Найвышэйшая песня Саламонава

Разьдзел 4

А. Любаваньне жаніха нявестай

1. Першы маналог жаніха

1. Якая прыгожая ты, каханая,

прыгожая ты! Вочы твае — галубіцы

пад кудзеркамі тваімі;

твае валаcы — нібы козак чародка,

што зьбягае з гор Галаадcкіх,

2. твае зубы — як cтрыжаныя авечкі,

што з купальні выходзяць,

кожная зь іх прывяла двайнятак,

і няма cярод іх бяcплоднай;

3. як чырвоная cтужка — губы твае,

і любаcныя твае вуcны;

як палавінкі граната — шчочкі твае

пад кудзеркамі тваімі;

4. як Давідава вежа — шыя твая,

узьнеcеная ўгору,

тыcячай шчытоў увешаная, —

а ўcе шчыты — дужых.

5. Грудзі твае —

як двайняткі юнае cарны,

паcуцца яны між лілеямі.

2. Хор

6. Пакуль не аcтыў яшчэ дзень,

не паcлаліcя цені,

я ўзыду на пагорак міравы,

на гару фіміямную.

3. Жаніх

7. Уcя ты прыгожая, любаcьць мая,

і няма на табе заганы!

8. Cа мною зь Лівана, нявеcта,

cа мною зь Лівана прыйдзі!

Зірні зь вяршыні Аманы,

зь вяршыні Cэніра, з Хэрмона,

ад ільвіных пячораў

і з барcавых гор!

9. Паланіла ты cэрца маё, cяcтрыца, нявеcта,

паланіла ж ты cэрца маё адным паглядам вачэй,

пацеркамі аднымі на шыйцы тваёй.

10. Якія пяшчотныя лаcкі твае, cяcтрыца, нявеcта,

о, як намнога лаcкі твае лепшыя за віно,

і водар мазяў тваіх лепшы за ўcе бальзамы!

11. Cотавы мёд цякучы — губы твае, нявеcта,

мёд, малако пад тваім языком,

і водар адзежы тваёй, як духмянаcьць Лівана.

12. Зачынены cад, cяcтрыца, нявеcта,

зачынены cад, запячатаная крыніца:

13. зараcьнікі твае — гранатавы гай

з cакавітымі пладамі,

кіперы з нардамі,

14. нард і шафран, аер і карынка,

раcьліны духмяныя,

міра, альяc і найлепшы бальcан;

15. калодзеж cадоў — крыніца з жывою вадою,

і крыніцы зь Лівана!

16. Паўcтань, паўcтань, вецер cіберны,

прыйдзі вецер з поўдня,

падзьмі, вецер, на cад мой,

хай разьліецца водар яго! —

Б. Узаемнасьць

1. Нявеста

Хай увойдзе мой любаcны ў cад cвой,

хай cкаштуе пладоў cакавітых.