БЕЛАРУСЬ УЧОРА І СЯНЬНЯ

I Што гэта гісторыя.— Ці ёсьць гісторыя Беларусі? — Як выглядала Беларусь у сівой мінуўшчыне.— Геаграфічнае палажэньне Беларусь— Абвадненьне.— Глеба.— Клімат.— Ледавіковы пэрыяд.— Расьліннасьць і жывёліннасьць.— Першыя насельнікі.— Эпоха палеаліту і нэаліту.— Мэталічная эпоха.— Выкапні.

Гісторыя ці, інакш кажучы, апісаньне падзеяў і разьвіцьця таго ці іншага народу ад часоў першабытных да апошніх, апісаньне разьвіцьця культуры, рэлігіі, літаратуры, мастацтва, эканомікі і да гэтага падобнага — зьяўляецца навукай. Навука гэтая вельмі цікавая і карысная ня толькі з увагі на тое, што яна дасьледжвае і дае нам веды аб тым, як той ці іншы народ разьвіваўся, ці як адбываліся тыя ці іншыя падзеі, але таксама і дзеля таго, што, вучачыся гісторыі і дасьледжваючы розныя падзеі, мы можам навучыцца, як трэба жыць.

Само слова гісторыя зьяўляецца словам грэцкага паходжаньня і значыць тое самае, што слова дасьледжваць, даведвацца аб тым, што калісь дзеялася, як што разьвівалася. Такім чынам, гісторыя ня можа быць выдуманай байкай, ці расказам, а мусіць абапірацца на цьвёрдых фактах, дакумэнтах і досьледах. Дзеля таго гісторыя бярэ на ўвагу толькі тыя народы, якія адыйгралі якую-небудзь паважную ролю, якія пакінулі па сабе памяць, дакумэнты і сьляды.

У сувязі з гэтым паўстае пытаньне: ці мае сваю гісторыю наш беларускі народ, ці ёсьць гісторыя Беларусі?

Вось-жа беларусы сваю гісторыю маюць. Бо беларускі народ у грамадзкім і культурным разьвіцьці адыйграў паважную ролю. Ён меў сваё гаспадарства, сваю культуру, школы і літаратуру. ЁСЬЦЬ беларускія гістарычныя памяткі, дакумэнты. Аб беларусах пісалі розныя летапісцы, пісьменьнікі, паэты і вучоныя. На аснове працаў розных гэных вучоных аб гісторыі Беларусі і напісаны гэты кароткі папулярны нарыс.

Гісторыя Беларусі, як і іншых народаў, краёў і ўсяго сьвету, мела розныя пэрыяды. I як у сівой мінуўшчыне выглядала Беларусь, цяжка сказаць, як цяжка сказаць, як выглядала ад самага пачатку зямля, на якой жывём. Вучоныя нам кажуць, што мільярд год таму зямля была вялізарным распаленым клубком — куляю, абкружанаю парай, і ніякага жыцьця на ёй ня было. Сотні мільёнаў год таму, калі зямля зьверху пакрысе астыла, радзілася ўжо жыцьцё, паўставалі горы, даліны, моры, вазёры, рэкі і рэчкі. Дзесяткі-ж мільёнаў год назад ужо было шмат расьлінаў, вялікія лясы і багата розных стварэньняў як на сухазем'і, так і ў вадзе, у рэках, вазёрах і моры. Частка-ж сучасных стварэньняў і расьлінаў зьяўляюцца нашчадкамі гэных, якія былі калісь. Калі на сьвеце зьявіліся людзі, навука дасюль ня сьцьвердзіла.

Сваім геаграфічным палажэньнем беларускія землі знаходзяцца між заходняй і ўсходняй часткамі Эўропы. у даволі халодным клімаце. Беларусь парэзана рэкамі і рэчкамі, якія сьцякаюць ці то ў Чорнае, ці ў Балтыцкае мора. Беларускі краявід даволі рознастайны: ёсьць раўніны, узвышшы і лясы. Глеба беларускае тэрыторыі належыць да нечорназемнай паласы і адзначаецца вялікай рознастайнасьцяй, у залежнасьці ад паасобных раёнаў. Наагул-жа на тэрыторыі Беларусі спатыкаюцца глебы: суглінкавыя, балотныя (багністыя), пяскавыя, патрабуючыя значнага ўгнаеньня.

Шмат тысяч год назад край наш і нашых суседзяў, як цьвердзяць вучоныя, быў морскім дном. Пасьля мора адплыло, высахла і пры цёплым клімаце, падобным да таго, што пануе цяпер у паўдзённых цёплых краёх, на нашай сучаснай зямлі расьлі розныя вялізарныя дрэвы, а сярод іх многа было розных вялікіх зьвяроў, перш а -бытных быкоў і насарогаў. Пазьней клімат зьмяніўся. ён рабіўся халаднейшым і ў гэную пару зьяўляліся зьвяры, званыя мамутамі, косьці якіх і цяпер выкопваюць вучоныя пры дасьледных раскопках. Адначасна з ахаладжэньнем клімату праз тысячы год бязупынна ліліся дажджы ды ішоў сьнег. Дзякуючы гэтаму ў паўночных і горных краёх, у Фінляндыі ды Скандынавіі павырасталі масы лёду па колькі сот мэтраў угрубкі. Тымчасам дажджы далей ліліся і зьверху нарасталі ледавыя торы, якія націскалі на тыя, што паўсталі раней. З гэтае прычыны маса лёду кранулася і памалу папаўзла на паўдня, адрываючы і нясучы з сабой часткі скалаў ды пераціраючы іх на каменьні і пясок. Гэтыя ледавіковыя горы ў канцы дапаўзьлі і да Беларусі і нават далей на паўдня, пакрываючы ўсё. Пэрыяд гэны, званы ледавіковым, трываў сотні тысячаў год.

Напатканыя пры дасьледных раскопках сьляды і розныя рэчы сьведчаць, што людзі на Беларусі зьявіліся пару дзесяткаў тысяч год назад. Вучоныя кажуць, што гэта былі паляўнічыя на мамутаў і прыбылі яны сюды з паўдзённых земляў. Людзі гэныя сваёй культураю стаялі на сярэдняй ступені дзікасьці. Палявалі яны на зьвяроў рознымі прыладамі, зробленымі з касьцей і каменя, пры дапамозе крэменя, спачатку груба, а пасьля і гладзей абчасанымі і паліраванымі.

Пэрыяд, калі людзі згруба абчэсвалі каменьне на розныя прылады, як сякеры, долаты, наканцоўнікі для дзідаў (копіяў — пікаў), скрэбкі ды іншыя, навукоўцы называюць палеалітам (ад грэцкага слова «палеос» — стары і «літос» — камень), ці старакаменным. Калі-ж каменныя прылады ўжо больш гладка вырабляліся, гэты перыяд называюць нэалітам (новакаменным).

Пазьней клімат на Беларусі ізноў пачаў зьіначавацца. Наставала цяплейшая пара, ледавікі раставалі, ачышчаючы штораз большыя абшары ў кірунку паўночным і штораз больш навадняючы краі, ад чаго паўставала шмат вазёраў і рэкаў. Паверхня-ж Беларусі, зарастаючы лясамі, набывала штораз больш падобнага выгляду да сяньняшняга. Пачыналі расьці хвоі, бярозы, елкі, дубы, вязы, ліпы ды іншыя. Зьіначыўся і жывёльны сьвет. Загінулі мамуты, насарогі, а затое зьявіліся ласі, алені, зубры, дзікія козы, дзікія сьвіньні, бабры, мядзьведзі, ваўкі, лісы, барсукі, куніцы, выдры ды іншыя. Зьявіліся таксама птушкі, а ў рэках і вазёрах — рыбы.

У меру таго як ачышчалася ад ледавіка паверхня Беларусі і клімат рабіўся больш спрыяльным для жыцьця, павялічвалася колькасьць насельнікаў ня толькі ў паўдзённых частках, але і ў паўночных. Аб тым, што жылі ў гэным часе на Беларусі людзі, сьведчаць выкапні з двух адкрытых іхных стаянак (паселішчаў). Адну стаянку адкрылі ў вёсцы Бердыж на рацэ Сож, а другую ў местачку Юравічы на Прыпяці. Пры раскопках на гэтых стаянках была знойдзена пад наносам пяскоў, да 5—6 мэтраў угрубкі, вялізарная колькасць касьцей, пераважна мамутаў (у Бердыжы блізу 45—50 жывёлінаў; у Юравічах каля 12), а таксама мядзьведзя, ваўка, першабытнага быка, дзікага каня ды іншых. На стаянцы каля Бердыжа людзі жылі прыблізна 30—25 тысячаў год таму, а на стаянцы ў Юравічах каля 20 тысячаў год таму, гэта значыць яшчэ тады, калі паўночная частка Беларусі, а таксама і паўночная частка палавіны Эўропы была занята ледавіком. Паўдзённая-ж частка Беларусі падобная была да цяперашніх тундраў, з мізэрнай расьліннасьцяй і халодным кліматам. Выкапні гэтыя паходзяць з эпохі палеаліту. Пасьляледавіковая пара і эпоха нэаліту прыпадае больш-менш на пэрыяд між 7.000 і 2.500 год назад. Калі 2.500 год назад на Беларусі пачалі ўжо зьяўляцца з Скандынавіі і паўдня прылады з медзі і бронзы, тады пачыналася новая эпоха, званая мэталічнай.

У часы нэаліту разьвівалася ўжо прадзеньне з вітых канопляў, пляценьне з кары (Лыка) і вецьця, а таксама тканьне грубых тканінаў, з якіх пачалі шыць адзежу заміж ранейшых адзежынаў з зьвярыных шкур. На раскопаных стаянках гэтага часу сустракаюцца рэшткі грубога глінянага судзьдзя, лепленага рукамі. Рабілі ўжо тады людзі чаўны, прывучалі да сябе дзікую жывёліну, а займаліся пераважна паляваньнем і рыбацтвам. Дзеля гэтага пасяляліся пераважна каля рэкаў у шалашох з жэрдак, пакрытых карой, ці скурай. Такіх паселішчаў з эпохі нэаліту адкрыта на Беларусі каля 800 пры рэках Сожы, Проні, Бяседзі, Іпуці, Дняпры, Прыпяці, Гарыні, Бярэзіне, Друці, Нёмне, Бугу. У іх знойдзена шмат розных каменных прадметаў, як сякераў ды іншых, а таксама і мядзяныя прадметы: кліны, долаты, мядзяныя сярпы, наканцоўнікі дзідаў.

Пазьней старадаўныя жыхары Беларусі пачалі займацца земляробствам і жывёлагадоўляй. Яны сеялі ячмень, проса і другія збажыны. У сувязі з земляробствам рабілі земляробскія прылады — матыкі, сохі, бароны. Больш-менш 1.500 год назад жыхары нашага краю, як сьцьверджана пры дасьледчых раскопках, умелі ўжо з балотных зялезных рудаў выплаўліваць зялеза і рабіць з яго зялезныя прылады. Зялеза выдабывалася з руды пры помачы маленькіх гліняных печак. У іх распальваўся вугаль, а на слой вугальлю насыпалі слой руды, пасьля зноў клалі вугаль і пры дапамозе простата паддувала вугаль разгараўся, руда плавілася, а зялеза выцякала на прырыхтаванае ніжэй дно печы.

Гэтак пачынала разьвівацца жыцьцё на Беларусі.

ІІ Адкуль узяліся людзі на Беларусі. — Расавае іхнае паходжанне. — Арыйцы. — Славяне ды іхная прабацькаўшчына. - Сямейны, гаспадарскі, культурны і грамадзкі быт славянаў. — Плямёны. — Характарыстыка славянаў.

Адкуль узяліся людзі на беларускіх землях — навука не дае нам адказу. Мяркуючы, аднак, паводле расавага паходжаньня жыхарства, можна ўсё-ж дайсці да некаторых мэтных выснаваў. Насельнікамі беларускіх земляў у абсалютнай бальшыні зьяўляюцца беларусы, якія належаць да сямьі народаў славянскіх, арыйскага паходжаньня. За бацькаўшчыну арыйцаў адны вучоныя ўважаюць сучасную Пэрсію за Касьпійскім морам у паўдзённай Азіі, якая быццам наагул была месцам паходжання першага чалавека, а некаторыя вучоныя ізноў цьвердзяць, што бацькаўшчынай арыйцаў была Нямеччына. Нямецкі-ж вучоны Пошэ цьвердзіць, што бацькаўшчынай арыйцаў была Беларусь, галоўным чынам Меншчына і Піншчына. Калі-б так было, як кажа Пошэ, дык можна думаць, што арыйская раса вырадзілася з тых народаў, якія жылі ў нашым краі і ў суседніх у эпоху нэаліту.

Арыйцы спачатку былі адным суцэльным народам, але з часам між імі паўставалі ўсё большыя і большыя розьніцы і ўрэшце яны падзяліліся на шмат розных асобных арыйскіх народаў. Перадусім быў падзел на германцаў, кельтаў, італійцаў, грэкаў, славянаў, балтаў, пэрсаў, індусаў ды іншых. З германцаў з часам паўсталі сучасныя немцы, галяндцы, флямы, данцы, нарвэгі, швэды. Частка германцаў увайшла ў склад ангельскага народу, а іншыя зноў увайшлі ў склад цяперашніх італьянцаў і гішпанцаў. З кельтаў паўсталі брэтонцы, ірцы, шкоты, і частка іх увайшла ў склад народу францускага, а частка ў склад народу ангельскага. З балтаў паўсталі многія іншыя народы: летувіскі (жмудзінска -аўкштоцкі) і латыскі. З славянаў паўсталі: беларусы, украінцы, расейцы, палякі, чэхі, баўгары, сэрбы, харваты, славенцы ды іншыя.

Арыйцы, ці, як іх іначай завуць, індаэўрапэйцы, ад таго што жывуць яны галоўна ў Індыі і Эўропе, так расьсяліліся, што занялі блізу ўсю Эўропу і вялікую частку Азіі, а пасьля перабраліся ў Амэрыку, Аўстралію, Афрыку і на розныя абтокі, падпарадкоўваючы сабе народы іншых расаў і выяўляючы гэтым сваю дужэйшасьць, трывалейшасьць і здальнейшасьць. Трэба пры тым ведаць, што назоў арыйцы паходзіць ад санскрынкага слова «агуа», што значыць пан, валадар. У процілегласьць арыйцам, народы іншых рас называюцца ў Індыі «dasa» (нявольнікі, падданыя), або «апагуа» — не арыйцы, не валадары.

Славяне першапачатна занялі землі каля рэкаў Дняпра, Віслы, на Палесьсі і ля Карпатаў. У старадаўнасьці аб іх нічога ня ведама. Першыя-ж больш-менш дакладныя весткі аб славянах знаходзяцца ў рымскіх і грэцкіх летапісцаў з першых стагодзьдзяў нашае пары, у Плінія Старшага, Тацыта ды другіх. Яны славянаў называлі Вэнэдамі. Паводле словаў Тацыта, славяне тады будавалі сабе дамы, насілі шчыты і любілі хадзіць. Грэкі зацемілі, што ў славянаў ня было нявольніцтва. Галоўным заняткам славянаў было земляробства. Яны сеялі проса, ячмень, пшаніцу, жыта, авёс, лён, каноплі і розную гародніну. Апрача таго, славяне палявалі ў лясох, займаліся жывёлагадоўляй, рыбацтвам, бортніцтвам (пчолагадоўляй), хатнім промыслам і рамесьніцтвам (ткацтва, ганчарства ды інш.). Гаспадарка ўсходніх славянаў мела натуральны характар. Большую частку сваіх патрэбаў славяне здавольвалі сваймі сіламі. Гандаль толькі што пачынаўся ў форме мены тавараў. Собскасьць зямлі ня была яшчэ ведамай. Супольна вядучы гаспадарку, славяне жылі семьямі і цэлымі родамі, на чале якіх стаялі выбіраныя старшыні. Яны ня толькі кіравалі работы, але адначасна былі ваеннымі камандзёрамі родаў. Агульныя справы абмяркоўваліся і разьвязваліся на сходзе ўсіх родзічаў. За крыўду ці забойства родзіча ўвесь род перасьледаваў вінаватага і мсьціўся яму. Помста часта даводзіла да варожых сутычак між родамі. Для абаронных мэтаў будавалі славяне каля рэкаў на ўзвышшах умацаваныя пасёлкі — «гарады». Было і так, што колькі блізкіх, кроўных сабе сваім паходжаньнем родаў лучыліся і тварылі плямённы саюз, на чало якога выбіралі адмысловага правадыра і адначасна ваеннага кіраўніка. Такім чынам паўставалі плямёны. Калі правадыр племя думаў штось рабіць, радзіўся з родавымі старшынямі, або нават склікаў плямённыя гарадзкія сходы, званыя вечамі.

Славяне верылі, што душа чалавечая не сьмяротная. Калі чалавек паміраў, дык цела ягонае хавалі або палілі, найчасьцей з тымі прадметамі або жывёлаю, якую нябожчык любіў. Забівалі нават удоваў на дамавінах мужоў і разам з імі хавалі. У магілу клалі зброю, розныя ўборы ды іншыя прадметы. Пахавальны абрадак канчаўся пачэсткаю. Пры тым частку ежы пакідалі на дамавіне. Ад гэтага паўстаў пасьля звычай гэтак званых «дзядоў».

У кажнай незразумелай сіле прыроды славяне бачылі вышэйшую «Божую сілу». Так, быў «бог» грому і называўся «Пярун», «бога» сонца называлі «Ярыла», «Дажбог», «Купала», «бога» ветру — «Стрыбог» ды іншыя. Гэтым «багом» будаваліся нават сьвятыні, дзе ставілі малявяныя рэзьбы, перад якімі складалі ахвяры ў выглядзе забітай жывёлы, земляробскіх пладоў, а нават і ваеннапалонных. Пры гэтым былі выконваныя адмысловыя абрадкі, якімі кіравалі спэцыялістыя. Укладаныя былі таксама песьні, прыказкі і расказы, што сталіся пачаткам народнага творства.

Тагочасныя пісьменьнікі характарызуюць славянаў людзьмі рослымі, моцна збудаванымі, белага цела, з белым! валасамі. Славяне былі працавітымі, гасьціннымі і адначасна сварлівымі ў грамадзкіх справах.

ІІІ Разыход славянаў і ягоныя прычыны.— Кірункі разыходу.— Засяленьне нашага краю і ягоны назоў.— Нашыя плямёны: Крывічы, Радзімічы, Дрыгвічы, Севяране, Вяцічы, Дзераўляне, Яцьвягі і Голядзь.— Утварэньне беларускага народу.— Готы.— Хазары.— Варагі.

З прычыны свае сварлівасьці і з прычыны нястачы належнай арганізацыі ды націску іншых народаў звонку славяне пачалі разыходзіцца з тых земляў, што яны ўжо апанавалі, пайменна: з земляў, разьмешчаных між Дняпром, Віслай і Карпатамі. Адны славянскія плямёны ішлі на захад, другія — на паўдня, а іншыя — на ўсход. З тых плямёнаў, што пайшлі на захад, паўсталі народы: чэскі і польскі. З паўдзённых славянскіх плямёнаў паўсталі: Баўгары, Сэрбы, Харваты, Славенцы. З тых-жа славянскіх плямёнаў, што засталіся ў Палесьсі і на абшарах вышніх плыняў Дняпра, Волгі, Дзьвіны, Нёмна і Бугу, прыблізна каля VI ст. пачаў тварыцца наш народ.

Найвялікшым з гэных плямёнаў былі Крывічы, назоў якіх паўстаў ад словаў: крыві, кроў, кроўны, сваяк. Пасяліліся Крывічы направа ад вышняе плыні Дзьвіны, Дняпра і Волгі (у былых Смаленскай, Віцебскай, Пскоўскай і часткова Віленскай губэрнях). Крывічы праявілі вялікія арганізацыйныя і гандлёвыя здольнасьці, Яны ня толькі самі добра арганізаваліся, але нярэдка арганізавалі такжа іншыя суседнія плямёны, якія ўваходзілі ў склад нашага народу. Дзеля таго на тэрыторыі гэных плямёнаў, у мясцовасьцях, што гадзіліся на адміністрацыйныя пункты, зьяўляліся крывіцкія адміністратары і паўставалі крывіцкія калёніі. Аб гэтым цяпер сьведчаць местачкі і сёлы з назовамі «Крывічы» і пад. Гэтак, маем местачка Крывічы ў Вялейскім пав., Крэва і Крыўск у пав. Ашмянскім, сяло Крывічы ў пав. Лідзкім і г. д., нат на Палесьсі ёсьць назовы старога Крывіцкага паходжаньня. Стары замак, званы Крывым горадам, у Вільні быў таксама пастаўлены Крывічамі. «Крьівы» значыць тут «крывіцкі». Ад IX ст. Крывічы палітычна дзяліліся на Полацкіх, Смаленскіх і Пскоўскіх. Дзеля вялікай дзейнасці племені Крывічоў імя іхнае памалу пашыралася на іншыя нашыя плямёны і ўвесь наш народ называлі Крывіцкім, Крывічамі, а край Крывіяй.

Пазьней называлі народ наш беларусы, а край Беларусь. Назоў гэты ў дачыненьні да нашага краю сустракаецца з XIV ст. у нямецкіх пісьменьнікаў як «Вайс Русэн» (Weiss Russen), а палаціне ў польскіх летапісах «Альба Русься» («Alba Russia»), што значыць «Белая Русь». Слова «белы», паводле думкі некаторых вучоных, азначае «незалежны», «свабодны»: «Белая Русь» — свабодная Русь, незалежная, непадбітая татарамі. Іншыя назоўнае слова «Белая» ставяць у залежнасьці ад вонкавага выгляду беларуса, ад белых валасоў, белае скуры і ад таго, што ў беларусаў найбольш пашыраны ў адзежы, у уборах белы колер. Слова «Русь» паходзіць быццам ад старанямецкага слова «Ротсман», што значыць «вясьляр», морскі чалавек. Ад гэтага слова паўстаў прыметнік Рост, Рос, Рус, Руотс, а гэтак называлі фіны скандынаўцаў і высяленцаў з Скандынавіі на ўсходняславянскія землі — Варагаў, якія гэтаксама называлі ад свайго прыметніка той край, дзе яны вандравалі. А вандравалі яны па ўсіх абшарах сучаснай Беларусі, Расеі і Украіны.

Апрача Крывіцкага племя ў склад нашага народу ўвайшлі: Дрыгвічы, Радзімічы, Вяцічы, Севяране і Дзераўляне.

Дрыгвічы аселі між Прыпяцьцю і Заходняй Дзьвіною і так называліся дзеля таго, што жылі сярод балот і дрыгвы. Радзімічы аселі пры рацэ Сож. Вяцічы жылі пры верхняй Ацэ, а Севяране займалі дарэчча Дзісны, Сулы і Сзйну. Назовы Радзімічы і Вяцічы быццам паўсталі ад імён першых аснавальнікаў гэтых плямён, што там пасяліліся. Назоў Севяранаў стварылі быццам паўдзённыя плямёны, ад якіх гэта племя пасялілася на поўнач, ці, інакш кажучы, на север. Дзераўляне жылі на поўдзень ад ракі Прыпяці і называліся гэтак дзеля таго, што жылі сярод лясоў, сярод дзераваў.

Пазьней у беларускі народ уліліся балцкія плямёны: Яцьвягі, што жылі між Нёманам і Бугам, і Голядзь — расьселяная на ўсходзе.

З гэтае прычыны, а таксама і дзеля таго, што раней жывучы беларускія плямёны лучыліся з плямёнамі балцкімі, а таксама і на іншых асновах, як прыкладам народнае арнамэнтыкі, вучоныя даводзяць, што расава беларусы паўсталі з зьліцьця часьці славянаў і балтаў. Характарызуючы беларуса, кажуць, што ён кемны, быстры, хутка арыентуецца, вельмі здольны да вышэйшых перажыванняў духовых, лёгка праймаецца абстрактнымі ідэямі, лёгка захапляецца паэзіяй і мастацтвам, ды наагул даволі пачуцьцёвы і не матэрыялісты. З другога боку, натура беларуса глыбокая, трывалкая, узьдзержлівая. Ён станаўкі, упорысты, вельмі адпорны на ўсякі націск, даволі скрыты і нялёгка праяўляецца. Беларус ня ўспыхвае і ня выбухае, нат ня борзда загараецца, але, угарэўшыся, гарыць доўга, гарыць унутры нават тады, калі знадворку здаецца згаслым. На вайне беларус спакойны і адважны.

Мова беларуская, хаця беларускі народ паўстаў з зьліцьця балцкіх і славянскіх плямёнаў, належыць да радзімы моваў славянскіх. Выдзялялася яна, падобна як і іншыя славянскія мовы, з праславянскае мовы не пазьней як у VI стагодзьдзі. Мова беларуская ёсьць зусім апрычонай, самастойнай і незалежнай мовай ад іншых славянскіх моваў, прыкладам расейскай, польскай, украінскай. Яна багатая, сьпеўная і прыгожая мова. Беларуская мова вельмі падаецца да паэзіі і песьні.

У той час, калі расьсяляліся славянскія народы, на захадзе Эўропы праяўляла вялікую актыўнасьць нямецкае племя Готаў. Готы заснавалі аж колькі гаспадарстваў: Остгоцкае ў Італіі, Франкскае — у межах цяперашняй Францыі, Англа-Саскае — у цяперашняй Ангельшчыне і пасьля Нямецкае. Беларусы з гэтым племем таксама саткнуліся, бо Готы шырака займаліся гандлем і праз Беларусь даяжджалі водным шляхам Дзьвіны і Волгі да Хазарскага і Баўгарскага гаспадарстваў, што былі ў паўдзённа-ўсходняй Эўропе. Гоцкія купцы ня толькі займаліся гандлем, але адначасна, дзе маглі, заваёўвалі сабе краі і засноўвалі дзяржавы. I яны нейкі час панавалі на Беларусі, але пасьля з няведамых прычынаў зьніклі. Для абмену таварам з Хазарскім і Баўгарскім гаспадарствамі прыяжджалі на Беларусь у VIII— IX ст. з Скандынавіі Варагі ці, як іх звалі, Нарманы, або Русы.

IV Дзяржаўна-палітычная арганізацыя беларускага народу.— Утварэньне беларускіх княстваў.— Галоўныя цэнтры: Полацк, Смаленск, Тураў, Чарнігаў.— Дзяржаўны лад: князь, дружына, веча.— Грамадзкі лад: земскія баяры, гараджане, сяляне, рабы.— Сямья, заняткі, вырабы.— Прадметы ўвозу і вывазу.— Гандлёвыя сувязі з арабамі, баўгарамі, грэкамі, хазарамі і варагамі.— Гандлёвыя шляхі.— Вялікі шлях з «Вараг у .Грэкі».— Дзяржава Рурыкавічаў.

Варагі, якія былі паўночнымі суседзямі славян, падобна як і готы займаліся ня толькі гандлем, але і заваёўваньнем славянскіх краін і засноўваньнем дзяржаваў. Заваяваўшы якую-небудзь краіну, яны прымушалі яе плаціць ім дань.

Паўдзённа-ўсходнія землі Эўропы на зьмену займалі розныя вандроўныя народы: спачатку кімэрыйцы, скіфы, сарматы, а пазьней аляны, готы, гуны, баўгары, авары, торскія плямёны, хазары. У канцы X ст. узьбярэжжам Азоўскага мора і Крымскім паўвостравам валодалі Хазары, якія нападалі на беларускія паўдзённыя плямёны севяран, вяцічаў і нават радзімічаў, ды прымушалі іх плаціць ім дань.

Але адначасна хазары ўсё-ж адыгралі для славянскіх народаў і дадатнюю ролю, бо яны стрымлівалі націск азіяцкіх народаў і давалі магчымасьць славянскім каляністам калянізаваць узьбярэжжа Чорнага і Азоўскага мора. Так, прыкладам, на Таманскім паўвостраве паўстала славянская калёнія Тмутаракань. Калі хазарскае гаспадарства заняпадала, на яго месца ўваходзілі печанегі — азіяцкі народ, а пасьля камскія баўгары, якія некаторы час шырока разгортвалі свае валоданьні ў паўдзённа-ўсходняй Эўропе, аж пакуль не стварыўся Кіеўскі цэнтр і паступова ня выціснуў іх адтуль.

Вось-жа націск варагаў і хазараў прычыніўся да таго, што розныя славянскія плямёны пачалі аб'ядноўвацца, каб бараніцца ад іх, і на прынцыпе супольнае абароны і добрага суседзтва паўставалі палітычныя і эканамічныя цэнтры. Найбольш дужыя цэнтры паўсталі на зямлі крывічоў. Імі былі: Полацк, Смаленск і Пскоў, пры чым першыя два абыймалі часткава радзімічаў і дрыгвічоў. На зямлі дрыгвічоў паўсталі Турава-Пінскі і Гарадзенскі цэнтры. На тэрыторыі севяранаў паўсталі Чарнігаўскі і Ноўгарад-Северскі цэнтры, абняўшыя вяцічаў і часткава радзімічаў.

Полацкі цэнтр ахопліваў значную тэрыторыю, раскінутую ў вадазборы верхняй, сярэдняй і заходняй Дзьвіны і часткава ў вадазборы Дняпра. На гэтай тэрыторыі вырасьлі буйныя гарадзкія асяродкі: Полацк, Віцебск, Менск, Лукомль, Заслаўе, Друцк, Капыль, Барысаў, Гарадзец ды інш. Тэрыторыя Смаленскага цэнтру была раскінута на верхавінах Волгі, Заходняй Дзьвіны і Дняпра. Апрача Смаленску, крыху пазьней, узьніклі там гарады: Дарагабуж, Тарапец, Мажайск, Клін, Вязьма. Турава-Пінская краіна займала Прыпяць з яе правымі і левымі прытокамі. Апрача Турава, з цягам часу, зьявіліся там гарады: Пінск, Мазыр, Слуцк, Рэчыца, Рагачоў ды другія.

Цэнтры гэныя праявіліся ў форме княстваў. На чале княства стаяў князь, які адначасна быў камандзірам сталага войска, званага княскай дружынай, у склад якое ўваходзілі ахвотнікі да ваеннае службы і чужапляменныя нанятыя аддзелы. Апрача таго, на выпадак патрэбы да службы ў княскай дружыне заклікалася здольнае да нашэньня зброі жыхарства. Галоўную, аднак, уладу у княсьцьве мела веча, ці, інакш кажучы, народныя сходы. Да ўдзелу ў вечах мела права ўсё вольнае жыхарства княства. Вечавыя сходы адбываліся ў гарадох тады, калі была патрэба. Веча выбірала князя, даручала яму кіраўніцтва ваеннымі справамі, судом, вызначала ўраднікаў, наладжвала сувязь з іншымі гаспадарствамі. Выдаткі князя пакрываліся агульным зборам, аплатамі судовымі і гандлёвымі, ваеннай здабычай, канфіскацыяй маёмасьці злачынцаў, данінай з чужых плямёнаў і прыбыткамі з прыватнай гаспадаркі князя.

Жыхарства пачынала дзяліцца на катэгорыі: баяраў, гараджанаў, сялянаў і нявольнікаў-рабоў.

Да вышэйшай катэгорыі прыналежалі людзі, блізкія да князя, яго дружына. Яна падзялялася на старэйшую і малодшую. Старэйшую дружыну князя складалі княжыя мужы і баяры. Малодшыя дружыньнікі зваліся «отракамі», «грыдзямі». Дружына служыла князю і была зьвязана толькі з ім. Старэйшыя дружыньнікі — баяры — былі дарадцамі князя. Яны атрымлівалі ад князя вялікія зямельныя абшары. Малодшыя дружыньнікі жылі пры княжым двары і звычайна выконвалі розныя дробныя даручэньні. Абавязкам дружыны было бараніць край.

Да сярэдняй катэгорыі вольнага жыхарства адносіліся госьці і гандляры. Займацца -ж гандлем меў права кажны вольны чалавек.

Вольнае-ж жыхарства ніжэйшай катэгорыі складалася з сялянства і дробных гарадзкіх рамесьнікаў і гандляроў-гараджанаў. Што датычыцца да напаўвольнага жыхарства, дык яно складалася з гэтак званых «закупаў». «Закупам» зваўся вольны чалавек, які зрабіў пазыку і прымушаны быў з гэтай прычыны жыць на двары свайго крэдытора, аж да выплаты гэтае пазыкі. Калі ўтвораныя абавязальныя дачыненьні канчаліся, канчаўся і стан гэтага закупніцтва. Урэшце, да нявольнага жыхарства належалі нявольнікі, што паходзілі з ваеннапалонных або пакараных сялян. Спачатку нявольнікі выконвалі розныя хатнія працы, а ў пару разьвіцьця земляробства яны складалі рабочую сілу земляўласьнікаў.

У разьвіцьці краю асабліва вялікае значэньне меў гандаль. Адбываўся ён ня толькі між мясцовым жыхарствам, але таксама і з далёкімі замежнымі гаспадарствамі. I так гандаль ішоў з арабамі, баўгарамі, грэкамі, хазарамі і варагамі. Беларусы прадавалі: хутры, хмель, мёд, воск; а куплялі: соль, медзь, волава І сукно. Для разьвіцьця гандлю на Беларусі асабліва спрыялі водныя камунікацыйныя шляхі, якімі былі рэкі: Дзьвіна, Нёман, Дняпро, Ловаць. Найбольш важным шляхам быў гэтак званы вялікі шлях «з Вараг у Грэкі». Шлях гэты пачынаўся ў Скандынавіі, а канчаўся ў Царградзе — сталіцы Бізантыйскай імпэрыі, цяперашнім Канстантынопалі. Шлях «з Вараг у Грэкі» ішоў праз Балтыцкае мора, Фінскую затоку, раку Няву, возера Ладагу, раку Волхаў, каля Ноўгараду, праз возера Ільмень, рэчкаю Ловацяй; адсюль праз сухазем'е волакам (гэта значыць, усе тавары валакліся, перацягваліся па зямлі) да недалёкай ракі Дзьвіны і праз яе Дняпром каля Кіева да Чорнага мора ды ўздоўж заходніх ягоных берагоў да Царграду. Гэтым шляхам езьдзілі пераважна з сваімі таварамі варагі. Іншы раз яны езьдзілі з Скандынавіі ў Чорнае мора Дняпром і Заходняй Дзьвіною каля Полацку.

Варагі займаліся, як было ўжо сказана, ня толькі гандлем, але і палітыкай. Яны стараліся падпарадкаваць сабе ўсе славянскія плямёны, і ім часамі гэта ўдавалася, хоць славяне ад іх бараніліся. Але там, дзе варагам і ўдавалася ўтрымацца, дык яны хутка гублялі сваё аблічча і дэнацыяналізаваліся, вынарадаўляліся, забывалі сваю мову і губляліся ў славянскім моры. Так, прыкладам, загубіў сваё аблічча слаўны вараскі род князёў Рурыкавічаў.

Князь Рурык завалодаў Ноўгарадам, а пасьля і іншымі славянскімі гарадамі. Рурык княжыў пад канец IX ст. Пасьля яго ў 879 г., як падае летапіс, у Ноўгарадзкім княсьцьве валадарыў Алег. Ён, быццам, сабраўшывойска, пайшоў шляхам «з Вараг у Грэкі» і па дарозе завалодаў горадам Крывічоў Смаленскам, горадам Севяран Любечам, дзе пасадзіў сваіх кіраўнікоў, заняў Кіеў і, умацаваўшыся, пашырыў сваё валадарства аж да Чорнага мора, Растова і Карпатаў. Ня меў, быццам, толькі пад сваёй уладай Алег беларускага племя Дрыгвічоў, якое жыло на захад ад Дняпра.

V Ноўгарад і Кіеў як два галоўныя цэнтры дзяржавы Рурыкавічаў.— Полацк — беларускі цэнтр.— Задзіночваньне беларускіх земляў.— Рагвалод і Рагнеда.— Змаганьне Рурыкавічаў з Полацкам.— Прычыны змаганьня.— Прыймо хрысьціянства.— Ізяслаў і Брачыслаў.

Дзяржава Рурыкавічаў была вялікая і магутная. Як Рурык, так і ягоныя наступнікі Алег і Ігар мелі вялікія апэтыты на багацьце і вялі частыя войны. Алег не задаволіўся тым, што падпарадкаваў сабе ўсіх усходніх славянаў, але ваяваў з Бізантыйскай імпэрыяй і нават у 907 годзе дайшоў да Царграду і прымусіў грэкаў плаціць яму даніну. Але дарма, што дзяржава Рурыкавічаў была магутнаю, яна распалася. Прычынай гэтага распаду была сварка між сынамі кіеўскага князя Сьвятаслава — Уладзімірам, які княжыў у Ноўгарадзе, і Яраполкам, які княжыў у Кіеве.

Кіеў і Ноўгарад былі галоўнымі цэнтрамі дзяржавы Рурыкавічаў і пачалі змагацца між сабою дзеля таго, што Уладзімір хацеў адабраць дзяржаву ў свайго брата.

У гэным часе ў XI стагодзьдзі на ўсходзе Эўропы разьвіваўся яшчэ адзін палітычны цэнтр — у Полацку. Гэта быў цэнтр беларускі. Княжыў там, як падае летапіс, Рагвалод. Ён ня быў першым полацкім князем, бо Полаччына мела сваіх князеў яшчэ перад вараскім надыходам, толькі, на жаль, іменьняў іхных летапіс не падае. Межы Полацкага княства сягалі на поўначы пад Ноўгарад, на ўсходзе пад Смаленск, на паўдні даходзілі пад Кіеў, а на захадзе да паселішчаў яцьвягаў, аўкштотцаў і жмудзінаў (сучасных летувісаў). Полацкае княства разьвівала свае ўплывы на княствы Смаленскае, Чарнігаўскае і Турава-Пінскае, дзе княжыў князь Тур, падпарадкаваны Рагвалоду. Такім чынам адбывалася задзіночваньне беларускіх земляў. Але вось да Рагвалодавае дачкі Рагнеды пачалі сватацца князі — Яраполк і Уладзімір. Рагвалод дакляраваў тады выдаць замуж Рагнеду кіеўскаму князю — Яраполку. Гэта яшчэ больш узбурыла Уладзіміра супроць Яраполка, і ён, паводле летапісу, у 980 годзе пайшоў вайной ня толькі супроць Яраполка, але і Полаччыны, хочучы такім спосабам задаволіць свае асабістыя і дынастычныя імкненьні ды адначасна зьдзейсьніць эканамічныя пляны, бо, падпарадкаваўшы Полаччыну і Кіеў, Уладзімір здабываў пад сваю ўладу слаўны камунікацыйны гандлёвы шлях «з Вараг у Грэкі". У вайне гэтай Уладзіміру ўдалося перамагчы Рагвалода, заняць Полацк і Рагнеду зрабіць сваёй жонкай, а таксама разьбіць Яраполка і падпарадкаваць сабе Кіеў і Турава-Пінскае княства, і нават яцьвягаў.

Княжыў Уладзімір у Кіеве ад 980 году да 1015. У 988 годзе Уладзімір прыняў хрысьціянства і пашыраў яго на ўсіх заваёваных землях. Маючы 12 сыноў, па-дзяліў сваё валадарства між імі, і ў Полацк, яшчэ пры жыцьці сваім, пасадзіў свайго сына Ізяслава, народжанага Рагнедай, а ў Тураў — Сьвятаполка. Разам з сынам Ізяславам з Кіева выехала ў Полацкае княства Рагнеда, якая асялілася ў мясцовасьці, названай на чэсьць яе сына Ізяслаўем (цяперашняе Заслаўе каля Менску). Тут яна прыняла хрысьціянскую веру і, пайшоўшы ў манастыр, зьмяніла сваё імя на Анастасія. Памёрла Рагнеда ў 1000 годзе.

Па сьмерці Уладзіміра між ягонымі сынамі паўстала змаганьне за Кіеўскі пасад. Спачатку захапіў яго тураўскі князь Сьвятаполк і перабіў пры гэтым сваіх братоў: Барыса, Глеба і Сьвятаслава. За сьмерць братоў памсьціўся Яраслаў, празваны Мудрым, які кіраваў Ноўгарадзкім княствам. Ён разьбіў у 1019 годзе Сьвятаполка і заняў кіеўскі пасад. Полацкае княства пад кіраўніцтвам Ізяслава і ягонага сына Брачыслава, які княжыў ад 1003 да 1044 году, захавала сваю самастойнасьць і нават пашырала свае ўплывы на Ноўгарад. Калі-ж гэтага не ўдавалася зрабіць мірным спосабам, дык у 1021 годзе Брачыслаў пачаў вайну супроць кіеўскага князя Яраслава і падпарадкаванага яму Ноўгараду. Захапіўшы Ноўгарад, Брачыслаў узяў вялікія багацьці і шмат палонных, аднак выйграць і ўтрымаць даўжэй Ноўгарад Брачыславу не ўдалося, бо сілы Яраслававы былі большыя і Брачыслаў мусіў з ім пагадзіцца, абмяжоўваючы сваю ўладу Полацкім княствам.

VI Усяслаў Полацкі і ягоиая дзейнасьць.— Далейшае змаганьне з Кіевам.— Усяславічы.— Высылка полацкіх князёў у Грэцыю.— Выезд некаторых князёў у Летуву і ў беларускія заходнія землі.

Пасьля Брачыслава, ад 1044 да 1101 году, княжыў у Полацку ягоны сын Усяслаў, празваны Чарадзеем. Ягоныя адміністрацыйныя і ваенныя здольнасьці апісаны ў слаўным літаратурным творы «Слова аб палку Ігаравым». Князь Усяслаў, гаворыцца ў «Слове аб палку Ігаравым», людзьмі кіраваў, князём гарады парадкаваў. Спачатку супольна з кіеўскімі князямі Яраславічамі ён ваяваў супроць вандроўных бандаў, званых полаўцамі, а ў 1065 годзе ўзяў Пскоў, але быў адбіты. У наступным 1066 годзе яму ўдалося заняць Ноўгарад, дзе ўзяў многа палонных і рознага багацьця. Супроць гэтага выступілі кіеўскія князі — Ізяслаў, Сьвятаслаў і Усевалад, якія напалі на Беларусь і ў 1067 г. занялі Менск, дзе пры рацэ Нямізе адбыліся нязвычайна заўзятыя змаганьні, аб якіх «Слова аб палку Ігаравым» кажа гэтак: «На Нямізе сьцелюць галовы, як снапы малоцяць цапамі сталёвымі, на таку жыцьцё кладуць, веюць душу ад цела. Крывавыя Нямізіны берагі ня збожжам былі пасеяны — пасеяны былі касьцьмі». Ня гледзячы на вялікі адпор Усяслава, перамога была ўсё-ж на баку кіяўлян.

Перамогшы Усяслава на рацэ Нямізе, кіеўскі князь Ізяслаў запрасіў яго да сябе на мірныя перамовы і падступным спосабам схапіў яго ў палон ды пасадзіў у вастрог («поруб» — падвал) у Кіеве. Але ў 1068 г. кіяўляне збунтаваліся супроць свайго князя Ізяслава і прагналі яго. Новым-жа кіеўскім князем абвесьцілі яны вызваленага з вастрогу ў часе бунту Усяслава Чарадзея. Аднак Усяслаў хутка пакінуў Кіеў, бо тужыў па родным краі, які любіў больш за ўсё. Будучы вялікім патрыётам, ён выехаў на Беларусь, а сьледам за ім пагнаўся прагнаны з Клева Ізяслаў, які пры дапамозе польскага караля Баляслава варочаўся на свой пасад. Змаганьне Усяслава Чарадзея з Ізяславам і ягоным наступнікам Манамахам трывала аж да 1083 году. Пры тым кіяўлянам удавалася захопліваць ня толькі Менск, але і Полацк, якія яны жорстка нішчылі. Усяслаў падобным спосабам адплачваўся кіяўлянам і нішчыў іхныя гарады. Аднак Усяслаў утрымаў Полацкае Беларускае Княства незалежным і аб'яднаў вакол яго ўдзельныя княствы: Слуцкае, Віцебскае, Аршанскае, Мсьціслаўскае, Лукомльскае, Друцкае. Пад сваім валадарствам меў Усяслаў таксама вялікую частку Прыбалтыкі. Наогул за часоў разумнага і спрытнага князя Усяслава Чарадзея Полацкае княства было моцным і слаўным.

Час княжэньня ў Полацку Усяслава Чарадзея, як згодна прызнаюць усе гісторыкі,— гэта вельмі выдатная эпоха ня толькі ў гісторыі Полацку, але і ўсяе гісторыі Беларусі. Магутнасьць Полацкай зямлі дасягнула тады вялікага значэньня. Эпоха Усяслава — гэта гераічны пэрыяд у гісторыі Беларусі. Пасьля сьмерці Усяслава (1101) пачаўся часовы палітычны заняпад Полацку.

Усяслаў пакінуў па сабе сем сыноў: Рагвалода, Рамана, Барыса, Глеба, Давіда, Расьціслава і Сьвятаслава. Між імі хутка паўсталі спрэчкі, у якія ўмяшаліся кіеўскія князі Яраславічы. I ў 1129 годзе Яраславічы занялі Полацк, зьняволілі некаторых сыноў Усяслава (Давіда, Расьціслава, Сьвятаслава) і вывезьлі іх у Грэцыю. Яраславічы пасадзілі на княжы пасад у Полацку Ізяслава Мсьціславіча, але ён ня доўга там быў, бо народ у 1132 г. проці яго збунтаваўся і прымусіў пакінуць Полацк.

Незадоўга Кдеў, а таксама Ноўгарад пачалі аканчальна занепадаць. Палачане на месца Ізяслава паклікалі аднаго з Усяслававых унукаў — Васілька Рагвалодавіча. Вярнуліся таксама ў Полацк зьняволеныя кіяўлянамі сыны Усяслава, і яны ды іхныя патомкі княжылі ў Полаччыне да паловы XII ст., падзяліўшы княства на ўдзелы, г. зн. меншыя княствы: Віцебскае, Менскае, Ізяслаўскае, Друцкае, Клецкае. Паўстала таксама княства Гарадзенскае і іншыя. Княствы гэтыя ўсё-ж трымаліся адзінства.

Ранейшыя нелады між князямі вельмі ўзмоцнілі вечы, і яны часта зьмянялі князёў. Так, прыкладам, у 1151 годзе веча выслала князя Рагвалода ў Менск, а на Полацкі пасад пасадзіла Расьціслава Мсьціславіча. Пасьля вярнула Рагвалода зноў у Полацк, а ў 1162 годзе выбрала за князя Усяслава Васількавіча, які княжыў да 1180 году і адзначыўся вялікім розумам і справядлівасьцяй.

Усе вышэйапісаныя падзеі, як вайна з Кіевам, вываз некаторых беларускіх князёў у Грэцыю, нутраныя нелады між князямі ды ўзмацненьне веча, прычыніліся да таго, што некаторыя беларускія князі выяжджалі на Жмудзь (сучасную Летуву) у Прыбалтыку і ў заходнія беларускія землі. Князі-эмігранты, меўшыя культуру, пашыралі свае беларускія ўплывы на захадзе, сярод жмудзінаў і ліваў (сучасных латышоў) каля ўзьбярэжжа Балтыцкага мора.Так, прыкладам, у 1102 годзе князь Барыс Полацкі, а ў 1112 г. Яраслаў Валожскі падпарадкоўвалі сабе часткі летувіскай ці, як агульна гавораць, літоўскай тэрыторыі. На зямлі латышоў полацкія князі пабудавалі крэпасьці Кукойнос і Гэрсіку. У канцы-ж XII ст. сучасныя лацьвійскія землі залежалі ад полацкага князя Уладзіміра.

Адзін з полацкіх беларускіх князёў з роду Усяслава Чарадзея, князь Расьціслаў, як падае летапіс, у 1128 годзе выбраны быў за гаспадара гораду Вільні.

VII Роля Смаленскага княства.— Чарнігаўскае і Турава-Пінскае княствы.— Палітычныя і гандлёвыя дачыненьні з немцамі.— Першыя гандлёвыя граматы.— Беларусы на ўзьбярэжжы Балтыцкага мора.

Пашырэньне ўплываў Полаччыны прыцягвала да Полацку смаленскіх беларускіх князёў, тым больш што праз Полаччыну Смаленск меў гандлёвы шлях да Балтыцкага мора. За Смаленскам зьбліжалася да Полаччыны і Чарнігаўска-Северскае княства, якое вызвалялася ад Кіева і Растова-Суздальскага княства. Да Полаччыны хінулася і Турава-Пінскае княства.

Княства гэтае яшчэ за часоў Рагвалада мела лучнасьць з Полацкам. Пазьней доўгі час было залежнае ад Клева, супроць якога Тураў часта бунтаваўся, аж пакуль у 1162 годзе пад кіраўніцтвам князя Юрага Туроўскага аканчальна вызвалілася і сталася незалежным княствам.

Смаленск, будучы ў складзе дзяржавы Рурыкавічаў, хутка выдзяліўся як асобнае княства і ў меру таго, як галоўныя цэнтры дзяржавы Рурыкавічаў — Кіеў і Ноўгарад — слабелі, ён узмацоўваўся. Да ўзмацаваньня Смаленску асабліва прычыніўся Смаленскі князь Расьціслаў Мсьціслававіч, сын кіеўскага князя Мсьціслава Уладзіміравіча Манамаха. У Смаленску княжыў ён ад 1127 да 1159 году і меў уплывы на Кіеў і Полацк. Ад 1159 году да 1168 году Расьціслаў займаў нават Кіеўскі пасад, а на свае месца ў Смаленск пасадзіў аднаго з сваіх трох сыноў — Рамана (1160—1174). Па сьмерці Расьціслава кіеўскі пасад захапіў Мсьціслаў Ізяславіч, а пазьней князь Сьвятаслаў Усеваладавіч Чарнігаўскі, які, між іншага, перабіў уплывы Смаленска ў Полацку, навязваючы з Полацкам блізкія сувязі. Сыны Расьціслава Раман, Рурык і Давід вялі барацьбу і з Мсьціславам і з Сьвятаславам Усеваладавічам. Ім удавалася некаторы час здабываць перамогу і займаць кіеўскі пасад. Калі Раман займаў кіеўскі пасад, а на сваім месцы ў Смаленску пакінуў сына Яраполка, дык смаленцы чамусьці прагналі яго і запрасілі да сябе Мсьціслава Ізяславіча. Раман прымушаны быў вярнуцца ў Смаленск і тут праводзіў вялікую культурную і асьветную працу аж да свае сьмерці ў 1180 годзе. Пазьней Смаленскія князі Мсьціслаў Раманавіч (1197—1214), Усевалад Рурыкавіч (1214—1219) ды, урэшце, Мсьціслаў Давідавіч (1219—1230) так узмоцнілі Смаленскае княства, што яно вярнула ізноў сабе павагу і сілу і не раз бараніла Полацкае княства, а таксама Ноўгарад і Пскоў ад чужацкіх нападаў. У 1229 годзе дайшло нават да таго, што на Полацкі пасад быў пасаджаны Смаленскі князь Сьвятаслаў Мсьціславіч. У сувязі з тым што на ўсходзе панавалі розныя вандроўныя банды, гандаль Полацку і Смаленску, а таксама бліжэйшыя кантакты з Цараградам зрываліся. Затое большая ўвага была скіравана на захад і на Балтыцкае мора, тым больш што крывічы, раней гандлюючы, езьдзілі ўжо ня толькі сваімі рэкамі, але і ўзьбярэжжам Балтыцкага мора ды на (востраў) Готлянд, дзе быў асяродак гандлю захаду з усходам.

Готлянд называлі іначай «вокам Усходняга мора». Ляжыць ён сярод Балтыцкага мора між Швэдзіяй і Лацьвійскім узьбярэжжам і там яшчэ ў VIII стагодзьдзі быў заснаваны горад Вісьбы. Туды пераважна прывозіліся тавары з крывіцкіх земляў, з гарадоў: Полацку, Смаленску, Віцебску, Ноўгараду. На Готлянд прыяжджалі нямецкія купцы, якія везьлі Балтыцкім морам беларускія — крывіцкія тавары далей на захад. ]

Гэтыя купцы пасьля пастанавілі навязаць беспасярэдня дачыненьні з народамі, жыўшымі на ўзьбярэжжы Балтыцкага мора. Таму выправілі яны туды прыблізна каля 1143 году карабель. У часе буры карабель прыплыў у Рыскую затоку і трапіў у вусьце Дзьвіны. Купцы прайшлі тады 6 міляў ад мора ў глыб краю і пабудавалі на тары местачка для торгу, названае Ікскулем. Незадоўга, у 1201 годзе, на ўзьбярэжжы Балтыцкага мора немцы заснавалі для гандлю другі горад, які назвалі Рыгай. Разам з нямецкімі купцамі пачалі прыяжджаць у Рыгу місыянеры хрысьціянства. Яны, атрымаўшы дазвол ад Полацкага беларускага князя Уладзіміра, якому было падпарадкаванае Лівонскае жыхарства, пачалі праводзіць сярод яго сваю місыю і ў канцы поўнасьцю заваявалі гэтае жыхарства.Ад гэнага часу, г. зн. ад пачатку XIII стагодзьдзя, маем ужо адмысловыя ўмовы беларуска-нямецкія. на аснове якіх адбываўся між беларусамі і немцамі гандаль. Умовы такія падпісвалі з беларускага боку гарады: Полацк, Смаленск, Віцебск, Менск, а з нямецкага боку— Данцыг, Брэмэн, Любэк, Мюнстэр, Готлянд, Рыга, "Кенігсбэрг і інш. Умовы гэныя давалі права свабоднага бязмытнага прывозу тавараў немцам у Беларусь, а беларусам — у Нямеччыну, ці краі, падпарадкаваныя ёй, а таксама рэгулявалі плату, суд, вагі, справу перагрузкаў, падаткаў, правіненьняў і г. д.

Першая ўмова Полацку з немцамі, па якой застаўся у гісторыі сьлед, была падпісаная ў 1200 годзе. Другая ўмова была падпісаная ў 1210 годзе. Падпісваў яе ад імя Полацку, Віцебску і Смаленску вышэйшы купец Людольф з Смаленску, які атрымаў на гэта ўпаўнаважаньне ад князя Мсьціслава Раманавіча, што княжыў у Смаленску ад 1197 да 1214 году. Наступныя ўмовы былі падпісаныя з немцам! ў 1214 годзе і ў 1223 годзе. Найбольш важная ўмова з немцамі была падпісаная ў 1229 годзе, ад імя Смаленскага князя Мсьціслава Давідавіча, княжыўшага ў Смаленску ад 1219 да 1230 году. Яна пашыралася на Віцебск, Смаленск і Полацк. У гэтай умове, між іншым, сказана, што госьці павінны карыстацца апекай «як браты». Шляхі камунікацыйныя павінны быць чыстыя, правознага мыта немцы па дарозе ў Смаленск ні смаленцы, якія езьдзілі ў Нямеччыну, не павінны плаціць.

Пасьля ўмовы былі зьменяныя. Уводзіліся некаторыя абмежаваньні. Так, прыкладам, у канцы XIV стагодзьдзя Полацк І Рыга стараліся ўтварыць сабе штэмпельнае права, што дазваляе прыежджым купцом прадаваць тавар толькі ў сьценах гэтых гарадоў, ня вывозячы яго далей. Былі таксама забаронены таргі між гасьцьмі, г. зн. між прыежджымі нямецкімі купцамі і купцамі маскоўскімі ў Полацку. Тавары павінны былі ісьці праз рукі мясцовых жыхароў, бо іначай гэтыя жыхары ня мелі-б ніякай карысьці.

Калі-ж заходзіла канечнасьць беспасярэдняга кантакту і гандлю немцаў з маскоўцамі, дык пры гэтым павінен быў быць беларус, і толькі тады мог адбывацца гандаль.

Апрача таго, быў абмежаваны гандаль раздробны прыежджых купцоў. Так, прыкладам, сукно можна было прадаваць толькі цэлымі штукамі, соль — мяшкамі, сякеры і нажы — тузінамі, віно, піва і іншае пітво — бочкамі, зялеза, волава, медзь і мосяж — цэнтнарамі, мушкатовы квет і мушкатовыя гарэхі, цытворны корань, гвазьдзікі, шафран ды іншыя пернасьці — фунтамі Гэтаксама купляць тавары дазволена толькі ў большай колькасьці: воск па 20 фунтаў, кажухі па 40 штук, вавёркі, гарнастаі, тхары, норкі па 250 шт., пагаш і дзёгаць — цэлымі тонамі. Такім парадкам было разьмежаваньне між гандлярамі краёвымі і замежнымі гуртавікамі. Гандаль, як бачым, у Беларусі ў сівой мінуласьці стаўлены быў адразу на здаровы шлях як у сэнсе гаспадарчым, так і палітычным. Гандлёвыя-ж умовы не звычайна цікавыя, далёкабачныя і, ня гледзячы на тое што яны пісаліся больш як 800 год назад, выглядаюць па сучаснаму.

VIII Культура і асьвета.— Значэньне хрысьціянства.— Усходні абрад.— Пісьменнасьць. Мова.— Прадслава (Эўфрасіня) Полацкая.— Клімант Смаляціч.— Кірыла Тураўскі.— Помнікі старадаўнай пісьменнасьці.

Гандлёвыя сувязі Беларусі з Бізантыяй, а таксама з Скандынавіяй і Нямеччынай вельмі моцна прычыніліся да разьвіцьця культуры і асьветы. Бо купцы, прыяжджаючы на Беларусь, прывозілі ня толькі свае тавары, але і весткі аб тым, як жывуць, чым займаюцца, што робяць людзі ў іншых краёх Бізантыйскіх і Заходня-Эўрапейскіх, дзе культура была больш разьвітай, чымся на ўсходзе Эўропы. Найбольш, аднак, прычынілася да разьвіцьця культуры хрысьціянства, якое на Беларусь прыйшло ў X стагодзьдзі з Бізантыі ва ўсходнім грэцкім абрадзе і прынесла з сабою пісьменства, кніжкі і асьвету. Праўда, кніжкі хрысьціянскія, рэлігійныя, былі пісаныя ў царкоўна-славянскай (старабаўгарскай) мове, але пасьля людзі, пазнаўшы пісьменнасьць, пачалі пісаць арыгінальнай народнай беларускай мовай. Асьвета насіла таксама вылучна царкоўны характар і, як усюды першапачатна, пашыралася праз манастыры, дзе манахі перапісвалі кнігі і вучылі пісьменнасьці іншых. Манастыры-ж пераважна будаваліся ў гарадох. Будавалі іх, а таксама і цэрквы, князі, што выпісвалі на Беларусь духоўных і манахаў з іншых краёў, абдараючы іх вялікімі абшарамі зямлі за тое, каб яны за іх маліліся і навучалі набожнасьці ды паслухмянасьці народ

Дзякуючы гэтаму культурныя цэнтры пераважна паўставалі ў гарадох і пры манастырох.Такім вялікім культурным і асьветным цэнтрам стаўся перш за ўсё Полацк, дзе манастыры, а пры іх і школы засноўвала княгіня Прадслава-Эўфрасіня — унучка Усяслава Чарадзея. Яна сама вельмі любіла чытаць і з вялікай стараннасьцю перапісвала кнігі, заахвочваючы да гэтага іншых манашак і манахаў. Яе манастыр стаўся цэнтрам, з якога кнігі разыходзіліся ва ўсе бакі.

Радзілася Прадслава ў 1102 годзе. Жыцьцё сваё прысьвяціла яна культурнай і рэлігійнай працы. Пад старасьць Эўфрасіня з сваёй сястрой і братам Давідам паехала ў Ерузалім, а па дарозе адведала Канстантынопаль. Будучы ў Ерузаліме, яна захварэла і пасьля 24 дзён памёрла 23 траўня 1173 году. Цела яе было перавезенае ў Кіеў, а ў 1910 годзе — у родны Полацк. Княгіню Эўфрасіню Полацкую царква за вялікія яе заслугі на рэлігійнай І культурнай ніве залічыла ў лік сьвятых.

Другім вельмі важным культурным і асьветным беларускім цэнтрам быў Смаленск, дзе таксама былі манастыры, школы і дзе праводзілася перапісваньне кніг. Там вельмі праславіўся культурнай і асьветнай працай Клім Смаляціч, які, між іншым, ад 1147 году да 1154 году быў Кіеўскім мітрапалітам.Клім Смаляціч, як на той час, быў чалавекам высока вучоным, філёзафам. Ён шмат пісаў, рабіў пераклады, меў у сябе кнігі Сьвятога Пісьма, а таксама грэцкія сьвецкія кнігі. Апрача яго ў Смаленску былі іншыя выдатныя культурный дзеячы, як Аўраам Смаленскі (памёр у 1221 годзе), вучань Кліма Смаляціча. Ён вучыў чытаць кнігі сьвятыя І разумець іх, а таксама апісваў розныя падарожжы.

Шкада адно, што блізу ўсе творы гэных культурнікаў і пісьменьнікаў, а ў ліку іх і Смаленскі летапіс загінулі.

Вялікімі культурнікамі ў Смаленску былі князі Расьціслаў і Раман Расьціславіч. Раман зьбіраў кнігі, арганізаваў школы і выпісваў вучоных з іншых краёў. Ён шмат грошай выдаў на куплю кніг і арганізацыю школаў. Расьціслаў залажыў у Смаленску ў ?ERROR?ЗО г. акадэмію.

Чарнігаў таксама меў ужо ў XII стагодзьдзі сваіх культурнікаў і пісьменьнікаў. Адным з іх быў Даніла Паломнік, які ў 1115 годзе падарожнічаў ў Ерузалім і апісаў гэтае падарожжа. Ён пісаў яшчэ лягенды і розныя рэлігійныя творы.

Вялікую культурную ролю ў гісторыі Беларусі адыграў і Тураў, дзе жыў і працаваў таленавіты пісьменьнік і казаньнік Кірыла Тураўскі. Радзіўся ён каля 1130 году, а памёр "у 1182 годзе. Кірыла паходзіў з Тураўскіх мяшчанаў і быў у Тураве за епіскапа. Ён быў чалавекам адукаваным, знаў добра бізантыйскую літаратуру, пісаў розныя навукі — казаньні, малітвы і прамовы, і да таго быў красамоўцам, меў паэтычныя здольнасьці і карыстаўся вялікай пашанай і славай. Ягоныя творы пашыраліся ня толькі ў Беларусі, але і іншых краёх, прыкладам: у Баўгарыі, Сэрбіі.

Побач з рэлігійнай літаратурай паўставала і сьвецкая беларуская літаратура. Тварыліся песьні, казкі і паэмы, як паэма «Слова аб палку Ігаравым», якая захавалася да нашых часоў і ў якой апісаны войны Усяслава Чарадзея і Ізяслава Васількавіча, а таксама — паход Ноўгарад-Северскага князя Ігара на полаўцаў у 1185 годзе. Гэты твор напісаны ў Севершчыне, якая ўваходзіць у этнаграфічныя беларускія землі.

Помнікамі старадаўнага сьвецкага беларускага пісьменства зьяўляюцца і гандлёвыя ўмовы, што рабілі полацкія, смаленскія і віцебскія князі з немцамі і іншымі народамі.Аб вышыні культурнага разьвіцьця на Беларусі сьведчыць і тое, што ўжо ў XI ст. існавалі самастойныя епіскопіі ў Полацку і Тураве (1005 г.), а ў 1137 г. паўстала такая-ж епіскопія і ў Смаленску.

IX Сацыяльныя дачыненьні ў Беларусі. — Пашырэньне ўладаньняў мечаносцаў. — Выкарыстоўваньне аўкштотцаў і жмудзінаў. — Заняпад Полаччыны, Смаленску і Турава. — Крыжаносцы. Беларуска -жмудзінска-аўкштоцкія дачыненьні.

Князі на Беларусі хоць і былі залежныя ад веча, аднак мелі вялікую ўладу. Дзякуючы гэтаму яны першым чынам пашыралі свае земляўладаньні, адначасна надзяляючы зямлёю і лясамі сваіх бліжэйшых і далейшых ваякаў (дружыньнікаў), духоўнікаў і манастыры. Такім парадкам штораз больш нарастала розных багачоў ды магнатаў. У сувязі з гэтым сяляне, якія дасюль былі вольнымі і князём плацілі толькі даніну, часта пападалі яшчэ пад уладу духоўнікаў ці заслужаных ваякаў і мусілі спаўняць дадаткова павіннасьці таму, пад чыёй уладай знаходзіліся. Гэта ўжо бязумоўна ўводзіла некаторы падзел і пакрыўджаньне часткі жыхарства, што, ясна, адмоўна адбівалася на нутраных дачыненьнях краіны.Звонку на беларускае гаспадарства рабілі наступ хрысьціянскія рыцары заходняга лацінскага абраду, якія аселі з згоды беларускіх князёў у Прыбалтыцы і ў форме місыянэрскае арганізацыі мечаносцаў, штораз больш пашыралі свае ўладаньні на землі, падпарадкаваныя Полаччыне. Так. прыкладам, у 1207 годзе яны заваладалі Кукейносам, а ў 1215 годзе Герсыкам. Гэтыя абодвы гарады ляжалі на заходняй Дзьвіне і належалі да Полацкага княства. Супраціўляючыся рыцарам, полацкія князі шукалі сабе саюзьнікаў сярод аўкштотцаў і жмудзінаў, якія часта былі залежнымі ад полацкіх князёў і плацілі ім даніну. Яны, аднак, ня толькі дапамагалі Полаччыне, але часамі, выкарыстоўваючы аслабленьне палачанаў, урываліся ў беларускія княствы і рабавалі іх. 3 прычыны наступу мечаносцаў і нападаў жмудзінаў на беларусаў значэньне Полаччыны, Смаленску, Турава ды іншых беларускіх цэнтраў панізілася.

Аўкштотцы і жмудзіны былі заходнімі суседзямі Беларуси Яны не станавілі сабою аднаго палітычна цэлага народу, а дзяліліся на шмат дробных пляменных групаў. Шмат з іх, як ужо гаварылася, было нават падпарадкавана беларускім князем, што аселі там і плацілі даніну Полацку. Жмудзіны і аўкштотцы жылі ў пагансьцьве, адсталасьці, і гэта зьяўлялася прычынай частых наездаў(рэйзаў) на іх другога місыянэрскага закону крыжаносцаў. Крыжаносцы, заняўшы, на захад ад Жмудзі, прускія землі, хацелі ахрысьціць жмудзінаў і аўкштотцаў. Жмудзіны і аўкштотцы, ня маючы большай сілы, прымушаны былі шукаць сабе саюзьнікаў сярод беларусаў.

Закон крыжаносцаў называўся гэтак дзеля таго, што ягоныя сябры насілі на сваіх плашчох вялікі знак крыжа і пад гэтым знакам змагаліся за пашырэньне хрысьціянства, падобна, як іншы хрысьціянскі місыянэрскі закон мечаносцаў называўся гэтак дзеля таго, што ягоныя сябры насілі крыжы і мячы і змагаліся таксама за пашырэньне навукі Хрыста.

Закон крыжаносцаў, ці, як яго іначай называлі, Тэўтонскі Закон, паўстаў пераважна з нямецкіх рыцараў у Палестыне ў часе крыжовых паходаў супроць ворагаў хрысьціянства, а ў Прусіі апынуўся на просьбу мазавецкага князя Канрада ў 1231 г. На князя Канрада і ягоныя землі нападалі паганскія плямёны прусаў і ён запрасіў крыжаносцаў на помач у барацьбе з імі. Мечаносцы і крыжаносцы спачатку дзеілі паасобку, а пазьней, у 1237 г., аб'ядналіся і свае місыянэрскія і ваенныя выступленьні арганізавалі салідарна.

Успомненыя вонкавыя зьявы — наступ на Полаччыну і Жмудзь мечаносцаў і крыжаносцаў — і былі прычынай таго, што між беларусамі, аўкштотцамі і жмудзінамі пачаліся бліжэйшыя дачыненьні, тым больш што раней ужо былі між імі кантакты. Бывала нават так, што беларусы, калі бачылі ў сябе, у дапаможных аддзелах, здольных жмудзінскіх ваякаў, давалі ім розныя павышэньні і кіраўніцтва некаторымі ўдзеламі. Такім парадкам разьвівалася беларуска-аўкштотцка-жмудзінскае сужыцьцё.

Х Тварэньне новага палітычнага беларускага цэнтру ў Наваградку, Міндаўг.— Змаганьне з Жмудзяй.— Сьмерць Міндаўга.— Таўцьвіл і Страйнат.— Вайшэлак.— Трайдзень.— Віцень.— Новы назоў беларускага задзіночанага гаспадарства.— Характарыстыка гэтага гаспадарства.

Аслабленьне Полацку, Смаленску і Турава выклікала нармальную патрэбу тварыць новы беларускі палітычны цэнтр, які б задзіночваў усе беларускія землі, тым больш што надыходзілі хмары з усходу ў постаці татарскіх наездаў.

Ініцыятыву ў гэтым кірунку праявіў князь Рынгаўд, або, як яго яшчэ звалі, Рынгольд (1204—1239), што княжыў у Кернаве, а па паходжаньню, паводле некаторых вестак Васкрэсенскага летапісу, быў быццам з роду полацкіх князёў, што перасяліліся на Жмудзь. Ён стварыў сабе цэнтр у Наваградку, які быў часткай Полацкага княства і паступова падпарадкоўваў сабе штораз большыя прасторы. Далёка больш энэргічна праводзіў гэтую працу вельмі здольны ягоны сын Міндаўг (1239—1263). Міндаўг хоць меў многа розных перашкодаў, аднак далучыў да Наваградзкага княства Ваўкавыск, Зьдзітава, Слонім, княствы: Гарадзенскае, Гарадзецкае і Віленскае. У 1253 годзе за згодай папы рымскага Інакента IV Міндаўг каранаваўся за караля. Крыху пазьней ён далучыў да Наваградзкага цэнтру Падляшша (Берасьцейскую і Мельніцкую землі), а таксама дамогся прызнаньня свайго асяродку ад Полаччыны, дзе якраз вымярла старая дынастыя Усяславічаў і дзе ён пасадзіў сваіх сваякоў на княжых пасадах. Пасьля Полаччыны Міндаўгу ўдалося падпарадкаваць Наваградзкаму цэнтру некаторыя мясцовасьці Віцебскага і Смаленскага княстваў.

Каб мець уплыў на Тураў, Пінск і Валынь і каб зьбліжыць іх да сябе, Міндаўг выдаў сваю дачку замуж за князя гэных земляў Шварно. Далей Міндаўг пачаў пашыраць сваю ўладу на Аўкштоту і Жмудзь (Жамойць) — сучасную Літву, ці лепш Летуву, што займала абшар між Вяльляёй і Нёманам. Аднак Жмудзь ня была задаволеная новай уладай, якая ў гаспадарсьцьвенным жыцьці ўносіла свае парадкі, свае правы, звычаі і мову. Дзеля таго на Жмудзі паўстаў бунт супроць Міндаўга і новага беларускага гаспадарства. Наколькі бунт быў моцны, сьведчыць факт, што ў часе супакойваньня яго ў 1263 годзе загінуў сам князь Міндаўг.

Пасьля сьмерці Міндаўга змаганьне яшчэ больш разгарнулася. У вабароне Беларускага гаспадарства выступіў полацкі князь Таўцьвіл, а на чале Жмудзінаў стаяў князь Страйнат. Ён забіў Таўцьвіла і пашыраў сваю ўладу. Але пазыцыю Таўцьвіла хутка заняў старшы сын Міндаўга-Вайійэлак, які на чале наваградзка-ваўкавыскіх вайсковых аддзелаў здушыў паўстаньне ў Жмудзі ды канчальна заснаваў трывалы фундамэнт для разьвіцьця беларускае гаспадарсьцьвеннасьці, бо за ягоных часоў навязаны былі ўжо моцныя сувязі Наваградзкага княства з княствамі Полацкім, Менскім і Тураўска-Пінскім. Непадпарадкаваныя цалкам Наваградку былі Смаленшчына, Ноўгарад-Северскі і Чарнігаўшчына. Такім чынам, Вайшэлак у гісторыі Беларусі адыйграў вельмі важную ролю, хоць княжыў нядоўга, бо ўсяго ад 1264 да 1265 г. Вайшэлак, будучы з натуры чалавекам рэлігійным, супакоіўшы Аўкштоту і Жмудзь, добраахвотна зрокся вялікакняскай годнасьці на карысьць свайго швагра Шварно і пайшоў у манастыр, які сам заснаваў над Нёманам, недалёка ад сёньняшняй вёскі Ляўрышава ў Наваградчыне. Шварно таксама доўга ня княжыў, бо хутка памёр (у 1268 годзе). Тады ізноў вярнуўся Вайшэлак. Пасьля-ж ягойае сьмерці ў 1269 г. узнавіліся сваркі малых князькоў і трывалі да 1271 г., пакуль уладу ўзяў князь Трайдзень. Ён таксама бараніў княства ад чужацкіх наступаў і загінуў у баі ў 1282 годзе. Наступнікам Трайдзеня быў Лютавэр, а ад 1295 году да 1316 году беларускім гаспадарствам кіраваў Віцень.

Новаствораны беларускі палітычны цэнтр беларускага гаспадарства І нанова створаная гаспадарсьцьвенная арганізацыя беларуская здабылі сабе новы назоў Вялікага Княства Літоўскага. Чаму Літоўскага, і адкуль гэты назоў паўстаў — дакладна ня сьцьверджана. Есьць, аднак, розныя здагадкі. Так, прыкладам, паводля чэскага вучонага Шафарыка, слова «Літва» паўстала ад назову заходня-славянскага племя люцічаў, частка якога быццам бы асела на Беларусі. Іншыя кажуць, што слова «Літва» паходзіць ад жмудзкага слова «Летува» — гэтак-жа жмудзіны называлі сымбаль свабоды, або ад слова «летуваніс» — так зваўся паганскі жмудзкі бог дажджу. Калі-б уважаць за правільную другую здагадку, дык назоў «Вялікае Княства Літоўскае» значыў бы «Княства Вялікае Свабоды».

I яно запраўды такім было. Праўда, беларусы сілай супакоілі бунт на Жмудзі і Аўкштоце, аднак жыхарства тамашняе мела шырокую свабоду. Доказам ёсьць хоць-бы і тое, што хоць уладу мелі ў сваіх руках беларусы, якія ` ад 988 году былі ўжо хрысьціянамі, а таксама не зважаючы на тое, што хрысьціянамі ва ўсходнім праваслаўным абрадзе былі вялікія князі, жмудзінаў і аўкштотцаў ніхто ня прымушаў сілай пакідаць паганства і прыймаць хрысьціянства.

XI Гедымін.— Пераносіны беларускага палітычнага цэнтру ў Вільню і задзіночаньне каля яго ўсіх беларускіх земляў.— Альгерд.— Вайна з татарамі.— Першыя сутычкі з Масквой і Польшчай.— Беларушчына пры дварох князёў Вялікага Княства Літоўскага.

Наступнікам Віценя быў Гедымін. Аб ягоным радаводзе ў сьпіску летапісаў пагодзінскага збору № 1404 гэтак сказана: «У Вялікага князя Володзімера Святославіча другой сын Изяслав, у Изяслава сын Брачислав, у Брачислава сын Всеслав, у Всеслава сын Борис, у Бориса сын Рогвалод, у Рогвалода сын Ростислав, у Ростислава сын Давид, у Давида сын Вил, его же люди волком звали; у Вила сын Троян, у Трояна Виден, у Виденя сын Гедимин».

З гэтага відаць, што Гедымін паходзіў з роду крывіцкіх, полацкіх князёў. Некаторыя дасьледчыкі цьвердзяць, што ён і ягоныя наступнікі былі крывіцка-балцкага паходжаньня, ці, гаворачы сучаснай тэрміналёгіяй, беларуска-летувіскага, што таксама зусім праўдападобна, бо беларускія (крывіцкія) князі жаніліся з летувіскімі, а летувіскія з беларускімі князёўнамі.

Гедымін быў чалавекам разумным, справядлівым і дзейным. За час свайго княжаньня ад 1316 да 1341 г. ён зрабіў багата добрага для беларускага гаспадарства, званага Вялікім Княствам Літоўскім, або проста Літвой. Гедымін далей вёў задзіночваньне беларускіх земляў, прычым цэнтрам гаспадаркі зрабіў ён горад Вільню, які больш гэтаму адпавядаў, чымся Наваградак, бо стаяў над ракой Вяльлёй, што дагоднай была для камунікацыі і пры якой можна было лепш умацаваць абароннае замчышча, а таксама і таму, што горад гэты быў бліжэй да мяжы між беларускімі і летувіскімі землямі і такім парадкам зьяўляўся лепшым аб'яднальным пунктам Жыхары гораду Вільні ў XIV стагодзьдзі ў большасьці былі беларусы.

Задзіночаньне земляў Гедымін праводзіў усімі спосабамі, якія толькі былі карыснымі. Так,, напрыклад, каб мацней зьвязаць Віцебскае княства з Вялікім Княствам Літоўскім, ён свайго сына Альгерда ў 1320 годзе ажаніў з дачкою Віцебскага князя Яраслава Васільлевіча, які, ня маючы сыноў, княства сваё перадаў зяцю. У 1325 годзе Гедымін заняў Берасьце і Драгічын. Поўнасьцю таксама падпарадкаваў сабе Турава-Пінскую зямлю. За гэтую зямлю давялося Гедыміну змагацца з татарам} і манголамі, што захапілі Маскоўшчыну, Украіну і хацелі яшчэ браць даніну з Тураўскай зямлі Але беларускае войска разьбіла татараў і ня пусьціла татарска-мангольскага хана далей пашыраць сваю ўладу. Каб мець уплыў на заходняга суседа Польшчу, Гедымін выдаў сваю дачку Ганну замуж за сына польскага караля Уладыслава Лакетку — Казіміра.

Пашырыўшы гаспадарства і высока падняўшы ягонае значаньне, Гедымін выпісваў з Заходняй Эўропы ў Вялікае Княсгва рамесьнікаў і будаўнікоў і збудаваў замкі ў Вільні і Троках каля Вільні.

Гедымін меў, аднак, і шмат цяжкасьцяў у кіраўніцтве гаспадарствам, бо яму ня толькі трэба было пільнаваць ягоных межаў з усходу і паўдня, але і з поўначы, дзе закон крыжаносцаў усьцяж заяўляў прэтэнзіі да жмудзінаў. Прычынай гэтага было паганства жмудзінаў, якіх крыжаносцы імкнуліся прывесьці ў хрысьціянскую веру. Пры гэтым паўставалі збройныя канфлікты і ў часе аднаго з такіх канфліктаў у 1341 г. загінуў сам Гедымін.

У гаспадарсьцьвеннай і арганізацыйнай працы, а таксама ў войнах з ворагамі Вялікага Княства Гедымін меў вялікую помач ад беларускага Горадзенскага князя Давіда, які быў галоўным камандзерам войскаў Вялікага Княства. Князь Давід быў правай рукою Гедыміна, меў вялікія ўплывы на яго, і Гедымін нават ажаніўся з Давідавай дачкой.

Па сьмерці Гедыміна Вялікае Княства было падзелена на 8 частак між 7 ягоных сыноў і братам, і гэтак было на працягу 5 год. Гаспадарства існавала без вялікага князя. Кажная частка, кажны ўдзел жыў сваім жыцьцём, але гэта якраз ізноў аслабляла гаспадарства, і ўжо суседзі рыхтавалі на яго напады. Перачыркнуў, аднак, іхныя пляны найздальнейшы сын Гедыміна Альгерд. Ён пры дапамозе свайго брата князя Кейстута нанова згуртаваў усе сілы і ня толькі даў адпор вонкавым непрыяцелям, але яшчэ больш пашырыў межы Вялікага Княства.

Перадусім Альгерд ударыў на Татарскую Залатую Арду і, вызваліўшы ад яе Валынь, Кіеўшчыну, Падольле (гэтак называліся стэпавыя прасторы на паўдня ад Валыні), далучыў іх да Вялікага Княства. Таксама далучыў да Вялікага Княства Чарнігаўшчыну і Ноўгарад -Северскую зямлю. У змаганьні за ўкраінскія землі Вялікаму Княству давялося ўвайсьці ў сутычку і з Польшчай, якая ў 1349 годзе захапіла Галіцкую зямлю і імкнулася завалодаць Валыньню. Усё-ж такі Валынь засталася ў Вялікім Княсьцьве.Альгерд не задаволіўся далучэньнем да Вялікага Княства ўкраінскіх земляў, але стараўся яшчэ ўмацаваць свае ўплывы ў Смаленску, Ноўгарадзе і Пскове. У гэтую пару якраз пачынаў тварыцца Маскоўскі Расейскі Цэнтр. Альгерд прадчуваў, відаць, што ён будзе пагражаць Беларусі, і таму, замацаваўшы свае ўплывы ў Смаленску, хацеў перашкодзіць утварэньню Маскоўскага цэнтру. З гэтай мэтай у 1368—1372 гг. Альгерд збройна выступаў супроць Масквы і два разы абкружаў яе. Перапалоханы-ж гэтым Маскоўскі князь прымушаны быў зрабіць з Альгердам выгодную для Вялікага Княства ўмову. Паводле гэтае ўмовы, мяжа з Масквой была ўстаноўлена па Мажайск і Каломну.

Аб адным з паходаў Альгерда на Маскву за Маскоўскім князем Дзьмітрам Іванавічам у хроніках Вялікага Княства Літоўскага знаходзім апавяданьне, дзе гаворыцца, што Дзьмітра «не могучи ему не адиного опору вчинити, послал к нему просячи і великий дары ему обецаючи дабы его из вотчины его с Москвы не выгнал и гнев свой отпустил и взял бы у него, что хотел. И князь великий Ольгирд сожалился и любовь свою над ним учинял из Москвы его не добывал и мир с ним взял. И потом смолву учинивши и сам князь велики Дмитри Иванович к нему выехал и с ним видался и дары многие (бесчисленно золота серебра и дорогим жемчугом и собольими и инным дорогим, и дивным зверем мохнатым князя) великого князя Олькгирда даровал и шкоду, што он в землю идучи принял то ему заступил, и затым князь Олькгирдь рек великому князю: есми с тобою и помиримся, но мне ся иноче не годить а ни достоине толке хочю под городом твоим Москвою копие свое приклонити, а ту славу учинити, што великий князь Литовски и Рускйі и Жемойтцкій Олькгирдь копие свое под Москвою приклонил. И вседши сам на конь и копие свое вземши в руки и приехав к городу и копие свое к городу приклонил и едучи назад и рек так великим голосом: княже велйкій Московскій памятуй то, што копие Литовское стояло под Москвою. И потом князь велйкйі Олькгирд совсеми войски своими с великою честию и со многим полоном и невы-мовным добытком звоевавши и городы многие побравши и границу учинил по Можаевск и по Коломну и много людей попленил и зо всеми людзьми своими в целости во своясе отыде».

Альгерд стараўся ўмацаваць сваё гаспадарства ўнутры і пашыраў ягоныя ўплывы навонкі. Дзеля таго ён хацеў мець у межах свайго гаспадарства кіраўніцтва праваслаўнай царквой і дамагаўся ў Канстантынопальскага патрыярхату, каб брат ягонае жонкі Марыі Яраслаўны, княжны Вщебскай, князь Раман, мітрапаліт Наваградзкі, быў пасьвячаны на мітрапаліта «ўсяе Русі» ў адданьні пад ягонае кіраўніцтва мітраполіі Наваградзкай, Галіцкай і Кіеўскай, а таксама епіскопіі Маскоўскай.

Гэтага, ясна, моцна баялася Масква і з^ свайго боку рабіла захады перад патрыярхатам, каб кандыдат яе Аляксей быў пасьвячаны на мітрапаліта Кіеўскага і «ўсяе Русі» з месцам бытаваньня ў Валадзімеры Суздальскім Канстантынопальскі патрыярх справу разьвязаў вельмі арыгінальна. Ен у 1354 г., атрымаўшы багатыя падарункі ад абодвух кандыдатаў, абодвух-жа, Наваградзкага Ра-мана і Маскоўскага Аляксея, пасьвяціў на Кіеўскіх міт-рапалітаў і «ўсяе Русі», і ад гэнага часу пачалося вялікае і даўгое змаганьне між Беларусьсю і Масквой.

Хрысьціянства ў XIII стагодзьдзі на Беларусі было нагэтулькі шырока разьвітым, што вымагала асобнага кіраўніцтва. Дзеля гэтага яшчэ ў 1317 годзе з згоды бізантыйскага імпэратара Андроніка Старшага паўстала Беларуская Аўтакефальная Мітраполія, якая абыймала блізу ўсе беларускія землі. Мітраполія гэтая ў гіерархіі праваслаўнае грэцкае царквы займала вельмі паважнае месца. Ёй была прызначана 82 пасада на 110 епіскапскіх месцаў у патрыяршай радзе. Наваградзкія мітрапаліты бралі ўдзел у канстантынопальскіх Сынодах у 1317, у 1327 і ў 1329 г.

За часы 32-годняга вялікага княжаньня Альгерда, які быў хрысьціянінам усходняга праваслаўнага абраду і ўзгадаваўся ў Віцебску, беларуская культура, якой быў ён прасякнуты, вельмі хутка ўмацавалася ва ўсім Вялікім Княсьцьве Літоўскім, а беларуская мова была ўведзеная ня толькі ва ўрады, але і ў князеўскіх замках.

Памёр Альгерд у 1377 г. За жыцьця свайго меў ён дзьве жонкі. Першая Марыя была дачкой Віцебскага князя, а другая Юльяна была дачкой Цьвярскога князя. Альгерд пакінуў 12 сыноў, якім, жывучы яшчэ, пачаў раздаваць удзелы. I так, найстарэйшы сын Андрэй застаўся за князя ў Полацку, Уладзімір у Кдеве, Іоан-Задзівіты на Падольлі, Дзьмітры Карыбут у Бранску, Дзьмітры ў Трубчэўску, Барыс у Бутаве, Сымон у. Мсьціславе, Канстантын Карыгайла ў Чарнігаўшчыне, Мінгайла-Васіль у Піншчыне. Апрача таго, былі яшчэ Іоан Скіргайла, Леў-Сьвідрыгайла і Якуб-Ягайла

XII Нутраное змаганьне.— Ягайла, Кейстут, Вітаўт і Андрэй.— Вунія Ягайлы з Польшчай.— Першыя прывілеі для баяраў.— Грунвальдская бітва.— Змаганьне з палякамі за незалежнасьць Вялікага Княства.

Па сьмерці Альгерда месца яго на просьбу другое жонкі ягонае Юльяны заняў малодшы сын Ягайла (1379— 1392). Гэта выклікала перадусім незадавальненьне сярод жмудзінаў, якія хацелі мець за вялікага князя Альгердавага брата Кейстута, а таксама незадавальненьне старэйшых сыноў Альгердавых, асабліва Полацкага найстарэйшага, князя Андрэя, які ўважаў, што вялікакняскі пасад належыцца яму. З гэтае прычыны паўстала нутраное змаганьне.

Ягайла пачаў шукаць сабе дапамогі ў татараў і крыжаносцаў, каб перамагчы сваіх супраціўнікаў, а князь Андрэй шукаў сабе дапамогі ў Пскове, Ноўгарадзе і Маскве. У гэтым змаганьні браў удзел і перамог Кейстут, які ўзяў у палон Ягайлу і абвесьціў сябе вялікім князем (1377—1379). Будучы, аднак, вялікадушным, ён хутка вызваліў Ягайлу і даў яму ўдзелы ў Крэве і Віцебску, а сам пачаў вайну з Псковам, каб падпарадкаваць яго Вялікаму Княству Літоўскаму. Скарыстаў з гэтага Ягайла. Ён заняў Вільню і Трокі. дзе былі галоўныя цэнтры Вялікага Княства Літоўскага, а пасьля, запрасіўшы да сябе Кейстута і ягонага сына Вітаўта, падступна схапіў іх і пасадзіў у вастрог у Крэве, дзе Кейстут згінуў ад падасланых Ягайлам забойцаў.

Вітаўту ўдалося ўцячы з Крэва да крыжаносцаў, здабыць там давер і пры іхнай дапамозе распачаць змаганьне з Ягайлам. Бачачы гэта, Ягайла як вялікі князь суступіўся перад Вітаўтам і перадаў яму пад кіраўніцтва Горадзенскае княства. Ягайлава палажэньне ўсё-ж было цяжкім, бо і жыхарства з яго ня было задаволенае, і згода з Вітаўтам была няпэўная, дый Полацкі князь Андрэй далей падтрымліваў свае прэтэнзіі да вялікакняскага пасаду.

Тэўтонскі Ордэн, які ўтрымліваў узьбярэжжа Балтыцкага мора, працягваў сыстэматычную нямецкую экспансыю на ўсход (Drang nach Osten). Згодна з салынскім дагаворам 1398 году, Вітаўт саступіў Ордэну Жамойць, але гэта не спыніла немцаў. Абодва бакі рыхтаваліся да новае вайны, якая ўспыхнула ў 1409 годзе. Ліцьвіны і палякі выступілі ў ёй хаўрусьнікамі. Вырашальная бітва гэтай «Вялікай вайны» адбылася на тэрыторыі Прусіі пры вёсцы Грунвальд паблізу ад Танэнбэрга ў 1410 годзе. На дапамогу Ордэну прыбыло шмат атрадаў з нямецкіх княстваў, а таксама і з іншых эўрапэйскіх краінаў; разам войска налічвала прыблізна 80 000 чалавек. Войскі Вітаўта і Ягайлы складаліся з беларускіх, польскіх, украінскіх, жамойцкіх і розных іншых замежных атрадаў. Беларускія атрады складаліся з харугваў з такіх гарадоў, як Берасце, Горадзен, Ваўкавыск, Ліда, Пінск, Полацк, Віцебск; было тры харугвы са Смаленска ды Іншых гарадоў Беларусь Вітаўт пазычыў Ягайлу 20 000 грошаў для наняцьця замежных войскаў, вершнікаў з Чэхіі ды Татары!. Гэтымі вайсковымі фармаваннямі камандаваў Ян Жыжка, які пазьней камандаваў у Чэхіі сіламі гусітаў. Сілы Вітаўта і Ягайлы налічвалі 91 харугву або 160 000 ваяроў.

Беларускія і ўкраінскія харугвы разьмясціліся ў цэнтры, жамойты — на правым крыле, а палякі — на левым. Бітва распачалася з атакі нашага войска 15 ліпеня 1410 году. Немцы адбілі наступ з дапамогаю гарматаў і самі перайшлі ў атаку. Цяжкая нямецкая кавалерыя прарвалася праз слабейшыя шыхты жамойтаў і татараў і адначасова атакавала палякоў на левым фланзе. Тыя пачалі адступаць. Цэнтрам камандаваў князь Юры Мсьціслаўскі; яму ўдалося стрымаць націск немцаў. Пазьней польскі хранікёр вось што напісаў пра бітву: «У гэтай бітве найболей вызначыліся смаляне, якія ўваходзілі ў тры асобныя харугвы; яны змагаліся далей з ворагам, ня гледзячы на адступленне астатняга войска. Ім хвала і пашана».

У Літоўскай хроніцы гаворыцца, што перамогі дасягнулі сілы Вялікага Княства Літоўскага. Пад час бітвы Ягайла быў на імшы і Вітаўт прыйшоў да яго і папрасіў дапамогу такімі словамі: «Ты слухаеш імшу, а князі і баяры, мае браты, ляжаць параненыя, шмат хто забіты, а твае людзі ня хочуць ім дапамагчы». Пачуўшы гэтыя словы, Ягайла паслаў свайго «камергера» па свежыя войскі, каб разьбіць немцаў; «іншыя польскія жаўнеры не дапамагалі, а проста назіралі».

Непахіснасьць беларускіх вояў у цэнтры дала магчымасьць аб'яднанаму войску сабрацца і перайсьці ў контранаступ. Нямецкае войска было ўшчэнт разьбітае, а Вялікі Магістр Ордэна Ульрых фон Юнгінгэн загінуў у бітве. Толькі невялікая колькасьць тэўтонскіх рыцараў здолела ўратавацца. Бальшыня рыцараў загінула, астатнія трапілі ў палон.

Войскі Вітаўта і Ягайлы рушылі на Марыенбург, сталіцу Ордэна. Новы Вялікі Магістр Ордэна, Хайнрых фон Пляўэн, рыхтаваўся да абароны горада, але з прычыны палітычных супярэчнасьцяў між Ягайлам і Вітаўтам апэрацыі былі прыпыненыя і ўсе вярнуліся на радзіму. Ягайла быў змушаны спыніць наступ і ў 1411 годзе ў Торуні было заключанае мірнае пагадненьне з Ордэнам. За нанесеныя ў часе вайны страты Ордэн выплаціў 100 000 кап. грошаў, вярнуў частку захопленых земляў Польшчы, а таксама Жамойць і Судаву Вялікаму Княству Літоўскаму і зьменшыў мыта на экспартныя тавары.

Тэўтонскі Ордэн ня здолеў акрыяць пасля такога разгрому і пачаў слабець, пакуль, урэшце, у 1466 годзе не стаў васалам Польшчы.

Здабыўшы ў Ордэна часткі Балтыцкага ўзбярэжжа, Польшча пачала ў другой палове XV ст. пашыраць гандаль з Заходняй Эўропай і такім чынам дапамагала ВКЛ атрымліваць прыбытак.

Ягайлава палажэньне было цяжкім яшчэ і дзеля таго, што дачыненьні j суседзямі, прыкладам з Масквой, татарамі, крыжаносцамі, не былі ў парадку. Але вось у гэтым часе палякі перажывалі ў сваім гаспадарсьцьве бескаралеўе. Бо як памёр у 1382 г. польскі кароль Людвіг Вэнгерскі, Польшча засталася без караля. Польскія паны спрачаліся тады два гады за тое, хто мае быць каралём, і ўрэшце ў 1384 г. выбралі маладую каралеўну Ядзьвігуды пачалі старацца, каб ейным мужам стаўся вялікі князь Ягайла, думаючы пры тым здабыць сабе падтрыманьне і ўплывы ў Вялікім Княсьцьве. Праект жаніцьбы Ягайле падабаўся, бо такім парадкам ён паляпшаў сваё асабістае палажэньне, становячыся польскім каралём, і меў надзею, што палякі памогуць яму ў змаганьні з ворагамі. Палякі, аднак, ставілі пры гэтым свае ўмовы, на якія Ягайла, ратуючы асабістае. палажэньне, згадзіўся У выніку даўгіх перамоваў у 1385 г. была падпісаная спэцыяльная ўмова (вунія), якая збліжыла Вялікае Княства Літоўскае з Польшчай. Паводле гэнае ўмовы хатняе, нутраное гаспадараваньне ў кажным гаспадарсьцьве заставалася асобнае, асобнае было войска, скарб, асобныя ўрады. Палякі нават ня мелі права асядаць у Вялікім Княсьцьве Літоўскім і купляць тут зямлю. Юрыдычна, аднак, летувіска-беларускія землі былі злучаныя з польскай каронай. Апрача таго, Ягайла дакляраваў ахрысьціць усіх жмудзінаў у каталіцкую веру. Сам ён таксама перайшоў з праваслаўя ў каталіцтва і, прыняўшы імя Уладзіслава, 15 лютага 1386 г. заняў польскі пасад у Кракаве, адначасна жэнячыся з Ядзьвігай.

Такія Ягайлавы ўчынкі вельмі моцна не спадабаліся полацкаму князю Андрэю, і ён, сабраўшы ўсе свае сілы, а таксама здабыўшы дапамогу Смаленскага князя Сьвятаслава і нямецкіх рыцараў, пайшоў у 1386 г. вайной ратаваць самастойнасьць Вялікага Княства Літоўскага.

Даведаўшыся аб гэтым у Кракаве, Ягайла выслаў супроць Андрэя вялікія сілы, і яны перамаглі Андрэя, узяўшы яго ў палон. Пры тым князя Андрэя моцна пакаралі і пасадзілі ў польскі вастрог Хэнціны ў Келецкай губэрні, дзе ён прасядзеў сем год, да 1394 г.

Трэба зацеміць, што князь Андрэй Альгердавіч быў выдатным гаспадаром і ваякам. Яго, між іншага, у 1377 г. выбралі і за князя Пскоўскага. Хочучы здабыць сабе ўплывы ў Маскве, ён у 1380 г. памагаў з сваёй дружынай Маскоўскаму князю Дзімітру Іванавічу ў пераможнай біцьве з татарскай ардой Мамая на Куліковым полі. Калі князь Андрэй быў у Маскве, Ягайла аддаў Полацкае княства сыну Кейстута Андрэю Гарбатаму. Пасварыўшыся-ж з Кейстутам, Ягайла адабраў Полацкае княства ад ягонага сына і перадаў свайму брату Скіргайлу. Палачане, аднак, ня любілі Скіргайлу і калі варочаўся князь Андрэй Альгердавіч з Масквы, дык яны Скіргайлу прагналі і запрасілі на ягонае месца ізноў Андрэя Альгердавіча. Відаць, аднак, ня суджана яму было ўтрымацца ў Полацку і абараніць ягоную самастойнасьць. Пераможаны і зьняволены Ягайлам князь Андрэй сумна дажываў свой век.

Ягайла, вярнуўшыся з Кракава ў Вільню з сваёй жонкай Ядзьвігай і каталіцкім польскім духавенствам у 1387 г., хрысьціў жмудзінаў, што жылі ў пагансьцьве, і князьком іхным даваў розныя прывілеі, якія мела польская шляхта. За намесьніка свайго ў Вялікім Княсьцьве Літоўскім Ягайла прызначыў свайго брата Скіргайлу. Палякі зараз-жа стараліся пашыраць свае ўплывы. Бачачы гэта, Вітаўт, які меў да таго-ж прэтэнзіі да вялікакняжаскага пасаду, пайшоў тэю дарогаю, якой ішоў Полацкі князь Андрэй. Ён пачаў бараніць, падобна як і князь Андрэй, самастойнасьці Вялікага Княства Літоўскага, здабываючы для сябе падтрыманьне ў нямецкіх рыцараў. Ягайла, рад-ня-рад, мусіў суступіцца Вітаўту, і 4 жніўня 1392 г. Вітаўт атрымаў тытул вялікага князя літоўскага на правох самастойнага гаспадара з абяцаньнем, што будзе памагаць польскаму гаспадарству, калі зайдзе патрэба. Праўда, супроць Вітаўта таксама бунтаваліся некаторыя Ягайлавы браты, аднак Вітаўт усіх падпарадкаваў сабе, больш сцэментаваў княства і яшчэ больш пашырыў межы ягоныя, далучаючы рэшткі Смаленшчыны і Чарнігаўшчыны.

За часоў Вітаўта Вялікае Княства было найбольш магутным. Вітаўт падпарадкаваў сабе яшчэ княствы: Новасільскае, Перамысьльскае, Варатынскае, Адаеўскае, Любоцкае, Мцэнскае і інш. (был. губэрні Калускую, Тульскую і Арлоўскую). За Вітаўтам Вялікае Княства перажывала свой найпрыгажэйшы час, ягоная тэрыторыя расьцягвалася ад Чорнага да Балтыцкага мора і ад Берасьця да Мажайска пад Масквой. Вітаўт быў папулярны ня толькі ў краі, але далёка за межамі. Ён выйграваў войны, і з ім лічыліся ўсе суседзі. Палякі, бачачы вялікую сілу Літоўскага Княства, стараліся ўсімі спосабамі замацаваць саюз з ім, выкарыстоўваючы для гэтага некаторыя ваенныя цяжкасьці Вітаўта. Так, прыкладам, калі Вітаўту не ўдавалася перамагчы ў 1399 г. татараў, што нападалі на паўдзённыя землі Вялікага Княства Літоўскага, і калі ён запатрабаваў дапамогі, яму была накінутая ў 1401 г. умова, паводле якое літоўскія і беларускія баяры заабавязваліся вечна быць у саюзе з Польшчай, а палякі заабавязваліся, што па сьмерці Ягайлы, калі ён будзе бязьдзетным, ня выбяруць сабе бяз ведама летувісаў і беларусаў новага караля.

Пасьля, у 1413 г., была падпісаная ў Горадлі новая ўмова, паводле якое летувіскія баяры заабавязваліся пасьля сьмерці Вітаўта ня выбіраць сабе новага князя бяз ведама палякоў, а палякі заабавязваліся, што бяз ведама беларусаў ня выбяруць сабе караля, ды што ў разе патрэбы будуць зьяжджацца на супольныя нарады ў Люблін. Умовы гэтыя асабліва падтрымлівалі жмудзкія баяры-каталікі, за што атрымалі яны розныя прывілеі і былі пакліканыя на высокія становішчы ў сойм. Пры тым польская шляхта пачала іх штораз больш перацягваць на свой бок. Не атрымалі-ж ніякіх прывілеяў і былі адсоўваныя на бок баяры беларускія — праваслаўныя. Ад гэтай пары каталіцызм пачынаў быць рэлігіяй упрывілеяванай і ўводзіў між жмудзінамі і беларусамі разлад. Беларускія баяры штораз больш займалі апазыцыйнае становішча ў дачыненьні да Польшчы і баранілі самастойнасьці Вялікага Княства.

Вітаўт разумеў усё зло гэтае грознае зьявы і прабаваў залагодзіць рэлігійны падзел, зраўнаваць у правох праваслауных магнатаў, ды было пастаноўлена адлучыцца ад Польшчы. Каб дасягнуць гэта, першым чынам трэба было Вітаўта каранаваць на караля ВКЛ. Каранацыя мела адбыцца у 1429 г. у Луцку, куды зьехаліся баяры, шляхта, нямецкі імпэратар Зыгмунд, папскі пасол, прадстаўнікі Прусіі, Бізантыі, Маскоўскі вялікі князь Васіль Васілевіч, кароль Польшчы Ягайла і прадстаўнікі праваслаўнага духавенства. Каранацыя, аднак, не адбылася, бо польская шляхта затрымала пасланцоў, што везьлі Вітаўту карону з Нямеччыны, і адабрала яе, хочучы такім спосабам перашкодзіць каранацыі Вітаўта і адлучэньню Вялікага Княства ад Польшчы. Тады каранацыю адлажылі на 1430 г., але, нажаль, гэтага часу Вітаўт не дачакаў, памёршы у гэным-жа годзе.

Вітаўт быў адным з найлепшых, найразумнейшых і наймагутнейшых гаспадароў беларускіх. Дзякуючы яму Вялікае Княства мела вялікія ваенныя і палітычныя перамогі. Гісторыкі празвалі ўжо Вітаўта Вялікім, а летапісец гэтак піша пра яго:

«Князь великій Вітовт держал княство Литовское и Руское и иные многие земли И будучы ему и в Великом Луцку, и хотел бы на себе коруну взложыти, и ино непрыяцели яго Поляки того ему недопустили коруну взложыти В тот час Витовт прьпвал к себе короля Польскою Якгейла, и цэсара Рымского, и великого князя Василья Московского, зятя своего, и короля Угерского с королевою, и князь видный Тверсшй Борыс Александрович был и містр Прускій и Ифлянский. А от иншых земль послы великие были от Ивана Царигородского послы прыходзили, от великого князя Рэзанского послы прыходзили, а Одоевские князи сами были, от Великого Новагорода и от Пскова послы прыходзили, и от Ордынских царей, и Волохов от воеводы послы прыходзили И мешкали вси тые гости у великого князя Вповаа сем недель А оброю, им выходило нэ страву на кождый день по пяти сот бочок меду, по пяти сот яловиц, по пяти сот баранов, по пяти сот вепров, по сту зубров, а по сту лосей, а иных рэчей и числа не было»

«Тогды цэсар Рымскій з Витовтом у великой милости был И там у Луцку Витовт тые гости честовал и даровал розмаітыми дарми коштовными И от тою ся была утвердила великае милость межы ними, иж не можеть и выписати о чести и о дарех того великого господара славного Виговта И которые земли на востоце або на западе - вси прыходечы кланялися великому князю Витовту И цар Турецки давал ему честь великую и дары многоценные часто прысылывал к силному господару Витовту И други цар, Царогородски, и тот з ним у великой лаецэ был И ту тэ-ж Ческое королевство, и Вгорское, и Польское великую чесг держали над славным господарем Витовтом И король Дунскій великую славу и дары давал славному господару великому князю Витовту И брату ею великому королю Ягіейлу, дерьжечы ему столе Польского королевства, коли славный господар Витовт на которую землю гнев мел и которою землю хотел казнити, король Польскш Якгейло завжды ему помоч давал и цары Татарскіе служили ему и сами своими головами на помоч ему ходили и слухали его И князь великш Московскш у великой милости был з ним И княжата немецкіе слыхали его и помоч давали на битву, где ему была потреба И ешче господар земли Мал'давское и воевода Волоскш были его послушны во всем И великш князь Резанскш, и князи Одоевскіе у великом послушенстве были И великш Новгород, и Великш Псков — вси были послушцы великого князя Витовта Цары и князи в великой лаецэ с ним были, а иные служыли ему и чэсьць великую и дары многие прыносили ему не только по вси лета, але на кождый день И был князь великш Витовт сильный господар и славен по всим землям, и много царей и князей служылі в двору, а иншые прыежджаючы кланялися ему, просячы собе в него цара на царство Ордынское Он напервей дал им цара до Орды Солтана И тот Солтан сидел на царстве и николи не смел противитися силному господару. и оставившы царство, и ехал в иншое местцо царствовати, и князи Ордынские послы свои посылали до славного господара, просячы собе иного цара, и он дал им иного цара — Малого Солтана И тот Малый Солтан, будучи на царстве, не смел ослухатися славного господара где коли велел ему кочевати, он там кочевал И по малом часе тот цар князем Ордынскім не люб был, и они иншого цара собе просили в славного господара Витовта И он им дал царем Давледбердея И тот Давледбердей на царстве вмер А князь велики Витовт в тот час был у Клеве И прышли к нему князи Ордынские послы до Клева з многими дарми, и просили собе иного цара, и он им дал цара Махмета»

«И мешкавшы князь великш Витовт в Кіеве, и оттоль опять поехал до Великого Луцка, и там ся разболел князь великш Витовт, и роспустил князей своих и бояр з великою честью, а король Польскш Якгейло в тот час был с князем Витовтом в Луцку»

«В лето 6938, а от божого нароженя 1430, умер князь великш Витовт у Луцку месяца октября 24 дня на день святого Якова, брата господня по плоти А пановал на великом князстве Литовском и Руском трыццаць сем год»

З гэтага відаць, як сапраўды вялікім і слаўным быў Вітаўт. Роля Ягайлы ў гісторыі Беларусі дастаткова ня высьветлена. Сваім жанімствам з польскаю каралеўнаю Ядзьвігаю Ягайла фактычна далучаў не Вялікае Княства да Польшчы, а Польшчу да Вялікага Княства. Вялікае Княства Літоўскае і сваёй тэрыторыяй і сілай было большае за Польшчу. Культура ў Беларусі разьвівалася таксама ня горай, як у Польшчы. У многім у Беларусі яна была вышэйшая, чымся ў Польшчы, і пра гэта мы будзем яшчэ гаварыць. Ягайла, будучы ў Кракаве, не выракаўся свае беларускае культуры, у якой ён быў узгадаваны. Наадварот, ён прывозіў у Кракаў з Беларусі выдатных мастакоў і яны ўпрыгожвалі ягоныя палацы і розныя сьвятыні ў Польшчы. Ягайла ня выракся і свае беларускае мовы. Ён да сьмерці гаварыў пабеларуску. Між іншага, гісторыкі падаюць, што Ягайла, калі быў галодны, меў прывычку гаварыць: «Бруха грае».Праз хрост Жмудзі, трэба думаць, Ягайла ня меў намеру праводзіць палёнізацыю яе, але ўмацоўваць яшчэ" больш самастойнасьць Вялікага Княства, касуючы прычыну частых канфліктаў Вялікага Княства з хрысціянскімі законамі.

Пасьля сьмерці Ядзьвігі Ягайла ажаніўся спачатку з унучкай польскага караля Казіміра Вялікага, пазьней з полькай Альжбетай Граноўскай і ўрэшце з Гальшанскай князёўнай Сонькай, з якой меў двох сыноў Уладыслава і Казіміра. Кн. Сонька была шчырай патрыёткай нашага краю, сыноў сваіх узгадоўвала ў духу любові да Беларусі і не малую ролю адыгрывала ў палітыцы, робячы ўплыў на Ягайлу, які стаўся нават староньнікам каранацыі Вітаўта на караля Вялікага Княства.

Дзейнасьдь кн. Сонькі Гальшанскай, як і дзейнасьць Ягайлы, чакае яшчэ на свайго беларускага гісторыка.

ХІІІ Прычыны ўзросту Вялікага Княства.— Нацыянальны склад Княства: беларусы, летувісы, украінцы, палякі, расейцы, немцы, татары, жыды.— Дачыненьні з суседзямі: немцамі, татарамі, расейцамі і палякамі.

Магутным і запраўды вялікім Княства Літоўскае сталася ня толькі дзякуючы заваяваньням розных земляў, ня толькі дзеля таго, што яно мела вялікую вайсковую сілу і выйгравала войны з сваімі суседзямі, але таксама і дзякуючы вялікім культурным беларускім уплывам і вялікай мудрасьці і тактоўнасьці беларускіх князёў. Першым чынам адбывалася задзіночаньне беларускіх земляў, да чаго натуральнай дарогай імкнуўся ўвесь беларускі народ, маючы аднолькавую культуру, рэлігію і эканамічныя асновы. Задзіночаньне ўсіх княстваў, усіх земляў беларускіх стварыла большую сілу, дзякуючы якой можна было даваць адпор чужацкім наступам. Адбывалася яно пад агульным клічам: «Мы старыны ня рухаем, навіны ня ўводзім», што значыла, што кажнаму княству, кажнай зямлі была гарантаваная свабода звычаяў і парадкаў, якія існавалі ў ім. Такім парадкам, кажная зямля, якая далучалася да задзіночанага беларускага гаспадарства, захоўвала свае мясцовыя прывілеі і ня толькі нічога ня траціла, а мела ў разе патрэбы дапамогу. Агульным жа злучвом усіх земляў, аднае цэласьці, была асоба вялікага князя.

Дзякуючы такім шырокім асновам у межах беларускага гаспадарства апынуліся ня толькі беларусы, але летувісы (жмудзіны), а таксама і ўкраінцы. Палякоў і расейцаў да XV стагодзьдзя ў Беларусі, можна сказаць, зусім ня было. Яны зьявіліся ў пазьнейшых часох і то ў невялікай колькасьці. Затое было крыху ў Беларусі немцаў. Так, прыкладам, была цэлая нямецкая калёнія ў Смаленску, Полацку, а нават і ў Віцебску. Былі таксама немцы, пераважна купцы, у Вільні і Менску.

Украінцы займалі паўдзённа-ўсходнюю частку Вялікага Княства — Кіеўшчыну, Валынь, Падольле, часткова Чарнігаўшчыну, даходзячы праз стэпы да ўзьбярэжжа Чорнага мора. Яны асабліва часта адчувалі напады татараў. Пасьля-ж далучэньня Украіны да Вялікага Княства ўкраінцы знайшлі сабе абаронцаў з боку беларускіх і жмудзкіх войскаў.

Жмудзіны і аўкштотцы (летувісы), ці як іх называюць ліцьвіны, займалі паўночна -заходнюю частку Вялікага Княства між рэкамі Нёмнам і Дзьвіною, сягаючы да Балтыцкага мора.

Як украінцы, так і летувісы ў Вялікім Княсьцьве мелі шырокую свабоду. Прычым трэба адзначыць, што летувіскія баяры, атрымліваючы ад в. кн. Казіміра земскія прывілеі, заявілі, што яны далучыліся да Вялікага Княства добраахвотна.

У XV стагодзьдзі ў Беларусі пачалі зьяўляцца татарскія калёніі. Спачатку былі гэта аселішчы палонных татараў. захопленых беларускім войскам, што змагалася з імі з часоў Гэдыміна і Альгерда. Татараў гэных, пераважна крымскіх, супроць Беларусі падбухторвала Масква. Была, аднак, група татараў, называная Залатой Ардой, якая падтрымвала пры Вітаўце Вялікім добрыя дачыненьні з Княствам Літоўскім. Вось-жа татараў Залатое Арды Вітаўт пасяляў у княсьцьве і нават выкарыстоўваў іх у змаганьні з крымскімі татарамі, а таксама ў войнах з рознымі іншымі ворагамі княства. Татары паступова паддаваліся ўплывам беларускае культуры і беларушчыліся, ды нават пабеларуску пісалі арабскімі літарамі свае рэлігійныя кнігі, прыкладам «Аль Кітаб».

У XV ст. у Беларусь зьявіўся большы лік жыдоў. У той час яны жылі ў Эўропе на палажэньні адкінутых і перасьледаваных у грамадзкім жыцьці. Тымчасам вялікі князь Вітаўт, маючы добрае сэрца, дазволіў жыдом прыяжджаць на Беларусь і займацца рамяством і гандлем. Такія шырокія правы прычыніліся да таго, што ў хуткім часе ў Вялікае Княства наехала багата жыдоў, асабліва з Нямеччыны. Яны пасяляліся пераважна ў гарадох і хутка бралі ў свае рукі гандаль і рамяство. Ужо тады ў жыдоў зьяўлялася, так як і цяпер, ахвота да перайманьня вонкавае культуры таго краю, дзе яны жылі, і дзеля таго жыды, апынуўшыся ў Вялікім Княсьцьве ў XV стагодзьдзі, пераклалі ў беларускую мову біблію з падзеламі яе на чытаньні ў сынагогах.

Дачыненьні беларусаў з суседзямі былі рознаякія. Так, прыкладам, з немцамі беларусы сутыкаліся перадусім у гандлі, пасьля ў змаганьні за ўплывы на Жмудзь і Лівонію, і ўрэшце сярод немцаў беларусы знайшлі сабе прыяцеляў. Бо калі Андрэй Полацкі бараніў беларускае гаспадарства ад вуніі з Польшчай, памагалі яму ў гэтым немцы. Таксама немцы памагалі Вітаўту і Сьвідрыгайлу ў змаганьні за ўтрыманьне самастойнасьці Вялікага Княства.

Полацкі князь Андрэй шукаў сабе дапамоп ў змаганьні з Ягайлам і ягонай думкай вуніі з Польшчай і ў Маскоўскіх князёў, але пасьля з імі разышоўся. Масква, вызваліўшыся з-пад татарска-мангольскае няволі і ўзмоцніўшыся, пачала выказваць свае прэтэнзіі да беларускіх земляў. Маскоўскі князь, называючы сябе «гасударам усея Русі», хацеў валодаць ня толькі расейскімі, але беларускімі і ўкраінскімі землямі. Прэтэнзіі Масквы да беларускіх земляў былі прычынаю змаганьня Масквы з Вялікім Княствам, якое асабліва завастрылася, пачынаючы ад XIV стагодзьдзя.

Узмацоўвалася і польскае гаспадарства. Гэткім парадкам Вялікае Княства Літоўскае апынулася між двума суседзямі, адначаснае змаганьне з якімі было вельмі цяжкім. Трэба было выбіраць аднаго з іх як магчымага саюзьніка і падтрымваць з ім мірныя дачыненьні, каб з вялікшай удачай адбіваць напады другога. Вялікае Княства выбрала за суседа, з якім думала мець мірныя дачыненьні і змагацца з Масквой, Польшчу, бо здавалася, што Польшча ня мела да княства ніякіх тэрытарыяльных прэтэызіяў. Навонкі палякі ня выказвалі такіх намераў, але фактычна яны імкнуліся да мірнага заваяваньня і апанаваньня Беларусі ня маючы сілаў на збройнае змаганьне. Усе польскія пляны зараз-жа пасьля падпісаньня вунійнае ўмовы выявіліся. Тады пачаўся адбой паляком і Вялікае Княства хацела зусім сарваць з Польшчаю ўсякую лучнасьць. Завяршэньнем гэтага разрыву мела быць каранацыя Вітаўта на караля Вялікага Княства Літоўскага, але ёй перашкодзілі палякі, стараючыся за ўсялякую цану не дапусьціць да разрыву.

XIV Гаспадары Вялікага Княства Літоўскага: Сьвідрыгайла, Жыгімонт I, Казімір, Аляксандар, Жыгімонт II.— Прывілеі.— Бунты.— Войны з Масквой.— Проціпольскія настроі.

Учынкі палякоў у дачыненьні да вялікага князя Вітаўта, асабліва-ж крадзеж ягонае каралеўскае кароны, выклікалі абурэньне сярод усіх жыхароў Вялікага Княства, і таму па сьмерці Вітаўта зараз-жа, не зважаючы на ўмову з палякамі не выбіраць бяз іхнага ведама вялікага князя, быў абраны за вялікага князя Сьвідрыгайла (1430—1432), які раней княжыў у Бранску і Ноўгарад-Северску і стаяў за самастойнасьць Вялікага Княства і разарваньне вуніі з Польшчаю. Сьвідрыгайла, будучы вялікім князем, прыцягваў у склад свае рады не магнатаў-каталікоў, жмудзінаў, а праваслаўных князёў і баяраў.

Яны атрымвалі таксама прызначэньні на тыя пасады, на якія, паводле прывілею 1413 году, мелі права толькі каталікі. Праваслаўныя магнаты бралі таксама ўдзел у соймах, скліканых Сьвідрыгайлам для абмеркаваньня розных дзяржаўных пытаньняў. Такім парадкам кіраўнічае значаньне жмудзінскіх магнатаў падрывалася. Апрача таго, Сьвідрыгайла паставіў Вялікае Княства роўным з Польшчай. З гэтае прычыны дайшло да вайны з палякамі. У вайне перавага аказалася на старане палякоў, якіх "падтрымлівалі жмудзіны. Сьвідрыгайла мусіў зрачыся вялікакняскага пасаду, пакідаючы пры сабе толькі Валынь.

На Сьвідрыгайлава месца быў абраны за вялікага князя Жыгімонт I (1432—1440), Кейстутаў сын. Каб супакоіць бунт, палякі прызналі яму правы манарха і самастойнасьць Вялікага Княства Літоўскага, а Ягайла, каб здабыць прыхільнасьць беларускіх князёў і баяраў,у 1432 і 1434 годзе надаў праваслаўным баярам прывілеі, якія мелі каталікі. Аднак ад Жыгімонта I польскія паны ўзялі прырачэньне, што пасьля ягонае сьмерці Вялікае Княства пойдзе пад уладу польскага караля. Жыгімонт I ня выявіў сябе добрым гаспадаром. Ён, між іншым, адступіў паляком Падольле. Магнаты Вялікага Княства, як каталікі, так і праваслаўныя, не маглі яму дараваць таго, што ён аднавіў вунію з Польшчаю на ўмовах, нявыгодных для Літоўскага Княства. Незадавальненьне прывяло да таго, што ў 1440 годзе яны зарганізавалі змову і забілі Жыгімонта I.

Па сьмерці Жыгімонта I паны ВКЛ выправілі ў Польшчу пасольства з просьбай да польскага караля Уладыслава, Ягайлавага сына, прыслаць у ВКЛ за свайго намесьніка каралевіча Казіміра. Але як толькі Казімір прыехаў у Вільню, зараз-жа абвесьцілі яго вялікім князем (1440—1492) бяз згоды палякоў і супроць умовы з імі ад 1413 і 1432 году. Палякі доўга не хацелі з гэтым згадзіцца, беларусы-ж і жмудзіны зноў з гэтае прычыны не бедавалі і жылі самастойна. Бачачы гэта, палякі, каб захаваць неяк вунію з Вялікім Княствам, прымушаныя былі згадзіцца з самавольным выбарам Казіміра на вялікага князя і, з свайго боку, па сьмерці Уладыслава абралі Казіміра ў 1447 годзе за польскага караля.

Перад гэтым, аднак, беларускія магнаты ўзялі ад вялікага князя Казіміра прырачэньне, што ён, будучы польскім каралём, сувязь Вялікага Княства з Польшчай будзе ўважаць толькі за абаронную, а Валыншчыну і Падольле, да якіх мелі палякі прэтэнзіі, будзе прызнаваць за землі Вялікага Княства. На знак вялікае прыхільнасьці да магнатаў беларускіх і на пацьверджаньне свае згоды Казімір даў ім у 1447 г. прывілей, якім ня толькі пацьвярджаліся дасюлешнія іхныя правы, але ладна пашырыліся. Паводле гэтага прывілею праваслаўныя магнаты беларускіх і ўкраінскіх земляў дамагліся фармальнага зраўнаньня ў правох з жмудзкімі магнатамі-каталікамі.

У 1457 годзе Казімір далей пайшоў насустрач беларускім магнатам, выдаўшы спэцыяльны земскі прывілей. Прывілей забесьпячаў недатыкальнасьць як асобы, так і маемасьці князёў, баяраў, шляхты і нават мяшчан. Паводле яго ніхто ня мог быць караны толькі на аснове тайных ці яўных даносаў або падозраньня. Кара мела быць вызначаная толькі судом, перад якім абвінавачаны меў усе магчымасьці бараніцца. Далей, кажны адказваў толькі за свае віны, прыкладам жонка не каралася за мужаву віну, бацькі не адказвалі за дзяцей і наадварот. Увядзеньне гэтых прынцыпаў скасавала сярэднявечныя асновы адказнасьці за праступкі, абапёртыя на даносах і адказнасьці радні. Дзякуючы гэтым асновам. грамадзянства разьвівалася духоўна ў атмасфэры вольнасьці і пэўнасьці свайго праўнага палажэньня ў гаспадарсьцьве. У арт. 15 гэтага прывілею бачым гарантыю з боку гаспадара, што займаць урады і купляць зямлю ў гаспадарсьцьве маглі толькі ягоныя родзічы, а не чужнікі: «У тых землях нашых, таго вялікага княства, зямель, гарадоў, месц, а з каторых кольвек урадаў і дзедзіцтв удзержаньня, або дастойнасьцей ня маецца даваці жаднаму чужаземцу, але толькі тубыльцам тых зямель маем даваці мы і патомкі нашыя». Гэта было скіравана, наўперад, супроць палякоў. Наступнікі Казіміра пацьвярджалі гэты прывілей.

У 1468 г, Казімір выдаў яшчэ адзін вельмі важны акт у беларускай мове, ведамы пад назовам «Статуту», або «Судзебніка». Гэты статут меў на ўвеце практычную мэту — даць гаспадарсьцьвенным судзьдзям кодэкс пісаных законаў заміж звычаёвага няпісанага права,якім дагэтуль судзьдзі кіраваліся. Але і кодэкс 1468 г. быў абапёрты на праве звычаёвым.

Беларускае баярства ня надта было задаволенае і з Казіміра, бо ён пасьля падтрымваў польска-летувіскія імкненьні падпарадкаваньня праваслаўнае царквы ўладзе рымскага папы. Польскія паны хацелі ўжыцьцёвіць Флёрэнтыйскую вунію, што была падпісаная ў 1439 г. паміж праваслаўнай царквой Бізантыі і рымскім папам. Бізантыйская царква прызнала тады над сабой найвышэйшую ўладу рымскага папы за тое, што папа дакляраваў арганізаваць крыжовы паход супроць туркаў, якія пагражалі Бізантыйскай імпэрыі. Флёрэнтыйская вунія ня мела ўсё-ж нідзе падтрыманьня з праваслаўнага боку. Казімір-жа, падтрымваючы каталіцтва, стаў адсоўваць на другі плян праваслаўнае жыхарства і пашыраць каталіцтва. У 1481 г. Казімір выдаў нават загад, якім забараняў праваслаўнаму жыхарству будаваць новыя цэрквы і рамантаваць старыя. За тое-ж будаваліся каталіцкія касьцёлы.

Праваслаўныя баяры і князі, будучы нездаволенымі з Казіміра, хацелі адлучыцца ад Вялікага Княства і злучыцца з Масквою. Дзеля гэтага была зарганізаваная спэцыяльная змова. На чале змовы спачатку стаяў Ян Гаштолд, а пасьля князь Слуцкі Міхал Алелькавіч і ягоны зродны брат Хведар Бельскі. Змова, аднак, выкрылася. Міхала Алелькавіча пакаралі сьмерцяй, а князь Бельскі змушаны быў уцякаць у Маскву. Уцёкі Бельскага прычыніліся да таго, што на бок Масквы пачалі пераходзіць і іншыя беларускія князі. Супроць Казіміра арганізаваліся бунты ў Смаленску, Віцебску і Полацку.

Тое, што беларускія і ўкраінскія праваслаўныя князі зварачаліся па дапамогу ў Маскву, давала прычыну Маскоўскаму вялікаму князю ўмешвацца ў нутраныя справы Вялікага Княства Літоўскага. Падтрымваючы ўдзельных князёў і ўмешваючыся ў нутраныя справы Вялікага Княства, быццам з мэтаю абароны «рускае» нацыянальнасьці і праваслаўнай веры, Масква ўвесь час шукала магчымасьцяў захапіць беларускія землі пад сваю ўладу, уважаючы іх за «рускія» землі. Апрача таго, яна хацела здабыць сабе доступ да Балтыцкага мора. З гэтых прычынаў пачынаюцца між Масквой і Вялікім Княствам вялікія, даўгія і цяжкія войны. Дзеля таго, што сама Масква ня здолела-б перамагчы Вялікага Княства, яна шукала і знайшла сабе дапамогу ў крымскіх татараў на чале з Мэнглі Гірэям, якіх намаўляла нападаць на Княства, і якія гэта часта і ахвотна рабілі.На чале Маскоўскага княства ў канцы XV стагодзьдзя стаяў хітры Іван III, званы срогім. Ён быў жанаты з нашчадкай апошняга з Палеолёгаў — сямы бізантыйскіх цэзараў і, уважаючы сябе наступнікам бізантыйскіх цароў, назваўся царом «усяе Русі», прыняўшы адначасна бізантыйскі гэрб двугаловага арла. Іван III першым чынам пачаў зьбіраць усе землі, якія калісь зваліся «Русьсю», пад уладу Масквы. Перадусім здабыў ён Ноўгарад, а пасьля пачаў сілай адрываць кавалкі земляў Вялікага Княства. За часоў Казіміра яму ўдалося адарваць ад Беларусі верхняоцкія княствы. Дзеля таго, аднак, што беларусы моцна маглі бараніцца, Іван III на гэтым пакуль што спыніўся і больш не нападаў на Беларусь, аж да Казіміравай сьмерці.

Казімір таксама, як і ягоныя папярэднікі, гаварыў і пісаў пабеларуску. Ваюючы і забоцячыся пра захаваньне вайсковых тайніцаў, ён казаў: «Каб мая рубаха знала, тобы яе зжог».

Калі Казімір памёр, магнаты ВКЛ першым чынам, ня пытаючыся ў палякоў, абралі за вялікага князя ягонага сына Аляксандра (1492—1506). Польскія магнаты, хочучы мець лучнасьць з магнатамі ВКЛ, запрасілі іх выбіраць супольна польскага караля, але паны ВКЛ не ўзялі ў гэтым удзелу. На польскі пасад быў абраны Ян Альбрэхт, брат Аляксандраў. Тады Аляксандар паслаў яму прывітаньне і прыпомніў аб супрацоўніцтве прадзедаў у змаганьні з замежнымі ворагамі, але ня выразіў свайго падданства. Гэткім спосабам заміж вуніі між Польшчай і Вялікім Княствам быў толькі сяброўскі саюз. Аднак гэта нядоўга трывала, бо вайна Масквы і татараў супроць Вялікага Княства ў 1494—1500 гадох, у часе якое былі страчаныя княствы: Вяземскае, Навасільскае, Перамысьльскае, Адаеўскае, Варатынскае, Білеўскае, горад Казельск, рэшткі верхняоцкіх княстваў і, апрача гэтага, Чарнігаўская і частка Смаленскай і Віцебскай земляў, прымушала шукаць дапамогі ў палякоў. Была тады падпісаная ў 1499 г. новая ўмова. Яна варочала Вялікае Княства да таго стану, у які яго ставілі ўмовы ад 1413—1432 гг. Але ў часе ваенных дзеяньняў памёр польскі кароль Альбрэхт. Летувіская шляхта падняла тады пытаньне пра запрашэньне вялікага князя Аляксандра на польскі пасад. Палякі выкарысталі цяжкі стан Вялікага Княства і запрапанавалі новыя, вельмі цяжкія Княству ўмовы вуніі, паводле якое Вялікае Княства і Польшча злучаліся ў вадну дзяржаву з адным каралём, абіраным на агульным польска-літоўскім сойме, з супольнымі грашыма, аднолькавымі прывілеямі, але рознымі судамі і пасадамі. I гэтая вунія, з прычыны цяжкага ваеннага палажэньня, была падпісаная ў 1501 г. Заабавязвала яна абедзьве дзяржавы быць неразлучнымі «як у шчасьці, так і ў няшчасьці». Палякі ўсё-ж слаба памагалі Вялікаму Княству ў змаганьні з Масквой. Вунія фахтычна ня была ўжыцьцёўленая. I таму, калі ў 1506 г. памёр вялікі князь Аляксандар, беларусы і жмудзіны адмовіліся ехаць на агульны літоўска-польскі сойм, а на собскім сойме, ня пытаючыся ў палякоў, абралі за вялікага князя ягонага брата Жыгімонта (1506— 1522), званага другім і старым. Палякі, каб захаваць хоць-бы лучнасьць, моўчкі зараз-жа абралі яго за караля Польшчы. Жыгімонт панаваў у іх ад 1506 да 1548 г.

Вайна з Масквою, што вырасла з маленькага ўдзельнага княства і займала вельмі выгоднае геаграфічнае палажэньне ды імкнулася пашыраць далей свае валоданьні, ня спынялася. Яна зноў у 1501 г. узнавілася і трывала з малымі перапынкамі да 1537 г. Палякі Вялікаму Княству зноў не давалі належнае дапамогі. Вялікае Княства ўсё-ж стойка змагалася з Масквою, і ў 1514 г. беларускае войска пад камандай беларускага гэтмана Канстантына Астроскага мела вялікую перамогу пад Воршай, якую гэтак апявае народная беларуская песьня:

«Ой, у нядзельку параненька

Узышло сонца хмарненька,

Узышло сонца над борам,

Па-над Сялецкім таборам

А ў таборы трубы йграюць,

Да ваяцкае парады зазываюць,

Сталі рады адбываці,

Адкуль Воршы здабываці:

А ці з поля, а ці з лесу,

А ці з рэчкі невялічкі?

А ні з поля, а ні з лесу,

Толькі з рэчкі невялічкі

А у нядзелю параненьку

Сталі хлопцы-пяцігорцы

Каля рэчкі на прыгорцы

Гучаць разам з самапалаў,

З сяміпалых ад запалаў,

Б'юць паўсоткаю з гарматаў

Масква стала наракаці,

Места Воршу пакідаці,

А як з Воршы ўцякалі,

Рэчку невялічку пракліналі

«Бадай ты, рэчка, сто лет высыхала,

Як нашая слава тутака прапала,

Бадай высыхала да сканчэньня сьвету

Што нашай славанькі ўжо нету

Слава Воршы ўжо ня горша

Слаўся, пан Астроскі»

Гэтман Канстантын Іванавіч Астроскі і ягоны сын Канстантын Канстантынавіч Астроскі былі найбагацейшымі людзямі ў Беларусь Да іх належалі сотні гарадоў і тысячы вёсак, засьценкаў і хутароў, з якіх яны мелі кажны год больш як па 10 мільёнаў злотых даходу. Праславіліся Астроскія сваей культурнай і асьветніцкай працай, а таксама ваеннымі заслугамі. К. К. Астроскі быў патронам больш 600 цэркваў, а ў горадзе Астрогу заснаваў акадэмію, бібліятэку і друкарню, ды пабудаваў у многіх мясцох сьвятыні. Між іншага, у Вільні пабудаваў Астроскі ў чэсьць перамогі над расейцамі пад Воршай царкву сьв. Тройцы. Ваенныя заслугі і славу гэтману К. I- Астроскаму не адразу ўдалося здабыць, бо ў часе першае свае бітвы з расейцамі ў 1500 г. каля Дарагабужа над рэчкай Ведрош ягонае войска вораг разьбіў і сам ён трапіў у палон. У 1508 г. Астроскаму ўдалося ўсё-ж з палону ўцячы і ён, стаўшы на чале войска Вялікага Княства, меў вялікія перамогі ў 1512 г. над татарамі на Лапушне, у 1514 г. над расейцамі каля Воршы. У 1517 г. войска Вялікага Княства Літоўскага мела перамогі ізноў над расейцамі пад Апочкай, а ў 1527 г. над татарамі на Альшаніцы і ў другіх мясцох.

Пасьля вялікае перамогі беларускага войска над Масквою пад Воршай Беларусь вярнула сабе ад Масквы вельмі мала, бо толькі Гомель і некаторыя іншыя воласьці, а страціла Смаленск. Палякі зноў не давалі належнае дапамогі, і таму беларусы чуліся ня зьвязанымі з імі, а Вялікае Княства уважалі за незалежнае гаспадарства, а каб больш гэта падчыркнуць, узялі, ня пытаючыся ў іх, у 1522 г. і абралі на сойме новага правізарычнага гаспадара — вялікага князя, на выпадак калі б памёр Жыгімонт, сына ягонага Жыгімонта Аўгуста III (1522—1572). Пасьля ў 1529 г. урачыста пасадзілі яго на вялікакнязёўскі пасад. Каб ратаваць вунію ВКЛ з Польшчай, палякі налета абралі Жыгімонта Аўгуста за караля Польшчы, прычым сталася так, што ў Польшчы былі аж два» каралі — стары і малады, фактычна, аднак, Жыгімонт Аўгуст прызнаваўся за польскага караля ад 1548 г., гэта значыць ад сьмерці бацькі свайго Жыгімонта Старога.

Усе гэтыя выперадкі магнатаў ВКЛ і польскіх магнатаў у выбарах вялікіх князёў і караля насоўваюць пытаньні: чаму так беларусы і жмудзіны ўцякалі ад вуніі з Польшчай?

Вось-жа, як мы ўжо бачылі раней, беларусы баранілі самастойнасьць свайго гаспадарства і далей імкнуліся да таго, каб усё-ж захаваць незалежнасьць ВКЛ, якое было беларускім гаспадарствам з беларускаю ўрадаваю моваю, якою пісаліся дакумэнты, законы, умовы з замежжам, якою гаварылі князі і ўрадаўцы, гаспадарствам, у якім панавала беларуская культура і парадак.

Тымчасам палякі пад выглядам арганізацыі супольнага фронту супроць татараў, маскоўцаў і іншых суседзяў, што нападалі на Польшчу і Вялікае Княства, фактычна ў змаганьні з імі за беларускія землі не давалі належнае дапамогі, а толькі пашыралі свае імпэрыялістычныя пляны, намагаючыся далучаць землі ВКЛ да "Польшчы. Яны адначасна праводзілі палёнізацыйную акцыю сярод летувіскіх і беларускіх магнатаў. Памагаючы здабываць прывілеі шляхце, пашыраючы каталіцтва, палякі ўвялі ў Вялікім Княсьцьве клясавае і рэлігійнае змаганьне, што сьцягнула ў наш край няшчасьці. I дзеля таго так моцна беларусы бараніліся ад вуніі з Польшчаю.

XV Жыгімонт Аўгуст.— Вайна з Масквой за Лівокію.— Люблінская вунія.— Абарона незалежнасьці Вялікага Княства магнатамі (вяльможамі).— Характар і галоўныя асновы Люблінскае вуніі.

Жыгімонт Аўгуст быў узгадаваны ў духу гуманістычным і рэфарматарскім, які касаваў сярэднявечныя пагляды і ўліваў новыя ідэі, новыя сілы, вызваляў людзей з застарэлых формаў і індывідуалізаваў, ды ўсамадзейняў іх. Жыгімонт Аўгуст ня быў станоўкім, але калі штось пастанаўляў, дык умеў энергічна праводзіць у жыццё. Будучы даўжэйшы час на Беларусі ён трапіў пад уплывы беларускіх магнатаў Радзівілаў, Чорнага і Мікалая Рыжага, з сястрою якіх Барбараю патаемна ажаніўся. З прычыны гэтае жаніцьбы Жыгімонт Аўгуст меў багата розных няпрыемнасьцяў ад свае маці каралевы Боны, бо яна войстра выступіла супроць гэтага і падбурала магнатаў і шляхту, закідаючы свайму сыну, што ён ня меў права бяз ведама Сэнату жаніцца. Жыгімонт Аўгуст не пайшоў, аднак, на ўступкі. Тады быццам каралева Бона атруціла ягоную жонку Барбару. Калі Барбара памерла, Жыгімонт Аўгуст пачаў выходзіць з-пад уплываў Радзівілаў і штораз больш збліжацца з польскімі панамі.

За часоў гэтага гаспадара ў Вялікім Княсьцьве спачатку прыгожа разьвівалася беларуская культура: пісьменнасьць, друкарства, школьніцтва. У 1529 г. быў выданы пабеларуску поўны кодэкс законаў над назовам «Статут Вялікага Княства Літоўскага» і шмат іншых каштоўных кніжак. Вялікае Княства было яшчэ запраўды вялікім і магутным княствам. I калі ў 1558 г. маскоўскі князь Іван IV пачаў вайну з Лівонскім законам за Лівонію (Прыбалтыку), дык магістар Лівонскага закону Кетлер, ня могучы адбараніцца ад маскалёў, зьвярнуўся да Жыгімонта Аўгуста з просьбай далучыць Лівонію да Вялікага Княства і ўзяць іх і гэны край пад сваю апеку, што і было зроблена ў 1561 г. Такім парадкам Вялікае Княства ўцягнулася ізноў у вайну з Маскоўскай дзяржавай. Беларускія землі сталіся тэатрам новых ваенных дзеяньняў. У 1562 г, войска Івана IV уварвалася на тэрыторыю Беларусі і спустошыла ваколіцы Віцебску, Дуброўны, Воршы і Шклова. Налета маскоўскі цар заваяваў Полацк і цэлы рад іншых гарадоў. Пачатая вайна зацягвалася. З перапынкамі яна трывала да пачатку восемдзесятых гадоў.Лівонская вайна прынесла многа цяжкасьцяў для Вялікага Княства, асабліва для беларускіх земляў. Вайна патрабавала вялізарных ахвяраў. Кароль — вялікі князь шмат разоў склікаў соймы паноў і шляхты, на якіх разважалася пытаньне аб зборы надзвычайнага ваеннага падатку (сярэбшчыны). У мірны час сяляне звычайна не плацілі яго, цяпер жа гэтым падаткам абцяжвалі сялян. Апрача таго, беларускія сяляне шмат пакутвалі ад заўсёднага рабаваньня польскіх і замежных жаўнераў-наймітаў. Некаторыя мясцовасьці Беларусі беспасярэдня цярпелі ад ваенных дзеяньняў. Адчуваючы патрэбу ў грошах, кароль — вялікі князь «заставіў» (залажыў) шмат сваіх двароў магнатам-ліхвяром. Гэта яшчэ больш пагоршыла стан народных масаў. Сельская гаспадарка, рамёствы і гандаль у часе вайны занепадалі. Край спусташаўся.

Перакладаючы ўсе цяжкасьці вайны на плечы сялян і гараджан, паны і шляхта выкарыстоўвалі вайну за Лівонію для пашырэньня сваіх правоў. Яны давалі дазвол браць з сваіх сялян «сярэбшчыну» з умовай новых і новых уступак з боку караля — вялікага князя. Выкарыстоўваючы вайну, шляхта дамаглася поўнага зраўнаньня ў правох з буйнымі магнатамі. На сойме 1563 г. шляхта дамаглася зьмены абмежаваньняў, якія мелі яшчэ месца для шляхцічаў-некаталікоў. Касуючы абмежаваньні для некаталікоў, соймавая пастанова 1563 г. мела на мэце не дапусьціць магчымы пераход на бок Маскоўскай дзяржавы праваслаўных шляхцічаў. На аснове пастановы сойму 1563 г. праваслаўны кіеўскі мпрапаліт Іона стаў дамагацца дапушчэньня ў вялікакняскую раду вышэйшага праваслаўнага духавенства, але кароль — вялікі князь на гэтую просьбу адказаў адмоўна.

У гэтым часе (1565 г.) паўстала арганізацыя земскіх судоў на месцах, якая пацягнула за сабой арганізацыю «паветавых соймікаў», на якіх паны выбіралі з свайго асяродзьдзя земскіх судзьдзяў, а таксама «паслоў» (дэпутатаў) на агульны дзяржаўны сойм.

У сярэдзіне XVI ст. польскія паны ўпорыста дамагаліся поўнага падпарадкаваньня Вялікага Княства Польшчы Яны імкнуліся выкарыстаць сілу Вялікага Княства для змаганьня супроць туркаў, што ў 1541 г. пакарылі Вугоршчыну і пагражалі Польшчы з-за Карпатаў. Апрача таго, польскія паны і шляхта хацелі атрымаць права займаць дзяржаўныя пасады ў Вялікім Княсьцьве і валодаць там маёнткамі. Беларускія паны былі супроць вуніі: яны баяліся празьмернага ўзмацненьня польскіх паноў у Вялікім Княсьцьве. У часы Лівонскай вайны паны Вялікага Княства далей выступалі супроць вуніі, але шляхта Вялікага Княства займала ў гэтым пытаньні іншае становішча. У 1562 г. літоўская шляхта, адчуваючы вялікія цяжкасьці ў змаганьні з Маскоўскай дзяржавай, у лягеры пад Віцебскам прыняла пастанову прасіць караля Жыгімонта Аўгуста склікаць задзіночаны польска-літоўскі сойм. Шляхта Вялікага Княства дамагалася далучэньня Вялікага Княства да Польшчы. Літоўскія паны павінны былі згадзіцца на перамовы ў гэтым кірунку, але яны імкнуліся да таго, каб захаваць некаторыя рэшткі самастойнасьці Вялікага Княства. Апрача задзіночанага сойму Польшчы і Вялікага Княства, яны хацелі мець асобны сойм, асобны сэнат (заміж вялікакняскае рады), асобнае законадаўства і асобны скарб.

Большая частка беларускіх паноў была настроеная супроць вуніі. Супроць яе была і частка шляхты, але бальшыня шляхты стаяла за далучэньне Вялікага Княства да Польшчы. Польскі дзяржаўны лад здаваўся ёй лепшым для забясьпечаньня свайго панаваньня над запрыгоненымі сялянамі. I яны думалі, што Польшча дасьць Вялікаму Княству належную дапамогу ў вайне з Масквою за Лівонію (Прыбалтыку).

Справа вуніі была шырака абмяркоўваная на чатырох соймах і ўсё ніяк на яе не згаджаліся беларускія магнаты. Пяты сойм, які адбываўся ў 1569 г. у Любліне, калі ён не ішоў паводле іхнае думкі, яны проста сарвалі, пакінуўшы яго. Аднак ваенныя цяжкасьці зрабілі вялікім прыхільнікам вуніі Жыгімонта Аўгуста, і ён, калі магнаты пакінулі сойм, пастанавіў вунію правесьці пры дапамозе шляхты з Падольля, Валыні і Кіеўшчыны, якая засталася ў Любліне, сарвала сувязі з Вялікім Княствамі далучалася беспасярэдна да Польшчы. Тады беларускія магнаты прымушаныя былі вярнуцца ў Люблін. Ад імя іх Юры Хадкевіч выказаў усю крыўду, што рабілася Вялікаму Княству з прычыны касаваньня ягонае незалежнасьці, а беларускія паслы кінуліся на калені і з плачам прасілі Жыгімонта Аўгуста ня губіць іхнага гаспадарства, ня, змушаць іх прыймаць вунію і прысягаць Польшчы. Кароль усё-ж загадаў прысягаць, і вунія з Польшчай 1 ліпеня 1569 г. сталася фактам. Адно магнатам удалося выпрасіць для Вялікага Княства мець асобна: урад, скарб і войска. Найважнейшымі пастановамі ў Любліне былі:1. Польшча і Вялікае Княства становяць адно непадзельнае цэлае; 2. Маюць аднаго караля, якога абіраюць на супольным сойме і супольна карануюць у Кракаве; 3. Соймы адбываюцца супольна; 4. Грошы маюць аднолькавыя; 5. Пасяляцца можна супольна ў абодвух краёх; 6. Валынь, Кіеўшчына і Падляшша належаць да Польшчы; 7. Вялікае Княства захоўвае асобныя ўрады, скарб і войска. Вунію гэтую назвалі «вольных з вольнымі і роўных з роўнымі». Вялікаму Княству Літоўскаму пакідалася права далей у судзе і ўрадах карыстацца беларускаю моваю. Лівонія мела належаць супольна да Вялікага Княства І Польшчы. Праваслаўныя і каталікі мелі аднолькавыя роўныя правы.

Люблінская вунія, як бачым, моцна абмяжоўвала Вялікае Княства Літоўскае, але канчальна яшчэ не ліквідавала ягонае дзяржаўнасьці. Яшчэ пасьля вуніі доўга Вялікае Княства выяўляла сваю беларускую жыцьцёвасьць гаспадарсьцьвенную, культурную і эканамічную.

Пасьля падпісаньня вуніі зараз-жа ў 1569 г. вайна за Лівонію закончылася. У часе яе войска Княства таксама мела вялікія перамогі над расейцамі — у 1564 г. і 1568 г. пад Чашнікамі, каля Улы і каля Віцебска. У 1564 г. пад Чашнікамі войскам Княства кіраваў кн. Мікалай Радзівіл, а ў 1568 г. пад тымі-ж Чашнікамі і каля Улы кн. Сангушка. Бітвой каля Віцебска кіраваў ваявода Пац. Гэтыя перамогі прымусілі цара Івана Грознага памірыцца з Княствам, хоць замест Лівоніі ўдалося яму захапіць толькі Полацк і маленькую частку ўсходніх зямель Лівоніі.

XVI^* Польскі наступ.— Спробы разарваць Люблінскую вунію.— Сьцяпан Баторы.— Далейшы ход вайны з Масквою.— Жыгімонт IV Ваза.— Пашырэньне польскіх уплываў. — Рэлігійныя змаганьні. — Праваслаўе,— Каталіцтва.— Пратэстантызм.— Берасьцейская вунія.

Зараз пасьля падпісаньня Люблінскае вуніі палякі і сіламі пхалі ў Вялікае Княства сваіх агентаў, задачаю якіх было палёнізаваць наш край. Асабліва вялікія стараньні ў гэтым кірунку праявіў польскі каталіцкі закон езуіта^. Езуіты першым чынам стараліся мець уплывы на магнатаў і наварочвалі іх на каталіцкую веру. Цэнтралю сваю езуіты заснавалі ў 1570 г. у Вільні, а адгэтуль перакідаліся ў іншыя гарады, як Полацк, Воршу, Нясьвеж, Віцебск, Менск, Слуцк і далей, дзе буда-валі касьцёлы, закладалі манастыры і школы. Сродкамі ў праводжаньні свае акцыі езуіты не перабіралі. Гэта, як і цяжкія ўмовы Люблінскае вуніі, не падабалася шмат каму з беларускіх магнатаў і таму, калі ў 1572 г. памёр Жыгімонт Аўгуст, шмат магнатаў Беларусі ня толькі было варожа настроена да Польшчы, але яны проста хацелі разарваць з ёю вунію і навязаць бліжэйшыя дачыненьні з Масквой. У сувязі з гэтым яны запрапанавалі выбраць на караля Польшчы і Вялікага Княства сына маскоўскага цара Івана IV — Фёдара. Іван IV адмовіўся даць свайго сына на польскі трон, а прапанаваў сваю кандыдатуру. Палякі, ясна, на гэта не згадзіліся. Тады прадстаўнікі Вялікага Княства зрабілі патаёмную спробу абраць асобна сабе за караля Івана IV. Аднак і гэта спроба не ўдалася. Палякі, даведаўшыся аб ёй, выставілі свайго кандыдата — брата францускага караля Кароля ІX — Генрыха, які і быў абраны ў 1573 г. Але прабыў ён у Польшчы ўсяго колькі месяцаў. У 1574 годзе ён уцёк з польскага пасаду ў Францыю, каб заняць месца пасьля сьмерці свайго брата. Палякі зноў мелі клопат з выбарам караля. На працягу блізу двух год было бескаралеўе, і толькі ў 1576 г. быў абраны за караля Польшчы і Вялікага Княства мадзярскі князь Сьцяпан Баторы (1576—1586), які дакляраваў, што адбярэць ад Расеі ўсе заваяваныя ёю землі Вялікага Княства і Лівоніі (Прыбалтыкі). I запраўды, у неўзабаве нанова ўзьнятай Масквой вайне супроць Вялікага Княства і за Лівонію, перамогу здабыў Сьцяпан Баторы. Ён адабраў ад Расеі вялікую частку беларускіх земляў і горад Полацк.

Сьцяпан Баторы добра разумеў адмоўныя бакі наступу каталіцтва на Беларусь і ўзвышаньня яго, а паніжаньня праваслаўя і таму стараўся злагодзіць разгорнутае рэлігійнае змаганьне. Каб-жа ўзвысіць значаньне праваслаўя, Сьцяпан Баторы пацьвердзіў тыя граматы Вітаўта Вялікага і Казіміра, якія давалі правы на агульную дзейнасьць праваслаўнай царкве. Далёка горш сталася па сьмерці Баторага; калі быў абраны за караля Польшчы і Вялікага Княства Жыгімонт Ваза, што ў Польшчы лічыўся III, а ў Вялікім Княсьцьве IV і панаваў ад 1587 да 1622 г. Ваза, будучы каталіком, спрыяў каталіком і дазваляў крыўдзіць праваслаўе. Тымчасам жыхарства Беларусі ў бальшыні было праваслаўным. Каталікі спатыкаліся толькі дзе-нідзе.

Каталіцтва на Беларусі пачало шырэй распаўсюджвацца ад 1387 г., калі яго прыняла Жмудзь. Тады шмат і беларускіх магнатаў, разам з вялікім князем Ягайлам, з праваслаўя перайшло на каталіцтва. Ад гэнага часу каталіцтва мірна распаўсюджвалася на Беларусі і было ў згодзе з праваслаўем. Тлумачыцца гэта тым, што тады каталіцкія і праваслаўныя духоўнікі былі беларусамі, аднолькава зацікаўленымі ў развоі сілы народу і гаспадарства.

Рэлігійны падзел беларускага народу выкарыстоўвалі ў сваіх мэтах суседзі Беларусі. Гэта ім удавалася тым лягчэй, што беларуская праваслаўная царква і каталіцкі касьцёл з гледзішча ерархічнага лучылі ў залежнасьць ад чужых рэлігійных цэнтраў — Масквы і Польшчы. Каб ня даць ворагам магчымасьці выкарыстоўваньня гэткага стану, беларуская гаспадарсьцьвеная думка імкнулася да вызваленьня царквы і касьцёлу ад гэтай ерархічнай залежнасьці. За часоў Альгерда ўжо была створаная беларуская мітраполія, якую таксама падтрымваў Вітаўт, але яна пасьля заняпала, у выніку чаго царква лучыла ў ерархічную залежнасьць ад Масквы. Гэта дало апошняй магчымасьць мяшацца ў беларускія нутраныя справы ў якасьці няпрошанай апякункі праваслаўнае веры.

З мэтай рэлігійнага задзіночаньня беларускага народу ўсьцяж паўстала думка аб вуніі, г. зн. злучэньні праваслаўнае царквы і каталіцкага касьцёлу пад уладай рымскага папы. Спробы ўвядзеньня вуніі практычна, аднак, не ўдаваліся, і рэлігійны падзел заставаўся надалей.

У пачатку XVI ст. на Беларусі пачаў вельмі шырыцца рэфармацыйны pyx. Pyx гэты быў разьвіты перадусім у Нямеччыне, Італіі і Чэхіі ды скіраваны супроць універсальнага панаваньня каталіцкае царквы і папы рымскага і за стварэньне нацыянальных царкоўных арганізацыяў з багаслужэньнем у роднай мове, Такім парадкам паўсталі цэрквы лютаранскія і кальвінскія (пратэстанцкія). Лютаранства і кальвінства сталіся запраўднымі рэлігійнымі навінкамі і ахоплівалі шырокія колы магнацтва і залежнага ад іх баярства. Аб пашырэньні рэфармацыйнага руху між вышэйшымі пластамі беларускага народу можа сьведчыць факт, што з 600 праваслаўных шляхоцкіх фаміліяў у Наваградзкім ваяводзтве засталіся вернымі сваёй старой рэлігіі толькі шаснаццаць. Пратэстанты мелі сваю багатую рэлігійную літаратуру і шмат друкарняў. З іхнага асяродзьдзя выйшла шмат выдатных беларускіх патрыётаў, як, прыкладам, Цяпінскі, Будны. Для пашырэньня пратэстантызму на Беларусі асабліва шмат прычыніўся князь М. Радзівіл Чорны. Ён хацеў зрабіць пратэстанцтва беларускай нацыянальнай верай, што ня была-б падпарадкаванай ані Варшаве, ані Маскве.

Рэфармацыйны рух, аднак, не агарнуў шырэйшых пластоў народу, а трымаўся толькі на вярхох грамадзянства. Другім слабым бокам пратэстанцтва было разьбіццё яго на сэкты. Гэтых сэктаў на Беларусі налічвалася да 70. Кажная уважала толькі сваю веру за праўдзівую і выступала супроць іншых. I гэта было адмоўнаю зьяваю ў жыцьці народу, бо распальвала ў ім рэлігійныя спрэчкі, якія прыймалі часам надта войстры характар.

Асабліва востра супроць рэфармацыйнага руху выступалі каталіцкія манахі з закону езуітаў. Сьцягнуў іх сюды з Польшчы віленскі біскуп Валяр'ян Пратасэвіч дзеля змаганьня з пратэстанцтвам. Усе бадай езуіты былі палякамі. Таму яны, апрача рэлігійнай нецярплівасьці, прынесьлі на Беларусь і першыя асымілятарскія тэндэнцыі і ў надта вострай форме. Польскія езуіты ўтоесамлявалі каталіцтва з польскасьцяй і не сароміліся гэта публічна прапаведваць. Дзякуючы рэлігійнай свабодзе ў Беларусі яны пачулі дасканальны грунт для свае дзейнасьці. Дзейнасьць гэтая ня мела характару запраўднай рэлігійнай працы, а насіла ўсе адзнакі польскага ваяўнічага каталіцызму. Каб уявіць сабе абраз гэтае дзейнасьці, досыць сказаць, што выдатны польскі езуіт Петра Скарга, выступаючы ў Полацку і Вільні, ня ўмеў ці не хацеў адрозьніць каталіцкае рэлігіі ад польскае нацыянальнасьці. Рэлігійны сьветапагляд тагачаснай Польшчы стаяў на тым самым прымітыўным узроўні, як і Масквы, дзе цёмныя праваслаўныя ерархіі таксама не адрозьнявалі праваслаўнай рэлігіі ад маскоўскае нацыянальнасьці.

Польскія езуіты імкнуліся апанаваць касьцёл на Беларусі, зрабіць з яго сродак палёнізацыі. Ведаючы, што пакуль у каталіцкім касьцёле на Беларусі будуць духоўнікі беларусы, датуль гэтая мэта дасягненая ня будзе, яны выкарыстоўвалі факт ерархічнае залежнасьці каталіцкага касьцёлу на Беларусі ад духоўных уладаў у Польшчы і імкнуліся паставіць тут духоўнікамі палякоў. Прадметам іхнай атакі сталася віленская беларуская каталіцкая катэдра. Тут, пасьля пераводу біскупа Юр'я Радзівіла ў Кракаў, польская каталіцкая ўлада хацела паставіць за біскупа паляка Бэрнарда Маціеўскага. Але каталіцкае жыхарства Вільні, у якім гады яшчэ быў моцны нацыянальны дух, спрацівілася прыняць за біскупа цаляка. Пачалося змаганьне. Трывала яно ад 1595 да 1605 г. і на працягу яго віленская біскупская катэдра заставалася незанятай. Гэтае змаганьне набывала штораз вастрэйшых формаў. У міжчасьсі, аднак, езуітам удалося навярнуць на каталіцтва беларускіх магнатаў і ладную частку шляхты, што прыймала гэты каталіцызм у ягоным польскім выданьні, г. зн. не адрозьняваючы каталіка ад паляка. Пры дапамозе гэных магнатаў езуіты здолелі паступова замяняць беларускіх каталіцкіх духоўнікаў польскімі і здабываць каталіцкі касьцёл на Беларусі дзеля сваіх асыміляцыйных мэтаў.

Рэлігійныя спрэчкі ў Вялікім Княсьцьве Літоўскім з цягам часу паглыбляліся. Праваслаўе хоць і было рэлігіяй вялізарнае бальшыні жыхарства, але яно было слабым. Праваслаўнае духавенства было мала адукаваным, часта і зусім няпісьменным. Догматаў свае веры ў масе ня ведала, а абмяжоўвалася вывучэньнем і адгаворваньнем патрэбных малітваў. Матар'яльна яно чулася блага, а на сяле нічым ня розьнілася ад сялянства. З гэтых прычынаў яму цяжка было вытрымаць напор адукаванага, матар'яльна добра пастаўленага каталіцкага і пратэстанцкага духавенства.

Падобнае палажэньне праваслаўнае царквы падсунула польскім езуітам думку лёгкага апанаваньня яе пры дапамозе г. зв. вуніі. Рэлігійная вунія тэарэтычна мела палягаць на злучэньні праваслаўнае царквы і каталіцкага касьцёлу пад прыматам папы, з тым, аднак, што новай вунійнай царкве пакідалася царкоўна-славянская мова і абрады праваслаўнае царквы. Езуіты разглядалі вунію як мост да пераходу праваслаўных у каталіцтва і ніколі не трактавалі новае вунійнае царквы як самастойнай і роўнараднай.

З другога боку, найлепшыя патрыёты краю, будучы сьведкамі рэлігійнага падзелу ў народзе, спагадна паставіліся да думкі аб злучэньні царквы і касьцёлу, манячыся пры дапамозе вуніі засыпаць гэты падзел І стварыць з яе беларускую нацыянальную царкву. Яны разумелі вялікую ролю рэлігіі ў свой час як духовага дзейніка ў нацыянальным вырабленьні народу, аб чым сьведчылі жывыя прыклады, бо XVI стагодзьдзе ў Эўропе — гэта пара паўстаньня розных нацыянальных касьцёлаў. Мікалай Радзівіл Чорны думаў зрабіць нацыянальным касьцёлам у гаспадарсьцьве кальвінства, што яму, аднак, не ўдалося. Іншыя, прыкладам Лявон Сапега, хацелі бачыць гэткі касьцёл у вуніі.

У 1595 г. у Берасьці, пры ўдзеле езуітаў, каталіцкага і часткі праваслаўнага духавенства (еп. еп. Цярлеіікі, Пацей) адбыўся сабор. У ім бралі ўдзел і тыя беларусы, што, як зазначана, разглядалі вунію як спробу стварэньня нацыянальнага касьцёлу. Вунія была пастаноўленая і папа Клімэнт VIII з радасьцяй даў на яе сваю згоду і багаслаўленьне. Гаспадар Жыгімонт IV Ваза выдаў дэкрэт аб злучэньні цэркваў.

Новая вера хутка ахапіла праваслаўную ерархію, якая ў масе не разумела існасьці прынятых дагматычных зьменаў, для яе станоўкім быў вонкавы бок новай царквы, а ён застаўся той самы, што і ў праваслаўнай царкве. Для пашырэньня новае царквы ў вялікай меры прычыніліся вуніяцкія ерархі: Кунцэвіч і Руцкі. Дзякуючы ім пасьля двух дзесяткоў год вунія неспасьцярожна, запраўды ахапіла блізу ўсё праваслаўнае духавенства. Праваслаўныя епіскапы аўтаматычна сталіся вуніяцкімі. Усе праваслаўныя цэрквы фармальна былі перададзеныя вуніятам.

Тым, хто ў новай веры хацеў бачыць беларускую нацыянальную царкву, давялося хутка расчаравацца, бо вунія апынулася ў руках польскіх езуітаў і нясла небясьпеку для гаспадарства. Таму прыхільнае ў пачатку дачыненьне да вуніі было зьмененае на варожае. Між іншым войстра выступаў супроць яе канцлер Лявон Сапега, хоць сам быў каталіком. Сапега стараўся не дапусьціць да ўмяшаньня палякоў у беларускія рэлігійныя справы, а разьвязаць апошнія навагай і собскімі сіламі беларускага гаспадарства. Ізноў-жа Кунцэвіч далей праводзіў вунію і барацьбу супроць праваслаўя. Сілаў беларускіх патрыётаў было ўжо замала, каб спыніць рэлігійнае змаганьне. Яно разгаралася ўсё вялікшым полымем, аж пакуль ня зьнішчыла гаспадарсьцьвеннага будынку.

Пашыраная царкоўная вунія ахапіла вялізарную бальшыню праваслаўных беларусаў. Яна, аднак, не знайшла прызнаньня з боку польскага каталіцкага духавенства. Каталіцкая Польшча глядзела на яе як на веру «ніжэйшую», «хлопскую», як на мост да пераходу ў каталіцтва і сродак да шырэньня палёнізацыі, калі-ж гэтая вунія набірала беларускага характару, дык палякі ставился да яе варожа. Вуніяцкае духавенства бачыла гэта і замкнулася ў сваім собскім коле. Гэтая акалічнасьць, з аднаго боку, а славянская мова і багаслужэньні, царкоўныя абрады, беларуская мова ў казаньнях, цесная сувязь вуніяцкага духавенства з народам, з другога, паступова зрабілі з вуніі запраўды беларускую нацыянальную" царкву. Але калі гэта ўжо сталася фактам, вунія гвалтам нішчылася.

Пачынаючы ад 1620 г. ва ўсёй Беларусі ішла вострая рэакцыя супроць новае веры. Выклікалі яе розныя прычыны. У гэным годзе, праездам з Масквы, Беларусь наведаў канстантынопальскі патрыярх Тэафіль. Ён зразумеў небясьпеку з боку вуніі для праваслаўнае царквы і ўжыў захады да змаганьня з ёю. Усюды, дзе былі ўжо вуніяцкія біскупы, ён устанавіў праваслаўных, выбіраючы людзей энэргічных, адукаваных, адданых праваслаўю. Патрыярх Тэафіль выясьніў розьніцу між вуніяй і праваслаўем і зьвярнуў увагу на канечную патрэбу выдаваньня процівунійнае праваслаўнае літаратуры. Гэтым ён палажыў аснову рэлігійнага змаганьня між праваслаўем і вуніяй. I запраўды, адразу пасьля ягонага ад'езду ў Канстантынопаль на Беларусі пачаўся масавы адварот ад новае веры і запраўдныя народныя выступленьні супроць яе. Усе важнейшыя гарады (прыкладам, Полацк, Віцебск, Магілеў, Ворша, Вільня і іншыя), дзе ўжо, здавалася, вунія запанавала, раптам выступілі адкрыта супроць яе і вуніяцкага духавенства. На дапамогу праваслаўнаму духавенству прыйшлі праваслаўныя брацтвы, якія перанялі ў свае рукі кіраўніцтва ў новым рэлігійным змаганьні.

Ізноў-жа кароль Жыгімонт IV, сухі каталіцкі фанатык, не хацеў прызнаваць ніякай іншае веры, як толькі каталіцкую. Забурэньні ў краі прынялі шырокія памеры, да ўзброеных выступленьняў улучна. На вуліцах гарадоў, асабліва ў Вільні, адбываліся масавыя ўзаемныя напады і ня толькі на самых ворагаў у веры, але і на іхныя сьвятыні. Сам Кунцэвіч быў забіты віцебскімі мяшчанамі, а цела ягонае кінена ў Дзьвіну (1623).

Рэлігійныя дачыненьні на Беларусі адыйгралі ў гісторыі беларускага народу згубную ролю. Бо рэлігійнае змаганьне так глыбака падзяліла народ, што беларус-каталік уважаў за бліжэйшага сабе паляка, чымся беларуса праваслаўнага, а гэты — бліжэйшым маскаля за беларуса-каталіка. У рэлігійных ходаньнях абодва бакі ўмешвалі ў беларускія справы Маскву і Польшчу. Гэта забівала беларускую гаспадарсьцьвеную думку.

XVII^* Беларуская культура ў Вялікім Княсьцьве — Сувязь з Захадам — Гуманізм — Друкарні — Кнігі — Францішак Скарына - Васіль Цяпінскі - Сымон Будны — Браты Мамонічы — Беларускія летапісы — Значаньне беларускае культуры і мовы ў Вялікім Княсьцьве

Беларуская культура у Вялікім Княсьцьве разьвівалася вельмі памысна. У тым часе Беларусь з культур нага гледзішча стаяла ня ніжэй за заходнія народы 1 куды вышэй за Маскву, што прызнаюць і расейскія гісторыкі (прыкладам, Лаппо)

Матар'яльнае і таварыскае жыцьцё на Беларусі ня розьнілася ад заходня -эўрапэйскага. Шмат беларусаў выяжджала на студыі ў заходня-эўрапэйскія унівэрсытэты і, вяртаючыся на Бацькаўшчыну прывозілі з сабой навейшыя здабыткі чалавечага духу. Асабліва шмат беларусаў выяжджала на навуку ў Італію у тамтэйшыя унівэрсытэты. Італія стаяла тады з гледзішча поступаў духовае культуры на першым месцы. Тут нарадзіўся разумовы рух г. зв. гуманізм, які быў рэакцыяй супроць сярэднявечнага рэлігійнага сьветапагляду. Гуманізм падыймаў чалавека з тае прорвы духовае нікчэмнасьці у якую запхнула яго сярэднявечча. Гуманізм адрадзіў зацікаўленьне да творчасьці старавечных рымскіх і грэцкіх клясыкаў. Веданьне лацінскае і грэцкае мовы бы то канечнаю патрэбаю для кажнага адукаванага чалавека Лацінская мова запанавала у Эўропе ў літаратуры, ура дах, таварыскім жыцьці.

Асьвечаныя пласты народу прыносілі з сабой і на Беларусь веданьне грэцкае і лацінскае моваў, антычнае культуры. Але xapaктэрнa, што лаціна ня выціснула беларускае мовы як урадавае, так і літаратурнае. Наадварот асьвечаныя людзі з гэтае пары падчырквалі лепшасьць беларускае мовы, гаворачы, што без яе ў княсьцьве «блазнам будзеш».

Гуманістычны рух на Беларусі меў шмат выдатных прадстаўнікоў. З іх трэба ведаць пра наступных:

Францішак Скарына з «слаўнага гораду Полацку» нарадзіўся каля 1486 г Вучыўся спачатку ў Кракаўскім унівэрсітэце дзе скончыў філезофію, а потым у Падуі (Італія) студыяваў мэдыцыну і здабыў тытул «доктара лекарскіх навук». Па сканчэньні адукацыі затрымаўся нейкі час у Празе, дзе пачаў пераклад кніг рэлігійнага зьместу на беларускую мову, каб гэтыя кнігі зрабіць прыступнымі "людзям простым паспалітым» У 1517 г Скарына надрукаваў біблію пабеларуску. Гэта была трэйцяя ў Эўропе біблія ў мове народу для якога яна была прызначаная. Раней за яе выйшлі нямецкая (1445) 1 чэская (1488). Пераехаўшы каля 1525 г у Вільню Скарына займаўся далей друкаваньнем кніг у беларускай мове Гэта былі таксама кнігі духоўнага зьместу Скарына рупіўся аб харасьцьве сваіх выданьняў Усе ягоныя вы даньні маюць прыгожы, лёгкі да чытаньня шрыфт Вялікія літары мастацка ўбраныя галінкамі лістоў, краскамі, зьверамі. Ёсьць сярод іх і гэрб роду друкара — сонца і паўмаладзік, злучаныя разам. На бібліі намаляваны і партрэт Скарыны.

Другім вялікім гуманістым на Беларусі быў Васіль Цяпінскі (нарадзіўся каля 1540 г у Полаччыне). Ён пераклаў у беларускую мову Евангельле. У прадмове да яго Цяпінскі бядуе, што некаторыя беларусы «ў польскія школы або іншыя сябе і дзеці свае бяз устыду заправуюць». Цяпінскі - вялікі патрыёта Беларусі і глыбокі культурны дзеяч. Ён заклікаў любіць сваю Бацькаўшчыну, мову, народ.

Трэйцім выдатным гуманістым быў Сымон Будны, які выдаў пабеларуску «Катэхізіс» і шмат іншых кніг рэлігійнага зьместу. Будны таксама заклікаў любіць сваю мову: «Бо слушным ёсьць тое, каб вашы княжыцкія міласьці любілі мову таго народу, якім даўныя продкі і іх княжацкія міласьці панове бацькі вашых княжацкіх міласьцяў спрадвеку слаўна кіруюць»,— пісаў ён у прадмове да «Катэхізісу».

Друкаваньне кніг на Беларусі асабліва пашыралася ў першай палове XVI ст. Трэба зацеміць, што першая беларуская друкаваная кніга («Цьвятная Трыодзь») была надрукаваная ў Кракаве (1483). Там таксама зьявілася і другая («Актоіх») — у 1492 г. Зьяўленьне беларускіх кніг у Кракаве раней за польскія тлумачыцца тым, што ў Кракаве тады жыў гаспадар Вялікага Княства Літоўскага, які быў адначасна і каралём польскім. Асяродзьдзе гаспадара было пераважна беларускім, і таму тут зьявіліся беларускія кнігі.

Гуманізм і рэфармацыя выклікалі ў Беларусі багатую літаратуру рэлігійнага зьместу. Беларусь ускрылася густой сеткай друкарняў, з якіх асабліва добра разьвіваліся друкарні ў Вільні, Полацку, Менску, Магілёве, Нясьвіжы, Любчы, Заслаўі, Слуцку, Пінску, Заблудаве, Супрасьлі, Іўі.

Вучань першага беларускага друкара Фр. Скарыны Пётра Мсьціславец занёс друкарства аж у Маскву. Ён пры дапамозе Івана Фёдарава залажыў там першую друкарню. Расейцы аднак гэным часам яшчэ былі так малакультурнымі, што не маглі зразумець карысьці друкарства і друкарню гэную разбурылі як выдумку нячыстае сілы. Мсьціславец і Фёдараў змушаныя былі ўцякаць у Беларусь, у правінцыяльнае мястэчка Заблудава, дзе далей друкавалі розныя кніжкі.

Вялікае значэньне для разьвіцьця друкаванага слова ў Беларусі мела друкарня братоў Мамонічаў — Кузьмы і Лукаша ў Вільні. Друкарню гэтую адчынілі яны пры дапамозе Петры Мсьціслаўца, і яна фактычна вяла далей вялікую культурную выдавецкую і друкарскую справу, пачатую ў Вільні др. Фр. Скарынам.

Мамонічы былі віленскімі мяшчанамі. Яны друкавалі кніжкі ў царкоўна-славянскай і беларускай мовах. Між іншым, у друкарні Мамонічаў быў надрукаваны ў 1588 г. Статут Вялікага Княства Літоўскага пабеларуску. Найбольш, аднак, друкавалася кніжак рэлігійнага характару. Апрача рэлігійнае, у Беларусі асабліва разьвівалася гістарычная і юрыдычная літаратура. Веда собскае гісторыі была вельмі пашыраная ў адукаваным грамадзянсьцьве. У ім былі распаўсюджаныя г. зв. «летапісы». Беларускія летапісы розьніліся ад летапісаў іншых народаў, бо не зьмяшчалі сухога пералічэньня фактаў з году у год, а падавалі часта мастацкія апісаньні гістарычных падзеяў з лёгкай спробай прагматызму — шуканьня прычынавай сувязі між здарэньнямі. Прычыны перажытых народам падзеяў летапісцы бачылі ў волі Божай, у талентах выдатнай адзінкі. Асабліва характэрным з гэтага гледзішча зьяўляецца «Летапіс Быхаўца». Яго можна назваць падручнікам гісторыі. Летапіс Быхаўца зьмяшчае, між іншага, і г. зв. казкі аб рымскім паходжаньні літоўскага (беларускага) народу. Гэтым летапісец хацеў паставіць свой народ вышэй за іншыя, а асабліва за польскі. Агульная тэндэнцыя гэтае хронікі — выхваляньне тых падзеяў і адзінак, якія далажыліся да ўзмацаваньня, пашырэньня беларускага гаспадарства і асуджэньне таго, што гэтае гаспадарства аслабляла, разбурала.Апрача летапісу Быхаўца, у грамадзянсьцьве было распаўсюджана і шмат іншых Яны хадзілі ў рукапіснай форме. Ведамым беларускім летапісам быў і «Летапіс Аўраамкі», пачаты ў 1495 г. і напісаны ў Смаленску.

Да гістарычнае літаратуры трэба залічыць розныя кронікі, апісаньні, успаміны, прамовы, дзёньнікі. Асабліва цікавымі зьяўляюцца апісаньні Філона Кміты, ягоныя спасьцярогі аб Маскве, аб ягонай службе на ўсходніх межах гаспадарства, а таксама цікавая і каштоўная Баркулабаўская кроніка, напісаная ў вёсцы Баркулабаве, на Магілёўшчыне, у часе ад 1563 да 1608 г. У ёй апісанае ўсё беларускае жыцьцё. З дзёньнікаў вельмі цікавы «Дзёньнік Люблінскага сойму» (1569), у якім мастацка прадстаўлена трагічнае ходаньне беларускіх патрыётаў за самастойнасьць свае Бацькаўшчыны. З прыватных дзёньнікаў цікавыя весткі зьмяшчае дзёньнік Тодара Еўлашэўскага, шляхціча з Ляхавіч. Еўлашэўскі падае тагачасныя звычаі, вераваньні, культурны ўзровень, звычкі беларускага дробнага шляхціча (канец XVI ст.).

Вельмі багата была разьвітая беларуская юрыдычная літаратура.

Канец XVI ст. наагул называецца «залатой парой» старое беларускае культуры. I запраўды, у гэтым часе на Беларусі заўважаецца нязвычайна высокі культурны ўздым. Беларушчына без усялякага гвалту заваявала іншыя народы, што жылі ў Беларускім гаспадарсыіьве. Нават татары і жыды прынялі беларускую мову ня толькі ў штодзённым жыцьці, але і ў багаслужэньні. Татары пісалі свае рэлігійныя кнігі ў беларускай мове, толькі арабскімі літарамі («Аль Кітаб»). Асьвечаныя пласты грамадзянства Жмудзі і Інфлянтаў паслугоўваліся беларускай мовай.

Ад пачатку XVII ст. у беларускім культурным жыцьці ўжо заўважаюцца дзьве шкодныя зьявы: працяканьне ўплываў польскае культуры на вярхох грамадзянства і нязвычайна буйны развой рэлігійнае палемікі. Значэньне першага зразумелае. Другое падзяліла з цягам часу беларускі народ на варожыя сабе рэлігійныя табары, якія штораз больш забываліся на сваю супольную нацыянальнасьць. Гэтая бясплодная літаратура адцягвала культурныя адзінкі ад запраўднае творчасьці і скіроўвала іх на шлях тэарэтычных, схалястычных спрэчак на рэлігійныя тэмы.

Параўнальна слаба разьвівалася ў нас гэным часам вершаваная паэзія, галоўным прадстаўніком якое быў Андрэй Рымша. Яна абмежавалася галоўна панэгірыкамі і эпіграмамі ў чэсьць вялікіх людзей. У вершах спатыкаецца вельмі шмат «макаранізмаў» — чужых словаў, галоўна царкоўна-славянскіх і польскіх. Тут шкодна адбілася распаўсюджанае фальшывае перакананьне, што вершы ня могуць пісацца звычайнай народнай мовай, але «высокай», тыповай адзнакай якой і былі макаранізмы. У вершах панаваў трафарэт. Гэта ўсё прычынілася да таго, што вершаваная паэзія ў старой беларускай літаратуры выглядае параўнальна бедна. Затое старая беларуская проза, што паслугоўвалася жывой народнай мовай, разьвівалася добра.

Беларуская мова была ўжо тады багатай і шырака ведамай у сьвеце. Пабеларуску ня толькі пісаліся кнігі, выдаваліся законы, ня толькі адбывалася навучаньне ў сьвятынях і школах, але пабеларуску ліставаліся між собку дыплёматы. Беларуская мова ў Вялікім Княсьцьве была мовай гаспадарсьцьвенай і адначасна мовай літаратуры і інтэлігенцыі. Бяз прынукі, самахоць, сьветлыя людзі чужых народаў прыймалі яе і шанавалі. Гэткім парадкам беларуская мова займала ў Вялікім Княсьиьве такое палажэньне, як мова лацінская і грэцкая разам у Рымскай імпэрыі. Аб беларускай мове на пачатку XVI ст. віленскі пралат Эразм Вітэльлі ў сваёй прамове да папы рымскага казаў гэтак: «Ліцьвіны (жмудзіны) маюць собскую мову. Але дзеля таго, што русіны (беларусы) насяляюць пасяродак дзяржавы, усе звычайна карыстаюцца іхнаю моваю, бо яна далікатнейшая І больш лёгкая». Мова беларуская тады была і ёсьць цяпер запраўды вялікім скарбам беларускім. Гэтае мовы ўвесь час трымаўся беларускі народ, і дзякуючы гэтаму чужыя ўплывы, якія прасякалі ў Беларусь з Польшчы і Маскоўшчыны, адбіваліся ад народных пластоў і не маглі запусьціць глыбокага карэньня.

Беларуская мова, беларуская культура ў XIV, XV, XVI і нават у XVII стагодзьдзях была нагэтулькі"багата разьвітай, што яна мела вялікі уплыў на разьвіцьцё мовы і культуры суседніх народаў, польскага і маскоўскага

У XIII, XIV і XV стагодзьдзях, тады, калі ўжо беларускі народ разьвіваў сваё багатае пісьменства, калі законы, гаспадарсьцьвеныя і судовыя акты, розная рэлігійная і сьвецкая літаратура пісаліся ў Вялікім Княсьцьве пабеларуску — нацыянальнае пісьменства ў суседняй Польшчы яшчэ зусім не існавала. Багатае буйнае разьвіцьцё беларускае мовы і пісьменства адбывалася ўжо тады, калі Польшча яшчэ і ня думала аб сваім вызваленьні з путаў мёртвае сярэднявечнае лаціны. Кніжкі сьвецкія, а тым больш рэлігійныя, каралеўскія граматы, законы пісаліся там толькі палацінску.

Зразумела, што дзеля гэтага пісьменства гэнае было прыступнае толькі для невялічкае колькасьці людзей, што зналі лацінскую мову, перш за ўсё для духавенства і вельмі малое часткі шляхты. У Польшчы тады, як і ва усёй Заходняй Эўропе, памылкова ўважалі, што для пісаньня годная толькі мова лацінская. Гэты пагляд ляжаў доўга цяжкім каменем на разьвіцьці нацыянальных культураў шмат якіх народаў. Толькі пазьней, з увядзеньнем роднае мовы ў пісьменства, пачалося буйное разьвіцьцё нацыянальных літаратураў. Толькі тады, калі ў Кракаў, сталіцу тагочаснае польскае дзяржавы, пераехаў двор нашага князя Ягайлы з ужыванаю пры ім у канцылярыі і дыплёматычных сувязях, як і ў штодзённым жыцьці, беларускаю моваю і пісьменствам, палякі пабачылі, што зусім свабодна можна пісаць тэю моваю, якой гаворыцца, а ня трэба канечна зварочвацца да нейкай чужой. Толькі тады — у канцы XIV і ў XV ст. пачынаюцца першыя нясьмелыя польскія спробы свайго нацыянальнага пісьменства, але справа гэта не пайшла так лёгка. Праламаць першыя ляды было вельмі цяжка, і паўстала тады на кароткі час вельмі характэрная зьява: законы Польшчы з мовы лацінскае перакладаліся спачатку ня ў польскую мову народную (літаратурная польская яшчэ не існавала), а ў беларускую. Сваю польскую мову, відаць, тады палякі яшчэ ўважалі за бедную, каб у яе можна было перакладаць ці ў ёй пісаць свае законы. Прыпушчалася, відаць, з другога боку, што польская шляхта параўнальна лёгка зразумее тыя законы ў блізкай ёй славянскай мове беларусаў.

Збліжэньне Беларусі з Польшчаю выклікала сярод палякоў жаданьне мець статуты ў больш зразумелай мове. Таму што польскага пісьменства тады яшчэ ня было, дык пераклады з лацінскае мовы рабіліся ў мове беларускай, мове, якая была ў ужытку ў Вялікім Княсьцьве.

Так, між іншым, былі тады перакладзеныя ў беларускую мову:

1. Варцкі Статут, перакладзены ў 1420 г.

2. Статут Вялікага Князя Ягайлы ад 1423 г.

3. Вісьліцкі Статут XV ст. Гэты Статут быў выдадзены польскім каралём Казімірам у 1347 г. палацінску. З лацінскага арыгіналу пераклад у беларускую мову зроблены ў пачатку XV ст. не пазьней за 1423 г.

Мова гэных перакладаў, асабліва Статуту Вялікага Князя Ягайлы, мае вельмі шмат палянізмаў (магчыма, сьведама, каб лепш была зразумела палякам).

Таксама выразныя беларускія ўплывы ў мове першых польскіх памяткаў пісьменства XV ст., як, прыкладам, у псалтыры Флёрыянскім, бібліі каралевы Зофіі, малітаўніку Вацлава, казаньнях і інш., сьведчаць аб тым, што яны зробленыя пад уплывам чужога пісьменства.

Паволі на працягу XV ст. пачалі зьяўляцца пісаныя папольску кніжкі, і калі ў наступным веку праходзіць праз Эўропу творчы, рэфармацыйны рух, будзячы нацыянальную мову, дык дзякуючы ранейшым беларускім уплывам польская літаратурная мова здолела выступіць тады як ужо наяўная і неўзабаве, моцна разьвіўшыся, пачала нават пагражаць нашай.

Як бачым, за нашым прыкладам палякі некалі першы раз адважыліся мову свайго народу паволі ўводзіць у пісьменства. Але на гэтым беларускія ўплывы на мову палякоў не абмежаваліся. Як паказалі досьледы польскіх вучоных навейшых гадоў, беларуская мова зрабіла вялізарны ўплыў ня толькі на сам факт паўстаньня польскае літаратурнае мовы, але і на ейны характар.

Ужо ведамы пісьменьнік і вучоны Крашэўскі ў 1847 г. («Новэ студ'е літэрацке») пісаў аб тым, што ў гісторыі польскае мовы важную эпоху становіць злучэньне з Польшчаю Вялікага Княства за Ягайлы, бо з гэтым мамэнтам спыніліся бадай цалкам беспасярэднія ўплывы на мову польскага народу з боку немцаў і чэхаў, а пачаўся беларускі ўплыў. На ўсходзе адкрываюцца шырокія палітычныя і дыплёматычныя сувязі, двор гаворыць пабеларуску, мова гэтая стаецца пасярэднікам між Літвой (Беларусяй) і Польшчай... Бліжэйшыя дачыненьні з беларускімі землямі прытрымалі польскую мову ў формах больш славянскіх, мяшаючы яе часта з гутаркай братняй, а менш заходняй. Прычыняецца да гэтага і бытнасьць у Беларусі польскіх паноў і двара, а таксама і тое, што землі Вялікага Княства далі пасьля паляком шмат пісьменьнікаў, паэтаў, музыкаў, ваякаў і палітыкаў, як прыкладам: Шымановіч, Зімаровіч, Вацлаў Патоцкі, Нарушэвіч, Красіцкі, Тарпінскі, Заблоцкі, Залескі, Жэвускі, Чайкоўскі, Кажанеўскі, Міцкевіч, Крашэўскі, Сыракомля-Кандратовіч, Сапега, Хадкевіч, Касьцюшка, Рэйтан, Траўгут, Манюшка, Карловіч і шмат-шмат іншых, якія родам былі ў бальшыні з беларускага краю.

Усебаковы ўплыў беларускае мовы на польскую трываў ад ейных нарадзінаў аж да апошніх дзён. Абапіраючыся на нашую ўжо разьвітую і багатую мову, польская літаратурная мова і пісьменства пачалі стаўляць свае першыя крокі, разьвівацца. Гэта ня будзе нам дзіўным, калі ўсьведамім сабе той высокі культурны ўзровень беларускага народу ў гэныя мінулыя вякі, калі ўсьведамім сабе, што была даўгая пара, калі на ўсім, прасторы ад Прыпяці да Дзьвіны і ад Бугу да Смаленску і далёка за гэты прастор углыбкі чужых краёў мова беларускага пісьменства была адзіна блізкая, зразумелая для народу.

Уплывы на Маскоўшчыну ішлі насамперш праз нашых эмігрантаў і былі такія ўсебаковыя, што ня было проста такое дзялянкі грамадзкага жыцьця, дзе-б не пранавалі беларусы і на якой не пакінулі-б свае нацыянальнае пячаткі.

Вось што кажа аб гэтым расейскі вучоны — славісты П. Бяссонаў («Белорусские песни», Масква, 1871 г.): «Грамадзка-культурны ўздым у Беларусі выдзяліў вялікія сілы, якія далёка пераступілі межы беларускага сьвету і разьліліся далёка ва ўсіх кірунках. Беларускія школы сваёй навукай папярэдзілі з гэтага гледзішча і Украіну, шмат у чым перадалі ёй свой тып, а тым балей цалком перанесьліся ў Маскоўскае гаспадарства ўжо да канца XVII стагодзьдзя. Асаблівы бляск і славу яму (Беларускаму краю) прынесьлі тыя сілы, якія выліваліся за межы краю... Злучыўшыся ў вадну вялікую калёнізацыю, што трывала стагодзьдзямі. Рады калянізатараў скіраваліся туды, дзе бачылі ніжэйшы стан асьветы і куды спадзяваліся прынесьці з сабою суму рэформаў... Мы бяром на ўвагу толькі трывалкія вынікі гэтае дзейнасьці, а кажны ведае, як усебакова дужымі і ўплывовымі яны былі, прыкладам, у Вялікарасеі, а асабліва ў Маскве. Прыбышы занялі тут самыя важныя ўплывовыя становішчы, ад сьвяшчэньнікаў да кіраўнікоў кансысторыяў, імі-ж уладжаных, ад узгадавальнікаў царскае сямьі да настаяцеляў манастыроў, да рэктароў, прэфэктаў і настаўнікаў імі-ж утвораных школаў, да габінэтных вучоных, кіраўнікоў канцылярыяў, дзякоў, сакратароў. Усё паддадзена іхным рэформам: багаслоўская навука, карэкта сьвятога і служэбнага тэксту, друкарства, справы расколу, царкоўная адміністрацыя, казаньні, царкоўнае, публічнае і хатняе пяяньне, ноты, вонкавасьць архірэйскіх дамоў, іхнае прыватнае жыцьцё, павозкі, вупраж (цугам, у шорах, з пугаю, у трывуголках), вопратка прыслужнікаў, род і нутраны парадак школаў, прадметы і спосабы навукі, утрыманьне бібліятэкаў, правапіс, вымова вусная і ў чытаньні (царкоўнае г заміж цьвярдога), публічныя гульні і відовішчы і г. д. і г. д.».

Расеі, таксама як і Польшчы, нашыя землі далі пазьней вялікіх пісьменьнікаў, музыкаў, сьвятароў і дзеячоў, як: Сымон Полацкі, Гіляры Рагалеўскі, Сава Шпакоўскі, Амброжы Юшкевіч, Гедыон Вішнеўскі, Платон Петрункевіч, Ільля Капіеўскі, Глінка, Дастаеўскі і інш.

Сымон Полацкі радзіўся ў Полацку ў 1629 годзе, вучыўся ў Могілянскай калегіі ў Кіеве, а да таго яшчэ слухаў лекцыі ў некалькіх вышэйшых езуіцкіх школах. Нейкі час быў ён настаўнікам у Полацкай брацкай школе, а ад 1663 году ўжо ерэманахам перасяліўся ў Маскву. Свае здольнасці праявіў у розных галінах культурнага жыцьця. Ён быў вучыцелем у першай вышэйшай маскоўскай школе, напісаў шмат розных твораў і казаньняў, быў выхавальнікам царэвіча Фёдара Аляксеявіча і царскім апаведнікам.

Гіляры Рагалеўскі, родам з Меншчыны, быў архімандрытам у Маскве, у Данскім манастыры, а потым Казанскім епіскапам. Памёр у 1738 г.

Сава Шпакоўскі, таксама з Меншчыны, у XVIII стагодзьдзі быў архімандрытам у Нежыне, а потым епіскапам у Архангельску.

Амброжы Юшкевіч, родам з Віленшчыны, быў епіскапам Валагодзкім, а пасьля Ноўгарадзкім. У Ноўгарадзе заснаваў сэмінарыю, да якое запрасіў вучыцялёў беларусаў; Інацэнта Міхалевіча, Язэпа Яўмецкага, Інацэнта Міткевіча. Памёр ён у 1745 г.

Гедыон Вішнеўскі, родам з Ашмяншчыны, быў прафэсарам філёзофіі, а потым рэктарам Маскоўскае акадэміі. Ад 1728 г. быў ён епіскапам Смаленскім і заснаваў некалькі школаў.

Платон Петрункевіч, родам з Віцебшчыны, у XVIII стагодзьдзі займаў у Расеі розныя становішчы, а ў канцы быў епіскапам у Валадзімеры на Клязьме, дзе залажыў духоўную сэмінарыю.

Ільля Капіеўскі, з Віцебшчыны, па даручэньню расейскага цара Пётра I зрэфармаваў прынесеную Сымонам Полацкім у Расею беларускую скарапісь на гэтак званую гражданку, ён залажыў паважную друкарню, у якой выдаў толькі сваіх больш за 20 кніг паважнага навуковага зьместу.

Глінка здабыў для Расеі вялікую славу ў галіне музычнай, а Дастаеўскі здабываў ёй славу ў галіне літаратурнай.

Гэтак беларусы ўзмацоўвалі Расею, якая пазьней хацела зусім праглынуць — зрусыфікаваць і зьнішчыць беларусаў.

XVIII Школы: праваслаўныя, каталіцкія, вуніяцкія і пратэстанцкія.— Іхная характарыстыка.

Беларуская культура разьвілася ў Вялікім Княсьцьве прыгожа і буйна, ды мела вялікія ўплывы на разьвіццё культураў расейскае, польскае, летувіскае, латыскае і ўкраінскае дзякуючы таму, што на Беларусі здаўна ўжо была пашыраная асьвета і школьніцтва. Ужо ў X стагодзьдзі, як толькі прыйшло на Беларусь хрысьціянства, пры манастырох паўставалі школы, дзе навучалі чытаць і пісаць кандыдатаў у духоўны стан. Гэткія школы былі ў Полацку, Смаленску, Тураве і іншых гарадох.

У XII стагодзьдзі (каля 1130 г.) смаленскі князь Расьціслаў заснаваў нават у Смаленску грэцка-лацінска-рускую акадэмію, на рэктара якое быў запрошаны грэк Мануіл, пазьнейшы смаленскі епіскап.

Пры некаторых манастырох паўставалі адначасна з школамі бібліятэкі з духоўных і сьвецкіх кнігаў. Усе гэтыя школы закладала пераважна праваслаўнае духавенства, і таму ў гісторыі і называюцца яны школамі праваслаўнымі, Спачатку вучыліся ў іх толькі кандыдаты на духоўнікаў, пасьля, аднак, траплялі туды мяшчане і шляхта. Яны, займаючыся гандлем і вайною, былі змушаныя пазнаваць асьвету і пісьменнасьць, бо без яе ім нельга было абыцца. За настаўнікаў у гэтых школах былі манахі, панамары, дзякі. Вучылі яны азбукі, славянскае граматы, пісаць, чытаць, пасьля — часаслову, псалтыру, малітваў, сымбалю веры, псальмаў і часам пачаткаў арытмэтыкі.

Калі на Беларусь пачалі прасякаць культурныя ўплывы з Польшчы праз каталіцкі касьцёл і культурныя ўплывы з Нямеччыны праз пратэстанцкі pyx i калі была падпісаная рэлігійная вунія, паўставалі школы каталіцкія, вуніяцкія і пратэстанцкія. Праваслаўныя школы пачалі тады зьмяняць свой манастырскі характар і набываць больш сьвецкага і выразна беларускага характару, бо апеку над імі ўзялі праваслаўныя брацтвы.

Дзякуючы стараньням праваслаўных магнатаў і духавенства паўставалі вышэйшыя школы, дзе навука часткова адбывалася пабеларуску. Так, прыкладам: пры Сьвята-Траецкім манастыры ў Вільні ў пачатку XVI ст. была заснаваная г. зв. грэцка-лацінска -руская школа. Гэтую школу неафіцыйна называлі акадэміяй і яна канкуравала з віленскаю і полацкаю езуіцкімі акадэміямі.

Сярод выкладчыкаў гэтае школы ў канцы XVI і ў XVII ст. былі такія выдатныя культурныя дзеячы, як Лаўрын Зізані — беларускі пісьменьнік і аўтар славянска -беларускае граматыкі, Кірыл Лукарыс, пазьнейшы Ерузалімскі, а пасьля і Канстантынопальскі патрыярх, Кірыла Транквіліён, Мялет Сматрыцкі, Лявон Карповіч, Земка і інш. Бальшыня з іх здабывалі асьвету ў лепшых замежных унівэрсытэтах, акадэміях і ня суступалі выдатнейшым езуіцкім прафэсаром.

Такія самыя школы былі на Беларусі яшчэ ў Берасьці (заложаная ў 1592 г.), у Вельску (1594 г.), у Пінску, Менску, Магілеве (1597 г.), Воршы (1590 г.). У Берасьцейскай школе вучылі моваў: грэцкае, лацінскае і беларускае, а таксама чатырох вызваленых навукаў (паэзія, лёгіка, рыторыка, мастацтва).

Першыя каталіцкія школы пачалі зьяўляцца ў першай палове XVI стагодзьдзя. Каталіцкія школы паўставалі пры каталіцкіх катэдрах і парахвіях. Адчыняла іх духавенства, магнаты, шляхта І мяшчане. З катадральных школаў найбольш ведамыя: Віленская, Медніцкая, Троцкая.

Каталіцкія школы былі ў Гаеве на Барысаўшчыне (1522 г.), у Мастох на Лідчыне (1534 г.), у Трабах на Ашмяншчыне (каля 1534 г.), у Старжыне на Меншчыне (1587 г.), у Іказьні (1599 г.), у Задарожжы (1601 г.), у Друі на Дзісеншчыне, у Магілеве, Лагойску, Горадні і іншых месцах. У гэтых школах, апрача духоўных навукаў і Евангельля, вывучалі творы Цыцэрона, Вергілія, Эзопа, Сэнэкі і другіх клясычных паэтаў і прамоўнаў, а таксама беларускую грамату і мову, якая была тады ва ўсім нашым краі ўрадавай мовай.

Калі ў наш край зьявіліся езуіты, яны таксама пачалі закладаць парахвіяльныя, сярэднія і вышэйшыя школы. Парахвіяльныя школы былі адчыненыя ў Начах, Трабах, Мастох, Крамянцы, Новым Двары, Заблудаве, Горадні,Кіеве, Роўне і іншых гарадох. Адзінага навучальнага пляну ў іх ня было, падобна, як і ў школах праваслаўных. Навучалі ў іх чытаць, пісаць, сьпяваць і часамі лічыць. Сярэднія школы, гімназіі, езуіты мелі ў Берасьці, Полацку, Пінску, Вільні, Нясьвежы, Менску, Віцебску, Дзьвінску, Слоніме, Горадні, Слуцку, Воршы, Мозыры, Ілукшце, Наваградку, Паставах ды другіх мясцовасьцях.

У Вільні ў 1578 г. была заснаваная езуіцкая акадэмія. Падобная езуіцкая акадэмія ў 1581 г. была заснаваная і ў Полацку Езуіцкая акадэмія ў Вільні паўстала з школы права, заложанае стараньнем Жыгімонта Аўгуста пры сьвятаянскім касьцёл? ў 1566 годзе. У школе гэтай, кіраванай Петрам Разьюшанам, выкладалася права дзяржаўнае, майдэборскае і саскае. Дзяржаўнае права (Статут Вялікага Княства), земскія прывілеі і канстытуцыя выкладаліся пабеларуску, гэта значыць так, як яны былі напісаныя.

Пашырэньне рэлігійнае вуніі прычынілася да таго, што пачалі паўставаць і вуніяцкія школы пры розных парахвіях і манастырох, прыкладам у Берзьвечы (Дзіееншчына), Барунах (Ашмяншчына), Жыровіцах (Слонімшчына), Мсьціславе, Вільні. Навучаньне ў гэтых школах адбывалася таксама і пабеларуску.

Рэфармацкі і пратэстанцкі рух таксама прычыніўся да разьвіцьця школьніцтва на Беларусі, бо і пратэстанты хацелі ўзгадаваць сабе прапаведнікаў і прыхільнікаў свайго руху. Першая пратэстанцкая школа паўстала ў Вільні ў 1538 г. Шмат пратэстанцкіх школаў зарганізаваў па сваіх дварох князь Мікалай Радзівіл Чорны. Навучаньне дзяцей у гэтых школах адбывалася ў роднай мове. Вучылі ў іх багаслоўя, рыторыкі (навукі аб тым, як гаварыць казаньні і прамовы), паэзіі, дыялектыкі, філёзофіі, гісторыі, а часамі і права. Апрача таго, у пратэстанцкіх школах вывучалі старадаўныя мовы, а таксама беларускую і польскую мову, якая прасякала ўжо ў вышэйшыя магнацкія беларускія колы.

Каля 1560 г. Мікалай Радзівіл Чорны засноўваў кальвініскія (рэфармацкія) школы тыпу гімназіі. Такія школы былі закладзеныя ў Нясьвежы, Сямяцічах, Вільні, Слуцку, Заслаўі, Воршы, Менску, Сьвіслачы, Шклове. Віцебску, Наваградку, Глыбокім, Смаргонях, Варнянах. Навучаньне ў іх адбывалася часткава ў лацінскай мове, а часткава пабеларуску і папольску. Пабеларуску выкладалася права і прывілеі, папольску — рэлігія.

Усе школы, дарма што яны былі розных веравызнаньняў, мелі шмат чаго супольнага. Яны зьяўляліся крыніцамі асьветы і дзякуючы ім пашыралася пісьменнасьць ня толькі сярод духавенства, але і сярод магнатаў, шляхты і мяшчанаў. Для сялянаў школы гэтыя былі няпрыступнымі, аднак тады ўжо на Беларусі былі людзі, што думалі аб асьвеце шырокіх масаў «люду паспалітага». Такімі былі, насамперш, славуты доктар Францішак Скарына, а таксама пісьменьнікі Васіль Цяпінскі і Сымон Будны.

Каб даць магчымасьць хутчэйшаму разьвіцьцю асьветы і культуры на Беларусі, доктар Францішак Скарына пераклаў у беларускую мову і выдаў у 1517 г. «Біблію», якая ўважалася тады за найлепшую аснову і падручнік для навукі. Уся Біблія складалася з 22 кніжак. Выдаючы яе, доктар Францішак Скарына пісаў у прадмове, што яна павінна быць: «дзецям малым пачатак усякае навукі, дарослым памнажэньне ў навуцы». Скарына сваймі кніжкамі спрыяў вывучэньню ў тагочасных школах на Беларусі гэтак званых сямёх свабодных навукаў, якія былі ўведзеныя ў вышэйшых школах Эўропы (граматыка, лёгіка, рыторыка, музыка, арытмэтыка, геамэтрыя і астраномія). Скарына так і пісаў, што кнігі свае ён прызначае для навучэньня «сядмі навук вызволеных».

У 1562 г. Сымон Будны выдаў у Нясьвежы пабеларуску «Катэхізіс», а Васіль Цяпінскі — «Эвангельле». У 1596 г. Лаўрын Зізані напісаў славянска-беларускую граматыку і слоўнік. Усё гэта рабілася з мэтай пашырэньня асьветы і культуры на Беларусі.

З гэтага відаць, што ўжо колькі вякоў таму ў беларусаў былі ня толькі беларускія школы, але і беларускія падручнікі.

XIX Беларускія суды і законадаўства.— Копныя суды.— Судзебнік Казіміра Ягайлавіча.— Статут Вялікага Княства.— Суды намесьніцкія, ваяводзкія, вялікага князя, рады.— Суды земскія, замковыя і падкаморскія.— Агульная характарыстыка суду.

Між людзьмі заўсёды былі і ёсць розныя непаразуменьні, спрэчкі і нават бойкі, якія, тым ці іншым спосабам, трэба разьвязваць і ліквідаваць. Ліквідацыя гэтых канфліктаў у народаў малакультурных адбываецца прымітыўна, а ў культурных арганізавана, у пэўных адзначаных формах, пэўнымі нормамі, у вадпаведных установах. Дзеля гэтага людзі стварылі ўстанову судоў і адпаведныя законы і кодэксы права. Такім парадкам, гісторыя права ці суду да некаторай меры сьведчыць аб разьвіцьці культуры таго ці іншага народу.

У беларусаў спачатку судоўніцтва належала да народных сходаў, веча і часткова да вялікага князя-гаспадара. У кампэтэнцыі гаспадара ці ўстаноўленага ім суду былі, галоўна, справы, у якіх закранаўся інтарэс гаспадарства, а іншыя цывільныя і крымінальныя справы (забойства, калецтва, зьнявага, крадзеж, разбой, ашуканства, чараўніцтва, гранічныя спрэчкі і інш.) разглядалі народныя суды, якія выліліся ў форму г. зв. «копных судоў».

Копныя суды паўсталі ад веча. Само-ж слова, назоў «капа» мае старадаўнае паходжаньне і выводзіцца яно ад слова «капіць», зьбірацца ў купу, сход, натоўп. I тыя месцы, дзе зьбіраліся гэтыя натоўпы, зваліся «каповішчамі», «дворышчамі», «скаповішчамі» і г. д. Копныя суды зьбіраліся пераважна ў найважнейшых месцах гарадоў каля княжых палацаў, на рынках і ад гэтага нават гэным месцам даваліся адпаведныя назовы. Так, прыкладам, у Вільні па сяньняшні дзень адна з вуліцаў, недалёка Замкавае гары, называецца «Скапоўкай».

Край быў падзелены на копныя раёны. Адзін раён ахопліваў па дзьве і больш міляў ушыркі і ўдаўжкі, а часта нават і па 75—100 кв. км. Жыхарства такога раёну, што тварыў «капу», было забавязанае выкрываць і судзіць праступкі і наагул розныя ўзаемныя спрэчкі жыхароў капы. Браць удзел у копных сходах меў права кажны вырослы жыхар бяз розьніцы паходжаньня. Практычна, аднак, не заўсёды ўсё жыхарства магло браць удзел у гэтых сходах, асабліва тады, калі справаў зьбіралася шмат, і таму жыхарства раёну выбірала спасярод сябе найразумнейшых людзей і даручала ім суд.

Парадак і прысуд копнага суду апіраўся на звычаёвым праве. Склікаў капу пакрыўджаны і падаваў ёй жальбу (скаргу). Спачатку была скліканая г. зв. «гарачая капа», у невялікім складзе людзей, насьпех, задачай якой было хутка зрабіць расьсьлед зробленага злачынства, адшукаць вінаватага, правесьці рэвізію, распытаць злачынца або падазронага.

Звычайна злачынец лёгка знаходзіўся, бо ў выкрыцьці яго было зацікаўлена ўсё жыхарства. Калі сьляды злачынца вялі ў другі копны раён, дык гэты раён быў забавязаны выкрыць яго або давесьці, што ён выйшаў з ягоных межаў. Пасьля сьледства адбываўся фармальны суд. Перад судом як пакрыўджаны, так і абвінавачаны мелі права даводзіць сваю слушнасьць сьведкамі, агледзінамі і іншымі спосабамі. Адбываліся прысягі, а часта і катаваньні, біцьцё, мучаньне, калі цяжка было знайсьці праўду. Прысуд выдаваўся бальшынёй галасоў копных судзьдзяў. За крадзеж, падпал, чараўніцтва каралі шыбеніцай. За крадзеж у цэрквах — спаленьнем. За крадзеж у магнатаў — чацьвертаваньнем, рэзаньнем на кавалкі і г. д.

Былі і лягчэйшыя кары, як прызнаньне ганьбы, пакараньне дубінкай, штрафам і іншыя. Спэцыяльных выканальных органаў копныя суды ня мелі, але маральная сіла іхная была так вялікая, што прысуды капы выконвала або само жыхарства, або, калі гэта былі лягчэйшыя кары, яны выконваліся добраахвотна. Суды гэтыя спачатку адбываліся бяз ніякіх запісаў, пратаколаў ці кнігаў. Толькі ў другой палове XVI ст. былі да іх прызначаныя г. зв. «віжы», абавязкам каторых было пісаць справаздачу і прысуд суду. Копным судом падлягалі ня толькі сяляне і мяшчане, але таксама магнаты, баяры, духавенства і ўсе іншыя станы жыхарства, а нават і чужнікі.

Было гэтак аж да XV ст., пакуль шляхта і магнаты ня мелі вялікага ліку розных прывілеяў. Пасьля таго, аднак, як яны здабылі розныя прывілеі, дык пачалі выломвацца з-пад копных судоў і самі судзіць падданых ім сялян. Копныя-ж суды паступова занепадалі, і множыліся розныя надужыцьці.

Бачачы гэта, вялікі князь Казімір Ягайлавіч 29 лютага 1468 г., пасьля нарады з князямі, радаю Вялікага Княства, выдаў Судзебнік. Гэта быў невялікі, але вельмі важны зборнік-кодэкс пісаных законаў, складзены з 25 артыкулаў, якія ў бальшыні абазначалі крымінальныя правы, кару за крадзеж і інш. Судзебнік гэты апрацаваны быў на аснове звычаёвага права.

Судзебнік Казіміра Ягайлавіча даваў ужо судом асновы, аднак шмат розных прывілеяў уводзіла розныя няяснасьці і непаразуменьні, асабліва з прычыны змаганьня між шляхтай і магнатам. Таму судзебнік усьцяж папраўляўся і пашыраўся, ды ўрэшце вырас у вабшырны, поўны кодэкс законаў пад назовам «Статут Вялікага Княства Літоўскага». Напісаны быў ён, як і судзебнік, у беларускай мове, а выданы 29 верасня 1529 г., за часоў Жыгімонта II Старога. Ён абавязваў на ўсёй тэрыторыі Вялікага Княства і зьяўляўся відавочным довадам, што беларуская культура была за аснову ва ўсім гэтым гаспадарсьцьве.Статут складаўся з 13 разьдзелаў і датычаў да грамадзянскага і крымінальнага права; судаўніцтва, шляхоцкіх правоў, вайсковае службы і гаспадарскіх правоў. Абасноўваўся ён на звычаёвым праве, судовых прысудах, соймавых пастановах, гаспадарскіх распараджэньнях шляхоцкіх і агульназемскіх прывілеях ды нацыянальных прывілеях. У ім адбівалася пануючая роля буйнага земляўласьніцкага стану.

У меру таго, як шляхта здабывала штораз шырэйшыя правы і прывілеі, ёй не падабаўся Статут з 1529 году, які гварантаваў дэцыдуючую ролю магнатам. У сувязі з гэтым шляхта зьвярнулася да вялікага князя ў 1544 годзе на Берасьцейскім сойме з просьбай зрабіць у ім папраўкі. У 1551 годзе на Віленскім сойме шляхта паўтарыла сваю просьбу. Вялікі князь прыхільна аднёсься да просьбы і магнаты таксама згадзіліся на папраўку. Укладаньне новага, другога выданьня Статута даручана спэцыяльна створанай яшчэ ў 1544 годзе камісіі, якая працавала даволі марудна і падрыхтавала яго толькі ў 1563 годзе. Канчатковае ж зацьверджаньне Статут атрымаў на сойме ў Вільні 11 сакавіка 1566 году. У Статут гэты згодна з жаданьнем шляхты былі ўпісаныя: а) тэкст агульна -земскага прывілею з 1551 году, б) прывілею з 8.VI.1563 году пра роўнапраўе асоб шляхоцкага паходжаньня праваслаўнае рэлігіі з рымска-каталіцкай шляхтай, в) Бельскі прывілей з 1.VII. 1564 году, якім магнаты адмаўляюцца ад асобнай падсуднасьці, г) Віленскі прывілей з 13.XII.1564 году пра ўтварэньне павятовых соймаў, д) акт пацьверджаньня Статуту з 11.III. 1566 году. Статут другой рэдакцыі складаўся з 14 разьдзелаў, падзеленых на артыкулы. Першы разьдзел пасьвячаны быў асобе гаспадара, другі — земскай абароне, трэйці — шляхоцкім вольнасьцям, чацьверты — арганізацыі судоў, пяты — пасагу і вену, шосты — апецы, семы — запісам і продажы, восьмы — тэстамэнтам, дзевяты — земскім правом, дзесяты — лоўлі, адзінаццаты — гвалтам, дванаццаты — абавязкам паспалітых людзей, трынаццаты — грабежам, чатырнаццаты — зладзейству. Галоўнай крыніцай Статуту 1566 году зьяўляўся Статут з 1529 году, старадаўныя звычаі, соймавыя пастановы і нямецкае, рымскае і іншыя замежныя правы. Правы Статуту абавязкавыя былі для ўсіх грамадзян Вялікага Княства. Ён забесьпячаў асабістую незачэпнасьць і адказнасьць за праступкі, а таксама ўласьніцкія правы. Калі які-небудзь уласьнік рабіў дзяржаўныя праступкі, дык нярухомая маёмасьць

ягоная канфіскавалася. Праступкі супроць асобы і ўласнасьці падлягалі адпаведнаму пакараньню. Шляхта паводле Статуту з 1566 году карысталася асаблівай апекай закону ў параўнаньні з простымі людзьмі. Шляхцічы мелі права прымаць удзел у сойміках дзеля абраньня паслоў на сойм і складу земскага суду, а таксама права ўдзелу ў вышэйшай законадаўчай установе — агульным сойме — праз сваіх паслоў, выбраных на сойміках. Зямельныя ўладаньні паводле гэтага Статуту цягнулі за сабой абавязак вайсковае службы. Асоба гаспадара лічылася незачэпнай. Злачынствы, накірованыя супроць асобы гаспадара і дзяржавы, караліся асаблівымі спосабамі пакараньня. Новы Статут у Вялікім Княсьцьве ўводзіў тры катэгорыі судоў: земскі, падкаморскі і замковы.

У 1588 г. пры Жыгімонце IV Статут быў выданы ў трэйцяй рэдакцыі пад кіраўніцтвам канцлера Лявона Сапегі. Гэтая рэдакцыя Статуту таксама была ў беларускай мове, і ён быў надрукаваны ў беларускай друкарні братоў Мамонічаў у Вільні.

Беларусы вельмі гардзіліся гэтым законам, тым больш што ён забесьпячаў асновы беларускае гаспадарсьцьвенасьці, хоць выйшаў пасьля Люблінскае вуніі. У ім Лявон

Сапега не зьмясьціў ані акту гэтае вуніі, ані іншых нявыгодных для Беларусі ўмоваў, адбіраючы ім гэтым самым абавязваючую сілу. Адначасна Статут выразна забесьпячаў правы беларускае мовы як урадавае мовы ў гаспадарсьцьве.

Такім парадкам, Статут гэты зьяўляецца для беларусаў нязвычайна важным культурным, літаратурным і гаспадарсьцьвеным помнікам. Аднак з гледзішча сацыяльнага Статут для народу, асабліва для сялян, палёгкаў не даваў. Наадварот, ён пашыраў яшчэ больш правы і прывілеі шляхты і замацоўваў раней імі набытыя правы над сялянствам, азначаючы адначасна правы гаспадара — караля. Магчыма, што гэткім спосабам Лявон Сапега хацеў трымаць шляхту пры сваім Беларускім гаспадарсьцьве і адцягнуць яе ад гону за польшчынай, што несла згубу Беларусь

Калі пачало разьвівацца заканадаўства, адначасна разьвівалася і арганізацыя суду. Так, побач з копнымі судамі, што паступова выпіраліся з жыцьця, паўсталі суды, намесьніцкія. Былі гэта суды дзяржаўцаў-кіраўнікоў гаспадарскіх маёнткаў, якія мелі права суду над сялянамі, няўпрывілеяванымі гарадамі, баярамі, шляхтай і рэштай жыхарства гаспадарскіх маёнткаў. Ад суду гэтага звальняліся толькі тыя асобы, што мелі асаблівыя прывілеі. Дзяржаўца-намесьнік судзіў у прытымбытнасьці прадстаўнікоў мясцовага жыхарства: баяраў, мяшчанаў, а часам і сялянаў.

Права судзіць мелі таксама ваяводы і кіраўнікі паасобных старастваў, якімі кіравалі на такіх самых асновах, як намесьнікі-дзяржаўцы. Ваяводзкія суды разглядалі справы і тых асобаў, што падавалі жальбы-скаргі на дзяржаўцаў.

Вышэйшым судом быў Суд Вялікага Князя. Ён судзіў тых, што не падпадалі пад мясцовыя суды,— розных князёў, паноў, шляхцічаў, цівуноў-дзяржаўцаў, а таксама разглядаў справы, што скіроўваліся яму пасьля прысудаў судоў ніжэйшае ступені. Вялікі князь судзіў у прытымбытнасьці асэсараў, паноў рады, дворных ураднікаў і іншых урадавых асобаў, але прысуд выносіў сам.

Апрача таго, паўсталі суды паноў-рады. Яны зьбіраліся тады, калі ў краі ня было вялікага князя, і іхны суд быў роўназначным з судом князя.

Паводле Статуту 1566 году, на Беларусі, на жаданьне шляхты, можна было ўводзіць тры катэгорыі судоў: земскі, падкаморскі і замковы, як гэта было ў Польшчы

Земскі суд складаўся з судзьдзі, падсудка і пісара, выбіраных на паветавых сойміках і зацьвярджаных гаспадаром. Гэтаму суду падпадалі ўсе шляхоцкія справы грамадзянскага і крымінальнага характару, за выняткам тых справаў, якія падпадалі замковаму суду. Апэляцыя магла падавацца на разгляд гаспадара.

Замковы суд, якім кіраваў стараста судовага павету-раёну, што меў замак або гаспадарскі двор, разглядаў наезды на шляхоцкія дамы, гвалты, разбой, зладзейства і фальшы, скіраваныя супроць шляхты. Замковаму суду падлягалі і чужынцы. Справы гэтыя судзіў сам ваявода або стараста, а калі яго ня было — намесьнік суду. Апошняя жальба на іхныя прысуды магла скіроўвацца да гаспадара.

Падкаморскі суд разглядаў спрэчныя межавыя справы. Падкаморага дажыцьцёва вызначаў сам гаспадар з ліку аселых шляхцічаў. Сам-жа падкаморы выбіраў сабе ў дапамогу двох каморнікаў, якія, на ягоны загад, даглядалі спрэчныя справы. Апэляцыі і ад гэтага суду можна было падаваць гаспадару.

Уся судовая працэдура павінна была весьціся і запісвацца ва ўсіх судох у беларускай мове. Арганізацыйна-ж пабудова судоўніцтва была абапертая на прынцыпе ўпрывілеяванасьці магнатаў і шляхты з некарысьцяй для сялянства, што было крыўдным для апошняга. Аднак дзеілася гэтак ня толькі на Беларусі, але і ва ўсёй Эўропе, бо была такая пара.

Агулам, аднак, бяручы, сама ўстанова копных судоў, а насамперш Статут Вялікага Княства, сьведчаць аб вялікім культурным разьвіцьці Беларусі, асабліва раўнуючы да Масквы, якая толькі ў 1649 г. падрыхтавала свой першы збор законаў п. н. «Уложение царя Алексея Михайловича», і то ў бальшыні сьпісаны з нашага Статуту. Вось што аб гэтым кажа расейскі вучоны праф. Дьяконаў: «3 усіх 25 разьдзелаў «Уложения» разьдзелы 2, 3, 4, 5, 7 і 9 зьяўляюцца бадай даслоўным перасказам з Статуту (з разьдзелаў I i II). У вадным разьдзеле найменш 55 параграфаў, узятых з розных мясьцінаў Статуту (усіх параграфаў «Уложение» мела 967); разьдзел 22 бадай цалкам узяты з разьдзелу XI. Частка параграфаў перакладзеная і цалкам сьпісаная, частка-ж датарнаваная да абставінаў маскоўскага «самодержавия». Ёсьць выпадак, дзе сьпісаны параграф бяз добрага разуменьня ягонага сэнсу. Разам узятыя з беларускае мовы і жыўцом перанесеныя ў расейскую розныя праўныя тэрміны, якіх менш разьвітая тады расейская мова ня мела. Словы, якімі пачынаецца бадай кажны параграф «Уложения»: «А будет кто» ёсьць простай перадачай звычайнай формулы Статуту: «Гды-бы хто».

Але дарма, што Масква мела перад сабой адзш з лепшых на гэныя часы збораў законаў, роўных якому тады ня было ня толькі ва ўсходняй, але і шмат якіх краёх заходняй Эўропы,— яна не патрапіла добра з яго і сьпісаць. Той жа самы праф. Дьяконаў піша, што «образец оказался много выше снимка». Далей ён кажа гэтак: «Бяручы на ўвагу пазычкі з Статуту... трэба ладна абмежаваць пагляд аб «Уложении» як аб строга нацыянальным зборніку маскоўскага права, які абыймае сабой гістарычна выпрацаваныя ў гармоніі з народным пераконаньнем усіх абшараў і ўсіх клясаў дзяржавы нормы права... На ім з асаблівай яснасьцяй можна давесьці справядлівасьць цьверджаньня, што і маскоўскі закон (указ) разыходзіўся з маскоўскім правам». Чаму? — Таму, што ён быў заснаваны праз Статут на праве беларускім ^*.

I з гэтага мы ізноў бачым, як шмат Масква брала ад беларусаў і якую вялікую культурную ролю адыгрывала Беларусь на ўсходзе Эўропы ў мінуласьці.

XX Палітычны лад.— Вялікі князь.— Гаспадарская Рада.— Соймы.— Адміністрацыя.— Грамадзкі лад.— Баярства.— Вяльможы (магнаты). — Шляхта.— Мяшчане.— Сяляне.

На Беларусі, а насамперш у беларускім Полацкім княсьцьве, таксама як і ў іншых беларускіх княствах, як аб гэтым ужо гаварылася раней, палітычны лад так быў уложаны, што галоўную ролю адыйгравала ў гаспадарсьцьве веча, народныя сходы, ці лепш можа, сходы народных мясцовых правадыроў. Бо трэба ўсё-ж сказаць, што хоць у гэтых сходах мела права браць удзел усё жыхарства, дык усё-ж фактычна разьвязвалі ўсе справы старшыні родаў ды мясцовыя правадыры, якія выбіваліся на чало сваймі прыроднымі здольнасьцямі, працай, вялікімі заслугамі і г. д. Веча магло пастанаўляць аб усім.Яно выбірала князёў, давала ім свае парады, але і князі ў залежнасьці ад сваіх здольнасьцяў мелі вялікую ўладу, вялікія ўплывы, якія паступова павялічваліся. Урэшце дайшло да таго, што вялікаму князю, гаспадару, было прызнаванае права на самастойнае кіраўніцтва. Гэтым правам карысталіся і гаспадары Вялікага Княства. Калі была падпісаная між Вялікім Княствам і Польшчай у 1413 г. вунія ў Гародлі, яна гэтых правоў не скасавала, хоць вялікі князь уважаўся за намесьніка караля польскага. Гэты вунійны акт, між іншым, устанаўляў і парадак выбару вялікага князя, паводле якога беларусы і летувісы ня мелі права выбіраць сабе вялікага князя без паразуменьня з палякамі. Але гэты парадак не ўжыцьцяўляўся, і гаспадары Вялікага Княства выбіраліся аднабочна беларускімі, украінскімі і летувіскімі магнатамі, нават бяз ведама палякоў. Улада вялікага князя юрыдычна ня была абмежаваная аж да канца XV ст., але фактычна яна знаходзілася пад уплывам магнатаў, духавенства, што пры кажным князю мелі сваю раду. Пасьля, калі магнаты і шляхта атрымалі розныя прывілеі, улада князёў абмяжоўвалася. Усё-ж такі вялікі князь кіраваў усё дзяржаўнае жыцьцё, як у галіне замежнае, так і нутраное палітыкі. Ён выдаваў законадаўныя акты, дбаў аб абароне краю, даваў прызначэньні на ўрады, разьвязваў спрэчныя справы, наглядаў за кіраўніцтвам дзяржаўных двароў, наладжваў дыплёматычныя дачыненьні, абвяшчаў вайну, рабіў мір.

Пры вялікім князю была гаспадарская рада. У склад яе спачатку ўваходзілі прыдворныя магнаты, вяльможы, вышэйшае духавенства, а пасьля і вышэйшыя земскія ўрадаўцы, ваяводы і старасты. Дзейнасьць рады была рознаякая. Таму пры вялікім князю і радзе была створаная канцылярыя ,на чале з канцлерам і скарб на чале з падскарбім. Ад XV ст. пры князю была створаная яшчэ гэтак званая «пярэдняя рада». У яе ўваходзілі асобы з гаспадарскае рады, найбольш збліжаныя да князя.

З пачаткам XV ст., ад часу падпісаньня вуніі з Польшчай у 1401 годзе, у Вялікім Княсьцьве пачалі адбывацца зьезды, называныя соймамі. Бралі ў іх удзел князі і вяльможы, а пасьля і прадстаўнікі шляхты. Спачатку ў зьездах гэтых мелі права ўдзелу толькі каталікі, пазьней, аднак, гэтае права здабылі і праваслаўныя беларускія ды ўкраінскія магнаты і шляхта. Князі і паны ўсе мелі права ўдзелу ў сойме, а з шляхты толькі старшыні, па два ад кажнага павету, а таксама запрошаныя гаспадаром госьці. У XV ст. соймы займаліся пытаньнямі замежнае палітыкі, справай вуніі з Польшчай, выбарам гаспадара, а ў XVI ст. на соймах ужо абмяркоўваліся справы абароны краю, вайны і міру, падаткаў, новых законаў, адміністрацыі краю. Сойм дзяліўся на два колы: рыцарскае, у складзе якога былі прадстаўнікі ад паветаў і асобы, запрошаныя гаспадаром, і кола паноў рады. Пастановы сойму ня зьвязвалі волі гаспадара, але фактычна яны зьяўляліся абавязкавымі. Дзякуючы сойму зьмяншалася значаньне рады, а павялічвалася значаньне сярэдніх і дробных земляўласьнікаў-шляхцічаў.

Каб быў парадак, падзел працы, каб лягчэй было кіраваць князю гаспадарства, паўставаў адміністрацыйны апарат і адпаведныя ўлады ды ўрадаўцы. Так, на чале агульнае канцылярыі стаяў канцлер, земскімі справамі, прыбыткамі і гаспадаркай загадваў падскарбі, арміяй у часе супакою кіраваў гэтман, а ў часе вайны галоўным камандуючым быў сам вялікі князь. Князёўскі двор і прыдворных урадаўцаў кіравалі: маршалак земскі і дворны, якія загадвалі прыдворным цэрэманіялам, прыняцьцем гасьцей, вызначэньнем кватэраў удзельнікам сойму і публікавалі абавязкавыя пастановы на месцы прабываньня гаспадара; падчашы загадваў усім пітвом, чашнік — наліваў пітво, кройчы — кіраваў падзел страваў, стольнік і падстолі — загадвалі накрываньнем сталоў, кухмістар — загадваў кухняй, канюшы — прыдворнымі стайнямі, лоўчы — арганізаваў ловы, паляваньне, падкаморы-ложнічы — абсталёўвалі пакоі, мечнік — трымаў меч гаспадара ў часе цэрэмоніяў, дворны падскарбнік — загадваў гаспадарскімі прыбыткамі.

Вялікае княства было падзеленае на ваяводзтвы. У XV ст. было толькі два ваяводзтвы: Віленскае і Троцкае, а ў XVI ст. ужо былі ваяводзтвы і Полацкае, Віцебскае, Смаленскае, Менскае, Наваградзкае, Мсьціслаўскае, Падольскае, Берасьцейскае, Валынскае, Брацлаўскае і Кіеўскае. Жмудзь і Валынь былі арганізаваныя ў стараствы. Ваяводзтвы дзяліліся на паветы і дзяржавы. Кіравалі іх дажыцьцёва вызначаныя гаспадаром ваяводы, старасты, намесьнікі. Яны зьяўляліся прадстаўнікамі вялікакнязеўскае ўлады.

Дзякуючы штораз большаму ўзросту колькасьці магнатаў і розным прывілеям для заслужаных ваякаў, урадоўцаў і розных адміністратараў жыхарства дзялілася на станы: баяраў, мяшчанаў, магнатаў, сялян і нявольнікаў.Баярскі стан выдзяліўся з тых людзей сялянскае свабоднае масы, якія выконвалі ваенную службу, былі ў дружыне князя. Некаторыя з іх атрымалі вялікія надзелы зямлі за розныя ваенныя заслугі і засялялі іх палоннымі — нявольнікамі або тымі сялянамі, якія хацелі працаваць пад іхным кіраўніцтвам. З гэтых людзей, надзеленых вялікімі землямі, паўстаў стан вялікіх магнатаў, вяльможаў, паноў. Магнаты ў гаспадарсьцьве часта адыйгрывалі паважную, станоўкую ролю і мелі розныя вялікія прывілеі. З дробных баяраў паўстаў шляхоцкі стан. Вось-жа шляхта таксама ўсьцяж дамагалася зраўнаньня ў правах, бо яна таксама, як і магнаты, мусіла ісьці ваяваць на выпадак вайны. У 1413 г. шляхта юрыдычна дабілася ўжо зраўнаньня, але практычна магнаты даўжэйшы час яшчэ мелі станоўкія ўплывы на гаспадарскія справы. Бачачы гэта і ня могучы перамагчы сваіх магнатаў, баярства-шляхта шукала сабе дапамогі з боку польскае шляхты і ўзамену за гэта імкнулася да злучэньня Вялікага Княства з Польшчай, дзе шляхта бадай што хацела, тое і рабіла. Урэшце, шляхта Вялікага Княства дамаглася свайго у часе вайны Вялікага Княства з Маскоўшчынай за Лівонію. Яна ня толькі была зраўнанай з магнатамі, але хутка здабыла кіраўнічую ролю ў гаспадарсьцьве. Магнаты, аднак, яшчэ доўга змагаліся з шляхтай, што засьлеплена гналася за Польшчай. Прыкладам гэтага можа быць шмат выступленьняў проці палякоў і каталіцтва і, між іншым, прамова беларускага дэлегата з Смаленшчыны, Мялешкі, якую ён сказаў пабеларуску перад адчыненьнем сойму ў Варшаве ў 1589 г. да караля Жыгімонта Вазы. Мялешка, войстра наракаючы на палякоў і польскія парадкі, дамагаўся, каб заўсёды пры каралю была такая самая колькасьць дараднікаў беларусаў, як і палякоў. Магнаты доўга баранілі яшчэ самастойнасьць беларускага гаспадарства — Вялікага Княства Літоўскага, нажаль нічога ня здолелі зрабіць. Шляхта поўнасьцю паддавалася польскім уплывам, развальвала беларускую гаспадарсьцьвенасьць і паніжала іншыя станы — мяшчанаў і сялянаў, якія бадай аж да канца XIV ст. з гледзішча юрыдычнага ня розьніліся ад баярства-шляхты.

Мяшчанства — жыхары гарадоў, местаў і местачак — часткава займаліся земляробствам, маючы свае землі каля гарадоў ці ў самых гарадох, а часткава рамяством і гандлем. Як рамяство, так і гандаль у гарадох разьвіваліся надта памысна. На перашкодзе стаяў, аднак, факт няпэўнага праўнага палажэньня гарадоў і падляганьня гаспадарскім урадаўцам, якія мала рупіліся аб належным разьвіцьці гарадзкога жыцьця. Таму, калі ў беларускіх гарадох разьвілося моцнае купецтва і рамесьніцтва, гарады пачалі імкнуцца да вызваленьня ад гэтай апекі і здабыцьця самаўрадаў паводле заходніх узораў. Гэта ім удалося. Гаспадары прызнавалі гарадом г. зв. «майтборскае права» (ад гор. Магдэбург, дзе яно паўстала), выдзяляючае горад у апрычоную адміністрацыйна-фінансавую адзінку. Гэтае права расьцягвалася толькі на тую частку жыхарства гораду, што займалася гандлем, промыслам (рамяством) і належала да хрысьціянскага веравызнаньня.

У гарадох. што даставалі майтборскае права, на чале стаяў войт, звычайна вызначаны гаспадаром. Ён, між іншага, разам з выбранымі жыхарствам лаўнікамі, што тварылі г. зв. лаву, судзіў падлеглых майтборскаму праву мяшчанаў гораду ў крымінальных справах. Адміністрацыя гораду і суд у цывільных справах належалі да войта, бурмістра і райцаў, выбіраных таксама жыхарствам гораду і творачых меставую раду. Меставая адміністрацыя павінна была штогод даваць справаздачу сваім выбіральнікам. У некаторых гарадох функцыі лавы і рады ня былі разьдзеленыя.

Гарады, паводле майтборскага права, мелі свой собскі бюджэт. Прыбыткі гарадоў складаліся з даходаў, сабраных з гарадзкіх падаткаў і розных іншых крыніцаў прыбытку (корчмаў, крамаў, убою жывёлы і г. д.). Каб змагацца з канкурэнцыяй, рамесьнікі арганізаваліся ў цэхі, увайсыіі ў якія можна было толькі пасьля здачы рамесьніцкага экзамэну. Поўнапраўнымі сябрамі цэхаў былі майстры. Яны мелі ў сваіх варштатах працы падмайстраў і чаляднікаў, што адбывалі практыку і, па заканчэньні рамесьніцкае навукі і экзамэне, маглі стацца майстрамі. Аж да паловы XVII ст. майстры, падмайстры і чаляднікі належалі да супольных цэхаў, але ад гэтага часу, дзеля абароны сваіх правоў перад майстрамі, мелі свае апрычоныя цэхі. У некаторых гарадох цэхі пакрываліся з брацтвамі і нават зваліся так. Брацтвы мелі на ўвазе ня толькі прафэсіянальныя інтарэсы сяброў, але і шырэйшыя мэты — культурный, рэлігійныя, нацыянальныя. ) заемную дапамогу і г. д.Прывілеі на майтборскае права прызнаваліся гарадом ад канца XIV ст. Гэтак, Вільня атрымала яго у 1387 г., Берасьце — у 1390, Горадня — у 1391, Драгічын — у 1429, Бельск —у 1430, Полацк — у 1498, Менск — у 1499 г. Пасьля яно было прызнанае Віцебску, Магілёву, Смаленску, Воршы і іншым гарадом. Пад канец XVII ст. мала ўжо было на Беларусі і вялікіх местачак, якія яго ня мелі

Гарады з майтборскім правам рупіліся аб дабрабыце і харасьцьве гораду. Абавязкам іх было ўношаньне штогод у скарб гаспадара азначанае сумы грошай у вышыні, залежнай ад эканамічнага стану гораду. Ад іншых агульнаваласных павіннасьцяў гэтыя гарады звальняліся.

Гарады з майтборскім правам зваліся ўпрывілеяванымі. Апрача іх, як зацемлена, існавалі гарады, што яго ня мелі. Яны зваліся неўпрывілеяванымі, падлягалі адміністрацыі і суду гаспадарскіх намеснікаў, уносілі ў скарб гаспадарства чынш — сярэбшчыну — і несьлі іншыя павіннасьці, як стацыі (даваньне хурманкаў пры праезьдзе гаспадара або ягоных ураднікаў).

Сялянства было найвялікшым колькасна станам жыхарства ў Беларускім гаспадарсьцьве. Складалася яно з адзіночных гаспадароў, якія працавалі на сваіх зямельных гаспадарках. Гаспадарка станавіла сярэдня 20— 25 га зямлі. Сялянская калёнізацыя абыймала спачатку лягчэйшыя землі, паплавы ўздоўж рэкаў і незалесеныя прасторы. Потым, калі гэтых лепшых земляў пад рукой не хапала, калёнізацыя пашыралася на лясныя прасторы, якімі была ўскрытая Беларусь. Лясная калёнізацыя была куды цяжэйшая і пад сілу толькі тым гаспадаром, што мелі вялікія семьі. Трэба, наагул, заўважыць, што ў гэным часе беларускае сялянства не дзялілася, а пераважна жыло вялікімі дварамі. Некаторыя семьі налічвалі часам да 80 душаў. У гэткіх выпадках зямля, якую меў гэткі сялянскі двор, ладна перавышала пададзеную вышэй норму.

Земляробства было асновай эканамічнага жыцьця Беларусь Значаньне яно мела тым вялікшае, што Беларусь, як ведама, вяла шмат войнаў, а ў часе іх трэба было асаблівую ўвагу мець на эканамічны стан краю, бо ў залежнасьці ад яго была магчымасьць здабыцьця сродкаў на вядзеньне войнаў. Таму ўрады рупіліся аб тым, каб земляробства стаяла на належнай вышыні і магло задаволіць патрэбы гаспадарства. Дзякуючы гэтаму ўжо ў палове XV ст. зьявіўся закон, на аснове якога селянін мог толькі тады кінуць сваю гаспадарку, калі знаходзіў асобу, якой мог адступіць яе ці наагул прадаць.Сялянства мусіла раней несьці тыя самыя ваенныя абавязкі, што і іншыя пласты жыхарства. Аднак з цягам часу яго вызвалілі ад абавязку выступаць у поле супроць ворага, але затое трэба было плаціць у гаспадарскі скарб азначаную суму грошай і даваць г. зв. стацыю. Галоўным аргумэнтам, што прычыніўся да вызваленьня сялян ад гэтага абавязку, было якраз тое важнае значаньне для гаспадарства, якое мела земляробства.

Пасьля таго, як гаспадар пачаў уважаць усе пустыя незаселеныя землі за свае, ці лепш за собскасьць гаспадарства, на Беларусі ня было ўжо прастораў для калёнізацыі. Ня было ўжо земляў, ні да каго не належачых. Сялянства, якое з часам павялічвалася, шукаючы новых земляў, сялілася на тых, што належалі да гаспадара. За карыстаньне з зямлі сяляне ў гэтым выпадку мусілі плаціць нявысокую штогодную аплату, г. зв. чынш.

З часінай зьяўленьня на Беларусі вялікіх земляўласьнікаў апошнія таксама стараліся засяліць свае землі, аддаючы іх у карыстаньне сялянам з аплатай чыншу.

У абодвых выпадках сяляне атрымоўвалі землі ў г. зв. вечначыншовае ўладаньне. Значаньне чыншовага ўладаньня было ў тым, што гаспадарка пераходзіла у спадчыну ад бацькі да сына і фактычна была собскасьцю гаспадара, але ён павінен быў плаціць за яе тэарэтычнаму (юрыдычнаму) земляўласьніку штогод чынш.

Сваю чыншовую гаспадарку селянін мог таксама пакінуць, але пад умоваю, калі знаходзіў асобу, якая згаджалася пераняць яе (адкупіць). Гэткім парадкам селянін на Беларусі быў вольным і мог шточасіны пакінуць свае аселішча, калі знаходзіў сабе заступніка.

З тае пары, аднак, калі шляхта пачала здабываць розныя прывілеі і кіраўніцтва гаспадарства ў свае рукі, палажэньне сялянства ўсьцяж пагоршвалася. Пагоршвалася таксама і палажэньне мяшчанства, бо шляхта ўсюды ўмешвалася, усюды заводзіла балаган, п'янства і згубны разлад.

XXI Народная гаспадарка.— Рамяство і гандаль.— Жыды ў народнай гаспадарцы.— Аграрная рэформа.— Палажэньне сялянства і мяшчанства.— Першыя беларускія паўстаньні супроць паноў і польскіх уплываў.

Агулам бяручы, першапачатная гаспадарка Беларусі мела замкнёны натуральны характар. Паасобныя краіны, княствы жылі сваім собскім ізаляваным самастойным эканамічным жыцьцём. Сяляне і земляробскія работнікі княжых двароў выраблялі ўсё самі, што ім трэ' было і што было патрэбнае для іхных валадароў, князёў і паноў. Адбываўся абмен вырабамі і прадуктамі, але ён не адыграваў большае ролі. З чужых краёў набываліся толькі такія прадукты і прадметы, як соль, мэталёвыя вырабы, розныя прыправы, прадметы раскошы. Гэтыя рэчы атрымваліся з поўначы, з Скандынаўшчыны і з паўдня, з Бізантыі, на замену за вывожаныя туды з Беларусі воск, скуры, смалу, збожжа ды іншыя земляробскія прадукты.

Рамяство і промысел, а таксама і гандаль спэцыяльна не выдзяляліся, а жыхарства ня мела рэзкага падзелу на станы-клясы. Праўда, былі ўжо гандлёвыя цэнтры ў Полацку, Смаленску, Віцебску, Менску, якія вялі гандаль з Скандынаўшчынай і Бізантыяй ды паўдзённа-ўсходнімі народамі, аб чым гаварылася раней, але ўсё гэта ня зьіначвала ўсё-ж агульнага характару беларускае самастойніцкае, самавыстарчальнае гаспадаркі і не дзяліла яе на вытворскія спэцыяльныя колы Гэтак гаспадарка ў Беларусі прадстаўлялася больш-менш да XV стагодзьдзя. Пасьля-ж палажэньне зыначвалася. Насамперш пачало выдзяляцца рамяство і гандаль. Гэтыя дзьве вельмі важныя галіны гаспадаркі канцэнтраваліся ў гарадох, якія штораз больш разьвіваліся. Асабліва гэта заўважаецца ў другой палове XV, праз усё XVI і ў першай палове XVII стагодзьдзя. Характэрнай асаблівасьцю гэтага пэрыяду зьяўляецца таксама рост прыгоннае гаспадаркі і ўзмацненьне панска-фэўдальна-прыгоньніцкай эксплёатацыі сялянства. Паны і шляхта, уцягваючыся ў гандаль, галоўна замежны, стараліся ўзьняць прыбытковасьць свае гаспадаркі, павялічвалі яе, павялічвалі лік падданых ім сялян, памеры натуральных іхных павіннасьцяў ды ўводзілі грашовыя падаткі. Паны, шляхта і духавенства знаёміліся з новымі прадметамі раскошы заходня-эўрапэйскага рынку і стараліся набыць іх як мага найбольш. Набыць-жа гэта можна было за кошт збыту прадуктаў сельскае гаспадаркі, жывёлагадоўлі і лясных распрацоваў.

Гандаль Беларусі з замежнымі краямі таксама зьіначыўся. Першым чынам адпаў гандаль з Бізантыяй. Сталася гэта ў XIII ст., калі паўдзённыя і ўсходнія землі занялі татары. Тады ўвесь бадай беларускі гандаль з замежнымі краямі зьвярнуўся на захад праз Рыгу, Кэнігзбэрг, Данцыг — у Нямеччыну, Галяндыю, Швэдыю, Гішпанію, Партугалію, Ангельшчыну, Італію, а пазьней, як былі знойдзеныя водныя шляхі,— у Афрыку, Індыю ды ўрэшце ў Амэрыку. Апрача Полацкага, Смаленскага, Віцебскага, Магілёўскага і Менскага гандлёвых цэнтраў расьлі новыя гандлёвыя цэнтры ў заходняй частцы беларускага гаспадарства ў Берасьці, Горадні, Вільні ды іншых гарадох.

Для лепшага разьвіцьця гандлю паўсталі гандлёвыя магазыны, крамы, арганізаваныя рынкі, кірмашы, у якіх бралі ўдзел як мясцовыя, так і замежныя купцы. Так, прыкладам, у 1468 годзе ў Полацку былі ўстаноўленыя тры двохтыднёвыя кірмашы. На кірмашох гэтых замежныя купцы маглі гандляваць і з мясцовым жыхарствам, і міжсобку, і ня толькі гуртам, але і ўраздроб. Прыежджыя на кірмашы купцы карысталіся правам прытулку і рознымі палёгкамі. З гэтага відаць, як высокай была ўжо тады арганізацыя гандлю на Беларусь Бо-ж падобна і цяпер арганізуюцца розныя краёвыя і міжнародныя таргі. Для сьцягваньня падаткаў ад купцоў існавалі мытныя канторы — мытніцы. У гэтым часе з Беларусі вывозілася: збожжа, мяса, тлушч, жывёла, дубовыя клёпкі, лён, смала, дзёгаць, паташ, скуры, хутры, лес ды іншыя тавары, а з замежных краёў прывозілася: соль, зялезныя вырабы, віно, прадметы раскошы, зброя і г. д.

У гандлі з захадам вельмі важную ролю адыйгравала Берасьце. Гэты горад дзякуючы выгоднаму свайму геаграфічнаму палажэньню быў зьвязаны воднымі і сухаземнымі шляхамі з нутранымі рынкамі ў Кобрыні, Пінску, Пружанах, Слуцку, Менску, Бабруйску, Шклове, Магілёве, Вільні, Слоніме, а з замежнымі — у Данцыгу, Любліне. Берасьце славілася гандлем сольлю, воскам, ботамі, збожжам, мясам і прадметамі лясное гаспадаркі. Аб тым, як вялікі быў гандлёвы рух у Берасьці, сьведчыць прыбытковасьць мытнае канторы, што ўжо ў канцы XV ст. давала 1 100 коп. грошаў (да 10 000 руб.) прыбытку, тымчасам як Менск даваў 250 коп.

Полацк, Віцебск, Смаленск вялі гандаль з замежнымі краямі праз Рыгу з захадам і з Ноўгарадам ды Масквою. У гэтыя гарады, асабліва ў Віцебск, звозіліся з усіх куткоў краю розныя тавары, як скуры, аўчыны, замша, палотны, лямец, кажухі, мёд, хмель, ільняное і канаплянае насеньне.

Але і Менск разьвіваўся ў гандлёвым сэньсе, і ў сярэдзіне XVI ст. ягоная мытная кантора аддавалася ў арэнду ўжо за 1500 коп. грошаў. Менск таксама меў і мае цяпер вельмі спрыяльнае для гандлю геаграфічнае палажэньне. Менск вёў гандаль з Вільняю, Лагойскам, Барысавам, Друцкам, Магілёвам, Слуцкам, Койданавым. Праз Менск праяжджалі і затрымваліся маскоўскія купцы, што ехалі на захад, а таксама і заходнія, едучы на ўсход.

Магілёў у гандлёвым сэнсе пачаў выдзяляцца ў XV стагодзьдзі. Ён вёў гандаль з Гомелем, Бабруйскам, Жлобінам, Полацкам, з паўночнымі гарадамі Украіны, з Рыгаю, Кэнігзбэргам, Данцыгам. Галоўнымі таварамі магілёўскага рынку былі: мёд, воск, сала, алей, дзёгаць, жыта, авёс, ячмень, мясныя прадукты.

Вільня шырока гандлявала з замежжам і краёвымі рынкамі дарагімі прадметамі, зброяй, прадметамі раскошы. У Вільні быў таксама вельмі буйна разьвіты гандлёва -рамесьніцкі цэнтар.

Рамяство і гандаль прычыняліся да буйнага разросту гарадоў. Разрост гэты, аднак, пачынаючы ад другое паловы XVII ст., спыняўся. Прычынаю гэтага была перш за ўсё самаволя шляхты. Шляхта ўмешвалася ў гандаль і, будучы ўпрывілеяванай ды ня плацячы вывознага і ўвознага мыта, моцна канкуравала з гарадзкімі купцамі, тымчасам як падаткі мусілі плаціць мяшчане. Разрост гарадоў спыняў таксама польскі наступ і рэлігійныя змаганьні, якія даводзілі да забурэньняў, ды ваенныя дзеяньні, асабліва напады расейцаў і татараў, а пазьней і швэдзкія войны.

Калі ў канцы XIV ст. у гарады Беларусі зьяўлялася больш жыдоў, дык яны перш-наперш забіралі ў свае рукі гандаль і пачалі адыграваць ролю пасярэднікаў у замежным гандлі Беларусі з Эўропай. Дзякуючы намнажэньню капіталу, жыды хутка забралі ў свае рукі больш прыбыткавыя крыніцы і пашыралі сваю эксплёатацыю, супроць чаго спачатку бунтавалася шляхта так, што ў канцы XV ст. з боку жыхарства паўстала супроць жыдоў нагэтулькі моцная рэакцыя, што вялікі князь Аляксандар выдаў закон аб выгнаньні жыдоў з Беларусь Маемасьць іхная была канфіскаваная, самі-ж жыды ўцяклі ў Польшчу. Пасьля, аднак, праз колькі год, выйшаў новы закон, які вяртаў жыдом усе раней дадзеныя ім правы і сканфіскаваную маемасьць ды пацьвярджаў усе раней выдадзеныя ім прывілеі. Ад гэнага часу, не зважаючы на даволі частыя антыжыдоўскія выступленьні жыхарства, роля жыдоў у эканамічным жыцьці паступова ўзрастала, тым больш што беларуская шляхта, пераймаючы польскія звычаі і звычкі, пераняла, між Іншым, ад палякоў пагарду да гандлю. Такім парадкам жыды без перашкодаў апаноўвалі ўвесь гандаль, промысел, апаноўвалі гарады местачкі, а нават і вёскі закладаючы там свае корчмы праз якія шырылася ня толькі п'янства, але і ахвярства і бязьмежная эксплёатацыя сялян.

Селянін на сваіх плячох мусіў, такім парадкам трымаць ня толькі гаспадарства магнатаў, паноў і шляхты, але і жыдоў. Пад такім цяжарам ён угінаўся і ягонае працы не ставала, каб напхаць усе кішэні, даць магчымасьць паном і жыдом дастатна жыць гуляць і ваяваць. Бязьмежная эксплёатацыя нічога не памагала, а скарб гаспадарства патрабаваў грошаў. Трэ' было думаць аб тым як узьняць прыбытковасьць сельскіх гаспадарак і пачаць плянавую, больш рацыянальную сельскую гаспадарку, каб ейны плён мог задаволіць ня толькі нутраныя патрэбы, але і замежныя рынкі. З гэтае прычыны ў XVI ст. зьяўляюцца розныя інструкцыі што да як найбольшага выкарыстаньня зямлі і працы, справаздачнасьці прыбыткаў і выдаткаў гаспадарак і г. д. Урэшце 1 красавіка 1557 г. Жыгімонт II Аўгуст выдаў закон аб «Валочнай памеры», які рэфармаваў сельскою гаспадарку. Паводле гэтага закону ўся гаспадарская зямля была перамераная і ўсюды ўводзілася адзіная зямельная адзінка — валока памерам 19Ѕ дзесяцін (каля 20 гэктараў). На гэтыя поўныя валокі і паўвалокі, разьбітыя пасьля на маргі, шнуры, пруты і локці саджалі сялянскія семьі. Дакладна былі устаноўленыя павіннасьці сялян і падзе і на цяглых і асадных. Цяглыя сяляне мусілі штотыдня адрабляць 2 дні паншчыны плаціць чынш грашмі і даваць натуральны падатак: куры, гусі, яйкі, сена, авёс ды чатыры разы выходзіць на «талаку» (супольную агульную працу) даваць хурманкі, вартаваць, ладзіць дарогі.

Асадныя сяляне выплачвалі чынш, дробны даход, талаку, гвалт, авёс, сена. На «гвалт» сялян зганялі для выкананьня якіх небудзь тэрміновых работаў у дварох, для жніва, касьбы аблаваў, лаўленьня рыбы, перавозу лесу 1 г д

Каб упарадкаваць гаспадарку ў лясох у 1579 г была выдадзеная «Лясная Устава». Лясы, вазёры, рэкі, лугі ўважаліся за собскасьць гаспадарства, але з іх дазвалялася карыстаць сялянам. Так на Беларусі паўсталі г. зв. сэрвітуты (права карыстацца з чужое рэчы).

Аграрная (зямельная) рэформа ня здолела аднак палепшыць ані дзяржаўнае гаспадаркі ані палажэньня сялянства ў сувязі з пашырэньнем шляхоцкіх прывілеяў. Беларуская шляхта за прыкладам польскае шляхты імкнулася да ўзалежненьня ад сябе сялянства і дамагалася ўсе вялікшага абмежаваньня ягоных правоў на сваю карысьць Разьвіцьцё г. зв. хвальваркавых гаспадарак якія шляхта старалася абрабляць пры дапамозе найманае сілы адбілася вельмі некарысна на палажэньні сялян бо шляхта змушала сялян да працы ў гэтых хвальварках (дварох) Адначасна павялічаліся падаткі і абмяжоўваліся правы. Усе гэта ішло з Польшчы дзе ўжо ў 1496 г. быў выдадзены закон паводле якога толькі аднаму селяніну з вёскі можна было выехаць з вёскі і аднаму сялянскаму сыну паехаць. у места здабываць навуку або вучыцца рамяства У 1532 г і гэтае права зусім скасавалі. I так паступова шляхта абмежавала сялянства ў Польшчы і на Беларусі і ў 1573 г здабыла для сябе права суду над сялянствам, ад якога ня было нават апэляцыі. Словам, сялянства апынулася ў вельмі цяжкім палажэньні, тым больш што паншчына часта даводзілася некаторымі панамі да чатырох — пяцёх і нават шасьцёх дзён на тыдзень.

Гэткія дачыненьні паноў да сялян прычыніліся да таго, што сяляне пачалі ўцякаць з вёсак на Украіну і незаселеныя землі, дзе не магла дасягнуць іх панская рука. На Украіне, дзе было вольнае казацтва, арганізаваўся бунтарскі асяродак супроць паноў і Польшчы. Туды ішлі і беларускія сяляне. У ліку гэных сялян у канцы XVI ст. быў і Налівайка, бацьку якога буйны магнат прагнаў з зямлі і зьбіў аж да сьмерці. Налівайка, абураны панскай самаволяй і польскім наступам, зьвязаўся з запароскімі казакамі і зарганізаваў у 1595 г. паўстаньне. Ён на чале аддзелу казакоў і беларускіх сялян, лік якіх сягаў да дзьвёх тысячаў чалавек, ударыў на Слуцк, заняў яго, а ў слуцкім замку, забраўшы зброю — 14 гарматаў, 80 гакаўніцаў, 70 стрэльбаў, накіраваўся на Магілеў, які таксама заняў. Каля Магілева, аднак, Налівайку давялося спаткацца з 18-тысячнай арміяй Радзівіла. Радзівіл хацеў абкружыць паўстанцаў і зьнішчыць. Не зважаючы на вялікую перавагу сілаў ворага, Налівайку ўдалося ад іх абараніцца. Ён, праўда, мусіў адступіць ад Магілеву, але затое, прайшоўшы Быхаў, Рэчыцу, заняў Пінск, дзе разграміў маёнтак пінскага епіскапа, аднаго з галоўных арганізатараў царкоўнае вуніі, і дамы ненавідных магнатаў і духоўнікаў.

Мяшчанам у XVII стагодзьдзі, таксама як і сялянам, пачалося незайздроснае жыцьцё. Гандляром перашкаджалі разьвіваць свае прадпрыемствы шляхта і магнаты. Зямлі купляць ня можна было. Рамесьнікаў-жа аблажылі непамерна высокімі падаткамі. Гарадзкія рады, апанаваныя найчасьцей багацейшымі купцамі, гаспадарылі, як хацелі, бяз ніякіх кантроляў. У дадатак да гэтага разьвіваліся рэлігійнае змаганьне і польскі наступ. Усё гэта выклікала незадавальненьне ніжэйшых мяшчанскіх рамесьніцкіх колаў і яны падыймалі таксама, як і сяляне, паўстаньні. Між іншым, у 1606—1610 гг. было зарганізаванае паўстаньне мяшчан у г. Магілеве. На чале яго стаяў Стахар Мітковіч. Паўстанцы дамагаліся большых правоў для рамесьнікаў і нават забралі ў свае рукі кіраўніцтва гораду, а таксама патрабавалі спыненьня вунійнай акцыі.

У 1623 г. выбухла паўстаньне ў Віцебску. Яно было скірованае супроць вунійнай акцыі епіскапа Кунцэвіча,які, між іншым, у 1610 годзе пад'яжджаў з сваёй сьвітай у Магілеў, але яго туды ня ўпусьцілі. Быў ён і ў Воршы, але там мяшчане хацелі яго ўтапіць. У Мсьціславе нейкі мешчанін хацеў яго застрэліць. У Віцебску-ж Кунцэвіч, калі зьявіўся і калі забраў усе праваслаўныя цэрквы, выгнаў усіх праваслаўных сьвятароў, дык страшэнна ўзбурыў беларускіх праваслаўных мяшчан і яны ў змове з мяшчанамі Воршы, Магілеву, Полацку і нават Вільні зарганізавалі паўстаньне. У часе паўстаньня натоўп уварваўся ў памешканьне Кунцэвіча, забіў яго, а пасьля цела ўкінуў у Дзьвіну. За арганізацыю гэтага паўстаньня ўрад пакараў сьмерцяй 20 чалавек, і Віцебск быў пазбаўлены майтборскага права. У самым горадзе былі зробленыя вялікія спустошаньні.

XXII Беларусь пасьля Люблінскае і Берасьцейскае вуніяў.— Адыход беларускага баярства ад свайго народу.— Рэлігійныя змаганьні.— «Брацтвы».— Сялянскія паўстаньні.— Расейска-польскія войны за Беларусь і Украіну.— Спробы Я. Радзівіла і П. Сапегі ўзнавіць Беларускае гаспадарства.— Забарона польскім соймам ужываць беларускую мову ў афіцыйным жыцьці.

Пасьля Люблінскае і Берасьцейскае вуніяў Беларусь, можна сказаць, знайшлася пад польскім уплывам. Наступ палякоў і палёнізацыі ўсьцяж павялічваўся. Асабліва шырокіх памераў ён набыў за часоў Жыгімонта IV Вазы (1586—1632). Польскім уплывам першым чынам паддавалася шляхта і паны. Яны пакідалі свой беларускі народ, сваю беларускую мову і прыймалі каталіцтва. Моцна гэта перажываў слаўны сьвятар беларускі, які ад 1620 да 1627 г. быў праваслаўным, а пазьней, аж да сьмерці (7.1.1634), полацкім вуніяцкім архіепіскапам, Мялет Сматрыцкі. Ён свой жаль выліў у літаратурна-палемічным творы, выданым у 1610 г. пад назовам «Плян».

У гэны час якраз пакінулі беларусаў беларускія князі і паны: Астроскія, Слуцкія, Заслаўскія, Збараскія, Вішнеўскія, Сангушкі, Чартарыскія, Пронскія, Рожынскія, Саламярэцкія, Галаўчынскія, Кашырскія, Масальскія, Горскія, Сакалінскія, Лукомскія, Хадкевічы, Глябовічы, Сапегі, Дарагастойскія, Войны, Валовічы, Зеновічы, Пацы, Халецкія, Тышкевічы, Корсакі, Хрэптовічы, Трызны, Гарнастаі, Баскі, Мышкоўскія, Гуркі, Сямашкі, Гулевічы, Ермалінскія, Чалінскія, Каліноўскія, Кірдзеі, Забароўскія, Багавіцыны, Паўловічы, Сасноўскія, Скуміны, Пацеі і шмат іншых. Пакінуўшы праваслаўе і прыняўшы каталіцтва, гэтыя панскія роды адыйшлі ад беларускага народу, паступова паленізаваліся і ўжо ў XVIII, XIX і XX стст. былі найбольшымі палёнізацыйнымі асяродкамі ў нашым краі.

Рэлігійнае змаганьне разгаралася, і яно ў некаторай меры прычынілася да разьвіцьця беларускага друкаванага слова. Бо як каталікі, так і пратэстанты і праваслаўныя, і вуніяты, каб пашырыць свае ўплывы, выдавалі кніжкі, брашуры, пасланьні, адозвы, закладалі школы. Вялікія заслугі мелі тут насамперш праваслаўныя брацтвы,, Гэта былі арганізацыі беларускіх гарадзкіх рамесьнікаў і гандляроў. Часам да іх належалі некаторыя беларускія шляхцічы і паны, якія ня выракліся свае праваслаўнае веры. Брацтвы давалі матар'яльную і маральную дапамогу праваслаўным цэрквам, адчынялі беларускія праваслаўныя школы, закладалі друкарні, выдавалі кніжкі, падтрымвалі вучоных, прапаведнікаў і пісьменьнікаў, што змагаліся за праваслаўе супроць каталіцтва і вуніі. Вельмі вялікую ролю адыгравала беларускае праваслаўнае брацтва ў Вільні. Яно мела сваю школу і друкарню Былі таксама брацтвы ў Магілеве, Полацку, Менску,

Віцебску, Слуцку і іншых гарадох Польскія езуіты ўсялякімі спосабамі змагаліся з брацтвамі. Урэшце дайшло да пагромаў брацкіх школаў і паленьня кніжак. Такое змаганьне зрабіла для беларускае культуры нязвычайна вялікія шкоды. Яно нішчыла культурныя беларускія багацьці. Езуіты палілі беларускія кніжкі, выданыя ня толькі праваслаўнай царквой, але і пратэстантамі. У вадплату за гэта пратэстанты і праваслаўныя палілі кніжкі езуіцкія, вуніяцкія і г. д. Так што ў рэшце рэштаў па багатай беларускай рэлігійнай літаратуры беларускіх кніжак ад сярэдніх вякоў засталіся толькі рэдкія сьляды.

Жыгімонт IV Ваза быў гаспадаром з вялікімі амбіцыямі і плянамі. Ён, даведаўшыся аб нутраных забурэньнях у Маскве, якія пачаліся ў 1609 годзе пасьля сьмерці цара Івана Грознага за царскі пасад, пайшоў на Расею вайной, хочучы стацца ейным царам. Вайна цягнулася да 1611 году і ў часе яе Жыгімонту IV удалося адабраць ад Расеі Смаленск. Другая частка войска Вялікага Княства і Польшчы, сярод якіх былі аддзелы слаўных беларускіх ваякаў, званых лісоўшчыкамі, заняла Маскву і хацела ўтрымаць там на царскім пасадзе свайго каралевіча Уладыслава, які меў нават падтрыманьне ад часткі расейскіх магнатаў. У канцы канцоў, аднак, бальшыня расейскіх магнатаў выбрала сабе за цара Міхала Раманава і адбіла паход палякоў, беларусаў і жмудзінаў на Маскву. Смаленск усё-ж згодна з мірным дагаворам, падпісаным у 1618 г. у в. Дзяўліне пад Масквой, астаўся пры Беларусі.

Калі памёр у 1632 годзе кароль Жыгімонт IV і на ягонае месца абралі ягонага сына Уладыслава IV Вазу (1632—1648), вайна з Масквой узнавілася і цягнулася да 1634 году. У ёй шчасьце спрыяла больш для Масквы і таму Уладыслаў IV пайшоў на ўгоду з Расеяй і, падпісваючы ў 1634 г. у Палянаўцы мір, зрокся сваіх пратэнзіяў да царскага расейскага пасаду. Рэлігійнае змаганьне за часоў Уладыслава IV Вазы спачатку быццам крыху заціхла. Выдатнейшыя людзі разумелі ўсю шкоднасьць рэлігійных ходаньняў і таму на выбарна-каралеўскім сойме ў 1632 г. быў прыняты закон, на аснове якога праваслаўным давалася магчымасьць вярнуць некаторыя цэрквы і праводзіць сваю рэлігійную працу. Але гэта трывала нядоўга, бо езуітам удалося перацягнуць на свой бок Уладыслава IV Вазу, і яны зноў пачалі заўзята праводзіць вуніяцкую агітацыю, што, бязумоўна, выклікала незадавальненьне і новыя паўстаньні сялян і мяшчан як наБеларусі, так і на Украіне. Асабліва багата паўстаньняў было за часоў панаваньня у Польшчы караля Яна Казіміра (1648—1668), а таксама вайны Польшчы з Расеяй і Швэцыяй. З Расеяй Польшча ваявала за беларускія і ўкраінскія землі, і з Швэцыяй за Лівонію (Інфлянты), куды пашыралі свае ўплывы швэды.

Перш за ўсё паўстаньне пачалося ізноў на Украіне, дзе на чале паўстанцкага руху стаў казацкі старшыня Багдан Хмяльніцкі. Яно хутка шырака разраслося і ахапіла ўсю Украіну. Казацкае войска ў 1648 г. у бітвах пад Жоўтымі Водамі, пад Корсунем разьбіла панскае войска, а самых начальнікаў гэтага войска, гэтманаў Патоцкага і Каліноўскага, забрала ў палон. У 1649 г. казак! разьбілі польскае войска пад Зборавам. Сяляне жорстка распраўляліся з сваймі прыгнятальнікамі. Панскія сялібы паліліся, а самых паноў паўстанцы нішчылі.

Паўстанцкі рух у 1648 г. хутка дакаціўся да Беларусі. На чале яго стаялі Нябаба, Няпаліч, Хвеська, Крывашапка і Гаркуш. Яны арганізавалі сялянскія паўстанцкія аддзелы, разьбівалі панскія сялібы, касьцёлы, забіваючы зьненавіджаных паноў і ксяндзоў. Да паўстанцаў-сялян далучаліся мяшчане гарадоў — Гомеля, Лоева, Брагіна. Магнаты і шляхта зараз-жа імкнуліся разьбіць паўстанцаў, але гэта ім не ўдавалася. Неўзабаве ў паўстанцкіх руках апынуліся Мазыр, Тураў, Гомель, Лоеў, Брагін, Пінск, Чэрыкаў, Магілеў і іншыя гарады. Па рацэ Бярэзіне паўстанцы пасоўваліся далей у глыб краю, і каля вёскі Гарволі спаткаліся з войскам магнатаў і шляхты і разьбілі яго. Тады магнаты сабралі большыя сілы і ўдарылі на паўстанцаў у Пінску, дзе быў сам Нябаба. Паўстанцы і мяшчане доўга адбіваліся, урэшце, аднак, панскае войска ўзяло Пінск штурмам. Нябаба мусіў адступіць і пасьля загінуў у баі.

У ваколіцах Мазыра і Бабруйска дзеілі тады паўстанцы (казакі, беларускія сяляне і мяшчане) пад кіраўніцтвам Міхненка. I проці іх таксама скіравалася войска. Мазыр, так як і Пінск, доўга бараніўся, але пасьля, падпалены, быў усё-ж-ткі захоплены войскам. Паўстанцаў разьбілі, а самога Міхненку палякі скінулі з вежы. Бараніўся і Бабруйск, але і тут перавага сілаў паноў здабыла перамогу. Горад зьнішчылі, а правадыра паўстанцаў узьбілі на кол.

Аб змаганьнях гэных маскоўскія ваяводы пісалі цару з Украіны: «...і ляхі... на другой нядзелі вялікага паста... узялі горад Бабруйск і ў тым горадзе сталі абозам, а купецкіх і ўсякіх людзей беларусаў высеклі без астачы, а з таго горада Бабруйска і пад іныя гарады... гэтман... ляхаў рассылае тысяч па пяці і дзесяці і веліт те города вояваць, а беларусаў сеч».

Увесну 1649 г. паўстаньні разгараюцца з новай сілай. На Беларусь зьяўляецца з Украіны адзін з казацкіх кіраўнікоў Ільля Галота на чале 10 тысяч казакоў. Да яго далучаюцца беларускія сяляне, і змаганьне цягнецца далей. Але і гэтым разам перамогу здабываюць урадавыя аддзелы. Сам-жа Галота загінуў у вадным з баёў. Тады з Украіны на Беларусь на дапамогу прыбываюць казацкія аддзелы пад правадырствам Падабайла і Крачоўскага. Але і іх магнаты, маючы ў сябе на службе замежных ваякаў, разьбіваюць.

Паўстаньні, як быццам, заціхалі, тым больш што палякі пайшлі на ўступкі Хмяльніцкаму і казакам, згаджаючыся не перашкаджаць ім у арганізацыі свайго самаўраду ў межах Кіеўскага, Брацлаўскага і Чарнігаўскага ваяводзтваў, спыніць вунійную акцыю, даць свабоду праваслаўнай царкве і дазволіць павялічыць казацкія аддзелы да 40 тыс.

Таму, што палякі ўсё-ж не датрымалі сваіх дакляраваньняў і далей праводзілі вунію і рэлігійны прасьлед, у 1651 г. Багдан Хмяльніцкі абвесьціў вайну польскім паном. Адначасна на Беларусі зноў пачаліся сялянскія і мяшчанскія паўстаньні, на падтрыманьне якім сьпяшаліся казакі. Адбываліся баі каля Магілева, Чачэрска, Мсьціслава,, Крычава і іншых месцаў. На Палесьсі дзеілі паўстанцы ў ліку каля 15 тысячаў пад правадырствам Гаркуша. Але і на гэты раз перамога пачала хіліцца на ўрадавы магнацкі бок. Тады Хмяльніцкі папрасіў дапамогі ў маскоўскага цара Аляксея Міхайлавіча, які згадзіўся даць яе. На земскім саборы ў 1653 г. была прынятая пастанова ўзяць пад апеку казакоў і Украіну, даючы ёй аўтаномію пад зьверхняй уладай маскоўскага цара. Пры тым Масква пастанавіла адваяваць ад Польшчы ўсю Беларусь.

Вайна распачалася ўлетку 1654 г. і з малым перапынкам (1656—1658) трывала аж да 1667 году. Перад самай вайной маскоўскі цар Аляксей зьвярнуўся да беларускага і ўкраінскага народаў з адмысловай граматай, у якой пісаў, што ён ідзе вайною «на супостатаў і ворагаў рускага народу і праваслаўнай царквы — палякоў», каб «усходняя царква ад ганеньня вызвалілася і старымі грэцкімі законамі красілася, каб за многія каралеўскія няпраўды ваздалася месьць». Цар заклікаў беларусаў дапамагаць расейскаму войску, дакляруючы захаваць у цэласьці ўсю маемасьць і ўсе правы для гаспадарскага разьвіцьця. I ў шмат якіх месцах гэтую дапамогу расейцы мелі, бо сяляне рознымі спосабамі рабілі вялікія шкоды для польскага войска.

Пасьля заняцьця расейцамі Полацка цар даў грамату палачанам, якой дазваляў бязмытна гандляваць, судзіцца выбранымі судзьдзямі і цэлы рад іншых ільготных правоў. Заняўшы Магілеў, цар дакляраваў дазволіць мяшчанам карыстацца майтборскім правам, насіць адзежу старадаўным беларускім звычаем, не хадзіць на вайну, двары вызваліць ад вайсковага пастою, а рамесьнікам і дробным гандляром выбіраць загадчыкаў гарадзкіх прыбыткаў і выдаткаў. Паляком і жыдом цар загадаў не даваць магчымасьці займаць якія-небудзь пасады ў горадзе. Падобныя граматы даваліся і іншым беларускім гарадом. Таму беларуская дапамога расейцам усюды ўзрастала і яны займалі штораз большыя беларускія тэрыторыі і ўжо ў 165,5 г. у іхных руках апынуліся ўсе ўсходнія беларускія землІ, а таксама і заходнія з гарадамі Вільняй і Горадняй.

Беларусы дапамагалі расейцам ня толькі паўстаньнямі проці палякоў, але і прычыняліся да закладаньня фундаманту для разьвіцьця расейскага школьніцтва, літаратуры, нацыі, культуры. Так, прыкладам, з Полацка ў Маскву быў перацягнены ведамы культурнік і прапаведнік ераманах Сымон Сітняковіч, празваны пасьля Сымонам Полацкім. Ён багата пісаў, шырока займаўся культурнаю працаю і ўзгадоўваў царэвіча Фёдара Аляксеявіча. Ягоная праца пакінула па сабе шырокі сьлед. Ад таго часу расейцы пачалі паракладаць з беларускае мовы ў мову расейскую розныя кніжкі і наагул, бяручы за узор беларускую культуру, разьвіваць сваю культуру расейскую.

Што-ж за гэта ў запраўднасьці несла Беларусі Масква? У запраўднасьці яна палажэньня ў Беларусі на лепшае ня зьіначыла. Абяцаньні цара не датрымваліся. У гарадох і паветах былі прызначаныя за кіраўнікоў расейскія царскія ваяводы, якія рабавалі і перасьледвалі беларускі народ. Сялянства далей мусіла пераносіць прыгонны гнёт, а тыя землі, якія пакінула шляхта ці магнаты, што паўцякалі, цар раздаваў маскоўскім дваранам і баярам. Словам, Масква несла Беларусі тое самае, што і Польшча, толькі з адваротнага боку. Бачачы такія расейскія парадкі, народ, а насамперш шляхта і мяшчане выражалі сваё незадавальненьне і бунтаваліся, што, бязумоўна, спрыяла паляком у іхнай вайне супроць Масквы.

У 1655 г. вайною супроць Польшчы выступіла Швэдыя. Швэдзкае войска пад кіраўніцтвам Караля-Густава заняла блізу ўсю Польшчу, даходзячы аж да Чанстаховы. Караль-Густаў пачаў тады з Расеяй гутаркі аб падзеле заваёваных земляў.

Выступленьне Швэдыі супроць Польшчы, а таксама незадавальненьне беларускага народу з Польшчы і Расеі, беларускія паўстаньні супроць абедзьвюх і відавочны факт, што ані Польшча, ані Масква нічога добрага для Беларусі не дадуць, стварылі новую арыентацыю на вызваленьне Беларусі. Тварцом гэтай арыентацыі быў беларускі магнат князь Януш Радзівіл. Ён не пайшоў ані з Польшчай, ані з Расеяй, а ў 1655 г. выступіў на старане Швэдыі і праводзіў думку адрадзіць Беларускае гаспадарства — Вялікае Княства — пад ейнай апекай. Нажаль, сам князь Януш Радзівіл згінуў у змаганьні з палякамі, ды пасьля Швэдыя пачала прайграваць вайну з Польшчаю.

З мірных перамоваў Швэдыі з Масквою нічога ня выйшла. Расея, баючыся Швэдыі і, апрача таго, верачы паляком, якія пад швэдзкім націскам згаджаліся аддаць маскоўскаму цару польскі каралеўскі пасад, Беларусь і Украіну, перастала ваяваць з Польшчаю, а пачала вайну з Швэдыяй. Калі паляком удалося адбіць швэдаў, тады польскі сойм не зацьвердзіў дакляраваньняў і ўмовы з Масквой аб перадачы польскага пасаду і Беларусі з Украінай маскоўскаму цару. Мала таго, палякі перацягвалі на свой бок нездаволеных з маскоўскіх парадкаў украінскіх казакоў і беларусаў, якія ўжо арганізавалі супроць Масквы паўстаньні. Так, прыкладам, у Магілеве супроць расейцаў у 1661 годзе выбухла паўстаньне пад кіраўніцтвам бурмістра Левановіча. Паўстанцы раззброілі ўвесь 7-тысячны расейскі гарнізон і перабілі яго, а расейскага ваяводу злавілі і перадалі ў рукі паляком. У такіх абставінах Масква мусіла адступаць і вайну прайгравала.

Не зважаючы на гэта, ані беларусам, ані ўкраінцам палякі ня выказалі свае ўдзячнасьці. Расейска-польская вайна закончылася мірам у 1667 годзе ў Андрусаве, паводле якога Беларусь і Украіна былі падзеленыя. Частка Беларусі — Смаленшчына і частка Украіны з Кіевам апынуліся пад маскоўскаю ўладай, а рэшта засталася пад уладай польскай.

Умовіўшыся з Масквой, палякі, бачачы жывучасьць беларускіх самастойніцкіх імкненьняў, зараз-жа яшчэ больш завастрылі сваю палёнізацыйную акцыю на Беларусі. Тым часам, аднак, пачаліся новыя войны з туркамі і татарамі. У гэны час туркі і татары сталі ў вабароне Украіны і наагул хацелі пашырыць свае валоданьні ў Эўропе. Турэцка-польскія войны за часоў гаспадараваньня каралёў Міхала Вісьнявецкага (1669—1673) і Яна Сабаскага (1674—1696) аслаблялі Польшчу Гэтыя цяжкасьці хацеў выкарыстаць беларускі магнат гэтман Павал Сапега, стараючыся вызваліць свой беларускі край і ўнезалежыць яго ад Польшчы. Але і гэтая спроба не ўдалася, бо край і народ беларускі даўгімі войнамі быў абрабаваны, змучаны і ня здолеў у гэную часіну нанова разгарнуць шырэйшага і пераможнага змаганьня за свае вызваленьне.

У кажным разе паўстаньні беларускага народу проці Польшчы і Масквы, спробы князя Януша Радзівіла і гэтмана Паўлы Сапегі ўзнавіць Беларускае гаспадарства зьяўляюцца довадам вялікага гэраізму беларусаў і жывучасьці самастойніцкай беларускай ідэі.

Бачачы такую зьяву, польскія соймы, хочучы падняволіць Беларусь і зьнішчыць беларускую культуру, прыймалі розныя пастановы, скіраваныя супроць беларусаў і для хутчэйшае палёнізацыі іх.

Так, у 1667 г. польскі сойм пастанавіў вызваліць ад ваенных абавязкаў каталіцкае і вуніяцкае духавенства, а праваслаўнае ніжэйшае духавенства павінна было плаціць падаткі так, як плацілі і мяшчане.

У 1668 г. сойм пастанавіў караць за пераход з каталіцтва або вуніі ў іншую веру выгнаньнем з краю.

У 1676 г. быў выдадзены закон, у якім праваслаўным забаранялася пад карай сьмерці выяжджаць за межы, або прыяжджаць з-за межаў.

У 1697 г. польскі сойм прыняў пастанову, якая забараняла ўжываць беларускую мову ў урадах, судох і ўсялякіх урадавых установах, як у справаводзтве, так і ў карэспандэнцыі.

У 1699 г. той самы польскі сойм прыняў пастанову — закон, на аснове якога ў самаўрады маглі быць абіраныя толькі каталікі і вуніяты.

Адначасна польскія паны прысьпешана будавалі касьцёлы і манастыры ды перараблялі праваслаўныя цэрквы на вуніяцкія, так што ў другой палове XVII ст. на Беларусі было збудавана больш за 300 новых касьцёлаў і манастыроў. Ксяндзоў і вуніяцкіх сьвятароў палякі шчодра надзялялі зямлёй і прыгоннымі сялянамі, каб яны лепш і ахватней праводзілі палёнізацыю. Паны ў дварох падпарадкаваных ім сялян усімі спосабамі прымушалі прыймаць вунію. Такім парадкам, палёнізацыя Беларусі ўсьцяж ішла наперад. Забарона-ж ужываць беларускую мову ў урадах, судох і ўсялякіх урадавых установах як у справаводзтве, так і ў карэспандэнцыі была найвялікшым ударам для Беларускага Народу і Беларускае Дзяржаўнасьці, даводзячай яе да заняпаду.

XXIII Палітычныя і эканамічныя абставіны жыцьця беларускага народу ў XVIII стагодзьдзі.— Паўстаньні беларускага сялянства ў XVIII стагодзьдзі.— Беларускае сялянства перахоўвае нацыянальныя беларускія вартасьці.— Расейскія інтэрвэнцыі.— Падзел Польшчы і Беларусі.

Даўгія войны маскоўска-польскія і швэдзкія XVII стагодзьдзя, якія ў вялікай меры адбываліся на тэрыторыі Беларусі, а таксама «пацыфікацыі» — «супакойваньні» беларускіх паўстаньняў супроць Польшчы і Масквы давялі Беларусь да поўнага зьнішчэньня. Ізноў-жа пастановы польскага сойму аб скасаваньні беларускай мовы як урадавае мовы, а таксама аб тым, што ня можна праваслаўных выбіраць у самаўрады, пазбаўлялі беларускі народ палітычных правоў. Гэныя часы можна уважаць за канец самастойнага палітычнага жыцьця Беларусі і за пачатак найжудасьнейшых часоў, якія мусіў перажыць і перацярпець беларускі народ.

Цярпеньні хутка павялічаліся. Бо вось у 1700 г. валадары Беларусі польскі кароль Аўгуст II Сас, што гаспадарыў ад 1697 да 1733 году, разам з расейскім царом Петрам I і з Даніяй пачалі вайну з Швэдыяй, хочучы адабраць падпарадкаваную ёй часьць Прыбалтыкі. Вайна зацягнулася доўга, бо аж да 1721 г., і спачатку перамога больш спрыяла Швэдыі, як Польшчы і Расеі. У сувязі з гэтым на тэрыторыі Беларусі зноў адбываліся вялікія баі, зноў праходзілі войскі польскія, расейскія і швэдзкія, нішчачы край. На сялян накладаліся новыя падаткі і ваенныя паборы, а паны сваім парадкам стараліся эксплёатаваць сялян. Ня сьціхаў і рэлігійны перасьлед, а яшчэ больш узмацняўся. У 1718 г на сойме у Горадні быў нават прыняты праект закону аб канчальнай ліквідацыі праваслаўя на Беларусі.

У швэдзка-расейска-польскай вайне канчальна, аднак, перамагла Масква. Яна забрала мала ня ўсю Прыбалтыку і як найдужэйшая дзяржава пачала адыгрываць найбольшую ролю ў усходняй Эўропе. У Польшчы тымчасам адбываліся гулянкі шляхты і нутраныя беспарадкі. Усюды раздаваўся шляхоцкі кліч «пій, едз і попушчай паса», які быў найбольш актуальны, а поўнасьцю гэтак гучэў: «За круля Саса едз, пій і попушчай паса».

Бачачы ўсё гэта і чуючы аб перасьледках над праваслаўем з боку палякоў, расейскі цар Пётра I умешваўся ў нутраныя польскія справы. Але гэта не ацьвяразіла польскае шляхты. Яна далей рабіла свае. У 1732 г. польскі сойм прыняў новую пастанову, скіраваную супроць праваслаўнае царквы. Гэтая пастанова забараняла праваслаўным зьбірацца на зьезды і сходы і не давала права праваслаўным займаць дзяржаўныя пасады.

Рэлігійны перасьлед і нязьмерная экамамічная эксплёатацыя сялянства давялі да таго, што на Беларусі ізноў адбываліся проціўпольскія і проціўпанскія паўстаньні. Найбольшае з іх было ў Крычаўскім старасьцьве ў 1740— 1744 гадох. На чале паўстанцаў, сярод якіх былі сяляне, мяшчане, рамесьнікі і часткова нават мясцовая шляхта ды праваслаўныя сьвятары, стаў гандляр воскам Васіль Вашчыла. Ягонымі найбліжэйшымі памагатырамі былі Карпач, Стэся і Вецер. Паўстанцы нішчылі панскія двары і самых паноў.

Палякі доўга не маглі зьліквідаваць гэтага паўстаньня, а калі здабылі перавагу над паўстанцамі, распраўляліся з імі жудасна. Увесь Крычяў яны залілі крывёю, а шыбеніцы і кольле на вуліцах і ўздоўж берагоў Сожу доўга былі страшэнным відовішчам. Вашчыла ўцёк, а ягоных заступнікаў пакаралі пакутнай сьмерцю. Карпач быў зашыты ў мядзьвежую скуру і зацкаваны сабакамі. Шмат якіх сялян вешалі за рэбры на крукі, падвешвалі за рукі ці ногі і палілі на агні, заганялі ім пад пазногці абмочаныя ў серку пруткі і запальвалі ды іншымі спосабамі люта катавалі.

Жорсткія расправы не спынялі ўсё-ж думак беларускага народу пра вольнае жыцьцё.

У канцы 50-х і пачатку 60-х гадоў XVIII ст. за часоў гаспадараваньня караля Аўгуста III (1735—1763) у Беларусі выбухалі новыя вялікія паўстаньні, гэтым разам на Мазыршчыне ды ў другіх паветах. I гэтак было да канца XVIII ст.

Беларускія сяляне не зважалі на ніякія зьдзекі і прасьледы. Яны моцна трымаліся сваёй мовы, рэлігіі і дабіваліся лепшага свабоднага жыцьця. Прасьлед і абраза рэлігійных пачуцьцяў узмацоўвалі імкненьні і сілы ў барацьбе за гэныя сьветлыя ідэалы. Такім чынам беларускае сялянства перахоўвала свае нацыянальныя беларускія вартасьці.

У канцы XVIІІ ст. непарадкі ў нутраным жыцьці Польскае дзяржавы нагэтулькі павялічыліся, што Расея, а асабліва расейская царыца Кацярына II, бесцэрамонна мяшалася блізу ва ўсе справы. I яна, між іншым, дамаглася ад польскага ўраду пастановы зраўнаць усіх іншавернікаў з каталікамі, якія ў Польшчы былі ўпрывілеяванымі. Сталася гэта так.

У 1767 годзе праваслаўныя, а таксама і пратэстанты дзеля абароны сваіх правоў заснавалі ў Слуцку саюз, ці інакш канфэдэрацыю, якая дамаглася ад польскага сойму, каб былі спыненыя перасьледваньні некаталікоў і непалякоў і каб яны былі зраўнаныя ў правох з каталікамі і палякамі. Сойм на гэта, аднак, не згадзіўся. Тады ў Варшаву ўвайшло расейскае войска і пад ягоным націскам у 1768 г. сойм мусіў выразіць сваю згоду. Дагляд-жа за выкананьнем гэтае згоды ўзяла на сябе Расея.

У вадказ на гэта ў Польшчы паўстаў другі саюз, званы «канфэдэрацыяй барскай», ад таго, што ён заснаваўся ў гор. Бары. Барскі саюз выступіў у вабароне зьменшаньня польскіх правоў, і прыхільнікі гэтага саюзу змагаліся з праваслаўнымі беларусамі і ўкраінцамі. Адбываліся новыя паўстаньні, а ўрад ня меў сілаў, каб іх спыніць.

Тады для ўпарадкаваньня краю зьявіліся зноў расейскія войскі, а сьледам за імі таксама і войскі прускія ды аўстрыяцкія. Яны зьліквідавалі ўсе забурэньні, але, як заплату за зроблены парадак, Прусія забрала сабе Памор'е і частку Пазнаншчыны, Аўстрыя — Галіччыну, а Расея — беларускія ваяводзтвы: Магілеўскае, Мсьціслаўскае і частку Полацкага з гарадамі Дзьвінск, Полацк, Віцебск, Магілеў, Ворша, Мсьціслаў, Рагачоў. Гэткім спосабам адбыўся першы разьдзел Польшчы і Беларусь Дзеілася гэта ў 1773 годзе.

Разьдзел гэты ўзбудзіў сярод лепшых людзей намеры паправіць гнілы парадак польскага гаспадарства. 3 траўня 1791 году сойм прыняў новы закон, канстытуцыю, якая, між іншым, абмежавала правы паноў, касавала права пярэчаньня, гэтак званае «ліберум вэто», права арганізацыі канфэдэрацыяў і ўводзіла свабоду веры. Прыгон, паншчына заставаліся надалей.

Новая канстытуцыя не спадабалася, аднак, шмат каму з паноў, і яны, наўсуперак забароне, стварылі канфэдэрацыю ў Таргавіцы на чале з Шчэнсным, Браніцкім і Жэвускім. Таргавіцкая Канфэдэрацыя зьвярнулася да расейскае царыцы Кацярыны II, каб яна бараніла даўнейшы польскі парадак, што хутка і сталася. Расейскае войска зараз-жа знайшлося ў Варшаве. Пасунулася далей і прускае войска. Зараз-жа зноў паўстала пытаньне аб нагародзе за зроблены парадак. I ў 1793 годзе адбыўся другі падзел Польшчы і Беларусі. Гэтым разам Прусія забрала Данцыг, рэшту Пазнаншчыны, Торн, Каліш, Чэнстахоў, а Расея: Валынь, Падольле і беларускую Меншчыну. Рэшта земляў была ўзятая пад апеку Расеяй, і ў Варшаве надалей заставалася расейскае войска.

Гледзячы на гэта. лепшыя людзі краю пастанавілі ратаваць гаспадарства. Яны стварылі патаёмную арганізацыю і хутка паднялі паўстаньне. За начальніка гаспадарства і галоўнакамандуючага арміяй выбралі гэнэрала Тадэуша Касьцюшку родам беларуса з Наваградчыны. Касьцюшка любіў свой край і разу.меў усю шкоднасьць паніжаньня польскімі панамі і шляхтай народных сялянскіх масаў. Ён, як толькі стаў на чале паўстанцкага ўраду, зараз-жа абвесьціў, што сяляне атрымаюць свабоду, іхнае палажэньне палепшыцца, што паншчына будзе зьменшаная і што яны бяруцца пад апеку ўраду ад шляхоцкіх і панскіх гвалтаў над імі.

Заява Касьцюшкі зварушыла сялянскія масы. Сяляне падтрымлівалі паўстанцаў. Дзякуючы гэтаму шмат дзе расейцы былі пабітыя. Дзеля таго на змаганьне з паўстанцамі выступіла Прусія і Аўстрыя. У выніку паўстаньне было зьліквідаванае. Апошні кароль Польшчы і Беларусі Аўгуст (Станіслаў Панятоўскі — 1764—1795) адрокся ад каралеўскага пасаду і пераехаў у Пецярбург, дзе праз колькі год памёр.

Паміж Прусіяй, Расеяй і Аўстрыяй у 1795 г. адбыўся трэйці, апошні падзел Беларусі і Польшчы. Расея тады забрала заходнюю часьць Беларусі і ўсходнюю часьць Летувы, а таксама і Украіну да Заходняга Бугу. Аўстрыя і Прусія забралі рэшту польскіх земляў.

Такім парадкам, Польшча перастала існаваць. Беларусь увайшла ў склад Расейскай дзяржавы. Ад гэнага часу пачаўся новы пэрыяд у гісторыі Беларусі. З-пад польскага панаваньня Беларусь трапіла пад панаваньне расейскае.

XXIV Беларусь пад Расеяй.— Русыфікацыя краю.— Касаваньне вуніі.— Эканамічнае палажэньне.— Сялянскія паўстаньні.— Расейскія і польскія ўплывы.— Напалеонаўская вайна.— Думкі ўзнавіць Вялікае Княства.— Пачаткі беларускага адраджэнскага руху.— Першыя беларускія пісьменьнікі.— Зацікаўленьне навукоўцаў Беларусьсю.— Паўстаньне 1863 г.— Кастусь Каліноўскі.— «Мужыцкая Праўда».— Ігнат Грынявіцкі.— Франціш Багушэвіч.— Першыя беларускія арганізацыі.

Расея, забраўшы пад сваю ўладу Беларусь, заяўляла ўсяму сьвету, што беларусы — гэта расейскае племя і што яно мусіць быць злучаным з расейскім народам. Але таму, што гэта не згаджалася з праўдаю, расейскі царскі урад стараўся, каб як найхутчэй зрусыфікаваць беларусаў і каб яны нічым ня розьніліся ад расейцаў. Перш-наперш рабілася ўсё, каб як-небудзь зьліквідаваць вунію. Дзеля гэтага ў 1793 г. было створанае спэцыяльнае праваслаўнае місыйнае таварыства, якое, пры асабістым падтрыманьні царыцы Кацярыны II, займалася наварочваньнем беларусаў-вуніятаў і каталікоў на праваслаўе. Адначасна на Беларусі пачалі паўставаць расейскія школы. У ўрады насаджваліся расейскія ўрадаўцы, а ў сканфіскаваныя ў розных паноў двары прысылаліся расейскія «дваране» (шляхта) і розныя заслужаныя для Расеі царскія прыслужнікі. На месца вуніяцкага мясцовага духавенства прысылалася духавенства расейскае. Духавенства гэтае ліквідавала ня толькі вунію, але і тыя беларускія вуніяцкія школы, якія поўнасьцю не падпалі пад польскія ўплывы і дзе яшчэ навука адбывалася пабеларуску. Так праводзілася поўная ліквідацыя беларушчыны. Было нават забаронена ў судох карыстацца беларускім Статутам Вялікага Княства. Судзьдзі мусілі судзіць паводле «Соборного Уложения царя Алексея Михайловича». Словам, русыфікацыя ішла ўсялякімі спосабамі: праз царкву, школу, двары, суды, урады і г. д.

Ня меншай была і эканамічная эксплёатацыя нашага краю. Паншчына, прыгон яшчэ больш завастрыліся чымся за Польшчаю. Падаткі павялічыліся ў шэсьць разоў. Сялянства ня мела ніякае годнасьці. Яго расейскія валадары ня толькі раздорвалі розным сваім прыслужнікам, але проста гандлявалі, як жывёлаю. У вёсках панавала бяда і голад. Гарады таксама апынуліся ў вельмі цяжкім палажэньні. Мяшчане-рамесьнікі і гандляры мусілі плаціць вялікія падаткі і ў дадатак у 1776 г. былі пазбаўленыя свайго самаўраду, бо ў Расейскай дзяржаве гарады не карысталіся майтборскім правам. Расейцы скасавалі таксама адміністрацыйны падзел Беларусі на ваяводзтвы, а ўвялі падзел на губэрні (Смаленскую, Магілеўскую, Менскую, Віленскую, Горадзенскую, Віцебскую).

Гэткае цяжкае эканамічнае палажэньне змусіла народныя масы бунтавацца. Перш-наперш бунтаваліся сяляне як супроць расейскіх, так і супроць польскіх паноў. Сялянскія бунты часта нагэтулькі былі вялікія, што самая паліцыя не магла іх ліквідаваць і заклікала войска, пры дапамозе якога нябывала жорсткімі спосабамі ў 1797 г. удалося часова сьціхамірыць край.

Тымчасам польскія паны хоць і страцілі ўладу, але жылі добра і нават заяўлялі, што «жывучы ня ў Польшчы, мы пачуваем сябе як-бы ў Польшчы і нават лепш, як у Польшчы». I запраўды так было. Яны добра жылі, пілі і гулялі, ды далей палёнізавалі наш край. Калі-ж памерла Кацярына II і калі расейскі трон займалі ейныя наступнікі — Павал I (1796—1801) і Аляксандар I (1801 — 1825) —людзі крыху больш радыкальных поглядаў, паляком удалося здабыць для сябе ў Беларусі розныя правы. Праўда^ Павал I i да беларускае справы адносіўся лагадней, чымся Кацярына II, бо дазволіў карыстацца Статутам Вялікага Княства Літоўскага і аднавіць некаторыя судовыя ўстановы на Беларусі. У дачыненьні, аднак, да палякоў Павал I быў, можна сказаць, прыхільным. Ён, лучыўшы з маладых гадоў пад уплывы каталіцтва, езьдзячы па Заходняй Эўропе і будучы на асабістым прыёме ў папы рымскага Пія VI, меў сымпатыі да каталікоў, а гэтым самым і да палякоў, якія зьяўляліся галоўнымі прадстаўнікамі каталіцтва на ўсходзе. З прычыны гэтае сымпатыі Павал I стрымаў ліквідацыю вуніі, асабіста вызваліў Касьцюшку, які пасьля здушэньня паўстаньня знаходзіўся ў расейскім палоне, аддаваў назад сканфіскаваныя Кацярынай II двары на Беларусі розным польскім патрыётам-паном, як Патоцкім, Чацкім, Вяшкевічам і др., а нават некаторых польскіх паноў надзяляў беларускай зямлёй (прыкладам, Ажыроўскіх, Забелаў, Парчэўскіх і інш.). Такім чынам на Беларусі ізноў узмацоўваўся польскі стан. Найвялікшай, аднак, здабычай для палякоў на Беларусі быў дазвол Аляксандра I у 1803 г. на ператварэньне езуіцкай акадэміі ў Вільні ў унівэрсытэт, які стаўся вельмі важным польскім культурным цэнтрам. Апрача таго, палякі мелі магчымасьць закладаць у нашым краі свае польскія школы і праз іх пашыраць далей сваю палёнізацыйную акцыю. Такім парадкам, беларусы апынуліся пад дэнацыяналізацыйнай акцыяй з двох бакоў: расейскага і польскага.

У гэным часе, на пачатку XIX стагодзьдзя, францускі кароль Напалеон Банапарт пачынаў свае вялікія войны.

ён, заваяваўшы Аўстрыю і Нямеччыну, непераможна ішоў далей на ўсход. Бачачы гэта, Аляксандар I у 1811 годзе думаў, каб як-небудзь адгарадзіць Расею ад Напалеонаўскага напору і стварыць на захад ад яе буфэрнае гаспадарства. Задачай такога гаспадарства было-б паўстрымаць паход французаў. Паўстаў тады плян адбудовы пад пратэктаратам (апекай) Расеі Беларускага гаспадарства — Вялікага Княства. Адбываліся ўжо перамовы з беларускімі магнатамі, на чале якіх стаяў Агінскі, і нават была вызначаная тэрыторыя, якую мела займаць гэнае гаспадарства. Тэрыторыя ягонае мела абыймаць: Меншчыну, Віленшчыну, Беласточчыну, Падольле і Кіеўшчыну. Быў ужо і праект канстытуцыі. Але плян ня зьдзейсьніўся, бо ў 1812 г. Напалеон ударыў на Расею.

Палякі пакладалі на Напалеона вялікія надзеі і ў вайне супроць Расеі выступалі на баку французаў, верачы ў тое, што калі Напалеон выйграе вайну, дык адбудуець ім вялікую Польшчу. Але пляны ў Напалеона, відаць, былі іншыя. Ён, заняўшы Польшчу, дазволіў паляком арганізаваць Варшаўскае Княства, а заняўшы Беларусь 1.VII. 1812 г., абвесьціў загад, паводле якога мела паўстаць Вялікае Княства Літоўскае з асобным, зусім незалежным ад Варшавы ўрадам. Пачуўшы аб гэтым, палякі пачалі праводзіць акцыю «добраахвотнага» далучэньня Вялікага Княства да польскае кароны, зьбіраючы пад адпаведнымі просьбамі подпісы розных польскіх і спалёні-заваных беларускіх паноў і шляхты. Але і з гэтага нічога ня выйшла. Французы, разьбітыя каля Масквы, адступалі і вайну прайгралі, Расея ізноў заняла Беларусь і частку Польшчы.

Дачыненьні расейскіх царскіх урадаў да беларусаў пасьля напалеонаўскае вайны яшчэ больш пагоршыліся. Русыфікацыйная акцыя ўзмацнілася. Ваенныя-ж падзеі, праходы францускага і расейскага войска зусім зруйнавалі край. Здавалася, што ў такіх абставінах усё загіне, тым больш што і таленавіцейшыя сыны беларускага краю адыходзілі ад свайго народу і служылі чужым культурам: расейскай і польскай. Беларусь, аднак, не замерла, бо да нашага краю дакочваліся з далёкага захаду, з Францыі, новыя ідэі, новыя думкі, высунутыя там рэвалюцыйным рухам,— ідэі вольнасьці, роўнасьці і братэрства ўсіх народаў. Іх падхоплявалі некаторыя адзінкі з беларускай апалячанай шляхты, з беларускага каталіцкага духавенства лацінскага і славянскага (вуніяцкага) абрадаў, разважалі і пад іхным уплывам пачалі вяртацца на сваю родную беларускую ніву. Такія людзі знайшліся нават сярод прафэсароў Віленскага Унівэрсытэту. Гэта былі прафэсары: Даніловіч, Баброўскі, Ярашэвіч, Анацэвіч, Марціноўскі, Сасноўскі і іншыя. Яны цікавіліся мінуўшчынай беларускага народу і любілі свой край. Маючы-ж лучнасьць з студэнцкай моладзяй, сваё замілаваньне і зацікаўленьне да мінуўшчыны Беларусі прышчаплялі маладому пакаленьню, згуртаванаму ў арганізацыях «шубраўцаў», што дбалі аб маральным уздыме студэнтаў, «філёматаў» (аматараў навукі), «прамяністых» (ад слова прамень) і «філярэтаў» (аматараў добрачыннасьці). Студэнты гэтыя думалі праз добрую адукацыю і дабрадзейнасьць палепшыць стан Бацькаўшчыны, а іхныя гурткі пашыралі зацікаўленасьць да Беларусі і думкі любасьці да звычаяў сваіх прашчураў, свае прыроды і мовы. У інструкцыі філярэтаў былі нават пункты пра зьбіраньне геаграфічных і этнаграфічных матэрыялаў аб Беларусі. З прычыны гэтых пунктаў палякі (варшавякі) рабілі ім закіды, што яны больш дбаюць аб сваім краі, як аб Варшаве. З гэных арганізацыяў выйшаў, між іншым, адзін з першых беларускіх паэтаў Ян Чэчат (1797—1847), родам з Наваградчыны. Быў ён калегам ведамага польскага паэта Адама Міцкевіча, сына нашага беларускага краю (паходзіў таксама з Наваградчыны), які, аднак, свой талент прысьвяціў польскай культуры. 3 арганізацыі філёматаў і філярэтаў выйшаў таксама і другі беларускі паэт і дзеяч Франціш Савіч, які, як і Ян Чэчат, за дзейнасьць на беларускай ніве быў сасланы расейскай уладай у Сібір. У гэтым больш-менш часе, калі дзеілі філёматы, прамяністыя і філярэты (пачатак XIX ст.), зьявіўся адзін з першых беларускіх літаратурных твораў новае беларускае літаратуры «Энэіда».

Вёска не магла спакойна пераносіць расейскіх і польскіх маральных, фізычных і эканамічных зьдзекаў. Сяляне зноў арганізавалі паўстаньні, лік якіх у 1826 г. дасягнуў да 85. Мала таго, з сялянскае масы пачалі выходзіць беларускія сялянскія песьняры. Такім песьняром быў Паўлюк Бахрым, сын вясковага каваля з м. Крошына каля Баранавічаў. Радзіўся ён каля 1805 г. Быў гэта гадунец беларускага ксяндза-народніка Магнушэўскага. Кс. Магнушэўскі, апрача рэлігійнае працы, цікавіўся грамадзкім рухам і меў кантакт з студэнцкай моладзяй Віленскага Унівэрсытэту; працуючы-ж на вёсцы ў Крошыне, залажыў ён школу і вучыў у ёй дзяцей чытаць, пісаць. Ён таксама чытаў і расказваў дзецям казкі і вершы.

Найбольш гэныя казкі і вершы любіў Паўлюк Бахрым. Вучыў іх напамяць, запісваў у свой сшытак ды ўрэшце сам пачаў пісаць вершы пабеларуску. Вершы падабаліся і ксяндзу, ён заахвочваў Паўлюка пісаць іх. Тымчасам гаспадар Крошына пан Завадзкі заганяў жыхароў Крошына ў паншчыну. Жыхары не паддаваліся гэтаму, бо яны мелі ад вышэйшага пана, князя Радзівіла, права жыць незалежна і мець сваю зямлю.

Завадзкі не хацеў шанаваць іхных правоў і сіламоц змушаў людзей прыймаць нявольніцтва. З гэтае прычыны каля 30-х гадоў XIX ст. у Крошыне паўстаў бунт. На ўціхаміраньне прыехаў спэцыяльны аддзел жаўнераў і да сьмерці біў бунтаўшчыкоў. Сярод забітых быў і бацька Паўлюка Бахрыма — Адам Бахрым. Хто выжыў пасьля гэнае бойкі, таго высылалі ў Сібір. Здушваючы бунт, царскія прыслужнікі даведаліся аб школе ксяндза Магнушэўскага і весткі аб ёй хутка пераслалі ў Вільню. Школай зацікавіўся сам школьны расейскі куратар Навасільцаў і рэктар унівэрсытэту праф. Пэлікан. Яны асабіста зьявіліся ў Крошын, каб на месцы пазнаёміцца з ёю і ейнымі вучнямі, якіх паны прадстаўлялі таксама бунтаўшчыкамі.

Ксёндз Магнушэўскі, не прачуваючы нічога кепскага, склікаў усіх вучняўу хоць гэта было ўлетку, і запрасіў Паўлюка Бахрыма, які працаваў на месцы бацькі ў кузьні, каб той прачытаў свае вершы аб майскім вечары і салаўі, што раней чытаў яму. Паўлюк Бахрым выняў запісаны цэлы сшыток і прачытаў верш, але не аб салаўі, а той верш, які напісаў пасьля сьмерці бацькі і пасьля сялянскага бунту:

«Заграй, заграй хлопча малы,

I ў скрыпачку і ў цымбалы,

А я заграю у дуду,

Бо ў Крошыне жыць ня буду,

Бо ў Крошыне пан сярдзіты,

Бацька кіямі забіты,

Маці тужыць, сястра плача

Дзе ж ты пойдзеш, небарача?

Дзе я пайду? Мілы Божа!

Пайду ў сьвет, у бездарожжа,

Ў ваўкалака абярнуся,

Слёзна на Вас азірнуся

Будзь здарова, маці міла!

Каб ты мяне не радзіла,

Каб ты мяне не карміла,

Шчасьлівейшая б ты была,

Каб я каршуном радзіўся,

Я-б і без паноў абыўся

У паншчыну-б не пагналі,

I ў маскалі не аддалі

Мне пастушком век ня быці,

А ў маскалях трудна жыці,

А я і расьці баюся,

Дзе-ж я, бедны, абярнуся?

Ой, кажане, кажане!

Што-ж не сеў ты на мяне?

Каб я большы не падрос

Ды ад бацькавых калёс»

Не спадабаўся хіба паном Бахрымаў верш, але не паказалі гэтага на сабе, наадварот, дакляравалі паэгу заапеквацца ім, каб толькі ён аддаў свой сшыток з вершамі. I запраўды, яны заапекаваліся, забраўшы вершы. Пасьля іхнага выезду праз два дні прыехала паліцыя і Паўлюка забралі ў маскалі. Прабыў ён там 25 год, калі-ж вярнуўся — нікога з ягоных сваякоў і знаёмых жывых ня было. Усё-ж Бахрым пабудаваў на старым месцы кузьню і хутка праславіўся як вельмі добры майстар. Памёр Паўлюк Бахрым у 1891 г., пахаваны ў Крошыне каля касьцёла, у якім пакінуў па сабе вялікую каштоўную памятку, у форме прыгожае вялікае жырандолі. «Калі глядзіш на яе,— піша Юр. Віцьбіч у «Літаратуры і Мастацтве» 25.1.1941 у № 4 (503),— цяжка паверыць, што яна зробленая з кавальскага зялеза і важыць пятнаццаць пудоў. Тонкія вінаградныя лісты і галіны пяшчотна пераплятаюцца паміж сабою. Яны нагэтулькі натуральный, што рука міжволі цягнецца да ягадаў і зьдзіўляе, як каля біблійнага вінаграду з далін Палестыны апынуліся жаўрукі з палёў Наваградчыны. Птушкі сядзяць, схіліўшы ўперад галовы, нібы зьбіраюцца зараз імкліва ўзьляцець да небасіні і там прасьпяваць над роднай зямлёй свае шчырыя песьні. Зьверху жырандолю ўвенчвае карона з гэрбамі, а ўнізе на ёй ідзе паўкругам ажурны надпіс лацінскімі літарамі: Павал Бахрым выконваў у Крошыне ў 1881 годзе».

Ці пісаў больш Бахрым — няведама. Хіба што не, бо царскі перасьлед забіў у ім усе прыгожыя творчыя літаратурныя парываньні. Факт гэты і падзеі ў Крошыне выразна паказваюць нам, як паны і царскія расейскія прыслужнікі нішчылі беларускія таленты і як цяжкое было тады палажэньне беларускага сялянства.Палякі хоць і мелі большую свабоду, чымся беларусы, але таксама былі незадаволеныя з расейскае ўлады, і ў 1831 годзе зарганізавалі даволі вялікае паўстаньне супроць Расеі. Аднак польскае паўстаньне, таксама як і беларускія сялянскія паўстаньні, расейцы задушылі.

Пасьля гэтага расейскі перасьлед за царом Мікалаем I (1825—1855) яшчэ больш завастрыўся. Так, у 1832 г. быў зачынены Віленскі Унівэрсытэт. Вунія ліквідавалася самымі жорсткімі спосабамі і перакупствам духоўнікаў. Завяршэньнем ліквідацыйнай акцыі быў загад у 1839 г., які забараняў гаварыць пабеларуску казаньні ў цэрквах і касьцёлах. У 1840 г. ізноў была афіцыяльна спыненая важнасьць беларускага Статуту Вялікага Княства і забаронена карыстацца ў судох старадаўным беларускім правам на абшарах Беларусі і Летувы. Нават назоў для нашага краю расейцы ўстанавілі вузка рэгіянальны: «Северо-Западный Край».

Беларуская мова была выгнаная з урадаў, цэркваў і касьцёлаў, а таксама і з школаў. Беларусаў не дапушчалі да асьветы, закрываючы адначасна доступ да беларускае гісторыі, да беларускае мінуўшчыны. Беларускія кніжкі бяз жалю нішчыла варожая расейская рука.

Але беларусы перажылі і гэта. На месцы старых беларускіх кніжак зьяўляліся новыя: Яна Баршчэўскага (1790—1851), Вінцэся Равенскага (1782—1842), Аляксандра Рыпінскага, Яна Чэчэта (1797—1847), Вінцука Дунін-Марцінкевіча (1807—1884) ды іншых. Найбольш плодным з іх быў В. Дунін-Марцінкевіч. Ён напісаў у палове XIX ст. колькі беларускіх сцэнічных твораў, паэмаў і першую беларускую опэру «Сялянка» (1846 г.), музыку да якое стварыў Станіслаў Манюшка — сын Беларусі, які падобна, як і іншыя сыны беларускае зямлі — Міцкевіч, Адынец, Крашэўскі, Арэшчыха, Сыракомля, Кандратовіч і другія,— у бальшыні служылі польскай культуры. Трэба сказаць, што і Баршчэўскі, і Чэчэт, і Рыпінскі, і Дунін-Марцінкевіч таксама мелі сымпатыі да Польшчы і былі пад польскімі ўплывамі, але ў іхнай творчасці выяўлялася ўсё-ж большая любасьць да Беларусі і імкненьне да свабоды.

З другога боку, беларускай справай, беларускай гісторыяй, мінуўшчынай Беларусі пачалі цікавіцца тыя вучоныя людзі з нашага краю, што трапілі пад уплывы расейцаў. Так, прыкладам, ведамы архівісты і гісторык К. Калайдовіч, родам беларус, цікавіўся старабеларускімі дакумэнтамі і ў 1822 г. выдаў працу «О белорусском наречии». Далей цікавіліся досьледамі Беларусі Кушын, Згілеўскі, Шпілеўскі, Кіркор, Сямёнаў і другія, якія пісалі і выдавалі кніжкі на беларускія тэмы з галіны гісторыі, этнаграфіі і геаграфіі Беларусь Зьявіўся таксама вельмі цікавы і прыгожы беларускі літаратурны твор, паэма «Тарас на Парнасе».

Тымчасам паншчына і перасьлед вялі беларускае сялянства да фізычнага зьнішчэньня. З кажным годам усьцяж падаў прыродны прырост сялянскага жыхарства. Селянін беларускі, дарма што спакойнага ад прыроды характару, ня мог гэтага ўсяго спакойна перажываць, і таму бунты ішчэ больш павялічыліся. Толькі за час панаваньня Мікалая I агулам было 650 бунтаў і лік іх далей рос. Так, прыкладам, калі ў 1826 г. было 85 сялянскіх паўстаньняў, дык у 1845 г. лік іх узрос аж на 207. Гэта прымушала расейскіх цароў шукаць выхаду, і яго ў рэшце рэштаў знайшоў Аляксандр II. Цар гэты панаваў ад 1855 да 1881 г. і ўважаўся за лібэральнага. Ён, каб супакоіць сялянства, пастанавіў 19.11.1861 году правесьці зямельную рэформу, даць сялянам зямлю ды скасаваць паншчыну. Зямлі, аднак, сяляне атрымалі вельмі мала, і за яе трэба было плаціць паном вялікі выкуп. Ды ў руках паноў усёроўна асталося каля 60%усяе зямлі, а ў рукі сялянства перайшло ўсяго каля 30%, а часамі, у некаторых месцах, і менш. Таму сяляне, ня могучы утрымацца на надзеляных ім кавалках зямлі, хоць і былі быццам-бы вызваленыя ад паншчыны, аднак фактычна далей знаходзіліся ўзалежненыя ад паноў, бо мусілі ісьці да іх шукаць працы, каб мець кусок хлеба. Апрача таго, шмат сялянаў зусім не надзялілі зямлёй. Былі безьзямельныя, або малазямельныя, ці гэтак званыя батракі. Праўда, гэным часам пачала разьвівацца прамысловасьць і частка сялян ішла ў гарады на фабрыкі, але запраўды палажэньне сялянаў было вельмі цяжкое і далей, бо як пан, так і фабрыкант за іхную працу плаціў гэтулькі, колькі яму падабалася, эксплёатуючы сялянства для свае раскошы і лёгкага жыцьця. Такім парадкам і рэформа 1861 г. не разьвязала сялянскае праблемы, і сялянства далей бунтавалася. На працягу двох год (1861—1863) лік сялянскіх бунтаў даходзіў да 1100. Урад і паны распраўляліся з сялянамі нябывала жорстка.

У гэную пару на захадзе Эўропы тварыўся г. зв. «навуковы рэвалюцыйны сацыялізм», а ў Расейскай імперыі разьвівалі шырокую дзейнасьць рэвалюцыйныя гурткі Гэрцэна і Бакуніна. Гэрцэн і Бакунін думалі аб тым, як разьвязаць нацыянальныя пытаньні паняволеных расейскімі царамі народаў: беларускага, летувіскага, польскага, украінскага і інш. Яны праектавалі адрадзіць гаспадарства Польскае, Беларускае, Украінскае і Летувіскае на фэдэрацыйнай аснове.

Палякі тады ізноў пачалі рыхтавацца да новага паўстаньня, але між імі паўстаў разлад і падзел на дзьве трупы: «белых» і «чырвоных». Да першае трупы належалі пераважна абшарнікі — прыхільнікі больш спакойнага змаганьня з царызмам і старых польскіх шляхоцкіх парадкаў. У радох-жа «чырвоных» пераважна была мяшчанская інтэлігенцыя, бяднейшыя абшарнікі — прыхільнікі новага ладу, дзе кажны мог бы мець волю і доступ да навукі. Яны стаялі за войстрае змаганьне супроць расейскага царызму за незалежнасьць, спадзяючыся пры гэтым мець дапамогу з боку дэмакратычных кругоў замежжа, асабліва Францыі. Як «белыя», таксама і «чырвоныя» пашыралі сваю дзейнасьць на землі беларускія і летувіскія. Былі нават польскія групы ў Маскве і Петраградзе, дзе гуртавалася насамперш студэнцкая моладзь.

Сярод студэнтаў у Петраградзе знаходзілася крыху моладзі І з Беларусі. Там між іншымі быў і студыяваў права Кастусь Каліноўскі (1838—1864), сын беднага шляхціца -ткача з-пад Сьвіслачы, Ваўкавыскага павету, а таксама сын беднага шляхціца з-пад Ашмяны Францішак Багушэвіч (1840—1900). Абодва яны захопляваліся вызваленскімі сацыяльнымі і рэвалюцыйнымі ідэямі. Асабліва, аднак, дзейным быў Кастусь Каліноўскі. Ён у 1860 г., скончыўшы унівэрсытэт, горача ўзяўся за працу на роднай беларускай ніве. Апрануўшы вясковую саматканую сьвітку, Каліноўскі вандраваў па роднай Горадзеншчыне ад вёсю да вёскі, будзіў народ, усьведамляў яго ў патрэбе змаганьня з царызмам і панамі, якія няволілі сялянства і ўвесь беларускі край. Ён заклікаў да працы над адраджэньнем беларускае культуры і беларускага гаспадарства. Каб праца гэтая ішла хутчэй, у 1862 г. Каліноўскі наладзіў у Беластоку нелегальную друкарню і задумаў выдаваць нелегальны беларускі часапіс «Мужыцкую Праўду», а таксама розныя адозвы.

Ня лёгкая з гэтым была справа, аднак Каліноўскі ўсё перамог і ўжо ў ліпені месяцы 1862 году ўстрывожаныя царскія агенты паведамлялі сваіх кіраўнікоў, што сярод сялянства расходзіцца нелегальная беларуская газэта «Мужыцкая Праўда», друкаваная лацінкаю ў нейкай патаёмнай друкарні.

Устрывожаньне расейцаў было зусім зразумелым, бо Кастусь Каліноўскі ў «Мужыцкай Праўдзе» ня толькі адкрыта гаварыў пра ўсе крыўды, што дзеіліся беларускаму сялянству, але адначасна заклікаў усіх да адкрытага змаганьня і паўстаньня супроць расейскага цара і супроць польскіх паноў, што панявольвалі Беларусь. Ён заклікаў да змаганьня, каб пазбыцца расейскага цара, паноў і паншчыны, каб здабыць для сялян зямлю на собскасьць, не плаціць вялікіх і крыўдных падаткаў, служыць у краёвым войску і ваяваць толькі за волю свайго краю, калі хто на яго нападзе, мець свабоду трымацца тае веры, якое трымаліся прадзеды народу і быць вольнымі людзьмі, як гэта было ўжо ў шмат якіх гаспадарствах Эўропы.

Кастусь Каліноўскі пад мянушкай «Яська Гаспадар з-пад Вільні» ў сваёй «Мужыцкай Праўдзе», між іншым, пісаў: «О, загрыміць наша праўда і, як маланка, праляціць па сьвеце... Ад маскаля і паноў няма чаго спадзяваціся, бо яны ня вольнасьці, а глуму і зьдзірства нашага хочуць... Ну ня доўга яны нас будуць абдзіраці, бо мы пазналі, дзе сіла і праўда, і будзем ведаць, як рабіць трэба, каб дастаць зямлю і волю...» («Мужыцкая Праўда», № 1)... «Каб народ наш на век векаў быў вольны і шчасьлівы» («Мужыцкая Праўда», № 2).

«Дзяцюкі! — пісаў Каліноўскі.— Жывучы пад жондам маскоўскім, кажны ведае, што ён нас абдзірае і глуміць, але мала хто добра падумаў, ці можна ад яго спадзявацца чаго-небудзь для нас або дзяцей нашых. Я, дзяцюкі, лепш знаючы ад вас, уздумаў напісаць пісьмо, каб не маглі туманіць розуму вашага. Для таго чытайце з увагаю, а як прачытаеце, давайце да другой вёскі. Чалавек такую мае натуру, што калі даведаецца, то хоча зразумеці добра і дастаці ўсяго, што яму належыць. Гэта вялікая праўда. От яшчэ нядаўна гаварылі нашыя, што яны створаны для таго, каб служылі паншчыну і былі нявольнікамі, а ці сягоньня гэтак скажуць, калі ўжо ведаюць многа і многа хочуць. Сягоньня ўсе ўжо паразумнелі, усе ўжо мужыкі талкуюць, што Бог стварыў чалавека, каб ён карыстаў з вольнасьці справядлівай, і сьмяюцца, як маглі інакш думаць. Мы сягоньня ўжо ведаем, што чалавек вольны тады, калі мае кавалак свае зямлі, за каторую ані чыншу і аброку ня плаціць, ані паншчыны ня служыць... Нам вольнасьці трэба не такой, якую нам цар схоча даці, ну якую мы самі, мужыкі, паміж сабою зробіма... Няма чаго чакаць ад нікога, бо ўжне толькі той, хто пасее. Так сейце ж, дзяцюкі, поўнаю рукою, не шкадуйце працы,каб мужык быў чалавекам вольным, як на цалюськім сьвеце» («Мужыцкая Праўда», № 3); «У нас адно вучаць па школах, каб ты знаў чытаці памаскоўску, а то для таго, каб цябе са ўсім перарабілі на маскаля» («Мужыцкая Праўда», № 4); «Станьма ж дружна разам за нашую вольнасьць... А будзе ў нас вольнасьць, якое ня было нашым дзядом і бацьком» («Мужыцкая Праўда», № 7).

З гэтых кароткіх цытатаў з «Мужыцкае Праўды» відаць, як запраўды шырака і глыбака разумеў і ставіў беларускую нацыянальную справу Кастусь Каліноўскі і якое вялікае значэнне мае «Мужыцкая Праўда» ў беларускім адраджэнскім руху.

Тады, калі Каліноўскі разгортваў шырокую дзейнасьць у Гарадзеншчьше, выступаючы пад рознымі мянушкамі, як Яська Гаспадар з-пад Вільні, Васіль Сьвітка, Макарэвіч і Чарнэцкі, у Вільні тварыліся ўжо паўстанцкія арганізацыі. На чале іх стаялі: Старжынскі, Зьвірждоўскі, Агрызка, Пшыбыльскі, Длускі, Аскерка, Далеўскі, Малахоўскі„ Вярыга і др.

Усе яны ведалі пра Кастуся Каліноўскага, у паглядах з ім не ўсе, аднак, згаджаліся. Бальшыня гэных людзей была за тое, каб віленскія паўстанцкія арганізацыі мелі цесную лучнасьць з Варшавай і схіляліся на бок «белых», а Каліноўскі заяўляў, што «сякера паўстанца не павінна спыняцца нават над калыскаю шляхоцкага дзіцяці» і што «такой бесталковай галаве, як Варшава, ня можна даверыць долю Беларусі». Таму сярод віленскіх правадыроў паўстаньня, калі зьявіўся туды Каліноўскі, настаў разлом. Да Каліноўскага далучыліся: капітан Зьвірждоўскі, інжынэр-паручнік Малахоўскі, Вярыга і лекар Длускі. Наколькі палякі думалі ўвесь паўстанцкі рух абапёрці на шляхце і на абшарніках, нагэтулькі Каліноўскі і ягоныя сябры ўважалі, што паўстаньне ўдасца тады толькі, калі за ім пойдзе сялянства, якому трэба аддаць усю зямлю бяз выкупу і з якога трэба было выбраць паўстанцкі апарат. Адначасна Каліноўскі пашыраў думку вуніі на рэлігійным груньце на Беларусі, хочучы з вуніі зрабіць нацыянальную беларускую рэлігію, веру, дзе была-б беларуская мова і дзе ня было-б уплыву ані польскага, ані расейскага.

Палякі ўсьцяж стараліся падпарадкаваць Каліноўскага варшаўскаму камітэту, а ён заяўляў, што беларусы самі сябе могуць кіраваць. Тады «белыя» загразілі, што калі ён з сваім Камітэтам не падпарадкуецца Варшаве, дык іхныя іменьні будуць апублікаваныя ў газэтах і такім парадкам яны будуць раскрытыя ды панясуць адказнасьць перад урадам і перад Польшчай. Каліноўскі, запратэставаўшы супроць гэтага, змушаны быў выехаць з Вільні ў Гарадзеншчыну, дзе далей праводзіў сваю дзейнасьць. Зьвірждоўскі выехаў на ўсход і праводзіў рэвалюцыйную акцыю сярод студэнтаў Горы-Горэцкага Сельскагаспадарчага Інстытуту. У Вільні зястаўся Малахоўскі, і ён у лучнасьці з Каліноўскім патаёмна праводзіў самастойную беларускую лінію. Яны далей пашыралі сваю акцыю і заклікалі змагацца з царскім урадам, а таксама думку пра тое, што трэба стварыць мужыцкую Беларусь, незалежную і ад польскага пана і ад расейскага самаўладзтва, што разам эксплёатавалі беларускага селяніна.

Каліноўскі і ягоныя сябры былі людзьмі высокаасьвечанымі, поўныя энэргіі і любасьці да свайго краю і народу, і свае акцыі ня спынілі нават тады, калі палякі ў 1863 годзе праігралі паўстаньне. Наадварот, Каліноўскі, абвесьціўшы сябе дыктатарам Беларусі, яшчэ больш узмацніў і найдаўжэй праводзіў сваю рэвалюцыйную працу. Калі-ж польскія паны, спалохаўшыся пагромшчыка паўстанцаў віленскага гэнэрал-губэрнатара Мураўёва, пачалі падпісваць лісты з «верноподданническим» адрысам да цара, дык па загадзе Каліноўскага паўстанцы зрабілі замах на арганізатара гэнага падпісваньня абшарніка Дамэйку і моцна яго парэзалі. Гэты факт страшэнна ўзбурыў расейцаў. Мураўёў асабіста пачаў кіраваць асочваньнем Каліноўскага і ягоных найбліжэйшых супрацоўнікаў. Круг дзейнасьці паўстанцаў звужаўся і ў канцы 1863 году па даносе паліцыі ўдалося арыштаваць памоцніка Каліноўскага Далеўскага, загадчыка гаспадарска-грашовае часткі паўстаньня на Беларусі Здановіча і паўстанцкага камісара Віленшчыны Дарміноўскага. Паліцыя, ведаючы, што яны былі найбліжэйшымі супрацоўнікамі Каліноўскага, старалася рознымі спосабамі вымусіць ад іх паказаньні аб месцы прабываньня Каліноўскага, але ніхто з іх свайго правадыра ня зрадзіў, хоць усім прышлося згінуць на эшафоце. Здановіча і Дарміноўскага павесілі ў сьнежні 1863 г., а Далеўскага — у студзені 1864 году.

Пасьля паліцыя натрапіла на сьляды Малахоўскага, і ён мусіў выехаць за межы. Фр. Багушэвіч, які браў таксама ўдзел у паўстаньні, быў ранены ў нагу і, каб заблытаць сьляды, выехаў на Украіну ў Нежын, дзе паступіў у Юрыдычны Ліцэй. Каліноўскі застаўся блізу што адзін, але дарма, ён і далей сьмела, энэргічна працаваў, спадзяючыся падняць працоўныя беларускія масы проці польскіх паноў і расейскага цара. Аднак расстаўленыя агенты Мураўёва дзеілі. Яны шукалі Каліноўскага ня толькі ў Вільні, але і ў Менску, і там, натрапіўшы на сьляды падпольнае беларускае арганізацыі, злавілі шляхцюка Парфіновіча. Парфіновіч ведаў, дзе знаходзіцца дыктатар і, калі паліцыя дакляравала яму падараваць жыцьцё, дык ён паказаў памешканьне Каліноўскага ў Вільні, у сьвятаянскіх мурох, дзе Каліноўскі жыў пад прозьвішчам Вітаўта Вітожэнца. Арышт Каліноўскага адбыўся 29.1.1864 г., і пасьля яго паўстаньне было канчальна зьліквідавана, а сам Каліноўскі 22.III. 1864 г. павешаны на Лукіскім пляцы ў Вільні. Перад сьмерцяй сваёй Каліноўскі, будучы ў вастрозе, напісаў яшчэ ліст да беларускага народу наступнага зьместу:

«Мужыкі, браты мае родныя!

З-пад шыбеніцы маскоўскай прыходзіцца мне пісаць да вас і можа астатні раз Горка пакінуць зямельку родную і цябе, дарагі мне народзе. Грудзі застогнуць, забаліць сэрца, але ня жаль згінуць за тваю праўду. Прымі, народзе, да шчырасьці мае слова перадсьмертнае, бо яно як-бы з таго сьвету толькі для дабра твайго напісана. Нямаш, браткі, большага шчасьця на гэтым сьвеце, як калі чалавек мае розум i навуку. Тады ён толькі ў радзе жыць у дастатках, і тады толькі, памаліўшыся Богу, заслужыць неба, бо, узбагаціўшы навукай розум, разаўе сэрца і народ свой цэлы шчыра палюбіць. Але як дзень з ноччу ня ходзіць разам, так і навука праўдзівая ня ідзе разам з няволяй маскоўскай. А пакуль яна у нас будзе, у нас нічога ня будзе. Ня будзе праўды, ня будзе багацьця і ніякае навукі, адно намі, як скацінай, варочаць будуць не для дабра, а на пагібель нашу. Ваюй, народзе, за свае чалавечае і народнае права, за сваю веру, за зямлю сваю родную Бо я табе з-пад шыбеніцы кажу, народзе, што тады толькі зажывеш шчасьліва, калі над табой маскаля ўжо ня будзе».

Паўстаньне 1863 году расейцы задушылі. Сталася гэта дзякуючы таму, што царскія сілы былі большыя і мацнейшыя, а таксама і таму, што паўстанцы ня мелі належнага падтрыманьня сярод сялянства. Сяляне ня толькі не памагалі паўстанцам, але часта з імі змагаліся, асабліва з «белымі» польскімі паўстанцамі, якія, хочучы адбудаваць Польшчу, адначасна хацелі вярнуць паншчыну, тымчасам як яе ўжо касаваў нават сам цар. З боку сялянства меў падтрыманьне толькі Каліноўскі, але ён яшчэ не пасьпеў належна падрыхтаваць сабе грунт. Ягоныя словы ня ўсюды яшчэ дайшлі да сялянскіх вушэй, а да таго-ж на вёсцы панавала цемра і нясьведамасьць. Разумеў гэта добра Каліноўскі і нават з-пад шыбеніцы заклікаў да асьветы, ведаючы, што тады можна будзе адбудаваць Беларусь, калі ўсё сялянства станецца сьведамым нацыянальна, сацыяльна і разьвітым культурна. Ведаў Каліноўскі і лекі на цемру, і таму ён пашыраў друкаванае беларускае слова, выдаючы «Мужыцкую Праўду» і адозвы. Але пазналіся на ім і ворагі ягоныя, і дзеля таго побач з літаратурай Каліноўскага пачалі зьяўляцца адозвы (нават фальшывыя) і брашуры, друкаваныя пабеларуску ў краі і за межамі, выдаваныя польскімі панамі («белымі») і царскім урадам. Так, прыкладам, «белыя» выдалі: «Гутарку старога дзеда» Вінцуся Каратынскага, «Прадсьмертны разгавор пустыньніка Пятра, каторы жыў у пушчы і памёр, маючы 140 год», «Крыўда і праўда». Ф. Пчыцкага і іншыя, у якіх агітавалі беларусаў ісьці разам з Польшчай. Ізноў-жа царская ўлада выдала: «Бяседу старога вольніка», «Мову Старавойта» — аўтарам якіх быў Апанас Кісель (Франц Блус), бязьіменныя вершы: «Быў на Русі чорны бог», «Ой калі-б, калі маскалі прыйшлі» і іншыя. У іх гаварылася, што шчасьце Беларусі нясе толькі царская Расея. Такім парадкам, паўстаньне 1863 году паказала шлях збройнага змаганьня за палітычную самастойнасьць Беларусі і прычынілася да ўзнаўленьня беларускага друкаванага слова.Дарма што паўстаньне расейцы зьліквідавалі, беларускі друк пашыраўся-б, бо паўстаньне, асабліва незалежніцкая беларуская акцыя Каліноўскага, выклікала зацікаўленьне беларускім пытаньнем у расейскіх колах. У Маскве нават зьявілася думка выдаць газэту пабеларуску, якая занялася -б культурна-навуковым аглядам Беларусі. Намеры гэтыя, аднак, скасаваў хутка царскі загад ад 1867 году, які забараніў друкаваць пабеларуску.

Забарона друку пабеларуску у 1867 г. надоўга стрымала разьвіцьцё беларускага друкаванага слова. Не магла ўсё-ткі яна затрымаць таго зацікаўленьня беларускім пытаньнем, што было выкліканае Каліноўскім у 1862— 1864 гадох. Сярод навукоўцаў у Расеі знайшліся такія людзі, якія ня толькі цікавіліся беларускім пытаньнем, але пачалі запісваць і выдаваць друкам паводле расейскага правапісу цэлыя вялікія тамы беларускіх народных песьняў, казкаў, прыказкаў, загадкаў, апісваць беларускія народныя звычаі і абрадкі. Тут найбольш адзначыліся Іван Насовіч, што злажыў, між іншага, Вялікі беларуска-расейскі слоўнік, Пльдэнбрандт, Павал Шэйн, Мікалай Нікіфароўскі, П. Бяссонаў, Аўдакім Раманаў, Казімер Дабравольскі, Сержпутоўскі, Аляксей Сапуноў, Дмітрыяў, Радчзнка, Ляцкі, Дэмбавіцкі, Міхал Фэдэроўскі. Этнографы гэтыя сотні і тысячы беларускіх народных твораў выдавалі пры дапамозе расейскіх навуковых інстытуцыяў, а сабраныя Фэдэроўскім беларускія этнаграфічныя матар'ялы ў колькіх тамох, пад загалоўкам «Люд Беларускі», выходзілі пры дапамозе Кракаўскага Унівэрсытэту.

У Маскоўскай славянафільскай газэце «День», дзе разглядалася і беларускае пытаньне, знайшоўся нават сказ, што: «Мы вінаваты перад вамі (беларусамі). Мы, расейскае грамадзянства, як бы забыліся аб існаваньні Беларусі». Магчыма, што ім прыпомніла аб Беларусі француская і бэльгійская прэса, якая у 60-х гадох XIX ст. шырака пісала аб беларускім пытаньні, але таму, што мела інфармацыі з боку польскіх эмігрантаў, Беларусь і Летува былі там прадстаўленыя, як краі, цесна зьвязаныя з Польшчай. Вось-жа знайшлося тады багата расейскіх гісторыкаў, як Антановіч, Уладзімерскі, Буданаў, Каяловіч, Жуковіч, Харламповіч, Бацюшкаў, Банцаў, Турчыновіч, Даніловіч, Уладзімераў і інш., якія зацікавіліся гісторыяй Беларусі, пісалі спэцыяльныя працы, прадстаўляючы некаторыя мамэнты нават аб'ектыўна, але дляіх у бальшыні Беларусь была «Западно -Русским Краем». Расейскія палітыкі падходзілі да гэтага проста: яны праваслаўных беларусаў уважалі за «рускіх», а беларусаў-каталікоў — за палякоў, а каб каталікоў было як найменш, дык іх змушалі пераходзіць з каталіцтва і вуніі ў праваслаўе. Такім парадкам жывое беларускае народнае цела нашыя суседзі дзялілі на дзьве часткі, а роў, выкапаны імі, аж да сяньняшняга дня цяжка заваліць і злучыць усіх беларусаў бяз розьніцы веры ў вадну беларускую сямью.

Хоць беларусаў дзялілі і мучылі, усё-ж-ткі беларускі голас усьцяж адзываўся і ўсьцяж беларусы заяўлялі, што яны жывуць. Гэтак было і пасьля 1863 г., калі здавалася шмат каму, што ўсемагутны Мураўёў здушыў усё беларускае. Так, у 70-х гадох у далёкай Швайцарыі, у Жэнэве, выйшла колькі агітацыйна-рэвалюцыйных брашураў пабеларуску, між якімі была кніжыца «Пра багацтва ды беднасьць», а ў Цурыху ў 1870 г. быў выданы першы нумар беларускай эмігранцкай газэты пад назовам «Грамадзкі Згавор». На гэтым, аднак, першым нумары выдаўцы мусілі стрымаць сваю выдавецкую працу з прычыны нястачы матар'яльных сродкаў.

У самой Расеі беларусы далей бралі ўдзел у пачатым Гэрцэнам і Бакунінам рэвалюцыйным руху, у змаганьні за зямлю і волю. Сярод тагочасных рэвалюцыянэраў займаў пачэснае месца Ігнат Грынявіцкі (1856—1881), родам з Меншчыны. Вучачыся ў Тэхналёгічным Інстытуце ў Пецярбурзе, Грынявіцкі браў дзейны ўдзел у народавольскім руху. Рух гэты імкнуўся скасаваць царызм і перабудаваць Расею на асновах вольнае фэдэрацыі вольных народаў, у якой было-б належнае месца і Беларусь У 1879 г. Грынявіцкі зарганізаваў баёвы гурток, мэтай якога было прысьпешыць разьвіцьцё рэвалюцыйнага руху шляхам баёвых выступленьняў. Найбольш-жа праславіўся Ігнат Грынявіцкі забойствам тагочаснага расейскага цара Аляксандра II у 1881 г. 1 сакавіка. Але бомба, што забіла цара, сьмяротна раніла і самога Грынявіцкага, і ён у той самы дзень уначы, не распазнаны нават,- памёр ад ранаў, маючы 25 год. Ігнат Грынявіцкі памсьціўся Аляксандру II за сьмерць беларускіх паўстанцаў, за сьмерць К. Каліноўскага, за варожую ягоную палітыку да беларусаў і працоўных усяе Расеі. Ігнат Грынявіцкі працягваў пачаты Каліноўскім шлях збройнага змаганьня за адраджэньне Беларусі. Праўда, і яму не ўдалося падняць Беларусі, і ён так, як і Каліноўскі, згінуў трагічна, але гэта ня спыніла беларускае адраджэнскае працы. Лік моладзі, сярод якое пашыраліся бунтарскія вызвольныя думкі, павялічаўся, асабліва гэта дзеілася сярод студэнтаў у Маскве і Пецярбурзе. Нават за тры гады пасьля сьмерці Грынявіцкага, у 1884 г., у Менску зьявіўся ўжо нелегальны народавольскі беларускі часапіс, друкаваны парасейску, «Гоман», які працягваў пачатае змаганьне за палітычную і эканамічную самастойнасьць Беларусі ў вагульна-расейскай фэдэрацыі.

Пад канец XIX ст. з Украіны, дзе працаваў як адвакат, зьвярнуўся ў родны край, у Вільню, удзельнік паўстаньня 1863 году Францішак Багушэвіч. Будучы на Украіне і скончыўшы ў 1868 г. юрыдычны ліцэй, ён саткнуўся з украінскім рухам, з украінскай паэзіяй Тараса Шэўчэнкі ды пачаў пад яе ўплывам пісаць вершы пабеларуску, падпісваючы іх прыбранымі прозьвішчамі (мянушкамі) — «Мацей Бурачок» і «Сымон Рэўка з-пад Барысава». Багушэвіч у сваіх творах стараўся збудзіць беларускі народ ад сну, у які закалыхалі яго палякі і расейцы, і накіраваць да змаганьня за лепшую долю. Багушэвіч, як згодна сьцьвярджаюць беларускія гісторыкі, а таксама і гісторыкі расейскія, раз назаўсёды парваў з беларуска-польскім народніцтвам, што пачыналася між чырвонымі паўстанцамі 1863 г., палякамі і беларусамі, а таксамаі з народніцтвам беларуска-расейскім Грынявіцкагь і «гоманцаў», ды стварыў беларускае нацыянальнае народніцтва, паказаў самастойныя шляхі беларускага нацыянальна-палітычнага вызваленьня, што выяўляецца ва ўсёй ягонай творчасьці, так шырака ведамай па ўсёй Беларусі.

Асабліва-ж яскравай зьяўляецца Багушэвічава прадмова да першага зборніка ягоных вершаў «Дудка Беларуская», якую можна назваць маніфэстам беларускага нацыянальнага ўсьведамленьня. Багушэвічавы словы пра гісторыю Беларусі, пра беларускую мову як аснову беларускае нацыі, абарона яе ад славы «мужыцкае», пушчанай ворагамі, і сяньня жывыя, і сяньня актуальныя. Багушэвічавых твораў нельга было выдаць з прычыны забароны друку ані на Беларусі, ані ў Расеі, і таму «Дудка Беларуская» выйшла за мяжою, у Кракаве, у 1891 годзе. Другі зборнік вершаў Багушэвіча «Смык Беларускі» быў выданы ў 1894 г. у Пазнані. Адтуль яны нелегальна перавозіліся ў край, будзілі беларускі народ і ўзмацнялі беларускія адраджэнскія плыні.

Побач з Багушэвічам і ў такім самым духу зьявіліся і працавалі на беларускай літаратурнай ніве Ян Няслухоўскі (Лучына) (1851 — 1897), зборнік беларускіх вершаў якога — «Вязанка» — удалося выдаць куды пазьней. I то пад выглядам баўгарскага; Адам Гурыновіч (1869—1894) і Аляксандар Ельскі (1834—1916), якому, наўсуперак забароне 1867 г., удалося выдаць пабеларуску колькі папулярных кніжачак для сялян, як прыкладам: «Аб перасяленьні», «Аб п'янсьцьве» і г. д. Ён жа, між іншага, зноў пераклаў у беларускую мову і выдаў за мяжою ў Львове ў 1882 г. «Пана Тадэўша» A. Міцкевіча.

У гэтым менш-больш часе, хоць было забаронена друкаваць пабеларуску, усё-ткі пісалі і распаўсюджвалі свае творы ў рукапісах Ялеш Франціш Вуль, Ю. Ляскоўскі, Н. Караткевіч, Фэлікс Тапчэўскі з Віцебску, Альгерд Абуховіч з Слуцку, Ананас КІсель з Магілева, Ян Шэмет-Палачанскі і другія. Багата пісаў на розныя беларускія тэмы, але парасейску і папольску, ведамы публіцысты А. Кіркор.

У канцы XIX і пазьней на пачатку XX ст. шырокую дзейнасьць на беларускай ніве праводзіў Казімір Кастравіцкі (Карусь Каганец) — паэт, пісьменьнік, маляр і дзеяч. Ён, пазнаўшы добра беларускую мінуўшчыну і бачачы несправядлівыя дачыненьні расейскае ўлады,а таксама абшарнікаў, усьведамляў беларускі народ як у сэнсе нацыянальным, так і сацыяльным. Як паэт Карусь Каганец апяваў славу свайго народу ў вершах, апавяданьнях і сцэнічных творах на гістарычныя тэмы («Сын Даніла»). Пры тым зьбіраў ён беларускія народныя творы, песьні, казкі і апрацоўваў іх. Адмоўныя бакі жыцьця ў нашым краі прадстаўляў у розных камэдыях, прыкладам «Модны Шляхцюк». Кастравіцкі быў здольным мастаком-маляром і рабіў розныя рысункі і малюнкі з беларускае прыроды ды з беларускага жыцьця. Забоціўся Кастравіцкі і пра асьвету беларускага народу. У сувязі з гэтым ён апрацоўваў беларускую граматыку і лемантар. Каганец, між іншага, напісаў прамову, падобную крыху да Багушэвічавае прадмовы да «Беларускае Дудкі», але больш шырокую і больш баёвую ў сэнсе нацыянальным. У прамове гэтай Каганец заклікае беларусаў шанаваць ня толькі беларускую мову, як гэта рабіў Багушэвіч, але звычаі, песьні, вопратку, прыпамінаючы адначасна, што прыгожая нашая краіна Беларусь мела сваіх слаўных і вялікіх людзей: вучоных, ваяводаў, гэтманаў, якія ня раз нават грэкамі і рымлянамі трэсьлі. Творы Каганца спачатку распаўсюджваліся ў рукапісах,а пазьней друкаваліся ў розных беларускіх газэтах і то не ўсе. Частка іх зусім бязьследна загінула.

Наўсуперак цяжкім абставінам і забаронам, накіраваным супроць беларусаў і беларускага руху ў канцы XIX ст., зьяўляліся ўсё-ж друкам дробныя вершаваныя ананімныя беларускія творы, а нават і большая кніжачка «Dziadzka Anton abo hutarka ab usim cysta sto balic, a camu balic — nia wiedaim?..». Ha вокладцы гэтае кніжкі надрукавана: «Wilno. U drukarni Marii Krasouskaj. 1892 г.» Кніжачка гэтая была вельмі папулярнай.

На навуковай ніве пад канец XIX стагодзьдзя зьявіліся такія вучоныя, як прафэсар Карскі, які напісаў і выдаў капітальную колькітамовую працу «Беларусы», з якое пазнавала сваю беларускую мову і літаратуру ўся беларуская інтэлігенцыя; прафэсар Кіеўскага Унівэрсытэту, ведамы гісторык-беларус М. Доўнар-Запольскі, прафэсары: Любаўскі, Пічэта, Браніслаў Эпімах-Шыпіла і другія.

Беларускія культурнікі ўсялякімі спосабамі стараліся як-небудзь зарганізавацца і залегалізавацца. Удалося ім гэта зрабіць у 1886 годзе пры рэдакцыі расейскае менскае газэты «Минский листок», дзе паўстаў гурток культурнікаў-інтэлігентаў, сябрамі якога былі: вучоны-гісторык М. Доўнар-Запольскі, паэта Я. Няслухоўскі, Завітневіч, Ляцкі, інж. Слупскі, архэолёг Татур Г., этнограф Дзямідовіч і інш. Яны арганізавана ўзяліся за дасьледную працу над беларускай гісторыяй, архэалёгіяй, этнаграфіяй і свае творы спачатку друкавалі ў «Минским листку», а пасьля ў выдаваных імі «Северо-Западных Календарох». Календароў гэтых удалося ім выдаць, наўсуперак цяжкім цэнзурным абставінам, аж 6, за 1888—1893 гады. Друкаваліся яны парасейску, але часамі праходзілі там і беларускія вершы Няслухоўскага. Расейцы, бачачы, што календары спэцыяльна разьвіваюць беларускае пытаньне, абставілі ўсё так, што пасьля 1893 г. календары ўжо не маглі зьяўляцца.

Тады, аднак, ужо зацікаўленьне беларускім пытаньнем шырака агортвала беларускую моладзь, што вучылася ў гарадох. Моладзь гэтая пачала арганізавацца. Зьяўляліся гурткі беларускіх студэнтаў у Пецярбурзе, Маскве, Варшаве, Кіеве, Кракаве, Харкаве, Адэсе.

У Маскве беларускі гурток зарганізаваўся ў васаблівых абставінах, бо ў вастрозе на Бутырках, дзе ў 1891 г., пасьля студэнцкіх «непарадкаў», сядзела шмат арыштаваных студэнтаў з нашага краю, а між імі і будучы беларускі пісьменьнік Антон Лявіцкі (Ядвігін Ш.). Гурток гэны пасьля, між іншага, выдаў пабеларуску «Сыгнал» Гаршына.

Студэнты Пецярбурскага Унівэрсытэту: Вацлаў Іваноўскі, Іван і Антон Луцкевічы, Бурбіс, Валэйка і другія ў 1899—1890 гг. зарганізавалі выдавецтва беларускага нелегальнага часапісу «Свабода». Першы нумар быў выданы ў Лябёдцы ў Лідзкім павеце, скуль паходзіў студэнт Іваноўскі. Далей, нажаль, выдавецтва «Свабоды» спынілася з прычыны рэвізіі і з усяго накладу першага нумару засталося толькі два экзэмпляры.

У 1902 г. у Пецярбурзе беларускія студэнты заснавалі гурток пад назовам: «Круг беларускае народнае прасьветы і культуры». Гэты гурток, між іншага, выдаў на гэктографе невялікія кніжкі «Калядную пісанку» і «Вялікодную пісанку». Апрача таго, ён выдаў «Вязанку» Няслухоўскага, падаючы яе ў цэнзуру як твор у баўгарскай мове.

Такім парадкам, паўставалі і працавалі першыя беларускія культурныя арганізацыі і гэтак разьвіваліся і павялічаліся рады першых змагароў за вызваленьне Беларусі.

XXV Першыя беларускія палітычныя арганізацыі.— «Наша Доля», «Наша Ніва».— Беларускія адраджэнцы.— Беларускае палітычнае, нацыянальнае, грамадзкае, культурнае, гаспадарскае і рэлігійнае жыцьцё перад першай сусьветнай вайной.

Беларускі адраджэнскі рух у канцы XIX і на пачатку XX стагодзьдзяў, не зважаючы на розныя перашкоды. пакрысе, але станоўка разьвіваўся. Гэтаю парою ў Расеі царскі пасад займалі Аляксандар III (1881 —1894), а пасьля Мікалай II (1894—1917).

Абодва яны былі хістлявымі. Раз яны пробавалі паладзіць з апазыцыяй, другі раз зноў цалком аддаваліся пад уплывы буржуазнае «чорнае сотні». У выніку гэтага ў Расейскай імпэрыі ня было парадку: далей разьвівалася рэлігійнае змаганьне, эксплёатацыя працоўных і масавая эміграцыя ў Амэрыку, дзе людзі шукалі лепшага жыцьця. У самой Расеі людзі таксама шукалі дарогі да лепшага жыцьця. Сацыялістычныя і рэвалюцыйныя арганізацыі, якія пашыралі думкі аб лепшай долі, разьвівалі штораз шырэй сваю дзейнасьць. Падтрымвалі іх эмігранты з замежжа — з Францыі, Швайцарыі, Ангельшчыны, дзе, між іншага (у Лёндане), друкавалася спэцыяльная рэвалюцыйная літаратура.

Сярод беларусаў таксама паўстала думка стварыць спэцыяльную палітычную арганізацыю, якая кіравала-б і праводзіла-б працу ў кірунку перабудовы ладу ў Расейскай імпэрыі. Такая першая беларуская палітычная арганізацыя паўстала ўзімку 1902 г. у Менску пад назовам «Беларуская Рэвалюцыйная Партыя». Неўзабаве яна зьмяніла свой назоў на «Беларускую Рэвалюцыйную Грамаду». Закладнікамі яе былі студэнты-беларусы пецярбурскіх вышэйшых школаў: Іван Луцкевіч, Антон Луцкевіч (Антон Навіна), беларускі пісьменьнік Казімір Кастравіцкі (Карусь Каганец), работнік Віктар Зелязей і інш. Адначасна паўстала арганізацыя гэтае партыі ў Вільні і ў Пецярбурзе. У Вільні заклалі яе студэнт Францішак Умястоўскі (Дзядзька Пранук) і гімназісты Бурбіс (Піліп), а ў Пецярбурзе — студэнт Вацлаў Іваноўскі (Вацюк Тройца) і курсістка, а пасьля ведамая беларуская паэтка, Алёіза Пашкевічанка (Цётка).

Беларуская Рэвалюцыйная Грамада хутка разьвіла шырокую дзейнасьць, зьбіраючы новых сяброў, выдаючы за межамі і распаўсюджваючы ў краі адозвы і творы Багушэвіча, Няслухоўскага і другія. У Лёндане, між іншага, былі выданыя творы Багушэвіча на папяроснай паперы пад назовам «Песьні», з напісам на вокладцы «С разрешения Синодальной Типографии», брашуры: «Як зрабіць, каб людзям стала добра на сьвеце», «Хто праўдзівы прыяцель беднага народу», «Гутарка аб тым, куды грошы мужыцкія ідуць» і ім падобныя брашуры.

У 1903 г. адбыўся першы зьезд Беларускае Рэвалюцыйнае Грамады. Зьезд прыняў праграму арганізацыі, пастанавіў дамагацца краёвай аўтаноміі для Беларусі з соймам у Вільні і культурна-нацыянальнай аўтаноміі для нацыянальных мяншыняў на Беларусі, наказаў распрацаваць зямельную праграму на аснове канфіскацыі бяз выкупу панскіх двароў, казённых земляў і інш. ды адначасна пастанавіў назваць сваю арганізацыю «Беларускай Сацыялістычнай Грамадой».

У 1904 г. паўстала другая палітычная беларуская арганізацыя «Сацыялістычная Партыя Белае Русі». На чале яе стаялі студэнты Варшаўскага Унівэрсытэту, беларусы: браты Трусоўскія, М. Фальскі і А. Жаба. Сацыялістычная Партыя праводзіла сваю дзейнасьць галоўным чынам у Гарадзеншчыне і толькі да 1906 г., а пасьля замерла.У 1905 г. у Менску быў скліканы беларускі сялянскі зьезд, які пастанавіў стварыць Беларускі Сялянскі Саюз і за прыкладам Беларускае Сацыялістычнае Грамады дамагаўся краёвай аўтаноміі для Беларусі з соймам у Вільні, адабраньня зямлі ад паноў, касьцёлаў, цэркваў, манастыроў і г. д. БСС меў цесную сувязь з БСГ і арганізаваў лучнасьць з вёскай.

З гэтага бачым, што ў 1905 г. на Беларусі былі тры беларускія палітычныя арганізацыі, якія змагаліся з царызмам за лепшую долю беларускага народу і разам з усімі рэвалюцыйнымі арганізацыямі Расеі рыхтаваліся да адкрытага рэвалюцыйнага выступленьня. Наймацнейшай з усіх гэных беларускіх арганізацыяў была Беларуская Сацыялістычная Грамада. Яна ў 1905 г. у Менску мела нават сваю падпольную друкарню, дзе друкаваліся ня толькі беларускія брашуры і адозвы, але таксама адозвы для сацыялістых польскіх, летувіскіх і расейскіх. У гэтай друкарні былі выданыя, між іншага, такія брашуры: «Што такое свабода?», «Чы будзе для ўсіх зямлі?», «Што такое канстытуцыя?», колькі рэвалюцыйных вершаў Цёткі, якія вельмі разыходзіліся, асабліва сярод работнікаў Віленшчыны, і багата іншых друкаў.

Беларускія адозвы і нават часапісы выдавалі і правінцыяльныя гурткі беларускіх арганізацыяў. Так, прыкладам, у м. Копылі пад рэдакцыяй 3. Жылуновіча, маладога гарбара, а пасьля пісьменьніка і супрацоўніка «Нашае Нівы» (псэўдонім «Цішка Гартны»), выйшаў нелегальны беларускі часапіс пад назовам «Голас нізу».

Побач з выдавецкай працай ішла і праца арганізацыйная. Адбываліся сходы, арганізаваліся гурткі моладзі, вечарыны, мітынгі і забастоўкі. Калі ў 1905 г. у Пецярбурзе выбухнула рэвалюцыя, яна хутка знайшла свае водгукі і на Беларусь Усюды адбываліся масавыя забастоўкі. У Вільні забастоўка абняла каля 4.000 работнікаў і трывала 3 дні. Менск баставаў таксама 3 дні. У Гомелі баставала каля 2.000 работнікаў на працягу цэлага тыдня. У м. Крынках Горадзенскае губэрні забаставала каля 2000 работнікаў. Тут уладу работнікі поўнасьцю ўзялі ў свае рукі, паліцыя-ж цэлы дзень не магла нават увайсьці ў местачка. У Віцебску баставалі 6 дзён 1200 работнікаў. Забастоўкі ў сярэднім ад 2 да 4 дзён адбываліся ва ўсіх губэрскіх і паветавых гарадох Беларусі. На вёсках у шмат якіх месцах былі баёвыя дружыны, што ўжывалі тэрор у дачыненьні да паноў і самавольна секлі лясы, падпальвалі панскія стагі, двары і г. д.

На пачатку 1906 г. адбыўся другі зьезд Беларускае Сацыялістычнае Грамады. На ім, між іншага, пастаноўлена, што Беларусь павінна быць аўтаномнай рэспублікай.

Рэвалюцыя 1905 г. у Расеі хоць і была здушаная царскай уладай, не прайшла ўсё-ж бяз водгаласу. Цар мусіў пайсьці на адступкі, як у сацыяльнай галіне, так і ў галіне культурнай і асьветнай. Дзякуючы гэтаму 30 ліпеня 1905 г. цар абвесьціў маніфэст аб рэлігійнай вольнасьці і грамадзкіх свабодах, з якога беларусы найбольш скарысталі.

Зараз-жа ў верасьні 1906 г. у Вільні сарганізавалася выдавецтва першае легальнае беларускае газэты «Наша Доля». На чале выдавецтва стаялі сябры Цэнтральнага Камітэту Беларускае Сацыялістычнае Грамады браты Іван і Антон Луцкевічы. У рэдакцыі таксама бралі дзейны ўдзел А. Уласаў ды Вацлаў Іваноўскі. «Наша Доля» паставіла сабе за мэту абарону інтарэсаў вясковага народу і пашырэньне асьветы ў зразумелай яму мове. Дарма што праграма была такая сьціплая, царская цэнзура не дала «Нашай Долі» магчымасьці існаваць. Усе выданыя 6 нумароў паліцыя сканфіскавала і газэту зачыніла. Тады тыя-ж людзі пачалі выдаваць новую газэту «Наша Ніва», якая яшчэ больш сьціпла выказала свае задачы ў першым нумары, кажучы, што будзе «старацца, каб усе беларусы, што ня ведаюць, хто яны ёсьць, зразумелі, што яны беларусы і людзі, каб пазналі свае правы і памагалі нам у нашай рабоце».

Дзякуючы такім сьціплым мэтам і сваёй нягучнасьці «Наша Ніва» існавала і выходзіла аж да 1915 году і адыйграла ў беларускім адраджэнскім руху вельмі вялікую ролю. «Наша Ніва» усьведамляла народ, гуртавала кал я сябе беларускую інтэлігенцыю, беларускіх пісьменьнікаў, паэтаў і іншых працаўнікоў з беларускае адраджэнскае нівы. «Наша Ніва», якая пасьля выступала і шырэй, чымся было сказана ў першым нумары, сталася цэнтрам і ідэйным асяродкам беларускага адраджэнскага

На балонах «Нашае Нівы» ставілі свае першыя крокі ў літаратуры, расьлі, узгадоўваліся і разьвіваліся найвялікшыя беларускія паэты і пісьменьнікі: Максім Багдановіч, Алесь Гарун, Янка Купала, Максім Гарэцкі. У «Нашай Ніве» таксама друкаваліся творы Цёткі, Ядвігіна Ш., А. Паўловіча, Каганца, Галубка, К. Буйлы, Власта (В. Ластоўскага), Я. Лёсіка і цэлае плеяды іншых беларускіх паэтаў і пісьменьнікаў, якія сталі пісьменьнікамі ў вялікай меры дзякуючы працы «Нашае Нівы». Аб тым, як шырака «Наша Ніва» абыймала беларускае сялянства, сьведчыць факт, што яна мела больш за 3.000 карэспандэнтаў з усіх куткоў Беларусі.

У Пецярбурзе з нелегальнага беларускага студэнцкага гуртка ў 1906 г. паўстала выдавецкая суполка «Загляне сонца і ў наша ваконца». Галоўным арганізатарам яе быў Вацлаў Іваноўскі. Суполка гэтая выдавала беларускія кніжкі з галіны прыгожае літаратуры, школьныя падручнікі і навукова-папулярныя брашуры, якія ня месца тут пералічаць.

Для ўзмацненьня беларускае выдавецкае працы пасьля ў Вільні паўстала выдавецтва «Нашая Хата», Беларускае Выдавецкае Таварыства, а таксама беларуская кнігарня. Беларускія кнігарні былі адчыненыя і ў Менску, дзе існавала беларуская выдавецкая суполка «Менчук». У 1907 г. дзякуючы стараньням беларускіх адраджэнцаў -культурнікаў адбыўся першы беларускі настаўніцкі зьезд. На зьезьдзе пастаноўлена стварыць «Беларускі Вучыцельскі Саюз» і імкнуцца да таго, каб беларускія дзеці навучаліся ў іхнай роднай беларускай мове. Вучыцельскі саюз існаваў нелегальна, і калі паліцыі ўдалося выкрыць яго, дык шмат каму з беларускіх дзеячоў давялося за яго пацярпець.

На пачатку XX стагодзьдзя, калі так моцна ажывіўся беларускі адраджэнскі рух, пачаўся і беларускі хрысьціянскі рух, асабліва сярод маладога беларускага каталіцкага духавенства. Беларуская нацыяльная думка пачала выяўляцца сярод клерыкаў Віленскае Каталіцкае Духоўнае Сэмінарыі і Духоўнае Каталіцкае Акадэміі ў Пецярбурзе, дзе паўсталі нават беларускія гурткі.

Быў яшчэ гурток беларускіх клерыкаў у Інсбруку і Мюнхене (Нямеччына), дзе група беларускіх клерыкаў у 1907—1909 гг. адбывала вышэйшыя студыі. З Віленскае Духоўнае Сэмінарыі і Каталіцкае Духоўнае Акадэміі выйшла шмат беларускіх духоўнікаў. Яны адыйгравалі і адыйграваюць у беларускім руху вельмі паважную ролю.

У 1913—1915 гг. у Вільні дзякуючы стараньням беларускіх каталіцкіх духоўнікаў выдаваліся беларускі каталіцкі часапіс пад назовам «Bielarus» i беларускія рэлігійныя кніжкі, беларускі малітаўнік «Boh z nami» і другія.

Беларускі адраджэнскі рух разьвіваўся нават сярод вучнёўскае беларускае моладзі сярэдніх школаў у Вільні, Горадні і іншых гарадоў. Так, прыкладам, у Горадні пры тамашняй гімназіі ў 1909—1914 гг. пад апекай кс. Фр. Грынкевіча існаваў беларускі гурток «Хатка». Згуртаваная ў ім моладзь ладзіла беларускія вечарынкі, гутаркі, а ў 1913 г. выдала і сваю газэтку «Kolas nasaj nivy» (Колас нашай нівы).

У Вільні існавалі беларускія вучнёўскія гурткі пры Віленскім «Крестьянском Институте» і пры Хэмічна-Тэхнічнай Школе.

Беларускія адраджэнцы, належна ацаняючы ролю і ўзгадаваньне моладзі, у 1914 г. у Менску пачалі выдаваць адмысловы месячны літаратурна-навуковы часапіс для моладзі «Лучынка» і часапіс для беларускіх дзяцей «Іскрачка». У гэтым самым годзе ў Пецярбурзе пачаў выходзіць беларускі студэнцкі часапіс «Раніца», які меў быць лучнікам між усімі студэнтамі і ўсімі беларускімі студэнцкімі гурткамі, што ўжо існавалі ня толькі ў такіх гарадох, як Пецярбург, дзе быў «Беларускі Навукова-Літаратурны кружок студэнтаў Пецярбурскага Унівэрсытэту», «Беларускі студэнцкі хаўрус» пры Сельскагаспадарскім Інстытуце, Беларускі Гурток пры Каталіцкай Духоўнай Сэмінарыі і Арганізацыя студэнтак Пецярбурскіх Жаноцкіх Курсаў, але нават у правінцыяльных гарадох, пры Глухаўскім Настаўніцкім Інстытуце ў Чарнігаўшчыне, пры унівэрсытэце ў Дорпаце, пры Феадосеўскім Настаўніцкім Інстытуце ў Крыме, пры Інстытуце Сельскае Гаспадаркі ў Пулавах, ды нават за межамі, у Чэхіі, у м. Табор. У 1912 г. у Пецярбурзе пачаў выходзіць літаратурны і навуковы часапіс «Маладая Беларусь».

Памятавалі тады ўжо беларусы і аб патрэбе разьвіцьця беларускае гаспадаркі, і таму ў 1912 г. у Менску пад рэдакцыяй А. Уласава пачаў выходзіць беларускі сельскагаспадарскі часапіс «Саха», а на правінцыі ў шмат якіх месцах дзякуючы стараньням беларусаў паўставалі каапэратывы (так, прыкладам, Ядвігін Ш. залажыў каапэратыў у Радашкавічах).

Пачынаючы ад 1910 г. пачаў разьвівацца і беларускі тэатр. Праўда, і раней адбываліся беларускія паказы, ужо ў 1846 г. у Менску была паказаная першая беларуская опэра «Сялянка» з музыкай Ст. Манюшкі і пазьней у розных мясцовасьцях адбываліся розныя беларускія спэктаклі, але яны ня мелі арганізаванага грамадзкага характару. Тымчасам у 1910 г. у Вільні быў наладжаны першы беларускі спэктакль, спэцыяльна зарганізаваны беларускім драматычным гуртком пад кіраўніцтвам Фр. Аляхновіча. Гэты гурток далей існаваў і ладзіў беларускія паказы. У гэным самым годзе адбываліся ўжо вечарыны ў Пецярбурзе, Горадні, Слуцку, Полацку, Дзісьне і іншых месцах у краі і ў Расеі, дзе былі на эміграцыі або на навуках беларусы. Да разьвіцьця беларускага тэатру багата, між іншым, прычыніўся Ігнат Буйніцкі, які зарганізаваў у Вільні беларускі хор і балет і з ім аб'яжджаў па розных месцах, здабываючы вялікія пахвалы і папулярнасьць.

Дзейнасьць беларускіх адраджэнцаў не абмяжоўвалася на працы ў краі, але расьцягвалася і за межы. Так, прыкладам, прадстаўнікі Беларускае Сацыялістычнае Грамады бралі ўдзел у зьезьдзе партыяў Расеі ў 1904 г. у Парыжы, у 1905 г. у зьезьдзе аўтанамістых-фэдэралістых у Жэнэве, а ў 1908 г. у Усеславянскім Зьезьдзе Паступовага Студэнцтва ў Празе. На зьездах гэтых беларускія дэлегаты знаёмілі ўдзельнікаў з гісторыяй Беларусі і беларускага народу, з ягонымі імкненьнямі і дамагаліся для беларусаў беларускіх школаў, магчымасьцяў для культурнага, гаспадарскага і дзяржаўнага разьвіцьця.

Наагул, беларускі адраджэнскі рух у гэтак званую нашаніўскую пару (1906—1915) разьвіваўся хутка і ўсебакова. За гэны час вырасла цэлая плеяда беларускіх паэтаў, пісьменьнікаў, навукоўцаў-гісторыкаў, філёлёгаў, літаратураведаў, географаў, кадры беларускага духавенства, кадры беларускіх настаўнікаў і іншых культурных і грамадзкіх працаўнікоў, якія сьведама і цьвёрда вялі сваю работу ў кірунку адраджэньня Беларусі.

Расейская чорная сотня старалася зьбіць гэтую работу з правільнага шляху, і з гэтай мэтай у Вільні выдаваліся газэты парасейску «Крестьянин», «Белорусская Жизнь», а пасьля «Северо-Западная Жизнь», але яны ня мелі ніякіх удачаў. Беларускі адраджэнскі рух глыбака пушчаў карэньне ў беларускія народныя масы. Беларускія паэты, творчасьць якіх здабывала шырокі сусьветны розгалас і высокую ацэну эўрапэйскіх знайкаў, сваймі палкімі і прарочымі словамі заклікалі да працы і змаганьня штораз большыя кадры адраджэнцаў.

XXVI Сусьветная вайна і беларускі адраджэнскі рух.— Рэвалюцыя ў Расеі.— Усебеларускі Кангрэс.— Беларуская Рада.— Акт 25 сакавіка 1918 г.— Арганізацыя беларускага войска.— Змаганьне за рэалізацыю акту 25 сакавіка.— Бальшавіцка-польская вайна.— Слуцкае паўстаньне.— Рыскі трактат.— Падзел Беларусі.

Выбух сусьветнае вайны ў 1914 годзе,"у часе якое выступілі з аднаго боку Нямеччына і Аўстрыя, а з другога боку — Расея, Францыя і Ангельшчына з сваймі хаўрусьнікамі, перапыніў дзейнасьць беларускіх адраджэнцаў, бо ваенныя падзеі ў вялікай меры адбываліся на беларускіх землях. Ваенныя зьнішчэньні, мабілізацыя, завойстраныя ваенныя законы, уцякацтва спынілі працу беларускіх часапісаў, выдавецтваў і арганізацыяў у Вільні, Менску і іншых гарадох, але ненадоўга. Бо тады, калі ў Вільні спыніўся выхад «Нашае Нівы», дык у Пецярбурзе пачалі выдавацца новыя беларускія часапісы «Сьветач», «Дзяньніца». Выдавалі іх тыя беларусы, што там працавалі або вучыліся. Адначасна яны пачалі арганізаваць беларускіх уцекачоў.

Пасьля заняцьця немцамі ў 1915 г. Заходняе Беларусі і гораду Вільні, дзе засталася паважная група беларускіх адраджэнцаў, беларуская праца там ізноў разьвівалася. Насамперш паўстаў у Вільні «Беларускі Камітэт Помачы пацярпеўшым ад вайны», які згуртаваў каля сябе ўсіх беларусаў і ня толькі памагаў ахвярам вайны, але адначасна праводзіў беларускую нацыянальную адраджэнскую працу, арганізуючы беларускія выступленьні на палітычнай арэне і закладаючы першыя ў вадраджэнскую пару беларускія легальныя школы.

У 1915 г. з ініцыятывы беларусаў у Вільні паўстала Канфэдэрацыя Вялікага Княства Літоўскага. У склад яе ўваходзілі прадстаўнікі ад беларусаў і летувісаў, а таксама прадстаўнікі нацыянальных мяншыняў нашага краю. Канфэдэрацыя гэтая 19.XII. 1915 г. апублікавала унівэрсал, дамагаючыся, каб беларускія і летувіскія землі, што належалі даўней да Вялікага Княства Літоўскага і былі ўжо занятыя нямецкім войскам, у новых гістарычных абставінах станавілі непадзельнае цела на фундаманьце дзяржаўнасьці Беларусі і Летувы. Але думка ўзнаўленьня Вялікага Княства, відаць, аджыла свой век. Яна не знайшла шырэйшага падтрыманьня ані сярод беларусаў, ані сярод летувісаў. Летувісы проста баяліся, каб у супольным беларуска-летувіскім гаспадарсьцьве іх не заліла беларуская бальшыня, і стараліся тварыць свае гаспадарства самастойна, знаходзячы шырокае падтрыманьне з нямецкага боку. Некаторыя мясцовыя палякі заклікалі беларусаў і летувісаў да фэдэрацыі Летувы і Беларусі з Польшчай, але тым-жа самым часам вялі змаганьне з беларускім і летувіскім адраджэнскім рухам, пашыраючы палёнізацыйную акцыю. Такім парадкам, канфэдэрацыя распалася і нанова ўзнаўлялася нацыянальнае змаганьне.

Малады беларускі адраджэнскі рух апынуўся пад паважнаю пагрозаю з польскага боку, на якім стаялі ўсе абшарнікі, духавенства і бальшыня інтэлігенцыі і дзе сканцэнтраваліся вялікія матар'яльныя сродкі, а таксама і моцная свая традыцыя. Беларускі рух быў слабейшы і ня меў праўнага апорышча. Немцы, праўда, дазвалялі закладаць афіцыйна беларускія школы, аб чым пад расейскай уладаю няможна было і думаць, але над беларусамі вісеў яшчэ польскі і расейскі праклён ды паніжэньне беларускае мовы і культуры, якую звалі мужыцкаю, ды не дапушчалі ў грамадзкае, культурнае і палітычнае жыцьцё.

Аднак у гэтую пару, 16.1.1916 г., нямецкі фэльдмаршал Гіндэнбург выдаў загад аб тым, што беларуская мова мае аднолькавыя правы з іншымі краёвымі мовамі як у публічным, грамадзкім жыцьці, так і ў жыцьці культурным ды асьветным. Гэты гістарычны загад зьвярнуў беларускай мове ейныя правы і надзвычай моцна дапамог беларусам у змаганьні за беларускае школьніцтва. Лік пачаткавых беларускіх школаў хутка ўзрос да 200. У самой Вільні адчынена колькі беларускіх школаў. У Сьвіслачы Ваўкавыскага павету 15.X.1916 г. паўстала першая беларуская настаўніцкая сэмінарыя. У Вільні ўзнавіла сваю дзейнасьць Беларускае Выдавецкае Таварыства, пачаў выходзіць два разы на тыдзень новы беларускі часапіс «Гоман», зарганізаваўся Беларускі клюб (1916), таварыства помачы бедным дзецям «Золак». «Навуковае Беларускае Таварыства» (1918), «Беларускі Вучыцельскі Саюз», «Цэнтральны Саюз беларускіх нацыянальных грамадзкіх арганізацыяў», каторы адыйграваў ролю беларускага народнага прадстаўніцтва Беларускі Музэй ды іншыя беларускія арганізацыі і ўстановы Узнавіліся так сама беларускія тэатральныя паказы ў Вільні, здабываючы вельмі вялікую папулярнасьць.

Найвыдатнейшымі беларускімі дзеячамі ў гэную пару ў Вільні былі браты Луцкевічы, Вацлаў Ластоўскі, др. Інж. Вацлаў Іваноўскі, кс. Ул. Талочка і Янка Станкевіч Яны дбалі аб беларускай працы ў Вільні і Заходняй Беларусі і выступалі за межамі Так, прыкладам бела руская дэлегацыя з Вільні брала ўдзел у красавіку месяцы 1916 г у канфэрэнцыі народаў Расеі ў Штокгольме дзе заявіла, што «беларускі народ жджэ на вызваленьне з пад расейскае няволі» У гэтым жа самым годзе на III канфэрэнцыі народаў у Лёзане палажэньне беларусаў было прадстаўленае ў мэмарыяле, у якім, між іншага, гаварылася, што «Цяпер, дзякуючы канфэрэнцыі народаў, мы маем магчымасьць першы раз за 120 гадоў заявіць цывілізаванаму сьвету аб поўным браку ў нас правоў, ад каторага мы цярпелі ў дзяржаве Расейскай Мы просім цывілізаваных народаў спагады нам і пад трыманьня, каб змусіць шанаваць нашы нацыянальныя і культурныя правы Мы можам мець нарэшце надзею, што які б сабе ня быў канец вайны эўрапэйскія народы памогуць нам запэўніць Беларусі ўсе палітычныя і культурныя правы, якія дадуць нашаму народу магчымасьць вольна разьвіваць свае інтэлектуальныя маральныя і эканамічныя сілы і што гэтыя правы дазволяць нам быць гаспадарамі на нашай уласнай зямельцы».

Тымчасам у Расеі насьпявалі падзеі. Выліліся яны ў 1917 г у вялікую рэвалюцыю і закалот. Пачаліся вялі кія зьмены. Беларусы адразу выкарысталі гэта Беларускі рух незвычайна ажывіўся. Ва ўсей Усходняй і Цэнтральнай Беларусі, ва ўсіх цэнтрах Расеі паўставалі беларускія арганізацыі а на фроньце арганізаваліся беларусы-вайскоўцы

Ужо 15.III.1917 г. у Пецярбурзе зьявілася дэклярацыя беларусаў, дзе гаварылася, што Расея павінна быць рэарганізаваная на асновах фэдэральнае рэспублікі, бо толькі на гэтай дарозе магчымае правільнае разьвязаньне грамадзка- дэмакратычных пытаньняў усіх народаў Расеі наагул і беларусаў у паасобку.

25.III.1917 г. у Менску адбыўся зьезд Беларускае Сацыялістычнае Грамады. Ён выказаўся за аўтаномію Беларусі ў фэдэральнай расейскай рэспубліцы.

25, 26 1 27.III.1917 г. у тым самым Менску адбываўся І зьезд прадстаўнікоў усіх беларускіх арганізацыяў, на якім таксама пастаноўлена імкнуцца да перабудовы Расейскай імпэрыі з тым, каб Беларусь была аўтаномнай рэспублікай. У канцы зьезд выбраў Беларускі Нацыянальны Камітэт. На чале камітэту сталі ведамы абшарнік, сябра «Дзяржаўнае Думы» Р. Скірмунт, аграном А. Смоліч, юрысты П. Аляксюк, юрысты Л. Заяц, каапэратар Будзька, урадавец В. Фальскі, кандыдат філелёгіі Б Тарашкевіч, кс. В. Гадлеўскі, Е. Канчар, П. Краскоўскі, А. Бурбіс, К. Кастравіцкі, Бабарыкін, адвакат Ф. Шантыр, інж. Л. Дубейкаўскі і З. Жылуновіч.

24—25 траўня 1917 году ў Менску адбыўся зьезд беларускага каталіцкага духавенства. Зьезд духавенства між іншага, пастанавіў дамагацца шырокай аўтаноміі для Беларусі і ўвядзеньня беларускае мовы ў сьвятынях.

Хутка пасьля зьезду беларускага каталіцкага духавенства ў Пецярбурзе паўстала «Хрысьціянская Дэмакратычная Злучнасьць», якая пазьней пераназвалася ў Беларускую Хрысьціянскую Дэмакратыю. Партыя гэтая, на чале якое спачатку стаяў кс. др. Ф. Абрантовіч, пачынаючы ад 1917 г. аж да 1936 г. выдавала часапіс «Крыніца».

У сувязі з тым што на чале Беларускага Нацыянальнага Камітэту стаяў абшарнік, сярод шырокіх колаў беларусаў паўстала незадавальненьне. Яно давяло да таго, што хутка паўстала Цэнтральная Рада Беларускіх Арганізацыяў і Партыяў, да якое маглі належаць толькі дэмакратычныя арганізацыі.

У Маскве ў гэным часе паўстала Беларуская Народная Грамада. Яна гуртавала ўсе беларускія ўцякацкія арганізацыі, раскіданыя па розных гарадох (Кіеве, Адэсе, Маскве, Калузе, Саратаве, Тамбове і інш.).

Першыя гурткі беларусаў-вайскоўцаў, як падае К. Езавітаў у «Беларускай Газэце» (№ 45 з 1943 г.), пачалі закладацца ў пачатку траўня. Закладалі іх сьведамыя беларускія работнікі, якія былі змабілізаваныя ў розныя тэхнічныя вайсковыя часткі, і сьведамая беларуская інтэлігенцыя, якая таксама апынулася ў арміі ў якасьці вайсковых чыноўнікаў, унтэр-афіцэраў і афіцэраў. Асабліва энэргічна працавалі змабілізаваныя ў армію беларускія народныя настаўнікі.

З тых вестак, якія ўдалося сабраць, вынікае, што 1-шы гурток беларусаў-вайскоўцаў быў закладзены 8 траўня 1917 г. у Рызе малодшым унтэр-афіцэрам 24-е асобнае тэлеграфнае роты Язэпам Мамонькам. Тады паўсталі паасобныя гурткі пры іншых частках XII арміі на Паўночным фроньце, арганізацыю якіх кіравалі, разам з Я. Мамонькам, паручнік Макарэвіч і Якуб Дадон. Бадай адначасна ў Балтыцкім флёце працаваў матрос Васіль Муха, які заклаў арганізацыю «Маракоў-беларусаў Балтыцкага флёту»; прыцягнуўшы да яе і гэнэрала Аляксяеўскага ў Выбаргу. Сярод беларусаў-вайскоўцаў у Петраградзе працаваў падпаручнік 2-га кулямётнага запаснага палку Алесь Чарвякоў, сябра Цэнтральнага Камітэту БСГ. На румынскім фроньце першыя вайсковыя беларускія гурткі заклалі: паручнік Антон Баліцкі, Сьцяпан Некрашэвіч і Алесь Кучынскі, якія пазьней арганізавалі моцнае асяродзьдзе беларускага нацыянальнага руху ў Адэсе. На Каўкаскім фроньце закладаў гурткі паручнік Язэп Троська, на Кіеўскім — паручнік Канстантын Hop, у 5-й арміі пад Дзьвінскам працаваў К. Езавітаў, а на Заходнім фроньце — старшы унтэр-афіцэр 24-га транспарта Сымон Рак-Міхайлоўскі, 546-га пяхотнага Ваўчанскага палку капітан Ярушэвіч, 372-й Менскай дружыны капітан Адамовіч, 43-га Сібірскага стралецкага палку падпаручнік Ігнат Дварчанін ды шмат іншых. У Барысаве беларускіх вайскоўцаў арганізаваў Б. Захарка.

Усе гэтыя вайсковыя гурткі паўставалі ў траўні, чырвені і ліпені месяцах з ініцыятывы і нацыянальнага пачуцьця паасобных беларускіх афіцэраў і жаўнераў, якія адчувалі і добра разумелі безадкладную патрэбу самаарганізацыі ўсіх беларусаў, дзе-б яны ні былі.

Вайсковыя гурткі шукалі сувязі з БСГ і БНК, патрабуючы стварэньня асобнае цэнтральнай арганізацыі, якая задзіночвала-б усе лічныя палкавыя, дружынныя, дывізыйныя і гарнізонныя гурткі ды выдавала-б для іх сваю беларускую газэту.

Дзеля таго ў Менску пасьля колькіх беларускіх жаўнерскіх зьездаў стварылася Цэнтральная Беларуская Вайсковая Рада. Зараз-жа пасьля гэтага, у кастрычніку 1917 г., Цэнтральная Рада Беларускіх Арганізацыяў і Партыяў пераназвалася ў Вялікую Беларускую Раду, вызнаўшы сябе за агульнае беларускае народнае прадстаўніцтва.

У лістападзе месяцы 1917 году ў Пецярбурзе зарганізаваўся Беларускі Акруговы Камітэт пры ўсерасейскім савеце сялянскіх дэпутатаў. Камітэт гэты быў станоўка прарасейскай бальшавізуючай арыентацыі. На чале яго стаў Е. Канчар. У лістападзе адбылося таксама колькі беларускіх бальшавіцкіх зьездаў у Менску.

Апрача таго, тады-ж паўсталі: Беларуская Партыя Народных Сацыялістых, Партыя Беларускіх Сацыялістых-Рэвалюцыянэраў, Партыя Беларускіх Сацыялістых-Дэмакратаў, Беларуская Арганізацыя Чыгуначнікаў, Выканальны Камітэт Вайсковых Беларусаў Паўночнага, Заходняга, Паўдзённа-Заходняга і Румынскага фронтаў. Усіх беларускіх арганізацыяў цяжка нават і пералічыць, бо было іх запраўды багата па розных гарадох і местачках. Няможна таксама пералічыць усіх беларускіх зьездаў, нарадаў, якія адбываліся вельмі часта. Зазначым адно, што беларусы бралі ўдзел у вагульнай маскоўскай дзяржаўнай нарадзе, у прадпарлямэньце Расейскае рэспублікі, у зьезьдзе народаў у Кіеве і іншых. На маскоўскай дзяржаўнай нарадзе ў жніўні 1917 г. беларускімі дэлегатамі былі: В. Ластоўскі, Я. Дыла, Р. Астроўскі і А. Бурбіс.

Разьвіцьцё рэвалюцыйнага руху ў Расеі, вялікая колькасьць розных беларускіх арганізацыяў вымагала стварэньня адзінага найвышэйшага кіраўнічага беларускага воргану і заняцьця беларускім народам выразнага становішча. Усё гэта прычынілася да таго, што зьявілася думка склікаць Усебеларускі Кангрэс, у якім узялі-б удзел беларусы ўсіх палітычных кірункаў і прадстаўнікі ўсіх беларускіх арганізацыяў. На кангрэсе гэтым мелася быць і дэлегацыя бальшавікоў, але яна спазьнілася і ня мела ніякага ўплыву на ход кангрэсу.

Склікала Усебеларускі Зьезд-Кангрэс Вялікая Беларуская Рада. Пачаўся ён у Менску 15 сьнежня 1917 г. у памешканьні Гарадзкога Тэатру. Сабралася на кангрэс 1 872 дэлегаты, з якіх 1 167 было з пастаноўкім, а 705 — з дарадным голасам. Былі сярод іх прадстаўнікі ад усяе Беларусі. За старшыню кангрэсу быў абраны праф. Серада, за ягонага заступніка — Вазіла, а за сакратароў — паэта Прушынскі (Алесъ Гарун), Калядка, Гушча, Грыб і Шэўчук. Адначасна выбралі Раду Зьезду з 71 прадстаўніка, названую Радаю Старэйшых. На кангрэсе адразу выявіліся дзьве групы: незалежніцкая і русафільская. Група незалежнікаў складалася галоўна з старых беларускіх дзеячоў, вялікай часткі жаўнераў і прадстаўнікоў ад Гарадзеншчыны, Віленшчыны (уцекачоў), Меншчыны і Смаленшчыны і імкнулася да таго, каб стварыць беларускую дзяржаву. Група русафільская, за якой стаялі прадстаўнікі Віцебшчыны і Магілеўшчыны, хацела, каб Беларусь мела цесную лучнасьць з Расеяй.

Змаганьне між групамі пільна сачылі бальшавікі, якія мелі ўжо ў сваіх руках уладу і дэлегацыя якіх, як ужо гаварылася, чамусьці спазьнілася на кангрэс. Калі бальшавікі спасьцяраглі, што бальшыня зьезду стаіць на дзяржаўным гледзішчы, 17.XII.1917 г. абкружылі будынак, дзе адбываўся кангрэс, войскам, абставілі панцырнікамі і кулямётамі і сілай кангрэс разагналі, хоць ягоныя ўдзельнікі рабілі ў дзьверах барыкады і не паддаваліся. Шмат удзельнікаў кангрэсу бальшавікі пабілі і арыштавалі. Не зважаючы на вялікае забурэньне ў залі сакратару кангрэсу Грыбу ўдалося ўсё-ж-ткі прачытаць рэзалюцыю, якая абвяшчала Беларусь рэспублікай і была пацьверджаная ўсім кангрэсам.

Пасьля разгону кангрэсу ягоныя дэлегаты 18.XII. 1917 г. сабраліся ў чыгуначным дэпо і перадалі Радзе Зьезду паўнамоцтвы на далейшае змаганьне за ідэалы беларускае дзяржаўнасьці. Рада Зьезду выбрала Выканальны Камітэт і даручыла яму кіраўніцтва беларускай справай.

Калі бальшавікі разганялі ў Менску Усебеларускі Кангрэс, у Берасьці адбываліся мірныя перамовы між Нямеччынай і бальшавіцкай Расеяй. Выканальны Камітэт Усебеларускага Кангрэсу, хоць існаваў блізу што нелегальна, усё-ж выслаў сваю дэлегацыю на чале з д-рам Цьвікевічам у Берасьце, каб яна бараніла там беларускія інтарэсы. Дэлегацыі беларускай самастойна не ўдалося ўзяць удзелу ў перамовах, таму беларускія дэлегаты зьяўляліся ў форме раднікаў украінскае мірнае дэлегацыі, якая была афіцыйна дапушчаная да перамоваў і якая прыхільна ставілася да беларусаў. Але з мірных перамоваў нічога ня выйшла. Нямецкае войска выступіла супроць бальшавікоў і пасоўвалася на ўсход. Бальшавікі загадзя пакідалі Беларусь і 19 лютага 1918 г. ня было іх ужо ў Менску. Уладу ў горадзе і акрузе ўзяў у свае рукі Выканальны Камітэт Усебеларускага Зьезду. Ён 21.11.1918 г. абвесьціў сябе найвышэйшай уладай на Беларусі і зьвярнуўся да жыхарства з наступнай Першай устаўной граматай «Да народаў Беларусі»:

«Родная старонка наша апынулася ў новым цяжкім стане. Дзе цяпер улада, што была тут, няведама, мы стаімо перад тым, што наш край можа быць заняты нямецкімі войскамі. Мы павінны ўзяць свой лес ва ўласныя рукі. Беларускі народ павінен зьдзейсьніць сваё права на поўнае самаазначэньне, а нацыянальныя меншасьці на нацыянальна-пэрсанальную аўтаномію. Правы нацыі павінны знайсьці сваё зьдзейсьненьне шляхам скліканьня на дэмакратычных асновах Устаноўчага Сойму. Але і да скліканьня Устаноўчага Сойму ўся ўлада на Беларусі павінна належыць тым народам, якія на ёй жывуць. Выканаўчы Камітэт Рады Першага Усебеларускага Зьезду, папоўнены прадстаўнікамі рэвалюцыйнай дэмакратыі нацыянальных меншасьцяў, зьдзяйсьняючы мэты Зьезду, абвяшчае сябе часовай уладай на Беларусі для кіраваньня краем і скліканьня, як можна хутчэй, Усебеларускага Устаноўчага Сойму на аснове агульнага, простага, роўнага, тайнага і прапарцыянальнага выбарчага права для ўсякага дарослага, ня лічучыся з нацыянальнасьцю, вызнаньнем і родам. Часовую народную ўладу краю, якая ставіць сабе мэтай абарону і зацьверджаньне заваяваньняў рэвалюцыі, будзе зьдзейсьняваць створаны намі Народны Сакратарыят Беларусі, які ад гэтага дня пачаў выконваць свае абавязкі. Пэрсанальны склад Сакратарыяту будзе апублікаваны пасьля.

Дадзена ў Менску-Беларускім 21 (8) лютага 1918 г.

Выканаўчы Камітэт Рады Усебеларускага Зьезду».

У Народны Сакратарыят, які быў першым беларускім урадам, увайшлі: Язэп Варонка, старшыня і кіраўнік замежных справаў, I Макрэеў — нутраныя справы, А. Смоліч — асьвета, Э. Бялевіч — юстыцыя, др. I. Серада — народная гаспадарка, інж. В. Рэдзька — камунікацыя, П. Бадунова — сацыяльная апека, П. Злобін — для расейскіх справаў, Карач — пошта і тэлеграф, П. Крэчэўскі — кантроля, Т. Грыб — земляробства, Белкінд — скарб, Гутман — першы заступнік старшыні і для жыдоўскіх спраў, К. Езавітаў — вайсковыя справы і другі заступнік старшыні і Л. Заяц — кіраўнік справаў.

У гэным часе, калі беларусы стараліся зарганізаваць сваю дзяржаву і сваю армію, у Усходняй Беларусі па дварох польскіх паноў арганізаваліся польскія аддзелы гэн. Доўбар-Мусьніцкага. Калі бальшавікі ўцякалі з Беларусі, гэн. Доўбар-Мусьніцкі разьвіў шырокую дзейнасьць, забраў Жлобін, Воршу, Рагачоў, Дубна, Бабруйск, Магілеў, рабаваў грамадзкія касы, вёскі, расстрэльваў беларускіх сялянаў і жаўнераў, якія баранілі беларушчыны і якім ён прыпісваў бальшавізм.

У гэтыя неспакойныя часы калі ўлада акупантаў на Беларусі часта зьмянялася і прыходзілі часы безуладзьдзя, атаманшчына з Украіны перакідалася на Беларусь Збройныя аддзелы ўрываліся на беларускае Палесьсе каб яго ўкраінізаваць. У 1918 годзе украінская банда пад назовам «Бурлакі» шырыла пострах у Кобрынскім павеце. Яна забівала беларускіх настаўнікаў, якія працавалі тут у беларускіх школах. Яны глыбака рэзалі нажамі ўздоўж усяго цела свае ахвяры пасыпалі раны сольлю і пакідалі іх паміраць у страшэнных мучэньнях. Яны казалі, што тут павінны быць украінскія школы, а кожнаму беларускаму настаўніку будзе тое самае, калі ён будзе вучыць дзяцей у беларускай школе. Беларускія вайсковыя групы, раскінутыя ў розных арміях у Віцебску, Пецярбурзе, Гэльсынгфорсе, Кіеве і Адэсе, дзе была наймацнейшая група беларусаў з Румынскага фронту, рваліся ў родны край, каб тварыць беларускую армію і бараніць Беларусь, але бальшавікі не дазволілі гэтага зрабіць.

Не зважаючы на такія няспрыяльныя абставіны, усё-ж-ткі, хоць каротка, у Менску і ягонай акрузе была беларуская ўлада, быў зародак Беларускае дзяржавы.

Беларускі ўрад, як толькі прыйшло ў Менск 25 лютага 1918 г нямецкае войска, стараўся, каб яго прызналі. Гэтага ўсе ж ня сталася, пры тым частка Беларусі знаходзілася пад бальшавіцкай уладай. Аднак і ў гэты мамэнт Беларускі Урад праводзіў сваю дзейнасьць, гуртаваў каля сябе людзей і 9.III.1918 г выдаў Другую ўстаўную грамату да народаў Беларусі наступнага зьместу:

«У часе сусьветнай вайны, што бурыць адны моцныя дзяржавы і аслабляе другія, абудзілася Беларусь да дзяржаўнага жыцьця. Пасьля трох з паловаю вякоў няволі зноў на ўвесь сьвет кажа беларускі народ аб тым, што ён жыве і будзе жыць. Вялікі Народны Збор — Усебеларускі Зьезд 15—17 сьнежня 1917 году, дбаючы аб долі Беларусі, зацьвердзіў на яе землях рэспубліканскі лад. Выпаўняючы волю Зьезду і баронячы дзяржаўныя правы народу, Спаўняючы Камітэт Рады Зьезду гэтак пастанаўляе аб дзяржаўным устроі Беларусі і аб правох і вольнасьцях яе грамадзян і народаў

1 Беларусь у рубяжох расьсяленьня і лічэбнай перавагі беларускага народу абвяшчаецца Народнаю Рэспублікай

2 Асноўныя законы Беларускае Народнае Рэспублікі зацьвердзіць Устаноўчы Сойм Беларусі, скліканы на асновах агульнага, роўнага, простага, патаемнага і прапарцыянальнага выбарчага права, не зважаючы на род, народнасьць і рэлігію

3 Да часу, пакуль зьбярэцца Устаноўчы Сойм Беларусі, законадаўчая ўлада ў Беларускай Народнай Рэспубліцы належыць Радзе Усебеларускага Зьезду, дапоўненай прадстаўнікамі нацыянальных меншасьцяў Беларусі

4 Спаўняючая і адміністрацыйная ўлада ў Беларускай Народнай Рэспубліцы належыць Народнаму Сакратарыяту Беларусі, які назначаецца Радаю Зьезду і перад ёю трымае адказ

5 У рубяжох Беларускае Народнае Рэспублікі абвяшчаецца свабода слова, друку, сходаў, забастовак, хаўрусаў, бязумоўная свабода сумленьня, незачэпнасьць асобы і памешканьня

6 У рубяжох Беларускае Народнае Рэспублікі ўсе народы маюць права на нацыянальна-пэрсанальную аўтаномію; абвяшчаецца роўнае права ўсіх моваў народаў Беларусі

7 У рубяжох Беларускае Народнае Рэспублікі правапрыватнае ўласнасьці на зямлю касуецца. Зямля перадаецца бяз выкупу тым, што самі на ёй працуюць. Лясы, вазёры і нутро зямлі абвяшчаецца ўласнасьцю Беларускае Народнае Рэспублікі.

8 У рубяжох Беларускае Народнае Рэспублікі ўстанаўляецца найбольш 8-гадзінавы рабочы дзень.

Абвяшчаючы ўсе гэтыя правы і вольнасьці грамадзян і народаў Беларускае Народнае Рэспублікі, мы, Спаўняючы Камітэт Рады Звезду, абавязуемся пільнаваць законнага парадку жыцьця ў Рэспубліцы, сьцерагчы інтарэсы ўсіх грамадзян і народаў Рэспублікі і захаваць правы і вольнасьць працоўнага люду. А таксама даложым усіх сілаў, каб склікаць у найбліжэйшым часе Устаноўчы Сойм Беларусі.

Усіх верных сыноў Беларускае зямлі клічам памагчынам у цяжкой і адказнай нашай працы.

Спаўняючы Камітэт Рады I Усебеларускага Зьезду.

Выдана ў Менску-Беларускім 9 сакавіка 1918 року».

Другая ўстаўная грамата была фактычна пашырэньнем Першае граматы і выразна скіроўвалася да далейшага дзяржаўнага беларускага будаўніцтва.

Ідэя беларускае дзяржаўнасьці рабілася штораз больш папулярнай. Гэтая ідэя разьвівалася сярод сяброў Рады Усебеларускага Зьезду, а таксама сярод беларусаў у Вільні, што стварылі на сваёй канфэрэнцыі 25, 26 і 27.1. 1918 г. Віленскую Беларускую Раду і прыслалі сваіх прадстаўнікоў у Менск. Віленскія беларусы пазбыліся тады-ж думак пра фэдэрацыю з Летувай і шукалі беларускага цэнтру. Незалежніцкія пагляды мелі таксама сябры Беларускага Народнага Прадстаўніцтва, створанага з былых сяброў Беларускага Нацыянальнага Камітэту ў Менску. У склад прадстаўніцтва ўваходзілі беларускія народныя сацыялістыя, хрысьціянскія дэмакраты і беспартыйныя. Такім парадкам беларуская незалежніцкая ідэя ахапляла ўвесь тагочасны беларускі актыў.

Беларускі цэнтр — Рада Усебеларускага Зьезду пашыраўся. Ён папоўніўся прадстаўнікамі гарадоў і земстваў і на паседжаньні 19.111.1918 г, пераназваў Выканальны Камітэт Рады Зьезду ў Раду Беларускае Народнае Рэспублікі. У Прэзыдыум Рады былі выбраныя I. Серада — старшыня, Я. Варонка — сябра і К. Езавітаў — сакратар.

Рада Беларускае Народнае Рэспублікі папоўнілася прадстаўнікамі Віленскае Беларускае Рады і на паседжаньні з 24 на 25 сакавіка 1918 г. абвесьціла Беларусь Незалежнай Народнай Рэспублікай. Акт гэты, званы III устаўной граматай, быў гэтакага зьместу:

«Год таму назад народы Беларусі, разам з народам! Расеі, скінулі ярмо расейскага царызму, якое найцяжэй з усіх прыдушыла Беларусь; ня пытаючыся народаў, ён кінуў наш край у пажар вайны, якая дашчэнту зруйнавала гарады і вёскі беларускія. Цяпер мы, Рада БНР, скідаем з роднага краю апошняе ярмо дзяржаўнай залежнасьці, якое было накінутае расейскім царызмам на наш вольны і незалежны край.

Ад гэтага часу Беларуская Народная Рэспубліка абвяшчаецца незалежнай і вольнай дзяржавай. Самі народы Беларусі, у васобе свайго ўстаноўчага сойму, пастановяць аб будучых дзяржаўных сувязях Беларусі. На падставе гэтага трацяць сілу ўсе старыя дзяржаўныя сувязі, якія далі магчымасьць чужому ўраду падпісаць і за Беларусь Трактат у Берасьці, што забівае на сьмерць беларускі народ, дзелячы зямлю яго на часткі. На падставе гэтага Урад Беларускае Народнае Рэспублікі мае ўвайсьці ў зносіны з зацікаўленымі старанамі, запрапанаваўшы ім перагледзець тую частку Берасьцейскага трактату, якая датычыць да Беларусі, і падпісаць мірную ўмову з усімі ваяваўшымі дзяржавамі.

БНР павінна абняць усе землі, дзе жыве і мае лічбовую перавагу беларускі народ, а уласьне: Магілеўшчыну, беларускія часьці Меншчыны, Віленшчыны, Гарадзеншчыны, Віцебшчыны, Смаленшчыны, Чарнігаўшчыны і сумежныя часткі суседніх губэрняў, заселеных беларусамі.

БНР пацьвярджае ўсе тыя правы і вольнасьці грамадзян і народаў Беларусі, якія абвешчаныя Устаўной Граматай ад 9 сакавіка 1918 г.

Абвяшчаючы аб Незалежнасьці БНР, Рада яе ўскладае свае надзеі на тое, што усе любячыя волю народы памогуць беларускаму народу ў поўнай меры зьдзейсьніць яго палітычна-дзяржаўныя ідэалы.

25 сакавіка 1818 г. Менск

Рада БНР».

Акт 25 сакавіка 1918 году, якім Беларусь абвяшчалася самастойным незалежным гаспадарствам (дзяржавай), меў вельмі вялікае значэньне. Ён скідаў панаваньне чужынцаў у Беларусі і канчальна разрываў розныя думкі аб фэдэрацыі з Расеяй, Летувай ці Польшчай. Першым пунктам у сваёй працы беларусы паставілі сабе за ўсякую цану здабыць абвешчаную незалежнасьць. Таму беларусы ўсе згуртаваліся каля Рады Беларускае Народнае Рэспублікі. У склад яе 12.1V. 1918 г. былі прынятыя і дэлегаты Беларускага Менскага Народнага Прадстаўніцтва.

Урад БНР зараз-жа дамагаўся, каб незалежнасьць Беларусі прызнала нямецкая ўлада і іншыя гаспадарствы, з якімі навязваў дыплёматычныя сувязі, ды заплянаваў цэлы чарод розных працаў у галіне дзяржаўнага будаўніцтва (прыкладам, у галіне эканамічнай, культурна-прасьветнай, прафэсіянальна-эканамічнай і г. д.).

У Менску і наагул ва ўсёй Беларусі шырака разьвівалася беларуская палітычная і культурная праца. Арганізавалася беларуская армія, школы, выходзілі беларускія газэты. У Менску выходзіла беларуская штодзённая газэта «Беларускі Шлях», «Вольная Беларусь», «Беларуская Зямля», «Беларуская Рада», «Беларускі Ілюстраваны часапіс». У Слуцку выходзіў «Родны Край», у Вільні «Гоман», «Крывічанін», а пасьля «Грамадзянін», «Беларускае Жыцьцё», «Незалежная Беларусь», у Кіеве «Беларускае Слова» і «Беларускае Рэха», у Пецярбурзе «Крыніца», «Чырвоны Шлях», а ў Адэсе «Беларусы ў Адэсе».

Першыя прызналі незалежнасьць Беларусі ўкраінцы і зараз між Беларускай Рэспублікай і Украінай былі навязаныя дыплёматычныя і эканамічна-гандлёвыя дачыненьні. Далей беларускі ўрад спрабаваў навязаць дачыненьні з Савецкай Расеяй і атрымаць ад яе прызнаньне незалежнасьці Беларусі. Але бальшавікі на гэта не згадзіліся. Аднак беларускія кансуляты паўсталі ня толькі на Украіне — у Кіеве і Адэсе, але і ў Маскве, Растове і ў Стаўропалі. Наагул, праца ішла вельмі цяжка, бо мясцовыя нямецкія ўлады афіцыйна не прызнавалі незалежнасьці БНР, хоць часта прызнавалі ейныя дакумэнты. Тады некаторыя з радных высунулі думку зьвярнуцца афіцыйна да імпэратара Нямеччыны Вільгэльма II з просьбай прызнаць незалежнасьць Беларускае Рэспублікі. Думка гэта знайшла шмат прыхільнікаў, тым больш што падобным спосабам летувісам удалося 23.IV. 1918 г. атрымаць ад Вільгэльма прызнаньне незалежнасьці Летувы, якая была абвешчаная 16.11.1918 г. I вось, 25 красавіка 1918 г., Рада БНР бальшынёю галасоў пастанавіла выслаць Вільгэльму II тэлеграму наступнага зьместу:

«Рада Беларускае Народнае Рэспублікі, як выбраная прадстаўніца Беларускага Народу, зварачаецца да Вашай Імпэратарскай Вялікасьці з словамі глыбокае падзякі за вызваленьне Беларусі нямецкімі войскамі з цяжкага ўціску, чужога пануючага зьдзеку і анархіі.

Рада Беларускае Народнае Рэспублікі дакляравала незалежнасьць цэлае і непадзельнае Беларусі і просіць Вашую Імпэратарскую Вялікасьць аб абароне ў яе кіраваньнях дзеля ўмацаваньня дзяржаўнае незалежнасьці і непадзельнасьці краю ў сувязі з Германскай Імпэрыяй.

Толькі пад абаронай Германскай Імпэрыі бачыць край сваю добрую долю ў будучыні.

Прэзыдэнт Рады: Іван Серада, Прэзыдэнт Сакратарыяту: Язэп Варонка. Сябры Рады: Раман фон Скірмунт, Антон Аўсянік, Паўлюк Аляксюк, Пётра Крэчэўскі, Язэп Лёсік».

Адказу на тэлеграму беларусы ўсё-ж не дачакаліся і ў Радзе БНР пачаўся падзел. 3 яе выйшла гарадзкая група, левая трупа Беларускай Сацыялістычнай Грамады і інш. У выніку гэтага ў Урадзе паўстала Часовая Рада Пяцёх (Варонка, Езавітаў, Крэчэўскі, Бялевіч і Захарка), але яна нядоўга існавала. Урад прабаваў тады стварыць Р. Скірмунт. Ён паклікаў сабе за міністра скарбу нейкага Хжонстоўскага, за міністра нутраных справаў гэнэрала Кандратовіча, а за радніка Аляксюка. Аднак урад Скірмунта ня выявіў ніякае большае працы. Тады ўрад стварыў Серада, але і ягоны ўрад незадоўга падаўся ў вадстаўку, а новы ўрад зарганізаваў А. Луцкевіч, бяручы на сябе старшынство ўраду і міністэрства замежных справаў. У ўрад А. Луцкевіча ўвайшлі: праф. В. Іваноўскі — міністр асьветы, Т. Грыб — нутраныя справы, А. Цьвікевіч — справядлівасьць, Захарка — скарб, Ладноў — ваенныя справы, Смоліч — земляробства і Варонка — нацыянальныя справы, У склад Прэзыдыуму Рады БНР уваходзілі тады: Лёсік, Уласаў, Смоліч, Крэчэўскі і Лянкоўскі.

Новыя сілы адразу разьвілі энэргічную дзейнасьць. Але вось немцы з прычыны нутраное рэвалюцыі ў Нямеччыне пачалі пакідаць Беларусь, а сьледам за імі пасоўваліся бальшавікі, займаючы беларускую тэрыторыю. Тады Рада Міністраў Беларусі выслала дэлегацыю ў Берлін і Бэрн з пратэстам супроць захвату бальшавікамі Беларусі. Такія самыя дэлегацыі былі высланыя ў Польшчу, Летуву, Лацьвію, Эстонію, Фінляндыю, Данію, Францыю, Баўгарыю, Чэхію і іншыя гаспадарствы. Дэлегацыі гэтыя з адпаведнымі мэмарандумамі І з брашурай праф. М. Доўнар-Запольскага. «Асновы дзяржаўнасьці Беларусі», выданай пабеларуску, панямёцку, пафранцуску, папольску і парасейску, стараліся прызнаньня незалежнасьці Беларусі і дапамогі для беларусаў у змаганьні за сваю незалежнасьць. Тагочасны нямецкі ўрад не хацеў перадаць улады беларусам і дапамагчы арганізаваць беларускія вайсковыя аддзелы. Ён у Менску ўладу перадаў бальшавіком і 9 сьнежня 1918 г. нямецкае войска пакінула горад. Рада і Урад Беларускае Народнае Рэспублікі не маглі яго абараніць і пастанавілі выехаць у Вільню і Горадню і там арганізаваць абарону ад бальшавікоў.

Бальшавікі мелі, аднак, сваіх прыхільнікаў і сярод беларусаў. I калі яны занялі Смаленск, хутка 26.XII.1918 г. адбыўся зьезд беларусаў-бальшавікоў, які, маючы на мэце далейшае змаганьне за савецкую бальшавіцкую ўладу на Беларусі, пастанавіў стварыць Беларускую Савецкую Рэспубліку, абвяшчаючы аб гэтым адпаведны акт 1 студзеня 1919 г. На чале беларускага савецкага ўраду сталі беларусы: Жылуновіч, Чарвякоў, Дыла, Чарнушэвіч, Пузыроў і Квачанюк. Апрача таго, у урад увайшло колькі жыдоў і расейцаў

Такім парадкам паўстала два беларускія ўрады — адзін бальшавіцкі ў Менску, а другі нацыянальны, які быў у Гарадзеншчыне і Віленшчыне, дзе, зарганізаваўшы беларускую ўладу, беларускія вайсковыя аддзелы, прэсу, тэатр, школы, стараўся бараніць Беларусь ад бальшавікоў.

Бальшавікі, заняўшы Менск, пасоўваліся далей на захад. З захаду-ж ішлі на ўсход польскія аддзелы Вайсковыя беларускія аддзелы Беларускае Народнае Рэспублікі ня былі нагэтулькі моцнымі, каб даць адпор адным і другім чужым аддзелам, займаючым беларускія землі Усё-ж-ткі, хоць у цяжкіх абставінах, беларусы змагаліся і з бальшавікамі, і з палякамі. Асабліва войстрае змаганьне з палякамі было ў Гарадзеншчыне, дзе польскія легіянеры, не зважаючы на пратэсты Беларускага Ураду, зьдзекаваліся над беларусамі, падступна раззброіўшы першы беларускі полк пяхоты і кавалерыі, закрылі беларускія газэты («Беларуская Думка», «Бацькаўшчына», «Родны Край»), арыштавалі беларускіх дзеячоў (пратаярэя Корчынскага, д-ра Бялецкага, Курлова, Грыба і іншых), білі беларускіх сялян і расстрэльвалі, палілі вёскі, зачынялі цэрквы і г. д. Беларусы ў змаганьні з палякамі знайшлі тады сабе саюзьнікаў у летувісах, якія таксама змагаліся з бальшавікамі і палякамі. Між беларусамі і летувісамі стварыўся супольны фронт і дружба. На аснове дагавору паміж Віленскай Беларускай Радай і Прэзыдыумам Летувіскай Рады з 15, 20, 21, 23, 26 і 27 лістапада 1918 году пры Летувіскім урадзе паўстала Міністэрства Беларускіх Спраў. Галоўныя пункты ўмовы былі наступныя:

а) беларускім прадстаўніком павінна быць адведзена 25% агульнага ліку месц у Летувіскай Тарыбе (Сойме);

б) дадзена адно Міністэрства;

в) асыгнованы на арганізацыю беларускай тэрыторыі сумы, прапарцыянальна лічэбнасьці і тэрыторыі;

г) Летувіскі Урад павінен стаяць за цэласьць заходніх беларускіх граніц;

д) беларуская тэрыторыя ў Летувіскім Гаспадарсьцьве станавіць павінна аўтаномную адзінку з мовай урадовай беларускай. Назначэньне ўрадовых асоб на беларускую тэрыторыю павінна адбывацца з ведама і за згодай Беларускага Сакратарыяту;

е) павінна быць безадкладна ўстаноўлена асобная беларуская школьная інспэкцыя.

На моцы памянёных умоў шэсьць сябраў Віленскай Беларускай Рады: В. Ластоўскі, I. Луцкевіч, Я. Станкевіч, кс. В. Талочка, К. Фалькевіч і Д. Семашка уступілі 27 лістапада ў склад Летувіскай Дзяржаўнай Рады, а былы Старшыня Рады 1-га Беларускага Ураду ў Менску Язэп Варонка з 1 сьнежня 1918 г. прыняў пасаду Міністра Беларускіх Спраў у Летувіскім Урадзе.

Уступаючы ў склад Летувіскай Тарыбы, беларускія дэлегаты злажылі 27 лістапада наступную дэклярацыю:

«Беларуская Рада, выбраная на Канфэрэнцыі 25—27 студзеня 1918 г. прадстаўнікамі беларускага насяленьня на захад ад лініі старога фронту, апіраючыся на пастановы названай Канфэрэнцыі і маючы ідэалам утварэньне фэдэратыўнага Летувіска-Беларускага Гаспадарства, дзеля важнасьці перажыванага моманту, знайшла патрэбным прыступіць да канкрэтнай работы з Летувіскай Тарыбай як адзіным цяпер існуючым летувіскім прадстаўніцтвам.

Беларуская Рада верыць, што два народы, злучаныя гістарычна і эканамічна, падаўшы адзін аднаму руку, патрапяць здабыць сабе вольнае і незалежнае жыцьцё, ідучы дарогай дэмакратычнага будаўніцтва агульнае Дзяржавы».

Міністар Беларускіх Спраў, уходзячы ў склад Ураду, таксама злажыў Старшыне Рады Міністраў 9 сьнежня 1918 г. сваю дэклярацыю, у якой, між іншым, гаварыў:

«Пастаўлены выказваць і абараняць інтарэсы беларускіх жыхароў у граніцах новабудаванага Летувіскага Гаспадарства, зьяўляючыся староньнікам народаўладзтва і згоднага хаўруснага жыцьця ўсіх народаў, заканчэньнем дзяржаўнага будаўніцтва Летувы я лічу заснаваньне незалежнай Летувіскай Народнай Рэспублікі ў фэдэрацыі з суседзямі, якая найболей будзе адпавядаць яе інтарэсам, з аўтаномным упраўленьнем дзеля тых частак, якія ўсуцэль заселены нелетувіскай нацыянальнасьцю і акажуцца ў граніцах новабудаванага Гаспадарства і з нацыянальна пэрсанальнай аўтаноміяй дзеля ўсіх меншасьцяў у Гаспадарсьцьве наагул».

Так пачалася супольная праца беларусаў з летувісамі і супольнае змаганьне за сваю незалежнасьць і дабрабыт. Нажаль, сілы ворагаў былі далёка большыя. Летувісы, а з імі і сябры Беларускага Ураду і беларускія вайсковыя аддзелы прымушаныя былі адступіць у Ковеншчыну. Бальшавікі, заняўшы Вільню 27 лютага 1919 г., абвесьцілі злучэньне Савецкае Беларусі і Летувы ў вадну Савецкую Беларуска-Летувіскую Рэспубліку.

Тымчасам 23 красавіка 1919 г. польскім легіёнам Я. Пілсудзкага ўдалося адабраць Вільню ад бальшавікоў. Мала таго, легіёны далей пасоўваліся на ўсход аж за Менск. Разгарэлася польска-бальшавіцкая вайна. Польская армія, ясна, несла з сабой для Беларусі палёнізацыю, аднак Язэп Пілсудзкі выдаў адозву да жыхароў Вялікага Княства Літоўскага, заяўляючы, што ён ідзе вызваліць іх, што нясе ўсім свабоду, што ўсе будуць вольныя і роўныя — «Wolni z wolnymi, rowni z rownymi» i што ён змагаецца «за нашу i вашу свабоду».

Некаторыя верылі гэтаму, прыхільна спатыкалі палякоў, тым больш што маршал Пілсудзкі дакляраваў падтрымаць арганізацыю беларускіх вайсковых аддзелаў, дзеля чаго паўстала спэцыяльная Беларуская Вайсковая Камісія і Беларуская Афіцэрская Школа («подхоронжувка»). У некаторых палякоў запраўды нейкі час была думка і пагляд на Беларусь, Летуву і Украіну як на самастойныя дзяржавы, з якімі яны хацелі навязаць фэдэрацыйную лучнасьць. Думку гэтую шырака разьвівалі некаторыя польскія газэты, а таксама і беларускія газэты ў Вільні і Менску, аднак ніякіх канкрэтных вынікаў з гэтага ня выйшла.

Беларускі Урад знаходзіўся і дзеіў за межамі. У Парыжы, дзе адбываліся мірныя перамовы. дзе падпісваўся г. зв. Вэрсальскі трактат, які няшчасна дзяліў Эўропу, працавала дэлегацыя пад кіраўніцтвам А. Луцкевіча, на Украіне працавалі А. Смоліч, А. Цьвікевіч і Галавінскі, у Нямеччыне — Заяц, Захарка і Бялевіч, у Летуве — Крэчэўскі, Варонка і Ластоўскі, у Празе Чэскай — М. Вяршынін, у Варшаве — Л. Дубейкаўскі, у Лацьвіі — К. Езавітаў. Акт 25 сакавіка 1918 г. прызналі Фінляндыя, Эстонія, Лацьвія, Летува, Чэхія. У гэтых дзяржавах, а таксама і ў Нямеччыне і Даніі паўсталі беларускія прадстаўніцтвы — кансуляты.

Беларуская дэлегацыя ў Парыжы рабіла багата няпрыемнасьці паляком. Яна не згаджалася на тое, каб былі ўстаноўленыя старыя межы Польскае Рэспублікі ад 1772 г. і выяўляла розныя непрыемныя і непрыгожыя ўчынкі палякоў у дачыненьні да беларусаў. Вось-жа польская дэлегацыя старалася здабыць прыхільнасьць беларускае дэлегацыі. I ёй гэта пасьля розных абяцанак аб добрых дачыненьнях да беларусаў удалося зрабіць, асабліва дзеля таго, што беларуская дэлегацыя не магла знайсьці належнага зразуменьня беларускае справы сярод тых людзей, што дзялілі Эўропу, а тут маршал Пілсудзкі і польскі прэм'ер Падарэўскі высунулі думку перадачы ўлады на Беларусі мясцовым людзям, ня спынялі таксама раптоўна разьвіцьця беларускага школьніцтва, каапэрацыі, прэсы, беларускай мове прызнавалі ўрадавыя" правы і кінулі думку скліканьня ў Менску Беларускае Рады, якая-б занялася прыймом улады. А. Луцкевіч паверыў польскім абяцанкам, выехаў з Парыжу ў Варшаву і склікаў Раду ў Менск.

Але, прыехаўшы ў Варшаву, А. Луцкевіч пераканаўся, што ня ўсё ў парадку з польскімі заявамі аб добрых дачыненьнях, бо палякі рабілі ўсё. каб далучыць Беларусь да Польшчы. А. Луцкевіч усё-ж далей пайшоў на згоду з палякамі, думаючы здабыць хоць якія-небудзь магчымасьці культурнае беларускае працы. Бальшыня ўсё-ж сяброў беларускага ўраду была іншага — незалежніцкага погляду. З гэтае прычыны ў Радзе настаў разлад. Выявіўся ён 12 сьнежня 1919 г. на паседжаньні Рады, калі незалежнікі адкінулі праект палёнафілаў выслаць прывітаньне і падзяку Пілсудзкаму. Тады палёнафілы пакінулі паседжаньне Рады.

13 сьнежня 1919 г. бальшыня сяброў Рады сабралася ў памешканьні Юбілейнага Дому, каля якога ганаровую варту выставілі сябры Вайсковае Камісіі і слухачы беларускіх курсаў, на чароднае паседжаньне і пры зборы вялікае колькасьці народу, аднагалосна выбралі новы Прэзыдыум Рады Беларускае Народнае Рэспублікі ў наступным складзе: П. Крэчэўскі — старшыня, П. Бадунова і В. Захарка — заступнікі старшыні, Козіч і Мамонька — сакратары.

Выбраны быў і новы ўрад у наступным складзе: В. Ластоўскі — Старшыня Рады Міністраў, Ладноў — міністар замежных справаў, Бялевіч — міністар фінансаў, Грыб — міністар нутраных справаў, Цьвікевіч — міністар справядлівасьці, Заяц — дзяржаўны кантралёр і Душэўскі — дзяржаўны сакратар.

Адначасна Рада і Урад Беларусі пацьвердзілі важнасьць акту 25.Ш.1918 г. і вынесьлі пратэст проці незаконнага гаспадараваньня палякоў на Беларусі і проці ладжаньня імі розных «плебісцытаў» аб «добраахвотным» далучэньні Беларусі да Польшчы.

Гэткім спосабам урад А. Луцкевіча быў уняважнены, а ягоныя пляны разьбітыя. Ён, аднак, не паддаваўся, а з сваймі прыхільнікамі-палёнафіламі стараўся выявіць сваю жыцьцёвасьць і зарганізаваў «Найвышэйшую Раду», пры дапамозе якое праводзіў сваю палёнафільскую палітыку, аднак яна нічога карыснага не дала.

Рада БНР сваёй пастановай выклікала жорсткі перасьлед з польскага боку. Палякі зараз-жа абвесьцілі, што яны не прызнаюць Рады БНР і сяброў Прэзыдыуму П. Бадунову, Козіча і Мамоньку, а таксама Старшыню Рады Міністраў Ластоўскага арыштавалі і пратрымалі ў вастрозе па паўтара месяцы.

Toe самае чакала іншых беларускіх міністраў і дзеячоў незалежніцкага кірунку, але яны, доўга не чакаючы, неафіцыйна выехалі за межы, дзе зноў згуртаваліся і праводзілі сваю працу, змагаючыся за ідэі 25 сакавіка ня толькі з палякамі і бальшавікамі, але і з тымі беларусамі, што ішлі на згоду з акупантамі.Такую цьвёрдасьць і стойкасьць беларускага ўраду ацанілі нават бальшавікі і лагадней паставіліся да дзеячоў і прыхільнікаў Рады БНР, калі ім удалося стрымаць польскі фронт і адагнаць палякоў у 1920 г. аж пад Варшаву. Пры тым бальшавікі, адабраўшы беларускія землі ад палякоў, 1 жніўня 1920 году зноў абвесьцілі арганізаваньне Беларускае Савецкае Сацыялістычнае Рэспублікі.

Паход бальшавікоў на Варшаву, дзякуючы вялікай дапамозе палякам з боку французаў, ня ўдаўся. Бальшавікі былі прымушаныя адступаць Але палякі таксама не маглі хваліцца сілай, хоць і мелі вялікую дапамогу, і таму і яны, і бальшавікі хацелі замірыцца. Перамовы пачаліся ў Барысаве і ў Менску і доўга цягнуліся. У мірным праекце зьявіўся падзел Беларусі між Саветамі і Польшчай. Бальшавікі на тэй беларускай тэрыторыі, што была пад іхнай уладай, арганізоўвалі далей Беларускую Савецкую Сацыялістычную Рэспубліку. Нешта падобнае хацеў зрабіць і Пілсудзкі на беларускіх землях, занятых польскім войскам. У дадатак да гэтага ён хацеў адабраць ад летувісаў Вільню і абвесьціць там незалежную Беларусь.

Усё ўжо было падрыхтавана для ўтварэньня беларускае ўлады ў Вільні і ў Заходняй Беларусі. Але пад націскам Варшавы пляны зьіначыліся. 9 кастрычніка 1920 г. палякі штучна зарганізавалі «бунт» гэнэрала Жэлігоўскага, які з сваймі аддзеламі заняў Вільню, выганяючы летувісаў, і заміж Беларусі стварылі «Сярэднюю Літву» і неўзабаве далучылі яе да Польшчы.

Беларусы, бачачы польска-бальшавіцкія пляны падзелу Беларусі, не сядзелі ціха. Нездаволеньне выяўлялася нават сярод беларусаў-бальшавікоў. У вышку гэтага ў лістападзе месяцы 1920 г. у Случчыне выбухла збройнае беларускае паўстаньне.

Трэба ведаць, што Случчына заўсёды захоўвала свой беларускі характар, не паддавалася чужым уплывам. I калі ў 1918 годзе разыйшлася па ўсёй нашай Бацькаўшчыне вестка пра абвешчаньне незалежнасьці Беларусі, дык случчакі першыя стараліся стварыць сваю беларускую ўладу. У Слуцку ў 1918 годзе паўстаў Беларускі Нацыянальны Камітэт (на чале з старшынёй інж. Яніслаўскім, віцэ-старшынёй Р. Астроўскім, сакратаром С. Петрашкевіч, скарбнікам М. Асьвецімскім), які зараз-жа прыступіў да творчае дзяржаўнае беларускае працы. Працу гэту спынілі бальшавікі, якія пасоўваліся з усходу на захад, занялі Случчыну. Беларускі Камітэт зьліквідавалі, а старшыню арыштавалі. У сувязі з польска-бальшавіцкай вайной і ў сувязі з наступам палякоў на ўсход у 1920 годзе Случчына апынулася пад польскай уладай. У гэтым часе якраз удалося ўцячы ад бальшавікоў П. Жаўрыду і Беларускі Нацыянальны Камітэт у Слуцку ізноў працаваў. Прычым дзеля арганізацыі самаабароны сарганізавалася народная міліцыя ў ліку 500 чалавек. Нажаль, сярод слуцкага беларускага актыву пачаў выяўляцца разлад. Невялікая група беларусаў на чале з Паўлюкевічам, якому ўдалося стацца старшынёй Беларускага Нацыянальнага Камітэту, хінулася ў польскі бок. Беларусы-незалежнікі на чале з Пракулевічам, баючыся, каб група гэтая не здабывала для сябе шырэйшай папулярнасьці і каб не праводзіла свае акцыі ў народзе, пастанавілі склікаць зьезд Случчыны. Зьезд адбыўся 14.XI. 1920 году ў Слуцку. У ім брала ўдзел 107 прадстаўнікоў ад гораду Слуцку і 15 розных воласьцяў Слуцкага павету. На зьезьдзе былі таксама прадстаўнікі ад беларускіх аддзелаў гэнэрала Балаховіча і Павал Жаўрыд ужо як камісар ураду БНР на Слуцкі павет і прадстаўнік найвышэйшае Рады Беларускае Народнае Рэспублікі. Зьезд адразу ініцыятыву і кіраўніцтва беларускім рухам перадаў у рукі беларускіх незалежнікаў, адбіраючы яе з рук групы Паўлюкевіча. За старшыню зьезду быў абраны Русак, а за віцэ-старшыню Пракулевіч. Зьезд, прызнаючы сябе найвышэйшым народным прадстаўніцтвам Случчыны, выказаўся, што жыхарства Случчыны не прызнае ніякае чужацкае ўлады і будзе лічыць законным толькі тую ўладу і ўрад, якія выбярэ і паставіць сам беларускі народ. Часовым-жа ўрадам ухвалена ўважаць Раду Случчыны, выбраную на зьезьдзе з 17 асобаў на чале з Пракулевічам.

У рэзалюцыі зьезду ад 14.Х1.1920 году было сказана: «Першы Беларускі Зьезд Случчыны, скліканы ў ліку 107 асобаў, вітае Найвышэйшую Раду Беларускае Народнае Рэспублікі і заяўляе, што ўсе свае сілы аддасьць на адбудову Бацькаўшчыны, катэгарычна пратэстуе супроць заняцьця нашае бацькаўшчыны чужацкімі і самазванчымі савецкімі ўладамі. Хай жыве вольная, незалежная Народная Беларуская Рэспубліка ў яе этнаграфічных межах!»

Незадоўга пасьля зьезду, 21.XI. 1920 году, Рада Случчыны выдала дэклярацыю, дзе гаварылася: «У мамэнт самавызначэньня ўсіх народаў і змаганьня іх за сваю самастойнасьць і свабоду Беларуская Рада Случчыны выконвае волю сялянства, паслаўшага яе і даверыўшага ёй абарону незалежнасьці нашай Бацькаўшчыны Беларусі, заяўляе ўсяму сьвету аб дамаганьнях, намерах беларускага сялянства, аб тым, што Беларусь павінна быць вольнай незалежнай Рэспублікай у яе этнаграфічных межах. Абвяшчаючы аб гэтым і зьяўляючыся выразіцелькай волі народу, Слуцкая Рада дэкляруе цьвёрда стаяць за незалежнасьць роднае Беларусі і бараніць інтарэсы сялянства ад гвалту з боку чужаземных захопнікаў і ў выпадку патрэбы нават сілаю аружжа, ня гледзячы на лічбовую перавагу ворага, думаючы, што наша справа — справа праўдзівая, а праўда заўсёды закрасуе».

Ня гледзячы на такое становішча Рады Случчыны, бальшавікі ў 1920 годзе ў канцы лістапада, калі палякі пачалі ізноў адступаць на захад, бяз ніякага папярэджаньня займалі Случчыну. Адважныя случчакі, верныя сваёй пастанове, хапіліся за зброю і самі запынялі бальшавіцкі наступ. У валасьцёх і вёсках паўставалі Беларускія Нацыянальныя Камітэты, арганізавалася самаабарона. Рада Случчыны тварыла рэгулярныя вайсковыя беларускія аддзелы, ядром якіх сталася народная міліцыя. Тымчасам бальшавікі набліжаліся ўжо да Слуцку. Час быў кароткі, і абарона не зарганізавалася; дзеля таго галоўнае вайсковае беларускае камандваньне, створанае пры Радзе Случчыны, выдала загад аддзелам і міліцыі пакінуць Слуцк і зьбірацца ў Семежаве; дзе агулам згуртавалася каля 10 000 паўстанцаў. Тут-жа ў Семежаве стварыўся беларускі Слуцкі полк пад камандваньнем палкоўніка Гаўрыловіча, і зараз-жа, хоць ня меў дастатковае колькасьці зброі і амуніцыі, прыступіў да збройнага змаганьня з бальшавікамі. У міжчасе ў Семежаве паўстаў і другі беларускі Грозаўскі полк, складзены пераважна з моладзі Грозава, пад камандваньнем капітана Семянюка. З Слуцкага-ж і Грозаўскага палкоў стварылася першая Слуцкая дывізія, камандваньне якой спачатку даручылі капітану Анцыповічу, а пасьля капітану Сокал-Кутылоўскаму. Гэтак зарганізаваная першая беларуская дывізія 27 лістапада 1920 году пайшла ў крывавы бой за родную Беларусь. Баі разгортваліся каля вёсак Быстрыцы, Верабейчыцаў, Васільчыцаў, Чарнагубава, Васілішак, Дашнова, Лютавіч, Мацкевічаў, каля Копыля, Цімкавічаў, Вызны ды інш. Шмат дзе паўстанцам удавалася ня толькі паўстрымаць бальшавікоў, але і адбіраць ад іх вёскі і местачкі. Так, прыкладам, паўстанцы адабралі ад бальшавікоў Цімкавічы і іншыя мясцовасьці. Бальшавікі мелі вялікія страты забітымі і параненымі. Шмат чырвонаармейцаў слухалі заклік Рады Случчыны, якая зварочвалася да іх з адмысловымі адозвамі, і здаваліся ў палон або пераходзілі ў шэрагі паўстанцаў. Бачачы гэта, бальшавіцкае камандваньне накіравала супроць паўстанцаў найбольш верныя камуністычныя аддзелы, якія ня так лёгка здаваліся ды праводзілі масавыя арышты і расстрэлы сярод жыхарства. БеларускІя паўстанцы, ня маючы належнае колькасьці зброі і амуніцыі, не маглі далей даваць адпору бальшавіком і мусілі адступаць да ракі Лань. Пасьля ўсё-ж яшчэ колькі разоў паўстанцам удавалася рабіць удалыя контратакі і здабываць перамогі, але абараніць Беларусь ад бальшавікоў яны не маглі. 28 сьнежня 1920 году Слуцкая дывізія прымушана была перайсьці польскую мяжу. Тут яе палякі абяззброілі і інтэрнавалі спачатку каля Сіняўкі, а пасьля ў Беластоку.Частка паўстанцаў, аднак, не аддала зброі паляком. Гэтыя паўстанцы пайшлі ў слуцкія лясы, зарганізаваліся ў аддзелы і яшчэ праз цэлыя гады з нячуванай упартасьцю змагаліся з бальшавікамі, аж пакуль зусім ня былі пераможаныя.

Случчына такім чынам дала Беларусі шмат змагароў за лепшую долю, шмат выдатных дзеячоў.

Учынкі палякоў у дачыненьнях да беларусаў і летувісаў збліжалі гэтыя два народы і 11 лістапада 1920 году Урады Летувы і Беларусі падпісалі новую ўмову аб узаемнай дапамозе.

Паводле гэтае ўмовы, Беларускі Урад абяцаў аддаць усе сфармаваныя ім на летувіскай тэрыторыі беларускія аддзелы для выкарыстаньня Летувіскага Ураду, а ў часе плебісцыту між Летувай і Польшчай далажыць усіх стараньняў, каб беларусы аддалі свае галасы на карысьць Летувы. Справа мяжы між Летувай і Беларусяй мела быць вырашаная шляхам добраахвотнага ўзаемнага паразуменьня. Да гэтага-ж часу месцы, якія знаходзяцца ў Летувіскай Рэспубліцы і маюць перавагу беларускага жыхарства, павінны кіравацца на аснове нацыянальна-тэрытарыяльнай аўтаноміі. Апрача таго, Летувіскі Урад мусіў даць Беларускаму Ураду афіцыяльнае месца прабываньня і памагчы здабыць грашовую замежную пазыку. Пры чужых урадах Беларускі і Летувіскі Урады забавязваліся падтрымліваць сябе ўзаемна.

Беларускія і Летувіскія сілы былі, аднак, заслабыя, каб перашкодзіць рэалізацыі польскіх і бальшавіцкіх плянаў.

18 сакавіка 1921 году прадстаўнікі Польшчы і Саветаў дабілі ў Рызе торг і Беларусь падзялілі. Саветы затрымалі пад сваёй уладай этнаграфічна беларускае тэрыторыі каля 300 000 кв. км з жыхарствам да 10 мільёнаў чалавек. Польшча — больш 100 000 кв. км з жыхарствам каля 4 мільёнаў чалавек. Пры гэтым частка беларускіх этнаграфічных тэрыторыяў з беларускім жыхарствам трапіла ў межы Лацьвійскае і Летувіскае рэспублікаў.

Рыскі трактат і падзел Беларусі ня спыніў дзейнасьці Рады Беларускае Народнае Рэспублікі і Беларускага Ураду. Яны, будучы на эміграцыі, далей дзеілі дыплёматычнымі ходамі, мэмарыяламі, баронячы Беларускую Народную Рэспубліку і беларускі народ ад наступу чужынцаў ды іхнай эксплёатацыі і дэнацыяналізацыйнае работы.

25 —28 верасьня 1921 году ў Празе Чэскай адбылася Беларуская Нацыянальна -Палітычная Нарада, дзе сьцьверджана, што:

«а) Беларусь зьяўляецца краем працоўнага беларускага сялянства, работнікаў і працоўнай інтэлігенцыі, дзеля чаго Беларусь павінна быць дзяржавай працоўнага народу.

б)Беларусь павінна быць дзяржавай непадзельнай і ні ад каго не залежнай. Нарада зазначае, што ніякія гэтак званыя арыентацыі ня могуць быць падставай дзяржаўнага будаўніцтва Беларусі. Адзінай асновай дзяржавы,адзінай сілай, якая збудуе Беларусь і забясьпечыць ёй нармальнае разьвіцьцё, зьяўляецца сам працоўны беларускі народ.

в)Пасьля зьдзейсьненьня беларускае дзяржаўнасьці,пасьля таго, як на беларускай зямлі запануе ўласная, ні ад кога незалежная ўлада, Беларусь працягне руку згоды дзеля вольнага саюзу ўсім народам, з якімі жыве побач і якіх яна лічыць за роўных братоў сваіх. Першай мэтай гэткага саюзу павінна быць узаемная абарона народных вольнасьцяў, якія здабудуць народы сваёй барацьбой».

Прыймаючы пад увагу сучасны стан Беларусі, Беларуская Нацыянальна -Палітычная Нарада зазначае:

«а) што адзіным законадаўчым органам Беларусі зьяўляецца Рада БНР, якая мае пераймальнасьць улады ад Беларускага Кангрэсу 1917 г.;

б) што адзінай адказнай уладай Беларусі зьяўляецца Урад БНР, які мае мандат ад Рады БНР.

Прыймаючы пад увагу, што праца Ураду БНР адпавядае тым мэтам, якія прынятыя Нарадай і што ў першую чаргу яна кіруецца да абароны непадзельнасьці і незалежнасьці Беларусі, Беларуская Нацыянальна-Палітычная Нарада пастанаўляе аб'яднаць каля ўраду БНР сілы ўсіх беларускіх партыяў, арганізацыяў і груп дзеля дзяржаўнага будаўніцтва Беларусі».

Нічога, аднак, не дапамаглі ўсе стараньні Рады БНР і Беларускага Ураду ды ўсіх беларусаў. Дужыя гэтага сьвету былі глухія на беларускія галасы. Яны ня чулі ані голасу Рады БНР, ані голасу Беларускае Нацыянальна-Палітычнае Нарады, як ня чулі раней голасу беларускіх уцекачоў, што на 10-тысячным мітынгу ў Пецярбурзе гэтак зварачаліся да дэмакратаў Расеі, Заходняй Эўропы, Амэрыкі і Усходу:

«Браты! Між межамі Расеі, Польшчы, Украіны і Летувы мірна жыве працавітая Беларусь. Яна да нікога ня мела злосьці і не старалася каго-небудзь паняволіць. Дзякуючы якраз таму, што жыла яна мірна і была занятая ўпорыстай і чэснай работай на сваіх нівах, іншыя народы, больш дужыя, пачародна падпарадкоўвалі яе сабе, заводзілі свае парадкі і ністожылі ейную самабытнасьць. Вялікая Расейская Рэвалюцыя, вызваліўшы працоўныя масы, вызваліла і сялянскую Беларусь. Беларускі працоўны народ пачуўся гаспадаром, ён гатовы быў будаваць сваё гаспадарства, паводлё вымогаў сваіх звычаяў I культуры, захоўваючы вышэйшыя прынцыпы братэрства, свабоды і роўнасьці. Але нядоўга беларускае сялянства і работнікі маглі цешыцца здабычамі рэвалюцыі. Чужыя імпэрыялістыя вераломна ўлезьлі ў сэрца Беларусі, захапілі землі, лясы, вёскі, гарады, увялі сваю паліцыю і пачалі ліквідаваць усё тое, аб чым лятуцеў беларускі народ даўгія стагодзьдзі і што было куплена ім дарагой цаной няволі і паніжэньня.

Браты!.. Вы — носьбіты справядлівасьці чалавецтва, Вы — змагары за правы ўсіх пакрыўджаных і паніжаных, Вы — прадвесьнікі лепшае будучыні... На Вашых вачох робіцца вялізарнае злачынства і яно кліча Вас узьняць свой моцны і справядлівы голас у вабароне Беларусі...»

Глухімі былі і нашы суседзі, да якіх гэныя-ж уцекачы гэтак зварочваліся: «Браты! Вялікая Расейская рэвалюцыя вызваліла народы Расеі ад гнёту царскага самаўладзтва і кажнаму з іх дала магчымасьць па-свойму наладжваць сваё жыцьцё. Яшчэ нядаўна вы былі нявольнікамі: вашая мова, школа, вера, звычаі, уся вашая культура, грамадзкасьць і эканоміка перасьледваліся, зьневажаліся. Вы стараліся бараніцца, але ня мелі фізычнае сілы, што ў цяперашнім грамадзянсьцьве зьяўляецца адзіным правам на існаваньне. Вы разумелі, што найлепшай абаронай вашай зьяўляецца палітычнае і тэрытарыяльнае самаазначэньне, вашая нацыянальная гаспадарсьцьвенасьць, з ейнаю канстытуцыяй, уладай, войскам і правам, і вы дамагаліся гэтага самаазначэньня... Да вас зварачаецца беларускі працоўны народ з пытаньнем: ці добра вы памятаеце вашую нядаўную няволю і ці ня думаеце вы з прыгнечаных стацца прыгнятальнікамі? Вы, украінцы, хочаце свае паўночныя межы пашыраць коштам беларускіх паветаў Чарнігаўшчыны, Меншчыны і Гарадзеншчыны. Вы, летувісы, стараецеся далучыць сабе беларускія паветы Ковеншчыны, Гарадзеншчыны і Віленшчыны, а вашыя імпэрыялістыя гатовыя захапіць усю паўночна -заходнюю частку Беларусі. Вы, палякі, карыстаючыся тым, што Беларусь разам з Летувай калісь былі ўсходняй часткай вашага караля і ягоных прыслужнікаў, усю Беларусь, ад Беластоку да Дняпра, стараецеся ўлучыць у межы свайго новапаўстаючага каралеўства...

Пераканайце нас, што вы яшчэ не забыліся таго гнёту, што пераносілі вы самі...

Іначай — беларускі народ навекі пракляне новага пераможца, пана і прыгнятальніка і па-старому будзе змагацца за сваё шчасьце, аж пакуль у яго стане сілаў...»

Усе заклікі і просьбы беларусаў пра дапамогу, справядлівасьць, роўнасьць, братэрства прайшлі бяз рэха. Бальшавіцкая Расея і панская Польшча, падзяліўшы Беларусь, гаспадарылі ў ёй так, як ім падабалася, і так, як ім было карысна і выгодна. Беларускі-ж народ далей вёў змаганьне за свае правы, за волю, шчасьце і долю, верачы ў перамогу.

XXVIІ Праўнае палажэньне беларускага народу пад Польшчай.— Беларускае парлямэнтарнае прадстаўніцтва ў польскім сойме.— Беларускія палітычныя партыі і арганізацыі. — Беларускія культурна-асьветныя, навуковыя і гаспадарскія арганізацыі і таварыствы. — Рэлігійныя справы. — Беларускія школы, тэатр, каапэратывы, выдавецтва, прэса. — Польская асыміляцыйная палітыка ў дачыненьні да беларусаў.

Згодна з Рыскім трактатам, які падзяліў Беларусь, да Польшчы была далучаная вялікая тэрыторыя, населеная ў бальшыні беларусамі. Былі гэта паветы: Берасьцейскі, Беластоцкі, Сакольскі, Гарадзенскі, Ваўкавыскі, Пружанскі, Кобрынскі, Слонімскі, Баранавіцкі, Косаўскі, Пінскі, Стаўпецкі, Наваградзкі, Нясьвіжскі, Лідзкі, Шчучынскі, Ашмянскі, Маладэчанскі, Вялейскі, Браслаўскі, Пастаўскі, Дзісненскі і Глыбоцкі. Тэрыторыя гэтая налічвала больш за 100 тысячаў кв. кілёмэтраў і каля 4 мільёнаў жыхарства. Беларусаў на ёй было каля 3,5 мільёнаў, у бальшыні сялян, стала жывучых на адным і тым самым месцы. Не зважаючы на гэта, беларусаў у Польскай дзяржаве палякі залічылі да гэтак званых нацыянальных мяншыняў.

Паводле Вэрсальскага трактату, ці, дакладней кажучы, дадатковага пратаколу да ягонага 93 параграфу, падпісанага 28 чэрвеня 1919 году між Польшчай і дзяржавамі Антанты (Францыяй, Ангельшчынай, Італіяй, Японіяй і Злучанымі Штатамі Паўночнай Амэрыкі) у справе нацыянальных мяншыняў, беларусам у межах Польскае дзяржавы забесьпячалася абарона жыцьця, свабоды, маемасьці, рэлігійных перакананьняў, абрадкаў, ужываньня роднае мовы ў судох, навучаньня ў роднай мове, справа арганізацыі грамадзкіх, дабрачынных і ўзгадавальных устаноў, а таксама прыватных школаў. У IX параграфе гэнага дадатку гаварылася, што Польшча павінна рабіць адпаведныя палёгкі, каб у гарадох і ў вакругах, заселеных у ладнай частцы жыхарствам з няпольскай мовай, навука ў школах выкладалася ў роднай мове і каб усялякія ўстановы гэтае нацыянальнасьці (школы, асьветныя, дабрачынныя і інш.) мелі аднолькавыя правы карыстацца дапамогай з дзяржаўнага бюджэту. Трактат цьвердзіў, што «кажны закон, кажнае распараджэньне, кажная ўрадавая дзейнасьць у Польшчы, якія пойдуць супроць пералічаных прынцыповых пастановаў, ня будуць мець сілы». Нагляд за выкананьнем гэтага трактату быў ускладзены на Лігу Нацыяў, створаную згодна з Вэрсальскім трактатам, якая мела рэгуляваць міжнародныя дачыненьні.

Падобна, як Вэрсальскі трактат, і Рыскі трактат таксама забесьпячаў асобам беларускай і іншых нацыянальнасьцяў у Польскай дзяржаве ўсе правы, што гарантуюць свабоднае разьвіцьцё іхнае культуры, мовы і арганізацыі. Польшча, забавязваючыся даць гэтыя магчымасьці разьвіцьця беларускаму народу, адначасна забавязалася ня ўмешвацца ў царкоўныя справы і даць царкве права на аўтаномію.

У польскай канстытуцыі, прынятай устаўным соймам 20 сакавіка 1921 г., блізу ўсе правы, прадбачаныя для нацыянальных мяншыняў Вэрсальскім і Рыскім трактатамi, былі паўтораныя ўжо як нутраны польскі закон. Так, прыкладам, у артыкуле 95 гаварылася, «што Польская Рэчпаспалітая запэўняе на сваім абшары поўную ахову жыцьця, свабоды і маемасьці ўсім, бяз розьніцы паходжаньня, нацыянальнасьці, мовы, расы або рэлігіі». Арт. 105 забесьпячаў свабоду прэсы і права краёвым газэтам карыстацца поштай і што «яны ня могуць быць абмежаваныя ў магчымасьцях распаўсюджаньня». Артыкулы 108 і 109 казалі, што нацыянальным мяншыням забесьпячаецца права сходаў, закладаньня таварыстваў, арганізацыяў і «права захаваньня свае нацыянальнасьці і аховы свае мовы і нацыянальных асаблівасьцяў». У артыкуле 110 было сказана: «Польскія грамадзяне, што належаць да мяншыняў нацыянальных, рэлігійных ці моўных, маюць роўнае з іншымі грамадзянамі права закладаньня, нагляду і кіраваньня сваім собскім коштам дабрачынных, рэлігійных і грамадзкіх установаў, школаў і іншых узгадавальных інстытуцыяў, а таксама свабоднага ўжываньня ў іх мовы і выкананьня правілаў свае рэлігіі». У артыкуле 111 гаварылася. што «ўсім грамадзянам забясьпечваецца свабода сумленьня І веры».

Гэтак выглядала праўнае палажэньне беларусаў у Польскай дзяржаве, якая ў дадатак кідала вуснамі сваіх афіцыйных прадстаўнікоў клічы аб братэрстве палякоў з беларусамі ды абяцанкі правясьці справядлівую зямельную рэформу, у часе якое мелі быць надзеленыя з дворных панскіх земляў і беларускія сяляне. Усё гэта, аднак, было і засталося толькі на паперы. Запраўднасьць пасьля выглядала зусім іначай, зусім наадварот. Беларускі народ, відаць, прадчуваў гэта, і яго не цягнулі гэныя клічы. Беларускі народ імкнуўся да стварэньня свайго собскага нацыянальнага жыцьця. У шмат якіх мясьцінах Заходняе Беларусі адбываліся бунты і паўстаньні, скіраваныя супроць Польшчы. Так, прыкладам, толькі на працягу 1922 г., як афіцыйна сьцьвердзіў у польскім сойме старшыня польскага ўраду Ул. Грабскі, на Заходняй Беларусі і Украіне было зарганізавана 878 проціпольскіх бунтаў, паўстаньняў, нападаў і тэрарыстычных актаў, а ў 1923 г.— 503.

Імкненьне да стварэньня свайго собскага жыцьця і захаваньня свайго беларускага аблічча выявіў беларускі народ і праз галасаваньне і выбары сваіх прадстаўнікоў у польскі сойм і сэнат, якія адбываліся 5 лістапада 1922 году. На выбары гэныя беларусы ішлі ў паразуменьні, у супольным блёку з немцамі, украінцамі, жыдамі і іншымі гэтак званымі нацыянальнымі мяншынямі Польскае дзяржавы. I ў выбарах ужо выявіліся несправядлівыя дачыненьні польскага ўраду да беларусаў, бо быў выдадзены закон, паводле якога ў Польшчы выбіралі аднаго прадстаўніка-пасла 40—50 тысячаў жыхароў, а ў Заходняй Беларусі такога-ж прадстаўніка маглі выбраць толькі 100 гысячаў жыхароў, Апрача таго, у выбарах гэтым жыхаром Заходняй Беларусі (беларусам) паліцыя рабіла розныя перашкоды. Беларусы ўсё-ж-ткі патрапілі правесьці ў сойм і сэнат 14 сваіх прадстаўнікоў: 11 паслоў у сойм і 3-х сэнатараў у сэнат. Былі гэта ведамыя беларускія дзеячы: Браніслаў Тарашкевіч, Сымон Рак-Міхайлоўскі, кс. Адам Станкевіч, Фабіян Ярэміч, Пётра Мятла, С. Якавюк, С. Баран, Б. Рагуля, В. Каліноўскі, М. Кахановіч, А. Аўсянік — паслы, В. Багдановіч, А. Уласаў і Назарэўскі — сэнатары. Беларускія паслы і сэнатары зараз-жа стварылі Беларускі Пасольскі Клюб, які быў першым парлямэнтарным беларускім прадстаўніцтвам у Польшчы. У васабовым складзе Пасольскага Клюбу пасьля адбыліся зьмены. Пасол С. Якавюк выехаў у Летуву, а паслы Каліноўскі, Кахановіч і Баран — у БССР. На іхнае месца ўвайшлі: Ю. Сабалеўскі і П. Валошын.

Беларускі Пасольскі Клюб, спачатку бачачы агульнае цяжкое палажэньне беларускага народу і падзел яго ды чуючы прыгожыя польскія заявы аб імкненьні да брацкага сужыцьця з беларусамі, хацеў верыць ім і ў дачыненьні да польскае дзяржаўнасьці заняў пазытыўнае становішча. Выявілася яно насамперш у тым, што беларускія паслы ўзялі ўдзел у выбарах першага прэзыдэнта Польскае дзяржавы і галасавалі за Габрыеля Нарутовіча, які і быў абраны. Пасьля беларускія паслы падтрымвалі адзін з польскіх урадаў, каторы суліў беларусам прыгожыя абяцанкі. З гэтага, аднак, на беларускую карысьць нічога ня выйшла. Прэзыдэнта Нарутовіча польскія шавіністыя забілі за тое, між іншага, што яго выбралі прадстаўнікі нацыянальных мяншыняў, а гэны ўрад, што багата абяцаў і на чале якога стаяў гэнэрал Сікорскі, нічога не зрабіў і пад прымусам тых-жа шавіністых падаўся ў вадставу.

Беларускія вайсковыя аддзелы, што былі створаныя пры польскай арміі, польскія ўлады разьвязалі, а беларускую афіцэрскую школу зьліквідавалі. Калі-ж умацавалася польская ўлада на Віленшчыне, дзе была раней створана гэтак званая «Сярэдняя Літва», у якой існавалі беларускія школы, дык блізу ўсе яны таксама былі зьліквідаваныя.

Мала таго, 31 ліпеня 1924 году ўрад Ст. Грабскага выдаў гэтак званы «моўны закон», які зусім абмежаваў магчымасьці адчыненьня беларускіх школаў. На паперы закон гэны не выглядаў страшна. Паводле яго, беларускія школы маглі паўставаць у тых мясцовасьцях, дзе беларускага жыхарства было больш за 25%. Ініцыятыва адчыненьня школы магла выйсьці з боку самога мясцовага жыхарства. Бацькі ня менш як 40 дзяцей павінны былі падаць адпаведныя заявы, пасьведчаныя адміністрацыйнай уладай аб тым, што яны жадаюць беларускае школы і што яны беларусы. У законе, аднак, была засьцярога, дзе гаварылася, што калі апрача 40 беларусаў у дадзенай мясцовасьці знаходзілася яшчэ 25 бацькоў, жадаючых вучыць дзяцей папольску, дык тады школа мусіла быць двумоўнай (утраквістычнай) беларуска-польскай. Але гэта ўсё яшчэ ня было-б такім страшным, каб ня тое, што польскія ўлады ў практыцы і ў часе перапісу жыхарства ўсялякімі спосабамі стараліся давесьці, што беларусаў наагул няма і ня можа быць, а за падаваньне дэклярацыяў на адчыненьне беларускіх школаў сыпаліся розныя кары: штрафы, арышты, біцьцё і падобныя перасьледваньні.

Але на гэтым ня скончылася абмежаваньне правоў для беларусаў. У 1925 годзе сойм прыняў закон аб зямельнай рэформе, на аснове якога адбывалася пачатая яшчэ да выданьня гэтага закону польская калёнізацыя беларускіх земляў. Зямлю на Беларусі атрымвалі толькі польскія вайсковыя калёністыя і розныя прыежджыя з Польшчы палякі.

Мала таго, пры дапамозе школаў, польскіх калёністых, прэсы, касьцёлаў, духавенства, паліцыі, урадаўцаў праводзілася палёнізацыйная акцыя сярод беларусаў. З усіх касьцёлаў, дзе адбываліся казаньні і дадатковыя набажэнствы пабеларуску, беларускую мову выгналі, а ксяндзоў-беларусаў павысялялі ў парахвіі польскія. Прыгожыя пачаткі беларускае каапэрацыі былі зьліквідаваныя. Адбывалася таксама эканамічная эксплёатацыя беларускіх земляў і беларускага жыхарства, коштам якога прамысловасьць разбудоўвалася толькі ў цэнтральнай Польшчы. Беларускія землі не называліся нават сваім імём. Іх проста называлі «Крэсы Всходне». Словам, дачыненьні польскіх уладаў да беларусаў рабіліся штораз больш крыўднымі, несправядлівымі і бяспраўнымі. Некаторыя нават палякі прызнавалі, што польскія ўлады адносіліся да беларусаў несправядліва. Так, прыкладам, ведамы польскі публіцысты Константы Сроковскі ў сваёй кніжцы «Нацыянальная справа на Крэсах Усходніх», выдадзенай у Кракаве ў 1924 годзе, між іншага, пісаў гэтак:

«У часе, калі адступалі немцы, а ў глыб беларускае тэрыторыі пасоўваліся палякі, існавала там 350 беларускіх пачаткавых школаў. З гэтага ў ваднэй Гарадзеншчыне было гэтых школаў 153, пры тым настаўніцкая сэмінарыя ў Сьвіслачы. Польскія ўлады ўсе гэныя школы і сэмінарыю зьліквідавалі скандальным спосабам. У Наваградзкім ваяводзтве ўсе наяўныя там за часоў нямецкіх беларускія школы ў ліку 50 зачыненыя, загадам-жа ад 15 лістапада 1921 году наагул забаронена ўжываць у школах беларускую мову ня толькі як мову навучальную, але нават як дапаможную».

Беларусы на такую польскую палітыку, на такія дачыненьні адказалі войстрай апазыцыяй. Беларускія прадстаўнікі ў сойме і сэнаце выступалі супроць усіх польскіх варожых для беларусаў імкненьняў, былі ў апазыцыі да ўсіх польскіх урадаў, складалі інтэрпэляцыі ў сойме і сэнаце, пасылалі мэмарыялы ў Лігу Нацыяў і кіраўніком польскае палітыкі, а народ і моладзь змагаліся з палякамі, часта нават фізычна. Гэтая войстрая і тэрарыстычная акцыя была выкліканая імкненьнем да абароны беларускай зямлі, да абароны правоў беларускага народу, да абароны беларускіх паслоў, на якіх польскія асаднікі арганізавалі пагромы ў часе беларускіх пасольскіх мітынгаў.

Беларуска-польскія дачыненьні фактычна зьяўляюцца клясычным прыкладам для характарыстыкі натуры, характару беларуса. Беларус — гасьцінны чалавек, ён кажнага стараецца добра спаткаць і прыняць — дароўвае нават гасьцю першыя ягоныя нятакты, ягоныя благія ўчынкі, але калі пераканаецца, што госьць хоча ашукаць яго, што запраўды надужываець ягонай гасьціннасьцяй і вывядзе з цярплівасьці, тады беларус пачынае з ім станоўкае змаганьне.

Найбольш войстры перасьлед давялося перажываць беларусам у Польскай дзяржаве пасьля травенскага перавароту ў 1926 годзе, калі ўладу ўзялі ў свае рукі пілсудчыкі і калі на беларускіх землях палітыку кіравалі Мэйштовіч, Костка-Бернацкі, Бацянскі і да іх падобныя польскія шавіністыя. Яны бязьлітасна ліквідавалі ўсе беларускія арганізацыі, беларускія газэты і часапісы, беларускія школы, каапэратывы, не даючы ніякае магчымасьці ня толькі для палітычнай, але і для культурна-асьветнае працы. За чытаньне беларускіх часапісаў, кніжак, за належаньне да беларускіх арганізацыяў сыпаліся войстрыя кары і гумовыя палкі. Палёнізацыя праводзілася ня толькі праз школы, урады, адмысловыя польскія арганізацыі і касьцёл, але і праз царкву.

Адначасна пашыралася дэмаралізацыя, правакацыя і дывэрсія. Вастрогі запаўняліся сотнямі, тысячамі і дзесяткамі тысячаў беларусаў, якія трымаліся свайго беларускага перакананьня, свае мовы, свае культуры і не паддаваліся палёнізацыі. Апрача таго, сотні і тысячы беларусаў ссылаліся ў ваддаленыя мясцовасьці ад сваіх родных старонаў, каб такім парадкам яны не маглі праводзіць ніякае беларускае дзейнасьці сярод беларускіх масаў. Беларусы таксама фактычна пазбаўляліся правоў купляць зямлю, быць выбранымі і засядаць у самаўрадавых інстытуцыях, а выбары ў сойм і сэнат адбываліся гэтак, што беларусам было нават цяжка думаць аб тым, каб мець там сваіх прадстаўнікоў. Так, калі ў 1922 годзе беларусы здолелі выбраць у польскі парлямэнт 14 сваіх прадстаўнікоў, а ў 1928 годзе 13 (паслы: Фабіян Ярэміч, д-р Ян Станкевіч, Альбін Стэповіч, Павал Каруза, Канстантын Юхневіч, Флегонт Валынец, Аляксандар Стагановіч, д-р Ігнат Дварчанін, Язэп Гаўрылік, Іван Грэцкі, сэнатары Вячаслаў Багдановіч, Васіль Рагуля), дык у 1930 годзе толькі аднаго (Ф. Ярэміч) і то пры дапамозе ўкраінцаў, а пасьля ня мелі ўжо ніводнага прадстаўніка. Праўда, былі паслы з нацыянальнасьці беларусы, выбраныя з ініцыятывы некаторых польскіх партыяў, але яны ў беларускім жыцьці не адыгравалі ніякае ролі. Гэта былі проста фігуранты, патрэбныя для польскае палітыкі.

Абмяжоўваньне правоў беларускага народу дайшло ўрэшце да таго, што беларуская моладзь на вёсках ня мела магчымасьцяў сходзіцца на вясковыя таварыскія вечарыны і сьпяваць беларускія песьні. Сярод беларускай інтэлігенцыі, работнікаў і сялян усьцяж пашыралася беспрацоўе, галіта і бяда, бо беларусаў нідзе не хацелі прыймаць на працу, уважаючы іх за нелёяльных. Польскія ўлады не здаволілі ніводнага беларускага дамаганьня, ніводнае беларускае просьбы. Не здавальняліся таксама і мэмарыялы беларускага парлямэнтарнага прадстаўніцтва і беларускіх арганізацыяў да кіраўнікоў польскіх урадаў і ў Лігу Нацыяў, дзе польскія палітыкі таксама праводзілі варожую для беларусаў акцыю.

Не зважаючы на такое цяжкое палажэньне, беларусы ня зыйшлі са шляху апазыцыі. З гэтага шляху ня зьбіў беларусаў і страшны канцэнтрацыйны лягэр Картуская Бяроза, бо гэны тактычны апазыцыйны шлях, можна сказаць, стаўся галоўным прынцыповым беларускім адраджэнскім шляхам. Апазыцыя, апазыцыйныя выступленьні беларускіх арганізацыяў, партыяў, часапісаў, паслоў, дзеячоў у дачыненьні да польскае палітыкі прыцягвалі нават нясьведамых беларускіх сялян да беларускага адраджэнскага руху, бо яны чулі з беларускага боку абарону сваіх інтарэсаў, свайго народу і краю. I наадварот, кажнага палёнафіла сьведамы беларус-селянін байкатаваў.

Апазыцыя ішла ў дружнай пары з культурнай, выдавецкай, асьветнай і ўсьведамленскай беларускай працай і ўзмацоўвала беларускі адраджэнскі рух. Беларуская моладзь рвалася да беларускае працы, да беларускае кніжкі, газэты. У шмат якіх мясьцінах плянава праводзілася акцыя байкоту тытуну і гарэлкі, каб такім парадкам аслабляць прыбыткі польскага скарбу.

Словам, беларускі рух, дарма што цяжкое палажэньнеі розныя перашкоды, разьвіваўся. У гэным цяжкім палажэньні расло і разьвівалася шмат беларускіх пісьменьнікаў і паэтаў, як Аўген Скурка, Натальля Арсеньнева, Сяргей Хмара, Васілёк, Іверс і інш., творчасьць якіх нават польскія літаратураведы ацанялі вельмі высока. Разрасталіся і рады беларускіх культурных працаўнікоў і змагароў.

У сэньсе арганізацыйным і ідэялёгічным беларускі рух у Заходняй Беларусі выглядаў вельмі рознаяка. Беларускае грамадзянства ў Заходняй Беларусі мела розныя ідэялёгічныя пагляды і перакананьні, але, апынуўшыся пад польскай уладай, спачатку трымалася аднаго беларускага фронту. Выдзялілася з яго толькі група Аляксюка, якая выконвала тое, чаго вымагала ад яго польская палітыка, не разважаючы, ці гэта для беларускага народу будзе карысна ці не, і якая ня мела большага значаньня ды хутка зусім збанкрутавала. Цэнтралізаваўся беларускі рух у Вільні, каля Беларускага Нацыянальнага Камітэту. У склад Камітэту ўваходзіла каля 40 прадстаўнікоў ад розных беларускіх арганізацыяў і ўстановаў, сярод якіх галоўную ролю адыгравалі: Б. Тарашкевіч, кс. А. Станкевіч, А. Луцкевіч, Ф. Ярэміч, В. Багдановіч, С. Рак-Міхайлоўскі і інш. Апрача таго, былі Беларускія Нацыянальныя Камітэты ў Варшаве і Горадні. У Варшаве існавала таксама Беларускае Таварыства Помачы Ахвярам Вайны. На чале Таварыства і Беларускага Камітэту ў Варшаве стаяў інжынэр Л. Дубейкоўскі.

Беларускія арганізацыі ў Варшаве і Горадні, аднак, ня доўга працавалі і былі зьліквідаваныя. Цэнтрам беларускага руху сталася тады вылучна Вільня, дзе была найбольшая колькасьць беларускай актыўнай інтэлігенцыі і ўспомнены Беларускі Нацыянальны Камітэт, што зьяўляўся беларускім народным прадстаўніцтвам. Камітэт кіраваў усю беларускую працу, бараніў інтарэсы беларускага народу, а калі ў 1922 годзе былі абвешчаны выбары ў польскі сойм і сэнат, дык вёў перамовы з прадстаўнікамі іншых нацыянальных мяншыняў у Польшчы і стараўся, каб у польскі парлямэнт прайшло як найбольш беларускіх прадстаўнікоў. Пасьля выбараў і стварэньня Беларускага Пасольскага Клюбу — беларускага парлямэнтарнага прадстаўніцтва значэньне Нацыянальнага Камітэту зьменшылася, але і далей яно было паважным, бо ў прынцыпе паслы і сэнатары мусілі падпарадкавацца Камітэту.

Аднак у меру таго як беларускае жыцьцё разьвівалася і спатыкала розныя перашкоды, адзіны фронт беларускага грамадзянства начынаў трашчэць. Гэта адбывалася асабліва таму, што ў гэтым кірунку вялася адпаведная работа як з боку польскіх палітыкаў, так і з боку бальшавікоў. Як польскім палітыкам, так і бальшавіцкім хацелася разьбіць беларускае адзінства. Палякі, каб дасягнуць свае мэты, перацягвалі на свой бок слабейшых беларускіх дзеячоў, абдароўвалі іх матар'яльнымі сродкамі і пры іхнай дапамозе тварылі розныя арганізацыі, выдавалі газэты і часапісы, служачыя ў бальшыні польскім інтарэсам.

Беларускія палёнафілы выступалі пад рознымі шыльдамі. Так, прыкладам, пасьля банкроцтва Аляксюка зьяўляліся: Беларуская Народная Рада, Беларуская Нацыянальная Партыя, Таварыства «Прасьвета», Таварыства «Беларуская Хатка» і Беларускі Камітэт для самаўрадавых справаў у Вільні. На чале іх стаялі д-р А. Паўлюкевіч і Т. Вернікоўскі. Іхнымі ворганамі былі газэты «Беларускае Слова», «Грамадзянін», «Беларускі Радны» і літаратурны часапіс «Досьвіткі», якога выйшаў толькі адзіны нумар. Палёнафільскай арганізацыяй была таксама Радыкальна-Народная Беларуская Партыя на чале з Фр. Умястоўскім. Яна выдавала тыднёвую газэту «Беларускі Дзень». Ейным коштам выйшла таксама два нумары літаратурна-навуковага часапісу п. н. «Беларуская Культура».

Палёнафільскія арганізацыі найбольш шырака разьвівалі сваю дзейнасьць у 1925, 1926 і 1927 г. г., калі беларускі рух у Заходняй Беларусі меў найбольшы размах. Але дарма, палёнафільскія беларускія арганізацыі не здабылі ніякае папулярнасьці і зусім збанкрутавалі.

Іначай было з бальшавіцка-камуністычнай работай. Бальшавікі дзякуючы сваёй спрытнай прапагандзе, дзякуючы непрыхільнай польскай палітыцы ў дачыненьні да беларусаў, цяжкому палажэньню беларускага сялянства і ўрэшце дзякуючы таму, што тады ў Савецкай Беларусі для беларусаў часова былі магчымасьці праводзіць сваю культурную працу і адбудоўваць край, аб чым весткі даходзілі ў Заходнюю Беларусь,— здабывалі сярод беларускага народу пад Польшчай даволі вялікія ўплывы. Праўда, гэта ня былі ўплывы камунізму. Гэта проста было шуканьне выхаду і ратунку з цяжкога палажэньня, якое бальшавікі, ці лепш розныя бальшавіцкія агенты, ды Камуністычная Партыя Заходняй Беларусі, што існавала нелегальна спрытна выкарыстоўвалі Бальшавікі рабілі спробу выкарыстоўваць для сябе настроі народу і праз легальныя беларускія арганізацыі і праз беларускае парлямэнтарнае прадстаўніцтва. На гэта ўсё ж не згадзіліся ўсе беларускія паслы і сэнатары. У Беларускім Пасольскім Клюбе ў канцы 1925 г паўстаў разлом. Падобны разлом паўстаў таксама і ў Беларускім Нацыянальным Камітэце ў Вільні. Група паслоў на чале з Тарашкевічам, Рак-Міхайлоўскім Ю. Сабалеўскім, Мятлом і Валошынам выступіла з Беларускага Пасольскага Клюбу і на пачатку 1926 г стварыла асобны Пасольскі Клюб і палітычную арганізацыю пад назовам Беларуская Сялянска -Работніцкая Грамада.

Беларуская Сялянска-Работніцкая Грамада мела характар радыкальна палітычнае партыі. Галоўны націск у сваёй дзейнасьці. Грамада клала на справы сацыяльна эканамічныя і кідала багата клічоў, як прыкладам вызваленьне з пад польскага панскага панаваньня, стварэньне сялянска-работніцкага ўраду, злучэньне беларускіх земляў у вадну дзяржаву, зямлю сялянам бяз выкупу, а работнікам на фабрыках работніцкія камітэты з правам нагляду над прадукцыяй і г. д.

Беларускі Пасольскі Клюб, запраўдны Беларускі Нацыянальны Камітэт і ягоныя сябры, што пасьля стварэньня Грамады падзяліліся на тры трупы прыхільнікаў Беларускае Хрысьціянскае Дэмакратыі і новаствораных партыяў — Беларускага Сялянскага Саюзу ды Беларускага Дэмакратычнага Праваслаўнага Аб'яднаньня, большую ўвагу бралі на нацыянальныя справы і імкнуліся шляхам легальнага змаганьня і канкрэтнае пазытыўнае беларускае працы ісьці да вызваленьня беларускага народу і стварэньня беларускае дзяржаўнасьці. Праграмы беларускіх партыяў былі вельмі падобныя бо ўсе яны жадалі, каб у нашым краю ўладу мелі запраўдныя прадстаўнікі беларускага народу, каб сялянства атрымала зямлю бяз выкупу, моладзь — дармовую навуку ў школах, работнікі — працу належную плату, апеку і падобныя палёгкі. Беларускія нацыянальныя партыі стаялі на грунце акту 25 сакавіка 1918 г. і гуртавалі каля сябе беларускіх актывістаў, сялян, работнікаў, моладзь і інтэлігентаў. На чале Беларускага Пасольскага Клюбу стаяў пасол Ярэміч, за старшыню Беларускага Сялянскага Саюзу быў пасол Рагуля, за старшыню Беларускага Праваслаўнага Дэмакратычнага Аб'яднаньня — сэнатар Вячаслаў Багдановіч, а галоўным правадыром Беларускае Хрысьціянскае Дэмакратыі быў кс. Адам Станкевіч Беларускі Пасольскі Клюб у сойме супрацоўнічаў з прадстаўнікамі нямецкага і ўкраінскага народаў.

Беларускі Нацыянальны Камітэт і Беларускі Пасольскі Клюб выступалі ня толькі супроць польскіх парадкаў і панаваньня на Беларусі, але і супроць бальшавікоў Сялянска -Работніцкая ж Грамада супроць бальшавікоў не выступала і супрацавала нават з польскімі левымі пасламі і дзеячамі Пры тым ейныя прадстаўнікі хвалілі савецкія парадкі і заяўлялі, што ў Савецкай Беларусі пад апекай бальшавікоў будуецца беларускі дом Гэткае становішча Грамады было фактычна прычынай разлому і падзелу адзінага беларускага фронту ў Польскай дзяржаве.

Кіраўнікі Грамады, не зважаючы на выразна нацыянальнае беларускае становішча Беларускага Пасольскага Клюбу, Беларускага Нацыянальнага Камітэту, Беларускай Хрысьціянскай Дэмакратыі, Сялянскага Саюзу і Праваслаўнага Аб'яднаньня, называлі ўсіх прыхільнікаў гэтых арганізацыяў зраднікамі беларускага народу і адначасна высоўвалі сябе на першае месца як адзіных абаронцаў беларускіх масаў. Масы, не арыентуючыся добра, а бачачы і чуючы шумныя клічы і праграму Грамады ды слухаючы добра зарганізаванае грамадаўскае прапаганды, ішлі за ёю. Грамада ад дня на дзень расла і ўзмацнялася. За кароткі час свайго існаваньня, бо толькі за адзін год Грамада мела больш 100 000 сяброў. Адны беларусы ішлі ў ейныя рады, верачы. што гэтая арганізацыя запраўды беларуская і што сваім належаньнем да яе яны прычыняцца да палепшаньня долі беларускага народу, а іншыя ішлі, каб згодна з камуністычнай інструкцыяй уводзіць у беларускае нацыянальнае жыцьцё закалот, праводзіць камуністычную прапаганду сярод беларусаў і рыхтавацца да рэвалюцыі.

Польскія ўлады з трывогай глядзелі на разьвіцьцё Грамады. Яна запраўды пагражала супакою і парадку ў Заходняй Беларусі. Але адначасна польскія ўлады цешыліся, што ў Беларускай Грамадзе пашыралася камуністычная прапаганда, бо яна ўводзіла дэструкцыю ў беларускае жыцьцё, была забароненая законам ды давала добрую прычыну да разгрому Грамады.

Скончылася ўсё-ж тым, што ў студзені 1927 г. сярод найактыўнейшых грамадаўцаў паліцыя правяла масавыя арышты, а 21 сакавіка 1927 году польскія ўлады абвесьцілі Беларускую Сялянска-Работніцкую Грамаду зьліквідаванай. Сярод арыштаваных знаходзіліся ўсе грамадаўскія паслы: Тарашкевіч, Рак-Міхайлоўскі, Мятла, Валошын, дырэктар Беларускага Музэю ў Вільні Антон Луцкевіч, які супрацаваў з некаторымі грамадаўцамі, Бурсэвіч і колькі сот іншых актыўных беларускіх дзеячоў-грамадаўцаў. Усіх іх абвінавачвалі за стварэньне Грамады дзеля арганізацыі перавароту і зьмены польскіх парадкаў з тым, каб устанавіць дыктатуру пралетарыяту, савецкі лад, а беларускія землі адарваць ад Польшчы і далучыць іх да Савецкага Саюзу. Абвінавачваліся яны і за тое, што абавязаліся даць Саветам збройную дапамогу супроць Польшчы на выпадак ваеннага канфлікту між гэтымі дзяржавамі, дзеля чаго мелі ўжо склады зброі.

Суды над арыштаванымі грамадаўцамі адбываліся ў розным часе і ў розных мясцовасьцях, а найважнейшым з іх быў суд, на якім разглядаліся справы галоўных правадыроў, паслоў і дзеячоў Грамады у ліку 56 асобаў. Суд гэты адбываўся ў Вільні ў 1928 годзе ўвесну і трываў тры месяцы. У выніку яго 19 абвінавачаных былі апраўданыя, а іншыя, у тым ліку паслы Тарашкевіч, Рак-Міхайлоўскі, Валошын і Мятла, засуджаныя на 12—13 гадоў у вастрог. Сярод апраўданых знаходзіўся і Антон Луцкевіч.

Польская і бальшавіцкая падрыўная акцыя ў беларускім нацыянальным руху ў Заходняй Беларусі пасьля ліквідацыі Грамады яшчэ ня скончылася. Бальшавікі ізноў знайшлі сабе сярод беларускіх паслоў у сойме (выбраных у 1928 годзе) людзей, якія думалі, што пры бальшавіцкай помачы ўдасца больш актыўна праводзіць беларускую работу і што пад бальшавіцкай апекай беларусы здабудуць лепшую долю. Былі гэта паслы Дварчанін, Гаўрылік, Валынец, Грэцкі і Крынчык (увайшоўшы на месца выбыўшага пасла Стагановіча). Яны стварылі Беларускі Пасольскі Клюб «Змаганьне», які, падобна як і Грамада, разьвіў шырокую акцыю, аж пакуль яго польскія ўлады не зьліквідавалі, а паслоў не пасадзілі на доўгія тэрміны ў вастрог. Пасьля ліквідацыі Грамады і «Змаганьня» паўставалі яшчэ розныя беларускія радыкальныя аб'яднаньні, выдавецтвы, але і іх хутка польская ўлада ліквідавала. Засуджаных паслоў з «Змаганьня» бальшавікі вымянялі на польскіх палітычных вязьняў і забралі ў Саветы, дзе іх пазьней зьліквідавалі як ворагаў народу.

Група беларускіх дзеячоў, што была апраўданая ў працэсе Грамады, стварыла гэтак званы Беларускі Цэнтрасаюз і Таварыства Беларускае Асьветы. Яна выдавала часапісы «Наперад» і «Родны Край», рабіла спробу нармаваць беларуска-польскія дачыненьні і старалася перацягнуць на свой бок былых грамадаўскіх паслоў. Але як толькі палякі іх звольнілі з вастрогу, дык яны патаемна выехалі ў СССР, дзе іх пасьля бальшавікі зьліквідавалі як шкоднікаў. Тарашкевіч не пасьпеў выехаць і яго польская паліцыя ізноў арыштавала. Тады бальшавікі вымянялі Тарашкевіча на беларускага літарата Фр. Аляхновіча, які сядзеў у бальшавікоў на Салаўках і родам быў з Вільні. Аднак і ў СССР Тарашкевіч ласкі не здабыў. Яго хутка выслалі ў Сібір. Палёнафільская акцыя Цэнтрасаюзу і «Роднага Краю», як і папярэдніх палёнафільскіх арганізацыяў, збанкрутавала, а тыя беларускія дзеячы, што рабілі спробу нанова наладзіць польска-беларускае супрацоўніцтва, пасьля нават папалі ў польскую няласку.

Працу ў беларускім незалежніцкім кірунку, апрача Беларускага Нацыянальнага Камітэту, Беларускага Пасольскага Клюбу, Беларускае Хрысьціянскае Дэмакратыі, Беларускага Сялянскага Саюзу, Беларускага Праваслаўнага Аб'яднаньня, праводзілі яшчэ беларускія сацыялістыя-рэвалюцыянэры, якія выдавалі непэрыядычна часапіс «Золак», Беларуская Сялянская Партыя, створаная ў 1933 годзе ў Вільні, партыя беларускіх нацыянал-сацыялістых на чале з Ф. Акінчыцам і Ул. Казлоўскім, якая выдавала таксама непэрыядычна свой часапіс «Новы Шлях», які пачаў выходзіць у 1936 годзе, група «Беларускага Фронту» і іншыя. Аднак тады ўжо праца беларускіх нацыянальных партыяў і арганізацыяў ня мела такога размаху, як праца «Грамады» і «Змаганьня», бо перашкоды з боку польскае ўлады страшэнна ўзрасьлі.

Беларускія нацыянальныя палітычныя партыі і арганізацыі польская ўлада уважала ня менш грознымі за саветафільскія, ці камуністычныя, але з увагі на тое, што паасобку яны выглядалі меншымі, дык ліквідацыя іх пачалася пазьней. Усе бадай актыўнейшыя нацыянальныя беларускія дзеячы мусілі пераносіць перасьлед, мелі судовыя справы, сядзелі ў вастрогах, у канцэнтрацыйных лягерах, пабывалі на высылках і г. д. Наўсуперак усім трактатам, польскай канстытуцыі і іншым польскім законам, якія нібы давалі правы свабоды сумленьня і арганізацыі, пасьля ліквідацыі Грамады ня можна было ані арганізаваць гурткоў, ані ладзіць сходаў.

З паліцыяй рука ў рука ішла і польская каталіцкая духоўная ўлада. Яна таксама ўсё рабіла, каб беларусаў-каталікоў адцягнуць ад беларускага руху і каб яны не належалі да ніводнае беларускае арганізацыі. Калі не памагалі заклікі і нагаворы, нават у часе споведзяў, дык Віленскі каталіцкі арцыбіскуп Ялбжыкоўскі загадам № 5216 з дня 10 сьнежня 1926 году афіцыяльна забараніў належаць беларусам-каталіком, а ў першую чаргу ксяндзом, да Беларускае Хрысьціянскае Дэмакратыі і чытаць ейны ворган — газэту «Беларуская Крыніца». Беспасярэдняй прычынай забароны арц. Ялбжыкоўскага было тое, што да БХД належалі і беларусы-каталікі і беларусы-праваслаўныя, а гэта еднасць якраз не падабалася польскім палітыкам. Для польскай палітыкі такая еднасць беларусаў -каталікоў і праваслаўных была непажадана, бо беларусы, касуючы рэлігійныя розьніцы, узмацняліся ў сэньсе нацыянальным. Апрача асобных ксяндзоў, ніхто загаду гэнага не паслухаў. Беларуская Хрысьціянская Дэмакратыя яшчэ больш разьвівалася і ператварылася ў арганізацыю з яшчэ шырэйшай праграмай і з агульна-беларускай назовай — Беларускае Народнае Аб'яднаньне.

У 1937 годзе пачалася ліквідацыя беларускіх нацыянальных партыяў і арганізацыяў. Перш за ўсё ў 1937 г. палякі зачынілі ворган Беларускага Народнага Аб'яднаньня «Беларускую Крыніцу», што выходзіла няспынна ад 1917 году. У 1937 годзе забаронена праводзіць усялякую дзейнасьць Беларускай Нацыянал-Сацыялістычнай Партыі ў прыгранічнай паласе, што займала вялізарную частку беларускіх земляў пад Польшчай, а ў 1938 годзе быў зьліквідаваны Беларускі Нацыянальны Камітэт у Вільні. Такая доля, як відаць з найдзеных тайных польскіх дакумэнтаў, чакала ўсе іншыя палітычныя беларускія нацыянальныя партыі і арганізацыі, аленя зьдзейсьнілася яна з прычыны ваенных падзеяў у 1939 годзе.

У галіне культурна-асьветнай і навукова-беларускай спачатку працавалі ў Вільні Беларускае Навуковае Таварыства і Таварыства Беларускай Школы. Беларускае Навуковае Таварыства перадусім апякавалася беларускім музэем імя Івана Луцкевіча ў Вільні, багатай бібліятэкай пры ім, папаўняла іх беларускімі культурнымі і гістарычнымі памяткамі, кнігамі і іншымі каштоўнасьцямі, ды агулам рабіла ўсё тое ў галіне беларускай навукі, што можна было зрабіць у тых варунках, у якіх яно было, без грашовае дапамогі з боку дзяржавы і бяз ніякіх амаль грашовых фондаў. Навуковае Таварыства ладзіла рэфэраты, навуковыя сходы, высылала сваіх прадстаўнікоў на навуковыя зьезды, выдала адзін «Гадавік» і адзін том Запісаў Беларускага Навуковага Таварыства, дзе надрукаваны некаторыя працы сяброў гэтага таварыства.

Таварыства Беларускае Школы паўстала ў Вільні ў 1921 годзе і мела характар беларускай культурна-асьветнай арганізацыі. Яно закладала гурткі ў вёсках, местачках, мела свае акруговыя ўправы, арганізавала беларускую культурна-асьветную працу, народныя дамы, бібліятэкі, чытальні, аркестры, народныя хоры, прадстаўленьні, ладзіла лекцыі, курсы для дарослых, закладала прыватныя беларускія народныя і сярэднія школы, ды старалася, каб былі беларускія дзяржаўныя школы. Таварыства выдавала таксама кніжкі і свой часапіс «Летапіс ТБШ». Каля Таварыства Беларускай Школы спачатку гуртаваліся ўсе беларускія культурныя працаўнікі. Яно мела 10 297 сяброў, больш 500 гурткоў, 11 акруговых управаў, больш 250 бібліятэкаў-чытальняў, больш 100 народных дамоў, колькі кнігарняў, шмат розных драматычных сэкцыяў, хораў і аркестраў.

Бальшавікі, бачачы такую сілу Таварыства Беларускае Школы, стараліся выкарыстаць яго для сваёй акцыі. У сувязі з гэтым сярод беларускага грамадзянства паўстала думка стварыць другую культурна-асьветную арганізацыю — Беларускі Інстытут Гаспадаркі і Культуры, што і было зрэалізавана ў 1926 годзе. Беларускі Інстытут Гаспадаркі і Культуры ў хуткім часе таксама меў больш 1000 сяброў, 87 гурткоў, 3 акруговыя ўправы, аб'яздны беларускі тэатр, зарганізаваў каапэратыўныя курсы, ладзіў аматарскія прадстаўленьні, канцэрты, закладаў бібліятэкі, чытальні, народныя дамы, хоры, аркестры, выдаваў кніжкі, закладаў беларускія прыватныя школы, стараўся, каб існавалі беларускія дзяржаўныя школы.

Побач Таварыства Беларускае Школы і Беларускага Інстытуту Гаспадаркі і Культуры у такім-жа напрамку працавалі яшчэ Беларускі Гаспадарскі Зьвяз і Саюз Беларускіх Настаўнікаў. Беларуская моладзь і беларускія спартоўцы стараліся зарганізаваць таварыства беларускае моладзі «Будучыня» і спартовае беларускае таварыства «Гайсак», а дна к польскія ўлады не далі на гэта дазволу.

Сярод беларускай студэнцкай моладзі беларускую працу праводзіў Беларускі Студэніжі Саюз і Таварыства Прыяцеляў Беларусаведы. Яны ладзілі рэфэраты, дыскусіі, канцэрты, прадстаўленьні, экскурсіі. Студэнцкі Саюз выдаваў непэрыядычна свой часапіс «Студэнцкую Думку», гуртаваў каля сябе беларускую студэнцкую моладзь і зрабіў вельмі шмат у галіне ўзгадаваньня беларускае інтэлігенцыі.Польскія ўлады, ліквідуючы беларускія палітычныя арганізацыі і беларускую палітычную акцыю, пастанавілі зьліквідаваць і беларускія культурна-асьветныя арганізацыі і іхную працу, якая ім таксама не падабалася. Пачалося ад забаронаў ладзіць беларускія прадстаўленьні, лекцыі, курсы, а далей пайшлі ліквідацыі паасобных гурткоў, бібліятэкаў, а ўрэшце і самых цэнтраляў. I так: 2, XII. 1936 г. было закрыта Таварыства Беларускае Школы, 4.XII.1936 г.— Беларускі Інстытут Гаспадаркі і Культуры, 20.VIII. 1937 г.— Саюз Беларускіх Настаўнікаў і нават палёнафільскае Таварыства Беларускае Асьветы, а 16.IV. 1938 г.— Беларускі Гаспадарскі Зьвяз. Беларускаму Студэнцкаму Саюзу забаронена было ладзіць лекцыі на правінцыі і беларускія канцэрты ў Вільні, а ягоным сябром насіць шапкі і значкі свае беларускае студзнцкае арганізацыі.

Рознымі перашкодамі, забаронамі на арганізацыйныя сходы затрымлівалася і ліквідавалася разьвіцьцё беларускае каапэрацыі, якая да 1922 г. даволі шырока разраслася. Ня мелі магчымасьцяў разьвівацца і беларускія каапэрацыйныя банкі і беларускі прыватны гандаль, рамясло і промысел. Беларускія землі і беларусаў эксплёатавалі, а ў замен нічога не давалі і не будавалі. Тыя фабрыкі, што раней працавалі, станавіліся. Той гандаль і промысел, што існаваў, дык ён быў або ў польскіх, або жыдоўскіх руках.

Ня лепшымі былі дачыненьні польскіх уладаў да беларусаў і ў галіне рэлігійнай. Польскае каталіцкае духавенства на беларускіх землях на працягу многіх вякоў пад рознымі прыкрыўкамі выкарыстоўвала і выкарыстоўвае сваё становішча і каталіцкі касьцёл для палёнізацыі беларусаў.Калі Заходняя Беларусь апынулася пад Польшчай і як толькі там умацавалася польская ўлада, хутка пачалі варочацца ўсе тыя ксяндзы, палякі, якія яшчэ нядаўна пад націскам бальшавікоў, ідучых у 1920 годзе на захад, адсюль уцякалі, і пачалі нанова сваю палёнізатарскую работу. Яны, маючы большасьць у кіраўнічых кругох каталіцкага касьцёлу ў нашым краі, а таксама помач фізычнае паліцыйнае сілы, акцыю сваю павялі хуткім тэмпам. Палёнізатарская акцыя найбольш, аднак, завастрылася ў віленскай дыэцэзіі, калі на яе чале стаў арцыбіскуп Р. Ялбжыкоўскі. Узяўшы ўладу над Віленскай дыэцэзіяй, ён бязьлітасна вынішчаў беларускасьць ва ўсіх касьцёлах, дзе яна была ўведзеная перад ягоным прыездам у Вільню з дазволу арцыбіскупаў Эдварда Роппа і Юрага Матулевіча. Ён скасаваў беларускую мову ў касьцёлах у Жодзішках, Барадзенічах, Друі, Задарожжы і інш. Усіх ксяндзоў-беларусаў, што працавалі сярод беларускага народу, высяліў у парахвіі небеларускія (гэтак было з ксяндзамі: Рэшацям, Шутовічам, Семашкевічам, Кулаком, Чарняўскім, Левошам і другімі). Гэткім чынам палякі разрывалі лучнасьць беларускага духавенства з сваім народам.

Не бяз помачы арц. Ялбжыкоўскага былі выселены з мястэчка Друі і з Беларусі ў 1937 годзе ведамыя беларускія законьнікі айцы Мар'яне, якіх прымусілі эміграваць і працаваць на чужыне. Арц. Ялбжыкоўскі ўзмоцніў польскасьць у Віленскай Духоўнай Сэмінарыі, узгадоўваючы маладых ксяндзоў у польскім шовіністычным духу. Ён, як ужо гаварылася, з матываў палітычных забараніў належаць беларусам-каталіком да Беларускай Хрысьціянскай Дэмакратыі і чытаць «Беларускую Крыніцу», а сам адкрыта і сыстэматычна праводзіў палёнізацыю беларусаў пры помачы псэўдакаталіцкіх арганізацыяў і часапісаў на чале з «Стоважышэньнем Млодзежы Польскей» і «Нашым Пшыяцелем».

Пры кажнай бадай парахвіі па загадзе арц. Ялбжыкоўскага існавалі гурткі каталіцкае акцыі і «Стоважышэньня Млодзежы Польскей», хоць гэтае моладзі на Беларусі ня было і хоць гурткі і часапіс «Наш Пшыяцель» ня мелі нічога супольнага з рэлігійным жыцьцём беларускага каталіцкага народу і служылі выключна польскім шовіністычным імкненьням.

Ня лепш было і ў другой беларускай дыэцэзіі Пінскай, дзе таксама над каталіцкасьцяй мела верх польшчына і дзе беларускае духавенства біскуп Букраба назначаў на парахвіі небеларускія Так было з ксяндзамі. Татарыновічам, Дулінцам, Бакшоўскім і іншымі. Прасьледавалася беларушчына і ў духоўнай сэмінарыі ў Пінску, дзе яе дапусьціў папярэднік Букрабы арц. Лазінскі.

Праз касьцёл праводзілася палітыка варожая для беларускага народу. Беларускія казаньні асталіся толькі ў касьцеле сьв. Мікалая ў Вільні, дзе адбываліся набажэнствы для каталікоў — летувісаў і беларусаў. Беларусы-каталікі многа разоў прасілі польскія духоўныя ўлады даць ім асобны касьцёл, аднак усе просьбы былі дарэмныя. Беларусы -каталікі ў Вільні, ня гледзячы на такія дачыненьні да іх польскае каталіцкае духоўнае ўлады, моцна трымаліся свайго. Яны ладзілі беларускія рэлігійныя пілігрымкі ў Кальварыю каля Вільні, на якія прыходзілі і прыяжджалі беларусы з розных старой Заходняй Беларусі, каб пачуць у часе іх казаньні ў роднай беларускай мове, публічна прапяяць беларускія рэлігійныя песьні і гэткім спосабам задэманстраваць і паказаць свае беларускае аблічча, выдавалі беларускую рэлігійную літаратуру, усьведамлялі народ належна разумець і шанаваць рэлігію ды не мяшаць з паняцьцем нацыі.

Для палёнізацыйнае акцыі польскія ўлады стараліся выкарыстаць і праваслаўную Царкву на Беларусь У сувязі з гэтым выходзілі загады праваслаўным сьвяшчэньнікам гаварыць у царкве казаць не пабеларуску і не парасейску, як шмат дзе было, але папольску. Палякі нават жадалі, каб і набажэнствы (літургія) адпраўляліся папольску, і стараліся ўзгадоўваць у польскім духу новых праваслаўных сьвяшчэньнікаў.Супроць гэтай акцыі ў народзе паўставала вялікае абурэньне. Праваслаўнае духавенства ня ўсё ішло таксама на палёнізаваньне царквы, але ня ўсё праваслаўнае духавенства хацела і беларушчыны. Большасьць праваслаўнага духавенства па старой прывычцы хацела, каб у царкве на Беларусі далей панавала расейшчына, як за царскіх часоў, і каб праз. царкву далей праводзілася русыфікацыя беларускага народу. Дзеля таго за беларусізацыю царквы беларусам прыходзілася змагацца на два фронты: і з расейцамі, і з палякамі. Няроўная гэткая барацьба вялася праз увесь час рознымі беларускімі праваслаўнымі камітэтамі, часапісамі і палітычнымі беларускімі нацыянальнымі арганізацыямі, якія таксама дамагаліся, каб беларуская мова была на Беларусі ў касьцёлах і ў цэрквах.

Агулам трэба сказаць, што сярод беларусаў пад польскай уладай не адчувалася падзелу на праваслаўных і каталікоў, Між сьведамымі беларусамі — праваслаўнымі і каталікамі панавала поўная згода і салідарнасьць. Адны другіх падтрымвалі, адны другім памагалі, а на розных нацыянальных урачыстасьцях у Вільні бывала так, што ўсе разам праваслаўныя і каталікі ішлі і ў касьцёл, і ў царкву, каб супольна маліцца за зьдзейсьненьне беларускіх нацыянальных ідэалаў.

Беларускіх школаў у заходняй частцы Беларусі за часоў нямецкае ўлады ў 1918 г., як падаваў польскі друк, было 350.

На самой рэчы лік гэны быў далёка большы. Былі гэта пераважна народныя пачаткавыя школы і настаўніцкая сэмінарыя ў Сьвіслачы. За часоў гэтак званае «Сярэдняе Літвы» ў Віленшчыне паўстала больш за 200 народных беларускіх школаў і настаўніцкая сэмінарыя ў Барунах. У між часе, калі ўлада на Беларусі пераходзіла з адных рук у другія і калі польскія ўлады яшчэ больш-менш бралі на ўвагу беларускія дамаганьні, беларусы зарганізавалі беларускія гімназіі ў Вільні, Будславе, Горадні, Нясьвіжы, Радашкавічах, Гарадку каля Маладэчны, Наваградку, Клецку і ў 1930 годзе была адчыненая беларуская настаўніцкая сэмінарыя ў Вільні.

Польская ўлада ўсе бадай народныя беларускія школы зьліквідавала або паперарабляла іх на польскія. У 1922 годзе з усяго гэнага ліку беларускіх народных школаў засталося толькі 47, у 1923/24 гг. - толькі 29, а з пачаткам 1924/25 шк. г. не засталося ўжо ніводнае беларускае народнае школы. Зьліквідаваныя былі таксама беларускія настаўніцкія сэмінарыі ў Сьвіслачы, Барунах, гімназіі ў Горадні, Будславе, Гарадку каля Маладэчна і Нясьвіжы. Беларускіх настаўнікаў вывезьлі, быццам для папаўненьня іхнае настаўніцкае кваліфікацыі на адмысловы курс у Кракаў, скуль іх разаслалі на працу ў школы на этнаграфічна-польскай тэрыторыі, а ў школы на Беларусь прыслалі пераважна палякоў. Тых настаўнікаў, што дамагаліся працы ў беларускіх школах, зусім звольнілі з працы.

Беларусы, хоць бачылі варожыя дачыненьні польскіх уладаў да беларускага школьніцтва і хоць за дамаганьні беларускіх школаў сыпаліся на іх розныя кары, арышты, біцьцё і іншыя няпрыемнасьці, як прыкладам вырываньне валасоў з галоваў бацькоў, што было з селянінам Вярбіцкім у вёсцы Акунінава Дзявятніцкае воласьці Слонімскага павету ў 1936 годзе,— усё-ж-ткі дамагаліся сваіх родных беларускіх школаў. У 1923 годзе былі пададзеныя просьбы на адчыненьне 192 беларускіх народных дзяржаўных школаў, у 1924 годзе — на 254 школы, у 1925 годзе — на 412, а ў 1926 і 1927 гг.— на 1229 школаў. Апрача таго, Беларускі Інстытут Гаспадаркі і Культуры ў 1926 годзе прасіў дазволу адчыніць прыватныя беларускія школы ў 18 мясцовасьцях, а Таварыства Беларускае Школы ў 1927 годзе прасіла дазволу адчыніць прыватныя беларускія школы ў 109 мясцовасьцях. Школьныя ўлады далі Інстытуту дазвол адчыніць толькі 5 школаў, а Таварыству Беларускае Школы — 10. Аднак гэтыя дазволы ня былі выкарыстаныя, бо школьныя ўлады не зацьвердзілі кандыдатаў на настаўнікаў. Працавала толькі адна прыватная беларуская школа ў Шаўлянах (Браслаўшчына), але і яе^па 6 гадох зьліквідавалі, бо ў 1932/33 гг. ейная настаўніца Мар'я Булыга не атрымала пасьведчаньня аб палітычнай лёяльнасьці да Польскае дзяржавы. Прыватна ў 1928 г. існавалі яшчэ беларускія гімназіі ў Вільні, Наваградку, Радашкавічах і Клецку, але і над імі вісела ліквідацыя, і яны ня мелі правоў дзяржаўных польскіх школаў, іхныя абсальвэнты ня мелі права доступу да польскіх унівэрсытэтаў без спэцыяльных экзамэнаў. З гэтае прычыны шмат беларусаў, што канчалі беларускія гімназіі, выяжджалі на вышэйшыя навукі за межы, у Бэрлін, Прагу, Парыж. Усе беларускія просьбы адчыняць беларускія народныя школы і зрабіць беларускія гімназіі дзяржаўнымі заставаліся бяз водгуку. Пасьля ўсіх дамаганьняў і просьбаў, згодна з польскімі афіцыяльнымі дадзенымі, у 1928 годзе існавала толькі 25 беларускіх школаў і 44 школы беларуска-польскія. Пазьней бадай усе гэтыя школы і беларускія гімназіі ў Клецку, Радашкавічах, Наваградку ды Беларуская Настаўніцкая Сэмінарыя ў Вільні былі зьліквідаваныя. Засталася адна Віленская Беларуская Гімназія. Ёй прызналі нават дзяржаўныя правы, але ў 1937 годзе, у сувязі з польскай школьнай рэформай, зачынілі вышэйшыя клясы і на іхнае месца не адчынілі ліцэю, як гэта было ў польскіх гімназіях. Пры тым беларуская гімназія перастала быць самастойнай школай, а сталася філіяй польскае гімназіі імя Ю. Славацкага. Прыйманьне большае колькасьці вучняў таксама абмежавалі. Так, прыкладам, у 1937 годзе ў 1-ю клясу беларускае філіі ў Вільні здалі экзамэн 80 кандыдатаў, а прынята толькі 40. Роўналежную -ж клясу ўлады не дазволілі адчыніць.

Гэткія дачыненьні польскіх уладаў да беларускага школьніцтва і наагул да асьветы ў беларускай мове прымусілі беларусаў арганізаваць навучаньне моладзі беларускае граматы ўпотайку па хатах. У дапамогу патаёмнага навучаньня быў выдадзены беларускі лемантар «Першыя зярняткі» (кірыліцай) і «Засеўкі» (лацінікай). Калі згледзелі гэта ўлады, дык лемантар «Засеўкі» сканфіскавалі, а «Першыя зярняткі» па вёсках паліцыя нішчыла.

У праводжаньні акцыі пазашкольнай асьветы моцна дапамагала беларуская прэса і розныя беларускія выданьні. Тут вялікія заслугі мела Беларускае Выдавецтва ў Вільні, якое выдала даволі шмат розных беларускіх падручнікаў, кніжок, і беларуская прэса, якая першымі гадамі польскае ўлады на Беларусі была даволі багатая. Выходзілі пераважна розныя беларускія тыднёвыя, двутыднёвыя і месячныя часапісы і ў іх заўсёды рэдакцыі прысьвячалі вялікую ўвагу беларусаведзе, хоць выразна гэтага не акцэнтавалі. З раней выдаваных беларускіх газэтаў і часапісаў выходзілі ў Вільні «Беларуская Крыніца» (1917—1937) і сельскагаспадарскі часапіс «Саха». Беларускі Сялянскі Саюз выдаваў газэту «Сялянская Ніва», Праваслаўнае Аб'яднаньне — «Праваслаўная Беларусь», Беларуская Сялянская Партыя — «Народ», а «Грамада» і «Змаганьне» выдавалі стала свае газэты пад рознымі назовамі: «Праца», «За працу», «Наша Праца» і падобныя. Праваслаўныя беларусы выдавалі свае рэлігійныя часапісы: «Беларуская Зарніца», «Сьветач Беларусі», «Царква і народ». Беларусы-каталікі выдавалі свой рэлігійны часапіс «Хрысьціянская Думка» (лацінікай). Выходзілі і беларускія навуковыя, мастацкія ды літаратурныя часапісы: «Родныя Гоні», «Родная мова», «Нёман», «Летапіс» і «Калосьсе». Для дзяцей выходзіў час. «Заранка», «Пралескі» і «Снапок», а для моладзі «Шлях Моладзі». Каапэратары выдавалі час. «Самапомач», а пчаляры — «Беларускую Борць». Нейкі час выходзілі і гумарыстычныя беларускія часашсы «Авадзень» і «Маланка». Вонкава ўсе беларускія часапісы выглядалі сьціпла, бо матар'яльныя выдавецкія магчымасьці былі вельмі абмежаваныя. Выходзілі пераважна неакуратна і часта ўлады іх канфіскавалі. Пэрспэктываў шырэйшага разьвіцьця ня было, бо канфіскацыі, пакараньні рэдактароў, суды прыносілі вялікія матар'яльныя страты і, што найважнейшае, беларускіх часашсаў і газэтаў паліцыя не дапушчала да чытачоў, а пошта не аддавала падпішчыкам. За выпісваньне і чытаньне беларускіх газэтаў пад рознымі прычынамі сыпаліся штрафы, біцьцё, як і за дамаганьне беларускіх школаў. Свайго кальпартажу, свае пошты для распаўсюджаньня газэтаў беларусы ня мелі магчымасьці зарганізаваць, бо наагул цяжка было беларусам выяжджаць куды-небудзь (усе бадай былі пад паліцыйным наглядам і ў часе выездаў ім пагражалі арышты).

Усе гэтыя перашкоды, ліквідацыі, перасьледваньні праводзіліся на тое, каб зьліквідаваць беларускі адраджэнскі pyx, a беларусаў спалёнізаваць. Польская палітыка ў дачыненьні да беларусаў паводле тайнага «Opracowania zagadnienia polskiego stanu posiadania w wojewodztwie Nowogrodzkim» (Kwiecien 1939 r. Wojewoda Nowogrodzki Nr. PN. Ill 81/5/tjn./39. Tajne.) накіроўвалася да поўнае асыміляцыі беларусаў і паніжэньня іх да ролі парабкоў г. зв. «польскага стану посяданьня». Польскія палітыкі мелі падробна апрацаваны плян" сваёй дзейнасьці ў гэтым кірунку ва ўсіх галінах жыцьця, які ў будучыне меў праводзіцца паводле гэнага тайнага апрацаваньня наступна:

У галіне рэлігійнага праваслаўнага жыцьця: «Праваслаўных сьвятароў улады мелі далей уцягваць па-за царквою да грамадзкае працы ў арганізацыях з моцнымі польскімі падставамі, з імкненьнем, каб яны ў прыватным жыцьці карысталіся польскай моваю і каб, чуючыся палякамі або прынамсі лёяльнымі грамадзянамі дзяржавы, у падобным духу навучалі сваіх сувернікаў. Апрача таго, справу назначэньня новых пробашчаў (настаяцеляў) праводзілі з увагай на інтарэсы дзяржавы». «Зьвернена была ўвага і на навуку, рэлігіі ў школах у польскай мове. Адміністрацыйныя ўлады думалі, што моладзь, вучачыся рэлігіі ў польскай мове, па сканчэньні школаў сама будзе дамагацца набажэнства ў польскай мове, бо мова расейская і царкоўна-славянская ня будзе для яе зразумелай; і тады яна сама будзе дамагацца палёнізацыі царквы» (балонка 42).

У сувязі з тым што сярод праваслаўных пашыралася акцыя вуніі і што ейныя прапагатары карысталіся беларускай, украінскай і расейскай мовамі, польская , ўлада уважала, «што вунійная акцыя ўмацняе на прасторы ейнае дзейнасьці ўплывы чужыя: рымскія, г. зв. беларускія і ўкраінскія» і дзеля таго «ў кансэквэнцыі ўлады агульнай адміністрацыі мусілі паставіцца да імкненьняў бізантыйскага (вуніяцкага) касьцёла здэцыдавана нэгатыўна» (бал. 51).

У галіне асьветнай: «Накіроўваючыся да поўнай палёнізацыі і разбудовы земляробства, трэба прыняць,—пісалася ў «Апрацаваньні»,— на будучыню як кірунковыя вехі:

a) выкасаваньне («wyrugowanie») з публічных школаў астаткаў г. зв. беларускае мовы;

b) абсалютнае выэлімінаваньне ня польскага элемэнтуз настаўніцкіх становішчаў і назначаньне на гэтыя становішчы выключна настаўнікаў-палякоў;

c) назначаньне на становішчы кіраўнікоў пачаткавых школаў бяз увагі на іхную арганізацыйную ступень настаўнікаў палякоў-мужчынаў падхаронжых (кандыдатаў у афіцэры.— Я. Н.) і афіцэраў рэзэрвы з адначасным настаўленьнем іх (школьным! ўладамі) на грамадзкую працу, а таксама на працу фізычнага ўзгадаваньня і вайсковага прыгатаваньня;

d) пляновае перашкаленьне палітычна-ўзгадаваўчае ўсяго настаўніцтва з увагай на ягоную спэцыяльную палітычную місыю ў прафэсыйнай працы; як найбольш пажаданы спосаб было-б перашкаленьне праз пакліканьне ў войска, творачы там з настаўніцтва спэцыяльныя інструктарскія аддзелы;

e) узгадняньне пэрсанальнае (кандыдатаў) абсады на настаўніцкія становішчы з адміністрацыйнымі ўладамі;

f) павялічэньне існуючай сеткі перадшкольляў (дзіцячых садкоў) асабліва на вёсцы і то як найхутчэй (гэта дзеля таго, каб ад самых першых гадоў браць - беларускія дзеці пад апеку польскіх настаўнікаў і польскія ўплывы.— Я. Н.);

g) агранічэньне да мінімуму прыняцьця да сярэдніх і ліцэальных школаў элемэнту ня польскага».

«На адрэзку асьветы пазашкольнай трэба прыняць:

a) разбудову сеткі вогнішчаў асьветы пазашкольнай;

b) улучэньне да гэтае акцыі мясцовага найбольш актыўнага польскага элемэнту;

c) выдатнейшае падтрыманьне чымся дасюль фінансавай помачай з дзяржаўнага скарбу» (бал. 69—70).

Усе існуючыя польскія арганізацыі, якіх было мноства, «павінны зьвярнуць галоўна ўвагу на дзейнікі, што спрычыняюцца да асыміляцыі і палёнізацыі мясцовага праваслаўнага жыхарства» (бал. 90).

У галіне земляробскай і гаспадарчай польскія ўлады на Беларусі мелі праводзіць:

«1. Абсалютнае спыненьне продажы рольных грунтаў, а таксама нярухомасьцяў мескіх і прамысловых з польскіх рук у рукі чужых народнасьцяў на цэлым абшары прымежнае паласы. Акцыя гэтая мае на мэце стварэньне ў прымежнай паласе абшару, заселянага элемэнтам польскім як на адрэзку вясковым, так і мескім;

2. Спрычыненьне, каб у іншых паветах зямля з польскіх рук пераходзіла выключна ў рукі набыўцоў палякоў» (бал. 103).'

Трэба зазначыць, што дзякуючы такому настаўленьню ўжо ў 1938 годзе беларусом толькі ў Наваградзкім ваяводзтве было забаронена купіць зямлі ад палякоў, ці лепш сказаць ад польскіх, або спалёнізаваных беларускіх, абшарнікаў— 1531 га і 6969 кв. м, ад беларусаў — 93 га 6622 кв. м, ад расейцаў — 2 га 2009 кв.м, ад жыдоў — 14 га 2145 кв. м, ад татараў — 202 га 5107 кв. м. У гэтым самым годзе палякі купілі ад беларусаў 305 га і 6999 кв. м, ад польскіх абшарнікаў — 9990 га 8276 кв. м, ад расейцаў — 68 га 9512 кв. м, ад жыдоў—1233 га 1547 кв. м, ад летувісаў— 10 га 1069 кв. м і немцаў — 3 га. Такім чынам, палякі ў 1938 годзе купілі на Беларусі 11 689 га і 6755 кв. м.

Пры тым, паводле тайнага загаду польскіх уладаў, мела быць «сарганізаваная апека над палякамі, што куплялі зямлю, з боку мясцовых тэрытарыяльных самаўрадаў, а таксама з боку земляробскіх арганізацыяў» (бал. 105). Вайсковыя польскія каляністыя, якім ужо ў 1923 г. у Беларусі і Украіне прызначана было 259 162 га і лік якіх меў усьцяж павялічацца, мелі так вялікае падтрыманьне з боку розных польскіх банкаў і таварыстваў, што ўжо ў 1932 г. на кажны прыдзелены ім гэктар зямлі прыпадала па 340 злотаў даўгу. «Кандыдатаў -жа ў асаднікі на прасторах загрожаных г. зв. беларусізацыяй падбіраў ваяводзкі ўрад» (бал. 105).У сувязі з тым што некаторыя беларусы і іншыя людзі ня польскае нацыянальнасьці стараліся мець нярухомую маемасьць у гарадох, «пачынаючы ад 1938 году ваяводзкі ўрад праводзіў пляновую акцыю ўзмацняньня польскага стану маемасьці праз агранічаньне абароту нярухомасыіямі ў прымежнай паласе, а таксама праз падтрымліваньне будаўлянай акцыі палякоў» (бал. 140).

У галіне гандлёва-прамыслова-рамесьніцкай «пачатая ваяводзкім урадам акцыя тварэньня польскіх гандлёвых, прамысловых і рамесьніцкіх пляцовак у палове 1936 году дала да сучаснае хвіліны (1939 г.) вынік у постаці колькі сот хрысьціянскіх пляцовак, існуючых у розных пунктах ваяводзтва» (бал. 107). «Рамесьніцкая-ж Палата ў паразуменьні з ваяводзкім урадам мае намер прывязьці рамесьнікаў польскіх з заходніх ваяводзтваў» (бал. 108).

У самаўрадзе, дзе агулам беларусаў ня шмат было, ад 1 сакавіка 1937 году пачалася рашучая чыстка пэрсаналу ўрадаўцаў, што паводле паходжаньня былі ня польскае нацыянальнасьці, як няпэўных з увагі на інтэрас абароны дзяржавы. Чыстка гэтая мусіла закончыцца да 31.XII.1940 году. Месцы звольненых самаўрадавых працаўнікоў не палякоў — мусілі заняць выключна палякі, што былі раней у войску. Кандыдатуры на гэтыя становішчы як у прымежнай паласе, так І на прасторах спэцыяльных мелі быць узгадняныя з зацікаўленымі вайсковымі ўладамі (бал. 117—118).

У галіне агульнае палітыкі ў дачыненьнях да беларусаў польская ўлада, між іншага, праектавала: «зарганізаваць натужную працу культурна-асьветную з мэтай падняцьця культуры «тутэйшага» жыхарства, апёртае на элемэнты культуры польскай, што ў далейшай кансэквэнцыі давяло-б да павольнае, але пэўнае палёнізацыі; адчыняць школы практычна-прафэсыйныя, а не ствараць непрадуктыўнай (ясна, для палякоў.— Я. Н.) інтэлігенцыі; адчыняць, наколькі можна будзе, як найбольш польскіх пачаткавых школаў, падбіраючы як найлепшыя і найпэўнейшыя настаўніцкія сілы; пераламаць у асьветных працаўнікоў абстракцыйны пагляд пра апалітычнасьць польскае асьветы на гэтых землях, бо польская школа мусіць мець ясна паказаную палітычную мэту і да гэтага адпаведна прытасаваны і падрыхтаваны пэрсанал; і ўрэшце праводзіць у жыцьцё прынцып: паляк праваслаўнага веравызнаньня» (бал. 166).

Гэткімі спосабамі мела быць праводжаная палёнізацыя і эксплёатацыя беларускага народу згодна з тайнай інструкцыяй польскіх уладаў, якія не хацелі нават называць беларусаў іхным уласным імем і заўсёды, калі ўспаміналі імя беларус, дык ставілі каля яго яшчэ два пагардлівыя слоўцы: гэтак званы. З усяго гэтага відаць, што палякі мелі адабраць ад беларусаў і зямлю, і гандаль, і промысел, і рамесьніцтва і, адначасна не дапушчаючы моладзь да сярэдняе і вышэйшае асьветы, а толькі паддаючы пад уплывы польскае пачаткавае школы, стараліся перарабіць беларускую душу і псыхіку ды стварыць з беларусаў парабкоў г. зв. «польскага стану посяданьня». Усе гэтыя пляны паказваюць нам, як фальшывыя былі ўсе польскія афіцыяльныя заявы і законы аб свабодзе, вольнасьці і роўнасьці ў дачыненьнях да беларускага народу. Апошнія мэтады і спосабы польскай палёнізацыйнае і эксплёатацыйнае акцыі, як бачым, былі больш завостраныя і хітрыя, чымся ранейшыя з увагі на тое, што ранейшыя мэтады — ліквідацыя беларускіх арганізацыяў, перасьледы, арышты, суды не давалі пажаданых вынікаў. Беларушчына трымалася і разьвівалася ня толькі сярод праваслаўных беларусаў, але і сярод беларусаў каталікоў, на якіх палёнізацыйная акцыя скіроўвалася ў большай меры.

Паводле таго-ж тайнага польскага «апрацаваньня», колькасьць сьведамых беларусаў узрастала на некарысьць палякоў. «Найбольшы працэнт адыходу ад польскай народнасьці праявілі паветы Наваградзкі і Нясьвіжскі (па 15%). На гэтым прасторы перапіс жыхарства з 1931 году зрабіў карэкту няточнасьці перапісу з 1921 году, у чым можна дагледзіць узрост нацыянальнае сьведамасьці сярод г. зв. «тутэйшага» жыхарства ў кірунку г. зв. беларушчыны. У гэтым самым кірунку зазначылася тэндэнцыя і ў Лідзкім павеце (3,9%), пры чым сьцьвердзіць прыходзіцца, што бязумоўна асягнутыя поступы на карысьць гэтак званай беларушчыны былі і сярод жыхарства каталіцкага» (бал. 149).

Афіцыяльныя польскія перапісы жыхарства, праводжаныя з рознымі фокусамі, усякімі спосабамі стараліся зьменшыць" лік беларусаў, аднак беларускі народ далей трымаўся свайго, не паддаваўся палёнізацыі і супроць варожае польскае палітыкі, супроць свае нацыянальнай сьмерці змагаўся як мог ды шукаў сабе саюзьнікаў і дапамогі ў гэным змаганьні.

Саюзьнікаў гэтых беларусы мелі насамперш сярод тых народаў Польскае дзяржавы, якія былі залічаныя ў «нацыянальныя мяншыні» і мусілі перажываць падобны перасьлед з польскага боку. Такім парадкам саюзьнікамі беларусаў-нацыяналістых былі немцы, украінцы і летувісы. Саюзьнікамі левых беларусаў зьяўляліся бальшавікі. Патрыётаў Польскае дзяржавы польская палітыка з беларусаў не зрабіла. Наадварот, яна рабіла ўсё, каб адстрашыць беларусаў ад палякоў: таму беларусы чакалі на зьмену. Калі-ж у 1939 годзе выбухнула вайна між Польшчай і Нямеччынай, беларускае грамадзянства ўпоўні спачувала Нямеччыне. Беларускія нацыяналістыя верылі, не зважаючы нават на тое, што Заходняя Беларусь адыйшла ў 1939 годзе пад савецкую ўладу, што ваенныя падзеі прынясуць радыкальную зьмену ў Эўропе і што Беларусь пасьля іх пачне новы шчасьлівейшы пэрыяд у сваёй гісторыі.

XXVIII Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка.— Праўнае палажэньне.— Нацыянальны беларускі рух, культурная беларуская праца і дачыненьне да яе бальшавікоў.— Ліквідацыя бальшавікамі беларускага нацыянальнага руху і беларускіх дзеячоў.— Калгасы і змаганьне з імі беларускага сялянства.— Русыфікацыйная палітыка.— Далучэньне Заходняе Беларусі да БССР.— Упадак БССР.

Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка, як пісалася ўжо ў XXVI разьдзеле, была абвешчаная 1 студзеня 1919 году і мела абыймаць мала ня ўсе беларускія землі. Прэзыдыум Усерасейскага Цэнтральнага Выканаўчага Камітэту дакумэнтам, падпісаным Сьвярдловым і Енукідзе, зараз-жа прывітаў Савецкую Беларускую Рэспубліку, прызнаў яе, а таксама дакляраваў дапамогу працоўным масам Беларусі дзеля абароны іхнае свабоды і незалежнасьці на выпадак якое-небудзь спробы заваяваньня яе. Пасьля, аднак, межы Беларускае Савецкае Сацыялістычнае Рэспублікі колькі разоў зьмяняліся, а беларускую тэрыторыю бальшавіцкая Масква рэзала і дароўвала так, як хацела і каму хацела. У 1919 годзе, калі бальшавікі думалі пасоўвацца на захад, яны прызналі, відаць, за нявыгоднае мець такі вялікі, але няпэўны, хоць і савецкі, беларускі твор, і сваю ранейшую пастанову скасавалі, а 27 лютага 1919 году стварылі новую мяшаную Беларуска -Летувіскую Савецкую Сацыялістычную Рэспубліку ў меншых межах: Менскае, Гарадзенскае, Віленскае і Ковенскай губэрніяў. Кіраўніцтва гэтае рэспублікі даручанае было ўраду, які стварыў летувіскі камуністы Міцкевіч-Капсукас. У часе бальшавіцка -польскае вайны, у 1920 годзе, калі бальшавікі прагналі з Беларусі і Менску палякоў і ішлі на захад — на Вільню і Варшаву, ды спаткалі супраціў з боку летувісаў, дык 20 ліпеня 1920 году падпісалі з імі ўмову, на аснове якое вялікую частку беларускіх земляў (Ашмяншчына, частка Наваградчыны, Лідчыны, Маладэчаншчыны) і горад Вільню прызналі Летуве. Першага жніўня 1920 году бальшавікі зноў абвесьцілі, што твораць Беларускую Сацыялістычную Савецкую Рэспубліку, але ў межах толькі 6-цёх паветаў Менскае губэрні з 1 200 000 жыхароў. Годзячыся з палякамі ў 1921 годзе, бальшавікі не дапусьцілі на мірную канфэрэнцыю ў Рыгу прадстаўнікоў Беларускае Савецкае Сацыялістычнае Рэспублікі і бяз згоды беларусаў падзялілі Беларусь. З гэтага відаць, як бальшавікі не даражылі беларускімі землямі і як ня лічыліся з беларускім голасам.

Для схаваньня калёніяльнага характару новай Савецкай дзяржавы, Расейскай Савецкай Фэдэратыўнай Сацыялістычнай Рэспублікі, Ленін распачаў замену яе праз Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублікаў. У кастрычніку 1922 году Пленум Цэнтральнага Камітэту Расейскай Камуністычнай Партыі (бальшавікоў) прыняў пастанову аб стварэньні СССР. Згодна гэтаму, 23 сьнежня 1922 году распачаўся Дзесяты зьезд Саветаў Расейскай СФСР з прысутнымі прадстаўнікамі існуючых у гэтым часе Украінскай ССР, Беларускай ССР і Закаўкаскай СФСР. Гэты зьезд таксама прыняў пастанову аб стварэньні СССР. Заканчэньне сфармаваньня СССР было выкананае на Першым зьезьдзе Саветаў усіх існуючых рэспублік: РСФСР, УССР, БССР і ТСФСР у Маскве, які 30 сьнежня 1922 году прыняў адпаведную дэклярацыю і дамоўленасьць. Першая канстытуцыя СССР была прынятая на Другім зьезьдзе Саветаў СССР 31 студзеня 1924 году.

Пасьля ўсё-ж яны прымушаныя былі зьмяніць свае становішча, бо ў народзе і сярод беларускай інтэлігенцыі панавала вялікае незадаваленьне і ў шмат якіх месйах дзеялі беларускія партызаны, якія, ідучы сьлядамі слуцкіх паўстанцаў, змагаліся супроць бальшавікоў за вольную незалежную Беларусь. Так, прыкладам, яшчэ ў 1924 годзе афіцыяльная савецкая статыстыка налічыла 40 партызанцкіх беларускіх аддзелаў у межах Савецкае Беларусь Супроць бальшавікоў была настроеная вялікая частка беларускае моладзі. На Гомельскім-жа і Віцебскім савецкіх зьездах былі высунутыя дамаганьні далучыць Гомельшчыну і Віцебшчыну да БССР. У сувязі з гэтым бальшавікі пайшлі на ўступкі. Пастановай прэзыдыуму Усесаюзнага Цэнтральнага Выканальнага Камітэту 4.II. 1924 г. яны далучылі да БССР: 1) з Віцебскае губэрніі — паветы Віцебскі, Гарадоцкі, Дрысенскі, Лепельскі, Аршанскі, Полацкі, Сеньненскі і Сураскі; 2) з Маплеўскае губэрніі — паветы Магілеўскі, Рагачэўскі, Быхаўскі, Клімавіцкі, Чэрыкаўскі і Чавускі. З гэтае губэрніі было далучана яшчэ колькі воласьцяў і сёлаў; 3) з Смаленскае губэрніі далучылі Горацкі павет, частку павету Мсьціслаўскага і колькі воласьцяў. Пазьней, 6.ХП.1926 г., пастановай Усесаюзнага Цэнтральнага Выканальнага Камітэту да БССР далучылі яшчэ Гомельскі і Рэчыцкі паветы. Аднак за межамі БССР засталася ўсё-ж вялікая частка Смаленшчыны, Новазыбкаў, Старадуб, Мглін, паўночная частка Віцебшчыны і іншыя ўсходнія часткі Беларуси

У вагульнай савецкай канстытуцыі ад 6.VII. 1924 году гаварылася, што за кажнай савецкай рэспублікай захоўваецца права вольнага выхаду з Саюзу, што кажны народ у Савецкім Саюзе мае права на будаўніцтва свае дзяржавы, свае нацыянальнае культуры, што кажнаму грамадзяніну забясьпечваецца свабода перакананьня, слова, друку, арганізацыі, сходаў, веравызнаньня, дармовая навука ў школах, права нацыянальнае культурнае працы і іншыя правы. Адначасна бальшавікі заклікалі ўсе беларускія творчыя сілы да працы. Яны заклікалі таксама вяртацца на Беларусь і працаваць усіх беларускіх эмігрантаў, урачыста дакляруючы, што ніколі ня будуць памшчацца ім за іхную мінулую дзейнасьць.

На практыцы бальшавіцкае права выглядала зусім іначай. Аб усім фактычна пастанаўляла і ўсім загадвала Масква. Аб зьмене парадкаў, ладу ў БССР, а тым больш аб адлучэньні ад СССР не магло быць і мовы. Ніякае свабоды перакананьня, ані слова, ані друку, ані арганізацыі, сходаў, веравызнаньня ня было. Апрача камуністычнага перакананьня, ніякага іншага ніхто ня мог выявіць, бо іншыя перакананьні перасьледваліся. Перасьледваліся таксама тыя грамадзяне, якія былі непралетарскага паходжаньня. Арганізацыі, сходы маглі адбывацца, але толькі камуністычныя. Газэты маглі выходзіць, але таксама толькі камуністычныя. Цэрквы, касьцёлы бальшавікі зачынілі, сьвятароў арыштоўвалі і садзілі ў вастрогі або высылалі ў Сібір. Рэлігія перасьледвалася, а кажнырэлігійны чалавек уважаўся за няпэўнага, асталага, або проста ворага народу, якіх нідзе да працы не дапушчалі і перасьледвалі. Свабодна магла адбывацца толькі камуністычная і бязбожніцкая прапаганда.

Не зважаючы на гэта, вялікая частка беларускай інтэлігенцыі і шмат беларускіх эмігрантаў паверылі, што ўсё-ж з бальшавікамі можна будзе супрацаваць, адбудоўваць край, беларускую культуру, і браліся шчыра за працу ў галіне беларускае культуры, навукі, мастацтва, літаратуры, гаспадаркі і г. д. Яны разгарнулі працу ва ўсіх галінах. Перш за ўсё зьвярнулі ўвагу на тое, каб Беларусь была запраўды беларускім краем і каб у ёй згінулі чужыя расейскія і польскія ўплывы, а таксама, каб народ меў магчымасьць разьвіваць свой дабрабыт. Дзеля гэтага праводзілася вялікая рэформа ў сельскай гаспадарцы, пачалася праца над вывучэньнем, дасьледваньнем прыродных багацьцяў і магчымасьцяў разбудоўваньня прамысловасьці, а таксама шырокая культурная і асьветная акцыя. Земляробы атрымалі зямлю, магчымасьці хутарызацыі, што стварала асновы для палепшаньня найбольш пакрыўджанага дасюль беларускага сялянства. Арганізаваліся розныя асьветныя курсы. Розныя навуковыя дасьледныя экспэдыцыі сьцьвярджалі, што на Беларусі ёсьць магчымасьці эксплёатацыі зялезнае руды, што ёсьць адзнакі знаходжаньня ў беларускай зямлі солі, нафты (газы), вугальля, сярэбраных пяскоў, дыямэнтаў і іншых багацьцяў, а першым чынам вялізарныя колькасьці рознага роду будаўляных матар'ялаў— дрэва, лесу, вапны, высокаякаснага пяску-кварцу для прадукцыі шкла і высокаякаснага торфу. Быў знойдзены спосаб культываваньня каўчуковае расьліны, гэтак званага кок-сагызу, запраектаваны шырокі плян асушэньня балатоў, электрыфікацыі краю, рыбнае і жывёлагадоўнае гаспадаркі, разбудовы мясцовае прамысловасьці і г. д. Увесь край ускрываўся густой сеткай беларускіх народных і сярэдніх школаў. Заснаваны ў сьціплым памеры ў 1921 годзе ў Менску Беларускі Дзяржаўны Унівэрсытэт разьвіўся ў паважную вышэйшую школу, а створаны ў 1922 годзе сьціплы Інстытут Беларускае Культуры — у паважную акадэмічную беларускую ўстанову. Узнавіла сваю працу сельскагаспадарская акадэмія ў Горы-Горках. У Менску адчыніўся пэдагагічны тэхнікум, палітэхнічны інстытут. Наагул у БССР паўстала больш за 20 розных школаў вышэйшага тыпу і каля 30 розных навукова-дасьледных установаў. Разьвіваўся беларускі тэатр, опэра і балет. Вялікая работа праводзілася ў галіне беларускае навукі, гісторыі, этнаграфіі, мовы. Беларускія навукоўцы вялі вялікую работу. Асабліва вялікія заслугі мелі ў гэтым прафэсары: Ігнатоўскі, Доўнар-Запольскі, Пічэта, Шчэкаціхін, Даўгяла, Смоліч, моваведы: Язэп Лёсік, Некрашэвіч, прафэсар Эпімах-Шыпіла, прафэсар Карскі, Бузук, браты Гарэцкія і іншыя. Былі гэта людзі, якія пераважна пачыналі беларускую нацыянальную працу ў канцы XIX ст., або за часоў «Нашае Нівы», і яны яе прадоўжвалі і за бальшавікамі. Прыгожа разьвівалася і беларуская літаратура. Зьяўляліся новыя таленавітыя беларускія пісьменьнікі і паэты: У. Дубоўка, Я. Пушча, М. Зарэцкі, У. Хадыка і шмат іншых. Сваймі творамі яны ўздымалі разьвіцьцё беларускае літаратуры на нябывалы высокі сусьветны ўзровень. Беларускім паэтам і пісьменьнікам удалося стварыць свае літаратурныя згуртаваньні «Маладняк», «Узвышша» і «Полымя», дзе гартавалася і выкоўвалася беларуская нацыянальная ідэялёгія.

Для ўстанаўленьня беларускага правапісу і графікі ў 1926 г. была скліканая акадэмічная канфэрэнцыя, у якой бралі ўдзел выдатныя беларускія вучоныя, а таксама розныя замежныя моваведы. Вельмі вялікая беларуская навуковая праца праводзілася краяведнымі згуртаваньнямі і часапісам «Наш Край». Працу ў галіне краяведы кіравалі: Смоліч, Касьпяровіч, Шашалевіч, Жураўскі, Казак і інш. Краяведныя гурткі пашыралі сярод моладзі любасьць да роднага краю, зьбіралі беларускія этнаграфічныя матар'ялы, вывучалі, пазнавалі прыгажосьць і багацьце Беларусі. Разбудоўвалася прамысловасьць, гарады, паляпшалася гаспадарка. БССР набывала выгляд беларускае дзяржавы. Беларуская мова карысталася ўсюды пашанай і была прызнаная за ўрадавую мову. Стварыліся пэрспэктывы красаваньня і дабрабыту.

Усё гэта спрычынілася да таго, што шмат якія беларускія дзеячы, якія раней змагаліся з бальшавікамі і былі змушаныя эміграваць за межы, захопленыя магчымасьцямі працы на роднай ніве, вярталіся ў Менск. Вярнуліся нават такія выдатныя беларускія нацыянальныя дзеячы, як Вацлаў Ластоўскі, Аляксандар Цьвікевіч, Пракулевіч, Заяц, якія адыйгравалі першыя ролі ў беларускіх нацыянальных урадах. Магчымасьці беларускае нацыянальнае працы ў БССР спрычыняліся да таго, што сярод беларускіх эмігрантаў паўставалі разломы на груньце дачыненьня да БССР і наагул да бальшавікоў. Такі разлом|паўстаў і сярод беларусаў у Заходняй Беларусь Вялікая Ічастка беларускага грамадзянства, беларускага народу, зусім пазытыўна і прыхільна пачала ставіцца да бальшавікоў і наагул да камуністычнага руху.

З прыездам у Менск у 1927 годзе Ластоўскага, Цьвікевіча і іншых беларускіх нацыянальных дзеячоў беларуская культурная праца ў БССР яшчэ больш узмоцнілася, асабліва ў выдавецкай галіне. Выходзіла з друку шмат розных беларускіх кніжак, брашураў, навуковых працаў, часапісаў і газэтаў. Інстытут Беларускае Культуры дасягнуў найвышэйшае ступені свайго разьвіцьця, так што ў 1928 годзе ён быў ператвораны ў Беларускую Акадэмію Навук. Хоць у сябры Акадэміі бальшавікі падсыпалі ўжо багата чужога і варожага беларусам элемэнту, але Акадэмія Навук усё-ж праводзіла далей беларускую нацыянальную культурную і навуковую працу. Бачачы гэта, бальшавікі, што дасюль вялі сярод беларусаў сваю камуністычную работу і спынялі беларускую нацыянальную працу ціхім і, можна сказаць, лагодным спосабам, загаварылі мацней. Акадэмія Навук атрымала загад распрацоўваць навуковыя тэмы ў духу марксызму, ленінізму і сталінізму. У галіне мовы, гісторыі, літаратуры павінна была весьціся праца ў кірунку збліжэньня беларускага народу з расейскім. У гісторыі трэ было браць увагу насамперш не на нацыянальныя, культурныя і гаспадарскія справы, а на клясавае змагачьне, ідэю сусьветнае рэвалюцыі і дыктатуры пралетарыяту.

У савецкай нацыянальнай палітыцы пачаўся новы курс, выразна скіраваны супроць беларускага нацыянальнага адраджэньня і супроць беларускае нацыянальнае культуры. Пачала ўсё больш акцэнтавацца старая сталінава формула, што культура павінна быць нацыянальнай толькі ў форме, а ў зьмесьце «пралетарскай», г. зн. камуністычнай. На практыцы, аднак, для беларускае культуры не пакідалася нават і вонкавае беларускае формы, а накідвалася як мага расейшчына. Гэта сьведчыла, што бальшавікі або спалохаліся беларускага нацыянальнага руху, або спэцыяльна раней дазволілі на культурную беларускую нацыянальную працу, каб вылавіць усю беларускую інтэлігенцыю, а пасьля ўзяцця за камунізаваньне і русыфікацыю яе, ці ўрэшце за зьнішчэньне ўсяго беларускага актыву.

Беларускія нацыянальныя дзеячы, беларускія культурнікі, паэты і пісьменьнікі не маглі пагадзіцца з гэтым курсам, за што на іх зараз-жа пачаліся атакі ў камуністычнай прэсе, на розных сходах і мітынгах, ва ўстановах, урадах і школах. Усім ім камуністыя закідалі беларускі шавінізм і контррэвалюцыю. Напады зрабіліся нагэтулькі прыкрыя, што маладыя беларускія пісьменьнікі студэнты — Александровіч, Дудар і Зарэцкі — у канцы 1928 году змушаныя былі выступіць з Менскага Унівэрсытэту.

У 1929 годзе бальшавікі павялі ўжо фармальны паход супроць беларускага нацыянальнага руху і супроць беларускае культуры. На аснове пастановы бюро Цэнтральнага Камітэту Камуністычнае Партыі 31.VIII. 1929 году з становішча камісара асьветы БССР звольнілі А. Баліцкага за тое, што спрыяў разьвіцьцю беларускае асьветы. 14.IX. 1929 г. звольнілі камісара земляробства Зьмітро Прышчэпава, які праводзіў хутарызацыю і надзяляў сялян зямлёю. 17 верасьня гэнага самага году адсунулі ад уплываў Зьмітро Жылуновіча (Цішка Гартны) — камуніста, першага старшыню беларускага савецкага ўраду, аднаго з галаўнейшых тварцоў Беларускае Савецкае Сацыялістычнае Рэспублікі. Крыху раней з становішча старшыні ўраду БССР звольнілі Язэпа Адамовіча, камуніста, які ўсё-ж вельмі часта супроцьставіўся Маскве і ейнай русыфікатарскай палітыцы ў дачыненьні да беларусаў. 16 кастрычніка 1929 г. з становішча сакратара Беларускае Акадэміі Навук звольнілі ведамага беларускага дзеяча і пісьменьніка Вацлава Ластоўскага, а таксама Сьцяпана Некрашэвіча, заснавальніка Інстытуту Беларускае Культуры, з становішча віцэ-прэзыдэнта Беларускай Акадэміі Навук. Сьледам за гэтым ва ўсіх бадай урадах і ўстановах БССР бальшавікі сыстэматычна звальнялі ўсіх беларусаў, а на іхнае месца прызначалі небеларусаў.

Адначасна пачалася акцыя калектывізацыі вёскі. Адзіночныя сялянскія гаспадаркі бальшавікі прымусова ліквідавалі, а сялян заганялі ў калектыўныя гаспадаркі, калгасы. Сяляне, такім парадкам, пазбаўляліся сваіх гаспадарак, жывёлы і агулам усяе маемасьці. Фактычна варочалася старая паншчына і прыгон з тэй толькі розьніцай, што над селянінам стаяў, заганяў да работы і выдзяляў яму хлеб ужо ня пан-прыватнік, а чыноўнік ад імя савецкае дзяржавы. Сярод сялянства гэтая рэформа выклікала вялікі адпор, бо ніхто не хацеў быць нявольнікам. Тады бальшавікі ўсіх тых сялян, што супрацівіліся калектывізацыі, а таксама больш заможных, масава вывозілі ў Сібір, Казахстан і інш. аддаленыя краіны. На ўсход ішлі вялізарныя эшалёны, поўныя беларускіх сялян, што з плачам разьвітваліся з родным краем і з сваймі гаспадаркамі. У краі настала страшэннае разбурэньне. Сяляне, каб не аддаць маемасьці калгасам, нішчылі свае гаспадаркі, палілі збожжа, рэзалі жывёлу, а часта бывала, што і зброяй баранілі сваю маемасьць. Усюды шырыліся процібальшавіцкія настроі і пагражала паўстаньне, тым больш што ў выніку калектывізацыі пашыраўся голад. Згледзіўшы процібальшавіцкія настроі, бальшавікі яшчэ больш узмоцнілі свой тэрор і праводзілі масавыя арышты.

Першым чынам увесну і асабліва ўлетку 1930 году былі праведзеныя арышты сярод беларускае інтэлігенцыі. Сярод арыштаваных знайшліся ў першую чаргу былы старшыня Беларускае Народнае Рэспублікі А. Цьвікевіч, які вярнуўся з эміграцыі ў Менск, В. Ластоўскі, А. Смоліч, Краскоўскі, Язэп Лёсік, С. Некрашэвіч, Алесь Адамовіч, прафэсар Б. Эпімах-Шыпіла, Максім і Гаўрыла Гарэцкія, рэктар Менскага Унівэрсытэту прафэсар Пічэта, былы камісар земляробства Прышчэпаў, пісьменьнікі: Ул. Дубоўка, Яз. Пушча, А. Бабарэка, Ул. Жылка і другія, а таксама багата іншых выдатных беларускіх навукоўцаў, дзеячоў і пісьменьнікаў, агулам каля 200—300 асобаў. Арыштаваны быў і ведамы беларускі паэта Янка Купала. Прафэсар Ігнатоўскі, які быў за прэзыдэнта Беларускае Акадэміі Навук і якога таксама зьбіраліся арыштаваць, каб паставіць на чале штучна творанай ГПУ беларускай контррэвалюцыйнай арганізацыі, на пачатку 1931 году скончыў самагубствам. Самагубствам хацеў скончыць і Янка Купала. Ён спрабаваў зрабіць сабе харакіры ^*, але яго пасьля адратавалі і змусілі поўнасьцю паддацца пад загады камуністых. Усе арыштаваныя абвінавачваліся ў тым, што стварылі нелегальную арганізацыю пад назовам: «Саюз Адраджэньня Беларусі», а пасьля «Саюз Вызваленьня Беларусі», якая была скіравана супроць бальшавікоў, імкнулася вызваліць Беларусь і завесьці ў ёй нацыянальна -дэмакратычны лад. Бальшавікі абвінавачвалі арыштаваных і ў тым, што яны мелі кантакт з украінскай нацыянальнай арганізацыяй «Саюзам Вызваленьня Украіны», што змагалася з бальшавізмам і рыхтавала паўстаньне на Украіне (публічны працэс над гэтай штучна створанай ГПУ арганізацыяй адбыўся крыху раней). Хоць ніякіх дакумэнтаў і довадаў

На гэтым хваля арыштау беларускіх дзеячоў ня спынілася. У 1933 г. бальшавікі арыштавалі ўсіх былых беларускіх паслоў у польскі сойм з Беларускае Сялянска -Работніцкае Грамады і «Змаганьня», якія супрацавалі з камуністымі і ўцяклі з Заходняе Беларусі ў БССР або былі вымененыя як вязьні. Агулам тады было арыштавана 96 асобаў на чале з пасламі; Рак-Міхайлоўскім, Мятлом, Гаўрылікам, Дварчанінам, Валынцом, Валошынам, Кахановічам, Бараном і знш. выдатнымі беларускімі дзеячамі з Заходняй Беларусі. Усе яны, як ужо гаварылася, супрацавалі з камуністымі або належалі да Камуністычнае Партыі Заходняй Беларусі і пасьля, калі ім пагражаў арышт, уцяклі ў БССР. Былі сярод арыштаваных і такія, што добраахвотна выехалі ў БССР, думаючы, што там можна лепш будзе працаваць на беларускай ніве, чымся ў Заходняй Беларусь Усіх арыштаваных абвінавачвалі ў тым, што стварылі паўстанцка-дывэрсыйную шпіёнскую арганізацыю пад назовам «Беларускі Нацыянальны Цэнтр» з мэтаю актыўнага змаганьня супроць камуністычнага руху, арганізацыі паўстаньняў, шпіянажу і дывэрсыйна -тэрарыстычнае работы на тэрыторыі Савецкага Саюзу. Арганізацыя гэтая быццам супрацавала з польскім штабам і ўкраінскай арганізацыяй і ўвосені 1933 г. або ўвесну 1934 году мела выклікаць у БССР паўстаньне. У выніку свае дзейнасьці Беларускі Нацыянальны Цэнтр у мамэнт ягонае ліквідацыі — месяцы жнівень-лістапад 1933 г. быццам-бы агарнуў сваей сеткай шмат гаспадарскіх і культурных арганізацыяў і ўстановаў ды шмат аддзелаў Чырвонае Арміі ў розных раёнах БССР. Прасякала яна нават быццам у партыйныя арганізацыі. Характэрна, што ў часе сьледзтва абвінавачаныя прызнаваліся да стаўленых ім закідаў, хоць закіды гэтыя зусім непраўдападобныя. Усіх абвінавачаных пакаралі або сьмерцяй, або на даўгія гады лягеру ці высылкі.

Адзін з дасьледнікаў працэсу Беларускага Цэнтру ведамы беларускі дзеяч Ф. Акінчыц, які супрацаваў з грамадаўскімі пасламі, цьвердзіць, што «абвінавачаньне ў дачыненьні да грамадаўцаў і змаганцаў зьяўляецца правакацыяй і ашуканствам. Камуністыя,— кажа ён,— сфабрыкавалі яго дзеля таго, каб адвярнуць сымпатыі народных масаў ад грамадаўцаў і змаганцаў, якія прыехалі ў Саветы як бальшавіцкія гэроі, і каб ня даць ім магчымасьці праводзіць беларускую працу, ды агулам рабілі гэта, каб ліквідаваць увесь беларускі актыў». Гэта пацьвярджае, што Беларускі Нацыянальны Цэнтр як процісавецкая і процікамуністычная арганізацыя не існаваў, а ўсе прызнаньні абвінавачаных былі вымушаныя.

Праўда, гэта не гаворыць аб тым, што наагул ня было беларускіх процікамуністычных арганізацыяў. Арганізацыі такія былі і нават далёка раней, калі яшчэ можна было праводзіць беларускую культурную працу і калі вялікая колькасьць беларускай інтэлігенцыі верыла ў магчымасьць і карыснасьць супрацоўніцтва з бальшавікамі.

Першай такой арганізацыяй зьявілася згуртаваньне беларускай моладзі каля арганізацыі «Беларуская Хатка». Паўстала яно пад назовам «Саюз Беларускае Моладзі» ў 1920 г., калі ўжо беларускія нацыянальныя арганізацыі і прэсу бальшавікі зьліквідавалі і будавалі Савецкую Беларускую Сацыялістычную Рэспубліку. Саюзу Беларускай Моладзі, ня маючы сваёй прэсы, дзякуючы прыхільнасьці Зьмітра Жылуновіча, тады рэдактара газэты «Савецкая Беларусь», удалося надрукаваць у гэтай газэце адозву з заклікам да моладзі гуртавацца ў свае гурткі, праводзіць паміж сваіх сяброў палітычную і асьветную працу, зьбіраць народныя беларускія творы, пашыраць нацыянальную сьведамасьць сярод народу, ладзячы адпаведныя вечары, паказы, лекцыі, дэклямацыі, а калі дзе можна, дык і праз прэсу. Адозва знайшла шырокі водгук як сярод вучнёўскае, гэтак і сярод вясковае беларускае моладзі. У шмат якіх месцах паўставалі гурткі, праводзілася культурная і нацыянальная беларуская праца, рабіліся нават захады, каб сабраць зьезд беларускае моладзі. На чале арганізацыі ў Менску стаялі Яўхім Кіпель, Уладзімір Сянько, В. Бузаноўская і іншыя. Да арганізацыі належала шмат моладзі. Прыгожа разьвіваліся гурткі Саюзу Беларускае Моладзі ў Слуцку, Віцебску, Смаленску і ў Петраградзе пры вайсковай мэдычнай акадэміі.

Камуністыя тварылі свой саюз моладзі — камсамол і яны варожа аднесьліся да Саюзу Беларускае Моладзі. Дзеля таго магчымасьці працы Саюзу Моладзі абмяжоўваліся. Урэшце бальшавікі зьліквідавалі яго. У сувязі з гэтым сябры Саюзу Беларускае Моладзі перанясьлі сваю працу ў васяродзьдзе беларускага студэнцтва, адкуль ягоныя ідэі праз студэнтаў пашыраліся на вёску.

Пры Менскім Унівэрсытэце хутка паўстала нацыянальная беларуская асацыяцыя. Яна адыйгравала вялікую ролю, бо ва унівэрсытэце студэнтамі ў бальшыні былі небеларускі і ніхто з іх ня браў увагі на патрэбу пашырэньня беларускае нацыянальнае думкі, а таксама на тое, каб унівэрсытэт меў беларускае аблічча.

У Беларускім Пэдагагічным Тэхнікуме паўстаў нацыянальны гурток пад выглядам краяведнага гуртка. Ён, між іншага, выдаваў саматужным спосабам часапіс «Парывы» і імкнуўся правесьці ў Гарадзкую Раду ў Менску дэпутата беларуса-нацыяналістага.

Праца беларускіх нацыянальных арганізацыяў моладзі моцна не падабалася камуністым і яны яе ўсьцяж ліквідавалі. Усе гэныя арганізацыі зачынілі, а багата іхных сяброў на пачатку 1924 г. было паарыштоўваных. Тады беларускае студэнцтва, разам з настаўніцтвам, арганізавала - мэтадычныя асацыяцыі выкладчыкаў беларускае мовы і літаратуры, але і гэтыя асацыяцыі бальшавікі зьліквідавалі.

Арышты і перасьлед ня спынілі гарачых патрыятычных нацыянальных парываў беларускае моладзі да працы над адраджэньнем беларускага народу. Ня стрымалі іх і перасьцярогі з боку старэйшых беларускіх дзеячоў. Паўставалі новыя беларускія арганізацыі, якія мелі яшчэ больш выразны нацыянальны беларускі характар і выразна процікамуністычны кірунак.

Такая арганізацыя, між іншага, паўстала ў 1924 годзе ў Слуцку сярод слухачоў агульнаадукацыйных курсаў. Спачатку стварыўся там літаратурны вучнёўскі гурток пад кіраўніцтвам настаўніка курсаў Юр'я Лістапада, былога сябры Слуцкае Рады, што выклікала ў 1920 г. у Случчыне паўстаньне супроць бальшавікоў. Пасьля няўдачы паўстаньня Ю. Лістапад эміграваў на Захад, але ў 1922 г. вярнуўся на бацькаўшчыну, дзе атрымаў пасаду выкладчыка беларускае мовы. Мясцовыя бальшавікі, ясна, ня ведалі аб мінулай ягонай дзейнасьці. Вучнёўскі гурток пад апекай Лістапада вывучаў беларускую літаратуру, мову і краяведу. За старшыню яго быў курсісты Макарэня. Сярод сяброў паўстала думка стварыць нелегальную процібальшавіцкую арганізацыю з мэтай арганізаваць беларускія баёвыя аддзелы, праводзіць нацыянальную беларускую працу, процікамуніс-тычную пропаганду, ды ўрэшце арганізаваць супраць бальшавікоў паўстаньне і будаваць незалежнае беларускае гаспадарства. Галоўным клічам арганізацыі быў кліч: «Няхай жыве самастойна-незалежная Беларусь!»За галоўнага ворага беларускага народу арганізацыя уважала камуністых і жыдоў, за тое, што яны перасьледвалі беларускі нацыянальны pyx, арыштоўвалі людзей і расстрэльвалі, ды што ўсюды на Беларусі пяршынство мелі жыды, а не беларусы. Працу сваю арганізацыя мелася праводзіць ня толькі ў БССР, але і ў Заходняй Беларусі, пад Польшчай. Каб дасягнуць мэты, арганізацыя выдавала на памнажальніку нелегальна свой беларускі часапіс пад назовам «Нашае Слова» (выйшла два нумары) і адозвы, якія пашыраліся насамперш сярод жыхароў Слуцку. Адна з адозваў, напісаная вершам Малым Язэпам, мела наступны зьмест:

«Паўстань!

Ня сьпі, мой любы селянін!

Паўстань супроць чужой улады!

Паўстаньне — сродак наш адзін,

Ты нашай Бацькаўшчыны сын,

Сваіх ня згубіш пуцявін,

Дык ня шукай чужых спагады!

За зброю! Бі! Хай згінуць гады!

Паўстань! Ня бойся і ня трусь!

Ратуйма нашу Беларусь!»

Адозва гэтая шырока раскідалася і расклейвалася на вуліцах гораду Слуцку. Агенты ГПУ, згледзеўшы яе, пачалі, як мага, шукаць ейных аўтараў і выдаўцоў. У рэшце рэштаў дзякуючы зрадзе яны былі знойдзеныя і арыштаваныя. Сярод арыштаваных знаходзіўся і Юры Лістапад як галоўны абвінавачаны, Макарэня і ягоныя найбліжэйшыя сябры: Мяцельскі, Дзямідовіч, Казак Мікола і Курбыка. У 1926 годзе ўсіх іх,.за выняткам Курбыкі, засудзілі ад 3 да 5 год. У працэсе замяшалі, між іншага, і ведамага беларускага паэта Якуба Коласа, якому закідалі, што ён падтрымваў Слуцкую арганізацыю, але Коласа ня судзілі. Усіх абвінавачаных бараніў ведамы дзеяч і паэта Жылуновіч і ягоная абарона прычынілася да таго, што і галоўных абвінавачаных засудзілі ня так сурова. Працэс Слуцкай арганізацыі быў вельмі галосны. Яго называлі працэсам Лістапада. Адседзеўшы кару, Лістапад працаваў у беларускім выдавецтве ў Менску, а пасьля быў замешаны ў новы працэс Беларускага Нацыянальнага Цэнтру ў 1933 г. і сасланы ў канцэнтрацыйны лягер у Сібір.

Праз паўтара гады ў Менску ГПУ выкрыла другі процібальшавіцкі беларускі нелегальны гурток сярод студэнтаў Менскага Унівэрсытэту на чале з Міхасём Адзярыхам. Удзельнікаў гуртка ГПУ арыштавала і саслала бяз суду ў канцэнтрацыйныя лягеры.

Пасьля былі раскрытыя процібальшавіцкая арганізацыя ў Амсьціслаўшчыне, створаная настаўнікам Гукам, гурткі змаганьня з бальшавізмам пры Пушкінскай бібліятэцы ў Менску, а таксама ў Віцебшчыне, Бабруйшчыне і Магілеўшчыне.

Наагул, калі пачаліся арышты беларускіх нацыянальных дзеячоў і перасьлед беларускае нацыянальнае культурнае працы, нелегальныя процібальшавіцкія арганізацыі разьвіваліся вельмі шырака.

Асабліва вялікая нелегальная арганізацыя была на Гомельшчыне і Мазыршчыне. Існавала яна ў 1928— 1930 гадох і называлася нацыянальна-вызваленчай арганізацыяй Альтруістых. У склад яе ўваходзілі студэнты тэхнікумаў, сяляне, былыя ваенныя службоўцы і службоўцы цывільных савецкіх установаў. Цэнтр арганізацыі знаходзіўся ў Бабчынскім Пэдагагічным Тэхнікуме (Хойніцкі раён).

Арганізацыя Альтруістых мела свае разгаліненьні у Хойніцкім, Брагінскім, Лоеўскім, Юравіцкім, Рэчыцкім і іншых раёнах беларускага Палесься і Гомельшчыны.

Яна мела сваю праграму, паводля якое меркавалася ўзьняць узброенае паўстаньне, вызваліць Усходнюю Беларусь ад бальшавіцка-расейскага панаваньня і ўстанавіць на Беларусі нацыянальны беларускі ўрад. Апошні ў выпадку перамогі паўстаньня павінен быў правесьці цэлы шэраг рэформаў у дзяржаўным жыцьці Беларусі. Так, калгасы адразу павінны былі быць распушчаныя, а зямля раздадзеная на собскасьць сялянам. Сяляне на сваёй зямлі мелі-б магчымасьць аднаўляць прыватную гаспадарку, а ўрад усімі спосабамі павінен быў-бы дапамагаць хутчэйшаму яе росквіту і ўзбагачэньню. Прычым ён павінен быў-бы шырака падтрымваць пераход сялянства на хутарскую сыстэму землякарыстаньня, ужываньне ў працы рознастайных сельскагаспадарскіх машынаў, завод палепшаных пародаў свойскае жывёлы і птушак, увядзеньне лепшых гатункаў насеньня, ужываньне ў больш шырокіх маштабах штучнага ўгнаеньня, пашырэньне садоўніцтва, пчалярства, гародніцтва і рыбаводзтва. У іншых дзялянках жыцьця ўрад павінен быў-бы аднавіць і падтрымваць разьвіцьцё беларускага рамесьніцтва, прамысловасьці, прыватнага гандлю, беларускае асьветы і культуры.

Арганізацыя пры строгім захоўваньні ўмоваў кансьпірацыі штораз павялічвала свой асабовы склад і пашырала радыюс дзейнасьці. Апрача таго, яна ставіла перад сабою задачу навязаць сувязі з іншымі беларускімі арганізацыямі і найбольш ведамымі беларускімі дзеячамі Усходняй і Заходняй Беларусь Таксама ўважалася за канечнае ўстанавіць кантакт з найвялікшай нелегальнай арганізацыяй на Украіне — Суполкай Вызваленьня Украіны, аб дзейнасьці якой альтруістым было ведама ад беларускіх студэнтаў, што вучыліся ў Кіеўскіх вышэйшых школах.

Альтруістыя распаўсюджвалі свае адозвы і лёзунгі да сялян, вялі агітацыю і прапаганду супроць калектывізацыі і іншых мерапрыемстваў савецкае ўлады, а таксама зьбіралі зброю.

Але ў самы разгар работы арганізацыі, 18—21 траўня 1930 году, пачаўся разгром яе органамі ГПУ. У м. Хойнікі з Гомелю прыбыў спэцыяльны цягнік з штабам адказных працаўнікоў і войска ГПУ. Ім на дапамогу былі мабілізаваныя мясцовыя раённыя аддзелы ГПУ і міліцыі. У выніку 47 лепшых сяброў арганізацыі, у тым ліку сябры цэнтру на чале з А. Калубовічам, Я. Кузьменкам, А. Стаховічам, А. Лантасам, В. Рудчэнкам, А. Грыгаровічам і інш., былі арыштаваныя і перавезеныя ў турму Гомельскага акруговага аддзела ГПУ, а потым у Менскі турэмны замак.

Пры рэвізіях у часе арыштаў у некаторых сяброў арганізацыі была канфіскаваная зброя.

Працэс вяла спэцыяльная камісія ГПУ.

Сьпярша ён меўся быць адкрытым, але ход сьледзтва і допытаў, на якіх арыштаваныя трымаліся мужна, і той факт, што ў часе сьледзтва на тэрыторыі Хойніцкага, Брагінскага і Лоеўскага раёнаў ГПУ цэлымі пачкамі здымала распаўсюджваныя да сялянаў адозвы альтруістых і іншыя процісавецкія адозвы і лёзунгі няведамых аўтароў, якія заклікалі да салідарнасьці з арыштаванымі, а ў м. Брагіне нават меў месца акт замаху на жыцьцё начальніка раённага аддзелу ГПУ, у часе якога ён быў ранены,— усё гэта і некаторыя яшчэ дадатковыя акалічнасьці давялі органам ГПУ, што адкрыты судовы працэс можа абярнуцца супроць саміх-жа бальшавікоў, і таму яны палічылі за лепшае весьці яго пры зачыненых дзьверах.

Паводле прысуду Цэнтральнае Калегіі ГПУ пры Радзе Народных Камісараў СССР, арыштаваныя сябры арганізацыі альтруістых былі засуджаныя на розныя тэрміны выгнаньня за межы Беларусі (у Архангельск, Волагду і г. д.) і у канцэнтрацыйныя лягеры Савецкай Поўначы.

Вялікая колькасьць розных процібальшавіцкіх беларускіх арганізацыяў і агульны народны процібальшавіцкі настрой выводзіў ГПУ («Главное Политическое Управление»), а пазьней НКВД («Народный Комиссариат Внутренних Дел») з цярліпвасьці. Яно начало падазраваць у контррэвалюцыйнай і нацыянальнай рабоце і перасьледваць ужо ня толькі беларускіх нацыянальных дзеячоў, але і беларусаў камуністых і тых, якія стараліся ўсякімі спосабамі дагадзіць савецкай палітыцы ды нападалі на сваіх жа сяброў. Падозраньні гэтыя давялі да таго, што ў 1937 годзе разам з далейшымі арыштамі сярод беларускай інтэлігенцыі адбыліся арышты і сярод старых беларускіх камуністых. Арыштаваны быў З. Жылуновіч, беларускі паэта камуністы Міхась Чарот, прафэсар Шчарбакоў, які вёў акцыю супроць беларускіх нацыянальных дзеячоў, Кернажыцкі і багата іншых Атакавалі і старых беларускіх камуністых Гікалу, сакратара Камуністычнай Партыі Беларусі, Галадзеда, старшыню Рады Народных Камісараў БССР, Чарвякова, старшыню Цэнтральнага Выканальнага Камітэту, Убарэвіча — камандзера Беларускае Вайсковае Акругі, Уладзімерскага — начальніка беларускае чыгункі, Дзякава — камісара асьветы і іншых выдатных прадстаўнікоў савецкае ўлады. Абвінавачвалі іх за тое, што дапусьцілі да таго, што бадай усе партыйныя камуністычныя арганізацыі былі апанаваныя беларускімі нацыяналістымі. У Віцебску на 191 партыйную арганізацыю беларускія нацыяналістыя ці, як іх называлі, нацыянал-дэмакраты, а скарочана «нацдэмы», апанавалі 188, а ў Гомелі на 143 было апанавана 109. Вынік паходу супроць гэных высокіх прадстаўнікоў савецкае ўлады і Камуністычнае Партыі Беларусі быў такі, што Чарвякоў і Галадзед скончылі самагубствам, а іншых расстрэльвалі, засуджвалі ў вастрог, канцэнтрацыйныя лягеры або на высылку. На іхныя месцы ў БССР прысылаліся небеларусы, і яны ўжо адкрыта праводзілі русыфікацыю Беларусі.

Беларуская мова, якую бальшавікі сваёй рэформай беларускае граматыкі, праведзенай у 1933 годзе, стараліся наблізіць да расейскай, была адсунутая на апошняе месца, а ўсюды ў урадах, школах, установах заводзілася расейшчына Беларускае выдавецтва, кніжкі, газэты часапісы штораз больш зьмяншаліся або і зусім ліквідаваліся. У беларускай мове друкавалася бадай толькі адна прапагандавая камуністычная літаратура. Затое шмат кніжак, газэтаў і часапісаў выходзіла ў расейскай мове. Русыфікацыя ішла поўным ходам. Савецкая прэса ўжо хваліла і ўзьвялічвала ня толькі расейскі народ і Расею, ейных нацыянальных паэтаў, але і розных расейскіх гэнэралаў і цароў якіх раней бальшавікі аплёўвалі.

Жыцьцёвыя абставіны ў БССР, як і ва ўсім Савецкім Саюзе, былі запраўды цяжкімі. Насамперш ніхто з жыхароў ня быў пэўны заўтрашняга дня. Бясконцыя «чысткі» ад «нацдэмаўшчыны», клясавых ворагаў, розных «ухілаў» ад гэнэральнае палітычнае лініі, якую праводзілі бальшавікі і якая вельмі часта зьмянялася, даносы ды шырокаразьвіты шпіянаж НКВД — трымалі жыхароў у вечным страху. Ніхто ня быў пэўны, ці ўсё добра робіць, ці ягонае паходжаньне ня сьцягне на яго перасьледу НКВД, або ці часамі хто-небудзь не зрабіў на яго якога-небудзь даносу. Заработкі работнікаў, працаўнікоў, калгасьнікаў былі нізкія, а працаваць трэ было многа і цяжка. Прытым дысцыпліну працы бальшавікі ўстанавілі надзвычайна суровую. За малыя спазьненьні работнікі ішлі пад суд, а пасьля на прымусовыя работы, а то і ў вастрог. Зьмена месца працы абмяжоўвалася. Уведзены бальшавікамі гэтак званы стаханаўскі мэтад працы, паводле якога кажны мусіў старацца як найлепш і як найпладней працаваць, пашырыў і падвысіў эксплёатацыю працоўных да нябывала высокае ступені. Да гэтага ўсяго даходзілі яшчэ бясконцыя нутраныя грашовыя пазыкі на рэалізацыю розных камуністычных плянаў, што кажны мусіў купляць, і бясконцыя розныя камуністычныя, прафэсійныя і іншыя сходы, на якія трэ было хадзіць і якія абрыджвалі людзям жыцьцё да немагчымасьці. Заработкаў бадай нікому не ставала на тое, каб добра пракарміцца і адзецца. Прадуктаў, адзежы і абутку таксама заўсёды не ставала. Каб што-небудзь купіць, трэ было стаяць у чарзе або рабіць розныя камбінацыі, ашуканствы, чаго ня ведаў ніводны край у Эўропе і наагул у цэлым сьвеце. Ініцыятыва прыватнага гандлю, прамысловасьці, гаспадаркі нідзе не дапушчалася, а ў дзяржаўных, камунальных і савецка-каапэрацыйных прадпрыемствах, у калгасах, у саўгасах разьвівалася бюракрацыя. Яна спыняла разьвіцьцё дабрабыту, прыносіла вялікія страты і ўводзіла ўсюды балаган. Пры такой сыстэме палепшаньня жыцьцёвых абставінаў ня было відаць. Наадварот, жыцьцёвыя абставіны не паляпшаліся, а пагаршаліся, аб чым сьведчыць хоць бы тое, што за навуку, што раней давалася дарэмна, апошнім часам увялі плату.

Праўда, калі выбухнула ў 1939 годзе польска-нямецкая вайна і калі бальшавікі далучылі да БССР Заходнюю Беларусь, а прыбалтыцкія дзяржавы — Летуву, Лацьвію і Эстонію ўзялі пад сваю «апеку», у Менску лягчэй было дастаць некаторыя рэчы. Але гэта таму, што якраз з Прыбалтыкі, з маленькіх гаспадарстваў, што ня мелі прыродных багацьцяў, але дзе, аднак, ня было камуністычных парадкаў, дзе ня было калгасаў, дзе добра стаяла гаспадарка, дзе свабодна разьвіваўся гандаль, прывозілі багата розных тавараў і прадуктаў. Гэныя маленькія, бедныя на прыродныя багацьці гаспадарствы, гэныя маленькія народы Прыбалтыкі — летувісы, латышы, эстонцы без «апекі» Масквы, без «апекі» камуністых патрапілі стварыць сабе лепшыя матар'яльныя і жыцьцёвыя абставіны, шырокую нацыянальную і асабістую свабоду і большыя магчымасьці для культурнага разьвіцьця. Такое-ж дастатнае свабоднае, культурнае жыцьцё здолелі-б і здолеюць стварыць сабе і беларусы, калі ня будзе ў Беларусі савецкага ладу і маскоўскае няволі.

Цяжкія савецкія жыцьцёвыя абставіны і нацыянальны перасьлед беларусаў прычыніліся да таго, што калі ў 1941 годзе выбухнула нямецка-савецкая вайна, беларусы кідалі зброю і ішлі дахаты. На пытаньні, чаму яны ня хочуць ваяваць, яны адказвалі, што за калгасы, астрогі і расейшчыну біцца ня будуць. I Беларусь хутка была занятая нямецкай арміяй, якая ішла з клічам, што нясе новы, справядлівы лад Эўропы і лепшую будучыню ўсім народам.

XXIX Беларускі рух у Лацьвіі і Летуве.— Беларуская эміграцыя.— Беларускія эмігранцкія цэнтры ў Празе, у Задзіночаных Штатах Паўночнай Амэрыкі, у Аргентыне, Францыі, Варшаве і Бэрліне.

Беларускі нацыянальны адраджэнскі рух праз увесь час напатыкаў багата розных перашкодаў з усіх бакоў. Ня раз ворагам Беларусі здавалася, што яны дасягнулі ўжо свае мэты, што ім удалося канчальна разьбіць і спыніць беларускі адраджэнскі рух ды што яны раз назаўсёды запануюць на беларускай зямлі. Гэтак было, між іншага, пасьля падпісаньня Рыскага Трактату і падзелу Беларусі. Тады адзін з польскіх палітыкаў, прэм'ер Скульскі, адкрыта заявіў, што за пару дзесяткаў год ня будзе нідзе ніякіх беларусаў. Аднак словы гэнага польскага палітыка ня збыліся. Беларускі рух, наўсуперак розным перашкодам, не замер, а далей разьвіваўся, і ня толькі ў Заходняй Беларусі, пад польскім панаваньнем, ці ў Савецкай Беларусі, але і ў Лацьвіі і Летуве, дзе здаўна жыло шмат беларусаў, а таксама і ў іншых краёх, дзе апынулася багата беларускіх эмігрантаў.

У Лацьвіі беларусы жывуць галоўна ў паўдзённых наветах: Дзьвінскім, Люцынскім і часткова ў Рэжыцкім і Ілукштанскім. Найбольш беларусаў жыве ў Дзьвінскім павеце — у валасьцёх: Прыдруйскай, Дагдзенскай, Капінскай і Вышкаўскай і ў Люцінскім павеце ў валасьцёх: Пасінскай, Пылдзенскай і Міхайлаўскай. У некаторых з гэтых воласьцяў, узьмежных да БССР і Заходняй Беларусі, беларусы становяць больш за 50 працэнтаў усяго жыхарства. Апрача таго, шмат беларусаў жыве ў сталіцы Лацьвіі — горадзе Рызе і па іншых гарадох. Багата беларусаў працуе ў розных лацьвійскіх фэрмэраў, асабліва ў Курляндыі. Агулам усіх беларусаў на тэрыторыі Лацьвійскае дзяржавы, паводле перапісу 1897 году, было 79 523. Паводле перапісу 1920 году, у Лацьвійскай дзяржаве было 75 630 беларусаў. Паводле перапісу 1925 г.— 38 010, а паводле перапісу 1930 г.— 39 876 беларусаў. Гэтулькі беларусаў налічалі калісь расейцы, а пасьля латышы. Ясна, што расейскія, а асабліва латыскія перапісы імкнуліся паказаць як найменшую колькасьць беларусаў, бо гэта было ў іхных інтарэсах. На самой рэчы беларусаў у Лацьвіі далёка болей, чымся падаюць латышы. Беларускія дасьледнікі цьвердзяць, што ў Лацьвіі ёсьць больш за 100 тысячаў беларусаў.

У Лацьвіі, насамперш у горадзе Рызе, яшчэ за расейскіх царскіх часоў жыло шмат выдатных беларускіх дзеячоў, пісьменьнікаў і паэтаў, як В. Ластоўскі, С. Палуян, А. Уласаў, М. Вяршынін, Б. Эпімах-Шыпіла, З. Жылуновіч і іншыя, аднак беларускі адраджэнскі рух арганізавана пачаў разьвівацца тут толькі ў 1919 г., калі ў Рызе стварылася Рада Беларускае калёніі і калі прыехала туды Ваенна-Дыплёматычная Місыя Беларускае Народнае Рэспублікі. На чале Ваенна-Дыплёматычнае Беларускае Місыі стаялі: шэф місыі палкоўнік Кастусь Езавітаў, дараднік палкоўнік Шаўкоў і сакратар Я. Чарапук. Зараз пасьля прыбыцьця місыі ў Рызе паўстала Беларускае Прэсавае Бюро, беларускае культурна-асьветнае таварыства «Бацькаўшчына», Беларускі Клюб, Курсы Беларусаведы, пачаў выходзіць беларускі часапіс «На чужыне», а ў паўночнай частцы Лацьвіі і ў паўдзённай частцы Эстоніі былі зарганізаваныя беларускія вайсковыя аддзелы пад камандай гэнэрала Булак-Балаховіча, якія адразу-ж ваявалі з бальшавікамі.

У 1920 годзе ў Рызе стварыўся ўжо моцны беларускі цэнтр, бо туды прыехаў бадай увесь урад Беларускае Народнае Рэспублікі, які мусіў эміграваць з Бацькаўшчыны, разам з міністрам-прэзыдэнтам В. Ластоўскім. Туды-ж перабраліся і некаторыя сябры Рады Беларускае Народнае Рэспублікі. У Рызе абмяркоўваліся і разьвязваліся ўсе найважнейшыя беларускія справы. Але ўсё зьмянілася, калі латышы і бальшавікі пагадзіліся і падпісалі ўмову, на аснове якое латышы забавязаліся спыніць дзейнасьць ураду БНР і ягоных установаў. З гэтае прычыны ўрад БНР прымушаны быў выехаць. Прымушаны былі таксама выехаць і беларускія вайсковыя аддзелы, прычым вялікая частка іх на чале з гэн. Булак-Балаховічам перайшла на службу Польшчы і даўгі час яшчэ змагалася з бальшавікамі. Савецка-латыская ўмова прычынілася да таго, што ўсялякая сувязь з урадам БНР у Лацьвіі разглядалася як процідзяржаўная дзейнасьць. Усе арганізацыі беларускіх эмігрантаў забараняліся. Рада Беларускае Калёніі, таварыства «Бацькаўшчына», а таксама Беларускі Клюб і Прэсавае Бюро былі зачынены. Дыплёматычная Беларуская Місыя зьліквідавала свае аддзелы ў Лібаве і Рэвалі і Урад Беларусі яе адклікаў.

Дзякуючы стараньням палкоўніка К. Езавітава хутка, бо ўжо 25.111 1923 г., нанова зарганізавалася беларускае таварыства «Бацькаўшчына», толькі ня ў Рызе, а ў Дзьвінску, з аддзеламі ў Люцыне, Старой Слабадзе, Краслаўлі, Рэжыцы, Індры і ў некаторых іншых валасьцёх, дзе была большая колькасьць беларускага жыхарства. Таварыства «Бацькаўшчына» і беларуская інтэлігенцыя ў розных месцах выяўлялі вялікую дзейнасьць. Паўстала 56 беларускіх пачаткавых народных школаў, дзьве беларускія гімназіі: адна ў Дзьвінску, а другая ў Люцыне, адбываліся беларускія сходы, паказы, а ўся праца цэнтралізавалася ў Дзьвінску. У Рызе беларускае жыцьцё заціхла, але не на доўга, бо ў хуткім часе пры Лацьвійскім Міністэрсьцьве Асьветы паўстаў Беларускі Аддзел і Рада Аддзелу, каля якіх ізноў гуртавалася і пульсавала беларускае жыцьцё. У склад Рады ўваходзілі: кіраўнік аддзелу — Сяргей Сахараў, інспэктар беларускіх школаў — К. Езавітаў, дырэктар беларускае гімназіі ў Дзьвінску — Іван Краскоўскі, старшыня таварыства «Бацькаўшчына» — Ян Харлап, арганізатар беларускае школы і беларускае гімназіі ў Люцыне — Рыгор Плыгаўка, прадстаўнікі беларускага настаўніцтва — Астап Круцкі, Сымон Маціеўскі і Мікола Талерка.

Беларуская праца ў Лацьвіі наагул разгарнулася даволі шырака. Між іншага, беларусы мелі вялікае маральнае падтрыманьне з боку найвялікшага латыскага паэты Райніса і некаторых другіх выдатных латышоў, але, нажаль, шмат знаходзілася і ворагаў беларускага руху. Першымі такімі ворагамі былі расейскія манархістыя, што засталіся ў Лацьвіі і тварылі базу для свае кансьпірацыйнае арганізацыі «Руская Праўда», а беларусаў уважалі за вялікіх ворагаў ідэі «адзінае і недзялімае Расеі». Ворагамі беларусаў былі, бязумоўна, і бальшавікі, якія нішчылі беларускі нацыянальны рух, а таксама і палякі, якія і ў Лацьвіі хацелі з беларусаў рабіць палякоў. Ворагамі беларускага руху былі ўрэшце латыскія шавіністыя, бо яны лятуцелі аб асыміляцыі беларусаў і аб захопе беларускіх паўночна-заходніх земляў.

Польска-расейска-латыскія інтрыгі прычыніліся да таго, што ў 1924 годзе латыскія ўлады арыштавалі найбольш выдатнага ў Лацьвіі беларускага дзеяча К. Езавітава і стварылі судовы працэс. Разам з К. Езавітавым судзілі яны і іншых беларускіх дзеячоў: У. Пігулеўскага, Я. Краскоўскага, Я. Якубецкага, П. Мядзёлку-Грыб, П. Жэрдзі, В. Корці і М. Іванова. Усіх іх латыскія ўлады вінавацілі ў тым, што яны імкнуліся стварыць незалежную Беларускую дзяржаву, якая абыймала-б усе беларускія этнаграфічныя землі, а ў тым ліку і частку тэрыторыі Латыскае дзяржавы — паветы Дзьвінскі, Люцынскі, Рэжыцкі і часткава Ілукштанскі. Каб зьдзейсьніць свае мэты, абвінавачаныя праводзілі адпаведную працу сярод беларускіх масаў, беларускае щкольнае моладзі і мелі цесны кантакт з беларусамі ў іншых дзяржавах. Суд, разгледзеўшы справу, апраўдаў усіх абвінавачаных. Аднак за час сьледзтва і беларускага працэсу ў 1924 і 1925 гадох латышы пасьпелі ператварыць цэлы шэраг беларускіх школаў на латыскія, а таварыства «Бацькаўшчына» ды іншыя арганізацыі зачыніць. Зачынілі нават і Беларускі Аддзел пры Міністэрсьцьве Асьветы ў Рызе, заміж якога паўстала Справаводзтва Беларускіх Школаў на чале з дырэктарам латышом.

Беларускае грамадзянства, каб ратаваць беларускі рух ад разгрому, стварыла тры новыя беларускія культурныя пляцоўкі ў Рызе: першую беларускую асноўную школу, асьветнае таварыства «Рунь» пад старшынствам Я. Шчорса і асьветнае таварыства «Беларуская Хата» пад старшынствам М. Дзямідава. «Рунь» адчыніла ў Рызе Беларускі Клюб і ладзіла ў ім беларускія вечарыны, паказы, лекцыі, але больш шырокай працы ня здолела павесьці і, праіснаваўшы пару год, замерла. Таварыства «Беларуская Хата» пасьля заканчэньня беларускага працэсу і апраўдальнага прысуду, калі беларускія дзеячы нанова павялі беларускую працу, пусьціла глыбака карэньне ў беларускія работніцкія масы ў Рызе, праводзіла беларускую культурна-асьветную працу, зарганізавала беларускую пачаткавую школу і беларускія 2-гадовыя настаўніцкія курсы, якія ўзгадавалі шмат беларускіх настаўнікаў.

У чэрвені 1925 г. у Рызе пачала выходзіць першая газэта латыскіх беларусаў «Голас Беларуса». Газэта гэтая сталася модным асяродкам беларускае грамадзкае думкі і, абапіраючыся на апраўдальны прысуд у беларускім працэсе, дзе было сказана, што кажны беларус мае права думаць аб сваім народзе І нават дбаць, каб гэты народ здабыў сваю незалежную дзяржаўнасьць, наладжвала сувязь з усімі беларускімі дзеячамі ў краі і за межамі, у Эўропе і Амэрыцы, а таксама згуртавала каля сябе маладых беларускіх паэтаў у Лацьвіі, сярод якіх асабліва адзначаліся: Пётра Масальскі (Пятро Сокал), Валентына Казлоўская (Лясная Кветка), Віктар Вальтар, Антон Лейтан, Якуб Варкуль і Галена Іванова. Паэты гэтыя ў 1926 г. выдалі супольны зборнік сваіх вершаў «Першы Крок» I ад яго атрымалі назоў «першакрокаўцаў». Частка «першакрокаўцаў» з прычыны цяжкіх жыцьцёвых абставінаў загінула, пераважна ад хваробы сухотаў. Так, прыкладам, ад сухотаў памерлі: паэтка Галена Іванова, паэта-сатырык Якуб Варкуль і паэта і пісьменьнік Віктар Вальтар. Рэшта «першакрокаўцаў» стала супрацоўнічала ў «Голасе Беларуса» аж да 1930 г., пакуль ён выходзіў.

У ліпені месяцы 1925 г. у Рызе паўстала першая палітычная арганізацыя латыскіх беларусаў пад назовам Таварыства Беларусаў Выбаршчыкаў. Цэнтралю сваю яно мела ў Рызе, а на правінцыі ў розных беларускіх валасьцёх мела 16 аддзелаў. Кірунак арганізацыі быў нацыянальна-беларускі. На чале арганізацыі стаялі: К. Езавітаў — старшыня, Р. Плыгаўка — сакратар, С. Сіцько — скарбнік, Алесь Булат і Станіслаў Красьневіч — сябры ўраду. Таварыства вяло палітычную і культурна-асьветную беларускую працу. Яно ладзіла беларускія паказы, лекцыі на вёсках, выдавала кніжкі, зьбірала народныя беларускія творы. Пры цэнтралі існаваў спэцыяльны Навуковы Гурток, які кіраваў навуковую працу.

Найвялікшы ўздым беларускае працы ў Лацьвіі прыпадае на 1925 і 1926 годы. У гэным часе Рыга зноў сталася цэнтрам беларускага руху ў Лацьвіі. Тут побач з наяўнымі арганізацыямі паўсталі новыя беларускія культурныя і гаспадарскія таварыствы. Новай вельмі важнай арганізацыяй было насамперш Таварыства Беларускіх Вучыцялёў. Яно згуртавала каля сябе ўсё беларускае настаўніцтва ў Лацьвіі і адыграла вельмі важную ролю ў арганізацыі прыватнага беларускага школьніцтва, бо зарганізавала і ўтрымвала 4 прыватныя беларускія народныя школы, дзіцячы сад і беларускую гімназію ў Рызе, а таксама выдавала свой часапіс «Школа і жыцьцё». Вельмі важным культурным таварыствам было таксама «Беларускае Выдавецтва ў Лацьвіі». Яно выдавала падручнікі, кніжкі і брашуры, якія асьвятлялі пытаньні беларускае культуры і адраджэнскага руху. Апрача таго, Беларускае Выдавецтва выдавала часапіс «Беларуская Школа ў Лацьвіі».

Для арганізацыі беларускага гаспадарскага жыцьця ў Рызе паўстала Беларускае Цэнтральнае Пазычкова-Ашчаднае Таварыства на чале з Я. Шчорсам. Таварыства гэтае арганізавала сярод беларускага жыхарства крэдытовую каапэрацыю, абняўшы сеткай сваіх філіяў усе беларускія воласьці ў Лацьвіі, і нейкі час выдавала сельскагаспадарска -каапэратыўны часапіс «Гаспадар». У Дзьвінску таксама паўстала беларускае сельскагаспадарскае таварыства «Араты» і культурна-асьветнае таварыства «Асьвета», Нажаль, у гаспадарскай і каапэратыўнай галіне беларусам у Лацьвіі не ўдалося шырэй разгарнуць працы. Тут была вельмі моцная канкурэнцыя з боку мацнейшых і падтрымваных дзяржавай лацьвійскіх арганізацыяў.

Беларускае грамадзянства, узмацніўшыся ў сэньсе арганізацыйным, на зьезьдзе прадстаўнікоў усіх беларускіх арганізацыяў у Рызе высунула дамаганьне аднавіць дзейнасьць Беларускага Аддзелу пры Міністэрсьцьве Асьветы і на кіраўніка аддзелу назначыць У. Пігулеўскага. Латыскія ўлады задаволілі гэтае дамаганьне і ад 1927 г, Беларускі Аддзел быў адноўлены. Факт аднаўленьня Беларускага Аддзелу забясьпечыў на далейшы час існаваньне беларускіх школаў у больш нармальных абставінах і падахвоціў беларусаў да больш творчае працы" на беларускай культурнай і нацыянальнай ніве.

У 1928 і 1929 годзе за беларускую грамадзкую і культурную працу пачала брацца і беларуская моладзь, узгадаваная ў беларускіх школах. Паўстала адмысловае Таварыства Беларускае Моладзі ў Лацьвіі. На чале Таварыства Моладзі стаялі пераважна беларускія студэнты Лацьвійскага Унівэрсытэту і Акадэміі Мастацтва: Пётра Мірановіч, Ніна Пінская, Казімір Мяжэцкі, Кароль Казакевіч ды Пятро Масальскі. Таварыства Моладзі разьвіло таксама даволі шырокую працу, закладаючы спартовыя і драматычныя гурткі, ладзячы спаборніцтвы, беларускія паказы, чытальні. Яно абыймала ўсе бадай беларускія воласьці і выдавала свой часашс «Пагоня».

У гэтым часе выходзілі яшчэ іншыя два беларускія часапісы: адзін пад назовам «Думка Беларуса», а другі — «Наш Шлях».

Дзеля арганізацыі беларускай этнаграфічна-краяведнае працы, якая шырока праводзілася тады ў БССР, у Рызе паўстала Беларускае Навукова-Краязнаўчае Таварыства. Яно сабрала шмат розных матар'ялаў і часткава друкавала іх у «Беларускай Школе ў Лацьвіі».

Беларуская праца, праўда, з рознымі перашкодамі, але паступова разьвівалася аж да 1934 г., гэта значыць да часу, пакуль уладу ў Лацьвіі не захапіў ведамы латыскі шавіністы Кароль Ульманіс. Ён, узяўшы ўладу ў свае рукі, адразу зьліквідаваў усе беларускія арганізацыі, таварыствы, часапісы і разам з гэтым — Беларускі Аддзел пры Міністэрсьцьве Асьветы ў Рызе.

На ўсю Лацьвію засталася толькі адна беларуская пачаткавая школа ў Рызе, але і яна мела быць зьліквідаваная. Беларускія настаўнікі, звольненыя з працы ў школах, мусілі ісьці зарабляць сабе на пражыцьцё фізычнай працай. Палітыка асыміляцыі беларусаў і латышызацыі завойстрылася і выклікала вялікае незадаваленьне сярод беларускага жыхарства. Беларуская інтэлігенцыя ў Лацьвіі, аднак, і ў такіх цяжкіх умовах не апускала рук, а трымалася свайго і што магла рабіла для беларускае справы.

Спробы палепшыць палажэньне і беларуска-латыскія дачыненьні, робленыя з беларускага боку, не давалі ніякіх вынікаў, аж пакуль у 1939 годзе ня выбухнула вайна. Ваенныя падзеі, а асабліва развал Польшчы, ацьвярозіў латыскіх шавіністых. Яны спынілі ліквідацыю апошняе беларускае школы і дазволілі стварыць беларускую арганізацыю ў форме Беларускага Таварыства ў Латгаліі. Гэтае таварыства праводзіла насамперш беларускую культурную працу і аднаўляла беларускае грамадзкае жыцьцё.

Калі ў 1940 г. Лацьвію акупавалі бальшавікі, Беларускае Таварыства запатрабавала аднаўленьня ўсіх беларускіх школаў у Рызе і на правінцыі, зьліквідаваных латыскімі шавіністымі. Пераходная ўлада ў Лацьвіі здавольвала беларускія жаданьні. У Рызе ды на правінцыі паўставалі беларускія школы, пры прафэсыянальным саюзе настаўнікаў паўстала беларуская сэкцыя, а пры Міністэрсьцьве Асьветы, пераробленым на Камісарыят Асьветы, стварылася рэфэрэнтура беларускіх школаў. Але пасьля, як Лацьвію абвесьцілі савецкай рэспублікай, палажэньне зьмянілася на горшае. Багата настаўнікаў-беларусаў савецкая ўлада арыштавала і вывезла, а сярод беларускіх народных масаў праводзілася бальшавіцкая агітацыя, каб перарабляць беларускія школы на расейскія. I у Лацьвіі, як бачым, бальшавікі праводзілі тую самую русыфікацыйную палітыку, што ў БССР, але яе перапынілі ваенныя падзеі, якія пашырыліся і на Усходнюю Эўропу. Бальшавікі пад напорам нямецкае арміі пакінулі Лацьвію, і там пачалося новае жыцьцё ня толькі для латышоў, але і для беларусаў.

У межах ,,Летувіскае дзяржавы, паводле першага ўсерасійскага перапісу ад 1897 году, было 70 300 беларусаў, а паводле першага летувіскага перапісу ад 1923 году — усяго 4 400. Беларускія дасьледнікі сьцьвярджалі, што агулам у Летуве жыло каля 45 000 беларусаў, толькі вялікая частка з іх былі людзьмі нацыянальна нясьведамымі і ў часе перапісу жыхарства запісаныя палякамі, калі былі каталіцкага веравызнаньня, а часткава расейцамі, калі былі праваслаўнага веравызнаньня. Беларусамі запісаліся толькі моцна сьведамыя нацыянальна адзінкі і актыўныя ўдзельнікі беларускага руху. Найбольш беларусаў жыло ў ваколіцах Нова-Аляксандраўшчыны і Еўя.

Беларуска-летувіскія дачыненьні ўкладаліся розна. Былі часы, калі гэтыя дачыненьні былі добрыя, але было і наадварот. Да добрых дачыненьняў шмат прычынілася традыцыя супольнага сужыцьця ў Вялікім Княсьцьве Літоўскім, а таксама гады супольнае няволі і няволі беларусаў і летувісаў, перанесеныя пад польскім і расейскім панаваньнем. Добрым беларуска-летувіскім дачыненьням спрыяла таксама і тое, што на пачатку XX стагодзьдзя беларусы і ліцьвіны ў Вільні супольна выступалі супроць царскага расейскага панаваньня, ды што ў 1915 годзе Канфэдэрацыя Вялікага Княства ўзнаўляла думку адрадзіць Вялікае Княства Літоўскае на фундамэнце незалежнасьці Беларусі і Летувы. Забавязвала-ж да добрых узаемных дачыненьняў беларусаў і летувісаў умова, зробленая між летувіскім урадам і Віленскай Беларускай Радай 27 лістапада 1918 году аб добрых дачыненьнях, супрацоўніцтве і змаганьні за волю Беларусі і Летувы, якая была 11 .XI. 1920 году яшчэ больш пашыраная і пацьверджана беларускім і летувіскім урадамі. На аснове гэтае ўмовы ў Коўні пры летувіскім урадзе паўстала Міністэрства Беларускіх Справаў, на чале якога спачатку стаяў былы першы прэм'ер беларускага ўраду Я. Варонка, а пасьля Д. Сямашка.

Некаторы час у Летуве прабываў беларускі ўрад на чале з прэм'ерам В. Ластоўскім і старшыня Рады Беларускае Народнае Рэспублікі П. Крэчэўскі. У Коўні, між іншага, з прычыны адставы прэм'ера В. Ластоўскага 23.VIII. 1923 г. адбылася апошняя рэарганізацыя ўраду Беларускае Народнае Рэспублікі. На чале новага ўраду стаў А. Цьвікевіч. Ён таксама быў і за міністра замежных справаў. За міністра асьветы быў Я. Варонка, выконваў абавязкі міністра фінансаў — В. Захарка, за дзяржаўнага кантралёра — Л. Заяц і за дзяржаўнага пісара — В. Пракулевіч. Пасьля гэтае рэарганізацыі 2.XI. 1923 г. Рада і Урад БНР пераехала ў Прагу, а В. Ластоўскі застаўся ў Коўні і стаяў на чале беларускага руху ў Летуве.

Дзеля змаганьня за супольныя беларускія і летувіскія інтарэсы пры летувіскай арміі былі створаныя беларускія вайсковыя аддзелы. Да аддзелаў гэтых далучаліся таксама раней зарганізаваныя на Беларусі беларускія вайсковыя аддзелы, прымушаныя пазьней пад націскам бальшавікоў і палякоў адступаць на паўночны захад у Гарадзеншчыну. Беларускія аддзелы спачатку кіраваў гэнэрал К. Кандратовіч, запрошаны з Менску. Ён, між іншага, апрача тытулу галоўнага камандзера беларускага войска меў тытул віцэ-міністра Краёвай Абароны Летувы. Пасьля гэн. Кандратовіч падаўся ў вадставу, і беларускія вайсковыя справы ў Летуве кіравалі беларускія афіцэры: Лаўрышаў, Казлоў, Глінскі, Ружанцоў і іншыя. Ад 1918 да 1923 году ў складзе летувіскага войска былі наступныя беларускія часткі: беларускі полк пяхоты, беларускі швадрон, Гарадзенская камандатура, першая і другая асабовыя беларускія роты, беларускі батальлён пяхоты, асобны беларускі батальлён і ўрэшце асобная беларуская рота. Праз гэтыя часткі прайшло каля 2500 вайсковых ахвіцэраў, падахвіцэраў і жаўнераў беларусаў. Для беларускіх аддзелаў выдаваўся беларускі часапіс «Вайсковы». Ён узгадоўваў беларускіх жаўнераў у нацыянальным беларускім дусе і пабуджаў да змаганьня з бальшавікамі і палякамі.- I трэба сказаць, што беларускія аддзелы моцна змагаліся як з першымі, гэтак і з другімі і шмат дапамагалі летувісам у вабароне летувіскае незалежнасьці. Шмат беларускіх жаўнераў і афіцэраў аддало сваё жыцьцё за супольныя беларускія і летувіскія ідэалы.

Калі зьмяніліся палітычныя абставіны і калі ўмацавалася Летувіская дзяржава, тады летувіскія дачыненьні да беларусаў шмат у чым зьмяніліся на горшае. Міністэрства Беларускіх Справаў было зьліквідаванае, а беларускі рух у Летуве не атрымаў магчымасьцяў для большага разьвіцьця. Летувісы не далі магчымасьці стварыць ніводнае беларускае школы. Праўда, у Коўні стварыўся Беларускі Нацыянальны Камітэт, Беларускі Цэнтр, а пасьля і Беларускае Культурна-Асьветнае Таварыства, якія ладзілі ад часу да часу беларускія паказы, лекцыі і сходы, але шырэйшай працы яны не маглі разгарнуць. Да больш вартасных беларускіх працаў у Летуве можна залічыць толькі выданьне каля 20 розных беларускіх кніжок, часапісу «Крывіч» і слаўнае «Гісторыі беларускае (Крыўскае) Кнігі», апрацаванае В. Ластоўскім. Але выдавецкая беларуская праца вялася толькі да 1926 г., г. зн. датуль, пакуль у Летуве працаваў ведамы беларускі дзеяч В. Ластоўскі.

Летувісы, відаць, баючыся беларускіх уплываў, не падтрымвалі беларускага руху ўнутры свае дзяржавы. Іхная палітыка была скіраваная на асыміляцыю і зьлетувішчваньне беларускіх масаў. Затое летувісы хацелі бачыць больш моцным беларускі рух у межах былое Польскае дзяржавы, з якой яны ўсьцяж былі на ваенным палажэньні і якую хацелі бачыць аслабленай нацыянальна-вызвольнымі рухамі гэтак званых нацыянальных мяншыняў. Таму летувіска-беларускія дачыненьні лепш укладаліся ў былой Польскай Рэспубліцы, чымся ў самой Летуве.

У сувязі з гэтым, калі ў 1939 годзе бальшавікі аддалі Вільню з ейнай акругаю Летуве, багата беларусаў, што раней прызнавалі за патрэбнае падтрымваць добрыя беларуска-летувіскія дачыненьні, верылі, што пасьля гэтага ды яшчэ ў часе разьвіцьця вялікіх падзеяў беларуска-летувіскія дачыненьні і супрацоўніцтва дасягнуць найвышэйшае і найпрыгажэйшае ступені свайго разьвіцьця. Беларусы былі перакананыя, што ў Вільні з летувіскаю ўладаю здолее разьвівацца беларускае выдавецтва, каапэрацыя, што тое жыхарства Віленскай акругі, якое гаворыць пабеларуску, атрымае беларускія школы, што тыя ўсе беспрацоўныя беларусы, якія цярпелі гора за часоў польскіх, за братняй летувіскай уладай атрымаюць працу і г. д. Нажаль, ніводная з гэтых надзеяў ня спраўдзілася.

Гаворачы аб беларускай эміграцыі, насамперш трэба ўзяць на ўвагу, што беларусы мелі эмігрантаў двух родаў і што перш за ўсё была эміграцыя, выкліканая панскай эксплёатацыяй. Беларускія сяляне яшчэ тады,, калі магнаты, баяры і шляхта нашага краю, за прыкладам польскіх паноў, штораз больш абцяжвалі сялянства падаткамі і прыгонам, ня могучы перанесьці цяжараў, уцякалі ад зьдзекаў і галоты на эміграцыю ў шырокія і вольныя стэпы Украіны, дзе тварыўся г. зв. казацкі рух. Пазьней, калі прыйшла новая сыстэма эксплёатацыі — сыстэма капіталістычнае гаспадаркі, калі разьвівалася прамысловасьць і расьлі гарады і калі на Беларусі запанавала чужая ўлада, якая ня дбала аб палепшаньні жыцьцёвых абставінаў, багата беларусаў змушана эміграваць у розныя прамысловыя цэнтры, у гарады: Рыгу, Петраград, Маскву, у Сібір і нават у далёкія краі Паўночнай Амэрыкі, у Задзіночаныя Штаты і ў Канаду, каб там шукаць лепшага жыцьця. Паваеннымі часамі, часамі польскага панаваньня і калёнізацыі Заходняй Беларусі, багата беларусаў з прычыны цяжкіх матар'яльных абставінаў і беспрацоўя эмігравала ў Паўдзённую Амэрыку — у Аргентыну, Бразылію, Парагвай, а таксама ў Францыю ды на сэзонавыя работы ў Лацьвію і Эстонію, дзе не ставала працоўных рук. Шмат каму з беларусаў у Заходняй Беларусі мусам трэ было эміграваць у Польшчу на загад польскіх уладаў, што адрывалі актыўнейшых беларусаў ад беларускага асяродзьдзя і беларускіх масаў. З Савецкае Беларусі бальшавіцкія ўлады зноў масава вывозілі беларусаў на Сібір і іншыя далёкія краіны, як Казахстан, Камчатка, за тое, што гэныя беларусы трымаліся беларускіх нацыянальных прынцыпаў і няпрыхільна глядзелі на бальшавіцкія парадкі.

Апрача таго, былі яшчэ беларусы-эмігранты, што пакінулі свой край дзеля таго, каб уцячы ад чужой акупацыйнай улады, ад перасьледу за сваю беларускую працу, за выступленьне супроць акупантаў і дзеля таго, каб на чужыне далей праводзіць работу на карысьць свае Бацькаўшчыны-Беларусі. Такім парадкам, ёсьць у нас эміграцыя, выкліканая эканамічнымі прычынамі, і эміграцыя палітычная. Гэтая апошняя асабліва шырака разьвілася пасьля першае сусьветнае вайны, калі бальшавікі і палякі разбурылі будаўніцтва Беларускага гаспадарства і заводзілі на Беларусі свае парадкі, перасьледуючы беларускіх незалежнікаў.

Першым найбольшым цэнтрам беларускае палітычнае эміграцыі сталася Чэхія, якая прыймала беларускіх эмігрантаў, сяброў беларускага ўраду, Рады Беларускае Народнае Рэспублікі, беларускіх слуцкіх паўстанцаў, а таксама беларускую моладзь, што прыяжджала туды здабываць сабе вышэйшую асьвету. У Чэхіі, у сталіцы Празе, у 1921 годзе адбылася ведамая беларуская нацыянальна-палітычная нарада ў справе дзяржаўнага будаўніцтва Беларусі. У Празе адбываліся розныя беларускія студэнцкія зьезды і нарады. У Празе ў 1923 г, на даўжэйшы час затрымаліся найвышэйшыя прадстаўнікі беларускага народу — старшыня Рады БНР П. Крэчэўскі і ягоны намесьнік В. Захарка. Спачатку беларуская эміграцыя гуртавалася каля прадстаўніцтва Беларускае Народнае Рэспублікі, на чале якога стаяў М. Вяршынін, а пасьля каля Беларускае Грамады (з студэнцкай сэкцыяй) і нарэшце каля Беларускае Рады ў Празе ды Іншых беларускіх арганізацыяў і ўстановаў, што паўсталі ў Празе. Такімі арганізацыямі і ўстановамі былі: Беларускае (Крывіцкае) Культурнае Таварыства імя Фр. Скарыны, Аб'яднаньне Беларускіх Студэнцкіх Арганізацыяў, беларускае таварыства «Сокал», Беларускі Архіў у Празе і часапіс беларускага студэнцтва «Наш Прамень».Беларускае Культурнае Таварыства імя Фр. Скарыны гуртавала каля сябе пераважна студэнцкую моладзь, выдавала часапіс «Іскры Скарыны» і ў сваёй працы галоўны націск клала на разьвіцьцё беларускае грамадзкае творчае думкі.

Аб'яднаньне Беларускіх Студэнцкіх Арганізацыяў было цэнтраляй усіх беларускіх студэнцкіх арганізацыяў і згуртаваньняў, існуючых у Празе, у Вільні, Варшаве, у Бэрліне, Брусэлі, Лілі, Рыме, Рызе, Коўні. Яно кіравала ўсю працу студэнцкіх арганізацыяў, наколькі гэта дазвалялася тэхнічнымі і праўнымі магчымасьцямі, брала ўдзел у розных міжнародных студэнцкіх зьездах, канфэрэнцыях, асабліва ў Канфэрэнцыях Міжнароднае Студэнцкае Канфэдэрацыі (СІЕ), сябрам якое яно было і на канфэрэнцыях, якое ў Рыме, Букарэшце і іншых гарадох прадстаўляла беларускае студэнцтва, інфармавала студэнцтва іншых народаў аб жыцьці і імкненьнях беларусаў ды бараніла інтарэсы беларускага студэнцтва і беларускага народу. Дзеля інфармацыйных мэтаў выходзіў «Бюлетэнь Аб'яднаньня Беларускіх Студэнцкіх Арганізацыяў». Наагул, беларускія арганізацыі і беларускія дзеячы на эміграцыі ў Празе адыйгравалі паважную ролю ў беларускім руху. беларускі Цэнтр у Празе заўсёды жвава рэагаваў на ўсе падзеі на Бацькаўшчыне, пратэставаў супроць перасьледу беларускага народу акупацыйнымі ўладамі, дамагаўся дапамогі і заступніцтва ад іншых народаў і прапагандаваў беларускую праблему на міжнароднай арэне. Між іншага, 20.V. 1924 году Старшыня Рады Беларускае Народнае Рэспублікі П. Крэчэўскі выслаў з Прагі ў Лігу Нацыяў мэмарандум, у якім, прадставіўшы агульнае беларускае палажэньне і перасьлед беларускага нацыянальнага руху польскімі і бальшавіцкімі ўладамі, дамагаўся разьвязаньня беларускае праблемы праз поўнае ўнезалежненьне як ад Польшчы, так і ад Расеі. У 1926 годзе П. Крэчэўскі выдаў у Празе вельмі вартасны зборнік артыкулаў і дакумэнтаў «Замежная Беларусь». Петра Крэчэўскі бязупынна выкарыстоўваў усе магчымасьці, каб далей разьвіваць ідэю незалежнасьці Беларусі, і, як найвышэйшы прадстаўнік Беларускага народу, годна прадстаўляў яго аж да самае свае сьмерці ў 1928 г. Пасьля сьмерці старшыні П. Крэчэўскага ягоныя функцыі пераняў намесьнік В. Захарка, які таксама годна рэпрэзэнтаваў беларускі народ аж да самай сьмерці, дасягнуўшай яго 14 сакавіка 1943 году.

Другі вельмі паважны цэнтр беларускае эміграцыі быў у Задзіночаных Штатах Паўночнай АмэрыкІ. Арганізацыя беларускай эміграцыі ў Амэрыцы пачалася ў 1921 годзе. Першая арганізацыя беларускіх эмігрантаў — Беларускі Нацыянальны Камітэт — паўстала 6 траўня 1921 году ў Нью-Ёрку. Пасьля падобная арганізацыя — Беларуска -Амэрыканскі Нацыянальны Саюз — паўстала ў Чыкаго. Пры камітэце ў Чыкаго заснавалася бібліятэка, асьветная камісія і прэсавае бюро. У Чыкаго існаваў яшчэ Беларускі Амэрыканска-Нацыянальны Клюб і філія Камітэту Помачы работнікам і сялянам Заходняе Беларусі, цэнтраля якога была ў Нью-Ёрку. Дзейнасьць гэтых арганізацыяў асабліва ажывілася пасьля прыезду ў Амэрыку былога прэм'ера ўраду Беларускае Народнае Рэспублікі Я. Варонкі і беларускага дзеяча Я. Чарапука. Прыехаўшы ў Амэрыку, Я. Варонка 23.X. 1926 г. пачаў выдаваць у Чыкаго газэту «Беларуская Трыбуна».

Газэта гэта, як і беларускія арганізацыі, на працягу шмат год змагалася з расейскімі ўплывамі сярод беларускай эміграцыі, інфармавала яе аб беларускім руху, аб беларускай гісторыі, культуры, пабуджала да працы дзеля адраджэньня беларускага народу, заклікала ўспамагаць беларускі нацыянальны pyx на Бацькаўшчыне і інфармавала чужынцаў аб беларускіх імкненьнях. У 1927 г. пачаў выдаваць беларускую газэту пад назовам «Праўда» ў Нью-Ерку ведамы беларускі дзеяч — кс. праф. д-р Я. Тарасэвіч. Але гэтага часапісу выйшаў толькі адзін нумар. Сярод беларускай эміграцыі ў Амэрыцы, апрача Я. Варонкі, кс. праф. д-ра Тарасэвіча, Я. Чарапука, багата яшчэ працавалі Я. Лабач, А. Аршуловіч, Гайдук і іншыя.

Сьледам за беларускай эміграцыяй у Злучаных Штатах Паўночнай Амэрыкі, толькі крыху пазьней, пайшлі беларускія эмігранты ў Паўдзённай Амэрыцы — у Аргентыне, дзе таксама паўставалі розныя беларускія арганізацыі. Першая беларуская арганізацыя ў Аргентыне — Беларускае Культурна-Асьветнае Таварыства — паўстала 17.1.1935 г. у Буэнос-Айрэсе. У 1937 г. таксама паўстала Беларускае таварыства «Культура», а пры ім — Беларуская Бібліятэка ім. Ів. Луцкевіча. У 1938 г. паўстала ў Буэное-Айрэсе яшчэ адно беларускае таварыства «Белавеж». Таварыствы гэтыя гуртавалі беларускіх эмігрантаў, ладзілі беларускія паказы, вечарыны і наагул праводзілі сярод эмігрантаў з нашага краю беларускую культурную і нацыянальную працу.

Беларускі нацыянальны pyx разьвіваўся і сярод эміграцыі ў Канадзе. Праўда, там беларускія эмігранты ня мелі свайго цэнтру, свае арганізацыі, аднак выяўлялі свае беларускія імкненьні пры расейскіх работніцкіх камітэтах.

У эўрапэйскіх краёх найбольш беларусаў-эмігрантаў знаходзілася ў Францыі. Беларуская праца сярод беларускіх эмігрантаў у Францыі распачалася ў 1926-1927 годзе на прадмесьці Парыжу Біянкуры і ў іншых гарадох Паўночнай Францыі. Запраўдны арганізацыйны рух сярод беларускай эміграцыі ў Францыі пачаўся ў сьнежні месяцы 1930 г., калі туды зьявілася з Прагі двух маладых беларускіх інтэлігентаў — інж. А. Абрамчык і інж. Рыдлеўскі. Дзякуючы іхным стараньням у Парыжы паўстала беларуская цэнтральная эмігранцкая арганізацыя «Хаўрус беларускае працоўнае эміграцыі» з правам закладаць свае аддзелы па ўсёй Францыі. За 8 месяцаў дзейнасьці «Хаўрусу» было адчынена і зацьверджана 5 філіяў «Хаўрусу» на правінцыі з агульным лікам сяброў каля 350. 3 прычыны выезду з Парыжу інж. Абрамчыка «Хаўрус» занепадаў, але ненадоўга, бо ў 1936 г. ён ўзноў ажывіўся. У Парыжы паўстала беларуская бібліятэка, нядзельныя курсы, выдавецтва собскага беларускага часапісу «Рэха» і інфармацыйнага беларускага бюлетэню. У 1938 г.у Парыжы паўстала беларуская арганізацыя «Беларуская Жаночая Грамада», якая ладзіла беларускія вечарыны і лекцыі. Перад выбухам вайны ў 1939 г. арганізацыйная праца сярод беларускіх эмігрантаў у Францыі разьвівалася штораз лепш.

За пару год перад сучаснай другой сусьветнай вайной, калі польскія ўлады ліквідавалі беларускія арганізацыі ў Заходняй Беларусі, патрапіла зарганізавацца і стварыць сваё таварыства беларуская эміграцыя ў Варшаве. Беларусы ў Варшаве выяўлялі сваю дзейнасьць яшчэ на пачатку XX стагодзьдзя і ў часе сусьветнае вайны. У 1919 г. у Варшаве зарганізаваўся Беларускі Камітэт, а крыху пазьней І Камітэт Помачы пацярпеўшым ад вайны. Нажаль, абедзьве гэтыя арганізацыі хутка былі зьліквідаваныя. Ад 1922 г. да 1930 г. у Варшаве існавала Беларускае Парлямантарнае Прадстаўніцтва. Нейкі час выходзіў там і беларускі часапіс «Праваслаўны Беларус» і нямецка-беларуска -ўкраінскі часапіс «Natio», прызначаны для інфармаваньня замежжа аб жыцьці г. зв. нацыянальных мяншыняў у Польскай дзяржаве — немцаў, беларусаў і ўкраінцаў. У 1930 г. у Варшаве заснаваўся Саюз Беларускіх Студэнтаў. Ён гуртаваў каля сябе студэнтаў -беларусаў, што здабывалі асьвету ў высшых Варшаўскіх школах. У 1936 годзе паўстала думка стварыць арганізацыю, якая магла-б заапекавацца беларускай калёніяй у Варшаве і праводзіць беларускую культурную працу на тэрыторыі ўсяе Польскае дзяржавы, дзе ёсьць беларусы.

Ініцыятыўная трупа апрацавала статут і пастанавіла залажыць «Беларускае Культурнае Таварыства». Нажаль, польскія ўлады такой арганізацыі не зацьвердзілі. Тады, 23.XII. 1937 г., паўстала «Асьветнае Таварыства» беларусаў у Варшаве з правам дзейнасьці на тэрыторыі гораду Варшавы. Гэтая арганізацыя была зацьверджаная і зараз-жа пачала гуртаваць каля сябе беларускіх работнікаў, работніцаў і інтэлігенцыю, ладзіць лекцыі, вечарыны і наагул праводзіць беларускую культурную працу. Калі Польская дзяржава пад націскам нямецкае арміі распалася і Варшаву занялі немцы, у Варшаве паўстаў Беларускі Камітэт. Камітэт павёў яшчэ шырэйшую дзейнасьць ня толькі сярод беларускіх эмігрантаў у Варшаве, Кракаве і іншых гарадох, але і сярод беларускага сялянскага жыхарства на ўсходніх частках Гэнэральнае губэрні. Адначасна паўсталі беларускія нацыянальныя камітэты ў Лодзі і Пазнані. Перад сучаснай вайной і ў часе вайны найважнейшым беларускім цэнтрам на эміграцыі сталася Нямеччына, а насамперш ейная сталіца Бэрлін. Беларускія эмігранты ў Нямеччыне зьявіліся пасьля першае сусьветнае вайны і гуртаваліся каля беларускага прадстаўніцтва ў Бэрліне, на чале якога стаяў Прадстаўнік Ураду БНР сп. Бароўскі. У Бэрліне друкаваліся некаторыя беларускія кяіжкі для Беларусі. Там жыў нейкі час прэм'ер ураду БНР А. Цьвікевіч. Там таксама гасьцяваў нейкі час З. Жылуновіч, які, працуючы для Савецкае Беларусі, усімі спосабамі стараўся перацягнуць на савецкі бок урад БНР, а таксама і сяброў Рады БНР, нагаворваючы іх прызнаць БССР і здаць ейнаму ўраду ўсе мандаты. Жылуновічу часткава ўдалося выканаць даручаную яму справу. А. Цьвікевіч паслухаўся Жылуновіча, паверыў у бальшавіцкія абяцанкі шырокіх магчымасьцяў беларускае працы ў БССР, склікаў у кастрычніку 1925 г. канфэрэнцыю і стараўся пераканаць усіх сяброў ураду і Рады Беларускае Народнае Рэспублікі аб патрэбе прызнаньня БССР і перадачы савецкаму ўраду сваіх мандатаў. Але пачатая А. Цьвікевічам акцыя не ўдалася да канца. Яго падтрымалі толькі У. Пракулевіч і Л. Заяц. Іншыя сябры ўраду В. Захарка, Я. Варонка, а галоўна старшыня Рады Беларускае Народнае Рэспублікі П. Крэчэўскі сваіх мандатаў не здалі, БССР ня прызналі і засталіся надалей вернымі ідэі 25 сакавіка. Цьвікевіч, Пракулевіч і Заяц, прызнаўшы БССР, выехалі ў Менск, але нядоўга цешыліся там свабодай, бо пазьней бальшавікі арыштавалі і саслалі іх у далёкія ўсходнія краіны, дзе Л. Заяц і памёр, а доля іншых няведамая і таксама пад вялікім пытаньнем. У 1932 г. на Бэрлінскім груньце і сярод беларускай эміграцыі спрабавалі разгарнуць сваю працу камуністыя, выдаючы свой часапіс «Барацьба». Але з прыходам да ўлады ў Нямеччыну Адольфа Гітлера гэты часапіс у 1933 г. перастаў выходзіць. Затое ў гэным самым часе ў Бэрліне паўстаў Саюз Беларускіх Студэнтаў з нацыянальна-беларускай ідэялёгіяй і ён адыйграваў паважную ролю, асабліва ў прапагандаваньні беларускае справы на Бэрлінскім груньце. Перад самай вайной у 1939 г. у Бэрліне зьявіўся правадыр беларускіх нацыянал-сацыялістых Фабіян Акінчыц. ён шукаў у Нямеччыне помачы для беларусаў у змаганьні супроць польскае і бальшавіцкае няволі і зьдзекаў. У выніку гэтага наладзілася супрацоўніцтва беларускіх нацыянал -сацыялістых з нямецкімі дзейнікамі. Супрацоўніцтва гэтае ў часе нямецка-польскае вайны выявілася ў тым, што шмат беларускіх нацыянал-сацыялістых актыўна памагалі немцам у змаганьні з палякамі.

Пасьля распаду Польскае дзяржавы і далучэньня Заходняе Беларусі да БССР беларуская эміграцыя ў Нямеччыне, павялічыўшыся колькасна, зарганізавалася і праводзіць шырокую дзейнасьць. У канцы 1939 г. у Бэрліне было заснаванае Беларускае Прадстаўніцтва, пачала выходзіць беларуская газэта «Раніца», а крыху пазьней паўстаў таксама Камітэт Беларускае Самапомачы. Як прадстаўніцтва, так Камітэт Самапомачы і газэта «Раніца» праводзілі вялікую беларускую работу. Яны гуртавалі беларускую эміграцыю, беларусаў-палонных з польскае і савецкае арміі, разьвівалі беларускую нацыянальную думку, прадстаўлялі беларусаў у Нямеччыне, памагалі беларусам у розных справах, а супрацоўнічаючы з нямецкімі ўладамі, інфармавалі іх аб беларускіх імкненьнях і патрэбах.

Гэтае прадстаўніцтва зарэгістравала каля 61 000 беларусаў-палонных з польскай арміі ды вызваліла іх з лягероў ваенных.

На заканчэньне нашых папулярных нарысаў гісторыі Беларусі зробім яшчэ кароценькі агульны агляд жыцьця мінуўшчыны нашага беларускага народу і паспрабуем зазірнуць у будучыню Беларусі.

У гісторыі бадай кажнага народу можна знайсьці часы лепшыя, сьвятлейшыя, і часы горшыя. Бо кажны бадай народ перажываў часы прыгожага разьвіцьця, размаху, перамогаў і часы цяжкога паніжэньня, падзелу, няволі і няўдачаў. Возьмем хоць бы такія слаўныя краі, як Грэцыя або Італія. Гэта былі калісь магутныя дзяржавы, якія сваім часам адыгравалі вялізарную ролю ў сьвеце, а пасьля зусім былі паніжаныя. Падобна было з Францыяй, Партугаліяй, Швэдыяй, Гішпаніяй і іншымі дзяржавамі.

Розныя народы і дзяржавы перажывалі і перажываюць розныя часы: то слабнуць і занепадаюць, то зноў адраджаюцца. Так, прыкладам, мы бачым, як і нашымі часамі некаторыя дзяржавы адраджаюцца і дужэюць, а іншыя занепадаюць. Усе гэта залежыць найчасьцей ад таго, як народ арганізуе сабе жыцьцё, на чым яго абапірае. Калі ён арганізуе сваё жыцьцё на здаровых для сябе народных, нацыянальных асновах і прынцыпах, дык ён магутнее і разьвіваецца. I наадварот, калі ў народзе шырацца нездаровыя прывычкі і калі ён зыходзіць на блудныя дарогі, тады ён занепадае.

Падобна было і з нашым беларускім народам. Калі Беларуская дзяржава, якая існавала спачатку ў форме незалежных княстваў (Полацкага, Смаленскага, Турава-Пінскага і іншых), а пасьля ў форме Вялікага Княства. Літоўскага, трымалася сваіх беларускіх нацыянальных прынцыпаў, свайго права і сваіх інтарэсаў, дык яна разьвівалася, красавала і мела нават уплывы на іншыя суседнія народы. I наадварот, калі беларускія кіраўнічыя колы пачалі гнацца за чужымі, прыкладам польскімі звычаямі, нахіламі, правамі і страцілі свой беларускі грунт, тады Беларуская дзяржава занепадала.

Такім парадкам, беларускі народ, як і іншыя народы сьвету, мае ў сваёй гісторыі часы горшыя і лепшыя. Дасьледваньні гэтых часоў вельмі цікавыя і павучальныя. Гэтымі дасьледваньнямі, пазнаваньнем свае беларускае гісторыі, павінен цікавіцца кажны беларус, а насамперш беларуская моладзь.

Галаўнейшымі мамэнтамі гісторыі Беларусі бязумоўна зьяўляюцца перш за ўсё тыя часы, калі выяўлялася самастойнае жыцьцё беларускага народу, або ягонае змаганьне за сваю самастойнасьць. Першым такім галоўным пэрыядам у гісторыі Беларусі зьяўляецца існаваньне самастойнага Беларускага гаспадарства ў форме Полацкага княства. Яно было шырака ведамае ва ўсходняй, заходняй і нават паўночнай Эўропе ўжо ў X стагодзьдзі.

Полацкае княства мела сваіх выдатных князёў і гаспадароў (Рагвалода, Усяслава Чарадзея, Брачыслава Усяславіча і інш.), якія ўмелі зарганізаваць дзяржаўнае жыцьцё ўнутры краю і здолелі абараніць сваё гаспадарства ад нападаў ворагаў-чужынцаў. Полацкае княства з часам згуртавала каля сябе бадай усе этнаграфічныя сучасныя беларускія землі-княствы Смаленскае, Турава-Пінскае і іншыя меншыя княствы, і мела свае ўплывы ў Прыбалтыцы, куды пасьля прыбылі нямецкія рыцары і, заснаваўшы гарады Рыгу і інш., арганізавалі сваю асобную ўладу.

Полаччына і Смаленшчына вялі шырокі гандаль з усходнімі краямі, а пасьля і з заходнімі дзяржавамі, насамперш з Нямеччынай. Беларусь тады была паважнай ваеннай сілай. З ёю лічыліся ўсе народы. Нашая Бацькаўшчына за тых часоў слыла як вялікі культурны асяродак, прамянеючы і на суседнія краі.

Да XIII стагодзьдзя значаньне Беларускае дзяржавы нагэтулькі ўзрасло, што да яе была далучаная сучасная Летува. Сілы-ж ейныя сталіся нагэтулькі вялікія, што яна магла даваць адпор найвялікшым ворагам. I тымчасам, калі ўсю Маскоўшчыну і Украіну заваявалі татары, Беларусь засталася непадбітай і незалежнай.

У XIV, XV, XVI стагодзьдзях тэрыторыя Беларускага гаспадарства, званага тады Вялікім Княствам Літоўскім, ладна пашырылася і абыймала землі ад Балтыцкага і да Чорнага мора, ад Бугу і аж за Вязьму. На Беларусі ня было шырака разьвітым ані нявольніцтва, ані паніжэньне людзей працы. Разьвівалася культура, існавала Беларуская незалежная праваслаўная царква, шырака разьвіваўся гандаль як унутры краю, так і з суседнімі землямі.

Значаньне Беларусі ўрэшце так узрасло, што да яе далучылася нават Польшча, выбіраючы сабе за караля беларускага гаспадара, князя Вялікага Княства — Ягайлу. Але, нажаль, у Вялікае Княства прасякалі з Польшчы ня добрыя ўплывы, перайманыя летувіскай і беларускай шляхтай. У выніку гэтага пашырылася прыніжэньне сялянства і ўведзеныя розныя прывілеі для шляхты, за якія яна гналася за цесную вунію Вялікага Княства з Польшчай. Пачалося таксама рэлігійнае змаганьне праваслаўя з каталіцтвам, што ішло з Польшчы, Усё гэта вяло Беларускую дзяржаву да заняпаду, тым больш што на ўсходзе дужэла Масква і пагражала некаторым беларускім землям.

Аднак дарма, што з Польшчы на Беларусь ішоў разлад, беларуская культура ў XV і XVI стагодзьдзях разьвівалася нязвычайна шпарка і дасягнула свайго найбольшага росквіту. Безьліч друкарняў, кніжак, школаў, мудрыя законы зьяўляюцца найлепшым прыкладам гэтага. Беларуская мова панавала ня толькі ў народзе, але ў урадах, сьвятынях, літаратуры, у княжых замках і ў пакоях дыплёматаў. Таму і ня дзіва, што нават і ў тым часе, калі шляхта і частка магнатаў за розныя асабістыя прывілеі пайшлі на службу Польшчы і, зрадзіўшы свой народ» урэшце злучылі Беларусь з Польшчай, Ідэя незалежнасьці Беларускага гаспадарства яшчэ доўга жыла ў народзе і выяўлялася ў розных формах. Так, прыкладам, калі Польшча ў XVII стагодзьдзі занялася вайной з Швэдыяй, беларускі князь Януш Радзівіл паспрабаваў зноў стварыць незалежнае Беларускае гаспадарства ў форме Вялікага Княства. Пасьля гэтага спробу адбудовы Беларускага гаспадарства рабіў гэтман Павал Сапега ў часе панаваньня ў Польшчы Яна Сабескага. Нажаль, аднак, і Сапегу спроба ратаваць Беларускае гаспадарства не ўдалася.

Па нейкім часе змаганьні за незалежнасьць заціхлі. А час ішоў. Шляхта і бальшыня польскіх і беларускіх магнатаў самаволіла і эксплёатавала народ ды давяла Вялікае Княства Літоўскае і Польшчу да таго, што іх падзялілі між трыма суседнімі дзяржавамі, прычым Беларусь апынулася пад уладай Расеі.

Але вось на пачатку XIX стагодзьдзя надыходзілі вялікія падзеі. 3 захаду Эўропы на ўсход ішоў Напалеон, пагражаючы Расеі..Тагачаснаму расейскаму цару Аляксандру ў 1811 г. прыйшла думка ўзнавіць Вялікае Княства, магутнае Беларускае гаспадарства — з тым каб адгарадзіцца ім ад Напалеона і ягонага наступу. Аднак ідэя гэтая зьявілася запозна, бо ўжо ў 1812 г. Напалеон ударыў на Расею і хутка забраў пад сваю ўладу ўсю Беларусь і Летуву.

Палякі, якія шмат спадзяваліся ад Напалеона, думалі, што ён адбудуе Польшчу і далучыць да яе Беларусь. Аднак Напалеон дазволіў паляком арганізаваць толькі Варшаўскае княства, а Беларусь і Летуву 1 ліпеня 1812 г. абвесьціў асобным гаспадарствам у форме Вялікага Княства, з асобным урадам, зусім незалежным ад Варшавы.

Крах Напалеона спыніў рэалізацыю думкі ўзнаўленьня Беларускага гаспадарства, але не надоўга. Бо ўжо праз 50 гадоў у сярэдзіне XIX стагодзьдзя (1862—1864) за ўзнаўленьне беларускае дзяржаўнасьці супроць расейскае няволі і эксплёатацыі змагаюцца лепшыя сыны беларускага народу пад правадырствам Кастуся Каліноўскага. А калі гэты выдатны правадыр загінуў на царскай шыбеніцы, ягонымі шляхамі змаганьня за незалежнасьць і адраджэньне беларускае культуры і гаспадаркі пайшлі іншыя лепшыя сыны Беларусі, ствараючы масавы беларускі адраджэнскі pyx.

За апошнія 50 гадоў адраджэнскі pyx нагэтулькі ўздужэў, што калі ў 1914 г. выбухнула сусьветная вайна, а пасьля пачалася рэвалюцыя ў Расеі, беларускі народ узяўся за будову свае новае адроджанае беларускае дзяржаўнасьці. Адбываліся нарады, зьезды, арганізавалася беларуская армія, беларуская прэса, выдавецтвы,школы. У канцы 1917 г. у Менску быў скліканы Усебеларускі Кангрэс, які пацьвердзіў імкненьні лепшых сыноў беларускага народу да адбудовы Беларускага гаспадарства.

У змаганьні за незалежнасьць беларускі народ напатыкаў мноства перашкодаў. На ўсходзе, на месцы расейскай царскай сілы нарастала другая, варожая бальшавіцкая сіла, а на захадзе нарастала ізноў пагроза з Варшавы. Бальшавікі, якія не маглі сьцерпець беларускага нацыянальнага адраджэнскага руху, з дапамогай зброі і войска разагналі Усебеларускі Кангрэс.

Беларускі народ, прагнучы волі, не адступаў і 25 сакавіка 1918 году, калі бальшавікі пад напорам нямецкае арміі выйшлі з Менску, Беларусь была абвешчаная вольным і незалежным гаспадарствам.

Абвесьціўшы незалежнасьць, беларускі народ стараўся ўсімі сіламі ўтрымаць яе. I зноў, як і за часоў Каліноўскага, народ казаў, што ён жыў і жыць хоча. Ён адбіваў чужы наступ. Нажаль, варожая сіла перамагала. Не памагло і збройнае паўстаньне ў Случчыне ў вабароне незалежнасьці Беларусі. У 1921 годзе расейцы і палякі падзялілі нашую Бацькаўшчыну. Адна частка Беларусі апынулася пад уладай бальшавікоў, а другая пад уладай Польшчы.

Бальшавікі, каб прыцягнуць да сябе беларускія масы, не запярэчвалі патрэбы арганізацыі Беларускага гаспадарства і нават самі абвесьцілі 1 студзеня 1919 г. арганізацыю Беларускае Савецкае Сацыялістычнае Рэспублікі. Спачатку рэспубліцы гэтай былі нават вызначаныя шырокія межы, з Смаленшчынай улучна, пасьля, аднак, зусім звужаныя да шасьцёх паветаў Меншчыны і, урэшце, зноў крыху пашыраныя. Бальшавікі кідалі народу розныя абяцанкі: дакляравалі даць зямлю, працу і лепшую долю. А на самой рэчы ня толькі нічога не далі, але адабралі і тое, што гэты народ меў. Заміж лепшае долі завялі калгасную паншчыну, робячы селяніна нявольнікам. Падобна зрабілі і з работнікам. Усіх-жа тых беларускіх інтэлігентаў, што паверылі гэтай хлусьні і пайшлі на супрацоўніцтва, выкарыстаўшы, жорстка зьнішчылі.

Трэба зацеміць, што і ў больш далёкабачных польскіх колах, якія бачылі і баяліся нарастаньня бальшавіцка-расейскае сілы, выказваліся думкі што да аднаўленьня калішняга Вялікага Княства. Паводля гэтых думак, такое княства, як і калісь у мінуўшчыне, мусіла-б стрымваць Маскву ў ейных намерах паходу на Захад. Пасьля выявілася, што гісторыя палякоў нічога не навучыла. Яны і гэтым разам аказаліся няздольнымі ўжыцьцяўляць вялікія ідэі.

Бальшавіцкая і польская палітыка на Беларусі бяз жалю нішчыла ўсіх тых, што адважваліся працаваць і нават думаць аб рэалізацыі акту 25 сакавіка 1918 г. і аб запраўдным палепшаньні долі беларускага народу.