Рэчаіснасць

ВЕРСЭТЫ

Мы ідзём па дрыгве.

Абапал тояцца прорвы, буяе жоўтая лотаць, тоўпяцца на куп'і пукі сітнягу.

— Нашто шукаць сваёй згубы? — нам кажуць старыя людзі.— Прыйдзе час, i яна сама, каго трэба, знойдзе.

Не згубы, аднак, мы шукаем, а выйсця — з жыцця, што, не маючы мэты, туліцца ўскрай дрыгвянога бязмежжа, i хіба мы прычынай таму, што выйсце ў ім гэтак шчыльна з'яднана са згубай, а тое, што ёсць, з тым, чаго няма?

Некалі па дрыгве былі пакладзены кладкі, i людзі тады разумелі, куды жывуць, але даўно ўжо кладкі ўбіліся ўглыб, засмакталіся прагнай дрыгвою, і трэба цяпер ісці наўздагад.

Мы гразнем, мы сумняваемся, мы вывяраем крокі, i калі раптам правальваемся ў згубную глыбіню, знаходзім, гэтак жа раптам, апірышча — страчанае, старое, аднятае, але ўсё роўна заўсёды прысутнае патаемна ў нашых адчайных памкненнях,— к л а д к і.

Падворак зарос маліннікам i дзьмухаўцамі, i ў ім, паскіданыя, на паламаным старым варштаце, на лаве ляжаць бацькавы рэчы.

Я пазнаю ix, бы даўніх знаёмых: ватоўку, якую i сам надзяваў не раз, шапку-вушанку, кашулю, боты...

На ix свеціць сонца, на ix імжыць дождж, i хоць ніхто ix не носіць, яны захавалі свой даўні выгляд, свой даўні дух.

Я так i ведаў:не мог пайсці бацька з гэтага свету, не пакінуўшы пасля сябе недзе нейкага следу, i Коля Штунда, прыадчыніўшы варотцы ў свой адгароджаны ад астатняй свдзібы падворак, сочыць, што я вазьму.

Скрушна агледзеўшы ўсё, што тут ёсць, я бяру кашулю, бо, затуляючыся лахманамі ад выпадковых людскіх вачэй, я, можа, сюды й завярнуў, што не меў кашулі, але калі спрабую надзець яе на сябе, з прыкрасцю зауважаю: яна ў шмаравідле.

«Што б ты нi надзяваў, ты ўсё роўна заўжды застанешся голы»,— дзіўная думка, якая даймала мяне ўвесь ранак, мне згадваецца наноў.

Пэцкаючыся шмаравідлам, я сцягваю з цела свайго, не надзеўшы, кашулю — нічога з бацькавых рэчаў мне ўжо не трэба.

І Коля Штунда, усцешаны невымоўна, што я нічога сабе не ўзяў, зачыняе варотцы падворка за мною.

Жанчына б'ецца з жанчынай.

Адна ўжо старая, другая яшчэ маладая, адна патайком у лагчыне, на латцы, будоўляю не чапанай, нічыйнай зямлі, накапала бульбы, другая, што гэтую латку асвойвала i засявала, яе застала, адна спрабавала ўцячы, другая яе напярэсцігі даганяла, i вось...

З торбы, у якую ўчапіліся рукі адной i рукі другой, на дол падаюць буйныя белыя бульбіны.

Пэўна, яны не падобны да слёз, ды цяпер, ды цяпер усё-такі слёзы.

Утоены ў поцемках сноў, моўчкі чакэе, калі хто ўвойдзе ў яго абсягі, i хто заўважае яго, заўважаецца ім.

Тады загараюцца яго вочы і, нібы ўключаецца нейкі дасведчаны механізм, ён пачынае ўсім целам сваім вібраваць-верашчаць і, трушчачы супраціўленне, бы ў павуціну, захоплівае ў гэтае вібраванне сваіх ахвяр.

Ён ведае, рана ці позна, кожны, як да апошняга раздарожжа, прыйдзе сюды, дзе ён;

але хто паддасца яго прыцягненню, ужо нікуды далей не пойдзе, хто ж пераможа сваю залежнасць, пойдзе дарогай багоў.

Тут, на паверхні, мы высвятляем свае стасункі з сабой i з багамі, а там, у сваёй глыбіні, не чуючы нашых размоў, нас чакае ідал — наш уцялеснены, намі забыты, сон.

На света Збавення душы i цела прыходжу ў старую драўлямую нашу бажніцу, куды не прыходзіў ужо даўно.

Аднактам вялікаю шчыльнаю грамадою стаяць нетутэйшыя хмурныя людзі i правіцца набажэнства на мове нязвычнай, чужой.

З бояззю перад імі я, ледзьве ўвайшоўшы ў бажніцу, выходжу i разам з усёю збянтэжанаю акругай чакаю ля ганка, калі настане наша чарга.

Мінуўся той час, калі мы прыходзілі ў нашу бажніцу, калі хаіделі,

мінуўся той час, калі цела было тое самао, што душа, а душа тое самае, што i цела.

Утоены ў поцемках сноў, моўчкі чакае, калі хто ўвойдзе ў яго абсягі, i хто заўважае яго, заўважаецца ім.

Тады загараюцца яго вачы і, нібы ўключаецца нейкі дасведачны механізм, ён пачынае ўсім целам сваім вібраваць-верашчаць і, трушчачы супраціўленне, бы ў павуціну, захоплівае ў гэтае вібраваные сваіж ахвяр.

Ёк ведае: рана ці позна кожны, як да апошняга раздарожжа, прыйдзе сюды, дзе ён; але хто паддасца яго прыцягненню, ужо нікуды далей не пойдзе, хто ж пераможа сваю залежнасць, пойдзе дарогай багоў.

Тут, на паверхні, мы высвятляем свае стасункі з сабой i з багамі, а там, у сваёй глыбіні, не чуючы нашых размоў, нас чакае ідал — наш уцялеснены, намі забыты, сон.

Ад вёскі мала што засталося — адно некалькі хат са старымі людзьмі i яшчэ бальніца.

Па вузкай стаптанай бальнічнай лесвіцы, прытрымліваючыся за парэнчы, мы сходзім уніз.

— Мне ўсё тут знаёма з маленства,— дзялюся сваімі ўспамінамі ca сваёй спадарожніцай,— Тут працавала, сюды прыехаўшы яшчэ да вайкы, акушэркаю мая маці...

Яна глядзіць на мяне ціхмяным глыбокім блакітным паглядам.

— А я вось прыехала,— кажа яна,— сюды з далёкага свету, каб тут нарадзіць, каб у тым замежжы, дзе я цяпер жыву, прысутнічала, гучала i цешыла мне душу імя нашай вёскі —

Алёсы.

Калі між сабой сустракаюцца двое ці трое, яны перш за ўсё пачынаюць адно ў аднаго пытацца, адно аднаму казаць, што дзе адбываецца ў свеце, што дзе чуваць.

Усюды, як стравы, чакаюць навін i шукаюць навін, i той, хто трымае руку на навінах, амаль прарок.

Нібы набажэнства новага часу, усіх далучаюць навіны да нейкай (якой — невядома) з'явы, усіх уключаюць у нейкі (які — невядома) абрад.

Шчасце мінула, надзея знікла, жыццё, што квітнела і вабіла, раптам паблякла, i толькі ўзышоў з глыбіні перакуленых з'яў i сабою праняў навакольную рзчаіснасць адзін невідушчы, няўлоўны, спадманлівы колер — колер навін.

Нагружаны кніжкамі, прыйшоў да мяне Дарагі Запалянец i — як падарунак мне — разам з сабою прывёў паэта, якога знайшоў ён i ўзгадаваў у сваім вясковым краі.

Я доўга чакаў яго — можа, гады, а можа, дзесяцігоддзі; адтуль, дзе ён жыў, надыходзілі сінія вёсны i каляровыя лістапады, адтуль наплывалі залевы i нарываліся завірухі, туды адыходзіла i абдымала сабою ўсё запалянскае наваколле, паволі развітваючыся са мною, мая маладосць.

Знаёміць мяне Дарагі Запалянец з кніжкамі, ім перажытымі, i ca сваім гадаванцам, які на цэлую галаву вышэйшы i за мяне й за яго, i кажа, што гэта — мая маладосць, а я, пасміхаючыся, пакідаю гэту сваю маладосць асвойвацца ў доме i на падворку,

а сам з Дарагім Запалянцам іду, паступова знікаючы, за той лес, які, нібы гутарыць з намі, становіцца вокамгненна то восеньскім, то вясновым, за тую рэчку, што, падуладная нейкай вялікай змене, цячы пачала назад.

Падводны плывец, час ад часу вынырваю на паверхню, i ўсё наваколле зварочвае на мяне сваю ўвагу, спрабуючы высветліць i мне давесці, хто я такі.

Дакуль я нераспазнаны — я ё с ц ь, але калі я прыпамінаю, кім быў калісьці, у вострай увазе свету ўзнікае нешта, што вылучае мяне ca свету i асуджае на смерць.

Мне падабаецца жыць — але адно толькі жыць немагчыма,

мне падабаецца ведаць, што людзі мяне разумеюць — аднак, аднак гэтаму разумению заўсёды пярэчыць адна неадольная перашкода, i гзтая перашкода я сам.

Злучаны з плынню, плыву ў невядомыя далячыні, каб калі-небудзь у свеце недзе знайсціся зноў.

Ён можа амаль усё.

Абраны людзыні, ён узвышаецца над людзьмі як іхняе спадзяванне, як іхні ратунак, як іхняя моц, i хто не згаджаецца з ім, хто яму пярэчыць, як бы пярэчыць усім.

І тады, як бы загадзя маючы ўсеагульны дазвол на ўсе свае дзеі, ён аддзяляе сваіх супярэчцаў ад грамады i чыніць, скіроўваючы на ix сваю знішчальную ўвагу, над імі свой прадузяты суд.

Але чым больш перамогаў ён здабывае сабе, тым больш прыкрымі робяцца гэтыя перамогі, i чым больш умадоўваецца ён у сваёй, амаль неабсяжнай, уладзе, тым менш можа ён.

Нехта стукае ў дзверы.

Я доўга, не ведаючы, хто гэта стукае, не адчыняю, a калі адчыняю, бачу: стаіць за дзвярыма бацька з маленькімі ночвамі ў руках.

Ён кажа: «Пакуль ты мне адчыняў, я схадзіў пад царкву i ўзяў вось гэтыя ночвы, каб i м i стукацца ў дзверы.

Ці помніш ты гэтыя ночвы: ты ў ix купаўся, калі быў малым...»

Я гляджу на маленькія ночвы і, нібы ўва мне адчыняюцца нейкія дзверы, у ix пазнаю, што i помніць не помню, што згадваць не згадваю i што не мае ні вобразу, ні наймення, а мае мяне самога,—

с в а ё.

Некуды падаў, траціў прытомнасць, поўз, a развіднела — паўсталі з імглы будынкі i выйшлі людзі...

— Што гэта за мясціна? — спытаўся я ў першай, у чорнай хустцы, старой жанчыны, з якою сустрэўся на вуліцы...

— Козіцы, сербская веска,— сказала яна i ўступіла ў дзверы адчыненай крайняй хаты, а я гэтаксама за ёю, спрабуючы высветліць, ці далека ад Козіцаў да сталіцы...

Учора было ў гэтай хаце вяселле, а зараз — рэзрух.

Смуткуючы, маладая сядзіць ля акна, i востраць мужчыны нажы на ганку.

— Дваццаць чатыры д'яблы,— сказала, адказваючы, старая, i мне было дзіўна чуць аб гэтакай меры шляху,

i цяжка было мне даўмецца, ці месцяцца ў д'ябле вёрсты, ці, можа, д'яблы ў вярсце.

Кожны з прысутных мне нешта хацеў растлумачыць, i спараджала ўсякае слова мноства наступных слоў, а кожная лічба мноства далейшых удакладненняў.

Адно маладая сядзела, як i раней, ля акна i моўчкі глядзела некуды ўдалеч.

Быццам гарыць тарфянішча, у ім тлее, то западаючы ўглыбіню, то прарываючыся на паверхню, патайны агонь i ўдымае ў яго размовы i ўчынкі дымовую гарачыню.

Ён не належьщь дому, а той неабходнай справе, якая запатрабавала яго душы i рукі, i, як бы яе не рабіць, не робіцца як работа, а настае i ўсталёўваецца як пагода, калі ўсе рады свету i свет — усім.

Аднак, нібы ў нечым не давяраючы гэтай, адзіна відушчай, справе, ён акружае сябе людзьмі, якія былі б адданы яму асабіста болей, чым справе, i, робячы яе асабіста-сваёю, тым самым адпрэчваецца ад яе.

Старанна, нібыта ўжываючыся ў экзамен, ён доўжыць i ўводзіць у сённяшні дзень этап, што мусіў ужо быў застацца ў мінулым, i знакі нятоеснага выяўлення кажуць, што ён не супаў са з'явай, a супадае з памежжам некалькіх з'яў.

Ён увасоблены ў сілу, што здольна выцягваць з багны i ўцягваць у багну, спыняць і ўтаймоўваць навалу i станавіцца навалай; ён увасоблены ў сілу, ды гэтая сіла шукае гаспадара.

Каб дасягнуць таго, што вышэй за мяне, я адмаўляюся ад таго, што маю.

Удача i поспех, выпрабаваныя павадыры, выводзяць мяне са свету адвечнага кругазвароту i ўводзяць у свет барацьбы i падзей.

Я надаю жыццю сэнс, i жыццё здзяйсняецца мной i ca мною, паказваючы, што яно можа, што — не.

Я авалодваю доляй, доўжуся ў заваёвах, аднак мае новыя дні як найвялікшую мэту мне адкрываюць, што ўжо мінула, i як найвялікшую ўзнагароду мне абяцаюць тое, што я ўжо меў.

Згусціліся прыцемкі — i ў паветры замільгацела істота, якая не ўмее лётаць,— кажан.

Здаецца, ён заблудзіўся i выпаў сюды з прадаўняй, ужо не існай, прасторы i зараз зачэпіцца за правады, нацягнутыя на слупах, наштурхнецца на шчыт будынка альбо, не ўтрымаўшыся на вышьш, упадзе...

Аднак жа так не здараецца: быццам зводдаль намацваючы прадметы, упісаныя ў наваколле, ён своечасова ўхіляецца ад перашкод.

Ён рухаецца штуршкамі, i скураныя крылы — пругкія плоскасці, на якія абапіраецца рух.

Як драпае цвік па шкліне, ён выпраменьвае востры пранозлівы гук, і людзі, каб гэтага гуку не чуць, зачыняюць вокны i дзверы, а той-сёй, дасціпнейшы, на падворку разгортвае белую латку тканіны, каб кажана злавіць.

Нічога не скажаш: няўклюдны, няроўны, прышыты да спратаўзямлі, недалёкі палёт кажановы валодае нейкай сваёй адвагай, нейкім сваім натхненнем, але натхненнем гэтым кіруе змрок.

Крыжы мураванай, завешанай цяжкім замком, бажніцы, хаціны, утуленыя ў даўніну, пагорак, дзе нешта раней было, а цяпер зарасло дзірваном i рассыпалася на каменне:

дзень на радзіме ў сябра, які не вярнуўся аднойчы н i к у д ы, але які перад гэтым мяне сюды запрасіў.

Усё на радзіме ў сябра без сябра страта, i калі на схіле пахмурага дня я збяруся адтуль пайсці, у бязлюдным прагале завулка прыкмечу тое, што, нібы злом прасторы, спыніць увагу маю i здасца надзіва знаёмым,— старыя вялікія дрэвы,

i я, у прадчуванні сустрэчы, памкнуся насустрач ім.

Жывы — не жывы, мёртвы — не мёртвы, вярнуўся з чачэнскай вайны Чапялевіч Міхась дадому з ранай крываваю ў грудзях.

Яго лячылі ва ўсіх шпіталях, яго глядзелі ўсе дактары, але ўсё адно не змаглі загаіць яго лютай раны.

Канчае i зноў пачынае расказваць ён пра сваю вайну i сваю пакуту.

— Мяне параніў мёртвы чачэнец,— кажа Міхась Чапялевіч.— Раздушаны тракамі танка, ён быў ужо нежывы, але перад тым як навекі супасці з зямлёй, са слатой, з нябытам, паварушыўся, стрэліў, i куля пасланая ім, напаткала мяне...

Мы слухаем споведзь свайго земляка, свайго радака i роднімся ранаю незагойнай з бязмежна адважным, бязмежна адданым жыццю народам, з якім на вайне, што нібыта была i нібыта не, Чапялевіч Міхась ваяваў.

Яшчэ над зямлёю па-летняму ззяла сонца, цягнуліся ў вабныя далячыні барозны палёў i кветкі дарылі паветру свой шчодры водар, ды ўжо, быццам зрок пачынаў недакладна бачыць, прастора нацягвалася смугою i ў крыку імклівых ластавак чуўся спалох.

Нешта ў прыродзе было не так, i, каб даўмецца, дзе яно, тое не так, я спыніўся i азірнуўся, i вось — нібы тыя малюнкі, што малявала лета, былі адно толькі маімі ўяўленнямі, а цяпер наставала сама сапраўднасць — знямелы, убачыў: паветра трымціць i віруе, i змрок перамешваецца з бліскатнай светлынёю, i вогненныя пісьмёны крэсляцца ўсцяж...

Блізка страшэнная навальніца, i сховаў, каб ад яе ўхіліцца, няма.

Адно беззаконие народзіць другое — яшчэ бессаромнейшае — беззаконне.

I новы парадак, што меўся, калі наставаў, быць праўдай, раздвоіцца сам у сабе і, калі настане, акажацца ашуканствам:

а той, каму дасца ўлада, каб ён быў для ўсіх сваім i ўсе для яго сваімі, акружыць сябе ланцугамі ахоўнікаў i дарадцаў i ўзненавідзіць сваё.

Крывое не зробіцца простым, а скрывіцца яшчэ раз.

Не краявід гэта быў i не новы горад...

Але калі я, паддаўшыся зману, перахіліўся праз край тратуара, напружанага, нібы струна, i ўгледзеў, што тоіцца там, унізе, усё стала позна ўраз.

Не краявід гэта быў i не новы горад, а — страшная чорная бездань: яна займала сабою да самага небакраю ўсе падасновы, усе абсягі i, падымаючыся да паверхні, мяне забірала ў горада i ў краявіду i невідушча глядзела мне ў твар.

Нібыта пры замыканні, бліснула бліскавіца i гром прагрымеў, i проста перад сабою, на ўзроўні вачэй, я ўбачыў абсмалены сколаты камень i свае рукі, якія ўчаперваліся ў гэты камень, а ён паволі i неахвотна ix адпускаў...

I ўсё, што цяпер я бачыў i што разумеў, здалося мне раптам надзвычай знаёмым, нібы рассвятлялася мая памяць i штосьці спяшалася мне паказаць, а сэрца пярэчыла гэтаму i не хацела, каб аб'явілася тое, апошняе, ш т о.

...Сілай апоры пераадолеўшы сілу цяжару, выкінуся на тратуар.

Спрадвечны гасцінец.

Людзі, калі праходзяць альбо праязджаюць па ім, быццам яны парушаюць нешта, што ўжо належыць не гэтаму дню, уздымаюць пыл.

А потым паволі знікаюць — i пыл асядае.

Але калі я думаю пра людзей, мне прыходзяць на памяць словы, якія нібы не тлумачаць нічога:

спрадвечны пыл.

Мусім тлумачыць усім i сабе таксама, што азначаюць нашыя словы, i прыкладаць ix да нейкай, схаванай у памяці, меркі, каб ім вярнуць першаісны змест.

Мы на паверхні з'яваў: усё, чым былі мы істотныя, засталося ў пластах глыбіні, i хоць мы не вандроўнікі, мы ўсё адно ў выгнанні, i забароны кіруюць намі, з дня ў дзень прывучаючы нас зразумець ізасвоіць, што дазваляецца нам, што — не...

Цьмяныя нашы мэты, і, асягаючы ix, пярэчым шчырым сваім памкненням: усё-ткі мы трацім усякі раз болей, чым здольны набыць.

Мы ў спрэчцы з сабой.

Але, быццам багіня кранае рукой за касмык валасоў, незаўважна для ўсіх астатніх, угневанага Ахіла, нас раптам кранае спакой —

i мы пазіраем з надзеяй, якая не мае патрэбы ў абгрунтаванні, у тое, што мае быць.

Два святары — адзін у светлым, як дзень, адзенні i ў чорным, як ноч, другі – разам ідуць па вясновай стрункай дарозе i разам нясуць зіхатлівы, з ружовых кветак, вянок.

Яны пазіраюць далека наперад — i ціхая радасць іграе на іхніх тварах: яны ўжо бачаць таго, хто ім сустрэнецца самапершы i каго яны ўзнагародзяць сваім вянком.

Гэта — Ганна-Марыя.

I калі святары аддаюць ёй вянок, ёй мроіцца, што прастора супала з лёсам i што ўжо калісьці з ёю такое было...

«Тое, што я вам сустрэлася першаю, - выпадкова»,— нібы апраўдацца за нешта, хоча яна ім сказаць, а словы ўсё роўна складваюцца па-свойму i вымаўляюцца ўголас: «Das ist kein Zufall» .

Удзельнічаем у падзеях i назіраем падзеі.

Ды той, на каго мы ўскладалі ўсе свае спадзяванні, забыўшы, якою ўладаю ён істотны, пагас.

І мы ўжо нічога не можам зрабіць, a ўсё, што раней рабілі i што мела сэнс i мэту, цяпер выглядае памылкай i мітуснёй.

Мы разыходзімся.

Будучыня не з намі.

Мы нехаця адпускаем свой змарнаваны шанц.

І з безуважнай пагардаю заўважаем, як у пакінутым намі, спустошаным, спітым, няспраўджаным нашым бозе зноў абуджаецца i знаходзіць усіх нас жывы i знаёмы позірк.

Мы разыходзімся.

Позна.

Нічога ўжо нельга змяніць: ужо неба не тое, ужо не тая зямля...

Але — позірк... Позірк...

Яны як дзве кроплі вады падобныя між сабою, i я называю міжволі малодшага брата імем старэйшага: Анатоль.

Ён толькі што выйшаў з лодкі i адчувае сябе на сушы не дужа ёмка, бы рэкі, якімі ён плаваў, зрадніліся з ім i не хочуць яго яшчэ адпусціць.

Старэйшы быў лётчыкам, i ўжо цяжка злічыць, колькі гадоў мінула, як ён ca сваім самалётам, уцягнуты ў вір апраметнага віражу, разбіўся.

Але аднекуль прабілася i пасялілася між людзей упартая дзіўная чутка, што ён не загінуў зусім, a займеў не вядомую людзям магчымасць вярнуцца назад, на зямлю, у сваё жыццё.

Каб нешта сказаць, пытаю малодшага брата, ці вучыцца ён, ці працуе, ці проста застаўся дома i ці мяне пазнае, а ён на мой роспыт адказвае з нейкай унутранай неахвотай, бы тое, што адбылося, не да канца яшчэ адбьшося i мусіць чакаць свайго завяршэння, i зноўку мне здасца, што гэта старэйшы брат.

Далёкія сінія вербы гнуцца пад ветрам.

Рэкі, напоеныя разводдзем, поўніць спакой.

Падуладныя нам перададзенаму загаду ідзём парадзелым сваім атрадам у далёкую вёску Лукомер, дзе нас чакае расстрэл.

Нам хочацца жыць, але мы на вайне, i вышэйшая непазбежнасць трымае ў руках наш лес.

— Гэта апошні наш бой,— кажу я, падтрымліваючы сівога, у скрывянелых бінтах байца i адчуваю з усімі разам, што ўсё наўкола для нас насамрэч пачало быць апошнім i поўніцца невыказнай спагадай да нас.

Нам доўга ісці: за рачныя поймы, за балаціны, за нівы, за пушчу, за небасхіл,— i мы невымерна рады, што перад тым, як знікнуць, дні будуць доўжыцца i кружыцца, i ўводзіць нас паступова ў сваю незваротную глыбіню.

Наўскрай то пясчанай, то ўтравянелай дарогі красуецца жыта, і, падышоўшы бліжэй, я ў ім заўважаю гняздо i чародку птушак: вывеліся перапеляняты i ўжо абжываюць жвава жытнёвы свой свет.

У гэтым краі мінала маё маленства, i я дамаўляюся ca сваімі камрадамі па атрадзе, што на гадзіну ці мо трохі болей, чым на гадзіну, я адлучуся, а потым ix маіаню.

Я разуваюся i пакідаю салдацкія цяжкія боты ў жыце i паварочваюся — каб наапошне сустрэцца i развітацца — да колішняга, тут мінулага i ад мяне ўжо аддзеленага назаўсёды, майго жыцця.

Забытыя сцежкі рынуцца мне насустрач, i павыходзяць з-за хатаў вялікія думныя дрэвы, i праплыве паўз мяне са звінюткімі галасамі i дарагімі абліччамі школа,— ну а затым...

Затым я знайду свой абутак у жыце i даганю свой атрад.

Кветкі i свечкі, прынесеныя з сабой, i яшчэ няхітрая спожыць, якою жывыя дзеляцца з тымі, што некалі гэтаксама жылі на зямлі.

Усё ўжо сабрана, выкапана i пажата, i сёння якраз той дзень, калі сумяшчаюцца восі таго i гэтага свету i дзейсніцца свята яднання жьшых i мёртвых — восеньскія Дзяды.

Мы пойдзем да агароджы i ўбачым грудок маладога жыта — бы тут, на дзялянцы гэтай, у гэтай зямлі, пахавана само маладое i мілае людзям лета, але, пахаванае, узышло.

I, можа, таму, што цяпер у свеце пануе іншая норма, мы з пашанотаю кажам: «Святое жыта»,— i, як адкрыццё, скіраванае нам, прымаем спрыязнены з простым! вечнымі рэчамі цуд.

Мы выберам шлях, i, быццам кругі аблогі, ззаду пачнуць заставацца мінулыя дні, а новыя сведчыць пра нашы магчымасці i дасягненні i абяцаць нам, што мы ўсё адно аднойчы сустрэнем чырвоны горад, i пераконваць нас, што нішто не зможа спыніць наш адважны i скіраваны да межаў шлях.

Ды нехта, нібы выпадкова, скранецца i пойдзе таксама з намі, не пакідаючы на паверхні зямлі слядоў, i калі мы захочам разгледзець, хто альбо што гэта,— ціха адхіліцца i растане, i мы падумаем пэўна, што гэта анёл ці бог.

Недзе ля самага краю часу па хісткім схіле нам давядзецца спускацца ніжэй i ніжэй, у зямную глыб, a спусцімся — дык убачым: чырвоная вязкая гліна зойме ўсё дно прадоння,— i змусіць нас прыпыніцца, а потым, калі мы прабудзем з ёю сам-насам да заўтра, змусіць нас нанава ўзняцца наверх i пайсці, не аспрэчваючы нічога, назад.

Нібыта надумала нешта бура...

Хвалі, якія шалелі на моры i ўзрушвалі мора, раптам аціхлі, i ўсталявалася ціша.

I ў гэтай напружанай грознай цішы, бы падзялілася мора надвое, паволі паўсталі дзве велізарныя хвалі і, вырастаючы ўсё вышэй i вышэй, да самых, нахіленых ніцма, нябёсаў, рушылі нецярпліва адна на адну...

Гэта было заўчора, а сёння зноўку неба высока, i зноўку, нібы ўспамінаючы нешта, трывожыцца мора, i доляй сваёй зняволены дух зноўку марыць пра буру.

Hi змрок, ні святло.

Hi ўчора,ні сёння.

Не ведаюць дрэвы, ці ім зелянець далей, ці скідаць лістоту.

Не разумеюць вароны, ці ім куды адлятаць, ці сядзець на дрэвах.

Суседзі сабраліся пераязджаць, ды раптам адумаліся i заносяць рэчы назад — у старую кватэру.

Усе перашкода ўсім.

Словы не маюць, куды казацца.

Цені, што падалі ад людзей, супадаюць з людзьмі.

На рэчаіснасці пляма.

Што надыходзіла — адышло, што абяцалаоя — пастаяла, як белае воблака над галавой, i паціху растала.

Так многа было малых і вялікіх падзей — а самай Істотнай усё-такі не хапіла, так многа было еуетрэч — але ўсe яны ўжо за мяжою часу i адгукаюцца калі як.

— Чалавек, ты з'еў свайго Бога,— казаў велікодным днём пагарджаны прарок i стукаўся велікодкым чырвоным яйкам у чорны камень.

Вось, мёртвае ажыло.

І вось, жывое змярцвела.

Мы падаем у зямлю, i зямля паволі над намі адтульваецца ўглыбіню.

З усёй сваёй змогі мы ўхапіліся адно ў аднаго, нібы сустрэліся раптам i зараз баімся расстацца, але ён вораг мне, я — яму.

Змаганые ўрасло ў стагоддзі, i ўсё, што я меў, з цягам дзён перайшло да яго, але пада мной i за мной глыбіня, i ў гэтай нямой глыбіні, куды западае наша змаганне, я зноў — спадзяюся — займею сваё найменне, якім быў славуты, я зноў — спадзяюся — здабуду сваё валадарства, якім быў дужы, i вызвалюся назусім.

A здружаныя са сваёю паверхняю жыхары, побач праходзячы, нас тлумачаць: „Яны зрадніліся, як браты, яны хочуць быць назаўсёды разам".

Мне не хапіла месца, i, калі ўсе, пакліканыя на вячэру, паселі хто ў крэслы, хто на канапу, я сеў на стол.

Але стол пада мной неспадзявана ажыў i, бьщцам танцуючы свой вуглаваты i перарывісты танец, пачаў, натыкаючыся на рэчы, абходзіць за кругам круг.

— Глядзіде, — кажу я, захопленым гэтакім паваротам, прысутным, — здаецца, стол хоча нешта сказаць, здаецца, ён абазнаны ў літарах алфавіта...

Аднак мне ніхто не адказвае. Быццам яны пазнікалі раптам альбо ўхіліліся ў змову, усе, што прыйшлі на вячэру, дзе селі, там спяць.

А стол па-ранейшаму з літар, якіх няма каму ўбачыць, складае словы, якіх няма каму прачытаць.

Падыходзячы да сваёй, абнесенай плотам, сядзібы, ён пачынае развасабляцца — скідаць свой чорны манаскі ўбор.

Гэта якраз той час, калі ён ужо не манах i яшчэ не спадар, i я выбіраю якраз гэты час, каб нацянькі падысці да яго i, здзівіўшы сваім з'яўленнем, яму сказаць...

Я наватне ведаю, ш т о, ботое, што хоча настаць i адбыцца, не супадае са сказаным, як з зямлёю, з яе падымаючыся паволі, не супадае трава.

Вуліца доўгая i пустая.

Хмурыцца — бы на дождж.

Хвіля — i ён (ці, па-новаму, Ян што не схацеў свайго шчасця, каб шчасцем зрабіцца для ўсіх астатніх) адчыніць варотцы ў сваю сядзібу,

i ў гэтую хвілю я дакрануся рукой да яго пляча i, адчуваючы, як з-пад стаптанай цьмяиай паверхні пругка расце маладая трава i як збіраецца дождж у згусцелай хмурнечы, скажу найпершыя словы: «Добры дзень, Ян...»

Нібы для самога сябе памерці, мусіш урэшце выпасці з круга пытанняў сваіх i сваіх адказаў, каб здолеў твой Бог запытацца табою i табой адказаць.

Нас разбіраюць нашыя ўчынкі — i застаецца ўсё менш нас i менш для здзейсненай думкі, для сутнага слова i для сустрэчы, якой мы заўсёды чакаем i ад якое ўхіляемся кожны раз.

Мы заўважаем не тое, што ёсць, а што аб'яўляецца, што мільгаціць, што махае, быццам нас вабіць, рукамі, што кружыцца, што ўладарыць, што, насяляючы плошчы i вуліцы, зычна гамоніць i выглядае ўрачыста, а тое, што ёсць, нас адсоўвае за кругі акрэсленых кожны раз нанава небасхілаў.

Людзі ідуць ca сваёю бядой да сваіх дабрадзеяў — хто аб'яўляючы ўголас, што жыць так нелыа, а хто нічога не кажучы, моўчкі, нібы звінаваціўся сам.

Кранутыя гучна-нямою людскою бядой, дабрадзеі плачуць — i шчодрыя іхнія слёзы ім замінаюць бачыць саміх людзей.

Адстойваючы сваю, не адкрытую іншым, праўду, майстры i чаляднікі слоўнага цэху раз-пораз нагадваюць сходам i ўладным сонмам пра слова, што было Бог.

Слухаю, што яны кажуць, чытаю, што яны пішуць, але калі, разгубіўшыся дарогі i сцежжі, я ў ix прашу, каб мне паказалі слова, што Бог насамсправе, яны глядзяць на мяне здранцвела, быццам на блазна ці дзівака.

Рака разлілася i падплыла да самых падворкаў, i рыба, якая раней не хацела лаеіцца ні ў якія хітрыя сеткі, цяпер сама давалася ў рукі.

Нутром адчуваючы, што насампраўдзе так не павінна быць, што гэта нейкае ашуканства, людзі ў кашы, у мяшкі, у начоўкі паспешліва набіралі ахвотнай, быццам еп'янелай, рыбы, што не знаходзіла месца сабе ў вадзе.

I сам я, выпхнуты з чыстых глыбокіх віроў на паверхню, курчуся разам з астатнімі рыбінамі ў пахутах, усёй сваёй безгалосай істотаю крычучы: «Людзі, глядзіце, глядзіце, людзі, калі набліжаецца згуба, srna пасылае перад сабою цуд».

Нешта (а што — невядома) недзе гарыць: размыты абрысы знаёмых рэчаў.

Людзі стаяць на прыпынку знямелым натоўпам: быццам забыліся нешта, а што — не могуць згадаць.

Шэсцьдзесят шосты дзень сядзіць у астрозе за нешта зняволены журналіст i ўжо немаведама колькі здольная нешта сказаць банкірка.

А каля плота, быццам вартуе нешта, блукае руды сабака: калі яго хто намерваецца прагнаць, ён натапырвае поўсць і гыркоча, калі яго хто намерваецца прыручыць — уцякае.

Калі мы пяройдзем мяжу i голай пясчанай дарогай будзем вяртацца дамоў, за мамі, там, дзе надоечы мы былі, успыхне пажар, а на нашы галовы i плечы пасыплецца вогненны снег.

— Не трэба палохацца i вяртацца,— мы скажам адно аднаму,— Toe, што некалі вымкнула згубай, зноў паўтараецца з году ў год, але ўжо як свята. Згуба ўсё больш мінае, а свята ўсё больш настае...

I мы ацярушым з сябе іскрыны i попел i, перш чым скончыцца дзень, знаёмай даўняй дарогай увойдзем пад вечныя шаты, пакінутых некалі за сабою, хатаў i дрэў.

Дробныя плямкі зніклі, але ўтварылася і засталася вісець у паветры адна, набрынялая чарнатою, вялікая пляма.

Што з ёй рабіць: ці размесці яе на шматкі?

Ці вынайсці яшчэ большую пляму, каб ёю сцерці яе?

Ці, зрэшты, як зусім не чапаць – і яна паступова знядужыцца і растане ў нябеснай, напоенай вечнасцю, чысціні?

А некалі ж мы яе прыклікалі нецярпліва, жадаючы ёй сцерці адразу ўвесь бруд.

Нібыта рушыцца дом i долу падаюць кроквы, i бэлькі, i чарапіца, імклівым натоўпам бягуць з паўвыспы яе жыхары, тупатам ног палохаючы паў-Еўропы.

Услед ім, не могучы ix пераняць, наўздагонкі, крычыць ім даверлівым голасам іхні спахоплены правадыр:

„Спыніцеся!.. Toe, што вас напалохала, — пад кантролем, тое, што вас напалохала, незніадкуль..."

Большыя й меншыя, круглыя й вуглаватыя, шырокія й даўгаватыя, з плаўнаю лініяй фармавання, што ведала, як ёй ісці i як завяршацца, i з лініяй, што ішла з завязанымі вачамі, — у дол уклаліся камяні.

З паэтам Рэнджавым Міхаілам, сцярожка ступаючы па камянях, нібы напінаем лук, да якога мы самі стрэлы, усходзім напружанаю сцяжынай i разумеем, што кожны камень — гэта чыёсьці жыццё, якое нам аддае свае дапамогу i спадзяецца ўпотай на нас.

За брамай, на версе ўзгорка, адкуль адно толькі магчымы спуск, нам раптам, бы новы ўзгорак, адкрыецца камень святога Навума — камень, што некалі здолеў узняцца над мераю свету, каб уздымаць у наступную меру ўвесь час потым свет.

Гукаю i чую свой голас. Ён займае i гул ракі, i водгулле грамады, i цішу далёкага лесу.

І пакуль ён гучыць і, усюды прыняты i заахвочаны ўсюды, мае адвагу i моц гучаць, у гэтай краіне ён не чужы i не свой, а — сама, заснаваная мной, к р a i н а.