Байкі барда Бідля

Фантан феі Фартуны

На высокім узгорку ў зачараваным садзе, за высокімі сценамі, абаронены моцнай магіяй, біла крыніца, якая прыносіла поспех: Фантан феі Фартуны.

Адзін раз у год, у самы доўгі дзень, у сад дазволена было ўвайсці аднаму няшчаснаму чалавеку. Калі паспее ён ад узыходу сонца да закату дабрацца да крыніцы і выкупацца ў яе водах, ён здабудзе вечны поспех.

У гэты прызначаны дзень сотні людзей з’язджаліся са ўсяго каралеўства, каб дабрацца да сцен цудоўнага саду. Мужчыны і жанчыны, багатыя і бедныя, маладыя і старыя, чараўнікі і маглы — усе яны збіраліся ў цемры, і кожны спадзяваўся, што менавіта ён зможа ўвайсці ў сад.

Тут былі і тры чараўніцы, кожная — з уласнай ношай няшчасця. Чакаючы, пакуль узыдзе сонца, расказалі яны адна іншай пра сваё гора.

Першая, якую звалі Аша, пакутавала ад невылечнай хваробы. Яна спадзявалася, што Фантан пазбавіць яе ад хваробы і падарыць ёй доўгае і шчаслівае жыццё.

У другой, якую звалі Альтэда, злы чараўнік выкраў хату, грошы і чарадзейную палачку. Яна спадзявалася, што Фантан дапаможа ёй зладзіцца з бяссіллем і беднатой.

Трэццю, якую звалі Амата, кінуў мужчына, якога яна вельмі кахала, і яна думала, што рана ў яе сэрцы ніколі не зажыве. Яна спадзявалася, што Фантан пазбавіць яе ад гора і смутку.

Тры чараўніцы пашкадавалі адна другую і дамовіліся, што калі ў іх з’явіцца магчымасць, яны аб’яднаюцца і паспрабуюць дабрацца да Фантана разам.

Як толькі першыя промні сонца заблішчалі ў небе, у сцяне з’явілася расколіна. Людзі кінуліся наперад, і кожны громка крычаў пра сваё гора. З-за сцяны выпаўзлі доўгія, гнуткія парасткі, праслізнулі скрозь натоўп і апавіліся вакол першай чараўніцы — Ашы. Яна схапіла за руку другую чараўніцу — Альтэду, якая моцна ўхапілася за мантыю трэцяй чараўніцы — Аматы. А Амата выпадкова ўчапілася за даспехі панурага рыцара, які сядзеў на худым каню.

Магічныя парасткі ўцягнулі іх, і тры чараўніцы разам з рыцарам, якога яны пацягнулі за сабой, зніклі ў расколіне ў сцяне.

Расчараваны натоўп пачаў крычаць, але расколіна ў сцяне зноў знікла і ўсе замоўклі.

Аша і Альтэда раззлаваліся на Амату за тое, што яна выпадкова прывяла з сабой рыцара.

— Толькі адзін зможа выкупацца ў Фантане! І без чацвёртага чалавека будзе складана вырашыць, хто з нас зробіць гэта!

Рыцар, па імі сэр Няўдачлівы, убачыў, што гэта былі чараўніцы, і паколькі сам ён чараваць не ўмеў, да і мечам валодаў не зусім добра, то вырашыў, што не зможа абыйсці гэтых трох жанчын , і таму ён абвясціў, што жадае вярнуцца назад, за сцяну.

Тут ужо раззлавалася Амата.

— Які баязлівец! — крычала яна. — Вазьмі свой меч, рыцар, і дапамажы нам дабрацца да мэты!

І вось тры чараўніцы разам з няшчасным рыцарам пайшлі па залітай сонцам сцяжынцы ў глыб зачараванага сада. Вакол раслі рэдкія травы, садавіны і кветкі. Ніякіх перашкод не сустрэлася на іх шляху, пакуль яны не падышлі да падножжа ўзгорка, на вяршыні якога стаяў Фантан.

Вакол узгорка абвіўся вялізарны белы змей, тоўсты і сляпы. Калі яны падышлі бліжэй, ён павярнуў да іх сваю гідкую пысы і вымавіў:

Адплаціцеся доказам вашага болю.

Сэр Няўдачлівы выцягнуў меч і паспрабаваў забіць пачвару, але толькі зламаў клінок. Затым Альтэда стала кідаць ў змея камянямі, Аша і Амата, тым часам, выпрабавалі ўсе заклёны, з дапамогай якіх яго можна было б падпарадкаваць сабе, або зачараваць. Але д сілы чарадзейных палачак было не больш карысці, чым ад камянёў іх сяброўкі або мяча рыцара: змей ўсё-роўна не прапусціў іх.

Сонца падымалася ўсё вышэй. Ад адчаю Аша пачала плакаць.

Тады вялізарны змей паднёс сваю пысу да яе твару і выпіў слёзы з яе шчок. Ён задаволіў сваю смагу, і таму адпоўз прочкі і знік ў адтуліне ў зямлі.

Абрадаваліся тры чараўніцы і рыцар і пайшлі далей, упэўненыя, што яшчэ да поўдня дабяруцца да крыніцы.

Аднак на паўдарогі да вяршыны ўзгорка яны ўбачылі надпіс, які быў высечаны на зямлі:

Адплаціцеся плодам вашых прац.

Сэр Няўдачлівы палажыў на зямлю сваю адзіную манету і паклаў яе на траву ўзгорка, але яна пакацілася па схілу і знікла ў траве. Тры чараўніцы і рыцар працягнулі караскацца ўверх па ўзгорку. Яны шлі яшчэ некалькі гадзін, але не прасунуліся ні на крок. Вяршыня была ўсё гэтак жа далёкая, і ўсё той жа надпіс быў перад імі.

Сонца ужо схілялася да да заходу, і усе ўпалі духам. Адна толькі Альтэда рашуча шагала ўперад і клікала за сабою іншых. Але і яна ні на крок не наблізілася да вяршыні зачараванага ўзгорка.

— Смялей, не здавайцеся, сябры! — выклікнула Альтэда, выціраючы пот са лба.

Як толькі блішчалыя кроплі ўпалі на зямлю, надпіс, які загароджваў ім шлях, знік, і яны зразумелі, што зноў могуць ісці наверх.

Цешачыся перамогай над чарговай перашкоды, яны з усіх сіл паспяшаліся да вяршыні, пакуль да іх не данёсся мяккі плёскат Фантана.

Але не паспелі яны дайсці да яго — дарогу ім заступіў ручэй. У празрыстай вадзе ляжаў вялікі гладкі камень з надпісам:

Адплаціцеся скарбам вашага мінулага.

Сэр Няўдачлівы паспрабаваў пераплыць ручэй на шчыце, але той патануў. Чараўнікі выцягнулі рыцара з вады, а затым самі паспрабавалі пераскочыць праз ручэй, але ў іх нічога не атрымалася. Сонца паміж тым апускалася ўсё ніжэй да лініі гарызонта.

Тады яны пачалі разважаць: што ж азначае надпіс на камяні?

Амата першай знайшла адказ. Яна ўзяла чарадзейную палачку і выцягнула з галавы ўсе ўспаміны пра радасныя імгненні, праведзеных з яе каханым, і кінула іх у бурныя воды. Вада панесла іх і з’явіліся камяні, па якіх можна было перайсці на іншы бок, і тры чараўніцы і рыцар, нарэшце, змаглі дабрацца да вяршыні ўзгорка.

Перад імі сярод рэдкіх траў і кветак зіхацеў Фантан. Неба асвяцілася лалавым ззяннем, і прыйшоў час вырашаць, хто з іх выкупаецца ў водах Фантана. Аднак перш чым яны змаглі прыняць рашэнне, Аша звалілася на зямлю. Цяжкі шлях да вяршыні адабраў у яе ўсе сілы, яна была ледзь жывая ад стамлення.

Трое яе сяброў аднеслі яе да Фантана, але яна ўжо білася ў перадсмяротнай агоніі і ўмольвала іх не чапаць яе.

Тады Альтэда паспешна сабрала самыя карысныя па яе меркаванню травы і змяшала іх у пасудзіне з вадой сэра Няўдачлівага, а затым напаіла зеллем Ашу.

Аша тут жа змагла падняцца на ногі. Больш таго, зніклі сімптомы яе смяротнай хваробы.

— Я вылечылася! — выклікнула яна. — Фантан мне не патрэбен. Хай Альтэда выкупаецца ў яго водах.

Але Альтэда была занятая — яна збірала яшчэ больш травы ў свой фартух.

— Калі я змагла вылечыць гэтую хваробу, я змагу заработаць многа грошаў! Хай Амата выкупаецца ў Фантане!

Сэр Няўдачлівы жэстам запрасіў Амату да Фантана, але яна пакруціла галавой. Яе ўспаміны пра былога казанага ўнеслі воды, і цяпер яна зразумела, якім жорсткім і няслушным ён быў, і пазбавіцца ад яго было для яе шчасцем.

— Добры сэр, ва ўзнагароду за ваша рыцарства выкупацца павінны вы! — сказала яна сэру Няўдачліваму.

І вось рыцар з апошнямі прамянямі сонца пабег насустрач Фантану феі Фартуны і выкупаўся ў яго водах, дзівячыся ўласнаму неверагоднаму поспеху і таму, што сярод сотняў людзей быў абраны менавіта ён.