Дыялогі з Богам

Перадусім

Я —

толькі месца сустрэчы

і рэшта спатканняў

(іншыя меркаванні

лічыце лухтой)...

І з гэтага

там,

дзе мяне не стане, —

не знікне ніхто.

Алесю Анціпенку

Пазвоніць Алесь

і скажа:

— Паедзем у лес,

а потым грыбоў

насмажым.

Паедзем...

Не лес,

а сонца бярлога.

Пэўна,

тут недзе

сцежка

да Бога.

Колькі хопіць

ног,

абшукаю спрэс...

Калі ёсць

блізу Бог,

то Бог —

гэты Лес.

Ды пра гэта

казаць

я Алесю

не буду.

Лес — каб маўчаць

ці крычаць

з перапуду.

. . .

Потым грыбоў

насмажым,

і пад чарку

Алесь:

— Беражы нас Бог! —

скажа...

Я падумаю:

«Лес»!

Уладзіміру Арлову

Па белым ходніку

басанож,

у зялёных кашулях

і з ветрам пад пахамі

мы аднекуль ідзём

ці кудысьці вяртаемся...

Цёпла нагам

і плячу ўтульна,

толькі нейкая млосць на сэрцы,

і я азіраюся —

за намі шурпаты асфальт.

— Глядзі, — кажу я, —

там нельга хадзіць басанож...

— Але можна пісаць белай крэйдай

«Жыве Беларусь», — кажаш ты.

І мы рушым далей

па белым ходніку,

у зялёных кашулях

і з ветрам пад пахамі.

Алесю Асташонку

Саступі ў цішыню,

асланіся

на парэнчу прочырку,

вочы затулі павекамі,

стаіся,

каб нават юрлівы хлопчык,

што шукае сябе ў забавах

дзіцячага веку,

не прачуў шолах моўчы

скрозь шапаценне

лісця.

Цішыня

соладка пахне

верасам і канюшынай,

палеглых атаваю...

Брукам на Менск

нячутна грукочуць машыны,

млява пчолы збіраюць

слодыч спякотнага дня.

Хлопчык у цень твой,

быццам у засень шалашыны,

схаваўся ад полымя

пякучага

авадня.

Там і прыснуў,

у абдымках эрасу —

вуснамі варушыць

суніцы хлопчык...

А над канюшынай і верасам

ужо вырасла

чорная хмара моўчы.

Што паробіш,

трэба хлопца будзіць

(яму жыць і расці), —

хай бяжыць да шашы

ад залевы...

Пачакай тут адзін

(і збялелы),

дотык моўкнасці.

Ігару Бабкову

Мы падаем з нябёсаў

лёгка

і, далікатныя,

як дзьмухаўцы,

снім у чаканні,

пакуль нас дагоніць

наша падзенне,

цяжар якога

перайначыць

сон

у камяні.

Леаніду Галубовічу

Ля акна, як і ты,

да відна...

Хіба ноччу паэты

начуюць?

Жонка спіць,

богі рыфмаў не чуюць...

Холадна!

Колькі змроку —

як кінуць вокам

(за тры дні на кані не аб’едзеш)...

Сонца будзе адно па абедзе,

ды і то

недзе збоку...

Ля акна

хоць акраец відна,

мабыць, сёння ўжо

не счакаю

і засну,

не пабачыўшы краю,

дзе наўсцяж чалавеку

холадна.

Леаніду Дранько-Майсюку

Ты суцяшаеш аблокі,

я рамантую тралейбусы,

але, здараецца,

на беразе Свіслачы,

ля альтанкі для скразнякоў,

мы п’ем з табой піва,

лушчым салёную рыбу

і няўважліва сочым,

як верхаводкі

скачуць па небе,

упоперак якога плывуць

(на правым баку)

тралейбусы і аблокі.

Уладзіміру Някляеву

Верас цвіце,

чарот люляе Цнянка...

Пусты, як рыба

па нерасце, гляджу ў пустую шклянку.

Там кропля,

чмялю на пахмелку,

яшчэ засталася,

але

чалавек — не пчала,

чалавеку

і мора

ўсяго па калена.

З берага ў рэчку

пайду,

на дно ля карча

прылягу,

хоць не аматар

піць я ваду,

бо вада не патоліць

смагу.

Буду ляжаць,

што той

цэп,

якім сто гадоў малацілі.

Ад стомы найлепей

хавацца ў рацэ,

ад бруду — найлепей

у ціне...

Выйду на бераг —

верас цвіце,

чмель балюе ў шклянцы...

Запалю,

і з цыгарэтай

у дрогкай руцэ

пайду на цягнік

да бліжэйшай

станцыі.

Алесю Разанаву

Я бачыў высокага чалавека,

ён нічым не адрозніваўся ад іншых,

адно першым з’явіўся на даляглядзе

і потым,

калі ўсе астатнія прамінулі і зніклі,

яго яшчэ доўга было відаць.

У рэшту

Колькі там часу

міне...

І неяк без мору

ды гільяціны

аднойчы

не стане

Уладзі,

трох Алесяў,

двух Леанідаў,

Ігара з Валодзем і мяне — Валянціна.

1987—2004 гг.