Прадыслава

— Будзь літасцівая! — хочацца крыкнуць Ефрасінні, але змярцвелыя вусны ледзьве варушацца.

— Вучы шанаваць зямлю Полацкую! — Але ледзяное дыханне Нетутэйшага кранаецца сэрца... Дзіўна толькі Ефрасінні, што, як ні рыхтавалася да смерці, як ні чакала яе,— не пакідаюць душы ва ўрачысты гэты час зямныя справы. I яшчэ нешта далёкае-далёкае трэба ўспомніць, тое, што паднімаецца з-за ўладных, суровых гадоў схімы...

— Адпускаю грахі твае, Ефрасіння... «Грахі? Якія ж былі ў мяне грахі?»

Гарэла галава. Пачыналася трызненне. I яна ўжо не разумела, ці сон, ці ява гэта: гарачы чэрвеньскі поўдзень, тоненькая ганарлівая дзяўчына і высокі хлопец у кашулі наросхрыст, з цёплым, жалудовага колеру загарам на шырокіх грудзях, і вочы яго — сінія-сінія, з пушыстымі цёмнымі вейкамі. Будзіць дрымотны поўдзень імя яе — даўняе, напаўзабытае, якім наракла яе маці:

— Прадыслава... Прадыслава-а-а!

Высахлы архіепіскап доўга ўслухоўваўся ў яе словы, а потым выйшаў у калідор, дзе сабраліся амаль усе манашкі:

— Памірае прападобная Ефрасіння! I ўсё, прасветлая, славіць Бога. Уславім і мы госпада разам з ёй!

Звінелі тонкія галасы. Гудзелі магутныя званы. I губляўся між імі ледзь чутны шэпт:

— Прадыслава-а-а... Прадыслава...

— Прадыслава...

1971 г.