускала,

I ўжо з тых лекаў толку мала.

Ляжыць Мiхал маўклiвы, смутны,

I вочы выцвiлi i мутны,

У глыб душы глядзяць гаротна,

Глядзяць тужлiва i маркотна.

I горка гэта сузнаванне,

Што ад жыцця ты ўжо адсечан,

I нават можа быць адмецен

I блiзак час яго сканання.

Жыццё ж iшло, як i звычайна,

Крыху марудна, аднастайна,

Калi трушком, калi ступою

Сваёю бiтаю трапою.

А з гэтым жыццем нага ў ногу

Як бы ў адну ўсе йшлi дарогу,

I толькi ён, адсталы, хворы,

Папаў у нейкiя зажоры

I лiчыць нудныя часiны

Ён моцна выбiт з каляiны,

I тым жыццём ён не жыве

Другiя думкi ў галаве,

Зусiм другiя пачуваннi,

Другi настрой i разважаннi.

I тое, што даўней, бывала,

Яго так моцна захапляла,

Цяпер здавалася няўзрачным

I непатрэбным i нязначным;

Яго цiкавiць лёс уласны,

Лёс пагражаючы, няясны,

Зацята схованы, замкнёны,

Бы кара цёмнае праклёны,

Што кожны момант над табою

Звiсае страшнаю марою,

I кожны час яна гатова,

Свядома або выпадкова,

Узнесцi грозна булаву

I апусцiць на галаву

I разам скончыць, адным махам,

З жыццём i з цёмным гэтым страхам.

Але што ёсць там, за заслонай,

За гэтай сцежкаю замкнёнай?

Няўжо пустэлi мрок разлiты,

Канец астатнi, ноч нябыту?

Мiхалу вусцiшна i жудка,

I сэрца стукае ў iм пудка.

Ох, страшна гэта ноч-пустэля!

Яна ў пякельны мрок засцеле

Яго жыццё i гэты свет;

Сатрэцца, згiне яго след

У тым сусветным праху-смерцi,

Як бы й не жыў на гэтым свеце.

Ён чуе страшнае тамленне,

Яго жахае знiштажэнне,

Ён хоча жыць... Прэч, ценi мроку!

Там сэрцу цяжка, цёмна воку...

I гэта там ён адпачыне?!

О, не!.. I кроў у жылах стыне,

I сэрца ў страсе замiрае,

I пот халодны выступае.

Якая гэта недарэчнасць?!

Хiба ён жыў?.. о, вечнасць, вечнасць!

Як зразумець цябе i змерыць?

I каго слухаць? каму верыць?

Мiхал ахоплен цёмнай хваляй,

Не хоча думка йсцi ўжо далей,

Ён хоча сцiшыць жудасць тую,

Ён прагне чуць душу жывую.

- Ну, што ты, мацi: ты б прысела,

Да жонкi мовiць ён нясмела,

А вочы просяць спачування,

Жывога слова, спагадання.

I ёй таксама несалодка

Каротка, песня, ты, каротка

I зацiхаеш так не ў часе!

Балiць ёй сэрца аб Мiхасю;

Яна адгадвае душою,

У якiм ён цяпер настроi.

I цяжка ёй. Яна ўздыхае,

Iдзе, сябе перамагае,

I горла цiснуць ёй залозы,

I волi, волi просяць слёзы.

- Памру я, Ганна! - кажа цiха.

Дайшоў да дна свайго кялiха.

Мiхась глядзiць кудысь далёка,

I нудна ёй ад тога ўзроку,

Надзеi гiне рэштка тая,

I большы смутак пашыбае.

Мiхал здзiвiўся: ён не тое

Хацеў сказаць, а штось другое,

Ды так сказалася. Ну, што ж?

- Не думай гэтак ты, нябож!

Цi мала людзi так хварэлi?