Doodsstrijd op Pyrrus

22

Jason stond aan de kant en keek toe hoe de dodelijke lading in het ruim van het schip werd geladen. De Pyrranen waren in een goede stemming terwijl ze de geweren, granaten en gasbommen stouwden. Toen de draagbare atoombom aan boord werd gebracht, begon iemand een marsliedje te zingen en de anderen vielen in. Misschien waren ze gelukkig, maar het naderende bloedbad vervulde Jason louter met diepe somberheid. Hij voelde dat hij op de een of andere manier een verrader van het leven was. Misschien moest de door hem gevonden levensvorm vernietigd worden — en misschien ook niet. Maar zonder een geringste poging tot verzoening zou de vernietiging een regelrechte moord zijn.

Kerk kwam uit het hoofdkwartier en de startpompen in het schip kwamen jankend op gang. Over enkele minuten zouden ze vertrekken. Jason bracht zich tot een draf met loden schoenen, en ontmoette Kerk halverwege.

‘Ik ga met je mee, Kerk. Dat ben je toch wel aan me schuldig. Ik heb ze gevonden.’

Kerk aarzelde. Het idee stond hem niet aan. ‘Dit is is een operationele actie,’ zei hij. ‘Geen plaats voor waarnemers, en hun extra gewicht... en het is te laat om ons tegen te houden, Jason, dat weet je.’

‘Jullie Pyrranen zijn de slechtste leugenaars van het heelal,’ zei Jason. ‘Wij weten allebei, dat dit schip tien keer het gewicht kan dragen dan het nu doet. Nou, laat je me meegaan, of verbied je het, zonder enige reden?’

‘Ga aan boord,’ zei Kerk. ‘Maar blijf uit de weg, anders word je onder de voet gelopen.’

Deze keer ging de vlucht veel sneller, nu het doel bekend was. Meta trok het schip in de stratosfeer in een hoge ballistische baan, die ophield bij de eilanden. Kerk zat op de plaats van de tweede piloot. Jason zat achter hem zodat hij de schermen kon zien. De landingsploeg, vijfentwintig vrijwilligers, zat beneden in het ruim bij de wapens. Alle schermen in het schip waren afgesteld op de boegkijker. Zij zagen het groene eiland verschijnen en groter worden, daarna verdwijnen achter de vlammen van de remraketten. Meta stuurde het schip zorgvuldig en zette het neer op een vlakte bij de ingang van de grot.

Jason was deze keer voorbereid op de uitbarsting van mentale haat, maar het deed nog steeds pijn. De schutters lachten en moordden vrolijk toen ieder dier van het eiland op het schip afkwam. Zij werden bij duizenden afgeslacht en er kwamen steeds meer.

‘Is dit nodig?’ vroeg Jason. ‘Dit is moord, slachten, om die beesten zo neer te maaien.’

‘Zelfverdediging,’ zei Kerk. ‘Zij vallen ons aan en worden gedood. Eenvoudiger kan het niet. En hou nou je bek of ik gooi je er middenin.’

Het duurde een half uur voor het vuren minder werd. Nog steeds vielen de dieren hen aan, maar de massale aanvallen leken voorbij. Kerk sprak over de intercom.

‘Landingsploeg eruit, kijk uit waar je loopt. Ze weten dat we hier zijn en ze zullen het ons zo moeilijk mogelijk maken. Breng de bom in die grot en kijk hoe diep hij is. We kunnen ze altijd nog vanuit de lucht bombarderen maar daar schieten we niks mee op als ze zitten ingegraven onder massieve rots. Hou je scherm open, laat de bom liggen en trek terug als ik het zeg. Vooruit nu.’

De mannen zwermden de ladders af en stelden zich op in open gevechtsformatie. Zij werden al gauw aangevallen, maar de beesten werden weggemaaid voordat ze dichtbij konden komen. Het duurde niet lang of de eerste man had de grot bereikt. Hij had zijn ontvanger voor zich uit gericht en de kijkers in het schip volgden de vorderingen.

‘Grote grot,’ mompelde Kerk. ‘Helt naar beneden. Was ik al bang voor. Een bom daarop zou hem alleen maar afsluiten. Geen garantie dat wat erin opgesloten werd er naderhand niet weer uit zou komen. We zullen moeten kijken hoe diep hij is.’

Er was nu genoeg hitte in de grot om de infrarood filters te gebruiken. De rotswanden staken scherp zwart en wit af onder het voortgaan.

‘Geen teken van leven sinds we in de grot zijn,’ rapporteerde de officier. ‘Afgeknaagde botten bij de ingang en wat vleermuisuitwerpselen. Het ziet eruit als een natuurlijke grot — tot nu toe.’

Stap voor stap gingen ze vooruit, steeds langzamer. Ongevoelig als de Pyrranen waren voor psi-druk werden zelfs zij zich bewust van de haatexplosie die voortdurend op hen afkwam. In het schip had Jason een hoofdpijn die langzaam verergerde.

‘Kijk uit!’ schreeuwde Kerk die ontzet naar het scherm keek.

De grot werd van muur tot muur gevuld met bleke beesten zonder ogen. Zij stroomden uit kleine zijgangen en leken letterlijk uit de grond op te rijzen. Hun voorste gelederen gingen in vlammen op, maar er kwamen er meer naar binnen geperst. Op het scherm zagen de kijkers in het schip de grot duizelingwekkend ronddraaien toen de cameraman viel. Bleke lichamen rezen omhoog en bedekten de lens.

‘Sluit de gelederen. Vlam wapens en gas!’ loeide Kerk in de microfoon.

Minder dan de helft van de mannen was nog in leven na die eerste aanval. De overlevenden beschermden zichzelf met de vlammenwerpers en gooiden met gasgranaten. Hun gesloten strijdpantser beschermde hen terwijl dit gedeelte van de grot volstroomde met gas. Iemand baande zich een weg door de lichamen van de aanvallers en vond de ontvanger.

‘Laat de bom liggen en trek terug,’ beval Kerk. ‘We hebben al genoeg verliezen.’

Een andere man keek in het scherm. De officier was dood. ‘Het spijt me,’ zei hij, ‘maar het is even gemakkelijk om vooruit te gaan als achteruit zolang we genoeg grasgranaten hebben. We zijn nu te dicht bij om nog terug te gaan.’

‘Dit is een bevel!’ schreeuwde Kerk, maar de man was uit het beeld verdwenen en de groep rukte verder op. Jasons vingers deden pijn waar hij ze om de leuning van de stoel geklemd hield. Hij trok ze los en masseerde ze.

Op het scherm wuifde de zwart-witte rots hem nog steeds tegemoet. Minuten gingen zo voorbij. Iedere keer als de beesten aanvielen werden er een paar gasgranaten meer verbruikt.

‘Iets voor ons — ziet er anders uit,’ hijgde de stem door de luidspreker. De nauwe grot liep langzaam uit op een enorme zaal, zo groot dat de muren in de verte verloren gingen.

‘Wat zijn dat?’ vroeg Kerk. ‘Zet een zoeklicht op dat rechtergedeelte daar.’

Het beeld op het scherm was wazig en moeilijk te onderscheiden, het signaal verzwakt door de rotslagen ertussen. Details konden niet duidelijk gezien worden maar het was duidelijk dat dit iets ongewoons was.

‘Nooit iets gezien dat hier op leek,’ zei de luidspreker. ‘Ziet eruit als een soort grote planten, minstens tien meter hoog — en toch bewegen ze. Die takken, tentakels of wat het ook zijn, wijzen naar ons, en ik krijg het akelige gevoel —’

‘Verschroei er een, kijk wat er gebeurt,’ zei Kerk. Het wapen vuurde en op het zelfde ogenblik rolde er een hevige golf van mentale haat over de mannen, die hen op de grond wierp. Zij wentelden van pijn, raakten bewusteloos en waren niet in staat te denken of te vechten tegen de ondergrondse wezens die zich in een nieuwe aanval op hen stortten. In het schip, ver daarboven, voelde Jason de schok in zijn geest en vroeg zich af hoe de mannen daar beneden dat overleefd konden hebben. De anderen in de controlekamer waren er ook door geraakt. Kerk stompte tegen de rand van het scherm en schreeuwde naar de mannen die hem niet hoorden. ‘Trek terug! Kom terug!’

Het was te laat. De mannen verroerden zich nauwelijks toen de zegevierende Pyrraanse wezens hen overspoelden, klauwend naar de voegen in hun pantser. Slechts één man bewoog, hij stond overeind en sloeg de wezens weg met zijn blote handen. Hij strompelde een paar meter verder en bukte over de wriemelende massa voor zich. Met een ruk van zijn schouders trok hij een andere man overeind. De man was dood, maar het pak zat nog steeds op zijn schouders. Bloederige vingers frommelden eraan en toen werden de beide mannen bedolven onder een golf des doods.

‘Dat was de bom!’ schreeuwde Kerk tegen Meta. ‘Als hij de afstelling niet heeft veranderd, staat hij nog steeds op een minimum van tien seconden. Uit de buurt met het schip!’

Jason had net genoeg tijd om terug te vallen op de versnellingsbank voor de raketten ontbrandden. De druk leunde zwaar op hem en bleef toenemen. Hij kon niets meer zien, maar verloor zijn bewustzijn niet. De lucht gierde langs de romp, het geluid hield op toen zij de atmosfeer achter zich lieten.

Net toen Meta snelheid minderde barstte er een gloed van licht op het scherm. Het werd onmiddellijk weer zwart toen de ontvangers op de romp doorbrandden. Ze schoof de filters op hun plaats, drukten toen op de knop die de nieuwe ontvangers in stelling bracht.

Ver beneden, in de kokende zee, vulde een opstijgende, paddestoelvormige wolk van rook en vlammen de plek waar enige seconden daarvoor het eiland nog geweest was. Alle drie keken zij ernaar, zwijgend en onbeweeglijk. Kerk herstelde zich het eerst.

‘Naar huis Meta, en zet het hoofdkwartier op het beeld. Vijfentwintig mannen dood, maar zij hebben hun plicht gedaan. Zij hebben die beesten uitgeroeid, — of wat het ook waren — en de oorlog beëindigd. Ik kan geen betere manier bedenken om te sterven.’

Meta zette de koers uit en riep toen het hoofdkwartier op.

‘Krijg geen verbinding,’ zei ze. ‘Ik krijg wel een robotlandingssignaal, maar niemand beantwoordt de oproep.’

Er verscheen een man op het lege scherm. Hij droop van het zweet en had een gejaagde blik in zijn ogen. ‘Kerk,’ zei hij, ‘ben jij daar? Kom onmiddellijk hierheen met het schip! We hebben de vuurkracht nodig bij de perimeter. De hel is een minuut geleden losgebroken, een algemene aanval van alle kanten, erger dan ik ooit heb gezien.’

‘Wat bedoel je?’ stamelde Kerk ongelovig. ‘De oorlog is voorbij. We hebben ze verschroeid, hun hoofdkwartier is volkomen vernietigd.’

‘De oorlog is erger dan ooit!’ snauwde de andere man. ‘Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar het heeft hier alle poppen van de hel aan het dansen gebracht. Hou op met praten en breng dat schip terug!’

Kerk draaide zich langzaam om naar Jason, zijn gezicht vertrokken van ruwe, dierlijke woestheid.

‘Jij! Jij hebt het gedaan! Ik had je de eerste keer al moeten vermoorden. Ik was het van plan, en nu weet ik dat ik gelijk had. Jij bent als een pest geweest sinds je komst, je hebt dood en verderf om je heen gezaaid! Ik wist dat je het verkeerd had en toch liet ik me door je slangentong overhalen. Kijk nou wat er gebeurd is. Eerst dood je Welf. Dan vermoord je die mannen in de grot. En nu die aanval op de ommuring — ieder die daar zal omkomen heb jij vermoord!’

Kerk kwam op Jason af, langzaam, stap voor stap, met van haat vertrokken gezicht. Jason week achteruit tot hij niet verder kon, zijn schouders kwamen tegen de kaartenkast. Kerks hand schoot uit, geen echte vuistslag, maar een harde klap. Hoewel Jason meebewoog sloeg hij toch in zijn volle lengte tegen de grond. Zijn arm kwam tegen de kaartenkast, zijn vingers vlakbij de verzegelde buizen waar de ‘sprong’matrijzen in zaten.

Jason greep een van de zware buizen met beide handen vast en trok hem eruit. Hij sloeg hem met al zijn kracht in Kerks gezicht. Dat deed de huid op zijn jukbeen en zijn voorhoofd scheuren en het bloed stroomde uit de wond. Maar het hield de grote man niet in het minst tegen. Zijn glimlach kende geen genade terwijl hij zich vooroverboog en Jason op zijn voeten zette.

‘Vecht terug,’ zei hij. ‘Dat plezier wil ik er nog bij hebben als ik je dood maak.’ Hij haalde de granieten vuist naar achteren, die Jasons hoofd van zijn schouders moest slaan.

‘Toe maar,’ zei Jason en stribbelde niet meer tegen. ‘Maak me maar dood, het is een koud kunstje. Noem het alleen geen rechtvaardigheid. Welf stierf om mij te redden, maar de mannen op het eiland kwamen om door je eigen stompzinnigheid. Ik wilde vrede en jij wilde oorlog. Nou, je hebt het. Maak me maar dood om je geweten te sussen, want de waarheid is iets dat je niet onder ogen kan zien.’

Met een brul van woede liet Kerk zijn mokervuist neerkomen.

Meta greep de arm met haar beide handen vast en ging er aan hangen, ze duwde hem opzij voor hij neer kon komen. Zij vielen alle drie en Jason werd half verpletterd.

‘Niet doen,’ schreeuwde zij. ‘Jason wilde niet dat die mannen daarin gingen. Dat was jouw idee. Daar kun je hem niet voor doden!’

Kerk, die barstte van woede, hoorde het niet. Hij keerde zich naar Meta om haar van zich af te trekken. Zij was een vrouw en haar soepele kracht was magertjes in vergelijking met zijn grote spieren. Maar zij was een Pyrraanse vrouw en zij deed wat geen buitenwerelder kon. Zij hield hem voor een ogenblik tegen, stopte de razernij van zijn aanval totdat hij haar handen los kon rukken en haar opzij kon gooien. Het kostte hem niet veel tijd, maar het was net genoeg voor Jason om bij de deur te komen.

Jason strompelde erdoor en gooide het slot achter zich dicht. Een onderdeel van een seconde nadat hij de grendel had dichtgegooid, smakte Kerks gewicht tegen de deur. Het metaal krijste en boog, het gaf mee. Een scharnier was losgescheurd en het andere zat nog maar met een stukje metaal vast. Het zou bij de volgende stoot afbreken. Jason wachtte daar niet op. Hij was niet blijven staan om te kijken of de deur de razende Pyrraan zou tegenhouden. Geen enkele deur in het schip zou hem tegenhouden. Zo snel hij kon liep Jason de gang uit. Er was geen veiligheid in het schip, en dat betekende dat hij eruit moest. Het botendek was vlak voor hem.

Vanaf de eerste keer dat hij ze gezien had, had hij veel over de reddingsboten nagedacht. Hoewel hij deze situatie niet voorzien had, wist hij dat er een tijd kon komen dat hij een eigen transportmiddel nodig had. De reddingsboten leken daarvoor het meest in aanmerking te komen, behalve dat Meta hem verteld had dat er geen brandstof in zat. Ze had op een punt gelijk gehad. De boot waar hij bij gezeten had, had lege tanks, dat had hij nagekeken. Maar er waren vijf andere boten die hij nog niet had gecontroleerd. Hij had zich verwonderd over het feit van nutteloze reddingsboten en was naar hij hoopte tot de juiste conclusie gekomen.

Dit ruimteschip was het enige dat de Pyrranen hadden. Meta had hem eens verteld dat zij altijd van plan waren geweest om er nog een te kopen, maar ze hadden het nooit gedaan. Andere noodzakelijke oorlogsuitgaven waren voorgegaan. Eén schip was eigenlijk wel genoeg. De enige moeilijkheid lag in het feit dat zij dat schip in de vaart moesten houden of de stad op Pyrrus was dood. Zonder voorraden zouden zij in een paar maanden van de planeet zijn weggevaagd. Daarom kwam het niet in de bemanning op het schip ooit te verlaten. Het deed er niet toe in welke moeilijkheden het raakte, zij konden het niet verlaten. Als het schip doodging, ging hun wereld dood.

Bij deze manier van denken was het niet nodig om brandstof in de reddingsboten te hebben. Niet in allemaal in ieder geval. Hoewel het redelijk was dat er een brandstof had voor korte vluchten die het moederschip te veel zouden kosten. Op dit punt ontbrak er een schakel in de logica van Jason. Te veel keer als, als zij de sloep ooit gebruikten, moest er een van brandstof voorzien zijn. Als ze het deden, moest hij nu in ieder geval gevuld zijn. En als hij gevuld was, welke van de zes zou het dan zijn? Jason had geen tijd om te gaan kijken. Het moest de eerste keer raak zijn. Zijn redeneren had hem een antwoord gegeven, het slot van een lange reeks veronderstellingen. Als er een boot van brandstof was voorzien moest het die zijn die het dichtst bij de controlecabine zat. De boot waar hij nu op af dook. Zijn leven hing af van deze draad van gissingen.

Achter hem kwam de deur krakend naar beneden. Kerk brulde en sprong hem achterna. Jason slingerde zich door het luik van de reddingssloep, hij rende zo hard hij kon onder de dubbele zwaartekracht. Met beide handen klemde hij de noodlanceringshandel en trok die naar beneden. Er rinkelde een alarmschei en de deur sloeg dicht, letterlijk voor Kerks gezicht. Slechts zijn Pyrraanse reflexen behoedden hem ervoor neergeslagen te worden. Vaste brandstofmotoren ontstaken en stootten de reddingsboot los van het moederschip. Hun korte versnelling sloeg Jason tegen het dek, daarna bleef hij zweven toen de boot in een vrije val kwam. De hoofdstuwraketten kwamen niet tot ontbranding.

In dit ogenblik ondervond Jason hoe het was om te weten dat je dood was. Zonder brandstof zou de boot in de wildernis beneden vallen, als een steen naar beneden vallen en op de grond uit elkaar spatten. Er was geen uitweg.

Toen sloegen de motoren brullend aan en hij viel op het dek en schaafde zijn neus. Hij ging rechtop zitten, wreef over zijn neus en grinnikte. Er was brandstof in de tanks — het niet willen starten was slechts een onderdeel van het lanceerschema geweest om de sloep tijd te geven van het schip los te komen. Nu moest hij het onder controle krijgen. Hij hees zich op de plaats van de piloot.

De hoogtemeter had informatie gevoed aan de automatische piloot en de boot evenwijdig met de grond gebracht. Zoals alle reddingsbootcontroles, waren deze kinderlijk eenvoudig, ontworpen om in noodgevallen door een beginneling bediend te worden. De automatische piloot kon niet uitgeschakeld worden; hij ging mee met de controlehandels, en corrigeerde domme manoeuvres. Jason trok het controlewiel in een strakke bocht en de automatische piloot verzachtte dit tot een lichte boog.

Hij kon vanuit het raam het grote schip vuur zien spuwen in een veel scherper bocht. Jason wist niet wie het bestuurde of wat zij van plan waren — hij nam geen risico. Hij stootte het wiel naar voren voor een duikvlucht en vloekte toen ze in een langzame glijvlucht overgingen.

Het grote schip had niet zulke beperkingen. Het veranderde van koers met een wilde manoeuvre en dook op hem af. De voorste geschutskoepels vuurden en een explosie op de achtersteven deed de kleine boot schudden. Dit schakelde de automatische piloot uit en maakte hem ondergeschikt aan de bestuurder. De langzame glijvlucht veranderde in een steile val en de jungle kwam razendsnel naderbij. Jason trok het stuur terug in zijn buik en kon nog net zijn armen voor zijn gezicht slaan voordat zij de grond raakten.

Donderende raketten en krakende bomen eindigden in een grote plons. Stilte volgde en de rook trok op. Hoog in de lucht cirkelde het schip aarzelend rond, kwam wat naar beneden zakken alsof het wilde landen en onderzoeken. Toen ging het weer omhoog, gehoor gevend aan het dringende verzoek om hulp uit de stad; de loyaliteit won het en het keerde vuurspuwend om naar huis.