Tarzan de la Simioj

Ĉapitro 11 "Reĝo de la simioj"

Ankoraŭ ne mallumis, kiam li atingis la tribon, malgraŭ tio, ke li haltis por elterigi kaj forvori la restaĵojn de la apro, kiun li kaŝis la antaŭan tagon, kaj ankaŭ por preni la pafarkon kaj sagojn de Kulonga el la arbopinto, kie li antaŭe kaŝis ilin.

El la branĉoj en la mezon de la tribo de Kerĉak saltis plenŝarĝita Tarzan.

Kun ŝvelinta brusto li rakontis la glorojn de sia aventuro kaj montris la predaĵojn de sia konkero.

Kerĉak gruntis kaj forturnis sin, ĉar li ĵaluzis pri tiu stranga ano de lia bando. En sia kruela cerbeto li serĉis ian kialon por malutili Tarzanon per sia malamo.

La postan tagon Tarzan ekzercadis per siaj pafarko kaj sagoj tuj je la tagiĝo. Li komenci perdis preskaŭ ĉiun pafitan sagon, sed li finfine lernis celtrafe direkti la bastonetojn, kaj antaŭ paso de monato li povis bonege pafi; sed lia kompetenteco kostis al li preskaŭ la tutan provizon da sagoj.

La tribo daŭre trovis bonan ĉasadon apud la marbordo, kaj Tarzan de la Simioj tial alternis inter pafekzercado kaj plua esplorado de la malgranda selektaĵo de libroj de sia patro.

Tiutempe la juna angla lordo trovis metalan skatoleton kaŝitan en la malantaŭo de ŝranko en la kabano. La ŝlosilo estis en la seruro, kaj post plurmomenta esplorado kaj eksperimentado lin kompensis la sukcesa malfermo de la ujo.

En ĝi li trovis flaviĝintan fotaĵon de glatvizaĝa juna viro, oran medalioneton kovritan de diamantoj kaj pendantan de ora ĉeneto, kelkajn leterojn kaj libreton.

Tarzan tre zorge rigardis ĉiujn.

La fotaĵo plej plaĉis al li, ĉar la okuloj ridetis, kaj la mieno honestis. Tiu estis lia patro.

Ankaŭ la medalioneto allogis lian ŝaton, kaj li ĉirkaŭnukigis la ĉeneton, imitante la ornamadon tiom oftan inter la nigruloj, kiujn li vizitis. La brilantaj ŝtonetoj strange glimis antaŭ lia glata, bruna haŭto.

La leterojn li preskaŭ ne povis elĉifri, ĉar li antaŭe lernis preskaŭ nenion pri manskribado, kaj li tial remetis ilin en la skatoleton kun la fotaĵo kaj turnis sian atenton al la libro.

Tiun preskaŭ plene plenigis bela skribaĵo, sed kvankam la insektetoj estis ĉiuj unuope konataj de li, iliaj aranĝoj kaj kombinoj estas fremdaj kaj tute nekompreneblaj.

Tarzan jam antaŭlonge lernis uzi la vortaron, sed, malkontentige kaj konfuze, tiu pruviĝis senutila por li en ĉi tiu urĝa situacio. Eĉ ne unu vorton el ĉio skribita en la libreto li povis trovi, kaj li tial remetis ĝin en la metalan skatoleton, tamen decidinte poste ellabori ĝiajn misterojn.

Li tute ne sciis, ke tiu libro enhavas inter siaj kovriloj la ŝlosilon pri lia deveno — la respondon de la stranga enigmo pri lia stranga vivo. Temis pri la taglibro de Johano Clayton, Lordo Greystoke — verkita en la franca lingvo, kio estis lia kutimo.

Tarzan remetis la skatoleton en la ŝrankon, sed ĉiam poste li portis en la koro la trajtojn de tiu fortika, ridetanta mieno de lia patro, kaj en la kapo fiksitan decidon solvi la misteron de la strangaj vortoj en la nigra libreto.

Pli aktualaj bezonoj instigis lin, ĉar lia sago-provizo jam elĉerpiĝis, kaj necesis, ke li iru al la vilaĝo de la nigruloj por renovigi ĝin.

Frue je la posta mateno li ekiris, kaj, rapide irante, li antaŭtagmeze alvenis ĉe la senarbejo. Li denove situiĝis en la granda arbo, kaj, same kiel antaŭe, li vidis la virinojn sur la kampoj kaj la vilaĝan straton, kaj rekte sub si la kaldronon da bobelanta veneno.

Dum horoj li atendis konvenan momento por nevidate salti malsupren kaj havigi al si la sagojn, por kiuj li venis; sed nenio nun okazis por forvoki la vilaĝanojn de iliaj hejmoj. La tago daŭris, kaj ankoraŭ Tarzan de la Simioj sidis super la nesuspektanta virino ĉe la kaldrono.

La kampolaboristoj baldaŭ revenis. La ĉasintaj batalantoj elarbariĝis, kaj, kiam ĉiujn jam ĉirkaŭis la palisaro, oni fermis kaj baris la pordegojn.

Multaj kuirpotoj nun evidentis tra la vilaĝo. Antaŭ ĉiu ĥato, virino prezidis super bolanta stufaĵo, dum bananujaj kuketoj kaj kasavaj pudingoj ĉie videblis.

Subite aŭdiĝis krio de la limo de la senarbejo.

Tarzan ekrigardis.

Temis pri grupo da ĉasintoj malfrue revenintaj de la nordo, kaj inter si ili duontrenis, duonportis baraktantan beston.

Kiam ili alproksimiĝis al la vilaĝo, oni malfermis la pordegojn por enlasi ilin, kaj tiam, kiam la vilaĝanoj vidis la viktimon de la ĉaso, al la ĉielo hurliĝis sovaĝa krio, ĉar tiu ĉasito estis homo.

Dum li estis trenita, ankoraŭ rezistante, al la vilaĝa strato, la virinoj kaj geknaboj atakis lin per bastonoj kaj ŝtonoj, kaj Tarzan de la Simioj, juna kaj sovaĝa ĝangala besto, scivolis pri la kruela brutaleco de sia propra speco.

Inter la ĝangalanoj, nur Ŝita la leopardo torturis sian predon. La etiko de ĉiu alia besto garantiis rapidan kaj kompatan morton al la viktimoj.

El siaj libroj Tarzan jam lernis nur disajn fragmentojn de homaj kutimoj.

Sekvante Kulongan tra la arbaro, li atendis trovi metropolon kun strangaj surradaj domoj, kiuj elpufadas nubojn de nigra fumo el arbego elstaranta el la tegmento de unu el ili — aŭ maron kovritan de grandegaj flosantaj konstruaĵoj, kiuj, li sciis, portis nomojn kiel "ŝipoj" kaj «boatoj» kaj "vaporŝipoj" kaj "flosaĵoj".

Lin ege seniluziigis la povra vilaĝeto de la nigruloj, kaŝiĝinta en lia ĝangalo, sen unusola domo tiel granda kiel lia propra kabano apud la fora strando.

Evidentis al li, ke tiuj homoj estis pli malbonaj ol liaj simioj, kaj estis same tiel sovaĝaj kaj krueloj kiel Sabor mem. Tarzan komencis malestimi sian propran specon.

Nun ili ligis la povran viktimon ĉe granda fosto apud la vilaĝa centro, rekte antaŭ la ĥato de Mbonga, kaj tie ili starigis dancantan, hurlantan rondon da batalantoj ĉirkaŭ li, pululantan per brilantaj tranĉiloj kaj minacantaj lancoj.

En pli larĝa rondo kaŭris la virinoj, kriantaj kaj tamtamantaj. Tio memorigis al Tarzan pri la DumDumo, kaj tial li sciis, kio okazos. Li scivolis, ĉu ili saltos sur sian predon dum ĝi ankoraŭ vivas. La Simioj ne kondutis tiel.

La rondo da batalantoj ĉirkaŭ la timeganta kaptito pliproksimiĝis al la predo dum ili sovaĝa dancaĉis je la freneziga muziko de la tamtamoj. Post nelonge lanco etendiĝis kaj piketis la viktimon. Jen la signalo por ankoraŭ kvindek.

Okulojn, orelojn, brakojn kaj krurojn oni trapikis; ĉiu centimetro de la povra, tordiĝanta korpo kiu ne kovris vivnecesan organon fariĝis celo de la kruelaj lancistoj.

Ĝoje hurlis la virinoj kaj infanoj.

La batalantoj, anticipante la okazonta festo, lekis siajn hidajn lipojn, kaj konkuris inter si laŭ la sovaĝeco kaj fieco de la kruelaj maldignaĵoj, per kiuj ili torturis la ankoraŭ konscianta kaptito.

Tiam Tarzan de la Simioj rimarkis sian ŝancon. Ĉiuj okuloj jam fiksiĝis al la entuziasmiga spektaklo ĉe la fosto. La taglumo jam cedis antaŭ la mallumo de senluna nokto, kaj nur la fajroj tuj apud la orgio restis brulantaj, ĵetante senripozan briladon sur la senripozan scenon.

La svelta junulo mallaŭte falis sur la molan teron fine de la vilaĝa strato. Li rapide prenis la sagojn — ĉifoje, ĉiujn, ĉar li kunportis plurajn longajn fibrojn por ligi ilin en fasko.

Sen hasto, li sekure volvis ilin, kaj tiam, antaŭ ol li turnis sin por foriri, la diablo de kapricoj eniris lian koron. Li ĉirkaŭserĉis iun sugeston pri sovaĝa ŝerco per kiu celi tiujn strangajn, groteskajn estaĵojn, ke ili ankoraŭfoje rekonu lian ĉeeston inter ili.

Lasante sian sagofaskon piede de la arbo, Tarzan ŝteliris inter la ombroj flanke de la strato ĝis li atingis la saman dometaĉon, kiun li eniris okaze de sia unua vizito.

Interne, ĉie mallumis, sed liaj palpantaj manoj baldaŭ trovis tion, kion li serĉis, kaj sen plua prokrasto li returnis sin al la pordo.

Nur unu paŝon li tamen faris antaŭ ol lia lerta orelo kaptis la sonon de alvenantaj piedoj, ĝuste ekstere. Post momenteto la formo de virino ombris la enirejon de la dometaĉo.

Tarzan silente retiris sin al la kontraŭa muro, kaj lia mano serĉis la longan, akran ĉastranĉilon de sia patro. La virino rapide aliris la centron de la domaĉeto. Tie ŝi momente paŭzis, manpalpante por tio serĉata. Ĝi evidente ne troviĝis en sia kutima loko, ĉar ŝi pluesploradis pli kaj pli proksime al la muro, kie staris Tarzan.

Tiel proksime ŝi nun staris, ke la simio-homo povis senti la varmecon de ŝia nuda korpo. La ĉastranĉilo leviĝis, kaj tiam la virino turnis sin flankan, kaj baldaŭ elgorĝigita "ha!" anoncis la finan sukceson de ŝia serĉo.

Ŝi tuj turnis sin kaj eliris el la dometaĉo, kaj kiam ŝi trairis la pordon, Tarzan vidis, ke ŝi portas en la mano kuirpoton.

Li proksime sekvis ŝin, kaj spionante el la ombroj de la pordo li rimarkis, ke ĉiuj virinoj de la vilaĝo rapidas al kaj el la diversaj dometaĉoj kun potoj kaj kaldronoj. Tiujn ili plenigis per akvo kaj metis super pluraj fajroj apud la paliso, kie la mortanta viktimo pendis, jam inerta kaj sanga amaso da suferado.

Elektante momenton kiam neniu ŝajne proksimis, Tarzan rapidis al sia sagofasko sub la granda arbo fine de la vilaĝa strato. Same kiel antaŭe, li renversis la kaldronegon antaŭ salti, glatkorpa kaj kateca, inter la subajn branĉojn de la ĝangala giganto.

Li silente grimpis ĝis granda alteco, ĝis li trovis lokon de kiu li povis trarigardis folikadran truon al la sceno sub si.

La virinoj nun pretigis la kaptiton por la kuirpotoj, dum la viroj ĉirkaŭstaris, ripozante pro la laceco post sia freneza festivalo. En la vilaĝo regnis relativa kvieteco.

Tarzan levis tion ŝtelitan de la dometaĉo, kaj, uzante celtrafopovon akrigitan de jaroj da ĵetado de fruktoj kaj kokosoj, lanĉis ĝin al la sovaĝularo.

Rekte inter ilin ĝi falis, trafante unu el la batalantoj ĝuste sur la kapo kaj faligante lin teren. Tiam ĝi ruliĝis inter la virinojn kaj haltis apud la duonbuĉitan aĵon, je kiu ili pretiĝis festeni.

Ĉiuj konsternite rigardis ĝin, dum momento, kaj tiam, unuanime, forkuris al siaj dometaĉoj.

Jen de la tero rigardis ilin grimacanta homa kranio. Ĝia falo el la ĉielo estis miraklo, kiu nepre agitos iliajn superstiĉajn timemojn.

Tiel Tarzan de la Simioj lasis ilin, plenigitajn de teruro pro tiu nova manifesto de la apudesto de iu nevidata kaj fantoma malbonintenca potenco kaŝita en la ĉirkaŭvilaĝa arbaro.

Poste, kiam ili eltrovis la renversitan kaldronegon, kaj eksciis, ke ankoraŭfoje ŝteliĝis la sagoj, komencis evidenti al ili, ke ili ofendis iun gravan dion, situigante sian vilaĝon en ĉi tiu parto de la ĝangalo ne kontentiginte lin. Ekde tiam oni ĉiutage metis manĝoferon sub la granda arbo de kie malaperis la sagoj, kiel provo trankviligi la potenculon.

Sed profunde enteriĝis la semo de timo, kaj se li nur scius tion, Tarzan de la Simioj ĵus starigis la fundamenton por multe da estontaj mizeroj por si kaj sia tribo.

Tiun nokton li dormis en la arbaro, nelonge for de la vilaĝo, kaj frumatene li ekiris je sia vojaĝo hejmen, ĉasante dum la irado. Nur kelkaj beroj kaj foja larvo kompensis lian serĉadon, kaj li malsategis kiam, levante la rigardon de falinta trunko, sub kiu li fosis, li vidis Saboron, leoninon, starantan meze de la vojo eĉ ne dudek paŝojn for de li.

La grandaj flavaj okuloj kun kruela kaj malbonintenca glimo estis fiksitaj al li, kaj la ruĝa lango lekis la sopirantaj lipoj dum Sabor ekkaŭris, silente rampante kun ventro premanta la teron.

Tarzan ne provis eskapi. Li bonvenigis la okazon, kiun, fakte, li serĉadis dum pluraj tagoj, nun kiam li estis armita de pli ol gresa ŝnuro.

Li rapide prenis sian arkon kaj al la ŝnureto metis bone trempitan sagon, kaj kiam Sabor eksaltis, ankaŭ la eta trafilo eksaltis por enaere renkonti ŝin. Sammomente Tarzan de la Simioj saltis flanken, kaj kiam la katego trafis la teron preter li, ankoraŭ unu mortvenena sago profunde penetris la lumbon de Sabor.

Tondre muĝante, la besto turnis sin kaj denove atakis, sed ŝin renkontis tria sago en unu okulo; sed ĉifoje ŝi jam tro proksimis al la simio-homo por permesi, ke tiu deflankiĝo de la atakanta korpo.

Tarzan de la Simioj falis sub la granda korpo de sia malamiko, sed kun glimanta tranĉilo en la mano kaj pikadanta. Dum momento ili kuŝis tie, kaj tiam Tarzan konstatis, ke la inerta amaso kuŝanta sur li neniam plu povos vundi aŭ homon aŭ simion.

Li malfacile serpentumis elsub la pezego, kaj, starante kaj rigardante la trofeon de sia lerteco, lin inundis ondego da ekzaltiĝo.

Kun brusto ŝvelanta, li metis piedon sur la kadavro de sia forta malamiko, kaj levante sian belan junan kapon, li elmuĝis la teruran defikrion de la venkinta virsimio.

La arbaro eĥis pro tiu sovaĝa kaj triumfa himnokrio. Birdoj eksilentis, kaj la pli grandaj bestoj kaj predantoj silente forrampis, ĉar en la tuta ĝangalo malmultaj estis tiuj, kiuj serĉis malpacon kun la grandaj homsimiluloj.

Kaj en Londono alia Lordo Greystoke samtempe parolis al SIA speco en la Domo de Lordoj, sed neniu tremis pro la sono de lia mallaŭta voĉo.

Sabor pruviĝis malbongusta manĝo eĉ por Tarzan de la Simioj, sed la malsato servis kiel ege efika kaŝilo por malmoleco kaj aĉa gusto, kaj postnelonge, kun tute plena ventro, la simio-homo pretis denove dormi. Li tamen devis unue detranĉi la haŭton, ĉar almenaŭ tiom por tio, kiom por io alia, li deziris detrui Saboron.

Li lerte fortranĉis la peltegon, ĉar li ofte ekzercis je malpli grandaj bestoj. Fininte la taskon, li portis sian trofeon al disforkiĝo de alta arbo, kaj tie, sekure kuntiriĝinte en arbingveno, li falis en profundan kaj sensonĝan dormon.

Pro manko de dormo, laciga ekzercado, kaj plena ventro, Tarzan de la Simioj tradormis tagnokton, vekiĝante je la tagmezo de la posta tago. Li tuj reiris al la kadavro de Sabor, sed koleriĝis, trovante, ke la ostojn jam purigis aliaj malsataj ĝangalanoj.

Post duonhora malstreĉa progreso tra la arbaro, ekvidiĝis juna certo, kaj antaŭ ol la estaĵeto sciis la proksimecon de malamiko, sageto jam penetris ĝian kolon.

Tiel rapide funkciis la veneno, ke, post nur deko da saltoj, la cervo plonĝfalis inter la arbustojn, mortinte. Denove Tarzan bankedis, sed ĉifoje li ne dormis.

Li anstataŭe plurapidis al la loko, kie li lasis la tribon, kaj trovinte ilin li fiere eksponis la haŭton de Sabor, leonino.

"Rigardu!" li kriis, "Simioj de Kerĉak. Vidu, kion Tarzan, multopova mortiganto, faris. Kiu alia inter vi jam mortigis iun el la popolo de Numa? Tarzan estas plejpotenca inter vi, ĉar Tarzan ne estas simio. Tarzan estas — " Sed jen li devis ĉesi, ĉar en la lingvo de la homsimiluloj mankis vorto por «homo», kaj Tarzan povis nur skribi la vorton en la angla; li ne scipovis elparoli ĝin.

La tribo jam grupiĝis por rigardi la pruvaĵon pri lia mirinda kapableco, kaj por aŭskulti liajn vortojn.

Kerĉak sola retiriĝis, vartante siajn malamon kaj koleregon.

Io subite rompiĝis en la kruela cerbeto de la homsimilulo. Kun terura muĝo la granda besto saltis en la grupon.

Mordante, kaj batante per siaj manegoj, li mortigis kaj vundegis dekon antaŭ ol la ceteraj povis eskapi en la suprajn terasojn de la ĝangalo.

Bavante kaj ŝrikante pro la frenezeco de sia kolerego, Kerĉak ĉirkaŭserĉis la celon de sia plej granda malamo, kaj li vidis, ke tie, sur apud branĉo, tiu sidas.

"Venu malsupren, Tarzan, potenca mortiganto," elkriis Kerĉak. "Venu malsupren kaj sentu la dentegojn de pli potenca! Ĉu potencaj batalantoj fuĝas arben kiam danĝero alproksimiĝas?" Kaj tiam Kerĉak eligis la tondra defikrio de sia popolo.

Tarzan kviete falis teren. La tribo senspire rigardis de siaj altaj fuĝejoj dum Kerĉak, ankoraŭ muĝante, atakis la relative malforta formo.

Pli ol du metrojn staris Kerĉak sur siaj mallongaj kruroj. Ĉe liaj sultregoj amasis kaj rondis grandaj muskoloj. Lia mallonga nuko estis unusola amaso da fermalmolaj tendenoj, ĝibante preter la bazo de la kranio, pro kio lia kapo ŝajnis pilketo etendiĝanta el montego da karno.

Liaj retiritaj, koleregaj lipoj montris liajn grandajn bataldentegojn, kaj liaj etaj, krueloj, sangaj okuloj glimis pro la terura spegulado de lia frenezeco.

Atendis lin Tarzan, mem granda muskola besto, sed liaj cent-okdek-centimetra alteco kaj liaj grandaj ondantaj tendenoj ŝajnis kompatinde nesufiĉaj por la testo, kiu atendis ilin.

Liaj arko kaj sagoj kuŝis iom far, kie li faligis ilin dum li montris la haŭton de Sabor al siaj samtribanoj; pro tio li nun frontis Kerĉak kun sole sia ĉastranĉilo kaj sia supera intelekto por kontraŭpezi la ferocan fortecon de la malamiko.

Kiam sia kontraŭulo muĝante atakis lin, Lordo Greystoke elingigis sian longan tranĉilon, kaj rapide alkuris por renkonti la atakon, kun responda defikrio same tiel terura kaj sangofrostiga kiel tiu de la frontata bestego. Li estis tro sagaca por permesi, ke tiuj longaj vilaj brakoj ĉirkaŭu lin, kaj ĝuste kiam iliaj korpoj preskaŭ karambolis, Tarzan de la Simioj ekkaptis unu el la pojnegoj de sia atakanto, kaj, malpeze saltante al unu flanko, ĝisteniligis sian tranĉilon en la korpon de Kerĉak, sub la koro.

Antaŭ ol li povis retiri la klingon, la armilo elŝiriĝis el lia teno per la rapida plonĝo de la virbruto, kiu celis kapti lin inter tiuj timigaj brakoj.

Kerĉak celis la kapon de la simio-homo per terura batego de la manplato; trafinte, ĝi povus krevigi la flankon de la kranio de Tarzan.

Tro rapidis la homo, kaj preterkaŭrante ĝin, li mem liveris potencan baton, per kunpremita pugno, al la centro de la ventro de Kerĉak.

Tio ŝanceligis la simion, kiu, ankaŭ pro tiu mortiga vundo en la flanko, preskaŭ falis, kiam, per unusola strebego, li momente refortikiĝis — sufiĉe longe por ebligi al li liberigi sian brakon de la teno de Tarzan kaj forte brakumi sian maldikan kontraŭanton.

Streĉante por proksimigi la simio-homon, li celis la gorĝon de Tarzan per siaj makzelegoj, sed la tendenecaj fingroj de la juna lordo atingis tiun de Kerĉak antaŭ ol la kruelaj dentegoj povis kapti la glatan brunan haŭton.

Tiel ili luktis, la unu por premdetrui la vivon de la kontraŭanto per tiuj teruraj dentegoj, la alia por fermi por ĉiam la aertubon forte tenatan dum li fortenis la graŭlanta buŝo.

La pli granda forteco de la simio estis malrapide venkanta, kaj la dentegoj de la streĉiĝanta besto estis ne pli ol centimetron de la gorĝo de Tarzan, kiam, ektremante, tiu granda korpo momente rigidiĝas kaj tiam malrigide falis teren.

Mortiĝis Kerĉak.

Eltirinte tiun tranĉilon, kiu tiom ofte faris lin majstro de multe pli grandaj muskoloj ol la propraj, Tarzan de la Simioj metis sian kolon sur la nukon de la venkita malamiko, kaj denove kaj laŭte sonoris tra la arbaro la feroca, sovaĝa krio de la venkinto.

Kaj tiel la juna Lord Greystoke fariĝis reĝo de la Simioj.