Eŭgeno Onegin (Fragmentoj)

En tiu jar' aŭtunvetero

tro longe daŭris. La natur'

atendis vintron kun sufero.

Ekneĝis januare nur,

la trian nokte. Frumatene

Tatjana vidis: jen ĝardene

blankiĝis ĉio, hela bril'

sur bed', tegmentoj kaj baril',

sur vitroj la ornam' aĵura,

jen arboj en la prujn-arĝent',

longvostaj pigoj — gaja gent',

kaj la montaron kovras pura

de l' vintro luksa tapiŝeg'.

Sur ĉio — blanke-brila teg'.

Tatjana kun scivolo granda

rigardas al la vaks-figur':

formiĝas el bizaro fanda

pri io stranga la aŭgur';

el akvoplena plad' laŭrite

elvenas ringoj; kaj subite

ŝi sian ringon el ĉi kvant'

ricevis kun antikva kant':

“Kampuloj riĉaj en vilaĝo

arĝenton rastas per la ŝpat';

al vi ni kantas por bonstat'

kaj gloro!” Tamen pri damaĝo

ĉi kant' avertas laŭ destin';

pli bonas aŭdi pri katin'.

Alarmas ŝin la sonĝ terura.

Ne konsciante pri la senc',

signifon de l' koŝmar' obskura

Tatjana serĉas. Por komenc'

laŭ kurta listo, malkviete,

Tatjana trovas alfabete:

arbar', blizard', kaban', krescent',

ogrin', ponteto, urso, vent',

kaj tiel plu. Ŝin kontraŭ duboj

ne helpos de Zadeko saĝ;

sed aventurojn por domaĝ

al ŝi aŭguras la inkuboj.

Dum kelkaj tagoj, pro l' memor',

ŝin ne forlasis mishumor'.