Выбраныя творы ў двух тамах. Том І

ВЕЧНЫ САД У ЗОНЕ ЗНІШЧЭННЯ

Цёплы светлы майскі вечар. Далёка ўнізе за акном затухае ў дрымоце Старавіленская вуліца. Адкладзены ўбок часопіс з артыкулам Астаф'ева пра Гогаля. Паблісквае блакітным вокам тэлевізар — Беражкоў успамінае паездку з Молатавым у Германію. Паглядваем на экран, размаўляем.

- Ну што, так я нічога і не здолеў растлумачыць?..

- Віктар Апанасавіч, а ў што вы верылі ў дзіцячым доме?

- ...У камунізм.

Імя Віктара Казько ў свядомасці большасці тых, хто сёння чытае, звязана з пакаленнем «дзяцей вайны». Крытыкі адзначылі гэта пакаленне як «трэцюю хвалю ваеннай прозы». Гутаркі і інтэрв'ю да дня Перамогі, запрашэнні на «круглыя сталы» і «тэматычныя канферэнцыі» — трывалае месца ў картатэцы літаратурнага працэсу. Сам жа пісьменнік, беручы ўдзел у гэтых гутарках і канферэнцыях, настойліва агаворваў: «Я не адношу сябе да тых, хто піша пра вайну». I зноў: «Я не пісаў пра вайну». I зноў: «Я ніколі не пісаў пра вайну ўвогуле». I тлумачыў: «Я пісаў толькі пра тое, што зведаў, перажыў сам».

Дык што, шэсць аповесцяў і два раманы Віктара Казько — проза аўтабіяграфічная, гісторыя яго сучасніка, яго пакалення?.. Усё ж не, не гісторыя, халодная, храналагічная лінейная, жорстка прыземленая фактамі. Зноў жа, найбольш дакладнае вызначэнне знайшоў ён сам, распавядаючы аб рабоце над апошнім сваім раманам: «Гэта мая споведзь перад чытачом, часам і самім сабою».

Пачыналася гэта споведзь амаль дваццаць гадоў назад аповесцю «Высакосны год». Па пакручастай, аблытанай каранямі сцежцы быў зроблены пісьменнікам першы крок — дамоў, у дзяцінства. Каб потым, саступіўшы з гэтай сцежкі ў «Аповесці пра беспрытульнае каханне» і «Судзе ў Слабадзе», у «Нерушы» і «Хроніцы дзетдомаўскага саду», спыніцца і спытаць сябе і нас: «Каму ж, у чые рукі мы перадалі ўсё гэта, чаму ж у розруху наш дом?..»

«Не мяне — сябе згубілі, вярніцеся ў дом свой» — так гаворыцца ў Святым Пісанні...

ВЯРТАННЕ ПЕРШАЕ

«Высакосны год». «Аповесць пра беспрытульнае каханне». «Суд у Слабадзе».

Такім чынам, дом. Хата. Дзіцячы дом, куды Віктар Казько трапіў — сам дакладна не памятае — годзе ў пяцьдзесят першым ці другім. Дзяцінства. Як ён спрабаваў пераканаць мяне ў адной з нашых даўніх размоў, што дзяцінства яго было шчаслівае, зусім у адпаведнасці з хрэстаматыйнай талстоўскай формулай! Успамінаў вясну, на ўсе чатыры бакі свету разліў Случы, плыты, цёплы дождж, даўкі камяк радасці ў горле... I які цяжкі быў кожны крок назад, у глыбіню памяці, у той час, што быў ужо не дзяцінствам, але — вайною.

— Разумееш, тады не думалася, не было такога ўсведамлення, што вайна — гэта нешта незвычайнае, часовае. Гэта было жыццё, натуральны яго стан. Здавалася, так і павінна быць: чалавек хаваецца, жыве ў норах-зямлянках, за ім гоняцца, калі даганяюць, страляюць, забіваюць —палююць, як па звера... Трэба хавацца і ўцякаць. I ёсць дарога... Калі я думаю пра вайну, я заўсёды бачу дарогу. Адчування прытулку, прыстанішча, хаты няма, толькі дарога...

Вось гэта нялюдская звычайнасць непрытульнасці, неабароненасці, смяртэльнай зацкаванасці і звалася — «трэцяя хваля ваеннай прозы».

I што ж данеслі першыя «хвалі»?

У акопах перадавой, на гарачым снезе ваенных аповесцяў Юрыя Бондарава няма месца дзецям. Тут пра іх гавораць зрэдзь часу і скупа, бліскавічна і на імгненне толькі ўзгадваючы мінулае: «Дзеці!.. Дзеці ж... Не дадзена мне права паміраць. Не!.. Дзе- ці!»—ці зазіраючы ў будучае: «А вайна ж уся да заканчэння... Дзяцей яшчэ народзіш...

Сямігадоваму хлапчуку з прыфрантавой вёскі ад нечаканага маладога кахання, якім захоплены да яго сястры герой аповесці Канстанціна Вераб'ёва, даравана толькі крыху пяшчоты і мімалётнага клопату. Мы будзем сведкамі таго, як на вачах у лейтэнанта загіне яго Марынка, датыкнемся да яго адчаю. I зразумеем, што і ў лёс хлопчыка вайна ўваходзіць як вялікае гора, але нам не дадзена будзе зведаць рэха душы яго на гэтае гора.

У рамане Грыгорыя Бакланава «Ліпень 41 года» ёсць жахлівая сцэна. Ноч, гараць па ўсім даляглядзе вёскі... Злавілі «шпіёна» — мясцовага настаўніка. У тыя хвіліны сляпой нянавісці ўсе вераць: ён сігнальшчык, ён немцаў чакае, і расправа непазбежная. Выратаванне прынясе крык хлопчыка, што кінецца загароджваць бацьку сваім маленькім слабым целам ад бяздумнай людской лютасці: «Не біце яго! Гэта мой, мой, мой тата!..» I мы не забудзем вялікія ад слёз вочы і гэты крык, і, дадумваючы, скіраваныя дакладнаю рукой аўтара, успомнім: так, Дастаеўскі, Іллюшачка, так, білет у рай і слязінка дзіцяці... Дык вось што адчула гэтае дзіця. Якое веданне вайны, жыцця, людзей вынесла яго з жахаў той, у зарывах пажараў ліпеньскай ночы сорак першага года?..

У кнігах Васіля Быкава дзіцячы лёс крайне трагічны. Вайна — заўсёды пакутніцтва чалавека. Але думка пра тое, што вайна — боль і смерць дзяцей, гэта думка, памяць, гэта ўсведамленне ўласнай віны пякельна балючыя для герояў Быкава. Можна развітацца з жыццём, толькі б не было больш такіх трагедый. І прымае на сябе ўсю віну, толькі б вярнуць дзецям маці, Сотнікаў. Вытрымлівае ўсё, што, здавалася б, і немагчыма вытрымаць, але захоўвае дзіця Ляўчук. Шкадуючы дзіця, парушае загад Ляховіч. Здаецца ў палон, калі з-за яго забіваюць дзяўчынку і вось-вось заб'юць яе брата, камбрыг Прэабражэнскі. Вяртаецца ў сяло, каб памерці са сваімі вучнямі, Мароз. Нельга і ўявіць сабе, каб яны былі здольныя пераступіць цераз пакуты дзяцей.

На першых жа старонках рамана Уладзіміра Багамолава «У жніўні сорак чацвёртага...» мы адчуваем хваляванне Алёхіна, чалавека, як запэўнівае пас аўтар, песімістычнага, які шмат чаго пабачыў за гады вайны, калі ён прыкмячае скалечаную руку ўсмешлівага белагаловага хлопчыка двух гадоў ад роду... I ў ваеннай біяграфіі Таманцава, гэтага «жалезнага чалавека», таксама былі сустрэчы з дзецьмі, якія захавала памяць. Ён усхвалявана сачыў, як дурасліва сваволіць дачка нямецкага агента Паўлоўскага, I быў яшчэ хлопчык гадоў чатырох, сып савецкага камандзіра. На самым пачатку вайны, дзесьці каля граніцы, яго падабралі фашысты, дыверсанты, прывучылі называць мамай нямецкую радыстку. Таманцаў помніць, як піхала яна хлопчыку цукеркі, каб маўчаў, выпадкова не выдаў, і як зморшчыўся ён ад болю, калі пры праверцы дакументаў «мама» сцяла маленькую яго руку; помніць перастрэлку, цяжка параненую, акрываўленую немку і хлопчыка, што прыхінуўся да яе, учапіўся мёртва, абедзвюма рукамі і дзіка крычаў... I яшчэ адна кніга Багамолава «Іван». Нават гэтая аповесць, цэнтр якой — скалечаны, растаптаны вайной лёс дзіцяці, таксама пабудавана па тым, як бачаць яго, што думаюць пра яго, ягоную работу разведчыка і што для яго робяць людзі дарослыя...

Дый інакш у кнігах пісьменнікаў гэтага, што прайшло вайну, фронт, пакалення, пэўна, і не можа быць. Толькі яны маглі расказаць, як прагне чалавек, якога праз некалькі імгненняў чакае смерць, каб запомніў і памянуў яго добрым словам незнаёмы хлопчык у старой армейскай будзёнаўцы, што нечакана апынуўся побач. Але ж толькі тыя, чыім дзяцінствам была таксама вайна, здольныя растлумачыць, што ўбачыў той хлопчык сваімі шырока адплюшчанымі на бледным твары вачыма, што ён падумаў і адчуў, што запомніў...

Сам для сябе спрабуючы разабрацца ў гэтым, Віктар Казько напіша пра маці, з жыцця якой у яго памяці «захавалася толькі смерць яе, не засталося ў памяці ні твару, ні вачэй, а толькі чобаты, у якія яна была абута, бушлат, які быў на ёй...». Ён напіша аб адчуванні віны за смерць сястры: калі маці забіла шалёным снарадам, яны засталіся ўдваіх з сястрой, ён быў старэйшы, яму было тры гады, а сястры два, і ён уцёк, заблукаў у начной вёсцы, а сястра замерзла. Калі дарослыя героі кніг Быкава, Баклапава нясуць у сабе віну за дзіцячыя пакуты, то хлопчык, герой Віктара Казько, будзе вінаваціцца тым, што столькі ведае пра людзей «не вельмі добрага», прыме на сябе віну за ўсё тое нядобрае, што вакол яго, што творыцца на свеце.

Пісьменнік прызнаецца: «Мне часам гавораць, што ўсё, пра што я расказваю, успамінаю, я прыдумаў. У чатыры, нават у пяць - шэсць гадоў я не мог бы столькі запомніць. Але я сам помню ўсё. I гэта цяжка».

I цяжка, і страшна тое, што помніць яго герой.

Як запрагаюць у барану і гоняць па замініраваным партызанамі полі бацьку і маці, і поле выбухае.

Як бяжыць ён усю ноч па дарозе, якая вымашчана нябожчыкамі.

Як цягнуцца да яго шчупальцы з іголкай, смокчуць, смокчуць, смокчуць яго кроў...

Памятаеце, дырэктар дзетдома з астаф'еўскага «Крадзяжу» быў перакананы: калі свет расколецца, расколіна раней за ўсё пройдзе па сэрцы дзяцей. У дзяцінстве хлопчыкаў Віктара Казько свет быў расколаты — вайной. Дарога памяці аголіць, расчыніць шчыліну. I як ні імкнуцца дарослыя ўберагчы, спыніць, як ні ўгаворваюць не хадзіць на суд над былымі паліцаямі, ірвецца да самага краю Колька Лецечка. Лецечка-ліхалецечка, якому здаецца, што ён заўсёды быў дзетдомаўцам. Мікалай Мікалаевіч Лецечка, якога няма і ніколі не было на свеце — прыдумалі яму такое імя, калі запісвалі ў дзетдом. Пашанцавала яшчэ, што не паленавалася прыдумаць праважатая са шпіталю нянечка, а то выпала б Лецечку звацца па дзетдомаўскай традыцыі Валерыем Паўлавічам ці Васілём Іванавічам... I хоць знітаваўся Колька з гэтым сваім прозвішчам, хоць лічыў родным і дзіцячы дом і любіў яго і пражыў там семнаццаць гадоў, цяпер яму трэба было ведаць, хто ён, адкуль і навошта. Трэба, каб жыць далей. Але адказу... ні ў сэрцы, ні ў памяці не было. Калі ж крыкам: «Мама, ратуй мяне» прарвецца памяць і наблізіцца да яго рукі тая страшная іголка, каб высмактаць з яго кроў, і металёва бліснуць дужкі акуляраў па мужчынскім твары, хворае сэрца дахадзягі, «недаробка» з дзетдомаўскага ізалятара Колькі Лецечкі не вытрымае. Таму што больш жахлівага за тую дзіцячую памяць нічога на зямлі не было і не магло ўжо быць... Але і цвярозай дарослай жыццёвай мудрасцю — ёсць сонца, сябры, каханне, шмат чаго прывабнага і прыгожага ёсць па свеце, чым можна жыць, трэба толькі пазбавіцца ад памяці, інакш згарыш —гэтым ён таксама не можа засланіцца. Не можа. Тады гэта будзе ўжо не ён. Ды ён і не імкнецца, не жадае. «Ён ужо столькі разоў паміраў за свае семнаццаць гадоў... Ён ужо стаміўся паміраць...»

Лецечка памрэ. Дзіма Прыгода і Андрэй Разорка застануцца жыць, каб несці цяжар сваёй памяці і шукаць адказу на тыя ж пытанні — хто я, адкуль, навошта, як ісці, у чый след ступаць і дзе мая хата?..

У дзіцячы дом — «сваю хату», «родную хату» — Дзіма ўцёк ад бацькі і мачыхі, Разорка — ад цёткі з дзядзькам. Адтуль, дзе «крык, папрок, папружка, пакоі, чорныя ад мух, з кожнай шчыліны цікуе цябе галеча». Але не ад папругі і галечы ўцяклі яны, ад неразумення і абыякавасці навучэнцаў, ад дробязнай падазронасці і спадману. I калі пагадзіцца з аўтарам—каб зведаць шчасце, трэба спачатку быць няшчасным, пэўна, і сапраўды і дзетдомаўскае дзяцінства павінна было быць ім шчаслівым, таму што адчуванне абароненасці, дах над галавой і сто верных сяброў знайшлі яны ў дзетдоме.

Але ж вельмі горкая гэта логіка.

Дый ці так усё проста.

Толькі з кніг даведаліся яны, што «свет вялікі і не ўсюды, не на ўсёй зямлі, аказваецца, была вайна», хлопчыкі Віктара Казько, абапіраючыся на ўласны жыццёвы вопыт, назаўсёды ўсвядомілі, што верыць на гэтым белым свеце можна толькі маці, «а што такое маці?», што той, хто падаў руку дапамогі, праз хвіліну можа быць супраць цябе, і руку, што дае цукар, трэба кусаць.

Дзетдомавец, які пагарджае хатаю — спадчынай, якая была нечага варта там, у мінулым іх жыцці на Падольскай, тут, у дзетдоме, майструе з дошак сабе чамадан, каб прыхаваць у ім кніжку без вокладкі, што ён падпяў недзе на сметніку, нейкія нікому не патрэбныя ржавыя жалязякі — непатрэбныя, але і неацэнныя, таму што ў хаце, дзе вопратка, ежа, прытулак,— усё казённае, яны належаць толькі яму. I як сто Скупых Рыцараў, на змярканні, тоячыся, яны мілуюць і лашчаць вокам свае скарбы.

А вясною, калі паводка не дазволіць прывесці хлеб і дырэктар дзетдома пачне па вёсцы збіраць хлеб хатні, як яны будуць выменьваць гэты хлеб адзін у аднаго...

I нават калі абжывуцца, набудуць дом у дзетдоме, яны шукаюць і чакаюць сваяцтва, роднай душы. I заклінаюць: хай вечна жывуць на свеце маці, бацька і бабуля... Упершыню ў жыцці закаханы Андрэй Разорка ў самае шчаслівае, цёплае імгненне марыць пра звычайную вясковую хату, дзе яны, старэнькія ці дарослыя, будуць жыць з Тамарай, дзе вечарам стогне вецер у коміне, а пад печчу прагаворваюцца спрасоння куры, дзе б'е цвіркун і точыць у сцяне шашаль-тачыльшчык. Ён прагне пачуць, як пакутліва і радасна мыкне карова ў хляве, хоча занесці ў хату рудога, як смолка, аблізанага матчыным языком бычка ці цялічку, якімі толькі што расцялілася карова, напаіць іх з соскі малаком, а потым сядзець з Тамарай, слухаць, як сапе і чмыхае цяля, і ні аб чым не думаць...

Наіўныя, сентыментальныя мары? Але гэта мары дзетдомаўца. I будзе ўвесь час імкнуцца ўстаць на тонкія кволыя ногі цяля, мыкаць і рвацца да маці...

Уцякаюць са сваіх жабрацкіх, шэрых гарадкоў «сыны і пасынкі падольскіх вуліц. Бягуць, каб праз сваю памяць пра вайну працерабіцца да сябе і да людзей, з надзеяй і любасцю. Каб прайсці праз дзетдом і ФЗН, папрацаваць на цаліне і ў шахце, стварыць сваю сям'ю, вярнуцца ў дзяцінства, дамоў, на радзіму: «Я прыехаў, каб стаць сваім...»

ВЯРТАННЕ ДРУГОЕ

«Неруш»

«Спора размахваючы чамаданчыкам», Мацвей Роўда «пакрочыў напрамкі сцежкай праз кусты» ў родны свой Княжбор. Блудны сын вяртаўся да сваёй бацькаўшчыны.

Так было закручана Віктарам Казько кола новага княжборскага жыцця, і раманнае дзеянне падзялілася на два рэчышчы.

Кацілася, а больш дакладна, плыло, што вада спрадвеку, жыццё — па старым, мудрагелістым рэчышчы. Плыло, таму што ў гэтым Палескім краі ўсё выйшла з вады і хавалася ў вадзе. Пагаворвалі, што і нараджаліся, маўляў, палешукі ў лодцы, як алтаец у сядле, а калі ўжо выпала б яму магчымасць самому выбіраць сваю смерць, памёр бы ён няйнакш як у лодцы. I лічылі княжборцы, што, калі «ёсць на свеце рай, няма яму лепшага месца». Трывушчай была гэтая зямля. Хутка загойвала рапы, якія прыносіла вайна. Глебы тарфяныя, багатыя, усё само цягнецца ў рост. Вакол балоты, багна, і начальства не вельмі ахвотна па бездарожжы наведвалася сюды. Прыгожая была гэта зямля — аблашчаныя сонцам, парослыя лозамі берагі рэчкі, дубы, ясені і бярозы, старыцы і азёры з белымі. і жоўтымі вочкамі гарлачыкаў. Празрыстае паветра, высокае неба, дзе, перакрываючы сонца, распрастаў крылы бусел, ахоўваючы цішыню, прастор і спакой... Прыгожая зямля, калі адгукнуцца па яе душою.

Але тыя ж княжборцы былі перакананы, калі ёсць на зямлі пекла, то і яму няма лепшага месца, як у Княжборы. Нельга прыдумаць лепшага.

А калі дакладна вызначыць каардынаты — пекла перабралася ў Княжбор не вельмі даўно, гадоў з пяць назад. Здарылася гэта, як і павінна: разверзліся хлябі нябесныя, адчыніліся рэкі і моры падземныя. I хоць звыклі палешукі да паводак, але год ад году з вясны ў вясну ішла ўсё больш вялікая вада, падмывала хаты, і ўжо чухалі патыліцу княжборскія мужчыны, што прыйдзецца ім пакінуць Княжбор, што аднойчы «весняй вадой сплыве адсюль і жыццё».

I пекла, і рай — чаго ж яшчэ жадаць?.. Жывая зямля, нармальнае жыццё. I ладзяць яго палешукі, як гаворыць пісьменнік, прадбачліва. Жывуць, «не прытрымліваючы дыхання». I таксама, не прытрымліваючы дыхання, падрабязна і ўважліва, то з усмешкай, то з заклапочанасцю піша пра іх і роднае Палессе Віктар Казько...

На краі вуліцы, у маленькай хатцы, ахутанай з усіх бакоў грушкамі-дзічкамі, канаплянікам і голлем старога дуплістага дуба, разам з каровай Мілкай жыве цётка Тэкля, па-вулічнаму Ненене (так — «Не-не-не» — яна пачынае ледзь не кожную фразу). Мужык яе Іван пасля вйны быў ужо не жылец, «неўпрыкметку растаў, знік паміж зімой і летам, жнівом і сенакосам». I дачка ў яе была — паехала ў горад і памерла, налажыла на сябе рукі, калі кінуў яе з малым нейкі афіцэр. Толькі і засталося — успаміны. Між іншым, сама яна ўпэўнена: Іван прыходзіць у адведкі да яе ноччу, пасядзець у хаце, памаўчаць, паслухаць, як у мітусні і працы — дзякуй брыгадзіру, дае работу — бяжыць яе час. I адзінае, чаго яна хоча — «гэта сама давесці сваю жытку да канца, да круга, таго, што выпала, як выпадала ўсім, з кім побач жыла, з кім разам нарадзілася, дзяліла ўсё па гэтай зямлі ў роднай ёй хаце. Давесці да канца, нікуды не збочваючы, ні перад кім не крывячы душой».

У гэтых раздзелах рамана Віктару Казько ўдаецца выканаць, магчыма, самую цяжкую для пісьменніка задачу — пераканаць у рэальнасці створанага свету, прымусіць нас не чытаць пра яго, а жыць у ім. I ўжо не думаецца пра ўсялякія «мастацкія, стылістычныя асаблівасці»...

Абганяе на сваіх воліках бульбу Аркадзь Барздыка. Цягавіты, як волікі, па «старым часе мог бы і ў кулакі выйсці». Ва ўсім шукае выгоду. На свае не толькі чарку не паставіць — сам не вып'е. Сына вучыць: камбайнер павінен хоць за халявамі ботаў прынесці куранятам зярнятка. За кілаграм-другі рабіны здольны ссекчы цэлае дрэва. Ды што дрэва, рабіна, было, адзіную на ўсю акругу дуброву ледзь не ўсю падвёў пад сякеру. Гісторыя гэта даўняя, пасляваенная, але незабыўная ў Княжборы. Вярнуўся з фронту вышэйшым з княжборцаў па званні—старшыной. Стаў старшынёю калгаса. Жылі на крэдыты. Ад навіны да навіны толькі бульбы і хапала, ды яшчэ калгасы ўзбуйнілі. А Барздыка рашыў вывесці калгас у перадавікі... «I паплылі па рэчцы дубовыя калоды ў вялікія гарады на вялікія будоўлі...» Сёння ўжо састарэў, не старшыня. Абганяе на воліках бульбу. Трэба па гаспадарцы ўправіцца, а потым яшчэ ў калгасе адрабіць. Каб падпяць тут, у Княжборы, сям'ю, каб дапамагчы жыць у горадзе сыну і дачцэ...

А не дазволіў Барздыку зусім звесці дуброву Цімох Махахей. Землячкі ледзь яго самога не засеклі тады — ужо ж да абновак прыцэньваліся. Барздыка першы ахрысціў «урадзіцелям і ворагам калгаснага жыцця». I гэта ў тыя гады! Жонка ўмольвала: «Жыць жа як у вёсцы будзеш, з кім знацца?» I дзеці былі галодныя. Пакуль дапяў да горада — праз гаці, брады і трынаццаць кладак — пакуль начальства ў Княжбор выправілася, плыла па Бобрыку векавая дуброва... Усё жыццё чакаў Махахей сына, а парадзілася пяцёра дочак. Ужо малодшая трызніць горадам, крычыць: «А мне не трэба хаты. I не буду я яе будаваць...» Апусцее хата. I жонка цягне ў горад — пакуль здароўе ёсць, дапамагчы дочкам унукаў падымаць. А яму карціць пажыць тут, азірнуцца. «Нідзе ён ужо не здольны прыжыцца, хоць і вялікая Зямля, вялікі белы свет». Нікому і ніколі не гаварыў Махахей пра тое, што жыло ў ім штосьці — ці то вока ўсёвідушчае, ці то другі чалавек — і гэтае штосьці не дазваляе яму хітраваць, здраджваць сабе, судзіць яго ўчынкі і думкі. Як жа яму пакінуць гэтую зямлю, гэты куст, ваду, неба — усё гэта таксама хата... Усё гэта ўбачыў ён, калі першы раз адплюшчыліся вочы, і гэта ён павінен панесці з сабой... Інакш атрымліваецца, што і не жыў ён, не нараджаўся па свет, няма нічога роднага яму па гэтым свеце...»

Вось так і ладкуецца жыццё ў Княжборы і ў рамане Віктара Казько. Так па-рознаму «прадбачліва» жывуць тут людзі. Цягнуць калгас і пасвяць уласных гусей, падымаюць па ногі дзяцей і праваджаюць іх у горад, п'юць «чарнільца». I вясной чакаюць буслоў з выраю, шукаюць запаветную борць з дзедаўскай спадчынай і нудотным зімнім вечарам чытаюць услых Ясеніна:

Гэтым, што жывуць у Княжборы, людзям хочацца, каб усё ішло «як спрадвеку», па завядзёнцы, каб «па-людску ўсё было»...

Але ступіў па кпяжборскую зямлю яе блудны сып Мацвей Роўда — з сумам па хаце і з надзеяй быць ёй патрэбным, працавіты, адкрыты, дужы, малады і зухаваты. Ужо адбыўся выбар, прагучала запаветнае імя: Княжбор,— згодна волі аўтара тут яму весці меліярацыю, ствараць узорную гаспадарку, уладарыць — княжыць. I па другім рэчышчы, няхітра прамым, як меліяратыўная канава, імкліва пачне апавядаць аб гэтым Віктар Казько. Пакрочым і мы следам за пісьменнікам.

...«Я вам верыў»,— скажа Мацвей свайму начальніку Шахраю.

Шахрай гаварыў:

- Нам з табой упраўней трэба быць, дзейнічаць больш акрэслена і рашуча.

Поле трэба перакроіць, пераніцаваць зямлю.

Накарміць людзей, і сёння, не адкладваючы па заўтра, даць хлеб і да хлеба — вось галоўнае.

-...З мінімальнымі затратамі... і каб усё ўзорна, адразу быка за рогі.

- Гэта ж раз два і ў дамкі.

Аўтар надзяліў Шахрая зайздроснай мэтанакіраванасцю, упэўненасцю ў тым, што праўда — на ягоным баку, і сілаю перакананасць, тым больш заражальнай, што (пісьменнік дае магчымасць адчуць нам гэта чалавек ён адукаваны, дзейны. Шахрай гаварыў як маляваў, і паўставалі з яго слоў рукатворнае мора, магутная водная артэрыя, на якой плылі марскія параходы, як па моры, беглі хвалі па полі пшаніцы, падымаліся жывёлагадоўчыя комплексы.

Мацвей слухаў і ездзіў разам з Шахраем па ўжо меліярыраваных палескіх землях, дзе «цудоўная карціна» ўвасобілася ў рэальнасць — у індустрыяльныя гаспадаркі з заасфальтаванымі дарогамі, гандлёвымі цэнтрамі, абліцаванымі мармурам, з фанта намі і парнікамі і неверагоднымі ўраджаямі...

Часам ён не адчуваў у сабе радасці ад таго, што бачыў, адмаўляў сляпой веры таму, што чуў і пачынаў думаць. Тады ён чуў не толькі: «па гэта можна жыццё пакласці» — з чым быў згодны, але і: «гэта можна толькі ненавідзець». Гэта — яго балоты. Палессе. I ненавідзець яго Мацвей не мог.

Ненавідзець не мог. Але...

Але з першай хвіліны ў Княжборы, калі сустрэў вяселле Алёны, што не дачакалася яго, было Мацвею няўтульна на гэтай зямлі.

Але Шахрай здаваўся чалавекам, які не ведае сумненняў, і яму хацелася быць падобным на Шахрая...

(Пытанне да аўтара):

...Віктар Апанасавіч, ну чаму ж у вашага Роўды, сумленнага, як вы пішаце, і смелага чалавека, перад начальствам не вылабуньваецца (узгадаем хоць непаднесеную сакратару абкома галінку маліны), чаму ў рашаючы момант, калі Шахрай перакрэслівае чырвоным алоўкам на плане работ вадасховішча і ўсё, што зрабіў Мацвей, будзе далей толькі на шкоду зямлі — не хапае ў яго сілы процістаяць? Ведае ж ён, што робіць!..

Ды хіба ж магло быць інакш? Нас жа выхоўвалі як пакаленне Донкіхотаў. Жыццё падавалі як калядную карцінку. А змагацца давялося не з ветракамі — жыццёвыя жорнавы былі куды больш страшныя... Шахрай не Шахрай. Ці трэба надаваць увагі, хто мог бы апынуцца па яго месцы. Машына запушчана. Гэта сёння мы разумнікі — адміністратыўна-камандная сістэма. А калі пісаўся раман, з такой выразнасцю ўбачыць гэта было немагчыма. Мы ўжо спрабавалі і. тады гаварыць штосьці, але, па сутнасці, гаворка ішла аб прыватным. А курочылі ж лёс і. душы...

...Дык вось, быў Мацвей «заведзены» на тры словы: хлеб — шчасце — жыццё. Хацеў даць усё гэта сваім землякам-княжбор- цам, Калі яму было думаць, што ён робіць з гэтай няўтульнай роднай зямлёй, што на месцы рая зямнога ён стварае індустрыяльны ландшафт, для якога і знойдуцца словы: кампактна і эстэтычна?! Ён «ламаў, душыў у сабе і вакол усё, што перашкаджала». Кінуў па гэтыя балоты трактары, бульдозеры і кустарэзы, і яны карчавалі кусты, ламалі дрэвы, уміналі гусеніцамі ўсё, што, здавалася, будзе вечна. (Пасля службы ў арміі, ужо калі папрацаваў на ўдарнай сібірскай будоўлі, пасля асваення цаліны вярнуўся Роўда ў Княжбор — мімаходзь, дзеля інфармацыі, кіне ў самым пачатку рамана аўтар. Ці не адсюль жа цягнуцца карэньчыкі нястрымнай зухаватасці Мацвея, з якой пакарае ён прыроду?)

I што б яму зноў, як было некалі, не спыніцца, не паглядзець «на зямлю, на неба, па сонца, на самога сябе», зноў не адчуць тугу пакорліва прыціхлай зямлі, страх за сябе, я:ах перад слязінкай таго старога, якога сустрэў ён з Шахраем сярод лета па меліярыраваным Палессі, і не пачуць другога старога — свайго стогадовага дзеда Дзям'яна: «Судзіць сябе ты сам будзеш...»

Будзе суд — ці то ява, ці то сон... Пастануць у рад усе Махахеі, Роўды, Барздыкі, што некалі жылі на зямлі. Будуць там і бацька і маці Мацвея. Аднойчы герой Віктара Казько прыходзіў ужо да сваёй маці, што памерла, каб расказаць, як жыў без яе. Там, у «Вісакосным годзе», яна адмовіцца слухаць, загадае пайсці, таму што не прыспеў яшчэ яго час расказваць, няма яшчэ пра што, усё яшчэ наперадзе. I цяпер Мацвей у гэтую пакутлівую яму ноч будзе спадзявацца, што маці даруе яму, будзе спадзявацца, што здолее апраўдацца за тое, што зрабіў, што парушыў яе і бацькаву магілу, што хлусіў сабе і бяздушным жалезам дратаваў сваю зямлю. Але ж хлеб будзе, хлеб!.. «Я сын ваш»,— патрабуе Мацвей абароны. I пачуе страшнае: «Ты не існуеш больш для нас...»

Ці то ява, ці то трызненне... Пераплятаюцца яны ў раманах гэтага пісьменніка. I ява бывае яшчэ больш фантастычнай, чым трызненне, сон, а сон — больш рэальны за яву.

Але няма ў Мацвея часу азірнуцца, і асязальная толькі хвіліна. «Коней хутка гонім, насцёбваем»,— папярэджвае Барздыка. Не чуе Мацвей — сушыць балоты, спрамляе рэчку, капае канавы, разбурае жытло, радуецца, што рукі ў яго развязаныя і ён можа рабіць з Княжборам усё, што пажадае.

Толькі ці ўсё даруецца хлебам?

I ці народзіцца жыццё ў зоне знішчэння?..

Перакрыжуюцца, сыдуцца ў рамане дзве плыні — вечнае жыццё і неўтаймаваная, бяздумная прага яго пакарэння,— пойдзе па княжборскай зямлі Жалезны Чалавек, клічучы сумленне, закрычыць, заплача па страчаным мінулым і будучым Галоска, і Чортава прорва зацягне ў сваё бяздонне ненавісны трактар. Зямля пачне адчужацца ад таго, што было штучна ўжыўлена ў яе цела. Пасля першых, неймаверных ураджаяў растрэскаюцца ад засухі палі. Завіхурыць чорная бура. Сярод лета шэранню пакрыюцца азімыя. Асушанай зямлі недададзена вады...

I раптам падасца, што «ўсё гэта ўжо было, было з людзьмі, толькі калі?..».

— Сатвары ваду...

— Што ты, старая, пра што ты?.. Я ж табе не Госпад-Бог.

— Не можаш?

— Не магу.

— А я ведаю, што ты не можаш. А была вада. I кладачка ў той вадзе.

А мо і сапраўды ўжо было?..

«I сказаў Бог: ды збярэцца вада, каторая над небам, у адно месца, і ды явіцца суша. I стала так... I пазваў Бог сушу зямлёю, а сабранне вод пазваў морамі. I ўбачыў Бог, што гэта хораша».

«Быў лес...», «Была вада...», «I кладачкі ў ёй...» Было?.. Не было... I што ён, Мацвей, учварыў з гэтай палескай зямлёй і гэтай вадой, сваёй хатай?..

Махахей яму скажа: «Ты міну пад Палессе падвёў». I адзінае, што можа зрабіць Мацвей, каб напаіць зямлю, выратаваць хлеб,— узарваць шлюз, спусціць сажалку, ім жа выкапаную. I, такім чынам, прызнаць, што ён нічога не будаваў і не ствараў, а па самым пачатку толькі разбураў.

«I за што так... за што?» — гэта ты сам сябе спытай... I бязлітасным будзе Мацвею суд яго сумлення.

ВЯРТАННЕ ТРЭЦЯЕ

«Хроніка дзетдомаўскага саду»

Кружыць, пятляе гэты раман, заманьвае то балотнымі агеньчыкамі, то праменьчыкам ліхтарыка ў руцэ дзетдомаўца, то светлай весняй яблыневай квеценню...

Крытыкі разважаюць: спавядальная проза? поліфанічны шматгалосы раман? свабодная форма? адкрыты раман?.. Як быць са шматлікімі ўстаўленымі навеламі і публіцыстычнымі адступамі. А яшчэ ж, як заведзена ў гэтага пісьменніка,— і ўспаміны, і сны, і міфы... I сам аўтар падкідвае: не люблю сюжэта, ён у мяне не атрымліваецца... I пра артыкул, што некалі чытаў, узгадвае, дзе гаворка пра раман-эсэ, раман-даследаванне...

— Ведаеш, з аднаго боку, прыдумляеш абсалютна ўсё, з другога — прыдумляць нічога не трэба, усё ўжо існуе ў жыцці.

Кружыць гэты раман.

Кружыць аўтар. З першых паслярэвалюцыйных гадоў пераносіць дзеянне ў гады васьмідзесятыя, зноў вяртаецца назад — у вайну, у дзетдомаўскае дзяцінства... То спыніцца перад суроваю ніткай, якой з-за недахопу дроту ахоўвалася граніца ў дваццатыя гады, то прымусіць глынуць сіняга цыгарэтнага дыму ў аднапакаёвай хрушчобе, то, імкнучыся прэч ад здушанасці гарадской кватэры, ад нематы белага аркуша паперы, завядзе на масточак над празрыстай рэчкай, дасць спатоліць смагу бярозавікам...

Кружыць Споўдала, забіты некалі каралём браканьераў Барталамеусам Шпаковічам апошні зубр. Зубр, што бачыў на сваім бясконцым веку апошняга ятвяга. Зубр, які ажыў, рукамі чалавека і ў пакутах чалавечага сумлення адроджаны. Ці то ён вярнуўся з «Песні пра зубра» Мікалая Гусоўскага горды сімвал беларускай зямлі, ці то з запаветнай пушчы выйшаў па бетонку, каб ашчадна ўзяць з рук чалавека цёплы акраец хлеба. Вольны, магутны звер, што прыпяў свінец браканьерскай стрэльбы, прыкрыў сабою сям'ю баброў — бездапаможнае, мірнае, крохкае жыццё...

Але ён яшчэ прыйдзе, ён павінен прыйсці зноў...

Новымі і новымі кругамі разыходзіцца па раману гісторыя дзетдомаўскага саду.

Яблыневага саду. Панскага, што ссеклі пасля рэвалюцыі сяляне. Які зноў пасадзілі пагранічнікі. Знішчылі ў вайну па загаду немцаў. Дзіцячымі, дзетдомаўцаў рукамі адроджанага — кожная яблынька тварам да сонца, да цяпла. I які зноў у адну ноч знішчылі... Пасля чаго пайшло гуляць падапне—колькі б ноччу гэты сад ні высякалі, раніцой ён вырасце зноў, пасля трэціх пеўняў садзяць яго дзетдомаўцы...

Але гэта яшчэ і прыгожы зямны сад — так з мітуслівай гарадской далечыні ўяўляецца аўтару вёска, дзе знаходзіцца яго хата. «Не вёска, а адзіны сад, зялёны шар, маленькі, адасоблены шар зямны, дзе не могуць быць няшчаснымі людзі, дзе ходзіць сыты статак кароў, дзе выспяваюць сакавітыя антонаўкі, дзе рэпаюцца на градах, перабраўшы сонца, памідоры, дзе выцягваецца ў хвастатае сонца гарачая радыска, млеюць, лежачы на баку, гуркі...» Ды яшчэ і песня ад ракі даносіцца. Праўда, гэта казка здалёку, а калі паглядзець на яе пры набліжэнні, яна знікне, рассыплецца.

Разыходзяцца, пашыраюцца кругі. I ўзнікае ў рамане вобраз вечнага саду. За якім і гэты, столькі раз пасаджаны і высечаны, шматпакутны сад, і сяло, і хата, набытая і страчаная, разбураная бяспамяцтвам, і людзі, іх мінулае, сённяшняе і будучае...— вечнае Жыццё.

Але як бы ні кружыў аўтар, як бы ні пятляла ўдзірванелая, зарубцаваная сцежка-рана, нязменна выходзім мы ёю да хаты ў яблыневым садзе і да лёсу двух людзей, што непарыўна паяднаны з гэтай хатай і гэтым садам.

Упершыню лёс Мар'яна Знаўца і Сідара Місцюка перакрыжаваўся ў дваццатыя гады, калі абодва яны былі хлапчукамі-аднагодкамі. Перакрыжаваўся, каб разысціся ў вечным трагічным канфлікце. Два хутары на польскай граніцы. Дзве сям'і: бацька Мар'яна Іван, былы будзёнавец, звязаны з пагранічнікамі: ходзіць на заходні бок з разведкаю, бацька Сідара таксама ходзіць «па той бок» — па кантрабанду. Дзве першыя сустрэчы з Савецкай уладай — начальнікам пагранічнай заставы Трубецкім: маленькі Сідар выхваляецца ладнымі штонікамі — бацька з-за кардону прывёз. Мар'ян жа, як прывязаны, ходзіць за Трубецкім, каб узяў яго той садзіць «пралетарскі, агульнасялянскі» сад.

Вось так усё і вызначылася з першых старонак рамана: Мар'ян будзе ўсё жыццё садзіць для людзей сад. Сідар марыць пабудаваць у тым садзе сваю добрую хату.

Праз усе ключавыя і трагічныя моманты нашай гісторыі правядзе пісьменнік сваіх герояў.

Раскулачаць Місцюкоў і рэпрэсіруюць бацьку Мар'яна. Сідар Місцюк і Іван Знавец апыняцца ў адным лагеры. Пачнецца вайна, на прасёлкавай дарозе калона рэпрэсіраваных сустрэнецца з абозам прызыўнікоў, і сашчэпяцца позіркі Сідара і Мар'яна. Але толькі на імгненне. Спікіруюць на дарогу нямецкія самалёты.

На паралелях будуе пісьменнік лёс гэтых герояў. Будзе вяртацца Мар'ян дамоў. Кінецца яму на грудзі, шукаючы паратунку ад сабак, малюпасценькі зайчык. Пасля вызвалення Палесся Місцюк таксама пойдзе з Савецкай Арміяй. Але па дарозе да роднай хаты не жыццё іншага ратаваць яму прыйдзецца, а думаць, як уберагчы сваё,— абложыць яго воўчая зграя. Але не разарвуць ваўкі Місцюка, будзе ён «пазначаны» зграяй. Як свой?..

Абодва яны трапяць на працу ў дзетдом. Знавец — дырэктарам. Місцюк — загадчыкам гаспадаркі. Адзін будзе выцягваць сваіх «шкетаў» у нармальнае жыццё, біцца, каб яны былі сытыя і сагрэтыя, а другі — ціханька падгандлёўваць спісанымі дзетдоумаўскімі трантамі... I ўжо карціць следам за некім, хто пісаў пра «Хроніку...», сказаць пра бясконцую правільнасць Знаўца і няправільнасць Місцюка. Але штосьці ўсё ж спыняе. Мо вось гэтыя думкі Місцюка пра сябе: «Ён прайшоў праз сцены турмы, прыбег сюды, таму што зямля тут да пупа родная яму, яго дыханнем насычана, яго снамі аблашчана. I здавалася яму, самы час яго прыспеў умацавацца на ёй, узяць у свае рукі гэту зямлю і сад». А мо і тое, што ладзіцца ў яго на гэтай зямлі жыццё — і хата харошая, і сям'я моцная, вялікая, і дзеці ў горад не бягуць... Ці тое, што падняў дзіцячы дом, стварыў там сапраўдную гаспадарку, навучыў дзетдомаўцаў шанаваць працу так, што адлучэнне ад гэтай працы стала пакараннем,— не здолеў жа Мар'ян дамагчыся таго ж са сваімі аднавяскоўцамі, калі стаў старшынёю калгаса? I яшчэ рэпліка Місцюка: чужы ты вёсцы. I гэта вялізнае зялёнае яблыка на далоні Мар'яна перад смерцю...

Не столькі процістаянне канкрэтнага лёсу аднаго і другога чалавека цікавіць пісьменніка, колькі проціборства двух светапоглядаў, перакананняў і сродкаў у самаздзяйсненні. Ідэаліст і прагматык? Чалавек, што ўсё жыццё пражыў для людзей, падпарадкоўваў сябе жалезнаму «трэба», і другі — пераконаны, што не трэба лезці на ражон, на раду яму напісана выкручвацца, выплываць з любога віру, трэба толькі помніць бацькоўскі наказ — прыслужвай усім, а служы толькі сабе. Жыццё Мар'яна было вечным чаканнем жыцця, скажа пісьменнік. Місцюк жа перажывае кожную сваю хвіліну; жыць для яго тое ж самае, што перажыць, выжыць.

Здавалася б, па ўстаялай логіцы, Мар'ян з яго Ідэаламі павінен у гэтым процістаянні перамагчы. Але ж у тым і справа, што перамагчы ідэалы могуць, толькі выжывае жыццё. На жаль, далёка не заўсёды яны трывала спалучаюцца, як паказвае вопыт. Дык што ж, той, мінулы час — быў часам Мар'яна, а гэты, наладжаны, павольна бягучы з цьмянаю, сцёртай канфліктнасцю — час Місцюка? I Мар'ян сапраўды чужы, лішні чалавек у вёсцы? Але чаму ж супраціўляецца гэтаму сэрца? Чаму ж так баліць усім ад яго смерці? Чаму ж сыплецца ўсё пасля яе ў вёсцы, нібыта стрыжня пазбавіліся — разбураецца дзіцячы дом, зводзіцца сад, зачыняецца школа?..

-- Віктар Апанасавіч, дык няўжо ж сапраўды час Місцюка? Пры ўсёй жыццёвай устойлівасці яго існавання ён сапраўды перад безвыходнасцю, тупіком — няма ніякай патрэбы ў духоўным развіцці...

- Па шчырасці, такая перспектыва мяне таксама засмучае. Але ж і сапраўды ўсё так — разбураецца жыццёвы ўклад, памірае вёска, мова, школа — сумленне вёскі знікла, засталося толькі — ухапіць, урваць, выціснуць...

...А пісалася, таму што хацелася ў штосьці верыць. Павінна быць у чалавека святло ў канцы тунеля. Надзея. Не першы ж год мы жывём і не апошні па гэтай зямлі. Ну калі-небудзь усё ж задумаемся...

Наталля Ігрунова