Strefa Śmierci

l

Później Sara pamiętała z tamtego wieczoru tylko dwie rzeczy: jego szczęśliwą passę przy kole fortuny i maskę. Lecz w miarę jak upływał czas, jak mijały lata, coraz częściej myślała o masce – gdy tylko potrafiła się zmusić, by w ogóle myśleć o tym strasznym dniu.

Miał mieszkanie w Cleaves Mills. Sara dotarła tam za piętnaście ósma, zaparkowała auto za rogiem i wcisnęła guzik domofonu przy wejściu. Dzisiaj jechali jej samochodem, ponieważ wóz Johnny'ego został w warsztacie Tibbeta w Hampden z powodu zatartego wału czy czegoś takiego. Czegoś drogiego, powiedział jej przez telefon, a później roześmiał się typowym śmiechem Johnny'ego Smitha. Sara rozpłakałaby się głośno, gdyby to był jej samochód, ba, gdyby to była jej portmonetka.

Przeszła przez hol do schodów, mijając po drodze wiszącą na ścianie tablicę ogłoszeniową. Jak zwykle było na niej mnóstwo karteluszków zachwalających motocykle, elementy wieży stereo, maszynopisanie, a także ogłoszenia ludzi, którzy chcieli dojechać do Kansas czy Kalifornii, albo kierowców jadących na Florydę i poszukujących pasażerów, którzy pomogliby im prowadzić i zapłacić za benzynę. Tego wieczora najbardziej rzucał się w oczy plakat z zaciśniętą pięścią, wymalowaną na jaskrawoczerwonym tle sugerującym ogień. Jedyne na plakacie słowo głosiło STRAJK! Kończył się październik 1970 roku.

Johnny wynajmował mieszkanie od frontu na drugim piętrze – nazywał je apartamentem – i w tym mieszkaniu mogłeś stać ubrany w smoking, jak jakiś Ramon Navarro, trzymać w ręku baloniasty kieliszek z dużą ilością koniaku i przyglądać się niezmierzonemu, bijącemu sercu Cleaves Mills; tłumom wylewającym się z teatrów, sznurom taksówek zajeżdżających sobie drogę, pulsującym neonom. Nagie miasto opowie ci siedem tysięcy takich historii. Oto jedna z nich.

Tak naprawdę, to Cleaves Mills składało się z jednej głównej ulicy i jednego skrzyżowania ze światłami (po szóstej wieczorem włączało się migające żółte), jakichś dwudziestu sklepów i małej fabryki obuwia letniego. Jak w większości miast otaczających Orono, gdzie mieścił się Uniwersytet Stanowy Maine, tutejsi obywatele zajmowali się głównie dostarczaniem wszystkiego, co potrzebne studentom: piwa, wina, benzyny, rock and roiła, hamburgerów, trawki, jedzenia, kwater, filmów. Kino nazywało się „Abażur". W trakcie roku akademickiego pokazywano w nim „dzieła sztuki filmowej" i nostalgiczne obrazy z lat czterdziestych. W lecie, przeciwnie, najlepiej szły spaghetti westerny z Clintem Eastwoodem.

Johnny i Sara skończyli studia przed rokiem. Obydwoje uczyli w Cleaves Mills, w jednym z niewielu na tym terenie liceów, którego rejon nie obejmował trzech lub czterech miasteczek. Wykładowcy i administracja uniwersytetu, podobnie jak studenci, traktowali Cleaves jako sypialnię; miasto miało z tego godne pozazdroszczenia podatki. Miało także znakomite liceum z nowiuteńkim skrzydłem poświęconym studiom nad środkami masowego przekazu. Mieszkańcy mogli sobie kląć na „inteligencików", ich cwaną gadkę, komunistyczne marsze przeciwko wojnie i mieszanie się w sprawy lokalne, ale nie protestowali przeciw podatkom, corocznie wpływającym z profesorskich willi i bloków mieszkalnych, ulokowanych na terenie zwanym przez jednych studentów Polami Oszustów, a przez innych Złodziejską Aleją.

Sara zapukała i głos Johnny'ego, dziwnie stłumiony, odpowiedział:

– Otwarte!

Marszcząc czoło, popchnęła drzwi. Mieszkanie pogrążone było w całkowitej ciemności, której nie rozpraszało słabe, żółte światełko, mrugające pół przecznicy dalej. Meble rzucały złowrogie cienie.

– Johnny…?

Zastanawiając się, czy przypadkiem nie wysiadły bezpieczniki, Sara zrobiła nieśmiały krok naprzód… i wtedy nagle pojawiła się przed nią twarz, straszna twarz rodem z koszmaru. Świeciła upiorną, zgniłą zielenią. Jedno oko miała otwarte i wydawało się, że spogląda na nią z urazą i strachem; drugie oko, zamknięte, ściągało ją w przedziwnym grymasie. Lewa strona, ta z otwartym okiem, wydawała się normalna, lecz prawa była pyskiem potwora; grube, odwinięte wargi obnażały wystające, świecące zęby.

Sara krzyknęła piskliwie, zrobiła jeden chwiejny krok wstecz, a wtedy zapaliły się światła i znów była w mieszkaniu Johnny'ego, a nie w jakiejś czarnej próżni; na wiszącym na ścianie plakacie Nixon próbował sprzedawać używane samochody, na podłodze leżał pleciony dywan, który zrobiła matka Johnny'ego, pełno było butelek po winie, w które wsadzono świece. Twarz przestała świecić i dziewczyna dostrzegła, że była to po prostu tania maska Halloween, nic więcej. Błękitne oko Johnny'ego patrzyło na nią z otwartego oczodołu.

Zdjął maskę, uśmiechając się do niej przyjaźnie. Miał na sobie sprane dżinsy i brązową bluzę.

– Szczęśliwego Halloween – powiedział.

Serce ciągle biło jej mocno; przeraził ją ogromnie.

– Bardzo śmieszne – powiedziała i odwróciła się do wyjścia. Nie znosiła, jak sieją straszy. Złapał ją w drzwiach.

– Hej… Przykro mi.

– Powinno ci być przykro. – Przyjrzała mu się chłodno; a w każdym razie miało to być chłodne spojrzenie. Gniew ustępował. Po prostu nie sposób długo złościć się na Johnny'ego, na tym polegał problem. Czy go kochała, czy nie – a ciągle starała się rozwiązać ten dylemat – nie potrafiła przez dłuższy czas czuć się w jego towarzystwie nieszczęśliwie albo się na niego obrazić. Pomyślała, czy komuś kiedyś udało się zaciąć w złości na Johnny'ego, i była to myśl tak głupia, że nie sposób było się nie uśmiechnąć.

– No, już lepiej. Bracie, myślałem, że sobie pójdziesz.

– Nie jestem bratem.

Johnny przyjrzał się jej uważnie.

– Zauważyłem.

Sara miała na sobie obszerne futro – sztuczne szopy czy coś równie wulgarnego – i jego niewinna aluzja sprawiła, że znowu się uśmiechnęła.

– Pod tym nic nie widać.

– O, nie. Ja widzę.

Objął ją i pocałował. Nie miała zamiaru oddać mu pocałunku, ale w końcu, oczywiście, oddała.

– Przepraszam, że cię przestraszyłem – powiedział i nim wypuścił ją z objęć, potarł po przyjacielsku jej nos swoim. Podniósł maskę. – Przypuszczałem, że podskoczysz na jej widok. Założę ją w piątek w świetlicy.

– Och, Johnny, to nie wpłynie dobrze na dyscyplinę!

– Jakoś z tego wybrnę – odparł z uśmiechem. I, do diabła, oczywiście jakoś z tego wybrnie!

Ona sama przychodziła co dzień do szkoły w wielkich „profesorskich" okularach, z włosami ściągniętymi w tył głowy i zawiązanymi w kok tak ściśle, że niemal słychać było, jak krzyczą. Nosiła sukienki kończące się powyżej kolan i to w czasach, kiedy u większości jej uczennic kończyły się tuż poniżej majtek (A mam nogi lepsze od każdej z nich – pomyślała gniewnie). Kazała siadać w ławkach w porządku alfabetycznym, co w myśl zasad statystyki powinno trzymać rozrabiaków z dala od siebie, i zawsze wysyłała tych, którzy sprawiali jej kłopoty, do zastępcy dyrektora, wychodząc z założenia, że w odróżnieniu od niej on ma za to dodatkowo pięćset dolców na rok. A mimo to każdy dzień był nie kończącą się bitwą z demonem młodych nauczycieli: dyscypliną. Bardziej niepokoiło ją jednak to, że zaczęła wyczuwać, iż istnieje gdzieś kolektywne, powołane samo przez siebie jury – może jakaś zbiorowa, szkolna świadomość – oceniające każdego nowego nauczyciela, a werdykt, który szykuje w jej sprawie, nie będzie szczególnie korzystny.

Johnny, przynajmniej na pozór, sprawiał wrażenie antytezy dobrego nauczyciela. Wędrował z lekcji na lekcję pogrążony w przyjaznej światu zadumie i często się spóźniał, bo podczas przerwy musiał uciąć sobie pogawędkę na korytarzu. Pozwalał uczniom siadać, gdzie im się żywnie podobało, i tym sposobem nikt nigdy nie siedział na tym samym miejscu przez dwa kolejne dni (a klasowe łobuzy grawitowały oczywiście ku tylnym ławkom). Przy tym systemie Sara nie poznałaby nazwisk uczniów do marca – zaś Johnny miał je już porządnie poukładane w głowie.

Był wysoki i garbił się; uczniowie nazywali go Frankensteinem, czym wydawał się raczej rozbawiony niż oburzony. Lecz mimo wszystko jego klasy zachowywały się cicho i spokojnie, a wagary prawie się nie zdarzały (dla Sary wagarowicze byli ciągłym problemem). To samo jury wyraźnie go akceptowało. Należał do tych nauczycieli, którym uczniowie po dziesięciu latach dedykują szkolną księgę pamiątkową. A ona nie. Zastanawiała się czasami dlaczego i doprowadzają to do szaleństwa.

– Napijesz się piwa, nim wyjdziemy? Kieliszek wina? Cokolwiek?

– Nie, ale mam nadzieję, że jesteś nadziany – odpowiedziała, biorąc go pod rękę. Postanowiła się już na niego nie wściekać. – Zawsze jem co najmniej trzy hot-dogi. Zwłaszcza na ostatnim jarmarku w roku. – Wybierali się do Esty, trzydzieści kilometrów na północ od Cleaves Mills. Jedynym, a w dodatku wątpliwym tytułem do sławy tego miasteczka był fakt, że odbywał się tam ABSOLUTNIE OSTATNI JARMARK W ROKU W NOWEJ ANGLII. Jarmark miał się zakończyć w piątkową noc, w Halloween.

– Biorąc pod uwagę, że płacą nam w piątki, jest nieźle. Mam osiem dolców.

– O mój Boże – szepnęła Sara, przewracając oczami. – Wiedziałam, że jeśli wytrwam w czystości, pewnego dnia spotkam bogatego królewicza.

Johnny uśmiechnął się i kiwnął głową.

– My, alfonsi, zarabiamy wielkie pieniądze, mała. Wezmę kurtkę i już nas nie ma.

Spojrzała za nim niecierpliwie, choć z sympatią, a głos, który coraz częściej rozbrzmiewał w jej głowie – pod prysznicem lub kiedy czytała książkę, kiedy sprawdzała prace albo robiła kolację tylko dla siebie – odezwał się znowu, podobny do trzydziestosekundowych urzędowych komunikatów w telewizji: To miły chłopak i tak dalej, łatwo by się z nim żyto, jest zabawny, nie będziesz przez niego płakać. Ale czy to miłość? To znaczy, czy to wszystko, czego możesz oczekiwać? Nawet kiedy się uczysz jeździć na rowerku, musisz spaść kilka razy i zdrapać skórę z obu kolan. Nazwij to inicjacją. A to przecież tak n i e w i e l e.

– Muszę iść do łazienki – zawołał do niej Johnny.

– Aha. – Uśmiechnęła się. Należał do ludzi, którzy zawsze informowali o swych potrzebach naturalnych, Bóg jeden wie czemu.

Podeszła do okna i spojrzała na główną ulicę. Dzieciaki wjeżdżały na parking koło O'Mike'a, najpopularniejszego baru z pizzą i piwem. Nagle zamarzyła, by być z nimi, by być jedną z nich, by nie pamiętać wszystkich tych problemów albo jeszcze ich nie dożyć. Na uniwersytecie nic nikomu nie grozi. To kraj, który nie istnieje, w którym wszyscy, nawet nauczyciele, mogą należeć do drużyny Piotrusia Pana i nigdy nie dorosnąć. A zawsze znajdzie się Nixon czy inny Agnew, by zagrać rolę Kapitana Haka.

Spotkała Johnny'ego, kiedy oboje zaczęli uczyć, we wrześniu, ale wcześniej widywała go na wykładach z pedagogiki. Chodziła wtedy z członkiem Delta Tau Delta i nic, co można powiedzieć o Johnnym, nie pasowało do Dana. Ten był bez skazy przystojny, wybitnie inteligentny; sprawiał, że często czuła się z nim trochę niepewnie; dużo pił i kochał się bardzo namiętnie. Czasami, po kieliszku, bywał groźny – pamiętała dobrze noc w Brass Raił w Bagnor. Mężczyzna przy sąsiednim stoliku wdał się wówczas w żartobliwą kłótnię na temat miejscowej drużyny futbolowej i Dan zapytał go, czy chce wracać do domu, niosąc głowę pod pachą. Mężczyzna go przeprosił, ale Dan nie pragnął przeprosin, lecz bójki. Zaczął podkpiwać sobie z jego towarzyszki. Sara położyła mu dłoń na ramieniu i poprosiła, żeby przestał. Strząsnął wtedy jej rękę i spojrzał na nią z dziwnym zimnym błyskiem w szarych oczach; ten błysk sprawił, że słowa uwięzły jej w zaschniętym gardle. W końcu obaj wyszli na dwór i Dan pobił tego gościa. Pobił go tak, że gość, który miał już blisko czterdziestkę i brzuszek, wrzeszczał. Sara nigdy przedtem nie słyszała wrzeszczącego mężczyzny – i nigdy już nie chciałaby usłyszeć. Musieli szybko wynieść się z restauracji, bo barman zauważył, co się dzieje, i wezwał policję. Wróciłaby wtedy sama (Ach, doprawdy? – zapytał ją jakiś złośliwy wewnętrzny głos), ale do akademika miała ze dwadzieścia kilometrów, autobusy przestały kursować o szóstej, a bała się łapać okazję.

Wracając Dan nie zamienił z nią ani słowa. Na policzku miał zadrapanie. Tylko jedno zadrapanie. Dojechali do Hart Hali, jej akademika, i wtedy powiedziała mu, że już nigdy nie życzy sobie go oglądać.

– Jak chcesz, mała – odparł tak obojętnie, że aż zrobiło się jej zimno, i kiedy zadzwonił po raz drugi od tego zdarzenia w Brass Rail, zgodziła się na randkę. Potem znienawidziła się za to.

I tak wyglądał cały jesienny semestr ostatniego roku. Dan przerażał ją i jednocześnie fascynował. Był jej pierwszym prawdziwym kochankiem i nawet teraz, dwa dni przed Halloween 1970 roku, nadal jedynym kochankiem. Z Johnnym nie poszli jeszcze do łóżka.

Danny był bardzo dobry w tych sprawach. Wykorzystywał ją, ale był bardzo dobry. Nie chciał stosować żadnych środków ostrożności, więc to ona musiała pójść do przychodni uniwersyteckiej, gdzie zacinając się wyjaśniła, że ma bolesne miesiączki, i dostała pigułkę. Jeśli chodzi o seks, Dan zdominował ją całkowicie. Miała z nim niewiele orgazmów, choć sama jego brutalność spowodowała kilka, i na parę tygodni przed zerwaniem zaczęła jak dojrzała kobieta łaknąć dobrego seksu, a pragnienie to w zdumiewający sposób zmieszane było z innymi uczuciami: niechęcią wobec Dana i jej samej, uczuciem, że seks aż tak związany z poniżeniem i dominacją nie może być nazywany „dobrym", i pogardą dla samej siebie, że nie umie zerwać znajomości opartej najwyraźniej na uczuciach wyłącznie destrukcyjnych.

Skończyło się szybko, na początku tego roku. Wylali go.

– Co masz zamiar robić? – zapytała nieśmiało, siedząc na łóżku jego współlokatora, podczas gdy Dan wrzucał swoje rzeczy do dwóch walizek. Chciała mu zadać inne, bardziej osobiste pytania. „Czy zostaniesz gdzieś blisko? Pójdziesz do pracy? Zaczniesz studiować wieczorowo? Czy w twych planach jest miejsce dla mnie?" Tego ostatniego pytania, bardziej niż wszystkich innych, nie potrafiła zadać. Bo nie była przygotowana na żadną odpowiedź. Odpowiedź, której udzielił jej na jedyne neutralne pytanie, była dostatecznie wstrząsająca.

– Chyba Wietnam.

– Co?

Sięgnął na półkę, chwilę przerzucał leżące na niej papiery i rzucił jej list. Zawiadomienie z komisji poborowej w Bangor; polecali mu stawić się na badaniach lekarskich.

– Nie możesz tego jakoś załatwić?

– Nie. Może. Nie wiem. – Zapalił papierosa. – Nie wiem nawet, czy chciałbym spróbować. Patrzyła na niego, wstrząśnięta.

– Zmęczyła mnie ta gra. Studia, praca, mała żoneczka. Chyba już widziałaś się w roli żoneczki, nie? Nie sądź, że wszystkiego nie przemyślałem. To by się nie udało. Ty o tym wiesz i ja także. Nie pasujemy do siebie, Saro.

Uciekła wtedy, bo dostała odpowiedź na wszystkie swoje pytania. Parę razy spotkała współlokatora Dana. Między styczniem a czerwcem dostał od niego trzy listy. Dan został powołany i pojechał na szkolenie gdzieś na Południe. Jego kumpel nie wiedział nic więcej. Sara Bracknell też się niczego więcej nie dowiedziała.

Najpierw myślała, że wszystko będzie dobrze. Wszystkie te smutne, rzewne piosenki o nie odwzajemnionej miłości, których słucha się w samochodzie po północy; jej przecież nie mogą dotyczyć. Albo te banały o końcu przygody, albo ataki płaczu. Nie poderwała faceta tylko na złość i nie siadywała w barach. Tej wiosny większość wieczorów spędziła w akademiku, ucząc się w spokoju. Co za ulga. Załatwiła wszystko w sposób bardzo cywilizowany.

Dopiero kiedy spotkała Johnny'ego – na balu inauguracyjnym klas pierwszych, przed miesiącem (obydwoje robili za przyzwoitki, po prostu na nich padło) – zrozumiała, jaki potworny był ten jej ostatni semestr. Czegoś takiego nie zauważysz, kiedy właśnie się zdarza, jest zbytnio z tobą zrośnięte. Dwa osły spotykają się przed barem w pewnym miasteczku na Zachodzie. Jeden z nich jest miejscowy i ma na grzbiecie tylko siodło, drugi to osioł górnika; obładowany pakunkami, namiotami, śpiworami, garnkami i czterema dwudziestopięciokilowymi workami rudy. Od ciężaru grzbiet ma zgięty w harmonię. Miejski osioł mówi: „Niezły dźwigasz ciężar". A osioł górnika na to:, Jaki ciężar?"

Kiedy oglądała się za siebie, przerażała ją głównie pustka w jej życiu; wynajęła małe mieszkanko na Flagg Street w Veazie i tylko składała podania w szkołach oraz czytała ogłoszenia. Wstawała, jadła śniadanie, szła na zajęcia czy na spotkanie z pracodawcą, jeśli takie miała, wracała do domu, jadła, układała się do drzemki (a drzemki te trwały czasami cztery godziny), znowu jadła, czytała do wpół do dwunastej, patrzyła w telewizor, aż poczuła senność, szła do łóżka. Nie pamiętała, by przez ten cały czas zdarzyło się jej p o m y ś l e ć. Rutyna. Czasami odczuwała jakiś nieokreślony ból między nogami, b ó l niespełnienia, tak to chyba nazywały autorki romansów, i pokonywała go zimnym prysznicem albo kąpielą. Gdy po pewnym czasie czuła pod prysznicem ból, sprawiało jej to gorzką, nie uświadomioną satysfakcję.

Przez cały ten czas gratulowała sobie parę razy tego, jaka to jest dorosła i jak dobrze sobie ze wszystkim radzi. Prawie nie myślała o Danie. Jakim Danie, cha, cha, cha? Później zdała sobie sprawę, że przez osiem miesięcy nie myślała o niczym i nikim, w ogóle. Przez te osiem miesięcy kraj zachwiał się w posadach, a ona prawie tego nie zauważyła. Marsze protestacyjne, gliniarze w hełmach, z maskami gazowymi na twarzach, Ag-new atakujący raz po raz prasę, strzały w Kent State, lato przemocy, kiedy to czarni i radykałowie wylegli na ulice – to wszystko mogło się zdarzyć na filmie w kinie nocnym. Sara myślała tylko o tym, jak cudownie poradziła sobie ze sprawą Dana, jak wspaniale dostosowywała się do rzeczywistości, z jaką ulgą przyjęła fakt, że wszystko jest w porządku. Jaki ciężar?

A później zaczęła uczyć w liceum Cleaves Mill, i to była jej osobista rewolucja: po szesnastu latach kariery uczennicy znaleźć się po drugiej stronie katedry. Spotkanie Johnny'ego Smitha na tym balu (czy ktoś z tak absurdalnym imieniem i nazwiskiem, Johnny Smith, może w ogóle być rzeczywisty?) zmieniło wszystko. Wysunęła się ze skorupy na chwilę, która wystarczyła, by dostrzec, jak on patrzy na nią – nie świńsko, lecz zwyczajnie i normalnie oceniając, jak dobrze wygląda w jasnoszarym wełnianym kostiumie, który wtedy nosiła.

Zaprosił ją do kina – w „Abażurze" grali Obywatela Kane'a – a ona przyjęła jego zaproszenie. Bawiła się dobrze i myślała: „Nic wielkiego". Kiedy pocałował ją na dobranoc, sprawiło jej to przyjemność. „Żaden z niego Errol Flynn." Uśmiechała się, kiedy gadał w swoim stylu, i myślała: „Kiedy dorośnie, chciałby być Henrym Youngmanem".

Tego samego wieczora, siedząc w pokoju i oglądając kino nocne – Betty Davis grała wstrętną sukę i obchodziła ją wyłącznie własna kariera – Sara przypomniała sobie, o czym wtedy myślała, i zamarła z zębami wbitymi w jabłko, takie to było niesprawiedliwe.

Głos, który nie odzywał się już prawie przez rok – nie tyle głos sumienia, co rozsądku – przemówił nagle: „Zastanawiasz się, że on to nie Dan, co? Co?"

Nie, upewniała się, teraz już całkiem wstrząśnięta. Przecież w ogóle nie myślę już o Danie. To… to się zdarzyło dawno temu.

„Pieluszki – odpowiedział głos – to pieluszki były dawno temu. Dan odszedł wczoraj."

Nagle Sara zdała sobie sprawę, że jest późna noc, że siedzi w mieszkaniu zupełnie sama i ogląda film, który jej w ogóle nie obchodzi, i że robi to, bo łatwiej jest robić to niż myśleć; myślenie jest takie nudne, kiedy myślisz tylko o sobie i swej utraconej miłości.

Teraz była już b a r d z o wstrząśnięta.

Wybuchnęła płaczem.

Johnny zaprosił ją po raz drugi i trzeci i przyjęła jego zaproszenie, i wtedy zrozumiała, kim była, kim się stała. Właściwie nie mogła uznać, że ma następnego faceta, bo to nie było tak. Sara była inteligentna i ładna i kiedy skończyła z Danem, mężczyźni często próbowali się z nią umawiać, ale przyjmowała tylko zaproszenia na hamburgera od współlokatora Dana. Teraz dopiero zdała sobie sprawę (z obrzydzeniem złagodzonym nieco poczuciem humoru), że chodziła na te nic, ale to nic nie znaczące spotkania tylko po to, by wyciągnąć z biedaka wszystko, co wiedział o Danie.

Większość jej koleżanek ze szkoły po maturze znikła z horyzontu. Bettye Hackman wyjechała z Korpusem Pokoju do Afryki, rozczarowując tym strasznie członków swej bogatej, zasiedziałej w Bangor rodziny; czasami Sara zastanawiała się, co Ugandyjczycy myślą o Bettye i jej białej, nigdy nie opalającej się skórze, o jej popielatoblond włosach i zimnej, posągowej urodzie. Deenie Stubbs podjęła dalsze studia w Houston. Rachel Jurgens wyszła za swojego chłopaka i właśnie oczekiwała dziecka gdzieś w dziczy zachodniego Massachusetts.

Nieco oszołomiona, Sara musiała zgodzić się z wnioskiem, że Johnny Smith był pierwszym przyjacielem, którego zdobyła od wielu, wielu miesięcy – a przecież w ostatniej klasie wybrano ją najpopularniejszą dziewczyną szkoły. Umówiła się na randki z kilkoma innymi nauczycielami z Cleaves tylko po to, by nabrać dystansu do sprawy. Jednym z nich był Gene Sedecki – nowy nauczyciel matematyki, doświadczony nudziarz. Drugi, George Rounds, próbował natychmiast zaciągnąć ją do łóżka, więc dała mu w twarz – a nazajutrz okazał się wystarczająco bezczelny, by mrugnąć do niej na korytarzu.

Johnny natomiast był zabawny i w jego towarzystwie czuła się swobodnie. Pociągał ją seksualnie – jak mocno, tego nie mogła uczciwie ocenić, przynajmniej na razie. Tydzień temu, po piątkowym zjeździe nauczycieli w Waterville, zaprosił ją wieczorem do siebie, na spaghetti. Sos syczał na patelni, a on wyskoczył do sklepu i wrócił z dwiema butelkami jabłecznika. Zupełnie w jego stylu, jak ogłaszanie światu, że idzie zrobić siusiu.

Po kolacji oglądali telewizję, a potem doszło do pieszczot i Bóg jeden wie, jak by się t o skończyło, gdyby nie pojawili się jego przyjaciele, wykładowcy z uniwersytetu, którzy przynieśli studium o swobodach akademickich. Chcieli, żeby Johnny się temu przyjrzał i wypowiedział swoje zdanie. Johnny przyjrzał się i wypowiedział swoje zdanie, chociaż mniej entuzjastycznie, niż było to w jego stylu. Sara dostrzegła to i poczuła ciepłą, tajemną radość, a ból między nogami, ból niespełnienia, też ją ucieszył, lecz tej nocy nie mordowała go prysznicem.

Odwróciła się od okna i podeszła do sofy, na której Johnny zostawił maskę.

– Szczęśliwego Halloween – parsknęła i roześmiała się.

– Co? – zawołał Johnny

– Powiedziałam, że jeśli zaraz nie wyjdziesz, jadę bez ciebie.

– Już wychodzę!

– Wspaniale!

Przesunęła palcem po masce, fizjonomii jednocześnie doktora Jekylla i pana Hyde'a; lewa połowa była sympatycznym obliczem doktora Jekylla, prawa – okrutną, nieludzką twarzą Hyde'a. Do czego dojdziemy na Święto Dziękczynienia, pomyślała. A na Boże Narodzenie?

Myśl o tym spowodowała, ze przebiegł ją nieznaczny dreszcz podniecenia. Lubiła Johnny'ego. Był zwykłym, sympatycznym facetem.

Jeszcze raz spojrzała na maskę; straszliwy Hyde wyrastał z twarzy Jekylla jak rak. Pomalowano go farbą fluorescencyjną, żeby świecił w ciemności.

Co to znaczy: zwykły? Nikt. Nic. Niekoniecznie. Gdyby był zwyczajny, jak mógłby planować, że wejdzie w tej masce do świetlicy i uda mu się zachować dyscyplinę? Jakim cudem dzieciaki nazywające go Frankensteinem lubiły go i ceniły? Co to znaczy: zwykły?

Pojawił się Johnny, odsuwając na bok plecioną zasłonę, oddzielającą pokój gościnny od sypialni i łazienki.

Jeśli dziś w nocy zaproponuje mi łóżko, to chyba się zgodzę.

Ta myśl była miła jak powrót do domu.

– Dlaczego się uśmiechasz?

– Tak sobie – odpowiedziała, rzucając maskę z powrotem na sofę.

– Nieprawda. Myślałaś o czymś miłym?

– Johnny – Sara oparła dłoń na jego piersi, wspięła się na palce i delikatnie pocałowała go w policzek – o pewnych rzeczach się nie mówi. Idziemy?

2

Zatrzymali się na chwilę na dole. Johnny zapinał swą dżinsową kurtkę; wzrok Sary znów przyciągnął plakat z napisem STRAJK, zaciśniętą pięścią i płomiennym tłem.

– Będziemy mieli kolejny w tym roku strajk studencki – powiedział Johnny, kiedy zorientował się, na co patrzy dziewczyna.

– Wojna?

– Tym razem to tylko część problemu. Wietnam, walka o swobody obywatelskie i to brutalne stłumienie buntu na uniwersytecie Kent State zdołały pobudzić do działania więcej studentów niż cokolwiek innego. Chyba jeszcze nigdy nie było tak mało dupków, zajmujących miejsca na uniwersytecie.

– Co to znaczy, dupków?

– Tych, którzy studiują, żeby zdobyć tytuł i nie interesują się działaniem systemu; wiedzą tylko tyle, że kiedy skończą, ten system da im pracę za dziesięć tysięcy dolarów rocznie. Dupek to student, który ma w dupie wszystko i dba wyłącznie o własną skórę. To się skończyło. Nadchodzą wielkie zmiany.

– Takie to dla ciebie ważne, chociaż sam już nie jesteś studentem?

Johnny wyprostował się.

– Szanowna pani, jestem absolwentem. Smith, rocznik 70. Wypijmy po kufelku za dobre, stare Maine. Sara uśmiechnęła się.

– Chodź, idziemy. Chcę się przejechać na karuzeli, nim zamkną ją na noc.

– Doskonale. – Johnny wziął ją pod rękę. – Tak się złożyło, że mam twój samochód zaparkowany zaraz za rogiem.

– I osiem dolców. Wieczór zapowiada się bombowo.

Na niebie wisiały chmury, ale nic nie zwiastowało deszczu i jak na koniec października było dość ciepło. Johnny objął ją ramieniem i Sara przytuliła się do niego.

– Wiesz, strasznie dużo o tobie myślę. – Powiedział to prawie obojętnym tonem. Prawie. Serce Sary zwolniło nagle, a później przyspieszyło na kilkanaście uderzeń.

– Doprawdy?

– Mam wrażenie, że ten facet, ten Dan… on cię zranił, prawda?

– Nie wiem, co mi zrobił – odpowiedziała mu zgodnie z prawdą. Mrugające żółte światło, od którego oddalili się już o przecznicę, wciąż rzucało na beton chodnika ich cienie, pojawiające się i znikające.

– Ja nie zamierzam cię skrzywdzić.

– Wiem, że nie. Ale, Johnny… daj mi trochę czasu.

– Jasne. Czas. Czasu nam chyba nie zabraknie.

Te jego słowa miały wracać do niej na jawie i – znacznie silniej – we śnie, brzmiąc niewypowiedzianą goryczą, poczuciem ogromnej straty.

Skręcili za rogiem. Johnny otworzył jej drzwi od strony pasażera, obszedł samochód i usiadł za kierownicą.

– Zimno ci? – zapytał.

– Nie. To wspaniała noc.

– Wspaniała – zgodził się.

Odjechali od krawężnika. Myśli dziewczyny wróciły do tej dziwacznej maski. Pół-Jekyll z błękitnym okiem Johnny'ego widocznym w wielkim oczodole zaskoczonego doktora („Widzisz, ten koktajl wymyśliłem wczoraj w nocy, ale nie sądzę, by kiedykolwiek podawali go w barach") i ta strona była w porządku, w środku widziała przecież kawałek Johnny'ego. To strona Hyde'a przeraziła ją śmiertelnie, bo jego oko miało rozmiar szparki. W środku mógł czaić się każdy. Ktokolwiek; nawet, powiedzmy, Dan.

Lecz kiedy dojechali do Esty, gdzie nagie żarówki podjazdu mrugały w ciemności, a długie linie neonów na szprychach diabelskiego młyna obracały się w koło, zapomniała o masce. Przyjechała tu ze swoim chłopakiem i będą się dobrze bawić.

3

Przeszli podjazdem, trzymając się za ręce. Prawie nie rozmawiali; Sarze wydawało się, że raz jeszcze przeżywa wiejskie jarmarki z dzieciństwa. Dorastała w South Paris, wioseczce w zachodnim Maine, a wielkie jarmarki odbywały się we Fryeburgu. Dla Johnny'ego, chłopaka z Pownal, Fryeburgiem było prawdopodobnie Topsham. Wszystkie były w zasadzie podobne i niewiele zmieniły się przez lata. Samochód parkowało się na łące, płaciło dwa dolce przy bramie i zaraz po wejściu na teren czuło się zapach hot-dogów, smażonej papryki i cebuli, boczku, waty na patyku, trocin i końskiego nawozu. Słychać było łomot małej łańcuchowej kolejki górskiej, pukanie wiatrówek na strzelnicach i metaliczny głos reklamujący bingo, niosący się z głośników zawieszonych wokół wielkiego namiotu, wypełnionego długimi stołami i składanymi krzesełkami wypożyczonymi z kaplicy cmentarnej. Rock and roll walczył o prymat z muzyczką wygrywaną na fisharmonii. Naganiacze krzyczeli nieprzerwanie: „Dwa strzały za ćwierć dolca, wygraj tego ślicznego pieska dla swej pani, tutaj-tutaj-tutaj-tutaj, strzelaj, aż trafisz". To się nie zmieniło. Tu znów czułeś się dzieckiem, rwącym się, by je oskubać.

– Tu – powiedziała Sara i szarpnęła go za rękaw. – Karuzela! Karuzela!

– Oczywiście. – Johnny podał siedzącej w budce kobiecie dolara i odebrał dwa czerwone bilety i dwie dziesiątki. Kobieta nawet nie podniosła głowy znad Photoplay.

– Co to znaczy „oczywiście"? Czemu mówisz „oczywiście" takim tonem?

Johnny wzruszył ramionami. Minę miał nazbyt niewinną.

– Nie w tym rzecz, co powiedziałeś, Johnie Smith. Chodzi o to, jak to powiedziałeś.

Karuzela zatrzymała się. Ludzie wysiadali i przeciskali się obok nich; głównie nastolatki w niebieskich wełnianych kurteczkach lub rozpiętych kożuszkach. Johnny poprowadził Sarę drewnianym pomostem i oddał bilety operatorowi karuzeli, który wyglądał jak najbardziej znudzona istota we wszechświecie.

– Nic takiego – odpowiedział wreszcie, kiedy operator sadzał ich w okrągłym „wózku" i zamykał zabezpieczenie. – Czy wiesz, że te małe wózki poruszają się w kółko po szynach?

– Tak.

– A te szyny są osadzone na wielkim, okrągłym wirującym dysku, racja?

– Racja.

– No, więc kiedy karuzela obraca się z pełną prędkością, mały wózek, w którym siedzimy, porusza się w koło po okrągłej szynie i przeciążenie wynosi czasem nawet siedem g, tylko o pięć mniej, niż dostają astronauci podczas startu z Przylądka

Kennedy'ego. Znałem takiego dzieciaka… – Johnny pochylił się ku niej z figlarną miną.

– To kolejne z tych twoich wielkich kłamstw – przerwała mu Sara.

– Kiedy ten dzieciak miał pięć lat, upadł na schodach przed domem i doznał maleńkiego pęknięcia kręgu szyjnego. Później, d z i e s i ę ć l a t p ó ź n i e j, usiadł na karuzeli podczas jarmarku w Topsham… i… – Johnny wzruszył ramionami i poklepał ją współczująco po ręku -…ale pewnie nic ci się nie stanie.

– Och… wysiadam…

Karuzela ruszyła, zmieniając jarmark w wirującą mgłę twarzy i świateł. Sara roześmiała się i zaczęła go okładać pięściami.

– Maleńkie pęknięcie! – krzyknęła. – Tobie pęknie kręgosłup, kiedy wysiądziemy, ty łgarzu.

– Czy czujesz, jak puszcza ci szyja? – zapytał Johnny z szelmowskim uśmiechem.

– Ach, ty kłamczuchu!

Wirowali szybciej i szybciej, a kiedy przemknęli koło operatora po raz któryś – dziesiąty? piętnasty? – Johnny pocałował ją; wózek kręcił się, przyciskając do siebie ich usta, i czynił pocałunek gorętszym, bardziej podniecającym, bardziej gwałtownym. A później karuzela zaczęła zwalniać, stuk łańcucha ucichł i chwiejny wózek powoli, niechętnie, stanął.

Wysiedli. Sara złapała go za kark.

– Maleńkie pęknięcie, ośle – szepnęła.

Właśnie mijała ich gruba kobieta w luźnych niebieskich spodniach i butach na płaskim obcasie. Wskazując kciukiem Sarę, Johnny powiedział:

– Proszę pani, ta dziewczyna mnie napastuje. Gdyby spotkała pani policjanta, proszę go powiadomić, dobrze?

– Wy młodzi myślicie, że jesteście tacy mądrzy. – Gruba kobieta wzgardliwie wzruszyła ramionami. Potoczyła się w stronę namiotu do gry w bingo, mocniej niż do tej pory ściskając pod pachą torebkę. Sara nie mogła opanować śmiechu.

– Jesteś niemożliwy.

– I źle skończę – zgodził się Johnny. – Mama zawsze mi to powtarzała.

Szli ramię przy ramieniu wśród stoisk, czekając, kiedy świat przed ich oczami i u ich stóp przestanie się niespokojnie poruszać.

– Twoja mama jest bardzo religijna, prawda? – zapytała Sara.

– Stuprocentowa baptystka – rzekł Johnny. – Ale jest w porządku. Panuje nad sobą. Kiedy przyjeżdżam do domu, nie może się powstrzymać, by nie podsunąć mi paru rozpraw, taką ma już naturę. Tata i ja pogodziliśmy się z tym. Kiedyś dowcipkowałem sobie z niej – pytałem, z kim Kain miał mieszkać w Nod, jeśli jego tata i mama byli pierwszymi ludźmi na ziemi, i tak dalej – ale doszedłem do wniosku, że to zbyt złośliwe, i dałem sobie spokój. Dwa lata temu myślałem, że Eugene McCarthy może zbawić świat, a u baptystów przynajmniej Chrystus nie kandyduje na prezydenta.

– Twój ojciec nie jest religijny? Johnny roześmiał się.

– Nic o tym nie wiem, ale na pewno nie jest baptystą. – I po chwili namysłu dodał: – Jest cieślą -jakby to wszystko wyjaśniało. Sara uśmiechnęła się.

– A co by powiedziała twoja mama, gdyby wiedziała, że spotykasz się z upadłą katoliczką?

– Poprosiłaby, żebym zaprosił cię do domu – odpowiedział natychmiast Johnny. – Żeby mogła ci podrzucić kilka rozpraw. Stanęli, ciągle trzymając się za ręce.

– A chciałbyś zabrać mnie do domu? – zapytała, przyglądając mu się uważnie.

Długa, sympatyczna twarz Johnny'ego pozostała poważna.

– Tak. Chciałbym, żebyś ich poznała.

– Dlaczego?

– Przecież wiesz dlaczego – rzekł cicho.

Serce Sary przepełniła radość. Mocno ścisnęła jego rękę.

– Och, Johnny, tak cię lubię.

– A ja więcej niż lubię – odpowiedział poważnie.

– Zabierz mnie na diabelski młyn – rozkazała nagle, szczęśliwa i uśmiechnięta. Nie będzie więcej o tym rozmawiać, póki nie znajdzie szansy, by spokojnie pomyśleć, odkryć, do czego to może prowadzić. – Chcę się wznieść wysoko, żeby zobaczyć całą okolicę.

– Mogę cię na górze pocałować?

– Nawet dwa razy. Jeśli będziesz wystarczająco szybki. Dał się doprowadzić do biletera i oddał mu drugą dolarówkę.

– Kiedy byłem w liceum, znałem jednego dzieciaka pracującego w lunaparku i ten dzieciak opowiadał mi, jak to operatorzy diabelskich młynów są przeważnie pijani w trupa i zostawiają mnóstwo różności…

– Idź do diabła – przerwała mu Sara pogodnie. – Nikt nie żyje wiecznie.

– Ale każdy próbuje, zauważyłaś to – stwierdził Johnny, wsiadając za nią do kołyszącej się gondoli.

Na górze całował ją kilka razy; październikowy wiatr rozwiewał im włosy, a pod nimi rozciągało się wesołe miasteczko, świecąc w ciemności jak tarcza zegara.

4

Po diabelskim młynie poszli na zwykłą karuzelę, chociaż Johnny powiedział jej zgodnie z prawdą, że czuje się jak końska dupa. Ze swoimi długimi nogami mógł dosłownie stać okrakiem nad każdym z gipsowych koni. Sara odparła na to złośliwie, że w jej liceum była pewna dziewczyna, która miała słabe serce, tylko nikt nie w i e d z i a ł, że ma słabe serce, i ta dziewczyna poszła ze swoim chłopakiem na karuzelę, i…

– Któregoś dnia pożałujesz – ostrzegł ją Johnny najzupełniej szczerze. – Przyjaźń oparta na kłamstwie nie prowadzi do niczego.

Pocałowała go bardzo mocno.

Po karuzeli odwiedzili gabinet luster – i był to bardzo dobry gabinet luster. Sarze przypominał Something Wicked This Way Comes; u Bradbury'ego mała staruszka, nauczycielka, omal nie zgubiła się w takim gabinecie. Widziała Johnny'ego, spacerującego po którejś z sal, jak do niej macha. Kilkunastu Johnnych, kilkanaście Sar. Mijali się wzajemnie, pojawiali się, znikali. Skręciła kilka razy w lewo, potem kilka razy w prawo, uderzyła nosem w przezroczystą szybę i wybuchnęła nerwowym śmiechem. Reakcja klaustrofobiczna. Jedno z luster zmieniło ją w przysadzistego tolkienowskiego krasnoluda, inne w apoteozę smukłej nastolatki o półkilometrowych nogach.

W końcu wyszli na dwór. Johnny kupił dwa hot-dogi i ociekające tłuszczem frytki.

Minęli sex-bar. Przed wejściem stały trzy dziewczyny ubrane w spódniczki i biustonosze naszywane cekinami. Poruszały się w rytm starej melodii Jerry Lee Lewisa, podczas gdy naganiacz zachwalał je przez głośnik: „Chodź no tu, mały"; Jerry Lee hałasował, dźwięk jego pianina niósł się i odbijał od wysypanych trocinami desek. „Chodź no tu, mały, złap byka za rogi, my nic nie ukrywamy i nikt niczego przed tobą nie zasłoni…"

– Klub Playboy – zdumiał się Johnny i zaraz roześmiał. – Coś takiego mieliśmy w Harrison Beach. Naganiacz przysięgał, że dziewczyny mogą sprzątnąć ci okulary z nosa z rękami zawiązanymi na plecach.

– Interesujący sposób na nabawienie się wstydliwej choroby

– stwierdziła Sara i Johnny ryknął śmiechem.

Za ich plecami wzmocniony głos naganiacza cichł w dali wraz z rytmicznymi tonami pianina Jerry Lewisa. „Panowie, chodźcie no do nas, chodźcie do nas, nie macie się czego wstydzić, skoro dziewczyny niczego się nie wstydzą, niczego, ale to niczego! Tu w środku jest wszystko. Dowiecie się wszystkiego dopiero wtedy, kiedy odwiedzicie Klub Playboy…"

– Nie masz zamiaru wrócić i dowiedzieć się wszystkiego? Johnny uśmiechnął się.

– Magisterium z tego przedmiotu otrzymałem już jakiś czas temu. Myślę, że chyba mogę jeszcze trochę poczekać na doktorat. Sara zerknęła na zegarek.

– Jej, Johnny, robi się późno. A jutro idziemy do pracy.

– Racja, ale przynajmniej to piątek.

Westchnęła, myśląc o klubie dyskusyjnym na piątej lekcji i o zajęciach z poezji na lekcji siódmej. Sami awanturnicy.

Powoli wracali – tłum zmniejszył się wyraźnie. Beczka śmiechu była już zamknięta. Dwaj robotnicy, z przyklejonymi do warg papierosami bez filtra, przykrywali brezentem kolejkę górską. Mężczyzna obsługujący strzelnicę właśnie gasił światła.

– Co robisz w sobotę? – zapytał Johnny, nagle onieśmielony.

– Wiem, że to już pojutrze, ale…

– Mam pewne plany – odpowiedziała.

– Och!

Nie mogła znieść tego, jaki jest przygnębiony; nie powinna tak z niego żartować.

– Mam zamiar spotkać się z tobą.

– Naprawdę? Rany, jak fajnie. – Johnny uśmiechnął się. Odpowiedziała mu uśmiechem. Głos z głębi jej głowy, czasami tak rzeczywisty, jakby mówił człowiek stojący tuż obok niej, odezwał się nagle.

Znów czujesz się dobrze, Saro. Czujesz się szczęśliwa. Czy to nie wspaniale?

– Tak, bardzo fajnie – powtórzyła, wspięła się na palce i szybko pocałowała Johnny'ego. Zmusiła się, by mówić prędko, nim się wystraszy. – Czasami czuję cię bardzo samotna w Veazie, wiesz? Myślałam, że moglibyśmy… moglibyśmy spędzić razem noc.

Johnny popatrzył na nią przyjaznym wzrokiem; w jego spojrzeniu było wahanie, które spowodowało, że gdzieś głęboko w środku poczuła drżenie.

– Czy tego właśnie chcesz, Saro? Skinęła głową.

– Bardzo.

– W porządku – odpowiedział i otoczył ją ramieniem.

– Jesteś pewien? – zapytała, trochę zawstydzona.

– Tylko boję się, że zmienisz zdanie.

– Nie zmienię.

Johnny przytulił ją mocniej.

– A więc to mój szczęśliwy wieczór.

Kiedy to mówił, mijali właśnie koło fortuny; później Sara pamiętała, że była to ostatnia otwarta budka na przestrzeni trzydziestu metrów, licząc w obie strony. Stojący za kontuarem mężczyzna zamiatał właśnie podłogę, szukając drobnych, które mogły spaść tam w ciągu wieczora. Pewnie zawsze to robi przed zamknięciem, pomyślała wtedy. Za nim wisiało wielkie koło ze szprychami, oświetlone małymi elektrycznymi żarówkami. Mężczyzna musiał usłyszeć słowa Johnny'ego, ponieważ odezwał się natychmiast; oczy miał opuszczone, bowiem ciągle wypatrywał błysku monet w brudzie podłogi.

– Hej, hej, hej, jeśli czujesz zapach szczęścia, kolego, obróć kołem fortuny, przemień centy w dolce. Szczęście zaklęte jest w koło, spróbuj szczęścia, małą dziesiątką wprawisz w ruch koło fortuny. Johnny obrócił się w kierunku głosu.

– Co?- spytała.

– Czuję zapach szczęścia, właśnie tak, jak powiedział ten gość. – Johnny uśmiechnął się. – Chyba że…

– Nie, zagraj. Tylko szybko.

Jeszcze raz spojrzał na nią tym szczerym wzrokiem i Sara znów poczuła się słabo; zastanawiała się, jaka będzie ta ich wspólna noc. Jej żołądek wykonał powolne salto, poczuła słabe mdłości – efekt wielkiej seksualnej tęsknoty.

– Nie, to nie potrwa długo. – Johnny spojrzał na człowieka przy kole. Wokół nich było niemal całkiem pusto; chmury rozeszły się i zrobiło się chłodniej. Wszyscy troje wydmuchiwali z ust obłoczki białej pary.

– Szanowny pan życzy sobie spróbować szczęścia?

– Tak.

W momencie wejścia na teren lunaparku Johnny przełożył wszystkie pieniądze do bocznej kieszeni spodni i teraz wyciągnął z niej to, co pozostało z ośmiu dolarów. Miał przy sobie dolara i osiemdziesiąt pięć centów.

Przy kole fortuny zakłady robiono na kawałku żółtego plastyku podzielonego na kwadraty, na których wypisano numery i różnice między stawkami. Wyglądało to trochę jak przy stole do ruletki, lecz Johnny natychmiast zauważył, że szansę zwycięstwa na kole przyprawiłyby gracza w ruletkę o zadyszkę. Za serię płacono tylko dwa do jednego. Były dwa numery przegrywające, zero i podwójne zero. Powiedział o tym właścicielowi, który wzruszył ramionami.

– Jak pan chce Vegas, niech pan jedzie do Vegas. Co mam panu powiedzieć?

Lecz tego wieczora nic nie było w stanie zepsuć Johnny'emu humoru. Zaczęło się nieszczęśliwie, od maski, lecz później miał już z górki. W rzeczywistości nie pamiętał milszego wieczora, może nawet nic takiego nie przytrafiło mu się w życiu? Spojrzał na Sarę. Policzki miała zaczerwienione, oczy jej błyszczały.

– I co ty na to?

– Dla mnie to czarna magia. Co tu się robi?

– Gra na numer. Albo na czerwone lub czarne. Albo na parzyste – nieparzyste. Albo na dziesięcionumerową serię. Wypłaty są różne. – Spojrzał na mężczyznę, który odpowiedział mu nieodgadnionym spojrzeniem. – A w każdym razie powinny być.

– Zagraj na czarne – powiedziała Sara. – To takie podniecające, prawda?

– Czarne – powtórzył Johnny i rzucił dziesiątkę na czarny kwadrat.

Właściciel zerknął na żółty plastyk, na którym leżała samotna dziesiątka, westchnął: „ale zakład" i obrócił się w stronę koła.

Dłoń Johnny'ego powędrowała machinalnie do czoła i dotknęła go.

– Zaraz – powiedział gwałtownie i postawił ćwierćdolarówkę na kwadracie oznaczonym „jedenaście-dwadzieścia".

– Już?

– Tak.

Właściciel zakręcił i koło zawirowało w obręczy świateł, czerń i czerwień zmieszały się nie do rozpoznania. Johnny bezmyślnie pocierał czoło. Koło zwalniało już i teraz usłyszeli suche tykanie – drewniana zapadka ślizgała się po kolcach oddzielających numery. Minęła ósemkę i dziewiątkę, niemal zatrzymała się na dziesiątce, z ostatnim łyknięciem wskazała jedenastkę i znieruchomiała.

– Pani przegrywa, pan wygrywa – oznajmił właściciel.

– Wygrałeś, Johnny?

– Na to wygląda – odparł, gdy przy jego ćwierćdolarówce pojawiły się dwie dalsze. Sara pisnęła cicho; nawet nie zauważyła, jak znika jej dziesiątka.

– Mówiłem ci, to mój szczęśliwy wieczór.

– Raz to tylko żart, dwa razy to fart – zauważył mężczyzna. – Hej, hej, hej!

– Spróbuj jeszcze raz, Johnny.

– W porządku. Jeśli tylko wygram.

– Mam zakręcić?

– Jasne.

Właściciel ponownie zakręcił kołem i kiedy się obracało, Sara szepnęła:

– Czy to nie o tych kołach mówią, że są lewe?

– Kiedyś tak. Teraz sprawdzają je inspektorzy stanowi, więc nie powinno być żadnych kantów.

Koło zwolniło, cykało powoli. Zapadka minęła dziesiątkę i Johnny zaczął wygrywać.

– No jeszcze, jeszcze – krzyknęła Sara. Kilku nastolatków wędrujących w stronę wyjścia zatrzymało się, by popatrzeć.

Zapadka postukiwała już bardzo leniwie. Minęła szesnastkę, siedemnastkę – i zatrzymała się na osiemnastce.

– Pan wygrał znowu – oznajmił mężczyzna, dokładając sześć nowych ćwierćdolarówek do należącej do Johnny'ego kupki monet.

– Jesteś bogaty! – Sara rozpromieniła się i pocałowała go w policzek.

– Masz szczęście, bracie! – zachwycił się właściciel. – Nikt nie rzuca szczęścia! Hej, hej, hej.

– Zagrać jeszcze?

– A czemu by nie – odpowiedziała mu Sara.

– Jasne, bracie, graj – zawtórował jej jeden z nastolatków. Ze znaczka na jego kurtce spoglądał Jimi Hendrix. – Ten facet orżnął mnie dziś na cztery dolce. Chciałbym zobaczyć, jak dostaje w tyłek.

– Ty też zagraj, Saro – powiedział Johnny i dał dziewczynie jedną z monet. Wahała się przez chwilę, nim położyła ją na numerze dwadzieścia jeden. Na żółtym plastyku widniała informacja, że pojedyncze numery wygrywają dziesięć do jednego.

– Pan zostaje przy środkowych numerach, co?

Johnny spojrzał na osiem ćwierćdolarówek leżących na plastyku i nagle zaczął znów pocierać czoło, jakby czuł nadchodzący ból głowy. Gwałtownym ruchem zsunął pieniądze z kontuaru i stał, potrząsając nimi w złożonych dłoniach.

– Nie. Zagra tylko pani. Chcę na to popatrzeć. Sara przyjrzała mu się, zaskoczona.

– Johnny? Wzruszył ramionami.

– Mam takie przeczucie…

– Właściciel przewrócił oczami, jakby chciał powiedzieć: „Boże, daj mi cierpliwość, bym zniósł tych wszystkich durniów", i po raz kolejny zakręcił kołem. Zawirowało, zwolniło, stanęło. Na podwójnym zerze.

– Przegrywający, przegrywający – zaśpiewał mężczyzna i ćwierćdolarówka zginęła w kieszeni jego fartucha.

– Czy to w porządku, Johnny? – zapytała urażona Sara.

– Zero i podwójne zero zawsze przegrywają – wytłumaczył jej Johnny.

– Więc zrobiłeś bardzo mądrze, że zabrałeś pieniądze?

– Chyba tak.

– Mam zakręcić kołem czy zaparzyć kawę?

– Zakręć pan – powiedział Johnny i położył monety, w dwóch kupkach po cztery, na kwadracie oznaczającym dwadzieścia jeden do trzydziestki.

Koło zakręciło się, błyskając światłem, a Sara, nie odrywając od niego oczu, zapytała Johnny'ego:

– Ile można na czymś takim zarobić przez jeden wieczór?

Do nastolatków dołączyła czwórka starszych ludzi, dwie kobiety i dwaj mężczyźni. Mężczyzna, wyglądający jak robotnik budowlany, powiedział:

– Gdzieś między pięćset a siedemset dolarów. Właściciel znów przewrócił oczami.

– Panie, chciałbym, żebyś pan miał rację.

– Hej, nie gadaj bzdur – upomniał go mężczyzna. – Jakieś dwadzieścia lat temu sam robiłem ten kant. Pięćset do siedmiuset za wieczór i to bez majstrowania przy kole.

Johnny wpatrywał się w koło, wirujące już wystarczająco wolno, by można było odczytać poszczególne numery. Przemknęło zero i podwójne zero, przemknęły jedynki, pojawiły się dwójki. Koło nadal zwalniało.

– Za szybko, człowieku – odezwał się jeden z nastolatków.

– Zaczekaj – odpowiedział mu Johnny szczególnym tonem. Sara spojrzała na niego – jego długa, miła twarz była dziwnie napięta; oczy miał ciemniejsze niż zazwyczaj, nieobecne, odległe.

Zapadka dotarła do trzydziestki i znieruchomiała.

– Wygrana, wygrana – zakomunikował z rezygnacją właściciel, a tłum wzniósł radosny okrzyk. Mężczyzna, który wyglądał jak robotnik budowlany, klepnął Johnny'ego po plecach wystarczające mocno, by Johnny się zatoczył. Właściciel sięgnął pod ladę i wyjął z pudełka cztery dolary, i położył je przy ośmiu ćwiartkach.

– Wystarczy? – zapytała Sara.

– Jeszcze raz. Jeśli wygram, ten facet zapłaci za wieczór i twoją benzynę. Jeśli przegram, będziemy do tyłu o jakieś pół dolara.

– Hej, hej, hej – zaśpiewał właściciel. Rozjaśnił się nagle i złapał właściwy rytm. – Połóżcie je, gdzie chcecie. Wszyscy krok do przodu! To nie zawody w oglądaniu. W koło zakręci się koło, a gdzie się zatrzyma, nie powie nikomu!

Mężczyzna, który wyglądał jak robotnik budowlany, i dwójka nastolatków stanęli koło Johnny'ego i Sary. Po krótkiej kłótni chłopcy uzbierali wspólnie pięćdziesiąt centów i obstawili dwudziestki. Mężczyzna wyglądający na robotnika budowlanego, który przedstawił się jako Steve Bernhardt, położył dolara na PARZYSTE.

– A ty, kolego? – zapytał właściciel Johnny'ego. – Mam je zostawić, gdzie leżą?

– Tak.

– Człowieku – stwierdził jeden z nastolatków – kusisz los.

– Chyba tak – przytaknął Johnny i Sara uśmiechnęła się do niego.

Bernhardt przyjrzał się z namysłem i nagle przesunął swoje pieniądze na środkowe. „Co, do diabła!" – westchnął nastolatek, który przedtem powiedział, że Johnny kusi los, i przesunął należące do niego i kolegi pięćdziesiąt centów w to samo miejsce.

– Wszystkie jajka w jednym koszyku? – zdziwił się właściciel. – Tego chcecie?

Gracze stali w milczeniu – cisza była potwierdzeniem. Dołączyło do nich kilku miejscowych robotników, jeden z nich z dziewczyną; w mroku, przed budką, zebrał się całkiem spory tłumek. Właściciel mocno zakręcił kołem; dwanaście par oczu śledziło obroty. Sara zorientowała się, że znów patrzy na Johnny'ego i myśli o tym, jak dziwnie wygląda jego twarz w tym ostrym, lecz jakby nierzeczywistym świetle. Po raz kolejny pomyślała o masce: Jekyll i Hyde, parzyste – nieparzyste. Żołądek znów dał znać o sobie, poczuła mdłości. Koło zwolniło, usłyszeli stuk zapadki. Chłopcy zaczęli krzyczeć, jakby nie chcieli pozwolić mu się zatrzymać.

– Jeszcze trochę, dziecinko – wołał pieszczotliwie Steve Bernhardt. – Jeszcze trochę, słoneczko.

Koło wskazało dwudziestki i zatrzymało się na dwudziestce czwórce. Tłumek wiwatował.

– Johnny, udało ci się, udało! – krzyknęła Sara.

Właściciel z dezaprobatą syknął przez zęby i wypłacił stawki. Dolara dla nastolatków, dwa dolary dla Bernhardta, dziesiątkę i dwie jednodolarówki dla Johnny'ego. Johnny miał teraz przed sobą osiemnaście dolarów.

– Wygrana, wygrana, hej, hej, hej! Jeszcze raz, przyjacielu. Koło ci dzisiaj sprzyja! Spojrzał na Sarę.

– Ty decydujesz – powiedziała, ale nagle znów poczuła się niewyraźnie.

– Graj, człowieku – zachęcił go nastolatek za znaczkiem przypiętym do kurtki. – M a r z ę, żeby zobaczyć, jak ten gość dostaje w tyłek.

– W porządku – zgodził się Johnny. – Ostatni raz.

– Postaw, na co chcesz.

Wszyscy patrzyli na Johnny'ego, który stał przez chwilę zamyślony, pocierając czoło. Jego pogodna zazwyczaj twarz była nieruchoma, poważna, skupiona. Spoglądał na oświetlone koło, a jego palce nieprzerwanie pocierały gładką skórę nad prawym okiem.

– Niech zostaną – odezwał się w końcu.

Tłum odpowiedział mu pełnym powątpiewania szmerem.

– Och, człowieku, teraz już rzeczywiście kusisz los.

– Facet wygrywa – odezwał się Bernhardt głosem pełnym przekonania. Spojrzał przez ramię na żonę. Wzruszyła ramionami, dając mu do zrozumienia, że nie ma pojęcia, o co chodzi. -Trzymam z tobą i niech to diabli!

Nastolatek zerknął na przyjaciela, który też wzruszył ramionami i skinął głową.

– W porządku – powiedział do właściciela. – Trzymamy z nim.

Koło zakręciło się. Sara usłyszała, jak za jej plecami jeden z miejscowych robotników postawił pięć dolców przeciw serii, która miała powtórzyć się po raz trzeci. Jej żołądek wykonał kolejne salto, ale tym razem nie zatrzymał się, tylko kręcił dalej, i Sara zdała sobie sprawę, że jest chora. Na twarz wystąpił jej zimny pot.

Koło zaczęło zwalniać przy serii pierwszej i jeden z nastolatków splunął z obrzydzenia, lecz nie odchodził. Właściciel wyglądał na uszczęśliwionego. Stuk, stuk, stuk, czternastka, piętnastka, szesnastka.

– Przechodzi – powiedział Bernhardt. W jego głosie był strach. Właściciel patrzył na koło, jakby żałował, że nie może wyciągnąć ręki i po prostu je zatrzymać. Koło tymczasem przeskoczyło dwudziestkę i zatrzymało się na dwudziestce dwójce.

Tłumek, który tymczasem rozrósł się do dwudziestu osób, wydał z siebie kolejny okrzyk triumfu. Wyglądało na to, że przybyli tu wszyscy ludzie, którzy pozostali na jarmarku. Sara usłyszała, jak miejscowy robotnik, który przegrał, płaci, mrucząc: „pieprzone szczęście". W głowie jej pulsowało. Nogi nagle ugięły się pod nią; drżące mięśnie zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Kilka razy gwałtownie zamrugała oczami i w nagrodę za te wysiłki zakręciło się jej w głowie. Miała wrażenie, że świat wiruje wokół, jakby ciągle siedzieli na karuzeli.

Zjadłam nieświeżego hot-doga, pomyślała przygnębiona. Taka jest cena kuszenia losu na wiejskim jarmarku.

– Hej, hej, hej! – Właściciel bez wielkiego entuzjazmu wypłacił wygrane. Dwa dolary nastolatkom, cztery Steve'owi Bernhardtowi i plik banknotów Johnny'emu: trzy dziesiątki, piątkę i jedynkę. Płacił bez entuzjazmu, ale był optymistą. Jeśli ten wysoki, chudy mężczyzna z ładną blondynką jeszcze raz obstawi trzecią serię, wypłacone pieniądze na pewno do niego wrócą. Pieniądze nie należą do chudzielca, dopóki je stawia. A jeśli odejdzie? Cóż, ten dzień przyniósł mu tysiąc dolców, więc stać go na te parę wieczornych wypłat. A poza tym w świat pójdzie wieść, że Sol Drummore wypłacił kupę forsy, i jutro zakłady będą większe niż kiedykolwiek. Zwycięzca to dobra reklama.

– Połóż je, gdzie chcesz je mieć – zaśpiewał. Kilka osób zbliżyło się i wyłożyło na ladę dziesiątki i ćwiartki, lecz właściciel patrzył tylko na gracza z pieniędzmi.

– I co powiesz, przyjacielu? Zaryzykujesz? Johnny obejrzał się na Sarę.

– I co ty na to… dobrze się czujesz? Jesteś biała jak papier.

– To żołądek – powiedziała i zmusiła się do uśmiechu. – Chyba przez hot-doga. Czy możemy już jechać do domu?

– Jasne, oczywiście. – Zbierał z lady kupkę pogniecionych banknotów, kiedy jego wzrok znów padł na koło. Troska o dziewczynę znikła z jego oczu; ściemniały, zrobiły się chłodne, kalkulujące. „Patrzy na koło tak jak mały chłopak na odkryte przez siebie mrowisko" – pomyślała.

– Jeszcze minutkę – poprosił.

– Jasne – odparła. Ale teraz na dodatek w dole brzucha usłyszała burczenie, które wcale się jej nie podobało. Tylko nie rozwolnienie, Boże. Proszę.

Nie będzie szczęśliwy, póki wszystkiego nie straci. Ale on nie straci.

– Zdecydowałeś się, kolego? – zapytał właściciel. – Grasz czy nie?

– W dupę czy po dupie – powiedział jeden z miejscowych robotników. Odpowiedział mu nerwowy śmiech. Sarze coraz bardziej kręciło się w głowie.

Johnny przesunął nagle banknoty i drobne w róg żółtej płyty.

– Co ty wyprawiasz? – krzyknął właściciel, wielce zdumiony.

– Stawiam wszystko na dziewiętnastkę. Sara miała ochotę jęknąć i przygryzła język. Z tłumku rozległ się pomruk.

– Nie nadużywaj szczęścia – szepnął Steve Bernhardt w ucho Johnny'ego. Lecz Johnny nie odpowiedział. Patrzył na koło, jakby już go nie interesowało. Oczy miał prawie fioletowe.

Nagle rozległo się dzwonienie i Sara myślała najpierw, że to dzwoni w jej uszach. Później zauważyła, że ludzie szybko zabierają pieniądze, tak że na planszy zostały tylko Johnny'ego.

Nie! Miała ochotę krzyczeć. Nie tak. Nie zostawiajcie go samego, to n i e w p o r z ą d k u…

Przygryzła wargi. Miała wrażenie, że jeśli otworzy usta, zwymiotuje. Brzuch bardzo ją bolał.

Pieniądze, które wygrał Johnny, leżały samotne pod światłem nagich żarówek. Pięćdziesiąt cztery dolary, a pojedyncze numery wygrywały dziesięć do jednego.

Właściciel oblizał wargi.

– Proszę pana, prawo zabrania przyjmowania zakładów ponad dwa dolary na pojedynczy numer.

– Daj pan spokój – warknął Bernhardt. – Prawo zabrania przyjmowania więcej niż dziesięć dolarów na serię, a pan właśnie pozwolił mu postawić osiemnaście. Co jest? Jaja się pocą?

– Nie, tylko…

– No, już – powiedział nagle Johnny. – Tak albo tak. Moja dziewczyna źle się czuje.

Właściciel spojrzał na tłum. Ludzie przyglądali mu się z wrogością. Niedobrze. Nie rozumieli, że facet właśnie wyrzuca pieniądze w błoto, a on tylko usiłuje go przed tym powstrzymać. Pieprzyć ich. I tak, i tak to się im nie spodoba. Niech facet albo stanie na głowie, albo straci forsę, to będzie można zamknąć interes na noc.

– Cóż, chyba żaden z was nie jest inspektorem… – Odwrócił się w stronę gry. – Koło zakręci się w koło, a gdzie się zatrzyma, nie powie nikomu.

Zakręcił i numery zlały się w jedną linię. Przez długą chwilę panowała cisza, zakłócana tylko szumem obracającego się koła, trzaskiem szarpanego wiatrem kawałka płótna i pulsowaniem w głowie Sary. Dziewczyna w milczeniu błagała Johnny'ego, by ją objął, lecz on stał nieruchomo, opierając się rękami o ladę, i nie odwracał oczu od koła, które najwyraźniej miało zamiar obracać się w nieskończoność.

W końcu jednak zwolniło i była już w stanie przeczytać kolejne numery. Zobaczyła dziewiętnastkę – jedynkę i dziewiątkę namalowane jaskrawoczerwoną farbą na czarnym tle. W dół i w górę, w dół i w górę. Cichy szum zmienił się w stuk, słyszalny wyraźnie wśród ogólnego milczenia.

Teraz już numery przemykały pod zapadką powoli, z namysłem.

Jeden z miejscowych robotników krzyknął zdumiony:

– Jezu, w każdym razie będzie blisko!

Johnny stał bez ruchu i spokojnie przyglądał się kołu. Teraz wydawało się jej (chociaż mogła to być wina choroby – przelewający się w jej brzuchu powolnymi falami ból nie ustawał), że oczy ma prawie czarne. Jekyll i Hyde, pomyślała i nagle, bez przyczyny, przeraziła się go.

Stuk, stuk, stuk.

Zapadka wkroczyła w drugą serię, minęła piętnastkę i szesnastkę, prześlizgnęła się nad siedemnastką i, po chwileczce zawahania, także nad osiemnastką. W końcu ze stukiem opadła na dziewiętnastkę. Ludzie wstrzymali oddechy. Koło obracało się powolutku, zapadka zawisła na końcu szprychy oddzielającej dziewiętnastkę od dwudziestki. Przez ćwierć sekundy wydawało się, że mały występ jej nie zatrzyma, że słabnący ruch przeniesie ją na pole oznaczone numerem dwadzieścia. A później koło stanęło, cofnęło się lekko i znieruchomiało.

Tłum milczał.

– Proszę pana, właśnie wygrał pan pięćset czterdzieści dolarów – Głos któregoś z chłopców.

– Nigdy nie widziałem niczego takiego. Nigdy. – Steve Bernhardt.

Tłum wrzasnął jak jeden człowiek. Poklepywano Johnny'ego po plecach, poszturchiwano. Ludzie przepychali się obok Sary, żeby się do niego dostać, żeby go dotknąć; rozdzielili ich na chwilę i dziewczyna wpadła w panikę. Była słaba, jej żołądek wyprawiał dziwne harce, popychali ją tu i tam. Pod powiekami miała ciągle obraz czarnego, wirującego koła.

W chwilę później Johnny pojawił się obok niej; dostrzegła -i ucieszyła się z tego słabiutko – że to prawdziwy Johnny, a nie nieruchomy manekin, wpatrujący się w ostatnie obroty koła. Był zmieszany i bardzo zatroskany.

– Mała, strasznie cię przepraszam – powiedział. Pokochała go za to.

– Wszystko w porządku – odparła, nie wiedząc, czy mówi prawdę.

Właściciel odchrząknął.

– Zamknięte – oznajmił. – Zamknięte.

Odpowiedział mu przyzwalający, niecierpliwy pomruk tłumu.

Spojrzał na Johnny'ego.

– Będę musiał dać ci czek, młodzieńcze. Nie trzymam przy sobie takiej gotówki.

– Dobrze, doskonale. Tylko szybko. Pani bardzo źle się czuje.

– Pewnie, czek – wtrącił Steve Bernhardt. W jego głosie brzmiała straszliwa pogarda. – Wypisze ci miliony i pojedzie na wakacje na Florydę.

– Szanowny panie, upewniam pana…

– Ty, idź upewniaj matkę, może ci uwierzy. – Bernhardt sięgnął nagle ponad kontuarem i zaczął pod nim macać.

– Hej! – krzyknął właściciel. – To napad. Tłum nie wydawał się przejęty jego wrzaskiem.

– Proszę – szepnęła Sara. Było jej niedobrze.

– Pieniądze mnie nie obchodzą – oznajmił Johnny. – Puśćcie nas, proszę. Ta pani jest chora.

– Człowieku- zdumiał się nastolatek ze znaczkiem z twarzą Jimiego Hendrixa, ale i on, i jego przyjaciel odsunęli się niechętnie.

– Nie, Johnny – powiedziała Sara, choć teraz powstrzymywała mdłości już tylko siłą woli. – Weź pieniądze. – Na pięćset dolarów musiał pracować trzy tygodnie.

– Płać, ty marny oszuście! – wrzasnął Steve Bernhardt. Zza lady wyciągnął pudełko od cygar, odsunął je na bok, nawet nie patrząc, pogrzebał głębiej i tym razem wyłowił stalową kasetkę, pomalowaną na zielono. Walnął nią w kontuar. – Jeśli nie ma tu pięciuset czterdziestu dolców, zjem własną kurtkę na oczach tych ludzi. – Twarda, wielka ręka spadła na ramię Johnny'ego. – Tylko zaczekaj, synku. Dostaniesz swoją wypłatę, albo nie nazywam się Steve Bernhardt.

– Proszę pana, naprawdę, nie mam tyle…

– Płacisz – powiedział Steve Bernhardt, pochylając się ku właścicielowi – albo odbiorą ci licencję. Mówię poważnie, nie żartuję.

Właściciel westchnął i wsadził rękę za koszulę. Kiedy ją wyjął, w dłoni trzymał klucz zawieszony na cienkim łańcuszku. Tłum zafalował. Sara nie wytrzymała. Zbierało się jej na wymioty. Zataczając się odskoczyła od Johnny'ego i zaczęła się przeciskać wśród ludzi.

– Stonko, dobrze się czujesz? – zapytała ją jakaś kobieta. Dziewczyna obrzuciła ją niewidzącym spojrzeniem.

– Sara! – krzyknął Johnny.

Nie ukryjesz się… przed Jekyllem i Hyde'em – pomyślała bezwiednie. Wydawało się jej, że w czerni lunaparku świecąca maska wisi jej przed oczami. Przebiegła obok karuzeli. Trąciła ramieniem w jej maszt, zachwiała się, złapała go i zwymiotowała. Miała wrażenie, że w jej żołądek uderzyła wstrętna, oślizgła pięść, a całe ciało aż do pięt wywraca się jej na zewnątrz. Wymiotowała, póki miała czym.

Pachnę jak wata cukrowa, pomyślała i z jękiem zwymiotowała po raz drugi i trzeci. Przed oczami zatańczyły jej czarne plamki. Ostatni skurcz wydobył z niej tylko śluz i powietrze.

– Jej – powiedziała cicho i przytrzymała się cienkiego masztu, żeby nie upaść. Gdzieś z tyłu Johnny wykrzykiwał jej imię, ale jeszcze nie mogła, nie chciała mu odpowiedzieć. Powoli przychodziła do siebie i przez chwilę miała ochotę tak stać i gratulować sobie, że żyje, że przeżyła tę noc na jarmarku.

– Sara! Sara!

Splunęła dwukrotnie, żeby choć trochę oczyścić sobie usta.

– Tu jestem, Johnny.

Ominął karuzelę z gipsowymi końmi zamarłymi w pół skoku. Dostrzegła, że – nie zwracając na to żadnej uwagi – ściska w ręku zwitek zielonych banknotów.

– Dobrze się czujesz?

– Nie, ale już mi lepiej. Miałam torsje.

– O mój Boże! Chodźmy do domu. – Wziął ją delikatnie pod ramię.

– Odebrałeś wygraną.

Johnny zerknął na pieniądze i machinalnie wsadził je do kieszeni spodni.

– Tak. Może część, a może wszystko, nie wiem. Ten wielki gość je policzył.

Sara wyjęła z torby chusteczkę i wytarła nią usta. Łyk wody, pomyślała, sprzedałabym duszę diabłu za łyk wody.

– Lepiej uważaj – powiedziała – to kupa forsy.

– Znalezione pieniądze przynoszą pecha – odparł ponuro. -Jedno z przysłów matki. Ma ich miliony. I mordowałaby graczy.

– Stuprocentowa baptystka – stwierdziła Sara i nagle zadrżała.

– Co się stało?

– Dreszcze. Kiedy wsiądziemy do samochodu, masz włączyć ogrzewanie na maksimum i… O Boże, znowu!

Odwróciła się i z jękiem zwymiotowała śliną. Zatoczyła się. Przytrzymał ją łagodnie i stanowczo.

– Zdołasz dojść do samochodu?

– Tak. Już wszystko w porządku. – Ale bolała ją głowa, w ustach czuła wstrętny smak, a mięśnie pleców i żołądka były obolałe i napięte.

Szli wolno do wyjścia, depcząc trociny, mijając zamknięte na noc i zawiązane namioty. Przed nimi przemknął jakiś cień i Johnny rozejrzał się gwałtownie dookoła, być może świadom tego, jak wiele ma przy sobie pieniędzy.

Z mroku wyłonił się jeden z chłopców; miał mniej więcej piętnaście lat. Uśmiechnął się do nich wstydliwie.

– Mam nadzieję – powiedział do Sary – że czuje się pani lepiej. To te hot-dogi. Łatwo trafić na nieświeżego.

– Uchch, proszę o tym nie wspominać.

– Pomóc panu zaprowadzić ją do samochodu? – zapytał chłopak.

– Nie, dziękuję. Wszystko w porządku.

– Jasne. I tak muszę się zmywać. – Lecz zatrzymał się jeszcze na chwilę i jego wstydliwy uśmieszek zmienił się szeroki, radosny grymas. – U w i e l b i a m patrzeć, jak tacy faceci dostają w tyłek.

Odbiegł i znikł w ciemności.

Mały, biały samochód Sary był ostatnim pojazdem na parkingu; drzemał pod jasnym światłem neonówek jak samotny, zapomniany szczeniak. Johnny otworzył drzwi od strony pasażera i dziewczyna wsiadła powoli, ostrożnie. Sam zajął miejsce za kierownicą. Włączył silnik.

– Zaczekamy parę minut, aż się nagrzeje – zaproponował.

– Nie ma sensu. Teraz mi gorąco.

Przyjrzał się uważnie ł zobaczył pot na jej twarzy.

– Może powinienem podwieźć cię na izbę przyjęć do Wschodniego? Jeśli to salmonella, mogą być kłopoty.

– Nie, już mi lepiej. Chcę jedynie dojechać do domu i iść spać. Rano obudzę się, żeby zadzwonić do szkoły, i wrócę do łóżka.

– Nie musisz wstawać do telefonu. Ja im powiem. Spojrzała na niego z wdzięcznością.

– Naprawdę?

– Jasne.

Jechali w stronę autostrady.

– Przykro mi – powiedziała – ale nie mogę pojechać z tobą. Po prostu nie mogę, przysięgam.

– Nie twoja wina.

– Jasne. Zjadłam nieświeżego hot-doga. Pechowa Sara.

– Kocham cię, Saro – powiedział Johnny. A więc padło w końcu to słowo, nie sposób było je odwołać, wisiało między nimi w jadącym samochodzie i czekało, żeby ktoś coś z nim zrobił.

Sara zrobiła, co mogła.

– Dziękuję ci, Johnny.

Jechali dalej w przyjaznym milczeniu.

l

Dochodziła północ, kiedy Johnny zakręcił na podjazd przed domem, w którym mieszkała Sara. Dziewczyna drzemała.

– Hej – powiedział, wyłączając silnik, i potrząsnął nią lekko. – Jesteśmy w domu.

– Aha… doskonale. – Wyprostowała się i ciaśniej otuliła płaszczem.

– Jak się czujesz?

– Lepiej. Boli mnie żołądek i plecy, ale i tak czuję się o niebo lepiej. Johnny, jedź moim samochodem do Cleaves, dobrze?

– Nie. Raczej nie. Ktoś mógłby zobaczyć, jak przez całą noc stoi pod moim domem. Nie potrzebujemy takich plotek.

– Przecież miałam pojechać z tobą… Johnny uśmiechnął się.

– I to warte byłoby ryzyka, nawet gdybyśmy musieli przejść piechotą ostatnie trzy przecznice. A poza tym chciałbym, żebyś miała samochód; możesz przecież zmienić zdanie na temat szpitala.

– Nie zmienię.

– Ale mogłabyś. Pozwolisz, że wejdę i zadzwonię po taksówkę?

– Oczywiście.

Weszli do środka. Sara zdążyła włączyć światło, nim chwycił ją nowy atak dreszczy.

– Telefon jest w dużym pokoju. Ja włażę pod kołdrę. Pokój sprawiałby wrażenie koszar, gdyby nie wzorzyste zasłony – kwiaty w krzykliwych kolorach – i wiszące na ścianach plakaty: Dylan w Forest Hills, Baez w Carnegie Hall, Jefferson Airplane w Berkeley, Byrds w Cleveland.

Sara położyła się na kanapie i przykryła kołdrą aż po uszy. Johnny przyjrzał się jej z prawdziwą troską. Twarz miała białą jak papier, z wyjątkiem ciemnych kręgów pod oczami. Wyglądała, jakby nie mogła się utrzymać na nogach.

– Może powinienem zostać tu na noc? Na wypadek, gdyby coś się miało stać, na przykład…

– Na przykład pęknięcie kręgów szyjnych? – Próba żartu wypadła żałośnie.

– No, wiesz. Cokolwiek.

Zdecydowało złowrogie burczenie w żołądku. Miała zamiar zakończyć tę noc, śpiąc z Johnnym Smithem. To już nie nastąpi, lecz przecież nie musiała kończyć wspólnego wieczoru trzymana przez niego za głowę, wymiotując w toalecie; nie musiała biegać przy nim do łazienki i brać krople na żołądek.

– Wszystko będzie dobrze – powiedziała. – To tylko nieświeży hot-dog, Johnny. Równie dobrze ty mogłeś go zjeść. Zadzwoń do mnie jutro, na dużej przerwie.

– Jesteś pewna, że wszystko w porządku?

– Jak najbardziej.

– Dobrze, mała. – Przestał się spierać, podniósł słuchawkę i zadzwonił po taksówkę. Sara zamknęła oczy, ukołysana i uspokojona brzmieniem jego głosu. Jedną z cech, które u niego lubiła, było to, że zawsze starał się postąpić właściwie, jak najlepiej, nie troszcząc się o żadne kretyńskie konwenanse. Odpowiadało jej to. Była zbyt zmęczona i zbyt kiepsko się czuła, by bawić się w dobre maniery.

– Sprawa załatwiona. – Johnny odwiesił słuchawkę. – Przyjadą po mnie za pięć minut.

– Przynajmniej masz czym zapłacić. – Sara odpowiedziała mu uśmiechem.

– I starczy na bardzo dobry napiwek. – Johnny z powodzeniem naśladował gangstera z telewizyjnego serialu. Podszedł do kanapy, usiadł przy Sarze i wziął ją za rękę.

– Jak tyś to zrobił?

– Cooo…?

– Koło. Jak tyś to zrobił?

– Miałem szczęśliwą passę. Po prostu. – Sprawiał wrażenie zakłopotanego. – Od czasu do czasu każdemu może dopisać szczęście – na wyścigach konnych, przy black jacku, nawet przy rzucaniu monetą.

– Nie.

– Co?

– Nie przypuszczam, by wszystkim zdarzała się od czasu do czasu taka seria. To było niesamowite. Ja… ja się nawet trochę bałam.

– Bałaś się?

– Tak.

Johnny westchnął.

– Miewam przeczucia. Nic więcej. Od kiedy pamiętam, nawet jak byłem mały. I zawsze nieźle mi szło odszukiwanie rzeczy, które ktoś zgubił. Jak w szkole, z tą małą Lisa Schumann. Znasz ją, prawda?

– Mała, smutna szara myszka Lisa? – Sara uśmiechnęła się. – Wprowadza nieustanne zamieszanie na lekcjach podstaw biznesu.

– Zgubiła szkolny pierścionek i przyszła do mnie cała we łzach. Zapytałem, czy sprawdziła na najwyższej półce w szafce, z tyłu. Zgadywałem. Ale zgadłem.

– Zawsze ci się udaje?

Johnny roześmiał się i potrząsnął głową.

– Prawie nigdy. – Uśmiech zaczął znikać. – Ale dziś to wszystko było dziwne, Saro. Miałem koło… – Zacisnął wolno pięści i spojrzał na nią. Zmarszczył czoło. – Miałem je w garści. I cholernie dziwnie mi się to kojarzy.

– Z czym?

– Guma – powiedział powoli. – Paląca się guma. Mróz. I lód. Czarny lód. To mi siedzi gdzieś w głowie. Jeden Bóg wie, czemu. I to złe przeczucie. Jakbym miał się czegoś strzec.

Sara milczała. Przyglądała mu się tylko uważnie i po chwili Johnny rozchmurzył się.

– Ale teraz wszystko znikło. I pewnie nie miało żadnego znaczenia.

– W każdym razie zyskałeś pięćset dolarów.

Johnny uśmiechnął się i skinął głową. Nie mówił nic więcej i Sara zaczęła, zasypiać. Była szczęśliwa, że ma go przy sobie. Oprzytomniała, kiedy pokój zalało światło reflektorów z podjazdu. Przyjechała taksówka.

– Zadzwonię – powiedział Johnny i delikatnie pocałował ją w usta. – Jesteś pewna, że nie chcesz mnie tu dzisiaj?

Nagle nabrała ochoty na jego towarzystwo, ale potrząsnęła głową.

– Zadzwoń – poprosiła.

– Po trzeciej lekcji – obiecał. Podszedł do drzwi.

– Johnny? Odwrócił się.

– Kocham cię – powiedziała i jego twarz rozjaśniła się, jakby ktoś zapalił lampę. Posłał jej całusa.

– Pogadamy, jak się lepiej poczujesz. Skinęła głową. Ale miało minąć cztery i pół roku, nim znów mogła porozmawiać z Johnnym.

2

– Nie ma pan nic przeciwko temu, żebym usiadł z przodu? -zapytał Johnny taksówkarza.

– Nie, jeśli nie uderzy pan kolanem w licznik. To delikatna rzecz.

Johnny z pewnym wysiłkiem wsunął długie nogi pod licznik i zatrzasnął drzwiczki. Taksówkarz, mężczyzna w średnim wieku, łysy i brzuchaty, złamał chorągiewkę. Samochód ruszył Flagg Street.

– Dokąd?

– Cleaves Mills. Na głównej ulicy. Pokażę panu gdzie.

– To będzie licznik i pół – stwierdził taksówkarz. – Przykro mi o tym wspominać, ale nikogo tam nie złapię.

Johnny bezwiednie wymacał zwitek banknotów w kieszeni spodni. Próbował sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek miał przy sobie tyle gotówki. Tak, raz. Kupił kiedyś dwuletniego chevroleta za tysiąc dwieście dolarów. W banku, dla kaprysu, poprosił o gotówkę; chciał po prostu zobaczyć, jak wygląda tyle forsy. W końcu okazało się, że to nic wielkiego, ale zdumienie na twarzy sprzedawcy, kiedy wsadził mu do ręki dwanaście studolarowych banknotów, usprawiedliwiło wszystko. Lecz teraz pieniądze wcale nie poprawiły mu samopoczucia; czuł się niepewnie, a pamięć przywołała słowa matki: „Znalezione pieniądze przynoszą pecha".

– Licznik i pół. W porządku.

– Chciałbym, żebyśmy się dobrze zrozumieli – tłumaczył się kierowca. – Przyjechałem tak szybko, bo wezwali mnie na Ri-verside, a kiedy tam dojechałem, nikt się nie zgłosił.

– Doprawdy? – zapytał Johnny bez śladu zainteresowania. Za oknem taksówki przesuwały się ciemne domy.

Wygrał pięćset dolarów; nic podobnego nigdy mu się nie przytrafiło. Ślad zapachu palącej się gumy… wrażenie, że powtórnie przeżywa to, co zdarzyło się kiedyś, gdy był bardzo mały… i przeczucie nadchodzącego nieszczęścia silniejsze niż wszystko dobre, co właśnie przeżył… te uczucia ciągle jeszcze w nim tkwiły.

– No, bo dzwonią pijaczki, a później zmieniają zdanie -stwierdził taksówkarz. – Cholerne pijaczki, nienawidzę ich. Dzwonią, a później myślą, że zdążą wypić jeszcze parę piw. Albo przepijają wszystkie pieniądze i kiedy wchodzę i wołam: „kto wzywał taksówkę", nie chcą się zgłosić.

– Jasne – powiedział Johnny. Po lewej stronie płynęła rzeka Penobscot, ciemna i zanieczyszczona.

A do tego wszystkiego Sara zachorowała i powiedziała mu, że go kocha. Pewnie po prostu złapał ją w chwili słabości, lecz Boże! Jeżeli mówiła szczerze! Wpadł po uszy na pierwszej randce. To, a nie wygrana, było prawdziwym szczęściem. Lecz na myśl wracało mu ciągle koło i tym się niepokoił. Teraz, w ciemności wciąż widział, jak się obraca, słyszał coraz wolniejsze „stuk, stuk, stuk" zapadki o bolce przy numerach – jak coś, co słyszy się w złym śnie. Znalezione pieniądze przynoszą pecha.

Taksówkarz skręcił w drogę numer sześć. Nikt nie byłby w stanie przerwać mu monologu.

– Więc mówię mu: „Wsadź go sobie wiesz gdzie". To znaczy, taki głupi cwaniak z tego dzieciaka, nie? Nie muszę wysłuchiwać tego gówna od nikogo, nawet od swojego syna. Jeżdżę taksówką od dwudziestu sześciu lat. Sześć razy zatrzymywała mnie policja. Stłuczek nawet nie zliczę, chociaż nigdy nie miałem poważnego wypadku, za co wdzięczny jestem Marii matce Jezusa, świętemu Krzysztofowi i Bogu Ojcu Wszechmogącemu, wie pan, o co mi chodzi? I każdego tygodnia, niezależnie od tego, jak słaby był ten tydzień, odkładałem pięć dolców dla niego, na studia. Nawet kiedy był tylko gówniarzem ssącym smoczek. I po co to wszystko? Żeby wrócił do domu i pewnego pięknego dnia powiedział mi, że prezydent Stanów Zjednoczonych to świnia. Niech go cholera! Łobuz pewnie myśli, że ja też jestem świnia, chociaż wie, że gdyby mi to kiedykolwiek powiedział, to bym mu poprzestawiał zęby. Więc mówię mu: „Wsadź to sobie wiesz gdzie!"

– Jasne – powtórzył Johnny. Przejeżdżali przez las, potem mijali Carson's Bóg. Od Cleaves dzieliło ich z dziesięć kilometrów. Na liczniku przeskoczyło kolejne dziesięć centów.

Małe dziesięć centów to jedna dziesiąta dolara. Hej, hej, hej!

– A pan czym się zajmuje, jeśli wolno spytać? – zapytał taksówkarz.

– Uczę w liceum w Cleaves.

– Naprawdę? Więc pan wie, o czym mówię? A właściwie, do cholery, co dzieje się z tymi dzieciakami?

Cóż, zjadły zepsutego hot-doga, który nazywał się Wietnam, i dostały sraczki. Sprzedał im go niejaki Lyndon Johnson. Więc poszli do tego drugiego gościa i powiedzieli: „Jezu, proszę pana, strasznie się pochorowaliśmy!" A ten drugi gość, nazywał się Nixon, powiedział: „Wiem, jak wam pomóc. Zjedzcie jeszcze parę hot-dogów". To właśnie dzieje się z amerykańskimi dziećmi.

– Nie wiem – powiedział Johnny.

– Człowiek przez całe życie planuje, robi co może – mówił taksówkarz i teraz w jego głosie było prawdziwe zdumienie, zdumienie, które nie miało trwać długo, bo miał przed sobą jeszcze niespełna minutę życia. A Johnny, który o tym nie wiedział, poczuł dla niego prawdziwe współczucie, czuł prawdziwą sympatię dla człowieka, który nie jest w stanie pojąć świata.

Chodź z nami, mata, wokół wszystko wariuje.

– Wymarzyłeś sobie dla niego najlepszą przyszłość, a dzieciak przychodzi do domu z włosami po tyłek i mówi ci, że prezydent Stanów Zjednoczonych to świnia. Świnia! Cholera, nie pojmuję…

– Patrz pan!- krzyknął Johnny.

Taksówkarz prowadził zwrócony w stronę pasażera. Jego nalaną twarz widać było w światłach padających z deski rozdzielczej i w rozbłysłych nagle długich światłach jadącego z naprzeciwka samochodu. Spojrzał przed siebie, ale już było za późno.

– Jeeeezu…!

Dwa samochody pędziły wprost na nich. Pędziły po obu stronach białej, środkowej linii. Ścigały się pod górę, jadąc obok siebie, mustang i dodge charger. Johnny słyszał silniki wyjące na wysokich obrotach. Charger pruł wprost na taksówkę, nawet nie próbował zjechać w prawo. Taksówkarz zamarł za kierownicą.

– Jeee…

Johnny zaledwie zauważył przemykającego po lewej mustanga. W sekundę później taksówka i charger zderzyły się czołowo; poczuł, jak unosi się w powietrze i leci. Nie było bólu, choć jakąś cząstką świadomości zarejestrował, że udami uderzył w licznik wystarczająco mocno, by wyrwać go z obsady.

Rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Płomień sięgnął w niebo, rozjaśniając noc. Johnny z impetem rąbnął głową w przednią szybę i wybił ją. Tracił kontakt z rzeczywistością. Odczuwał słaby ból; ramiona, ręce i reszta ciała przeleciała za głową przez ostre szkło przedniej szyby. Leciał. Leciał w październikową noc.

Przez głowę przemknęła niewyraźna myśl: „Czy umieram? Czy to mnie zabije?"

A wewnętrzny głos odpowiedział mu: „Tak. Prawdopodobnie tak".

Frunął. Październikowe niebo usiane było gwiazdami. Usłyszał przeraźliwy huk wybuchającej benzyny. Pomarańczowy blask. I ciemność.

Lot w próżnię zakończył się głuchym stukiem i pluskiem. Chłodna wilgoć – wylądował w Carson's Bóg, niemal dziesięć metrów od miejsca, w którym płonęły jak ofiarny stos, splecione ze sobą, taksówka i charger.

Zupełny mrok.

Nieprzenikniona ciemność.

Aż wreszcie pozostało tylko wielkie czerwono-czarne koło, obracające się w takiej pustce, jaka może istnieć tylko między gwiazdami: spróbuj szczęścia, raz wygrywasz, raz tracisz, hej, hej, hej! Koło obracało się, góra i dół, czerwone i czarne, zapadka stukała, przechodząc przez oddzielające numery bolce, Johnny wytężał wzrok – chciał zobaczyć, czy wyjdzie podwójne zero: wszyscy przegrali, wszyscy stracili, wszyscy. Wytężał wzrok, ale koło znikło. Pozostała jedynie ciemność i ta wszechogarniająca pustka, przeciwieństwo bytu, nic. Chłodna nicość.

Johnny Smith pozostał w tej nicości bardzo, bardzo długo.

l

Trzydziestego października 1970 roku, parę minut po drugiej w nocy na parterze małego domku, stojącego mniej więcej dwieście pięćdziesiąt kilometrów od Cleaves Mills, zadzwonił telefon.

Herb Smith siadł w łóżku, zdezorientowany; dzwonek telefonu wybił go ze snu i zostawił na wpół oszołomionego.

Zza jego pleców, zagłuszony przez poduszkę, rozległ się głos Very:

– Telefon.

– Tak – odpowiedział i wstał. Był wielkim, szerokim w ramionach mężczyzną, dobiegającym pięćdziesiątki, łysiejącym. Miał na sobie spodnie od piżamy. Wyszedł na korytarz na piętrze, włączył światło. Na dole telefon nadal dzwonił przeraźliwie.

Herb zszedł po schodach do miejsca, które Vera z upodobaniem nazywała „norką telefoniczną". Norka składała się z telefonu i przedziwnego małego biureczka z przymocowanym do niego krzesełkiem, które Vera dostała za uzbierane kupony premiowe. Herb z miejsca odmówił lokowania na krzesełku swych stu trzydziestu kilogramów i zawsze rozmawiał przez telefon stojąc. Szuflada biureczka pełna była magazynów: Upper Room, Reader's Digest, Fate.

Sięgnął po słuchawkę, ale zawahał się.

Telefon w środku nocy oznacza zwykle jedną z trzech rzeczy: albo stary przyjaciel popadł w depresję i uznał, że będziesz szczęśliwy, mogąc z nim pogadać nawet o drugiej w nocy, albo ktoś wykręcił zły numer, albo zdarzyło się nieszczęście.

Z nadzieją, że to druga z możliwości, Herb podniósł słuchawkę.

– Halo?

Rześki męski głos zapytał:

– Czy to mieszkanie pana Herberta Smitha?

– Tak.

– Czy mogę spytać, z kim mówię?

– Tu Herbert Smith. Co…?

– Czy może pan chwilę zaczekać?

– Tak. Kto…?

Za późno. Usłyszał ciche stuknięcie, jakby jego rozmówca zrzucił but z nogi. Miał c z e k a ć. Ze wszystkiego, czego w telefonach nie lubił – zła jakość połączeń, gówniarze dzwoniący z pytaniem o kabel i każący ci powiesić się na nim, pracownicy central z głosami jak komputery i grzeczni akwizytorzy próbujący sprzedać subskrypcje magazynów – najbardziej nie znosił, kiedy kazano mu c z e k a ć. Była to jedna z tych podstępnych rzeczy, które w ciągu ostatnich dziesięciu lat wdarły się w życie prawie nie zauważone. Dawno, dawno temu gość po drugiej stronie powiedziałby po prostu: „Zaraz ktoś podejdzie, dobra?" i odłożyłby słuchawkę na bok. W dawnych dobrych czasach mogłeś przynajmniej słuchać dalekich rozmów, słyszałeś szczekanie psa, grające radio, płaczące dziecko. Kiedy ci kazano c z e k a ć, oznaczało to coś zupełnie innego. Linia była absolutnie, całkowicie cicha. Znajdowałeś się nigdzie. Dlaczego nie mówią po prostu:,,Proszę zaczekać, aż pana żywcem pogrzebią na jakiś czas".

Zorientował się, że jest trochę przestraszony.

– Herbert?

Obrócił się, trzymając słuchawkę przy uchu. Na szczycie schodów stała Vera w swym spłowiałym, brązowym płaszczu kąpielowym. Włosy miała nakręcone na lokówki, a czoło i policzki wysmarowane jakimś stwardniałym na beton kremem.

– Kto dzwoni?

– Nie wiem. Kazali czekać.

– Czekać? Piętnaście po drugiej?

– Tak.

– To nie Johnny, prawda? Nic się nie stało Johnny'emu?

– Nie wiem – powiedział, zmuszając się, by nie podnieść głosu. Ktoś dzwoni o drugiej w nocy i każe ci czekać, a ty robisz przegląd krewnych i inwentaryzujesz ich stan. Przygotowujesz listę starych ciotek, dodajesz do siebie dolegliwości dziadków, jeśli ich jeszcze masz. Zastanawiasz się, czy tykacz któregoś z przyjaciół nie przestał właśnie tykać. I próbujesz nie myśleć, że masz syna, którego bardzo kochasz, i że takie telefony prawie zawsze zdarzają się o drugiej nad ranem, albo jak nagle ze zdenerwowania zesztywniały ci mięśnie łydek…

Vera zamknęła oczy i złożyła ręce na płaskim biuście. Herb próbował opanować się, żeby nie powiedzieć: „Vera, Biblia bardzo wyraźnie sugeruje, że powinnaś pójść i zrobić to w tej swojej kapliczce". Zarobiłby tylko na Słodki Uśmiech Very Smith Przeznaczony Wyłącznie dla Niewierzących i Potępionych Mężów. O drugiej w nocy, przykuty do telefonu, przez który kazano mu c z e k a ć, Herb Smith nie sądził, by zdołał znieść ten szczególny uśmiech.

W telefonie coś stuknęło i inny męski głos, tym razem starszy, powiedział:

– Dzień dobry, panie Smith.

– Halo? Kto mówi?

– Bardzo przepraszam, że musiał pan czekać. Mówi sierżant Meggs z policji stanowej, oddział w Oronto.

– Czy chodzi o mojego syna? Coś się stało mojemu synowi? Nawet nie zorientował się, że usiadł na krzesełku przy biure-czku stojącym w norce telefonicznej. Poczuł się bardzo źle.

– Czy ma pan syna imieniem John Smith, brak inicjału drugiego imienia?

– Co z nim? Czy czuje się dobrze?

Kroki na schodach. Obok niego pojawiła się Vera. Przez moment sprawiała wrażenie bardzo spokojnej, a później, nagle, rzuciła się na telefon jak tygrysica.

– Co się stało? Co się stało mojemu synkowi? Herb szarpnął słuchawką, obłamując jej paznokieć. Patrząc stanowczo, powiedział:

– Vera, ja się tym zajmę.

Spojrzała na niego, a jej wyblakłe, niebieskie oczy ponad przyciśniętymi do ust dłońmi były ogromne.

– Panie Smith, jest pan tam?

Z ust Herba wydarły się słowa jakby pokryte nowokainą.

– Tak, mam syna imieniem John Smith, brak inicjału drugiego imienia. Mieszka w Cleaves Mills. Jest nauczycielem w tamtejszym liceum.

– Pana syn uległ wypadkowi samochodowemu. Jego stan jest bardzo ciężki. Przykro mi, że musiałem przekazać panu złą wieść. – Głos Meggsa był łagodny, grzeczny.

– O mój Boże! – Herb czuł, jak myśli mu się plączą. Pewnego razu, kiedy był w wojsku, wielki, budzący grozę chłopak ze wschodu, nazwiskiem Childress, pobił go ciężko przed jednym z barów w Atlancie. Teraz czuł się tak jak wtedy, zgnojony, pokonany, niezdolny do logicznego myślenia. – O mój Boże! – powtórzył.

– Nie żyje? – dopytywała się Vera. – Czy on nie żyje? Czy Johnny n i e ż y j e?

Herb przykrył słuchawkę.

– Nie – powiedział. – Żyje.

– Żyje! Żyje! – krzyknęła Vera i z wyraźnie słyszalnym odgłosem padła na kolana. – O, Boże! Z całego serca dziękujemy Ci i błagamy, byś okazał Swą litość i otoczył Swą opieką naszego syna, okrył go Twą kochającą ręką w imię Twego Syna jedynego Jezusa i…

– V e r a, z a m k n i j s i ę!

Przez chwilę milczeli wszyscy troje, jakby zastanawiali się nad niesprawiedliwością tego świata: Herb ze swym wielkim cielskiem wciśniętym w norkę telefoniczną, z kolanami ledwie mieszczącymi się pod blatem biureczka i twarzą w bukiecie plastykowych kwiatków, Vera na kolanach przyssanych do kratki ogrzewania w korytarzu i niewidoczny sierżant Meggs, stanowiący dziwaczne audytorium tej tragifarsy.

– Panie Smith…

– Tak. Chciałem… chciałem przeprosić za ten hałas.

– To całkiem zrozumiałe – przyznał policjant.

– Mój syn… Johnny… czy prowadził swojego volkswagena?

– Pułapki, pułapki… te garbusy to śmiertelne pułapki… – bełkotała Vera. Po jej twarzy płynęły łzy, ślizgając się po stwardniałej maseczce jak deszcz po szybie.

– Jechał taksówką – wyjaśnił Meggs. – Opiszę panu sytuację tak, jak ją teraz rozumiemy. W wypadku brały udział trzy samochody, dwa z nich prowadzone przez dzieciaki z Cleaves Mills. Ścigały się. Zjeżdżały ze wzgórza, znanego tutaj jako Wzgórze Carsona, drogą numer sześć, kierując się na wschód. Pana syn siedział w taksówce jadącej na zachód, w stronę Cleaves Mills. Taksówka i samochód jadący lewą stroną drogi zderzyły się czołowo. Taksówkarz zginął na miejscu, wraz z chłopcem, który prowadził ten drugi samochód. Pana syn i pasażer drugiego samochodu znajdują się w szpitalu stanowym Wschodniego Maine. Ich stan podano jako krytyczny.

– Krytyczny – powtórzył Herb.

– Krytyczny! Krytyczny! – jęknęła Vera.

O Chryste, wygląda, jakbyśmy grali w jednej z tych dziwnych, nowoczesnych sztuk, które jakoś nigdy nie pojawiają się na Broadwayu, pomyślał Herb. Wstydził się za Verę przed sierżantem Meggsem, który z pewnością słyszał ją wtórującą im w tle niczym zwariowany grecki chór. Pomyślał, ile podobnych rozmów musiał w trakcie swej pracy odbyć sierżant Meggs. Zapewne sporo. Być może już dzwonił do żony taksówkarza i do matki tego chłopca. Jak to przyjęli? Zresztą, co to ma za znaczenie? Czy Vera nie ma prawa do płaczu nad swym synem? I czemu człowiek musi snuć takie zwariowane myśli w takiej chwili?

– Wschodnie Maine – powiedział Herb i zapisał to w notatniku. Rysunek u góry każdej kartki przedstawiał uśmiechniętą słuchawkę telefoniczną. Sznur układał się w słowa: TELEFONICZNY PRZYJACIEL. – Jak poważnie jest ranny?

– Przepraszam, nie zrozumiałem, panie Smith?

– Gdzie jest ranny? W głowę? W żołądek? Czy się poparzył? Vera wrzasnęła.

– B ł a g a m, V e r a, z a m k n i j s i ę!

– W tej sprawie musi pan zadzwonić do szpitala. Minie jeszcze parę godzin, nim otrzymam pełny raport.

– Dobrze, dobrze.

– Panie Smith, bardzo mi przykro, że dzwonię do pana w środku nocy z taką złą wiadomością…

– Ma pan rację, to zła wiadomość. Muszę zadzwonić do szpitala, sierżancie Meggs. Do widzenia.

– Dobrej nocy, panie Smith.

Herb odłożył słuchawkę i wpatrywał się bezmyślnie w telefon. To zdarza się właśnie tak, pomyślał. I co z tego? Johnny.

Vera wrzasnęła po raz kolejny i z pewnym niepokojem Herb dostrzegł, że złapała się za włosy, z lokówkami i wszystkim innym, i ciągnie je do góry.

– To dzień sądu! Sądu nad tym, jak żyjemy, nad naszymi grzechami, nad wszystkim! Herb, padnij wraz ze mną na kolana.

– Vera, muszę zadzwonić do szpitala. Nie mam ochoty dzwonić na klęczkach.

– Będziemy się za niego modlić… obiecamy poprawę… gdybyś tylko zechciał częściej chodzić ze mną do kościoła, wiem… może to przez te twoje cygara i piwo, które pijesz po pracy z tymi ludźmi… przeklinasz… używasz imienia Pana Boga swego nadaremno… dzień sądu… to dzień sądu…

Położył dłonie na jej twarzy, by stłumić to dzikie, straszne samobiczowanie. Dotyk maseczki był nieprzyjemny, ale nie cofnął rąk. Litował się nad nią. Przez ostatnie dziesięć lat jego żona wędrowała po cienkiej ścieżce dzielącej głęboką wiarę baptystki od czegoś, co można byłoby nazwać łagodną manią religijną. Pięć lat po urodzeniu Johnny'ego lekarze znaleźli w jej macicy i pochwie łagodny nowotwór. Konieczność jego usunięcia spowodowała, że nie mogła już mieć dziecka. W pięć lat później kolejny nowotwór doprowadził do wycięcia macicy. Wtedy to się zaczęło; właśnie wtedy stała się zaślepioną fanatyczką religii, zdumiewająco mieszając ją z innymi wierzeniami. Pożerała wręcz ulotki o Atlantydzie, o latających spodkach z nieba, o rasach „czystych chrześcijan" mieszkających gdzieś w głębi ziemi. Magazyn Fate czytała niemal równie często jak Biblię i najczęściej interpretowała jedno przy pomocy drugiego.

– Vera – powiedział Herb.

– Obiecajmy poprawę – szepnęła, błagając go wzrokiem. – Obiecamy poprawę i on będzie żył. Zobaczysz, zobaczysz…

– Vera.

Umilkła i tylko na niego patrzyła.

– Musimy zadzwonić do szpitala i dowiedzieć się, jak to naprawdę wygląda – powiedział łagodnie.

– D… d… dobrze, tak.

– Czy możesz usiąść tam na schodach i w ogóle się nie odzywać?

– Chcę się modlić – Vera protestowała jak dziecko. – Nie możesz mnie powstrzymać!

– I wcale nie chcę. Jeśli tylko będziesz się modlić w ciszy.

– Tak. W ciszy. W porządku, Herb.

Podeszła do schodów, usiadła, skromnie otuliła się płaszczem. Złożyła ręce i jej usta zaczęły się poruszać. Herb zadzwonił do szpitala. Dwie godziny później jechali na północ niemal pustą autostradą stanową. Herb prowadził ich forda combi z 1966 roku. Obok niego siedziała sztywno wyprostowana Vera. Na kolanach trzymała Biblię.

2

Telefon obudził Sarę za piętnaście dziewiąta. Poszła podnieść słuchawkę, na wpół drzemiąc, jakby jeszcze leżała w ciepłym łóżku. Plecy bolały ją od bitych przed toaletą pokłonów, a mięśnie brzucha miała mocno napięte, ale poza tym czuła się znacznie lepiej.

Podniosła słuchawkę pewna, że dzwoni Johnny.

– Halo?

– Cześć, Sara. – To nie był Johnny, lecz Anne Strafford ze szkoły. Anne, o rok starsza od Sary, od dwóch lat uczyła w Cleaves hiszpańskiego. Miała wielki temperament, kipiała życiem i Sara bardzo ją lubiła. Ale tego ranka wydawała się przy gnębiona.

– Jak się masz, Anne. To nic poważnego. Pewnie Johnny już ci mówił. Przypuszczam, że to te hot-dogi na zabawie…

– O Boże, więc ty nic nie wiesz. Nie wiesz… – Słowa znikły w dziwnych dźwiękach, jakby jej przyjaciółka się dławiła. Sara słuchała ich, marszcząc czoło. Początkowa niepewność zmieniła się w straszne przeczucie, kiedy zorientowała się, że Anne płacze.

– Co się stało? To nie Johnny, prawda? Tylko nie…

– Miał wypadek. – Anne płakała głośno. – Jechał taksówką. Czołowe zderzenie. Ten drugi samochód prowadził Brad Freneau, chodził do mnie na hiszpański dla zaawansowanych. Nie żyje, a jego dziewczyna, Mary Thibault, zmarła dziś rano. Słyszałam, że była w jednej z klas Johnny'ego, to straszne, to po prostu straszne…

– Johnny!- krzyknęła Sara do słuchawki. Znów zbierało się jej na wymioty. Jej ręce i stopy zrobiły się nagle zimne jak cztery nagrobki. -Co z Johnny m?

– Jest w stanie krytycznym. Dave Pelsen zadzwonił dziś rano do szpitala. Nie spodziewają się… no, jest bardzo źle.

Świat w jednej chwili poszarzał. Anne mówiła coś, ale jej głos był cichutki i słabiutki, jak powiedział E.E. Cummings o balonowym człowieczku. Obrazy tłoczyły się jeden na drugim, ale żaden nie miał sensu. Przymilne koło. Labirynt luster. Oczy Johnny'ego, dziwne, fioletowe, niemal czarne. Jego słodka, poczciwa twarz w ostrym świetle lunaparku, nagie żarówki wiszące na kablach.

– Tylko nie Johnny – powiedziała Sara, cichutko i słabiutko, cichutko i słabiutko. – To jakaś pomyłka. Kiedy się rozstawaliśmy, był zdrowy.

Głos Ann wrócił do niej jak as serwisowy, brzmiąc szokiem i niedowierzaniem, że coś takiego mogło się przydarzyć komuś w jej wieku, komuś młodemu, pełnemu życia.

– Powiedzieli Dave'owi, że nigdy się nie obudzi, nawet jeśli przeżyje operację. Musieli go operować, bo głowę ma… głowę ma…

Czy zamierza powiedzieć zmiażdżoną? Że Johnny ma zmiażdżoną głowę?

I wtedy Sara zemdlała, być może dlatego, że nie chciała usłyszeć tego okropnego słowa, tej najstraszniejszej prawdy. Słuchawka wypadła jej z ręki, usiadła ciężko na dnie szarego świata, a później przewróciła się na bok; słuchawka huśtała się coraz mniejszym hakiem tam i z powrotem, a głos Anne dobiegał z niej, powtarzając: „Saro… Saro… Saro…"

3

Kiedy dotarła do szpitala, było piętnaście po dwunastej. Siostra w rejestracji spojrzała na jej bladą, napiętą twarz, oceniła, czy dziewczyna jest w stanie znieść kilka słów prawdy, i oznajmiła, że Johnny Smith jest wciąż na sali operacyjnej. Dodała też, że jego ojciec i matka siedzą w poczekalni.

– Dziękuję – odparła Sara. Obróciła się w prawo zamiast w lewo, trafiła do szafki z narzędziami i musiała się wycofać.

Poczekalnia pomalowana była w jaskrawe, błyszczące kolory, które raziły jej oczy. Siedziało w niej kilka osób, czytając porwane magazyny albo wpatrując się w pustkę. Siwa kobieta wyszła z jednej z wind, oddała przepustkę przyjaciółce i usiadła. Przyjaciółka odeszła, stukając wysokimi obcasami. Reszta siedziała, czekając na szansę odwiedzenia ojca, któremu właśnie usunięto kamienie żółciowe, matki, która zaledwie trzy dni temu odkryła małe zgrubienie pod piersią, przyjaciela ugodzonego w pierś podczas joggingu. Czekający ułożyli twarze w maski bez wyrazu. Zmietli z nich niepokój jak śmiecie, pod dywan.

Sara znów poczuła dotyk nierzeczywistości. Gdzieś dzwonił cichy dzwonek. Skrzypnęły buty na płóciennej podeszwie. Kiedy ode mnie wyjechał, czuł się doskonale. Nie umiała myśleć o tym, że leży teraz w jednej z tych dużych sal, pracowicie umierając.

Od razu poznała rodziców Johnny'ego. Próbowała sobie przypomnieć ich imiona i nie potrafiła. Siedzieli obok siebie pod przeciwległą ścianą. W odróżnieniu od innych odwiedzających nie mieli jeszcze czasu przyzwyczaić się do tego, co ich spotkało.

Pani Smith przewiesiła płaszcz przez oparcie krzesła; w rękach trzymała Biblię. Jej usta poruszały się, jakby czytała, i Sara przypomniała sobie, jak Johnny po wiedział jej, że jest bardzo religijna, nawet za bardzo; znajdowała się gdzieś na ogromnej przestrzeni, dzielącej szczerą modlitwę od ofiar z ludzi – powiedział jej kiedyś Johnny. Pan Smith – Herb, przypomniała sobie, na imię ma Herb – wziął jeden z magazynów, ale nawet na niego nie patrzył. Patrzył przez okno, za którym nowoangielska jesień płonęła kolorami, zmierzając ku listopadowi i nadchodzącej zimie.

Podeszła do nich.

– Państwo Smith?

Podnieśli głowy i spojrzeli na nią; twarze mieli skurczone w oczekiwaniu na miażdżący cios. Matka zacisnęła dłonie na swej Biblii, otwartej na Księdze Hioba, aż jej zbielały palce. Stojąca przed nimi młoda kobieta nie miała na sobie białego fartucha, nie była ani lekarzem, ani pielęgniarką, ale teraz nie robiło im to już żadnej różnicy. Czekali na ostateczny cios.

– Tak, to my – powiedział cicho Herb.

– Nazywam się Sara Bracknell. Jestem przyjaciółką John-ny'ego. Chyba można powiedzieć, że chodzimy ze sobą. Czy mogę usiąść?

– Przyjaciółka Johnny'ego? – zapytała pani Smith ostrym, niemal oskarżycielskim tonem. Siedzący w poczekalni ludzie podnieśli głowy, lecz zaraz powrócili do lektury porwanych magazynów.

– Tak. Jestem jego dziewczyną.

– Nigdy mi nie pisał, że ma dziewczynę. – Głos Very Smith wcale nie złagodniał. – Nie, nigdy mi o tym nie pisał.

– Cicho, matka – wtrącił Herb. – Niech pani siada, panno… Bracknell, prawda?

– Sara – przypomniała mu z wdzięcznością i usiadła na krześle. – Ja…

– Nie, nic mi nie pisał – stwierdziła pani Smith. – Mój chłopiec kochał Boga, ale może ostatnio trochę o Nim zapomniał? Bóg nie zwleka z karaniem grzeszników, wie pani? Dlatego tak niebezpiecznie jest o Nim zapominać. Nie znasz dnia ani godziny…

– C i c h o! – przerwał jej Herb. Ludzie znów zaczęli się im przyglądać. Spojrzał karcąco na żonę; odpowiedziała mu wyzywającym spojrzeniem, ale Herb ani mrugnął i w końcu spuściła wzrok. Zamknęła Biblię, ale dłońmi niespokojnie przesuwała po kartkach, jakby pragnęła wrócić do straszliwego biegu z niepokonanymi przeszkodami, jakim było życie Hioba; Hiob miał takiego pecha, że pech jej i jej syna wydawał się przy tym niemal znośny.

– Byłam z nim zeszłej nocy – dodała Sara. Na to stwierdzenie matka Johnny'ego znów spojrzała na nią oskarżycielsko. Dopiero wtedy Sara przypomniała sobie biblijną konotację stwierdzenia „być z kimś" i poczuła, że się rumieni. Czuła się tak, jakby ta kobieta potrafiła czytać w jej myślach.

– Pojechaliśmy na jarmark…

– To grzeszne, grzeszne miejsce…

– Po raz ostatni mówię ci, że masz być cicho, Vera – Herb powiedział to bardzo poważnie i położył dłoń na dłoni żony. -Nie żartuję. Obok nas siedzi sympatyczna dziewczyna i nie pozwolę, żebyś się jej czepiała. Zrozumiałaś?

– To grzeszne miejsce – powtórzyła uparcie Vera.

– Będziesz cicho?

– Puść mnie! Chcę czytać Biblię!

Uwolnił jej dłoń. Sara czuła się zażenowana i zawstydzona. Vera wróciła do Biblii; czytała ją, poruszając wargami.

– Jest bardzo zdenerwowana – stwierdził Herb. – Oboje jesteśmy zdenerwowani. Pani też wygląda na zdenerwowaną.

– Tak.

– Dobrze się bawiliście? Na jarmarku?

– Tak – powtórzyła; czuła, jak w tym jednym słowie mieszają się prawda i kłamstwo. – Dobrze, póki… póki nie zjadłam nieświeżego hot-doga. Pojechaliśmy moim samochodem i Johnny odwiózł mnie do Veazie. Chorowałam… na żołądek. Zadzwonił po taksówkę. Powiedział, że rano zgłosi w szkole, że jestem chora. Wtedy widziałam go po raz ostatni. – Łzy popłynęły po jej policzkach, ale nie chciała płakać przed nimi, zwłaszcza przed Verą Smith, tylko nie mogła przestać. Poszukała w torebce papierowej chusteczki, znalazła ją i przyłożyła do twarzy.

– Cicho – powiedział Herb i objął ją. – No, cicho. – Sara płakała dalej i w jakiś niejasny sposób odgadła, że jest mu dobrze z kimś, kogo może pocieszać; jego żona znalazła własną mroczną pociechę w opowieści o Hiobie, a tam nie było dla niego miejsca.

Kilka osób gapiło się na nich; patrząc przez łzy, Sara miała wrażenie, że jest ich tłum. Z goryczą uświadomiła sobie, że wie, co myślą: „Niech to będzie ona, nie ja, niech to będą oni wszyscy, tylko nie ja, facet musi umierać, ta dziewczyna płacze, bo on pewnie ma zmiażdżoną głowę. To tylko kwestia czasu, zaraz przyjdzie jakiś lekarz, zabierze ich do gabinetu i tam im powie, że…"

Jakoś udało się jej stłumić łzy i wziąć się w garść. Pani Smith siedziała sztywno, jakby właśnie przebudziła się z koszmaru, nie dostrzegając ani łez Sary, ani tego, że jej maż próbuje ją pocieszyć. Siedziała pogrążona w Biblii.

– Proszę – powiedziała Sara. – Czy z nim jest bardzo źle? Czy jest jakaś nadzieja?

Nim Herb zdążył jej odpowiedzieć, przemówiła Vera. Jej suchy głos zabrzmiał pewnie jak wyrok przeznaczenia:

– W Bogu nasza nadzieja, panienko.

Sara dostrzegła błysk strachu w oczach Herba i pomyślała: „On sądzi, że to ją doprowadza do szaleństwa. I może mieć rację".

4

Długie popołudnie zmieniło się w wieczór.

Gdzieś po drugiej, po ostatniej lekcji, zaczęli przychodzić niektórzy uczniowie Johnny'ego, ubrani w wojskowe kurtki, dziwaczne kapelusze i sprane dżinsy. Wśród przybyłych Sara nie dostrzegła wielu z tych, których nazywała „zapiętymi na ostatni guzik" – pilnych uczniów, kandydatów na studia, o jasnych oczach i czystych czołach. Ci, którzy pofatygowali się do szpitala, wyglądali dziwacznie i mieli długie włosy.

Niektórzy podchodzili, pytając Sarę cichymi głosami, czy wie, jaki jest stan pana Smitha. Mogła tylko potrząsać głową i powtarzać, że nic nie słyszała. Lecz pewna dziewczyna, Dawn Edwards, która podkochiwała się w Johnnym, wyczytała w jej twarzy strach i wybuchnęła płaczem. Przyszła pielęgniarka i kazała jej wyjść.

– Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze – uspokajała ją Sara i objęła Dawn obronnym gestem. – Za parę chwil się dowiemy.

– Nie – powiedziała Dawn – nie chcę tu zostać – i wyszła w pośpiechu, potrącając jedno z plastykowych krzesełek. Krzesełko przewróciło się z trzaskiem. W chwilę później Sara zauważyła dziewczynę siedzącą z głową na kolanach na schodach w blasku chłodnego, popołudniowego październikowego słońca.

Vera Smith nadal czytała Biblię.

O piątej większość uczniów zniknęła. Nie było także Dawn;

Sara nie widziała, jak odchodzi. O siódmej wieczorem młody mężczyzna z plakietką DR STRAWNS krzywo przypiętą do klapy białego fartucha pojawił się w poczekalni, rozejrzał się i podszedł do nich.

– Państwo Smith? – zapytał. Herb wstrzymał oddech.

– Tak, to my.

Vera zamknęła Biblię z trzaskiem.

– Proszę za mną.

Więc to już, pomyślała Sara. Pójdą za nim do małego gabinetu i dowiedzą się wszystkiego. Będzie czekać i kiedy wrócą, Herb Smith powie jej to, co powinna wiedzieć. To miły człowiek.

– Czy wie pan coś o moim synu? – zapytała Vera czystym, mocnym, niemal histerycznym głosem.

– Tak – doktor Strawns spojrzał na Sarę. – Czy pani jest członkiem rodziny?

– Nie – odparła Sara. – Przyjaciółką.

– Bliską przyjaciółką – powiedział Herb. Ciepła, mocna dłoń ujęła jej rękę nad łokciem, druga – w tym samym miejscu – zacisnęła się na ręce Very. Pomagał im obu wstać. – Pójdziemy razem, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu.

– Ależ nie!

Minęli windy, przeszli korytarzem do pokoju, na którego drzwiach napisane było SALA KONFERENCYJNA. Weszli do środka i doktor zapalił światło. W pokoju znajdował się długi stół i kilkanaście prostych krzeseł.

Doktor Strawns zamknął drzwi, zapalił papierosa i wrzucił zapałkę do jednej z kilkunastu stojących rzędem na stole popielniczek.

– To trudne – powiedział jakby do siebie.

– Więc niech pan po prostu powie – stwierdziła Vera.

– Tak, tak chyba będzie najlepiej.

Nie ona powinna o to zapytać, ale Sara nie potrafiła nic na to poradzić.

– On nie żyje? Tylko niech pan nie mówi, że on nie żyje…

– Jest w śpiączce. – Doktor Strawns usiadł i zaciągnął się głęboko papierosem. – Pan Smith doznał poważnych urazów głowy i nieokreślonych uszkodzeń mózgu. Być może w którymś z tych szpitalnych seriali słyszeli państwo określenie „krwawienie domózgowe". Pan Smith doznał bardzo poważnych „krwawień domózgowych", co oznacza miejscowy krwotok śródczaszkowy. Przeprowadzono długą operację celem zmniejszenia nacisku, a także usunięcia z mózgu odłamków kości.

Herb usiadł ciężko, twarz miał obwisłą, tępą. Sara dostrzegła jego wielkie, szorstkie ręce i przypomniała sobie, jak Johnny mówił jej, że jego ojciec jest cieślą.

– Ale Bóg go ocalił! – krzyknęła Vera. – Wiedziałam! Modlę się o znak. Chwalcie Pana Najwyższego! O wy, ziemscy ludzie, chwalcie Pana Najwyższego!

– Vera. – W głosie Herba brakło siły.

– Śpiączka – powtórzyła Sara. Próbowała jakoś przyzwyczaić się do tej wiadomości i odkryła, że nie potrafi. Johnny nie umarł, przeżył długą, poważną operację mózgu – to wszystko powinno jakoś ożywić jej nadzieję. Ale tak się nie stało. I nie podobało się jej to słowo – śpiączka. Brzmiało groźnie, złowrogo. Czy to nie tłumaczenie łacińskiego „coma" – „sen śmierci"?

– Co z nim będzie? – zapytał Herb.

– Na to pytanie nikt nie potrafi teraz odpowiedzieć. – Doktor Strawns bawił się papierosem, stukając nim nerwowo w jedną z popielniczek. Sara miała wrażenie, że odpowiada na pytanie dosłownie, całkowicie pomijając to, o co Herb naprawdę spytał. – Używamy systemu podtrzymywania życia.

– Ale musi pan coś wiedzieć o jego szansach – nalegała Sara. – Musi pan wiedzieć, czy…? – Machnęła bezradnie rękami i pozwoliła im opaść bezwładnie.

– Może wyjść z tego w czterdzieści osiem godzin. Albo w tydzień. W miesiąc. A może nie wyjść wcale. I… jest duże ryzyko, że może umrzeć. Jestem zmuszony powiedzieć państwu szczerze, to ostatnie jest najbardziej prawdopodobne. Jego rany… są poważne.

– Bóg chce, żeby przeżył – powiedziała Vera. – Ja wiem. Herb ujął twarz w dłonie i zaczął ją wolno pocierać. Doktor Strawns przyjrzał się Verze, zmieszany.

– Chcę tylko przygotować państwa… na każdą ewentualność.

– Czy mógłby pan określić, jakie ma szansę? – zapytał Herb. Doktor Strawns zawahał się, paląc nerwowo papierosa.

– Nie, tego nie mogę zrobić – powiedział w końcu.

5

We trójkę czekali jeszcze godzinę, a później wyszli. Zimny wiatr w gwałtownych podmuchach hulał po wielkim parkingu. Bawił się też długimi włosami Sary. Później w domu Sara znalazła wplątany w nie żółty, kruchy liść dębu. Po niebie płynął księżyc, srebrny żeglarz nocy.

Sara wcisnęła Herbowi do ręki kawałek papieru, na którym wypisała swój adres i numer telefonu.

– Proszę zadzwonić, kiedy pan się czegoś dowie, dobrze? Czegokolwiek.

– Tak, oczywiście. – Herb pochylił się nagle i pocałował ją w policzek. Przez moment w ciemności, na wietrze, Sara położyła mu ręce na ramionach.

– Bardzo mi przykro, że byłam dla ciebie nieprzyjemna, kochanie – powiedziała Vera. Jej głos był zdumiewająco miękki. – Denerwowałam się.

– Naturalnie – przytaknęła dziewczyna.

– Myślałam, że mój chłopiec umrze. Ale modliłam się. Powiedziałam o tym Bogu. A pieśń mówi: „Czy jesteśmy słabi i przygnieceni do ziemi? Przygnieceni ciężkim brzemieniem? Nie wahajmy się, nie jesteśmy sami. Złóżmy je Bogu w ofierze".

– Vera, powinniśmy już jechać. Prześpimy się i zobaczymy, co się stanie…

– Ale teraz Bóg do mnie przemówił – Vera marząco patrzyła na księżyc. – Johnny nie umrze. Bóg nie zaplanował jeszcze śmierci dla mojego synka; słuchałam i usłyszałam jego cichy głos mówiący w mym sercu, i doznałam pocieszenia.

Herb otworzył drzwiczki samochodu.

– Wsiądź, Vero.

Vera zerknęła na Sarę i uśmiechnęła się. Sara rozpoznała wesołe, beztroskie skrzywienie ust Johnny'ego, mówiące: „O, do diabła z tym!"; dla niej był to jednocześnie najpotworniejszy uśmiech, jaki widziała w życiu.

– Bóg naznaczył mego Johnny'ego i raduję się w swym sercu.

– Dobranoc, pani Smith – wykrztusiła dziewczyna przez zdrętwiałe wargi,

– Do widzenia, Saro – powiedział Herb. Wsiadł do samochodu, zapalił silnik. Wyjechali z parkingu, skręcili w State Street; Sara zorientowała się nagle, że nie wie, gdzie się zatrzymają. Pomyślała, że oni sami pewnie jeszcze nie wiedzą.

Odwróciła się, chcąc pójść do samochodu, i nagle zamarła, patrząc na płynącą za szpitalem rzekę Penobscot. Rzeka płynęła jak czarny jedwab; woda odbijała świecący w górze księżyc. Sama na pustym parkingu, podniosła głowę i spojrzała w niebo. Patrzyła na księżyc.

Bóg naznaczył mego Johnny 'ego i radują się w swym sercu.

Księżyc błyszczał na niebie jak tandetna karnawałowa zabawka, jak niebieskie koło fortuny z zamazanymi cyframi, żeby trudniej było wygrać; zostały tylko zero i podwójne zero, przegrywające numery. Przegrana, przegrana, zabieram pieniążki, hej-hej-hej.

Zeschłe liście szeleściły na wietrze wokół jej nóg. Nagle Sara nabrała pewności, że go straci. Obudziły się w niej strach i samotność. Dostała dreszczy. W końcu wsiadła do samochodu i pojechała do domu.

6

W następnym tygodniu od uczniów szkoły w Cleaves Mills popłynął strumień wyrazów współczucia i życzeń. Herb Smith powiedział jej później, że Johnny otrzymał ponad trzysta kart. Niemal na Wszystkich znajdowały się nieśmiałe odręczne dopiski z wyrazami nadziei, że Johnny wkrótce wyzdrowieje. Vera podziękowała za każdą cytatem z Biblii.

Problemy, jakie Sara miała z utrzymaniem dyscypliny w klasach, znikły. Uczucie, że jakiś sąd składający się ze zbiorowej szkolnej świadomości wydaje wyrok „winna", zmieniło się diametralnie. Stopniowo zdała sobie sprawę, że stała się dla młodzieży bohaterką tragiczną, gdyż utraciła swego ukochanego -pana Smitha. Pomysł ten przyszedł jej do głowy w pokoju nauczycielskim, podczas „okienka" w środę po wypadku; dostała ataku histerycznego śmiechu, który szybko zmienił się w płacz. Nim zdołała nad nim zapanować, bardzo się przestraszyła. Noce miała niespokojne; bezustannie śnił się jej Johnny: Johnny w masce doktora Jekylla i pana Hyde'a; Johnny stojący przed budką z kołem fortuny, podczas gdy jakiś bezcielesny głos śpiewa raz za razem: „Człowieku, chciałbym zobaczyć, jak ten gość dostaje w tyłek"; Johnny mówiący: „Wszystko w porządku, Saro, wszystko jest wspaniale", a później wchodzący do pokoju bez części głowy, tej nad brwiami.

Herb i Vera Smith spędzili tydzień w Bagnor House. Sara spotykała ich codziennie po południu w szpitalu, gdzie cierpliwie czekali, kiedy coś się zdarzy. Nic się nie zdarzyło. Johnny leżał na sali intensywnej terapii na szóstym piętrze, podłączony do aparatury podtrzymującej życie, oddychając przy pomocy maszyny. Doktor Strawns powoli tracił nadzieję. Wieczorem, w piątek po wypadku, Herb zadzwonił do Sary z wiadomością, że wyjeżdżają.

– Nie chciała wracać – powiedział – ale chyba przemówiłem jej do rozsądku.

– Czy z nią wszystko w porządku?

Zapadła długa cisza i dziewczyna pomyślała, że być może właśnie przekroczyła niewidzialną granicę taktu. Po chwili Herb jednak się odezwał:

– Nie wiem. A może wiem i nie chcę powiedzieć głośno, że nie. Zawsze miała zdecydowane poglądy na religię, ale po operacji, po histerektomii, ślepo się jej oddała. Dużo mówi o końcu świata. Powiązała wypadek Johnny'ego z Wniebowzięciem. Tuż przed Armageddonem Bóg ma podobno wziąć do nieba wszystkich wiernych w ich własnych ciałach.

Sara pomyślała o nalepce na zderzaku, którą gdzieś widziała: „JEŚLI WNIEBOWZIĘCIE NASTĄPI DZIŚ, NIECH KTOŚ ZŁAPIE ZA KIEROWNICĘ!"

– Tak, wiem.

– Cóż – w głosie Herba brzmiało zażenowanie – niektóre z grup, z którymi… koresponduje… wierzą, że Bóg przybędzie po wiernych w latających talerzach. To znaczy zabierze wiernych do nieba w latających talerzach. Te… sekty… udowodniły, przynajmniej na własny użytek, że niebo jest gdzieś w konstelacji Oriona. Nie, nie pytaj mnie, jak udowodniły. Vera mogłaby ci opowiedzieć. To… wiesz, Saro, dla mnie to ciężkie chwile.

– Rozumiem.

Głos Herba nabrał siły.

– Ale, na szczęście, ciągle potrafi odróżnić rzeczywistość od fantazji. Potrzebuje czasu, żeby się przystosować. Więc powiedziałem jej, że równie dobrze może czekać na to, co nadejdzie, w domu, jak tutaj. Ja… – Herb przerwał, zawstydzony. Odchrząknął i mówił dalej: – Muszę wracać do pracy. Mam robotę. Podpisałem umowy…

– Oczywiście, rozumiem. – Sara zawahała się. – A co z ubezpieczeniem? – mówiła dalej. – To… to chyba strasznie dużo kosztuje… – Teraz ona z kolei zawstydziła się.

– Rozmawiałem z panem Pelsenem, zastępcą dyrektora waszej szkoły. Johnny miał zwykłe ubezpieczenie Blue Cross, ale nie to nowe, od poważnych wypadków. Jednak Blue Cross trochę z tego pokryje. I razem z Verą mamy nasze oszczędności.

Sara poczuła przygnębienie. „I razem z Verą mamy nasze oszczędności." Jak długo książeczka kredytowa wytrzyma wydatki rzędu ponad dwustu dolarów dziennie? I właściwie po co? Żeby Johnny mógł wegetować jak roślina, sikając w rurki, a po drodze doprowadzić rodziców do bankructwa? I przywodzić matkę do szaleństwa nie spełnionymi nadziejami? Czuła, jak po policzkach płyną jej łzy, i po raz pierwszy – choć nie ostatni -stwierdziła, że żałuje, iż Johnny nie umarł i nie spoczywa w spokoju. Jakaś jej część wzdrygnęła się z przerażenia, ale ta myśl pozostała.

– Życzę wam wszystkiego najlepszego.

– Wiemy, Saro. I my życzymy ci wszystkiego dobrego. Będziesz pisać?

– No pewnie.

– Odwiedź nas, jeśli zdołasz. Pownal wcale nie jest tak daleko. – Herb zawahał się. – Wygląda na to, że Johnny znalazł sobie dobrą dziewczynę. To była poważna sprawa, prawda?

– Prawda – odpowiedziała Sara. Łzy nadal płynęły po policzkach; zrozumiała, jakie znaczenie ma to, że Herb użył czasu przeszłego. – Była.

– Do widzenia, skarbie.

– Do widzenia, Herb.

Odwiesiła słuchawkę, przez kilka sekund trzymała ją na widełkach, a potem zadzwoniła do szpitala, by dowiedzieć się o Johnny'ego. Żadnej zmiany. Podziękowała pielęgniarce z oddziału intensywnej terapii i zaczęła chodzić bez celu po mieszkaniu. Myślała o Bogu wysyłającym flotę latających spodków, zbierającym wiernych i przewożącym ich gdzieś na Oriona. Miało to dokładnie tyle sensu, ile wszystko w działaniach Boga wystarczająco szalonego, by rozwalić mózg Johna Smitha i wpędzić go w śpiączkę, która najpewniej nigdy nie miała się skończyć inaczej niż nieoczekiwaną śmiercią.

Leżała przed nią teczka z wypracowaniami pierwszoklasistów. Sara zrobiła sobie herbatę i zaczęła je poprawiać. Jeśli była w ogóle jedna chwila, w której Sara Bracknell chwyciła w ręce cugle post-Johnny'owskiej epoki swego życia, to była właśnie ta chwila.

l

Morderca był gładki.

Siedział na ławce w parku, obok estrady, palił marlboro i podśpiewywał piosenkę z białego albumu Beatlesów: „Sam nie wiesz, jaki jesteś szczęśliwy, chłopcze, że wróciłeś, że wróciłeś, że wróciłeś do ZSRR…"

Nie był jeszcze mordercą, prawdziwym mordercą. Ale myślał o tym od dawna. Myślał o morderstwie, zbrodnia go podniecała, tak, podniecała. Nie w ten zły sposób, nie. Co do tego nie miał żadnych wątpliwości. Nadszedł właściwy czas. Nie musiał się martwić, że go złapią. Nie musiał się martwić o ślady na ubraniu. Był przecież taki gładki.

Z nieba zaczął padać drobny śnieg. Był dwunasty listopada 1970 roku i blisko trzysta kilometrów na północny wschód od tego niewielkiego miasteczka w stanie Maine John Smith trwał w nieprzerwanym śnie.

Morderca rozejrzał się po parku – turyści, którzy przybywali na pojezierze, do Castle Rock, mówili o nim „miejski park". Ale teraz nie było tu turystów. Park, zielony w lecie, był teraz żółty, łysy, martwy. Czekał, żeby zima przykryła go skromnym płaszczem śniegu. Ogrodzenie z siatki za główną bazą boiska ligi juniorów, widoczne na tle bladego nieba, pokryte było zachodzącymi na siebie grudkami rdzy. Estrada wołała o warstwę świeżej farby.

Otoczenie było przygnębiające, ale morderca nie czuł smutku. Niemal szalał z radości. Miał ochotę machać rękami i tańczyć. Tym razem nie cofnie się w ostatniej chwili.

Przydeptał butem niedopałek papierosa i natychmiast zapalił następnego. Spojrzał na zegarek. Dwie po trzeciej. Siedział i palił. Przez park przeszli dwaj chłopcy. Ćwiczyli podania piłką futbolową i nie widzieli go, bo ławki stały w zagłębieniu. Morderca przypuszczał, że kiedy na dworze jest cieplej, właśnie tu przyjeżdżają nocą te małe kurwiszony. Wiedział wszystko o małych kurwiszonach i o tym, co robią. Matka mu o tym mówiła i w i d z i a ł je na własne oczy.

Myśl o matce spowodowała, że uśmiech mordercy zbladł. Pamiętał, jak raz, kiedy miał siedem lat, matka weszła do jego pokoju bez pukania – nie pukała nigdy – i złapała go, jak się bawił swym małym. Prawie oszalała. Próbował jej powiedzieć, że to nic takiego. Nic złego. Mały po prostu stanął. On przecież nic nie zrobił, żeby mały mu stanął, nic a nic. On tylko siedział, poruszając ręką w górę i w dół. I nawet nie sprawiało mu to przyjemności. Chyba nawet zaczynał się nudzić. Ale matka prawie oszalała.

„Chcesz być jednym z tych małych kurwiszonów!" – krzyczała na niego. Jeszcze nie wiedział, co to znaczy – no, właściwie to wiedział, co to jest mały, ale nie znał tego drugiego słowa, chociaż słyszał je od starszych chłopców na boisku szkoły podstawowej w Castle Rock. „Chcesz być jednym z tych małych kurwiszonów i złapać jedną z tych chorób? Chcesz, żeby ciekła ci z niego ropa? Chcesz, żeby ci sczerniał? Chcesz, żeby ci zgnił i odpadł? Chcesz? Chcesz? Chcesz?"

Potrząsała nim, a on tylko bełkotał ze strachu; nawet wtedy była wielka, wielka jak transatlantyk, groźna, potężna kobieta, a on nie był jeszcze mordercą, tylko małym chłopcem bełkocącym ze strachu, a mały mu opadł i próbował schronić się wewnątrz jego ciała.

Kazała mu przez dwie godziny nosić na nim klamerkę do bielizny, żeby wiedział, jak to jest, kiedy złapie się jedną z tych chorób.

Pamiętał potworny ból.

Śnieg przestał padać. Morderca odpędził sprzed oczu obraz matki – robił to bez wysiłku, kiedy czuł się tak wspaniale, a nic mu z tego nie wychodziło, kiedy był w dołku.

Mały znów mu stał.

Spojrzał na zegarek. Siedem po trzeciej. Rzucił na pół wypalonego papierosa. Ktoś nadchodził.

Rozpoznał ją. To Alma. Alma Frechette z Coffee Pot po drugiej stronie ulicy. Właśnie skończyła zmianę. Znał ją, spotkał się z nią raz czy dwa. Zabrał ją do Serenity Hill w Naples. Dobrze tańczyła. Małe kurwiszony często dobrze tańczą. Był zadowolony, że to właśnie Alma.

Szła sama.

„Znów w ZS, znów w ZS, znów w ZSRR…"

– Alma! – zawołał i pomachał ręką. Dziewczyna podskoczyła, rozejrzała się i dostrzegła go. Uśmiechnęła się, podeszła do ławki, na której siedział, i przywitała się. Wstał uśmiechnięty. Nie bał się, że ktoś się może zjawić. Był nietykalny. Był Supermanem.

– Dlaczego się tak ubrałeś?

– Gładkie, nie? – Nadal się uśmiechał.

– No, ale…

– Chcesz coś zobaczyć? Na scenie? Cholernie fajna rzecz.

– A co?

– Chodź i zobacz.

– Dobrze.

Takie to proste. Poszła z nim na podium. Gdyby ktoś się pojawił, to mógłby się jeszcze wycofać. Ale nikt się nie zjawił. Nikt nie przechodził. Mieli dla siebie cały park. Białe niebo wisiało im nad głowami. Alma była drobną dziewczyną o jasnych włosach. Farbowanych jasnych włosach, był tego całkowicie pewien. Dziwki farbują włosy.

Weszli na ogrodzone miejsce dla orkiestry. Ich kroki odbijały się od desek płaskim, martwym echem. W jednym rogu leżała przewrócona podstawka na nuty. Była tu też pusta butelka po Four Roses. No tak, oczywiście, przyjeżdżały tu małe kurwiszony.

– Co? – zapytała Alma, nieco zaskoczona, nieco zdenerwowana.

Morderca uśmiechnął się radośnie i pokazał jej coś leżącego koło podstawki na nuty.

– Widzisz?

Spojrzała tam, gdzie wskazywał palcem. Na deskach leżał zużyty kondom, wyglądający jak skurczona skóra węża.

Twarz Almy znieruchomiała. Odwróciła się tak szybko, że niemal minęła mordercę.

– To wcale nie jest śmieszne…

Morderca złapał ją, szarpnął, rzucił na poręcz.

– A ty dokąd się wybierasz?

Oczy dziewczyny stały się nagle czujne i przestraszone.

– Puść mnie. Albo pożałujesz. Nie mam czasu na głupie dowcipy…

– To żaden dowcip. To żaden dowcip, ty mały kurwiszonie! – Czuł zawrót głowy z radości, że powiedział, że powiedział jej wreszcie, za kogo ją ma. Świat wirował mu przed oczami.

Alma pobiegła w lewo, w stronę niskiej barierki otaczającej scenę. Chciała ją przeskoczyć, lecz morderca złapał za kołnierz taniego płaszcza i znów szarpnął. Materiał pękł z cichym trzaskiem; dziewczyna otworzyła usta do krzyku.

Uderzył ją pięścią w otwarte usta, miażdżąc wargi o zęby. Poczuł, jak po palcach ścieka mu ciepła krew. Broniła się, próbowała go uderzyć, złapać go za ubranie, ale nie mogła. Nie mogła, bo był taki… taki…

Gładki!

Przewrócił ją na deski. Zdjął dłoń z jej twarzy i Alma znów otworzyła usta do krzyku, lecz morderca padł na nią i powietrze uszło z jej płuc z cichym stęknięciem. Teraz mogła go już poczuć, był wielki, twardy jak skała, pulsujący; już nie próbowała krzyczeć, lecz zaczęła walczyć. Jej palce ślizgały się po nim, ślizgały, ślizgały. Siłą rozłożył jej nogi i leżał pomiędzy nimi. Jedną ręką trafiła go w nos i do oczu napłynęły mu łzy.

– Mały kurwiszon – szepnął morderca i objął dłońmi szyję Almy. Zaczął ją dusić, podnosząc jej głowę i waląc nią w deski podium. Oczy dziewczyny wyszły na wierzch. Twarz zrobiła się różowa, później czerwona, później krwistopurpurowa. Walczyła coraz słabiej.

– Mały kurwiszon, mały kurwiszon, mały kurwiszon – szeptał ochryple morderca. Teraz już naprawdę był mordercą, a Alma Frechette nigdy już nie będzie ocierać się o klientów Coffee Pot. Oczy wyszły jej na wierzch jak oczy jednej z tych zwariowanych lalek, sprzedawanych w parku podczas zabawy w ostatki. Morderca dyszał ciężko. Ręce dziewczyny leżały nieruchomo na deskach. Palce mordercy niemal całkiem znikły w jej ciele.

Puścił gardło Almy, gotów złapać je znowu, gdyby się poruszyła. Ale nie poruszyła się. Po chwili morderca drżącymi rękami rozerwał jej płaszcz; pod spodem dziewczyna miała na sobie różowy fartuszek kelnerki.

Patrzyło na niego tylko białe niebo. Miejski park Castle Rock był pusty. I rzeczywiście, zgwałconą i zamordowaną Almę Franchette znaleziono dopiero następnego dnia. Szeryf był pewien, że zrobił to jakiś włóczęga. Wielkie nagłówki pojawiły się nawet w gazetach stanowych, a obywatele Castle Rock gremialnie poparli teorię szeryfa.

Czegoś tak strasznego nie mógł przecież zrobić żaden miejscowy chłopak.

l

Herb i Vera Smith powrócili do Pownal; ich życie nadal toczyło się zwyczajnie. W grudniu Herb skończył dom w Durham. Oszczędności stopniały, jak to przewidywała Sara, i musieli zgłosić się do władz stanowych o zapomogę z powodu Poważnego Wypadku Losowego. Herb postarzał się po tym niemal jak po samym wypadku. PWL było tylko skomplikowaną nazwą dobroczynności, zasiłku. Całe życie pracował ciężko i uczciwie, tymi rękami; był pewien, że nigdy nie nadejdzie dzień, kiedy będzie musiał żebrać o stanowy dolar, ale taki dzień nadszedł.

Vera zaprenumerowała trzy nowe magazyny, które od czasu do czasu przychodziły pocztą. Wszystkie były kiepsko drukowane, a ilustrowały je chyba utalentowane dzieci. Latające spodki Boga, Nadchodzące przemienienie i Psychiczne cuda Boga. The Upper Room, przychodzący regularnie co miesiąc, leżał czasami w kopercie kilka tygodni, natomiast te trzy Vera sczytywała na strzępy. Znalazła w nich mnóstwo wzmianek, które mogły odnosić się do wypadku Johnny'ego; te właśnie „perełki" czytała swemu zmęczonemu mężowi podczas kolacji piskliwym, przenikliwym głosem, aż drżącym z zachwytu. Herb zorientował się, że ucisza ją coraz częściej i częściej; a kilka razy nawet wrzasnął, żeby przestała wygadywać bzdury i zostawiła go w spokoju. Kiedy tak krzyczał, patrzyła na niego wzrokiem, w którym niewinne cierpienie mieszało się z urazą i współczuciem, a później znikała w sypialni, by tam kontynuować swe studia. Zaczęła korespondować z magazynami, wymieniąc listy z ich współpracownikami oraz ludźmi, którzy znaleźli się w takiej samej sytuacji.

Większość z nich była całkiem do niej podobna i miała dobre serca; ludzie ci chcieli tylko pomóc, ulżyć jej w bólu, który był nie do zniesienia. Wysyłali modlitwy i paciorki swych różańców, wysyłali amulety i obietnice, że włączą prośby o Johnny'ego do swych codziennych modłów. Ale zdarzali się inni, zwykli oszuści i Herb niepokoił się, bo jego żona coraz słabiej odróżniała jednych od drugich. Otrzymała ofertę kupna drzazgi z Jedynego Prawdziwego Krzyża Pana Naszego za jedyne 99 dolarów i 98 centów. Otrzymała ofertę kupna fiolki z wodą zaczerpniętą ze źródła w Lourdes; woda ta, wtarta w czoło Johnny'ego, miała na pewno spowodować jego cudowne uzdrowienie. Fiolka kosztowała 110 dolarów plus opłaty pocztowe. Tańsza (i znacznie dla niej atrakcyjniejsza) była kaseta magnetofonowa do nieprzerwanego odtwarzania z nagranym Psalmem Dwudziestym Trzecim i Modlitwą Pańską, odmawianą przez kaznodzieję z południa, Billy'ego Humbarra. Odtwarzana przez kilka tygodni przy łóżku Johnny'ego miała, zgodnie z ulotką, szybko go uzdrowić. Do kasety dołączano błogosławieństwo Billy'ego Humbarra (Działa Tylko Chwilowo) i jego zdjęcie z autografem.

W miarę jak rosło jej uwielbienie dla tych pseudoreligijnych bzdur, Herb musiał interweniować coraz częściej. Czasami darł w tajemnicy jej czeki i po prostu poprawiał odpowiednio stan konta. Z kolei kiedy w ofercie nakazywano płacenie gotówką, i to wyłącznie gotówką, musiał działać ostrzej – a Vera zaczynała się od niego oddalać, zaczynała nieufnie przyglądać się mu, grzesznikowi, niedowiarkowi.

2

Sara Bracknell spędzała dnie w szkole. Popołudnia i wieczory nie różniły się niczym od tych, które nastąpiły po zerwaniu z Danem. Żyła w próżni, czekając, aż coś się zdarzy.

Rozmowy pokojowe w Paryżu zakończyły się fiaskiem. Nixon rozkazał kontynuować bombardowania Hanoi, mimo rosnącego sprzeciwu w kraju i za granicą. Na konferencji prasowej pokazywał zdjęcia dowodzące bezspornie, że amerykańskie samoloty nie bombardują wietnamskich szpitali. Śledztwo w sprawie brutalnego gwałtu i morderstwa na kelnerce z Castle Rock umorzono po zwolnieniu wędrownego malarza szyldów, który spędził kiedyś trzy lata w stanowym szpitalu dla umysłowo chorych w Augusta – wbrew powszechnym oczekiwaniom, alibi malarza okazało się niepodważalne. Janis Joplin wywrzaskiwała swe bluesy. Paryż zadekretował (drugi rok z rzędu), że kobiety powinny nosić dłuższe sukienki, ale sukienki wcale się od tego nie wydłużyły. Sara zdawała sobie z tego sprawę w jakiś niewyraźny sposób, jakby słyszała głosy z sąsiedniego pokoju, w którym odbywała się huczna zabawa.

Spadł pierwszy śnieg – bardzo drobny – a później padało po raz drugi i trzeci i na dziesięć dni przed Bożym Narodzeniem rozpętała się zamieć, która spowodowała zamknięcie szkół na jeden dzień. Sara przesiedziała ten dzień w domu, patrząc, jak śnieg zasypuje Flagg Street. Krótki czas, który spędziła z Johnnym (nie mogła nawet nazwać tego przygodą), był już częścią innej epoki. Czuła, jak Johnny oddala się od niej. Uczucie to powodowało panikę, jakby jakaś jej część tonęła. Tonęła w strumieniu dni.

Sporo czytała o urazach głowy, śpiączkach i uszkodzeniach mózgu. Niewiele jej to dało. Dowiedziała się, że w małym miasteczku w Maryland była czternastoletnia dziewczynka, która przetrwała w stanie śpiączki sześć lat, że w Anglii, w Liverpoolu, młody robotnik z doków, uderzony w głowę przez hak dźwigu, przeżył w stanie śpiączki czternaście lat, a potem umarł. Ten wielki, silny doker powoli tracił kontakt ze światem; chudł, łysiał, nerwy wzrokowe zmieniały się w papkę za zamkniętymi oczami, ciało – w miarę kurczenia się ścięgien -przybierało powoli pozycję płodu. Płynął pod prąd czasu, znów stał się płodem, pływał w płodowych wodach czasu, a jego mózg się degenerował. Po śmierci zrobiono sekcję i stwierdzono, że fałdy i zwoje mózgowe wygładziły mu się, że czołowe płaty mózgu stały się jednolicie gładkie.

Och, Johnny, to po prostu nie w porządku, myślała Sara, patrząc, jak na dworze pada śnieg, wypełniając świat jednolitą bielą, grzebiąc pod nią umarłe lata i czerwonozłotą jesień. To nie w porządku, powinni pozwolić ci spokojnie odejść.

Co dziesięć dni, dwa tygodnie, przychodził list od Herba Smitha – Vera miała swoich korespondencyjnych przyjaciół, a on miał swoich. Herb pisał wielkimi, okrągłymi literami, używając staroświeckiego wiecznego pióra. Pozostajemy w dobrym zdrowiu. Czekamy, co zdarzy się w przyszłym roku, jak i Ty z pewnością czekasz. Tak, ja też sporo czytałem, wiem, czego w swej delikatności nam nie napisałaś, Saro. Wygląda to źle. Ale oczywiście mamy nadzieję. Nie wierzę w Boga tak jak Vera, wierzę w niego w inny sposób i myślę, dlaczego nie zabrał Johna od razu, jeśli taki miał zamiar. Pewnie nikt tego nie wie. Została tylko nadzieja.

A w innym liście: Tego roku musiałem sam zrobić większość gwiazdkowych zakupów, ponieważ Vera uznała, że to grzeszny zwyczaj. To właśnie miałem na myśli mówiąc, że cały czas jej się pogarsza. Zawsze sądziła, że to raczej święty dzień, nie święta – jeśli rozumiesz, co mam na myśli – i gdyby zobaczyła, że piszę Gwiazdka zamiast Boże Narodzenie, to pewnie „ rozwaliłaby mi łeb". Zawsze powtarzała, że powinniśmy pamiętać, iż to urodziny Jezusa Chrystusa, a nie Świętego Mikołaja, ale nigdy przedtem nie miała nic przeciw zakupom. Nawet raczej je lubiła. Teraz mam wrażenie, że nie robi nic, tylko się na nie wścieka. Ludzie, do których w kółko pisze listy, podsuwają jej te głupie pomysły. Rany, jak bym chciał, żeby już przestała i żeby wszystko wróciło do normy. Poza tym pozostajemy w dobrym zdrowiu.

I ta kartka świąteczna, nad którą Sara uroniła kilka łez: Najlepsze życzenia Wesołych Świąt od nas obojga, a na wypadek, gdybyś chciała przyjechać i spędzić Gwiazdkę z dwójką „staruchów", przygotowaliśmy gościnną sypialnię. Vera i ja pozostajemy w dobrym zdrowiu. Mam nadzieję i jestem pewny, że Nowy Rok okaże się lepszy dla nas wszystkich. Herb i Vera.

Nie pojechała na Boże Narodzenie do Pownal, częściowo z powodu Very, która pogrążała się coraz głębiej w swym własnym świecie – tempo, w jakim się to działo, łatwo było odczytać między wierszami listów Herba – a częściowo dlatego, że związki z tymi ludźmi wydawały się jej teraz dziwne i słabe. Nieruchoma postać leżąca w szpitalu w Bagnor, niegdyś oglądana okiem pamięci w zbliżeniu, obecnie wyglądała tak, jakby Sara patrzyła na nią przez odwrotną stronę jakiegoś wewnętrznego teleskopu; był jak balonowy człowieczek, słabiutki i malutki. Miała więc wrażenie, że lepiej trzymać się z daleka.

Być może Herb wyczuł to także. Kiedy rok 1970 zmienił się w 1971, jego listy przychodziły rzadziej. W jednym z nich napisał tak wyraźnie, jak tylko mógł, że nadszedł najwyższy czas, żeby zaczęła znowu żyć jak przedtem i zakończył go stwierdzeniem, iż wątpi, by taka ładna dziewczyna cierpiała na brak adoratorów.

Ale Sara nie umawiała się na randki; wcale tego nie chciała. Gene Sedecki, nauczyciel matematyki, z którym kiedyś umówiła się na wieczór trwający chyba z tysiąc lat, zaczął ją zapraszać nieprzyzwoicie wcześnie po wypadku Johnny'ego. I chociaż Gene należał do ludzi, których trudno zniechęcić, odniosła wrażenie, że wreszcie zaczął pojmować. Z pewnością nie za wcześnie.

Czasami zapraszali ją inni mężczyźni i jeden z nich, student prawa nazwiskiem Walter Hazlett, nawet się jej spodobał. Spotkała go u Anne Strafford na sylwestrze. Miała zamiar pojawić się tam tylko na chwilę, ale została dość długo, rozmawiając przede wszystkim z nim. Trudno jej było odmówić Hazlettowi, kiedy poprosił o spotkanie, ale musiała to zrobić, ponieważ zbyt dobrze zdawała sobie sprawę, dlaczego tak się jej podoba: Walter był wysoki, miał gęste, wiecznie potargane, brązowe włosy, krzywy, jakby cyniczny uśmiech i bardzo przypominał jej Johnny'ego. Na tej podstawie nie da się zbudować trwałego związku z mężczyzną.

Na początku listopada zaprosił ją na randkę mechanik, który reperował jej samochód w warsztacie w Cleaves Mills. I znów niemal się zgodziła; powiedziała „nie" w ostatniej chwili. Nazywał się Arnie Tremont. Był wysoki, ciemnoskóry, uśmiechnięty i przystojny w ten drapieżny sposób, który przypominał jej trochę Jamesa Brolina z programu doktora Welby'ego, a jeszcze bardziej pewnego członka Delta Tau Delta imieniem Dan.

Lepiej zaczekać. Zaczekać i zobaczyć, co się wydarzy.

Ale nic się nie wydarzyło.

Latem 1971 roku Greg Stillson, szesnaście lat starszy i mądrzejszy od sprzedawcy Biblii, który na pustym podwórku farmy w stanie Iowa zabił kopniakami psa, siedział w Ridgeway, stan New Hampshire, w pokoju na zapleczu biura swej niedawno powstałej firmy, zajmującej się ubezpieczeniami i handlem nieruchomościami. Przez te lata niewiele się postarzał. Wokół jego oczu pojawiła się siatka zmarszczek i włosy miał dłuższe (choć nadal w granicach normy). Ciągle był potężnym mężczyzną; obrotowe krzesło zatrzeszczało, kiedy się poruszył.

Siedział, paląc papierosa, i patrzył na mężczyznę rozwalonego wygodnie w stojącym naprzeciwko krześle. Greg przyglądał się temu mężczyźnie tak, jak zoolog mógłby przyglądać się nowemu, ciekawemu okazowi.

– Coś ci padło na oczy? – zapytał Sonny Elliman.

Elliman miał ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Nosił wiekową, wytartą kurtkę dżinsową z obciętymi rękawami i guzikami. Bez koszuli. Nazistowski żelazny krzyż, czarny, ozdobiony białym chromem, wisiał na jego nagiej piersi. Pasek, biegnący tuż pod pokaźnym brzuszkiem, świadczącym o zamiłowaniu do piwa, miał klamrę z kości słoniowej w postaci wielkiej czaszki. Spod postrzępionych nogawek dżinsów wystawały podkute, kwadratowe noski ciężkich butów. Włosy Ellimana spadały aż na plecy, splątane i błyszczące od nagromadzonego w nich tłuszczu i oleju silnikowego. Z jednego ucha wisiał kolczyk w kształcie czarnej, ozdobionej białym chromem swastyki. Na czubku grubego palca Elliman obracał motocyklowy kask. Na plecach jego dżinsowej kurtki wyszyty był uśmiechnięty czerwony diabeł z rozdwojonym językiem. Nad portretem diabła widniał napis: „Diabelska Dwunastka", a pod nim: „Sonny Elliman, Prezes".

– Nie – odpowiedział Greg Stillson. – Nic mi nie padło na oczy oprócz faceta, który wygląda na cholernego dupka.

Elliman zesztywniał, a później rozluźnił się i roześmiał. Mimo brudu, niemal dotykalnego smrodu i nazistowskich symboli, w jego ciemnozielonych oczach błyszczała inteligencja, a nawet poczucie humoru.

– No, załatw mnie, chłopie! – powiedział. – Już to przedtem robili. Masz swoją szansę.

– Zdajesz sobie z tego sprawę, co?

– Jasne – przytaknął Elliman. – Zostawiłem moich chłopaków w Hamptons i sam tu przyjechałem. Niech spadnie to na moją głowę, chłopie. – Uśmiechnął się. – Ale jeśli złapiemy cię w podobnej sytuacji, módl się o pancerne nerki.

– Zaryzykuję. – Greg Stillson przyjrzał się mówiącemu. Obaj byli potężnie zbudowani. Ocenił, że Elliman ma z dwadzieścia kilo przewagi, ale były to jedynie mięśnie z piwa. – Załatwiłbym cię, Sonny.

Twarz mężczyzny znów wykrzywiła się w przyjaznym uśmiechu.

– Może tak, a może nie. Ale my się w to nie bawimy, chłopie. Nie bawimy się w te amerykańskie gadki jak z Johna Wayne'a. – Pochylił się, jakby zdradzał wielki sekret. – Ja osobiście, kiedy tylko dostanę kawałek szarlotki wprost od mamusi, zawsze dbam o to, żeby na nią nasrać.

– Nieładnie się wyrażasz – powiedział łagodnie Greg.

– Czego ode mnie chcesz? Dlaczego nie załatwimy sprawy? Spóźnisz się na spotkanie Młodej Izby Handlowej.

– Nie. – Greg ciągle był spokojny. – Spotykamy się we wtorek wieczorem. Mamy kupę czasu. Elliman chrząknął ze wstrętem.

– A ja sobie myślę – mówił dalej Greg – że chyba to t y chcesz czegoś ode m n i e. – Otworzył szufladę biurka i wyjął z niej trzy foliowe torebki z marihuaną. Z zielskiem pomieszane było kilka kapsułek. – Znalazłem to w twoim śpiworze. Bardzo brzydko, Sonny. Brzydki chłopiec! To nie mandat na dwieście dolarów. Za to idzie się wprost do więzienia stanowego.

– Nie masz nakazu rewizji. Najgłupszy prawnik wyciągnąłby mnie z tego, dobrze o tym wiesz.

– Nic o tym nie wiem. – Greg Stillson odchylił się w krześle i położył na biurku stopy w pantoflach kupionych poza granicą stanu, w Maine, w L.L. Bean's. – W tym miasteczku coś już znaczę, Sonny. Przy wlokłem się do New Hampshire kilka lat temu, prawie na kolanach, a już rozkręciłem całkiem niezły biznes. Pomogłem radzie miejskiej rozwiązać kilka problemów, między innymi ten, co robić z dzieciakami, których szef policji łapie z trawką… Och, nie mam na myśli łobuzów jak ty, Sonny, my wiemy, co robić z podobnymi włóczęgami, jeśli złapiemy ich z ukrytym skarbem – takim, jaki właśnie leży u mnie na biurku. Mam na myśli miłe, miejscowe dzieciaki. Tak naprawdę nikt nie chce im nic zrobić, wiesz? Uświadomiłem im to. Zamiast iść do więzienia, niech pracują dla dobra społeczności, powiedziałem. I okazało się, że to znakomity pomysł. Teraz największy miejscowy handlarz jest trenerem naszej drużyny juniorów i robi wspaniałą robotę.

Elliman sprawiał wrażenie znudzonego. Greg nagle gwałtownie postawił stopy na podłodze, złapał puchar z wypisanymi na boku literami: UNH i cisnął nim w głowę rozmówcy, chybiając nie więcej niż o centymetr. Puchar przeleciał przez pokój i rozbił się o stojącą w rogu szafkę na akta. Po raz pierwszy Elliman wyglądał na zaskoczonego. I – tylko przez chwilę – twarz tego starszego, mądrzejszego Grega Stillsona zmieniła się w twarz młodego mężczyzny, który kopniakami zabił psa.

– Masz słuchać, kiedy mówię – powiedział cicho Greg – ponieważ dotyczy to twej przyszłości na najbliższe mniej więcej dziesięć lat. I jeśli nie chcesz spędzić ich na pracy przy stemplowaniu tablic rejestracyjnych słowami ŻYJ WOLNY LUB UMRZYJ, będziesz mnie słuchał, Sonny. Będziesz udawał, że to twój pierwszy dzień w szkole, Sonny. Będziesz próbował zrozumieć wszystko za pierwszym razem, Sonny.

Elliman spojrzał na okruchy wazy, a później na Stillsona. Podszytą niepokojem cierpliwość zastąpiło prawdziwe zainteresowanie. Już od dłuższego czasu nic go tak naprawdę nie ciekawiło. Pojechał po piwo, bo się nudził. Pojechał sam, bo się nudził. A kiedy ten ważniak zatrzymał go na drodze, migając niebieskim światełkiem na wierzchu deski rozdzielczej swego kombi, Sonny Elliman przypuszczał, że będzie miał do czynienia z kolejnym wsiowym zastępcą szeryfa, broniącym swego terytorium przed wielkim, brzydkim motocyklistą na podrasowanym harleyu-davidsonie. Lecz ten gość był inny. Był… był…

Szalony! – zorientował się zachwycony Sonny. Na ścianie ma dwa dyplomy za służbę społeczną, zdjęcia, jak przemawia do członków Klubu Lwów, jest wiceprezydentem Młodej Izby Handlowej w gównianym miasteczku, w przyszłym roku zostanie prezydentem, a jest szalony jak marcowy królik!

– W porządku. Będę słuchał.

– Można powiedzieć, że moje życie układało się w kratkę – wyznał Greg. – Bywało nieźle, ale bywało też kiepsko. Nie zawsze słuchałem, co mówi prawo. Próbuję ci wytłumaczyć, Sonny, że nie mam w stosunku do ciebie żadnych uprzedzeń. Nie tak, jak inni obywatele tego miasta. Czytali w Union Leader o tym, co ty i twoi przyjaciele na motocyklach wyrabiacie w Hamptons, i mieliby ochotę wykastrować cię zardzewiałą brzytwą.

– To nie Diabelska Dwunastka – odparł Sonny. – Wywialiśmy z północy stanu Nowy Jork, żeby posiedzieć trochę na plaży, chłopie. Jesteśmy na wakacjach. To nie my rozwalamy te ichnie mordownie. To banda Aniołów Piekła rozwala tam ludziom mordy i odłam Czarnych Jeźdźców z New Jersey, ale wiesz, kto najbardziej rozrabia? Banda studenciaków. – Usta mówiącego skrzywiły się pogardliwie. – Lecz gazety nie lubią o tym pisać, co? Raczej obciążą nas niż Jasia i Małgosię.

– Jesteś znacznie barwniejszą postacią – stwierdził spokojnie Greg. – A William Loeb z Union Leadera nie przepada za klubami motocyklowymi.

– To nędzny, łysy kretyn – mruknął Sonny. Greg wyjął z biurka płaską półlitrową butelkę bourbona Leader's.

– Wypijmy za to – powiedział, odkręcając korek. Jednym łykiem opróżnił połowę butelki. Westchnął ciężko, w oczach miał łzy. Podał bourbona przez biurko. – A ty?

Sonny wykończył butelkę. Gorący płomień wybuchł mu w żołądku i sięgnął gardła.

– Oświeć mnie, bracie – sapnął.

Greg odrzucił głowę i wybuchnął śmiechem.

– Dogadamy się, Sonny – stwierdził. – Mam wrażenie, że się doskonale dogadamy.

– Czego chcesz? – spytał go Sonny, trzymając w ręku pustą butelkę.

– Niczego… na razie. Ale mam uczucie… – Spojrzenie Grega stało się nagle dalekie, niemal puste. – Powiedziałem ci, że tu, w Ridgeway, jestem kimś. Mam zamiar startować w najbliższych wyborach na burmistrza i wygram. Ale to…

– Początek – podsunął Sonny.

– Tylko początek. Tylko. – Oczy Grega Stillsona nadal były puste. – Wszystko mi się udaje. Ludzie to wiedzą. Wiedzą, że to, co robię, robię dobrze. Czuję… jakby czekała mnie wielka przyszłość. Wielka, bez granic. Ale nie… jestem całkiem… pewny, co mam na myśli. Wiesz?

Sonny tylko wzruszył ramionami.

Pustka w oczach Stillsona znikła.

– Jest taka bajka, Sonny. Bajka o myszy, która wyjęła cierń z łapy lwa. Zrobiła to, żeby odpłacić się lwu za to, że jej nie zjadł. Znasz tę bajkę?

– Chyba ją słyszałem, jak byłem mały. Greg skinął głową.

– No, trzeba jeszcze poczekać kilka lat… na to, na co czekamy, Sonny. – Przesunął torebki z narkotykami po biurku. – Nie mam zamiaru cię zgnoić. Mógłbym, gdybym chciał, wiesz? Najgłupszy prawnik by cię z tego nie wyciągnął. W tym mieście, z rozruchami w Hamptons, zaledwie trzydzieści kilometrów stąd, nie wyciągnąłby cię tu z tego nawet pieprzony Clarence Darrow. Ci ludzie z radością patrzyliby, jak dyndasz na gałęzi.

Elliman nie odpowiedział, ale podejrzewał, że Greg ma rację. Nie miał ze sobą nic obciążającego – zaledwie trochę haszu -lecz kolektywni rodzice Jasia i Małgosi z rozkoszą patrzyliby, jak łupie kamienie w Portsmouth z włosami ostrzyżonymi do samej skóry.

– Nie mam zamiaru cię wkopać – powtórzył Greg. – Mam tylko nadzieję, że będziesz o tym pamiętał za parę lat, kiedy wbiję sobie cierń w łapę… albo będę miał dla ciebie jakąś robotę. Będziesz?

Wdzięczność nie należała do ograniczonego zasobu ludzkich uczuć, jakie znał Sonny Elliman, ale należała do nich ciekawość. W stosunku do Stillsona żywił ambiwalentne uczucia.

Widoczne w jego oczach szaleństwo sugerowało mnóstwo rzeczy, ale z pewnością nie nudę.

– Kto wie, gdzie będziemy za kilka lat? – powiedział. – Możemy już nie żyć, chłopie.

– Tylko o mnie pamiętaj. O nic innego nie proszę. Sonny przyjrzał się okruchem pucharu.

– Będę pamiętał – obiecał.

4

Minął rok 1971. Rozruchy na plażach New Hampshire skończyły się, a biadolenia tamtejszych przedsiębiorców ucichły pod wpływem rosnących wkładów na ich kontach. Zupełnie nieznany gość, niejaki George McGovern, zgłosił już swą kandydaturę na prezydenta. Wszyscy interesujący się polityką wiedzieli, że Partia Demokratyczna nominuje do wyborów w 1972 roku Edmunda Muskie; byli i tacy, którzy wierzyli, że Muskie zwycięży trolla z San Clemente i rzuci go na matę.

W pierwszych dniach czerwca, tuż przed początkiem letnich wakacji, Sara znów spotkała młodego studenta prawa. Było to w sklepie Day's; ona szukała opiekacza do grzanek, a on prezentu na rocznicę ślubu rodziców. Zaprosił ją do kina – w mieście grali nowy film z Clintem Eastwoodem, Brudny Harry. Sara zgodziła się i obydwoje dobrze się bawili. Walter Hazlett zapuścił brodę i już nie przypominał tak bardzo Johnny'ego. W rzeczywistości coraz trudniej przychodziło jej przypomnieć sobie, jak dokładnie wyglądał Johnny. Jego twarz wracała do niej tylko w snach, w snach, w których stał naprzeciwko koła fortuny, patrząc, jak się obraca; twarz miał chłodną, jego niebieskie oczy były ciemne, w tym niepokojącym, nawet nieco strasznym kolorze ciemnego fioletu, i patrzył na koło fortuny, jakby na nie polował.

Sara i Walt spotykali się coraz częściej. Dobrze czuła się w jego towarzystwie. Niczego nie wymagał – a jeśli nawet, to jego wymagania rosły tak powoli i stopniowo, że trudno to było dostrzec. W październiku zapytał, czy może kupić jej mały pierścionek z diamentem. Odpowiedziała, że chciałaby to sobie przemyśleć przez sobotę i niedzielę. W sobotę wieczorem wybrała się do Centrum Medycznego Wschodniego Maine, w rejestracji wzięła specjalną przepustkę – dla gości – z czerwoną obwódką i poszła na oddział intensywnej terapii. Przez godzinę siedziała przy łóżku Johnny'ego. Za oknem, w ciemności, wył jesienny wiatr obiecujący mróz, obiecujący śnieg, zapowiadający nadejście pory śmierci. Do rocznicy jarmarku, koła i wypadku samochodowego pozostało jeszcze szesnaście dni.

Siedziała, słuchając wiatru i patrząc na chorego. Zdjęto mu bandaże. Na czole miał bliznę zaczynającą się dwa centymetry nad prawą brwią i niknącą wśród włosów. Włosy miał kompletnie białe – przypomniało jej to tego detektywa z serialu Komisariat 87; tak, nazywał się Cotton Hawes. Nie widziała w nim żadnych objawów degeneracji, oprócz nieuniknionego spadku wagi. Był to po prostu chłopak, prawie jej nie znany, który mocno spał.

Sara pochyliła się i pocałowała go w usta, jakby była w stanie w nieco zmienionej wersji powtórzyć historię ze starej bajki i jakby jej pocałunek mógł go obudzić. Ale Johnny spał nadal.

Wyszła, wróciła do swego mieszkania w Veazie, poszła do łóżka i płakała, a na zewnątrz, w ciemności, wiał wiatr, rozwiewając po ulicach żółte i czerwone liście. W poniedziałek powiedziała Walterowi, że jeśli rzeczywiście chce jej kupić pierścionek – tylko ma być mały, pamiętaj! – to ona będzie dumna i szczęśliwa, mogąc go nosić.

Taki był rok 1971 dla Sary Bracknell.

Na początku 1972 roku, podczas pełnej uczucia przemowy, wygłaszanej przed biurem człowieka, którego Sonny Elliman nazwał „nędznym, łysym kretynem", Edmund Muskie rozpłakał się. George McGovern namieszał w wyborach wstępnych i szczęśliwy Loeb na łamach swej gazety ogłosił, że obywatele New Hampshire nie lubią mazgajów. W lipcu nominowano McGoverna. Również w lipcu Sara Bracknell została Sara Hazlett.

Johnny Smith spał nadal. I nagle, z wielką i straszną siłą, przypomniał się Sarze – akurat wtedy, kiedy Walt całował ją wśród najbliższych zebranych na ceremonii; Johnny, pomyślała Sara i zobaczyła go takim, jakim był, kiedy nagle zapaliło się światło i ukazał się na pół Jekyll, na pół szczerzący zęby Hyde. Na chwilkę zesztywniała w ramionach Walta, a później wszystko się skończyło. Wspomnienie czy wizja, jakkolwiek to nazwać, znikła.

Po długim namyśle i rozmowie z Waltem zaprosiła na ślub rodziców Johnny'ego. Herb przyjechał sam. Na przyjęciu zapytała go, czy Vera czuje się dobrze.

Herb rozejrzał się, dostrzegł, że na moment zostali sami, i jednym łykiem wypił swoją whisky z wodą sodową. Sara pomyślała, że przez ostatnie półtora roku postarzał się o pięć lat. Włosy mu się przerzedziły. Zmarszczki na twarzy stały się głębsze. Nosił okulary w sposób jakże charakterystyczny dla ludzi, którzy właśnie zaczęli je nosić, i za łagodnymi szkłami korekcyjnymi jego oczy były zmęczone i pełne bólu.

– Nie… nie czuje się dobrze. Mówiąc prawdę, jest teraz w Vermont. Na farmie. Czeka na koniec świata.

– Co?

Herb opowiedział jej, że pół roku temu Vera zaczęła korespondować z grupą około dziesięciu osób, które nazwały się Amerykańskim Stowarzyszeniem Końca Świata. Ich przywódcą był pan Harold L. Stonkers z Racine, Wisconsin, wraz z małżonką. Państwo Stonkers twierdzili, że podczas wakacji pod namiotem zostali porwani na latający spodek. Zabrano ich do nieba, które wcale nie znajdowało się w konstelancji Oriona, lecz na planecie typu ziemskiego, krążącej wokół Arkturusa. Tam przyjęto ich do grona aniołów i pokazano im Raj. Stonkersowie zostali poinformowani, że zbliża się koniec świata, dano im dar telepatii i wysłano z powrotem na Ziemię, by zebrali wokół siebie grupkę wiernych – coś w rodzaju załogi promu kosmicznego do raju. Więc zebrała się ta dziesiątka, kupiła farmę na północ od St. Johnsbury i osiedliła się tam jakieś siedem tygodni temu, czekając na spodek, który miał po nich przylecieć.

– To czyste… – zaczęła Sara i zamilkła.

– Wiem – stwierdził Herb. – Czyste szaleństwo. Farma kosztowała ich dziewięć tysięcy dolarów. Składa się ze zrujnowanego domu i dwóch akrów ugorów. Vera wpłaciła siedemset dolarów – tylko tyle udało się jej zebrać. Nie mogłem jej zatrzymać… chyba że bym ją ubezwłasnowolnił. – Przerwał i uśmiechnął się. – Ale nie powinienem mówić o tym na twoim weselu, Saro. Ty i twój mąż będziecie mieli wszystko, co najlepsze. Jestem tego pewien.

Sara też zmusiła się do uśmiechu.

– Dziękuję, Herb. Czy ty… to znaczy, czy sądzisz, że ona…

– Wróci? Och, oczywiście. Jeśli świat nie skończy się przed zimą, to z pewnością wróci.

– Życzę ci wszystkiego najlepszego – rzekła szczerze Sara i objęła go mocno.

5

Farma w Vermont nie miała ogrzewania i w końcu października, nie doczekawszy się latającego spodka, Vera wróciła do domu. Spodek nie przyleciał, oznajmiła, ponieważ nie byli całkowicie doskonali, nie zmazali jeszcze wszystkich grzechów. Była jednak bardzo entuzjastycznie nastawiona do życia i podniesiona na duchu. Otrzymała znak we śnie. Być może jej przeznaczeniem nie było Wniebowstąpienie w latającym spodku. Coraz wyraźniej czuła, że będzie potrzebna, by prowadzić swego chłopca i wskazywać mu właściwą drogę, kiedy wreszcie wyjdzie z tej śpiączki.

Herb wpuścił ją do domu, kochał najlepiej, jak potrafił – i życie biegło dalej. Johnny był nieprzytomny już od dwóch lat.

6

Nixon ponownie został prezydentem. Amerykańscy chłopcy zaczęli wracać do domu z Wietnamu. Walter Hazlett próbował zdać egzamin adwokacki. Sara uczyła w szkole, podczas gdy on ślęczał nad testami. Jej uczniowie, niegdyś durne, niezdarne pierwszaki, chodzili już do trzeciej klasy. Dziewczyny, niedawno wyglądające jak dzieci, miały duże biusty. Gapy, niezdolne znaleźć swą klasę, grały w szkolnej reprezentacji koszykówki.

Rozpoczęła się i skończyła druga wojna arabsko-izraelska. Rozpoczęła się i skończyła blokada dostaw ropy naftowej. Rozpoczęła się era niemożliwie wysokich cen benzyny i wcale nie chciała się skończyć. Vera Smith nabrała przekonania, że Chrystus wyłoni się spod ziemi i pojawi się na biegunie południowym. Wiadomości te pochodziły z nowej broszurki (siedemnaście stron, cena cztery dolary pięćdziesiąt centów) zatytułowanej: Tropikalna kryjówka Boga. Postawiona w tej broszurce teza, zaskakująca i szokująca, brzmiała tak: niebo w istocie mieści się pod naszymi stopami i najłatwiejszy dostęp do niego znajduje się na biegunie południowym. Jeden z rozdziałów zatytułowany był: „Doświadczenia psychiczne zdobywców bieguna południowego".

Herb przypomniał jej, że niespełna rok wcześniej była przekonana, iż niebo krąży w kosmosie, najprawdopodobniej wokół Arktura.

– W to chętniej bym uwierzył niż w te bzdury o biegunie południowym – powiedział. – Mimo wszystko Biblia mówi, że niebo ma się znajdować u góry. To gorące miejsce w dole to raczej…

– Przestań – przerwała mu ostro Vera. Usta miała zaciśnięte tak, że wyglądały jak dwie cienkie, białe kreski. – Nie musisz kpić z tego, czego nie rozumiesz.

– Nie kpię.

– Bóg wie, czemu niedowiarki szydzą, a poganie atakują -powiedziała Vera. Jej oczy błyszczały ślepym blaskiem. Siedzieli przy kuchennym stole, Herb miał przed sobą kanalizacyjne kolanko, Vera stos starych magazynów National Geogra-phic, które przerzucała, szukając artykułów i zdjęć z bieguna południowego. Za oknem chmury przesuwały się bezustannie ze wschodu na zachód i liście spadały z drzew jak deszcz. Nadszedł kolejny październik, a październik był dla niej zawsze najgorszym miesiącem. Wtedy w jej oczach częściej pojawiał się ten ślepy blask i zostawał w nich na dłużej. I zawsze w październiku Herb zaczynał myśleć, że mógłby zostawić ich oboje: żonę, która według wszystkich kryteriów najprawdopodobniej oszalała, i śpiącego syna, pod każdym praktycznym względem martwego. Obracając w rękach kolanko, Herb zastanawiał się: „Mógłbym się wynieść. Wrzucić swoje rzeczy na pick-upa i wyjechać. Może na Florydę? Do Nebraski? Kalifornii? Dobry cieśla wszędzie dobrze zarobi. Mogę się wynieść".

Ale wiedział, że nie wyjedzie. Po prostu październik był miesiącem, w którym myślał o ucieczce, tak jak dla Very był prawdopodobnie miesiącem, w którym znajdowała jakąś nową ścieżkę do Chrystusa i ostatecznego zbawienia jedynego dziecka, jakie wyprodukowało jej niedoskonałe łono.

Herb sięgnął przez stół i wziął ją za rękę, chudą i taką kościstą – była to ręka starej kobiety. Vera podniosła wzrok, zaskoczona.

– Bardzo cię kocham, Vero – powiedział.

Vera uśmiechnęła się w odpowiedzi i przez jedną czarodziejską chwilę bardzo przypominała dziewczynę, o którą się starał i którą zdobył, dziewczynę, która w noc poślubną łaskotała go szczotką do włosów. Był to łagodny uśmiech; jej oczy przez chwilę patrzyły bystro, ciepłe i kochające. Na dworze wyszło słońce, rzucając na ich podwórko ostre, ruchome cienie.

– Wiem, Herb. Ja też cię kocham. Położył drugą dłoń na jej dłoniach i objął je.

– Vero?

– Słucham? – Jej oczy były takie czyste… była z nim, tylko z nim i nagle zrozumiał, jak strasznie oddalili się od siebie przez te ostatnie trzy lata.

– Vero, jeśli on się nigdy nie obudzi… Niech Bóg broni, ale… my ciągle mamy siebie, prawda? To znaczy…

Vera wyrwała mu się nagle. Jego dłonie, w których trzymał jej ręce, nagle opustoszały; nic już między nimi nie było.

– Nigdy tego nie mów. Nigdy mi nie mów, że Johnny się nie obudzi.

– Ja tylko chciałem…

– Przecież to jasne, że on się obudzi – powiedziała, patrząc na podwórko, po którym ciągle przemykały cienie. – Bóg ma wobec niego taki plan. O, tak! Czy ty myślisz, że ja tego nie wiem? W i e m, uwierz mi. Bóg powierzy wielkie dzieła mojemu Johnny'emu. Słyszałam w sercu głos Boga.

– Oczywiście, Vero. Oczywiście.

Jej palce odnalazły National Geographic i zaczęły przewracać karki.

– Ja w i e m – powtórzyła głosem niegrzecznego dziecka.

– W porządku.

Vera przeglądała magazyn. Herb oparł brodę na dłoniach, patrzył na słońce i na cienie i myślał o tym, jak szybko po złotym, zdradzieckim październiku przychodzi zima. Pragnął, żeby Johnny umarł. Kochał swego syna od samego początku. Widział zdumienie na jego małej buzi, kiedy przyniósł mu żabkę drzewną do wózka i włożył małe, żywe zwierzątko w jego dłonie. Uczył Johnny'ego, jak łowić ryby, jeździć na łyżwach i strzelać. Siedział przy nim całą noc podczas jego straszliwego starcia z grypą, w 1951 roku, kiedy gorączka osiągnęła oszałamiające czterdzieści i pół stopnia. Ukrywał łzy za podniesioną ręką, kiedy Johnny zdał maturę z wyróżnieniem i wygłosił mowę z pamięci, i nie zaciął się ani razu. Wiązało się z nim tyle wspomnień: jak uczył go prowadzić samochód, jak jednego roku pojechali na wakacje do Nowej Szkocji (Johnny miał wówczas osiem lat, stali razem na dziobie Bolera i chłopiec śmiał się, radosny i podniecony kołysaniem łodzi), jak pomagał mu odrabiać lekcje, budować domek na drzewie, rozpracować kompas, kiedy był harcerzem. Wszystkie te wspomnienia splatały się ze sobą bez żadnego chronologicznego porządku – łączyła je tylko postać Johnny'ego, Johnny'ego radośnie odkrywającego świat, który tak okrutnie go oszukał. A teraz życzył Johnny'emu śmierci, och, życzył mu jej tak gorąco; życzył mu śmierci, chciał, by jego serce stanęło, żeby spłaszczyła się linia EKG, żeby błysnął jak roztopiona świeca, z której został tylko knot w morzu wosku, żeby zmarł i uwolnił ich.

7

Sprzedawca piorunochronów przyjechał do zajazdu Cathy's w Somersworth, New Hampshire, wczesnym popołudniem upalnego letniego dnia, w tydzień po święcie Czwartego Lipca 1973 roku; a gdzieś, może wcale nie tak daleko, burze tylko czekały, by wykluć się wśród pionowych słupów ciepłych letnich prądów wznoszących.

Zatrzymał się przy zajeździe, by ugasić dokuczliwe pragnienie kilkoma piwami, a nie by coś sprzedać, lecz siłą wieloletniego nawyku spojrzał na dach długiego, niskiego budynku w wiejskim stylu. Jego równa linia na tle lśniącego, ciemnoszarego nieba spowodowała, że sięgnął po wytartą zamszową torbę, w której miał próbki towaru.

Wewnątrz zajazd był mroczny, chłodny i cichy, tylko wiszący na ścianie kolorowy telewizor wydawał z siebie stłumiony pomruk. Siedziało tu kilku stałych gości, a stojący za barem właściciel wraz z nimi oglądał Jak kręci się ten świat.

Sprzedawca piorunochronów usiadł na stołku za barem i położył torbę z próbkami na sąsiednim stołku, po lewej. Podszedł do niego właściciel.

– Cześć, przyjacielu. Co podać?

– Budweisera. Jeśli masz ochotę, to nalej jednego sobie.

– Ja zawsze mam ochotę – rzekł właściciel. Wrócił z dwoma piwami, wziął od mężczyzny dolara i położył na barze trzy dziesięciocentówki. – Bruce Carrick – dodał, wyciągając dłoń.

Sprzedawca piorunochronów potrząsnął nią.

– Nazywam się Dohay. Andrew Dohay. – Jednym łykiem wypił połowę piwa.

– Miło mi pana poznać – powiedził Carrick. Odszedł, by nalać młodej kobiecie jeszcze jedną Tequillę Sunrise, ale wrócił do Dohaya. – Spoza miasta?

– Tak – przyznał Dohay. – Komiwojażer. – Rozejrzał się wokół. – Czy zawsze tu tak pusto?

– Nie. W weekendy mam tłok i w tygodniu też mi coś wpadnie. Najwięcej zarabiam na prywatnych zabawach, jeśli w ogóle się zdarzają. Nie przymieram głodem, ale i nie jeżdżę cadilla-kiem. – Wycelował palcem w szklankę. – Nalać panu?

– Tak. I jeszcze jeden dla pana, panie Carrick.

– Bruce. – Carrick roześmiał się. – Chyba chcesz coś mi sprzedać.

– Przyszedłem tu spłukać kurz z gardła, a nie ubić interes. Ale skoro o tym wspomniałeś… – Jednym, dobrze wyćwiczonym ruchem dźwignął torbę na bar. W środku coś zadzwoniło.

– No, nadszedł mój czas – powiedział Carrick i znów się roześmiał.

Dwaj zwyczajni goście: starszy mężczyzna z brodawką na prawej powiece i młodszy, w szarej wojskowej koszuli, podeszli bliżej, żeby zobaczyć, co sprzedaje Dohay. Kobieta o wydłużonej twarzy nadal oglądała serial.

Dohay wyjął z torby trzy pręty: jeden dłuższy, z mosiężną gałką na końcu, jeden krótszy i jeden zaopatrzony w porcelanowe izolatory.

– Co u diabła… – powiedział Carrick.

– Piorunochrony – stwierdził weteran i zachichotał. – On chce ocalić ten szynk przed gniewem Bożym, Bruce. Lepiej wysłuchaj, co ma do powiedzenia.

Znów się roześmiał, a chłopak w szarej wojskowej koszuli zawtórował mu. Twarz Carricka pociemniała; sprzedawca piorunochronów zorientował się, że jakakolwiek szansa na ubicie interesu rozwiała się jak sen. Był jednak dobrym komiwojażerem, wystarczająco dobrym, by rozpoznać tę dziwną kombinację osobowości i okoliczności, która zdarza się czasem i niszczy szansę sprzedaży, nim jeszcze zacznie się wygłaszać swój tekst. Przyjął to z filozoficznym spokojem i zaczął mówić, właściwie z przyzwyczajenia:

– Kiedy wysiadałem z samochodu, zauważyłem przypadkiem, że ten piękny dom nie jest wyposażony w piorunochron… i że jest zbudowany z drewna. A za bardzo rozsądną cenę – i na doskonały kredyt, jeśli pragnąłbyś kredytu – mogę zagwarantować, że…

– … że piorun uderzy w tę budę dziś o czwartej – powiedział mężczyzna w szarej wojskowej koszuli. Weteran zachichotał.

– Proszę się nie obrazić – wtrącił Carrick – ale czy widzisz to? – Wskazał złotą szpilkę wbitą w mały kawałek drewna wiszący koło telewizora, blisko baterii błyszczących butelek. Szpilka przytrzymywała kawałki papieru. – Rachunki. Trzeba je płacić do piętnastego każdego miesiąca. Wypisano je czerwonym atramentem. A widzisz, ile tu dziś ludzi? Muszę być rozsądny. Muszę…

– Właśnie o to mi chodzi – wtrącił gładko Dohay. – Musisz być rozsądny. A kupno trzech lub czterech piorunochronów to rozsądny wydatek. Masz interes na chodzie. Nie chciałbyś, by spłonął pewnego letniego dnia od uderzenia pioruna, prawda?

– Nic by go to nie obchodziło – stwierdził weteran. – Wziąłby pieniądze z ubezpieczenia i pojechał na Florydę. Co nie, Bruce?

Carrick spojrzał na starszego mężczyznę z niesmakiem.

– No, więc pomówmy o ubezpieczeniu – przerwał im sprzedawca. Mężczyzna w szarej wojskowej koszuli stracił zainteresowanie rozmową i odszedł na bok. – Opłaty za ubezpieczenie od pożaru pójdą w dół…

– Płacę całe ubezpieczenie łącznie – powiedział stanowczo Carrick. – Słuchaj, po prostu nie mogę sobie na to pozwolić. Przykro mi. Gdybyś przyjechał pogadać ze mną w przyszłym roku…

– Tak. Może przyjadę… – stwierdził sprzedawca piorunochronów kapitulując. – Być może przyjadę. – Nikt nie przypuszcza, że może w niego uderzyć piorun, póki nie uderzy; to fakt, z którym masz do czynienia nieustannie, gdy pracujesz w tym interesie. Nie sposób przekonać takiego człowieka jak Carrick, że to absolutnie najtańsze ubezpieczenie od pożaru, jakie można dostać. Lecz Dohay miał filozoficzny stosunek do świata. W końcu mówił prawdę, kiedy powiedział, że przyszedł tu przepłukać sobie gardło.

Żeby to udowodnić i żeby dowieść, że się nie obraził, zamówił jeszcze jedno piwo. Ale tym razem nie postawił Carrickowi.

Weteran wcisnął się na stojący obok stołek.

– Chyba z dziesięć lat temu jeden facet został porażony piorunem na polu golfowym – powiedział. – Piorun zabił go na miejscu jak psa. No, to ten facet powinien nosić na głowie piorunochron, nie mam racji? – Zachichotał, chuchając zwietrzałym piwem w twarz Dohaya. Dohay uśmiechnął się z przymusem. – Monety w jego kieszeni stopiły się wszystkie. Tak słyszałem. Piorun to dziwna rzecz. Tak, dziwna. No, bo pamiętam…

Dziwna rzecz, pomyślał Dohay, pozwalając staremu mówić, instynktownie przytakując w odpowiednich miejscach. Dziwna rzecz, jasne, bo nie sprawia mu różnicy, w kogo albo w co uderza. Albo kiedy.

Skończył piwo i wyszedł, zabierając ze sobą torbę ubezpieczeń przeciw gniewowi Bożemu – może jedynych, jakie kiedykolwiek wymyślono. Upał był nie do wytrzymania, lecz mimo to zatrzymał się na opuszczonym parkingu, patrząc na równą linie dachu. Dziewiętnaście dolarów dziewięćdziesiąt pięć centów, dwadzieścia dziewięć dolarów dziewięćdziesiąt pięć centów maksimum, i ten facet nie może sobie na to pozwolić. Pierwszego roku na tym swoim łącznym ubezpieczeniu oszczędziłby siedemdziesiąt dolców, ale nie stać go na piorunochron – i nic nie można mu wytłumaczyć przy tych błaznach, co stoją obok i chichoczą.

Może pewnego dnia pożałuje.

Sprzedawca piorunochronów wsiadł do swego buicka, włączył klimatyzację i pojechał na zachód, do Concord i Berlin; uciekał przed wszystkimi burzami, które mogły go wystawić do wiatru, a torba z próbkami leżała obok niego na przednim siedzeniu.

8

Na początku 1974 roku Walter Hazlett zdał egzamin adwokacki. Sara wydała party dla wszystkich jego przyjaciół, wszystkich swoich przyjaciółek i wszystkich wspólnych przyjaciół -zgromadziło się na nim ponad czterdzieści osób. Piwo płynęło jak rzeka i kiedy zabawa wreszcie się kończyła, Walter orzekł, że mieli cholerne szczęście, unikając eksmisji. Gdy (o trzeciej nad ranem) odprowadził do drzwi ostatnich gości i wrócił do mieszkania, zastał Sarę w sypialni, ubraną wyłącznie w szpilki i kolczyki z brylantami – prezent urodzinowy, za który wisiał jeszcze paru przyjaciołom. Kochali się nie raz, lecz dwa razy, a potem padli jak nieprzytomni i obudzili się koło południa z potwornym kacem. Mniej więcej w sześć tygodni później Sara odkryła, że jest w ciąży. Nigdy nie wątpili, że poczęcie odbyło się w noc wielkiej zabawy.

W Waszyngtonie z wolna przypierano do muru Nixona, oplątanego zwojami taśmy magnetofonowej. W Georgii właściciel farmy orzeszków ziemnych, urzędujący gubernator i były żołnierz marynarki nazwiskiem James Earl Carter rozpoczął w gronie zaufanych przyjaciół rozmowy na temat kandydowania do posady, z której wkrótce wyleją pana Nixona.

W sali 619 Centrum Medycznego Wschodniego Maine John-ny Smith nadal spał. I zaczął powoli przybierać pozycję płodu.

Doktor Strawns, który w dzień po wypadku rozmawiał z Herbem, Verą i Sara w sali konferencyjnej, zmarł od poparzeń w ostatnich dniach 1973 roku. Jego dom zapalił się w drugi dzień świąt. Straż pożarna w Bagnor stwierdziła, że przyczyną pożaru były wadliwe światełka na choinkę. Przypadkiem John-ny'ego zainteresowali się dwaj nowi lekarze: Weizak i Brown.

Cztery dni przed rezygnacją Nixona Herb Smith wpadł w dół pod fundamenty domu, który budował w Gray, wylądował na taczkach i złamał nogę. Złamanie zrastało się powoli i nigdy nie znikło bez śladu. Herb kulał, a w deszczowe dni chodził o lasce. Vera modliła się za niego i nalegała, by co noc przed pójściem do łóżka owijał nogę w ręczniczek pobłogosławiony osobiście przez Wielebnego Freddy'ego Coltsmore'a z Bessemer w stanie Alabama. Cena Błogosławionego Ręczniczka Coltsmore'a (jak go nazywał Herb) wynosiła trzydzieści pięć dolarów. Być może coś mu to pomogło, ale jeśli tak, to wcale tego nie zauważył.

W połowie listopada, niedługo po tym, jak Gerald Ford objął urząd prezydenta, Vera znów nabrała pewności, że koniec świata jest blisko. Herb zorientował się, co zamierza, niemal w ostatniej chwili; Vera zdecydowała się oddać całą gotówkę i tę odrobinę oszczędności, które zdołali odłożyć od wypadku Johnny'ego, Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Dnia Ostatniego. Próbowała sprzedać dom i umówiła się z Goodwillem, że za dwa dni przyślą ciężarówkę po meble. Herb dowiedział się o wszystkim od pośrednika handlu nieruchomościami, który zadzwonił i zapytał, czy po południu mógłby przyjść z kupcem chcącym obejrzeć dom.

Po raz pierwszy w rozmowie z Verą rzeczywiście stracił panowanie nad sobą.

– Jezu Chryste, o czym ty wtedy myślałaś? – wrzasnął, kiedy już wyciągnął z niej resztę tej nieprawdopodobnej historii. Właśnie skończył rozmowę z Goodwillem; odwołał zamówienie na ciężarówkę i kazał im o wszystkim zapomnieć. Siedzieli w dużym pokoju. Za oknem padał drobny, monotonny deszczyk.

– Nie używaj imienia Pana Boga naszego nadaremnie, Herbercie. Nie…

– Zamknij się! Zamknij się! Zmęczyło mnie słuchanie tego cholernego g ó w n a!

Vera aż westchnęła ze zdumienia.

Herb podszedł do niej kulejąc; jego krokom towarzyszył stuk laski o podłogę. Siedząca na krześle Vera drgnęła, a później podniosła głowę i spojrzała na niego ze słodką miną męczennicy, która sprawiła, że – niech mu Bóg wybaczy – miał ochotę walnąć ją w łeb tą cholerną laską.

– Nie jest jeszcze z tobą tak źle, żebyś nie wiedziała, co robisz – powiedział. – Nie możesz się tym tłumaczyć. Vero, zrobiłaś mi świństwo. Nic mi nie powiedziałaś i…

– To nieprawda! Kłamiesz! Nie zrobiłam ci…

– Zrobiłaś!- krzyknął Herb. – A teraz posłuchaj, Vero. Ja stawiam warunki. Możesz się modlić, ile tylko chcesz. Modlitwa jest darmo. Możesz pisać, ile tylko chcesz, znaczek ciągle kosztuje tylko trzynaście centów. Jeśli chcesz kąpać się w gównie, w tych tanich łgarstwach, które sprzedają ci w imię twojego ukochanego Jezusa, jeśli chcesz żyć wymysłami i złudzeniami, to proszę bardzo. Ale mnie w to nie mieszaj. Pamiętaj, mnie masz w to nie mieszać! R o z u m i e s z!

– Ojcze Nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje…

– R o z u m i e s z!

– M y ś l i s z, ż e o s z a l a ł a m! – krzyknęła Vera i jej twarz skurczyła się straszliwie. Wybuchła obrzydliwym szlochem całkowitej porażki i rozczarowania.

– Nie. – Głos Herba był spokojny. – Jeszcze nie. Ale może to najwyższy czas, żeby spokojnie porozmawiać, i muszę ci powiedzieć, Vero, że pewnie oszalejesz, jeśli się z tego nie wydo-będziesz i nie zaakceptujesz rzeczywistości.

– Jeszcze zobaczysz – wyszeptała przez łzy. – Jeszcze zobaczysz. Bóg zna prawdę, lecz czeka.

– Żeby tylko zrozumiał, że nie doczeka się moich mebli -stwierdził ponuro Herb. – To musi być jasne.

– Nadchodzi Godzina Sądu! – oznajmiła Vera. – Zbliża się Apokalipsa.

– Doprawdy? Za to i jeszcze piętnaście centów możesz sobie kupić kawę.

Za oknem niezmiennie padał deszcz. Tego roku Herb skończył pięćdziesiąt dwa lata, Vera pięćdziesiąt jeden, a Sara Hazlett dwadzieścia siedem.

Johnny pogrążony był w śpiączce od czterech lat.

9

Dziecko przyszło na świat w noc Halloween. Sara rodziła dziewięć godzin. Od czasu do czasu, kiedy tego potrzebowała, lekarze podawali jej tlen, a w którymś momencie, szarpana bólami, uświadomiła sobie, że leży w tym samym szpitalu co Johnny i zaczęła raz za razem wykrzykiwać jego imię. Później prawie o tym zapomniała i – oczywiście – nie pisnęła Waltowi ani słówka. Miała wrażenie, że to mógł być sen.

Urodziła chłopczyka. Nazwali go Dennis Edward Hazlett. Obydwoje wyszli ze szpitala trzy dni później i zaraz po Dniu Dziękczynienia Sara wróciła do szkoły. Walter znalazł niezłą pracę w biurze adwokackim w Bagnor i – gdyby wszystko poszło dobrze – Sara miała rzucić szkołę od lipca 1975 roku. Wcale nie była pewna, czy tego chce. Polubiła swą pracę.

10

Pierwszego dnia 1975 roku dwaj mali chłopcy, Charlie Norton i Norm Lawson, obaj z Otłsfield w stanie Maine, rozpoczęli bitwę na śnieżki na podwórku Nortonów. Charlie miał osiem lat, a Norm dziewięć. Dzień był chmurny, wilgotny.

Czując, że zaraz trzeba będzie przerwać walkę – zbliżała się pora obiadu – Norm zaatakował Charliego, obrzucając go deszczem śniegowych kulek. Uchylając się ze śmiechem, Charlie najpierw cofnął się trochę, a potem obrócił się i zwiał. Przeskoczył niskie kamienne ogrodzenie dzielące podwórko Nortonów od lasu i pobiegł ścieżką schodzącą do potoku Strimmera. Kiedy uciekał, Norm trafił go celnie w naciągnięty na głowę kaptur.

A później Charlie znikł.

Norm także przeskoczył ogrodzenie i zatrzymał się na chwilę, patrząc na pokryty śniegiem las, słuchając, jak krople wody z roztopionego śniegu spadają z brzóz, sosen i świerków.

– Wracaj, tchórzu! – krzyknął i wydał z siebie kilka cienkich, bulgoczących dźwięków.

Charlie nie połknął przynęty. Nie pozostał po nim nawet ślad, lecz ścieżka w tym miejscu spadała stromo w stronę strumienia. Norm znów zabulgotał jak indor, a później przestąpił z nogi na nogę, niezdecydowany. To był las Charlie'ego; on sam nie znał go zbyt dobrze. To był teren Charlie'ego. Norm uwielbiał bitwę na śnieżki, kiedy wygrywał, ale wcale nie miał ochoty pójść ścieżką, wpaść w zastawioną pułapkę i zarobić parę razy dobrymi, twardymi pigułami.

Mimo wszystko zrobił kilka kroków przed siebie, kiedy z dołu dobiegł go rozpaczliwy krzyk.

Norm Lawson zrobił się zimny jak śnieg, w którym ugrzęzły jego zielone kalosze. Dwie kulki, które trzymał w rękach, wypadły i potoczyły się po ziemi. Krzyk rozległ się jeszcze raz, tak cienki, że niemal niesłyszalny.

Rany Julek! Biegł i wpadł do potoku, pomyślał Norm i to wyrwało go ze spowodowanego strachem paraliżu. Pobiegł ścieżką, potykał się, ślizgał, raz upadł wprost na tyłek. Serce biło mu jak oszalałe. Ale miał czas, by wyobrazić sobie, jak wyciąga Charlie'ego z wody, nim ten zanurza się w nią po raz trzeci i tonie, i jak w gazecie robią z niego bohatera.

W dwóch trzecich długości ścieżka zakręcała o sto osiemdziesiąt stopni. Wybiegając zza rogu, Norm dostrzegł, że Charlie Norton wcale nie wpadł do potoku. Stał w miejscu, gdzie ścieżka wyrównywała bieg i patrzył na coś wystającego spod topniejącego śniegu. Kaptur zsunął mu się z głowy; twarz miał niemal tak białą, jak śnieg. Podczas gdy Norm podchodził do niego, Charlie jeszcze raz zakrztusił się krzykiem.

– Co się stało? – zapytał Norm, podchodząc do kolegi. – Charlie, co się stało?

Chłopiec odwrócił się; oczy wyszły mu z orbit, usta miał otwarte. Próbował odpowiedzieć, ale z ust wydostały mu się tylko dwa niewyraźnie chrząknięcia i srebrna nić śliny. Wskazał coś palcem.

Norm podszedł bliżej i spojrzał. Nagle nogi ugięły się pod nim, aż usiadł ciężko na śniegu. Świat zatańczył mu przed oczami.

Spod śniegu wystawały dwie nogi w dżinsach. Na jednej z nich tkwił pantofel, druga była bosa, biała i bezbronna. Spod śniegu wystawała także jedna ręka; wyciągnięta w górę dłoń wydawała się błagać o ratunek, który nigdy nie nadszedł. Reszta ciała była ciągle, dzięki Bogu, ukryta.

Charlie i Norm odkryli ciało siedemnastoletniej Carol Dunbarger, czwartej ofiary Dusiciela z Castle Rock.

Od jego ostatniego morderstwa upłynęły dwa lata i ludzie z Castle Rock (potok Strimmera był południową granicą między miastami Castle Rock i Otisfield) zaczynali odżywać, pełni nadziei, że koszmar już się skończył.

Ale koszmar wcale się nie skończył.

l

Jedenaście dni po odkryciu ciała małej Dunbarger w północnej Nowej Anglii rozpętała się zamieć i w konsekwencji na szóstym piętrze Centrum Medycznego Wschodniego Maine praca rozpoczęła się z niewielkim opóźnieniem. Wielu pracowników miało problemy z dojazdem do pracy, a ci, którym się udało, odkryli, że muszą biec bardzo szybko tylko po to, żeby stać w tym samym miejscu.

Było po dziewiątej rano, kiedy jedna z salowych, młoda kobieta nazwiskiem Allison Conover, przyniosła panu Starretowi lekkie śniadanie. Pan Starret przychodził do siebie po ataku serca i „odrabiał szesnastkę" na oddziale intensywnej terapii -szesnastodniowy okres spędzany tam po zawale należał do standardowej procedury medycznej. Pan Starret czuł się doskonale. Leżał w sali 619 i poinformował w sekrecie żonę, że o-zdrowienie zawdzięcza przede wszystkim chęci jak najszybszego oddalenia się od żywego trupa leżącego na sąsiednim łóżku. Mówił jej, że ciągły szum respiratora tego biednego gościa nie pozwala mu spać. Po pewnym czasie sam już nie wiesz, czy chcesz, żeby dalej działał, czy marzysz o tym, żeby przestał działać. Na zawsze, że tak powiem.

Kiedy Allison weszła, grał telewizor. Pan Starret siedział na łóżku, trzymając w ręku sterownik. Skończyły się poranne wiadomości i nie potrafił podjąć decyzji, czy ma wyłączyć Ogródek – kreskówki, które wyświetlano po dzienniku. Gdyby wyłączył telewizor, pozostałby sam na sam z respiratorem.

– Niemal już straciłem nadzieję, że panią zobaczę – powiedział, bez radości przypatrując się śniadaniu: sok owocowy, chudy jogurt i płatki owsiane. Tak naprawdę, to marzył o dwóch pełnych cholesterolu jajkach, usmażonych na tłustym masełku z pięcioma kawałkami niezbyt wysmażonego boczku. To tego rodzaju gusty kulinarne zaprowadziły go tu w pierwszym rzędzie – tak przynajmniej twierdził jego lekarz, cholerny ptasi móżdżek.

– Na dworze jest coraz gorzej – powiedziała krótko Allison. Sześciu pacjentów zdążyło stwierdzić, że niemal już straciło nadzieję, że ją zobaczą, i ten żart stracił już sporo ze swej świeżości. Allison była miłą dziewczyną, ale tego ranka pacjenci ją drażnili.

– Och, przepraszam. – Pan Starret spokorniał. – Drogi są bardzo śliskie, prawda?

– Tak, oczywiście. – Allison odtajała nieco. – Gdyby nie samochód męża z napędem na cztery koła, nigdy bym tu nie dotarła.

Pan Starret nacisnął przycisk podnoszący oparcie łóżka, co umożliwiało mu wygodne zjedzenie śniadania. Napędzający je elektryczny silniczek był mały, ale całkiem głośny. Telewizor także hałasował – pan Starret był głuchawy, ale (jak powiedział żonie) facet z drugiego łóżka nigdy nie skarżył się na hałas. I nigdy nie chciał sprawdzić, co idzie na innym kanale. Przypuszczał, że takie żarty nie są w najlepszym guście, ale kiedy miało się atak serca i trafiło na intensywną terapię do jednej sali z żywym warzywem, człowiek uczył się cenić czarny humor albo dostawał świra.

Allison podniosła lekko głos, przekrzykując telewizor i silnik poruszający oparciem łóżka. Stawiała tacę przed panem Starretem.

– Po obu stronach wzgórza na State Street kilkanaście samochodów wypadło z drogi.

Na sąsiednim łóżku Johnny Smith powiedział cicho: „Wszystko na dziewiętnastkę. Tak albo tak. Moja dziewczyna źle się czuje".

– Wie pani, ten jogurt wcale nie jest taki zły – stwierdził pan Starret. Nienawidził jogurtu, ale nie chciał zostać sam ani minutę wcześniej, niż będzie to absolutnie nieuniknione. Kiedy był sam, nic tylko mierzył sobie puls. – Smakuje trochę jak nektar z dzikiej hikory i…

– Słyszał pan coś? – zapytała Allison i rozejrzała się dookoła z powątpiewaniem.

Pan Starret puścił przycisk, wycie elektrycznego silniczka zamilkło. Na ekranie telewizora Elmer Fudd strzelił do królika Bugsa. To był łatwy strzał, ale Elmer Fudd chybił.

– Tylko telewizor. Straciłem coś?

– Chyba nic. To musiał być wiatr za oknem. – Allison czuła, jak z napięcia zaczynają boleć głowa; miała zbyt wiele do zrobienia i nie było nikogo, kto by jej w tym pomógł. Pomasowała skronie, jakby chciała odpędzić ból, nim się zakorzeni.

Wychodząc z sali, zatrzymała się na chwilę i przyjrzała mężczyźnie z drugiego łóżka. Czy nie wygląda jakoś inaczej? Jakby zmienił pozycję? Z pewnością nie.

Allison wyszła z sali i poszła korytarzem, pchając przed sobą wózek z jedzeniem. Ranek okazał się tak straszny, jak to sobie wyobrażała, wszystko się plątało i w południe głowa aż huczała jej od migreny. Zupełnie zrozumiałe, że zapomniała powiedzieć komukolwiek o tym, co – jak się jej zdawało – słyszała w sali 619.

Lecz przez następne dni coraz częściej przyglądała się Smi-thowi i w marcu była już prawie pewna, że się trochę wyprostował – nie przybierał już pozycji płodu. Zmiana była niewielka, ale była. Zastanowiła się, czy ma komuś o tym powiedzieć, i zrezygnowała. W końcu była przecież tylko salową, niewiele lepszą od pomocy kuchennej.

To nie była jej sprawa.

2

Przypuszczał, że to sen.

Był w jakimś mrocznym, ciemnym miejscu – prawdopodobnie korytarzu. Nie widział wysokiego sufitu. Zagubił się w cieniach. Ściany zrobione były z ciemnej chromowanej stali. Odchylały się od pionu. Był sam, ale do miejsca, w którym stał, docierał głos jakby z bardzo daleka. Znał ten głos: ten głos mówił do niego w innym miejscu, w innym czasie. Ten głos go przerażał. Jęczący, zagubiony, odbijał się od chromowanych ścian niczym uwięziony ptak, którego pamiętał z dzieciństwa. Ptak wleciał do szopy, w której ojciec trzymał narzędzia, i nie miał na tyle rozumu, żeby się wydostać. Przestraszył się i latał tam i z powrotem, ćwierkając z przerażenia, obijając się o ściany, aż w końcu zdechł. Ten głos brzmiał tak potępieńczo, jak przed wielu laty ćwierkanie ptaka. Nigdy nie miał się wydostać z tego miejsca.

„Planujesz całe życie i robisz, co możesz", jęczał ten upiorny głos. „Chciałeś dać mu wszystko co najlepsze, a dzieciak przychodzi do domu z włosami po tyłek i mówi, że prezydent Stanów Zjednoczonych to świnia. Świnia! Cholera, nie…"

Chciał powiedzieć temu głosowi: „U w a g a!" Chciał przestrzec ten głos, ale był niemy. Uwaga na co? Nie wiedział. Nie wiedział nawet, kim jest, chociaż podejrzewał, że kiedyś był nauczycielem, a może czyścicielem.

„J e e e z u!" – krzyknął ten daleki głos. Zagubiony, przeklęty, niknący. „J e e e…"

I cisza. Milknące echa. Później, po małej chwili, wszystko zaczynało się od nowa.

Więc po jakimś czasie – nie wiedział jakim, czas nie miał żadnego znaczenia i nie liczył się w tym miejscu – zaczął po omacku iść korytarzem, wołając (może tylko w myśli), może w nadziei, że spotka właściciela głosu i razem stąd wyjdą, może mając tylko nadzieję, że będzie go mógł pocieszyć i sam dozna pocieszenia.

Lecz głos bezustannie się oddalał, coraz słabszy i cichszy, (malutki i słabiutki) aż był już tylko echem echa. A później zamilkł. Został sam, sam szedł mrocznym i pustym korytarzem w gabinecie cieni. I zaczęło mu się wydawać, że to nie złudzenie, miraż czy sen -a w każdym razie nie zwykły sen. Było tak, jakby znalazł się w pustce, w jakimś szalonym przejściu łączącym krainę żywych ze światem martwych. Ale w którym kierunku się porusza?

Dostrzegł coś. Coś niepokojącego. Tak jakby przyłączyły się do niego duchy, jakby szły po jego obu stronach, przed nim, za nim, aż otoczyły go niesamowitym kołem – trzy razy otoczyły go kołem, trzy razy zaświeciły mu w oczy świętym strachem, tak to szło? Mógł je niemal dostrzec. Wszystkie te szepczące głosy z czyśćca. W ciemności nocy obracało się koło, koło fortuny, czerwone i czarne, życie i śmierć; i zwalniało. Na co postawił? Nie pamiętał, a powinien pamiętać, bowiem położył na szali swe życie. Tu czy tam? Musi być tak albo tak. Jego dziewczyna zachorowała. Musi ją odwieźć do domu.

Po jakimś czasie korytarz wydał mu się jaśniejszy. Najpierw myślał, że tylko tak mu się zdaje, coś w rodzaju snu we śnie, jeśli to w ogóle możliwe, lecz czas płynął i jasność stała się zbyt wyraźna, by być przywidzeniem. Ściany rozstąpiły się, aż ich prawie nie widział, i matowy czarny kolor zmienił się w smutną, ciemną szarość; kolor zmierzchu w ciepły, chmurny marcowy wieczór. Powoli nabierał przekonania, że już nie znajduje się w korytarzu, lecz w pokoju – b l i s k o pokoju, oddzielony od niego najcieńszą z błon, jak błona płodowa u dziecka, które czeka, by się narodzić. Teraz słyszał inne głosy; nie przypominały echa, choć były bezdźwięczne, huczące jak głosy bezimiennych bogów mówiących w jakimś obcym języku. Głosy te powoli stawały się coraz czystsze, aż prawie mógł je zrozumieć.

Od czasu do czasu otwierał oczy (albo wydawało mu się, że otwiera) i widział nawet właścicieli tych głosów: jaskrawe, lśniące, bezcielesne zjawy na początku pozbawione twarzy, czasami poruszające się po pokoju, a czasami pochylające nad nim. Najpierw nawet nie przyszło mu do głowy, by do nich przemówić. Za to wpadł na pomysł, że to pewnie jakiś rodzaj życia po życiu i te jaskrawe kształty to postaci aniołów.

Twarze jak głosy, z biegiem czasu stawały się coraz wyraźniejsze. Raz zobaczył matkę, pojawiającą mu się w polu widzenia i z wolna, z siłą grzmotu, mówiącą mu w twarz coś najzupełniej pozbawionego znaczenia. Kiedy indziej był to ojciec. I Dave Pelsen ze szkoły. I pielęgniarka, którą zaczynał poznawać; był przekonany, że ma na imię Mary, lub może Marie. Twarze, głosy, coraz bliższe, nabierające spójności.

Pojawiło się także coś innego: uczucie, że się z m i e n i ł. Nie lubił go. Nie ufał mu. Miał wrażenie, że – jakakolwiek była – nie jest to zmiana na lepsze. Miał wrażenie, że oznacza smutek i złe czasy. Odszedł w ciemność, mając wszystko, a teraz miał wrażenie, że wraca z ciemności bez niczego – i jakoś tajemniczo zmieniony.

Sen dobiegał końca. Jakikolwiek był, ten sen się kończył. Pokój był teraz bardzo prawdziwy, bardzo b l i s k i. Głosy, twarze…

Niedługo pojawi się w pokoju. I nagle odniósł wrażenie, że tak naprawdę chciałby odwrócić się i uciec – uciec na zawsze do tego czarnego korytarza. Czarny korytarz był zły, ale i tak lepszy niż to nowe uczucie smutku i nieuniknionej straty.

Odwrócił się, spojrzał za siebie i – tak – było tam, było tam to miejsce, gdzie ściany pokoju zmieniały się w czarny chrom, w rogu, za jednym z krzeseł, niewidzialne dla jaskrawych ludzi, którzy pojawiali się i znikali; miejsce, gdzie pokój stawał się przejściem w to, co – jak podejrzewał teraz – jest wiecznością. Miejsce, gdzie odszedł ten drugi głos, głos taksówkarza.

Tak. Teraz pamiętał. Siedzi w taksówce, kierowca biada nad długimi włosami syna, biada nad tym, że syn nazwał Nixona świnią. Długie światła na szczycie wzgórza, dwa po każdej stronie białej linii. Zderzenie. Nie czuje bólu, ale wie, że udami uderzył w licznik wystarczająco mocno, by wyrwać go z obsady. Czuł chłodną wilgoć, później zobaczył ciemny korytarz, a teraz to.

„Wybierz", powiedziało coś w jego wnętrzu, „wybierz albo wybiorą za ciebie, wyrwą cię z tego miejsca, czymkolwiek i gdziekolwiek jest, jak lekarze wyrywający dziecko z brzucha matki przy pomocy cesarskiego cięcia."

A później pojawiła się przed nim twarz Sary – musi być gdzieś tam, choć żadna z jaskrawych, pochylających się nad nim twarzy nie była jej twarzą. Musi być gdzieś tam, zaniepokojona, przerażona. Teraz prawie już do niego należy. Czuł to. Miał zamiar poprosić ją o rękę.

Uczucie niepokoju wróciło, silniejsze niż kiedykolwiek, tym razem związane z Sara. Ale pragnął jej znacznie mocniej, więc podjął decyzję. Odwrócił się tyłem do ciemnego miejsca, a kiedy, później, znów poszukał go wzrokiem, to miejsce znikło; za krzesłem była tylko gładka, biała ściana pokoju, w którym leżał. Niedługo potem zorientował się, w jakim pokoju leży; była to oczywiście szpitalna sala. Mroczny korytarz stal się tylko wspomnieniem jak ze snu, nigdy całkiem zapomnianym. Lecz znacznie ważniejszym, znacznie bliższym był fakt, że nazywa się John Smith, że ma dziewczynę imieniem Sara Bracknell i że przeżył straszny wypadek samochodowy. Podejrzewał, że miał sporo szczęścia, nie ginąc na miejscu, i żywił wielką nadzieję, że cały jego oryginalny ekwipunek jest gdzie trzeba i działa. Mógł być w rejonowym szpitalu w Cleaves Mills, ale podejrzewał, że to raczej CMWM. Z tego, jak się czuł, wnioskował, że leży tu już od dłuższego czasu – być może stracił przytomność nawet na tydzień, dziesięć dni. Najwyższy czas wrócić do życia.

Najwyższy czas wrócić do życia. O tym myślał Johnny Smith, kiedy wreszcie wszystko ułożyło się w całość i otworzył oczy.

Był siedemnasty maja 1975 roku. Pan Starret dawno wrócił do domu z wyraźnym poleceniem, że ma spacerować trzy kilometry dziennie i umilać sobie życie artykułami spożywczymi pozbawionymi cholesterolu. W pokoju leżał starszy pan toczący piętnastorundową walkę z tym mistrzem świata wszechwag, rakiem płuc. Pogrążony był w narkotycznym śnie. Oprócz niego w pokoju nie było nikogo. Dochodziła trzecia piętnaście po południu. Ekran telewizora świecił zielonkawo.

– Oto jestem – wychrypiał Johnny Smith do nikogo. Przeraziła go słabość własnego głosu. W pokoju nie było kalendarza i nie miał żadnej możliwości, by dowiedzieć się, że spał przez cztery i pół roku.

3

Pielęgniarka pojawiła się czterdzieści minut później. Podeszła do łóżka starego mężczyzny, zmieniła mu kroplówkę, poszła do łazienki i nabrała wody w plastykowy dzbanek. Podlała kwiaty, które dostał ten stary człowiek. Obok jego łóżka stało kilka bukietów, na parapecie okna i na stoliku leżało kilkanaście kart z życzeniami prędkiego powrotu do zdrowia. Johnny patrzył, jak wykonuje te zwykłe czynności, nie czując żadnej pokusy, by jeszcze raz spróbować siły swego głosu.

Pielęgniarka odstawiła dzbanek i podeszła do jego łóżka. Ma zamiar poprawić mi poduszki, pomyślał. Ich oczy spotkały się na krótko, ale wyraz jej oczu nie zmienił się. Nie wie, że się przebudziłem. Przedtem też miewałem otwarte oczy. Dla niej nie ma to żadnego znaczenia.

Pielęgniarka położyła mu rękę na karku. Miała chłodną dłoń, jej dotyk przyniósł mu ulgę i Johnny natychmiast dowiedział się, że siostra ma trójkę dzieci i że najmłodsze niemal straciło wzrok w jednym oku w dniu Czwartego Lipca. Wypadek z fajerwerkami. Chłopiec nazywa się Mark.

Podniosła mu głowę, poklepała poduszkę, położyła głowę z powrotem. Odwróciła się, poprawiając nylonowy fartuch na biodrach, a później znów spojrzała na niego, zaskoczona. Najwyraźniej z opóźnieniem stwierdziła, ze jednak jest w jego oczach coś dziwnego. Coś, czego przedtem w nich nie było.

Przyjrzała mu się z namysłem, odwróciła głowę i Johnny powiedział:

– Cześć, Marie.

Pielęgniarka zamarła; usłyszał suchy trzask – to szczęknęły nagle i gwałtownie zwierające się zęby. Przycisnęła jedną ręką coś nad piersiami – wisiał tam mały złoty krzyżyk.

– O mój Boże – powiedziała. – Pan się obudził. Właśnie m y ś l a ł a m, że wygląda pan inaczej. Skąd pan zna moje imię?

– Przypuszczam, że musiałem je gdzieś słyszeć. – Trudno mu było mówić, strasznie trudno. Język przypominał leniwego robaka, ślina najwyraźniej go nie zwilżała.

Pielęgniarka skinęła głową.

– Budził się pan już od dłuższego czasu. Lepiej pójdę do naszej dyżurki i wywołam doktora Browna i doktora Weizaka. Będą chcieli wiedzieć, że pan jest znów wśród nas. – Lecz została chwilę dłużej, patrząc na niego z nie maskowaną fascynacją, która go zaniepokoiła.

– Mam trzecie oko? – zapytał. Pielęgniarka roześmiała się nerwowo.

– Nie, oczywiście, że nie. Pan wybaczy. Dostrzegł swój parapet i przysunięty do niego stolik. Na parapecie stał przybladły fiołek afrykański i obrazek Jezusa Chrystusa – z tych, które uwielbiała jego matka. Jezus wyglądał na nim tak, jakby miał właśnie wybić zwycięską piłkę dla nowojorskich Jankesów lub zrobić coś równie wspaniałego i atletycznego. Lecz sam obrazek był żółty. Pożółkł i zwijał się na rogach. Nagle poczuł strach jak duszący koc na twarzy.

– Siostro! – zawołał. – Siostro! Pielęgniarka odwróciła się w drzwach.

– Gdzie są kartki z życzeniami? – Nagle trudno mu było oddychać. – Ten drugi gość ma… czy nikt nie przysłał mi kartki?

Siostra uśmiechnęła się wymuszonym uśmiechem, jakby coś ukrywała. Nagle Johnny zapragnął, by podeszła do jego łóżka. Wyciągnąłby rękę i dotknął jej. Gdyby tylko jej dotknął, wiedziałby, co ukrywa.

– Muszę wywołać doktora – powiedziała i odeszła, nim zdążył jej zadać następne pytanie. Johnny patrzył na afrykański fiołek, na starzejący się obrazek Jezusa, zakłopotany i przestraszony. Po krótkiej chwili znów zasnął.

4

– On się naprawdę obudził – powiedziała Marie Michaud. – Rozmawiał zupełnie przytomnie.

– W porządku – uspokoił ją doktor Brown. – Nie wątpię w to. Jeśli obudził się raz, to obudzi się także i drugi. Prawdopodobnie. To tylko kwestia…

Johnny jęknął. Otworzył oczy. Były puste, patrzyły w niebo. Później chyba zauważył Marie, bo jego spojrzenie nabrało życia. Uśmiechnął się słabo, ale twarz nadal miał niezbyt przytomną, jakby obudziły się tylko oczy, a nie cały Johnny. Maria odczuła nagle, że nie patrzy na nią, lecz w n i ą.

– Chyba nic mu nie będzie – powiedział Johnny. – Kiedy już oczyszczą uszkodzoną rogówkę, jego oko będzie jak nowe. Powinno być.

Maria westchnęła ochryple i doktor Brown spojrzał na nią.

– Co się stało?

– On mówi o moim synku. Moim Marku.

– Nie – stwierdził Brown. – Mówi przez sen i tyle. Nie rób z igły wideł, siostro.

– Dobrze. Oczywiście. Ale teraz nie śpi, prawda?

– Marie? – zapytał Johnny i uśmiechnął się niepewnie. – Zasnąłem, prawda?

– Tak – odpowiedział mu Brown. -I mówił pan przez sen. Przestraszył pan naszą Marie. Czy pan śnił?

– Nieee… nic nie pamiętam. Co powiedziałem? I kim pan jest?

– Nazywam się James Brown. Jak ten piosenkarz soulowy, tylko ja jestem neurologiem. Powiedział pan: „Chyba nic mu nie będzie, kiedy oczyszczą uszkodzoną rogówkę". Coś takiego, prawda, siostro?

– Mojego syna czeka ta operacja. Mojego Marka.

– Nic nie pamiętam – przyznał Johnny. – Chyba spałem. – Popatrzył na Browna; oczy miał teraz bystre, przestraszone. -Nie mogę podnieść rąk. Czy jestem sparaliżowany?

– Nie. Niech pan spróbuje poruszać palcami.

Johnny spróbował. Mógł poruszać palcami. Uśmiechnął się.

– Świetnie – orzekł Brown. – Jak pan się nazywa?

– John Smith.

– Dobrze, a drugie imię?

– Nie mam drugiego imienia.

– Pewnie, komu ono potrzebne. Siostro, proszę pójść do recepcji i sprawdzić, kto jest jutro na neurologii. Chciałbym zrobić panu Smithowi mnóstwo badań.

– Tak, doktorze.

– Mogłaby pani także zadzwonić do Sama Weizaka. Zastanie go pani w domu albo na polu golfowym.

– Dobrze, doktorze.

– I żadnych dziennikarzy. Pani życie od tego zależy! – Brown uśmiechał się, ale mówił poważnie.

– Nie, nie, oczywiście. – Odeszła; białe buty skrzypnęły cicho. Z jej chłopcem wszystko będzie dobrze, pomyślał Johnny. Musiałem być pewny, jeśli jej to powiedziałem.

– Doktorze Brown? Gdzie są moje kartki z życzeniami? Czyżby nikt nie przysłał mi kartki?

– Jeszcze tylko kilka pytań – powiedział gładko Brown. -Czy pamięta pan imię matki?

– Oczywiście, pamiętam. Vera.

– Panieńskie nazwisko?

– Nason.

– Imię ojca?

– Herbert. Herb. I dlaczego powiedział pan o dziennikarzach?

– Adres.

– RFD nr l, Pownal – powiedział natychmiast Johnny i zamilkł. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. – To znaczy… no, mam mieszkanie w Cleaves Mills, na North Main Street numer 110. Dlaczego podałem panu adres rodziców? Nie mieszkam z nimi, odkąd skończyłem osiemnaście lat.

– A ile teraz ma pan lat?

– Proszę obejrzeć moje prawo jazdy. Chcę wiedzieć, dlaczego nie ma tu kart z życzeniami. A w ogóle, to jak długo tu leżę? Jaki to szpital?

– Centrum Medyczne Wschodniego Maine. Odpowiem na wszystkie pana pytania, jeśli tylko pozwoli mi pan…

Brown siedział przy łóżku na krześle, które przyniósł sobie z rogu – tego rogu, w którym Johnny widział kiedyś wejście do korytarza. Pisał na kartce papieru, przyczepionej do sztywnika, piórem, jakiego Johnny nigdy przedtem nie widział. Miało gruby plastykowy korpus i końcówkę z jakiegoś włókna. Wyglądało jak dziwne skrzyżowanie wiecznego pióra i długopisu.

Już samo patrzenie na to pióro spowodowało nowy przypływ nieokreślonego strachu i, bez namysłu, Johnny złapał doktora Browna za lewą dłoń. Jego ręka poruszała się niezdarnie, jakby miał do niej przywiązane piętnastokilogramowe ciężarki: kilka na przedramieniu i kilka na ramieniu. Lekko przytrzymał doktora za przegub i pociągnął. Śmieszne pióro zostawiło na papierze niebieską kreskę.

Brown spojrzał na niego, na razie tylko zaciekawiony. Później twarz zbladła mu jak papier. Wyraz jego oczu zmienił się raptownie; ciekawość zastąpiła mgiełka strachu. Wyrwał rękę – Johnny nie miał tyle siły, by ją przytrzymać – i po jego twarzy przemknęło jak błyskawica obrzydzenie, jakby dotknął go trędowaty.

A później wszystko się skończyło i doktor sprawiał wrażenie zaskoczonego i zmieszanego.

– Dlaczego pan to zrobił? Panie Smith…

Głos odmówił mu posłuszeństwa. Twarz Johnny'ego znieruchomiała; najwyraźniej zaczynał rozumieć. Miał oczy człowieka, który dostrzegł, jak w ciemności porusza się ukradkiem coś strasznego, tak strasznego, że nie da się tego opisać ani nawet nazwać.

Lecz to był fakt. Trzeba go było nazwać.

– Pięćdziesiąt pięć m i e s i ę c y? – zapytał ochryple Johnny. – Prawie pięć l a t? N i e, o mój Boże, n i e!

– Panie Smith – doktor był zupełnie oszołomiony – proszę, pan nie powinien się denerwować…

John próbował usiąść; oderwał plecy od prześcieradła może na dziesięć centymetrów i opadł na łóżko. Twarz błyszczała mu od potu. Rozglądał się wokół bezradnie.

– Mam dwadzieścia siedem lat – szepnął. – Dwadzieścia s i e d e m lat. O mój B o ż e!

Brown głośno przełknął ślinę. Kiedy Smith złapał go za rękę, fakt ten napełnił go odrazą; zaatakowały go niejasne obrazy czegoś obrzydliwego. Przypomniał sobie piknik za miastem, kiedy miał siedem czy osiem lat. Siadał i wsadził rękę w coś ciepłego i śliskiego. Rozejrzał się i zobaczył, że wsadził rękę w rojące się od robaków ciało świstaka leżącego pod krzewem lauru na gorącym sierpniowym słońcu. Krzyknął wtedy i teraz też miał ochotę krzyczeć – tylko że to uczucie znikało powoli, a na jego miejscu pojawiało się pytanie: „Skąd w i e d z i a ł? Dotknął mnie i wiedział".

Odezwało się w nim dwadzieścia lat praktyki i odsunął od siebie to przypuszczenie. Znał niezliczone przypadki pacjentów odzyskujących przytomność z jakąś mglistą wiedzą o wielu rzeczach, które działy się wokół nich, kiedy spali. Jak wszystko inne, śpiączka to kwestia stopnia. John Smith nigdy nie stał się ludzkim warzywem, jego EEG nigdy nie było płaskie, bo gdyby było, to by z nim teraz nie rozmawiał. Czasami śpiączka przypominała patrzenie przez jednostronne lustro. Dla postronnego obserwatora pacjent był zupełnie nie na chodzie, lecz jego zmysły mogły pracować w zwolnionym tempie, na pół mocy. I to właśnie był taki przypadek. Wróciła Marie Michaud.

– Zawiadomiłam neurologię. Doktor Weizak zaraz będzie.

– Sądzę, że Sam będzie musiał poczekać do jutra na zawarcie znajomości z panem Smithem. Proszę mu dać pięć miligramów valium.

– Nie chcę niczego na sen. Chcę jedynie wiedzieć, co się stało. Chcę stąd wyjść.

– Wszystkiego dowie się pan we właściwym czasie. Teraz najważniejszy jest odpoczynek.

– Odpoczywałem cztery i pół roku! – krzyknął Johnny.

– Więc dwanaście godzin nie zrobi wielkiej różnicy. – Głos Browna był nieubłagany.

W kilka chwil później siostra przetarła mu ramię spirytusem. Poczuł ukłucie igły. Zaczął zasypiać niemal natychmiast. Wydawało mu się, że siostra i lekarz mają po trzy metry wzrostu.

– Niech mi pan powie przynajmniej jedno – powiedział. Jego głos zdawał się dobiegać z bardzo, bardzo daleka. Nagle wydało mu się to bardzo ważne. – To pióro. Jak nazywa się to pióro?

– To? – Brown pokazał mu pióro z wysokości swego niesamowitego wzrostu. – Nazywa się Flair. A teraz niech pan śpi, panie Smith.

I Johnny zasnął, lecz słowo to towarzyszyło mu we śnie jak mistyczny śpiew, pełen idiotycznego znaczenia.

Flair… Flair… Flair…

5

Herb odłożył słuchawkę i dalej patrzył na nią bezmyślnie. Z drugiego pokoju dobiegał dźwięk telewizora grającego niemal na pełen regulator. Oral Roberts mówił o futbolu i uzdrawiającej mocy miłości Jezusa – obie te rzeczy musiały się jakoś łączyć, lecz Herb nie dowiedział się jak. Przeszkodził mu telefon. Głos Orała huczał jak burza. Przedstawienie wkrótce się skończy, Oral zakończy je, oznajmiając swym słuchaczom w zaufaniu, że przydarzy się im dzisiaj coś dobrego. I najwyraźniej będzie miał rację.

Mój s y n, pomyślał Herb. Kiedy Vera modliła się o cud, Herb modlił się o śmierć swego syna. I Bóg wysłuchał modlitwy Very. Co to znaczyło i w jakiej stawiało go sytuacji? I w jakiej sytuacji postawi ją?

Wszedł do dużego pokoju. Vera leżała na kozetce. Stopy w elastycznych różowych kapciach trzymała na taborecie. Miała na sobie stary szary szlafrok. Jadła pop-corn wprost z torebki. Od wypadku Johnny'ego przybrała na wadze prawie dwadzieścia kilogramów, a jej ciśnienie poszło w górę jak rakieta. Lekarz nalegał, żeby brała lekarstwa, ale Vera nie słuchała go – jeśli wolą Boga było, by miała wysokie ciśnienie, powiedziała, to będzie je miała. Herb stwierdził raz, że wola Boska nigdy nie powstrzymała jej od wzięcia proszku od bólu głowy, kiedy bolała ją głowa. Odpowiedziała swym najsłodszym i najpełniejszym cierpienia uśmiechem i użyła najsilniejszej broni: milczenia.

– Kto dzwonił? – zapytała, nie odrywając wzroku od telewizora. Oral obejmował słynnego rozgrywającego z pierwszoligowej drużyny futbolowej. Mówił do słuchających go w napięciu milionów. Rozgrywający uśmiechał się skromnie.

– …i wszyscy słyszeliście, jak ten wspaniały atleta nadużywał swego ciała, tej Świątyni Bożej. I słyszeliście… Herb wyłączył telewizor.

– Herbercie S m i t h! – Vera niemal rozsypała pop-corn siadając. – Oglądałam go. To był…

– Johnny się obudził.

– …Orał Roberts i…

Słowa Herba odebrały jej mowę. Sprawiała wrażenie, jakby skurczyła się, czekając na cios. Patrzył na nią, niezdolny powiedzieć nic więcej, chcąc czuć radość, lecz bojąc się. Tak strasznie się bojąc.

– Johnny… – przerwała, przełknęła ślinę i spróbowała jeszcze raz.- Johnny… nasz Johnny?

– Tak. Przez prawie piętnaście minut rozmawiał z doktorem Brownem. Najwyraźniej nie było to jednak to, czego się spodziewali… fałszywe przebudzenie. Mówił do rzeczy. Może się poruszać.

– Johnny się przebudził?

Podniosła dłonie do ust. Torebka z pop-cornem, na pół pusta, zsunęła się z jej kolan, wykręciła powolne salto i spadła na dywan; pop-corn rozsypał się na wszystkie strony. Zakryła usta, a ponad dłońmi jej oczy robiły się coraz większe i większe, aż przez jedną straszną sekundę Herb bał się, że mogą wypaść. Później zamknęły się. Zza przykrywających usta dłoni rozległ się cienki pisk.

– Vera? Dobrze się czujesz?

– O mój Boże dziękuję Ci spełnię Twą wolę mój Johnny oddałeś mi mojego wiedziałam że mi oddasz mój Johnny o mój Boże będę ci dziękować każdym dniem życia za mojego Johnny'ego Johnny JOHNNY… – Jej głos wzniósł się do histerycznego, triumfalnego krzyku. Herb zrobił krok do przodu, złapał za klapy szlafroka i potrząsnął nią. Czas nagle jakby zaczął się cofać – mogła to być ta noc, kiedy przez ten sam telefon, stojąc w tej samej norce, dowiedzieli się o wypadku.

Łapią nas w norce na korce, pomyślał szaleńczo Herb.

– O mój słodki Boże mój Jezu och mój Johnny cud jak mówiłam to c u d…

– Przestań, Vero!

Oczy Very były ciemne, zamglone histerią.

– Żałujesz, że się obudził? Po tych wszystkich latach, kiedy się ze mnie wyśmiewałeś? Kiedy mówiłeś ludziom, że oszalałam?

– Vero, nigdy nie powiedziałem nikomu, że oszalałaś.

– Czytali to w twoich o c z a c h! Ale mój Bóg nie kpił sobie ze mnie! Prawda? P r a w d a?

– Nie – odparł Herb. – Chyba nie.

– Mówiłam ci. Mówiłam ci, że Bóg ma plany w stosunku do Johnny'ego. I teraz dostrzegasz już w tym Jego rękę. – Vera wstała. – Muszę pojechać do Johnny'ego. Muszę mu powiedzieć. – Podeszła do szafy, w której wisiał jej płaszcz, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy, że ma na sobie nocną koszulę i szlafrok. Była ogłupiała ze szczęścia. W jakiś niesamowity i prawie bluźnierczy sposób przypominała mu dziewczynę, z którą się niegdyś ożenił. Jej różowe kapcie wgniatały pop-corn w dywan.

– Vero…

– Muszę mu powiedzieć o Boskim planie…

– Vero.

Odwróciła się do niego, lecz jej oczy patrzyły daleko. Patrzyły na Johnny'ego.

Herb podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach.

– Powiesz mu, że go kochasz… że modliłaś się… czekałaś… patrzyłaś… Kto ma do tego większe prawo? Jesteś jego matką. Cierpiałaś. Czyż nie widziałem, jak cierpiałaś przez te pięć lat? Nie żałuję, że wrócił do nas, nie powinnaś tego mówić. Nie sądzę, żebym to odbierał tak jak ty, ale nie żałuję. Ja też cierpiałem.

– Doprawdy? – Jej wzrok był kamienny, dumny, pełen wątpliwości.

– Tak. I mam zamiar powiedzieć ci coś jeszcze, Vero. Będziesz trzymać buzię na kłódkę i nie wspomnisz nawet o Bogu, cudach i Wielkich Planach, póki Johnny nie stanie na własnych nogach i nie będzie mógł…

– Powiem, co muszę powiedzieć!

– …decydować o tym, co robi. Mówię ci, że zanim go omotasz, masz mu dać szansę, by coś ze sobą począł.

– Nie masz prawa tak do mnie mówić. Nie masz żadnego prawa!

– Mam prawo jako ojciec Johnny'ego – powiedział poważnie Herb. – I powołuję się na nie, może po raz ostatni w życiu. Lepiej nie wchodź mi w drogę, Vero. Rozumiesz? Ani ty, ani Bóg, ani święty, cierpiący Jezus. Rozumiesz?

Spojrzała na niego z uporem i nic nie powiedziała.

– Na razie wystarczy mu przyzwyczajanie się do myśli, że zgasł jak świeczka na cztery i pół roku. Nie wiem, czy kiedyś jeszcze będzie w stanie chodzić, mimo że jest już na miejscu terapeuta. Wiemy, że trzeba będzie przeprowadzić operację ścięgien, jeśli w ogóle ma spróbować chodzić; powiedział o tym Weizak. Prawdopodobnie czeka go kilka operacji. I jeszcze fizykoterapia, a większość z tych zabiegów jest cholernie bolesna. Więc jutro będziesz po prostu jego matką.

– Nie próbuj mówić do mnie tym tonem. Nie próbuj!

– Jeśli zaczniesz kazanie, Vero, wyciągnę cię z jego pokoju za włosy.

Patrzyła na niego, blada i drżąca. W jej oczach walczyły radość i furia.

– Lepiej się ubierz – powiedział Herb. – Powinniśmy już jechać.

Jechali do Bagnor w milczeniu. Nie czuli radości, którą powinni czuć; tylko Vera była podniecona. Siedziała na przednim siedzeniu sztywno wyprostowana, trzymając na kolanach Biblię otwartą na psalmie dwudziestym trzecim.

6

Nazajutrz, piętnaście po dziewiątej rano, do pokoju Johnny'ego weszła Marie.

– Przyszli rodzice. Jeśli ma pan ochotę, może ich pan zobaczyć.

– Tak, bardzo bym chciał. – Tego ranka Johnny czuł się znacznie lepiej, lecz na myśl o tym, że ich zobaczy, trochę się przestraszył. Miał wrażenie, że widział ich ostatnio jakieś pięć miesięcy temu. Ojciec pracował wtedy przy fundamentach domu, który najprawdopodobniej stoi już co najmniej od trzech lat. Mama upiekła mu fasolę i szarlotkę na deser i martwiła się, że jest taki chudy.

Złapał Marie za rękę i ścisnął ją lekko.

– Czy wszystko jest w porządku? To znaczy…

– Wyglądają doskonale.

– Och, to dobrze.

– Mogą dziś zostać z panem tylko przez pół godziny. I może spotkacie się jeszcze raz po południu, jeśli badania neurologiczne nie okażą się zbyt męczące.

– Polecenie doktora Browna?

– I doktora Weizaka.

– W porządku. Na razie. Sam nie jestem pewien, jak długo zniosę te ich opukiwania i nakłuwania. Marie zawahała się.

– Coś jeszcze? – zapytał ją Johnny.

– Nie… nie teraz. Pewnie tęskni pan do rodziny. Przyślę ich tu.

Czekał zdenerwowany. Drugie łóżko było puste – pacjenta z rakiem przeniesiono, kiedy Johnny spał po zastrzyku valium.

Drzwi się otworzyły. Stanęli w nich jego ojciec i matka. Johnny poczuł jednocześnie ulgę i szok; szok, ponieważ jednak się postarzeli (więc to wszystko prawda), ulgę, ponieważ zmiany te nie wydawały się śmiertelne. I jeśli można tak powiedzieć o nich, to dotyczy to także i jego.

Lecz w nim coś się zmieniło, radykalnie zmieniło – i to mogło już być śmiertelne.

Tylko o tym zdążył pomyśleć, nim znalazł się w ramionach matki, czując bijący z jej stroju ostry zapach fiołków i słysząc jej szept: „Dzięki Bogu, Johnny, dzięki Bogu, dzięki Bogu, że się obudziłeś".

Przytulił ją, najlepiej jak potrafił – jego ręce ciągle nie miały siły, by mocno ścisnąć, i szybko mdlały – i nagle, w kilka sekund, wiedział, co z nią jest, co myśli i co się jej przydarzy. Wiedza ta spłynęła na niego nagle, zbladła jak sen o czarnym korytarzu i odpłynęła. Lecz kiedy matka wypuściła go z objęć i odsunęła się, by mu się przyjrzeć, wyraz żarliwej radości w jej oczach znikł, zastąpiony tajoną obawą.

Słowa jakby same wyrwały mu się z ust:

– Zacznij brać lekarstwa, mamo. Tak będzie najlepiej.

Oczy Very rozszerzyły się, oblizała wargi… i nagle obok niej stał Herb, prawie płacząc. Stracił trochę na wadze – nie tyle, ile przybrała matka, był jednak zdecydowanie szczuplejszy. Łysiał wyraźnie, ale twarz miał nie zmienioną, zwykłą, szeroką, kochaną. Wyjął z tylnej kieszeni spodni wielką kolejarską chustkę i wytarł nią oczy. Później wyciągnął rękę.

– Cześć, synku – powiedział. – Miło, że znów jesteś z nami.

Johnny potrząsnął ręką ojca, najmocniej jak umiał; jego blada, pozbawiona siły dłoń znikła w czerwonej dłoni Herba. Przyglądał się im, jednemu i drugiemu: matce w wielkim niebiesko-szarym spodniumie, ojcu w obrzydliwym, obszarpanym garniturze, odpowiednim w sam raz dla komiwojażera sprzedającego odkurzacze w Kansas – i wybuchnął płaczem.

– Przepraszam – powiedział. – Przepraszam, tylko…

– Płacz. – Vera usiadła przy nim na łóżku. Twarz miała czysta, spokojną. Było w niej więcej matczynej troski niż szaleństwa. – Nie przejmuj się i płacz. Czasami to pomaga. I Johnny płakał.

7

Herb powiedział mu, że ciocia Germaine umarła. Vera powiedziała mu, że zebrano wreszcie pieniądze na Miejski Dom Kultury w Pownal i że budowa rozpoczęła się miesiąc temu, kiedy tylko rozmarzła ziemia. Herb dodał, że zgłosił się na przetarg, ale najwyraźniej uczciwa praca była dla nich za droga.

– Och, zamknij się, ty nieudaczniku – przerwała mu Vera. Zapadła chwila ciszy, a później Vera mówiła dalej:

– Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, iż twoje ozdrowienie jest cudem Boga, Johnny. Doktorzy stracili wszelką nadzieję. W Ewangelii według świętego Mateusza, rozdział dziewiąty, czytamy…

– Vera – powiedział Herb ostrzegawczo.

– Oczywiście, że to był cud, mamo. Wiem o tym.

– Wie… wiesz?

– Tak. I chciałbym porozmawiać z tobą na ten temat… Chciałbym się dowiedzieć, co myślisz… jak tylko znowu stanę na nogi.

Gapiła się na niego z otwartymi ustami. Johnny spojrzał ponad jej ramieniem na ojca i ich wzrok spotkał się na moment. W oczach Herba była wielka ulga. Skinął nieznacznie głową.

– Nawrócenie! – krzyknęła głośno Vera. – Mój chłopiec się nawrócił! Chwała niech będzie Bogu!

– Daj spokój, Vero – wtrącił Herb. – W szpitalu lepiej chwalić Boga po cichu.

– Chyba każdy nazwałby to cudem, mamo. Porozmawiamy o tym. Będziemy długo rozmawiać. Jak tylko stąd wyjdę.

– Wrócisz do domu – powiedziała Vera. – Do domu, w którym cię wychowywałam. Będę się tobą opiekować, wyzdrowiejesz i razem będziemy się modlić o objawienie.

Uśmiechnął się do niej, ale z wysiłkiem utrzymywał ten uśmiech na ustach.

– Jasne, mamo. Czy mogłabyś pójść do pokoju pielęgniarek i poprosić Marie o trochę soku? Albo piwa imbirowego? Chyba odzwyczaiłem się od mówienia i gardło mam…

– Oczywiście, że pójdę. – Pocałowała go w policzek i wstała. – Och, jesteś taki chudy. Ale poprawisz się, jak wrócisz do domu. – Wyszła z sali, rzucając Herbowi zwycięskie spojrzenie. Słyszeli, jak idzie korytarzem, klapiąc butami.

– Jak długo to już trwa? – zapytał cicho Johnny. Herb potrząsnął głową.

– Pogarszało się jej stopniowo od chwili wypadku. Ale zaczęło się na długo przedtem. Przecież wiesz. Pamiętasz.

– Czy…?

– Nie wiem. Na południu są jacyś ludzie, którzy hodują węże. Nazwałbym ich szalonymi. Jak ty się czujesz, Johnny? Naprawdę?

– Nie wiem. Tato, co z Sara?

Herb pochylił się i włożył dłonie między kolana.

– Przykro mi to mówić, Johnny, ale…

– Wyszła za mąż? Ma m ę ż a?

Herb nie odpowiedział. Skinął tylko głową, nie patrząc na syna.

– O, Boże! – powiedział cicho Johnny. – Tego się obawiałem.

– Od trzech lat jest panią Hazlett. On jest prawnikiem. Mają małego chłopca. John… nikt, ale to nikt nie wierzył, że się obudzisz. Oczywiście z wyjątkiem twojej matki. Nikt z nas nie miał p o w o d u, żeby wierzyć, że się obudzisz. – Głos Herba był teraz drżący, ochrypły ze wstydu. – Lekarze mówili… nie ma teraz znaczenia, co mówili. Nawet ja się poddałem. Cholernie mi wstyd przyznać się do tego, ale to prawda. Mogę cię tylko prosić, żebyś spróbował zrozumieć mnie… i Sarę.

Johnny próbował powiedzieć, że rozumie, ale z gardła wydobył tylko niewyraźne chrząknięcie. Jego ciało wydało mu się nagle chore i stare, uświadomił sobie, że poniósł niepowetowane straty. Stracony czas przycisnął go nagle do ziemi jak paleta cegieł – prawdziwych, a nie wymyślonych cegieł.

– Johnny, nie przejmuj się. Są jeszcze inne rzeczy. Dobre rzeczy.

– Zajmie mi trochę czasu, nim się do tego przyzwyczaję – wykrztusił z siebie Johnny.

– Tak, wiem.

– Widziałeś ją?

– Pisujemy do siebie od czasu do czasu. Poznaliśmy się po twoim wypadku. To miła dziewczyna, bardzo miła. Ciągle uczy w Cleaves, ale wydaje mi się, że ma skończyć w lipcu. Jest szczęśliwa, John.

– To dobrze. Cieszę się, że ktoś jest szczęśliwy.

– Synku…

– Mam nadzieję, że nie opowiadacie sobie żadnych sekretów – powiedziała radośnie Vera Smith, wracając do sali. W ręku trzymała kubek obłożony lodem. – Powiedzieli, że na sok jeszcze za wcześnie, Johnny, więc przyniosłam ci piwo imbirowe.

– Doskonale, mamo.

Vera spojrzała na Herba, na Johnny'ego i z powrotem na Herba.

– Opowiadaliście sobie jednak jakieś tajemnice? Dlaczego macie takie smutne miny?

– Właśnie powiedziałem Johnny'emu, że będzie musiał ciężko pracować, żeby się stąd wydostać – powiedział Herb. – Dużo fizykoterapii.

– Po co mówisz mu takie rzeczy? – Vera nalała piwa do kubka. – Teraz już wszystko będzie dobrze. Zobaczycie. Włożyła do kubka plastykową słomkę i wręczyła go synowi.

– A teraz wypij do dna – powiedziała z uśmiechem. – To zdrowe.

John wypił wszystko. Czuł w ustach gorzki smak.

l

– Proszę zamknąć oczy – powiedział Weizak.

Weizak był mały, okrąglutki i miał wręcz nieprawdopodobną fryzurę z długimi baczkami. Johnny nie mógł przyzwyczaić się do tych wszystkich włosów. W 1970 roku ktoś z takim uczesaniem musiałby bić się w każdym barze we wschodnim Maine, a mężczyznę w wieku Weizaka z pewnością uznano by za wystarczająco dorosłego, by trafił wprost do więzienia.

Tyle włosów. Rany!

Zamknął oczy. Głowę miał pokrytą elektrodami, do których podłączone były przewody prowadzące do wbudowanego w ścianę EEG. Przy konsoli EEG, który cierpliwie wypluwał z siebie szeroką wstęgę papieru, stała pielęgniarka i doktor Brown. Johnny żałował, że pielęgniarką nie była Marie Michaud. Trochę się bał.

Doktor Weizak dotknął jego powiek i Johnny drgnął.

– Nie… nie ruszaj się, Johnny. To ostatnie. No… już.

– W porządku, doktorze – odezwała się pielęgniarka. Cichy szum.

– W porządku, Johnny. Wygodnie ci?

– Mam wrażenie, jakby ktoś położył mi monety na oczach.

– Doprawdy? Szybko się do tego przyzwyczaisz. Pozwól, że ci objaśnię procedurę. Za chwilę poproszę cię, żebyś wyobraził sobie różne rzeczy. Będziesz miał mniej więcej dziesięć sekund na każdą, a tych rzeczy jest dwadzieścia. Rozumiesz?

– Tak.

– Doskonale. Zaczynamy, doktorze Brown?

– Wszystko gotowe.

– Doskonale, Johnny. Proszę, wyobraź sobie stół. Na stole leży pomarańcza.

Johnny pomyślał przez chwilę i zobaczył mały stolik do kart ze składanymi, stalowymi nóżkami. Na stoliku, nieco z boku, leżała duża pomarańcza; na jej nierównej skórce widniała nalepka z napisem: „SUNKIST".

– Dobrze – powiedział Weizak.

– Czy to coś widziało moją pomarańczę?

– Nie… to znaczy tak, w sposób symboliczny. Maszyna śledzi twe fale mózgowe. Szukamy przeszkód, Johnny. Obszarów uszkodzonych. Wskazówek, że istnieje gdzieś jeszcze wzmożone ciśnienie śródczaszkowe. A teraz proszę, żebyś dał sobie spokój z pytaniami.

– Dobrze.

– Proszę, wyobraź sobie teraz telewizor. Jest włączony, ale nie odbiera żadnej stacji.

Johnny zobaczył telewizor, który stał u niego w mieszkaniu – stał n i e g d y ś. Rozjaśniony ekran śnieżył. Ramiona anteny, rozłożone jak królicze uszy, dla lepszego odbioru owinięte były srebrną folią.

– Dobrze.

Padały kolejne polecenia:

– Wyobraź sobie stolik piknikowy stojący w lewej części zielonego trawnika. Johnny pomyślał i zobaczył leżak. Zmarszczył czoło.

– Coś nie w porządku? – zapytał go Weizak.

– Nie, nie – powiedział i skupił się bardziej.

Piknik. Steki, barbecue… kojarz, cholera, kojarz! Tak trudno zobaczyć w wyobraźni stolik piknikowy, kiedy w życiu widziało się ich tylko parę tysięcy? Kojarz, aż go zobaczysz. Plastykowe łyżki i widelce, papierowe talerzyki, ojciec w kucharskiej czapie trzyma w ręku długi widelec; ma na sobie fartuch, na którym chwiejnymi literami wypisane jest: KUCHARZ MUSI SIĘ NAPIĆ. Tata smaży hamburgery i zaraz wszyscy usiądą do… No, jest!

Johnny uśmiechnął się, lecz jego uśmiech zaraz zbladł. Tym razem wyobraził sobie hamak.

– Cholera!

– Stolik nie wyszedł?

– Zdumiewające. Jakbym… jakbym nie mógł o nim pomyśleć. To znaczy… wiem, co to jest, ale nie mogę sobie tego wyobrazić. Czy to nie dziwne?

– Nie ma sprawy. Spróbuj czegoś takiego: kula ziemska leżąca na płóciennej budzie półcieżarówki.

To było łatwe.

Przy dziewiętnastym zadaniu – łódź wiosłowa leżąca pod znakiem drogowym (Johnny zastanowił się przez chwilę, kto też wymyśla te wszystkie pytania) – powtórzył się problem stolika. Okropnie frustrujące. Zobaczył piłkę plażową leżącą przy nagrobku. Wytężył umysł i dostrzegł wielopoziomowe skrzyżowanie autostrad. Weizak uspokoił go, a w chwilę później usunięto elektrody z jego głowy i powiek.

– Dlaczego nie mogłem tego zobaczyć? – zapytał Johnny. Wzrok biegał mu od Browna do Weizaka i z powrotem. – Co się stało?

– Trudno odpowiedzieć na to pytanie z całkowitą pewnością – stwierdził Brown. – Może to być rodzaj miejscowej amnezji. Albo wypadek mógł zniszczyć jakąś część pańskiego mózgu -mam na myśli część mikroskopijnych rozmiarów. Tak naprawdę nie wiemy, na czym polega problem, ale jest całkiem jasne, że stracił pan pewną ilość pamięci śladowych. Trafiliśmy przypadkiem na dwie. Pan pewnie napotka ich więcej.

Weizak zapytał nagle:

– W dzieciństwie doznałeś urazu głowy, prawda? Johnny spojrzał na niego z powątpiewaniem.

– Masz na głowie starą bliznę. Jest taka teoria, Johnny, oparta na mnóstwie badań statystycznych…

– Badań, które nieprędko zostaną ukończone – wtrącił Brown; zabrzmiało to bardzo uczenie.

– Racja. Ale według tej teorii ludzie budzący się ze stanu śpiączki wcześniej doznali jakiegoś urazu mózgu… tak jakby w rezultacie wcześniejszego urazu mózg jakoś się adaptował, umożliwiając przetrwanie późniejszego uszkodzenia.

– Nic z tego nie udowodniono. – Brown najwyraźniej miał pretensję do Weizaka o samo poruszenie tego tematu.

– Ale on ma bliznę – powiedział Weizak. – Nie pamiętasz, co ci się przytrafiło, Johnny? Przypuszczam, że musiałeś stracić przytomność. Spadłeś ze schodów? Może z roweru? Sądząc po bliźnie, byłeś wtedy chłopcem.

Johnny wysilił pamięć, a potem potrząsnął głową.

– Pytał pan rodziców?

– Żadne z nich nie pamięta takiego urazu głowy… a tobie nic nie przychodzi na myśl?

Na moment przyszło: wspomnienie dymu, czarnego, tłustego, pachnącego gumą. Chłód. I znikło. Johnny potrząsnął głową.

Weizak westchnął, a później wzruszył ramionami.

– Musisz być zmęczony.

– Tak. Trochę.

Brown przysiadł na kozetce.

– Jest za piętnaście jedenasta. Miałeś bardzo pracowity ranek. Doktor Weizak i ja odpowiemy ci na kilka pytań, jeśli chcesz, a później się prześpisz. Dobrze?

– Dobrze – powiedział Johnny. – Robiliście mi zdjęcia mózgu…

– Badanie TK. – Weizak skinął głową. – Tomografia komputerowa. – Wziął pudełko gumy do żucia i wsunął sobie w usta trzy gumy na raz. – TK to seria rentgenów mózgu, Johnny. Komputer zestawia obrazy i…

– I co wam powiedział? Ile czasu mi zostało?

– Co znaczy to „ile czasu mi zostało"? Mówisz, jakbyś grał w starym filmie.

– Słyszałem, że ludzie budzący się z długotrwałej śpiączki nie zawsze pozostają przytomni. Zasypiają znowu. To jak z żarówką, która błyska, nim się przepali.

Weizak roześmiał się głośno. Był to szczery, donośny śmiech, zakrawało na cud, że przy okazji nie zakrztusił się gumą.

– Och, jaki ty jesteś melodramatyczny. – Położył rękę na piersi Johnny'ego. – Sądzisz, że Jim i ja jesteśmy dziećmi? Nie. Jesteśmy neurologami. Wy, Amerykanie, nazywacie takich ludzi „drogimi talentami". Co oznacza, że niewiele wiemy o funkcjonowaniu ludzkiego mózgu, ale nie jesteśmy w tej dziedzinie kompletnymi ignorantami. I mówię ci: oczywiście, bywały nawroty. Ale w twoim przypadku nie będzie żadnych. Myślę, że możemy ci to zapewnić, prawda, Jim? Zgadzasz się?

– Tak – powiedział Brown. – Nie zdołałem znaleźć żadnych istotnych uszkodzeń w twym mózgu, Johnny. W Teksasie mieszka facet, który spędził w śpiączce dziewięć lat. Od sześciu lat pracuje w banku, zajmuje się sprawdzaniem wypłacalności kredytobiorców. Przedtem, przez dwa lata, był kasjerem. W Arizonie jest kobieta, która była w śpiączce dwanaście lat. Podczas porodu wystąpiły kłopoty ze znieczuleniem. Jeździ na wózku inwalidzkim, ale żyje i dysponuje pełnią władz umysłowych. Obudziła się w 1969 roku i spotkała dziecko, które urodziła dwanaście lat wcześniej. Dziecko chodziło do szóstej klasy i uczyło się doskonale.

– Czy ja też będę jeździł na wózku? – zapytał Johnny. – Nie mogę wyprostować nóg. Z rękami jest lepiej, ale nogi… – nie dokończył, tylko potrząsnął głową.

– Ścięgna się kurczą, wiesz? – powiedział Weizak. – To dlatego ludzie w stanie śpiączki przybierają pozycję płodu. Ale wiemy teraz więcej o fizycznej degeneracji, będącej wynikiem śpiączki, i potrafimy jej lepiej zapobiegać. Szpitalny fizykoterapeuta pracował nad tobą regularnie również wtedy, kiedy spałeś. Różni ludzie różnie reagują na śpiączkę. W twoim przypadku ta degeneracja przebiegała dość wolno, Johnny. Jak powiedziałeś, twoje ręce poruszają się i reagują na bodźce wspaniale. Ale pewna zmiana jednak nastąpiła. Kuracja będzie długa i… czy mam ci kłamać? Nie, nie sądzę. Będzie długa i bolesna. Będziesz płakał z bólu. Być może znienawidzisz fizykoterapeutę. Być może zakochasz się w szpitalnym łóżku. I przejdziesz operację – jedną, jeśli jesteś wyjątkowym szczęściarzem, albo nawet i cztery. Te operacje to jeszcze ciągle nowość. Mogą okazać się w pełni skuteczne, odnieść częściowy skutek albo w ogóle żadnego. A jednak, jeśli taka jest wola Boża, to – moim zdaniem – będziesz chodził. Nie sądzę, byś miał kiedykolwiek jeździć na nartach lub biegać przez płotki, ale być może będziesz biegał, a z pewnością pływał.

– Dziękuję – powiedział Johnny. Poczuł nagły przypływ uczucia do tego mężczyzny, który mówił z akcentem i miał takie dziwne uczesanie. Chciał mu się jakoś przysłużyć, a z tym uczuciem przyszła pokusa, niemal konieczność, by go dotknąć. Gwałtownie wyciągnął ręce i ujął dłoń Weizaka w swe dłonie. Dłoń doktora była duża, ciepła, z wyraźnie wyczuwalnymi żyłami.

– Tak? – powiedział łagodnie Weizak. – A to co?

I nagle wszystko się zmieniło. Nie sposób było powiedzieć, jak. Tylko w jednej chwili zobaczył Weizaka wyraźniej. Weizak jakby… z r o b i ł k r o k n a p r z ó d… otoczyło go piękne, czyste światło. Każdy znak, każdy pieprzyk na jego twarzy Johnny widział jak wyrzeźbiony. I każdą linię czytał jak książkę. Z a c z y n a ł r o z u m i e ć! – Poproszę o portfel – powiedział.

– Portfel? – Weizak i Brown wymienili zaskoczone spojrzenia.

– Ma pan w portfelu zdjęcie matki. Potrzebuję tego zdjęcia. P r o s z ę!

– Skąd ty to wiesz?

– P r o s z ę!

Weizak przez chwilę wpatrywał się w twarz pacjenta, a później powoli wsunął rękę pod fartuch i wyciągnął skórzany portfel, stary, wypchany i bezkształtny.

– Skąd wiesz, że mam w nim zdjęcie matki? Ona nie żyje, zginęła w okupowanej Warszawie…

Johnny wyrwał lekarzowi portfel. I sam Weizak, i Brown sprawiali wrażenie oszołomionych. Johnny otworzył portfel i zaczął w nim grzebać, nie zważając na plastykowe okładki na fotografie. Pominął stare wizytówki, rachunki ze sklepów, skasowany czek, stare zaświadczenie o pełnieniu jakiejś funkcji politycznej. Znalazł wreszcie małe zdjęcie oprawione w plastyk. Przedstawiało młodą kobietę o dość pospolitej twarzy, z włosami związanymi pod chustką. Uśmiechała się promiennym uśmiechem młodości. Na rękach trzymała małego chłopca. Obok niej stał mężczyzna w mundurze polskiej armii.

Johnny włożył zdjęcie pomiędzy dłonie, zamknął oczy i przez chwilę widział tylko ciemność, a potem z ciemności wyłonił się wóz… nie, karawan. Karawan ciągnięty przez konie, z lampami przykrytymi czarnymi woreczkami. Oczywiście, to był karawan, bo…

(ginęli setkami, tak, tysiącami, nie mogli walczyć z czołgami, wermachtem, dziewiętnastowieczna kawaleria przeciw czołgom i karabinom maszynowym, wybuchy, ludzie wyją, umierają, koń, wypłynęły mu wnętrzności, wywalone, otoczone białą obwódką oczy, za nim przewrócona armata, jadą nadal, jadą, jedzie weizak, stoi w strzemionach, w wyciągniętej ręce trzyma szablę, jest jesień 1939, pada jesienny deszcz, ludzie idą za nim, grzęznąc w błocie, działo nazistowskiego tygrysa obraca się, namierza go, ma go, strzela i nagle weizak powyżej pasa znika, szabla wypada mu z dłoni, to droga do warszawy, nazistowski wilk szaleje w europie)

– Doprawdy, powinniśmy z tym skończyć. – W odległym głosie Browna brzmiał strach. – Zbyt się podniecasz, Johnny. Słyszał głosy z dala, jak z tunelu czasu.

– Wprowadził się w jakiś trans – powiedział Weizak.

Było gorąco. Pocił się. Pocił się, bo

(miasto płonie, uciekają tysiące ludzi, po wybrukowanej ulicy jedzie zygzakiem ciężarówka, na ciężarówce siedzą niemieccy żołnierze w hełmach jak wiadra na węgiel, machając rękami, a młoda kobieta nie uśmiecha się teraz, ucieka, musi uciekać, chłopiec, odesłała go, chłopiec jest bezpieczny, ciężarówka skacze na krawężniku, błotnik uderza kobietę, miażdży jej biodro, kobieta wpada przez wybitą szybę do sklepu z zegarami, zegary zaczynają bić, biją, bo jest… bo jest)

– Szósta – powiedział Johnny ochryple. Oczy miał wywrócone, wybałuszone, widać było tylko białka. – Drugi września 1939 roku, wszystkie kukułki kukają godzinę.

– O mój Boże, co my tu mamy? – szepnął Weizak.

Pielęgniarka przytuliła się do elektroencefalografii, twarz miała bladą, przerażoną. Wszyscy się teraz boją, bo w powietrzu wisi śmierć. Śmierć wisi tu zawsze, zawsze tu wisi, bo to

(szpital, zapach eteru, krzyczą w obliczu śmierci, polska nie żyje, polska upadła wobec błyskawicznego marszu niemieckiego blitzkriegu, strzaskane biodro, mężczyzna w sąsiednim łóżku krzyczy o wodę, krzyczy, krzyczy, krzyczy, kobieta pamięta „CHŁOPIEC JEST BEZPIECZNY" jaki chłopiec? nie wie jaki chłopiec? jak się nazywam? nie pamięta nic tylko)

– Chłopiec jest bezpieczny – powiedział Johnny ochryple. – Och. Och. Och.

– Musimy to przerwać – powtórzył Brown.

– A co według ciebie powinniśmy zrobić? – głos Weizaka załamywał się. – Tkwi w tym zbyt głęboko, by…

Cichły głosy. Głosy z mgły. Mgła przykryła wszystko. Europa spowita jest mgłą wojny. Przykryła wszystko z wyjątkiem szczytów, szczytów gór

(szwajcaria. nazywa się teraz BORENTZ, nazywa się JOANNA BORENTZ, a jej mąż jest inżynierem czy architektem, czy jak się nazywa człowiek budujący mosty, buduje mosty w Szwajcarii, jest kozie mleko, kozi ser, dziecko, ooooch! poród, straszny poród, trzeba jej dać znieczulenie, morfinę, tej JOANNIE BORENTZ z powodu biodra, zmiażdżone biodro, zrosło się, zasnęło, a teraz się przebudziło i zaczyna krzyczeć, kości rozsuwają się, by przepuścić dziecko, jedno dziecko, drugie, trzecie, czwarte, nie urodziły się od razu, nie – rodziły się przez lata, lata)

– Dzieci – zawodził Johnny i mówił teraz kobiecym głosem, wcale niepodobnym do swego głosu. Mówił głosem kobiety. Z jego ust wypłynęły bełkotliwe dźwięki piosenki.

– Co, na miłość boską… – zaczął Brown.

– To po polsku! – krzyknął Weizak. Ogarnęło go zdumienie, twarz miał białą jak papier. – To kołysanka, śpiewa polską kołysankę, mój Boże, Chryste, co my tu mamy?

Pochylił się nad Johnnym, jakby chciał się z nim połączyć przez lata, jakby chciał przeskoczyć czas, jakby (most, jakiś most, to turcja, a później most gdzieś, gdzie jest gorąco, na dalekim wschodzie, czy to laos? nie wiem, zagubiłem go tam, straciliśmy tam HANSA, potem most w wirginii, most nad rzeką RAPPAHANNOCK i kolejny most w kalifornu, składamy wniosek o obywatelstwo i chodzimy na zajęcia w małym gorącym pokoju na zapleczu poczty, gdzie zawsze czuć zapach kleju, jest rok 1963, październik, i kiedy słyszymy o śmierci kennedy'ego w dallas, płaczemy i kiedy mały chłopczyk salutuje nad trumną ojca, kobieta myśli „CHŁOPIEC JEST BEZPIECZNY" i to przywołuje wspomnienie pożaru, jakiegoś wielkiego pożaru i wielkiego smutku, jaki chłopiec? śni jej się chłopiec i boli ją serce, mężczyzna umiera, HELMUT BORENTZ umiera, a ona z dziećmi mieszka w carmel w kalifornii w domu na, na… na… nie widzę nazwy ulicy, jest w martwej strefie jak łódź, jak stoi piknikowy na trawniku, jest w martwej strefie, jak warszawa, dzieci odchodzą, idzie na rozdanie matur raz, drugi i trzeci, biodro ją boli. jeden syn ginie w Wietnamie, ale reszta żyje dobrze, jeden z nich buduje mosty, kobieta nazywa się JOANNA BORENTZ i późną nocą, kiedy jest sama w zapadającym zmroku, myśli czasem „CHŁOPIEC JEST BEZPIECZNY")

Johnny spojrzał na lekarzy. Czuł w głowie zamęt. To szczególne światło wokół Weizaka znikło. Znów czuł się sobą, choć był słaby i trochę go mdliło. Przez chwilę patrzył na zdjęcie, a później oddał je lekarzowi.

– Johnny? – spytał Brown. – Dobrze się czujesz?

– Jestem zmęczony.

– Czy możesz powiedzieć nam, co się z tobą działo? Johnny spojrzał na Weizaka.

– Pańska matka żyje – powiedział.

– Nie, Johnny. Zmarła wiele lat temu. Podczas wojny.

– Niemiecka ciężarówka z żołnierzami potrąciła ją. Wpadła przez szybę do sklepu z zegarami – mówił. – Ocknęła się w szpitalu. Amnezja. Nie miała przy sobie żadnych dokumentów. Żadnych papierów. Przybrała imię Joanna… nie znam nazwiska. Tego nie widziałem, ale po wojnie wyjechała do Szwajcarii i wyszła za mąż za Szwajcara… chyba inżyniera. Jego specjalnością była budowa mostów, nazywał się Helmut Borentz. Po mężu nazywała… nazywa się… Joanna Borentz.

Oczy pielęgniarki robiły się coraz większe. Twarz doktora Browna była napięta; może uważał, iż Johnny nabiera ich wszystkich, albo po prostu nie podobało mu się, że naruszono ciasny grafik badań. Natomiast Weizak miał twarz nieruchomą, zamyśloną.

– Miała z Helmutem Borentzem czwórkę dzieci – kontynuował Johnny spokojnym, zmęczonym głosem. – Borentz pracował na całym świecie. Przez pewien czas był w Turcji. I gdzieś na Dalekim Wschodzie, chyba w Laosie, może w Kambodży. Później przyjechał tutaj. Najpierw do Wirginii, później w kilka innych miejsc, których nie widziałem, w końcu do Kalifornii.

Dostali obywatelstwo amerykańskie. Helmut Borentz nie żyje. Jedno z ich dzieci także nie żyje. Inne mają się doskonale. Ona czasami o panu śni. W snach myśli „chłopiec jest bezpieczny". Ale nie pamięta pańskiego nazwiska. Może sądzi, że już za późno.

– Kalifornia? – powtórzył Weizak z namysłem.

– Sam – wtrącił doktor Brown – doprawdy, nie powinieneś go zachęcać.

– Gdzie w Kalifornii, John?

– W Carmel. Nad morzem. Ale nie potrafię powiedzieć, na jakiej ulicy mieszka. To tam było, ale nie potrafię powiedzieć. Pojawiło się w martwej strefie. Jak stół piknikowy i wiosłowa łódź. Ale ona, Joanna Borentz, mieszka w Carmel, w Kalifornii. Nie jest stara.

– Nie, oczywiście, nie powinna być stara – powiedział Sam Weizak dalekim, pełnym namysłu głosem. – Kiedy Niemcy napadli na Polskę, miała tylko dwadzieścia cztery lata.

– Doktorze Weizak, muszę nalegać… – Głos Browna był ochrypły.

Weizak sprawiał wrażenie wyrwanego z bardzo głębokiego namysłu. Rozejrzał się dookoła, jakby dopiero co zauważył stojącego obok młodszego kolegę.

– Naturalnie – powiedział. – Jasne, że musisz nalegać. A Johnowi skończył się czas na pytania… chociaż, jak sądzę, powiedział nam więcej niż my jemu.

– To bzdury – stwierdził krótko Brown i Johnny pomyślał: „Jest przerażony. Strasznie przerażony".

Weizak uśmiechnął się do Browna, a później do pielęgniarki, która patrzyła na Johnny'ego, jakby był tygrysem zamkniętym w przegniłej klatce.

– Proszę nic o tym nikomu nie mówić, siostro – powiedział Weizak. – Ani przełożonej, ani bratu, ani kochankowi, ani spowiednikowi. Zrozumiano?

– Tak, doktorze – powiedziała pielęgniarka. „Ona nie zachowa tajemnicy", pomyślał Johnny, a później zerknął na Weizaka. „I on o tym wie."

Przespał większość popołudnia. Około czwartej przewieziono go korytarzem, zwieziono windą na neurologię i tam zrobiono mu więcej testów. Johnny płakał. Nie kontrolował prawie odruchów, które dorośli ludzie zwykli kontrolować. Kiedy wracał z badań, zrobił siusiu w majtki i musiano go przewinąć jak dziecko. Zwaliła się na niego pierwsza (i jedna z wielu, które dopiero miały nadejść) fala depresji, uniosła go ze sobą i żałował, że żyje. Żal nad samym sobą pojawił się wraz z depresją i Johnny pomyślał, jakie to niesprawiedliwe: odstawił numer Ripa van Winkle'a, nie mógł chodzić, jego dziewczyna wyszła za mąż za innego, a matka wpadła w manię religijną. Nie widział przed sobą nic takiego, dla czego warto byłoby żyć.

Kiedy już znalazł się w pokoju, pielęgniarka zapytała go, czy czegoś sobie życzy. Gdyby to była Marie, poprosiłby o wodę z lodem. Ale Marie skończyła pracę o trzeciej.

– Nie – odparł i odwrócił się twarzą do ściany. Po krótkiej chwili zasnął.

l

Wieczorem odwiedzili go rodzice i Vera zostawiła mu kupkę broszurek.

– Zostaniemy tu do końca tygodnia – oznajmił Herb. -A później, jeśli wszystko pójdzie dobrze, wrócimy na trochę do Pownal. Ale będziemy przyjeżdżać na wszystkie weekendy.

– Chcę zostać z moim chłopcem – rzekła głośno Vera.

– Lepiej nie, mamo – powiedział Johnny. Jego depresja prawie minęła, ale pamiętał, jaka była głęboka. Jeśli matka zacznie mu opowiadać o tym, jaki wspaniały plan ma dla niego Bóg, kiedy on będzie w tym stanie, z pewnością nie zdoła powstrzymać wybuchu histerycznego śmiechu.

– Potrzebujesz mnie, John. Potrzebujesz mnie, żebym ci wyjaśniła…

– Najpierw muszę się lepiej poczuć. Wyjaśnisz mi wszystko, kiedy zacznę chodzić. Dobrze?

Nie odpowiedziała. Na jej twarzy malował się komiczny upór – tylko że nie było w nim nic śmiesznego. Nic a nic. Mc, tylko łut szczęścia, to wszystko. Pięć minut wcześniej na tej drodze, pięć minut później, i świat wyglądałby zupełnie inaczej. Tylko spójrzcie na nas wszystkich, tylko popatrzcie, jacy zrobiliśmy się popaprani. A ona wierzy, że to boski plan. Chyba albo to, albo przyszłoby kompletnie oszaleć.

Żeby przerwać niezręczną ciszę, Johnny zapytał:

– Czy Nixona wybrali na drugą kadencję? I kto był kontrkandydatem?

– Został wybrany – odpowiedział Herb. – Kontrkandydatem był McGovern.

– Kto?

– McGovern. George McGovern. Senator z Południowej Dakoty.

– Nie Muskie?

– Nie. Ale Nixon nie jest już prezydentem. Zrezygnował.

– Co?

– Okazał się kłamcą – stwierdziła ponuro Vera. – Stał się pyszny i Bóg go poniżył.

– Nixon zrezygnował? – Johnny kompletnie zgłupiał. – O n?

– Miał do wyboru: albo zrezygnować, albo go wywalą – powiedział Herb. – Byli gotowi go oskarżyć.

Johnny nagle zorientował się, że w amerykańskiej polityce nastąpiły wielkie i niezmiernie ważne zmiany – na pewno z powodu Wietnamu – a jemu to wszystko umknęło. Po raz pierwszy naprawdę poczuł się jak Rip van Winkle. Jak wielkie były te zmiany? Bał się zapytać. A później naprawdę się przestraszył.

– Agnew… Agnew został prezydentem?

– Ford – poinformowała go Vera. – Dobry, uczciwy człowiek.

– Henry Ford został prezydentem Stanów Zjednoczonych?

– Nie Henry. Gerald.

Johnny patrzył raz na jedno, raz na drugie, na pół przekonany, że to sen albo jakiś głupi dowcip.

– Agnew też zrezygnował – Vera zacisnęła usta w cienką, białą linię. – Był złodziejem. Przyjął łapówkę w swym biurze. Tak mówią.

– Nie zrezygnował z powodu łapówki – poprawił ją Herb. – Zrezygnował z powodu jakichś sprawek w Marylandzie. Przypuszczam, że tkwił w nich po szyję. Nixon mianował wiceprezydentem Jerry'ego Forda. A w sierpniu sam zrezygnował i Ford został prezydentem. O n z kolei mianował wiceprezydentem Nelsona Rockefellera. I tak zostało do dziś.

– Jest rozwiedziony – rzekła ponuro Vera. – Niech Bóg broni, by kiedykolwiek został prezydentem.

– Co zrobił Nixon? – spytał Johnny. – Wielki Boże, ja… -

Zerknął na matkę, która natychmiast zrobiła groźną minę. – To znaczy, rany Julek, jeśli mieli go oskarżyć…

– Nie powinieneś wzywać imienia Pana Naszego nadaremnie z powodu bandy przekupnych polityków – powiedziała Vera. – Chodziło o Watergate.

– Watergate? Czy to jakaś operacja w Wietnamie?

– Chodziło o Hotel Watergate w Waszyngtonie – wyjaśnił mu Herb. – Jacyś Kubańczycy włamali się do biur Partii Demokratycznej i dali się złapać. Nixon o tym wiedział. Próbował to zatuszować.

– Kpisz sobie? – zdołał w końcu wykrztusić Johnny.

– To przez te taśmy – mówiła dalej Vera. – I ten John Dean. Nie lepszy od szczura uciekającego z tonącego okrętu, moim zdaniem. Zwykły plotkarz.

– Tato, możesz mi to wszystko wytłumaczyć?

– Spróbuję – powiedział Herb – ale nie sądzę, by wszystko już wyszło na jaw. Jeszcze nie. Przyniosę ci książki. Napisano na ten temat z milion książek, a nim wszystko wreszcie się skończy, dopiszą pewnie kolejny milion. Więc tak: tuż przed wyborami, latem 1972 roku…

2

Było wpół do jedenastej i rodzice już wyszli. Na oddziale przy gaszono światła. Johnny nie mógł spać. Przerażająca mieszanina nowych faktów tańczyła mu po głowie. Świat zmienił się tak bardzo, że aż nie do uwierzenia – biorąc pod uwagę, jak niewiele minęło czasu. Czuł, że nie nadąża za tymi zmianami, że się do nich nie dostosuje.

Ojciec powiedział mu, że ceny paliw poszły w górę prawie o sto procent. Kiedy miał wypadek, galon zwykłej benzyny można było kupić za trzydzieści do trzydziestu dwóch centów. Teraz kosztował już pięćdziesiąt cztery centy i pod stacjami benzynowymi czasami ustawiały się kolejki. W całym kraju wprowadzono ograniczenie prędkości do dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Kierowcy wielkich ciężarówek omal nie wszczęli z tego powodu wojny domowej.

Ale to jeszcze nic. Skończyła się wojna w Wietnamie. Zwyczajnie skończyła się. Komuniści opanowali wreszcie kraj. Herb powiedział, że stało się to wtedy, kiedy Johnny właśnie zaczął okazywać oznaki wychodzenia z komy. Po wszystkich tych latach spadkobiercy Wujka Ho zwinęli sobie kraj jak roletę w ciągu zaledwie kilku dni.

Prezydent Stanów Zjednoczonych odwiedził czerwone Chiny. Nie Ford, ale Nixon. Pojechał tam przed złożeniem rezygnacji. Sam N i x o n, ten wielki inkwizytor! Gdyby to powiedział mu kto inny, nie tata, Johnny za nic by nie uwierzył.

Zbyt wiele się zmieniło i było to straszne. Nagle nie chciał dowiedzieć się już niczego; przestraszył się, że zwariuje. Ten długopis, który miał doktor Brown, ten Flair… jak dużo podobnych nowinek pojawi się jeszcze? Czy wiele jest takich drobiazgów, które udowadniały mu jedno: „Straciłeś część życia, niemal sześć procent życia (jeśli wierzyć statystykom). Wypadłeś z obiegu, jesteś opóźniony".

– Johnny? – powiedział cichy głos. – Śpisz, Johnny? Odwrócił się. W drzwiach stała jakaś niewyraźna postać. Mały, zgarbiony mężczyzna. Weizak.

– Nie. Nie śpię.

– Miałem taką nadzieję. Mogę wejść?

– Tak. Tak, proszę.

Lekarz wyglądał starzej. Przysiadł na łóżku Johnny'ego.

– Zadzwoniłem do niej – powiedział. – Zadzwoniłem do informacji z prośbą o telefon w Carmel, w Kalifornii. Zapytałem o panią JoAnne Borentz. Jak sądzisz, mieli jej numer?

– Tak. Jeśli nie jest zastrzeżony i jeśli w ogóle ma telefon.

– Ma. Dali mi numer.

– Aha. – Ciekawiło go to, bo lubił Weizaka, ale z żadnego innego powodu. Nie odczuwał potrzeby potwierdzenia swych wiadomości o Joannie Borentz, bo wiedział, że są prawdziwe -wiedział dokładnie, tak samo jak to, że jest praworęczny.

– Długo siedziałem i myślałem – mówił Weizak. – Powiedziałem ci, że moja matka nie żyje, ale to było tylko przypuszczenie. Mój ojciec zginął podczas obrony Warszawy, zaś matka po prostu zaginęła, wiesz? Wydawało się logiczne, że musiała zginąć… podczas bombardowania… w czasie okupacji… rozumiesz? Nie odnalazła się, a więc to było logiczne przypuszczenie. Amnezja… jako neurolog mogę ci powiedzieć, że całkowita, ogólna amnezja jest czymś niesłychanie rzadkim. Prawdopodobnie rzadszym od prawdziwej schizofrenii. Nie czytałem nigdy o udokumentowanym przypadku amnezji trwającej trzydzieści pięć lat.

– Ona już dawno odzyskała pamięć – powiedział Johnny. – Sądzę, że wszystko po prostu w sobie stłumiła. Kiedy wróciła jej pamięć, miała już drugiego męża i dwójkę… a może nawet trójkę dzieci. Ale śni o tobie. W snach powtarza: „chłopiec jest bezpieczny". Zadzwoniłeś do niej?

– Tak, bezpośrednio. Czy wiesz, że teraz można dzwonić bezpośrednio? Tak. To wielka wygoda. Kręcisz jedynkę, później numer kierunkowy i numer telefonu. Jedenaście cyfr i możesz się dodzwonić wszędzie, w całym kraju. Zdumiewające. I do pewnego stopnia przerażające. Słuchawkę podniósł chłopiec – nie, raczej młody mężczyzna. Zapytałem, czy pani Borentz jest w domu. Usłyszałem, jak woła: „Mamo, do ciebie". Stuknęło, kiedy położył słuchawkę na biurku, na stole czy na czymś. Stałem w Bagnor, w Maine, niespełna siedemdziesiąt kilometrów od wybrzeża Atlantyku i słyszałem, jak młody mężczyzna odkłada słuchawkę na stół w miasteczku na wybrzeżu Pacyfiku. Serce… serce biło mi tak szybko, że aż się przestraszyłem. Wydawało mi się, że czekam strasznie długo. A potem ona podniosła słuchawkę i powiedziała: „Tak? Halo?"

– Co jej powiedziałeś? Jak to załatwiłeś?

– Używając twego sformułowania, wcale tego nie załatwiłem. – Weizak uśmiechnął się krzywo. – Odwiesiłem słuchawkę. I chciałem się napić czegoś mocniejszego, ale niczego nie miałem w domu.

– Jesteś pewien, że to była ona?

– John, jakie naiwne pytanie! W 1939 roku miałem dziewięć lat. Od tego czasu nie słyszałem jej głosu. Kiedy ją znałem, mówiła tylko po polsku. Ja mówię tylko po angielsku… prawie zapomniałem mego rodzinnego języka, to bardzo żenujące. Jak mogę być pewien czegokolwiek?

– Ale b y ł e ś pewien?

Weizak wolno przesunął dłonią po czole.

– Tak – powiedział. – To była moja matka.

– Tylko nie mogłeś z nią rozmawiać?

– A powinienem? – W głosie lekarza zabrzmiał gniew. – Jej życie to j e j życie, prawda? Jest, jak powiedziałeś. Chłopiec jest bezpieczny. Czy powinienem niepokoić kobietę, która właśnie zaznała spokoju? Czy powinienem ryzykować, że na zawsze utraci równowagę ducha? To poczucie winy, o którym wspominałeś… czy powinienem je uwolnić? Choćby zaryzykować, że je uwolnię.

– Nie wiem – powiedział Johnny. To były trudne pytania. Nie umiałby na nie odpowiedzieć – ale czuł, że zadając te pytania, Weizak chce powiedzieć o tym, co zrobił. Na te pytania on sam nie znał odpowiedzi.

– Chłopiec jest bezpieczny i ta kobieta jest bezpieczna w Carmel. Dzieli ich kontynent i tak powinno zostać. A co z tobą, Johnny? Co zrobimy z tobą?

– Nie rozumiem, co masz na myśli.

– Więc muszę ci wytłumaczyć, nie? Doktor Brown jest zły. Zły na mnie, zły na ciebie i zły, jak podejrzewam, sam na siebie za to, że prawie uwierzył w coś, co z pewnością uważa za największą głupotę w życiu. Siostra, która przy tym była, nigdy nie zachowa tajemnicy. Dziś w łóżku powie o tym mężowi i być może na tym się skończy, ale jej mąż może opowiedzieć wszystko szefowi i możliwe, że już jutro wieczorem zwęszą to gazety. „Pacjent budzi się ze śpiączki jako jasnowidz!"

– Jasnowidzenie? Myślisz, że to właśnie to?

– Nie wiem, co to jest. Nie mam pewności. Fenomen psychiczny? Talent proroczy? Zgrabne słowa, które niczego nie tłumaczą, zupełnie niczego. Jednej z sióstr powiedziałeś, że operacja oka jej syna skończy się szczęśliwie…

– Marie – szepnął John. Uśmiechnął się lekko. Lubił Marie.

– …i to już wydostało się poza szpital. Czy widzisz przyszłość? Czy na tym polega jasnowidzenie? Nie wiem. Włożyłeś zdjęcie matki między dłonie i mogłeś powiedzieć mi, gdzie teraz mieszka. Czy wiesz, gdzie można znaleźć zgubione rzeczy i zaginionych ludzi? Czy t o jest jasnowidzenie? Nie wiem. Czy umiesz czytać w myślach? Wpływać na przedmioty w rzeczywistym świecie? Leczyć przez położenie dłoni? To wszystko bywa czasami nazywane „fenomenem parapsychologicznym". Wszystko to bywa wiązane z jasnowidzeniem. Z tego śmieje się doktor Brown. Śmieje się? Nie! On się wyśmiewa!

– A ty nie?

– Ja myślę o Edgarze Caysie. O Peterze Hurkosie. Próbowałem opowiedzieć doktorowi Brownowi o Peterze Hurkosie, ale on mnie wyśmiał. Nie chce o tym mówić, nawet nie chce o tym wiedzieć.

Johnny milczał.

– Więc… co mamy z tobą zrobić?

– A coś trzeba zrobić?

– Tak sądzę – powiedział Weizak. Wstał. – Zostawiam cię, żebyś to sobie przemyślał. Pamiętaj, są rzeczy, których lepiej nie oglądać, i rzeczy, które lepiej zgubić niż znaleźć.

Życzył Johnny'emu dobrej nocy i wyszedł cicho. Johnny był już bardzo zmęczony, ale mimo to sen nie przychodził do niego przez długi, długi czas.

l

Pierwsza operacja Johnny'ego została wyznaczona na dwudziestego ósmego maja. I Weizak, i Brown wyjaśnili mu bardzo dokładnie, na czym będzie polegała. Dostanie miejscowe znieczulenie – żaden z nich nie chciał ryzykować stosowania narkozy. Najpierw zoperują mu kostki i kolana. Jego ścięgna, skurczone podczas długiego snu, zostaną przedłużone przy pomocy nowych, wspaniałych plastykowych włókien. Używany w nich plastyk jest stosowany także podczas operacji serca. Problem nie polega na tym, czy jego organizm przyjmie, czy odrzuci sztuczne ścięgna – powiedział mu Brown – lecz raczej na tym, czyjego własne nogi zdołają się do nich przystosować. Jeśli rezultaty będą zadowalające, przeprowadzą jeszcze trzy operacje: jedną na długich ścięgnach ud, drugą na ścięgnach łokci i prawdopodobnie trzecią na ścięgnach szyi, którą wcale nie mógł obracać. Operacje przeprowadzi doktor Raymond Ruopp specjalizujący się w tego rodzaju technikach. Przyleci specjalnie z San Francisco.

– Czego chce ode mnie ten Ruopp, jeśli rzeczywiście taka z niego supergwiazda? – zapytał Johnny. Tego słowa, super-gwiazda, nauczył się od Marie. Użyła go, opowiadając o łysiejącym piosenkarzu w okularach, używającym nieprawdopodobnego nazwiska Elton John.

– Nie doceniasz faktu, że sam jesteś supergwiazda – odparł Brown. – W Stanach jest zaledwie kilku ludzi, którzy obudzili się ze śpiączki trwającej tak długo, jak twoja. A z tej garstki ty najszybciej i najłatwiej wydobrzałeś po odniesionych obrażeniach mózgu. Weizak użył znacznie dobitniejszego sformułowania.

– Jesteś świnką morską!

– Co?

– Tak. Spójrz w światło, proszę. – Weizak zaświecił w lewe oko pacjenta. – Wiesz, że przy pomocy tego urządzenia mogę zajrzeć ci wprost w nerw wzrokowy? Tak. Oczy to więcej niż okna duszy. Są jednym z najważniejszych punktów przy ocenie stanu mózgu.

– Świnka morska – powtórzył Johnny smutno, patrząc w punkt silnego światła.

– Tak. – Światło zgasło. – Nie lituj się tak nad sobą. Wiele z technik, które zostaną użyte w twoim przypadku – i kilka już użytych – udoskonalono podczas wojny w Wietnamie. W szpitalach wojskowych nie brak świnek morskich, nieprawdaż? Ktoś taki jak Ruopp interesuje się tobą, bo jesteś unikalny. Człowiek, który przespał cztery i pół roku. Czy uda się nam sprawić, by znowu mógł chodzić? Interesujący problem. Już widzi monografię, którą napisze o tobie w The New England Journal of Medicine. Czeka na to tak, jak dzieci czekają na święta i zabawki pod choinką. Nie widzi ciebie, nie widzi Johnny'ego Smi-tha, który cierpi, Johnny'ego Smitha, który musi siusiać do kaczki i dzwonić na pielęgniarkę za każdym razem, kiedy swędzą go plecy. To dobrze. Nie zadrżą mu ręce. Uśmiechnij się, Johnny. Ten Ruopp wygląda jak kasjer w banku, ale jest najlepszym chirurgiem w całej północnej Ameryce.

Ale Johnny'emu nie było do śmiechu.

Z poczucia obowiązku przeczytał broszurki przyniesione mu przez matkę. Przygnębiły go i sprawiły, że znów zaczął obawiać się o jej zdrowie psychiczne. Jedna z nich, napisana przez mężczyznę nazwiskiem Salem Kirban, wydała mu się prawie pogańska przez to, z jakim upodobaniem opisywała krwawą apokalipsę i tortury, widziane przez otwarte wrota piekieł. Inna opisywała nadejście Antychrysta w obrazach zaczerpniętych z trzeciorzędnego horroru. Reszta składała się na mroczny festiwal szaleństwa: Chrystus żyje pod biegunem południowym, Bóg kieruje latającymi spodkami, Nowy Jork jest Sodomą, a Los Angeles Gomorą. Wszystkie mówiły o egzorcyzmach, o czarownicach, o mnóstwie rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Johnny po prostu nie potrafił skojarzyć ich z religijną, ale stojącą twardo na ziemi kobietą, którą znał, nim zapadł w śpiączkę.

Trzy dni po wypadku ze zdjęciem matki Weizaka przy drzwiach pokoju Johnny'ego pojawił się drobny czarnowłosy reporter z Daily News z Bagnor nazwiskiem David Bright i zapytał, czy mógłby przeprowadzić krótki wywiad.

– A czy zasięgnąłeś opinii moich lekarzy? Bright uśmiechnął się.

– Prawdę mówiąc, nie.

– W takim razie z przyjemnością z tobą pogadam.

– Takich ludzi lubię – stwierdził Bright, wszedł i usiadł.

Pierwsze pytania dotyczyły wypadku i tego, co Johnny czuje po tym, jak się obudził i odkrył, że minęło niemal pół dekady. Johnny odpowiedział na nie szczerze i uczciwie. Później dziennikarz powiedział mu, że słyszał z „pewnego źródła", iż w wyniku wypadku chory zyskał coś w rodzaju szóstego zmysłu.

– Pytasz mnie, czy jestem jasnowidzem? Bright wzruszył ramionami.

– Na początek może być.

Johnny rozważył dokładnie to, co mu powiedział Weizak. Im więcej o tym myślał, tym bardziej wydawało mu się, że odkładając słuchawkę bez słowa, lekarz zrobił dokładnie to, co należało. Cała ta sprawa kojarzyła mu się z opowiadaniem W.W. Ja-cobsa Małpia łapka. Łapka spełniała trzy życzenia, ale za każde płaciło się straszną cenę. Stare małżeństwo poprosiło najpierw o sto funtów i straciło syna w wypadku w fabryce – dokładnie tyle wyniosło odszkodowanie. Potem stara kobieta poprosiła, by jej syn powrócił, i chłopak rzeczywiście wrócił – ale nim zdążyła otworzyć drzwi i zobaczyć, jakiego potwora przyzwała z grobu, stary zużył swe ostatnie życzenie, by go odesłać tam, skąd przyszedł. Jak powiedział Weizak, są pewne rzeczy, które lepiej zgubić niż znaleźć.

– Nie – powiedział. – Jestem takim samym jasnowidzem jak ty.

– Moje źródło twierdzi, że…

– Nie, to nieprawda.

Bright uśmiechnął się ironicznie, przez chwilę najwyraźniej zastanawiał się, czy iść dalej tym tropem, a później przewrócił kartkę w notatniku. Zaczął wypytywać Johnny'ego o plany na przyszłość, o to, jak zapatruje się na powrót do normalnego życia, i Johnny na te pytania odpowiadał mu szczerze i uczciwie.

– Więc co zamierzasz robić, kiedy już stąd wyjdziesz? – zapytał reporter, zamykając notes.

– W ogóle o tym nie myślałem. Na razie ciągle jeszcze próbuję przyzwyczaić się do myśli, że Gerald Ford jest prezydentem. Bright roześmiał się.

– No, nie ty jeden.

– Przypuszczam, że nadal będę uczył. Tylko to umiem. Ale na razie nie czas jeszcze o tym myśleć.

Bright podziękował mu za wywiad i wyszedł. Jego artykuł pojawił się w gazecie dwa dni później, na dzień przed operacją. Opublikowali go u dołu pierwszej strony z tytułem: JOHN SMITH, WSPÓŁCZESNY RJP VAN WINKLE, MA JESZCZE PRZED SOBĄ DŁUGĄ DROGĘ. Obok znalazły się trzy zdjęcia: pierwsze zrobione było zaledwie tydzień przed wypadkiem do księgi pamiątkowej liceum w Cleaves Mills, na drugim Johnny leżał w szpitalnym łóżku, chudy, skręcony, z unieruchomionymi, zgiętymi rękami i nogami, a w środku zamieszczono fotografię niemal całkiem zgniecionej taksówki, leżącej na boku jak zdechły pies. W całym artykule nie było nawet wzmianki o szóstym zmyśle, zdolności przepowiadania przyszłości i talentach parapsychologicznych.

– Jak ci się udało utrzymać go od tego z daleka? – zapytał go Weizak tego samego dnia, wieczorem. Johnny wzruszył ramionami.

– Wyglądał na przyzwoitego gościa. Może nie chciał mnie naciskać?

– Może i nie – przyznał lekarz. – Ale on nie zapomni. Nie zapomni, jeśli jest dobrym reporterem, a wiem, że jest dobry.

– Wiesz?

– Rozpylałem się.

– Dbasz o moje interesy?

– Wszyscy robimy, co możemy, nie? Denerwujesz się przed operacją, Johnny?

– Nie powiem, żebym się denerwował, nie. Przerażony to lepsze słowo.

– Jasne, oczywiście, że się boisz. Ja też bym się bał.

– Będziesz tam?

– Tak, w części obserwacyjnej sali operacyjnej. Nie odróżnisz mnie od innych w tej masce, ale ja tam będę.

– Załóż coś – powiedział Johnny. – Tak, żebym mógł cię odróżnić.

Weizak przyjrzał mu się i uśmiechnął.

– Dobra, przypnę zegarek do fartucha.

– Doskonale. A co z doktorem Brownem? On też tam będzie?

– Jest w Waszyngtonie. Jutro przedstawi twój przypadek Amerykańskiemu Towarzystwu Neurologicznemu. Czytałem jego artykuł. Jest całkiem dobry. Może trochę nadęty.

– Ciebie nie zaprosili? Lekarz wzruszył ramionami.

– Nie lubię latać. Boję się latania.

– A może chciałeś zostać ze mną?

Weizak uśmiechnął się krzywo, rozłożył ręce i milczał.

– On za mną nie przepada? Doktor Brown.

– Nie. Nie przepada. Uważa, że nas nabierasz. Wymyślasz różne rzeczy dla własnej korzyści. Być może szukasz popularności. Nie sądź go wyłącznie po tym, John. Już jest takim typem, że nie może myśleć inaczej. Jeśli masz coś do niego czuć, niech to będzie raczej litość. Jest błyskotliwy i zajdzie daleko. Już teraz składają mu oferty i wkrótce Brown odleci z zimnej, lesistej północy i tyle będziemy go widzieli w Bagnor. Poleci do Houston albo na Hawaje, a może nawet do Paryża? Ale to człowiek dziwnie ograniczony. To mechanik mózgu. Pociął go skalpelem na kawałki i nie znalazł duszy. A więc uznał, że duszy nie ma. Jak ci rosyjscy kosmonauci, którzy krążyli wokół Ziemi i nie widzieli Boga. To empiryzm mechanika, a mechanicy są po prostu dziećmi o zdumiewającej koordynacji motorycznej. Nie wolno ci powtórzyć mu tego, co powiedziałem.

– Nie powtórzę.

– Odpocznij teraz. Jutro czeka cię ciężki dzień.

Ze światowej sławy doktora Ruoppa Johnny widział podczas operacji wyłącznie grube okulary w rogowej oprawie i wielki guz po lewej stronie czoła, prawie na skroni. Reszta była urę-kawiczniona, zakapturzona i zamaskowana fartuchem.

Przed operacją dostał dwa zastrzyki, jeden z demerolu, a drugi z atropiny; jechał na salę wózkiem zaprawiony po same uszy. Anestezjolog podszedł do niego z największą strzykawką z nowokainą, jaką kiedykolwiek widział. Spodziewał się, że zastrzyk będzie bolał, i wcale się nie mylił. Dostał zastrzyk między czwartym i piątym kręgiem lędźwiowym, wystarczająco wysoko, by nie uszkodzić cauda equina, wiązki nerwów w dolnej części kręgosłupa, przypominających nieco koński ogon.

Johnny leżał na brzuchu i gryzł się w ramię, żeby nie krzyczeć.

Wydawało mu się, że to nigdy nie nastąpi, ale w końcu ból przerodził się w słabe ćmienie. Poza nim w dolnej części ciała nie czuł nic.

Zamajaczyła nad nim twarz Ruoppa. Zielony bandyta, pomyślał Johnny. Jesse James w rogowych okularach. Pieniądze albo życie.

– Czy wygodnie panu, panie Smith? – zapytał Ruopp.

– Tak. Ale wolałbym już przez to nie przechodzić.

– Może pan czytać pisma, jeśli pan chce. Albo obserwować operację w lustrze, jeśli pan to zniesie.

– Doskonale.

– Siostro, ile wynosi ciśnienie krwi?

– Sto dwadzieścia na sześćdziesiąt pięć, doktorze.

– Wspaniale. To co, orkiestra, gramy?

– Dajcie mi pałeczkę – powiedział słabo Johnny i zaskoczyło go, kiedy wszyscy się roześmieli. Ruopp poklepał go po przykrytych prześcieradłem plecach ręką w cienkiej rękawiczce.

Patrzył, jak chirurg wybiera skalpel i znika za zieloną zasłoną, wiszącą na kółkach na metalowej, wygiętej szynie. Lustro było wypukłe i Johnny mógł w nim obserwować wszystko, choć obraz był nieco zniekształcony.

– Ach, tak… – mówił Ruopp. – O, tak, te-te-te… tego właśnie chcemy… Hm-hm-hm… doskonale… szczypce proszę… Siostro, co to, proszę się obudzić na miłość Boską… tak jest… a teraz chyba potrzebuję tego… nie, zaraz… nie dawajcie mi tego, o co proszę, tylko to, czego potrzebuję… tak, doskonale… wiązkę proszę…

Siostra podała mu w szczypcach coś, co wyglądało jak splątane cienkie przewody. Ruopp zręcznie przejął je w powietrzu peseta.

Jak we włoskiej restauracji, pomyślał Johnny, patrz, ile sosu w tym spaghetti. Zemdliło go i popatrzył w drugą stronę. Z wysoka, z galerii, przyglądała mu się reszta bandytów. Mieli blade, bezlitosne, przerażające oczy. Później dostrzegł Weizaka – stał trzeci od lewej, w klapę fartucha zgodnie z obietnicą wpiął zegarek.

Johnny kiwnął mu głową.

Neurolog odpowiedział podobnym gestem.

Johnny poczuł się nieco lepiej.

3

Ruopp zakończył połączenie między kolanami i łydkami, i Johnny'ego obrócono. Operacja toczyła się dalej. Anestezjolog zapytała go, czy dobrze się czuje. Johnny odpowiedział jej, że czuje się tak dobrze, jak pozwalają na to okoliczności. Zapytała, czy chciałby posłuchać muzyki, i odpowiedział, że byłoby mu bardzo miło. W kilka chwil później salę operacyjną wypełnił czysty, słodki głos Joan Baez. Ruopp robił swoje. Johnny poczuł senność. Drzemał. Kiedy się ocknął, operacja trwała nadal. Weizak został. Johnny podniósł rękę, pokazując gestem, że go widzi, i lekarz znowu kiwnął mu głową.

4

Minęła godzina i było po wszystkim. Z sali wywiozła go na wózku siostra, która cały czas próbowała się dowiedzieć, czy czuje, ilu palców u nóg mu dotyka. Po dłuższej chwili Johnny potrafił już odpowiedzieć na to pytanie.

Podszedł do niego Ruopp. Maska bandyty wisiała mu krzywo na szyi.

– Wszystko w porządku?

– Tak.

– Operacja udała się doskonale. Jestem dobrej myśli.

– To świetnie.

– Pojawi się ból. Możliwe, że będzie dość silny. I terapia na początku też będzie bolesna. Musi pan się z tym pogodzić.

– Pogodzić – mruknął Johnny.

– Do widzenia – powiedział Ruopp i znikł. Johnny pomyślał, że pewnie chce rozegrać szybkie dziewięć dołków na miejscowym polu, nim zrobi się ciemno.

5

Możliwe, że będzie dość silny.

Znieczulenie przestało działać o dziewiątej wieczorem i Johnny cierpiał męki. Zabroniono mu poruszać nogami bez pomocy dwóch pielęgniarek. Czuł się tak, jakby wokół kolan zawiązano mu nabite gwoździami rzemienie i bezlitośnie je zaciągnięto. Czas pełzł jak leniwy ślimak. Johnny patrzył na zegarek pewien, że od ostatniego spojrzenia minęła godzina, i stwierdzał, że minęły zaledwie cztery minuty. Był przekonany, że nie zniesie tych cierpień nawet przez minutę, a później minuta mijała i był pewien, że nie wytrzyma następnej.

Pomyślał o tych wszystkich minutach, które jeszcze go czekały jak monety w bankowej banderoli długiej na dziesięć kilometrów, i dostał napadu najczarniejszej depresji. Zwaliła się na niego jak fala i uniosła go ze sobą. Mieli go tu zatorturować na śmierć. Operacja łokci, ud i szyi. Terapia. Ramka na kółkach, wózki, laski.

Pojawi się ból… musi się z nim pogodzić.

Sam się z nim pogódź, pomyślał Johnny. Zostawcie mnie w spokoju. Nie podchodźcie do mnie więcej, wy rzeźnicy. Jeśli tak macie mi pomagać, to ja się nie zgadzam.

Ciągły pulsujący ból, jakby wbijali mu w ciało gwoździe.

Poczuł, jak coś ciepłego ciurka mu po brzuchu.

Zmoczył się.

Johnny Smith obrócił się twarzą do ściany i zapłakał.

6

Dziesięć dni po pierwszej operacji i dwa tygodnie przed wyznaczonym terminem drugiej Johnny podniósł wzrok znad książki, którą czytał – Wszyscy ludzie prezydenta Woodwarda i Bernsteina – i dostrzegł, że w drzwiach stoi Sara, przyglądając mu się z wahaniem.

– Saro. To ty, prawda? Sara odetchnęła chrapliwie.

– Tak, to ja, Johnny.

Odłożył książkę i przyjrzał się jej. Ubrana była elegancko, w jasnozieloną lnianą sukienkę; przed sobą trzymała jak tarczę małą brązową torebkę. Zrobiła sobie pasemka i doskonale z nimi wyglądała. Te pasemka spowodowały, że Johnny poczuł nagłe, gwałtowne ukłucie zazdrości – czy to był jej pomysł, czy też pomysł mężczyzny, z którym mieszkała i w którego łóżku spała? Jest taka piękna.

– Wejdź – powiedział. – Wejdź i siadaj.

Weszła do pokoju i nagle Johnny zobaczył się takim, jakim musiała go widzieć: wychudzony, ciało przechylone lekko na jedną stronę w wózku ustawionym przy oknie, nogi wyprostowane i oparte na stołeczku, ubrany w nocną koszulę i tani, szpitalny szlafrok.

– Jak widzisz, włożyłem smoking.

– Wyglądasz doskonale. – Pocałowała go w policzek i przez głowę przeleciały mu setki wspomnień jak rozsypana talia kart. Usiadła na krześle, skrzyżowała nogi i zaczęła skubać rąbek spódnicy.

Patrzyli na siebie w milczeniu.

Johnny zauważył, że jest bardzo zdenerwowana. Gdyby ktoś teraz położył jej rękę na ramieniu, prawdopodobnie podskoczyłaby pod sam sufit.

– Nie wiedziałam, czy powinnam przyjść – powiedziała. – Ale bardzo chciałam.

– Cieszę się, że przyszłaś.

Jak obcy ludzie w autobusie, pomyślał, rozczarowany. To o wiele za mało.

– No i co słychać? Johnny uśmiechnął się.

– Byłem na wojnie. Chcesz zobaczyć zaszczytne rany? – Podniósł koszulę nad kolana, pokazując blizny w kształcie litery S, które już zaczynały się goić, ale ciągle były czerwone i poprzecinane szwami.

– O mój Boże, co oni ci tu robią?

– Chyba próbują złożyć Humpty Dumpty'ego – stwierdził. -Wszystkie konie króla, wszyscy ludzie króla i wszyscy doktorzy króla. Przypuszczam… – przerwał, bo Sara rozpłakała się.

– Nie mów tego w ten sposób, Johnny – powiedziała. – Proszę, nie mów tego w ten sposób.

– Przepraszam. Ja tylko… ja tylko próbowałem żartować. – Czy rzeczywiście właśnie o to mu chodziło? Czy próbował zbyć to żartem, czy też był to jego sposób na powiedzienie jej: „dziękuję, że przyszłaś mnie odwiedzić, tną mnie tu na kawałki"?

– Potrafisz…? Potrafisz sobie z tego żartować? – Wyjęła z torebki papierową chusteczkę i wytarła nią oczy.

– Niezbyt często. Chyba dlatego, że cię znów zobaczyłem… podniosłem gardę, Saro.

– Wypuszczą cię?

– Kiedyś tak. To jak na Dzikim Zachodzie, czytałaś o tym kiedyś? Wszyscy Indianie ze szczepu rzucą tomahawkiem i jeśli przeżyję, będę wolny.

– Latem?

– Nie… chyba jeszcze nie.

– Tak mi przykro, że to się zdarzyło – powiedziała tak cicho, że ledwie mógł ją usłyszeć. – Ciągle zastanawiam się nad tym, dlaczego… jak to się stało, że wszystko się zmieniło… nie mogę przez to spać. Gdybym nie zjadła tego nieświeżego hot-doga… gdybyś został zamiast wracać… – Potrząsnęła głową i spojrzała na niego. Oczy miała zaczerwienione. – Wygląda na to, że czasami kapitał nie przynosi zysków.

Johnny uśmiechnął się.

– Podwójne zero. Wszyscy tracą. Hej, pamiętasz? Załatwiłem to koło, Saro!

– Tak. Wygrałeś przeszło pięćset dolarów. Patrzył na nią, nadal się uśmiechając, ale tym razem w jego uśmiechu było zaskoczenie, nawet ból.

– Powiedzieć ci coś zabawnego? Lekarze sądzą, że mogłem przeżyć, ponieważ kiedy byłem mały, doznałem już jakiegoś urazu głowy. Ale ja nic nie pamiętam i moi rodzice też. Tylko wydaje mi się, że ile razy o tym pomyślę, widzę błysk tego koła fortuny… i czuję zapach palącej się gumy.

– Może wypadek samochodowy… – powiedziała Sara z powątpiewaniem.

– Nie, to chyba nie o to chodzi. Tylko… może koło było ostrzeżeniem, a ja je zignorowałem. Podniosła głowę.

– Nie mów tak, Johnny. Wzruszył ramionami.

– A może po prostu w jeden wieczór zużyłem zapas szczęścia na cztery lata? Ale popatrz na to, Saro! – Ostrożnie, z wyraźnym bólem, Johnny zdjął nogę ze stołeczka, zgiął ją o dziewięćdziesiąt stopni, wyprostował i znów położył na stołku. – Być może uda im się jednak złożyć Humpty Dumpty'ego? Kiedy się obudziłem, nie potrafiłem tego zrobić i nie mogłem wyprostować nogi tak, jak ją prostuję teraz.

– I możesz myśleć, Johnny! Możesz mówić. Wszyscy sądziliśmy, że… wiesz.

– Wiem. Johnny Kalafior.

Znów zapadła cisza, ciężka, niezręczna. Przełamał ją pierwszy, mówiąc ze sztucznym ożywieniem:

– A jak tam u ciebie?

– Cóż… wyszłam za mąż. Przypuszczam, że wiesz o tym?

– Tata mi powiedział.

– To taki wspaniały człowiek. – I nagle Sara wybuchła: – Nie mogłam czekać, Johnny. Z tego powodu też mi głupio. Lekarze mówili, że nigdy z tego nie wyjdziesz, że stopniowo będziesz odchodził, aż… aż odejdziesz. A nawet gdybym wiedziała… – Spojrzała na niego, jakby nie wiedziała, co zrobić, jakby próbowała się bronić. – Nawet gdybym wiedziała, John-ny, to chyba nie potrafiłabym czekać. Cztery i pół roku to strasznie długo.

– Tak. O, tak. To cholernie długo. Chcesz usłyszeć coś niesamowitego? Kazałem im przynieść tygodniki z czterech lat tylko po to, żeby zobaczyć, kto umarł. Truman. Janis Joplin. Jimi Hendrix… Jezu, myślę o tym, jak grał Purple Haze, i nie mogę w to uwierzyć. Dan Blocker. I ty, i ja. Po prostu odeszliśmy.

– Tak mi przykro – Sara szeptała. – Tak cholernie wstyd. Ale kocham tego faceta, Johnny. Bardzo go kocham.

– To dobrze. Tylko to się liczy.

– Nazywa się Walter Hazlett i jest…

– Chyba chętniej posłuchałbym o twoim dziecku – przerwał jej. – Nie gniewaj się, dobrze?

– Jest słodki – zaczęła Sara z uśmiechem. – Ma już siedem miesięcy. Daliśmy mu na imię Dennis, ale nazywamy go Denny. Po dziadku od strony ojca.

– Przyprowadź go kiedyś. Chciałbym go zobaczyć.

– Przyprowadzę – powiedziała Sara i uśmiechnęli się do siebie fałszywie, wiedząc doskonale, że nic takiego nigdy się nie zdarzy. – Johnny, czy czegoś potrzebujesz?

Tylko ciebie, mata. Ciebie i żeby mi zwrócono cztery i pół roku.

– Nie – powiedział. – Nadal uczysz?

– Tak, przynajmniej jeszcze przez jakiś czas.

– I ciągle wdychasz tę wstrętną kokainę?

– Och, Johnny, nic się nie zmieniłeś. Ciągle żartujesz.

– Ciągle żartuję – zgodził się i znów, z niemal słyszalnym stukiem, zapadła cisza.

– Czy mogę kiedyś jeszcze przyjść w odwiedziny?

– Jasne. To będzie świetnie. – Johnny zawahał się, nie chcąc, by skończyło się to w sposób tak nieokreślony, nie chcąc zranić ani jej, ani siebie, jeśli tylko dałoby się tego uniknąć. Chciał jej powiedzieć coś szczerego.

– Saro, zrobiłaś, co należało.

– Naprawdę? – Uśmiechnęła się, ale jej usta drżały. – Nie jestem pewna. Wydaje mi się, że to takie okrutne i… nic na to nie poradzę, ale takie złe. Kocham męża i dziecko, a kiedy Walt mówi, że któregoś dnia zamieszkamy w najpiękniejszym domu w Bagnor, ja mu wierzę. Mówi, że pewnego dnia będzie się ubiegał o miejsce Billa Cohena w Kongresie, i w to też wierzę. Mówi, że pewnego dnia ktoś z Maine zostanie wybrany prezydentem, i w to też prawie już uwierzyłam. Przyszłam tu, spojrzałam na twoje biedne nogi i… – Znów zaczęła płakać. – Wyglądają, jakby ktoś przepuścił je przez mikser, a ty jesteś tak okropnie c h u d y…

– Nie, Saro, nie.

– Jesteś taki chudy i to wydaje mi się złe i okrutne, i ja tego nienawidzę, nienawidzę tego, bo to się nie powinno zdarzyć, wcale nie powinno, wcale!

– Czasami chyba nic nie jest tak, jak powinno. Okropny jest ten nasz świat. Czasami robisz po prostu to, co musisz, i starasz się przeżyć. Idź i bądź szczęśliwa. A jeśli chcesz przyjść w odwiedziny, przyjdź. I przynieś ze sobą planszę do cribbage.

– Przyniosę. Przepraszam, że się rozpłakałam. Nie udało mi się cię rozbawić, prawda?

– Wszystko w porządku – odpowiedział jej z uśmiechem. – I daj sobie spokój z kokainą, mała. Nos ci od tego odpadnie. Sara prawie zdołała się roześmiać.

– Ten sam stary Johnny – powiedziała. Pochyliła się nagle i pocałowała go w usta. – Och, Johnny, wyzdrowiej wreszcie. Przyjrzał się jej z namysłem, kiedy się prostowała.

– Johnny?

– Nie zostawiłaś jej. Nie, wcale jej nie zostawiłaś.

– Czego nie zostawiłam? – Sara zmarszczyła czoło, zaskoczona.

– Obrączki. Nie zostawiłaś jej w Montrealu.

Johnny podniósł rękę do czoła i pocierał palcami skórę nad prawym okiem. Jego ramię rzucało cień i lekko przestraszona Sara zauważyła, że twarz ma tylko w połowie oświetloną. Sprawiło to, że pomyślała o masce na Halloween, którą kiedyś tak ją wystraszył. Miesiąc miodowy spędzili z Waltem w Montrealu, ale skąd Johnny miał to wiedzieć? Chyba, że Herb mu powiedział. Tak, na pewno dowiedział się o tym od Herba. Ale tylko ona i Walt wiedzieli, że gdzieś w hotelowym pokoju zgubiła obrączkę. Nikt inny nie mógł się o tym dowiedzieć, bo przed odlotem do domu Walt kupił jej drugą. Za bardzo się wstydziła, żeby powiedzieć o tym komukolwiek, nawet matce.

– Skąd…

Johnny zamyślił się głęboko i nagle uśmiechnął się do niej. Opuścił dłoń i zacisnął obie, spoczywające teraz na brzuchu, ręce.

– Była źle dopasowana. Pakowałaś się, nie pamiętasz, Saro? Wyszedł coś kupić, a ty się pakowałaś. Wyszedł kupić… kupić… nie wiem. Jest w martwej strefie.

Martwej strefie?

– Poszedł do sklepu z pamiątkami i kupił mnóstwo śmiesznych rzeczy na prezenty. Poduszki do rzucania i różne takie. Ale Johnny, skąd możesz wiedzieć, że zgubiłam obrączkę…

– Pakowałaś się. Obrączka była źle dopasowana, o wiele za luźna. Miałaś to załatwić, kiedy wrócicie do domu. Ale tymczasem ty… ty… – Widoczny na jego twarzy wyraz zaskoczenia wrócił na moment i natychmiast znikł. Johnny uśmiechnął się. – Wypchałaś ją papierem toaletowym!

Sara zamarła ze strachu. Podniosła rękę do gardła i wpatrywała się w Johnny'ego jak zahipnotyzowana. Ma w oczach ten sam wyraz, ten sam wyraz chłodnego rozbawienia, który miał w nich, kiedy bił to koło fortuny. Co się z tobą dzieje, Johnny? Kim się stałeś? Błękitne oczy Johnny'ego pociemniały, ich błękit zmienił się w fiolet; patrzył na nią jakby z bardzo daleka. Miała ochotę uciec. Wydawało sięjej, że pokój pociemniał, jakby on rozdzierał jakoś tkankę czasu, zrywał to, co łączy przeszłość z teraźniejszością.

– Ześlizgnęła ci się z palca. Wkładałaś jego maszynkę do golenia do jednej z tych małych kieszonek i obrączka zsunęła się wprost do niej. Zauważyłaś to dopiero później, więc myślałaś, że jest gdzieś w pokoju. – Johnny roześmiał się, cienko, szyderczo, przeraźliwie; nie brzmiało to wcale jak normalny śmiech, tylko zimno… wręcz odpychająco. – Rany, wywróciliście pokój do góry nogami. Ale ty ją spakowałaś. Jest ciągle w kieszonce tej walizki. Leżała tam przez cały czas. Sprawdź na strychu, Saro. Zobaczysz.

Na zewnątrz, na korytarzu, ktoś upuścił szklankę i zaklął, zaskoczony, kiedy się stłukła. Johnny odwrócił się, usłyszawszy hałas, i z oczu znikła mu ta dziwna mgła. Spojrzał na Sarę, dostrzegł jej nieruchomą twarz, szeroko otwarte oczy i zmarszczył się, zatroskany.

– Co? Powiedziałem coś nie tak?

– Skąd mogłeś wiedzieć? – wyszeptała. – Skąd mogłeś to wszystko wiedzieć?

– Nie mam pojęcia. Przepraszam, jeżeli…

– Johnny, muszę już lecieć. Denny został z opiekunką.

– Dobrze, Saro. Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałem.

– Skąd wiedziałeś o obrączce, Johnny? Johnny mógł tylko potrząsnąć głową.

7

Nie zdążyła nawet zejść na niższe piętro, kiedy poczuła mdłości. Ledwie zdążyła znaleźć toaletę. Wbiegła do środka, zamknęła się w kabince i gwałtownie zwymiotowała. Spuściła wodę i stała z zamkniętymi oczami drżąc, lecz także bliska śmiechu. Kiedy widziała się z Johnnym po raz ostatni, także wymiotowała. Zadziałała surowa sprawiedliwość? Zamknął się nawias czasu, wypełniła półka? Przyłożyła dłoń do ust i stłumiła to, co miało się z nich wydostać, może śmiech, a może krzyk. W ciemności świat huśtał się dziwnie, wirował jak okrągły talerz. Wirował jak koło fortuny.

8

Zostawiła Denny'ego z panią Labelle, więc kiedy wróciła, dom był cichy i pusty. Po wąskich schodkach wspięła się na strych i zapaliła światło – dwie nagie żarówki. Trzy walizki od Granta leżały rzucone w kąt, do ich pomarańczowych ścianek ciągle przylepione były naklejki z Montrealu. Otworzyła pierwszą, obmacała kieszonki i nic nie znalazła. Podobnie w drugiej i w trzeciej.

Sara zrobiła głęboki wdech, a później wypuściła powietrze z płuc, czując się głupio. Była rozczarowana, ale przede wszystkim czuła ulgę. Oszałamiającą ulgę. Nie ma obrączki. Bardzo mi przykro, Johnny. Ale z drugiej strony, wcale nie jest mi przykro. Gdybym ją znalazła, byłoby to jednak trochę jak na filmie.

Zaczęła ustawiać walizki na ich dawnym miejscu, między stosem starych notatek Walta i stojącą lampą, którą przewrócił pies tej zwariowanej baby i której jakoś nigdy nie miała serca wyrzucić, i kiedy otrzepywała ręce, gotowa zapomnieć o całej tej sprawie, jakiś cichy głos, tak cichy, że niemal niesłyszalny, szepnął: „Niezbyt dokładnie szukałaś, prawda? Nie chciałaś jej znaleźć, racja, Saro?"

Nie. Tak naprawdę, to nie chciała niczego znaleźć. A jeśli ten cichy głos spodziewał się, że znowu zacznie otwierać te wszystkie walizki, to był szalony. Za piętnaście minut miała odebrać Denny'ego. Walt przyprowadzi na kolację jednego z ważniejszych dyrektorów swej firmy (b a r d z o ważna sprawa!) i jeszcze powinna napisać list do Bettye Hackman – ze stacjonującego w Ugandzie Korpusu Pokoju Bettye trafiła wprost w ramiona oszałamiająco bogatego hodowcy koni z Kentucky. Powinna także umyć obie łazienki, zrobić sobie włosy i wykąpać Denny'ego. Za dużo miała roboty, by wygłupiać się na gorącym i brudnym strychu.

Więc wyjęła znów wszystkie trzy walizki, otworzyła je, i tym razem przeszukała wewnętrzne kieszonki naprawdę uważnie… a w trzeciej, wciśnięta w róg na samym spodzie, leżała obrączka. Sara podniosła ją do światła jednej z nagich żarówek i przeczytała wygrawerowany wewnątrz napis, ciągle tak świeży jak w dniu, kiedy Walt wsunął ją jej na palec: WALTER I SARA HAZLETT – 9 LIPCA 1972 ROKU.

Przyglądała się obrączce przez bardzo długą chwilę.

A później odłożyła walizki, wyłączyła światło i zeszła po schodkach. Zdjęła lnianą sukienkę, mocno zabrudzoną kurzem, włożyła luźne spodnie i podkoszulkę. Poszła przecznicę dalej i odebrała synka od pani Labelle. Wrócili do domu. Sara umieściła Denny'ego w dużym pokoju, po którym raczkował sobie radośnie, podczas gdy ona przygotowywała pieczeń i obierała ziemniaki. Kiedy już mięso znalazło się w piekarniku, poszła do dużego pokoju i zobaczyła, że Denny zasnął na dywanie. Podniosła go i wsadziła do łóżeczka. Później umyła toalety. Mimo wszystko, mimo to, jak szybko zbliżała się pora kolacji, nie przestawała myśleć o obrączce. Johnny wiedział. Potrafiła nawet dokładnie wskazać moment, w którym się dowiedział. To było wtedy, kiedy pocałowała go na pożegnanie.

Sama myśl o tym sprawiła, że poczuła się słabo, dziwnie; i nie była nawet pewna, czemu. Wszystko jej się pomieszało. Jego krzywy uśmiech, który wcale się nie zmienił, jego ciało, tak strasznie zmienione, chude i niedożywione, to, jak martwe włosy przylepiały mu się do czaszki, tak strasznie kontrastowało z jej ciągle żywymi wspomnieniami. C h c i a ł a go pocałować.

Przestań, powiedziała sobie. Jej twarz w łazienkowym lustrze była twarzą obcej osoby. Zarumieniona, podniecona – powiedzmy sobie: zmysłowa, seksy.

Zacisnęła dłoń na spoczywającej w kieszonce spodni obrączce i prawie – ale nie całkiem – nim uświadomiła sobie, co robi, wrzuciła ją do czystej, lekko niebieskiej wody. Woda była krystalicznie czysta; jeśli pan Treachers z Baribault, firma Treachers, Moorehouse i Gendron, będzie musiał wysiusiać się w trakcie kolacji, to nie przerazi go żaden ciemny krążek na dnie kibelka; kto wie, jakie przeszkody czyhają na drodze, którą młody człowiek wspina się ku Radzie Mędrców, prawda? Kto wie cokolwiek o tym świecie?

Obrączka z pluskiem wpadła w czystą wodę i zatonęła, obracając się leniwie. Wydawało się jej, że kiedy osiadała na porcelanowym dnie toalety, rozległ się cichy brzęk, ale prawdopodobnie była to tylko jej wyobraźnia. Zaczynała boleć ją głowa. Powietrze na strychu było gorące, nieświeże, śmierdzące. Lecz pocałunek Johnny'ego – ten był taki słodki. Taki słodki.

Nim pomyślała, co właściwie robi (i z pośpiechem, zapobiegając jakiejkolwiek ingerencji rozsądku), Sara pociągnęła za sznurek i spuściła wodę. Woda spłynęła z hukiem i szumem, który pewnie wydawał się jej głośniejszy, bo zamknęła oczy. Kiedy je znów otworzyła, obrączka znikła. Znikła już raz, a teraz znikała po raz drugi.

Nagle Sara poczuła, jak uginają się pod nią kolana, i usiadła na krawędzi wanny, kryjąc twarz w dłoniach. Jaką ma strasznie rozpaloną twarz. Nie wróci już do szpitala i nigdy nie zobaczy Johnny'ego. To był kiepski pomysł. Zdenerwowała się. Walt przyprowadzał na kolację ważnego dyrektora, miała butelkę Mondavi i tę pieczeń, która wyrwała dziurę w ich budżecie, i od tej pory tylko o tym będzie myśleć. Powinna myśleć o tym, jak bardzo kocha Walta, i o śpiącym w łóżeczku Dennym. Powinna myśleć o tym, że jeśli raz dokonało się wyboru w tym szalonym świecie, to trzeba z nim żyć. I nie wolno jej już nigdy myśleć o Johnnym Smisie i jego krzywym, uroczym uśmiechu.

9

Kolacja okazała się wielkim sukcesem.

l

Lekarz zapisał Verze środek na nadciśnienie pod nazwą hydrodiuril. Lek niewiele obniżył jej ciśnienie („tyle co za grosz", jak z upodobaniem pisała w listach), natomiast sprawił, że czuła się chora i słaba. Musiała siadać i odpoczywać po sprzątnięciu domu elektroluksem, po wejściu schodami na górę oddychała jak zdyszany pies w gorące, sierpniowe popołudnie. Gdyby Johnny nie powiedział, że to wyłącznie dla jej dobra, od razu wyrzuciłaby te pigułki przez okno.

Lekarz wypróbował drugi środek, po którym serce biło jej tak szybko, że sama przestała go brać.

– Musimy próbować na chybił trafił – powiedział doktor. – W końcu cię wyleczymy, Vera. Nie martw się.

– Ja się nie martwię. Pokładam ufność w Panu Bogu.

– Oczywiście, racja. To najzupełniej w porządku.

Pod koniec czerwca lekarz zdecydował się na kombinację hy-drodiurilu i innego środka pod nazwą aldomet – grubych, drogich, żółtych, obrzydliwych pigułek. Kiedy zaczęła brać oba lekarstwa naraz, co piętnaście minut musiała robić siusiu. Miała bóle głowy i palpitacje serca. Lekarz powiedział, że jej ciśnienie poszło w dół i znów było normalne, ale ona wcale mu nie wierzyła. Po co w końcu są ci doktorzy? Spójrzcie tylko, co zrobili jej synowi, jej Johnny'emu – pocięli go jak rzeźnik mięso! Miał już trzy operacje, wygląda jak potwór ze szwami na rękach, na nogach i na szyi, i ciągle jeszcze nie może chodzić, i musi używać stelażu na kółkach jak stara pani Sylvester. Jeśli jej ciśnienie obniżyło się, to dlaczego cały czas czuje się taka połamana?

– Musisz dać sobie dość czasu, żeby organizm przyzwyczaił się do lekarstw – tłumaczył jej Johnny. Była pierwsza niedziela lipca i jego rodzice przyjechali na cały weekend. Johnny właśnie wrócił z hydroterapii, blady i zmęczony. W każdej dłoni trzymał małe ołowiane kulki, podnosił je i opuszczał na kolana, ćwicząc mięśnie ramion. Gojące się blizny, przecinające łokcie i przedramiona jak kreski ułamkowe, napinały się i rozluźniały.

– Zaufaj Bogu – powiedziała Vera. – Nie trzeba wierzyć tym idiotyzmom. Zaufaj Bogu, a On ci dopomoże.

– Vera… – wtrącił Herb.

– Żadna „Vera"! To i d i o t y z m y! Czyż Biblia nie mówi: „Poproś, a będzie ci dane, pukaj, a otworzą ci"? Nie ma żadnego powodu, żebym brała wszystkie te złe lekarstwa, i nie ma powodu, by mój chłopiec pozwolił tym wszystkim lekarzom się torturować. To złe, to mu wcale nie pomaga, to jest g r z e c h!

Johnny położył ołowiane kulki na łóżku. Mięśnie jego ramion drżały. Miał mdłości, był wyczerpany i nagle strasznie rozzłościł się na matkę.

– Bóg pomaga tym, którzy sami sobie pomogą – powiedział. – Ty wcale nie pragniesz chrześcijańskiego Boga, mamo. Pragniesz magicznego dżina, który wyskoczy z butelki i spełni twoje trzy życzenia.

– Johnny!

– Ale to prawda.

– To lekarze nabijają ci głowę takimi pomysłami! Tymi szalonymi pomysłami! – Usta Very drżały, oczy miała szeroko otwarte… i suche. – Bóg obudził cię ze śpiączki, byś czynił Jego wolę. Ci inni, oni tylko…

– Tylko próbują pomóc mi stanąć na własnych nogach, bym nie musiał czynić woli boskiej z inwalidzkiego wózka aż do końca życia.

– Nie kłóćmy się – powiedział pojednawczo Herb. – Nie powinno być kłótni w rodzinie. -I na świecie nie powinno być huraganów, ale huragany pojawiają się każdego roku i Herb niczemu nie mógł zapobiec. Nadchodził huragan.

– Gdybyś tylko zaufał Bogu, Johnny… – zaczęła Vera, w ogóle nie zwracając uwagi na męża.

– Nigdy już nikomu nie zaufani.

– Przykro mi słyszeć to z twych ust – stwierdziła. Głos miała formalny, pełen rezerwy. – Sługi szatana są wszędzie. Próbują stanąć między tobą a twoim przeznaczeniem. Mam wrażenie, że idzie im całkiem nieźle…

– Chcesz za wszelką cenę uczynić z tego coś… coś wielkiego i wspaniałego, prawda? Powiem ci, co to było, to był tylko głupi wypadek, dzieciaki ścigały się w samochodach i przez przypadek przerobiły mnie na sieczkę. Wiesz, czego chcę, mamo? Chcę wydostać się stąd, to wszystko. Chcę, żebyś znowu zaczęła brać lekarstwa i… i spróbowała stanąć twardo na ziemi. To wszystko.

– Wychodzę. – Vera wstała. Jej twarz była blada, ściągnięta bólem. – Będę się za ciebie modliła, synu.

Johnny patrzył na nią bezradny, zły i nieszczęśliwy. Gniew znikł. Wylał swój gniew na matkę.

– Bierz lekarstwa! – powiedział.

– Będę się modliła, żebyś ujrzał światło.

Wyszła z sali. Twarz miała zaciętą i ponurą jak skała.

Johnny spojrzał na ojca smutnym wzrokiem.

– Słuchaj, żałuję, że to powiedziałeś – odezwał się Herb.

– Jestem zmęczony. To nie pomaga w trzeźwym osądzie sytuacji. I nie czyni mnie cierpliwym.

– Taaa… – Herb miał najwyraźniej ochotę powiedzieć coś więcej, ale zamilkł.

– Czy ona nadal zamierza jechać do Kalifornii na sympozjum w sprawie tych latających talerzy?

– Tak, ale może jeszcze zmieni zdanie. Z nią nie wiadomo, co będzie jutro, a sympozjum jest dopiero za miesiąc.

– Powinieneś coś z tym zrobić.

– Doprawdy? Co? Szpital? Ubezwłasnowolnić ją? Johnny potrząsnął głową.

– Nie wiem. Ale może wreszcie powinieneś o tym pomyśleć zamiast zachowywać się tak, jakby było to absolutnie niemożliwe. Jest chora. Musisz to sobie uświadomić.

Herb powiedział głośno:

– Wszystko było dobrze, nim…

Johnny skrzywił się, jakby ktoś uderzył go w twarz.

– Jej, przepraszam, synu. Nie to miałem na myśli.

– W porządku, tato.

– Nie, naprawdę, nie chciałem tego powiedzieć. – Twarz Herba wyrażała niekłamaną rozpacz. – Słuchaj, lepiej pójdę jej poszukać. Pewnie teraz rozdaje te swoje broszurki po wszystkich salach.

– Dobrze.

– Johnny, po prostu spróbuj o wszystkim zapomnieć i skup się na tym, żeby wydobrzeć. Ona cię kocha, ja też. Nie miej do nas żalu.

– Nie. Wszystko będzie dobrze, tato. Herb pocałował go w policzek.

– Muszę ją znaleźć.

– Dobrze.

Wyszedł. Kiedy znikł za drzwiami, Johnny wstał i przeszedł trzy kroki między fotelem a łóżkiem. Nie było to wiele, ale zawsze coś. Początek. Żałował, że rozgniewał się na matkę, i to bardziej, niż mógł się tego domyślać jego ojciec. Żałował, ponieważ wzrastało w nim coś w rodzaju pewności, że matka nie pożyje długo.

2

Vera przestała brać lekarstwa. Herb prosił ją, kusił, w końcu żądał. Nic nie wskórał. Vera pokazała mu listy od swych „przyjaciół w Jezusie", w większości pisane dziecięcym charakterem pisma i pełne błędów ortograficznych. Wszystkie popierały jej stanowisko i obiecywały pomoc w modlitwie. Jeden z nich napisała pewna dama z Rhode Island, która także odwiedziła farmę w Vermont w oczekiwaniu na koniec świata (wraz ze swym pekińczykiem Otisem). „BÓG jest najlepszym lekarstwem" -pisała dama. „Poproś BOGA a ZOSTANIESZ UZDROWIONA, nie DOKTORÓW którzy ÓZÓRPÓJĄ sobie MOC BOGA, to DOKTORZY wywołali raka na tym złym świecie swymi DIABELSKIMI SZTUCZKAMI, wszyscy którzy mieli jakąś

OPERACJĘ, nawet najmniejszą jak WYCIĘCIE MIGDAŁKÓW, prędzej czy później dostaną RAKA, to fakt naukowy, więc proś BOGA, złącz SWĄ WOLĘ z JEGO WOLĄ a ZOSTANIESZ UZDROWIONA."

Herb rozmawiał z Johnnym przez telefon i następnego dnia Johnny zadzwonił do matki i przeprosił ją. Poprosił, żeby znów zaczęła zażywać lekarstwa – za jego zdrowie. Vera przyjęła przeprosiny, ale o lekach nie chciała słyszeć. Jeśli Bóg zechce, by nadal stąpała po ziemi, to sprawi, by nadal po niej stąpała, jeśli zechce zawezwać ją do siebie, to ją zawezwie, nawet gdyby łykała beczkę lekarstw dziennie. Z takim stanowiskiem nie sposób było polemizować. Johnny mógł tylko odpowiedzieć jej twierdzeniem, które i katolicy, i protestanci odrzucili już dawno temu: że Bóg oznajmia swą wolę zarówno przez ludzkie umysły, jak i ludzkie serca.

– Mamusiu, czy nie pomyślałaś, że Bóg życzył sobie, żeby jakiś lekarz wynalazł to lekarstwo, żebyś mogła żyć dłużej? Czy w ogóle kiedyś o tym pomyślałaś?

Rozmowa międzymiastowa nie służy wymianie argumentów teologicznych. Vera odłożyła słuchawkę.

Następnego dnia Marie Michaud weszła do pokoju Johnny'ego, położyła głowę na jego ramieniu i rozpłakała się.

– Zaraz, zaraz – Johnny zaniepokoił się i zdenerwował – o co chodzi? Czy stało się coś złego?

– Mój synek – powiedziała Marie, nadal płacząc. – Mój Mark. Operowali go i było dokładnie tak, jak pan powiedział. Czuje się świetnie. Będzie widział na uszkodzone oko. Dzięki Bogu!

Przytuliła Johnny'ego, a on objął ją, najmocniej jak potrafił. Czując jej gorące łzy na policzku, pomyślał, że cokolwiek mu się przydarzyło, wcale nie było takie złe. Przypuszczalnie są rzeczy, które można powiedzieć od nowa, które można na nowo zobaczyć, które można odnaleźć. Być może wcale nie było przesadą twierdzenie, że Bóg manifestuje się w jego działaniach, chociaż Bóg Johnny'ego był istotą nieostrą, źle zdefiniowaną. Tulił Marie do siebie i mówił jej, jak bardzo się cieszy. Dodał, żeby pamiętała, że to nie on operował Marka, i niezbyt dokładnie przypomina sobie, co jej właściwie powiedział. Później Marie wyszła, ocierając po drodze oczy i zostawiając Johnny'ego sam na sam z jego myślami.

3

Pewnego dnia na początku sierpnia Johnny'ego odwiedził Dave Pelsen. Zastępca dyrektora liceum w Cleaves Mills był niewysokim, schludnie wyglądającym mężczyzną, noszącym grube okulary, pantofle i jaskrawe sportowe marynarki. Ze wszystkich ludzi, którzy odwiedzili Johnny'ego tej nie kończącej się wiosny 1975 roku, Dave zmienił się najmniej. Włosy nieco bardziej mu posiwiały, ale to było wszystko.

– I jak się czujesz? Mów prawdę – powiedział Dave, kiedy skończyli obowiązkowe powitanie.

– Nie najgorzej. Mogę chodzić samodzielnie, tylko bez przesady. Przepływam sześć długości basenu. Czasami mam bóle głowy, które niemal mnie zabijają, i lekarze mówią, że te bóle mogą pojawiać się jeszcze przez jakiś czas. Prawdopodobnie będę je miał do końca życia.

– Mogę ci zadać osobiste pytanie? Johnny wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Jeśli chcesz wiedzieć, czy czasem jeszcze mi staje, to odpowiedź brzmi: „tak".

– Miło słyszeć, ale mnie chodziło raczej o pieniądze. Zdołasz zapłacić za leczenie? Johnny potrząsnął głową.

– Leżałem w szpitalu prawie pięć lat. Za to mógłby zapłacić tylko Rockefeller. Rodzice umieścili mnie na liście jakiegoś stanowego funduszu pomocy. Szczyt Nieszczęścia czy coś takiego.

Dave skinął głową.

– Fundusz Nieoczekiwanego Nieszczęścia. Sam się tego domyśliłem. Ale jakim cudem uniknąłeś szpitala stanowego, Johnny? Byłbyś tam jak w piekle.

– Dopilnowali tego doktor Weizak i doktor Brown. I to dzięki nim odzyskałem sprawność w tym stopniu, w jakim ją odzyskałem. Doktor Weizak powiedział mi, że byłem… świnką morską. Kiedy zdołamy zapobiec przeobrażeniu się człowieka w śpiączce w warzywo? Przez ostatnie dwa lata pracował ze mną zespół fizykoterapeutów. Dostawałem zastrzyki witamin… tyłek mam wciąż jak po ospie. Nie to, żeby spodziewali się zwrotu kosztów przeze mnie. Niemal od początku założyli, że jestem beznadziejnym przypadkiem. Weizak mówi, że to, co ze mną robili, było „czynnym podtrzymywaniem życia". Ma nadzieję, że to początek reakcji na całą tę krytykę dotyczącą utrzymywania przy życiu ludzi bez szans na wyzdrowienie. W każdym razie nie mogliby mnie wykorzystać, gdybym trafił do szpitala stanowego, więc trzymali mnie tutaj. W końcu kiedyś by ze mną skończyli i wówczas trafiłbym właśnie tam.

– A wtedy najbardziej wyrafinowaną formą pomocy byłoby obracanie cię z boku na bok co sześć godzin, żeby uniknąć odleżyn – powiedział Dave. – A kiedy obudziłbyś się w 1980 roku, nadawałbyś się tylko do drewnianej jesionki.

Johnny wolno potrząsnął głową.

– W końcu pewnie i tak będę się nadawał wyłącznie do trumny. Jeśli ktoś zaproponuje mi jeszcze jedną operację, to dostanę fioła. Do końca życia będę utykał i nigdy już nie obrócę głowy całkiem w lewo.

– Kiedy cię wypuszczają?

– Jak Bóg da, to za trzy tygodnie.

– A co potem?

Johnny wzruszył ramionami.

– Chyba wrócę do domu. Do Pownal. Matka jedzie na trochę do Kalifornii, z powodów… z powodów religijnych. Tata i ja potrzebujemy czasu, żeby znów się zaprzyjaźnić. Dostałem list od jednego z wielkich agentów literackich w Nowym Jorku… no, nie od samego agenta, ale od jakiegoś jego asystenta. Sądzą, że z tego, co mi się przydarzyło, mogłaby powstać książka. Pomyślałem, że nie zaszkodzi popracować nad kilkoma rozdziałami i konspektem; może ten gość albo jego asystent zdołaliby to sprzedać? Pieniądze cholernie by mi się przydały, nie ma co się oszukiwać.

– Prasa się tobą interesowała? Telewizja?

– No, ten facet z Daily News z Bagnor, który raz już o mnie napisał…

– Bright? Jest dobry.

– Chciałby przyjechać do Pownal, kiedy już się stąd wydostanę, i zrobić ze mną materiał na okładkę. Lubię tego gościa, ale na razie trzymam go na dystans. Nie widzę w tym pieniędzy, a szczerze mówiąc, teraz najbardziej zależy mi na forsie. Poszedłbym nawet do Inside View, gdybym mógł zarobić na tym dwieście dolców. Oszczędności rodziców rozpłynęły się. Sprzedali samochód i kupili wrak. Tata zaciągnął drugą pożyczkę na dom, akurat wtedy, kiedy powinien myśleć o tym, żeby go sprzedać, pójść na emeryturę i żyć z procentów.

– Myślałeś, żeby znowu uczyć? John utkwił wzrok w mówiącego.

– Czy to propozycja?

– No przecież nie siekana wątróbka!

– Jestem ci strasznie wdzięczny, Dave. Ale nie będę gotów na wrzesień.

– Nie myślałem o wrześniu. Musisz pamiętać przyjaciółkę Sary, Anne Strafford. – Johnny skinął głową. – Ona teraz nazywa się Anne Beatty i w grudniu będzie miała dziecko. Więc potrzebujemy nauczyciela angielskiego na drugie półrocze. Niewielkie obciążenie. Cztery klasy, jeden fakultet dla starszych uczniów, dwa dni wolne.

– Czy to poważna oferta, Dave?

– Jak najbardziej.

– Cholernie fajny z ciebie facet. – Głos Johnny'ego był ochrypły.

– Nie mów bzdur. Byłeś bardzo dobrym nauczycielem.

– Dasz mi kilka tygodni, żebym to sobie przemyślał?

– Jeśli chcesz, masz czas do pierwszego listopada i mógłbyś równolegle pracować nad swoją książką. Jeśli sprawa zacznie wyglądać obiecująco.

Johnny skinął głową.

– A może będziesz wolał szybciej wyjechać z Pownal. Być może pobyt tam… nie posłuży ci.

Słowa trafiły na usta Johnny'ego, połknął je i omal się nimi nie zadławił.

To nie potrwa długo, Dave. Widzisz, matka akurat pracuje nad tym, żeby sobie rozwalić mózg. Tylko że nie użyje strzelby. Dostanie wylewu. Umrze przed Gwiazdką, jeśli razem z ojcem nie skłonimy jej do zażywania lekarstw, a nie sądzę, żeby się nam udało. I to poniekąd moja robota – nie wiem, w jakiej części. Chyba wolę nie wiedzieć.

– Plotki szybko się rozchodzą, prawda? Dave wzruszył ramionami.

– Z tego, czego się dowiedziałem od Sary, rozumiem, że twoja matka ma problemy z przystosowaniem się do sytuacji. Wszystko będzie dobrze, Johnny. A tymczasem pomyśl o tym, co ci proponowałem.

– Pomyślę. W rzeczywistości, tak niezobowiązująco, od razu mogę wyrazić zgodę. Dobrze będzie znowu zacząć uczyć. Wrócić do normalnego świata.

– To rozumiem! – stwierdził Dave.

Kiedy wyszedł, Johnny położył się na łóżku i wyglądał przez okno. Był bardzo zmęczony. Wrócić do normalnego świata. Jakoś nie wydawało mu się, by miało to kiedyś nastąpić.

Czuł, jak nadchodzi jedna z jego migren.

4

Fakt, że Johnny Smith obudził się ze śpiączki bogatszy o nowe umiejętności, w końcu trafił do prasy. Artykuł na ten temat znalazł się na pierwszej stronie, podpisany przez Dave'a Brighta. Zdarzyło się to na niecały tydzień przed wypisaniem go ze szpitala.

Była godzina fizykoterapii. Leżał na plecach na materacu. Na brzuchu miał sześciokilową piłkę lekarską. Jego fizykoterapeutka, Eileen Magown, stała nad nim, licząc przysiady. Miał ich wykonać dziesięć, a właśnie skończył siódmy. Po twarzy płynął mu pot, gojące się blizny na jego szyi nabrały jaskrawo-czerwonego koloru.

Eileen była niską, sympatyczną kobietą, płaską jak deska. Miała wspaniałe, kędzierzawe rude włosy i ciemnozielone oczy z orzechowymi plamkami. Czasami – z mieszanymi uczuciami gniewu i sympatii – Johnny nazywał ją „najmniejszym sierżantem marines". Prośbą, groźbą i rozkazem zmieniała go z pacjenta przykutego do łóżka i zdolnego zaledwie podnieść do ust szklankę wody w mężczyznę mogącego chodzić bez laski, zrobić trzy pompki i przepłynąć dwie długości w szpitalnym basenie w pięćdziesiąt trzy sekundy – za mało na olimpiadę, ale i tak nieźle. Eileen nie miała męża. Mieszkała w wielkim domu na Center Street na Starym Mieście wraz ze swymi czterema kotami. Była twarda jak stal i nie przyjmowała do wiadomości żadnej odmowy.

Johnny próbował zrobić kolejny przysiad i właśnie przewrócił się na plecy.

– Nie – wydyszał. – Nie, chyba nie dam rady.

– Próbuj, chłopcze – krzyknęła cienko Eileen w przypływie sadystycznego dobrego humoru. – Dalej, dalej! Jeszcze trzy razy i dostaniesz puszkę coli!

– Daj mi pięciokilową piłkę, to zrobię dwa.

– Ta pięciokilową piłka znajdzie się w Księdze Rekordów Guinnessa jako największy w świecie czopek, jeśli nie zrobisz swoich trzech przysiadów! Do roboty!

– Jeeeeej! – zawołał Johnny i wykonał numer ósmy. Opadł na pięty i podniósł się po raz kolejny.

– Wspaniale! – krzyknęła Eileen. – Jeszcze raz! Jeszcze raz!

– JEEEEJ! – wrzasnął Johnny i zrobił w końcu te dziesięć przysiadów. Przewrócił się na brzuch, wypuszczając piłkę. -Przerwałem się, jesteś zadowolona, oberwały mi się flaki, niczego się nie trzymają. Zaskarżę cię, ty cholerna harpio!

– Rany, jaki mięczak – stwierdziła Eileen i wyciągnęła rękę. – To przecież nic w porównaniu z tym, co szykuję dla ciebie na następny raz.

– Daj sobie spokój. Następnym razem zamierzam tylko popływać w basenie…

Johnny spojrzał na nią nagle; na twarzy pojawił mu się wyraz zaskoczenia. Zacisnął jej dłoń w swojej, aż jego uścisk stał się niemal bolesny.

– Johnny? Co się stało? Dostałeś kurczy?

– O, rany!

– J o h n n y!

Johnny nadal ściskał dłoń Eileen, patrząc w jej oczy zatopiony w myślach, co sprawiło, że poczuła się niepewnie. Słyszała pewne plotki o Johnnym Smithcie, a to nie zgadzało się z jej sztywnym pragmatyzmem. Podobno przewidział, iż chłopak Marie Michaud wyzdrowieje, nim jeszcze doktorzy zdecydowali się zaryzykować niebezpieczną operację. Inne pogłoski miały coś wspólnego z doktorem Weizakiem; podobno Johnny powiedział lekarzowi, że jego matka nie umarła, tylko żyje gdzieś na Zachodnim Wybrzeżu pod innym nazwiskiem. Jeśli chodzi o Eileen Magown, opowieści te były dla niej prostą bajdą, podobną do romansów i słodkich historii o miłości, które pielęgniarki tak namiętnie czytały w pracy. Ale patrzył teraz na nią tak, że się przestraszyła. Jakby patrzył nie na nią, lecz p r z e z nią.

– Johnny, dobrze się czujesz? – Byli w sali gimnastycznej sami. Wielkie podwójne drzwi, przeszklone matowym szkłem i wychodzące na basen, były zamknięte.

– Rany Julek – powiedział. – Lepiej… tak, ciągle mamy czas. Niewiele, ale może starczy!

– O czym ty mówisz?

Dopiero wtedy Johnny się ocknął. Puścił jej dłoń… ale ściskał ją wystarczająco mocno, żeby na grzbiecie pozostały białe ślady.

– Dzwoń po straż pożarną. Zapomniałaś wyłączyć kuchenkę. Zasłony się zapaliły.

– Co…?

– Od kuchenki zapaliła się ścierka, a od ścierki zasłony -rzucił niecierpliwie Johnny. – Pośpiesz się i dzwoń. Chcesz, żeby dom ci się spalił?

– Johnny, nie możesz wiedzieć…

– Nieważne, co mogę wiedzieć – powiedział, łapiąc ją za łokieć. Popchnął ją tak, że musiała się ruszyć, i razem skierowali się do drzwi. Johnny mocno kulał na lewą nogę, jak zawsze, kiedy był zmęczony. Mijali salę, którą zajmował basen – podeszwy ich butów klapały po kafelkach – wyszli na korytarz pierwszego piętra i ruszli do pokoju pielęgniarek. Dwie z nich piły kawę, a trzecia opowiadała komuś przez telefon o przemeblowanym mieszkaniu.

– Zadzwonisz, czy ja mam to zrobić?

Eileen czuła zawrót głowy. Prowadziła uporządkowane i systematyczne życie osoby samotnej. Wstawała, gotowała sobie jedno jajko, zjadała nie posłodzonego grejpfruta i talerz zwykłych płatków kukurydzianych. Po śniadaniu ubierała się i jechała do szpitala. Czy rzeczywiście wyłączyła kuchenkę? Tak, oczywiście. Wprawdzie nie pamiętała samego faktu, ale przecież zawsze ją wyłączała. Przyzwyczajenie.

– Johnny, naprawdę nie wiem, skąd przyszedł ci do głowy ten pomysł…

– Dobrze, ja zadzwonię..

Weszli już do pokoju pielęgniarek – oszklonej budki umeblowanej trzema zwykłymi krzesłami i elektryczną kuchenką. W tym małym pomieszczeniu najbardziej rzucała się w oczy centralka – rzędy światełek, zapalających się na czerwono, kiedy któryś z pacjentów wzywał pomocy. Paliły się trzy. Dwie siostry nadal piły kawę, rozmawiając o jakimś lekarzu, który pojawił się pijany na przyjęciu. Trzecia najwyraźniej rozmawiała ze swą kosmetyczką.

– Przepraszam, ale muszę zadzwonić. Pielęgniarka przykryła słuchawkę dłonią.

– Przy wyjściu jest automat…

– Dziękuję – powiedział Johnny i wyrwał jej słuchawkę. Była akurat wolna linia, więc wykręcił „zero". Usłyszał sygnał „zajęte". – Co się z tym stało?

– Hej! – krzyknęła pielęgniarka, która rozmawiała przedtem ze swą kosmetyczką. – Co pan, do diabła, wyprawia? Proszę mi oddać słuchawkę!

Johnny przypomniał sobie, że znajduje się w szpitalu, który ma własną centralkę, i wykręcił dziewiątkę na miasto. Potem powtórnie nakręcił „zero".

Odsunięta od telefonu pielęgniarka, której policzki płonęły ze złości, próbowała złapać za telefon, ale Johnny ją odepchnął. Dziewczyna odwróciła się, zobaczyła Eileen i zrobiła krok w jej kierunku.

– Eileen, kim jest ten szalony facet? Pozostałe dwie siostry postawiły na stole kubki z kawą i przyglądały się Johnny'emu z otwartymi ustami. Terapeutka niepewnie wzruszyła ramionami.

– Nie wiem, on właśnie…

– Centrala.

– Chciałem zgłosić pożar na Starym Mieście – powiedział Johnny. – Proszę mi podać właściwy numer telefonu.

– Hej – odezwała się jedna z sióstr – gdzie się pali?

Eileen nerwowo przestąpiła z nogi na nogę.

– On twierdzi, że u mnie.

Pielęgniarka, która przedtem rozmawiała z kosmetyczką, zamarła, komicznie wytrzeszczając oczy.

– O mój Boże, to o n – sapnęła.

Johnny wskazał na interkom, na którym płonęło pięć lub sześć światełek.

– Dlaczego nie pójdziecie sprawdzić, czego chcą ci ludzie? Centrala połączyła go z oddziałem straży pożarnej Starego Miasta.

– Nazywam się John Smith i chciałem zgłosić pożar. Pali się dom na… – Spojrzał na Eileen. – Twój adres?

Przez chwilę sądził, że kobieta nie poda mu adresu. Poruszała ustami, ale nie mogła wykrztusić słowa. Dwie pielęgniarki zapomniały o kawie i cofnęły się w najdalszy kąt pomieszczenia. Szeptały, przytulone do siebie, jak uczennice w toalecie. Oczy miały rozszerzone ze strachu.

– Proszę pana? – odezwał się głos w słuchawce.

– No już – przynaglił Johnny terapeutkę. – Chcesz, żeby koty ci się usmażyły?

– Center Street, numer 624 – powiedziała w końcu Eileen. – Wiesz, zrobiłeś z siebie głupca.

Johnny powtórzył adres do telefonu.

– Pali się w kuchni – dodał.

– Pana nazwisko?

– John Smith. Dzwonię z Centrum Medycznego Wschodniego Maine w Bagnor.

– Czy mogę zapytać, jak zdobył pan tę informację?

– Gadalibyśmy do wieczora. Moja informacja jest wiarygodna. A teraz proszę ją wykorzystać. – Rzucił słuchawkę na widełki.

– …powiedział, że matka Sama Weizaka ciągle… – pielęgniarka przerwała i spojrzała na Johnny'ego. Przez chwilę czuł ich spojrzenia; ich oczy wbijały mu się w skórę jak ostre, gorące szpileczki. Wiedział, co z tego wyniknie, i poczuł, jak przewraca mu się żołądek.

– Eileen, masz jakichś przyjaciół w sąsiedztwie?

– Tak… Burt i Janice… mieszkają tuż obok…

– Czy któreś z nich będzie w domu?

– Janice chyba powinna być. Tak.

– Dlaczego do niej nie zadzwonisz?

Eileen skinęła głową, zrozumiawszy nagle, do czego zmierza. Zdjęła słuchawkę z widełek i zadzwoniła na centralę: osiemset dwadzieścia siedem. Pielęgniarki stały, przyglądając się jej uważnie, jakby przypadkiem znalazły się w telewizji, w środku fascynującego serialu.

– Halo? Jan? Mówi Eileen. Jesteś w kuchni?… Czy mogłabyś wyjrzeć przez okno i powiedzieć, czy u mnie wszystko wygląda, nooo, po staremu?… Wiesz, przyjaciel powiedział mi… Opowiem ci, kiedy wrócę, dobrze? – Eileen zarumieniła się. -Tak, poczekam. – Znów spojrzała na Johnny'ego i powtórzyła: – Zrobiłeś z siebie głupca.

Nastąpiła przerwa, która wydawała się trwać wiecznie. Później Eileen zaczęła nasłuchiwać. Słuchała przez długą chwilę, aż w końcu odezwała się dziwnym, stłumionym głosem:

– Nie, wszystko w porządku, Jan. Zostali już wezwani. Nie… teraz nie mogę ci tłumaczyć, wyjaśnię wszystko później. – Popatrzyła na Johnny'ego. – Tak, to dziwne, jak się o tym dowiedziałam… ale potrafię to wytłumaczyć. Przynajmniej tak sądzę. Do widzenia.

Odłożyła słuchawkę. Wszyscy badali ją wzrokiem; siostry z żarłoczną ciekawością, Johnny z tępym uczuciem pewności.

– Jan mówi, że z okna mojej kuchni wydobywa się dym. – Trzy pielęgniarki westchnęły jednocześnie. Ich oczy, wielkie i oskarżające, znów zwróciły się ku mężczyźnie. „Istna ława przysięgłych" – pomyślał.

– Powinnam wrócić do domu – powiedziała Eileen. Agresywna, wymagająca, praktycznie nastawiona do rzeczywistości fizykoterapeutka znikła, a na jej miejscu pojawiła się drobna kobieta, bojąca się o koty, dom, dobytek. – Nie wiem… nie wiem, jak ci dziękować, Johnny. Przepraszam, że ci nie wierzyłam, ale… – Zaczęła płakać.

Jedna z pielęgniarek ruszyła w jej kierunku, ale Johnny był od niej szybszy. Objął Eileen i wyprowadził ją na korytarz.

– Naprawdę potrafisz – szepnęła. – Mówili, że…

– Idź – przerwał jej. – Jestem pewien, że wszystko skończy się dobrze. Dym i woda wyrządzą jakieś szkody, ale to nic wielkiego. Chyba stracisz ten plakat z Butcha Cassidy i Sundance Kida i to wszystko.

– Tak. Dobrze. Dziękuję ci, Johnny. Niech cię Bóg błogosławi. – Pocałowała go w policzek i pobiegła korytarzem. Raz się obejrzała, na twarzy miała wyraz bardzo przypominający przesądny strach.

Pielęgniarki stały rzędem przy szklanej ścianie swej budki i wpatrywały się w niego. Przypomniały mu nagle wrony na kablach telefonicznych; ptaki wpatrujące się z góry w kolorowe i błyszczące rzeczy, które można zadziobać i rozszarpać na kawałki.

– Idźcie lepiej zatroszczyć się o chorych – rzekł krótko i pielęgniarki drgnęły na dźwięk jego głosu. Kulejąc poszedł w kierunku windy, pewny plotek, które zatoczą coraz szersze kręgi. Był zmęczony. Bolały go nogi. Stawy biodrowe dokuczały mu, jakby nasypano w nie tłuczonego szkła. Chciał położyć się do łóżka.

l

– I co teraz zrobisz? – zapytał Sam Weizak.

– Chryste, nie mam pojęcia – odpowiedział Johnny. – Mówisz, że ilu ich tam jest?

– Chyba ośmiu. Jeden to współpracownik Associated Press na północną Nową Anglię. I są przedstawiciele dwóch stacji telewizyjnych z kamerami i światłami. Dyrektor szpitala mocno się na ciebie rozgniewał, Johnny. Twierdzi, że byłeś bardzo niegrzeczny.

– A dom tej kobiety miał się spalić do fundamentów, co? Mogę tylko powiedzieć, że dziś był cholernie spokojny dzień.

– Jeśli o to chodzi, wcale nie. Ford postawił weto dwóm ustawom. Organizacja Wyzwolenia Palestyny wysadziła w powietrze restaurację w Tel Awiwie. I pies policyjny wyniuchał na lotnisku pięćdziesiąt kilo marihuany.

– To co oni robią tutaj? – zdenerwował się Johnny. Kiedy Sam przyszedł do niego z wieścią, że w holu zbierają się dziennikarze, Johnny w panice pomyślał przede wszystkim o tym, co też stanie się teraz z jego matką. Matka była z ojcem w Pownal, przygotowując się do pielgrzymki do Kalifornii, mającej zacząć się w przyszłym tygodniu. Ani on sam, ani jego ojciec nie sądzili, by pomysł tej podróży należał do najszczęśliwszych, a wiadomość o tym, że jej syn ma zdolności parapsychologiczne, mogła zmienić plany Very, choć – w tym konkretnym wypadku – Johnny obawiał się, że lekarstwo okaże się gorsze od choroby. Coś takiego mogło załatwić ją na dobre.

Z drugiej strony – ta myśl pojawiła się w głowie Johnny'ego nagle, jakby w natchnieniu – może teraz uda się namówić ją, by znów zaczęła brać lekarstwo.

– Są tutaj, bo to, co zrobiłeś, to pewna bomba! Z miejsca nadaje się na pierwszą stronę!

– Ja przecież niczego nie zrobiłem. Tylko…

– Tylko powiedziałeś Eileen, że jej dom się pali, co było zgodne z prawdą – Sam mówił cicho. – Daj spokój, Johnny, musiałeś wiedzieć, że coś takiego zdarzy się prędzej czy później.

– Nie interesuje mnie sława ani rozgłos.

– Nie. Nie miałem zamiaru sugerować czegoś takiego. Trzęsienie ziemi to żaden powód do uznania, ale dziennikarze o tym piszą. Ludzie chcą wiedzieć.

– A co będzie, jeśli nie zgodzę się na rozmowę z nimi?

– To nie jest wyjście. Pójdą i opublikują głupie plotki. A kiedy wyjdziesz ze szpitala, opadną cię jak sępy. Będą przykładać ci do twarzy mikrofony, jakbyś był senatorem albo mafijnym bossem.

Johnny pomyślał chwilę.

– Czy Bright jest wśród nich?

– Tak.

– A gdybym zaprosił go na górę? Mogę mu wszystko opowiedzieć, a on to zrelacjonuje innym.

– To możliwe, ale inni będą bardzo niezadowoleni. A niezadowolony dziennikarz szybko staje się twoim wrogiem. Tak było w przypadku Nixona i rozdarli go na strzępy.

– Nie jestem Nixonem.

Weizak uśmiechnął się promiennie.

– Dzięki Bogu!

– Co proponujesz? – zapytał Johnny.

2

Dziennikarze wstali i zaczęli tłoczyć się wokół, kiedy tylko Johnny przeszedł przez wahadłowe drzwi i znalazł się w poczekalni. Ubrany był w białą, rozpiętą pod szyją koszulę i za duże dżinsy. Twarz miał bladą, lecz spokojną. Na szyi wyraźnie odznaczały się blizny po operacji. Lampy błyskowe dmuchnęły mu w twarz falami ciepłego powietrza i Johnny skrzywił się. Posypały się pytania.

– Zaraz! Zaraz! -krzyknął Sam Weizak. – Ten człowiek dochodzi do siebie po ciężkiej chorobie! Ma zamiar wygłosić krótkie oświadczenie i odpowie na niektóre wasze pytania, ale pod warunkiem, że utrzymamy tu jakiś porządek. Odsuńcie się i pozwólcie mu odetchnąć!

Zapaliły się lampy telewizyjne, zalewając poczekalnię nieziemskim światłem. Lekarze i pielęgniarki zgromadzili się w drzwiach i przyglądali się wszystkiemu ciekawie. Johnny zmrużył oczy od świateł; pomyślał, czy to właśnie nazywają „światłami rampy". Czuł się jak we śnie.

– Kim pan jest? – krzyknął jeden z dziennikarzy do Weizaka.

– Nazywam się Samuel Weizak, jestem lekarzem tego młodego człowieka, i proszę nie zrobić błędu w nazwisku!

Dziennikarze roześmieli się chórem i napięcie nieco zelżało.

– Johnny, dobrze się czujesz? – zapytał Weizak. Było późne popołudnie i nagła wizja płonącej kuchni Eileen Magown wydawała się Johnny'emu odległa i nieważna, jak wspomnienie wspomnienia.

– Jasne.

– Co to za oświadczenie? – zapytał któryś z dziennikarzy.

– No więc tak – powiedział Johnny. – Moją fizykoterapeutką jest pani Eileen Magown. To bardzo miła osoba, pomaga mi odzyskać sprawność fizyczną. Wiecie, że miałem wypadek i… – jedna z kamer telewizyjnych poruszyła się, wytrzeszczając na niego swe ślepe oko i na moment wytrącając go z rytmu -… jestem jeszcze bardzo słaby. Moje mięśnie trochę się skurczyły. Dzisiejszego ranka byliśmy w sali fizykoterapii i właśnie kończyliśmy ćwiczenia, kiedy doznałem wrażenia, że w jej domu wybuchł pożar. To znaczy, żeby być dokładniejszym – Jezu, gadasz bzdury! – tknęło mnie podejrzenie, że nie wyłączyła kuchenki i że zaraz zapalą się firanki w oknach kuchni. Więc poszliśmy zadzwonić na policję i to wszystko.

Przez chwilę trwała głucha cisza, podczas której dziennikarze przeżuwali to jego „miałem wrażenie i to chyba wszystko" – i nagle posypały się pytania; wszyscy mówili naraz, a Johnny słyszał tylko bezładną mieszankę ludzkich głosów. Obejrzał się wokół, oszołomiony; czuł się zagubiony i bezbronny.

– Po kolei! – krzyknął Weizak. – Podnoście ręce. Nie chodziliście do szkoły?

Podniosły się machające ręce. Johnny wskazał na Brighta.

– Czy nazwałbyś to doświadczeniem parapsychologicznym, Johnny?

– Nazwałbym to wrażeniem. Robiłem ćwiczenia, właśnie skończyłem. Panna Magown podała mi rękę, kiedy próbowałem wstać, i po prostu wiedziałem.

Wskazał kogoś innego.

– Mel Allen, Sunday Telegram z Portland. Panie Smith, czy to było jak obraz? Obraz, który pokazał się w pańskiej głowie?

– Nie, wcale nie – odpowiedział Johnny, który prawdę mówiąc, nie pamiętał już, jak to rzeczywiście było.

– Czy zdarzyło ci się to wcześniej, Johnny? – zapytała młoda kobieta w luźnym spodniumie.

– Tak, kilka razy.

– Czy możesz opowiedzieć nam o innych przypadkach?

– Nie. Wolałbym nie.

Jeden z dziennikarzy telewizyjnych podniósł rękę i Johnny skinął mu głową.

– Czy miewał pan takie przeczucia przed wypadkiem i wynikłą z niego śpiączką?

Johnny zawahał się.

W sali zrobiło się nagle bardzo cicho. Lampy telewizyjne świeciły mu w twarz jak tropikalne słońce.

– Nie.

Następny chór pytań. Zdezorientowany Johnny znów zerknął na Weizaka.

– Cisza! Cisza! – ryknął lekarz. Zwrócił się do swego pacjenta: – Czy to wszystko, Johnny?

– Odpowiem jeszcze na dwa pytania. Potem… doprawdy… to był dla mnie długi dzień… tak, proszę pani?

Wskazał na potężną kobietę, która dosłownie wbiła się między dwóch młodych reporterów.

– Panie Smith – zapytała kobieta donośnym, dźwięcznym, niskim głosem – czy mógłby pan nam powiedzieć, kogo w tym roku demokraci nominują na kandydata na prezydenta?

– Nie wiem. – Johnny był szczerze zdumiony tym pytaniem. – Skąd niby miałbym wiedzieć?

Uniosło się kilka rąk. Johnny wskazał na wysokiego mężczyznę o poważnej twarzy. Mężczyzna zrobił krok do przodu. Wydawał się napięty, sztywny.

– Panie Smith, jestem Roger Dussault z lewinstońskiego Sun i chciałbym, by wytłumaczył mi pan, dlaczego ma pan te niezwykłe zdolności, jeśli rzeczywiście pan je ma. Dlaczego właśnie pan, panie Smith?

Johnny odchrząknął.

– Jeśli dobrze rozumiem pańskie pytanie… chce pan, bym usprawiedliwił coś, czego sam nawet nie pojmuję. Nie mogę tego zrobić.

– Nie usprawiedliwił, panie Smith. Tylko wyjaśnił. Myśli, że ich oszukuję. Albo próbuję oszukać. Obok Johnny'ego pojawił się Weizak.

– Chyba ja mógłbym na to odpowiedzieć. A przynajmniej spróbować wyjaśnić coś, co nie da się wyjaśnić.

– Pan także ma podobne talenty? – zapytał chłodno Dussault.

– Oczywiście. Muszą je mieć wszyscy neurolodzy. Jeśli chcą pracować w zawodzie. – Odpowiedział mu chóralny wybuch śmiechu, Dussault poczerwieniał.

– Panie i panowie, przedstawiciele środków masowego przekazu. Ten człowiek spędził w stanie śpiączki cztery i pół roku. My, którzy studiujemy ludzki mózg, nie mamy pojęcia, dlaczego przeżył i dlaczego się obudził, a to z tego powodu, że nie rozumiemy, czym jest koma, tak jak nie rozumiemy snu albo prostej czynności budzenia się. Panie i panowie, my do końca nie znamy działania mózgu żaby albo mózgu mrówki. Możecie mnie zacytować… widzicie, jaki jestem nieustraszony!

Dziennikarze znów się roześmieli. Polubili Weizaka. Ale Dussault się nie śmiał.

– Możecie także zacytować moje następujące stwierdzenie: ten człowiek posiada teraz całkiem nową albo bardzo starą zdolność umysłową. Dlaczego? Jeśli ja i moi koledzy nie rozumiemy mechanizmów działania mózgu mrówki, to czy mogę wam powiedzieć dlaczego? Nie mogę. Mogę wam jedynie zasugerować kilka interesujących myśli, które mogą, choć nie muszą, mieć znaczenie w tej sprawie. Część mózgu Johnny'ego Smitha została uszkodzona, nieodwracalnie uszkodzona – bardzo mała część, ale wszystkie części mózgu mogą być ważne. On sam nazywa to „martwą strefą"; najwyraźniej tam były składowane fragmenty pamięci śladowych. Wszystkie te skasowane wspomnienia wydają się być częścią większej całości, odpowiadającej desygnatom: droga, szosa, autostrada. Są częścią większej, określonej całości, ot co. To niewielka, lecz całkowita afazja obejmująca najwyraźniej zdolności określenia językowego i wizualizacji.

Dla równowagi inny maleńki fragment mózgu Johnny'ego Smitha mógł się p r z e b u d z i ć. Fragment części skroniowej mózgu. To jedna z głęboko pofałdowanych części „przedniego" lub „myślącego" mózgu. Fale elektryczne z tej części mózgu Smitha są bardzo dalekie od normalności. I jest jeszcze jedna rzecz. Część skroniowa mózgu wpływa na zmysł dotyku – w jakim stopniu, nie mamy pewności – i jest bardzo blisko tej części mózgu, która wyczuwa kształt i fakturę rzeczy. A z moich obserwacji wynika, że „przeczucia" Johnny'ego zawsze są poprzedzone dotykiem.

Cisza. Dziennikarze notowali jak szaleni. Kamery telewizyjne, które przesunęły się na Weizaka, teraz odwróciły się tak, by w kadrze znalazł się także bohater spotkania.

– Czy to prawda, Johnny? – zapytał Weizak.

– Sądzę…

Dussault przebił się nagle przez tłum reporterów. Przez jedną chwilę rozbawiony Johnny przypuszczał, że ma zamiar stanąć przed kamerami i wygłosić oświadczenie będące zaprzeczeniem tej teorii. Później zauważył, że zdejmuje coś z szyi.

– Poproszę o demonstrację. – Dussault trzymał w ręku medalion na cienkim, złotym łańcuszku. – Zobaczmy, co potrafisz z tym zrobić.

– Nie będzie żadnej demonstracji – ogłosił Weizak. Jego siwe brwi zmarszczyły się groźnie; patrzył na Dussaulta z góry jak Mojżesz. – Ten człowiek to nie jarmarczny osiłek, proszę pana!

– Przecież pan mógł mnie kantować – stwierdził Dussault. – Albo on może to zrobić, albo nie może, prawda? Kiedy pan zajmował się tłumaczeniem nam tego wszystkiego, ja zajmowałem się tłumaczeniem sobie pewnych rzeczy i doszedłem do wniosku, że tacy goście nigdy nie występują publicznie, bo są mniej więcej tak prawdziwi jak plik trzydolarówek.

Johnny przyjrzał się reszcie dziennikarzy. Z wyjątkiem Brighta, który sprawiał wrażenie zakłopotanego, wszyscy przyglądali mu się z politowaniem. Przypominali pielęgniarki, kiedy patrzyły na niego zza szklanej ściany. Nagle Johnny poczuł się jak chrześcijanin rzucony lwom na pożarcie. Muszę wygrać, pomyślał. Jeśli coś im powiem, mają materiał na pierwszą stronę. Jeśli nie zdołam albo odmówię próby, mają inny materiał na pierwszą stronę.

– I co? – zapytał Dussault. Medalion, który trzymał w zaciśniętej pięści, kołysał się, raz w jedną stronę, raz w drugą.

Johnny spojrzał na Weizaka, ale ten patrzył w przeciwnym kierunku.

– Proszę mi go dać – powiedział.

Dussault podał mu medalion. Johnny położył go sobie na dłoni. Medalik przedstawiał świętego Krzysztofa. Johnny złożył na nim łańcuszek i zacisnął palce na małej kupce złota.

W pokoju zapadła martwa cisza. Do kilku lekarzy i kilku sióstr stojących w drzwiach dołączyli inni. Niektórzy z nich mieli na sobie codzienne ubrania, najwyraźniej wychodzili już do domu. Tłumek pacjentów zgromadził się pod przeciwległą ścianą, po drodze do sali telewizyjnej na pierwszym piętrze. Odwiedzający, którzy pojawiali się tu regularnie, przyszli aż z głównej sali przyjęć. Napięcie dosłownie wibrowało w powietrzu, jakby ktoś przeprowadził tędy kabel wysokiego napięcia.

Johnny stał nieruchomy i blady. Sprawiał wrażenie bardzo kruchego w białej koszuli i za dużych dżinsach. W prawej ręce zaciskał medalik ze świętym Krzysztofem tak mocno, że w białym świetle lamp telewizyjnych wyraźnie widać było żyły na jego dłoni. Naprzeciw niego elegancki, poważny Dussault przyjął pozycję sędziego. Chwila ta zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Nikt nie kaszlał. Nikt nie szeptał.

– Ach! Więc to tak!

Palce powoli mu się rozluźniły. Spojrzał na Dussaulta.

– I co? – zapytał dziennikarz, ale jego głos nagle stracił swe władcze brzmienie. Zmęczony, zdenerwowany młody mężczyzna, który odpowiadał na pytania reporterów, znikł także. Na twarz Johnny'ego wypełzł uśmiech, ale nie było w nim ciepła. Jego błękitne oczy pociemniały. Spojrzenie miał dalekie, zimne. Weizak dostrzegł je, poczuł chłód i skórę pokryła mu gęsia skórka. Później powiedział żonie, że twarz Johnny'ego była twarzą człowieka przyglądającego się przez potężny mikroskop interesującemu okazowi jakiegoś wirusa.

– Ten medalik dał pan swej siostrze – powiedział Johnny Dussaultowi. – Miała na imię Anna, ale wszyscy nazywali ją Terry. Starsza siostra. Kochałeś ją. Całowałeś ziemię, po której stąpała.

Nagle głos Johnny'ego Smitha zaczął się zmieniać. Stał się wysokim, łamiącym się głosem dorastającego chłopca.

– To dla ciebie, kiedy przechodzisz przez Lisbon Street na czerwonym świetle, Terry, albo kiedy jesteś w samochodzie z jednym z tych chłopców z uniwersytetu. Nie zapomnij, Terry… nie zapomnij…

Gruba kobieta, która przedtem zapytała Johnny'ego, kogo nominują demokraci, wydała z siebie przeraźliwy, cienki jęk. Jeden z kamerzystów telewizji wyszeptał ochryple: „Jezu Przenajświętszy!"

– Przestań – szepnął Dussault. Jego twarz nabrała niezdrowego odcienia szarości. Wybałuszył oczy, w ostrym świetle lamp na jego dolnej wardze zalśniła ślina. Sięgnął po medalion, który teraz zwisał z palców Johnny'ego na swym złotym łańcuszku, ale w geście tym nie było nic władczego. Medalion kołysał się, hipnotycznie błyskając odbitym światłem.

– Pamiętaj o mnie, Terry – błagał chłopięcy głos. – Zostań czysta, Terry, proszę, na miłość Boską, zostań czysta.

– Przestań! Przesta ń, łobuzie! Johnny mówił już swym własnym głosem.

– To była amfetamina, prawda? A później heroina. Zmarła na atak serca w wieku dwudziestu siedmiu lat. Ale nosiła go przez dziesięć lat, Róg. Pamiętała cię. Nigdy nie zapomniała. Nie zapomniała… nigdy… nigdy.

Medalion wysunął mu się z palców i upadł na podłogę z cichym, melodyjnym brzękiem. Szlochający Dussault padł na kolana i zaczął go szukać.

Trzasnęła żarówka lampy błyskowej. Twarz Johnny'ego rozpogodziła się i przybrała normalny wyraz. Klęknął niezgrabnie obok Dussaulta.

– Przepraszam – powiedział. – Przepraszam, nie miałem zamiaru…

– Ty mały, cholerny oszuście! – krzyczał dziennikarz. – To łgarstwo. To łgarstwo! To łgarstwo!!! – Wymierzył Johnny'emu niezgrabny cios otwartą dłonią i Johnny przewrócił się, uderzając głową w podłogę.

Usłyszał wrzask.

Widział niewyraźnie, że Dussault na oślep przepycha się przez tłum w kierunku drzwi. Wokół niego i wokół samego Johnny'ego tłoczyli się ludzie. Widział dziennikarza przez las nóg. Nagle znalazł się koło niego Weizak i pomógł mu wstać.

– Wszystko w porządku? Zranił cię?

– Nie tak, jak ja zraniłem jego. Wszystko w porządku. – Johnny próbował wstać. Pomagały mu jakieś dłonie – może Weizaka, a może czyjeś inne. Czuł się oszołomiony, miał mdłości, omal nie zwymiotował. Popełnił błąd, popełnił straszliwy błąd.

Ktoś wrzeszczał cienko: gruba kobieta, która zapytała go o demokratów. Johnny dostrzegł, jak Dussault pada na klęczki, chwyta rękaw wzorzystej bluzki tej kobiety, a później schyla się do przodu, jakby się zmęczył, i przewraca się na kafelki podłogi przy drzwiach, do których próbował się dostać. W ręku nadal trzymał medalik ze świętym Krzysztofem.

– Zemdlał – powiedział ktoś. – Padł jak neptek. Niech mnie diabli!

– Czy coś mu się stało? – zapytał Johnny. Odwrócił się w stronę dziewczyny w luźnym spodniumie, która na ten gest odskoczyła gwałtownie. Na jej twarzy pojawił się wyraz panicznego strachu.

Johnny spojrzał w drugą stronę, na dziennikarza telewizyjnego, który pytał go, czy miał przeczucia przed wypadkiem. Nagle wydało mu się strasznie ważne, by to komuś wyjaśnić.

– Nie chciałem go skrzywdzić – tłumaczył się. – Na Boga, przecież nie chciałem go skrzywdzić. Nie wiedziałem… Dziennikarz telewizyjny cofnął się o krok.

– Nie. Oczywiście, że nie. Sam się o to prosił, wszyscy to widzieli. Tylko… nie dotykaj mnie, co?

Johnny spojrzał na niego bezradnie. Usta mu drżały. Był ciągle w szoku, ale zaczął już rozumieć. O tak, zaczął już rozumieć! Dziennikarz telewizyjny próbował się uśmiechnąć, lecz wyszedł z tego grymas.

– Nie dotykaj mnie, Johnny. Proszę.

– To nie tak – powiedział Johnny, albo tylko usiłował. Później nie potrafił sobie przypomnieć, czy wydał z siebie jakiś dźwięk.

– Nie dotykaj mnie Johnny, dobrze?

Dziennikarz cofnął się do miejsca, w którym jego kamerzysta pakował sprzęt. Johnny stał i przyglądał się im. Drżał na całym ciele.

3

– To dla twojego dobra – powiedział Weizak. Za nim stała pielęgniarka, biały duch, uczennica czarnoksiężnika z dłońmi zawieszonymi nad małym stolikiem na kółkach, rajem narkomana pełnym słodkich snów.

– Nie! – Johnny nadal miał dreszcze, a na dodatek oblał się jeszcze zimnym potem. – Żadnych zastrzyków. Mam już potąd zastrzyków.

– Więc pigułka?

– I żadnych pigułek.

– Pomogą ci zasnąć.

– A czy o n zaśnie? Ten Dussault?

– Sam się o to prosił – burknęła pielęgniarka i przestraszyła się, kiedy Weizak odwrócił się do niej. Ale lekarz tylko uśmiechnął się krzywo.

– Ma rację, nie? – powiedział. – Sam się o to prosił. Myślał, że sprzedajesz kota w worku, John. Prześpisz noc i będziesz mógł zobaczyć to we właściwej perspektywie.

– Zasnę bez żadnych środków.

– Johnny, proszę.

Było piętnaście po jedenastej. Właśnie wyłączyli stojący w kącie pokoju telewizor. Johnny i Sam oglądali razem konferencję prasową; pokazano ją na drugim miejscu, zaraz po informacji o ustawach, które odrzucił Ford. Moja historia lepiej wygląda na ekranie, pomyślał Johnny z gorzką ironią. Łysy republikanin prawiący banały o budżecie narodowym nie mógł się nawet równać z klipem, który tego wieczora nakręcił kamerzysta WABI. Klip kończył się ujęciem Dussaulta czołgającego się po podłodze z zaciśniętym w dłoni medalikiem, mdlej ącego, czepiającego się dziennikarki, tak jak tonący mógłby chwytać słomkę.

Kiedy prezenter odczytywał informację o policyjnym psie i dwustu kilogramach marihuany, Weizak wyszedł na chwilę i wrócił z wiadomością, że szpitalna centralka telefoniczna została zablokowana jeszcze przed końcem informacji. Pielęgniarka z lekarstwami pojawiła się kilka minut później. Johnny pomyślał, że Sam zszedł do pokoju pielęgniarek nie tylko po najświeższe informacje.

I właśnie wtedy rozległ się dzwonek.

Weizak zaklął pod nosem

– Mówiłem, żeby nie przyjmowali telefonów. Nie podnoś słuchawki, Johnny. Ja…

Ale Johnny już odebrał telefon. Słuchał przez chwilę, a potem skinął głową.

– Tak, dobrze się stało. – Przykrył dłonią słuchawkę. – To tata – wyjaśnił. – Zdjął dłoń ze słuchawki. – Cześć, tato. Sądzę, że… – przerwał i słuchał. Na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Poruszał wargami w milczeniu.

– John, co się stało?

– Dobrze, tato – przytaknął Johnny szeptem. – Tak. Szpital Ogólny w Cumberland. Wiem, gdzie to jest. Tuż obok Jerusalem Lot. Tak. Dobrze, tato…

Głos mu się załamał. Nie płakał, ale oczy mu błyszczały.

– Wiem, tato. Ja też cię kocham. Przepraszam. – Słuchał. -Tak. Właśnie tak. Do zobaczenia, tato. Tak. Do zobaczenia. Odłożył słuchawkę, podniósł dłonie i przycisnął je do oczu.

– Johnny? – Sam pochylił się, złapał go za rękę, odciągnął ją od twarzy i delikatnie ścisnął. – Czy to mama?

– Tak.

– Atak serca?

– Wylew. – Sam Weizak wypuścił powietrze z płuc przez zaciśnięte zęby z pełnym bólu westchnieniem. – Oglądali wiadomości… żadne z nich nie miało pojęcia… Pojawiłem się na ekranie… dostała wylewu. Jezu! Jest w szpitalu. Teraz, jeśli coś stanie się tacie, to trafiłem triplę. – Johnny roześmiał się piskliwie. Rzucał wokół siebie dzikie spojrzenia; patrzył na Weizaka, na pielęgniarkę i znowu na Weizaka. – Nadzwyczajne zdolności – mówił dalej. – Każdy powinien je mieć.

– Co z nią? – zapytał neurolog.

– Tata nie wie.

Johnny usiadł na łóżku, spuszczając nogi na podłogę. Ubrany był tylko w szpitalną koszulę i nogi miał gołe.

– Co ty chcesz zrobić?

– A jak myślisz?

Johnny wstał i przez chwilę wydawało się, że Weizak przewróci go na łóżko. Ale lekarz tylko patrzył, jak chory kulejąc podchodzi do szafy.

– Nie wygłupiaj się. Na to jeszcze za wcześnie.

Nie zwracając uwagi na pielęgniarkę – widziały jego nagie ciało jeden Bóg wie jak często – Johnny zdjął koszulę. Grube, skręcone blizny za kolanami zachodziły aż na nieznaczne zgrubienie łydek. Grzebał w szafie, szukając ubrania, i znalazł tę samą białą koszulę i dżinsy, w których wystąpił na konferencji.

– Johnny, absolutnie ci zabraniam. Jako lekarz i jako przyjaciel. Mówię ci, to szaleństwo.

– Zabraniaj, ile chcesz, ja jadę – stwierdził Johnny i zaczął się ubierać. Na twarzy miał ten wyraz chłodnego zaciekawienia, który Weizak nauczył się kojarzyć z jego transami. Pielęgniarka gapiła się nań z otwartymi ustami.

– Siostro, może pani równie dobrze wrócić na swoje stanowisko – powiedział Sam.

Pielęgniarka cofnęła się, stanęła w drzwiach i w końcu wyszła. Niechętnie.

– Johnny. – Sam wstał, podszedł do pacjenta i położył mu rękę na ramieniu. – To nie twoja wina. Johnny strącił jego dłoń.

– Ja to zrobiłem. Tylko ja. Patrzyła na mnie, kiedy to się stało. – Zaczął zapinać koszulę.

– Prosiłeś, żeby brała lekarstwa, a ona cię nie słuchała. Johnny przez chwilę patrzył na Weizaka, a później wrócił do zapinania koszuli.

– Gdyby to nie zdarzyło się dziś, nastąpiłoby jutro, za tydzień, za miesiąc…

– Albo w przyszłym roku, albo za dziesięć lat.

– Nie. Nie czekałaby na to dziesięć lat. Ani nawet rok. I ty o tym wiesz. Czemu tak ci zależy, żeby się obwiniać? Przez tego zadowolonego z siebie durnia-dziennikarza? A może odreagowujesz żal nad samym sobą? Chcesz uwierzyć, że zostałeś przeklęty?

Twarz Johnny'ego skurczyła się ze złości.

– Kiedy to się stało, widziała mnie! Nie pojmujesz? Jesteś taki cholernie głupi, że to do ciebie nie dociera?

– Planowała męczącą podróż aż do Kalifornii i z powrotem, sam mi o tym powiedziałeś. Jakieś sympozjum. Podchodziła do tego bardzo emocjonalnie – sądząc po tym, co sam mówiłeś. Tak? Tak. Równie dobrze to mogłoby nastąpić tam, w Kalifornii. Wylew to nie grom z jasnego nieba.

Johnny zapiął dżinsy i usiadł, jakby wysiłek włożony w ubranie się był tak wielki, że wyczerpał wszystkie jego siły. Stopy nadal miał bose.

– Tak – powiedział. – Tak, może i masz rację.

– Zmądrzał! Wreszcie zmądrzał! Bogu niech będą dzięki!

– Ale mimo wszystko muszę pojechać, Sam. Weizak wzniósł ręce w górę.

– I co zrobisz? Jest w rękach lekarzy i swojego Boga. Tak to wygląda. Musisz to rozumieć.

– Ojciec będzie mnie potrzebował – powiedział cicho Johnny. – To też rozumiem.

– Jak się tam dostaniesz? Już prawie północ.

– Autobusem. Złapię taksówkę i podjadę do sklepu Petera. Greyhound nadal ma tam przystanek, prawda?

– Nie musisz jechać autobusem – powiedział Sam. Johnny szukał butów pod krzesłem i nie mógł ich znaleźć. Sam wyciągnął je spod łóżka i podał mu.

– Ja cię odwiozę.

– Zrobiłbyś to?

– Jeśli weźmiesz łagodny środek uspokajający, to tak.

– Ale twoja żona… – Nagle Johnny zorientował się, zmieszany, że o prywatnym życiu Weizaka wie tylko jedno: jego matka mieszka w Kalifornii.

– Rozwiodłem się – rzekł Weizak. – Lekarz nie wszystkie noce spędza w domu… chyba że jest pediatrą albo dermatologiem, nie? Moja żona stwierdziła, że nasze łóżko jest częściej puste niż pełne. Poradziła sobie, wypełniając je innymi mężczyznami.

– Bardzo mi przykro – powiedział zawstydzony Johnny.

– O wiele za często bywa ci przykro, John. – Wyraz twarzy Weizaka pozostał łagodny, choć oczy miał poważne. – Wkładaj buty.

l

Ze szpitala do szpitala, pomyślał Johnny jak we śnie. Śnić pomagała mu mała biała pigułka, którą wziął tuż przedtem, nim wyszli z Samem z CMWM i wsiedli do jego eldorado z 1975 roku. Ze szpitala do szpitala, od chorego do chorego, z sali na sale.

W jakiś dziwny, tajemniczy sposób cieszył się z tej wycieczki – po raz pierwszy od niemal pięciu lat wydostał się ze szpitala. Noc była jasna, Droga Mleczna błyszczała na niebie jak sprężyna od zegarka, która nigdy się nie rozwinie; kiedy tak jechali na południe przez Palmyrę, Newport, Pittsfield, Benton, Clinton znad ciemnej linii drzew towarzyszył im niezmienny, błyszczący półksiężyc. Samochód mknął w całkowitej niemal ciszy. Z czterech głośników płynęła muzyka Haydna.

Przyjechałem do jednego szpitala w karetce pogotowia, a do drugiego jadę cadillakiem, pomyślał Johnny. Nie dał tej myśli szansy, żeby wróciła. Wystarczyło mu, że jedzie, że płynie drogą, by na chwilę zapomnieć o matce, o nowych zdolnościach, o ludziach, którzy włazili mu z butami w duszę (Sam się o to prosił… tylko mnie nie dotykaj, co?). Weizak prowadził w milczeniu. Od czasu do czasu nucił fragmenty muzyki.

Johnny obserwował gwiazdy. Obserwował drogę, o tej porze niemal pustą. Droga rozwijała się przed nimi bez przerwy. W Augusta przejechali przez bramkę i Weizak wziął bilet ważny na odległość i na czas. Pojechali dalej: Gardener, Sabbatus, Lewiston.

Prawie pięć lat, więcej niż niektórzy mordercy skazani na więzienie. Zasnął. I śnił.

– Johnny – mówiła mu we śnie matka – Johnny, spraw, żebym wyzdrowiała, żebym znów była zdrowa. – Ubrana w łachmany żebraczki, czołgała się ku niemu po bruku. Twarz miała bladą. Z kolan ciekły strumyki krwi. W jej rzadkich włosach żerowały wszy. Wyciągała ku niemu drżące ręce. – Działa przez ciebie moc Boża – mówiła. – To wielka odpowiedzialność, Johnny. On pokłada w tobie wielkie zaufanie. Musisz być go wart.

Johnny wziął ją za ręce, ścisnął jej dłonie w swoich i powiedział:

– Duchy, opuśćcie tę kobietę. Matka wstała.

– Uzdrowiona! – krzyknęła triumfalnie. – Uzdrowiona! Mój syn mnie uzdrowił! Wielkie są jego dzieła na Ziemi!

Próbował zaprotestować, próbował wytłumaczyć jej, że nie chce dokonywać wielkich dzieł, uzdrawiać, mówić językami, przepowiadać przyszłość, odnajdywać to, co zaginęło. Próbował jej to powiedzieć, ale jego język nie słuchał poleceń wydawanych przez mózg. A później matka go minęła, maszerując brukowaną ulicą w pozie pełnej szacunku, a zarazem arogancji, i zaczęła krzyczeć potężnym głosem: „Zbawiona! Zbawca! Zbawiona! Zbawca!"

Przerażony Johnny dostrzegł wówczas, że idą za nią tysiące, a może miliony, a każdy z nich albo oszukany, albo kaleki, albo przerażony. Była w wśród nich gruba dziennikarka, pytająca, kogo nominują demokraci na wybory w 1976 roku; był farmer o martwych oczach, ubrany w fartuch, z portretem syna -uśmiechniętego młodego człowieka w mundurze lotnika, uznanego za zaginionego nad Hanoi w 1972 roku – chciał się dowiedzieć, czy jego syn jeszcze żyje. Była młoda kobieta, bardzo przypominająca Sarę, łzy spływały jej po policzkach, trzymała na rękach dziecko z wodogłowiem, a na główce dziecka niebieskie żyły skręcone jak runy przepowiadały nieszczęście; był stary mężczyzna z palcami rąk powykręcanymi przez artre-tyzm; byli inni.

– Zbawiona! – niósł się w powietrzu zwycięski krzyk jego matki. – Zbawiciel! Zbawiona! Zbawiciel!

Próbował im powiedzieć, że nie umie uzdrawiać i zbawiać, ale nim zdążył otworzyć usta, pierwsi z nich byli już obok i potrząsali nim.

Potrząsanie przynajmniej było rzeczywiste. To Weizak. Jaskrawe, pomarańczowe światło wypełniło samochód, aż wewnątrz było jasno jak za dnia – światło rodem z horroru zmieniło twarz Sama w pysk potwora. Przez chwilę Johnny myślał, że to dalszy ciąg koszmaru, a później dostrzegł lampy oświetlające parking. Najwyraźniej też je pozmieniali, kiedy leżał w śpiączce – z białych na te dziwne, pomarańczowe, zmieniające kolor skóry jak farba.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał ochryple.

– W szpitalu. Szpital ogólny w Cumberland.

– Aha. Dobrze. – Wyprostował się na siedzeniu. Sen opadał z niego kawałkami, zaśmiecał podłogę jego umysłu jak coś, co się stłukło i nie zostało jeszcze sprzątnięte.

– Wysiadamy?

– Tak – powiedział Johnny.

Kiedy przechodzili przez parking, słyszeli śpiewające wśród drzew świerszcze. Robaczki świętojańskie rozświetlały noc smugami światła. Johnny myślał o matce, ale nie aż tak intensywnie, by nie mógł radować się miękkim, delikatnym zapachem nocy i wiatrem, który owiewał mu skórę. Cieszył się wrażeniem zdrowia płynącym z nocnej ciemności w głąb jego ciała. Biorąc pod uwagę powód, dla którego tu się znalazł, ta myśl wydała się mu niemal obrzydliwa. I nie potrafił jej od siebie odpędzić.

2

Herb przeszedł przez korytarz, aby przywitać się z synem, i Johnny zauważył, że ojciec ma na sobie stare spodnie, górę od piżamy i buty na bose nogi. Jego wygląd powiedział mu wiele o tym, jak nagle wszystko się wydarzyło. Więcej, niż chciałby wiedzieć.

– Synku – wyszeptał Herb. Wydawał się jakby mniejszy. Próbował powiedzieć coś jeszcze i nie mógł. Johnny przytulił go, a Herb rozpłakał się nagle.

– Tato, wszystko w porządku. Wszystko będzie dobrze.

Ojciec objął go za szyję, wciąż szlochał. Weizak odwrócił się i poświęcił całą swą uwagę porozwieszanym na ścianach obrazom – kiepskim akwarelom miejscowych artystów.

Herb dochodził do siebie. Wytarł oczy rękawem i powiedział:

– Tylko popatrz, ciągle mam na sobie piżamę. Mogłem się przebrać przed przyjazdem karetki. Chyba w ogóle o tym nie pomyślałem. Starcza skleroza.

– Nie, nie masz sklerozy.

– Nooo… – Wzruszył ramionami. – Przywiózł cię twój przyjaciel, lekarz? Bardzo ładnie z pana strony, panie Weizak.

– Żaden kłopot.

Johnny i Herb przeszli do małej poczekalni.

– Tato, mama…

– Mama umiera. – Herb wydawał się teraz spokojniejszy. – Jest przytomna, ale umiera. Pytała o ciebie, Johnny. Żyje chyba tylko dlatego, że czeka na ciebie.

– To moja wina – powiedział Johnny. – To wszystko moja wi…

Ból w uchu zaskoczył go. Spojrzał na ojca, zdumiony. Herb złapał go za ucho i wykręcił mu je mocno. Tyle o odwróceniu ról, kiedy to tata plącze ci w ramionach. Wytarganie za uszy zawsze było karą, a Herb stosował ją za najpoważniejsze wykroczenia. Johnny nie pamiętał, by tata wytargał go za uszy od czasu, kiedy miał trzynaście lat i bawił się ich starym ramblerem. Niechcący nacisnął sprzęgło, samochód w ciszy stoczył się z pagórka i trafił w dobudowaną do domu szopę.

– Nie waż się tak mówić.

– Jejku, tato!

Herb puścił go; rozchylił usta w uśmiechu.

– Zapomniałeś o uszach, co? Pewnie myślałeś, że ja też o tym zapomniałem. Nie masz szczęścia, synu.

Johnny przyglądał mu się, nadal oszołomiony.

– Nie możesz obwiniać s i e b i e!

– Ale przecież oglądała te cholerne…

– Wiadomości? Tak. Była zachwycona, była przerażona… a później padła na podłogę, otwierając i zamykając te swoje biedne usta jak wyjęta z wody ryba. – Herb pochylił się w stronę syna. – Lekarz nie od razu wyszedł powiedzieć mi prawdę, ale zapytał o „środki ostateczne". Odpowiedziałem mu, że nie życzę sobie niczego takiego. Mama popełniła swój własny grzech, Johnny. Chciała poznać zamiary Boga, więc nie wiń się więcej za jej błędy. – W oczach Herba znów zabłysły łzy. Jego głos stał się bardziej chrapliwy. – Bóg wie, że kochałem ją przez całe życie, a ostatnio nie było mi łatwo. Może stało się to, co najlepsze?

– Mogę ją zobaczyć?

– Tak. Leży przy końcu korytarza, sala numer 35. Spodziewają się ciebie i ona też cię oczekuje. Jeszcze jedno, Johnny. Zgadzaj się ze wszystkim, co ci powie, z każdym drobiazgiem. Nie pozwól… żeby umarła, myśląc, że to wszystko na próżno.

– Dobrze. – Johnny zamilkł na chwilę. – Wejdziesz ze mną?

– Nie. Może później.

Johnny skinął głową i poszedł korytarzem. Światła były przyćmione. Krótka chwila spędzona wśród letniej nocy wydawała mu się teraz bardzo daleka, a koszmar bardzo bliski.

Sala numer 35, z małą kartką na drzwiach: VERA HELEN SMITH. Czy wiedział, że matka na drugie imię miała Helen? Chyba musiał wiedzieć, ale nie pamiętał. Pamiętał za to co innego: jak pewnego upalnego dnia na plaży Old Orchard uśmiechnięta, wesoła, przyniosła mu lody zawinięte w chusteczkę do nosa. Jak z ojcem grali w karty na zapałki – później, kiedy coraz mocniej utwierdzała się w wierze, nie pozwoliła trzymać w domu kart, nawet żeby postawić pasjansa. Pamiętał dzień, kiedy użądliła go pszczoła; pobiegł do niej, wrzeszcząc jak opętany, a ona ucałowała opuchliznę, wyciągnęła żądło pęsetką i przewiązała rankę szmatką umoczoną w sodzie oczyszczonej.

Johnny otworzył drzwi i wszedł. Na łóżku leżał mały i niewyraźnie widoczny kształt. Pomyślał: „Czy ja też tak wyglądałem?" Pielęgniarka właśnie mierzyła jej puls; odwróciła się, kiedy otworzył drzwi i słabe, padające z korytarza światło odbiło się w jej okularach.

– Pan jest synem pani Smith?

– Tak.

– Johnny? – Z małej, leżącej na łóżku kupki pościeli rozległ się głos, suchy i płaski. Słychać w nim było chrzęst śmierci jak chrzęst kamyczków w pustej tykwie. Ten głos – Boże, dopomóż! – sprawił, że ciarki przeszły mu po plecach. Podszedł bliżej. Po lewej stronie jej twarz była ohydnie zniekształcona. Leżąca na kołdrze dłoń przypominała zakrzywione szpony. Wylew, pomyślał. Starzy ludzie nazywają go „szokiem". Tak. To lepsza nazwa. Przeżyła straszny szok.

– Czy to ty, Johnny?

– To ja, mamo.

– Johnny, czy to ty?

– Tak, mamo.

Podszedł jeszcze bliżej i zmusił się do wzięcia szpon w swą dłoń.

– Chcę mojego Johnny'ego – powiedziała kłótliwie matka. Pielęgniarka rzuciła mu spojrzenie pełne współczucia. Johnny miał ochotę przebić się przez nie pięścią.

– Proszę zostawić nas samych – powiedział.

– Doprawdy nie powinnam, kiedy…

– Niech pani da spokój. To moja matka, chcę z nią zostać sam. I co pani na to?

– Nooo…

– Przynieś mi soku, tato! – wrzasnęła matka ochryple. – Czuję, że mogłabym wypić cały litr.

– Niech pani się stąd w y n o s i! – krzyknął Johnny na pielęgniarkę. Wypełnił go straszny smutek, którego źródła nie potrafił odkryć. Był jak wir tkwiący gdzieś w ciemności.

Pielęgniarka wyszła.

– Mamo – odezwał się Johnny, siadając na łóżku. Nie chciało go opuścić to dziwne uczucie, jakby czas się rozdwoił. Ile razy o n a siadała tak przy jego łóżku, trzymając go za suchą dłoń i rozmawiając z nim? Pamiętał okres, kiedy nie istniał czas, kiedy widział pokój jakby przez błonę płodową; pochylała się nad nim twarz matki, rzucając w niego grzmiącymi dźwiękami bez znaczenia.

– Mamo – powtórzył Johnny i ucałował szpony, w które zmieniła się jej ręka.

– Daj mi gwoździe, ja to zrobię! – powiedziała nagle. Jej lewe oko sprawiało wrażenie martwego, prawe przesuwało się dziko w oczodole. Było jak oko trafionego w brzuch konia. – Chcę Johnny'ego.

– Mamo, jestem tu.

– Johnny! J o h n n y! J O H N N Y!

– Mamo – powtórzył, bojąc się, że pielęgniarka może wrócić.

– Ty… – przerwała. Jej głowa odwróciła się odrobinę w jego kierunku. – Pochyl się, nie mogę cię zobaczyć – szepnęła. Zrobił, jak chciała.

– Przyszedłeś – powiedziała. – Dziękuję ci. Dziękuję. – Ze zdrowego oka popłynęły łzy. Drugim, bez wyrazu, patrzyła w sufit.

– Oczywiście, że przyszedłem.

– Widziałam cię – szepnęła matka. – Jaką moc dał ci Bóg, Johnny. Czy ci o tym nie mówiłam? Czy nie mówiłam, że tak właśnie jest?

– Mówiłaś, mamo.

– Bóg ma dla ciebie zadanie – kontynuowała. – Nie uciekaj przed Nim, Johnny. Nie kryj się przed Nim w jaskini jak Eliasz i nie każ przysyłać Mu wielkiej ryby, by cię połknęła. Nie rób tego, John.

– Nie, nie zrobię. – Trzymał w dłoni jej szpony. Bolała go głowa.

– Nie jesteś garncarzem, lecz gliną w jego rękach, pamiętaj, John. Pamiętaj.

– Dobrze.

– Pamiętaj!- powtórzyła z naciskiem i Johnny pomyślał: „zaczyna bredzić", ale nie majaczyła, a przynajmniej nie bardziej, niż kiedy obudził się ze śpiączki.

– Słuchaj cichego, spokojnego głosu, gdy przemówi.

– Tak, mamo. Dobrze.

Jej głowa znowu odrobinę przesunęła się na poduszce i… czyżby matka się u ś m i e c h a ł a?

– Pewnie myślisz, że oszalałam. – Jeszcze trochę odwróciła głowę i mogła już spojrzeć mu wprost w oczy. – Ale to bez znaczenia. Rozpoznasz ten głos, kiedy przemówi. Powie ci, co masz zrobić. Powiedział Jeremiaszowi, Danielowi, Amosowi, Abrahamowi. Powie i tobie. Ja ci to mówię. A kiedy przemówi, Johnny… s p e ł n i j s w ó j o b o w i ą z e k.

– Dobrze, mamo.

– Co za moc – szepnęła matka. Jej głos stawał się niewyraźny, niezrozumiały. – Co za moc dał ci Bóg… wiedziałam… zawsze wiedziałam… – Głos zamarł. Jedno oko zamknęło się. Drugie martwo patrzyło przed siebie.

Johnny siedział przy niej jeszcze pięć minut, a później wstał, chcąc wyjść. Trzymał rękę na klamce i właśnie otwierał drzwi, kiedy suchy, chrypliwy głos odezwał się znowu, mrożąc go swym niewątpliwie rozkazującym, stanowczym tonem.

– S p e ł n i j o b o w i ą z e k, J o h n n y.

– Naturalnie, mamo.

Rozmawiał z nią wtedy po raz ostatni. Vera umarła dwudziestego sierpnia, pięć minut po ósmej rano. Gdzieś na północ od szpitala Walter i Sara Hazlett rozmawiali o Johnnym i omal się nie pokłócili, a gdzieś na południe od szpitala Greg Stillson rozprawiał się z pewnym żałosnym dupkiem.

l

– Nie rozumiesz – Greg Stillson tłumaczył to gówniarzowi, siedzącemu w pokoiku na tyłach komisariatu policji w Ridge-way, tonem pełnym niewyczerpanej cierpliwości. Gówniarz, bez koszuli, siedział rozwalony w wyściełanym fotelu i pił pepsi. Uśmiechał się lekceważąco, nie rozumiejąc, że Greg Stillson nigdy nie powtarza więcej niż dwa razy; wiedząc, że w tym pokoju jest jeden żałosny dupek, ale nie wiedząc jeszcze, kto nim jest.

Trzeba mu to było wytłumaczyć.

Jeśli okoliczności będą tego wymagać – dobitnie.

Za oknem był piękny, słoneczny, sierpniowy dzień. Wśród drzew śpiewały ptaki. I Greg czuł, że jego przeznaczenie jest bliższe niż kiedykolwiek. To dlatego musi uważać z tym żałosnym dupkiem. To nie był długowłosy, śmierdzący motocyklista o krzywych nogach; ten chłopak chodził na studia, włosy miał przeciętnie długie i czyściutkie i był siostrzeńcem George'a Harveya. Nie to, by George specjalnie go kochał (George walczył w Niemczech i dla takich jak on miał jedno określenie, i bynajmniej nie nazywał ich s w o i m i synami), ale to była jego krew. A George jest kimś, z kim liczy się rada miejska. Zobacz, co uda ci się z nim zrobić, powiedział Gregowi, kiedy ten poinformował go, że szeryf Wiggins aresztował syna jego siostry. Lecz jego oczy błagały: „Nie krzywdź go. To moja krew".

Gówniarz przyglądał się Gregowi z pogardą.

– Rozumiem – powiedział. – Wasz wsiowy szeryf zabrał mi koszulkę, a ja chcę ją odzyskać. A t y zrozum wreszcie, że jeśli jej nie dostanę, ściągnę ci na ten pusty łeb Amerykański Związek Praw Obywatelskich.

Greg wstał, podszedł do stalowoszarej szafki na akta, stojącej w kącie naprzeciwko automatu z napojami, wyjął z kieszeni klucze, wybrał właściwy i otworzył szafkę. Na kupce formularzy mandatowych i formularzy ewidencji wypadków drogowych leżała czerwona podkoszulka. Rozłożył ją tak, by wyraźnie można było przeczytać napis: CHODŹMY SIĘ PIEPRZYĆ, MAŁA!

– Miałeś to na sobie. Na ulicy. – Głos Grega nadal był łagodny.

Gówniarz zakołysał się w fotelu i wypił jeszcze trochę pepsi. Lekceważący uśmiech – niemal pogardliwe skrzywienie warg – widoczny na jego ustach nie zmienił się.

– Tak. I chce ją z powrotem. To moja własność.

Greg poczuł, że zaczyna go boleć głowa. Ten cwaniaczek nawet nie zdawał sobie sprawy, jakie to będzie łatwe. Pokój był dźwiękoszczelny i czasami dźwiękoszczelna izolacja tłumiła krzyki. Nie, nie zdawał sobie sprawy. On nie r o z u m i a ł.

Tylko trzymaj się w garści. Nie popuszczaj sobie. Nie huśtaj łodzią.

Łatwo pomyśleć. Na ogół łatwo zrobić. Ale czasami… czasami po prostu nie umiał się opanować.

Sięgnął do kieszeni i wyjął jednorazową zapalniczkę.

– Więc powiedz swojemu szeryfowi z gestapo i mojemu wujowi faszyście, że Pierwsza Poprawka… – chłopak przerwał i oczy lekko mu się rozszerzyły. – Co ty…? Hej! HEJ!

Nie zwracając na niego uwagi i przynajmniej na pozór spokojny, Greg zapalił zapalniczkę. Gazowy płomień pomknął w górę, obejmując szybko całą podkoszulkę. Doprawdy, paliła się całkiem nieźle.

Przednie nóżki fotela, na którym huśtał się gówniarz, opadły z hukiem na podłogę i chłopak skoczył na Grega, ciągle trzymając w ręku butelkę pepsi. Pewny siebie uśmiech znikł mu z ust, zastąpiony wyrazem paraliżującego szoku i zdumienia – i gniewem rozpuszczonego szczyla, który za długo robił, co mu się żywnie podobało.

Nikt nigdy nie nazwał go kurduplem, pomyślał Greg. Ból głowy nasilił się. Och, musi być naprawdę bardzo ostrożny.

– Daj rai to! – krzyknął gówniarz. Greg trzymał podkoszulkę w wyciągniętej ręce, dwoma palcami, za wycięcie pod szyją, gotów puścić ją natychmiast, gdy płomień podejdzie w górę. -Daj mi to, ty dupku! To moje! To…

Greg położył dłoń na nagiej piersi gówniarza i mocno go popchnął. Chłopak przeleciał przez pokój, gniew na jego twarzy zmienił się w całkowite zaskoczenie i – wreszcie – w coś, co Greg chciał zobaczyć: strach.

Upuścił podkoszulkę na kafelki podłogi, podniósł butelkę pepsi i wylał jej zawartość na tlące się resztki.

Gówniarz podnosił się wolno z podłogi, plecy miał przyciśnięte do ściany. Greg spojrzał mu wprost w oczy. Były piwne i bardzo, bardzo duże.

– Zaraz sobie tu pogadamy – powiedział. Jego własny głos docierał do niego z bardzo, bardzo daleka, stłumiony silnym dudnieniem w głowie. – Tu, w tym pokoju, odbędziemy seminarium na temat, kto jest dupkiem. Chwytasz? Dojdziemy do pewnych wniosków. Czy nie to lubicie wy, studenci? Dochodzić do wniosków?

Gówniarz konwulsyjnie wciągał powietrze. Oblizał wargi, wydawało się, że chce coś powiedzieć, lecz w końcu krzyknął: „Pomocy!"

– Tak, potrzebujesz pomocy. I mam zamiar ci pomóc.

– Oszalałeś – powiedział siostrzeniec George'a Harveya i krzyknął znów, głośniej: „POMOCY!"

– Być może – powiedział Greg. – Ale na razie dojdziemy do tego, kto tu jest żałosnym dupkiem. Rozumiesz, co mówię?

Spojrzał na butelkę pepsi, którą trzymał w dłoni, i nagle uderzył nią gwałtownie w kant stalowej szafki na akta. Butelka rozprysła się. Kiedy gówniarz zobaczył okruchy szkła na podłodze i obtłuczoną szyjkę w ręku mężczyzny, zaczął wrzeszczeć. W kroczu spranych niemal do białości dżinsów pojawiła się ciemna plama. A Greg ruszył w jego kierunku, gniotąc szkło pod podeszwami ciężkich butów, które nosił latem i zimą.

– Kiedy wychodzę na ulicę, noszę białą koszulę. – Uśmiechał się, pokazując białe zęby. -I czasami krawat. Kiedy ty wychodzisz na ulicę, masz na sobie szmatę z wypisanymi na niej świństwami. Więc kto tu jest dupkiem, mały?

Siostrzeniec George'a Harveya wyjąkał coś. Nie spuszczał wybałuszonych oczu z odłamków szkła sterczących z szyjki butelki, którą ściskał mężczyzna.

– Stoję oto czysty i suchy – mówił Greg, zbliżając się trochę – a tobie siki ściekają z obu nóg do butów. Więc kto tu jest dupkiem?

Udał, że dźga nagą pierś gówniarza, który zaczął przeraźliwie krzyczeć. Tacy gówniarze jak on rujnują ten kraj, pomyślał Greg. W głowie jak wino szumiała mu furia. Śmierdzące, obsikane dupki jak on.

Tylko nie skrzywdź go – nie wywróć wózka, na którym jedziesz.

– Ja mówię jak człowiek, a ty kwiczysz jak zarzynana świnia. Więc kto tu jest dupkiem?

Znów dźgnął butelką; ostry odłamek szkła rozciął gówniarzowi skórę tuż pod prawym sutkiem. Pojawiła się kropelka krwi. Gówniarz zawył.

– Mówię do ciebie. Lepiej mi odpowiedz, jak odpowiedziałbyś każdemu ze swych profesorów. Kto tu jest dupkiem? Gówniarz bełkotał. Nie sposób go było zrozumieć.

– Musisz odpowiedzieć, jeśli chcesz zdać egzamin – stwierdził Greg. – Wypruję ci flaki, aż wyleją się na podłogę, mały. – I w tej chwili mówił całkiem szczerze. Nie pozwolił sobie nawet spojrzeć na kroplę krwi; gdyby to zrobił, oszalałby niezależnie od tego, czyim siostrzeńcem był ten szczyl.

– Kto tu jest dupkiem?

– Ja – wyszeptał gówniarz i zaczął szlochać jak mały dzieciak bojący się ducha, potwora czającego się w szafie w ciemnościach nocy.

Greg uśmiechnął się. W głowie czuł łomot. I płomień.

– Wiesz, całkiem dobrze ci poszło. Ale to dopiero początek. To jeszcze nie wszystko. Chcę, żebyś powiedział:, Ja jestem dupkiem".

– Ja jestem dupkiem – powtórzył gówniarz, nadal szlochając. Z nosa wypłynął mu długi smark i zawisł na końcu nozdrza. Wytarł go grzbietem dłoni.

– A teraz masz powiedzieć „Jestem żałosnym dupkiem".

– Jestem… jestem żałosnym dupkiem.

– Pozostała ci jeszcze jedna rzecz i na tym, być może, skończymy. Powiesz: „Dziękuję za spalenie tej obrzydliwej koszulki, burmistrzu Stillson".

Gówniarz był cały chętny. Gówniarz dostrzegł, jak może się stąd wydostać.

– Dziękuję za spalenie tej obrzydliwej koszulki.

Szybki jak błyskawica Greg przejechał ostrym odłamkiem szkła butelki po jego miękkim brzuchu, z lewa na prawo. Pojawiła się nitka krwi. Chociaż zaledwie przeciął mu skórę, gówniarz zawył, jakby ścigały go wszystkie demony piekła.

– Zapomniałeś o: „burmistrzu Stillson" – upomniał go Greg i nagle wszystko się skończyło. Ból głowy uderzył go jeszcze gdzieś za prawym uchem i znikł. Spojrzał bezmyślnie na ściskaną w dłoni szyjkę butelki i z trudem przypomniał sobie, skąd się wzięła. Takie kretyńskie coś. Niemal zmarnował wszystko przez jednego durnego gówniarza.

– Burmistrzu Stillson! – krzyczał gówniarz. Był całkowicie, bez reszty przerażony. – Burmistrzu Stillson! Burmistrzu Stillson! Burmistrzu Still…

– Doskonale – powiedział Greg.

– …son! Burmistrzu Stillson! Burmistrzu Stillson! Bur…

Mocno uderzył go w twarz i chłopak walnął głową w ścianę. Ucichł natychmiast, oczy miał szeroko otwarte i puste.

Greg podszedł tuż do niego. Wyciągnął ręce. Złapał dłońmi za jego uszy. Przyciągnął do siebie jego twarz, aż niemal zetknęli się nosami. Ich oczy dzieliło zaledwie kilka centymetrów.

– Słuchaj, twój wuj jest potęgą w tym mieście – powiedział cicho, trzymając w dłoniach uszy gówniarza jak świece. Oczy gówniarza były wielkie, brązowe, wzrok miał nieskoordynowany. – Ja też jestem potęgą… będę potęgą… ale nie jestem George'em Harveyem. On tu się urodził, tu dorastał, wszystko. I gdybyś mu powiedział, co tu zaszło, twój wuj mógłby nabrać ochoty na wysiudanie mnie z Ridgeway.

Usta gówniarza drżały w niemal niesłyszalnym bełkocie. Greg potrząsał powoli jego głową, aż zderzyli się nosami.

– Może i nie… był cholernie wściekły o tę koszulkę. A może tak. Krew nie woda. Więc przemyśl sobie to, synku. Gdybyś powiedział wujowi, co tutaj zaszło, i gdyby wuj by mnie pogonił, to musiałbym wrócić i zabić cię. Wierzysz mi?

– Tak – szepnął gówniarz. Policzki miał mokre, błyszczące.

– Tak, panie burmistrzu Stillson.

– Tak, panie burmistrzu Stillson.

– Tak – stwierdził. – Musiałbym cię zabić, ale przedtem opowiedziałbym wszystkim, którzy chcieliby słuchać, jak się zlałeś i stałeś tu zapłakany, a z nosa wisiał ci smark.

Odwrócił się i odszedł szybko, jakby gówniarz mu śmierdział. Podszedł do szafki. Z jednej z półek wyjął rolkę bandaża i rzucił go gówniarzowi, który uchylił się, upuścił ją na podłogę i podniósł pośpiesznie, jakby Stillson miał znów zaatakować go za niezdarność.

Greg pokazał mu palcem:

– Łazienka jest tam. Umyj się. Zostawię ci bluzę z napisem „PRZYJACIEL Ridgeway". Masz mi ją odesłać, czystą, żadnych śladów krwi. Rozumiesz?

– Tak.

– PROSZĘ PANA! – ryknął Stillson. – PROSZĘ PANA! PROSZĘ PANA! PROSZĘ PANA! Nie potrafisz tego pojąć!

– Proszę pana – jęknął gówniarz. – Tak, proszę pana, proszę pana…

– Uczą was nie szanować niczego – powiedział Greg. – Absolutnie niczego.

Ból głowy próbował powrócić, więc Greg westchnął głęboko parę razy i pokonał go, ale za to odezwał się żołądek.

– W porządku, to wszystko. Udzielę ci tylko jeszcze jednej dobrej rady. Nie popełnij błędu, kiedy na jesieni albo kiedykolwiek wrócisz na tę swoją uczelnię i zaczniesz myśleć, że to wszystko odbyło się inaczej, niż się odbyło. Nie próbuj oszukać samego siebie na temat Grega Stillsona. Lepiej zapomnieć, mały. Lepiej, żebyś zapomniał; ty, ja i George. Wymysł, że mógłbyś powrócić do sprawy, byłby twoim najgorszym błędem. I być może ostatnim.

Po tych słowach wyszedł, rzucając ostatnie, pogardliwe spojrzenie na gówniarza, który stał tak, z piersią i brzuchem w małych plamkach zaschniętej krwi, z szeroko rozwartymi oczami i trzęsącymi się ustami. Wyglądał jak przerośnięty dziesięciolatek, który właśnie skompromitował się w finałowym meczu Małej Ligi.

Greg po cichu założył się sam ze sobą, że już nigdy więcej nie zobaczy i nie usłyszy o tym szczególnym gówniarzu, i ten zakład wygrał. Pod koniec tygodnia George Harvey zatrzymał się przed zakładem fryzjerskim, w którym Greg właśnie się golił, i podziękował mu za „wbicie siostrzeńcowi do łba" odrobiny rozsądku.

– Dobrze radzisz sobie z takimi gówniarzami – powiedział. – Nie wiem… ale oni jakby cię szanują.

Greg stwierdził, że nie ma o czym mówić.

2

Podczas gdy w New Hampshire Greg Stillson palił koszulkę z nieprzyzwoitym napisem, w Bagnor, stan Maine, Walt i Sara Hazlett jedli późne śniadanie. Walt czytał gazetę.

Nagle odstawił filiżankę, aż stuknęła, i powiedział:

– Saro, twój dawny chłopak trafił do gazet.

Sara karmiła Denny'ego. Siedziała w szlafroku, fryzurę miała raczej niedbałą, a oczy otwarte w jakiejś jednej czwartej. Osiemdziesiąt procent jej mózgu spało nadal. Noc spędzili na przyjęciu, którego gościem honorowym był Harrison Fisher, poseł z trzeciego dystryktu stanu Maine od czasu, gdy ziemią rządziły dinozaury, pewny kandydat do zwycięstwa w przyszłorocznych wyborach. Musieli pójść na przyjęcie z powodów politycznych. P o l i t y k a. Walt ostatnio coraz częściej używał tego słowa. Wypił o wiele więcej od niej, a teraz siedział już w garniturze, całkiem rześki, kiedy ona czuła się jak pogrzebana w kupie gówna. To niesprawiedliwe.

– Blub – stwierdził Denny i wypluł z buzi truskawkę.

– To nieładnie, kochanie – powiedziała Sara i zapytała: – Mówisz o Johnnym Smisie?

– Właśnie o nim.

Wstała, obeszła stół i podeszła do męża.

– Wszystko z nim w porządku?

– Sądząc po tym, czuje się aż za dobrze – stwierdził sucho Walt.

Początkowo myślała, że może to mieć coś wspólnego z jej wizytą, ale rozmiar tytułu nią wstrząsnął: NA DRAMATYCZNEJ KONFERENCJI PRASOWEJ PACJENT PRZEBUDZONY ZE ŚPIĄCZKI ZDRADZA NIEZWYKŁE ZDOLNOŚCI PARAPSYCHOLOGICZNE. Pod tekstem podpisał się David Bright. Opublikowana obok fotografia pokazywała John-ny'ego, nadal żałośnie chudego i – w okrutnym świetle flesza -sprawiającego wrażenie rozpaczliwie zmieszanego, stojącego nad rozciągniętym na ziemi mężczyzną, opisanym jako Roger Dussault, dziennikarz z gazety z Lewinston. Dziennikarz mdleje po Objawieniu – głosił podpis.

Sara opadła na krzesło obok Walta i zaczęła czytać artykuł. Nie spodobało się to Denny'emu, oczekującemu na poranne jajko, więc zaczął walić w tacę na krzesełku.

– Ktoś cię chyba wzywa – powiedział Walt.

– Nie nakarmiłbyś go, skarbie? Tobie wychodzi to znacznie lepiej.

Ciąg dalszy na stronie 9, kolumna 3. Otworzyła gazetę na stronie dziewiątej.

– Daleko zajedziesz na pochlebstwach. – Walt zdjął sportową marynarkę i założył jej fartuch. – No już, kolego – powiedział i zaczął karmić synka jajkiem.

Sara skończyła artykuł i zaczęła lekturę od początku. Raz po raz patrzyła na zdjęcie, na zmieszaną, przerażoną twarz John-ny'ego. Ludzie, zgromadzeni wokół leżącego na brzuchu Dus-saulta, spoglądali na niego niemal ze strachem. Potrafiła ich zrozumieć. Pamiętała, jak pocałowała Johnny'ego, i pamiętała ten dziwny, nieprzytomny wyraz jego twarzy. A kiedy powiedział jej, gdzie znajdzie obrączkę, ona też się przestraszyła.

Och, Saro, ale przecież ty nie tego się przestraszyłaś, prawda?

– Jeszcze trochę, kolego – dobiegł do niej głos Walta, odległy o tysiące kilometrów. Spojrzała na nich, siedzących razem w promieniu słońca, w którym tańczył kurz – między kolanami Walta wisiał jej fartuch – i nagle znów poczuła strach. Zobaczyła obrączkę kręcącą się i opadającą powoli na dno toalety. Usłyszala cichy brzęk, kiedy osiadała na porcelanowym dnie. Pomyślała o chłopaku mówiącym „chciałbym zobaczyć, jak ten gość obrywa w tyłek". Pomyślała o nigdy nie dotrzymanych obietnicach i skierowała wzrok na chudą twarz z gazetowej fotografii, patrzącą na nią ze strasznym, bolesnym zdumieniem.

– …niezły trick – powiedział Walt, odwieszając jej fartuch. Zdołał wmusić w Denny'ego jajko do ostatniego kawałka i teraz ich syn radośnie ssał butelkę z sokiem.

– Co? – Sara spojrzała na podchodzącego do niej męża.

– Powiedziałem, że jak na człowieka, który ma do zapłacenia z pół miliona za leczenie, to całkiem niezły trick.

– O czym ty g a d a s z? Co masz na myśli, mówiąc trick?

– To jasne. – Walt najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo Sara się gniewa. – Na książce o wypadku i śpiączce mógłby zarobić jakieś siedem, góra dziesięć tysięcy. Ale jeśli obudził się z nadzwyczajnymi zdolnościami, to dostanie tyle, ile zażąda.

– To cholernie mocne oskarżenie. – Głos Sary ochrypł z wściekłości.

Walt obrócił się ku niej. Na jego twarzy widać było zaskoczenie, które zmieniło się w zrozumienie. To sprawiło, że wściekła się na niego jeszcze bardziej. Gdyby dostawała centa za każdy raz, kiedy Waltowi wydawało się, że ją zrozumiał, na wakacje poleciałaby pierwszą klasą na Jamajkę.

– Słuchaj, przepraszam, że poruszyłem tę sprawę.

– Johnny skłamałby równie dobrze jak papież… jak papież… no, wiesz co…

Walt ryknął śmiechem i w tym momencie Sara omal nie cisnęła w niego swą filiżanką kawy. Zamiast rzucać, schowała ręce pod stół i ścisnęła je mocno. Denny zagruchał do ojca i również się roześmiał.

– Złotko, nie mam nic przeciwko niemu i nie mam nic przeciwko temu, co robi. Tak naprawdę, to szanuję go za to. Jeśli taki tłusty, stary, zaśniedziały konserwatysta jak Fisher w ciągu piętnastu lat w Izbie Reprezentantów ze zbankrutowanego adwokata zmienił się w milionera, to ten gość ma wszelkie prawo nachapać się, ile może, udając nawiedzonego…

– Johnny nie kłamie. – Głos Sary pozbawiony był jakiegokolwiek wyrazu.

– To trick dla prostaczków, którzy czytają szmatławe tygodniki i należą do Uniwersyteckiego Klubu Książki – stwierdził pogodnie Walt. – Chociaż muszę przyznać, że odrobina jego zdolności cholernie by mi się przydała przy wyborze sędziów przysięgłych w tym upiornym procesie Timmonsa.

– Johnny Smith nie kłamie – powtórzyła Sara i usłyszała jego słowa: „ześlizgnęła ci się z palca. Pakowałaś jego maszynkę do golenia do jednej z tych małych kieszonek i po prostu się ześlizgnęła… idź na strych i sprawdź". Ale nie powiedziała tego Waltowi. Nie wiedział, że odwiedziła Johnny'ego.

Nie ma nic złego w odwiedzinach, stwierdził niepewnie jakiś głos w jej głowie.

Nie, ale jak zareagowałby Walt, gdyby się dowiedział, że wyrzuciła ślubną obrączkę do toalety. Mógłby nie zrozumieć tego nagłego przypływu strachu, który ją ogarnął i skłonił do takiego zachowania – strachu, który zauważyła w twarzach w gazecie i – do pewnego stopnia – w twarzy samego Johnny'ego. Nie, Walt mógł tego wcale nie zrozumieć. W końcu wyrzucenie obrączki do toalety pełne jest jakiegoś wulgarnego symbolizmu.

– W porządku. Nie kłamie. Ale ja w dalszym ciągu nie wierzę…

Sara przerwała mu:

– Popatrz na tych ludzi stojących za nim, Walt. Spójrz na ich twarze. O n i wierzą.

Walt przyjrzał się im niedbale.

– Jasne. Tak samo dzieciak wierzy magikowi – jak długo trwa sztuczka.

– Myślisz, że ten gość, ten Dussault, był -jak to się mówi -podstawiony? Piszą tu przecież, że on i Johnny nigdy się nie spotkali.

– Tylko w ten sposób sztuczka mogła się udać, Saro – tłumaczył jej cierpliwie. – Iluzjonista nic nie zyska, jeśli wyciągnie królika z klatki z królikami. Musi go wyciągnąć z kapelusza. Albo Johnny Smith coś wiedział, albo wyciągnął cholernie trafne wnioski z tego, jak ten Dussault zachowywał się na sali. Ale powtarzam, szanuję go za to. Ma przed sobą długą drogę. Jeśli zarobi na tym dolca, to chwała mu.

W tej chwili Sara nienawidziła go i pogardzała nim; pogardzała tym dobrym człowiekiem, za którego wyszła za maż. Pod pokrywką jego dobroci, stałości, łagodnego humoru, czaiło się płynące wyraźnie z samej głębi duszy przekonanie, że każdy człowiek marzy o wielkim numerze i chowa w zanadrzu jakąś niespodziankę. Tego ranka mógł nazwać Harrisona Fishera „zaśniedziałym konserwatystą", zaś wczoraj wieczorem śmiał się do łez z jego dowcipów o Gregu Stillsonie, zabawnym burmistrzu jakiejś Pipidówki, najwyraźniej na tyle szalonym, by kandydować jako niezależny w przyszłorocznych wyborach.

Nie, w świecie Waltera Hazletta nikt nie miał parapsycho-logicznych zdolności, nie było w nim bohaterów, panowała miłościwie doktryna – „należy zmieniać system od wewnątrz". Walt był dobrym człowiekiem, był stały, kochał ją i dziecko, lecz nagle dusza Sary krzyknęła o Johnny'ego i te pięć wspólnych lat, z których ich okradziono. O całe wspólne życie. O dziecko z nieco ciemniejszymi włosami.

– Lepiej ruszaj w drogę, kochany – powiedziała spokojnie. – Zwiążą ci tego twojego Timmonsa i będzie ci łyso.

– Jasne. – Walter uśmiechnął się. Mowa skończona, rozprawa odroczona. – Nie gniewasz się?

– Nie.

Przecież wiedział, gdzie jest obrączka. Wiedział.

Walt pocałował ją, prawą ręką obejmując lekko jej szyję. Na śniadanie jadł zawsze to samo, całował ją zawsze w ten sam sposób, a pewnego dnia pojadą do Waszyngtonu i na świecie nie ma ludzi ze zdolnościami parapsychicznymi.

W pięć minut później już go nie było. Wyjechał ich małym czerwonym pinto z Pond Street, jak zwykle przed odjazdem naciskając krótko klakson. Została sama z Dennym, który właśnie robił wszystko, by się udusić podczas próby zejścia z krzesełka.

– Źle to sobie wykombinowałeś, bracie. – Sara wyjęła tacę, zabezpieczającą krzesełko.

– Blub! – Denny'emu to wszystko najwyraźniej się nie spodobało.

Speedy Tomato, ich kot, wszedł do kuchni, poruszając się wdzięcznym krokiem młodego łobuziaka. Denny złapał go, wydając ciche cmoknięcia. Speedy położył uszy po sobie, sprawiał wrażenie zrezygnowanego.

Sara uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła sprzątać ze stołu. Inercja. Ciało w stanie spoczynku pozostaje w stanie spoczynku. Co tu mówić o tajemnicach Walta – ona też niejedno ukrywała. Nie miała zamiaru zrobić nic więcej, oprócz posłania Johnny'emu kartki na Boże Narodzenie. To najlepsze, najbezpieczniejsze rozwiązanie, ponieważ ciało wprawione w ruch będzie się poruszać. Tutaj żyje się jej nieźle. Przetrwała Dana, przetrwała Johnny'ego (odebrano go jej tak niesprawiedliwie, lecz tyle rzeczy na tym świecie jest niesprawiedliwych), przepłynęła przez własne, osobiste odmęty na spokojną wodę i na niej pozostanie. Ta słoneczna kuchnia wcale nie jest taka zła. Lepiej zapomnieć o jarmarkach, kołach fortuny i o twarzy Johnny'ego Smitha.

Napełniając zlew wodą, włączyła radio. Właśnie zaczął się dziennik i pierwsza usłyszana wiadomość sprawiła, że zamarła ze świeżo zmytym talerzem w ręku i nieruchomymi, zaskoczonymi oczami wbitymi w podwóreczko za domem. Matka John-ny'ego dostała wylewu, kiedy oglądała w telewizji konferencję prasową syna. Zmarła rano, niespełna godzinę temu.

Sara wytarła ręce, wyłączyła radio, wyrwała kota z objęć Denny'ego. Zaniosła syna do dużego pokoju i wsadziła go do kojca. Denny zaprotestował przeraźliwie głośnym krzykiem przeciw temu upokorzeniu, na co nie zwróciła najmniejszej uwagi. Podeszła do telefonu i zadzwoniła do szpitala. Obsługujący centralę mężczyzna powiedział jej, najwyraźniej znudzony powtarzaniem w kółko tej samej informacji, że John Smith opuścił szpital wczoraj, krótko przed północą.

Sara odwiesiła słuchawkę. Usiadła. Zamknięty w kojcu Denny wciąż krzyczał. Do kuchennego zlewu lała się woda. Po dłuższej chwili wstała, poszła do kuchni i zakręciła kran.

l

Facet z Inside View zjawił się 16 października niedługo po tym, jak Johnny wrócił z pocztą.

Dom jego ojca stał dość daleko od drogi – żwirowy podjazd miał prawie pół kilometra i ciągnął się wśród dziko rosnących na porębie młodych świerków i sosen. Johnny codziennie przemierzał go tam i z powrotem. Na początku wchodził na ganek, drżąc ze zmęczenia, mięśnie nóg płonęły mu żywym ogniem i kulał tak mocno, że z ledwością docierał do drzwi. Lecz teraz, w sześć tygodni po tym, gdy przejście kilometra zajmowało mu godzinę, przechadzka stała się największą przyjemnością dnia, czymś, na co czekał już od rana. Nie listy – spacer.

Zaczął też rąbać drzewo na zimę. Herb chciał nająć kogoś do tej roboty, bo sam miał umowę na wykańczanie wnętrz w nowym osiedlu w Libertyville.

– Wiesz, kiedy starość zaczyna ci zaglądać przez ramię -uświadamiał Johnny'emu z uśmiechem – gdy na jesieni rozglądasz się za pracą pod dachem.

Johnny wspiął się na ganek i usiadł w wyplatanym fotelu koło bujanej ławeczki, wzdychając cicho z zadowolenia. Oparł prawą stopę na poręczy i z grymasem bólu, pomagając sobie rękami, podniósł lewą nogę, by dołączyła do prawej, a potem zaczął otwierać listy.

Listów było ostatnio coraz mniej. Przez pierwszy tydzień po powrocie do Pownal odbierał ich czasami kilkanaście wraz z dziewięcioma, dziesięcioma paczuszkami; większość z nich przysyłało mu ze szpitala, a niektóre poczta w Pownal, na którą je adresowano, bardzo różnie wypisując nazwę miasteczka: Po-wnell, Poenul i – przy jednej pamiętnej okazji – Poonuts.

Większość przesyłek pochodziła od ludzi nie rozumiejących rzeczywistości, ludzi dryfujących przez życie w poszukiwaniu jakiegokolwiek steru. Pisały dzieci proszące o autograf, kobiety chcące się z nim przespać, kobiety i mężczyźni błagający o pomoc, bo ich ukochany lub ukochana znikli, by więcej nie powrócić. Niektórzy przysyłali mu maskotki, inni horoskopy. Wiele listów dotyczyło religii, i w tych pełnych błędów ortograficznych rozprawkach, pisanych zazwyczaj wielkimi, ostrożnie kreślonymi literami, które tylko krok dzielił od owoców wysiłku bystrego pierwszoklasisty, Johnny widział czasami ducha matki.

Listy te zapewniały go, że jest prorokiem zesłanym, by powieść na pustynię zmęczonych, rozczarowanych Amerykanów. Jest żywym znakiem, że zbliża się dzień sądu. Do dnia dzisiejszego, do 16 października, otrzymał osiem egzemplarzy broszury Hala Lindseya „Nasza nieodżałowana wspaniała Ziemia" – dzieło to z pewnością spodobałoby się jego matce. Nakłaniano go, by ogłosił boskość Chrystusa i położył kres niemoralnemu prowadzeniu się młodzieży.

Drugi, negatywny typ listów, jednakowo wymownych, choć pojawiających się w mniejszych ilościach i na ogół bez podpisu, był przeciwwagą dla tamtych. Jeden z autorów, piszący miękkim ołówkiem na żółtej kartce z bloku, ogłosił go Antychrystem i nakłaniał do samobójstwa. Paru innych próbowało zasięgnąć informacji, jak to jest, kiedy zamorduje się własną matkę. Wielu oskarżało Johnny'ego o oszustwo. Jakiś dowcipniś napisał: „JASNOWIDZENIE, TELEPATIA, GÓWNO! ZJEDZ ME GÓWNO, TY PONADZMYSŁOWY GÓWNIARZU!"

I przesyłali mu r z e c z y. To było najgorsze.

Każdego dnia, wracając z pracy do domu, Herb zatrzymywał się koło poczty w Pownal i odbierał paczki nie mieszczące się w skrzynce pocztowej. Przysyłane z paczkami prośby dawały się w zasadzie sprowadzić do jednego: „powiedz, powiedz, powiedz!"

Ten szalik należał do mego brata, który zaginął podczas wyprawy na ryby w Allagash, w 1969 roku. Jestem pewna, że on ciągle żyje. Powiedz mi, gdzie jest.

Ta szminka pochodzi z toaletki mojej żony. Myślę, że ma kochanka, ale nie jestem pewiem. Powiedz mi, czy żona mnie zdradza.

To bransoletka mojego syna. Nie chce wracać ze szkoły do domu, zjawia się dopiero późną nocą, strasznie się o niego boję. Powiedz mi, co robi.

Kobieta z Północnej Karoliny – Bóg jeden wie, skąd się o nim dowiedziała, przecież konferencja prasowa pokazywana była tylko w programie lokalnym – przysłała mu nadpalony kawałek drewna. W liście wyjaśniła, że jej dom spłonął, a mąż i dwójka z pięciorga dzieci znaleźli śmierć w płomieniach. Straż Pożarna z Charlotte stwierdziła, że pożar spowodowała wadliwa instalacja elektryczna, ale ona po prostu nie może w to uwierzyć. Ktoś musiał podpalić jej dom. Chciała, żeby Johnny dotknął zwęglonego reliktu ściany i powiedział jej, kto dokonał podpalenia, żeby ten potwór przez resztę życia gnił w więzieniu.

Johnny nie opowiadał na listy i odsyłał przedmioty (łącznie ze zwęglonym drewienkiem) na własny koszt, bez słowa komentarza. Kilku z nich jednak d o t k n ą ł. Większość, jak ten kawałek drewna, nie powiedziała mu kompletnie nic. Lecz kiedy dotykał niektórych, pojawiały się niepokojące obrazy, jak sny, kiedy człowiek już prawie się obudził. W większości przypadków ukazały mu się zaledwie cienie, obraz formował się i po sekundzie ginął, nie zostawiając żadnych konkretów, ledwie wspomnienie. Ale jeden z nich…

Zdarzyło się to z szalikiem przysłanym mu przez kobietę w nadziei, że dowie się, co przytrafiło się jej bratu. Szalik był biały, robiony na drutach; nie różnił się od miliona innych. Lecz kiedy Johnny wziął go w ręce, dom jego ojca nagle znikł, a dźwięk dobiegający z telewizora w sąsiednim budynku wznosił się i opadał, wznosił się i opadał, aż stał się szumem latających latem owadów i odległym bulgotem wody.

Zapachniało lasem. Promienie słońca padały na ziemię, przesiane przez gałęzie wielkich, starych drzew. Przez ostatnie trzy godziny szedł przez podmokły teren, niemal bagno. Był przestraszony, mocno przestraszony, ale nie tracił głowy. Jeśli zgubisz się w lesie na północy i spanikujesz, równie dobrze mogą ci stawiać nagrobek. Szedł na południe. Dwa dni temu rozdzielił się ze Stive'em, Rockym i Loganem. Biwakowali niedaleko (nie pojawi się, jest w martwej strefie) nad jakimś strumieniem, łowili pstrągi i to jego pieprzony błąd, był cholernie pijany.

Ciągle widzi plecak oparty o stare, porośnięte mchem, zwalone drzewo; białe drzewo porasta gdzieniegdzie mech zielony jak kości, ciągle widzi plecak, ale nie potrafi go dosięgnąć, bo odszedł kilka metrów na bok, chciał się odlać i wszedł w coś miękkiego, w błoto, które sięgało mu prawie do cholew wysokich butów, próbował się cofnąć, znaleźć suchsze miejsce na sikanie, ale nie mógł. Nie mógł się wydostać, bo to wcale nie było błoto. To było… coś innego.

Stał, rozglądając się i nie znajdując niczego, czego mógłby się przytrzymać. Śmiał się z własnej głupoty – wlazł w lotne piaski, szukając miejsca, żeby zrobić siusiu.

Stał i najpierw był przekonany, że to musi być płytkie pasmo lotnych piasków, w najgorszym razie nasypie mu się do butów, jeszcze jedna rzecz do opowiedzenia, kiedy go już znajdą.

Stał i wcale się nie bał, aż piasek sięgnął mu nad kolana. Wtedy zaczął walczyć, zapominając, że jeśli jesteś już wystarczająco głupi, by wleźć w lotne piaski, masz pozostać nieruchomo. Nim się zorientował, piasek sięgał mu już do pasa, a teraz dochodził do piersi i wciągał go niby wielkie żółte usta, utrudniał oddychanie; zaczął krzyczeć, ale nikt się nie pojawił, nie pojawił się nikt oprócz tłustej, rudej wiewiórki przy przewróconym drzewie; stanęła słupka na jego plecaku i przyglądała mu się błyszczącymi, czarnymi oczkami.

Piach sięgał już do szyi; czuł w nozdrzach jego ciężki zapach, krzyczał coraz cieniej i dyszał, bo piasek przygniatał mu pierś. Nad jego głową latały ptaki przekomarzając się, kłócąc i kpiąc, poprzez drzewa promienie słońca oświetlały ziemię jak włócznie błyszczącej miedzi, a piach dochodził już prawie do ust. Samotny, umrze samotny. Otworzył usta, by krzyknąć po raz ostatni, i nie mógł krzyknąć, bo piach wsypał mu się do gardła, czuł go na języku, przelatywał cienkimi strumyczkami pomiędzy zębami, ł y k a ł piach i nigdy nie wydał z siebie ostatniego krzyku…

Johnny wyszedł z transu oblany zimnym potem, pokryty gęsią skórką; w dłoniach mocno ściskał szalik, oddychał szybko, urywanie. Rzucił go na podłogę – szalik leżał tam jak skręcony, martwy wąż. Nigdy już go nie dotknie. Ojciec wsadzi go do koperty i odeśle nadawcy.

Lecz teraz, dzięki Bogu, listy przychodziły coraz rzadziej. Szaleńcy znaleźli nowe obiekty, na których mogli skupić swe prywatne i publiczne obsesje. Dziennikarze zaniechali telefonów z prośbą o wywiady, częściowo dlatego, że zmienili i zastrzegli numer telefonu, a częściowo dlatego, że przestał już być atrakcją.

Roger Dussault napisał długi, gniewny artykuł do swej gazety, której był gwiazdą. Całą sprawę nazwał okrutnym, niesmacznym oszustwem. Według niego Johnny z pewnością zbadał przeszłość większości dziennikarzy, którzy pojawili się na konferencji prasowej, tak na wszelki wypadek. Przyznał, że rzeczywiście jego siostra, Ann, miała przezwisko Terry. Umarła młodo i amfetamina mogła mieć z tym coś wspólnego. Ale o tym mógł dowiedzieć się każdy, jeśli tylko chciał. W jego artykule wszystko układało się w logiczną całość. Dussault nie wyjaśniał, jak Johnny, który przecież nie wychodził ze szpitala, zdobył te „dostępne" informacje, ale ten fakt większość czytelników mogła spokojnie przeoczyć. Samego Johnny'ego nie obeszło to w najmniejszym stopniu. Sprawa została zamknięta, a nie miał zamiaru zaczynać nowych. Co dobrego wynikłoby, gdyby napisał do kobiety, która wysłała mu szalik, że jej brat utonął, krzycząc w lotnych piaskach, bo poszedł w niewłaściwą stronę, żeby się wysiusiać? Czy to by ją uspokoiło? Czy lepiej by się jej po tym żyło?

Dzisiejsza poczta składała się zaledwie z sześciu listów. Rachunek za elektryczność. Kartka od kuzyna Herba z Oklahomy. Jakaś kobieta przesłała mu krucyfiks ze złotym podpisem na nogach Chrystusa: „Made in Taiwan". Krótki liścik od Sama Weizaka. I mała koperta z adresem zwrotnym, na widok którego mrugnął ze zdumienia i usiadł prosto: S. Hazlett, 12 Pond Street, Bagnor.

Sara. Johnny rozdarł kopertę.

Dostał od niej kartkę z wyrazami współczucia w dwa dni po pogrzebie matki. Na kartce, zdecydowanym, pochyłym pismem widniały słowa: Johnny – bardzo mi przykro z powodu tego, co się zdarzyło. Słyszałam w radiu, że Twoja matka odeszła… Z pewnych powodów wydaje mi się nie w porządku, że Twoje prywatne nieszczęście stało się własnością publiczną. Może nie pamiętasz, ale rozmawialiśmy trochę o Twojej mamie w noc przed wypadkiem. Zapytałam Cię, co by zrobiła, gdybyś przyprowadził do domu upadłą katoliczkę, a Ty powiedziałeś, że uśmiechnęłaby się, przywitała mnie i wsunęła mi w rękę traktaty. Po Twym uśmiechu poznałam, jak Ją kochasz. Od Twojego ojca wiem, jak się zmieniła, ale zmiany te spowodowała przede wszystkim Jej miłość do Ciebie; po prostu nie mogła zaakceptować tego, co się stało. I w końcu, jak przypuszczam, Jej wiara została nagrodzona. Proszę, przyjmij wyrazy najszczerszego współczucia i jeśli jest coś, co mogę dla Ciebie zrobić, teraz lub w przyszłości, możesz liczyć na swą przyjaciółkę – Sarę.

Odpowiedział tylko na ten list, dziękując jej zarówno za kartkę, jak i za pamięć. Uważnie dobierał słowa w obawie, że może się zdradzić i powiedzieć coś niestosownego. Sara była mężatką, tego nie mógł już zmienić. Ale pamiętał ich rozmowę o matce oraz bardzo wiele z tego, co zdarzyło się tamtej nocy. Jej kartka przywróciła do życia ten ich wieczór i odpowiedział jej gorzkosłodkimi słowami, w których więcej było jednak goryczy. Ciągle kochał Sarę Bracknell i stale musiał przypominać sobie, że jego Sara Bracknell nie istnieje, zastąpiona przez kobietę o pięć lat starszą, matkę małego chłopca.

Wyjął z koperty pojedynczą kartkę papieru i przejrzał ją szybko. Sara z synkiem szykowali się do podróży do Kennenbunk, gdzie mieli spędzić tydzień u jej przyjaciółki, z którą dzieliła pokój w akademiku na drugim i trzecim roku studiów. Koleżanka nazywała się Stephanie Carsleight, a teraz była panią Stephanie Constantine. Sara pisała, że Johnny może ją sobie przypomina, ale on jej nie pamiętał. W każdym razie Walt wsiąkł na trzy tygodnie w Waszyngtonie, gdzie pojechał w interesach republikanów i swej firmy, i Sara myślała, że może uda się jej wygospodarować popołudnie i przyjechać do Pownal, żeby zobaczyć Johnny'ego i Herba.

Będę pod telefonem u Stephanie, 814-6219, pomiędzy siedemnastym a dwudziestym trzecim października. Oczywiście, jeśli z jakichkolwiek powodów moja wizyta miałaby sprawić Ci przykrość, zadzwoń do mnie albo tu, albo do Kennenbunk, i po prostu powiedz. Zrozumiem. Z wyrazami miłości dla Was obu – Sara.

Trzymając list w jednej ręce, Johnny spojrzał na rosnący za podwórkiem las, który najwyraźniej w ciągu ostatniego tygodnia zdążył już poczerwienieć i ozłocić się. Wkrótce liście zaczną opadać, a potem przyjdzie zima.

Z wyrazami miłości dla Was obu – Sara. Johnny z namysłem przesunął kciukiem po literach. Lepiej byłoby nie dzwonić, nie pisać, nie robić nic, pomyślał. Zrozumiałaby go. Jak z kobietą, która przysłała szalik – co dobrego mogło z tego wyniknąć? Po co budzić licho? Może i Sara użyła tego zakończenia – Z wyrazami miłości – bezmyślnie, ale on by tego nie potrafił. Nie pogodził się z przeszłością. Jego czas został nagle zatrzymany, zamknięty i zniszczony. Według jego wewnętrznego zegara jeszcze pół roku temu Sara była jego dziewczyną. Intelektualnie pogodził się ze śpiączką i utratą lat, natomiast uczucia uparcie nie słuchały intelektu. Już odpowiedź na jej kartkę z kondolen-cjami sprawiła mu trudność, jednak z listem jest tak, że zawsze można go pognieść, wyrzucić i zacząć od nowa, jeśli zmierza w nie chcianym kierunku, jeśli przekracza granice przyjaźni -jedynego związku, jaki wolno im było teraz utrzymywać. Jeśli ją zobaczy, może powiedzieć albo zrobić coś głupiego. Lepiej nie odpowiadać. Lepiej o wszystkim zapomnieć.

Ale odpowie, pomyślał. Odpowie i zaprosi ją do siebie.

Zakłopotany włożył kartkę do koperty.

Promień słońca odbił się od błyszczącego chromu, zagrał na nim i uderzył go w oczy. Podjazdem jechał osobowy ford. Johnny zmrużył oczy, próbując zobaczyć, czy to samochód jakiegoś znajomego. Rzadko miewał tu towarzystwo. Listów przychodziło wiele, ale ludzie pojawili się u niego tylko trzy czy cztery razy. Pownal było małe i z trudem znajdowało się je na mapie. Jeśli samochód należał do jakiegoś amatora wrażeń, Johnny miał zamiar odesłać go z powrotem, najuprzejmiej jak się da, lecz stanowczo. Taką radę dał mu na pożegnanie Weizak. I była to dobra rada, myślał.

„Nie daj się wrobić w rolę dyżurnego guru, John. Odmów z góry, to zapomną. Najpierw będzie ci się to wydawało okrutne – większość z nich to ludzie zagubieni, mający wiele problemów i najlepsze intencje – ale to sprawa twojego życia, ocalenia prywatności. Bądź stanowczy." Więc Johnny był stanowczy.

Ford skręcił we wjazd między szopą a sagami narąbanego drzewa. Wówczas John zobaczył nalepkę Hertza w rogu przedniej szyby. Z samochodu wysiadł bardzo wysoki mężczyzna w nowych dżinsach i czerwonej, wzorzystej koszuli, która wyglądała, jakby kupił ją pięć minut temu, i rozejrzał się dookoła. Sprawiał wrażenie mieszczucha, który wie, że w Nowej Anglii nie ma już wilków i pum, ale mimo wszystko chce się upewnić. Facet z miasta. Spojrzał na ganek, zobaczył Johnny'ego i podniósł dłoń w powitalnym geście.

– Dobry wieczór – powiedział. Mówił także z płaskim akcentem z miasta. Brooklyn, pomyślał Johnny. Brzmiało to tak, jakby zasłaniał sobie usta papierowymi serwetkami.

– Cześć – powitał go. – Zgubił się pan?

– Rany, mam nadzieję, że nie. – Gość podszedł do prowadzących na ganek schodków. – Pan jest albo John Smith, albo jego brat bliźniak.

Johnny uśmiechnął się.

– Nie mam brata, więc chyba trafił pan pod właściwy adres. Czym mogę panu służyć?

– Być może moglibyśmy pomóc sobie nawzajem. – Gość wszedł po schodkach i wyciągnął dłoń. Johnny potrząsnął nią.

– Nazywam się Richard Dees. Magazyn Inside View.

Miał modną fryzurę; jego spadające na uszy włosy były białoszare. Rozbawiony Johnny dostrzegł, że ufarbował je na siwo. Co można powiedzieć o człowieku, który mówi tak, jakby trzymał przy ustach papierowe serwetki i farbuje sobie włosy na siwo?

– Widział pan kiedyś nasz magazyn?

– Owszem. Sprzedają go przy kasach w naszym sklepie. Nie udzielę panu wywiadu. Przykro mi, że jechał pan na darmo aż tutaj.

Inside View, oczywiście, sprzedawali w sklepie. Tytuły niemal wyskakiwały z tekstów drukowanych na tanim papierze i próbowały pobić czytelnika: ZROZPACZONA MATKA PŁACZE – DZIECKO ZABITE PRZEZ POTWORY Z KOSMOSU. JEDZENIE, KTÓRE TRUJE CI DZIECI. DWUNASTU JASNOWIDZÓW PRZEWIDUJE TRZĘSIENIE ZIEMI W KALIFORNII W 1978 ROKU.

– No, nie mieliśmy na myśli wywiadu – powiedział Dees. – Czy mogę usiąść?

– Doprawdy, ja…

– Panie Smith, przyleciałem do pana aż z Nowego Jorku, a z Bostonu leciałem maleńkim samolotem i przez całą drogę zastanawiałem się, co będzie z żoną, jeśli umrę, nie zostawiając testamentu.

– Linie Portland-Bagnor? – uśmiechnął się Johnny.

– Dokładnie.

– W porządku. Podziwiam pana odwagę i zaangażowanie w pracy. Wysłucham pana, ale daję panu kwadrans. Powinienem sypiać po południu. – Było to małe kłamstwo w dobrej sprawie.

– Piętnaście minut powinno najzupełniej wystarczyć. – Dees pochylił się. – To tylko przypuszczenie, ale moim zdaniem pana długi wynoszą około dwustu tysięcy dolarów. Tyle może pan sobie co najwyżej wymarzyć, prawda?

Johnny przestał się uśmiechać.

– Moje długi, jeśli jakieś mam, są moją prywatną sprawą.

– Oczywiście, jasne, pewnie. Nie chciałem pana urazić, panie Smith. Inside View pragnie oferować panu pracę. Bardzo popłatną.

– Nie. W żadnym wypadku.

– Jeśli tylko pozwoli pan sobie wyjaśnić…

– Nie praktykuję jasnowidztwa – kategorycznie stwierdził Johnny. – Nie jestem ani Jeanne Dixon, ani Edgarem Cayce czy Alexem Tannousem. Skończyłem z tym definitywnie. I ostatnią rzeczą, której pragnę, to zacząć od początku.

– Czy poświęci mi pan krótką chwilę?

– Panie Dees, pan najwyraźniej nie rozumie, o co…

– Małą chwilkę. – Dees uśmiechnął się rozbrajająco.

– A w ogóle jak pan się dowiedział, gdzie jestem?

– Mamy swego człowieka w gazecie ze środkowego Maine, w Journalu z Kennebec. Poinformowano nas, że chociaż znikł pan z pola widzenia, najprawdopodobniej mieszka pan z ojcem.

– I pewnie powinienem im za to podziękować, co?

– Jasne – zgodził się natychmiast Dees. – Założę się, że pan im podziękuje, kiedy pozna szczegóły. Czy można?

– W porządku, ale nie zamierzam zmieniać zdania tylko dlatego, że przyleciał pan tu Liniami Panika.

– Cóż, co tylko pan zechce. To wolny kraj, prawda? Jasne, że wolny. Jak pan przypuszczalnie wie, Inside View specjalizuje się w przedstawianiu faktów przez osoby obdarzone talentami parapsychologicznymi. Żeby nie skłamać, nasi czytelnicy mają na tym punkcie najprawdziwszego fioła. Nakład magazynu wynosi trzy miliony na tydzień. Trzy miliony czytelników w tygodniu, jak to się panu podoba? Jesteśmy na topie. A jak to zrobiliśmy? Nastawiamy się na wysokiej klasy duchowe…

– Bliźniaki pożarte przez niedźwiedzia ludojada – burknął Johnny.

Dziennikarz wzruszył ramionami.

– No cóż, taki już jest ten świat, czyż nie? Trzeba informować ludzi również o tego rodzaju rzeczach. Mają prawo wiedzieć. Ale na każdą sensację przypadają trzy materiały o tym, jak bez cierpień stracić na wadze, jak uczynić seks szczęśliwym dla obu stron, jak lepiej poznać Boga…

– Pan wierzy w Boga?

– Prawdę mówiąc, nie wierzę. – Dees znów uśmiechnął się swym zniewalającym uśmiechem. – Lecz przecież żyjemy w największym i najbardziej demokratycznym kraju na świecie, prawda? Każdy tu jest panem swej duszy. Nie, istotne jest to, że nasi czytelnicy wierzą w Boga. Wierzą w anioły i cuda…

– I w egzorcyzmy, i w diabły, i w Czarne Msze…

– Tak, tak, tak. Już pan chwyta. Są zorientowani na d u c h o w o ś ć. Wierzą w te parapsychologiczne brednie. Podpisaliśmy kontrakty z dziesięcioma jasnowidzami, w tym z Kathleen Nolan, najsłynniejszą amerykańską prorokinią. Chcemy zaproponować panu podobną umowę, panie Smith.

– Naprawdę?

– Naprawdę. Co to oznacza dla pana? Pana zdjęcie wraz z krótkim tekstem będzie się pojawiać mniej więcej dwanaście razy na rok, w naszych wydaniach dotyczących parapsychologii. Dziesięciu najsłynniejszych jasnowidzów z Inside View przepowiada drugą kadencję Forda, tego rodzaju rzeczy. Przygotowujemy zawsze wydanie noworoczne, a na każdego Czwartego Lipca jest dodatkowe wydanie o Ameryce w następnym roku – zamieszczamy w nim mnóstwo istotnych informacji, krótkie dane o polityce zagranicznej, ekonomii, plus inne dodatkowe materiały.

– Nie sądzę, żeby mnie pan zrozumiał – powiedział Johnny. Mówił powoli, jakby tłumaczył coś dziecku. – Kilka razy zdarzyły mi się ataki z wizjami – sądzę, że pan użyłby słów „widziałem przyszłość" – ale nie mam nad tym żadnej kontroli. Równie dobrze mógłbym przewidzieć drugą kadencję Forda -jeśli w ogóle będzie coś takiego – co wydoić byka.

Dees sprawiał wrażenie rozbawionego.

– A kto mówi, że ma pan coś przewidywać? Nasi redaktorzy piszą wszystkie teksty.

– Nasi…? – Johnny gapił się na dziennikarza, zszokowany.

– Oczywiście – powiedział niecierpliwie Dees. – Proszę posłuchać, przez ostatnie kilka lat jednym z naszych najlepszych ludzi był Frank Ross, facet, który specjalizuje się w klęskach żywiołowych. Strasznie fajny gość, ale – Jezu Chryste! – on rzucił szkołę w dziewiątej klasie! Przesłużył dwie rundy w armii i kiedy go znaleźliśmy, zamiatał przystanki autobusowe u Greyhounda i Dworzec Portowy w Nowym Jorku. Czy pan sądzi, że pozwolilibyśmy pisać mu własne teksty? Frank nie umie się podpisać bez błędu!

– Ale przepowiednie…

– Pełna dowolność, mają pełną dowolność. Zdziwiłby się pan, gdyby wiedział, jak często nasi chłopcy i dziewczęta nie potrafią wystrzelić i trafić w sedno.

– Sedno – powtórzył Johnny, zdumiony. Zdumiał się, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że czuje gniew. Matka kupowała Inside View jak daleko sięgał pamięcią, jeszcze w czasach, gdy publikowano tam zdjęcia wraków strzaskanych samochodów, poranionych w wypadkach ciał i przemycone fotografie z egzekucji. Gotowa była przysiąc, że każde słowo jest świętą prawdą, i być może równie mocno wierzyła w to większość z pozostałych 2.999.999 czytelników. A teraz siedział koło niego facet z ufarbowanymi na siwo włosami, w butach za czterdzieści dolarów i w koszuli, po której jeszcze można było poznać, jak ją złożyli w sklepie, i mówił o s e d n i e.

– I to działa – ciągnął dalej Dees. – Jeśli zdarzy ci się kiedyś utknąć, musisz tylko zadzwonić do nas na nasz koszt, przekażemy sprawę ludziom od propagandy i coś wspólnie wymyślimy. Zachowamy prawa do publikacji twoich tekstów w naszej corocznej antologii: "Inside View o tym, co będzie". Masz prawo podpisać dowolny kontrakt na książkę. Zachowujemy też prawo odrzucenia umowy z innym magazynem, ale powiem ci, że korzystamy z niego bardzo rzadko. I doskonale płacimy. Nic z tego, co załatwisz sobie sam, nie ma wpływu na nasze wynagrodzenie. – Dees zachichotał.

– A ile będziecie mi płacić? – zapytał cicho Johnny. Ściskał kurczowo oparcia swego wyplatanego fotela. Żyła na jego prawej skroni pulsowała rytmicznie.

– Trzydzieści tysięcy dolarów przez dwa lata. A jeśli okażesz się popularny, będziemy negocjować. Wszyscy nasi ludzie mają jakąś specjalność. Rozumiem, że nieźle idzie ci z przedmiotami. – Na pół przymknięte oczy Deesa nabrały marzącego wyrazu. – Już widzę nagłówki. Może dwa razy w miesiącu – nie chcemy za szybko spalić dobrego pomysłu. „Johnny Smith prosi czytelników Inside View o przysyłanie przedmiotów do zbadania." Coś w tym stylu. Oczywiście wyjaśnimy, że ludzie mają przysyłać tanie przedmioty, ponieważ nic nie zostanie im zwrócone. I tu się zdziwisz. Niektórzy są doprawdy szaleni, niech ich Pan Bóg kocha. Zdziwisz się, co będziesz od nich otrzymywać. Diamenty, złote monety, obrączki… a my możemy zawrzeć w umowie klauzulę, że wszystkie przysłane pocztą przedmioty stają się twoją własnością.

Teraz Johnny miał już przed oczami migające czerwone plamki.

– Ludzie będą przysyłać przedmioty, a ja będę miał prawo je zatrzymać? O tym mówisz?

– Jasne. Nie widzę tu żadnego problemu. To tylko sprawa jasnego określenia zasad. Przyprawa dania głównego. – Dees zachichotał.

– Przypuśćmy – powiedział Johnny, starając się mówić bardzo wyraźnie i spokojnie – przypuśćmy, że nie przyjdzie mi do głowy żadne sedno, by użyć twoich słów – i po prostu zadzwonię i powiem, że prezydent Ford padnie ofiarą zamachu trzydziestego pierwszego września 1976 roku? Nie dlatego, żebym to wiedział, ale dlatego, że nic innego nie umiem wymyślić?

– No, wrzesień ma tylko trzydzieści dni, wiesz? Lecz, ogólnie, trafiłeś w sedno. Będziesz wspaniały Johnny, całkiem naturalny. Myślisz globalnie. To doskonale. Będziesz zdumiony, jak wielu z nich koncentruje się tylko na własnym poletku. Jeden z naszych – Tim Clark z Idaho – napisał dwa tygodnie temu, że ma przeczucie, iż w przyszłym roku Earl Butz będzie musiał zrezygnować. No, przepraszam, ale kogo to, kurwa, obchodzi? Kim dla amerykańskiej żony jest Earl Butz? Ale ty właściwie myślisz, Johnny. Urodziłeś się do takiej pracy.

– Właściwie myślę – mruknął Johnny. Dees przyjrzał mu się z zainteresowaniem.

– Dobrze się czujesz? Jesteś trochę blady. Johnny myślał o kobiecie, która przysłała mu szalik. Ona pewnie też czytywała Inside View.

– Zobaczmy, czy uda mi się to wszystko podsumować. Zapłacicie mi trzydzieści tysięcy dolarów rocznie za moje nazwisko…

– Nie zapominaj o zdjęciu.

– …i moje zdjęcie, za kilka tekstów pisanych przez waszych dziennikarzy. I za teksty, w których będę mówił ludziom, co chcą wiedzieć, o przedmiotach, które mi wyślą. Dodatkową atrakcją jest to, że będzie mi wolno zatrzymać te przedmioty…

– Jeśli uda się to załatwić prawnikom…

– …na własność. Czy to wszystko?

– To tylko początek! Johnny, będziesz zdumiony tym, jak takie rzeczy procentują! Przez sześć miesięcy wyrobisz sobie nazwisko, a potem nie ma już żadnych granic. Audycja Carsona. Spotkania z publicznością. Wykłady. Chcesz książki? Proszę bardzo, tylko przejdź się po wydawnictwach, wydawnictwa obsypują forsą rozmaitych parapsychologów. Kathy Nolan zaczęła kontraktem takim jak ten, który ci proponuję, a teraz zarabia ponad dwieście tysięcy dolców. W dodatku założyła kościół i Urząd Skarbowy nie może ruszyć ani grosza z jej forsy. Nasza Kathy umie sobie radzić. – Dees pochylił się, uśmiechnięty. – Mówię ci, Johnny, nie ma żadnych granic.

– Jasne.

– No? No, co o tym myślisz?

Johnny obrócił się w stronę Deesa. Jedną ręką złapał za rękaw jego nowiutkiej koszuli, drugą za kołnierz jego nowiutkiej koszuli.

– Hej! Co ty, do diabła, robisz!

Ścisnął koszulę w obu dłoniach i przyciągnął dziennikarza do siebie. Pięć miesięcy codziennych ćwiczeń zdumiewająco rozwinęło mu mięśnie ramion.

– Pytałeś, co o tym myślę? – W głowie łomotał mu rodzący się ból. – To ci powiem. Wysysasz z ludzi krew jak upiór. Okradasz ludzi z marzeń, jesteś hieną cmentarną. Ktoś powinien wepchnąć cię w maszynkę do mielenia mięsa. Żałuję, że twoja matka nie umarła na raka w dzień po poczęciu. Jeśli istnieje piekło, mam nadzieję, że będziesz się w nim smażył.

– Nie wolno ci tak do mnie mówić! – Głos Deesa stał się kobiecy, piskliwy. – Masz porąbane w głowie! Dobra, zapomnijmy o tym. Zapomnij o wszystkim, ty głupi, fałszywy sukinsynu. Miałeś szansę. Tylko nie próbuj błagać nas na kolanach…

– A w dodatku mówisz tak, jakbyś przyciskał do ust serwetki.

Johnny wstał i jednocześnie poderwał na nogi Deesa, któremu poły koszuli wyszły z nowych dżinsów; pod koszulą miał siatkową podkoszulkę. Johnny zaczął nim potrząsać i Dees zapomniał o tym, że powinien się gniewać. Wrzeszczał coś bełkotliwie.

Johnny wyciągnął go na schodki i nogą trafił precyzyjnie w siedzenie nowiutkich levisów. Dziennikarz z krzykiem zleciał z dwóch schodków, potknął się i wyłożył na gołej ziemi podwórka. Kiedy wstał i obrócił się w stronę ganku, jego ubranko ubogiego kuzynka pokryte było kurzem. Według Johnny'ego dodało mu to autentyzmu, ale wątpił, by facet to docenił.

– Powinienem napuścić na ciebie gliniarzy – powiedział Dees ze złością. – I może jeszcze to zrobię.

– Napuszczaj, jeśli to cię podnieca. Ale tu prawo nie kocha ludzi, którzy wtykają nosy, gdzie ich nie proszono.

Twarz dziennikarza skrzywiła się w grymasie strachu, gniewu i szoku.

– Niech ci Bóg dopomoże, jeśli kiedykolwiek będziesz nas potrzebował!

Ból głowy był coraz silniejszy, ale Johnny nadal mówił spokojnie.

– Tu masz rację. Nie sposób się z tobą nie zgodzić.

– Jeszcze pożałujesz! Trzy miliony czytelników. To działa w obie strony, wiesz? Kiedy już z tobą skończymy, nikt ci nie uwierzy, nawet gdybyś przewidział, że w kwietniu będzie wiosna. Nie uwierzą ci w proroctwo, że liga baseballu zacznie się w październiku! Nie uwierzą ci, jeśli… jeśli… – Wściekły Dees zapluł się i przerwał.

– Wynoś się stąd, ty mały skurwysynu! – zawołał Johnny.

– Pożegnaj się z książką! – wrzasnął Dees, najwyraźniej wykrzykując najgorszą groźbę, jaka przyszła mu do głowy. Z napiętą, skrzywioną twarzą, w zakurzonej koszuli wyglądał jak dzieciak w napadzie najgorszego humoru. Jego brooklyński akcent stał się tak wyraźny, że mówił teraz prawie żargonem. -Wyśmieją cię w każdym wydawnictwie w Nowym Jorku! Kiedy z tobą skończę, nikt nie kupi tej książki, nawet na dworcu! Są sposoby na załatwienie takich cwaniaków jak ty i my znamy je wszystkie, wsioku! Znamy…

– Chyba pójdę po sztucer i ustrzelę sobie intruza na mojej ziemi! – ucieszył się Johnny.

Dees wycofał się do swego wynajętego samochodu, nie przestając bluzgać wyzwiskami i przekleństwami. Johnny stał na ganku i przyglądał mu się, czując w głowie bolesne pulsowanie. Dziennikarz wsiadł do forda, przekręcił do oporu kluczyk w stacyjce i nie puszczał go nawet, kiedy silnik zaskoczył. Nacisnął gaz, spod kół strzeliła ziemia. Przytrzymał wóz w poślizgu wystarczająco długo, by uderzyć w stojący przy szopie pieniek do rąbania drewna, który przeleciał parę metrów w powietrzu. Mimo migreny Johnny nie zdołał powstrzymać uśmiechu. O wiele łatwiej będzie mu ustawić pieniek niż Deesowi wyjaśnić w biurze Hertza, skąd wzięło się wielkie wgniecenie na przednim błotniku ich wozu.

Chylące się ku zachodowi słońce znów błysnęło w chromie. Ford jechał podjazdem do szosy, cały czas pryskając żwirem spod kół. Johnny wrócił na swój pleciony bujak i był gotów przeczekać migrenę.

2

– C o chcesz zrobić? – zapytał bankier. Za oknem, na dole, pełną wiejskiego uroku główną ulicą w Ridgeway, stan New Hampshire, jeździły tam i z powrotem samochody. Na wyłożonych sosnową boazerią ścianach gabinetu na trzecim piętrze wisiały grafiki Fredericka Remingtona i fotografie bankiera w rolach miejscowych dygnitarzy. Na jego biurku stała szklana kostka z wprawionymi do środka zdjęciami żony i syna.

– W przyszłym roku chcę startować w wyborach do Izby Reprezentantów – powtórzył Greg Stillson. Miał na sobie spło-wiałe spodnie khaki, niebieską koszulę z podwiniętymi rękawami i czarny krawat z pojedynczą błękitną plamką. Nie pasował do tego gabinetu; sprawiał wrażenie, jakby w każdej chwili był gotów, bez żadnego rozsądnego powodu, zerwać się na równe nogi i z głową w dół zaszarżować na pokój, rozwalając meble, zrywając ze ścian kosztownie oprawione grafiki Remingtona i rozbijając je o podłogę, zdzierając zasłony w oknach.

Bankier, Charles „Chuck" Gendron, prezydent miejscowego Klubu Lwów, roześmiał się, mimo że czuł się trochę niepewnie. Stillson miał swoje sposoby na to, by ludzie w jego towarzystwie czuli się niepewnie. Być może rzeczywiście jako dziecko był drobny – lubił mówić ludziom, że „przewróciłby mnie byle wietrzyk" – ale w końcu geny taty wzięły górę i siedząc tu, w gabinecie Gendrona, wyglądał dokładnie jak robotnik na polach naftowych Oklahomy, którym był jego ojciec.

Kiedy bankier zachichotał, Stillson skrzywił się.

– A czy wiesz, że George Harvey może mieć na ten temat coś do powiedzenia?

George Harvey, czołowy polityk w miasteczku, był także ojcem chrzestnym republikanów z trzeciego okręgu wyborczego.

– On nic nie powie – stwierdził spokojnie Greg. We włosach pojawiły mu się już pasemka siwizny, lecz jego twarz stała się nagle twarzą mężczyzny, który dawno temu, w Iowa, na brudnym podwórku zabił kopniakami psa. Głos pozostał cierpliwy. – George pozostanie za linią boiska, ale po mojej stronie, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Nie będę deptał mu po piętach, bo mam zamiar wystartować jako kandydat niezależny. Nie mam dwudziestu lat, żeby uczyć się pociągać za sznurki i lizać buty.

George Gendron spytał z wahaniem:

– Wygłupiasz się, prawda, Greg? Stillson znów się skrzywił. Ostrzegał.

– Chuck, ja zawsze mówię poważnie. Ludzie… ludzie m y ś-1 ą, że się wygłupiam. Union Leader i te chorągiewki na wietrze z Daily Democrat, oni myślą, że się wygłupiam. Ale idź, zobacz się z George'em Harveyem. Zapytaj go, czy mam zwyczaj żartować i czy wykonuję swoją robotę. Przecież sam wiesz. Pochowaliśmy razem kilka trupów, no nie, Chuck?

Grymas na twarzy Grega przerodził się w szyderczy uśmiech, który wydawał się jakiś straszny, choć być może tylko Gendronowi. Bankier przypomniał sobie parę pomysłów Stil-Isona, dotyczących handlu nieruchomościami, które przyniosły mu pieniądze, tak, oczywiście, przyniosły pieniądze, lecz nie w tym tkwił problem. Kilka szczegółów dotyczących Sunningdale Acres (i, żeby być całkiem uczciwym, także Laurel Esta-tes) okazało się, no, niezupełnie legalnych. Należało do nich przekupienie federalnego geodety, ale to wcale nie było najgorsze.

Na terenach Laurel Estate, na przykład, na Back Ridgeway Road, mieszkał kiedyś staruszek, który nie chciał sprzedać swojej ziemi, więc na początek kilkanaście jego kur padło na jakąś dziwną zarazę, potem spłonęła mu przechowalnia ziemniaków, następnie, kiedy staruszek pojechał w pewien weekend, i to wcale nie tak dawno temu, w odwiedziny do siostry, do domu starców w Keene, ktoś rozsmarował psie gówno po ścianach dużego pokoju i jadalni, aż w końcu staruszek sprzedał ziemię, a Laurel Estates już istniały.

I jeszcze ten upiór na motorze, Sonny Elliman, znów pojawił się w okolicy. Zaprzyjaźnił się z Gregiem i nie stało się to lokalną sensacją tylko dlatego, że dla wyrównania rachunków Grega widziano często w towarzystwie ćpunów, hippisów, różnych dziwadeł i motocyklistów. Stworzył przecież Centrum Do Walki z Narkomanią i realizował raczej niezwykły program dla młodocianych narkomanów, alkoholików i drobnych przestępców. Zamiast grzywien lub kar aresztu, miasto przyjmowało ich usługi. To był pomysł Grega, doskonały pomysł, bankier przyznał to jako pierwszy. Między innymi dzięki niemu Greg został wybrany burmistrzem.

Ale ta nowa myśl… to było czyste wariactwo.

Greg powiedział coś. Gendron nie dosłyszał.

– Przepraszam?

– Pytałem, czy zechciałbyś zostać szefem mojego biura wyborczego – powtórzył Stillson.

– Greg… – Gendron musiał odchrząknąć i zacząć jeszcze raz. – Greg, najwyraźniej czegoś tu nie rozumiesz. Harrison Fisher jest przedstawicielem trzeciego okręgu wyborczego w Waszyngtonie. To szanowany republikanin i jest najprawdopodobniej wieczny.

– Nikt nie jest wieczny – stwierdził Greg.

– No, prawie to – mówił dalej Gendron. – Zapytaj Harveya. Chodzili razem do szkoły. Moim zdaniem gdzieś na początku XIX wieku.

Greg nie zwrócił uwagi na ten kiepski dowcip.

– Nazwę się Byczym Gościem albo coś takiego… wszyscy będą myśleli, że się tylko wygłupiam… a w końcu dobrzy ludzie z trzeciego dystryktu, śmiejąc się do rozpuku, wprowadzą mnie aż do samego Waszyngtonu.

– Zwariowałeś, Greg.

Uśmiech Stillsona znikł, a z jego twarzą zdarzyło się coś przerażającego. Znieruchomiała, zaś oczy rozszerzyły się tak, że wokół tęczówek widać było białko. Były jak oczy konia, który wywąchał zatrutą studnię.

– Nigdy więcej nie mów czegoś takiego, Chuck. N i g d y!

Bankiera ogarnął gorączkowy niepokój.

– Greg, przepraszam cię. Tylko…

– Nie, nigdy więcej tak do mnie nie mów, chyba że któregoś wieczora, kiedy będziesz wysiadał z tego swojego cholernie wielkiego imperiała, chcesz spotkać się z Sonnym!

Gendron poruszył ustami, ale nie wydobył z nich żadnego dźwięku.

Greg znów się uśmiechnął i było tak, jakby przez ciemną chmurę przebiły się nagle promienie słońca.

– Nic się nie stało. Nie warto się spierać o drobiazgi, kiedy mamy razem pracować.

– Greg…

– Chcę ciebie, bo znasz każdego pieprzonego biznesmena w tej części New Hampshire. Sporo forsy spłynie do nas, kiedy sprawy zaczną się toczyć, ale wyobrażam sobie, że najpierw musimy zalać pompę. Nadszedł czas, żebym już wyjrzał z ukrycia, żebym stał się kimś w stanie, a nie tylko w Ridgeway. Przypuszczam, że pięćdziesiąt tysięcy dolarów wystarczy do nawiezienia trawki.

Bankier, który przez ostatnie cztery wyborcze lata pracował dla Harrisona Fishera, tak zdumiał się naiwnością polityczną Grega, że zapomniał języka w gębie. W końcu powiedział:

– Greg, biznesmeni finansują kampanię wyborczą nie z dobroci serca, ale dlatego, że zwycięzca kończy jako ich dłużnik. Jeśli w kampanii nie ma zdecydowanego faworyta, mogą dawać każdemu kandydatowi z szansą na zwycięstwo, bo przegranego i tak odpiszą sobie od podatku. Najważniejszym warunkiem jest tu s z a n s a z w y c i ę s t w a. A Fisher jest…

– Pewniakiem – podpowiedział mu Greg. Z bocznej kieszeni koszuli wyjął kopertę. – Chcę, żebyś na to popatrzył.

Gendron spojrzał na kopertę z powątpiewaniem, potem skierował wzrok na swego rozmówcę, który dodał mu odwagi skinieniem głowy, sięgnął po nią i otworzył.

Gwałtownie zaczerpnął powietrza i zaraz w wyłożonym sosnową boazerią gabinecie zapadła długa cisza. Nie przerywało jej nic, oprócz szumu kwarcowego zegarka na biurku bankiera i trzasku zapałki, od której Greg przypalił sobie grube cygaro. Na ścianach gabinetu wisiały zdjęcia bankiera, na biurku stało zdjęcie rodziny bankiera, a przed bankierem leżały rozłożone fotografie, na których trzymał głowę między udami czarnowłosej dziewczyny – a może rudowłosej, te zdjęcia były ziarniste, czarno-białe i trudno byłoby rozstrzygnąć. Twarz kobiety widać było bardzo wyraźnie. Niektórzy stali mieszkańcy Ridgeway mogliby rozpoznać w niej kelnerkę z kawiarni na postoju dla ciężarówek, oddalonym o parę kilometrów od miasteczka.

Zdjęcia bankiera z głową między udami kelnerki należały do tych bezpiecznych – jej twarz było widać, ale jego – nie. Na innych jednak bankiera rozpoznałaby nawet jego babka. Przedstawiały one Gendrona i kelnerkę w trakcie zażywania seksualnych rozkoszy – nie wszystkie pozycje Kamasutry zostały przez nich wypróbowane, ale większość z tych wypróbowanych i tak nie znalazłaby się w rozdziale o seksie w podręczniku biologii dla liceum w Ridgeway.

Gendron podniósł głowę. Twarz miał żółtą, ręce mu się trzęsły, serce biło jak oszalałe. Bał się, że za chwilę dostanie zawału.

Greg w ogóle na niego nie patrzył. Spoglądał przez okno na błękitne październikowe niebo.

– Powiał wiatr zmian – powiedział zamyślony i odwrócił się do Gendrona. – Jeden z tych cholernych ćpunów w Centrum, wiesz, co on mi dał?

Chuck Gendron potrząsnął głową. Jedną ręką masował sobie pierś po lewej stronie – na wszelki wypadek. Nie potrafił powstrzymać się od zerkania na zdjęcia. Pieprzone zdjęcia. Co by się stało, gdyby teraz weszła jego sekretarka? Przestał masować sobie pierś i zaczął zgarniać fotografie do koperty.

– Dał mi małą czerwoną książeczkę przewodniczącego Mao – wyjaśnił Greg. Z jego potężnej piersi, która kiedyś była taka chudziutka i przysparzała zmartwień jego ojcu, wyrwał się grzmiący chichot. – Jest tam jedno powiedzenie… nie pamiętam go dokładnie, ale brzmi mniej więcej tak: „człowiek wyczuwający wiatr zmian winien budować nie osłony od wiatru, lecz młyny". W każdym razie o to chodziło.

Pochylił się ku bankierowi.

– Harrison Fisher nie jest pewniakiem. To relikt przeszłości. Ford to relikt przeszłości. Muskie to przeżytek. Humphrey to przeżytek. Mnóstwo lokalnych i stanowych polityków w całym kraju zaraz po wyborach obudzi się, stwierdzając, że ulegli zagładzie jak dinozaury. Najpierw załatwili Nixona, rok później rozprawili się z ludźmi, którzy go popierali w przesłuchaniach przed komisją, a w przyszłym roku załatwią Jerry'ego Forda z tego samego powodu. Oczy Grega Stillsona wpatrzonego w bankiera płonęły.

– Chcesz zobaczyć, jak wygląda przyszłość? Spójrz na Maine i tego ich Longleya. Republikanie wystawili faceta nazwiskiem Erwin, demokraci wystawili faceta nazwiskiem Mitchell, a kiedy podliczono głosy w wyborach na gubernatora, i jedni, i drudzy strasznie się zdziwili, bo ludzie wybrali sobie agenta ubezpieczeniowego z Lewinston, który nie chciał mieć nic wspólnego z żadną partią. Teraz mówi się o nim jako o czarnym koniu w wyborach prezydenckich.

Gendron nadal nie mógł wykrztusić słowa.

Greg nabrał powietrza w płuca.

– Będą myśleli, że się wygłupiam, rozumiesz? I że L o n g 1 e y się wygłupia. Ale ja nie żartuję. Ja buduję młyny. A ty masz mi dostarczyć materiałów budowlanych.

Umilkł. W gabinecie zapanowała cisza, szumiał tylko elektryczny zegar. W końcu Gendron wyszeptał:

– Kto zrobił te zdjęcia. Elliman?

– Jej, słuchaj, przecież nie będziemy o tym rozmawiać. Zapomnij o tych zdjęciach. Weź je.

– A kto zatrzyma negatywy?

– Chuck – wyznał szczerze Greg – nie rozumiesz. Daję ci w prezencie Waszyngton. Nie ma granic, stary! Ja nie proszę cię, żebyś mi zdobył wielkie pieniądze. Jak mówiłem, potrzebujemy wiaderka wody, żeby zalać pompę. Kiedy już ruszymy, forsa sama do nas przyjdzie. A przecież ty znasz ludzi, którzy mają forsę. Jadasz z nimi śniadanie w Caswell House. Grasz z nimi w pokera. Dawałeś im pożyczki handlowe na najmniejszy procent, wyłącznie na słowo. Wiesz, jak im założyć nelsona.

– Greg, nie rozumiesz, po prostu nie rozumiesz. Greg wstał.

– Tak jak ja założyłem nelsona tobie.

Bankier obrzucił go zrezygnowanym spojrzeniem. Greg Stillson pomyślał, że wygląda jak baran, którego podstępem zaprowadzono do rzeźni.

– Pięćdziesiąt tysięcy dolarów – powtórzył. – Znajdź mi je.

Wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Gendron nawet przez grube ściany słyszał jego grzmiący głos, kiedy żartował z sekretarką, sześćdziesięcioletnią, płaską jak deska starą panną. Greg sprawił, że chichotała jak nastolatka. Ale bufon! Popadł w pychę, od kiedy ten jego program pomocy młodocianym przestępcom uczynił zeń burmistrza Ridgeway. A przecież ludzie nie wysyłają zarozumialców do Waszyngtonu.

Prawie nigdy.

To nie jego sprawa. Jego problem to pięćdziesiąt tysięcy dolarów w datkach na kampanię. Myśl o tym pochłonęła go całkowicie, jego mózg przypominał dobrze wytresowaną białą myszkę biegającą wokół kawałka żółtego sera na talerzu. Prawdopodobnie da się to załatwić. Tak, prawdopodobnie da się załatwić. Ale to nie wszystko.

Biała koperta nadal leżała na jego biurku. Żona uśmiechała się do niego zza ścianki szklanego sześcianu. Wziął kopertę i wsadził ją do wewnętrznej kieszeni eleganckiej marynarki. El-liman. Elliman musiał ich obserwować i zrobił te zdjęcia. Był tego pewien.

Ale to Stillson powiedział mu, co robić.

Może ten człowiek nie był w rzeczywistości aż takim bufonem. Przedstawił całkiem rozsądną ocenę sytuacji politycznej na przełomie 1975 i 1976 roku. Budować młyny zamiast osłon od wiatru… nie ma granic.

To nie jego sprawa.

Pięćdziesiąt tysięcy dolarów to jego problem.

Chuck Gendron, prezydent Lwów i w ogóle fajny facet (w tym roku, na paradzie z okazji święta Czwartego Lipca jechał na jednym z tych śmiesznych, małych motocykli) wyjął z górnej szuflady blok żółtego papieru i zaczął przygotowywać listę nazwisk. Wytresowana biała myszka przy pracy. A Greg Stillson wyszedł na Main Street, wystawił twarz na mocne, jesienne słońce i pogratulował sobie dobrze wykonanej pracy. W każdym razie dobrze zaczętej.

l

Kiedy zastanawiał się nad tym później, Johnny myślał zawsze, że to, iż w końcu – niemal dokładnie pięć lat po jarmarku – kochał się z Sara, miało wiele wspólnego z wizytą Richarda Deesa, faceta z Inside View. Fakt, że w końcu poddał się, zadzwonił do niej i zaprosił do domu, nie był niczym więcej niż tylko wyrazem tęsknoty za kimś sympatycznym, kto zatarłby niemiłe wrażenie poprzedniej wizyty. Tak przynajmniej to sobie tłumaczył.

Zadzwonił do Kennenbunk i odezwała się dziewczyna, z którą kiedyś Sara mieszkała. Poinformowała go, że Sara zaraz podejdzie do telefonu. Johnny usłyszał stuk odkładanej słuchawki i na chwilę zapadła cisza; pomyślał wtedy (nie całkiem serio), że mógłby przerwać połączenie i przeszłość zostałaby zamknięta na zawsze. A później usłyszał głos Sary.

– Johnny? To ty?

– Zawsze ten sam.

– Jak się miewasz?

– Nieźle. A ty?

– Doskonale. Cieszę się, że zadzwoniłeś. Nie… nie wiedziałam, czy się odezwiesz.

– I ciągle wąchasz tę wstrętną kokainę?

– Nie. Przerzuciłam się na heroinę.

– Mały jest z tobą?

– Jasne. Nigdzie się bez niego nie ruszam.

– No, to czemu nie wybierzecie się tu któregoś dnia, przed powrotem na północ?

– Bardzo bym chciała, Johnny. – Głos Sary był taki serdeczny.

– Tata pracuje w Westbrook, a ja pełnię funkcję szefa kuchni i jego pomagierów. Wraca do domu około wpół do piątej, jemy koło wpół do szóstej. Zapraszam cię na kolację, ale ostrzegam – cała moja kuchnia opiera się na franko-amerykańskim spaghetti.

Sara zachichotała.

– Przyjmuję zaproszenie. Kiedy byłoby ci najwygodniej?

– Co robisz jutro albo pojutrze?

– Najlepiej jutro – powiedziała po króciutkim wahaniu. – Do zobaczenia.

– Uważaj na siebie.

– Ty też.

Johnny odłożył słuchawkę z namysłem, podniecony i – bez żadnego powodu – pełen poczucia winy. Ale nie sposób zmusić się do tego, by nie myśleć, prawda? A jego mózg pragnął teraz zastanawiać się nad tym, co zapewne najlepiej byłoby zostawić w spokoju.

No cóż, wie wszystko, co powinna wiedzieć. Wie, o której tata wraca do domu – i nie musi wiedzieć nic więcej.

Jego mózg odpowiedział na to: „A co masz zamiar zrobić, jeśli pojawi się w południe?"

– Nic – odparł mu Johnny, nie bardzo w to wierząc. Sama myśl o Sarze, o tym, jak układają się jej usta, o podniesionych w górę kącikach zielonych oczu, sprawiała, że czuł się słaby, bezwolny i zrezygnowany.

Poszedł do kuchni i zaczął niespiesznie przygotowywać kolację tylko dla dwóch osób. Duet ojca z synem. Nie było wcale tak źle. Powoli wracał do zdrowia. Rozmawiał z ojcem o czterech i pół roku, które stracił, i o matce – obchodzili ten temat ostrożnie, ale za każdym razem zbliżali się do tego, co najważniejsze, jak po spirali. Niekoniecznie chcieli wszystko zrozumieć, ale przynajmniej próbowali się z tym oswoić. Nie, nie było wcale tak źle. W ten sposób doprowadzali sprawy do końca. Obydwaj. Niestety wszystko skończy się w styczniu, kiedy pojedzie do Cleaves Mills i zacznie uczyć. Przed tygodniem dostał od Dave'a Pelsena umowę na pół roku, podpisał ją i odesłał. Co wtedy zrobi ojciec? Będzie musiał nadal żyć, myślał Johnny. Ludzie umieli to robić doskonale – żyć mimo szczególnych dramatów, mimo wielkich przeżyć. Będzie przyjeżdżał w odwiedziny tak często, jak tylko się da, na każdy weekend, jeśli uzna to za wskazane. Tak wiele rzeczy zmieniło się dla niego tak szybko, że mógł tylko iść przed siebie powoli, uważając na każdy krok jak ślepiec w pokoju, którego nie zna.

Włożył pieczeń do piecyka, poszedł do dużego pokoju, włączył telewizor i zaraz go wyłączył. Dziecko, pomyślał. Jeśli przyjedzie wcześniej, dziecko spełni rolę przyzwoitki. Więc wszystko w porządku. Jest gotów na każdą ewentualność.

Więc czemu cały czas myśli, czemu zastanawia się nad tym i czuje się tak niepewnie?

2

Przyjechała następnego dnia, piętnaście po dwunastej. Hałaśliwy, mały, czerwony pinto przetoczył się po podjeździe i stanął przed domem. Sara wysiadła. Była wysoka i piękna, jej ciemno-blond włosy powiewały na łagodnym październikowym wietrze.

– Cześć, Johnny – zawołała, podnosząc rękę.

– Sara! – Wyszedł ją powitać. Uniosła twarz; pocałował ją lekko w policzek.

– Tylko jeszcze wyciągnę pana i władcę – powiedziała, otwierając drzwi od strony pasażera.

– Pomóc ci?

– Ależ nie, doskonale radzimy sobie razem, prawda, Denny? No, wyłaź, mały. – Zręcznie odpięła pasy przytrzymujące tłustego, małego chłopca w jego foteliku i wyjęła go z samochodu. Denny rozejrzał się po podwórku z niesamowitym, uroczystym zainteresowaniem, a potem jego oczy spoczęły na Johnnym i znieruchomiały. Uśmiechnął się.

– Baa! – powiedział i pomachał rączkami.

– Chyba chce do ciebie – stwierdziła Sara. – To niezwykłe. Denny odziedziczył rozsądek po swym ojcu, republikaninie. Jest trochę sztywny. Chcesz wziąć go na ręce?

– Jasne – odpowiedział z widocznym powątpiewaniem. Sara uśmiechnęła się serdecznie.

– Nie bój się, nie złamie się ani go nie upuścisz. – Podała synka Johnny'emu. – A jeśli go nawet upuścisz, prawdopodobnie odbije się od ziemi i znów wpadnie ci w ręce jak kauczukowa piłeczka. Obrzydliwie tłusty dzieciak.

– Jo, jo! – gaworzył Denny. Jedną ręką nonszalancko objął Johnny'ego za szyję i z zadowoleniem przyjrzał się matce.

– To doprawdy zdumiewające. Nigdy nie traktuje tak ludzi… Johnny? J o h n n y?

Kiedy dziecko chwyciło go rączką za szyję, Johnny poczuł, jak przepływa po nim strumień mieszanych uczuć niczym fala ciepłej wody. Nie było w nich nic mrocznego, nic niepokojącego. Wszystko wydawało się bardzo proste. Dziecko nie myślało jeszcze o przyszłości. Nie wiedziało nic o trudnościach. I nie myślało słowami, lecz wyraźnymi obrazami: ciepło, sucho, matka, człowiek, którym był on sam.

– Johnny? – Sara patrzyła na niego, przestraszona.

– Hmmm?

– Czy wszystko w porządku?

Pyta mnie o Denny'ego, zorientował się. Czy wszystko w porządku z Dennym? Czy widzę jakieś trudności? Jakieś kłopoty?

– Naturalnie – rzekł. – Jeśli chcesz, możemy wejść do środka, ale ja zazwyczaj leniuchuję na ganku. Już niedługo cały dzień będziemy spędzać przy piecu.

– Świetnie, zwłaszcza że Denny sprawia wrażenie, jakby koniecznie chciał się wyrwać na podwórze. Mówi, że to w s p a n i a ł e podwórze. Prawda, mały? – Zwichrzyła mu włosy na głowie i malec roześmiał się.

– Nic mu się nie stanie?

– Jeśli tylko nie spróbuje jeść tych kawałków drewna.

– Rąbałem drzewo do pieca – powiedział Johnny, stawiając małego na ziemi tak ostrożnie, jakby był wazą z epoki Ming. – Doskonałe ćwiczenie.

– A ty jak się miewasz? Fizycznie?

– Myślę – Johnny przypomniał sobie, jak łatwo dał radę Richardowi Deesowi przed kilkoma dniami – że mam się tak dobrze, jak tylko można sobie tego życzyć.

– To świetnie. Kiedy widziałam cię ostatnim razem, byłeś w nie najlepszej formie. Skinął głową.

– To te operacje.

– Johnny?

Spojrzał na Sarę i znów poczuł tę dziwną mieszaninę namysłu, winy i czegoś w rodzaju oczekiwania wypełniającego jego ciało. Patrzyła mu w twarz, spojrzenie miała szczere i przyjazne.

– Tak?

– Pamiętasz? Pamiętasz obrączkę? Kiwnął głową.

– Była tam, gdzie powiedziałeś. Wyrzuciłam ją.

– Doprawdy? – Niezbyt go to zaskoczyło.

– Wyrzuciłam ją i nic Waltowi nie powiedziałam. – Potrząsnęła głową. – Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Nie mogę przestać o tym myśleć.

– Więc nie myśl.

Stali na schodach, zwróceni do siebie. Sara zarumieniła się, ale nie spuściła z niego wzroku.

– Jest coś, co chciałabym dokończyć – powiedziała zwyczajnie. – Do tej pory nie miałam szansy.

– Saro… – zaczął Johnny i przerwał. Nie miał najmniejszego pojęcia, co powinien powiedzieć. Na podwórku Denny zrobił kilka kroków i potknął się. Dalej już raczkował, wcale nie zbity z tropu.

– Tak – mówiła dalej – nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Kocham Walta. To dobry człowiek, łatwo go kochać. Może potrafię tylko jedno: odróżnić dobrego człowieka od złego. Dan – ten, z którym chodziłam na studiach – był jednym z tych złych. Ty nauczyłeś mnie, że są inni. Bez ciebie nigdy nie umiałabym ocenić Walta tak, jak na to zasługuje.

– Saro, nie musisz…

– M u s z ę – zaprzeczyła. Mówiła cicho, z napięciem. – Bo takie rzeczy można powiedzieć tylko raz. I robisz to albo dobrze, albo źle, ale to koniec, czegoś takiego nie sposób powtórzyć. – Spojrzała na niego błagalnie. – Rozumiesz?

– Tak, chyba tak.

– Kocham cię, Johnny – powiedziała. – Nigdy nie przestałam cię kochać. Próbowałam przekonać samą siebie, że rozdzieliły nas wyroki Boże. Nie wiem. Czy nieświeży hot-dog to wyrok Boży? Albo dwaj chłopcy, ścigający się na bocznej drodze w środku nocy? Chcę tylko… – Jej głos stał się dźwięczny, melodyjny; uderzał w październikowe, popołudniowe powietrze jak młoteczek grawera w cienkie złoto -…chcę tylko odzyskać to, co nam zabrano. Przerwała.

– Chcę tego z całego serca, Johnny. A ty?

– Ja też. – Rozpostarł ramiona i poczuł się niepewnie, kiedy Sara odstąpiła o krok i potrząsnęła głową.

– Nie przy Dennym – powiedziała. – Pewnie to niemądre, ale za bardzo przypominałoby mi manifestację niewierności. Chcę wszystkiego, Johnny.

Znów się zarumieniła i ten piękny rumieniec zaczął go podniecać.

– Chcę, żebyś mnie przytulił, całował i kochał. – Głos się jej załamał, niemal ucichł. – Myślę, że to źle, ale nic nie poradzę. To źle, ale jednocześnie dobrze. U c z c i w i e.

Johnny jednym palcem starł łzę, która powoli płynęła po jej policzku.

– I tylko ten jeden raz, prawda? Sara skinęła głową.

– Jeden raz musi nam wystarczyć za wszystko. Wszystko, co mogłoby się zdarzyć, gdyby sprawy przybrały pomyślny obrót.

Skierowała na niego wzrok. Jej oczy były bardziej zielone, błyszczące od łez.

– Czy możemy sprawić, by jeden raz wystarczył za wszystko, Johnny?

– Nie – odpowiedział z uśmiechem. – Ale warto spróbować.

Sara spojrzała z miłością na Denny'ego, który bez większych sukcesów próbował wdrapać się na pieniek do rąbania drewna.

– Zaśnie – powiedziała.

3

Siedzieli na ganku i obserwowali Denny'ego, bawiącego się na podwórzu. Nie spieszyli się, nie brakło im cierpliwości, lecz obydwoje czuli rosnące wzajemne przyciąganie. Sara rozpięła płaszcz i siedziała na bujanej ławeczce w szarobłękitnej wełnianej sukience. Nogi skrzyżowała w kostkach, włosy niedbale odrzuciła na plecy – bawił się nimi wiatr. Cały czas była zarumieniona. Po niebie, z zachodu na wschód, przemykały białe obłoki.

Rozmawiali o błahych sprawach. Po raz pierwszy od chwili, kiedy się przebudził, Johnny nie czuł, że czas jest jego wrogiem. Gawędzili swobodnie o ludziach, którzy się pożenili, o dziewczynie z Cleaves Mills, która zdobyła stypendium Merita, o niezależnym gubernatorze Maine. Sara powiedziała, że wygląda jak Lurch ze starego serialu o rodzinie Adamsów, a myśli jak Herbert Hoover, i oboje się z tego zaśmiali.

– Spójrz na niego. – Wskazała Denny'ego ruchem głowy. Malec siedział na trawie obok zarośniętej bluszczem pergoli Very Smith. Kciuk wsadził do buzi i patrzył na nich sennie. Sara wyjęła dziecinny fotelik z tylnego siedzenia pinto.

– Dobrze mu będzie na ganku? Jest tak ciepło. Chciałabym, żeby przespał się na świeżym powietrzu.

– Na ganku będzie mu wspaniale – odparł Johnny. Postawiła krzesełko w cieniu, wsadziła w nie dziecko i przykryła je aż pod brodę dwoma kocami.

– Śpij, mały – powiedziała.

Chłopiec uśmiechnął się do niej i posłusznie zamknął oczy.

– I to wszystko? – zapytał Johnny.

– I to wszystko – potwierdziła. Podeszła do niego i objęła go za szyję. Całkiem wyraźnie usłyszał szelest ocierającej się o sukienkę bielizny. – Chcę, żebyś mnie pocałował – rzekła spokojnie. – Czekałam pięć lat, żebyś znowu mnie pocałował.

Johnny położył ręce na jej biodrach i pocałował ją lekko. Ich usta rozdzieliły się.

– Och, Johnny – szeptała Sara z wargami przy jego szyi. – Kocham cię.

– Ja też cię kocham.

– Gdzie idziemy? – zapytała, robiąc krok do tyłu. Jej oczy były teraz ciemne i czyste jak szmaragdy. – Gdzie?

4

Rozpostarł na sianie spłowiałą brezentową płachtę, starą, lecz czystą. Pachniało mocno, słodko. Gdzieś, wysoko nad ich głowami, poderwały się z hałasem jaskółki, a później się uciszyły. Przez małe, zakurzone okienko widać było dom i ganek. Sara przetarła je w jednym miejscu i spojrzała na Denny'ego.

– Odpowiada ci? – zapytał Johnny.

– Tak. Lepiej tu niż w domu. To byłoby jak… – Wzruszyła ramionami.

– Jakby włączyć w to tatę?

– Tak. A to dotyczy tylko nas.

– Nasza sprawa.

– Nasza sprawa – zgodziła się Sara. Ugięła nogi w kolanach. Zsunęła pantofle, najpierw jeden, później drugi, a potem położyła się na brzuchu.

– Rozepnij mi sukienkę.

Johnny uklęknął i rozpiął sukienkę. Dźwięk zamka rozległ się głośno w otaczającej ich ciszy. Plecy Sary miały kolor kawy z mlekiem, tak bardzo odbijający od bieli jej bielizny. Pocałował ją między łopatkami. Zadrżała.

– Saro – szepnął.

– Co?

– Muszę ci coś powiedzieć.

– Co?

– Chirurg pomylił się przy jednej z tych operacji i wykastrował mnie.

Uderzyła go w ramię.

– Nic się nie zmieniłeś, Johnny. I miałeś przyjaciela, który skręcił kark na kolejce górskiej w Topsham.

– Jasne – zgodził się Johnny.

Dotknęła go delikatnie, poruszając ręką w górę i w dół.

– Nie sprawia wrażenia, jakby zrobili ci definitywną krzywdę – powiedziała, patrząc mu w twarz błyszczącymi oczami. – Wręcz przeciwnie. Trzeba przyjrzeć się temu dokładniej. Prawda?

Siano pachniało słodko. Czas zawrócił biegu. Czuł szorską powierzchnię brezentu i gładkie ciało Sary, nagie i tak bardzo rzeczywiste. Zanurzył się w nią jak w stary sen, którego nigdy do końca nie zapomniał.

– Och, Johnny, kochanie… – Jej głos wibrował w podnieceniu. Coraz szybciej poruszała biodrami. Na twarzy i piersi czuł dotyk jej włosów jak płomień. Zanurzył w nie twarz głęboko, gubiąc się w ich złotej gęstwinie.

Czas wirował wśród słodkiego zapachu siana. Szorstka płachta. Stara stodoła, trzeszcząca cicho na październikowym wietrze jak okręt. Łagodne białe światło wpada przez okienka w dachu, kurz wiruje w setkach jasnych promyków. Kurz wiruje i tańczy.

Sara krzyknęła. W którymś momencie krzyknęła jego imię i powtarzała je niczym litanię. Paznokciami jak ostrogami orała mu plecy. Jeździec i wierzchowiec. Stare wino wreszcie przelane, wspaniały rocznik.

Potem siedzieli przy oknie, wyglądając na podwórko. Sara włożyła sukienkę na gołe ciało i opuściła go na chwilę. Został sam; wystarczało mu, że zobaczył, jak pomniejszona, pojawia się na podwórku. Pochyliła się nad dzieckiem, poprawiła koce i wróciła. Wiatr rozwiewał jej włosy, igrał z rąbkiem sukienki.

– Będzie spał jeszcze pół godziny.

– Naprawdę? – uśmiechnął się Johnny. – To może i ja się zdrzemnę? Palcami stóp przesunęła po jego nagim brzuchu.

– Ani mi się waż – powiedziała.

Więc zrobili to jeszcze raz i tym razem ona była na górze, w pozie niemal modlitewnej, z pochyloną głową; włosy zsunęły się jej na twarz i ukryły ją. Zrobili to powoli. A później wszystko się skończyło.

5

– Saro…

– Nie, Johnny. Lepiej nic nie mów. Nasz czas się skończył.

– Miałem zamiar powiedzieć, że jesteś piękna.

– Piękna?

– Tak – wyszeptał. – Moja droga Sara.

– Czy zapłaciliśmy za wszystko? Johnny uśmiechnął się.

– Zrobiliśmy, co tylko możliwe.

6

Kiedy Herb wrócił z Westbrook do domu, nie był zaskoczony obecnością Sary. Powitał ją, pozachwycał się dzieckiem, a później zganił ją za to, że nie przywiozła go wcześniej.

– Ma twoje włosy i cerę – rzekł. -I chyba będzie miał twoje oczy, kiedy skończą zmieniać kolor.

– Żeby tylko miał głowę ojca – powiedziała Sara. Na niebieską wełnianą sukienkę naciągnęła fartuch. Na dworze słońce już zachodziło. Jeszcze dwadzieścia minut i zrobi się ciemno.

– Wiesz, że gotowanie należy do obowiązków Johnny'ego?

– Nie mogłem jej powstrzymać. Przyłożyła mi lufę do skroni.

– No, może to i dobrze – stwierdził Herb. – Choćbyś się nie wiem jak starał, i tak wszystko smakuje jak franko-amerykań-skie spaghetti.

Johnny zamachnął się na niego gazetą i Denny dostał ataku śmiechu. Wysoki, przenikliwy dźwięk zdawał się przewiercać dom na wylot.

Czy on wie, zastanawiał się Johnny. Czuję, że można to odczytać wprost z mojej twarzy. A potem, kiedy patrzył, jak ojciec szuka w szafce przy drzwiach jego zabawek z dzieciństwa, których nigdy nie pozwolił Verze wyrzucić, przyszła mu do głowy zaskakująca myśl: „Może on rozumie?"

W trakcie obiadu Herb pytał S arę, co Walt robi w Waszyngtonie. Opowiedziała mu o konferencji, w której uczestniczy, dotyczącej wniosku Indian o prawa do ziemi. Rozmowy republikanów były na razie tylko próbą wybadania gruntu.

– Większość ludzi, z którymi się spotyka, sądzi, że jeśli w przyszłym roku nominację dostanie Reagan, a nie Ford, będzie to oznaczało śmierć partii. A jeśli nasza stara, dobra partia padnie, to Walt straci szansę kandydowania na miejsce Billa

Cohena w 1978 roku, kiedy Cohen przeniesie się na miejsce Billa Hathawaya w senacie.

Herb przyglądał się, jak Denny zajada strąki fasoli, wolno, jeden za drugim, używając do tego wszystkich swoich sześciu zębów.

– Nie sądzę, by Cohen doczekał 1978 roku. Będzie kandydował przeciw Muskie'emu za rok.

– Podobno Bili Cohen wcale nie jest taki wielki – powiedziała Sara. – Poczeka. Walt mówi, że nadchodzi jego szansa, i zaczynam mu wierzyć.

Po kolacji siedzieli w dużym pokoju i nie rozmawiali już o polityce. Patrzyli, jak Denny bawi się starymi samochodami i ciężarówkami, które znacznie młodszy Herb Smith zrobił dla swego syna blisko ćwierć wieku temu. Młodszy Herb Smith, żonaty z pogodną kobietą, która czasami wypijała do kolacji butelkę dobrego piwa. Mężczyzna, w którego włosach nie było śladu siwizny i który spodziewał się wszystkiego najlepszego dla swego dziecka.

Rozumie, pomyślał Johnny, pijąc kawę. Niezależnie od tego, czy wie, co się dziś zdarzyło między mną i Sara, niezależnie od tego, czy podejrzewa, co mogło się zdarzyć, rozumie zasadę oszustwa. Nie można tego zmienić, nie można odwołać, więc najlepiej się z tym pogodzić. Dziś ona i ja skonsumowaliśmy małżeństwo, którego nigdy nie zawarliśmy. Dziś on bawi się z wnukiem.

Pomyślał o kole fortuny, jak się obraca, zwalnia, staje.

Dwa zera. Wszyscy tracą.

Pojawiło się przygnębienie, ponure wrażenie końca wszystkiego. Odepchnął je. To był zły czas; nie pozwoli, by smutek popsuł dobre chwile.

O wpół do dziewiątej Denny zrobił się marudny, płaczliwy.

– Musimy już lecieć, panowie – stwierdziła Sara. – Może possać sobie z butelki w drodze powrotnej do Kennenbunk. Za jakieś pięć kilometrów zaśnie jak nieżywy. Dzięki za gościnność. – Jej jasnozielone oczy na moment odszukały wzrok Johnny'ego.

– Cała przyjemność po naszej stronie – powiedział Herb wstając. – Mam rację, Johnny?

– Masz rację – odpowiedział mu syn. – Pomogę ci z fotelikiem, Saro.

W drzwiach Herb pocałował Denny'ego w głowę (a Denny złapał go za nos swą tłustą, małą rączką i wykręcił go wystarczająco mocno, by oczy Herba zaszły łzami), a Sarę w policzek. Johnny zaniósł fotelik do czerwonego pinto. Sara dała mu kluczyki, żeby mógł przygotować wszystko do drogi.

Kiedy skończył, stała obok drzwi od strony kierowcy i przyglądała mu się.

– To najlepsze, co mogliśmy zrobić – powiedziała, uśmiechając się lekko, lecz błysk w jej oczach mówił o zbliżających się łzach.

– Wcale nie było tak źle – stwierdził Johnny.

– Będziemy w kontakcie?

– Nie wiem, Saro. A ty jak uważasz?

– Nie, przypuszczani, że nie. To byłoby za łatwe, prawda?

– Tak, bardzo łatwe.

Podeszła do niego i nadstawiła policzek. Czuł zapach jej włosów, czysty, ożywczy.

– Uważaj na siebie – szepnęła. – Będę o tobie myśleć.

– Bądź dobrą dziewczynką, Saro – powiedział Johnny i dotknął jej nosa.

Wtedy odwróciła się, usiadła za kierownicą – elegancka młoda żona i matka, której mąż robił karierę. Wątpię, pomyślał, by w przyszłym roku nadal jeździła pinto.

Sara włączyła światła, a potem mały silniczek zaskoczył. Podniosła rękę na pożegnanie i w chwilę później skręcała na podjeździe. Johnny stał przy pieńku do rąbania drzewa, trzymał ręce w kieszeniach i patrzył, jak odjeżdża. W głębi jego serca zatrzasnęły się jakieś drzwi. Nie było to wspaniałe uczucie. To właśnie najgorsze – wcale nie było to wspaniałe uczucie.

Odczekał, aż nie widział już tylnych świateł, a później wspiął się na stopnie ganku i wszedł do domu. Jego ojciec siedział w wielkim, wygodnym fotelu w dużym pokoju. Telewizor był wyłączony. Herb przyglądał się tym kilku zabawkom, które znalazł i które leżały rozrzucone na dywanie.

– Miło było zobaczyć Sarę – rzekł. – Czy to była… – zawahał się na ułamek sekundy, niemal niezauważalnie -…udana wizyta?

– Tak – powiedział Johnny.

– Przyjedzie kiedyś znowu?

– Nie, nie sądzę.

Syn i ojciec patrzyli teraz na siebie.

– No, może to i lepiej – stwierdził w końcu Herb.

– Tak. Może – zgodził się Johnny.

– Bawiłeś się tymi zabawkami – powiedział Herb, klękając i zbierając je z dywanu. – Dałem kilka z nich Lottie Gedrau, kiedy urodziła bliźniaki, ale wiedziałem, że jeszcze parę mi zostało. Zdołałem kilka z nich ocalić.

Wkładał je do pudełka, po kolei, oglądając każdą dokładnie. Samochód wyścigowy. Spychacz. Policyjny radiowóz. Mała ciężarówka z drabiną i hakiem – większość czerwonej farby zeszła z niej w miejscach, gdzie kiedyś ściskały ją małe rączki. Herb zebrał zabawki do pudełka i odłożył je do szafy przy wejściu.

Johnny spotkał Sarę dopiero po trzech latach.

l

Tego roku śnieg spadł wcześnie. Siódmego listopada na ziemi leżało go piętnaście centymetrów. Johnny szczelnie sznurował swe zielone buty na grubej gumie i wkładał stary kożuch, kiedy szedł na codzienną wyprawę do skrzynki. Przed dwoma tygodniami Dave Pelsen przesłał mu paczkę zawierającą materiały, z których miał korzystać w styczniu, i Johnny, bez pośpiechu, zaczął planować lekcje. Mocno tęsknił za szkołą. Dave znalazł mu także mieszkanie na Howland Street w Cleaves. 24 Howland Street. Johnny nosił ten adres w portfelu, zapisany na kawałku papieru, bo – co bardzo go irytowało – bezustannie go zapominał.

Tego dnia niebo było zachmurzone, a temperatura wynosiła dokładnie minus pięć stopni. Kiedy Johnny zszedł na podjazd, zaczęły padać pierwsze płatki śniegu. Ponieważ był sam, bez zbędnych zahamowań wysunął język i próbował złapać jeden z nich. Już prawie nie kulał i czuł się dobrze. Od dwóch tygodni, a może nawet dłużej, nie bolała go głowa.

Poczta składała się z dwóch ulotek reklamowych, Newsweeka i małej, żółtej koperty, zaadresowanej do Johna Smitha, bez adresu zwrotnego. Otworzył ją, wracając do domu; resztę poczty wsunął do tylnej kieszeni spodni. Z koperty wyjął zadrukowaną kartkę papieru, zobaczył na górze słowa Inside View i zatrzymał się nagle jak wmurowany w ziemię.

Była to trzecia strona wydania z zeszłego tygodnia. Większą jej część zajmował artykuł, w którym dziennikarz „ujawniał" przeszłość przystojnego aktora – statysty w telewizyjnym serialu kryminalnym. Statysta dwa razy był zawieszony w liceum w prawach ucznia (dwanaście lat temu) i aresztowany za posiadanie kokainy (sześć lat temu). Najświeższe wieści dla każdej amerykańskiej hausfrau. Prezentowano tam także dietę zbożową, zdjęcie ślicznego dziecka i tekst o sześcioletniej dziewczynce, cudownie uzdrowionej w Lourdes z porażenia mózgowego (LEKARZE SĄ ZDUMIENI – biło z nagłówka radosnym triumfem). Ktoś zakreślił artykuł u dołu trzeciej strony. „«Jasnowidz» z Maine przyznaje się do oszustwa" – głosił tytuł. Nikt nie podpisał się po tym materiałem:

ZASADĄ INSIDE VIEW BYŁO ZAWSZE nie tylko najpełniejsze informowanie o zjawiskach parapsychologicznych, które ignoruje tak zwana „prasa krajowa", lecz także demaskowanie oszustów i szarlatanów, którzy tak długo powstrzymywali wszystkich od akceptacji udowodnionych przypadków podobnych fenomenów.

Jeden z nich przyznał się ostatnio do oszustwa w rozmowie z jednym ze współpracowników Inside View. Ten tak zwany „jasnowidz ", John Smith z Pownal, stan Maine, poinformował naszego współpracownika, że zamierzał wykorzystać środki z oszustwa na opłacenie rachunków za szpital.

– Moją książką – mówił Smith z uśmiechem – mogę zarobić tyle, żeby spłacić długi i mieć jeszcze trochę na spokojne przeżycie paru lat. Czasy mamy takie, że ludzie wierzą we wszystko, więc czemu nie miałbym się załapać?

Dzięki Inside View, które zawsze ostrzegało czytelników, że na jednego autentycznego jasnowidza przypada dwóch oszustów, Johnny Smith już się nie „załapie". Nadal utrzymujemy naszą stałą ofertę nagrody w wysokości tysiąca dolarów dla każdego, kto potrafi udowodnić, że któryś z jasnowidzów o krajowej sławie jest oszustem.

Strzeżcie się, oszuści i szarlatani!

Johnny przeczytał artykuł dwukrotnie, a śnieg padał wokół niego coraz gęściej. W końcu uśmiechnął się z wahaniem. Popularna prasa nie lubi, gdy wyrzuca się ją kopniakiem z domu jakiegoś wsioka, pomyślał. Schował wycinek do koperty i włożył ją wraz z resztą poczty do tylnej kieszeni spodni.

– Dees – powiedział głośno. – Mam nadzieję, że ciągle masz siniaki na tyłku.

2

Herba już to tak nie rozbawiło. Przeczytał wycinek, a później z obrzydzeniem rzucił go na kuchenny stół.

– Powinieneś zaskarżyć tego sukinsyna. To oszczerstwo, Johnny. Typowe fałszywe oskarżenie.

– Zgoda i jeszcze raz zgoda – powiedział Johnny. Na dworze było już ciemno. Śnieg, padający spokojnie po południu, przerodził się w nocną, zimową zamieć. Wiatr wył i grał na parapetach okien. Podjazd znikł pod zaspami przypominającymi wydmy. – Ale rozmawialiśmy bez świadków i ten cholerny Dees doskonale o tym wie. Jego słowo przeciw mojemu.

– Nie miał nawet tyle odwagi, żeby podpisać się pod tymi łgarstwami. Tylko popatrz: „współpracownik Inside View". Jaki współpracownik? Należy zmusić go do podania źródła, tylko to powiem.

– Och i właśnie tego nie da się zrobić. – Johnny uśmiechnął się. – To jak spacerowanie najgorszą ulicą w mieście z wielką łatą w kroku, na której jest napisane: KOPNIJ TU! Zaraz robią z tego świętą wojnę, pierwsza strona i tak dalej. Nie, dziękuję. Jeśli o mnie chodzi, to oddali mi przysługę. Nie mam zamiaru zarabiać na podpowiadaniu ludziom, gdzie ich babcia schowała akcje albo kto wygra czwartą gonitwę w Scarborough Downs. Albo trafi w loterii. – Jedną z rzeczy, które najbardziej zaskoczyły Johnny'ego, kiedy obudził się ze śpiączki, było odkrycie, że Maine i kilkanaście innych stanów zalegalizowały u siebie gry liczbowe. – W zeszłym miesiącu dostałem szesnaście listów od ludzi, którzy chcieli, żebym im podał wygrywający numer. To szaleństwo! Nawet gdybym im go podał, czego nie mogę, to co by z tego mieli? W loterii Maine nie możesz sobie wybrać numeru, dostajesz ten, który ci dają. A ludzie ciągle piszą listy.

– Nie rozumiem, co to ma wspólnego z tym gównianym artykułem.

– Jeśli zacznę uchodzić za oszusta, to może ludzie zostawią mnie w spokoju.

– Ach! – westchnął Herb. – Tak, teraz rozumiem. – Zapalił fajkę. – Nigdy nie czułeś się z tym dobrze, prawda?

– Nie – powiedział Johnny. -I nie rozmawialiśmy o tym, co sprawia mi sporą ulgę. Mam wrażenie, że inni nie pragną niczego bardziej, niż gadać. -I nie chodziło mu tylko o rozmowy, te wcale by go tak nie martwiły. Ale kiedy kupował u Slocuma piwo albo chleb, dziewczyna przy kasie próbowała wziąć od niego pieniądze tak, żeby go nie dotknąć; jej wystraszone, spłoszone spojrzenie nie zostawiało żadnych wątpliwości, czego się boi. Przyjaciele ojca kiwali mu głową na powitanie, nie podając ręki. W październiku Herb wynajął dziewczynę z miejscowego liceum, żeby przychodziła posprzątać raz na tydzień. Po trzech tygodniach dziewczyna zrezygnowała, nie podając najmniejszego powodu – pewnie któraś z koleżanek uświadomiła jej, u kogo sprząta. Johnny miał wrażenie, że na każdego pragnącego, by go dotknięto, by mu coś powiedziano, wypada ktoś, kto traktuje go jak trędowatego. W takich chwilach wspominał zawsze pielęgniarki, przyglądające mu się jak wrony siedzące na drutach telefonicznych tego dnia, kiedy powiedział Eileen Magown o pożarze jej domu. Myślał o tym, jak dziennikarz z telewizji odsunął się od niego po konferencji prasowej; zgadzał się ze wszystkim, co powiedział Johnny, ale nie chciał, by go dotknąć. I jedni, i drudzy ludzie byli chorzy.

– Nie, nie rozmawialiśmy – zgodził się Herb. – Chyba za bardzo przypomina mi to twoją matkę. Była taka pewna, że masz to… cokolwiek to jest… z jakiegoś powodu. Czasami myślę, że się nie myliła.

Johnny wzruszył ramionami.

– Pragnę jedynie żyć normalnie. Chcę o wszystkim zapomnieć. A jeśli to nędzne kłamstwo mi w tym pomoże, tym lepiej.

– Ale ciągle potrafisz to robić, prawda? – zapytał Herb. Przyglądał się synowi uważnie.

Johnny pomyślał o wieczorze sprzed niespełna tygodnia. Poszli razem na kolację, co nie zdarzało się często przy ich napiętym budżecie. Pojechali do Gray, do „Farmy Cole'a" – prawdopodobnie najlepszej restauracji w okolicy, wszystkie stoliki były tam zawsze zajęte. Wieczór był zimny, a sala ciepła i pogodna. Johnny zabrał płaszcze do szatni i kiedy grzebał w ubraniach, szukając wolnego wieszaka, przez głowę przeleciała mu seria jasnych obrazów. Zdarzało się tak czasami, a czasami mógł trzymać każdą sztukę przez dwadzieścia minut i nie zobaczyć nic. Był tam damski płaszcz z futrzanym kołnierzem. Kobieta miała romans z jednym z przyjaciół, z którym jej mąż grywał w pokera, bała się strasznie, ale nie wiedziała, jak z tym skończyć. Dżinsowa męska kurtka… ten mężczyzna też się bał – o brata, który przed tygodniem został ciężko ranny w wypadku na budowie. Chłopięcy kożuszek – babcia w Durham właśnie dziś dała mu tranzystorowe radio w kształcie Snoopy'ego i chłopiec był wściekły, bo ojciec nie pozwolił mu zabrać tego radia do restauracji. I kolejny – zwykły, czarny płaszcz, który napełnił go obezwładniającym strachem i odebrał mu apetyt. Mężczyzna, który nosił ten płaszcz, z wolna wariował. Do tej pory udawało mu się to ukryć – nawet żona niczego nie podejrzewała – ale jego wizja świata stale ciemniała pod wpływem serii coraz bardziej paranoicznych fantazji. Dotknięcie tego płaszcza było jak wsadzenie ręki w gniazdo wijących się węży.

– Tak, ciągle potrafię to robić – odparł krótko Johnny. – I bardzo chciałbym nie potrafić.

– Mówisz serio?

Johnny pomyślał o czarnym płaszczu. Grzebał tylko w jedzeniu, rozglądając się naokoło, próbując bezskutecznie wyodrębnić tego człowieka z tłumu.

– Tak. Mówię serio.

– Więc lepiej o wszystkim zapomnieć – stwierdził Herb i klepnął syna w plecy.

3

Przez następny miesiąc mogło się wydawać, że wszystko zostanie zapomniane. Johnny pojechał na północ na spotkanie z nauczycielami zaczynającymi pracę w szkole od połowy roku i przewiózł swoje rzeczy osobiste do nowego mieszkania, małego, lecz przyjemnego.

Pojechał samochodem ojca. Tuż przed wyjazdem Herb zapytał go:

– Nie denerwujesz się, kiedy siadasz za kierownicą?

Johnny potrząsnął głową. Już prawie nie myślał o wypadku. Jeśli coś jest mu pisane, to tak czy owak się zdarzy. Nabrał jednak przekonania, że błyskawica nie uderza dwa razy w to samo miejsce; nie wierzył, by miał zginąć w wypadku samochodowym.

W rzeczywistości długa podróż przebiegła spokojnie, ukoiła nerwy, a spotkanie przypominało po trosze zebranie starych kumpli. Jego dawni przyjaciele podchodzili i życzyli mu wszystkiego najlepszego, lecz Johnny nie mógł przeoczyć faktu, jak niewielu podało mu rękę, a ponadto wyczuł pewną rezerwę, widoczną w ich spojrzeniach. Kiedy wracał do domu, starał się przekonać sam siebie, że to tylko wyobraźnia. A jeśli nie… cóż, miało to także swą zabawną stronę. Gdyby czytali Inside View, wiedzieliby przecież, że jest oszustem i nie mają się czego bać.

Po zebraniu nie miał już nic do roboty; pozostało mu więc wrócić do Pownal i czekać na koniec ferii świątecznych. Paczki z przedmiotami osobistymi raptownie przestały przychodzić – powiedział ojcu, że taka jest potęga prasy. Zamiast nich pojawiły się gniewne i w większości anonimowe listy od ludzi, którzy czuli się osobiście oszukani.

Powinieneś smarzyć się w P!I!E!K!L!E! za nendzne pruby oszókania Obywateli Republiki Ameryki – głosił jeden z bardziej typowych, napisany na pogniecionej kartce z firmowej papeterii hotelu Ramada Inn i wysłany w York, stan Pensylwania. Jesteś nędznym oszukańcem i wstrętnym obrzydliwym oszustem. Powinieneś Pan wstydzić się za siebie. Biblia muwi, rze zwykły grzesznik wrzucony zostanie w Jezioro O!G!N!I!A i spłonie, ale FAŁSZYWY P!R!O!F!I!T będzie plunąć zawsze i W!I!E!C!Z!N!I!E! To Pan jesteś' FAŁSZYWY PROFIT ktury sprzedał swą nieśmiertelną dusze za parę tanich dolców. To jest koniec mojego listu i w Pańskim interesie mam nadzieje, rze nigdy nie dorwę Pana na ulicy Pańskiego Miasteczka. Podpisane: PRZYJACIEL (nie Pana, ale Boga, Szanowny Panie)!

W ciągu trzech tygodni od chwili publikacji artykułu w Inside View pojawiło się mnóstwo listów o podobnej treści. Kilku wielbicieli prywatnej inicjatywy wyraziło ochotę współpracy z Johnnym na zasadzie udziału w zyskach. Jeden z nich poinformował go: Byłem asystentem iluzjonisty i potrafię podstępem ściągnąć majtki nawet z doświadczonej kurwy. Jeśli planuje pan występy w charakterze jasnowidza, potrzebuje pan właśnie mnie!

A później listy przestały przychodzić, dokładnie tak, jak wcześniej paczki. Pewnego dnia, pod koniec listopada, gdy Johnny wracał ze spaceru po pocztę, a skrzynka już trzeci dzień świeciła pustką, przypomniał sobie przepowiednie Andy'ego Warhola, jak to nadejdzie dzień, kiedy każdy Amerykanin będzie sławny przez piętnaście minut. Najwyraźniej jego piętnaście minut właśnie minęło, i nie było na świecie człowieka, który byłby z tego powodu szczęśliwszy od niego.

Ale okazało się, że to wcale nie koniec.

4

– Smith? – zapytał głos w słuchawce. – John Smith?

– Tak. – Nie znał tego głosu. Nie była to także pomyłka. A to zagadka; trzy miesiące temu Herb zastrzegł ich numer telefonu. Był siedemnasty grudnia, w rogu pokoju, na stojaku, który ojciec zrobił, gdy Johnny był jeszcze dzieckiem, stała choinka. Na dworze padał śnieg.

– Nazywam się Bannerman. Szeryf George Bannerman z Castle Rock. – Mężczyzna odchrząknął. – Chciałbym… znaczy, myślę, że pan nazwałby to propozycją.

– Skąd ma pan mój numer telefonu? Bannerman znów odchrząknął.

– Nooo, mógłbym go dostać od firmy telefonicznej, biorąc pod uwagę, że to sprawa urzędowa, ale w rzeczywistości dostałem go od pańskiego przyjaciela. Od lekarza nazwiskiem Weizak.

– Sam Weizak dał panu mój numer telefonu?

– Tak jest.

Johnny siedział w norce telefonicznej, całkowicie ogłupiały. Właśnie przypomniał sobie, skąd zna nazwisko Bannermana. Natknął się na nie niedawno, w niedzielnym dodatku do którejś z gazet. Szeryf hrabstwa Castle znajdującego się ładny kawałek drogi na zachód od Pownal, na Pojezierzu. Castle Rock było siedzibą hrabstwa, odległą o jakieś pięćdziesiąt kilometrów od Norway i niecałe trzydzieści od Bridgton.

– Sprawa urzędowa?

– Tak, sądzę, że tak pan by to nazwał. Myślałem właśnie, że moglibyśmy się spotkać na kawie…

– Czy to dotyczy Sama?

– Nie, zupełnie nie. Doktor Weizak zadzwonił do mnie i wspomniał o panu. To było… no, co najmniej miesiąc temu. Szczerze mówiąc, pomyślałem, że ma fioła. Ale teraz wysłuchamy nawet wariata.

– W jakiej sprawie? Panie… szeryfie Bannerman, nie rozumiem, o czym pan mówi.

– Naprawdę byłoby znacznie lepiej, gdybyśmy mogli się gdzieś spotkać. Może dziś wieczorem? Na głównej drodze z Brighton jest takie miejsce, nazywa się „U Jona". To mniej więcej w połowie drogi między pańskim miasteczkiem i moim.

– Przykro mi, ale nie. Muszę najpierw wiedzieć, o co tu chodzi. I jak to się stało, że Sam nie zadzwonił do mnie? Bannerman westchnął.

– Przypuszczam, że należy pan do ludzi, którzy nie czytają gazet?

To nie była prawda. Od czasu odzyskania przytomności Johnny czytał co tylko się dało, starając się dowiedzieć o wszystkim, co stracił. I niedawno widział w gazecie nazwisko Ban-nermana. Jasne. Bannermanowi ktoś rozpalił ognisko pod fotelem. Bannerman zajmował się…

Johnny odsunął słuchawkę od ucha i spojrzał na nią z nagłym zainteresowaniem. Przyglądał się jej, jakby była wężem, który nagle okazał się jadowity.

– Panie Smith – zaskrzeczała cienko słuchawka. – Halo, panie Smith!

– Jestem – powiedział Johnny. Był świadom gniewu, który ogarnął go na myśl o Samie Weizaku, Samie, który na wiosnę radził mu nie wychylać się, a potem wygadał się lokalnemu szeryfowi… za jego plecami.

– Chodzi o tego dusiciela, prawda?

Przez dłuższą chwilę Bannerman nie odpowiadał.

– Czy możemy porozmawiać, panie Smith?

– Nie. Nie możemy. – Gniew zmienił się w gwałtowną furię. Furię i coś jeszcze. Johnny bał się.

– Panie Smith, to ważne. Dzisiaj…

– Nie! Dajcie mi spokój. A poza tym, nie czyta pan tego cholernego Inside View? Przecież jestem oszustem!

– Doktor Weizak powiedział…

– Nie miał prawa nic nikomu mówić! – krzyknął Johnny. Drżał na całym ciele. – Żegnam! – Rzucił słuchawkę na widełki i szybko umknął z norki, jakby w ten sposób mógł uchronić się przed kolejnym telefonem. Czuł w skroniach pierwsze oznaki migreny. Głuchy ból, jakby ktoś wiercił mu w mózgu świdrem. Może powinienem zadzwonić do matki Weizaka, do Kalifornii, i zawiadomić ją, gdzie znalazł się jej ukochany synek. Powiedzieć, żeby do niego zadzwoniła. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie.

Ale – zamiast dzwonić do Kalifornii – wyciągnął notes z szuflady stolika, odszukał w nim telefon gabinetu Sama w Bagnor i wykręcił numer. Kiedy usłyszał sygnał, odwiesił słuchawkę, przestraszony. Dlaczego Sam mu to zrobił? Czemu, do jasnej cholery!

Rozmyślając przyglądał się choince.

Te same stare bombki i łańcuchy. Zaledwie dwa dni temu znów zdjęli je ze strychu, znieśli na dół, odwinęli z ligniny i powiesili. Śmieszna rzecz te bombki i łańcuchy. Mało jest rzeczy, które nie zmieniają się przez lata, w miarę jak dorastają ludzie. Niewiele jest rzeczy, które mogą ci służyć zarówno wtedy, kiedy jesteś dzieckiem, jak i wtedy, kiedy stajesz się dorosły. Dziecinne ubranka wręczono (albo wysłano) Armii Zbawienia, w zegarku z Kaczorem Donaldem pękła sprężyna, czerwone kowbojskie buty zniszczyły się i zostały zapomniane. Portfel zrobiony na pierwszych zajęciach z prac ręcznych zastąpiony został tym drogim, ze świńskiej skóry; czerwony wózek i rower wymieniłeś na zabawki dla dorosłych: samochód, rakietę tenisową, może jedną lub dwie z tych nowych gier telewizyjnych. Pozostało zaledwie parę drobiazgów. Kilka książek, pieniążek na szczęście, kolekcja znaczków zachowana przez lata i wzbogacana.

Dodaj do tego zabawki na choinkę w mieszkaniu rodziców.

Co roku pojawiają się te same sfatygowane aniołki, ta sama gwiazda ze sreberka, ostatni pluton pozostały z całego batalionu bombek (i nigdy nie zapominamy o naszych drogich zmarłych, pomyślał Johnny: ta poległa z zaciśniętej piąstki dziecka, ta wyślizgnęła się tacie z ręki i roztrzaskała o podłogę, ta czerwona, z wymalowaną Gwiazdą Betlejemską, po prostu i bardzo tajemniczo okazała się pęknięta, kiedy zdjęliśmy pudło ze strychu, popłakałem się wtedy), ocalał nawet ten sam stojaczek na choinkę. Ale czasami, myślał Johnny, machinalnie masując sobie skronie, byłoby lepiej, gdyby człowiek rozstał się nawet z tymi ostatnimi strzępkami dzieciństwa. Książki, które kiedyś budziły tak wielkie emocje, nigdy ich już więcej nie obudzą. Pieniążek na szczęście nie ochronił przed zwykłymi zmartwieniami i utrapieniami codziennego życia. A kiedy patrzysz na choinkowe ozdoby, przypominasz sobie, że niedawo była tu matka, nadzorująca ubieranie drzewka i zawsze gotowa doprowadzić cię do furii mówiąc: „trochę wyżej", „nie, trochę niżej" albo „chyba dałeś za dużo anielskich włosów po lewej, kochanie". Patrzysz na ozdoby i myślisz, że teraz tylko was dwóch ubiera choinkę, tylko was dwóch, bo matka najpierw oszalała, a potem umarła, a delikatne ozdóbki choinkowe pozostały, wiszą tu, na kolejnym drzewku wyciętym z małego lasku za domem… Czy przypadkiem nie mówi się, że na Boże Narodzenie ludzie najczęściej popełniają samobójstwa? Na Boga, nie ma się czemu dziwić!

Jaką mocą obdarzył cię Bóg, Johnny.

Tak, racja, Bóg jest doprawdy wielkoduszny jak cholera! Wyrzucił mnie przez przednią szybę taksówki, połamałem nogi, spędziłem pięć lat w śpiączce i zginęło troje ludzi. Dziewczyna, którą kochałem, wyszła za mąż. Ma syna, który powinien być mój, zaś jego ojcem jest człowiek, który staje na głowie, żeby dorwać się do Waszyngtonu i pobawić się wielką kolejką elektryczną. Jeśli nie siądę, po kilku godzinach mam wrażenie, że ktoś wbił mi w stopy gwoździe sięgające jaj. Bóg to genialny facet! Taki fajny, bo poskładał do kupy zabawny świat, w którym kilka szklanych, choinkowych bombek żyje dłużej niż człowiek. Fajny świat i kieruje nim pierwszorzędny Bóg. W Wietnamie musiał być po naszej stronie, bo przecież tak rządził światem od samiutkiego początku.

Ma dla ciebie zadanie, Johnny.

Wyciągnąć z gówna jakiegoś trzeciorzędnego szeryfa, żeby zdobył sobie głosy w przyszłorocznych wyborach.

Nie uciekaj przed nim, Johnny. Nie kryj się w jaskini.

Johnny pomasował skronie. Za oknem wzmagał się wiatr. Miał nadzieję, że tata będzie prowadził ostrożnie.

Wstał, naciągnął gruby sweter. Poszedł do szopy, patrząc na zamarzające w powietrzu odrobiny wody z jego oddechu. Po lewej stronie od wejścia było drewno, które zaledwie jesienią porąbał w zgrabne polana o długości odpowiedniej do pieca. Obok drewna leżały szczapki na podpałkę, a za nimi stos starych gazet. Johnny przykucnął i zaczął je przerzucać. Z chłodu szybko stracił czucie w rękach, ale nie przerywał, i w końcu znalazł to, czego szukał. Niedzielną gazetę sprzed trzech tygodni.

Zabrał ją ze sobą do domu, położył na kuchennym stole, przejrzał. Na trzeciej stronie był artykuł, który go interesował. Rozsiadł się wygodnie i zaczął czytać.

Artykułowi towarzyszyło kilka zdjęć; na jednym z nich stara kobieta zamykała drzwi na klucz, na innym policyjny radiowóz jechał prawie pustą ulicą, kilka następnych pokazywało opuszczone sklepy i kawiarnie. Tytuł głosił: „POLOWANIE NA DUSICIELA Z CASTLE ROCK TRWA… I TRWA… I TRWA…"

Według materiału pięć lat temu młoda kobieta nazwiskiem Alma Frechette, kelnerka w miejscowej restauracji, została zgwałcona i uduszona, kiedy wracała z pracy do domu. Śledztwo w tej sprawie prowadziły wspólnie biuro prokuratora stanowego i biuro szeryfa z Castle Rock – z zerowym rezultatem. Rok później, w małym mieszkanku na trzecim piętrze przy Carbine Street w Castle Rock znaleziono zwłoki starszej kobiety, także zgwałconej i uduszonej. Po miesiącu zdarzyło się kolejne morderstwo – tym razem ofiarą była zdolna uczennica niższych klas liceum.

Śledztwo nabrało tempa. Zrobiono użytek z laboratoriów śledczych FBI, ale bez żadnego efektu. W październiku szeryf Carl M. Kelso, piastujący ten urząd w hrabstwie mniej więcej od czasów Wojny Domowej, przegrał wybory na korzyść George'a Bannermana, głównie dzięki agresywnej kampanii, prowadzonej pod hasłem: „Złapać Dusiciela z Castle Rock".

Minęły dwa lata. Dusiciela co prawda nie złapano, ale nie zdarzyły się także kolejne morderstwa. Nagle, w styczniu tego roku, dwaj mali chłopcy odkryli ciało siedemnastoletniej Carol Dunbarger. Zaginięcie dziewczyny zgłosili wcześniej jej rodzice. Mała miała pewne kłopoty w liceum w Castle Rock, uważano ją tam za wagarowiczkę; powtarzała klasę, dwukrotnie złapano ją na kradzieży w sklepie, raz już uciekła z domu i dotarła aż do Bostonu. I Bannerman, i policja stanowa przypuszczali, że łapała okazję i trafiła na mordercę. W środku zimy, podczas odwilży, chłopcy znaleźli jej zwłoki przy potoku Strimmera. Stanowy patolog określił, że nie żyła mniej więcej od dwóch miesięcy.

A później, w październiku tego samego roku, zdarzyło się następne morderstwo. Ofiarą była bardzo lubiana w Castle Rock nauczycielka szkoły podstawowej, Etta Ringgold. Etta od urodzenia należała do miejscowego kościoła metodystów, miała stopień magistra nauczania początkowego, była zaangażowana w działalność dobroczynną – przynajmniej na skalę hrabstwa. Lubiła wiersze Roberta Browninga. Jej ciało znaleziono wciśnięte w rurę kanalizacyjną biegnącą pod gruntową, lokalną drogą.

Morderstwo Etty Ringgold odbiło się głośnym echem po całej Nowej Anglii. Gwałciciela z Castle Rock porównywano z Albertem DeSalvo, Dusicielem z Bostonu – i to porównanie bynajmniej nie uspokoiło wzburzonych mieszkańców. Union Leader Williama Loeba z nie tak znowu odległego Manchesteru, stan New Hampshire, dolał oliwy do ognia artykułem redakcyjnym pod wymownym tytułem: LENIWE GLINY W NASZYM SIOSTRZANYM STANIE.

Artykuł z niedzielnego dodatku, mający już ze sześć tygodni, śmierdzący wyraźnie szopą i drewnem, cytował dwóch miejscowych psychiatrów, którzy ochoczo zdecydowali się wyjaśnić sprawę czytelnikom pod warunkiem, że nikt nie wymieni ich nazwisk. Jeden z nich wspomniał o szczególnym zboczeniu seksualnym: konieczności popełnienia czynu gwałtownego w momencie orgazmu. Fajny facet, pomyślał Johnny i skrzywił się. Udusił je w momencie, kiedy miał wytrysk. Głowa bolała go coraz bardziej.

Drugi jajogłowy poddał pod rozwagę fakt następujący: wszystkie pięć morderstw popełniono późną jesienią lub zimą. Wprawdzie osobowości maniakalno-depresyjnej nie da się ująć w żadne ścisłe wzorce, wiadomo jednak, że osoby chore cierpią na zmiany nastrojów ściśle odpowiadające zmianie pór roku. Być może nasz morderca „zimuje" od połowy kwietnia do mniej więcej końca sierpnia, a potem przeżywa okres „wzlotu" ze szczytem przypadającym mniej więcej na czas popełnienia morderstw.

W czasie wzlotu, czasie szaleństwa, dana osoba miałaby być ruchliwa, aktywna, śmiała i pełna optymizmu. Miała „żyć w przekonaniu, że policja nigdy nie zdoła jej schwytać" – konkludował anonimowy psychiatra. Artykuł kończył się stwierdzeniem, że – jak na razie – dana osoba miała absolutną rację.

Johnny odłożył gazetę, spojrzał na zegarek i stwierdził, że ojciec powinien właśnie dojeżdżać do domu, chyba że powstrzymała go zła pogoda. Wyniósł gazety do pudła, z którego prędzej czy później trafią do pieca.

To nie moja sprawa. I niech szlag trafi Sama Weizaka.

Nie kryj się w jaskini, Johnny.

Przecież nie krył się w jaskini, a w ogóle nie o to tu chodzi. Po prostu tak się złożyło, że akurat było mu ciężko. Kiedy straciłeś cały kawał życia, to przecież możesz mieć chandrę, prawda?

I możesz użalać się nad sobą.

Pieprz się, mruknął Johnny sam do siebie. Podszedł do okna i wyjrzał na dwór. Nie zobaczył niczego ciekawego, ot, śnieg i wiatr, normalna zimowa aura. Mógł tylko spodziewać się, że tata będzie prowadził ostrożnie, wkrótce pojawi się w domu i skończy z tymi bezsensownymi wspominkami. Znów podszedł do telefonu i stał tam, nie mogąc się zdecydować.

Być może rzeczywiście użalał się nad sobą, lecz naprawdę stracił cholerny kawał życia. Najlepszy kawał, jeśli chcesz to nazwać po imieniu. I ciężko pracował, żeby wrócić do formy. Czy nie zasługiwał choć na odrobinę dyskrecji? Czy nie miał prawa do tego, o czym myślał zaledwie kilka chwil temu – do normalnego życia?

Człowieku, przecież coś takiego nie istnieje.

Może i nie, ale przecież istnieje coś takiego, jak nienormalne życie. Na przykład ta sprawa z „Farmą Cole'a". Dotknąć płaszczy i nagle znać sekrety ludzi, ich obawy, ich nieważne sukcesy – to nie był normalny objaw. I nie był to talent. Już raczej przekleństwo.

Przypuśćmy, że spotka się z szeryfem. Nie ma żadnej gwarancji, że potrafi odpowiedzieć na jego pytania. A co, jeśli potrafi? Przypuśćmy, że poda mu mordercę na srebrnej tacy. Wtedy znowu czeka go konferencja prasowa, cyrk podniesiony do n-tej potęgi.

Przez obolałą głowę przeleciały mu słowa dziecinnej piosenki, powtarzane w szaleńczym rytmie. Piosenki śpiewanej w szkółce niedzielnej:

Moje maleńkie światło,

Jak może niechaj świeci,

Moje maleńkie światło,

Jak może niechaj świeci

Jak może niechaj świeci

Jak może niechaj świeci…

Podniósł słuchawkę i wykręcił numer gabinetu Weizaka. Nic na tym nie traci; przecież minęła piąta. Lekarz pewnie pojechał już do domu, a wielcy panowie neurochirurdzy nie podają domowych numerów w książkach telefonicznych. Johnny usłyszał kilka długich sygnałów i chciał odłożyć słuchawkę, kiedy Sam odezwał się:

– Dzień dobry. Czym mogę służyć?

– Sam?

– John Smith? – Nic nie maskowało radości w głosie Weizaka… oraz niepewności.

– Tak, to ja.

– I co myślisz o tej zamieci? Chyba pada tam, u ciebie?

– Pada.

– Tu zaczęło się mniej więcej przed godziną. Mówią, że… Johnny? To przez szeryfa? To dlatego jesteś taki chłodny?

– No, szeryf zadzwonił – powiedział Johnny – i tak się zastanawiałem, co się właściwie stało? Dlaczego mu o mnie powiedziałeś. Dlaczego nie zadzwoniłeś i nie poinformowałeś mnie, że dałeś mu mój numer telefonu… i dlaczego nie zadzwoniłeś i nie zapytałeś, czy m o ż e s z dać mu mój numer telefonu? Weizak westchnął.

– Johnny, w tej chwili mógłbym ci nakłamać, ale to nie doprowadziłoby do niczego, prawda? Nie zapytałem, bo bałem się, że się nie zgodzisz. I nie uprzedziłem cię, bo szeryf mnie wyśmiał. A kiedy ktoś wyśmiewa moją radę, to zakładam, że nie ma zamiaru się do niej stosować, nie?

Johnny wolną ręką pomasował obolałą skroń i przymknął oczy.

– Ale dlaczego, Sam? Wiesz, jakie jest moje zdanie na ten temat. Przecież to ty radziłeś mi, żebym przeczekał. Użyłeś tego właśnie słowa!

– To przez ten artykuł w gazecie – wyjaśnił Sam. – Pomyślałem sobie: „To mniej więcej tam, gdzie mieszka Johnny". I powiedziałem sobie: „Pięć martwych kobiet. Pięć". – Głos Sama brzmiał niepewnie, czuć było w nim wahanie, a nawet wstyd. Johnny poczuł się zdecydowanie gorzej, słysząc t a k i e g o Sama. Żałował, że w ogóle do niego zadzwonił.

– A dwie z nich to jeszcze nastolatki. Młoda matka. Nauczycielka z podstawówki, która przepadała za Browningiem. Takie to wszystko prowincjonalne, nie? Takie wsiowe, że nie powstałby z tego film, nawet dla telewizji. Ale mimo wszystko prawdziwe. Najwięcej myślałem o nauczycielce. Wsadził ją w rurę kanalizacyjną jak torbę ze śmieciami…

– Nie miałeś prawa leczyć się mną z jakichś swoich win -powiedział Johnny ochryple.

– Nie. Chyba nie.

– Tu nie ma żadnego chyba!

– Johnny, dobrze się czujesz? Mówisz, jakby…

– Dobrze się czuję! – wrzasnął Johnny.

– Nie sądzę.

– Mam cholerną, pieprzoną migrenę, dziwi cię to? Do diabła, dlaczego odgrzebałeś to wszystko? Kiedy ci powiedziałem o matce, wcale do niej nie zadzwoniłeś. Mówiłeś, że…

– Mówiłem, że czasami lepiej zgubić niż znaleźć. Ale to nie zawsze prawda, Johnny. Ten człowiek, kimkolwiek jest, to strasznie chora osoba. Może sam się zabić. Jestem pewien, że kiedy morderstwa ustały na dwa lata, policja tak właśnie sobie pomyślała. Ale w depresji maniakalnej istnieją czasami długie przerwy – nazywamy to „płaszczyzną normalności" – a później chory wraca do swych zwykłych, zmiennych humorów. Mógł popełnić samobójstwo po zabiciu tej nauczycielki miesiąc temu. To znowu tylko przypuszczenie, bo jeśli nie, to co? Może spróbować znowu. I znowu. I znowu. Albo…

– Zamknij się!

– Dlaczego szeryf w końcu do ciebie zadzwonił? – zastanowił się głośno Sam. – Czemu zmienił zdanie?

– Nie mam pojęcia. Pewnie wyborcy go przycisnęli.

– Przykro mi, że z nim gadałem, Johnny, i że tak gwałtownie na to zareagowałeś. Ale jeszcze bardziej żałuję, że nie zadzwoniłem do ciebie i nie powiedziałem, co zamierzam. Myliłem się. Jeden Bóg wie, że masz prawo do spokojnego życia.

Johnny usłyszał w tych słowach echo własnych myśli i wcale nie poprawiło mu to samopoczucia. Tak naprawdę, dopiero teraz uświadomił sobie, że jest żałosny i że to wszystko jego wina.

– Nie szkodzi – powiedział. – Dobrze zrobiłeś, Sam.

– Już nigdy tego nie powtórzę. Obiecuję. Wyjawiłem sekret. Nie najlepiej to o mnie świadczy, biorąc pod uwagę, że jestem lekarzem.

– Nic nie szkodzi. – Johnny powtórzył te słowa, albowiem wstyd w głosie Sama Weizaka tylko pogarszał sprawę.

– Zobaczę cię jeszcze?-zapytał Sam.

– W przyszłym miesiącu zacznę uczyć w Cleaves. Wpadnę do ciebie.

– Świetnie. Jeszcze raz najmocniej przepraszam, Johnny.

Tylko znów tego nie powtarzaj!

Pożegnali się. Johnny odwiesił słuchawkę. Żałował, że zadzwonił do Weizaka. Być może nie chciał, żeby Sam od razu przyznał się do popełnienia błędu. Może w rzeczywistości chciał usłyszeć od niego: „Jasne! Zadzwoniłem do szeryfa! Chciałem, żebyś w końcu ruszył dupę!"

Johnny podszedł do okna i spojrzał w ciemność.

Wciśnięta w rurę jak torba śmieci.

Jezu, jak strasznie bolała go głowa!

5

Herb wrócił do domu pół godziny później. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na bladą twarz Johnny'ego.

– Migrena?

– Tak.

– Silna?

– Taka sobie.

– Powinniśmy obejrzeć wiadomości – stwierdził Herb. – Dobrze, że przyjechałem na czas. Dziś po południu w Castle Rock pojawiła się kupa ludzi z NBC z kamerami. Była z nimi dziennikarka, która tak ci się podoba. Cassie Mackin.

Aż mrugnął ze zdumienia, widząc, jak Johnny obraca się na pięcie i patrzy na niego. Przez chwilę miał wrażenie, że twarz syna składa się z samych oczu, pełnych nieludzkiego bólu.

– Castle Rock? Kolejne morderstwo?

– Tak. Dziś rano w miejskim parku znaleźli dziewczynkę. Cholera, w życiu nie słyszałem czegoś potworniejszego. Musiała przejść przez park w drodze do biblioteki, bo potrzebowała jakichś książek. Dotarła na miejsce, ale nie wróciła do szkoły… Johnny, wyglądasz strasznie, synku.

– Ile miała lat?

– Zaledwie dziewięć – odparł Herb. – Moim zdaniem, faceta zdolnego do takiej ohydy należałoby powiesić za jaja.

– Dziewięć – powtórzył Johnny i usiadł. – A niech mnie…

– Johnny, czy na pewno dobrze się czujesz? Jesteś biały jak prześcieradło.

– Oczywiście. Włącz telewizor.

Wkrótce na ekranie pojawił się John Chancellor prezentujący wieści o politycznych aspiracjach niektórych polityków (kampania Freda Harrisa nie mogła jakoś wystartować), o ustawach rządowych (w amerykańskich miastach, zdaniem prezydenta Forda, muszą nauczyć się podstaw rachunkowości), wiadomości międzynarodowe (strajk generalny we Francji), informacje giełdowe (Dow Jones rósł) oraz „pogodną" historyjkę o chłopcu z porażeniem mózgowym, który opiekował się krową.

– Może to wycięli – powiedział Herb.

Ale po reklamie Chancellor mówił dalej:

– W zachodnim Maine znajduje się miasteczko pełne ludzi przerażonych i zagniewanych, zwłaszcza dzisiejszego wieczora. Nazywa się Castle Rock; w ciągu ostatnich pięciu lat zdarzyło się tam pięć wstrętnych morderstw – pięć kobiet w wieku od czternastu do siedemdziesięciu jeden lat zostało zgwałconych i uduszonych. Dziś w Castle Rock odkryto szóste morderstwo. Jego ofiarą padła dziewięcioletnia dziewczynka. A oto Catherine Mackin, nasza specjalna wysłanniczka.

Pojawiła się dziennikarka, wyglądająca jak efekt specjalny starannie nałożony na kawałek rzeczywistego świata. Stała przed ratuszem, nieco z boku. Pierwsze płatki śniegu, który tego wieczora zamienił się w zamieć, zasypały kołnierz jej płaszcza i jasne włosy.

– W tym małym, przemysłowym miasteczku Nowej Anglii wyczuwa się dziś wieczorem wyraźnie narastającą histerię -mówiła właśnie. – Mieszkańcy Castle Rock od dłuższego czasu żyli w strachu z powodu osoby, którą lokalna prasa nazywa „Dusicielem z Castle Rock", a czasami „Listopadowym Mordercą". Obecnie niepokój zmienił się w przerażenie czy panikę – nikt tu nie sądzi, by określenie to było przesadzone – po odnalezieniu w miejskim parku, niedaleko estrady, ciała Mary Kate Hendrasen. W tym samym miejscu znaleziono ciało pierwszej ofiary Listopadowego Mordercy.

Na ekranie pokazano długie, panoramiczne ujęcie parku, ponurego, martwego w padającym śniegu. A po nim szkolne zdjęcie Mary Kate Hendrasen uśmiechającej się tak szeroko, że widać było metalowe klamry na jej ząbkach. Miała ładne jasno-blond włosy i jaskrawoniebieską sukienkę. To pewnie jej najlepsza sukienka, pomyślał zrozpaczony Johnny. Do szkolnego zdjęcia matka ubrała ją w wyjściową sukienkę.

Dziennikarka znów coś mówiła – opowiadała o poprzednich morderstwach – ale Johnny już jej nie słuchał. Wyszedł zadzwonić – najpierw do informacji, a później do ratusza w Castle Rock. Wykręcał numer powoli, w głowie słyszał łomot.

Herb wyszedł z dużego pokoju i przyjrzał mu się ze zdziwieniem.

– Dokąd dzwonisz, synu?

Johnny potrząsnął głową i słuchał sygnału. Ktoś podniósł słuchawkę.

– Biuro szeryfa hrabstwa Castle.

– Poproszę z szeryfem Bannermanem.

– Czy mogę wiedzieć, kto mówi?

– John Smith z Pownal.

– Proszę chwileczkę zaczekać.

Johnny odwrócił się w stronę telewizora i zobaczył w nim Bannermana owiniętego w gruby kożuch z naszywkami na ramionach. Odpowiadał na pytania niezręcznie, w ogóle sprawiał wrażenie zmęczonego. Był potężnym mężczyzną o wielkiej, okrągłej głowie, pokrytej kręconymi włosami. Nosił okulary bez oprawki.

– Prowadzimy śledztwo w kilku różnych kierunkach – mówił Bannerman.

– Dzień dobry, panie Smith – powiedział Bannerman.

I znów to dziwne uczucie rozdwojenia. Bannerman był w dwóch miejscach naraz. W dwóch c z a s a c h naraz, jeśli ująć to w ten sposób. Johnny poczuł się nagle tak, jakby spadał z wielkiej wysokości. Poczuł się, niech mu Bóg wybaczy, jakby siedział na diabelskim młynie albo w kolejce górskiej; karnawałowa jazda za pół ceny.

– Panie Smith? Czy pan tam jest?

– Tak. – Johnny przełknął ślinę. – Zmieniłem zdanie.

– Co za ulga! Cholernie miło mi to słyszeć.

– Być może nie zdołam panu pomóc.

– Wiem. Ale… trzeba grać, żeby wygrać. – Bannerman odchrząknął. – Wyrzuciliby mnie z tego miasteczka od razu, gdyby wiedzieli, że wzywam na pomoc jasnowidza.

Na twarzy Johnny'ego pojawił się nieśmiały uśmiech.

– I to skompromitowanego jasnowidza.

– Wie pan, gdzie jest „U Jona" w Bridgton?

– Znajdę.

– Możemy się tam spotkać o ósmej?

– Tak. Chyba tak.

– Dziękuję, panie Smith.

– Nie ma za co.

Johnny odłożył słuchawkę. Herb przyglądał mu się uważnie.

Na ekranie pojawiła się lista realizatorów Wiadomości Wieczornych.

– Dzwonił już do ciebie, prawda?

– Tak, po południu. Sam Weizak wspomniał mu, że może jestem w stanie pomóc.

– A jak sądzisz?

– Nie wiem – powiedział Johnny, a jego migrena jakby trochę ustępowała.

6

Spóźnił się do „Jona" w Bridgton piętnaście minut; restauracja była najwyraźniej jedynym lokalem przy głównej ulicy miasteczka, ciągle jeszcze otwartym. Pługi nie nadążały z uprzątaniem śniegu, w kilku miejscach na drodze potworzyły się zaspy. Na skrzyżowaniu szos 302 i 117 w porywistym wietrze chwiał się mrugający znak ostrzegawczy. Naprzeciw Jona stał policyjny radiowóz ze złotym liściem na drzwiach i napisem „SZERYF CASTLE COUNTY". Johnny zaparkował obok i wszedł do środka.

Bannerman siedział przy stoliku, na którym stał kubek kawy i miska chili. Telewizyjny obraz wprowadzał w błąd – nie był potężnym, lecz wręcz ogromnym mężczyzną. Johnny podszedł, przedstawił się.

Szeryf wstał i potrząsnął jego dłonią. Patrząc na bladą, napiętą twarz przed sobą i na chude ciało Johnny'ego tonące w wielkiej, marynarskiej kurtce sztormowej, pomyślał najpierw: „Ten gość jest chory, może już długo nie pożyje". Całe życie zdawało się skupiać w jego oczach – przenikliwych, szczerych, niebieskich, wpatrzonych w jego oczy z nie tajoną ciekawością. Kiedy spotkały się ich dłonie, Bannerman poczuł coś dziwnego (opisywał to później jako w y s y s a n i e). Przypominało szok po dotknięciu przewodu elektrycznego pod napięciem. I szybko minęło.

– Cieszę się, że pan przyjechał. Kawy?

– Proszę.

– A może porcję chili? Robią tu cholernie dobrą chili. Nie powinienem jej jeść z moimi wrzodami, ale jem. – Zobaczył zaskoczenie na twarzy Johnny'ego i uśmiechnął się. – Wiem, to jakoś głupio, żeby taki wielki facet jak ja miał wrzody, prawda?

– Chyba każdy może się ich dorobić.

– To prawda. Co sprawiło, że zmienił pan zdanie?

– Wiadomości. Ta dziewczynka. Jest pan pewien, że to ten sam facet?

– To ten sam gość. Działał tak samo. Ten sam rodzaj spermy. Do stolika podeszła kelnerka, Bannerman wpatrywał się w twarz Johnny'ego.

– Kawa? – zapytała.

– Herbata – odparł Johnny.

– I przynieś mu miskę chili – wtrącił szeryf, a kiedy kelnerka odeszła, mówił dalej: – Lekarz, Sam, on twierdzi, że jeśli pan czegoś dotknie, to czasami może pan wiele się dowiedzieć.

Johnny uśmiechnął się.

– Cóż – powiedział – potrząsnąłem tylko pana ręką i już wiem, że ma pan setera irlandzkiego wabiącego się Rusty. Jest stary, ślepnie i pan sądzi, że należałoby go już uśpić, ale nie wie pan, jak to wytłumaczyć córeczce.

Bannerman wypuścił łyżkę z ręki; wpadła w miskę chili – plum! Patrzył na rozmówcę z otwartymi ustami.

– Na Boga! Dowiedział się pan tego ode mnie? Tu, teraz? Johnny przytaknął. Szeryf potrząsnął głową.

– Usłyszeć coś takiego to jedno, a… nie męczy to pana? Johnny spojrzał na Bannermana zaskoczony. Nigdy przedtem nikt nie zadał mu tego pytania.

– Tak. Tak, męczy.

– Ale pan wiedział. Niech mnie diabli!

– Szeryfie…

– George. Wystarczy George.

– Dobrze. Jestem Johnny. Wystarczy Johnny. George, to, czego o tobie nie wiem, wypełniłoby kilka tomów. Nie wiem, gdzie dorastałeś, gdzie chodziłeś do szkoły policyjnej, jakich masz przyjaciół, gdzie mieszkasz. Wiem natomiast, że masz córeczkę – chyba Cathy, ale nie jestem pewien. Nie wiem, co robiłeś w zeszłym tygodniu, jakie lubisz piwo i jaki jest twój ulubiony program w telewizji.

– Moja córka ma na imię Katrina – powiedział cicho Bannerman. – Też ma dziewięć lat. Chodziła do jednej klasy z Mary Kate.

– Próbuję powiedzieć, że moja „wiedza" bywa mocno ograniczona. Z powodu martwej strefy.

– Martwej strefy?

– Pewne sygnały nie przechodzą – tłumaczył Johnny. – Nigdy nie pamiętam nazw ulic i adresów. Z cyframi jest trudno, ale czasami się pojawiają. – Wróciła kelnerka z herbatą i chili. Johnny spróbował i skinął głową. – Miałeś rację. Jest dobra. Zwłaszcza w taką noc jak ta.

– To zajadaj. Człowieku, uwielbiam dobrą chili, mimo że wrzody wrzeszczą pod niebiosy. Pieprzcie się, mówię im. Jemy.

Na chwilę zapadło milczenie. Johnny pałaszował swoją porcję, a Bannerman przyglądał mu się z zainteresowaniem. Smith mógł dowiedzieć się, że ma psa imieniem Rusty, jak i tego, że Rusty jest stary i prawie ślepy. Pójdźmy krok dalej. Jeśli znał imię Katriny, mógł wymyślić to zdrobnienie – Cathy, żeby dodać sprawie właściwego posmaczku. Ale po co? Również nic nie tłumaczyło tego dziwnego przepływu energii, który poczuł w głowie, kiedy Smith dotknął jego ręki. Jeśli był oszustem, to cholernie dobrym.

Na dworze wiatr nabrał nagle mocy, z wyciem zatrząsł całym budynkiem, aż zadrżały fundamenty. Śnieg uderzył w okna klubu bilardowego po drugiej stronie ulicy.

– Tylko posłuchaj! – powiedział szeryf. – Ma tak wiać przez całą noc. Niech mi nikt nie mówi, że zimy są coraz łagodniejsze.

– Macie coś, co należało do faceta, którego szukasz?

– Naszym zdaniem, tak. – Potrząsnął głową. – Ale to cholernie mało.

– Opowiedz.

Bannerman zaczął mówić. Szkoła podstawowa i biblioteka stały naprzeciw siebie po dwóch stronach parku. Posyłanie dzieci do biblioteki po książki potrzebne do wypracowania czy klasówki należało do zwyczaju. Nauczyciel dawał im karteczkę, którą podpisywał bibliotekarz. Pośrodku parku teren nieco opadał. Po zachodniej stronie zagłębienia zbudowano estradę. W samym zagłębieniu ustawiono ławki, na których siadali ludzie podczas koncertów albo zebrań klubu futbolowego.

– Sądzimy, że po prostu usiadł sobie i czekał na przechodzące dziecko. Nie sposób go było dostrzec z obu krańców parku. Ścieżka biegnie wzdłuż północnej krawędzi zagłębienia, niedaleko ławek. – Bannerman powoli potrząsnął głową. – Najgorszy ze wszystkiego jest fakt, że ta Frechette została zabita właśnie na estradzie. W marcu na zebraniu rady miejskiej będą mnie za to obrzucać gównem – to znaczy, jeśli doczekam marca. No, mogę im pokazać notatkę, którą napisałem do sekretarza rady, domagając się, żeby w czasie godzin lekcyjnych w parku dyżurował ktoś z dorosłych. Nie, żebym się wtedy obawiał mordercy, Chryste, nie! W najgorszych koszmarach nie spodziewałem się, że zabije po raz drugi w tym samym miejscu.

– Sekretarz nie kupił pomysłu z dyżurami?

– Z powodu braku funduszy – stwierdził Bannerman. – Oczywiście, może teraz zrzucić winę na wszystkich członków rady, oni z kolei oskarżą mnie, a grób Mary Kate Hendrasen po-rośnie trawą i… – przerwał, a raczej zakrztusił się tym, co miał zamiar powiedzieć.

Johnny z sympatią przyglądał się jego pochylonej głowie.

– Być może nie zrobiłoby to żadnej różnicy – mówił dalej Bannerman spokojniejszym tonem. – Takie dyżury pełnią u nas zazwyczaj kobiety, a ten chuj, którego ścigamy, najwyraźniej nie zwraca uwagi na to, czy są stare, czy młode.

– Czy myślisz, że czekał na którejś z ławek?

Szeryf tak właśnie uważał. Właśnie przy końcu jednej z ławek znalazł równy tuzin niedopałków papierosów i jeszcze cztery przy samej estradzie, razem z pudełkiem. Na nieszczęście były to marlboro – drugi czy trzeci najpopularniejszy gatunek w kraju. Celofan pudełka został całkowicie wyczyszczony ze śladów palców, nie znaleziono na nim ani jednego.

– Ani jednego? – zapytał Johnny. – Trochę dziwne, prawda?

– Dlaczego dziwne?

– No, można by przypuścić, że morderca miał na rękach rękawiczki – nie dlatego, że myślał o odciskach palców, ale ponieważ był mróz – jednak na przykład ktoś, kto sprzedał mu papierosy…

Bannerman uśmiechnął się.

– Masz łeb do tej roboty, ale widać, że sam nie palisz.

– Nie. Kiedy byłem na uniwersytecie, paliłem trochę, lecz po wypadku nie wróciłem do nałogu.

– Papierosy trzyma się w kieszeni na piersiach. Wyjmujesz paczkę, wyjmujesz papierosa, wkładasz paczkę z powrotem. Jeśli nosisz rękawiczki i nie zostawiasz nowych śladów za każdym razem, po prostu wycierasz je z celofanu. Rozumiesz? I pominąłeś jeszcze jedną sprawę, Johnny. Mam ci powiedzieć, jaką?

Johnny przemyślał to sobie, a później stwierdził:

– Może wyjął paczkę z kartonu. A kartony są pakowane maszynowo.

– W tym sęk. J e s t e ś dobry.

– A co z banderolą na paczce?

– Maine.

– Więc jeśli palacz i morderca to ta sama osoba… – powiedział z namysłem Johnny. Szeryf wzruszył ramionami.

– Naturalnie, jest techniczna możliwość, że nie. Ale próbowałem wyobrazić sobie kogoś, kto siedziałby na ławce w parku w zimny, pochmurny, zimowy ranek wystarczająco długo, by wypalić tuzin albo i więcej papierosów – i nie udało się.

Johnny napił się herbaty.

– Żadne z dzieci, które tamtędy przechodziły, nie zauważyło jakichś śladów?

– Niczego – odparł Bannerman. – Rozmawiałem ze wszystkimi, które tego dnia dostały karteczkę do biblioteki.

– To jeszcze dziwniejsze niż sprawa z odciskami. Nie uważasz?

– Cholernie mnie to przeraziło. Popatrz, facet siedzi sobie w parku i czeka na jedno dziecko – jedną dziewczynkę – koniecznie jedną. Słyszy idące dzieciaki. I za każdym razem chowa się za estradę…

– Ślady – powiedział Johnny.

– Nie dziś rano. Dziś rano nie było śniegu. Tylko zmarznięta ziemia. Więc siedzi tam sobie ten zwariowany skurwiel, któremu powinno się obciąć jaja i podać mu z nich obiad; siedzi tam i chowa się za estradą. Za dziesięć dziewiąta rano przechodzili tamtędy Peter Harrington i Melissa Loggings. Lekcje trwały wtedy od dwudziestu minut. Kiedy przeszli, wraca na ławkę. O dziewiątej piętnaście znów się chowa. Tym razem przed dwiema dziewczynkami, Susan Flarhaty i Katriną Bannerman. Johnny ze stukiem postawił kubek na stole. Bannerman zdjął okulary i czyścił je gwałtownymi ruchami.

– Twoja córka była tam dziś rano? Chryste!

Szeryf włożył okulary. Twarz miał nieruchomą, zarumienioną z wściekłości i – tak! – strachu. Nie przed porażką w kolejnych wyborach albo że Union Leader napisze następny artykuł o durnych gliniarzach z zachodniego Maine, ale przed tym, co by się stało, gdyby jego córeczka poszła do biblioteki sama.

– Moja córka – potwierdził cicho Bannerman. – Była z dziesięć metrów od tego… tego zwierzaka. Wiesz, jak ja się czuję?

– Mogę się domyślić.

– Nie, nie możesz. Czuję się tak, jakbym otworzył drzwi na balkon, którego nie ma. Jakbym w ostatniej chwili zrezygnował z grzybka przy kolacji i dowiedział się, że ktoś inny zmarł od zatrucia muchomorem. I czuję się przez to brudny, obrzydliwie brudny. To wyjaśnia, dlaczego w końcu zadzwoniłem do ciebie. Teraz zrobię wszystko, żeby dorwać tego faceta. Absolutnie wszystko.

Za oknem pojawił się wielki, pomarańczowy pług jak monstrum z filmowego horroru. Wysiadło z niego dwóch mężczyzn, weszli do „Jona" i usiedli przy barze. Johnny dopił herbatę. Stracił ochotę na chili.

– Facet wraca na ławkę – Bannerman powrócił do przerwanego wątku – ale nie na długo. Około dziewiątej dwadzieścia pięć słyszy, jak wracają chłopak Harringtonów i dziewczynka Logginsów, więc znów chowa się za estradę. Musiało być koło dziewiątej dwadzieścia pięć, bo w bibliotece podpisano im kartę o dziewiątej osiemnaście. O dziewiątej czterdzieści pięć estradę minęło kilku chłopców z piątej klasy. Jeden z nich „chyba" po drugiej stronie dostrzegł "jakiegoś gościa". To cały opis. „Jakiś gość." Powinniśmy puścić list gończy z takim opisem, nie uważasz? Strzeżcie się jakiegoś gościa. Roześmiał się nerwowo. Brzmiało to jak szczeknięcie.

– Za pięć dziesiąta moja córka i jej przyjaciółka Susan minęły go, wracając do szkoły. A później, gdzieś pięć po dziesiątej, nadeszła Mary Kate Hendrasen… sama. Katrina i Sue spotkały ją na schodach, przy wyjściu ze szkoły. Powiedziały sobie „cześć".

– Słodki Boże – mruknął Johnny. Przygładził ręką włosy.

– No i na koniec, o wpół do jedenastej, wracali z biblioteki trzej chłopcy z piątej klasy. Jednemu z nich zwidziało się, że coś leży na estradzie. To była Mary Kate, z porwanymi trykotami i majteczkami, z krwią na nogach, a na twarzy… na twarzy…

– Uspokój się. – Johnny położył rękę na ramieniu Bannermana.

– Nie potrafię się uspokoić. – Szeryf powiedział to niemal przepraszająco. – Nigdy nie widziałem niczego podobnego, a pracuję w policji od osiemnastu lat. Zgwałcił tę dziewczynkę i to wystarczyło… wystarczyło do… no, wiesz, żeby ją zabić… policyjny patolog powiedział, że on zrobił to tak… naderwał coś i… to prawdopodobnie by ją, no… zabiło… ale i tak jeszcze ją udusił. Miała dziewięć lat, uduszona i pozostawiona… pozostawiona na estradzie z porwanymi majteczkami.

Bannerman zaczął nagle płakać. Ukryte za okularami oczy wypełniły się łzami i łzy te dwoma strumyczkami spłynęły mu po policzkach. Przy barze dwaj faceci z zarządu dróg z Bridg-ton rozmawiali o superpucharze. Zdjął okulary i osuszył twarz chusteczką. Ramiona mu drżały, zgarbił się. Johnny czekał, bezmyślnie mieszając chili.

Po krótkiej chwili Bannerman odłożył chusteczkę. Oczy miał czerwone i Johnny pomyślał, jak przedziwnie naga jest bez okularów jego twarz.

– Przepraszam, chłopie – powiedział. – To był bardzo długi dzień.

– Nie ma za co.

– Wiedziałem, że w końcu do tego dojdzie, ale myślałem, że uda mi się wytrzymać, aż znajdę się w domu, z żoną.

– Przypuszczam, że po prostu za długo czekałeś.

– Umiesz słuchać. – Bannerman założył okulary. – Nie, to nie tylko to. W tobie jest coś. Niech mnie szlag, jeśli wiem co. Ale z pewnością coś.

– I to wszystko, od czego można by zacząć?

– Tak. Naskakują głównie na mnie, lecz policja stanowa też się nie popisała. Ani funkcjonariusze biura prokuratora okręgowego. Ani nasz pieszczoszek z FBI. Mój patolog zdołał określić typ spermy, ale na tym etapie na nic się to nam nie przyda. Najbardziej niepokoi mnie brak włosów i kawałków skóry pod paznokciami ofiar. Przecież wszystkie musiały walczyć, a nie mamy nawet centymetra skóry. Facet może mieć sojusznika w diable! Nie zgubił guzika, listy zakupów, nie zostawił najmniejszego cholernego śladu. Dzięki prokuratorowi stanowemu gadaliśmy z psychiatrą z Augusta i gość twierdzi, że tacy zawsze się ujawniają. Prędzej czy później. Wielka mi pociecha! Co, jeśli ujawni się, powiedzmy, dwanaście trupów od dziś?

– Paczka papierosów jest w Castle Rock?

– Tak. Johnny wstał.

– No to jedziemy.

– Moim wozem?

Johnny uśmiechnął się. Na zewnątrz wył wiatr, wichura wzmagała się.

– W taką noc dobrze jest mieć przy sobie policjanta – powiedział.

7

Zamieć osiągnęła apogeum – dojazd do Castle Rock radiowozem Bannermana zabrał im półtorej godziny. Kiedy weszli do ratusza i otrzepali śnieg z butów, było dwadzieścia po dziesiątej.

W korytarzu czekało kilku dziennikarzy; siedzieli na ławce pod strasznym portretem jakiegoś ojca-założyciela miasteczka, opowiadając sobie o zdarzeniach poprzedniej nocy. Na widok wchodzących zerwali się z miejsc i otoczyli ich w okamgnieniu.

– Szeryfie, czy to prawda, że nastąpił przełom w sprawie?

_ W tej chwili nie udzielam żadnej odpowiedzi – odparł Bannerman spokojnie.

– Krążą plotki, że zatrzymał pan jakiegoś mężczyznę z Oxford, szeryfie. Czy to prawda?

– Nie. Przepuśćcie nas, ludzie…

Ale dziennikarze skupili swą uwagę na Johnnym, który poczuł się nagle tak, jakby miał w żołądku kamień. Co najmniej dwie twarze widział na konferencji w szpitalu.

– Boże święty! – krzyknął jeden z reporterów. – Pan jest John Smith, prawda?

Johnny poczuł nagle szaloną ochotę powołać się na piątą poprawkę do konstytucji jak gangster przed komisją senacką.

– Tak – potwierdził. – To ja.

– Ten jasnowidz? – zapytał ktoś.

– Ludzie, przepuśćcie nas. – Bannerman podniósł głos. – Czy wy naprawdę nie macie nic lepszego do roboty?

– Według Inside View jest pan oszustem – powiedział chłopak w grubym płaszczu. – Co pan na to?

– Mogę tylko powiedzieć, że ta gazeta publikuje, co jej się podoba.

– Czy zaprzecza pan artykułowi z Inside View?

– Niestety, nic więcej nie mogę powiedzieć.

Kiedy przez drzwi z matowego szkła wchodzili do gabinetu szeryfa, reporterzy ścigali się do dwóch automatów telefonicznych, znajdujących się koło biura tresera psów.

– A teraz to już wypłynęło gówno – powiedział żałośnie Bannerman. – Przysięgam na Boga, nie przypuszczałem, że będą jeszcze tu tkwić. W taką noc! Powinienem wprowadzić cię od tyłu.

– A co, nie wiedziałeś, że kochamy sławę? – spytał gorzko Johnny. – My wszyscy, jasnowidze, damy się pokrajać za odrobinę sławy.

– Nie, nie wierzę w to – stwierdził Bannerman. – Nie ty. No, co się stało, to się nie odstanie.

Ale Johnny w wyobraźni już czytał nagłówki: MIEJSCOWY JASNOWIDZ ZASTĘPCA SZERYFA W SPRAWIE DUSICIELA. JASNOWIDZ PROWADZI ŚLEDZTWO W SPRAWIE „LISTOPADOWEGO MORDERCY"! OSKARŻENIE

INSIDE VIEW O OSZUSTWO TO ŁGARSTWO, PROTESTUJE SMITH!

W biurze zastali dwóch mężczyzn. Jeden drzemał, a drugi popijał kawę i bez zainteresowania wertował górę raportów.

– Żona wyrzuciła go z domu, czy co? – zapytał kwaśno Ban-nerman, wskazując na śpiącego chłopaka.

– Właśnie wrócił z Augusta – wyjaśnił drugi zastępca. Sam również miał oczy podkrążone ze zmęczenia. Patrzył ze zdziwieniem na Johnny'ego.

– Johnny Smith. Frank Dodd. Ta tu Śpiąca Królewna to Ro-scoe Fisher. Johnny skinął głową na powitanie.

– Roscoe twierdzi, że prokurator stanowy chce nam odebrać sprawę – powiedział Dodd rozgniewany, zbuntowany i przy tym wszystkim jakiś żałosny. – Ale prezent pod choinkę, nie?

Bannerman położył rękę na jego karku i potrząsnął go łagodnie.

– Za bardzo się martwisz, Frank. I za dużo czasu spędzasz nad sprawą.

– Cały czas myślę, że w raportach musi być coś… – Dodd wzruszył ramionami i szturchnął je jednym palcem. – C o ś!

– Idź do domu i odpocznij, Frank. I zabierz ze sobą naszą Śpiącą Królewnę. Akurat potrzebujemy, żeby jeden z tych fotografów zrobił mu zdjęcie. Wydrukuje je potem w gazecie z podpisem: „W Castle Rock trwa intensywne śledztwo" i zostanie nam tylko zamiatanie ulic.

Bannerman wprowadził Johnny'ego do swego gabinetu. Biurko zasypane było papierami. Na parapecie okna stała fotografia przedstawiająca jego żonę i córeczkę, Katrinę. Na ścianie wisiał starannie oprawiony dyplom szeryfa, a nad nim, również w ramce, pierwsza strona Castle Rock Call z informacją o tym, że został wybrany.

– Kawa? – zapytał, otwierając szafkę na akta.

– Nie, dziękuję. Pozostanę przy herbacie.

– Pani Sugarman zazdrośnie strzeże swych zapasów – oznajmił Bannerman. – Przykro mi, ale zawsze zabiera je ze sobą do domu. Zaproponowałbym ci tonik, ale musielibyśmy jeszcze raz spotkać się z tą zgrają. Jezu, jak bym chciał, żeby już sobie poszli.

– Nie, nic nie szkodzi.

Bannerman podszedł do Johnny'ego. Trzymał w ręku dużą kopertę.

_ To wszystko – powiedział i zawahał się na chwilę, nim podał ją Johnny'emu.

Johny wziął kopertę, ale na razie jej nie otwierał.

– Tylko wiedz, że niczego nie gwarantuję i niczego nie obiecuję. Czasami się udaje, a czasami nie. Bannerman wzruszył szerokimi ramionami i powtórzył:

– Nie ryzykujesz, nie wygrywasz.

Johnny otworzył kopertę i wyjął z niej paczkę po marlboro. Czerwono-białe pudełko. Trzymał je w lewej ręce i patrzył na przeciwległą ścianę. Szara ściana. Brudnoszara ściana. Czerwono-białe pudełko. Brudnoszare pudełko. Przełożył je do drugiej ręki, później złożył dłonie. Czekał na coś, na cokolwiek. Nic. Trzymał je długo, z próżną nadzieją, że coś się zdany. W końcu oddał pudełko Bannermanowi.

– Przykro mi – powiedział.

– I co, nic?

– Nic.

Ktoś lekko zapukał w drzwi i zaraz pojawiła się w nich głowa Roscoe Fishera.

– Frank i ja idziemy do domu, George. Zdaje się, że przyłapałeś mnie na drzemce?

– To nic złego, jeśli tylko nie śpisz w radiowozie. Pozdrów ode mnie Deenie.

– Jasne. – Fisher przez chwilę przypatrywał się Johnny'emu, a później zamknął drzwi.

– Cóż – stwierdził szeryf – chyba mimo wszystko warto było spróbować. Odwiozę cię…

– Chcę pójść do parku – powiedział nagle Johnny.

– Nie, to beznadziejne. Leży tam ze trzydzieści centymetrów śniegu.

– Potrafisz znaleźć właściwe miejsce, prawda?

– Oczywiście, potrafię. Ale co ci z tego przyjdzie?

– Nie mam pojęcia. Chodźmy.

– Dziennikarze pójdą za nami, to pewne jak śnieg w listopadzie.

– Mówiłeś coś o tylnym wejściu.

– Tak, ale to droga ewakuacyjna na wypadek pożaru. Można wejść, ale jeśli próbuje się wyjść, natychmiast dzwoni alarm. Johnny zagwizdał przez zaciśnięte zęby.

– Więc niech idą za nami.

Przez dłuższą chwilę Bannerman przyglądał mu się z namysłem, a później skinął głową.

– Dobrze.

8

Gdy tylko wyszli razem z biura, reporterzy poderwali się z miejsc. Johnny'emu przypomniało to hodowlę psów w Dur-ham, gdzie zdziwaczała starsza pani trzymała collie. Psy wybiegały, kiedy przechodził obok jej domu z wędką, szczekały, warczały i straszyły ludzi. Szczerzyły kły, ale żaden nigdy nikogo nie ugryzł.

– Czy wiesz, kto to zrobił, Johnny?

– Masz jakiś pomysł?

– Odbiera pan jakieś fale, panie Smith?

– Szeryfie, czy wezwanie jasnowidza było pańskim pomysłem?

– Czy policja stanowa i biuro prokuratora wiedzą, co tu się dzieje, szeryfie Bannerman?

– Sądzisz, że go dopadniesz, Johnny?

– Szeryfie, czy ten facet jest pana zastępcą?

Bannerman przepychał się między nimi energicznie, zapinając po drodze płaszcz. Powtarzał, że nie udziela informacji, a Johnny w ogóle się nie odzywał.

Dziennikarze stłoczyli się przy wejściu, gdy Johnny i Bannerman schodzili po ośnieżonych schodach. Dopiero kiedy minęli radiowóz i znaleźli się na ulicy, jeden z reporterów zorientował się, że idą do parku. Dziennikarze ruszyli po płaszcze, a ci, którzy byli ubrani, zbiegli po schodach, wrzeszcząc jak dzieci.

9

Mroczną ciemność rozpraszały tylko światła latarek. Wiatr wył, niosąc płachty śniegu to w jedną, to znów w drugą stronę.

– Za cholerę nic tu nie zdołasz zobaczyć – powiedział szeryf. – Ani ty, ani… Niech to diabli! – Niemal się przewrócił, kiedy jeden z dziennikarzy w grubym palcie i przedziwnym kapeluszu wpadł na niego z całej siły.

– Przepraszam, szeryfie – powiedział zawstydzony. – Ślisko tu. Zapomniałem kaloszy.

Z panujących ciemności wyłoniła się żółta, nylonowa lina i huśtająca się tabliczka z napisem: POLICJA. ZAKAZ WSTĘPU.

– Zapomniałeś i głowy – odpowiedział Bannerman. – A teraz stój w miejscu i wy wszyscy też. Trzymajcie się z tyłu!

– Miejski park jest własnością obywateli, szeryfie! – krzyknął jeden z dziennikarzy.

– To prawda. Ale policja prowadzi tu śledztwo! Przejdziesz za linę i spędzisz noc w celi.

Szeryf oświetlił latarką linę i podniósł ją tak, by Johnny mógł przejść pod spodem. Poszli w dół zboczem pagórka ku niewyraźnie widocznym w ciemności ławkom. Za ich plecami, wzdłuż liny, stali dziennikarze, oświetlając ich z kilku latarek, tak że Johnny i George Bannerman maszerowali w słabym świetle niby jakiegoś reflektora punktowego.

– Nic nie widać – stwierdził Bannerman.

– Bo i tak nie ma tu nic ciekawego – odparł Johnny. – Prawda?

– Nie, już nie. Powiedziałem Frankowi, że może zdjąć linę. Teraz cieszę się, że nie znalazł na to czasu. Chcesz podejść do estrady?

– Na razie nie. Pokaż mi, gdzie znalazłeś niedopałki papierosów. Przeszli kawałek dalej i nagle Bannerman stanął.

– Tutaj. – Wskazał na ławkę będącą niewyraźnie majaczącym spod śnieżnej zaspy kształtem.

Johnny zdjął rękawiczki. Wsadził je do kieszeni płaszcza, a następnie ukląkł i zaczął oczyszczać ławkę ze śniegu. Bannermana znów uderzyła bladość jego twarzy i widoczne na niej.

– Dziennikarze pójdą za nami, to pewne jak śnieg w listopadzie.

– Mówiłeś coś o tylnym wejściu.

– Tak, ale to droga ewakuacyjna na wypadek pożaru. Można wejść, ale jeśli próbuje się wyjść, natychmiast dzwoni alarm. Johnny zagwizdał przez zaciśnięte zęby.

– Więc niech idą za nami.

Przez dłuższą chwilę Bannerman przyglądał mu się z namysłem, a później skinął głową.

– Dobrze.

8

Gdy tylko wyszli razem z biura, reporterzy poderwali się z miejsc. Johnny'emu przypomniało to hodowlę psów w Dur-ham, gdzie zdziwaczała starsza pani trzymała collie. Psy wybiegały, kiedy przechodził obok jej domu z wędką, szczekały, warczały i straszyły ludzi. Szczerzyły kły, ale żaden nigdy nikogo nie ugryzł.

– Czy wiesz, kto to zrobił, Johnny?

– Masz jakiś pomysł?

– Odbiera pan jakieś fale, panie Smith?

– Szeryfie, czy wezwanie jasnowidza było pańskim pomysłem?

– Czy policja stanowa i biuro prokuratora wiedzą, co tu się dzieje, szeryfie Bannerman?

– Sądzisz, że go dopadniesz, Johnny?

– Szeryfie, czy ten facet jest pana zastępcą?

Bannerman przepychał się między nimi energicznie, zapinając po drodze płaszcz. Powtarzał, że nie udziela informacji, a Johnny w ogóle się nie odzywał.

Dziennikarze stłoczyli się przy wejściu, gdy Johnny i Bannerman schodzili po ośnieżonych schodach. Dopiero kiedy minęli radiowóz i znaleźli się na ulicy, jeden z reporterów zorientował się, że idą do parku. Dziennikarze ruszyli po płaszcze, a ci, którzy byli ubrani, zbiegli po schodach, wrzeszcząc jak dzieci.

9

Mroczną ciemność rozpraszały tylko światła latarek. Wiatr wył, niosąc płachty śniegu to w jedną, to znów w drugą stronę.

– Za cholerę nic tu nie zdołasz zobaczyć – powiedział szeryf. – Ani ty, ani… Niech to diabli! – Niemal się przewrócił, kiedy jeden z dziennikarzy w grubym palcie i przedziwnym kapeluszu wpadł na niego z całej siły.

– Przepraszam, szeryfie – powiedział zawstydzony. – Ślisko tu. Zapomniałem kaloszy.

Z panujących ciemności wyłoniła się żółta, nylonowa lina i huśtająca się tabliczka z napisem: POLICJA. ZAKAZ WSTĘPU.

– Zapomniałeś i głowy – odpowiedział Bannerman. – A teraz stój w miejscu i wy wszyscy też. Trzymajcie się z tyłu!

– Miejski park jest własnością obywateli, szeryfie! – krzyknął jeden z dziennikarzy.

– To prawda. Ale policja prowadzi tu śledztwo! Przejdziesz za linę i spędzisz noc w celi.

Szeryf oświetlił latarką linę i podniósł ją tak, by Johnny mógł przejść pod spodem. Poszli' w dół zboczem pagórka ku niewyraźnie widocznym w ciemności ławkom. Za ich plecami, wzdłuż liny, stali dziennikarze, oświetlając ich z kilku latarek, tak że Johnny i George Bannerman maszerowali w słabym świetle niby jakiegoś reflektora punktowego.

– Nic nie widać – stwierdził Bannerman.

– Bo i tak nie ma tu nic ciekawego – odparł Johnny. – Prawda?

– Nie, już nie. Powiedziałem Frankowi, że może zdjąć linę. Teraz cieszę się, że nie znalazł na to czasu. Chcesz podejść do estrady?

– Na razie nie. Pokaż mi, gdzie znalazłeś niedopałki papierosów.

Przeszli kawałek dalej i nagle Bannerman stanął.

– Tutaj. – Wskazał na ławkę będącą niewyraźnie majaczącym spod śnieżnej zaspy kształtem.

Johnny zdjął rękawiczki. Wsadził je do kieszeni płaszcza, a następnie ukląkł i zaczął oczyszczać ławkę ze śniegu. Banner-mana znów uderzyła bladość jego twarzy i widoczne na niej zmęczenie. Klęczący przed ławką, wyglądał jak człowiek pogrążony w żarliwej modlitwie.

Johnny poczuł, że ręce mu zziębły, a zaraz potem zdrętwiały. Dotarł już do nierównej, nie odmalowanej powierzchni ławki. Miał wrażenie, że widzi ją bardzo wyraźnie, niemal jak przez lupę. Ławka była niegdyś zielona, choć większość farby została z niej zmyta lub odpadła. Dwa zardzewiałe bolce łączyły siedzenie z oparciem.

Położył na ławce obie dłonie i nagle zalało go przedziwne, a zarazem straszne uczucie – nigdy przedtem nie czuł nic tak silnego i w przyszłości miał to poczuć jeszcze tylko raz. Patrzył na ławkę; zmarszczył brwi, mocniej zacisnął na niej dłonie. Była to…

(Letnia ławka)

Ileż setek ludzi siadywało na niej przy tej czy innej okazji, słuchając „Boże, błogosław Amerykę", „Na zawsze gwiaździsty sztandar" (Nie krzywdź płetwiastych przyjaciół… bo kaczka też jest czyjąś matką) i bojowej pieśni „Tygrysów z Castle Rock"! Zielone liście w lecie, mgiełka jesiennego upału jak wspomnienie łupin po kukurydzy i mężczyźni z grabiami w łagodnym mroku wieczoru. Warkot wielkiego bębna z przeciągniętym przez środek drutem. Błyszczące złotem trąbki i puzony, mundurki szkolnej orkiestry…

(Bo kaczka… też jest… czyjąś matką…)

Sympatyczni miejscowi ludzie siadali tu słuchając, bijąc brawo, trzymając programy zaprojektowane i wydrukowane przez szkolną pracownię graficzną.

Lecz dziś rano siedział tu morderca. Johnny go wyczuwał.

Ciemne gałęzie drzew wyglądają na tle chmurnego nieba jak ruiny. On (ja) siedzi tu, pali, czeka, czuje się dobrze, czuje się, jakby on (ja) mógł przeskoczyć przez sam dach świata i wylądować równo na obie nogi. Nuci piosenkę. Coś z Rolling Stonesów. Nie rozumiem jej, ale najwyraźniej wszystko jest… jakie?

W porządku. Wszystko jest w porządku, wszystko jest szare i czeka na śnieg, a ja jestem…

– Gładki – szepnął Johnny. – Jestem gładki. Jestem taki gładki.

Bannerman pochylił się, nie słysząc słów zagłuszanych wyciem wiatru.

_ Co?

– Gładki – powtórzył Johnny. Spojrzał na Bannermana i szeryf mimowolnie zrobił krok do tyłu. Oczy Johnny'ego były zimne i nieludzkie. Ciemne włosy powiewały dziko wokół bladej twarzy, a nad jego głową wył zimowy wiatr i wisiało czarne niebo. Jego ręce sprawiały wrażenie przyspawanych do ławki.

– Jestem taki kurewsko gładki – powiedział teraz wyraźnie. Na jego ustach pojawił się triumfujący uśmiech. Patrzył przez Bannermana. I Bannerman uwierzył. Tego nie zagrałby nikt, bo nikt nie byłby w stanie tak udawać. A najstraszliwsze było to… że Johnny kogoś mu przypominał. Ten uśmiech… ton głosu… Johnny Smith znikł, pozostała po nim skorupa człowieka. Za zasłoną jego zwykłych rysów, zupełnie płytko, że można prawie było jej dotknąć, kryła się inna twarz. Twarz mordercy.

Twarz kogoś, kogo znał.

– Nigdy mnie nie złapiesz, bo jestem dla ciebie za gładki. -Śmiech, pewny siebie, nieco kpiący. – Wkładam go na siebie za każdym razem i jeśli drapią… albo gryzą… nie mogą się do mnie dobrać… bo jestem taki GŁADKI!

Głos Johnny'ego zmienił się w zwycięski, szalony krzyk, zagłuszający wycie wiatru i Bannerman cofnął się jeszcze trochę, czując, jak dostaje gęsiej skórki, jak jądra kurczą mu się ze strachu i opierają o wnętrzności.

Niech to się skończy, pomyślał. Niech to się zaraz skończy. Proszę.

Johnny pochylił głowę nad ławką. Spomiędzy jego nagich palców spływał topniejący śnieg.

(Śnieg. Miękki śnieg, tajemniczy śnieg)

(Zakładała mi na niego klamerkę, żebym wiedział, jak to jest. Jak to jest, kiedy złapie się chorobę. Chorobę od jednej z tych kurwiszonów, wszystkie są kurwiszonami i trzeba je powstrzymać, tak, trzeba powstrzymać, tak, stop, tak, stop, tak stop STOP o mój Boże znak STOP!)

Znów był mały. Chodził do szkoły w padającym, miękkim, tajemniczym śniegu. I zza ruchomej, białej zasłony wyłaniał się mężczyzna, przerażający czarny mężczyzna o skrzywionej w uśmiechu twarzy i oczach błyszczących jak srebrne ćwierćdolarówki, i w jednej dłoni w rękawicy trzymał znak STOP… on!… on!… on!

(O MÓJ BOŻE… POWSTRZYMAJ GO… MAMO… BROŃ MNIE PRZED NIM, BROŃ MNIEEEEE)

Johnny krzyknął i oderwał się od ławki. Upadł, dłonie przyłożył do policzków. Bannerman przykucnął przy nim, bardzo przestraszony. Zgromadzeni za liną dziennikarze poruszyli się, zaczęli coś mówić.

– Johnny! Ocknij się! Słuchaj, Johnny…

– Gładki. – Johnny spojrzał na Bannermana oczami kryjącymi ból. W wyobraźni ciągle widział ten czarny kształt z oczami jak błyszczące ćwierćdolarówki, wyłaniający się zza zasłony śniegu. Krocze pulsowało tępym bólem od szczypiec do bielizny, które matka kazała mu nosić. Wtedy nie był mordercą, o nie, nie był zwierzęciem, zboczeńcem, chujem czy jak tam nazywał go Bannerman, był tylko małym chłopcem z klamerką na… na…

– Pomóż mi wstać – szepnął Johnny. Bannerman podał mu rękę i pociągnął.

– Teraz estrada.

– Nie. Chyba powinniśmy wracać, Johnny.

Johnny ominął go, nie zwracając nań uwagi, i zataczając się poszedł w stronę estrady – wielkiego, majaczącego przed nimi, okrągłego cienia. Miejsca śmierci. Bannerman podbiegł i zrównał się z nim.

– Johnny, wiesz, kto to jest? Czy wiesz, kto…?

– Nie znaleźliście nigdy śladów tkanki pod paznokciami ofiar, bo nosił płaszcz od deszczu – dyszał Johnny. Z trudnością wykrztusił te słowa. – Płaszcz od deszczu z kapturem. Gładki, śliski, winylowy płaszcz. Sprawdź wszystkie poprzednie raporty. Sprawdź wszystkie poprzednie raporty, to sam zobaczysz. Za każdym razem padał śnieg albo deszcz. Drapały go, tak, drapały. Walczyły. Jasne, że walczyły. Ale ich palce tylko ślizgały się po materiale.

– Kto to, Johnny? Kto to?

– Nie wiem. Ale się dowiem.

Johnny poślizgnął się na najniższym z sześciu stopni prowadzących na estradę, zachwiał i byłby upadł, gdyby Bannerman nie złapał go za rękę. Weszli na scenę. Nie było tu prawie śniegu, zaledwie cienka warstwa – a to z powodu stożkowatego dachu. Szeryf skierował światło latarki na podłogę, a Johnny pełzł po niej na czworakach. Dłonie miał jaskrawoczerwone. Bannerman pomyślał, że są już pewnie odarte do żywego mięsa. Johnny zatrzymał się nagle i zesztywniał jak pies, który właśnie złapał trop.

– Tu – szepnął. – Zrobił to właśnie tu.

Zalały go obrazy, kształty, wrażenia. Silny smak podniecenia, tym większego, że przecież mogli go zobaczyć. Dziewczynka wiła się, próbowała krzyczeć. Nakrył jej usta dłonią w rękawiczce. Ciągłe podniecenie. Nigdy mnie nie złapią, jestem Niewidzialny Człowiek, czy to jest dla ciebie wystarczająco wstrętne, mamo?

Johnny jęczał, potrząsając głową.

Odgłos rozdzieranego ubrania. Uczucie ciepła. Coś płynie. Krew? Sperma? Mocz?

Dostał drgawek. Włosy przykleiły mu się do twarzy. Jego twarzy. Uśmiechnięta, szczera twarz widoczna w kręgu kaptura, kiedy jego (moje) dłonie zaciskają się na jej szyi w chwili orgazmu… zaciskają… zaciskają…

Obrazy zaczęły znikać, a jednocześnie jego ręce straciły swą siłę. Johnny pochylił się do przodu i upadł na scenę jak podcięty. Kiedy Bannerman dotknął jego ramienia, krzyknął i próbował czołgać się na bok; na twarzy miał wyraz panicznego strachu, który po chwili zaczął znikać. Oparł głowę o sięgające pasa ogrodzenie estrady i zamknął oczy. Jego ciałem raz po raz wstrząsały drgawki. Spodnie i płaszcz miał pokryte śniegiem.

– Wiem, kto to jest – powiedział.

10

Piętnaście minut później Johnny ponownie znalazł się w gabinecie Bannermana, rozebrany do slipów i przysunięty blisko elektrycznego piecyka. Nadal było mu zimno, wyglądał strasznie, ale przestał się trząść.

– Na pewno nie chcesz kawy? – zapytał Bannerman. Tylko potrząsnął głową.

– Nie znoszę kawy.

– Johnny… – Szeryf usiadł. – Czy ty naprawdę już wiesz?

– Wiem, kto je zabił. Dorwałbyś go w końcu i tak. Cały czas miałeś go w zasięgu ręki, był po prostu zbyt blisko. Widziałeś go nawet w tym jego lśniącym, szerokim płaszczu. Przeprowadza w nim dzieci przez ulicę. Ma w ręku znak „Stop" i rano przeprowadza je przez ulicę.

Bannerman wytrzeszczył oczy. Wyglądał jak trafiony piorunem.

– Sugerujesz, że to Frank? Frank Dodd? Odbiło ci!

– Zabił je Frank Dodd. Właśnie on zabił je wszystkie.

Bannerman sprawiał wrażenie ogłuszonego, jakby nie wiedział, czy ma się śmiać, czy wymierzyć Johnny'emu porządnego kopniaka.

– W życiu nie słyszałem bardziej szalonych bredni – powiedział w końcu. – Frank to wspaniały człowiek i wspaniały policjant. Za rok, w listopadzie, odejdzie, żeby kandydować na szefa policji miejskiej, i zrobi to z moim błogosławieństwem. – Wyraz jego twarzy zmienił się na rozbawiony, z domieszką zmęczenia i pogardy. – Ma dwadzieścia pięć lat. To oznacza, że musiałby zacząć mordować, mając zaledwie dziewiętnaście. Mieszka w domu z matką i nie wychyla się, nie szaleje – matka jest chora: stałe napięcie nerwowe, nadczynność tarczycy i do tego cukrzyca. Johnny, jesteś w błędzie. Frank Dodd nie jest mordercą. Zaręczyłbym za niego głową.

– Przez dwa lata nikt nie zginął. Gdzie był wtedy Frank Dodd? W mieście?

Bannerman spojrzał na niego i z jego twarzy znikło rozbawienie; był po prostu zły, wściekły.

– Nie chcę więcej o tym słyszeć. Od początku miałeś rację – jesteś zwykłym oszustem. No, zarobiłeś sobie punkty u dziennikarzy, ale to nie oznacza, że możesz oczerniać dobrego policjanta, człowieka…

– Którego traktujesz jak syna – dokończył cicho Johnny. Bannerman zacisnął usta, a jego twarz, czerwona od długiego przebywania na dworze, wyraźnie zbladła. Sprawiał wrażenie, jakby otrzymał cios poniżej pasa. A później wszystko minęło i jego twarz nie miała już żadnego wyrazu.

– Wynoś się stąd – powiedział. – Niech cię podrzuci któryś z kumpli z prasy. Po drodze możesz nawet udzielić wywiadu. Ale przysięgam na Boga, przysięgam na Boga W s z e c h m o g ą c e g o, że jeśli wspomnisz nazwisko Franka Dodda, znajdę cię i skręcę ci kark. Zrozumiałeś?

– Jasne! Kumple z prasy! – Johnny nagle wrzasnął na szeryfa. – Święta racja! Już widzisz, jak odpowiadam na te ich wszystkie pytania, nie? Jak pozuję do fotografii, dbając tylko o dobre ujęcie! I upewniam się, że nie zrobią błędu w nazwisku!

Przez moment Bannerman sprawiał wrażenie zaskoczonego, ale szybko przyszedł do siebie.

– Trochę ciszej.

– Nie! Nie będę milczał! – Głos Johnny'ego podniósł się o kilka tonów. – Chyba zapomniałeś, kto do kogo dzwonił. Pozwól, że ci odświeżę pamięć: to t y dzwoniłeś do m n i e. Wcale mi nie zależało, żeby się tu znaleźć.

– To nie znaczy, że nie jesteś…

Johnny ruszył w stronę szeryfa, mierząc w niego wskazującym palcem jak z pistoletu. Był od niego kilkanaście centymetrów niższy i prawdopodobnie ze czterdzieści kilogramów lżejszy, ale Bannerman cofnął się o krok, tak jak to uczynił w parku. Policzki Johnny'ego zabarwiły się jaskrawą czerwienią. Wargi miał ściągnięte, jakby szczerzył zęby.

– Tak, masz rację. Kto do kogo dzwonił, nie ma żadnego cholernego znaczenia. Tylko nie chcesz, żeby to był Dodd, prawda? Gdyby chodziło o kogoś innego, już gnałbyś go aresztować, ale to nie może być przecież dobry, stary Frank Dodd. Bo Frank jest wspaniały, troszczy się o mamusię, szanuje dobrego, starego Pana Szeryfa George'a Bannermana. Boże, Frank to cholerny Chrystus, co właśnie zszedł z krzyża, tylko że gwałci i morduje starsze panie i małe dziewczynki, i to mogła być twoja c ó r k a, Bannerman, nie rozumiesz, że to mogła być twoja c ó r k a, twoja własna c ó r…

Wtedy Bannerman go uderzył. W ostatniej chwili próbował się powstrzymać, lecz nie zdołał, a cios był wystarczająco mocny, by Johnny cofnął się, potknął o nogę krzesła i runął jak długi na podłogę. Z policzka, rozciętego pamiątkowym sygnetem Akademii Policyjnej, popłynęła krew.

– Sam się o to prosiłeś – rzekł Bannerman, ale w jego głosie zabrakło przekonania. Uświadomił sobie, że po raz pierwszy w życiu uderzył kalekę… lub prawie kalekę.

Johnny czuł, że jego głowa jest niezwykle lekka i pełna dzwoniących dzwoneczków. Miał wrażenie, że jego głos należy do kogoś innego, spikera radiowego bądź aktora z taniego filmiku.

– Powinieneś paść na kolana i dziękować Bogu za to, że rzeczywiście nie było żadnych śladów; biorąc pod uwagę uczucia, jakimi darzyłeś Dodda, zapewne coś byś przegapił. A wtedy na dodatek czułbyś się jeszcze odpowiedzialny za śmierć Mary Kate Hendrasen.

– To tylko kolejne cholerne łgarstwo – powiedział Bannerman wolno i bardzo wyraźnie. – Zaaresztowałbym brata, gdyby był winny. Wstawaj. Przykro mi, że cię uderzyłem.

Pomógł Johnny'emu wstać i obejrzał zadrapanie na jego twarzy.

– Przyniosę apteczkę i przemyję ranę.

– Nie ma o czym mówić. – W głosie Johnny'ego nie słychać już było gniewu. – Chyba strasznie na ciebie napadłem, prawda?

– Powtarzam ci, że to nie może być Frank. Nie zależy ci na rozgłosie, wiem. Nie miałem racji. Tak, byłem zdenerwowany. Ale te wibracje, ciała astralne czy co to do cholery jest, tym razem dały ci popalić.

– Więc najlepiej sprawdź. – Johnny spojrzał prosto w oczy Bannermana. – S p r a w d ź to. Udowodnij, że się pomyliłem. – Przełknął ślinę. – Skontroluj daty i godziny z rozkładem pracy Franka. Możesz to zrobić?

– Wydruki sięgają jakichś czternastu, piętnastu lat. Chyba udałoby mi sieje sprawdzić.

– Więc zrób to.

– Panie… – Szeryf przerwał -… Johnny, gdybyś z n a ł Franka, sam byś się z tego śmiał. Naprawdę. Nie chodzi o mnie, spytaj każdego…

– Jeśli się mylę, chętnie przyznam ci rację.

– To szaleństwo – mruknął Bannerman, ale podszedł do szafki, w której trzymał stare karty zegarowe, i otworzył ją.

11

Minęły dwie godziny. Zbliżała się pierwsza w nocy. Johnny zadzwonił do ojca i powiedział mu, że prześpi się gdzieś w Castle Rock; wyjący wiatr smagał śniegiem, pędzącym z równą, oszałamiającą szybkością; nie sposób było prowadzić samochód przy tak porywistym wietrze.

– Co się tam dzieje? – zapytał Herb. – Możesz mi zdradzić cokolwiek?

– Lepiej nie przez telefon, tato.

– W porządku, Johnny. Nie przemęczaj się.

– Dobrze.

Ale się jednak przemęczył. Był wyczerpany bardziej niż kiedykolwiek, z wyjątkiem tych pierwszych godzin fizykoterapii z Eileen Magown. Miła kobieta, pomyślał bez związku. Miła, przyjazna kobieta, przynajmniej do chwili, kiedy powiedział, że jej dom płonie. Później stała się daleka, obca. Podziękowała mu, jasne, tylko… tylko czy kiedyś go po tym dotknęła? Zwyczajnie, dotknęła? Chyba nie. I kiedy już wszystko się skończy, to samo będzie z Bannermanem. Szkoda. Podobnie jak Eileen, był miły, ale ludzie robili się bardzo nerwowi w towarzystwie innych ludzi, którym wystarczyło tylko czegoś dotknąć, żeby wszystkiego się o tym dowiedzieć.

– To niczego nie dowodzi – mówił właśnie Bannerman. W jego głosie brzmiał dziecinny upór, sprawiający, że Johnny miał ochotę złapać go i potrząsać tak długo, aż zaczną mu grzechotać kości. Ale był na to zbyt zmęczony.

Patrzyli na prowizoryczny wykres, który Johnny sporządził na odwrocie formularza dotyczącego zużytych policyjnych radarów. Na biurku Bannermana stało siedem czy osiem kartonów z dokumentami, a na wierzchu koszyka na korespondencję leżały karty Franka Dodda sięgające 1971 roku, kiedy to przyjęto go do pracy w biurze szeryfa. Wykres wyglądał następująco:

MORDERSTWA FRANK DODD

Alma Frechette (kelnerka) Pracował na stacji Gulf

15.00, 12/11/70 na głównej ulicy

Pauline Toothaker Wolne

10.00, 17/11/71

Cheryl Moody (uczennica szkoły Wolne podstawowej)

14.00, 16/12/71

Carol Dunbarger (studentka) Dwutygodniowy urlop

?/11/74

Etta Ringgold (nauczycielka) Na służbie

29 (?)/10/75

Mary Kate Hendrasen Wolne

10.10, 17/12/75

Czas podany jako „przybliżony czas śmierci" przez stanowego patologa.

– Nie, to rzeczywiście niczego nie dowodzi – zgodził się Johnny, masując skronie. – Ale i nie eliminuje go, prawda? Bannerman postukał w wykres.

– W czasie morderstwa panny Ringgold był na służbie.

– Jeśli przyjmiemy, że naprawdę zginęła dwudziestego dziewiątego października. Ale równie dobrze mógł to być dwudziesty ósmy albo dwudziesty siódmy. A jeśli nawet był na służbie, to kto podejrzewałby glinę.

Bannerman przyglądał się uważnie wykresowi.

– A co z przerwą? – spytał Johnny. – Z tą dwuletnią przerwą? Szeryf postukał w karty.

– Frank pracował u nas przez cały 1973 i 1974 rok. Sam widziałeś.

– Więc może w tym czasie nie odczuwał potrzeby mordowania. Przynajmniej tyle wiemy.

Tyle wiemy, że nic nie wiemy – sprzeciwił mu się szybko Bannerman.

– A co z 1972 rokiem? 1972 i początkiem 1973? Nie ma kart z tego czasu? Był na urlopie?

– Nie. Frank i chłopak nazwiskiem Tom Harrison przechodzili semestralny kurs zastosowania prawa w małych społecznościach na filii Uniwersytetu Stanu Colorado w Pueblo. To jedyne miejsce w kraju, w którym prowadzą podobne kursy dla policjantów. Trwają osiem tygodni. Frank i Tom byli tam od piętnastego października aż prawie do Bożego Narodzenia. Częściowo płaci stan, częściowo hrabstwo, a częściowo rząd Stanów Zjednoczonych w oparciu o Ustawę o Zastosowaniu Prawa z 1971 roku. Wybrałem Harrisona – jest teraz szefem policji w Gates Falls – i Franka. Długo się wahał, bał się zostawić matkę. Żeby nie skłamać, moim zdaniem próbowała nakłonić syna do pozostania w domu. Namówiłem go jednak do wyjazdu. Chce być zawodowym policjantem, a ukończenie tego kursu wspaniale wygląda w aktach. Pamiętam, że kiedy wraz z Tomem wrócił w grudniu, był mocno przeziębiony i wyglądał nieciekawie. Stracił z dziesięć kilo. Twierdził, że wśród tych cholernych krowiarzy nikt nie umie gotować jak mama.

Bannerman zamilkł. Coś, co właśnie powiedział, najwyraźniej go zaniepokoiło.

– Miał tydzień zwolnienia gdzieś koło Gwiazdki i znów był w formie – mówił dalej, jakby się bronił. – Wrócił najpóźniej piętnastego stycznia. Sam możesz sprawdzić karty.

– Nie muszę. Tak jak nie muszę ci mówić, co teraz zrobisz.

– Właśnie – zgodził się Bannerman. Przyjrzał się swym rękom. – Mówiłem ci, że masz łeb do tej roboty. Może miałem więcej racji, niż myślałem. Niż chciałem mieć.

Podniósł słuchawkę i wyjął z dolnej szuflady biurka grubą książkę telefoniczną w zwykłej, niebieskiej okładce. Przewracał strony, nie podnosząc wzroku.

– To także dzięki ustawie z 1971 roku. Leży w każdym biurze szeryfa w hrabstwach Stanów Zjednoczonych. – Znalazł numer i wykręcił go.

Johnny poruszył się w krześle.

– Halo? Czy mówię z biurem szeryfa w Pueblo?… Doskonale. Nazywam się George Bannerman i jestem szeryfem hrabstwa Castle, w zachodnim Maine… Tak, to właśnie powiedziałem. Stan Maine. Z kim mówię?… W porządku, Taylor, oto sprawa. Mieliśmy tu serię morderstw, gwałt i uduszenie, sześć w ciągu ostatnich pięciu lat. Wszystkie popełniono późną jesienią albo na początku zimy. Mamy… – podniósł na Johnny'ego wzrok pełen bólu, pozbawiony nadziei, a później znów spojrzał na telefon – mamy tu podejrzanego, który był w Pueblo od piętnastego października 1972 roku do… powiedzmy, siedemnastego grudnia. Chciałbym wiedzieć, czy w tym czasie mieliście na swoim terenie przypadek nie rozwiązanego morderstwa – ofiara płci żeńskiej, wiek nieistotny, zgwałcona, przyczyna śmierci: uduszenie. Dalej, chciałbym wiedzieć, czy – jeśli takie morderstwo miało miejsce i zostały przeprowadzone badania -macie typ spermy winnego. Co?… Tak, w porządku. Dziękuję… Tak, będę tu czekał. Do usłyszenia, Taylor. Odwiesił słuchawkę.

– Sprawdzi, czy jestem tym, za kogo się podaję, sprawdzi kartoteki i oddzwoni. Chcesz filiżankę… Nie, nie pijesz kawy, prawda?

– Nie piję. Wystarczy szklanka wody. Podszedł do wielkiej, przeszklonej lodówki i nalał wody do papierowego kubka. Na zewnątrz wył i hulał wiatr. Za jego plecami Bannerman tłumaczył się niezręcznie:

– Tak, jasne. Miałeś rację. To syn, którego bardzo chciałbym mieć. Katrina urodziła się w wyniku cesarskiego cięcia. Żona nie może mieć drugiego dziecka, lekarze mówią, że to by ją zabiło. Przeszła operację, a ja poddałem się sterylizacji. Tak dla pewności.

Trzymając kubek w rękach, Johnny podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Nie dostrzegł niczego ciekawego oprócz śniegu, ale się nie odwracał, bo gdyby się odwrócił, Bannerman by się załamał. Nie trzeba być jasnowidzem, żeby to zrozumieć.

– Ojciec Franka pracował na bocznicy kolejowej. Zginął w wypadku, kiedy chłopak miał pięć lat. Próbował połączyć wagony tak pijany, że gdyby naszczał sobie na nogę, to by pewnie nawet nie zauważył. Zgniotło go. Od tej pory Frank musiał być mężczyzną w domu. Roscoe twierdzi, że w średniej szkole miał dziewczynę, ale pani Dodd szybko położyła temu kres.

Założę się, że tak było, pomyślał Johnny. Kobieta, która zrobiła coś takiego… szczypcami do bielizny… własnemu synowi takich kobiet nic nie powstrzyma. Musi być prawie tak szalona jak on.

– Przyszedł do mnie, kiedy miał szesnaście lat i zapytał, czy jest coś takiego jak policjant na pół etatu. Powiedział, że od dziecka marzył tylko o tym, żeby pracować w policji. Chciał być policjantem. Od razu go polubiłem. Dałem mu robotę w biurze i płaciłem mu z własnej kieszeni. Płaciłem, ile mogłem, wiesz, nigdy nie dopominał się o pieniądze. Był takim chłopakiem, który pracowałby i za darmo. Miesiąc przed ukończeniem szkoły złożył podanie o etat, ale wtedy nie mieliśmy nic wolnego, więc poszedł pracować do Gulfa, na stację Donny Haggara, i zaczął wieczorowe kursy policyjne na uniwersytecie w Gorham. Przypuszczam, że pani Dodd interweniowała i w tej sprawie… narzekała, że zostawiają samą czy coś takiego… ale tym razem Frank się postawił, z moją pomocą. Przyjęliśmy go w lipcu 1971 roku i od tego czasu bez przerwy jest u nas. A teraz ty mi wyskoczyłeś z tą rewelacją i myślę o Katrinie, która szła przez park wczoraj rano, mijając go… kto by to nie był… dla mnie to niemal jak jakieś ohydne kazirodztwo. Frank odwiedzał nas w domu, jadł z nami, raz czy dwa nawet opiekował się Katriną… a ty mi mówisz…

Johnny odwrócił się. Bannerman zdjął okulary i wycierał oczy.

– Jeśli rzeczywiście widzisz takie rzeczy, to ci współczuję. Jesteś żartem Boga, jak dwugłowe cielę, które widziałem kiedyś na jarmarku. Przepraszam. To świństwo powiedzieć ci coś takiego, wiem.

– Biblia mówi, że Bóg kocha wszystkie swe stworzenia – powiedział Johnny drżącym głosem.

– Tak? – Bannerman potarł czerwone ślady na nosie, pozostawione przez okulary. – Nie sądzisz, że dziwnie to okazuje?

12

Kilkanaście minut później zadzwonił telefon i Bannerman natychmiast podniósł słuchawkę. Rozmawiał krótko. Słuchał. Johnny patrzył, jak jego twarz się starzeje. Po chwili szeryf odwiesił słuchawkę i przypatrywał mu się długo w milczeniu.

– Dwunasty listopada 1972 roku – powiedział w końcu. – Studentka. Znaleźli ją na polu przy autostradzie. Zgwałcona i uduszona. Miała dwadzieścia trzy lata. Nie znają typu spermy. Ale to jeszcze nie dowód, Johnny.

– Nie sądzę, żebyś w głębi duszy potrzebował jakiegoś dowodu – stwierdził Johnny. – Jeśli powiesz mu, co masz na niego, moim zdaniem załamie się i przyzna do winy.

– A jeśli tego nie zrobi?

Johnny przypomniał sobie wizję, która nawiedziła go na estradzie. Wracała, godząc w niego jak śmiercionośny bumerang. Uczucie rozdzierania. Ból, przyjemny ból, przypominający ten od klamerki; ból, który odkupywał winy.

– Każ mu zdjąć spodnie. Bannerman tylko na niego popatrzył.

13

Dziennikarze nadal czekali na nich w holu. Tak naprawdę, to pewnie i tak nie ruszyliby się z miejsca (nawet gdyby nie podejrzewali przełomu w sprawie – a w każdym razie tak dziwacznego rozwoju sytuacji), gdyż drogi z miasta były nieprzejezdne.

Bannerman i Johnny wymknęli się z budynku przez okno schowka.

– Jesteś pewien, że to właściwy sposób? – zapytał Johnny. Wiatr wprost wyrywał mu słowa z ust. Bolały go nogi.

– Nie – stwierdził po prostu Bannerman – ale według mnie powinieneś przy tym być. Chciałbym, żeby miał szansę spojrzenia ci w twarz, Johnny. Chodź. Doddowie mieszkają zaledwie dwie przecznice stąd.

Ruszyli przed siebie, ukryci pod kapturami, w wysokich butach, dwa cienie w pędzącym na wietrze śniegu. Bannerman miał pod płaszczem swój służbowy pistolet, u pasa powiesił kajdanki. Nie przeszli jeszcze przecznicy, brnąc w głębokim śniegu, a Johnny już mocno kulał.

Bannerman zauważył to. Zatrzymali się przy wejściu do salonu samochodowego.

– Co z tobą, synu?

_ Nic – odparł Johnny. Na dodatek zaczynała boleć go głowa.

– Przecież widzę! Wygląda, jakbyś szedł na dwóch złamanych nogach.

– Po przebudzeniu miałem kilka operacji. Atrofia mięśni. Mówiąc słowami doktora Browna, mięśnie po prostu się stopiły. To samo ze stawami. Naprawili je, jak mogli, włóknami sztucznymi…

– Jak w „Człowieku za sześć milionów dolarów"? Johnny pomyślał o sporej kupce rachunków za szpital, leżącej sobie na górnej półce kredensu w dużym pokoju.

– No, mniej więcej. Kiedy za długo chodzę, sztywnieją. To wszystko.

– Chcesz wrócić?

Jasne, że chcę. Wrócić i nie musieć już więcej myśleć o tej całej piekielnej sprawie. Szkoda, że w ogóle się tu znalazłem. To nie moja sprawa. Ten facet porównał mnie do dwugłowego cielęcia.

– Nie, wszystko w porządku.

Wyszli z bramy; wiatr z dużą siłą popychał ich na pustej ulicy. Szli z wysiłkiem, pochyleni, przedzierali się razem przez padający śnieg, oświetleni ostrym, przebijającym zawieję światłem neonówek. Skręcili w boczną uliczkę i Bannerman zatrzymał się przy piątym domu; małym, schludnym domeczku w nowoangielskim stylu. Jak wszystkie na tej ulicy był ciemny z oknami zasłoniętymi okiennicami.

– To ten. – Głos Bannermana był zdumiewająco neutralny, płaski.

Przebili się przez zaspę nawianą wokół ganku i weszli na schody.

14

Pani Henrietta Dodd była kobietą potężnie zbudowaną i obrośniętą tłuszczem. Johnny nigdy nie widział kogoś, kto wyglądałby na bardziej chorego. Skórę miała żółtoszarą. Dłonie przypominały łapy gada z wysypką jak egzema. I było też coś w jej oczach – zmrużonych w szparki, tonących wśród podpuchniętych powiek – co w nieprzyjemny sposób przywodziło mu na myśl oczy jego matki w momencie religijnej egzaltacji.

Otworzyła im drzwi dopiero po tym, jak Bannerman walił w nie bez przerwy przez jakieś pięć minut. Johnny stał obok niego na opuchniętych nogach, myśląc, że ta noc nigdy się nie skończy. Będzie trwała i trwała, aż wiatr nawieje tyle śniegu, że spadnie lawina i pogrzebie ich wszystkich.

– Czego szukasz tu w środku nocy, George'u Bannermanie? – zapytała podejrzliwie. Jak u wielu grubych kobiet, głos miała cienki, brzęczący jak puzon – brzmiał tak, jakby ktoś złapał w butelkę muchę lub pszczołę.

– Muszę porozmawiać z Frankiem, Henrietto.

– Więc zrób to rano – powiedziała i zaczęła zamykać im drzwi przed nosem.

Bannerman przytrzymał je ręką w rękawiczce.

– Przykro mi, Henrietto. Musimy porozmawiać natychmiast.

– Tylko że ja nie mam zamiaru go budzić – krzyknęła kobieta, nie ruszając się z progu. – Śpi jak zabity! Są noce, kiedy dzwonię na niego, mam straszliwe palpitacje, a on, czy w ogóle o to dba? Nie, śpi mimo dzwonka, któregoś ranka może się obudzić i znaleźć mnie martwą, zabitą w łóżku przez atak serca, a nie niosącą mu te cholerne rzadkie jajka sadzone! Bo każesz mu za ciężko pracować!

Skrzywiła usta triumfująco; oto brzydkie sekrety zostały wreszcie ujawnione i czapki z głów, panowie!

– Cały dzień, cała noc, różne zmiany, ścigać pijaków w środku nocy, a każdy z nich może mieć trzydziestkę dwójkę pod siedzeniem, jeździć do podłych barów i spelunek, och, to niebezpieczna robota, ale czy cię to w ogóle obchodzi? Ja wiem, co się dzieje w takich miejscach, te tanie kurwiszony będą szczęśliwe, kiedy za kufel piwa zarażą mojego chłopca nieuleczalną chorobą. Jej głos, ta piszczałka, załamywał się, brzęczał. Głowa Johnny'ego pulsowała bólem do taktu. Marzył, żeby Henrietta wreszcie się zamknęła. Zdawał sobie sprawę, że to halucynacja, że zmęczenie i napięcie tej nocy daje wreszcie o sobie znać, ale ulegał coraz silniejszemu wrażeniu, że stoi tam jego matka, która lada chwila odwróci się do Bannermana i zacznie, napominać go, jaki to wielki talent dał mu Bóg.

– Pani Dodd… Henrietto – powtarzał cierpliwie Bannerman. A ona nagle odwróciła się i przyjrzała się Johnny'emu cwanymi, głupimi, świńskimi oczkami.

– A to kto?

– Specjalny zastępca – odparł natychmiast Bannerman. – Henrietto, biorę na siebie odpowiedzialność za obudzenie Franka.

– Aaaach, o d p o w i e d z i a l n o ś ć! – powtórzyła kobieta brzęczącym głosem, z potwornym sarkazmem, i Johnny zorientował się od razu, że jest przerażona. Strach ją przenikał miarowymi, huczącymi falami – i to sprawiało, że coraz bardziej bolała go głowa. Czyż Bannerman nie dostrzegł jej trwogi? – Ood-poo-wiee-dziaal-noość! Jaki ty jesteś wspaaaniały, na Boga, tak! Ale ja nie pozwolę budzić mojego chłopca w środku nocy, George'u Bannermanie, więc ty i ten twój specjalny zastępca możecie się natychmiast wynosić!

Znów spróbowała zamknąć drzwi, lecz tym razem Bannerman pchnął je mocniej, aż całkiem się otworzyły. W głosie szeryfa słychać było ledwie powstrzymywany gniew i ukryte pod nim wielkie napięcie.

– Obudź go, Henrietto. Mówię poważnie. Zrób to natychmiast!

– Nie wolno ci! – krzyknęła. – To nie państwo policyjne! Stracisz za to pracę! Chcę zobaczyć nakaz!

– Tak, masz rację, ale ja chcę pogadać z Frankiem. – Bannerman przecisnął się obok niej.

Nie bardzo wiedząc, co właściwie robi, Johnny poszedł za nim. Henrietta Dodd próbowała go zatrzymać, lecz złapał ją za przegub – w tej chwili chwycił go przejmujący ból, ból tak straszny, że migrena niemal przy nim znikła. I k o b i e t a także go odczuła! Przyglądali się sobie przez moment, który wydawał się trwać wieki; zrozumieli się całkowicie. Przez tę chwilę wydawali się być jednym. Lecz w końcu Henrietta odsunęła się, chwytając się za swój monstrualny biust.

– Moje serce… moje serce… – Namacała kieszeń szlafroka i wyjęła z niej fiolkę pigułek. Jej twarz nabrała koloru surowego ciasta. Zdjęła nakrętkę z fiolki i wyjmując jedną, rozsypała pigułki po wykładzinie. Tę, którą udało się jej wytrząsnąć na dłoń, wrzuciła pod język. Johnny zamarł, patrząc na nią z niemym przerażeniem. Głowę miał jak puchnący pęcherz wypełniony krwią.

– W i e d z i a ł a ś? – szepnął.

Jej grube, pomarszczone wargi rozchylały się i zwierały, rozchylały i zwierały, nie wydając żadnego dźwięku. Przypominała wyjętą z wody rybę.

– Ty przez ten cały czas wiedziałaś?

– Jesteś diabłem! Jesteś potworem… szatanem… moje serce… och, umieram… chyba umieram… George'u Bannermanie, nie waż się budzić mojego dziecka!

Johnny puścił ją, nieświadomie wycierając dłoń w płaszcz, jakby chciał oczyścić ją z czegoś wstrętnego, i chwiejnie wszedł po schodach za Bannermanem. Na dworze wiatr szlochał wśród parapetów niczym zagubione dziecko. W połowie schodów obejrzał się za siebie. Henrietta Dodd półleżała w wyplatanym krześle; dysząca góra mięsa, trzymała w dłoniach wielkie piersi. Wydawało mu się, że jego głowa wciąż się rozrasta, i Johnny pomyślał z rozmarzeniem: "Już niedługo rozleci się i to będzie koniec. Dzięki Bogu!"

Stara, poprzecierana wykładzina leżała na podłodze wąskiego korytarza. Na tapecie widać było zacieki. Bannerman walił w zamknięte drzwi. Tu, na górze, było wyraźnie zimniej.

– Frank? Frank! To George Bannerman! Obudź się, Frank!

Nikt nie odpowiedział. Bannerman nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Jego dłoń opadła na rękojeść pistoletu, ale nie wyjął go. Być może popełnił fatalną pomyłkę… ale pokój Franka Dodda był pusty.

Przez chwilę stali razem na progu i patrzyli. Patrzyli na pokój dziecka. Tapeta – także w zaciekach – przedstawiała tańczących klownów i wspinające się konie. Na małym krzesełku siedział pluszowy miś i przyglądał się im lśniącymi, czarnymi oczkami. W jednym kącie stało pudełko z zabawkami, w drugim wąskie łóżko z klonowego drewna, z rozrzuconą pościelą. Na oparciu łóżka, nie pasując do wnętrza, wisiał pas z bronią.

– Mój Boże – Bannerman mówił całkiem cicho. – A to co?

– Ratunku! – Dobiegł ich z dołu głos Henrietty Dodd. – Pomocy…

– Wiedziała – powiedział Johnny. – Wiedziała od samego początku, od zamordowania Almy Frechette. Powiedział jej. A ona go kryła.

Szeryf powoli wycofał się z pokoju i otworzył kolejne drzwi, prowadzące do gościnnej sypialni, pustej. Wzrok miał niepewny, w oczach ból. Przejrzał szafę – była także pusta, tylko na podłodze stały porządnie ustawione trutki na szczury. Kolejne drzwi. Ta sypialnia okazała się w ogóle nie wykończona i tak zimna, że widać było parę z jego oddechu. Szeryf rozejrzał się. Były jeszcze jedne drzwi, tuż przy schodach. Podszedł do nich, a Johnny za nim. Te okazały się zamknięte.

– Frank? Jesteś tam? – Szeryf szarpnął za klamkę. – Otwieraj, Frank!

Nikt nie odpowiedział. Bannerman podniósł nogę i kopnął drzwi tuż pod zamkiem. Rozległ się głuchy trzask – zabrzmiał echem w głowie Johnny'ego jak stalowa taca upuszczona na kafelki.

– O Boże! – powiedział Bannerman cichym, zduszonym głosem. – Frank!

Zza jego pleców Johnny zobaczył Franka Dodda siedzącego na opuszczonej pokrywie sedesu. Zobaczył za wiele. Pod lśniącym, czarnym płaszczem przeciwdeszczowym, który narzucił na ramiona, Frank był nagi. Czarny kaptur płaszcza (kaptur kata, przebiegło Johnny'emu przez głowę) leżał na rezerwuarze jak groteskowy, przekłuty czarny balon. Frankowi udało się jakoś poderżnąć sobie gardło – choć Johnny nigdy nie uznałby tego za możliwe. Na krawędzi umywalki leżała paczka żyletek Wilkinsona, jedna z nich upadła na podłogę, błyszcząc groźnie. Na jej krawędzi zaschły krople krwi. Krew z rozciętej żyły szczękowej i tętnicy szyjnej opryskała całe wnętrze, w fałdach leżącego na podłodze płaszcza gromadziły się małe kałuże. Zachlapała zasłonę otaczającą prysznic, ozdobioną wzorem z kaczek spacerujących w wodzie z parasolami nad głową. Zachlapała sufit.

Na szyi Franka Dodda, na nitce, wisiała kartka z wypisanym szminką jednym słowem: WYZNAJĘ.

Ból głowy stał się nie do wytrzymania. Johnny macał ręką drzwi w poszukiwaniu oparcia.

Wiedział, myślał niespójnie. Kiedy mnie zobaczył, jakoś się zorientował. Wiedział, że to już koniec. Wrócił do domu. Zabił się.

Czarne kręgi przysłaniają mu toaletę, rozszerzają się złowrogimi falami.

Jakiż talent dal ci Bóg, Johnny.

(WYZNAJĘ)

– Johnny.

Z bardzo daleka.

– Johnny, dobrze się…

Znika. Wszystko znika. To dobrze. Lepiej byłoby, gdyby nigdy nie obudził się ze śpiączki. Lepiej dla wszystkich zainteresowanych. Cóż, miał swoją szansę.

– Johnny…

Frank Dodd wrócił do domu i zdołał poderżnąć sobie gardło od przysłowiowego ucha do ucha, podczas gdy na dworze szalała zamieć, jakby piekło uwolniło wszystkie swe demony. Ale wywaliło, jak powiedział ojciec, kiedy – zimą, przed dwunastoma laty – rury kanalizacyjne w piwnicy zamarzły i pękły. Ale wywaliło. Jasne, jak cholera. Wywaliło aż pod sam sufit.

Odniósł wrażenie, że mógł wtedy krzyknąć, choć potem nigdy nie był tego pewien. Być może tylko wyobraził sobie, że krzyczy. Ale miał o c h o t ę krzyczeć; wykrzyczeć przerażenie, żal i straszny ból, który dźwigał w sercu.

A później wpadał w ciemność i czuł tylko radość. Johnny stracił przytomność.

15

Z New York Timesa, 19 grudnia 1975 r.

PO ODWIEDZENIU MIEJSCA ZBRODNI JASNOWIDZ Z MAINE PROWADZI SZERYFA DO DOMU JEGO ZASTĘPCY, MORDERCY.

(od naszego specjalnego wysłannika) John Smith z Pownal być może wcale nie jest jasnowidzem, ale trudno byłoby przekonać o tym szeryfa George'a F. Bannermana z hrabstwa Castle w Maine. Zdesperowany po sześciu morderstwach, jakie miały miejsce w małym miasteczku Castie Rock w stanie Maine, szeryf Bannerman zadzwonił do Johna Smitha, prosząc go o przyjazd do Castie Rock i – jeśli to możliwe – udzielenie pomocy. John Smith, który stał się znany w kraju na początku tego roku, kiedy obudził się z głębokiej, trwającej pięćdziesiąt pięć miesięcy śpiączki, został oskarżony przez popularny tygodnik Inside View o oszustwo, lecz na wczorajszej konferencji prasowej szeryf Bannerman powiedział tylko, że „my tu, w Maine, nie zwykliśmy przywiązywać większej wagi do tego, co piszą nowojorscy dziennikarze".

Według szeryfa John Smith pełzał na czworakach po miejscu, w którym zdarzyła się szósta zbrodnia, czyli w miejskim parku w Castie Rock. Skończyło się to łagodnymi odmrożeniami, jak również odkryciem tożsamości mordercy – zastępcy szeryfa, Franklina Dodda, który był zatrudniony w biurze szeryfa od pięciu lat, czyli tyle, ile sam Bannerman.

Nieco wcześniej John Smith wywołał pewne wzburzenie w rodzinnym stanie, kiedy w przypływie jasnowidzenia odkrył, że dom jego fizykoterapeutki stanął w ogniu, co okazało się prawdą. Na konferencji prasowej, mającej miejsce po tym zdarzeniu, jeden z dziennikarzy wyzwał go…

Z Newsweeka, strona 41, 24 grudnia 1975 r.

NOWY HURKOS

Być może w naszym kraju odkryto pierwszego prawdziwego jasnowidza od czasu Petera Hurkosa. Hurkos – jasnowidz urodzony w Niemczech – potrafił opowiadać ludziom o ich prywatnych sprawach po dotknięciu ich dłoni, zastawy lub innych prywatnych przedmiotów.

John Smith jest nieśmiałym, skromnym człowiekiem mieszkającym w Pownal, w środkowo-południowym Maine. Na początku roku odzyskał przytomność po ponad czteroletniej śpiączce, spowodowanej wypadkiem samochodowym (patrz zdjęcie). Według zajmującego się jego przypadkiem neurologa, doktora Samuela Weizaka, Smith „ozdrawiał cudownie i zdumiewająco". Dziś dochodzi do siebie po lekkich odmrożeniach i czterogodzinnej utracie przytomności wywołanej niezwykłym rozwiązaniem tajemnicy serii morderstw w miasteczku…

27 grudnia, 1975

Droga Saro!

Tata i ja bardzo ucieszyliśmy się z Twojego listu, który przyszedł dzisiaj po południu. Naprawdę, czuję się doskonale, więc przestań się martwić, dobrze? Niemniej dziękuję Ci za troskę. Sprawa „odmrożeń" została mocno rozdmuchana przez prasę. To tylko kilka plamek na czubkach trzech palców lewej ręki. Utrata przytomności spowodowana była, zdaniem Weizaka, „wyłącznie stresem emocjonalnym". Tak, przyjechał po mnie osobiście i nalegał, że odwiezie mnie do szpitala w Portland. Warto zapłacić, żeby tylko zobaczyć go w akcji. Dosłownie zmusił ich, żeby dali mu salę, elektroencefalograf i technika do obsługi. Twierdzi, że nie znalazł żadnych nowych ani postępujących uszkodzeń mózgu. Chce przeprowadzić całą serię testów, a niektóre z nich są jak z podręcznika inkwizytora: „Nawróć się, heretyku, albo zrobimy ci kolejne prześwietlenie mózgu!" (Cha, cha, czy ciągle wąchasz tę wstrętną kokainę, skarbie?) W każdym razie odrzuciłem jego uprzejmą ofertę, nie chciałem znowu dać się trochę pokłuć i podpompować. Tata jest na mnie mocno wkurzony, że nie zgodziłem się na testy, i sugeruje podobieństwo między tym i mamą odmawiającą brania leków na nadciśnienie. Trudno mu wytłumaczyć, że jeśli nawet Weizak coś by znalazł, jest jedna szansa na dziesięć, że mógłby mi pomóc.

Tak, widziałem artykuł w Newsweeku. Moje zdjęcie pochodzi z konferencji prasowej, tylko wykadrowalije. Nie wyglądam jak ktoś, kogo chciałoby się spotkać w ciemnej uliczce, prawda? Cha-cha! Rany Julek (jak lubiła mawiać Twoja przyjaciółka, Anne Strafford), ale bym chciał, żeby go nie opublikowali. Znów zaczęły przychodzić paczki, kartki i listy. Nie otwieram ich nawet jeśli nie rozpoznaję charakteru pisma na adresie, tylko po prostu piszę „zwrócić nadawcy". Są zbyt żałosne, zbyt pełne nadziei i nienawiści, wiary i niewiary, i wszystkie jakoś przypominają mi mamę.

Cóż, nie miałem zamiaru pisać tak ponuro, wcale nie jest tak źle. Ale nie chcę być praktykującym jasnowidzem, nie chcę jeździć na spotkania i występować w telewizji (pewien wariat z telewizji zdobył jakoś mój numer telefonu, jeden Bóg wie jak, i chciał się dowiedzieć, czy nie rozważyłbym możliwości występu w programie Carsona. Wspaniały pomysł, nie? Don Rickles obraziłby kilka osób, jakaś gwiazdka pokazałaby cycuszki, a ja wygłosiłbym kilka przepowiedni. A wszystko to dzięki Sieci Delikatesów General Foods!) Nie chcę żadnego takiego G-Ó-W-N-A. Tak naprawdę, to czekam tylko na powrót do Cleaves Mills, aby jako licealny nauczyciel angielskiego znów żyć w zapomnieniu. Będę przepowiadał wyniki meczów futbolowych naszej drużyny na przedmeczowych piknikach.

Na razie to chyba wszystko. Mam nadzieję, że Ty, Walt i Denny mieliście sympatyczną rodzinną Gwiazdkę i wyczekujecie teraz (z tego, co napisałaś, jestem pewien, że wyczekuje co najmniej Walt) na Rok Wyborczy Dwusetlecia, który właśnie nam się zaczyna. Miło usłyszeć, że Twój mąż będzie kandydował do Senatu, ale ściskaj kciuki, mała – '76 wcale nie wygląda na najlepszy rok dla wielbicieli słoni. Podziękuj za tego w San Cle-mente.

Tata dołącza swe najlepsze życzenia i prosi, żeby podziękować za zdjęcie Denny'ego, które wywarło na nim oszałamiające wrażenie. Ja także dołączam najlepsze życzenia. Dziękuję, że napisałaś, i dziękuję za niepotrzebną troskę (niepotrzebną, ale strasznie miłą). Czuję się dobrze i wprost nie mogę się doczekać normalnej pracy.

Całuję i wszystkiego najlepszego

Johnny

P.S. Po raz ostatni radzę, mała, odpuść sobie tę kokainę.

J.

29 grudnia, 1975

Drogi Johnny!

To chyba najgorszy, najbardziej gorzki list, jaki musiałem napisać w ciągu szesnastu lat pracy w szkolnej administracji – nie tylko dlatego, że jesteś oddanym przyjacielem, ale i dlatego, że jesteś cholernie dobrym nauczycielem. Nie ma sposobu, żeby ci to jakoś osłodzić, więc chyba nie będę nawet próbował.

Rada szkolna zebrała się wczoraj na specjalnym posiedzeniu (zwołanym na wniosek dwóch członków, których nazwisk nie wymienię, ale zasiadali w radzie, kiedy tu uczyłeś, i chyba potrafisz się domyślić, o kogo chodzi) i przegłosowała pięć do dwóch, żeby poprosić Cię o rozwiązanie umowy. Powód: jesteś osobą zbyt kontrowersyjną, by uczyć młodych ludzi. Niemal złożyłem rezygnację, takie czułem obrzydzenie. Gdyby nie Maure-en i dzieciaki, to chyba bym to zrobił. Coś takiego jest gorsze niż usunięcie z listy lektur „Buszującego w zbożu", „Zająca" czy „Ucieczki". Znacznie gorsze. Śmierdzi.

Powiedziałem im to, ale równie dobrze mógłbym do nich przemawiać w esperanto albo suahili. Oni wiedzą tylko, że twoje zdjęcie było w Newsweeku i New York Timesie i że wiadomość z Castle Rock znalazła się w ogólnokrajowym dzienniku telewizyjnym. Zbyt kontrowersyjny! Pięciu staruchów w gorsetach; takich ludzi bardziej interesuje długość włosów niż podręczniki, bardziej przejmują się tym, kto pali marihuanę, niż tym, jak zdobyć nowoczesne wyposażenie do pracowni komputerowej.

Napisałem list protestacyjny do całej Rady i gdybym mocniej nacisnął, moim zdaniem podpisałby go także lrving Finegold. Ale minąłbym się z prawdą, gdybym ci powiedział, że jest najmniejsza nadzieja, by tych pięciu starców zmieniło zdanie.

Uczciwie – radzę ci, weź prawnika, Johnny. Podpisałeś umowę w dobrej wierze i sądzę, że wyciśniesz z nich pensję co do centa niezależnie od tego, czy w ogóle pojawisz się w Cleaves Mills, czy nie. I zadzwoń, gdybyś miał ochotę pogadać.

Przepraszam z całego serca.

Twój przyjaciel

Dave Pelsen

16

Johnny stał przy skrzynce, trzymając w ręku list Dave'a, i patrzył na niego z niedowierzaniem. Był ostatni dzień 1975 roku, jasny i bardzo zimny. Z nosa Johnny'ego wydobywały się dwie proste smużki pary.

– Cholera – szepnął. – Jasna cholera!

Oszołomiony, nie rozumiejąc do końca, co mu napisał Dave, Johnny pochylił się, by zobaczyć, co jeszcze przyniósł listonosz. Jak zwykle, skrzynka była wypełniona po brzegi. Tylko los sprawił, że list od Dave'a znajdował się na dnie.

Biały, długi kawałek papieru powiadamiał go, że ma się stawić na poczcie po odbiór paczek.

Mój mąż opuścił mnie w 1969 roku, oto para jego skarpetek, powiedz mi, gdzie jest, żebym mogła wyegzekwować od tego sukinsyna pieniądze na dziecko.

Moje dziecko zmarło w zeszłym roku, zakrztusiło się, oto grzechotka, proszę, napisz, czy jest szczęśliwe wśród aniołków. Nie ochrzciłam go, bo jego ojciec się temu sprzeciwił, i teraz pęka mi serce. Nie kończąca się litania…

Jakiż talent dał ci Bóg, Johnny.

Powód: Jesteś zbyt kontrowersyjny, by uczyć młodzież.

W nagłym ataku rozpaczy zaczął wygarniać listy i wypchane koperty ze skrzynki; niektóre upuszczał na śnieg. Zbliżał się kolejny napad migreny, zbierała mu się właśnie wokół jak dwie czarne chmury, które bez wątpienia muszą się w końcu zejść, pogrążając go w bólu. Po policzkach nagle popłynęły mu łzy; na ostrym mrozie natychmiast zamarzały w lśniące ścieżki.

Pochylił się i zaczął zbierać listy, które upuścił; dostrzegł jeden, zaadresowany grubym ołówkiem do JOHNA SMITHA PANA JASNOWIDZA.

Pan jasnowidz to ja. Ręce zaczęły mu drżeć i upuścił wszystko, włączając w to list od Dave'a. List Dave'a spłynął, chwiejąc się jak liść, i opadł na śnieg pismem do góry. Przez łzy Johnny widział nagłówek i motto pod pochodnią:

UCZYĆ SIĘ, NAUCZAĆ, WIEDZIEĆ, SŁUŻYĆ

– Służcie mojej dupie, wy tanie sukinsyny – powiedział

Johnny i klęknął, zbierając listy, zgarniając je dłońmi w mitenkach. W palcach pulsował mu tępy ból, wspomnienie po odmrożeniu, wspomnienie po Franku Doddzie, trupie wjeżdżającym w wieczność na zamkniętej toalecie, z krwią na swych jasnych, typowo amerykańskich włosach. WYZNAJĘ.

Zorientował się, że pod nosem mruczy słowa: „Ludzie, wy mnie mordujecie, mordujecie mnie, dajcie mi spokój, nie widzicie, że mnie mordujecie?"

W duchu rozkazał sobie przestać. Nie powinien się tak zachowywać. Życie będzie się toczyć dalej. Tak czy tak, życie z pewnością będzie się toczyć dalej.

Ruszył do domu, zastanawiając się, co ma teraz zrobić. Być może trafi się jakaś okazja. W każdym razie spełnił proroctwo matki. Jeśli Bóg wyznaczył mu zadanie, to wreszcie je spełnił. Nie ma żadnego znaczenia, że był to lot kamikadze. Spełnił zadanie.

Wyrównał rachunki.