Радно

Каханне

Каханне – пакута.

Душою распнутай

між Пеклам і Раем лунаць...

Каханне – атрута.

Святы і аблудлы

я выберу смерць, каб закахаць.

Каханне – як рудня,

дзе ў свята і ў будні

нам працай сябе катаваць.

Каханне -- ёсць мудрасць,

якую Бог людзям

адкрыў, каб грахі дараваць.

* * *

Мы не парушылі мяжы.

Цнатлівасць нас уратавала...

Ды заклінаю – не кажы

нікому слоў, што мне казала.

А вочы, нібы абразы,

самотай высвецяць пад вечар—

паўадзіноты, паўслязы

і паўкахання нашай стрэчы.

Расколіна

Свет раскалоўся папалам.

Тут забыццё--каханне там.

Там дождж пяшчоты – тут няма.

Там лета сноў -- а тут зіма.

Тут цішай стомлены пакой—

там смех сыноў і голас твой.

Тут пах вяргінь – там водар руж.

Там неба сінь – тут спод калюж.

Там цвіў агмень – тут галавешкі...

Свет раскалоўся. Крочу пешкі

да слёз народжаных з усмешкі.

Возера самоты

На сонным золку сонца дакранецца

ласкавым промнем стомленых каханых.

І ноч растане ў мораку туманным,

а зорак ззянне ў росах адаб’ецца...

Вось так і я душою заўжды святлею,

калі цалуеш ты на развітанне.

І хоць Самоты возера глыбее—

не менее вады ў рацэ Кахання.

* * *

Сярод базальтавых прысад,

дзе вецер — злодзей у законе,

мне прыгадаўся твой пагляд —

дзве зоркі выстылых ад болю.

І покуль вецер «стрыг» лісты

з галін даверлівых таполяў,

дзве зоркі -- кроплі яснаты—

з Учора падалі ў Ніколі.

* * *

Былое жарсці вулкан патухлы

на сподзе сэрца няўзнак ажыў...

« У імя Тройцы святога Духа»—

яму не стану казаць: -- Амінь.

За вераснёвай ціснёнай скрухай

слязой зашклёны прысню пагляд...

Шапчу : -- Кахаю, -- табе на вуха,

нібы замову ад першых здрад.

* * *

Забудзься, як човен пяшчоты нас нёс

насустрач расчуленым хвалям...

Забудзься, як небам спакушаны плёс

сузор’яў дарыў нам каралі.

Не помні -- ні поўні у пойме смугі,

ні крылаў купальскае ночы,

ні першай залевы валос на лугі,

ні сумам змялелыя вочы...

І нат, калі тыльную сутву душы

ахрыплая выстудзіць замяць.

Нікому нічога пра нас не кажы—

маўляў, блізарукая Памяць.

* * *

Не ўяўляю, як буду цябе забываць...

Забываць—выспу сноў чыстаганіць.

Забываць—як цвікамі труну забіваць,

што была для нас чоўнам Кахання.

Не ўяўляю, як буду цябе абмінаць.

Абмінаць—як злачынца ахвяру,

абмінаць—нібы соты у пчол адбіраць,

ці ў раллі перасмяглае –хмару.

Не ўяўляю, як буду—ці буду зусім

без цябе, маёй доннай лілеі,

без цябе—як аслеплы без вогнішча дым,

ці ў вар’ятні Ван Гог без алею.*

* * *

Божа, як яна прыгожа

аддаваць умее вусны...

Да світанку плысці ложку

поймай сноў яе распусных.

У смузе прасцін адліжнай

ногі--лебедзі ў тумане...

Божа, як я ненавіджу

жарсці крык яе гартанны.

На мяжы з жыццярастаннем

не цалуюць так умела...

Божа, выратуй Каханнем

храм яе пустога цела.

Я сумую...

Я сумую па нас былых...

Па трымценні няўцерпных вуснаў,

па залеве валос тваіх,

над жаданнем маім распусным.

Я сумую па нас былых.

Па разынак ажыўшай плоці,

па абдымках, што п’юць уздых,

з языкамі ў агульным роце...

Я сумую па нас былых.

Па цунамі з лагуны ўлоння,

па світальных руках тваіх --

майго сонца патухлых промнях...

Я сумую па нас былых,

што шукалі ў граху патолі,

а знайшлі толькі яску -- міг,

што не ўспыхне ізноў ніколі.

* * *

А помніш апошні з табой наш раман?..

Калі ,нібы дзве брыганціны,

на рыфы кахання нас нёс ураган,

сарваўшы з сямейнай пуціны...

А помніш, як поўняй сукенка сплыла

да ног , і заплакала свечка...

І ты ад таго мне заўсёды была—

крылом незамкнёнага вечка...

А помніш, як потым купальскі туман

пачуццяў нястрымных Нямігу

да срэбнай расінкі ў падземны арган

забраў да жаданага мігу.

І я з той пары з асцярогай хаджу

улонеем знаёмым праспекту,

а раптам Нямігу ад сноў абуджу,

схаваную ў памяць-калектар.

Ангіна

Я толькі паглядам адным саграшыў...

І гэты пагляд мой хвароба чакала.

Ты шыю—прыгожую вазу душы—

у шалік шарсцяны ад воч захавала.

Гваздзік адзіноты паспеў адзічэць,

яму пацалунка жыццё каштавала...

Табе папраўляцца, а мне разумень,--

як ты пачуццё ад зімы ўратавала.

* * *

Ільну няўтольнаю ракой

на бераг райскае Нірваны.

Калі любуюся табой—

жамчужынай на сподзе ванны...

Ад вохры хны у валасох

русалкай станеш на імгненне...

А ногі з рыбіным хвастом

ад воч схаваюцца у пене.

Хоць погляд грэшны адвяду—

ад хараства не адхрысціцца.

Цяпер я знаю на бяду

царква затопленая сніцца...

КВАДРА КАХАННЯ

Жанчына

Навошта прывабіла Евіным сокам

з двух купалаў жарсці, што ззялі высока

на целе—царкве незямнога парока,

цвінтар якой спляжыла здрады асока?..

Пацалункі

Грахоў за жыццё -- непад’ёмныя клункі,

ды самы найпершы — ад Бога дарунак...

На памяці-лёдзе — як свежыя лункі,

той ночы Кахання — твае пацалункі.

Калені

Ты сёньня мяне параўнала з аленем,

што з жарсці ракі піў да ранку без лені...

Я ноч быў няўтольным, бо любай калені

былі берагамі той рэчкі без мелі.

Успамін

Чырвонай масандрай з фужэра-каміна —

агонь.Твае ногі -- кантактная міна,

што доўга шчэ будзе у снах-успамінах

маіх узрывацца світальнай гадзінай.

Купанне

Ліпень ліпам завушніцы

меецца навесіць...

Уплялася ў промні сонцу

чаратамі Бесядзь.

У рацэ ў чым маці родзіць

ты са мной купаешся,

ластавак у зман уводзіш—

усміхаешся.

Сон

Твой сон, як дождж у ліпені,

падманны.

Шкадуючы, балесна пакідаць

світанкі пералітыя ў туманы,

якія нам з табой не сутракаць...

Адрыне боль твая Перасцярога,

ламаючы даверу хісткі лёд,

спагады палахлівая пірога

затопіцца, --

і стомлены наўзброд

пайду ракой Халоднасці змялелай

туды, дзе рыскай тонкай

і нясмелай

зарэе вузкі і спакусны

жаданы Бераг тваіх вуснаў...

Н...

Вочы,

бы калодзежы нішчымныя,

якія высахлі ў спякоту,

ілба готыка,

рэнесанс усмешкі--

былога Храма кахання рэшткі...

Мілая, --

любі,

люблю,

любіла, --

на колькі хапіла.

На колькі магла —

забыла.

Вочы

іншыя стрэчу аднойчы.

З тваіх не піць...

Каторы жнівень

трапляе лета ў люты лівень.

* * *

Паміж намі -- возера ночы,

і ў чорнай яго вадзе

пахаваў я свой грэх аднойчы

і ад Бога, і ад людзей...

Чым становішся ты мне бліжай,

тое возера ўсё глыбей.

І ўжо памяць – не плыт, а крыж мой,

што урос у прадонны глей.

Паміж намі -- вакно нябыту.

Зазіраю ў яго ізноў.

І ўжо памяць – не крыж, а плыт мой,

што вяртае на выспу Сноў.

* * *

Калі ты запавольваеш рухі,

і туманіцца твой пагляд,

калі рэха нядаўняй скрухі

з нашым шчасцем гучыць няўлад.

Гэта значыць вайну кахання

нам Амур аб’явіў з табой.

Аж да раніцы, да світання

не заціхне наш шлюбны бой...

Эрагенная зона

Я ў гэтую зону, як грэцкі Ясон,

імкнуся патрапіць штоночы.

Бяру заміж тарчы -- эротпарасон,

які ратавацьме аднойчы...

О гэтая зона -- паўночны фрыстайл

у пары з каханай над светам,

дзе генная памяць -- мільён мегабайт --

патрэбна, каб граць пікачэта...

Які тут да болю знаёмы ландшафт

з вяршынямі гор вінаградных,

з расплаўленай магмай унутраных шахт,

з луганаю ног неагляднай...

Я ў гэтае зоне -- найрайскае з зон --

да ранку плыву на галерах...

Я тут адначас -- і тыран-фараон,

і раб у вярыгах Венеры.

* * *

Дазваляла...

Адчуваючы безнадзейна,

што ў пачуццях нашых -- інфляцыя...

Паступова цябе ад адзення,

нібы дрот ад ізаляцыі --

вызваляў...

Кароткім замыканнем

нас асляпіла ранне.

* * *

Віяланчэлі чую сола я...

Ты ўся такая голая,

саромная, спакусная.

Вугельчыкам на снезе

зіхціш у цемры вуснамі.

* * *

Не кажы мне нічога... Маўчы.

Гэта д’ябал падаўся нам Богам.

Пацалункам тваім на плячы

пачыналася ў пекла дарога...

Толькі марна да сходу начы

мы не спалі, занятыя севам...

Я ў табе не застаўся нічым —

ні ўспамінам, ні сынам, ні спевам.

Хоць табой свае сны засяліў,

ты прапісана ў іх незаконна...

Бо ў табе не застаўся нічым —

ні слязой, ні дачкой, ні праклёнам.

Я чакаю ...

Я чакаю, што ты аднойчы

ціха мовіш: -- Я зноў твая...

І спатоліш мой смутак воўчы,

ад якога згараю я...

Я чакаю і ты чакаеш,

калі сам я сябе спалю.

Я чакаю, а ты знікаеш,

як сарваны лісток агню...

Я чакаю -- як камень крэмня,

закаханы да забыцця.

Я чакаю -- няхай дарэмна

мне чакаць яшчэ паўжыцця.

* * *

Жанчына на пляжы паўднёвым

з русявай касой на плячы.

Адкрытая сонечным промням

і прагным паглядам мужчын...

То мора -- паркалевай хваляй,

то вецер -- шаўковым крылом

пяшчотна цябе ахінаюць

на зайздрасць мясцовым багом.

Зайсці у ваду не спяшаешся —

русалка з палескіх лугоў...

Нібы перад здрадай вагаешся —

саромна чужых берагоў.

Ключ

Да вар’яцтва пяшчотай расчулены,

згаладалы, як беглы манах...

Я у зрэнках тваіх перакулены,

ты -- ў маіх перакуленых снах.

Аднаго не ўсвядомлю — адкуль яно —

пачуццё, што глыбей за Сусвет.

Калі я, нібы ключ у адтуліне,

мару зноў пабываць у табе...

* * *

Усё часцей, усё часцей

між леных хваль льнянога плёса

два плывучкі тваіх грудзей,

бы леску, рвуць на часткі лёс мой.

Усё далей, усё далей

у ноч наш човен заплывае,

дзе два вяслы маіх надзей

ад хваль пяшчоты не хаваюць...

Усё глыбей, усё глыбей

пачуццяў вір, а водар целаў

амаль такі, як ад лілей,

што распусціліся нясмела...

Наталлі

Навальнічная, юная, смелая...

З неслухмянай залевай кос.

За пяшчоту маю няўмелую

ты плаціла мне срэбрам слёз.

Вецер золкі той даўняй восені

нам кілімы з лісця сцяліў...

Асляплёны дагэтуль поўнямі

я цнатлівых грудзей тваіх.

Дабіблейскаю Еваю грэшнаю

ты выходзіш з паўночных сноў...

Мая самая-самая першая—

мара, песня, журба, любоў...

* * *

Мне сягоння зусім не спіцца...

Сэрца поўнае яснаты.

Два пярсцёнкі і завушніцы—

гэта ўсё ў чым адзета ты.

Пазірае раўніва поўня.

Вецер шыбу крануў рукой.

Хоча ён да твайго улоння

прытуліцца хаця б шчакой...

Бессаромна глядзіш мне ў вочы

прамаўляючы з хрыпліцой:

-- Ты мяне распранаць не хочаш,

давядзецца ізноў самой...

Вось такой мне і будзеш сніцца,

як збяруцца у гай гады.

Два пярсцёнкі і завушніцы—

гэта ўсё ў чым адзета ты...

* * *

Каханнем скрозь паэт жыве...

Калі світальны сон змялее,

радзімкі ў зацемках калень

асвеціць белая лілея...

Каханнем скрозь жыве паэт.

Для Музы ён найперш – Муж-чына!

Старэй за ўвесь біблейскі свет

быў Евін грэх – жыцця прычына.

Бо цела -- зваблівы кларнет,

яго прыгубіш -- век пакутай.

Жанчыну выдумаў паэт,

каб граць на ёй і быць пачутым...

Калі вар’яцкі гэты свет

Шэкспір даб’е сваім пытаннем, --

каханнем выжыве паэт

і будзе вечна жыць Каханнем!