Парастак

ЛЕТАСЬ

Кампутарна надрукаваны спіс дваццаці дзевяці мужчын i дзецюкоў з нашай вёскі, якія загінулі на вайне. Павешаны ён у старой капліцы, у рамачцы пад шклом, з адмысловай скрыначкай знізу, у якой пясок, каб можна было ўваткнуць ды зацепліць свечку.

Хораша гэта, што святою справай памяці заняўся аднавясковец, вучоны з гораду, акадэмік, але ж i свой чалавек. У Мінску мы з ім зрэдку сустракаемся. Неяк спытаўся ў яго, ці выпадкова тое, што наша капліца пабудавана іменна ў 1861 годзе, калі закончылася паншчына. Нават i пра такое намякнуў: а можа, дзе ў архіве значыцца, чаму яна імя святое Ганны?.. Нехта сказаў бы, што гэта ад старэчай здзяцінеласці ў мяне — ажно такая цікаўнасць, як у малога. Хаця ж i ў маленстве былі не толькі бясконцыя пытанні, а многае ўспрымалася як тое, што ёсць, бо яно ёсць, — i капліца старая, бо старая, i Ганна святая, бо святая, i тое, што ёсць яшчэ дзве Ганны, нашыя, бо яны наша радня.

Цётка Ганна, маміна сястра, у другой, далекаватай вёсцы. Жылі яны толькі з дзядзькам Петрусём, без дзяцей. I ў садку іхнім раслі вельмі смачныя грушы з незвычайнай назвай — «банкрэты». Мяне з братам цётка, як меншых пляменнічкаў, частавала імі i з дрэва, i сушанымі, калі здаралася, што яна наведвала нас зімою. Толькі павітаўшыся, прысеўшы — ужо i развязвала свой сувісцяль, чыстую хустку з салодка-духмянай смакатой тых самых «банкрэтаў».

Сястра Ганна, на шмат старэйшая не толькі за мяне, але i за тых братоў i сясцёр, якія нада мною. Маладая ўдава з поўнаю хатай дзяцей, яна жыла ў вёсцы яшчэ далейшай за цётчыну, але бывала ў нас часцей. I адразу, як толькі ўедзе ў двор, зойдзе ў хату — ужо i плача. Бездапаможная на сваей нябеднай гаспадарцы, але ж i добрая, а як адплачацца, дык i пацешна гаваркая.

А свята, пра якое ў нас гаварылася «на Ганны», было ўлетку. Зранку на могілках бомкалі два званы, а потым з мястэчка, на нашых падводах, прыязджалі поп, дзяк i пеўчыя. Спачатку яны маліліся ды спявалі ў перапоўненай капліцы, потым каля могілак паасобных сем'яў. А напаследак было найцікавейшае — «хрэсны ход» палявою дарогай. Спявалі ды маліліся йдучы паволі, нават з прыпынкамі. А мы, малыя, то пры мамах ішлі, у гурце ды ціхачом, то збоку подбегам па траве абочынаў, ды нават, забыўшыся пра наказ не дурэць, смеючыся ды пераклікаючыся ад такой незвычайнай радасці...

...Наша спрадвечная, самотная капліца.

Радкі за шклом. Імёны, прозвішчы, a ў памяці маёй яшчэ й дасціпныя мянушкі. Жывыя вобразы з такіх далёкіх маленства i маладосці...

У Яе кніжнай шафе, перад любімымі кнігамі, стаяць фотаздымкі нашых унукаў. Ранейшых, малымі. Дзяўчатак i хлопчыкаў. Месяцаў колькі таму назад, правёўшы маладых, вясёлых ды дружных гасцей, я пастаяў перад шафай, дзе i Яна на пабольшаным здымку, з усмешкай. Сказаў Ёй: «Унукi прыходзілі». А сёння, паглядзеўшы на здымкі мальцаў, дзе адзін з прастадушна-шырокай усмешкай, a другі з пацешнай грымасай, само неяк сказалася: «Пажаніліся, падшыванцы!» Бо ўжо ж яны наведалі мяне сёння абодва, без замужніх сясцёр, а з жоначкамі, адна крыху сарамяжлівая, а другая байчэйшая.

...Адзін я? Ці ўдваіх... з самім сабою?

Таму часамі i загаворваю, як быццам з некім другім, i спяваю, нібы не толькі самому сабе, адчыняю халадзільнік i часам жыва здаецца, што вось i будзем снедаць...

Што гэта?

Ці, можа, яно й нармальна для самотнай старасці?

Толькі й работы, што накрыцца, кладучыся, i раскрыцца, устаючы...

Міжгароднім званком віншуючы мяне са святам, як заўсёды па-вясковаму раненька, блізка знаёмая настаўніца, між іншым, сказала i такое:

— У нас гаворыцца, што ў кожнага чалавека свая свечка, — свой лес, свой век.

Леў Талстой, «На каждый день»: «Дзеля таго, каб выказаць сябе перад людзьмі, ты або хваліш, або ганіш самога сябе перад імі. Калі будзеш хваліць, людзі не павераць. Калі будзеш ганіць, яны падумаюць пра цябе яшчэ горш, чым ты сказаў. I таму найлепш нічога не гаварыць пра сябе, клапаціцца пра суд свайго сумлення, а не пра суд людзей».

Дзеці ды ўнукі, хатнія i госці, што, дзякуй ім, прыехалі. Вясёлая гутарка пасля застолля. А бабуля ўжо з печы:

— Лажыцеся, мае дарагія, адпачывайце. Заўтра ў вас будзе многа работы.

Яны смяюцца, а яна сказала сваё яшчэ раз.

Назаўтра бабулю не дабудзіліся...

Пра гэта, з няпісанай хронікі свайго роду, расказаў мне ў бальніцы супалатнік.

Пад старою чарэшняй цянёк. У крэсле-гайдалцы — дзед у саламяным капелюшы. На ганак выходзіць дачка, глядзіць, як я ўладкаваўся ад спякоты.

— Во карціна! — смяецца, дадаўшы паруску: — Маслом!

— Посным, — удакладняю ў тон ёй. Як быццам намякаючы, што сёння рэпрадукцыі ў часопісах падпісваюцца так: акварэль, гуаш, гравюра, сепія, алей. Гэта падкрэслім. Бо не толькі ж трэба было вякамі ціснуць яго з лёну ці з канапель, не толькі бульбу абмачаць, але i прыказку пакінуць: «Дзень з алеем, а тыдзень так галеем».

Высокая, цёмна-зялёная сцяна маладога бярэзніку ca стромкімі пражылкамі берасцяна-белых гонкіх ствалоў у густой лістоце. Зводдаль, знізу відно, як на тым фоне гарэзліва, штуршкамі клубіцца, подыхамі іграе хваліста-празрыстай павалокай сінявата-светлы дым нябачнага за кустамі вогнішча.

«Пройдзе, як дым», Пра быстрацечнасць жыцця.

Але ж i гэтае адчуванне красы, зачароўваючы рухам, хвалюе i застаецца. У памяці.

Прыступкі цымантовага ганка. Адчыненыя на веранду дзверы. Шырока-высокі шыферны дах.

Над гэтым — бяздонна прасторыцца чыстае неба i ледзь не над самым домам няспешна плыве зніжана недатыкальна-пуховы ахапачак воблака.

Зноў бачу гэта з крэсла ў садовым цяньку. I нібы ўпершыню так свежа ды ўдзячна падумалася пра шчаслівае спалучэнне блакіту i белі.

Белыя галубы — як анёлы.

Калі забыцца пра помнікі, якія яны прастадушна «апрацоўваюць». Успомніўся абляпаны манумент Аляксандра II у маіх Хельсінках 1973-га i процьма белых анёлаў у Севіллі года наступнага. Праўда, там можна было сказаць i пра іхняе стыхійнае, масава гарэзнае нахабства.

Падумалася так, чытаючы пра белую крылатую красу ў Славацкага, у яго па настроі проста евангельскім «Ангэллі».

«Хлопчыка нарадзіла ўдалага. Яшчэ й двух месяцаў нямашака, a ўжо тоўсценькі, насмокчацца дый ляжыць сабе, як бурвэлак!..»

Аберуч узяўшы збан ці збанок, гаспадыня спачатку абавязкова крутане яго сюды-туды ў далонях, каб малако, ужо не сырадой, змяшалася са смятанкай, а тады i налівае, куды трэба.

Гэты прывычны жэст прыгадаўся мне даўнім-прадаўнім матчыным апавяданнем пра тое, як яна была маладой, а найстарэйшая мая сястра малою дзяўчынкай-першынкай.

— Карова адна, дый тая на цяленні, ужо не даілася. А яно кавэнчыць: «Дай маляка! Дай маляка!» — «Дзе я табе вазьму яго? » — «А ты, мама, збанок пакруці! Во так!»I ручкам! паказвае, як гэта трэба рабіць. А самой жа трэці гадок!..

I маці бачыцца мне маладою, i сястра з маленькімі далонькамі... Годнаю рымскаю лічбай пазначу ў памяці — канец XIX стагоддзя!.. Нібы й гісторыя, i ледзь не сцішната — колькі пражылося! Да мяне, са мною, без ix...

Піцца, лазанья, паста i іншая італьянская смаката... А хлопец-паляшучок падышоў да кіраўніцы іхняй «чарнобыльскай» групы дый кажа:

— Дадому хочацца. Мамка дасць тоўчанкі, селядца!..

Наш малец, з-пад Міра, сазаў бы: «Дасць камяку».

Мне ж прыгадаўся Пімен Панчанка-франтавік:

Так яно з настальгіяй.

Старая вясковая маці пасля памінак па сястры непакоіцца:

— Ой, сынок, ужо мне на аўтобус трэба. Хаця б не спазніцца...

А той сынок, аблыселы мінчанін на пеней, сама разгаварыўся з жанчынамі. Супакойвае старую, як маленькую:

— Яшчэ паспеем. Сядзі сабе роўненька.

Евангелле ад Мацвея па-польску. Цікава было параўноўваць гучанне пэўных мясцін у тэксце — польскае з царкоўна-рускім, што даўно засела ў памяці ўзнёслай красою. «Довлеет дневи злоба его». «От избытка сердца говорят уста ». «Рахиль плачет о детях своих и не может утешиться, ибо их нет».... Хораша гэта гучыць i па-польску.

Толькі ж залішне часта паўтараецца то «плач и скрежет зубов», тo «płacz i zgrzytanie zębów»... Ажно падумалася весела, што не здарма ж набожна гжэчныя паны-католікі дазваляюць сабе тут часамі i на вядомы фрывольны дадатак...

Ва «Успамінах Сапліцы» Генрыка Жавускага, добра перакладзеных i адрэдагаваных:

«Ён не прапусціў ніводнай судовай справы, меў з ix карысць для сябе. Ягоны продак за дванаццаць сярэбраннікаў прадаў Хрыста, а ён за шэсць быў гатовы прадаць усю Святую Троицу».

Адукаваны шляхціц, патомны католік — ды так напісаць! Толькі ж чаму дванаццаць i шэсць, а не трыццаць i пятнаццаць?.. Пазней i перакладчык, Міхась Кенька, паціснуў плячыма — так яно ў арыгінале...

«Ён ідзе ў яе, любое ўлады, на повадзе», — гаворыцца пра агульна знаёмага. Адзін сказаў, a другі папраўляе: «Можа ён i без повада, — сам подбегам ззаду за ёю...»

У мэра павінен жа быць i падмэрак.

«Истерический хлюпик» мог на дзевятым дзесятку гадоў молада гарцаваць на быстрым кані, у штодзённых праездках шукаючы новых ды новых уражанняў ад палявога ды ляснога бездарожжа. Можна сабе ўявіць, як бы гэта ўслед за ім, на другім кані, для госця рахманейшым, a ўсё ж учапіўшыся за грыву, тросся, сяк-так падскокваючы на страмёнах, а потым зляцеў з сядла са сваёй гістарычнай кепачкай, камізэлькай ды гальштукам той порсткі мужчынка сярэдніх гадоў, што бэштаў на паперы старога, нястомнага генія «хлюпикам»!..

Сон пад раніцу. На нейкім пленуме, як бывала раней у Маскве, сустрэўся з армянскім паэтам Эмінам. Абодва радыя, бо вельмі ж даўно не бачыліся. Пра што гаварылі — не помніцца, a пасядзелі, у перапынку адышоўшыся ад разгудзелай таўкатні, даволі-такі доўга. Таленавіты, разумны, дасціпны Геворг. Калі ж сабраліся развітвацца — я раптам убачыў, што стаю ў адной бялізне, толькі пад гальштукам. I ўжо ні Эміна пры мне, ні другіх навокал, нікога... A нейкія дзеўкі тым часам паскладалі ў тым холе ўсю вопратку ўдзельнікаў сходу ў вялізныя кубы, усе адной шэрай масці...

Як жа мне тут знайсці сваю?!

Ад поўнай тупіковасці прачнуўся.

У слове «наркомаўка » мне чуецца штосьці ад корму, кормніка, падкормкі казённым аброкам... Крытыка — маладым да спадобы?

А вось у 12-м «Дзеяслове» зусім яшчэ нестары Валянцін Акудовіч так піша пра яе, «наркомаўку»:

«...Ha гэтай мове была створана вялікая беларуская літаратура».

Санеты пісалі не толькі Пятрарка, Шэкспір, Міцкевіч, ix пішуць i пасрэднасці. Ды не толькі проста санеты, але i вянкі санетаў, i вянкі вянкоў!.. Тады ўжо нейкія прыблізныя словы, нейкія спробы думак, намёкі пачуццяў на аўтарскіх жорнах не толькі арыфметычна перамолваюцца, але яшчэ й пытлююцца на пацяруху, якую лепш не чапаць, каб вашы вочы не запыліліся нудотай.

Сябраву жонку ён, жаданы госць на сяброўскім застоллі, угаворваў быць не такою раўнівай:

— Што ж гэта ты — усё сабе ды сабе, трэба ж i з другімі жанчынамі падзяліцца!..

Дзяцей за сталом не было, а бацькам было весела.

«А Божачка, а што ж гэта я гавару!» — жахнулася бабуля, няхай сабе i справядліва, але механічна ды груба ляпнуўшы пра кагосьці.

Веска Мосар на Глыбоччыне. Дзень святога Яна Хрысціцеля. Ксёндз-пробашч асвячае вогнішча ў карагодзе. Дазволена танцаваць i манашкам.

Здавалася б, а што да гэтага табе, старому ды нямогламу? A ўсё ж над газетнай старонкай i мне прыемна за тых сурова абзаконенных дзяўчат.

Г. К. Ліхтэнберг, «Афарызмы».

«Тое, што вы пішаце, праціўна, як піліканне на адной струне! Чалавек складаецца не з адных палавых органаў!»

A колькі ж у нас такога пілікання! Адзін перад адным, адна перад адной.

«Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі i яе пагранічча».

З мноства вёсак, якія неяк ведаю i я, у запісах найчасцей сустракаюцца дзве. Гэта Лісна ў азёрнай Віцебшчыне, звязаная з пошукамі людзей для кнігі, i назва якое з тых мясцін — «Я з вогненнай вёскі...» Гэта яшчэ i Міратычы на роднай Наваградчыне, успамін пра першую ў жыцці школьную «выцёчку», калі мне было дванаццаць. Доўгая, доўгая веска, убок ад якое, праз два апошнія з сарака кіламетры, мне назаўсёды адкрылася мілае возера Свіцязь.

Словы i прыклады.

Абрэзак. Кавалак (матэрыі). Абрэзак вазьмі, сшый ляльцы што-небудзь. Чуецца голас маці або людскай свекрыві. Бачыцца маладзенькая мама, якая штукуе з таго абрэзка i сама тым часам цешыцца, нібы малое, якое пакуль што спіць.

Адзін. Адзінокі. Лепш няхай будзе ў полі камень адзін, як чалавек адзін, звер i той не хоча адзін быць. Прачытаў i як быццам адкрылася, што так яны i нараджаюцца, афарызмы. Нехта ж убачыў той валун, ад некага ж бачу яго i я.

Афяра. Ахвяра. Прынашэнне ў дар бажаству, царкве. Дзве бабы ішлі на афяру, пачулі — гармонік іграіць, — на, падзяржы афяру, а я лявоніху аджару.

Нямала падобнага ў разнавіднасці, i вядомага, i новага. А гэта ж толькі ў першай кнізе пяцітомніка, першая сотня старонак, на літару «а».

«Спыніўшы машыну, мы патупалі да ix», — піша Кастусь Цвірка. I на колькі ж гэта лепш, чым банальнае пакрочыць (як на парадзе), або пашыбаваць (як на брыючым палёце), слоў, якіх я з-за прыкрасці пазбягаю.

«Не ажаніўся, як людзі, так i ўсцярвеў ад пустое старасці».

Спрытная медсястрычка, наладзіўшы кропельніцу, ветліва шчабеча мне: — Когда вы вполне откапаетесь... I захацелася адказаць ёй на той самай мове, што пасля чатырох сеансаў «УЗИ » — сэрца, жывот, шчытападобная залоза, ногі — я ўжо, мілая, i отузился.

«У ix ідзе ўсё з-пад нажа». Жывуць без запасу. Калі па прыказцы, дык i «гінуць без часу». Або так сабе целяпаюцца.

Спачатку два словы: перакасіць, пераараць, а тады ўявіўся памяркоўны дзядзька, які талкова гаворыць суседу:

— Ну чаго ты наскакваеш на мяне, што ты крычыш? Ці я табе перакасіў, ці я табе пераараў? Трэба ж па-людску, спакайней.

Гэта — з даўняга, заходнебеларускага. Тады граніцы на лузе перад касьбой адбрыдаліся ад тычкі да тычкі па ранішняй расе выразныя, a ў полі, дзе няма мяжы, бо былі ж яны даволі рэдка, сталай граніцай паміж палосамі служыла баразна. I «брод», i баразну можна было i парушыць у сваю карысць, як быццам незнарок на простай лініі зрабіўшы лукатку... Такая прычына для суседскай варажнечы.

«Не пры стале кажучы». Гаворыцца здаўна i так. Стол — месца, на якім у хаце ляжыць хлеб, засланы чыстым настольнікам.

Пазваніў журналіст Сямён Ліякумовіч, які перакладае з мовы ідыш на рускую ўспаміны паэта i празаіка Гірша Рэлеса. Папрасіў мяне ўдакладніць некаторыя прозвішчы ды імёны беларускіх пісьменнікаў, якія там успамінаюцца. Тыраж кнігі 500 экзэмпляраў, a ў Мінску разышлося толькі 50. Пагаварылі пра горкую долю мовы Шолам-Алейхема, апошнім часам падобную доляй да мовы нашай...

Славутае чатырохрадкоўе Цютчава з заключным: «В Россию можно только верить» ніколі не было мне зразумелым, як i тое, што Бог «один в трёх лицах».

У цікавай кнізе «Постскриптум» славутага вучонага-механіка Барыса Раўшэнбаха чытаю, як гэты абруселы немец, можа, i лютаранін у душы, вызваліўся ад касманаўтыкі, «на досуге» пенсіянера пачаў практыкавацца — таямнічае разумение Таго «в трёх лицах» давесці сваёй вышэйшай матэматыкай... А далей пайшоў i да другое тройкі — Расія, Украіна, Беларусь — сцвярджаючы, што гэтай тройцы конча трэба аб'яднацца ў адно «лицо», вядома ж, Расіі, у якую можна таксама толькі верыць, што i ўкраінцы, i мы доўга праходзілі i да сцерпу ўдзячна памятаем...

Яны ўжо кажуць некаторыя, як гэта пад ім ці пад ёю ажыло заварушылася беларускае карэнне... A калі ж заварушыцца, зашалясціць, ажыўшы, i родная крона?..

Можа, i не дарма яна трымаецца ў маёй памяці з канца 40-х гадоў — студэнтачка, што трапіла пад трамвай каля 1-й клінікі, з брамкі якое я выйшаў.

Сярод студэнтак-практыкантак, якія шумна беглі перада мною, — чамусьці здаецца, што некаторыя, нават не паздымаўшы белых халатаў, — i сярод пасажыраў, што высыпалі з трамвая, які ад'ехаўся, яна — я праціснуўся найбліжэй — ляжала на гразкім асфальце, побач з рэйкамі, з адрэзанымі над каленьмі бела-пышнымі дзявочымі нагамі. Кроў — так бачыцца мне i сёння — як быццам яшчэ не хлынула... Рукі сціскаліся, расціскаліся, зноў сціскаліся ў кулачкі. А вочы, у бязмоўным жаху вялікія, глядзелі... глядзяць i дагэтуль... Натоўп не маўчаў, але ніякіх галасоў не чую...

Мне сказалі, што Алесь Разанаў у Боне ў бальніцы, у цяжкім, а то i небяспечным стане... Пазваніў яго незнаёмай сястры. Жонка ў Нямеччыне, пры ім, штовечар тэлефануе ў Мінск, дзе сястра з ix дзецьмі. Папрасіў яе перадаць цераз жонку Алесю мае найлепшыя пажаданні.

У той вечар i назаўтра зранку перачытваў яго «Вастрыё стралы» з сяброўскім аўтографам — неяк па-іншаму...

З яе мужам, які падняў трубку, пагаварылі коратка, як бацька з бацькам. Калі ж да тэлефона падышла яна — мне трэба было трымацца. Аднак i тут належна выказаў спачуванне, а далей міжволі сказалася: «Пра вас я заўсёды думаю с нежностью, — так i сказаў, па-руску, з ходу не знайшоўшы свайго адпаведнага слова, i нібы растлумачыў далейшымі: — Паважаю, люблю, хачу патолі вашай душы...» Яна, вядома, плакала. Напярэдадні яны пахавалі сына. Сорак два гады... На большае ў нас не хапіла моцы. Развіталіся.

Паклаўшы трубку, адчуў: зроблена тое, што трэба было зрабіць. Бо спачатку, як быццам i палахліва, вагаўся: а можа, крыху пазней?.. Але, як бывала ў падобныя моманты i раней, загадаў сабе i — пазваніў. А тады яшчэ i такое, мімалётнае, нібы ныццё: што, i запісваць пра гэта?.. Аднак запісваю. Гэта ж яна — наша светлая Зіначка Бандарэнка, раней таленавітая дыктарка на тэлебачанні, цяпер — разумна-мужная актывістка Адраджэння, якую ведае Беларусь.

У Аддзеле рэдкіх кніг i рукапісаў бібліятэкі Акадэміі навук мне паказалі пісьмо, маё — Караткевічу, архіў якога якраз разбіраецца. У свой час, калі я, як адзін з членаў камісіі па Валодзевай спадчыне, прымаў удзел у праглядзе яго хатняга архіва i забіраў адтуль мае пісьмы яму, гэтага пісьма чамусьці не бачыў. Цяпер яно знайшлося сярод яго папераў або ў кнігах.

Бог мой! — пісьмо з канца жніўня 1964 года, вясёлае паведамленне з Мінска ў Рагачоў, дзе ён шчыраваў у дзядзькавым доме, пра маё сямейнае, — як я жонку з дочкамі i рэчамі адправіў з наднарачанскай вёскі Купа выпадковым грузавіком, а васьмігадовага сына спецыяльна даставіў дадому на рэйсавым самалёціку. Ён тыркаў сабе, зусім няспешна, на невялікай вышыні, а мы з пачырванелым ад хвалявання Андрэем увесь час пазіралі ў акно. На палявую, лясную, рачную, азёрную красу... Што называецца, з птушынага палёту.

З тым пісьмом у руках мне так прыемна было зноў адчуць тыя радасці, сынаву i маю, a ў дадатку радасць i такую — знайшлося яшчэ адно пісьмо — другу!..

Ціхан Кісялёў, i мне сімпатычны сваёй натуральнай беларускасцю, быўшы прэм'ерам, вёў доўгую i нудна мудрагелістую нараду рэспубліканскага актыву пра неабходнасць карэннага павышэння надояў малака. A закончыў яе так:

— Словам, паважаныя таварышы, каб малака было больш, карову трэба карміць, паіць i даіць.

Расказваў мне гэта ў бальніцы адзін з пажылых, спакойна інтэлігентных супалатнікаў.

Весела гаваркая настаўніца па тэлефоне з вёскі пытаецца ў старога шаноўнага земляка пра яго пажылую дачку:

— А як там мая дарагая равесніца? Божа, як мы, малыя, гулялі тут у нас, у бабуляў!.. Недзе згубіўся ў мяне яе нумарок. Дайце мне, калі ласачка, запішу. I ёй таксама пазваню — во палялякаем!..

I слова вясёлае, зусім жа блізкае да рускага покалякать, а такое ж, ну свежа сваё, як быццам упершыню яго пачуў.

«Спадзяваўся мядзведзь на мёд, дый так спаць лёг!»

Якая падзея, падумалася, i якая карціна, каб у кіно!..

Пра талент i так:

Ca слоў яго адчувальна капае духмяная жывіца, якая ў вечнасць увойдзе бурштынам.

«Яны жывуць у грамадзянскім шлюбе». Дзіўным, амаль недарэчным здаецца мне гэта, падкрэсленае. Веска кажа прасцей, дакладней: «Яны жывуць напавер».

Многія таксама ж сядзяць доўгімі вечарамі дома, адны самі, i чакаюць, каб нехта ім пазваніў...

Так падумалася, нават i весела, з такім дадаткам: замест таго, каб самому ці самой узяць ды пазваніць камусьці блізкаму.

У тэлефоннай гутарцы з Валодзем Васілевічам пасмяяліся зноў жа з народнага, грубавата мудрага ў сваёй прастаце: «Ногі кажуць: «Хадзем!», а с...: «Сядзем!»

Пачутае ўпершыню, яно i мне пасуе ў штодзённых бульварных праходках.

Не памятаю, ці чытаў гэта дзе-небудзь, або запісана яно ў мяне, ці памяць вось сама прынесла:

«Не канешня папў яешня».

Як i такое, матчына, калі яна пачынала нейкую важную справу, перахрысціўшыся:

«Дай, Божа, час добры, гадзіну шчаслівую!»

Або i такое яшчэ, зноў жа ад мамы пачутае:

«Благі, як з крыжа зняты». «Маўчыць, i шчылінкі прыняўшы».

Ад недахопу цікавейшага зноў узяўся за таўшчэзны том «Собрания рассказов» Фолкнера, куплены ў канцы 70-х, да якога я прыступаўся некалькі разоў i ўсё адкладваў на далей... I вось на тэты раз аж некалькі апавяданняў прачытаў з цікавасцю. Вялікія, няспешна грунтоўныя, аднак i чытачу ў ix застаецца нямала для дадумвання, удзячнага разгадвання глыбінна значнай недагаворанасці.

Прачытаў тры аповесці Адольфа Дыгаciньскага: «As», «Zając», «Gody życia» (клічка сабакі «Туз», «Заяц», «Свята жыця»). Зноў жа i ён, куплены даўно, дачакаўся ў мяне свайго часу, яшчэ адной чытацкай удзячнасці. I належнага разумення пісьменніка, якога я так доўга i легка лічыў толькі дзіцячым, ca школьнага часу цьмяна памятаючы мілыя апавяданнейкі пра свойскіх жывёлінак i дзікіх звяркоў.

Чытаю кнігу незнаёмага Сяргея Пінаева пра Максіміліяна Валошына з надзеяй займець, нарэшце, правільнае ўяўленне пра яго жыццё i творчасць. Прачытаў палавіну тоўстага тома, больш за трыста старонак, i не шкадую, што нырнуў i ў гэтую азярыну, — многа цікавага i патрэбнага. Хоць ёсць i нудота, асабліва ў літаратуразнаўчых лабірынтых аўтара манаграфіі.

...Кніга адгэтуль, з дачы, адаслана ў Мінск, i нельга праверыць, ці правільна мне падумалася, што ў грамадзянскую вайну ён, Валошын, заступаўся перад белымі за чырвоных i наадварот з пазіцый больш агульнарасійскіх, а не агульналюдскіх, ці тут было ў яго i адно, i другое?..

Так ці інакш, аднак жа як гэта жахліва — масавыя растрэлы нядаўніх студэнтаў, маладзенькіх урангелеўскіх афіцэраў, якім чырвонымі за здачу паабяцана было амністыя...

А яшчэ i тое, як Бэла Кун, ці нехта іншы з чырвоных камісараў, як сумняваецца аўтар кнігі, даў Валошыну вялікі спіс тых, каго павінны былі зусім неўзабаве расстраляць, i прапанаваў — паэту, мастаку, філосафу — выкрасліць па сваім меркаванні кожнага дзесятага... Во сітуацыя!..

Самога Валошына тэты венгр выкрасліў раней.

Игорь Бунич, «Операция «Гроза». Ошибка Сталина».

Надоело мне общество этих особей, грузина и немца!.. После четырёхсот страниц. А ещё сверх двухсот недочитанных к чёрту отбросил.

Нават i водгук гэты ад абурэння сам накінуты па-руску.

Мой колішні часовы сацрэалізм вінаваты яшчэ i ў тым, што напісаў я мала, залішне ходзячы, як кот вакол гарачай місы, каля якое-небудзь новае задумы, — a ці тое? a ці так? — замест таго, каб проста пісаць, «что Бог на душу положит». Як пісалі, скажам, Чэхаў, ці Шолам-Алейхем... Бо якраз чытаючы яго весела жывучыя апавяданні, яшчэ раз падумалася пра мае малапісанне.

Хай мне даруецца, калі гэта нясціпла, калі памыляюся, аднак i самому мне бачыцца, што каб я з канца 80-х не выдаў шэсць кніг новага, не падрыхтаваў надежным чынам трохтомніка выбраных твораў i некалькі іншых перавыданняў, a праматаў тэты час сякім-такім «палітыкам», было б — не лепш.

А да таго ж яшчэ былі i выступленні на актуальныя тэмы, у друку i на сустрэчах з чытачамі.

Кожнаму — сваё?

А можа, i варта зайсці неяк куды трэба ды на ўсякі выпадак спытацца:

— Скажыце, а дзе тут у вас запісваюць у чаргу на атрыманне нобелеўскай прэміі?..

Маладзенькая паэтка (прозвішча не запомнілася), у якое бяруць ці не першае ў жыцці інтэрв'ю, з птушынай упэўненасцю ў шчэбеце заяўляе, што цяпер, маўляў, у літаратуры найважней — рэкляма! Націскам на апошнім слове выразна прыглушваецца, проста здымаецца значэнне слова іншага — талент.

Добра, што хоць затоенай самарэкламы ў дзяўчаці менш, чым бывае, дый нярэдка, у некаторых старэйшых.

— Вашы Талстыя, Купалы, Міцкевічы — усё гэта ўжо безнадзейна састарэла!..

— Ну, вам, малады чалавек, такое, можна думаць, не пагражае.

Не жывыя пачуцці, не ўзлёты думкі, а нуднае прастарэканне, натужна зарыфмаваныя пераказы даўно вядомага, кульгавыя паўторы літаратурных штампаў. Такое «паэзіі» ў нас — нудная процьма. I ў маладых, i ў пажылых, i ў сямейных ідылічных параў з іхнім хатнім вязаннем вершаў... Пад мурлыкание ката ці кошачкі.

Ёсць i такія ўдовы, у якіх толькі адно, толькі былое пасцельнае права распараджацца творчаю спадчынай мужа, па прымаўцы польскай — «нібы шэрая гуска». Што ў тых паперах прачытаўшы на свой лад, што прыхаваўшы невядома навошта, а што i спаліўшы, як сямейны інквізітар...

Бомы-званочкі на лёгкім хамуціку, якія ў нас, на Міршчыне, называюцца не бомы, не шарахаўкі, як у Максіма Танка, а шаламэ. Як жа ix не любіла калісьці за шолам наша быстрая Каштанка! Спачатку проста капрызіла, дарэмна трэсла галавой, а потым дадумалася несці яе на рысях так роўненька, што званочкі змаўкалі. Бялюткі снег, ціхуткі бег...

Тым маўчаннем яны мне i прыгадаліся.

З грады высокіх, густых бярозак начны буран выгнаў на прылясную дарогу падоўжныя касатыя ахапкі свежазялёнага вецця.

Убачыўшы гэта на ранішняй праходцы, успомніў свята Сёмухі, якое палякі добра назвалі: Zielone Świątki.

...I думаецца, што ўсё яно не так сабе, a павінна ж мець пэўны вышэйшы сэнс. Занадта вялікі, занадта прыгожы наш свет, каб яму існаваць толькі каб існаваць, без высока-разумнай мэты.

A ці ж гэта не навагоднія падарункі — сынаў званок з Японіі, a ўнукаў з Італіі? З сынам кароткая гутарка, а ад унука праз хрып i трэск у тэлефоннай трубцы, толькі за трэцім званком нарэшце пачулася: «Дзяду-ля!..» На чым сувязь i абарвалася. Але ж мне i такога нямала.

Калі я праз дзень званіў свайму маладзейшаму сябру i расказаў пра тыя званкі, ён, Валодзя Ягоўдзік, засмяяўся, што гэта ў нас, у трох пакаленняў Брылёў, ідзе ад майго бацькі-чыгуначніка, вандроўніка па рэйках.

Дый сам жа я нямала ўсё-такі палятаў, паездзіў, пахадзіў па свеце.

I добра!

2005