Ліпеньскія навальніцы

Каміле, дачцэ Дуніна-Марцінкевіча

Равесніцы, ў светлых залах блішчыце

Белай аголенасцю плячэй.

Мой шлях другі. Я — бунтаўшчыца.

Мой бацька таксама. Разам — лягчэй.

Жандары з вамі — шарман, кавалеры.

Са мною — жандары, і толькі яны.

Мой шлях сярод іх — даносы, паперы,

Холад і бруд турэмнай сцяны.

Пісульку — у веер або ў пальчатку.

Каханкам — забавы, гульня, смяшкі.

А на маіх, перахопленых, скрозь пячаткі

I надпіс: «Праверыў... унтэр... такі»

На вас карсеты. Паветра не будзе —

Хіба скрозь свецкі заўважыце шум?

А ў мяне і так разрываюцца грудзі

У краіне, дзе паліцэйскі

на кожную чалавечую душу.

Народзіце дзяцей. Памажы вам божа!

Расціце іх да чыноў, эпалет.

Мой шлях другі. Згару — дык, можа,

Будзе нехта на кропельку жыць святлей...