Піць! — шалясцяць перасохла палі,
На сухі пагорак упасці б ніцма.
I раптам загулі, нібы чмялі,
Кроплі ліпеньскай навальніцы.
А навакольных лясоў чубы
Трашчаць, згінаюцца вінавата.
Нібыта прымаюць цары-дубы
За раўнадушную млявасць — расплату.
Бярэмя лянівых разбіўшы сноў,
Бягуць навалькіцы у новыя далі.
I паўстае прырода ізноў
Прыгожая. Моцная. Маладая.